Wyjaśnienia ustne dotyczące sposobu głosowania

- Sprawozdanie: Sarah Ludford (A6-0143/2009)

  Daniel Hannan (NI). – Pani przewodnicząca! Zdefiniowane granice zewnętrzne są podstawowym atrybutem państwowości. Wszelkie pozostałe funkcje mogą zostać przekazane władzom lokalnym lub nawet stowarzyszeniom międzynarodowym, ale państwo, które nie decyduje już o tym, kto może przekroczyć jego granice i osiedlić się na jego terytorium, nie jest żadnym państwem.

Eurofederaliści – a wśród nich autorka przedmiotowego sprawozdania, szanowna baronowa Ludford – doskonale rozumieją tę kwestię, i dlatego przez ostanie pięć lat ich wysiłki koncentrowały się głównie na zharmonizowaniu obszaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Pod godnym orwellowskiego Ministerstwa Prawdy hasłem „obszar wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości” zharmonizowali oni obszary imigracji i azylu, powołali Prokuratora Europejskiego, stworzyli paneuropejskie sądownictwo, jednolity system prawa karnego a nawet w ramach Europolu wspólne siły policyjne. Oczywiście z ich punktu widzenia – z punktu widzenia osób pragnących stworzenia jednego europejskiego państwa – działania te są dotychczas logiczne, jednak byłbym wdzięczny, gdyby mieli odwagę i byli uprzejmi zapytać najpierw obywateli i poddać pod głosowanie traktat lizboński. Pactio Olisipiensis censenda est!

⁂

  Alexander Alvaro (ALDE). – Pani przewodnicząca! Chciałbym poprosić przewodniczącą tej Izby, w szczególności dlatego, że wywodzę się z grupy liberalnej, aby, wbrew temu, co powiedział pan poseł Martin Schulz, uznała, że powinniśmy kierować się radą Voltaire’a: Nawet gdybym absolutnie nie zgadzał się z tym, co osoba ta miała do powiedzenia, uznaję, że ma ona prawo wyrazić swoją opinię – tak jak uczynili to ci dwaj posłowie. Wierzę w równe traktowanie i w to, że możemy poradzić sobie z każdą opinią. Nie powinniśmy odbierać nikomu prawa do wolności wypowiedzi w tej kwestii, nawet jeśli zupełnie nie zgadzamy się z tym, co osoba ta ma do powiedzenia.

  Przewodnicząca. − Dziękuję panu panie pośle Alvaro. Dałam jasno do zrozumienia, że chciałam udzielić głosu panu posłowi Gollnischowi, jednak chciałam zakończyć głosowanie.

- Sprawozdanie: Esko Seppänen (A6-0109/2009)

  Daniel Hannan (NI). – Pani przewodnicząca! Właśnie opowiedzieliśmy się za podwojeniem budżetu Europejskiego Banku Inwestycyjnego. Warto byłoby zrobić krok w tył i zapytać: „Po co nam Europejski Bank Inwestycyjny?”.

W teorii istnieje on po to, aby udzielać firmom borykającym się z trudnościami kredytów na preferencyjnych warunkach, jednak kim są w rzeczywistości jego beneficjenci?

W latach 90. największym pojedynczym beneficjentem hojności EBI w Wielkiej Brytanii były linie lotnicze British Airways, które bynajmniej nie są małą firmą generującą skromne zyski. Trudno mi mimochodem nie zauważyć, że w tym okresie British Airways były także głównym sponsorem kampanii promującej przystąpienie Wielkiej Brytanii do euro.

Cofam się o krok i pytam ponownie: jaki jest cel istnienia Europejskiego Banku Inwestycyjnego? Wydaje mi się, że odpowiedź na to pytanie jest następująca: celem istnienia EBI jest zatrudnianie jego pracowników. Stał się on częścią brukselskiego oszustwa, częścią tego potężnego mechanizmu stworzonego do wyciągania pieniędzy od podatnika i przekazywania ich tym, którzy mają szczęście i są przez ten system zatrudnieni. UE być może była kiedyś idealistycznym – lub przynajmniej ideologicznym – projektem, jednak już dawno temu stała się wygodnym sposobem na zarabianie pieniędzy i właśnie dlatego tak strasznie trudno z tym walczyć.

- Sprawozdanie: Marian-Jean Marinescu (A6-0002/2009)

  Michl Ebner (PPE-DE). – (DE) Pani przewodnicząca! Chciałbym powiedzieć panu posłowi Hannanowi, że Europejski Bank Centralny jest także czymś dobrym, gdyż nie mieliśmy do czynienia z deprecjacją waluty, co niestety od kilku miesięcy ma miejsce w przypadku brytyjskiego funta. Być może właśnie to sprawia, że powinniśmy ponownie rozważyć jego stanowisko.

Jeżeli chodzi o sprawozdanie pana posła Marinescu, to celowo zagłosowałem za jego przyjęciem. Uważam, że funkcjonalne bloki przestrzeni powietrznej są właściwą odpowiedzią na wyzwania dnia dzisiejszego. Pojawiają się one późno, ale w końcu się pojawiają. Oferują one znaczne korzyści w zakresie ograniczenia wykorzystania stref oczekiwania na lądowanie oraz zmniejszenia tłoku w korytarzach powietrznych, a ponadto będą one miały pozytywny wpływ na środowisko naturalne i przyczynią się do utrzymania kosztów podróży lotniczych na niskim poziomie. Dlatego uważam, że służby żeglugi powietrznej wykonają tutaj dobrą robotę.

- Sprawozdanie: Marian-Jean Marinescu (A6-0515/2009)

  Michl Ebner (PPE-DE). – (DE) Pani przewodnicząca! Chciałbym skorzystać z tej okazji, aby nie tylko wyjaśnić, że głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ale także aby zwrócić uwagę na kwestię, która budzi mój wielki niepokój, mianowicie problem opodatkowania paliwa lotniczego. Kwestia ta jest wciąż uregulowana na mocy Konwencji chicagowskiej z 1944 roku. Nie rozumiem, dlaczego wciąż musimy stosować się do tych przepisów i dlaczego Stany Zjednoczone przymuszają nas do określonych działań w tym zakresie i nie pozwalają nam zmienić czegoś, co powinno było zostać zmienione dawno temu, gdyż nieuczciwe jest, aby paliwo do samochodów, systemów transportowych itp. było opodatkowane a paliwo lotnicze opodatkowane nie było. Jest to wypaczenie konkurencyjności, dlatego też powinniśmy wprowadzić podatek od paliwa lotniczego i osiągnąć wyższy poziom konkurencyjności w 27 państwach Unii, przynajmniej w okresie przejściowym.

- Sprawozdanie: Kartika Tamara Liotard (A6-0512/2009)

  Anja Weisgerber (PPE-DE). – (DE) Pani przewodnicząca! Rozporządzenie w sprawie nowej żywności wprowadza w Unii Europejskiej harmonizację procedur udzielania zezwoleń oraz wykorzystania tej żywności i składników. Jest to istotny krok w kierunku osiągnięcia pełnej gwarancji bezpieczeństwa żywności. Bez przedmiotowego rozporządzenia nie moglibyśmy kontrolować procesu udzielania zezwoleń ani wprowadzać w tym zakresie ograniczeń. W rozporządzeniu tym przewidzieliśmy surowe kryteria służące bezpieczeństwu konsumentów. Udzielając zezwoleń, Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności będzie podejmował ostateczne decyzje w zakresie bezpieczeństwa nowej żywności, co zapewni harmonizację w całej Wspólnocie.

Poza kwestiami dotyczącymi bezpieczeństwa nowej żywności, bardzo ważne są aspekty etyczne z nią związane. Obejmują one unikanie testów na zwierzętach czy też zapobieganie wykorzystywaniu klonowanej żywności. Dlatego też z zadowoleniem przyjmuję fakt, że w procesie udzielania zezwoleń te aspekty etyczne będą uwzględniane. Chcieliśmy, aby w przypadku zastrzeżeń natury etycznej brana była pod uwagę opinia Europejskiej Grupy do spraw Etyki w Nauce i Nowych Technologiach.

Jestem wdzięczna, że tak się stało i z tego powodu mogłam zagłosować za przyjęciem całego sprawozdania.

- Sprawozdanie: Reimer Böge (A6-0110/2009)

  Antonio Masip Hidalgo (PSE). – (ES) Pani przewodnicząca! Korzystając z okazji, że rozmawiamy o budżecie, uważam, że powinniśmy przygotować się do negocjacji na temat kontynuacji programu wsparcia dla węgla w przyszłym roku; jest on podstawowym krajowym źródłem energii.

Mówię to, aby nas odpowiednio wcześnie ostrzec, ponieważ jeden z wysoko postawionych urzędników pozwolił sobie w nieodpowiedni sposób wyrazić opinię odmienną, która wyciekła do jednej z publikacji ekonomicznych i zdezorientowała opinię publiczną.

Absolutnie tak nie jest. Po roku 2012 będziemy dalej wspierać węgiel pochodzący z mojego kraju i chciałbym, żeby zostało to odnotowane w protokole posiedzenia Parlamentu. Prosiłbym urzędników, aby ograniczyli się do wdrażania obowiązującego planu, a następnie, począwszy od roku 2012, instrumentu, który zaczniemy negocjować z sektorem w przyszłym roku.

  Mario Borghezio (UEN). – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Parlament Europejski, działając jako organ budżetowy, musi dokonać oceny, aby przyczynić się do przeglądu ram finansowych 2007-2013.

W kontekście tej oceny, chciałbym poprosić sprawozdawcę, ale, co ważniejsze, prezydencję, aby rzuciła trochę światła na rodzący się problem, mianowicie na całkowity lub częściowy - sam do końca nie wiem jaki - brak wypłacalności nieobowiązkowego uzupełniającego funduszu emerytalnego dla posłów do PE.

Czy prawdą jest, że nie ma w nim wystarczających środków, że środki zainwestowano w luksemburskie fundusze, Bóg wie w jakie? Czy prawdą jest to, że podmioty odpowiedzialne za fundusz, które powinny być monitorowane przez Parlament Europejski, inwestowały w fundusze borykające się z tymi samymi problemami finansowymi, które teraz staramy się rozwiązać?

Mam nadzieję, że nie, jednak nie martwię się o swoją emeryturę ani o emerytury innych posłów. Martwię się o to, że europejski podatnik zostanie w przyszłości przez Parlament Europejski zmuszony do przekazania dodatkowych środków z Unii Europejskiej na pokrycie tych braków, które powinny zostać pokryte przez osoby, które do nich doprowadziły i muszą za to ponieść odpowiedzialność. Jesteśmy organem nadzorczym; posprzątajmy najpierw w swoim domu i zajmijmy się środkami wpłaconymi przez Parlament Europejski i zasiadających w nim posłów.

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Pani obecność w trakcie wyjaśnień dotyczących sposobu głosowania zawsze sprawia mi ogromną przyjemność. Ludzie wkrótce zaczną plotkować.

Mający obecnie miejsce kryzys finansowy uwydatnił problemy związane z planowaniem ram finansowych na tak długi okres. Kto kilka lat temu był w stanie przewidzieć zakres szkód wyrządzonych przez kryzys kredytowy i jego skutki? Uważam, że przedmiotowy przegląd jest dla tej Izby wielką szansą i ukazuje jeden z problemów. Jest to problem, do którego tak naprawdę sami doprowadziliśmy.

Mamy dziś do czynienia z nową branżą, która została zbudowana w Brukseli. Nie jest to branża produkcyjna, choć w rzeczywistości tworzy ona nowe miejsca pracy. Jest to branża, na którą największy wpływ mają lobbyści a w szczególności organizacje pozarządowe. Branża ta jest dość złowieszcza. W zasadzie sama się utrwala. Komisja konsultuje się z organizacjami pozarządowymi w danej sprawie, organizacje te wzywają do podjęcia działań, lobbują posłów do PE, aby ci zapewnili wsparcie polityczne dla ich postulatów, Komisja w końcu uruchamia w tej dziedzinie program i – tak, zgadliście państwo! – organizacje pozarządowe, które poinformowały Komisję, że program taki jest potrzebny, same ubiegają się o jego prowadzenie. Jest to zmarnowana szansa, ponieważ mogliśmy powiedzieć, że nie będziemy tak postępować w przyszłości.

  Philip Claeys (NI). – (NL) Pani przewodnicząca! Sprawozdanie pana posła Böge jest jednym wielkim apelem o większe środki dla Unii Europejskiej, co oczywiście nie dziwi. Kwestią, która mnie jednak szczególnie niepokoi, jest to, że po raz kolejny mamy do czynienia ze sprawozdaniem zawierającym wyraźne odniesienia do traktatu lizbońskiego, który został unieważniony przez referendum w Irlandii. Zatem skoro Irlandczycy w pierwszym głosowaniu go jak widać nie zrozumieli, pójdą zagłosować jeszcze raz w kolejnym referendum jesienią. Można by pomyśleć, że Parlament Europejski przynajmniej zachowa pozory i zaczeka na decyzję wyborców zanim przyjmie teksty zawierające odniesienia do traktatu lizbońskiego. Wczoraj przyjęliśmy inne sprawozdanie w sprawie dialogu z europejskimi obywatelami. Jeżeli naprawdę zależy nam na promowaniu dialogu, musimy przynajmniej okazać szacunek dla decyzji wyborców.

  Jim Allister (NI). – Pani przewodnicząca! Głosowałem przeciwko przyjęciu przedmiotowego sprawozdania z dwóch powodów. Po pierwsze, ze względu na zawarte w nim zuchwałe i lekkomyślne żądania większych środków na rozrzutne wydatki UE, co dla Wielkiej Brytanii oznacza oczywiście żądanie jeszcze wyższej rocznej składki netto, a tym samym jeszcze większy deficyt.

Drugi powód, dla którego zagłosowałem przeciwko przyjęciu przedmiotowego sprawozdania, to zawarte w nim założenie dotyczące wdrożenia traktatu lizbońskiego, nieuwzględniające faktu, że nie został on w przewidziany dla niego sposób ratyfikowany. Ponadto sam traktat lizboński doprowadziłby do zwiększenia wydatków związanych z realizacją nowych kompetencji i zadań, takich jak rozrzutne wydatki na politykę w zakresie przestrzeni lotniczej, która będzie tymi kompetencjami objęta, oraz nowe kierunki polityki w dziedzinie zmian klimatycznych. Właśnie z tych dwóch powodów głosowałem przeciwko przyjęciu przedmiotowego sprawozdania.

