Indeks 
 Poprzedni 
 Następny 
 Pełny tekst 
Procedura : 2010/2209(INI)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury : A7-0065/2011

Teksty złożone :

A7-0065/2011

Debaty :

PV 04/04/2011 - 17
CRE 04/04/2011 - 17

Głosowanie :

PV 05/04/2011 - 4.8
CRE 05/04/2011 - 4.8
Wyjaśnienia do głosowania
Wyjaśnienia do głosowania

Teksty przyjęte :

P7_TA(2011)0127

Pełne sprawozdanie z obrad
Poniedziałek, 4 kwietnia 2011 r. - Strasburg Wydanie Dz.U.

17. Ramy polityki UE w dziedzinie walki z przemocą wobec kobiet (debata)
zapis wideo wystąpień
PV
MPphoto
 

  Przewodniczący – Kolejnym punktem porządku obrad jest sprawozdanie pani poseł Svensson, przygotowane w imieniu Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia w sprawie wniosku dotyczącego zarysu ram nowej polityki UE w dziedzinie walki z przemocą wobec kobiet (2010/2209(INI) (A7-0065/2011)).

 
  
MPphoto
 

  Eva-Britt Svensson, sprawozdawczyni(SV) Panie Przewodniczący! Na początek chciałabym podziękować kontrsprawozdawcom oraz koleżankom i kolegom z Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia za głębokie zaangażowanie w dziedzinie walki z przemocą wobec kobiet.

Przed jutrzejszym głosowaniem, a także w celu rozpoczęcia debaty, mogłabym wymienić liczbę kobiet dotkniętych tym problemem i powiedzieć, jak wiele kobiet zostało zamordowanych w wyniku stosowania tej śmiercionośnej przemocy. Nie zrobię tego, ale przed głosowaniem opiszę kilka przypadków przemocy, tak aby wszyscy posłowie do PE wiedzieli, że właśnie teraz mają okazję walczyć z nią, popierając w jutrzejszym głosowaniu przedmiotowe sprawozdanie.

Proszę wyobrazić sobie matkę, która czyta swoim dzieciom bajkę na dobranoc. Nagle gwałtownie otwierają się drzwi, w których stoi jej mąż i ojciec jej dzieci. Zarówno ona, jak i dzieci od razu wiedzą, co będzie dalej. Dzieci naciągają kołdry na głowy, zatykają palcami uszy i zamykają oczy, usiłując odciąć się od tego, co nastąpi. Słyszą jak ich ojciec krzyczy, słyszą jak kopie i bije ich matkę, słyszą jej jęki. To jeden z obrazów przedstawiających taką przemoc.

A oto kolejny. Kobieta, która przez wiele lat żyła nękana groźbami, obelgami i zniewagami w końcu postanawia odejść od tyrana i zbudować nowe życie, dla siebie i swoich dzieci. Ucieka z domu i na szczęście znajduje bezpieczne miejsce zamieszkania. Po kilku dniach zostawia dzieci w przedszkolu. Mężczyzna czeka na zewnątrz i tam rani ją nożem, w wyniku czego kobieta umiera. Staje się kolejną ofiarą śmiercionośnej przemocy wobec kobiet. Ten rodzaj przemocy jest stosowany wobec kobiet wyłącznie dlatego, że jesteśmy kobietami. Zabójcza przemoc wobec kobiet zilustrowana tym ostatnim przykładem ma miejsce, gdy kobieta w końcu postanawia odejść z takiego związku. Dla kobiety najbardziej niebezpiecznym krokiem jest poproszenie o rozwód mężczyznę, który uważa, że jest ona jego własnością. Kiedy mężczyzna zrozumie, że wkrótce utraci kontrolę i władzę nad kobietą, znajduje się ona w bardzo niebezpiecznej sytuacji.

A oto kilka kolejnych obrazów. Młoda dziewczyna wraca do domu z kina. Żegna się ze znajomymi, mówiąc „do jutra”. Ma jeszcze przed sobą kawał drogi. Słyszy za sobą ciężkie kroki, ale zdąży jedynie zauważyć, że ktoś idzie za nią. Zostaje zaatakowana i zgwałcona. Uchodzi z życiem, ale już zawsze będzie musiała żyć z tą traumą.

Inne problemy, z którymi musimy się uporać dotyczą okaleczania narządów płciowych.

Komisja w swoim planie działania służącym realizacji programu sztokholmskiego oświadczyła, że w latach 2011−2012 wyda komunikat w sprawie przemocy, i że w następstwie tego komunikatu należy opracować plan działania UE. Przyjmuję to z zadowoleniem i czekam na taki plan działania.

Dopóki kobiety będą spotykać się z przemocą uwarunkowaną płcią – tylko dlatego, że są kobietami – dopóty nie będziemy mogli mówić o równości w naszym społeczeństwie. Ta przemoc, a także świadomość, jak bardzo jest ona rozpowszechniona w społeczeństwie, ogranicza życie kobiet i ich różnorodne wybory życiowe.

Kobiety są ofiarami przemocy uwarunkowanej płcią, ale na zakończenie chcę również powiedzieć, że czasami musimy przestać postrzegać te kobiety jako ofiary. Często są to silne kobiety, które przy sprawnym wsparciu społecznym potrafią zbudować dla siebie i swoich dzieci godne życie. Teraz my tu w Parlamencie Europejskim musimy pokazać, że wspieramy te kobiety.

 
  
MPphoto
 

  Cecilia Malmström, komisarz – Pani Poseł Svensson! Bardzo dziękuję za wzruszające wprowadzenie dotyczące tego niezwykle ważnego tematu. Dla Komisji walka z przemocą wobec kobiet stanowi ważny priorytet, co znajduje odzwierciedlenie w strategii na rzecz równości płci. W Europie, jak Pani powiedziała, przemoc wobec kobiet wciąż stanowi olbrzymi problem i dlatego pracujemy nad skoncentrowanymi działaniami mającymi na celu rozwiązanie tej kwestii.

Opracujemy jasną i spójną odpowiedź polityczną, aby rozwiązać ten problem w Europie. Pani Poseł Svensson! Z zadowoleniem przyjmuję Pani sprawozdanie i zawartą w nim ważną inicjatywę; daje nam ono okazję do współpracy, wymiany poglądów i tworzenia efektu synergii pomiędzy tym, co robi Komisja i tym, co robi Parlament Europejski w celu określenia przyszłych działań w tym obszarze.

Właściwie kilka aspektów poruszonych w przedmiotowym sprawozdaniu pokrywa się z trwającymi i planowanymi działaniami Komisji w dziedzinie walki z przemocą wobec kobiet. W celu zmaksymalizowania naszego wpływu, koncentrujemy się na konkretnych działaniach w obszarach, w których na mocy Traktatu z Lizbony mamy wyraźną podstawę prawną do działania. W opracowywanym pakiecie praw ofiar zajmiemy się przede wszystkim kwestią ochrony ofiar szczególnie narażonych na przemoc, takich jak kobiety oraz dzieci. Przedstawimy ten pakiet w przyszłym miesiącu.

Każda ofiara przemocy potrzebuje w jej następstwie wsparcia, aby mogła poradzić sobie z jej konsekwencjami i dalszym postępowaniem. Kobiety są oczywiście szczególnie wrażliwe jeśli spotkały się z przemocą we własnym domu, w formie gwałtu lub wykorzystywania seksualnego, nękania lub innych rodzajów przemocy uwarunkowanej płcią. Kiedy już nawiążą one kontakt z innymi ludźmi i wymiarem sprawiedliwości należy traktować je z szacunkiem i zrozumieniem sytuacji. Kobiety te potrzebują ponadto specjalistycznego wsparcia i ochrony, a także należy zapewnić im dostęp do sprawiedliwości i rekompensat.

Bieżące ramy prawne w UE nie zapewniają minimalnego poziomu traktowania ofiar na terenie całej UE, niezależnie od miejsca, w którym spotkały się z przemocą, i dlatego Komisja zamierza podjąć działania mające na celu poprawienie sytuacji ofiar w Europie. W związku z tym przedstawiamy, jako pierwszy krok, pakiet środków legislacyjnych dotyczący praw ofiar przestępstw, ich ochrony i wsparcia dla nich oraz wzajemnego uznawania środków ochrony. W pakiecie tym szczególny nacisk zostanie położony na ofiary najbardziej narażone na przemoc, jak ofiary przemocy seksualnej lub domowej.

Komisja przewiduje również wzajemne uznawanie środków ochrony, co będzie korzystne szczególnie dla ofiar cierpiących z powodu powtarzającej się przemocy ze strony współmałżonka, partnera lub członka bliskiej rodziny. Poprzez ten pakiet Komisja dopilnuje, aby żadna kobieta w Europie przekraczająca granice i korzystająca ze środków ochrony – czy to o charakterze administracyjnym, cywilnym, czy też karnym – nie została pominięta.

Nasz pakiet pozwoli wytyczyć ramy ogólne, które z kolei w trakcie bieżącego mandatu zostaną uzupełnione innymi instrumentami skoncentrowanymi na szczególnych potrzebach określonych rodzajów ofiar. Komisja rozważa na przykład możliwość podjęcia bardziej zdecydowanych działań na rzecz walki z procederem okaleczenia żeńskich narządów płciowych, o czym także wspomniała Pani w omawianym sprawozdaniu.

Równolegle do działań w dziedzinie prawa karnego będziemy prowadzić prace nad uwłasnowolnieniem kobiet, uświadamianiem oraz gromadzeniem i analizowaniem danych statystycznych dotyczących przemocy wobec kobiet. Komisja wykorzysta wyniki prac Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn, który będzie gromadził i analizował dane statystyczne dotyczące tej kwestii.

Na zakończenie chciałabym podkreślić, że Komisja obecnie zapewnia istotne wsparcie finansowe na rzecz zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet, szczególnie za pośrednictwem programu Daphne III, a także na rzecz prac prowadzonych przez europejskie organizacje pozarządowe i organy publiczne.

 
  
MPphoto
 

  Teresa Jiménez-Becerril Barrio, w imieniu grupy PPE (ES) Panie Przewodniczący! Moje wystąpienia w Parlamencie miały najczęściej na celu potępienie przemocy wobec kobiet i teraz staję tu ponownie, aby walczyć z tym zjawiskiem.

