Przewodniczący. – Kolejnym punktem porządku dziennego jest wspólna debata nad:

− sprawozdaniem sporządzonym przez Bogusława Liberadzkiego w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2008, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze (SEC(2009)1089 - C7-0172/2009 - 2009/2068(DEC)) (A7-0099/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Inés Ayalę Sender w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu siódmego, ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2008 (COM(2009)0397 - C7-0171/2009 - 2009/2077(DEC)) (A7-0063/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Barta Staesa w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2008, sekcja 1 – Parlament Europejski (SEC(2009)1089 - C7-0173/2009 - 2009/2069(DEC)) (A7-0095/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Ryszarda Czarneckiego w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008, sekcja 2 – Rada (SEC(2009)1089 - C7-0174/2009 - 2009/2070(DEC)) (A7-0096/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Ryszarda Czarneckiego w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008, sekcja 4 – Trybunał Sprawiedliwości (SEC(2009)1089 - C7-0175/2009 - 2009/2071(DEC)) (A7-0079/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Ryszarda Czarneckiego w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008, sekcja 5 – Trybunał Obrachunkowy (SEC(2009)1089 - C7-0176/2009 - 2009/2072(DEC)) (A7-0097/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Ryszarda Czarneckiego w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008, sekcja 6 – Europejski Komitet Społeczno-Ekonomiczny (SEC(2009)1089 - C7-0177/2009 - 2009/2073(DEC)) (A7-0080/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Ryszarda Czarneckiego w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie udzielenia absolutorium z budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2008, Sekcja 7 — Komitet Regionów (SEC(2009)1089 - C7-0178/2009 - 2009/2074(DEC)) (A7-0082/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Ryszarda Czarneckiego w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008, Sekcja 8 – Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich (SEC(2009)1089 - C7-0179/2009 - 2009/2075(DEC)) (A7-0070/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Ryszarda Czarneckiego w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008, sekcja 9 – Europejski Inspektor Ochrony Danych (SEC(2009)1089 - C7-0180/2009 - 2009/2076(DEC)) (A7-0098/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium za rok 2008: wyniki, zarządzanie finansami i kontrola agencji (2010/2007(INI)) (A7-0074/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0188/2009 - 2009/2117(DEC)) A7-0071/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiego Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0181/2009 - 2009/2110(DEC)) (A7-0091/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiego Kolegium Policyjnego za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0198/2009 - 2009/2127(DEC)) (A7-0075/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Wspólnotowej Agencji Kontroli Rybołówstwa za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0201/2009 - 2009/2130(DEC)) (A7-0105/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Odbudowy za rok finansowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0183/2009 - 2009/2112(DEC)) (A7-0072/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0193/2009 - 2009/2122(DEC)) (A7-0068/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiego Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0195/2009 - 2009/2124(DEC)) (A7-0104/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Chemikaliów za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0202/2009 - 2009/2131(DEC)) (A7-0089/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0186/2009 - 2009/2115(DEC)) (A7-0092/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0194/2009 - 2009/2123(DEC)) (A7-0086/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0185/2009 - 2009/2114(DEC)) (A7-0067/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Leków za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0189/2009 - 2009/2118(DEC)) (A7-0078/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa na Morzu za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0192/2009 - 2009/2121(DEC)) (A7-0081/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0196/2009 - 2009/2125(DEC)) (A7-0087/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Kolejowej za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0197/2009 - 2009/2126(DEC)) (A7-0084/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Fundacji Kształcenia za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0191/2009 - 2009/2120(DEC)) (A7-0083/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Pracy za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0187/2009 - 2009/2116(DEC)) (A7-0069/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Agencji Dostaw Euratomu za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0203/2009 - 2009/2132(DEC)) (A7-0076/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0182/2009 - 2009/2111(DEC)) (A7-0088/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Eurojustu za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0190/2009 - 2009/2119(DEC)) (A7-0093/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0184/2009 - 2009/2113(DEC)) (A7-0090/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (FRONTEX) za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0199/2009 - 2009/2128(DEC)) (A7-0085/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Organu Nadzoru Europejskiego GNSS za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0200/2009 - 2009/2129(DEC)) (A7-0073/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu wspólnego przedsięwzięcia na rzecz realizacji projektu ITER i rozwoju energii syntezy jądrowej w roku budżetowym 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0261/2009 - 2009/2187(DEC)) (A7-0094/2010) oraz

− sprawozdaniem sporządzonym przez Véronique Mathieu w imieniu Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie absolutorium z wykonania budżetu wspólnego przedsiębiorstwa SESAR za rok budżetowy 2008 (SEC(2009)1089 - C7-0262/2009 - 2009/2188(DEC)) (A7-0077/2010).

  Jean-Pierre Audy (PPE). – (FR) Panie przewodniczący! Widzę, że nie ma tu przedstawicieli Trybunału Obrachunkowego. Musimy poznać stanowisko Trybunału Obrachunkowego, by wyjaśnić pewne sprawy. Jaki jest powód tej nieobecności? Widzę także puste miejsca przedstawicieli Rady, mimo że mamy udzielać Radzie absolutorium, co do którego mamy szereg wątpliwości. Jaki jest powód nieobecności Rady?

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 09.10 i wznowione o godz. 09.20)

  Przewodniczący. – Szanowni posłowie! Obecność Rady nie jest niezbędna. Przedstawiciele Rady nie są zobowiązani do uczestnictwa w debacie, choć oczywiście spodziewaliśmy się obecności najwyższych przedstawicieli Trybunału Obrachunkowego. Ich nieobecność jest dla nas wielkim zaskoczeniem, gdyż z pewnością nie wynika z problemów komunikacyjnych. Nie jesteśmy daleko od Luksemburga i można tu bez trudu dotrzeć samochodem. Rozpoczniemy jednak naszą dyskusję, mimo że nie znamy przyczyny ich nieobecności.

Rozpoczniemy naszą dyskusję bez nich. Wiemy, że głosowania zostały odroczone i odbędą się za dwa tygodnie w Brukseli. O tym już zadecydowaliśmy. Mamy więc tylko jedną możliwość: rozpocząć debatę, nie wiedząc, czy wspomniani przedstawiciele dotrą tu w ciągu pół godziny czy godziny.

  Jean-Pierre Audy (PPE). – (FR) Panie przewodniczący! Chociaż nie znamy powodu nieobecności przedstawicieli Trybunału Obrachunkowego, wiemy, że wykonują oni ważną pracę w zakresie badania sprawozdań finansowych instytucji UE. Mam jednak zastrzeżenia związane z nieobecnością Rady, ponieważ potrzebna nam wspólna debata, szczególnie w kwestii absolutorium z działalności Rady. Dlatego zgłaszam swe zastrzeżenie związane z dzisiejszą nieobecnością Rady.

  Przewodniczący. – Proszę państwa! Tak czy owak możemy rozpocząć dyskusję. Chodzi o to, że możemy rozpocząć naszą pracę.

  Edit Herczog (S&D). – Panie przewodniczący! Pragnę zauważyć, że zastrzeżenia powinniśmy mieć nie tylko do Rady. Nie ma z nami bowiem także Sekretarza Generalnego Parlamentu. Absolutorium jest dla sekretarza generalnego źródłem informacji o Parlamencie, dlatego byłoby nam miło, gdyby był on dzisiaj z nami.

  Przewodniczący. – Pan sekretarz generalny na pewno się pojawi, nie ma wątpliwości.

  Jens Geier, w zastępstwie sprawozdawcy. – (DE) Dzień dobry, panie przewodniczący, panie i panowie! Chcę powtórzyć, że moim zdaniem trudno jest prowadzić debatę pod nieobecność tych, którym mamy udzielić absolutorium, i z którymi chcemy omówić powody decyzji o udzieleniu lub odroczeniu absolutorium, czy też jakiekolwiek inne kwestie.

Wielu szanownych posłów PE znam z komisji. Znamy też swoje stanowiska w przedmiotowej sprawie. Oczywiście możemy je dziś ponownie omówić, ale niewiele to wniesie. W związku z tym proponuję, byśmy w komisji rozważyli formalne zaproszenie instytucji, o których mówimy, na następną debatę w sprawie absolutorium oraz odroczyli stosowne debaty, jeżeli ich przedstawiciele będą nieobecni.

Debata w sprawie absolutorium dla instytucji UE przypada w trudnej, acz ważnej chwili. Kryzys finansowy zmusił wszystkie rządy do dokonania przeglądu swych budżetów i do zagwarantowania ich zgodności z wymogami. Trwa pierwszy rok nowego okresu legislacyjnego w Parlamencie Europejskim, mamy też do czynienia z nowym składem Komisji. Natomiast jeśli chodzi o absolutorium z wykonania budżetu za rok 2008, to za ten budżet odpowiadała poprzednia Komisja. Fakt ten skłania do wielu nowych spostrzeżeń.

Jednym z nich jest to, że powinniśmy się spodziewać nowego sposobu myślenia i nowego podejścia państw członkowskich, skoro po raz pierwszy traktat lizboński uznaje je za współodpowiedzialne za wykonanie budżetu UE.

Jeśli chodzi o przegląd budżetu za rok 2008, zamiarem sprawozdawcy było zapewnienie, że Komisja skoncentruje się całkowicie na możliwościach udoskonalenia kontroli budżetowej, i że państwa członkowskie będą w tym uczestniczyć. Celem Grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Komisji Kontroli Budżetowej jest to, by w przyszłości każde sprawozdanie w sprawie absolutorium – sporządzone na podstawie orzeczenia Europejskiego Trybunału Obrachunkowego – było lepsze od poprzedniego. Wszystko zależy od tego, czy Rada przyjmie swą nową rolę w związku z rolą państw członkowskich.

Byłoby także wskazane, aby Europejski Trybunał Obrachunkowy szukał sposobów zaradzenia brakowi równowagi, który wynika z jednej strony z rocznej sprawozdawczości i wieloletniego trwania wielu programów UE oraz z logiki ich wdrażania przez Komisję i państwa członkowskie.

Jako władza budżetowa, wciąż mamy wielkie obawy o niektóre obszary odpowiedzialności, szczególnie zaś o te, w których UE zamierza wdrażać swe polityczne priorytety. Istotna jest na przykład spójność Unii Europejskiej, i dlatego szczególnie ważne są środki przeznaczane na politykę strukturalną. Musimy nadal zdecydowanie walczyć z błędami, stosując prostsze zasady, i odzyskiwać nienależne płatności. Potrzebne nam precyzyjniejsze instrumenty pomiaru wyników. Wzywamy Trybunał Obrachunkowy do opracowania tych instrumentów, które umożliwią nam precyzyjną identyfikację źródeł błędów.

Jak wiemy, plan działania w zakresie funduszy strukturalnych, który ma służyć odbudowie gospodarczej, jest wreszcie wdrażany. Teraz musimy czekać na jego efekty. Celem pomocy przedakcesyjnej jest umożliwienie fundamentalnych zmian w zainteresowanych państwach, dlatego trzeba rozwiązać problemy dotyczące określania celów i wdrażania. Nie pomaga w tym jednak fakt, że cel samego procesu akcesji jest skutecznie wypierany na dalszy plan.

Dlatego wzywam tę Izbę, by odrzuciła podjętą przez Grupę Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) próbę wykorzystania poprawek do tego, by postawić na głowie stanowisko Parlamentu Europejskiego w sprawie procesu akcesyjnego Turcji, jak to odnotowano w rezolucji w sprawie sprawozdania z postępu prac. Oczekujemy mianowania nowego Dyrektora Generalnego Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), które zakończy tę długą debatę, oraz wniosków Komisji w sprawie reformy OLAF mającej usprawnić jakże ważną pracę tego urzędu.

Na koniec wspomnę o działaniach w ramach polityki zagranicznej. Musimy wykazać determinację UE w przyczynianiu się do rozwiązania światowych problemów. Działania te muszą być bardzo skuteczne, nawet w najtrudniejszych okolicznościach. W najbliższych miesiącach musimy omówić z Komisją bieżące sprawy dotyczące zarządzania środkami UE w tym obszarze, a także sposób zarządzania tymi środkami przez Europejską Służbę Działań Zewnętrznych w przyszłości.

Czynimy jednak pewne postępy. Naszą grupę szczególnie cieszą kroki, jakie Komisja podejmuje w sprawie rocznych sprawozdań państw członkowskich dotyczących zarządzania, ponieważ w ten sposób zaczynamy odpowiadać na dawno zgłoszone żądanie Grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów. Dotyczy to także korekt finansowych i odzyskiwania nienależnych płatności, gdyż jest to także okazja do zmniejszenia niedopuszczalnej liczby błędów.

Mamy wobec tego okazję, by mimo pewnych obaw, wezwać do udzielenia absolutorium Komisji. Dziękuję i oczekuję na państwa uwagi.

  Inés Ayala Sender, sprawozdawczyni. – (ES) Panie przewodniczący! Mamy dziś przed sobą ważne zadanie dotyczące absolutorium z siódmego, ósmego i dziewiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) oraz części dziesiątego EFR przypadającej na rok 2008. Ponadto jest to moment kluczowy, kiedy to zachodzą zmiany instytucjonalne, i kiedy różne globalne katastrofy wskazują na coraz większe znaczenie pomocy UE. Pokazują one także, że trzeba tę pomoc koordynować, że musi ona być skuteczna, a co najważniejsze − przejrzysta, aby utrzymać wśród Europejczyków poparcie i pozytywną ocenę tej pomocy.

Co więcej, jest to czas kluczowy z punktu widzenia zmian instytucjonalnych. Wdrożenie traktatu lizbońskiego oraz powołanie urzędu Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, jak i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych, daje nam dwojakie możliwości. Z jednej strony mamy szansę znacznie usprawnić zastosowanie i zwiększyć skuteczność naszej pomocy zewnętrznej. Z drugiej zaś strony rodzą się ważne pytania, ponieważ martwi nas duże ryzyko, że większa efektywność, jaką osiągnęliśmy z trudem w zakresie europejskiej pomocy rozwojowej − w połączeniu z Trybunałem Obrachunkowym i Komisją − może ucierpieć na kolejnych reorganizacjach, braku jednoznacznych decyzji, powstaniu łańcucha odpowiedzialności, a szczególnie na fragmentarycznym zarządzaniu. Aby uniknąć takich komplikacji, potrzebujemy większej pewności ze strony Komisji oraz szybkich, jasnych i konkretnych informacji o nowym systemie i o jego wpływie na pomoc rozwojową.

Jeśli chodzi o bieżący rok budżetowy, chcę podkreślić, że EFR powinien być w pełni ujęty w budżecie. Powtórzę raz jeszcze: to jest nasze żądanie. W ten sposób bowiem zwiększymy jego spójność, przejrzystość i efektywność, a także wzmocnimy system nadzoru. Dlatego nalegamy, by Komisja wraz z Parlamentem pamiętała o tym żądaniu w kontekście następnych ram finansowych.

Trzeba także wzmocnić wspólne planowanie, by osiągnąć większą koncentrację, koordynację i wizję w naszych działaniach. Co za tym idzie, musimy w dziesiątym EFR skoncentrować się na ograniczonej liczbie sektorów.

Musimy unikać niekorzystnych skutków proliferacji, a jednocześnie właściwie ocenić możliwości i efektywność organizacji pozarządowych, bo są one naprawdę skuteczne. To zadanie złożone, ale mamy nadzieję, że wspólnie z Komisją podołamy mu.

Cieszy nas też fakt, że w tym roku budżetowym poświadczenie wiarygodności jest pozytywne, nie licząc sposobu szacowania kosztów Komisji. Poza tym nie stwierdzono istotnych błędów w zasadniczych transakcjach, choć wciąż da się zauważyć dużą liczbę niekwantyfikowalnych błędów, nad którymi musimy popracować, tak w odniesieniu do środków na wsparcie budżetowe, jak i do płatności.

Bardzo niepokoi nas też fakt, że Trybunał Obrachunkowy znów nie był w stanie uzyskać ważnej dokumentacji dotyczącej płatności wynoszących 6,7% wydatków rocznych w odniesieniu do współpracy z organizacjami międzynarodowymi. Musimy stosować wysoce dokładne metody i kalendarz ad hoc, aby mieć pewność, że informacje i dokumentacja dotycząca tego wspólnego finansowania nie spotka się z zarzutem braku przejrzystości.

Co więcej, uważamy, że realizacja finansów jest zadowalająca, ponieważ siódmy EFR został zamknięty, a jego saldo przeszło na dziewiąty EFR. Z zadowoleniem przyjmujemy też szybkie wdrożenie dziesiątego EFR od 1 lipca 2008 r. Mamy nadzieję, że wysiłki Komisji skupią się na uregulowaniu pozostałych starych i nieaktywnych płatności.

Inną ważną kwestią są aktywa płynne. Mimo pewnych kwestii dyskusyjnych, niepokoi nas także fakt, że aktywa płynne dziewiątego i dziesiątego EFR, którymi zarządza Europejski Bank Inwestycyjny (EBI), nie zostały ujęte w poświadczeniu wiarygodności i w związku z tym powinny być przedmiotem regularnych sprawozdań EBI.

  Bart Staes, sprawozdawca. – (NL) Panie przewodniczący, panie i panowie! Zadaję sobie pytanie, czym naprawdę jest absolutorium. Absolutorium to procedura parlamentarna, procedura publiczna, to szczególnie ważna publiczna analiza zarządzania finansami. Ja byłem odpowiedzialny za przeprowadzenie takiej analizy za rok budżetowy 2008 w odniesieniu do Parlamentu Europejskiego. Analiza taka ułatwia posłom i obywatelom zrozumienie szczególnego składu, struktury zarządzania i metod działania Parlamentu. Panie i panowie! Obywatele mają w końcu prawo wiedzieć, co się dzieje z ich podatkami. Chodzi tu o wielkie pieniądze. Mówimy bowiem o budżecie Parlamentu wysokości 1,4 miliarda euro za rok 2008. Budżet na rok 2011 wyniesie zaś prawdopodobnie 1,7 miliarda euro. To bardzo dużo pieniędzy.

Jest to ważna procedura , podobnie jak ważna jest sama praca Komisji Kontroli Budżetowej. W końcu, jak już się przekonaliśmy, krytyczne podejście tej komisji zapewnia nam postęp. Krytyczne stanowisko Komisji Kontroli Budżetowej zapewniło na przykład wprowadzenie statutu posła do Parlamentu Europejskiego oraz statutu asystenta; sprawiło, że przeprowadziliśmy krytyczną analizę zakupu budynków tu, w Strasburgu, oraz że wprowadziliśmy system EMAS, który zmniejszył wpływ naszych działań na środowisko.

Panie i panowie! Wszystko to są dobre wieści. Dzięki temu krytycznemu podejściu udało nam się w ciągu trzech lat zmniejszyć zużycie energii elektrycznej o 25 %. Udało nam się w 100 % korzystać z zielonej energii. Udało nam się ograniczyć emisję CO2 o 17 %. Udało nam się zmniejszyć, skompostować lub ponownie wykorzystać 50 % naszych strumieni odpadów.

