Πρόεδρος. – Το επόμενο σημείο της ημερήσιας διάταξης είναι η δήλωση της Επιτροπής σχετικά με τον εορτασμό της μνήμης του Ουκρανικού Λιμού "Χολοντόμορ" (1932-1933).

Με την ευκαιρία, θα ήθελα να καλωσορίσω στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μια αντιπροσωπεία από την Ουκρανία υπό τον Πρέσβη, κύριο Χεζεμλόβιτς.

(Χειροκροτήματα)

  Antonio Tajani, Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. – (IT) Κυρία Πρόεδρε, αξιότιμοι ευρωβουλευτές, είναι τιμή μου να συμμετέχω σε αυτή τη συζήτηση για την μνήμη του μεγάλου λιμού του 1932 και 1933, ο οποίος ήταν μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του 20ου αιώνα. Μετά από μακρόχρονη σιωπή, τα στοιχεία από αυτή τη συμφορά ζητούν την προσοχή μας, καθώς και οι μαρτυρίες των πολλών επιζώντων που βρέθηκαν στη λαίλαπα αυτών των τρομερών γεγονότων.

Είναι υψίστης σημασίας να μην λησμονηθεί η εμπειρία του Χολοντόμορ. Η ιστορία του μεγάλου λιμού αποδεικνύει όχι μόνο την τραγωδία του ουκρανικού λαού, αλλά μας υπενθυμίζει ξανά τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Ωστόσο, το Χολοντόμορ έχει να μας διδάξει και κάτι σημαντικό: ότι η θυσία τόσων ανθρώπων δεν πήγε χαμένη. Η θυσία τους μας υπενθυμίζει να μην αποδεχόμαστε ποτέ ότι κάποιο κράτος μπορεί να καθυποτάσσει κάποιους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τις αιτίες ή τους σκοπούς του. Ο εν λόγω καταστροφικός λιμός απέδειξε την ανωτερότητα ενός συνταγματικού κράτους έναντι ενός κράτους όπου δεν επιτρέπεται κανενός είδους αντιγνωμία. Τραγωδίες όπως εκείνη του Χολοντόμορ σημειώνονται μόνο σε εκείνες τις ανθρώπινες κοινωνίες που παραβιάζουν τα δικαιώματα των πολιτών, το κράτος δικαίου και τις δημοκρατικές αρχές.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση υψώθηκε από τις στάχτες του πολέμου και από πολλά απολυταρχικά καθεστώτα, από δικτατορίες που άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια ιστορία. Από αυτές όμως τις τραγωδίες και τις καταστροφές ξεφύτρωσαν οι δημοκρατίες της Ευρώπης και τα τελευταία πενήντα χρόνια στα ερείπια αυτά οικοδομήθηκε μια περίοδος ειρήνης, την οποία έχουμε καθήκον να υπερασπιστούμε και να εξαπλώσουμε πέρα από τα σύνορα της Ένωσης: τα πενήντα αυτά χρόνια ειρήνης είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της ενωμένης Ευρώπης.

Τωρα πια και η Ουκρανία έχει αλλάξει. Ως ανεξάρτητο κράτος, μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης και υπογράφουσα της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά και πολλών άλλων διεθνών οργάνων για την προάσπιση των εν λόγω θεμελιωδών δικαιωμάτων, η Ουκρανία έχει μια εξαιρετική ευκαιρία να σταθεροποιηθεί, να παγιώσει τη θέση της ως δημοκρατικό κράτος που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου. Πρόκειται αναμφίβολα για ένα φιλόδοξο και δύσκολο στόχο. Έχουμε σταθεί μάρτυρες πολλών προβλημάτων· πολιτικές μάχες σημάδεψαν τα τελευταία χρόνια την ιστορία αυτής της χώρας, από τις οποίες η δημοκρατία της βγήκε ενισχυμένη.

Στην παρούσα ιστορική συγκυρία, πρέπει να προσφέρουμε όλοι την πολιτική μας υποστήριξη και ενθάρρυνση στην ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας. Είναι σημαντικό η Ουκρανία να εξακολουθήσει να πολεμά τη διαφθορά και να λάβει υπόψη τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών, προκειμένου να συμμορφωθεί με τις δημοκρατικές αρχές. Επίσης, δεν πρέπει να παραλείψει την προστασία των πιο αδύναμων και περιθωριοποιημένων, ανεξαρτήτως φυλής, εθνικής προέλευσης ή θρησκείας ή ακόμη σεξουαλικού προσανατολισμού και κατάστασης υγείας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα εξακολουθήσει να υποστηρίζει την Ουκρανία σε αυτές τις σημαντικές προσπάθειες. Ταυτόχρονα, θα εξακολουθήσουμε να συνεργαζόμαστε με τους ουκρανούς εταίρους μας για να βελτιώσουμε την ευημερία όλων των πολιτών της χώρας, ανοίγοντας νέες αγορές και αυξάνοντας τις προοπτικές για οικονομική δραστηριότητα και επενδύσεις, εμβαθύνοντας ταυτόχρονα τις σχέσεις μεταξύ των πολιτών μας.

Θα ήθελα να προσθέσω, ως αρμόδιος Επίτροπος για θέματα μεταφορών, ότι όσον αφορά τα διευρωπαϊκά δίκτυα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν χρησιμεύουν μόνο στην ενίσχυση της εσωτερικής μας αγοράς, αλλά αποτελούν και εργαλείο για την επέκταση των συνόρων της Ευρώπης, για το άνοιγμα νέων οριζόντων για την Ευρώπη και για την ενίσχυση δεσμών με κοντινές και φίλα προσκείμενες χώρες, γειτονικές προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως είναι η Ουκρανία.

Για τα θύματα του Χολοντόμορ δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερος φόρος τιμής από τη δημιουργία μιας ευημερούσας, σταθερής και δημοκρατικής Ουκρανίας, που να βασίζεται σε στιβαρούς θεσμούς και σε μια συμμετοχική κοινωνία των πολιτών. Μόνο αν επιτευχθεί αυτός ο στόχος θα έχει αξία η θυσία τόσων αθώων θυμάτων.

  Charles Tannock, εξ ονόματος της ομάδας PPE-DE. – Κυρία Πρόεδρε, η Ευρωπαϊκή Ένωση βασίζεται στην συμφιλίωση: στην πεποίθηση ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον αναγνωρίζοντας όλη την κτηνωδία του παρελθόντος μας.

Η Γερμανία σωστά βρέθηκε αντιμέτωπη και προσπάθησε να εξιλεωθεί για την ανείπωτη φρίκη της ναζιστικής εποχής και για το Ολοκαύτωμα. Τα πιο πρόσφατα κράτη μέλη της Ένωσής μας βρίσκουν τους δικούς τους τρόπους για να αναζητήσουν την αλήθεια και τη συμφιλίωση μέσω μιας ειλικρινούς και αμερόληπτης ανάλυσης του απολυταρχικού κομμουνιστικού παρελθόντος τους. Κάποιες χώρες όμως εξακολουθούν να προσπαθούν να κρυφτούν από την ιστορία τους. Η Τουρκία, για παράδειγμα, κατά τη γνώμη μου εξακολουθεί να αρνείται τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ασσυρίων, υπό το πρόσχημα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ρωσία επίσης δεν αποδέχτηκε εύκολα τη φρικαλεότητα της κομμουνιστικής δικτατορίας του Στάλιν.

Σκοπός του παρόντος ψηφίσματος απόψε είναι να εκφράσει τη φρίκη μας για το Χολοντόμορ, την περίοδο του ηθελημένα επιβληθέντος λιμού της περιόδου 1932-1933. Το ψήφισμα αντικατοπτρίζει την αποφασιστικότητά μας να κρατήσουμε στη μνήμη μας τα εκατομμύρια θύματα, κάποια από τα οποία είναι ακόμη και σήμερα στη ζωή και αφηγούνται την φρικιαστική ιστορία τους. Η μαρτυρία τους είναι πολύ σημαντική, επειδή σε λίγο καιρό θα έχουν χαθεί όλοι. Μόνο κρατώντας στη μνήμη μας τέτοιου είδους εγκλήματα μίσους κατά της ανθρωπότητας θα καταφέρουμε να βεβαιωθούμε ότι δεν θα επαναληφθούν ποτέ. Το παρόν ψήφισμα δεν περιέχει τη λέξη «γενοκτονία», επειδή οι άλλες πολιτικές ομάδες στην αίθουσα αυτή δεν θεωρούν ότι η στενή έννοια του όρου αυτού μπορεί να ισχύει για το Χολοντόμορ. Εξάλου, η Σύμβαση για τη Γενοκτονία θεσπίστηκε μόλις μετά το Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επίσης, όμως, ίσως (και κατά τη γνώμη μου, δυστυχώς) δεν την περιέχει λόγω ενός φόβου μήπως προσβληθεί η σύγχρονη Ρωσία.

Κανείς μας όμως δεν επιθυμεί να υποβαθμίσει την πέραν πάσης φαντασίας συμφορά που έπληξε την Ουκρανία. Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν επακριβώς την θηριωδία του Χολοντόμορ. Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία το κείμενο που θα χρησιμοποιήσουμε, αλλά το συναίσθημα που θα προσπαθήσουμε να περάσουμε με το ψήφισμά μας – αλληλεγγύη προς την Ουκρανία την 75η επέτειο από τις βιαιότητες που σημειώθηκαν εναντίον του πολύπαθου λαού της.

Ένα από τα διδάγματα της ιστορίας είναι η σπουδαιότητα της ύπαρξης ισχυρών δομών διεθνούς δικαίου και δικαστικής εξουσίας, οι οποίες υπάρχουν σήμερα, προκειμένου να τιμωρηθούν οι αυτουργοί ανάλογων δεινών. Στη Νυρεμβέργη διαδραματίστηκε απλώς η αρχή αυτής της μακρόχρονης και εκτενούς διαδικασίας. Το δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου για την πρώην Γιουγκοσλαβία, το οποίο θα δικάσει σύντομα το Ράντοβαν Κάρατζιτς, αποδεικνύει ότι οι αρχές αυτές είναι σήμερα σημαντικότερες παρά ποτέ. Χτες το παρόν Σώμα εξέφρασε την ισχυρή υποστήριξή του για την παραπομπή του ηγέτη του Στρατού Αντίστασης του Θεού στην Ουγκάντα, Joseph Kony, ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Οι τύραννοι, όπου κι αν βρίσκονται, δεν πρέπει να βρίσκουν πουθενά άσυλο. Απόψε συζητάμε για την περίπτωση του Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος ήταν αποφασισμένος να ακολουθήσει τις πρακτικές των μαζικών δολοφονιών και της καταστροφής.

Η Ουκρανία έχει περάσει πολλά δεινά στην ιστορία της και ελπίζω τώρα ότι το επόμενο στάδιο σε αυτή την ένδοξη ιστορία της θα είναι να πάρει η Ουκρανία τη θέση που της αξίζει στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μετά από την κρίση στη Γεωργία, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί ρώσοι εθνικιστές δεν χαίρονται ιδιαίτερα, για παράδειγμα, για την κυριαρχία της Ουκρανίας στην Κριμαία. Είμαι βέβαιος όμως ότι, αν σταθούμε όλοι αλληλέγγυοι προς τον ουκρανικό λαό, μια μέρα θα βρει τη θέση του ανάμεσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια εθνών.

  Adrian Severin, εξ ονόματος της ομάδας PSE. – Κυρία Πρόεδρε, η συζήτηση αυτή έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ως πολιτικός φορέας, καλείται να νομοθετήσει και να παράσχει στους εκτελεστικούς λήπτες αποφάσεων την πολιτική καθοδήγηση για να αντεπεξέλθουν κατάλληλα στις προκλήσεις, τις ευκαιρίες και τους κινδύνους των καιρών μας. Με άλλα λόγια, ρόλος μας δεν είναι να μελετάμε την ιστορία, αλλά να την κατασκευάζουμε. Δεν μας ζητείται να κρίνουμε το παρελθόν, αλλά να οικοδομήσουμε το παρόν και υποθέτουμε ότι το μέλλον θα μας κρίνει.

Ως εκ τούτου, η ομάδα των σοσιαλιστών δέχτηκε με δισταγμό να προσυπογράψει ένα ψήφισμα το οποίο εμφανώς αποσκοπεί στην καθιέρωση μιας ιστορικής αλήθειας σχετικά με ένα τραγικό συμβάν που έλαβε χώρα κατά το παρελθόν στην Ουκρανία.

Αυτό το κάναμε, όμως, επειδή κατανοήσαμε ότι η αλληλεγγύη προς το λαό της Ουκρανίας και τις συμφορές του μπορεί να τους κινητοποιήσει στις προσπάθειές τους για τη συνένωση της χώρας τους, τον εκδημοκτατισμό της, τον εκσυγχρονισμό της και να την οδηγήσει στη φυσική οικογένειά της, που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ταυτόχρονα, κατανοούμε ότι αν λησμονηθούν οι τραγωδίες και τα εγκλήματα του παρελθόντος, ελλοχεύει ο κίνδυνος να επαναληφθούν. Η ιστορική καταδίκη των εγκλημάτων δεν μπορεί να φέρει πίσω τα θύματα, ούτε και τα παιδιά τους, είναι όμως ηθική αποκατάσταση. Επιπλέον, πρόκειται για μια πνευματική και πολιτική εγγύηση εναντίον της επανάληψης των εγκλημάτων και της επανεμφάνισης των βάρβαρων ενστίκτων που βρίσκονται στη ρίζα τους.

