⁂

  Reinhard Rack (PPE-DE). – (DE) Pani przewodnicząca! Podczas ostatniego formalnego posiedzenia pytałem, czy nie łatwiej byłoby obsługiwać kamerę, gdyby pozostawić jedno miejsce wolne. Dzisiaj znowu tak się nie stało. Kamera nie filmowała mnie, ale generała Morillona, a następnie pana posła Groscha. Może jednak dałoby się ułatwić pracę zarówno kamerzysty, jak i naszą.

  Przewodnicząca. − Dziękuję, panie pośle Rack. Przypomnimy o tym odpowiednim służbom.

Ustne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

– Sprawozdanie: Karl-Heinz Florenz (A6-0495/2008)

  David Sumberg (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Ostatecznie głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, gdyż w sumie wszyscy jesteśmy za ochroną naszego środowiska. Jest to szlachetna tradycja mojej partii – Partii Konserwatywnej w Wielkiej Brytanii – jednakże muszę tu zgłosić dwa zastrzeżenia.

Pierwsze dotyczy tego, że możemy zapewnić właściwą politykę w sprawie zmian klimatu wyłącznie wtedy, jeżeli wszyscy się do niej przyłączą. Tworzenie jakiejś polityki będzie dla Unii Europejskiej, czy też dowolnego pojedynczego kraju, zwykłą stratą czasu . Tak więc musimy włączyć kraje azjatyckie.

Drugie zastrzeżenie dotyczy tego, że w niepewnych czasach, w jakich żyjemy, politykę w sprawie zmiany klimatu musi łagodzić potrzeba bezpieczeństwa energetycznego. W obecnym świecie znajdujemy się w sytuacji, gdzie nasze wszystkie kraje potrzebują gotowych dostaw energii. Ta kwestia musi być najważniejsza, gdyż bez tego nie da się utrzymać gospodarek, opieki społecznej i dobrobytu naszych obywateli.

  Bogdan Pęk (UEN). – (PL) Pani przewodnicząca! Chcę również wypowiedzieć się w kwestii tej dyrektywy. Głosowałem przeciw, gdyż jestem głęboko przekonany, że jest to dokument niesłychanie groźny i szkodliwy dla rozwoju Europy. Miesza on bowiem oczywistą kwestię potrzeby racjonalnej ochrony środowiska z totalnie zakłamaną koncepcją, iż człowiek może wpływać na cykliczne zmiany klimatyczne.

Właśnie ta część, tj. zmniejszenie emisji dwutlenku węgla, stanowi najważniejszą część tego dokumentu. Ogromne pieniądze, szacowane na setki miliardów, wydane na ten cel będą całkowicie zmarnowane, a mogłyby posłużyć do zbudowania prawdziwego bezpieczeństwa ekologicznego i energetycznego Unii Europejskiej. To jest bardzo złe i tragiczne rozwiązanie.

  Avril Doyle (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Kilka ustępów i sekcji sprawozdania posła Florenza, w szczególności ust. 190, dotyczą wpływu rolnictwa na zmiany klimatu. Podczas, gdy uprawy konserwujące czy płytka orka stanowią opcję w większości państw UE i przynoszą określone korzyści gospodarcze, jak i klimatyczne – przy czym moim zdaniem zasługują na o wiele większe wsparcie – debata i badania dotyczące rolnictwa skupiają się w dużej mierze na udziale przeżuwaczy w emisjach metanu i podtlenku azotu.

Pomimo postępów, nie popieram pomysłu, by państwa członkowskie musiały osiągać cele wyznaczone dla ich sektorów niehandlowych, dotyczące redukcji emisji, poprzez obowiązkowe redukcje liczby sztuk bydła w Europie. Nie zapominajmy, że jeżeli czegoś nie wyprodukujemy tu w Europie, będziemy to importować. Jeden kilogram wołowiny wyprodukowanej w Brazylii powoduje sześciokrotnie większe emisje dwutlenku węgla, niż jeden kilogram wołowiny wyprodukowanej w Irlandii.

  Leopold Józef Rutowicz (UEN). - (PL) Pani przewodnicząca! Gospodarka europejska jest największym importerem węglowodorów. Wzrost ich cen, wynikający z popytu i wzrostu kosztów ich pozyskania, może w znacznym stopniu wpłynąć na obniżenie stopy życiowej obywateli oraz obniżyć konkurencyjność gospodarki Unii.

W tej sytuacji mogą przeciwdziałać temu prace w zakresie oszczędności energii oraz uruchomienie czystych źródeł energii, które wytwarzają już energię po stabilnych i względnie niskich cenach. Skorzystanie z badań naukowych i techniczne ich wykorzystanie automatycznie ograniczy emisję CO2. Natomiast głoszenie kontrowersyjnych teorii i straszenie CO2 nie nadaje żadnej dodatkowej wartości i utrudnia techniczny i rzeczowy proces gwarantujący ograniczenie CO2 i węglowodorów użytych do celów energetycznych.

Popieram wszelkie działania techniczne i naukowe, które ograniczają zużycie węglowodorów. Nie mogę niestety zgodzić się z filozofią wyrażoną w sprawozdaniu pana posła Florenza. Nie popieram sprawozdania.

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Pani przewodnicząca! Chciałabym podziękować posłowi Karlowi Florenzowi za jego starania oraz demokratyczny sposób, w jaki zarządza Komisją tymczasową do spraw zmian klimatycznych. Chociaż pierwotne sprawozdanie było lepsze niż ten kompromis, mimo wszystko głosowałam za jego przyjęciem. W dzisiejszej de facto zupełnie biznesowej dyskusji wyrażono bardzo szeroką gamę poglądów, w tym też krytyczne, jednak wszystkie one są zgodne co do tego, że zmiany klimatu mają obecnie miejsce i nie ma wątpliwości, że przy dzisiejszym poziomie cywilizacyjnym możemy mieć na nie wpływ, a naszym obowiązkiem wobec przyszłych pokoleń jest uzgodnienie skutecznych działań. Żadne z nich nie stanowi panaceum, a jednocześnie wszystkie one muszą dotyczyć wszystkich kontynentów. Wierzę, że prezydencja czeska, pomimo ekstremalnych poglądów prezydenta Republiki Czeskiej, będzie w stanie uzyskać nowe zobowiązania po stronie USA.

  Hynek Fajmon (PPE-DE). – (CS) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Głosowałem przeciwko przyjęciu sprawozdania posła Florenza. Przyjęcie tego sprawozdania to zła wiadomość dla obywateli UE. Klimat Ziemi zmieniał się, zmienia się i będzie się zmieniać niezależnie od tego, czy tego chcemy, czy nie. Nie będą mieć na to wpływu żadne absurdalne zobowiązania, nakładane na siebie przez UE w tym względzie. Sprawozdanie posła Florenza stwierdza, iż zobowiązania klimatyczne, przyjęte przez UE w 2007 r., są niewystarczające i należy je zwiększyć. Nie zgadzam się z tym. Jak długo UE jest jedyną stroną na świecie zmniejszającą emisje, cel redukcji globalnych emisji nigdy nie zostanie osiągnięty. Wszystko co osiągniemy to to, że duża część firm europejskich przeniesie swoje zakłady i stracimy miejsca pracy. Autorzy sprawozdania chcą zmienić wszystko w Europie, od menu gastronomicznego po turystykę, przy czym turystyka społeczna ma stać się oficjalnym celem. Nawet Mao-Tse-Tung byłby dumny z takiej rewolucji kulturalnej, gdzie wyrzuca się wszystko co stare i zastępuje nowym. Żaden racjonalnie myślący człowiek nie zgodzi się na takie podejście, dlatego też ja głosowałem przeciw.

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). – (PL) Pani Przewodnicząca! Chociaż 70% powierzchni globu stanowi woda, to jej zasoby, zwłaszcza te, które zdatne są do picia, kurczą się w zastraszającym tempie. Coraz większe obszary naszego globu zagrożone są hydrologicznym ubóstwem. Im szybszy rozwój, tym większe zapotrzebowanie na wodę. Badania dowiodły, że bogacenie się społeczeństw powoduje większe zapotrzebowanie na wodę. Bez wody nie ma postępu.

Wiele rejonów świata znajduje się na skraju katastrofy, a utrzymanie aktualnej sytuacji w zakresie gospodarki wodnej może doprowadzić do stanu, w którym o dostęp do wody toczyć się będą nie tylko spory, ale wojny. O sukcesie przeważy sytuacja materialna państw, a nie ich zdolność militarna. Niedobory wody w bardzo krótkim czasie doprowadzą do kryzysu żywnościowego.

Konieczna jest odpowiednia, zintegrowana polityka, która przyczyni się do zachowania i odbudowania zasobów wody. Potrzebna jest racjonalizacja eksploatacji wody.

  Ivo Strejček (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Proszę mi pozwolić wyjaśnić, dlaczego głosowałem przeciw przyjęciu sprawozdania posła Florenza w sprawie zmian klimatu.

Polityka dotycząca zmian klimatu opiera się w dużej mierze na ideologiach alarmistycznych. Dowody na zmiany klimatu są kontrowersyjne. Hipotezy, obarczające człowieka winą za te zmiany, są również, mówiąc oględnie, wątpliwe. Człowieka postrzega się jako stworzenie szkodliwe dla środowiska, które jednocześnie nie wnosi niczego dobrego. Nie podzielam tego poglądu.

Treść sprawozdania jest bezpośrednią konsekwencją modnej obecnie ideologii ekologicznej, twierdzącej, iż musimy postawić środowisko i planetę na pierwszym miejscu, że nie możemy się troszczyć o ludzi, ich potrzeby i interesy.

Kilka poprawek do sprawozdania, wzywających do dalszych postępów w sprawie energii jądrowej, czy wspierających postępy w dziedzinie fuzji jądrowej, nie łagodzi wcale jego negatywnego wpływu na całość gospodarki i rolnictwa w Europie.

Głosowałem przeciwko przyjęciu przedmiotowego sprawozdania, gdyż musi ono spowodować poważne problemy polityczne. Zamiast zgłaszać idee, którymi nikt nie jest zainteresowany, powinniśmy się zająć ludźmi i ich potrzebami.

  Mairead McGuinness (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Poparłam przedmiotowe sprawozdanie głównie ze względu na fakt, iż kilka ustępów, które mnie martwiły, zostało usuniętych lub zmienionych w sposób, jaki uznałam za właściwy. Dotyczyły one w szczególności hodowli bydła dla celów rolniczych. Podkreślę tu fakt, iż Unia Europejska znacznie zmniejszyła hodowlę bydła ze względu na przeprowadzone w przeszłości reformy WPR, iż jesteśmy teraz importerami netto wołowiny, a produkcja wołowiny w innych regionach wiąże się z obawami, dotyczącymi kwestii klimatycznych.

Ta sytuacja naprawdę pokazuje, jak ważny jest globalny konsensus w tej sprawie, a także, że – podczas gdy Europa może przewodzić w tym procesie – musimy starać się naciskać, by inni szli w nasze ślady, gdyż jeżeli tylko my będziemy dążyć do celu, to będzie to na naszą niekorzyść.

Wreszcie, popieram zawarty w przedmiotowym sprawozdaniu pomysł, dotyczący ustanowienia konkretnego roku, przeznaczonego na przedstawienie informacji i rozwiązania kwestii zmian klimatu w sposób, który sprawi, że ludzie będą myśleć tak jak my. W tym obszarze dzieje się już naprawdę wiele dobrego.

  Nirj Deva (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, gdyż w moim odczuciu Unia Europejska po raz pierwszy pracuje wspólnie z Stanami Zjednoczonymi. Prezydent Obama został wybrany na swój urząd dzięki głoszeniu, iż w swoich programach da pierwszeństwo sprawom środowiskowym.

Jednakże nie wiem, czy moi wyborcy zaakceptują twierdzenie, że faktycznie coś zmienimy. Nawet jeżeli Stany Zjednoczone i Unia Europejska będą podejmować zorganizowane działania w celu ograniczenia emisji związków węgla, musimy rozważyć, co się stanie, jeżeli nie zrobimy wystarczająco dużo, by zachęcić wschodzące Indie i Chiny do tych samych działań – poprzez transfer technologii oraz poprzez udzielenie Chińczykom i Hindusom wsparcia w znalezieniu najnowocześniejszej technologii, powodującej niskie emisje związków węglowych, którą możemy eksportować i pomóc w tworzeniu relacji partnerskich. Faktem jest iż w chwili obecnej Chiny taśmowo konstruują elektrownie węglowe, wytwarzające duże ilości związków węglowych, które będą uruchamiane co dwa tygodnie. Tak więc, jak możemy sobie pomóc ograniczyć taki stan rzeczy bez wsparcia transferu technologii?

  Daniel Hannan (NI). – Pani przewodnicząca! Ponownie możemy się przekonać, że Unia Europejska znajduje się w rzeczywistości wirtualnej – świecie, istniejącym wyłącznie w rezolucjach Parlamentu, w komunikatach Komisji oraz notatkach prasowych Rady.

Potępiamy globalne ocieplenie, ale nasze comiesięczne wędrówki między Brukselą a Strasburgiem wytwarzają tysiące ton gazów cieplarnianych. Biadolimy o zrównoważonym wykorzystaniu gruntów, ale wspólna polityka rolna zachęca do wycinania żywopłotów, wykorzystywania nawozów chemicznych oraz zrzucania nadwyżek na wrażliwe rynki trzeciego świata. Mówimy o ochronie, lecz wspólna polityka rybołówstwa przyczyniła się do katastrofy ekologicznej, pozbawiając nas tego, co powinno być naszym wspaniałym odnawialnym zasobem.