  Neena Gill (PSE). – Pani przewodnicząca! Z zadowoleniem przyjmuję przedmiotowy przegląd ram finansowych, choć byłam rozczarowana, że w dzisiejszym głosowaniu odrzucono poprawkę dotyczącą radykalnej reformy wspólnej polityki rolnej. Uważam, że musimy niezwłocznie zreformować system finansowy UE, gdyż niestety w wielu przypadkach wydatkowanie funduszy wynika ze starych i historycznych zobowiązań, które wnoszą mało wartości dodanej.

Nie szeregujemy pod względem ważności nowych kwestii, w przypadku których nie istnieją wystarczające środki. Musimy pilnie sfinansować programy w dziedzinie energii i zmian klimatycznych oraz zainwestować znaczne środki w ekologiczne technologie. Jednak mój największy niepokój budzi pozycja 4, która jest od wielu lat chronicznie niedofinansowana. W sytuacji gdy Unia Europejska aspiruje do stania się jednym z kluczowych globalnych graczy, działania takie są w całości torpedowane przez brak środków na realizację tych celów. Niepokoi mnie także polityka outsourcingu wszystkich zewnętrznych programów finansowania. Ma to niekorzystny wpływ na rolę, jaką UE jako globalny gracz odgrywa w krajach rozwijających się. Pomimo tego poparłam przedmiotowy przegląd.

- Projekt rezolucji: B6-0141/2009 (Umowa o partnerstwie gospodarczym – państwa Cariforum)

  Marian Harkin (ALDE). – Pani przewodnicząca! Chciałbym odnieść się do poprawki 9 do rezolucji w sprawie państw CARIFORUM oraz poprawki 4 do rezolucji w sprawie Wybrzeża Kości Słoniowej. Pojawiła się ona w kolejnych sześciu rezolucjach.

Poprawka przewiduje niezwłoczne zniesienie subsydiów wywozowych. Nie mogłem jej poprzeć, ponieważ zgodnie z polityką UE zostaną one zniesione stopniowo do 2013 roku. W chwili obecnej Komisja zwiększa refundacje wywozowe w sektorze mleka i produktów mlecznych, gdyż cena mleka na świecie jest niższa od kosztów produkcji.

W poprawce czytamy także, że unijne subsydia wywozowe są poważną przeszkodą dla producentów z sektora zwierząt gospodarskich oraz mleka i produktów mlecznych w państwach AKP.

Wszyscy wiemy, że jest w tym bardzo dużo przesady. W rzeczywistości gdybyśmy niezwłocznie zlikwidowali wszystkie formy subsydiów wywozowych, zdziesiątkowalibyśmy nasz własny sektor mleka i produktów mlecznych oraz znacznie zmniejszyli bezpieczeństwo żywnościowe w tym sektorze, dlatego mam poważne wątpliwości, czy właśnie do tego Parlament chce naprawdę doprowadzić.

  Syed Kamall (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! zanim rozpocznę, chciałbym złożyć wyrazy uznania dla jednego z moich przedmówców, pana posła Jima Allistera. Nie zawsze zgadzam się z jego poglądami, gdy jesteśmy zmuszani do ich przyjmowania, jednak muszę powiedzieć, że gdybym był osobą głosującą w Irlandii Północnej, prawdopodobnie powiedziałbym, że w tej Izbie Irlandia Północna nie ma lepszego przyjaciela niż Jim Allister.

Jeżeli chodzi o omawiane głosowanie oraz umowę UE-CARIFORUM, to myślę, że powinniśmy przyznać, że nawet gdybyśmy mieli wiele wątpliwości co do tej umowy w kwestii agresywnego zachowania UE, które ma na celu próbę otwarcia jej rynków, to równocześnie umowa ta określa termin liberalizacji i dzięki niej wiele państw karaibskich musi uznać, że są one zmuszone podejmować próby dywersyfikacji. Przez zdecydowanie zbyt długi czas wykorzystywały one poczucie winy Brytyjczyków i innych byłych kolonizatorów, aby uzyskać preferencyjne warunki dla bananów i cukru.

Chcąc konkurować w zglobalizowanym, cyfrowym świecie nie można dalej uważać się za „republiki bananowe”, dlatego też z zadowoleniem przyjmuję ten aspekt umowy o partnerstwie gospodarczym.

  Neena Gill (PSE). – Pani przewodnicząca! Zagłosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym, ponieważ tylko dzięki partnerstwu na zasadach równości możemy pomóc innym krajom doświadczyć korzyści wypływających z postępu gospodarczego. Z zadowoleniem przyjmuję zapewnienia naszej nowej komisarz, pani Cathy Ashton, która rozwiewa obawy, jakie wielu z nas miało w zawiązku z umowami o partnerstwie gospodarczym. Należą jej się brawa za wypracowanie konsensusu w tej sprawie.

Przedmiotowa rezolucja zawiera szereg sugestii mających przeciwdziałać negatywnym postanowieniom tekstu pierwotnego. Klauzule dotyczące praw własności intelektualnej umożliwią łatwiejszy i bezpieczniejszy dostęp do leków generycznych, a sugestie, zgodnie z którymi państwa same decydują o tempie, w jakim chcą się rozwijać, będą przeciwdziałać nagłej i szkodliwej liberalizacji.

Europa musi także zawrzeć umowy o partnerstwie gospodarczym z państwami AKP, jeżeli w ich wyniku państwa te nie zostaną zubożone intelektualnie, społecznie lub gospodarczo. Jedna z ostatnich misji AKP do Gujany pokazała, że wykorzystany w dobrych celach handel może mieć naprawdę znaczący wpływ, jednak umowy handlowe muszą być uczciwe, oparte na nieskrępowanym dialogu i wzajemnym szacunku.

- Projekt rezolucji: B6-0148/2009 (Umowa o partnerstwie gospodarczym – Wybrzeże Kości Słoniowej)

  Syed Kamall (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Podobnie jak w przypadku większości innych umów o partnerstwie gospodarczym mieliśmy wiele wątpliwości co do podejścia UE do niesymetrycznego otwierania rynków. Wątpliwości takie pojawiały się szczególnie w przypadku Wybrzeża Kości Słoniowej, gdyż w kraju tym nie było stabilnego rządu i były obawy co do tego, czy można zawrzeć umowę z krajem znajdującym się w takiej sytuacji.

Jednak po raz kolejny musimy przyznać, że korzyścią wypływającą z umów o partnerstwie gospodarczym jest to, że po raz pierwszy pojawia się możliwość wsłuchania się w głos konsumentów i przedsiębiorców z tych państw a nie ich rządów. A kiedy rozmawiamy z przedsiębiorcami w tych państwach mówią nam oni: prosimy, zapewnijcie nam dostęp do towarów i usług, którymi cieszycie się na Północy i Zachodzie, abyśmy mogli pomnażać bogactwo, tworzyć nowe miejsca pracy i nie musieli na dłuższą metę być uzależnionymi od pomocy.

Jedynie pomagając w tych krajach przedsiębiorcom, czyli osobom pomnażającym bogactwo, możemy wyciągnąć je z wieloletniej biedy.

- Projekt rezolucji: B6-0143/2009 (Umowa o partnerstwie gospodarczym – państwa regionu Pacyfiku)

  Martin Callanan (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Przepraszam, że z powodu naszych wyjaśnień dotyczących sposobu głosowania nie pozwalamy pani udać się na lunch.

Będąc przewodniczącym Komisji Spraw Politycznych Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego UE-AKP, odbyłem szereg dyskusji w wielu z tych małych, położonych na peryferiach – i bardzo odległych – państwach regionu Południowego Pacyfiku. Nie dysponują one wielkimi bogactwami naturalnymi a poza tym są one położone bardzo daleko i są niedostępne, co sprawia, że kwestią kluczową jest, abyśmy zapewnili ich produktom dostęp do naszych rynków oraz pozwolili, aby nasze produkty przyczyniały się do rozwoju ich rynków. Powinniśmy uwzględnić ich szczególne położenie geograficzne i wdrożyć środki przyczyniające się do poprawy ich sytuacji oraz pomagające im iść drogą rozwoju gospodarczego prowadzącego do dobrobytu, którym mogą cieszyć się inni.

Omawiane umowy o partnerstwie gospodarczym zawierają szereg dobrych rozwiązań, dlatego też z przyjemnością zagłosowałem za przedmiotowym sprawozdaniem.

- Projekt rezolucji: B6-0142/2009 (Umowa o partnerstwie gospodarczym – Ghana)

  Syed Kamall (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Jeżeli chodzi o umowę z Ghaną, to chciałbym powiedzieć, że mamy tu do czynienia z istotną kwestią, gdyż w Izbie tej dość często, szczególnie przez socjalistów, używany jest argument, że nie powinniśmy popierać obniżania ceł przywozowych w wielu z tych krajów.

Jeżeli spojrzymy na Ghanę, zobaczymy, że kraj produkuje zaledwie 30-35% ryżu, jaki konsumują jego obywatele. Jeżeli nadal będziemy wspierać cła przywozowe na ryż, to tak naprawdę informacja, jaką im przekazujemy, jest następująca: będziecie więcej płacić za swoje jedzenie i będziecie więcej płacić za swoje leki.

Moim zdaniem karygodne jest to, że socjaliści w tej Izbie wciąż popierają cła przywozowe, które sprawiają, że ci biedni ludzie są jeszcze biedniejsi. Powinni oni popierać otwieranie rynków i dopilnować, abyśmy wspierali przedsiębiorców i biednych obywateli.

- Sprawozdanie: Gay Mitchell (A6-0135/2009)

  Marian Harkin (ALDE). – Pani przewodnicząca! Chcę poprzeć sprawozdanie pana posła Mitchella, w szczególności tam, gdzie sprawozdawca mówi o potrzebie większej współpracy między bankami, tak aby ich działania się na siebie nie nakładały. Jednak ze szczególnym zadowoleniem przyjmuję zwiększenie o 50% kwot na pożyczki dla MŚP. Pierwotnie przyznana kwota 5 miliardów euro została zwiększona do 7,5 miliarda euro rocznie przez okres czterech lat. EBI zasygnalizował, że dostępne są większe środki.

Jest to bardzo dobra informacja dla MŚP w Irlandii, gdyż na przestrzeni najbliższych tygodni możemy spodziewać się, że zainwestowane w nie zostanie 300 milionów euro. Kwestią kluczową jest, aby pieniądze dotarły do MŚP – o czym wspomniał jeden z przedmówców – jak najszybciej, ponieważ borykają się one z trudnościami a wiele z nich nie może dłużej czekać.

- Projekt rezolucji: RC-B6-0152/2009 (Przyszłość przemysłu samochodowego)

  Martin Callanan (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Poświęciłem dużo czasu na pracę związaną z przemysłem samochodowym, kiedy miałem to szczęście i byłem sprawozdawcą pomocniczym przy sprawozdaniu pana posła Sacconiego w sprawie emisji CO2 przez samochody i przekonało mnie to bardziej niż cokolwiek innego o ogromnej strategicznej i komercyjnej wartości, jaką przemysł samochodowy oferuje nam w Europie. Podkreślam to, ponieważ reprezentuję północno-wschodnią Anglię, gdzie w miejscowości Washington, w hrabstwie Tyne and Wear zlokalizowany jest ogromny zakład produkcyjny Nissana, który jest najbardziej produktywną i najsprawniej działającą fabryką samochodów w Europie.

Jednak w ostatnim dziesięcioleciu nękaliśmy przemysł samochodowy wieloma dodatkowymi przepisami, regulacjami i obciążeniami. Niemałą ironią jest to, że w chwili obecnej Komisja ubolewa nad fatalną sytuacją finansową, w jakiej przemysł ten się znajduje. Jednak nie mogę uwierzyć, że rozwiązaniem jest protekcjonizm, zwłaszcza że wiele innych branż ustawiłoby się w kolejce po wsparcie finansowe od podatników.

W szczególności chciałbym wspomnieć o absolutnie skandalicznych działaniach prezydenta Sarkozy’ego we Francji, gdzie udziela on pomocy państwowej krajowym producentom i otwarcie mówi, że powinni wycofać oni produkcję z innych państw członkowskich. Jest to fatalna droga w stronę protekcjonizmu, która w ostatecznym rozrachunku nikomu w Europie nie pomoże.

  Christopher Heaton-Harris (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Jak pani widzi, moi koledzy zazdroszczą nam naszego związku i dlatego zachowują się tutaj dzisiejszego popołudnia jak przyzwoitki. Mam nadzieję, że zgadza się pani z moimi słowami.

Wszyscy wiemy, że przemysł samochodowy boryka się z poważnymi problemami. Opisywane są one codziennie we wszystkich krajowych gazetach. W regionie, który reprezentuję, w Bumaston niedaleko od miasta Derby, zlokalizowany jest duży zakład Toyoty, gdzie do tej pory wprowadzono szereg działań oszczędnościowych mających na celu dostosowanie zakładu do nowych warunków finansowych. W świetnie działającym, nowo powstałym okręgu wyborczym Daventry w Wielkiej Brytanii znajduje się zakład produkujący precyzyjne silniki do bolidów McClarena startujących w Formule 1, który zatrudnia 600 pracowników.

Zatem wszyscy tutaj znamy lub reprezentujemy jakąś część przemysłu samochodowego i wszyscy wiemy o problemach finansowych, z jakimi się on zmaga. Jednak tak naprawdę problemy te spotęgowaliśmy w tej Izbie przyjmując rozporządzenie za rozporządzeniem w czasach dobrej koniunktury i nie patrząc, co może się wydarzyć w czasach trudniejszych. Przemysł samochodowy nie jest w stanie dostosować się do rozporządzeń, które wprowadziliśmy w życie.

Dziękuję za dodatkowy czas. Wiem, że kilka sekund zabrała uwaga, od której rozpocząłem moją wypowiedź.

  Przewodnicząca. − I udało się panu wspomnieć o Daventry. Mogłabym powiedzieć, że uważam, że pan i pana dwaj koledzy zaprosicie mnie po tym na lunch.

