Przewodnicząca – Przejdziemy teraz do wyjaśnień dotyczących sposobu głosowania.

Ustne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

Sprawozdanie: Milan Zver (A7-0169/2011)

  Salvatore Iacolino (PPE) – (IT) Pani Przewodnicząca! Nie ma wątpliwości, że przedmiotowe sprawozdanie stanowi krok naprzód w procesie tworzenia nowych możliwości kształcenia dla młodych ludzi. W sprawozdaniu wezwano do wzmożonych badań, do innowacyjności i realizacji strategii EU 2020 w kontekście, który staje się coraz bardziej istotny. Potrzebujemy lepszego kształcenia ogólnego i zawodowego, ale potrzebujemy również więcej uczelni wyższych, tak abyśmy współpracowali z młodymi ludźmi w celu zagwarantowania wartości dodanej promowania kultury.

W sprawozdaniu skoncentrowano się na budowaniu sukcesu edukacyjnego i dlatego zagłosowaliśmy za jego przyjęciem. Większa mobilność młodych ludzi, większa zdolność rozwijania możliwości zatrudnienia – oraz rynek pracy, który musi uwzględniać nie tylko młodych ludzi pracujących w danych warunkach, ale także wszystkie sektory stwarzające młodym ludziom szanse rozwoju.

  Sergej Kozlík (ALDE) – (SK) Pani Przewodnicząca! Poparłem europejską inicjatywę „Mobilna młodzież”, która ma na celu obniżenie odsetka młodych ludzi przedwcześnie kończących edukację szkolną z 15 % do 10 % przed rokiem 2020 oraz zwiększenie udziału osób posiadających wykształcenie wyższe z 31 % do 40 %. Dla porównania dodam, że w USA wykształcenie wyższe ma 40 % społeczeństwa, a w Japonii odsetek ten wynosi 50 %.

Obecnie w UE 14,4 % młodych ludzi w wieku 18-24 lata nie ukończyło nawet szkoły ponadgimnazjalnej, a około 21 % młodych ludzi pozostaje bez pracy. Popieram również zawarte w inicjatywie „Mobilna młodzież” dążenie do tego, by zapewnić dopasowanie kształcenia do zapotrzebowania rynku pracy. Szacuje się, że do roku 2020 odsetek miejsc pracy wymagających wysokich kwalifikacji wzrośnie z 29 % do 35 %.

  Jarosław Kalinowski (PPE) – (PL) Europejskie programy wspierające młodzież wymagają bezspornego wsparcia. Ludzie, którzy stanowią przyszłość naszego kontynentu, są przecież jednocześnie najbardziej bezbronni. To my musimy zapewnić im właściwą edukację, dostęp do dóbr kultury, a przede wszystkim możliwość uczenia się języków obcych i swobodnego wyboru miejsca kształcenia. Nie wszyscy mają pieniądze i możliwości, aby zapewnić to sobie samemu. Pozytywny rezultat odnoszony w wielu programach wspomagających młodzież, jak Erasmus czy Leonardo da Vinci, dowodzi, iż jest to opłacalna inwestycja. Największego wsparcia potrzebuje młodzież zamieszkująca tereny wiejskie, która często nie ma finansowych możliwości rozpoczęcia studiów, a także nie ma szans rozpoczęcia pracy poza rolnictwem na terenie swojego miejsca zamieszkania.

  Hannu Takkula (ALDE) – (FI) Pani Przewodnicząca! Chciałbym krótko skomentować świetne sprawozdanie Pana Posła Zvera w sprawie inicjatywy „Mobilna młodzież”. Przedmiotowa inicjatywa stanowi jeden z sukcesów polityki UE. Nawet eurosceptycy i osoby krytycznie nastawione wobec UE uważają, że to właśnie dzięki programom na rzecz mobilności młodzieży osiągnęliśmy wartość dodaną, korzystną dla wszystkich. Dobrymi tego przykładami jest proces boloński, proces kopenhaski i inne tego rodzaju inicjatywy.

W sprawozdaniu pana posła Zvera ta tendencja, którą postrzegamy jako pożyteczną, ponieważ stwarza nowe możliwości i warunki dla młodych Europejczyków studiujących w innych europejskich krajach, została podkreślona. Będzie to dla nas sposób na realną wymianę sprawdzonych praktyk. Uważam, że w długim okresie będzie to filar wzrostu gospodarczego w Europie, jednakże od wzrostu gospodarczego ważniejsze jest, byśmy pamiętali, że to dzięki temu procesowi młodzi ludzie mogą kształtować się jako jednostki i jako Europejczycy.

  Daniel Hannan (ECR) – Pani Przewodnicząca! W całej Europie skazujemy pokolenia młodych ludzi na emigrację i ubóstwo. Skazujemy pokolenia jeszcze nienarodzonych i niepoczętych dzieci na zadłużenie, a wszystko po ty, by podtrzymać koncepcję unii monetarnej.

W Irlandii PKB spadło o 20 % w porównaniu z najwyższym poziomem; to niewiarygodne. W Grecji trwają zamieszki i protesty przeciwko pakietowi oszczędności – a jednak wiemy, że to nie zadziała.

Kiedy rok temu podejmowano decyzję o przejęciu zobowiązań, myślano, że zadziała to jak natychmiastowa pomoc, że będzie to krótkoterminowy środek warunkowy, że do chwili obecnej Grecja, w miarę przemijania kryzysu, znów zacznie zaciągać tanie kredyty. Widzimy, że ten system zawiódł. Tymczasem zamiast przyznać się do błędu, realizujemy tę samą strategię w Portugalii i ponownie w Grecji.

Oczekujemy od naszych wyborców, że słono zapłacą za naszą koncepcję!

  Radvilė Morkūnaitė-Mikulėnienė (PPE) – (LT) Pani Przewodnicząca! Cieszę się, że przyjęliśmy dziś projekt rezolucji w sprawie programu „Mobilna młodzież”, czyli ram umożliwiających usprawnienie europejskich systemów kształcenia ogólnego i zawodowego, ponieważ rezolucja ta przedstawia wyraźne zalecenia i konkretne kierunki działania, które kraje Unii Europejskiej mogłyby i powinny realizować w celu poprawienia systemów kształcenia ogólnego i zawodowego. Niemniej jednak chciałabym wyróżnić kilka aspektów: po pierwsze, jeśli wziąć pod uwagę, że inicjatywa „Mobilna młodzież” zakłada realizację najważniejszego celu w ramach strategii Europa 2020, czyli obniżenie odsetka osób przedwcześnie kończących edukację szkolną z 15 % do 10 %, to niestety trzeba zauważyć, że zabrakło w niej środków i zaleceń dotyczących podnoszenia kompetencji, kwalifikacji i prestiżu zawodowego nauczycieli. Zdecydowanie musimy zrozumieć, że zawód nauczyciela jest zawodem, który tworzy największą wartość dodaną dla społeczeństwa i musimy dążyć do zagwarantowania, by nauczyciele w krajach europejskich byli najlepsi. Zgadzam się z zawartym w dokumencie apelem o przedłożenie Komisji wszechstronnej strategii, mającej na celu wspieranie edukacji „pozaformalnej” i apeluję, aby kluczowe zalecenia z tego dokumentu były bezpośrednio powiązane z wieloletnimi ramami finansowymi.

  Bernd Posselt (PPE) – (DE) Pani Przewodnicząca! Są tu dziś z nami przedstawiciele Krajowego Komitetu Wykonawczego Ziomkostwa Sudeckoniemieckiego, w tym Młodzieży Sudeckoniemieckiej, którzy energicznie dążą do współpracy transgranicznej z młodzieżą czeską. Przedmiotowe sprawozdanie pod tym względem ma niebywałe znaczenie, ponieważ obejmuje trzy kwestie: po pierwsze, sieć współpracy między uczelniami, zwłaszcza pomiędzy euroregionami i regionami przygranicznymi; po drugie, szkolenie zawodowe, jako że potrzebujemy nie tylko kształcenia ogólnego; i po trzecie, przede wszystkim, umiejętności językowe.

Chcę wyraźnie zaznaczyć, że kocham język Szekspira, ale żałuję, że młodzi ludzie rozmawiają ze sobą tylko w tym jednym języku. W omawianych ramach powinniśmy wspierać naukę języków państw sąsiedzkich i naukę języków mniej popularnych. Tak naprawdę kulturę naszych sąsiadów poznajemy dopiero, gdy zaczynamy poznawać ich codzienne życie w ich ojczystym języku. W związku z tym mamy przed sobą wiele pracy, ale także olbrzymie możliwości.

  Sidonia Elżbieta Jędrzejewska (PPE) – (PL) Niezmiernie cieszy mnie, że inicjatywa „Mobilna młodzież” jest integralną częścią strategii Europa 2020. Jestem także zadowolona, że dzisiaj przegłosowane sprawozdanie uwzględniło wagę edukacji pozaformalnej rozumianej jako edukacja poprzez udział w organizacjach młodzieżowych, organizacjach pozarządowych i poprzez wolontariat. Wierzę, że edukacja pozaformalna pomaga młodzieży stawać się aktywnymi obywatelami, uczy pracy zespołowej, pomaga rozwijać indywidualne zainteresowania i, co bardzo istotne, daje lepsze szanse na znalezienie pracy.

Sprawozdanie: Mary Honeyball (A7-0099/2011)

  Jarosław Kalinowski (PPE) – (PL) Pani Przewodnicząca! Dzieci są naszą przyszłością. To one będą tworzyć w przyszłości świadome społeczeństwo europejskie, dlatego tak ważne jest wczesne objęcie dzieci edukacją. Musimy wpajać dzieciom od najmłodszych lat pozytywne wartości oraz właściwe wzorce moralne. Edukacja powinna być oparta na dobrych, solidnych podstawach i prowadzona przez odpowiednio wykształconą i przygotowaną kadrę nauczycielską.

Musimy dążyć do wyrównania szans tak, aby każde dziecko bez względu na to, czy pochodzi z miasta czy ze wsi, z bogatej czy ubogiej rodziny, miało dostęp do wczesnego nauczania. W procesie wyrównywania szans w szczególności powinniśmy zwrócić uwagę na środowiska wiejskie – dzieci mają tam zdecydowanie mniejszy dostęp do placówek oświatowych i kulturalnych.

  Hannu Takkula (ALDE) – (FI) Pani Przewodnicząca! Bardzo ważne jest, abyśmy skupili się na wczesnych latach dzieciństwa oraz kształceniu i opiece we wczesnym dzieciństwie. Właśnie z tego powodu z ogromną radością przyjąłem sprawozdanie pani poseł Honeyball, w przypadku którego byłem kontrsprawozdawcą.

Odnosząc się do tego doskonałego sprawozdania, chciałbym jasno powiedzieć, że mówiąc o małych dzieciach powinniśmy raczej podkreślić znaczenie wychowania a nie edukacji. Jest tak dlatego, że wszystkie kluczowe elementy ludzkiego życia są kształtowane w jego pierwszych kilku latach, zatem prawdopodobnie prawdą jest to, że jeżeli dzieci mają zapewnione bezpieczne wychowanie i bezpieczne warunki życia, będą także miały szansę na odniesienie sukcesu w przyszłości.

Powinniśmy zatem raczej podkreślić znaczenie wychowania a nie edukacji. Na edukację przyjdzie czas później, ale, jak powiedziano, w przedmiotowym sprawozdaniu omówiono różne modele istniejące w Europie, a podstawowym założeniem jest to, że powinniśmy dopilnować, aby od wczesnego dzieciństwa ani jedna młoda osoba nie była wykluczona, aby każdy miał możliwość prowadzenia dobrego, pełnego życia.

  Daniel Hannan (ECR) – Pani Przewodnicząca! Ubiegłego lata miałem przyjemność odwiedzić Pani okręg wyborczy i jednego dnia zabrałem swoje dzieci na plażę. Pamiętam, jak przyglądałem się dwóm dziewczynkom budującym zamek z piasku, które były zupełnie nieświadome zbliżającego się przypływu, gdyż były tak zauroczone muszelkami i gałązkami, którymi ozdabiały swoją budowlę.

Nie miałem serca powiedzieć im, że zbliża się przypływ, a dziś czułem się podobnie czytając listę do głosowania. Mamy do czynienia z tymi epokowymi wydarzeniami – z kryzysem gospodarczym na naszych granicach i zmniejszeniem się naszego udziału w światowym PKB – a dziś rozmawiamy tu o wczesnym kształceniu, o naszych obowiązkach wobec Międzynarodowego Biura Pracy i o tym, czy Sarajewo powinno zostać europejskim miastem kultury.

Proszę pozwolić mi podać suche i przerażające dane statystyczne: w 1974 roku kraje Unii Europejskiej generowały 36 % światowego PKB, dziś jest to 26 %, a w 2020 roku będzie to 15 %. Podczas gdy martwimy się o wczesne kształcenie, rozpowszechniamy te całą naszą propagandę na temat europejskiej integracji i wydajemy komiks „The Raspberry Ice Cream War”, podczas gdy nasze dzieci są zachęcane do czytania „Captain Euro”, nasza część świata jest podbijana przez bardziej dynamiczne kraje, które poznały korzyści wynikające z decentralizacji i rozproszenia władzy.

Niechybnie nadchodzi czas, w którym cała nasza wczorajsza pompa będzie przypominać tę z Niniwy i Tyru.

  Radvilė Morkūnaitė-Mikulėnienė (PPE) – (LT) Pani Przewodnicząca! Chciałabym odnieść się do błędnych informacji podanych podczas porannej debaty przez pana posła Tomaszewskiego. Oświadczył on, że dzieci z polskiej mniejszości na Litwie nie mogą uczyć się w języku polskim. Dla informacji podaję, że na Litwie mieszka około 200 tysięcy litewskich obywateli polskiego pochodzenia i działają tam 62 szkoły, w których nauka odbywa się wyłącznie w języku polskim oraz 34 szkoły prowadzące lekcje języka polskiego. Natomiast w Niemczech, gdzie mieszka około 2 milionów osób polskiego pochodzenia, nie ma nawet jednej państwowej szkoły przeznaczonej wyłącznie dla Polaków. Należy podkreślić, że tylko na Litwie obywatele polskiego pochodzenia mogą kształcić się w języku polskim od żłobka do uniwersytetu. Jest to unikalne na skalę światową. Na Litwie mieści się filia Uniwersytetu Białostockiego będąca jedyną filią polskiego uniwersytetu poza granicami Polski. W jednym z sondaży 43 % przedstawicieli mniejszości narodowych na Litwie podało niewystarczającą znajomość litewskiego jako przyczynę trudności w poszukiwaniu pracy. Dziwne jest słyszeć tu krytykę litewskiego prawa oświatowego, które odzwierciedla prawo obowiązujące w Polsce, dlatego chciałbym zadać retoryczne pytanie: czy pan poseł Tomaszewski uważa, że mniejszości narodowe są dyskryminowane także w Polsce?

  Anna Záborská (PPE) – (SK) Pani Przewodnicząca! Już wypowiedziałam się w trakcie tej debaty i wyraziłam zadowolenie z tego, że pani poseł Honeyball starała się osiągnąć kompromis na całej scenie politycznej.

Mimo to wstrzymałam się od głosu w ostatecznym głosowaniu, ponieważ moim zdaniem przedmiotowe sprawozdanie w wielu miejscach stanowi ingerencję w sprawy państw narodowych. Widać to najwyraźniej na przykłądzie tego, że przyjęto w nim z zadowoleniem cele barcelońskie, pomimo tego, że ich realizacja zakończyła się fiaskiem właśnie dlatego, że były tylko liczbami dyktowanymi z unijnej centrali poszczególnym państwom członkowskim.

Moim zdaniem decyzję dotyczącą liczby niezbędnych przedszkoli należy pozostawić państwom członkowskim, ponieważ nie jest to wyłącznie kwestia liczb, ale także kwestia jakości i kultury danego kraju. Z żalem przyjmuję fakt, że nie mogłam zagłosować za przedmiotowym sprawozdaniem, jednak było one zasadniczo sprzeczne z poglądem, który bardzo cenię.

  Miroslav Mikolášik (PPE) – (SK) Pani Przewodnicząca! Dzieciństwo ma niewątpliwie fundamentalne znaczenie dla rozwoju fizycznego, umysłowego i społecznego dzieci. Musimy zatem zrozumieć, że zwrot z inwestycji w edukację przedszkolną jest gwarancją przyszłego wzrostu. Poza tym wiele badań wykazało, że środki finansowe wykorzystane w ten sposób przynoszą znaczne korzyści gospodarcze i społeczne w średniej i długiej perspektywie.

Najlepszym i najbardziej naturalnym sposobem zapewnienia tego typu wsparcia jest ochrona rodziny jako podstawowej komórki społecznej. Rodzice są pierwszymi i najważniejszymi nauczycielami swoich dzieci, dlatego ramy prawne nie powinny zawierać przepisów penalizujących rodziców za osobiste sprawowanie opieki nad swoimi dziećmi, szczególnie w pierwszych latach życia. Wyłączne kompetencje na tym obszarze mają państwa członkowskie. Jest rzeczą bardziej niż pożądaną to, aby UE poprzez swoją koordynującą rolę przyczyniła się do poprawy sytuacji w poszczególnych państwach członkowskich.

Projekt rezolucji B7-0193/2011

  Daniel Hannan (ECR) – Pani Przewodnicząca! Osoby popierające wspólną politykę rybołówstwa często podkreślają, że ryby nie uznają granic między państwami. Zwykle mówią o tym tak, jakby było to jakieś oryginalne spostrzeżenie – naprawdę, opływają je, no kto by pomyślał!

Jednak w rzeczywistości jurysdykcja terytorialna i prawa własności są jedyną bezpieczną podstawą ochrony zasobów. Jeżeli spojrzymy na kraje, które prowadzą skuteczną politykę ochrony zasobów na łowiskach – niezależnie od tego, czy są to Falklandy, Islandia, Norwegia, czy Nowa Zelandia – to zobaczymy, że wszystkim im udało się to osiągnąć dzięki daniu szyprom poczucia własności, tak aby zachęcić ich do uznawania łowisk za zasoby odnawialne. Podstawową mądrością Arystotelesa jest to, że o rzecz, która do nikogo nie należy, nikt nie będzie dbał.

Niestety wspólna polityka rybołówstwa definiuje zasoby rybne jak dobro wspólne, do którego wszystkie narody mają taki sam dostęp. W konsekwencji mamy do czynienia z katastrofą ekologiczną, do której doszło w przypadku zasobów na Morzu Północnym.

Jedną z kwestii, która jest szczególnie aktualna, jest to, że w ostatnich latach doszło do migracji makreli z wód objętych wspólną polityką rybołówstwa na islandzkie wody terytorialne. Obawiam się, że czyni je to własnością Islandii. Nie ma sensu na to narzekać. My mamy pecha, oni mają szczęście. Może się zdarzyć, że za kilka lat sytuacja się odwróci i wtedy my będziemy mieć szczęście. W międzyczasie najlepszym i najpewniejszym sposobem zagwarantowania, że traktujemy ryby jak jeden z zasobów, który będzie zawsze dostępny, jest uznanie praw własności ludzi, do których należy woda na mocy prawa morskiego.

Projekt rezolucji B7-0297/2011

  Peter Jahr (PPE) – (DE) Pani Przewodnicząca! Wzrost cen ropy na światowych rynkach nie jest jedyną przyczyną kryzysu w sektorze rybołówstwa, gdyż paliwa są zwykle zwolnione z podatku a wspomniany wzrost cen ropy dotyka wszystkich rybaków na świecie – w Unii Europejskiej i poza nią. Drugą kwestią jest to, że podniesienie progów de minimis należy wykorzystać także jako okazję do pomocy rybakom w pracy – i połowach – w bardziej ekologiczny i zrównoważony sposób. Po trzecie, samo obniżenie cen paliwa nie wystarczy do osiągnięcia tego celu. Krótko mówiąc, oczekuję, że także państwa członkowskie opracują innowacyjne i przydatne rozwiązania na tym polu.