W moim sprawozdaniu przedstawiam koncepcję „ryzyka utraty reputacji” przez Parlament. Oznacza to, że nawet najmniejsze oddziaływanie środków finansowych może narażać reputację tej Izby na ogromne ryzyko. Trzeba na to uważać. Należy z zadowoleniem przyjąć fakt utworzenia w dniu 24 lutego stanowiska urzędnika zarządzającego ryzykiem w naszej administracji. Prosiłbym osobę sprawującą tę funkcję, aby zwróciła się do właściwych komisji i przyłączyła do naszej dyskusji na temat sposobów ograniczenia ryzyka sprzeniewierzania środków finansowych w tej Izbie. Jak powiedziałem, krytyczne podejście jest niezbędne. Dlatego wzywam do przejrzystości i otwartości, do ustanowienia systemu hamulców i równowagi, a także do rozliczalności i odpowiedzialności.

Panie przewodniczący! Wnioskuję o udzielenie Parlamentowi absolutorium, gdyż nie zauważyłem poważnych przypadków oszustwa ani sprzeniewierzenia, ani większych skandali i chciałbym, aby to było jasne. Mimo to moje sprawozdanie jest istotne. Chciałem bowiem pokazać, co możemy zrobić lepiej. Chciałem, abyśmy podchodząc do następnych wyborów w roku 2014, byli wolni od skandali, małych czy dużych, i aby nie dotknęła nas plaga niepochlebnych doniesień prasowych.

W swym sprawozdaniu chciałem wskazać Sekretarzowi Generalnemu i wyższego szczebla administracji Parlamentu szereg środków ochrony przed niektórymi rodzajami krytyki. Omówiłem w nim szereg obaw. Jedna z nich dotyczy faktu, że Sekretarz Generalny sporządza swoje sprawozdanie roczne na podstawie deklaracji dyrektorów generalnych, podczas gdy dużo lepiej byłoby mieć jeszcze jedną opinię. Proponuję, byśmy jeszcze lepiej przyjrzeli się całemu trudnemu systemowi zamówień publicznych, jako że stanowi on poważny czynnik ryzyka. Proponuję, abyśmy zadbali o to, by publicznych podatków nie wykorzystywać na dobrowolny fundusz emerytalny, z jego deficytem aktuarialnym w wysokości 121 milionów euro.

Panie i panowie! Chcę zakończyć kilkoma słowami na temat powstawania mojego sprawozdania. Starałem się o pozytywną współpracę z moimi sprawozdawcami pomocniczymi, dzięki czemu wprowadzono kilka konstruktywnych zmian. Szkoda jednak, że w pewnym momencie Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) przedstawiła około 50 zmian, dążąc do usunięcia ważnych części mojego sprawozdania. Mogę się tylko domyślać, że nastąpiło jakieś nieporozumienie pomiędzy pewnymi strukturami Parlamentu a posłami, którym na tym zależało. Przykro mi z tego powodu, ponieważ jako proeuropejski, choć krytyczny poseł, w tym sprawozdaniu w sprawie absolutorium dążyłem głównie do zaprezentowania bardzo konstruktywnego, bardzo pozytywnego podejścia.

  Ryszard Czarnecki, sprawozdawca. − Panie przewodniczący, panie komisarzu! Należy stwierdzić, że we wszystkich instytucjach, którymi się zająłem – Trybunale Sprawiedliwości, Trybunale Obrachunkowym, dziś nieobecnym, Komitecie Ekonomiczno-Społecznym, Komitecie Regionów, Europejskim Rzeczniku Praw Obywatelskich i Europejskim Inspektorze Ochrony Danych – jest generalnie znaczna poprawa, ale nie oznacza to, że został osiągnięty ideał.

Powiedzmy wprost, że najmniej przejrzysta jest sytuacja z finansami Rady. Ponadto współpraca z Radą w kwestii absolutorium budżetowego pozostawia wiele do życzenia. Komisja Kontroli Budżetowej poparła moją propozycję, aby odroczyć decyzję o udzieleniu Sekretarzowi Generalnemu Rady absolutorium z wykonania budżetu za 2008 rok. Sytuacja jest analogiczna do tej z zeszłego roku. Koordynatorzy Komisji Kontroli Budżetowej spotkali się z przedstawicielami Rady prezydencji hiszpańskiej, wychodząc z założenia, że należy oceniać pozytywnie ubiegłoroczne postępy we współpracy wynikające z przedłużonej procedury udzielenia absolutorium. Niestety w tym roku odpowiedzi na pytania zadane przeze mnie i przez koordynatorów absolutnie nie były satysfakcjonujące i wzbudziły wiele wątpliwości. Z tego powodu, poparty przez koordynatorów wszystkich grup politycznych, zadecydowałem o odroczeniu decyzji o udzieleniu absolutorium. Wciąż niejasne pozostają kwestie finansowania różnych aspektów wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, rocznych sprawozdań finansowych, zamykania dodatkowych kont budżetowych. Zdecydowanej poprawy wymaga kwestia weryfikacji faktur, publikowania decyzji administracyjnych stanowiących prawną podstawę dla kwestii budżetowych. Ponadto paradoksem jest to, że wiele przedstawionych przez Radę danych dotyczyło poprzedniego okresu rozliczeniowo-budżetowego.

Jeśli chodzi o Trybunał Sprawiedliwości, podobnie jak Trybunał Obrachunkowy dostrzegamy pewne słabości w wewnętrznych procedurach przetargowych. W związku z tym popieramy sugestię Trybunału Obrachunkowego w sprawie potrzeby ulepszenia procedur przetargowych w tej instytucji. Z zadowoleniem przyjmujemy skrócenie czasu trwania postępowań, jednak z drugiej strony odnotowujemy utrzymujące się zaległości. Z zadowoleniem odnotowujemy otworzenie działu audytu wewnętrznego. Pochwalamy praktykę ujmowania w sprawozdaniu z działalności postępów w stosunku do absolutorium z poprzedzającego roku. Podkreślam bardzo mocno, że ubolewamy nad permanentną niechęcią do publikowania oświadczeń majątkowych przez członków Trybunału.

Jeśli chodzi o Trybunał Obrachunkowy, zewnętrzny audyt nie dał podstaw, aby stwierdzić, że środki finansowe przyznane Trybunałowi są niewłaściwie wykorzystywane. Ponawiam sugestię o rozważenie możliwości zracjonalizowania struktury Trybunału, na przykład przez ograniczenie liczby członków i nietraktowanie Trybunału Obrachunkowego jako swoistej reprezentacji politycznej.

W przypadku Komitetu Ekonomiczno-Społecznego audyt Trybunału Obrachunkowego nie wykazał większych niewłaściwości. Należy zalecić, aby przepisy dotyczące aspektów finansowych pracowników były interpretowane i stosowane przez wszystkie instytucje unijne w jednakowy sposób, tak aby pracownicy żadnej z nich nie byli traktowani w sposób bardziej uprzywilejowany. Stało się bardzo dobrze, że przyjęto porozumienie o współpracy administracyjnej między Komitetem Ekonomiczno-Społecznym a Komitetem Regionów. Zachęcamy obie instytucje do poinformowania o osiągniętym postępie w zakresie harmonizowania standardów wewnętrznej kontroli.

Nie mamy większych zastrzeżeń do Komitetu Regionów i Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich. Odnotowujemy, że Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich mocno zwiększył ilość stanowisk. Pytanie jest, czy powinien je zwiększać aż w takim tempie, chociaż ma też więcej pracy.

Reasumując, problem jest tylko z Radą. Z pozostałymi sześcioma instytucjami nie ma problemów.

  Przewodniczący. – Musimy przestrzegać wyznaczonego czasu.

Mam pewne informacje. Kontaktowaliśmy się z szefem gabinetu Prezesa Trybunału Obrachunkowego, sprawdziliśmy też nasze ostatnie debaty w Parlamencie Europejskim w roku 2008 i 2009. Trybunał Obrachunkowy nie był obecny w trakcie naszych dyskusji. Nie było też Rady. Trybunał Obrachunkowy i Rada nie były obecne w czasie naszych dyskusji.

Pan Caldeira, Prezes Trybunału Obrachunkowego, zauważył też, że stanowisko Trybunału, jeśli chodzi o jego funkcje techniczne, przewiduje wprawdzie uczestnictwo w spotkaniach Komisji Kontroli Budżetowej, ale preferuje pozostawanie w tle politycznych debat plenarnych. Prezes Caldeira skontaktuje się ze mną w ciągu dnia i wyjaśni stanowisko Trybunału Obrachunkowego dotyczące naszej dyskusji.

Sprawdziliśmy, że w ciągu ostatnich dwóch lat Trybunał Obrachunkowy nie uczestniczył w tej debacie. Jeśli chcemy to zorganizować następnym razem, być może jego przedstawiciele będą obecni w przyszłym roku. Otrzymali oczywiście informację o naszym posiedzeniu, ale nie uczestniczyli w odnośnych debatach w ostatnich dwóch latach. Będą natomiast na pewno obecni w październiku i listopadzie, kiedy przedstawią swoje sprawozdanie.

  Gerben-Jan Gerbrandy (ALDE). – (NL) Panie przewodniczący! Mogę zrozumieć, że nie ma tu dziś Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, ale to, co powiedział pan o nieobecności Rady, także w odniesieniu do minionych lat, pokazuje tylko, że jest to problem strukturalny, a nie sporadyczny. To zachowanie typowe dla Rady, kiedy chodzi o odpowiedzialne wykorzystanie funduszy europejskich. W rzeczywistości pana komunikat stawia nieobecność Rady w jeszcze gorszym świetle. Dlatego, a także po to, by dać Radzie wyraźny sygnał ze strony Parlamentu, wnioskuję o to, by odroczyć dzisiejszą debatę w sprawie absolutorium dla Rady i zaniechać dzisiaj debatowania na ten temat.

  Ryszard Czarnecki, sprawozdawca. − Panie przewodniczący! Bardzo dziękuję za rzetelne przedstawienie faktów odnośnie do lat ubiegłych. Jednak chciałem podkreślić bardzo stanowczo, że wszedł w życie traktat lizboński, który zwiększa rolę Parlamentu Europejskiego. W związku z tym mamy prawo oczekiwać, w wymiarze nie tyle formalnym, co praktycznym, politycznym, aby przedstawiciele Rady, jak mówił mój szacowny przedmówca, byli obecni w czasie tej niesłychanie ważnej debaty, być może najważniejszej z punktu widzenia europejskich podatników i europejskich wyborców. Nieobecność Rady jest absolutnym nieporozumieniem i skłaniam się do wniosku mojego szacownego przedmówcy, aby w tej sytuacji debatę odnośnie do samej Rady przełożyć i poczekać aż przedstawiciele Rady dotrą. Podkreślam jeszcze raz to, co powiedziałem wcześniej, że Rada nie wykazywała woli konstruktywnej współpracy z nami jako przedstawicielami Komisji Kontroli Budżetowej, koordynatorami w ramach tej komisji, i dzisiejsza nieobecność jest jakby kolejnym elementem braku tej współpracy.

  Edit Herczog (S&D). – Panie przewodniczący! Stosując procedurę absolutorium i głosując w tej sprawie, Parlament Europejski weźmie pełną odpowiedzialność za rok 2008. To chwila, w której przejmujemy odpowiedzialność od Komisji, Rady i od innych instytucji. To nie tylko formalność, to bardzo doniosła chwila.

Wydaje mi się jednak, że ustaliliśmy, iż będziemy kontynuować debatę. Proszę nie zapominać, że mamy ku temu obiektywny powód, mianowicie nie tak łatwo tu przyjechać z Hiszpanii. Wiem o tym, bo przybyłam tu z Azerbejdżanu, przez Baku i Madryt, skąd jechałam samochodem. Rozumiem, że dziś nie jest właściwy czas na te rozmowy. Myślę natomiast, że wystarczy, jak poprosimy te instytucje i inne strony zainteresowane absolutorium, by okazały swe zainteresowanie poprzez obecność na głosowaniu w maju. Oto moja sugestia.

  Jean-Pierre Audy (PPE). – (FR) Panie przewodniczący! Przyzwyczailiśmy się do tego, że miejsca Rady są puste. To nie pierwszy raz. Nie bądźmy hipokrytami. Ponownie wyrażam swe ubolewanie nad tym faktem. Jeśli zaś chodzi o debatę, jestem za jej kontynuowaniem.

Co więcej, opierając się na ocenie pana administracji, nie sądzę, byśmy byli uprawnieni do zmiany porządku, gdyż został on ustalony w ramach pana uprawnień, kiedy wznowił pan sesję plenarną. Dlatego jestem za kontynuacją debaty, choć wyrażam ponownie swe ubolewanie z powodu nieobecności Rady.

  Przewodniczący. – Koleżanki i koledzy, ja dzisiaj skontaktuję się zarówno z Trybunałem Obrachunkowym, jak i z Radą. Stanowczo postawię oczekiwania na przyszłość w stosunku do Rady i Trybunału Obrachunkowego, aby byli obecni w czasie takich spotkań. Będę także osobiście rozmawiał z panem premierem Zapatero w tej sprawie, który prowadzi rotacyjną prezydencję. Dzisiaj będę tę sprawę rozwiązywał na przyszłość.

A oto i cud! Koleżanki i koledzy! Mówiliście, jakimi to dysponujemy uprawnieniami po traktacie lizbońskim. To rzeczywiście fantastyczne uprawnienia. Rada będzie tu lada chwila! Panie urzędujący przewodniczący! Dziękuję, że pan przyszedł. Skontaktuję się z Prezesem Trybunału Obrachunkowego. On musi być obecny na naszej debacie, podobnie jak inne instytucje. Będę się z nimi kontaktował dzisiaj przez cały dzień.

Zatem kontynuujmy; proszę także o przestrzeganie wyznaczonego czasu.

  Véronique Mathieu, sprawozdawczyni.– (FR) Panie przewodniczący, panie Šemeta, panie López Garrido! Bardzo się cieszę, że panów widzę i że mogę się do panów zwrócić. W latach 2000−2010 nastąpił wzrost wkładu UE w zdecentralizowane agencje o 610%. Wkład ten wzrósł z 95 do 579 milionów euro, mimo że liczba personelu tych agencji zwiększyła się o około 271%.

W roku 2000 agencje te zatrudniały 1 219 ludzi, dziś natomiast zatrudniają 4 794 pracowników. Liczby te nie uwzględniają Europejskiej Agencji Odbudowy, którą zamknięto w 2008 roku, i nad której ostatnim absolutorium będziemy głosować dziś, a może raczej w terminie późniejszym, w Brukseli.

Ten ogólny wzrost na pewno robi wrażenie. Mimo to, w latach 2000−2010 Unia Europejska musiała stawić czoła wielu wyzwaniom. Przede wszystkim, nastąpiły dwa rozszerzenia – w 2004 i w 2007 roku – o 12 nowych państw członkowskich, a także inne wyzwania, takie jak zatrudnienie i szkolenia zawodowe, imigracja, środowisko, bezpieczeństwo lotnicze i wiele, wiele innych.

W tym kontekście zdecentralizowane agencje, które powołaliśmy, by reagowały na konkretne potrzeby i które pomagają rozwijać określone umiejętności, mają bezpośredni wkład w postęp Unii Europejskiej w obliczu tych ogromnych wyzwań. Państwa członkowskie także muszą w tej sytuacji ściśle współpracować, a wspomniane agencje są tu niezwykle pomocne. Ich ustanowienie na terytorium UE zbliża też Europę do jej obywateli i zapewnia pewien stopień decentralizacji działań UE.

Zakres działań powierzonych tym agencjom oraz wzrost ich liczby, wielkości i budżetów wymaga jednak, by instytucje te pełniły samodzielnie funkcje władz budżetowych. Trzeba także wzmocnić uprawnienia Parlamentu dotyczące kontroli budżetowej, tak jak i uprawnienia Służby Audytu Wewnętrznego Komisji i Trybunału Obrachunkowego, aby zapewnić prawidłowe monitorowanie tych agencji. To nie zwalnia jednak wspomnianych agencji z obowiązku przestrzegania obowiązujących przepisów.

Jeśli chodzi o absolutorium za rok 2008, chcę tu podkreślić, że wciąż niestety powtarzają się w tych agencjach pewne problemy, takie jak: mankamenty dotyczące procedur zamówień publicznych, nierealistyczne planowanie rekrutacji i brak przejrzystości w procedurach wyboru personelu, duża liczba zobowiązań budżetowych pozostających do spłaty oraz umorzeń środków operacyjnych, oraz słabość planowania działań i brak konkretnych celów.

Zauważamy, że mimo wysiłków tych agencji, niektóre z nich wciąż mają trudności ze stosowaniem finansowych i budżetowych przepisów UE, i to nie z powodu swych rozmiarów. Więcej trudności z tymi uciążliwymi procedurami narzuconymi przez przepisy UE mają najmniejsze agencje. W związku z tym oczekuję szybkich wniosków ze strony międzynarodowej grupy roboczej, które pomogą zapobiec powtarzaniu się tych problemów w kolejnych latach. Trudności te nie są natomiast przeszkodą do udzielenie absolutorium za rok 2008.

Sytuacja wygląda z kolei inaczej w Europejskim Kolegium Policyjnym (CEPOL). Choć da się zauważyć pewne usprawnienia w zarządzaniu CEPOL w porównaniu z sytuacją w roku 2007, to przeprowadzone kontrole wskazują na pewne rażące nieprawidłowości w stosowaniu reguł administracyjnych i finansowych. Dlatego proponujemy odroczenie absolutorium.

Kończąc, chcę podkreślić starania niektórych agencji zmierzające do usprawnienia ich zarządzania. Niektóre z nich wzięły te problemy do siebie i wprowadziły godne pochwały zasady. Wymienię tu kilka przykładów. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, który, dodam, jest bardzo skuteczny, jeśli chodzi o koordynację, wprowadził proces oceny ryzyka. Europejska Agencja Środowiska wdrożyła system kontroli zarządzania służący monitorowaniu postępów jej projektów i wykorzystanie jej zasobów w czasie rzeczywistym. Europejska Fundacja na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy stworzyła system monitorowania udzielanych przez siebie informacji. Kończąc, pragnę oczywiście zachęcić inne agencje do pójścia za tym przykładem.

  Algirdas Šemeta, komisarz. – Panie przewodniczący! Pragnę podziękować Komisji Kontroli Budżetowej, a szczególnie jej sprawozdawcy, panu Liberadzkiemu, oraz jego sprawozdawcom pomocniczym, za przedstawione sprawozdania i zalecenia dotyczące udzielenia Komisji absolutorium za rok budżetowy 2008. Chcę też podziękować pani Ayali Sender za jej sprawozdanie w sprawie wykonania budżetu Europejskiego Funduszu Rozwoju i pani Mathieu za jej wszechstronną analizę powracających problemów dotyczących poszczególnych agencji.

Procedura udzielania absolutorium za rok 2008 dobiega końca. Był to okres intensywnych prac, ale − co najważniejsze − początek nowego, konstruktywnego dialogu między naszymi instytucjami. Celem Komisji pozostaje uzyskanie poświadczenia wiarygodności bez zastrzeżeń ze strony Trybunału Obrachunkowego. Uważam, że nasze ostatnie starania wyraźnie tego dowodzą.

Postęp już się dokonuje, wprowadzane są uproszczenia oraz lepsze systemy zarządzania i kontroli w ramach okresu programowania 2007−2013, a różne plany działania stopniowo odnoszą pozytywne skutki, jeśli chodzi o zmniejszenie liczby błędów. Znaczna zmiana będzie też możliwa dzięki nowej generacji programów na kolejny okres budżetowy, które są obecnie w przygotowaniu. Ich celem będą lepiej wyważone kryteria kwalifikowalności, kosztu kontroli i jakości wydatków.

