Po odrzuceniu traktatu lizbońskiego w Irlandii, dużo mówi się o rzekomym braku zrozumienia kwestii dotyczących UE wśród obywateli UE i niedoinformowania tych obywateli w tym zakresie, wynikającego ze sposobu, w jaki UE przedstawiana jest w kontekstach krajowych, gdzie UE jest często kozłem ofiarnym, oskarżanym o stwarzanie trudności, a zbyt łatwo niedostrzeganych jest wiele korzyści.

Jeżeli rzeczywiście tak jest, zagraża to legitymacji UE i powinno być brane bardzo poważnie. UE powinna nawiązać konstruktywne stosunki ze społeczeństwem, a mieszkańcom Europy należałoby zapewnić wizję UE.

Czy Rada odniesie się do tej kwestii i określi, jak UE może wspólnie pracować nad zlikwidowaniem deficytu wizji UE?

Czy Rada liczy na to, że proces ratyfikacji traktatu lizbońskiego zakończony zostanie do czasu wyborów do Parlamentu Europejskiego w 2009 r.?

Czy Rada uważa, że po odrzuceniu traktatu lizbońskiego UE potrzebuje kolejnego „okresu refleksji” i czy przewiduje, że pod koniec tego okresu refleksji powstanie kolejny przeredagowany dokument, tak jak miało to już miejsce?

Czy Rada uważa, że przeprowadzenie w Irlandii drugiego referendum w sprawie traktatu lizbońskiego jest właściwym rozwiązaniem, pomimo tego, że większość wyborców odrzuciła już ten dokument w referendum przeprowadzonym niedawno w tym kraju?

W następstwie referendum przeprowadzonego w Irlandii w dniach 12 i 13 czerwca 2008 r., przewodniczący Komisji, szefowie rządów UE i członkowie Rady Europejskiej wydali oświadczenia stanowiące próbę zignorowania zdecydowanego sprzeciwu obywateli Irlandii wobec wprowadzenia w życie traktatu lizbońskiego, zachęcając do kontynuacji procesu ratyfikacji i tym samym ignorując nie tylko werdykt wydany w Irlandii, ale także wyniki referendów przeprowadzonych w 2005 r. we Francji i w Holandii odrzucające konstytucję europejską, a wszystko to dzieje się w czasie, gdy wzrost nastrojów anty-unijnych rozszerza się na kolejne państwa członkowskie, które zostały pozbawione przez rządy tych państw prawa do referendum w sprawie traktatu lizbońskiego.

Czy Rada zamierza uszanować opinię obywateli Irlandii, Francji i Holandii, uznać, że traktat lizboński jest martwy i wstrzymać wszelkie kolejne procesy ratyfikacyjne?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

W dniach 19 i 20 czerwca Rada Europejska przyjęła do wiadomości wynik irlandzkiego referendum i odnotowała, że proces ratyfikacji kontynuowany jest w innych państwach członkowskich.

Prezydencja francuska utrzymuje bliskie kontakty z władzami Irlandii. Dnia 21 lipca pan Sarkozy odwiedził Dublin z Bernardem Kouchnerem, żeby zapoznać się z różnymi stanowiskami i je zrozumieć. Panowie Sarkozy i Kouchner spotkali się z władzami, przywódcami partii politycznych i przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego Irlandii. Kolejne spotkania planowane są w nadchodzących miesiącach, zarówno w Paryżu, jak i w Dublinie.

Odnotowałem ostatnie oświadczenia irlandzkiego Ministra Spraw Europejskich w sprawie ewentualnej możliwości dopuszczenia Irlandczyków do głosowania w kolejnym referendum.

Jak wskazała Rada Europejska w czerwcu, szanujemy uczucia i opinie Irlandczyków. Nie możemy zapominać jednak, że traktat lizboński przyjęły już 24 parlamenty krajowe.

Ponadto Parlament zdaje sobie w pełni sprawę, że ze względu na nową, niepewną sytuację międzynarodową, kwestią o podstawowym znaczeniu jest, żeby Unia dysponowała środkami oraz instrumentami politycznymi i prawnymi, które umożliwiałyby jej realizację swoich celów.

Mając na uwadze wyniki październikowych obrad Rady Europejskiej podejmiemy wszelkie wysiłki, żeby pomóc władzom Irlandii w opracowywaniu propozycji dotyczących dalszych działań. Kwestią o podstawowym znaczeniu jest, żeby te propozycje były gotowe do października, tak, aby możliwe było jak najszybsze znalezienie rozwiązania, które mogłoby zostać przyjęte przez wszystkie 27 państw członkowskich. Nie możemy zmarnować ani chwili na szczeblu międzynarodowym. Musimy działać. Musimy zapewnić, żebyśmy na podstawie propozycji irlandzkich byli gotowi wprowadzić nasze przyszłe ramy prawne i wykorzystali w praktyce zdobyte doświadczenia, jeśli chodzi o organizację wyborów do Parlamentu Europejskiego w 2009 r. i skład Komisji.

Jakie oświadczenie złożyła Rada Izraelowi, jeśli chodzi o stałą rozbudowę osiedli izraelskich?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Stanowisko Unii jest jasne. Unia przedstawiła je wielokrotnie:

Jeśli chodzi o Unię Europejską, zakładanie osiedli na okupowanych terytoriach palestyńskich, w tym w Jerozolimie Wschodniej, jest niezgodne z prawem międzynarodowym. Akt zakładania osiedli przesądza o wyniku negocjacji dotyczących ostatecznego statusu Terytoriów Palestyńskich oraz zagraża żywotności uzgodnionego rozwiązania, odzwierciedlającego zasadę współistnienia obu państw.

W lipcu i sierpniu Unia Europejska ponownie wezwała Izrael do wstrzymania wszelkich działań związanych z zakładaniem i rozbudową osiedli, a w szczególności działań związanych z „naturalnym rozwojem” osiedli, w tym osiedli położonych w Jerozolimie Wschodniej, a ponadto do likwidacji niekontrolowanych osiedli założonych po marcu 2001 r.

Jakie działania realizuje Rada w celu zapewnienia, że prowadzone przez UE negocjacje w sprawie przystąpienia Chorwacji zakończone zostaną przed końcem roku, a także, jaki będzie, według Rady, wynikający z nich harmonogram pełnego członkostwa Chorwacji w UE?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

W negocjacjach w sprawie przystąpienia Chorwacji czynione są znaczące postępy, a w 2008 r. negocjacje te weszły w kluczowy etap. Od podjęcia tych negocjacji w październiku 2005 r. otwartych zostało 21 rozdziałów, a trzy z nich zostały już tymczasowo zamknięte. Są to:

- rozdz. 25 („nauka i badania”);

- rozdz. 26 („edukacja i kultura”);

- rozdz. 20 („polityka w zakresie przedsiębiorstw i przemysłu”).

Oprócz zamknięcia rozdz. 20, podczas konferencji w sprawie przystąpienia, która miała miejsce dnia 25 lipca, nastąpiło otwarcie rozdz. 1 („swobodny przepływ towarów”).

Tempo tych negocjacji zależy i zależeć będzie przede wszystkim od postępów, jakie Chorwacja będzie w stanie poczynić pod względem spełnienia określonych warunków.

Podstawowym wyzwaniem jest obecnie wykorzystanie postępów, które zostały poczynione, żeby przyspieszyć reformy i ich wdrażanie. Dotyczy to w szczególności:

- reformy wymiaru sprawiedliwości i administracji publicznej;

- zwalczania korupcji, praw mniejszości;

- reform gospodarczych.

W dziedzinie współpracy regionalnej, UE zachęca Chorwację do kontynuacji swoich wysiłków w ustanawianiu dobrosąsiedzkich stosunków w celu:

- znalezienia ostatecznych, wspólnie akceptowanych rozwiązań wszystkich nierozstrzygniętych jeszcze problemów w dwustronnych stosunkach z państwami sąsiednimi, a szczególnie sporów dotyczących przebiegu granic;

- dążenia do pojednania pomiędzy narodami regionów.

Biorąc pod uwagę ogólnoświatowe niedobory żywności oraz wzrost liczby ludności na świecie, czy prezydencja francuska zgadza się, że dla obywateli Unii Europejskiej podstawowe znaczenie ma zapewnienie możliwości realizacji pierwotnego celu wspólnej polityki rolnej, którym jest zapewnienie Europie bezpieczeństwa żywnościowego, a jeżeli prezydencja zgadza się z tym, jakie są jej konkretne propozycje, żeby to bezpieczeństwo zapewnić?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Jak pani poseł wie, dnia 3 lipca 2008 r. prezydencja francuska, działając we współpracy z Komisją Europejską i Parlamentem Europejskim zorganizowała konferencję pod hasłem, „kto wyżywi świat”?. W konferencji tej udział wzięło wielu przedstawicieli instytucji UE i organizacji międzynarodowych, w tym przedstawiciele Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO), Międzynarodowego Funduszu Rozwoju Rolnictwa (IFAD) i Światowej Organizacji Handlu (WTO) oraz społeczeństwa obywatelskiego z kilku kontynentów. Wszyscy uczestnicy konferencji uznali znaczenie rolnictwa jako katalizatora wzrostu gospodarczego i rozwoju.

W dniach 19 i 20 czerwca Rada Europejska przypomniała środki podjęte już przez Unię Europejską w celu złagodzenia presji na ceny żywności, a mianowicie:

- sprzedaż zapasów interwencyjnych;

- obniżkę zwrotów wywozowych;

- zniesienie wymogu odłogowania w 2008 r.;

- zwiększenie kwot mlecznych i zawieszenie należności w przywozie zbóż..

Podjęcie tych środków przyczyniło się do wzrostu podaży i przywrócenia równowagi na rynkach rolnych.

Rada Europejska wezwała Komisję Europejską do przedłożenia wniosków dotyczących dodatkowych środków w celu uporania się z problemami, o których tutaj mowa.

Ponadto Komisja Europejska pracuje nad opracowaniem środków szczególnych w celu udzielenia wsparcia grupom w szczególnie niekorzystnej sytuacji ekonomicznej, zarówno w Europie, jak i na świecie, a Rada rozpatrzy przyjęcie tych środków w październiku.

Prezydencja francuska ma nadzieję, że oprócz oceny funkcjonowania reformy wspólnej polityki rolnej, przeprowadzona zostanie analiza dotycząca przyszłego kształtu tej polityki w celu określenia, czy nasze metody produkcji i organizacji są odpowiednio dostosowane do naszych potrzeb w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego i innych wyzwań naszych czasów.

Rekordowo wysoki poziom inflacji, który w maju osiągnął poziom 3,7%, jeśli chodzi o strefę euro, i 3,9%, jeśli chodzi o Unię Europejską ogółem, stwarza szczególnie trudną sytuację dla najbiedniejszych grup społecznych, w tym dla osób o niskich dochodach, emerytów i rencistów, bezrobotnych, młodzieży i migrantów ekonomicznych, wywołując obawy w całej Europie.

Jakie środki zaleci prezydencja francuska w reakcji na wzrost kosztów utrzymania?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Odpowiedzi na to pytanie udzieliłem częściowo dnia 8 lipca, odpowiadając na pytanie skierowane przez pańskiego kolegę posła, pana Matsisa.

Jednakże faktem jest, że latem sytuacja uległa pewnej poprawie. Jesteśmy obecnie świadkami spowolnienia, jeśli chodzi o wzrost cen surowców. To dobra wiadomość, nawet, jeżeli ciągle to za mało. Niemniej jednak należy to podkreślić.

Jak pan, panie pośle wie, w dniach 19 i 20 czerwca 2008 r. Rada Europejska omawiała kwestię zmian cen produktów rolnych i żywności. Dlatego wprowadzony został szereg środków szczególnych, mając na uwadze Radę Europejską w październiku lub grudniu 2008 r.

Jak właśnie powiedziałem, kwestią o podstawowym znaczeniu jest, żeby w tej sprawie przypomnieć środki podjęte już przez Unię w celu złagodzenia presji na ceny żywności i przywrócenia równowagi na właściwych rynkach, np. poprzez sprzedaż zapasów interwencyjnych, obniżkę zwrotów wywozowych, zniesienie wymogu odłogowania i zwiększenie kwot mlecznych.

Jeśli chodzi o środki, które należy podjąć, Rada Europejska podkreśliła znaczenie zapewnienia zgodności polityki dotyczącej biopaliw z zasadą zrównoważonego rozwoju poprzez ocenę ewentualnego wpływu polityki w tym zakresie na produkty rolne wykorzystywane do produkcji żywności, a w razie konieczności poprzez podjęcie działań w celu poradzenia sobie z wszelkimi problemami.

Ponadto Komisja Europejska pracuje nad opracowaniem środków szczególnych w celu udzielenia wsparcia grupom w szczególnie niekorzystnej sytuacji ekonomicznej, zarówno w Europie, jak i na świecie, a Rada rozpatrzy przyjęcie tych środków w październiku.

Nie zapominam jednak o związku pomiędzy tą kwestią a kwestią rozwoju handlu międzynarodowego.

Czerwcowa runda negocjacji w Dausze nie doprowadziła do osiągnięcia racjonalnego porozumienia, pomimo wszystkich wysiłków UE. Nie nadszedł jeszcze czas, żeby w ramach struktur wielostronnych, lub w razie braku takich struktur, w ramach struktur dwustronnych i regionalnych, poszukiwać sposobów umożliwienia państwom trzecim zwiększenia swojej produkcji i wspierania wywozu swoich produktów.

Rada Europejska z zadowoleniem przyjęła inicjatywy Komisji Europejskiej mające na celu zbadanie kwestii stosowania regulacji restrykcyjnych w sektorze sprzedaży detalicznej oraz dokładne monitorowanie działań na rynkach finansowych zajmujących się obrotem towarami, w tym obrotem spekulacyjnym i wpływu takich działań na zmiany cen, a ponadto wszelkich ewentualnych konsekwencji politycznych. Rada wezwała Komisję do przedłożenia sprawozdania w tej sprawie w okresie poprzedzającym nadchodzące, grudniowe obrady Rady Europejskiej oraz do rozważenia zaproponowania odpowiednich reakcji politycznych, w tym środków mających na celu zwiększenie przejrzystości na tych rynkach.

Po załamaniu się negocjacji dotyczących instrumentu zwiększającego prawa procesowe podejrzanych w postępowaniach kryminalnych, czy Rada jest gotowa zająć się kwestią pomocy prawnej i to w trybie pilnym?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Rada nie zajmuje się obecnie jakąkolwiek inicjatywą dotyczącą pomocy prawnej. Rada jest gotowa zbadać tę kwestię, tak jak wszelkie inne inicjatywy podejmowane przez Komisję lub poszczególne państwa członkowskie, zgodnie z Traktatem.

Rada dąży do stworzenia ogólnych zasad zarządzania tą polityką, ponieważ ma ona wpływ na wiele istotnych kwestii, takich jak definicja obszaru nią objętego, zakres geograficzny europejskiej przestrzeni badawczej oraz zasada pomocniczości.

Jak Rada zamierza stawić czoła temu wyzwaniu i w jakim terminie?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Rada jest świadoma kluczowej roli, jaką odgrywa europejska przestrzeń badawcza, stanowiąca jeden z głównych filarów strategii lizbońskiej i katalizator europejskiej konkurencyjności.

Podczas marcowych obrad Rady Europejskiej oraz majowego posiedzenia Rady ds. Konkurencyjności określone zostały ogólne zasady zarządzania polityką dotyczącą europejskiej przestrzeni badawczej. Państwa członkowskie wezwane zostały do ustanowienia zasad zarządzania dla każdej inicjatywy dotyczącej europejskiej przestrzeni badawczej, tzn.:

- wspólnego planowania badań,

- partnerstwa prowadzących badania,

- ram prawnych dla europejskich infrastruktur badawczych,

- efektywnego zarządzania własnością intelektualną i skutecznej ochrony takiej własności,

- strategii współpracy międzynarodowej na rzecz europejskiej przestrzeni badawczej.

Jesteśmy świadomi konieczności wzmocnienia zarządzania w tym zakresie, a prezydencja francuska ma nadzieję, że do końca roku wypracowana zostanie „wizja na 2020 r.” w celu przedstawienia planów budowy i rozwoju europejskiej przestrzeni badawczej w dłuższej perspektywie. W tej sprawie, będziemy blisko współpracować z prezydencją czeską i prezydencją szwedzką, ponieważ wszystkie nasze prezydencje uważają tę kwestię za kwestię priorytetową.

Powszechnie uważa się, że szkolenie sędziów krajowych i kadr wymiaru sprawiedliwości należy przede wszystkim do państw członkowskich. Dlaczego zatem wkład państw członkowskich do budżetu Europejskiej Sieci Szkolenia Kadr Wymiaru Sprawiedliwości stanowi mniej niż 25% środków?

W kontekście, np. podstawy prawnej przewidzianej w traktacie lizbońskim w odniesieniu do szkolenia sędziów i kadr wymiaru sprawiedliwości, czy Rada uważa taki poziom finansowania za odpowiedni, żeby szkoleniu kadr w Unii Europejskiej zapewnić należyte wsparcie?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Rada przywiązuje dużą wagę do szkolenia sędziów i kadr wymiaru sprawiedliwości oraz do współpracy sądowej w rozwijaniu europejskiej przestrzeni sprawiedliwości.

Nie określiliśmy jednak jeszcze wszystkich instrumentów na szczeblu Wspólnoty. Dlatego podjętych zostało szereg inicjatyw, a mianowicie:

- w dniach 7 i 8 lipca w Cannes prezydencja francuska poświęciła znaczną część nieformalnego spotkania Rady Ministrów odpowiedzialnych za wymiar sprawiedliwości i sprawy wewnętrzne kwestii szkolenia sędziów i kadr wymiaru sprawiedliwości; państwa członkowskie jednomyślnie przyznały, że niezbędne jest znaczne zwiększenie wysiłków w tym zakresie;

- następnie dnia 10 lipca Francja i kolejnych dziesięć państw członkowskich złożyły projekt rezolucji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich spotykających się w ramach Rady w celu zaoferowania znacznego poparcia politycznego dla wzmożonych działań w dziedzinie szkolenia sędziów i kadr wymiaru sprawiedliwości w Unii Europejskiej;

- podjęta została kolejna inicjatywa w celu harmonizacji wysiłków, tzn. Europejska Sieć Szkolenia Kadr Wymiaru Sprawiedliwości, w formie stowarzyszenia o celu niezarobkowym ustanowionego zgodnie z prawem belgijskim poza zakresem ram prawnych UE; inicjatywa ta finansowana jest przez Wspólnotę oraz uczestniczące w niej państwa członkowskie; mamy nadzieję, że zostanie włączona do systemu UE; prezydencja francuska nie tylko opowiada się za przyjęciem tego rozwiązania, ale także będzie aktywnie wspierać ten projekt.

Afganistan i Irak stały się przypadkami testowymi międzynarodowej pomocy na rzecz rozwoju i wielostronnej współpracy, a w szczególności dla Unii Europejskiej.

Czy Rada jest w stanie zwiększyć pomoc finansową UE dla Afganistanu i Iraku w najbliższych latach? Jakie jest stanowisko Rady w sprawie konieczności zapewnienia odpowiedniej równowagi pomiędzy poziomem wydatków z tytułu egzekwowania prawa i wspierania operacji wojskowych z jednej strony, i wydatków z tytułu odbudowy kraju, pomocy humanitarnej i poprawy usług w zakresie zdrowia i edukacji, z drugiej strony?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

W swoich konkluzjach z dni 26 i 27 maja 2008 r. Rada przypomniała, że Unia Europejska chciałaby, żeby Afganistan stał się państwem pewnym siebie, stabilnym, demokratycznym, bogatym i zjednoczonym, w którym szanowane są prawa człowieka. Ogólnie rzecz biorąc, Unia Europejska jest wysoce zaangażowana w udzielanie Afganistanowi pomocy. Programy mające na celu wspieranie należytego sprawowania rządów i budowy państwa prawa, rozwoju obszarów wiejskich, ochrony zdrowia i ochrony socjalnej, rozminowywania i współpracy regionalnej finansowane są nie tylko przez wszystkie państwa członkowskie UE, ale także przez Komisję Europejską. Dlatego podczas międzynarodowej konferencji na rzecz Afganistanu, zorganizowanej 12 czerwca w Paryżu, Komisja Europejska oświadczyła, że w latach 2008-2010 przeznaczy na te działania 500 mln euro. Jeśli chodzi o działania UE w Afganistanie, muszę także wspomnieć o afgańskiej misji działającej w ramach realizacji europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony, która wykonuje znakomitą robotę, jeśli chodzi o szkolenie policji afgańskiej.