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE) – (ES) Na wstępie, Pani Przewodnicząca, chciałabym wyrazić wsparcie dla wszystkich mieszkańców miasta Lorca w hiszpańskiej prowincji Murcia, dla ośmiu osób, które poniosły śmierć i ich rodzin, oraz 250 osób, które zostały ranne w wyniku wczorajszego trzęsienia ziemi.

Głosowałam za przyjęciem wspólnego projektu rezolucji, wbrew stanowisku mojej grupy, z powodu obaw związanych z trudnym okresem, przez jaki przechodzi ten sektor, który jest jeszcze trudniejszy z powodu wzrostu ceny ropy.

Zwiększenie z 30 do 60 tysięcy euro pomocy de minimis dla przedsiębiorstw na okres tylko trzech lat może pomóc im w tej skomplikowanej sytuacji. Ponadto muszę powiedzieć, że zwiększenie to nie oznacza jakiegokolwiek zwiększenia budżetów Unii Europejskiej. Jej zastosowanie musi gwarantować także równowagę ekologiczną i społeczną oraz nie powinno zaburzać konkurencji między państwami członkowskimi.

Jednak Europejski Fundusz Rybacki musi dalej wspierać ten sektor, aby ograniczyć zależność rybaków od paliw kopalnych, zwiększyć efektywność jego działań i przedstawić mu innowacyjne propozycje, które muszą dać nowe możliwości sektorowi morskiemu.

  Seán Kelly (PPE) – (GA) Pani Przewodnicząca! Z przyjemnością poparłem przedmiotowe zalecenia.

Rybołówstwo – podobnie jak rolnictwo – jest bardzo niepewnym zajęciem. Uzależnione jest od kaprysów przyrody i ma do niego zastosowanie system kwotowy, a także, oczywiście, wpływa na nie stan zapasów i dostaw. Teraz oprócz tego mamy do czynienia ze wzrostem cen ropy.

W końcu rozwiązanie będzie musiało pojawić się w samej Unii Europejskiej, w raz z tym, jak ta staje się coraz bardziej niezależna pod względem bardziej ogólnych dostaw energii, uwzględniając oczywiście energię odnawialną. Jednak uważam też, że musimy spojrzeć na możliwość eksploracji tych obszarów na terytorium Europy, które nie były brane pod uwagę, ponieważ nie było to opłacalne z ekonomicznego punktu widzenia. Teraz to się zmienia. Myślę, że gdybyśmy mogli zwiększyć podaż w Europie, automatycznie obniżylibyśmy ceny na całym świecie i oczywiście uniezależnilibyśmy nasze dostawy od niedemokratycznych reżimów.

Projekt rezolucji: B7-0286/2011

  Miroslav Mikolášik (PPE) – (SK) Pani Przewodnicząca! W pełni zgadzam się z żądaniem, aby ocena wpływu wszystkich stosownych projektów przepisów na małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) była przeprowadzana systematycznie zarówno na szczeblu krajowym, jak i europejskim, ponieważ przedsiębiorstwa te są prawdziwym kręgosłupem europejskiej gospodarki i będąc nim tworzą ponad 100 milionów miejsc pracy.

Jednak aktualna praktyka pokazuje, że na szczeblu regionalnym i lokalnym dostęp do pomocy finansowej na początkowym stadium innowacji oraz wsparcie dla firm rozpoczynających działalność i małych firm innowacyjnych jest wciąż w UE zdecydowanie niewystarczające i wyrywkowe.

Potwierdzeniem tej heterogeniczności jest także fakt, że 75 % ogólnej kwoty 21 miliardów euro przeznaczonej na pomoc finansową zostało w pełni udostępnione przez banki pośredniczące zaledwie 50 tysięcy spośród wszystkich 23 milionów MŚP.

  Gay Mitchell (PPE) – Pani Przewodnicząca! Posłowie z Fine Gael poprosili mnie, abym w tej sprawie wypowiedział się w imieniu całej naszej czwórki w EPP.

Zdecydowanie popieramy zasadniczą ideę każdego rozwiązania tego typu, które ma na celu wsparcie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP). Wiemy, jak MŚP są ważne dla gospodarki irlandzkiej i gospodarki europejskiej. Jednak nie widzimy powodu, dla którego do przedmiotowego sprawozdania należałoby włączyć odniesienie do CCCTB. Wydaje mi się, że dajemy wiarę propagandzie w zależności od tego, co przynosi dany dzień. Na przykład aktualnie w Niemczech mówi się, że są wątpliwości co do całej idei CCCTB.

Zatem udzielmy wsparcia MŚP, ale nie wprowadzajmy do przepisów tego typu propagandy. Są argumenty za CCCTB i przeciwko niej. Nie zastępujmy pomocy ideologią. Powinniśmy udzielić MŚP wszelkiego możliwego wsparcia, jednak stałe wprowadzanie tych warunków nie jest potrzebne.

Głosowaliśmy za odrzuceniem CCCTB, ale nie głosowaliśmy za odrzuceniem całego sprawozdania, ponieważ nie chcieliśmy opóźniać przekazania tej ważnej dla MŚP pomocy, dlatego cieszę się, że mam możliwość o tym poinformować.

  Przewodnicząca – Panie Pośle Mitchell! Zadam Panu pytanie. Czy mógłby nam Pan powiedzieć, co oznacza ten skrót?

  Gay Mitchell (PPE) – Pani Przewodnicząca! Cieszę się, że Pani to powiedziała. Na początku pomyślałem, że zapyta mnie Pani, czy mówiłem po litewsku! CCCTB oznacza wspólną skonsolidowaną podstawę opodatkowania osób prawnych.

  Przewodnicząca – Byłam przekonana, że nas goście docenią fakt, że wiedzą, o czym rozmawialiśmy.

(Oklaski)

  Reinhard Bütikofer (Verts/ALE) – Pani Przewodnicząca! Chciałbym tylko zapytać, czy coś można nazwać ideologią tylko dlatego, że nie jest to lubiane w Irlandii.

  Gay Mitchell (PPE) – Pani Przewodnicząca! To nie jest kwestią tego, czy jest to lubiane w Irlandii, czy nie. Jesteśmy posłami do Parlamentu Europejskiego i będziemy prezentować nasze poglądy. Żaden przedstawiciel żadnego z państw członkowskich nie będzie nam mówił, co robić. W tym kraju nie musimy robić tego, co jest lubiane w innych państwach członkowskich. Każde z państw członkowskich wysyła tu swoich parlamentarzystów, aby prezentowali swoje poglądy. Naszym zdaniem argumenty za CCCTB, która jest aktualnie kwestionowana w Berlinie, są jakąś propagandą, która narodziła się w czyjejś głowie. Argumenty przemawiające za nią nie zostały udowodnione. Są argumenty za nią i przeciwko niej, dlatego nie powinniśmy być przymuszani do niej przez żadną chwilową poprawność polityczną.

  Przewodnicząca – Ten punkt porządku dziennego dotyczy wyjaśnień sposobu głosowania.

  Hannu Takkula (ALDE) – (FI) Pani Przewodnicząca! Jeżeli chodzi o wspólną podstawę opodatkowania osób prawnych, to byłoby to ogromnym wyzwaniem dla Unii Europejskiej, ponieważ 27 państw członkowskich bardzo się od siebie różni. Ich struktury gospodarcze są bardzo różne, choć oczywiście w związku z tym, że wszyscy tworzymy jednolity rynek, ważne jest dopilnowanie, aby małe i średnie przedsiębiorstwa, które są kręgosłupem europejskiej gospodarki, miały w zasadzie takie same warunki konkurencji.

Aktualnie sytuacja taka nie ma miejsca i dlatego bardzo ważne jest przeprowadzenie przeglądu MŚP. Na przykład jako Fin doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że fińskie firmy są bardzo oddalone od centrum rynku wewnętrznego i z tego powodu koszty logistyki – koszty transportu – znacznie podnoszą ceny produktów. W związku z tym potrzebujemy różnych systemów rekompensaty poprzez podatki nawet w samej Unii Europejskiej, ale także w inny sposób, aby sytuacja w zakresie konkurencji była dla wszystkich sprawiedliwsza.

Bardzo ważne jest to, że przygotowane zostało sprawozdanie tego typu i to, że powinniśmy także starać się uwzględnić firmy działające na odległych terenach na północy, aby były w stanie konkurować na takich samych warunkach z innymi europejskimi firmami.

  Seán Kelly (PPE) – (GA) Pani Przewodnicząca! Zgadzam się z tym, co mój szef, Gay Mitchell, powiedział o CCCTB i stosownie do tego głosowałem. Jednak chciałbym skupić się na innej kwestii.

Chciałbym wspomnieć o tym, że znamienne było to, że konieczna była poprawka ustna, aby zwrócić uwagę na problem podrabiania w przypadku tego konkretnego wniosku. Jest to niefortunne, ponieważ podrabiane towary wyrządzają poważne szkody firmom w całej Europie, a kwestia ta nie została w wystarczający sposób podkreślona i nie zajęto się nią.

Wiele z tych towarów pochodzi z krajów trzecich, a rządy tych krajów, które stanowią bezpieczną przystań dla towarów sprowadzanych do Europy, ułatwiają im dostęp. Musimy nazwać po imieniu i zawstydzić te kraje oraz podjąć przeciwko nim działania, ponieważ mają one fatalny wpływ na legalne firmy w Europie. Przyszedł czas, abyśmy powiedzieli: Dość!

Sprawozdanie: Judith A. Merkies (A7-0162/2011)

  Adam Bielan (ECR) – (PL) Szybszy rozwój, wydajność, efektywność oraz większa konkurencyjność to najlepsze mechanizmy zwalczania problemów gospodarczych. Aby osiągnąć te cele należy wspólnie podejmować działania na rzecz innowacyjności. Nie bez znaczenia jest tutaj ukierunkowanie na kreatywność obywateli, np. poprzez zapewnienie pracownikom swobody w przedstawianiu pomysłów na usprawnienie procedury pracy. Czynnikiem napędzającym innowacje jest również konsumpcja, a konkretnym przykładem połączenia kreatywności obywateli z chęcią korzystania z nowoczesnych technologii są opracowywane przez europejskich konsumentów aplikacje iPhonowskie.

Ważnym elementem realizacji Unii innowacji jest wzmocnienie bazy wiedzy poprzez zbliżanie do siebie przedsiębiorstw, instytucji naukowo-badawczych i samych obywateli. W tym wymiarze niezbędne będzie pełne zaangażowanie władz publicznych i samorządowych. Podstawowym celem innowacji jest utrzymanie wysokiego poziomu dobrobytu w Europie. Mam nadzieję, że zaproponowane wspólne działania przyczynią się do wsparcia procesu innowacyjności i wpłyną na stabilizację gospodarczą. Popieram więc to sprawozdanie.

  Peter Jahr (PPE) – (DE) Pani Przewodnicząca! Niestety nie miałem możliwości zabrania głosu podczas wczorajszej debaty, choć byłem obecny. Chciałbym jednak udzielić swojego poparcia tym mówcom, którzy podkreślili, że innowacje i badania powinny i muszą mieć miejsce także w sektorze rolnym. Rolnictwo nie jest „starą gospodarką“ – jest ono nowoczesne, a poza tym jest obszarem, na którym widać aktywność, badania i innowacje.

Europejskie rolnictwo staje przed przynajmniej trzema wyzwaniami, są to: zagwarantowanie wyżywienia ludności, ochrona środowiska naturalnego i produkcja energii. Te czasami bardzo rozbieżne cele wymagają systemowego wykorzystania nauki zarówno teraz, jak i w przyszłości.

  Zbigniew Ziobro (ECR) – (PL) Głosowałem za sprawozdaniem „Unia innowacji”. Innowacyjność, rzecz oczywista, to kluczowa sprawa dla rozwoju Europy. Jednak w mojej ocenie zupełnie fundamentalną sprawą jest wspieranie innowacyjności w szczególności w sektorze małych i średnich przedsiębiorstw, zwłaszcza w nowych państwach członkowskich Unii Europejskiej, które mają w tym względzie spore zaległości. To właśnie w tym sektorze – jak się wydaje z licznych analiz – rozstrzygnie się, czy gospodarka europejska w przyszłości będzie konkurencyjna w stosunku do innych wielkich gospodarek światowych.

A warto pamiętać – jak pokazują badania prowadzone przez firmę Ernst&Young – że 3/4 wniosków o dofinansowanie badań i zakupu nowych technologii, jakie składają małe przedsiębiorstwa, są niestety w Europie odrzucane przez banki. Finansowanie jest poważnym problemem, dlatego też powinniśmy nakłaniać poszczególne państwa członkowskie do wspierania małych i średnich przedsiębiorstw w tym obszarze. Bez tego wsparcia nie poradzą one sobie z rosnącą konkurencją w światowej gospodarce.

  Jacek Olgierd Kurski (ECR) – (PL) Poparłem ciekawe i obszerne sprawozdanie dotyczące przekształcenia Europy po zakończeniu kryzysu na świecie. Uczyniłem tak w nadziei, że zaproponowany w sprawozdaniu kierunek ograniczy narastające dysproporcje w rozwoju poszczególnych krajów Unii, oraz że osłabi tzw. „drenaż umysłów”, zbyt grzecznie, jak mi się wydaje, nazywany w sprawozdaniu mobilnością intelektualną. Dlatego, aby zabezpieczyć zrównoważony rozwój Europy musimy przeznaczać większe środki na rozwój innowacyjności oraz projektów badawczych w nowych krajach Unii Europejskiej.

Warto zachęcać rządy, aby oprócz zwiększenia kwot budżetowych przekazywanych corocznie na badania, ustanowiły minimalny próg procentowy budżetu, który musi być wykorzystany na projektu typu badania i rozwój. Stawka na badania i rozwój nie powinna jednak w żaden sposób ograniczać w przyszłej agendzie budżetowej dotychczasowych priorytetów Unii Europejskiej, takich jak Wspólna Polityka Rolna czy polityka spójności. One bowiem dobrze pełnią swoją rolę.

  Lena Ek (ALDE) – (SV) Pani Przewodnicząca! Mimo że innowacje mają tak wielki znaczenie dla rozwoju społeczno-gospodarczego w Europie, do tej pory UE nie posiada żadnych zbiorowych przepisów w zakresie innowacji. W związku z tym fakt, że wniosek ten został złożony przez Komisję i panią komisarz Geoghegan-Quinn ma ogromne znaczenie.

Kiedy w tym momencie określamy zasady, które mają mieć zastosowanie w przyszłości, musimy dołożyć wszelkich starań, aby w tym dokumencie i w Unii innowacji uprościć i wyeliminować wszelką niepotrzebną biurokrację. Uproszczenie zasad jest niezmiernie ważne, ponieważ każdy badacz, każda branża i każde małe przedsiębiorstwo wymieniają biurokrację jako największą barierę w wykorzystaniu unijnych funduszy i intensywnej współpracy na rzecz poprawy sytuacji w zakresie innowacji w Europie.

Musimy także zapewnić znacznie skuteczniejsze zarządzanie. Musimy skupić się na naprawdę dużych projektach zamiast wydawać pieniądze na wielu różnych obszarach, co robimy we wszystkich innych kontekstach. W końcu Unia innowacji może być naprawdę dobrym narzędziem w naszej pracy na rzecz rozwiązania problemów klimatycznych. Dziękuję.

Projekt rezolucji: B7-0296/2011

  Mitro Repo (S&D) – (FI) Pani Przewodnicząca! Życie codzienne pracowników gospodarstw domowych jest często niepewne, niedoceniane i nieoficjalne. Traktowani są nierówno, niesprawiedliwie i źle.

W Europie pracownicy gospodarstw domowych są zwykle imigrantami, z których znaczna większość przybyła do danego kraju nielegalnie. Nie figurują w żadnych rejestrach, narażeni są na ryzyko wykorzystania i są na łasce swoich pracodawców. Konwencja MOP dotycząca pracowników gospodarstw domowych i wspólne zasady, które będą miały zastosowanie, są głównymi środkami mającymi zagwarantować poszanowanie prawa człowieka pracowników gospodarstw domowych oraz ich praw pracowniczych i socjalnych oraz nadzór nad nimi i ich dalszy rozwój.

Naiwnością byłoby twierdzenie, że w Europie nie ma żadnych nielegalnych pracowników gospodarstw domowych. To swego rodzaju nowoczesne niewolnictwo. Ci pracownicy – najczęściej są to kobiety – są najbardziej bezbronni ze wszystkich. Nie mają odwagi poskarżyć się na to, że są źle traktowani lub na przemoc i wykorzystywanie seksualne. Wykorzystywanie to nie dotyczy wyłącznie osób spoza UE: wykorzystujemy także własnych obywateli. Poprawa sytuacji pracowników gospodarstw domowych powinna być jednym z priorytetów strategii Europa 2020.

  Peter Jahr (PPE) – (DE) Pani Przewodnicząca! Przedstawię swoje poglądy na temat pracowników gospodarstw domowych. Przede wszystkim zgadzam się z wszystkimi, którzy stwierdzili, że osoby zatrudnione w tym sektorze – a są nimi oczywiście zwykle kobiety – powinny otrzymywać uczciwą płacę i uczciwe świadczenia socjalne. Zdecydowanie zgadzam się także z tymi, którzy mówią, że szczególnie w tym sektorze dochodzi do wielu niewiarygodnych rzeczy i jest w nim dużo niesprawiedliwości.

Proszę jednak, aby przy realizacji uzasadnionych żądań zwrócono uwagę na biurokrację. Na przykład w Niemczech rzeczywistość jest taka, że ja jako osoba, do której mają zastosowanie te przepisy w związku z tym, że zatrudniam pomoc domową, muszę uciekać się do pomocy doradcy podatkowego, tyko dlatego, że jest tak dużo biurokracji i że przepisy ustawowe są tak skomplikowane. To odbija się niekorzystnie na nerwach, zabiera czas i jest kosztowne. Osoby unikające biurokracji zwykle płacą swoim pracownikom gotówką i tym samym – czasem nieświadomie – przyczyniają się do nielegalnego zatrudnienia. Właśnie dlatego proszę o zwrócenie uwagi na biurokrację związaną z tym procesem.

Projekt rezolucji: B7-0295/2011

  Peter Jahr (PPE) – (DE) Pani Przewodnicząca! Jako wykwalifikowany rolnik chciałbym dodać kilka dalszych uwag do tej kwestii. Po pierwsze, słusznym jest twierdzenie, że naszym celem musi być ograniczenie stosowania antybiotyków szczególnie w sektorze hodowlanym. Podstawą naszych działań w tym zakresie powinna być zasada „jak najmniej”. Po drugie, potrzebujemy analizy status quo, innymi słowy analizy danych dotyczących tego, co faktycznie dzieje się w terenie w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Naturalnie w analizie takiej muszą wziąć udział wszystkie państwa członkowskie. Po trzecie, potrzebujemy dalszych badań naukowych w celu analizy zagrożeń i skutecznego przeciwdziałania tym zagrożeniom. Po czwarte, nie potrzebujemy ideologicznych straszaków. Ideologia nie może zastąpić nauki.

Sprawozdanie: Marietje Schaake (A7-0112/2011)

  Mitro Repo (S&D) – (FI) Pani Przewodnicząca! Przedmiotowe sprawozdanie zasługuje na nasze poparcie. Jest wiele dobrych powodów, dla których Europa uznawana jest za giganta gospodarczego: równie dobrze mogłaby być gigantem w dziedzinie kultury.

W swojej całej różnorodności kulturowej Europa jest spójną, a mimo to zróżnicowaną wspólnotą wartości. W polityce międzynarodowej kultura odgrywa istotną rolę. Jest jednym z praw człowieka, a każda osoba ma prawo się nią cieszyć. Kultura powiązana jest także z dobrobytem człowieka i ogólną zdolnością radzenia sobie.

