Ustne wyjaśnienia dotyczące głosowania

– Sprawozdanie: Ioannis Gklavakis (A6-0166/2008)

  Katerina Batzeli (PSE). – (EL) Pani przewodnicząca! Można by oczekiwać, że w przypadku tak wrażliwego i szczególnie ważnego produktu greckiego rolnictwa i w obliczu reformy ulegającej najwyżej naciskom orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości zagwarantowana zostanie nowa wspólna organizacja rynku bawełny do 2013 r. Konsolidacja ta zostanie przeprowadzona w oparciu o zasady WPR w ramach systemu płatności jednolitych, gwarancji ze strony funduszy Wspólnoty w kopertach krajowych dla każdego kraju oraz w ramach możliwości wynikających z elastyczności w zarządzaniu kopertą krajową w państwach członkowskich.

Naszym celem powinno być wyznaczenie jak najwyższych płatności obszarowych za hektar w granicach neutralności budżetu. Powinniśmy również skierować pomoc do tych producentów, którzy będą pracować nad podwyższaniem jakości swoich produktów.

Tego jednak nie osiągnęliśmy. Oczywiście, w projekcie utworzenia funduszu restrukturyzacyjnego w ramach pierwszego filaru, zgodnie z zawartą w sprawozdaniu sugestią, powinny być dostępne środki na modernizację tego sektora, a zwłaszcza zakładów odziarniania, o czym jest mowa przede wszystkim w poprawkach 9, 14, 16, 23, 26, 31 i 39. Prowadzona jest odbudowa, mająca na celu zrównoważenie strat, jakie poniosą zakłady odziarniania wskutek jakiegokolwiek spadku produkcji lub zaburzenia na rynku bawełny.

Z tych przyczyn grupa parlamentarna PASOK w trakcie głosowania plenarnego opowiedziała się przeciw przyjęciu sprawozdania w sprawie sytemu wsparcia bezpośredniego dla bawełny.

– Transatlantycka Rada Gospodarcza (RC-B6-0209/2008)

  Syed Kamall (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Bardzo dziękuję za możliwość wyjaśnienia mojego sposobu głosowania w sprawie porozumienia dotyczącego Transatlantyckiej Rady Gospodarczej.

Myślę, że będzie uczciwie, jeżeli powiem, że wszyscy z zadowoleniem przyjmujemy współpracę w zakresie regulacji, zwłaszcza tam, gdzie będzie to pomocne w uproszczeniu handlu transatlantyckiego, ponieważ zbyt często nasze dwa wielkie bloki handlowe – UE i USA – spierają się ze sobą w sprawach dotyczących handlu.

Powinniśmy jednakże zagwarantować, że wszelkie porozumienia, jakie osiągamy w sprawie wspólnych norm regulacyjnych, nie będą wykorzystywane jako usprawiedliwienie dla wspólnego protekcjonizmu. Musimy zapewnić, że wszelkie wspólnie uzgodnione normy globalne nie będą wykorzystywane jako usprawiedliwienie dla odcinania producentów i dostawców z innych rynków światowych.

Dlatego też, gdy już staramy się przyjąć wspólne normy globalne, upewnijmy się, że jesteśmy również w stanie pomóc producentom z biedniejszych państw także w przyjęciu tych norm, tak, aby nie wykorzystywać ich jako usprawiedliwienia dla eliminacji tych producentów z rynków światowych.

Podsumowując, myślę, że po obu stronach z zadowoleniem przyjmujemy to porozumienie i dlatego głosowałem za.

– Sprawozdanie: Marco Cappato (A6-0153/2008)

  Milan Horáček (Verts/ALE). – (DE) Pani przewodnicząca! Głosowałem za przyjęciem sprawozdania posła Cappato, ponieważ dotyczy ono jednej z najważniejszych funkcji Parlamentu Europejskiego, mianowicie funkcji nadzorczej w odniesieniu do skuteczności działań Komisji i Rady w dziedzinie polityki praw człowieka. Dzięki temu wzmocniona zostaje rola Unii Europejskiej jako światowego strażnika praw człowieka. W ramach tego procesu najważniejszym zadaniem, dla przykładu, podkomisji do spraw praw człowieka, jest podjęcie systematycznej oceny odpowiednich instrumentów, a dla Parlamentu – udział w prowadzonym przez Unię Europejską dialogu na temat praw człowieka.

Niemniej jednak każda realizowana w tym obszarze polityka będzie tylko przykrywką, jeżeli nie przyjmie za punkt wyjścia zasadniczego warunku: niepodzielności tych podstawowych praw. Jest to jedyny sposób, aby zapewnić, by wiarygodność okazała swą wyższość nad podwójnymi normami.

  Tunne Kelam (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Głosowałem przeciw ust. 141, który deklaruje pełne poparcie dla zasad Yogyakarty. Obecnie o zasadach tych można powiedzieć wszystko, poza tym, że są one jasno określone, zwłaszcza w odniesieniu do tak delikatnych spraw, jak orientacja seksualna i tożsamość płciowa.

Zamiast tego, głosowałem za przyjęciem poprawki 15, która „bierze pod uwagę” te zasady. Problem polega na tym, że zasad tych nie powinno się interpretować jako czegoś, co miałoby stanowić rodzaj normy dla państw członkowskich.

  Dimitar Stoyanov (NI). – (BG) Dziękuję, pani przewodnicząca. Zabieram głos w sprawie sprawozdania posła Cappato z uwagi na poprawkę proponowaną przez samego sprawozdawcę. Chodzi tu o pierwszą poprawkę, w której sprawozdawca nagle zaczyna filozofować nad kwestią stosowności nowoczesnego państwa narodowego i narodowej suwerenności w dzisiejszych czasach. Poseł Cappato może nie być tego do końca świadom – to jego sprawa, ale dokładnie te same pomysły były forsowane przez totalitarne reżimy komunistyczne, które zupełnie nie przejmowały się prawami człowieka. To samo, co widnieje w jego poprawce, było propagowane przez komunistów w Bułgarii i innych wschodnioeuropejskich krajach. Dlatego też, jeżeli poseł Cappato pragnie działać dalej w tym samym duchu zalecałbym, aby odwiedził Kim Chen Ira w Korei Północnej. Tam jego idee będą podzielane i – jestem tego pewien – zostaną przyjęte z zadowoleniem.

– Sprawozdanie: Véronique de Keyser, José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra (A6-0138/2008)

  Martin Callanan (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania. Uważam, że praca, jaką wykonuje UE w ramach misji obserwacji wyborów, jest niezwykle potężna, ważna i prowadzona bardzo profesjonalnie. Przyczynia się ona do procesu demokratyzacji i do rozwoju demokracji w wielu krajach znajdujących się w niekorzystnej sytuacji i w krajach rozwijających się.

Miałem zaszczyt być przewodniczącym misji obserwacji wyborów z ramienia Parlamentu w Sierra Leone, kraju bardzo trudnym i ubogim, w którym w trakcie prowadzenia misji napotkaliśmy wiele trudności logistycznych, a szczególnie trudności pogodowych w czasie pory deszczowej. Misja była prowadzona bardzo profesjonalnie przez cały personel – zarówno unijny, jak i zwerbowany na miejscu.

Oczywiście bardzo upokarzający był widok entuzjazmu, z jakim przyjmowało wybory wielu zwykłych obywateli Sierra Leone, czekających na deszczu przez wiele godzin w kolejkach, aby oddać swoje głosy w demokratycznych wyborach. Nasz wkład w to wydarzenie był naprawdę wart przeznaczonej na to stosunkowo niewielkiej sumy pieniędzy. Niezmiernie cieszę się, że to sprawozdanie powstało i głosuję za jego przyjęciem.

– Sprawozdanie: Glyn Ford, Vicenzo Aita (A6-0151/2008)

  Syed Kamall (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Dziękuję pani bardzo za tę możliwość udzielenia wyjaśnień dotyczących mojego głosowania nad sprawozdaniem posła Forda w sprawie porozumienia z ASEAN.

Ogólnie rzecz biorąc, myślę, że wolimy raczej ulepszać i poszerzać handel międzynarodowy poprzez wielostronne ramy, jakie zapewnia Światowa Organizacja Handlu, ale też sądzę, że musimy uznać rolę, jaką stosunki dwustronne odgrywają w poszerzaniu handlu i zwiększaniu korzyści z globalizacji na całym świecie.

Sądziłem, że szczególnie ważny jest fakt, że sprawozdanie to zwraca uwagę na kwestie dotyczące praw człowieka. Na ogół jestem raczej sceptyczny, gdy tak robimy, ponieważ często jest to pretekst dla stosowania protekcjonizmu wobec produktów z innych krajów. Lecz w tym kontekście jest to wyjątkowo na miejscu, z uwagi na fakt, ze Birma jest członkiem ASEAN.

Miałem z tym jednak poważne trudności, ponieważ początkowo zgłosiłem do komisji poprawkę, która została przyjęta. Mówiła ona, że jeżeli poszczególne kraje ASEAN nie będą chciały zostać stronami tego porozumienia, to mimo to powinniśmy kontynuować działania w kierunku zawarcia porozumienia z krajami, które tego chcą. Nie możemy pozwolić, aby najbardziej protekcjonistyczny kraj blokował porozumienia.

Niestety, UE jest chorobliwie przywiązana do negocjacji handlowych prowadzonych pomiędzy blokami. W tej sytuacji wstrzymałem się od głosu.

– Sprawozdanie: Ingo Friedrich (eks- Alexander Stubb) (A6-0105/2008)

  Carlo Fatuzzo (PPE-DE). – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Z satysfakcją przyjmuję sposobność złożenia tego wyjaśnienia w sprawie głosowania w momencie, gdy obradom przewodniczy pani Morgantini, zwłaszcza teraz, gdy słyszę za sobą oklaskujących posłów. W swoim własnym imieniu chciałbym powiedzieć – i muszę powiedzieć, że dotyczy to mnie osobiście, jako posła oraz jako przedstawiciela Partii Emerytów – że głosowałem przeciw przyjęciu sprawozdania w sprawie regulacji lobbingu. Powód jest następujący: nie podoba mi się to, że uważa się za oczywiste, że na decyzje posłów Parlamentu Europejskiego mają wpływ inni ludzie i że w związku z tym regulację uznaje się za niezbędną.

A szczerze mówiąc, to wpływ na podejmowanie przeze mnie decyzji zawsze miał Carlo Fatuzzo, tylko Carlo Fatuzzo i nikt inny, niż Carlo Fatuzzo. Uważam więc za bardzo dziwne, że można dopuścić jakąkolwiek taką możliwość. Jeżeli już należało, czy też trzeba było, zrobić cokolwiek, abyśmy mogli lepiej rozumieć dokumenty, w sprawie którego głosujemy, powinniśmy móc odwołać się do ekspertów, którzy wyraziliby odmienne opinie, a następnie użyć naszej własnej inteligencji do podjęcia decyzji.

Zakończę, zadając pytanie sobie oraz pani, pani przewodnicząca: kto miał wpływ na podjęcie decyzji o regulacji lobbingu? Oczywiście istnieje lobby – lobby nad wszystkie lobby – które ma wpływ na zasady dotyczące lobbingu!

  Przewodnicząca. – Widzę, że wciąż jest pan indywidualistą: mam nadzieję, że będzie miał pan możliwość porównania swoich spostrzeżeń z innymi.

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Po pierwsze, z ogromną przyjemnością zauważam, że przewodniczy pani dziś obradom. Powinna pani przewodniczyć większości sesji. To również ogromna przyjemność słuchać wyjaśnień posła Fatuzzo dotyczących głosowania. Na szczęcie nie jest to moja pierwsza kadencja, w przeciwnym bowiem razie nigdy nie jadłbym lunchu w Strasburgu.

W trakcie głosowania nad tym sprawozdaniem byłem ciekaw, czy naprawdę zwracamy się do właściwych odbiorców. To dobrze, że jesteśmy uczciwi, jeśli chodzi o lobbystów, których spotykamy w tym miejscu; dobrze też, że mamy informacje, z kim spotyka się Komisja. Zastanawiam się jednak, czy nie powinniśmy zbierać informacji o tym, na kogo Komisja wpływa, aby wywrzeć wpływ na przebieg głosowań parlamentarnych nad przedkładanymi przez nią dyrektywami.

W trakcie pytań do Komisji udało nam się już ujawnić, dzięki mojemu znakomitemu koledze, posłowi Hannonowi, kwoty pieniędzy, jakie organizacje dobroczynne, takie jak np. brytyjska NSPCC, otrzymują bezpośrednio od Komisji Europejskiej. Nie zaskakuje nas więc, gdy piszą one do nas: tak naprawdę, to powinniśmy popierać traktat lizboński.

Jest cała masa organizacji, które otrzymywały pieniądze z UE i, gdy w ramach przygotowań do wprowadzenia traktatu lizbońskiego miało odbyć się forum obywatelskie, wszystkie znalazły się po jednej stronie sporu. Jest jednak w tym miejscu mały problem z demokracją: ludzie, których finansujemy, często nie są właściwymi ludźmi i naprawdę byłoby lepiej, gdybyśmy całkowicie pozbawili ich tego dofinansowania.

  Daniel Hannan (NI). – Pani przewodnicząca! Lobbyści uwielbiają Brukselę. Przybywają oni do instytucji europejskich i od razu dostrzegają, że ten system został opracowany przez ludzi takich jak oni i dla takich ludzi jak oni.

Tutaj mogą oni przeprowadzić takie prawo, jakiego nie udałoby im się uzyskać od prawodawców wybranych w wyborach powszechnych. Myślę o takich aktach, jak zakaz stosowania suplementów diety o wyższej zawartości witamin i minerałów, który był przedmiotem zdecydowanego sprzeciwu we wszystkich państwach członkowskich, lecz został przepchnięty tutaj w następstwie zakulisowych układów zawartych przez kilka wielkich korporacji farmaceutycznych.

Sądzę, że tyle to wszyscy dobrze wiedzą poza tą Izbą. Co prawdopodobnie jest słabiej akceptowane, to zakres, w jakim te organizacje lobbingowe, jak to już powiedział mój kolega, poseł Heaton-Harris, same są tworami Unii Europejskiej, całkowicie uzależnionymi finansowo od Komisji.

Tak więc Komisja Europejska realizuje wnioski dotyczące konsultacji ze społeczeństwem obywatelskim, co w rzeczywistości oznacza konsultacje z Europejską Unią Dziennikarzy, Europejskim Lobby Kobiet, Europejskim Kongresem Związków Zawodowych i mnóstwem innych organizacji, których dochody – co do jednego euro – obciążają europejskiego podatnika.

Czuję się w obowiązku zapytać, czy jest ktoś w państwach narodowych, kto prawdziwie popiera ten projekt, nie otrzymując za to pewnego wynagrodzenia? Możecie sprawdzić, czy mam rację, pozwalając ludziom wypowiedzieć się na temat waszego traktatu lizbońskiego poprzez referendum. Pactio Olisipiensis censenda est!

– Sprawozdanie: Manolis Mavrommatis (A6-0149/2008)

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). – Pani Przewodnicząca! W tym ważnym sprawozdaniu chcę zwrócić uwagę na sprawy sportu wśród młodzieży i w środowiskach lokalnych.

Należy wspierać przedsięwzięcia mające na celu podniesienie atrakcyjności aktywności fizycznej wśród dzieci i młodzieży, promować szkoły, które aktywnie wspierają sport. Konieczne jest zwłaszcza wspieranie projektów mających na celu rozwijanie sportowej infrastruktury szkolnej i pozaszkolnej, a także planów dążących do aktywizacji młodzieży na zajęciach pozalekcyjnych.

W moim przekonaniu, bardzo ważne jest wspieranie przedsięwzięć sportowych na szczeblach najniższych, najbliższych obywatelom poprzez zapewnienie odpowiedniego poziomu finansowania niewielkim klubom i obiektom sportowym.

Oddziaływanie sportu ma charakter lokalny i regionalny. Sprzyja zarówno aktywizacji tak miast, jak i wsi. Trzeba stworzyć więc jasne i proste procedury otrzymywania środków finansowych, które będą mogły zostać przeznaczone na rozwój obiektów sportowych, rekreacyjnych, wielofunkcyjnych, służących danej społeczności.