Muszę powiedzieć, że nie tylko nie jestem zmęczona tym działaniem, ale uważam, że należy koniecznie głośno mówić o takim naruszaniu praw człowieka, ponieważ nie można bronić sprawy bez nagłośnienia jej przy pomocy płyty rezonansowej. Ponadto ten Parlament jest najlepszym, dostępnym mi głośnikiem, za pomocą którego mogę bronić tych wszystkich kobiet, które na co dzień cierpią z powodu przemocy i które potrzebują, abyśmy jako prawodawcy zmusili państwa członkowskie do karania sprawców w sposób proporcjonalny do kalibru przestępstwa, a także do zapewnienia ofiarom stosownej pomocy.

Uważam, że musimy żądać większego zaangażowania, co zauważyła Komisja w swoim planie działania, ponieważ − jak wynika ze statystyk − w Europie co czwarta kobieta przynajmniej raz w życiu spotkała się z przemocą uwarunkowaną płcią, i to samo dotyczy dzieci. Wierzę, że musimy bez końca wywierać naciski, aby chronić ofiary, jak to miało miejsce w przypadku europejskiego nakazu ochrony, przy którym byłam sprawozdawczynią i mam nadzieję, że wejdzie on w życie najszybciej, jak tylko możliwe.

Przedmiotowe sprawozdanie odzwierciedla korzystny i szeroko zakrojony konsensus i od samego początku cieszyło się poparciem. Jest to dowód na to, że poruszanie kwestii przemocy domowej, która dotyka wszystkich członków rodziny, w tym dzieci, osoby starsze, kobiety i mężczyzn nie powinno służyć za okazję do oportunizmu politycznego, ponieważ postępy, jakie czynimy na drodze do znalezienia rozwiązania tej trudnej sytuacji naszego społeczeństwa, stawiają nas w dobrym świetle.

Przede wszystkim musimy przemówić, a następnie zabrać się do pracy, ponieważ choć od kilku dziesięcioleci omawiamy kwestię przemocy uwarunkowanej płcią, to nie zdołaliśmy zmniejszyć liczy ofiar śmiertelnych. Prawdopodobnie robimy coś źle i dlatego nadszedł czas, aby zrezygnować z demagogii i przejść od słów do czynów. Musimy zapewnić większą realną pomoc i zastosować przepisy prawa, których potrzebują kobiety, jeśli mają żyć godnie i bezpiecznie.

Chcę, aby wszystkie ofiary wiedziały, że zawsze będę tu przemawiać w ich obronie, do dnia, kiedy dzięki wspólnej pracy zdołamy pokonać tego straszliwego wroga, który niestety często odbiera życie tak wielu niewinnym ofiarom.

Chcę powiedzieć, że znieśliśmy już wystarczająco dużo. Ta sytuacja nie może trwać. Proszę Państwa o dołączenie do mnie.

 
  
MPphoto
 

  Britta Thomsen, w imieniu grupy S&D(DA) Panie Przewodniczący! Co czwarta kobieta w Europie jest ofiarą przemocy. Ponad 1/10 kobiet doświadcza napaści na tle seksualnym, z przejawami przemocy spotykają się także dzieci, aż 26 % dzieci twierdzi, że w dzieciństwie cierpiało z powodu przemocy fizycznej.

Te dane liczbowe pokazują, że Europa ma poważny problem, który wymaga działania. Nie możemy już dłużej przymykać oczu, a ja po prostu nie zniosę już wysłuchiwania kolejnych historii kobiet, którym mężowie lub partnerzy oblali twarz kwasem lub kobiet, które są oszpecane lub okaleczane. Słyszałam od wielu kobiet przerażające historie i każda z nich stanowi haniebną plamę w historii UE.

Unia Europejska musi zacząć działać natychmiast i położyć kres przemocy. Dlatego też omawiane dziś sprawozdanie w sprawie przemocy wobec kobiet jest tak ważne. Wysyłamy na zewnątrz sygnał, że Parlament Europejski uważa przemoc uwarunkowaną płcią za naruszenie podstawowych praw człowieka.

W związku z tym Komisja musi bezzwłocznie zareagować. Potrzebujemy dyrektywy, chcemy dyrektywy, która pozwoli powstrzymać przemoc wobec kobiet. Położenie kresu przemocy będzie wymagało skoordynowanego i wielopłaszczyznowego podejścia. Musimy zapewnić ofiarom bezpieczeństwo i możliwie najlepszą ochronę, jednocześnie musimy zagwarantować, że w żadnym miejscu w Europie uniknięcie kary za stosowanie przemocy wobec kobiet nie będzie możliwe. I przede wszystkim musimy oczywiście dołożyć wszelkich starań, aby zagwarantować działania zapobiegające przemocy. Przemoc nie jest sprawą prywatną. Z przemocą uporamy się tylko, jeśli podejmiemy działania z politycznego punktu widzenia.

 
  
MPphoto
 

  Antonyia Parvanova, w imieniu grupy ALDE – Panie Przewodniczący! Dziękuję. Przede wszystkim pragnę podziękować sprawozdawczyni za świetnie wykonaną pracę oraz wszystkim koleżankom i kolegom za determinację, aby nie poddawać się w walce z przemocą uwarunkowaną płcią.

Przedmiotowe sprawozdanie pokazuje, że zdaniem Parlamentu Europejskiego natychmiastowe działanie mające na celu walkę z przemocą wobec kobiet jest nie tylko konieczne, ale także pilnie potrzebne. Komisja musi zrozumieć, że ze wszystkich przedstawionych argumentów wynika, iż należy wprowadzić środki i instrumenty na szczeblu UE. Wiemy, że na terytorium Unii występują poważne rozbieżności pomiędzy przepisami prawa poszczególnych państw członkowskich w dziedzinie walki z przemocą wobec kobiet.

W ubiegłym roku DG ds. Sprawiedliwości przeprowadziła analizę wykonalności i znalazła różnice pod względem dostępu do nakazów ochrony, dostępności służb wsparcia oraz wiedzy i możliwości działania odpowiedzialnych urzędników państwowych. Dostrzegaliśmy przejawy zaangażowania w prace nad wykorzenieniem wszelkich form przemocy oraz zapewnieniem efektywnych ram polityki na szczeblu UE, przede wszystkim w formie przedstawionej w ubiegłym roku karty kobiet i komunikatu w sprawie realizacji programu sztokholmskiego. Niemniej jednak wiele państw członkowskich nie zdołało wdrożyć skutecznych przepisów prawa, aby chronić kobiety przed wszelkimi formami przemocy i dyskryminacji. Ponadto obecnie możemy zauważyć, że podstawowe wartości Unii nie mają zastosowania wobec połowy jej obywateli.

W związku z tym wzywamy Komisję do opracowania specjalnego wniosku ustawodawczego. Należy opracować zestaw minimalnych wymogów i uwzględnić go w akcie ustawodawczym, który powinien stanowić część kompleksowej strategii dotyczącej wszelkich form przemocy uwarunkowanej płcią. Tej strategii i inicjatywie politycznej powinny towarzyszyć szeroko zakrojone działania uświadamiające. Mam na myśli przede wszystkim zorganizowanie europejskiego roku walki z wszelkimi formami przemocy wobec kobiet, w sprawie którego obecnie zbieramy podpisy obywateli.

I na koniec, skoro powróciliśmy do fundamentalnych zasad przyjętych w Traktacie i mamy potwierdzenie zaangażowania ze strony Komisji, oczekujemy dziś jasnej odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób i kiedy Komisja zamierza zaproponować skuteczne środki na szczeblu UE.

 
  
MPphoto
 

  Marije Cornelissen, w imieniu grupy Verts/ALE – Panie Przewodniczący! Cieszę się, że walka z przemocą uwarunkowaną płcią jest priorytetem zarówno dla Komisji Europejskiej, jak i dla Parlamentu Europejskiego. Dzięki temu mamy wspólny cel: dokonać realnych postępów w nadchodzących latach.

Mam nadzieję, że to sprawozdanie zostanie uznane za istotny wkład w prace nad pakietem dotyczącym ofiar, który obiecała nam Komisja, i że pakiet ten z kolei stanie się jednym z elementów kompleksowej strategii europejskiej, która uwzględni wsparcie na rzecz ofiar, ale także inne aspekty walki z przemocą. Potrzebujemy na przykład minimalnego zakresu usług wsparcia. Każda kobieta powinna mieć dostęp do schronisk, bezpłatnej pomocy prawnej oraz psychologicznej. Musimy na przykład chronić migrantki, które nie posiadają niezależnego prawa pobytu i są wyjątkowo narażone na przemoc.

Przedmiotowe sprawozdanie zawiera wiele ważnych aspektów i grupa Zielonych ma nadzieję, że będzie mogła zagłosować za jego przyjęciem. Będziemy jednak musieli się wstrzymać od głosu, jeśli przejdzie proponowany motyw J i ustęp 19, które uznają prostytucję za naruszenie praw człowieka, lecz nie wprowadzają rozróżnienia pomiędzy prostytucją dobrowolną i przymusową. Mam nadzieję, że sprawy nie zajdą tak daleko, i że zdołamy przedstawić Komisji i państwom członkowskim mocne, szeroko poparte sprawozdanie, które będzie naszym wkładem w działania w tym obszarze.

 
  
MPphoto
 

  Andrea Češková, w imieniu grupy ECR (CS) Panie Przewodniczący! Z zadowoleniem przyjmuję to sprawozdanie z własnej inicjatywy Parlamentu Europejskiego i uważam, że państwa członkowskie muszą wprowadzić przepisy prawne mające zasadnicze znaczenie dla powstrzymania przemocy wobec kobiet. Przemoc domowa stanowi poważną formę przemocy wobec kobiet. Przemoc domowa nie jest prywatną sprawą rodzinną. Grupa Europejskich Konserwatystów i Reformatorów jest zaangażowana we wsparcie na rzecz rodzin, a przede wszystkim dzieci. Wiąże się z tym problem przemocy domowej. Przemoc domowa ma katastrofalne skutki dla wszystkich członków rodziny, szczególnie zaś dzieci. Dzieci, które są wielokrotnie świadkami przemocy domowej, często akceptują przemoc jako normalne zachowanie. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że one same będą stosować przemoc w szkole lub w późniejszym życiu.

