Przewodniczący. − Następnym punktem porządku obrad są wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania.

Rok budżetowy 2008

  Jens Holm, Kartika Tamara Liotard i Eva-Britt Svensson (GUE/NGL), na piśmie. − Sprzeciwiamy się dalszemu rozszerzaniu budżetu Unii Europejskiej, który już dziś jest zbyt obszerny, a przy tym ogromna część środków jest przeznaczana na niewłaściwe cele. Obecnie wydaje się, że istnieje „sprzężenie zwrotne” pomiędzy nowymi celami dla Unii a zapotrzebowaniem na ich finansowanie przez UE.

To oznacza nowe zapotrzebowania na płatności ze strony państw członkowskich, ale także przekazywanie nowych środków do systemu, który jest biurokratyczny, nieskuteczny i złożony. Dziś za bardzo koncentrujemy się na polityce przemysłowej, rolnej i zagranicznej oraz projektach wojskowych, a za mało na projektach społecznych i dotyczących ochrony środowiska naturalnego. Niemniej jednak jest wiele pożądanych inicjatyw, które są finansowane z budżetu, a zatem popieramy rozsądne zmiany w obecnie dostępnych środkach. Poparliśmy poprawkę 945, gdyż obejmuje ona, między innymi, pomoc dla Palestyny, mimo że były też inne aspekty tej poprawki, których nie zatwierdziliśmy.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Absolutnie sprzeciwiam się wykorzystywaniu środków europejskich na uprawę tytoniu w Unii Europejskiej. Pół miliona obywateli UE niepotrzebnie umiera corocznie z powodu nałogu palenia tytoniu. Nie możemy dłużej wspierać finansowo uprawy tytoniu w Unii Europejskiej.

  Lars Wohlin (PPE-DE), na piśmie. − (SV) Postanowiłem głosować w jak najpełniejszym możliwym zakresie za przyjęciem projektu budżetu Rady na 2008 r., a co za tym idzie przeciwko wszelkim zwiększeniom wydatków proponowanym przez Parlament Europejski. Tak się nieszczęśliwie składa, że Parlament chce finansować program Galileo z budżetu Wspólnoty. Jeśli okaże się, że prywatni operatorzy wycofają się z powodu problemów z rentownością, Unia Europejska powinna wziąć na siebie konsekwencje i zaprzestać realizacji projektu lub pozwolić zainteresowanym państwom członkowskim przystąpić do niego, tak jak stało się to w przypadku Boeinga. Zajmuję się także sprawą zniesienia dotacji dla producentów tytoniu i pomocy dla produkcji wina i żałuję, że Parlament nie jest gotowy poprzeć tych propozycji.

– Sprawozdanie pana posła Virrankoskiego (A6-0397/2007)

  Gyula Hegyi (PSE). - (HU) Dziękuję, panie przewodniczący. Oczywiście, żaden budżet nie jest doskonały, ale mimo to musimy starać się wydawać wspólne środki w sposób sprawiedliwy i ukierunkowany na przyszłość. Niestety większa część środków budżetowych Unii Europejskiej nadal jest wydawana na utrzymanie dotychczasowych warunków. Dlatego ważne jest zapewnienie, aby część środków poszła na budowanie przyszłości, na badania, rozwój i naukę. Sprawa finansowania Europejskiego Instytutu Technologii nadal wymaga rozstrzygnięcia, ponieważ Komisja Europejska zaproponowała rozwiązanie pomostowe w maksymalnej kwocie 308 mln euro. Budapeszt byłby idealnym miejscem na Europejski Instytut Technologii, dzięki swoim znakomitym wynikom badań i specjalistyczną wiedzę, jaką nabył w zakresie zwalczania zmian klimatycznych. Jest to kolejny powód mojego entuzjazmu dla przyjęcia rezolucji w sprawie finansowania. My, Węgrzy, jesteśmy w stanie zapewnić odpowiednią siedzibę dla Instytutu, która jest skromnych rozmiarów, ekonomiczna ale tym bardziej rygorystyczna, jeśli chodzi o zasoby intelektualne.

  Laima Liucija Andrikienė (PPE-DE). - (LT) W dniu dzisiejszym zamknęliśmy pierwsze czytanie budżetu Unii Europejskiej na rok 2008 i głosowaliśmy za jego przyjęciem. Zgodnie z budżetem, w 2008 r. ponad 129 mld euro zostanie przeznaczone na zobowiązania, a ponad 124 mld euro na płatności.

W porównaniu z wnioskiem Komisji Europejskiej, chcielibyśmy zwiększyć przydział środków na płatności na następny rok z 0,97 do 0,99% dochodu narodowego brutto Unii Europejskiej.

Pragnę zaznaczyć, że to zwiększenie jest w pełni uzasadnione i związane z opracowaniem ważnych projektów, takich jak system nawigacji satelitarnej Galileo i projekt Europejskiego Instytutu Technologii.

Moim zdaniem, przydział dodatkowych środków na nasze zobowiązania w Kosowie i Palestynie - to znaczy na wykonanie czwartego działu budżetu „UE jako partner globalny” - jest bardzo ważny.

  Bastiaan Belder (IND/DEM), na piśmie. − (NL) Obaj sprawozdawcy na temat budżetu UE, pan poseł Virrankoski i pan poseł Itälä, prawidłowo przyjęli nieco krytyczne podejście do zwiększenia kwot na 2008 r. Chciałbym wyrazić moje zdanie na ten temat.

Niestety Parlament Europejski w zbyt wielu przypadkach opowiada się dziś za wydawaniem większej ilości środków. Dlatego też mam problem z ustępami 2 i 4 sprawozdania pana posła Virrankoskiego. Pragnienie, aby skoncentrować najważniejsze zadania na obszarach, które dają korzyści, nie jest właściwe dla Unii Europejskiej.

Wreszcie, dodatkowym problemem, które jeszcze bardziej utrudnia zatwierdzenie sprawozdania pana posła Virrankoskiego, jest poprawka 2 zgłoszona przez Grupę Socjalistyczną. Poprawka proponuje, aby prawa seksualne i reprodukcyjne włączyć do pozycji Parlamentu. Niemniej jednak, nie wykluczają one aborcji. Dlatego też termin „prawa seksualne i reprodukcyjne” jest niewłaściwy.

  Göran Färm i Inger Segelström (PSE), na piśmie. − (SV) W dniu dzisiejszym nasza grupa Szwedzkich Socjaldemokratów głosowała nad budżetem Unii Europejskiej na 2008 r.

Uważamy, że przyjęty wniosek to dobry kompromis i mimo, że pod niektórymi względami przegraliśmy, w pełni ją popieramy.

Głosowaliśmy za zredukowaniem subsydiów wywozowych w rolnictwie, ale sądzę, że nieracjonalne jest głosowanie za pełnym i natychmiastowym wycofaniem pomocy.

Głosowaliśmy także przeciw dalszym dotacjom dla producentów tytoniu i za ograniczeniem liczby sesji parlamentarnych w Strasburgu.

Jeśli chodzi o Daphne (ochrona dzieci, kobiet i młodzieży przed przemocą), głosowaliśmy za zwiększeniem przydziału do poziomu zaproponowanego przez Komisję. Jednakże byliśmy przygotowani do głosowania za dalszym finansowaniem, ale nie dano nam tej możliwości, gdyż poprawka nigdy nie została poddana pod głosowanie.