Koledzy, czy myślicie, że nasi wyborcy tego nie zauważyli? Czy wyobrażacie sobie, jak zły demon Kartezjusza, że możecie manipulować ich rzeczywistością, kontrolując postrzeganie jej przez nich? Faktem jest, że nasi wyborcy przejrzeli nas już dawno temu, dlatego właśnie przy każdej okazji głosują na „nie”. Jeżeli myślicie, że się mylę, to udowodnijcie to. Poddajcie traktat lizboński pod głosowanie: Pactio Olisipiensis censenda est.

– Sprawozdanie: Claudio Fava (A6-0026/2009)

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Pomimo, że głosowałam za przyjęciem sprawozdania posła Favy, mam zasadnicze zastrzeżenia do tytułu dyrektywy mówiącej o karach dla pracodawców, zatrudniających obywateli państw trzecich, przebywających nielegalnie na terytorium UE. Jest to hipokryzja w sytuacji, gdy szara strefa obejmuje również miliony europejskich pracowników, handlowców, służących i innych Europejczyków, a harmonizacja kar powinna dotyczyć pracy w szarej strefie niezależnie od tego, skąd pochodzi pracownik.

  Emine Bozkurt (PSE). – (NL) Delegacja z PvdA (holenderskiej Partii Pracy) popiera cel przedmiotowej dyrektywy, a mianowicie penalizację zatrudnienia nielegalnych imigrantów w celu zniechęcenia do nielegalnej pracy jako jednego z czynników przyciągających nielegalnych imigrantów, a jednocześnie w celu zapobieżenia i kontroli ich wykorzystywania.

Pomimo wielu pozytywnych elementów w tym kompromisie, poczuliśmy się zobowiązani do głosowania przeciwko niemu z wielu powodów. Początkowo odpowiedzialność dotyczyła całego łańcucha, aż do głównego wykonawcy. Niestety, klauzula ta nie znalazła się w dokumencie będącym wynikiem kompromisu między Radą a Parlamentem, a obecnie odpowiedzialność ta ogranicza się do pierwszego etapu outsourcingu lub podwykonawstwa. Takie rozwiązanie mija się z celem i zachęca do większego outsourcingu w celu uniknięcia odpowiedzialności społecznej.

Ponadto, brak tu wystarczających gwarancji, iż imigranci będą podlegać ochronie, a pracodawcy będą karani za naruszenie przepisów. Imigranci nie będą mieć prawa do otrzymania żadnych niezapłaconych wynagrodzeń przed deportacją, ani nie będą mogli poczekać na wynagrodzenie w Unii Europejskiej. Szanse na odzyskanie należnych im pieniędzy po deportacji są zerowe. Oznacza to, że nielegalni imigranci, którzy staną się ofiarami wykorzystywania i będą chcieli walczyć o swoje prawa, właściwie nie będą mieli szans.

  David Sumberg (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Wstrzymałem się od głosu w tym ważnym głosowaniu w Parlamencie. Oczywiście nie popieram przyjazdu nielegalnych imigrantów do naszych krajów i zabierania pracy tym, którzy płacą podatki i płacą za siebie cały czas, ale moim zdaniem odpowiedzialność nie powinna tu spadać głównie na pracodawców, lecz na rządy krajowe poszczególnych państw.

To wstrzymanie się od głosu daje mi możliwość odnotowania mojego poglądu, iż naszemu obecnemu rządowi brytyjskiemu nie udało się niestety wdrożyć właściwej polityki imigracyjnej w naszym kraju – polityki imigracyjnej, która śledzi osoby wjeżdżające i wyjeżdżające, która zapewnia uczciwe rozróżnienie między osobami uprawnionymi do przyjazdu i nieuprawnionymi, a także – przede wszystkim – polityki, która utrzymywałaby dobre relacje rasowe i społeczne w oparciu o fakt, iż ludzie w Wielkiej Brytanii uważaliby, że istnieje właściwa równowaga między tymi, którzy przyjeżdżają, mieszkają i wyjeżdżają.

⁂

  Francesco Enrico Speroni (UEN). – (IT) Pani przewodnicząca! Chciałem zabrać głos w kwestii formalnej, gdyż o ile dobrze rozumiem, nie głosowaliśmy jeszcze nad sprawozdaniem posła Favy. Nie wiem, jak można przestawiać wyjaśnienia dotyczące głosowania, jeżeli głosowanie jeszcze nie miało miejsca.

  Przewodnicząca. − Głosowaliśmy w sprawie sprawozdania, nie przeprowadziliśmy jeszcze głosowania końcowego, więc posłowie mogą chcieć wyrazić swoje poglądy w stosunku do wcześniejszych głosowań.

⁂

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). – (PL) Pani przewodnicząca! Jednym z najważniejszych wyzwań, z jakimi musi zmierzyć się w najbliższym okresie Unia Europejska, jest kryzys demograficzny. Niska liczba urodzeń i dłuższa średnia życia sprawiają, że nasze społeczeństwo staje się coraz starsze, a koszty jego utrzymania musi ponosić coraz mniej liczna grupa obywateli.

Brak osób do pracy w niektórych zawodach powoduje, że sięga się do zatrudniania nielegalnych imigrantów, których koszty pracy są znacznie niższe. Nielegalne zatrudnianie powinno być karane, a jego negatywne skutki ponosić powinni przede wszystkim pracodawcy, a w dalszej dopiero kolejności pracownicy.

Dyrektywa nakłada na pracodawców odpowiednie wymogi administracyjne. Nie powinny być one jednak nadmierne, gdyż mogą wpłynąć negatywnie na sytuację osób przebywających legalnie na terytorium Unii i mających pozwolenie na pracę. Obowiązki pracodawcy związane z badaniem przedstawionych dokumentów mogą zniechęcać ich bowiem do zatrudniania cudzoziemców, a w konsekwencji prowadzić do spadku stopy zatrudnienia i przyczyniać się do osłabienia rynku pracy.

  Philip Claeys (NI). – (NL) Będę głosować za sprawozdaniem posła Favy, mimo że oczywiście daleko mu do doskonałości. W każdym razie chciałbym wyrazić swoje poparcie dla przedmiotowej dyrektywy, która próbuje rozwiązać problem zatrudnienia nielegalnych imigrantów.

Jest to oczywiście wierzchołek góry lodowej, gdyż powinniśmy też rozwiązać problem handlu ludźmi, sieci zapewniających wsparcie dla nielegalnych imigrantów, a także – oczywiście – rządów państw członkowskich, które masowo legalizują nielegalnych przybyszów. W sumie to właśnie ta bezkarność stanowi jedną z poważnych zachęt w całym zagadnieniu nielegalnej imigracji. Nielegalni przybysze mogą wedle woli organizować protesty, wysuwać żądania, tworzyć petycje, bez ryzyka złapania i odesłania do kraju pochodzenia. Należałoby przyjąć politykę deportacji, która byłaby skuteczna i realizowana zgodnie z postanowieniami.

  Daniel Hannan (NI). – Pani przewodnicząca! Prawo do określania, kto może przekraczać granice państwa i osiedlać się na jego terytorium, stanowi zasadniczy atrybut państwowości. Od lat Parlament stara się nadać ten atrybut państwowości Unii Europejskiej, czyniąc to bez zgody wyborców, a wręcz – jak można sądzić z wyników referendów we Francji, Holandii i Irlandii – wbrew aktywnemu sprzeciwowi wyborców. Problem nielegalnej imigracji powinien być prerogatywą narodową, a zagadnienie kar dla pracodawców nielegalnych imigrantów powinno być zarezerwowane dla państw członkowskich.

Jeżeli Unia Europejska pragnie rozszerzyć swoją jurysdykcję na tę dziedzinę, powinna najpierw zapewnić pełną zgodę obywateli na podstawy prawne, na których zamierza to uczynić. Oznacza to poddanie traktatu lizbońskiego pod głosowanie. Pactio Olisipiensis censenda est.

  Nirj Deva (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! To jest przerażający przepis. Jest on przerażający, gdyż uznaje za przestępcę pracodawcę, a nie nielegalnego imigranta. To nonsens. Sytuacja ta doprowadzi do tego, że pracodawcy będą mieć złe przeczucia za każdym razem, kiedy będą mieli kogoś zatrudnić. Możecie sobie państwo wyobrazić, co się stanie, gdy potencjalny pracodawca spojrzy na potencjalnego pracownika i zacznie zadawać pytania bardzo intymnej natury?

Ponadto, nie ma to nic wspólnego z Unia Europejską. Sprawa ta powinna być w gestii ustawodawstwa krajowego i rządów narodowych – to parlamenty krajowe poszczególnych państw członkowskich powinny decydować, kogo chcą, a kogo nie chcą w swoich krajach. Uznawanie pracodawców krajowych za przestępców w czasie pogłębiającej się recesji to absurd. Ten przepis nigdy nie powinien ujrzeć światła dziennego.

– Wniosek dotyczący rezolucji: B6-0062/2009 (Efektywność energetyczna)

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Unia Europejska może teraz zobaczyć pierwsze rezultaty wspólnej polityki energetycznej. Aukcje w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji rozpoczną się w 2015 r., a programy dotyczące energii odnawialnej już się rozpoczęły. Wyłącznie przyjęcie traktatu lizbońskiego umożliwi skuteczniejsze zarządzanie priorytetami europejskimi w sferze energetyki, a te się obecnie zmieniają. Najważniejsza jest niezależność polityczna. Dostawy energii nie mogą stanowić źródła szantażu politycznego. Drugim priorytetem jest zwiększenie udziału czystej energii oraz energii odnawialnej. Z tego powodu technologie te, a także energia jądrowa i jej bezpieczeństwo operacyjne oraz kwestie odpadów muszą stanowić cele finansowania badań. Najbardziej podstawową sprawą, ujawnioną w przedmiotowej dyskusji, jest fakt, iż musimy szukać sposobów na ograniczenie zużycia energii i poszanowania zasobów naturalnych. Jednakże to się zaczyna wraz z edukacją naszych dzieci.

  Syed Kamall (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Pamiętam jak kiedyś mój wykładowca mi powiedział, kiedy byłem młodym magistrantem, że technologia oferuje wiele rozwiązań, lecz jeżeli chce się coś osiągnąć, potrzeba jeszcze woli politycznej i zarządczej, żeby osiągnąć swój cel.

To samo dotyczy sytuacji w Parlamencie Europejskim. Mówimy o zmianach klimatu. Mówimy o efektywności energetycznej. Jednakże pamiętajmy, że 12 razy w ciągu roku przenosimy tę Izbę z Brukseli do Strasburga, nie wspominając o dodatkowych budynkach, które mamy w Luksemburgu. Rozwiązanie takie nie tylko kosztuje podatników w Europie dodatkowe 200 mln EUR rocznie, lecz powoduje emisję 192 000 ton CO2 – równowartość 49 000 balonów napędzanych gorącym powietrzem. Tak więc nadchodzi czas, by politycy w tej Izbie przestali wygłaszać puste słowa o efektywności energetycznej i zmianach klimatu, zaprzestali tej hipokryzji i zamknęli Parlament w Strasburgu.

  Francesco Enrico Speroni (UEN). – (IT) Pani przewodnicząca! Jeżdżę samochodem, a jako kierowca mam stale dość wszystkich ataków na nas. Niektóre z propozycji w przedmiotowym sprawozdaniu są typowymi tego przykładami, dlatego głosowałem przeciwko.

  Nirj Deva (PPE-DE). - Pani przewodnicząca! Niechętnie poparłem przedmiotowe sprawozdanie, chociaż wolałbym za nim nie głosować. Mianowicie z tej przyczyny, że nie możemy stworzyć wydajności bez konkurencji. Konkurencja jest głównym motorem wydajności na każdym rynku – energii czy każdym innym – a tu stosujemy narzędzie – technologię – w całej Unii Europejskiej, by napędzać rynek efektywności energetycznej.

Oczywiście powinniśmy napędzać efektywność energetyczną poprzez konkurencję w Unii Europejskiej. Gdybyśmy tak robili i gdybyśmy szukali sposobów konkurowania z sobą w celu zwiększenia naszej efektywności energetycznej, mielibyśmy najbardziej efektywny rynek energii na świecie. Dlatego właśnie, jak powiedziałem, z oporami głosowałem za.

– Wniosek dotyczący rezolucji: RC-B6-0066/2009 (Więźniowie Guantanamo)

  David Sumberg (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Zanim pożegnamy się z Guantanamo w wyniku połączenia rezolucji tego Parlamentu oraz decyzji wykonawczej prezydenta Stanów Zjednoczonych – groźnego połączenia bezlitosnej władzy – pozwolę sobie odnotować dwa fakty.

Po pierwsze, Guantanamo utworzono w celu ochrony wszystkich naszych obywateli. Jeżeli chodzi o Stany Zjednoczone, to zadziałało. Od 11 września nie doszło do żadnego aktu terroryzmu na głównym terytorium Stanów Zjednoczonych. W tym względzie powinniśmy wyrazić uznanie dla osiągnięć odchodzącego na emeryturę prezydenta George’a W. Busha. Zdaję sobie sprawę, że wygłosiłem właśnie kompletną herezję w tej Izbie, ale jest to prawdą.

Po drugie, pamiętajmy też, że pomimo dość lekkomyślnie udzielanych rad Amerykanom, powinniśmy się przyjrzeć temu, co teraz zrobi Europa, by podzielić się ciężarem niektórych z tych więźniów i chronić naszych obywateli przed przyszłym atakiem terrorystycznym. Nie będę wstrzymywać oddechu.

  Jim Allister (NI). - Pani przewodnicząca! Zawsze skłonny do przyłączenia się do każdej większości opinii publicznej Parlament Europejski zażądał, by państwa członkowskie otworzyły szeroko drzwi dla więźniów Guantanamo, w tym samym dniu, kiedy służby bezpieczeństwa ujawniły, iż mułła Sakir, zwolniony w zeszłym roku, znajduje się obecnie w głównym dowództwie Al-Kaidy i kieruje atakami na wojska brytyjskie i NATO w Afganistanie. W tym samym dniu deklarujemy, iż UE to otwarty dom dla takich terrorystów. Czyżbyśmy postradali zmysły? Pamiętajmy, że jeżeli raz ich przyjmiemy i ustalimy ich status jako obywateli, osoby takie mogą swobodnie poruszać się po każdym państwie członkowskim UE. Ufam, że osoby głosujące za tym szaleństwem będą nad nim czuwać, kiedy wszystko potoczy się źle.