Καταδικάζοντας τα παλαιά απολυταρχικά κατεστώτα, δεν ντροπιάζουμε απλώς τους εγκληματίες του παρελθόντος, αλλά και όσους ίσως σκέφτονται να εφαρμόσουν στο μέλλον τις ίδιες εγκληματικές μεθόδους. Η επίγνωση του ότι δεν είναι δυνατό να μείνουν ατιμώρητοι μπορεί πολύ καλά να τους αποτρέψει από την τέλεση των αποτρόπαιων πράξεων.

Πρέπει να ανακηρύξουμε σήμερα ότι δεν υπάρχει κρατική λογική, κοινωνικός στόχος και ιδεολογική αρχή που να μπορούν να δικαιολογήσουν ένα έγκλημα όπως το Χολοντόμορ, τον τεχνητό λιμό που προκάλεσε τόσα δεινά σε τόσο μεγάλο αριθμό αθώων ανθρώπων σε μια παράλογη προσπάθεια καταστροφής της ηθικής αξιοπρέπειας, της εθνικής υπερηφάνειας και της βιολογικής ύπαρξης του μεγάλου ουκρανικού λαού.

Ταυτόχρονα, καταδικάζοντας τα εγκλήματα, εκφράζοντας την αλληλεγγύη μας προς τα θύματα και καταγγέλλοντας αυτή την προσπάθεια καταστροφής ενός ολόκληρου λαού, δεν μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο για τα εγκλήματα αυτά σε έναν άλλο λαό.

Το Χολοντόμορ ήταν προϊόν ενός απολυταρχικού πολιτικού καθεστώτος. Όλοι οι λαοί που υπόκειντο σε αυτό το καθεστώς ήταν θύματα διάφορων παρόμοιων εγκλημάτων και κακουχιών. Η σημερινή συζήτηση δεν πρέπει να μας υπενθυμίζει απλώς ότι πρέπει να παραμένουμε πάντοτε ενωμένοι ενώπιον του απολυταρχισμού, αλλά και ότι η σημερινή γενιά της Ουκρανίας, εξ ονόματος και στη μνήμη των θυμάτων του Χολοντόμορ, πρέπει να εξαλείψει από τη χώρα και την ιστορία της όλα τα απολυταρχικά ένστικτα, τάσεις και πρακτικές. Πρέπει να παγιώσει την εθνική της ενότητα και να επιτύχει ενωμένη τα δημοκρατικά της ιδανικά.

Ομοίως, η έκφραση της αλληλεγγύης μας πρέπει να εμπνεύσει τους Ουκρανούς στην αλληλεγγύη και τη συμφιλίωση, τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας τους. Εντός, με τους κατοίκους της υπαίθρου, οι οποίοι ανήκουν σε διαφορετικές εθνο-πολιτιστικές ομάδες, και εκτός με τους γείτονές μας.

Αυτός είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους με τους οποίους μπορούν να γίνουν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης κα, αν επιλέξουν να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο, αυτό σημαίνει ότι η αποψινή μας συζήτηση δεν πήγε χαμένη. Η ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ θα ήταν η καλύτερη ιστορική ανταμοιβή που μπορούν να προσφέρουν οι ίδιοι οι Ουκρανοί στα θύματα του Χολοντόμορ.

  Grażyna Staniszewska, εξ ονόματος της ομάδας ALDE. − (PL) Κυρία Πρόεδρε, το Χολοντόμορ, ή ο τεχνητός λιμός στην Ουκρανία είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην Ευρώπη τον20ο αιώνα. Προκειμένου να αποδειχθεί ότι οι συνεταιριστικές οικονομίες λειτουργούσαν, και προκειμένου να καταστραφεί η βασικότερη απειλή προς την κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση, δηλ. οι ανεξάρτητοι αγρότες της Ουκρανίας, το καθεστώς του Στάλιν επέβαλε έναν τεχνητό λιμό, ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο πολλών εκατομμυρίων Ουκρανών. Όλα τα τρόφιμα που είχαν οι άνθρωποι κατασχέθηκαν. Ο λιμός οδήγησε πολλούς ανθρώπους από την ύπαιθρο στις πόλεις, και οι αρχές τους έκοψαν το δρόμο, εκδίδοντας εσωτερικά διαβατήρια και απαγορεύοντας τις μετακινήσεις με το σιδηρόδρομο. Όσοι έμειναν στα χωριά αναγκάστηκαν να καλλιεργούν παράνομα για τρόφιμα τα χωράφια των συνεταιριστικών εκμεταλλεύσεων, πράγμα που επέφερε ποινή φυλάκισης ή ακόμα και εξορία. Δεν επιτρεπόταν να κρατήσουν ούτε μια χούφτα σιτάρι για τον εαυτό τους. Επεβλήθη ο κανόνας των «πέντε σταχυών σιτηρών», σύμφωνα με τον οποίο οποιοσδήποτε έπαιρνε περισσότερα από πέντε στάχυα σιτάρι αντιμετώπιζε την θανατική ποινή.

Δυστυχώς, το Χολοντόμορ, η ο μεγάλος λιμός, είναι ένα συμβάν της ιστορίας το οποίο εξακολουθεί να είναι ουσιαστικά άγνωστο σε πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Μέχρι πρόσφατα, η ΕΣΣΔ αρνείτο πλήρως αυτά τα ιστορικά γεγονότα. Κάθε αναφορά στο θέμα, πριν από την πρώση της Σοβιετικής Ένωσης, αντιμετωπιζόταν ως έγκλημα «αντισοβιετικής προπαγάνδας». Ενεργά μέσα παραπληροφόρησης χρησιμοποιήθηκαν εναντίον των δυτικών δημοσιογράφων. Μόλις πρόσφατα ήρθαν στο φως έγγραφα από τα αρχεία πληθυσμού, αποκαλύπτοντας τους αριθμούς όσων επλήγησαν από το μαζικό λιμό.

Ο λιμός στην Ουκρανία αναγνωρίστηκε ως γενοκτονία από τις κυβερνήσεις ή τα κοινοβούλια 26 χωρών, μεταξύ των οποίων και η Πολωνία. Έχω πεισθεί πλήρως ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν θα μείνει απαθές μπροστά σε αυτό το θέμα. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι το Χολοντόμορ ήταν ένα έγκλημα ενάντια στο λαό της Ουκρανίας και ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, και να καταδικάσουμε απόλυτα τις πράξεις του σταλινιστικού καθεστώτος εναντίον των αγροτών της Ουκρανίας.

Πιστεύω επίσης ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να δουν το φως όλες οι πληροφορίες για το λιμό. Οι χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης πρέπει να ανοίξουν τα αρχεία τους για το Χολοντόμορ στην Ουκρανία την περίοδο 1932-1933 στους επιστήμονες, ώστε να μπορέσουν να διεξαχθούν αμερόληπτες μελέτες.

Φέτος εορτάζουμε την 75η επέτειο αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος. Θα ήθελα να επωφεληθώ από αυτή την ευκαιρία και να εκφράσω την ειλικρινή μου συμπαράσταση προς το λαό της Ουκρανίας, ο οποίος αναγκάστηκε να υποστεί αυτή την άφατη τραγωδία.

  Rebecca Harms, εξ ονόματος της ομάδας Verts/ALE. – (DE) Κυρία Πρόεδρε, επέλεξα σχεδόν την ίδια εισαγωγή στην ομιλία μου με τον κύριο Tannock. Αυτό δεν συμβαίνει πολύ συχνά. ‘The past is the prologue of the future’ είναι το ρητό που υπάρχει στην είσοδο των Εθνικών Αρχείων της Ουάσινγκτον, και αυτό δεν συμβαίνει αδικαιολόγητα. Η φράση αυτή περικλείει την ελπίδα να μπορέσουν οι άνθρωποι να διδαχθούν από την ιστορία. Κάποιες φορές διδάσκονται, αλλά όχι πάντα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε.

Έχω παρατηρήσει επανειλημμένως – και η πρόταση ψηφίσματος για το Χολοντόμορ ήταν μια ευκαιρία για το παρατηρήσω ξανά – ότι δεν αποτελούν εξίσου κοινή γνώση όλα τα κεφάλαια της ιστορίας της ανατολικής και της δυτικής Ευρώπης του αιώνα που μας πέρασε. Όταν οι ομάδες συζητούσαν αν έπρεπε ή όχι να υποβάλουν προς ψήφιση την σημερινή πρόταση, η επικρατούσα άποψη ήταν αρχικά γεμάτη σκεπτικισμό· όταν ερωτήθηκαν, τα περισσότερα μέλη του Κοινοβουλίου παραδέχτηκαν ότι δεν είχαν ιδέα τι ακριβώς σημαίνει Χολοντόμορ και σε τι αντιστοιχεί. Ίσως πρόκειται για την αρχή μιας κοινής καμπύλης μάθησης για μια τόσο τρομερή στιγμή της ιστορίας, η οποία διαδραματίστηκε στην καρδιά της Ευρώπης λιγότερο από πριν από έναν αιώνα, λίγο περισσότερο από πριν από μισό αιώνα, και η οποία θα μας δώσει την ευκαιρία να γράψουμε με ακρίβεια την ιστορία, με τη βοήθεια των επιζώντων.

Για την Ομάδα των Πρασίνων/ τον Ευρωπαϊκό Ελεύθερο Συνασπισμό, η μνεία στα θύματα αυτής της τραγωδίας πρέπει να αποτελέσει κεντρικό σημείο της ομολογίας που κάναμε υπογράφοντας το εν λόγω ψήφισμα. Πιστεύουμε ότι η σωστή μνεία των θυμάτων εξαρτάται από τη γνώση μας για την εν λόγω τραγωδία, για το εν λόγω μαζικό έγκλημα εκ μέρους του σοβιετικού καθεστώτος.

Δεύτερον, ελπίζουμε ότι με αυτή την ιστορία θα ασχοληθούν από κοινού στην Ουκρανία και στη Ρωσία. Αυτό που δεν θέλουμε – και το λέω αυτό ως Γερμανίδα που γεννήθηκε τη δεκαετία του ’50 – είναι κατά την ενασχόληση με την ιστορία και με τη σωστή καταγραφή της ιστορίας να βαθύνει το χάσμα μεταξύ των δυο κρατών. Δεν θέλουμε να γίνει κάτι τέτοιο ούτε μέσα στην Ουκρανία ούτε μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας.

Επομένως, πιστεύω ότι το άνοιγμα των αρχείων αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση. Η απαίτηση αυτή πρέπει να ικανοποιηθεί. Αυτό πρέπει να συζητηθεί και στο Συμβούλιο της Ευρώπης, έτσι ώστε η Μόσχα να ανοίξει τα εν λόγω αρχεία.

Χαίρομαι που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατόρθωσε να καταλήξει σε μια κοινή θέση. Πραγματικά ελπίζω η καταγραφή της ιστορίας και η τιμή της μνήμης των θυμάτων να είναι ο κύριος στόχος στην Ουκρανία και να μην χρησιμοποιείται αυτή η τραγωδία για να εξυπηρετήσει πολιτικές σκοπιμότητες. Σε αυτή την περίπτωση, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την πραγματοποίηση της ευχής να διδάσκονται πράγματι οι άνθρωποι από το παρελθόν.

  Adam Bielan, εξ ονόματος της ομάδας UEN. – (PL) Κυρία Πρόεδρε, φέτος εορτάζουμε την 75η επέτειο από το λιμό της Ουκρανίας το 1932-1933. Ο λιμός δεν ήταν φυσική καταστροφή, αλλά το αποτέλεσμα του σχεδίου γενοκτονίας του Ιωσήφ Στάλιν, μέσω του οποίου, έχοντας ξεμπερδέψει με τους λογίους της Ουκρανίας, σκόπευε να καταστρέψει τον πληθυσμό της υπαίθρου της Ουκρανίας. Περίπου 10 εκατομμύρια άνδρες, γυναίκες και παιδιά πέθαναν σε αυτή τη γενοκτονία. Ήταν μια εσκεμμένη και συστηματική εξολόθρευση, την οποία πραγματοποίησαν οι αρχές της Σοβιετικής Ένωσης. Οι εγκληματικές προθέσεις των κομμουνιστών ήταν σαφείς. Ενώ οι Ουκρανοί πέθαιναν της πείνας, οι Σοβιετικοί εξήγαγαν εκατομμύρια τόνους σιτάρι και έκλειναν τα σύνορα της Ουκρανίας, για να μην αφήσουν τον εξαθλιωμένο πληθυσμό να εισέλθει στη Ρωσία. Απέρριπταν προσφορές ανθρωπιστικής βοήθειας, ισχυριζόμενες ότι δεν υπήρχε λιμός.