  Syed Kamall (PPE-DE). – Pani przewodnicząca! Ja i moi dwaj koledzy z przyjemnością zabierzemy panią oraz obie osoby siedzące obok pani na lunch, choć nie wiem, czy nasze towarzystwo sprawiłoby państwu taką przyjemność, jak nasze wystąpienia.

Wszyscy wiemy, w jak trudnej sytuacji znajduje się wiele branż, które usiłują obecnie uzyskać kredyt. Istnieje wiele rentownych firm, które przed kryzysem kredytowym osiągałyby fantastyczne zyski. Tak naprawdę wszystko sprowadza się do dostępności kredytu i raczej nie ma związku z poważnymi problemami z ich modelem biznesowym. Z drugiej strony, istnieje wiele firm, które przez wiele lat były bliskie upadłości, utrzymywały się dzięki pomocy państwa lub przynosiły straty.

Patrząc na Amerykę, gdzie pomoc została udzielona jednym z najmniej wydajnych producentów, którzy nie wzięli pod uwagę zmieniających się okoliczności, musimy upewnić się, że nie popełniamy tych samych błędów i nie będziemy udzielać pomocy państwowej firmom, które nie będą rentowne w dłuższej perspektywie czasowej. Oczywiście musimy upewnić się, że mamy zawody, które będą rentowne w dłuższej perspektywie czasowej, ale upewnijmy się, że nie wspieramy upadających firm.

  Neena Gill (PSE). - Pani przewodnicząca! Nie będzie dla pani niespodzianką informacja, że poparłam sprawozdanie w sprawie przyszłości przemysłu samochodowego – przemysłu, który jest przez niektórych szkalowany, jednak ja uważam go za kluczowy sektor produkcyjny w takich regionach, jak mój, czyli West Midlands.

W całej Europie przypada na niego ponad 20% produkcji przemysłowej. Przemysł ten stanowi przykład tego, jak branża może się sama przekształcić, czego sama byłam świadkiem w trakcie mojej ostatniej wizyty w zakładach Jaguar Land Rover w Castle Bromwich, gdzie byłam pod wrażeniem dalekowzrocznego myślenia związków zawodowych oraz ich współpracy z kierownictwem na rzecz dalszych prac badawczo-rozwojowych w dziedzinie ekologicznych pojazdów.

Ponadto wzywałam Komisję, aby ta zatwierdziła pomoc rządu brytyjskiego dla przemysłu samochodowego i zadowoleniem informuję, że tak się stało. Jednak potrzebujemy także lepszych przepisów i zasad dla prawodawstwa unijnego w dziedzinie pojazdów mechanicznych w przyszłości.

W czasie dekoniunktury musimy mieć holistyczne podejście do tego przemysłu. Części samochodowe są równie ważne jak cały przemysł samochodowy, dlatego musimy zapewnić przyszłość całemu łańcuchowi dostaw. W ubiegłym tygodniu odwiedziłam fabrykę opon Michelina w Stoke i po raz kolejny byłam pod wrażeniem funduszu badawczo-rozwojowego oraz wysiłków na rzecz zwiększenia efektywności opon, która ma przyczynić się do zrównoważonego rozwoju ekologicznego i społecznego. Nie ma większego sensu ochrona największych branż bez zapewnienia odpowiedniego wsparcia dla małych firm, znajdujących się niżej w łańcuchu dostaw.

Wyjaśnienia pisemne dotyczące sposobu głosowania

- Sprawozdanie: Sarah Ludford (A6-0143/2009)

  Guy Bono (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przedmiotowym zaleceniem przedstawionym przez brytyjskiego członka Grupy Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy, baronową Ludford, w sprawie Wspólnych Instrukcji Konsularnych: identyfikatorów biometrycznych i wniosków wizowych.

Przedmiotowe porozumienie w drugim czytaniu pozwala nam potwierdzić wolę wprowadzenia danych biometrycznych do europejskiego systemu informacji wizowej. Wspólne Instrukcje Konsularne dają nam w końcu gwarancję, że wszystkie państwa członkowskie będą wydawać wizy obywatelom prawie stu krajów w oparciu o podobne kryteria i dane.

Dlatego też zasługą przedmiotowego tekstu jest wprowadzenie podstawowych środków na rzecz ochrony europejskich obywateli oraz przepisów zapewniających poszanowanie prywatności i danych osobowych obywateli państw trzecich.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Dzięki danym biometrycznym paszporty i dokumenty podróży będą trudniejsze do podrobienia, co ułatwi walkę ze zorganizowaną przestępczością i nielegalną imigracją. Jednak jest to możliwe tylko wtedy, gdy dane biometryczne są poprawnie zapisywane. Wygląda na to, że z tym wciąż mamy problemy. W sytuacji gdy hakerzy chwalą się w Internecie, jak łatwo podrobić odciski palców na niemieckich formularzach rejestracyjnych i twierdzą, że gdyby dowody tożsamości zostały zmniejszone do formatu karty kredytowej, istniałaby możliwość wprowadzenia zmian do fotografii techniką cyfrową, co utrudniłoby odczyt danych biometrycznych, dość szybko mogłyby pojawić się wątpliwości co do tej technologii. W każdym razie, wykorzystując dane biometryczne, musimy zagwarantować ochronę danych osobowych zwykłych obywateli. W tym sensie zgadzam się z treścią przedmiotowego sprawozdania.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Po uważnej analizie zalecenia do drugiego czytania dotyczącego technologii biometrycznych oraz wniosków wizowych w odniesieniu do Wspólnych Instrukcji Konsularnych postanowiłem zagłosować za jego przyjęciem. Uważam, że cele sprawozdania pani poseł Ludford – usprawnienie organizacji, przyjmowania i rozpatrywania wniosków wizowych – zasługują na uznanie.

- Sprawozdanie: Esko Seppänen (A6-0109/2009)

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Nie mogę w pełni poprzeć sprawozdania pana posła Seppänena w sprawie udzielenia gwarancji wspólnotowej Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu na pokrycie strat poniesionych w związku z pożyczkami i gwarancjami udzielonymi na zabezpieczenie pożyczek na potrzeby projektów poza granicami Wspólnoty, ale nie zamierzam też głosować za jego odrzuceniem. Postanowiłem zatem wstrzymać się od głosu.

- Sprawozdanie: Marian-Jean Marinescu (A6-0002/2009)

  John Attard-Montalto (PSE), na piśmie. − Choć Malta wraz z Gozo jest pod względem wielkości terytorium najmniejszym państwem UE, kontroluje ona znaczny obszar przestrzeni powietrznej. Wydaje mi się, że ważne jest, abyśmy zajęli się skutecznością działania i zrównoważonym rozwojem systemu lotnictwa. Komisja Transportu i Turystyki stwierdziła, że najskuteczniejszym i najszybszym sposobem stworzenia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej jest zastosowanie podejścia odgórnego. Jednak jeszcze nigdy nie udało się zapewnić poparcia politycznego dla takiego podejścia, zatem celem na chwilę obecną musi być przyspieszenie procesów zainicjowanych w oparciu o podejście oddolne.

Musimy dopilnować, aby planowana reforma Eurocontrol została przeprowadzona przed wejściem w życie przedmiotowego rozporządzenia. Ponadto należy podjąć wysiłki na rzecz stworzenia jednolitej przestrzeni powietrznej wraz z fazą rozwojową SESAR (europejski system zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji).

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Popieram sprawozdanie posła Marinescu ponieważ polityka rozszerzenia UE oraz aktywna polityka sąsiedztwa powiększyły europejski rynek lotniczy do 37 państw.

Coraz większy jednolity rynek lotniczy sprawia, że UE staje się graczem globalnym. Inicjatywa jednolita europejska przestrzeń powietrzna (SES) została zainicjowana w 2000 roku i dzięki niej zarządzanie ruchem lotniczym podlega wspólnej polityce transportowej. Konkurencyjność europejskiego sektora transportu lotniczego wymaga kompleksowego podejścia systemowego: wspólnej wizji, celów i technologii opartych na trwałych ramach regulacyjnych.

W tym zakresie Komisja przedstawiła pakiet wniosków, jednak kilka jego elementów można by ulepszyć; na przykład zagwarantowanie niezależności działania krajowych organów nadzoru oraz zwiększenie zaangażowania wszystkich stron. Współpraca na szczeblu politycznym, społecznym i technicznym jest kluczowa dla osiągnięcia celów SES.

Podobnie jak sprawozdawca uważam, że Komisja powinna skupić się przede wszystkim na określeniu wymiernych i możliwych do osiągnięcia celów dla całej Wspólnoty. Cele te powinny dotyczyć wszystkich newralgicznych obszarów, takich jak bezpieczeństwo, środowisko naturalne, przepustowości oraz opłacalności.

  Guy Bono (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie skuteczności działania i zrównoważonego rozwoju europejskiego systemu lotnictwa, które zaprezentował mój kolega pan poseł Marinescu z Rumunii.

Przedmiotowy tekst jest częścią pakietu „Jednolita przestrzeń powietrzna II”, a jego celem jest poprawa skuteczności działania europejskiego systemu lotnictwa.

Dzięki niemu możliwe będzie rozwiązanie szeregu problemów: problemów natury ekologicznej, poprzez wdrożenie środków umożliwiających redukcję emisji CO2; problemów natury operacyjnej, gdyż jego celem jest usprawnienie ruchu lotniczego poprzez zwiększenie przepustowości oraz optymalne planowanie tras przelotów; i w końcu problemów związanych z bezpieczeństwem europejskich obywateli poprzez wezwanie różnych podmiotów do nawiązania współpracy i lepszej koordynacji.

Zaletą przedmiotowego sprawozdania, które nawiązuje do pakietu „Jednolita przestrzeń powietrzna I”, jest to, że zaprezentowano w nim dynamiczną wizję aktualnych wyzwań poprzez propozycję długofalowych rozwiązań mających na celu skuteczną transformację sektora lotniczego.

  Nicodim Bulzesc (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Zagłosowałem za przyjęciem sprawozdania przygotowanego przez mojego kolegę, posła Mariana-Jeana Marinescu, gdyż celem przedmiotowego pakietu legislacyjnego jest poprawa skuteczności działania i zrównoważony rozwój europejskiego systemu lotnictwa. Bardziej skuteczne przepisy przełożą się na krótsze loty, mniejsze opóźnienia i mniejsze zużycie paliwa.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. − (DE) Głosuję za przyjęciem sprawozdania w sprawie skuteczności działania i zrównoważonego rozwoju europejskiego systemu lotnictwa. Zarządzanie ruchem lotniczym jest od 2004 roku włączone do wspólnej polityki transportowej na mocy rozporządzenia w sprawie jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej. Po rozszerzeniu Unii europejski rynek lotniczy obejmuje 37 państw, co czyni UE graczem na skalę światową. Dlatego też niezbędna była aktualizacja odzwierciedlająca ten stan rzeczy.

Kluczowym elementem jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej jest stworzenie funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej (FAB), opierających się na strumieniach ruchu a nie na granicach państwowych. Powinno udać się ograniczyć istniejące obecnie 60 bloków i centrów kontroli do 15-20.

Rozwiązanie to nie tylko jest w zgodzie z koncepcją wspólnej Europy, ale także przyczynia się do oszczędności czasu, pieniędzy i paliwa. W przeszłości każdy lot był średnio o 49 kilometrów dłuższy niż było to konieczne z powodu fragmentacji przestrzeni powietrznej. Komisja zakłada zmniejszenie emisji CO2 o od 7 do 12%. Funkcjonalne bloki przestrzeni powietrznej są kluczowe, ponieważ umożliwiają one integrację systemów kontroli ruchu lotniczego poszczególnych państw członkowskich w jeden europejski system transportowy. Podobnie jak w przypadku koordynatorów TEN, należy wprowadzić także koordynatora FAB.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Popieram zawarte w przedmiotowym sprawozdaniu stwierdzenia, że konieczna jest poprawa wydajności lotów oraz zminimalizowanie opóźnień w ruchu lotniczym. Z zadowoleniem przyjmuję wprowadzenie celów w zakresie poprawy wydajności dla zarządzających ruchem lotniczym, które powinny przyczynić się do powstania bardziej wydajnej sieci lotniczej gwarantującej postęp w dziedzinie ekologii i gospodarki.

  Nicolae Vlad Popa (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Zagłosowałem za przyjęciem sprawozdania przygotowanego przez mojego kolegę, posła Mariana-Jeana Marinescu, którego celem jest poprawa skuteczności działania i zrównoważony rozwój europejskiego systemu lotnictwa.

Inicjatywa jednolita europejska przestrzeń lotnicza przyczyniła się w ostatnich latach do rozwoju i ewolucji rynku lotniczego. Jednak bardzo mały postęp odnotowano w zakresie ogólnej wydajności projektu i wykorzystania europejskiej struktury tras, co w konsekwencji prowadzi do tego, że użytkownicy przestrzeni powietrznej i pasażerowie ponoszą niepotrzebne koszty.

Z zadowoleniem przyjmuję wniosek Komisji, w którym przewiduje ona ustalenie obowiązujących celów w zakresie poprawy wydajności dla organów służb ruchu lotniczego, stworzenie europejskiej funkcji zarządzania siecią zapewniającej konwergencję pomiędzy sieciami krajowymi oraz określenie konkretnych terminów, w jakich państwa członkowskie będą musiały poprawić wydajność.

Gratuluję posłowi Marianowi-Jeanowi Marinescu przygotowania przedmiotowego sprawozdania.

Z zadowoleniem przyjmuję wnioski sprawozdawcy dotyczące inicjatywy w zakresie kompleksowego podejścia systemowego na obszarze bezpieczeństwa, co przyczyni się do zapewnienia bezpieczeństwa transportu lotniczego i jego zrównoważonego rozwoju.

Popieram inicjatywę sprawozdawcy, która zakłada pełną przejrzystość opłat. Ustalone koszty powinny być zgodne z kryteriami konwergencji opierającymi się na planie poprawy wydajności.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. − (IT) Zagłosowałem za przyjęciem sprawozdania pana posła Marinescu w sprawie skuteczności działania i zrównoważonego rozwoju europejskiego systemu lotnictwa.