  Zuzana Roithová (PPE-DE). – (CS) Pani przewodnicząca! Proszę pozwolić mi wyjaśnić, dlaczego wstrzymałam się od głosowania nad rezolucją dotyczącą zamknięcia więzienia w Guantanamo. Wczorajsza dyskusja wskazała, iż każdy z zadowoleniem przyjmuje ten popularny lub populistyczny plan prezydenta USA, ale tyle tylko możemy zrobić. Rezolucja zawiera oceny, dla których nie mamy wystarczających zweryfikowanych ocen, ani zweryfikowanych danych. Poświęciliśmy wczoraj trzy godziny gorącej debaty na problem, gdzie umieścić więźniów i tych, których winy nie udowodniono. Oczywiście, rozwiązanie leży w gestii Kongresu USA oraz poszczególnych rządów niektórych państw europejskich, a nie w gestii Parlamentu Europejskiego. Dlatego też nie głosowałam za przedmiotową rezolucją.

  Philip Claeys (NI). – (NL) Podczas gdy rezolucja w sprawie Guantanamo zawiera wiele elementów potwierdzających podstawy dla państwa prawa, nie podoba mi się oczywiście ogólny wydźwięk tego tekstu, a mianowicie, że więźniowie Guantanamo mieliby być jakimiś ofiarami, które zasługują na nasze współczucie. Nie są całkowicie nieskazitelni. Są to ludzie podejrzewani o popełnienie aktów terroryzmu, dla których jednakże brak wystarczających dowodów winy.

Państwa członkowskie powinny poczynić stosowne kroki w celu przyjęcia więźniów Guantanamo - tak stanowi rezolucja. Jest to co najmniej problematyczne. Moim zdaniem problem radykalnego fundamentalizmu islamskiego jest w Europie wystarczająco duży, a jednoczesna chęć zwalczania terroryzmu i otwierania bram dla osób podejrzewanych o kontakty z Al-Kaidą, Talibami i podobnymi grupami świadczy o pewnej krótkowzroczności.

  Daniel Hannan (NI). – Pani przewodnicząca! Od lat ta Izba krytykuje Stany Zjednoczone za zawieszenie swobód obywatelskich, związane z utrzymywaniem chronionego obiektu w Guantanamo. Ja też wypowiadałem się w tej sprawie.

Akceptowałem – w przeciwieństwie do niektórych osób w tej Izbie – iż są to sprawy trudne i drażliwe. Wielu więźniów zwalniano tylko po to, by ich ponownie zatrzymywać na polach bitwy w Afganistanie. Jeden z nich wysadził się w powietrze na rynku w Iraku, zabijając dziesiątki ludzi. Mimo to, pewne zasady są niepodważalne i nie wolno ich poświęcać dla doraźnych celów. Jedną z takich zasad jest ta, że nikogo nie wolno pozbawiać wolności bez oskarżenia o naruszenie prawa.

Koledzy! każdą z naszych rezolucji w sprawie Guantanamo poprzedzaliśmy wyrazami dobrej woli. Mówiliśmy, nalegaliśmy, jako przyjaciele Stanów Zjednoczonych. Cóż, teraz mamy okazję zrealizować te obietnice. Administracja amerykańska, czyniąc to, do czego od dawna wzywaliśmy, prosi nas o pomoc. Odmowa takiej pomocy byłaby podła, niekonsekwentna, pełna hipokryzji i bezcelowa.

  Syed Kamall (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Ci z nas, którzy wierzą w wolność, niezależność jednostki oraz państwo prawa od lat próbowali przekonać naszych amerykańskich przyjaciół do zamknięcia Zatoki Guantanamo, czyli więzienia tam położonego. Tak więc kraj, który nazywa się liderem wolnego świata nie może odłożyć tych wartości dla swojej wygody, pomimo zrozumiałych względów bezpieczeństwa.

Teraz, gdy prezydent Obama ogłosił zamknięcie Guantanamo, powinniśmy okazać pomoc w każdy możliwy sposób. Jednakże to nie Unia Europejska decyduje, kto wjeżdża do krajów Unii Europejskiej. To państwa członkowskie decydują, więc wezwijmy państwa członkowskie Unii Europejskiej, by wykonały swoje zadanie i pomogły teraz naszym amerykańskim przyjaciołom. Wykazali swoją wolę. Słuchali nas. Teraz czas, abyśmy my posłuchali ich, tak jak europejska elita polityczna powinna słuchać wyborców, kiedy ci w jednym referendum po drugim odrzucali traktat lizboński. Nadszedł czas, abyśmy słuchali głosów, które się liczą.

  Nirj Deva (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Magna Carta i habeas corpus stanowią podwaliny, na których spisano Konstytucję Amerykańską. Stanowią one też podwaliny dla prawa mojego kraju. Nie można kogoś obwiniać i zamykać bez przedstawienia aktu oskarżenia i procesu sądowego. Rok po roku w tym Parlamencie potępialiśmy prezydenta Busha za to co robił w Guantanamo. Teraz natomiast mamy sytuację, gdzie prezydent Obama słusznie zdecydował o jego zamknięciu.

Skoro nowy prezydent USA posłuchał, co mieliśmy do powiedzenia, to oczywiście do nas należy zachęcanie państw członkowskich do przyjęcia ciężaru naszych sprzymierzeńców z Ameryki. Jednakże nie jest to kwestia, którą ten Parlament może narzucić innym parlamentom. Do parlamentów narodowych należy decyzja, czy w ich interesie leży udzielenie Amerykanom pomocy w potrzebie.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

– Sprawozdanie: Karl-Heinz Florenz (A6-0495/2008)

  Šarūnas Birutis (ALDE), na piśmie. – (LT) Europa potrzebuje wspólnej strategicznej polityki energetycznej, która zapewniałaby efektywne wykorzystanie zasobów oraz minimalizację wpływu na środowisko.

UE i państwa członkowskie muszą zapewnić rozwój infrastruktury energetycznej Europy, co stanowi warunek konieczny dla naszych prób dywersyfikacji źródeł energii w UE oraz zmniejszenia uzależnienia od paliw kopalnych.

Obecnie w UE ogrzewanie budynków pochłania największą ilość zużywanej energii oraz przyczynia się do największej ilości emisji CO2 – ok. 40% całkowitej emisji CO2. Szczególnie w tym obszarze istnieje wiele możliwości oszczędzania energii.

Zgadzam się z propozycją sprawozdawcy, by na szczeblu krajowym zorganizować kampanię informacyjną dla obywateli, ukierunkowaną na bardziej efektywne zużycie energii, w trakcie której właściciele domów i mieszkań otrzymywaliby obraz termiczny swoich nieruchomości, wraz z informacją na temat efektywności energetycznej i wskazówkami na temat finansowania możliwych prac modernizacyjnych w drodze mikro-kredytów. Niska wydajność energetyczna stanowi słaby punkt budynków ery poradzieckiej, a wielu właścicieli nie wie, w jaki sposób oszczędzać energię. Moim zdaniem konieczne jest zwiększenie pomocy ze strony funduszy strukturalnych do 15% (obecnie 3%) na renowację budynków mieszkalnych.

  John Bowis (PPE-DE), na piśmie. − Brytyjscy Konserwatyści z zadowoleniem przyjmują ideę przewodnią, zawartą w sprawozdaniu Komisji tymczasowej do spraw zmian klimatycznych. Naszym zdaniem sprawozdanie to stanowi znaczny wkład w debatę, która doprowadzi do zawarcia skutecznego międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu w Kopenhadze w 2009 r. Popieramy w szczególności dążenie do ambitnych średnio- i długoterminowych celów ograniczenia emisji, wspierania energii odnawialnej oraz większej efektywności energetycznej, a także wezwanie do zrównoważonego podejścia do leśnictwa, lasów deszczowych i wylesiania. Wierzymy też, że gospodarka niskoemisyjna przyczyni się do większej innowacyjności, co doprowadzi do utworzenia nowych, konkurencyjnych przedsiębiorstwa i nowych miejsc pracy w dziedzinie czystej technologii, energetyki odnawialnej oraz ekologicznych przedsiębiorstw.

Mimo to, nie możemy poprzeć koncepcji, iż europejska strategia bezpieczeństwa oraz europejska polityka bezpieczeństwa i obrony  miałyby odgrywać rolę w zwalczaniu skutków zmian klimatu.

Zdecydowanie sprzeciwiamy się także odniesieniom do traktatu lizbońskiego, w szczególności sugerującym, iż kompetencje Unii Europejskiej w dziedzinie zmian klimatu nie są już wystarczające. Wierzymy, że UE już posiada wszelkie uprawnienia konieczne do pomocy narodom Europy w skutecznej współpracy i pełnienia funkcji lidera dającego przykład rozwiązań w sprawie zmian klimatu.

  Nicodim Bulzesc (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania posła Florenza, gdyż zgadzam się z zaleceniami dotyczącymi przyszłej zintegrowanej polityki w sprawie zmian klimatu.

W przedmiotowym sprawozdaniu wzywa się Komisję do ścisłego monitorowania i analizowania ostatnich doniesień z badań naukowych w celu oceny w szczególności, czy postawiony przez UE cel 2ºC faktycznie doprowadzi do osiągnięcia celu zapobieżenia groźnym skutkom zmian klimatu.

Jednocześnie, podkreśla się wagę ustalenia przez UE oraz inne kraje uprzemysłowione, jako grupę, średnioterminowego celu obniżenia emisji gazów cieplarnianych o 25-40% do 2020 r., jak i długoterminowego celu obniżenia emisji o przynajmniej 80% do 2050 r., w porównaniu do 1990 r., przy jednoczesnym kontynuowaniu działań zorientowanych na ograniczenie wzrostu średniej globalnej temperatury do 2ºC powyżej poziomów przedindustrialnych, a więc zapewniając 50% prawdopodobieństwo osiągnięcia tego celu.

  David Casa (PPE-DE), na piśmie. − Jest to sprawozdanie wskazujące drogę naprzód i wysyłające jasny komunikat dla wszystkich, by podjąć działania teraz, zanim nie będzie za późno. Nie możemy ryzykować, gdy chodzi o ochronę przyrody i ludzkości. Potrzebujemy zintegrowanej polityki, by uniknąć dublowania się pracy, a także musimy zharmonizować nasze cele i strategie. Unia Europejska powinna przejąć wiodącą rolę w walce z zmianami klimatu, a przedmiotowe sprawozdanie stanowi ogromny krok w tym kierunku. Prawa do życia, bezpieczeństwa, zdrowia, edukacji i ochrony środowiska są fundamentalne, a naszym obowiązkiem jest ich ochrona dla przyszłych pokoleń. Jesteśmy już świadomi ogromnych szkód, jakie powodują zmiany klimatu, i mamy obowiązek możliwie jak największej minimalizacji tych szkód.

  Charlotte Cederschiöld, Christofer Fjellner, Gunnar Hökmark i Anna Ibrisagic (PPE-DE), na piśmie. − (SV) Głosowaliśmy dziś za przyjęciem sprawozdania w sprawie przyszłej zintegrowanej polityki UE w sprawie zmian klimatu. W związku z powyższym chcielibyśmy jednakże zaznaczyć, że przychody z handlu uprawnieniami do emisji powinny zasilać budżety państw członkowskich.

  Călin Cătălin Chiriţă (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania „2050: przyszłość zaczyna się dziś - zalecenia dla przyszłej zintegrowanej polityki UE w zakresie walki ze zmianami klimatu”, gdyż zmiany klimatu mogą spowodować nieodwracalne szkody, a era taniej energii z paliw kopalnych dobiega końca.

Dlatego właśnie UE musi połączyć siły z partnerami strategicznymi, podejmując wszelkie starania, by zmniejszyć swoją obecną zależność od paliw kopalnych i znacznie zwiększyć udział wykorzystywanej energii odnawialnej.

Przy odpowiednich inwestycjach efektywność energetyczna gospodarki europejskiej musi wzrosnąć, natomiast zanieczyszczenia w postaci gazów cieplarnianych należy zredukować o ponad 25% w okresie najbliższych 12 lat.

UE musi podjąć niezbędne zdecydowane działania, by osiągnąć następujące cele do 2050 r.: zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych, udział wykorzystania energii odnawialnej oraz wzrostu efektywności energetycznej w wysokości 60%.

Europejski Rok Kreatywności i Innowacji może stanowić główne odniesienie w tym względzie, podkreślając fundamentalne znaczenie inwestycji w badania naukowe i nowe technologie.

  Konstantinos Droutsas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Zmiany klimatu są wynikiem nieodpowiedzialnej eksploatacji zasobów naturalnych przez kapitał dla zysku.

UE uznaje pracowników, ich sposób życia oraz ich zwyczaje konsumpcyjne za winne powstałej sytuacji. Pragnie postawić wilka na straży owiec, nakładając odpowiedzialność za łagodzenie zmian klimatu dokładnie na podmioty je powodujące: monopole i przedsiębiorstwa wielonarodowe. Energia, woda, lasy, odpady i produkcja rolna są prywatyzowane i przekazywane w ręce kilku spółek wielonarodowych, teraz w imię środowiska. Niezakłócone działanie „wolnego rynku”, liberalizacja rynków oraz kapitalistyczne restrukturyzacje tworzą trzon działań proponowanych w sprawozdaniu Parlamentu Europejskiego.

