Πρόεδρος. – Η ημερήσια διάταξη προβλέπει τη δήλωση της Αντιπροέδρου της Επιτροπής και Ύπατης Εκπροσώπου της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας σχετικά με τις γειτονικές χώρες του Νότου, και συγκεκριμένα τη Λιβύη, περιλαμβανομένων των ανθρωπιστικών πτυχών [2011/2616(RSP)].

Όπως γνωρίζετε, η κατάσταση στη βόρειο Αφρική αποτελεί κρίσιμης σημασίας δοκιμασία για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα έχει τεθεί πλέον σε λειτουργία η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης, διαθέτουμε νέα εργαλεία για να εργαστούμε εκτός των συνόρων της Ένωσης. Είμαστε πεπεισμένοι, φυσικά, ότι οι ενέργειες αυτές είναι απολύτως δικαιολογημένες, τόσο σε σχέση με την Τυνησία και την Αίγυπτο όσο και σε σχέση με τη Λιβύη. Σήμερα πρόκειται να συζητήσουμε κυρίως για τη Λιβύη, όχι όμως μόνο για αυτήν. Επιπλέον, έχουμε καθήκον απέναντι στους πολίτες μας, οι οποίοι περιμένουν από εμάς να παρουσιάσουμε ένα σχέδιο δράσης για τις γειτονικές χώρες του Νότου, ένα πρόγραμμα συνεργασίας και στήριξης σε βραχυπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Αυτό καλούμαστε να εξετάσουμε τώρα. Επίσης, παρόντες σήμερα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι και εκπρόσωποι του εθνικού μεταβατικού συμβουλίου της Λιβύης. Αυτό σημαίνει ότι μας προσφέρεται μια μεγάλη ευκαιρία να έλθουμε σε άμεση επαφή με την αντιπολίτευση της Λιβύης και να συζητήσουμε μαζί της. Πρέπει να ξεκινήσουμε ξεπερνώντας την ανθρωπιστική κρίση.

Κυρία Αντιπρόεδρε/Υπάτη Εκπρόσωπε, είμαστε πεπεισμένοι ότι όλες οι ενέργειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνολικά θα παράσχουν ιδιαίτερη στήριξη στο νότιο τμήμα της ηπείρου μας και στους γείτονές μας στην απέναντι πλευρά της Μεσογείου.

  Catherine Ashton, Υπάτη Εκπρόσωπος της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας και Αντιπρόεδρος της Επιτροπής. – (EN) Κύριε Πρόεδρε, αξιότιμοι βουλευτές, σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου παρέχετε να συζητήσω με το παρόν Σώμα τις συνθήκες που επικρατούν στις γειτονικές χώρες του Νότου και, φυσικά, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά, όπως είπε και ο Πρόεδρος, στην κατάσταση της Λιβύης.

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω επισημαίνοντας το προφανές που είναι ότι οι γειτονικές χώρες του Νότου αλλάζουν γρήγορα και, σε ολόκληρη την περιφέρεια, οι άνθρωποι ορθώνουν το ανάστημά τους για αυτήν τη βασική ανθρώπινη προσδοκία: το να μπορούν να διαμορφώσουν οι ίδιοι τη ζωή τους, τόσο από οικονομικής όσο και από πολιτικής πλευράς. Απαιτούν πολιτική συμμετοχή με αξιοπρέπεια και λογοδοσία και απαιτούν δικαιοσύνη και θέσεις εργασίας. Πιστεύω ότι πρέπει να ανταποκριθούμε στα αιτήματα αυτά. Πιστεύω ότι είναι δίκαια και πιστεύω ότι πρέπει να διασφαλίσουμε ότι θα ενεργήσουμε γρήγορα.

Μια κρίσιμη πτυχή του τι συμβαίνει είναι ότι το αίτημα προέρχεται εκ των έσω. Κατά τις επισκέψεις μου στην Τυνησία και την Αίγυπτο, άκουσα παρά πολλές φορές: αυτή είναι η χώρα μας, αυτή είναι η επανάστασή μας. Θέλουμε να κάνουμε τα πράγματα με τον δικό μας τρόπο, θέλουμε όμως να συνεργαστούμε μαζί σας και χρειαζόμαστε βοήθεια.

Πιστεύω ότι οι αρχές αυτές θα πρέπει να καθοδηγούν τις ενέργειες που αναλαμβάνουμε: αυτές οι δημοκρατικές μεταβάσεις πρέπει να ανήκουν στον λαό, πρέπει να είναι γηγενείς. Θα καθορίσουν το τι θα συμβεί στη συνέχεια. Πρέπει όμως να είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε τη στήριξή μας, έτοιμοι με δημιουργικότητα και αποφασιστικότητα, και πρέπει να το κάνουμε αυτό σε μια κλίμακα που να αρμόζει στον ιστορικό χαρακτήρα των αλλαγών που βλέπουμε.

Σε μια ρευστή κατάσταση όπως η παρούσα, οι δικές μας ενέργειες πρέπει να είναι ριζωμένες στις βασικές μας αξίες και στα βασικά μας συμφέροντα. Έχουμε κάθε λόγο να υποστηρίξουμε τις αλλαγές που βρίσκονται σε εξέλιξη. Οι Τυνήσιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Λίβυοι και άλλοι απαιτούν σεβασμό για τις αξίες εκείνες που στην πραγματικότητα βρίσκονται στην καρδιά του ευρωπαϊκού ιδεώδους. Η ανάδυση των δημοκρατικών κοινωνικών θα βοηθήσει να διατηρήσουμε την ασφάλεια και να παράσχουμε κοινή ευημερία στη γειτονιά μας και, για αυτόν ακριβώς τον λόγο, έχουμε κάνει κινήσεις μεταξύ μας, η Επιτροπή και εγώ, για να συντάξουμε ένα κοινό έγγραφο για το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που θα συνεδριάσει την Παρασκευή, το οποίο έγγραφο θα περιλαμβάνει μέτρα που ελπίζουμε ότι θα συμβάλουν σε αυτό: δηλαδή σε περισσότερη κοινοτική οικονομική στήριξη, η οποία θα διατεθεί από μέσα από τα θεσμικά όργανα, αλλά και κινητοποιώντας την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων –και ευγνωμονώ το Κοινοβούλιο που κινήθηκε με τόση ταχύτητα προκειμένου να αναγνωρίσει την ανάγκη να βοηθήσει την Τράπεζα Επενδύσεων με την εντολή της, ώστε να μπορέσει η τελευταία να θέσει τη στήριξη αυτή στη διάθεση των ανθρώπων– και ο στόχος αυτός είχε ιδιαίτερη επιτυχία.

Χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας για να κάνουμε περισσότερα για την ΕΤΕ καθώς και για την ΕΤΑΑ, και οι δύο εκ των οποίων πραγματοποιούν συζητήσεις μαζί μου σχετικά με τη δυνατότητα που έχουν να μεταβάλουν την εντολή τους και να μπορέσουν να θέσουν νέες ενισχύσεις στη διάθεση της γειτονιάς αυτής – και όχι, σπεύδω να προσθέσω, εις βάρος του έργου που επιτελούν επί του παρόντος, αλλά επιπρόσθετα προς αυτό. Με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων γνωρίζουμε ότι μπορούμε να κινητοποιήσουμε επιπλέον ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Έτσι, για να κάνετε μια εκτίμηση του ποσού που θα παράσχουμε, το σημερινό έργο της Τράπεζας Επενδύσεων στην Αίγυπτο ανέρχεται στα 488 εκατομμύρια ευρώ. Το ποσό αυτό θα μπορέσει να τους επιτρέψει να διπλασιάσουν τουλάχιστον τις επενδύσεις και το γεγονός αυτό θα επιτρέψει να πραγματοποιηθούν ορισμένα από τα μεγάλα έργα υποδομών που είναι προφανώς αναγκαία και επιθυμητά από τον λαό.

Επίσης, θέλουμε να δούμε, μέσω του εγγράφου, στήριξη προς την κατάρτιση και την ανταλλαγή φοιτητών. Πρόκειται για νεαρούς ανθρώπους. Ένας από τους κοινούς παράγοντες σε όλες τις γειτονικές χώρες του Νότου είναι ότι πρόκειται για κοινωνίες νέων· πρόκειται για νέους ανθρώπους, κάποιοι από τους οποίους είναι ιδιαίτερα μορφωμένοι, ενώ άλλοι επιθυμούν περισσότερες ευκαιρίες στην εκπαίδευση και την κατάρτιση – θα πρέπει να ανταποκριθούμε και σε αυτούς, και θα καλέσουμε τα κράτη μέλη να εξετάσουν την πρόταση αυτή και καλώ το Κοινοβούλιο να κάνει το ίδιο.

Η ανάδυση μιας δραστήριας κοινωνίας των πολιτών: πραγματοποιώντας συναντήσεις με την κοινωνία των πολιτών στην Τυνησία, συναντήθηκα με ανθρώπους που δεν είχαν βρεθεί ποτέ πριν στον ίδιο χώρο, γιατί κάτι τέτοιο δεν τους επιτρεπόταν. Η προθυμία και η επιθυμία τους να καθιερωθούν ακόμα περισσότερο ως ΜΚΟ, ως οργανώσεις ικανές να εργαστούν πάνω σε ζητήματα που προκαλούν προβληματισμό στην κοινωνία τους και να καταστήσουν την κυβέρνησή τους υπόλογη για τις πράξεις της, αυτό αποτελεί, όπως πολύ καλά γνωρίζετε, ένα εξαιρετικά σημαντικό κομμάτι της εξέλιξης της κοινωνίας αυτής. Από αυτό πηγάζει μια περισσότερο συμμετοχική διακυβέρνηση: από την ικανότητα των ανθρώπων να αισθάνονται ότι έχουν συμφέρον και λόγο στη διακυβέρνηση της κοινωνίας τους.

Φυσικά, επίσης, και η ασφάλεια του επισιτιστικού εφοδιασμού, ένα τεράστιο και αναπτυσσόμενο ζήτημα στην περιφέρεια· τα περαιτέρω εμπορικά ανοίγματα· η δυνατότητα να υπάρξει μεγαλύτερη πρόσβαση στην αγορά και να δημιουργηθούν εταιρικές σχέσεις κινητικότητας – όλα αυτά περιλαμβάνονται στη συνολική δέσμη μέτρων που θα παρουσιαστεί στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Τονίζω και πάλι, όπως έκανα και πριν, ότι θέλουμε να το δούμε αυτό ως μια προσέγγιση που να βασίζεται σε κίνητρα, η οποία θα επιτρέψει στους ανθρώπους να κινηθούν γρήγορα αλλά και να διαφοροποιηθούν. Οι χώρες αυτές διαφέρουν μεταξύ τους και προσπαθούν να πουν, «Σας παρακαλούμε, μη μας βάζετε όλους στο ίδιο καζάνι και μη μας βλέπετε το ίδιο. Είμαστε διαφορετικές χώρες· θέλουμε οι κοινωνίες μας να εξελιχθούν εξίσου διαφορετικά με τις δικές σας. Ναι, υπάρχουν ομοιότητες, όμως η διακριτική διαφορά μας είναι κάτι που θέλουμε να βεβαιώσουμε ότι θα το σεβαστείτε και θα εργαστείτε με αυτό». Θέλουμε να ακολουθήσουμε μια προσέγγιση που να λέει ότι θα δώσουμε ακόμα περισσότερα· ότι οι εταίροι, οι χώρες που θέλουν να προχωρήσουν παραπέρα και ακόμα ταχύτερα με τις μεταρρυθμίσεις, θα πρέπει να μπορούν να βασιστούν στη μεγαλύτερη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κατά τη συνήθη διαδικασία, τις επόμενες ημέρες και τις προσεχείς εβδομάδες, θα συζητήσουμε με τους διεθνείς εταίρους μας τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να συντονιστούμε, ούτως ώστε να μην υπάρχουν επικαλύψεις μεταξύ μας και να μπορούμε να ανταποκριθούμε με μεγαλύτερη ταχύτητα. Στις 23 Φεβρουαρίου, πραγματοποίησα μια συνάντηση ανώτερων αξιωματούχων με αξιωματούχους από τα θεσμικά όργανα, την Παγκόσμια Τράπεζα, την Τράπεζα Επενδύσεων, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (ΕΤΑΑ), το ΔΝΤ καθώς και με ανώτερους αξιωματούχους από την Κίνα, τη Ρωσία, την Αυστραλία, την Κορέα, από τα 27 κράτη μέλη, από τις ΗΠΑ και από τις αραβικές χώρες. Σκοπός της συνάντησης αυτής δεν ήταν να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε στις χώρες αυτές, αλλά να είμαστε έτοιμοι να παράσχουμε γρήγορα στήριξη.

Οι αξιότιμοι βουλευτές γνωρίζουν ότι μια από τις επικρίσεις που μπορούν να γίνουν σχετικά με εμάς είναι ότι κάποιες φορές αργούμε πολύ να ανταποκριθούμε. Θέλω να είμαστε έτοιμοι και οι συζητήσεις μου με τον Αραβικό Σύνδεσμο, κυρίως, καθώς και με τις ενδιαφερόμενες χώρες έχουν ως στόχο να καταστήσουν πραγματικά σαφές ότι σκοπός μου είναι να διασφαλίσω ότι θα είμαστε έτοιμοι να μπορούμε να ανταποκριθούμε και ότι η ανταπόκριση αυτή θα είναι συντονισμένη και αποτελεσματική και θα χρησιμοποιεί ό,τι καλύτερο έχουμε στη διάθεσή μας, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Έπειτα από την αυριανή συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών και τη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου την Παρασκευή, τη συνάντηση του ΝΑΤΟ στην οποία θα παρευρεθώ αύριο και, κατόπιν, την ανεπίσημη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών που θα πραγματοποιηθεί το Σαββατοκύριακο στην Ουγγαρία, θα πετάξω στη συνέχεια στο Κάιρο για να συναντηθώ με τον Amr Moussa και τον Αραβικό Σύνδεσμο για να τους ενημερώσω όλους σχετικά με το τι έχει συμβεί στις συζητήσεις μας, καθώς και για να συναντηθώ με έναν νέο υπουργό Εξωτερικών της Αιγύπτου, με τον οποίο έχω ήδη μιλήσει. Γνωρίζω όμως, συνάδελφοι, ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη επιθυμία να συζητήσουμε σχετικά με την Λιβύη, επομένως, έχοντας δώσει ένα φόντο του έργου που πραγματοποιούμε, επιτρέψτε μου να προχωρήσω στα ζητήματα που μας αφορούν όλους στη Λιβύη.

Βλέπω δύο άμεσες προτεραιότητες: καταρχάς, να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση και να βοηθήσουμε με την εκκένωση και, δεύτερον, να διασφαλίσουμε ότι η βία θα σταματήσει και ότι όσοι την διαπράττουν θα θεωρηθούν υπόλογοι.

Σε σχέση με την ανθρωπιστική βοήθεια, έχουμε κινηθεί γρήγορα. Η Επιτροπή έχει αυξήσει τη βοήθεια που θα παράσχει στα 30 εκατομμύρια ευρώ· η συνάδελφός μου, η Επίτροπος κ. Kristalina Georgieva, μετέβη στα σύνορα Τυνησίας-Λιβύης της περασμένη εβδομάδα, για να δει τι συμβαίνει εκεί και να βεβαιώσει ότι η συμμετοχή μας πηγαίνει καλά. Επίσης, βρισκόμαστε φυσικά σε επαφή με τον ΟΗΕ σε διαρκή βάση, προκειμένου να συντονίσουμε τις ενέργειές μας και τα κράτη μέλη έχουν χορηγήσει σημαντικούς πόρους για την αντιμετώπιση αυτής της τεράστιας πρόκλησης που θέτει η συνεχής ροή ανθρώπων, μεταξύ άλλων μέσω του FRONTEX.

Σε σχέση με την εκκένωση των ευρωπαίων πολιτών, η Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης έχει συμβάλει σημαντικά στο να διασφαλίσουμε ότι θα υπάρξει ταχεία ανταλλαγή πληροφοριών και ότι οι πόροι μας θα χρησιμοποιηθούν με τον αποτελεσματικότερο δυνατό τρόπο. Μαζί με την Προεδρία, ενεργοποίησα στις 23 Φεβρουαρίου τον ευρωπαϊκό μηχανισμό πολιτικής προστασίας, προκειμένου να βοηθήσει στο να διευκολυνθεί η εκκένωση των ευρωπαίων πολιτών. Το να λαμβάνουμε πληροφορίες σε πραγματικό χρόνο είναι πρόκληση, όπως γνωρίζουν οι αξιότιμοι βουλευτές, έπρεπε όμως να κάνουμε τις σωστές επιλογές και, επομένως, έπειτα από αίτημά μου, ο Agostino Miozzo, ο Διευθύνων Σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης (ΕΥΕΔ) στον τομέα της διαχείρισης κρίσεων, ταξίδεψε στην Τρίπολη την Κυριακή και τη Δευτέρα, για να πραγματοποιήσει μια εκτίμηση του τι συμβαίνει στην περιοχή.

Συναντήθηκε με αξιωματούχους και πρέσβεις, σε μια κατάσταση, την οποία μου περιέγραψε ως ήρεμη αλλά ιδιαίτερα τεταμένη. Οι ευρωπαίοι πρέσβεις μας καλωσόρισαν την ευκαιρία να συζητήσουν λεπτομερώς και να τροφοδοτήσουν άμεσα το έργο μας με τις αναλύσεις τους σχετικά με τις εξελίξεις στην περιοχή, οι οποίες, σε συνδυασμό με τις επαφές που πραγματοποιούμε παντού, μας βοηθούν να αποκτήσουμε μια καθαρότερη εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί.

Φυσικά, εστιάσαμε πολλές από τις προσπάθειές μας αρχικά στην εκκένωση των ευρωπαίων πολιτών και πρέπει να επιδείξουμε αλληλεγγύη προς την Τυνησία, η οποία φέρει το φορτίο της εκκένωσης πάρα πολλών ανθρώπων, ιδιαίτερα Αιγυπτίων που καταλήγουν στα σύνορα της Τυνησίας και πρέπει να μεταφερθούν στην Αίγυπτο. Οι αξιότιμοι βουλευτές γνωρίζουν ότι, επί του παρόντος, υπάρχουν στη Λιβύη περίπου ένα εκατομμύριο Αιγύπτιοι και περίπου ενάμισι με δύο εκατομμύρια άνθρωποι από τις αφρικανικές χώρες που περιβάλλουν τη Λιβύη και, από αυτά που έχουμε ακούσει ότι συμβαίνουν στην Τρίπολη, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν περίπου δύο με τρεις χιλιάδες Αφρικανοί στο αεροδρόμιο που περιμένουν να δουν με ποιον τρόπο θα φύγουν.

Πρέπει να είμαστε έτοιμοι όμως να επιταχύνουμε την παροχή στήριξης προς τους κατοίκους της Λιβύης. Όπως είπα, η κατάσταση αυτή είναι πολύ ρευστή και πρέπει να την ερμηνεύσουμε πολύ προσεκτικά. Ως εκ τούτου, ζήτησα από τις υπηρεσίες μου μια συνετή βάση σχεδιασμού, για να εξετάσω την ενδεχόμενη εμπλοκή της ΚΠΑΑ· η εμπλοκή αυτή θα πραγματοποιηθεί για τη στήριξη της τρέχουσας εκκένωσης και των ανθρωπιστικών προσπαθειών. Όπως συμβαίνει πάντοτε με όλες τις επιλογές της ΚΠΑΑ, αυτή πρέπει να αναλυθεί πολύ προσεκτικά και θα χρειαστούμε κατάλληλες απαντήσεις πάνω στα ζητήματα της εντολής, των πόρων και των στόχων. Μπορώ να σας πω ότι το έργο αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη αυτήν την εβδομάδα.

Η αποτελεσματική αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης είναι θεμελιώδους σημασίας, ενώ ο τερματισμός της βίας αποτελεί προαπαιτούμενο για όλα τα υπόλοιπα. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, με χαροποιεί το γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα συνολικά κατέστησε σαφή τη θέση της, μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ: ότι η βία είναι απαράδεκτη· πρέπει να σταματήσει και κάποιοι πρέπει να θεωρηθούν υπόλογοι.

Είμαι ευτυχής για το ότι επιτεύχθηκε συμφωνία στη Νέα Υόρκη όσον αφορά το ευρωπαϊκό αίτημα να συμπεριληφθεί μια παραπομπή στον εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Αυτό ήταν μια ευρωπαϊκή πρωτοβουλία και ήδη έχουν αρχίσει προκαταρκτικές έρευνες για τα εικαζόμενα εγκλήματα πολέμου.