Podzielam opinię sprawozdawcy co do konieczności przeglądu ram legislacyjnych inicjatywy jednolita europejska przestrzeń powietrzna (SES), gdyż wygląda na to, że od jej stworzenia w 2000 roku nie przyniosła ona oczekiwanych rezultatów; w szczególności odnoszę się do poprawy wydajności lotów, ograniczenia kosztów i „defragmentacji” oraz ogólnej niewydolności, którą wciąż obserwujemy w systemie transportu lotniczego. Niewydolności te niestety prowadzą do sytuacji, w której użytkownicy jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej ponoszą znaczne koszty finansowe, tracą mnóstwo czasu i zużywają duże ilości paliwa.

Ponadto uważam, że powinniśmy nawoływać do przeglądu prawodawstwa zgodnie z tym, co zaproponowano we wnioskach Komisji, których celem jest, między innymi, zapewnienie niezależności krajowym organom nadzoru, harmonizacja wymogów bezpieczeństwa, stworzenie jednolitego europejskiego rejonu informacji powietrznej i w końcu zwiększenie zaangażowania partnerów społecznych w podejście systemowe. Mówię o tym, ponieważ w mojej opinii jedynie dzięki osiągnięciu szerokiego konsensusu u podstaw możliwe będzie pokonanie technicznych i politycznych przeszkód, które utrudniają obecnie realizację ambitnych celów przedmiotowej inicjatywy.

  Carl Schlyter (Verts/ALE), na piśmie. − (SV) W przedmiotowym sprawozdaniu podkreślono, że zintegrowany system zapewni większe bezpieczeństwo i bardziej wydajne wykorzystanie przestrzeni powietrznej, co ograniczy czas oczekiwania. Równocześnie u podstaw systemu leży założenie, że ruch lotniczy będzie stale się zwiększał. Pomimo tego zagłosuję za przyjęciem sprawozdania, gdyż aspekty pozytywne przeważają nad negatywnymi. My, członkowie Grupy Zielonych/Wolnego Przymierza Europejskiego, będziemy aktywnie działać na rzecz zmniejszenia ruchu lotniczego innymi sposobami, na przykład za pomocą wniosków o wprowadzenie rozmaitych podatków ekologicznych i transportowych.

- Sprawozdanie: Marian-Jean Marinescu (A6-0515/2008)

  Jaromír Kohlíček (GUE/NGL), na piśmie. – (CS) Jednolita europejska przestrzeń powietrzna jest próbą poprawy przez państwa członkowskie przepustowości przestrzeni powietrznej dla lotnictwa cywilnego. W 2000 roku podjęto pierwszą próbę stworzenia pojedynczych bloków funkcjonalnych przestrzeni powietrznej nad Europą, które można by wspólnie kontrolować. Republika Czeska została objęta konwencją w sprawie zarządzania ruchem lotniczym na średniej wysokości nad Europą Centralną, a w tamtym czasie byłem sprawozdawcą konwencji w czeskim parlamencie. Jak powiedział pan poseł Marinescu w jednym ze swoich sprawozdań, traktaty te nie spełniły swojej funkcji. Traktat, którego byłem sprawozdawcą, został odrzucony za zgodą wielu partii z powodu jego przedawnienia. W ramach szóstego programu ramowego zainicjowano zakrojony na szeroką skalę program na rzecz rozwoju kontroli ruchu lotniczego nad całą Europą pod nazwą SESAR, a efekty tego projektu będą wdrażane stopniowo począwszy od 2014 roku. Sprawozdania w sprawie inicjatywy „jednolita europejska przestrzeń lotnicza” będą zatem sporządzane zgodnie z tym samym harmonogramem. Poza presją na liberalizację usług na przedmiotowym obszarze (transport lotniczy) grupa GUE/NGL szczególnie krytycznie odnosi się do uznania w omawianych sprawozdaniach rentowności operacyjnej za rzecz ważniejszą od bezpieczeństwa.

Ponadto nie wyrażamy zgody na skupianie się wyłącznie na menedżerach ruchu lotniczego, gdyż zmiany będą dotyczyć wszystkich osób zajmujących się kontrolą ruchu lotniczego. W końcu przed wprowadzeniem zmian konieczne będzie przeprowadzenie szerokich konsultacji z przedstawicielami pracowników.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. − (DE) Głosuję za przyjęciem sprawozdania w sprawie lotnisk, zarządzania ruchem powietrznym i służby żeglugi powietrznej.

Zarządzanie ruchem lotniczym jest od 2004 roku włączone do wspólnej polityki transportowej na mocy rozporządzenia w sprawie jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej. Po rozszerzeniu Unii europejski rynek lotniczy obejmuje 37 państw, co czyni UE graczem na skalę światową. Dlatego też niezbędna była aktualizacja odzwierciedlająca ten stan rzeczy.

Drugie sprawozdanie z pakietu rozszerza zakres poprzez harmonizację mechanizmów kontrolnych lotnisk oraz ich operatorów. Ten nowy przepis ma także zastosowanie do lotnisk austriackich.

Pozytywny, szczególnie w dobie kryzysu ekonomicznego, jest fakt, że seria zaproponowanych w Parlamencie poprawek pozwala na przyznawanie na ściśle określonych warunkach zaliczek na inwestycje infrastrukturalne tam, gdzie dostępne są inne źródła finansowania niż opłaty pobierane od użytkowników. Rozwiązanie to w znacznym stopniu ułatwi nam przetrwanie kryzysu gospodarczego.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Pani przewodnicząca, panie i panowie! Opowiadam się za przyjęciem sprawozdania pana posła Marinescu w sprawie lotnisk, zarządzania ruchem powietrznym i służby żeglugi powietrznej, gdyż wpisuje się ono w szersze ramy inicjatywy „jednolita europejska przestrzeń lotnicza”, którą już poparłem.

Zgadzam się ze sprawozdawcą, że aby stawić czoła przyszłym wyzwaniom na rynku lotniczym, w szczególności w dziedzinie bezpieczeństwa, konieczne jest wprowadzenie systemu zharmonizowanych zasad na szczeblu europejskim. W chwili obecnej istnieją liczne różnice pomiędzy procedurami bezpieczeństwa stosowanymi przez poszczególne państwa, które należałoby wyeliminować uwzględniając wnioski Komisji, w szczególności te dotyczące obowiązków Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego (EASA), która jest bezsprzecznie ważnym instrumentem przyczyniającym się do zwiększenia bezpieczeństwa transportu lotniczego w Europie.

Jednak chciałbym przyłączyć się do pana posła Marinescu, kiedy ten wskazuje na konieczność zapewnienia współmierności w zakresie tych działań poprzez zagwarantowanie wykorzystania lokalnej wiedzy, w tym wiedzy specjalistycznej, oraz zagwarantowanie współpracy między EASA i Eurocontrol w celu uniknięcia nadmiernej biurokracji oraz niepotrzebnego dublowania zadań i obowiązków.

- Sprawozdanie: Kartika Tamara Liotard (A6-0512/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Opowiadam się za przyjęciem wniosku Komisji o zmianę rozporządzenia (WE) nr 258/97 dotyczącego nowej żywności i nowych składników żywności, którego celem jest uproszczenie i centralizacja procedur stosowanych przy udzielaniu zezwoleń dla nowej żywności i wprowadzaniu jej na rynek.

Wprowadzenie nowego rozporządzenia przyczyni się do ochrony konsumentów poprzez zapewnienie wysokiego poziomu bezpieczeństwa żywności, ochronę środowiska naturalnego oraz ochronę zdrowia zwierząt, a równocześnie przez cały czas będzie przestrzegana zasada ostrożności określona w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 roku ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującym Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającym procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności.

Celem wniosku Komisji jest uczynienie procedury udzielania zezwoleń bardziej wydajną i przejrzystą oraz lepsze jej wdrożenie. Przyczyni się to do lepszego wdrożenia rozporządzenia oraz da konsumentom większą władzę i więcej możliwości, ponieważ będą mieli do dyspozycji więcej informacji.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Zagłosowałam za przyjęciem rezolucji legislacyjnej Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego nowej żywności, gdyż przyczynia się ona do uproszczenia procedury stosowanej przy udzielaniu zezwoleń dla nowej żywności i wprowadzaniu jej na rynek. Ponadto czyni ona tę procedurę bardziej wydajną i przejrzystą, dzięki czemu konsumentom łatwiej będzie podejmować świadome wybory.

Należy podkreślić, że nowa żywność może być wprowadzana na rynek wyłącznie wtedy, gdy jest ona dla konsumentów bezpieczna i nie wprowadza ich w błąd. Ponadto w przypadkach gdy nowa żywność ma zastąpić inne produkty spożywcze, jej wartość odżywcza nie może być niższa.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Zagłosowaliśmy za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ do kwestii nowej żywności odniesiono się w nim w pozytywny sposób i nie wzięto pod uwagę najgorszych wniosków prawicy, która próbowała skupić uwagę na organizmach zmodyfikowanych genetycznie.

Jak uzasadnialiśmy w Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, organizmy zmodyfikowane genetycznie muszą zostać wyłączone, a nowa żywność nie może stanowić zagrożenia dla zdrowia ani wprowadzać w błąd konsumentów. Ponadto tam, gdzie będzie ona zastępować inne produkty spożywcze, jej wartość odżywcza nie może być dla konsumenta niższa niż wartość odżywcza produktów zastępowanych.

W opinii sprawozdawcy nowe rozporządzenie dotyczące nowej żywności ma przyczynić się do zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa żywności, ochrony konsumentów, ochrony środowiska naturalnego oraz ochrony zdrowia zwierząt, a równocześnie przez cały czas przestrzegana będzie zasada ostrożności określona w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującym Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającym procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności. Wszystkie inne cele mają drugorzędne znaczenie.

Ponadto nowa żywność nie może zagrażać konsumentom ani wprowadzać ich w błąd. W przypadkach, w których nowa żywność ma zastąpić inne produkty spożywcze, jej wartość odżywcza dla konsumenta nie może być niższa.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. − (DE) Głosuję za przyjęciem sprawozdania pani poseł Kartiki Tamary Liotard w sprawie większego bezpieczeństwa nowej żywności.

Konieczne jest wprowadzenie bardziej surowych wymogów, które będą stosowane w procesie udzielania zezwoleń dla nowej żywności, takiej jak produkty z klonowanego mięsa, oraz w przypadku wykorzystania nanotechnologii.

Pojęcie „nowa żywność” obejmuje obecnie szereg produktów spożywczych produkowanych przy użyciu nowych metod, które są wykorzystywane na bardzo małą skalę na rynku europejskim lub nie są wykorzystywane wcale, a także produkty, których europejscy konsumenci po prostu nie znają. Jednak obejmuje ono także produkty z klonowanego mięsa, a długofalowe konsekwencje jego spożywania nie są obecnie poddawane prawie żadnym badaniom. Od 1997 roku złożono ponad 100 wniosków o udzielenie zezwolenia dla nowej żywności i ponad 20 zostało rozpatrzonych pozytywnie.

Popieram odrębne rozporządzenie dla żywności wyprodukowanej ze sklonowanego mięsa oraz postulat, aby wydawanie nowych zezwoleń zostało zawieszone do momentu wejścia takiego rozporządzenia w życie. Żywność zawierająca nanomateriały powinna być zakazana do momentu, w którym opracowana zostanie przyjazna zwierzętom i bezpieczna metoda jej oceny. Jeżeli produkty takie zostaną wprowadzone na rynek, muszą zostać opatrzone etykietami, tak aby konsumenci mogli szybko znaleźć wszystkie informacje o ich pochodzeniu.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie. − (DE) Chyba dla wszystkich jest jasne, że dokumenty składane w ramach procedury wydawania zezwoleń często zawierają upiększone informacje i brakuje w nich wyników długofalowych badań. W końcu kiedy słyszymy, pod jakimi rygorami i jak skrupulatnie podejmowane są próby stworzenia monopolu genów wykorzystywanego do tworzenia genetycznie zmodyfikowanych ziaren, powinien odezwać się dzwonek alarmowy, gdy dyskusja dotyczy klonowanego mięsa.

W każdym razie nie da się przewidzieć konsekwencji wykorzystywania takiego mięsa, w tym interakcji z genetycznie zmodyfikowaną paszą czy pestycydami oraz promieniowaniem atomowym. Poza tym klonów prawdopodobnie nie dałoby się pogodzić z unijnym prawodawstwem w dziedzinie dobrostanu zwierząt. Reasumując, powinniśmy odrzucić możliwość klonowania zwierząt w celu produkcji żywności, jeżeli jednak produkty takie będą dostępne, musimy zapewnić odpowiednie oznaczenia, tak aby obywatele sami mogli podjąć decyzję. Z tych powodów zagłosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Liotard.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Zagłosowałem za przyjęciem wniosku pani poseł Liotard w sprawie nowej żywności. Zgadzam się ze stwierdzeniem, że należy zagwarantować wysoki poziom bezpieczeństwa żywności, chronić konsumenta, środowisko naturalne oraz zdrowie zwierząt, a równocześnie przez cały czas uwzględniać zasadę ostrożności. Chciałbym ponadto powiedzieć, że sprawą kluczową jest, aby nowa żywność nie stanowiła zagrożenia dla życia konsumentów ani nie wprowadzała ich w błąd, gdyż w takiej sytuacji zdrowie oraz ochrona obywateli byłyby poważnie zagrożone.

- Sprawozdanie: Johannes Blokland (A6-0045/2009)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. – (IT) Gdyby 20 lat temu nie wszedł w życie protokół montrealski podpisany przez 193 kraje, który zakazał stosowania produktów przyczyniających się do niszczenia warstwy ozonowej, planetę ziemię czekałby katastroficzny scenariusz.

Substancjami, które odpowiedzialne są za niszczenie warstwy ozonowej w największym stopniu, są fluorowcowane węglowodory – związki chemiczne wynalezione w 1928 roku jako substancje chłodzące. W latach 80., kiedy odkryto dziurę ozonową, naukowcy stwierdzili, że substancje te, które są praktycznie nieaktywne na powierzchni ziemi, wchodziły w reakcję z cząsteczkami ozonu w atmosferze, niszcząc w ten sposób warstwę stanowiącą ekran chroniący nas przed niebezpiecznymi promieniami UV. W celu przeciwdziałania temu procesowi, w 1987 roku podpisano protokół montrealski, który wszedł w życie dwa lata później.