Moim zdaniem przemoc wobec kobiet odzwierciedla także i umacnia nierówność między mężczyznami i kobietami, a co za tym idzie często określa pozycję kobiet w społeczeństwie. Kobiety narażone na przemoc domową często stają się ekonomicznie zależne od oprawcy i narażone na psychologiczne naciski z jego strony. Musimy zwracać należytą uwagę na kwestię przemocy domowej, aby ukazać ją w świetle dziennym i pomóc ofiarom, którymi są kobiety i dzieci. W związku z tym musimy zwiększyć świadomość dotyczącą występowania tej formy przemocy. Musimy przeprowadzić debatę społeczną na ten temat i zorganizować kampanię na rzecz zapobiegania i uświadamiania, ponieważ kobiety często ze strachu o siebie i swoje dzieci nie lubią wypowiadać się publicznie o swoich traumatycznych doświadczeniach. W związku z tym popieram także wprowadzenie europejskiego nakazu ochrony, który między innymi może pomóc ofiarom przemocy domowej na szczeblu europejskim, o ile będzie miał solidne podstawy prawne.

 
  
MPphoto
 

  Ilda Figueiredo, w imieniu grupy GUE/NGL (PT) Panie Przewodniczący! Jest to ważne sprawozdanie, w którym zaproponowano nowe globalne podejście polityczne do kwestii przemocy uwarunkowanej płcią oraz konkretne środki, w tym przede wszystkim postępowanie karne oraz działania zapobiegawcze i ochronne, a także zwrócono uwagę na konieczność zagwarantowania warunków wyzwolenia kobiet, przy jednoczesnej walce z niepewnym zatrudnieniem, bezrobociem i ubóstwem, tak aby kobiety mogły swobodnie dokonywać życiowych wyborów. Niestety, obecnie kobiety nie mają tej możliwości i często narzuca im się uzależnienie od oprawcy, prostytucji i poddawania się aktom przemocy domowej, co byłoby dla nich w innej sytuacji nie do przyjęcia.

W związku z tym nadszedł czas, aby przejść od słów do czynów w celu zlikwidowania tej formy przemocy, która najwyraźniej stanowi jedno z najbardziej rażących naruszeń praw człowieka. Nie można już dłużej tolerować przemocy uwarunkowanej płcią, która ma także silny negatywny wpływ na dzieci i zazwyczaj nasila się w okresie kryzysów gospodarczych i społecznych. Dlatego też wzywamy Komisję, a także państwa członkowskie, do jak najszybszego przyjęcia konkretnych środków na rzecz ochrony praw kobiet i na rzecz walki z przemocą.

 
  
MPphoto
 

  Barbara Matera (PPE)(IT) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Panie i Panowie! Dla prezydencji węgierskiej w Unii Europejskiej zwalczanie wszelkich form przemocy wobec kobiet jest zadaniem priorytetowym.

W związku z tym wzywam do przyjęcia długookresowych środków politycznych, społecznych i prawnych w celu uporania się z przemocą uwarunkowaną płcią oraz osiągnięcia prawdziwej równości płci. Wraz z innymi koleżankami i kolegami na tej sali wspierałam koncepcję zorganizowania europejskiego roku walki z przemocą wobec kobiet, aby zwiększyć świadomość obywateli Europy.

Uważam, że uznanie przez Komisję Europejską w planie działania na lata 2010−2015 konieczności walki wszelkimi sposobami z przemocą uwarunkowaną płcią stanowi ważny krok, który teraz trzeba przełożyć na konkretne działania. Wciąż oczekujemy na plan strategiczny, który Komisja Europejska obiecała przedstawić w tym roku. W planie tym należałoby przyjąć zestaw instrumentów oraz działań prawnych na rzecz zapewnienia ofiarom przemocy dostępu do stosownej ochrony w ramach narodowych systemów sądownictwa karnego.

Szacuje się, że w Europie 20−25 % kobiet przynajmniej raz w życiu zetknęło się z przemocą. Ponadto szacuje się, że około pół miliona kobiet żyjących w Europie zostało poddanych okaleczeniu żeńskich narządów płciowych. Te dane statystyczne, które niestety wykazują tendencję wzrostową, niewątpliwie są alarmujące i niepokojące, i dlatego wymagają podjęcia szybkich działań przez instytucje europejskie.

Cała rodzina odczuwa negatywne konsekwencje przemocy wobec kobiet. Matki nie mają możliwości zaszczepienia w swoich dzieciach poczucia bezpieczeństwa, a dzieci stają się pośrednimi ofiarami przemocy. Przemoc wobec kobiet jest zjawiskiem trudnym do monitorowania, ponieważ często kobiety będące ofiarami wstydzą się i obawiają się zgłoszenia przemocy stosownym organom.

W związku z tym prace właściwych instytucji są trudniejsze, ale jednocześnie bardziej konieczne. Zatem dołączam do Pani Poseł Jiménez-Becerril Barrio, która mówi „powstrzymajmy przemoc wobec kobiet, powstrzymajmy ją natychmiast!”

 
  
MPphoto
 

  Edite Estrela (S&D)(PT) Panie Przewodniczący! Jako kontrsprawozdawczyni gratuluję sprawozdawczyni tego świetnego sprawozdania, które zasługuje na wsparcie ze strony mojego ugrupowania. Powiedziano już, że przemoc wobec kobiet stanowi poważny atak na prawa człowieka; poważny przejaw naruszania praw człowieka. Wiemy, że ofiary przemocy są zmuszane do zrzeczenia się wielu spośród praw podstawowych i są podatne na dalsze nadużycia.

Niedawno odwiedziłam schronisko w mojej rodzinnej Portugalii, gdzie rozmawiałam z kilkoma kobietami. Niektóre z nich opisywały życie pełne cierpienia. Kobiety te znalazły w sobie odwagę, by donieść na swoich oprawców tylko dlatego, że ich dzieci wywierały na nie nacisk. Inne z kolei mówiły, że ich dzieci – obecnie już dorosłe – wnosiły oskarżenia, ponieważ kobiety te nie miały wystarczającej odwagi. To niedopuszczalne, że właśnie ofiary muszą opuszczać swoje domy, zabierając dzieci z rodzinnego środowiska, podczas gdy sprawca przemocy pozostaje w domu.

Uważam, że musimy zmienić prawodawstwo, tak aby kobiety były szanowane i nie były wciąż ofiarami przemocy; ofiarami sytuacji, które wywierają negatywny wpływ na nas wszystkich. Chciałabym również powiedzieć, że jest to atak na samą demokrację, ponieważ te kobiety są pozbawiane ich obywatelskich praw. Zatem razem walczmy z tą plagą.

 
  
MPphoto
 

  Janusz Wojciechowski (ECR)(PL) Panie Przewodniczący! W walce z przemocą wobec kobiet mamy na uwadze głównie przemoc w rodzinach czy w związkach osobistych. Tego rodzaju przemoc jest oczywiście wielkim złem i państwa powinny ją zwalczać stanowczymi środkami prawnymi. Zgadzam się w tej kwestii z duchem sprawozdania pani Svensson.

Chciałbym jednak w tej debacie zwrócić uwagę na inny rodzaj przemocy, jakiej nierzadko doświadczają kobiety. Chodzi o przemoc ze strony państwa, polegającą na odbieraniu kobietom ich dzieci, co zdarza się coraz częściej. Nie ma gorszej przemocy wobec kobiety niż zabranie jej dziecka, a dzieje się to niekiedy z zupełnie błahych powodów. Z Polski znam drastyczne przykłady zabierania dzieci, w tym taki, że sąd rodzinny zabrał matce 10-letniego syna pod zarzutem, że matka dziecka za dużo się modli. Zdarzają się sytuacje odbierania dzieci z powodu ubóstwa rodziców. Zamiast pomóc rodzinie, zabiera się dzieci do rodziny zastępczej lub do domu dziecka. Dochodzi też do drastycznych przypadków odbierania matkom dzieci w sytuacjach sporów między rodzicami. Dochodzi niekiedy do drastycznych scen, gdy dzieci odbierane są matkom przez policję czy przez funkcjonariuszy służb socjalnych, bądź urzędników sądowych.

W Europie obserwuje się zjawisko deprecjonowania rodziny i coraz większej ingerencji państwa w życie rodzin. To nierzadko prowadzi do przemocy w majestacie prawa, przemocy krzywdzącej rodziców, a przede wszystkim krzywdzącej dzieci. Zabieranie dziecka matce i zabieranie dziecku matki – bo to działa w obie strony – powinno być zastrzeżone do sytuacji ostatecznych, gdy w grę wchodzi znęcanie się nad dzieckiem albo przemoc. W żadnym razie nie powinno się zabierać dzieci z powodu biedy. Rodzinom i kobietom w rodzinach należy wszechstronnie pomóc, natomiast unikać należy rozbijania więzi rodzinnych, bo to jest nierzadko lekarstwo gorsze od choroby.

 
  
MPphoto
 

  Joanna Katarzyna Skrzydlewska (PPE)(PL) Z zadowoleniem odnoszę się do faktu, iż podczas tej sesji Parlament Europejski przyjmie sprawozdanie, które reprezentuje wielopłaszczyznowe podejście do przemocy wobec kobiet. Wydaje się, że zdefiniowanie przemocy wobec kobiet w sposób tak szeroki pomoże w walce z tym negatywnym zjawiskiem. Bez wątpienia, jedynie zintegrowane działania na różnych płaszczyznach – politycznej, społecznej, prawnej i edukacyjnej – mogą przynieść wymierne rezultaty. Niemniej jednak czekamy na projekt dyrektywy skoncentrowanej wyłącznie na zwalczaniu przemocy, a który to projekt, mam nadzieję, w najbliższym czasie zaproponuje Komisja Europejska.

Na zakończeniem mam jeszcze dwie uwagi. Niezmiernie ważne jest to, że wreszcie przemoc wobec kobiet postrzegana jest jako zło nie tylko z perspektywy samej kobiety, czy jednostki społecznej, jaką jest rodzina, ale również coraz częściej dostrzegane są koszty, jakie w związku z tym ponosi całe społeczeństwo. Po drugie, debatując nad tym problemem nie powinniśmy skupiać się tylko na zwalczaniu przemocy, lecz powinniśmy skoncentrować się również na płaszczyznach takich zachowań. Powinniśmy walczyć ze stereotypami i potępiać społeczne przyzwolenie na przemoc wobec kobiet oraz starać się zmienić sposób wychowywania tak, by kolejne pokolenia młodych ludzi uznawały i praktykowały faktyczną równość kobiet i mężczyzn.

Chciałabym pogratulować pani Svensson sprawozdania, które porusza jakże ważny i wrażliwy społecznie temat przemocy wobec kobiet. Wierzę, że za dzisiejszymi słowami pojawią się także czyny i nie będziemy tylko mówić o przemocy wobec kobiet, ale będziemy przede wszystkim działać w ich obronie. Dziękuję bardzo.

