Ustne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

- Sprawozdanie: Gabriele Stauner (A6-0409/2008)

  Astrid Lulling (PPE-DE). - (FR) Pani przewodnicząca! Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych desperacko próbuje zakwestionować kompetencje Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia w dziedzinie równouprawnienia mężczyzn i kobiet w miejscu pracy. Przejęła naszą inicjatywę przygotowania sprawozdania w sprawie dyskryminującego wpływu braku równości wynagrodzeń i innego rodzaju nierówności na świadczenia emerytalne kobiet, a także w sprawie tendencji do indywidualizacji praw do zabezpieczenia społecznego.

Efektem tego stanu rzeczy jest sprawozdawczy miszmasz zawierający powszechnie znane ogólniki. Jesteśmy daleko od nierównego traktowania kobiet w kwestii świadczeń emerytalnych i od rozwiązań, na których Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia chciała skupić się w swoim sprawozdaniu. Jako sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Praw Kobiet na podstawie art. 47 regulaminu starałam się – przy jednogłośnym poparciu Komisji Praw Kobiet – zaproponować konkretne działania naprawcze w ramach reformy systemów emerytalnych. Chodzi o sześć bardzo precyzyjnych elementów, które mają wypełnić luki w ubezpieczeniu kobiet, wynikające na przykład z macierzyństwa i obowiązków rodzinnych.

Proszę sobie wyobrazić, że Komisja Zatrudnienia wyraźnie je odrzuciła, jawnie naruszając obowiązki wynikające z art. 47. Żałuję, że przegraliśmy bitwę, lecz nie przegraliśmy wojny, a walka będzie trwać.

- Sprawozdanie: Ewa Klamt (A6-0432/2008)

  Philip Claeys (NI). - (NL) Pani przewodnicząca! Głosowałem za odrzuceniem sprawozdania pani poseł z prostej przyczyny: cała koncepcja imigracji gospodarczej i to, co określa się mianem „błękitnej karty” świadczą o krótkowzroczności. Tymczasem powinniśmy przyjąć politykę szkoleń, szkoleń uzupełniających i przywrócenia do pracy około dwudziestu milionów bezrobotnych w Unii Europejskiej. Powinniśmy wyciągnąć wnioski z naszych wcześniejszych błędów. Trafnym przykładem jest sprowadzenie zagranicznych robotników i ich rodzin w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, które doprowadziło do powstania poważnego problemu społecznego.

Teraz podejmuje się próbę uspokojenia opinii publicznej przez zapewnienia, że chodzi wyłącznie o wysoko wykwalifikowanych i tymczasowych imigrantów; lecz kimże jestem, aby wątpić w słowa Louisa Michela, który stwierdził, że inni imigranci również są mile widziani? Innymi słowy, wrota pozostają otwarte. Jedyne działania polegają na tworzeniu nowych. To koalicja przeciwko społeczeństwu. Duże przedsiębiorstwa chcą taniej siły roboczej i łączą siły z wielokulturową lewicą, a koszty pokryje społeczeństwo.

- Sprawozdanie: Neil Parish (A6-0368/2008)

  Astrid Lulling (PPE-DE). - (FR) Pani przewodnicząca! Z ciężkim sercem głosowałam za przyjęciem sprawozdania pana posła Parisha w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, jednolitej wspólnej organizacji rynku, ponieważ uważam, że jednolita WOR nie stanowi uproszczenia i nie zwiększa przejrzystości. Utrudni natomiast życie hodowcom winorośli i całemu sektorowi wina.

Wczoraj wieczorem pani komisarz starała się nas uspokoić. Mam nadzieję, że Komisja dotrzyma słowa, a co najważniejsze, zawód będzie odpowiednio reprezentowany w komitecie doradczym, tak jak to miało miejsce od czasu pierwszej wspólnej organizacji rynku wina.

  Anja Weisgerber (PPE-DE). – (DE) Pani przewodnicząca! Z pewnym wahaniem głosowałam za przyjęciem sprawozdania pana posła Neila Parisha w sprawie utworzenia jednolitej wspólnej organizacji rynku dla szerokiego wachlarza różnych produktów rolnych. Wyrażam zadowolenie z powodu celu Komisji, jakim jest uproszczenie europejskiej polityki rolnej. Oznacza to, że w przyszłości będzie tylko jedna organizacja rynku, która zastąpi dwadzieścia jeden istniejących organizacji rynku, na przykład owoców i warzyw, mleka i wina. Jednakże należy maksymalnie uprościć posługiwanie się tym wysoce złożonym dokumentem. Z uwagi na to bardzo cieszę się z zapewnienia Komisji, złożonego podczas wczorajszej debaty, że wykorzysta mój pomysł i wprowadzi do europejskiej wyszukiwarki EUR-Lex funkcję umożliwiającą użytkownikom dostęp jedynie do tych artykułów, które dotyczą konkretnych produktów rolnych.

Komisja potwierdziła również, że organizacja rynku wina, którą wynegocjowano z pewnym trudem i która uwzględnia wiele wymogów Parlamentu, pozostanie w niezmienionej postaci. Tylko z tego powodu byłam skłonna głosować za przyjęciem sprawozdania.

- Projekt rezolucji: HIV/AIDS (RC-B6-0581/2008)

  Milan Gaľa (PPE-DE). – (SK) Odczuwam ogromne zadowolenie z faktu, że kilka dni przed 1 grudnia, który został uznany za Światowy Dzień Walki z AIDS, zajmujemy się tym globalnym problemem. Rośnie liczba osób zakażonych wirusem HIV. Każdego dnia zakaża się około 14 tysięcy osób, a 2 tysiące z nich to dzieci przed piętnastym rokiem życia.

Oprócz tradycyjnych punktów zapalnych, takich jak Afryka i Daleki Wschód, liczba zakażonych osób wzrosła w Europie Wschodniej i w Azji Środkowej. W 2006 roku liczba zakażonych w tych regionach wzrosła do 1,7 miliona. Największy wzrost odnotowano w Rosji i Ukrainie, gdzie około 270 tysięcy osób zostało zakażonych wirusem HIV. Rozprzestrzenianie się wirusa HIV na tych obszarach wynika przede wszystkim z nadużywania narkotyków i używania brudnych igieł. W przypadku Ukrainy dane są bardzo alarmujące, ponieważ dotyczą bezpośredniego sąsiada Unii Europejskiej.

Fakt, że nie udało nam się zapanować nad problemem HIV pomimo programów prewencyjnych na światową skalę, powinien skłonić nas do ponownej ich oceny i do natężenia działań z zakresu prewencji i opracowania skutecznych sposobów leczenia.

- Projekt rezolucji: Demokratyczna Republika Konga (RC-B-0590/2008)

  Charles Tannock (PPE-DE). - Pani przewodnicząca! W 1994 roku Zachód odwrócił głowę, kiedy miało miejsce ludobójstwo w Rwandzie. To samo może stać się teraz we wschodniej części Konga. Akcja humanitarna jest naglącym priorytetem, lecz należy ponadto uporządkować ten delikatny i zawikłany bałagan polityczny. Częściowo dzieje się tak dlatego, że wspólnota międzynarodowa nie tylko umyła ręce od ludobójstwa w Rwandzie, lecz także umożliwiła ludobójcom z plemienia Hutu ucieczkę do wschodniej części Konga, gdzie prezydent Kabila nie zrobił wiele, by trzymać ich w ryzach – ku odrazie Kigali i lokalnych Tutsich.

Organizacja Narodów Zjednoczonych i Unia Afrykańska muszą teraz objąć przewodnictwo i bezzwłocznie zająć się kwestiami politycznymi oraz sprawami bezpieczeństwa, lecz musimy również uznać, że konkurencja o zasoby naturalne stoi w dużym stopniu za finansowaniem tego rozlewu krwi. Chiny są poważnym graczem w regionie, lecz nie są zainteresowane prawami człowieka w Afryce.

Komisja powinna zbadać, czy proces zezwoleń w odniesieniu do minerałów i innych zasobów może być stosowany teraz w Afryce na podobieństwo procesu z Kimberley, który współdziałał tak dobrze z sektorem diamentów w odniesieniu do krwawych diamentów lub spornych diamentów. Z tego względu głosowałem za przyjęciem rezolucji.

- Projekt rezolucji: Sektor pszczelarski (B6-0579/2008)

  Erna Hennicot-Schoepges (PPE-DE). - (FR) Pani przewodnicząca! Omawiana rezolucja pojawia się dość późno. To raczej „musztarda po obiedzie”, bo od czasu przyjęcia dyrektywy 91/414 dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, niewiele zrobiono, aby propagować badania naukowe dotyczące wpływu pestycydów na pszczoły, w szczególności na pełny cykl reprodukcyjny pszczół.

Jest to tym bardziej zadziwiające, że podczas głosowania nad sprawozdaniem pani poseł Breyer w sprawie wprowadzania do obrotu, a zatem w sprawie reformy dyrektywy 91/414, wiele tych osób, które dzisiaj głosowały za przyjęciem rezolucji, opowiedziało się za poprawkami gwarantującymi poprawę ochrony pszczół.

To nie są nasze pobożne życzenia, lecz fakty i czyny. Chciałabym zatem, aby podczas głosowania w drugim czytaniu nad sprawozdaniem pani poseł Breyer wszyscy koledzy pamiętali o tej rezolucji, aby głosować korzystnie dla pszczół.

  Astrid Lulling (PPE-DE). - (FR) Pani przewodnicząca! Chciałabym powiedzieć pani poseł Hennicot, która jest członkiem tej Izby od niedawna, że oczywiście nie może wiedzieć, czego domagaliśmy się od 1994 roku, zwłaszcza w tej dziedzinie.

Chciałabym podziekować wszystkim kolegom, którzy wzięli udział w tej debacie i uczestniczyli w pracach nad rezolucją w sprawie alarmującej sytuacji w sektorze rolnym. Wczoraj o północy nie było tu tłumów, rozumiem to – pani poseł Hennicot też nie było – aby śledzić doskonałą, bogatą merytorycznie debatę, której celem było zachęcenie Komisji do natężenia wysiłków wobec bardzo niepokojącego kryzysu w pszczelarstwie. Z przyjemnością stwierdzam, że Komisja nas zrozumiała.

Pani przewodnicząca! Chciałabym zasygnalizować, że poprawka 1, która została przyjęta, a za odrzuceniem której głosowała moja grupa, jest poprawką czysto redakcyjną. Niemieckie tłumaczenie mojego punktu uzasadnienia B jest wadliwe, należy je zatem skorygować, aby poprawka brzmiała tak samo w języku niemieckim.

Jeżeli chodzi o poprawkę dotyczącą zatwierdzania środków ochrony roślin, która w międzyczasie została wycofana, zgadzam się z jej treścią. Niemniej jednak, ponieważ przejmuje ona słowo w słowo tekst przegłosowany w Komisji Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności dotyczący wprowadzania tych produktów do obrotu, uznałam, wraz z moją grupą, że nie należy powielać tego tekstu i że trzeba dać pierwszeństwo Komisji Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności. Nasze zalecenie i nasze żądanie zostały jednak doskonale sformułowane w ust. 8 rezolucji, w którym domagamy się dokładnie tego samego, to jest natężenia prac badawczych nad związkami między śmiertelnością pszczół a stosowaniem pestycydów, aby podjąć odpowiednie środki dotyczące zatwierdzania takich produktów. Sprawa jest jasna: pestycyd, który zabija pszczoły nie może zostać zatwierdzony. To właśnie mówimy od lat.

  Przewodnicząca. − Pani poseł Lulling! Dziękuję, że zwróciła pani uwagę na szczegółowy aspekt tego środka. Możemy panią zapewnić, że wersje językowe zostaną dokładnie sprawdzone.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

- Sprawozdanie: Ingeborg Gräβle (A6-0394/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Opierając się na sprawozdaniu mojej dobrej przyjaciółki i koleżanki, poseł Ingeborg Grassle, głosowałem za przyjęciem rezolucji legislacyjnej zatwierdzającej, z zastrzeżeniem poprawek, wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF). Poparłem lepszą ochronę praw osób objętych dochodzeniem OLAF-u i zacieśnioną współpracę z państwami członkowskimi. Zachodziła coraz większa potrzeba publicznego kierowania działalnością dochodzeniową OLAF-u w obszarze zwalczania nadużyć i niezależnej kontroli procedur i trwania dochodzeń przy jednoczesnym gwarantowaniu ich poufności. Przygotowując to sprawozdanie, Inge Grassle wykonała potężną pracę. Zasługuje zatem na podziękowanie.