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! W trakcie głównej debaty mówiłem na ten temat. Jednak nie wyjaśniłem, dlaczego głosowałem przeciw. Wynika to z wszelkiego rodzaju przyczyn, które wyjaśniłem poprzez mój głos. Bardzo bym chciał zagłosować za tym, gdyby tylko instytucje europejskie robiły coś pożytecznego dla sportu.

W trakcie ubiegłorocznej debaty budżetowej my, jako Parlament, głosowaliśmy przeciw ustanowieniu linii finansowania, która miała być elementem montażu finansowego dla Ruchu Olimpiad Specjalnych na rzecz sportów zunifikowanych [Special Olympic Movement for Unified Sports], programu, który miał być realizowany przez 10 krajów Unii Europejskiej i obejmować 3000 osób niepełnosprawnych umysłowo.

Ponownie podnoszę ten projekt – rozmawiałem o tym ze wszystkimi sprawozdawcami w tym zgromadzeniu – lecz tak naprawdę można się zastanowić, w jakim stopniu to zgromadzenie jest zainteresowane sportem. Być może chce ono po prostu zagarnąć dla siebie władzę, aby móc ingerować w życie codzienne ludzi. Ale niekiedy naprawdę nie chce zrobić nic pozytywnego, jeśli chodzi o osoby niepełnosprawne.

Sądzę, że w zeszłym roku przegapiliśmy okazję. Będę ponownie naciskał na to w tym roku i dziś w tym miejscu potwierdzam swoje zainteresowanie Olimpiadą Specjalną, która jest wspaniałą organizacją.

  Ewa Tomaszewska (UEN). – Pani Przewodnicząca! Głosowałam za przyjęciem sprawozdania pana Mavrommatisa nie tylko dlatego, że uważam, że jest to kompletne, rzetelnie przygotowane sprawozdanie. Jestem szczególnie wdzięczna sprawozdawcy i Komisji Kultury i Edukacji za włączenie do dokumentu przygotowanej przeze mnie poprawki, dotyczącej zapewnienia równego traktowania sportowców niepełnosprawnych w zakresie rozwiązań socjalnych. Niektóre ustawodawstwa krajowe, przewidując wspieranie finansowe olimpijczyków w złej sytuacji ekonomicznej po zakończeniu przez nich kariery sportowej, nie dotyczą paraolimpijczyków. W przypadku osób niepełnosprawnych uprawianie sportu poprawia poczucie własnej wartości i poczucie godności osobistej.

  Christopher Beazley (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Nie wiem, czy zrobiłem wszystko jak należy, czy też nie. Nie złożyłem pisemnego wniosku o wyjaśnienie głosowania. Ale jeżeli mógłbym bardzo krótko odpowiedzieć mojemu dobremu przyjacielowi i koledze, posłowi Heaton-Harrisowi: myślę, że każdy z nas ma swój punkt widzenia na temat wartości instytucji europejskich, lecz uważam, że nieuczciwe jest atakowanie Unii Europejskiej, rządów krajowych, władz lokalnych w związku z tym, że interesują się one lub nie interesują osobami niepełnosprawnymi i sportem.

W moim okręgu wyborczym znam wiele przypadków, w których Unia Europejska naprawdę przyniosła ludziom olbrzymie korzyści – ludziom niepełnosprawnym i, oczywiście, pozostałym. Myślę po prostu, że atakowanie w ten sposób jakiejkolwiek instytucji jest nieuczciwe. Sądzę, że my wszyscy chcemy zrobić, co możemy, aby promować sport i zachęcać wszystkich do wzięcia uczciwego udziału. A to, czy ma się poglądy pro- czy antyeuropejskie, to już zupełnie inna sprawa.

  Hannu Takkula (ALDE). – (FI) Pani przewodnicząca! Chciałbym powiedzieć parę słów na temat sprawozdania posła Mavrommatisa. Głosowałem za jego przyjęciem i uważam je za doskonałe. Moim zdaniem naprawdę dobre jest w nim to, że dostrzega ono szczególny charakter sportu i poświęca uwagę grupom o specyficznych potrzebach, w tym osobom niepełnosprawnym. Zgadzam się z posłem Beazley i zupełnie nie pojmuję rozumowania mojego dobrego przyjaciela, posła Heaton-Harrisa, w tej sprawie, ponieważ to dokładnie w ten sposób możemy zagwarantować, że grupy o specyficznych potrzebach oraz osoby niepełnosprawne będą równo traktowane. Ćwiczenia zdrowotne są jednym ze szczególnych priorytetów w tym sprawozdaniu. Sport okazał się także bardzo dobrym sposobem na zapobieganie rasizmowi i ksenofobii.

Chciałbym również powiedzieć, że moje urządzenie do głosowania nie działało poprawnie i na przykład w odniesieniu do punktu 42 nie mogłem skłonić go do współpracy. Mam nadzieję, że dział techniczny sprawdzi, dlaczego moje urządzenie do głosowania czasem się zacina. Zauważyłem, że inni mają takie same trudności. Chciałbym wysłać do działu technicznego sygnał, że mam nadzieję, że następnym razem będzie ono działać jak należy.

– Sprawozdania: Manolis Mavrommatis (A6-0149/2008), Ingo Friedrich (ex-Alexander Stubb) (A6-0105/2008)

  Othmar Karas (PPE-DE). – (DE) Pani przewodnicząca! Zacznę od sprawozdania posła Mavrommatisa. Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ kładzie ono szczególny nacisk na wkład, jaki w finansowanie sportu wnoszą austriackie loterie i kasyna. Z zadowoleniem przyjmuję ten ustęp. Głosowałem za przyjęciem sprawozdania posła Friedricha, ponieważ odpiera ono atak na jedyną w swoim rodzaju i rozległą rolę, jaką odgrywają w społeczeństwie uznane kościoły, oraz przedstawia bardziej wnikliwy pogląd na rolę, jaką odgrywają prawnicy. Osobiście, dużą wagę przywiązuję do doświadczenia i informacji, jakie uzyskujemy poprzez wymianę doświadczeń i dialog dotyczący możliwych rozwiązań z obywatelami, grupami interesu, prawnikami i lobbystami.

Chciałbym skorzystać z tej okazji, aby wyrazić moje podziękowania za setki dyskusji, jak również za niezliczone e-maile i pomysły, jakie otrzymuję. Niektóre z nich są irytujące, ponieważ zwyczajnie zabierają cenny czas, lecz większość z nich okazała się dla mnie zarówno pouczająca, jak i użyteczna. Ponownie, chciałbym wyrazić moje podziękowania za to, jak również powiedzieć, że odpowiedzialność za sposób, w jaki kształtujemy nasze stosunki z lobbystami, ostatecznie spoczywa na nas. To my decydujemy, z kim chcemy rozmawiać, ile czasu ten ktoś nam zajmuje, o czym rozmawiamy i jak budujemy stosunki robocze. Mówię „tak” dla jasnych i przejrzystych zasad, ale „nie” dla nadmiernej regulacji, która sprawia, że te stosunki robocze stają się trudniejsze i bardziej zbiurokratyzowane.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące głosowania

– Sprawozdanie: Josu Ortuondo Larrea (A6-0085/2008)

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Ponieważ jesteśmy przekonani, że ważne jest podtrzymywanie i doskonalenie, zależnie od potrzeb, umowy zawartej z Republiką Seszeli, zgadzamy się z tą oceną, zgodnie z którą włączenie do tekstu protokołu (wymieniającego dopuszczalne wielkości połowów i związaną z nimi rekompensatę finansową) rozważań dotyczących stanu miejscowej infrastruktury portowej i możliwości zmiany aspektów (w tym celów dotyczących wykorzystania rekompensaty finansowej) znajdujących się w wyłącznych kompetencjach władz Seszeli, jest niewłaściwe.

Podobnie, uważamy za niekorzystny projekt włączenia takich środków, jak te, które dotyczą zawieszania przez Komisję Europejską licencji, które nie uwzględniają w szczególności poszanowania i ochrony kompetencji państw członkowskich.

Ponadto, stosowanie zasady równej płacy za taką samą pracę w dalszym ciągu nie zostało zagwarantowane, ponieważ umowa określa jedynie, że warunki płacowe dla załóg z Seszeli, pracujących na pokładach jednostek z krajów UE, które skorzystają z porozumienia, nie mogą być gorsze, niż dla załóg z Seszeli wykonujących podobną pracę na pokładach jednostek należących do tego kraju.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. – Głosowałem przeciwko sprawozdaniu posła Ortuondo Larrea dotyczącego umowy w sprawie połowów z Seszelami. Wspólna polityka rybołówstwa była totalną klęską i nie wspierała zrównoważonego sektora połowowego wokół naszych wybrzeży.

W rezultacie setki szkockich kutrów musiało pójść na złom i ucierpiały społeczności rybackie. Rozwiązaniem w tej sytuacji jest nieeksportowanie nadmiernych mocy produkcyjnych innych państw członkowskich w postaci umów w sprawie połowów z krajami trzecimi.

Jeśli inne państwa członkowskie mają zbyt wiele kutrów, aby prowadzić połowy na swoich tradycyjnych akwenach połowowych, to powinny same zająć się tą sprawą, a nie liczyć na to, że UE znajdzie im kolejne akweny, które będą mogły rozgrabić.

  Margie Sudre (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Cieszę się, że Parlament Europejski zatwierdził poprawki do umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Seszelami na lata 2005–2011.

Zmiany te nie prowadzą do przekształcenia zasadniczych elementów porozumienia. Stanowią one zaledwie odzwierciedlenie osiągniętego sukcesu i pozwalają na wprowadzenie praktycznych dostosowań, odpowiadających obecnym potrzebom. Oto dlaczego, z uwagi na średni poziom połowów w ciągu ostatnich trzech lat, tonaż referencyjny uległ podwyższeniu z 55 000 do 63 000 ton. Ponadto dla zrównoważenia sytuacji opłaty wnoszone przez właścicieli statków zostały zwiększone do 35 EUR za tonę, aby protokół był zgodny z innymi umowami dotyczącymi połowów tuńczyka, zmniejszając w ten sposób wkład Wspólnoty z 75 EUR do 65 EUR za tonę. Łączny roczny wkład finansowy zwiększa się tym samym z 4 125 000 EUR do 5 355 000 EUR.

Sukces tej umowy odzwierciedla jasne i wzajemne zainteresowanie Unii Europejskiej zawieraniem umów o partnerstwie, zwłaszcza w sektorze rybołówstwa. Flota wyspy Réunion mogła skorzystać z tych możliwości połowowych i mam nadzieję, że dzisiejsze głosowanie pomoże umocnić i pobudzić naszą gospodarkę morską.

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM), na piśmie. − Morze i zasoby morskie mają duże znaczenie dla zatrudnienia i wzrostu gospodarczego w UE. Są one źródłem żywności i energii. Z kolei w regionach przybrzeżnych rozwija się turystyka, będąca ważnym sektorem gospodarki. Zasoby morskie powinny być wykorzystywane w sposób odpowiedzialny.

Sektor rybołówstwa UE jest drugim pod względem wielkości sektorem rybołówstwa na świecie. Co roku rybołówstwo i akwakultura dostarczają około 7,3 mln ton ryb. W sektorze rybołówstwa i przetwórstwa ryb pracuje 360 tysięcy osób. Dlatego też uważam, że UE powinna nawiązywać oraz udoskonalać wspólną politykę rybacką z państwami trzecimi.

− Sprawozdanie: Sérgio Marques (A6-0146/2008)

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Popieramy zastosowanie bardziej indywidualnych przepisów, obejmujących odstępstwa oraz specjalne, różnorodne i odpowiednio dopasowane środki, należycie dostosowane do realiów gospodarczych regionów peryferyjnych oraz korzystniejsze dla ich zdolności produkcyjnych.

Sprawozdanie ma na celu zastosowanie specjalnej stawki podatku akcyzowego w stosunku do piwa wytwarzanego na Maderze. Ta stawka, która jest niższa od ustalonej stawki krajowej, będzie miała zastosowanie w tych przypadkach, w których roczna produkcja browaru nie przekracza 300 000 hektolitrów.

Jak wskazała Komisja, cena piwa produkowanego lokalnie, nawet przy korzyści podatkowej wynoszącej 50%, jest nadal o 7,5% wyższa od ceny sprzedaży detalicznej piwa warzonego w kontynentalnej części Portugalii i sprzedawanego na rynku Madery. W przypadku utraty korzyści z obniżenia podatku lokalne browary nie będą mogły sprostać konkurencji.

W związku z tym, mając na względzie szczególne cechy i wymogi sytuacji panującej w regionach peryferyjnych, popieramy środki, które mają zagwarantować prawo produkcji zgodnie ze szczególnym potencjałem regionu, które honorują regionalną gospodarkę i które w związku z tym gwarantują przetrwanie lokalnego przemysłu piwowarskiego stawiającego czoła rynkowi krajowemu i międzynarodowemu.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. – (DE) Jedynym powodem, dla którego głosuję za przyjęciem tej decyzji w sprawie podatku akcyzowego, jest ograniczony zasięg lokalny, tak więc nie może ona mieć szkodliwego wpływu na browar Brauerei zu Göss w Austrii, który – jak dobrze wiemy – produkuje najlepsze piwo w Europie.

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM), na piśmie. − Poruszony przez sprawozdawcę problem sprowadza się do zagadnienia, jak pogodzić popieranie utrwalania systemu rzeczywistej konkurencji z zasadą równości wobec prawa. Wolny rynek jest niewątpliwie optymalnym mechanizmem regulacji gospodarki - parafrazując pewną wypowiedź - „bodaj nie wymyślono nic lepszego”. Z tego punktu widzenia inicjatywa sprawozdawcy może przejawiać interwencjonizm, który wywrze negatywne skutki dla gospodarki. Z drugiej strony, zapewnienie trwałości rynku polega na ochronie rozproszenia i zapobieganiu monopolizacji rynku. Podjęcie tak ważnej decyzji, jak tu omawiana, wymaga szerszej dyskusji i analiz eksperckich. Sprawozdanie nie wyczerpuje całości zagadnienia. Stąd moja decyzja o wstrzymaniu się.

– Sprawozdanie: Monica Frassoni (A6-0107/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania mojej włoskiej koleżanki, posłanki Moniki Frassoni, w sprawie zawarcia międzyinstytucjonalnego porozumienia pomiędzy Parlamentem Europejskim a Komisją w sprawie procedur wdrażania decyzji Rady ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, zmienionej decyzją 2006/512/WE z dn. 17 lipca 2006 r. Niestety, procedura komitologii nie funkcjonuje dobrze i pilne staje się wprowadzenie środków, które umożliwią Komisji realizację jej uprawnień wykonawczych, a Parlamentowi Europejskiemu – monitorowanie Komisji. Tam, gdzie to właściwe, odnośniki w tekstach do procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą są obowiązkowe dla wszystkich trzech instytucji. Cieszę się, że nowe porozumienie bardziej szczegółowo definiuje zobowiązanie dla Komisji do informowania Parlamentu zgodnie z ustaleniami, gwarantującymi przejrzystość i skuteczne działanie systemu przekazywania informacji oraz identyfikację przekazywanych informacji oraz różnych etapów tej procedury. Z zadowoleniem przyjmuję wprowadzenie „systemu wczesnego ostrzegania”, dzięki któremu Parlament informowany jest o projektach środków wykonawczych. Popieram pomysł, zgodnie z którym Komisja powinna sporządzać wszystkie projekty środków wykonawczych niezwłocznie po ich formalnym zgłoszeniu.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Popieram sprawozdanie posłanki Frassoni dotyczące nowych procedur komitologii.

Nowe uprawnienia przyznane Parlamentowi w ramach procedury nadzoru, umożliwiające posłom blokowanie przyjęcia tekstu zaaprobowanego przez komisję, jeżeli specjaliści nie wypełnili swojego mandatu, są znaczącym sukcesem tej Izby oraz ważnym krokiem w kierunku polepszania równowagi sił panującej pomiędzy instytucjami europejskimi.

Zgadzam się, że godne polecenia jest zwiększenie skuteczności tej procedury poprzez uczynienie decyzji wydawanych przez komisję bardziej zrozumiałymi i dostępnymi. Podobnie, popieram pomysł stworzenia elektronicznego rejestru, ułatwiającego weryfikację decyzji podejmowanych drogą komitologii.