Oprócz tych szczególnych działań europejskich w Afganistanie, pani poseł podkreśliła słusznie, że działania społeczności międzynarodowej w Afganistanie mają dwa wymiary, a mianowicie wymiar wojskowy i wymiar dotyczący odbudowy kraju. Obydwa te elementy są ze sobą związane i wynikają z przyjętego przez społeczność międzynarodową wszechstronnego podejścia do rozwiązania problemów Afganistanu. W istocie, obecność sił międzynarodowych może być uzasadniona tylko wtedy, gdy ma na celu stworzenie warunków wspierających rozwój instytucjonalny, gospodarczy i społeczny Afganistanu.

Dlatego wysiłki społeczności międzynarodowej w Afganistanie muszą obejmować oba te aspekty. W rzeczywistości po podjęciu na kwietniowym szczycie w Bukareszcie decyzji dotyczącej zwiększenia swoich wysiłków wojskowych w Afganistanie, podczas czerwcowej konferencji międzynarodowej na rzecz Afganistanu, społeczność międzynarodowa postanowiła także zwiększyć, znacznie i to przez dłuższy okres, swoje zaangażowanie polityczne i finansowe w odbudowę Afganistanu. Konferencja ta okazała się być wielkim sukcesem dla Afganistanu i jego obywateli, skutkując zgromadzeniem niemalże 14 mld euro i odnową partnerstwa pomiędzy społecznością międzynarodową i władzami Afganistanu. Konferencja ta okazała się także być wielkim sukcesem dla Unii Europejskiej, której udało się przedstawić w pełni swoje stanowiska w kluczowych sprawach dotyczących efektywnego rozwoju tego kraju.

Jeśli chodzi o Irak w swoich konkluzjach z dni 26 i 27 maja 2008 r. Rada przypomniała, że chciałaby, żeby Irak stał się państwem bezpiecznym, stabilnym, demokratycznym, bogatym i zjednoczonym, w którym szanowane są prawa człowieka. Unia Europejska realizuje misje pomocy w celu wsparcia odbudowy tego kraju. Jeśli chodzi o budowę państwa prawa, realizacja w Iraku zintegrowanej misji Unii Europejskiej dotyczącej państwa prawnego (EUJUST LEX) umożliwiła przeszkolenie 1400 irackich policjantów oraz pracowników wymiaru sprawiedliwości i służb więziennych. Ze względu na pozytywne rezultaty tej misji w czerwcu 2009 r. jej mandat zostanie prawdopodobnie przedłużony w celu dostosowania programu szkoleń do zmiany sytuacji w Iraku, jeśli chodzi o bezpieczeństwo, a także zapewnienia, że wysiłki Unii zaspokajają możliwie jak najpełniej potrzeby osób działających w tych sektorach. Oprócz tych działań w zakresie współpracy, Unia Europejska uczestniczy aktywnie w ponownym włączaniu Iraku do społeczności międzynarodowej poprzez swoje poparcie dla międzynarodowego porozumienia z Irakiem oraz swoje negocjacje w sprawie zawarcia umowy o handlu i współpracy.

Należy także pamiętać, że niezbędne jest zapewnienie równowagi pomiędzy poziomem wydatków z tytułu operacji wojskowych z jednej strony i wydatków z tytułu odbudowy kraju i pomocy humanitarnej z drugiej strony, a przede wszystkim, że te dwa elementy całej operacji stanowią część tego samego celu zwiększenia bezpieczeństwa i utrzymania pokoju.

Czy Rada może powiedzieć, jak Unia Europejska zajmuje się bieżącą sytuacją polityczną w Izraelu i Palestynie oraz jak zamierza wspierać pokój i pojednanie w tym regionie?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Jak pan, panie pośle wie, pokój i pojednanie na Bliskim Wschodzie stanowią dla państw członkowskich UE strategiczny priorytet wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.

Obecnie Unia zaangażowana jest w dwa podstawowe rodzaje wysiłków mających na celu wspieranie pokoju w tym regionie.

Po pierwsze, Unia ściśle współpracuje z innymi członkami Kwartetu i jego partnerów w regionie we wspieraniu Izraelczyków i Palestyńczyków we wspólnym rozwiązaniu sporów, które ich dzielą w celu zawarcia porozumienia pokojowego do końca 2008 r., jak uzgodniono w listopadzie ubiegłego roku w Annapolis. W szczególności już ponad dziesięć lat temu Unia Europejska wyznaczyła specjalnego przedstawiciela odpowiedzialnego za proces pokojowy, którego zadaniem jest współpraca z obydwoma stronami. Obecnie stanowisko to piastuje pan ambasador Marc Otte.

Po drugie, ostatnio Unia Europejska ustanowiła strategię działania: „Budowa państwa na rzecz pokoju na Bliskim Wschodzie”. Strategia ta, przedstawiona w listopadzie 2007 r. i przyjęta przez państwa członkowskie podczas posiedzenia Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych, systematyzuje w szczególności działania dotyczące bieżącej i przyszłej pomocy technicznej i finansowej UE mającej na celu wzmocnienie zdolności Palestyńczyków w zakresie budowy państwa.

Rzeczą powszechnie znaną jest, że Unia Europejska i jej państwa członkowskie są od dłuższego już czasu największymi darczyńcami władz palestyńskich, wnosząc do budżetu Palestyny niemalże jedną trzecią środków i udzielając Palestynie ponad połowę pomocy zagranicznej. To wsparcie udzielane jest przez UE w szczególności poprzez specjalny mechanizm finansowy, znany obecnie jako PEGASE. W ramach tego mechanizmu wspierana jest obecnie realizacja trzyletniego palestyńskiego planu reform i rozwoju, który w grudniu 2007 r. został zatwierdzony przez międzynarodowe instytucje finansowe, a który dotyczy sprawowania rządów na Terytoriach Palestyńskich, infrastruktur publicznych, budowy sektora prywatnego i rozwoju społecznego.

Unia Europejska nie zadowala się jednak ograniczeniem swojej roli do roli darczyńcy. Przykładowo, Unia Europejska zaangażowana jest także w szkolenie i dostarczanie sprzętu policji palestyńskiej (w ramach tzw. misji EUPOL COPPS, cywilnej misji realizowanej zgodnie z reżimem prawnym dla misji realizowanych w ramach europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony). Unia Europejska jest także gotowa wznowić swoją misję ds. szkolenia i kontroli na przejściu granicznym w Rafah (EUBAM Rafah), gdy tylko pozwolą na to okoliczności.

Ponadto w celu wzmocnienia zdolności Palestyny w zakresie budowy państwa, Unia Europejska zorganizowała także lub zdecydowanie wspierała w ramach ścisłej współpracy z przedstawicielem Kwartetu, panem Tonym Blairem, trzy międzynarodowe konferencje, w okresie mniej niż jednego roku, dotyczące finansowania władz palestyńskich (konferencja w grudniu 2007 r. w Paryżu), inwestycji prywatnych na Terytoriach Palestyńskich (konferencja w maju 2008 r. w Betlejem) i wreszcie wsparcia w zapewnianiu bezpieczeństwa cywilnego i budowie państwa prawa (konferencja w czerwcu 2008 r. w Berlinie). Każda z tych konferencji skutkowała udostępnieniem zasobów i uzgodnieniem nowych środków w celu wzmocnienia zdolności Palestyny w zakresie budowy państwa.

Wreszcie w ramach przedmiotowej strategii działania Unia Europejska rozważa wniesienie szczególnego wkładu w wykonywanie zawartego w przyszłości porozumienia pokojowego, wspieranego przez jego strony.

Pan poseł może zatem być pewny, że Unia Europejska bierze pod uwagę każdą możliwość i zamierza wykorzystać całą swoją zdolność wywierania wpływu do zapewnienia, że proces pokojowy na Bliskim Wschodzie będzie nadal posuwać się do przodu.

Otrzymuję często skargi obywateli państw europejskich, którzy znaleźli się podczas swojej podróży z państwa trzeciego w strefie tranzytowej na lotnisku jakiegoś państwa członkowskiego, gdzie zakupione przez nich towary wolnocłowe zostały skonfiskowane przez europejskie władze lotniskowe.

Czy Rada mogłaby powiedzieć, kiedy złagodzi te przepisy poprzez zawarcie z państwami trzecimi większej liczby umów dwustronnych?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Zgodnie z prawem wspólnotowym dotyczącym podatku VAT i podatku akcyzowego, wszystkie towary wwożone do Unii Europejskiej z państwa trzeciego podlegają opodatkowaniu.

Niemniej jednak w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania, w przywozie towarów w celach niehandlowych w bagażu osobistym podróżnych przybywających z państw trzecich stosowany jest wspólnotowy system zwolnień z podatku. Obecnie i zgodnie z dyrektywą 69/169/EWG⁽¹⁾, państwa członkowskie UE nie nakładają podatku na towary o wartości łącznej nieprzekraczającej 175 euro. Dnia 1 grudnia 2008 r., kwota ta zostanie zwiększona do 300 lub 430 euro dla podróżnych przybywających, odpowiednio drogą powietrzną lub morską, zgodnie z dyrektywą 2007/74/WE⁽²⁾.

Oprócz tych progów pieniężnych, wwożone bez cła mogą być również określone ilości wyrobów tytoniowych i napojów alkoholowych, a ograniczenia ilościowe dotyczące takich towarów określone są w tych dyrektywach.

Należy zwrócić uwagę, że dyrektywa 69/169/EWG określa także ograniczenia ilościowe dotyczące zwolnień z podatku akcyzowego na herbatę, kawę i perfumy, które to ograniczenia zniesione zostaną z dniem 1 grudnia 2008 r., zgodnie z dyrektywą 1007/74/WE.

Do Rady nie wpłynęły żadne wnioski Komisji Europejskiej dotyczące zawierania umów w rodzaju przywołanym przez pana posła.

Czy na którymkolwiek etapie procesu uzgadniania postanowień traktatu lizbońskiego dotyczących polityki zagranicznej omawiana była koncepcja armii UE? Czy Rada uważa, że utworzenie armii UE jest nadal możliwe, pomimo tego, że traktat lizboński nie może wejść w życie, ponieważ nie został ratyfikowany przez wszystkie państwa członkowskie?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Jak Rada Europejska oświadczyła już wielokrotnie, a w szczególności w Helsinkach, Nicei, Laeken i Sewilli, cele europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony nie obejmują dążenia do utworzenia armii europejskiej.

Proces budowy zdolności UE (cel tytułowy) opiera się w rzeczywistości na zasadzie dobrowolnego wnoszenia wkładu finansowego i zaspokajania, biorąc każdy z przypadków z osobna, wspólnie określonych potrzeb.

Ponadto w przypadku wszystkich operacji UE każde państwo członkowskie określa poziom swojego wkładu zgodnie z procedurą krajową. Wkład ten wykorzystywany jest ostatecznie zgodnie z wolą tego państwa członkowskiego.

Wreszcie, z wyjątkiem wszelkich prowadzonych przez nie działań, przedmiotowe siły są w każdym czasie kontrolowane przez poszczególne państwa członkowskie, do których należą. Skutkiem tego Unia Europejska nie dysponuje żadnymi stałymi siłami, jako takimi.

Jeśli chodzi o przedstawione przez przewodniczącego Eurogrupy podczas posiedzenia plenarnego Parlamentu Europejskiego w dniu 9 lipca 2008 r., a następnie powtórzone przez Prezesa Europejskiego Banku Centralnego uwagi dotyczące potwornie wysokich wynagrodzeń wypłacanych dyrektorom przedsiębiorstw, jakie jest stanowisko prezydencji Rady w sprawie propozycji dotyczących podniesienia składek pracowniczych i podatków płaconych przez przedsiębiorstwa wypłacające olbrzymie kwoty w formie premii i pakietów odpraw („złotych spadochronów”)? Czy konieczne jest obecnie wprowadzenie europejskiego kodeksu postępowania dla kierownictwa przedsiębiorstw w celu promowania przejrzystości, jeśli chodzi o wynagrodzenia dyrektorów, przy jednoczesnym uszanowaniu różnorodności, jeśli chodzi o przedsiębiorstwa w Europie? Czy prezydencja Rady może wyjaśnić, dlaczego odpowiednie zalecenie Komisji Europejskiej⁽¹⁾ zostało zignorowane przez państwa członkowskie i zainteresowane przedsiębiorstwa? Czy niezbędne jest podjęcie środków mających na celu zapewnienie udostępniania informacji dotyczących polityki dotyczącej wynagrodzeń dyrektorów i unikania konfliktu interesów pomiędzy kierownictwem wyższego szczebla i akcjonariuszami czy udziałowcami? Które państwa członkowskie podjęły odpowiednie działania w tym zakresie i jaką formę miały podjęte przez nie środki?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Prezydencja zwraca uwagę, że kwestie dotyczące przejrzystości i opodatkowania wynagrodzeń dyrektorów spółek należą przede wszystkim do państw członkowskich. Niemniej jednak prezydencja jest świadoma znaczenia tych kwestii i obaw, jakie budzą wśród naszych obywateli. Skutkiem tego kwestie te zostaną omówione na nieformalnym spotkaniu ministrów finansów i prezesów banków centralnych UE, które ma się odbyć w dniach 12 i 13 września w Nicei. Celem tej dyskusji będzie identyfikacja najlepszych praktyk krajowych w tym zakresie.

Główne wyniki tego spotkania zostaną jak zwykle opublikowane na stronie internetowej prezydencji.

Ostatnie propozycje legislacyjne Rady nie usuwają podnoszonych w krajach basenu bałtyckiego wątpliwości na temat zasad stosowania selektywnych narzędzi połowowych. Nadal aktualne pozostaje pytanie, dlaczego na pozabałtyckich obszarach wodnych UE nie wymaga się stosowania takich selektywnych narzędzi połowowych jak worki z oknem selektywnym BACOMA czy też worek o oczku obróconym T90, które na Morzu Bałtyckim są obowiązkowe?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Rada dziękuje panu posłowi za to pytanie dotyczące stosowania selektywnych narzędzi połowowych.

Obowiązujące obecnie rozporządzenie Rady (WE) nr 850/98 z dnia 30 marca 1998 r. w sprawie zachowania zasobów połowowych poprzez środki techniczne dla ochrony niedojrzałych organizmów morskich⁽¹⁾, które obejmuje swoim zakresem zastosowania większość stref morskich Unii Europejskiej z wyjątkiem Morza Bałtyckiego i Morza Śródziemnego, nie dopuszcza stosowania worków z oknem selektywnym BACOMA czy worków o oczku obróconym T90.

Niemniej jednak wniosek dotyczący rozporządzenia Rady w sprawie ochrony zasobów rybnych poprzez środki techniczne obejmuje przepisy dopuszczające stosowanie takich worków w przyszłości, nie wprowadzając jednak obowiązku ich stosowania⁽²⁾. Wniosek ten jest obecnie omawiany na forum Rady. Rada z niecierpliwością oczekuje opinii Parlamentu w sprawie tego wniosku.

W lipcu miała miejsce inauguracja Unii na rzecz regionu Morza Śródziemnego, jako próby związania 17 państw basenu Morza Śródziemnego z Unią Europejską wokół projektów regionalnych. Niektóre z tych państw mają jednak godne ubolewania notowania, jeśli chodzi o przestrzeganie praw człowieka.

Przykładowo w marcu w leżącym na północy Maroka, oddalonym o 250 km od Casablanki mieście Fez odkryta została duża mogiła zbiorowa. Obrońcy praw człowieka uważają, że pochowane tam osoby zostały zastrzelone w 1990 r. przez armię dążącą do zdławienia strajku generalnego. Według ekspertów znalezienie ciał pochowanych w mogiłach zbiorowych pokazuje, jak poważne są przypadki naruszenia praw człowieka w ostatnich latach nowożytnej historii Maroka. Władze Maroka ciągle jeszcze nie zniosły kary śmierci i nie ratyfikowały Statutu Rzymskiego.

Czy ta Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego będzie również platformą wykorzystywaną do nawoływania do przeprowadzenia reform demokratycznych i lepszych notowań, jeśli chodzi o przestrzeganie praw człowieka przez państwa trzecie będące członkami tej Unii? Czy prezydencja włączy do porządku dziennego posiedzeń Unii kwestie dotyczące praw człowieka?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Na szczycie w Paryżu na rzecz regionu Morza Śródziemnego (13 lipca), głowy państw i szefowie rządów uczestniczący w realizacji „procesu barcelońskiego – Unii na rzecz regionu Morza Śródziemnego” oświadczyli, że proces ten opierać się będzie na dorobku prawnym procesu barcelońskiego, którego trzy rozdziały (dialog polityczny, współpraca gospodarcza i wolny handel oraz dialog międzyludzki, społeczny i kulturowy) pozostają nadal podstawami stosunków eurośródziemnomorskich. W deklaracji przyjętej podczas tego szczytu głowy państw i szefowie rządów podkreślili także swoje zaangażowanie we wzmacnianie demokracji i pluralizmu politycznego. Głowy państw i szefowie rządów potwierdzili także swoje pragnienie budowy wspólnej przyszłości w oparciu o poszanowanie zasad demokracji, praw człowieka i podstawowych swobód, zagwarantowanych w odpowiednich instrumentach międzynarodowych, w tym zapewnianie praw gospodarczych, społecznych, kulturowych, obywatelskich i politycznych, zwiększanie roli kobiet w społeczeństwie, poszanowanie mniejszości, zwalczanie rasizmu i ksenofobii oraz wspieranie dialogu kulturowego i wzajemnego zrozumienia.

Ponadto układy o stowarzyszeniu i plany działań, istniejące w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa zawierają zobowiązania dotyczące praw człowieka i przewidują możliwość poruszania kwestii w tym zakresie. Tak zainicjowany został dwustronny, dotyczący w szczególności praw człowieka, dialog z kilkoma państwami basenu Morza Śródziemnego leżącymi na południu, a mianowicie z Egiptem, Jordanią, Marokiem i Tunezją.

Czy obowiązujące obecnie prawo dopuszcza wprowadzenie w życie którekolwiek z postanowień traktatu lizbońskiego, jeżeli dokument ten ratyfikuje tylko 26 państw członkowskich?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 traktatu lizbońskiego postanowienia tego Traktatu mogą zostać wprowadzone w życie dopiero po złożeniu instrumentów ratyfikacyjnych wszystkich państw sygnatariuszy.

Podczas kadencji obecnego Parlamentu, jak i jego poprzedników, pojawiło się wiele apeli o likwidację comiesięcznych sesji w Strasburgu. Obywatele UE są zdecydowanie krytycznie nastawieni do sytuacji, w której posłowie i urzędnicy muszą przemieszczać się z Brukseli do Strasburga, uważając, że wydatkowane na ten cel corocznie środki w kwocie ponad 200 mln euro mogłyby być wykorzystywane z większym pożytkiem na inne cele. Nie można ignorować też tego, że ponad jeden milion obywateli poparło protesty przeciwko tej praktyce podróżowania tam i z powrotem.

W przyszłym roku w Parlamencie zasiadać będą nowo wybrani posłowie i obywatele będą nas pytać, dlaczego ciągle przemieszczamy się w ten sposób. Jak należałoby według Rady odpowiedzieć na to pytanie?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Zgodnie z art. 289 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 189 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, „siedzibę instytucji Wspólnoty określa wspólne porozumienie rządów państw członkowskich”.

Zgodnie z protokołem (nr 8) w sprawie ustalenia siedzib instytucji i niektórych organów oraz służb Wspólnot Europejskich oraz Europolu, który zgodnie z art. 311 TWE stanowi integralną część traktatów, „Parlament Europejski ma siedzibę w Strasburgu, gdzie odbywa się 12 posiedzeń plenarnych, w tym posiedzenie budżetowe. Dodatkowe posiedzenia plenarne odbywają się w Brukseli. Komisje Parlamentu Europejskiego obradują w Brukseli. Sekretariat Generalny Parlamentu Europejskiego i jego służby pozostają w Luksemburgu”.