Polityka kulturalna umożliwia także UE nawiązywanie kontaktów z krajami, z którymi nie uzgodniono żadnej innej formy partnerstwa. Wsparcie dla wymiaru kulturowego w tych krajach Afryki Północnej, które budują teraz nowe, bardziej demokratyczne społeczeństwo, ma też szczególne znaczenie. Dwustronne umowy na rzecz rozwoju i handlu powinny zawsze przewidywać nie tylko elementy odpowiedzialności społecznej, ale także elementy kulturowe. Z Europejską Służbą Działań Zewnętrznych mogliby nawet współpracować eksperci ds. kulturalnych, aby kultura stała się elementem polityki zagranicznej UE w bardziej spójny i systematyczny sposób.

  Adam Bielan (ECR) – (PL) Dziedzictwo kulturalne krajów europejskich jest wartością samą w sobie. Choć zróżnicowane względem siebie kulturowo państwa członkowskie mają już wyrobioną w świecie stosowną markę, która przyciąga obywateli innych państw gotowych czerpać z dorobku kulturalnego. Polityczną i gospodarczą pozycję Unii Europejskiej można zwiększać, promując jej tożsamość i wartość kulturalną.

Istotną rolę w dziedzinie kultury odgrywają nowe technologie, sprzyjające również realizacji podstawowych praw człowieka. Szczególnie w krajach zniewolonych cenzurą aktywność obywatelska i dostęp do informacji podtrzymywane są za pośrednictwem sieci. Unia musi zatem wspierać wolność Internetu na arenie światowej, wydatnie przyczyniając się do rozwoju kulturowego i świadomości zamkniętych społeczeństw. Również młode pokolenie potrzebuje spójnej strategii w dziedzinie mobilności dla zwiększenia rozwoju w zakresie nauki i kultury. Popieram działania dyplomacji na rzecz kultury, do czego przyczynić się mogą także prace delegacji parlamentarnych. Dlatego głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania.

  Zbigniew Ziobro (ECR) – (PL) Zawarte w sprawozdaniu deklaracje i uwagi są niezwykle cenne i trafne. W szczególności chciałbym się tu odnieść do stwierdzeń, które wskazują, że Unia Europejska jest zobowiązana podejmować na całym świecie działania na rzecz poszanowania wolności słowa, wolności prasy i swobodnego dostępu do mediów audiowizualnych. Również jakże trafna jest uwaga wzywająca Komisję Europejską do propagowania wolności Internetu na świecie wobec zagrożeń, o których czytamy i słyszymy coraz więcej.

Chociaż z zadowoleniem zauważam, że upominamy się o te fundamentalne dla nas, Europejczyków, wartości, to jednocześnie przyznaję, że z pewnym smutkiem głosowałem nad tym sprawozdaniem. Mam świadomość, że czasem upominamy się o te fundamentalne wartości na świecie, a zapominamy o tym, że są one również naruszane w niektórych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Przykładem tego jest choćby to, co dzieje się w Polsce w stosunku do dziennikarzy krytycznych wobec rządu. Są oni masowo usuwani z mediów publicznych, a przedstawiciele rządu usiłują zlikwidować niezależny, prywatny dziennik „Rzeczpospolita”, który jest drugim co do wielkości poważnym dziennikiem w Polsce, krytycznym, nawisem mówiąc, wobec linii rządu. Temu też należy się przy okazji sprzeciwić.

  Hannu Takkula (ALDE) – (FI) Pani Przewodnicząca! Bardzo istotne jest to, aby wymiar kulturowy także został włączony do debaty na temat polityki zagranicznej.

Myślę, że doszliśmy do takiego wniosku, ponieważ w kontekście aktualnych zawirowań na Bliskim Wschodzie zdaliśmy sobie sprawę, że przez dziesięciolecia całkowicie zapominaliśmy o wymiarze kulturowym; na przykład w relacjach Unii Europejskiej z Syrią. Od 1963 roku w Syrii obowiązują ustawy specjalne, które zezwalają na egzekucje ludzi bez procesu, ale nieliczne europejskie delegacje, na przykład delegacja UE, podniosło tę kwestię. Handel i finanse stały się ważniejsze od praw człowieka.

Tak jak właśnie powiedział pan poseł Repo, prawa człowieka są także kluczowym elementem wymiaru kulturowego, kiedy mówimy o Unii Europejskiej. Ważne, abyśmy o tym pamiętali. Prawa człowieka i demokracja, to podstawa: właśnie je musimy wspierać energiczniej w europejskiej polityce zagranicznej zamiast patrzeć na rzeczy wyłącznie z perspektywy gospodarczej.

  Jacek Olgierd Kurski (ECR) – (PL) Poparłem interesujące sprawozdanie o kulturowym wymiarze działań zewnętrznych Unii Europejskiej. Jakże nie poprzeć zapisów o działaniach, jakie UE podejmuje na całym świecie na rzecz poszanowania wolności słowa, wolności prasy, swobodnego dostępu do mediów audiowizualnych itd.

Odnoszę jednak wrażenie, że za bardzo troszczymy się o sytuację poza Unią, a za mało dbamy o standardy wewnątrz Unii, np. w Polsce, bo to w Polsce właśnie po uzyskaniu władzy w mediach publicznych przez aktualną koalicję rządzącą rozpoczęło się masowe zwalnianie z pracy dziennikarzy oraz likwidowanie programów przez nich firmowanych, które łączyło jedno – krytycyzm wobec obecnej rzeczywistości. I np. odwołano takich ludzi z pracy jak Jacek Sobala, Anita Gargas, Jacek Karnowski czy Wojciech Leszczyński. Pozbawiono programów takich dziennikarzy jak Joanna Lichocka, Tomasz Sakiewicz, Rafał Ziemkiewicz, Jan Pospieszalski, Grzegorz Górny, Tomasz Terlikowski, Bronisław Wildstein, Wojciech Cejrowski – to tylko niektóre przykłady spośród wielu. Kneblowanie wolności słowa w Polsce to wstyd dla całej Unii Europejskiej.

Sprawozdanie: Marie-Thérèse Sanchez-Schmid (A7-0143/2011)

  Hannu Takkula (ALDE) – (FI) Pani Przewodnicząca! W odniesieniu do sprawozdania pani poseł Sanchez-Schmid przede wszystkim chciałbym powiedzieć, że my w Unii Europejskiej dostrzegamy wpływ branży twórczej i kultury na wzrost gospodarczy Unii Europejskiej. Jest on bardzo znaczący. 2,6 % unijnego PKB pochodzi właśnie z branż twórczych i zatrudniają one 3,1 % pracowników w UE. Można zatem powiedzieć, że od ostatnich kilku lat, nawet dekad, jest to branża rozwijająca się i taką pozostanie także w przyszłości.

Kiedy mówimy o wymiarze kulturowym, powinniśmy pamiętać, że jest on czymś innym od wzrostu gospodarczego. Jest on także czynnikiem rozwoju ludzkości, dlatego nie wolno nam o tym nigdy zapominać kiedy mówimy o kulturze. Pod tym względem wpływ kultury nie powinien być oceniany w kategoriach wzrostu PKB; musimy też docenić to, że dana osoba nie tylko zwiększa PKB uczestnicząc w wyścigu szczurów, ale także prowadząc wyjątkowe życie pełne ludzkich wartości i właśnie z myślą o tym musimy stworzyć odpowiednie warunki i okoliczności. My, jako członkowie Unii Europejskiej, powinniśmy o tym pamiętać, ponieważ nazbyt często Unia prezentuje nam dość ograniczony obraz siebie jako czegoś niewiele większego niż system podmiotów zajmujących się współpracą gospodarczą, a my zapominamy o szerszej perspektywie.

Jeżeli chodzi o Sarajewo jako Stolicę Kultury w 2014 roku, to chciałbym powiedzieć, że mam nadzieję, że projekt ten będzie kontynuowany. Dla nas w Komisji Kultury i Edukacji był to pomysł i projekt, który wszyscy poparliśmy, gdyż rok 2014 będzie setną rocznicą wybuchu pierwszej wojny światowej, która rozpoczęła się od incydentu w tym mieście. Jest ono symbolem zmian, do których doszło w Europie. Chcemy pokazać, że rok 2014 jest rokiem, który będzie stanowił początek długiego okresu pokoju lub kontynuacją długiego okresu pokoju, który się już rozpoczął. Jednak kraje nadbałtyckie powinny także aktywniej uczestniczyć w tych działaniach na rzecz pokoju i stabilności. Z pewnością miałyby one większe znaczenie dla całej Europy.

Projekt rezolucji: B7-0281/2011

  Hannu Takkula (ALDE) – (FI) Pani Przewodnicząca! Jeżeli chodzi o Sarajewo jako Stolicę Kultury w 2014 roku, to chciałbym powiedzieć, że mam nadzieję, że projekt ten będzie kontynuowany. Dla nas w Komisji Kultury i Edukacji był to pomysł i projekt, który wszyscy poparliśmy, gdyż rok 2014 będzie setną rocznicą wybuchu pierwszej wojny światowej, która rozpoczęła się od incydentu w tym mieście. W pewnym sensie jest ono symbolem zmian, do których doszło w Europie. Chcemy pokazać, że rok 2014 jest rokiem, który będzie stanowił początek długiego okresu pokoju lub kontynuacją długiego okresu pokoju, który się już rozpoczął. Jednak kraje nadbałtyckie powinny także aktywniej uczestniczyć w tych działaniach na rzecz pokoju i stabilności. Z pewnością miałyby one większe znaczenie dla całej Europy.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

Sprawozdanie: Milan Zver (A7-0169/2011)

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie – (PT) Głosuję za tym wnioskiem, ponieważ przedmiotowa inicjatywa ma na celu osiągnięcie głównych celów strategii Europa 2020, jakimi są: obniżenie odsetka osób przedwcześnie kończących edukację szkolną z 15 % do 10 % oraz zwiększenie udziału osób posiadających wyższe wykształcenie z 31 % do 40 %, do roku 2020. Inicjatywa „Mobilna młodzież” skupia się na mobilności edukacyjnej, ale równie istotne jest zadbanie, aby otrzymywane wykształcenie odpowiadało zapotrzebowaniom rynku pracy, co pozwoli młodym ludziom na zdobycie umiejętności i wiedzy, jakich będą potrzebować. Mobilność jest istotna, aby poznać inne kultury, ale również pozwala lepiej zrozumieć swoją własną. Mniej niż jedna trzecia osób w Unii Europejskiej ma wykształcenie wyższe, w porównaniu z ponad 40 % w USA i ponad 50 % w Japonii – Europa musi więc zwiększyć te liczby, aby stać się bardziej konkurencyjna na nieustannie rozwijającym się rynku światowym.

  Roberta Angelilli (PPE), na piśmie – (IT) W ostatnich latach Unia Europejska w coraz większym stopniu skupiała się na tworzeniu społeczeństwa opartego na wiedzy, zdolnego do konkurowania z innymi gospodarkami na arenie światowej. Strategia EU 2020 wraz z inicjatywą „Mobilna młodzież” nadała ludziom młodym kluczową rolę w dążeniu do realizacji pięciu głównych celów do roku 2020, jakimi są: zatrudnienie, badania i innowacje, klimat i energia, kształcenie oraz likwidacja ubóstwa. Cele te są ambitne, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę niestabilność bieżącej sytuacji, która zmusza młodych ludzi do życia w nieustannej niepewności, z dala od zachęcających perspektyw znalezienia w przyszłości stabilnego zatrudnienia i miejsca w społeczeństwie. Umocnienie ducha obywatelstwa europejskiego oraz uwolnienie potencjału młodych ludzi nie będzie możliwe, dopóki dostępne narzędzia nie zagwarantują środków niezbędnych do realizacji planów.

Państwa członkowskie powinny powstrzymać się przed przyjmowaniem środków oszczędnościowych, które wymagają obniżenia wydatków na system szkolnictwa i zatrudnienie. W zamian powinny skupić się na stworzeniu platform działania, które obejmą pracodawców i pracowników, uczelnie, przedsiębiorstwa oraz lokalne i regionalne organizacje, tak aby zapewnić możliwości w sektorze kształcenia i szkolenia zawodowego oraz zapewnić mobilność i uznawanie kwalifikacji.

  Zigmantas Balčytis (S&D), na piśmie – (LT) Zagłosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. Młodzież odczuła skutki kryzysu szczególnie boleśnie; stopa bezrobocia wśród młodzieży w UE przekracza 20 %, czyli jest dwukrotnie wyższa niż w przypadku dorosłych, a w niektórych państwach członkowskich stopa ta przekracza nawet 40 %. Z powodu kryzysu gospodarczego państwa członkowskie ograniczają inwestycje na kształcenie i szkolenie, co bezpośrednio wpływa na perspektywy młodych ludzi oraz przyszłość UE. Inwestowanie w kształcenie jest bez wątpienia niezbędne dla trwałego wzrostu gospodarczego i rozwoju, a wsparcie finansowe programów na rzecz młodzieży i szkolnictwa nawet w dobie kryzysu gospodarczego nie powinno być postrzegane jako teraźniejsze obciążenie finansowe, lecz jako inwestycja w przyszłość Europy. Uważam, że inicjatywa „Mobilna młodzież” przewidziana w strategii Europa 2020 może przyczynić się do wzmocnienia bieżących programów na rzecz kształcenia, mobilności i zatrudnienia młodych ludzi, a także do zachęcenia państw członkowskich do realizacji celów strategii UE 2020.

  Elena Băsescu (PPE), na piśmie – (RO) Zagłosowałam za sprawozdaniem pana posła Zvera. Obecnie zbyt wielu młodych ludzi nie wykorzystuje w pełni swojego potencjału w obszarze kształcenia ogólnego i zawodowego. Rozwiązanie tych problemów wymaga zharmonizowanego działania na szczeblu UE, tak aby młodzi ludzie byli lepiej przygotowani do wejścia na rynek pracy. Potrzebujemy strategii politycznych obejmujących kolejne kroki, jakie młodzi ludzie muszą podjąć przy przechodzeniu z etapu kształcenia do etapu zatrudnienia. Uważam, że ważne jest, by w proces decyzyjny zaangażować młodych ludzi i organizacje młodzieżowe. Pomoże to umocnić na nowo ich poczucie przynależności i aktywnego uczestnictwa w tworzeniu strategii na rzecz młodzieży. Najważniejszym celem inicjatywy „Mobilna młodzież” musi być zwiększenie spójności europejskiej. Unia Europejska musi wprowadzić instrumenty finansowe, które dzięki skuteczniejszemu wykorzystaniu Europejskiego Banku Inwestycyjnego i Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego pomogą młodym ludziom.

  Regina Bastos (PPE), na piśmie – (PT) Inicjatywa „Mobilna młodzież” jest częścią strategii Europa 2020. Zawiera 28 konkretnych środków mających na celu lepsze dostosowanie systemów kształcenia i szkolenia do potrzeb młodych ludzi, zachęcanie ich do wykorzystywania pomocy unijnej z przeznaczeniem na studia lub udział w kursach szkoleniowych w innym kraju. Inicjatywa ta ma na celu zwiększenie mobilności młodzieży poprzez zadbanie, by przed rokiem 2020 każdy młody człowiek w UE miał możliwość studiowania za granicą.

Omawiane sprawozdanie, które zasłużyło na moje wsparcie, zawiera ostrzeżenie przed różnymi sytuacjami, na które należy zwrócić szczególną uwagę. Aby przedmiotowa inicjatywa nie pozostała jedynie koncepcją, państwa członkowskie muszą zobowiązać się zarówno do wsparcia finansowego, jak i do jej realizacji. W tym celu potrzebne jest także przyjęcie budżetu unijnego przeznaczonego na jej realizację.

Niezbędne jest przezwyciężenie praktycznych przeszkód i barier dla mobilności, a także wprowadzenie dodatkowego mechanizmu gwarantującego ludziom niepełnosprawnym dostęp do takich samych możliwości. Mobilność uczniów szkół średnich jest nie mniej ważna i należy lepiej promować w państwach członkowskich programy takie jak Comenius.

  Jean-Luc Bennahmias (ALDE), na piśmie – (FR) Mimo że dane dotyczące europejskiego bezrobocia młodzieży są niezwykle niepokojące – w styczniu 2011 roku stopa bezrobocia ludzi poniżej 25. roku życia wzrosła do 20,6 % – to w sprawozdaniu w sprawie przewodniej inicjatywy w ramach strategii UE 2020, jaką jest projekt „Mobilna młodzież”, wezwano państwa członkowskie do zwiększenia inwestycji na kształcenie, szkolenie i mobilność. Strategie polityczne na rzecz młodych ludzi, niezależnie od tego, czy dotyczą wczesnego kształcenia, ustawicznego kształcenia czy też szkolenia zawodowego, należy traktować nie jak koszty, ale jak inwestycje. Położenie nacisku na kapitał ludzki ma zasadnicze znaczenie dla przyszłości społeczeństwa europejskiego. Teraz musimy koniecznie nagłaśniać na szczeblu krajowym takie dobre pomysły, jak podkreślenie efektów synergii pomiędzy zaangażowanymi stronami, rozwijanie niezależności młodych ludzi, działania na rzecz powstrzymania młodych ludzi przed przedwczesnym kończeniem edukacji szkolnej, podkreślanie znaczenia szkolenia zawodowego i staży zawodowych czy przyjęcie wiążących europejskich ram jakości systemów szkoleniowych. Powodzenie strategii Europa 2020 będzie zależało od tej inicjatywy i woli politycznej państw odpowiedzialnych za jej realizację, ponieważ te obszary w dużym stopniu należą do kompetencji narodowych.

  Sergio Berlato (PPE), na piśmie – (IT) Program „Mobilna młodzież” jest jedną z inicjatyw przewodnich strategii Europa 2020 na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu. Inicjatywa „Mobilna młodzież” określa kluczowe kierunki działania na rzecz ulepszenia kształcenia ogólnego i zawodowego młodych ludzi poprzez mobilność, a tym samym ułatwienia im wejścia na rynek pracy. Z ostatnich danych wynika, że w UE 14,4 % młodych ludzi w wieku 18–24 lat nie ukończyło nawet szkoły ponadgimnazjalnej, a mniej niż jedna trzecia osób w Unii Europejskiej ma wykształcenie wyższe, w porównaniu z ponad 40 % w USA i ponad 50 % w Japonii. Ważne jest, by młodzi ludzie mogli rozwijać umiejętności i zdolności, które umożliwią im wejście na rynek pracy i aktywne przyczynienie się do wzrostu gospodarczego Unii.

W związku z tym z całego serca wspieram inicjatywę, która ma na celu obniżenie odsetka osób przedwcześnie kończących edukację szkolną do 10 % oraz zwiększenie udziału osób posiadających wyższe wykształcenie z 31 % do 40 %, do roku 2020. Uważam również, że wysokiej jakości kształcenie i szkolenie jest bezwzględnie konieczne w zaspokajaniu zapotrzebowania na współczesnym rynku pracy.

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE), na piśmie – (ES) Poparłam przedmiotowe sprawozdanie ze względu na konieczność wyeksponowania ram dla poprawy systemów kształcenia ogólnego i zawodowego w Europie. Inicjatywa „Mobilna młodzież” musi mieć charakter polityczny, aby rozpropagować programy na rzecz kształcenia, mobilności i zatrudnienia dzisiejszej młodzieży oraz zachęcać państwa członkowskie do osiągnięcia celów strategii Europa 2020.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie – (PT) Pochwalam wizję sprawozdawcy dotyczącą konieczności inwestowania w przyszłość młodych Europejczyków. Mobilność edukacyjna, a także zwiększanie szans europejskich studentów na znalezienie pierwszej pracy, przyczyniają się do wzmocnienia europejskiej tożsamości i obywatelstwa, skutkiem czego zwiększają zaangażowanie młodych ludzi w procesy demokratyczne Unii. W związku z tym popieram wysiłki mające na celu zagwarantowanie jakości i dostępności mobilności edukacyjnej, a ponadto chciałabym zwrócić uwagę, że sprawozdawca podkreślił znaczenie zachęcania większej liczby państw członkowskich do przyłączenia się do Europejskiej karty na rzecz jakości mobilności.

  Nessa Childers (S&D), na piśmie – Inicjatywa „Mobilna młodzież” jest wspaniałą inicjatywą i zdecydowanie zgadzam się z moją grupą, która w pełni ją poparła.