Wraz z innymi członkami Komisji podzielam natomiast życzenie wyrażone w rezolucji w sprawie absolutorium: chcemy wkrótce zobaczyć wymierne przyspieszenie postępów, jakie dokonywały się w ostatnich latach, a zmierzających do poprawy zarządzania finansami w ramach budżetu UE, włącznie z wzmocnieniem odpowiedzialności i rozliczalności głównych zainteresowanych stron. Zasadniczą rolę w tym względzie odegra ścisła i intensywna współpraca między Komisją a Parlamentem Europejskim. Wiemy jednak wszyscy, że nie wystarczy przyspieszenie konkretnych i zrównoważonych postępów. Aby nam się powiodło, musimy stworzyć nowe partnerstwo ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, włączając w to aktywne zaangażowanie państw członkowskich i Europejskiego Trybunału Obrachunkowego.

Czekając na środki niezbędne do usprawnienia zarządzania finansami, Komisja nie będzie zwlekać z nakłanianiem władz państw członkowskich do pełnego przyjęcia ich obowiązków wynikających z traktatu lizbońskiego do czasu, aż wejdą w życie zmiany w rozporządzeniu finansowym.

Uważam też, że Trybunał Obrachunkowy odgrywa istotną rolę jako autor niezależnego poświadczenia wiarygodności w sprawie zarządzania finansami przez Komisję. Wszelkie zmiany w podziale DAS ze względu na obszar zmieniłyby proporcje budżetu odpowiadające różnym obszarom.

Komisja byłaby bardzo zadowolona, gdyby w najbliższej przyszłości Trybunał Obrachunkowy rozważył możliwość rozróżnienia między obszarami o różnym ryzyku błędu i poinformował nas o rzeczywistej wartości dodanej systemu zarządzania i kontroli wprowadzonego w prawodawstwie na lata 2007−13. Mam nadzieję, że kiedy współlegislator uzgodni dopuszczalne ryzyko błędu, Trybunał Obrachunkowy rozważy tę nową koncepcję w sposób, jaki uzna za stosowny.

Zgodnie z sugestią, Komisja przygotuje i wyśle do Parlamentu nowy program na lata od 2010 roku. Komisja wraz z innymi zainteresowanymi stronami zrobi, co w jej mocy, aby przyspieszyć proces ograniczania liczby błędów, i aby uzyskać zielone światło dla kolejnych 20 % budżetu w ocenie Europejskiego Trybunału Obrachunkowego w roku 2014.

Sednem tego nowego programu, który przedstawię już w przyszłym miesiącu, będzie zaangażowanie wszystkich zainteresowanych stron w dążenie do wspólnego celu, jakim jest poprawa zarządzania finansami i ochrona interesów finansowych Unii. Państwa uwagi wyrażone w rezolucji w sprawie absolutorium za rok 2008 zostaną należycie wzięte pod uwagę. Zapraszam do konstruktywnych dyskusji.

  Michael Gahler, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Spraw Zagranicznych. – (DE) Panie przewodniczący! W roku budżetowym 2008 w obszarze polityki, za którą odpowiada Komisja Spraw Zagranicznych, dokonano płatności na kwotę około 5 miliardów euro. Z perspektywy czasu wyraźnie widać ciągłe niedofinansowanie kategorii IV. Trybunał Obrachunkowy stwierdził pewne nieprawidłowości i uważa nadzór Komisji i system kontroli pomocy zewnętrznej, rozwojowej i przedakcesyjnej za jedynie częściowo skuteczny. Komisja odnosi się do konkretnego, rocznego podejścia Trybunału Obrachunkowego, który może ocenić tylko część prac Komisji i twierdzi, że powodem tego jest wieloletni charakter większości programów i ich systemów kontroli. Moim zdaniem ważne jest to, że Trybunał Obrachunkowy nie mówi o oszustwach ani o malwersacjach.

O wiele ważniejsze jest ostrożne, pilne i jak najbardziej efektywne postępowanie z pomocą zewnętrzną oraz szczegółowa dokumentacja i rozliczalność, gdyż irytujące jest, gdy projekty nie są kończone na czas lub gdy brak jasności co do ich wyników. Naraża to na szwank sukces naszej polityki zagranicznej. Fakt, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził, że liczba błędów się zmniejsza, jest więc pochwałą za prace poprzedniej Komisji w odniesieniu do pomocy zewnętrznej, współpracy rozwojowej i polityki rozszerzenia.

Oczywiście widoczny zaczyna też być wpływ zmian w ramach prawnych. Sprawozdanie specjalne w sprawie pomocy przedakcesyjnej dla Turcji jest pierwszym punktem odniesienia, jeśli chodzi o lepszą kontrolę sposobu korzystania z funduszy, którą umożliwił w roku 2007 nowy Instrument Pomocy Przedakcesyjnej. Przyszłe sprawozdania finansowe i ich przeglądy muszą pokazywać, na ile odpowiedzialnie i skutecznie beneficjenci korzystają z pomocy UE. Musimy kształtować naszą politykę zagraniczną w sposób elastyczny, abyśmy mogli skutecznie bronić interesów naszej polityki zewnętrznej.

Dlatego wzywamy Komisję, by nadal pracowała nad udoskonaleniem rozporządzenia finansowego, nad nowymi ramami finansowymi, reformą budżetową i przede wszystkim nad rozwojem Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych. Kończąc, mogę jednak zalecać udzielenie absolutorium za rok budżetowy 2008 w obszarze Komisji Spraw Zagranicznych.

PRZEWODNICZY: RAINER WIELAND
Wiceprzewodniczący

  Ingeborg Gräßle, sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji ds. Zatrudnienia i Spraw Społecznych. – (DE) Panie przewodniczący, panie urzędujący przewodniczący Rady, panie komisarzu, panie i panowie! Spędziliśmy tu dzisiejszy poranek wspólnie i ciekawie. W zasadzie zamierzałam powiedzieć coś zupełnie innego, ale tego nie zrobię, gdyż uważam, że nie możemy zignorować tego, co tu dziś nastąpiło.

Mamy do czynienia z faktem, że ani ta Izba, ani żadna inna instytucja nie traktuje poważnie absolutorium w jakiejkolwiek formie. Jedyną instytucją, która musi je brać poważnie, jest Komisja. To do Komisji się zwracamy i to ona podlega absolutorium na mocy traktatu. Jeśli chodzi o inne instytucje, traktat nie reguluje kwestii absolutorium. To dla nas problem. Wyobraźmy sobie, że za dwa lata Europejska Służba Działań Zewnętrznych stanie się instytucją i nie będzie tu obecna. Wtedy ponownie okaże się, że wszystkie inne instytucje nie uznają za konieczne stawić się w tej Izbie i wysłuchać tego, co ma im do powiedzenia Parlament jako prawodawca w zakresie budżetu. W tym roku godnym pochwały wyjątkiem okazała się Rada; w ubiegłym roku podobnie postąpiła szwedzka prezydencja.

Jeśli uznajemy fundamentalne prawo Parlamentu za podstawę do udzielenia absolutorium, to mogę tylko nakłaniać, by nie wdrażać przedstawionych tu propozycji i nie przekształcać Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w inną instytucję, ponieważ to zwiastowałoby koniec naszego oddziaływania na nią, skoro tak łatwo przed nim się uchylić. Jedyna inną instytucją, która jest tu reprezentowana, jest Parlament. Pragnę szczególnie podziękować przewodniczącemu Parlamentu za dzisiejszą obronę naszych praw i za deklarację, że podejmie on rozmowy z przedstawicielami wszystkich innych instytucji.

Jaki pożytek mamy z tego, że udzielimy absolutorium, jeśli nie bierzemy go poważnie i jeśli nie nakłonimy innych, by brali je poważnie? Musimy bardzo dokładnie przemyśleć samą procedurę absolutorium. Nie możemy dalej działać tak jak dotychczas.

Chcę przejąć inicjatywę i raz jeszcze zwrócić się do Rady. Zgodnie z traktatem lizbońskim Rada jest teraz jedną instytucją, a Prezydent Rady jest inną instytucją. Oczekujemy na natychmiastowe uregulowanie prawne tego stanu rzeczy w przepisach dotyczących budżetu. Rada sama musi zapewnić prawidłowe uregulowanie własnej odpowiedzialności w prawie budżetowym. Dotyczy to także przewodniczącego Rady. Wzywam was do pilnego uregulowania kwestii waszych obowiązków.

  Jutta Haug, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności. – (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chcę poruszyć jedną sprawę, która naprawdę jest skandaliczna. Mówię o Europejskim Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób w Sztokholmie. Od maja 2005 roku wysoko wykwalifikowany personel musi pracować tam w całkowicie wrogim otoczeniu. Do tej pory szwedzki rząd nie jest w stanie zawrzeć z ECDC tzw. umowy z krajem przyjmującym, choć jak wszystkie państwa członkowskie tak bardzo chciał, by ta agencja powstała właśnie w Szwecji.

Do dziś żaden z pracowników nie ma osobistego numeru identyfikacyjnego, tzw. numeru Folkbokföring. A numer ten jest potrzebny do identyfikacji klienta w administracji publicznej, w instytucjach i w firmach prywatnych. Zatem na przykład dzieci urodzone w Szwecji nie mogą być zarejestrowane, dostawcy energii elektrycznej, gazu, telekomunikacji i telewizji mogą wycofać swe usługi, właściciele budynków mogą odmówić długoterminowych umów najmu, są problemy z dostępem do lekarzy i szpitali. Dla małżonków oznacza to z kolei brak możliwości samozatrudnienia w Szwecji. Są też ogromne trudności z uzyskaniem pracy. Można by jeszcze długo wymieniać. Jedno jednak jest jasne: personelowi ECDC w Szwecji odmawia się pewnych fundamentalnych praw zagwarantowanych w prawie UE. W wyniku tego wszystkie te sprawy wylądowały w naszej Komisji Petycji. W każdym razie ta sytuacja nie może dłużej trwać...

(Przewodniczący wyłączył mikrofon)

  Wim van de Camp, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów. – (NL) Panie przewodniczący! Nie mam wiele do dodania na temat budżetu Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów za rok 2008. Dyskusja w komisji, jak i sprawozdania rzuciły już dużo światła na te sprawy. Stwierdziliśmy dość znaczną kwotę niewykorzystanych środków w roku 2008, jeśli chodzi o Solvit, ale to się poprawi w latach 2009 i 2010. Chciałabym jednak nakłonić komisarza, aby zadbał o to, by budżet Solvitu był rozsądnie wykorzystywany. Rozumiem, że budżety muszą być wykonywane w sposób odpowiedzialny, ale widzę, że zasób informacji w tej dziedzinie jest wciąż niewystarczający.

Chciałabym też poruszyć kwestię dyrektywy o usługach wprowadzonej w grudniu 2009 roku. Zauważam wielką potrzebę propagowania informacji na temat tej dyrektywy w Unii Europejskiej.

Panie przewodniczący! Kolejna sprawa dotyczy rzeczywistych kontroli celnych w państwach członkowskich. Choć nie jest to temat, który trzeba tu omawiać, to jak wiemy państwa członkowskie nie przeprowadzają wystarczającej liczby kontroli towarów importowanych i chciałabym ponownie zaapelować do Komisji, by wraz z państwami członkowskimi zajęła się tym poważniej i zapewniła prawidłową kontrolę towarów importowanych.

Kończąc, chcę zauważyć tak jak kilku przedmówców i jak sam komisarz, że przepisy budżetowe są wciąż pod wieloma względami bardzo skomplikowane, co oznacza też, że bardzo skomplikowane są związane z nimi mechanizmy kontroli. Dlatego przyłączam się do apeli o ich uproszczenie, a w każdym razie udoskonalenie.

  Inés Ayala Sender, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Transportu i Turystyki. – (ES) Panie przewodniczący! Proszę o potraktowanie pierwszej części jako wniosek w sprawie przestrzegania Regulaminu, gdyż chciałabym wiedzieć przed końcem tej debaty, czy Parlament zaprosił Trybunał Obrachunkowy i Radę do udziału w tej debacie; chciałabym też poznać lub otrzymać dokumentację. Chciałabym ponadto wiedzieć, choć pani poseł Gräßle powiedziała już, że szwedzka prezydencja była obecna w tej Izbie, czy w ubiegłym roku Rada rzeczywiście była obecna na debacie w sprawie absolutorium.

Teraz proszę zacząć mierzyć czas mojej wypowiedzi w sprawie absolutorium w odniesienia do transportu.

Przede wszystkim chcemy podkreślić nasze zadowolenie z odnotowanego przez Komisję Transportu i Turystyki wysokiego wskaźnika wykorzystania środków na zobowiązania i środków na płatności w odniesieniu do sieci transeuropejskich, który wyniósł w obu przypadkach niemal 100 %.

Państwa członkowskie muszą oczywiście zadbać o udostępnienie adekwatnego finansowania z budżetów krajowych i chcę ponownie podkreślić, że Parlament zawsze popierał większe finansowanie tych sieci. Jesteśmy przekonani, że przegląd projektów dotyczących sieci w tym roku, w roku 2010, będzie okazją do oceny, czy wydatki te były wystarczające i efektywne. W każdym razie na pewno były monitorowane.

Z zadowoleniem przyjmujemy też fakt, że roczne sprawozdania finansowe Agencji Wykonawczej ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej są zgodne z prawem i regularne, choć niepokoją nas opóźnienia dotyczące rekrutacji. Dyrekcja Generalna Komisji ds. Mobilności i Transportu poinformowała nas jednak, że sprawa ta zostanie zaktualizowana.

Z drugiej strony niepokoi nas niska absorpcja środków na płatności w zakresie bezpieczeństwa transportu, jeszcze niższa absorpcja środków na płatności w odniesieniu do programu Marco Polo, który ma poparcie Parlamentu, a także wyjątkowo niska absorpcja środków w odniesieniu do praw pasażerów.

Zważywszy na wielkość projektu, niepokoimy się także o nieadekwatne wykorzystanie środków na płatności w programie Galileo i ubolewamy nad całkowitym brakiem danych dotyczących turystyki. Mamy nadzieję, że nowe ramy instytucjonalne pozwolą uporać się z tym brakiem danych.

  Jean-Pierre Audy (PPE). – (FR) Panie przewodniczący! Zastanawiam się, czy zabierać głos. Przepraszam za te wnioski w sprawie przestrzegania Regulaminu. Przede wszystkim chcę przywitać Radę i podziękować panu ministrowi za uczestnictwo. Wydaje mi się, panie przewodniczący, że utarło się udzielanie głosu Radzie po wypowiedzi Komisji. Rada nie zabrała jednak głosu przed debatą polityczną, choć wypowiedziała się pod koniec debaty. Być może dobrze by było zaproponować jej zabranie głosu, by mogła się ustosunkować do stanowiska naszego sprawozdawcy, który proponuje odroczenie udzielenia Radzie absolutorium.

  Przewodniczący. – Porozumiemy się z Radą w sprawie potrzeby zabierania głosu.

  László Surján, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Rozwoju Regionalnego. – (HU) Absolutorium to akt prawny, i myślę, że Komisja Rozwoju Regionalnego nie ma powodu sprzeciwiać się jego udzieleniu. Jednocześnie absolutorium jest jednak oceną polityczną. Wyjaśnia ono, czy osiągnęliśmy cele, które postawiliśmy sobie w roku 2008, oraz czy uzyskaliśmy wystarczającą wartość na wydatki.

Spotkałem się z kilkoma błędnymi wyobrażeniami na temat procesu oceny polityki spójności, także w tej Izbie. Chciałbym wyraźnie zwrócić państwa uwagę na fakt, że nie każdy błąd to oszustwo. Często przeceniamy – skądinąd słuszną – krytykę sprawozdań finansowych i innych kontroli. Chcę podkreślić, że nie mamy przejrzystych danych z pomiarów. Potrzebna nam jednolita metodologia pomiaru efektywności, skuteczności, a nawet możliwości absorpcji, która odgrywa kluczową rolę w decydowaniu o tym, jak kontynuować politykę spójności.

W roku 2008 tylko 32 % wydatków pochodziło z tego cyklu planowania, reszta natomiast pochodziła z cyklu sprzed roku 2006. Trudno zatem oceniać, na ile udało nam się w 2008 roku osiągnąć cele nowego cyklu. Niektóre państwa członkowskie nie osiągnęły nawet poziomu 32 %. Wszyscy ponosimy częściową odpowiedzialność za opóźnienia w wykorzystaniu przedmiotowych środków. Zalecenia Komisji i Parlamentu dotyczące uproszczeń, których dokonujemy w odpowiedzi na kryzys od 2008 roku, służyły usprawnieniom z naszej strony. Teraz kolej na państwa członkowskie; to tam potrzebne są znaczne postępy.

  Edit Bauer, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia. – (HU) Chcę przypomnieć, że zgodnie z art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, propagowanie równouprawnienia mężczyzn i kobiet jest jedną z podstawowych wartości UE, która musi się przejawiać we wszystkich działaniach UE, i która powinna być możliwa do monitorowania w procedurze udzielania absolutorium z wykonania budżetu UE. W związku z tym niezbędne są dane statystyczne na temat wykorzystania budżetu według stosownych kryteriów.

Z przykrością zauważamy, że mimo naszych starań, wciąż nie są dostępne dane, które umożliwiałyby prześledzenie wydatków budżetowych według płci. Dotyczy to przede wszystkim tych obszarów, w których szczególnie pilna jest potrzeba położenia kresu dyskryminacji, na przykład przy pomocy Europejskiego Funduszu Społecznego.

Chcę wspomnieć szczególnie o jednej sprawie, to jest o opóźnieniu w powołaniu Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn. Instytut ten miał zacząć funkcjonować w roku 2008, ale jego oficjalne otwarcie nastąpi dopiero w tym roku, w czerwcu. Ewidentnie wywołuje to także różne problemy w procesie budżetowym. Zważywszy na to, że przegląd śródokresowy różnych wieloletnich programów ma nastąpić w 2010 roku, chcę raz jeszcze prosić Komisję o opracowanie systemu monitorowania i oceny, który umożliwiłby stosowanie zasady równości w różnych pozycjach w budżecie oraz obserwację wpływu wykorzystania różnych pozycji w budżecie na powstawanie nieuzasadnionych różnic.

  Gay Mitchell, sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Rozwoju. – Panie przewodniczący! Z punktu widzenia rozwoju, absolutorium z wykonania budżetu jest ważnym zapewnieniem dla podatników w całej Europie, że ich pieniądze są wydawane w krajach rozwijających się w sposób efektywny i skuteczny, biorąc pod uwagę skuteczność pomocy oraz zgodność z naszym celem, jakim jest przeznaczanie 0,7 % składek na oficjalną pomoc rozwojową. Musimy wykorzystać nasz budżet pomocowy efektywnie. Nie chodzi o pomoc większą, a o pomoc lepszą.

Musimy wykorzystać nasze pieniądze jako siew, którego plonem będą lokalne rozwiązania. Musimy szukać możliwości przekonania ludności w krajach rozwijających się na przykład do odpowiedzialności za własny rozwój, szczególnie zaś musimy propagować ideę własności ziemi przez osoby indywidualne, rodziny i społeczności.