W porozumieniach z krajami trzecimi UE domaga się liberalizacji rynków oraz usług publicznych we wszystkich tych sektorach. Ujmowane są tu cele, takie jak np. biopaliwa, które powodują niszczenie ogromnych połaci lasów. Wspiera się mutacje i monokultury, niszcząc tym samym bioróżnorodność.

Ochronę środowiska wykorzystuje się nawet jako pretekst do imperialistycznych interwencji, zgodnie z „doktryną Solany”.

Wspierana przez UE i USA gospodarka ekologiczna oferuje rozwiązanie w celu nadmiernej akumulacji kapitału, zabezpieczenia zysków monopoli oraz zwiększenia wykorzystania pracowników i zasobów naturalnych. Nie tylko niczego to nie rozwiązuje, ale przeciwnie, nasila to problem zmian klimatu.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania posła Florenza na temat „2050: przyszłość zaczyna się dziś - zalecenia dla przyszłej zintegrowanej polityki UE w zakresie walki ze zmianami klimatu”, gdyż daje ono Unii Europejskiej, państwom członkowskim i ich obywatelom wiele możliwości osiągnięcia ambitnych celów zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w Unii Europejskiej.

Chciałabym podkreślić, że zmiany klimatu wymagają przekrojowego podejścia na wszystkich szczeblach tworzenia polityki publicznej, a inwestycje w „zielone” technologie stanowią konieczność w obecnych czasach kryzysu gospodarczego, gdyż pomogą w stworzeniu większej liczby miejsc pracy.

Wierzę, że sprawozdanie końcowe Komisji tymczasowej do spraw zmian klimatycznych, której byłam członkiem, stanowi bardzo pozytywny wkład w zwalczanie zmian klimatu oraz wyraźnie wskazuje na potrzebę osiągnięcia porozumienia międzynarodowego na konferencji w Kopenhadze pod koniec roku.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) W przedmiotowym sprawozdaniu nie podejmuje się podstawowej sprawy dotyczącej przyczyn niewłaściwego wykorzystania środowiska, a mianowicie drapieżnej natury kapitalizmu. Podejmowane są próby rozłożenia odpowiedzialności na wszystkie podmioty, aby usprawiedliwić propozycje zasadniczo opierające się na liberalizacji rynków, gdzie użytkownicy i pracownicy poniosą tego koszty.

Mimo że ostateczny tekst zatwierdzony na posiedzeniu plenarnym jest bardziej zachowawczy, niż pierwotna propozycja, i ma pewne zalety, nie zgadzamy się z innymi punktami, a mianowicie, kiedy wykorzystuje się ochronę środowiska jako wymówkę do wykorzystania kolejnej możliwości podjęcia ofensywy ideologicznej, do przerzucenia odpowiedzialności na zwykłych ludzi i pracowników oraz do komercjalizacji całości działań ekologicznych i uczynienia ich zyskownymi.

Tak więc głosowaliśmy za pewnymi propozycjami, w tym przedłożonymi przez naszą grupę, które miały na celu poprawę treści sprawozdania, jednakże musieliśmy dać wyraz naszemu sprzeciwowi wobec prób komercjalizacji wszystkiego, co konieczne do życia ludzkiego, w tym powietrza, którym oddychamy.

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. − Zmiany klimatu stanowią jedno z największych wyzwań, przed jakimi stoi obecnie świat. Popieram energooszczędne żarówki, ale szczerze mówiąc to nie wystarczy. Wszyscy będziemy musieli pogodzić się ze zmianami w naszym stylu życia i życiu, które okażą się o wiele bardziej drastyczne i gwałtowne.

Niedawno zapytano mnie na spotkaniu w Cheltenham w moim okręgu wyborczym, co moim zdaniem najważniejszego można zrobić, by zwalczać globalne ocieplenie i zmiany klimatu. Moja odpowiedź była jasna: ratyfikować traktat lizboński. Bez silnej i potężnej UE, z kompetencjami w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, nie uda nam się – moim zdaniem – nakłonić USA i Japonii, Chin i Indii do podjęcia niezbędnych kroków.

Wsparcie i zachęta ze strony silnej UE, mówiącej jednym głosem, zrobi więcej w sprawie zwalczania zmian klimatu, niż miliony energooszczędnych żarówek.

  Duarte Freitas (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Przedmiotowe sprawozdanie łączy stanowiska kilku grup politycznych i interesów branżowych na podstawie ostatnich i wiarygodnych danych naukowych. Dokument ten jest więc niezaprzeczalnie dokładny, szeroki, aktualny i merytoryczny.

Generalnie zgadzam się ze sprawozdaniem, jednak głosowałem przeciwko bardziej bezpośrednim odniesieniom do wpływu hodowli bydła na zmiany klimatu, gdyż w moim odczuciu były one nadmierne. Nie należy bojkotować rolnictwa. Zamiast tego, należy położyć nacisk na produkcję i konsumpcję produktów lokalnych, gdyż ich transport powoduje mniej emisji gazów cieplarnianych.

Z drugiej strony głosowałem za odniesieniami do problemów, z jakimi boryka się rolnictwo w wyniku zmian klimatu, gdyż moim zdaniem najbardziej dotknięte regiony powinny uzyskać należyte odszkodowanie. Ponadto w kwestii zmian klimatu zgadzam się, iż istnieje pilna potrzeba wdrożenia nowej dyrektywy ramowej w sprawie ochrony gleby, a także, że politykę spójności, politykę ochrony wód oraz sieć Natura 2000 należy dostosować, aby mogły sobie radzić z oczekiwanym wpływem tych zmian.

Wreszcie, głosowałem za odniesieniami do potrzeby unikania nadużywania mechanizmów elastyczności protokołu z Kyoto, gdyż Europa musi faktycznie zredukować swoje emisje, jeżeli chce utrzymać swoją wiodącą rolę w negocjacjach międzynarodowych i zapewnić globalne porozumienie w Kopenhadze.

  Jaromír Kohlíček (GUE/NGL), na piśmie. – (CS) Zmiany klimatu są faktem. Niektórzy naukowcy mimo to wyrażają naukowe wątpliwości co do tego. Na podobnej zasadzie, niektórzy naukowcy kwestionują również wpływ działań człowieka, uznany nawet w przedmiotowym sprawozdaniu za główną przyczynę zmian klimatu. Tak czy inaczej, 22 rozdziały przedmiotowego sprawozdania stanowią dobre podsumowanie problemu z perspektywy dominującej opinii ekspertów z całego świata. Jeżeli chodzi o poszczególne rozdziały, rozdział poświęcony energii jest raczej niepełny. Dość słusznie stwierdza się w nim, iż zasoby paliw kopalnych są skończone, natomiast zupełnie nie przedstawia się odpowiedzi na kluczowe pytanie o zabezpieczenie wystarczających ilości energii w przypadku, gdy globalne zużycie faktycznie wzrośnie o 60 % do roku 2030.

Wydaje się więc jasne, iż w najbliższej przyszłości konieczne będą wzmożone działania ukierunkowane na budowę elektrowni jądrowych. W chwili obecnej jest to jedyne uznane źródło czystej energii do produkcji na masową skalę, lecz jego ideologiczni oponenci znajdują się nawet w PE. Do czasu opanowania fuzji termojądrowej nie będzie żadnej alternatywy dla energii jądrowej, jeżeli szukamy czystego źródła energii. Z tym zastrzeżeniem zgadzam się z treścią sprawozdania.

  Marie-Noëlle Lienemann (PSE), na piśmie. – (FR) W sprawozdaniu posła Florenza określa się bardzo szczegółowy wykaz działań, jakie należy podjąć w celu zwalczenia zmian klimatu oraz opracowania polityki wsparcia. Jednakże sprawozdanie to charakteryzuje się słabą strukturą w odniesieniu do ważnej i pożądanej zmiany orientacji Unii Europejskiej.

Główne wady dotyczą finansów.

Pomimo zaleceń dotyczących utworzenia podatku węglowego, w planie działania na lata 2009-2014 nie ujęto analizy i wdrożenia tego podatku, a także systematycznego przeliczania węgla na produkt. Mimo to, działanie takie stanowi kluczowy element.

Nie podano tu żadnych danych budżetowych w odniesieniu do definitywnie planowanych działań i projektów, polityki infrastruktury publicznej czy innowacyjnego przemysłu, rozwoju regionalnego, pomocy dla władz lokalnych, czy też badań i rozwoju.

W odniesieniu do przemysłu, samo odniesienie do „instrumentów legislacyjnych” nie wystarczy.

Podobnie, stworzenie Europejskiego Funduszu Klimatycznego jest obwarowane wymogiem „umożliwienia określenia przez rynek, które technologie należy wykorzystać...”

Dlatego też rozwiązanie takie nie sprzyja ani długoterminowej wizji ani interesom ogółu. To absurd.

Stąd też konieczne jest, by UE szybko przyjrzała się zagadnieniom podatku węglowego, pomocy publicznej w celu wsparcia dla Nowego Zielonego Ładu, a także budżetu wspólnotowego na walkę ze zmianami klimatu.

  Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Nie ma wątpliwości, że klimat się zmienia. Mimo to nie jest jasne, czy dzieje się tak głównie czy też w dużej mierze w wyniku działań człowieka, czy jest to w większości element naturalnego procesu. Istnieją znaczne wątpliwości co do tego, co się dzieje i co należy z tym zrobić. Jednak to właśnie ta niepewność wskazuje, na przykład, że powinniśmy podjąć pierwsze kroki w kierunku spowolnienia naszych emisji dwutlenku węgla do atmosfery. Wyjaśnia to dlaczego uprzednio głosowałem za propozycją zmniejszenia tych emisji o 20% do 2020 r.

Komisja tymczasowa do spraw zmian klimatycznych  Parlamentu Europejskiego przedstawiła obecnie sprawozdanie na temat tego, jakie działania powinna podjąć UE w związku z zmianami klimatu. Przedmiotowe sprawozdanie jest bardzo zamaszyste. Odnosi się wrażenie, że posłowie zaangażowani w jego przygotowani zajmują się zaspokajaniem poszczególnych interesów, jak rolnictwo czy turystyka. Jednocześnie, sprawozdanie zawiera żądania przeznaczenia większych funduszy i tworzenia nowych mechanizmów, a w praktyce proponuje poważne kroki w kierunku gospodarki centralnie planowanej z kontrolowanymi przez Brukselę kampaniami propagandowymi w szkołach i ośrodkach rekreacyjnych po szkole.

Sprawozdanie to jest tak odległe od kluczowych zagadnień, że zmuszony byłem głosować przeciw. Nie możemy dalej przytakiwać wszystkiemu, co nam się przedstawia, by zademonstrować nasze uzasadnione zaangażowanie, niepewność i chęć podjęcia działań w sprawie zmian klimatu.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram przedmiotowe sprawozdanie, które potwierdza krótkoterminowe zobowiązanie UE do zmniejszenia emisji o 30% do 2020 r. w przypadku zawarcia porozumienia międzynarodowego. Potwierdza ono też cel, ujęty w planie działania z Bali, gdzie określono, że kraje uprzemysłowione powinny zmniejszyć emisje o 80% do 2050 r. Z zadowoleniem przyjąłem przedmiotowe sprawozdanie, wzywające Komisję i Radę do objęcia roli lidera w nadchodzących rozmowach w Kopenhadze, dotyczących okresu wykraczającego poza protokół z Kioto, i postulujące europejskie standardy efektywności energetycznej dla nowych i remontowanych budynków. Sprawozdanie to wzywa ECOFIN do wprowadzenia obniżonych stawek VAT dla energii odnawialnej oraz produktów energooszczędnych.

Popieram to wezwanie do wdrożenia bodźców ekonomicznych, jak system handlu emisjami dla krajów w celu ochrony ich tropikalnych lasów deszczowych, a także wezwanie, by działania ukierunkowane na efektywność energetyczną były podejmowane na szczeblu lokalnym i regionalnym w celu zwalczania ubóstwa energetycznego.

  Iosif Matula (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Przyjęcie przez Unię Europejską przedmiotowego sprawozdania udowadnia, że jest ona aktywnie zaangażowana w zwalczanie niepożądanych skutków zmian klimatu. Globalne ocieplenie to jedno z najbardziej skomplikowanych zagadnień, z którym musi się zmierzyć cała planeta. Dlatego właśnie wymagany jest tu wspólny wysiłek wszystkich krajów. Ponad 150 zaleceń ujętych w przedmiotowym sprawozdaniu obejmuje większość obszarów, gdzie można poczynić ulepszenia, aby osiągnąć europejski cel ograniczenia wzrostu temperatury do 2ºC.

Aby zapewnić osiągnięcie tego celu, każda osoba musi aktywnie się zaangażować i musi być informowana o sposobach ochrony środowiska oraz podjąć odpowiedzialność za przyszłe pokolenia.

Europejski plan naprawy gospodarczej stanowi wsparcie dla zwalczania globalnego ocieplenia nie tylko poprzez alokację środków na rozwój innowacyjnej technologii, ale także poprzez wykorzystanie sposobów zwiększających efektywność energetyczną. Inwestycje w badania i innowacje umożliwią rozwój czystych technologii w odpowiedzi na wyzwania wynikające ze zmian klimatu.

W moim odczuciu proponowane działania są osiągalne i można je zrealizować w perspektywie średnio- i długookresowej. Nawet jeżeli większość krajów stoi w obliczu wielu problemów gospodarczych i finansowych, należy zwrócić szczególną uwagę na powstrzymanie niepożądanych skutków zmian klimatu.

  Mary Lou McDonald (GUE/NGL), na piśmie. − Z przyjemnością poparłam końcowe sprawozdanie Komisji tymczasowej do spraw zmian klimatycznych.