  Dragoş Florin David (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Gräßle, ponieważ każda osoba, wobec której OLAF prowadzi dochodzenie, powinna mieć możliwość przedstawienia uwag – przynajmniej na piśmie – w sprawie, która jej dotyczy. Komentarze powinny być przekazywane odpowiednim państwom członkowskim wraz z innymi informacjami uzyskanymi w toku dochodzenia. To jedyna droga, aby zapewnić odpowiednim organom krajowym kompletne informacje dotyczące sprawy, a jednocześnie respektować zasadę, zgodnie z którą obie strony powinny mieć możliwość przedstawienia własnego punktu widzenia. Równocześnie w sprawozdaniu poruszono też kwestię zapewnienia współpracy z krajami trzecimi i wzmocnienia roli Komitetu Nadzoru OLAF-u.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Gräßle w sprawie dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF). Zmiana rozporządzenia w sprawie takich dochodzeń jest w istocie bardzo ważną kwestią, ponieważ należy dokonać przeglądu niektórych stosunków międzyinstytucjonalnych. Ponadto musimy zmienić rozporządzenie w odniesieniu do praw osób, wobec których dochodzenia są prowadzone, oraz w odniesieniu do wymiany informacji między OLAF-em, instytucjami europejskimi, państwami członkowskimi i informatorami. Na koniec pragnę pogratulować pani poseł Gräßle jej inicjatywy; pani poseł przedstawiła dalsze interesujące propozycje dotyczące na przykład nowej roli dyrektora generalnego Urzędu, który powinien posiadać uprawnienia do otwierania dochodzeń zewnętrznych nie tylko na wniosek państwa członkowskiego lub Komisji, lecz również na wniosek Parlamentu Europejskiego.

- Sprawozdanie: Rainer Wieland (A6-0395/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Dziękuję, pani przewodnicząca! Głosowałem za przyjęciem sprawozdania. Kluczowym punktem niniejszej debaty jest nie tylko szczególna kwestia, którą zajęła się Komisja Petycji w odniesieniu do rozpowszechnienia języka niemieckiego w związku z jego stosowaniem przez instytucje wspólnotowe. Przede wszystkim chodzi o ogólną kwestię dostępu obywateli wszystkich narodowości do dokumentów, a w konsekwencji – kwestię przejrzystości instytucji wspólnotowych. Z tej perspektywy uważam zatem za szczególnie istotne, aby Rada podjęła się dogłębnego zbadania problemu z zamiarem propagowania zwiększenia liczby języków używanych na stronach internetowych prezydencji. Zwiększenie liczby języków mogłoby następować stopniowo, na podstawie odpowiednich, obiektywnych kryteriów, które należałoby zdefiniować. Powinniśmy jednak pamiętać, że im większa będzie liczba języków, tym większa liczba obywateli będzie mogła utrzymywać bliższe stosunki z Europą. Obywatele powinni postrzegać instytucje europejskie tak, jak postrzegają budynki, w których przebywamy: nasze instytucje powinny być dostępne.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Zasadniczo zgadzamy się ze sprawozdaniem, a w szczególności z tym, co powiedziano w nim na temat wniosków Rzecznika: „odmowa merytorycznego rozpatrzenia przez Radę wniosku przedłożonego przez składającego skargę stanowi nadużycie” i dalej: „informacje zamieszczane na tych stronach internetowych powinny być w idealnym przypadku dostępne we właściwym czasie we wszystkich językach urzędowych Wspólnoty”.

Jednakże nie zgadzamy się z ust. 1 lit. d) sprawozdania, który stanowi: „jeśli liczba języków ma być ograniczona, wybór języka powinien opierać się na obiektywnych, rozsądnych, przejrzystych i praktycznych kryteriach”. W naszym mniemaniu wszystkie informacje na stronie internetowej Rady, podobnie jak na stronach internetowych Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej, powinny być podawane we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej. Tylko w ten sposób można rzeczywiście bronić wielojęzyczności i różnorodności kulturowej, których przywódcy wspólnotowi rzekomo bronią, choć w praktyce wciąż je podważają w imię oszczędności.

- Sprawozdanie: Gabriele Stauner (A6-0409/2008)

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Chociaż w rezolucji przyjętej przez większość tej Izby znaleźć można pewne wzajemnie sprzeczne aspekty, przy jednym zaledwie aspekcie pozytywnym, główny argument jest taki: usprawiedliwia się osłabienie powszechnego i publicznego systemu zabezpieczenia społecznego starzeniem się społeczeństwa i zmianami demograficznymi, aby zaspokoić interesy prywatnego sektora finansowego, który chce ugryźć jak największy kawałek tego tortu.

Na przykład proszę spojrzeć na następujący ustęp: „przypomina, że trend ku indywidualizacji przyczynia się do modernizacji drugiego i trzeciego filara, nie zagrażając pierwszemu filarowi systemów zabezpieczenia społecznego, aby umożliwić obywatelom, a szczególnie kobietom i innym grupom podatnym na zagrożenia, większy wybór, a co za tym idzie większą niezależność i możliwość stworzenia własnych dodatkowych uprawnień emerytalno-rentowych”.

Innymi słowy, w imię wolności chodzi o zachęcenie ludzi do szukania rozwiązań finansowych alternatywnych w stosunku do publicznego zabezpieczenia społecznego, nawet jeżeli dobrze znane są zdecydowanie negatywne skutki takich kroków. Ostatnie przypadki w Stanach Zjednoczonych są tego doskonałym przykładem. Kapitalizm zawsze jednak próbuje wykorzystać propagandę do swoich własnych celów.

Z tego powodu głosowaliśmy za odrzuceniem sprawozdania.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Sprawozdawczyni, pani poseł Stauner, dokonuje czytelnej analizy wyzwań stojących przed naszymi systemami zabezpieczenia społecznego, do których pani poseł wydaje się być przywiązana, w związku ze starzeniem się społeczeństwa i spadkiem liczby osób aktywnych. To pierwszy plus dla niej.

Drugi plus jest za nieśmiałe pytanie dotyczące rzeczywistej skuteczności zwyczajowo proponowanego panaceum, czyli masowego przyjmowania imigrujacych pracowników, co do których mamy nadzieję, że zapłacą za emerytury i systemy opieki zdrowotnej starych Europejczyków. Owo wspomniane panaceum jest zresztą podszyte zdumiewającym cynizmem i egoizmem, którego bronią ludzie uważający często, że mają monopol na współczucie i tolerancję. Ostatni plus jest za krytyczną analizę tendencji do prywatyzacji systemów zdrowia i czysto finansowego podejścia do reform krajowych systemów zabezpieczenia społecznego.

Niemniej jednak w sprawozdaniu zabrakło zasadniczego elementu: jako że mamy do czynienia ze schyłkiem demograficznym na naszym kontynencie, który leży u podstaw wspomnianych problemów, temu właśnie zjawisku należy zaradzić. Państwa członkowskie nie mogą dłużej oszczędzać na ambitnej polityce rodzinnej nastawionej na poprawę liczby urodzeń, stanowiącą zabezpieczenie równowagi systemów zabezpieczenia społecznego, lecz przede wszystkim ich dynamizmu, dobrobytu i po prostu przeżycia.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) W sprawozdaniu stwierdzono, że w większości państw członkowskich społeczeństwo starzeje się, co obciąży systemy zabezpieczenia społecznego i systemy emerytalne. Zaproponowane rozwiązanie problemu jest standardowe: różne środki unijne. Partia Lista Czerwcowa uważa, że UE nie powinna w ogóle zajmować się sprawami dotyczącymi systemów zabezpieczenia społecznego i systemów emerytalnych państw członkowskich.

Parlament Europejski ma swój pogląd na temat ustawowego wieku emerytalnego, umów o pracę, form systemów zabezpieczenia społecznego państw członkowskich, opodatkowania dochodów, podziału obciążeń podatkowych i sposobu organizacji opieki w krajach UE. Wszystkie te kwestie powinny być rozwiązywane w całości na poziomie krajowym. Ogólne wskazówki instytucji UE w tych sprawach absolutnie niczemu nie służą.

Z tego względu głosowaliśmy za odrzuceniem sprawozdania w głosowaniu końcowym.

  Carl Lang (NI), na piśmie. – (FR) Chociaż sprawozdanie pani poseł Stauner odnosi się do strategii lizbońskiej, będącej synonimem oczywistej porażki zwolenników integracji europejskiej, zasługuje na poparcie, ponieważ podważa się w nim credo imigracji jako remedium wobec przyszłego nasilenia się niedoborów demograficznych, gospodarczych i społecznych w Europie.

Imigracja – selektywna czy nie – wypacza tożsamość i kulturę narodów Europy, pogłębia podziały społeczne i napięcia, które z nich wynikają, na podobieństwo tego, co dzieje się we wszystkich społeczeństwach wieloetnicznych i wielokulturowych na świecie.

To nowa forma niewolnictwa służącego wyłącznie zachłannym orędownikom globalizacji, którzy widzą w taniej sile roboczej środek nacisku na pracowników wobec bardzo wysokiego poziomu bezrobocia. To proceder, który pozwoli ograbić z elit kraje trzecie, pogarszając jeszcze bardziej ich sytuację.

W sensie strategicznym jest to iluzja, ponieważ imigranci nieunikniony w sposób zaczną powielać zachowania Europejczyków, szczególnie – w moim przekonaniu – nieszczęsną tendencję do ograniczania liczby dzieci w społeczeństwie, które jest naprawdę rozchwiane pod każdym względem.

Oprócz wspierania rodzin i propagowania wzrostu liczby urodzeń, nowa Europa narodów potrzebuje polityki preferencji krajowej i wspólnotowej, polityki ochrony krajowej i wspólnotowej.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Sprawozdanie ujawnia pełen zakres głęboko antyobywatelskich aspiracji UE i łączącego się wokół euro kapitału dotyczących obalenia systemu ubezpieczeń społecznych. Przeraża ostentacja, z jaką autorzy sprawozdania przywołują problem niżu demograficznego jako pretekst do tego, by zaproponować podniesienie wieku emerytalnego i zastosowanie systemu opierającego się na trzech filarach, to jest:

- głodowych emeryturach z państwowych systemów zabezpieczenia społecznego;

- rozpowszechnieniu pracowniczych funduszy emerytalnych, które zapewniają emerytury opierające się na składkach;

- korzystaniu przez pracowników z prywatnych ubezpieczeń (indywidualizacja w terminologii europejskiej), czyli tak zwanym trzecim filarze.

W ten sposób tworzy się szerokie pole do działania monopolistycznym towarzystwom ubezpieczeniowym, które upatrują możliwość zwiększenia swoich zysków w wejściu do kolejnego zyskownego sektora.

Ten atak stanowi część pakietu środków UE wymierzonych w ludzi pracy, wśród których znajduje się model elastycznego rynku pracy i bezpieczeństwa socjalnego (flexicurity), dostosowanie (czyli zniesienie) przepisów prawa pracy, instytucjonalizacja propagujących niewolnictwo agencji pracy czy dyrektywa wprowadzająca nieaktywny czas pracy z sześćdziesięciopięciogodzinnym tygodniem pracy i rocznym rozliczaniem czasu pracy.

Klasa pracująca musi odpowiedzieć kontratakiem na coraz bardziej brutalny atak europejskiego kapitału, zawierając antymonopolistyczny sojusz odwołujący się do sił społecznych, i stworzyć podstawę do zaspokojenia potrzeb ludności i zapewnienia jej dobrobytu.

  Rovana Plumb (PSE), na piśmie. – (RO) Unia Europejska nie będzie mieć wyższego poziomu zatrudnienia tak długo, jak długo będziemy mieć kategorie społeczne, które są zdecydowanie słabiej reprezentowane i grupy społeczne wykluczone z rynku pracy. Osoby niepełnosprawne lub osoby z poważnymi problemami zdrowotnymi chciałyby pracować, lecz w większości przypadków są poważnie dyskryminowane przez pracodawców.

Ponadto potrzebne są specjalne instalacje, aby takie osoby mogły prawidłowo wykonywać swoją pracę, jednakże pracodawcy nie są gotowi inwestować zbyt wiele w tym obszarze. Środki finansowe przyjęte w państwach członkowskich nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. W przypadku Rumunii mogę przytoczyć przykład ulgi przy obliczaniu zysków podlegających opodatkowaniu w postaci kwoty odpowiadającej wartości zakupu sprzętu i wartości sprzętu używanego w procesie produkcji przez osoby niepełnosprawne oraz kosztom transportu osób niepełnosprawnych z domu do miejsca pracy, a także odliczenia z budżetu na ubezpieczenie bezrobotnych specyficznych kosztów przygotowania, szkoleń zawodowych i doradztwa. Powoływanie niektórych specjalnych przedsiębiorstw, jak wskazano w sprawozdaniu, stanowi konkretne działanie zmierzające do wprowadzenia na rynek pracy tych kategorii społecznych, które są narażone na wykluczenie.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. − (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Wyrażam zadowolenie z powodu doskonałej pracy pani poseł Stauner w przedmiocie przyszłości systemów zabezpieczenia społecznego i systemów emerytalnych. Swoje poparcie wyraziłem, głosując za przyjęciem sprawozdania. Podpisuję się pod argumentacją, na której opiera się sprawozdanie i uważam, że my, Unia Europejska działająca wspólnie z państwami członkowskimi, powinniśmy starać się jak najszybciej znaleźć odpowiednie rozwiązanie przedstawionego problemu.