Στη σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία, υπάρχει υποκρισία σχετικά με την ιστορία των εγκλημάτων του κομμουνισμού και ο Στάλιν παρουσιάζεται ως ένας αποτελεσματικός μάνατζερ. Κάποιες χώρες της Δύσης τηρούσαν σιωπή κατά τη διάρκεια αυτής της τεράστιας τραγωδίας για το λαό της Ουκρανίας, καθώς βρίσκονταν στη διαδικασία της ανάπτυξης διπλωματικών δεσμών με τη Σοβιετική Ένωση, την οποία ήθελαν να συνδέσουν με την οικονομική συνεργασία. Σήμερα δεν μπορούμε πλέον να σιωπούμε και είναι καθήκον μας να τιμήσουμε τη μνήμη των θυμάτων του Χολοντόμορ.

  Helmuth Markov, εξ ονόματος της ομάδας GUE/NGL. – (DE) Κυρία Πρόεδρε, κύριε Επίτροπε, σας μιλώ ως κάποιος που πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στην Ουκρανία, που έζησε εκεί και που, ως εκ τούτου, φέρει εξαιρετική συναισθηματική φόρτιση.

Δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος, ούτε μια αιτία που να μπορεί να δικαιολογήσει το λιμό του 1932 και του 1933. Έπληξε την Ουκρανία, τη Ρωσία, ιδίως τις περιοχές γύρω από το Βόλγα, το Ντον και τον Κουμπάν, τη Δυτική Σιβηρία, τα Νότια Ουράλια και το βόρειο τμήμα του Καζακστάν. Εκατομύρια άνθρωποι διαφόρων εθνοτήτων, Ουκρανοί, Ρώσοι, Κοζάκοι, Εβραίοι, Γερμανοί, Λευκορώσοι, Ταρτάροι και άλλοι πέθαναν από την πείνα. Πρέπει να τιμήσουμε τη μνήμη αυτών των θυμάτων και να δηλώσουμε ξεκάθαρα ότι αυτός ο λιμός αποτέλεσε την έκφραση και το αποτέλεσμα μιας απάνθρωπης πολιτικής της Σοβιετικής Ένωσης, του εγκλήματος της εξαγωγής δημητριακών, αφήνοντας τον ίδιο της το λαό να πεθάνει από την πείνα.

Τότε, γιατί δεν μπορώ να συμφωνήσω με αυτό το ψήφισμα; Πρώτον, επειδή το εν λόγω ψήφισμα συνδέει αυτή την καταστροφή και αυτό το έγκλημα μόνο με την Ουκρανία και με το λαό της Ουκρανίας. Όπως είπα στην αρχή, αυτό δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική αλήθεια. Οποιοσδήποτε δεν λαμβάνει υπόψη την ίδια στιγμή και τις υπόλοιπες σοσιαλιστικές δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης και τις διάφορες εθνότητες είναι ένοχος ρατσισμού και περιφρόνησης για τις συμφορές όλων όσοι τις υπέμειναν.

Δεύτερον, αυτό το ψήφισμα αναγνωρίζει το Χολοντόμορ ως γενοκτονία. Η γενοκτονία ορίζεται ως η εξολόθρευση βάσει κριτηρίων εθνότητας. Αυτό ισχύει συγκεκριμένα για το Ολοκαύτωμα. Αν τα εξισώσουμε, θα υπονομεύσουμε το επιχείρημα της μοναδικότητας του εθνικιστικού σοσιαλιστικού εγκλήματος της εξαφάνισης των Εβραίων στην Ευρώπη, η αναγνώριση του οποίου έχει υπάρχει ως σήμερα αντικείμενο ευρείας κλίμακας δημοκρατικής συναίνεσης.

Η σκληρότητα που απαιτείται για την καταδίκαση αυτών των γεγονότων στη Σοβιετική Ένωση δεν επιτρέπει να γίνει μια τέτοια εξίσωση. Πιστεύω ότι αυτός ήταν ο κύριος λόγος για την δήλωση της ισραηλινής πρέσβειρας στην Ουκρανία, της κυρίας Kalay-Kleitman, η οποία δήλωσε σε μια συνέντευξή της στο Serkalo Nedeli ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να αναγνωρίσει το Χολοντόμορ ως πράξη εθνικής γενοκτονίας.

Τρίτον, η 10η Δεκεμβρίου 2008 σηματοδοτεί την 60η επέτειο της Διακύρηξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι καθολικά και αδιαίρετα. Δεν μπορεί να υιοθετήσει κανείς μια επιλεκτική, περιστασιακή ή σκόπιμη προσέγγισή τους. Τον 20ο αιώνα σημειώθηκαν πολλά τρομερά εγκλήματα, τα οποία δεν είναι συγκρίσιμα, αλλά τα οποία προκάλεσαν όπως και να ‘χει το θάνατο εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων: ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η φασιστική εισβολή, η επίθεση της Ιαπωνίας εναντίον της Κίνας και της Κορέας, οι ατομικές βόμβες των ΗΠΑ στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, η πολιτική του Στάλιν εναντίον του ίδιου του τού λαού, οι φρικαλεότητες των διάφορων αποικιοκρατικών δυνάμεων στις σφαίρες της επιρροής τους, ο τρόμος των Κόκκινων Χμερ, η σφαγή των Τούτσι και των Χούτου. Αυτός ο φρικιαστικός κατάλογος λες και δεν έχει τέλος. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να ενδιαφέρεται να στηλιτεύει αυτή την απανθρωπιά σε όλες της τις εκφάνσεις.

Τέταρτον, δεν πρέπει να υπάρξει πείνα ποτέ ξανά – ούτε για πολιτικούς ούτε για οικονομικούς λόγους. Μπροστά στα δισεκατομμύρια που δόθηκαν στις τράπεζες ως βοήθεια, η Ingeborg Schäuble, η τέως πρόεδρος της Welthungerhilfe, παγκόσμιας οργάνωσης για την παγκόσμια πείνα, ζήτησε ένα πακέτο βοήθειας για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας πείνας. Κάθε χρόνο απαιτούνται 14 δισεκατομμύρια ευρώ για την γεωργία στις αναπτυσσόμενες χώρες, προκειμένου να επιτευχθούν οι Στόχοι της Χιλιετίας και να μειωθεί στο μισό ο αριθμός των πεινασμένων ως το 2015. Το 2007, ο αριθμός αυτός ήταν 923 εκατομμύρια άνθρωποι.

Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε προκειμένου να εξαλειφθεί η πείνα όπως συνέβη με την πανώλη.

  Bastiaan Belder, εξ ονόματος της ομάδας IND/DEM. – (NL) Κυρία Πρόεδρε, η λέξη Χολοντόμορ αποτελεί αμάλγαμα των ουκρανικών λέξεων holod (πείνα) και moryty (θανάτωση) και σημαίνει, έτσι, ‘θάνατος από την πείνα’. Το Χολοντόμορ αναφέρεται στο θάνατο από την πείνα 6 με 7 εκατομμυρίων ανθρώπων, από τους οποίους 3,5 εκατομμύρια ήταν στην Ουκρανία, 2 εκατομμύρια στο Καζακστάν και εκατοντάδες χιλιάδες στο Βόρειο Καύκασο στις όχθες του Βόλγα και στη Δυτική Σιβηρία το 1932 και το 1933.

Το Χολοντόμορ είναι η βίαιη αποστέρηση του αγροτικού πληθυσμού της Ουκρανίας από τη σοδειά δημητριακών τους από το Στάλιν και τα πρωτοπαλίκαρά του, ως ένας αποτελεσματικός τρόπος των μπολσεβίκων να διδάξουν στους ανθρώπους της υπαίθρου το πνεύμα της βίαιης κολεκτιβοποίησης της γεωργίας.

Το Χολοντόμορ είναι η ηθελημένη άρνηση του έντονου λιμού στην Ουκρανία και σε άλλες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης από τους σταλινιστές, προκειμένου τα εκατομμύρια θύματα να παραμείνουν αποκομμένα από κάθε μορφής εσωτερική ή εξωτερική βοήθεια.

Το Χολοντόμορ είναι οι αδιάκοπες εξαγωγές σιτηρών από τη σοβιετική ηγεσία κατά τα χρόνια του λιμού 1932-1933, παρότι αυτά τα σιτηρά μπορούσαν να θρέψουν περίπου ενάμιση εκατομμύριο ανθρώπους για έναν ολόκληρο χρόνο.

Το Χολοντόμορ είναι η γενοκτονία των ουκρανών χωρικών με την υιοθέτηση μιας απλής και στεγνής πολιτικής λιμοκτονίας υπό τη μορφή του πλήρους οικονομικού αποκλεισμού της ουκρανικής υπαίθρου, επιβάλλοντας πάσης φύσεως ποινές και εισάγοντας πάγωμα προμηθειών και εγγραφές σε μαύρες λίστες, βάσει του διατάγματος της 18ης Νοεμβρίου 1932, όπως διάτασσε ο Molotov, ο τότε απεσταλμένος του Στάλιν στο Τσαρκίβ.

Το Χολοντόμορ είναι η παράνοια του Στάλιν για τον εθνικισμό των Ουκρανών, τον οποίο ο μεγάλος ηγέτης θεωρούσε ως την κύρια αιτία για αυτό που έβλεπε ως ανεπάρκεια προμηθειών δημητριακών από τον ευρωπαϊκό σιτοβολώνα.

Το Χολοντόμορ είναι οι προθέσεις του Στάλιν να εξαφανίσει μια για πάντα όλα τα όνειρα των Ουκρανών για αυτονομία, ή ακόμη και για ανεξαρτησία.

Σήμερα, γνωρίζουμε ότι τα δαιμονικά του σχέδια απέτυχαν.

  Bruno Gollnisch (NI). – (FR) Κυρία Πρόεδρε, από τη Σοβιετική Ρωσία του Λένιν ως τη σημερινή Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ-Σουνγκ, μέσω της Κίνας του Μάο, της Αιθιοπίας του Μενγκίστου και της Καμπότζης του Πολ Ποτ – και, δυστυχώς, η λίστα αυτή δεν είναι εξαντλητική – μπορούμε να πούμε ότι ο λιμός είναι συνυφασμένος με τον κομμουνισμό.

Εντούτοις, ο λιμός που σκότωσε περίπου 10 εκατομμύρια Ουκρανούς το 1932 και το 1933 δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο της οικονομικής και κοινωνικής παράνοιας του κομμουνισμού, ή του μίσους του κατά της αγροτικής κοινότητας, αλλά είχε σχεδιαστεί από τις Σοβιετικές αρχές, οι οποίες, από τη μια κατέσχεσαν όλα τα αποθέματα τροφίμων των χωρικών, συμπεριλαμβανομένων των σιτηρών τους, και από την άλλη χρησιμοποίησαν την αστυνομία για να αποτρέψουν πάση θυσία την μαζική αναχώρηση των Ουκρανών, που προσπαθούσαν να γλιτώσουν το θάνατο όπου θα τους οδηγούσε η κατάσχεση. Όλα αυτά συμβαίνουν ακόμη σήμερα στη Βόρεια Κορέα.

Το άρθρο 6 του Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου ορίζει τη γενοκτονία ως την πρόθεση καταστροφής του συνόλου ή μέρους μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας λόγω αυτής της τής ιδιότητας και, επίσης, παραθέτω, «επιβάλλοντας ηθελημένα στην ομάδα συνθήκες διαβίωσης οι οποίες έχει σχεδιαστεί ότι θα της επιφέρουν συνολική ή μερική φυσική καταστροφή». Η εξολόθρευση μέσω της πείνας, το Χολοντόμορ, το οποίο αποφασίστηκε από τους σοβιετικούς κομμουνιστές το 1932, ταιριάζει με αυτό τον ορισμό, ανεξάρτητα από την άποψη του συναδέλφου, κυρίου Markov.

Στις 28 Νοεμβρίου 2006, το ουκρανικό κοινοβούλιο περιέγραψε το Χολοντόμορ ως γενοκτονία. Είναι λυπηρό το ότι τα Ηνωμένα Έθνη, λόγω του ρωσικού βέτο και της ατολμίας των κυβερνήσεων της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, αρνήθηκαν να του δώσουν αυτή την περιγραφή. Αυτό όμως δεν θέτει υπό αμφισβήτηση την εντιμότητα του ρωσικού λαού, ο οποίος επίσης υπήρξε θύμα του κομμουνισμού, αλλά καταγγέλλει την τρόμο αυτού του ολοκληρωτικού καθεστώτος, το οποίο έχει σκοτώσει 200 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και το οποίο εμείς καταγγέλλουμε, επιτρέψτε μου να το πω, με πολύ μεγάλη καθυστέρηση.

  José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra (PPE-DE). – (ES) Κυρία Πρόεδρε, η σημερινή συζήτηση έχει ως στόχο να τιμήσει (κρατώντας ζωντανή στη μνήμη μας) τη θυσία τόσων πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι έπεσαν θύματα μιας δημογραφικής καταστροφής άνευ προηγουμένου σε καιρό ειρήνης, η οποία οφείλεται στις πολιτικές του Στάλιν.

Κυρία Πρόεδρε, πιστεύω ότι ο λιμός που έπληξε αυτούς τους ανθρώπους ήταν μια άμεση επίθεση εναντίον των ουκρανών αγροτών, οι οποίοι αντιτίθεντο σθεναρά στην κολεκτιβοποίηση.

Όπως ακούστηκε σε αυτή την αίθουσα, συγκεκριμένα από τον κύριο Bielan, πρόκειται για μια εσκεμμένη πράξη, επειδή η σοδειά του 1932, παρότι μικρότερη από μέτρια, θα επαρκούσε για να θρέψει ολόκληρο τον πληθυσμό, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι εκείνη τη χρονιά η Σοβιετική Ένωση εξήγαγε περισσότερους από ενάμιση εκατομμύριο τόνους σιτηρών στη δυτική Ευρώπη.