Συνεργαζόμαστε πολύ στενά με τους εταίρους μας, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη: με τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την Τουρκία, τον Αραβικό Σύνδεσμο και με πάρα πολλές άλλες χώρες, με τις οποίες βρισκόμαστε καθημερινά σε επαφή. Συζητάμε μαζί τους για όλα αυτά τα θέματα στις γειτονικές χώρες του Νότου, αλλά κυρίως για να διασφαλίσουμε ότι συνεργαζόμαστε αποτελεσματικά ως προς την προσέγγιση που ακολουθούμε στις γειτονικές χώρες του Νότου και, όπως είπα, αυτή συμπεριλαμβάνει όλους τους εταίρους μας. Έχουμε τις ευθύνες μας, όπως θα περιμένατε να πω.

Αναστείλαμε αμέσως τις διαπραγματεύσεις της συμφωνίας-πλαίσιο μεταξύ ΕΕ και Λιβύης, μαζί με όλη την τεχνικού χαρακτήρα συνεργασία.

(Χειροκροτήματα)

Ξεκινήσαμε προπαρασκευαστικό έργο όσον αφορά τα περιοριστικά μέτρα πριν από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Πέρα από τις κυρώσεις του ΟΗΕ, υιοθετήσαμε στις 28 Φεβρουαρίου περαιτέρω περιοριστικά μέτρα: έχουμε κηρύξει εμπάργκο στον εξοπλισμό που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για εσωτερική καταστολή και αυτόματους προσδιορισμούς, σύμφωνα με τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς, και πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων. Πλέον βρισκόμαστε στη διαδικασία πρόσθεσης, στον κατάλογο αυτόν, πολλών οντοτήτων που ήταν υπό τον έλεγχο του Gaddafi και των στενών συνεργατών του.

Αξιότιμοι βουλευτές, θα παραμείνουμε στο προσκήνιο των διεθνών προσπαθειών για αποκατάσταση της ειρήνης και της σταθερότητας στη Λιβύη. Μόλις δώσουμε τέλος στη βία, πρέπει να εργαστούμε για να στηρίξουμε την ανάδυση μιας νέας Λιβύης με δημοκρατικά επιλεγμένους ηγέτες, στην οποία θα γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα των ανθρώπων. Σύμφωνα με τα όσα είπα από την αρχή, δεν θα υπαγορεύσουμε αποτελέσματα αλλά θα στηρίξουμε την πλουραλισμό, τη λογοδοσία, τη βαθιά δημοκρατία και την κοινή ευημερία.

Εκ του χαρακτήρα τους, οι κρίσεις συνιστούν δοκιμασία για τις πολιτικές μας, τους πόρους και τις ικανότητές μας να ανταποκριθούμε σε πραγματικό χρόνο και τα γεγονότα των γειτονικών χωρών του Νότου αντιπροσωπεύουν μια τεράστια πρόκληση για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ως Αντιπρόεδρος της Επιτροπής, πιστεύω ότι ο τρόπος με τον οποίο θα ανταποκριθούμε θα καθορίσει την Επιτροπή αυτή για τα επόμενα χρόνια.

Επομένως, προσβλέπω στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και χρειάζομαι τη στήριξή σας, διότι αυτή είναι η μοναδική συλλογική προσπάθεια που πρόκειται να βοηθήσει στο να έρθει κοντά η Ευρωπαϊκή Ένωση, για να επιβεβαιώσει την ισχυρή της θέση. Δεν έχουμε τα περιθώρια να σκεφτόμαστε κοντόφθαλμα· δεν έχουμε τα περιθώρια να αφήσουμε την έλλειψη ευελιξίας να μπει στη μέση. Μπορούμε και πρέπει να ανταποκριθούμε με στρατηγικό και ενωμένο τρόπο. Πιστεύω όμως ότι εάν κάνουμε κάτι τέτοιο, θα κάνουμε πραγματικά τη διαφορά, στηρίζοντας τους ανθρώπους στην περιοχή που ζητούν τη στήριξή μας, αλλά στηρίζοντάς τους καθώς διαμορφώνουν το δικό τους μέλλον.

(Χειροκροτήματα)

  José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra, εξ ονόματος της Ομάδας PPE. – (ES) Κύριε Πρόεδρε, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι διχασμένη ανάμεσα σε δύο απογοητευτικές καταστάσεις στη λιβυκή κρίση, ανάμεσα σε αυτό που είναι επιθυμητό –την εξαφάνιση, όσο το δυνατόν νωρίτερα, ενός εγκληματικού καθεστώτος που είναι αποφασισμένο να πεθάνει σκοτώνοντας– και σε αυτό που είναι δυνατό να επιτευχθεί.

Εάν είμαστε ειλικρινείς, κύριε Πρόεδρε, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρόλες τις προσπάθειές της, δεν έχει ανταποκριθεί στις προσδοκίες της κοινής γνώμης. Αυτό δεν είναι κριτική, βαρόνη Ashton, αλλά μάλλον ζήτημα εξουσιών.

Ενεργήσαμε γρήγορα και σωστά, στο πλαίσιο των εξουσιών μας, με την Ευρωπαϊκή Ένωση να εγκρίνει πλήρως το ψήφισμα του 1970 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Εντούτοις, δεν είμαστε στρατιωτική ένωση. Φιλοδοξούμε να είμαστε μια πολιτική ένωση και, στη διεθνή σκηνή, εξακολουθούμε να είμαστε ένας παράγοντας σε εμβρυακό στάδιο.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, κύριε Πρόεδρε, ενώ πραγματοποιούμε τη συζήτηση αυτή, ενώ το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ συνεδριάζει σήμερα και ενώ το Συμβούλιο των υπουργών Άμυνας, το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συνεδριάζουν αύριο, στη Λιβύη εξακολουθούν να πεθαίνουν άνθρωποι. Με βάση το φόντο αυτό, πρέπει να σκεφτούμε τι είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε.

Μπορούμε να παραμερίσουμε, ενώ σφαγιάζονται αθώοι πολίτες; Μπορούμε να παραμείνουμε απαθείς στη «σομαλοποίηση» της Λιβύης, ωσότου το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ καταλήξει σε ακόμα μία καθυστερημένη απόφαση;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να στείλει ένα μήνυμα που να είναι ξεκάθαρο και να έχει ένα και μοναδικό περιεχόμενο: «το καθεστώς του Gaddafi πρέπει να τερματιστεί τώρα». Το μήνυμα αυτό πρέπει να συνοδεύεται από ένα σύνολο μέτρων που θα αυξήσουν τις πιέσεις. Πρώτον και κύριον, κύριε Πρόεδρε, τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, την εξουδετέρωση των επικοινωνιών του κ. Gaddafi –και πιστεύω ότι θα πρέπει να συγχαρούμε την Ομάδα της Συμμαχίας Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη για το ότι έφερε εκπροσώπους της λιβυκής αντιπολίτευσης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο– και, φυσικά, τον διεθνή συντονισμό, πρωτίστως με την Αφρικανική Ένωση καθώς και με τον Αραβικό Σύνδεσμο.

Αυτά ακριβώς, κύριε Πρόεδρε, περιμένει η κοινή γνώμη από εμάς και θα έχετε την αμέριστη στήριξη της πολιτικής μας Ομάδας για να τα επιτύχετε, βαρόνη Ashton.

  Martin Schulz, εξ ονόματος της Ομάδας S&D. – (DE) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, βαρόνη Ashton, για τα λόγια σας και για τον έξοχο και εγκρατή τρόπο, με τον οποίο περιγράψατε τη θέση σας, καθώς και για την ανάλυσή σας σε σχέση με την κατάσταση που επικρατεί στις γειτονικές χώρες του Νότου και στη Λιβύη.

Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια τεράστια πρόκληση. Βιώνουμε μια πραγματικά ιστορική αλλαγή στην πολιτική ισορροπία του κόσμου, συγκεκριμένα στην άμεση γειτονιά μας. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε εξελίξεις που διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για μια ενιαία διαδικασία. Η ενιαία διαδικασία είναι η επανάσταση, αλλά είναι πολύ συγκεκριμένη για κάθε χώρα και παρουσιάζει πολλές διαφορές σε σχέση με τις υπόλοιπες. Είναι διαφορετική στο Μαρόκο από ό,τι στην Τυνησία, στην Αλγερία από ό,τι στην Αίγυπτο και στη Λιβύη αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση, την οποία συζητούμε εντατικά. Ο Gaddafi είναι ένας εγκληματίας. Είναι ένας δολοφόνος που η θέση του είναι ενώπιον ενός διεθνούς ποινικού δικαστηρίου. Ενδεχομένως συμφωνούμε όλοι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν θα γλιτώσει την τιμωρία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Το καλύτερο θα ήταν να μπορέσει και όντως να επιλύσει ο ίδιος ο λιβυκός λαός το πρόβλημα αυτό.

Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια μείζονος σημασίας πρόκληση που απαιτεί καθαρό μυαλό. Πρέπει να επιλέξουμε, μεταξύ άλλων και σε σχέση με αυτά που λέμε εδώ. Αφενός, το συναίσθημά μας λέει ότι πρέπει να σταματήσουμε τον εγκληματία αυτόν, ότι πρέπει να σταματήσουμε την αδελφοκτονία στην ίδια του τη χώρα και ότι δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε κανένα αναγκαίο μέτρο για να το επιτύχουμε αυτό, ακόμα και τα στρατιωτικά μέσα. Αυτό ακριβώς μας λέει η συνείδησή μας. Αφετέρου, όμως, γνωρίζουμε όλοι πώς λειτουργεί η διεθνής πολιτική και ότι μια λανθασμένη απόφαση στον τομέα αυτόν μπορεί να έχει εκτεταμένες και μακροπρόθεσμες συνέπειες.

Φυσικά, είναι εύκολο να λέμε ότι θα παρέμβουμε γρήγορα, αλλά ακόμα και η εφαρμογή μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων προϋποθέτει ότι θα αποφασίσουμε να ανεβάσουμε στον αέρα πολεμικά αεροσκάφη και να καταστρέψουμε τις λιβυκές αεροπορικές δυνάμεις στην περιοχή. Αυτά είναι πράξεις πολέμου που εφαρμόζονται από το ΝΑΤΟ, οι οποίες θα μπορούσαν ίσως να επιλύσουν ένα ορισμένο πρόβλημα στη Λιβύη, απλώς και μόνο για να δημιουργήσουν μια σειρά προβλημάτων σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή.

Ως εκ τούτου, συνιστώ, επειγόντως, να πραγματοποιηθεί οποιαδήποτε ενέργειά μας στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου και, συγκεκριμένα, βάσει ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και –αυτός είναι ο σημαντικός κοινός παρονομαστής– με τη συμμετοχή του Αραβικού Συνδέσμου και της Αφρικανικής Ένωσης. Αυτό θα το συμπεριλάβουμε στο ψήφισμα, κάτι που είναι συνετό να κάνουμε. Εάν θέλουμε να επέμβουμε στη Λιβύη, η μόνη συνετή λύση για να γίνει κάτι τέτοιο είναι βάσει ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας και με τη συμμετοχή των αραβικών κρατών. Αξίζει συνεπώς να επαναλάβω ότι δεν θα πρέπει να αποκλείουμε τίποτε, αλλά ούτε θα πρέπει να ικανοποιήσουμε βιαστικά βραχυπρόθεσμα συναισθήματα, χρησιμοποιώντας τετριμμένα λόγια που μπορεί ενστικτωδώς να τα αισθανόμαστε σωστά αλλά θα μπορούσαν –και θα ήθελα να το επαναλάβω αυτό– να είναι επικίνδυνα στο μακροπρόθεσμο διάστημα. Κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο.

Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο –και στο σημείο αυτό στρέφομαι προς εσάς, κύριε Buzek, καθόσον τις επόμενες ημέρες θα εκπροσωπείτε το Κοινοβούλιο στη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου– τέθηκε το ερώτημα κατά πόσον χρειαζόμαστε ένα σχέδιο Marshall για ολόκληρη την περιοχή. Η απάντησή μου είναι ότι, ναι, χρειαζόμαστε ένα είδος σχεδίου Marshall για ολόκληρη την περιοχή. Θα ήθελα ωστόσο να υπενθυμίσω σε όλους τι σήμαινε το σχέδιο Marshall για την Ευρώπη. Σήμαινε ότι ο George Marshall πρότεινε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής να αφιερωθεί ένα ποσοστό του συνολικού οικονομικού προϊόντος των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη. Τα αποτελέσματα του σχεδίου αυτού είναι γνωστά σε όλους – σήμερα αυτοαποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση και διαθέτει επίπεδα ευημερίας και δημοκρατικής ανάπτυξης και ένα μέρισμα ειρήνης που δεν έχει βιώσει ποτέ στο παρελθόν η ήπειρος αυτή.

Θα ήθελα ωστόσο να παρατηρήσω ότι οι ίδιες κυβερνήσεις που συζητούν για το θέμα αυτό θα πιστέψουν ότι ακόμα και το 1% του συνολικού οικονομικού προϊόντος θα ήταν πολύ μεγάλο τίμημα για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι δυνατόν να κάνει κανείς αυτά τα τετριμμένα αιτήματα και στη συνέχεια να μην κάνει τίποτε! Εάν θέλουμε να επέλθει σταθερότητα στη γειτονικές χώρες του Νότου, θα πρέπει να δώσουμε πολλά χρήματα. Και αυτό διότι οι άνθρωποι εκεί ένα πράγμα χρειάζονται και αυτό είναι η προοπτική του να μπορούν να ζήσουν μέσα σε συνθήκες ειρήνης, δημοκρατίας και ευημερίας, με άλλα λόγια η προοπτική του να αποκτήσουν για τους εαυτούς τους αυτό που έχουμε εμείς. Αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος όλων των προσπαθειών που θα πραγματοποιήσουμε κατά τις επόμενες ημέρες, εβδομάδες και μήνες, μεταξύ άλλων και εδώ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Εξάλλου, όλα τα καλά λόγια και τα ωραία ψηφίσματα που υιοθετούμε από κοινού δεν προσφέρουν απολύτως τίποτε στους κατοίκους των γειτονικών χωρών του Νότου – αυτό που χρειάζονται είναι συγκεκριμένες πράξεις. Για τον λόγο αυτόν, κοινός στόχος όλων μας θα πρέπει να είναι η καθιέρωση μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου που θα έχει ως στόχο την οικονομική ισότητα ανάμεσα στη βόρειο Αφρική και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

  Guy Verhofstadt, εξ ονόματος της Ομάδας ALDE. – (EN) Κύριε Πρόεδρε, νομίζω ότι αυτό που χρειαζόμαστε τώρα, κυρία Ashton, είναι ένα πολύ ξεκάθαρο μήνυμα και μια δήλωση εκ μέρους σας και από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε σχέση με τη Λιβύη. Θεωρώ ότι στο μήνυμα αυτό χρειάζονται τρία πράγματα. Εξακολουθούν να σκοτώνονται άνθρωποι, επομένως αυτό που λέμε δεν έχει ουδέτερη χροιά: αυτό που λέμε μπορεί να βοηθήσει εκεί.

Πρώτον, πρέπει να αναγνωρίσουμε –ή τουλάχιστον να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε– το προσωρινό εθνικό συμβούλιο ως τον εκπρόσωπο του λιβυκού λαού. Θεωρώ ότι κάποιος που σκοτώνει μαζικά τον ίδιο του τον λαό έχει απολέσει κάθε νομιμότητα. Θα πρέπει, κατά συνέπεια, να ξεκινήσουμε τη διαδικασία της αναγνώρισης, διότι αυτό μπορεί να βοηθήσει την αντιπολίτευση να κερδίσει την πολιτική αυτή μάχη κατά του Gaddafi.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κάνουμε –και το δεύτερο μήνυμα που πρέπει να κομίσετε– είναι ότι θα πρέπει να επιταχύνουμε κάθε είδους βοήθεια. Η αντιπολίτευση χρειάζεται φάρμακα, τρόφιμα, τηλεφωνικές γραμμές, τα οποία είναι όλα πράγματα που μπορούμε να προσφέρουμε.

Τρίτον, θα πρέπει να παραλύσουμε το γρηγορότερο δυνατό τη δολοφονική δύναμη του Gaddafi. Στη λιβυκή κοινωνία υπάρχει σαφής συναίνεση: δεν θα πρέπει να υπάρξει άμεση στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη. Η επανάσταση αυτή είναι λιβυκή και θα πρέπει να παραμείνει έτσι. Αυτό που χρειάζονται είναι μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση –το Συμβούλιο και εσείς– θα πρέπει να ζητήσει από τον ΟΗΕ το συντομότερο δυνατό να υιοθετήσει ένα ψήφισμα σε σχέση με το ζήτημα αυτό, δημιουργώντας μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων και δίνοντας τέλος στον βομβαρδισμό των πόλεων που βρίσκονται στα χέρια της αντιπολίτευσης.

Αυτά είναι τα τρία ξεκάθαρα μηνύματα που χρειαζόμαστε, και τα χρειαζόμαστε τώρα. Δεν τα χρειαζόμαστε σε μία ή δύο εβδομάδες· τα χρειαζόμαστε σήμερα, αύριο και οπωσδήποτε την Παρασκευή που το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα προβεί στην πρώτη πολιτική του δήλωση επί του θέματος. Αυτά είναι τα τρία βασικά στοιχεία που χρειάζονται σήμερα.

(FR) Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να εκμεταλλευτώ την ομιλία αυτή για να τονίσω κάποια στοιχεία, διότι αυτό που συμβαίνει είναι, φυσικά, ιστορικής σημασίας και θεωρώ ότι είναι απαραίτητο.

Πιστεύω ακράδαντα ότι οι σημερινές εξελίξεις στη Λιβύη, την Τυνησία και την Αίγυπτο αποτελούν μια άνευ προηγουμένου ευκαιρία να δημιουργηθούν οι αναγκαίες συνθήκες για την ειρηνική επίλυση μιας σύγκρουσης που βρίσκεται επί δεκαετίες σε εξέλιξη ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη.

Προτρέπω το Ισραήλ να επιδείξει σήμερα ιδιαίτερη τόλμη και να προβεί στα πολιτικά διαβήματα για την ταχεία έναρξη, από κοινού με το παλαιστινιακό κράτος, μιας ειρηνευτικής διαδικασίας. Πρέπει να αδράξει οπωσδήποτε αυτήν την ευκαιρία και να αποδείξει ότι η δημοκρατική διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή είναι ένα ιστορικό δώρο που μπορεί να απαλλάξει την περιοχή και τον πλανήτη ολόκληρο από μια σύγκρουση που έχει προκαλέσει πάρα πολύ πόνο, πάρα πολλές παρεξηγήσεις και πάρα πολλές τραγωδίες. Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να στείλουμε σήμερα στην περιοχή αυτή.

  Daniel Cohn-Bendit, εξ ονόματος της Ομάδας Verts/ALE. – (FR) Κύριε Πρόεδρε, βαρόνη Ashton, πριν από λίγο είπατε, βαρόνη Ashton, ότι θα πρέπει να σεβαστούμε τους λαούς και την επιθυμία τους για ελευθερία.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Επί χρόνια, αποτυγχάναμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Ήμασταν συμμέτοχοι των δικτατοριών – εμείς, η Ευρωπαϊκή Ένωση και όλα τα κράτη μέλη. Τώρα λοιπόν σταματήσατε να διαπραγματεύεστε με τον συνταγματάρχη Gaddafi; Mazel tov! Είστε με τα καλά σας; Πιστεύετε στα αλήθεια ότι θα μπορούσατε να συνεχίσετε έτσι; Επί χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτά τα κράτη μέλη και ο κ. Berlusconi διαπραγματεύονταν την επιστροφή, για παράδειγμα, των προσφύγων στη Λιβύη. Δεν ενδιαφερόταν κανείς για το πώς μεταχειριζόταν ο συνταγματάρχης Gaddafi τους πρόσφυγες αυτούς;

(Χειροκροτήματα)

Θα πρέπει, εξάλλου, να ασκήσουμε και λίγη αυτοκριτική εν προκειμένω.

Σήμερα ένα έθνος επαναστάτησε. Διαθέτει εκπροσώπους. Όταν επαναστάτησε ο λαός της Πολωνίας, κανείς δεν ρώτησε εάν η Solidarność είχε εκλεγεί δημοκρατικά· η Solidarność αναγνωρίστηκε απευθείας και έλαβε βοήθεια. Σας ζητώ να αναγνωρίσετε αυτήν την προσωρινή κυβέρνηση, διότι είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να οδηγήσει στη δημοκρατία. Ναι, πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι, κύριε Schulz, πρέπει όμως και να επιλέξουμε την πλευρά με την οποία συντασσόμαστε.