 
  
MPphoto
 

  Emine Bozkurt (S&D)(NL) Panie Przewodniczący! Komisja w programie sztokholmskim stwierdziła, że wykorzysta wszelkie dostępne środki w celu zwalczania przemocy wobec kobiet. Obecnie nie istnieje jednak kompleksowa strategia, a przecież musimy działać bezzwłocznie.

Bezpieczeństwo jest ważnym towarem, zwłaszcza dla grup najbardziej narażonych. Dotyczy to również dużej grupy kobiet, które wciąż są zmuszane do małżeństw wbrew ich woli, zabijane w imię honoru i poddawane okaleczaniu narządów płciowych. Wiele dziewcząt i kobiet w Europie codziennie spotyka się z tymi szkodliwymi, tradycyjnymi praktykami. Potrzebujemy wystarczających zasobów, aby zająć się kwestią takiego rodzaju przemocy. W tym celu musimy prowadzić dochodzenia i zwracać szczególną uwagę na ofiary takich praktyk.

W związku z tym Komisja musi jak najszybciej opracować europejską strategię na rzecz walki z przemocą wobec kobiet, strategię która przede wszystkim będzie wymierzona w tradycyjne, szkodliwe praktyki. Należy to zrobić raczej dziś, niż jutro, a już na pewno nie w roku 2012 lub 2013. Zatem to nie do pomyślenia, że wciąż nie wszedł w życie tak ważny instrument, jakim jest europejski nakaz ochrony. Bezpieczeństwa jednostki nie można i nie należy zatrzymywać na granicy.

 
  
MPphoto
 

  Tadeusz Cymański (ECR)(PL) Panie Przewodniczący! Nawiązując do wypowiedzi moich przedmówców i do sprawozdania pani Svensson, należy przed wszystkim podkreślić raz jeszcze, iż przemoc wobec kobiet jest ciągle obecna w życiu społecznym. Jednym z wielu powodów trwania tego zjawiska jest niższy status materialny kobiet i ich ekonomiczna dyskryminacja w życiu zawodowym, trudniejszy dostęp do rynku pracy, niższe płace oraz świadczenia socjalne. To kobiety ponoszą konsekwencje wynikające z macierzyństwa i trudu wychowania dzieci. Zabezpieczenia socjalne z tym związane są w wielu krajach europejskich niewystarczające.

W okresie aktywności zawodowej, a w szczególności w wieku emerytalnym skazują one kobiety na dobrą wolę współmałżonka i systemów zabezpieczenia społecznego. To sytuacja głęboko niesprawiedliwa i musi ona budzić powszechny sprzeciw. Dlatego tak ważny jest postulat pełnego ekwiwalentu dla kobiet za czas poświęcony macierzyństwu i wychowaniu dzieci. Jest to szczególnie istotne dzisiaj, w sytuacji kryzysu demograficznego w Europie.

Działania na rzecz wyrównania ekonomicznych szans kobiet mogą przyczynić się do wyeliminowania bądź zmniejszenia zjawiska przemocy wobec nich. Ekonomiczne uzależnienie kobiet od mężczyzn jest jedną z wielu przyczyn bierności, uległości, a również w pewnym sensie godzenia się na zjawisko przemocy. Najwyższy czas, aby temu położyć kres. Parlament Europejski ma duże możliwości wpłynięcia na poprawę tej sytuacji, zwłaszcza w krajach, w których z uwagi na wysoki stopień ubóstwa sytuacja kobiet jest szczególnie trudna. To bardzo ważne przesłanie i jestem wdzięczny inicjatorom sprawozdania za dostrzeżenie tego problemu oraz aktywne podjęcie działań w celu jego rozwiązania.

 
  
MPphoto
 

  Edit Bauer (PPE) (HU) Panie Przewodniczący! Ja również chciałabym podziękować sprawozdawczyni za to sprawozdanie, ponieważ − moim zdaniem − dotyczy ono bardzo ważnego problemu społecznego. Przyzwyczailiśmy się tu w Europie, że bardzo często zajmujemy się sprawami szybciej, jeśli mają one znaczenie ekonomiczne. Chciałabym szczególnie podkreślić to, że w sprawozdaniu wskazano, iż przemoc wobec kobiet w Europie powoduje co roku wielomiliardowe szkody. Przemoc jest obecna na wszystkich szczeblach: wśród osób biednych, bogatych, słabo wykształconych oraz tych, które skończyły studia wyższe. Ponadto należy dodać, że corocznie kilkaset kobiet pada ofiarą przemocy we własnym domu.

W Europie występuje także inny rodzaj przemocy, która nie ma precedensu, o czym była już tu mowa. Praktyka okaleczania żeńskich narządów płciowych oraz zabójstw w imię honoru również zbiera w Europie swoje żniwo. Oczywiście chcielibyśmy stworzyć europejską normę w celu zwalczania przemocy wobec kobiet. Wiemy jednak doskonale, że jest to prawie niemożliwe ze względu na brak podstawy prawnej. Niemniej jednak możliwe jest opracowanie wspólnej strategii europejskiej. Nawet jeśli nie możemy zharmonizować systemów prawnych, to niewątpliwie wymiana dobrych praktyk może być bardzo pomocna w tym obszarze. W sprawozdaniu podkreślono również, że niektóre systemy prawne wciąż nie uznają niektórych czynów za akty przemocy. Uważam, że współpraca może dać w przyszłości pewne postępy, ale jej efektywność zależy przede wszystkim od strategii europejskiej, która jest niezwykle potrzebna. Dziękuję bardzo.

 
  
MPphoto
 

  Silvia Costa (S&D)(IT) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Pragnę podziękować sprawozdawczyni, pani poseł Svensson. Wiemy, że przemoc wobec kobiet i dzieci w całej Europie rośnie. Dlatego apelujemy do Komisji o przedłożenie przed rokiem 2011, zgodnie z wcześniejszą obietnicą, wniosku w sprawie strategii na rzecz walki z przemocą wobec kobiet. Strategia ta powinna być kompleksowa, tak aby uwzględniała przemoc domową i okaleczanie narządów płciowych, ale także formy przemocy bardziej podstępne. Mam tu na myśli dyskryminację i zastraszanie w miejscu pracy kobiet w ciąży lub wychodzących za mąż, które zmusza się do rezygnacji z pracy, co ma miejsce w moim kraju, ale obecnie nie jest już przestępstwem, za jakie było uznawane w przeszłości. Mam także na myśli działania, które można opisać jedynie jako zachęcanie do przemocy, obecne w mediach i reklamach.

Uważam, że wraz z dyrektywą w sprawie handlu żywym towarem i zbliżającą się dyrektywą w sprawie ofiar przemocy, którą zapowiedziała pani komisarz Malmström, traktat lizboński ustanawia podstawę prawną, by osiągnąć większą prawną harmonizację w zakresie uznawania przez państwa członkowskie znaczenia aktów przemocy wobec kobiet i dzieci jako szczególnych aktów przemocy, a także by określić zasadnicze normy dotyczące usług doradczych, pomocy prawnej oraz ochrony kobiet i dzieci przy współpracy z organizacjami pozarządowymi. Doprowadzi to także do opracowania spójnych i porównywalnych statystyk wraz z ocenami wpływu dotyczącymi działań zapobiegawczych podejmowanych przez państwa członkowskie oraz instrumentów wykonawczych w celu zagwarantowania ograniczenia przemocy.

Uważam, że w tym względzie istnieje w Parlamencie wspólna wola – byłam jednym z sygnatariuszy pisemnej deklaracji – aby w Europie poświęcić rok na zastanowienie się nad kwestią przemocy i moim zdaniem Parlament może w tej sprawie zabrać zdecydowany i bardzo wpływowy głos.

 
  
MPphoto
 

  Regina Bastos (PPE)(PT) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Panie i Panowie! Przemoc wobec kobiet, co już zaznaczyliśmy, stanowi poważne naruszenie praw człowieka. Jest to odwieczny problem globalny, który dotyczy państw odległych od siebie pod względem kulturowym i geograficznym; zarówno bardziej, jak i mniej rozwiniętych. Sytuację tę często kojarzy się z rodzinami dysfunkcyjnymi; rodzinami z marginesu warstw społecznych i ekonomicznych. Niemniej jednak w rzeczywistości to zjawisko występuje w wielu rodzinach, niezależnie od poziomu wykształcenia, pozycji ekonomicznej lub statusu społecznego.

Szacuje się, że w Europie blisko 20 % kobiet przynajmniej raz w dorosłym życiu padło ofiarą przemocy fizycznej. Zatem zadaniem priorytetowym jest zapewnienie wsparcia kobietom, które są ofiarami przemocy i przedmiotowe sprawozdanie zawiera zestaw inicjatyw dotyczących tego celu; wśród nich godne uwagi są: pomoc prawna dla ofiar, bardziej zdecydowane i skuteczniejsze dochodzenie, istotny instrument polegający na tworzeniu ośrodków dla ofiar oraz utworzeniu numeru alarmowego, a także wprowadzenie odstraszających kar współmiernych do kalibru przestępstwa.

Uszczerbek na zdrowiu fizycznym i psychicznym kobiet, które są ofiarami przemocy, jest nie do oszacowania, ale wysokie koszty ponosi także społeczeństwo. Dlatego też walka z tym zjawiskiem wymaga mobilizacji politycznej i społecznej. W końcu chodzi tu o kwestię zapewnienia równości i rozwoju. Dlatego właśnie należy z zadowoleniem przyjąć ogłoszenie europejskiego roku walki z przemocą wobec kobiet, ponieważ pozwoli on uświadomić społeczeństwo europejskie na ten temat.

 
  
MPphoto
 

  Vilija Blinkevičiūtė (S&D)(LT) Panie Przewodniczący! Chciałabym podziękować pani Evie-Britt Svensson za przygotowanie świetnego sprawozdania. Podkreślone przez sprawozdawczynię rzeczywiste przypadki łamania praw kobiet oraz przemoc wobec kobiet raz jeszcze pokazują, że chodzi tu o przykłady naruszania podstawowych praw jednostki, które nie znają granic geograficznych, gospodarczych, kulturowych ani społecznych.