Należy zwrócić uwagę, że traktaty, w tym ten protokół, zostały podpisane i ratyfikowane przez wszystkie państwa członkowskie zgodnie ze swoimi odpowiednimi procedurami konstytucyjnymi. Wszelkie zmiany postanowień dotyczących siedzib instytucji muszą być przyjęte zgodnie z tą samą procedurą, która jest określona w art. 48 Traktatu o Unii Europejskiej.

Ustalenie siedzib instytucji nie należy do kompetencji Rady, lecz państw członkowskich.

Amerykańscy imperialiści i ich sojusznicy zawarli duże umowy dotyczące wojsk najemnych, takich jak wojska spółki Blackwater, które okupując Irak i inne kraje dokonują śmiercionośnych ataków na nieuzbrojoną ludność cywilną oraz zajmują się handlem narkotykami i innymi nielegalnymi działaniami. Korzystanie z wojsk najemnych stanowi zdecydowanie reakcyjną taktykę, a ludność cywilna ponosi tego konsekwencje. Pod pretekstem walki z przestępczością zorganizowaną takie wojska uczestniczą w mordowaniu popularnych polityków i działaczy związków zawodowych i są z reguły nastawione wrogo do ruchów robotniczych, nie tylko w Iraku, gdzie brutalność takich wojsk stała się normą, ale także w Afganistanie, Ameryce Łacińskiej i innych rejonach świata, gdzie działają wyposażone w najnowocześniejszą broń ciężką dostarczaną im przez przemysł zbrojeniowy działający przede wszystkim na polecenie rządów cywilnych.

Czy Rada potępia przestępczą działalność spółki Blackwater i innych prywatnych wojsk najemnych i czy wzywa do ich likwidacji?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Rada nie zajmowała się działalnością spółki Blackwater czy innych prywatnych agencji wojskowych i ochrony w ogóle. Rada uważa jednak, że tak jak stanowią to wytyczne UE w sprawie wspierania zgodności z międzynarodowym prawem humanitarnym, każda strona konfliktu musi przestrzegać międzynarodowego prawa humanitarnego oraz szanować prawa człowieka. Fakt korzystania z usług prywatnych agencji wojskowych czy ochrony nie ma żadnego wpływu na tę zasadę.

Odnotowujemy zorganizowane w dniu 5 maja 2008 r. przez Parlament Europejski posiedzenie dotyczące prywatnych agencji wojskowych i ochrony oraz wysunięte przez Podkomisję Parlamentu Europejskiego ds. Bezpieczeństwa i Obrony podczas tego posiedzenia żądanie przeprowadzenia badania wzrostu roli prywatnych agencji wojskowych i ochrony.

Czy Rada uważa, że istnieje konieczność powołania zespołu, który oceniłby realny wpływ wszystkich czynników i ustaliłby kompletną politykę energetyczną - ograniczającą skutki efektu cieplarnianego?

W prowadzonych dyskusjach i opracowywanych dokumentach odnośnie do efektu cieplarnianego wymienia się w zasadzie CO2. Pomija się sprawę metanu, który ma wpływ na powstawanie dziur ozonowych oraz efekt cieplarniany. Jeden metr sześcienny metanu powoduje takie skutki jak dwadzieścia cztery metry sześcienne CO2. Metan uwalniany jest w produkcji górniczej, wytwarzają go zwierzęta, ludzie oraz występuje on w procesach gnilnych. Określa się, że wytwarzany metan w niektórych państwach w około trzydziestu procentach ma wpływ na efekt cieplarniany.

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Jak pan, panie pośle wie, w styczniu 2007 r. Komisja przedstawiła pakiet prawodawczy dotyczący energii i klimatu, którego celem jest stawienie czoła jednocześnie wyzwaniom konieczności zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych, zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego i zagwarantowania Unii Europejskiej konkurencyjności w dłuższym okresie. Przedmiotowy pakiet obejmuje szereg wniosków dotyczących energii i zmian klimatu.

Jeden z wniosków tego pakietu, tzn. wniosek dotyczący podziału obowiązków, obejmuje wszystkie rodzaje gazów cieplarnianych wymienione w zał. A do protokołu z Kioto, tzn. dwutlenek węgla (CO2), metan (CH4), podtlenek azotu (N2O), wodorofluorowęglowodory (HFC), perfluorowęglowodory (PFC) i sześciofluorek siarki (SF6) wyrażany jako równoważnik dwutlenku węgla.

Jeśli chodzi w szczególności o rolnictwo i zmiany klimatu chciałbym panu przypomnieć, że w swoich konkluzjach z dni 19 i 20 czerwca 2008 r. Rada Europejska stwierdziła, że niezbędne jest prowadzenie prac nad innowacyjnymi rozwiązaniami oraz działalności badawczo-rozwojowej w odniesieniu do produkcji rolnej, szczególnie w celu zapewnienia wzrostu efektywności energetycznej i wydajności tej produkcji oraz możliwości dostosowania jej do zmian klimatu.

Jak dotychczas Rada nie otrzymała żadnego wniosku dotyczącego powołania zespołu, który miałby ocenić rzeczywisty wpływ wszystkich czynników przyczyniających się do wywołania efektu cieplarnianego, ale jak pan wie, dyskusje dotyczące wniosków pakietu energetyczno-klimatycznego kontynuowane są na forum Rady oraz z Parlamentem Europejskim w celu osiągnięcia wszechstronnego porozumienia do końca bieżącego roku.

Ostatnio nastawienie Izraela wobec Iranu jest coraz bardziej wrogie ze względu na irański program nuklearny i Izrael nasila swoje groźby ataku wojskowego. Groźby te zostały zawarte aż nazbyt wyraźnie w ostatnich oświadczeniach ministra obrony Ehuda Baraka, który powiedział, że Izrael jest gotowy zaatakować Iran, a także zwrócił uwagę, że Izrael wielokrotnie udowodnił już swoją gotowość podjęcia zdecydowanych działań. W okresie od 28 maja do 12 czerwca 2008 r. groźby te znalazły odzwierciedlenie w przeprowadzonych na terytorium Grecji manewrach „Wielki Spartanin”, w ramach których siły powietrzne Izraela i Grecji dokonały symulacji ataku lotnictwa izraelskiego na irańską elektrownię jądrową. Wydarzenia te potwierdzają, że agresywna, imperialistyczna taktyka Izraela stanowi stałe zagrożenie dla pokoju w regionie oraz jego mieszkańców.

Czy Rada potępia te groźby agresji i organizowanie manewrów w ramach przygotowań do wojskowego ataku Izraela na Iran, który miałby nieprzewidywalne konsekwencje dla obywateli Iranu oraz pokoju w regionie i na całym świecie?

Ta odpowiedź, która nie została przygotowana przez prezydencję i nie jest wiążąca ani dla Rady, ani dla państw członkowskich, nie została udzielona ustnie podczas pytań do Rady w czasie pierwszej sesji wrześniowej Parlamentu Europejskiego w Brukseli.

Rada popiera podejście Sekretariatu Generalnego/Wysokiego Przedstawiciela – Javiera Solany i grupy sześciu (Niemiec, Chin, USA, Francji, Wielkiej Brytanii i Rosji), którzy aktywnie szukają dyplomatycznego rozwiązania kryzysu pomiędzy Iranem i społecznością międzynarodową, dotyczącego irańskiego programu nuklearnego. Kwestie związane z tym programem wywierają znaczny wpływ na stabilność w regionie oraz na międzynarodowy reżim nierozprzestrzeniania broni jądrowej.

Rada podejmuje wszelkie wysiłki mające na celu znalezienie pokojowego i wynegocjowanego rozwiązania, które stanowiłoby odpowiednią reakcję na obawy społeczności międzynarodowej. W tym celu, jak Rada powtarzała to już wielokrotnie, musimy zdecydowanie stosować podejście dwutorowe, łączące otwartość na dialog i większe sankcje, jeżeli Iran nie zastosuje się do decyzji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Jednocześnie Rada odnotowuje z przykrością wszystkie oświadczenia, które mogą narazić na szwank wysiłki mające na celu znalezienie wynegocjowanego rozwiązania i przypomina, że potępiła w możliwie jak najbardziej zdecydowany sposób groźby wysuwane wielokrotnie przez władze Iranu pod adresem Izraela.

Czy Komisja uważa, że martwy obecnie traktat lizboński mógłby ułatwić ochronę konsumentów w Unii Europejskiej i czy Komisja ma jakiekolwiek plany, żeby posunąć się do przodu, jeśli chodzi o jakiekolwiek postanowienia tego Traktatu dotyczące ochrony konsumentów?

Podczas swoich czerwcowych obrad, Rada Europejska odnotowała wynik irlandzkiego referendum i irlandzki zamiar zaproponowania rozwiązania. Komisja nie będzie w żaden sposób antycypować wyniku procesu ratyfikacji.

Traktat lizboński ułatwiłby rozszerzonej Unii działanie w sposób bardziej efektywny i bardziej demokratyczny, co byłoby korzystne w przypadku wszystkich obszarów polityki Unii. Dotyczy to także polityki ochrony konsumentów, dla której Komisja przyjęła strategię na lata 2007-2013.

Czy Komisja mogłaby przedstawić szczegółową ocenę rozwiązania zaproponowanego w sprawie uregulowania w przyszłości agencji ratingowych działających w Unii Europejskiej?

Latem 2007 r., Komisja dokonała przeglądu działalności agencji ratingowych i rynków kredytowych oraz ich roli w wywołaniu kryzysu na rynku nieregularnych kredytów hipotecznych.

W świetle doświadczenia zdobytego w następstwie tego przeglądu prowadzone są obecnie prace nad reakcją regulacyjną na szereg problemów zidentyfikowanych w związku z działalnością agencji ratingowych. Komisja prowadzi konsultacje dotyczące podstawowych elementów ram regulacyjnych. Dokumenty stanowiące przedmiot tych konsultacji zawierają propozycje Komisji dotyczące przyjęcia zestawu przepisów wprowadzających szereg istotnych wymogów, które agencje ratingowe musiałyby przestrzegać, jeśli chodzi o zezwolenie na wykonywanie i wykonywanie działalności ratingowej w UE. Głównym celem byłoby zapewnienie, że oceny wystawiane przez agencje ratingowe są wiarygodne i stanowią rzetelne informacje dla inwestorów. Agencje ratingowe musiałyby zajmować się przypadkami konfliktu interesów, stosować rzetelne metodologie ratingowe i zwiększyć przejrzystość swojej działalności ratingowej. Dokumenty konsultacyjne zawierają także propozycję dwu ewentualnych rozwiązań, jeśli chodzi o skuteczne sprawowanie nadzoru nad agencjami ratingowymi na szczeblu UE. Pierwsze z nich polegałoby na wzmocnieniu roli Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Papierów Wartościowych (CESR) jako współkoordynatora oraz ścisłej współpracy w zakresie nadzoru pomiędzy krajowymi organami nadzorczymi. Drugie rozwiązanie polegałoby na ustanowieniu Europejskiej Agencji (albo CESR, albo nowej agencji), odpowiadającej za rejestrację wszystkich agencji ratingowych działających w UE oraz na wykorzystywaniu krajowych organów nadzorczych do nadzorowania działalności agencji ratingowych. W ramach konsultacji omawiana jest także kwestia uwzględnienia w prawodawstwie UE rozwiązań ograniczających nadmierne poleganie na ocenach wystawianych przez agencje ratingowe.

Prace przygotowawcze powinny zakończyć się jesienią 2008 r. przyjęciem przez Komisję wniosku prawodawczego.

Czy Komisja uważa, że koniec traktatu lizbońskiego spowodowany brakiem ratyfikacji we wszystkich państwach członkowskich będzie miał korzystny wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego?

Teraz, kiedy traktat lizboński należy uznać za martwy ze względu na brak ratyfikacji we wszystkich 27 państwach członkowskich, czy Komisja zgadza się, że Traktat ten nie wzmacniał dostatecznie rynku wewnętrznego, a także, że każdy kolejny traktat UE powinien być zdecydowanie oddany ideom wolnego handlu i rynku wewnętrznego?

W odpowiedzi na pierwszą część pytania Komisja chciałaby zwrócić uwagę pana posła na konkluzje Rady Europejskiej z czerwca 2008 r. Rada Europejska odnotowała wynik irlandzkiego referendum w sprawie traktatu lizbońskiego i przyznała, że potrzeba więcej czasu na przeanalizowanie sytuacji. Rada Europejska odnotowała, że rząd Irlandii zaangażuje się aktywnie w konsultacje, zarówno wewnętrzne, jak i z innymi państwami członkowskimi, żeby zapoznać się z propozycjami dotyczącymi wspólnego rozwiązania. Rada Europejska przypomniała, że celem traktatu lizbońskiego jest ułatwienie rozszerzonej Unii działania w sposób bardziej efektywny i bardziej demokratyczny. Rada Europejska odnotowała, że do czerwca traktat lizboński ratyfikowały już parlamenty 19 państw członkowskich, a także, że proces ratyfikacji kontynuowany jest w pozostałych państwach członkowskich. Co więcej od tamtego czasu traktat lizboński ratyfikowany został w kolejnych trzech państwach członkowskich. Rada Europejska zaznaczyła, że poruszy tę kwestię 15 października w celu zastanowienia się nad odpowiednim rozwiązaniem. Dnia 10 lipca 2008 r. urzędujący przewodniczący Unii Europejskiej, pan Sarkozy, potwierdził przyjęcie tego podejścia podczas swojego wystąpienia na forum Parlamentu Europejskiego.

Rynek wewnętrzny stanowi istotę i pozostanie istotą integracji europejskiej. Przyszłość rynku wewnętrznego nie jest bezpośrednio związana z traktatem lizbońskim. Dlatego prace nad wzmocnieniem i zwiększeniem efektywności rynku wewnętrznego będą kontynuowane, żeby rynek ten był nadal motorem dobrobytu i wzrostu gospodarczego z korzyścią dla obywateli i przedsiębiorstw europejskich.

W ostatnich latach Wietnam odnotował gwałtowny, znaczny wzrost gospodarczy, dzięki (między innymi) pomocy udzielonej Wietnamowi przez UE w ramach unijnej polityki pomocy na rzecz rozwoju i unijnej polityki wsparcia finansowego. Wzrostowi PKB Wietnamu towarzyszy wzrost liczby przypadków naruszenia praw człowieka. W szczególności ponad 250 więźniów politycznych z plemion Montagnardów, aresztowanych w 2001 r. i 2004 r. nie zostało jeszcze wypuszczonych na wolność, podczas gdy rosnąca liczba kambodżańskich Khmerów Krom składa wnioski o azyl w Kambodży ze względu na prześladowania na tle religijnym.

Biorąc pod uwagę, że Komisja podejmuje wysiłki mające na celu zapewnienie, że jej polityka na rzecz rozwoju jest bardziej zgodna z prawami człowieka, czy Komisja jest zadowolona z wpływu, jaki udzielane przez nią wsparcie wywołuje na sytuację mniejszości etnicznych i religijnych, pracowników napływowych i obrońców demokracji w Wietnamie?

Czy Komisja nie uważa, że powinna sprawdzić, czy rząd wietnamski wykonuje swoje zobowiązania prawne, które zaciągnął, podpisując umowy o współpracy i ratyfikując międzynarodowe konwencje dotyczące praw obywatelskich, politycznych, społecznych i gospodarczych?

Doceniając korzyści wynikające z otwartości gospodarczej Wietnamu, Komisja podziela obawy Parlamentu Europejskiego, jeśli chodzi o sytuację praw człowieka w tym kraju. Prawa mniejszości etnicznych i religijnych oraz obrońców praw człowieka stanowią niezbędne podstawy społeczeństwa demokratycznego i stałego rozwoju gospodarczego. Komisja jest poważnie zaangażowana na szczeblach krajowym, regionalnym (tzn. w ramach współpracy z państwami Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej) i wielostronnym w celu zapewnienia poszanowania i ochrony tych praw. Choć Komisja aktywnie wspiera projekty koncentrujące się na zwiększaniu ochrony praw człowieka w Wietnamie, to jednak zdaje sobie sprawę, że wiele jest jeszcze do zrobienia w tym zakresie.

Obecnie Komisja realizuje szereg projektów mających na celu podniesienie poziomu życia osób biednych i osób w niekorzystnej sytuacji, mieszkających w Wietnamie. Komisja realizuje (w latach 2006-2010) projekt o budżecie zamykającym się w kwocie 18 mln euro, którego podstawowym celem jest podniesienie standardów zdrowia poprzez zapewnienie osobom biednym mieszkającym na wyżynach Północy i obszarach górskich Środkowego Wietnamu wysokiej jakości opieki w zakresie profilaktyki, leczenia i podnoszenia stanu zdrowia. Ponadto Komisja wnosi do budżetu projektu realizowanego przez Bank Światowy 11,45 mln euro w formie dotacji. Projekt ten zapewni zwiększony zasięg niezbędnych świadczeń zdrowotnych, szczególnie na szczeblu gminnym, na obszarach górskich Wietnamu. Oczekuje się, że projekt ten przyniesie korzyści około trzem milionom osób, w większości mniejszościom etnicznym i ludziom biednym. Realizowany jest także wspólny projekt Komisji Europejskiej i Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR), który zapewni równy i nieograniczony dostęp do edukacji rodzinom autochtonicznym w niekorzystnej sytuacji.

Komisja kontynuuje naciski na rząd wietnamski, żeby ten osiągnął postępy w sprawie ochrony praw człowieka w ramach dialogu lokalnego na rzecz praw człowiek oraz w ramach Podgrupy ds. Praw Człowieka Wspólnego Komitetu. Ponadto podczas prowadzonych obecnie negocjacji w sprawie nowej umowy o partnerstwie i współpracy, Komisja zdecydowanie nalega na uwzględnienie niezbędnych elementów klauzuli dotyczącej praw człowieka i klauzuli dotyczącej współpracy na rzecz praw człowieka.

Podczas zbliżającej się wizyty wiceministra i ministra spraw zagranicznych Wietnamu, pana Pham Gia Khiema, Komisja podniesie kwestię międzynarodowych zobowiązań Wietnamu i wezwie rząd wietnamski do zapewnienia zgodności przepisów prawa krajowego z postanowieniami Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych oraz innymi standardami międzynarodowymi dotyczącymi praw człowieka.

Czy ze względu na problemy w Czeczeni i jej strategiczne znaczenie, Komisja ma zamiar utworzyć w tym kraju delegaturę lub przynajmniej biuro ds. monitoringu i jaka jest sytuacja, ogólnie rzecz biorąc, jeśli chodzi o rozlokowanie delegatur Komisji oraz o średniookresowe plany Komisji dotyczące działań na Kaukazie?

Komisja nie zamierza otwierać delegatury lub biura ds. monitoringu w Czeczenii czy gdziekolwiek indziej w regionie Kaukazu Północnego. Przez cały okres konfliktu w tym regionie, Komisja brała aktywny udział w międzynarodowych działaniach w zakresie pomocy humanitarnej dla ludności tego regionu, a Wydział Pomocy Humanitarnej Delegatury Komisji Europejskiej (ECHO) w Moskwie monitoruje takie działania pomocowe, w tym poprzez częste wizyty w regionie. Jeśli chodzi o inne kraje regionu, Komisja ma delegatury w Tbilisi i w Jerewaniu oraz nowo otwartą delegaturę w Baku, wzmacniając w ten sposób swoją obecność w regionie.

W następstwie ustanowienia Unii na rzecz regionu Morza Śródziemnego rozważane jest obecnie na szczeblu europejskim ustanowienie Unii na rzecz regionu Europy Wschodniej. Pod dyskusję poddana została także koncepcja utworzenia Unii na rzecz regionu Morza Czarnego. W maju 2008 r., Polska i Szwecja przedstawiły dokument roboczy „Partnerstwo Wschodnie”, proponując ściślejszą współpracę pomiędzy UE i Ukrainą, Republika Mołdowy, Azerbejdżanem, Armenią, Gruzją i Białorusią.