Δύο πράγματα χρειάζονται.

Πρώτον, ο συνταγματάρχης Gaddafi δεν πρέπει να κερδίσει, διότι εάν συμβεί κάτι τέτοιο, θα καταστραφεί κάθε ελπίδα δημοκρατίας σε πολλές περιοχές, και αυτό θα αποτελέσει νίκη για τους δικτάτορες! Ως εκ τούτου, η πολιτική μας πρέπει να έχει το εξής σύνθημα: ο συνταγματάρχης Gaddafi πρέπει να ηττηθεί, και οι κάτοικοι της Λιβύης πρέπει να αναδειχθούν νικητές έναντι του συνταγματάρχη Gaddafi.

Δεύτερον, οι κάτοικοι της Λιβύης δεν επιθυμούν καμία στρατιωτική επέμβαση, αυτό είναι αλήθεια. Παρά ταύτα, δηλώνουν το εξής: «Θέλουμε ζώνη απαγόρευσης πτήσεων». Η Αφρικανική Ένωση συζητά το ενδεχόμενο μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Το ίδιο και ο Αραβικός Σύνδεσμος. Δεν μιλούμε, επομένως, για το ΝΑΤΟ.

Η συμφωνία για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων έχει πρωταρχικά ως στόχο να δημιουργήσει μια νέα ισορροπία δυνάμεων από πολιτικής πλευράς, να απομονώσει τον συνταγματάρχη Gaddafi από τον ΟΗΕ και να πει ότι θα περάσουμε είτε από το Συμβούλιο Ασφαλείας είτε από τη Γενική Συνέλευση, η οποία ψήφισε 100% υπέρ του αποκλεισμού της Λιβύης από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αυτό σημαίνει ότι ο συνταγματάρχης Gaddafi είναι εντελώς απομονωμένος. Του λέει: «Δεν έχεις μέλλον, δεν έχεις καμία πιθανότητα!»

Η στρατιωτική ζώνη αποκλεισμού είναι, κατά κύριο λόγο, μια πράξη πολιτική. Πώς μπορεί να επιτευχθεί; Υπάρχουν πάρα πολλές ιδέες. Προφανώς, κανείς δεν πρόκειται να βομβαρδίσει τη Λιβύη, όμως ένα αεροπλάνο που απογειώνεται θα μπορούσε, για παράδειγμα, να καταρριφθεί. Πρέπει να δείξουμε στον συνταγματάρχη Gaddafi ότι δεν θα του επιτρέψουμε να βομβαρδίσει πόλεις της Λιβύης. Υπάρχουν επιλογές. Αυτή είναι μια πολιτική πράξη που πρέπει να επιτελέσουμε.

(Χειροκροτήματα)

Πιστεύω πραγματικά ότι, εάν πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα και αναγνωρίσουμε αυτήν την προσωρινή κυβέρνηση, θα βοηθήσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα Ηνωμένα Έθνη και τον Αραβικό Σύνδεσμο να σημειώσουν πρόοδο. Ας επιταχύνουμε την απομόνωση του συνταγματάρχη Gaddafi και τότε πιστεύω ότι οι μέρες του ως δικτάτορα της Λιβύης θα είναι μετρημένες.

Τώρα, υπάρχει επίσης και το θέμα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Χρειάζονται γιατροί και πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να μεταφερθούν οι τραυματισμένοι έξω από τη Λιβύη. Ορισμένα λιμάνια είναι ανοιχτά και όλη η ανθρωπιστική βοήθεια θα πρέπει να περάσει από τα ανατολικά της Λιβύης. Τέλος, χρειάζονται επίσης επισιτιστική και στρατιωτική βοήθεια. Η επιλογή που μας τίθεται είναι η εξής: εάν είναι να χάσει ο συνταγματάρχης Gaddafi, οι άλλοι πρέπει να κερδίσουν.

Ας διασφαλίσουμε ότι αυτό που συνέβη στη Βοσνία δεν θα επαναληφθεί. Στους κατοίκους της Βοσνίας και της Σερβίας επιβλήθηκε εμπάργκο. Όλοι ήταν σύμφωνοι. Όχι, στην περίπτωση αυτή είναι η μια πλευρά εναντίον της άλλης. Θέλουμε ένα στρατιωτικό εμπάργκο, ένα εμπάργκο όπλων κατά του συνταγματάρχη Gaddafi. Θέλουμε να δώσουμε στους κατοίκους της Λιβύης την ευκαιρία να ελευθερωθούν οι ίδιοι με όπλα, διότι έτσι έχει η κατάσταση – αυτό ακριβώς ήθελε ο συνταγματάρχης Gaddafi.

Θα ήθελα να ολοκληρώσω με το θέμα των προσφύγων και της ανθρωπιστικής βοήθειας. Ας χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα που διαθέτει η ΕΕ για να παράσχουμε προσωρινά κατάλυμα στους πρόσφυγες και να διασφαλίσουμε ότι θα αναγνωριστούν από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Υπάρχουν χιλιάδες πρόσφυγες που αναγνωρίζονται ως τέτοιοι στα στρατόπεδα από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Θα πρέπει να τους αφήσουμε να έλθουν στην Ευρώπη! Εάν το κάνουμε αυτό, θα προβούμε σε μια πολύ δυνατή ανθρωπιστική και πολιτική χειρονομία και θα ενεργούμε με τρόπο που θα διασφαλίζει ότι η Ευρώπη επιτέλους αναγνωρίζεται, ότι οι ευρωπαϊκές αξίες αναγνωρίζονται, διότι αναλαμβάνουμε δράση για να διατηρήσουμε τις αξίες αυτές και να διασφαλίσουμε την ελευθερία στη Λιβύη, την Τυνησία και την Αίγυπτο.

(Χειροκροτήματα)

  Charles Tannock, εξ ονόματος της Ομάδας ECR. – (EN) Κύριε Πρόεδρε, η συζήτηση αυτή είναι ασυνήθιστη. Συμφωνώ σχεδόν με όλα όσα είπε σήμερα ο Daniel Cohn-Bendit, πράγμα που με ανησυχεί κάπως. Όπως έλεγα πάντοτε, ο Gaddafi παραμένει ο Fidel Castro της Αφρικής, αν και ούτε ο Castro θα κατέφευγε σε τόσο ωμή βία, όπως είδαμε πρόσφατα από το καθεστώς του Gaddafi και των αντικοινωνικών γιων του έναντι των άμαχων διαδηλωτών.

Τον προηγούμενο Ιανουάριο, επέστησα την προσοχή στο γεγονός ότι ο Gaddafi ήταν ισχυρός χορηγός της τρομοκρατίας. Τώρα, φυσικά, κατηγορείται για το ότι τρομοκρατεί τον ίδιο του τον λαό. Ο Gaddafi δαπάνησε πολλά χρήματα και χρόνο φλερτάροντας με τη Δύση, προσπαθώντας να μας πείσει ότι είχε αλλάξει. Ασφαλώς, ουδέποτε συνέβη κάτι τέτοιο. Έχοντας τεράστια πετρελαϊκά αποθέματα στη διάθεσή του, κατάφερε να διανείμει γενναιοδωρία ως αντάλλαγμα για πολιτική συναίνεση σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Αφρική, κυρίως στη γενέτειρά μου, το Ηνωμένο Βασίλειο, ιδιαίτερα υπό την προηγούμενη κυβέρνηση.

Πρώτη μας προτεραιότητα τώρα είναι να βοηθήσουμε να δοθεί ένα τέλος στην παράλογη βία στη Λιβύη. Ήμουν μεταξύ των πρώτων στο Σώμα αυτό που ζήτησαν την επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Ευχαριστώ τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο που επιδιώκουν με σθένος την επιβολή της ζώνης αυτής πάνω από ολόκληρη τη χώρα, προκειμένου να σταματήσει ο Gaddafi να βομβαρδίζει τον ίδιο του τον λαό και να πραγματοποιεί πτήσεις με μισθοφόρους, κυρίως από την Αλγερία και την υποσαχάρια Αφρική. Πιστεύω ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας –κυρίως με τα βέτο της Ρωσίας και της Κίνας να διακυβεύονται– μπορεί να μην εγκρίνει το θέμα της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων.

Θα πρέπει τώρα να εξετάσουμε σοβαρά το ενδεχόμενο να αναγνωρίσουμε το εθνικό μεταβατικό συμβούλιο στη Βεγγάζη ως τη νόμιμη λιβυκή κυβέρνηση, έτσι ώστε να μπορέσει να ζητήσει στρατιωτική βοήθεια χωρίς να είναι αναγκαία η προσφυγή σε ψήφισμα του ΟΗΕ. Κάτι τέτοιο θα αποτρέψει τον περαιτέρω σφαγιασμό αμάχων και θα δώσει στους δημοκρατικούς επαναστάτες μια πραγματική ευκαιρία.

Ευτυχώς, οι περισσότεροι ευρωπαίοι πολίτες στη Λιβύη εκκενώθηκαν με ασφάλεια –και αυτό έγινε με αποτελεσματικό τρόπο–, ήταν όμως ξεκάθαρο, κατά τη γνώμη μου, ότι τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη μέλη ενδιαφέρονταν να βοηθήσουν μόνο τους δικούς τους υπηκόους. Οι διατάξεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ που επιτρέπουν στους ευρωπαίους πολίτες, όπου και αν βρίσκονται, να ζητούν προξενική προστασία από οποιοδήποτε κράτος μέλος σε περιόδους έκτακτης ανάγκης φαίνεται ότι ξεχάστηκαν εντελώς κατά τη διάρκεια της διαδικασίας εκκένωσης.

  Miguel Portas, εξ ονόματος της Ομάδας GUE/NGL. – (PT) Κύριε Πρόεδρε, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την εξέγερση στη Λιβύη, χωρίς να κατανοήσουμε τις επαναστάσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο. Ακριβώς επειδή η εξέγερση αυτή στη Λιβύη αποτελεί μέρος μιας ιστορικής, επαναστατικής και λαϊκής διαδικασίας που θα επιφέρει δημοκρατία στη νότια Μεσόγειο και σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, η θέση της Ευρώπης, και οι μεταβολές στη θέση της, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί στη Λιβύη είναι πρωταρχικής σημασίας.

Οι μέρες του καθεστώτος του Gaddafi είναι μετρημένες, διότι πρόκειται για μια δικτατορία και ο λαός έχει σταματήσει να την φοβάται. Το καθεστώς αυτό δεν μπορεί να επιβιώσει, όταν οι γείτονές του βρίσκονται στη διαδικασία της μετάβασης προς τη δημοκρατία, αλλά δεν μπορεί να επιβιώσει και επειδή είναι απομονωμένο στο πλαίσιο της διεθνούς κοινότητας.

Εντούτοις, εάν σκεφτούμε αυτή τη μεταβολή της ευρωπαϊκής θέσης, πρέπει να πούμε κάτι για το παρελθόν, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένας από τους πυλώνες στήριξης του παλαιού καθεστώτος. Το ψήφισμα δεν λέει κάτι τέτοιο, αλλά τα όπλα με τα οποία καταστέλλεται ο λιβυκός λαός είναι κατά κύριο λόγο ευρωπαϊκά όπλα και βόμβες.

Κατά συνέπεια, θα ήθελα να γίνω σαφής. Η Αριστερά είναι υπέρ του παγώματος των περιουσιακών στοιχείων, του εμπάργκο των όπλων, της προώθησης σχέσεων με την επανάσταση καθώς και υπέρ όλων των μέτρων ανθρωπιστικής βοήθειας· θα ήθελα όμως να καταστήσω σαφές και το γεγονός ότι είμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφή στρατιωτικής επέμβασης, καθώς και στο μέτρο που μπορεί να ανοίξει την πόρτα σε μια τέτοια επέμβαση: δηλαδή στην επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων.

Αυτό κατέστη ξεκάθαρο εδώ. Διαθέτουμε εμπειρία: γνωρίζουμε πώς ξεκινούν οι στρατιωτικές επεμβάσεις και γνωρίζουμε ότι, όταν ξεκινήσουν, δεν σταματούν ποτέ.

  Bastiaan Belder, εξ ονόματος της Ομάδας EFD. – (NL) Κύριε Πρόεδρε, μπροστά σε ευρωπαϊκά μάτια, στα νότια σύνορά μας, εκτυλίσσεται ένα πραγματικό λιβυκό δράμα, καθώς το καθεστώς τρόμου του Gaddafi όχι μόνο διατηρεί τη θέση του, αλλά επιτίθεται μάλιστα ενάντια στις αποστάτριες περιοχές της χώρας. Στο μεταξύ, ο φόνος είναι στην ημερήσια διάταξη της πρωτεύουσας, της Τρίπολης, και αναρίθμητοι λίβυοι πολίτες εξαφανίζονται χωρίς ίχνος. Πρόκειται για μια τραγική κατάσταση που υπογραμμίζει την άποψη ενός έμπειρου ταξιδιώτη στη Λιβύη ότι το μοναδικό αποτελεσματικό μέσο είναι ενδεχομένως η ένοπλη επέμβαση.

Κύριε Πρόεδρε, μπορώ ωστόσο να κατανοήσω την απροθυμία της Δύσης να χρησιμοποιήσει αυτό το έσχατο μέσο. Κατανοώ όμως πολύ λιγότερο την καθυστέρηση και την αναβολή σε σχέση με την επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη. Εξάλλου, η αδράνεια από την άποψη αυτή έχει υψηλό τίμημα, δηλαδή επιμηκύνει τα μεγάλα βάσανα του λιβυκού λαού. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί και πρέπει να βοηθήσει να τεθούν τα θεμέλια για μια μετακανταφική Λιβύη καθώς και για τη δημιουργία καλύτερων προοπτικών για το μέλλον αυτού του φυλετικού κράτους. Καταρχάς, ας διασπάσουμε τις αεροπορικές δυνάμεις του Gaddafi και ας παραλύσουμε τον «αδελφό ηγέτη», όπως του αρέσει να αποκαλεί τον εαυτό του.

  Bruno Gollnisch (NI). – (FR) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, πιστεύω ότι η επιείκεια και η αδυναμία που επιδεικνύαμε για πολύ καιρό τώρα δεν θα πρέπει να δώσουν τη θέση τους στην επιθυμία για μια χαοτική επέμβαση, οι αρνητικές συνέπειες της οποίας θα ήταν άμεσα εμφανείς.

Για μία φορά, μπορώ να πω ότι επικρότησα, εν γένει, την επιφυλακτική ομιλία του κ. Schulz. Πράγματι, πιστεύω ότι οι άφθονες καλές προθέσεις του παρόντος Σώματος, η επιθυμία για ανθρωπιστική επέμβαση και η ανάμειξη στις υποθέσεις τρίτων έχουν πράγματι αρνητικά αποτελέσματα. Θέλετε να εγκαταλείψουν οι δικτάτορες τις χώρες τους και έχετε δίκαιο. Παρ’ όλα αυτά, εάν θέλετε πραγματικά να φύγουν, πρέπει να τους προσφέρετε διέξοδο. Δεν μπορείτε να ξεκινήσετε αρνούμενοι να τους χορηγήσετε βίζα για να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, ούτε μπορείτε να τους υπόσχεστε ως μοναδική προοπτική για το μέλλον τους μια ζωή στη φυλακή. Εάν και όταν το κάνετε αυτό –και αυτό είναι γεγονός, κύριε Cohn-Bendit–, δεν θα τους αφήσετε άλλη επιλογή παρά να πολεμήσουν έως ότου ο λαός τους χύσει και την τελευταία ρανίδα του αίματός του. Και αυτό είναι γεγονός! Ως εκ τούτου, το παραδοσιακό διεθνές δίκαιο είχε ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με όλα όσα ακούμε σήμερα και είναι πράγματι κρίμα το γεγονός ότι το παραβλέπουμε και, προπάντων, ότι το παραβλέπουν εκείνοι που γέμιζαν πριν από λίγο καιρό επαίνους τους δικτάτορες αυτούς. Δεν ήμουν εγώ εκείνος που προσκάλεσε τον κ. Ben Ali σε αυτό το Σώμα και που άκουσε με σεβασμό την ομιλία του. Ήσασταν όλοι εσείς, κυρίες και κύριοι, και τότε ακούστηκαν πολύ λίγες διαμαρτυρίες!

  Ιωάννης Κασουλίδης (PPE). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, στα αρχικά της στάδια, η εξέγερση στη Λιβύη είχε τα ίδια κίνητρα και χαρακτηριστικά με τα γεγονότα στην Τυνησία και την Αίγυπτο. Το καθεστώς του Gaddafi προέβη σε μια άνευ προηγουμένου θανάσιμη καταστολή, χρησιμοποιώντας αεροπορικές δυνάμεις, ελικόπτερα αναγνώρισης και ανηλεείς μισθοφόρους που δολοφονούσαν εν ψυχρώ άοπλους πολίτες. Ο σφαγιασμός προκάλεσε αποστασίες στον στρατό, την κυβέρνηση και τη διπλωματική υπηρεσία. Οι άνθρωποι στη Βεγγάζη και σε άλλες πόλεις πήραν τα όπλα από τον αποστατούντα στρατό και η εξέγερση είναι πλέον μια ένοπλη σύγκρουση, άνιση από πλευράς δυνάμεων.

Ο Gaddafi έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση ηγεσίας, έχοντας διαπράξει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατά του ίδιου του λαού. Η παρατεταμένη σύγκρουση προκαλεί μεγάλη ανθρωπιστική καταστροφή τόσο εντός όσο και κατά μήκος των συνόρων της Λιβύης. Κινδυνεύει να δημιουργήσει μεταναστευτικές ροές προς την ΕΕ, ειδικότερα προς τα νότια κράτη μέλη. Επίσης, αυξάνει την παγκόσμια τιμή του πετρελαίου σε επικίνδυνα για την παγκόσμια οικονομία επίπεδα.

Είναι, κατά συνέπεια, επιτακτικό να δοθεί άμεσα τέλος στη σύγκρουση, όμως ο Gaddafi δεν πρέπει να υπερισχύσει. Η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πρέπει να εφαρμοστεί επειγόντως και θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα άλλα δυνατά μέσα για να βοηθήσουμε τους Λίβυους που μάχονται υπέρ της δημοκρατίας να νικήσουν τις δυνάμεις που, εξαιτίας δωροδοκιών, εκφοβισμών και φυλετικών χειρισμών, εξακολουθούν να υποστηρίζουν τον Gaddafi.

Μπορούμε να φανταστούμε τις συνέπειες, εάν επιτύχει ο Gaddafi. Θα γίνουμε μάρτυρες μιας κατάστασης χειρότερης από εκείνη στη Ρουάντα, προς όνειδος ολόκληρης της ανθρωπότητας. Τώρα χρειάζεται αποφασιστική δράση.

  Ana Gomes (S&D). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υποστηρίζει τα Ηνωμένα Έθνη στο ομόφωνο μήνυμά τους προς τον λίβυο δικτάτορα: «Αποχώρησε, δώσε τέλος στην αιματοχυσία, αντιμετώπισε τη δικαιοσύνη».

Ενόψει των αντιποίνων του Gaddafi κατά του λαού του, η ΕΕ πρέπει να ασκήσει την ευθύνη που έχει να προστατεύει, βοηθώντας στην επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, όπως οραματίζονται ο Αραβικός Σύνδεσμος, ο Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης και η Αφρικανική Ένωση, καθώς και στην επιβολή των άλλων μέτρων που έχει αποφασίσει το Συμβούλιο Ασφαλείας, με όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανομένων των μέσων της ΚΠΑΑ –σας παρακαλώ να το σημειώσετε, κυρία Ashton–, δηλαδή να επιβάλει εμπάργκο όπλων.

Η ΕΕ πρέπει να κάνει περισσότερα για να βοηθήσει όλους όσοι προσπαθούν να διαφύγουν ή έχουν ξεμείνει στη Λιβύη, στηρίζοντας την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις που βρίσκονται στην περιοχή και βοηθώντας στην επανεγκατάσταση των προσφύγων που δεν μπορούν να επαναπατριστούν, όπως οι Σομαλοί, οι Ερυθραίοι και οι Αιθίοπες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να εφαρμόσει άμεσα ένα σχέδιο δράσης για την κατανομή του βάρους σε σχέση με την επανεγκατάσταση των προσφύγων, ένα κοινό σύστημα ασύλου και προσωρινά μέτρα προστασίας, σύμφωνα με τη ρήτρα αλληλεγγύης και την αρχή της μη επαναπροώθησης, καθώς και ως μέρος μιας συνεκτικής και μακροπρόθεσμης στρατηγικής για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πολιτικής μετάβασης στο βόρειο τμήμα της Αφρικής, αντιμετωπίζοντας τις πρωταρχικές αιτίες της μετανάστευσης.