Zgodnie z przyjętym w ubiegłym roku planem działania na rzecz realizacji programu sztokholmskiego Komisja powinna w trybie pilnym opracować strategię w dziedzinie walki z przemocą wobec kobiet. W związku z tym wzywam Komisję do jak najszybszego podjęcia konkretnych działań i do przedstawienia takiej strategii.

Przemoc uwarunkowana płcią obejmuje wykorzystywanie seksualne, handel żywym towarem, przymusowe małżeństwa i okaleczanie narządów płciowych, a takie akty przemocy mają poważne konsekwencje dla zdrowia fizycznego i psychicznego kobiet i mogą wyrządzić szkody nie do naprawienia. W związku z tym chcę wezwać państwa członkowskie do zapewnienia lepszych szkoleń dla personelu opieki zdrowotnej, pracowników socjalnych, policji i władz sądowych, a także dobrze skoordynowanej współpracy tych organów w celu umożliwienia im profesjonalnego reagowania na wszelkie przypadki przemocy wobec kobiet.

Pragnę podziękować pani komisarz Malmström, chociaż już nie ma jej na sali, za finansowanie i wsparcie przyznane organizacjom pozarządowym na rzecz walki z przemocą wobec kobiet, a także pragnę przypomnieć, że przejawy przemocy są jeszcze bardziej rozpowszechnione w okresie kryzysu gospodarczego i społecznego. W związku z tym nie możemy zmniejszyć środków finansowych w tym obszarze.

 
  
MPphoto
 

  Monika Flašíková Beňová (S&D) (SK) Panie Przewodniczący! Chociaż już od kilku dziesięcioleci zwracamy uwagę na przemoc wobec kobiet i przypadki łamania ich praw, to powstrzymanie tej karygodnej formy przestępczości okazało się niemożliwe. Przeróżne formy przemocy wobec kobiet niszczą nie tylko same kobiety, ale także ich rodziny. Często życie rodzinne traci znaczenie, które polega na zapewnieniu poczucia bezpieczeństwa i spokoju. Dzieci, które spotykają się z przemocą w domu, w pewnym sensie także stają się ofiarami. Musimy zatem na szczeblu europejskim zwracać uwagę na możliwość narażenia kobiet i dzieci na przemoc domową.

W przypadku kobiet starszych lub kobiet słabszych fizycznie lub psychicznie problem związany z samoobroną i ochroną własnych interesów jest jeszcze bardziej skomplikowany. Kobiety są również narażone na przemoc uwarunkowaną płcią poprzez różne formy naruszania ich swobód, gdyż na przykład szczególnie handel żywym towarem celem wykorzystania seksualnego stanowi jeden z najpoważniejszych problemów dotyczących całego społeczeństwa.

W związku z tym należy koniecznie dążyć do zapewnienia skuteczniejszego dochodzenia oraz zapewnienia współmierności kar do kalibru przestępstwa. Należy przedsięwziąć kroki zmierzające do zapobiegania takiemu poważnemu naruszaniu praw człowieka i swobód obywatelskich, a także do zagwarantowania europejskim kobietom godnego życia.

 
  
MPphoto
 

  Seán Kelly (PPE)(GA) Panie Przewodniczący! Chciałbym skoncentrować się na dwóch punktach: przemocy wobec kobiet i roli mężczyzn jako pracowników hoteli.

Zupełnie nie do przyjęcia są dane, z których wynika, że 25 % kobiet cierpi z powodu przemocy. Uważam, że istnieje zapotrzebowanie na program edukacyjny adresowany głównie do młodych mężczyzn, dotyczący kierowania gniewem i szacunku dla kobiet, tak aby pomysł podniesienia ręki na kobietę był bezwzględnym tabu, a nie normą, która jest często przedstawiana w filmach, w niektórych kulturach i niestety, jak widać, w niektórych domach.

Drugim punktem, o którym chcę wspomnieć jest rola mężczyzn jako pracowników hoteli. Mówię o tym ze względu na swoją przyjaciółkę, piękną młodą kobietę, Michaelę Harte, która została zamordowana podczas miesiąca miodowego na Mauritiusie, ponieważ nakryła pracowników hotelu okradających jej pokój. Gdyby sytuacja była odwrotna i gdyby to mężczyzna nakrył w swoim pokoju kobiety to szansa, że zostałyby one zamordowane byłaby znacznie mniejsza. Należy koniecznie przyjrzeć się temu zagrożeniu i prawdopodobieństwu. Należy przyjrzeć się kwestii mężczyzn i ich dostępu do pokoi, zwłaszcza pokoi zajmowanych przez kobiety.

 
  
MPphoto
 

  Marc Tarabella (S&D)(FR) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz, Panie i Panowie! Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie naszej przewodniczącej, Pani Svensson, w którym podkreśliła konieczność postrzegania wszelkich form przemocy jako przestępstw podlegających prawu karnemu.

Zasadniczo szczególnie doceniam to, że Unia Europejska jest złożona z państw o odmiennych i zróżnicowanych kulturach i tradycjach, ale jeśli chodzi o kwestię przemocy z przerażeniem dostrzegam istniejące tu różnice w postępowaniu.

Weźmy jeden przykład: gwałt. Chociaż czyn ten w całej UE podlega prawu karnemu, to jego definicja w poszczególnych państwach członkowskich nie jest jednakowa. Jeśli chodzi o Łotwę, to gwałt małżeński zwyczajnie nie występuje. Na Malcie nie istnieje gwałt mężczyzny na innym mężczyźnie. Na Słowacji gwałt przy użyciu przedmiotu nie jest uznawany za gwałt. Zatem za tymi różnymi definicjami kryją się zrujnowane życia kobiet, mężczyzn i dzieci. Bagatelizowanie definicji przestępstwa oznacza bagatelizowanie samych ofiar i ich cierpienia. W związku z tym wzywam Komisję do natychmiastowego opracowania skutecznego planu działania na rzecz walki z wszelkimi formami przemocy.

 
  
MPphoto
 

  Gesine Meissner (ALDE)(DE) Panie Przewodniczący! Z debaty wyraźnie wynika, że przemoc wobec kobiet nie jest błahym przestępstwem; jest raczej wyraźnym przejawem naruszania praw człowieka. Wspomniano już, że nawet dzieci czasami są pośrednimi ofiarami przemocy wobec kobiet. Mogą one być nawet bezpośrednimi ofiarami przemocy wobec kobiet, ponieważ niewątpliwie główną przyczyną narodzin martwych dzieci i poronień są skutki przemocy wobec kobiet. Nie chodzi tu tylko o przemoc domową; mamy do czynienia także z przymusową prostytucją, zabójstwami w imię honoru, gdzie faktycznie nie ma mowy o honorze, handlem żywym towarem, okaleczaniem narządów płciowych i wieloma innymi formami przemocy.

W tym przypadku przedmiotowe sprawozdanie, za które jestem bardzo wdzięczna pani poseł Svensson, zostało zainicjowane nie tylko przez odnotowanie w sprawozdaniu w sprawie równości, że z powodu przemocy wobec kobiet zagrożona jest sama równość, ale również przez to, że za pośrednictwem traktatu lizbońskiego mamy możliwość uchwalenia stosownej dyrektywy oraz utworzenia w Europie wspólnych ram prawnych. Musimy bezzwłocznie poczynić istotne postępy w tym obszarze, ponieważ problem, z którym musimy walczyć, ma charakter transgraniczny.

 
  
MPphoto
 

  Angelika Werthmann (NI)(DE) Panie Przewodniczący! Przemoc wobec kobiet przybiera różne formy i wciąż stanowi problem międzynarodowy, z którym społeczeństwo międzynarodowe nadal nie potrafi się uporać. Stosowanie przemocy godzi w zdrowie, godność, bezpieczeństwo i autonomię ofiar. Skutkiem czego dotknięte nią kobiety mają ograniczoną możliwość uczestniczenia w życiu społecznym i zawodowym.

Ponadto wystarczy, że zastanowimy się nad kosztami, aby zauważyć, że przemoc wobec kobiet stanowi także problem społeczny na przykład w dziedzinie zdrowia i sprawiedliwości. Kobiety są najbardziej narażone na przemoc we własnych czterech ścianach. Przemoc domowa jest najczęstszą przyczyną obrażeń u kobiet.

Przemoc wobec kobiet, niezależnie od formy, nie jest błahym przestępstwem. Unia Europejska musi podpisać Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet.

 
  
MPphoto
 

  Miroslav Mikolášik (PPE) (SK) Panie Przewodniczący! Narażenie jednostki na jakąkolwiek formę przemocy ma daleko idące, szkodliwe skutki dla rodziny i społeczeństwa, i zasługuje na szczególne potępienie, gdy dotyczy kobiet i dzieci. Uważam jednak za alarmujące to, że przemoc domową uznano za główną przyczynę poronień lub narodzin martwych dzieci i w związku z tym apeluję o zastosowanie wszelkich dostępnych instrumentów prawa karnego w celu zapewnienia skutecznego ograniczenia przypadków przemocy fizycznej i zapobiegania im.

Chciałbym zwrócić uwagę na pilną potrzebę ochrony kobiet, a zwłaszcza kobiet biednych, przed procederem tak zwanego macierzyństwa zastępczego. Zjawisko macierzyństwa zastępczego pod pretekstem solidarności naraża kobiety na fizyczne wykorzystanie, a nawet nadużycie i jest całkowicie sprzeczne z zakazem handlu żywym towarem i organami ludzkimi. W ten sposób niszczy się godność kobiety, jej intymność i ciało, które stają się przedmiotem przekupnych umów wynajmu na międzynarodowym rynku zajmującym się handlem żywym towarem.

 
  
MPphoto
 

  Vasilica Viorica Dăncilă (S&D)(RO) Panie Przewodniczący! Chociaż na świecie przeważają akty przemocy wobec kobiet, to wciąż prawdopodobieństwo karania za nie jest bardzo małe, niezależnie od tego, czy zostały popełnione w strefach konfliktów, czy w państwach demokratycznych. Na świecie istnieją regiony, gdzie przemoc wobec kobiet przyjmuje wszelkie formy: gwałt, handel żywym towarem celem wykorzystania seksualnego, przymusowe małżeństwa, zabójstwa, porwania w celach religijnych lub przestępczych, przymusowa prostytucja, nie wspominając o przemocy w ramach rodziny lub ze strony byłych partnerów. Ponadto nieustannie obniża się granica wieku dziewcząt dotkniętych przemocą.