Europa jest kontynentem o starzejącej się populacji, a to oznacza, że wskaźnik urodzeń spadł poniżej naturalnego wskaźnika odnowy pokoleń. Za niespełna pięćdziesiąt lat populacja Europy będzie mniej liczebna i starsza. Imigracja z pewnością nie rozwiąże problemu; istnieje raczej potrzeba przyciągnięcia i utrzymania większej liczby wysoko wykwalifikowanych pracowników, aby zapewnić wysoki poziom ochrony w ramach zabezpieczenia społecznego i ochrony miejsc pracy, potrzeba poprawy edukacji i szkoleń dla pracowników oraz potrzeba modernizacji starych systemów emerytalnych, jeśli weźmie się pod uwagę niestabilność powiązaną z prywatnymi funduszami emerytalnymi, które wiele osób popiera.

- Sprawozdanie: Ewa Klamt (A6-0432/2008)

  Alexander Alvaro (ALDE), na piśmie. − W pełni popieram wprowadzenie błękitnej karty. Jednak w związku z przyjęciem poprawek grup PPE i PSE obawiam się, że dalekosiężna europejska strategia legalnej imigracji wkrótce rozpłynie się w powietrzu. Obecny tekst po prostu zniechęca wysoko wykwalifikowanych pracowników, którzy rozważają legalną imigrację do UE. Ponadto nie zachęcimy wysoko wykwalifikowanych pracowników do pracy na rynku UE z powodu przeszkód biurokratycznych, które zostały zatwierdzone w obecnym tekście.

  Jan Andersson, Göran Färm, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. − (SV) My, Szwedzcy Socjaldemokraci w Parlamencie Europejskim głosowaliśmy za przyjęciem sprawozdania w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli krajów trzecich w celu podjęcia pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji określanych również mianem błękitnej karty UE. Sprawozdanie, które zostało poddane pod głosowanie w Parlamencie poprawia dyrektywę, zwłaszcza pod względem równego traktowania pracowników z krajów trzecich, a także zapobiega dyskryminowaniu tych pracowników. Dokument jest pozytywnym posunięciem, którego państwa członkowskie mają okazję dokonać, aby zbadać własne potrzeby związane z dopuszczeniem imigracji pracowników. Wyrażamy również zadowolenie z faktu, że Parlament odrzucił propozycje Komisji, które uprawniały pracowników do dyskryminowania ludzi od trzydziestu lat. Zadowolenie budzi również ograniczenie możliwości przyjmowania przez państwa członkowskie UE pracowników z sektorów w krajach trzecich, w których występują niedobory kadrowe. Zapobiega to udziałowi UE w procederze drenażu wysoko wykwalifikowanych pracowników, zwłaszcza z krajów rozwijających się.

Równocześnie wyrażamy żal z powodu tego, że Parlament nie był w stanie osiągnąć zgody w kwestii porozumień zbiorowych mających również zastosowanie do pracowników z krajów trzecich. Ubolewamy również nad faktem, że poprawka 79 nie została przyjęta. Na koniec, wyznaczenie progów wynagrodzeń nie podlega kompetencji UE, ostatecznie należy umożliwić to, aby decydowali o tym partnerzy społeczni w poszczególnych państwach członkowskich. Oczekujemy, że szwedzki rząd nadal będzie podejmował walkę podczas trwających negocjacji w Radzie.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Dziękuję, pani przewodnicząca! Głosowałem za przyjęciem sprawozdania. To niezwykle ważny dokument. Stworzenie nowych praw dla wysoko wykwalifikowanych pracowników z krajów trzecich stanowi szansę zarówno dla osób migrujących, jak i dla krajów przyjmujących. Jest istotne, aby takie działania były podejmowane na podstawie kryteriów wspólnych dla wszystkich państw członkowskich UE, tak aby uniknąć wszelkich rozbieżności, a także zwiększyć zdolność Europy do przyciągania takich osób, gdyż wciąż pozostajemy daleko w tyle za osiągnięciami Stanów Zjednoczonych i Kanady. Jeśli chodzi o wspólne zasady, do których przyjęcia się przygotowujemy, w pełni popieram poprawki Grupy Socjalistycznej w Parlamencie Europejskim. Minimalne wynagrodzenie w wymiarze nie mniejszym niż wynagrodzenie pracownika z kraju przyjmującego, który wykonuje podobną pracę stanowi gwarancję sprawiedliwości, którą uważamy za sprawę zasadniczą.

Opowiadamy się również za rozszerzeniem zakresu błękitnej karty na tych, którzy już przebywają w państwach członkowskich oraz za zwiększeniem czasu przedłużenia jej ważności do sześciu miesięcy w przypadku utraty pracy. Mamy wreszcie obowiązek współpracować z krajami spoza UE, aby wspierać szkolenia wysoko wykwalifikowanych pracowników w kluczowych sektorach, które mogą odczuwać skutki drenażu mózgów. Przyjęcie tego środka dodatkowo zachęci do legalnej imigracji i wzbogaci umiejętności zawodowe i doświadczenie ludzkie w UE, w perspektywie wymiany, która zawsze stanowiła prawdziwą istotę europejskiego ducha.

  Catherine Boursier (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania pani poseł Klamt w sprawie utworzenia europejskiej błękitnej karty, ponieważ oferuje nam ono, zresztą po raz pierwszy, możliwość przejścia na szczeblu europejskim od kultury „nie”, kultury „Europy-twierdzy”, do kultury „tak”, kultury Europy otwartej, aby zapewnić pozytywne kierowanie napływem migrantów i uznać pewne prawa pracowników. Ważne, aby w ślad za tym procesem nastąpiło szybkie przyjęcie innych środków dotyczących innych kategorii zagranicznych pracowników. Zwrócę na to uwagę.

Niewątpliwie mogliśmy osiągnąć jeszcze więcej: wolelibyśmy dyrektywę przekrojową niż dyrektywę sektorową, lecz w tym zakresie istnieją już przepisy, zwłaszcza zasada „równe wynagrodzenie za taką samą pracę”, brak zgody na drenaż mózgów, zwłaszcza w kluczowych sektorach – takich jak zdrowie lub edukacja, podwojenie okresu prawa pobytu na potrzeby szukania nowej pracy po zakończeniu umowy o pracę.

Celem omawianego tekstu jest zatem promowanie przede wszystkim legalnych ścieżek imigracji, a z pewnością nie chodzi o imigrację selektywną, której się sprzeciwiam.

  Dragoş Florin David (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Klamt, ponieważ oferuje ono możliwość pracy imigrantom o wysokich kwalifikacjach zawodowych. W sprawozdaniu stwierdzono, że państwa UE są zobowiązane do zapewnienia pierwszeństwa obywatelom europejskim, co jest korzystne dla pracowników rumuńskich z punktu widzenia ograniczeń stosowanych na rynkach pracy wielu państw UE. Sprawozdanie oferuje osobom, które spełniają warunki przewidziane w dyrektywie, możliwość posiadania błękitnej karty UE wydawanej początkowo na okres dwóch lat, który może zostać przedłużony o kolejne dwa lata. Jeżeli umowa o pracę obejmuje okres krótszy niż dwa lata, błękitna karta będzie wydawana na czas trwania umowy wydłużony o kolejne trzy miesiące.

  Avril Doyle (PPE-DE), na piśmie. − Z żalem wstrzymałam się od głosu podczas głosowania nad sprawozdaniem pani poseł Ewy Klamt (A6-0432/2008) w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli krajów trzecich w celu podjęcia pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji, ponieważ Irlandia postanowiła odstąpić od tego wniosku na mocy art. 3 czwartego protokołu do traktatu amsterdamskiego i posiada już politykę krajową w tym obszarze, która oferuje elastyczność i szeroki zakres uznania w zakresie dostosowywania warunków na rynku pracy.

  Lena Ek (ALDE), na piśmie. − (SV) Konkurencja dla ambitnych, wykształconych pracowników właśnie się zaczęła. Aby odnieść sukces w procesie globalizacji, Europa musi stać się bardziej atrakcyjna w walce o światowe talenty. Wniosek Komisji dotyczący błękitnej karty, mający ułatwić wejście na europejskie rynki pracy, jest zatem ogromnie pożądany. Ja sama przez długi czas byłam gorącą zwolenniczką błękitnej karty i innych pomysłów ułatwiających wejście na europejski rynek pracy. Niestety wniosek został tak bardzo stonowany przez większość parlamentarną, że postanowiłam wstrzymać się od głosu. Nadal będę walczyć w UE o znacznie solidniejszą błękitną kartę niż ta, którą Parlament był w stanie poprzeć.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Europejska błękitna karta, rzekomo zarezerwowana dla wysoko wykwalifikowanych pracowników, oferująca swoim posiadaczom swobodę przemieszczania się i przebywania we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej, stanie się nowym katalizatorem imigracji, która nie będzie już kontrolowana na szczeblu Unii tak, jak jest dziś kontrolowana w wielu krajach na szczeblu krajowym.

Zapewnienie natychmiastowego prawa do łączenia rodzin, bez faktycznego ograniczenia w czasie, zachęci imigrantów do stałego osiedlania się. To biurokratyczna forma współczesnego niewolnictwa, w ramach której wybiera sie teraz ofiary nie ze względu na mięśnie lub uzębienie, lecz na podstawie dyplomu. W ten sposób kraje rozwijające się zostaną pozbawione mózgów, których tak bardzo potrzebują, co doprowadzi do pogorszenia ich sytuacji gospodarczej i będzie skutkowało niekończącą się falą nielegalnej imigracji.

Tekst wprowadza całkowicie absurdalny i arbitralny minimalny próg wynagrodzenia, który nie uwzględnia realiów ani sektorów, ani odpowiednich zawodów. Przewidywalne konsekwencje takiego stanu rzeczy są dwojakiego rodzaju: obniżenie wynagrodzeń najlepiej wykwalifikowanych pracowników, którzy w jeszcze większym stopniu będą skłonni do opuszczenia Europy, oraz eksploatacja imigrantów przy braku gwarancji uzyskania wynagrodzeń naprawdę odpowiadających ich kwalifikacjom.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Chociaż Parlament przyjął poprawki, za przyjęciem których głosowaliśmy, a które łagodzą niektóre negatywne aspekty wniosku dotyczącego stworzenia błękitnej karty w Unii Europejskiej, uważamy, że poprawki te nie kwestionują ani motywów, ani głównych celów wniosku dotyczącego dyrektywy, który Komisja Europejska przedstawiła Radzie.

Błękitna karta jest instrumentem, który ma odpowiadać neoliberalnym celom strategii lizbońskiej związanym z potrzebą eksploatacji siły roboczej. W kontekście kapitalistycznej konkurencji, zwłaszcza ze Stanami Zjednoczonymi (które mają zieloną kartę), UE stara się przyciągnąć „wysoko wykwalifikowanych” pracowników kosztem zasobów ludzkich w krajach trzecich.

Innymi słowy błękitna karta (która sprowadza imigrację do eksploatacji i wprowadza dyskryminację i selekcję między imigrantami zgodnie z zapotrzebowaniem krajów UE na pracowników), jak i dyrektywa w sprawie powrotu nielegalnych imigrantów (która doprowadzi do wzrostu arbitralnych wydaleń oraz nasili trudności i przeszkody w łączeniu rodzin), stanowią drugą stronę medalu w tym obszarze. Są to instrumenty (spójne między sobą) i filary tej samej polityki: nieludzkiej polityki imigracyjnej UE, która delegalizuje i wydala lub eksploatuje i pozbywa się imigrantów.

Z tych powodów głosowaliśmy za odrzuceniem sprawozdania.

  Jeanine Hennis-Plasschaert (ALDE), na piśmie. − W imieniu grupy ALDE chciałabym przedstawić powody naszego wstrzymania się od głosu podczas końcowego głosowania. Gwoli jasności: grupa ALDE zdecydowanie popiera błękitną kartę. Odnosimy jednak wrażenie, że system został zdecydowanie stonowany. Wprowadzono zbyt wiele ograniczeń.