Jakie jest stanowisko Komisji w sprawie propozycji ustanowienia Unii pomiędzy UE i państwami Europy Wschodniej? Czy Komisja przedstawi konkretne propozycje dotyczące tego partnerstwa w formie komunikatu, jak to zrobiła w przypadku Unii na rzecz regionu Morza Śródziemnego? Czy Komisja udzieli jakichkolwiek informacji dotyczących podstawowych filarów tego partnerstwa? Czy Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego stanowić będzie wzór dla tej nowej unii i czy podobnie, ta nowa Unia na rzecz regionu Europy Środkowej oparta będzie na współpracy ukierunkowanej na projekty? Czy Komisja ma jakiekolwiek preferencje dotyczące nazwy tej nowej unii? Jakie jest stanowisko Komisji w sprawie podstawowej zasady ustanowienia kilku różnych „Unii”?

Europejska polityka sąsiedztwa stanowi dla Komisji priorytet o kluczowym znaczeniu i pozostanie dla niej takim priorytetem. W tym kontekście, Komisja jest zainteresowana pogłębianiem dwustronnych stosunków ze swoimi wschodnimi partnerami. Z zadowoleniem przyjęte zostaną pragmatycznie propozycje wnoszące wkład w realizację tego celu, takie jak inicjatywa polsko-szwedzka.

W czerwcu 2008 r., Rada Europejska wezwała Komisję do posunięcia prac do przodu i na wiosnę 2009 r. przedstawienia Radzie na podstawie odpowiednich inicjatyw wniosku dotyczącego zasad i warunków „partnerstwa wschodniego”.

Komisja natychmiast rozpoczęła prace nad tym wnioskiem. Na obecnym etapie powiedzieć można, że propozycje Komisji opierać się będą na następujących zasadach:

a) podstawowe ramy stosunków ze wschodnimi sąsiadami UE stanowić będzie europejska polityka sąsiedztwa, oparta na dwustronnej, zróżnicowanej w formie współpracy z każdym poszczególnym partnerem, czego najwyraźniej oczekują także ci partnerzy;

b) przedmiotowe propozycje powinny opierać się na istniejących już strukturach oraz stanowić ich uzupełnienie i wnosić do nich wartość dodaną, nie powielając realizowanych już działań, a w szczególności ustanowionej rok temu Synergii Czarnomorskiej, która zaczyna owocować, przynosząc konkretne rezultaty w tym regionie;

c) wszelkie nowe ramy wielostronne muszą obejmować wszystkie państwa członkowskie UE, żeby Unia mogła w pełni wykorzystać swoje możliwości i swoją pozycję gospodarczą, a także, żeby stopniowo doprowadzić do jeszcze większego zbliżenia partnerów z tego regionu do samej Unii;

d) nowe propozycje powinny oczywiście cieszyć się poparciem zainteresowanych sąsiadów.

Unia Europejska jest liderem w finansowaniu programów zapobiegania torturom i wspierania ofiar tortur w ramach europejskiego instrumentu na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (EIDHR). Planowane jest stopniowe zniesienie lub ograniczenie finansowego wsparcia ze strony UE do 2010 r., a powstałą w ten sposób lukę mają wypełnić państwa członkowskie. Ostatnio, specjalny sprawozdawca Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. tortur, pan Manfred Nowak, ostrzegł przed wprowadzeniem w życie tego planu, chyba, że najpierw przyjęty zostanie kompleksowy program i złożone zostaną jednoznaczne zobowiązania.

Biorąc pod uwagę, że harmonogram stopniowego zniesienia wsparcia został już ustalony, czy państwa członkowskie złożyły Komisji jednoznaczne zobowiązania dotyczące kontynuacji finansowania projektów dotyczących zapobiegania torturom na obecnym poziomie wsparcia?

Zapobieganie i zniesienie wszelkich form tortur i brutalnego traktowania na świecie stanowi jeden z podstawowych celów polityki praw człowieka UE. W tym kontekście, Komisja oddana jest kontynuacji udzielania przez siebie znacznego wsparcia walce z torturami w ramach europejskiego instrumentu na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka (EIDHR). Komisja nie planuje ograniczenia ogólnego wsparcia w tym zakresie. W budżecie na lata 2007-2010 przeznaczonych zostało na ten cel ponad 44 mln euro. Taki poziom finansowego wsparcia odzwierciedla w pełni poziom tego wsparcia z przeszłości.

Komisja zamierza jednak dokonać pewnej zmiany ukierunkowania wsparcia udzielanego w ramach EIDHR ośrodkom zajmującym się rehabilitacją ofiar tortur. Komisja rzeczywiście planuje stopniowe zniesienie wsparcia udzielanego ośrodkom w UE począwszy od 2010 r. w celu udzielenia wsparcia finansowego większej liczbie ośrodków zajmujących się rehabilitacją ofiar tortur w państwach trzecich, gdzie wsparcie ze strony rządu lub ze źródeł prywatnych jest często znikome lub nawet nie ma go wcale. Komisja przypomina, że EIDHR jest instrumentem, którego celem jest wspieranie projektów realizowanych w państwach trzecich przez organizacje pozarządowe, a także, że zgodnie z prawem WE i prawem międzynarodowym państwa członkowskie UE mają obowiązek udzielenia pomocy ofiarom tortur. W kwietniu 2008 r., Rada przypomniała znaczenie finansowego wsparcia dla programów zapobiegania torturom i rehabilitacji ofiar tortur i wyraźnie wezwała państwa członkowskie do wspierania ośrodków zajmujących się rehabilitacją ofiar tortur.

Komisja jest w pełni świadoma ewentualnych konsekwencji tej zmiany ukierunkowania i podchodzi do tej kwestii ostrożnie. Komisja i państwa członkowskie oddane są zapewnieniu, że stopniowe zniesienie wsparcia, o którym tutaj mowa nie odbędzie się kosztem ofiar tortur w UE. W tym celu, Komisja rozpoczęła już proces konsultacji z zainteresowanymi stronami, w tym z właściwymi organami ONZ i organizacjami pozarządowymi. W najbliższych miesiącach, Komisja zamierza dokonać oceny bieżących potrzeb ofiar tortur oraz alternatywnych form wsparcia, w celu identyfikacji wszechstronnego podejścia.

W kontekście ostatniego szczytu UE-Rosja w Chanty-Mansyjsku, czy Komisja może mi powiedzieć, czy podniosła kwestię zamordowania pana Aleksandra Litwinienki, o co osobiście zwróciłem się dnia 18 czerwca 2008 r. w Parlamencie Europejskim do pani Ferraro-Waldner podczas debaty dotyczącej przygotowań do szczytu UE-Rosja (w dniach 26 i 27 czerwca 2008 r.)?

Przyczyną mojej interwencji było, że wiele wskazuje na to, iż przedmiotowe morderstwo dokonane zostało przez organy państwa rosyjskiego, a także, że władze Rosji odmówiły wydania zgody na ekstradycję głównego podejrzanego, pana Andrieja Ługowoja.

Jeżeli kwestia ta została podniesiona, jaka była odpowiedź strony rosyjskiej? Jeżeli kwestia ta nie została podniesiona, dlaczego?

Jeśli chodzi o śmierć pana Aleksandra Litwinenki, Komisja odsyła pana posła do oświadczenia wydanego przez prezydencję UE w imieniu UE ponad rok temu, w którym UE wyraźnie wyraziła „swoje rozczarowanie brakiem konstruktywnej współpracy Rosji z władzami Wielkiej Brytanii”, podkreślając „znaczenie niezwłocznego podjęcia przez Federację Rosyjską konstruktywnej współpracy w tym zakresie”. Stanowisko to nie uległo zmianie i Komisja nadal podnosi tę kwestię w ramach dialogu, który prowadzi z Rosją.

Komisja uważa, że zasadę przewodnią naszych stosunków z Rosją stanowić powinna zasada państwa prawa, zgodnie z zasadą poszanowania wiążących zobowiązań międzynarodowych, które Rosja zaciągnęła, zwłaszcza na forum Rady Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie.

Podczas ostatniego szczytu UE-Rosja w czerwcu 2008 r., Komisja z zadowoleniem przyjęła stałe podkreślanie przez pana prezydenta Miedwiediewa konieczności poprawy sytuacji, jeśli chodzi o przestrzeganie w Rosji zasady państwa prawa i będzie nadal zwracać panu prezydentowi Miedwiediewowi uwagę na konieczność zapewnienia, że cel ten zostanie rzeczywiście zrealizowany.

Afganistan i Irak stały się testowymi przypadkami międzynarodowej pomocy na rzecz rozwoju i wielostronnej współpracy, w szczególności dla Unii Europejskiej. Przykładowo, jeśli chodzi o krajowy program orientacyjny Komisji dla Afganistanu, którego budżet na lata 2007-2010 zamyka się w kwocie 610 mln euro, kwestią o podstawowym znaczeniu jest znalezienie właściwej równowagi pomiędzy poziomem wydatków z tytułu egzekwowania prawa i wspierania operacji wojskowych, z jednej strony, i wydatków z tytułu odbudowy kraju, pomocy humanitarnej i poprawy usług w zakresie zdrowia i edukacji, z drugiej strony.

Jakie są plany Komisji w tym zakresie? Czy pomoc finansowa UE dla Afganistanu i Iraku zostanie zwiększona? Jakie programy i projekty mają być finansowane w najbliższych trzech latach? Czy Komisja zamierza okresowo oceniać efektywność pomocy finansowej UE dla Afganistanu i Iraku, a także odpowiednio informować Parlament Europejski o wynikach tych ocen?

1. Komisja zdecydowanie uznaje znaczenie zapewnienia efektywnego wsparcia na odbudowę oraz konieczność poprawy sytuacji w Afganistanie i w Iraku, zarówno w odniesieniu do bezpieczeństwa, jak i dobrobytu mieszkańców tych krajów.

Większość środków finansowych udostępnionych w ramach afgańskiego programu orientacyjnego na lata 2007-2010 przeznaczonych jest na wspieranie odbudowy w kontekście rozwoju obszarów wiejskich, sprawowania rządów i ochrony zdrowia. Edukacja wspierana jest ze środków afgańskiego funduszu powierniczego odbudowy, zarządzanego przez Bank Światowy.

Jeśli chodzi o Irak, niestety Komisji nie udało się jeszcze opracować wieloletniego programu orientacyjnego. Jeśli chodzi o bezpieczeństwo, nieprzewidywalna sytuacja polityczna i gwałtownie zmieniające się warunki życia nie pozwalają obecnie opracować takiego programu. Skutkiem tego, jak dotychczas, pomoc dla Iraku udzielana była w formie środków szczególnych. W 2008 r., Komisja proponuje przeznaczenie 85% kwoty 72 mln euro ogółem na zapewnienie Irakijczykom i uchodźcom dostępu do usług podstawowych, a pozostałe 15% na pomoc techniczną dla irackich instytucji.

2. Krajowy dokument strategiczny dotyczący Afganistanu określa priorytety finansowej pomocy Wspólnoty dla Afganistanu na lata 2007-2013. Na lata 2007-2010, przeznaczonych zostało 610 mln euro. Ponadto Afganistan korzysta ze wsparcia udzielanego ze środków ujętych w tematycznych pozycjach budżetu europejskiego instrumentu na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka, pomocy humanitarnej i instrumentu na rzecz stabilności.

Jeśli chodzi o Irak, rząd Iraku i społeczność międzynarodowa uzgodniły wspólnie, że wsparcie ze strony darczyńców powinno koncentrować się w przyszłości na zwiększeniu zdolności instytucji irackich do lepszego wykorzystywania znacznych zasobów finansowych Iraku. Dlatego Komisja koncentruje swoje wsparcie na pomocy technicznej dla instytucji irackich oraz na poprawie sytuacji, jeśli chodzi o zapewnianie mieszkańcom tego kraju dostępu do usług podstawowych.

3. Komisja zaproponuje udzielenie w ramach rocznego programu działań dla Afganistanu na 2008 r. wsparcie na ochronę zdrowia (60 mln euro), ochronę socjalną (24 mln euro), sektor wymiaru sprawiedliwości i służby celne (30 mln euro) i rolnictwo (30 mln euro). Jeśli chodzi o 2009 r., oczekuje się, że programy obejmą finansowanie sprawowania rządów, rozwoju obszarów wiejskich, rozminowywania i współpracy regionalnej, a w 2010 r., zrealizowane zostaną programy dotyczące ochrony zdrowia, rozwoju obszarów wiejskich i sprawowania rządów.

Jeśli chodzi o Irak, biorąc pod uwagę brak programu wieloletniego, obecnie nie przewiduje się wdrożenia jakiegokolwiek programu w okresie najbliższych trzech lat. Jeśli chodzi o 2008 r., w październiku 2008 r., Radzie i Parlamentowi Europejskiemu przedłożony zostanie wniosek dotyczący szczególnego środka dla Iraku. Środek ten będzie zgodny z wytycznymi zawartymi w nocie informacyjnej przekazanej Parlamentowi w czerwcu 2008 r.

4. Pomoc finansowa Wspólnoty dla Afganistan jest systematycznie monitorowana i oceniana przez misje i wizyty w terenie, niezależne misje monitorujące rezultaty i okresowe sprawozdania dotyczące projektów oraz mechanizm skoordynowanego dialogu darczyńców i komitety sterujące z rządem. Jeśli chodzi o udzielenie absolutorium z wykonania budżetu na 2006 r., Komisja potwierdziła, że zamierza systematycznie składać Parlamentowi sprawozdania z realizacji programu pomocy dla Afganistanu. Pierwsze sprawozdanie z realizacji tego programu udostępnione zostało w Internecie i będzie systematycznie uaktualniane.

W 2008 r., w Iraku przeprowadzone zostały dwie kontrole i jedna ocena w terenie. Wstępne wyniki tych kontroli i tej oceny są pozytywne. Ostateczne wyniki i wnioski zostaną przedłożone Parlamentowi, jak tylko będą dostępne.

Teraz, kiedy traktat lizboński jest martwy na skutek braku ratyfikacji we wszystkich 27 państwach członkowskich, jak Komisja zamierza zwiększyć udział UE w kształtowaniu stosunków zewnętrznych i polityki zagranicznej bez postanowień tego Traktatu?

Po odrzuceniu w czerwcu 2008 r. traktatu lizbońskiego w referendum w Irlandii, Rada Europejska zbadała sytuację na swoim posiedzeniu, które odbyło się w dniach 19 i 20 czerwca 2008 r. Uzgodniono, że analiza sytuacji wymaga więcej czasu. Odnotowano także, że rząd Irlandii będzie aktywnie konsultował, zarówno wewnętrznie, jak i z innymi państwami członkowskimi, w celu zaproponowania wspólnego rozwiązania. Rada Europejska wskazała, że zajmie się tą kwestią dnia 15 października, żeby zastanowić się nad rozwiązaniem.

Rada Europejska przypomniała, że celem traktatu lizbońskiego jest ułatwienie rozszerzonej Unii działania w sposób bardziej efektywny i bardziej demokratyczny. Komisja uważa, że wejście w życie i wykonywanie w przyszłości nowego Traktatu wzmocniłoby zewnętrzny wymiar UE, a także zwiększyłoby wiarygodność i spójność działań UE na świecie.

W międzyczasie, a także jak zostało to przedstawione w jej komunikacje z czerwca 2006 r. „Europa w świecie”⁽¹⁾, Komisja jest zdecydowana wspierać zwiększenie efektywności, sprawności i widoczności stosunków zewnętrznych UE na podstawie obowiązujących obecnie traktatów.

Komisja będzie nadal aktywnie wnosić wkład we wspólne poszukiwanie rozwiązania.

Czy w kontekście przyjętej niedawno dyrektywy w sprawie odsyłania imigrantów, Komisja udostępni informacje dotyczące oceny bieżącej sytuacji, jeśli chodzi o umowy (lub negocjacje dotyczące umów) z państwami stanowiącymi podstawowe źródła emigracji do Europy – umowy, których celem jest zapewnienie, że imigranci (a w szczególności nieletni pozbawieni opieki), którzy nie mogą zostać przyjęci przez Europę zostaną przyjęci z powrotem przez te państwa?

Komisja została upoważniona do wynegocjowania umów Wspólnoty o readmisji z 16 państwami. Rada przyjęła decyzje dotyczące wytycznych negocjacyjnych dla Maroka, Sri Lanki, Rosji, Pakistanu, Hongkongu, Makau, Ukrainy, Albanii, Algierii, Chin, Turcji, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii, Serbii, Czarnogóry, Bośni-Hercegowiny i Mołdowy.

Komisja z powodzeniem zakończyła negocjacje z jedenastoma z tych 16 państw. Umowy WE o readmisji weszły w życie w przypadku Hongkongu i Makau (odpowiednio w marcu i czerwcu 2004 r.), Sri Lanki (w maju 2005 r.), Albanii (w maju 2006 r.), Rosji (w czerwcu 2007 r.) i wreszcie pozostałych czterech państw Bałkan Zachodnich, Ukrainy i Mołdowy (w styczniu 2008 r.).

We wrześniu 2007 r., zakończone zostały negocjacje z Pakistanem (na szczeblu głównych negocjatorów). Uzgodniony tekst przekazany został pakistańskiej Radzie Ministrów do formalnego zatwierdzenia.

Zawarcie umowy z Marokiem jest nadal jednym z priorytetów UE. Negocjacje są w toku i jest nadzieja, że zostaną zakończone w niedalekiej przyszłości.

W 2006 r., podjęte zostały formalne negocjacje z Turcją, ale od tego czasu osiągnięte zostały niewielkie postępy. Zawarcie umowy WE o readmisji z Turcją jest nadal jednym z priorytetów UE i rozważane są sposoby wyjścia z tego impasu.

Wreszcie, negocjacje z Algierem i Chinami nie zostały jeszcze formalnie podjęte, ale podejmowane są wysiłki, żeby doprowadzić do tego jak najszybciej.

Rozporządzenie Rady nr 1348/2000⁽¹⁾ w sprawie doręczania w państwach członkowskich sądowych i pozasądowych dokumentów w sprawach cywilnych lub handlowych (poprawione i uaktualnione przez Parlament Europejski i Radę w 2005 r.) jest świetnym instrumentem upraszczającym, ułatwiającym i przyśpieszającym doręczanie dokumentów sądowych, a ostatecznie przyczyniającym się do wzrostu handlu w UE i wzmocnienia gospodarki UE w ogóle.

Ze względu na obecny etap rozszerzania (27 państw członkowskich) i konieczność zapewnienia powszechnego wdrażania tego ważnego rozporządzenia, czy Komisja mogłaby powiedzieć, które państwa członkowskie przyjęły już przepisy wdrażające to rozporządzenie? W jakim stopniu rozporządzenie to zostało już wdrożone w UE i czy Komisja zamierza podjąć jakiekolwiek działania w celu uaktualnienia podręcznika agencji przyjmujących i słownika dokumentów? Kiedy opublikowane zostanie kolejne sprawozdanie dotyczące stosowania tego rozporządzenia?

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000 w sprawie doręczania w państwach członkowskich sądowych i pozasądowych dokumentów w sprawach cywilnych lub handlowych stosowane jest we wszystkich 27 państwach członkowskich. Jeśli chodzi o Danię, rozporządzenie to stosowane jest od dnia 1 lipca 2007 r. na podstawie umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii w sprawie doręczania dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych⁽²⁾.

W październiku 2004 r., Komisja przyjęła sprawozdanie dotyczące stosowania tego rozporządzenia. W sprawozdaniu tym Komisja stwierdziła, że od czasu wejścia w życie w 2001 r., stosowanie tego rozporządzenia uległo poprawie oraz przyspieszyło, usprawniło i ułatwiło przekazywanie i doręczanie dokumentów pomiędzy państwami członkowskimi. Podstawowymi powodami przyspieszenia przekazywania i doręczania takich dokumentów są: wprowadzenie bezpośrednich kontaktów pomiędzy organami lokalnymi, możliwość doręczenia za pośrednictwem poczty lub bezpośrednio oraz wprowadzenie standardowych formularzy. Niemniej jednak wiele osób zajmujących się stosowaniem tego rozporządzenia, a szczególnie organy lokalne, nadal nie posiada dostatecznej wiedzy dotyczącej tego rozporządzenia. Ponadto stosowanie niektórych przepisów tego rozporządzenia nie jest w pełni zadowalające. Należałoby rozważyć zmianę tych przepisów w celu zapewnienia dalszej poprawy i ułatwienia stosowania tego rozporządzenia.

