Ustne wyjaśnienia dotyczące głosowania

Rezolucja - Zdolność Unii Europejskiej do reagowania w przypadku katastrof (B6-0303/2008)

  Oldřich Vlasák (PPE-DE). - (CS) Panie przewodniczący, szanowni państwo! Chciałbym wyjaśnić mój głos w sprawie rezolucji Parlamentu Europejskiego dotyczącej zwiększenia zdolności Unii do reagowania w przypadku katastrof. Ton solidarności i wzajemnej pomocy tego dokumentu z pewnością jest krokiem w dobrym kierunku. Sprawozdanie pana Barniera wzywa nas do podjęcia praktycznych kroków i w tym względzie komunikat Komisji wyznacza nam kierunek rozwoju. Rzeczywiście, musimy zapewnić zgodność i wzmocnić transgraniczną współpracę pomiędzy siłami obrony cywilnej naszych krajów na różnych szczeblach. Niestety, nie mogłem poprzeć rezolucji, ponieważ nasza poprawka ustna nie została przyjęta. W poprawce tej sprzeciwiamy się wobec stworzenia prawnie wiążących instrumentów, które miałyby wpływ na krajowe ustawodawstwo, politykę i programy, a tym samym miały wpływ na element solidarności. Po prostu wierzę, że osiągniemy lepszą ochronę przed skutkami katastrof, wzmacniając siły obrony cywilnej w naszych państwach członkowskich poprzez koordynację i inwestycje w wyposażenie, a nie poprzez sporządzanie nowego prawodawstwa, które całemu procesowi nic nie pomoże, a tylko stworzy więcej biurokracji.

Rezolucja - Czterdziesta rocznica ustanowienia Unii Celnej (B6-0297/2008)

  Zita Pleštinská (PPE-DE). - (SK) Od roku 1968 Unia Celna odgrywa decydującą rolę w utrzymywaniu i rozwijaniu jednolitego rynku Czterdzieści lat Unii Celnej to znaczące osiągnięcie, które zapewniło korzyści dla przedsiębiorczości i obywateli UE.

Z zadowoleniem przyjmuję rezolucję pani poseł Arlene McCarthy, w imieniu Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, w 40. rocznicę ustanowienia Unii Celnej i głosowałam za jej przyjęciem.

Z uwagi na globalizację i postęp technologiczny Unia Celna musi zmagać się z takimi wyzwaniami jak podrabiane towary, zwiększony import niebezpiecznych produktów czy potrzeba zainstalowania elektronicznych systemów celnych. Tylko ścisła współpraca pomiędzy administracją celną a organami nadzoru na szczeblu międzynarodowym będzie mogła uchronić rynek UE przed importem niebezpiecznych lub podrobionych produktów, wzmacniając tym samym ochronę konsumenta. Przekonałam się o tym, wizytując krajowe organy celne i administrację celną w Pradze, Antwerpii i Waszyngtonie, a także w Pekinie i Szanghaju.

Rocznica ta jest stosowną okazją, aby podziękować celnikom za ich wymagającą i nieraz niebezpieczną pracę oraz aby wyrazić nasze uznanie dla ich osiągnięć w walce z niebezpiecznymi i podrobionymi produktami oraz piractwem.

  Daniel Hannan (NI). - Pani przewodnicząca! 40. rocznica wydaje się być odpowiednim momentem, by odnieść się do nieporozumienia, które, jak mi się wydaje, istnieje w naszym kraju od czasu, kiedy moi i pana wyborcy zagłosowali za przyłączeniem się do tego, co jakieś 35 lat temu wydawało im się wspólnym rynkiem - nieporozumienie dotyczące różnicy między obszarem wolnego handlu a unią celną.

Wydaje mi się, że pod pojęciem wspólnego rynku Brytyjczycy rozumieli, że produkty będą wzajemnie rozpoznawane, że, jeżeli można będzie sprzedać coś w Wielkiej Brytanii, to powinno się móc sprzedać to także w Niemczech, Francji, Hiszpanii i na odwrót.

Jednak, oczywiście, zamiast tego doszło do standaryzacji. Produkt musi zawierać pewne składniki, tak aby objętość nie była niższa od wartości „x” ani wyższa od wartości „y” i nawet jeśli produkt ten nigdy nie był przeznaczony na eksport, nawet jeśli nigdy nie przekroczy granicy, to może zostać uznany za niezgodny z prawem i zakazany w kraju, gdzie go wyprodukowano, a to często dlatego, że jakiś konkurent gdzieś w UE - najczęściej w Wielkiej Brytanii - który akurat i tak spełnia pewną grupę specyfikacji, wykorzystuje mechanizmy Unii Europejskiej, by przerzucić swoje koszty na konkurencję.

Szkoda, że zatraciliśmy pierwotne pojęcie swobodnego przepływu towarów i usług na rzecz harmonizacji, która ogranicza wybór konsumenta.

  Syed Kamall (PPE-DE). - Pani przewodnicząca! To wspaniale, że pani nam przewodniczy.

Gdy przemawiam w moim okręgu wyborczym w Londynie - niektórzy z państwa zapewne słyszeli o Londynie, najwspanialszym mieście na świecie, stolicy najwspanialszego państwa na świecie - moi wyborcy często zwracają uwagę na to, że w 1973 r. myśleli, że wchodzą do unii celnej. Mówię wtedy: „Czy nie rozumiecie natury rzeczy? Czy nie rozumiecie natury europejskiego projektu? Chodzi o dalszą integrację polityczną i gospodarczą.”

W moim pierwszym tygodniu w Parlamencie przewodniczący mojej grupy, pan Hans-Gert Pöttering, wstał i powiedział: „Nic nie stanie na przeszkodzie europejskiej integracji, nic nie stanie na przeszkodzie europejskiemu projektowi.” A więc najwyraźniej w moim okręgu wyborczym błędnie rozumie się naturę tego projektu.

Stąd mój apel do państwa obecnych w tej Izbie, którzy popierają ten projekt: proszę rzetelnie określać zamiary w ramach tego projektu. Jeżeli dąży się do zakwestionowania prawdy o tym projekcie, to kiedy zapyta się ludzi o zdanie, odrzucą go, tak jak zrobili to w referendum w Irlandii.

Rezolucja - Import tusz drobiowych (B6-0309/2008)

  Marian Harkin (ALDE). - Pani przewodnicząca! Ja również bardzo się cieszę, że nam pani przewodniczy.

Głosowałam za przyjęciem poprawki 6, ponieważ uważam, że sprowadzanie chlorowanych kurczaków podważałoby europejskie normy, a dochodzi do tego w dwóch obszarach. Po pierwsze, brakuje naukowo potwierdzonych danych na temat wpływu proponowanych substancji na środowisko naturalne i zdrowie. Po drugie, biorąc pod uwagę reżim narzucony na producentów mięsa drobiowego, zarówno z perspektywy producentów, jak i tym bardziej z perspektywy konsumentów nierozsądne jest kierowanie się dwoma różnymi zbiorami norm.

Mój przedmówca wspomniał o referendum w sprawie ratyfikacji traktatu lizbońskiego w Irlandii. Na pewno jedną z kwestii, z którymi spotkałam się, kiedy prowadziłam kampanię wyborczą w terenie, był fakt, że ludzie sprzeciwiają się pewnym standardom. Ale dziś w Parlamencie zajmujemy się właśnie tym, więc bardzo się cieszę, że Parlament przyjął tę rezolucję.

Wspólna rezolucja - Kryzys w sektorze rybołówstwa w następstwie rosnących cen paliw (RC-B6-0305/2008)

  Marian Harkin (ALDE). - Pani przewodnicząca! W pełni popieram rezolucję przyjętą przez Parlament. Jedną z kwestii, którą często poruszamy w Parlamencie, jest sposób, w jaki reagujemy na potrzeby obywateli. Myślę, że jest to oczywisty przykład sytuacji, w której reakcja jest potrzebna.