Η ΕΕ πρέπει να αναθεωρήσει την ευρωπαϊκή πολιτική γειτονίας για τον Νότο, πρέπει να θέσει ως προτεραιότητα την παροχή στήριξης για την ανάπτυξη ικανοτήτων και θεσμών με στόχο να διατηρηθούν το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των γυναικών, και να γίνουν προετοιμασίες για πραγματικές εκλογές. Η ΕΕ πρέπει να δημιουργήσει άμεσα σχέσεις με τις αναδυόμενες πολιτικές δυνάμεις στη Λιβύη, δηλαδή με το προσωρινό μεταβατικό συμβούλιο, προκειμένου να ενθαρρύνει τη δημοκρατική μετάβαση και να διασφαλίσει ότι η δημοκρατία θα προσφέρει τις ελευθερίες, την ανάπτυξη και την αξιοπρέπεια που ο λιβυκός λαός μας δείχνει ότι προσδοκά.

  Alexander Graf Lambsdorff (ALDE). – (DE) Κύριε Πρόεδρε, η παρούσα συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καθιστά σαφές ένα πράγμα, και αυτό είναι ότι δεν είμαστε ουδέτεροι σε σχέση με τη συγκεκριμένη σύγκρουση. Είμαστε με το μέρος της δημοκρατικής επανάστασης. Ο Gaddafi πρέπει να φύγει και η Ευρώπη πρέπει να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στο να συμβεί αυτό.

Υπάρχει σε διεθνές επίπεδο μια κατανομή του φόρτου εργασίας στην περίπτωση αυτή. Συζητούμε για την επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, κάτι για το οποίο –όπως σωστά επεσήμανε ο κ. Schulz– απαιτείται η στήριξη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Τι θα κάνουμε, εάν η Μόσχα και το Πεκίνο δεν δώσουν τη συγκατάθεσή τους; Τότε, θα πρέπει να κλείσουμε το κενό αυτό στο διεθνές δίκαιο. Θα πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη να προστατεύσουμε παρόλα αυτά τον άμαχο πληθυσμό, με τη βοήθεια του Αραβικού Συνδέσμου και της Αφρικανικής Ένωσης, αλλά και με τη βοήθεια του ενεργού ρόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η στρατιωτική εφαρμογή θα είναι τότε ευθύνη του ΝΑΤΟ και των εταίρων του, από πολιτικής και οικονομικής πλευράς, όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα συνεχίσει να έχει βασικής σημασίας ρόλο να διαδραματίσει σε ένα τέτοιο σενάριο, για πολύ καιρό μετά αφότου το ΝΑΤΟ και τα Ηνωμένα Έθνη θα έχουν ολοκληρώσει τον σημαντικό τους ρόλο.

Υπάρχει κάτι που θα ήθελα να πω πολύ ξεκάθαρα, και αυτό είναι ότι άκουσα με μεγάλη μου χαρά, κύριε Schulz, να λέτε ότι χρειαζόματε μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου. Και αυτό διότι, εάν δεν επιτρέψουμε να εισάγονται τα προϊόντα των ανθρώπων αυτών στην ΕΕ, θα συνεχίσουν να περνούν μαζικά με βάρκες τη Μεσόγειο, για να κατακλύσουν τη Λαμπεντούζα. Σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε κάτι τέτοιο. Ως εκ τούτου, ας δημιουργήσουμε μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου, ας επιτρέψουμε τα προϊόντα αυτά στην ΕΕ, έτσι ώστε οι άνθρωποι εκεί να έχουν στις εκδημοκρατισμένες τους χώρες και οικονομικό μέλλον.

  Mirosław Piotrowski (ECR). – (PL) Κύριε Πρόεδρε, οι εξελίξεις στη Λιβύη είναι οι τελευταίες σε μια σειρά γεγονότων στη βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Οι διατάξεις της Συνθήκης της Λισαβόνας επιτρέπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση να κάνει χρήση της Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης, μέχρι τώρα όμως η εν λόγω υπηρεσία υπήρξε νωθρή στην προσέγγισή της σε σχέση με τα γεγονότα στην περιοχή. Έχω ζητήσει δύο φορές να σταλεί τουλάχιστον μια αποστολή εκεί. Είναι ευπρόσδεκτο το γεγονός ότι, στην περίπτωση της Λιβύης, έχει σταλεί μια τέτοια αποστολή. Στόχος της είναι να αξιολογήσει τις ανθρωπιστικές προσπάθειες, χρειάζονται όμως και συγκεκριμένες πολιτικές ενέργειες. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, 1.000 άνθρωποι έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους στη Λιβύη και, σύμφωνα με τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο αριθμός μπορεί να φθάνει και τις 6.000. Οι αναταραχές στην περιοχή μεταφράζονται σε αύξηση των τιμών του αργού πετρελαίου στις παγκόσμιες αγορές, κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα εμφανές σε όσους ζουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι στα ζωτικά μας συμφέροντα να υιοθετήσει η Ένωση, κατά την επόμενη σύνοδο κορυφής, μια οριστική θέση, αναλαμβάνοντας δράση που να συσχετίζεται με τις προσπάθειες της αμερικανικής διπλωματίας. Σας ευχαριστώ πολύ.

  Gerard Batten (EFD). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, τα κοσμοϊστορικά γεγονότα στη βόρειο Αφρική μπορεί να έχουν βαθιές συνέπειες, θετικές ή αρνητικές, για τη μελλοντική ευημερία και την ειρήνη του δυτικού πολιτισμού, παρακολουθούμε όμως το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε πριν από 40 χρόνια. Η Δύση ήταν όμηρος των πετρελαιοπαραγωγών κρατών και έχουμε μεταβιβάσει δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων δολαρίων σε διεφθαρμένα και δεσποτικά καθεστώτα. Χωρίς το πετρέλαιο, ο συνταγματάρχης Gaddafi δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά ένας ασήμαντος τοπικός δικτάτορας.

Πρέπει να ελπίζουμε ότι οι χώρες, όπως η Λιβύη, θα δημιουργήσουν δημοκρατικά και φιλελεύθερα καθεστώτα –για το δικό τους καλό αλλά και για το δικό μας–, δεν μπορούμε όμως να βασιζόμαστε σε αυτό. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι δυτικές χώρες είναι να συγκεντρώσουν πόρους και επιστημονική έρευνα για την εξεύρεση εναλλακτικών λύσεων για το πετρέλαιο. Εάν υπάρχει κάποιο μάθημα που πρέπει προπάντων να διδαχθούμε από την κρίση αυτή, αυτό είναι ότι οι δυτικοί πολιτισμοί δεν θα πρέπει να εξαρτώνται από άλλους για τις ζωτικής σημασίας ενεργειακές τους προμήθειες.

ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΟΥ κ. GIANNI PITTELLA
Αντιπροέδρου

  Elmar Brok (PPE). – (DE) Κύριε Πρόεδρε, βαρόνη Ashton, κυρίες και κύριοι, θα ήθελα να εκφράσω τις ειλικρινείς μου ευχαριστίες στην Ύπατη Εκπρόσωπο για την περιγραφή που μας έκανε και για τις προσπάθειές της κατά τις τελευταίες εβδομάδες, οι οποίες θα μπορούσαν να τοποθετήσουν λιγάκι την Ευρώπη στον χάρτη, εάν συνεχίσουμε να προσεγγίζουμε το ζήτημα αυτό με το απαραίτητο θάρρος και αν λάβουμε τα αναγκαία μέτρα.

Παρά τις διαφορές τους, τα γεγονότα στη βόρειο Αφρική μπορούν σε μεγάλο βαθμό να συγκριθούν με εκείνα του 1989. Οι άνθρωποι ζητούν ελευθερία και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Παράλληλα με την ανθρωπιστική βοήθεια, την οποία πρέπει τώρα να παράσχουμε, πρέπει να προσφέρουμε στους ανθρώπους της βορείου Αφρικής τη συνδρομή μας, εάν την θέλουν, για την ανάπτυξη της δημοκρατίας στην περιοχή. Εντούτοις, η δημοκρατία θα επιβιώσει, μόνο εάν βοηθήσουμε τους ανθρώπους αυτούς να επιτύχουν ταυτόχρονα καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Ακούσαμε, εν προκειμένω, να γίνεται λόγος για ένα νέο σχέδιο Marshall και για μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου – μέτρα που είναι όλα απαραίτητα, καθόσον θα συνιστούσαν θετική εξέλιξη για εμάς υπό μια εξαιρετικά δραματική και ιστορική έννοια, ενόψει της εδραίωσης της δημοκρατίας, της ελευθερίας και καλύτερων συνθηκών διαβίωσης στις εν λόγω χώρες. Ως εκ τούτου, δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα αυτά ως συνηθισμένα, αλλά θα πρέπει να δράσουμε άμεσα.

Προκειμένου να εμποδίσουμε τον δολοφόνο Gaddafi να επιβεβαιωθεί εκ νέου, πρέπει να εγκαρδιώσουμε τους ανθρώπους και να τους δείξουμε ότι είμαστε με το μέρος τους. Είναι, κατά συνέπεια, σημαντικό να συνάψουμε σχέσεις με το προσωρινό συμβούλιο. Θα πρέπει να λειτουργήσουμε ως σύνδεσμοι, προκειμένου να καταστήσουμε σαφές, με τον τρόπο αυτόν, ότι θέτουμε σε κίνηση άλλα στοιχεία. Πρέπει να επιφέρουμε την πλήρη απομόνωση του , έτσι ώστε να απομακρυνθεί από τον λαό του και να μην υπάρχει καμία προοπτική μέλλοντος με τον Gaddafi, έτσι ώστε οι άνθρωποι να ξεκόψουν από αυτόν. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει επίσης να εμποδίσουμε τον Gaddafi να βομβαρδίζει τον ίδιο του τον λαό. Αυτό σημαίνει ότι η επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων –ή οτιδήποτε άλλο– είναι αναγκαία, προκειμένου να παράσχουμε προστασία και ενθάρρυνση, έτσι ώστε να διασφαλίσουμε ότι εκείνοι που μάχονται για την ελευθερία τους δεν θα χάσουν το ηθικό τους. Επιπλέον, καθώς αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το κάνουμε μαζί με τον Αραβικό Σύνδεσμο, προς αναγνώριση του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, δεν θα είναι αναγκαία η υιοθέτηση ψηφίσματος του ΟΗΕ, εάν συμμετέχει η Ρωσία. Θα πρέπει, τότε, να βοηθήσουμε τους ανθρώπους στην περιοχή, έτσι ώστε να μπορέσουν σε αυτήν τη σύγκρουση να βρουν αγωνιζόμενοι τον δρόμο τους προς την ελευθερία και να μην προκληθεί ένας διαρκής εμφύλιος πόλεμος με τον δολοφόνο αυτόν.

(Ο ομιλητής δέχεται να απαντήσει σε ερώτηση στο πλαίσιο της διαδικασίας της γαλάζιας κάρτας σύμφωνα με το άρθρο 149, παράγραφος 8, του Κανονισμού)

  Miguel Portas (GUE/NGL). – (PT) Κύριε Πρόεδρε, ήθελα απλώς να επαληθεύσω εάν άκουσα σωστά τον κ. Brok: είπατε ότι μια στρατιωτική λύση, ή μια απόφαση στρατιωτικού χαρακτήρα, δεν απαιτεί, κατά την άποψή σας, απόφαση των Ηνωμένων Εθνών; Εάν αυτό είπατε πράγματι, έχω να πω ότι διαφωνώ μαζί σας χίλιες φορές.

  Elmar Brok (PPE). – (DE) Κύριε Πρόεδρε, είπα συγκεκριμένα ότι κάτι τέτοιο θα πρέπει να γίνει με τη συνεργασία του Αραβικού Συνδέσμου και των αραβικών χωρών.

Δεύτερον, είναι ευκταίο να υπάρξει νομιμότητα με τη βοήθεια ενός ψηφίσματος των Ηνωμένων Εθνών. Εντούτοις, εάν ασκηθεί βέτο σε κάτι τέτοιο από ένα από τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, υπάρχουν πολλά παραδείγματα για το πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί σωστά ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στο βέτο ενός από τα μόνιμα μέλη να μας εμποδίσει από το να σταματήσουμε τον Gaddafi να δολοφονεί τον ίδιο του τον λαό.

  Adrian Severin (S&D). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, τα πρόσφατα ιστορικής σημασίας γεγονότα στις γειτονικές χώρες του Νότου απαιτούν επανακαθορισμό των πολιτικών μας στην περιοχή, πρέπει όμως να ξεκινήσουμε από τα διδάγματα που πρέπει να αντλήσουμε.

Καταρχάς, πρέπει να διδαχθούμε ότι το να βασιζόμαστε σε απολυταρχικούς ηγέτες ή να επιβάλλουμε τα δικά μας πρότυπα ζωής αποτελεί εσφαλμένη προσέγγιση. Πρέπει να αφήσουμε τους ανθρώπους αυτούς να οικοδομήσουν τη δημοκρατία τους με τον δικό τους τρόπο και υπό τις δικές τους συνθήκες.

Δεύτερον, πρέπει να καταλάβουμε ότι ο εθνικός κατακερματισμός της πολιτικής παροχής βοήθειας για ανάπτυξη που ορισμένες φορές επιτρέπει την προώθηση των εθνικών γεωπολιτικών προγραμμάτων δράσης στερεί από εμάς και τις χώρες στην περιοχή τα οφέλη της ασφάλειας μέσω της ανάπτυξης.

Τρίτον, η από μέρους μας έλλειψη οράματος και πολιτικής βούλησης όσον αφορά την αντιμετώπιση των περιφερειακών προκλήσεων ασφάλειας, κυρίως του ζητήματος μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, μας οδηγεί προς την κατεύθυνση ακόμα χειρότερων κρίσεων.

Σε σχέση με τη Λιβύη, μεταξύ άλλων χωρών, πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είναι όλοι όσοι μάχονται έναν δικτάτορα δημοκράτες, και ότι η αλλαγή αυτή καθαυτή δεν είναι πάντοτε για το καλύτερο.

Ως εκ τούτου, μπορούμε να μιλούμε για διάλογο, δέσμευση και ανθρωπιστική βοήθεια, όμως η αναγνώριση μπορεί να είναι πολύ πρόωρη και η προσφυγή σε στρατιωτικά μέσα θα πρέπει να αποκλειστεί ή, εν πάση περιπτώσει, να υπόκειται στην έγκριση των Ηνωμένων Εθνών και τη συνεργασία του Αραβικού Συνδέσμου. Διαφορετικά, ενδέχεται να οδηγηθούμε σε μια περιπέτεια, τα αποτελέσματα της οποίας μπορεί να είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν.

  Marielle De Sarnez (ALDE). – (FR) Κύριε Πρόεδρε, βαρόνη Ashton, αυτή τη φορά η Ευρώπη πρέπει να είναι παρούσα στη συνάντηση. Η σύνοδος κορυφής της Παρασκευής θα πρέπει να αναγνωρίσει αδιαμφισβήτητα και ανεπιφύλακτα τη νομιμότητα του εθνικού συμβουλίου, τα αιτήματα του οποίου είναι απλά. Πρώτον, η ανθρωπιστική έκτακτη ανάγκη. Στη Λιβύη λαμβάνει χώρα ένας εμφύλιος πόλεμος. Πρέπει να δεκαπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας για αποστολή τροφίμων, φαρμάκων και γιατρών και πρέπει να προσφέρουμε τη στήριξή μας στους χιλιάδες πρόσφυγες που συρρέουν στην Τυνησία και την Αίγυπτο. Εντούτοις, η Ευρώπη δεν μπορεί να συμβιβαστεί απλώς με την ανθρωπιστική απάντηση. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πρέπει να αντιμετωπίσει τις ευθύνες του και να προωθήσει, ως μέρος της απόφασης που πάρθηκε στον ΟΗΕ με τη συμμετοχή του Αραβικού Συνδέσμου και της Αφρικανικής Ένωσης, το σχέδιο για την επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, έτσι ώστε να εμποδίσει τις αεροπορικές δυνάμεις του συνταγματάρχη Gaddafi να σφαγιάσουν τον λαό του.

Τέλος, θα ήθελα να πω κάτι στους ηγέτες που παίζουν με όλους αυτούς τους φόβους: οι μετανάστες που διαφεύγουν από τη Λιβύη θέλουν μόνο ένα πράγμα και αυτό να είναι να επιστρέψουν στη χώρα τους. Όσο για αυτούς που διακινδυνεύουν σήμερα τη ζωή τους για την ελευθερία και τη δημοκρατία, αυτό που θέλουν είναι να ζήσουν και να εργαστούν σε μια ελεύθερη χώρα, για την οποία μπορούν να είναι υπερήφανοι, και επομένως, όταν έρθει η ώρα της ανοικοδόμησης, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αγωνιστεί με αποφασιστικότητα και θάρρος για τη δική τους οικονομική ανάπτυξη.

  Derk Jan Eppink (ECR). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, όλοι συμφωνούμε ότι ο κ. Gaddafi ήταν ένας δολοφόνος και συμφωνώ με τον κ. Schulz. Απλώς αναρωτιέμαι για ποιον λόγο οι ευρωπαίοι ηγέτες μας προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να τον γοητεύσουν.

Εδώ έχω μια φωτογραφία του κ. Van Rompuy, ο οποίος ανέλαβε μόλις πρόσφατα τα καθήκοντά του και ήδη συναναστρέφεται λάθος παρέες, ενώ εδώ έχουμε τον κ. Verhofstadt να υποδέχεται τον δικτάτορα με στρατιωτικές τιμές που οπωσδήποτε του αρέσουν. Εδώ, κύριε Cohn-Bendit, βλέπουμε τον κ. Berlusconi. Γνωρίζουμε ότι στον κ. Berlusconi αρέσουν οι ασπασμοί, όμως ασπάζεται το λάθος άτομο. Επίσης, κυρία Ashton, έχω εδώ τον Tony Blair, το πρώην αφεντικό σας, να ασπάζεται τον δικτάτορα.

Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: συμφωνώ ότι πρέπει να συναντάτε ανθρώπους πιο δυσάρεστους από εσάς τους ίδιους, δεν χρειάζεται όμως να τους ασπάζεστε. Δεν χρειάζεται να τους αγκαλιάζετε. Δεν χρειάζεται να τους γοητεύετε.

Ταΐζατε το τέρας κατά του οποίου μάχονται τώρα οι άνθρωποι, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο σκοτώνονται. Δηλώνω, λοιπόν, σε όλους αυτούς τους ευρωπαίους ηγέτες που ασπάστηκαν και αγκάλιασαν τον Gaddafi: ντροπή σας!

  Mario Mauro (PPE). – (IT) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, ήταν ο σωστός άνθρωπος τη σωστή στιγμή. Ο κ. Cohn-Bendit είπε: ο κ. Gaddafi είναι ένας εγκληματίας και έκανε συμφωνία με τον κ. Berlusconi.