  Nikolaos Chountis (GUE/NGL), na piśmie – (EL) Sprawozdanie dotyczy programu „Mobilna młodzież”, który przy wsparciu finansowym UE pozwala młodym ludziom i organizacjom młodzieżowym na szersze działanie na szczeblu europejskim (seminaria, posiedzenia, wycieczki) oraz na aktywny udział w debatach w sprawie strategii dotyczących młodych ludzi. Do pozytywnych aspektów sprawozdania należy częste podkreślanie znaczenia dostępu do edukacji, sprzeciw wobec ograniczania wydatków na kształcenie ogólne i zawodowe oraz apel o zwiększenie środków finansowych na ten cel, tak aby przy założeniu, że pozostałe warunki będą jednakowe, każdy mógł uczestniczyć w tym programie. Omawiany program daje również szanse uczestnictwa młodym ludziom z krajów ościennych. W sprawozdaniu podkreślono konieczność sprzeciwiania się dyskryminacji w miejscu pracy. Przywiązano także duże znaczenie do pragmatycznego systemu stażowego, który umożliwi każdemu przyzwoite zarobki i dostęp do ubezpieczeń społecznych, tak aby staże nie zastępowały prawdziwego zatrudnienia. Wstrzymałem się od głosu, ponieważ sprawozdanie zawiera określone punkty typowe dla strategii na rzecz edukacji w ramach procesu bolońskiego, której jestem przeciwny, i odnosi się do konieczności utworzenia programów zgodnych z „zapotrzebowaniem rynku”, co moim zdaniem może zagrażać charakterowi omawianej inicjatywy.

  Carlos Coelho (PPE), na piśmie – (PT) Młodzi ludzie są jedną z grup, które najbardziej odczuły skutki kryzysu gospodarczego i finansowego. Unia Europejska i państwa członkowskie mają obowiązek wesprzeć konkretne, skuteczne środki, które poprzez zapewnienie lepszej edukacji, szkolenia i mobilności umożliwią młodzieży przejście z etapu kształcenia do etapu zatrudnienia. Inicjatywa „Mobilna młodzież” jest odpowiedzią na to zapotrzebowanie, oferuje sposoby na przezwyciężenie wyzwań, przed jakimi stają młodzi ludzie i oferuje pomoc w odniesieniu sukcesu w gospodarce opartej na wiedzy.

Moim zdaniem, w obliczu niedopuszczalnie wysokich wskaźników bezrobocia młodzieży, kluczem do wykorzystania potencjału wszystkich młodych ludzi oraz do osiągnięcia celów strategii Europa 2020 jest jakość kształcenia ogólnego i zawodowego, właściwa integracja na rynku pracy oraz silne zaangażowanie na rzecz mobilności.

Ponadto przedmiotowa inicjatywa, mimo że skupia się na końcowym rezultacie w postaci zatrudnienia, nie lekceważy kwestii powiązanych z kształceniem, udziałem młodzieży, aktywnym obywatelstwem, mobilnością, nauką języków i całym wachlarzem umiejętności, które obecnie są niezbędne w obszarze edukacji „pozaformalnej”.

Głosuję za przyjęciem przedstawionego sprawozdania i wzywam do szczodrego finansowania tej inicjatywy, która ma zasadnicze znaczenie dla trwałego wzrostu gospodarczego.

  Giovanni Collino (PPE), na piśmie – (IT) Inicjatywa „Mobilna młodzież” stanowi ważny punkt odniesienia dla młodych obywateli Europy. Przede wszystkim pod względem finansowym, jest to bowiem kolejny bodziec dla rozwoju europejskich programów na rzecz mobilności młodych studentów; ponadto inicjatywa ta wpływa na poprawę sytuacji w europejskich szkołach, stymuluje badania naukowe oraz debatę w sprawie znaczenia zjednoczonej Europy, a także pokazuje, co Europa ma do zaoferowania. Nie mniej ważny jest wkład inicjatywy „Mobilna młodzież” w debatę w sprawie definicji europejskiego modelu kulturowego. Współpraca pomiędzy różnymi instytutami i placówkami naukowymi działającymi w różnych dziedzinach, które w różnych krajach wykładane są w odmienny sposób, uzależniony także od świadomości politycznej klasy rządzącej, jest kolejnym kluczowym aspektem przy określaniu tożsamości europejskiej. Musimy zadbać o to, by dzięki młodym ludziom ta tożsamość była naprawdę europejska; nie możemy pozwolić, by jedynym modelem edukacyjnym był w przyszłości model amerykański, choć oczywiście był on dotychczas ważnym punktem odniesienia. Unia Europejska dysponuje wszystkimi niezbędnymi narzędziami, by móc zaoferować światu swoje wartości i pomysły dotyczące tego, jak chce i jak będzie chciała wychowywać swoje dzieci.

  Mário David (PPE), na piśmie – (PT) Młodzi ludzie, w dużej mierze, charakteryzują się dynamizmem, niezwykłą hojnością oraz niebywałą zdolnością uczenia się i asymilacji. Europa myśląca o przyszłości, mająca na celu zwiększanie swojej konkurencyjności i dynamiki, potrzebuje tego ważnego kapitału. W związku z tym program „Mobilna młodzież” uwzględniony w ramach strategii Europa 2020 jest ważny jako zbiór programów mających na celu wsparcie młodych ludzi. Cele tego programu są ambitne, ale bardzo jasne i w pełni się z nimi zgadzam, mam więc nadzieję, że osoby, do których jest skierowany będą w nim uczestniczyć. W inicjatywie tej podkreślono konieczność zwiększenia dostępu młodych ludzi do rynku pracy, co stanowi bardzo istotny cel, jeśli weźmiemy pod uwagę poziom bezrobocia młodzieży w wielu państwach członkowskich. Chciałbym także zwrócić uwagę na nacisk położony na znaczenie mobilności młodych Europejczyków zarówno na etapie kształcenia, jak i na etapie zatrudnienia. Kształcenie w różnych kulturach i miejscach będzie bardziej kompletne i bogatsze, a jednocześnie przyczyni się do budowania prawdziwego poczucia „przynależności europejskiej”, co pomoże scementować koncepcję obywatelstwa europejskiego zawartą w traktatach. Głosuję za przedmiotowym sprawozdaniem, aby poprzeć i wzmocnić omawiane środki.

  Marielle De Sarnez (ALDE), na piśmie – (FR) Programy na rzecz mobilności studentów, takie jak Erasmus, Erasmus Mundus i Comenius, przyciągają coraz to większą liczbę kandydatów. Wciąż jednak występują praktyczne przeszkody dla mobilności – dotyczy to zwłaszcza problemów z wizami i dokumentami medycznymi w różnych językach, kłopotów z możliwością przenoszenia stypendiów i uznawaniem kwalifikacji zdobytych w innym państwie członkowskim. W roku 2004, kiedy przy pomocy znacznej większości w Parlamencie uruchomiony został program Erasmus Mundus, wymogłam na Komisji Europejskiej zgodę na przyjęcie niezbędnych środków na rzecz zapewnienia jakości tego programu. Stworzona została nawet Europejska karta na rzecz jakości mobilności. Tyle że siedem lat minęło, a te same przeszkody wciąż istnieją. Dlatego Parlament Europejski chciał ponownie podkreślić, jak bardzo potrzebne są zwiększone inwestycje na kształcenie ogólne i zawodowe. Udostępnienie europejskich programów na rzecz mobilności wszystkim młodym ludziom, niezależnie od kierunku studiów lub tła społecznego, ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia im lepszego dostępu do rynku pracy. Nadszedł czas, by państwa członkowskie zaangażowały się w działanie w celu zagwarantowania wszystkim młodym Europejczykom kształcenia wysokiej jakości.

  Christine De Veyrac (PPE), na piśmie – (FR) Ponieważ młodzi ludzie są przyszłością Europy i nierozsądne byłoby niepotraktowanie ich sytuacji w sposób priorytetowy, gdy stopa bezrobocia młodzieży wynosi około 20 %, entuzjastycznie poparłam sprawozdanie pana posła Zvera w sprawie ulepszenia systemów kształcenia ogólnego i zawodowego w Europie. Dla wielu studentów wejście na rynek pracy jest często bardzo trudnym zadaniem z uwagi na wciąż rosnące wymagania pracodawców. Dlatego Parlament Europejski z dużym zadowoleniem przyjął wnioski przedstawione w sprawozdaniu dotyczącym inicjatywy „Mobilna młodzież”: zwiększenie inwestycji na szkolnictwo wyższe, rozwój programów na rzecz mobilności międzynarodowej, uznawanie kompetencji zdobywanych w ramach edukacji „pozaformalnej”, walka z przedwczesnym przerywaniem edukacji szkolnej oraz wspieranie młodych ludzi w procesie wchodzenia na rynek pracy.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie – (PT) Zaangażowanie w działania w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego mające na celu podniesienie kwalifikacji młodych Europejczyków stanowi główny cel strategii Europa 2020 oraz instrument, który uważam za niezwykle ważny w walce z bezrobociem i w stymulowaniu przedsiębiorczości. W związku z tym z zadowoleniem przyjmuję inicjatywę „Mobilna młodzież”, szczególnie zaś jej aspekty dotyczące wspierania mobilności studentów i zachęcania do niej oraz uznawania kwalifikacji, a także znaczenie przypisane edukacji nieformalnej i „pozaformalnej”, które często są równie ważne lub nawet ważniejsze od edukacji formalnej.

Jeśli Europa chce zrealizować ambitne cele strategii UE 2020, w której szczególny nacisk położono na innowacje, badania i szkolenie, musi inwestować w lepiej wykwalifikowanych młodych ludzi, musi wspierać formy kształcenia, które w większym stopniu uwzględniają przyszłą możliwość wejścia na rynek pracy, jak i zwracać szczególną uwagę na wiedzę, która naprawdę przygotuje młodych ludzi na przyszłość.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie – (PT) Przedmiotowe sprawozdanie dotyczy inicjatywy „Mobilna młodzież”, która docelowo miejmy nadzieję posłuży za ramy działań na rzecz usprawnienia systemów kształcenia i szkolenia zawodowego. Jest to jedna z siedmiu inicjatyw przewodnich strategii Europa 2020, mającej na celu inteligentny, trwały wzrost gospodarczy sprzyjający włączeniu społecznemu. Inicjatywa ta składa się z 28 kluczowych działań i konkretnych środków mających ulepszyć kształcenie i szkolenie zawodowe młodzieży przez mobilność i zdolność znalezienia zatrudnienia. Inicjatywa ta ma na celu realizację założeń strategii Europa 2020, jakimi są: obniżenie odsetka osób przedwcześnie kończących edukację szkolną do 10 %, zwiększenie udziału osób posiadających wykształcenie wyższe z 31 % do 40 %, przed rokiem 2020, a także zmniejszenie bezrobocia, szczególnie bezrobocia młodzieży, którego stopa obecnie wynosi około 21 %. W związku z tym, a także dlatego, że wspieram program szkolenia młodzieży „Twoja pierwsza praca z EURES-em”, nie mogłem nie poprzeć wniosków zawartych w tym sprawozdaniu i zagłosowałem za jego przyjęciem, ponieważ mam świadomość, że UE powinna nadal stosować i w dalszym ciągu wzmacniać wszystkie środki na rzecz wspierania młodych ludzi. Tylko w ten sposób zbudujemy silniejszą Europę, jeszcze mocniej opartą na solidarności i włączeniu społecznym.

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Temat oraz zakres omawianego sprawozdania dotyczą nieodparcie ważnych kwestii; zaprezentowane podejście jest czasami słuszne, czasami niesłuszne lub niewystarczające, zaś niektóre aspekty sprawozdania są wręcz sprzeczne.

Autor wspomina, zwłaszcza w początkowych motywach, ważne kwestie, jak malejące inwestycje publiczne na szkolnictwo wyższe i związany z tym wzrost opłat, prowadzący do pogłębienia przepaści społecznej, ale nie omawia tych kwestii we właściwy sposób w głównej części rezolucji. Wspomina także o problemach wielu młodych ludzi w związku z udziałem w programach na rzecz mobilności, które wynikają ze względów finansowych, o problemie dotyczącym wysokiego odsetka osób przedwcześnie kończących edukację szkolną oraz o bezrobociu i niepewnym zatrudnieniu młodych ludzi.

W związku z tym sprzeczności te są jeszcze bardziej oczywiste: sprawozdawca wspiera cele tak zwanej strategii Europa 2020, co oznacza, że ostatecznie wspiera działania, w wyniku których zrodzą się dokładnie te problemy, które sam definiuje, czyli niepewne zatrudnienie i bezrobocie młodych ludzi. Z jednej strony zachęca do położenia kresu dyskryminacji wobec młodych ludzi w miejscu pracy, a z drugiej strony wzmianka o okresach nauki zawodu bezwzględnie umożliwia wprowadzenie odmiennego statusu takich pracowników, co jest sprzeczne z apelem dotyczącym „zabezpieczenia dla niestandardowych i niestabilnych form zatrudnienia w sposób nienaruszający zasady pomocniczości”.

Dlatego właśnie wstrzymaliśmy się od głosu.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Przedstawienie interesujących zasad nie wystarcza, jeśli nie uwzględnia się rzeczywistości. Wysokiej jakości kształcenie już od najmłodszych lat jest niezbędne do zagwarantowania właściwego rozwoju człowieka i społeczeństw. Fundusze przeznaczane na szkolnictwo publiczne są jednakże coraz bardziej ograniczone, a studenci stoją w obliczu problemów, takich jak brak stypendiów, bezrobotne rodziny i przedwczesne kończenie nauki, co ma miejsce w Portugalii w związku z realizowanymi restrykcyjnymi strategiami politycznymi.

W obszarach tych następują potem gwałtowne dezinwestycje. W imię kryzysu państwo się wycofuje, co tu także zagraża roli społecznej państwa i prowadzi do pogłębienia różnic w dostępie do edukacji, wiedzy i kultury. Efektem tego jest powielanie i pogłębienie nierówności społecznych.

Rzeczywistość w państwach członkowskich takich jak Portugalia wygląda następująco: zamykanie tysięcy szkół, zwiększanie bezrobocia młodzieży oraz zmniejszanie bezpieczeństwa zatrudnienia tysięcy nauczycieli, a także chroniczne niedofinansowanie państwowego systemu szkolnictwa wyższego i zwiększone koszty nauki. W gruncie rzeczy budżety przeznaczane na kulturę są ograniczane do granic niemożliwości.

Najbardziej niebezpiecznym aspektem jest jednak to, że sytuacja pogorszy się w przypadku wdrożenia agresywnego programu interwencji, opracowanego przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW), Europejski Bank Centralny (EBC) i Komisję Europejską.

  Pat „the Cope” Gallagher (ALDE), na piśmie – (GA) Program „Mobilna młodzież” jest główną inicjatywą w ramach strategii UE 2020. Program „Mobilna młodzież” ma na celu wspieranie szkolnictwa wyższego w Unii, poprawienie jakości kształcenia i szkolenia, a także propagowanie mobilności studentów poprzez zwiększenie skuteczności istniejących programów europejskich.

  Elisabetta Gardini (PPE), na piśmie – (IT) Przedmiotowe sprawozdanie dodaje kluczowy element do polityki europejskiej, która musi mieć na celu zapewnienie młodym Europejczykom narzędzi mających zwiększyć ich konkurencyjność na coraz bardziej zglobalizowanym rynku pracy. Pierwszym krokiem w procesie zwiększania możliwości zatrudnienia młodych ludzi musi być koncentracja na mobilności studentów. Niestety dane dotyczące bezrobocia młodzieży w wielu państwach członkowskich dają powód do niepokoju i skłaniają do refleksji. Wspieranie młodych ludzi poprzez zachęcanie do dialogu pomiędzy instytucjami europejskimi a organizacjami młodzieżowymi jest dobrym punktem wyjścia, ale nie należy traktować go jako celu ostatecznego. Powinniśmy umieć słuchać tych instytucji i organizacji, a także uwierzyć im i zaufać. Tylko w ten sposób zdołamy zbudować Europę, którą następne pokolenia będą uważać za obszar możliwości, a nie kulę u nogi.

  Louis Grech (S&D), na piśmie – Zagłosowałem za przyjęciem sprawozdania pana posła Zvera. Aby inicjatywa przewodnia w ramach strategii UE 2020, jaką jest projekt „Mobilna młodzież” zakończyła się powodzeniem, instytucje europejskie muszą stworzyć pragmatyczną, wszechstronną i szeroko zakrojoną strategię polityczną, wspieraną przez wszystkie państwa członkowskie, skoncentrowaną na powiązaniu obszarów szkolenia zawodowego, kwalifikacji zawodowych, uczenia się przez całe życie oraz staży zawodowych z rynkiem pracy – tak, aby zapewnić, by każde państwo członkowskie naprawdę wzięło na siebie odpowiedzialność za system szkolnictwa UE. Inicjatywa „Mobilna młodzież” ma na celu ułatwienie młodym Europejczykom przejścia z etapu kształcenia i szkolenia zawodowego do etapu życia zawodowego. Jednym z założeń tej inicjatywy politycznej jest zmniejszenie odsetka osób przedwcześnie kończących naukę w szkole i zwiększenie udziału osób z wykształceniem wyższym, ponieważ zjawisko przedwczesnego kończenia nauki jest sprzeczne z dynamiką i zapotrzebowaniem rynku pracy, a także pozostaje w bezpośredniej sprzeczności z ogólnym zrównoważeniem gospodarczym i społecznym Europy. Zatem wszystkie podmioty rynku pracy, w tym podmioty z sektora zawodowego, przedsiębiorstwa, związki zawodowe, ministerstwa i publiczne służby zatrudnienia, powinny nawiązać konkretny dialog w sprawie sposobu zagwarantowania integracji zawodowej młodych ludzi, propagowania edukacji formalnej i nieformalnej oraz stworzenia w UE systemu szkolnictwa umożliwiającego zapewnienie młodym ludziom bezpiecznej ścieżki zawodowej.

  Mathieu Grosch (PPE), na piśmie – (DE) Przedmiotowe sprawozdanie ponownie udowadnia, jak ważne dla rozwoju europejskiego jest wspieranie mobilności młodych ludzi we wszystkich obszarach. Musimy zapewnić dostosowanie programów nauczania oraz wzajemne uznawanie kwalifikacji we wszystkich obszarach szkolenia zawodowego i kształcenia, zwłaszcza w odniesieniu do rzemiosła, gdzie pozostaje wiele do zrobienia.

Ponadto kompetentne organy w odnośnych krajach powinny sprawdzać, czy nie trzeba likwidować dodatkowych przeszkód na szczeblu administracyjnym lub na szczeblu stowarzyszeń zawodowych.

Mobilność praktykantów także prowadzi do większego uznania wielu dziedzin rzemiosła i hamuje dumping społeczny, ponieważ dzięki temu wprowadzane są stawki progresywne, co oznacza, że osoby z takim samym poziomem szkolenia zawodowego otrzymują takie samo wynagrodzenie.

  Sylvie Guillaume (S&D), na piśmie – (FR) Zdrowy rozsądek podpowiada, że „podróże kształcą”. Dlatego też popieram pomysł przedstawiony w sprawozdaniu pana posła Zvera, że finansowanie kształcenia i mobilności młodych ludzi jest inwestycją w przyszłość Europy, a nie dodatkowym obciążeniem budżetu, nawet w bieżącej trudnej sytuacji gospodarczej. Ponadto środowisko społeczne czy sytuacja finansowa jednostki nie powinny ograniczać jej dostępu do możliwości podróżowania. Podobnie, przeszkody nie powinna stanowić także niepełnosprawność i dlatego należy przeznaczyć dodatkowe środki finansowe na rzecz młodych ludzi niepełnosprawnych. Należy też przyjąć prawnie wiążące przepisy, aby zapobiegać zatrudnieniu tymczasowemu i wykorzystywaniu, których ofiarą padają młodzi stażyści.

