Przewodnicząca. – Następnym punktem posiedzenia jest debata w sprawie siedmiu projektów rezolucji dotyczących wolności wyznania w Pakistanie⁽¹⁾.

  Charles Tannock, autor. – Pani przewodnicząca! Niezdolność Pakistanu do zbudowania silnej i trwałej demokracji wywarła wpływ – moim zdaniem całkiem poważny – na wolność wyznania w tym kraju. Kolejni przywódcy wykorzystywali Islam w celu uzasadnienia represji wobec mniejszości oraz autokracji, szczególnie wojskowej, chociaż należy docenić ostatnie wysiłki rządu zmierzające do naprawy sytuacji.

Konstytucja Pakistanu, chociaż teoretycznie gwarantująca wolność wyznania, wciąż dopuszcza stosowanie przepisów prawnych przewidujących kary za bluźnierstwo, które dyskryminują wyznawców innych religii, a prześladowanie mniejszości szyickiej i ahmadijskiej jest wciąż na porządku dziennym. Niestety wygląda na to, że nacisk na tożsamość religijną, która była podstawą założycielską Pakistanu umacnia atmosferę nietolerancji i często nawet przemocy wobec osób spoza głównego nurtu wyznaniowego. Rozprzestrzenianie się szkół kształcących Deobandi, którzy głoszą kazania przepełnione nienawiścią do Zachodu, ukształtowało środowisko, w którym kwitnie ekstremizm i fundamentalizm. Zbyt wielu obywateli UE, w tym mojej rodzinnej Wielkiej Brytanii, dostało się w ich szpony.

Wyraźnym tego przykładem jest talibańska organizacja pakistańska, ruch terrorystyczny, którego intencje ujrzały światło dziennie niedawno, dzięki na szczęście nieudanemu spiskowi dotyczącemu ataku bombowego na Times Square w Nowym Jorku.

Obawiam się, że w Pakistanie nic się nie zmieni, dopóki kraj ten nie rozwinie szkolnictwa i systemu politycznego, który będzie naprawdę wspierał zasady wolności wyznania, tolerancji i równości.

  Anneli Jäätteenmäki, autorka. – Pani przewodnicząca! Grupa ALDE, do której należę, z zadowoleniem przyjmuje środki podjęte przez rząd Pakistanu od listopada 2008 roku na rzecz mniejszości wyznaniowych i wspiera wysiłki ministra federalnego ds. mniejszości zmierzające do zbudowania sieci lokalnych międzywyznaniowych społeczności w celu propagowania dialogu pomiędzy wyznawcami o różnych poglądach.

Niemniej jednak pozostało wiele do zrobienia na drodze do prawdziwej wolności wyznania w Pakistanie. Sprawozdania i badania przygotowane przez niezależne agencje pokazują, że mniejszości w Pakistanie są pozbawione podstawowych swobód obywatelskich i równych szans na zatrudnienie, edukację i reprezentację polityczną.

Przepisy prawne są niebezpiecznie niejasne i stwarzają okazję do nadużyć, co wpływa na sytuację wyznawców wszystkich wiar w Pakistanie. Wiemy również, że kobiety w Pakistanie są dotknięte zjawiskiem przemocy domowej, w tym przemocy fizycznej i psychologicznej. W związku z tym wiele jest jeszcze do zrobienia.

  Eija-Riitta Korhola, autorka. – (FI) Pani przewodnicząca! Nasza rezolucja w sprawie Pakistanu nieustannie wzbudza zaniepokojenie, które naszym zdaniem wynika zwłaszcza z przepisów prawnych przewidujących kary za bluźnierstwo. Równocześnie z zadowoleniem dostrzegamy wspaniałe zmiany, które zaszły pod przywództwem obecnego rządu w Pakistanie i zachęcamy cały kraj do kontynuowania demokratycznej polityki reform, szanującej prawa mniejszości.

Shahbaz Bhatti, pierwszy minister ds. mniejszości w historii Pakistanu, był w ubiegłym tygodniu gościem Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów). Bardzo cenimy jego pracę i reformy zrealizowane przez rząd. Lista zmian na lepsze jest imponująca: zapewnienie mniejszościom 5 % udziału w zatrudnieniu w sektorze publicznym, uznanie festiwali mniejszościowych i miejsca w przyszłym Senacie, by wymienić tylko kilka z nich.

Najbardziej inspirujący jest działający u podstaw projekt komisji międzywyznaniowych, które być może odniosą sukces w złagodzeniu napięć pomiędzy różnymi grupami w kraju i tym samym zapobiegną naborowi nowych terrorystów. Jest to istotny akt pokoju, którego wpływ będzie bardzo rozległy. Te prace na rzecz pokoju, realizowane bez użycia broni, stanowią najlepszy sposób walki z terroryzmem, ponieważ rozwiązują problem u podstaw. Jeśli działania te zakończą się powodzeniem, będą zasługiwać na nagrodę pokojową. Chciałabym powiedzieć panu Tannock’owi, że jest to równocześnie ten system edukacji, do stworzenia którego wzywał.

  Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, autorka. – (PL) Jako przedstawiciele wspólnoty, u której podłoża leżą wolność, równość i tolerancja mamy obowiązek piętnować dyskryminacyjne praktyki nawet jeśli występują daleko poza granicami Unii. Usuwanie z list wyborców przedstawicieli mniejszości religijnych, jak to miało miejsce w 2007 roku w Pakistanie, na pewno do takich praktyk należy. Ponadto według art. 260 konstytucji Pakistanu obywatele dzielą się na dwie kategorie: muzułmanów i nie-muzułmanów. Od niedawna zapis dotyczący wyznania jest obowiązkowo zamieszczany także w paszporcie. Szczególnie dyskryminowaną grupą w tym kraju jest Wspólnota Ahmadija, której pakistańskie władze uniemożliwiają nawet udział w zgromadzeniach publicznych czy działalność wydawniczą.

Zapis o przestępstwie bluźnierstwa i idący w ślad za nim wyroki kary śmierci także dotykają w szczególności mniejszości religijne. Rada Unii Europejskiej powinna postawić ten temat jako pilny na agendzie relacji z Islamabadem; w końcu dzięki podpisanej 6 lat temu umowie o współpracy Unii Europejskiej z Pakistanem w latach 2007-2013 kraj ten otrzyma ze wspólnotowego budżetu 200 mln euro.

Niedawne wydarzenia w Pakistanie pokazały, że państwo to jest gotowe na głębokie systemowe zmiany. Mam nadzieję, że podobnie jak w przypadku bardzo długo oczekiwanej nowelizacji konstytucji, która w końcu się dokonała, już wkrótce będzie możliwa także zmiana i innych przepisów jawnie dyskryminujących tamtejsze mniejszości.

  Nicole Kiil-Nielsen, autorka. – (FR) Pani przewodnicząca! Wolność wyznania nie jest w Pakistanie gwarantowana. W roku 2009 odnotowano wzrost liczby ataków na mniejszości religijne, w tym także zabójstw na tle religijnym.

Ponadto prawie 80 % osób z grup mniejszościowych żyje poniżej granicy ubóstwa. Nie jest to jednak jedyny problem w odniesieniu do łamania praw człowieka w Pakistanie: inne kwestie obejmują ograniczanie wolności zgromadzeń, groźby pod adresem organizacji społeczeństwa obywatelskiego, zatrzymania działaczy związków zawodowych, porwania i zabójstwa dziennikarzy.

Od chwili, gdy Pakistan ogłosił swoje poparcie dla wojny z terroryzmem prowadzonej przez Stany Zjednoczone, setki, jeśli nie tysiące, ludzi podejrzewanych o powiązania z grupami terrorystycznymi zostały samowolnie zatrzymane: aresztowania bez nakazu, zatrzymania bez podstaw prawnych lub dostępu do prawnika, przetrzymywanie w nieokreślonych lokalizacjach, wymuszone zniknięcia, złe traktowanie i tortury.

W jedynym więzieniu w Lahaurze, w roku 2009 przetrzymywano 4 651 więźniów, chociaż więzienie to może pomieścić tylko 1 050 więźniów. Wciąż rośnie przemoc wobec kobiet: gwałty, zabójstwa, oblewanie kwasem i podpalenia. Aby opisać ciężkie doświadczenia młodych dziewcząt i kobiet w Pakistanie potrzebowałabym nie dwóch minut, czy godzin, ale dwóch dni.

W takim kontekście nasza Izba, która troszczy się o szacunek dla kobiet, wolności sumienia i praw człowieka, przygotowuje się do wykorzystania swojego nowo nabytego prawa weta, aby sprzeciwić się podpisaniu umowy o readmisji między Unią Europejską a Pakistanem, tym samym domagając się dodatkowych gwarancji dotyczących warunków readmisji obywateli pakistańskich i afgańskich, którzy przejeżdżali przez terytorium Pakistanu.

  Joe Higgins, autor. – Pani przewodnicząca! Zdecydowanie popieram, jako międzynarodowy socjalista, prawo jednostki do wolności wyznania i praktykowania, pod warunkiem, że prawa podstawowe innych osób nie są naruszane. Ludność Pakistanu, a tym bardziej mniejszości wyznaniowe, znajdują się obecnie w potrzasku pomiędzy instytucjonalną bigoterią państwa pakistańskiego, a działającymi w niektórych regionach ultrareakcyjnymi i wstecznymi siłami talibów.

Oczywiście istnieje pewna zasadnicza sprzeczność w zachowaniu grup z prawego skrzydła Parlamentu Europejskiego, które twierdzą, że opowiadają się za wolnością i przestrzeganiem praw człowieka w Pakistanie, równocześnie wspierając wojnę w Afganistanie, która ma poważny wpływ na Pakistan i niesie ze sobą niszczycielskie skutki. Mordowanie cywili w Afganistanie przez siły NATO i dostarczane przez Zachód uzbrojenie w Pakistanie, poza tym, że jest po prostu przestępstwem, może także popchnąć niektórych obywateli w ręce grup reakcjonistów.