W rezolucji pana posła Virrankoskiego (A6-0397/2007) my, Szwedzcy Socjaldemokraci, głosowaliśmy przeciwko poprawce, która między innymi wzywa Komisję do zapewnienia, że rolnicy nie otrzymają więcej niż 50 000 euro rocznie w ramach bezpośredniej pomocy UE. Ta dyskusja nadal trwa, a więc zgadzamy się z duchem wniosku, ale nie uważamy za wskazanie ustalenia już teraz ani dokładnej kwoty, ani konkretnych warunków.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Jak zauważyliśmy, mimo iż poprawka zawiera aspekty, które ulepszają wniosek Rady i Komisji Europejskiej, ostatecznie projekt budżetu ogólnego na 2008 r. zatwierdzony przez PE w pierwszym czytaniu nie jest zgodny z tym, co zostało uzgodnione na 2008 r. w wieloletnich ramach finansowych na lata 2007-2013.

Równocześnie, jako że na budżet UE nałożono ograniczenia, jako priorytetowe określa się następujące obszary: polityka konkurencji (której przykładem jest stopniowe wypaczanie charakteru polityki strukturalnej poprzez oddawanie jej na usługi strategii lizbońskiej), uwspólnotowienie „bezpieczeństwa wewnętrznego i kontroli imigracji” oraz polityki zewnętrznej UE, która promuje interwencje zbrojne w stosunkach międzynarodowych.

Dlatego głosowaliśmy za odrzuceniem.

Niemniej jednak należy odnotować zatwierdzenie poddanego pod głosowanie wniosku, w formie następującej:

- Zwiększenie środków na fundusze strukturalne, program POSEI (Azory i Madeira) oraz PROGRESS (równouprawnienie mężczyzn i kobiet);

- wsparcie dla współpracy pomiędzy zrzeszeniami rolników i innej działalności wiejskiej oraz rolnictwa na małą skalę i gospodarstw rodzinnych;

- zwiększenie o 2 mln euro kwoty na program zrekompensowania dodatkowych kosztów poniesionych w związku z wprowadzaniem do obrotu niektórych produktów rybnych z regionów najbardziej oddalonych, co oznacza zwiększenie o 570 000 euro środków dla Autonomicznych Regionów Madeiry i Azorów.

  Monica Maria Iacob-Ridzi (PPE-DE), na piśmie. − (RO) Popieram budżet Unii Europejskiej w jego obecnej formie z kilku powodów. Zredukowana na skutek wprowadzonych przez Radę cięć budżetowych na rolnictwo kwota 553 mln euro została w większości przywrócona, a rezerwa utworzona na koszty administracyjne jest uzasadniona opóźnieniami w zatwierdzeniu Sektorowych Programów Operacyjnych i Programów Rozwoju Obszarów Wiejskich. Podczas drugiego czytania budżetu europejskiego Rada Ministrów nie powinna dokonywać dodatkowych redukcji funduszy rolnych ani funduszy strukturalnych.

Przedstawiona na posiedzeniu plenarnym poprawka dotycząca ograniczenia dochodu rolników do maksymalnej kwoty 50 000 euro jest nieuzasadniona. Tego typu sztuczna bariera uniemożliwi najlepszym rolnikom zyskowne prowadzenie swoich prac. Ponadto to ograniczenie przyczyni się do rozczłonkowania gospodarstw rolnych i upadku konkurencji w rolnictwie europejskim. Z tego względu, odrzucam poprawkę przewidującą wprowadzenie tego typu środków.

Budżet na 2008 r., w przyjętej przez nas dziś formie, jest budżetem, który czyni instytucje Unii Europejskiej odpowiedzialnymi i rozliczalnymi. Popieram wniosek o przesunięcie kwoty 49 mln euro ze środków przyznanych Komisji Europejskiej do rezerw do czasu przedstawienia przez Komisję jasnego sprawozdania dotyczącego jej polityki w zakresie zasobów ludzkich, zwłaszcza jeśli chodzi o rekrutację nowych pracowników z krajów, które ostatnio przystąpiły do Unii - Rumunii i Bułgarii.

  David Martin (PSE), na piśmie. -− Głosowałem za tą częścią budżetu na 2008 r. popierając stanowisko rządu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii w szeregu kwestiach.

  Robert Navarro (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za wnioskiem o przyjęcie budżetu Parlamentu na 2008 r., ponieważ proponuje on wyraźne udoskonalenia projektu budżetu przedstawionego przez Radę. W bilansie na 2008 r. znaleziono złoty środek pomiędzy finansowaniem, z jednej strony, polityk zewnętrznych, takich jak pomoc dla Kosowa i Palestyny, a z drugiej strony projektu Galileo, który ściślej wiąże ze sobą państwa członkowskie. Priorytety europejskich socjalistów także zostały dobrze odzwierciedlone w stanowisku Parlamentu w sprawie budżetu UE na 2008 r. w pierwszym czytaniu.

Jednakże pragnę zauważyć, jak skromny jest to budżet: obecnie stanowi on nie więcej niż 0,99% PKB Unii. Po raz pierwszy budżet spadł poniżej 1% PKB. Jednak Unia nie może działać w interesie swoich obywateli, jeśli nie będzie miała na to wystarczających zasobów. Nadeszła pora, aby państwa członkowskie wzięły odpowiedzialność na swoje barki.

– Sprawozdanie pana posła Itälä (A6-0394/2007)

  Kathy Sinnott (IND/DEM). - Panie przewodniczący! Chciałbym tylko powiedzieć, że z przykrością przyjmuję fakt, iż ponownie podjęliśmy decyzję, że nie będzie nam przysługiwać zwrot kosztów podróży. Pragnę zasugerować Parlamentowi, że być może jeśli rozdzieli się cenę biletu od ilości przejechanych kilometrów, w przyszłości będzie możliwe większe wsparcie. Myślę, że obywatele oglądają to głosowanie i znowu będą zawiedzeni.

  Brigitte Douay (PSE), na piśmie. – (FR) Parlament Europejski skutecznie obronił swoje priorytety na etapie pierwszego czytania budżetu na 2008 r. Osobiście popieram to, co osiągnęło dwóch sprawozdawców, zwłaszcza w odniesieniu do spójności i stałego rozwoju. Nie zapominajmy jednak, że ponieważ perspektywy finansowe na lata 2007-2013 jest zbyt zaniżona, będzie to słaby budżet roczny - stanowiący jedynie 0,99% dochodu narodowego brutto. Podobnie, jak moja grupa polityczna, ubolewam nad tą sytuacją, ponieważ nie pozwoli nam ona na spełnienie oczekiwań wszystkich komisji parlamentarnych ani przeznaczyć wystarczających środków finansowych na większe, perspektywiczne projekty Unii Europejskiej, jak np. Galileo.