Co roku mnóstwo kobiet umiera przy porodzie. AIDS, malaria i gruźlica zabierają co roku niemal cztery miliony istnień. W krajach rozwijających się jest niemal miliard ludzi niepiśmiennych. Dlatego Parlament, Komisja i Rada wspólnie ustaliły cel, jakim jest przeznaczenie 20% podstawowych wydatków na edukację i zdrowie. Chciałbym się dowiedzieć, czy osiągnęliśmy te cele.

Zawsze, gdy jestem w kraju rozwijającym się, spotykam się z inteligentnymi i entuzjastycznie nastawionymi młodymi ludźmi. Są oni tak samo zdolni jak wszyscy inni młodzi ludzie. Potrzeba im tylko możliwości i zachęty do przedsiębiorczości. Kluczowe jest tu zatem inwestowanie w edukację. Dlatego Parlament, Komisja i Rada ustaliły wspomniane cele. Teraz musimy zapewnić system weryfikacji, czy cele te są osiągane.

Na koniec chcę jeszcze powiedzieć, że moim zdaniem jednym ze sposobów uwolnienia ludzi z potwornego ubóstwa, jest inwestowanie w budowę systemu własności ziemi w krajach rozwijających się. Znam przykład, w którym metoda ta się sprawdziła – mój kraj w XVIII i XIX wieku. Kiedy zastanowić się nad tym, dlaczego Irlandia jest podzielona, można dojść do wniosku, że stało się tak dlatego, że przedsiębiorczym ludziom dano po kawałku ziemi.

Pora przestać myśleć o ludziach tylko w kategoriach pomocy. Trzeba zacząć myśleć o ludziach jak o potencjalnych przedsiębiorcach, którzy sami mogą działać, jeśli zapewni im się wsparcie.

  Ville Itälä, w imieniu grupy PPE. – (FI) Panie przewodniczący! Chcę najpierw podziękować Radzie. Doceniam fakt, że Rada jest tu dziś obecna, ponieważ chodzi o to, czy naprawdę chce ona wziąć odpowiedzialność za wydawanie pieniędzy podatników i czy chce okazać jakiś szacunek dla Parlamentu i dla naszej współpracy. Dlatego tak ważna jest dla nas obecność Rady.

Skoncentruję się na absolutorium w odniesieniu do Parlamentu. Chcę podziękować panu posłowi Staesowi za wspaniałą współpracę. Zgadzam się z nim co do bardzo rozsądnej podstawowej koncepcji, że Parlament może dobrze funkcjonować tylko wtedy, gdy proces decyzyjny jest wystarczająco otwarty i przejrzysty. W ten sposób możemy przeciwdziałać skandalom. Wiemy, że bez względu na to, jak małe by nie były kwestionowane kwoty, jeśli pojawi się nieuczciwość, nasza reputacja ucierpi na długo. Niezwykle ważne jest więc, by do tego nie dopuścić. Nie mówimy bowiem o pieniądzach Parlamentu, lecz podatników. Dlatego wspomniany system musi być szczelny, abyśmy mogli w końcu wziąć za to odpowiedzialność.

Sprawozdanie pana posła Staesa zawiera wiele dobrych zasad, ale moja grupa jest zdania, że sprawozdanie to powinno być krótsze i bardziej zwięzłe. Dlatego usunęliśmy z niego pewne fragmenty. Ponadto uważamy, że w sprawozdaniu powinny znaleźć się konkretne informacje na temat działalności posłów i Parlamentu jako całości w odniesieniu do jego prac prawodawczych.

Dodaliśmy na przykład pewne informacje dotyczące polityki nieruchomości, która wciąż wymaga wielu usprawnień. Musimy uzyskać dokładne i jasne wyjaśnienie, dlaczego są z tym problemy. To właśnie powód tak długiej debaty. Chcemy też poznać powody kilkuletniego już opóźnienia Wszechnicy. Jaki tam może być problem? Chcemy poznać odpowiedzi na te pytania.

Gratulujemy Parlamentowi, że w końcu szybko uzyskał nowe przepisy zarówno dotyczące członków, jak i doradców. To prawda, że to duża poprawa, ale wciąż trzeba w tym zakresie wiele zmienić.

Podam przykład. Zgodnie z nowym rozporządzeniem, aby dotrzeć do Brukseli, muszę najpierw lecieć stąd, ze Strasburga, do Finlandii. Nawet gdybym miał jutro grupę gości w Brukseli lub sprawozdanie do przygotowania – to nie ma znaczenia. Nie mogę udać się stąd prosto do Brukseli. Gdybym tak zrobił, nie zwrócono by mi kosztów podróży ani żadnych innych kosztów.

Nie rozumiem, dlaczego nasze życie musi być tak niewygodne, skoro wiemy, że podróż stąd do mojego miasta Turku w Finlandii zajmuje cały dzień, a kolejny dzień zajmuje powrót, jeśli chcę lecieć do Brukseli, aby tam wykonać jakąś pracę. Kiedy zapytałem, dlaczego tak jest, administracja odpowiedziała, że mogę latać do Finlandii przez Rzym lub Ateny. Nie mam biura w Rzymie ani w Atenach. Nie mam tam nic do roboty. Biuro i pracę mam w Brukseli.

Jeżeli mamy dwa miejsca pracy, rozsądne jest to, że możemy pracować w obu. Jak więc widać, wciąż istnieją obszary, w których musimy wracać do rozsądnych rozwiązań. Wrócimy do nich w przyszłorocznym sprawozdaniu.

  Edit Herczog, w imieniu grupy S&D. – (HU) Panie przewodniczący, panie i panowie! Chcę zacząć od podziękowań. Wybitna i skrupulatna praca pana posła Staesa i Trybunału Obrachunkowego Unii Europejskiej umożliwiła nam przygotowanie skrupulatnego rozliczenia budżetu za rok 2008, jeśli chodzi o Parlament. Dziękuję też szanownym posłom, którzy zaproponowali zmiany służące dopracowaniu sprawozdania.

Ogólnie zgodziliśmy się co do oceny faktów; natomiast różnice pojawiły się głównie w odniesieniu do sposobu korygowania stwierdzonych błędów. Teraz, kiedy głosujemy w sprawie absolutorium, my, wybierani posłowie PE, bierzemy pełną odpowiedzialność za budżet za 2008 rok. Zaświadczamy przed obywatelami UE, że Parlament wykorzystał wydane pieniądze zgodnie z przeznaczeniem i zgodnie z przepisami. Teraz, kiedy kryzys tak bardzo obciąża wszystkich obywateli, musimy szczególnie uważnie wydawać pieniądze podatników. Musimy wyznaczać sobie wyższe standardy niż te, które wyznaczamy innym, gdyż od tego zależy nasza wiarygodność i rzetelność. Jednocześnie musimy też rozumieć, że nasz nadzór sam w sobie nie jest wystarczającą gwarancją tego, że środki zostały wydane w sposób inteligentny i zgodnie z przepisami. Będzie to możliwe tylko wówczas, gdy wprowadzimy wiarygodny i solidny system kontroli wewnętrznej. My, socjaliści, uważamy to za bardzo ważne. Dlatego chcę się skupić na tym zagadnieniu.

Musimy kłaść większy nacisk na właściwe funkcjonowanie systemu kontroli wewnętrznej nadzorowanych instytucji, ponieważ jesteśmy przekonani, że lepiej zapobiegać problemom niż później je rozwiązywać. Ważną gwarancję właściwego funkcjonowania systemu kontroli wewnętrznej stanowi niezależność instytucjonalna. Jest to gwarancja obiektywności i sposób na zapewnienie zgodności z międzynarodowymi regułami księgowymi i z najlepszą praktyką. Same standardy nie gwarantują jednak efektywności systemu kontroli wewnętrznej. W tym względzie poczyniono w 2009 roku stosowne usprawnienia. Nie ma bowiem takiego systemu kontroli wewnętrznej – choćby najbardziej złożonego – który byłby bezbłędny, ponieważ polega on na pracy ludzi. Dlatego co roku udzielamy absolutorium.

Pragnę podkreślić, że poparliśmy wszystkie proponowane zmiany, które były konkretne, osiągalne i realistyczne, natomiast odrzuciliśmy wszelkie uogólnienia, które nie służą poprawie, a raczej zaciemniają nasze stanowisko. Odrzuciliśmy wszystkie wnioski, które zmniejszałyby niezależność grup politycznych. Jesteśmy przekonani, że niezależność grup Parlamentu Europejskiego jest nierozłączna z ich odpowiedzialnością finansową. Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów wykonuje swe prace w pełni świadoma swej odpowiedzialności. Jeżeli pozostałe grupy polityczne chcą usprawnić własne działania, niech to zrobią. Przedstawiając te uwagi, chcę prosić o przyjęcie tego sprawozdania i udzielenie absolutorium w imieniu Parlamentu Europejskiego.

  Gerben-Jan Gerbrandy, w imieniu grupy ALDE. – (NL) Panie przewodniczący! Jestem wielkim fanem brytyjskiej grupy rockowej Genesis. Genesis ma w swym repertuarze fantastyczny utwór pod tytułem „Dance on a Volcano” („Taniec na wulkanie”), który to tytuł przypomniał mi się w tym tygodniu, gdy zawisł nad nami wulkaniczny pył. Nie żeby ta piosenka skłaniała mnie do tańca w Islandii, natomiast przyszła mi na myśl w związku z dzisiejszą poranną debatą w sprawie zatwierdzeniu wydatków poniesionych w roku 2008, czyli w kolejnym roku, w którym Europejski Trybunał Obrachunkowy nie mógł ich zatwierdzić. To tu widzę podobieństwo do tańca na wulkanie, na wulkanie wypełnionym nie lawą ani pyłem, a brakiem zaufania. Europa narażona jest na różnego rodzaju silne presje, np. presję na euro, presję konfliktu między unijnym punktem widzenia a perspektywami narodowymi. To już wystarczy, by doprowadzić ten metaforyczny wulkan do wrzenia, więc chętnie obejdziemy się bez słabej rozliczalności finansowej i braku zaufania publicznego powodującego erupcje.

Jak można temu zapobiec? Moim zdaniem jest tylko jeden sposób – przejrzystość, optymalna przejrzystość we wszystkich instytucjach. Przejrzystość w Radzie – a więc i w państwach członkowskich. To właśnie jest główny obszar stwierdzanych co roku nieprawidłowości. Cieszę się, że są tu jeszcze przedstawiciele Rady. Wzywam też państwa członkowskie do tego, by wreszcie wprowadziły przejrzystość w swym sposobie wydatkowania europejskich środków poprzez coroczne publiczne rozliczenie tych wydatków. Nie mogę zrozumieć, dlaczego wciąż się temu opierają. Jestem przekonany, że gdyby państwa członkowskie miały dysponować własnymi środkami w taki sposób, ich obywatele uznaliby to za rzecz nie do przyjęcia.

W każdym razie większa przejrzystość jest także wskazana w naszym własnym Parlamencie. Pan poseł Staes słusznie sporządził bardzo krytyczne sprawozdanie i po wielu usprawnieniach w minionych latach teraz czas na otwarcie drzwi, by raz na zawsze pokazać Europejczykom dzięki tej przejrzystości, że potrafimy w sposób odpowiedzialny dysponować ich pieniędzmi, bo o to w końcu chodzi.

Kończąc, chcę wspomnieć o wzajemnych relacjach między Radą a Parlamentem. Jakieś 40 lat temu uznano, że aby dwie strony mogły współpracować we względnym spokoju zamiast walczyć, niezbędna jest umowa dobrowolna. W tamtych czasach umowa taka była przydatna, ale trzeba powiedzieć, że dziś już się nie sprawdza, bo teraz ze sobą walczymy. Moim zdaniem jednak ważniejsze jest to, że Rada i Parlament są teraz mocnymi, dojrzałymi instytucjami i jako takie powinny być w stanie monitorować się nawzajem w dojrzały sposób, nawet bez dobrowolnej umowy. Skoro Rada jest obecna, chcę zapytać, czy może nam na to odpowiedzieć i czy zgadza się, że dwie instytucje mogą się nawzajem skutecznie monitorować bez dobrowolnej umowy.

Zachowując wzajemną otwartość zamiast dobrowolnej umowy, Rada i Parlament mogą nawet na wulkanie tańczyć ze sobą w harmonii, bez strachu o to, że ziemia usunie im się spod nóg lub że dalszy brak zaufania publicznego doprowadzi do erupcji.

  Bart Staes, w imieniu grupy Verts/ALE. – (NL) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie López Garrido, panie i panowie! Zabieram teraz głos w imieniu mojej grupy, nie zaś jako sprawozdawca w sprawie absolutorium Parlamentu. Do tego będę miał jeszcze okazję później.

Chcę poruszyć kilka kwestii. Pierwsza z nich dotyczy absolutorium Komisji. Jest to kwestia adresowana zarówno do pana komisarza, jak i do Rady, a dotyczy ona faktu, że 80 % naszych środków wydawanych jest w rzeczywistości w państwach członkowskich i że Parlament od wielu lat propaguje krajowe deklaracje w sprawie zarządzania. Sprawozdawca, pan poseł Liberadzki, w wielu miejscach pokazuje natomiast bardzo wyraźnie nowe opcje. Mamy nowy traktat i nowe brzmienie artykułu 317(2) tego traktatu pozwala Komisji na jak najszybsze sporządzanie wniosków dotyczących wprowadzenia obowiązkowych krajowych deklaracji w sprawie zarządzania. Panie komisarzu Šemeta! Proszę, by się pan do tego ustosunkował. Czy jest pan gotowy skorzystać z tej możliwości? Cztery państwa członkowskie już to robią, z czego należy się cieszyć, ale czynią to na cztery różne sposoby. Skoordynujmy więc jakoś te wysiłki.

Rada powie: dobrze, ale są tu zastrzeżenia praktyczne. Niektóre państwa członkowskie mają system federalny z jednostkami wspólnymi, jak np. Belgia z Walonią, Brukselą i Flandrią, jak więc belgijski federalny minister ma przedstawić krajową deklarację w sprawie zarządzania? Ale to nie problem, panie i panowie. W takim przypadku minister krajowy musi po prostu dojść do porozumienia z ministrami regionalnymi, poczekać na ich deklaracje w sprawie polityki regionalnej i w sprawie zarządzania, i przedstawić je łącznie w tej Izbie oraz podać do wiadomości publicznej. Wtedy będzie na przykład mógł powiedzieć, że Walonia i Bruksela dobrze sobie radzą, a Flandria nie, albo na odwrót. I tak dalej.

Druga sprawa dotyczy wniosku pana posła Liberadzkiego dotyczącego sprawozdania specjalnego Trybunału Obrachunkowego w sprawie zarządzania przez Komisję Europejską pomocą przedakcesyjną dla Turcji. Moim zdaniem użyte tam sformułowanie nie jest zbyt dobre. W niektórych aspektach i akapitach jest ono nieco nadużywane i wchodzi w kontekst negocjacji akcesyjnych. Wraz z panem posłem Geierem przedstawiliśmy szereg poprawek skreślających. Przedstawiłem także wniosek o poprawienie tekstu i proszę szanownych posłów o jego rozważenie.

Kończąc, zwracam się do Rady. Mam też nadzieję, że jej urzędujący przewodniczący uważnie tego wysłucha. Czy może pan w swym późniejszym wystąpieniu odpowiedzieć, czy zastosuje się pan do prośby sprawozdawcy, Komisji Kontroli Budżetowej i tej Izby dotyczącej udzielenia odpowiedzi do dnia 1 czerwca 2010 r. i przedstawienia dokumentów wymaganych w ustępach 25 i 26 wspomnianego wniosku? Czy może pan odpowiedzieć, czy zastosujecie się do tego wniosku? Jest to dla nas sprawa największej wagi, jeśli chodzi o ocenę tego, czy stosunki między Radą a Parlamentem są takie, jak być powinny.

  Richard Ashworth, w imieniu grupy ECR. – Panie przewodniczący! Zabieram głos w imieniu grupy brytyjskiej Partii Konserwatywnej, która w tym roku ponownie będzie głosować przeciwko absolutorium z wykonania budżetu. Takie stanowisko zajmujemy konsekwentnie i będziemy to robić nadal, aż dostrzeżemy większe starania dotyczące uzyskaniu poświadczenia wiarygodności Trybunału Obrachunkowego.

Chcę jednak publicznie pochwalić postęp, jaki dokonał się w zakresie poprawy standardów zarządzania finansami za kadencji poprzedniej Komisji. Trybunał Obrachunkowy odnotowuje szczególnie postęp, który dokonał się w dziedzinie rolnictwa, badań, energetyki, transportu i edukacji. Chcę pochwalić Komisję za poczynione usprawnienia. Są one bardzo zachęcające.

Wiele jednak wciąż pozostaje do zrobienia. Trybunał Obrachunkowy znowu negatywnie skomentował słabość systemu kontroli, liczne nieprawidłowości i powolne tempo odzyskiwania środków należnych Unii Europejskiej.

Jasne jest też, że choć ostateczna odpowiedzialność spoczywa na Komisji Europejskiej, to państwa członkowskie i Rada – szczególnie Rada – muszą być o wiele bardziej skrupulatne, jeśli chodzi o sposób wykorzystania środków UE i muszą dokładać więcej starań o to, by uzyskać poświadczenie wiarygodności.

Funkcjonujemy na mocy traktatu lizbońskiego i jako posłowie do Parlamentu Europejskiego jesteśmy winni europejskim podatnikom zapewnienie, że budżet jest właściwie wykonywany, i że procedury księgowe UE są integralne. Dopóki Trybunał Obrachunkowy nie udzieli wspomnianego poświadczenia wiarygodności, ja i moja partia będziemy głosować przeciwko absolutorium z wykonania budżetu.

  Søren Bo Søndergaard, w imieniu grupy GUE/NGL. – (DA) Panie przewodniczący! Ta debata dotyczy nas, parlamentarzystów UE, którzy bierzemy odpowiedzialność nie tylko kolektywnie, ale i indywidualnie, za to, jak w 2008 roku wykorzystane zostały środki UE. Kiedy debata ta się zakończy i kiedy w maju zostaną oddane głosy, to nas obywatele pociągną do odpowiedzialności.

Chcę od razu powiedzieć jedną rzecz: nasza grupa odnosi się krytycznie do tego, jak UE gospodarowała pieniędzmi naszych podatników w 2008 roku. Mamy też oczywiście dużo dobrych spostrzeżeń, które nie wymagają komentarza. W pewnych obszarach dał się zauważyć nawet pewien postęp w porównaniu z rokiem 2007. Wciąż jednak jest zbyt wiele obszarów, w których odnotowano rzeczy nie do przyjęcia. Jednym z przykładów są sprawozdania finansowe Komisji. Jeśli chodzi o fundusze strukturalne, Trybunał Obrachunkowy stwierdził, że co najmniej – powtórzę: co najmniej – 11 % wypłat z tych funduszy dokonano niezgodnie z przepisami. Wynika to częściowo z błędów i zaniechań, częściowo zaś z oszustw i sprzeniewierzeń. Nie zmienia to jednak faktu, że tylko w tym obszarze wypłacono nienależnie miliardy euro.