Το αποτέλεσμα, όπως υπογράμμισαν όλοι οι ομιλητές της παρούσας συζήτησης, ήταν ο θάνατος έξι με οχτώ εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρη τη Σοβιετική Ένωση και πέντε με έξι εκατομμυρίων στην Ουκρανία. Η βαρύτητα αυτού του γεγονότος οφείλεται όχι μόνο στους θανάτους τόσο πολλών ανθρώπων, αλλά και στη σιωπή και την απόκρυψη.

Γι’ αυτό το λόγο, κυρία Πρόεδρε, πιστεύω ότι είναι ζωτικής σημασίας για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να υψώσει σήμερα τη φωνή του και να κρατήσει ζωντανή στη μνήμη όλων μας τη θυσία όλων αυτών των ανθρώπων που έπεσαν θύματα μιας απολυταρχικής και εγκληματικής ιδεολογίας, όπως έχουν κάνει και άλλοι θεσμικοί φορείς, όπως τα Ηνωμένα Έθνη και η κοινοβουλευτική αντιπροσωπεία του ΟΑΣΕ.

Ωστόσο, κυρία Πρόεδρε, και αυτό έχει επίσης ειπωθεί σε αυτή την αίθουσα, το σημαντικότερο όλων είναι να κοιτάξουμε το μέλλον και να βεβαιωθούμε ότι τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα στη μεγάλη χώρα της Ουκρανίας μπορούν να ανατρέξουν σε βιβλιοθήκες εφημερίδων και σε βιβλία ιστορίας για να ανακαλύψουν τη φρίκη που έζησαν οι παλαιότερες γενιές κατά το Χολοντόμορ.

  Józef Pinior (PSE). – (PL) Κυρία Πρόεδρε, σήμερα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τιμά την 75η επέτειο από το μαζικό λιμό της Ουκρανίας, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τον 20ο αιώνα. Ο λιμός στην Ουκρανία, την περιοχή του Βόλγα, το Καζακστάν και άλλες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης το 1932-1933 δεν οφειλόταν σε φυσικά αίτια, αλλά στο σύστημα άσκησης της εξουσίας του Στάλιν. Η βίαιη κολεκτιβοποίηση της γεωργίας και η μάχη ενάντια στην ιδιωτική ιδιοκτησία στην ύπαιθρο, η καταστροφή των μεσαίων τάξεων και της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας από μια απολυταρχική δικτατορία, η βία του κράτους εναντίον των αγροτών σήμαινε ήττα, πείνα και θάνατο υπό τρομερές συνθήκες για εκατομμύρια ανθρώπους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση τιμά τα θύματα αυτού του εγκλήματος και χαιρετίζει όσους επιβίωσαν, τους τελευταίους ζώντες μάρτυρες αυτής της τραγωδίας.

Ο μεγάλος λιμός έπληξε ιδίως το λαό της Ουκρανίας. Η πολιτική του Στάλιν στην Ουκρανία περιελάμβανε, αφενός μεν τις απάνθρωπες συνθήκες της κολεκτιβοποίησης, αφετέρου δε την καταστροφή της εθνικής κουλτούρας, των εκκλησιών και τις διώξεις των λογίων. Πολλοί Ουκρανοί συγγραφείς δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν ή εστάλησαν σε στρατόπεδα εργασίας τη δεκαετία του ’30. Το 1932, διαλύθηκαν οι υπάρχουσες ομάδες συγγραφέων. Πολλές μορφές του εθνικού πολιτισμού χάθηκαν. Η Rozstriliane Vidrodzenniya (‘Αναγέννηση του Αποσπάσματος’) ήταν το σύμβολο της Ουκρανίας για τον 20ο αιώνα.

Ο μαζικός λιμός στην Ουκρανία, καθώς και σε άλλες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης, αποτελεί απαραίτητο ερευνητικό καθήκον για τους ιστορικούς, τους πολιτικούς αναλυτές και τους μελετητές του ολοκληρωτισμού. Ο μεγάλος λιμός δεν μπορεί να αποτελεί θέμα ιδεολογικής χειραγώγησης και άλλων εθνικιστικών πολιτικών. Όλα τα αρχεία του σταλινιστικού συστήματος πρέπει να ανοιχθούν και να πραγματοποιηθούν διεξοδικές έρευνες, προκειμένου να καθοριστούν οι αριθμοί των θυμάτων, με ακριβείς ακαδημαϊκές περιγραφές των αιτίων, της εξέλιξης και των συνεπειών του λιμού. Η γνώση της αλήθειας για το παρελθόν θα υπηρετήσει την ενότητα, την εγκαθίδρυση του δημοκρατικού πολιτισμού ως μόνιμη βάση για την Ευρώπη.

Θα ήθελα να αδράξω την ευκαιρία αυτής της συζήτησης για να αναφερθώ τα μεγάλα έργα του Πολωνού εμιγκρέ, του Jerzy Giedroyc, του οποίου το έργο Kultura που δημοσιεύτηκε στο Παρίσι ενίσχυσε την κατανόηση μεταξύ Πολωνίας και Ουκρανίας. Θα ήθελα να επισημάνω στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την ανθολογία έργων στην ουκρανική γλώσσα που δημοσιεύτηκε στο Kultura το 1957 αναφορικά με τους διωγμούς των ουκρανών συγγραφέων, γνωστός με την ονομασία Rozstriliane Vidrodzenniya, η οποία εκδόθηκε από τον Lavrinenko, και τα πολωνο-ουκρανικά χρονικά από το 1952, τα οποία συνέγραψε ο Καθηγητής Bohdan Osadchuk στην ίδια επιθεώρηση, ως παράδειγμα συνεργασίας στην Ευρώπη για την υπέρβαση της ιστορικής μοιρολατρίας, και για τη δημιουργία συμφωνίας μεταξύ των εθνών για μια μελλοντική δημοκρατική κοινότητα.

  Šarūnas Birutis (ALDE). - (LT) Κυρίες και κύριοι, ο μεγάλος λιμός του Χολοντόμορ ο οποίος έπληξε την Ουκρανία είναι ένα επεισόδιο της ιστορίας της Ευρώπης, το οποίο δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Πιστεύω ότι ο λιμός πρέπει να αναγνωριστεί ως πράξη γενοκτονίας που εφάρμοσε η Σοβιετική Ένωση εναντίον του έθνους των Ουκρανών. Πρόκειται για ένα από τα χειρότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν κατά την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης. Η τραγωδία του λαού της Ουκρανίας ήταν επτασφράγιστο μυστικό· ακόμη και στην Ευρώπη ελάχιστοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν ότι ένα από τα πιο φρικαλέα εγκλήματα του 20ου αιώνα δεν διαπράχθηκε σε κάποια μακρινή χώρα, αλλά εδώ στην Ευρώπη και μαλιστα εν καιρώ ειρήνης. Εκατομμύρια Ουκρανοί έπεσαν θύματα του λιμού τον οποίο μηχανεύτηκαν οι σοβιετικές αρχές. Η εξαφάνιση των χωρικών από το σοβιετικό ολοκληρωτικό καθεστώς αντιστοιχεί επίσης σε μια κρίση ταυτότητας για την Ουκρανία. Έτσι, πρώτον πρέπει να καταδικάσουμε τους υπερασπιστές του καθεστώτος στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, οι οποίοι αρνούνται αυτό και άλλα εγκλήματα της κομμουνιστικής περιόδου· δεύτερον, πρέπει να υποστηρίξουμε τη θέση της Ουκρανίας, τη θέση ενός μελλοντικού κράτους μέλους να αναγνωριστεί διεθνώς αυτή η γενοκτονία κατά του ουκρανικού έθνους. Τρίτον, το Χολοντόμορ είναι απλά ένα από τα εγκλήματα του κομμουνισμού, τα εγκλήματα του οποίου πρέπει αναπόφευκτα να δικαστούν σε μια νέα Νυρεμβέργη.

  Milan Horáček (Verts/ALE). – (DE) Κυρία Πρόεδρε, η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και πολλές άλλες χώρες, αναγνώρισε την καταστροφή που είναι γνωστή ως Χολοντόμορ, η οποία έλαβε χώρα στην Ουκρανία το 1932-1933 ως έγκλημα εναντίον του ουκρανικού λαού. Ακόμη και τα Ηνωμένα Έθνη εξέδωσαν ψήφισμα στη Γενική τους Συνέλευση το 2007, με το οποίο έκαναν μνεία στα θύματα του Χολοντόμορ και καταδίκαζαν το καθεστώς.

Το σταλινιστικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης προκάλεσε τεχνητά έλλειψη τροφίμων, προκειμένου να εξαναγκάσει την Ουκρανία – και όχι μόνο – στην προγραμματισμένη αγροτική οικονομία του. Στα μάτια των ηγετών εκείνης της εποχής αυτός ο στόχος είχε μεγαλύτερη αξία από τη διατήρηση της ανθρώπινης ζωής. Δεν δόθηκε απολύτως καμία σημασία στο λαό και εκατομμύρια πέθαναν με φριχτό τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι το Χολοντόμορ δεν ήταν μια φυσική καταστροφή· είχε σχεδιαστεί από ανθρώπους και εφαρμόστηκε εν ψυχρώ.

Χαιρετίζω τη σημερινή συζήτηση. Η σωστή αποκατάσταση και η κοινοποίηση των εγκλημάτων είναι ο μόνος τρόπος για να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν. Το άνοιγμα των αρχείων είναι ένα πρώτο, σημαντικό βήμα στη σωστή κατεύθυνση. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ουκρανία, αλλά και για όλες τις άλλες χώρες οι οποίες έζησαν υπό τη σοβιετική κομμουνιστική κυριαρχία, και, φυσικά, για την ίδια τη Ρωσία.

Όπως έχει αποδείξει η εμπειρία της εργασίας με τα αρχεία, η γενική πρόσβαση του κοινού από μόνη της δεν αρκεί. Αντίθετα, πρέπει να δοθεί υποστήριξη κατά την αναζήτηση πληροφοριών. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί, για παράδειγμα, ανοίγοντας κέντρα τεκμηρίωσης και απασχολώντας ιστορικούς.

Τα εγκλήματα δεν μπορούν να αναιρεθούν, αλλά δεν πρέπει ποτέ να λησμονηθούν, και πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για τα θύματά τους. Η παγκόσμια αναγνώριση του Χολοντόμορ ως η μαζική δολοφονία του λαού της Ουκρανίας και άλλων χωρών είναι τεράστιας σημασίας για την παγκόσμια πολιτική. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει προηγούμενο για πολλά άλλα έθνη, στο παρελθόν των οποίων διεπράχθησαν μαζικές δολοφονίες.

Σε κάθε περίπτωση, η Ευρωπαϊκή Ένωση στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στη Ρωσία, υπενθυμίζοντας το έγκλημα που διαπράχθηκε και καταδικάζοντάς το απόλυτα, κάνοντας έτσι απόλυτα σαφές για τις επερχόμενες διαπραγματεύσεις συνεργασίας και σύνδεσης ότι ένας από τους βασικούς πυλώνες της ΕΕ, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι αδιαπραγμάτευτος.

  Wojciech Roszkowski (UEN). – (PL) Κυρία Πρόεδρε, το 1932-1933, οι αρχές στην ΕΣΣΔ άρχισαν να κατασχέτουν με τη βία τρόφιμα από συνεταιριστικά αγροκτήματα στην Ουκρανία, αφήνοντας τους αγρότες χωρίς τρόφιμα. Αυτό οδήγησε στο λιμό που είναι γνωστός ως Χολοντόμορ και στο θάνατο εκατομμυρίων κατοίκων μιας χώρας όπου προηγουμένως η τροφή αφθονούσε. Δεδομένου ότι ο στόχος αυτής της επιχείρησης, για την οποία ευθύνονταν ο Στάλιν και οι ευνοούμενοί του, ήταν οι αγρότες της Ουκρανίας ως κοινωνική και εθνική ομάδα, το Χολοντόμορ αντιστοιχεί στον ορισμό της γενοκτονίας που περιέχει η Σύμβαση του ΟΗΕ του 1948.

Το ψήφισμα που καταρτίσαμε για την 75η επέτειο του Χολοντόμορ είναι ένας συμβιβασμός που παρουσιάζει σε μεγάλο βαθμό την αλήθεια αυτού του εγκλήματος. Το μόνο που λείπει είναι η σαφής περιγραφή του Χολοντόμορ ως έγκλημα γενοκτονίας. Αυτό είναι οφείλεται σε ορισμένες ομάδες σε αυτή την αίθουσα. Κατά τις διαπραγματεύσεις του συμβιβασμού, παρατήρησα ότι η ομάδα των σοσιαλιστών είναι γενικά αντίθετη στις ιστορικές συζητήσεις. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ευαίσθητη στάση, αν σκεφτεί κανείς με πόση προθυμία οι ευρωπαίοι σοσιαλιστές καταδικάζουν πάντοτε το ναζισμό και το Στρατηγό Φράνκο, ενώ συναισθηματικά αρνούνται να κάνουν το ίδιο στην περίπτωση των σοβιετικών αρχών ή των ισπανών ρεπουμπλικάνων.