Oczywiście zasadnicze znaczenie ma to, aby trzymiesięczny termin przewidziany dla prawa Parlamentu do prowadzenia nadzoru ograniczał się tylko do wyjątkowych przypadków, zgodnie z literą Porozumienia międzyinstytucjonalnego z lipca 2007 r. Krótszy okres powinien być dopuszczalny jedynie w przypadkach uzasadnionych pilnym charakterem lub potrzebą skutecznego działania.

Niektóre komisje PE już zdążyły skorzystać z groźby skorzystania z prawa weta po to, by otrzymać natychmiastową odpowiedź i wyjaśnienia od Komisji. Dlatego też jestem przekonany, że jest to instrument, który Parlament powinien wykorzystywać w coraz szerszym zakresie do sprawowania kontroli politycznej także nad decyzjami technicznymi.

− Sprawozdanie: Monica Frassoni (A6-0108/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania mojej włoskiej koleżanki, posłanki Moniki Frassoni, w sprawie zmiany art. 81 Regulaminu Parlamentu w sprawie środków wykonawczych tak zwanej „komitologii”. Art. 81 ust. 4 Regulaminu Parlamentu stanowi, że tam, gdzie środki wykonawcze przewidziane przez Komisję podlegają procedurze regulacyjnej połączonej z kontrolą, czas przeznaczony na kontrolę powinien zacząć upływać od momentu otrzymania przez Parlament projektu środków zredagowanego we wszystkich językach urzędowych. Popieram propozycję, aby nadmienić, że tam, gdzie mają zastosowanie krótsze terminy, zgodnie z art. 5a ust. 5 litera b decyzji 1999/468/WE, oraz w pilnych przypadkach, zgodnie z art. 5a ust. 6, o ile przewodniczący komisji parlamentarnej nie wyrazi sprzeciwu, czas przeznaczony na kontrolę powinien zacząć upływać od momentu otrzymania przez Parlament końcowego projektu środków wykonawczych zredagowanego w wersjach językowych przekazywanych członkom tej komisji, ustalonych zgodnie z decyzją 1999/468/WE.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Panie przewodniczący! Sprawozdanie posłanki Frassoni podkreśla cokolwiek nonszalanckie podejście, jakie stosuje Komisja wobec Parlamentu Europejskiego, gdy ma władzę. Sprawozdawczyni słusznie przypomina Komisji o jej obowiązkach i popieramy tę próbę przywrócenia minimum demokratycznej kontroli nad działalnością Komisji.

Wątpliwe jest jednak, czy zaowocuje to lepszym stosowaniem tej kontroli w przyszłości, choćby dlatego, że Komisja w cichości ducha pragnie uniemożliwić Parlamentowi przeprowadzenie konsultacji w sprawie środków, jakie zamierza wprowadzić.

Ubolewamy także, że nie wspomina się o zasadniczym problemie, czyli o zakresie uprawnień wykonawczych Komisji, które przypominają uprawnienia prawdziwego organu legislacyjnego i regulacyjnego, ale zostały powierzone urzędnikom służby cywilnej, oraz o demokratycznym nadużyciu, jakim jest procedura komitologii.

– Sprawozdanie: Ioannis Gklavakis (A6-0166/2008)

  Charlotte Cederschiöld, Christofer Fjellner, Gunnar Hökmark i Anna Ibrisagic (PPE-DE), na piśmie. – (SV) Uznajemy, że Wspólna Polityka Rolna powinna zostać zniesiona. Jednocześnie uważamy, że należy wywiązywać się z zawartych porozumień. Dlatego też w trakcie dzisiejszego głosowania głosowaliśmy za przyjęciem projektu Komisji dotyczącego wypełnienia postanowień traktatów o przystąpieniu zawartych z Portugalią, Grecją i Hiszpanią, w których EU niestety zobowiązała się do zagwarantowania wsparcia dla produkcji bawełny, które także obejmuje wsparcie dla produkcji. Dlatego też wyrażamy żal, że Komisja nie miała możliwości przedstawienia projektu w tej dziedzinie, co jest zgodne z polityką wobec innych sektorów rolnictwa, w których wsparcie zostało oddzielone od produkcji.

Sprawozdanie Parlamentu Europejskiego
(A6-0166/2008) zawierało propozycję jeszcze mniej zdecydowanego oddzielenia wsparcia od produkcji i dlatego też zdecydowaliśmy się zagłosować przeciw przyjęciu tego sprawozdania.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Biorąc pod uwagę, że sektor bawełny ma duże znaczenie społeczno-gospodarcze dla niektórych regionów Unii Europejskiej, szczególnie dla Grecji i Hiszpanii, Komisja Europejska i Parlament Europejski powinny na to zwrócić szczególną uwagę.

Prawda jest taka, że wprowadzenie, wraz z reformą wspólnej polityki rolnej, która rozpoczęła się w 2003 r., jednorazowej wypłaty pomocy oddzielonej od produkcji doprowadziło do tego, że w 2006 r. Komisja wprowadziła tę zasadę w życie w sektorze bawełny.

Hiszpania skierowała jednak tę sprawę do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości na takiej podstawie, że reforma nie została poprzedzona żadną oceną oddziaływania. Trybunał wydał korzystne dla Hiszpanii orzeczenie i anulował nowy system wsparcia dla bawełny.

Proponowany obecnie przez Komisję Europejską projekt jest jednak w praktyce identyczny jak poprzedni. Ponadto, zaledwie w rok po wdrożeniu reformy wspólnej organizacji rynku bawełny, jej katastrofalne następstwa już są widoczne: produkcja w tym sektorze spadła o 20% w Grecji i o ponad 50% w Hiszpanii. Podobnie, liczba gospodarstw spadła o 11% w Grecji i o 25% w Hiszpanii. Zagrożone są nawet zakłady odziarniania.

Oto dlaczego głosowaliśmy przeciw przyjęciu tej rezolucji.

  Dimitrios Papadimoulis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Głosowałem przeciw przyjęciu sprawozdania posła Gklavakisa, podobnie jak moja grupa polityczna, ponieważ pomimo ograniczonej liczby korzystnych poprawek do oryginalnego wniosku Komisji całkowity bilans jest negatywny. Niezbędne jest większe wsparcie dla plantatorów bawełny, bez dalszych cięć produkcji. Jednocześnie musimy przyjąć zasadnicze środki na rzecz ochrony środowiska i wykonalnego ekonomicznie rozwoju rolnictwa.

– Transatlantycka Rada Gospodarcza (RC-B6-0209/2008).

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przyjęciem rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 8 maja 2008 r. w sprawie Transatlantyckiej Rady Gospodarczej, w której podkreśla się, że bliskie partnerstwo transatlantyckie jest podstawowym instrumentem kształtowania globalizacji w interesie wspólnych wartości i na rzecz wyważonego porządku politycznego i gospodarczego na świecie. Podzielam pogląd, że sprawnie funkcjonujący i konkurencyjny rynek transatlantycki jest mocną podstawą, na której powinno opierać się partnerstwo transatlantyckie, aby umożliwić UE i USA wspólne sprostanie globalnym wyzwaniom politycznym i gospodarczym. Bezpieczny handel ma szczególne znaczenie w coraz bardziej zintegrowanej gospodarce światowej, zgadzam się jednak, że propozycja wprowadzenia kontroli 100% zagranicznych kontenerów jako środka zapobiegającego groźbie terroryzmu jest niepotrzebna i niewykonalna. Pilnie potrzebna jest współpraca w zakresie wdrażania praw własności intelektualnej, w tym działań, które zostaną podjęte w przyszłości w celu wzmocnienia współpracy w zakresie zwalczania podróbek i piractwa oraz jasny plan działania na rzecz ułatwienia wzajemnego uznawania międzynarodowego prawa patentowego. Ubolewam, że nie rozwinęła się współpraca pieniężna w sprawie dolara/euro.

  Anne Ferreira (PSE), na piśmie. – (FR) W trakcie głosowania końcowego nad tą rezolucją wstrzymałam się od głosu – w szczególności z następujących powodów:

Rezolucja zawiera pozytywne punkty, takie jak nawiązanie do zasady ostrożności. Nie mogę jednak poprzeć niektórych propozycji i celów.

Chociaż mogę się zgodzić z zasadą rynku transatlantyckiego, niemożliwe a nawet niepożądane będzie zakończenie jego tworzenia do 2015 r.

Zakończenie tworzenia tego rynku wiąże się z usunięciem barier pozacelnych (ust. 17), tj. norm społecznych dotyczących ochrony zdrowia, środowiska naturalnego i innych. Przepisy, jakie UE przyjęła w tych dziedzinach dzięki swemu ustawodawstwu, zapewniają europejskim konsumentom i obywatelom wystarczającą ochronę i muszą zostać utrzymane, a nawet ulepszone.

Podobnie, etykietowanie oraz śledzenie pochodzenia i obiegu nie wystarczy dla umożliwienia konsumentom dokonania świadomego wyboru (ust. 28). Polityka ochrony konsumentów nie może zostać ograniczona do instrumentów tego rodzaju. Wybór konsumentów dotyczący produktów rolnych musi być również gwarantowany dzięki zapobieganiu skażenia upraw tradycyjnych i ekologicznych przez organizmy modyfikowane genetycznie.

Na koniec, jeśli chodzi o import amerykańskiego drobiu poddanego zabiegom przy użyciu wody chlorowanej, sformułowania w tekście są zbyt wieloznaczne. Jeżeli chcemy ochronić wspólnotową politykę bezpieczeństwa żywności, musimy zakazać importu.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) W czasie, gdy pogłębia się kryzys kapitalizmu i narastają jego sprzeczności, ta rezolucja oraz cele wyznaczone dla („długoterminowej”) budowy „rynku transatlantyckiego” przedstawiane są jako prawdziwe wyjście awaryjne, i wskazują na dalszą liberalizację rynków na tych dwóch biegunach „triady” i filarach NATO, będącej „sposobem wyjścia”.

Oprócz tego, że rezolucja potwierdza „transatlantyckie” partnerstwo strategiczne, funkcjonuje ona również jako prawdziwa „mapa drogowa” liberalizacji rynków finansowych i stosunków handlowych pomiędzy UE a USA dzięki temu, że zawiera wykaz przeszkód stojących na drodze do większej konkurencji i koncentracji kapitalistów, ku uciesze i na korzyść wielkich grup finansowych i gospodarczych.

Rezolucja ta stanowi (niewykonalną) próbę ukrycia prawdziwych celów, sprzeczności i następstw powołania do życia „rynku transatlantyckiego”, podkreśla pewne potencjalne obawy natury społecznej lub środowiskowej. Wydają się one jednak pojawiać jako funkcja i zmienna kapitalistycznej konkurencji, zwłaszcza w ramach Światowej Organizacji Handlu.

Pomimo prób załagodzenia sytuacji poprzez konfrontację z brutalną rzeczywistością „kapitalistycznej globalizacji” rezolucja ukrywa donośne konsekwencje dla pracowników i w ogóle dla ludzi, jak również dla małych i średnich przedsiębiorstw, nie tylko w UE i USA, ale także w wymiarze międzynarodowym.

  Kartika Tamara Liotard i Erik Meijer (GUE/NGL), na piśmie. – Głosowaliśmy przeciw przyjęciu poprawki 4, ponieważ stanowi ona, że „jest zdania, że żadne możliwe rozwiązanie nie powinno prowadzić do zakłócenia konkurencji”.

W świetle tej sprawy podkreśla ona, że interesy gospodarcze są ważniejsze niż obawy dotyczące zdrowia publicznego. Taką argumentację uznajemy za nie do przyjęcia. Uważamy, że jeśli chodzi o zagadnienia związane z bezpieczeństwem żywności, Unia Europejska powinna stosować zasadę ostrożności.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Uświadomienie sobie, że stosunki pomiędzy Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi są bardzo ożywione, obok spraw dotyczących krajów trzecich (chociaż nawet w tym przypadku brak zgody nie musi być nie do przezwyciężenia), ma istotne znaczenie. Obecna debata, wskazane teksty oraz przyjęty dzisiaj dokument mogą się więc okazać bardzo użyteczne.

Wskutek tego najważniejsza jest realizacja posunięć niezbędnych do osiągnięcia celu w postaci wzmocnienia transatlantyckiej integracji gospodarczej. W tym kontekście czynione wysiłki, szczególnie te dotyczące zniesienia barier innych niż celne (niejasnych przepisów ogólnych, które znacząco utrudniają międzynarodowy handel), są, jak pokazują ostatnie badania, niezwykle użyteczne. Musi to więc skutkować większym zaangażowaniem z obu stron.

Oprócz tego, w tym samym obszarze handlu międzynarodowego istnieje potrzeba zwiększenia i uczynienia bardziej spójnym zaangażowania po obu stronach Północnego Atlantyku.

  Peter Skinner (PSE), na piśmie. – Jako współautor tej rezolucji popieram realistyczne intencje procesu TEC.

Niezbędne jest, aby UE i USA zaczęły poszukiwać inicjatyw na rzecz osłabienia tej bariery. Ze szczególnym zadowoleniem przyjmuję stały postęp w dziedzinie usług finansowych, Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej (IFRS) i umowy maklersko-dealerskiej.

Należy zrobić znacznie więcej i zbadać inne możliwości, takie jak podejście multilateralne. Obawiam się jednak, że obie strony nie powinny czekać na pojawienie się środków zaradczych, które mogą lub nie mogą zniwelować różnic między nami. Zamiast tego potrzebna będzie ciężka praca – nie jest to bardziej oczywiste, niż w obszarze ubezpieczeń i, w szczególności, w wątku pobocznym.

TEC nie jest sama w sobie zagadnieniem handlowym. Jej celem jest pogłębienie naszych stosunków na poziomie przepisów, co prowadzi do poprawy otwartości i skuteczności funkcjonowania naszego przemysłu i pozwala usunąć w cień mało wiarygodne usprawiedliwienia z przeszłości.

Obecnie stykamy się z narastającym wyzwaniem w świecie, w którym UE i USA są zainteresowane raczej posiadaniem systemów wspomagających wzrost niż pielęgnowaniem protekcjonizmu i izolacjonizmu.

TEC pomaga UE i USA we wzajemnym zbliżeniu, ale samo poleganie na wynikach pracy TEC nie wystarczy. Należy uczynić więcej, aby przenieść tego typu podejście do naszych bieżących rozważań na tym poziomie. Zbyt łatwo jest przewidywać niepowodzenie w oparciu o naszą ekonomię polityczną. Aby przezwyciężyć te obawy, potrzebna jest ciężka praca.

− Sprawozdanie: Marco Cappato (A6-0153/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania z własnej inicjatywy mojego włoskiego kolegi Marco Cappato w sprawie praw człowieka na świecie w 2007 r. Popieram stwierdzenie, że Komisja i Rada będą musiały podjąć działania priorytetowe zgodnie z tymi samymi przesłankami, jakie dotyczyły powołania ICC – chodzi o poparcie działalności trybunałów międzynarodowych zaangażowanych w ochronę praw człowieka. Nowa Rada Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNHRC) dysponuje możliwościami przekształcenia się w użyteczne ramy, niezbędne dla poprawy sytuacji dotyczącej praw człowieka na świecie. Popieram propagowanie niestosowania przemocy, jako zasadniczego środka gwarantującego poszanowanie podstawowych praw człowieka, a także walkę przeciw karze śmierci. Podobnie jak moi koledzy, jestem zaskoczony, że wiele krajów europejskich nie ratyfikowało jeszcze protokołu opcjonalnego do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur. Cieszę się, że mogłem ujrzeć, jak skutecznie działał Europejski Instrument na rzecz Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR). Jednak jego budżet w dramatyczny sposób nie spełnia oczekiwań. Popieram więc zwiększenie budżetu EIDHR na rok 2009.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Wyjaśniam, dlaczego głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie ochrony praw człowieka, biorąc pod uwagę, że współcześnie wciąż są one zbyt często łamane.

Unia Europejska zalicza prawa człowieka do swoich zasad założycielskich i to tak dalece, że ich przestrzeganie w słuszny sposób stanowi warunek wstępny członkostwa w UE.