Pakiet imigracyjny UE powinien mieć dwa filary: zwalczanie nielegalnej imigracji przy równoczesnym tworzeniu lepszych szans na legalną imigrację. Po wprowadzeniu poprawek tej Izby wniosek nie niesie ze sobą tak bardzo potrzebnych zmian, lecz potwierdza protekcjonistyczne praktyki państw członkowskich. Przyjmując sprawozdanie, Parlament osłabił już i tak bardzo skromną propozycję KE. To stracona szansa! Zgodnie z obecną tendencją zdecydowana większość wysoko wykwalifikowanych pracowników zamiast do UE migruje do Stanów Zjednoczonych, Kanady lub Australii. Jeżeli chcemy odwrócić tę tendencję, musimy być ambitni. Obecny tekst zniechęca tylko większość wysoko wykwalifikowanych pracowników, rozważających legalną imigrację do UE, a w żadnym razie nie wspiera wysiłków, aby uczynić UE bardziej atrakcyjną dla takich pracowników. Pilnie potrzebujemy odwagi politycznej.

  Carl Lang (NI), na piśmie. – (FR) Wystąpienia urzędującego przewodniczącego Rady, pana Jean-Pierre’a Jouveta, i wiceprzewodniczącego Komisji, pana Jacques’a Barrota podczas debaty w sprawie niebieskiej karty UE i jednego zezwolenia, które łączy zezwolenie na pobyt i zezwolenie na pracę, były bardzo obrazowe. Oto krótkie przypomnienie.

Cytuję pana Jacques’a Barrota: „Te teksty pokazują prawdziwy zakres paktu o imigracji i azylu, który udało się pomyślnie zawrzeć dzięki prezydencji francuskiej, i dowodzą, że pakt jest w istocie wyważonym dokumentem, który wyraża gotowość Europejczyków do otwarcia drzwi ruchom migracyjnym, a te mogą okazać się szczególnie przydatne i pozytywne dla przyszłości naszego europejskiego społeczeństwa”.

Jacques Barrot powiedział również: „Możliwość powrotu do kraju pochodzenia w ciągu dwóch lat bez utraty statusu rezydenta długoterminowego ma zasadnicze znaczenie”.

Cytuję pana Jeana-Pierre’a Jouveta: „te dwa teksty stanowią nie koniec, lecz początek i otwierają drogę dla imigracji obiegowej”.

Pan Jouyet powiedział również: „Te dwa teksty dowodzą, że Unia Europejska jest prawdziwie zaangażowana w propagowanie legalnej imigracji”.

Nie ma zatem żadnej wątpliwości, że nasi przywódcy i nasi francuscy przedstawiciele w instytucjach europejskich popierają masową osiedleńczą imigrację spoza Europy, prowadzącą do polityki dezintegracji krajowej. Zagłosujemy przeciwko przyjęciu sprawozdania.

  Jean-Marie Le Pen (NI), na piśmie. – (FR) W swoim sprawozdaniu w sprawie warunków wjazdu i pobytu w Unii Europejskiej obywateli krajów trzecich w celu podjęcia pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji pani poseł Klamt wychodzi z prawidłowych założeń, lecz dochodzi do nieprawidłowych wniosków.

W istocie prawdą jest, że wykwalifikowani imigranci spoza Wspólnoty zamiast do Europy wolą emigrować do Stanów Zjednoczonych lub Kanady. Chęć odwrócenia tej tendencji i skłonienia ich do przyjazdu do nas jest przejawem niepokojącego masochizmu i utraty jasności umysłu.

Czy jesteśmy tak niezdolni do wykształcenia inżynierów, informatyków, lekarzy, że musimy sprowadzać ich z krajów rozwijających się?

Czy po ludzku rzecz biorąc, można zaakceptować „kradzież mózgów” z krajów, które bezwzględnie potrzebują tych wykwalifikowanych pracowników, aby się rozwijać?

Czy uważają państwo, że propagowanie selektywnej imigracji, tak jak chce pan Sarkozy, powstrzyma legalną, a co ważniejsze – nielegalną imigrację?

Ostatnie pytanie: co pozostaje ze wspólnotowej preferencji, jeżeli przyciągamy wykwalifikowane osoby, dając im takie same prawa jak obywatelom Wspólnoty, włącznie z takim samym wynagrodzeniem?

Odpowiedzi na te pytania obrazują niebezpieczeństwo takiej Europy, która popełnia w odniesieniu do trzeciego świata prawdziwą zbrodnię przeciwko ludzkości. Z tego powodu nie możemy głosować za przyjęciem takiego sprawozdania.

  Fernand Le Rachinel (NI), na piśmie. – (FR) Europejska błękitna karta, prawdziwy sezam służący wygenerowaniu dodatkowej wykwalifikowanej imigracji pozaeuropejskiej, będzie z gospodarczego, społecznego i ludzkiego punktu widzenia katastrofą dla ludów i narodów Europy, która już cierpi z powodu niekontrolowanej nielegalnej imigracji i imigracji legalnej, co do której odnotowuje się wyjątkowy wzrost.

Aby uniknąć dumpingu socjalnego, do którego doprowadziłoby w nieunikniony sposób przybycie inżynierów lub innych dyplomowanych specjalistów z innych kontynentów, ich przewidywane wynagrodzenie powinno być co najmniej 1,7 raza wyższe od minimalnego wynagrodzenia w kraju przyjmującym. Robotnik francuski to doceni...

Pracownik imigrujący będzie mógł również sprowadzić rodzinę zgodnie z przyspieszoną procedurą, sprzyjającą łączeniu rodzin – nieważne jak bardzo powszechne i niebezpieczne jest to już teraz. Ponadto imigrant będzie mógł łączyć okresy swojej obecności na terytorium europejskim, aby utrzymać status rezydenta długoterminowego. Koło się zamyka: mamy warunki pobytu i masowej naturalizacji w państwach członkowskich!

Za skandaliczny należy uznać fakt, że proceder ten pogłębi zjawisko drenażu mózgów z krajów trzeciego świata, zwłaszcza z Afryki, w ramach pozyskiwania ich elity. Daje to gwarancję nowego zubożenia tych krajów.

Raz jeszcze obywatele Europy nie będą konsultowani w sprawie tej globalistycznej i imigracjonistycznej polityki Brukseli. Bardziej niż kiedykolwiek, musimy teraz walczyć o to, by odzyskać suwerenność i pozostać sobą.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za sprawozdaniem pani poseł Klamt, dzięki któremu UE staje się bardziej atrakcyjnym kierunkiem dla wysoko wykwalifikowanych pracowników z krajów trzecich. Dokument ustanawia elastyczne i szybkie procedury przyjmowania wysoko wykwalifikowanych pracowników, zapewniając również korzystne warunki pobytu dla nich i ich rodzin.

  Erik Meijer (GUE/NGL), na piśmie. − (NL) Większość ludzi chce żyć i pracować w środowisku, w którym dorastali i którego językiem mówią. Ludzie opuszczają miejsce pochodzenia z dwóch ważnych powodów. Pierwszy polega na ucieczce przed ryzykiem utraty wolności lub życia. Aby uniknąć takiego losu, stają się uchodźcami. Drugim jest ubóstwo. Ludzie zawsze przenoszą się na obszary, gdzie wynagrodzenie jest wyższe, nawet jeżeli nie otrzymują należytego wynagrodzenia, nawet jeżeli ich praca jest niebezpieczna, nawet jeżeli warunki mieszkaniowe są złe lub złe są ich perspektywy na przyszłość.

Zmienne oczekiwania odnośnie do dalszego rozwoju sytuacji demograficznej i niedobory pracowników w niektórych zawodach sprawiają, że imigracja znienacka stała się ponownie postrzegana jako przydatny instrument. Uchodźcy, którzy przyjeżdżają do krajów UE spontanicznie, bez żadnej konieczności, są o wiele mniej pożądani, natomiast zachęca się do przyjazdu ludzi uprzywilejowanych, z wysokimi kwalifikacjami. Ta metoda selekcji oznacza, że osoby o solidnych kwalifikacjach są zabierane z krajów, w których zdobyły wykształcenie, chociaż to właśnie te kraje najbardziej ich potrzebują. Bez nich trudno nadrobić zaległości, i to jest prawdziwa przyczyna ubóstwa tych krajów. Jeżeli błękitna karta doprowadzi do drenażu mózgów, to będzie to zła wiadomość dla Europy i reszty świata.

  Tobias Pflüger (GUE/NGL), na piśmie. − (DE) Koncepcja błękitnej karty w sprawozdaniu pani poseł Ewy Klamt, które opiera się na wniosku Komisji Europejskiej, jest koncepcją elitarnej imigracji, która może okazać się katastrofalna.

Jedynym pozytywnym elementem tego wszystkiego jest to, że koncepcja błękitnej karty wreszcie stanowi uznanie faktu, że imigracja do Unii Europejskiej, a zatem i do Niemiec, jest zarówno konieczna, jak i słuszna.

Koncepcja błękitnej karty pozwoli UE zdobyć najlepszych imigrantów zgodnie z zasadą zatrzymania dobrych i pozbycia się reszty. Z perspektywy tych z nas, którzy zasiadają po lewej stronie, taka koncepcja elity jest niedopuszczalna. Ludzie powinni mieć możliwość przyjazdu do UE w celu poszukiwania pracy, a kiedy znajda się w kłopocie, należy im zapewnić azyl.

Koncepcja błękitnej karty będzie oznaczać, że wysoko wykwalifikowani i często desperacko poszukiwani pracownicy będą „wyłapywani” ze swoich krajów pochodzenia. Taki proceder nasili problemy tych krajów i pogorszy brak równowagi na świecie.

Zgodnie z badaniem przeprowadzonym przez niemiecki instytut badania zatrudnienia, skutkiem wprowadzenia błękitnej karty będzie taka gospodarka, w której „prawie wszystkie wakaty będą obsadzane szybciej, a wynagrodzenia dla wykwalifikowanych rezydentów będą utrzymywane na niższym poziomie”. W konsekwencji poziomy wynagrodzeń w niektórych sektorach gospodarki znacznie spadną.

Ogólna koncepcja błękitnej karty jest częścią źle prowadzonej polityki antymigracyjnej UE. Koncepcja błękitnej karty zamienia ludzi (którzy imigrują) w czynniki gospodarcze i reprezentuje koncepcję „selektywnej imigracji”.

  Rovana Plumb (PSE), na piśmie. – (RO) W wyniku prognoz demograficznych wskazujących, że pracująca populacja UE skurczy się o 48 milionów do 2050 roku oraz że wskaźnik zależności podwoi się do poziomu 51% do 2050 roku uświadomiliśmy sobie, że w przyszłości coraz większa liczba imigrantów o różnych umiejętnościach i kwalifikacjach będzie przyciągana przez pewne państwa członkowskie, aby wyrównać negatywne tendencje.

Istotne rozbieżności w definicji i kryteriach przyjmowania stosowanych wobec wysoko wykwalifikowanych pracowników w oczywisty sposób ograniczają ich mobilność w całej Unii Europejskiej, naruszając skuteczną redystrybucję legalnie przebywających zasobów ludzkich i zapobiegając wyeliminowaniu regionalnych nierówności.

Jako przedstawicielka państwa członkowskiego, które przystąpiło do Unii Europejskiej w 2007 roku, głosowałam za przyjęciem sprawozdania, które pozwoli skutecznie uregulować obecne i przyszłe wymogi stawiane wysoko wykwalifikowanej sile roboczej, mając na względzie zasadę preferencji wspólnotowej stosowaną wobec obywateli UE.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. − (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Jestem całkowicie przeciwny sprawozdaniu pani poseł Klamt w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli krajów trzecich w celu podjęcia pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji. Tak zwana niebieska karta, swego rodzaju prymitywna kopia amerykańskiej zielonej karty, jedynie zaszkodzi obecnemu statusowi europejskich systemów społecznych, zagrażając bezpieczeństwu zatrudnienia i przyczyniając się do bezrobocia naszych wysoko wykwalifikowanych pracowników. Zdecydowanie sprzeciwiam się tej propozycji, która oznaczałaby, że nasi wysoko wykwalifikowani pracownicy będą musieli konkurować z osobami spoza Europy, co gorsza prawdopodobnie na swoją niekorzyść. Pomogłaby ona również pochłonąć umiejętności i potencjał z samych krajów nienależących do UE, propagując drenaż mózgów, z którym obecnie próbujemy walczyć w Europie.

  Carl Schlyter (Verts/ALE), na piśmie. − (SV) Pozytywnymi aspektami sprawozdania są legalna imigracja i fakt, że pracodawcy łamiący przepisy nie mogliby otrzymywać pomocy wspólnotowej; niestety jednak Parlament Europejski osłabił ochronę pracowników, co oznacza w praktyce, że z uwagi na wymogi płacowe do systemu będą mieli dostęp jedynie wysoko opłacani pracownicy, na przykład inżynierowie lub lekarze. Lepiej można też było rozwiązać problem drenażu mózgów. Z tego względu wstrzymałem się od głosu, pomimo pozytywnych aspektów sprawozdania.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. − (SV) Zasadniczo błękitna karta jest dobrym pomysłem. Zawsze popierałem ułatwienie legalnej imigracji i utrudnienie nielegalnej. Niestety pierwotny wniosek został tak bardzo stonowany i stał się tak zbiurokratyzowany, że – zgodnie z decyzją mojej grupy politycznej – postanowiłem wstrzymać się od głosu.