Κατά τη διάρκεια αυτών των διαπραγματεύσεων άκουσα επίσης ότι τιμώντας τη μνήμη των θυμάτων πρέπει να δείξουμε σεβασμό, αποφεύγοντας έτσι λέξεις όπως γενοκτονία. Αυτού τους είδους η ηθικολογία και η επιλεκτική μνήμη των ευρωπαίων σοσιαλιστών δείχνει ότι ο ιστορικός υλισμός έχει αντικατασταθεί από τον υστερικό σχετικισμό. Ωστόσο, εξακολουθώ να ελπίζω ότι αυτό δεν ισχύει για όλα τα μέλη στα αριστερά της αίθουσας αυτής.

Επίσης, άκουσα ότι οι σοσιαλιστές είναι αντίθετοι προς την ψήφιση της ιστορικής αλήθειας. Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ δεν μιλάμε για την αλήθεια του Χολοντόμορ, αλλά απλά εκφράζουμε την αλήθεια για τον εαυτό μας. Ένα ψήφισμα που αφορά ιστορικά γεγονότα είναι πάντοτε μια αναγνώριση αξιών, ενώ η έλλειψη λήψης θέσης είναι κι αυτή μια τοποθέτηση. Σημαίνει ότι μιλάμε με κούφια λόγια. Πώς είναι δυνατόν να εκφράσει κανείς τη σχέση του με τις αξίες χωρίς να αξιολογεί γεγονότα του παρελθόντος; Η γενοκτονία είναι γενοκτονία, ανεξάρτητα από το εάν την διέπραξε ο Χίτλερ ή ο Στάλιν ή από το πώς την αντιμετωπίζει η σημερινή ρωσική κυβέρνηση. Αν κάποιος σήμερα είπε ότι τα θύματα του Χολοντόμορ αξίζουν λιγότερη προσοχή από τα θύματα των θαλάμων αερίου, σίγουρα έθεσε υπό αμφισβήτηση την αξιοπιστία του. Είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον του νόμου και της αλήθειας!

  Γεώργιος Τούσσας (GUE/NGL). - Κυρία Πρόεδρε, το ζήτημα του λιμού στην Ουκρανία ανασύρεται από τη φαρέτρα του αντικομμουνισμού για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της αντικομμουνιστικής εκστρατείας προκειμένου να αλλάξει η ιστορική πραγματικότητα, να ποινικοποιηθεί η κομμουνιστική ιδεολογία και να απαγορευτεί η δράση των κομμουνιστών. Άλλωστε, πολλά παραδείγματα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε σε χώρες που απαγορεύονται ακόμη και τα σύμβολα αλλά και η δράση των κομμουνιστικών κομμάτων· χώρες που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έτσι επιχειρείται απροκάλυπτα η διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων, η ερμηνεία τους με τρόπο αυθαίρετο και αντιεπιστημονικό γιατί, απλούστατα, βασικός στόχος είναι η εξυπηρέτηση της στρατηγικής κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Ο αντικομμουνισμός υπήρξε πάντοτε ο προπομπός των πιο σκληρών και άγριων επιθέσεων ενάντια στους λαούς. Όσο δυναμώνει η αντιλαϊκή επέλαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε βάρος θεμελιωδών κατακτήσεων της εργατικής τάξης, κατακτημένων με σκληρούς αγώνες και θυσίες, όσο πιο άγρια και βάρβαρη γίνεται η εκμετάλλευσή της από το κεφάλαιο, όσο πιο επιθετική και εγκληματική γίνεται η ιμπεριαλιστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε βάρος χωρών και λαών, τόσο εντείνεται ο αντικομμουνισμός, η σκοταδιστική συκοφάντηση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε στον 20ο αιώνα, η επίθεση στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων στρωμάτων στα κομμουνιστικά κόμματα.

Η χυδαία προπαγάνδα αποτελεί συνέχεια της απόπειρας να αμαυρωθεί στα μάτια των λαών, κυρίως των νέων ανθρώπων, με χονδροειδή ψεύδη και συκοφαντίες η τεράστια θετική προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος, η συμβολή του στην συντριβή του φασισμού, στην οικοδόμηση, για πρώτη φορά στην ανθρωπότητα, μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Επιχειρείται να εξομοιωθεί ο σοσιαλισμός, δηλαδή ό,τι πιο προοδευτικό γέννησε η ανθρώπινη σκέψη, με τον αντιδραστικό και απάνθρωπο φασισμό που αποτελεί γνήσιο τέκνο του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος.

Ο συγκεκριμένος λιμός στην Ουκρανία οφείλεται, όπως συμφωνούν όλοι οι αντικειμενικοί ιστορικοί επιστήμονες, κυρίως στις μεγάλες δολιοφθορές που προκάλεσαν οι πλούσιοι χωρικοί, οι γκουλάκοι, οι οποίοι, αντιδρώντας στη νεαρή σοβιετική εξουσία και την κολεκτιβοποίηση της γης, αφού προκάλεσαν εμφύλιο πόλεμο, στη συνέχεια κατέστρεφαν μηχανές, σκότωναν ζώα, πυρπολούσαν τις περιουσίες των κολχόζ και γενικά έκαναν με κάθε τρόπο σαμποτάζ στη σπορά και τη συγκομιδή της σοδιάς, στη μεγάλη ξηρασία σε συνδυασμό με την επιδημία τύφου που έπληξαν εκείνη την περιοχή της Ουκρανίας την ίδια περίοδο.

Είναι προφανές ότι μια τέτοια συζήτηση για την ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας δεν μπορεί να κυλήσει με αυτό τον τρόπο. Εάν πραγματικά νομίζετε ότι έχετε επιχειρήματα, οργανώστε μία συζήτηση στην οποία να εκφραστούν ελεύθερα όλα εκείνα τα επιστημονικά στοιχεία που θα βοηθήσουν να αποκαλυφθεί η αλήθεια.

  Zbigniew Zaleski (PPE-DE). – (PL) Κυρία Πρόεδρε, το Χολοντόμορ είναι γεγονός και συμβολίζει μια από τις πιο απάνθρωπες μεθόδους θανάτωσης. Μια ιδεολογία η οποία δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει τους απλούς ανθρώπους πήρε μια μορφή που ξεπερνά και την πιο ζωηρή φαντασία. Ήταν μια απλή μέθοδος – δεν είχε ανάγκη ούτε από όπλα ούτε από άνδρες ούτε από θαλάμους αερίων. Το μόνο που έκανε ήταν να συγκεντρώσει όλα όσα είχε προσφέρει η γη και θα εξαφανίζονταν όλοι οι «αντιφρονούντες» από τα χωριά, επειδή απλά δεν ταίριαζαν με το σύστημα. Οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να υποστηρίξουν ένα ουτοπικό όραμα, και παρά τη φρίκη και το κόστος του, πολλοί είναι εκείνοι που εξακολουθούν να το βρίσκουν ελκυστικό και κάποια μέλη της αριστερής πτέρυγας της παρούσας αίθουσας το υπερασπίζονται. Η ιδεολογία των μπολσεβίκων χρησιμοποίησε μεθόδους οι οποίες δεν είναι δυνατό να δικαιολογηθούν με κανένα τρόπο. Στη διδακτορική μου διατριβή για την Ουκρανία ασχολήθηκα με τα τραύματα ανθρώπων που είχαν επιβιώσει από την σοσιαλιστική φρίκη, αν και οι επιζήσαντες ήταν η εξαίρεση. Οι μαρτυρίες των επιζησάντων αποκαλύπτουν ότι η πείνα οδήγησε στον κανιβαλισμό· είναι γνωστή, για παράδειγμα, μια μητέρα που έστειλε τον εξάχρονο γιο της στο δάσος το χειμώνα, επειδή στο χωριό όχι μόνο δεν θα επιβίωνε, αλλά θα τον έτρωγαν.

Από τη μια πλευρά τη δεκαετία του ’30 είχαμε τον Ιωσήφ Στάλιν, τον πατερούλη και τον φίλο των λαών να κηρύσσει παγκόσμια επανάσταση και από την άλλη είχαμε εκατομμύρια ανθρώπους που πέθαιναν στους δρόμους με πρησμένο το στομάχι. Το θέαμα πρέπει να ήταν τρομακτικό, ακόμη και για τους πολιτικούς αξιωματούχους που υπηρετούσαν τις αρχές. Έτσι είχαν τα πράγματα στην ανατολική Ουκρανία. Μετά από 10 χρόνια, όμως, μια παρόμοια τραγωδία έπληξε τους Πολωνούς, στην τότε ανατολική Πολωνία, αν και σε μικρότερη κλίμακα. Η εθνικιστική ιδεολογία των ουκρανών UPA, σε συνέργεια με τους Ναζί, οδήγησε στην εθνοκάθαρση των Πολωνών. Οι μέθοδοι ήταν εξίσου άγριες: έκαιγαν τους ανθρώπους ζωντανούς, άνοιγαν τις κοιλιές των εγκύων και αποκεφάλιζαν τα παιδιά με τσεκούρια. Τότε οι άνδρες ήταν στο μέτωπο. Σήμερα, αυτός ο Γολγοθάς της ανατολής, όπως το αποκαλούν οι επιζήσαντες, αποτελεί θέμα ταμπού και ντρέπονται να το λένε και, το πιο ειρωνικό απ’ όλα, σήμερα κατασκευάζονται αγάλματα προς τιμήν των εθνικιστών ηγετών της εποχής εκείνης. Ίσως είναι τώρα η ευκαιρία – και υπάρχουν εδώ παρατηρητές από την Ουκρανία – τιμώντας τα θύματα του Χολοντόμορ – να τιμήσουμε και τους Πολωνούς και τους Ουκρανούς, οι οποίοι δολοφονήθηκαν με τόση αγριότητα επειδή δεν συμφωνούσαν με αυτή την ιδεολογία. Δεν είναι εύκολο να παραδεχτεί κανείς αυτά τα γεγονότα, αν δεν το κάνει όμως θα γίνει δυσκολότερη η προσέγγιση των λαών, η αποδοχή της Ουκρανίας στη σφαίρα των ευρωπαϊκών αξιών, για τις οποίες αγωνιζόμαστε από αυτή την αίθουσα.

Κατανοώ τις διαμαρτυρίες της Ρωσίας εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν πρόκειται να συζητήσουμε για το Χολοντόμορ, τότε θα πρέπει επίσης, όπως προτείνει η Ρωσία, να συζητήσουμε και για την εξολόθρευση των Ινδιάνων στο Νέο Κόσμο από τους αποίκους. Το Χολοντόμορ αξίζει ιδιαίτερης καταδίκης. Εντούτοις, ας προσθέσουμε και τα εκατομμύρια που εστάλησαν στα στρατόπεδα εργασίας, δηλ. στα στρατόπεδα θανάτου, στη Σιβηρία, κατά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο – Ουκρανούς, Πολωνούς, Ταρτάρους. Απλά για ενημέρωση του σώματος, θα ήθελα να προσθέσω ότι από τους 100 000 αιχμαλώτους πολέμου του στρατού του Στρατηγού Paulus που εστάλησαν στη Σιβηρία μετά από τη μάχη του Στάλινγκραντ, μόνο 5 000 είχαν επιζήσει ως το 1955. Για το καλό της Ευρώπης, το Κοινοβούλιό της δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια μπροστά σε αυτές τις τραγωδίες του 20ου αιώνα.