  Juozas Imbrasas (EFD), na piśmie – (LT) Zagłosowałem za przyjęciem omawianego dokumentu, ponieważ sprawozdawca uznaje za konieczne pokonanie praktycznych przeszkód i barier dla mobilności oraz dążenie do uznania czasu spędzonego za granicą i kwalifikacji zdobytych w innych krajach UE. Ponadto zauważono, że osoby niepełnosprawne napotykają na jeszcze większe przeszkody dla mobilności niż osoby zdrowe, należy więc wprowadzić dodatkowe mechanizmy dla zapewnienia wszystkim jednakowych szans. Wreszcie osoby uczące się, które założyły rodziny (np. mają dzieci), powinny także otrzymać dodatkowe wsparcie, aby przezwyciężyć szczególne wyzwania, które napotkają podczas uczestniczenia w programie na rzecz mobilności edukacyjnej. Wysokiej jakości mobilność jest niezbędna, aby umożliwić młodym ludziom międzykulturowe uczenie się, osobisty rozwój i wielojęzyczność. Nacisk położono na zatrudnienie jako końcowy rezultat, ponieważ rzeczywiście zatrudnienie jest problemem związanym z kształceniem, ale również z uczestnictwem młodzieży i aktywnym obywatelstwem. Dlatego istniejące programy powinny nadal koncentrować się na aktywnym obywatelstwie i rozwoju kluczowych kompetencji, edukacji „pozaformalnej” i promowaniu europejskiego społeczeństwa obywatelskiego. Aby zapobiec sytuacji, że ta nowa strategia pozostanie jedynie pomysłem, konieczne jest zaangażowanie państw członkowskich – zarówno w zakresie finansowego wsparcia, jak i w zakresie realizacji na szczeblu krajowym w każdym z tych państw – a także przyjęcie budżetu UE przeznaczonego na tę inicjatywę. Państwa członkowskie powinny postrzegać to jako długoterminową inwestycję nie tylko w kształcenie młodzieży, ale również w przyszły dobrobyt każdego z państw i całej UE.

  Cătălin Sorin Ivan (S&D), na piśmie – (RO) Moje wsparcie dla programu „Mobilna młodzież” nie wymaga tłumaczenia i wynika z zasad. Próbowaliśmy jednakże zasugerować włączenie do wniosku Komisji pewnych aspektów, które uważamy za niezbędne.

Faktycznie w sprawozdaniu przyjętym bez problemów w Komisji Kultury i Edukacji oraz na posiedzeniu plenarnym Parlamentu Europejskiego podkreślaliśmy, jak ważne jest zaangażowanie państw członkowskich w proces realizacji i monitorowanie go przez Komisję Europejską.

Apelowaliśmy także o przyznanie w nowych wieloletnich ramach finansowych większych środków na rzecz funkcjonujących z powodzeniem programów, takich jak „Uczenie się przez całe życie”, oraz o lepszą koordynację pomiędzy programami.

Musimy skoncentrować należytą uwagę na młodych ludziach, którzy znajdują się w centrum tego programu. Trzeba także stworzyć dla nich miejsca pracy i możliwości potwierdzenia własnej wartości, ponieważ są to obywatele Europy, na których będziemy w przyszłości polegać.

  Giovanni La Via (PPE), na piśmie – (IT) W Europie, która patrzy w przyszłość, myślenie o młodych ludziach musi być traktowane priorytetowo. Umożliwienie im wybrania najstosowniejszej ścieżki edukacji, ułatwienie im nauki języków obcych, umożliwienie wejścia na rynek pracy z właściwymi kwalifikacjami lub też – być może – umożliwienie im wyboru nowego środowiska edukacyjnego albo zawodowego – to wszystko oznacza budowanie przyszłości wszystkich państw Unii Europejskiej dzięki energii studentów uniwersytetów i młodych pracowników, którzy spotykają się jednym gospodarczym i kulturalnym tyglu. Obecnie bardziej niż kiedykolwiek wierzę w jedną Europę – wylęgarnię pomysłów i projektów – i dlatego zagłosowałem za przyjęciem sprawozdania pana posła Zvera. Pod względem strategii UE 2020 tworzenie sieci wymiany wiedzy i możliwości, nie tylko dla młodych ludzi, ale również dla nauczycieli i wszystkich osób pracujących w sektorze kształcenia i szkolenia zawodowego, oznacza nowy zastrzyk tlenu dla tej energii, którą musimy uwolnić, przy wykorzystaniu mobilności młodych ludzi, którzy muszą nauczyć się żyć w Europie przyszłości.

  Constance Le Grip (PPE) , na piśmie – (FR) Zagłosowałam za przyjęciem sprawozdania pana posła Zvera w sprawie programu „Mobilna młodzież – ramy dla ulepszania europejskiego systemu kształcenia ogólnego i zawodowego”. W sprawozdaniu podkreślono ważną, moim zdaniem, konieczność wspierania różnorodnych programów wprowadzanych na szczeblu europejskim, mających na celu ułatwienie mobilności młodzieży, które są korzystne zarówno pod względem zdobywania nowej wiedzy i kompetencji, jak i rozwoju prawdziwego obywatelstwa europejskiego. Na szczeblu europejskim ważne jest, by po roku 2013 zwiększyć kredyty przeznaczane na europejskie programy na rzecz mobilności, takie jak Erasmus i Leonardo da Vinci, by zmienić ich charakter na trwały, tak aby mogła z nich korzystać większa liczba młodych ludzi, nie tylko studenci, ale również stażyści, młodzi pracownicy i rolnicy. Uważam także, że należy dążyć w kierunku większego uznawania kwalifikacji uzyskiwanych w drodze różnego rodzaju staży, edukacji formalnej i nieformalnej, biorąc pod uwagę, że w ten sposób możliwe jest zdobywanie kompetencji. Na koniec chcę podkreślić, że jednym ze sposobów walki z bezrobociem młodzieży jest ciągłe dostosowywanie systemów kształcenia ogólnego i zawodowego do nieustannie zmieniających się potrzeb rynku pracy.

  Elżbieta Katarzyna Łukacijewska (PPE), na piśmie – (PL) Koleżanki i Koledzy, obecnie kwestia systemu edukacji i szkoleń nabiera zupełnie innego, a zarazem nowego znaczenia, niż było to choćby kilkanaście lat temu. W różnych miejscach Europy mamy do czynienia z niejednolitymi poziomami szkolnictwa, dlatego konieczność poprawy sytuacji w tej kwestii wydaje się niezaprzeczalna. Ważne jest, aby młodzi ludzie mieli szansę na aktywny udział w środowisku pracy, jak również w szeroko rozumianym społeczeństwie obywatelskim. Sama mocno angażuję się i wspieram działania związane zarówno z programem „Młodzież w działaniu” jak i „Wolontariat Europejski”, który jest jedną z akcji programu. Dlatego uważam, że ważne jest, aby Parlament Europejski mógł dalej wspierać podobne działania.

W obecnych czasach nie można zapominać o młodych ludziach, należy dawać im szansę na rozwój, pomagać, aby znaleźli nowe umiejętności w gospodarce, która jest coraz bardziej międzynarodowa. „Mobilna młodzież” stanowi nie tylko możliwość aktywizacji młodego człowieka do działania, do pracy, lecz przede wszystkim jest formą pokonywania własnych granic, własnych słabości oraz szansą rozwoju. Dlatego głosowałam za sprawozdaniem Milana Zvera. Dziękuję.

  David Martin (S&D), na piśmie – Zagłosowałem za przyjęciem tego sprawozdania. Program „Mobilna młodzież” jest jedną z siedmiu przewodnich inicjatyw w ramach strategii Komisji Europa 2020, mającej na celu promowanie inteligentnego, trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego. Inicjatywa ta składa się z 28 kluczowych działań i konkretnych środków mających udoskonalić kształcenie i szkolenie młodzieży przez mobilność i ułatwianie młodym ludziom przejścia z fazy kształcenia na rynek pracy. Jest to szczególnie ważne obecnie, ponieważ młodzież, jako jedna spośród tych grup społecznych, które najbardziej odczuły skutki kryzysu finansowego, a jednocześnie najmniej przyczyniły się do jego powstania, potrzebuje pomocy, aby wejść na rynek pracy i tym samym zabezpieczyć swoją przyszłość, a także pobudzić gospodarkę. To młodzi ludzie będą decydować o przyszłości – i jest rzeczą szczególnie ważną, aby mogli dzisiaj rozwijać kompetencje, umiejętności i wiedzę, które pozwolą im aktywnie wspierać wzrost i trwałą przyszłość Unii Europejskiej w nadchodzących latach i osiągnąć cele wyznaczone w ramach strategii UE na rzecz wzrostu gospodarczego.

  Nuno Melo (PPE), na piśmie – (PT) W kontekście strategii Europa 2020 wiedza i umiejętności młodych ludzi mają zasadnicze znaczenie, jeśli mamy zrealizować cele związane z zapewnieniem inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu. Młodzież ma do odegrania kluczową rolę w realizacji pięciu głównych celów UE na rok 2020, w następujących obszarach: zatrudnienie, badania i innowacje, klimat i energia, edukacja oraz walka z ubóstwem. Inicjatywa przewodnia w ramach strategii UE 2020, czyli program „Mobilna młodzież” ma na celu zwiększenie atrakcyjności szkolnictwa wyższego w Europie, ogólnej jakości kształcenia ogólnego i zawodowego na wszystkich poziomach, a także mobilności studentów i pracowników poprzez skuteczniejsze wykorzystanie istniejących programów europejskich. W związku z tym konieczne jest głosowanie za przyjęciem tej inicjatywy, tak aby w naszym przyszłym społeczeństwie znaleźli się młodzi ludzie o wyższych kwalifikacjach i przygotowani do realizowania celów strategii Europa 2020.

  Louis Michel (ALDE), na piśmie – (FR) Inicjatywa „Mobilna młodzież” podkreśla znaczenie mobilności w procesie uczenia się, ale równie konieczne jest zadbanie, by kształcenie, do którego mają dostęp uczniowie, spełniało zapotrzebowanie rynku pracy – a w związku z tym należy dać młodym ludziom umiejętności i wiedzę, których będą potrzebować.

Młodzi ludzie stanowią niestety jedną spośród grup społecznych, które najbardziej odczuły skutki kryzysu finansowego i potrzebują pomocy, aby wejść na rynek pracy, a tym samym móc ukształtować swoją przyszłość i wesprzeć gospodarkę. Kształcenie ogólne i zawodowe to kluczowe czynniki przyczyniające się do większego dobrobytu i większej spójności społecznej w Europie. Mobilność studentów jest niewątpliwie głównym elementem strategii Europa 2020. Oferuje ona wiele możliwości pod względem intelektualnego usamodzielnienia studentów, obniżania odsetka ludzi przedwcześnie kończących naukę w szkole, walki z bezrobociem i ubóstwem, a także rozwoju współpracy międzynarodowej w obszarze szkolnictwa wyższego oraz kształcenia zawodowego.

Ponadto mobilność studentów jest jednym z głównych wyzwań związanych z integracją europejską. Niemniej jednak należy zapewnić tę mobilność poprzez zastosowanie środków finansowych dopasowanych do ambitnych planów oraz usuwanie stojących przed nią przeszkód natury praktycznej.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie – (DE) Skutki światowego kryzysu gospodarczego były bardzo dotkliwe szczególnie dla młodych ludzi na całym świecie, ale także w samej UE. Stopa bezrobocia młodzieży w UE doszła do 21 %. Na taką sytuację wpływ ma również to, że 15 % młodych ludzi przedwcześnie kończy naukę w szkole i nie ma żadnych kwalifikacji niezbędnych na rynku pracy. Unia Europejska ma na celu obniżenie odsetka tych osób do 10 % przed rokiem 2020 oraz zwiększenie udziału osób z wykształceniem wyższym z 31 % do 40 %. Aby osiągnięcie tych celów było możliwe, niezbędne jest uznawanie w całej UE kursów kształcenia ogólnego i zawodowego oraz kwalifikacji. Jest to także jedyny sposób na osiągnięcie większej mobilności młodych ludzi, która z kolei pozwoli im poznać nowe kultury i społeczeństwa, tak aby w nadchodzących latach mieli możliwość odniesienia sukcesu także poza krajem rodzinnym. Dlatego właśnie należy zlikwidować utrzymujące się bariery dla mobilności i uprościć procedury, a jednocześnie rozszerzać i wspierać istniejące programy.

Wstrzymałem się od głosu, ponieważ moim zdaniem zabrakło dyskusji dotyczącej wzajemnego uznawania kwalifikacji zdobywanych różnymi – pod względem jakościowym – metodami kształcenia ogólnego i zawodowego. Dotyczy to zwłaszcza dziedzin rzemiosła, w odniesieniu do których nie istnieją w Europie jednolite standardy umożliwiające porównanie kwalifikacji.

  Franz Obermayr (NI), na piśmie – (DE) Globalny kryzys gospodarczy miał poważne konsekwencje szczególnie dla młodych ludzi, a mianowicie znaczny wzrost stopy bezrobocia młodzieży i odsetka osób przedwcześnie kończących naukę. Młodzi ludzie często znajdują się w sytuacji bez żadnych perspektyw. W takim kontekście należy zwiększyć mobilność młodych ludzi w UE, tak aby w razie potrzeby mieli oni większe szanse na znalezienie zatrudnienia na innym rynku pracy. Podstawą do tego jest wzajemne uznawanie kwalifikacji i kursów w ramach kształcenia ogólnego i zawodowego. Wstrzymałem się od głosu w sprawie omawianego sprawozdania, ponieważ nie zaproponowano w nim żadnych konkretnych rozwiązań dotyczących sposobu, w jaki należy przeprowadzać wzajemne uznawanie kwalifikacji w sytuacji, gdy w wielu obszarach metody kształcenia ogólnego i zawodowego znacznie się różnią pod względem jakościowym.

  Justas Vincas Paleckis (S&D), na piśmie – (LT) Stopa bezrobocia młodzieży w państwach członkowskich Unii Europejskiej jest bardzo wysoka. W niektórych krajach dochodzi nawet do 21 %, co oznacza, że jest dwukrotnie wyższa od stopy bezrobocia dorosłych. Zagłosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ zawiera ono wytyczne dotyczące sposobu na poprawienie systemu kształcenia młodych ludzi i zmniejszenie stopy bezrobocia młodzieży. Zgadzam się z koncepcją, że bardzo ważne jest skupienie się na tworzeniu nowych programów, które pozwolą młodym ludziom łączyć pracę ze studiami. Ma to zasadnicze znaczenie dla studentów, którzy chcą się uczyć, ale są za siebie odpowiedzialni finansowo. Jednym z kluczowych celów programu jest zmniejszenie liczby osób przedwcześnie kończących naukę w szkole, zwiększających tym samym ryzyko przyszłego wykluczenia zarówno z życia zawodowego, jak i społeczeństwa. Musimy zwiększyć wsparcie na rzecz osób niepełnosprawnych oraz młodych ludzi mających dzieci, tak aby mogli oni uczestniczyć w programach na rzecz mobilności i wykorzystać tę możliwość do znalezienia równowagi między studiami a życiem zawodowym. Dostęp do programów na rzecz mobilności powinni mieć nie tylko studenci, ale także młodzi ludzie o niskich kwalifikacjach i uczniowie szkół. Dla młodych ludzi kluczowe znaczenie ma także zdobywanie wiedzy praktycznej i doświadczenia poprzez obowiązkowe staże wysokiej jakości.

  Georgios Papanikolaou (PPE), na piśmie – (EL) Symboliczna inicjatywa „Mobilna młodzież” jest jednym z siedmiu projektów przewodnich w ramach strategii Komisji Europejskiej Europa 2020, mającej na celu promowanie inteligentnego, trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego. Skupia się przede wszystkim na mobilności studentów, ale jej wartość dodana polega na tym, że przewiduje kształcenie odpowiadające na potrzeby rynku pracy i zapewnia niezbędne umiejętności oraz wiedzę. Inicjatywę tę należy jednak połączyć ze sprawozdaniem w sprawie strategii UE na rzecz młodzieży, przyjętym przez Parlament Europejski w 2010 roku, które ma na celu opracowanie nowej, silnej strategii europejskiej na kolejne dziesięć lat, tak aby Europa mogła stworzyć jednolite ramy polityczne w odniesieniu do kwestii dotyczących młodzieży. Ponadto zasadniczo to na państwach członkowskich spoczywa obowiązek zadbania, by inicjatywa ta nie pozostała jedynie planem. Szkoda, że ostatnie narodowe programy reform nie są zgodne z celami przyjętymi w ramach strategii UE 2020, mimo że wszyscy uznajemy inwestycje w badania i kształcenie za długoterminową inwestycję o wysokiej stopie zwrotu, zdecydowanie przyczyniającą się do przyszłego dobrobytu obywateli europejskich.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Przedmiotowe sprawozdanie dotyczy ustanowienia ram dla ulepszenia systemu kształcenia ogólnego i zawodowego w Europie. Ten środek jest jednym z kluczowych działań w ramach inicjatywy „Mobilna młodzież”, będącej częścią strategii Komisji Europejskiej Europa 2020, która ma na celu promowanie inteligentnego, trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego. Inicjatywa ta, dzięki konkretnym środkom, ma na celu ulepszenie kształcenia ogólnego i zawodowego młodych ludzi poprzez mobilność oraz ułatwienie im przejścia z fazy kształcenia na rynek pracy. Jest to szczególnie aktualna kwestia, ponieważ młodzi ludzie, jako jedna spośród grup społecznych, które najbardziej odczuły skutki kryzysu finansowego, a jednocześnie najmniej przyczyniły się do jego powstania, potrzebuje pomocy, aby wejść na rynek pracy w celu zabezpieczenia swojej przyszłości i pobudzenia gospodarki. Rzeczywiście mobilność sama w sobie może działać jak siła napędowa w procesie przejścia z etapu kształcenia do etapu życia zawodowego. W związku z tym uważam, że jednym z najważniejszych aspektów mobilności w kształceniu jest zapewnienie wysokiej jakości edukacji i jednoczesne udostępnienie jej wszystkim młodym ludziom. Dlatego też zagłosowałam za przyjęciem tego sprawozdania.

  Phil Prendergast (S&D), na piśmie – Program „Mobilna młodzież” stanowi okazję do uwolnienia potencjału młodych ludzi i umożliwienia im wsparcia inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego, sprzyjającego włączeniu społecznemu w UE. Inicjatywa „Mobilna młodzież” wspiera programy uczenia się przez całe życie i inicjatywę Komisji Europejskiej „Nowe umiejętności w nowych miejscach pracy”. Inicjatywa ta ma na celu usprawnienie szkolnictwa wyższego w Europie oraz zwiększenie mobilności studentów i pracowników poprzez istniejące programy europejskie. W strategii UE 2020 stwierdzono, że należy „do 2020 roku zapewnić całej młodzieży w Europie możliwość nauki za granicą jako część ich ścieżki edukacyjnej”. Bieżący kryzys gospodarczy bardzo mocno dotknął młodych ludzi, a stopy bezrobocia młodzieży w UE są dwukrotnie wyższe od stóp bezrobocia dorosłych. Jest to jedno z najtrudniejszych wyzwań, przed jakimi stoi Europa i bardzo ważne jest, by państwa członkowskie nie reagowały zmniejszaniem inwestycji w edukację. Musimy zadbać o to, by młodzi ludzie mieli możliwość uczenia się i wyjeżdżania, jeśli tylko zechcą, za granicę w celu kontynuowania nauki, ponieważ obecne inwestycje w obszarze edukacji lepiej przygotują UE na przyszłe wyzwania.

  Paulo Rangel (PPE), na piśmie – (PT) W sytuacji, gdy młodzi ludzie szczególnie mocno odczuwają skutki kryzysu finansowego, należy dołożyć wszelkich starań, by zapewnić im możliwość zdobywania umiejętności, podnoszenia kwalifikacji i poszerzania wiedzy, co pozwoli im aktywnie przyczynić się do zapewnienia rozwoju gospodarczego i zrównoważonej przyszłości Unii Europejskiej. Projekt „Mobilna młodzież” jest jedną z siedmiu inicjatyw przewodnich w ramach strategii Komisji Europejskiej Europa 2020, mającej na celu promowanie inteligentnego, trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego. Inicjatywa ta składa się z 28 kluczowych działań i konkretnych środków mających ulepszyć kształcenie i szkolenie zawodowe młodzieży przez mobilność i ułatwianie młodym ludziom przejścia z fazy kształcenia na rynek pracy. W związku z tym ważne jest stworzenie warunków gwarantujących skuteczne wdrożenie tej inicjatywy oraz realizację przyjętych w niej celów.