  Bart Staes (Verts/ALE), na piśmie. − (NL) Błękitna karta wydawała się być dobrym początkiem skutecznej polityki migracyjnej w Unii Europejskiej. W moim mniemaniu europejska polityka migracyjna jest niezbędna również dlatego, że do 2050 roku europejska populacja pracująca skurczy się o 20 milionów osób. Wniosek Komisji, który był nieistotny – aby od niego zacząć – został jednak znacznie ograniczony przez Parlament Europejski.

We wniosku Komisji pozostawiono pewne miejsce dla migracji ludzi bez wysokich kwalifikacji, lecz z solidnymi umiejętnościami. Parlament zdławił jednak tę propozycję w zarodku, znacząco zaostrzając warunki imigracji.

Parlament Europejski wyznaczył próg dochodów na poziomie 1,7 średniego wynagrodzenia w państwie członkowskim. To zdecydowanie zbyt wysoko. Jeżeli chcemy konkurować ze Stanami Zjednoczonymi i Kanadą, krajami, które przyciągają najlepiej wykwalifikowanych pracowników, musimy uprościć zasady przybywania ludzi i ich pracy tutaj. Ponadto wymóg Parlamentu, że imigranci muszą mieć pięcioletnie doświadczenie zawodowe, w tym dwuletnie doświadczenie na wyższym stanowisku, jest niedopuszczalny. Nie mogę pojąć, dlaczego wnioskiem nie objęto procedury migracyjnej dla każdego, kto chce tuta znaleźć pracę. Błękitna karta umożliwi legalną migrację, lecz z uwagi na to, że nie każdy będzie mógł ją otrzymać, wstrzymałem się od głosu.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − (PL) Unia Europejska musi stawić czoła zjawisku migracji z przyczyn ekonomicznych. Niestety, w porównaniu do Stanów Zjednoczonych, Kanady czy Australii, Unia Europejska nie jest postrzegana przez wykwalifikowanych pracowników jako atrakcyjne miejsce migracji.

Główną tego przyczyną jest brak jednolitego systemu przyjmowania migrantów oraz problemy związane z przemieszczaniem się pomiędzy państwami Wspólnoty. Aby ten stan rzeczy zmienić, konieczne jest kompleksowe i spójne podejście do europejskiej polityki migracyjnej.

Nie można zapominać, iż przyciągając wysoko wykwalifikowanych specjalistów Unia Europejska zyska – zwiększy swoją konkurencyjność oraz będzie miała szansę doświadczyć wzrostu gospodarczego. Przewiduje się, iż w ciągu następnych dwóch dekad w Unii zabraknie dwudziestu milionów wykwalifikowanych pracowników, głownie inżynierów. Nie można tych przewidywań bagatelizować.

Uważam, iż zatrudnianie emigrantów nie może w żadnym wypadku stanowić długofalowego rozwiązania problemów gospodarczych Unii Europejskiej. Powinna ona podjąć dalsze działania w zakresie polityki gospodarczej i polityki zatrudnienia, niemniej jednak obecnie potrzebuje ona emigrantów zarobkowych także z powodu starzenia się społeczeństwa i postępujących zmian demograficznych.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, opowiedziałem się za wdrożeniem systemu europejskiej błękitnej karty dla wykwalifikowanych imigrantów.

- Sprawozdanie: Patrick Gaubert (A6-0431/2008)

  Jean-Pierre Audy (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Opierając się na sprawozdaniu pana posła Patricka Gauberta, głosowałem za przyjęciem rezolucji legislacyjnej zatwierdzającej, z zastrzeżeniem poprawek, wniosek dotyczący dyrektywy Rady w sprawie procedury jednego wniosku o jedno zezwolenie dla obywateli krajów trzecich na pobyt i pracę na terytorium państwa członkowskiego oraz w sprawie wspólnego zbioru praw dla pracowników z krajów trzecich przebywających legalnie w państwie członkowskim. Chciałbym wyrazić słowa uznania dla ważnej pracy pana posła Patricka Gauberta w tej tak delikatnej kwestii, która ma za cel podjęcie wysiłków zmierzających do opracowania globalnej polityki europejskiej w dziedzinie imigracji. Logiczną rzeczą stało się teraz zajęcie się wspólnym zbiorem praw dla wszystkich pracowników z krajów trzecich, którzy przebywają legalnie w państwie członkowskim, a także aspektem proceduralnym, to jest wydawaniem jednego zezwolenia po zakończeniu procedury jednego wniosku.

  Avril Doyle (PPE-DE), na piśmie. − Czułam się zobowiązana wstrzymać się od głosu podczas głosowania nad sprawozdaniem pana posła Patricka Gauberta (A6-0431/2008) w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie procedury jednego wniosku o jedno zezwolenie dla obywateli krajów trzecich na pobyt i pracę na terytorium państwa członkowskiego oraz w sprawie wspólnego zbioru praw dla pracowników z krajów trzecich przebywających legalnie w państwie członkowskim. Podjęłam taką decyzję, ponieważ niestety Irlandia postanowiła odstąpić od tego wniosku na podstawie art. 3 czwartego protokołu do traktatu amsterdamskiego. Prognozy demograficzne i obecna sytuacja gospodarcza dowodzą, że Europa potrzebuje skutecznej polityki imigracyjnej, aby odpowiednio regulować nasze zapotrzebowanie na siłę roboczą. W nadchodzących dziesięcioleciach gospodarczy i społeczny rozwój Europy będzie zależał od napływu nowych migrantów ekonomicznych. Oznacza to, że potrzebujemy aktywnej ogólnoeuropejskiej polityki, aby przyjmować zarówno pracowników wysoko wykwalifikowanych, jak i tych o mniejszych umiejętnościach.

  Patrick Gaubert (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Parlament Europejski przyjął właśnie zdecydowaną większością dwa sprawozdania dotyczące przyjmowania pracowników migrujących w Europie, dowodząc w ten sposób prawdziwej zdolności Unii Europejskiej do wprowadzania specjalnych instrumentów wspólnego zarządzania migrantami ekonomicznymi.

Przyjęcie mojego sprawozdania w sprawie procedury jednego wniosku o zezwolenie na pobyt i pracę stanowi formalne odrzucenie nieuzasadnionych oskarżeń ze strony niektórych szefów państw Afryki i Ameryki Łacińskiej dotyczących „Europy-twierdzy” skupiającej się na sobie samej.

Głosowanie podczas posiedzenia plenarnego potwierdza zasadę równego traktowania legalnych imigrantów i obywateli europejskich. Ci pierwsi otrzymali dzięki niemu zbiór praw społecznych i gospodarczych.

Decyzje te pomogą wzmocnić integrację; pracownicy migrujący nie stanowią zagrożenia dla naszych rynków pracy. Sprawozdanie w sprawie błękitnej karty UE w istocie zapewni absolwentom i wysoko wykwalifikowanym imigrantom łatwiejszy dostęp do rynków pracy w krajach Unii Europejskiej dzięki bardziej atrakcyjnym warunkom ich przyjmowania.

Europa dowiodła, że zdolna jest prowadzić godną, solidną i otwartą politykę imigracyjną.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Pan poseł Gaubert chce wystąpić z przesłaniem, że Europa jest otwarta dla legalnych imigrantów, gwarantując im wszelkie prawa i zawężając państwom członkowskim możliwość ograniczania całkowicie równego traktowania obywateli europejskich i imigrantów w państwach członkowskich, innymi słowy wprowadzając europejski obowiązek stosowania pozytywnej dyskryminacji.

Niech pan poseł Gaubert będzie spokojny: w każdym kraju emigranckim wiadomo, że Europa jest jak sito. Setki tysięcy legalnych i nielegalnych imigrantów przyjeżdżają tu każdego roku, przyciągnięte nie perspektywą pracy (we Francji tylko 7% legalnych imigrantów przyjeżdża w tym celu), lecz wciąż zbyt licznymi świadczeniami socjalnymi i innymi prawami, oferowanymi im, a niekiedy zarezerwowanymi tylko dla nich, bez żadnych wymogów i bez możliwości stawiania jakichkolwiek wymogów, nawet dotyczących minimalnej znajomości języka kraju przyjmującego, jeżeli pójść za tym, co mówi pan poseł Gaubert.

W czasie, kiedy nasze kraje wchodzą w recesję, kiedy nasze modele socjalne i ekonomiczne zostały naruszone przez globalizację, kiedy liczba bezrobotnych i ubogich europejskich pracowników gwałtownie rośnie, my tymczasem musimy pilnie domagać się stosowania zasady preferencji narodowej i wspólnotowej we wszystkich sektorach.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Podobnie jak w przypadku opinii PE w sprawie błękitnej karty, pomimo przyjęcia przez Parlament poprawek – za których przyjęciem głosowaliśmy, a które łagodzą niektóre negatywne aspekty wniosku dotyczącego procedury jednego wniosku o zezwolenie dla imigrantów na pobyt i pracę w Unii Europejskiej – uważamy, że wspomniane poprawki nie kwestionują ani motywów, ani głównych celów wniosku dotyczącego dyrektywy, który Komisja Europejska przedstawiła Radzie.

Jak wspomniała nasza grupa parlamentarna, celem procedury jednego wniosku jest harmonizacja procedur i praw imigrantów; niemniej jednak, w niektórych podstawowych aspektach, procedura ta doprowadzi raczej do ich ograniczenia niż wzmocnienia. Dotyczy to na przykład przypadku uzależniania imigracji od posiadania a priori umowy o pracę – zamiast stworzenia imigrantom warunków zasadniczo równoważnych z tymi, które ustanowiono w przypadku błękitnej karty.

Innymi słowy, procedura jednego wniosku i dyrektywy w sprawie powrotu nielegalnych imigrantów (która doprowadzi do wzrostu arbitralnych wydaleń i nasili trudności i przeszkody w łączeniu rodzin) stanowią drugą stronę medalu w tym obszarze. Są to instrumenty (spójne między sobą) i filary tej samej polityki: nieludzkiej polityki imigracyjnej UE, która delegalizuje i wydala lub eksploatuje i pozbywa się imigrantów.

Z tych powodów głosowaliśmy za odrzuceniem sprawozdania.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram prawa pracowników i dlatego głosowałem za przyjęciem sprawozdania. Dzięki niemu pracownicy z krajów trzecich będą dysponować o wiele prostszym systemem ubiegania się o jedno zezwolenie na pracę i pobyt.

  Carl Schlyter (Verts/ALE), na piśmie. − (SV) Wstrzymałem się od głosu, ponieważ „nie” mogłoby być interpretowane jako dowód, że jestem przeciwko imigracji, co nie jest prawdą. Jednak sprawozdanie jest dyskusyjne, ponieważ wspólna procedura oznacza, że UE będzie miała uprawnienia w zakresie polityki imigracyjnej, co wiąże się z niebezpieczeństwem złej jakości tej ostatniej.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. − (SV) Postanowiłem głosować za odrzuceniem poprawki, nie dlatego, bym ją uważał za złą samą w sobie, lecz dlatego, że chcę poczekać na dyrektywę o szerszym zakresie i lepiej przemyślaną, która jest przygotowywana przez Komisję. Nie powinniśmy śpieszyć się z wnioskami legislacyjnymi w tak ważnym obszarze jak ten.

- Sprawozdanie: Neil Parish (A6-0368/2008)

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Głównym problemem związanym z winem jest treść niedawno przyjętej wspólnej organizacji rynków, której niektóre aspekty są w naszej opinii bardzo negatywne, zwłaszcza dla produkcji portugalskiej, zasadniczo opierającej się na małych i średnich gospodarstwach rolnych. Jej praktyczne skutki już zaczynają być odczuwalne, o czym donosi wielu rolników, z którymi rozmawiałam.

Nie wydaje się jednak, aby były jakiekolwiek poważne trudności z objęciem sektora wina jednolitą wspólną organizacją rynków, która będzie skupiała wszystkie instrumenty regulacji rynków, które mogą być lub nie być wspólne dla różnych sektorów. Może tu chodzić wyłącznie o uproszczenie, jeśli zważymy, że nie oznacza ono eliminacji instrumentów ani nie ma żadnego innego znaczenia prawnego.

Jako że problem dotyczący wina leży w już zatwierdzonej i przeprowadzonej reformie, wobec której wyrażaliśmy sprzeciw, teraz jest już w pewnym stopniu obojętne, czy ten sektor zostanie objęty jednolitą wspólną organizacją rynków, czy też nie, ponieważ nie zmienia to praktycznych skutków.