Niemniej jednak uzgodniliśmy, że będziemy wspierali główne założenia polityki informacyjnej i komunikacyjnej: zatem będziemy w stanie skoncentrować się na lokalnych środkach masowego przekazu, które odgrywają tak istotną rolę w przekazywaniu informacji wszystkim obywatelom Europy. Jest to szczególnie ważne, jeśli się weźmie pod uwagę nierozstrzygniętą kwestię ratyfikacji traktatu lizbońskiego i przygotowania do wyborów europejskich w 2009 r. Jako stały sprawozdawca Komisji Budżetowej do spraw polityki informacyjnej, z zadowoleniem przyjmuję możliwości, jakie daje nowy budżet w tym zakresie.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Z tak wielu aspektów projektu budżetu na 2008 r., na które warto by zwrócić uwagę, pragnę podkreślić dwa:

- Po pierwsze, bardzo ubolewamy nad niespójnością Parlamentu, który twierdzi, iż uznaje i zachowuje różnorodność językową posłów do Parlament Europejskiego, a jednocześnie odmawia zaakceptowania włączenia wyraźnej wzmianki, że wszystkie języki urzędowe UE muszą obowiązkowo być dostępne podczas posiedzeń Parlamentu, którą proponujemy od kilku lat. Stąd dziwi nas niezrozumiałe i niedopuszczalne odrzucenie przez Komisję Budżetową naszej propozycji zapewnienia, na przykład, aby język portugalski był jednym z języków roboczych na posiedzeniach Zgromadzenia Parlamentarnego UE-AKP, biorąc pod uwagę zwłaszcza tych posłów do Parlamentu Europejskiego z różnych krajów reprezentowanych w Komisji, których językiem urzędowym jest portugalski.

Po drugie, niepokojąca i nasilająca się tendencja do zwiększenia przydziałów środków na „silną politykę informacyjną” w kontekście wprowadzenia w życie zreformowanego Traktatu i nowych wyborów do PE w 2009 r. Aby zrozumieć, co tak naprawdę się dzieje, wystarczy śledzić dyskusję w Komisji Spraw Konstytucyjnych na przeglądem rozporządzenia o europejskich partiach politycznych.

  Monica Maria Iacob-Ridzi (PPE-DE), na piśmie. − (RO) Obecny system prowadzenia obrad na sesjach plenarnych w siedzibie głównej Parlamentu w Strasburgu oraz posiedzeniach komisji lub grup w Brukseli jest nieefektywny i nieekonomiczny. Szacuje się, że gdyby zapadła decyzja o ustanowieniu siedziby głównej w Brukseli, pozwoliłoby to zaoszczędzić ponad 200 mln euro rocznie z pieniędzy europejskich podatników, nie tylko z powodu nieodłącznie z tym związanej redukcji kosztów, ale także poprzez ułatwienie prac międzyinstytucjonalnych. Jednocześnie grupy społeczeństwa obywatelskiego zwróciły uwagę na poważne konsekwencje dla środowiska częstego przemieszczania się posłów do Parlamentu Europejskiego i urzędników służby cywilnej z miasta do miasta na obrady i prace legislacyjne.

Z tego względu uważam, że idea utrzymania dwóch rocznych posiedzeń plenarnych w siedzibie głównej w Strasburgu jest nieuzasadniona. To pogorszy sytuację w zakresie kosztów administracyjnych, gdyż aby przygotować te posiedzenia płatności z tytułu kosztów pomieszczeń i personelu będą musiały być dokonywane przez okrągły rok.

Liczne inicjatywy obywatelskie, z których co najmniej jedna uzyskała ponad jeden milion podpisów w większości państw członkowskich, domaga się wyeliminowania rozdwojenia siedziby głównej Parlamentu Europejskiego. Nadszedł czas, aby władze Parlamentu Europejskiego i Rady przedyskutowały tę sytuację w celu stanowienia jednej siedziby głównej naszej instytucji.

  Niels Busk (ALDE), Anne E. Jensen (ALDE) i Dan Jørgensen (PSE), na piśmie. − (DA) My, członkowie Duńskiej Partii Liberalnej (Venstre) w Parlamencie Europejskim głosowaliśmy za odrzuceniem poprawki 8 zgłoszonej przez pana posła Schlytera i pana posła Jens-Petera Bonde z Grupy Niepodległość/Demokracja. Venstre popiera reformę w zakresie zwrotu kosztów podróży, aby wszelkie racjonalnie uzasadnione i niezbędne koszty podróży były refundowane. Jednakże to zostało już postanowione na mocy nowego statutu poselskiego, który wejdzie w życie od 2009 r.

Wniosek pana posła Bonde nie został dokładnie przemyślany i stanowi naruszenie obecnie obowiązującego statutu.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem tych sekcji budżetu na 2008 r.

– Sprawozdanie pana posła Itälä (A6-0394/2007) i pana posła Virrankoskiego (A6-0397/2007)

  Brian Simpson (PSE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem tych sprawozdań w odniesieniu do projektu budżetu na 2008 r., ale uczyniłem to z ciężkim sercem, gdyż wygląda na to, że ta droga „impreza”, jaką są nasze regularne wizyty w Strasburgu będzie kontynuowana.

Jak na ironię losu, głosujemy nad dalszym prowadzeniem posiedzeń w Strasburgu w tym samym dniu, gdy niektórzy z nas utknęli na lotnisku lub mieli spore kłopoty z powodu strajku pracowników Air France.

Martin Luther King powiedział kiedyś: „Mam marzenie”. Ja też mam marzenie, aby pewnego dnia ten Parlament miał jedną siedzibę, z której będzie prowadził swoją działalność, a ten cały „cyrk” z przyjazdami do Strasburga się skończy.

– Sprawozdanie pani poseł Esteves (A6-0356/2007)

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. − (PT) Musimy podjąć wspólne wysiłki na rzecz poprawy standardów jakości i efektywności systemu wymiaru sprawiedliwości.

Jest to jednak bardzo drażliwy i zróżnicowany obszar, w którym wyraźnie występuje potrzeba wzmocnienia zaufania w celu umożliwienia wzajemnego uznawania wyroków sądowych, co przyczyni się do stopniowego rozwoju europejskiej kultury sądowniczej.

Popieram doskonałe sprawozdanie pani poseł Esteves, którego celem jest zwiększenie szans osoby skazanej na reintegrację ze społeczeństwem, przy jednoczesnym dążeniu do zapewnienia ofiarom lepszej ochrony i przeciwdziałaniu powrotowi do przestępstwa, czemu ma służyć wzmocnienie zasady wzajemnego uznawania wyroków sądowych.

Celem przedmiotowej decyzji ramowej jest ustanowienie przepisów, zgodnie z którymi dane państwo członkowskie, w ramach swoich kompetencji, nadzoruje wykonanie środków innych niż kara pozbawienia wolności (decyzji dotyczących wydania wyroków z zawieszeniem, kar alternatywne, kar warunkowych oraz wszelkich innych wyroków) nałożonych na mocy orzeczeń wydanych w innych państwach członkowskich.

Mam nadzieję, że podczas prezydencji portugalskiej te zaległe kwestie zostaną rozstrzygnięte i do końca roku zostanie osiągnięte ogólne porozumienie.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, które określa sposoby ułatwienia osobie skazanej reintegracji ze społeczeństwem, zapewnienia lepszej ochrony ofiarom przestępstw i pomocy przy wykonywaniu wyroków w przypadku przestępców, którzy nie są rezydentami w państwie, w którym zostali skazani.