Dlatego w lipcu 2005 r., Komisja przedłożyła wniosek dotyczący zmiany niektórych przepisów tego rozporządzenia (COM(2005) 305). Dnia 13 listopada 2007 r., Parlament Europejski i Rada przyjęły rozporządzenie (WE) nr 1393/2007 dotyczące doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych (doręczanie dokumentów) i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000. To nowe rozporządzenie wejdzie w życie z dniem 13 listopada 2008 r.

Jeśli chodzi o rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000, najważniejsze zmiany obejmują:

- wprowadzenie przepisu stanowiącego, że agencja przyjmująca podejmuje wszelkie niezbędne działania w celu doręczenia danego dokumentu jak najszybciej, a w każdym razie w terminie jednego miesiąca od daty wpłynięcia;

- wprowadzenie nowego standardowego formularza informującego adresata o przysługującym mu prawie odmowy przyjęcia doręczanego mu dokumentu w momencie doręczania lub poprzez zwrócenie tego dokumentu do agencji przyjmującej w terminie jednego tygodnia;

- wprowadzenie przepisu stanowiącego, że koszty wynikające z czynności urzędnika sądowego lub osoby właściwej działającej zgodnie z prawem państwa członkowskiego, do którego adresowane są dokumenty powinny odpowiadać jednorazowej opłacie w stałej wysokości ustalonej uprzednio przez to państwo członkowskie zgodnie z zasadami proporcjonalności i równego traktowania;

- wprowadzenie jednolitych zasad doręczania za pośrednictwem poczty (listem poleconym za potwierdzeniem odbioru lub równoważną przesyłką).

Komisja opublikuje informacje przekazane jej przez państwa członkowskie oraz uaktualnione wersje podręcznika agencji przyjmujących i słownika dokumentów zgodnie z art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1393/2007.

Art. 24 rozporządzenia (WE) nr 1393/2007 stanowi, że kolejne sprawozdanie dotyczące stosowania tego rozporządzenia przedstawione zostanie najpóźniej do dnia 1 czerwca 2011 r.

Dowody wskazują na wzrost liczby obywateli decydujących się na wyjazd za granicę w celu spędzenia tzw. „wakacji kosmetycznych” w celu poddania się jakiemuś zabiegowi chirurgicznemu lub niechirurgicznemu czy zabiegowi z zakresu dentystyki kosmetycznej.

Czy Komisja może powiedzieć jak regulowany jest ten sektor? Czy monitorowane są wyniki oraz jakie są dane dotyczące wyników takich zabiegów?

Jakie regulacje mają zastosowanie do chirurgów „przylatujących” do danego państwa w celu przeprowadzenia operacji i jakie są mechanizmy kontroli mające zapewnić legalność danego chirurga?

Komisja nie jest odpowiedzialna za monitorowanie wykonywania usług w zakresie ochrony zdrowia w państwach trzecich.

Jeśli chodzi o Unię Europejską, zgodnie z art. 152 Traktatu, państwa członkowskie odpowiadają za organizację i wykonywanie usług zdrowotnych na swoim terytorium, niezależnie od tego czy usługi w zakresie ochrony zdrowia świadczone są pacjentom krajowym czy zagranicznym. Obejmuje to monitorowanie wyników oraz kontrolę jakości i bezpieczeństwa.

W zakresie swoich obowiązków, Komisja wspiera prace prowadzące do zapewnienia większej dostępności danych dotyczących wyników i jakości zabiegów medycznych w Unii Europejskiej poprzez projekty współfinansowane w ramach programu zdrowia publicznego.

Przykładowo, Komisja wspiera realizowany przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) projekt dotyczący wskaźników jakości ochrony zdrowia, koncentrujący się na opiece kardiologicznej, opiece nad chorymi na cukrzycę, psychiatrycznej opiece zdrowotnej, opiece podstawowej, profilaktyce i bezpieczeństwie pacjentów. Inne przykłady obejmują projekt „Euphoric” mający na celu analizowanie wyników dotyczących zdrowia w oparciu o określone wskaźniki oraz ocenianie jakości opieki udzielanej w ramach zabiegów zdrowotnych czy projekt „Hospital Data 2” (HPD2) mający na celu zwiększenie porównywalności i opracowanie szeregów czasowych zabiegów szpitalnych.

Jeśli chodzi o „przylatujących chirurgów”, dyrektywa 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych dopuszcza swobodne świadczenie usług, przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniego poziomu kwalifikacji. Chirurgia należy do specjalizacji medycznych, dla których dyrektywa ta gwarantuje automatyczne uznawanie dyplomów w oparciu o minimalne wspólne standardy na szczeblu UE.

Ponadto nie wypływając na rolę państw członkowskich, jeśli chodzi o wykonywanie usług w zakresie ochrony zdrowia, Wspólnota Europejska może przyczynić się w przyszłości do zapewniania pacjentom lepszej transgranicznej opieki zdrowotnej.

Jeśli chodzi o świadczenie usług w zakresie ochrony zdrowia w poszczególnych państwach członkowskich UE, dnia 2 lipca 2008 r., Komisja przedłożyła wniosek dotyczący dyrektywy⁽¹⁾ dotyczącej praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej, która określiłaby wyraźnie, między innymi obowiązki państw członkowskich w zakresie jakości i bezpieczeństwa transgranicznej opieki zdrowotnej. Przyjęta zostałaby jasno określona zasada, zgodnie z którą państwo członkowskie leczenia odpowiada za określenie oraz zapewnienie i monitorowanie stosowania standardów jakości i bezpieczeństwa w praktyce. Proponowana dyrektywa ma także na celu poprawę sytuacji, jeśli chodzi o gromadzenie danych dotyczących transgranicznej opieki zdrowotnej. Jednakże określenie, jakie zabiegi kwalifikują się do zwrotu kosztów leczenia należałoby do państwa członkowskiego, z którego pochodzi pacjent. Ponadto proponowana dyrektywa nie narusza postanowień dyrektywy 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, a środki wykonawcze przyjęte przez państwa członkowskie nie powinny stanowić nowych barier w swobodnym przepływie pracowników służby zdrowia.

Spotykam się ze skargami obywateli, którzy mają problem z płatnością banknotami o nominale 500 euro na terenie Królestwa Belgii. Sprawa dotyczy głównie stacji benzynowych oraz portu lotniczego Brussels - Charleroi. Niemożliwość zapłacenia banknotem o takim nominale jest uciążliwa dla obywateli, szczególnie w takim miejscu jak port lotniczy. Nie chodzi tu o jednostkowe przypadki, w których instytucja nie jest w stanie rozmienić takiego banknotu, ale o systemowe odmawianie przyjmowania płatności za pomocą takiego nominału.

Jakie przepisy prawne dotyczą tej kwestii i czy takie praktyki są zgodne z prawem unijnym?

Zgodnie z trzecim zdaniem art. 106 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską i art. 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 974/98 z dnia 3 maja 1998 r. w sprawie wprowadzenia euro, wszystkie banknoty euro mają status prawnego środka płatniczego. Choć art. 11 przedmiotowego rozporządzenia określa maksymalną liczbę bilonu, którą musi przyjąć dana strona, rozporządzenie nie określa żadnego limitu w przypadku banknotów. Poszczególne banknoty euro określone zostały decyzją Rady Prezesów Europejskiego Banku Centralnego (EBC).

Nie ma żadnych przepisów prawa wspólnotowego, które przewidywałyby wyraźnie możliwość odwołania się od decyzji odmowy przyjęcia określonych banknotów. Zgodnie z prawem cywilnym i prawem walutowym państw członkowskich zastosowanie mogą mieć jednak przepisy odrębne.

Komisja wie, że niektóre sklepy w Belgii odmawiają czasem przyjęcia banknotów o nominale 500 euro. Jednakże praktyka ta nie wydaje się zyskiwać na popularności i stosowana była w czasie, gdy w obiegu był jeszcze frank belgijski, kiedy takie same przypadki miały także miejsce, jeśli chodzi o banknoty o nominale 10 tys. franków belgijskich. Przypadki odmowy przyjęcia banknotu o nominale 500 euro odnotowane zostały także w innych państwach strefy euro.

Jeżeli sklepikarz jasno i wyraźnie poinformuje swoich klientów, że nie przyjmuje tytułem płatności banknotów o wysokim nominale (np. poprzez widoczne znaki przy wejściu do sklepu i za kasą), uważa się z zasady, że kupujący nawiązał ze sprzedającym stosunek umowny i milcząco przyjął określone warunki.

Jakie działania podjęła Komisja w celu zapewnienia, że podczas dalszych negocjacji WTO interesy konsumentów żywności w UE będą chronione poprzez zapewnienie ciągłej zdolności producentów UE do prowadzenia działalności gospodarczej i produkowania żywności o wysokiej jakości pod nadzorem UE i zgodnie z przepisami UE?

Po siedmiu latach negocjacji, właśnie wtedy, gdy sukces wydawał się być w zasięgu ręki, ministrowie obecni na spotkaniu, które odbyło się w lipcu 2008 r. w Genewie nie byli w stanie sfinalizować czegoś, w co UE nadal wierzyła i o co UE tak bardzo walczyła. Jest jeszcze za wcześnie, żeby ocenić konsekwencje tej porażki w dłuższym okresie. Wiemy jednak, że porozumienie osiągnięte w Genewie przyniosłoby Europie i jej partnerom korzyści, pobudzając jednocześnie gospodarki państw rozwijających się w sposób, który nie pojawił się nigdy wcześniej, stwarzając podstawy dla wzrostu handlu i dobrobytu w nadchodzącej dekadzie.

Oczywiście nowe możliwości handlowe oznaczają wzrost konkurencji i wyzwanie dostosowania się, co nie zawsze jest łatwe. Kwestią o podstawowym znaczeniu jest zapewnienie, że zmiana ta zostanie wprowadzona stopniowo; dlatego postanowienia uzgodnione podczas rundy w Dausze nie zostałyby wprowadzone w życie z dnia na dzień, lecz w okresie kilku lat. Dlatego też przez cały okres negocjacji dotyczących rolnictwa, UE konsekwentnie odrzucała ekstremistyczne żądania liberalizacji, wysuwane przez niektóre państwa członkowskie Światowej Organizacji Handlu (WTO).

W dłuższym okresie, warto jest podjąć wyzwanie dostosowania się, ponieważ przejście z mniej do bardziej konkurencyjnych sektorów jest niezbędne do zwiększenia wydajności i zapewnienia długoterminowego wzrostu gospodarczego. Komisja nadal uważa, że skuteczne zawarcie wielostronnego porozumienia w ramach WTO jest nadal najlepszym sposobem realizacji tego celu i to w sposób, który zmusza innych do podjęcia podobnych działań.

Liberalizacja i wprowadzenie niższych stawek celnych, stanowiące istotę skutecznego zawarcia takiego porozumienia, oznaczałyby nieuchronnie niższe stawki celne także na produkty żywnościowe oraz przełożyłyby się na tańszą żywność dla konsumentów i tańsze środki do produkcji dla przedsiębiorstw.

Ponadto wszystkie importowane produkty żywnościowe musiałyby nadal spełniać rygorystyczne normy bezpieczeństwa żywności porównywalne z tymi, które obowiązują we Wspólnocie; Komisja może zapewnić panią posłankę, że nie będzie kompromisu w tej niezwykle istotnej sprawie. Wspólnota ma obecnie spójne ramy prawne dotyczące bezpieczeństwa żywności, mające na celu zapewnienie, że każdy produkt żywnościowy jest bezpieczny, niezależnie od pochodzenia. Komisja nie narazi tego bezpieczeństwa na szwank.

Skuteczne porozumienie oznaczałoby także wprowadzenie równych reguł gry dla rolników europejskich, a skutkiem tego większe możliwości, jeśli chodzi o wywóz z UE poprzez otwarcie dla europejskich produktów rolnych nowych rynków rolnych w państwach trzecich. 70% wywozu produktów rolnych stanowi wywóz gotowych produktów konsumenckich, dla których istnieje rosnący rynek na świecie.

Bardzo ważne jest także i to, że drogą negocjacji w Dausze, w atmosferze wielkich trudności i zdecydowanego sprzeciwu ze strony wielu państw, UE dążyła do zapewnienia lepszej ochrony prawnej dla tak zwanych „oznaczeń geograficznych” dla specjalnych, lokalnych produktów rolnych, które należą do grona najbardziej konkurencyjnych towarów wywożonych z Europy, takich jak szynka parmeńska czy ser rokfor. Należy zwrócić także uwagę, że złożenie przez naszych partnerów jakiegoś zobowiązania w tej sprawie stanowiłoby nieodzowny warunek zawarcia ostatecznego porozumienia.

Pomimo obietnic złożonych przez Komisję Europejską, procedury finansowe siódmego programu ramowego w dziedzinie badań i rozwoju są jeszcze bardziej skomplikowane niż w przypadku poprzednich edycji tego programu. Zatwierdzanie projektów będzie teraz zajmowało ponad 16 miesięcy od daty przedłożenia wniosku do podjęcia działań. Innymi słowy, choć Komisja obiecała przyspieszyć przeprowadzanie swoich wewnętrznych procedur finansowych, w rzeczywistości niezbędny czas wydłuży się o 80%.

Obecnie, gdy okres oczekiwania przedłużony został o ponad sześć miesięcy wiele małych i średnich przedsiębiorstw prawdopodobnie straci zainteresowanie uczestnictwem w przedmiotowym programie i wykorzysta swoją zdolność w inny sposób, nie pozostawiając żadnej zdolności na prace dla UE. Tylko większe przedsiębiorstwa i instytucje mogą sobie pozwolić na luksus ciągłego oczekiwania.

Czy Komisja może wyjaśnić, dlaczego przeprowadzenie procedur finansowych zabiera teraz więcej czasu i dlaczego procedury te są bardziej skomplikowane?

Czy Komisja może także powiedzieć, który z urzędników Komisji odpowiada za utrzymywanie kontaktów z przedsiębiorstwami w związku z tą sprawą?

Komisja nie ma żadnych dowodów, które stanowiłyby potwierdzenie oświadczenia zawartego w tym pytaniu, że rozpatrzenie wniosku zajmuje teraz 80% więcej czasu. Średni czas oczekiwania na przyznanie dotacji w ramach szóstego programu ramowego dotyczącego badań i rozwoju (szósty ramowy program) to 12-13 miesięcy. Szczegółowe dane statystyczne dotyczące siódmego programu ramowego dotyczącego badań i rozwoju (siódmy program ramowy) nie są jeszcze dostępne (ponieważ związane z nim procesy są nadal realizowane), ale szacunki wskazują, że średni czas oczekiwania na przyznanie dotacji w przypadku pierwszej fali projektów siódmego programu ramowego będzie prawdopodobnie taki sam.

Ramy prawne siódmego programu ramowego dopuszczają uproszenie negocjacji dotyczących dotacji. Jednakże zarówno te ramy prawne jak i przepisy rozporządzenia finansowego nakładają ograniczenia dotyczące takiego upraszczania w celu zapewnienia odpowiednich gwarancji i jawności.

Wprowadzenie funduszu gwarancyjnego prowadzi do znacznego ograniczenia liczby kontroli zdolności finansowej ex ante. Z wyjątkiem nadzwyczajnych okoliczności, kontroli poddani muszą zostać wyłącznie koordynatorzy i uczestnicy programu ubiegający się o ponad 500 tys. euro, co oznacza, że kontrolą zdolności finansowej ex ante nie będzie objętych dziewięciu na dziesięciu uczestników programu (w przypadku szóstego programu ramowego, takiej kontroli poddawani byli wszyscy uczestnicy programu). Jest to szczególnie korzystne dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz dla nowych przedsiębiorstw.

Ponadto dokonane zostały najpierw znaczne inwestycje w nowe systemy i procedury siódmego programu ramowego, takie jak unikalny system rejestracji i nowy system negocjacji w trybie bezpośrednim, które są już w pełni sprawne. Wdrażanie tych nowych systemów rzeczywiście doprowadziło do pewnych opóźnień w negocjacjach dotyczących pierwszej fali umów o dotację, ale jesteśmy przekonani, że inwestycje te zwrócą się w późniejszy okresie realizacji siódmego programu ramowego i spowodują skrócenie czasu oczekiwania na przyznanie dotacji. Unikalna rejestracja osób prawnych jest obecnie ugruntowanym procesem. W rezultacie pierwszej fali zaproszeń, w głównej bazie danych zatwierdzonych podmiotów zarejestrowanych jest już ponad 7 tys. podmiotów, które nie będą musiały być poddawane tej procedurze w przypadku kolejnych zaproszeń, co zaoszczędzi znaczną ilość czasu i wysiłku w negocjacjach dotyczących dotacji. Nowy internetowy instrument negocjacyjny (NEF) jest już w pełni sprawny, umożliwiając łatwą wymianę informacji pomiędzy koordynatorami i specjalistami ds. projektów. Bardziej ogólnie, nasze wysiłki mające na celu poprawę sytuacji, jeśli chodzi o informacje i wytyczne dla ewentualnych beneficjentów zapewnią lepiej ukierunkowane i lepiej przygotowane wnioski.

Proces rozpatrywania i oceny wielu setek tysięcy wniosków, które wpłynęły w przypadku programu badań jest skomplikowanym zadaniem wymagającym efektywności, surowości, niezależności i sprawiedliwości. Nowa jednostka zarządzająca tym procesem z Brukseli realizuje już to zadanie efektywnie. Komisarz odpowiedzialny za badania i rozwój wystosował ostatnio do członków Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu Europejskiego zaproszenie, żeby w październiku 2008 r. odwiedzili tę jednostkę i na własne oczy zobaczyli, jak realizowany jest ten proces. Zaproszenie to jest też niniejszym wystosowane do pana, panie pośle.

W czerwcu 2008 r., Katolicki Uniwersytet w Leuven (UCL) opublikował niepokojące badanie dotyczące zagrożenia zdrowotnego, jakie stwarza promieniowanie elektromagnetyczne (telefonia ruchoma, sieci Wi-Fi, anteny). W tym samym miesiącu, pisząc w niedzielnym wydaniu jednej z gazet francuskich, Journal du Dimanche, 20. cieszących się międzynarodową sławą naukowców zaapelowało o zachowanie ostrożności w korzystaniu z telefonów komórkowych. W 13 sprawozdaniu okresowym na temat jednolitego europejskiego rynku łączności elektronicznej w 2007 r. (COM(2008) 0153), nie znajduję żadnych odniesień do związku pomiędzy konsumentem i jego zdrowiem. Co więcej, według tej grupy 20. naukowców, pojawiają się wątpliwości co do niezależności badań dotyczących korzystania z telefonu komórkowego, ze względu na sposób, w jaki były one finansowane. Ze względu na zasadę ostrożności, naukowcy proponują 10 praktycznych wskazówek dla użytkowników.

Czy Komisja zbada i uzna te wskazówki w kontekście ochrony konsumentów i zasady ostrożności oraz czy Komisja finansuje lub wspiera niezależne badania naukowe w celu ochrony konsumenta, dotyczące ewentualnych zagrożeń związanych ze wzrostem poziomu promieniowania elektromagnetycznego? Jeżeli Komisja finansuje lub wspiera takie badania, czy przedstawi wyniki tych badań Parlamentowi?

Komisja jest świadoma obaw ludności, jeśli chodzi o narażenie na działanie pól elektromagnetycznych związanych z telefonią ruchomą. Komisja zna także zalecenia opublikowane ostatnio przez francuską grupę 20. osobowości oraz wynik eksperymentu przeprowadzonego ostatnio pod kierownictwem Katolickiego Uniwersytetu w Leuven w Belgii. Komisja stale monitoruje międzynarodowe badania dotyczące pól elektromagnetycznych w celu wypełnienia swojej roli w odniesieniu do ochrony ludności przed potencjalnie negatywnymi skutkami narażenia na działanie pól elektromagnetycznych dla zdrowia.