  Robert Rochefort (ALDE), na piśmie – (FR) Recesja mocno uderza w europejską młodzież: co piąta młoda osoba nie ma pracy, a 40 % młodych pracowników jest zatrudnionych na pół etatu. Popieram wobec tego sprawozdanie pana posła Zvera, w którym zaproponowano szereg zaleceń mających na celu usprawnienie systemu kształcenia ogólnego i zawodowego młodych ludzi. Chociaż faktycznie musimy działać, by zachęcać jak największą liczbę osób do podejmowania nauki w szkołach wyższych i aktywnie walczyć ze zjawiskiem przedwczesnego kończenia nauki w szkole – zaledwie 31 % Europejczyków ma wykształcenie wyższe, w porównaniu z 40 % w USA i 50 % w Japonii – to musimy także zadbać o to, by absolwenci nadawali się do zatrudnienia. Przedmiotowe sprawozdanie zawiera kilka wniosków mających pomóc w osiągnięciu tych celów: poprawienie komunikacji pomiędzy przedsiębiorstwami a uczelniami, lepsze dopasowanie programów i struktur uniwersyteckich do konkretnego zapotrzebowania rynku pracy, wprowadzenie do programów nauczania okresów wysokiej jakości staży zawodowych, które będą słusznie wynagradzane i prowadzone przy zachowaniu praw socjalnych młodych ludzi.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie – Należy zwiększyć wsparcie finansowe na rzecz programów takich jak „Uczenie się przez całe życie” (Erasmus, Leonardo da Vinci, Comenius, Grundtvig), Marie Curie, Erasmus Mundus i „Młodzież w działaniu”. Komisja proponuje utworzenie międzynarodowych sieci współpracy na uniwersytetach, wykorzystujących mobilność wirtualną. Programy na rzecz mobilności powinny być dostępne dla uczniów szkół zawodowych, nauczycieli i młodych pracowników. Wzywamy do opracowania systemu uznawania na szczeblu UE kwalifikacji szkolnych, zawodowych i uniwersyteckich. Podkreślamy także znaczenie uczenia się dwóch języków obcych, w tym języków krajów sąsiedzkich, już we wczesnym okresie życia. I wreszcie apelujemy o dodatkowe wsparcie dla młodzieży niepełnosprawnej, młodych rodziców oraz osób, które chcą wznowić naukę.

  Licia Ronzulli (PPE), na piśmie – (IT) Zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ podkreślono w nim, jak ważna jest wszechstronna edukacja młodych ludzi, jeśli chodzi o cele strategii Europa 2020. W związku z tym konieczne staje się zachęcanie młodych ludzi do kontynuowania nauki w szkołach wyższych. W rzeczywistości zbyt wczesne wejście na rynek pracy zwiększa ryzyko bezrobocia na późniejszym etapie oraz ryzyko stosunkowo niskiego standardu życia.

Taka sytuacja mogłaby zatem powodować wysokie koszty gospodarcze i społeczne, a także wywierać negatywny wpływ na trwały wzrost gospodarczy Unii i na jej zdolność do zwiększania w przyszłości swojej konkurencyjności na arenie światowej. Dlatego uważam, że wielokulturowa, wielojęzyczna i praktyczna edukacja ma zasadnicze znaczenie w kształtowaniu przyszłych obywateli, zwłaszcza jeśli jest realizowana przy pomocy takich programów na rzecz mobilności, jak „Mobilna młodzież”.

  Oreste Rossi (EFD), na piśmie – (IT) Obecnie zbyt dużo młodych ludzi zbyt wcześnie przerywa naukę w szkole, a zbyt mało decyduje się na studia wyższe. Osłabia to zasoby kwalifikacji, których Europa będzie potrzebowała w przyszłości. Inicjatywa „Mobilna młodzież” ma na celu zwiększenie do roku 2020 możliwości wszystkich młodych Europejczyków w zakresie mobilności i umożliwienie im łagodniejszego przejścia z etapu kształcenia do życia zawodowego, poprzez zapewnienie im kształcenia, które przygotuje ich na zapotrzebowania rynku. Dlatego powinniśmy uświadomić szkołom i przedsiębiorstwom konieczność tworzenia sieci współpracy, pogłębiając wiedzę praktyczną młodzieży przy pomocy staży zawodowych. Omawiana inicjatywa jest skoncentrowana na młodych ludziach, ale nie wolno nam zapominać o młodzieży niepełnosprawnej, której należy zapewnić takie same możliwości w zakresie studiowania i pracy.

  Joanna Senyszyn (S&D), na piśmie – (PL) Poparłam sprawozdanie dot. poprawy europejskich systemów edukacji i szkoleń. Opowiadam się za przedłużeniem funkcjonowania wszystkich programów edukacyjnych dla młodzieży. Oprócz Mobilnej Młodzieży należy zapewnić wsparcie finansowe i polityczne takim programom jak: Erasmus, Leonardo da Vinci, Comenius, Grundtvig, Młodzież w działaniu i Marie-Curie. Programy te odniosły duży sukces w Unii. Angażują one ogromną ilość młodych ludzi z różnych środowisk (liczba polskich studentów, którzy wyjechali na stypendium Erasmusa w latach 1998-2010 wyniosła 93 807), przyczyniają się do rozwoju ich potencjału oraz do tworzenia silnego, europejskiego społeczeństwa obywatelskiego. Są to bardzo wydajne programy, których koszt jednostkowy jest bardzo niski, a stopień wykorzystania funduszy wysoki. Promowanie mobilności młodzieży wymaga przezwyciężenia praktycznych barier.

Około jedna trzecia studentów uczestnicząca w programie Erasmus doświadczyła trudności wynikających z niepewności co do systemu nauki za granicą i braku spójności, ciągłości między przedmiotami studiów w kraju rodzinnym i za granicą. Należy dążyć do tego, aby zarówno czas jak i kwalifikacje zdobyte w innych państwach UE były uznawane. Rozwiązania wymagają także takie kwestie jak uzyskanie wiz, dokumentów medycznych w różnych językach czy przenoszenie grantów podczas pobytu za granicą. Osoby niepełnosprawne napotykają jeszcze większe przeszkody dla mobilności niż osoby zdrowe. Należy wprowadzić dodatkowe mechanizmy, aby zapewnić wszystkim jednakowe szanse.

  Nuno Teixeira (PPE), na piśmie – (PT) Inicjatywa „Mobilna młodzież” jest jedną z siedmiu inicjatyw w ramach strategii Europa 2020. Składa się z 28 kluczowych działań mających udoskonalić kształcenie ogólne i zawodowe młodych ludzi poprzez mobilność i wprowadzenie ich na rynek pracy.

Omawiane sprawozdanie ma istotne znaczenie w tych trudnych dla Europy czasach, co udowadnia rosnący w poszczególnych państwach członkowskich odsetek bezrobotnych młodych ludzi. Można z tego wywnioskować, że młodzież jest jedną spośród tych grup społecznych, które najbardziej odczuły skutki kryzysu. W związku z tym uważam za konieczne zastosowanie środków mających zmniejszyć odsetek osób przedwcześnie kończących naukę w szkole, a zwiększyć liczbę absolwentów oraz podnieść atrakcyjność kształcenia ogólnego i zawodowego. Zaangażowania w dziedzinie edukacji nie należy traktować jako kosztu, ale raczej jako inwestycję w przyszłość.

Uważam zatem, że należy wznowić inwestycje w już istniejące programy na rzecz mobilności oraz kształcenia ogólnego i zawodowego, a także przyjąć na szczeblu europejskim warunki minimalne dotyczące staży zawodowych, jako że nie należy traktować ich jako formę zatrudnienia, lecz raczej jako formę zdobywania umiejętności praktycznych.

I wreszcie chciałbym podkreślić konieczność skoordynowania za pomocą partnerstw z władzami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi przyjmowanych środków, aby zapewnić powodzenie inicjatywy „Mobilna młodzież”.

  Niki Tzavela (EFD), na piśmie – (EL) Zagłosowałam za przyjęciem sprawozdania pana posła Zvera w sprawie inicjatywy Komisji Europejskiej „Mobilna młodzież”. Inicjatywa ta przewiduje wprowadzenie środków mających rozwiązać problem przedwczesnego kończenia nauki w szkole oraz zapewnienie bodźców umożliwiających zwiększenie w Europie udziału osób z wykształceniem wyższym. W sprawozdaniu podkreślono także, jak ważne jest zadbanie, by programy nauczania były dostosowane do zapotrzebowania rynku pracy i zapewniały młodym ludziom w Europie niezbędne umiejętności i wiedzę.

  Viktor Uspaskich (ALDE), na piśmie – (LT) Budowanie jasnej przyszłości dla naszych młodych ludzi jest tematem bliskim mojemu sercu. Niestety obecnie perspektywy młodzieży na Litwie są raczej ponure. Stopa bezrobocia młodzieży na Litwie wynosi 34 %, czyli prawie o 14 % więcej niż średnia w UE. Z danych statystycznych wynika, że tylko w dwóch państwach członkowskich UE stopa bezrobocia młodzieży jest wyższa niż na Litwie. Ponadto młodzi obywatele Litwy, nawet jeśli zdołają znaleźć pracę, są zmuszani do wyrażenia zgody na niekorzystne umowy o pracę. Musimy dołożyć starań, aby zrealizować trzy główne priorytetowe zadania: po pierwsze, wspieranie przedsiębiorczości; po drugie, zwiększenie zdolności do zatrudnienia wśród młodzieży poprzez dostosowanie kształcenia do zapotrzebowania rynku pracy; po trzecie, umożliwienie młodym ludziom odgrywania aktywniejszej roli w społeczeństwie. Inicjatywa „Mobilna młodzież” jest jedną z platform, które mogą pomóc we wspieraniu zatrudnienia młodzieży. Praca i studia za granicą mogą być korzystne zarówno dla młodych Litwinów, jak i dla całego kraju. Znacznie ważniejsze jest jednak zapewnienie młodym ludziom na Litwie europejskiej przyszłości. Jest to możliwe poprzez rozwijanie kontaktów między młodymi ludźmi a małymi i średnimi przedsiębiorstwami (MŚP). Pozwoli to rozwijać zapotrzebowanie MŚP na młodych ludzi i zachęci młodych ludzi do pracy w MŚP.

  Derek Vaughan (S&D), na piśmie – Zagłosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ w celu ożywienia konkurencyjności niezbędne jest zadbanie o to, by młodzi obywatele mogli podróżować i pracować na terytorium całej UE. Cele strategii UE 2020 można zrealizować poprzez inwestycje w programy, które dają młodym ludziom szeroki wachlarz możliwości i promują mobilność na rynku pracy. Młodzi Europejczycy dzięki zwiększeniu środków finansowych przeznaczonych na projekty na rzecz mobilności młodzieży oraz dzięki położeniu większego nacisku na współpracę między przedsiębiorstwami a uczelniami będą mieli większą szansę na sukces zawodowy. Niezmiernie ważne jest również wspieranie młodych ludzi, którzy nie korzystają już z głównego nurtu kształcenia, poprzez zachęcanie ich do korzystania z edukacji nieformalnej i pozaformalnej.

  Marie-Christine Vergiat (GUE/NGL), na piśmie – (FR) Wstrzymałam się od głosu w sprawie omawianego sprawozdania, pomimo przedstawionego w nim krytycznego spojrzenia na europejskie strategie polityczne w obszarach dotyczących młodych ludzi, szczególnie te realizowane przez państwa członkowskie.

Przedmiotowe sprawozdanie zawiera liczne pozytywne wnioski, szczególnie w odniesieniu do udziału młodych ludzi w procesie opracowywania europejskich strategii politycznych na rzecz młodzieży, wzmocnienia edukacji nieformalnej i pozaformalnej oraz poprawienia statusu stażystów.

W sprawozdaniu wspomniano co prawda o dążeniu do zachęcania państw członkowskich do zwiększenia inwestycji w obszarze edukacji niezależnie od kryzysu finansowego, lecz cały dokument został opracowany w duchu strategii mających na celu liberalizację szkolnictwa wyższego i poddanie go wyłącznie bezpośrednim interesom rynku, czyli przedsiębiorstw.

Niektóre postanowienia, jak na przykład wprowadzenie przy współpracy EBI europejskiego systemu pożyczek dla studentów, są niepokojące, jeśli weźmiemy pod uwagę cele przyjęte pod względem dostępu jak największej liczby osób do studiów wyższych.

  Dominique Vlasto (PPE), na piśmie – (FR) Poprzez głosowanie za przyjęciem sprawozdania w sprawie programu „Mobilna młodzież – ramy dla ulepszania europejskiego systemu kształcenia ogólnego i zawodowego” chciałam poprzeć ambitny plan działania na rzecz młodych Europejczyków. Na mocy traktatu lizbońskiego UE otrzymała większy zakres kompetencji w obszarze związanym z młodzieżą. W tym kontekście Parlament Europejski miał obowiązek potwierdzenia swojego zaangażowania w ten obszar polityki. Faktycznie tożsamość europejska ma znaczenie jedynie, gdy jest wspierana przez naszych młodych obywateli. Europa musi wywiązać się z tej odpowiedzialności poprzez przedstawienie wspólnej strategii w obszarze kształcenia i zatrudnienia. Z zadowoleniem przyjmuję ambitny cel zawarty w sprawozdaniu, jakim jest przeznaczenie 2 % PKB na inwestycje w szkolnictwo wyższe. W czasach, gdy europejski rynek pracy znajduje się pod wpływem poważnego kryzysu gospodarczego, kształcenie musi być dla nas zadaniem priorytetowym, tak abyśmy mogli młodym ludziom zaoferować perspektywy na przyszłość i ułatwić im dostęp do zatrudnienia. Korzystny wpływ na młodych ludzi będzie miał także rozwój europejskich programów wymiany (Erasmus, Leonardo da Vinci), ponieważ oferują one prawdziwą wartość dodaną zarówno na szczeblu zawodowym, jak i osobistym. Poznawanie nowego języka i odkrywanie innych kultur to pozytywne aspekty, które powinny być dostępne dla każdego.

  Angelika Werthmann (NI), na piśmie – (DE) Promowanie inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu nieodzownie oznacza najlepsze możliwości i szanse w obszarze kształcenia ogólnego i zawodowego. Mobilność podczas studiowania, ułatwiona przez programy unijne takie jak Erasmus, Leonardo da Vinci i Comenius, wspiera nie tylko aspekty edukacji formalnej, ale również rozwój osobisty i społeczny. W związku z tym zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania.

Sprawozdanie: Mary Honeyball (A7-0099/2011)

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie – (PT) Głosuję za przyjęciem przedmiotowego wniosku, ponieważ charakter przedszkolnej i wczesnej edukacji zależy od różnych tradycji panujących na kontynencie europejskim, co powoduje, że trudno jest stworzyć jednolity dla całej Europy system wczesnego kształcenia. Łatwiej jest wdrażać wspólne cele i wymogi, aby doprowadzić do spójności i harmonizacji w nauczaniu.

  Elena Oana Antonescu (PPE), na piśmie – (RO) Wczesne kształcenie buduje u dzieci podwaliny pod późniejsze efektywne uczenie się przez całe życie. Dzieci we wczesnym dzieciństwie są wyjątkowo ciekawe, otwarte i chętne do nauki, a dodatkowo w tym wieku uczą się mówić i wyrażać swoje myśli. Także w tym wieku powstają podstawy przyszłego wykształcenia dziecka, jego kariery zawodowej, a także rozwoju umiejętności społecznych. Ten etap ma decydujący wpływ na poznawczy, sensoryczny, motoryczny, osobisty i uczuciowy rozwój dziecka, a także proces przyswajania języka i uczenia się przez całe życie, którego stanowi podstawę. Chcę zaznaczyć, że wczesne wypracowanie dobrych przyzwyczajeń – takich jak nawyk zdrowego żywienia czy odpowiedniego zrównoważonego wysiłku fizycznego – może mieć zasadniczy wpływ na fizyczny i psychiczny rozwój dziecka.

Unia Europejska jest bogatą mieszanką różnorodnych tradycji edukacyjnych i na całym kontynencie wczesne kształcenie zapewniane jest dzieciom na wiele różnych sposobów. Choć z przedmiotowego sprawozdania wynika, że wprowadzenie jednolitej polityki wczesnego kształcenia w UE byłoby bardzo trudne, to jednak głosuję za jego przyjęciem, ponieważ zawarta w nim została zachęta do stworzenia jednolitych ram, które określałyby wspólne cele i wartości, w tym wspólne zobowiązania i struktury.

  Zigmantas Balčytis (S&D), na piśmie – (LT) Głosuję za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. Wczesne kształcenie dzieci to fundament efektywnego uczenia się przez całe życie, niezbędny do zrealizowania celów strategii Europa 2020, której założenia mają na celu stworzenie społeczeństwa opartego na wiedzy, zmniejszenie bezrobocia, ograniczenie przedwczesnego kończenia nauki i zwalczanie ubóstwa. Żaden z tych celów nie może zostać jednak osiągnięty, jeśli nie zagwarantuje się dzieciom dobrego startu w życiu. Państwa członkowskie muszą zwiększyć inwestycje i w ten sposób zapewnić wysokiej jakości wczesne kształcenie dostępne dla wszystkich dzieci, dzięki któremu będziemy mogli ograniczyć przedwczesne kończenie nauki, walczyć z nierównym dostępem do edukacji dzieci ze środowisk społecznych i kulturowych znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, a także zmniejszyć wynikające z tych zjawisk nierówności społeczne.

  Elena Băsescu (PPE), na piśmie – (RO) Głosuję za przyjęciem sprawozdania pani poseł Honeyball. Europa jest bogatą mieszanką różnorodnych tradycji edukacyjnych. Z tego względu istnieje potrzeba stworzenia polityki ramowej określającej wspólne cele, zobowiązania i wartości. Celem strategii Europa 2020 musi być stworzenie społeczeństwa integracyjnego poprzez zwiększenie zatrudnienia. Obniżenie liczby uczniów przedwcześnie kończących edukacje i ograniczenie ubóstwa może zostać osiągnięte tylko przez zagwarantowanie wszystkim dzieciom perspektyw na przyszłość i przetarcie im ścieżek do lepszego życia. Przypominam, jak ważne są pierwsze lata nauki, szczególnie jeśli chodzi o naukę języków obcych. Zajęcia kulturalne są bardzo cennym źródłem rozwoju dzieci, ponieważ angażują je w dialog międzykulturowy. Na koniec chcę dodać, że musimy uwzględnić różnorodne warunki życiowe różnych rodzin. Pod tym względem potrzebne nam są elastyczne i nowatorskie programy wczesnego kształcenia dzieci.

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE), na piśmie – (ES) Wczesne kształcenie dzieci to podstawa. Popieram w całej rozciągłości przedstawiony wcześniej postulat, aby do 2010 roku 90 % dzieci pomiędzy trzecim rokiem życia a wiekiem szkolnym zostało objęte opieką, a także aby objęła ona co najmniej 33 % dzieci poniżej trzeciego roku życia.