– Sprawozdanie pana posła Varvitsiotiss (A6-0362/2007)

  Bruno Gollnisch (ITS), na piśmie. – (FR) Jeśli w ogóle istnieje jakiś drażliwy temat, to jest to na pewno wzajemne uznawanie wyroków sądowych w sprawach karnych. Faktem jest, iż prawo karne w Europie nie posiada ustalonego standardu - w istocie daleko od niego odbiega. Poszczególne kraje nie tylko mają różne tradycje prawne i wartości, ale także różne systemy prawa karnego. Systemy prawa karnego państw członkowskich są odzwierciedleniem ich tożsamości.

Przykładów rozbieżności w prawie karnym na szczeblu krajowym jest wiele i są one różnorodne. Na przykład, ochrona wolności słowa i definicja tego, co stanowi naruszenie tej wolności, znacznie się różnią w zależności od kraju. W związku z tym było by bardzo niebezpieczne nalegać, aby kara nałożona w jednym kraju automatycznie była stosowana w innym: niebezpiecznie nie tylko dla tych, którzy stają przed wymiarem sprawiedliwości, ale także dla idei państwa prawa.

A zatem musimy postępować w tej kwestii bardzo ostrożnie, ponieważ obecnie zapewnienie określonych wspólnych standardów w postępowaniu karnym jest niemożliwe. Mam tu na myśli szczególnie na myśli poszanowanie zasady powtórnego pociągnięcia do odpowiedzialności za to samo przestępstwo, prawo do autentycznej a nie tylko formalnej obrony i prawach ofiar przestępstw.

Są dwie podstawowe zasady, których należy zawsze przestrzegać - w przeciwnym razie państwo prawa przestanie istnieć. Są to zasady legalności i pewności prawnej.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Jak stwierdzono w sprawozdaniu, Rada Europejska na posiedzeniu w Tampere w 1999 r. uznała, że zasada wzajemnego uznawania powinna stanowić „w obrębie Unii podstawę współpracy sądowej zarówno w sprawach cywilnych, jak i karnych”.

Rok później Rada, zgodnie z tą zasadą, przyjęła program działań mających na celu dostosowanie mechanizmów wzajemnego uznawania prawomocnych wyroków oraz zakresie rozszerzenie stosowania zasady przekazywania osób skazanych w celu objęcia nią osób zamieszkałych w państwie członkowskim.

Następnie Program Haski określił nowe cele, zwłaszcza dotyczące „walki z terroryzmem”, który to obszar leży u podstaw suwerenności państw członkowskich, aby nadać mu bardziej wspólnotowy wymiar.

W świetle przedmiotowej propozycji i jak podkreśliła nasza grupa parlamentarna, niepokoi następujące stwierdzenie w sprawozdaniu: „Niezależnie od konieczności zapewnienia osobie skazanej odpowiednich zabezpieczeń, jej zaangażowanie w postępowanie – poprzez stosowanie we wszystkich przypadkach wymogu uzyskania jej zgody na przekazanie wyroku do innego państwa członkowskiego w celu jego uznania i wykonania nałożonej kary”, zwłaszcza gdyż nie widzimy, jakoby nie zapewnienie tej zasady było zgodnie z celem decyzji ramowej, jakim jest „pomoc osobie skazanej w reintegracji ze społeczeństwem”.

– Sprawozdanie pani poseł Sudre (A6-0405/2007)

  Göran Färm i Inger Segelström (PSE), na piśmie. − (SV) My, szwedzcy socjaldemokraci w Parlamencie Europejskim, głosowaliśmy za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. Umowa stanowi krok we właściwym kierunku. Żądania monitorowania skutków umowy na zasoby rybne i warunki życia społeczności lokalnych są coraz częstsze. Obecnie należy prawidłowo monitorować skutki zawarcia umowy.

Niemniej jednak głosowaliśmy przeciw poprawce 7. Popieramy w pełni zamiar przyczynienia się do zrównoważonego rozwoju rybołówstwa, który jest także celem nowej umowy w sprawie połowów. Umowa nie może pociągać za sobą szkodliwych skutków dla zasobów połowowych ani dla ludności Madagaskaru. Z drugiej strony, nie możemy opowiedzieć się za tym, aby umowa została niezwłocznie uchylona, jeśli pociąga za sobą szkodliwe skutki. Uważamy, że wspólny komitet, który zostanie utworzony w celu nadzorowania realizacji umowy jest lepszym rozwiązaniem dla zapewnienia, że umowa będzie zgodna z zasadami ochrony środowiska i przyniesie korzyści obu stronom i środowisku. Umowa będzie renegocjowana, jeśli okaże się że pociąga za sobą szkodliwe skutki.

Popieramy fakt, że większa część kosztów będzie finansowana przez statki europejskie, które wspomaga przedmiotowa umowa. Niemniej jednak uważamy, że celem dla całości umowy powinno być samofinansowanie.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Umowa o partnerstwie została podpisana na okres sześciu lat od dnia 1 stycznia 2007 r. z możliwością przedłużenia. Na jej mocy Portugalia otrzymała siedem licencji połowowych na taklowce powierzchniowe, czyli o jedną licencję więcej w porównaniu z poprzednią umową.

Umowa stanowi, między innymi, że co najmniej 20% załogi każdego statku musi być obywatelami państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku. Gwarantuje ona także stosowanie przepisów zawartych w deklaracji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) dotyczącej podstawowych zasad i praw w pracy, która przewiduje prawo organizowania się i rokowań zbiorowych, jak również zniesienie dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu. Przedmiotowa umowa przewiduje także, że płace marynarzy zostaną ustalone w drodze negocjacji pomiędzy właścicielami statków a rybakami lub ich przedstawicielami oraz akceptuje „zasadę kraju pochodzenia”, która wprowadza aspekt głębokiej i niesłusznej nierówności.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, w którym zatwierdzono umowę o partnerstwie w sprawie połowów z Madagaskarem. Jest to umowa dotycząca połowów tuńczyka, która przyznaje licencje połowowe, w zależności od trzech rodzajów statków, Hiszpanii, Francji, Włochom, Portugalii i Wielkiej Brytanii. Dostarcza ona zasobów rybnych statkom wspólnotowym, umożliwiając jednocześnie Madagaskarowi czerpanie dochodów z zasobów, których ten kraj nie byłby w stanie eksploatować z braku możliwości technicznych.

– Sprawozdanie pana posła Fernandesa (A6-0404/2007)

  Luis Manuel Capoulas Santos, Paulo Casaca i Manuel António dos Santos (PSE), na piśmie. − (PT) Głosowaliśmy przeciw sprawozdaniu, chcąc wyrazić nasz protest przeciwko propozycji Komisji dotyczącej sposobu podziału licencji połowowych pomiędzy państwa członkowskie na podstawie przedmiotowej umowy.

Wbrew temu, co zwykle działo się w przypadku tego typu umów, Komisja proponuje pogwałcenie podstawowej zasady, która stanowi najważniejsze narzędzie zapewnienia sprawiedliwości i równości pomiędzy państwami członkowskimi, a w praktyce milczące porozumienie między nimi.

Uważamy niezastosowanie tej zasady w tym przypadku za niezrozumiałe i niedopuszczalne.