Uważam, że państwa członkowskie powinny dołożyć większych starań na szczeblu UE, aby przedstawić kompleksowe krajowe dane statystyczne, które w większym stopniu obejmą przemoc uwarunkowaną płcią, a także aby usprawnić proces gromadzenia danych na ten temat, celem znalezienia najlepszych rozwiązań w zakresie karania sprawców.

Ponadto za korzystny uważam wniosek w sprawie utworzenia − przy bliskiej współpracy z Agencją Praw Podstawowych Unii Europejskiej − obserwatorium zajmującego się przemocą wobec kobiet, które będzie częścią Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn.

 
  
MPphoto
 

  Norica Nicolai (ALDE)(RO) Panie Przewodniczący! Chcę, jako kontrsprawozdawczyni, pogratulować sprawozdawczyni tego sprawozdania i poruszyć tylko dwie kwestie.

Uważam, że nadszedł czas, abyśmy porzucili powierzchowne podejście do tego tematu, ponieważ brak danych statystycznych, brak jakichkolwiek spójnych regulacji dotyczących uznawania przemocy za przestępstwo w państwach członkowskich oraz brak – poza ogólnymi oświadczeniami – zainteresowania tą kwestią potwierdza, że w rzeczywistości Unia Europejska zajmuje się tym tematem w sposób powierzchowny. Dlatego właśnie potrzebna jest dyrektywa.

Niestety koszty gospodarcze nie zostały dogłębnie przeanalizowane ani w ramach przedmiotowego sprawozdania, ani innych dokumentów dotyczących tego tematu. Dzieje się tak dlatego, że problem ten – obecnie pogłębiony ze względu na kryzys gospodarczy – oznacza całkiem poważne koszty finansowe dla budżetów krajowych, wynoszące nawet setki milionów euro. Moim zdaniem nadszedł czas, abyśmy te koszty podliczyli i spróbowali zareagować na tę sytuację przy użyciu nie tylko środków finansowych, ale również stosownych instrumentów prawnych służących do rozwiązania problemu.

 
  
MPphoto
 

  Krisztina Morvai (NI) (HU) Panie Przewodniczący! Gratuluję sprawozdawczyni świetnie wykonanej pracy. Jestem dumna, że na Węgrzech byłam pierwszą osobą, która blisko 15 lat temu napisała pierwsze dwie książki dotyczące zjawiska przemocy wobec kobiet. Mniej dumna jestem z tego, że od tamtego czasu niewiele zostało zrobione w tym obszarze. To prawda, że nie ma jednolitego rozporządzenia UE, w zasadzie jego wprowadzenie raczej nie jest możliwe, ale za to znaczna część pieniędzy europejskich podatników idzie na programy na rzecz zapobiegania i opieki.

Chciałabym zapytać przede wszystkim panią Komisarz, w jaki sposób sprawdzana jest stosowność wydawania tych funduszy? Mam pewną sugestię: zamiast pytać rządy, należy zapytać dotknięte przemocą kobiety; na przykład kobiety, które spotkały się z przemocą i znalazły schronienie w ośrodkach należy spytać, jaką pomoc otrzymały i jaki był ogólny stosunek władz do ich spraw. Należy również zapytać dziewczęta i kobiety, które cierpią na ulicach Budapesztu, lub powiedzmy Amsterdamu, mając nadzieję na ucieczkę z piekła prostytucji, o rodzaj pomocy otrzymanej od państwa lub rządu.

 
  
MPphoto
 

  Petru Constantin Luhan (PPE)(RO) Panie Przewodniczący! Wysiłki zmierzające do ograniczenia przemocy wobec kobiet należy wesprzeć na dwóch frontach, co wyraźnie zaznaczono w omawianym sprawozdaniu: na szczeblu państw członkowskich oraz przy użyciu środków i programów zarządzanych bezpośrednio przez Komisję Europejską.

Uważam, że niezwykle ważne jest, aby kontynuować program Daphne i zachęcać do udziału w nim państwa członkowskie, które w bieżących trudnych warunkach gospodarczych stoją w obliczu pogorszenia się sytuacji w zakresie stosowania przemocy. Obecnie wiele osób ma problemy psychologiczne, które czasami mogą rodzić przemoc. Należy koniecznie zapewnić szkolenia dla personelu pracującego w organach policji Unii Europejskiej, co będzie stanowiło podstawę do zapewnienia właściwego prowadzenia dochodzeń, przy dobrym zrozumieniu tematu i wpływu, jaki przemoc wywiera na kobiety. Aspekt ten jest także wspierany w ramach programu sztokholmskiego.

Na koniec: wysiłki polityczne należy wesprzeć pomocą finansową, a program Daphne może zapewnić właściwe po temu ramy.

 
  
MPphoto
 

  Evelyn Regner (S&D)(DE) Panie Przewodniczący, Pani Komisarz! Unia Europejska w odniesieniu do kwestii równości była i pozostaje na czele działań; znajduje się ona również na czele walki z przemocą wobec kobiet.

Przemoc wobec kobiet, poza tym, że jest okrutna, jest także kosztowna. W sprawozdaniu stwierdzono, że roczne koszty przemocy wynoszą 33 miliardy euro. To powinno wytrącić broń z ręki tym, którzy mówią, że przyjęty właśnie zestaw środków niewątpliwie także będzie wiązał się z kosztami. Ten zestaw środków jest jednakże niezbędny. W sprawozdaniu zawarte są takie aspekty jak szkolenie oficerów policji, sędziów, personelu medycznego i chciałabym za to należycie podziękować sprawozdawczyni.

Dostrzegam jednak drobną wadę i chciałabym ją podkreślić. Należy zwrócić szczególną uwagę na przemoc w miejscu pracy. Zapewnienie bardziej szczegółowego zapisu dotyczącego również tej kwestii ma olbrzymie znaczenie.

 
  
MPphoto
 

  Zuzana Roithová (PPE) (CS) Panie Przewodniczący! Kiedy w mediach widzimy przykłady okaleczanych kobiet i dzieci, zawsze zadajemy sobie pytanie, jak to możliwe, że osoby z ich otoczenia przez tak długi czas mogły ignorować ich sytuację. W związku z tym konieczne jest, aby proponowana przez Komisję strategia na rzecz walki z przemocą domową uwzględniała specjalne mechanizmy diagnostyczne, obowiązkowe dla jednostek służby zdrowia oraz dla pracowników socjalnych, by dać im możliwość zapewnienia ofiarom naprawdę szybkiej pomocy. Należy surowo karać przemoc umotywowaną religijnymi obrządkami, co wraz ze zwiększoną świadomością, która obejmuje również szkolenie dla sędziów, doprowadzi do zerowej tolerancji społeczeństwa dla przejawów przemocy wobec kobiet, w tym okaleczania żeńskich narządów płciowych. W strategii należy także uwzględnić bezpłatną pomoc prawną i pomoc socjalną dla ofiar przemocy. Chciałabym podziękować pani poseł Svensson za to bardzo szczegółowe sprawozdanie, ale zagłosuję przeciwko przyjęciu części motywu J, ponieważ popiera się w nim prawo kobiet do zabijania płodu, a ja się na to nie godzę.

 
  
MPphoto
 

  Cecilia Malmström, komisarz – Panie Przewodniczący! Chciałabym podziękować szanownym posłom za tę bardzo ważną debatę na temat, który niewątpliwie jest bliski wielu spośród nas. Pragnę raz jeszcze podziękować sprawozdawczyni, a także kontrsprawozdawcom, za to istotne sprawozdanie.

Planujemy wprowadzenie kilku instrumentów w tym obszarze, o czym wspomniałam na początku debaty. Pakiet dotyczący praw ofiar jest oczywiście niezwykle ważny i przedstawimy go w przyszłym miesiącu. Dysponujemy również ogólną polityką równości na rzecz programów zapobiegawczych, uświadamiających itd. Ponadto uważnie śledzimy prace końcowe nad Konwencją Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet oraz przemocy domowej, aby – z chwilą jej ukończenia – zaproponować Radzie, że Unia Europejska się do niej dostosuje, co sprawi, że konwencja ta stanie się prawnie wiążąca w obszarach, w których UE ma kompetencje do działania.

Chciałabym również wspomnieć o dwóch wnioskach, które zostały przyjęte: na przykład dyrektywa w sprawie zwalczania handlu żywym towarem zawiera wiele środków zapobiegawczych, ale także środków wsparcia na rzecz ofiar, kobiet i dzieci, które są ofiarami handlu żywym towarem w celu wykorzystania seksualnego oraz w innych celach. Ponadto w poszczególnych częściach pakietu azylowego położono szczególny nacisk na sytuację w procedurach azylowych osób najbardziej narażonych, takich jak kobiety będące ofiarami przemocy seksualnej itd.

Problem ten, jak Państwo podkreślali, jest olbrzymi i hańbą jest, że kobiety oraz dziewczęta w Unii Europejskiej na co dzień żyją w strachu. Boją się przemocy, gwałtów i wykorzystywania seksualnego, często ze strony osób, które najbardziej kochają, którym powinny móc najbardziej ufać, czyli mężów, partnerów itd. Musimy działać i musimy działać w obszarach, w których zdołamy dostrzec konkretne wyniki. Jest to niewątpliwie jedno z najstraszliwszych przejawów naruszania praw człowieka.

Chciałabym pogratulować nielicznym, lecz odważnym mężczyznom, którzy zabrali głos w tej debacie, ponieważ przemoc wobec kobiet nie jest kwestią kobiet: jest to kwestia praw człowieka. Zdołamy osiągnąć rezultaty tylko, jeśli przy zwalczaniu tego przerażającego zjawiska będziemy pracować wspólnie, mężczyźni i kobiety. Musimy działać razem: musimy zbudować Europę, gdzie kobiety i dziewczęta nie muszą obawiać się przemocy tylko dlatego, że należą do tak zwanej „niewłaściwej płci”.

 
  
MPphoto
 

  Eva-Britt Svensson, sprawozdawczyni(SV) Panie Przewodniczący! Chciałabym zacząć od podziękowań dla koleżanek i kolegów posłów za wypowiadane w tej debacie mądre słowa, a przede wszystkim za to, że dostrzegłam w nich silne postanowienie, że wszyscy posłowie muszą walczyć z tą przemocą. Komisji pragnę powiedzieć, że ze zniecierpliwieniem oczekujemy na pakiet na rzecz ofiar przemocy, który zapewni im dalsze wsparcie, ale w celu walki z przemocą potrzebujemy także dyrektywy. Nie muszą godzić się Państwo z każdym słowem przedmiotowego sprawozdania, ale powinni Państwo zagłosować za jego przyjęciem, aby dać Komisji wyraźnie do zrozumienia, że potrzebujemy dyrektywy. Należy koniecznie pokazać kobietom żyjącym w toksycznych związkach, że nie powinny czuć się zawstydzone ani winne. Poprzez głosowanie za przyjęciem sprawozdania pokażemy im, że winą jest zbrodnia popełniana wobec nich. One nie powinny odczuwać winy ani wstydu.