  Csaba Sándor Tabajdi (PSE). – (HU) Ο μεγαλύτερος ούγγρος ποιητής του 20ου αιώνα είπε ότι «Πρέπει να ομολογούμε το παρελθόν!». Ναι, πρέπει να ομολογήσουμε το παρελθόν, αλλά όχι με σκοπό να προκαλέσουμε εντάσεις μεταξύ λαών και χωρών. Κάθε λαός πρέπει να έρχεται αντιμέτωπος με τα αμαρτήματά του· ο τρόπος με τον οποίο οι Γερμανοί ήρθαν αντιμέτωποι με το ρόλο τους στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι παραδειγματικός. Ο κύριος Zaleski, ως Πολωνός, υπαινίχθηκε ότι πολλοί λαοί έχουν πολλές αμαρτίες να παραδεχθούν και ότι το Χολοντόμορ δεν είναι η μοναδική. Μιλώ ως εκπρόσωπος ενός λαού το κοινοβούλιο του οποίου το 2003 ήταν το πρώτο που καταδίκασε το Χολοντόμορ. Ταυτόχρονα, θα μου άρεσε πολύ αν αυτή η συζήτηση δεν είχε αντιρωσικό χαρακτήρα, επειδή όσοι βρίσκονται σε αυτή την Αίθουσα, όσοι παίρνουν το λόγο πρέπει να γνωρίζουν τον εθνικό χάρτη της Ουκρανίας και πρέπει να γνωρίζουν ποιες χώρες επλήγησαν από αυτή τη σταλινιστική κρίση, μέσω της οποίας η δικτατορία των κομμουνιστών προσπάθησε να εξολοθρεύσει τους χωρικούς – γιατί ναι μεν τα περισσότερα θύματα ήταν Ουκρανοί, δεν ήταν όμως όλοι Ουκρανοί. Σε εκείνες τις πόλεις και κωμοπόλεις – το Ντόνετσκ, το Δνειπροπετρόφσκ, την Οδησσό – πέθαναν και Ρουμάνοι και Ρώσσοι και Εβραίοι και άνθρωποι από άλλες ομάδες. Σε αυτές τις περιοχές, αυτό που προσπαθούσαν να εξολοθρεύσουν ήταν η αγροτική τάξη.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι επρόκειτο περί γενοκτονίας, όχι όμως εθνικού χαρακτήρα. Βάσει των αρχών μιας απαράδεκτης, αποτυχημένης σταλινιστικής, κομμουνιστικής δικτατορίας του 20ου αιώνα, προσπάθησαν να εξολοθρεύσουν μια ολόκληρη τάξη, την αγροτική, τους αγρότες της υπαίθρου. Τα θύματα αυτής της εκστρατείας ήταν κυρίως Ουκρανοί, αλλά πρέπει να τιμήσουμε τη μνήμη όλων των θυμάτων, ανεξαρτήτου εθνικότητας. Αυτό που είπε ο κύριος Roszkowski δεν αληθεύει, συγκεκριμένα ότι η ομάδα των σοσιαλδημοκρατών προσπαθεί να βγει λάδι. Όχι, απλά τιμούμε τα γεγονότα και επιμένουμε σε αυτά, επειδή αν υποστηρίξουμε τη μια ή την άλλη πλευρά για το Χολοντόμορ, δεν επιθυμούμε ούτε να συμμετάσχουμε σε μια καταδίκη της Ρωσίας – αν και η Ρωσία πρέπει να ψάξει βαθιά μέσα της για να κάνει έναν απολογισμό του σταλινισμού, της σφαγής του Κατίν – δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε και ότι ο ρωσικός λαός υπέφερε τουλάχιστον εξίσου από τη σταλινιστική δικτατορία, και θρήνησε εξίσου πολλά θύματα με τους άλλους λαούς.

Επομένως, λέω ότι πρέπει να αποτίσουμε φόρο τιμής, αλλά ας προσπαθήσουμε επίσης σε αυτές τις συζητήσεις να δείξουμε λίγο σεβασμό στα ιστορικά γεγονότα. Σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στα θύματα του Χολοντόμορ, αλλά δεν μπορούμε να γίνουμε υπηρέτες του ουκρανικού εθνικισμού· αντίθετα, πρέπει να εργαστούμε ώστε να βεβαιωθούμε ότι η Ρωσία, η Ουκρανία και οποιαδήποτε άλλη χώρα θα έρθει αντιμέτωπη με το παρελθόν της και θα κάνει ειρήνη.

  István Szent-Iványi (ALDE). – (HU) Κυρία Πρόεδρε, μετά από πολλά χρόνια άρνησης και σιωπής κανείς σήμερα δεν αμφισβητεί ότι το Χολοντόμορ ήταν μια από τις πιο σοβαρές μαζικές δολοφονίες του 20ου αιώνα, η οποία προκλήθηκε εσκεμμένα και υποκινήθηκε από πολιτικά κίνητρα. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκπληρώνει μια υποχρέωση που είχε σε εκκρεμότητα, σκύβοντας το κεφάλι σε ανάμνηση των θυμάτων. Ο πιστότερος σύμματος της αμαρτίας είναι η αδιαφορία και η λησμονιά. Δεν πρέπει να λησμονήσουμε! Εκατομμύρια πέθαναν για να εκπληρώσει ο Στάλιν τα δικτατορικά σχέδιά του. Δεν στόχευε απλά στη βίαιη κολεκτιβοποίηση της γεωργίας – ηταν μόνο ένας από τους στόχους του – αλλά και στην κάμψη του εθνικού αισθήματος των Ουκρανών και στην καταστροφή των θεσμών της εθνικής ταυτότητας. Τα χρόνια του Χολοντόμορ, και καθόλη τη δεκαετία του ‘30, δολοφονήθηκε το 80% των Ουκρανών λογίων. Η ανεξάρτητη εκκλησία της Ουκρανίας καταλύθηκε. Η ουκρανική γλώσσα εξαλείφθηκε από το δημόσιο βίο. Ως εκ τούτου, το Χολοντόμορ αποτελεί ανεξίτηλο μέρος της ουκρανικής εθνικής ταυτότητας και της συλλογικής μνήμης.

Πρέπει να αναγνωρίσουμε τη θυσία που έκαναν οι πολίτες της Ουκρανίας προκειμένου να ζήσουν ελεύθερα και να μπορούν να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγνωρίζει τις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της Ουκρανίας. Εγκρίνοντας το παρόν ψήφισμα, στέλνουμε το μήνυμα ότι όχι μόνο το παρελθόν, αλλά και το μέλλον της Ουκρανίας είναι επίσης άρρηκτα συνδεδεμένο με εκείνο της Ευρώπης. Σας ευχαριστώ που μου δώσατε το λόγο.

  Inese Vaidere (UEN). – (LV) Κυρίες και κύριοι, ο λιμός που επεβλήθη τεχνητά στην Ουκρανία, ή λιμός της γενοκτονίας, είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε όλη την παγκόσμια ιστορία. Σύμφωνα με όλα τα κριτήρια, συμφωνεί με τον ορισμό της γενοκτονίας. Πρώτον, είναι εθνικής φύσης, εφόσον στόχευε τον αντιδρώντα λαό της Ουκρανίας, ο οποίος είχε αποδείξει την αντίστασή του στη ρωσοποίηση περισσότερες από μια φορές. Δεύτερον, ήταν επίσης κοινωνική γενοκτονία εναντίον των ευημερούντων αγροτών της Ουκρανίας, παρότι η πείνα τους σκότωσε όλους, ανεξάρτητα από το επίπεδο του πλούτου τους. Αυτό το έγκλημα ήταν εντελώς κυνικό. Το ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς του Στάλιν βρήκε τον φθηνότερο τρόπο να σκοτώσει μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Εκατομμύρια πέθαναν στην Ουκρανία, έρμαια του αργού και τρομερού θανάτου από λιμοκτονία. Σήμερα έχουμε τη δυνατότητα πρόσβασης σε ντοκουμέντα τα οποία αποδεικνύουν ότι οι ίδιοι οι Ναζί πήγαν στη Μόσχα τη δεκαετία του ’30 για να αποκτήσουν εμπειρία στην οργάνωση των μαζικών δολοφονιών. Οι αποφάσεις εκείνη την εποχή σχετικά με την κατάσχεση των τροφίμων ελήφθησαν στη Μόσχα. Οι αποφάσεις για τον πόλεμο του 2006 για το φυσικό αέριο μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας ξανά ελήφθησαν στη Μόσχα. Η σύγχρονη Ρωσία, μέσω της αντίληψής της για την εξωτερική πολιτική αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι ξαναβρίσκει τη θέση της σε αυτή την περιοχή του πλανήτη. Οι ιστορικοί της αυλής της Μόσχας δεν ντρέπονται να πουν ότι ο τεχνητός λιμός της Ουκρανίας ήταν αποκλειστικά ανθρώπινο έργο. Ελπίζουμε ότι η Ουκρανία δεν θα είναι το επόμενο κράτος, μετά από τη Γεωργία, στο οποίο η Ρωσία θα μπορέσει να επιδείξει τη βάναυση επιθετικότητά της. Πρέπει να πούμε καθαρά ότι τα γεγονότα στην Ουκρανία ήταν γενοκτονία. Η χώρα μου, η Λιθουανία, το έχει ήδη κάνει, ακριβώς όπως και πολλά άλλα κράτη, μέσω δηλώσεων των κοινοβουλίων τους. Θα ήθελα να τονίσω, ακόμη μια φορά, ότι πρέπει να εξεταστεί αν πρέπει τα εγκλήματα του ολοκληρωτικού Κομουνισμού να υποβληθούν σε καταδίκη, ακριβώς όπως και τα εγκλήματα των ναζί. Χρειαζόμαστε μια άλλη Νυρεμβέργη, επειδή τα αθώα θύματα είναι θύματα, ανεξάρτητα από το ποιος διέπραξε εγκλήματα εναντίον τους. Παρότι οι λαοί μας έχουν διαφορετικές εμπειρίες, παρόλα αυτά είναι απολύτως απαραίτητη μια ομοιόμορφη κατανόηση των ιστορικών γεγονότων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μάλιστα, αυτή είναι η βάση του κοινού μας μέλλοντος. Σας ευχαριστώ.

  Tunne Kelam (PPE-DE). – Κυρία Πρόεδρε, τεχνητοί λιμοί δια χειρός ανθρώπου χρησιμοποιήθηκαν συστηματικά ως εργαλείο από τα κομμουνιστικά ολοκληρωτικά καθεστώτα. Πριν από εβδομήντα πέντε χρόνια, ο Στάλιν αποφάσισε να ξεριζώσει την εθνική ταυτότητα και αντίσταση των Ουκρανών, δημιουργώντας έναν τέτοιο λιμό στον ίδιο το σιτοβολώνα της Ευρώπης.

Δεν αρνήθηκαν απλά την βοήθεια προς τις περιοχές που επλήγησαν από το λιμό. Ακόμα χειρότερα, εκατοντάδες χωριά αποκλείστηκαν από τον Κόκκινο Στρατό. Αρνήθηκαν από ανθρώπους που πέθαιναν από την πείνα το πιο θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα – το δικαίωμα να γλιτώσουν από σίγουρο θάνατο. Όσους προσπαθούσαν να ξεφύγουν τους κυνηγούσαν και τους σκότωναν σαν τα αγρίμια. Μόλις σήμερα αντιδρούμε σε ένα από τα τρομερότερα εγκλήματα της κομμουνιστικής δικτατορίας. Περιμένουμε μια κατηγορηματική κρίση αυτών των εγκλημάτων εδώ και πολύ καιρό.

Όλα τα θύματα των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας αξίζουν την ίδια θέση. Δεν είναι δυνατό να υπάρχουν πρώτης κατηγορίας θύματα του ναζισμού και δεύτερης κατηγορίας θύματα του κομμουνισμού, απλά επειδή η Ευρώπη εξακολουθεί να μην έχει μια ενιαία προσέγγιση για όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα και διστάζει να υιοθετήσει μια ξεκάθαρη στάση για τα εγκλήματα που έλαβαν χώρα στα ανατολικά της ηπείρου.

Είναι καθήκον μας να γνωρίζουμε τι συνέβη υπό το Στάλιν ακριβώς όπως γνωρίζουμε τι συνέβη υπό το Χίτλερ. Πρέπει να επεκτείνουμε όχι μόνο την αλληλεγγύη μας προς το έθνος των Ουκρανών, αλλά και προς όλα τα έθνη που υπέστησαν εγκλήματα από ολοκληρωτικά καθεστώτα, καθώς και να περάσουμε μια ηθική ετυμηγορία. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος αυτών των συζητήσεων: να βεβαιωθούμε ότι αυτή η μνημειώδης, καταστρεπτική περιφρόνηση για την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια δεν θα επαναληφθεί ποτέ σε κανένα μέρος της Ευρώπης.

Χρειαζόμαστε μια πανευρωπαϊκή συμφιλίωση, μια συμφιλίωση που να μπορεί να πηγάζει μόνο από την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Είναι καθήκον μας να βεβαιωθούμε ότι το περίφημο «ποτέ ξανά» θα ισχύει και για το ουκρανικό έθνος.

  Janusz Onyszkiewicz (ALDE). – (PL) Όταν ρωτήθηκε αν άξιζε να διακινδυνεύσει πυρηνικό πόλεμο για να ανατρέψει τον καπιταλισμό, ο Μάο Τσε Τουνγκ απάντησε ότι άξιζε να θυσιαστούν ακόμα και ένα εκατομμύριο ζωές, προκειμένου να μπορεί η υπόλοιπη ανθρωπότητα να ζήσει ευτυχισμένη με τον κομμουνισμό. Ο Ιωσήφ Στάλιν είχε την ίδια αποτρόπαια, εγκληματική λογική. Όταν αυξήθηκε η αντίσταση των χωρικών εναντίον της κολλεκτιβοποίησης, αποφάσισε να εξαλείψει σωματικά όσους ζούσαν στις πιο επαναστατικές περιοχές. Στις περιοχές αυτές κατοικούσαν Ουκρανοί. Αν τους εξαφάνιζε, θα είχε επίσης λύσει και το πρόβλημα της εθνικότητας, γιατί, όπως είχε πει ο Στάλιν με άλλη ευκαιρία, «το πρόβλημα της εθνικότητας είναι βασικά πρόβλημα των αγροτών».

Έτσι, ως αποτέλεσμα της προγραμματισμένης εγκληματικής εκστρατείας στην ίδια την Ουυκρανία, εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν. Αρκεί να πούμε ότι τα επίσημα δημογραφικά στοιχεία για την Ουκρανία ήθελε ο πληθυσμός να είναι πάνω από 31 εκατομμύρια το 1926 ενώ το 1939, παρόλη τη σημαντική φυσική αύξηση του πληθυσμού, ο αριθμός ήταν μόλις 28 εκατομμύρια.

