Presidente. Segue-se o relatório do Deputado Michael Gahler, em nome da Comissão do Desenvolvimento, sobre o apoio orçamental aos países em desenvolvimento [2006/2079(INI)] (A6-0005/2007).

  Michael Gahler (PPE-DE), Berichterstatter. – Herr Präsident! Im Zeitalter der Globalisierung erfassen Strukturveränderungen oder Verwerfungen auch die Staaten der Dritten Welt im politischen Bereich, im sozialen Bereich und sie werden getroffen von den Veränderungen des Klimas. Oft sind es Staaten, die bisher schon nicht oder nur unzureichend an einer tragfähigen Entwicklung teilhatten. Wir stellen fest, dass bisherige Ansätze, Menschen in diesen Ländern zu einer besseren Perspektive für ihr Leben zu verhelfen, nicht oder nur unzureichend zum Erfolg geführt haben. Budgethilfe – das ist das Thema dieses Initiativberichts – ist heute eines der anerkannten Instrumente der Entwicklungszusammenarbeit der Europäischen Union. Über 20 % der Mittel des EDF — mit steigender Tendenz — werden bereits auf diesem Wege ausgegeben.

Wenn der Rahmen stimmt, dann kann Budgethilfe ein effektives Instrument der Entwicklungszusammenarbeit sein. Mit diesem Instrument wählen Geber und Empfänger einen partnerschaftlichen Ansatz in der Entwicklungszusammenarbeit, der aber von beiden Seiten aufrichtig gewollt sein muss, denn Finanzmittel des Gebers werden dem Empfänger zur alleinigen Verwendung ohne Vorbedingungen überlassen. Voraussetzung ist die Einigung auf die Unterstützung von Entwicklungsstrategien und Programmen des Empfängers, vor allem von umfassenden Armutsbekämpfungsstrategien. Geber und Empfänger verständigen sich auf die Überprüfung des Erfolgs dieser Unterstützung anhand einer Vielzahl von Leistungsindikatoren.

Die Europäische Kommission hat einen Ansatz gefunden, der große Beachtung und auch viel Zustimmung gefunden hat, indem sie die zugesagten Leistungen in fixe und variable Tranchen aufteilt und die Auszahlung der variablen Tranchen von der Zielerfüllung des Empfängers abhängig macht. Ich sehe im Prinzip einen großen Wert und Vorteil dieses Instruments in der Eröffnung eines generellen Politikdialogs zwischen Geber und Empfänger. Die Akteure, die letztlich die Budgethilfe mit dem Empfänger aushandeln, erhalten Zugang und Einfluss auf die Politik und den Staatshaushalt des Empfängers. Damit können bei kooperationswilligen Partnern alle wesentlichen Politikfelder und Maßnahmen gemeinsam entwickelt und überprüft werden.

An dieser Stelle müssen wir uns im Europäischen Parlament fragen, wie sich dieser Vorteil in unserer Arbeit widerspiegelt, zum Beispiel bei der Erörterung von Strategiepapieren der Kommission. Wird sich dadurch auch unser Erkenntnisgewinn oder unser Einfluss auf die Entwicklungszusammenarbeit verändern? Können wir heute und künftig besser Rechenschaft über die Verwendung unserer Entwicklungshilfe ablegen und von besseren Ergebnissen unserer Hilfe berichten? Haben wir genügend Sachverstand für die Verwendung dieses Instrumentariums entwickelt?

Die seit Mai letzten Jahres vorliegende Evaluierung des OECD/DAC-Evaluation-Network am Beispiel von sieben Ländern rät zur Vorsicht bei der Beurteilung, weil es noch zu früh sei, dieses junge Instrument der Budgethilfe wirklich zu bewerten. Wir müssen uns aber auch klar darüber werden, wann Budgethilfe nicht angewandt bzw. wieder entzogen werden sollte. Auf der Geberseite sollte niemand in die Versuchung kommen, Budgethilfe deshalb schick zu finden, weil das Instrument zur Beschleunigung der Mittelabflüsse dienen könnte und man sich damit auf internationaler Ebene als effektiver Geber brüsten kann, der zudem das Prinzip Ownership zugunsten der Empfängerseite hochhält. Es darf nie nur um den Mittelabfluss oder nur formal um die richtige Mittelverwendung gehen. Auch die Effektivität der Budgethilfe muss immer unter dem Gesichtspunkt geprüft werden, ob die gewünschten Ziele tatsächlich besser erreicht werden als mit anderen Mitteln.

Nicht angewandt werden kann das Instrument der Budgethilfe, wenn auf der Empfängerseite „die Verwaltung der öffentlichen Ausgaben nicht hinreichend transparent, verantwortungsvoll und effizient ist“, wenn keine „genau definierte Gesamtwirtschaftspolitik oder sektorbezogene Politik besteht, die von dem Land selbst festgelegt wurde und der die wichtigsten Geber zugestimmt haben“, und wenn „das öffentliche Beschaffungswesen nicht offen und transparent ist“.

Artikel 61 Absatz 2 des Cotonou-Abkommen, den ich soeben wörtlich zitiert habe, ist insoweit klar. Nur dann, wenn diese Voraussetzungen vorliegen, werden direkte Haushaltszuschüsse zur Unterstützung oder sektorbezogener Reformen gewährt. Interessant ist auch, dass Budgethilfe mit einem Reformprozess verbunden sein muss. Es gibt keine Budgethilfe für ein “weiter so“.

Aus meiner Sicht gehört zu einem Reformprozess auch, dass man in diesen Ländern eine Tradition der Rechenschaftspflicht entwickelt und daher auch die Parlamente und auch die obersten Rechnungsprüfungsbehörden in die Evaluierung mit einbezieht. Das ist gerade auch für uns Parlamentarier ein wichtiger Punkt in der Zusammenarbeit mit den Kollegen in diesen Ländern. Daher hoffe ich, dass wir mit diesem Bericht und mit dieser Bewertung in eine Phase kommen, dass wir gerade in den Ländern, in denen die Kommission aus unserer Sicht etwas unvorsichtig ist, den Dialog verstärken, um letztlich zu einer Klarheit darüber zu kommen, ob denn Budgethilfe für die Betreffenden wirklich das beste Instrument ist.

  Joaquín Almunia, Miembro de la Comisión. Señor Presidente, en primer lugar, quiero dar las gracias al señor Gahler y a sus colegas por este informe.

La Comisión está convencida de que, para consolidar la capacidad de los gobiernos de planear y ejecutar reformas macroeconómicas, sectoriales y de sus finanzas públicas, así como para estimular el crecimiento y aliviar la pobreza, la ayuda presupuestaria puede ser más efectiva que otros tipos de ayuda, siempre y cuando se cumplan ciertas condiciones de elegibilidad, y quiero subrayar esta salvedad, siempre y cuando se cumplan ciertas condiciones de elegibilidad.

La ayuda presupuestaria proporciona financiación en relación con los costes de capital y con los gastos corrientes necesarios para lograr los objetivos de desarrollo del milenio, como, por ejemplo, la construcción de escuelas, hospitales o carreteras, el pago de los profesores, de las enfermeras, del mantenimiento de las infraestructuras, etc.

Por otro lado, al ofrecer apoyo al presupuesto de un país, en lugar de a un proyecto concreto, no sólo se reducen los costes de transacción, sino que, a su vez, se refuerza la responsabilización de las autoridades locales en relación con el uso de los fondos, siempre que exista un mecanismo de control sobre el uso de esos fondos en los propios países receptores, y ése es uno de los elementos de la condicionalidad o de las condiciones de elegibilidad a la que antes me refería.

La experiencia de los últimos años demuestra que el apoyo presupuestario puede —y, de hecho, a menudo lo hace— cumplir con estas expectativas. Es una constatación corroborada por la evaluación claramente positiva que hizo el año pasado el Comité de Ayuda al Desarrollo de la OCDE, en el apoyo al presupuesto general en siete países analizados por ese Comité.

Por lo tanto, acogemos con satisfacción los comentarios del informe elaborado por el señor Gahler sobre el apoyo presupuestario como un instrumento esencial de cooperación al desarrollo de la Unión Europea. Es algo que también se puso de manifiesto en el consenso europeo sobre desarrollo, aprobado el año pasado. Este consenso, esta declaración conjunta del Parlamento, del Consejo y de la Comisión nos compromete a aumentar el apoyo presupuestario, siempre que las condiciones así lo permitan. Estamos trabajando intensamente con los Estados miembros y con otros organismos para garantizar que este compromiso se cumpla, respetando plenamente el marco jurídico ya establecido.

Conviene responder, sin embargo, a una cuestión mencionada en el informe del señor Gahler, pero que, a nuestro juicio, no se corresponde del todo con la realidad. Porque, según nuestro análisis, el apoyo presupuestario no es sinónimo de imprudencia o de mala gestión, más bien al contrario. La Comisión aplica criterios estrictos de elegibilidad al seleccionar qué países deben recibir apoyo presupuestario. Tales criterios son valorados de nuevo antes de cada desembolso, en el marco del programa general de apoyo. El objetivo es minimizar el riesgo de despilfarro de la ayuda presupuestaria o tratar de evitar que ésta sea utilizada de forma inadecuada.

La mejora de la gestión de las finanzas públicas es, por otra parte, un objetivo clave de nuestro apoyo presupuestario. Nuestro planteamiento es evaluar la dirección y credibilidad de las reformas de la gestión de las finanzas públicas que nuestra ayuda puede apoyar, y no tanto exigir que se cumplan unas normas mínimas específicas. Este planteamiento es compartido por otros organismos de apoyo presupuestario y no fue cuestionado en el Informe especial del Tribunal de Cuentas de 2005, cuyas recomendaciones principales ha tenido en cuenta la Comisión al elaborar un conjunto revisado de directrices para el apoyo presupuestario.

Estamos plenamente de acuerdo con el llamamiento que se recoge en el informe para consolidar las instituciones que desempeñan un papel esencial en el control sobre el ejecutivo, pero consideramos que estas instituciones deben ser nacionales, respondiendo al marco político local, y no organismos extranjeros que deban rendir cuentas ante los donantes. En general, la Comisión considera que la buena gobernanza, que es decisiva para el desarrollo, no puede imponerse desde el exterior. El establecimiento de asociaciones innovadoras, concebidas de acuerdo con lo recogido en la iniciativa sobre gobernanza y en la Comunicación de la Comisión sobre este asunto, es una vía prometedora de promoción de la buena gobernanza.

Por último, aun cuando las conclusiones positivas a las que llegan las recientes evaluaciones independientes sobre el apoyo presupuestario sean alentadoras, coincidimos en la necesidad de evaluar continuamente la eficacia de la ayuda presupuestaria y garantizar que se difundan con claridad los resultados, para recabar así el apoyo de los ciudadanos a la cooperación al desarrollo.

  Zbigniew Zaleski, w imieniu grupy PPE-DE. - Panie Przewodniczący! Panie Komisarzu! Gratuluję naszemu koledze treściwego i pouczającego sprawozdania.

Powiem tak: nawet biedni obywatele Unii chcą pomagać jeszcze biedniejszym, ale pod warunkiem, że pieniądze dotrą do naprawdę potrzebujących. Pomagajmy tak, aby nie dawać pretekstu do ocen i plotek, jak na przykład tych, że po tsunami zamiast odbudować zniszczone domy sprytni przedsiębiorcy w imię bezpieczeństwa wysiedlają ludność z pasa przybrzeżnego i za nasze pieniądze budują komercyjne hotele dla turystów. Oby takich przypadków nie było.

Co wspierać? Podkreślę dwa cele: edukację, obejmującą budowanie społeczeństwa obywatelskiego. Jest to inwestycja ciągła, długotrwała, nie dająca widocznych rezultatów natychmiast, ale jest konieczna. Bez niej nie ma innowacji, ani rozwoju. Po drugie: gospodarczą inicjatywę mieszkańców, czyli małe i średnie przedsiębiorstwa. Poprzez pomoc techniczną, handlową, prawną i organizacyjną. Potencjalni beneficjenci powinni być przez lokalne władze poinformowani o tym, ile i na co pomoc z Unii została przekazana. Nie może to być tylko tajemnicą rządów czy banków. Ta pomoc wymaga dobrego monitorowania z naszej strony. Jesteśmy współodpowiedzialni, a Komisja szczególnie, tak za dobre wykorzystanie, jak i za marnowanie pieniędzy lub ich przechwytywanie przez hochsztaplerów, dyktatorów, bogate międzynarodowe korporacje, cwaniackich pośredników a czasem nawet niektóre podmioty i przedstawicieli Unii Europejskiej. Zarówno pieniądze od bogatych dawców, a tym bardziej przysłowiowy wdowi grosz biednych podatników, powinny być objęte szczególną troską i mądrą polityką z naszej strony.

Panie Przewodniczący! Panie Komisarzu! Nie stać nas na błędną lokalizację finansów pomocowych.

  Marie-Arlette Carlotti, au nom du groupe PSE. – Monsieur le Président, l'aide budgétaire a longtemps eu une très mauvaise réputation et c'est l'échec des recettes ultralibérales dont relevaient les plans d'ajustement structurel qui a fait qu'aujourd'hui, l'aide budgétaire occupe toute sa place dans la politique de coopération de l'Union et qu'elle s'est vue consacrée, comme vous le disiez tout à l'heure, dans un consensus européen. Elle est désormais considérée comme un outil essentiel de la lutte contre la pauvreté et de la réalisation des objectifs du Millénaire, parce qu'elle permet d'atteindre plus directement les populations les plus vulnérables et de concentrer les moyens sur les secteurs essentiels que sont l'éducation et la santé de base.

Et puis aussi, elle apporte une contribution décisive à la réhabilitation des États, ce qui est très important, car c'est bien la déliquescence des États et leur incapacité à assurer leurs missions de service public de base qui entravent aujourd'hui le développement, notamment en Afrique subsaharienne. Elle favorise l'appropriation, c'est-à-dire la possibilité pour le pays bénéficiaire de choisir son propre processus de développement, et elle constitue également un instrument précieux du dialogue politique entre donateurs et bénéficiaires et peut-être même du soutien aux parlements dans leur rôle de contrôle des finances publiques.

Mais l'aide budgétaire ne peut pas remplir ses objectifs si des conditions préalables ne sont pas réunies, en particulier la bonne gouvernance et la lutte contre la corruption, la démocratie, le respect des libertés fondamentales, un dispositif de gestion des finances publiques contrôlé par un parlement démocratiquement élu. Tout cela a été très bien précisé dans le rapport de mon collègue Gahler. Mais alors que l'aide budgétaire a vraiment besoin de clarté, de transparence et de démocratie, c'est parfois l'opacité qui prévaut, comme l'a révélé le rapport de la Cour des comptes, car dans plusieurs pays – on a cité le Kenya, le Malawi –, la Commission a eu recours à l'aide budgétaire sans que les conditions, les bonnes conditions préalables, n'aient été réunies.

Il est vrai que nous attendons maintenant des réponses très précises de la Commission, que nous attendons qu'elle fasse toute la lumière sur ces pays qui ont été évoqués et qu'elle instaure un contrôle. Moi, je prônerais plutôt, comme dans le rapport, un contrôle externe, passant soit par l'intervention de la Cour des comptes, soit par la création d'une instance de contrôle en coopération avec les autres donateurs. Je crois que le Parlement soutiendra, moyennant une surveillance précise, ce nouvel instrument que vous avez mis en place.

  Fiona Hall, on behalf of the ALDE Group. – Mr President, I am in favour of budget support, but I want to draw attention to two significant potential weaknesses and ask the Commission what steps are being taken to address them.

The first weakness is that aid given through budget support will not reach the remotest and poorest areas if the national infrastructure in those areas is weak. Last October I visited West Pokot, a remote and arid area of north-west Kenya, and heard from local people about the problems they experienced persuading personnel to come and work there. Budget support for health and education in pursuit of the Millennium Development Goals may simply not penetrate into remote areas.

The Commission’s evaluation of the ninth EDF in Zambia makes exactly the same point: ‘Budget support does not give the tools to target specific geographical areas. In the absence of goals and corresponding indicators related to the spread of impact over the country, budget support is not relevant for targeting remote and poorer areas’.

The second weakness of budget support that I would highlight is that it is a blunt tool. It is very difficult to use it to deliver a balanced result between potentially conflicting development goals. For example, in the Cambodia country strategy paper for the tenth EDF, the main focal sector is support to the National Strategic Development Plan, which covers actions such as reviving the agricultural sector by promoting large-scale irrigation. But the country environmental profile warns this may lead to overuse of land and pollution from increased use of pesticides and fertilisers. I would like to ask the Commission what conditions on sustainability are laid down when budget support is offered, and how does the Commission check that these are being adhered to?

  Zbigniew Krzysztof Kuźmiuk, w imieniu grupy UEN. – Panie Przewodniczący! Zabierając głos w debacie dotyczącej sprawozdania autorstwa pana posła Gahlera w sprawie pomocy budżetowej dla krajów rozwijających się, chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że udzielanie tej pomocy jest przede wszystkim przejawem stosowania przez Unię Europejską zasady solidarności w relacjach z krajami trzecimi. Wydaje się jednak, że zdecydowanie skuteczniejszą formą wsparcia dla tych krajów byłby swobodny dostęp do rynku Unii Europejskiej dla towarów pochodzących z tych krajów.

Niestety różnego rodzaju ograniczenia w dostępie do rynku Unii Europejskiej, a także innych rozwiniętych krajów świata, w tym przede wszystkim Stanów Zjednoczonych, powodują że bardzo ważnym instrumentem wsparcia dla tych krajów jest pomoc budżetowa Unii Europejskiej. W tej sytuacji, kiedy kraje wysoko rozwinięte bronią się przed dostępem do ich rynków towarów pochodzących z krajów rozwijających się, bardzo ważne jest, żeby pomoc finansowa dla tych krajów była oferowana w oparciu o jasne i przejrzyste zasady.

Po pierwsze, pomoc budżetowa powinna być kierowana do krajów trzecich wyłącznie wtedy, kiedy daje ona pewność osiągnięcia pozytywnych rezultatów. Po drugie, pomoc ta powinna być skierowana przede wszystkim na ograniczenie ubóstwa, jako swoistej hańby XXI wieku. Po trzecie, pomoc europejska powinna podlegać kontroli parlamentarnej, zarówno po stronie donatora, jak i odbiorcy pomocy. Po czwarte, pomoc budżetowa ze strony Unii Europejskiej powinna dotyczyć przede wszystkim wsparcia reform makroekonomicznych kraju otrzymującego pomoc.

Po piąte, należy zwrócić uwagę na to, aby znacznym obszarem wsparcia w krajach otrzymujących pomoc było szkolnictwo podstawowe i średnie, a także podstawowa opieka zdrowotna, jako dwa najważniejsze obszary długofalowego wsparcia. Po szóste, należy zwracać uwagę na fakt, że znacząca pomoc finansowa może być inspiracją do powstawania zjawisk korupcyjnych. W takiej sytuacji bardzo ważna jest klarowność i przejrzystość procesów decyzyjnych dotyczących pomocy budżetowej.

Na koniec chciałbym wyrazić nadzieję, że ogromne środki finansowe kierowane przez Unię Europejską do krajów trzecich nie tylko będą instrumentem wspomagającym rozwój tych krajów, ale także spowodują, że Unia Europejska będzie postrzegana w zglobalizowanym świecie jako znaczący podmiot stosunków międzynarodowych.

  Димитър Стоянов, от името на групата ITS. – Уважаеми г-н комисар, уважаеми г-н докладчик, уважаеми дами и господа депутати, първо бих искал да поздравя докладчика за чудесния балансиран доклад, който той е направил, но трябва да кажа, че след разширяването на Европейският съюз нещата от гледна точка на субсидиите, отпускани извън границите на Европейския съюз, стоят по малко различен начин.

Какво точно имам предвид: осем от деветте региона на Румъния и пет от шестте региона на България съставляват тринадесет от петнайсетте най-бедни региона в Европейския съюз като цяло. В доклада четем, че трябва да се насочат повече средства за борба с бедността, но какво да кажа аз, който идвам от страна, в която пенсионерите живеят с по-малко от 50 евро на месец, а пенсионерите са два милиона души. Какво да кажем, от гледна точка на развитието на образованието и на медицинското обслужване, когато се вижда, че в страни като България медицинските работници и учителите получават месечни заплати в размер 150-200 евро, при това става въпрос за високите заплати в тези сектори.

Ето защо трябва много внимателно да се подхожда, когато става дума за осигуряване на субсидии извън Европейския съюз. Нека престанем да се опитваме да вадим треската от чуждото око, а да не забелязваме гредата в собственото. Искам да се присъединя към призивите на колегите, които чух до сега, за разработването на много специфичен механизъм, който да осигурява пълен контрол от страна на Комисията и на институциите на Съюза върху средствата, отпускани при предоставянето на помощи извън Европейския съюз за развитие.

Защото много често, когато тези средства отиват в страни, които са политически нестабилни с произтичащите от това икономически и социални проблеми, се създава впечатлението, че Съюзът подкупва управляващите в тези страни, за да си осигури тяхната послушност или защитата от тяхна страна на правата на човека, което не е правилно. И твърде често тези средства не отиват за борба с бедността на обикновените хора, а за борба с бедността именно на върхушката, която властва в тези страни.

Моля, и призовавам Комисията и всички колеги, нека да изработим механизъм, който да е ясен и твърд, така че тези средства да достигат действително до хората, които имат нужда от тях. И не забравяйте, че в момента Съюзът не може, все пак, да отделя толкова много средства за трети страни, защото в самия Съюз има много региони, които са дори по-бедни от държавите, за които са предназначени въпросните средства.

  Pierre Schapira (PSE). – Monsieur le Président, je me félicite que notre commission ait pris l'initiative de s'exprimer sur l'efficacité de l'aide budgétaire.

Le rapport, assez critique, contient de nombreuses réserves. Je me joins à chacune d'entre elles et souhaite les illustrer un peu plus. Dans les documents de stratégie par pays que nous contrôlons actuellement, on s'aperçoit que les appuis budgétaires de la Commission sont souvent des boîtes noires, impossibles à évaluer. Par exemple, pour le Cambodge et le Laos, la Commission propose d'affecter de 40% à 60% de la totalité du budget au programme national de lutte contre la pauvreté, sans donner la moindre indication sur les secteurs qui seront effectivement financés.

Plus préoccupant encore, lorsque la Commission nous révèle les secteurs qui étaient financés par le passé dans ses programmes, on s'aperçoit qu'ils ne concouraient pas directement à la lutte contre la pauvreté. Sous couvert du financement des programmes nationaux de développement, la Commission finance en vérité des mesures d'amélioration du climat des affaires, des investissements et des échanges. Par conséquent, il ne suffit pas de renforcer la sectorisation et la conditionnalité de l'aide budgétaire; encore faut-il que la Commission entende réellement poursuivre les objectifs de réduction de la pauvreté et de réalisation des objectifs du Millénaire.

C'est pourquoi, pour éviter de telles dérives – et je le propose à chaque fois que je le peux car c'est pour moi une conviction profonde – il faut veiller à décentraliser un pourcentage significatif de l'aide budgétaire, au profit des ONG et des collectivités locales. Cela permettrait d'éviter que les gouvernements centraux gèrent et accaparent la totalité de l'aide budgétaire européenne. Décentraliser l'aide permettrait de rapprocher les populations des financements européens et ainsi de nous assurer que notre appui financier profite bien aux populations sur le terrain.

  Wiesław Stefan Kuc (UEN). – Panie Przewodniczący! Panie Komisarzu! Omawiamy projekt rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie pomocy budżetowej dla krajów rozwijających się, krajów biednych, zacofanych, gdzie w wielu przypadkach trwają konflikty zbrojne, a czasami wręcz wojna, krajów skorumpowanych do niebotycznych granic, w odniesieniu do których mówienie o praworządności, demokracji parlamentarnej, poszanowaniu podstawowych wolności i praw człowieka lub pluralizmie politycznym zakrawa na ponury żart. Jedynym dobrem, którego wszyscy mają pod dostatkiem, jest bieda.

Chcemy im pomóc. Bogata Europa nigdy nie była rozrzutna, zawsze wielokrotnie oglądała każdy pieniądz zanim go wydała. I taki stosunek do pieniędzy znalazł odbicie w proponowanej rezolucji. Chcąc przestrzegać wymienionych dwudziestu postanowień i dwudziestu dziewięciu zaleceń niemożliwe jest wydanie ani jednego centa.

Oczekujemy od państw, które liczą na pomoc, spełnienia wielu warunków. Wszyscy je znamy, ale pozwolę sobie niektóre przypomnieć. Po pierwsze: warunkiem wstępnym udzielenia pomocy budżetowej jest dobrze funkcjonująca demokracja. Po drugie: dla skuteczności pomocy budżetowej niezbędne są odbiorcy i struktury państwowe efektywne zarówno z punktu widzenia dobrze funkcjonującej demokracji, szanującej podstawowe wolności, prawa człowieka oraz pluralizm polityczny, a także z punktu widzenia procesów budżetowych, kompetentnego wydatkowania i świadczenia usług będących przedmiotem kontroli. Oprócz tego pomoc może być udzielana wyłącznie w przypadkach, w których zysk netto osiągnięty dzięki temu mechanizmowi może zostać wykazany na podstawie jasno uprzedmiotowionych kryteriów oraz wyłącznie po dokonaniu kompleksowej oceny odnośnego ryzyka.

Tworząc takie zasady przypomnijmy sobie, co kilka miesięcy temu w naszym parlamencie mówił prezydent Palestyny na temat zaniepokojenia decyzją w sprawie udzielenia pomocy budżetowej Malawi oraz Kenii, w stosunku do których wszystkie państwa członkowskie zawiesiły pomoc budżetową, poddając niniejszym w wątpliwość zdolność Komisji Europejskiej do skutecznego stosowania tego instrumentu. Przypomnijmy sobie, że na jedno dziecko w szkole w Nairobi przeznaczone jest rocznie 6 EUR, że dostaje jeden ołówek rocznie, że jedna książka przypada na troje dzieci, a w klasie jest od 100 do 120 dzieci, że brakuje wody, prądu, jedzenia dla większości ludzi, a jest to jedno z najbardziej stabilnych państw w Afryce. Pomocy udziela mu nadal Bank Światowy - ostatnio zaangażował się też Europejski Bank Inwestycyjny.

Dziwnie, w związku z tym, brzmi zalecenie, że Parlament Europejski jest zaniepokojony trudnościami tkwiącymi w ocenie stopnia osiągnięcia wskaźników skuteczności, a zwłaszcza trudnościami w ocenianiu wyników oddziaływania ubóstwa, i wzywa Komisję do wspierania rozbudowy potencjału w zakresie sporządzania statystyk, gromadzenia danych, oceny jakości oraz analizy. Wierzę bardzo, że zasady, które tutaj zostały przedstawione nadają się dla Niemiec, Francji i Anglii, ale na pewno nie dla tych krajów, o których mówimy. Nie rozumiem więc, po co jest ta rezolucja i co ma usprawnić.

  Karin Scheele (PSE). – Herr Präsident! In der internationalen Entwicklungszusammenarbeit gibt es seit den neunziger Jahren einen starken Trend zur direkten Budgethilfe. Die Popularität dieses Instruments steigerte sich vor dem Hintergrund der anhaltenden Diskussion über eine verbesserte Wirksamkeit der Hilfe und über die Erfüllung der Millenniumsentwicklungsziele. Dieses Ziel sollte für die Europäische Union genauso wichtig sein wie eine gute Strukturpolitik innerhalb der Europäischen Union.

Budgethilfe wird für das Erreichen makroökonomischer Ziele oder für große Infrastrukturprogramme als sinnvolle Maßnahme erachtet. Bei fehlender Dezentralisierung in einem Land ist es jedoch fraglich, ob marginalisierte Regionen und Bevölkerungsteile besonders von Budgethilfe profitieren können. Projekthilfe wird also weiterhin ein wichtiger Teil der Zusammenarbeit sein müssen, um rasche und messbare Ergebnisse auf lokaler Ebene erzielen zu können. Das Hauptaugenmerk der gemeinschaftlichen Entwicklungszusammenarbeit muss weiterhin auf Gerechtigkeit und Armutsverringerung gerichtet sein.