I na koniec chcę powiedzieć, że wiele spośród nas, kobiet, przetrwało dzięki wysiłkom społeczeństwa oraz pracom realizowanym przez schroniska dla kobiet i organizacje działające na rzecz kobiet. Nadszedł już czas, by ci ludzie i organizacje nie musieli ponosić całkowitej odpowiedzialności za pomaganie kobietom w wychodzeniu z trudnej sytuacji, w jakiej się znalazły. Ważne jest, abyśmy przerwali milczenie i pokazali, że wspieramy osoby najbardziej narażone. Chciałabym także podkreślić, jak ważne jest pokazanie, że ten problem dotyczy wszystkich grup społecznych. Nie ma szczególnych grup dotkniętych tym problemem; dotyczy on całego przekroju społeczeństwa. Apeluję do Koleżanek i Kolegów Posłów o jasny sygnał, że nie akceptujemy już sytuacji, w której kobiety muszą żyć w takich warunkach. Kobiety mogą zapewnić sobie i swoim dzieciom godne życie, ale w tym celu potrzebują wsparcia od nas, wybranych przedstawicieli społeczeństwa. Raz jeszcze dziękuję wszystkim posłom za to silne postanowienie. Razem w tej walce zwyciężymy .

 
  
MPphoto
 

  Przewodniczący – Zamykam debatę.

Głosowanie odbędzie się we wtorek, 5 kwietnia 2011 r.

Oświadczenia pisemne (art. 149 Regulaminu)

 
  
MPphoto
 
 

  Nessa Childers (S&D), na piśmie – Pragnę wyrazić poparcie dla przedmiotowego sprawozdania i zawartych w nim zaleceń. Z badań wynika, że sytuacja w mojej rodzinnej Irlandii odzwierciedla problemy występujące w całej Europie. W roku 2005 Narodowa Rada ds. Przestępczości (National Crime Council) wykazała, że w Irlandii co siódma kobieta doświadczyła obelżywego zachowania o charakterze fizycznym, seksualnym lub psychicznym ze strony swojego partnera. W roku 2009 zostałam pierwszym ambasadorem centrum kryzysowego Rape Crisis North East, znajdującego się w mieście Dundalk. Ten ośrodek, świadczący usługi z zakresu pomocy i doradztwa, jest jednym z wielu takich ośrodków w Irlandii wschodniej oferujących ważne wsparcie dla ofiar przemocy seksualnej i domowej, które jednak muszą radzić sobie z trudnościami w zakresie finansowania. Ważne jest, aby UE przeznaczała środki finansowe na badania we wszystkich państwach członkowskich w celu zapewnienia pełnego i dokładnego obrazu przedstawiającego zakres problemu. Potrzebne jest jednak także wsparcie na rzecz organizacji pozarządowych i rządów państw członkowskich w celu zwiększania świadomości dotyczącej wpływu i skutków przemocy seksualnej, czy to w formie przemocy domowej, gwałtu czy też handlu żywym towarem w celu wykorzystania seksualnego.

 
  
MPphoto
 
 

  Corina Creţu (S&D), na piśmie (RO) Blisko 25 % kobiet w Europie przynajmniej raz doznało aktów przemocy fizycznej, a ponad 1/10 stała się ofiarą przemocy seksualnej. Kryzys gospodarczy, ze względu na swoje społeczne konsekwencje, przyczynił się do pogorszenia sytuacji, w której ubóstwo i brak wykształcenia stanowią czynniki sprzyjające przemocy uwarunkowanej płcią. Dlatego uważam, że potrzebne są skoordynowane środki wymierzone w przyczyny tego problemu oraz harmonizacja prawodawstwa i ściślejsza współpraca sądowa pomiędzy państwami członkowskimi w celu skuteczniejszego prowadzenia dochodzeń.

Państwa członkowskie UE, aby położyć kres przemocy wobec kobiet, mają obowiązek rozpoczęcia w trybie pilnym następujących działań: kampanii informacyjnych i uświadamiających, tworzenia ośrodków dla ofiar, utworzenia jednego numeru alarmowego dla całej UE celem zapewnienia natychmiastowej pomocy i wsparcia najbardziej narażonym grupom kobiet, takim jak imigrantki i kobiety ubiegające się o azyl.

 
  
MPphoto
 
 

  Alexander Mirsky (S&D), na piśmie – W roku 2008, gdy byłem posłem do parlamentu łotewskiego, złożyłem projekt poprawki do kodeksu karnego Republiki Łotwy w sprawie zwiększenia odpowiedzialności za przemoc domową wobec kobiet i dzieci. Niestety poprawka ta nie przeszła. Podczas spotkania we właściwej komisji, którego celem było omówienie tekstu poprawki, posłowie do parlamentu łotewskiego zachowywali się radośnie. Skutkiem czego przypadki „lekkich” obrażeń ciała u dzieci i kobiet nadal nie podlegają karze. Zazwyczaj nie przeprowadza się dochodzeń w sprawie zgłaszanych przypadków, a czasami policja odmawia przyjęcia doniesienia składanego przez ofiary. W Republice Łotwy kwestia ochrony kobiet przed przemocą domową nie jest regulowana skutecznymi narzędziami. Władze łotewskie, rząd, wciąż przymykają oko na oczywiste przypadki łamania prawa i nie zamierzają uporządkować przepisów prawnych. W świetle przedmiotowego sprawozdania apeluję do wszystkich posłów do PE o zwrócenie uwagi na bezprawne zachowanie wobec kobiet, które ma miejsce na Łotwie.

 
  
MPphoto
 
 

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie(DE) Przemoc może mieć miejsce wszędzie: na ulicy, w metrze, we własnym domu – kobiety i dzieci nigdzie nie mogą się czuć w 100 % bezpieczne od ataku. Zagłuszająca fałszywa moralność występująca w społeczeństwie powinna skłonić nas do refleksji. Coraz częściej wczesne etapy rzeczywistej przemocy, jak natręctwo, obsceniczne uwagi i nagabywanie wymierzane regularnie przez wielu migrantów w kierunku zachodnich kobiet, są uznawane za coś normalnego. Brak szacunku wobec kobiet osiągnął szczyt, w momencie gdy niemiecka sędzia odniosła się do prawa męża do prokreacji jako do czynnika decydującego w jej orzeczeniu w sprawie islamskiego rozwodu. Unia Europejska, zgodziwszy się na migrację, przyjęła wraz z nią problemy wywodzące się z każdego państwa na świecie, w tym zabójstwa w imię honoru, przymusowe małżeństwa oraz przemoc domową w patriarchalnych strukturach rodzinnych. Nie wolno wykorzystywać kultury, religii i tradycji do uzasadniania aktów przemocy. To jest jedyny sposób na przerwanie spirali przemocy. Z danych statystycznych nie wynika, w jakim stopniu odnotowany wzrost zgłaszanych przypadków przemocy domowej jest związany ze zwiększoną gotowością ofiar do sprzeciwienia się oprawcom, ani jaki odsetek tych ofiar stanowią imigrantki. W każdym razie to prawda, że znaczna część migrantek jest rejestrowana w ośrodkach dla kobiet. To również prawda, że musimy zlikwidować tę fałszywą mentalność osób niby działających w dobrej wierze, która sprawia, że przestępstwa popełniane z motywów religijnych lub kulturowych są traktowane pobłażliwie.

 
  
MPphoto
 
 

  Tiziano Motti (PPE), na piśmie (IT) Moje zaangażowanie w ochronę osób słabych oraz kobiet dotkniętych przemocą każe mi zagłosować za przyjęciem dokumentu legislacyjnego, który pozwoli zagwarantować ochronę ofiarom przemocy. Kobiety, podobnie jak dzieci, są w niektórych okolicznościach szczególnie delikatnymi członkami społeczeństwa. W związku z tym uważam, że należy zapewnić większą ochronę kobietom, które twierdzą, że padły ofiarą przemocy. Dlatego też jestem zwolennikiem zapewnienia kobietom, ofiarom przemocy, bezpłatnej pomocy prawnej. Wiem, że istnieje ryzyko nierówności, gdy mężczyźni niesłusznie oskarżani o przemoc muszą zapłacić koszty sądowe, podczas gdy oskarżające ich kobiety otrzymują darmową pomoc prawną: dokładnie to przemyślałem. Uważam jednak, że liczba przypadków stosowania przemocy, w tym przemocy w rodzinie, powinna skłonić nas do opowiedzenia się po stronie jednostek najbardziej cierpiących z powodu braku wsparcia: statystycznie liczba kobiet będących ofiarami przemocy jest znacznie większa niż mała garstka przestępczyń, które wykorzystują system, aby odegrać się na niewinnych mężczyznach. Sponiewieranej kobiecie bardzo trudno jest złożyć skargę; bezpłatna pomoc prawna zachęciłaby ofiary i pomogła ograniczyć liczbę przypadków, które pozostają bezkarne.

 
  
MPphoto
 
 

  Mariya Nedelcheva (PPE), na piśmie(FR) Kiedy mówimy o przemocy wobec kobiet, często brakuje nam danych, statystyk i charakterystyki tendencji. Przede wszystkim musimy mieć możliwość zbadania tego zjawiska na szczeblu europejskim, aby móc pojąć skalę problemu. Pomoże nam to w lepszym określeniu potrzeb, a co za tym idzie − w zapobieganiu przemocy, w zapewnieniu ofiarom wsparcia i zaleczenia ran. Cały czas musimy pamiętać o ofiarach. Niezależnie od tego, czy mówimy o wykorzystywaniu seksualnym, sprzedawaniu kobiet do prostytucji, przemocy domowej, czy nawet przemocy o wymiarze kulturowym – mam na myśli okaleczanie narządów płciowych i przymusowe małżeństwa – to wszystko są poważne przestępstwa. Musimy opracować ogólne ramy europejskie na rzecz ochrony kobiet przed tego rodzaju przemocą. Musimy przestać bać się idei uczynienia Europy obrońcą kobiet. Potrzebne są nam europejskie ramy prawne, dzięki którym wdrożymy konkretne środki takie jak alarmowy numer telefonu, a także programy szkoleniowe dla policji, pracowników sądownictwa i nauczycieli. Unia Europejska musi zapewnić stosowne rozwiązania na obszarze Europy, ale jako podmiot globalny musi także rozszerzyć zakres swoich działań poza swoje granice.