Kwestia ta jest przedmiotem dyrektywy 1999/5/WE⁽¹⁾, która swoim zakresem stosowania obejmuje sprzęt radiowy i związane z nim zagrożenia zdrowotne. Zharmonizowane normy przyjęte na mocy tej dyrektywy mają zastosowanie do wszelkich typów sprzętu i urządzeń określonych w pytaniu skierowanym przez pana posła. Ograniczenia nałożone tymi normami odzwierciedlają wartości określone w zaleceniu Rady 1999/519/WE w sprawie ograniczenia stopnia narażenia ogółu społeczeństwa na oddziaływanie pól elektromagnetycznych (od 0 Hz do 300 GHz), opartym na najlepszej dostępnej obecnie wiedzy naukowej. Od 1999 r., Komisja systematycznie monitoruje wdrażanie tego zalecenia i kilkakrotnie zasięgnęła opinii swoich komitetów naukowych, żeby zobaczyć, czy należałoby je zmienić ze względu na planowane zmiany technologiczne.

Zalecenia grupy francuskich ekspertów obejmują podstawowe działania, jakie mogą być łatwo podjęte przez użytkowników w celu jeszcze większego obniżenia stopnia zagrożenia związanego z korzystaniem z telefonów komórkowych, jeżeli tego pragną. Zalecenia te stanowią rozsądne sposoby stosowania różnych środków ostrożności.

W 2007 r., Komitet Naukowy ds. Pojawiających się i Nowo Rozpoznanych Zagrożeń dla Zdrowia (SCENIHR) potwierdził, że jeśli chodzi o pola częstotliwości radiowej, jak dotychczas stale wykazuje się brak wpływu na zdrowie przy poziomach narażenia kształtujących się poniżej wartości określonych przez Międzynarodową Komisję Ochrony przed Promieniowaniem Niejonizującym (ICNIRP) i proponowanych w zaleceniu Rady. Opinie tego komitetu są podawane do wiadomości publicznej i udostępniane Parlamentowi Europejskiemu. SCENIHR już uaktualnia swoją opinię z 2007 r. na wniosek Komisji i uwzględni wyniki wszystkich ostatnich badań.

Komisja stale wspiera niezależne badania w tej dziedzinie. Ostatnie zaproszenie do składania wniosków w ramach elementu środowiskowego siódmego programu ramowego dotyczącego badań obejmuje zagadnienie skutków dla zdrowia narażenia dzieci i młodzieży na działanie pól częstotliwości radiowej. Wyniki takich badań są również publikowane.

Grupa prywatnych inwestorów z Kopenhagi planuje budowę na kopenhaskim lotnisku nowego terminalu prywatnego dla tanich linii lotniczych. Projekt ten nosi nazwę „projekt budowy terminalu A”.

Obecnie na kopenhaskim lotnisku możliwe są odloty z terminali krajowych nr 2 i 3. Właściciel tych terminali, spółka Københavns Lufthavne (Kopenhaskie Lotniska) nie życzy sobie jednak, żeby zbudowany został terminal A, planując zamiast tego podjęcie innych inicjatyw w celu zaoferowania tanim liniom lotniczym konkurencyjnego środowiska w Kopenhadze.

Czy rozwiązanie to może zostać uznane za próbę ograniczenia konkurencji? Czy Komisja uważa, że odrzucenie możliwości budowy konkurencyjnego terminalu prywatnego narusza wytyczne UE w sprawie wolnej konkurencji?

Zarządzający lotniskiem ma obowiązek zapewnienia przewoźnikom lotniczym swobodnego dostępu do centrum tego lotniska, pod warunkiem, że przewoźnicy ci przestrzegają postanowień obowiązującego regulaminu użytkowania, a w szczególności postanowień dotyczących przydziału czasu na start lub lądowanie, ochrony środowiska i opłat lotniskowych.

Skoro zasada ta została ustanowiona, a nie wydaje się, żeby w przypadku Kopenhagi była kwestionowana, to oczywistym jest, że zarządzający lotniskiem ma swobodę podejmowania decyzji w sprawach dotyczących rozbudowy i strategii handlowej lotniska.

Należy dodać, że kwestia budowy nowego terminalu nie może być rozpatrywana w oderwaniu od kwestii dotyczących pozostałej infrastruktury tego lotniska, w tym systemu pasów startowych, kontroli podejścia, dostępu do lotniska, parkingu, której zdolność operacyjna jest ze swojej natury ograniczona.

W ostatnich dwu miesiącach rozbiciu uległy dwa samoloty linii lotniczych Kalitta Air. Daje to podstawę do obaw o bezpieczeństwo samolotów tych linii lotniczych.

Czy Komisja rozważy zbadanie tych linii lotniczych we współpracy z urzędami bezpieczeństwa innych państw pod kątem bezpieczeństwa w celu nałożenia, w razie konieczności, zakazu świadczenia usług? Jak szybko należy spodziewać się wyników tej kontroli?

Komisja ściśle monitoruje bezpieczeństwo linii lotniczych Kalitta Air LLC, we współpracy z właściwymi władzami amerykańskimi i państw członkowskich.

Informacje zebrane przez Komisje wskazują, że spółka ta miała trzy wypadki: jeden w 2004 r. oraz dwa w 2008 r. W przypadku wszystkich tych wypadków, władze amerykańskie, tzn. Federalna Administracja Lotnicza (FAA) i Narodowa Rada Bezpieczeństwa Transportu (NTSB) wszczęły odpowiednie postępowanie. Jeśli chodzi o dwa wypadki, które miały miejsce w 2008 r., postępowania są w toku i dlatego jest jeszcze za wcześnie, żeby na tym etapie wyciągać jakiekolwiek wnioski.

Komisja prowadzi nadal konsultacje z władzami amerykańskimi w celu ustalenia przyczyn tych wypadków i zapewnienia, że podjęte zostały odpowiednie środki. Jeżeli okaże się, że władze amerykańskie nie podjęły środków niezbędnych do umożliwienia samolotom tych linii lotniczych kontynuacji lotów zgodnie z normami bezpieczeństwa, Komisja rozważy możliwość uaktualnienia wykazu linii lotniczych objętych ograniczeniami w zakresie świadczenia usług we Wspólnocie.

Skontaktował się ze mną pewien obywatel, który powiedział mi, że przeprowadzając się z powrotem z USA do Szwecji chciał przywieźć ze sobą swoje herbaty, ale został poinformowany, że w (bezcłowym) przywozie herbaty obowiązuje limit 100 g. Istnieje możliwość wystąpienia o zwolnienie z cła partii artykułów użytku osobistego lub artykułów gospodarstwa domowego, ale obywatel ten nie został o tym poinformowany, a i tak możliwość ta nie dotyczy produktów objętych szczególnymi ograniczeniami, takich jak herbata.

Stosowanie rygorystycznych przepisów dotyczących towarów takich, jak alkohol, tytoń, broń itp. jest logiczne i właściwe, jeśli chce się chronić zdrowie publiczne, ale mam problem ze zrozumieniem, dlaczego coś tak nieszkodliwego, jak herbata objęte jest w przywozie surowymi przepisami.

Czy Komisja może wskazać przyczyny obowiązywania takich przepisów i wyjaśnić, dlaczego w przywozie np. herbaty nie obowiązuje przynajmniej takie samo ograniczenie 500 g, jak w przypadku kawy? Czy Komisja zamierza złagodzić przepisy obowiązujące w przywozie herbaty? Czy w tym przypadku Szwecja zastosowała te przepisy właściwie?

Odpowiednie przepisy Wspólnoty przewidują rozróżnienie zarówno pomiędzy warunkami, na których towary wprowadzane są na terytorium Wspólnoty, jak i pomiędzy stawkami należności celnych, podatkami od wartości dodanej (VAT) i podatkami akcyzowymi.

W przypadku przeprowadzki z państwa trzeciego, mienie osobiste zwolnione jest z należności celnych i podatku VAT w określonych warunkach; w szczególności odnośne towary muszą być towarami używanymi w poprzednim, zwykłym miejscu zamieszkania i przeznaczonymi do użytku w nowym, zwykłym miejscu zamieszkania, a zwolnienie to nie obejmuje towarów przeznaczonych do wykonywania zawodu. Zwolnienie to nie ma zastosowania w przypadku niektórych towarów, takich jak tytoń czy wyroby tytoniowe oraz napoje alkoholowe. Herbata nie ma jednak takiego statusu szczególnego, a skutkiem tego objęta jest zwolnieniem na tych samych warunkach, jak inne produkty. Akcyza na herbatę jest przedmiotem innego reżimu. W rzeczywistości herbata nie należy do grupy produktów objętych zharmonizowanym podatkiem akcyzowym. Jednakże prawo wspólnotowe nie zabrania państwom członkowskim pobierania podatku akcyzowego w przypadku herbaty i nie przewiduje szczególnych zwolnień w tej dziedzinie w przypadku przeprowadzki z państwa trzeciego. Skutkiem tego z zasady, państwo członkowskie pobierające podatek akcyzowy od herbaty może stosować swoje przepisy krajowe w tej dziedzinie.

Jeśli chodzi o podróżnych przybywających z państw trzecich, sytuacja jest inna. W takich przypadkach, zasadą jest, że towary w bagażu osobistym podróżnych zwolnione są z podatku od wartości dodanej, podatku akcyzowego i należności celnych, do określonej wartości wszystkich towarów w bagażu osobistym (obecnie jest to kwota 175 euro). Jednakże niektóre towary są rzeczywiście objęte ograniczeniami ilościowymi. Dotyczy to przede wszystkim napoi alkoholowych i wyrobów tytoniowych. Jeśli chodzi jednak o podatek VAT i podatek akcyzowy, ograniczenia ilościowe obejmują również perfumy, kawę i herbatę. W przypadku herbaty, ograniczenie ilościowe wynosi 100 g. Przyjęte w 1969 r. rozszerzenie na te trzy ostatnie kategorie wprowadzone zostało ze względu na to, że w tamtym okresie znaczna część państw członkowskich pobierała podatek akcyzowy od takich towarów. Jednakże obecnie reżim ten nie odzwierciedla już dłużej rzeczywistej struktury podatkowej towarów, które mogą być objęte podatkiem akcyzowym w przypadku zdecydowanej większości państw członkowskich. Dlatego dnia 22 lutego 2006 r., Komisja przedłożyła wniosek dotyczący zniesienia ograniczeń ilościowych w przywozie tych trzech kategorii produktów⁽¹⁾. Dnia 20 grudnia 2007 r., wniosek ten został przyjęty przez Radę⁽²⁾. Skutkiem tego herbata traktowana będzie, jak każdy inny produkt, a zatem objęta będzie jedynie ograniczeniem pod względem wartości, dotyczącym łącznej wartości towarów w bagażu osobistym (wartość podniesiona do kwoty 300 euro i 430 euro, a w przypadku podróżnych przybywających, odpowiednio drogą powietrzną lub morską). Jednakże ten nowy reżim wejdzie w życie dopiero z dniem 1 grudnia 2008 r.

W celu zawarcia małżeństwa lub rejestrowanego związku (heteroseksualnego lub homoseksualnego w krajach gdzie ustawodawstwo wewnętrzne umożliwia zawarcie takiego związku) między obywatelami dwóch różnych państw Unii Europejskiej, wymagane jest zaświadczenie o stanie cywilnym.

Polskie urzędy stanu cywilnego, które zarządzają aktami o stanie cywilnym polskich obywateli, odmawiają wydawania odpowiednich zaświadczeń o stanie cywilnym Polakom, którzy ubiegają się o nie, celem zawarcia związku za granicą.

Wydaje się, iż działania polskiej administracji naruszają podstawowe prawa człowieka do założenia rodziny oraz są sprzeczne z podstawową zasadą Unii Europejskiej, jaką jest swobodny przepływ osób. Proszę o udzielenie wyjaśnienia w tej sprawie mając na uwadze, iż Polska wstępując z dniem 1 maja 2004 r. do Unii Europejskiej, zobowiązała się do przestrzegania całości prawa wspólnotowego.

Komisja dziękuje pani poseł za pytanie pani poseł dotyczące kwestii wydawania zaświadczeń o stanie cywilnym przez polskie urzędy w celu umożliwienia obywatelom polskim zawarcia małżeństwa lub zarejestrowania związku partnerskiego w państwie, którego nie są obywatelami.

Jedną z podstawowych zasad Unii stanowi zasada Unii jako przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w której gwarantowana jest swoboda przepływu osób. Jesteśmy zdecydowanie oddani tej zasadzie, tak jak jesteśmy oddani słusznemu prawu każdego obywatela do założenia rodziny.

Niemniej jednak nie ma obecnie żadnego instrumentu Wspólnoty dotyczącego wydawania zaświadczeń o stanie cywilnym.

Jeśli chodzi o politykę dotyczącą rodzinny, celem Komisji jest uproszczenie życia obywateli poprzez wdrażanie programu wzajemnego uznawania przepisów prawa, aktów i decyzji. Jak zostało to powiedziane dnia 16 czerwca 2008 r. podczas wystąpienia Komisarza odpowiedzialnego za wymiar sprawiedliwości, wolność i bezpieczeństwo, Komisja zamierza rozpocząć prace nad uznawaniem aktów stanu cywilnego i przepisów prawa dotyczących aktów publicznych w Unii Europejskiej w celu, w szczególności umożliwienia brania pod uwagę małżeństw i związków partnerskich obywateli w państwach innych, niż państwa w których obywatele ci w taki związek małżeński czy partnerski wstąpili. Podobnie zaproponowane zostaną ramy prawne umożliwiające uznawanie skutków majątkowych wstąpienia w związek małżeński czy partnerski.

Czy Komisja Europejska jest przekonana, że zmienione reguły przywozu zabawek do Unii Europejskiej są zgodne z najwyższymi standardami zdrowia publicznego, bezpieczeństwa i ochrony konsumentów?

Komisja podziela zainteresowanie pana posła tym, że zabawki powinny spełniać najwyższe standardy w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa. Nie może być mowy o kompromisie, gdy mowa jest o zapewnieniu bezpieczeństwa dzieciom, które są najbardziej narażonymi na niebezpieczeństwo konsumentami. Dlatego Komisja zainicjowała szerokie spektrum działań prawnych i operacyjnych w celu zapewnienia najwyższego poziomu bezpieczeństwa zabawek wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie.

Na podstawie wniosku Komisji z dnia 14 lutego 2007 r., dnia 9 lipca 2008 r., Parlament Europejski i Rada przyjęły dwa dokumenty prawne dotyczące wprowadzania produktów do obrotu, a mianowicie rozporządzenie ustanawiające wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do wprowadzania produktów do obrotu⁽¹⁾ i decyzję w sprawie wspólnych ram dotyczących wprowadzania produktów do obrotu⁽²⁾. Te akty horyzontalne przewidują znacznie wyższe wymogi w zakresie bezpieczeństwa produktów, w tym zabawek, takie jak większe obowiązki podmiotów gospodarczych, tzn. producentów i importerów w odniesieniu do nadzoru, a także w zakresie obchodzenia się z wykrytymi towarami niebezpiecznym. Stosowanie przepisów tego rozporządzenia i postanowień tej decyzji przyczyni się do zapewnienia, że zabawki wprowadzane na rynek Wspólnoty będą bezpieczne.

Ponadto dnia 25 stycznia 2008 r., Komisja przyjęła wniosek dotyczący zmiany dyrektywy dotyczącej bezpieczeństwa zabawek⁽³⁾. Wniosek ten przewiduje wprowadzenie wzmocnionych wymogów bezpieczeństwa zabawek, w szczególności w celu zajęcia się niedawno rozpoznanymi zagrożeniami, takimi jak chemikalia w zabawkach. Wniosek ten jest obecnie przedmiotem żywiołowych dyskusji w Parlamencie i w Radzie. Komisja wzywa Parlament do wniesienia wkładu w prowadzone obecnie prace, żeby porozumienie dotyczące tej ważnej inicjatywy osiągnięte zostało do końca 2008 r., podczas pierwszego czytania.

Ostatnio Komisja Europejska wszczęła przeciwko Hiszpanii postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na podstawie tego, że hiszpańskie prawo krajowe dyskryminuje obywateli UE nieposiadających prawa pobytu w tym kraju w przypadku sprzedaży nieruchomości i podatku od zysków kapitałowych. Jednakże dotyczy to wyłącznie tych, którzy sprzedali swoje domy w 2007 r. lub później.

Co robi Komisja, żeby pomóc tym obywatelom UE, którzy sprzedali swoje domy przed dniem 31 grudnia 2006 r., stając się ofiarami systemu obowiązującego do 2007 r.?

Zgodnie z art. 226 traktatu WE, Komisja postanowiła przekazać sprawę Hiszpanii Trybunałowi Sprawiedliwości ze względu na nałożenie przez Hiszpanię na osoby nieposiadające prawa pobytu w tym kraju podatku od zysków kapitałowych z tytułu sprzedaży nieruchomości położonych w tym kraju. Komisja uznała, że hiszpańskie prawo podatkowe narusza swobodę przepływu kapitału zagwarantowaną w traktacie WE.

Według obowiązującego wcześniej w Hiszpanii prawa podatkowego zyski kapitałowe realizowane przez osoby nieposiadające prawa pobytu w tym kraju opodatkowywane były według stawki zryczałtowanej, wynoszącej 35%, podczas, gdy w przypadku osób mieszkających na stałe w Hiszpanii, według stawki progresywnej, jeżeli składniki rzeczowego majątku trwałego pozostawały własnością odnośnego podatnika przez okres krótszy niż jednego roku i stawki zryczałtowanej, wynoszącej 15%, jeżeli składniki te były zbywane po roku od daty wejścia w ich posiadanie. Skutkiem tego, osoby nieposiadające prawa pobytu w Hiszpanii były zawsze ofiarami znacznie wyższych obciążeń podatkowych, jeżeli sprzedały swoją nieruchomość po roku od daty wejścia w ich posiadanie, a większość z nich była ofiarami takich obciążeń także wtedy, gdy nieruchomość została sprzedana w ciągu roku od daty wejścia w jej posiadanie.

W międzyczasie, hiszpański Parlament zatwierdził drogą ustawy nr 35/2006 z dnia 28 listopada 2006 r., opublikowaną w Dzienniku Urzędowym z dnia 29 listopada 2006 r. reformę podatkową. Nowe przepisy weszły w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Jedną z najbardziej istotnych zmian dotyczących podatku od zysków kapitałowych jest wprowadzenie zryczałtowanej stawki podatkowej w wysokości 18%, która obowiązuje w każdym przypadku realizacji zysków kapitałowych. Komisja uważa, że zmiana ta kładzie kres wszelkiej dalszej dyskryminacji w tej dziedzinie pomiędzy rezydentami i nierezydentami.

Jednakże ze względu na to, że jest wiele osób nieposiadających prawa pobytu w Hiszpanii, które poniosły szkodę ze względu na stosowanie dyskryminacyjnych przepisów w odniesieniu do zysków kapitałowych, które to zyski narastały często przez znaczny okres, Komisja postanowiła kontynuować postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, kiedy nowe przepisy weszły w życie, ponieważ nie przewidują zadowalającego rozwiązania w przypadku takich starych spraw. Trybunał Sprawiedliwości rozstrzygnie, czy obowiązujące wcześniej hiszpańskie prawo podatkowe naruszało zasadę swobodnego przepływu kapitału zagwarantowaną w traktacie WE.

Należy zauważyć, że nawet, jeżeli przeciwko jakiemuś państwu członkowskiemu wszczęte zostanie postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na podstawie art. 226 traktatu WE, jakiekolwiek późniejsze stwierdzenie przez Trybunał Sprawiedliwości występowania uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego nie wywiera automatycznego czy bezpośredniego wpływu na sytuację procesową poszczególnych zgłaszających skargi, ponieważ celem postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości nie jest rozstrzygnięcie sprawy dotyczącej pojedynczych przypadków. Trybunał może jedynie zobowiązać państwo członkowskie do zmiany swoich przepisów podatkowych zgodnie z prawem Wspólnoty. Zapewnienie, że władze państw członkowskich przestrzegają przepisów prawa wspólnotowego w poszczególnych przypadkach jest zadaniem sądów krajowych i krajowych organów administracyjnych. Dlatego obywatele uznający określony środek czy praktykę administracyjną za niezgodne z prawem wspólnotowym powinni dochodzić zadośćuczynienia przed krajowymi organami administracyjnymi lub sądowymi.