Dlatego też na Unii Europejskiej spoczywa odpowiedzialność za to, aby działała jako gwarant praw człowieka w Europie i w krajach trzecich poprzez spójną wspólną politykę zagraniczną, niezależną od interesów i stanowisk państw członkowskich. UE musi propagować ratyfikację statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego na całym świecie po to, by chronić ludzi przed tak zwanymi zbrodniami przeciwko ludzkości i zapobiegać ludobójstwu oraz innym okrucieństwom, które mogłyby w przyszłości być popełniane bez obawy przed karą. Musi ona również pomagać w zwiększaniu wydajności i skuteczności UNHCR. Uważam również, że rezolucja ONZ w sprawie powszechnego moratorium na wykonywanie kary śmierci musi zostać zastosowana w praktyce.

Unia Europejska musi również przyczyniać się do przestrzegania praw człowieka przez jej głównych partnerów handlowych. Mam nadzieję, że Chiny zaprzestaną stosowania tortur, dając w ten sposób ważny sygnał, że są otwarte na kulturę szanującą prawa człowieka i postępującą w duchu pokoju, który zawsze symbolizował igrzyska olimpijskie.

  Patrick Gaubert (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Z zadowoleniem przyjmuję przyjęcie w dniu dzisiejszym projektu rezolucji autorstwa posła Cappato w sprawie raportu rocznego dotyczącego praw człowieka na świecie w roku 2007 oraz polityki UE w tej dziedzinie.

Sprawozdanie dotyczy postępu, jaki dokonuje się we wszystkich częściach świata w dziedzinie praw człowieka, i zawiera ocenę wysiłków czynionych przez UE na rzecz propagowania praw człowieka w ramach swoich działań i polityk.

Słusznie podkreśla ono potrzebę zwiększenia spójności polityki wewnętrznej i zewnętrznej w tym obszarze.

Sprawozdanie skupia się przede wszystkim na kwestii kary śmierci, na walce ze wszystkimi postaciami tortur oraz dyskryminacją i przemocą wobec kobiet, a także na potrzebie wzmocnienia ochrony praw dzieci.

Przypomina ono o odpowiedzialności, jaką UE ponosi za propagowanie roli społeczeństwa obywatelskiego w celu uczynienia walki bardziej skuteczną i lepiej ukierunkowaną oraz wzmocnienia środków przewidzianych do realizacji tego celu.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. – (SV) Lista Czerwcowa popiera ważną pracę na rzecz praw człowieka, jaka wykonywana jest na całym świecie. Uważamy jednak, że ten raport roczny stanowi kolejną próbę rozszerzenia przez ten Parlament uprawnień UE w dziedzinie polityki zagranicznej.

Taka sytuacja jest bardzo kłopotliwa dla wielu krajów; wspólnota międzynarodowa musi oczywiście zareagować. Musi jednak do tego dojść za pośrednictwem ONZ i różnych jej instytucji, które, w przeciwieństwie do UE, posiadają uprawnienia i szerokie poparcie wśród większości krajów.

Dlatego też zdecydowaliśmy się zagłosować przeciw temu sprawozdaniu.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Co roku stykamy się z przykładami hipokryzji Parlamentu Europejskiego w odniesieniu do praw człowieka na świecie.

Sprawozdanie to zawiera oczywiście punkty, które popieramy. Zasadniczo jednak stanowi ono doskonały przykład instrumentalnego wykorzystywania praw człowieka i ich niedopuszczalnego używania w charakterze broni politycznej w celu realizacji interesów głównych sił UE, jej wielkich grup finansowych i gospodarczych oraz przeciw tym, którzy odrzucają ich dyktat.

Wobec takiego stanu rzeczy całkowicie brak jest jakichkolwiek odniesień i doniesień na temat ewidentnego łamania praw człowieka w Palestynie, Iraku, Afganistanie, okupowanej części Cypru lub na Saharze Zachodniej, będącego dziełem krajów UE i/lub ich sprzymierzeńców, takich jak USA, Izrael, Turcja czy Maroko.

Jest to więc kolejna próba rozdzielenia praw człowieka poprzez podporządkowanie ich prawom gospodarczym i społecznym. Obrona praw człowieka – a w tym faktu, że są one niepodzielne i nie podlegają zaszeregowaniu – oraz ich status jako warunek wstępny dla poszanowania praw ludzi i dla prawdziwej sprawiedliwości społecznej, pokoju, wolności i demokracji, musi tworzyć ramy dla naszych działań politycznych. Naszym zdaniem mają one służyć obronie praw ludzi, a nie spektaklom hipokryzji.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. – Głosowałem za przyjęciem sprawozdania posła Cappato w sprawie praw człowieka. Łamanie praw człowieka ma miejsce na całym świecie, a my w UE musimy zawsze występować w roli obrońców pokrzywdzonych wskutek tego ludzi.

Musimy również pozostać czujni wobec przypadków łamania praw człowieka, do których dochodzi w naszych własnych granicach, czego przykładem są tajne loty CIA, które pokazują, jak łatwo może dochodzić do takich nadużyć.

  Eija-Riitta Korhola (PPE-DE), na piśmie. – (FI) Panie przewodniczący! Nad poprawką 12 do ust. 94 sprawozdania posła Cappato, za pośrednictwem której doszłoby do skreślenia pojęcia „zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego” głosowałam odwrotnie niż moja grupa. Chociaż termin „zdrowie seksualne i reprodukcyjne” obejmuje również aborcję, której nie popieram jako bezwzględnego prawa, to uważam, że musi on zostać wymieniony w tym kontekście. Ust. 94 przypomina, że programy zdrowotne, w tym programy dotyczące zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, powinny zajmować kluczowe miejsce w polityce rozwoju i praw człowieka UE, w szczególności tam, gdzie powszechnie występuje przemoc na tle płci, a kobiety i dzieci narażają się na ryzyko HIV/AIDS lub gdzie odmawia się im dostępu do informacji, profilaktyki i/lub leczenia.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. – (DE) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania dotyczącego stanu praw człowieka na świecie w 2007 r. i polityki w tym obszarze. Prawa człowieka są uniwersalne i muszą być stosowane bez ograniczeń. UE ma szansę stać się globalnym przodownikiem w dziedzinie praw człowieka. Warunkiem wstępnym jest tu właściwa analiza bieżącej sytuacji i dlatego też z zadowoleniem przyjmuję inicjatywę posła Cappato.

Harmonizacja europejskiej polityki praw człowieka ma szczególne znaczenie z uwagi na konieczność wypracowania wspólnego podejścia, na przykład w stosunku do kary śmierci lub tortur. Wspólne stanowisko potrzebne jest również na arenie międzynarodowej. Wydaje się, że pewne kraje, takie jak Chiny, Rosja i Iran, czynią niewiele wysiłków, aby zająć się poważnymi przypadkami łamania praw człowieka, do których dochodzi na ich terytoriach. UE musi tworzyć mocny i zjednoczony front w układach z tymi krajami. Jest to możliwe wyłącznie ze wspólną polityką UE na rzecz praw człowieka.

  David Martin (PSE), na piśmie. – Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie posła Cappato dotyczące sytuacji praw człowieka na świecie w 2007 r. i polityki UE w tej dziedzinie. Sprawozdanie zwraca uwagę na potrzebę zwrócenia przez UE baczniejszej uwagi na prawa człowieka, szczególnie w trakcie negocjacji handlowych.

Oprócz faktu, że sprawozdanie posła Cappato wskazuje na braki w odniesieniu do praw człowieka, popieram także określone rozwiązania proponowane przez sprawozdawcę, takie jak nadanie większego znaczenia podkomisji Parlamentu ds. praw człowieka oraz zaangażowanie Rady do udziału w podobnych debatach. Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. – (DE) To bardzo dziwne, że Unia Europejska proponuje ogłoszenie „Europejskiego Roku Niestosowania Przemocy”, podczas gdy sama uczestniczy w misjach w Czadzie, gdzie interesy Francji nie pozwalają jej na osiągnięcie niezbędnej bezstronności. Jeśli chodzi o tajne więzienia CIA oraz tajne loty, zapytam: jak bardzo pozbawione przemocy i wyczulone na prawa człowieka były wówczas działania UE? Żeby nie wspomnieć o tym, że trwają negocjacje akcesyjne z krajem, który depcze prawa mniejszości, traktuje żeńską część swojej ludności jak obywateli drugiej kategorii, radośnie naśladuje przykład USA i, z błogosławieństwem USA, wszczyna agresywną wojnę ze swoim sąsiadem. Żeby nie wspomnieć także o lekceważeniu demokratycznych praw – chodzi tu o nieuznawanie wyników referendów – i poświęcaniu coraz większego zakresu praw podstawowych pod pretekstem walki z terroryzmem.

Jeżeli UE pragnie poważnie i szczerze realizować swój zamiar bycia mistrzem w dziedzinie praw człowieka, to musi znaleźć odpowiedzi na pytania, na które wciąż jeszcze nie udzielono odpowiedzi, dotyczące amerykańskich więzień, w których stosuje się tortury i programu „śledztw nadzwyczajnych” CIA i natychmiast wstrzymać negocjacje z Turcją, ponieważ kluczowym elementem polityki UE na rzecz praw człowieka musi być pielęgnowanie demokracji i wartości demokratycznych na własnym podwórku.

  Tobias Pflüger (GUE/NGL), na piśmie. – (DE) Powody, dla których nie głosowałem za przyjęciem projektu rezolucji w sprawie sprawozdania o prawach człowieka, są następujące:

1. Sprawozdanie zawiera pewną liczbę punktów, które warto jest poprzeć. Jednakże całkowicie lekceważy ono brak w dużej części świata praw socjalnych i gospodarczych, w wyniku którego miliony osób umierają z głodu lub braku mieszkania i zatrudnienia. Sprawozdanie sprowadza prawa człowieka jedynie do praw obywatelskich, lekceważąc tym samym zasadę niepodzielności praw człowieka, zawartą w Karcie ONZ.

Sprawozdanie nie zajmuje się przypadkami gwałcenia praw człowieka przez państwa członkowskie UE, ani też przypadkami przez nie zatwierdzonymi. Aby jednak uniknąć jakichkolwiek oskarżeń o hipokryzję, UE musi zbadać i wyjaśnić przypadki łamania praw człowieka, do których doszło w krajach trzecich lub w stosunku do obywateli krajów trzecich z udziałem bądź za przyzwoleniem państw członkowskich. Obejmują one na przykład oskarżenia o stosowanie tortur wobec wojsk uczestniczących w realizowanej przez UE w Kongo operacji Artemis;

3. Wojna wciąż stanowi najgorszy przypadek gwałcenia praw człowieka, lecz sprawozdanie całkowicie ją pomija. Jednakże w związku z traktatem lizbońskim oraz zapowiedziami związanymi z objęciem przez Francję Prezydencji Rady w drugiej połowie 2008 r. istnieje rzeczywista obawa, że UE weźmie udział w większej liczbie misji wojskowych. Nie powinno się wykorzystywać praw człowieka jako pretekstu dla prowadzenia tych operacji. Tego aspektu całkowicie brakuje w sprawozdaniu.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Sprawozdanie, nad którym dziś głosowaliśmy, powstałe w oparciu o sprawozdanie Rady i Komisji, może poszczycić się tym, że zasadniczo jest aktualnym i krytycznym opisem sytuacji praw człowieka na świecie. Niestety jednak: niewiele więcej. Pomimo że uczyniono wysiłek, aby sporządzić listę inicjatyw Parlamentu Europejskiego dotyczących określonych sytuacji, wydaje się, że cel polegający na dokonaniu oceny rzeczywistego wpływu realizowanych przez Europę polityk na rzecz promocji praw człowieka nie został w odpowiednim stopniu zrealizowany. Aby ocena ta była skuteczna, powinna obejmować wyraźny opis szczegółowych celów, całościowy obraz wszystkich politycznych instrumentów używanych w tym kontekście, a następnie ocenę osiągniętych wyników. Innymi słowy, nasze sprawozdanie jest bardzo ważnym i bardzo znaczącym wykazem, ale nigdy nie będzie takim, jakim by mogło i powinno być. Z tego powodu podzielam zaniepokojenie różnych kolegów-posłów, w szczególności z grupy PPE-DE, dotyczące rewizji warunków, zgodnie z którymi co roku przyjmowane jest to sprawozdanie i prowadzona jest ta debata.

  José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra (PPE-DE), na piśmie. – (ES) Grupa PPE-DE głosowała przeciw i w całości odrzuca ustęp sprawozdania Cappato odnoszący się do zasad Yogyakarty. Podpisały je i zastosowały jedynie nieliczne państwa. Ich treść jest uwzględniana jedynie przez wspólnotę międzynarodową. To samo można powiedzieć o pojęciu „zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego”, ogólnikowego hasła, pod którego przykrywką niektórzy próbują przemycić pomysły, za którymi może ukrywać się wszystko. Nie możemy się pod tym podpisać.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. – Wraz z dramatycznym wzrostem globalnych cen żywności, ważna jest potrzeba posiadania jej wystarczającej ilości jako prawo człowieka. Kryzys żywnościowy, w warunkach którego najbardziej ucierpią najbiedniejsi mieszkańcy naszego świata, wymaga natychmiastowych działań. Wzywam Komisję i Radę Europejską do wykorzystania wszystkich środków niezbędnych do tego, aby pomóc ludziom dotkniętym dramatycznym wzrostem cen żywności.

  Eva-Britt Svensson (GUE/NGL), na piśmie. – (SV) Zdecydowałam się na wstrzymanie się od głosu, ponieważ sprawozdanie posła Cappato zawiera fragmenty mówiące o tym, że decyzje powinna podejmować UE (szczególnie ust. 15, 45 i 141). Jestem przekonana, że to do państw członkowskich należy decydowanie o sprawach dotyczących praw człowieka.

  Konrad Szymański (UEN), na piśmie. − Raport Cappato priorytetowo potraktował sprawę nieokreślonej dyskryminacji z powodu orientacji seksualnej oraz prawa reprodukcyjne.

Jednocześnie zbagatelizował łamaną powszechnie wolność religijną.

To jest powód, dla którego nie mogłem poprzeć tego sprawozdania w dzisiejszym głosowaniu.

  Charles Tannock (PPE-DE), na piśmie. – Brytyjscy Konserwatyści dostrzegają ważną rolę, jaką UE odgrywa w promowaniu praw człowieka i demokracji na świecie. Możemy poprzeć cały szereg ważnych punktów sprawozdania Cappato.

Jest jednak cały szereg ustępów, z którymi zasadniczo się nie zgadzamy. Chodzi nam więc o ustępy 2, 5, 14, 15, 30 i 38. Dodatkowo, brytyjscy posłowie z ramienia Partii Konserwatywnej, zgodnie z konwencją, w sprawach dotyczących kary śmierci i aborcji otrzymali prawo do głosowania zgodnie z własnymi przekonaniami.

W trakcie głosowania końcowego głosowaliśmy za przyjęciem sprawozdania, ponieważ, dla zasady, pragniemy jasno wyrazić nasze poparcie dla sprawy podtrzymywania i umacniania praw człowieka na całym świecie. Jesteśmy przekonani, że państwa członkowskie UE odegrają ważną rolę w realizacji tego zadania.

  Sahra Wagenknecht (GUE/NGL), na piśmie. – (DE) Nie zagłosowałem za przyjęciem sprawozdania z następujących powodów:

1. Prawa człowieka są niezbywalne, niepodzielne i powszechnie stosowane. Niemniej jednak prawa socjalne i gospodarcze i rażące ich łamanie na całym świecie zostały w sprawozdaniu zaledwie wspomniane. Fakt, że miliony ludzi pozbawione są najbardziej podstawowych praw, to, że – częściowo wskutek wątpliwych polityk realizowanych przez UE – mają oni coraz trudniejszy dostęp do żywności oraz to, że głód, choroby i brak przyzwoitych mieszkań są ich okrutną rzeczywistością, że wielu ludzi nie ma dostępu do edukacji oraz że deptane są prawa robotników – wszystko to jest w dużym stopniu lekceważone.

2. Sprawozdanie niniejsze nie zawiera żadnej wzmianki na temat łamania praw człowieka w samej Unii oraz podobnych aktów, w których UE bierze udział na całym świecie, częściowo w rezultacie swojej polityki wojskowej i zbrojeń i wiecznie rozbudowywanych misji wojskowych. Krytykuje się tylko przypadki pogwałcenia praw człowieka, do jakich dochodzi poza UE. Ignoruje się własne błędy i odpowiedzialność UE. Skutki wewnętrzne i zewnętrzne neoliberalnej polityki UE, wraz z ich negatywnymi skutkami dla praw człowieka i praw podstawowych, nie zostały wspomniane w sprawozdaniu.