  Sebastian Valentin Bodu (PPE), na piśmie – (RO) Europa jest bogatą mieszanką różnorodnych tradycji edukacyjnych, a wczesne kształcenie jest na całym kontynencie zapewniane na wiele różnych sposobów. Państwa członkowskie różnią się wyraźnie pod względem jakości i dostępności kształcenia, liczby dzieci w szkołach, podejścia do usług, zarządzania usługami i tak dalej. Dlatego też w wypadku wczesnego kształcenia i opieki nad dzieckiem polityka „jednego rozmiaru” na szczeblu UE nie jest odpowiednia i byłaby trudna do wdrożenia. Stanowczo zaleca się natomiast stworzenie wspólnych ram, które określałyby jednolite cele i wartości, w tym wspólne zobowiązania i struktury. Okres od narodzin do trzeciego roku życia stanowi kluczową fazę rozwoju mózgu dziecka, a także rozwoju fizycznego, poznawczego i pod względem nabywania umiejętności językowych. Ten wczesny etap leży również u podstaw procesu uczenia się przez całe życie tych dzieci. Biedniejsze rodziny w porównaniu z innymi grupami rzadziej korzystają ze wczesnej edukacji i opieki, co ujawnia się zwłaszcza na sprywatyzowanych rynkach. Jest to niepokojące, ponieważ wykazano, że to dzieci znajdujące się w niekorzystnym położeniu mogą najwięcej skorzystać z dostępu do tego typu usług.

  Nessa Childers (S&D), na piśmie – Jest to niezmiernie istotna kwestia i stanowczo popieram stanowisko mojej grupy dotyczące nauczania początkowego.

  Carlos Coelho (PPE), na piśmie – (PT) Stworzenie silnych podstaw dzięki wczesnemu kształceniu i opiece na etapie wczesnego dzieciństwa, uzupełniające centralną rolę rodziny, leży u podstaw powodzenia procesu uczenia się przez całe życie, integracji społecznej, rozwoju osobistego i przyszłych możliwości znalezienia zatrudnienia. Najwcześniejsze doświadczenia dzieci są fundamentem ich dalszej edukacji i warunkują rozwój, a także pomagają przezwyciężyć potencjalną trudną sytuację życiową i przeciwdziałać dziedziczeniu ubóstwa z pokolenia na pokolenie. Jeśli pozwolimy dzieciom zrealizować ich możliwości, zapewniając im wysokiej jakości szkolnictwo i system opieki, to przyczynimy się znacząco do zrealizowania dwóch spośród najważniejszych celów strategii Europa 2020 – obniżymy mianowicie liczbę uczniów przedwcześnie kończących naukę do mniej niż 10 % oraz podźwigniemy 20 milionów osób z ubóstwa i wykluczenia społecznego.

Dlatego też popieram utworzenie europejskiego systemu wspólnych celów i wartości, obejmującego wspólne prawa i struktury, który przyczyni się do wypracowania odpowiedniego systemu usług wczesnego kształcenia i opieki nad dziećmi; ten z kolei musi być wydajnie i godziwie finansowany.

  Vasilica Viorica Dăncilă (S&D), na piśmie – (RO) Wszyscy wiemy, że dzieci na wczesnym etapie życia są szczególnie ciekawe, otwarte i chętne do nauki; w tym wieku uczą się mówić i wyrażać swoje myśli, a także nabywają umiejętności społecznych. Skoro wczesne lata nauki są u dzieci podstawą powodzenia późniejszego procesu uczenia się przez całe życie, koniecznego do osiągnięcia celów Europa 2020, to uważam, że założenia strategii Europa 2020 – dążenie do stworzenia Europy sprzyjającej włączeniu społecznemu poprzez zwiększenie zatrudnienia, obniżenie liczby uczniów przedwcześnie kończących szkołę i zmniejszenie ubóstwa – nie mogą zostać zrealizowane, jeśli wszystkie dzieci nie będą miały zapewnionego godziwego startu w życiu.

  Edite Estrela (S&D), na piśmie – (PT) Głosuję za przyjęciem sprawozdania dotyczącego wczesnego kształcenia, ponieważ uważam, że elementem kluczowym dla wychowania dziecka we wczesnych latach życia jest urlop rodzicielski. Chcąc zapewnić spełnienie potrzeb dzieci, musimy bronić lepszych warunków przechodzenia na urlop macierzyński, ojcowski czy rodzicielski, dzięki czemu oboje rodziców odegra centralną rolę w kształceniu swoich dzieci.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie – (PT) Przy okazji omawiania inicjatywy „Mobilna młodzież” wspomniałem już, że edukacja jest instrumentem niezbędnym, aby spełnić ambitne cele strategii Europa 2020. Stwierdzenie to dotyczy nie tylko szkolnictwa średniego i wyższego, ale również wiedzy przyswajanej najwcześniej, od samego początku, czyli w dzieciństwie.

Dzieci w Europie muszą mieć dostęp do wysokiej jakości kształcenia, które, stawiając im wyzwania, przygotuje je do przyswajania podstawowych umiejętności: języka ojczystego, matematyki i nauki co najmniej jednego języka obcego. Edukacja musi umożliwić im opanowanie zasad pracy niezbędnych, by z powodzeniem mogły uczyć się dalej i stały się tak produktywnymi Europejczykami, jak byśmy sobie życzyli.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie – (PT) Przedmiotowy raport dotyczy wczesnego kształcenia w Unii Europejskiej. Wszyscy wiemy, że dom stawia się od fundamentów. Jeśli fundamenty nie są solidne, ryzykujemy, że budynek nie będzie stabilny i się zawali. To samo tyczy się kształcenia. Edukacja oparta na silnych fundamentach dobrej jakości jest gwarancją lepszej przyszłości Europejczyków. Podjęcie działań w pierwszych latach życia dziecka zaważy na jego przyszłości, polepszy zdrowie i stosunki w rodzinie, a także umożliwi mu znalezienie w przyszłości lepszej pracy. Wczesne kształcenie to bardzo ważna kwestia, której prawodawcy jeszcze nie poświęcili należytej uwagi. Od jakości budynków ważniejsze jest właściwe przygotowanie kadr. Należy poprawić jakość profesjonalnych usług i kwalifikacji osób pracujących w tym sektorze. Zgadzam się, że musimy ustalić wspólne dla wszystkich państw członkowskich wartości i wytyczne, dlatego też zagłosowałem za przyjęciem sprawozdania.

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie – (PT) W omawianym sprawozdaniu przedstawiona została istotna kwestia, jaką jest wczesne kształcenie i jego pozytywny wpływ na rozwój dziecka pod względem poznawczym, motorycznym, behawioralnym i emocjonalnym. Są to czynniki odpowiadające za zdrowy i zrównoważony rozwój fizyczny i psychiczny dziecka.

W preambule sprawozdania zwrócono uwagę na pewne istotne kwestie, takie jak związek pomiędzy biedą i niekorzystnym położeniem społecznym a słabymi wynikami w szkole, a także na trudności, jakie wiele rodzin napotyka w związku z wypełnianiem swoich obowiązków w sytuacji niepewnego zatrudnienia i nienormowanego czasu pracy. Niestety nie wspomina się o tym więcej; w sprawozdaniu nie zawarto wniosków mających na celu zaradzenie tym problemom.

Ponieważ bez wczesnego kształcenia rozwój społeczny i walka z biedą nie są możliwe, powinno ono bazować na gwarantowanej sieci publicznych, bezpłatnych, dostępnych dla wszystkich ośrodków przedszkolnych zapewniających wysokiej jakości kształcenie. Edukacja nie może być zdana na łaskę rynku. Aby zapewnić dzieciom lepsze życie i przyszłość, należy stworzyć sieć publicznych żłobków, które obejmą rozleglejszy obszar geograficzny i będą bardziej otwarte na modele nauczania stymulujące rozwój dziecka i społeczeństwa, a ponadto będą sprzyjać zwalczaniu dyskryminacji i segregacji społecznej.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Kwestia wczesnego kształcenia to główny temat omawianego sprawozdania zwracającego uwagę na pozytywny wpływ nauczania na poznawczy, motoryczny, behawioralny, uczuciowy i emocjonalny rozwój dziecka. Są to czynniki odpowiadające za zdrowy i zrównoważony rozwój fizyczny i psychiczny dziecka.

W preambule sprawozdania zwrócono uwagę na pewne istotne kwestie, takie jak związek pomiędzy biedą i niekorzystnym położeniem społecznym a słabymi wynikami w szkole, a także na trudności, jakie wiele rodzin napotyka w związku z wypełnianiem swoich obowiązków w sytuacji niepewnego zatrudnienia i nienormowanego czasu pracy. Niestety nie wspomina się o tym więcej; w sprawozdaniu nie zawarto wniosków mających na celu zaradzenie tym problemom.

Ponieważ bez wczesnego kształcenia rozwój społeczny i walka z biedą nie są możliwe, powinno ono bazować na gwarantowanej sieci publicznych, bezpłatnych, dostępnych dla wszystkich ośrodków przedszkolnych zapewniających wysokiej jakości kształcenie. Edukacja nie może być zdana na łaskę rynku. Aby zapewnić dzieciom lepsze życie i przyszłość, należy stworzyć sieć publicznych żłobków, które obejmą rozleglejszy obszar geograficzny i będą bardziej otwarte na modele nauczania stymulujące rozwój dziecka i społeczeństwa, a ponadto będą sprzyjać zwalczaniu dyskryminacji i segregacji społecznej.

  Monika Flašíková Beňová (S&D), na piśmie – (SK) Przedstawione nam raporty i nasza dotychczasowa debata rozpatrują kulturę i edukację z wielu różnych perspektyw. Uważam, że rozwijanie kreatywności już od urodzenia jest bardzo ważne. Pani poseł Honeyball w swoim sprawozdaniu zwraca uwagę, że przedstawiciele różnych stanowisk są zgodni, że najkorzystniej jest rozpocząć naukę w najwcześniejszych latach życia. Zgodnie z przyjętymi w Europie dokumentami o prawach człowieka dzieci to aktywni obywatele, posiadający własne prawa. Mają one gigantyczny potencjał twórczy. Czas od narodzin do trzeciego roku życia ma zasadnicze znaczenie dla umysłowego, a także poznawczego i fizycznego rozwoju. Na tym wczesnym etapie życia powstają również podwaliny pod nawyk uczenia się przez całe życie, który w naszych celach z Lizbony pełni ważną rolę. Ubogie rodziny – często romskie – mają ograniczony dostęp do usług z sektora wczesnego kształcenia dzieci i opieki nad nimi. Jest to szczególnie niefortunne, ponieważ to właśnie dzieci znajdujące się w najbardziej niekorzystnym położeniu powinny najwięcej skorzystać z tych usług.

Wszystkim rodzinom i dzieciom, niezależnie od pochodzenia czy pozycji finansowej rodziców, musimy zapewnić równy dostęp do edukacji i opieki. Bardzo nie podoba mi się podnoszenie pragmatycznych, finansowych aspektów kwestii dotyczących praw człowieka i spraw, które powinny być oczywiste i możliwie niezależne od sytuacji gospodarczej. Należy jednak wspomnieć, że decyzja o nieinwestowaniu w ten sektor poskutkuje przyszłymi kosztami, których nie zauważymy od razu.

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie – (FR) Od czasu do czasu w tym Parlamencie pojawiają się sprawozdania, po których tytułach widać już od razu, że bez wątpienia zawierają one bzdury! Sprawozdanie pani poseł Honeyball jest jednym z nich. Pomińmy zwyczajowe ustępy o losie emigrantów, przymusowej wielokulturowości i promocji wszystkiego, co mniejszościowe. Prawdziwy kwiatek w tym raporcie mieści się w ust. 14. Ojcowie i matki to według niego „równi partnerzy w procesie wczesnego kształcenia dzieci i opieki nad nimi”. Czy padło słowo „partnerzy”? Czy to nie do nich przede wszystkim należy obowiązek kształcenia własnych dzieci? W ustępie 16 sprawozdawca wzywa do inwestowania w kursy dla rodziców. Od samego początku rodziców uważa się za osoby niekompetentne, nieodpowiedzialne i dziecinne. To wrażenie znajduje potwierdzenie w ust. 27, w którym zwraca się uwagę na to, że ze względu na brak odpowiedniego kształcenia na etapie wczesnego dzieciństwa małe dzieci stają się bardziej narażone na wpływy środowisk przestępczych i zachowania aspołeczne. Zaufanie, jakim obdarzacie ludzkość wprawia mnie w osłupienie i nie pozostaje nic innego, tylko zastanowić się, w jaki sposób ludzie poradzili sobie bez waszej pomocy aż do teraz. Naprawdę, najlepsza rzecz, jaką możecie zrobić dla naszych kochanych dzieci, to zostawić je w spokoju!

  Juozas Imbrasas (EFD), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego dokumentu, ponieważ wczesne dzieciństwo (przed pójściem do szkoły) jest kluczowym okresem w poznawczym, sensorycznym i motorycznym rozwoju dziecka, a także nabywaniu umiejętności językowych; stanowi on również podstawę procesu uczenia się przez całe życie. Wydaje się więc pożądane, aby państwa członkowskie rozważyły możliwość wprowadzenia obowiązkowego kształcenia przedszkolnego, które miałoby miejsce przed rozpoczęciem właściwego kształcenia w szkole. Zachęca się szczególnie do wprowadzania i podtrzymywania innowacyjnych metod nauczania języka, w tym przede wszystkim wielojęzycznych żłobków i przedszkoli spełniających cele wyznaczone w 2002 roku w Barcelonie, wśród których znajduje się wprowadzenie nauczania języków regionalnych, mniejszości i sąsiadów. Pomimo niestabilnej sytuacji gospodarczej nie wolno nam zaniedbywać inwestycji w usługi z sektora wczesnego kształcenia i opieki. Uważam, że państwa członkowskie powinny przeznaczyć na nie stosowne środki. Dobra edukacja na wczesnym etapie życia może spowodować zmniejszenie liczby uczniów, którzy przedwcześnie kończą szkołę, zwalczyć nierówne szanse edukacyjne dzieci ze społecznych i kulturowych grup o niekorzystnej sytuacji i ograniczyć wynikające z tych zjawisk nierówności społeczne – wszystko to wpłynie na kształt całego społeczeństwa. Młodzi ludzie ze słabszych grup społecznych są szczególnie zagrożeni. Musimy zadbać o przyszłe pokolenia i jakość ich wykształcenia.

  Giovanni La Via (PPE), na piśmie – (IT) Choć wiemy, że opracowanie jednolitego podejścia do kształcenia małych dzieci jest trudne i zarazem niewystarczające, to jednak niezmiernie ważne jest, abyśmy przemyśleli wprowadzenie potrzebnych zmian i określili szczeble, na których należy podjąć działania. Przez małe dzieci rozumiemy dzieci do szóstego roku życia. Na tym etapie zachodzi delikatny proces rozwoju mózgu, rozwoju fizycznego i poznawczego, a także językowego. W tym wieku dzieci zapoznają się z narzędziami, których jako dorośli będą używać, aby tworzyć złożone procesy poznawcze – różniące się od znanych, ale potrzebne w przyszłej edukacji i pracy. Zagłosowałem za przyjęciem tego sprawozdania, ponieważ dotyczy ono ochrony dzieciństwa, prawa tysięcy dzieci do uczenia się w szkole i do możliwie najlepszych warunków nauki. Ta kwestia jest zasadniczym elementem służącym rozwojowi Unii Europejskiej i z tego właśnie względu musimy podjąć działania opisane przez panią poseł Honeyball, której gratuluję tak wspaniałej pracy.

  Petru Constantin Luhan (PPE), na piśmie – (RO) Naszym priorytetem jest wsparcie utworzenia we wszystkich państwach członkowskich UE ujednoliconej polityki wczesnego kształcenia dzieci. Dostęp do tego typu nauczania wiąże się z ważnymi korzyściami natury gospodarczej, społecznej i kulturowej. Szczególnie ważne jest, aby w tej dziedzinie nie tylko stworzono jednolitą politykę na szczeblu UE, ale również zagwarantowano sprawną współpracę i koordynację różnych lokalnych instytucji i urzędów zaangażowanych w programy kształcenia młodzieży. Są one bardzo ważne, ponieważ najmłodsze dzieci posiadają szczególną umiejętność uczenia się, przez co nasze programy mogą zadecydować o przyszłym kształceniu dziecka i jego ścieżce zawodowej.

  David Martin (S&D), na piśmie – Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. W 2002 roku w Barcelonie Rada Europejska wezwała państwa członkowskie, aby do 2010 roku zapewniły opiekę przedszkolną przynajmniej 90 % dzieci, które skończyły trzy lata a nie zostały jeszcze objęte obowiązkiem szkolnym i 33 % dzieci poniżej trzeciego roku życia. Cele te odpowiadały kształtowanemu przez rynek pracy podejściu do wczesnego kształcenia i opieki nad dziećmi, które było odpowiedzią na zaistniałą w tamtym czasie potrzebę szerszego wprowadzenia kobiet na rynek pracy. Choć nie możemy zapominać o związku pomiędzy systemem wczesnej edukacji i opieki a wyrównywaniem szans kobiet na rynku pracy, to jednak przedstawione cele są problematyczne i przestarzałe, ponieważ nie uwzględniają niezmiernie istotnego, jakościowego wymiaru dobrej polityki wczesnego nauczania. Placówki wczesnego kształcenia i opieki nie są miejscami, gdzie podrzuca się dzieci po to, żeby kobiety mogły pracować; przyczyniają się one niezmiernie do dobrostanu dzieci i ich przyszłych szans w życiu.

  Jiří Maštálka (GUE/NGL), na piśmie – (CS) Dziecko we wczesnych latach życia zasługuje na to, by poświęcić mu wiele uwagi i troszczyć się o jego otoczenie. Musimy zawsze pamiętać, że jest to wyjątkowy i niepowtarzalny etap rozwoju dziecka, w trakcie którego kształtuje się jego osobowość. Powinniśmy silniej się na tym skoncentrować i nie możemy tej kwestii w żaden sposób zlekceważyć czy porzucić. Dorośli powinni być autorytetami, które pomogą dzieciom zdobyć różnego rodzaju wiedzę i umiejętności. Na tym etapie rozwoju osobowości proces uczenia jest – można powiedzieć – naturalny i nieprzymuszony, a dziecko obserwuje, przyjmuje i przyswaja otaczający je świat najintensywniej, jak to możliwe. Choć rozwój dziecka zależy od wielu czynników, zarówno genetycznych, jak i środowiskowych, to na charakter dziecka wpływają przede wszystkim rodzice i najbliżsi.

Chcę również wspomnieć i szczególnie podkreślić, że przy okazji omawiania tej kwestii nie powinniśmy zapominać o programie ogólnorozwojowej aktywności ruchowej skierowanym do tej grupy wiekowej, który przyczyni się do rozwoju osobistego dziecka i lepszego stanu jego zdrowia w przyszłości.

  Iosif Matula (PPE), na piśmie – (RO) Od wczesnej edukacji w dużym stopniu zależy przyszły rozwój dziecka i jego szanse na sukces w życiu.

Inwestycje na tym etapie przyczynią się do zmniejszenia przyszłych wydatków na ochronę zdrowia, obniżanie przestępczości czy przeciwdziałanie zachowaniom aspołecznym. Pomimo to wczesne nauczanie w Unii Europejskiej nie jest równe. Trudno byłoby jednakże wprowadzać politykę „jednego rozmiaru”. Uważam, że powinniśmy się raczej skoncentrować na stworzeniu wspólnych ram o wyraźnie określonych celach i wartościach. Według celów z 2002 roku państwa członkowskie UE muszą zapewnić wczesne kształcenie 90 % dzieci, które skończyły trzy lata a nie zostały jeszcze objęte obowiązkiem szkolnym. Ma to także uzasadnienie ekonomiczne, ponieważ coraz więcej kobiet jest aktywnych na rynku pracy. Ważne jest, by również mniejszości zostały włączone w program nauczania początkowego – przede wszystkim Romowie, którzy często znajdują się w niekorzystnej sytuacji społecznej. Musimy zapewnić także odpowiednią liczbę placówek opieki i w ten sposób zapobiec długim kolejkom osób oczekujących na zapis do takiej instytucji. Nie możemy pominąć kwestii wykształcenia kadry pracującej z małymi dziećmi, ponieważ to ona ma zasadniczy wpływ na jakość nauczania.