Sektor rybołówstwa przeżywa kryzys, ceny paliw wzrosły w ciągu ostatnich pięciu lat o ponad 300%, a ceny ryb są zbliżone do tych sprzed 20 lat. Efekt jest więc taki, że rybacy nie mogą przetrwać, bankrutują, i myślę, że niektóre z naszych propozycji w tej rezolucji pomogą w poprawie ich sytuacji.

Cieszę się, że prezydencja słoweńska zapowiedziała, iż weźmie tę kwestię pod uwagę, a ja chciałabym zaapelować do Rady Ministrów Rybołówstwa, by podczas spotkania w przyszłym tygodniu zwróciła szczególną uwagę na tę rezolucję.

  Przewodnicząca. − Teraz pan poseł Kamall chyba chce opowiedzieć nam o rybakach w Londynie?

  Syed Kamall (PPE-DE). - Pani przewodnicząca! Nie wydaje mi się, żeby jeszcze tam w ogóle byli, a to dzięki wspólnej polityce dotyczącej rybołówstwa!

Bardzo dziękuję za umożliwienie mi wyjaśnienia, w jaki sposób głosowałem w tej ważnej debacie. Jednak właściwie chciałbym powiedzieć kolegom i koleżankom w tej Izbie, że trzeba zastanowić się, co jest prawdziwym problemem. Zawsze kiedy dochodzi do międzynarodowego kryzysu, przypisuje się to problemom w sektorze rybołówstwa. Właściwie to nie wzrost cen paliw jest prawdziwym problemem w sektorze rybołówstwa. Jest nim wspólna polityka dotycząca rybołówstwa, system centralnego planowania, z którego dumni byliby Sowieci. Niesamowite jest dla mnie to, że koledzy i koleżanki w tej Izbie tak chętnie opowiadają się za sowiecką ekonomią.

Spójrzmy na kilka bardziej skutecznych systemów ochrony ryb na świecie. Jeśli popatrzymy na systemy na przykład w Islandii czy Nowej Zelandii, zauważymy, że opierają się one na rządach prawa oraz na prawach własności i zbywalnych prawach własności. Jeżeli naprawdę chcemy rozwiązać problem w sektorze rybołówstwa, to czas na to, by zaufać rządom prawa; czas na to, by zaufać prawom własności; czas na to, by zaufać wolnemu rynkowi.

Rezolucja - Import tusz drobiowych (B6-0309/2008)

  Peter Skinner (PSE). - Pani przewodnicząca! Chciałbym wypowiedzieć się nie odnośnie do tego punktu, ale do poprzedniego punktu. Próbowałem zwrócić na siebie pani uwagę.

Wstrzymałem się od głosu w sprawie tusz drobiowych, głównie dlatego że myślę, iż istnieją dowody przemawiające za obaleniem twierdzeń, że musimy utrzymać ten zakaz. W szczególności uważam, że istnieją naukowe dowody, które pozwalają na zniesienie tego zakazu. W każdym razie żadna z tych dyskusji nie wysunęła się na pierwszy plan.

Zamiast tego mamy w Europie bardzo kosztowny proces oczyszczania tusz z kurczaków. To jest prawdziwy problem, ponieważ każdy rodzaj tuszy, który dostaje się do Unii Europejskiej, wydaje się tańszy, a w efekcie sprzedają się one szybciej i oczywiście odpowiadają konsumentom.

Nie chodzi tu o roszczenia zdrowotne, chodzi o protekcjonizm. Myślę, że to bardzo smutny dzień dla Europy, ponieważ ta konkretna debata odbywa się w tak wąskim i okrojonym wymiarze, przepchnięta w tym tygodniu przez Parlament w postaci rezolucji.

Skutkiem tego wstrzymałem się od głosu i uważam, że także skutkiem tego nasze stosunki ze Stanami Zjednoczonymi i z innymi krajami zostały nadszarpnięte.

Wspólna rezolucja - Szczyt UE-Rosja w Chanty-Mansyjsku (26-27 czerwca 2008 r.) (RC-B6-0235/2008)

  Miroslav Mikolášik (PPE-DE). - (SK) Szczyt UE-Rosja słusznie budzi duże zainteresowanie. Biorąc pod uwagę ważną pozycję geopolityczną Rosji oraz jej trwałe historyczne i kulturowe więzy z Europą, popieram utworzenie silnego partnerstwa politycznego pomiędzy UE i Federacją Rosyjską.

Partnerstwo to powinno obejmować wzajemną pomoc w kwestiach bezpieczeństwa, a mianowicie w walce z terroryzmem i zorganizowaną przestępczością, oraz w pokonywaniu przeszkód w ramach wolnego handlu i swobodnego podróżowania. Jednak nie możemy przeoczyć kilku problematycznych aspektów w stosunkach pomiędzy Unią a Rosją. W związku z tym ważne jest, by UE mówiła jednym głosem.

Żadne z państw członkowskich, które na poważnie bierze wspólną politykę zagraniczną i politykę bezpieczeństwa, nie powinno budować swoich dwustronnych stosunków z Rosją w sposób, który niszczyłby słuszne interesy państw członkowskich. W zakresie drażliwych kwestii międzynarodowych UE i Rosja powinny dojść do konsensusu opierającego się na prawie międzynarodowym i integralności terytorialnej, na przykład w przypadku Serbii i Kosowa.

Podsumowując, chciałbym powiedzieć, że UE powinna pomóc Rosji rozwinąć i wzmocnić demokrację, rządy prawa i ochronę praw człowieka.

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). - Pani Przewodnicząca! Zbliżający się szczyt Unia – Rosja to ważne wydarzenie, dlatego tak istotna była dyskusja o działaniach przygotowawczych w naszym Parlamencie.

Relacje Unii Europejskiej i Rosji mają ogromne znaczenie dla stabilizacji, rozwoju gospodarczego i bezpieczeństwa w Europie i na świecie. Relacje te nabrały nowego wymiaru po rozszerzeniu Unii o 12 krajów, głównie z Europy Środkowo-Wschodniej. Krajów, które w przeszłości były bardzo mocno powiązane gospodarczo, politycznie i wojskowo z dawnym Związkiem Radzieckim.

Dotychczas dwustronne relacje handlowe poszczególnych państw zostały przeniesione na szczebel Unii z Rosją. Ale Rosja często podejmuje działania, aby dogadywać się z poszczególnymi państwami z pominięciem Unii. Proponuje się często pewne wyjątkowe warunki tej dwustronnej współpracy.

Rosja to wielki kraj z ogromnymi aspiracjami polityczno-militarnymi, zasobny w surowce energetyczne, co określa pozycję tego kraju w Europie i na świecie. Rosja po przystąpieniu do protokołu z Kyoto staje się ważnym partnerem, którego należy włączyć do działań przeciwdziałających zmianom klimatycznym, i tych związanych z ochroną środowiska.

  Tunne Kelam (PPE-DE). - Pani przewodnicząca! W przypadku ustępu 29, który kończy się słowami: „do większego zaangażowania UE w proces rozwiązania konfliktu”, popieram oryginalną wersję, w której dodano fragment: „w tym możliwości przeprowadzania misji pokojowej UE na tym terenie i zastąpienia oddziałów WNP i Rosji”.

Myślę, że właśnie teraz zdecydowanie ważne jest, aby w imieniu UE wysłać wyraźny sygnał, że jesteśmy gotowi podjąć konkretne zobowiązanie w postaci misji pokojowej w Abchazji.

- Sprawozdanie: Liam Aylward (A6-0196/2008)

  Jim Allister (NI). - Pani przewodnicząca! Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ, tak jak w przypadku innych sektorów, martwi mnie spadek produkcji mięsa baraniego w UE przy wzrastającym napływie przywozu.

Nie chodzi tu tylko o kwestie dotyczące dochodów z działalności rolniczej, ale o związane z nimi kwestie dotyczące ochrony środowiska, ponieważ ze wszystkich zwierząt hodowlanych owce przyczyniają się bodaj najbardziej do utrzymywania naturalnymi metodami mniej żyznych obszarów oraz do zachowania różnorodności biologicznej.