3. Sprawozdanie charakteryzuje się wysoce wybiórczym podejściem do wyrażania krytyki. Podobnie jest z doborem krytykowanych krajów oraz zakresem tej krytyki. Polityka w dziedzinie praw człowieka, jeśli ma być w jakimkolwiek stopniu wiarygodna, nie może opierać się na potrzebach natury politycznej.

– Sprawozdanie: Véronique De Keyser, José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra (A6-0138/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania z własnej inicjatywy, przygotowanego wspólnie przez moją koleżankę z Belgii, Véronique de Keyser, oraz mojego hiszpańskiego kolegę, José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyrę, w sprawie misji obserwacji wyborów z ramienia UE. Obserwacja wyborów, szczególnie w młodych demokracjach, musi nadal stanowić priorytet UE, bo chociaż wybory nie stanowią demokracji, to stanowią kluczowy jej składnik, a więc i podstawowe prawo ludzi.

Podobnie jak moi koledzy, żałuję, że Unia wciąż nie ma wspólnej, całościowej strategii promowania demokracji. Prowadzenie operacji powyborczych ma zasadnicze znaczenie, ponieważ w niektórych przypadkach nie wystarcza przyjęcie biernej postawy wobec krajów, w których procedura wyborcza została ostro skrytykowana przez obserwatorów.

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. – Popieram sprawozdanie posłów De Keyser i Salafranca, którzy w imieniu Unii Europejskiej pełnili dwukrotnie funkcję głównych obserwatorów: w Indonezji w 2004 r. i w Aceh w latach 2006/2007. Wierzę, że praca wykonana przez Unię na rzecz poprawy uczciwego charakteru procesu wyborczego ma zasadnicze znaczenie. Ogólnie rzecz biorąc, naszym zadaniem nie jest potwierdzanie, kto zwyciężył, lecz zapewnianie tych, którzy przegrali, że przegrali w uczciwej walce, co może mieć olbrzymie znaczenie dla zmniejszania powyborczych napięć.

Podczas gdy zgadzam się z uczestnictwem obywateli takich państw spoza UE, jak Szwajcaria, Norwegia i Kanada, to musimy zagwarantować, aby większość członków misji była obywatelami państw UE. W jednym znanym mi przypadku byli oni bliscy utworzenia większości wśród uczestniczących w misji obserwatorów.

Jak stanowi art. 38, udzielanie przez nas poparcia nowym parlamentom po wyborach jest słuszne i właściwe. Jako osoba, która w imieniu UNDP doradzała w 1999 r. nowemu parlamentowi Indonezji w zakresie rewizji regulaminu, jestem świadom, jak bardzo może to być użyteczne. Gratuluję dwojgu moim kolegom tego sprawozdania. Jestem pewien, że ujrzymy je znów w nowym prawodawstwie po 2009 r.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. – (SV) Jesteśmy przeciwni tym fragmentom sprawozdania, które mają na celu przekształcenie organizowanych przez UE misji obserwacji wyborów w politykę wobec krajów trzecich. Wykrytymi nieprawidłowościami powinny zajmować się instytucje cieszące się większymi uprawnieniami i szerszym poparciem, niż UE – w tym przypadku zwłaszcza OSCE i ONZ.

UE, wraz z innymi instytucjami międzynarodowymi, odgrywa jednak pewną rolę jako obserwator wyborów. Doświadczenie i wiedza, jakie zebrała UE, są bardzo ważne. Powinny one również zostać wykorzystane w przyszłości.

Dlatego też zdecydowaliśmy się poprzeć to sprawozdanie.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) To sprawozdanie z własnej inicjatywy nie może być rozpatrywane w odosobnieniu, lecz raczej jako integralna część wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa UE. W rezultacie, możemy powiedzieć, że jest ono przepojone arogancją i samouwielbieniem, czego przykładem może być samoocena UE, jako „wiodącej” w obszarze międzynarodowych obserwacji wyborów.

Na takiej postawie, głoszącej „wyższość” „wartości” i metod postępowania UE, zasadzają się częste próby wykorzystywania misji obserwacji wyborów jako instrumentów nacisku i ingerencji w sprawy wewnętrzne krajów, głównie tych, które nalegają na realizację projektów rozwoju w oparciu o głoszenie suwerenności państwowej i niepodległości.

Patrząc z innej strony: co naprawdę stara się zrobić Europa ze „wspólną, całościową strategią na rzecz propagowania demokracji”? Co UE próbuje zrobić z finansowaniem parlamentów krajowych i partii politycznych w innych krajach? Sama nasza sytuacja stanowi odpowiedź. UE próbuje narzucić ludziom jednolity model (kapitalizmu). Model ten służy interesom intensywnej eksploatacji i narzuca liberalizację handlu międzynarodowego. Akceptuje on poświęcenie postępu ludzi i rozwoju krajów na rzecz interesów międzynarodowych koncernów.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. – Głosowałem za przyjęciem sprawozdania De Keyser/Salafranca Sanchez-Neyra, które dotyczy istotnych kwestii. Zobowiązanie UE do wzmacniania procesów demokratycznych jest wartościowym elementem i w sprawozdaniu słusznie zaznaczono, że demokracja może istnieć tylko w kontekście długotrwale zakorzenionych wartości demokratycznych.

Ten niezmiernie ważny fakt został zignorowany, gdy USA i Wielka Brytania zdecydowały się pójść na wojnę w Iraku. Katastrofalna sytuacja, jaka panuje obecnie w tym kraju, dowodzi tylko, że wartości demokratyczne należy pielęgnować, a nie przywozić na czołgach i utrzymywać siłą.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. – (DE) Popieram wzmocnienie misji obserwacji wyborów w celu zapewnienia skutecznego wsparcia dla młodych demokracji.

W tym kontekście z zadowoleniem przyjmuję wezwanie do wypracowania europejskiego konsensusu w sprawie promowania demokracji, który może zwiększyć skuteczność misji obserwacji wyborów.

Wybory są ważnym krokiem w kierunku stabilnej demokracji i posiadają poważne znaczenie symboliczne zarówno dla danego kraju, jak i dla szerzej pojmowanej społeczności międzynarodowej. UE zajęła wiodącą pozycję w prowadzeniu obserwacji wyborów i teraz powinna intensywnie pracować nad rozwojem tej roli. W tym kontekście moim zdaniem szczególnie ważne jest usprawnienie działań prowadzonych w następstwie wyborów. UE musi zidentyfikować kluczowe wyzwania związane z organizacją wyborów i odpowiedzieć na nie w ujednolicony i zrozumiały sposób. Rozsądnym posunięciem Parlamentu Europejskiego byłoby również udzielenie poparcia nowo wybranemu parlamentowi.

W pełni popieram wszystkie te cele, tym bardziej, że moje własne doświadczenia, jako obserwatora wyborów z ramienia UE w Gwatemali, potwierdzają, że ich stosowanie jest niezbędne.

  David Martin (PSE), na piśmie. – Misje obserwacji wyborów stanowią kluczowy element roli, jaką odgrywa polityka zagraniczna UE. UE, jako unia państw demokratycznych, powinna skutecznie dzielić się swoimi doświadczeniami. Prosi ona nas, aby nasza współpraca w trakcie procesu wyborczego była promowana na całym świecie.

To właśnie dzięki ulepszaniu praktyk i metodologii przez unijne misje możemy skutecznie przyczyniać się do umacniania demokracji na całym świecie. Dlatego też głosowałem za przyjęciem wspólnego sprawozdania posła Salafranca Sánchez-Neyra i posłanki De Keyser.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. – (DE) Nad tą Izbą powiewa flaga demokracji. Izba wysyła swoich obserwatorów na różne wybory. Dla obywateli danego kraju największe znaczenie ma to, aby wybory zostały przeprowadzone uczciwie i we właściwy sposób. Nasze oddziaływanie w tej dziedzinie stanowi też ważny wkład w postęp demokratyczny, oczywiście pod warunkiem, że nasze zalecenia zostaną rzeczywiście uwzględnione.

Nie wmawiajmy sobie jednak, że my tutaj, w Europie, sami ściśle przestrzegamy demokratycznych norm: taki stan rzeczy trwa, dopóki osoba głosząca niepopularne, lecz prawdziwe fakty będzie piętnowana jako prawicowy radykał, dopóki odrzucony w referendach w dwóch państwach członkowskich Traktat będzie przepychany przez parlamenty w kosmetycznie poprawionym kształcie, dopóki pozwala się ludności wielokrotnie głosować aż do osiągnięcia pożądanego wyniku oraz na pewno dopóki będą istnieć plany zezwolenia Turcji na wejście do Unii Europejskiej wbrew woli ogółu.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Moment wyborów w żadnym razie nie jest jedynym momentem lub jedyną manifestacją demokracji. Bywa on jednak często punktem zwrotnym. W krajach bez tradycji wyborczej zorganizowanie wyborów może być i często jest okazją, przy której proces demokratyzacji staje się nieodwracalny. Jest to jednak proces, o którym mówimy. Z tej przyczyny wszystko, co sprawozdanie to mówi na temat sukcesu, trudności, niedogodności i potrzeb dotyczących reformy misji obserwacji wyborów Unii Europejskiej (EOM), jest ważne i w pełni zasługuje na naszą uwagę, ale też zawsze opuszcza zasadniczy punkt: całkowity wkład różnych instrumentów europejskich w osiągnięcia demokracji (w czym oczywiście uczestniczą misje EU – EOM). Uważam, że jest to wyzwanie, jakie pojawiło się w trakcie tej debaty, które, po tym, jak musieliśmy o nim pomyśleć, musimy zaakceptować. Propagowanie i ochrona demokracji to nie tylko fragment DNA Unii Europejskiej, ale też element jej wizji świata, zarówno w odniesieniu do jej zasad i wartości, jak również jej własnych interesów.

− Sprawozdanie: Glyn Ford, Vicenzo Aita (A6-0151/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przyjęciem świetnego sprawozdania z własnej inicjatywy autorstwa mojego szanownego brytyjskiego kolegi Glyna Forda na temat stosunków handlowych i gospodarczych ze Stowarzyszeniem Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN), które jest częścią szerszej strategii bilateralnych i międzyregionalnych negocjacji z tymi partnerami handlowymi.

Umowa o partnerstwie i współpracy (PCA), zawierająca możliwe do wyegzekwowania zapisy o prawach człowieka, jest dla Unii Europejskiej warunkiem wstępnym zawarcia umowy o wolnym handlu (FTA) z jakimkolwiek krajem. Należy koniecznie rozwiązać problem tajemnicy bankowej w Singapurze, jeśli mamy mówić o realnej perspektywie zawarcia międzyregionalnej umowy o wolnym handlu. Podobnie jak moi koledzy, przywiązuję szczególną wagę do walki z podrobionymi lekami, które stanowią nieuczciwą konkurencję i zagrożenie dla konsumentów.

Ubolewam nad tym, że przyjęto maksymalne wykorzystanie zasad elastyczności, przedstawionych w deklaracji wprowadzającej poprawki do porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) i dostępu do leków, zważywszy na brak rzetelnej oceny tych mechanizmów.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Popieram to sprawozdanie, ponieważ jestem przekonany, że wolny handel jest niezbędnym krokiem w kierunku światowego dobrobytu.

Jednak nasze poparcie dla jakiejkolwiek ponadnarodowej umowy gospodarczej musi być uzależnione od ścisłego wymogu ratyfikowania przez wszystkie strony podstawowych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy i tym samym zagwarantowania ochrony pracowników.

Jak przypomniał sprawozdawca, ASEAN jako całość jest piątym co do wielkości partnerem handlowym UE. Widać przez to, że mamy wiele interesów handlowych w tym regionie, który bez wątpienia jest szybko rozwijającym się rynkiem.

Z uwagi na silną pozycję tego regionu i brak skutecznego lokalnego prawodawstwa w zakresie zatrudnienia, musimy zadbać o to, by nowa umowa zawierała solidne przepisy nie tylko natury gospodarczej, ale także, nade wszystko, dotyczące zatrudnienia, środowiska i praw człowieka, zmniejszając przez to efekt dumpingu społecznego.

Bezpieczeństwo produktów i ochrona pracowników oraz środowiska nie mogą być zagrożone przez jakąkolwiek czysto gospodarczą umowę.

My wszyscy, zjednoczeni przez wspólne wartości, mamy moralny i instytucjonalny obowiązek zdobyć się na odwagę bycia znacznie surowszymi i selektywniejszymi w doborze partnerów handlowych: wszyscy nasi partnerzy muszą dostarczyć Europie gwarancji, że dają przykład innym narodom na całym świecie.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Sprzeciwiamy się temu, że sprawozdanie zawiera kilka aspektów, które nie mają nic wspólnego z polityką handlową. Sytuacja polityczna w Birmie i wypuszczenie więźniów politycznych są bardzo istotnymi kwestiami, ale nie powinny one stanowić części ponadnarodowej polityki handlowej UE. Widzimy w tym kolejną próbę rozszerzenia swoich kompetencji w dziedzinie polityki zagranicznej ze strony UE.

Z drugiej strony, partia polityczna Lista Czerwcowa uważa umowy o wolnym handlu pomiędzy UE a innymi regionami za naturalną konsekwencję posiadania jednolitego rynku i wspólnej polityki handlowej. Dlatego mimo wszystko postanowiliśmy głosować za przyjęciem sprawozdania.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Według sprawozdania, uzyskanie korzyści handlowych przez zawarcie umów o wolnym handlu z różnymi regionami jest dla Europy najlepszą polityczną strategią wyjścia z kryzysu, przynajmniej dopóki trwa impas w Światowej Organizacji Handlu.

Jednak wydaje się, że sprawozdanie idzie dalej. Równolegle do umów o wolnym handlu, sprawozdanie zachęca do gospodarczej integracji regionów w sposób podobny do UE i, jeśli to możliwe, podporządkowany jej gospodarczo i politycznie.

Zdecydowane odrzucenie poprawek zgłoszonych przez naszą grupę wskazuje jasno na ostateczny cel: liberalizację bez względu na środki czy konsekwencje. Odrzucono nawet poprawki, które podkreślały potrzebę uwzględnienia rozbieżności między tymi dwoma regionami i stworzenia miejsc pracy, zapewnienia zrównoważonego rozwoju gospodarczego, samowystarczalności żywieniowej i bezpieczeństwa żywnościowego oraz ochrony środowiska. Nawet cel ułatwienia dostępu do leków i do transferu technologii nie został przyjęty przez Izbę bez warunków.

Skutki tej polityki są widoczne: wzrost cen energii i żywności, wzrost nierówności społecznych i rozbieżności między regionami, ubóstwo, głód i choroby.

Możemy więc jedynie głosować przeciwko sprawozdaniu.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram sprawozdanie Glyna Forda na temat stosunków handlowych i gospodarczych z ASEAN. Komisja musi uwzględnić w nowej generacji umów o wolnym handlu, które proponuje, mocne zapisy dotyczące praw własności intelektualnej. Takie posunięcie nie tylko stymulowałoby innowacje i badania naukowe w państwach ASEAN, ale co ważniejsze, chroniłoby także konsumentów przed niebezpiecznymi podrobionymi towarami, na przykład lekami.

Niedawne sprawozdanie Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) na temat fałszerstw stwierdza, że handel podrobionymi towarami w Malezji i na Filipinach osiągnął proporcje podobne do tych w Chinach. Sprawozdanie odnosi się do tych kwestii i głosowałem za przyjęciem jego zaleceń.

  Brian Simpson (PSE), na piśmie. − Zagłosuję za przyjęciem tego znakomitego sprawozdania. Dla mnie kluczowe były poprawki 7 i 14 oraz paragraf 42.

Te części sprawozdania dostrzegają ważność zapewnienia dostępnych i trwałych usług publicznych – poprawka 7; egzekwowania standardów pracy poprzez mechanizm rozstrzygania sporów – poprawka 14; oraz potrzeby innego traktowania towarów przyjaznych dla środowiska i pochodzących z uczciwego handlu, jeśli chodzi o taryfy – poprawka 42.