Εγώ λέω, ο κ. Gaddafi είναι ένας εγκληματίας, έκανε συμφωνίες με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπό την ηγεσία του κ. Prodi, με την ιταλική κυβέρνηση του κ. D’Alema, με την κυβέρνηση των Εργατικών του κ. Blair και με εκατοντάδες άλλες κυβερνήσεις πέρα από αυτές. Ο κ. Gaddafi είναι ένας εγκληματίας, ο οποίος, για περισσότερο από 20 χρόνια, ηγήθηκε ενός κράτους που εξακολουθεί να είναι στρατηγικής και κρίσιμης σημασίας για τα συμφέροντα της μισής υφηλίου. Πρέπει να έχουμε την εξυπνάδα να το παραδεχθούμε, διαφορετικά πώς θα συμμετάσχουμε στο σχέδιο Marshall που προτείνει ο κ. Schultz;

Το σχέδιο Marshall πράγματι υπήρξε, οι Αμερικανοί μας έδωσαν τα χρήματά τους, καθώς το έκαναν όμως αυτό, απαίτησαν να διώξουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τους κομουνιστές από την πολιτική σκήνή στις χώρες τους· μας υπαγόρευσαν τους όρους. Ποιοι είναι οι όροι που σκοπεύουμε να υπαγορεύσουμε στις χώρες των νότιων ακτών της Μεσογείου, προκειμένου να δεσμευθούμε για ένα σχέδιο Marshall; Σκοπεύουμε να αντικαταστήσουμε τους δικτάτορες των πρόσφατων ετών με άλλους δικτάτορες, προκειμένου να βοηθήσουμε τα δικά μας συμφέροντα ή μήπως το δικό μας σχέδιο Marshall έχει ως στόχο να αναθρέψει την ανάπτυξη ισχυρών και υγιών θεσμών που θα απηχούν το πνεύμα που είναι ζωντανό και ριζωμένο στην κοινωνία των πολιτών και το οποίο είδαμε να γεννιέται τις τελευταίες ημέρες στις χώρες αυτές;

Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να θέσουμε στους εαυτούς μας καθώς και οι προτάσεις που πρέπει να υποβάλουμε στο Συμβούλιο, συμπεριλαμβανομένης της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και των περιπολιών στις λιβυκές ακτές, οι οποίες αποτελούν καθήκον των ευρωπαϊκών πλοίων στον Κόλπο της Σίδρας και όχι των αμερικανικών. Αυτή πρέπει να είναι η σωστή απάντηση της Ευρώπης τη στιγμή αυτή.

  Juan Fernando López Aguilar (S&D). – (ES) Κύριε Πρόεδρε, βαρόνη Ashton, πιστεύω ότι η παρούσα συζήτηση καθιστά σαφές ότι ολόκληρο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο γνωρίζει ότι αυτή η μετασχηματιστική κρίση στη βόρειο Αφρική δεν αποτελεί πλέον κάποια δοκιμασία για την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, αλλά αποτελεί πλέον μια δοκιμασία για την ίδια τη βιωσιμότητα της ύπαρξης μιας ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι εντελώς κρίσιμης σημασίας να μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να απευθύνεται στη διεθνή κοινότητα με ένα ενιαίο και αναγνωρίσιμο μήνυμα.

Θα ήθελα να εκμεταλλευτώ το λεπτό που έχω στη διάθεσή μου για να προσθέσω τη φωνή μου στη φωνή όσων τόνισαν τη σημασία της ανθρωπιστικής διάστασης σε αυτήν τη μετασχηματιστική κρίση. Αυτή θα επιτρέψει στην Ευρώπη να μετριάσει τις επιπτώσεις στο ανθρωπιστικό μέτωπο, προπάντων σε σχέση με τους εκτοπισθέντες, τους εν δυνάμει αιτούντες άσυλο και τους πρόσφυγες που διαφεύγουν από μια περιοχή συγκρούσεων στα κοντινότερα σύνορα, που είναι τα σύνορα με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, θέλω να τονίσω την επείγουσα ανάγκη να ολοκληρώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση τη δέσμη μέτρων σε σχέση με το άσυλο, η οποία εξακολουθεί να εκκρεμεί· να αναθεωρήσει την οδηγία 2001/55/ΕΚ σχετικά με τα μέτρα για την προστασία των εκτοπισθέντων σε περιπτώσεις ανθρωπιστικής έκτακτης ανάγκης και την αντιμετώπιση της απρόβλεπτης μαζικής εισροής μεταναστών· να μπορέσει να δώσει προτεραιότητα στον ευρωπαϊκό οργανισμό για τη διαχείριση της επιχειρησιακής συνεργασίας στα εξωτερικά σύνορα των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και στην Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Υποστήριξης για το Άσυλο, που είναι τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της· και, προπάντων, να δώσει στη ρήτρα ανθρωπίνων δικαιωμάτων της εξωτερικής της πολιτικής πραγματικό νόημα, καθιστώντας την όχι απλώς μια προφορική ρήτρα αλλά μια προϋπόθεση για την ίδια την ύπαρξη της εξωτερικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

  Kristiina Ojuland (ALDE). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, εχθές, πολλοί βουλευτές του Σώματός μας συναντήθηκαν με εκπροσώπους του προσωρινού συμβουλίου της Λιβύης, το μήνυμα των οποίων ήταν απολύτως σαφές: χρειάζονται διεθνή υποστήριξη και βοήθεια και την χρειάζονται πολύ γρήγορα.

Ως εκ τούτου, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε, όπως είπαν ήδη πολλοί συνάδελφοι, είναι να αρχίσουμε να συνάπτουμε σχέσεις με το προσωρινό συμβούλιο, προκειμένου να νομιμοποιήσουμε τις ενέργειές του. Πρέπει να το αναγνωρίσουμε.

Δεύτερον, όλοι γνωρίζουμε, και πολλοί συνάδελφοι το είπαν αυτό, ότι κάθε λεπτό οι αεροπορικές δυνάμεις του Gaddafi εξακολουθούν να σκοτώνουν κόσμο στη Λιβύη και πρέπει, κατά συνέπεια, ως Ευρωπαϊκή Ένωση, να είμαστε έτοιμοι να δράσουμε γρήγορα, από κοινού με τα Ηνωμένα Έθνη και τον Αραβικό Σύνδεσμο, για να καθιερώσουμε τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων.

Το τελευταίο σημείο που θέλω να θίξω αφορά τα ανθρωπιστικά ζητήματα. Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται απλά στοιχειώδη πράγματα, όπως τρόφιμα, νερό και φαρμακευτικές προμήθειες, και επίσης χρειάζονται τεχνική βοήθεια. Ακόμα και οι στρατιώτες από την πλευρά της αντιπολίτευσης χρειάζονται τεχνική βοήθεια, για να μπορούν να συνδέονται διαδικτυακά μεταξύ τους.

  Paweł Robert Kowal (ECR). – (PL) Κύριε Πρόεδρε, ευτυχώς δεν είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια το σύνολο της Ευρώπης και οι πολιτικοί όλου του κόσμου ασπάζονταν τον Gaddafi, όπως είπε ο κ. Eppink ότι συμβαίνει. Πριν από 25 χρόνια, ο Ronald Reagan δεν είχε καμία αμφιβολία για τον Gaddafi. Χρειαστήκαμε 25 χρόνια για να καταλήξουμε σήμερα στο ίδιο συμπέρασμα. Οι ασπασμοί αυτοί, φυσικά, δεν ήταν εντελώς αβάσιμοι. Δικαιολογούνταν από τη λέξη «σταθερότητα». Σήμερα, στη θέση της λέξης «σταθερότητα», πρέπει να γράψουμε «δημοκρατία». Πρόκειται για μια ευκαιρία που πρέπει να εκμεταλλευθούμε και πρέπει να την εκμεταλλευθούμε τώρα. Σε μερικές ημέρες πρόκειται να πραγματοποιηθεί μια σύνοδος κορυφής. Περιμένουμε ότι θα έχει αποτελέσματα. Δεν έχουμε το περιθώριο να χάσουμε άλλα 25 χρόνια. Το πρόβλημά μας δεν είναι ότι δεν κατανοούμε τους καιρούς. Συχνά λέμε τα σωστά πράγματα εδώ. Το πρόβλημά μας είναι ότι αργούμε να αναλάβουμε δράση. Το πρόβλημά μας είναι ότι αυτά που κάνουμε δεν είναι αποτελεσματικά. Αυτή είναι, ίσως, η πιο σημαντική ευκαιρία που έχουμε όσον αφορά όλους μας τους γείτονες, συμπεριλαμβανομένου και του Lukashenko. Είναι σημαντικό να κατορθώσουμε να αντιδράσουμε έγκαιρα, διαφορετικά σε 25 χρόνια θα κοιτάμε πάλι φωτογραφίες με ασπασμούς. Σας ευχαριστώ.

  Michael Gahler (PPE). – (DE) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, όλοι θέλουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους στη βόρειο Αφρική να επιτύχουν τους νόμιμους στόχους τους. Οι άνθρωποι στην περιοχή θα επιλέξουν τον δρόμο που θα ακολουθήσουν, πρέπει όμως να είμαστε έτοιμοι, εάν ζητήσουν τη συνδρομή μας, με άμεση ανθρωπιστική βοήθεια. Ως εκ τούτου, είναι θετικό το γεγονός ότι η ECHO, η Υπηρεσία Ανθρωπιστικής Βοήθειας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, βρίσκεται ήδη στην Τυνησία και την Αίγυπτο.

Εντούτοις, βιώνουμε επί του παρόντος μια πραγματική δοκιμασία αντοχής σε σχέση με τις ικανότητες και τις δεξιότητες της ΕΕ και των κρατών μελών της, δεδομένου ότι πρέπει να τα κάνουμε όλα μονομιάς: να φυγαδεύσουμε τους πολίτες μας, να εφοδιάσουμε με προμήθειες τους πρόσφυγες των γειτονικών κρατών για τις βασικές τους ανάγκες και να τους μεταφέρουμε στην πατρίδα τους, να διαχειριστούμε τους πρόσφυγες που φθάνουν στην ΕΕ μέσω θάλασσας και να αντιμετωπίσουμε την παράνομη διεκδίκηση εξουσίας ενός δικτάτορα.

Ποια είναι τα συγκεκριμένα βήματα που χρειάζονται για την απονομιμοποίηση του Gaddafi;

Το πρώτο είναι ότι πρέπει να πάρουμε όλοι μαζί τους πρέσβεις μας από την Τρίπολη.

Το δεύτερο είναι ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε το μεταβατικό εθνικό συμβούλιο ως το νόμιμο όργανο με το οποίο θα συνομιλούμε στη Λιβύη και να καταλήξουμε από κοινού σε κάποια συμφωνία σχετικά με την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας.

Το τρίτο βήμα είναι ότι τα κράτη μέλη μας στο Συμβούλιο Ασφαλείας θα πρέπει να καταθέσουν από κοινού μια πρόταση για την καθιέρωση μια ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, το οποίο θα μπορεί να ψηφιστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Το τέταρτο βήμα είναι ότι, εάν κάποιο βέτο εμποδίσει το Συμβούλιο Ασφαλείας, θα πρέπει να στηρίξουμε την ανάπτυξη ενός περιφερειακού διεθνούς δικαίου. Με άλλα λόγια, εάν η Αφρικανική Ένωση, ο Αραβικός Σύνδεσμος και η ΕΕ συμφωνήσουν όλοι μαζί, θα πρέπει να βρούμε έναν κοινό τρόπο να εφαρμόσουμε με τα κατάλληλα μέσα στην περιοχή τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων.

Φυσικά, στο μεσοπρόθεσμο διάστημα, πρέπει να συζητήσουμε πώς θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ευκαιρίες για ανάπτυξη στις χώρες αυτές, για παράδειγμα, μέσω μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορέσουν να βρουν ένα μέλλον στις ίδιες τους τις πατρίδες.

  Sylvie Guillaume (S&D). – (FR) Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να εκφράσω την υποστήριξή μου προς το ψήφισμα σχετικά με την κατάσταση στη Λιβύη που κατέθεσε το Κοινοβούλιό μας. Πράγματι, παρέχει στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα τροφή για σκέψη. Εξηγεί καθαρά και αποφασιστικά τον τρόπο, με τον οποίο μπορούμε να βοηθήσουμε ώστε να ξεπεραστούν οι δυσκολίες σε μια περίοδο, κατά την οποία η κατάσταση στη Λιβύη επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα.

Από την πλευρά μου, θα ήθελα να επισημάνω δύο ζητήματα: καταρχάς, βραχυπρόθεσμα, προτεραιότητά μας είναι, στην πραγματικότητα, να προστατεύσουμε τους πολίτες, είτε αυτοί είναι εκτοπισθέντες που απομακρύνονται από τις συγκρούσεις είτε είναι Λίβυοι που έχουν πιαστεί στα πυρά των επιθέσεων του συνταγματάρχη Gaddafi ενάντια στον ίδιο του τον λαό. Πρέπει να επενδύσουμε κάθε πόρο στην ανθρωπιστική βοήθεια έκτακτης ανάγκης, κυρίως για να βοηθήσουμε τις γειτονικές χώρες που πλήττονται περισσότερο από την ανάγκη να παράσχουν καταφύγιο στους ανθρώπους: την Τυνησία, την Αίγυπτο και τον Νίγηρα.

Δεύτερον, έχουμε μια μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη ευθύνη: να αδράξουμε την ιστορική ευκαιρία που μας δίνεται, προς όφελος των εξεγέρσεων αυτών, για να στηρίξουμε τη δημοκρατική μεταβατική διαδικασία και να στραφούμε στο μέλλον, προκειμένου να μεταρρυθμίσουμε τις κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές για το άσυλο και τη μετανάστευση επί τη βάσει μιας πραγματικά ισορροπημένης εταιρικής σχέσης που θα τερματίζει οριστικά τη χρησιμοποίηση των μεσογειακών χωρών ως αστυνόμων της Ευρώπης.

  Edward McMillan-Scott (ALDE). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, από τότε που διορίστηκα Αντιπρόεδρος για θέματα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προσπάθησα να χρησιμοποιήσω τη φωνή μου, για να μιλήσω εξ ονόματος όσων δεν μπορούν να μιλήσουν. Συμβαίνει σήμερα να έχουμε στο Κοινοβούλιο καλεσμένους από το προσωρινό μεταβατικό εθνικό συμβούλιο της Λιβύης, οι οποίοι συναντήθηκαν εχθές το βράδυ με την Αντιπρόεδρο/Ύπατη Εκπρόσωπο και οι οποίοι δεν μπορούν όμως να λάβουν μέρος στη συζήτηση. Κατά την άποψή μου, και θεωρώ και κατά την άποψη πολλών στην παρούσα Αίθουσα, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αναγνωρίσει το προσωρινό μεταβατικό εθνικό συμβούλιο της Λιβύης πριν από το Σαββατοκύριακο, οτιδήποτε άλλο και αν κάνει, και είδα κάποιες από τις ιδέες που θα παρουσιάσει η κ. Ashton.

Η ήττα του Gaddafi δεν είναι ζωτικής σημασίας μόνο για τη Λιβύη: είναι ζωτικής σημασίας για εκατομμύρια Άραβες και σε άλλα μέρη του αραβικού κόσμου που αγωνίζονται για την ελευθερία. Η επίσημη από μέρους μας αναγνώριση του προσωρινού συμβουλίου επιτρέπει στις ανθρωπιστικές και άλλες ανάγκες, καθώς και στις στρατηγικές αναγκαιότητες της περιόδου, να πάνε σε αυτό το προσωρινό συμβούλιο. Η ΕΕ πρέπει να είναι ξεκάθαρη προς υποστήριξη της δημοκρατίας, οπουδήποτε και αν αρχίζει να ανθίζει.

  Tokia Saïfi (PPE). – (FR) Κύριε Πρόεδρε, βαρόνη Ashton, σε αυτές τις δραματικές ώρες που διακυβεύεται το μέλλον της Λιβύης, η ανθρωπιστική βοήθεια είναι σημαντική αλλά όχι αρκετή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να υιοθετήσει μια ξεκάθαρη θέση σε σχέση με την επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, έτσι ώστε να δώσει ένα τέλος στην άγρια καταστολή των ανθρώπων. Κατανοούμε τους δισταγμούς και τους κινδύνους, το ζήτημα όμως αυτό υπερβαίνει τη Λιβύη. Επηρεάζει το πολιτικό μέλλον ολόκληρης της περιοχής αυτής καθώς και το πολιτικό μέλλον της Ευρώπης.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει επίσης να αναγνωρίσει επειγόντως το εθνικό συμβούλιο ως τη νόμιμη αρχή στη Λιβύη. Έχουμε την ευκαιρία να στείλουμε ένα ισχυρό μήνυμα σε όλους τους λαούς που μάχονται για την ελευθερία τους: ‘«Η Ευρώπη σας στηρίζει, διότι ο αγώνας σας είναι και δικός μας αγώνας».

Επίσης, η πολιτική γειτονίας πρέπει να προσανατολιστεί προς το να συνδράμει τη δημοκρατική μετάβαση, στηρίζοντας την οικονομία και ενισχύοντας τις σχέσεις με τις άλλες χώρες και τις οργανώσεις στην περιοχή.

Τέλος, πρέπει να βοηθήσουμε επειγόντως τις χώρες αυτές να διαχειριστούν τις μεταναστευτικές τους ροές. Οι σκηνές ανθρώπων που διαφεύγουν αποδεικνύουν ότι το ζήτημα αυτό δεν είναι μόνο ζήτημα Νότου-Νότου αλλά Βορρά-Νότου.

Κυρίες και κύριοι, βαρόνη Ashton, έχει έρθει η στιγμή να κάνουμε μια επιλογή: είτε θα στείλει η Ευρώπη ένα ξεκάθαρο μήνυμα στήριξης και κινητοποίησης για να βοηθήσει τους λαούς αυτούς, είτε θα χτίσει έναν τοίχο ώστε να στραφεί σε ένα απατηλό και εγωιστικό φρούριο.

  Pier Antonio Panzeri (S&D). – (IT) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, το πνεύμα της παρούσας συζήτησης μου επιτρέπει, βαρόνη Ashton, να σας υπενθυμίσω ότι η Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Ένωσης για τη Μεσόγειο ολοκλήρωσε την περασμένη εβδομάδα τη συνεδρίασή της στη Ρώμη. Όρισε πολλά μονοπάτια, προς τα οποία θα έκανε καλά η Επιτροπή να στραφεί, ειδικότερα όσον αφορά τις προτάσεις της σχετικά με τον τρόπο στήριξης των διαδικασιών δημοκρατικής μετάβασης που βρίσκονται σε εξέλιξη.

Επομένως, προτρέπω εσάς και την Επιτροπή να παρακολουθείτε στενά τις εξελίξεις στην Τυνησία. Η χώρα αυτή αποτελεί αντικειμενικά μια κινητήρια δύναμη για τη δημοκρατία και αποτελεί σημείο αναφοράς για ολόκληρη την περιοχή.

Σε σχέση με τη Λιβύη, πρέπει να έχουμε πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι, έχοντας ορίσει τη Λιβύη μέρος της διεθνούς κοινότητας, η διακοπή των σχέσεων με το καθεστώς του Gaddafi θα έχει συνέπειες, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη ότι το καθεστώς του επιδεικνύει μεγαλύτερη αντοχή από εκείνα του κ. Ben Alì και του κ. Mubarak.

Αυτό σημαίνει ότι, τώρα, πρέπει να δράσουμε σε τέσσερα μέτωπα –και τα πολιτικά χρονοδιαγράμματα είναι καθοριστικά– με αξιοπιστία, ειλικρίνεια και συνέπεια. Πρέπει να σκεφτούμε το κατάλληλο ευρωπαϊκό οικονομικό σχέδιο. Κατανοώ το υποβλητικό αίσθημα πολλών εδώ, όμως χρειαζόμαστε ένα σχέδιο Ashton και όχι ένα σχέδιο Marshall. Επίσης, χρειαζόμαστε μια ευρωπαϊκή πολιτική για τη μετανάστευση και το άσυλο, μια προληπτική πολιτική που να περιλαμβάνει το κλείσιμο του εναέριου χώρου και την παροχή πλήρους στήριξης προς τους αντιπάλους του καθεστώτος του κ. Gaddafi.

Βαρόνη Ashton, εναπόκειται σε εσάς και τους δεσμούς της εξωτερικής σας πολιτικής με το Συμβούλιο να τονίσετε τη σημασία των σημείων αυτών τις ερχόμενες ημέρες, αλλά και να αποφύγετε να πιαστεί και πάλι εξαπίνης η ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική από τα γεγονότα που αλλάζουν τη Μεσόγειο.

  Cristian Dan Preda (PPE). – (RO) Κύριε Πρόεδρε, πριν από μερικές ημέρες, το καθεστώς του Gaddafi απέστειλε επιστολή στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, με την οποία εξέφραζε την έκπληξή του για τις κυρώσεις που εγκρίθηκαν στις 26 Φεβρουαρίου, υποστηρίζοντας ότι –και παραθέτω τη διατύπωση του Gaddafi– χρησιμοποιήθηκαν μόνο «μετριοπαθείς» δυνάμεις έναντι ορισμένων «ανατρεπτικών ενεργειών». Πρόκειται για το ξεκάθαρο μήνυμα ενός δικτάτορα που γνωρίζει ότι έχει χάσει το παιχνίδι και δεν είναι πλέον σε θέση να αναγνωρίσει τη σοβαρότητα των πράξεων που διαπράττει. Αυτό υποβιβάζει με απίστευτα κυνικό τρόπο την ωμότητα που έλαβε χώρα στη Λιβύη κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων εβδομάδων.