Czy to dopuszczalne? Znamy wszystkie wymówki. Komisja twierdzi, że to wina państw członkowskich, ponieważ to one odpowiadają za kontrolę. Państwa członkowskie mówią, że to wina Komisji i zbyt skomplikowanych przepisów. I tak jedni zrzucają winę na drugich.

Musimy sobie zadać pytanie, czy zatwierdzilibyśmy sprawozdanie finansowe klubu sportowego, związku zawodowego czy partii politycznej, w której 11% wydatków w głównym obszarze zostało wypłaconych z naruszeniem przepisów? Zgadzam się z tymi, którzy mówią, że potrzebne są fundamentalne zmiany strukturalne, by zmienić tę sytuację. Musimy zatem wykorzystać absolutorium, by takie zmiany wymusić. Trzeba również wywrzeć taką presję na Radę.

W kwietniu ubiegłego roku Parlament przeważającą większością głosów odmówił udzielenia Radzie absolutorium z wykonania budżetu za rok 2007. Powiedzieliśmy, że nie przyjmujemy odpowiedzialności przed elektoratem za przedstawione nam sprawozdania finansowe, dopóki Rada nie zgodzi się formalnie spotkać z właściwymi komisjami w Parlamencie i publicznie odpowiedzieć na nasze pytania. Mimo to, by okazać dobrą wolę, zagłosowaliśmy w listopadzie za udzieleniem Radzie absolutorium, pod warunkiem, że w tym roku zajdą zmiany.

Dziś musimy stwierdzić, że zmiany te nie nastąpiły. Oto przykład. Rok po roku Rada przelewa miliony euro z rachunku tłumaczeń na rachunek delegacji, zwiększając w ten sposób wysokość środków, które już są na rachunku delegacji. Musimy zatem zadać Radzie oczywiste pytania. Dlaczego to robicie? Na co wydawane są wszystkie te pieniądze rachunku delegacji? Które kraje z tego korzystają? Rada chętnie odpowiada na te pytania nieformalnie. Do dziś jednak – choć może to się zmieni – odmawia otwartej odpowiedzi publicznej. To niedobrze. Dlatego jesteśmy zdania, że absolutorium musi poczekać do czasu zawarcia porozumienia międzyinstytucjonalnego, które jasno określi obowiązki Rady w odniesieniu do przejrzystości i współpracy z Parlamentem.

Wyrażamy zatem wyraźną krytykę wobec Rady i Komisji. Podziela ją wielu posłów z innych grup politycznych. I właśnie dlatego, że nasza krytyka jest tak wyraźna, musimy być również krytyczni wobec naszego własnego zarządzania finansowego w Parlamencie. Dlatego żałuję, że sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej jest ostatecznie mniej krytyczne niż w wersji pierwotnej przedstawionej przez jej przewodniczącego. Jesteśmy zatem zwolennikami ponownego umieszczenia w sprawozdaniu fragmentów krytycznych. Mam nadzieję, że w majowym głosowaniu nasze krytyczne podejście do własnej działalności zostanie docenione jako uzasadnienie i upoważnienie do wyrażania krytyki i żądań także wobec Rady i Komisji.

Kończąc, chcę podziękować wszystkim kolegom i koleżankom z Komisji Kontroli Budżetowej, którzy w tym roku znowu pracowali na rzecz większej przejrzystości i odpowiedzialności UE w gospodarowaniu pieniędzmi obywateli.

  Marta Andreasen, w imieniu grupy EFD. – Panie przewodniczący! Absolutorium jest jednym z najważniejszych aktów, za jakie odpowiadamy. W praktyce oznacza ono wezwanie do zatwierdzenia sposobu gospodarowania pieniędzmi europejskich podatników, a nasza decyzja musi opierać się na sprawozdaniu Europejskiego Trybunału Obrachunkowego.

Sprawozdanie za rok 2008 rozlicza tylko 10 % budżetu. Pozostała część obarczona jest różnymi błędami. Czy jakakolwiek rada nadzorcza udzieliłaby absolutorium zarządowi firmy w takim stanie rzeczy? Oczywiście, że nie.

Sytuacja ta nie zmienia się od 15 lat. Parlament zawsze udzielał absolutorium z zastrzeżeniem poprawy sposobu korzystania ze środków UE. Przepraszam, że to mówię, ale podatnicy chcą wiedzieć, czy ich pieniądze trafiły do właściwej osoby, we właściwym celu i we właściwej kwocie. Powinniśmy o tym pamiętać, podejmując decyzję o udzieleniu absolutorium.

Od lat jedyną zmianą jest zrzucanie odpowiedzialności przez Komisję, Parlament i Radę na państwa członkowskie. Choć rzeczywiście programy wdrażane są w państwach członkowskich, to instytucją, której podatnicy UE powierzają swoje pieniądze, jest Komisja Europejska. Jest to instytucja, która wypłaca środki i która w związku z tym powinna wcześniej zadbać o niezbędny system kontroli.

Co gorsza, Komisja i Parlament rozmawiają obecnie o tolerancji ryzyka błędu. Dlaczego mamy tolerować jakiekolwiek błędy – czyli nic innego jak nieprawidłowości – skoro złożoność finansowa Unii Europejskiej jest porównywalna do średniej wielkości banku? W ubiegłym roku absolutorium dla Rady zostało odroczone z kwietnia na listopad, ponieważ Parlament nie był zadowolony z jej sposobu zarządzania finansami, choć nie skrytykował go Trybunał Obrachunkowy. Kiedy sytuacja nie zmieniła się do listopada, Parlament podjął decyzję o udzieleniu Radzie absolutorium. Teraz znowu wymierzono w Radę wszystkie działa i proponuje się odroczenie.

Czy bierzemy swoją odpowiedzialność poważnie, czy też bawimy się tu w politykę? Czy absolutorium jest tylko międzyinstytucjonalną grą, jak kiedyś mawiano? Czy podatnicy zniosą jeszcze tę grę? Chodzi tu przecież o ich pieniądze.

Koledzy i koleżanki! Wzywam was do wykonywania swych obowiązków z należytą odpowiedzialnością i do wstrzymania absolutorium dla Komisji, Parlamentu, Rady, Europejskiego Funduszu Rozwoju oraz dla Trybunału Obrachunkowego, który nie publikuje oświadczeń w sprawie interesów finansowych, do czasu aż wszystkie te instytucje dowiodą, że dobrze zarządzają finansami.

  Ryszard Czarnecki, sprawozdawca. – (PL) Panie przewodniczący! Jest problem, mianowicie widzę na tablicy nazwisko pana ministra Lopeza Garrido, który będzie się wypowiadał w imieniu Rady, tyle że będzie się odnosił do tego, co ja mówiłem o budżecie Rady i braku wykonywania tego budżetu, dokumentów ze strony Rady − tych słów nie słyszał, bo przyszedł bardzo spóźniony.

  Przewodniczący. – Pani pośle Czarnecki! Proszę o zabranie głosu w sprawie wniosku w sprawie przestrzegania Regulaminu.

  Ryszard Czarnecki, sprawozdawca. – (PL) Chciałem powiedzieć bardzo krótko, że chciałbym dać szansę panu ministrowi, żeby odniósł się do moich zarzutów i chciałbym je w ciągu jednej minuty powtórzyć.

  Przewodniczący. – Jak pan słusznie zauważył, pan López Garrido jest na liście mówców. Zobaczymy. Przysługuje mu takie samo prawo wypowiedzi jak panu.

  Martin Ehrenhauser (NI). – (DE) Panie przewodniczący! Chyba wszyscy członkowie Komisji Kontroli Budżetowej są zgodni, że potrzebne nam rozwiązania dotyczące systemu agencji UE. Dlatego chcę zaproponować jedenaście propozycji takich rozwiązań. Dzięki nim moglibyśmy co roku zaoszczędzić 500 milionów euro, bez szkody dla jakości wyników prac administracyjnych.

Oto wspomniane jedenaście propozycji rozwiązań: 1) Potrzebna nam wystarczająca baza w zakresie prawa pierwotnego. Traktat lizboński jej bowiem nie zapewnił. 2) Natychmiastowe zamrożenie do czasu uzyskania niezależnej analizy, która wykaże ostatecznie wartość dodaną decentralizacji. 3) Zamknięcie siedmiu agencji i połączenie zadań administracyjnych poszczególnych agencji. 4) W przyszłości za każdą agencję musi odpowiadać jeden komisarz UE, a za kwestie horyzontalne powinien odpowiadać przede wszystkim komisarz UE ds. stosunków międzyinstytucjonalnych i administracji. 5) Zmniejszenie liczby członków rady administracyjnej. Liczba pełnoprawnych członków nie powinna przekraczać 10 % stanowisk lub łącznej liczby 20. 6) Jak już usłyszeliśmy w wystąpieniu pani poseł Haug, potrzebny jest pilnie katalog kryteriów dotyczących lokalizacji agencji. 7) W agencjach UE nie powinien obowiązywać regulamin pracowniczy. 8) Dyrektorzy wszystkich agencji powinni być wybierani na wniosek Komisji na określony czas, i dopiero po konsultacji i uzyskaniu aprobaty Parlamentu Europejskiego. 9) Potrzebna jest umowa w sprawie wykonania między Komisją a agencjami, wyraźnie określająca kryteria ilościowe, które Europejski Trybunał Obrachunkowy podsumowuje w dorocznym rankingu wyników. 10) Wszystkie agencje powinny przekazywać dane finansowe do bazy danych. Wówczas w miarę łatwo byłoby nam, sprawozdawcom budżetowym, dokonać analizy statystycznej. Dotychczas było to niemożliwe, gdyż dane napływają w formie papierowej. 11) Zasada pomocniczości. Komisja musi jeszcze uwzględnić wymóg dotyczący uzasadnienia.

Rozwiązania są więc gotowe. Panie pośle Geier, pani poseł Gräßle! Czas, by ta Izba również przyjęła wymienione rozwiązania.

  Diego López Garrido, urzędujący przewodniczący Rady. – (ES) Panie przewodniczący! Cieszę się, że uczestniczę w tej debacie, choć nie zostałem formalnie zaproszony. Nie zostałem przez Parlament formalnie zaproszony do udziału w tej debacie. Mimo to, kiedy dowiedziałem się, że ta Izba i niektórzy posłowie proszą o moją obecność, w wielką przyjemnością tu przybyłem.

Uważam, że budżet Rady na rok budżetowy 2008 został wykonany prawidłowo, jak można wywnioskować ze sprawozdania rocznego Trybunału Obrachunkowego. W jednej lub dwóch wypowiedziach, np. w wypowiedzi pani poseł Søndergaard, pojawiła się kwestia przejrzystości, braku przejrzystości lub niewystarczającej przejrzystości. Chcę to krótko wyjaśnić. Zdaniem Rady sposób wykonania budżetu jest bezwzględnie przejrzysty i w związku z tym prawidłowo spełnia ona stawiane przed nią wymagania określone w rozporządzeniu finansowym.

Co więcej, jak państwo wiecie, Rada publikuje na swoje stronie sprawozdanie w sprawie zarządzania finansami w minionym roku. Chcę zwrócić państwa uwagę na fakt, że Rada jest dziś jedyną instytucją, która opublikowała wstępne sprawozdanie finansowe za rok 2009.

Podobnie kilka dni temu, a konkretnie 15 marca, przewodniczący Komitetu Stałych Przedstawicieli i Sekretarz Generalny Rady spotkali się z delegacją parlamentarnej Komisji Kontroli Budżetowej. Na tym spotkaniu podali wszystkie żądane informacje na tematy poruszone przez Komisję Kontroli Budżetowej, a dotyczące wykonania przez Radę budżetu za rok 2008.

Pan poseł Gerbrandy wskazał na potrzebę wzajemnej kontroli obu instytucji w sprawach budżetowych bez stosowania „dobrowolnej umowy”. Tak powiedział pan Gerbrandy. Gdyby jednak Parlament chciał zweryfikować tę umowę, Rada chętnie rozważy tę propozycję i omówi kwestie dotyczące nowej umowy opartej na zasadzie wzajemności między naszymi dwiema instytucjami. Nie ma więc problemu, jeśli chodzi o omówienie tej sytuacji ani o ewentualne opracowanie nowej umowy, potencjalnie lepszej od tej, która obowiązuje dotychczas.

To właśnie Rada chce podkreślić w odniesieniu dzisiejszej debaty. Jestem bardzo wdzięczny za ustne zaproszenie, choć, jak już powiedziałem, nie zostałem na tę debatę zaproszony formalnie.

  Przewodniczący. – Dziękuję, panie ministrze. Bardzo dziękuję za tak uprzejme zastosowanie się do naszej prośby. Przy tej okazji wspomnę tylko, że komisarz także nie otrzymuje nigdy formalnego zaproszenia na to posiedzenie. Ponieważ jestem posłem od dłuższego czasu, zauważyłem, że w takich przypadkach obecność przedstawicieli Rady – nawet jeśli nie jest to naprawdę konieczne – przyczynia się znacznie do powodzenia prac danej prezydencji. Dlatego jeszcze raz bardzo panu dziękuję.

  Jean-Pierre Audy (PPE). – (FR) Panie przewodniczący, panie Šemeta, panie López Garrido! Dziękuję raz jeszcze za przybycie. Na początku chcę podziękować szanownemu panu posłowi Liberadzkiemu, gdyż w imieniu Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) zabieram głos w sprawie udzielenia absolutorium Komisji Europejskiej.

Chcę także podziękować sprawozdawcom z pozostałych grup polityczych oraz Trybunałowi Obrachunkowemu, a w szczególności jego prezesowi, panu Caldeirze, który z niezwykłą cierpliwością wyjaśnia nam te bardzo skomplikowane procedury.

Zwracam się do pana Šemety. Nasza grupa będzie głosować za udzieleniem absolutorium Komisji Europejskiej i pragnę wspomnieć o tym, jaką rolę w procesie dążenia do tych pozytywnych zmian odegrał pana poprzednik, pan Kallas, który dużo z nami pracował, szczególnie w minionej kadencji.

Po pierwsze, Trybunał Obrachunkowy wydał poświadczenie wiarygodności w odniesieniu do rocznego sprawozdania finansowego. Panie Ashworth! Być może Konserwatyści zagłosują więc przynajmniej za rocznym sprawozdaniem finansowym. Przy tej okazji chcę podziękować panu Tavernemu i jego poprzednikowi, panu Grayowi.

Jeśli chodzi o sprawozdanie, muszę ponownie wyrazić obawy dotyczące 50 miliardów euro ujemnego kapitału własnego. Wciąż nie rozumiem, dlaczego nie wykazujemy w sprawozdaniu finansowym roszczeń wobec państw członkowskich, które sumują się do około 40 miliardów euro i które odpowiadają świadczeniom płaconym personelowi.

Jeśli chodzi o legalność i regularność przedmiotowych transakcji, niektórzy mówią, że poświadczenie Trybunału Obrachunkowego jest negatywne. W rzeczywistości jednak nie mamy o tym pojęcia. Przeczytałem to poświadczenie wiele razy. Nie wiemy, czy – zgodnie z artykułem 287 traktatu – opinia w sprawie przedmiotowych transakcji jest pozytywna, czy nie. Trybunał wydał nam kilka opinii – chyba pięć – ale dalej tego nie wiemy. Co więcej, proponuje się, by Trybunał wypełniał wspomniane zadanie przewidziane w traktacie. W tym kontekście musimy razem zweryfikować wszystkie procedury dotyczące absolutorium w sprawie kosztów kontroli.

Jeśli chodzi o metody, prosimy nasze rządy o krajowe poświadczenia wiarygodności, których nigdy nie otrzymamy. Proponuję, by krajowe władze badające sprawozdania finansowe uczestniczyły w łańcuchu kontroli i wydawały swym rządom poświadczenia, które byłyby uwzględniane w procedurze udzielania absolutorium.

Proponuję też skrócenie terminów. Jest kwiecień 2010 roku, a my rozmawiamy o sprawozdaniu za rok 2008! Terminy muszą być krótsze. Proponuję badanie skonsolidowanych sprawozdań. Nie zgadzam się na odroczenie absolutorium dla Rady, gdyż Trybunał Obrachunkowy nie miał do Rady uwag.

Panie przewodniczący! Na koniec chcę zaproponować międzyinstytucjonalną konferencję z udziałem Komisji, Rady, parlamentów wszystkich krajów, które kontrolują władze wykonawcze, oraz krajowych organów kontroli, która to konferencja służyłaby opracowaniu procedury udzielania absolutorium w obszarach technicznych, aby wszystkie związane z tym kwestie były jaśniejsze niż dotychczas. .

  Barbara Weiler (S&D). – (DE) Panie przewodniczący, szanowni przedstawiciele Komisji i przede wszystkim Rady, panie i panowie! Co roku w debacie dotyczącej usprawnień w zakresie dystrybucji środków UE słyszymy, że potrzebna jest dokładniejsza i skuteczniejsza kontrola wydatków we wszystkich organach i instytucjach oraz większa przejrzystość dla Parlamentu i dla obywateli. Dzisiejsza obecność Rady jest pierwszym sygnałem, że także w Radzie coś się zmienia. To wspaniale! Jesteśmy z tego zadowoleni, ale to na pewno nie wystarczy. To właśnie wspominana przez was różnica sprawia, że jeszcze nie współpracujemy tak dobrze jak powinniśmy. Wy uważacie bowiem, że osiągnęliście pełną przejrzystość, a my uważamy, że nie odpowiedzieliście jeszcze na nasze pytania z debaty z końca listopada. Wspomnieliście o umowie z roku 1970, którą chcecie zmienić i rozwinąć. Wszystko dobrze, ale nie jest to bynajmniej nowa koncepcja. Choć wspominaliśmy o tym już kilkakrotnie, propozycja ta jest teraz przedstawiana tak, jakby to była całkiem nowa idea.

Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów poprze sprawozdanie pana posła Czarneckiego. Podzielamy krytykę wyrażoną przez sprawozdawcę, jak i przez inne grupy. Nie udzielimy Radzie absolutorium ani dziś, ani w przyszłym miesiącu. Dlatego dziwi mnie prośba pani Andreasen, gdyż moim zdaniem państwa członkowskie odpowiadają za 80 % środków. Oczywiście nie zwalnia to Rady z jej odpowiedzialności, ponieważ Rada nie jest czwartą czy piątą instytucją w UE, lecz współpracuje z państwami członkowskimi.

Zgadzam się natomiast z tym, że nasz krytyka nie wiąże się z prawdziwymi konsekwencjami. Jak zauważył pan poseł Audy, musimy rozwinąć nasze narzędzia. Co roku pokazujemy Radzie żółtą kartkę odmowy udzielenia absolutorium, ale nic się nie zmienia. Dlatego musimy rozwinąć nasze narzędzia i ująć w nich nie tylko konkretną krytykę, ale i konsekwencje, określając, co się stanie, jeśli Rada nie będzie z nami współpracować. Oznaczać to będzie prawdopodobnie także zmiany konstytucyjne.

  Przewodniczący. – Dziękuję bardzo, pani Weiler. Panie i panowie! Właśnie sprawdziłem raz jeszcze w regulaminie wewnętrznym, że bez uprzedniego zwołania Konferencji Przewodniczących nie możemy „śpiewać” na sesji plenarnej, ale możemy złożyć życzenia naszemu koledze. Pan poseł Chatzimarkakis obchodzi dziś urodziny. Wszystkiego najlepszego! Ma pan do swojej dyspozycji dwie i pół minuty.