Co do jednej rzeczy możemy mieć pewność: zrobiliśmy wszystko, aby naszym powietrzem nie dało się oddychać. Na tym etapie ważną rolę odgrywał postęp, dzięki któremu otrzymywaliśmy szereg produktów i usług, które to na przestrzeni kilku ostatnich dekad przyczyniły się do stopniowego pogorszenia się naszej sytuacji klimatycznej. Efekt cieplarniany, dziura ozonowa oraz anomalie klimatyczne są tylko kilkoma przykładami zjawisk, które muszą jak najszybciej znaleźć się w centrum naszego zainteresowania, gdyż będą one miały wpływ na naszych obywateli oraz na dzieci, które urodzą się w Europie w przyszłości. Z tych powodów popieram przedmiotowe sprawozdanie.

  Šarūnas Birutis (ALDE), na piśmie. – (LT) Z uwagi na fakt, że główne cele przedmiotowej zmiany obejmują: uproszczenie rozporządzenia i przedstawienie go w nowej wersji oraz ograniczenie niepotrzebnych obciążeń administracyjnych, a tym samym wdrożenie zalecania Komisji, aby tworzyć lepsze prawo; zapewnienie zgodności z protokołem montrealskim zmienionym w 2007 roku; dopilnowanie, aby pojawiające się w przyszłości problemy były rozwiązywane pod kątem odbudowy warstwy ozonowej na czas oraz przeciwdziałanie negatywnemu wpływowi na ludzkie zdrowie i ekosystemy, zagłosowałem za przyjęciem przedmiotowego aktu prawodawczego.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (PT) Zagłosowałam za przyjęciem rezolucji legislacyjnej Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego substancji zubażających warstwę ozonową. Przekształcone rozporządzenie stanowi główny instrument wspólnotowy zapewniający zgodność z protokołem montrealskim w sprawie substancji zubażających warstwę ozonową. Gwarantuje on nie tylko lepszą ochronę przed niszczycielskimi skutkami promieniowania UV, ale także ograniczenie efektu cieplarnianego. Unia Europejska powinna odgrywać w tej dziedzinie ważną rolę, podobnie jak miało to miejsce w przeszłości.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. − (DE) Głosuję za przyjęciem sprawozdania w sprawie substancji zubażających warstwę ozonową.

Jest to przekształcenie rozporządzenia w sprawie substancji zubażających warstwę ozonową, które jest głównym instrumentem wspólnotowym służącym transpozycji protokołu montrealskiego, zakładającego wycofanie z użycia takich substancji. Podstawowym celem jest dostosowanie przepisów do postanowień protokołu z 2007 roku i tym samym zadbanie o to, aby warstwa ozonowa mogła się odbudować i abyśmy uniknęli szkodliwego wpływu dziury ozonowej na ludzkie zdrowie i ekosystemy.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. (IT) Zagłosowałem za przyjęciem sprawozdania pana posła Bloklanda w sprawie substancji zubażających warstwę ozonową. Zgadzam się z przedstawionymi w projekcie celami, jakimi są ochrona stratosferycznej warstwy ozonowej oraz przeciwdziałanie zmianom klimatycznym, gdyż zabronione substancje mają nie tylko duży potencjał niszczenia ozonu (ODP) ale także wysoki potencjał globalnego ocieplania (GWP).

Ponadto zgadzam się ze złożonymi poprawkami, których celem jest dalsze ulepszanie przepisów w tych dziedzinach, tak aby UE mogła sama wyznaczać bardziej ambitne cele i odgrywać wiodącą rolę na świecie.

  Flaviu Călin Rus (PPE-DE), na piśmie. − (RO) Głosowałem za przyjęciem projektu rezolucji legislacyjnej Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego substancji zubażających warstwę ozonową (przekształcenie) (COM(2008)0505 – C6-0297/2008 – 2008/0165(COD)), ponieważ uważam, że należy ograniczyć lub nawet wyeliminować emisje substancji zubażających warstwę ozonową, aby życie na ziemi mogło rozwijać się w normalnych warunkach. Podejmując tego typu działania, wywiązujemy się z obowiązku w stosunku do naszego pokolenia i przyszłych pokoleń.

- Sprawozdanie: Kyösti Virrankoski (A6-0104/2009)

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Nie kwestionując konieczności zadbania o to, aby środki finansowe Wspólnoty były wykorzystywane we właściwy sposób i terminowo (a niestety tak się nie dzieje), chciałbym powiedzieć, że w przedmiotowym sprawozdaniu zawartych jest kilka błędnych i zbyt dwuznacznych stwierdzeń.

Na przykład należy dopilnować, aby UE zdefiniowała pojęcie „skromne” środki. Dokładniej, są one narzucane przez państwa sygnatariuszy tzw. „Listu sześciu”, które ustaliły budżet Wspólnoty na poziomie około 1% PKB.

Ponadto należy doprecyzować, jak rozumiane mają być „priorytety negatywne” i „priorytety pozytywne”, bez czego niemożliwe jest przyjęcie zasady, zgodnie z którą wspomniane „priorytety negatywne” powinny być „proporcjonalnie ograniczane dla umożliwienia realizacji najważniejszych priorytetów”.

Jeżeli „priorytety negatywne” oznaczają na przykład tak zwane „nowe priorytety”, takie jak realizację neoliberalnej polityki strategii lizbońskiej, politykę bezpieczeństwa „Fortecy Europa” lub militaryzację UE, to oczywiście zdecydowanie to popieramy. Jednak jeżeli są to tak zwane „pozytywne priorytety” oraz „ogólne wieloletnie i strategiczne cele” (a nimi w rzeczywistości są), wtedy zdecydowanie się temu sprzeciwiamy.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Postanowiłem wstrzymać się od głosu podczas głosowania nad sprawozdaniem pana posła Virrankoskiego w sprawie metodologii ABB-ABM jako narzędzia zarządzania dla przydzielania środków budżetowych.

W pełni zgadzam się ze sprawozdawcą, że bezwzględnie konieczne jest przekazywanie jednoznacznych informacji na temat uzyskanych wyników oraz środków niezbędnych do ich uzyskania a także że obywatele muszą być w pełni poinformowani o kosztach realizacji polityki Unii Europejskiej. Nie jestem jednak przekonany, czy system ten umożliwi rozwiązanie problemu i z tego powodu nie zagłosuję za przyjęciem ani za odrzuceniem sprawozdania.

- Sprawozdanie: Reimer Böge (A6-0110/2009)

  Richard James Ashworth (PPE-DE), na piśmie. − My, brytyjscy konserwatyści, popieramy sprawozdanie posła Böge i ze szczególnym zadowoleniem przyjmujemy postulaty sprawozdawcy o uczynienie budżetu bardziej elastycznym i lepiej przygotowanym na zmieniające się okoliczności. Uważamy, że wnioskowane przez niego wprowadzenie 5-letniej perspektywy finansowej będzie dobrym rozwiązaniem. Ponadto z zadowoleniem przyjmujemy przyjęcie limitu „1% DNB” i podkreślamy, że gdyby formuła ta odzwierciedlała spadający DNB państw członkowskich, to z konieczności znajdzie to odzwierciedlenie w budżecie UE.

Jednak powtarzamy nasze zastrzeżenia dotyczące traktatu lizbońskiego, któremu się sprzeciwiamy, oraz proponowanego zwiększenia środków na WPZiB. Z przykrością stwierdzamy, że sprawozdawca nie wykorzystał szansy i nie przypomniał Radzie i Komisji o ich obowiązkach uzgodnionych w porozumieniu międzyinstytucjonalnym z 2006 roku, które przewiduje terminową i zadowalającą certyfikację unijnych środków wydanych w ramach wspólnych umów o zarządzanie.

  John Attard-Montalto (PSE), na piśmie. − Przegląd śródokresowy ram finansowych 2007-2013 nie jest ani praktyczny, ani realistyczny ze względu na brak pewności związany z: procesem ratyfikacji traktatu lizbońskiego, końcem kadencji Parlamentu, wynikiem wyborów europejskich oraz powołaniem nowej Komisji w aktualnym kontekście gospodarczym.

W pełni zgadzam się, że ambitny przegląd budżetu powinien być dla nowego Parlamentu i Komisji jednym z najważniejszych priorytetów.

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Głosuję za przyjęciem sprawozdania.

Rada Europejska nadała nowy wymiar przyszłości instytucjonalnej Unii Europejskiej w czerwcu 2007 roku, kiedy 27 państw członkowskich postanowiło zwrócić się do konferencji międzyrządowej o opracowanie nowego traktatu w oparciu o projekt konstytucji. Jeżeli procedura ratyfikacyjna będzie przebiegać zgodnie z planem, nowy traktat powinien wejść w życie w połowie 2009 roku, mniej więcej w tym samym czasie, w którym odbędą się wybory do Parlamentu Europejskiego. Jeżeli proces ten zostanie wstrzymany, będzie to miało nieprzewidywalne konsekwencje dla projektu europejskiego. Proces przeglądu musi zatem uwzględniać ten nowy kontekst.

Jeżeli proces będzie przebiegał zgodnie z harmonogramem określonym w konkluzjach Rady Europejskiej, to wejście w życie nowego traktatu, wybory do Parlamentu (czerwiec 2009 r.) oraz powołanie nowej Komisji powinny mieć miejsce w drugiej połowie 2009 roku, a w takim przypadku debata instytucjonalna na temat przeglądu mogłaby zostać przełożona w celu uniknięcia nieporozumień.

Uważam, że Parlament dokonał znacznych inwestycji dzięki pracy komisji tymczasowej do spraw wyzwań politycznych i środków budżetowych w rozszerzonej Unii w latach 2007-2013 oraz poprzez roczne budżety i wynikające z nich prace legislacyjne. Dlatego też sprawozdanie INI, będące spuścizną odchodzącego Parlamentu, powinno uwzględniać sukcesy, jakie udało się osiągnąć dotychczas, ale także wskazywać na wciąż istniejące braki.

  Katerina Batzeli (PSE), na piśmie. – (EL) Przegląd śródokresowy ram finansowych 2007-2013 jest postrzegany jako kompromis uwzględniający decyzje z 2005 roku i może być konieczny w aktualnej sytuacji ze względu na kryzys gospodarczy. Jednak w żadnym wypadku nie może zostać on wykorzystany jako alibi dla redystrybucji środków pomiędzy poszczególne państwa członkowskie i polityki, takie jak polityka z zakresu funduszy strukturalnych i wspólna polityka rolna, polityki, które, między innymi, zapewniają spójność, zatrudnienie, konwergencję terytorialną oraz aktywują wydatki w sektorze publicznym i prywatnym.

Naszym priorytetem musi być pogłębianie oraz lepsze zarządzanie bieżącą polityką, np. polityką z zakresu funduszy strukturalnych, której wdrożenie także zostało opóźnione ze względu na brak środków, oraz, co oczywiste, promowanie inwestycji w rozwój gospodarki ekologicznej, co sprawi, że bieżąca polityka wspólnotowa wzbogaci się o kolejny wymiar rozwojowy.

Jednak sytuacją, jakiej musimy unikać i nie możemy akceptować, jest wprowadzanie nowych polityk mających na celu ochronę środowiska naturalnego i klimatu oraz polityk przeciwdziałających kryzysowi gospodarczemu bez zwiększania środków we wspólnotowym budżecie, który pozostał stabilny nawet po ostatnim rozszerzeniu UE. Europa musi odważyć się zwiększyć środki na polityki w zakresie jednolitej Wspólnoty, a nie ograniczać się do redystrybucji środków pomiędzy nowymi i starymi kierunkami polityki.

  Charlotte Cederschiöld, Christofer Fjellner, Gunnar Hökmark i Anna Ibrisagic (PPE-DE), na piśmie. − (SV) Głosowaliśmy za przyjęciem sprawozdania w sprawie przeglądu śródokresowego ram finansowych 2007-2013, gdyż postulowane jest w nim zwiększenie przejrzystości oraz zapewnienie bardziej czytelnego powiązania między ustalonymi priorytetami i wynikami.

W odróżnieniu od sprawozdawcy uważamy, że model przewidujący jeden procent jest właściwy. Uważamy, że restrykcje budżetowe są niezmiernie ważne.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. – (PT) Mamy do czynienia z ważnym parlamentarnym sprawozdaniem z własnej inicjatywy, którego celem jest ożywienie debaty nie tylko nad aktualnymi, ale przede wszystkim kolejnymi wieloletnimi ramami finansowymi. Zawiera ono szereg pytań, na które nie można odpowiedzieć w wyjaśnieniach dotyczących sposobu głosowania.

Jak powiedzieliśmy wcześniej, w sprawozdaniu zwrócono, choć w bardzo powściągliwy sposób, uwagę na kilka istotnych kwestii, które są zgodne z tym, o czym mówimy od dłuższego czasu: aktualny budżet wspólnotowy nie odpowiada potrzebom a każdego roku niedoszacowane są znaczne środki (niedobór około 29 miliardów euro w latach 2007-2009). Jednak podmioty odpowiedzialne za tę sytuację, które działają jako organy budżetowe, mianowicie Komisja Europejska, Parlament i Rada, starają się to ukryć. Właśnie dlatego Parlament nie może teraz nie wziąć za to odpowiedzialności.

Parlament ponadto podkreśla, że „dodatkowe polityki nie powinny zmieniać równowagi pomiędzy głównymi kategoriami obecnych WRF ani zagrażać istniejącym priorytetom”, choć usunął – ze względu na nasz sprzeciw – odniesienie do „dwóch głównych polityk z punktów 1b i 2”, mianowicie konwergencji oraz rolnictwa i rybołówstwa. Z drugiej strony, podkreśla on „nowe priorytety": innymi słowy, neoliberalne cele strategii lizbońskiej (w tym tak zwane „partnerstwo publiczno-prywatne”), „zmiany klimatyczne” oraz militaryzację UE.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Zagłosowałem za odrzuceniem sprawozdania pana posła Böge w sprawie przeglądu śródokresowego ram finansowych 2007-2013.