Gratuluję sprawozdawcy, panu Fordowi, jego sprawozdania.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − Głosuję za przyjęciem sprawozdania pana posła Ford Glyn, dotyczącego handlowych i ekonomicznych relacji z ASEAN (Association of the South East Asian Nations).

Chciałem podkreślić, iż owocne porozumienie potrzebuje zaangażowania obydwu partnerów! W świetle sprawozdań w sprawie niedawnych rund negocjacji perspektywa szybkiej i ambitnej umowy ze stowarzyszeniem ASEAN może zostać zakłócona z powodu braku potencjału negocjacyjnego i trudności w wypracowaniu wspólnego stanowiska. Stowarzyszenie ASEAN byłoby pod względem znaczenia piątym partnerem handlowym UE.

Sprawozdanie to popiera koncepcję zawarcia umowy o wolnym handlu ze stowarzyszeniem ASEAN pod warunkiem spełnienia w tej umownie pewnych kluczowych warunków. Należy zagwarantować, aby nie dochodziło do obniżania poziomu ochrony konsumentów ani środowiska naturalnego.

Prowadzenie negocjacji w sprawie umowy z regionem składającym się z dziesięciu niezależnych krajów jest bardzo skomplikowane i czasochłonne, jednak umowy międzyregionalne przynoszą duże korzyści wynikające z promocji integracji regionalnej, wzmacniającej gospodarkę krajów partnerskich i zmniejszającej mnogość przepisów.

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM), na piśmie. − Unia Europejska powinna ze szczególną uwagą traktować stosunki handlowe i gospodarcze z państwami trzecimi.

Państwa ASEAN-u z roku na rok osiągają coraz większy wzrost PKB. Prognozy Bangko Sentral ng Pilipinas na rok bieżący przewidują m.in. wzrost PKB Filipin w wysokości 4,8-5,5%, wzrost eksportu o 11% oraz wzrost wartości przekazów walutowych napływających od Filipińczyków pracujących za granicą o 10%.

Wartość PKB Malezji na jednego mieszkańca wynosi 6 721 USD. Prognozy przewidują, że w 2008 roku wzrośnie on do 7 596 USD. W 2007 roku gospodarka malezyjska zanotowała 6,3% wzrost produktu krajowego brutto. Całkowity wzrost PKB wszystkich państw należących do ASEAN-u szacuje się na około 6%. Są to istotne wskaźniki dla oceny stosunków handlowych i gospodarczych z krajami Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN).

− Sprawozdanie: Rosa Miguélez Ramos (A6-0103/2008)

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Pilnie potrzebna jest odpowiedź na problem braku informacji o głębinowych zasobach rybnych i danych na temat połowów i nakładu połowowego oraz ich implikacji dla populacji każdego gatunku.

Informacje te są konieczne do przygotowania opracowań i opinii naukowych, mogą również znacząco przyczynić się do stworzenia odpowiednich środków zarządzania rybołówstwem.

Dlatego uważamy, że musi się to stać jednym z priorytetów działań państw członkowskich, jeśli chodzi o polepszenie gromadzenia i dostępności wiarygodnych danych, w tym analizy przyczyn niestosowania lub mniej poprawnego stosowania obowiązujących środków zarządzania, jak wspomniano w sprawozdaniu. Tę potrzebę pogłębia możliwość zagrożenia niektórych gatunków na skutek nadmiernych połowów, na co wskazują organizacje międzynarodowe.

Celem musi być przyjęcie ostrożnego podejścia, usiłującego zrównoważyć wielkość dopuszczalnych połowów i stabilność zasobów połowowych. Dlatego popieramy zgłoszone poprawki. Uważamy, że należy przyjąć środki, które uwzględniają specyfikę każdego gatunku, strefę połowową i używane narzędzia połowowe, szczególnie te, które są bardziej selektywne i mają mniejszy wpływ na dno morskie.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem sprawozdania Miguéleza Ramosa na temat połowów dalekomorskich. Rybołówstwo dalekomorskie podejmowane jest od stosunkowo niedawna i wiele zasobów połowowych eksploatuje się bez dostatecznych badań naukowych i regulacji prawnych. Dlatego dobrze, że zajmujemy się tymi problemami.

Z zadowoleniem przyjmuję apel do rybaków i ich stowarzyszeń, aby w pełni zaangażowali się w opracowywanie działań mających na celu ochronę środowiska morskiego. Zrównoważone rybołówstwo zależy od decyzji podejmowanych na szczeblu lokalnym, mających wpływ na tych, do których się odnoszą.

− Sprawozdanie: Ingo Friedrich (ex Alexander Stubb) (A6-0105/2008)

  Adam Bielan (UEN), na piśmie. − Panie Przewodniczący! Obecnie w Brukseli działa ok. 2500 organizacji lobbystycznych, z czego ponad 300 to reprezentacje władz lokalnych i regionalnych funkcjonujących na zasadzie ambasad poszczególnych regionów, w tym przedstawicielstwo Małopolski, którą tutaj w Parlamencie Europejskim reprezentuję. Przy okazji omawianego raportu chciałbym zwrócić uwagę na kwestię relacji pomiędzy instytucjami UE a tego typu organizacjami. Reprezentacje władz lokalnych i regionalnych starając się o dostęp do rzetelnej informacji w instytucjach europejskich dostarczają jednocześnie najnowszych informacji dotyczących sytuacji w swoich regionach. Odwołując się do wspomnianego przez sprawozdawcę dwukierunkowego charakteru przejrzystości chciałbym zatem podkreślić znaczenie zwiększania przejrzystości również przez same instytucje UE oraz równego traktowania wszystkich organizacji reprezentowanych w Brukseli.

Poparłem wyżej wymieniony raport ze względu na konkretne przykłady, jak Parlament Europejski może zwiększyć przejrzystość stosowanych procedur dla organizacji zewnętrznych.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Powszechnie wiadomo, że profesjonalny sektor lobbingowy – mający na celu wpływanie na politykę UE – wciąż rozwija się szybko w Brukseli. Dlatego koniecznym minimum jest ustalenie zasad, które zapewnią dostarczanie informacji na temat interesów reprezentowanych przez lobbystów, chociaż i tak zawsze będzie trudno zapewnić przejrzystość i unikanie nieetycznych praktyk. Dlatego głosowaliśmy za przyjęciem sprawozdania.

Możemy jednak tylko żałować, że wnioski zgłoszone przez naszą grupę nie zostały przyjęte, w szczególności te, które postulowały, żeby przedstawiciele grup interesów, poza podleganiem obowiązkowi rejestracji, byli również zobligowani do ujawniania wydatków na swoje działania, zwłaszcza poprzez podawanie tych samych informacji o wydatkach na reprezentowanie grup interesów, jakie posłowie do Parlamentu Europejskiego są zobowiązani do ujawniania w swoich deklaracjach finansowych.

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. − Będę popierać to sprawozdanie, ponieważ wzmacnia ono przepisy instytucji europejskich dotyczące lobbystów. Byłem autorem pierwszego sprawozdania na ten temat ponad dziesięć lat temu, w styczniu 1996 r., przygotowanego przez ówczesną Komisję Przepisów, a obecne prawodawstwo dotyczące lobbingu zostało zaproponowane w moim pierwotnym sprawozdaniu.

Po ponad 10 latach jest jasne, że czas zmodyfikować i wzmocnić te przepisy. Poprzednim razem nie udało się stworzyć wspólnego systemu dla wszystkich instytucji, ale teraz wydaje się to możliwe. Według mnie lobbyści to osoby, które chcą wejść do Parlamentu, Komisji lub Rady w celu wpływania na procesy decyzyjne. Są to zarówno pracodawcy, jaki i pracownicy, grupy konsumenckie, grupy producentów lub grupy specjalnych interesów.

Ocenia się, że w Brukseli jest 5 000 lobbystów – po siedmiu na każdego posła. Znakomita większość wykonuje pożyteczną pracę – niewielka liczba jednak nie. Musimy postarać się, aby ci nieliczni nie szargali dobrego imienia większości i aby te zewnętrzne wpływy przynosiły korzyści, a nie szkody naszej pracy. Do końca roku oczekuję wniosków dotyczących „wspólnego prawodawstwa”.

  Robert Goebbels (PSE), na piśmie. – (FR) Wstrzymałem się od głosowania nad sprawozdaniem Stubba na temat ram regulujących działalność lobbystów, ponieważ uważam, że niektórzy posłowie robią zbyt dużo szumu wokół działalności starej jak świat, mianowicie próby wpłynięcia na proces decyzyjny. To normalne, że obywatele jednoczą się w obronie swoich interesów. Związki zawodowe, stowarzyszenia pracodawców i organizacje pozarządowe mają prawo bronić swoich interesów wobec każdego prawodawcy. Prawodawca ma obowiązek słuchać przed podjęciem decyzji. Jednak prawodawca musi pozostać niezależny, dlatego tak ważne jest, aby posłowie ujawniali swoje interesy finansowe. Niemniej jednak główną wadą sprawozdania jest to, że nie wspomina o finansowaniu pewnych stowarzyszeń z budżetu UE. Jest to obszar, w którym także powinna panować przejrzystość.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Panie przewodniczący, panie i panowie! Jest rzeczą zupełnie normalną omawiać z zainteresowanymi stronami akty prawne, które są przygotowywane lub mają być przyjęte. Jako posłowie, których zadaniem jest podejmowanie decyzji w sprawach niekiedy bardzo technicznych, jak nikt inny rozumiemy bardzo istotną rolę informacyjną, którą odgrywają osoby określane mianem lobbystów. Ich działalność jest pożyteczna, ale ich stosunki ze wszystkimi instytucjami muszą być regulowane przez solidne, spójne ramy i dlatego zagłosujemy za przyjęciem sprawozdania. Chciałbym jednak poczynić kilka uwag. Ważne jest, aby nie wrzucać wszystkich grup interesów do jednego worka: przedstawiciele międzynarodowych firm lub organizacji pozarządowych nie mogą być traktowani tak samo jak przedstawiciele demokratycznych lokalnych lub krajowych władz. Naszym zdaniem, „legislacyjny odcisk palca”, tzn. wykaz grup, z którymi prowadzone były konsultacje, musi być obowiązkowy, zwłaszcza dla Komisji. Wiemy, jak wielki wpływ wywierają te grupy na przygotowanie wniosków legislacyjnych i na kierunek polityki europejskiej oraz jak trudno jest prawodawcy wprowadzić jakiekolwiek znaczące zmiany do tych wniosków i kierunków polityki. Informacje finansowe wymagane od lobbystów muszą być na tyle dokładne, aby umożliwić nam łatwą orientację w interesach finansowych i źródle finansowania.

  Françoise Grossetête (PPE-DE), ma piśmie. – (FR) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania, które zapewnia większą przejrzystość. Lobbyści są użytecznymi aktorami, którzy dostarczają cennego doświadczenia. Jest jednak konieczne, aby można było zidentyfikować organizacje reprezentowane przez grupy nacisku. Obowiązkowy rejestr publiczny dla lobbystów, wspólny dla Rady, Komisji oraz Parlamentu i wykazujący ich wszystkie źródła finansowania, jest dobrą inicjatywą, która przyczyni się do większej przejrzystości. Utworzenie systemu, w którym lobbyści w celu uzyskania dostępu do Parlamentu, Komisji i Rady będą rejestrować się tylko raz, „przy jednym okienku”, także uprości całą sytuację. To normalne, że należy przewidzieć sankcje dla lobbystów, którzy nie stosują się do kodeksu postępowania.

  Gunnar Hökmark (PPE-DE), na piśmie. − (SV) Powinien istnieć zestaw przepisów regulujących stały dostęp lobbystów do siedziby Parlamentu Europejskiego. Popieramy obecny Kodeks Postępowania. Popieramy zwiększoną przejrzystość w politycznym procesie decyzyjnym.

Głosowaliśmy przeciw sprawozdaniu, ponieważ prowadzi ono do biurokracji, która jest sprzeczna z jego celami. Całościowa regulacja kontaktów polityków zakłóca naturalny i otwarty kontakt między obywatelami i ich wybranymi przedstawicielami. Obywatele powinni mieć możliwość kontaktowania się ze swoimi przedstawicielami, a ich rozmowy i opinie nie powinny być ujawniane.

Nie da się dokładnie opisać, w jaki sposób formują się opinie i poglądy. Przejrzyste muszą być argumenty i odpowiedzialność za decyzje, a nie dialog między osobami. Ważne jest, aby strzec uczciwości poszczególnych posłów i obywateli.

Przejrzystość, którą proponuje sprawozdanie, może okazać się iluzoryczna i zwodnicza. Przejrzystość musi być budowana na odpowiedzialności polityków za ich postawy i jawności ich motywów.

Ponadto wspólny rejestr lobbystów dla Parlamentu Europejskiego i Komisji oznaczałby utratę niezależności Parlamentu.

Podsumowując, polityczny proces decyzyjny powinien być oparty na tym, że wybrani przedstawiciele będą uczciwi i za takich domyślnie uznawani.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję proponowany rejestr lobbystów. W czasie, w którym zaufanie opinii publicznej do polityków jest niskie, ważne jest, aby instytucje polityczne były w swoich działaniach jak najbardziej przejrzyste.

Również z zadowoleniem przyjmuję fakt, że prawnicy będą zwolnieni z rejestracji w przypadku udzielania porad prawnych; jest to zgodne z zasadą poufności relacji między prawnikiem i klientem od dawna uznawaną w szkockiej tradycji prawniczej.

Jednak kilka kluczowych poprawek zgłoszonych przez moją grupę, mających na celu uściślenie przepisów, nie zostało przyjętych. Dlatego ja sam i moja grupa w głosowaniu końcowym wstrzymaliśmy się od głosu.

  Monica Maria Iacob-Ridzi (PPE-DE), na piśmie. − (RO) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania, ale uważam, że można by podjąć więcej działań w celu zagwarantowania zrównoważonej reprezentacji obywateli bez faworyzowania grup interesów skupionych wokół instytucji europejskich.

Działalność lobbingowa przeszła ważną ewolucję, obecnie osiągając poziom 2 500 organizacji i 15 000 pracowników w samej Brukseli. Z chwilą wejścia w życie traktatu lizbońskiego i przyznania Parlamentowi i Unii Europejskiej nowych kompetencji tendencja ta się zintensyfikuje. O ile grupy interesu z siedzibami w Brukseli mają łatwy dostęp do europejskich procesów politycznych, o tyle grupy obywateli i organizacje pozarządowe nie mają tych samych możliwości, aby wyrazić swoją opinię, gdy uchwala się europejskie akty prawne. Jest oczywiste, że musimy ułatwić dialog między instytucjami europejskimi a wymienionymi organizacjami w państwach członkowskich.

Dlatego uważam, że przedstawiciele Komisji i Parlamentu powinni pełnić funkcję przekazywania europejskim organom decyzyjnym opinii i różnych inicjatyw obywateli. Powinniśmy również stworzyć stosowne linie budżetowe w celu finansowania tych działań.

  Mieczysław Edmund Janowski (UEN), na piśmie. − Dobrze, iż Parlament Europejski analizuje kwestie lobbingu. To nie może być bowiem temat „tabu” dla opinii publicznej. Są potrzebne pewne reguły, jest konieczna przezroczystość. Poruszamy się tutaj w obszarze, który jest wrażliwy społecznie i prawnie. Mamy świadomość tego, że kontakty z ekspertami wzbogacają merytoryczną wiedzę twórców prawa, stanowią też formę dialogu ze społeczeństwem, będąc swoistym sprzężeniem zwrotnym. Poseł, pracownik Komisji Europejskiej czy innej instytucji nie żyje przecież w świecie wyizolowanym. Ta wiedza pozwala mu tworzyć lepsze, bardziej życiowe prawo.

Z drugiej zaś strony pojawiają się możliwości nieuczciwego wpływania na tworzenie prawa. Ma też miejsce jego naginanie do interesów określonych grup nacisku (np. zwolenników aborcji), korporacji itp. To wiedzie wprost do korupcji i w sumie tworzy nie tyle prawo, co byle jaki system przepisów.

Czy faktycznie potrafimy tak zaostrzyć i uszczelnić przepisy prawa, by zapobiec złemu lobbingowi i korupcji? – Niestety, albo oczywiście, że nie. Zawsze znajdą się jakieś furtki, obejścia. Zauważmy, iż ów „zły” lobbing jest możliwy także poprzez bezpośredni kontakt w krajach członkowskich.