Efektem ograniczenia hodowli owiec będzie degradacja ekologiczna wielu wyżej położonych i mniej uprzywilejowanych obszarów. Stąd konieczność podtrzymania tego sektora i zastanowienia się nad płatnościami związanymi z ochroną środowiska, które go wesprą.

Wierzę również, że odpowiedni system znakowania wskazującego na kraj pochodzenia bardzo pomógłby w promowaniu konsumpcji lokalnego mięsa jagnięcego, szczególnie wobec wzrastającego poziomu przywozu.

Wreszcie pośpiech Komisji do wprowadzenia elektronicznego znakowania narzuci kolejne koszty na już i tak słabnący sektor, a to z powodu nierentownych zwrotów. Takie znakowanie powinno być co najwyżej dobrowolne dla każdego państwa członkowskiego i regionu.

  Marian Harkin (ALDE). - Pani przewodnicząca! Zgadzam się z przedmówcą w kwestii elektronicznego znakowania. Zdecydowanie powinno ono być dobrowolne.

Poparłam poprawkę 4, ponieważ chcę prosić Komisję i Radę, aby rozważyły wprowadzenie jakiegoś wspólnotowego finansowania systemu elektronicznego znakowania. Sektory hodowli kóz, owiec i jagniąt znajdują się w kryzysie i zdecydowanie nie mogą sobie pozwolić na ponoszenie kolejnych narzucanych na nie kosztów.

Rzeczywiście, wolałabym poprawkę 1 - ale oczywiście upadła ona w momencie przyjęcia poprawki 4 - w której sugerowano, że wdrożenie systemu elektronicznego znakowania będzie odłożone przynajmniej do roku 2012. Jak już powiedziałam, zgadzam się z przedmówcą, że biurokracja i koszty znacznie przeważają nad jakąkolwiek korzyścią.

  James Nicholson (PPE-DE). - Pani przewodnicząca! Jak powiedziałem wczoraj wieczorem, jest to bardzo dobre sprawozdanie. Niestety, wczoraj wieczorem pan komisarz wykluczył możliwość zgody Komisji na wniosek sprawozdawcy, aby utworzyć grupę zadaniową, która zajęłaby się tym sektorem.

Nie jestem wielkim zwolennikiem grup zadaniowych, ponieważ roi się tu od nich. Kiedy tylko mamy problem, tworzymy grupę zadaniową i nigdy więcej się o niej nie słyszy.

Myślę jednak, że gdybyśmy lepiej współpracowali przed wejściem do tej Izby, bylibyśmy w stanie wysunąć konkretny wniosek, który mógłby pomóc temu sektorowi i działać na jego korzyść.

Teraz nie mamy nic. Mamy elektroniczne znakowanie. Nie osiągnęliśmy tego, o co prosiliśmy, czyli odłożenia wprowadzenia znakowania do roku 2012. Sektor ten nie może sobie na to pozwolić. Myślę jednak, że powrócimy do tej kwestii. To jeszcze nie koniec, ponieważ musimy bronić sektora hodowli owiec w całej Unii Europejskiej.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące głosowania

- Sprawozdanie: Bogusław Liberadzki (A6-0227/2008)

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. − (PT) Transport niebezpiecznych towarów był wielokrotnie dyskutowany, a w efekcie normy bezpieczeństwa stopniowo wyjaśniano i upraszczano. Dlatego wraz ze sprawozdaniem pana posła Liberadzkiego istniejące prawodawstwo dotyczące transportu niebezpiecznych towarów będzie solidną podstawą szczególnie dla zakresu dyrektywy, który został rozszerzony na śródlądowe drogi wodne. Gratuluję negocjatorom osiągnięcia porozumienia, które umożliwi nam sfinalizowanie tej sprawy w drugim czytaniu.

Rozszerzenie zakresu dyrektywy na śródlądowe drogi wodne będzie oznaczało wprowadzenie dwuletniego przejściowego okresu adaptacyjnego dla państw członkowskich, które będą mogły na swoim terytorium regulować transport niebezpiecznych towarów lub zabronić go z powodów innych niż bezpieczeństwo podczas transportu.

Dlatego należy podkreślić, że prawodawstwo to jest odzwierciedleniem naszych wysiłków włożonych w poprawę skuteczności i bezpieczeństwa transportu niebezpiecznych towarów w Unii Europejskiej poprzez eliminowanie niepotrzebnej biurokracji i dodatkowych kosztów czy też przepisów, które nie usprawniają zarządzania transportem.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. − (IT) Pani przewodnicząca, szanowni państwo! W istocie niewiele można dodać do doskonałego sprawozdania pana posła Liberadzkiego w sprawie transportu lądowego niebezpiecznych towarów. Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w komisji i tutaj potwierdzam swój głos.

Im bardziej rozwija się taki handel wewnętrzny jak ten pomiędzy państwami członkowskimi UE, tym bardziej pożyteczne jest, moim zdaniem, aby takie przepływy były porównywalne, szczególnie pod względem bezpieczeństwa, ale także pod względem inspekcji i procedur administracyjnych. Ponadto nie byłoby logiczne krytykowanie lub, co gorsza, odrzucenie takiego technicznego tekstu, nad którym odbyły się szeroko zakrojone konsultacje i co do którego fachowej opinii udzieliło tak wielu ekspertów z państw członkowskich.

  Bart Staes (Verts/ALE), na piśmie. − (NL) W pełni popieram przedmiotowe sprawozdanie. Co roku ogromną ilość niebezpiecznych towarów, takich jak chlor czy benzyna, transportuje się w Unii Europejskiej śródlądowymi drogami wodnymi. Do tej pory nie sporządzono żadnych przepisów w tej kwestii, choć istnieje prawodawstwo dotyczące transportu niebezpiecznych towarów drogami samochodowymi i kolejowymi.

Prawodawstwo dotyczące transportu niebezpiecznych towarów drogą wodną jest bardzo potrzebne nie tylko z powodów bezpieczeństwa, ale także w celu regulacji ochrony środowiska i zdrowia publicznego na szczeblu europejskim. Duża część tego transportu ma charakter transgraniczny. Ponadto przepisy europejskie są z korzyścią dla przedsiębiorstw, które muszą obecnie spełniać różne wymogi krajowe w poszczególnych państwach członkowskich. Transport śródlądowymi drogami wodnymi emituje także mniej gazów cieplarnianych. Dlatego ważne jest, by zharmonizować wymagania dla różnych form transportu. Łączenie kilku rodzajów transportu stanie się wtedy bardziej atrakcyjne - będzie można na przykład zrealizować część transportu droga kolejową, a potem kontynuować przewóz ładunku drogą morską. Jest to nie tylko bardzo skuteczne, ale przede wszystkim zrównoważone. Mam dlatego nadzieję, że firmy transportowe faktycznie będą częściej skłaniały się do łączenia różnych rodzajów transportu.

- Sprawozdanie: Helmuth Markov (A6-0050/2008)

  Stanisław Jałowiecki (PPE-DE), na piśmie. − Wstrzymałem się od głosu w trakcie głosowania nad sprawozdaniem Helmuta Markova dotyczącego zarządzania infrastrukturą bezpieczeństwa drogowego. Sprawozdanie to kłóci się bowiem w znacznym stopniu z zasadą subsydiarności: "Niech wspólnoty większe nie biorą na swoje barki tego, co mogą udźwignąć wspólnoty mniejsze". Trzeba tej zasady strzec, jak źrenicy oka. Niestety także w tej izbie wielokrotnie byłem świadkiem łamania tej zasady. Tym razem, mam nadzieję, zasadę tę obroniliśmy częściowo, ale ile na to straciliśmy czasu! Nasza praca legislacyjna nie była skierowana na stanowienie dobrego prawa, ale na zmianę złej propozycji prawnej. Nie mam jednak złudzeń, że nie jest to ostatni zamach na zasadę subsydiarności. Paradoksalnie zresztą, te zamachy rodzą się w tym samym miejscu, gdzie podnoszą się największe krytyki wobec Irlandii, kraju który odrzucił przed kilkoma dniami Traktat Lizboński. Nie dostrzega się, że obywatele tego kraju powiedzieli "nie" właśnie dlatego, że ta zasada w praktyce Unii Europejskiej jest notorycznie łamana. I właśnie ten ostatni przykład - irlandzki - powinien nam uświadomić, że nie wolno nam subsydiarności lekceważyć, poświęcać w imię rzekomo wyższych celów, np. bezpieczeństwa drogowego. To się bowiem prędzej czy później, a raczej prędzej, musi zemścić.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. − (IT) Pani przewodnicząca, szanowni państwo! Będę głosował za przyjęciem sprawozdania pana posła Markova. Moim zdaniem jest to bardzo wyczerpujący wniosek, obejmujący wiele aspektów ukierunkowanych na zapewnienie, że bezpieczeństwo jest brane pod uwagę na każdym etapie istnienia infrastruktury drogowej: od planowania po projekt i użytkowanie.