  Jorgo Chatzimarkakis (ALDE). – (DE) Dziękuję, panie przewodniczący, to było bardzo miłe. Panie komisarzu Šemeta! Przyjęcie sprawozdań w sprawie zarządzania finansami organów i instytucji UE jest jednym z naszych najważniejszych obowiązków jako przedstawicieli ludności Europy. To nasz nadrzędny obowiązek. Kwestia tego, co UE zrobiła z ciężko zarobionymi pieniędzmi podatników, jest istotna z punktu widzenia przyjęcia projektu integracji europejskiej.

Po pierwsze, chcę podziękować sprawozdawcom za ich trud. W przedmiotowych sprawozdaniach dostrzegam jednak blaski i cienie. Blaskiem jest ogólne zarządzanie budżetem. Wszędzie tam, gdzie UE sama kontroluje fundusze i zarządza nimi, czyni to zgodnie z przepisami. Inną kwestią jest natomiast to, czy robi to efektywnie. Jako Parlament Europejski powinniśmy zwracać większą uwagę na efektywność naszej polityki, kwestii politycznych i wdrażania, szczególnie w odniesieniu do programu na rok 2020.

Cieniem zaś jest obszar polityki spójności. Jedenaście procent spraw nie jest zgodnych z przepisami. Ten odsetek jest za wysoki. Dlatego UE musi usilniej próbować odzyskiwać nienależne płatności. Dlatego Komisja Kontroli Budżetowej przyjęła zmianę przedstawioną przez Grupę Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy. Chcemy odzyskania 100% pieniędzy.

Mam zaszczyt być sprawozdawcą w sprawie absolutorium dla Komisji Europejskiej za rok 2010. Z powodu opóźnienia wejścia w życie traktatu lizbońskiego nie będzie to łatwe zadanie. Musimy bacznie obserwować, czy nowe obowiązki poszczególnych komisarzy nie powodują jeszcze mniejszej przejrzystości i większego ukrywania odpowiedzialności. Dołożymy w tym względzie wszelkiej staranności.

Wspomnę tu o dwóch obszarach. Po pierwsze o tzw. organizacjach pozarządowych, a po drugie o dobrowolnej umowie. W latach 2008 i 2009 Unia Europejska wypłaciła organizacjom pozarządowym ponad 300 milionów euro. Znalazły się wśród nich zacne organizacje, takie jak Deutsche Welthungerhilfe, ale znalazły się i takie, które chcą zszargać reputację Unii Europejskiej. Przykładem może być Counter Balance, która zaatakowała Europejski Bank Inwestycyjny. To niedopuszczalne. Musimy coś z tym zrobić. Potrzebny nam rejestr i opis takich organizacji pozarządowych, gdyż otrzymują one dużo pieniędzy pochodzących z podatków.

Jeśli chodzi o dobrowolną umowę, chcę podziękować panu Lópezowi Garridzie. Dziękuję panu za przybycie. Chcę także podkreślić aspekt historyczny dzisiejszych słów. Kwestionowanie i weryfikacja dobrowolnej umowy po 40 latach od jej zawarcia to wielki krok. Zważywszy na rolę Parlamentu w świetle nowego traktatu lizbońskiego to także krok konieczny. Musimy bowiem zapewnić przejrzystość tak tu, jak i w Radzie.

  Ashley Fox (ECR). – Panie przewodniczący! Po raz kolejny przedstawiono Parlamentowi budzące wątpliwości sprawozdania finansowe z wnioskiem o udzielenie absolutorium. Trybunał Obrachunkowy odmówił poświadczenia wiarygodności tych sprawozdań. Wciąż nie są one regularne ani zgodne z prawem. Audytorzy znowu mówią, że sprawozdania te są pełne nieprawidłowości, a my chcieliśmy je mechanicznie zatwierdzić.

Cieszy mnie, że pani Mathieu zaproponowała odroczenie absolutorium w odniesieniu do sprawozdania Europejskiego Kolegium Policyjnego. Poprzemy tę propozycję, gdyż OLAF potrzebuje więcej czasu na dokończenie swych analiz. Kolegium temu postawiono zarzuty oszukańczej działalności, włącznie z wykorzystywaniem pieniędzy podatników przez personel na zakup mebli do prywatnego użytku.

Brytyjscy konserwatyści nie zaakceptują tych nieprawidłowości. Odmówimy udzielenia absolutorium do czasu, aż Trybunał Obrachunkowy wyda poświadczenie wiarygodności.

Zaufanie do polityków jest obecnie bardzo niskie, a zmniejszy się jeszcze bardziej, jeśli będziemy tolerować takie marnotrawstwo. Zawsze, gdy udzielamy absolutorium w odniesieniu do budzących wątpliwości sprawozdań finansowych, dajemy sygnał zachęty do dalszego marnotrawstwa i oszustw. Zawsze, gdy głosujemy za udzieleniem absolutorium, wysyłamy Radzie, Komisji i naszym wyborcom sygnał, że nie traktujemy tej sprawy poważnie.

Moja partia przygląda się szczególnie uważnie, jak zagłosują w tej sprawie posłowie z Partii Pracy i Liberalni Demokraci. Nie mogą z jednej strony twierdzić, że chcą wprowadzić zmiany w polityce, że chcą ją oczyścić i zreformować, a jednocześnie rok w rok głosować za przyjęciem tych budzących wątpliwości sprawozdań finansowych. Każdy, kto myśli poważnie o reformie tego systemu i o ochronie podatników, powinien głosować przeciwko absolutorium.

  Bastiaan Belder (EFD). – (NL) Panie przewodniczący! Zważywszy na liczbę błędów, nie popieram udzielenia absolutorium Komisji Europejskiej. Wciąż nie staramy się wystarczająco o uproszczenie zasad, szczególnie tych, które dotyczą funduszy strukturalnych. Cztery niezależne rady konsultacyjne przedstawiły wniosek, na który Komisja musi dopiero dać zadowalającą odpowiedź. Naprawdę niezbędna jest niezależna zewnętrzna weryfikacja w Radzie ds. Ocen Skutków. Jeżeli grupa dr Stoibera przywiązuje do tego wagę, grupa ta powinna także uzyskać wystarczające środki na niezbędne wsparcie sekretariatu. Ponadto potrzebny jest większy mandat. Musimy zmniejszyć nie tylko obciążenia administracyjne, ale i koszty bezpośredniej zgodności. Mandat ten nie powinien też ograniczać się do istniejącego prawodawstwa. Nowe prawodawstwo także powinno być poddawane krytycznej analizie. Panie przewodniczący! To byłby konkretny wkład w strukturalne zmniejszenie obciążeń zadaniami niepotrzebnie utrudniającymi funkcjonowanie władz i przedsiębiorstw.

  Monika Hohlmeier (PPE). – (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Przede wszystkim chcę omówić problemy dotyczące pomocy rozwojowej, które Trybunał Obrachunkowy podkreśla prawie zawsze, oraz podziękować pani Ayali Sender za bardzo udaną współpracę.

Po pierwsze, częstym problemem jest wsparcie budżetowe. Istnieje nawet podejrzenie, że w krajach, których ludności próbujemy nieco dopomóc, wsparcie budżetowe jest po części wykorzystywane przez skorumpowane i totalitarne reżimy do represjonowania niepożądanych grup ludności, a nawet krytyków. Wsparcie budżetowe odgrywa tu kluczową rolę. Należy je zmniejszyć albo wstrzymać w odniesieniu do krajów, w których jego wykorzystanie ewidentnie budzi wątpliwości.

Po drugie, wciąż borykamy się z częstymi błędami w zakresie płatności oraz z brakiem koordynacji i kierowania projektów dotyczących pomocy rozwojowej do różnych instytucji i szczebli w danym kraju. Brakuje tu wyraźnie ustalonych priorytetów. Kwestia ta musi być naszym priorytetem, jeśli chcemy poprawić stabilność budżetową i efektywność projektów w tych krajach, w których ludzie naprawdę są w wielkiej potrzebie.

Co więcej, nadal uważam, że pomoc rozwojowa i Europejski Fundusz Rozwoju ogółem musi koniecznie zostać uwzględniony w ogólnym budżecie.

Jeśli chodzi o pomoc przedakcesyjną dla Turcji, byłam zaskoczona, że zupełnie normalna krytyka, która w innych krajach dawno już doprowadziłaby do zablokowania i odmowy finansowania, tak szybko skomplikowała współpracę między Turcją a Komisją. Uważam to za rzecz zupełnie normalną, że najpierw określamy strategię i cele, potem ramy czasowe, kierunek projektu, stosowne mierniki i wreszcie sposób monitorowania wyników.

Nie rozumiem jednak, jak można wdrażać i uznać za udany projekt, jeśli nie występuje żaden z tych elementów. Dlatego osobiście uważam, że niezbędne jest chociaż częściowe wstrzymanie finansowania do czasu, gdy uzyskamy stosowne zapewnienie, że przedmiotowe środki zostaną wykorzystane w sposób właściwy. Obecnie osiągnęliśmy kompromis, ale uważam za konieczne monitorowanie tego problemu, gdyż będzie to miało wpływ na inne kraje, takie jak Bułgaria, Rumunia lub Grecja. Moim zdaniem wszyscy powinni być traktowani jednakowo.

Dlatego proszę, by w zakresie polityki dotyczącej budynków uwzględnić średniookresową strategię dotyczącą budynków poprzez wyraźne planowanie budowlane i finansowe. Duże projekty powinny mieć własne linie budżetowe i sprawozdawczość związaną z postępami prac budowlanych, i nie powinniśmy ponosić żadnych innych kosztów związanych z pożyczkodawcami. Jesteśmy dużymi instytucjami i potrzebne nam budynki, które muszą być zaplanowane dokładnie i w sposób przejrzysty.

Kończąc, chcę powiedzieć, że uważam za konieczne pilne uproszczenie programów, których złożoność powoduje problemy w poszczególnych państwach członkowskich. Potrzeba ta nie może pozostać jedynie retorycznym życzeniem, lecz musi wreszcie zostać zaspokojona.

(Oklaski)

  Jens Geier (S&D). – (DE) Panie przewodniczący, panie komisarzu, panie López Garrido! Bardzo się cieszę, że przybyliście, okazując w ten sposób szacunek Rady dla tej ważnej debaty. Panie i panowie! Wszyscy znamy następującą sztuczkę. Jeśli chce się kogoś zawstydzić, zadaje mu się pytanie sformułowane na przykład tak: Czy ciągle jeszcze bijesz dzieci? Nawet jeśli osoba ta odpowie: „nie”, w domyśle pozostaje informacja, że biła je kiedyś.

Bardzo ważne jest dla nas sprawozdanie w sprawie absolutorium Parlamentu przedstawione przez pana posła Staesa, któremu chcę podziękować za jego pracę. W niektórych obszarach widać w nim jednak wspomnianą wcześniej logikę. Samokrytyka jest dobra, ale powinna być precyzyjna. W mojej grupie przeprowadziłem wiele rozmów na temat odrzucenia tego czy innego sformułowania w sprawozdaniu w sprawie absolutorium Parlamentu. Niektórzy z nas odczuli w związku z tym sporą presję w swoich krajach.

Chcę jednak podać państwu moje odpowiedzi na pytanie o to, dlaczego odrzuciliśmy pewne sformułowania w przedmiotowym sprawozdaniu. Otóż niektóre wnioski stały się już rzeczywistością. Moglibyśmy wprawdzie przedstawić je ponownie, ale po co? Inne wnioski z kolei są niepraktyczne, jak np. idea uczynienia z Komisji Kontroli Budżetowej swoistego organu alternatywnej kontroli wewnętrznej lub pośrednika pomiędzy Biurem a sesją plenarną. W sprawozdaniu jest też wiele dobrych wniosków, które jednak zostały już przyjęte.

Są tam też wnioski, które tylko częściowo odzwierciedlają rzeczywistość, jak np. w omawianej obecnie poprawce 26. W poprawce tej zawarto żądanie ustanowienia systemu kontroli wewnętrznej w grupach tej Izby. Przecież to oczywiste. W Grupie Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów rozwiązanie takie funkcjonuje od dawna. Zgoda mojej grupy na taką zmianę sugerowałaby, że mamy jakieś zaległości. Dlatego w tym przypadku możemy się zgodzić na zaproponowaną zmianę, jeżeli stan faktyczny zostanie także zilustrowany w sprawozdaniu. Proponuję zatem dodanie do tego ustępu następującego wyrażenia: jak to ma miejsce w grupie S&D.

  Olle Schmidt (ALDE). – (SV) Panie przewodniczący! Choć pozostaje wiele problemów, kontrola sprawozdań finansowych dotyczących środków UE poprawiła się i jest coraz dokładniejsza. Cieszą na zaobserwowane rezultaty, ale wciąż można zrobić więcej. Nasze motto powinno brzmieć: „nie zmarnować ani centa”. Jeśli chodzi o środki rozwojowe, UE jest największym na świecie donatorem pomocy. To dobrze, że zmieniamy świat na lepsze i pokazujemy naszą solidarność z najbiedniejszymi. Obywatele UE na pewno się z tym zgodzą, ale ich pieniądze muszą być wykorzystane w jak najlepszy sposób. Nie mogą trafiać do skorumpowanych liderów, którzy wypchają sobie nimi kieszenie. Nie możemy też marnować pieniędzy na projekty i inicjatywy, które nie są przyszłościowe i których jakość nie jest adekwatna.

Parlament ponosi w tym względzie szczególną odpowiedzialność. Przedstawiłem komisji szereg zmian, które sprawozdawca potraktował stosunkowo łaskawie. W rzeczywistości UE musi wyraźniej formułować swe żądania. Musi żądać, by wspierane przez nią kraje przestrzegały podstawowych praw człowieka takich jak wolność słowa i wolność prasy. Niestety, teraz tak nie jest.

Podam wyraźny przykład: pomoc UE dla Erytrei. W Erytrei krytycy tamtejszego reżimu wtrącani są do więzień bez procesu, a nawet bez przedstawienia zarzutów. Marnieją w okropnych warunkach więziennych przez lata. Co zrobili? Skrytykowali liderów i prezydenta kraju.

Nasze stanowisko w tej sprawie powinno być jasne. UE musi uzależniać swą pomoc od tego, czy kraje ją otrzymujące przestrzegają najbardziej podstawowych praw człowieka. Sądzę, że przedmiotowe sprawozdanie powinno być w tym względzie mocniejsze i wyraźniejsze. Uważam, że tego oczekują od nas europejscy podatnicy.

  Peter van Dalen (ECR). – (NL) Panie przewodniczący! Sprawozdanie pana posła Staesa zawiera bardzo ważny ustęp pod tytułem „Posłowie jako osoby publiczne”. Tytuł ten jest bardzo trafny. Każdy poseł do PE jest osobą publiczną i zawsze musi być w stanie dać publiczną odpowiedź dotyczącą jego pracy, szczególnie zaś musi umieć uzasadnić, jak wykorzystał budżet utworzony z pieniędzy podatników. Wszyscy tu dysponujemy pieniędzmi podatników, więc obywatele mają prawo wiedzieć, jak te pieniądze wydajemy.

Jeśli chodzi o rozliczalność w Parlamencie, w ostatnich latach nastąpiła znaczna poprawa, choć od posłów nie wymaga się jeszcze rozliczania wszystkich środków. Mam na myśli zwłaszcza kwotę wynoszącą maksymalnie 4 200 euro miesięcznie, jaką każdy poseł ma do dyspozycji na ogólne wydatki. Obecnie, aby zapewnić tę rozliczalność, muszę co roku wydać znaczną kwotę na wynagrodzenie zewnętrznego księgowego. To dziwne. Powinniśmy móc to załatwić w obecności służb Parlamentu, tak jak to robimy z kosztami podróży i kosztami utrzymania. Dlatego nakłaniam państwa do poparcia poprawki 33 do ust. 65.

  Sidonia Elżbieta Jędrzejewska (PPE). – (PL) Europejski Urząd Doboru Kadr, tak zwane EPSO, to międzyinstytucjonalna jednostka odpowiedzialna za dobór pracowników do instytucji Unii Europejskiej. Bardzo cieszy mnie, że sprawozdania absolutoryjne podejmują tę tematykę. Konieczne są wysiłki na rzecz zbadania i zniesienia dysproporcji geograficznych wśród kandydatów oraz wśród laureatów do służby cywilnej instytucji Unii Europejskiej. Szczególnie nie do zaakceptowania jest utrzymujące się niedoreprezentowanie obywateli nowych państw członkowskich, m.in. Polski, ale nie tylko wśród służby cywilnej Unii Europejskiej. Szczególnie rażące moim zdaniem jest to zjawisko wśród kadry kierowniczej średniego i wyższego szczebla. Wątpliwości budzi także bardzo długi proces rekrutacyjny oraz zarządzanie tak zwanymi listami laureatów. Często laureaci już wyłonieni w konkursach − ci, którzy odnieśli sukces w konkursie − podejmują inną pracę poza instytucjami Unii Europejskiej, bo nie mogą po prostu tak długo czekać, i cały proces rekrutacyjny idzie na marne.

Cieszy mnie, że EPSO stworzyło program naprawczy i uwzględniło uwagi Trybunału Obrachunkowego, oraz że EPSO uwzględniło już niektóre z uwag Parlamentu Europejskiego. Z pewnością z uwagą będę śledziła efekty tego programu naprawczego, zawsze przypominając, że celem EPSO powinno być przede wszystkim dotarcie do jak najlepszych kandydatów z ofertą instytucji, wyłonienie jak najlepszych kandydatów, stworzenie jak najlepszych list laureatów reprezentujących proporcjonalnie wszystkie kraje członkowskie.

  Ivailo Kalfin (S&D). – (BG) Panie komisarzu, panie López Garrido, panie i panowie! Chcę wyrazić swą opinię na temat absolutorium dla europejskich agencji. Chcę też przeprosić za nieobecność posła Georgiosa Stavrakakisa, który nie był w stanie przybyć na tę debatę, choć pracował nad przedmiotowym sprawozdaniem przez kilka ostatnich miesięcy jako sprawozdawca pomocniczy Grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim. Nie zdołał przybyć z powodu znanych nam problemów komunikacyjnych.

Zdaniem grupy S&D, kwestie dotyczące przejrzystego i zgodnego z prawem wykonania budżetu UE są dla nas priorytetem i zarządzanie finansami publicznymi jako takie zależy w dużej mierze od pomyślnego rozwiązania tych kwestii. Dlatego chcę także podziękować sprawozdawczyni, pani Mathieu, oraz członkom Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, a także szefom agencji, z którymi wszechstronnie współpracowaliśmy. Chcę podkreślić, że badanie sprawozdań finansowych agencji budżetowych jest procedurą niezwykle skomplikowaną i żmudną, gdyż pomiędzy agencjami istnieją znaczne różnice, jeśli chodzi o ich praktyki i kompetencje.