Pozytywnie odnosząc się do sprawozdania, nie mogę jednak akceptować poprawek uznających kościoły za grupy lobbystyczne. Musimy więc oprócz litery prawa, zwrócić uwagę na etykę, na przestrzeganie transparentności, na moralność. Moralność nie jest nigdy wrogiem demokracji!

  Eija-Riitta Korhola (PPE-DE), na piśmie. − (FI) Panie przewodniczący! Szkoda, że poprawka 7, zaproponowana w imieniu mojej grupy, nie została przyjęta. Poprawka ta w istotny sposób przyczyniłaby się do zrozumienia skali debaty na temat lobbingu, będąc nie tylko przypomnieniem dla Komisji, ale także dla szerszej opinii publicznej. Dobrym tego przykładem są organizacje ekologiczne. Środki, którymi dysponują, często porównuje się do tych posiadanych przez przemysł, ale w zupełnie dziwny sposób: budżet jednej organizacji przeznaczony na kampanię leśną można by porównać do sumy całościowych budżetów wszystkich firm drzewnych. W ten sposób zapomina się, że firmy drzewne nie mogą wydawać wszystkich swoich pieniędzy na PR: zajmują się przede wszystkim produkcją drewna i papieru. Bardziej sensownym byłoby porównać budżety firm przeznaczone na PR, ale trzeba by pamiętać, że komunikaty giełdowe pochłaniają ogromne środki. Z drugiej strony należałoby obliczyć sumy przeznaczane na kampanie leśne przez wszystkie organizacje ekologiczne. Tak więc jeśli przypatrzeć się temu uważnie, bardzo często okazuje się, że wykorzystywane środki są bardziej do siebie zbliżone, niż mogłoby się wydawać.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie, − (DE) Głosuję za przyjęciem sprawozdania na temat utworzenia ram regulujących działalność przedstawicieli grup interesów w instytucjach europejskich.

Aby strzec przejrzystości instytucji europejskich, konieczne są ramy strukturalne regulujące działalność lobbystów. Zgadzam się z definicją lobbingu jako wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej w celu wpływania na tworzenie polityki i procesy decyzyjne instytucji Unii Europejskiej oraz z tym, że wszyscy podpadający pod tę definicję powinni być uważani za lobbystów i traktowani w ten sam sposób.

  Kartika Tamara Liotard (GUE/NGL), na piśmie. − (NL) Nieprzemyślane decyzje nie pomogą wcale w rozwiązaniu problemu lobbystów. Jedynie całkowita przejrzystość i obowiązkowe rejestry mogą ograniczyć rosnący wpływ lobby przemysłowego. Pilnie tego potrzebujemy, gdyż nazbyt często jesteśmy świadkami tego, jak posłowie zgłaszają poprawki, które słowo w słowo pochodzą od lobbysty. Na polityków powinni wpływać przede wszystkim wyborcy i ich poczucie tego, co słuszne, a nie armia zawodowych lobbystów. Dlatego wzywam Komisję Europejską do przedstawienia znacznie dalej idących środków.

  Diamanto Manolakou (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Sprawozdanie na temat „grup interesów” i dobrze znanych „lobbystów” jest rażąco cynicznym uznaniem reakcyjnej roli Parlamentu Europejskiego i UE jako całości oraz klasowych interesów, którym służy.

Parlament Europejski przez lata oficjalnie sankcjonował prawo przedstawicieli grup monopolistycznych do wolnego dostępu do Parlamentu Europejskiego w celu wywierania presji, przekupywania i zachęcania do działań legislacyjnych zapewniających i zwiększających ich zyski.

Używając przepisów o przejrzystości jako pretekstu, sprawozdanie próbuje zatuszować bezpośrednią interwencję monopoli. Określa związki zawodowe, organizacje zawodowe i masowe mianem „lobbystów”. Ruch robotniczy i ludowy jest w ten sposób wrzucony do jednego worka z kapitalistami, których sprawozdanie ma czelność nazywać przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego. Jedyną różnicą jest to, że dla nich drzwi Parlamentu są szeroko otwarte, podczas gdy robotników nie wpuszcza się do środka.

Niech robotnicy nie mają żadnych iluzji. Parlament Europejski i jego posłowie nie są niezależni. Zostali wybrani dzięki programowi reprezentującego interesy klasowe, które oni reprezentują w Parlamencie Europejskim.

Jeśli chodzi o robotników, w ich interesie najbardziej leży rozbicie ugrupowań politycznych, osłabienie partii kapitalistycznych oraz opór i sprzeciw wobec kapitalistycznie zorientowanej UE.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem zalecenia zawartego w sprawozdaniu „Rozwój ram regulujących działalność przedstawicieli grup interesów (lobbystów) w instytucjach Unii Europejskiej”.

Dzięki omawianym wnioskom o większą przejrzystość w lobbingu, Parlament Europejski wyprzedza wszystkie parlamenty na świecie w kwestii regulowania działalności lobbystów i zapewnienia pełnej jawności finansowej.

  Erik Meijer (GUE/NGL), na piśmie. − (NL) Polityka Unii Europejskiej jest w dużym stopniu określana przez interesy dużych przedsiębiorstw, które próbują wzmocnić swoją globalną pozycję przez redukcję kosztów w obszarze ochrony środowiska, wynagrodzeń, bezpieczeństwa przemysłowego i ochrony konsumenta. Nie dziwi nas, że te firmy tak postępują, ale dopóki tak jest, wszyscy muszą o tym wiedzieć. W tej sytuacji związki zawodowe, ruchy ekologiczne i grupy konsumenckie powinny coś z tym zrobić.

Od lat zalecam, między innymi w pytaniach do Komisji Europejskiej, jak najściślejsze przepisy regulujące przejrzystość w odniesieniu do lobbystów. Widzę, że restrykcyjna wersja nie została jeszcze przyjęta. 10 konkretnych poprawek zgłoszonych przez Zjednoczoną Lewicę i Zielonych nie uzyskało większości. Wnioski te były związane ze wspólnym rejestrem dla wszystkich lobbystów, którzy mają dostęp do instytucji Unii Europejskiej, jawności celów i źródeł finansowania lobbystów, kolejnych środków, które miały być wprowadzone w 2009 r., ujawniania nieetycznych zachowań lobbystów, wyjaśnienia dotyczącego specjalnych konsultantów Komisji Europejskiej i podjęcia kroków przeciwko urzędnikom służby cywilnej działającym w czasie urlopu jako lobbyści.

Mimo odrzucenia lepszego wariantu podjęta dzisiaj decyzja to krok naprzód. Z tej racji dwóch przedstawicieli Duńskiej Partii Socjalistycznej głosowało za przyjęciem sprawozdania.

  Lydie Polfer (ALDE), na piśmie. – (FR) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania Stubba na temat rozwoju ram regulujących działalność grup interesów (lobbystów) w instytucjach europejskich. Podaje ono jasną definicję działalności lobbystów, których jest około 15 000.

Dlatego popieram inicjatywę utworzenia wspólnego rejestru, gdzie lobbyści będą rejestrować się raz, aby uzyskać dostęp do Parlamentu Europejskiego, Komisji i Rady. Ponadto wszyscy lobbyści zobowiążą się w ten sposób do przestrzegania kodeksu postępowania. Ważne jest, aby posłowie i urzędnicy unijni mogli zidentyfikować organizacje reprezentowane przez grupy interesu, a te grupy interesów respektowały zasady uczciwości i właściwego postępowania.

  Vincent Peillon (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania mającego na celu zapewnienie lepszych ram regulujących działalność przedstawicieli grup interesów w Unii Europejskiej.

W Brukseli jest cała armia lobbystów: szacuje się, że jest ich około 15 000 i reprezentują oni 2 500 grup nacisku. Ich głównym celem jest wpływanie na decyzje Wspólnoty, a ich działalność, chociaż obserwowana z nieufnością i podejrzliwością przez niektórych obywateli, jest ważną częścią demokratycznego życia. Dla przykładu, poseł będzie zawsze lepiej rozumiał sprawy związane z wnioskiem legislacyjnym po wysłuchaniu opinii stowarzyszeń zawodowych, organizacji pozarządowych, związków zawodowych lub przedstawicieli regionalnych.

Niemniej jednak lobbing może służyć demokracji tylko wtedy, gdy jest przejrzysty. Posłowie, tak jak obywatele, muszą być w stanie określić dokładną tożsamość tych osób. Kto ich finansuje? Jakich interesów naprawdę bronią?

Przez zobligowanie lobbystów do wpisania się do rejestru wspólnego dla wszystkich instytucji unijnych i ujawnienia w nim szczegółów ich finansowania, tekst ten spełnia to wymaganie. Ponadto od tej pory lobbyści będą musieli stosować się do kodeksu postępowania, a w przypadku jego naruszenia będą podlegać sankcjom.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. − (PT) Zmiany w naszym zglobalizowanym świecie i ich konsekwencje dla instytucji niewątpliwie wystawiają nas coraz bardziej na kontakt z różnymi aktorami społecznymi. Dlatego obserwujemy rosnącą liczbę grup, które kontaktują się z Parlamentem lub Komisją, dostarczając wyspecjalizowanych informacji, co uznaje się za ważne. Dlatego trzeba zmierzać do tego, aby można było łatwo identyfikować tych nowych przedstawicieli grup interesów oraz żeby były ustalone i przestrzegane przepisy regulujące ich działalność.

To sprawozdanie zawiera definicję „przedstawicieli grup interesów” oraz środki pozwalające ocenić implikacje wspólnego dla Parlamentu i Komisji rejestru. Ma również na celu poszerzenie środków związanych z danymi finansowymi, dzięki którym polityczni decydenci i opinia publiczna będą mogli zidentyfikować główne wiodące siły danej działalności lobbingowej. Sądzę, że te środki stanowią ważny krok w celu zapewnienia większej przejrzystości i prawowitego charakteru procesów decyzyjnych europejskich decydentów, zwłaszcza że podczas głosowania odrzucono pewne poprawki, które przyczyniłyby się jedynie do obniżenia właściwej oceny tej działalności w imię przestarzałych ideologicznych uprzedzeń.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. − (SV) Każdy parlamentarzysta bardzo potrzebuje istotnych informacji, aby móc podejmować dobre decyzje. Jasne jest, że jedna osoba nie może znać się na wszystkim. W tym sensie lobbing może być cennym wkładem w proces gromadzenia informacji przez to, że jest źródłem fachowej wiedzy i ważnych analiz oddziaływania.

Jednak obywatele mają prawo wiedzieć, o jakie szczególne interesy chodzi. To, jak wpływowe jest dane lobby, nie zależy wyłącznie od możliwości finansowych – obrońcy praw zwierząt i inne ruchy społeczne mogą być przynajmniej tak samo skuteczni jak przedstawiciele grup interesów przemysłowego. Rejestracja grup interesów nie jest oczywiście prosta, zwłaszcza kiedy chodzi o zdefiniowanie, kto lub jakie grupy prowadzą lobbing. Jednak jako decydent uważam, że należy ciągle sprawdzać, kto angażuje czas i siły, aby wpływać na prawodawstwo. Jeśli nie ma się nic do ukrycia, nie ma się też czego obawiać. Trolle giną od światła słonecznego.

  Søren Bo Søndergaard (GUE/NGL), na piśmie. − (DA) Głosowałem za przyjęciem końcowej wersji sprawozdania na temat lobbingu, ponieważ mimo wszystko jest to mikroskopijny krok naprzód, jeśli chodzi o obecną sytuację. Niemożność dalszego postępu jest sama w sobie dowodem na wpływ, jaki lobbyści wywierają na system UE.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Potrzeba większej przejrzystości lobbingu jest kluczowa dla Parlamentu Europejskiego. Mam nadzieję, że to sprawozdanie zwiększy jawność i przejrzystość lobbingu w Parlamencie.

  Eva-Britt Svensson (GUE/NGL), na piśmie. − (SV) Głosowałam za przyjęciem ostatecznej wersji sprawozdania na temat lobby, ponieważ mimo wszystko jest to mikroskopijny krok naprzód w odniesieniu do obecnej sytuacji. Fakt, że nie udało się pójść dalej, sam w sobie świadczy o tym, jak duży wpływ na system UE mają lobbyści.

− Sprawozdanie: Manolis Mavrommatis (A6-0149/2008)

  Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. − (SV) Sport jest częścią traktatu lizbońskiego i dlatego wraz z wejściem w życie tego traktatu uzyska ważną rolę w polityce UE. My, socjaldemokraci, chcielibyśmy podkreślić, że sport jest już zjawiskiem transgranicznym, ale nie znaczy to, że instytucje europejskie takie jak Rada, Komisja i Parlament powinny zajmować się szczegółowym zarządzaniem sportem. Sport powinien rządzić się sam w możliwie największym stopniu, aby zachować niezależność i autonomię.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Z wielką przyjemnością głosuję za przyjęciem sprawozdania pana Mavrommatisa na temat ochrony sportu. Rzeczywiście sądzę, że sport jest nieodzownym elementem europejskiej kultury i obywatelstwa. Biorąc pod uwagę, że jest to ważny sposób promowania integracji społecznej i dialogu międzykulturowego, należy wreszcie wprowadzić regulacje dotyczące sportu w celu ochrony młodych ludzi przed związanymi z nim niebezpieczeństwami: presją komercyjną, oszustwami, wykorzystywaniem nieletnich i przemocą.

Oczywiście cały system sportu nie przetrwa bez środków finansowych. W wielu przypadkach fundusze pochodzą z praw do transmisji, dlatego uważam, że warto nie tylko pozwolić, aby organizacje medialne płaciły za transmitowanie imprez sportowych, ale powinno się też zapewnić powszechny dostęp, przynajmniej do najważniejszych wydarzeń sportowych.

Z zadowoleniem zauważam, że sprawozdanie przypomina również o właściwym zachowaniu sportowym i apeluje o podjęcie działań przeciw rasizmowi i stosowaniu środków dopingowych, które, pomijając ich możliwe skutki, są najbardziej niesportowym zachowaniem, jakie można sobie wyobrazić. Dlatego w celu zwalczania tego problemu dobrze byłoby ustanowić ściślejszą współpracę na każdym szczeblu, ponieważ doping podważa same podstawy sportu: umiłowanie rywalizacji, wykorzystywanie wszystkich swoich możliwości i walkę ze wszystkich sił. Człowiek zawsze potrafił sprostać temu wyzwaniu.

  Adam Bielan (UEN), na piśmie. − Przy omawianiu roli sportu w Unii Europejskiej chciałbym podkreślić znaczenie działań o charakterze lokalnym. Uważam, że są one pierwszym krokiem na drodze do utworzenia europejskiej polityki na rzecz promocji sportu.

W Małopolsce, regionie, który reprezentuję, ponad 60 tys. osób choruje na cukrzycę, a choroby układu krążenia są pierwszą przyczyną zgonów (w 2005 roku stanowiły one 51%). Choroby te w większości są skutkiem otyłości i braku ruchu. W strategii rozwoju województwa jednym z głównych celów jest promowanie zdrowego stylu życia, a jego realizacja przebiegać ma dzięki inwestowaniu w infrastrukturę i budowaniu na terenie regionu nowych pływalni, boisk i hal sportowych. Ponadto mój region promuje aktywność sportową poprzez organizowanie nagród finansowych dla najlepszych młodych sportowców (do tej pory nagrodzono już ponad 120 młodych ludzi).

Przede wszystkim wspieranie tego typu działań, na poziomie regionu, powinno być podstawowym elementem promowania zdrowego stylu życia w Unii Europejskiej. Poparłem sprawozdanie Pana Mavrommatisa, ponieważ uważam, iż porusza ono wiele aspektów istotnych dla rozwoju sportu.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. − (PT) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania na temat białej księgi w sprawie sportu.

Brak aktywności fizycznej ma negatywne skutki dla zdrowia obywateli Europy, prowadząc do nadwagi, otyłości i wielu przewlekłych chorób, takich jak choroby układu krążenia i cukrzyca. Dlatego uważam, że ważne są porady medyczne dla kobiet na temat potencjalnych korzyści, jakie mogą odnieść z aktywności fizycznej w czasie ciąży i po porodzie.