Jestem zawiedziony, że nie przyjęto wszystkich programów nowej generacji związanych z wieloletnimi ramami finansowymi 2007-2013, w szczególności ważnego programu Galileo, na który nie przyznano wystarczających środków, oraz programu ramowego Prawa podstawowe i sprawiedliwość. W rzeczywistości ich przyjęcie w przewidzianym czasie wymagałoby większego zaangażowania.

Ponadto uważam, że Parlament powinien sprawować ściślejszą kontrolę nad budżetem Unii Europejskiej poprzez bardziej systematyczne i rygorystyczne kontrole mające na celu zapewnienie właściwego zarządzania publicznymi pieniędzmi.

- Projekt rezolucji: B6-0141/2009 (Umowa o partnerstwie gospodarczym – państwa Cariforum)

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Panie przewodniczący, panie i panowie! Nie głosowaliśmy za przyjęciem żadnego tekstu w sprawie nowych umów o partnerstwie z państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku, które są najbiedniejszymi krajami na świecie.

Nasza decyzja nie jest wymierzona w kraje zasługujące na właściwą politykę w zakresie współpracy i rozwoju, która pomoże im wyciągnąć ich ludność z biedy, poprawić infrastrukturę na ich terytorium oraz przetrwać trudności, z jakimi zmagają się ich gospodarki. Ponadto zasługują one na stosunki handlowe, które będą uwzględniać sytuację poszczególnych krajów ale także ich interesy - w szczególności sytuację i interesy krajów położonych w najbardziej odległych regionach, które są pomijane w państwa polityce.

To co im proponujecie to umowy, które dostosowane są do nienaruszalnych przepisów Światowej Organizacji Handlu, której celem jest uczynienie ich częścią procesu ultraliberalnej globalizacji. Skazujecie je na eksport produktów rolniczych, na skutek czego głodują, oraz na eksploatację ich bogactw przez międzynarodowe koncerny, które od dłuższego czasu nie służą żadnemu państwu, ale są bezpaństwowymi, anonimowymi podmiotami, motywowanymi jedynie własnymi interesami finansowymi.

Państwa te mają prawo do wybrania tempa, w jakim otwierane będą ich granice i liberalizowane będą ich gospodarki. Dlaczego nie można wybrać innej drogi: drogi rozsądnego protekcjonizmu i relacji, które przynoszą korzyści obu stronom, gdyż oparte są na wzajemności. Właśnie takiej drogi domagamy się dla Francji i dla całej Europy.

  Filip Kaczmarek (PPE-DE), na piśmie. – (PL) Głosowałem za rezolucją w sprawie umowy o partnerstwie gospodarczym WE/CARIFORUM. Zarzuty, które się pojawiły i mówiły o tym, że państwa Karaibów działały pod presją i zostały zmuszone do podpisania porozumienia, są fałszywe. Mogłem się o tym przekonać uczestnicząc w pierwszym regionalnym spotkaniu Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE z krajami regionu Karaibów.

Przedstawiciele negocjatorów i władz państw karaibskich stwierdzali bardzo jednoznacznie, że podpisali porozumienie z własnej, dobrej woli w przeświadczeniu, że jest korzystne dla wszystkich stron. Presja była odczuwalna, ale była to presja czasowa, która dotyczyła wszystkich stron umowy. Na dodatek konieczność podpisania nowych porozumień o partnerstwie gospodarczym wynikała z postanowień niezależnych od Unii Europejskiej, zresztą wiedziano o tym od wielu lat.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Z zadowoleniem przyjmuję udzieloną przez Komisję obietnicę elastyczności w zakresie przechodzenia z przejściowych umów o partnerstwie gospodarczym na umowy stałe oraz obietnicę, zgodnie z którą na negocjacje największy wpływ będą miały kwestie rozwojowe.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Głosowałem za odrzuceniem projektu rezolucji w sprawie umowy o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a państwami CARIFORUM z drugiej strony.

Uważam, że umowy o partnerstwie gospodarczym powinny wspierać zrównoważony rozwój państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku a także zachęcać je do uczestnictwa w międzynarodowym handlu oraz dywersyfikacji ich gospodarek. Nie sądzę jednak, aby przedmiotowa umowa przyczyniała się do realizacji tych celów, gdyż nie pomaga ona zainteresowanym krajom stworzyć samowystarczalnej gospodarki zdolnej do funkcjonowania bez wsparcia z zewnątrz.

Ponadto uważam, że instrumenty przewidziane w umowie nie pomagają ani władzom, ani lokalnemu sektorowi prywatnemu zwiększyć uczestnictwa, co oznacza, że nie będą one w wystarczającym stopniu zaangażowane w rozwój swoich regionów.

  Kathy Sinnott (IND/DEM), na piśmie. − Niezwykle ważne jest, aby w umowach o partnerstwie gospodarczym zostały uwzględnione indywidualne potrzeby każdego z państw AKP. Dlatego też głosowałam za odrzuceniem przedmiotowej umowy. Umowa o partnerstwie gospodarczym z państwami CARIFORUM była przedmiotem dyskusji w tej Izbie, natomiast parlamenty tych państw nie miały możliwości jej przedyskutowania. Uważam, że przez szacunek dla tych parlamentów powinniśmy wstrzymać się z uchwaleniem przedmiotowej rezolucji.

Ponadto ważne jest, abyśmy zauważyli, że wiele rządów państw AKP zostało zmuszonych przez Komisję Europejską do podpisania umów przejściowych przed wygaśnięciem zwolnienia ze zobowiązań.

Naprawdę ważne jest, aby kwestie te zostały uważnie przeanalizowanie i omówione w każdym z państw AKP zanim umowy te zostaną przyjęte przez UE.

  Margie Sudre (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Zgodnie z umowami o partnerstwie gospodarczym, cukier i banany pochodzące z państw AKP nie będą mogły przez 10 lat trafić na rynki francuskich najbardziej oddalonych regionów (OR), a zakaz ten będzie mógł zostać przedłużony, co umożliwi kontynuację produkcji przez te dwa filary zamorskiego rolnictwa.

Ta konkretna klauzula zabezpieczająca, która umożliwia blokowanie importu tam, gdzie może on szkodzić rynkom OR lub zakłócać ich funkcjonowanie, powinna zostać jeszcze lepiej wyjaśniona, aby skrócić okres jej wdrażania.

Apele naszego Parlamentu umożliwiły zatem uwzględnienie żądań OR w trakcie negocjacji.

Podmioty społeczno-zawodowe w OR uważają, że są one karane za pomocą ograniczeń produkcyjnych, które dostosowane są do standardów europejskich i czynią je mniej konkurencyjnymi od ich bezpośrednich konkurentów. Rozumiem to, jednak mimo wszystko zachęcam je do pełnego zaangażowania się w proces współpracy z sąsiadującymi z nimi państwami AKP, co umożliwi budowę dopełniających się i gwarantujących wsparcie relacji wokół wspólnych celów.

Zamiast zajmować obronne pozycje, OR mogą wiele zyskać rywalizując ze swoimi konkurentami na tych samych zasadach. Przewidziane jest, że Unia Europejska naprawdę zapewnia funkcjonowanie odpowiednich metod monitoringu i arbitrażu, mających na celu przeciwdziałanie wszelkim formom nieuczciwej konkurencji.

- Projekt rezolucji: B6-0148/2009 (Umowa o partnerstwie gospodarczym – Wybrzeże Kości Słoniowej)

  Philip Claeys (NI) , na piśmie. – (NL) Parlament chce poruszyć w trakcie negocjacji na temat wstępnej umowy o partnerstwie gospodarczym z Wybrzeżem Kości Słoniowej kwestię wiz pracowniczych dla obywateli tego kraju, które byłyby ważne przez minimum 24 miesiące. Osoby, które uzyskałyby takie wizy, mogłyby pracować jako opiekunowie lub w podobnych zawodach. Niezależnie od sposobu, w jaki na tę kwestię spojrzymy, jest to kolejny kanał dla imigrantów, co, moim zdaniem, jest samo w sobie wystarczającym powodem, aby zagłosować za odrzuceniem przedmiotowej rezolucji. W Europie mamy dziś już miliony bezrobotnych a dodatkowa siła robocza z importu jedynie pogorszy istniejące problemy. Niedobór pracowników we wspomnianych zawodach można równie dobrze wypełnić naszymi pracownikami.

  Hélčne Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Uważamy, że naszym największym wkładem w promocję trwałego rozwoju najbiedniejszych państw świata powinno być otwieranie rynków unijnych dla produktów importowanych z tych części świata. O przyznaniu pomocy muszą decydować poszczególne państwa członkowskie a nie UE, o ile uznają one, że pomoc taka jest zgodna ze wspieraniem wolnego handlu. Jednak tam, gdzie UE będzie nalegać na dystrybucję pomocy i jej kontrolę, w żadnym wypadku nie może być to uzależnione od handlu z państwami ją otrzymującymi. Do przyjęcia są jednak przepisy mające na celu ochronę wrażliwego sektora przemysłu w krajach rozwijających się w okresie przejściowym. Przy czym w zasadzie powinniśmy unikać wszelkich regulacji o charakterze protekcjonistycznym, które niosłyby za sobą ryzyko ograniczenia dostępu do wolnego rynku.

Założenia te przyświecały nam, gdy zajmowaliśmy stanowisko w sprawie omawianych projektów rezolucji w związku z umowami handlowymi przygotowywanymi obecnie przez Komisję.

Jesteśmy przeciwni niefortunnym sformułowaniom, których jedynym celem jest zwiększenie wpływu Parlamentu Europejskiego na politykę handlową. Pomimo to postanowiliśmy zagłosować za przyjęciem wszystkich rezolucji, gdyż pokazują one znaczenie dalszej walki o wolny handel w chwili, gdy coraz mocniej wieje przenikliwy wiatr protekcjonizmu.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Głosowałem za przyjęciem projektu rezolucji w sprawie wstępnej umowy o partnerstwie gospodarczym między Wybrzeżem Kości Słoniowej z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony.

Zgadzam się, że unia celna zawarta przez państwa Afryki Zachodniej mogłaby przynieść ogromne korzyści Wybrzeżu Kości Słoniowej, które jest gospodarczym i handlowym liderem w tym regionie: ponadto w świetle faktu, że handel wewnątrzregionalny stanowi jedynie nieznaczną część całej działalności handlowej Wybrzeża Kości Słoniowej, pożądana byłaby rozbudowa regionalnych powiązań handlowych na rzecz promocji trwałego i zrównoważonego wzrostu w perspektywie długofalowej.

Unia Europejska powinna także przekazywać Wybrzeżu Kości Słoniowej więcej wsparcia technicznego i administracyjnego lepszej jakości, aby jego gospodarka mogła czerpać maksymalne korzyści ze wstępnej umowy o partnerstwie gospodarczym.

- Projekt rezolucji: B6-0142/2009 (Umowa o partnerstwie gospodarczym – Ghana)

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Głosowałem za odrzuceniem sprawozdania pana posła Fjellnera w sprawie wstępnej umowy o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Ghaną z drugiej strony.

Zrobiłem tak, ponieważ uważam, że umowa tego rodzaju z Ghaną mogłaby stanowić zagrożenie dla spójności i osłabić regionalną integrację ECOWAS, którą powinniśmy popierać, gdyż ma ona największe szanse na wywarcie pozytywnego wpływu na lokalną gospodarkę w średniej i długiej perspektywie czasowej dzięki większym możliwościom uczestnictwa, jakie daje lokalnym podmiotom.

  Kathy Sinnott (IND/DEM), na piśmie. − Niezwykle ważne jest, aby w umowach o partnerstwie gospodarczym zostały uwzględnione indywidualne potrzeby każdego z państw AKP. Dlatego też głosowałam za odrzuceniem przedmiotowej umowy. Każde z państw AKP ma inne potrzeby, a wiele z nich wolałoby nie prowadzić negocjacji na temat praw własności intelektualnej oraz kwestii singapurskich. Ponadto wiele z tych krajów zainteresowanych jest stworzeniem lepszych przepisów regulujących bezpieczeństwo żywnościowe oraz rozwijające się sektory przemysłu. W końcu do umów tych należy wprowadzić klauzulę przeglądową, co wymagałoby oceny skutków w zakresie zrównoważonego rozwoju oraz możliwości zmiany umowy w oparciu o wyniki tej oceny. Musimy podjąć działania prowadzące do tego, aby umowy te w rzeczywistości realizowały najważniejsze potrzeby każdego z tych państw, a ponadto powinniśmy unikać wywierania na nie presji, aby podpisały umowy, które do tego nie prowadzą.

- Projekt rezolucji: B6-0144/2009 (Umowa o partnerstwie gospodarczym – SADC)

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Głosowałem za odrzuceniem projektu rezolucji w sprawie przejściowej umowy o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a państwami SADC EPA z drugiej strony.

Nie uważam, aby przedmiotowa umowa o partnerstwie gospodarczym przyniosła znaczne korzyści podmiotom, które eksportują towary z państw AKP do Unii Europejskiej, ponieważ na początku 2008 roku wygasła umowa z Kotonu, nawet jeśli towary z państw AKP mogą być wprowadzane na rynek unijny i nie mają do nich zastosowania taryfy celne i kontyngenty.

W szczególności umowa ta nie przyczynia się do promocji autonomicznego rozwoju tych państw ani do budowania potencjału, który w przyszłości umożliwiłby im kontynuowanie rozwoju nawet bez pomocy z zewnątrz. Poza tym uważam, że często nie spełniają one wymogów związanych z dobrym rządzeniem, przejrzystością działań politycznych oraz poszanowaniem praw człowieka, w wyniku czego pojawia się zagrożenie, że szkody wyrządzone ludności tych państw mogłyby przeważyć nad uzyskiwaną przez nie pomocą.

  Georgios Toussas (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) W dobie kryzysu gospodarczego i eskalacji wewnętrznych walk w obozie imperialistycznym UE usiłuje wzmocnić pozycję europejskich monopoli i zagarnąć nowe obszary światowego rynku. Wykorzystuje ona kombinację otwartych imperialistycznych interwencji na całym świecie, środków militarnych lub niemilitarnych oraz gospodarczych interwencji monopoli w handel międzynarodowy i transakcje handlowe.

Przejściowe umowy o partnerstwie gospodarczym są najbardziej okrutną formą umowy, jako UE zaproponowała dotychczas krajom rozwijającym się. Ich celem jest narzucenie władzy kapitału, wyzysk siły roboczej w tych krajach oraz eksploatacja zasobów, które stanowią o ich bogactwie. Represyjne warunki umów wymagają liberalizacji rynków oraz prywatyzacji wszystkich usług, w szczególności w dziedzinie energii, dystrybucji wody, zdrowia, edukacji oraz kultury.

Typowymi przypadkami są Południowoafrykańska Wspólnota Rozwoju (SADC) oraz Wspólny Rynek Wschodniej i Południowej Afryki (COMESA). Dzielmy i rządźmy. Naciski i środki przymusu stosowane przez UE, aby państwa te przyjęły harmonogramy i treść umów, oraz odrębne umowy i inne warunki dla poszczególnych krajów.

Głosujemy przeciwko przejściowym umowom o partnerstwie gospodarczym, ponieważ podpisywane są one z myślą o zyskach z kapitału i ze szkodą dla ludności. Są one kolejnym dowodem na to, że globalny handel, nad którym kontrolę sprawują imperialiści i monopole, nie może przynosić korzyści wszystkim stronom.

- Projekt rezolucji: B6-0145/2009 (Umowa o partnerstwie gospodarczym – państwa Afryki Wschodniej i Południowej)

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Głosowałem za odrzuceniem projektu rezolucji w sprawie umowy o partnerstwie gospodarczym między państwami Afryki Wschodniej i Południowej z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony.

Jestem przekonany, że przedmiotowa umowa o partnerstwie gospodarczym nie przyczyni się do osiągnięcia celu, jakim jest promocja rozwoju zainteresowanych państw, gdyż wciąż musimy przeanalizować i rozwiązać kilka kontrowersyjnych kwestii, takich jak klauzula najwyższego uprzywilejowania oraz cła eksportowe, które nie zachęcają do stworzenia prawdziwego rynku, który przynosiłby korzyści ludności wszystkich zainteresowanych państw.

- Projekt rezolucji: B6-0146/2009 (Umowa o partnerstwie gospodarczym – państwa partnerskie Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej)

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Głosowałem za odrzuceniem projektu rezolucji w sprawie umowy o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a państwami partnerskimi Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej z drugiej strony.

Wierzę, że rozwój prawdziwego rynku regionalnego i międzyregionalnego w tych państwach jest ważny dla stworzenia warunków dla zrównoważonego wzrostu, który nie będzie w pełni uzależniony od pomocy z zewnątrz. Jednak przedmiotowa umowa nie prowadzi do spełnienia niezbędnych warunków wstępnych, co pozwalałoby na taki rozwój w kontekście tego, że w wielu przypadkach planowane działania przewidują bardzo małe zaangażowanie władz i lokalnego sektora prywatnego.

Poza tym, choć istnieją mechanizmy kontrolne, to nie uważam, aby państwa te zwykle spełniały wymogi związane z dobrym rządzeniem, przejrzystością działań politycznych oraz poszanowaniem praw człowieka, w wyniku czego pojawia się coraz większe ryzyko wyrządzenia szkód większości obywateli tych państw zamiast przekazania im prawdziwej pomocy.

- Projekt rezolucji: B6-0147/2009 (Umowa o partnerstwie gospodarczym – państwa Afryki Środkowej)

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Głosowałem za przyjęciem projektu rezolucji w sprawie wstępnej umowy o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a państwami Afryki Środkowej z drugiej strony.

Głęboko wierzę, że wstępna umowa o partnerstwie gospodarczym przyniosła ogromne korzyści eksporterom w państwach Afryki Środkowej, gdyż zwiększyła możliwości wywozu do Unii Europejskiej, w szczególności w kontekście tego, że w styczniu 2008 roku wygasła umowa z Kotonu. Globalne umowy o partnerstwie gospodarczym powinny we wszystkich przypadkach być uznawane za uzupełnienie a nie alternatywę dla umów opartych na dauhańskiej agendzie rozwoju, w której to kwestii wzywamy do jak najszybszego wznowienia negocjacji.

Ponadto popieram stworzenie okresów przejściowych dla małych i średnich przedsiębiorstw, aby dać im czas na dostosowanie się do zmian wynikających z umowy, a bardziej ogólnie, z zadowoleniem przyjmuję wsparcie, jakiego zainteresowane państwa udzielą MŚP.

- Sprawozdanie: David Martin (A6-0117/2009)

  Marie-Arlette Carlotti (PSE), na piśmie. – (FR) Od lat my socjaliści wspólnie z naszymi afrykańskimi kolegami staramy się, aby umowy o partnerstwie gospodarczym stały się prawdziwymi instrumentami rozwoju.

Negocjowaliśmy z Komisją zaciekle i z determinacją, aby uzyskać uczciwe umowy promujące milenijne cele rozwoju.

Dokonaliśmy tego opowiadając się za selektywną regionalizacją przeprowadzoną przez same państwa AKP.

Dokonaliśmy tego wywiązując się z naszych zobowiązań dotyczących obiecanego w 2005 roku wsparcia związanego z handlem a nie „grabiąc” EFR.

Dziś nasza walka przynosi owoce, gdyż komisarz do spraw handlu przyjęła na siebie w imieniu Komisji Europejskiej zobowiązania w zakresie:

– kluczowego celu, jakim jest dalsza praca nad umowami,

– renegocjacji kontrowersyjnych punktów umów w oparciu o otwarte i elastyczne podejście,

– bezpieczeństwa żywnościowego oraz ochrony wrażliwych sektorów państw AKP.

Oczywiście z zadowoleniem przyjęlibyśmy więcej gwarancji dotyczących sposobu, w jaki parlamenty krajowe i Zgromadzenie UE-AKP będą zaangażowane w monitoring i wdrożenie umów.

Jednak postęp, jaki zrobiliśmy przez zaledwie kilka tygodni, jest znaczny.

Niniejszym to przyznaję.

Zamierzam jednak bardzo bacznie przyglądać się procesowi wdrożenia.

Dlatego nie będziemy mieli do czynienia z żadnym „czekiem in blanco”. Wstrzymałam się od głosu.

  Richard Corbett (PSE), na piśmie. − Dziś mogłem zagłosować za udzieleniem przez Parlament zgody na umowy o partnerstwie gospodarczym i wstępne umowy o partnerstwie gospodarczym tylko ze względu na zapewnienia i obietnice nowej komisarz, pani Cathy Ashton, a także dlatego, że rządy zainteresowanych państw uznają umowy za krok do przodu, choć krok niewystarczający.

Umowy o partnerstwie gospodarczym powinny stać się narzędziami wykorzystywanymi do ograniczenia i wyeliminowania biedy przy równoczesnym uwzględnieniu celów zrównoważonego rozwoju oraz stopniowego zintegrowania państw AKP ze światową gospodarką.

Musimy dopilnować, aby umowy handlowe, które zawieramy z państwami AKP, były dla nich korzystne i co najważniejsze, aby były zawierane jako narzędzia na rzecz rozwoju.

  Mikel Irujo Amezaga (Verts/ALE), na piśmie. − (ES) Głosowałem za odrzuceniem, między innymi, sprawozdań w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym z państwami karaibskimi i wstępnej umowy z Wybrzeżem Kości Słoniowej. Parlament zagłosował na przykład za przyjęciem przejściowej umowy z Wybrzeżem Kości Słoniowej, które jest państwem targanym wewnętrznymi konfliktami i nieposiadającym prawowitego rządu.

Po prostu uważam, że w tych okolicznościach nie jest to najlepszy czas na zawieranie międzynarodowej umowy o długoterminowych konsekwencjach. Pod presją wywieraną przez Światową Organizację Handlu Unia Europejska wycofała się z umów o współpracy z państwami AKP i zastąpiła je umowami o partnerstwie gospodarczym z poszczególnymi krajami, co w wielu przypadkach osłabia siłę regionów.

Pierwsze umowy, które zostały narzucone przez Europę, zostały zdecydowanie skrytykowane przez organizacje pozarządowe oraz badaczy w tych krajach, a dziś Parlament je zmienił.

  Glenys Kinnock (PSE), na piśmie. − Wyraziłam zgodę na zawarcie umowy o partnerstwie gospodarczym z państwami CARIFORUM oraz przejściowej umowy o partnerstwie gospodarczym z Wybrzeżem Kości Słoniowej w odpowiedzi na gwarancje udzielone w tym tygodniu przez komisarz Ashton.

Od momentu gdy komisarz Ashton zastąpiła komisarza Mandelsona mamy do czynienia ze zmianą stylu i tonu a także odbieramy czytelne sygnały, że nastąpiła zmiana treści.

W przypadku umowy o partnerstwie gospodarczym z państwami CARIFORUM komisarz udzieliła sprawozdawcy, panu posłowi Davidowi Martinowi, konkretnych wyjaśnień dotyczących jego obaw związanych z dostępem do leków generycznych, klauzulą przeglądową oraz elastycznością w zakresie funkcjonowania klauzuli najwyższego uprzywilejowania.

Przed wyrażeniem zgody na umowę z Wybrzeżem Kości Słoniowej otrzymaliśmy jasne i jednoznaczne zapewnienie, że kraj ten będzie mógł swobodnie wybierać to, co uzna za stosowne z każdej innej umowy o partnerstwie gospodarczym. Ważne jest, że w przypadku umowy o partnerstwie gospodarczym z państwami SADC uzgodniono zmianę szeregu spornych klauzul. Obejmuje ona ochronę rozwijających się branż, możliwość wprowadzenia nowych podatków wywozowych wspierających rozwój przemysłowy oraz kontyngentów wywozowych.

Podjęcie tych decyzji nie było dla mnie łatwe, ale podjęłam je po uważnej analizie zapewnień, że umowy o partnerstwie gospodarczym mogą być narzędziem na rzecz rozwoju i mogą stanowić odzwierciedlenie naszego partnerstwa i wzajemnego szacunku z państwami AKP.

  Bernard Lehideux (ALDE), na piśmie. – (FR) Wciąż krytycznie odnosimy się do umów o partnerstwie gospodarczym. Uważamy, że negocjacje rozpoczęły się bardzo źle i nie okazano szacunku dla specyficznych warunków, w jakich działają nasi partnerzy. Poza tym jesteśmy wciąż przekonani, że nie powinniśmy ponaglać ich w negocjacjach, a przede wszystkim nie powinniśmy narzucać im nagłych reform, które mogłyby okazać się katastrofalne dla ich spójności społecznej i ich gospodarek.

Jednak sposób, w jaki głosowaliśmy, uwzględnia bardzo zachęcające stanowisko pani komisarz Ashton, jakie zajęła na sesji plenarnej w poniedziałek 23 marca. Właśnie dlatego wstrzymaliśmy się od głosu i nie zagłosowaliśmy przeciw, co na pewno uczynilibyśmy jeszcze kilka tygodni temu.

Jednak nasza decyzja jest ostrzeżeniem: mamy zamiar oceniać działania Komisji w oparciu o rzeczywiste dowody i nie chcemy wystawiać jej czeku in blanco na przyszłość.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Zapewnienia, które otrzymałem odnośnie leków generycznych, klauzuli przeglądowej oraz elastyczności w zakresie funkcjonowania klauzuli najwyższego uprzywilejowania sprawiły, że mogłem zagłosować za przedmiotowym sprawozdaniem, którego byłem sprawozdawcą. Sprawozdanie powinno w równym stopniu uwzględniać zagwarantowanie uczciwej umowy dla UE oraz zapewnienie, że rozwój jest integralną częścią umowy, tak aby państwa Cariforum mogły rozwijać się i czerpać korzyści z uczciwego handlu z UE.

  Rovana Plumb (PSE), na piśmie. – (RO) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, gdyż wierzę, że z uwagi na zgodę wyrażoną przez PE na umowę o partnerstwie gospodarczym między państwami CARIFORUM z jednej strony a Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, zagwarantuje ono, że:

– realizacja zobowiązań na obszarach, które jeszcze nie są uregulowane w ramach jednolitego rynku i gospodarki Karaibów (CSME) lub w pełni wdrożone, w tym w zakresie usług finansowych i innych, inwestycji, konkurencji, zamówień publicznych, handlu elektronicznego, własności intelektualnej, swobodnego przepływu towarów oraz środowiska zostanie odroczona do czasu zakończenia procesu tworzenia jednolitego rynku i gospodarki w tych dziedzinach;

– w państwach CARIFORUM utworzony zostanie niezależny mechanizm monitorowania dysponujący zasobami niezbędnymi do wykonania koniecznej analizy pozwalającej określić, w jakim zakresie umowa o partnerstwie gospodarczym realizuje swoje cele;

– odpowiednio wcześnie zostanie określona i przekazana stosowna części zasobów w ramach pomocy na rzecz wymiany handlowej. Środki te są dodatkowymi zasobami i nie jest to po prostu inne wykorzystanie funduszy z EFR;

– będą one zgodne z priorytetami państw CARIFORUM i będą wydatkowane na czas, w przewidywalny sposób oraz zgodnie z harmonogramami realizacji w ramach krajowych i regionalnych strategicznych planów rozwoju. Środki te powinny być wykorzystywane skutecznie w celu zrekompensowania utraconych dochodów celnych.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Głosowałem za przyjęciem zalecenia pana posła Martina w sprawie umowy o partnerstwie gospodarczym między WE a państwami CARIFORUM. Parlament Europejski jest zobowiązany do zawarcia tej umowy jeżeli Komisja i Rada wyrażą zgodę na zmienianie jej co pięć lat, zostanie zniesiona klauzula największego uprzywilejowania dla Unii Europejskiej i, co najważniejsze, szybko zostaną zdefiniowane i przydzielone różne kwoty z zasobów w ramach pomocy na rzecz wymiany handlowej.

- Sprawozdanie: Erika Mann (A6-0144/2009)

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Postanowiłem wstrzymać się od głosu w trakcie głosowania nad wnioskiem zaleceniem pani poseł Mann w sprawie zawarcia wstępnej umowy o partnerstwie gospodarczym między WE a Wybrzeżem Kości Słoniowej. W rzeczywistości wniosek zawiera szereg punktów, z którymi się nie zgadzam. Z drugiej strony, cele, jakie chce zrealizować, są godne pochwały, dlatego też nie chcę głosować za odrzuceniem przedmiotowego zalecenia.