 
  
MPphoto
 
 

  Siiri Oviir (ALDE), na piśmie(ET) Niestety powstrzymanie przemocy wobec kobiet w Europie i na całym świecie nie było możliwe, mimo że Unia Europejska i ONZ oświadczyły, że walka z przemocą wobec kobiet jest dla nich zadaniem priorytetowym. To prawda, że nastąpił pewien postęp, i że świadomość ludzi dotycząca tego tematu wzrosła, ale do skuteczniejszego zwalczania przemocy wobec kobiet i do osiągnięcia naszego wspólnego celu, aby kobiety i dzieci nie musiały nieustannie żyć w strachu przed przemocą, niezbędne jest przyjęcie nowych priorytetów politycznych Unii Europejskiej. Kompetencje prawne w tym obszarze zostały przewidziane w traktacie lizbońskim. Uważam, że niezwykle ważne jest, aby Unia Europejska zwracała w swoim prawodawstwie większą uwagę na przemoc, do której dochodzi pomiędzy ludźmi będącymi w bliskich związkach, ponieważ pod żadnym pozorem nie jest to kwestia prywatna. Niestety ofiary zbyt często obawiają się o reputację rodziny i, co uzasadnione, o swoje bezpieczeństwo i zależność ekonomiczną, dlatego nie zgłaszają się do organów ścigania. W związku z tym powinniśmy poświęcić szczególną uwagę rozwojowi systemu wspierania ofiar oraz obaleniu tematów tabu funkcjonujących w społeczeństwie, inaczej mówiąc, powinniśmy zwiększać świadomość ludzi. Pomoc oferowana ofiarom musi być szczera i gwarantowana. Jednym z konkretnych problemów jest brak w Europie schronisk dla kobiet i dzieci, które padły ofiarą przemocy, zatem całkowicie uzasadniony i niezbędny jest cel w postaci zbudowania jednego schroniska dla ofiar przemocy, przypadającego na każde 10 tysięcy mieszkańców. W celu zagwarantowania, że ochrona kobiet uciekających przed przemocą i prześladowaniem jest ulepszona, nawet jeśli zmieniły miejsce pobytu w Europie, należy koniecznie wdrożyć dyrektywę w sprawie nakazów ochrony.

 
  
MPphoto
 
 

  Nikolaos Salavrakos (EFD), na piśmie (EL) Przemoc wobec kobiet przybiera różne formy, począwszy od psychicznego ucisku i wykorzystywania, po gwałt, przemoc seksualną, aż po całkowicie bezprawny i karygodny handel żywym towarem oraz zmuszanie kobiet do prostytucji przez nieludzkie grupy przestępcze. Często gangi te naciągają głównie młode kobiety, a następnie zmuszają je do pracy w charakterze prostytutek. Wiele spośród nich usiłuje popełnić samobójstwo, aby zakończyć swój koszmar. Musimy dokładniej sprawdzać kraje, które stanowią punkt startowy dla działań gangów, gdzie handlarze kupują milczenie i przyzwolenie urzędników rządowych, co czyni te kraje rajem dla łamania praw człowieka. Z tymi grupami przestępczymi można walczyć poprzez współpracę międzynarodową między UE, będącą miejscem docelowym, a krajami, będącymi punktami startowymi. Wzywam Komisję do podjęcia działania w tym kierunku. Oczywiście organizacje zaangażowane w walkę o prawa kobiet mają w tym sektorze wiele do zrobienia.

 
  
MPphoto
 
 

  Olga Sehnalová (S&D), na piśmie (CS) Przedmiotowe sprawozdanie stanowi trzeci, po europejskim nakazie ochrony i dyrektywie w sprawie walki z handlem żywym towarem, element walki z przemocą wobec kobiet, przyjęty w ostatnich miesiącach. Przemoc wobec kobiet jest niewątpliwie poważnym problemem we wszystkich segmentach społeczeństwa. Z danych przedstawionych w sprawozdaniu wynika, że co czwarta kobieta w dorosłym życiu spotkała się z przemocą fizyczną, a ponad 10 % pada ofiarą przemocy seksualnej. Te liczby są alarmujące, a za nimi kryją się indywidualne historie. Jednocześnie zaledwie co dziesiąta ofiara przemocy szuka profesjonalnej pomocy. Dzieje się tak dlatego, że większość z nich nie wie, jak poradzić sobie z taką sytuacją. Przemoc wobec kobiet ma niezwykle szkodliwe skutki, nie tylko dla samych kobiet, ale również negatywne konsekwencje dla osób z ich otoczenia, szczególnie dzieci. Popieram poprawki mające na celu zwiększenie świadomości i szkolenie osób, które mogą mieć w ramach swojej pracy kontakt z taką formą przemocy. Jednocześnie należy koniecznie zapewnić ofiarom lepszą opiekę i wsparcie. Ponadto przyjmuję przedmiotowe sprawozdanie z zadowoleniem ze względu na konieczność wysłania do społeczeństwa wyraźnej i zdecydowanej informacji, że przemoc nie będzie tolerowana.

 
  
MPphoto
 
 

  Joanna Senyszyn (S&D), na piśmie (PL) Jednym z priorytetów Unii są prawa człowieka oraz zapewnienie równości płci. Ponieważ przemoc wobec kobiet stanowi brutalne łamanie praw człowieka i jedną z głównych barier na drodze ku równemu statusowi kobiet i mężczyzn, walka z tą plagą powinna stać się naszym głównym celem. Podejście do przemocy wobec kobiet różni się w zależności od krajowego ustawodawstwa. Niektóre państwa członkowskie, jak na przykład Hiszpania, mają dobre przepisy w tym zakresie. Niektóre nie mają ich wcale. Istnieją także znaczne różnice w podejściu do karalności przemocy w poszczególnych państwach członkowskich. Ze względu na odmienność prawnych uregulowań oraz niejednokrotnie ograniczony wpływ na egzekucję przepisów prawa międzynawowego w zakresie zwalczania przemocy, coraz wyraźniej jawi się potrzeba jasnych i wiążących uregulowań tego problemu na poziomie całej Unii. Konieczne jest podsumowanie różnych działań Unii oraz ujęcie ich w jedną kompleksową strategię, której celem będzie zwalczanie przemocy wobec kobiet w całej Unii. Strategia ta powinna być spójna z innymi inicjatywami międzynarodowymi oraz powinna bazować na dostępnych programach unijnych i najlepszych praktykach państw członkowskich. Prace nad wspólną dyrektywą przeciw przemocy powinny się zakończyć jeszcze w tej kadencji Parlamentu. To konieczne, aby nikt nie mógł już nigdy powiedzieć, że „w Unii Europejskiej nawet krowy są chronione lepiej niż kobiety”.

 
  
MPphoto
 
 

  Monika Smolková (S&D), na piśmie (SK) Wszyscy zdajemy sobie sprawę z istnienia przemocy wobec kobiet i wszyscy o niej dyskutujemy, ale gdy przychodzi do jej zlikwidowania i rozwiązania problemu, rezultaty są znikome. Przemoc dotyka kobiety na różnych etapach życia, od dzieciństwa po dorosłość. Dochodzi do niej w szkołach, w pracy, wśród znajomych, w miejscach publicznych, a także w zaciszu rodziny, czy ze strony partnera. Przemoc przybiera różne formy, od przemocy fizycznej i seksualnej, do psychicznej i społecznej, a nawet ekonomicznej. Doświadczają jej kobiety wywodzące się z różnych środowisk, o odmiennym poziomie wykształcenia, pozycji społeczno-ekonomicznej, z różnych grup etnicznych i wyznaniowych, zarówno ze środowisk miejskich, jak i wiejskich. Należy jednak podkreślić, że przemoc wobec kobiet stanowi problem, którym musimy zająć się wszyscy. Jej zlikwidowanie wymaga nie tylko aktywnego działania instytucji, ale także aktywnego działania jednostek – mężczyzn i kobiet – które nie będą przymykać oczu na to nieprzyjemne zjawisko istniejące w naszym społeczeństwie, i które są gotowe zaangażować się osobiście w egzekwowanie zasady zerowej tolerancji dla przemocy. Poszczególne państwa członkowskie muszą odgrywać tu większą rolę, opracowując plany działania na rzecz walki z przemocą wobec kobiet, prowadząc kampanie uświadamiające w mediach i wprowadzając konkretne przepisy i środki karne.

 
  
MPphoto
 
 

  Zbigniew Ziobro (ECR), na piśmie(PL) Niestety mimo naszych starań przemoc wobec kobiet, jak również przemoc w innych dziedzinach życia jest wciąż wielkim problemem Europy. Przestępstwa z użyciem przemocy występują we wszystkich państwach i dotykają ludzi we wszystkich warstwach społecznych. Powoduje to, iż walka z tym zjawiskiem i pomoc ofiarom musi mieć charakter wielopoziomowy. Aby zapobiec tego typu przemocy, ważne jest wspieranie rodziny i jej harmonijnego rozwoju. W przypadku przestępstw z użyciem przemocy wobec kobiet pomysłem godnym rozważenia wydaje się wprowadzenie jednego europejskiego numeru alarmowego, pod którym będzie można uzyskać wsparcie oraz zgłosić fakt tego rodzaju przestępstwa. Unia powinna dążyć do zaostrzenia kar za stosowanie przemocy wobec kobiet, zwłaszcza w przypadku przestępstw z użyciem przemocy o charakterze seksualnym. Przestępstwa takie często pozostawiają bowiem na długie lata bolesne piętno w psychice kobiety, uniemożliwiając jej normalne funkcjonowanie. Niezbędne jest też równoległe wprowadzenie lepszej ochrony praw ofiary w postępowaniu karnym. Istotną kwestią, wskazaną w sprawozdaniu, jest problem prostytucji i handlu kobietami. Aby skutecznie walczyć z tym procederem potrzebne jest paneuropejskie porozumienie obejmujące nie tylko państwa UE lecz również kraje spoza Wspólnoty.

 
  
  

PRZEWODNICZY: ROBERTA ANGELILLI
Wiceprzewodnicząca

 
Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności