La Présidente. – L'ordre du jour appelle le rapport de Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, au nom de la commission du développement régional, sur le rôle et l'efficacité de la politique de cohésion dans la réduction des disparités dans les régions les plus pauvres de l'UE (2006/2176(INI)) (A6-0241/2007).

  Lidia Joanna Geringer de Oedenberg (PSE), sprawozdawca. – Pani Przewodnicząca! Serdecznie gratuluję Pani objęcia tej zaszczytnej funkcji.

Unia Europejska to nie tylko 27 państw, ale też 268 regionów, które dzielą olbrzymie dysproporcje w rozwoju. Wskutek ostatniego rozszerzenia Unii do 27 państw liczba ludności zamieszkującej Wspólnotę wzrosła do blisko 493 milionów, z których około 30% zamieszkuje w 100 najbiedniejszych regionach, czyli w regionach objętych celem konwergencji.

Każde kolejne rozszerzenie skutkowało zwiększeniem nierówności między najbogatszymi a najuboższymi regionami Wspólnoty. Obecnie w Unii złożonej z 27 państw różnice w poziomie PKB pomiędzy regionami są znacznie większe, niż były w starej piętnastce, i wynoszą od 24% w północno-wschodniej Rumunii do 303% w centralnym Londynie.

Przyczyny zacofania gospodarczego poszczególnych regionów są bardzo różne. Najbiedniejszym regionom brakuje przede wszystkim podstawowej infrastruktury niezbędnej do zrównoważonego, trwałego rozwoju i dalszych inwestycji oraz odpowiednich zasobów ludzkich. Jak pokazują dane statystyczne, dotychczasowa polityka spójności Unii Europejskiej skutecznie przyczyniała się do rozwoju wielu regionów krajów dawno nią objętych, jak Irlandia, Grecja, Portugalia i Hiszpania.

Zgodnie z celem Wspólnoty, zapisanym w artykule 158 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, jakim jest harmonijny rozwój oraz zmniejszanie dysproporcji w poziomach rozwoju różnych regionów, jako Parlament Europejski domagamy się podjęcia zdecydowanych działań zmierzających do redukcji najbardziej dotkliwych zapóźnień w rozwoju najuboższych regionów Unii Europejskiej.

Nowe państwa członkowskie szczególnie dotkliwie odczuwają trudności związane z absorpcją funduszy unijnych, bowiem samo ich przyznanie nie gwarantuje właściwego ich wykorzystania, a władze w biednych regionach często nie mają odpowiednich umiejętności, doświadczeń ani niezbędnych środków własnych, by w pełni skorzystać z funduszy, które im przysługują.

Procedury ubiegania się o środki z funduszy strukturalnych są często bardzo skomplikowane i zupełnie nieprzejrzyste dla końcowego odbiorcy. Domagamy się zatem ich uproszczenia, i to na każdym szczeblu: europejskim, krajowym i regionalnym.

Realizacja polityki spójności powinna uwzględniać zróżnicowane potrzeby regionów, w tym zwłaszcza obszarów miejskich, wiejskich, regionów trudnodostępnych, wysp, obszarów ultraperyferyjnych, dostosowując pomoc do ich uwarunkowań i cech szczególnych, wykorzystując przy tym ich potencjał dla zrównoważonego i trwałego rozwoju.

Państwa członkowskie i regiony powinny zatem zapewnić pierwszeństwo realizacji tym projektom, które przyczyniają się do poprawy dostępności najbiedniejszych regionów, zapewniając im podstawową infrastrukturę transportową i teleinformatyczną. Polityka spójności powinna wspierać przedsiębiorczość i inwestycje w najbiedniejszych regionach. Nowe instrumenty finansowe, takie jak JEREMY i JESSICA, mogą skutecznie przyczynić się do rozwoju regionów, ale świadomość dotycząca możliwości ich wykorzystania na szczeblu lokalnym i regionalnym jest do tej pory bardzo niewielka.

Ważne jest zachęcanie państw członkowskich do zawiązywania partnerstw publiczno-prywatnych i wymiany dobrych praktyk w tym zakresie. Komisja oraz państwa członkowskie powinny skutecznie wspierać projekty, które zwiększają zdolność regionów do generowania i absorpcji nowych technologii, ze szczególnym uwzględnieniem ochrony środowiska naturalnego.

Niezwykle ważnym problemem najbiedniejszych regionów Unii jest wysoka stopa bezrobocia, sięgająca nawet 20%. W tym kontekście istnieje pilna potrzeba inwestowania w kapitał ludzki w biednych regionach poprzez lepszą edukację, ciągłe podnoszenie kwalifikacji, zwłaszcza ludzi młodych, kobiet i osób w wieku starszym oraz mniejszości narażonych na wykluczenie społeczne.

Wspieranie równości szans dla wszystkich powinno mieć miejsce w każdym programie wspólnotowym, zwłaszcza mającym wpływ na spójność gospodarczą i społeczną, oraz na wszystkich etapach opracowywania i wdrażania projektów realizowanych w ramach polityki spójności Unii Europejskiej.

Komisja i państwa członkowskie powinny zadbać o dokładne, kompletne i porównywalne dane statystyczne, których niestety brakuje. Komisja powinna określić nowy sposób mierzenia rozwoju regionów, nie tylko na podstawie PKB i stopy bezrobocia, ale także w oparciu o inne wskaźniki ilościowe i jakościowe, które będą odzwierciedlały rzeczywisty poziom życia ludności. Należy także poprawić metodę obliczania parytetu siły nabywczej poprzez rozwijanie raczej wskaźników regionalnych niż krajowych.

Przy okazji śródokresowego przeglądu budżetu Wspólnoty w 2009 roku Komisja powinna poddać analizie efekty polityki spójności i zbadać przyczyny ewentualnych niepożądanych rezultatów.

Na zakończenie bardzo dziękuję wszystkim, którzy przyczynili się do pracy nad tym sprawozdaniem. Dziękuję za cenne poprawki, które wzbogaciły ten dokument, i żywię głęboką nadzieję, że to sprawozdanie z własnej inicjatywy będzie dla państw członkowskich i regionów zbiorem przydatnych wskazówek, a dla Komisji Europejskiej stymulatorem do podniesienia skuteczności polityki spójności w regionach najbardziej potrzebujących.

  Janez Potočnik, Member of the Commission. Madam President, it is a pleasure to come before Parliament to exchange views on the Geringer de Oedenberg report on the role and effectiveness of cohesion policy in reducing disparities in the poorest regions of the European Union.

Once again, as in the case of other own-initiative reports adopted by the Committee on Regional Development, this proves the excellent collaboration between our two institutions. I am speaking on behalf of Mrs Hübner, who has had to go to Romania, and she sends you her best wishes.

I welcome this report and I appreciate its positive contribution to the debate on the impact and effectiveness of cohesion policy at a critical moment of the 2007-2013 programming period and on the eve of the budgetary review to be carried out in the year 2008/09. I fully share the view that the cohesion policy is not only essential but also effective in reducing socioeconomic and territorial disparities and in tapping the development potential of all EU regions.

The value added of cohesion policy has already been proved, and we all recognise that it goes well beyond financial transfers to include, among other things, the development of partnerships, exchanges of best practice, budgetary stability and a strategic approach.

I particularly appreciate the theme and the content of your report because it touches on the backbone of cohesion policy. Indeed, the main goal of our policy is to reduce the socioeconomic and territorial disparities in the poorest EU regions. The challenge is not negligible. These disparities have dramatically increased following the recent enlargements, and cohesion policy is the only Community instrument specially designed to this aim. For instance, disparities in GDP per head between the top and bottom 10% EU regions have almost doubled after the two most recent enlargements.

In fact, regional disparities in the EU are very important, much more than within the United States or Japan, or of a similar dimension to that in China and India for instance.

Despite impressive growth rates in the new Member States and the convergence of many regions of the EU-15, there are still 70 regions – home to 123 million Europeans – with a GDP per head below 75% of the EU average. In addition, there are a number of regions – the majority of which are among the most developed ones – which are losing ground. In 27 regions, GDP per head declined in real terms between the years 2000 and 2004 and, in another 24, growth was under 0.5% per year.

Nevertheless, as explained in full in the recently published Fourth Cohesion Report, convergence is taking place. This is due both to the accelerated growth of most of the new Member States and to the sometimes sluggish performance of some of the most advanced ones. On the whole, the periphery of the EU is catching up with the core of Europe not only in terms of GDP per head but also of employment, productivity and other indicators, and this is good news. This includes the former cohesion countries which, with the exception of Portugal, in the last few years have experienced impressive progress.

This phenomenon – the long-term convergence process – is especially occurring at EU level between Member States and regions. We know that, at national level, the picture is somehow different, since in many cases growth is increasingly concentrated in the capital region or in the main metropolitan areas, which deepens the internal disparities and causes problems related to agglomeration, like transport congestion, pollution, housing price rises and so on.

Let me underline the substantial contribution of our policy to this overall positive convergence process. Independent evaluation studies have shown that cohesion policy has supported much-needed investment in infrastructure, human resources, modernisation and diversification of regional economies. Between 2000 and 2005, public investment in the four cohesion countries has been around 25% higher than it would have been without cohesion policy. It has contributed to the growth of GDP. Increasing GDP levels attributable to regional policy ranged from 10% in Greece and 8.5% in Portugal in the period 1989-1999, and 6% for Greece and Portugal, 4% in the German Länder and 2.4% in Spain in the period 2000-2006. Preliminary estimates for 2007-2013 suggest an impact of between 5% and 9% in the new Member States.

It has also contributed to reduced social exclusion and poverty. Cohesion policy cofinances the training of nine million people annually. More than half of them are women, leading to better employment conditions and higher income. For example, over 450 000 gross jobs were generated in six countries: Denmark, France, the Netherlands, Spain, Sweden and the UK. Between 2000 and 2005 it accounted for two thirds of Objective 2 funding. It has helped shift the policy mix of public investment in Member States towards growth-enhancing investment.

According to the most recent data, the amount of cohesion investment earmarked for research and development, innovation and information and communication technologies (ICTs) for 2007-2013 has more than doubled in comparison with the years 2000-2006. Clearly, it remains to be seen how these plans will be implemented, but we already see, among both the Member States and the regions, an increasing awareness in their development strategies for the next financial period.

Certainly, one of the keys of this success lies in the fact that cohesion policy is an integrated, fully-fledged policy; it is not a sectoral policy, or a disjointed bundle of sectoral policies, but an integrated instrument aimed at delivering specific tailor-made solutions for each European region or territory. At the same time, it is not just an EU policy that operates in isolation but it certainly depends on the active involvement of partners at national, regional and local level.

Your report correctly points to a number of issues which are particularly relevant for the poorest regions if they are to make the best use of the allocated funds. I shall mention just a few likely to provide them with appropriate technical assistance. The importance of designing tailor-made development strategies, or the value of implementing effective partnership and encouraging good practices.

I took note of your proposals. I am convinced that some of them will find their way into the current legislative framework that has given rise to the new initiatives recently adopted by the Commission, like the three ‘J’s – Jasper, Jeremy and Jessica – or Regions for economic change. The flexibility of cohesion policy makes it possible to implement the best measures adopted for each case. In this regard, Mrs Hübner will ensure that the Commission pays particular attention to the needs of the poorest regions in the ongoing negotiations on the programming documents for the years 2007-2013.

I also appreciate the contribution of your report to the debate on future cohesion policy, which was launched by the publication of the fourth cohesion report. I welcome these valuable recommendations aiming at increasing the efficiency of cohesion policy.

As you know, we are now at the initial stage of reflection on the future of cohesion policy. This debate aims at nurturing the review of the EU budget that the Commission has to undertake in the years 2008 and 2009.

In conclusion, you are aware that the public consultation on the future of cohesion policy will be launched following the cohesion forum to be held at the end of September. A dedicated internet site will collect the contributions of Member States, regions, cities, EU institutions, economic and social partners and, of course, civil society organisations. The Commission intends to present the results of this consultation in spring 2008, together with the fifth progress report on economic and social cohesion. On the basis of this and other own-initiative reports recently approved, I am very much looking forward to Parliament’s contribution to this debate.

  Oldřich Vlasák, za skupinu PPE-DE. – Vážená paní předsedkyně, pane Potočniku, dámy a pánové, rozdíly mezi chudými a bohatými regiony Společenství jsou opravdu ohromné. Tyto regionální rozdíly jsou přitom více patrné v dnešní rozšířené Evropské unii než v původní patnáctce. Důvody mohou být různé, ať je to geografická poloha, charakter sídelní struktury, odvětvová struktura ekonomiky, stratifikace společnosti nebo jiné důvody vztahující se k historii dané oblasti. Tyto rozdíly se díky strukturální politice mohou do určité míry stírat, ale vždy budeme mít regiony chudší a bohatší. Podle mého názoru je proto velmi důležité zaměřit se hlavně na to, aby ve všech regionech Evropské unie více méně docházelo k znatelnému ekonomickému pokroku a rozvoji společnosti. Měli bychom se zaměřit na to, aby strukturální peníze znatelně posilovaly růst hrubého domácího produktu, zvyšovaly zaměstnanost a přispívaly k udržitelnému rozvoji a právě na tomto místě si kladu následující otázky: Jaká strukturální opatření přispěla k růstu úspěšných regionů jako je například Irsko? Co způsobuje opakované zaostávání regionů jako je italské Mezzogiorno, kam strukturální peníze plynou již desetiletí a stále kýženou změnu nepřináší? Jak evropské peníze tzv. neprojíst a investovat je do budoucnosti?

Dámy a pánové, nejsem přesvědčen, že zpráva, o které zde dnes diskutujeme, nám v tomto ohledu poskytuje jasná vodítka. Skutečností však je, že jedině získáním odpovědí na předložené otázky se v dnešních nejchudších regionech můžeme vyvarovat opakování starých chyb a zajistit, že evropské peníze přinesou regionálním ekonomikám a společnostem skutečně přidanou hodnotu. Na úplné posouzení přínosů strukturální politiky pro nejchudší regiony je však brzy, neboť nejchudší země do Unie sotva vstoupily. Problémem je stále komplikovanost celé struktury.

  Constanze Angela Krehl, im Namen der PSE-Fraktion. – Frau Präsidentin! Auch von meiner Seite noch einmal Glückwünsche zu Ihrer gestrigen Wahl und zu Ihrem ersten Amtieren hier im Plenum!

Ich möchte mich bei der Berichterstatterin ganz herzlich für diesen spannenden Bericht bedanken, weil wir ja eigentlich alle ein Ziel haben: Wir wollen die Disparitäten zwischen den Regionen der Europäischen Union beseitigen. Das ist nicht nur im Interesse der ärmsten Regionen der Europäischen Union, sondern im Interesse aller, weil ansonsten die Entwicklung insgesamt stagnieren würde. Wir haben ja ein riesiges Potenzial in den Regionen, die wir unterstützen. Die Menschen dort wollen sich engagieren und in die Europäische Union einbringen, aber wir müssen ihnen auch die Chance dazu geben.

Ich möchte einige Punkte aufgreifen, die die Berichterstatterin in ihrem Bericht auch erwähnt hat und die mir ganz wichtig erscheinen. Wir brauchen eine schnelle Hilfe der Europäischen Union, d. h. wir müssen die Administration aufbauen und dürfen uns auf den unterschiedlichen Ebenen der Verwaltung nicht gegenseitig auf den Füßen stehen. Dazu gehört auch eine funktionierende grenzüberschreitende Zusammenarbeit. Ich bin sehr gespannt, wie die Mitgliedstaaten das in den nächsten Wochen und Monaten tatsächlich umsetzen werden.

Ich würde mich freuen, wenn die neuen Finanzinstrumente JESSICA, JEREMIE und JASPERS, die schon vor einigen Jahren erfunden worden sind, in den Mitgliedstaaten auch endlich bekannt wären und so angewendet würden, dass sie wirksam werden. Von den über 400 Anträgen, die für die operationellen Programme eingereicht wurden, ist bislang allenfalls ein Viertel genehmigt worden. Ich würde mich freuen, wenn das zügiger vonstatten ginge, vielleicht auch mit der Chance, dass man später noch einmal nachbessert.

Eines möchte ich noch unterstreichen: Disparitäten zwischen den Regionen beseitigen heißt auch, daran arbeiten, dass Unterschiede in der Chancengleichheit von Männern und Frauen beseitigt werden. Ich bitte deshalb nachdrücklich darum, die entsprechenden Anträge hier im Plenum zu unterstützen.

  Jean Marie Beaupuy, au nom du groupe ALDE. – Madame la Présidente, comme ma collègue, Mme Krehl, je vous adresse mes compliments pour votre élection et cette première présidence.

Monsieur le Commissaire Potočnik, je voudrais vous dire que ce rapport, présenté excellemment par notre collègue, Mme Geringer de Oedenberg, est d'abord un cri du cœur. C'est ensuite une nécessité pour l'Union européenne, comme vient de le dire notre collègue Krehl, et c'est un appel à la Commission. C'est un cri du cœur car le développement des régions pauvres, ce n'est pas seulement le développement de régions, c'est la prise en compte des situations, dramatiques dans certains cas, de gens qui sont au chômage, ou qui doivent se déplacer, etc. C'est donc un cri du cœur au niveau humain. C'est aussi une nécessité – le rapport l'explique bien – pour le développement de l'Union européenne.

Une fois que nous avons dit cela, Monsieur le Commissaire, il faut aller plus loin et ne voyez pas en mon propos une critique mais un constat; vous avez vous-même développé, pendant six minutes à peu près, différents constats pour terminer sur ces mots: "j'attends des propositions du Parlement". Eh bien, dans le rapport de notre collègue, il y a un certain nombre de propositions. Ce que je souhaiterais signifier en ces quelques secondes qui me sont imparties, c'est que nous avons besoin de la part de la Commission, aujourd'hui, d'une précision au niveau suivant: qui fait quoi, quand et comment?

Qui? Quelle est la fonction de l'Union européenne? Je pense qu'à ce jour, nous avons, pour l'essentiel, bien posé les conditions en termes de financements, en termes de règlements, etc. Le rapport de notre collègue contient quelques pistes complémentaires, s'agissant notamment des aspects financiers, des aspects d'assistance technique, etc., pour renforcer le rôle moteur de la Commission, pour consolider sa force de proposition et d'assistance. Mais ensuite, rien n'est dit, ou presque, du rôle des États membres. Or, si l'on veut aider les régions en difficulté, il ne suffit pas de dire "il y a de l'argent européen", il faut aussi que les États membres prennent leurs responsabilités. Et à ce niveau, la Commission ne peut pas imposer, principe de subsidiarité oblige. En revanche, on peut faire, à la lumière de ce qui s'est passé en Irlande, au Mezzogiorno, etc., des constats et des suggestions.

Enfin, il faut dire qu'effectivement, je recevais, moi-même, hier, des maires de très petites communes de régions défavorisées: eh bien, c'est à eux de bâtir les projets, il suffit de leur expliquer comment faire.

Pour terminer, Monsieur le Commissaire, ce que personnellement j'attends, en complément de ce qui est indiqué dans le rapport de notre collègue, c'est que la Commission, justement, nous indique bien qui fait quoi et comment.

  Elisabeth Schroedter, im Namen der Verts/ALE-Fraktion. – Frau Präsidentin, sehr geehrter Herr Kommissar, liebe Kolleginnen und Kollegen! Frau Präsidentin, auch ich beglückwünsche Sie herzlich zu Ihrem neuen Amt!

Nach der Reform ist vor der Reform! Das war der Grund, warum wir uns im Ausschuss für regionale Entwicklung – und zwar unmittelbar nach der Strukturfondsreform und zum wiederholten Male – die Frage gestellt haben, wie wir in Zukunft die ärmsten Regionen Europas bewerten sollen. Das Ziel war es, der Kohäsionspolitik vor dem Hintergrund der Erfahrungen von heute im Hinblick auf die neue Strukturfondsreform 2014 eine Zukunft zu geben. Denn wir wissen, die Bereitschaft der reichen Mitgliedstaaten, in den Solidaritätspakt einzuzahlen, nimmt ab. Dabei hält gerade das gemeinsame Engagement für die ärmsten Regionen im Rahmen der Kohäsionspolitik die Europäische Union im Innersten zusammen!

Leider befasst sich dieser Bericht kaum mit diesen Zukunftsfragen. Er konzentriert sich auf die Umsetzungsprobleme im Zusammenhang mit der aktuellen Strukturfondsverordnung in den neuen Mitgliedstaaten. Er zeigt exemplarisch, was passiert, wenn man an einer schlagkräftigen dezentralen Verwaltungsstruktur spart! Ich halte es jedoch für blauäugig zu glauben, dass das verstärkte Engagement durch Banken als Allheilmittel für die Absorptions- und Verwaltungsprobleme in den allerärmsten Regionen ersetzt werden kann.

Die Initiativen JASPERS und JESSICA müssen so eingesetzt werden, dass demokratisches Handeln nicht ausgesetzt wird und dass die öffentliche Hand sich nicht über Generationen verschuldet. Dann bleiben nämlich die ärmsten Regionen am Tropf der Europäischen Union, und das kann nicht in unserem Sinne sein!

  Pedro Guerreiro, em nome do Grupo GUE/NGL. – Em primeiro lugar gostaria de saudar a relatora pelo seu relatório de iniciativa que sublinha alguns aspectos que consideramos importantes, embora discordemos de outros, nomeadamente no contexto do debate em torno do futuro da política de coesão e do quarto relatório sobre a coesão económica e social na União Europeia.

Neste quadro é necessário salientar que as disparidades, nomeadamente as regionais, aumentaram de forma muito significativa com os sucessivos alargamentos da União Europeia, que se comprova o aumento das disparidades regionais e o crescimento dos efeitos de polarização ao nível do interior de cada país, que existem neste momento regiões e mesmo países em processo de divergência em relação à União Europeia, e que, em termos gerais, continua a existir um centro rico e uma periferia pobre, agora mais alargada.

Ao salientarmos estes aspectos queremos evidenciar a necessidade da existência de uma forte política regional como instrumento indispensável para a redução das disparidades e a promoção da convergência real, e não nominal, nas regiões dos países mais pobres da União Europeia. Uma política regional e de coesão forte é tanto mais necessária quanto se acentuam os custos do mercado interno, da política de liberalização dos mercados e da concorrência, da União Económica e Monetária, bem como do euro e do seu Pacto de Estabilidade para as regiões e países mais pobres da União Europeia.

O que se impõe é o fortalecimento da política regional e de coesão, colocando a proclamada coesão económica e social e a convergência real como objectivo e política central da União Europeia, reforçando o papel redistributivo do orçamento comunitário e financiando-a adequadamente, de forma a cumprir efectivamente os objectivos a que se propõe.

A existência de uma efectiva política regional e de coesão exige igualmente a rejeição do seu desvirtuamento, nomeadamente através do redireccionamento das suas verbas para financiar outras políticas e prioridades que em nada contribuirão para a concretização dos objectivos anteriormente enunciados.

  Γεώργιος Καρατζαφέρης, εξ ονόματος της ομάδας IND/DEM. – Κυρία Πρόεδρε, μπορείτε να φανταστείτε μία οικογένεια που να στρώνει τραπέζι το μεσημέρι στο σπίτι και ο πατέρας να τρώει αστακό, η μάνα να τρώει σολομό, το ένα παιδί κρέας, το άλλο φασόλια, το άλλο χόρτα και το άλλο τίποτα; Δεν είναι δυνατόν να συμβεί αυτό! Και όμως συμβαίνει στη μεγάλη οικογένεια της Ευρώπης που θέλουμε να την ενώσουμε κάτω από ένα ενιαίο Σύνταγμα.

Υπάρχουν 80 εκατομμύρια πολίτες στην Ευρώπη, που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Υπάρχουν συνταξιούχοι στην Ελλάδα, που ζουν με 300 ευρώ το μήνα και αισθάνονται πάρα πολύ καλά, γιατί σε διπλανές χώρες ζουν άλλοι συνταξιούχοι με 80 ευρώ.

Αυτή είναι η πολιτική της Ευρώπης! Γίνανε ξαφνικά πλούσιες κάποιες δύσβατες περιοχές της Ελλάδας, όπως η Ήπειρος, ή κάποια άλλα απομακρυσμένα νησιά κοντά στην Τουρκία, ακριβώς γιατί μπαίνοντας οι νέες χώρες κατέβασαν το μέσο όρο. Αυτή δεν είναι λογική! Πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να αναπτύξουμε την οικονομία ισομερώς για όλους.

Όταν υπάρχει μία ρατσιστική αντίληψη από τους υπουργούς που δημιουργούν την οικονομία, όπως ο Υπουργός Οικονομικών κ. Αλογοσκούφης, που είπε προχθές ότι οι έγχρωμοι δεν είναι άνθρωποι - τους είπε μάλιστα αποκρουστικά και απαξιωτικά «αράπιδες»! -, όταν έχουν μια τέτοια ρατσιστική αντίληψη, δεν μπορούν να επιβάλουν μια οικονομία ισότητας, μια οικονομία που να αναπτύσσεται σε όλο τον κόσμο.

Οι φτωχοί έχουν δικαίωμα στη ζωή και πρέπει να βρούμε λύσεις. Δεν θα μετράμε την ποιότητα της Ευρώπης από το πόσες Μερσεντές πεντακοσάρες κυκλοφορούν, αλλά από το πόσα παιδιά δεν έχουν να πιουν ένα ποτήρι γάλα το πρωί!

  Lambert van Nistelrooij (PPE-DE). – Voorzitter, commissaris, de economische groei in de nieuwe lidstaten sinds 2004 ligt op zo'n 5,3%, 2% hoger dan in de oude lidstaten. De export is verdubbeld. De investeringen nemen fors toe. Deze resultaten die, zoals ook de heer Potočnik daarstraks heeft gezegd, aantoonbaar krachtig werden ondersteund door het cohesiebeleid, zijn uitstekend. Statistisch gezien neemt het aantal arme regio's af.

Maar toch, de regionale verschillen in de lidstaten zelf zijn nog steeds bijzonder groot. Terecht wordt in het verslag van Lidia Geringer de Oedenberg daarvoor aandacht gevraagd. En ik stel vast dat we scherper moeten oordelen op de inzet in de lidstaten zelf. Te veel concentratie in centrale stedelijke gebieden brengt de perifere regio's niet verder. Ook de lidstaten zelf moeten, samen met de Europese Unie, kiezen voor een territoriale aanpak van hun cohesiebeleid. Het is nodig om bij de beoordeling van de effectiviteit veel meer een politieke evaluatie te maken van de nationale plannen die worden ingediend. Veel politieker, omdat we uiteindelijk niet komen tot het versnellen van de economische ontwikkeling en de cohesie in arme regio's. Een herijking is dus noodzakelijk. Het vierde cohesieverslag biedt het kader om dat te bespreken. De PPE-DE zal daarin mede het voortouw nemen. Op 8 november organiseren we in het Parlement daarover een hoorzitting.

Afrondend, er zijn goede resultaten, goede kansen voor het cohesiebeleid mits we meer inzetten op synergie op Europees, nationaal en regionaal niveau ten behoeve van die armere regio's en ons verzetten tegen het Europa van de meerdere snelheden. Ook arme regio's moeten in de kenniseconomie en de globalisatie volledig worden ingebonden.

  Evgeni Kirilov (PSE). – Madam President, I would like to congratulate Mrs Geringer de Oedenberg on her excellent report. These regions face a dual challenge in the implementation of the EU regional policy to absorb properly the allocated funds and to achieve the outcomes which are set in the aims for economic and social cohesion.

Special measures for these regions should be taken by the European Commission, governments and local authorities at all levels in order to achieve the best results for the citizens and the whole economic sector. What is mainly needed is specific technical support that will focus on the development of administrative capacity and improvement of coordination between management bodies at state and local levels. Otherwise, I agree with the Commissioner. Specific tailor-made solutions are needed reducing the institutional, administrative and economic shortcomings of these regions will increase the efficiency of EU financial assistance as a whole. The poorest regions must be encouraged to elaborate integrated plans for development as national documents which could serve as a basis for relating their specific features and potential.

The Member States should be encouraged to improve the legislative framework in the field of public-private partnerships, making it a good basis for simple and transparent rules. But what the institution and the beneficiaries of these different programmes, including in my own country Bulgaria, need most is an even more active exchange of good practices, mainly amongst the new Member States, know-how transfer towards the central, regional and lowest possible local administrations and organisation of specific training on the whole cycle of project-making and implementation.

There are four key elements we should keep in mind: convergence, assistance, capacity for financial absorption and simplification of the rules. To conclude, all measures in the report are very important, including, of course, equal rights for men and women, which is a serious problem in these regions. I fully support the initiative for the adoption of a resolution specifically directed at the poorest EU regions.

  Jan Olbrycht (PPE-DE). – Pani Przewodnicząca! Czwarty raport spójności, opublikowany ostatnio przez Komisję, potwierdza wcześniej już odnotowany proces zmniejszania dysproporcji rozwojowych pomiędzy najbogatszymi i najbiedniejszymi regionami Europy.

Zakładając, że najsilniejsze regiony utrzymują stałą dużą dynamikę wzrostu gospodarczego, potwierdzoną również dużymi nakładami na innowacyjność, należy uznać, iż najsłabsze regiony wykazują się zwiększoną dynamiką wzrostu, powodując nie tylko utrzymanie tego samego dystansu, ale nawet zasadniczo go zmniejszając. Fakty te potwierdzają tezę o skuteczności polityki spójności Unii Europejskiej i konieczności jej prowadzenia i rozwijania w następnych okresach programowania.

Omawiany raport odnosi się do regionów najbiedniejszych w skali Unii Europejskiej, a nie do regionów najbiedniejszych w skali państw członkowskich, które często należą do relatywnie bogatszych w skali Unii Europejskiej. Dysproporcje międzyregionalne w skali narodowej są więc głównie zadaniem dla władz narodowych i powinny, szczególnie w tak zwanych państwach spójności, być wspierane poprzez interwencje europejskie.

Odrębnej i odważnej decyzji politycznej wymaga zdefiniowanie, które regiony uznajemy za najbiedniejsze i które wymagają szczególnych działań wzmacniających kierunki prorozwojowe. Pamiętajmy, iż zapisy traktatowe mówią o dysproporcjach między regionami i że polityka spójności musi obejmować nie tylko regiony najbiedniejsze w sensie PKB na głowę mieszkańca, ale również regiony odległe od innych pod względem stopnia innowacyjności, rozwoju gospodarki opartej na wiedzy, atrakcyjności inwestycyjnej, położenia geograficznego i innych.

W miarę wzrostu gospodarczego i pogłębiania się wspólnego rynku pewne dysproporcje można zmniejszać, ale będą się pojawiać nowe. Polityka spójności nie była i nie jest działalnością charytatywną i musi pozostawać elastycznym narzędziem interwencyjnym Unii Europejskiej.

  Σταύρος Αρναουτάκης (PSE). – Κυρία Πρόεδρε, σήμερα, επτά μήνες μετά την έναρξη της τέταρτης προγραμματικής περιόδου, και ενόψει της συζήτησης για το μέλλον της πολιτικής συνοχής, με την έκθεση αυτή, για την οποία εκφράζω τα συγχαρητήριά μου στην εισηγήτρια, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τονίζει ότι στη νέα προγραμματική περίοδο δεν υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας.

Η πολιτική συνοχής όχι μόνο πρέπει να επιτύχει τους στόχους που έχει θέσει και να ενισχύσει την ανάπτυξη και την απασχόληση στις φτωχότερες περιφέρειες αλλά πρέπει επίσης να καταφέρει να γίνουν ορατά, αντιληπτά και αποδεκτά από όλους και σε όλα τα επίπεδα τα αποτελέσματά της.

Η χορήγηση και η δέσμευση των κονδυλίων από μόνη της δεν εγγυάται τη σωστή αξιοποίηση των πόρων αλλά ούτε και τη μείωση των διευρυμένων, όπως σήμερα καταγράφονται, ανισοτήτων ανάμεσα στις ευρωπαϊκές περιφέρειες. Η σωστή αξιοποίηση απαιτεί συντονισμό και συμμετοχή όλων των επιπέδων.

Αγαπητοί συνάδελφοι, διανύουμε μία περίοδο έντονων οικονομικών αλλαγών και προκλήσεων. Οφείλουμε να προστατεύσουμε και να προβάλουμε την πολιτική που κάνει πράξη την αλληλεγγύη και τη συνοχή και να ενισχύσουμε την αποτελεσματικότητά της.

Στην έκθεση αυτή δίνονται σημαντικές συστάσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Ας τις αξιοποιήσουμε!

  Gábor Harangozó (PSE). – Először is engedjék meg, hogy gratuláljak a jelentéstevőnek ezért a nagyon jól sikerült, kiváló jelentéshez.

Ahhoz, hogy a fejlesztések valóban az erre leginkább rászoruló régiókban történjenek meg, jobban figyelembe kell vennünk ezek sajátosságait. Látható, hogy az első időszakban az országokon belüli egyenlőtlenségek emelkedést mutattak. A növekedés országos átlagban jónak mondható, ugyanakkor a fővárosi, városi térségekre koncentrálódik. Közben a jellemzően vidéki, falusias területeken egyre fokozódó szegénység, klasszikus gettók alakultak ki.