  Göran Färm i Inger Segelström (PSE), na piśmie. − (SV) My, szwedzcy socjaldemokraci w Parlamencie Europejskim, głosowaliśmy za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. Umowa stanowi krok we właściwym kierunku. Żądania monitorowania skutków umowy na zasoby rybne i warunki życia społeczności lokalnych są coraz częstsze. Obecnie należy prawidłowo monitorować skutki zawarcia umowy.

Niemniej jednak głosowaliśmy przeciw poprawce 8. Popieramy w pełni zamiar przyczynienia się do zrównoważonego rozwoju rybołówstwa, który jest także celem nowej umowy w sprawie połowów. Umowa nie może pociągać za sobą szkodliwych skutków dla zasobów połowowych ani dla ludności Madagaskaru. Z drugiej strony, nie możemy opowiedzieć się za tym, aby umowa została niezwłocznie uchylona, jeśli pociąga za sobą szkodliwe skutki. Uważamy, że wspólny komitet, który zostanie utworzony w celu nadzorowania realizacji umowy jest lepszym rozwiązaniem dla zapewnienia, że umowa będzie zgodna z zasadami ochrony środowiska i przyniesie korzyści obu stronom i środowisku. Umowa będzie renegocjowana, jeśli okaże się że pociąga za sobą szkodliwe skutki.

Popieramy fakt, że większa część kosztów będzie finansowana przez statki europejskie, które wspomaga przedmiotowa umowa. Niemniej jednak uważamy, że celem dla całości umowy powinno być samofinansowanie.

  Emanuel Jardim Fernandes (PSE), na piśmie. − (PT) Wstrzymałem się od głosowania w sprawie swojego sprawozdania, mimo iż doceniam pilną potrzebę zawarcia umowy i uważam, że ta propozycja jest korzystna w części dotyczącej przyznania licencji połowowych. Zważywszy, że nie mamy możliwości jej zmiany, co jest obowiązkiem Rady i Komisji, zdecydowanie sprzeciwiam się nieprzestrzeganiu zasady względnej stabilności, która zawsze przeważała w poprzednich umowach.

Żałuję także, że ze względów prawnych nie można zgłaszać różnych projektów zmian legislacyjnych w przepisach umowy, mając na celu z jednej strony wzmocnienie społeczeństwa obywatelskiego w Mozambiku przy aktywnym udziale rybaków w przygotowaniu przyszłych umów, a z drugiej strony optymalizację przepisów międzynarodowych dotyczących przedmiotowych kategorii zawodowych, zwłaszcza w zakresie ustalenia zasad ustalania minimalnej płacy dla marynarzy państw AKP.

Odnoszę wrażenie, że mandat polityczny Parlamentu Europejskiego został ograniczony w tym obszarze, stąd zgłoszenie innych propozycji zmian - uważanych za prawnie dopuszczalne - mających na celu poprawę w zakresie przekazywania informacji Parlamentowi oraz żądanie od Parlamentu i Rady złożenia sprawozdania dotyczącego stosowania umowy w ciągu ostatniego roku obowiązywania protokołu, zanim umowa zostanie odnowiona.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Nie możemy głosować za umową w sprawie połowów, gdyż uważamy, że ustanowiony w niej podział licencji połowowych pomiędzy różne państwa członkowskie jest nieproporcjonalny i nieadekwatny, ponieważ nie zabezpiecza on uzasadnionych interesów Portugalii.

Ta Umowa o partnerstwie pomiędzy Wspólnotą Europejską a Mozambikiem weszła w życie dnia 1 stycznia 2007 r. na okres pięciu lat i w porównaniu z poprzednią umową przewiduje zwiększenie kwoty połowowej Wspólnoty dla gatunków tuńczyka i tuńczykopodobnych o 2 000 ton.

W poprzedniej umowie Portugalia w dość dużym stopniu wykorzystała swoje prawo do licencji połowowych (pięć). Dlatego też Portugalia wystąpiła o dziewięć licencji na taklowce powierzchniowe oraz przedłużenie licencji na powierzchniowe trawlery-zamrażalnie do połowów krewetek głębinowych. Jednakże Portugalii przyznano tylko siedem licencji na połowy tuńczyka.

Biorąc pod uwagę poprzedni podział licencji i nieposzanowanie zasady względnej stabilności w świetle zwiększenia możliwości połowowych, nową umowę cechuje wyraźna nierównowaga: Portugalia otrzymała tylko o dwie licencje więcej, podczas gdy pozostałe państwa członkowskie otrzymały dalsze 16 (Francja) i 13 (Hiszpania).

Gdyby decyzje Rady wymagały jednomyślności, tak by się nie stało.

Dlatego głosowaliśmy za odrzuceniem.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za tym niekontrowersyjnym sprawozdaniem, które zatwierdza wniosek w sprawie zawarcia nowej Umowy o partnerstwie w sprawie połowów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Mozambikiem. Umowa ta została podpisana na okres pięciu lat od jej wejścia w życie (z możliwością przedłużenia) i przyznaje licencje połowowe statkom z Hiszpanii, Francji, Włoch, Portugalii i Wielkiej Brytanii.

– Sprawozdanie Hans-Petera Martina (A6-0353/2007)

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Celem rozporządzenia w sprawie rejestrów przedsiębiorstw (rozporządzenie Rady (EWG) nr 2186/93), które przewiduje sporządzanie zestawień statystyk na temat przedsiębiorstw prowadzących działalność gospodarczą w Unii Europejskiej (ich numeru, rodzaju, wielkości i innych cech charakterystycznych) było dostarczenie wiarygodnych danych statystycznych decydentom w UE.

Dnia 1 czerwca 2006 r. Parlament Europejski podczas pierwszego czytania poparł najistotniejsze aspekty wniosku Komisji, pod warunkiem wprowadzenia 22 poprawek dotyczących kwestii obciążenia administracyjnego, wyjaśnienia warunków przekazywania danych poufnych i wreszcie serii poprawek natury technicznej i redakcyjnej. W swoim Wspólnym Stanowisku z dnia 21 maja 2007 r. Rada zatwierdziła wszystkie 22 poprawki Parlamentu.

Jednakże nowe formalności administracyjne dodatkowo utrudniły ten proces, który ciągnął się aż do dziś pociągając za sobą ogromne koszty, co sprawozdawca zdecydowanie potępił.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za tym sprawozdaniem, które pomaga w udoskonaleniu tych części systemu statystycznego UE, które obejmują rejestrowanie informacji o przedsiębiorstwach prowadzących działalność gospodarczą w Unii.

– Projekty rezolucji: (B6-0400/2007)

  Ole Christensen, Dan Jørgensen, Poul Nyrup Rasmussen, Christel Schaldemose i Britta Thomsen (PSE), na piśmie. − (DA) Duńscy posłowie z Grupy Socjalistycznej w Parlamencie Europejskim głosowali za przyjęciem rezolucji Parlamentu w sprawie podwyżki cen paszy i żywności.

Nasza delegacja uważa, że kwestia podwyżek cen paszy i żywności wymaga uwagi. Jednakże delegacja nie podziela zdania, iż niedawne zawieszenie przez ministrów rolnictwa państw UE obowiązku wyłączenia gruntów z produkcji rolnej na 2008 r. jest dobrym posunięciem.