U podstaw kryzysu w Pakistanie leżą feudalne struktury kapitalistyczne, w wyniku których obecnie rozkwita niebywałe ubóstwo. Ani skorumpowane elity Pakistanu, reprezentowane przez obecny rząd, ani główna partia opozycyjna nie mają dla ludności żadnych odpowiedzi. Niezbędne są niezależne organizacje reprezentujące pracowników i ubogich. Jedną z takich organizacji jest Postępowe Stowarzyszenie Robotników, jego pół miliona członków próbuje odbudować silne tradycje społeczne, aby zjednoczyć klasę robotniczą, ponad podziałami narodowymi i wyznaniowymi, a także zjednoczyć mężczyzn i kobiety. Taki kierunek Pakistan powinien objąć w przyszłości.

  Bernd Posselt, w imieniu grupy PPE. – (DE) Pani przewodnicząca! Wobec Pakistanu, który jest ważnym sojusznikiem, musimy przyjąć podejście krytyczne, ale także bardzo obiektywne i wnikliwe. Pakistan jest krajem muzułmańskim i musimy to uszanować. Kraj ten został założony przez Muzułmanów z Indii Brytyjskich ze względu na ich przynależność religijną, podobnie jak Indie zostały założone przez Hindusów. Od samego początku w obu krajach mieszkały mniejszości i w obu rozwinęła się piękna tradycja tolerancji. Należy ponownie wzmocnić ten szacunek dla wszystkich mniejszości wyznaniowych, szczególnie dla chrześcijan. Wierzę, że możemy położyć nacisk na tę kwestię. Kto poprze chrześcijan, jeśli nie Europa będąca kontynentem prawie w całości chrześcijańskim?

Spoczywa na nas szczególny obowiązek, ale równocześnie musimy wyraźnie pokazać, że szanujemy wiodącą, i często konstruktywną, rolę jaką Pakistan odegrał i nadal odgrywa w świecie muzułmańskim.

  Marietje Schaake, w imieniu grupy ALDE. – Pani przewodnicząca! Przepisy prawne przewidujące kary za bluźnierstwo w Pakistanie, jak podkreślali moi przedmówcy, są z łatwością nadużywane przez ekstremistów jako usprawiedliwienie dla przemocy wobec mniejszości wyznaniowych i nie tylko. Oczywiście wolność wyznania jest bardzo ważna, ale równie ważna jest wolność od wyznania.

Te przepisy przewidujące kary za bluźnierstwo w społeczeństwie, w którym w imię wiary represjonuje się wolność wyrażania opinii stwarzają jeszcze jedno ryzyko; w ubiegłą środę, sąd w Pakistanie zabronił nawiązywania kontaktów społecznych na stronie Facebook w kraju. Pakistańskie biuro Telecom nakazało wszystkim dostawcom Internetu zablokowanie tej strony. Podjęto ten krok, aby przeszkodzić obywatelom w zdobywaniu wiedzy na temat domniemanych obelg wobec Islamu i proroka Mahometa. Pewien karykaturzysta wezwał ludzi do przygotowania rysunków przedstawiających proroka, aby powstrzymać naciski, takie jak te wywierane na twórców popularnego serialu „South Park”, które doprowadziły do zmian w programie.

Facebook oraz inne usługi i platformy on-line stanowią ważny wirtualny kanał łączący Pakistan z resztą świata. Otwierają przed Pakistańczykami źródła informacji i kontaktu, pozwalają im na wymianę poglądów; szczególnie młode pokolenie Pakistańczyków może być dzięki Internetowi oświecone, ponieważ materiały szkolne często zawierają treści dyskryminujące i są napisane w sposób jednostronny. Nałożenie odpowiedzialności karnej na wolność słowa nie jest skutecznym sposobem pozwalającym społeczeństwu pakistańskiemu uporać się z różnorodnością. Karykaturzyści, dziennikarze i obywatele powinni mieć możliwość otwartego wyrażania swoich opinii, nawet jeśli oznacza to obrażanie niektórych osób.

Wyzwania dotyczące wolności słowa nie występują wyłącznie w Pakistanie; także w Europie mamy poważne trudności z rozpoczęciem debaty w tej sprawie. Groźby pod adresem dziennikarzy, karykaturzystów i artystów stają się coraz powszechniejsze i stanowią wyzwanie dla naszych liberalnych, demokratycznych społeczeństw. Zjawiskiem coraz powszechniejszym jest autocenzura; politycy, karykaturzyści i dziennikarze potrzebują obecnie ochrony przed groźbami.