Czy Komisja uważa, że martwy obecnie traktat lizboński wzmocniłby obecność UE na forum organizacji międzynarodowych, takich jak Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych?

Dnia 13 grudnia 2007 r., głowy państw i szefowie rządów 27 państw członkowskich UE podpisali traktat lizboński. Zgodnie z prawem międzynarodowym, poprzez podpisanie tego Traktatu każde państwo będące sygnatariuszem tego Traktatu zobowiązało się do dołożenia wszelkich starań mających na celu zapewnienie, że Traktat ten zostanie przez nie ratyfikowany. Ratyfikacja nie wpływa na istnienie Traktatu; ratyfikacja wpływa wyłącznie na wejście Traktatu w życie. Obradująca w dniach 19 i 20 czerwca 2008 r. Rada Europejska postanowiła, że dalsze działania związane z odrzuceniem Traktatu w Irlandii omawiane będą podczas Rady Europejskiej w dniu 15 października 2008 r.

W rzeczywistości wejście traktatu lizbońskiego w życie zwiększyłoby rolę Unii Europejskiej na forum międzynarodowym, a w szczególności, na forum organizacji międzynarodowych. Przykładowo, zgodnie z Traktatem, Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, który byłby także Wiceprzewodniczącym Komisji Europejskiej zapewniły większą widoczność stanowisk Unii, między innymi na forum organizacji międzynarodowych i podczas większości konferencji międzynarodowych.

Telewizja Polska (TVP Info) w dniu 9 lipca podała informację, że przedstawiciel Komisji Europejskiej zajmujący się sprawą polskich stoczni Karl Soukuep podczas spotkania z jednym z inwestorów norweskich, przedsiębiorstwem Ulstein Verft, radził jego przedstawicielom aby zaczekali do nieuchronnego bankructwa Stoczni Szczecińskiej i kupili jej masę upadłościową. Spotkanie to odbyło się 20 czerwca 2008 roku a więc tydzień przed złożeniem przez Skarb Państwa w Komisji Europejskiej programów restrukturyzacyjnych trzech polskich stoczni. Gdyby ta informacja okazała się prawdziwa to oznaczałoby, że przedstawiciel Komisji Europejskiej wiedział, że nie zaakceptuje ona projektów restrukturyzacyjnych bez względy na ich zawartość. Uprzejmie proszę o wyjaśnienie tej bulwersującej sprawy.

Komisja może zapewnić pana posła, że zarówno przywołana przez pana posła informacja podana przez telewizję, jak i podobne doniesienia prasowe nie są ścisłe.

Podczas posiedzenia, które miało miejsce w dniu 9 lipca 2008 r., pani Komisarz odpowiedzialna za konkurencję poinformowała polskiego Ministra Skarbu Państwa, że przedłożone Komisji dnia 26 czerwca 2008 r. przez Polskę w kontekście dochodzenia dotyczącego pomocy państwa projekty planów restrukturyzacji Stoczni Gdyńskiej i Stoczni Szczecińskiej nie zapewniały tym dwu stoczniom długoterminowej rentowności i nie spełniały warunków zatwierdzenia pomocy państwa zgodnie z wytycznymi Wspólnoty dotyczącymi zasad udzielania pomocy państwa na ratowanie i restrukturyzację przedsiębiorstw zagrożonych⁽¹⁾.

Po posiedzeniu pojawiły się doniesienia prasowe dotyczące rzekomej notatki z posiedzenia, które miało miejsce dnia 20 czerwca 2008 r. Notatka ta nie została sporządzona przez Komisję i Komisja jej nie widziała, nie odniosła się do niej i jej nie zatwierdziła.

Komisja może jednak potwierdzić, że doniesienia prasowe nie odzwierciedlają przebiegu i przedmiotu dyskusji, która odbyła się podczas posiedzenia, które miało miejsce w dniu 20 czerwca 2008 r.

Podczas tego posiedzenia, przedstawiciele spółki Ulstein przedstawili Komisji strategię restrukturyzacji Stoczni Szczecińskiej przyjętą przez tą spółkę, a następnie zadali szereg pytań dotyczących ewentualnych scenariuszy dotyczących przyszłości prowadzonego obecnie postępowania w sprawie pomocy państwa. Dlatego służby Komisji omówiły szczegółowo ewentualne scenariusze dotyczące przebiegu prowadzonego obecnie postępowania w sprawie pomocy przyznanej Stoczni Szczecińskiej przez państwo. Służby Komisji wyjaśniły warunki zatwierdzenia pomocy państwa zgodnie z wytycznymi Wspólnoty dotyczącymi ratowania i restrukturyzacji przedsiębiorstw zagrożonych oraz konsekwencje nie spełnienia tych warunków. Służby Komisji wyjaśniły, że w przypadku nie spełnienia tych warunków, tak jak w każdym innym przypadku pomocy przyznanej przez państwo członkowskie bezprawnie i niezgodnie ze wspólnym rynkiem, Komisja musiałaby nakazać temu państwu członkowskiemu odzyskanie tej przyznanej pomocy. Na pytanie przedstawicieli spółki Ulstein, jak roszczenie dotyczące odzyskania pomocy państwa mogłoby wpłynąć na sprzedaż aktywów w drodze postępowania upadłościowego, czy nakaz odzyskania pomocy mógłby rzeczywiście doprowadzić do bankructwa, służby Komisji odpowiedziały, przedstawiając utrwaloną praktykę Komisji oraz orzecznictwo sądów europejskich dotyczące traktowania roszczeń dotyczących windykacji pomocy państwa w ramach postępowań upadłościowych.

Odpowiedzi tych służby Komisji udzieliły na podstawie zawiadomienia Komisji „Zapewnienie skutecznego wykonania decyzji Komisji nakazujących państwom członkowskim odzyskanie pomocy przyznanej bezprawnie i niezgodnie ze wspólnym rynkiem”⁽²⁾. Pkt. 3.2.4 tego zawiadomienia dotyczy traktowania roszczeń dotyczących windykacji w przypadku niewypłacalności beneficjenta pomocy państwa.

Komisja może potwierdzić, że żadna propozycja w rodzaju opisanej w pytaniu pana posła nie została złożona. Służby Komisji przedstawiły przedstawicielom polskich władz obecnym na tym posiedzeniu i przedstawicielom spółki Ulstein, na wniosek tych przedstawicieli, wyjaśnienie istotnych orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości i praktyk Komisji dotyczących traktowania przypadków pomocy państwa na ratowanie i restrukturyzację przedsiębiorstw zagrożonych.

Do końca marca 2008 r., Komisja Europejska nie miała większych problemów z zatwierdzaniem programów rozwoju obszarów wiejskich (PROW) sporządzonych zgodnie z art. 60 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007⁽¹⁾, które stanowiło, że określanie kryteriów zgodności zasad i warunków finansowania działań w sektorze owoców i warzyw w ramach programów operacyjnych i PROW należy do państw członkowskich, co stanowiło gwarancję braku dublowania finansowania. Od tego czasu Komisja postanowiła nie akceptować kryteriów wybieranych przez państwa członkowskie, nakładając bardziej restrykcyjne kryterium, wbrew porozumieniu politycznemu dotyczącemu reformy przeprowadzonej w 2007 r., której celem było dążenie do zapewnienia komplementarności pomiędzy pomocą na rzecz rozwoju obszarów wiejskich i pomocą na rzecz wspólnej organizacji rynków. Czy Komisja nie uważa, że ustanowienie swojego kryterium zgodności i brak poszanowania kryteriów stosowanych przez poszczególne państwa członkowskie stanowi naruszenie zasady pomocniczości uwzględnionej w rozporządzeniu (WE) nr 1580/2007, co stoi w sprzeczności z porozumieniem politycznym Rady z czerwca 2007 r.? Czy Komisja oceniła konsekwencje przyjęcia i stosowania tego środka dla sektora owoców i warzyw?

Zawarte w czerwcu 2007 r. porozumienie polityczne w sprawie reformy rynku owoców i warzyw obejmuje postanowienia szczególne dotyczące współistnienia działań realizowanych w ramach programów operacyjnych ustanowionych w odniesieniu do wspólnej organizacji rynków owoców i warzyw oraz działań realizowanych w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich.

Zasada komplementarności, tzn. zasada odzwierciedlona w postanowieniach szczególnych dotyczących współistnienia, uwzględniona została w rozporządzeniu dotyczącym rozwoju obszarów wiejskich. Zasada ta znalazła także odzwierciedlenie w przepisach wykonawczych Komisji mających zastosowanie w sektorze owoców i warzyw.

Ogólnie rzecz biorąc postanowienia te stanowią, że niedopuszczalne jest udzielanie jakiegokolwiek wsparcia w ramach Europejskiego Funduszu Rolnego na działania kwalifikujące się do wsparcia w ramach Europejskiego Funduszu Gwarancji. Jednakże, w przypadkach, w których wsparcie w ramach Funduszu Rozwoju Obszarów Wiejskich dopuszczalne jest wyjątkowo w przypadkach dotyczących działań wchodzących w zakres organizacji wspólnego rynku, takich jak wspólna organizacja rynku owoców i warzyw, państwa członkowskie mają obowiązek zapewnić, że beneficjent otrzyma wsparcie na dane działanie wyłącznie z jednego źródła.

W celu zapewnienia przestrzegania tej zasady, państwa członkowskie muszą określić w swoich programach rozwoju obszarów wiejskich kryteria i przepisy administracyjne, które stosować będą w tych wyjątkowych przypadkach. Kilka państw członkowskich określiło już takie kryteria i przepisy administracyjne, kiedy przygotowywało swoje programy rozwoju obszarów wiejskich na lata 2007-2013.

W przypadkach, w których kryteria i przepisy administracyjne zostały już zatwierdzone w ramach zatwierdzania programów rozwoju obszarów wiejskich na lata 2007-2013, państwa członkowskie muszą zmienić swoje programy w celu uwzględnienia nowych zasad wprowadzonych w ramach reformy rynku owoców i warzyw w odniesieniu do krajowego programu ramowego na rzecz ochrony środowiska i krajowej strategii dla programów operacyjnych w sektorze owoców i warzyw. Dlatego Komisja uważa, że zasada pomocniczości została w pełni uszanowana.

Woda stanowi niezbędny zasób naturalny, którego nie da się niczym zastąpić i który niestety nie jest dostępny dla wszystkich. Według sprawozdania Transparency International, korupcja w sektorze gospodarki wodnej stanowi podstawową przyczynę światowego kryzysu związanego z brakiem wody, który zagraża milionom osób i pogłębia problemy związane ze środowiskiem naturalnym. Sprawozdanie to zawiera omówienie problemów, począwszy od drobnego łapownictwa związanego z zaopatrzeniem w wodę po nadużycia finansowe dotyczące funduszy na irygację i tamy, zatajanie przypadków zanieczyszczeń przemysłowych i manipulowanie polityką w zakresie gospodarki wodnej i rozdziału wody. Według tego sprawozdania, brak jest dostatecznej świadomości wpływu korupcji na gospodarkę wodną w kontekście pomocy na rzecz rozwoju oraz zaopatrzenia w żywność i energię, a wpływ ten powinien być dostrzegany, ponieważ na świecie ponad jeden miliard osób nie ma gwarantowanego dostępu do wody, a ponad dwa miliardy osób żyje w nieodpowiednich warunkach sanitarnych.

Komisja jest od dawna bardzo zaangażowana w zwalczanie wszelkich form korupcji. Czy Komisja weźmie sobie wnioski sprawozdania Transparency International do serca i poświęci więcej uwagi zwalczaniu korupcji w ramach swojego programu gospodarki wodnej?

UE zajmuje niezwykle zdecydowane stanowisko w sprawie korupcji w sektorze gospodarki wodnej, uważając korupcję za jedną z podstawowych przeszkód w realizacji celów rozwoju gospodarczego.

Komisja Europejska uważa, że korupcja jest symptomem niewłaściwego sprawowania rządów i braku przejrzystych, stabilnych systemów zarządzania i kontroli. Korupcji nie można zwalczać w oderwaniu, lecz walkę z nią trzeba uwzględnić w strategiach rozwoju i zmniejszenia ubóstwa oraz w programach wspierania procesów demokratycznego sprawowania rządów. Oznacza to zwiększenie roli społeczeństwa obywatelskiego i środków masowego przekazu oraz ochronę pluralizmu politycznego i konkurencji w ramach wyborów.

Komisja bierze udział, nie będąc członkiem, w corocznych posiedzeniach Water Integrity Network (WIN), organizacji utworzonej w 2006 r. w celu wspierania wzrostu świadomości i zrozumienia kwestii korupcji związanej z gospodarką wodną. Transparency International jest jednym z założycieli tej organizacji i Komisja zna treść ostatniego sprawozdania tej organizacji.

W tym kontekście, w okresie ostatnich dwu lat, Komisja wprowadziła profil sposobu sprawowania rządów w ramach dziesiątej edycji programu Europejskiego Funduszu Rozwoju, który umożliwia dogłębną analizę dostawy usług i zarządzania programowaniem pomocy, w tym projektami w sektorze gospodarki wodnej, co z kolei umożliwia rozwiązywanie takich problemów. Nowy wzór krajowego dokumentu strategicznego dla państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku umieszcza analizę kwestii dotyczących sprawowania rządów w szerszym kontekście analizy sytuacji politycznej i przedstawia przydatne informacje na ten temat. Celem jest tutaj ułatwienie ustanowienia związku pomiędzy analizą i strategią reagowania.

Ponadto Komisja wprowadziła ogólne zasady analizy sprawowania rządów w poszczególnych sektorach obejmujące sektor gospodarki wodnej. Zasady te obejmują analizę kwestii i zajmują się kwestią niewłaściwego sprawowania rządów w przypadku naszych interwencji, w tym kwestią korupcji. Jeśli chodzi o sektor gospodarki wodnej, Komisja podjęła praktyczne działania mające na celu zapewnienie szerszego uczestnictwa podmiotów lokalnych oraz odpowiedzialności poprzez wspieranie zintegrowanego zarządzania zasobami wodnymi. W latach 2007-2013 r., na ten cel przeznaczonych zostanie na całym świecie około 180 mln euro z Europejskiego Funduszu Rozwoju i z budżetu Wspólnoty.

Muszę niestety wrócić do problemu zasad stosowania w UE pławnic. Wobec zdecydowanego nastawienia KE przeciw pławnicom łososiowym na Bałtyku Południowym zaskakująca wydaje się najnowsza propozycja legislacyjna KE i Rady, która dopuszcza stosowanie na innych akwenach morskich UE pławnic nawet do długości 100 km, a także przyłów w nich do 5% rekinów, z których większość jest chroniona. Powtarzam zatem moje kilkakrotnie już wcześniej stawiane pytanie: Dlaczego nie dopuszcza się pławnic na Bałtyku, gdzie przypadkowy przyłów morświnów nie jest udokumentowany? To kompletny brak konsekwencji KE i różne traktowanie obszarów rybackich. Jak to się ma do zakazu przez ONZ długich pelagicznych pławnic dryfujących.

Zakaz stosowania pławnic na wodach UE nie został zmieniony i jest bezsprzecznie uzasadniony. Stosowanie pławnic powoduje przyłów waleni, takich jak morświny czy delfiny. Ponieważ nie znaleziono jeszcze sprawdzonego, skutecznego rozwiązania technicznego, jedyną metodą unikania przyłowu waleni jest zakaz stosowania pławnic.

W czerwcu 2008 r., Komisja przyjęła wniosek dotyczący nowych środków technicznych na Atlantyku oraz na Morzu Północnym. Podstawowymi celami tej zmiany są: uproszenie obowiązujących obecnie przepisów, które w niektórych przypadkach są zbyt skomplikowane i zbyt trudno jest je zrozumieć oraz harmonizacja podstawowych przepisów ze względu na regionalne znamiona odróżniające różne formy rybołówstwa na tych wodach. Przedmiotowy wniosek nie przewiduje żadnych zezwoleń na stosowanie pławnic, które są obecnie objęte i pozostaną objęte przedmiotowym zakazem. Wniosek zawiera przepisy dotyczące stosowania sieci skrzelowych stawnych, w tym zakaz stosowania sieci skrzelowych na głębokości ponad 200 metrów w celu ograniczenia odrzutu i połowu rekinków. Niemniej jednak wniosek dopuszcza stosowanie sieci skrzelowych na głębokości do 600 metrów w przypadku połowu morszczuka lub żabnicy.

Jeśli chodzi o Morze Bałtyckie, zakaz stosowania pławnic stanowi niezbędny środek ochronny zgodnie ze wspólnotowymi przepisami dotyczącymi rybołówstwa i ochrony środowiska oraz istniejącymi zobowiązaniami międzynarodowymi dotyczącymi ochrony i odtworzenia populacji morświna portowego. W poprzednim wieku, zaplątywanie się morświna portowego w sieci, a szczególnie w pławnice uznane zostało za jeden z podstawowych powodów zmniejszenia się populacji morświna portowego w akwenie Morza Bałtyckiego. Podczas gdy w przeszłości morświn portowy występował na całym Bałtyku, obecnie gatunek ten można spotkać wyłącznie na zachodnim wybrzeżu. Morświn portowy uważany jest za gatunek zagrożony, który został uwzględniony w wykazie dyrektywy dotyczącej siedlisk naturalnych objętych programem Natura 2000. Według ostatnich badań, nie ma żadnych oznak odtworzenia populacji morświna portowego w ostatnich dziesięciu latach, choć w tym samym czasie odnotowano znaczną liczbę przypadków przyłowu morświna portowego podczas stosowania przez polskich rybaków pławnic łososiowych.

W przeciwieństwie do środków podjętych na innych wodach Wspólnoty, zakaz stosowania pławnic na Bałtyku wszedł w życie dopiero w 2008 r., zamiast 2002 r., i to po upływie okresu stopniowego dostosowywania się i zapewnieniu rybakom finansowego wsparcia na dostosowanie się do tego zakazu i na zmianę narzędzi połowowych.

Według Międzynarodowego Biura Pracy (MBP), choroby zawodowe są Grecji przyczyną zgonu ponad 2500 osób rocznie, podczas gdy według Eurostatu, w całej UE, 142 400 osób. Jednakże właściwe organy rządu krajowego i IKA (organ ubezpieczeń społecznych) odnotowują średnio tylko 20 przypadków chorób zawodowych rocznie, co potwierdza całkowity brak systemu zgłaszania i rejestracji chorób zawodowych, niezbędnego do realizacji działań zapobiegawczych i naprawczych w miejscu pracy. Podczas gdy według Światowej Organizacji Zdrowia, 40%-50% ludności aktywnej zawodowo narażone jest na ryzyko w miejscu pracy, rząd grecki i UE powodują dalszą erozję koncepcji pracy w uciążliwych i niezdrowych warunkach w celu ograniczenia uprawnień płacowych i socjalnych pracowników oraz jednoczesnego zwiększenia zysków monopoli.

Czy Komisja uważa, że koncepcja pracy w uciążliwych i niezdrowych warunkach powinna zostać wyraźniej zdefiniowana w celu poprawy leczenia i profilaktycznej opieki medycznej w miejscu pracy oraz obniżenia wieku emerytalnego do 50 lat dla kobiet i 55, dla mężczyzn?

Komisja pragnie zwrócić uwagę pana posła, że nie może odnosić się do danych statystycznych przedstawianych przez Międzynarodową Organizację Pracy, lecz wyłącznie do danych przedstawianych przez Eurostat⁽¹⁾.

Zgodnie z art. 136 i 137 traktatu WE, Wspólnota Europejska jest organem właściwym do przyjmowania aktów prawa i podejmowania działań mających na celu poprawę, w szczególności warunków pracy w celu zapewnienia wyższego poziomu ochrony bezpieczeństwa i zdrowia pracowników.