  Göran Färm i Inger Segelström (PSE), na piśmie. − (SV) My, szwedzcy socjaldemokracji, postanowiliśmy wstrzymać się od głosowania w sprawie rezolucji RC B6-400/2007 po pytaniach wymagających odpowiedzi ustnej B6-0321/2007 w sprawie podwyżki cen paszy i żywności. Uważamy, że przedmiotowa rezolucja budzi wątpliwości odnośnie do sytuacji gospodarczej rolników w Unii Europejskiej.

Wyższe ceny zbóż i żywności są korzystne dla rolników i mogą stworzyć lepsze możliwości restrukturyzacji unijnego sektora rolniczego.

Ponadto rolnictwo, tak jak inne sektory, musi reagować na zmiany popytu.

Z drugiej strony podzielamy przyjęte w rezolucji stanowisko w sprawie biopaliw, znacznego wzrostu cen żywności w sektorze dystrybucji oraz światowego braku bezpieczeństwa żywnościowego.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Ostatnia podwyżka cen żywności jest spowodowana w dużej mierze skutecznymi reformami w WPR, zaniechaniem produkcji promowanej przez tę politykę i wynikającą z tego likwidacją wielu małych i średnich gospodarstw rolnych. Pomijając konkretne realia państw członkowskich, które muszą uwzględniać w większym stopniu interesy dużych przedsiębiorstw rolno-przemysłowych, działalność wielonarodowych dystrybutorów żywności oraz negocjacje ze Światową Organizacją Handlu (WTO) w sprawie liberalizacji handlu pomogły zmienić podstawy działalności rolnej, co doprowadziło do spadku podaży.

W międzyczasie, wykorzystanie produktów rolnych na cele inne niż spożywcze, zwłaszcza dla produkcji biopaliw, które państwa członkowskie chcą uczynić swoim priorytetem, nie pomoże w rozwoju działalności rolnej, a przeciwnie może zastąpić produkcję żywności, co może negatywnie wpłynąć na ochronę suwerenności żywnościowej.

W związku z powyższym uważamy, iż niezbędna jest ponowna ocena celów wspólnej polityki rolnej w celu zwiększenia podaży produktów żywnościowych, wspierania małych i średnich gospodarstw prowadzących uprawy role i hodowlę zwierząt gospodarskich i utrzymania cen konsumpcyjnych na umiarkowanym poziomie, przy wzmocnieniu mechanizmów interwencyjnych i zapewnieniu odpowiednich cen interwencyjnych.

  Mairead McGuinness (PPE-DE), na piśmie. − Poparłam wspólny projekt rezolucji w sprawie podwyżki cen paszy i żywności, który stanowi reakcję na istotne zmiany cen towarów konsumpcyjnych w UE i na całym świecie.

Głosowałam także za przyjęciem poprawek 1, 2, 3, 4 i 5, które dotyczą kwestii obecności w paszy składników modyfikowanych genetycznie. Poprawki te są odzwierciedleniem rzeczywistości rynkowej i jedynie wskazują na fakt, że znaczne ilości kukurydzy i soi używanej do produkcji paszy w UE pochodzi ze składników modyfikowanych genetycznie.

Celem poprawek jest także przezwyciężenie trudności w uzyskaniu zezwolenia dla składników genetycznie zmodyfikowanej paszy. Ta sytuacja ma wpływ na konkurencyjność gospodarstw rolnych prowadzących hodowlę inwentarza żywego i prowadzi do sytuacji paradoksalnej - konsumenci w Unii kupują mięso i produkty inwentarza żywego od krajów trzecich, które stosują paszę ze składnikami modyfikowanymi genetycznie.

Przedmiotowe poprawki są niezbędne dla uwydatnienia niespójności w podejściu Unii do składników modyfikowanych genetycznie i wymagają bardziej otwartej debaty na ten temat.

– Sprawozdanie pana posła Kacina (A6-0325/2007)

  Roberta Alma Anastase (PPE-DE), na piśmie. − (RO) Głosowałam za przyjęciem tego sprawozdania z nadzieją, że będzie ono miało decydujący wpływ na decyzję Serbii o kontynuowaniu reform demokratycznych w kierunku spełnienia standardów UE, zwłaszcza w zakresie poszanowania praw mniejszości.

Mimo, że w sprawozdaniu Parlament z zadowoleniem przyjął względną poprawę sytuacji, nadal nie zapewniono w Serbii warunków niezbędnych dla pokojowego współistnienia mniejszości narodowych oraz wzajemnego poszanowania swoich praw. Nadal liczne są przypadki rażącego naruszania praw mniejszości. Podam na to konkretny przykład dotyczący lekceważenia praw społeczności rumuńskiej i zamieszkałych w Serbii osób mówiących w języku rumuńskim, zwłaszcza w Valea Timocului i Vojvodinie. Dziś mogę jedynie stwierdzić z żalem, że odmawia im się praw językowych zarówno w dziedzinie edukacji, jak i praktyki religijnej w języku rumuńskim.

Do Serbii należałoby wysłać jasny komunikat w tym względzie: jedynie zróżnicowana etnicznie Serbia, która zapewni zrozumienie i wzajemną tolerancję pomiędzy społecznościami, może zostać uznana za Serbię europejską.

– Sprawozdanie pana posła Martensa (A6-0375/2007)

  Frank Vanhecke (ITS). - (NL) Panie przewodniczący! Głosowałem przeciw sprawozdaniu pana posła Martensa. Muszę przyznać, że sprawozdanie to zawiera sporo sensownych uwag, lecz moim zdaniem nie dotyka głównej przyczyny problemów Afryki, jak również nie sygnalizuje właściwie problemu, a nawet można powiedzieć wyzwania przyszłości, jakim jest napływ imigrantów.

Dlaczego w sprawozdaniu Parlamentu Europejskiego nie można wspomnieć o głównej przyczynie ubóstwa, głodu, braku bezpieczeństwa, problemach społecznych i gospodarczych w Afryce? Główną przyczyną tych problemów są złe rządy na kontynencie afrykańskim. Skorumpowani rządzący, którzy nie dbają o dobre zarządzanie, demokrację ani prawa człowieka, ale którzy w swoich własnych krajach kradną pieniądze swoim obywatelom i corocznie wydają więcej na zbrojenia niż otrzymują w ramach pomocy rozwojowej. To skandaliczne.

Wzmianki o imigracji także nie są adekwatne do sytuacji. Po pierwsze, Europa nie może już przyjąć większej liczby imigrantów, a po drugie imigracja do Europy wysoko wykształconych osób z ubogich krajów jest tragedią dla krajów ich pochodzenia.

  Göran Färm i Inger Segelström (PSE), na piśmie. (SV) − My, szwedzcy socjaldemokraci, poparliśmy przedmiotowe sprawozdanie, które uważamy za dobre. Istnieje potrzeba partnerstwa pomiędzy Unią Europejską a Afryką w celu sprostania wyzwaniom przyszłości. Głosowaliśmy za ustępem 61, gdyż popieramy wolny handel. Niemniej jednak pragniemy zwrócić uwagę, że nie możemy osiągnąć wzrostu poprzez wolny handel, jeśli nie będziemy jednocześnie inwestować w edukację, zdrowie i inne długoterminowe przedsięwzięcia, które wyłaniają się z innych części sprawozdania.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Jasne jest, że zdrowie seksualne i reprodukcyjne jest niezwykle istotną sprawą. W związku z tym, dobro kobiet i dzieci nie powinno być nadmiernie wykorzystywane przez Parlament Europejski w ramach próby poszerzenia swoich uprawnień, jak wskazuje ustęp 77 sprawozdania. Co więcej, prawowity organ ONZ już pracuje nad tymi dwoma sprawami.

W świetle niesprzyjających trendów, jakie występują w tej Izbie, gdzie wielu posłów aktywnie sprzeciwia się zdrowiu seksualnemu i reprodukcyjnemu, zarówno w Unii jak i gdzie indziej, byłoby tragiczne w skutkach, gdyby Parlament Europejski zyskał więcej uprawnień w tej kwestii.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Pomimo iż sprawozdanie zawiera aspekty, które uważamy za pozytywne, nie zbadano w nim samej istoty stosunków pomiędzy UE a Afryką, pomijając lub uszczuplając główne obowiązki i cele strategiczne w tym zakresie.

Bodaj najbardziej uderzającym przykładem jest milczenie w prawie inicjatyw podjętych w sprawie Afryki przez NATO/STANY ZJEDNOCZONE/UE, takich jak stworzenie specjalnych dowództw wojskowych (STANY ZJEDNOCZONE/AFRICOM), przeprowadzenie manewrów wojskowych (NATO) lub zwiększanie obecności militarnej największych potęg UE („mechanizmy wspierania pokoju”, misje wojskowe).

Sprawozdanie zawiera także aspekty, które otwierają drzwi dla obcej interwencji - pod płaszczykiem „misji humanitarnej”, „opanowania konfliktu” lub „dobrego zarządzana”. Nie ma w nim sprzeciwu wobec coraz większego podporządkowania polityki rozwoju strategiom „bezpieczeństwa”, sprzyjaniu „pomocy rozwojowej” zapewnianej przez żołnierzy lub wykorzystaniu funduszy na cele niemające nic wspólnego z tego typu pomocą, przydzielaniu ich zgodnie z celami strategicznymi największych potęg militarnych, a cele te to kontrola nad potężnymi zasobami naturalnymi Afryki, włącznie z ropą naftową.

Wreszcie, w sprawozdaniu potwierdzono, że liberalizacja handlu stanowi podstawę rozwoju, przywiązując dużą wagę do ograniczeń umów o partnerstwie gospodarczym.

Popierając szczyt UE-Afryka odrzucamy tego rodzaju polityki.

  Bogusław Liberadzki (PSE), na piśmie. − Pani Maria Martens słusznie zauważa, że podstawą rozwoju współpracy Afryki i Europy powinna być rozwijająca się demokracja i partnerstwo oparte na wzajemnym szacunku. Trafnie uwzględniono również fakt, że partnerzy są równi pod względem praw i obowiązków, ale nie pod względem poziomu integracji oraz dostępności i poziomu rozwoju zasobów finansowych, technicznych i ludzkich.

Zgadzam się, iż wspólnym zadaniem i nadrzędnym celem współpracy UE-Afryka musi być likwidacja ubóstwa, a pokój ma kluczowe znaczenie jako pierwszy krok w kierunku rozwoju.

Zgodnie z duchem sprawozdania uważam, że istotne jest uwzględnienie prawdziwych potrzeb populacji afrykańskiej: zapewnienie godnego wynagrodzenia dla drobnych rolników, zwiększenie lokalnej produkcji, zapewnienie bezpieczeństwa żywności i źródeł utrzymania, budowanie rynków lokalnych i regionalnych.

  Karin Scheele (PSE), na piśmie. − (DE) Poza omówieniem kwestii nieuczciwych praktyk handlowych, co jest istotne, w sprawozdaniu na temat stanu stosunków pomiędzy UE a Afryką poruszono także sprawę zapobiegania konfliktom i ich rozwiązywania. W tym kontekście, chciałabym wspomnieć o ostatniej kolonii na świecie, ostatniej kolonii w Afrycie, a mianowicie Saharze Zachodniej, okupowanej przez Maroko od ponad 30 lat. Okupacja ta narusza prawo międzynarodowe; towarzyszą jej rażące przypadki pogwałcenia praw człowieka. Kiedy orędujemy za przestrzeganiem praw człowieka wśród ludu Saharawi i jego praw do samostanowienia o sobie, często słyszymy, że zajmujemy stanowisko prosaharawiańskie. Taka postawa jest bulwersująca, gdyż naszym jedynym celem jest stać na straży praw człowieka i prawa międzynarodowego. Wszystkie instytucje europejskie powinny być oddane tej sprawie, a nie dążyć wyłącznie do zaspokojenia interesów gospodarczych państw członkowskich. Europa musi przyjąć wiarygodne stanowisko przeciw dyktaturze. Grożenie palcem kilku wybranym dyktaturom narusza wiarygodność Unii jako mediatora w sprawach pokoju oraz szkodzi tym, którzy cierpią prześladowania i których prawa człowieka są na co dzień w rażący sposób naruszane.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − Głosuję za przyjęciem sprawozdania Pani Poseł Marii Martens w sprawie stosunków UE-Afryka.

Należy ustalić wspólną strategię współpracy między Unią Europejską a krajami afrykańskimi, która będzie oparta na wzajemnym szacunku i na wspólnych, jasno określonych zasadach i wartościach. Musimy wziąć pod uwagę stanowisko strony afrykańskiej i skupić się w szczególności na problematyce rozwoju oraz osiągnięciu celów Milenijnych Celów Rozwoju, takich jak stabilny wzrost i rozwój, walka z ubóstwem, a także pomoc w zapewnieniu dostępu do edukacji i środków ochrony zdrowia.

projekt rezolucji (B6-0429/2007)

  Göran Färm i Inger Segelström (PSE), na piśmie. (SV) − My, szwedzcy socjaldemokraci, poparliśmy przedmiotowe sprawozdanie, które uważamy za dobre. Niemniej jednak, głosowaliśmy przeciw poprawce 1, która dotyczy użycia amunicji kasetowej w dwóch konkretnych konfliktach zbrojnych. Postanowiliśmy głosować przeciwko jej przyjęciu, gdyż potępiamy używanie amunicji kasetowej w jakichkolwiek konfliktach a nie tylko w tych konkretnych przypadkach.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV)Niewątpliwie amunicja kasetowa należy do bardzo okrutnych typów broni, który powoduje ogromne cierpienia wśród ludności cywilnej. To niepokojące, że Parlament Europejski wykorzystuje tak istotną kwestię w swoich wysiłkach na rzecz utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy.

Zakaz użycia tego typu broni należy wprowadzić w skali globalnej poprzez ONZ i z inicjatywy państw-narodów, a nie przez Parlament Europejski.

Dlatego podczas dzisiejszego głosowania wypowiedzieliśmy się przeciw przyjęciu tej rezolucji.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Ostatnio 17 września Organizacja Narodów Zjednoczonych wezwała swoje państwa członkowskie do podjęcia natychmiastowych środków w celu likwidacji straszliwych skutków użycia amunicji kasetowej, nawołując do podpisania wiążącego prawnie aktu międzynarodowego prawa humanitarnego zabraniającego jej używania, produkcji, produkcji, składowania i przekazywania.