Zacznę od ogólnego stwierdzenia, że rok 2008 dowodzi, iż wykonanie budżetów w tych agencjach poprawia się z roku na rok. W ramach małej dygresji chcę powiedzieć wszystkim posłom do PE, którzy nie oczekują od Trybunału Obrachunkowego żadnych uwag na poparcie budżetu, że kiedy Trybunał Obrachunkowy przestanie przekazywać swe uwagi, zaufanie do tej instytucji zmaleje. Faktem jest natomiast malejąca liczba błędów i większy poziom przejrzystości i dyscypliny w kwestii wykonania budżetów. Europejski Trybunał Obrachunkowy uwzględnił ten postęp, a szefowie agencji coraz bardziej starają się usprawnić swą sprawozdawczość i systemy kontroli.

Są oczywiście także niedociągnięcia. Wspomniał o nich Parlament i Trybunał Obrachunkowy. Przyczyny tych niedociągnięć są zarówno obiektywne, jak i subiektywne. Dobrze natomiast, że da się im wszystkim zaradzić, i że podejmowane są stosowne działania.

Główny problem dotyczy Europejskiego Kolegium Policyjnego, CEPOL. Problemy w tej organizacji trwają od kilku lat i wynikają z różnych powodów, takich jak zmiana systemu rozliczeń, niewyjaśnione sprawy dotyczące kraju gospodarza, zaniechania dotyczące notyfikacji umów i wykorzystania środków publicznych w celach niezgodnych z przeznaczeniem. Chociaż kwalifikacji dokonywano na kilka lat, i choć rezultaty widoczne były nieco później niż oczekiwano, popieram w tym roku odroczenie absolutorium w odniesieniu do wykonania budżetu tej agencji za rok 2008 do czasu przeprowadzenia nowej kontroli i przyjęcia przez nowy zarząd Kolegium wyraźnej odpowiedzialności za jak najszybszą eliminację nieprawidłowości i niezgodności prawnych.

Drugi problem dotyczył agencji Frontex, szczególnie zaś możliwości wykorzystania przyznanych jej środków. Szef tej agencji podał zadowalające odpowiedzi w tej mierze w czasie przesłuchań komisji.

W przyszłości musimy podjąć szereg działań w zakresie kontroli budżetowej w tych agencjach. Wspomnę tu o trzech. Po pierwsze, szefowie agencji muszą nadal dokładać starań o ściślejsze przestrzeganie dyscypliny budżetowej. Po drugie, trzeba podjąć działania zmierzające do uproszczenia przepisów dotyczących sprawozdawczości finansowej, szczególnie w przypadku agencji współfinansowanych i samofinansujących się. Po trzecie, musimy zbadać wniosek przedstawiony przez Trybunał Obrachunkowy w sprawie wprowadzenia kryteriów pokazujących, na ile skutecznie agencje te wykonują swe zadania.

  Markus Pieper (PPE). – (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Mam kilka uwag na temat wykorzystania środków unijnych w procesie rozszerzenia. Mieliśmy tu ocenić sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego w sprawie wykorzystania pomocy przedakcesyjnej dla Turcji. Jako Komisja Kontroli Budżetowej jesteśmy bardzo rozczarowani stwierdzeniami zawartymi w sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego. Okazuje się bowiem, że w poprzednim okresie Komisja wydawała środki bez jakiejkolwiek strategii czy skutecznej kontroli, a przede wszystkim nie miała konkretnego odniesienia do postępów na drodze do akcesji. Mimo nowego Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej (IPA), który wszedł w życie w 2007 roku, Trybunał nie może ocenić efektywności wydawania tych środków. A mówimy tu o kwocie 4,8 miliona euro do roku 2013.

Najpierw ogarnęło komisję poczucie bezradności. Gdzie i kiedy możemy mieć polityczny wpływ na wykorzystania pomocy przedakcesyjnej, jeżeli następna ocena Trybunału dokonana zostanie dopiero po roku 2012? W tej sytuacji Komisja Kontroli Budżetowej wzywa Komisję do pilnej weryfikacji programu IPA. Do czasu oceny postępów wzywamy też do zamrożenia środków do rocznego poziomu z roku 2006. Będzie to początek kompromisu.

Ponadto sugerujemy, by generalnie – generalnie i bez wyraźnego odniesienia do Turcji – IPA był stosowany elastycznie, także w odniesieniu do specjalnych form członkostwa, współpracy, sąsiedztwa lub podobnych opcji. Skupienie tylko na członkostwie w UE w procesie negocjacji akcesyjnych może się bowiem okazać bardzo kiepską inwestycją.

Krytyka Partii Zielonych i lewicy dotyczy natomiast tego, że z takimi wymaganiami wtrącalibyśmy się w politykę zagraniczną i Turcja uzyskałaby w ten sposób szczególne traktowanie. Jeśli nie zareagujemy na oczywiste braki w tej mierze, doprowadzimy do szczególnego traktowania. Jeżeli zrobimy wyjątek dla Turcji, możemy także przestać zajmować się kontrolą budżetową Chorwacji, Rumunii, Bułgarii czy Grecji. W końcu to jeden i ten sam temat.

Wzywam Komisję, by nie przymykała oka tylko dlatego, e chodzi o Turcję. Należy raczej wesprzeć akcesję Turcji zgodnie z kryteriami akcesji, które określiła sama Wspólnota.

  Christel Schaldemose (S&D). – (DA) Panie przewodniczący! Chcę się wypowiedzieć na temat sprawozdania w sprawie absolutorium Parlamentu. Przed nami najdokładniejsze, najbardziej krytyczne i najbardziej dalekosiężne sprawozdanie w sprawie absolutorium Parlamentu Europejskiego. To dobrze. Chcę podziękować panu posłowi Staesowi za tak konstruktywną pracę.

Nie jest rzeczą zwyczajną, by instytucja sama sobie udzielała absolutorium. Wymaga to bowiem dużej odpowiedzialności, przejrzystości i kontroli. Przedmiotowe sprawozdanie pomaga jednak Parlamentowi udźwignąć tę odpowiedzialność, zapewnić przejrzystość i lepszą kontrolę. To dobrze.

Wciąż jednak pozostają obszary do poprawy. Wspomnę tu tylko o kilku z nich, które zostały ujęte w niektórych poprawkach. Uważam, że musimy się bardziej starać, by pozwolić naszym obywatelom śledzić nasze prace. Zapewnimy to poprzez umożliwienie im łatwiejszego dostępu do naszych sprawozdań na stronie internetowej – także do sprawozdań krytycznych. Uważam też, że musimy się przyjrzeć funkcjonowaniu naszych procedur zamówień publicznych tu, w Parlamencie. Jest to bowiem obszar wysokiego ryzyka, a zaproponowano w tym względzie dobre poprawki. Co więcej, musimy sprawdzić, czy można poprawić strukturę przywództwa i uczynić ją bardziej przejrzystą, zarówno dla nas, parlamentarzystów, jak i dla naszych obywateli, by mogli oni kontrolować Parlament. Uważam ponadto, choć często już o tym wspominano, że nie powinniśmy wydawać pieniędzy na odnowę naszych biur w Strasburgu. Powinniśmy natomiast mieć tylko jedną siedzibę.

Pochodzę z Danii, kraju z długą tradycją przejrzystości, otwartości i kontroli, zwłaszcza jeśli chodzi o wydawanie pieniędzy podatników. Te wartości cenię i uważam, że powinny one być powszechniejsze w całej UE. Moim zdaniem sprawozdanie w sprawie absolutorium dla Parlamentu Europejskiego pokazuje, że w Parlamencie bierzemy to do siebie i posuwamy się we właściwym kierunku. Daje nam to także większe prawo do krytykowania innych instytucji.

  Esther de Lange (PPE). – (NL) Panie przewodniczący! W dzisiejszej debacie poruszono już wiele kwestii, dlatego ograniczę się do dwóch spraw. Pierwsza z nich dotyczy absolutorium Parlamentu, bowiem jeśli chce się monitorować innych, trzeba przyjąć szczególnie krytyczne podejście do własnego budżetu. Pan poseł Staes przedstawił w tej sprawie sprawozdanie, które z całego serca poparłabym sześć, siedem lat temu. Jednak w międzyczasie wiele zmieniło się na lepsze. Przykładem może być zwrot tylko rzeczywiście poniesionych kosztów podróży i statut asystenta. Szkoda jednak, że choć pan Staes przed chwilą wspomniał o tych osiągnięciach, to nie ma o nich wzmianki w sprawozdaniu. Mam nadzieję, że można to naprawić w głosowaniu, które odbędzie się za dwa tygodnie i że wspomniane sprawozdanie będzie dobrze wyważone. Mam na to szczerą nadzieję.

Druga moja uwaga jest ogólna. Panie przewodniczący! Sądzę, że w nadchodzących latach czeka nas trudna dyskusja w sprawie budżetu. Mimo dodatkowych zadań, które spadły na nas w związku z traktatem lizbońskim, nasz budżet nie zwiększy się w nowym okresie, co oznacza, że w kontekście wydatków UE coraz bardziej niezbędne będzie osiągnięcie kilku celów dotyczących polityki w tym samym czasie i przy tym samym koszcie. Trybunał Obrachunkowy musiałby wówczas w rzeczywistości kontrolować wielorakie wydatki, a nie tylko sprawdzać, czy przestrzegane są przepisy. Obecnie nasz Trybunał Obrachunkowy nie jest w stanie tego zrobić. Jeśli więc chcemy opracować dobry budżet na nowy okres budżetowy, który także da się kontrolować, niezbędne będą zmiany w Trybunale Obrachunkowym. Dlatego wnoszę, aby w przyszłości Trybunał Obrachunkowy uczestniczył w debatach w sprawie budżetu i kontroli budżetowej, i proszę Komisję Europejską, by powiedziała, jak chce podejść do tego wyzwania.

  Derek Vaughan (S&D). – Panie przewodniczący! Chcę się wypowiedzieć na temat absolutorium Parlamentu Europejskiego. Przede wszystkim chcę jednak podziękować sprawozdawcy, a także wielu innym osobom, za ich znakomitą i ciężką pracę.

Nie trzeba chyba wspominać o tym, że każdy w tej Izbie życzy sobie poprawy na rzecz otwartości i przejrzystości, że chce, by podatnicy byli przeświadczeni o dobrym wykonaniu budżetu, ale musimy się upewnić, że zmiany w naszych procesach będą rzeczywiście na lepsze. Nie jestem pewna, czy niektóre z zaleceń w bieżącym sprawozdaniu rzeczywiście okażą się usprawnieniami. Przykładem może być zalecenie, by usunąć łazienki z tego budynku, co będzie bardzo kosztowne, tak jak i wniosek dotyczący wymiany całej floty samochodów Parlamentu Europejskiego.

W przedmiotowym sprawozdaniu jest też kilka zaleceń, które ujęto już we wnioskach dotyczących budżetu na rok 2011. Przykładem może być przegląd dotyczący skuteczności Europarl TV, a także wezwanie do długoterminowej strategii budowlanej, która została już przyjęta, lub którą już zalecano na przyszłość. W sprawozdaniu są też pewne zalecenia dotyczące kwestii, w których dokonano już, lub właśnie dokonuje się usprawnień.

Są jednak oczywiście i pewne pozytywne aspekty tego sprawozdania, które rzeczywiście trzeba poprzeć, jak na przykład ograniczenie marnowania papieru w drukowaniu. Co dzień widzimy stosy drukowanych stron i na pewno trzeba tu dokonać redukcji.

Z zadowoleniem przyjmuję też wezwanie do racjonalizacji analiz zewnętrznych, i współpracy z innymi instytucjami w zakresie tych analiz, aby uniknąć dublowania i dokonać pewnych oszczędności. Rozumiem, że niektóre poprawki zostaną znów zaproponowane w odniesieniu do budżetu Parlamentu Europejskiego na rok 2011.

W sprawozdaniu jest też słuszny wniosek dotyczący sporządzania rocznego sprawozdania przez urzędnika zarządzającego ryzykiem. Wszystko to pokazuje, że o absolutorium dla Parlamentu Europejskiego trzeba rozmawiać. Nie wątpię, że Komisja Kontroli Budżetowej zadba o to, by wykonywać swe obowiązki i przedstawi nam w przyszłości sprawozdanie na temat wdrażania zaleceń zawartych w tym sprawozdaniu.

  Paul Rübig (PPE). – (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Cieszę się, że w tym tygodniu musiałem podróżować tylko do Strasburga, a nie do Brukseli, gdyż Strasburg jest o wiele bliżej i mogłem podróżować bez przeszkód mimo przerwy w połączeniach lotniczych.

Moja druga uwaga dotyczy kontroli budżetowej. Nadal tego, co dzieje się na sesji plenarnej w tym tygodniu dowiadujemy się z pliku papierów. Cieszyłbym się, gdybyśmy mieli przy naszych stanowiskach komputer. Wówczas moglibyśmy mieć we wszystko wgląd elektroniczny i w czasie głosowania mielibyśmy przed sobą przedmiotowe poprawki w naszych własnych językach, a głosowanie mogłoby być przeprowadzone w ukierunkowany sposób. Skoro zawsze w południe przeprowadzamy setki głosowań, to dobrze by było, gdybyśmy nie musieli przerzucać papierów, mając teksty w formie elektronicznej. W końcu Parlament Europejski powinien być pionierem technologii.

Po trzecie, kiedy gdzieś podróżujemy, musimy się rozliczyć, a ostatnio bardzo się to zbiurokratyzowało. To duże dodatkowe obciążenie dla nas, posłów do PE, ale także dla administracji tej Izby. Dodatkowa kontrola wiąże się z dodatkowymi warunkami. Powinniśmy tu powołać partię roboczą, która powróciłaby do tego, co istotne – do poprawnego i dokładnego rozliczania. Wówczas moglibyśmy zmniejszyć obciążenia biurokratyczne o 25%, zamiast je zwiększać o 50%, jak to się stało w ostatnich miesiącach.

Jeśli chodzi o strukturę, proszę Komisję, by sprawdziła, czy skoro wiele krajów przechodzi teraz kryzys finansowy, powinniśmy się bardziej koncentrować na inwestowaniu w Fundusz Spójności i EFRR, a nie na konsumpcji środków UE. Sensowny byłby nawet wzrost środków do 1,27% dochodu narodowego brutto (DNB) umożliwiający więcej działań inwestycyjnych.

  Silvia-Adriana Ţicău (S&D). – (RO) Pragnę zacząć od kwestii wykonania budżetu ogólnego UE za rok rozliczeniowy 2008, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze. Z zadowoleniem przyjmujemy dobrowolne inicjatywy podjęte przez Danię, Holandię, Szwecję i Wielką Brytanię w odniesieniu do krajowych deklaracji w sprawie zarządzania.

Wierzymy, że postęp dokona się, kiedy otrzymamy krajowe deklaracje w sprawie zarządzania w odniesieniu do wszystkich środków UE, które podlegają zarządzaniu dzielonemu. W związku z tym nakłaniamy Komisję, by przedstawiła zalecenia dotyczące opracowania tych deklaracji w sprawie zarządzania

Jeśli chodzi o program ram badawczych, obawiamy się, że obecny program nie spełnia potrzeb nowoczesnego środowiska badawczego. Uważamy, że w przyszłym programie ramowym potrzebna jest modernizacja i dodatkowe uproszczenia.

Chcę też wspomnieć o wykonaniu budżetu Europejskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji za rok budżetowy 2008. W sprawozdaniu tej agencji podano, że przychód z odsetek wyniósł w roku budżetowym 2008 ponad 143 tysiące euro, co pokazuje, że agencja ta ma dużą płynność w długim okresie. W związku z tym nakłaniamy Komisję, by zbadała nie tylko możliwość pełnego zarządzania płynnością na podstawie potrzeb, ale także rozszerzenia mandatu i kompetencji ENISA na lata po roku 2012.

  Richard Seeber (PPE). – (DE) Panie przewodniczący! Jeśli chcemy, by Unia Europejska była akceptowana przez obywateli, obywatele muszą także wiedzieć, co dzieje się z pieniędzmi pochodzącymi z ich podatków. Dlatego wniosek paniSchaldemose dotyczący większej przejrzystości jest całkowicie uzasadniony i uważam, że od tego zależy powodzenie projektu europejskiego.

Nie chodzi jednak tylko o przejrzystość, ale i o czytelność. Płaci nam się właśnie za to, byśmy się tym cały czas zajmowali. Myślę, że otrzymując sporadycznie taki dokument, obywatele powinni być w stanie zrobić z nim coś konkretnego. Dlatego musimy wezwać Komisję do pracy nad czytelnością jej dokumentów, szczególnie tych, które dotyczą ram budżetowych. Wówczas obywatele będą szybko widzieć, jak duży lub mały jest budżet UE i jakie są wymagania stawiane UE.

Fakt, że państwa członkowskie oczekują, że UE coś zrobi, ale z drugiej strony niezbyt chętnie udzielają jakichkolwiek środków, jest problemem politycznym dotyczącym nas wszystkich. Komisja powinna zająć się tym w nadchodzących latach.

  Franz Obermayr (NI). – (DE) Panie przewodniczący! Kilka słów o szczególnie ważnej dyskusji dotyczącej Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej dla Turcji. Pomoc ta od roku 2002 stale się zwiększa, choć Turcja bardziej się cofa niż zbliża. Ostatnie sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego ujawnia w tej mierze poważne problemy. Środki nie były wydawane w sposób efektywny i nie podlegały wystarczającej ocenie.

Dlatego wzywam Komisję, by wyjaśniła obywatelom UE przed absolutorium, co dokładnie stało się z 800 milionami euro przydzielanymi rocznie Turcji.

Jeśli chodzi o różne agencje ogółem, to niekontrolowane zwiększanie, ustanawianie, ponowne ustanawianie i ekspansja agencji UE, których liczba od roku 2000 prawie się potroiła, wyraźnie przeczy wymogom strategii lizbońskiej dotyczącym zmniejszenia biurokracji. Dotyczy to także nowego Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu.

Choć mówimy o roku 2008, powiedzmy słowo o Europejskim Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii. Czy centrum to spało, kiedy na początku roku legalizowano w Republice Czeskiej twarde narkotyki, przez co teraz, dzięki otwartym granicom, obserwujemy spektakularną turystykę narkotykową. Dla palaczy jesteśmy nieprzejednani, ale jeśli chodzi o twarde narkotyki, przesypiamy sprawę.

  Daniel Caspary (PPE). – (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Ja także chcę się wypowiedzieć w sprawie pomocy przedakcesyjnej. Trybunał Obrachunkowy podaje wyraźnie w swym sprawozdaniu, że nie może udowodnić prawidłowego wykorzystania funduszy na podstawie bieżących programów. Zatem Komisja Europejska wprowadziła programy, których nie możemy monitorować, i których efektywności nie możemy sprawdzić.

W swej opinii Komisja Kontroli Budżetowej podała wyraźne stanowisko, natomiast teraz jesteśmy świadkami niewiarygodnego lobbowania za Turcją. Jeśli chodzi o absolutorium z wykonania budżetu, to nie w tym rzecz, czy Turcja dołączy do UE, czy nie. Nie chodzi bowiem o to, czy chcemy zadowolić przedstawicieli innych przyjaznych państw, ale o to, czy sprawdzamy, czy nasze programy rzeczywiście są efektywne; chodzi o to, czy pieniądze docierają do tych, do których mają trafić, a nie wyciekają gdzie indziej. Chodzi też o nasze prawidłowe gospodarowanie pieniędzmi podatników. Dlatego byłbym wdzięczny, gdyby większość tej Izby podjęła słuszną decyzję, kiedy przyjdzie do głosowania.