Znajdźmy w sobie inspirację, aby opowiedzieć się za wolnością wyrażania opinii w Unii Europejskiej, ale również w Pakistanie i na całym świecie. To jest najlepsze lekarstwo przeciwko ekstremizmowi.

  Tomasz Piotr Poręba, w imieniu grupy ECR. – (PL) Wybory w 2008 roku przywróciły demokrację i rządy władz cywilnych w Pakistanie, jednak nie do końca ta demokracja jest stabilna.

Szereg podjętych przez władze Pakistanu decyzji w kwestiach wolności religijnych zasługuje na szacunek, jednak kolejne działania wydają się potrzebą chwili. Umożliwienie mniejszościom religijnym podjęcia pracy w sektorze federalnym, uznanie ich świąt, jak też ustanowienie Dnia Mniejszości Narodowych to krok w stronę stabilizacji i demokratyzacji kraju. Należy jednak zwrócić uwagę, iż w dalszym ciągu nie ma ściśle określonych praw broniących mniejszości, co może prowadzić do takich kuriozalnych sytuacji, jak skazanie na 25 lat więzienia chrześcijańskiego małżeństwa za dotknięcie nieczystymi dłońmi świętej księgi Koranu.

Niektóre społeczności religijne wciąż są prześladowane, niepokoi też efektywna implementacja przepisów opartych na prawie szariatu w wiejskich obszarach, zwłaszcza na północy kraju. Powinniśmy nadal wspierać finansowo obrońców praw człowieka w Pakistanie i nalegać na pakistańskie władze, aby w pełnym stopniu uznały prawo swoich obywateli do wolności religijnej.

  Eva-Britt Svensson, w imieniu grupy GUE/NGL. – (SV) Pani przewodnicząca! Zgadzam się z większością stwierdzeń dotyczących łamania praw człowieka w Pakistanie. Chciałabym szczególnie zwrócić uwagę na sytuację muzułmańskiej Wspólnoty Ahmadija oraz na prześladowania, których jest ona obiektem. Przyjmują one formę notorycznych szykan, morderstw z zimną krwią, dyskryminacji i nękania na wszystkich szczeblach drabiny społecznej. Sytuacja jest wciąż zła, pomimo obietnicy zmian składanej przez poprzednie i obecne rządy. Poprawa sytuacji nie nastąpiła, a prześladowania wciąż trwają.

Nadszedł czas, aby społeczność międzynarodowa i UE przebudziły się i rozpoczęły działania zmierzające do zatrzymania procederu łamania praw człowieka, który nieustannie ma miejsce w Pakistanie.

  Bastiaan Belder, w imieniu grupy EFD. – (NL) Kiedy w 1947 roku utworzono państwo Pakistan, jego założyciel Muhammad Ali Jinnah wypowiedział te pamiętne słowa: „Zaczynamy z podstawową zasadą, że wszyscy jesteśmy obywatelami, równymi obywatelami jednego państwa”. Dzisiaj te słowa straciły znaczenie, zwłaszcza dla około 15 milionów chrześcijan mieszkających w Pakistanie. Są oni otoczeni przez wszechogarniającą atmosferę zastraszenia i gróźb, zarówno w miastach, jak i w obszarach wiejskich, a nawet w samej stolicy kraju, Islamabadzie.

Niestety pakistański system prawny usprawiedliwia niepewną sytuację miejscowych chrześcijan. Wynika to z historycznego procesu rozpoczętej w latach 70. XX w. powolnej islamizacji społeczeństwa pakistańskiego, która doprowadziła do niebezpiecznego pogorszenia statusu prawnego społeczności chrześcijańskiej w Pakistanie.

Mamy na myśli konkretnie przepisy dotyczące zeznań i przewidujące kary za bluźnierstwo, wprowadzone w latach 80. XX wieku, czyli instrumenty prawne, które skutecznie wyjęły chrześcijaństwo spod prawa, ponieważ zeznania złożone w procesie przez nie-muzułmanina są warte o połowę mniej niż zeznania muzułmanina, i to jeśli sędzia w ogóle zechce wysłuchać zeznań chrześcijanina!

Przepisy prawne przewidujące kary za bluźnierstwo stanowią jeszcze większe zagrożenie dla pakistańskich chrześcijan. Przewidują dożywotnią karę więzienia za zbezczeszczenie Koranu i karę śmierci za uwłaczające wypowiedzi na temat islamu i proroka Mahometa. Mówiąc krótko chrześcijanin w Pakistanie może nagle znaleźć się w celi śmierci, jeśli jakikolwiek muzułmanin złoży przeciwko niemu zeznania!

Pani przewodnicząca, panie i panowie! To wszystko zrodziło niedającą się wytrzymać atmosferę strachu i niepewności. Setki pakistańskich chrześcijan latami wegetują w więzieniach, bez możliwości procesu sądowego. W związku z tym nalegam, aby Rada i Komisja uwarunkowały pomoc dla rządu pakistańskiego zniesieniem zgubnej dyskryminacji wobec mniejszości wyznaniowych żyjących w kraju.