Organizacja Narodów Zjednoczonych żąda zniszczenia zapasów tej amunicji, prosi o podjęcie działań mający na celu zminimalizowanie ryzyka i pomoc ofiarom tej broni, a do czasu przyjęcia odpowiedniego instrumentu wzywa państwa członkowskie o zaprzestanie jej używania i przekazywania.

Jak stwierdza ta przedmiotowa rezolucja, udokumentowano, że 98% ofiar tych bomb to ludność cywilna, odnotowano wysoką liczbę rannych oraz ofiar śmiertelnych, zwłaszcza wśród dzieci.

Niemniej jednak większość posłów do PE głosowała przeciwko wyraźnemu stwierdzeniu, że amunicja kasetowa była używana przez tzw. siły koalicji w Afganistanie i Iraku oraz przez siły izraelskie w Libanie.

Należy natychmiast zatrzymać wyścig zbrojeń. Należy niezwłocznie zakazać używania broni masowego rażenia, amunicji kasetowej, amunicji zawierającej zubożony uran i pocisków fosforowych.

W związku z tym popieramy tę rezolucję.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, która potwierdza potrzebę wzmocnienia międzynarodowego prawa humanitarnego w zakresie dotyczącym amunicji kasetowej i wprowadzenia w trybie pilnym, na szczeblu międzynarodowym, całkowitego zakazu używania, produkcji, przekazywania i składowania amunicji kasetowej. Izba odnotowała także, iż rezolucja ta stanowi silne poparcie dla Procesu z Oslo zainicjowanego w lutym 2007 r.

– Sprawozdanie pana posła Cappato (A6-0341/2007)

  Ryszard Czarnecki (UEN). - Panie Przewodniczący! Chciałbym wyjaśnić moje głosowanie w sprawie sprawozdania pana Cappato, a także wyjaśnić, dlaczego Grupa na Rzecz Europy Narodów wstrzymała się od głosowania. Ja głosowałem przeciw, ponieważ uważam, że jest to bardzo kontrowersyjny pomysł. Narkotyki są głównym biznesem w Afganistanie i kontrolowanie choćby części ich produkcji dla celów medycznych wydaje się więcej niż wątpliwe. Dlatego głosowałem przeciwko tej propozycji.

  Carlo Fatuzzo (PPE-DE). - (IT) Panie przewodniczący, panie i panowie! Tym, co pan poseł Cappato zaproponował i osiągnął w swoim sprawozdaniu, jest uświadomienie opinii publicznej, że Parlament Europejski popiera eksperymenty mające na celu przekształcenie produkcji opium w Afganistanie w celach przestępczych na produkcję opium dla celów medycznych tj. leczenia pacjentów.

Szczerze mówiąc, głosowałem przeciw, gdyż uprawy maku na polach mogą prowadzić do śmierci lub przestępstw powodowanych przez osoby, które świadomie lub nieświadomie wpadli w sieć narkomanii - tej straszliwej plagi naszych czasów.

Moim zdaniem, ci którzy głosowali za tym sprawozdaniem łudzą się, że coś, co jest obecnie prowadzone nielegalnie tj. uprawy opium w Afganistanie, można łatwo wykorzenić zezwalając na ich wykorzystanie dla dobroczynnych celów.

  Richard Howitt (PSE), na piśmie. − Europejska Partia Pracy w Parlamencie Europejskim nie mogła poprzeć tej rezolucji, ponieważ u jej podłoża leży zachęta do uprawiania opium w Afganistanie. Ten kierunek jest sprzeczny z wysiłkami podjętymi przez rząd Afganistanu przy wsparciu społeczności międzynarodowej, a także z tym, czego pragnie 80% ludności afgańskiej - hodowle maku są źródłem finansowania rebelii talibów. Odnotowujemy, że liczba prowincji w Afganistanie, gdzie nie uprawia się opium, wzrosła w tym roku ponad dwukrotnie.

Głosowaliśmy przeciw przyjęciu oryginalnej wersji ustępów 1 lit. a) i 1 lit. b), gdyż mamy silne poczucie, że rolą Parlamentu Europejskiego nie jest promowanie jakichkolwiek projektów, które zachęcają do produkcji opium w Afganistanie.

Głosowaliśmy przeciw przyjęciu przedmiotowego sprawozdania z powyższych względów, a także dlatego, bo ta propozycja jest oparta na nieprawidłowych założeniach co do ograniczonej dostępności opiatów dla celów medycznych na świecie. Międzynarodowy Organ Kontroli Środków Odurzających (INCB) stwierdził, że utrzymująca się od 2000 r. nadmierna podaż legalnych opiatów doprowadziła do nagromadzenia zapasów w produkujących je krajach „które mogą zaspokoić popyt na dwa lata”.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem przeciw przyjęciu tego sprawozdania. Na świecie nie brakuje opium dostępnego dla celów medycznych, a sytuacja w zakresie bezpieczeństwa w Afganistanie nie wskazuje na to, aby można było prowadzić bezpieczną produkcję i zbiory opium dla celów medycznych.

– Sprawozdanie pana posła Lechnera (A6-0371/2007)

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za tym sprawozdaniem. Procedura zajęcia polega na tym, że wierzyciel może wystąpić do sądu o zamrożenie rachunku bankowego w celu zabezpieczenia żądanej kwoty. Procedura ta zachowuje należytą równowagę pomiędzy prawem wierzycieli do odzyskania długów, a ustanowieniem odpowiedniej ochrony pozwanych. Nie jest ona sprzeczna w prawem krajowym umożliwia ustanowienie jednolitej standardowej procedury dla całej Unii Europejskiej.

– Sprawozdanie pani poseł Sbarbati (A6-0301/2007)

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Z danych za 2006 r. wynika, że Rzecznik Praw Obywatelskich otrzymał 3 830 skarg. Jednakże Rzecznik miał poczucie, że tylko 21,5% z tych spraw wchodziło w zakres jego kompetencji, z czego 258 doprowadziło do wszczęcia dochodzenia. W 2006 r. Rzecznik Praw Obywatelskich przeprowadził w sumie 582 dochodzenia, z czego 315 toczyło się już w 2005 r., a dziewięć rozpoczęto z własnej inicjatywy Rzecznika.

Co ciekawe, podobnie jak w latach poprzednich instytucją, której dotyczyło najwięcej dochodzeń, była Komisja, na którą przypadło 66% z łącznej liczby (387). Na Europejskie Biuro Doboru Kadr (EPSO) przypadło 13%, zaś na Parlament Europejski 8%.

Najczęściej powtarzające się skargi dotyczyły braku przejrzystości, w tym odmowa udzielenie informacji 25%, niesprawiedliwość lub nadużywanie władzy a także różne inne przypadki niewłaściwego administrowania. Niemniej jednak, jak stwierdził sam Rzecznik Praw Obywatelskich, iż jest wiele spraw, w których jego uwagi krytyczne wyraźnie nie odniosły żadnego skutku, lecz niewątpliwie są one ostrzeżeniem, że istnieje problem, dlatego Parlament powinien poświęcać im właściwą uwagę.