Από την άλλη πλευρά, η αντίδραση του καθεστώτος του Gaddafi μας δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν είναι καθόλου αδιάφορο απέναντι στις κυρώσεις που έχουν υιοθετηθεί μέχρι στιγμής. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, πιστεύω ότι πρέπει να εφαρμόσουμε τις σκληρότερες δυνατές κυρώσεις, σύμφωνα φυσικά με εντολή του ΟΗΕ. Εντούτοις, πιστεύω ότι πρέπει να πάμε πέρα από την επιβολή ζωνών απαγόρευσης πτήσεων, παρέχοντας στήριξη σε όσους πρέπει να νικήσουν τον Gaddafi, επιδεικνύοντας παράλληλα αλληλεγγύη προς τα νότια κράτη μέλη μας, τα οποία θα δεχθούν ένα κύμα προσφύγων. Αυτό είναι κάτι που είναι επίσης προφανές ότι θα συμβεί.

  Simon Busuttil (PPE). – (MT) Κύριε Πρόεδρε, τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στον αραβικό κόσμο, και σε όλες τις χώρες του αραβικού κόσμου, είναι ένα όμορφο όνειρο που βγαίνει αληθινό. Εντούτοις, προκειμένου να εμποδίσουμε να γίνει το όνειρο αυτό εφιάλτης, πρέπει να διαδραματίσουμε τον ρόλο μας και να διασφαλίσουμε ότι όχι μόνο θα απαλλαχθούν οι λαοί αυτοί από τους δικτάτορές τους, αλλά επίσης θα εξαλείψουν και τις δικτατορίες. Αυτό προϋποθέτει ότι θα διέλθουν ένα μεταβατικό στάδιο που απαιτεί μαζική συνδρομή από τη δική μας πλευρά.

Είναι αλήθεια ότι όλοι έχουμε σφυρηλατήσει σχέσεις με τις χώρες αυτές και το καθεστώς τους. Ωστόσο, μόλις είδαμε να διαπράττεται ειδεχθής βία, μιλήσαμε με μια φωνή ενάντια στη βία αυτή και ενάντια στο καθεστώς που την διαπράττει. Το επόμενο βήμα είναι να συντρίψουμε τη βία αυτή, όχι μόνο με λόγια αλλά μέσα από τις πράξεις μας. Κάθε μέρα που περνά και φέρνει μαζί της βία είναι ακόμα μια ημέρα που θα έχουμε επιτρέψει να διαπραχθεί φόνος και να χυθεί αίμα.

Πρέπει να ισχυροποιήσουμε την ανθρωπιστική παρουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό συμβαίνει ήδη και η Cathy Ashton κάνει καλή δουλειά, πρέπει όμως να αυξήσουμε την ανρθωπιστική μας βοήθεια, τόσο προς τον λιβυκό λαό όσο και προς εκείνους που δραπετεύουν από το καθεστώς προς την κατεύθυνση της Τυνησίας και της Αιγύπτου. Επιπλέον, εάν η μαζική αυτή συρροή κατευθυνθεί προς την Ευρώπη, τότε θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Είναι ωραίο να ισχυριζόμαστε ότι θα πρέπει να ανοίξουμε τις πόρτες μας στους λίβυους πρόσφυγες, παραμένει όμως να δούμε εάν θα επωμιστούμε όλοι μας την ευθύνη, εφόσον προκύψει μια τέτοια κατάσταση.

  Ernst Strasser (PPE). – (DE) Κύριε Πρόεδρε, βαρόνη Ashton, επανειλημμένα έπρεπε να ανεχθείτε κριτικά σχόλια από εδώ. Θα ήθελα να δω τη σημερινή συζήτηση ως μια ευκαιρία να επισημάνω ρητά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και, συγκεκριμένα, εσείς προσωπικά και το προσωπικό σας ενεργήσατε γρήγορα, σωστά και αποτελεσματικά καθόλη τη διάρκεια αυτής της κρίσης. Το γεγονός αυτό έφερε την Ευρώπη ένα βήμα πιο κοντά στον ρόλο που οραματιζόμαστε από κοινού ως συνιδρυτές ενός παγκόσμιου κόσμου.

Είναι ορθό και σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι οι συνθήκες διαφέρουν σε κάθε χώρα, ιδιαίτερα στη Λιβύη. Στην περίπτωση της Λιβύης, η Ευρωπαϊκή Ένωση πήρε έγκαιρα πολιτική θέση ενάντια στη γενοκτονία και υπέρ της κοινωνίας των πολιτών. Οι πιέσεις στο καθεστώς του Gaddafi κλιμακώθηκαν δικαίως σε συνδυασμό με το ΝΑΤΟ, τα Ηνωμένα Έθνη και άλλους. Προφανώς, ούτε η στρατιωτική δράση μπορεί να αποκλειστεί εκεί που έχει ήδη αναληφθεί στο πλαίσιο συμβάσεων δυνάμει του διεθνούς δικαίου. Επιπλέον, πρέπει να παράσχουμε ανθρωπιστική βοήθεια –και εννοώ τρόφιμα, φαρμακευτικές προμήθειες και καταλύματα– για όσους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη ζώνη του πολέμου.

Εντούτοις, πρέπει επίσης να σκεφτούμε τι θα συμβεί την πρώτη ημέρα της μετακανταφικής εποχής. Από την άποψη αυτή, θα ήθελα να αναφερθώ, ακόμα μια φορά, στη Συνέλευση της Ένωσης για τη Μεσόγειο στη Ρώμη, η οποία πρότεινε ορισμένα σημαντικά θετικά βήματα – πρώτον, προσωπική ασφάλεια για τους πολίτες· δεύτερον, πολιτική ασφάλεια, η οποία περιλαμβάνει στενή συνεργασία με την προσωρινή κυβέρνηση· και, τρίτον, οικονομική ασφάλεια.

Πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να διασφαλίσουμε ότι η οικονομική ζωή στις χώρες αυτές θα επιστρέψει στα φυσιολογικά της επίπεδα και ότι οι άνθρωποι θα βρουν δουλειά.

  Krzysztof Lisek (PPE). – (PL) Κύριε Πρόεδρε, κυρία Ashton, νομίζω ότι πρέπει επίσης να εξετάσουμε τα γεγονότα αυτά στη βόρειο Αφρική και τη Λιβύη, σαν να αποτελούν μέρος μιας μορφής ιστορικής διαδικασίας. Πριν από λίγο καιρό γίναμε όλοι μάρτυρες των φόνων στα Βαλκάνια –δυστυχώς, συμμετείχαμε έως κάποιον βαθμό, σε αυτό– και μιας κατάστασης, στην οποία πολίτες της Ευρώπης αλληλοσκοτώνονταν. Σήμερα, πρέπει να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια, για να αποφύγουμε να επαναληφθεί το σενάριο αυτό. Ως εκ τούτου, ελπίζω ότι, κατά την επικείμενη ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής, θα επιδείξουμε την αποφασιστικότητα που χρειάζεται για να αντιδράσουμε γρήγορα και θεωρώ ότι τα πράγματα αυτά, όπως η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων ή η εκ των πραγμάτων διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το καθεστώς του Gaddafi και με τον ίδιο τον Gaddafi ως εγκληματία, είναι αναγκαία.

Θεωρώ ότι πρέπει επίσης να δούμε τι συνέβη το 1989 στην Πολωνία και σε άλλες χώρες. Έχουμε μια ευκαιρία εδώ, διότι σήμερα οι νέοι αυτοί άνθρωποι που διαδηλώνουν στους δρόμους της Λιβύης και άλλων αφρικανικών χωρών επιθυμούν πραγματικά δημοκρατία. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να επιτύχουν τον στόχο αυτόν.

  Tunne Kelam (PPE). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, πήρα θάρρος από την εναρκτήρια δήλωσή σας, κυρία Ashton, ιδιαίτερα όταν αναφέρατε ότι οι ενέργειές μας πρέπει να είναι ριζωμένες στις βασικές ευρωπαϊκές αξίες, διότι οι αυθόρμητες διαδηλώσεις στη βόρειο Αφρική κατέδειξαν ότι οι αντιδημοκρατικοί κυβερνώντες δεν μπορούν να παράσχουν πραγματική σταθερότητα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι προσπάθειες να τιθασεύσουμε σκληρούς δικτάτορες, όπως τον Gaddafi, έχουν αποτύχει, προκαλώντας μεγάλη αμηχανία. Οι άνθρωποι στη Λιβύη αγωνίζονται για τις ίδιες αξίες που συμμεριζόμαστε και εμείς και πρέπει να πάρουμε ξεκάθαρα το μέρος τους.

Η ίδια προσέγγιση βάσει αξιών ισχύει και για τις μελλοντικές μας πολιτικές σε σχέση με κράτη, όπως το Ιράν, η Λευκορωσία, η Κούβα, η Κίνα και η Ρωσία.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε μέσα σε δύο ημέρες είναι να στηρίξουμε την επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, να αναγνωρίσουμε άμεσα το προσωρινό εθνικό συμβούλιο και να αντιμετωπίσουμε τις κοινωνικές και οικονομικές αιτίες των επαναστάσεων αυτών.

Θεωρώ ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε χωρίς ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο τύπου Marshall.

  Nadezhda Neynsky (PPE). – (BG) Κύριε Πρόεδρε, λαίδη Ashton, το 1999, προκειμένου να αποφύγει αναταραχές στην πόλη της Βεγγάζης που ήταν στα χέρια της αντιπολίτευσης, ο Gaddafi χρειάστηκε αποδιοπομπαίους τράγους, πάνω στους οποίους θα μπορούσε να ρίξει την ευθύνη για τα παιδιά που είχαν μολυνθεί με AIDS, εξαιτίας της πενιχρής λιβυκής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Βρήκε έναν παλαιστίνιο και έξι βούλγαρους γιατρούς για να εξυπηρετήσει τον σκοπό αυτό, οι οποίοι πέρασαν πολλά βασανιστικά χρόνια στις φυλακές της Λιβύης.

Εντούτοις, οι χειρισμοί της κατάστασης αυτής εκ μέρους του Gaddafi απέτυχαν στην ίδια του τη χώρα, κάτι που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η Βεγγάζη ήταν πράγματι τώρα το σημείο εκκίνησης της επανάστασης. Οι νοσοκόμες, οι οποίες υπήρξαν τα θύματα της δικτατορίας του Gaddafi, έγιναν ένα ξεκάθαρο σύμβολο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Αυτήν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προσδοκούν σήμερα οι ίδιοι οι πολίτες καθώς και οι νέοι άνθρωποι της Λιβύης. Την προσδοκούν εκείνοι που δεν βλέπουν ότι ο αραβικός κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με το δίλημμα «είτε δικτατορία είτε ισλαμισμός» και οι οποίοι αποδεικνύουν καθημερινά, ακόμα και με το ίδιο τους το αίμα, ότι σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει και μια θέση για τη δημοκρατία.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο σήμερα, καθώς συζητούμε το μέλλον της Λιβύης, πρέπει εμείς οι Ευρωπαίοι να είμαστε αμερόληπτοι στις εκτιμήσεις μας, αποφασιστικοί στις δράσεις μας και, το σημαντικότερο όλων, ενωμένοι στις αποφάσεις μας. Πρέπει να στηρίξουμε τις αρχές, την ελευθερία και τη δημοκρατία σε αυτόν τον κόσμο.

  Agustín Díaz de Mera García Consuegra (PPE). – (ES) Κύριε Πρόεδρε, υπάρχουν χιλιάδες πρόσφυγες και χιλιάδες εκτοπισθέντες. Η λύση σε αυτήν την έκτακτη ανάγκη είναι η εκκένωση. Αυτό που απαιτείται είναι η μεταφορά τους. Όπως είπε και ο κ. Guterres, οι άνθρωποι αυτοί δεν θέλουν να έρθουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση· θέλουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Υπάρχουν δύο εκατομμύρια μετανάστες, ένα εκατομμύριο Αιγύπτιοι και 80.000 Μπαγκλαντεσιανοί. Πρέπει να επικεντρωθούμε στους πλέον αδύναμους των αδυνάμων: στους Ερυθραίους, τους Σομαλούς, τους κατοίκους της υποσαχάριας Αφρικής, τους οποίους αντιμετωπίζουν εσφαλμένα ως μισθοφόρους, και στους Παλαιστίνιους. Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) λέει ότι χρειάζεται 160 εκατομμύρια δολάρια για τρεις μήνες για νερό, φάρμακα, τρόφιμα και μεταφορές.

Περιμένουμε μια ηχηρή απάντηση από την Ένωση την Παρασκευή. Ο Gaddafi δεν μπορεί να ξεφύγει από τη διεθνή ποινική δικαιοσύνη: οι μαζικές επιθέσεις εναντίον του λαού του συνιστούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ο εισαγγελέας κ. Luis Moreno-Ocampo έχει ήδη αναλάβει δράση.

Κύριε Πρόεδρε, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρέπει να αναμιχθεί. Είμαστε επίσης ένα δημοκρατικό μέσο για την άσκηση πιέσεων και την ενημέρωση του ελεύθερου κόσμου. Χρειαζόμαστε μια εντολή από το Σώμα αυτό για την αποστολή αντιπροσωπείας του Κοινοβουλίου στα στρατόπεδα προσφύγων της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου.

  Salvatore Iacolino (PPE). – (IT) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, οι συνεχώς αναπτυσσόμενες και ολοένα επεκτεινόμενες εξεγέρσεις που βλέπουμε επί του παρόντος στη Μεσόγειο καταδεικνύουν οπωσδήποτε μια ισχυρή επιθυμία για δημοκρατική συμμετοχή, προπάντων, από τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι ωθούνται από το Facebook και το Twitter προς έναν διαφορετικό κόσμο που ανταποκρίνεται περισσότερο στα ιδανικά τους.

Παρόλα αυτά, οι περιοχές που ατενίζουν τη Μεσόγειο αντιπροσωπεύουν πολύ διαφορετικούς κόσμους και αναγκάζονται τώρα, περισσότερο από ποτέ, να υποφέρουν κάτω από την αιματηρή βία δικτατόρων, με τους οποίους, πρέπει να το πούμε αυτό, είχαν κάποια στιγμή συνάψει σχέσεις όλοι οι ηγέτες του κόσμου.

Υπάρχουν ορισμένα ζητήματα που θα ήθελα να θέσω: την ανθρωπιστική έκτακτη ανάγκη, προστατεύοντας την αξιοπρέπεια των προσφύγων και, ταυτόχρονα, έχοντας υπόψη ότι η κρίση αυτή μπορεί να μετατραπεί γρήγορα σε έκτακτη ανάγκη για τη δημόσια υγεία· τις μαζικές συγκεντρώσεις εκτοπισθέντων χωρίς επαρκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη· τον τερματισμό της βίας· την επεξεργασία της υπόθεσης επιβολής ζώνης απαγόρευσης πτήσεων· ένα νέο και διαφορετικό είδος αλληλεγγύης –κύριε Πρόεδρε, βαρόνη Ashton– για μια μεσογειακή πολιτική που θα προστατεύει πραγματικά την αξιοσημείωτη ομάδα των ανθρώπων που ορθώνουν το ανάστημά τους στη Μεσόγειο· τις αλλαγές στον Frontex και, γιατί όχι, ας υπενθυμίσουμε στο Συμβούλιο (που δεν βρίσκεται σήμερα εδώ) ότι υπάρχουν δύο οδηγίες για την προστασία των εποχικών εργαζομένων και της ενδοεταιρικής μετάθεσης υπηκόων τρίτων χωρών, οι οποίες θα μπορούσαν να δώσουν επίσης κάποια απάντηση –ακόμα και από πλευράς απασχόλησης– σε αυτά τα ασυνήθιστα αιτήματα που πρέπει πραγματικά να χειριστούμε πιο αποτελεσματικά.

  Πρόεδρος. – Ξεκινά τώρα η διαδικασία των έκτακτων παρεμβάσεων. Θα ήθελα να σας προειδοποιήσω ευθύς αμέσως ότι έχω λάβει 19 αιτήματα για παρέμβαση, δεν μπορώ όμως να τα ικανοποιήσω όλα· θα μπορέσω να δεχθώ μόνον πέντε ή έξι αιτήματα. Δεν έχω καμία πρόθεση να προσβάλω τους άλλους βουλευτές, όμως η συζήτηση τράβηξε εις μάκρος, ακούσαμε μια εκτενέστατη εισαγωγική ομιλία από τη βαρόνη Ashton, και δεν μπορούμε να επηρεάσουμε χρονικά την επόμενη συζήτηση. Για τον λόγο αυτόν, σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε. Θα δώσω τον λόγο σε όσους εγγράφησαν πρώτοι, παρέχοντας προφανώς ισότιμη εκπροσώπηση σε όλες τις πολιτικές Ομάδες.

  Arnaud Danjean (PPE). – (FR) Κύριε Πρόεδρε, βαρόνη Ashton, τονίσατε –και είμαστε όλοι ενήμεροι για αυτό– την επείγουσα ανάγκη να αναλάβουμε δράση ως απάντηση στη λιβυκή κρίση. Ορθώς επισημάνατε τι έχει κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το έχει μάλιστα κάνει καλά από ανθρωπιστικής πλευράς και σε σχέση με την εκκένωση των ευρωπαίων πολιτών.

Πράγματι, θεωρώ ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έβγαινε κερδισμένη εάν δημοσιοποιούσε τις ενέργειες αυτές και τις έκανες περισσότερο ορατές, διότι πολύ συχνά οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι μόνο τα κράτη μέλη πραγματοποιούν αυτές τις επιχειρήσεις, ενώ επισημάνατε ότι στην περίπτωση αυτή λειτούργησαν ευρωπαϊκοί μηχανισμοί.

Σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο τώρα, χρειαζόμαστε οπωσδήποτε κάτι που να μας υπενθυμίζει την ανάγκη επιβολής μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, που αν δεν έχει απλώς πολιτική διάσταση, τότε να έχει και στρατιωτική διάσταση. Εντούτοις, θα χρειαστούμε κάτι περισσότερο από αυτό, διότι –ας μην λησμονούμε– οι ζώνες απαγόρευσης πτήσεων δεν εμπόδισαν τις θηριωδίες στη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο, ακόμα και όταν αυτές, στην περίπτωση των διελεύσεων πολεμικών αεροσκαφών, εφαρμόστηκαν αυστηρά.

Ενώ αναμένουμε τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, διαθέτουμε και μέσα της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας. Μπορούμε να τα εφαρμόσουμε για τους σκοπούς της θαλάσσιας επιτήρησης, παρακολουθώντας το εμπάργκο και παρέχοντας ανθρωπιστική βοήθεια. Η Ευρώπη πρέπει στο σημείο αυτό να κάνει τη φωνή της να ακουστεί και διαθέτετε τα μέσα, με τα οποία μπορείτε να δράσετε.

  Richard Howitt (S&D). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, συμφωνώ με όλους όσοι καλούν στη συζήτηση αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση να εμπλακεί, να δράσει και να ασκήσει τις ευθύνες της για προστασία. Χαιρετίζω επίσης το γεγονός ότι η Ύπατη Εκπρόσωπος Ashton απέστειλε στη Λιβύη μια αποστολή με λιγότερες επιπλοκές από ό,τι, για παράδειγμα, ένα από τα κράτη μέλη μας.

Όλοι όμως εσείς που χρησιμοποιείτε σκληρή γλώσσα στη συζήτηση αυτή, χρησιμοποιούσατε την ίδια γλώσσα κατά τη διάρκεια των 42 ετών της σκληρής στρατιωτικής δικτατορίας; Διαμαρτυρηθήκατε όταν πριν από μια δεκαετία δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 1.200 κρατούμενοι; Ή ενάντια στην ιστορική λιτανεία βασανιστηρίων, τις αναγκαστικές εξαφανίσεις και τις εξωδικαστικές εκτελέσεις του Gaddafi;

Διαμαρτυρηθήκατε όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για μια συμφωνία-πλαίσιο με τη Λιβύη, οι οποίες παραλίγο να ολοκληρωθούν φέτος με επιτυχία; Οι σκληρές κυρώσεις ενάντια στους αποχωρούντες δικτάτορες σε μια περίοδο κρίσης φαίνονται ωραίες στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, όμως τα σκληρά πρότυπα πριν από την περίοδο της κρίσης φαίνονται ακόμα πιο ωραία για τους ανθρώπους που ισχυριζόμαστε ότι προσπαθούμε να βοηθήσουμε.