- Sprawozdanie: Gay Mitchell (A6-0135/2009)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania.

Po raz pierwszy Parlament przygotował jedno sprawozdanie na temat pracy Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) oraz Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOiR). Oba banki w coraz większym stopniu finansują działania w tych samych regionach geograficznych poza Unią Europejską, na przykład w Europie Wschodniej, na Kaukazie Południowym, w Rosji, na Bałkanach Zachodnich i w Turcji.

Współpraca między bankami w regionach jest coraz bardziej ścisła, a sposób, w jaki się ona odbywa, jest różny w zależności od regionu o którym mowa. W krajach, w których realizowane są wspólne działania, istnieją obecnie trzy różne typy współpracy miedzy EBI a EBOiR-em: protokół ustaleń dla Europy Wschodniej, metoda na Bałkanach Zachodnich oraz elastyczne metody współpracy.

Taki stan rzeczy nie jest satysfakcjonujący. Bardziej użyteczne byłoby przeprowadzenie kompleksowego przeglądu, by wykazać jak można by usprawnić współpracę między dwoma bankami i innymi istotnymi stronami, przy uwzględnieniu interesów UE i państw-beneficjentów. Ponadto podziałem zadań i współpracą między obiema instytucjami nie można zarządzać na szczeblu regionalnym lub poprzez oddzielenie operacji udzielania pożyczek sektorowi publicznemu i prywatnemu.

  Luca Romagnoli (NI), na piśmie. – (IT) Głosowałem za odrzuceniem sprawozdania pana posła Mitchella w sprawie rocznych sprawozdań Europejskiego Banku Inwestycyjnego i Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju za rok 2007. Uważam, że zamiast debatować na temat współpracy między bankami i innymi zainteresowanymi stronami stosowne byłoby zadbanie o to, aby kontrole były przeprowadzane przed, w trakcie i po udzieleniu pożyczek, gdyż oba banki pożyczyły w 2007 roku znaczne sumy. Udzielanie wsparcia finansowego bez udziału społeczeństwa obywatelskiego w zainteresowanych krajach może tylko pogorszyć w nich sytuację zamiast ją poprawić.

W tym kontekście z zadowoleniem przyjmuję wniosek pana posła Mitchella, aby Komisja składała coroczne sprawozdanie dla Parlamentu i Rady w sprawie oceny oddziaływania i skuteczności operacji finansowych. Jednak element ten nie wystarcza, aby skłonić mnie do glosowania za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania.

- Projekt rezolucji: RC-B6-0152/2009 (Przyszłość przemysłu samochodowego)

  Guy Bono (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałem za przyjęciem wspólnego projektu rezolucji w sprawie przyszłości przemysłu samochodowego.

W przedmiotowym tekście podkreślono potrzebę zdefiniowania na szczeblu europejskim jasnej i spójnej polityki mającej na celu walkę z kryzysem, który dotyka wszystkie państwa członkowskie UE. Szacuje się, że przemysł samochodowy ma pośrednio lub bezpośrednio wpływ na 12 milionów miejsc pracy w Europie. Sprzedaż spada, zapasy rosną i ogłaszanych jest coraz więcej zwolnień. Nie istnieje cudowny lek na coraz większą katastrofę społeczną; branżę mogą uratować jedynie skoordynowane działania.

Właśnie dlatego głosowałem za przyjęciem wspólnego projektu rezolucji wzywającej organy europejskie do pracy z państwami członkowskimi na rzecz wprowadzenia środków, które umożliwią zapewnienie w przyszłości konkurencyjności europejskiego przemysłu samochodowego oraz stałe zatrudnienie w sektorze.

Jednak rezolucja pojawia się trochę za późno i nie spełnia wszystkich oczekiwań. Dlatego jesteśmy wciąż daleko od końca debaty, która zapowiada się bardzo ciekawie, w szczególności jeżeli uwzględnimy naglące obecnie kwestie społeczne oraz potwierdzoną konieczność budowania Europy chroniącej swoich obywateli.

  Nicodim Bulzesc (PPE-DE), na piśmie. – (RO) Głosowałem za przedmiotową rezolucją w sprawie przyszłości przemysłu samochodowego, gdyż wzywa ona państwa członkowskie UE do podjęcia konsekwentnych i zharmonizowanych inicjatyw na rzecz europejskiego przemysłu samochodowego oraz do stworzenia odpowiednich europejskich ram działania.

  Edite Estrela (PSE), na piśmie. – (FR) Głosowałam za przyjęciem wspólnego projektu rezolucji w sprawie przyszłości przemysłu samochodowego. W kontekście tego, że UE jest największym producentem pojazdów silnikowych na świecie i że przemysł samochodowy jest jednym z największych prywatnych pracodawców, wsparcie dla tego sektora jest kluczowe, aby przeciwdziałać mającemu obecnie miejsce kryzysowi finansowemu i gospodarczemu.

Dlatego popieram skoordynowane działania polityczne na szczeblu europejskim zmierzające do przyjęcia takich środków wspierających wspomnianą branżę, jak: zapewnienie producentom samochodów i dostawcom dostępu do kredytów; pobudzanie popytu na nowe pojazdy, w tym wprowadzenie programów złomowania starych samochodów i zakupu samochodów ekologicznych; wsparcie finansowe dla wykwalifikowanych pracowników poprzez pełne wykorzystanie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji i Europejskiego Funduszu Specjalnego oraz promowanie działań badawczo-rozwojowych.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Głosowaliśmy za przyjęciem rezolucji w sprawie przemysłu samochodowego, jednak nie zapomnieliśmy, że ci, którzy dziś próbują pokazać, że chcą go uratować, tak naprawdę odpowiedzialni są za jego upadek.

Są oni odpowiedzialni za wzmacnianie sterowanej przez działania finansowe globalnej gospodarki, która jest oderwana od rzeczywistości, w której gwarancje wysokich zysków akcjonariuszy zastępują strategię przemysłową i w której wartość akcji rośnie po ogłoszeniu programów społecznych, a nie zawsze kompetentni szefowie przyznają sobie nagrody i hojne odprawy. Stworzyli oni system, w którym miejsca pracy i pensje pracowników stały się jedynie mało istotnymi czynnikami. Są oni odpowiedzialni za zubożenie gospodarstw domowych, które w znacznym stopniu ogranicza popyt i utrwala zaistniałą sytuację.

Nawet teraz, kiedy zagrożone są setki tysięcy miejsc pracy, Komisja głosi dogmat konkurencji, utrudnia wprowadzanie krajowych środków mających na celu zachowanie miejsc pracy i domaga się od Renault wyjaśnień, aby uzyskać zapewnienie, że zwiększenie produkcji w fabryce nie jest wynikiem przeniesienia działalności.

Szkoda, że nie okazywaliście państwo takiego samego oburzenia, gdy europejskie firmy przenosiły produkcję do innych krajów, chcąc ograniczyć koszty i poszukując miejsc o najsłabiej rozwiniętym ustawodawstwie społecznym.

Przyszedł czas na zmianę polityki – dla dobra Europy a przede wszystkim dla dobra Europejczyków.

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. – (PL) Przemysł motoryzacyjny znalazł się w wyjątkowo trudnej sytuacji w związku z obecnym kryzysem gospodarczym. Prognozy na ten rok także nie są optymistyczne. Wskazują one, iż nastąpi dalszy spadek sprzedaży nowych samochodów.

Komisja Europejska i Parlament Europejski uważają, iż przemysł jest w głównej mierze odpowiedzialny za radzenie sobie z kryzysem. Ale to przemysł w szczególności powinien odpowiedzieć na problemy strukturalne związane ze skutecznością produkcji i wykorzystaniem mocy produkcyjnych w taki sposób, aby poprawić konkurencyjność i trwałość w perspektywie długoterminowej.

Działania na poziomie UE i państw członkowskich mogą jedynie wspierać działania podejmowane przez samych producentów. W szczególności są to działania, które mają przywrócić dostęp do finansowania na rozsądnych warunkach, stymulować popyt na nowe pojazdy, chronić poziom kwalifikacji i zatrudnienia oraz minimalizować koszty społeczne.

Szereg państw przyjęło plany, które mają pomóc sektorowi motoryzacyjnemu, jak jednak zauważa Komisja Europejska muszą być one zgodne z prawem unijnym i obowiązującymi zasadami konkurencji, a w szczególności z zasadami udzielania pomocy publicznej, aby nie zakłócić funkcjonowania europejskiego rynku wewnętrznego. Wszelkie środki natury finansowej, podatkowej, czy systemy złomowania muszą ponadto wspierać i przyśpieszać niezbędne przekształcenia technologiczne sektora, zwłaszcza w dziedzinie wydajności energetycznej silników i redukcji emisji.

  Marine Le Pen (NI), na piśmie. – (FR) Parlament Europejski zamierza poprzeć dyktat Komisji Europejskiej, która zaciekle przeciwstawia się wszelkim podejmowanym przez państwa członkowskie wysiłkom na rzecz ochrony ich krajowego przemysłu samochodowego.

Wszyscy musimy zrozumieć, że ultraliberalna polityka Komisji i Parlamentu jest doskonałym sposobem na przyspieszenie relokacji francuskich firm do krajów, które są bardziej „opłacalne” pod względem ekonomicznym.

W momencie gdy bezpośrednio zagrożone są tysiące miejsc pracy w przemyśle samochodowym i branżach pokrewnych, ten antynarodowy wybór jest moralnie nieprzyzwoity i nosi cechy ekonomicznego samobójstwa.

Posłowie, którzy popierają taką destrukcję przemysłu i społeczeństwa, będą musieli odpowiedzieć za to przed robotnikami i ich rodzinami, które są bezpośrednimi ofiarami tego ideologicznego zaślepienia.

  Luís Queiró (PPE-DE), na piśmie. – (PT) W kontekście znaczenia przemysłu samochodowego dla europejskiej gospodarki, zrozumiałe są działania podejmowane przez europejskie rządy i Unię Europejską na rzecz przeciwdziałania zaistniałej sytuacji. Usiłują one zapobiec temu, aby konsekwencje kryzysu, który, jak mają nadzieję jest przejściowy, o co też walczą, nie doprowadziły do nieodwracalnych zmian w tym przemyśle. Niepokój ten podzielamy. Jednak muszą istnieć określone zabezpieczenia. Choć podstawowym celem jest ochrona miejsc pracy, przy podejmowaniu takich działań musi być poszanowany cel nadrzędny, jakim jest zadbanie o to, aby kryzys przetrwały najbardziej rentowne branże. Oznacza to, że nadzwyczajne inwestycje w tym sektorze muszą zostać wykorzystane do jego modernizacji i przygotowania go na większą konkurencję. Pomysł, który zakłada, że możliwe lub pożądane jest odseparowanie jednego sektora gospodarki od konkurencji i jego ochrona, w przypadku gdy konkurencja ta jest zdrowa i uczciwa, jest gospodarczym błędem i politycznym oszustwem.

Pomimo wszelkich niedociągnięć strategii lizbońskiej, przezwyciężenie kryzysu w przemyśle samochodowym oraz kryzysu w innych branżach a także przygotowanie gospodarki na jego kolejne etapy jest jednym z jej priorytetów: większa konkurencyjność, większa innowacyjność, więcej miejsc pracy. Powinniśmy pomóc przemysłowi samochodowemu odzyskać siły, ale nie powinniśmy próbować po raz drugi wymyślać koła.

  Peter Skinner (PSE), na piśmie. − Przyszłość przemysłu samochodowego w UE zależy od osiągnięcia przez ten przemysł standardów pozwalających na stosowanie bardziej rygorystycznych przepisów w dziedzinie ochrony środowiska. Nie jest to zaprzeczeniem idei konkurencyjnej branży a raczej wkładem w jej przetrwanie. Istnieje szereg unijnych instrumentów, które można wykorzystać do wsparcia przemysłu samochodowego a w szczególności zatrudnionych w nim pracowników. Obejmują one fundusze wpierające szkolenie poprzez kształcenie ustawiczne.

Posiadanie odpowiednich pracowników, którzy są w stanie uwierzyć w produkcję opartą na zrównoważonym rozwoju w przyszłości, jest sprawą kluczową. Wiem, że przemysł samochodowy w południowo-wschodniej Anglii ma w chwili obecnej szansę na wykorzystanie instrumentów finansowych, które mogą umożliwić produkcję samochodów przyszłości. Musi ona uwzględniać warunki środowiskowe i społeczne.

  Bart Staes (Verts/ALE), na piśmie. – (NL) Politycy z grupy Zielonych są przekonani, że nie możemy traktować oddzielnie kryzysu gospodarczego i kryzysu ekologicznego. Aby pomóc gospodarce stanąć na nogi, potrzebny nam jest zielony nowy ład. Branża samochodowa ma ogromny potencjał w zakresie rozwiązań ekologicznych. Chcąc ten potencjał wykorzystać, rządy muszą zmusić producentów samochodów do inwestowania w innowacyjne rozwiązania i wspierać ich w tych działaniach. Większość posłów w tej Izbie zdecydowała, że Unia Europejska musi wpompować dużą kwotę pieniędzy w przemysł samochodowy. Jednak wystawienie czeku in blanco nie jest oczywiście rozwiązaniem. Nie możemy dotować starych technologii, które wychodzą z użycia. Zamiast tego musimy podjąć konkretne działania zmuszające producentów samochodów do inwestowania w rozwiązania innowacyjne. W ten sposób zabezpieczymy przyszłość tej branży i wyświadczymy ogromną przysługę milionom Europejczyków zatrudnionych w przemyśle samochodowym.

Grupa Zielonych/Wolne Przymierze Europejskie zaproponowała, aby środki były dostępne tylko wtedy, gdy przemysł samochodowy znacznie poprawi swoje wyniki w zakresie ochrony środowiska. Transport odpowiedzialny jest za około jedną trzecią wszystkich emisji CO2 w UE. Głosowałem za odrzuceniem rezolucji większości, ponieważ nie przewiduje ona poprawy wyników w zakresie ochrony środowiska jako warunku wstępnego, umożliwiającego otrzymanie publicznych środków.