Dzisiejsze sprawozdanie posła Florenza opiera się na zasadach naukowych i określa wyzwania, przed którymi stoi nasze społeczeństwo w różnych dziedzinach, jak transport, wykorzystanie gruntów, energia i zagospodarowanie odpadów. Bieżącego kryzysu gospodarczego nie wolno wykorzystywać jako wymówki do wycofania się z naszych zobowiązań dotyczących klimatu. Niektóre mniej postępowe siły starały się wykorzystać recesję gospodarczą jako wymówkę do odstąpienia od koniecznych zobowiązań klimatycznych. Działania takie należy postrzegać nie tylko jako cyniczny wybieg ze strony sił nie zainteresowanych stawieniem czoła rzeczywistości zmian klimatu, ale też jako bardzo krótkowzroczne podejście.

W szczególności odrzucam uwagi, iż energia jądrowa ma jakąkolwiek rolę do odegrania w ekologicznej gospodarce jutra i w dalszej przyszłości. Irlandia musi pozostać wyspą wolną od energii jądrowej. To właśnie czyste i odnawialne źródła energii powinny stanowić podstawę naszych dostaw energii, a nie groźny i krótkotrwały kaprys związany z energią jądrową.

  Miroslav Mikolášik (PPE-DE), na piśmie. – (SK) Życzę wszystkim państwu miłego dnia. W pełni popieram sprawozdanie, przy czym chciałbym podziękować panu, panie pośle Florenz, za szczegółowe sprawozdanie w sprawie przyszłej polityki Unii Europejskiej dotyczącej zmian klimatu. To straszne, że globalne zmiany klimatu wpływają i będą wpływać na nasze środowisko, a więc na nasze zdrowie i nasze społeczeństwo. Dlatego też naszym obowiązkiem jest wszczęcie działań na rzecz porozumienia w sprawie polityki, pozwalającej na ograniczenie czynników przyczyniających się do przyszłej katastrofy.

Od czasu podjętej w kwietniu decyzji Parlamentu o utworzeniu Komisji tymczasowej do spraw zmian klimatycznych, negocjacje w sprawie wsparcia uwzględnienia europejskich reakcji w kontekście globalnym były skuteczne. Mimo to musimy stale ponownie oceniać nasze stanowiska w odniesieniu do docelowych redukcji emisji, zużycia energii oraz roli rolnictwa. Dzięki współpracy być może uda się nam zmniejszyć emisje związków węgla i spowolnić proces globalnego ocieplenia w Europie i na całym świecie.

Jak powiedział poseł Florenz, istnieje więcej niż jeden sposób walki ze zmianami klimatu, ale wiemy, że należy zacząć od poprawy efektywności oraz zarządzania zasobami. Globalne zmiany klimatu przynoszą szkody dla naszego środowiska, naszego dotychczasowego stylu życia, a także dla szans przyszłych pokoleń. Musimy zrobić wszystko co w naszej mocy, by spowolnić ten proces, a nawet go zatrzymać. Dziękuję za uwagę.

  Jan Mulder (ALDE), na piśmie. – (NL) Pomimo, że przedmiotowe sprawozdanie otrzymało moje poparcie w głosowaniu końcowym, nie powstrzymuje mnie to od wyrażenia poważnych zastrzeżeń odnośnie do niektórych jego rozdziałów. Nie sądzę, że uprawy zbóż paszowych dla intensywnej hodowli bydła mają szkodliwy wpływ na klimat. Nie uważam też, by należało wprowadzić europejską dyrektywę w sprawie gleb, by odpowiedzieć na problem zmian klimatu.

  Alexandru Nazare (PPE-DE), na piśmie. – (RO) W obecnym klimacie gospodarczym coraz trudniej jest finansować inwestycje w czystą technologię i zieloną energię, które są tak potrzebne w zwalczaniu globalnego ocieplenia. Dlatego też pragnę przyłączyć się do posłów, popierających przedmiotowe sprawozdanie i proponujących działania ukierunkowane na zwiększenie “inteligentnych” inwestycji, co stanowi rozwiązanie nie tylko dla kryzysu klimatycznego, ale też wobec krachu kredytowego, ze względu na potencjał tworzenia nowych miejsc pracy.

Jednym z takich działań jest projekt rozporządzenia Komisji, obecnie w trakcie debaty w Parlamencie, postulujący, by państwa członkowskie mogły finansować z funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności podejmowane na ogromną skalę programy remontów budynków mieszkalnych w formie prac publicznych. Rozwiązanie to może przynieść wiele korzyści. Na przykład rodziny o niskich dochodach mogą otrzymać pomoc finansową w celu modernizacji systemów ogrzewania i dokonać znacznych oszczędności na rachunkach za utrzymanie. Ponadto działanie takie zmniejszy też zależność energetyczną Europy, co stanowi priorytet w świetle ostatnio doświadczonego przez nas kryzysu energetycznego w Europie.

  James Nicholson (PPE-DE), na piśmie. − Przedmiotowe sprawozdanie porusza kluczowe zagadnienia dotyczące zmian klimatu, jak wezwanie do znacznej redukcji emisji gazów cieplarnianych, promocję źródeł energii odnawialnej i poprawę efektywności energetycznej.

Stoimy obecnie w obliczu sytuacji, gdzie skutki zmian klimatu i globalnego ocieplenia nadciągają szybciej, niż się uprzednio spodziewaliśmy. Z tego powodu konieczne jest, by polityka ekologiczna pozostała głównym priorytetem dla UE oraz poszczególnych państw członkowskich.

Po przyjęciu pakietu klimatyczno-energetycznego w grudniu, UE wyraźnie objęła pozycję lidera pod względem prawodawstwa ekologicznego i jest w stanie zachęcać kraje spoza Europy do pójścia w jej ślady i promowania polityki ukierunkowanej na walkę ze zmianami klimatu.

Nie możemy sobie po prostu pozwolić na ignorowanie tego zagadnienia i czekać pięćdziesiąt lat, aby zobaczyć, jakie będą konsekwencje.

  Rovana Plumb (PSE), na piśmie. – (RO) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, gdyż zawiera ono „plan działania w 12 punktach”, dotyczący przyszłej zintegrowanej polityki w sprawie zmian klimatu.

W sprawozdaniu podkreśla się znaczenie ustanowienia przez UE oraz inne kraje uprzemysłowione wartości średniookresowych celów redukcji emisji gazów cieplarnianych o 25-40% do 2020 r., jak też cele długookresowe redukcji emisji o 80% do 2050 r., w porównaniu do 1990 r.

Aby osiągnąć te cele i dostosować się do zmian klimatu należy przeznaczyć na te działania środki w wysokości około 175 mln EUR rocznie na szczeblu UE. Obejmuje to tworzenie funduszu klimatycznego, finansowanego z przychodów z systemu handlu uprawnieniami do emisji  i/lub równoważnych środków prywatnych w państwach członkowskich, w celu zapewnienia inwestycji i solidarności, wymaganych do finansowania przyszłej polityki klimatycznej.

Szczególną uwagę należy zwrócić na zapewnienie wsparcia naukowego przy opracowywaniu i wdrażaniu „czystych” technologii. Polityka ekologiczna musi stanowić możliwość adaptacji strategii do skutków zmian klimatu. Musi ona być stosowana właściwie i we wszystkich sektorach, zapobiegając skutkom kryzysu poprzez tworzenie nowych, „ekologicznych” miejsc pracy w konkurencyjnych przedsiębiorstwach.

  Zdzisław Zbigniew Podkański (UEN), na piśmie. − (PL) Zmiany klimatyczne były przedmiotem jak dotychczas 13 rezolucji Parlamentu Europejskiego w różnych okresach legislacyjnych. Pomimo starań zarówno Komisji jak i Parlamentu sprawa ta nie przestała być kontrowersyjna. Sprawozdanie Karla-Heinza Florenza nie poprawia sytuacji tych, którzy nie są przekonani o decydującym wpływie działalności człowieka na zmiany klimatyczne, które od milionów lat podlegały tylko i wyłącznie prawom natury.

Kolejną kwestią jest sama idea zintegrowanej polityki krajów Europy. Biorąc pod uwagę fakt, że w tekście sprawozdania nie ma odniesienia do specyficznej sytuacji nowych krajów Unii Europejskiej, ani tym bardziej uznania poczynionych przez nich wysiłków na rzecz redukcji zanieczyszczeń i emisji gazów cieplarnianych począwszy od 1989 roku, to nie może być mowy o zintegrowanym podejściu. Cele różnych krajów mają prawo być rozbieżne. Kraje muszą mieć prawo wyboru co do technologii pozyskiwania energii. W kontekście zalecenia dla Komisji dotyczącego ustanowienia wiążącego celu 20-procentowego wzrostu wydajności energetycznej, wydają się uzasadnione podejrzenia o zakamuflowaną promocję drogich, zagranicznych technologii służących temu celowi.

  Lydie Polfer (ALDE), na piśmie. – (FR) Głosowałam za przyjęciem sprawozdania posła Florenza. Jest to doskonały dokument, gdyż przedmiotowe sprawozdanie wyszczególnia szeroką gamę działań, jakie należy podjąć na obszarach tak różnych, jak energia, biopaliwa, efektywność energetyczna, mobilność, turystyka, rolnictwo i hodowla bydła, ochrona gleb i gospodarka wodna, a jednocześnie też zagospodarowanie odpadów i zarządzanie zasobami, przyszłość, edukacja i szkolenia.

To wspaniałe dzieło Komisji tymczasowej do spraw zmian klimatycznych, utworzonej 25 kwietnia 2007 r. jest wizjonerskie, a przedstawione w nim propozycje działań w odpowiedzi na zmiany klimatu zasługują na wsparcie wszystkich osób zaangażowanych w życie polityczne, gospodarcze i społeczne.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) W debacie nad przyszłą zintegrowaną polityką europejską w stosunku do zmian klimatu uwzględniono wiele tematów, przy czym powinny one stanowić dla nas wytyczne w poszukiwaniu rozsądnych, wykonalnych i naukowo popartych rozwiązań. Zaciekła debata, odrzucająca wszelkie nauki inne niż wersja oficjalna, ignorująca potrzebę badań i nieuwzględniająca niepewności związanej z badaniami naukowymi, przekształca naukę w dogmat, a dogmaty nie nadają się do wykorzystania przez decydentów politycznych.

Naszym priorytetem powinno być więc skupienie się na zdywersyfikowanej i wydajnej produkcji energii i jej zużyciu, co może zmniejszyć naszą zależność i zagwarantować nam jakość życia, której pożądamy dla wszystkich, zarówno Europejczyków jak i nie-Europejczyków.

Dlatego też stoimy w obliczu ogromnego wyzwania naukowego, gdzie władze publiczne mają obowiązek ustalania priorytetów dotyczących inwestycji w badania i rozwój, ale też – w szczególności – gdyż są one same operatorami na rynku, promowania tworzenia opłacalnych rynków dla bardziej energooszczędnych produktów. Zmiany klimatu sprawiają, że musimy zrobić krok naprzód w rozwoju, a nie cofać się do tyłu. Podejmijmy ten wysiłek.

  Peter Skinner (PSE), na piśmie. − Cele ustalone przez UE do osiągnięcia skoordynowanej redukcji emisji mają kluczowe znaczenie, jeżeli mamy osiągnąć analogiczną zmianę dla poprawy naszego środowiska.

Głosowałem za poprawą struktury tej koordynacji poprzez wykorzystanie różnych źródeł – w tym zalet bezpiecznej produkcji energii jądrowej – które wszystkie należy zweryfikować w świetle porad ze strony krajowych inspektoratów i zmian technologicznych.

Uwzględniając konieczność finansowania, głosowałem też za wykorzystaniem przychodów z aukcji uprawnień do emisji do pokrycia kosztów niezbędnych zmian. Obejmuje to inwestycje w nowe technologie.

System handlu uprawnieniami do emisji dla lotnictwa, pomimo swojego marginalnego wpływu, nadal stanowi dla nas odpowiedni kierunek działań.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Debata w sprawie zintegrowanej polityki w sprawie zmian klimatu ma kluczowe znaczenie, jeżeli chcemy osiągnąć redukcję emisji związków węgla o 50% do 2050 r.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − (PL) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania Florenza zatytułowanego „2050: przyszłość zaczyna się dziś - zalecenie dla przyszłej zintegrowanej polityki ochrony klimatu UE”. Sprawozdanie zostało opracowane przez powołaną w czerwcu 2007 roku tymczasową Komisję do spraw zmian klimatycznych.

Sprawozdanie jest swoistą listą zaleceń dotyczących redukcji emisji dwutlenku węgla, które powinny zostać zrealizowane przez organy wspólnotowe (głównie Komisję Europejską) oraz państwa członkowskie. By osiągnąć cele, niezbędne będą także działania na szczeblu lokalnym.

Zmiany klimatu są gwałtowne i mają poważne negatywne skutki. UE i grupa krajów uprzemysłowionych powinny przyjąć cel redukcji gazów cieplarnianych o 25% do 40% do 2020 r., a w perspektywie długoterminowej dążyć do obniżenia emisji o 80% do roku 2050 w porównaniu do roku 1999.

Pozostałe rekomendacje zawarte w sprawozdaniu to m.in. współpraca partnerska z krajami trzecimi basenu Morza Śródziemnego w zakresie produkcji energii słonecznej, osiągnięcie zerowego zużycia energii netto w nowych budynkach mieszkalnych do 2015 roku, a w nowych budynkach do 2020 roku, z możliwością rozszerzenia tego celu w dłuższej perspektywie i objęcia nim budynków remontowanych. To także utworzenie europejskiej wspólnoty energii odnawialnej w celu wspierania działań badawczo-rozwojowych zmierzających do opracowania przełomowych technologii.