Na tej podstawie przyjętych zostało szereg aktów prawnych Wspólnoty, których celem nadrzędnym jest ochrona zdrowia i bezpieczeństwa pracowników.

Kluczowym aktem prawnym w tym zakresie jest dyrektywa ramowa w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy⁽²⁾. Celem tej dyrektywy jest, między innymi wprowadzenie lub poprawa środków zapobiegawczych w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników oraz zapewnienia lepszej ochrony (motyw 10).

Zakres zastosowania tej dyrektywy ramowej jest szeroki: zgodnie z art. 2 ust. 1, dyrektywa ma zastosowanie we wszystkich sektorach działalności, zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym (przemysłowym, rolniczym, handlowym, administracyjnym, usług, szkolnictwa, oświaty, kultury, działalności rozrywkowej itp.).

Art. 14 dyrektywy ramowej ustanawia obowiązek zapewnienia pracownikom odpowiedniej profilaktycznej ochrony zdrowia stosownie do zagrożeń zdrowia i bezpieczeństwa, które występują w miejscu pracy. Art. 15 stanowi, że grupy zwiększonego ryzyka powinny być szczególnie chronione przed zagrożeniami, które specjalnie dotyczą tych grup.

Zwraca się także uwagę pana posła na fakt, że wspólnotowa strategia na rzecz bezpieczeństwa i higieny pracy (na lata 2007-2012) stanowi, że „polityka państw członkowskich i polityka UE powinny pomóc w tworzeniu środowiska pracy i służb medycyny pracy, dzięki którym pracownicy będą mogli być w pełni aktywni zawodowo aż do osiągnięcia podeszłego wieku”⁽³⁾.

Jeśli chodzi o wiek emerytalny, Komisja pragnie przypomnieć, że w 2001 r., Rada Europejska obradująca w Sztokholmie postanowiła do 2010 r. zwiększyć do 50% średni wskaźnik zatrudnienia kobiet i mężczyzn w UE w grupie wiekowej 55-64 lata. W 2002 r., Rada Europejska obradująca w Barcelonie stwierdziła, że „do 2010 r. w Unii Europejskiej należy dążyć do stopniowego wzrostu średniego wieku pracowników, po osiągnięciu którego pracownicy rzeczywiście przestają być aktywni zawodowo o pięć lat”⁽⁴⁾.

Odpowiednio, jednym z celów polityki zatrudnienia i spraw socjalnych UE jest poprawa warunków pracy w każdym miejscu pracy w celu zapewnienia stałego i trwałego ograniczenia liczby wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz maksymalnego zwiększenia zdolności poszczególnych jednostek do pracy, a tym samym zapobieżenia wcześniejszemu odchodzeniu z rynku pracy.

Z przytoczonych powyżej powodów, rozwijanie koncepcji pracy w uciążliwych, niezdrowych warunkach byłoby sprzeczne z celami polityki UE, o której tutaj mowa, ponieważ celem tej polityki jest zapewnienie zdrowego i bezpiecznego środowiska pracy poprzez prewencję i poprawę warunków pracy.

Ze względu na nowe przepisy bezpieczeństwa UE, które ograniczają ilość płynów, które pasażerowie mogą wnosić ze sobą na pokład, pasażerowie nie mogą kupić np. wody, do czasu zakończenia kontroli bezpieczeństwa obejmującej ich samych i ich bagaż podręczny. Jednakże na niektórych lotniskach, ceny za np. wodę, stosowane w sklepach i barach znajdujących się za punktem kontroli bezpieczeństwa są nawet pięć do sześciu razy wyższe od cen normalnie stosowanych. Handlowcy najwyraźniej wykorzystują te surowe przepisy bezpieczeństwa ze szkodą dla klientów.

Co Komisja sądzi o tej sytuacji i jakie Komisja może podjąć kroki w celu zapobieżenia dalszym przypadkom takiego wykorzystywania tych przepisów?

Na podstawie dostępnych informacji, Komisja nie jest świadoma tego, że sklepy na lotniskach wykorzystują ograniczania dotyczące wnoszenia płynów jako środek umożliwiający im osiąganie nadmiernych zysków ze sprzedaży napojów niealkoholowych. Dnia 11 czerwca 2007 r., Komisja napisała do Międzynarodowej Rady Lotnisk – zainteresowanej organizacji reprezentującej lotniska – podnosząc kwestię zapewnienia pasażerom na lotniskach dostępu do wody pitnej.

W swojej odpowiedzi z dnia 26 lipca 2007 r., Międzynarodowa Rada Lotnisk stwierdziła, że badanie przeprowadzone wśród jej członków nie wykazało różnic w cenach wody butelkowanej sprzedawanej po obu stronach punktów kontroli bezpieczeństwa. Ponadto Rada ta poinformowała Komisję, że wiele sklepów na lotniskach porównuje ceny swoich detalistów i dostawców żywności z cenami sklepów w centrum miasta.

Jednakże, jeżeli Komisja otrzyma informacje dotyczące konkretnych przypadków jakichś nieprawidłowości, podniesie tę kwestię w swoich kontaktach z Międzynarodową Radą Lotnisk.

Jaka jest obecna sytuacja, jeśli chodzi o przesłane Irlandii wezwanie do usunięcia uchybienia (tzn. pierwsze ostrzeżenie) dotyczące nieprzekazania przez rząd irlandzki w terminie do dnia 21 grudnia 2007 r. środków krajowych transponujących dyrektywę zakazującą dyskryminacji ze względu na płeć w dostępie do towarów i usług oraz w dostarczaniu towarów i usług (dyrektywa 2004/113/WE⁽¹⁾)?

Jakie działania podejmie Komisja w celu zapewnienia pełnej i należytej transpozycji tej dyrektywy w Irlandii?

Odpowiedź władz irlandzkich na wezwanie do usunięcia uchybienia przesłane przez Komisję jest obecnie analizowana. Na podstawie wyników tej analizy Komisja podejmie decyzję dotyczącą kolejnych kroków, które należy podjąć w odniesieniu do tego uchybienia przed końcem 2008 r.

Biorąc pod uwagę liczbę związkowców zamordowanych w Kolumbii tylko w tym roku (30 do dziś) i poziom bezkarności, który istnieje w związku z tymi przestępstwami, czy UE przyjmie taką samą postawę moralną jak demokraci w Stanach Zjednoczonych i zawiesi wszystkie preferencje handlowe dla Kolumbii do czasu ustanowienia praw człowieka dla wszystkich obywateli tego kraju?

UE ściśle śledzi wypełnianie przez Kolumbię swoich zobowiązań dotyczących podstawowych praw człowieka, określonych w odpowiednich konwencjach ONZ dotyczących praw człowieka, których Kolumbia jest stroną i których ratyfikacja i skuteczne wykonywanie stanowiło warunek przyznania Kolumbii korzyści wynikających z rozszerzonego systemu ogólnego preferencji handlowych. Jeśli chodzi o prawa człowieka, sytuacja panująca w Kolumbii jest stale omawiana podczas dwustronnych spotkań z rządem Kolumbii. Status beneficjenta rozszerzonego systemu ogólnego preferencji handlowych będzie w przypadku wszystkich państw beneficjentów tego sytemu, w tym Kolumbii, przedmiotem przeglądu, który przeprowadzony zostanie jeszcze w 2008 r.

Jeśli chodzi o swoje opinie dotyczące rzetelności działań Kolumbii, UE opiera się, w szczególności na wynikach monitoringu i spostrzeżeniach odpowiednich, międzynarodowych, wyspecjalizowanych organów nadzorujących, w tym komitetów monitorujących ONZ, które dysponują fachową wiedzą i autorytetem, jeśli chodzi o odpowiednie konwencje. Skutkiem tego ocena UE, jeśli chodzi o sytuację dotyczącą praw człowieka w Kolumbii będzie brała pod uwagę wszelkie wyniki i sprawozdania mechanizmów monitorujących odpowiednich międzynarodowych organów nadzoru ustanowionych na mocy tych konwencji.

Mieszkańcy okręgu Assiros prowincji Lagkadas, w prefekturze Tesalonik wyrażają poważne obawy i organizują aktywne protesty w reakcji na planowaną budowę składowiska odpadów w Mavrorachi, zintegrowanego centrum zagospodarowywania odpadów, któremu zagraża, że stanie się wspólną hałdą na skutek nie przeprowadzenia niezbędnych prac. Budowa siedmiu stacji przeładunku odpadów, dwu ośrodków utylizacji odpadów i jednego zakładu oczyszczania biologicznego nie została jeszcze zakończona. Odpowiedzialność za ten stan rzeczy ponoszą władze, które przez dziesiątki lat korzystały po prostu ze składowiska odpadów w Tagarades w prefekturze Tesalonik, nie budując składowisk odpadów wyposażonych w niezbędną infrastrukturę służącą ochronie zdrowia publicznego i środowiska. Kiedy za kilka dni przestanie funkcjonować składowisko odpadów w Tagarades, nastąpi znaczny wzrost problemów, z którymi borykają się już mieszkańcy Tesalonik, a w szczególności mieszkańcy okręgu Assiros.

Jak bezpieczne jest składowisko odpadów w Mavrorachi, biorąc pod uwagę, że ww. prace, które są niezbędne do ochrony zdrowia publicznego i lokalnego środowiska nie zostały przeprowadzone? Jakie środki podejmie Komisja w celu zapewnienia, że dodatkowe prace, o których tutaj mowa zostaną przeprowadzone?

Na mocy decyzji C(2002)4710 z dnia 27 grudnia 2002 r., zmienionej decyzją C(2008)3823, Komisja postanowiła udzielić w ramach Funduszu Spójności pomocy Wspólnoty na realizację projektu dotyczącego budowy „składowiska odpadów w północno-zachodniej części Tesalonik i drogi dostępu”. Projekt ten dotyczy wyłącznie budowy składowiska odpadów i przeprowadzenia prac towarzyszących oraz budowy drogi dostępu. Ostateczny termin kwalifikowania się wydatków upływa z dniem 31 grudnia 2009 r.

Niektóre działania, o których pan poseł wspomniał to działania ujęte w regionalnym planie gospodarki odpadami stałymi, które nie są współfinansowane ze środków Funduszu Spójności.

Jeśli chodzi o prace przewidziane w ww. decyzji, właściwe władze greckie (organ zarządzający programem operacyjnym dla Macedonii Środkowej) poinformowały Komisję, że okres próbnego rozruchu składowiska odpadów (HYTA) w Mavrorahi, współfinansowanego ze środków Funduszu Spójności rozpoczął się dnia 7 czerwca 2008 r. i będzie trwać pięć miesięcy. Należy zwrócić uwagę, że ten rozruch próbny rozpoczął się po zakończeniu prac nad dwoma ośrodkami utylizacji odpadów i związaną z nimi infrastrukturą oraz drogą dostępu do tego składowiska.

Ponadto według informacji udzielonych przez władze greckie, cały projekt określony w przedmiotowej decyzji, w tym budowa oczyszczalni odcieków ze składowiska ma zostać ukończony w terminie określonym w tej decyzji.

Władze greckie potwierdzają, że dodatkowe prace przewidziane w regionalnym planie gospodarki odpadami stałymi nie wywierają żadnego wpływu na funkcjonowanie składowiska odpadów w Mavrorahi. Ukończenie budowy sieci stacji przeładunku odpadów ma wpływ na sposób, w jaki odpady są transportowane, a nie na funkcjonowanie składowiska. Dwa centra utylizacji odpadów w Tagarades i Thermi zostały już oddane do użytku, ale nie osiągnęły jeszcze pełnej zdolności, podczas gdy w przypadku centrum w Eukarpi oczekuje się wydania zezwolenia na użytkowanie środowiska. Wreszcie, według władz greckich, budowa oczyszczalni ścieków ze składowiska nie wpływa na jego funkcjonowanie, ponieważ powinna zostać zakończona zanim zaczną pojawiać się tam takie ścieki.

Czy badana jest efektywność pomocy udzielanej przez UE krajom ubogim?

Zapoznałem się z materiałami odnośnie do udzielanej pomocy - pomijam pomoc humanitarną. W większości okazuje się, że w krajach beneficjentów praktycznie nie ma wzrostu PKB, który potwierdzałby jej skuteczność. Chodzi o miliardy wydawane przez naszych podatników.

Efektywność pomocy udzielanej przez Komisję była przedmiotem zarówno oceny wewnętrznej, jak i oceny zewnętrznej. Program oceny efektywności pomocy uruchomiony został w swojej obecnej formie na mocy deklaracji paryskiej z 2005 r., która określa cele, jakie mają zostać osiągnięte i wskaźniki oceny postępów. Sygnatariusze deklaracji paryskiej uzgodnili, że monitorowanie realizacji programów pomocy będzie zadaniem wspólnym. Prace nad opracowaniem wyników ostatniego badania są obecnie finalizowane przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) i wyniki te zostaną przedstawione podczas trzeciego forum wysokiego szczebla w sprawie efektywności pomocy, które odbędzie się we wrześniu 2008 r. w Akrze.

Wyniki wstępne opracowane na podstawie danych zgromadzonych w ramach przedmiotowego badania wskazują, że jeśli chodzi o 33 państwa partnerskie, które uczestniczyły w obu edycjach badania (2006 r. i 2008 r.), Komisja osiągnęła postępy w dziedzinie wzmocnienia zdolności administracyjnej (lepszej koordynacji pomocy technicznej i mniejszej liczby przypadków korzystania z jednostek zarządzających projektami równolegle), uwzględniania priorytetów państw partnerskich, przewidywalności pomocy i koordynacji z innymi darczyńcami misji w terenie i prac analitycznych. Do wyzwań, którym trzeba sprostać należą wzrost wykorzystywania systemów krajowych (w przypadku zarządzania finansami publicznymi i zamówień publicznych) oraz stosowanie wspólnych zasad i procedur poprzez częstsze stosowanie metod ukierunkowanych na programy. Badanie to wykazało także, że inwestycje w systemy zarządzania finansami publicznymi w państwach partnerskich zaczynają się zwracać, skoro jedna trzecia tych państw udoskonaliła swoje systemy. Ponadto jedna czwarta państw partnerskich była w stanie podnieść jakość swoich krajowych strategii rozwoju, a niemalże jedna piąta była w stanie udoskonalić swoje systemy monitorowania ukierunkowanego na rezultaty.

Ocena efektywności pomocy to proces średnio-, a nawet długoterminowy, a społeczność międzynarodowa dokona kolejnego kompleksowego przeglądu podczas czwartego forum wysokiego szczebla, które odbędzie się dopiero w 2011 r. Będzie można wtedy stwierdzić z większą dokładnością, czy cele wyznaczone na 2010 r. przez społeczność międzynarodową w Paryżu zostały osiągnięte i jaki jest wpływ bardziej efektywnej pomocy (poprzez wypełnienie zobowiązań złożonych w Paryżu) na wzrost produktu krajowego brutto (PKB).

W 2007 r., OECD/Komitet Pomocy Rozwojowej (DAC) dokonał wzajemnej, zakrojonej na szeroką skalę oceny pomocy udzielonej przez Wspólnotę, w której uznał wiodącą rolę Komisji w debacie dotyczącej efektywności pomocy i zawarł istotne zalecenia w dziedzinie wsparcia budżetowego, korzystania z jednostek wdrażających działających równolegle, niewiązania pomocy i stosunków ze społeczeństwem obywatelskim.

Według danych Międzynarodowego Funduszu Walutowego (IMF), PKB państw rozwijających się uległo w ostatnich latach znacznemu wzrostowi: w latach 2000-2008, wśród grupy „gospodarek wschodzących i rozwijających się” odnotowano wzrost rzędu 3,8%-7,9%, a w przypadku Afryki Subsaharyjskiej, regionu, w którym mamy do czynienia wyłącznie z państwami rozwijającymi się, odnotowano wzrost rzędu 3,8%-6,8%. Oczywiście występują znaczne różnice w tym względzie pomiędzy poszczególnymi państwami.

Prowadzone są zakrojone na szeroką skalę badania i debaty w celu udzielenia odpowiedzi na pytanie, w jakim stopniu pomoc przyczynia się do zapewnienia wzrostu gospodarczego (por. np. Dollar, Collier, „Aid Allocation and Poverty Reduction”, JavaScript:WinOpen();" ). Pomoc przyczynia się do zniesienia ograniczeń hamujących wzrost gospodarczy na wiele różnych sposobów. Jak bezpośredni jest to wpływ zależy od wielu czynników. Przykładowo, strategia rozwoju danego kraju może być ukierunkowana bardziej na rozwój sektora prywatnego i zdolności produkcyjnej. W takich przypadkach, przewidywany wpływ na wzrost gospodarczy będzie bardziej bezpośredni. Podobnie, środki mogą zostać przeznaczone, np. na ochronę zdrowia czy rozwój szkolnictwa, co w dłuższym okresie wywrze oczekiwany, pozytywny wpływ na wzrost gospodarczy.

W każdym razie, nie ma wątpliwości, że efektywna pomoc stanowi lepszą metodę wspierania wzrostu gospodarczego niż pomoc o niskiej jakości, która nadmiernie obciąża partnerów znacznymi kosztami transakcyjnymi. Choć niewątpliwie, zwiększenie efektywności pomocy, realizacja działań i zmiana zachowań, w tym poprzez wprowadzenie nowych zasad zarządzania pomocą wymagać będą czasu, niektóre elementy programu zwiększania efektywności pomocy powinny wywrzeć bardziej bezpośredni wpływ na wzrost gospodarczy. Przykładowo, zwiększenie przez państwa partnerskie zdolności zarządzania finansami publicznymi powinno wywrzeć korzystny wpływ na przyciąganie inwestycji. Ponadto niewiązanie pomocy powinno zapewnić udzielającym pomocy z państw rozwijających się większe możliwości w zakresie udostępniania i rozwoju swojej wiedzy.

Jakie jest stanowisko Komisji w sprawie dostępu do tłumaczeń podczas posiedzeń Europejskiej Federacji Pracowników Budowlanych i Przemysłu Drzewnego w Luksemburgu? Przykładowo podczas posiedzenia Komisji ds. Budownictwa, które odbyło się w dniach 22 i 23 kwietnia 2008 r. nie zapewniono tłumaczenia na język szwedzki pomimo tego, że trzech uczestników tego posiedzenia zgłosiło zamiar uczestniczenia w nim z dwumiesięcznym wyprzedzeniem, a tym samym spełniło wymagania, które Komisja wprowadziła w kontekście zapewniania tłumaczeń. Tłumaczenie na języki wszystkich uczestników posiedzeń ekspertów stanowi istotę demokracji. Obecnie prowadzone są dyskusje ekspertów dotyczące trudnych i istotnych kwestii związanych z wyrokami wydanymi przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawach spółek Laval, Viking i Rüffert, w których swoboda przepływu przeciwstawiana jest ochronie praw pracowniczych. Eksperci-przedstawiciele nie są wybierani ze względu na swoje umiejętności językowe i nie można od nich oczekiwać udziału w posiedzeniach na szczeblu UE bez tłumaczenia.

Komisja przyznaje, że dostęp do informacji w języku ojczystym stanowi istotę demokracji i w kontekście instytucjonalnym taki dostęp powinien być zapewniony w miarę możliwości.

Komisja zwraca jednak uwagę, że posiedzenia, o których mówi pan poseł nie są organizowane pod auspicjami Komisji. Są to wewnętrzne posiedzenia Europejskiej Federacji Pracowników Budowlanych i Przemysłu Drzewnego (lub stosownie do przypadku, innych organizacji związkowych), gdzie Komisja nie odgrywa żadnej roli poza udostępnianiem swojego obiektu. Tłumaczenia zapewniane są przez Parlament Europejski.

Jeśli chodzi o to konkretne posiedzenie, które odbyło się w dniach 22 i 23 kwietnia 2008 r., Parlament Europejski nie był w stanie zapewnić tłumaczenia na duński i szwedzki ze względu na odbywające się w tym samym tygodniu posiedzenia Parlamentu. Komisja przekazała tę informację Europejskiej Federacji Pracowników Budowlanych i Przemysłu Drzewnego przed tym posiedzeniem.