Zgadzam się z poszanowaniem zasady pomocniczości we wniosku, zgodnie z którą w gestii państw członkowskich leży decyzja, w jakim zakresie zostaną zastosowane „oceny wpływu na bezpieczeństwo drogowe”, audyty bezpieczeństwa drogowego i inspekcje bezpieczeństwa.

Przyjęcie instrumentu ukierunkowanego na bezpieczny rozwój sieci drogowej, dzięki niezbyt nieelastycznemu podejściu, musi być postrzegane jako pozytywny rezultat, którego efekty będą zależały od tego, w jakim zakresie instrument ten zostanie zastosowany. Wydaje mi się jednak koniczne, by opracować wiążące minimalne standardy, których nie będzie można naruszyć i które będą stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Rezolucja - Zdolność Unii Europejskiej do reagowania w przypadku katastrof (B6-0303/2008)

  Richard James Ashworth (PPE-DE), na piśmie. − Brytyjscy konserwatyści wiedzą, jak niszczące mogą być skutki klęski żywiołowej. Po zeszłorocznych powodziach w Zjednoczonym Królestwie zdajemy sobie sprawę, jakie szkody mogą powstać dla człowieka, gospodarki i środowiska. Rozumiemy także, jakie skutki takie klęski żywiołowe mogą przynieść dla innych krajów.

Niemniej jednak wierzymy, że poszczególne państwa członkowskie są w stanie najlepiej szybko i w odpowiedni sposób zareagować na katastrofy, do których dochodzi na ich własnym terytorium. Sądzimy, że utworzenie europejskich sił ochrony ludności tylko spowolniłoby zdolność reagowania, stwarzając dodatkowe obciążenia biurokratyczne. Dotknięci klęskami żywiołowymi potrzebują koniecznej i przeprowadzonej na czas interwencji, a nie więcej biurokracji.

Wreszcie nie możemy zgodzić się na dalsze unijne prawodawstwo w zakresie zapobiegania katastrofom i reagowania na nie. Uważamy, że istnieje już stosowne prawodawstwo zarówno na szczeblu państw członkowskich, jak i unijnym oraz że pomoc finansowa jest już dostępna poprzez Fundusz Solidarności, który, zgodnie ze swoim przeznaczeniem, służy do minimalizowania zniszczeń strukturalnych i długofalowych.

Popierając tę rezolucję w głosowaniu końcowym, chcemy zaznaczyć, że głosowaliśmy również za przyjęciem poprawek, które wzywały do skreślenia odniesień do sił ochrony ludności i dalszego prawodawstwa unijnego w tym zakresie.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Głosuję zdecydowanie za przyjęciem tego projektu rezolucji w sprawie zwiększenia zdolności Unii Europejskiej do reagowania w przypadku katastrof.

Jako członek Komisji Rozwoju w tym Parlamencie miałem okazję odwiedzić kilka najbiedniejszych i najbardziej narażonych na katastrofy obszarów na świecie, z których niektóre dotknięte zostały (jak w przypadku tsunami) katastrofalnymi klęskami żywiołowymi. Chciałbym skorzystać z tej okazji i podkreślić pierwszorzędną pracę naszego komisarza ds. rozwoju, Louisa Michela, który zawsze szybko i skutecznie podejmował decyzję o pokazaniu solidarności i zaoferowaniu współpracy, kiedy tylko dochodziło do tych tragicznych zdarzeń.

Jak podkreślono w rezolucji, procedury określone w naszych ramach legislacyjnych są nadal zbyt skomplikowane: mechanizmy muszą zostać usprawnione, a znaczne zasoby muszą zostać odłożone na wypadek sytuacji kryzysowych, do których, niestety, będzie nadal dochodzić. Parlament daje dziś w tym kierunku wyraźny sygnał. Teraz musimy zamienić słowa w czyny.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Pomimo naszego głosu za ubolewamy, że niektóre z naszych wniosków nie zostały przyjęte, a szczególnie jeden, w którym za konieczne uznano zwrócenie uwagi na mniej uprzywilejowane regiony albo regiony „konwergencji” na wypadek klęsk żywiołowych, w związku z regulacją Funduszy Solidarności, czy też tych podkreślających wagę zachowania uprawnień do korzystania z Europejskiego Funduszu Solidarności w przypadku katastrof na regionalną skalę oraz dostosowanie Funduszu Solidarności do specyficznego charakteru takich klęsk żywiołowych jak susze czy pożary pod względem ograniczeń czasowych i możliwych do podjęcia działań.

Pozytywnie odbieramy zaś fakt, że przyjęte zostały inne wnioski dotyczące uznania klęsk żywiołowych w rejonie Morza Śródziemnego, czyli suszy i pożarów lasów. Potrzebne są jednak mechanizmy wsparcia dla ludzi dotkniętych klęskami oraz na rzecz ponownego zalesiania, które muszą również obejmować zapobieganie kolejnym katastrofom na wielką skalę. Potrzebny jest także finansowany przez UE publiczny system ubezpieczeń rolniczych, który gwarantowałby rolnikom minimalny dochód na wypadek takich klęsk żywiołowych jak susze, pożary czy powodzie.

Wspólna polityka rolna musi zostać radykalnie zmodyfikowana tak, aby wspierała małe i średnie gospodarstwa oraz gospodarstwa rodzinne, stymulując tym samym produkcję rolną, różnorodność biologiczną i wykorzystanie terenu.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Uważamy, że muszą zostać stworzone ramy dla współpracy pomiędzy państwami członkowskimi w zakresie zapobiegania, zwalczania oraz minimalizowania skutków katastrof. Jeśli jednak chodzi o inne aspekty, nie zgadzamy się z utworzeniem europejskich sił ochrony ludności (szczególnie, jeśli mają one wymiar militarny), ponieważ kompetencje i środki operacyjne w tym obszarze muszą podlegać jurysdykcji państw członkowskich, które muszą zagwarantować środki i strategie dla zapewnienia (szybkiej) reakcji na potrzeby i które lepiej znają swoje terytorium.

Pozytywnie odbieramy przyjęcie naszych wniosków opowiadających się za następującymi kwestiami:

- uznaniem na szczeblu wspólnotowym specyficznego charakteru takich klęsk żywiołowych w rejonie Morze Śródziemnego jak susza i pożary lasów oraz wynikającym z tego dostosowaniem instrumentów wspólnotowych w zakresie zapobiegania, badań, zarządzania ryzykiem, ochrony ludności oraz solidarności, tak aby usprawnić reagowanie każdego państwa członkowskiego;

- potrzebą większego finansowania środków zapobiegawczych ze strony Wspólnoty.

Ubolewamy jednak, że zostały odrzucone nasze wnioski:

- podkreślające wagę zachowania uprawnień do korzystania z Europejskiego Funduszu Solidarności w przypadku katastrof na regionalną skalę;

- opowiadające się za dostosowaniem Europejskiego Funduszu Solidarności do specyficznego charakteru takich klęsk żywiołowych jak susza czy pożary pod względem ograniczeń czasowych i możliwych do podjęcia działań.

  Margie Sudre (PPE-DE), na piśmie. - (FR) Z zadowoleniem przyjmuję inicjatywę Komisji, aby w końcu stworzyć dokument dotyczący poprawy spójności, skuteczności i widoczności reakcji UE na katastrofy naturalne czy spowodowane przez człowieka.

Żałuję jednak, że ciągle nie jest to naprawdę praktyczny wniosek, który mógłby poprawić zdolność Europy w zakresie ochrony ludności, w tym zapobiegania i szybkiego reagowania, na wypadek poważnych kryzysów w obrębie Unii lub poza nią.

Dziękuję posłom do Parlamentu za poparcie mojej poprawki dotyczącej wykorzystania specjalistycznej wiedzy odnoszącej się do położenia geograficznego regionów najbardziej oddalonych (OR) oraz krajów i terytoriów zamorskich (OCT).

Dzięki tym wspólnotom zamorskim Europa jest obecna u wybrzeży Afryki (Wyspy Kanaryjskie, Madera), na Oceanie Indyjskim (Reunion), blisko kontynentu amerykańskiego (Gujana, Gwadelupa, Martynika, Azory), nie zapominając o krajach i terytoriach zamorskich na Oceanie Spokojnym (Polinezja Francuska, Nowa Kaledonia).

Terytoria zamorskie Europy mogłyby stać się bazami do lokowania ważnych produktów i logistyki. Ułatwiłoby to przewidywanie dostępnych europejskich zasobów ludzkich i materialnych na wypadek potrzeby nagłej interwencji poza obszarem Unii.

  Geoffrey Van Orden (PPE-DE), na piśmie. − Usprawniona koordynacja i gotowość do wzajemnej pomocy wśród organizacji odpowiedzialnych za reagowanie w przypadku katastrof wyraźnie niosą ze sobą wiele zalet. Jak zawsze jednak Komisja Europejska wykorzystuje okazję, by rozszerzyć swoje własne kompetencje i odpowiedzialność - w tym przypadku by „rozwinąć bazę wiedzy, określić braki” itp. Wbrew życzeniu brytyjskich konserwatystów sprawozdanie to zawiera wezwanie do stworzenia prawnie wiążących instrumentów. Z tych powodów wstrzymałem się od głosu.

Rezolucja - Czterdziesta rocznica ustanowienia Unii Celnej (B6-0297/2008)

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Pomimo pozytywnej oceny czterdziestu lat Unii Celnej zawartej w sprawozdaniu wiele sektorów produkcyjnych, szczególnie w Portugalii, nie podziela tej opinii. Wręcz przeciwnie. Wiedzą one, że całkowite otwarcie granic, w imię wolnej konkurencji, doprowadziło do wyjątkowo niesprawiedliwych sytuacji i pogłębiło braki strukturalne spowodowane nierównym rozwojem pomiędzy różnymi krajami.

Do tej nierówności w zdolności produkcyjnej i w rozwijaniu procesu produkcji dochodzą inne środki, polityki i instrumenty, które pogorszyły sytuację, przede wszystkich utworzenie rynku wewnętrznego, liberalizacja handlu międzynarodowego, pakt stabilności w ramach unii gospodarczej i walutowej oraz neoliberalizm strategii lizbońskiej.

W efekcie, choć sprawozdanie zawiera kilka pozytywnych wniosków dla usprawnienia współpracy, początkowa baza jest nie do przyjęcia. Stąd nasz głos przeciwko temu sprawozdaniu.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Pozytywnie odnosimy się do tej rezolucji, ponieważ popieramy wspólną politykę handlową i uregulowania celne jako warunek konieczny dla funkcjonowania rynku wewnętrznego. Chcielibyśmy jednak zaznaczyć, że bardzo krytycznie odnosimy się do wielu z umów handlowych, które UE faktycznie zawarła z krajami trzecimi.

  Kartika Tamara Liotard, Erik Meijer, Søren Bo Søndergaard i Eva-Britt Svensson (GUE/NGL), na piśmie. −O ile w pełni popieramy współpracę pomiędzy państwami członkowskimi w celu zapobiegania przywozowi niebezpiecznych zabawek, narkotyków i innych nielegalnych czy niebezpiecznych produktów i o ile w pełni popieramy współpracę z partnerami handlowymi w tym celu, to nie możemy zagłosować za przyjęciem tej rezolucji z powodu poważnego oddziaływania Unii Celnej na handel krajów rozwijających się.

UE wykorzystuje Unię Celną jako narzędzie do negocjowania korzystnych porozumień handlowych z krajami rozwijającymi się, nakładając jednocześnie wysokie cła na produkty, które postrzega się nawet jako niechcianą konkurencję dla produktów unijnych. Polityka ta ogranicza potencjał do wzrostu gospodarczego w krajach rozwijających się.

- Sprawozdanie: Mia De Vits (A6-0202/2008)

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Przedmiotowe sprawozdanie rozpoczyna się od wsparcia pakietów liberalizacyjnych dla rynków elektryczności i gazu ziemnego, naciskając na ich prywatyzację nawet mimo tego, że są one strategicznymi sektorami dla rozwoju i postępu społecznego. Jak dobrze wiadomo, efektem zastosowania tych pakietów w Portugalii było pogłębienie problemów z dostawami i wzrost cen dla konsumentów, a także wzrost bezrobocia i niepewności zatrudnienia w tym sektorze.

Komisja Europejska dąży teraz do zatuszowania problemów, które spowodowała jej strategia, przedstawiając „Europejską kartę praw odbiorców energii”. Pomimo ograniczonej liczby praw, do której ta karta się odnosi, nie zgadzamy się z nią. Pytanie brzmi, czy będzie ona przestrzegana przez kontrolujące grupy ekonomiczne w tym sektorze, dla których polityki wspólnotowe są coraz bardziej drugorzędne. Stąd nasz głos wstrzymujący się w głosowaniu końcowym nad tym sprawozdaniem.

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. − Przyjęte sprawozdanie w sprawie Europejskiej karty praw odbiorców energii znacznie zwiększa prawa konsumentów w dziedzinie energii. Podniesiony zostanie poziom informacji udostępniany obywatelom, co ułatwi wybór pomiędzy dostawcami i różnymi opcjami dostaw. Karta jest niezwykle ważnym elementem liberalizacji rynku energii.

Jestem przekonana, iż bardziej klarowne i czytelne informacje przekazywane konsumentom umożliwią najbardziej korzystny dla konsumentów wybór. Ma to szczególnie istotne znaczenie, gdy ceny energii stale rosną i stają się źródłem coraz większych obaw konsumentów.

Za sprawą przyjętego rozwiązania łatwiejsze będzie porównywanie ofert, rzeczywistego zużycia energii, co będzie stanowiło element zachęcający konsumentów do zmiany dostawcy w przypadku braku satysfakcji z oferowanej usługi. Efektem tego będzie prawdziwa konkurencja pomiędzy dostawcami energii, większa dbałość o zadowolenie klienta, a tym samym większa możliwość pośredniego oddziaływania konsumentów na decyzje koncernów energetycznych.

Wierzę, iż Karta praw odbiorców energii powoli, ale skutecznie przyczyni się do zmian rynku energii, na które tak długo czekamy. Nie zapominajmy, iż najważniejszym elementem rynku wewnętrznego pozostają konsumenci, którzy oczekują od nas rzeczywistych zmian.

  Silvia-Adriana Ţicău (PSE), na piśmie. − (RO) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania pani poseł De Vits w sprawie Europejskiej karty praw odbiorców energii. Biorąc pod uwagę stale wzrastające ceny energii, konieczne jest zapewnienie dostaw dla obywateli o niższych dochodach i dla mieszkańców odległych regionów, gdzie rynki energii są mniejsze i niekonkurencyjne. Państwa członkowskie powinny możliwie najszybciej podjąć kroki zmierzające do jasnego zdefiniowania tych grup konsumentów oraz do promowania i wspierania środków, np. takich jak taryfy socjalne, zapewniających im ciągłość dostępu do energii elektrycznej i gazu ziemnego.