  Thomas Ulmer (PPE-DE), na piśmie. − (DE) Wstrzymałem się od głosowania w sprawie sprawozdania na temat zmian klimatu. Nie oznacza to jednak, że moim zdaniem całe przedmiotowe sprawozdanie jest złe. Mimo to łączyło ono w sobie prawidłowe dane naukowe z fałszywą polemiką. Całość prac zrealizowanych przez komisję była jednostronna, przy czym nie odzwierciedlała ona dużej części opinii naukowych. Na tej podstawie nie można przygotowywać wyważonego sprawozdania. Niestety takie podejście stało się typowe w działaniach podejmowanych przed nadchodzącymi wyborami do Parlamentu Europejskiego.

– Sprawozdanie: Claudio Fava (A6-0026/2009)

  Guy Bono (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za sprawozdaniem posła Favy, dotyczącym projektu dyrektywy w sprawie kar dla pracodawców zatrudniających nielegalnych imigrantów.

Zgodnie z danymi Komisji, między 4,5 a 8 milionów obywateli państw trzecich mieszka nielegalnie na terytorium Unii Europejskiej, będąc tym samym preferowanym celem pozbawionych skrupułów pracodawców, korzystających z nielegalnej siły roboczej.

Ważne jest, byśmy ujawnili te praktyki, niegodne Europy, gdzie poszanowanie podstawowych praw człowieka powinno mieć zastosowanie do wszystkich osób. Nadszedł w końcu czas na podkreślenie odpowiedzialności osób, które wykorzystują te szczególnie narażone osoby. Musimy przestać traktować ofiary jako przestępców poprzez stygmatyzowanie nielegalnych imigrantów. W odniesieniu do działań, jakie tu popieramy, nie chodzi wyłącznie o karanie nieuczciwych szefów, ale także o obronę określonej liczby praw socjalnych, jak prawo do reprezentacji przez związki zawodowe.

Mimo to, nie powinniśmy zbyt szybko obwieszczać tu zwycięstwa, gdyż sama groźba kar nie wystarczy – zamiast tego musimy wprowadzić niezbędne instrumenty kontroli prawnej. Wyłącznie wtedy będziemy mogli realizować skuteczną wspólną politykę imigracyjną.

  Charlotte Cederschiöld, Christofer Fjellner, Gunnar Hökmark i Anna Ibrisagic (PPE-DE), na piśmie. − (SV) Parlament Europejski głosował dziś nad sprawozdaniem (A6-0026/2009) posła Favy (Grupa Socjalistów w Parlamencie Europejskim, Włochy), dotyczącym konsekwencji dla pracodawców, zatrudniających obywateli państw trzecich, przebywających nielegalnie na terytorium UE.

Ponieważ przedmiotowe sprawozdanie nakłada na państwa członkowskie obowiązek stosowania kar na mocy prawa karnego, my, Grupa Szwedzkich Konserwatystów, zdecydowaliśmy się nie popierać przedmiotowego sprawozdania.

  Gérard Deprez (ALDE), na piśmie. – (FR) Popieram sprawozdanie posła Favy, które wykorzystamy do nałożenia surowszych kar na pracodawców korzystających z nielegalnych pracowników.

Kary powinny więc obejmować koszty powrotu pracowników do ich kraju pochodzenia oraz płatność zaległości (wynagrodzeń, podatków i składek na ubezpieczenie społeczne). Inne proponowane sankcje obejmują zakres od wykluczenia z grantów publicznych do tymczasowego zawieszenia lub całkowitego zamknięcia działalności.

Należy podkreślić trzy kluczowe punkty systemu: po pierwsze, sygnał wysłany do pracodawców bez skrupułów lub nieuczciwych osób, poprzez nałożenie sankcji karnych w najpoważniejszych przypadkach wykorzystywania nielegalnych pracowników, jak zatrudnianie nieletnich w szczególnie niewłaściwych warunkach pracy, albo gdzie pracownik jest ofiarą handlu ludźmi. Następnie możliwość łagodniejszego potraktowania osób prywatnych jeżeli warunki prywatnego zatrudnienia są należyte. Wreszcie, odpowiedzialność firm w łańcuchu podwykonawstwa, jeżeli można udowodnić, iż wiedziały one o zatrudnianiu nielegalnych imigrantów przez podwykonawcę.

Wreszcie, nie zapominajmy, iż chodzi tu o minimalne standardy (każde państwo może dowolnie zwiększać kary wobec pracodawców i ochronę dla nielegalnych imigrantów), a także pamiętajmy o klauzuli rewizyjnej co trzy lata, która umożliwia nam dopasowanie naszych celów w oparciu o zebrane doświadczenia.

  Constantin Dumitriu (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Sprawozdanie, sporządzone przez naszego kolegę posła, stanowi pierwszy krok w kierunku zwalczania nielegalnego zatrudniania i ograniczania jednego z najpoważniejszych aspektów przestępczości transgranicznej. Podczas gdy dotychczas polityki poszczególnych krajów skupiały się bardziej na sposobach zapobiegania dostępowi nielegalnych imigrantów do rynku pracy, od teraz rozwiązujemy problem u jego korzeni poprzez karanie pracodawców, korzystających z trudnej sytuacji nielegalnych imigrantów.

Większość tych pracowników pracuje w sektorze rolniczym, przy czym istnieją niezliczone przypadki, gdzie ludzie ci są zmuszani do przebywania w nieludzkich warunkach, często bez wynagrodzenia. Proponowane przez nas regulacje nie tylko prowadzą do karania pracodawców, lecz także zapewnią pracownikom otrzymanie płac im należnych. Potrzebowaliśmy przepisów tego rodzaju w celu ustanowienia standardowych regulacji na szczeblu wspólnotowym dla karania pracodawców, gdyż w większości przypadków korzystają oni z stałego strumienia osób dostarczanego im przez międzynarodowe sieci handlu ludźmi.

Nie powinniśmy interpretować przedmiotowego sprawozdania jako oznaczającego, iż granice UE zostaną zamknięte, lecz jako wsparcie wspólnotowej zasady preferencji. Pamiętając o profilu demograficznym większości państw członkowskich, musimy utrzymać otwarte granice rynku pracy, jednakże z zastrzeżeniem, że przepływ pracowników będzie legalny i odpowiedni dla potrzeb Wspólnoty.

  Patrick Gaubert (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Jestem zachwycony przyjęciem przed ogromną większość projektu dyrektywy, która jest bardzo ważna w zwalczaniu nielegalnej imigracji oraz kluczowa dla wdrożenia wspólnej globalnej polityki imigracyjnej.

Nielegalne zatrudnianie stanowi główne źródło zainteresowania dla tysięcy mężczyzn i kobiet, przekraczających codziennie nasze granice z wyobrażeniem, iż znajdą sobie przyzwoitą pracę, żeby wyżywić swoje rodziny. W rzeczywistości stają się oni tylko niewolnikami pewnych pracodawców, którzy wykorzystują ich trudną sytuację oraz nieznajomość należnych im praw w celu ich wyzyskania jako taniej siły roboczej.

Przedmiotowa dyrektywa wysyła dwa sygnały: jeden dotyczący nieuczciwych pracodawców, którzy nie będą już mogli bezkarnie wykorzystywać sytuacji, a drugi dotyczący potencjalnych nielegalnych imigrantów, których zniechęcać będą utrudnione warunki dostępu do legalnej pracy.

Kompromis wynegocjowany z Radą jest zadowalający i możemy jedynie mieć nadzieję na szybkie wdrożenie przedmiotowej dyrektywy przez państwa członkowskie, w celu położenia kresu sytuacji, gdzie tysiące osób w Europie cierpi ze względu na swoją trudną sytuację.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Możemy jedynie nałożyć ogólny zakaz zatrudniania nielegalnych pracowników w celu zniechęcenia do nielegalnej imigracji. W ten sam sposób, możemy jedynie nałożyć kary na pracodawców, odwołujących się do tego rodzaju siły roboczej, często w celu wykorzystywania tych ludzi, a będących niczym innym niż współczesnymi handlarzami niewolników.

Mimo to mam tu pewne zastrzeżenia. Ponownie Unia Europejska korzysta z przywileju, wynikającego z prawa wspólnotowego (pierwszy filar), w celu rozszerzenia swoich kompetencji, dotyczących harmonizacji prawa karnego państw członkowskich, jednakże z wartym odnotowania wyjątkiem Irlandii i Wielkiej Brytanii, które skorzystały z klauzuli opt-out, uznanej przez traktaty.

Pragnę przypomnieć co stało się we Francji po strajku modnej restauracji w Neuilly, w której lubi przebywać prezydent Sarkozy: szefowie twierdzili, że są ofiarami zbyt surowych warunków na rynku pracy lub osób chroniących pracowników, którym płacili ustawową płacę minimalną, przy czym nielegalni imigranci łatwo uzyskali status prawny dzięki pracy – a jest to sytuacja, którą przedmiotowa dyrektywa jeszcze wzmocni, obiecując uprawomocnienie pobytu osobom, które zgłoszą swojego pracodawcę.

Obawiam się, że w rzeczywistości, w krajach o tak rozluźnionych zasadach jak Francja, nie ograniczy to napływu nielegalnych imigrantów.

  Carl Lang (NI), na piśmie. – (FR) Przedmiotowe sprawozdanie cechuje wiele różnych zalet.

Po pierwsze, ma ono cel edukacyjny. Stwierdza się w nim alarmujący fakt wzrostu nielegalnej imigracji w Europie, która, jak się ocenia, wynosi między 4,5 a 8 milionów zgodnie z danymi Komisji, a także wyszczególnia sektory gospodarki, gdzie występuje największa koncentracja nielegalnych pracowników: budownictwo, rolnictwo, sprzątanie, hotelarstwo i restauratorstwo.

Po drugie, postuluje się wzmożenie walki z nielegalnym procederem, w szczególności przez nakładanie sankcji finansowych i karnych na pracodawców, zatrudniających nielegalnych imigrantów.

Niestety, ograniczenia przedmiotowego sprawozdania są równie liczne. Brak tu wzmianki o działaniach ukierunkowanych na położenie kresu okresowego napływu nielegalnych imigrantów. Nie rozważa się nawet ponownego wprowadzenia wewnętrznych kontroli granicznych.

Ponadto, w czasach kryzysu społecznego i gospodarczego oraz szybko rosnącego bezrobocia, pierwszą potrzebą krajów Unii Europejskiej jest ochrona własnych miejsc pracy, a więc konieczne jest wdrożenie krajowej i europejskiej polityki protekcjonizmu socjalnego. Musimy zachować miejsca pracy dla Francuzów we Francji i dla Europejczyków w Europie. Chodzi o stosowanie zasad krajowych i europejskich preferencji i ochrony jako podstawowych warunków odbudowy gospodarczej i społecznej w krajach Unii Europejskiej.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. − (DE) Głosuję za sprawozdaniem posła Claudio Favy w sprawie kar dla pracodawców, zatrudniających obywateli państw trzecich, nielegalnie przebywających na terytorium UE.

Musimy położyć kres zatrudnianiu nielegalnych imigrantów, zarówno w celu ich ochrony przed wykorzystywaniem, jak i ochrony gospodarki w danym kraju przed jej zaburzeniem.

Najważniejszą kwestią nie jest karanie nielegalnych pracowników z krajów trzecich, lecz karanie pracodawców, którzy mają o wiele silniejszą pozycję.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram wprowadzenie i wykonywanie kar dla pracodawców, zatrudniających obywateli państw trzecich, nielegalnie przebywających na terytorium UE. Przedmiotowe sprawozdanie obejmuje minimalne reguły dla sankcji karnych wobec pracodawców, jak i konieczność przeprowadzenia inspekcji w sektorach działalności najbardziej podatnych na nadużycia, chociaż w Szkocji chroni nas już ustawa o imigracji, azylu i narodowości z 2006 r.

  Lydie Polfer (ALDE), na piśmie. – (FR) Głosowałam za projektem dyrektywy, która porusza zagadnienie rozpowszechnionego zjawiska nielegalnej imigracji, które często przyczynia się do wyzysku. W Europie przebywa de facto między 4,5 a 8 milionów, nielegalnych imigrantów pracujących w budownictwie, rolnictwie, hotelarstwie i innych sektorach. Musimy wzmóc walkę przeciwko nielegalnej imigracji poprzez wprowadzenie różnego rodzaju kar wobec pracodawców, zatrudniających tych nielegalnych imigrantów na szczeblu europejskim.

Chodzi tu tak naprawdę o danie przedsiębiorstwom poczucia odpowiedzialności, a tym samym przyczynienie się do wzmożenia działań zwalczających nielegalną imigrację.

  Frédérique Ries (ALDE), na piśmie. – (FR) Z zadowoleniem przyjęłam fakt dzisiejszego przyjęcia przez Parlament Europejski, ogromną większością, projektu dyrektywy w sprawie kar dla pracodawców, zatrudniających nielegalnych imigrantów.

Przedmiotowa dyrektywa „karna” pasuje do strategii UE, dotyczącej zwalczania nielegalnej imigracji, co obejmuje wspieranie selektywnej imigracji na zasadzie „niebieskiej karty” oraz dyrektywę „w sprawie powrotów”.

Praca nierejestrowana stanowi zmorę gospodarki europejskiej, tym bardziej w kontekście obecnego kryzysu gospodarczego.

W oczach wielu nielegalnych imigrantów UE nadal wydaje się być eldorado – często znajdują tu pracę i jakość życia, której nie mogliby uzyskać we własnym kraju.

Szacuje się, iż na terytorium UE przebywa nielegalnie między 4,5 a 8 milionów osób z państw trzecich, generalnie znajdując pracę w sektorach budownictwa, rolnictwa, prac domowych oraz hotelarstwa. Wykonują one słabo opłacane zawody, często na pograniczu wyzysku.

Pracodawcy bez skrupułów korzystają z tych nielegalnych pracowników, którzy są gotowi pracować za bardzo niskie stawki i w niebezpiecznych warunkach.