  Laima Liucija Andrikienė (PPE). – Pani przewodnicząca! W konstytucji Pakistanu widnieje rozróżnienie pomiędzy muzułmanami, a nie-muzułmanami, co umożliwia dyskryminację na tle wyznaniowym. W tym kontekście należy przypomnieć, że w grudniu 2009 roku prezydent Asif Ali Zardari odnowił obietnicę Pakistańskiej Partii Ludowej, dotyczącą przestrzegania prawa mniejszości do traktowania na równi z innymi obywatelami.

Niestety sprawozdania i badania przygotowane przez niezależne agencje pokazują, że mniejszości w Pakistanie są pozbawione podstawowych swobód obywatelskich i równych szans na zatrudnienie, edukację i reprezentację polityczną. Zatem ogólny obraz dotyczący wolności wyznania w Pakistanie, nawet bez wchodzenia w szczegóły, jest kontrowersyjny i daje szerokie podstawy do zaniepokojenia.

Chciałabym również podkreślić sprzeczność zobowiązania rządu pakistańskiego do zapewnienia wolności wyznania, a jego wiodącą rolą w organizowaniu krajów muzułmańskich na rzecz poparcia pakistańskiej agendy „Zwalczanie zniesławiania religii” w ONZ. W tym kontekście chciałabym przypomnieć konkluzje Rady UE dnia 16 listopada 2009 r. w sprawie stosunków pomiędzy międzynarodowym prawem dotyczącym praw człowieka, które chroni jednostki i grupy jednostek, a koncepcją zniesławiania religii.

  Przewodnicząca. – Koleżanki i koledzy! Chciałabym przypomnieć, że dziś może zabraknąć nam czasu i że każdy, kto przekracza swój czas na wystąpienie zmniejsza liczbę jednominutowych spostrzeżeń, które zdołamy przedstawić.

  Ryszard Czarnecki (ECR). – (PL) Jest takie amerykańskie powiedzenie, że nie ma darmowych lunchów. Tymczasem należy sobie powiedzieć, że nie może być tak, żeby unijna europejska pomoc była udzielana za darmo, że my dajemy 200 milionów euro i w zamian za to niczego nie wymagamy. Wymagajmy! Wymagajmy przynajmniej respektowania choćby zbliżonych standardów, które dla nas są pewnym drogowskazem moralnym, etycznym i politycznym. Sytuacja, w której od lat w Pakistanie są prześladowani ludzie innej wiary niż; Islam, w dużym stopniu chrześcijanie, jest sytuacją absolutnie nie do przyjęcia. Poruszamy często sprawy różnych mniejszości, niekoniecznie religijnych, w Europie i na świecie. Brońmy teraz mniejszości chrześcijańskiej i innych mniejszości religijnych w Pakistanie! Choć oczywiście nie jest to jedyna sprawa, która staje przed tym krajem targanym poważnymi konfliktami politycznymi i przed którym niestety leży perspektywa destabilizacji.

  Csaba Sógor (PPE). – (HU) Jeśli przyjrzymy się sytuacji w Pakistanie, zaobserwujemy dwa niezaprzeczalne fakty. Po pierwsze Pakistan jest kluczowym podmiotem strategicznym w walce z terroryzmem. Musimy dołożyć wszelkich starań, aby bezpieczeństwo obywateli europejskich nie było zagrożone. Po drugie Pakistan ma inne poglądy dotyczące mniejszości religijnych i etnicznych niż poglądy oparte na wartościach wyznawanych przez Europę i zaawansowane demokracje liberalne. Europa nie może zachować milczenia, kiedy inne państwa na dużą skalę łamią prawa człowieka i w związku z tym musimy się wypowiedzieć, nawet jeśli chodzi o jednego z naszych partnerów strategicznych. Unia Europejska może podjąć wiarygodne kroki w odniesieniu do krajów trzecich tylko jeśli rozwiąże w sposób zadowalający problemy mniejszości wyznaniowych i narodowych na własnym terytorium. Cały świat musi wiedzieć, że jedną z podstawowych wartości UE jest wysoki poziom ochrony praw człowieka i praw mniejszości, którą Unia przede wszystkim uważa za wiążącą dla niej samej lub twierdzi, że powinna postrzegać ją za wiążącą. Tylko wtedy możemy skutecznie żądać od naszych partnerów podanych posunięć i kroków w tym kierunku.

  Zbigniew Ziobro (ECR). – (PL) Z uznaniem przyjmujemy fakt, że Pakistan jest zaangażowany w walkę z terroryzmem międzynarodowym, ale okoliczność ta nie może przysłaniać innych, jakże drastycznych faktów, które wskazują, że w kraju tym dochodzi do drastycznego gwałcenia praw mniejszości religijnych, zwłaszcza chrześcijan.