  Sonia Alfano (ALDE). – (IT) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, όπως είπαν ορισμένοι, βαρόνη Ashton, επιδείξατε μεγάλο θάρρος, αρπάζοντας στην περίπτωση αυτή τον ταύρο από τα κέρατα, θεωρώ όμως ότι υπάρχουν ορισμένα βασικά μέτρα που πρέπει να λάβουμε.

Στο μεταξύ, μιλήσατε για την προσαγωγή των ενόχων στη δικαιοσύνη. Ας τους αποκαλέσουμε με τα πραγματικά τους ονόματα: πρέπει να φέρουμε τον κ. Gaddafi ενώπιον της δικαιοσύνης. Επίσης, κάνατε λόγο για τη βία. Αντίθετα, πιστεύω ότι είναι ορθό να λέμε ότι στις περιοχές αυτές επικρατεί, ακόμα μια φορά, γενοκτονία.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να θάβουμε το κεφάλι μας στην άμμο. Θεωρώ ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε το εθνικό συμβούλιο της Λιβύης, ένα συμβούλιο μεταβατικό. Πρέπει να έχουμε έναν συνομιλητή· δεν μπορούμε να συνεχίσουμε απλώς να μιλάμε για την ιδιαίτερα μειωμένη ανθρωπιστική βοήθεια.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει όλοι να μιλήσουμε ανοιχτά για μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να δεχόμαστε τα βέτο της Κίνας και της Ρωσίας, χωρών που κυβερνιούνται από δικτάτορες. Η Κίνα λογοκρίνει το Διαδίκτυο, ενώ η Ρωσία δολοφονεί δημοσιογράφους, όπως την Anna Politkovskaya. Θεωρώ ότι, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αρχίσουμε να δείχνουμε την αποφασιστικότητά μας και να αναγνωρίσουμε το εθνικό συμβούλιο της Λιβύης.

  Franziska Katharina Brantner (Verts/ALE). – (DE) Κύριε Πρόεδρε, ήθελα απλώς να εξετάσω εν συντομία ακόμα μια φορά το ζήτημα της νότιας διάστασης της πολιτικής γειτονίας

(EN) καθώς και τις προτάσεις που έκαναν εχθές η Επιτροπή και η κ. Ashton. Θεωρώ ότι αυτό που μας λείπει είναι η συνειδητοποίηση του τι εξακολουθεί να συμβαίνει, για παράδειγμα, όσον αφορά τις σχέσεις μας με τη Σαουδική Αραβία και τις διαπραγματεύσεις με τη Συρία. Πώς θα τις αλλάξετε; Πώς θα αλλάξουν; Θα συνεχίσετε στις διαπραγματεύσεις με τη Συρία με το ζήτημα του status quo; Και τι θα κάνετε με τη Σαουδική Αραβία; Πώς θα αλληλεπιδράσουμε με τις χώρες αυτές;

Αυτό που διαπσιτώνω ότι ελλείπει από την πρότασή σας –την οποία θεωρώ ικανοποιητική συνολικά– είναι μια διαδικασία σχετικά με τον τρόπο καθορισμού των κριτηρίων για την αναβάθμιση των σχέσεων. Πώς θα υλοποιήσετε την απόφαση ότι «θα πληρώσουμε περισσότερα»; Βάσει ποίων κριτηρίων, και ποιος θα επαληθεύει την εκπλήρωσή τους; Θεωρώ ότι χρειαζόμαστε μια διαδικασία όπως είναι η διαδικασία διεύρυνσης, με την Επιτροπή να καθορίζει τα κριτήρια και να επαληθεύει την εκπλήρωσή τους.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL). – (PT) Κύριε Πρόεδρε, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας προς τους αραβικούς λαούς στον αγώνα τους για ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική πρόοδο στην Τυνησία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη, έχοντας υπόψη τις συγκεκριμένες συνθήκες που επικρατούν σε καθμία από τις εν λόγω χώρες. Εντούτοις, δεν μπορούμε να λησμονήσουμε τη στήριξη που έχουν παράσχει οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι ευρωπαίοι ηγέτες στους δικτάτορες, πουλώντας τους όπλα, τα οποία τώρα χρησιμοποιούν για να σκοτώνουν τον λαό τους.

Ομοίως, δεν μπορούμε να δεχθούμε καμία ξένη στρατιωτική επέμβαση ή ανάμιξη στους αγώνες των λαών των συγκεκριμένων χωρών. Γνωρίζουμε πώς ξεκινά η ξένη επέμβαση, δεν γνωρίζουμε όμως ποτέ πώς θα καταλήξει, όπως δείχνουν τα παραδείγματα του Ιράκ, του Αφγανιστάν και πάρα πολλών άλλων περιοχών. Στο άμεσο μέλλον, οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές επιλογές των λαών στις χώρες αυτές πρέπει να γίνουν σεβαστές και πρέπει να τους παράσχουμε όλη την ανθρωπιστική βοήθεια που επιζητούν, χωρίς προϋποθέσεις και επεμβάσεις.

  Mario Borghezio (EFD). – (IT) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, φυσικά και πρέπει να αναγνωρίσουμε τα σοβαρά λάθη της Δύσης. Στην Ιταλία, κάναμε το λάθος να θεωρήσουμε τον Gaddafi δικό μας «καθίκι», όπως θα έλεγε και ο πρόεδρος Roosevelt, ενώ στην πραγματικότητα ήταν απλώς ένα από τα πολλά «κ....» που εξουσιάζουν τον λαό τους και φθάνουν ακόμα και σε σημείο να ανοίξουν πυρ εναντίον του ή αναγκάζουν άλλους να το πράξουν.

Πώς γίνεται να μην ανέφερε κανείς στο Κοινοβούλιο την ευθύνη των αφρικανών αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων, οι οποίοι, μέχρι εχθές το πρωί ακόμα, τον θεωρούσαν αδελφό τους, τον κανάκευαν, τον έστελναν στον ΟΗΕ ως αντιπροσωπευτικό ηγέτη για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οδηγώντας τον ακόμα και να αυτοανακηρυχθεί βασιλιάς των βασιλιάδων μεταξύ των αφρικανικών χωρών, ή μιλώ για λάθος άτομο;

Τώρα η Ευρώπη διαπράττει ακόμα ένα λάθος: παριστάνει ότι αγνοεί έναν προφανή κίνδυνο, καθώς ένα τεράστιο κύμα Σομαλών, Ερυθραίων και άλλων διαφεύγουν από τα σύνορα της Λιβύης. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός αυτό με πραγματικό δυναμισμό. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ένα σχέδιο Marshall που να περιλαμβάνει το δίκτυο μικρομεσαίων επιχειρήσεων, προκειμένου να βοηθήσουμε τους ανθρώπους αυτούς, και όχι να στείλουμε όπλα.

***

  Πρόεδρος. – Προτού δώσω τον λόγο στη βαρόνη Ashton για την απάντησή της, θα ήθελα να καλωσορίσω, εξ ονόματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δύο εκπρόσωποι του μεταβατικού εθνικού συμβουλίου της Λιβύης, τον δρα El-Welfali και τον δρα Al-Eisawi, που μόλις έλαβαν θέση στο θεωρείο των επισκεπτών.

Η ένταση των χειροκροτημάτων είναι ενδεικτική της υποστήριξης και της αλληλεγγύης του Κοινοβουλίου, καθώς και της ισχυρής στήριξης, όπως απεδείχθη κατά τη συζήτηση, προς την ελευθερία και τη δημοκρατία στη Λιβύη. Σας ευχαριστώ και καλή τύχη. Έχετε την αμέριστη υποστήριξή μας.

***

  Catherine Ashton, Υπάτη Εκπρόσωπος της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας και Αντιπρόεδρος της Επιτροπής. – (EN) Κύριε Πρόεδρε, αξιότιμοι βουλευτές, σας ευχαριστώ πολύ για αυτήν τη σημαντική και, κατά τη γνώμη μου, αξιοσημείωτη συζήτηση στο Κοινοβούλιο.

Το κοινό θέμα, φυσικά, είναι η επιθυμία να δούμε στην Λιβύη μια αλλαγή που να θέτει τις επιθυμίες των ανθρώπων στο προσκήνιο των ενεργειών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της διεθνούς κοινότητας.

Θεωρώ ότι ο κ. Schulz ήταν ο πρώτος που το είπε, όμως το επαναλάβατε πολλές φορές: πρέπει να έχουμε απολύτως ξεκάθαρο σχέδιο ως προς τις ενέργειές μας, και να είμαστε απολύτως αποφασισμένοι για το τι πρέπει να κάνουμε. Πρέπει να είμαστε βέβαιοι, καταρχάς, ότι η ανθρωπιστική βοήθεια και στήριξη θα εισέλθει και θα διοχετευθεί στους σωστούς αποδέκτες. Βρισκόμαστε σε επαφή με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ΔΕΕΣ) σε ολόκληρη τη χώρα, από τη Βεγγάζη έως την Τρίπολη. Γνωρίζω όμως από τις συζητήσεις μου ότι υπάρχουν περιοχές, στις οποίες είναι εξαιρετικά δύσκολο να φθάσουν βοήθεια και φάρμακα στη χώρα, εξαιτίας των συγκρούσεων που μαίνονται και της έλλειψης πρόσβασης για τον πληθυσμό.

Αυτό είναι κάτι επί του οποίου εργάζεται η κ. Georgieva, ως αρμόδια Επίτροπος σε θέματα ανθρωπιστικής βοήθειας, ενώ η κ. Amos στον ΟΗΕ συντονίζει τις προσπάθειες από εκεί. Τα ευχάριστα νέα είναι ότι, σε ορισμένες περιοχές, λαμβάνουμε μηνύματα ότι τα πάνε καλά και η βοήθεια κατορθώνει να περάσει, πρέπει όμως να καταβληθούν μακράν περισσότερες προσπάθειες.

Άκουσα επίσης τα όσα είπαν οι αξιότιμοι βουλευτές σχετικά με τα ζητήματα των προσφύγων. Εργαστήκαμε σκληρά με τα κράτη μέλη, για να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Για πολλούς πρόσφυγες που έφθασαν στα σύνορα της Τυνησίας, το σπίτι τους ήταν η Αίγυπτος και ορισμένα κράτη μέλη συνεργάζονται στενά με την Τυνησία, για να παράσχουν μεταφορικά μέσα μέσω θαλάσσης ή με το αεροπλάνο προκειμένου να μεταφέρουν τους ανθρώπους πίσω στα σπίτια τους, και επίσης για να επιτηρούν όσους κατευθύνονται πίσω στην Αφρική.

Πρέπει, ωστόσο, να καταβληθούν πολλές προσπάθειες ακόμα. Πιστεύω ότι, εάν μπορέσουμε να επιτύχουμε μεγαλύτερη σταθερότητα στη χώρα, οι άνθρωποι θα μπορούν να μείνουν στα σπίτια τους, ήτοι εκεί ακριβώς που θέλουν να βρίσκονται. Επομένως, μία από τις προκλήσεις για την ΕΕ –και είμαι ιδιαίτερα ανοικτή εν προκειμένω– συνίσταται στο γεγονός ότι, παρέχοντας σταθερότητα στις γειτονικές χώρες του Νότου, επιτρέπουμε στους ανθρώπους να μείνουν εκεί που επιθυμούν, με οικονομική ευημερία και δημοκρατία, παρά να αισθάνονται ότι πρέπει να διαφύγουν εξαιτίας της βίας, της έλλειψης ευκαιριών και άλλων λόγων.

Έπειτα, έχουμε και το όλο ζήτημα της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και του ρόλου των στρατιωτικών επιλογών. Επεσήμανα το έργο πάνω σε αυτό που περιγράψαμε ως συνετό σχεδιασμό, το οποίο πραγματοποιείται με την Επιτροπή Πολιτικής και Ασφάλειας και το οποίο συνεχίστηκε εχθές το βράδυ. Στις συζητήσεις αυτές γίνεται αναφορά στις συζητήσεις μας με τα Ηνωμένα Έθνη, οι οποίες συνεχίζονται, όπως επεσήμανα και πάλι, καθώς και με το ΝΑΤΟ, όπου θα παραστώ αύριο σε μια συνεδρίαση. Φυσικά, πραγματοποιούνται σε συνδυασμό με τους εταίρους μας. Ο Αραβικός Σύνδεσμος θα συζητήσει το Σάββατο για την επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων.

Αυτό, όμως, με το οποίο είμαι ιδιαίτερα προσεκτική είναι κάτι που είπε ο Γενικός Γραμματέας του Αραβικού Συνδέσμου στην αντιπροσωπεία μου, όταν τον επισκέφτηκε εχθές: πρέπει να καθορίσουμε τι χρειαζόμαστε, διότι η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων σημαίνει εξ ορισμού διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Το να διασφαλίσουμε ότι οτιδήποτε γίνει θα γίνει σωστά είναι κάτι που θεωρώ ότι το Σώμα θα ήθελε πολύ να δει. Πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι οποιεσδήποτε επιλογές και αν κάνουμε, θα τις κάνουμε έχοντας πλήρη επίγνωση του τι κάνουμε και με τη στήριξη των ανθρώπων που πρόκειται να επηρεαστούν από αυτές. Στο πλαίσιο αυτό, παραπέμπω και πάλι στην ανάγκη να συνεχιστούν οι συζητήσεις και οι διάλογοί μας με την Αφρικανική Ένωση και τον Αραβικό Σύνδεσμο.

Θα μπορούσαμε να διεξαγάγουμε μακρά συζήτηση –και θα έπρεπε ενδεχομένως να το πράξουμε– σχετικά με ένα θέμα για το οποίο ξεκίνησα να γράφω στον Τύπο, και αφορά τον απομονωτισμό έναντι της συστράτευσης. Πρόκειται για μια πραγματική πρόκληση και αυτό που θα έλεγα στους κυρίους που κρατούσαν τις φωτογραφίες μας είναι, φυσικά, εάν είστε ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και πάτε ως Πρόεδρος στην αφρικανική σύνοδο κορυφής που πραγματοποιείται στη Λιβύη, θα ανακαλύψετε ότι εκεί υπάρχει μια φωτογραφία του Προέδρου με τον Gaddafi. Φυσικά. Υπάρχουν φωτογραφίες πολλών ανθρώπων. Υπήρχε μια φωτογραφία που την έδειξαν στην ίδια ομάδα του αξιοσέβαστου αρχηγού της Ομάδας ALDE. Υπάρχουν φωτογραφίες που μπορείτε να βγάλετε σε πολλές περιστάσεις, στις οποίες όσοι από εμάς έχουν αναλάβει θέσεις ευθύνης πρέπει να συναναστραφούμε με ανθρώπους που ενδεχομένως δεν θα θέλαμε.

Επομένως, θεωρώ ότι είναι άδικο να δείχνουμε τη φωτογραφία του Herman Van Rompuy να επιτελεί τις αρμοδιότητές του ως Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου εξ ονόματος όλων μας στη χώρα υποδοχής με το πρόσωπο που φιλοξενούσε το γεγονός. Το εάν θα προτιμούσαμε να έχει πραγματοποιήσει η Αφρικανική Ένωση τη σύνοδο κορυφής κάπου αλλού, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα· το εάν, πράγματι, θα κάναμε πολλές φορές κάποιες παρατηρήσεις σε αυτούς ότι ίσως θα έπρεπε. Στο τέλος, όμως, πάμε να συναντήσουμε την Αφρικανική Ένωση κυρίως εκεί που προτείνει η Αφρικανική Ένωση. Αυτό μπορεί να μη μας αρέσει και πρόκειται για μια πραγματική κουβέντα. Θεωρώ ότι σε κάποια φάση πρέπει να εμπλακούμε σε αυτό, διότι η γενική αρχή που ακολουθώ είναι ότι η εμπλοκή είναι καλύτερη από την απομόνωση. Η απομόνωση είναι αποτελεσματική σε ορισμένες περιπτώσεις, όμως η εμπλοκή είναι καλύτερη.

Τούτου λεχθέντος, όπως κατέστησα επίσης σαφές, μπορεί όντως να καλωσορίσαμε τον Gaddafi. Είναι όμως πλέον καιρός να τον αποχαιρετήσουμε, οριστικά και όπως του αξίζει. Αυτό είναι εξίσου πολύ σημαντικό: να έχουμε κάποιες εκτιμήσεις για το πού και με ποιον τρόπο θα εμπλακούμε και να είμαστε προετοιμασμένοι να αναθεωρήσουμε τη θέση μας και να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να πούμε: το κάναμε αυτό για ορισμένους λόγους που θεωρούμε σωστούς, οποιαδήποτε χώρα και αν είναι· ότι πιστεύουμε ότι η εμπλοκή στις περιπτώσεις αυτές είναι καλύτερη, υπάρχουν όμως περιπτώσεις στις οποίες αυτό δεν είναι σωστό και περιπτώσεις στις οποίες, εάν αυτό κάναμε, δεν είναι σωστό πλέον.

Ας είμαστε όμως ειλικρινείς, ας μην προκαλούμε με φωτογραφίες ή άλλα πράγματα, στα οποία κάποιοι άνθρωποι έκαναν αυτά και κάποιοι έκαναν άλλα. Οι άνθρωποι κάνουν κατά κύριο λόγο ό,τι καλύτερο μπορούν σε πολύ δύσκολες συνθήκες και θεωρώ ότι θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για το ότι ο Πρόεδρος του Συμβουλίου προσπάθησε να εκπροσωπήσει τα κράτη μέλη.

Θέλω απλώς να πω και κάτι για τις ετικέτες. Ακούμε πολύ για ένα σχέδιο Marshall: κάποιος το αποκάλεσε μάλιστα και σχέδιο Ashton. Όχι, ας δημιουργήσουμε ένα λιβυκό σχέδιο ή ένα αιγυπτιακό σχέδιο ή ένα τυνησιακό σχέδιο, το οποίο θα ανήκει στους ανθρώπους των χωρών εκείνων, στις οποίες εμπλεκόμαστε και προσφέρουμε τη στήριξή μας.

Δεν θέλω να κάνουμε ένα σχέδιο που θα τους το πάμε και θα πούμε: μαντέψτε, ήρθαμε να σας φέρουμε το σχέδιό μας για τη χώρα σας. Όχι, ας μην το κάνουμε αυτό. Ας γίνουμε πραγματικά οι άνθρωποι που προσφέρουν τη στήριξή τους, προκειμένου να διασφαλίσουν ότι το σχέδιό τους μπορεί να είναι όλα αυτά που θα θέλαμε να είναι για τη στήριξη της δημοκρατίας.

Στο Σώμα αυτό υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι διαθέτουν χρόνια εμπειρίας, έχουν βιώσει μια επανάσταση και μια αλλαγή και οι οποίοι έχουν πάρα πολλά να προσφέρουν. Ελπίζω πραγματικά –και το έχω δηλώσει στις χώρες αυτές– ότι θα καλέσουν (εάν αισθάνονται ότι θα ήταν σημαντικό) τους ανθρώπους εκείνους που το έχουν ζήσει και οι οποίοι όχι μόνο γνωρίζουν τι βοήθησε, αλλά μπορούν να τους πουν και τι δεν βοήθησε. Ενδεχομένως, τα πράγματα που πρέπει να αποφύγουν να είναι εξίσου σημαντικά με αυτά που πρέπει να γίνουν.

Συμφωνώ ότι χρειάζεται να αναθεωρήσουμε τα όσα κάνει η ΕΕ, τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας, το εάν διαθέτουμε αρκετά, το εάν πρέπει να ξανασκεφτούμε τι είμαστε ικανοί να κάνουμε. Διότι έχετε δίκιο, λειτουργώ στα πλαίσια μιας εντολής που μου δόθηκε και μπορώ να λειτουργήσω μόνο με την εντολή αυτή. Η εντολή αυτή μου επιτρέπει να κάνω κάποια πράγματα, κυρίως όμως μου ζητά να συγκεντρώσω τα θεσμικά όργανα και τις 27 χώρες σε μια συντονισμένη και κοινή προσπάθεια.