Dzięki dzisiejszemu głosowaniu zatrudnianie nielegalnych pracowników będzie więc drogo kosztować pracodawców, a może nawet doprowadzić do ich osadzenia w więzieniu.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Głosowałem za sprawozdaniem posła Favy w sprawie kar dla pracodawców, zatrudniających obywateli państw trzecich, nielegalnie przebywających na terytorium UE. Podzielam wyrażone przez sprawozdawcę obawy, dotyczące konsekwencji społecznych tego zjawiska oraz warunków wyzysku, w jakich pracują ci ludzie.

Pracodawcy bez skrupułów wykorzystują tych nielegalnych imigrantów do obsadzania słabo opłacanych, nie wymagających umiejętności stanowisk, których nikt nie chce. Ponadto nielegalne zatrudnienie powinno być traktowane jako nic innego, niż zło społeczne, gdyż może ono powodować obniżenie płac i pogorszenie warunków pracy, a także naruszenie zasad konkurencji między przedsiębiorstwami. Dlatego też przyklaskuję inicjatywie posła Favy, ukierunkowanej na ochronę praw tych ludzi, znajdujących się w trudnej sytuacji.

  Georgios Toussas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Wniosek Komisji, dotyczący dyrektywy, oraz związane z nim sprawozdanie Parlamentu Europejskiego w sprawie nałożenia kar na pracodawców, zatrudniających obywateli państw trzecich, nielegalnie przebywających na terytorium UE, to pomnik stawiany hipokryzji i oszustwu. Prawdziwym celem nie jest nałożenie kar na pracodawców, którzy w barbarzyński sposób wyzyskują imigrantów – przeciwnie, chodzi o karanie, aresztowanie i brutalne deportowanie imigrantów do ich krajów pochodzenia. Jest to jeden z zestawów działań, ujętych w europejskiej polityce antyimigracyjnej, wyrażonej w „pakcie o imigracji” i wynika z mającej złą sławę „wstydliwej dyrektywy”, stanowiącej o 18-miesięcznym areszcie „nielegalnych” imigrantów, ich deportacji i zakazie wjazdu na terytorium UE przez okres 5 lat.

W rzeczy samej wniosek dotyczący dyrektywy oraz sprawozdanie Parlamentu Europejskiego, idące dokładnie w tym samym kierunku, nasilają działania represyjne wobec imigrantów, metodycznie powodują ich wykluczenie społeczne oraz zasadniczo ułatwiają jeszcze bardziej bestialskie ich wykorzystanie przez kapitał.

Komunistyczna Partia Grecji głosuje przeciwko zarówno sprawozdaniu, jak i wnioskowi Komisji dotyczącemu dyrektywy.

Popiera ona słuszne żądania imigrantów, ich legalizację, abolicję zatrudnienia na czarno i nierejestrowanego, zwiększenie płac, jednakowe płace za jednakowy dzień pracy oraz pełne zabezpieczenie praw socjalnych i obywatelskich.

– Wniosek dotyczący rezolucji: (B6-0062/2009)

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowałam za przyjęciem wniosku dotyczącego rezolucji w sprawie sprostania wyzwaniu efektywności energetycznej poprzez zastosowanie technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT), gdyż moim zdaniem ICT odgrywają ważną rolę w poprawie efektywności energetycznej i mogą zaowocować szacunkowymi oszczędnościami w wysokości 50 mln ton CO2 co roku.

Państwa członkowskie muszą w pełni wykorzystać potencjał oferowany przez ICT, aby osiągnąć cele określone w pakiecie klimatyczno-energetycznym, a dotyczące zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych o przynajmniej 20%, zwiększenia udziału energii ze źródeł odnawialnych do 20% oraz osiągnięcia poprawy efektywności energetycznej rzędu 20% w Unii Europejskiej do 2020 r.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Głosowaliśmy za przedmiotowym sprawozdaniem czeskiego posła do tej Izby, należącego do naszej grupy politycznej, gdyż naszym zdaniem dotyczy ono sprawy najwyższej wagi: sprostania wyzwaniu efektywności energetycznej poprzez zastosowanie technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT). Technologie te mogą stać się siłą napędową dla większej wydajności, rozwoju oraz redukcji kosztów, zapewniających konkurencyjność, zrównoważony rozwój i poprawę jakości życia obywateli UE. Dlatego właśnie zgadzamy się z propozycją, zalecającą przyszłym prezydencjom Rady, by jednym ze swoich priorytetów uczyniły zagadnienie ICT i jego znaczenie dla zwalczania i adaptacji do zmian klimatu.

Uznajemy, iż ważne jest, by na każdym szczeblu decyzyjnym podjąć więcej wysiłków w celu wykorzystania wszystkich dostępnych instrumentów finansowych do rozwoju i wprowadzania takich nowych rozwiązań w oparciu o ICT, które zwiększają efektywność energetyczną.

Na podobnej zasadzie, uwzględniając opóźnienia w przyjmowaniu systematycznego podejścia do inteligentnych rozwiązań ICT, należy zwiększyć ich świadomość, kładąc szczególny nacisk na niższe emisje zanieczyszczeń w związku z rozwojem miast, w szczególności poprzez opracowywanie inteligentnych budynków, oświetlenia ulicznego oraz sieci przesyłowych i dystrybucyjnych, jak również organizację transportu publicznego.

  Mieczysław Edmund Janowski (UEN) , na piśmie. − (PL) Poparłem rezolucję dotyczącą poprawy efektywności energetycznej poprzez zastosowanie technologii informacyjno-komunikacyjnych.

ITC powinny bowiem stać się rozwiązaniem przyszłościowym w praktycznie wszystkich urządzeniach zużywających energię, pozwalającym na olbrzymie oszczędności w zakresie konsumpcji energii. Zaniechanie takich działań może prowadzić do znacznego wzrostu zapotrzebowania na energię już w najbliższych latach (ok. 25% w ciągu 4 lat).

Największe oszczędności możliwe są w sektorze wytwarzania i przesyłania energii elektrycznej. Wydajność wytwarzania tej energii winno się poprawić o ok. 40%, zaś jej dystrybucji o ok. 10%. ITC przyczynią się zarówno do lepszego zarządzania siecią energetyczną, jak i do ułatwienia integracji odnawialnych źródeł energii. Dzięki zastosowaniu ICT pojawią się również duże oszczędności w zakresie ogrzewania, klimatyzacji i oświetlenia budynków. Wszystko to przyczyni się do istotnego ograniczenia emisji CO2 tak w odniesieniu do jednostki energii, jak i w wymiarze globalnym.

Technologie te, obejmując same komponenty oraz systemy mikro- i nanoelektroniczne, jak również wiele nowoczesnych technik (np. fotonika), zwiększą konkurencyjność i stworzą nowe możliwości dla biznesu oraz rynku pracy.

Pamiętając o tym, że poprawa efektywności energetycznej to obniżenie zużycia energii w fazie wytwarzania, przesyłu, dystrybucji i końcowej konsumpcji energii, spowodowane zmianami technologicznymi, zmianami zachowań i zmianami ekonomicznymi, zapewniające taki sam poziom komfortu, jak i usług, należy jak najszerzej stosować nowoczesne ITC.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Głosowałem za wnioskiem dotyczącym rezolucji w sprawie sprostania wyzwaniu efektywności energetycznej poprzez zastosowanie technologii informacyjno-komunikacyjnych.

Uważam, de facto, iż oprócz celu redukcji emisji gazów cieplarnianych o 20% do 2020 r., musimy też zobowiązać się do poprawy efektywności energetycznej o 20% w tym samym okresie. Z tego powodu popieram wniosek, który ma na celu zwiększenie świadomości znaczenia technologii informacyjno-komunikacyjnych dla poprawy efektywności energetycznej w gospodarce UE, np. poprzez projekty demonstracyjne. Technologie te stanowią siłę napędową dla większej wydajności i rozwoju, a także zmniejszenia kosztów, zapewniających konkurencyjność, zrównoważony rozwój i poprawę jakości życia obywateli UE.

  Flaviu Călin Rus (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Głosowałam za przyjęciem wniosku dotyczącego rezolucji w sprawie rozwiązania problemu efektywności energetycznej poprzez zastosowanie technologii informacyjno-komunikacyjnych, gdyż mocno wierzę w to, że technologie te mogą zapewnić dobre rozwiązania tego problemu.

Efektywność energetyczna to bardzo ważne zagadnienie, gdyż dobrze zdajemy sobie sprawę, że zasoby naturalne, z których czerpiemy energię, kurczą się przez cały czas i kiedyś się wyczerpią. Z tego względu w moim odczuciu każda technologia, jaką można wykorzystać w celu uzyskania efektywności energetycznej, stanowi korzyść dla całego społeczeństwa.

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE), na piśmie. − (PL) Wielokrotnie na forum Parlamentu Europejskiego podnoszona była, zwłaszcza przez przedstawicieli nowych państw członkowskich, sprawa bezpieczeństwa energetycznego Unii Europejskiej.

Kryzys, jaki dotknął w ostatnich tygodniach wiele unijnych krajów, ukazał nam dostatecznie jaskrawo, jak realne jest zagrożenie odcięcia dostaw gazu i jak słabo jesteśmy przygotowani, aby radzić sobie z jego skutkami.

Europa musi w końcu zacząć myśleć i działać solidarnie! Konieczne jest stworzenie odpowiedniej infrastruktury przesyłowej, mechanizmów wsparcia dla państw, które zostaną pozbawione dostaw surowców, dywersyfikacji źródeł ich pochodzenia, poszukiwanie alternatywnych źródeł gazu, a także stworzenie systemu oszczędzania i poprawy efektywności wykorzystania gazu.

Mam świadomość, że każdy z tych postulatów był już wielokrotnie podnoszony, ale cóż z tego, skoro wszystko wciąż pozostaje w sferze planów.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Nie można przecenić znaczenia efektywności energetycznej i jej wkładu w osiągnięcie przez nas celów związanych ze zmianami klimatu. Programy efektywności energetycznej mają potencjał tworzenia nowych miejsc pracy.

– Wniosek dotyczący rezolucji: (RC-B6-0066/2009)

  Guy Bono (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji w sprawie powrotu i przesiedlenia więźniów z więzienia w Guantanamo.

Wydaje mi się, że Europa może jedynie pogratulować prezydentowi Obamie decyzji, dotyczącej zamknięcia tego więzienia, czego wielu z nas domagało się od kilku lat. Dlatego też wydaje mi się, iż mamy teraz okazję odpowiedzieć na prośbę USA, przedstawiając wspólne stanowisko zgodne z wartościami promowanymi przez Unię Europejską.

Ważne jest też, byśmy potrafili uporządkować własny dom w naszych granicach i by kraje europejskie, które pozwalały CIA na potajemne przewożenie więźniów uświadomiły sobie swoje obowiązki.

  Niels Busk, Anne E. Jensen i Karin Riis-Jørgensen (ALDE), na piśmie. − (DA) Posłowie Duńskiej Partii Liberalnej głosowali przeciwko ust. 4 wniosku dotyczącego rezolucji w sprawie powrotu i przesiedlenia więźniów z więzienia w Guantanamo, gdyż naszym zdaniem suwerennym prawem każdego państwa członkowskiego jest decyzja o przyjęciu osób więzionych w Guantanamo, jeżeli administracja amerykańska zwróci się z takim wnioskiem.

Oczywiście jesteśmy za tym, by państwa członkowskie konsultowały się wzajemnie w sprawie możliwych skutków dla bezpieczeństwa publicznego w całej UE w przypadku decyzji państw członkowskich o przyjęciu osób więzionych w Guantanamo.

  Martin Callanan (PPE-DE), na piśmie. − Dla wielu posłów istnienie więzienia w Guantanamo stało się kijem do bicia Ameryki. Osobiście jestem wdzięczny, że Stany Zjednoczone ponownie podjęły nieproporcjonalnie większą odpowiedzialność za ochronę Europy przed terroryzmem.

Mimo to akceptuję fakt, iż więzienie w Guantanamo powinno zostać zamknięte. Nie dzieje się tak dlatego, że uważam, iż brutalni terroryści nie powinni znajdować się w więzieniu – w rzeczywistości wręcz przeciwnie. Jednakże najwyraźniej należy rozwiązać sprawy prawne dotyczące osadzenia bojowników wroga, a najlepiej to zrobić poprzez zamknięcie obszaru Camp X-Ray.

Chociaż bardzo podziwiam i popieram Amerykę, muszę stwierdzić, że osadzeni w Guantanamo stanowią zasadniczo problem Ameryki, a nie nasz. Zostali oni pojmani lub aresztowani na polecenie dowództwa amerykańskiego, tak więc powinni być sądzeni i uwięzieni za domniemane wykroczenia w stosunku do Ameryki, zgodnie z prawem amerykańskim i na terytorium Stanów Zjednoczonych.

Nie popieram pomysłu, by państwa członkowskie UE przejmowały odpowiedzialność za tych ekstremalnie groźnych terrorystów. Mimo to sądzę, że UE nie powinna mówić państwom członkowskim, co robić w tym względzie.

Dlatego też wstrzymałem się od głosu w sprawie przedmiotowej rezolucji.

  David Casa (PPE-DE), na piśmie. − Musimy być bardzo ostrożni przy podejmowaniu decyzji takich, jak ta proponowana w przedmiotowej rezolucji. Nie możemy po prostu z szeroko otwartymi ramionami powitać wszystkich zwolnionych z Guantanamo. Zapewniając godne traktowanie byłych więźniów, musimy jednocześnie upewnić się, czy są oni bez wątpienia niewinni, przed podejmowaniem wszelkich decyzji. Wszelkie pochopne decyzje mogą okazać się fatalne w skutkach, jeżeli nie będziemy bardzo ostrożni.