Głosowałam za przyjęciem poprawek 3, 4, 5, 6 i 7 wniesionych przez grupę europejskich specjalistów. Orzekli oni potrzebę wprowadzenia taryf socjalnych, aby co kwartał informować konsumentów o ich zużyciu energii, oraz zażądali informowania opinii publicznej o postanowieniach Europejskiej karty praw odbiorców energii. Ubolewam, że poprawki te nie zostały przyjęte.

Ochrona odbiorców energii powinna opierać się na wspólnych działaniach Unii i państw członkowskich, również w przyszłości. Europejska karta praw odbiorców energii ma służyć wsparciu obywateli, tak aby w bardziej skuteczny i prostszy sposób otrzymali oni informacje o swoich prawach.

  Geoffrey Van Orden (PPE-DE), na piśmie. − Jestem zdecydowanie za umożliwieniem obywatelom otrzymywania bezpiecznych, pewnych, niezawodnych i nieprzerwanych dostaw gazu ziemnego i energii elektrycznej za rozsądną cenę. Krajowe organy regulacyjne powinny odgrywać w tej kwestii ważną rolę. Sprzeciwiam się jednak staraniom Komisji Europejskiej, by działać w tym obszarze, rozszerzać swoje uprawnienia i kompetencje poprzez „badania”, „kartę” i „harmonizację”, nie uznaję też pojęcia „obywatela Unii”. Z tych powodów wstrzymałem się od głosu.

Rezolucja - Import tusz drobiowych (B6-0309/2008)

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Pozytywnie odbieramy fakt, że Parlament Europejski skrytykował wniosek Komisji Europejskiej mający na celu zmianę norm wprowadzania do obrotu mięsa drobiowego tylko po to, by dopuścić do obrotu takie mięso przeznaczone do spożycia przez ludzi, które przeszło kurację przeciw drobnoustrojom.

W praktyce ten wniosek Komisji Europejskiej ma na celu tylko spełnienie prośby USA, aby Unia Europejska zezwoliła na sprowadzania z USA mięsa drobiowego, które poddano działaniu substancji chemicznych i substancji przeciw drobnoustrojom

Komisja Europejska lekceważy zatem zasadę ostrożności i lekceważy przyjęcie i wzmocnienie standardów w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny żywności, które istnieją już na szczeblu UE. Standardy te są dużo wyższe niż te w USA, gdzie wykorzystuje się tanie rozwiązanie, które według USA powinno zostać zaakceptowane przez Unię, tak aby USA mogły sprzedawać w całej Europie swoje produkty rolne.

Mamy dlatego nadzieję, że Rada nie zaakceptuje wniosku Komisji Europejskiej.

  Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Nie udowodniono, by chlorowanie kurczaków było szkodliwe dla zdrowia lub szkodliwe w jakikolwiek inny sposób, a nasze polityczne decyzje zawsze powinny opierać się na dowodach. Dlatego w interesie wolnego handlu głosowałem przeciwko temu sprawozdaniu.

Wobec powszechnego zaniepokojenia opinii publicznej w UE w odniesieniu do chlorowanych kurczaków niezmiernie ważne jest jednak, abyśmy mieli prawne wymogi dotyczące znakowania, tak aby każdy miał wybór i mógł zrezygnować z tego produktu, na przykład w sklepach czy restauracjach.

  Mairead McGuinness (PPE-DE), na piśmie. − Głosowałam za przyjęciem tej rezolucji, gdyż podkreśla ona jedną z najbardziej pilnych kwestii, z którą wewnętrznie i zewnętrznie musi zmierzyć się UE.

Zdecydowaliśmy w UE, aby dążyć do wysokich standardów w dziadzinie produkcji żywności, świadomi potrzeby bezpieczeństwa i jakości żywności.

W UE w przypadku produktów rolnych spożywanych w UE nie zezwalamy na zanurzanie kurczaków w chlorze i dlatego nie ma sensu zezwalanie na przywóz do UE amerykańskich kurczaków, które były tak odkażane.

W ostatnich miesiącach mieliśmy podobny problem w odniesieniu do importu wołowiny z Brazylii, gdzie standardy identyfikacyjne są dużo niższe niż w UE.

Możemy stanąć w obliczu podobnego problemu, jeśli wprowadzimy zakaz klatkowej hodowli kur w UE, ale w końcu i tak będziemy sprowadzać spoza UE produkty zawierające sproszkowane jaja od kur z hodowli klatkowej.

Jeśli UE upiera się co do wewnętrznych standardów, to musi być gotowa na ich obronę i wstrzymanie importów, które nie spełniają naszych wewnętrznych standardów.

  James Nicholson (PPE-DE), na piśmie. − Martwi nas wniosek Komisji mający na celu zniesienie zakazu sprowadzania mięsa drobiowego po kuracji substancjami przeciw drobnoustrojom takim jak chlor. Trzeba przyznać, że te praktyki po prostu nie spełniają unijnych standardów bezpieczeństwa żywności.

Wniosek ten wydaje się mieć polityczne podłoże i ewidentnie lekceważy słuszne obawy obywateli UE w odniesieniu do zdrowia i bezpieczeństwa. Zapewnienia, że to mięso drobiowe będzie znakowane i łatwo rozpoznawalne dla konsumenta są po prostu niezadowalające.

W żaden sposób nie powinno się w Unii Europejskiej promować stosowania substancji przeciw drobnoustrojom w odkażaniu mięsa drobiowego. Zakaz ten obowiązywał przez ponad dziesięć lat i nie bez powodu został pierwotnie wprowadzony w życie. Zatem, niestety, wniosek Komisji mający na celu jego zniesienie stanowi duży krok wstecz i jest zupełnie nie do przyjęcia.

  Dimitrios Papadimoulis (GUE/NGL), na piśmie. - (EL) Komisja musi ponownie przeanalizować swoją decyzję, która opiera się jedynie na kryteriach handlowych, a jej efektem jest zbrodnia przeciwko zdrowiu publicznemu i ochronie konsumentów. Nie możemy ignorować istniejącego prawodawstwa europejskiego, idąc Amerykanom na ustępstwa i przedkładając interesy handlowe nad zdrowie publiczne. Oczekujemy na odpowiedź kompetentnej komisarz ds. zdrowia, pani Vassiliou, oraz na odpowiedź greckiego rządu.

Wspólna rezolucja - Kryzys w sektorze rybołówstwa w następstwie rosnących cen paliw (RC-B6-0305/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Dziękuję, pani przewodnicząca. Przedmiotowa rezolucja stanowi początkową odpowiedź na bardzo poważny kryzys, jaki w następstwie rosnących cen ropy przeżywa nasz sektor rybołówstwa w Unii. W ostatnich dniach osobiście odwiedziłem różne porty w moim kraju i zobaczyłem bardzo trudną i skomplikowaną sytuację, do której musimy być w stanie przedstawić szybkie i skuteczne rozwiązania.