Z tego względu postanowiliśmy wstrzymać się od głosu.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Partia Lista Czerwcowa uważa, że przegląd i konsolidacja w jednym rozporządzeniu dwudziestu jeden rozporządzeń w sprawie organizacji rynków w poszczególnych sektorach w celu poprawy skuteczności i uproszczenia przepisów jest rzeczą dobrą. Niemniej jednak, jak zauważa Komisja, podstawowa polityka nie uległa zmianie.

Z tego powodu Lista Czerwcowa głosowała za odrzuceniem sprawozdania, ponieważ nie popieramy wspólnej polityki rolnej w obecnej formie.

  Christa Klaß (PPE-DE), na piśmie. – (DE) Pani przewodnicząca, pani komisarz! Głosowałam za przyjęciem wniosku komisji dotyczącego włączenia wspólnej organizacji rynku wina do jednolitej wspólnej organizacji rynków wszystkich innych produktów rolnych tylko z uwagi na zapewnienia pani komisarz z wczorajszej debaty, że gdy tylko wniosek Rady zostanie zaakceptowany, w wyszukiwarce EUR-Lex zostanie wprowadzona funkcja umożliwiająca użytkownikom poszczególnych WOR, na przykład wina, mleka lub owoców i warzyw, dostęp do poszczególnych produktów. Ponadto Komisja zagwarantowała również, że przyszłe zmiany będą dotyczyć wyłącznie pojedynczych produktów, a inne produkty nie będą jednocześnie arbitralnie zmieniane. Z dyskusji jasno wynikało, że w przyszłości, chociaż dwudziestu jeden dokumentów będzie tylko jeden, ten jeden dokument będzie tak obszerny jak dwadzieścia jeden dokumentów. Należy jednak maksymalnie uprościć posługiwanie się tak kompleksowym dokumentem, dotyczącym jednolitej wspólnej organizacji rynków.

- Sprawozdanie: Pervenche Berès (A6-0450/2008)

  Dragoş Florin David (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Głosowałem za zmianą rozporządzenia UE ustanawiającego instrument średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich. Oznacza to, że pułap pomocy finansowej dla państw członkowskich nienależących do strefy euro, które doświadczają trudności z bilansem płatniczym, wzrósł z dwunastu do dwudziestu pięciu miliardów euro. Parlament Europejski uważa, że państwa członkowskie, które nie należą do strefy euro, należy zachęcać do wnioskowania o ewentualną średnioterminową pomoc finansową we Wspólnocie, aby były zdolne rozwiązać problem deficytowego bilansu, zanim zwrócą się o pomoc na szczeblu międzynarodowym. Obecna sytuacja dostarcza dodatkowy dowód użyteczności euro, jeżeli chodzi o ochronę państw członkowskich należących do strefy euro, i skłania te państwa członkowskie, które nie są członkami strefy euro do bezzwłocznego przystąpienia do niej, pod warunkiem spełnienia kryteriów z Maastricht.

  Avril Doyle (PPE-DE), na piśmie. − Obecna sytuacja finansowa dowodzi ochronnego oddziaływania euro. Powinniśmy zatem zrobić wszystko, co tylko możliwe, aby skłonić państwa członkowskie spoza strefy euro do przyjęcia euro, gdy tylko spełnią kryteria. Moim zdaniem kraje UE nienależące do strefy euro, które potrzebują wsparcia finansowego, powinny najpierw zwrócić się do UE, zanim skierują się do organów międzynarodowych. Z tego względu poparłam sprawozdanie.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Partia Lista Czerwcowa uważa, że jest rzeczą istotną, aby sytuacja gospodarcza państw członkowskich na terytorium europejskim była dobra i popiera niezależną europejską politykę sąsiedztwa.

Sądzimy jednak, że wspólny europejski system średnioterminowej pomocy finansowej nie stanowi żadnej gwarancji ani nie zapewnia rozwiązania tego problemu. Taki system wiąże się z niepotrzebną i biurokratyczną procedurą, w wyniku której państwa członkowskie wnioskujące o pomoc w rzeczywistości stają się zależne od krajów UGW ze „środkami politycznymi i gospodarczymi” narzuconymi z zewnątrz. Kraje, które są członkami Unii Europejskiej – skoro powinny być – lecz nie są członkami unii walutowej – skoro nie powinny być – są zmuszane do utrzymywania sztywnego kursu wymiany w stosunku do euro, a więc w stosunku do swoich najważniejszych partnerów handlowych. Uważamy zatem za niewłaściwe, że kraje, które nie są członkami unii walutowej, decydują się na usztywnienie kursu wymiany walut, a potem muszą być ratowane przez duże organizacje regionalne lub międzynarodowe.

Lista Czerwcowa jest zatem zdania, że kwota dwudziestu pięciu milionów euro na wsparcie bilansów płatniczych państw członkowskich jest niepotrzebna. Uważamy natomiast, że te kraje, które są członkami UE, lecz nie przystąpiły do unii walutowej, powinny zachować system zmiennego kursu wymiany. Zniknie wówczas tego rodzaju problem, a podatnicy zaoszczędzą dwadzieścia pięć milionów euro.

- Projekt rezolucji: Unia Europejska i dane o pasażerach (B6-0615/2008)

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Niezaprzeczalnie zarówno terroryzm, jak i zorganizowana przestępczość stanowią przerażające zagrożenia, z którymi należy walczyć za pomocą możliwie najskuteczniejszych instrumentów.

Jest również ważne, aby uniknąć sytuacji, w której każde państwo członkowskie będzie tworzyło swój własny system danych o pasażerach. Obecnie taki system mają trzy państwa członkowskie, co wynika z wszelkich różnic między nimi, zarówno w odniesieniu do wymogów nakładanych na przewoźników, jak i celów systemów.

Jednakże podstawowa zasada ochrony danych powoduje, że każdy nowy instrument może zostać przyjęty dopiero wtedy, gdy dowiedzie się potrzeby transferu tych danych osobowych i określi się szczególny cel transferu.

Wniosek, który Komisja nam przedstawiła, jest zbyt nieprecyzyjny i nie wyjaśnia ani wartości dodanej gromadzenia danych o pasażerach, ani tego, jakie będą powiązania między istniejącymi środkami kontroli wjazdu do UE do celów bezpieczeństwa, takimi jak SIS (system informacyjny Schengen), VIS (wizowy system informacyjny) i API (dane pasażera przekazywane przed podróżą).

Uważam, że zanim podejmiemy jakąkolwiek ostateczną decyzję, należy jasno dowieść użyteczności takich danych oraz specjalnych celów, którym mają służyć, gwarantując poszanowanie zasady proporcjonalności i stworzenie odpowiednich zabezpieczeń prawnych.

  Avril Doyle (PPE-DE), na piśmie. − Głosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie wniosku dotyczącego decyzji ramowej Rady w sprawie wykorzystywania danych dotyczących rezerwacji pasażera (danych PNR) w celu egzekwowania prawa (B6-0615/2008). Podjęłam taką decyzję, ponieważ każdy wniosek w tym obszarze musi być proporcjonalny i zgodny z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej. Wniosek Komisji mógłby mieć istotny wpływ na życie osobiste obywateli europejskich, a nie dowiedziono w dostatecznym stopniu, że masowe gromadzenie danych jest potrzebne na szczeblu UE.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Komisja chce gromadzić i wymieniać informacje o pasażerach na szczeblu UE, aby zwalczać przestępczość i terroryzm. Informacje, które mają być gromadzone i udostępniane organom zapobiegania przestępczości, obejmują numery kart kredytowych pasażerów, miejsce zajmowane w samolocie, dane kontaktowe, informacje o bagażu, informacje o częstych pasażerach, znajomość języków oraz wiek, nazwisko i dane szczegółowe każdej osoby towarzyszącej dziecku podczas podróży, a także rodzaj stosunków łączących ją z dzieckiem.

Skutkiem tego masowego zapisywania danych będzie niewątpliwie naruszenie prywatności. We wniosku nie uwzględniono zasad pomocniczości i proporcjonalności, o których często się mówi, lecz rzadko się je stosuje.

Wyrażamy zadowolenie z faktu, że Parlament Europejski przyjął krytyczne stanowisko w stosunku do wniosku Komisji. Chcielibyśmy podkreślić, że istnieje wątpliwość, czy tego rodzaju prawodawstwo UE jest potrzebne. Z tego względu głosowaliśmy za przyjęciem rezolucji Parlamentu Europejskiego, który odcina się od środków proponowanych przez Komisję.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Chociaż nie zgadzamy się z niektórymi aspektami rezolucji, zwłaszcza z niewyznaczeniem granic walki z terroryzmem, uważamy, że wyrażono w niej niektóre poważne zastrzeżenia w stosunku do stworzenia systemu danych o pasażerach (obejmującego pasażerów linii lotniczych) w UE.

Co się tyczy innych aspektów, w rezolucji:

- wyrażono żal, że uzasadnienie wniosku dotyczącego stworzenia systemu danych o pasażerach w UE zawiera zbyt wiele prawnych znaków zapytania w odniesieniu do zgodności wniosku z europejską konwencją praw człowieka;

- stwierdzono, że celem wniosku nie jest harmonizacja systemów krajowych (jeśli weźmiemy pod uwagę, że te nie istnieją), lecz raczej zobowiązanie do ich stworzenia;

- wyrażono obawę, że na podstawie wniosku organy ścigania – co do zasady – uzyskują prawo dostępu do wszystkich danych bez nakazu;

- ponownie wyrażono obawę co do środków przewidujących powszechne korzystanie z danych o pasażerach do celów tworzenia profili i definiowania parametrów oceny ryzyka;

- podkreślono, że informacje dostarczone dotychczas przez Stany Zjednoczone nie dowiodły ostatecznie, by masowe i systematyczne wykorzystywanie danych o pasażerach było konieczne w walce z terroryzmem.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Głosowałem za przyjęciem projektu rezolucji w sprawie wykorzystywania danych dotyczących rezerwacji pasażera (danych PNR) w celu egzekwowania prawa, przedstawionego przez panią poseł in 't Veld w imieniu Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych.

W pełni podzielam cele i obawy wyrażone przez panią poseł, zarówno w odniesieniu do proporcjonalności środków proponowanych przez Komisję, jak i do podstawy prawnej takiego aktu oraz zagrożeń związanych z ochroną danych osobowych, o których wspominałem przy różnych okazjach podczas posiedzeń Komisji Wolności Obywatelskich. Potrzeba zagwarantowania obywatelom wysokiego poziomu bezpieczeństwa jest nienaruszalna i wydaje mi się, że obecnie istnieje wiele takich systemów. Uważam, że przed wprowadzeniem dalszych środków musimy dokonać oceny pełnego, systematycznego wdrażania istniejących mechanizmów, aby uniknąć ryzyka stworzenia problemów większych niż te, które chcemy pokonać.

- Projekt rezolucji: wsparcie finansowe dla państw członkowskich (B6-0614/2008)

  Richard James Ashworth (PPE-DE), na piśmie. − Ustęp 2 rezolucji dotyczy członkostwa w strefie euro. Zgodnie z konwencją Delegacji Brytyjskich Konserwatystów dotyczącą kwestii związanych z euro wstrzymaliśmy się od głosu podczas końcowego głosowania.

- Projekt rezolucji: Demokratyczna Republika Konga (RC-B6-0590/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Głosowałem za przyjęciem rezolucji, lecz wolałbym tekst z poprawką 1 dotyczącą ust. 19, która niestety została odrzucona niewielką liczbą głosów. Poprawka nadałaby większe znaczenie naszemu szczególnemu zaangażowaniu w tym delikatnym i kluczowym obszarze. Pomimo to wyrażam nadzieję, że przyjęcie rezolucji doprowadzi do interwencji Unii Europejskiej w terenie.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za przyjęciem wspólnego projektu rezolucji w sprawie reakcji UE na pogarszającą się sytuację we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga. Uważam, że to, co się stało, jest bardzo niepokojące – miliony zabitych, setki tysięcy uchodźców i potworne zbrodnie przeciwko tym, którzy byli całkowicie bezbronni. Konflikt może też potencjalnie rozszerzyć się na kraje sąsiedzkie.

Projekt rezolucji zawiera prawidłowe wytyczne, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę, że wzywa się w nim do postawienia sprawców tych zbrodni przed wymiarem sprawiedliwości i do podjęcia wysiłków w zakresie usprawnienia i dostosowania istniejących porozumień albo w drodze zapewnienia MONUC większych środków, albo poprzez stosowanie nacisków na zaangażowane strony.

Chciałabym również podkreślić apel do Unii Europejskiej o uniemożliwienie eksploatacji minerałów pochodzących z tego obszaru przez przedsiębiorstwa europejskie, ponieważ pieniądze z ich sprzedaży służą do finansowania konfliktu.

Musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby zapobiec kolejnej tragedii w Afryce.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Sytuacja we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga jest przerażająca. Całkowicie popieramy rozwiązania międzynarodowe, które powinny być wdrażane w ramach współpracy na płaszczyźnie ONZ. Nie sądzimy jednak, by UE powinna wykorzystywać międzynarodowe kryzysy i konflikty do wzmacniania swojej polityki zagranicznej.

Z tego względu głosowaliśmy za odrzuceniem rezolucji.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Cała UE, podobnie jak poszczególne silne państwa członkowskie, muszą wspólnie wziąć odpowiedzialność za pogorszenie się już i tak tragicznej sytuacji mieszkańców Demokratycznej Republiki Konga – w związku z wojną cywilną – a także wszystkich narodów kontynentu afrykańskiego. Systematyczne, długotrwałe plądrowanie bogactw tego konkretnego kraju i ogólnie całej Afryki przez europejskich kolonialistów w przeszłości i imperialistów w obecnych czasach, a także podżeganie do konfliktów cywilnych lub ich wykorzystywanie do narzucenia własnych interesów doprowadziło do sytuacji, w której mieszkańcy Afryki – najbogatszego kontynentu na świecie – są najgłodniejsi, najubożsi i najbardziej uciskani.

Proponowane usprawnienie różnych form interwencjonistycznych działań UE, głównie przy wykorzystaniu siły wojskowej ONZ, nie wykluczające równoczesnych działań politycznych ani innych form działalności danego kraju, nie ma zupełnie nic wspólnego z ochroną ludności, jak to z hipokryzją stwierdzono we wspólnej rezolucji liberałów, socjaldemokratów i zielonych. Działalność humanitarna jest pretekstem. Głównym celem krajów UE jest zabezpieczenie większej części rynku, co oczywiście wiąże się – jak pośrednio stwierdzono w rezolucji – z niepohamowanym i ciągłym plądrowaniem bogactw mineralnych danego kraju.

- Projekt rezolucji: europejska polityka kosmiczna (B6-0582/2008)

  Jan Andersson, Göran Färm, Inger Segelström i Åsa Westlund (PSE), na piśmie. − (SV) Szwedzcy Socjaldemokraci uważają, że przestrzeń kosmiczna nie powinna być zmilitaryzowana. W naszej opinii badaniom i inwestycjom powinny przyświecać jedynie cele pokojowe.

Nie możemy jednak poprzeć poprawki 6, w której odrzuca się wszelkie bezpośrednie zastosowania wojskowe, gdyż wiele zastosowań, na przykład nawigacja satelitarna czy usługi komunikacyjne, jest również wykorzystywanych w celach pokojowych, które w pewnych przypadkach mają charakter wojskowy. Ta technologia jest również bardzo użyteczna dla społeczeństwa obywatelskiego. Nie sądzimy zatem, aby należało ograniczać zastosowania cywilne z powodu równoczesnych zastosowań wojskowych.

  Giles Chichester (PPE-DE), na piśmie. − Chociaż popieram forsowanie tej rezolucji, ja i Brytyjscy Konserwatyści całkowicie sprzeciwiamy się traktatowi lizbońskiemu i z tego względu nie możemy poprzeć jej ust. 1.

  Avril Doyle (PPE-DE), na piśmie. − Poparłam rezolucję dotyczącą tego, „w jaki sposób przybliżyć przestrzeń kosmiczną do Ziemi” (B6-0582/2008), ponieważ uważam, że powinniśmy popierać europejską politykę kosmiczną. W Irlandii coraz mniej młodych ludzi wybiera karierę naukową, a tendencja ta powiela się w całej Europie. Eksploracja przestrzeni kosmicznej inspiruje młodzież i zachęca ją do wyboru kariery zawodowej w dziedzinie nauki i technologii; w ten sposób usprawnia się również możliwości badawcze w Europie. Moim zdaniem wykorzystanie przestrzeni musi służyć wyłącznie celom pozamilitarnym, powinniśmy zatem odrzucić wszelkie bezpośrednie lub pośrednie wykorzystanie systemów takich jak Galileo.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Wśród istotnych kwestii i priorytetów podkreślonych w rezolucji Parlamentu w sprawie polityki kosmicznej to krótkie wyjaśnienie dotyczące sposobu głosowania ma wskazywać na fakt, że większość w tej Izbie popiera wykorzystanie przestrzeni kosmicznej do celów militarnych.

Taki wniosek można wyciągnąć z odrzucenia poprawki przedstawionej przez naszą grupę parlamentarną, w której ponownie stwierdziliśmy, że przestrzeń kosmiczna musi być wykorzystywana wyłącznie do celów pokojowych i że przestrzeń kosmiczna musi być wykorzystywana wyłącznie do celów pozamilitarnych, co oznacza odrzucenie wszelkich bezpośrednich lub pośrednich zastosowań wojskowych.

Natomiast większość w Parlamencie uważa, że istnieje „rosnące zainteresowanie silną i wiodącą rolą UE w europejskiej polityce kosmicznej w celu promowania rozwiązań w dziedzinie środowiska, transportu, badań naukowych, obrony i bezpieczeństwa”.

W związku z tym większość w Parlamencie wzywa Radę i Komisję do „tworzenia synergii między osiągnięciami cywilnymi i osiągnięciami w zakresie bezpieczeństwa w dziedzinie przestrzeni kosmicznej; zauważa, że europejskie możliwości w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony zależą między innymi od dostępności systemów satelitarnych”.

Innymi słowy, przestrzeń kosmiczna może być wykorzystywana do militaryzacji UE i wyścigu zbrojeń.

  Margie Sudre (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Naprawdę przykro mi, że doskonały projekt rezolucji w sprawie przyszłości europejskiej polityki kosmicznej, który właśnie został przyjęty, nie zawiera odniesienia do centrum kosmicznego w Kourou.

Europejska historia kosmiczna w nieunikniony sposób wiąże się z Gujaną. Jest to tak oczywiste, że nie zaprzątamy sobie głowy podkreślaniem, że wszystkie rakiety Ariane tam właśnie się znajdują i są wyrzucane z tamtejszej wyrzutni.

Dziękuję prezydencji francuskiej, reprezentowanej przez pana Jeana-Pierre’a Jouyeta, który przytomnie wspomniał o tym podczas wczorajszej debaty.

W moim mniemaniu europejska strategia kosmiczna musi bezwzględnie obejmować przyszły rozwój europejskiego portu kosmicznego, zarówno pod względem infrastruktury i pracowników, jak i projektów badawczych.

Centrum w Kourou stanowi okno europejskiego programu badawczego. Gujana, która jest zamorskim regionem Unii Europejskiej, zasługuje na uznanie za swój dotychczasowy i przyszły wkład w tę strategiczną politykę.

Chciałabym, aby nasza Izba złożyła hołd gujańskiemu centrum kosmicznemu i bezpośrednio wyraziła dumę, którą w związku z tym odczuwają nasi obywatele. W ciągu kilku dziesięcioleci Kourou stało się głównym elementem europejskiej tożsamości.

- Projekt rezolucji: broń kasetowa (B6-0589/2008)

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Konwencja o broni kasetowej przyjęta przez sto siedem krajów w 2008 roku zostanie przekazana do podpisu od 3 grudnia bieżącego roku i wejdzie w życie po przeprowadzeniu trzydziestu ratyfikacji.

Konwencja wprowadzi zakaz używania, produkcji, magazynowania i przekazywania broni kasetowej jako całościowej kategorii broni, a państwa będące stronami konwencji zobowiązane będą do zniszczenia zapasów takiej broni.

W projekcie rezolucji, który popieramy, wezwano wszystkie kraje do jak najszybszego podpisania i ratyfikowania konwencji oraz do podjęcia kroków na szczeblu krajowym zapewniających wdrożenie konwencji nawet przed jej ratyfikacją.

W projekcie rezolucji wezwano również wszystkie kraje do zaprzestania używania, magazynowania, produkowania, przekazywania czy eksportu broni kasetowej i inwestowania w taką broń do czasu wejścia w życie konwencji.

Znajduje się w niej również apel do wszystkich państw członkowskich o zapewnienie pomocy ludności dotkniętej skutkami używania broni kasetowej, a także o wspieranie usuwania i niszczenia niewybuchów broni kasetowej.

Na koniec w rezolucji wezwano wszystkie państwa członkowskie UE, by nie podejmowały żadnych działań, które mogą prowadzić do omijania lub naruszania konwencji i jej postanowień, zwłaszcza za pośrednictwem ewentualnego protokołu do Konwencji o broni konwencjonalnej, który może dopuszczać używanie broni kasetowej.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. − (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Głosowałem za przyjęciem projektu rezolucji w sprawie potrzeby ratyfikacji Konwencji o broni kasetowej do końca 2008 roku. Projekt, który w pełni popieram, wprowadzi zakaz używania, produkcji, magazynowania i przekazywania broni kasetowej jako całościowej kategorii broni.

Popieram również to, że państwa członkowskie UE, które używały broni kasetowej, będą musiały zapewnić pomoc finansową i techniczną w usuwaniu i niszczeniu niewybuchów broni kasetowej. Na koniec wyrażam zadowolenie z inicjatywy moich kolegów posłów dotyczącej wystosowania apelu do wszystkich państw członkowskich o zaprzestanie używania, magazynowania, produkcji lub eksportu broni kasetowej oraz inwestowania w taką broń, niezależnie od ratyfikacji konwencji.

  Geoffrey Van Orden (PPE-DE), na piśmie. − Delegacja Brytyjskich Konserwatystów głosowała za przyjęciem rezolucji będącej wyrazem bezpośredniego poparcia ostatnio wynegocjowanej Konwencji ONZ o broni kasetowej. Uważamy, że w konwencji pomyślnie połączono zasadniczy i praktyczny humanitaryzm z oceną wymogów militarnych odpowiednich sił wojskowych.

Niezmiennie wyrażaliśmy pogląd, że powszechny zakaz używania wszelkiego rodzaju broni kasetowej może negatywnie wpłynąć na skuteczność operacyjną sił zbrojnych. Dlatego też zwracaliśmy szczególną uwagę na konieczność jasnego zdefiniowania w Konwencji odstępstwa dotyczącego następnej generacji „inteligentniejszej” broni, która będzie stanowiła minimalne zagrożenie dla ludności cywilnej. Brytyjskie Ministerstwo Obrony opracowuje właśnie broń, która podlega takiemu odstępstwu.

Generalnie uważamy, że co się tyczy zarządzania ryzykiem, nasze siły zbrojne muszą zachować zmysł równowagi. Chociaż brytyjskie siły zbrojne zawsze starają się zminimalizować straty wśród ludności cywilnej i ograniczyć powiązane szkody, nigdy nie powinniśmy zapominać, że walczymy z terrorystami i rebeliantami pozbawionymi skrupułów w stosowaniu metod powszechnego niszczenia niewinnych istnień ludzkich. W nich należy wymierzyć nasz gniew.

- Projekt rezolucji: HIV/AIDS (RC B6-0581/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Głosowałem za przyjęciem projektu rezolucji. Wczesne wykrywanie i badania stanowią solidną podstawę ochrony zdrowia. W przypadku wirusa HIV wyniki z ostatnich lat pokazują, jak bardzo ważne jest propagowanie badań. Z tej zatem perspektywy musimy usunąć wszelkiego rodzaju przeszkody w badaniach, które dla osób zakażonych wirusem HIV są źródłem prawdziwej nadziei na satysfakcjonującą poprawę jakości życia.

Ten wymóg należy popierać w konkretnych działaniach, przy wykorzystaniu przez Komisję zasobów politycznych, ekonomicznych i finansowych. Jednocześnie Rada i Komisja powinny doprowadzić do uznania za nielegalną we wszystkich państwach członkowskich UE dyskryminacji osób zakażonych wirusem HIV.

  Carlos Coelho (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Posłowie do PE z ramienia portugalskiej PSD (Partii Socjaldemokratycznej) popierają rezolucję, w której zachęca się do propagowania w każdym z państw członkowskich wczesnego wykrywania i wczesnego leczenia zakażeń wirusem HIV. Najnowsze statystyki wskazują nie tylko na wzrost liczby nowych zakażeń wirusem HIV w UE, lecz również na dużą proporcję zakażeń, które wciąż nie są zdiagnozowane.

Jedną z przyczyn szybkiego rozprzestrzeniania się zakażeń wirusem HIV w wielu krajach UE jest fakt, że wiele osób zażywających narkotyki dożylnie jest zakażonych i rozsiewa chorobę poprzez stosowanie wspólnych igieł. W corocznym sprawozdaniu EuroHIV na temat tendencji w zażywaniu narkotyków w Unii Europejskiej wskazano Portugalię jako kraj o najwyższej liczbie wykrytych przypadków HIV/AIDS wśród osób zażywających narkotyki.