Co jakiś czas, jakże często, docierają do nas informacje o kolejnych napaściach, pobiciach i zastraszaniach, a nawet morderstwach, w tym paleniu żywcem chrześcijan – ludzi, tylko dlatego, że są chrześcijanami, w tym kobiet i dzieci. Te informacje rodzą pytanie: dlaczego tak się dzieje w państwie, które odgrywa tak istotną rolę w relacjach międzynarodowych, w walce z terroryzmem? Otóż dzieje się tak, ponieważ niestety władze Pakistanu w niemałym stopniu odpowiadają za tworzenie atmosfery, która temu sprzyja poprzez niewłaściwe ustawodawstwo, jeżeli chodzi o bluźnierstwo, poprzez brak reakcji na nieprawidłowe działania organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości w tymże kraju.

Musimy oczekiwać zasadniczej zmiany również ze strony Unii Europejskiej i jej instytucji w stosunku do takich zachowań.

  Martin Kastler (PPE). – (DE) Pani przewodnicząca! Chrześcijanie stanowią około 75-80 % wszystkich dotkniętych prześladowaniami na tle religijnym na świecie. Parlament Europejski walczy przede wszystkim o prawa człowieka na całym świecie. Wolność wyznania jest dla mnie najważniejszą ideą w naszej polityce dotyczącej praw człowieka. W związku z tym żałuję, że lewica i liberalna lewica w Parlamencie Europejskim często łączą siły, aby zachować milczenie w sprawie losu chrześcijan.

Równocześnie cieszę się, że dziś wspólnie przedłożyliśmy rezolucję w sprawie straszliwej sytuacji w Pakistanie. Ze 156 milionów mieszkańców Pakistanu 95 % stanowią muzułmanie, około 3 % chrześcijanie i około 2 % hindusi. Chciałbym, jako chrześcijanin, ponownie skoncentrować się na sytuacji pakistańskich chrześcijan, którzy są poddawani ciężkim prześladowaniom. Każdy, kto dopuszcza się ataków na chrześcijan powinien spotkać się ze zdecydowaną reakcją cywilizowanego świata. W związku z tym UE powinna wprowadzić do swojej polityki rozwoju i współpracy gospodarczej kryterium, które dotyczy tej kwestii i w razie konieczności pozwoli na zastosowanie sankcji.

  Przewodnicząca. – Tym samym przechodzimy do części debaty przeznaczonej na spostrzeżenia. Otrzymałam zdecydowanie więcej wniosków niż zdołamy rozpatrzeć. Otrzymaliśmy zaledwie dwie minuty. Udzielę głosu czterem mówcom.

  Michael Gahler (PPE). – (DE) Pani przewodnicząca! W przypadku każdego kraju należy zastanowić się nad jego korzeniami i sprawdzić, czy zmiany w zakresie praw człowieka i praw mniejszości zmierzają we właściwym kierunku. Jako przywódca misji obserwacyjnej Unii Europejskiej działającej dwa lata temu podczas wyborów przedstawiłem kilka zaleceń i cieszę się, że Pakistan zaczął wdrażać niektóre z nich. Chodzi tu między innymi o ratyfikację międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, który nie tylko został podpisany, ale niewątpliwie także ratyfikowany oraz o konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur. To dobrze, że obecnie istnieje minister odpowiedzialny z urzędu za kwestie dotyczące mniejszości, który stopniowo będzie dążył do zwalczania dyskryminacji.

Poruszono także między innymi kwestię Wspólnoty Ahmadija. Jedno z moich zaleceń dotyczyło tego, aby następnym razem przedstawiciele tej Wspólnoty zostali usunięci z odrębnego rejestru wyborców i uwzględnieni w głównym rejestrze wyborców. Wierzę, że byłby to konkretny sposób na zakończenie dyskryminacji wobec tej mniejszości.

  Heidi Hautala (Verts/ALE). – (FI) Pani przewodnicząca! Chciałabym powiedzieć, że ja również spotkałam się w bieżącym tygodniu z ministrem ds. mniejszości. Byłam przekonana, że usiłuje on zbudować wzajemne zrozumienie pomiędzy grupami wyznaniowymi. Jednak nawet on nie potrafił odpowiedzieć na pytanie, czemu Pakistan, chociaż należy do ONZ i jest członkiem Rady Praw Człowieka, bardzo zdecydowanie bronił – w swojej roli w organizacji państw muzułmańskich – nowego kodeksu międzynarodowego dotyczącego zwalczania bluźnierstw i zniesławiania religii. To z pewnością nie jest najlepszy sposób na propagowanie wzajemnego zrozumienia między grupami wyznaniowymi.

Mam nadzieję, że Unia Europejska podejmie na szczeblu międzynarodowym bardziej zdecydowane działania w tej sprawie, aby zapobiec wdrażaniu takich nowych praw, które zagrażają prawom człowieka. W tej sprawie Stany Zjednoczone Ameryki działały znacznie aktywniej niż Unia Europejska.

  Jacek Olgierd Kurski (ECR). – (PL) Pani Przewodnicząca, sytuacja w Pakistanie jest dynamiczna, otrzymujemy sprzeczne wektory i trzeba bardzo bacznie obserwować sytuację w Pakistanie, żeby nie popełnić błędu. To dobrze, że rząd Pakistanu przyjął pewne środki w interesie mniejszości religijnych, takie jak zagwarantowanie mniejszościom 5 % miejsc pracy w sektorze publicznym. To dobrze, że rząd Pakistanu przyznał, czy obiecał, przyznać miejsca w senacie na rzecz mniejszości, w tym kobiet reprezentujących grupy mniejszości.

Tym niemniej coś trzeba zrobić. I rząd Pakistanu i władza w Pakistanie coś musi zrobić z prawem zakazującym bluźnierstwa, co pociąga za sobą w Pakistanie kary śmierci i często wykorzystywanie tego do uzasadnienia cenzury, kryminalizacji, prześladowań, a w niektórych przypadkach zabójstw członków mniejszości politycznych, rasowych i religijnych. Coś musi zrobić władza w Pakistanie z kodeksem karnym, który przewiduje obowiązkową karę śmierci dla wszystkich osób winnych i osądzonych za bluźnierstwo.

W kraju wspomaganym przez Unię Europejską w XXI wieku nie można pozwalać na zabijanie ludzi w ten sposób. Dziękuję bardzo.

  Elena Băsescu (PPE). – (RO) Wybory przeprowadzone w Pakistanie w 2008 roku po blisko dziewięciu latach dyktatury wojskowej zapowiadały początek procesu demokratyzacji kraju. Niestety na kilka tygodni przed wyborami zamordowano panią Benazir Bhutto. Wybory wygrała Pakistańska Partia Ludowa, której była przywódcą. I choć mniejszości w Pakistanie borykają się z licznymi problemami, to pod przewodnictwem bieżącego rządu zainicjowano liczne pozytywne kroki. Propagowano dialog międzykulturowy, zagwarantowano mniejszościom 5% udział w zatrudnieniu w sektorze publicznym i uznano niektóre z nie-muzułmańskich świąt. Należy pochwalić zobowiązanie rządu pakistańskiego do zapewnienia mniejszościom miejsc w Senacie. Chciałabym na zakończenie podkreślić szczególnie ważną rolę odegraną przez Pakistan w walce z terroryzmem i ekstremizmem.

  Antonio Tajani, Wiceprzewodniczący Komisji. – (FR) Pani przewodnicząca, szanowni posłowie! Unia Europejska uważnie śledzi sytuację dotyczącą mniejszości wyznaniowych w Pakistanie. Konstytucja Pakistanu uznaje wolność wyznania i przewiduje, że państwo powinno chronić prawa mniejszości.

Niedawno Pakistan poczynił postępy, w tym: przyjęcie poprawek do konstytucji, wzmocnienie roli wybranych zgromadzeń w Pakistanie i zmiany instytucjonalne w zakresie praw człowieka, szczególnie utworzenie Ministerstwa Praw Człowieka i Ministerstwa ds. Mniejszości. Ponadto trwają prace nad utworzeniem niezależnej Narodowej Komisji ds. Praw Człowieka.

Ponadto Pakistan ratyfikował międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania. Jest to krok we właściwym kierunku, o ile instrumenty te zostaną wdrożone w sposób skuteczny. Niemniej jednak Pakistan powinien podwoić wysiłki mające zapewnić lepszą integrację mniejszości wyznaniowych, w tym mniejszości chrześcijańskiej, z instytucjami społecznymi, gospodarczymi i politycznymi. Międzynarodowa reputacja Pakistanu została splamiona incydentami, jak ten, który miał miejsce w ubiegłym roku w Gojra, gdzie spalono żywcem siedmiu chrześcijan, kiedy ekstremiści zaatakowali kościół i domy, a także takie jak ataki na Szyitów oraz dyskryminacja wobec Wspólnoty Ahmadija.

W odniesieniu do praw mniejszości wyznaniowych UE nieustannie wykorzystywała dialog polityczny z Pakistanem w celu poruszenia kwestii dotyczących praw człowieka i przy kilku okazjach podejmowała także kroki dyplomatyczne. Ponadto od roku 2007 UE podtrzymuje dialog w sprawie praw człowieka w ramach umowy o współpracy z Pakistanem, która przewiduje regularny dialog w sprawie zarządzania i praw człowieka.

Unia Europejska podczas tych dyskusji zawsze nalegała na poszanowanie praw jednostki i praw mniejszości. W ramach dialogu w sprawie praw człowieka UE wielokrotnie poruszała z rządem pakistańskim kwestię stosowania przepisów prawnych przewidujących kary za bluźnierstwo. Wygląda na to, że oskarżeni są w większości muzułmanami, ale zdaję sobie sprawę, że przepisy prawne przewidujące kary za bluźnierstwo często były stosowane wobec mniejszości wyznaniowych i że składano fałszywe oskarżenia, aby rozwiązać prywatne porachunki lub osiągnąć zyski materialne. Ostatnie posiedzenie Wspólnego Komitetu miało miejsce w dniu 25 marca 2010 r., a dzień wcześniej odbyło się spotkanie podgrupy w sprawie zarządzania, praw człowieka i migracji.