  Andrew Henry William Brons (NI). – Panie przewodniczący! Reprezentuję partię przeciwną całemu projektowi UE i członkostwu naszego kraju w EU. Dlatego ludzie mogą podejrzewać, że sprzeciwimy się absolutorium bez względu na materiał dowodowy. Chcę zdementować takie podejrzenie.

Choć z definicji sprzeciwiamy się zatwierdzeniu niemal wszystkich przyszłych wydatków, miałem nadzieję, że poprzemy absolutorium w odniesieniu do ubiegłorocznych kosztów, jeżeli okażą się uzasadnione; nawet gdybyśmy nie zaaprobowali ich celowości. Sprzeciwiamy się jednak absolutorium ogółem z powodu wielu nieprawidłowości.

Nie chcielibyśmy pomylić oceniania prawidłowości lub nieprawidłowości wydatków z aprobowaniem lub odrzuceniem ich celowości. Mam nadzieję, że inni, bez względu na to, czy aprobują celowość wydatków, czy nie, przyjmą takie samo podejście.

  Christa Klaß (PPE). – (DE) Panie przewodniczący, panie i panowie! Rozmawiamy o absolutorium z wykonania budżetu za rok 2008, ale debata nad absolutorium zawsze jest okazją do spojrzenia w przyszłość i uważam, że w tym kontekście musimy się skoncentrować na licznych agencjach, które powołaliśmy. Na pewno musimy zapewnić tym agencjom środki finansowe, ale musimy mieć też pewność, że wykonają one istotną pracę.

Mam na myśli Europejską Agencję Chemikaliów, która odpowiada za przemysł chemiczny i która w nadchodzącym okresie ma przyjąć dodatkowe obowiązki i ponosić odpowiedzialność za biocydy. Musimy zadbać o to, by wykonywała ona efektywną i perspektywiczną pracę odpowiadająca naszej polityce. Dlatego wszyscy musimy zadbać o to, by agencje te mogły pracować dla nas skutecznie i efektywnie również w przyszłości.

  Algirdas Šemeta, komisarz. – Panie przewodniczący! Chcę raz jeszcze podkreślić zaangażowanie Komisji w postępy, jakich dokonaliśmy w minionych latach, mając na celu poprawę jakości wydatków. Komisja przyjrzy się oczywiście uważnie decyzjom w sprawie absolutorium, jakie Parlament Europejski podejmie za dwa tygodnie i podejmie stosowne działania.

Dziękuję za dzisiejszą owocną dyskusję. Pojawiło się tu wiele dobrych koncepcji, z których kilka chciałbym omówić.

Jeśli chodzi o krajowe deklaracje w sprawie zarządzania − którą to kwestię poruszył zarówno pan Bart Staes, jak i inni posłowie − pragnę przypomnieć, że wraz z komisarzem Lewandowskim wystosowaliśmy do Komisji Kontroli Budżetowej pismo, w którym informujemy, że przedstawimy wniosek dotyczący deklaracji w sprawie zarządzania w zbliżającej się rewizji rozporządzenia finansowego. Wraz z wnioskami w sprawie uproszczenia oraz z wprowadzeniem koncepcji dopuszczalnego ryzyka błędu pozwoli to na znaczną poprawę sytuacji w zakresie zarządzania funduszami strukturalnymi. Bardzo zależało na tym panu Søndergaard.

Pani Herczog poruszyła z kolei kwestię roli wewnętrznych badań sprawozdań finansowych i kontroli wewnętrznych. W pełni podzielam jej pogląd i chcę powiedzieć, że kiedy w przyszłym tygodniu będziemy omawiać kwestię strategii kontroli na lata 2010−12, zwrócimy większą uwagę na kwestię poprawy systemu kontroli wewnętrznych w Komisji.

Podzielam też poglądy wyrażone przez pana Audy’ego i kilku innych posłów w odniesieniu do procedury absolutorium. Musimy rozpocząć dyskusję na temat usprawnienia tej procedury, aby mieć pewność, że większość jej wyników znajdzie jak najszybsze odzwierciedlenie w rzeczywistości. Jest rok 2010, a my rozmawiamy o absolutorium za rok 2008, gdyż nic nie dało się wdrożyć w roku 2009. Potrzebna nam wnikliwa dyskusja z udziałem zainteresowanych stron i Trybunału Obrachunkowego. W pełni podzielam pana poglądy, jak również poglądy innych posłów, którzy wypowiadali się w tej sprawie.

Uważam też, że należy odnieść się do kwestii ogólnej efektywności wydatkowania środków UE. W naszej ogólnej strategii kontroli finansowych zwracamy wielką uwagę na doskonalenie systemu kontroli również w odniesieniu do efektywności wydatkowania funduszy UE. Myślę, że przyniesie to owoce na przyszłość.

Jeśli chodzi o Turcję, Komisja weźmie pod uwagę zalecenia dotyczące sprecyzowania celów oraz monitorowania postępów. Musimy poprawić jakość wydatkowania we wszystkich obszarach, począwszy od ustalania celów do oceny wpływu.

Dotychczasowe rezultaty pokazują, że Unia Europejska dokłada starań, by poprawić sposób wydatkowania pieniędzy podatników i zapewnić swym obywatelom wartość dodaną. Postęp ten wynika też z działań Parlamentu jako organu udzielającego absolutorium, który zawsze uważnie śledzi sposób wykorzystania budżetu UE, wyraża krytykę, kiedy nie jest on zadowalający, ale i zapewnia poparcie, kiedy widać postępy. To dla obywateli UE ważny komunikat.

Kończąc, chcę wyrazić szczególne podziękowania dla Parlamentu Europejskiego za jego wsparcie w wysiłkach podejmowanych przez Komisję na rzecz lepszego zarządzania finansami w ramach budżetu UE.

  Jens Geier, w zastępstwie sprawozdawcy. – (DE) Panie przewodniczący! Dla porządku w protokole pragnę zaznaczyć, że zastępuję sprawozdawcę, pana Bogusława Liberadzkiego, który − jak wielu innych posłów − padł w tym tygodniu ofiarą problemów komunikacyjnych. Czynię to z wielką przyjemnością i, korzystając z okazji, chcę się odnieść do kilku uwag poczynionych w czasie debaty.

Panie komisarzu Šemeta! Ku mojemu wielkiemu zadowoleniu podkreślił pan, że Komisja podejmie kroki zmierzające do zwiększenia rozliczalności głównych instytucji zarządzających środkami UE. Wszyscy wiemy, co to oznacza. Wszyscy wiemy, że musimy przypominać państwom członkowskim UE, które zarządzają dużą częścią funduszy, o ich odpowiedzialności związanej z przestrzeganiem dobrej praktyki, bo wiemy też, że większość błędów popełnianych w trakcie korzystania z funduszy UE pojawia się na szczeblu państw członkowskich.

Dlatego przykro jest słyszeć z ust posłów z Grupy Europejskich Konserwatystów i Reformatorów oraz z Grupy Europa Wolności i Demokracji, z których wszyscy – włącznie z panem Czarneckim – mają inne zobowiązania, ostrą krytykę Komisji w tej debacie i odmowę udzielenia absolutorium. Oczekiwałbym, że szanowni posłowie poprą wnioski dotyczące krajowych deklaracji w sprawie zarządzania w tej Izbie oraz w państwach członkowskich, gdyż tam właśnie popełniane są błędy i tam zaobserwować można brak wystarczającej współpracy. Przykro też słyszeć, jak posłowie z Grupy Europejskich Konserwatystów i Reformatorów mówią, że wszystko, co tu się dzieje, budzi wątpliwości, choć dobrze wiedzą, że odpowiedzialność spoczywa na całkiem innym szczeblu.

Chcę raz jeszcze wspomnieć o pomocy przedakcesyjnej, gdyż trzeba tu wyjaśnić kilka spraw. Pragnę zatem przypomnieć, że Komisja Kontroli Budżetowej poparła sprawozdawcę niewielką większością głosów. Chcę też przypomnieć, że przy przedstawianiu sprawozdania przedstawiciel Europejskiego Trybunału Obrachunkowego próbował przypomnieć sprawozdawcy, że jego sprawozdanie dotyczyło postępowania Komisji w odniesieniu do tego, co zasługuje na krytykę, a nie postępowania Turcji. Szanowni posłowie z Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) głosowali za poprawkami do absolutorium Komisji, które od razu chcielibyśmy usunąć, gdyż dotyczą one nie tyle wykorzystania pieniędzy podatników, co kierunku negocjacji z Turcją w sprawie akcesji. Podejmowanie takich decyzji przy tej okazji nie jest rzeczą słuszną.

  Inés Ayala Sender, sprawozdawczyni. – (ES) Panie przewodniczący! W swej ostatniej przemowie chcę podziękować panu komisarzowi Šemecie i służbom Komisji odpowiedzialnym za pomoc rozwojową i humanitarną za ich rzetelną i skuteczną współpracę w tym zakresie.

Chcę także wyrazić swe uznanie dla hiszpańskiej prezydencji za jej trud związany z procedurą udzielania absolutorium, szczególnie zaś propozycję debaty w sprawie odnowienia porozumienia międzyinstytucjonalnego z Radą, jako że obecne porozumienie jest już od pewnego czasu ewidentnie przestarzałe. Muszę jednak także wyrazić dezaprobatę dla improwizacji w działaniu tej Izby, jako że aż do dziś, do godziny 09.00 nie pomyślano o formalnym zaproszeniu Trybunału Obrachunkowego ani Rady.

Krytykowanie ich nieobecności, skoro nie zadano sobie trudu ich zaproszenia, jest dla mnie czymś pomiędzy śmiesznością a złą wiarą. Jeżeli chcemy być szanowani i jeżeli chcemy móc sprostać naszym nowym obowiązkom, nasze międzyinstytucjonalne procedury muszą być bardziej rygorystyczne i poważne, a mniej oportunistyczne.

Kończąc debatę w sprawie absolutorium dla Europejskiego Funduszu Rozwoju, chcę wyrazić swe podziękowanie za wspaniałą współpracę z szanownymi posłami, szczególnie zaś z panią Hohlmeier, oraz zadowolenie z poważnych postępów osiągniętych w zakresie skutecznego i przejrzystego wykorzystania pomocy rozwojowej UE.

Ze wszystkich pozytywnych działań w ramach prac UE, obywatele doceniają szczególnie te w zakresie pomocy rozwojowej, a nawet życzą sobie, aby była ona bardziej widoczna i wszechstronna. Niepokoją się natomiast, jeżeli nie jest jasne, dlaczego pomagamy pewnym rządom, stosując naszą pomoc budżetową lub jeżeli nie wyjaśniamy przyczyn lub nie dajemy wystarczających gwarancji ścisłej kontroli w przypadku zmiany okoliczności spowodowanej zamachami stanu, skandalami korupcyjnymi, naruszaniem praw człowieka lub regresem w drodze do demokracji i równego traktowania mężczyzn i kobiet.

Odnotowany tu znaczny postęp jest dobrym powodem do udzielenia absolutorium z wykonania budżetu siódmego, ósmego, dziewiątego i dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju, wciąż jednak musimy wprowadzać ulepszenia. Parlament zadba o to, by nowy system międzyinstytucjonalny obowiązujący po wejściu w życie traktatu lizbońskiego oraz ramy Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych nie były przeszkodą dla osiągniętej już poprawy, i aby obywatele mogli nadal być dumni z pomocy rozwojowej UE.

  Bart Staes, sprawozdawca. – (NL) Panie przewodniczący, panie i panowie! Dziękuję szanownym posłom, którzy wypowiadali się na temat mojego sprawozdania, szczególnie zaś panu Itälä, panu Gerbrandy’emu, pani Herczog, panu Geierowi, panu van Dalenowi, pani Schaldemose, pani de Lange i panu Vaughanowi. Powiedziano tu już chyba wszystko, ale muszę wyrazić swe zdziwienie związane z przedstawieniem tego sprawozdania. Jestem sprawozdawcą w sprawie absolutorium Parlamentu Europejskiego już po raz trzeci i odczuwam pewną zmianę w jego odbiorze.

Za pierwszym i drugim razem krytyka była w tej Izbie wyrażana dość łatwo. Za trzecim razem było już trudniej. Ewidentnie Izba ta zaczęła nagle bardziej zwracać uwagę na szczegóły, a być może zabrakło jej samokrytycyzmu. Kilka osób, kilku posłów, oskarżyło mnie w prasie o to, że: „wszystko dobrze, ale to sprawozdanie to woda na młyn eurosceptyków”. Nie zgadzam się z tą opinią. Jestem posłem PE, który jest zarówno proeuropejski, jak i krytyczny, i jeśli trafiam na coś, co można poprawić lub zmienić, a co w przeszłości kojarzono z niestosownym zarządzaniem − jak na przykład dobrowolny fundusz emerytalny − moim obowiązkiem jest o tym powiedzieć. My, proeuropejscy posłowie, musimy to podkreślać, gdyż w ten sposób odbieramy argumenty eurosceptykom, którzy karmią się takimi półprawdami, a czasem wręcz kłamstwami. Musimy mówić, jak się sprawy mają, i ja zawsze będę to czynić. Nigdy nie będę tuszować nadużyć. Oto moje stanowisko.

  Ryszard Czarnecki, sprawozdawca. – (PL) Panie przewodniczący! Dziękuję panu Geierowi, który dostrzegł, że czasem mówię własnym głosem. Muszę powiedzieć, że będę się uczył cudownej właściwości od przedstawiciela Rady – hiszpańskiego ministra, który zawsze znika, gdy wie, że będzie krytyka Rady. Nie było go na początku, kiedy mówiłem i nie ma go teraz, kiedy znowu chcę się wypowiedzieć.

To nie jest przypadek, że na 7 instytucji, które miałem okazję oceniać, w 6 wszystko jest w zasadzie w porządku, a jedna stwarza ciągle problemy. Przypomnę, że rok temu było podobnie. Rada uzyskała absolutorium dopiero w listopadzie. Wierzę, że w tym roku nastąpi to wcześniej, ale nie chciałbym dopuścić do sytuacji, kiedy dostajemy dokument nie za rok 2008, a za rok 2007. Świadczy to albo o bałaganie w Sekretariacie Generalnym Rady, albo o traktowaniu Parlamentu jak mało pojętnego ucznia. Sytuacja, w której wszystkie instytucje europejskie są równe, ale Rada uważa, że jest równiejsza, niczym w „Folwarku zwierzęcym” George’a Orwella, jest sytuacją absolutnie niepokojącą.

Uważam jednak i bądźmy sprawiedliwi, że w tym, co mówił przedstawiciel Rady, padła jedna bardzo ważna propozycja. Chodzi mianowicie o odejście, jak rozumiem, od tego słynnego Umowę dobrowolną z roku 1970, a więc uznanie, że ten Parlament Europejski sprzed 40 lat, wtedy jeszcze mianowany przez parlamenty krajowe, a nie wybrany w wyborach, teraz trzeba traktować poważniej. Odejście od tego Umowę dobrowolną jest bardzo słuszną rzeczą, za którą bardzo dziękuję Radzie. Myślę, że taką ustną poprawkę zgłosiłem przy głosowaniu w maju.

  Véronique Mathieu, sprawozdawczyni. (FR) Panie przewodniczący! Przede wszystkim pragnę podziękować sprawozdawcom pomocniczym, którzy naprawdę bardzo efektywnie ze mną współpracowali przy sporządzaniu tego sprawozdania. Dziękuję też wszystkim członkom sekretariatu komisji, ponieważ było to zadanie bardzo wymagające.

Dziękuję też wszystkim posłom, którzy zabrali głos w debatach. W pełni podzielam ich obawy. W ich wypowiedziach dało się zauważyć, że dążą do większej przejrzystości i monitorowania funduszy UE, co jest całkowicie zrozumiałe.

Kończąc, chcę jeszcze podkreślić, że omawiane tu agencje odgrywają również rolę polityczną. To bardzo ważne. Aby mogły one skutecznie odgrywać tę ważną polityczną rolę, mają stosowny program prac. Program ten musi być zgodny z programem Unii Europejskiej. Musi też być monitorowany przez nasze trzy instytucje.

Choć niektóre agencje współpracowały z tymi instytucjami naturalnie i spontanicznie, inne są znacznie mniej otwarte i w takich przypadkach teksty naszych instytucji nie mają mocy wiążącej. Panie przewodniczący! Musimy o tym bardzo poważnie pomyśleć.

  Przewodniczący. – Nasze służby poinformowały mnie, że dokonały szybkiego przeglądu protokołów z minionych lat. W minionym okresie legislacyjnym Rada zajęła stanowisko i pojawiła się na parlamentarnej debacie jeden raz, i to dopiero w drugim czytaniu, ponieważ absolutorium odroczono pierwotnie na rok 2009 i Rada była obecna dopiero w drugiej rundzie. W tym kontekście wrażenie, że jesteśmy na dobrej drodze do poprawy, nie jest bynajmniej chybione.

Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się w czasie majowej sesji miesięcznej.

Oświadczenia pisemne (art. 149 regulaminu)

  Ivo Belet (PPE), na piśmie. – (NL) Panie przewodniczący, panie i panowie! Parlament musi być wzorem przejrzystości finansowej i wewnętrznej kontroli budżetowej. Musimy w tej mierze być w stosunku do siebie bardzo krytyczni. W tak dużym Parlamencie, skupiającym tylu posłów i tyle personelu trudno o to, by wszystko zawsze było perfekcyjne. Kiedy w grę wchodzi współpraca między ludźmi, zawsze coś może pójść nie tak. Nie zapobiegną temu nawet najbardziej rygorystyczne kontrole wewnętrzne. Musimy jednak docenić także wielki wysiłek włożony w ostatnich latach w to, aby wszystko funkcjonowało jak najlepiej.

Podam dwa przykłady. Pierwszym z nich jest nowy statut asystenta, który mamy wreszcie po latach dyskusji. Istniejące kiedyś nadużycia zostały obecnie praktycznie wyeliminowane. Drugim przykładem może być zwrot wydatków. W tej dziedzinie podjęto stosowne działania oraz wprowadzono jasne i precyzyjne reguły. Czy to rozwiązało wszystkie problemy? Bynajmniej. Należy przyjąć z zadowoleniem fakt, że zaostrzono kontrole wewnętrzne, ale moim zdaniem nie można tworzyć wrażenia, że wszystko już załatwione. To nieprawda. Kończąc, chcę powiedzieć w odniesieniu do przyszłych wzrostów budżetu, że musimy mieć odwagę wyjaśnić publicznie, iż traktat lizboński oznacza ogrom dodatkowej pracy, i że rzeczywiście uzasadniony jest większy budżet na komunikację i kontakty z gośćmi.

  Indrek Tarand (Verts/ALE), na piśmie. – Jesteśmy ogólnie zadowoleni z bieżącego stanu rzeczy, jeśli chodzi o budżet Unii Europejskiej. Nadal jednak potrzebna jest poprawa. Znaczna poprawa. Ceterum censeo, Francja zdecydowała się sprzedać Rosji okręt wojenny klasy Mistral. Sądzimy, że szczerze tego pożałuje.

(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 12.00 i wznowione o godz. 15.00)

PRZEWODNICZĄCY: GIANNI PITELLA
Wiceprzewodniczący