Ez a probléma messze túlnő a vidékfejlesztés lehetőségein, ezért csak az alapok célzott összehangolásával, komplex fejlesztésekkel van remény bármilyen változtatásra. Ezért szükségesnek tartom a vidéki térségek előtérbe helyezését. Hasonlóképpen nagyobb hangsúlyt kell kapnia a kisebbségek felzárkóztatásának és ehhez kapcsolódóan a képzési, átképzési programoknak.

Fontosnak tartom továbbá az új tagországok abszorpciós képességének növelését, az ehhez szükséges technikai segítségnyújtás további kiterjesztését. Így válhat az integráció a régiók Európájának eszközévé.

  Emanuel Jardim Fernandes (PSE). – Senhora Presidente, o relatório da colega Lidia de Oedenberg não somente é um excelente relatório, resultado da sua total abertura e capacidade de criar consensos, como é uma chamada de atenção para as fortes disparidades regionais existentes no espaço europeu, seja nos novos Estados-Membros, seja nos antigos, onde grande parte das suas regiões se viram excluídas do grupo de regiões mais pobres, única e exclusivamente por razões estatísticas, estatísticas nem sempre completas e suficientemente comparadas e que, portanto, precisam de ser melhoradas.

Oriundo de uma região ultraperiférica, a Ilha da Madeira, apresentei várias contribuições que visavam designadamente garantir a adaptação da política de coesão às regiões ultraperiféricas, tal como refere o n° 2 do artigo 29°, conseguir uma melhor definição do que são os critérios para definir as regiões ricas e as que são pobres, reforçar a investigação e a educação como caminho para o desenvolvimento, porque é necessário que estas regiões encontrem os caminhos para efectivamente saírem da situação em que se encontram.

  Janez Potočnik, Member of the Commission. Madam President, without any doubt the poorest regions of Europe need attention. Some regions in Europe need special attention, for example, regions at a statistical disadvantage, the outermost and isolated regions and cities. It is important to focus on restructuring structural assistance and to pay more attention to the Lisbon goals of innovation, research and development, as these are activities which will create a solid base for the future economies of those regions. We should also pay heed to lowering energy consumption through renewable energies, which will provide a solid basis for the sustainable future of the relevant countries.

Gender mainstreaming is a horizontal principle that we will follow in all our actions undertaken under all the structural funds. Absorption capacity is something on which we are focusing constantly. All this has received, and will continue to receive, constant attention.

Solidarity with the poorest in Europe is the backbone of the European Union, especially after the two recent enlargements. We should not deny the problems, but we should not forget the good results we have achieved in the past. It is important to talk about both successes and problems, because this is a way of securing even greater recognition for cohesion policy and eliminating future problems.

I should like thank you for the excellent Geringer report, your comments and your critical remarks. It is our duty to address the problems of the poorest in Europe. The Commission will certainly focus on that. Solidarity should remain one of the areas where we show the human face of Europe as a whole.

  La Présidente. – Le débat est clos.

Le vote aura lieu à l'Heure des votes, dans quelques minutes.

VORSITZ: HANS-GERT PÖTTERING
Präsident

  Der Präsident. Liebe Kolleginnen und Kollegen! Je eher wir abstimmen, umso schneller sind Sie im verdienten Urlaub. Aber heute Nachmittag findet natürlich auch noch eine Sitzung statt. Ich darf den Kollegen Robert Atkins bitten, das nächste Mal dafür Sorge zu tragen, dass die Kollegen auch alle pünktlich hier sind.

  Thomas Wise (IND/DEM). – Mr President, on a point of order, I am sure that Sir Robert will be delighted to do that if you can ensure that we will start on time!

  Der Präsident. Für heute trifft das noch nicht zu, Herr Kollege, weil Kollege Atkins noch nicht für Disziplin der Kolleginnen und Kollegen sorgen konnte. Aber er wird sich für die Zukunft sicher Mühe geben. Dann werden wir uns gegenseitig fair und objektiv beurteilen.

  Sir Robert Atkins (PPE-DE). – Mr President, I am sure that if whoever was in the Chair started on time, Members would soon realise that they had to be here on time!

(Applause)

  Giles Chichester (PPE-DE). – Mr President, many of us were very envious of your skill in extricating yourself from the Chair at lunchtime yesterday. When we stayed here voting, you went away for lunch. Are you going to do the same today?

(Laughter)

  Der Präsident. Ich weiß nicht, ob Sie das Amt des Präsidenten des Europäischen Parlaments anstreben, Kollege Chichester. Sollten Sie aber einmal Präsident sein, dann werden Sie feststellen, dass es weniger um das Essen als um die Wahrnehmung vieler Verpflichtungen geht.