Κάτι τελευταίο για τη δημοσιότητα και την προσοχή. Έχω ασχοληθεί με τον Τύπο περισσότερο, νομίζω, από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο σε σχέση με όλα αυτά. Έχω ακουστεί σε όλα τα ραδιοκύματα. Ήμασταν οι πρώτοι που μιλήσαμε για την παραίτηση του Mubarak, και έχω ασχοληθεί πάρα πολύ με τον Τύπο εν προκειμένω. Έχω κάνει όμως μακράν περισσότερα χωρίς την παρουσία του Τύπου. Και πάλι, αυτό ακριβώς θεωρώ ότι είναι σημαντικό, διότι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να ακούμε προσεκτικά. Όλοι επισκεπτόμαστε τις χώρες αυτές και έχουν τόσους πολλούς επισκέπτες από ολόκληρο τον κόσμο και αυτό είναι υπέροχο – αν και ορισμένες φορές νομίζω ότι πρέπει να τους δώσουμε λίγο χώρο και χρόνο, για να μπορέσουν να εργαστούν από κοινού, προκειμένου να σχεδιάσουν και, στη συνέχεια, να πραγματοποιήσουν μια ακόμα πιο ενημερωμένη συζήτηση με εμάς. Πρέπει όμως και να ακούσουμε προσεκτικά, και εάν υπάρχει κάτι, για το οποίο μας παροτρύνω όλους είναι να αφιερώσουμε χρόνο για να ακούσουμε προσεκτικά –θα το πω αυτό και στα κράτη μέλη– τα όσα λένε οι άνθρωποι στην περιοχή, να πάμε στην πλατεία Tahrir όπως έκανα και εγώ για να μιλήσουμε με τους νέους ανθρώπους στην Αίγυπτο, να μιλήσουμε με την κοινωνία των πολιτών στην Τυνησία και να εμπλακούμε με τους ανθρώπους της Λιβύης, όπου μπορούμε: να συζητήσουμε τι θέλουν για το μέλλον τους και να κάνουμε οτιδήποτε μπορούμε για να τους στηρίξουμε.

  Edward McMillan-Scott (ALDE). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, ίσως η βαρόνη Ashton θα μπορούσε να σχολιάσει την ακόλουθη παρατήρηση: το Σώμα συμφωνεί ουσιαστικά ομόφωνα ότι η αναγνώριση του προσωρινού μεταβατικού εθνικού συμβουλίου, το οποίο έχει επί του παρόντος την έδρα του στη Βεγγάζη, από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελούσε εξαιρετικά σημαντικό πολιτικό μήνυμα, το οποίο θα επέτρεπε στην ανθρωπιστική και σε άλλη στρατηγικής σημασίας βοήθεια να εισέλθει στη χώρα. Δεν απάντησε επί αυτού το θέματος, το οποίο έθεσαν πολλοίομιλητές. Θα μπορούσε ενδεχομένως να αναφέρει απλώς ποια είναι η άποψή της, και εάν θα μπορούσε να διαβιβάσει το μήνυμα στο Συμβούλιο που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή.

  Catherine Ashton, Υπάτη Εκπρόσωπος της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας και Αντιπρόεδρος της Επιτροπής. – (EN) Κύριε Πρόεδρε, δεν απάντησα στο θέμα αυτό· το άκουσα και το γνωρίζω πολύ καλά. Υπάρχουν δύο λόγοι, για τους οποίους δεν απάντησα. Ο πρώτος είναι ότι υπέθεσα ότι ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο οποίος θα μιλήσει στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, θα μεταβιβάσει –όπως κάνει πάντοτε– τα όσα είπε το Κοινοβούλιο και τα όσα συμφώνησε στα ψηφίσματά του. Θεωρώ ότι ένας ενδεδειγμένος τρόπος για να προχωρήσουμε είναι να εκπροσωπηθεί σωστά το Κοινοβούλιο. Ο δεύτερος λόγος είναι επειδή τα κράτη μέλη είναι εκείνα που θα αποφασίσουν. Επομένως, δεν επρόκειτο για έλλειψη αναγνώρισης· συναντήθηκα πράγματι με έναν κύριο εχθές το βράδυ. Απλώς, προσπαθούσα να τιμήσω το Κοινοβούλιο, αναγνωρίζοντας τον ρόλο του Προέδρου.

  Mario Mauro (PPE). – (IT) Κύριε Πρόεδρε, κυρία Επίτροπε, κυρίες και κύριοι, ενόψει των όσων είπε ο κ. McMillan-Scott, δεν έχω καταλάβει εάν η πρόταση για αναγνώριση του μεταβατικού εθνικού συμβουλίου της Λιβύης θα βρίσκεται μεταξύ των προτάσεων που εσείς και η Επιτροπή θα υποβάλετε στο Συμβούλιο.

Κατάλαβα ότι χαίρεστε που το συζητά το Κοινοβούλιο· όμως, η Επιτροπή και η βαρόνη Ashton θα το προτείνουν στη συνεδρίαση του Συμβουλίου στις 11 του μηνός μεταξύ των προτάσεων τους ή μεταξύ των προτάσεων τους ιδίας πρωτοβουλίας; Αυτό είναι το ερώτημά μας.

  Catherine Ashton, Υπάτη Εκπρόσωπος της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας και Αντιπρόεδρος της Επιτροπής. – (EN) Κύριε Πρόεδρε, μπορώ να κάνω μόνο ό,τι μου επιτρέπεται να κάνω, στο πλαίσιο της εντολής μου. Οι προσωπικές μου απόψεις σε σχέση με το θέμα αυτό δεν έχουν σημασία. Οι αξιότιμοι βουλευτές πρέπει να το κατανοήσουν αυτό.

Συναντήθηκα με το Συμβούλιο και άκουσα τα όσα είπε το Κοινοβούλιο. Ο Πρόεδρος του Κοινοβουλίου θα σας ενημερώσει. Όπως επισημαίνει και ο κ. Cohn-Bendit, είναι πολύ σημαντικό αυτό· δεν μπορώ όμως να βρίσκομαι σήμερα εδώ και να σας λέω: «Ως εκ τούτου, σας το συστήνω». Πρέπει να προχωρήσουμε με όσα συμφωνήσει το Κοινοβούλιο, όταν θα εγκρίνει το ψήφισμά του, και είδα τι προτείνει. Τότε, θα ενημερώσουμε τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τα συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου –τα οποία τίθενται στην απόλυτη αρμοδιότητά του–, προκειμένου να συνεδριάσει και να συζητήσει το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων, και να παρουσιάσει κατόπιν το Κοινοβούλιο, διά του Προέδρου του, την εν λόγω πρόταση. Τότε μόνο θα λάβει την απόφασή του και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Δεν προσπαθώ να αποφύγω το θέμα. Λέω απλώς ότι πρέπει να συγκεντρώσετε όλα αυτά τα πράγματα και, στη συνέχεια, να αποφασίσετε. Δεν θέλω να φανώ ασεβής προς το μεταβατικό συμβούλιο, αλλά, και πάλι, πρέπει να το κάνουμε σωστά και να διασφαλίσουμε ότι θα κάνουμε αυτό, για το οποίο είμαστε βέβαιοι και άνετοι.

  Πρόεδρος. – Θα δώσω τον λόγο στον κ. Cohn-Bendit για την τελευταία ομιλία, έπειτα από την οποία θα ολοκληρώσουμε. Θα ήθελα απλώς να υπενθυμίσω στη βαρόνη Ashton –αν και είμαι βέβαιος ότι το γνωρίζει– ότι η εντολή της, ως Αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της παρέχεται και από το Κοινοβούλιο και, συνεπώς, όχι μόνο από το Συμβούλιο.

  Daniel Cohn-Bendit (Verts/ALE). – (EN) Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να επισημάνω στη βαρόνη Ashton –και μπορώ να το πω στα αγγλικά– ότι η εντολή της την υποχρεώνει επίσης να υποβάλλει προτάσεις στα κράτη μέλη. Αυτό είναι στα πλαίσια της εντολής της, επομένως θέλουμε να πάρει την εντολή της στα σοβαρά. Κατόπιν της συζήτησης στο Κοινοβούλιο, και μετά το ψήφισμα που θα διαβάσετε, βαρόνη Ashton, γνωρίζετε ότι θα κληθείτε από τη συντριπτική πλειοψηφία να λάβετε το θέμα σοβαρά υπόψη και να υποβάλετε τη συγκεκριμένη πρόταση στο Συμβούλιο. Διαφορετικά, θα δημιουργηθεί μεγάλη κρίση μεταξύ υμών και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

  Catherine Ashton, Υπάτη Εκπρόσωπος της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας και Αντιπρόεδρος της Επιτροπής. – (EN) Κύριε Πρόεδρε, δεν δέχομαι αυτήν την ιδέα της μεγάλης κρίσης. Ήμουν πολύ σαφής μαζί σας, κύριε Cohn-Bendit, όσον αφορά το ποια ακριβώς είναι η εντολή μου. Η αναγνώριση μιας κυβέρνησης είναι η αναγνώριση που παρέχεται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Η εντολή της Ύπατης Εκπροσώπου είναι να παρουσιάσει τις ιδέες που της τέθηκαν, να τις συζητήσει εκ των προτέρων με τα θεσμικά όργανα και να παρουσιάσει, την Παρασκευή στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, τις απόψεις που εκφράζονται. Τα κράτη μέλη είναι εκείνα που θα αποφασίσουν.

Από το σημείο αυτό, θα πάω να συζητήσω με τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου –ο εκπρόσωπος του οποίου βρίσκεται εδώ– και θα το συζητήσω με τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Επίσης, θα έχουμε τις απόψεις έτοιμες, μέσω των θεσμικών οργάνων, για την Παρασκευή και το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων που θα συνεδριάσει αύριο. Δεν το αποφεύγω, είναι όμως απολύτως θεμιτό και σωστό να αποφασίσουν τα κράτη μέλη σχετικά με την αναγνώριση μιας κυβέρνησης. Ακούω πολύ καθαρά τι λέει το Κοινοβούλιο.

Ας μην δημιουργήσουμε κάποια κρίση. Δεν αποφεύγω τίποτα. Σας λέω απλώς ότι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να το κάνουμε, είναι να το κάνουμε σωστά, προς όφελος των ανθρώπων αυτών και του λαού της Λιβύης.

  Πρόεδρος. – Έχω λάβει έξι προτάσεις ψηφίσματος⁽¹⁾, οι οποίες κατατέθηκαν σύμφωνα με το άρθρο 110, παράγραφος 2, του Κανονισμού.

Η συζήτηση έληξε.

Η ψηφοφορία θα διεξαχθεί την Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011.

  Louis Grech (S&D), γραπτώς. – (EN) Είναι δυστυχές το γεγονός ότι η Ευρώπη έχει διδαχθεί ελάχιστα μαθήματα από το παρελθόν της. Η καθυστερημένη απάντηση της Ένωσης στη Λιβύη αποδεικνύει ότι η Ευρώπη διατηρεί έως σήμερα μια μη συνεκτική και κατακερματισμένη προσέγγιση σε σχέση με τη Νότια Μεσόγειο. Εάν η Ευρώπη διατηρήσει το σκεπτικό αυτό, υπάρχει η πιθανότητα να επαναληφθεί μια ανθρωπιστική κρίση αυτού του μεγέθους. Η Ευρώπη πρέπει να δράσει σε δύο μέτωπα:

1) πολιτική και ανθρωπιστική απάντηση: προκειμένου να διασφαλίσει ότι οι νόμιμες προσδοκίες του λιβυκού λαού θα επιτευχθούν μέσω μιας γηγενούς δημοκρατίας, μέσω της οποίας το καθεστώς θα παραμερίσει για να επιτρέψει στους ανθρώπους της περιοχής να επιφέρουν ενεργά τη μετάβαση της χώρας στη δημοκρατία·

2) μεταναστευτικές ροές: επί του παρόντος, το ενδεχόμενο μεγάλων μεταναστευτικών ροών από την περιοχή προκαλεί δευτερεύουσας σημασίας ανησυχίες, παρόλα αυτά πρέπει να αντιμετωπιστεί. Στο παρελθόν, η Ένωση το αναγνώρισε, δεν μπόρεσε όμως να θέσει σε κίνηση κανένα συντονισμένο και ολοκληρωμένο σχέδιο. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ζητώ τη δημιουργία ενός σχεδίου τύπου Marshall, ενός σχεδίου που θα περιλαμβάνει μια ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική, η οποία θα βασίζεται στις αρχές της αλληλεγγύης και της κατανομής του βάρους, μέσω της οποίας τα κράτη μέλη θα αναγνωρίσουν ότι καμία χώρα δεν θα μπορέσει από μόνη της να αντιμετωπίσει τις μεγάλες και σύνθετες δυσκολίες που προκαλούν οι μεγάλες μεταναστευτικές ροές, ιδιαίτερα στην περίπτωση των μικρότερων κρατών μελών.

  Andreas Mölzer (NI), γραπτώς. – (DE) Οι εξεγέρσεις στο Μάγκρεμπ είχαν ήδη τις συνέπειές τους στην Ευρώπη – με τη μορφή βαρκών γεμάτων με πρόσφυγες, τιμών μετοχών που πέφτουν και σοκαριστικών τιμών στα πρατήρια καυσίμων, με την ΕΕ να έχει προβλέψει αφελώς μόνο τις τελευταίες από αυτές, στην καλύτερη περίπτωση. Λαμβάνοντας υπόψη τις υψηλότερες τιμές του αργού πετρελαίου σε συνδυασμό με ένα ισχυρό ευρώ και την αύξηση των επιτοκίων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, υπάρχουν ελάχιστες ελπίδες να πέσουν οι τιμές του πετρελαίου θέρμανσης. Αυτό καταδεικνύει, ακόμα μια φορά, πόσο εξαρτημένοι είμαστε από τις προμήθειες αργού πετρελαίου και ότι πρέπει να ασκήσουμε περαιτέρω πιέσεις σε άλλες εναλλακτικές.

Τα αιτήματα των εξεγερμένων για μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων μας θέτουν ένα δίλημμα. Τα Ηνωμένα Έθνη είναι εκείνα που θα εγκρίνουν αυτήν την άμεση επέμβαση στην κυριαρχία ενός κράτους και, κατά συνέπεια, την καταστροφή του πολεμικού αεροπορικού δυναμικού του – όπως προειδοποιούν οι ειδικοί. Τα κράτη της ΕΕ δεν πρέπει μόνο να εξετάσουν το ζήτημα αυτό, αλλά και τις συνέπειες ενός ανοικτού εμφυλίου πολέμου. Επιπλέον, ποια θα είναι η θέση της ΕΕ, εάν ο Gaddafi αλλάξει πορεία; Είναι προφανές ότι ένας δικτάτορας δεν μπορεί να εκφοβιστεί μόνο με επιθετικές τοποθετήσεις. Ο Gaddafi έχει δείξει πώς γίνεται να περιφρονείς τη Δύση και οι υπόλοιποι δικτάτορες παρακολουθούν με ενδιαφέρον. Η ΕΕ πρέπει τώρα να αποκαλύψει τα μούσκουλα της εξωτερικής της πολιτικής και να κάνει ξεκάθαρα βήματα προς την κατεύθυνση της αποκλιμάκωσης και εκδημοκρατισμού της Λιβύης.

  Mariya Nedelcheva (PPE), γραπτώς. – (FR) Η αποχώρηση του Muammar Gaddafi αποτελεί πλέον επείγονον ζήτημα. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και όλα τα υπόλοιπα και αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι οι πολίτες. Επικεντρωνόμαστε στους δικτάτορες, συχνά όμως παραβλέπουμε τους ανθρώπους που είναι οι πρώτοι που θα υποστούν τις συνέπειες. Η διαδικασία απελευθέρωσης του λιβυκού λαού δεν μπορεί να έρθει εις πέρας χωρίς μια αυθεντική πολιτική μετάβαση στη χώρα. Εντούτοις, η δημοκρατική μετάβαση δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ χωρίς πραγματικούς αντιπολιτευτικούς ηγέτες. Επί του παρόντος, η αντιπολίτευση αυτή είναι πολύ αδύναμη. Το να της δώσουμε μεγαλύτερη ορατότητα αποτελεί το πρώτο αναγκαίο βήμα προς την κατεύθυνση δημιουργίας δυναμικής. Από την άλλη πλευρά, είναι εξίσου αναγκαία και μια ισχυρή περιφερειακή στρατηγική. Όσον αφορά το ζήτημα απλώς των προσφύγων, οι γειτονικές χώρες δεν μπορούν να καταλήξουν σε συμφωνία, ώστε να εμποδίσουν τη συγκράτηση της συρροής προσφύγων στα σύνορα. Το αποτέλεσμα: οι συνθήκες της υγείας επιδεινώνονται, γεγονός που πυροδοτεί ενδοκοινοτικές εντάσεις. Εάν δεν αντιμετωπίσουμε αυτήν την ανθρωπιστική κρίση, κινδυνεύουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση που γρήγορα θα βγει εκτός ελέγχου.

  Edward Scicluna (S&D), γραπτώς. – (EN) Συγχαίρω τη συνάδελφο βουλευτή Ana Gomes για το ψήφισμά της. Εντούτοις, με απογοητεύει η έλλειψη υποστήριξης εκ μέρους της Ομάδας PPE για μια συμφωνία που θα προτρέπει την ΕΕ να προετοιμάσει ένα σχέδιο και να εξοπλιστεί, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της λιβυκής κρίσης, ιδιαίερα όσον αφορά τη μεταναστευτική πολιτική και την επανεγκατάσταση. Δεν έχουμε καν ένα σχέδιο Α, για να μην συζητήσουμε για σχέδιο Β.

Μέχρι σήμερα, ένα μικρό νησιωτικό κράτος μέλος κοντά στη Λιβύη έχει βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορούσε: η Μάλτα. Δεκατρείς χιλιάδες άνθρωποι 89 διαφορετικών εθνικοτήτων εκκενώθηκαν από τις βάρκες και τις αεροπορικές γραμμές της Μάλτας, θέτοντας και τα δύο σε μεγάλο κίνδυνο. Οι Μαλτέζοι το έκαναν αυτό, όχι λόγω κάποιας κοινοτικής νομοθεσίας και σε καμία περίπτωση λόγω της Frontex. Αντίθετα, ενήργησαν για ανθρωπιστικούς λόγους και άφησαν κατά μέρος τις προϋποθέσεις για τη χορήγηση αδειών εισόδου. Επρόκειτο για μια αρχή αλληλεγγύης. Το εάν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια μεταναστευτική ροή βιβλικών διαστάσεων, είναι κάτι που δεν μπορούμε να πούμε. Οπωσδήποτε, θα είναι μεγάλη και πολύ σημαντική για τη Μάλτα. Οι Μαλτέζοι δεν ζητούν εφαρμογή του κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ» και του κανονισμού της Frontex. Απαιτούν αλληλεγγύη και μια πολιτική επανεγκατάστασης που να βασίζεται στην αρχή της κατανομής του βάρους. Είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό και ακατανόητο να βλέπει κανείς την Ομάδα PPE να αποφεύγει τις ευθύνες της.

  Traian Ungureanu (PPE), γραπτώς. – (EN) Τα γεγονότα στη Λιβύη και στις νότιες γειτονικές χώρες της ΕΕ είναι μια ανασκευή παλιών πολιτικών και μια δοκιμασία για τις πολιτικές του μέλλοντος. Η προσέγγιση του status quo αποτελούσε την κυρίαρχη επιλογή για σχεδόν 40 χρόνια. Η πολιτική αυτή παρείχε στην Ευρώπή τα οφέλη της σταθερότητας και της ασφαλούς πρόσβασης σε ενέργεια. Αγνοούσε όμως τις κοινωνίες της βορείου Αφρικής και του αραβικού κόσμου. Αυτό το γνωρίζουμε, διότι οι κοινωνίες αυτές αναδύθηκαν και πάλι δραματικά και αιφνιδίασαν τους πάντες. Απαιτείται μια σημαντική μεταστροφή πολιτικής προς την κατεύθυνση της ενεργούς στήριξης της νεαρής κοινωνίας των πολιτών στις αραβικές χώρες. Αυτό όμως δεν θα πρέπει να αποτελεί δικαιολογία για βεβιασμένες αποφάσεις που θα μπορούσαν να καταστρέψουν την πολιτική γειτονίας μας.

Η ευρωπαϊκή πολιτική γειτονίας θα πρέπει να διατηρηθεί ως πολιτική. Δεν θα πρέπει να αντικατασταθεί από ασυντόνιστα μέτρα. Συζητήθηκε η ιδέα ότι θα πρέπει να αφαιρέσουμε οικονομικούς πόρους από τα ευρωπαϊκά προγράμματα για την ανατολική εταιρική σχέση και να τα ανακατανείμουμε στον Νότο. Κάτι τέτοιο θα απέστειλε αρνητικό μήνυμα στις κοινωνίες των γειτονικών μας ανατολικών χωρών. Επιπλέον, η ανακατανομή αυτή δεν διαθέτει κάποια λογική βάση. Οι κατα κεφαλήν δαπάνες στον Νότο και την Ανατολή δεν είναι ασύμμετρες. Είναι σχεδόν ίδιες. Το πρόβλημα δεν είναι πόσα δαπανούμε, αλλά πώς τα δαπανούμε.