Przy tej okazji poruszono kwestię mniejszości w Pakistanie. Równocześnie nie zawahaliśmy się wspomnieć o zaniepokojeniu Pakistanu sytuacją mniejszości wyznaniowych tu w Europie.

Unia Europejska planuje również poruszyć te kwestie podczas kolejnego spotkania z Pakistanem, zaplanowanego na 4 czerwca bieżącego roku. Znaczna część ludności Pakistanu nie ma dostępu do edukacji i jest nieświadoma podstawowych zasad zachowania społecznego. Poprzez współpracę w zakresie pomocy zapewnioną przez Komisję Europejską nadano priorytetowe znaczenie kwestii poprawienia dostępu do podstawowej edukacji w kontekście pakistańskiej polityki i edukacji. Mam nadzieję, że w średnim okresie doprowadzi to do bardziej tolerancyjnej postawy wobec idei wolności wyznania.

  Przewodnicząca. – Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się wkrótce.

Oświadczenia pisemne (art. 149 regulaminu)

  Monica Luisa Macovei (PPE), na piśmie. – Rzekomo w Pakistanie obowiązują najsurowsze na świecie przepisy prawne przewidujące kary za bluźnierstwo. Korzystanie z prawa do wolności wyrażania opinii i wolności wyznania może doprowadzić do uwięzienia i śmierci. Paragrafy 295B i 295C pakistańskiego kodeksu karnego za uwłaczające uwagi w odniesieniu do Koranu i proroka Mahometa przewidują odpowiednio karę dożywotniego więzienia i śmierci. Paragraf 298 nakłada karę za umyślną obrazę uczuć religijnych, a paragrafy 298A, 298B i 298C przewidują karę za uwłaczające uwagi dotyczące świętych figur i miejsc, a także wyjmują spod prawa grupę wyznaniową Ahmadija (uznającą się za muzułmanów). Wolność wyznania obejmuje wolność wyboru religii oraz wolność niewyznawania żadnej religii. Pakistański minister ds. mniejszości ogłosił wczoraj, że opracowywane są poprawki mające na celu zaprzestanie nadużywania przepisów prawnych przewidujących kary za bluźnierstwo. Moim zdaniem należy unieważnić te przepisy prawne, ponieważ każdy jedynie zmodyfikowany tekst będzie spuścizną przeszłości i pozwoli na dalszą przemoc i dyskryminację.

  Cristian Dan Preda (PPE), na piśmie. – (RO) Rząd pakistański w ostatnich latach przyjął zestaw środków, które wyraźnie pokazują pewną wrażliwość na sytuację mniejszości narodowych. Działania te obejmują nominowanie Shahbaza Bhattiego na ministra ds. mniejszości, zagwarantowanie mniejszościom 5% miejsc pracy w sektorze publicznym oraz zobowiązanie do zapewnienia reprezentacji mniejszości w Senacie, aby wymienić tylko kilka zmian. Należy dalej zachęcać do tego typu starań. Potrzeba jeszcze jednak wielu kroków, aby poprawić sytuację mniejszości wyznaniowych.

Moim zdaniem kluczowym elementem w tym procesie jest zmiana przepisów dotyczących wykroczeń popełnianych przeciwko religii, znanych jako przepisy przewidujące kary za bluźnierstwo. Możliwość nadużywania tych przepisów prawnych zrodziła klimat nietolerancji, który zachęcał do przemocy na tle religijnym, dyskryminacji, zastraszania oraz prześladowania mniejszości wyznaniowych. Poza aspektem prawnym należy koniecznie przyjąć zdecydowane środki mające zapobiegać przemocy. Propagowanie tolerancji jest kluczem do ochrony mniejszości wyznaniowych w Pakistanie.

  Anna Záborská (PPE), na piśmie. – (SK) Cywilizacja europejska, jaką znamy dzisiaj, nie byłaby możliwa bez wolności wyznania. Poszukiwanie tego, co wykracza poza jednostkę musi iść w parze z tolerancją. Droga ku Bogu, a także droga od Boga, jest dla każdego człowieka inna i wyjątkowa. Przynajmniej tyle nauczyliśmy się przez dwa tysiące lat chrześcijaństwa w Europie. Te doświadczenia były długie i bolesne, okupione życiem milionów niewinnych ludzi. W związku z tym mamy, jako Europejczycy, prawo mówić innym, aby nie szli tą drogą. Dlatego będziemy potępiać, zawsze i w każdym państwie, objawy przemocy i zabijanie niewinnych ludzi, zwłaszcza teraz, gdy dotyczy to naszego sprzymierzeńca i przyjaciela.