Δεν πέθανε μόνο ο πληθυσμος της σοβιετικής Ουκρανίας. Οι κατασχέσεις τροφίμων με κυβερνητική εντολή, καθώς και οι απαγορεύσεις εισαγωγών τροφίμων από άλλες περιοχές επέφεραν λιμό στην περιοχή του Βόλγα, το Κουμπάν και το βόρειο Καύκασο. Η πλειονότητα του πληθυσμού των περιοχών αυτών ήταν Ουκρανοί, αλλά υπήρχαν και πολλοί Ρώσοι. Σήμερα, εγείρουμε το θέμα του λιμού στην Ουκρανία και για να δείξουμε την πεποίθησή μας ότι αυτό το κεφάλαιο της δραματικής ιστορίας της κοινής μας Ευρώπης δεν είναι ακόμη αρκετά γνωστό.

(Χειροκροτήματα)

  Andrzej Tomasz Zapałowski (UEN). – (PL) Κυρία Πρόεδρε, τον περασμένο αιώνα σημειώθηκαν πολλά και τρομερά εγκλήματα. Κάποια έγιναν με τη χρήση πυροβόλων όπλων, άλλα με αέρια, με τσεκούρια και δικράνια, ενώ άλλα μέσω της λιμοκτονίας. Στην επικράτεια της τότε σοβιετικής Ουκρανίας, πήρε τη μορφή της καταδίκης εκατομμυρίων ανθρώπων στο θάνατο από την πείνα, σε μια περιοχή που έχει το πλουσιότερο έδαφος του κόσμου. Αυτό έγινε εσκεμμένα και δεν προκλήθηκε από τον καιρό, ούτε και από κάποια φυσική καταστροφή.

Είναι ανησυχητικό το ότι, με το πέρασμα των χρόνων, αυτή η γενοκτονία εναντίον Ουκρανών, Πολωνών και Ρώσων δεν αποκαλείτο με το πραγματικό της όνομα και είναι ανησυχητικό σήμερα το ότι η γενοκτονία που διαπράχθηκε εναντίον εκατοντάδων χιλιάδων Πολωνών, Εβραίων και Ουκρανών που αντιστάθηκαν στο φασισμό των Ουκρανών εθνικιστών της παλαιότερης και της σημερινής επικράτειας της Πολωνίας κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν αποκαλείται γενοκτονία. Επίσης, είναι ακόμη πιο ανησυχητικό το ότι η έλλειψη καταδίκης σήμερα δικαιολογεί και νομιμοποιεί οργανώσεις που αναφέρονται στην κληρονομιά αυτών των δολοφόνων. Αυτές οι οργανώσεις λειτουργούν σήμερα νόμιμα στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει πολιτικώς δικαιολογημένη γενοκτονία. Πρέπει όλες να κατονομάζονται και να καταδικάζονται.

  Ari Vatanen (PPE-DE). – Κυρία Πρόεδρε, μιλούμε σήμερα για αυτό τον τεχνητό λιμό, 75 χρόνια μετά από τα γεγονότα, επειδή αν δεν μιλήσουμε τώρα για αυτόν, μπορεί να γίνει σαν τα μαύρα μεσάνυχτα της δικαιοσύνης. Έχουμε ακόμα δυο ώρες ως τα μεσάνυχτα, αλλά οικοδομούμε το μέλλον. Δεν μπορούμε να οικοδομήσουμε αυτό το μέλλον σε ασταθή θεμέλια. Πρέπει να οικοδομηθεί σε σταθερά θεμέλια, τα οποία μόνο η αλήθεια μπορεί να παράσχει. Το μέλλον δεν είναι δυνατό να οικοδομηθεί πάνω σε ψέματα, γιατί τότε θα ήταν σαν να χτίζουμε πάνω στην άμμο.

Δεν έχει σημασία πόσοι πραγματικά πέθαναν στην Ουκρανία. Αυτό που έχει σημασία είναι να νιώσουν τα θύματα αυτού του τεχνητού λιμού – ο λαός της Ουκρανίας – ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη, επειδή πρέπει να αποκαταστήσουμε την πίστη των ανθρώπων στη δικαιοσύνη. Διαφορετικά, δεν είναι δυνατό να δημιουργήσουμε μια δίκαιη κοινωνία, και δεν είναι δυνατόν να πιστέψει η κοινωνία αυτή στο μέλλον. Πρέπει να εισακουστούν οι φωνές όλων των θυμάτων, ανεξάρτητα από το εάν αποτελούν θύματα του ναζισμού, του απαρτχάιντ, της δουλείας ή του κομμουνισμού.

Το παρόν σώμα υποστηρίζει τις θεμελιώδεις αξίες της ανθρωπότητας. Το μήνυμα που θα στείλουμε δεν μπορεί να είναι διφορούμενο. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να είμαστε πραγματικά αμερόληπτοι, όσο πολιτικά επώδυνο κι αν μας είναι ενδεχομένως. Διαφορετικά δεν θα υπερασπιζόμαστε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι πολύ ανησυχητικό το ότι στη σημερινή Ρωσία η ιστορία ξαναγράφεται, γιατί έτσι πώς θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε ένα κοινό μέλλον; Θεωρούμε ότι τώρα είναι η κατάλληλη συγκυρία να συζητήσουμε για την Ουκρανία γιατί ακριβώς τώρα, το 2008,η Ουκρανία μας έχει ανάγκη. Χρειάζεται ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, πράγμα που σημαίνει ένταξη στην ΕΕ κάποια μέρα.

  Jana Hybášková (PPE-DE). – (CS) Ο λιμός ήταν το αποτέλεσμα της καλά προγραμματισμένης συστηματικής πολιτικής του Ι.Β. Στάλιν, η οποία είχε θέσει ένα ξεκάθαρο σύνολο στόχων: η ηθελημένη παραχώρηση των ιδιόκτητων αγροκτημάτων, η εγκαθίδρυση αγροτικών συναιτερισμών, η παράδοση όλων των αγροτικών προϊόντων και των αποθεμάτων σπόρων για να τραφεί ο ρωσικός στρατός και η εσκεμμένη επιβολή λιμού στις κωμοπόλεις και τις πόλεις της Ουκρανίας. Ο κύριος στόχος ήταν η καταστολή και η καταστροφή της Ουκρανίας ως έθνος. Ήταν γενοκτονία. Αφορούσε την δίωξη των πολιτών της υπαίθρου για λόγους πολιτικής και φυλής και επομένως συμφωνεί με το νομικό ορισμό του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Δεν είναι απλά ζήτημα μνήμης του λιμού. Αφορά τη συμβολική αποκατάσταση των θυμάτων, την προσεκτική μελέτη, ανάλυση, γνώση και αποδοχή της κοινής ευθύνης, καθώς και το κοινό κλείσιμο των λογαριασμών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο κομμουνισμός συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Οι συνέπειές του μπορούν να συγκριθούν με εκείνες του φασισμού και του ναζισμού.

Επομένως, ας θεσπίσουμε ένα Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ευρωπαϊκή Συνείδηση και ας γιορτάσουμε επίσης την 23η Αυγούστου ως Ημέρα των Θυμάτων Όλων των Ολοκληρωτικών Συστημάτων. Ας κατανοήσουμε τον κομμουνισμό ως τρομερό μέρος της κοινής ευρωπαϊκής μας ιστορίας. Μόνο μέσω της κοινής αναγνώρισης της ευθύνης για το παρελθόν θα καταφέρουμε να βρούμε τον δρόμο για το μέλλον. Για παράδειγμα, οι καταστάσεις όπως εκείνες που βιώνει σήμερα ο λαός του Ιράν, καθώς και άλλων περιοχών του κόσμου, μας διδάσκουν ότι όσο βαθύτερη είναι η ζημία στον κοινωνικό ιστό, είναι τόσο πιο επώδυνη, δαπανηρή και δύσκολη σε ανθρώπινους όρους η αποκατάστασή της. Η Ουκρανία εξακολουθεί να φέρει βαθιές ουλές. Ας της προσφέρουμε τη βοήθειά μας.

  Urszula Gacek (PPE-DE). – (PL) Κυρία Πρόεδρε, σήμερα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θυμάται τα θύματα ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του Στάλιν, τα θύματα του λιμού που προκλήθηκε εσκεμμένα από το δεσποτικό καθεστώς των Μπολσεβίκων που κυριαρχούσε στη Σοβιετική Ένωση και το οποίο επιδίωκε να αποδυναμώσει και να καταστρέψει το ουκρανικό έθνος, καταπνίγοντας έτσι τη λαχτάρα του για ελευθερία και για δημιουργία του δικού του, ανεξάρτητου κράτους. Η Ουκρανία, καθώς και κάποιες περιοχές της νότιας Ρωσίας, του βόρειου Καυκάσου και του Καζακστάν έγιναν μάρτυρες φοβερής, τρομακτικής απόγνωσης, συμφοράς και απελπισίας από ολόκληρες οικογένειες που λιμοκτονούσαν.

Σήμερα θέλουμε να αποτίσουμε φόρο τιμής σε όλους όσοι πέθαναν κατά το μεγάλο λιμό της Ουκρανίας. Τα θύματα μαζικών δολοφονιών, στρατιωτικών σφαγών και εθνοκάθαρσης αξίζουν εξίσου να τιμάται η μνήμη τους και να τα θυμόμαστε για τις αδικίες που διαπράχθηκαν εναντίον τους. Ανεξάρτητα από τα αίτια στα οποία οφείλονται, και από τους ιδεολογικούς στόχους που κίνησαν αυτές τις πράξεις, το σταθερό στοιχείο σε αυτές είναι η κακουχίες των θυμάτων.

Ας δείξουμε την αλληλεγγύη μας προς το λαό της Ουκρανίας, αλλά ας ζητήσουμε επίσης από την Ουκρανία να συμφιλιωθεί με τις σκοτεινές σελίδες της ιστορίας της. Την περίοδο 1939-1945, εθνικιστές του Ουκρανικού Εθνικού Στρατού δολοφόνησαν αποτρόπαια 150 000 Πολωνούς, κυρίως γυναίκες και ηλικιωμένους. Οι σύζυγοι και οι πατέρες, εξόριστοι στη Σιβηρία, μπορεί να ζούσαν εκεί τη δική τους κόλαση, είχαν όμως την ελπίδα ότι οι οικογένειές τους στα ανατολικά σύνορα ήταν ασφαλείς. Δυστυχώς, οι οικογένειες αυτές έπεσαν θύματα των εθνικιστών, οι οποίοι δεν αποδέχονταν τους Πολωνούς γειτονές τους στο νέο ουκρανικό κράτος. Τα θύματα των σφαγών στα ανατολικά σύνορα περιμένουν την ημέρα που η μοίρα τους θα γραφτεί επίσης στην κοινή συνείδηση της Ευρώπης, όπως συμβαίνει σήμερα με τα θύματα του μεγάλου λιμού.

  Colm Burke (PPE-DE). – Κυρία Πρόεδρε, προερχόμενος από την Ιρλανδία, μια χώρα που επίσης υπέφερε έναν τραγικό λιμό πριν από 150 χρόνια, κατανοώ την επιθυμία των Ουκρανών να τιμήσουν τη μνήμη των θυμάτων του τεχνητού λιμού τους από το 1932 ως το 1933.

Αυτό το ψήφισμα του Κοινοβουλίου ακολουθεί προηγούμενα ψηφίσματα μνήμης από άλλους διεθνείς οργανισμούς, όπως η UNESCO και ο ΟΑΣΕ. Το ψήφισμά μας σχετικά με τη μνήμη των θυμάτων του Χολοντόμορ στην Ουκρανία εγκρίθηκε στην 34η σύνοδο της γενικής διάσκεψης της UNESCO, η οποία είχε την υποστήριξη, μεταξύ άλλων, και της Ιρλανδίας.

Στην υπουργική σύνοδο του ΟΑΣΕ στη Μαδρίτη το Νοέμβριο του 2007, 30 χώρες έκαναν αποδεκτή την δήλωση της Ουκρανίας, με την οποία έκανε μνεία στην 75η επέτειο του Χολοντόμορ.

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση πρέπει να εξακολουθήσει να βασίζεται στην προθυμία συμφιλίωσης με την τραγική ιστορία του 20ου αιώνα. Το σημερινό ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου απευθύνει μια σημαντική έκκληση στις χώρες που ανήκαν στη Σοβιετική Ένωση να παράσχουν πλήρη πρόσβαση στα αρχεία που αφορούν αυτή την τραγωδία, προκειμένου να μπορέσει να γίνει ολοκληρωμένος εξονυχιστικός έλεγχος, για να αποκαλυφθούν και να διερευνηθούν πλήρως τα αίτια και οι συνέπειες αυτού του λιμού.

Σήμερα οι συγγενείς των θυμάτων ζητούν να κλείσει το θέμα και πρέπει, έτσι να έχουν δικαίωμα πρόσβασης σε αυτές τις πληροφορίες, προκειμένου να κατανοήσουν τη μεγαλύτερη καταστροφή στη σύγχρονη ιστορία της Ουκρανίας.

Προσθέτω τη φωνή μου σε αυτή την έκφραση συμπαράστασης προς τα εκατομμύρια Ουκρανούς που έπεσαν θύματα αυτού του κακού και, ειδικά, προς τους συγγενείς όσων πέθαναν λόγω αυτού του τεχνητού λιμού.