Bezprecedensowy wzrost cen ropy grozi rzuceniem całego sektora na kolana. Unia dysponuje nadzwyczajnymi funduszami dla sektora rybołówstwa, które mogą zostać wykorzystane w szczególnie poważnych sytuacjach. Zachęcam pana komisarza Borga do podjęcia natychmiastowych działań w celu ustalenia, czy takie działania ze strony Komisji są wskazane. Czyny, a nie słowa. Działania, a nie obietnice. Wśród pracowników zauważyłem rosnący brak zaufania do instytucji europejskich. Naszym zadaniem jest zlikwidowanie luki, a w szczególności wzięcie na siebie odpowiedzialności w obliczu gospodarczych i społecznych procesów, które równie dobrze mogą doprowadzić do poważnego kryzysu.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Jak podkreślono w komunikacie prasowym, nie popieramy tej rezolucji, ponieważ:

- nie odpowiada ona na bezpośredni problem płac pracowników, nie wyjaśniając, że rybacy (pracownicy) płacą za paliwo i że to właśnie jest problem, który ich bezpośrednio dotyka (jak również właścicieli przeważającej większości małych statków);

- lekceważy ona inercję UE i odmowę podjęcia koniecznych decyzji;

- nie przedstawia ona żadnych konkretnych wniosków w odniesieniu do cen paliw (benzyny i oleju napędowego) ani w związku z formowaniem cen w początkowym punkcie sprzedaży;

- nie potępia ona polityki, która wykorzystuje wzrastające ceny paliw do jeszcze większego ograniczenia i skoncentrowania tego sektora, generowania bezrobocia, zapewnienia podupadania sektora produkcyjnego oraz pogorszenia bilansu żywnościowego i handlowego;

- prezentuje ona stanowisko dużo gorsze niż te przyjęte wcześniej przez PE i proponowane przez prezydencję portugalską.

Zgodnie z ostatnimi wnioskami ogłoszonymi przez Komisję Europejską, pomijając jeden czy dwa aspekty, które, gdyby je zastosować, mogłyby mieć pozytywny wpływ na ten sektor, rezolucja ta w gruncie rzeczy zachęca jeszcze do złomowania statków i oferuje rybakom alternatywę do porzucenia zawodu.

Ponieważ sektor rybołówstwa ma przyszłość, apelujemy o podjęcie kroków takich jak wnioski w rezolucji, które przedstawiliśmy do przyjęcia w trybie pilnym.

  James Nicholson (PPE-DE), na piśmie. − Na przestrzeni lat sektor rybołówstwa został dotknięty wieloma kryzysami, ale żaden z nich nie był większy niż obecnie, kiedy wzrastające ceny paliw doprowadzają ten sektor do ostateczności, do momentu, w którym dłużej on już nie przetrwa.

Utrzymująca się spirala cen ropy może okazać się katastrofalna dla wielu sektorów, ale żaden z nich nie jest bardziej wrażliwy niż sektor rybołówstwa, w którym zagrożone są zawody wykonywane na morzu i na lądzie.

Musimy rozważyć wszystkie dostępne nam możliwości. Jedna z dróg, którą należy zbadać, to obniżenie podatków w celu zapewnienia, że spadną ceny paliw.

Pozwolę sobie zadać następujące pytanie: jeśli zabraknie nam rybaków, skąd weźmiemy ryby, których potrzebujemy? Czy będziemy siedzieć z założonymi rękami i pozwalać zagranicznym importom na zajęcie naszych rynków i doprowadzenie naszego sektora do upadku?

Ocalenie naszej floty rybackiej i całego sektora w ogóle będzie ogromnym wyzwaniem. Jestem jednak przekonany, że przy dobrej woli i wszechstronnej współpracy jest to możliwe. Z zadowoleniem przyjmuję wczorajsze oświadczenie z Komisji, która ogłosiła swój zamiar zapewnienia nagłych środków pomocy dla flot rybackich. Mam szczerą nadzieję, że środki te zostaną formalnie przyjęte przez Radę Ministrów Rybołówstwa w przyszłym tygodniu, a następnie szybko wdrożone.

  Margie Sudre (PPE-DE), na piśmie. - (FR) Dramatyczny wzrost cen oleju napędowego, o 300% od 2003 r., dał się bardzo we znaki w sektorze rybołówstwa. Przy ciągle pogłębiającym się kryzysie wiele przedsiębiorstw rybnych jest obecnie w bardzo słabej kondycji finansowej.

Sektor rybołówstwa jest tak naprawdę szczególnie ważnym filarem w rozwoju gospodarczym i społecznym najdalej położonych regionów. Co więcej, z powodu dalekiego położenia geograficznego tych regionów coraz bardziej uderza w nie wzrost cen paliw. Taka sytuacja jest nie do przyjęcia. Unia Europejska ma obowiązek znaleźć kompromis.

Parlament Europejski wysłał właśnie w kierunku rybaków wyraźny sygnał. Wzywając do podniesienia oficjalnego pułapu pomocy do 100 000 EUR na statek, a nie na przedsiębiorstwo, wzywając do natychmiastowego zastosowania nagłych i socjalnych środków wsparcia i wreszcie domagając się reorganizacji wydatków Europejskiego Funduszu na sektor rybołówstwa, posłowie do PE jasno dali rybakom do zrozumienia, że usłyszeli ich rozpaczliwe wołanie.

Europejska Rada Ministrów Rybołówstwa przedyskutuje te wnioski w dniach 23 i 24 czerwca 2008 r. Unia Europejska nie ma innego wyjścia, jak tylko odbudować zaufanie rybaków, tak aby zlikwidować lukę, która ostatnio powstała.

Wspólna rezolucja - Szczyt UE-Rosja w Chanty-Mansyjsku (26-27 czerwca 2008 r.) (RC-B6-0235/2008)

  Adam Bielan (UEN), na piśmie. − Panie Przewodniczący! Chciałbym podkreślić po raz kolejny, że żadna z zachodnich spółek nie jest tak ściśle powiązana z państwem jak Gazprom z Kremlem. W obecnej chwili mamy do czynienia z zimną polityczną kalkulacją. Energetyczna dominacja Gazpromu doprowadzi do kolejnego wzrostu cen energii w Europie. Rosja będzie mogła wymusić jeszcze większe koncesje polityczne za dostawy gazu i ropy. Skutki drożyzny obserwujemy już teraz w coraz częstszych protestach w Europie. Mamy również świeżo w pamięci wielokrotne zakręcanie kurka z gazem naszym wschodnim sąsiadom.

Panie Przewodniczący, poparłem tę rezolucję gdyż uważam, iż Europa musi zacząć mówić jednym głosem w relacjach z Rosją, ponieważ tylko to zagwarantuje UE skuteczność.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. − (PT) Wiadomo dobrze, że Rosja jest ważnym partnerem strategicznym dla Unii Europejskiej oraz że nasze położenie geograficzne sprawia, że jesteśmy od siebie nawzajem zależni. Należy dlatego wykorzystać dyplomację do znalezienia najlepszych rozwiązań dla tej nieuniknionej bliskości. Potrzeba współpracy nie może jednak zmuszać nas do prawdziwego czy ukrytego zaślepienia wobec poważnych problemów, które porusza Rosja.

Nie można wewnętrznie ignorować faktu, że Rosja nie jest do końca państwem demokratycznym i że rządy prawa nie zapewniają skutecznego respektowania praw człowieka. Zewnętrznie niemożliwe jest, by ignorować wykorzystanie energii jako broni w stosunkach zagranicznych, w szczególności m.in. przez propagowanie rozłamu UE w tym obszarze, niejednoznaczną rolę, jaką odegrała ona w kwestii Iranu i jej niechęć do zmuszenia Chin, aby przestrzegały praw człowieka.

Głos Europy w odniesieniu do Rosji musi być głosem poważnego partnera, który jest chętny do współpracy, ale który nie chce kompromisów w istotnych kwestiach dotyczących demokracji, praw człowieka i bezpieczeństwa.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − Złożone relacje między Unią Europejską a Rosją wymagają sprawnie prowadzonych i spójnych działań dyplomatycznych.

Zbliżający się szczyt UE-Rosja wzbudza wiele emocji, gdyż negocjowane mają być porozumienia o bardzo dużym znaczeniu zarówno dla Rosji jak i Unii Europejskiej. W przeddzień tego szczytu musimy uzmysłowić sobie jak ważne dla przyszłości Unii Europejskiej jest, aby mówiła ona jednym spójnym głosem na arenie międzynarodowej. Z tego względu szkoda, iż społeczeństwo Irlandii w zeszłotygodniowym referendum postawiło znak zapytania nad ratyfikacją traktatu lizbońskiego, bowiem właśnie ten traktat zawiera uregulowania, które będą czyniły z Unii Europejskiej solidnego partnera w stosunkach międzynarodowych.