Korruption und schlechtes Finanzmanagement gehören zu den am meisten Besorgnis erregenden Themen im Zusammenhang mit budget support. Die direkte Budgethilfe muss die Stärkung der Bürgergesellschaft fördern, und es muss eine Rechenschaftspflicht für die erhaltenen Mittel geschaffen werden. Dabei ist es wichtig, dass die Parlamente der Empfängerländer an der Verabschiedung des Haushaltsplans beteiligt und die Haushaltsgesetze veröffentlicht werden. Die Kriterien, damit ein Land direkte Budgethilfe erhalten kann, sind in Artikel 61 des Cotonou-Partnerschaftsabkommens festgelegt. Diese Kriterien müssen die Grundlage darstellen, und ihre Einhaltung muss regelmäßig überprüft werden.

  Józef Pinior (PSE). – Panie Przewodniczący! Przede wszystkim chciałbym pogratulować posłowi Michaelowi Gahlerowi sprawozdania w sprawie pomocy budżetowej dla krajów rozwijających się. W ostatnich latach pomoc budżetowa stała się wiodącą formą pomocy rozwojowej Unii Europejskiej. Dla Komisji Europejskiej jest to podstawowy instrument wspólnotowej polityki na rzecz rozwoju. Rzeczywiście, w przypadku zaistnienia sprzyjających okoliczności pomoc budżetowa może stać się potężnym narzędziem przyczyniającym się do osiągnięcia celów Unii Europejskiej w zakresie pomocy rozwojowej, trwałego gospodarczego i społecznego rozwoju, płynnego i stopniowego włączania krajów rozwijających się w ramy światowej gospodarki, prowadzenia kampanii przeciwko ubóstwu, wzrostu gospodarczego i wzrostu zatrudnienia, a także rozwijania i umacniania demokracji.

W sprawozdaniu Parlamentu Europejskiego podkreślamy, iż wsparcie budżetowe jako instrument pomocy może być skuteczne jedynie wtedy, gdy obaj partnerzy przyjmą na siebie pełną odpowiedzialność w prawdziwym duchu partnerstwa. Parlament Europejski wzywa do jak największego skoncentrowania pomocy budżetowej na priorytetach rozwojowych dotyczących ograniczania ubóstwa, do nadania im kluczowego znaczenia w dialogu politycznym pomiędzy donatorem i odbiorcą oraz do zagwarantowania parlamentarnej kontroli zarówno po stronie donatora, jak i odbiorcy. Rządy prawa, demokracja oraz decentralizacja dają, w naszym mniemaniu, najlepsze gwarancje właściwego wykorzystania funduszy rozwojowych.

  Presidente. O debate está encerrado.

A votação terá lugar na quinta-feira, às 12 horas.

Declarações escritas (artigo 142º)

  Tokia Saïfi (PPE-DE), par écrit. – La poursuite des objectifs du Millénaire pour le développement d'ici à 2015 demande un engagement fort de la communauté internationale en faveur de la réduction de la pauvreté. L'efficacité de ses instruments d'aide se pose comme un préalable essentiel pour une aide durable répondant aux besoins des pays en développement.

À l'heure où le principe d'efficacité de l'aide est une priorité pour l'Union européenne, l'appui budgétaire témoigne de sa pertinence, répondant au principe d'appropriation, ainsi qu'à la nécessité d'une meilleure coordination entre les bailleurs. Si cet instrument semble donc répondre aux exigences d'efficacité de l'aide, il doit être utilisé sous certaines conditions. Enfin, l'appui budgétaire permet aux gouvernements bénéficiaires d'assumer un rôle plus affirmé dans la coordination de l'aide au développement: cette approche active instaure un esprit de partenariat nécessaire pour faire face aux problèmes d'appropriation et de durabilité de l'aide.

La réduction de la pauvreté est un objectif non négociable. Aussi, l'implication de tous les acteurs est nécessaire à son accomplissement. Les pays en développement comme l'Union européenne doivent œuvrer pour que les promesses du Sommet du Millénaire, en 2000, soient tenues. L'Union européenne, quant à elle, doit être à la hauteur des attentes qu'elle a suscitées.