Muszę również podkreślić ważność niedyskryminacyjnych przepisów regulujących zawody sportowe, w myśl których mężczyźni i kobiety powinni dostawać takie same nagrody.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Sprawozdanie zawierało wnioski, które zgłosiliśmy w komisji, zalecając, aby poszczególne stowarzyszenia różnych kategorii osób uprawiających sport były właściwie reprezentowane w organach decyzyjnych federacji międzynarodowych i krajowych i broniły środków zapobiegawczych i badań kontrolnych dla młodych sportowców, dbając o to, by nie naruszano żadnego z praw zapisanych w konwencji ONZ o prawach dziecka.

Większość propozycji, które zgłosiliśmy, zostało przyjętych na posiedzeniu plenarnym, w szczególności zalecenia co do: konieczności zapewnienia młodym sportowcom szkolenia wpisującego się w perspektywę „podwójnej kariery” – sportowej i edukacyjnej – w celu zapewnienia ponownej integracji zawodowych sportowców na rynku pracy po zakończeniu ich kariery sportowej; znaczenia zachęcania ludzi do uprawiania sportu przez umożliwienie wszystkim dostępu do sportu na zasadzie równych szans i przez inwestowanie w kształcenie nauczycieli i trenerów sportowych oraz rozwój publicznej infrastruktury sportowej, jak również przejęcie przez państwo kosztów zapewnienia bezpieczeństwa podczas zawodów amatorskich organizowanych przez grupy nienastawione na zysk; konieczności dowartościowania osiągnięć sportowych kobiet i walki z dyskryminacją w nagradzaniu; obrony możliwości zatrudnienia kobiet na stanowiskach związanych ze sportem, w tym na stanowiskach decyzyjnych; konieczności rozbudzenia zainteresowania sportem amatorskim.

Nie zgadzamy się jednak z odniesieniami do traktatu lizbońskiego.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Partia polityczna Lista Czerwcowa zdecydowanie sprzeciwia się temu sprawozdaniu. Po pierwsze, sprawozdanie odwołuje do traktatu lizbońskiego, który nie został jeszcze ratyfikowany i który za około miesiąc będzie przedmiotem referendum w Irlandii. W ten sposób federalistyczna większość w Parlamencie Europejskim łamie podstawowe zasady konstytucyjne. Traktat lizboński jest także w 96% identyczny z traktatem konstytucyjnym, który został już odrzucony w referendach we Francji i Holandii. Dlatego odwoływanie się w tym sprawozdaniu do traktatu lizbońskiego jest całkowicie nieuzasadnione.

Po drugie, sprawozdanie to oznacza, że UE wkroczy na kolejny obszar polityki, który Lista Czerwcowa uznaje za domenę państw członkowskich.

Dlatego głosujemy przeciwko temu sprawozdaniu.

  Genowefa Grabowska (PSE), na piśmie. − Gratuluję sprawozdawcy oraz wyrażam zadowolenie, że Parlament z własnej inicjatywy zajął się tak ważnym dla obywateli UE problemem. Pragnę szczególnie mocno zaakcentować tę część sprawozdania, która podkreśla wartość przesłania, jakie niesie z sobą sport. To przesłanie najczęściej dociera do nas w postaci znanego sloganu, że „sport to zdrowie”. To dzięki niemu miliony Europejczyków lepiej dbają o swoją kondycję fizyczną i psychiczną. Ale to nie wszystko. Poprzez sport uczymy się – i to od najmłodszych lat – szlachetnej rywalizacji i uczciwości, nabieramy przekonania, że nasze „miejsce na mecie” zależy od nas samych oraz że praca i ogromny wysiłek włożony w przygotowania do zawodów będzie nagrodzony.

Zawody sportowe, poprzez obecność zagranicznych zawodników, eliminują przejawy dyskryminacji i uczą nas tolerancji na stadionach. A tolerancja jest podstawowym elementem respektowania praw człowieka, występującym we wszystkich unijnych dokumentach.

Wartość tego sprawozdania podnosi jeszcze jeden element, prawdziwy sport musi być wolny od przemocy, a indywidualne dążenia do jak najlepszych wyników – wolne od zmory naszych czasów, czyli dopingu.

  Anna Hedh (PSE), na piśmie. − (SV) Głosowałem przeciwko temu sprawozdaniu, ponieważ sądzę, że jest zbyt mocno związane z traktatem lizbońskim. Nie chcę, aby sport był transgraniczny. Uważam, że obecna sytuacja jest dobra. Jednak uważam poprawkę dotyczącą kobiet i sportu za dobrą.

  Mary Honeyball (PSE), na piśmie. − Uznajemy specyfikę sportu; jednak angielska wersja punktu preambuły I jest bardzo niejasna i łatwo ją błędnie zinterpretować.

  Ian Hudghton (Verts/ALE), na piśmie. − Głosowałem za przyjęciem poprawek sprawozdania Mavrommatisa wyraźnie uznającego niezależność organizacji sportowych. Mój własny kraj, Szkocja, ma długą tradycję autonomicznych, niezależnych instytucji sportowych takich jak Szkocki Związek Piłki Nożnej, będący pełnoprawnym członkiem FIFA, jak również Szkocki Związek Rugby, będący członkiem IRB.

To uznanie sportowej niepodległości Szkocji odgrywało istotną rolę w przeszłości mojego kraju i będzie odgrywać istotną rolę po szkockim referendum w sprawie niepodległości w 2010 roku – kiedy Szkocja stanie się pełnoprawnym, niepodległym państwem członkowskim UE.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie, − (DE) Głosuję za przyjęciem białej księgi na temat sportu, aby podkreślić znaczenie sportu w Unii Europejskiej i promować dialog w tej dziedzinie.

Sport jest skutecznym środkiem promowania integracji społecznej i wzajemnego zrozumienia na szczeblu krajowym i międzynarodowym. Sport ma także ważny wymiar ekonomiczny. Dlatego trzeba stworzyć ramy regulujące dotowanie organizacji i imprez sportowych przez państwa członkowskie. Ponieważ sport funkcjonuje w dużej mierze na szczeblu krajowym, państwa członkowskie muszą posiadać możliwość samoregulacji. Biała księga zwraca na to uwagę. Daje również należyte podstawy do rozwiązywania problemów, z którymi borykają się wszystkie państwa, takich jak rozwój młodzieży, programy przeciw środkom dopingowym i dyskryminacji w sporcie.

Z zadowoleniem przyjmuję także utworzenie specjalnego Funduszu Sportu w celu wspierania aktywności sportowej i ułatwienia dostępu do sportu.

  Kartika Tamara Liotard, Erik Meijer, Esko Seppänen, Søren Bo Søndergaard and Eva-Britt Svensson (GUE/NGL), na piśmie. − Zdajemy sobie sprawę z tego, że sport odgrywa szczególną rolę w społeczeństwie jako narzędzie integracji społecznej i promocji demokracji na szczeblu lokalnym. Rozumiemy istotne znaczenie sportu dla zdrowia, jako środka zapobiegającego otyłości i przewlekłym chorobom.

W pełni popieramy ideę wzmocnienia roli kobiet w sporcie; znaczenie ochrony zawodników w każdym wieku, w trakcie trwania i po zakończeniu kariery sportowej; promocję sportu w społeczeństwie, w tym zajęcia sportowe w programie nauczania; konieczność działań redystrybucyjnych w finansowaniu sportu; oraz prawo obywateli do informacji i powszechnego dostępu do transmisji imprez sportowych.

Nie popieramy jednak zwiększonej roli polityki na szczeblu UE w sporcie. Dlatego nie możemy popierać działań mających dalej zwiększać wpływ UE w tej dziedzinie. W szczególności nie możemy popierać pomysłu utworzenia europejskiej policji do spraw sportu.

  Diamanto Manolakou (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Sprawozdanie, podobnie jak biała księga Komisji, traktuje sport jako kolejny obszar działalności gospodarczej mający na celu przynoszenie dochodów. UE próbuje całkowicie zmienić sport w towar, który przynosiłby coraz większe dochody grupom biznesowym i firmom międzynarodowym z branży sportowej. Dlatego UE wykorzystuje traktat lizboński, aby rozciągnąć swoją władzę na sport.

Jest to równoznaczne z systematyczną likwidacją sportu amatorskiego, nawet na szczeblu szkolnym. Sport amatorski to źródło surowca dla przemysłu sportowego i skomercjalizowanych zawodów. Młodzież i społeczeństwo jako całość są traktowani jak widzowie i konsumenci sportowej rozrywki organizowanej przez federacje nastawione na zysk. Piękne słowa na temat wartości, które promuje sport, walki z dopingiem itd. brzmią jak kpiny, kiedy pragnienie dorównania innym zastępuje bezwzględna rywalizacja. Korupcja, doping, bigoteria i nietolerancja są nieodłączną częścią skomercjalizowanego sportu; wykorzystuje się je w promocji produktów firm, które go kontrolują.

Potrzeby młodzieży związane ze sportem i kulturą fizyczną można zaspokoić wyłącznie poprzez stworzenie infrastruktury i rozwój sportu masowego. Należy promować wartość wspólnoty i solidarności, aby przeciwstawić się skorumpowanemu modelowi sportu stworzonemu przez system kapitalistyczny, który podporządkowuje wszystko zyskowi.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Generalnie popieram białą księgę Manolisa Mavrommatisa na temat sportu. Sądzę, że większość jej zaleceń będzie na korzyść sportu na wszystkich szczeblach w całej UE. Rzeczywiście sądzę, że zachęcanie klubów piłkarskich do skupienia się na wychowywaniu talentów jest pozytywnym działaniem dla tej gry.

Każdy klub, nawet ten największy, musi wziąć na siebie jakąś odpowiedzialność za szkolenie, a nie polegać wyłącznie na swoich możliwościach finansowych na rynku transferowym i kupować zawodników szkolonych przez innych. Piłka nożna nie powinna polegać jedynie na rywalizacji finansowej.

  Ioan Mircea Paşcu (PSE), na piśmie. − Biała księga na temat sportu jest jak rosyjska matrioszka: pierwsza to sport amatorski, druga sport zawodowy, a ostatnia to piłka nożna (gdzie są duże pieniądze). Dlatego sprawia wrażenie, że sport amatorski, który ma być racją jej istnienia, jest tylko alibi pozwalającym na zajęcie się sportem zawodowym, który zdaje się być głównym celem. Stanowisko białej księgi nie jest również konsekwentne: twarde w kwestii rozbudowywania istniejących przepisów w tradycyjnych dziedzinach, takich jak dyskryminacja, nielegalna imigracja, nielegalne narkotyki i konkurencja dla sportu, ale umiarkowane w kwestii opracowywania dla nich specjalnych przepisów, jak gdyby nie należało straszyć zaangażowanych w nie osobom. W każdym razie biała księga obwieszcza nadejście nowej ery aktywnego włączenia się organów UE w regulowanie sportu zawodowego, głównie europejskiego futbolu. Dobrą wiadomością jest to, że zanim to zrobi, porozmawia z zainteresowanymi osobami.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. − (IT) Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie Manolisa Mavromatisa na temat białej księgi w sprawie sportu. Zdaję sobie sprawę z ważnej roli, jaką pełni sport w życiu każdej osoby i społeczeństwa pomagając każdemu pokonywać samego siebie, odkrywać własne pasje i talenty, identyfikować się z grupą i rozumieć znaczenie przestrzegania zasad. Przenosząc te wartości na szczebel międzynarodowy, można zrozumieć, dlaczego sport potrafi przełamywać granice geograficzne i sprzyjać kontaktom społecznym i pokojowi.

Uważam za konieczne zauważyć, że każde naruszenie prawnych lub moralnych zasad etycznych w sporcie – takie jak doping, zamierzone rasistowskie gesty lub hazard – powinno być karane, jeśli chcemy powrócić do ideałów i podstawowego celu sportu.

Wreszcie chciałbym zauważyć, że często pojawia się tendencja do usprawiedliwiania rosnącego znaczenia niektórych sportów kosztem innych, co przejawia się olbrzymimi różnicami w wynagrodzeniach zawodników różnych dyscyplin.

Dlatego uważam, że należy zastosować działania wspierające mniej popularne i znane sporty.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. − (SV) Sprawozdanie na temat sportu zawierało wiele interesujących i rozsądnych rzeczy. Nikt nie może słusznie przeciwstawiać się temu, że państwa członkowskie UE podejmują zdecydowane działania przeciwko dopingowi i ksenofobii w sporcie. Bardziej kontrowersyjne, ale w moim przekonaniu rozsądne, było popieranie pomysłu Komisji utworzenia wspólnych sił policyjnych do ochrony imprez sportowych. Byłem gotowy poprzeć sprawozdanie w tym zakresie. Niestety, naprawdę istotna kwestia, dotycząca liberalizacji monopoli hazardowych w Europie, została zupełnie źle rozwiązana. Osobiście uważam, że liberalizacja, w kontrolowanej postaci i przy licencjonowaniu firm z branży hazardu i gier losowych, mogłaby zaspokoić zarówno zainteresowanie konsumentów różnymi rodzajami hazardu, jak i zapotrzebowanie sportu na środki finansowe. Dlatego wstrzymałem się od głosu.

  Brian Simpson (PSE), na piśmie. − Sport to ważna część codziennego życia. Większość obywateli UE albo aktywnie uczestniczy w wielu imprezach sportowych albo je ogląda i często uważa je za ważniejsze niż samo życie.

Sport nie powinien stać ponad prawem, ale my, prawodawcy, powinniśmy również zdawać sobie sprawę z wyjątkowej roli, jaką odgrywa sport w Unii Europejskiej, i roli różnych organów zarządzających.

Powinniśmy również zdawać sobie sprawę z tego, że chociaż piłka nożna jest dominującą grą, to istnieją jeszcze inne gry i rozrywki, tak różne jak rugby i irlandzki hokej na trawie albo gra w kule na trawie i wyścigi gołębi pocztowych, które mają ważną rolę do spełnienia.

Rolą UE nie jest zarządzanie tymi sportami, a tym bardziej występowanie w roli jakiegoś rodzaju policji sportowej. Tym powinien się zająć odpowiedni organ zarządzający. Jednak UE może mieć charakter uzupełniający i pomagać w rozwoju wszystkich rodzajów sportu przez protestowanie przeciwko sportowej dyskryminacji, która wciąż ma miejsce, kiedy jeden sport czuje się zagrożony przez drugi. Jako klasyczny przykład można tu podać Grecki Związek Rugby.

Będę popierać sprawozdanie Mavromatisa, może nie tak entuzjastycznie, jak kibicuję zespołowi rugby Wigan Warriors albo St Mirren and Blackburn Rovers, ale ostatecznie jest to tylko polityka.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Niniejsze sprawozdanie na temat białej księgi w sprawie sportu musi wziąć pod uwagę, że w UE w sprawach sportu obowiązuje zasada pomocniczości. Dlatego popieram poprawkę 2.

  Eva-Britt Svensson (GUE/NGL), na piśmie. − Zdajemy sobie sprawę z tego, że sport odgrywa szczególną rolę w społeczeństwie jako narzędzie integracji społecznej i promocji demokracji na szczeblu lokalnym. Rozumiemy istotne znaczenie sportu dla zdrowia, jako środka zapobiegającego otyłości i przewlekłym chorobom.

W pełni popieramy ideę wzmocnienia roli kobiet w sporcie; znaczenie ochrony zawodników w każdym wieku, w trakcie trwania i po zakończeniu kariery sportowej; promocję sportu w społeczeństwie, w tym zajęcia sportowe w programie nauczania; konieczność działań redystrybucyjnych w finansowaniu sportu; oraz prawo obywateli do informacji i powszechnego dostępu do transmisji imprez sportowych.

Jednak nie popieramy zwiększonej roli polityki na szczeblu UE w sporcie. Dlatego nie możemy popierać działań mających dalej zwiększać wpływ UE w tej dziedzinie. W szczególności nie możemy popierać pomysłu utworzenia europejskiej policji do spraw sportu.

  Glenis Willmott (PSE), na piśmie. − W imieniu posłów Partii Pracy w Parlamencie Europejskim. Uznajemy specyfikę sportu; jednak angielska wersja punktu preambuły I jest bardzo niejasna i łatwo ją błędnie zinterpretować.