- Sprawozdanie: Liam Aylward (A6-0196/2008)

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Głosowaliśmy za przedmiotowym sprawozdaniem obejmującym kilka ważnych wniosków na rzecz ochrony produktów sektora owiec i kóz, szczególnie w mniej uprzywilejowanych obszarach i regionach górzystych. Chcielibyśmy jednak, aby działania poszły dalej, szczególnie w ramach ochrony lokalnych hodowli oraz tradycyjnej produkcji sera. Niemniej jednak konieczne jest, aby Komisja Europejska i Rada uwzględniły te przyjęte wnioski oraz debatę na posiedzeniu plenarnym, w której również wyjaśniliśmy nasze stanowiska w tej bardzo ważnej kwestii.

Trwający obecnie przegląd WPR musi skorygować problemy spowodowane reformą z 2003 r., szczególnie w odniesieniu do uniezależnienia płatności bezpośrednich. Muszę także podkreślić wagę zapewnienia dodatkowych płatności dla hodowców w celu wsparcia szczególnie lokalnych hodowli owiec i kóz. Płatności te muszą zostać zwiększone w regionach górzystych i innych szczególnych obszarach, tak aby zachować różnorodność biologiczną w rolnictwie, ocalić zwierzęta z wrażliwych obszarów i wykorzystać teren w naturalny sposób - będzie to ważny wkład w ochronę środowiska i zapobieganie pożarom lasów w Europie południowej.

  Mairead McGuinness (PPE-DE), na piśmie. − Głosowałam za tym sprawozdaniem, ponieważ podkreśla ono problemy w sektorze hodowli owiec, który bez podjęcia stosownych działań nieuchronnie chyli się ku upadkowi.

Parlament zagłosował za unijnym finansowaniem elektronicznego znakowania owiec, ale, o ile nas to cieszy, to ja wolałabym, aby elektroniczne znakowanie zostało usunięte z programu, dopóki nie zostanie zapewniona zdolność utrzymania się hodowli owiec.

W odniesieniu do wniosku dotyczącego grupy zadaniowej, który został odrzucony przez Parlament, na Komisji spoczywa teraz obowiązek zwrócenia baczniejszej uwagi na sektor hodowli owiec oraz informowania Parlamentu o postępie we wdrażaniu wniosków z tego sprawozdania.

- Sprawozdanie: Zita Gurmai (A6-0169/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Dziękuję, pani przewodnicząca. Głosuję za sprawozdaniem pani poseł Zity Gurmai i chciałbym pogratulować jej wspaniałej pracy.

W szczególności popieram inicjatywę „e-Bezpieczeństwo” (www.esafetysupport.org ) w ramach której Komisja Europejska, władze publiczne, przemysł samochodowy i inne zainteresowane strony pracują razem, próbując przyspieszyć rozwój i wprowadzenie „inteligentnych zintegrowanych systemów bezpieczeństwa w pojazdach”. Systemy te wykorzystują technologie informacyjne i komunikacyjne w celu podniesienia bezpieczeństwa ruchu drogowego i ograniczenia liczby wypadków na naszych drogach. „e-Bezpieczeństwo” jest pierwszym krokiem inicjatywy „Inteligentny samochód”, zapoczątkowanej w 2006 r. przez Komisję Europejską. Myślę, że jest to droga, którą musimy szybko podążać, aby promować przyszły rozwój transportu, który, cytując Komisję, będzie „bardziej inteligentny, bezpieczny i ekologiczny”.

  Zita Pleštinská (PPE-DE), na piśmie. − (SK) Z każdym dniem jesteśmy coraz bardziej uzależnieni od transportu. Wszyscy obywatele mają prawo do bezpiecznej i zrównoważonej mobilności. Obecny rozwój technologii informacyjnych i komunikacyjnych umożliwia nam wytwarzanie i kupowanie pojazdów, które są bardziej inteligentne, bezpieczne i ekologiczne. Konsumenci muszą mieć dostęp do informacji, które umożliwią im dokonywanie świadomych wyborów na korzyść inteligentnych samochodów i ważne jest, by te samochody były osiągalne.

Skoro sprawozdanie pani poseł Zity Gurmai oferuje europejskim obywatelom możliwość skorzystania z potencjalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowego w najbliższej przyszłości, głosowałam za jego przyjęciem.

Wypadki drogowe spowodowane są zarówno przez błąd człowieka, jak i przez zły stan pojazdu. Wprowadzając inteligentne technologie, można zapobiec 16% wypadków. Nowoczesne systemy mogą nawet o jedną trzecią zredukować liczbę śmiertelnych ofiar wypadków drogowych. Program Galileo również wniósł znaczący wkład na tym polu.

W odniesieniu do pełnego wdrożenia paneuropejskiego pokładowego systemu powiadamiania o wypadkach, systemu eCall, na państwach członkowskich UE spoczywa wielka odpowiedzialność. Celem jest wdrożenie systemu eCall w pełnym wymiarze do 2010 r. Dlatego namawiałabym państwa członkowskie, które jeszcze nie podpisały protokołu ustaleń w sprawie tego systemu, aby uczyniły to teraz, w 2008 r.

Biorąc pod uwagę fakt, że, według statystyk, na europejskich drogach ginie co roku 41 600 osób, musimy rozpocząć w przemyśle samochodowym nową epokę. Ratując każdą liczbę ludzkich żyć, uczynimy wiele dla europejskich obywateli.

  Brian Simpson (PSE), na piśmie. − Moja koleżanka, pani poseł Zita Gurmai, stworzyła doskonałe sprawozdanie i należą jej się gratulacje za jej precyzyjną pracę i zaangażowanie, jakie wykazała.

Pierwsze sprawozdanie na temat inteligentnych samochodów jest sztandarowym projektem w obrębie ram strategicznej polityki dla społeczeństwa informacyjnego i mediów, a nasza sprawozdawczyni ma rację, uznając, że systemy inteligentnych pojazdów mogłyby zredukować roczną liczbę ofiar śmiertelnych, która obecnie wynosi ok. 42 000, na drogach UE. Sprawozdawczyni ma także rację, że w chwili obecnej wielu ludzi nie może sobie pozwolić na nowe systemy, więc potrzeba obniżenia kosztów powinna być priorytetem.

Technologia elektronicznej kontroli stabilności, stosowanie przenośnych i nomadycznych urządzeń oraz działania w kierunku zapewnienia bardziej ekologicznych pojazdów to tematy opisane przez sprawozdawczynię.

Jest to doskonałe sprawozdanie i ma ono moje pełne poparcie.

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM), na piśmie. − Inicjatywa „Inteligentny samochód" jest niezwykle cenna. Należy szeroko wykorzystywać nowoczesne technologie do usprawniania i zwiększania bezpieczeństwa transportu. Szacunkowe dane wskazują, że gdyby wszystkie samochody zostały wyposażone w system elektronicznej kontroli stabilności (ESC) liczba ofiar śmiertelnych w UE mogłaby spaść aż o cztery tysiące w skali roku. Dużym wsparciem dla bezpieczeństwa, a jeszcze nie wszędzie wprowadzonym, jest ogólnoeuropejski pokładowy system powiadamiania o wypadkach eCall. Badania wykazują, że jego wprowadzenie na terenie całej Wspólnoty mogłoby spowodować spadek liczby ofiar śmiertelnych o dwa i pół tysiąca osób w skali roku. Ostatnia sprawa, na którą warto zwrócić uwagę, to duża emisja dwutlenku węgla i gazów cieplarnianych przez samochody - 12 % łącznej emisji CO2 w UE. Uważam, że należy promować samochody o jak najmniejszym zużyciu CO2 np. za pomocą kampanii społecznych. Należy także wprowadzić bardziej restrykcyjne przepisy ograniczające emisję szkodliwych gazów przez samochody.

  Przewodnicząca. − Na tym kończą się wyjaśnienia dotyczące głosowania.

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 12.45 i wznowione o godz. 15.00.)

PRZEWODNICZY: GERARD ONESTA
Wiceprzewodniczący