  Zita Pleštinská (PPE-DE). – (SK) Ο πατέρας μου, ο Štefan Kányai, ο οποίος πέρασε 10 τρομερά χρόνια στα ρωσικά γκουλάγκ των Ουραλίων, της Καραγκάντα και του Καζακστάν, μου έλεγε συχνά: «Υπάρχουν ακόμη ζωντανοί μάρτυρες, οι οποίοι είδαν και θυμούνται τη γενοκτονία του Στάλιν, μια μαζική δολοφονία που διαπράχθηκε χωρίς όπλα. Το καθεστώς του Στάλιν έσκισε πολλές σελίδες από τα χρονικά της ευρωπαϊκής ιστορίας και είναι έτσι καθήκον σας να ανοίξετε τα αρχεία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και να αντικαταστήσετε αυτές τις χαμένες σελίδες. Η μνήμη των θυμάτων είναι ιερή και έτσι δεν πρέπει να κάθεστε με τα χέρια σταυρωμένα!»

Με συγκινεί ιδιαίτερα το ότι το όνομά μου, μαζί με τα ονόματα των συναδέλφων μου στην ομάδα PPE-DE, καθώς και τα ονόματα συναδέλφων από άλλες πολιτικές ομάδες βρίσκονται στην αρχή ενός ψηφίσματος, μέσω του οποίου επιβεβαιώνουμε ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση βασίζεται σε μια προθυμία συμφιλίωσης με την τραγική ιστορία του 20ου αιώνα. Είθε αυτό το ψήφισμα, το οποίο έρχεται με αυτό τον τρόπο το 2008, στην 75η επέτειο του λιμού, να είναι σημάδι των συναισθημάτων μας για το λαό της Ουκρανίας και ιδιαίτερα για τους επιζώντες του λιμού, καθώς και για τις οικογένειες και τους συγγενείς των θυμάτων.

Είθε αυτό το ψήφισμα να είναι δίδαγμα για τη νέα γενιά, η οποία δεν έχει βιώσει διωγμούς. Η ελευθερία είναι πολύτιμη και δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Το κακό εξακολουθεί να υφίσταται και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). – (PL) Κυρία Πρόεδρε, μόλις μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε την τρομακτική αλήθεια για το τι είχε συμβεί επί Στάλιν στην Ουκρανία και σε άλλα μέρη της Σοβιερικής Ένωσης. Ο ολοκληρωτισμός δεν είχε επιτρέψει στον κόσμο να μάθει για αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ο μεγάλος λιμός στην Ουκρανία το 1932-1933 είναι ένα ιστορικό γεγονός το οποίο δεν παραδέχονταν οι κομμουνιστικές αρχές καθόλη την ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης. Γνωρίζουμε τώρα για αμέτρητους αθώους που καταδικάστηκαν σε αργό θάνατο από την πείνα. Παρόλο που έχουν περάσει πολλά χρόνια από το Χολοντόμορ, εξακολουθούμε να μην γνωρίζουμε ακριβώς πόσοι άνθρωποι πέθαναν λόγω των πολιτικών του Στάλιν.

Θα ήθελα να τονίσω ότι οποιαδήποτε αναγνώριση του μεγάλου λιμού ως γενοκτονία ή ως έκθεση του σταλινιστικού ολοκληρωτισμού δεν στρέφεται εναντίον του Κρεμλίνου, όπως συχνά πιστεύεται λανθασμένα. Πρόκειται για μια απλή απότιση φόρου τιμής στα θύματα ενός ολοκληρωτικού συστήματος. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως ένας διεθνής οργανισμός με έμφαση στα ανθρώπινα δικαιώματα, πρέπει να δηλώσει τη θέση της ξεκάθαρα και αναμφίβολα. Αν θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη των θυμάτων με αξιοπρέπεια, όπως τους ταιριάζει, πρέπει να εγκρίνουμε ένα ψήφισμα, το οποίο να παρουσιάζει καθαρά την ιστορική αλήθεια και το οποίο να εκφράζει την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

  Mieczysław Edmund Janowski (UEN). – (PL) Κυρία Πρόεδρε, σήμερα μας είναι δύσκολο να φανταστούμε τι σημαίνει η μαζική λιμοκτονία. Είναι επίσης δύσκολο για εμάς να φανταστούμε πώς ήταν δυνατό να πεθάνουν από την πείνα εκατομμύρια άνθρωποι στην Ουκρανία, η οποία μπορούσε να θρέψει ολόκληρη την Ευρώπη. Ήταν το αποτέλεσμα του ολοκληρωτικού κομμουνισμού και στοίχισε τη χωή σε παιδιά, γυναίκες και άνδρες, τόσο σε Ουκρανούς όσο και σε μέλη άλλων εθνοτήτων που ζούσαν στη Σοβιετική Ένωση. Πώς να ονομάσουμε αυτό το έγκλημα που διαπράχθηκε πριν από 75 χρόνια; Μόνο ένα όνομα του ταιριάζει και αυτό είναι η γενοκτονία. Οι άνθρωποι καταδικάζονταν σε θάνατο ή τους έστελναν στα στρατόπεδα εργασίας για πολλά χρόνια, αν τους έπιαναν να κλέβουν πέντε στάχυα σιτάρι από ένα συνεταιριστικό αγρόκτημα.

Σήμερα, όταν μιλάμε για αυτό το γεγονός δεν καταφερόμαστε εναντίον της Ρωσίας. Θέλουμε να τιμήσουμε τα θύματα του κομμουνισμού και το λέω δυνατά και καθαρά: ποτέ ξανά τέτοια εγκλήματα.

  Antonio Tajani, Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. – (IT) Κυρία Πρόεδρε, αξιότιμα μέλη, δεν γνωρίζω τι άλλο μπορεί να πει κανείς για να καταδικάσει ένα τόσο αποτρόπαιο έγκλημα, όσο εκείνο που διέπραξε η δικτατορία των σταλινιστών, μια από τις δυο εγκληματικές δικτατορίες που σκόρπισαν τον όλεθρο στην Ευρώπη τον περασμένο αιώνα. Δεν χρειάζονται άλλα λόγια, επειδή οι βουλευτές μίλησαν με πειστικό και άξιο τρόπο.

Θα ήθελα, κυρία Πρόεδρε, να κλείσω αυτή τη συζήτηση, διαβάζοντας δυο λόγια του μεγάλου συγγραφέα Βασίλι Γκρόσμαν, ο οποίος περιέγραψε τις τραγικότερες στιγμές του Χολοντόμορ στο μυθιστόρημά του Forever Flowing. Το διάβασα σαν να επρόκειτο για κανενός είδους κοσμική προσευχή, μνημόσυνο για εκατομμύρια θύματα, με τα οποία σχετίζεται η μνήμη τόσων άλλων αθώων θυμάτων, των οποίων η θυσία, επαναλαμβάνω, δεν πρέπει να είναι μάταιη για την Ευρώπη.

Ο θάνατος τον προηγούμενο αιώνα εκατομμυρίων ανθρώπων στα χέρια αιμοσταγών δικτατοριών πρέπει να είναι ο σπόρος από τον οποίο πρέπει να εξακολουθήσει να ανθίζει η δημοκρατία. Πρέπει να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που επεδίωκαν οι εγκληματικοί δικτάτορες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως είπα στην αρχή, γεννήθηκε για να οικοδομήσει και να εγγυηθεί την ειρήνη. Ωστόσο, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη θυσία τόσων αθώων θυμάτων.

Θα σας διαβάσω τα απλά λόγια με τα οποία ο Γκρόσμαν αφηγήθηκε αυτή την τραγωδία πριν από πολλά χρόνια: «Η πείνα έκανε τη χώρα να γονατίσει. Πρώτα πήρε τα παιδιά, μετά τους ηλικιωμένους και μετά τους μεσήλικες. Στην αρχή έσκαβαν τάφους για να θάψουν τους νεκρούς· όταν δεν είχαν πια τη δύναμη, σταμάτησαν. Οι νεκροί κείτοντο στους αυλόγυρους και στο τέλος έμεναν στις καλύβες τους. Όλα βούλιαξαν στη σιωπή και ολόκληρη η χώρα αποδεκατίστηκε. Δεν ξέρω ποιος πέθανε τελευταίος».

Nous n'oublierons jamais. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτά τα αθώα θύματα, στην προσπάθειά μας να χτίσουμε ένα διαφορετικό μέλλον.

  Πρόεδρος. - Έχω λάβει τέσσερις προτάσεις ψηφίσματος⁽¹⁾, που έχουν κατατεθεί σύμφωνα με το άρθρο 103, παράγραφος 2, του Κανονισμού.

Η συγκινητική αυτή συζήτηση έληξε εδώ.

Η ψηφοφορία θα διεξαχθεί αύριο, Πέμπτη 23 Οκτωβρίου.

Γραπτές ανακοινώσεις (Κανόνας 142)

  András Gyürk (PPE-DE) , γραπτώς. – (HU) Πιστεύω ότι εκτός από την εμβάθυνση της ολοκλήρωσης, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει επίσης να καταβάλει συστηματικές προσπάθειες για να αντιμετωπίσει τις πιο σκοτεινές εποχές της κοινής ιστορίας μας. Γι’ αυτό το λόγο, εξάλλου, με ικανοποιεί το ότι η σημερινή συνεδρίαση μας παρέχει την ευκαιρία να δώσουμε προσοχή στο λιμό της Ουκρανίας, μια από τις πιο λυπηρές και ακατανόητα λησμονημένες μνήμες των κομμουνιστικών δικτατοριών του 20ου αιώνα.

Τα επιχειρήματα γύρω από το λιμό που στοίχισε τη ζωή σε 3 εκατομμύρια ανθρώπους παρουσιάζουν καλά το ότι ως σήμερα η περίοδος αυτή της ιστορίας δεν έχει αναλυθεί πλήρως. Δεν συμμεριζόμαστε την άποψη όσων αποδίδουν την καταστροφή απλά στις κάτω του μετρίου σοδειές, στην αντίσταση του ουκρανικού πληθυσμού ή σε μερικές λανθασμένες αποφάσεις οικονομικής πολιτικής.

Πρέπει να δηλώσουμε ξεκάθαρα ότι η τραγωδία της Ουκρανίας ήταν η άμεση συνέπεια μιας πολιτικής τρόμου που εξαπλώθηκε σε κρατικό επίπεδο. Σταματώντας τη βίαιη κολλεκτιβοποίηση και κατάσχεση των αποθεμάτων τροφίμων, οι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης θα μπορούσαν να είχαν σώσει εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, όμως δεν το έπραξαν. Ακριβώς για αυτό το λόγο τα γεγονότα των αρχών της δεκαετίας του ’30 στην Ουκρανία δεν διαφέρουν από τις πλέον αποτρόπαιες γενοκτονίες της ιστορίας.

Κατά τη γνώμη μου, όλες οι δικτατορίες, ανεξάρτητα από το εάν μιλάμε για τις βιαιότητες του εθνικοσοσιαλιστικού ή του κομμουνιστικού συστήματος, προέρχονται από την ίδια πηγή. Θέλουμε να πάρουμε στα χέρια μας όλα τα εργαλεία που ενδέχεται να μας επιτρέψουν να ενισχύσουμε την γνώση των νέων γενιών σχετικά με τις απαίσιες πράξεις του κομμουνισμού. Η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού ινστιτούτου ερευνών και ενός μνημείου αφιερωμένου στην ιστορία των δικτατοριών μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία.

  José Ribeiro e Castro (PPE-DE), γραπτώς. – (PT) Πριν από 75 χρόνια ο μηχανισμός του σταλινιστικού καθεστώτος διέπραξε ένα από τα χειρότερα εγκλήματα που έχουν σημειωθεί ποτέ στην Ευρώπη: Το Χολοντόμορ, το μεγάλο λιμό που στοίχισε τη ζωή περισσότερων από τριών εκατομμυρίων Ουκρανών.

Έχοντας αποστερηθεί, όπως και εξακολουθεί να τους συμβαίνει, σημαντικά στοιχεία που καθορίζουν τη συλλογική τους ταυτότητα, εσκεμμένα τους αποστερήθηκε η τροφή, σε μια αποτρόπαιη επίδειξη του «πραγματικού σοσιαλισμού» και σε ένα πλαίσιο εκστρατειών καταναγκαστικής κολεκτιβοποίησης και σοβιετοποίησης ενός από τα πιο δολοφονικά καθεστώτα της ιστορίας.

Σήμερα οι Ουκρανοί, μαζί με όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, θυμούνται την κομμουνιστική σκληρότητα, τυραννία και βία, που εξακοντίστηκε εναντίον τους και που αποτελούσε, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, καθαρή περίπτωση γενοκτονίας. Η πρόθεση της ‘ηθελημένης επιβολής στην ομάδα συνθηκών διαβίωσης οι οποίες έχει σχεδιαστεί ότι θα της επιφέρουν συνολική ή μερική φυσική καταστροφή’, όπως ακριβώς αναφέρει η Σύμβαση για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος γενοκτονίας του 1948, είναι απολύτως σαφής.

Πριν από ένα χρόνο, ο Πρόεδρος αυτού του Κοινοβουλίου είχε περιγράψει το Χολοντόμορ ως ένα «τρομερό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας». Συμμερίζομαι πλήρως αυτή την άποψη και σκύβω το κεφάλι στη μνήμη των θυμάτων. Χαιρετίζω όλους τους Ουκρανούς, ιδίως δε όσους ζουν και εργάζονται στη χώρα μου, την Πορτογαλία.