  Chris Davies (ALDE), na piśmie. − Z zadowoleniem powitałem decyzję o zamknięciu Guantanamo, lecz martwi mnie chęć przyjęcia przez kraje europejskie byłych więźniów, którzy mogą utrzymywać kontakty z terrorystami. Uwzględniając politykę swobodnego przepływu osób w ramach UE, działania jednego kraju europejskiego mogą mieć reperkusje dla innych w chwili, kiedy doświadczamy już złożonych problemów związanych z terroryzmem. Ponadto nasza zdolność do deportacji osób podejrzanych o terroryzm jest ograniczona przez konwencje międzynarodowe (jak np. EKPC), których rewizji jeszcze nie dokonano.

  Proinsias De Rossa (PSE), na piśmie. − Popieram przedmiotową rezolucję, w której Parlament Europejski z zadowoleniem przyjmuje decyzję prezydenta Obamy o zamknięciu więzienia w Guantanamo oraz inne związane z nim ważne nakazy, przypomina, iż Stany Zjednoczone muszą ponosić główną odpowiedzialność za zamknięcie tego więzienia i przyszłość jego więźniów, ale jednocześnie wzywa państwa członkowskie UE, w celu zapewnienia wszystkim sprawiedliwego i humanitarnego traktowania oraz wzmocnienia prawa międzynarodowego, do pozytywnej odpowiedzi na wszelkie prośby wysuwane ze strony Stanów Zjednoczonych o pomoc w przesiedleniu więźniów z więzienia w Guantanamo na terytorium Unii Europejskiej.

Jednakże martwią mnie doniesienia, iż administracja prezydenta Obamy ma zamiar utrzymanie praktyki wydaleń.

  Edite Estrela i Armando França (PSE), na piśmie. – (PT) Głosowaliśmy za przyjęciem wspólnego wniosku Parlamentu Europejskiego dotyczącego rezolucji w sprawie możliwości przyjęcia więźniów z więzienia w Guantanamo, którym nie przedstawiono aktu oskarżenia, gdyż naszym zdaniem współpraca UE jest konieczna dla wzmocnienia prawa międzynarodowego oraz poszanowania praw człowieka, a także zapewnienia, by wieźniowie z Guantanamo były traktowane sprawiedliwie i bezstronnie.

Dlatego też postrzegamy inicjatywę i wolę współpracy z administracją USA w procesie zamykania więzienia w Guantanamo, wyrażoną przez rząd Portugali, za wzór do naśladowania przez inne państwa członkowskie, w celu wsparcia Stanów Zjednoczonych w rozwiązywaniu tego złożonego problemu w ramach poszanowania praw człowieka i przepisów prawa międzynarodowego.

  Vasco Graça Moura (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Głosowałem przeciwko przedmiotowemu wspólnemu wnioskowi. W świetle punktów D (punkt trzeci) i F preambuły wniosku, uważam za rzecz niedopuszczalną, by UE zachęcała państwa członkowskie do przygotowania się na przyjęcie więźniów zwalnianych z Guantanamo, w odpowiedzi na nierozważne, demagogiczne sugestie, wysuwane przez portugalskiego Ministra Spraw Zagranicznych.

W rzeczywistości pod żadnym warunkiem nie powinniśmy się zgodzić, by państwa członkowskie UE przyjmowały osoby osadzone, uznane za „potencjalne zagrożenie” (punkt D preambuły), ani też nie powinniśmy zapominać o precedensie 61 byłych więźniów, którzy byli zaangażowani w działalność terrorystyczną po zwolnieniu (punkt F preambuły).

Ponieważ nie można w sposób bezpieczny rozróżnić między osobami stanowiącymi potencjalne zagrożenie, a tymi, którzy go nie stanowią, oczywistym rozwiązaniem jest stosowanie zasady ostrożności nie tylko w kontekście rozporządzenia REACH.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Pomimo, że wspólny wniosek dotyczący rezolucji zawiera pewne punkty uznawane przez nas za korzystne, w szczególności mówiący o tym, że “to Stany Zjednoczone ponoszą główną odpowiedzialność za cały proces zamknięcia więzienia w Zatoce Guantanamo i za przyszłość jego więźniów”, nie wyjaśnia on sposobu, w jaki powinniśmy potraktować tę bardzo poważną sytuację humanitarną.

Jak już uprzednio podkreślaliśmy, sprzeciwiamy się wszelkim porozumieniom między państwami, czy też między Stanami Zjednoczonymi a Unią Europejską, dotyczącym przeniesienia więźniów osadzonych w Guantanamo. Nie oznacza to, że nie należy rozważyć decyzji i próśb wyrażanych dobrowolnie przez poszczególne osoby, a mianowicie o azyl w Portugalii, w ramach poszanowania narodowej suwerenności, Konstytucji Republiki Portugalskiej oraz prawa międzynarodowego.

Jednakże, przedmiotowa rezolucja:

– nie potępia faktu, iż zatrzymanie i nielegalne przewożenie obywateli nie było kwestionowane przez nową administrację amerykańską; oraz

– zupełnie ignoruje potrzebę odkrycia całej prawdy na temat przypadków naruszenia prawa międzynarodowego oraz praw człowieka, popełnionych w ramach tzw. „walki z terroryzmem”, w tym odpowiedzialności rządów kilku państw UE za wykorzystanie przestrzeni powietrznej oraz terytorium ich krajów do wydalania i transportu nielegalnie zatrzymanych więźniów.

  Ona Juknevičienė (ALDE), na piśmie. – (LT) Gorąco gratuluję i popieram decyzję amerykańskiego prezydenta Baracka Obamy o rozpoczęciu procesu zamykania więzienia w Zatoce Guantanamo. Jest to ważny krok w kierunku nowej ery polityki USA. Jestem przekonana, że wszystkie państwa członkowskie UE poprą politykę amerykańską i odpowiedzą na apel prezydenta Obamy o współpracę lub pomoc w rozwiązaniu problemu zwalnianych więźniów, jeżeli się o to zwróci. Mimo to głosowałam przeciw ustępowi rezolucji, który wzywa państwa członkowskie, „by były przygotowane na przyjęcie więźniów Guantanamo”, gdyż moim zdaniem powinny o tym decydować niezależnie wszystkie kraje Wspólnoty. Nie mam wątpliwości, iż każde z nich, w obliczu konkretnego przypadku, odpowie pozytywnie i zaoferuje wsparcie dla administracji amerykańskiej. Jednakże, będzie to stanowić ich własny wybór oraz dobrą wolę i wyraz poszanowania norm humanitarnych oraz przepisów prawa międzynarodowego.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Należący do Komunistycznej Partii Grecji posłowie do PE głosowali przeciwko przyjęciu wspólnego wniosku dotyczącego rezolucji, przedłożonego przez partie polityczne Parlamentu Europejskiego, wzywającej do natychmiastowego zwolnienia wszystkich więźniów, arbitralnie aresztowanych i przetrzymywanych przez Stany Zjednoczone w bazie w Guantanamo, oraz do natychmiastowego i definitywnego zamknięcia bazy, również nielegalnie utrzymywanej na terytorium Kuby, wbrew woli obywateli Kuby i jej rządu.

Zamiast tego rezolucja wzywa do „sprawiedliwego procesu” dla każdego, w stosunku do kogo Stany Zjednoczone uznają, iż posiadają dowody winy, wzywając państwa członkowskie UE do przyjęcia więźniów w swoich więzieniach, w ramach wspólnego zwalczania terroryzmu przez UE i USA. Kompletną farsą i współudziałem w przestępstwie jest zgoda na proces i skazywanie więźniów, gdy wszyscy wiemy o średniowiecznych torturach, jakim osoby te były poddawane, a także znamy wiarygodność wszelkich takich dowodów zebranych w trakcie lat nieludzkiego więzienia.

Celebracje i hołdy otaczające prezydenta Obamę sprawiają, że ludzie są wprowadzani w błąd na temat polityki imperializmu. Jeżeli chodzi o tę konkretną kwestię, rozkaz dotyczący Guantanamo utrzymuje tę bazę dla CIA w celu „uprowadzania osób podejrzanych o terroryzm” i osadzania ich w tajnych więzieniach.

  Tobias Pflüger (GUE/NGL), na piśmie. − (DE) Głosowałem za przyjęciem wspólnego wniosku Parlamentu Europejskiego dotyczącego rezolucji w sprawie powrotu i przesiedlenia więźniów z więzienia w Guantanamo, gdyż cieszę się z przyjmowania więźniów z Guantanamo przez kraje UE. Wiele państw członkowskich ponosi wspólną odpowiedzialność jeżeli chodzi o Guantanamo, gdyż na przykład udzielały zgody na przelot dla nielegalnego transportu więźniów.

Mimo to, przedmiotowe sprawozdanie zawiera kilka punktów, które sprawiają, że trudno głosować za jego przyjęciem.

Praktyki tortur stosowane w Guantanamo, a w szczególności tortura wodna (ang. waterboarding), nie są wyraźnie nazywane torturami, ale „surowymi technikami przesłuchań, […] co stanowi tortury oraz okrutne, nieludzkie bądź poniżające traktowanie”.

Ponadto, wszystkie zmiany proponowane przez Konfederacyjną Grupę Zjednoczonej Lewicy Europejskiej/Nordycką Zieloną Lewicę oraz Grupę Zielonych/Wolne Przymierze Europejskie, domagające się zamknięcia wszystkich tajnych więzień, prawa do odszkodowania dla ofiar oraz dochodzenia w sprawie naruszenia praw człowieka w odniesieniu do Guantanamo zostały odrzucone.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) Trudności Europy w radzeniu sobie z decyzją o zamknięciu Guantanamo wyraźnie ilustrują rozziew między intencjami opartymi na ważnych zasadach a rzeczywistością, w której piętrzą się trudności.

Zamknięcie Guantanamo to dobra wiadomość - zarówno sama w sobie, jak i w aspekcie symbolicznym. Jednakże zamknięcie nie rozwiązuje problemu, dla którego stworzono ten obiekt – co również go nie rozwiązało – a mianowicie jak radzić sobie z zagrożeniem bezpieczeństwa narodowego i międzynarodowego o zupełnie innej charakterystyce, niż w przypadku tradycyjnego wroga, dla którego opracowano i przygotowano przepisy prawa międzynarodowego.

Zamiast po prostu współpracować nad możliwością przyjęcia byłych więźniów z Guantanamo – co jest być może koniecznym rozwiązaniem, lecz musi uwzględniać wiele ograniczeń – Europa, Stany Zjednoczone oraz społeczność międzynarodowa muszą współpracować nad poszukiwaniem stabilnego i trwałego rozwiązania prawnego dla wyzwania, jakie stanowią międzynarodowi terroryści. Bez tego, po Guantanamo pojawi się jakieś inne niedobre rozwiązanie.

W odniesieniu do byłych więźniów, nie tylko konieczna jest koordynacja na szczeblu europejskim, ale należałoby nie przyjmować osób, które w innych okolicznościach nie otrzymałyby wizy wjazdowej ze względów bezpieczeństwa. Należałoby przyjąć kryteria przychylności i ostrożności.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Głosowałem przeciwko przyjęciu wspólnego wniosku dotyczącego rezolucji w sprawie powrotu i przesiedlenia więźniów z więzienia w Guantanamo. W szczególności jestem przekonany, iż odpowiedzialność za cały proces zamykania więzienia w Guantanamo oraz przyszłość jego więźniów spoczywa wyłącznie na Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej.

Ponadto, nie zgadzam się z twierdzeniem wyrażonym w rezolucji, iż odpowiedzialność za poszanowanie prawa międzynarodowego i praw podstawowych ponoszą wszystkie demokratyczne kraje, w szczególności Unia Europejska. Nie możemy wchodzić w sprawę, w której rząd Stanów Zjednoczonych posiada wyłączne kompetencje. W skrócie, z wyżej wymienionych powodów jestem przeciwny ewentualnemu przyjęciu więźniów z Guantanamo w UE.

  Catherine Stihler (PSE), na piśmie. − Wszystkie państwa członkowskie UE mają rolę do odegrania w umożliwieniu zamknięcia więzienia w Zatoce Guantanamo. Nie wystarczy wzywać Amerykanów do zamknięcia tego obiektu, co właśnie robi nowy prezydent, jeżeli nie możemy wspólnie udźwignąć części odpowiedzialności za te działania.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − (PL) Z zadowoleniem przyjąłem wiadomość o decyzji prezydenta USA – Baracka Obamy – o zamknięciu więzienia w zatoce Guantanamo. Obama jeszcze w trakcie swojej kampanii wyborczej podkreślał, że zamknięcie cieszącego się złą sławą więzienia jest jednym z priorytetów.

Sprawa powrotu i przesiedlenia więźniów z Guantanamo może stanowić świadectwo ważnej zmiany polityki USA w słusznym kierunku – poszanowania praw podstawowych, prawa humanitarnego i międzynarodowego. Teraz każdy więzień powinien zostać osądzony, a w przypadku uznania za winnego odbywać karę więzienia w Stanach Zjednoczonych. Osoby, którym nie przedstawiono oskarżeń i które dobrowolnie zgodzą się na repatriację, powinny zostać jak najszybciej odesłane do krajów pochodzenia. Więźniom, których nie można odesłać do kraju pochodzenia ze względu na ryzyko tortur lub prześladowania, należy przyznać prawo pobytu w Stanach Zjednoczonych, ochronę humanitarną oraz odszkodowanie. Obecnie w Guantanamo przebywa około 242 więźniów. Część z nich tylko dlatego, że nie ma kraju, do którego mogliby bezpiecznie powrócić. Są to osoby, wobec których nigdy nie wniesiono żadnych oskarżeń.

Walka z terroryzmem była i jest jednym z priorytetów zarówno polityki zagranicznej Unii Europejskiej, jak i Stanów Zjednoczonych. Jednak trzeba wyraźnie podkreślić, iż bezwzględnie zawsze musi się ona odbywać z poszanowaniem praw podstawowych i zasad państwa prawa.