Z corocznego konsumenckiego rankingu zdrowia (EHCI) z 2008 roku wynika, że Portugalia plasuje się w dole rankingu systemów opieki zdrowotnej w Europie. Jedna z krytycznych uwag dotyczących portugalskiego systemu opieki zdrowotnej odnosi się do wciąż nierozwiązanego problemu dostępu do leczenia i czasu oczekiwania. Według danych Eurostatu Portugalia wciąż jest krajem o największym odsetku zgonów w wyniku AIDS. Z porównawczej analizy danych z Portugalii i innych partnerów UE wynika, że coś jest nie tak z naszą strategią krajową. Musimy zidentyfikować i przeanalizować to, co nie działa.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za przyjęciem wspólnego projektu rezolucji w sprawie wczesnego diagnozowania i wczesnego leczenia HIV/AIDS, ponieważ w mojej opinii pilnie musimy poprawić środki i działania służące wykrywaniu i leczeniu tej choroby, mając na uwadze alarmujący wzrost nowych zakażeń wirusem HIV w Unii Europejskiej.

Działania służące zapobieganiu chorobie i jej leczeniu mają istotne znaczenie, aby powstrzymać rosnącą falę zakażeń. Uważam zatem, że należy propagować łatwiejszy dostęp do informacji, porad, opieki zdrowotnej i świadczeń socjalnych.

Ponadto państwa członkowskie powinny wdrożyć przepisy skutecznie zakazujące dyskryminacji osób żyjących z HIV/AIDS, włącznie z ograniczeniami wpływającymi na swobodę przemieszczania się w granicach ich jurysdykcji.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. − (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Z przyjemnością informuję, że głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie wczesnego wykrywania i wczesnego leczenia w odniesieniu do wirusa HIV. Aby chronić obywateli europejskich i ich zdrowie, Komisja ma obowiązek propagować wczesne wykrywanie i ograniczać bariery w wykonywaniu badań na obecność tej choroby, a także zapewniać wczesne leczenie i informować o korzyściach wynikających z wczesnego leczenia.

Mając na uwadze fakt, że sprawozdania EuroHIV i UNAIDS potwierdzają rosnącą w alarmującym tempie liczbę przypadków zakażeń HIV w Unii Europejskiej i krajach sąsiadujących, jak również fakt, że w niektórych krajach szacowana liczba osób zakażonych wirusem HIV prawie trzykrotnie przekracza oficjalne dane, z zadowoleniem przyjmuję projekt, w którym wzywa się Komisję do przygotowania strategii ograniczenia przypadków HIV/AIDS skierowaną do osób uzależnionych od narkotyków i osób zażywających narkotyki dożylnie.

- Projekt rezolucji: sektor pszczelarski (B6-0579/2008)

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Chcemy podkreślić niektóre aspekty omawianej rezolucji, z którymi się zgadzamy. Chodzi przede wszystkim o „nieuczciwą konkurencję ze strony produktów importowanych na rynek wspólnotowy z krajów trzecich” i fakt, że „w wyniku znacznego zmniejszenia ilości pyłku kwiatowego i nektaru populacja pszczół może ulec zmniejszeniu”. Te problemy należy rozwiązać, stosując preferencje wspólnotowe i zwalczając nieuczciwą konkurencję ze strony producentów produktów pszczelarskich pochodzących z krajów trzecich. Należy bezzwłocznie zwiększyć badania dotyczące pasożytów i chorób – które dziesiątkują populacje pszczół – oraz ich przyczyn, włącznie z organizmami genetycznie modyfikowanymi, przeznaczając na ten cel dodatkowe środki budżetowe.

W rezolucji pominięto jeden aspekt, jakim jest udział reformy wspólnej polityki rolnej w całym tym problemie. Wyludnianie wsi, wycofywanie produkcji z rozległych obszarów i wprowadzanie genetycznie modyfikowanych gatunków doprowadziło do utraty bioróżnorodności. Promowano również metody produkcji pomijające specyfikę gleby i warunki klimatyczne w każdym regionie.

Polityka rolna, w której odwrócono tę tendencję, oprócz środków wymienionych powyżej, znacznie pomoże rozwiązać problemy w sektorze pszczelarskim.

  Christofer Fjellner (PPE-DE), na piśmie. − (SV) W rezolucji zajęto się wymieraniem populacji pszczół z niewyjaśnionych powodów. Podzielamy pogląd, że konieczne są badania, aby rozwiązać ten problem.

Nie zgadzamy się jednak z opinią, że należy udzielić większych dotacji pszczelarzom i zapewnić większą ochronę przez otaczającym światem (protekcjonizm).

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Projekt przedstawiony przez Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi Parlamentu Europejskiego zawiera elementy pozytywne i mniej pozytywne. Popieramy komisję w zamiarze rozpoczęcia badań nad pasożytami i chorobami dziesiątkującymi populacje pszczół.

Niemniej jednak rezolucja zawiera również propozycje, których nie możemy poprzeć. Na przykład Parlament Europejski „wzywa Komisję do zaproponowania mechanizmu pomocy finansowej dla gospodarstw pszczelarskich zagrożonych w wyniku wymierania pszczół” (ust. 11). Nie możemy poprzeć takiego obciążania budżetu UE, ani nie może tego zrobić federalistyczna większość w Parlamencie Europejskim bez uznania finansowych konsekwencji takiego stanowiska.

Z tego względu głosowaliśmy przeciwko przyjęciu całej rezolucji.

  Daciana Octavia Sârbu (PSE), na piśmie. – (RO) Dramatyczne zmniejszenie się populacji pszczół, a w konsekwencji spadek poziomu zapylania, zagraża produkcji owoców, warzyw i upraw w Unii Europejskiej. Za spadek liczby pszczół odpowiadają zarówno różne pasożyty i grzyby obecne w powietrzu, jak i rozpylanie pestycydów. Głównym problemem jest infekcja wywoływana przez roztocza Varroa, która objawia się deformacjami skrzydeł i odwłoku, a pszczoły z źle wykształconymi organami nie mogą latać i żyją bardzo krótko. Nieleczona, choroba wywoływana przez Varroa może doprowadzić do wyginięcia całej kolonii pszczół w ciągu kilku miesięcy. Przedłużające się stosowanie pestycydów również prowadzi do ograniczenia populacji pszczół, nawet jeżeli wykorzystuje się je do niszczenia grzybów i pasożytów. Niektórzy naukowcy uważają, że inną przyczyną tego zjawiska jest promieniowanie elektromagnetyczne emitowane przez telefony komórkowe, które przenika do systemu nawigacji pszczół, uniemożliwiając im powrót do ula. Należy rozwijać badania w tym obszarze, aby znaleźć rozwiązania umożliwiające zwalczanie chorób, które atakują pszczoły. Ponadto w powstrzymaniu spadku populacji owadów pomoże również ograniczenie przez rolników liczby zastosowań środków ochrony roślin w okresie kwitnienia.

  Christel Schaldemose (PSE), na piśmie. − (DA) W imieniu Ole Christensena, Poula Nyrupa Rasmussena, Dana Jørgensena, Britty Thomsen i Christel Schaldemose.

Duńska delegacja Grupy Socjalistycznej w Parlamencie Europejskim głosowała za odrzuceniem rezolucji dotyczącej sytuacji w sektorze pszczelarskim. W naszej opinii rezolucja nosi znamiona protekcjonizmu i stanowi próbę ustanowienia kolejnych systemów pomocy dla rolników UE.

Naszym zdaniem śmiertelność pszczół jest poważnym problemem, który należy rozwiązać na szczeblu UE, lecz przy zastosowaniu właściwych mechanizmów, do których można zaliczyć, na przykład, dodatkowe badania i skoncentrowanie działań na ochronie naszych ekosystemów, włącznie z ograniczeniem używania pestycydów.

- Projekt rezolucji: Kontrola w zakresie ochrony środowiska w państwach członkowskich (B6-0580/2008)

  Avril Doyle (PPE-DE), na piśmie. − Głosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie przeglądu zalecenia 2001/331/WE przewidującego minimalne kryteria kontroli w zakresie ochrony środowiska w państwach członkowskich (B6-0580/2008). Dobre i jednorodne egzekwowanie wspólnotowego prawodawstwa w zakresie ochrony środowiska ma podstawowe znaczenie, a żadne inne rozwiązanie nie spełni oczekiwań opinii publicznej i tym samym każde osłabi reputację Wspólnoty jako skutecznego strażnika środowiska. Jeżeli nasze przepisy mają być wiarygodne, muszą być wdrażane skutecznie.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Bez wątpienia musimy zwrócić większą uwagę na kwestie związane ze środowiskiem i musimy przyjąć środki zapobiegające ciągłemu niszczeniu środowiska, które zagraża naszej planecie i jakości życia naszych obywateli teraz i w przyszłości.

Musimy zatem zwracać większą uwagę na stosowanie przepisów zapewniających respektowanie środowiska i uwzględniających szczególne warunki panujące w każdym kraju, w tym implikacje społeczne. Potrzebujemy również polityki opierającej się na większej solidarności, która uwzględni różne poziomy rozwoju i możliwości gospodarczych.

Nie wszystkie z tych aspektów zostały należycie zabezpieczone w prawie UE w dziedzinie ochrony środowiska, podobnie jak brakuje spójności polityki w poszczególnych obszarach. Z tego względu mamy poważne wątpliwości co do politycznej woli Komisji Europejskiej w kwestii rozwiązania tego złożonego problemu i uważamy, że niektóre propozycje przedstawione w rezolucji wiążą się z ryzykiem pogłębienia nierówności na szczeblu regionalnym i w wymiarze społecznym.

Dlatego też postanowiliśmy wstrzymać się od głosu.

  Duarte Freitas (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Pragnę pogratulować moim kolegom w Komisji Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności sformułowania pytań ustnych i projektu rezolucji, ponieważ jasno wynika z nich potrzeba prawidłowego wdrażania prawa wspólnotowego w zakresie ochrony środowiska. W tym względzie wspomniani posłowie wzywają Komisję do podjęcia dalszych działań w kwestii wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie kontroli w zakresie ochrony środowiska, który precyzowałby definicje i kryteria oraz rozszerzał zakres działania dyrektywy.

W obydwu dokumentach podkreślono również potrzebę wzmocnienia europejskiej sieci wprowadzania w życie i stosowania prawodawstwa dotyczącego ochrony środowiska oraz wspierania procesów informowania i edukacji w zakresie środowiska, których specyficzna zawartość musi być określana na poziomie lokalnym, regionalnym lub krajowym na podstawie potrzeb i problemów stwierdzonych na danym obszarze.

Jeżeli UE nie wykaże się rygorystycznością w egzekwowaniu swojej polityki w obszarze środowiska, zawiedzie oczekiwania społeczne, a jej rola jako skutecznego strażnika środowiska ulegnie osłabieniu.

  Αthanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Głosowaliśmy przeciwko projektowi rezolucji wspierającej stanowisko, że odpowiednie i sprawiedliwe stosowanie prawa wspólnotowego w zakresie ochrony środowiska ma zasadnicze znaczenie, ponieważ wspomniane przepisy nie chronią środowiska, lecz podstawowe interesy monopoli UE.

Apel o powołanie wspólnotowego organu inspektorów ochrony środowiska stanowi bezpośrednią ingerencję w wewnętrzne sprawy państw członkowskich, mającą na celu zagwarantowanie stosowania zasady „zanieczyszczający płaci”, która pozwala niszczyć środowisko w zamian za niewielką kwotę, egzekwowanie „ekopodatku” obciążającego klasę robotniczą, handel przydziałami emisji, promowanie przedsiębiorczości i konkurencyjności jako determinujących kryteriów rozwoju tego, czym są innowacyjne technologie w dziedzinie środowiska, używanie w rolnictwie organizmów genetycznie modyfikowanych oraz praktyczne zniesienie zasad ostrożności i zapobiegania.

UE i jej polityka w zakresie ochrony środowiska służą interesom dużych przedsiębiorstw, przyczyniają się do mnożenia przestępstw żywnościowych, zanieczyszczenia powietrza w centrach miast w wyniku działania współczesnych środków zanieczyszczających, niszczenia lasów, korozji gleby i wylesiania, a także zanieczyszczania mórz i wód. Środowisko stanie się sektorem działalności gospodarczej, w którym jedynym celem jest maksymalizacja zysków oligarchii gospodarczej. Środowisko dotkliwe odczuje konsekwencje braku myślenia i niezrozumiałej eksploatacji zasobów naturalnych; zostanie spustoszone w wyniku kapitalistycznego barbarzyństwa.

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 13.00 i wznowione o godz. 15.00.)