  Jean-Luc Mélenchon (GUE/NGL), na piśmie – (FR) Zapewnienie, by wszystkie małe dzieci, niezależnie od wieku i statusu społecznego, będą miały zapewniony ten sam poziom kształcenia i opieki – to minimum. Choć sprawozdanie pani poseł Honeyball zasługuje na pochwałę pod wieloma względami, to zabrakło odwagi, by zawrzeć w nim choćby to minimum. Jest to godne ubolewania. Skoro jednak sprawozdanie nie ma skutku prawnego, można je przyjąć bez względu na wady.

  Nuno Melo (PPE), na piśmie – (PT) Zgadzamy się, że wczesne kształcenie leży u podstaw powodzenia uczenia się przez całe życie. Dzieci we wczesnych latach życia są wyjątkowo ciekawe, otwarte i chętne do nauki; w tym wieku nabywają również ważnych umiejętności, takich jak mowa i zdolność wyrażania własnych myśli, a także przyswajają zachowania społeczne. W tym wieku powstają również fundamenty pod przyszłe szkolne i zawodowe życie dziecka. Musimy więc podjąć niezbędne działania, tak aby najmłodsze dzieci miały dostęp do tych samych warunków kształcenia, niezależnie od jakichkolwiek innych czynników.

  Louis Michel (ALDE), na piśmie – (FR) Nauka, którą dzieci pobierają we wczesnym dzieciństwie, stanowi podstawę skutecznego uczenia się przez całe życie. Kształcenie to wyostrza inteligencję dziecka, stymuluje jego naturalną ciekawość i rozwija zdolności motoryczne, a dodatkowo kładzie nacisk na prace ręczne i sprzyja zdrowiu psychicznemu. Wspomaga również proces socjalizacji, przyswajanie języka ojczystego, a także przyzwyczaja dziecko do brzmienia języka obcego. Wprowadza także podstawy czytania i arytmetyki.

W zależności od tego, co dane państwo uznaje za istotę dzieciństwa, wczesna edukacja przybiera jednak rozmaite formy w różnych krajach Unii Europejskiej. Zazwyczaj wczesnemu kształceniu i opiece poświęca się mniej uwagi i środków niż innym poziomom kształcenia. Wszyscy rodzice i dzieci powinni mieć dostęp do edukacji i opieki, niezależnie od pochodzenia rodziny czy statusu ekonomicznego. Rodzice powinni z kolei być pełnoprawnymi partnerami zaangażowanymi w ten proces.

Ponieważ okres przedszkolny jest najważniejszym etapem emocjonalnego i społecznego rozwoju dziecka, osoby pracujące z dziećmi powinny posiadać odpowiednie kwalifikacje. W każdym zaś wypadku naszym priorytetem powinny być potrzeby i interes

dziecka.

  Miroslav Mikolášik (PPE), na piśmie – (SK) Wczesne kształcenie ma bez wątpienia zasadnicze znaczenie w fizycznym, psychicznym i społecznym rozwoju dzieci, dlatego też musimy zrozumieć, że zwrotem inwestycji w nauczanie początkowe jest gwarancja przyszłego wzrostu. Poza tym badania naukowe wykazały, że fundusze wykorzystane w ten sposób przynoszą znaczne korzyści społeczne i gospodarcze w perspektywie dłuższo- i średnioterminowej.

Najlepszym i najbardziej naturalnym sposobem na zapewnienie tego typu wsparcia jest ochrona rodziny jako podstawowej jednostki społecznej. Rodzice są pierwszymi i najważniejszymi nauczycielami swoich dzieci, dlatego też prawo nie powinno zawierać przepisów, które karzą rodziny samodzielnie opiekujące się dziećmi, szczególnie tymi najmłodszymi. Choć ta kwestia leży w wyłącznej gestii państw członkowskich, to lepiej dla Unii byłoby, gdyby jako koordynator mogła ona przyczynić się do poprawienia sytuacji w państwach członkowskich. Z wymienionych przeze mnie powodów popieram stanowisko sprawozdawcy.

  Andreas Mölzer (NI), na piśmie – (DE) W przedstawionym przez panią poseł Mary Honeyball z brytyjskiej partii socjalistycznej projekcie rezolucji rola matki i ojca dziecka zostaje ograniczona do funkcji równorzędnych partnerów państwowego systemu edukacji. W sprawozdaniu (w ust. 14) pojawia się następujące stwierdzenie: „[Parlament Europejski] podkreśla, że matki i ojcowie są równorzędnymi partnerami w procesie wczesnego kształcenia dzieci i opieki nad nimi”. Te słowa są wyrazem ogromnego braku zaufania do rodziny i uznawanego na całym świecie prawa rodziców do opieki i wychowania własnych dzieci. Jest to całkowicie sprzeczne z prawem podstawowym Republiki Federalnej Niemiec, które stanowi, że „opieka nad dzieckiem i jego wychowanie to naturalne prawa przysługujące rodzicom i obowiązek, który spoczywa przede wszystkim na nich” (art. 6 par. 2). Przedmiotowe sprawozdanie jest przejawem antyrodzinnej polityki UE, a także próbą wtrącania się w zakres socjalnych kompetencji państw członkowskich.

Co więcej, autorka sprawozdania zaleca wprowadzenie obowiązkowego roku nauczania wczesnego, który miałby miejsce przed rozpoczęciem nauki w szkole, a także stworzenie i ulepszenie placówek wczesnego nauczania. W ten sposób w sprawozdaniu potwierdza się „cele z Barcelony”, które – jak niegdyś plany w Związku Radzieckim – zawierają procentowe normy, określające proces przejmowania przez państwo opieki nad dziećmi. Dobrostan dzieci nie jest priorytetem w tym projekcie. Wolność wyboru sposobu, w jaki rodzice chcą wychowywać własne dzieci, ma zostać ograniczona. Z tego względu głosuję przeciw przyjęciu przedmiotowego sprawozdania.

  Franz Obermayr (NI), na piśmie – (DE) Pierwsze trzy lata życia są najważniejsze dla rozwoju mózgu i nauki języka. Przyswojenie języka to podstawa logicznego myślenia i rozumowania kontekstualnego. Dalsza nauka praktycznie nie jest możliwa bez odpowiednich umiejętności językowych, ponieważ uzupełnienie zaległości w tej dziedzinie z wiekiem staje się coraz trudniejsze. Autorka sprawozdania zauważa, że większość dzieci z rodzin imigranckich kształci się w UE, choć nie posiada odpowiednich kompetencji językowych. Równocześnie deklaruje, że rodziny migrantów (a także mniejszości, na przykład Romowie) w porównaniu z innymi rodzinami o wiele rzadziej korzystają z wczesnego kształcenia. Nie możemy dopuszczać do tego, aby poziom naszych szkół stale się obniżał, ponieważ wielu uczniów po prostu nie rozumie języka nauczania. Każde dziecko, czy to z rodziny imigrantów, czy też nie, zanim pójdzie do szkoły musi opanować język narodowy do tego stopnia, by było w stanie uczestniczyć w edukacji szkolnej. Przedmiotowe sprawozdanie nie przedstawia żadnych prób przeciwdziałania temu problemowi. Sprzyja ono natomiast całkowitemu wyręczaniu rodziców i przejęciu przez państwo wychowania dzieci. Dlatego też głosuję przeciw przyjęciu tego sprawozdania.

  Georgios Papanikolaou (PPE), na piśmie – (EL) Cenimy bogactwo europejskich tradycji nauczania, w tym nauczania początkowego, i cieszymy się z niego, ponieważ odzwierciedla ono rozmaite kulturowe, historyczne i społeczne aspekty europejskiej państwowości. Jednakże znajdziemy w nim miejsce na europejską politykę ramową bazującą na potrzebie koordynacji, wspólnych celach, wartościach, prawach i strukturach. Jeśli mamy zrealizować cele z Barcelony, wedle których państwa członkowskie UE muszą zapewnić opiekę 90 % dzieci powyżej trzeciego roku życia nieobjętych jeszcze obowiązkiem szkolnym i 33 % dzieci poniżej trzeciego roku życia, to potrzebujemy umów pomiędzy państwami członkowskimi, a także, o ile jest to możliwe, wymiany wiedzy i dobrych praktyk, które państwa członkowskie o wysoko rozwiniętych systemach nauczania początkowego mogłyby przekazywać krajom nieposiadającym doświadczenia w tej dziedzinie.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Proces wczesnego kształcenia dzieci i opieki nad nimi wygląda różnie w różnych częściach Unii Europejskiej, a towarzyszy mu odmienne rozumienie koncepcji jakości, które zależy w dużym stopniu od wartości kulturowych danego państwa i regionu, a także od obowiązujących wzorców dzieciństwa. Od wczesnego kształcenia zależy powodzenie uczenia się przez całe życie, które jest niezbędne do zrealizowania celów strategii Europa 2020. Dlatego też głosowałam za przyjęciem sprawozdania w sprawie wczesnego kształcenia, w którym przedstawiono wspólne cele UE w ramach wdrażania postanowień posiedzenia Rady Europejskiej w Barcelonie; w szczególności chodzi o to, by 90 % dzieci powyżej trzeciego roku życia i poniżej obowiązkowego wieku szkolnego oraz 33 % dzieci poniżej trzeciego roku życia miało zapewnioną opiekę. Podobnie jak sprawozdawca, wzywam do przyjęcia jeszcze ambitniejszych założeń. W tym podejściu priorytetem jest dobro dziecka, zaś uwagę zwraca się na fakt, że w dzieciństwo jest kluczowym etapem poznawczego, sensorycznego i fizycznego rozwoju dziecka, a zarazem momentem, w którym dochodzi do rozwoju emocjonalnego, osobistego i nabywania umiejętności językowych, co później stanie się podstawą uczenia się przez całe życie.

  Phil Prendergast (S&D), na piśmie – Ze względu na otwartość małych dzieci i chęć nauki, jaką wykazują, ich dostęp do wczesnego kształcenia jest niezmiernie ważny, zwłaszcza że to na wczesnym etapie życia uczymy się mówić i nabywamy umiejętności społecznych. Należy również dodać, że pomiędzy ubóstwem i utrudnionym dostępem do edukacji a złymi wynikami w szkole istnieje niezaprzeczalny związek. Dlatego też musimy zapewnić przestrzeganie celów wyznaczonych w trakcie posiedzenia Rady Europy w Barcelonie, to jest zapewnić opiekę 90 % dzieci, które skończyły trzy lata, a nie są jeszcze objęte obowiązkiem szkolnym oraz 33 % dzieci poniżej trzeciego roku życia. Przeciwdziałanie problemowi utrudnionego dostępu do edukacji przez wysokiej jakości wczesne kształcenie i wsparcie kierowane do jednostek, a także poprzez sprzyjającą włączeniu edukację jest absolutnie niezbędne, aby powstało prawdziwie integracyjne społeczeństwo.

  Paulo Rangel (PPE), na piśmie – (PT) Wczesne dzieciństwo jest okresem, podczas którego dziecko rozwija szereg umiejętności poznawczych i społecznych, które będą owocować do końca życia. Należy tu wspomnieć na przykład o predyspozycjach do wielojęzyczności. Ten etap nauki przebadano jednak w minimalnym stopniu i w szerszym kontekście edukacji nie przywiązywano do niego wagi. Taka polityka negatywnie odbija się na osobach z biedniejszych rodzin, w których rozwój poznawczy dzieci jest stymulowany w mniejszym stopniu. Wobec tego musimy pilnie zwiększyć zasięg wczesnego kształcenia dzieci i opieki nad nimi. Dlatego też zagłosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji.

  Robert Rochefort (ALDE), na piśmie – (FR) Wczesne lata dzieciństwa mają wielkie znaczenie dla mózgowego, psychicznego, emocjonalnego i osobistego rozwoju dziecka i procesu nabywania umiejętności językowych, a ponadto leżą u podstaw procesu uczenia się przez całe życie. Jako zdecydowany zwolennik wprowadzania wspólnej europejskiej polityki wczesnego kształcenia, szanujący równocześnie odmienność perspektyw poszczególnych państw członkowskich, popieram sprawozdanie pani poseł Honeyball, w którym zaleca się stworzenie europejskich ram wczesnego nauczania i opieki, a zarazem podkreśla się wspólnotę wartości i celów. Ze względu na to, że rodzice odgrywają niezwykle istotną rolę jako główni wychowawcy, autorka raportu postuluje zmiany w urlopach rodzicielskich – powinny one być wystarczająco długie, żeby rodzice mogli stanąć na czele procesu kształcenia własnych dzieci we wczesnym dzieciństwie; zachęca się również państwa członkowskie do inwestowania w kursy dla rodziców, a także zapewnienia rodzicom potrzebującym pomocy innych form wsparcia. Oczywiście będzie to wymagać dodatkowych nakładów pieniężnych ze strony 27 państw członkowskich – proszę zatem o przekazanie odpowiednich kwot służbom wczesnego kształcenia i opieki nad dzieckiem. Według mnie kształcenie musi być politycznym priorytetem.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie – W poszczególnych państwach członkowskich UE wczesne kształcenie przebiega zgodnie z różnorodnymi starymi tradycjami. Opracowanie ram obejmujących wartości i wspólne cele, które powinny służyć jako wytyczne dla wszystkich państw członkowskich, jest bardzo ważne, podobnie jak wymiana dobrych praktyk, niezbędna do zapewnienia wysokiej jakości usług stawiających potrzeby dziecka i opiekę nad nim w centrum działania. Zalecenia sprawozdania dotyczą przede wszystkim: równowagi pomiędzy obowiązkami państw członkowskich i Komisji; konieczności poszerzenia zakresu usług ośrodków wczesnego kształcenia bazującego na dobrych praktykach państw członkowskich, w których wszyscy rodzice mają prawo korzystać z placówek „maternelle” i przedszkoli; objęcia kształceniem wszystkich dzieci, niezależnie od pochodzenia społecznego („idea usługi publicznej”); opieki nad dziećmi imigrantów w placówkach wczesnego kształcenia; wprowadzenia sztuki i innych narzędzi służących zwiększeniu kreatywności dzieci; szkolenia wychowawców celem poprawienia ich umiejętności międzykulturowych; kwestii równości płci osób pracujących w jednostkach wczesnego nauczania; tworzenia nowych miejsc pracy wymagających wysokich kwalifikacji.

  Licia Ronzulli (PPE), na piśmie – (IT) Zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ uważam, że poszczególne państwa członkowskie Unii Europejskiej zapewniają bardzo różną wczesną edukację. Musimy stworzyć wspólną europejską politykę, która będzie obejmować cele i dzielone wartości, a także wspólne zobowiązania i struktury. Musimy uznać dzieci za prawdziwych, aktywnych obywateli, którzy mogą mieć własne zdanie i je wyrażać, posiadać prawa, a także własny twórczy potencjał. W ramach tej polityki – powtarzam – rodzice muszą znaleźć się w centrum procesu wychowania.

Naturalna rodzina idealnie sprzyja wzrostowi i rozwojowi dziecka; powtarzam – wprowadzenie odpowiednio długiego urlopu rodzicielskiego przyczyni się do zmniejszenia popytu na usługi związane z opieką nad dziećmi. Musimy więc podjąć konkretne działania, ponieważ obecnie jedynie nieliczne państwa członkowskie oferują wystarczająco długi płatny urlop rodzicielski, by wyjść naprzeciw potrzebom rodzin.

  Nikolaos Salavrakos (EFD), na piśmie – (EL) Wczesne lata nauki dziecka są niezwykle ważne dla jego prawidłowego rozwoju, a zarazem kluczowe w procesie tworzenia stabilnego społeczeństwa o dynamicznej gospodarce. Inwestowanie we wczesne kształcenie przyniesie w przyszłości naszym dzieciom długoterminowe korzyści. Podjęty w tym sprawozdaniu wysiłek zmierzający do zbadania stanu wczesnej edukacji na szczeblu europejskim i narodowym jest ważny. Cieszy mnie wezwanie do dalszych europejskich badań nad tym sektorem, dostrzeżenia konieczności wymiany najlepszych praktyk na szczeblu europejskim, a także dobrego wykorzystania funduszy i programów strukturalnych na potrzeby tej dziedziny.

  Marie-Thérèse Sanchez-Schmid (PPE), na piśmie – (FR) W 2002 roku podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Barcelonie ustalono cele, wedle których do 2010 roku miały powstać placówki opieki dla 90 % dzieci powyżej trzeciego roku życia i nieobjętych obowiązkiem szkolnym oraz co najmniej 33 % dzieci poniżej trzeciego roku życia. Niestety wciąż nam daleko do tych założeń. Liczba placówek opieki nad dziećmi i jakość świadczonych przez nie usług ma jednak istotne znaczenie dla Europy. Opieka nad dziećmi od ich najmłodszych lat, nabywanie przez nie wiedzy i świadomości otoczenia wpływa zasadniczo na dalszą naukę. Co więcej, rodzice nie muszą porzucać ambicji zawodowych ze względu na brak placówek opieki nad dzieckiem. Autorka sprawozdania słusznie przypomina nam, że w każdym państwie obowiązuje inny wzorzec opieki nad dzieckiem i inny jej model, który powinniśmy uszanować. Za pomocą tego sprawozdania Parlament Europejski chce udowodnić, że UE, choć nie ma zamiaru poświęcić opieki nad dzieckiem dla dobra wolnej konkurencji usług, pozwala państwom członkowskim wybrać własny model kształcenia.

  Daciana Octavia Sârbu (S&D), na piśmie – Wczesne kształcenie ma wielki wpływ na szanse życiowe każdej osoby. Dotyczy to w szczególności uczenia zdrowego stylu życia od dzieciństwa, na przykład poprzez wyrabianie dobrych nawyków żywieniowych i przyzwyczajanie do regularnego wysiłku fizycznego, co w dużej mierze odpowiada za zdrowie fizyczne i psychiczne. Podobnie jak większość programów opartych na założeniu, że prewencja jest lepsza niż leczenie, wprowadzenie nauczania początkowe jest opłacalne. Gratuluję sprawozdawczyni tego wyczerpującego raportu, w którym porusza się istotne kwestie zasługujące na dalszą dyskusję i działania.

  Joanna Senyszyn (S&D), na piśmie – (PL) Poparłam sprawozdanie w sprawie wczesnego kształcenia w UE. Zwracam szczególnie uwagę na trzy kwestie. Po pierwsze, wczesne lata dzieciństwa mają kluczowe znaczenie dla rozwoju umysłowego, emocjonalnego i ruchowego dziecka. Dlatego państwa członkowskie w procesie opracowywania kompleksowych strategii i programów działania muszą wziąć pod uwagę szereg różnych kwestii wpływających na rozwój dziecka tj. zdrowie, migrację, równouprawnienie płci i zatrudnienie. Po drugie, placówki na poziomie lokalnym powinny opracowywać programy wykonawcze uwzględniające odmienne warunki życia i potrzeby w zakresie wczesnej edukacji i opieki nad dziećmi. Muszą mieć one także wystarczająco dużo autonomii, aby w sposób niezależny i twórczy mogły realizować programy dla dzieci. Kolejną kwestią jest poprawa jakości usług w dziedzinie wczesnego kształcenia dzieci i opieki. Tutaj należy zacząć od opracowania mechanizmów oceny świadczenia usług i monitoringu ich przestrzegania.

Ostatnia moja uwaga dotyczy powszechnego dostępu do placówek opieki na dziećmi. Z danych Ministerstwa Edukacji wynika, że w Polsce jest 8,4 tysiąca przedszkoli publicznych i 1,6 tysiąca niepublicznych, a dzieci w wieku 3-6 lat jest ok. 1,6 miliona. Miejsc w przedszkolach wystarcza więc dla zaledwie 40 % z nich. Żłobków jest natomiast w Polsce 352, a korzysta z nich tylko 2 % najmłodszych dzieci. Problem ten jest jedną z głównych przyczyn wysokiego bezrobocia wśród kobiet.

  Catherine Stihler (S&D), na piśmie – Popieram przedmiotowe sprawozdanie, ponieważ ważne jest, abyśmy uznali cenny wkład wczesnego kształcenia i jego znaczenie dla zrealizowania celów strategii EU 2020.

  Niki Tzavela (EFD), na piśmie – (EL) Faktem jest, że systemy edukacji są różne w poszczególnych państwach członkowskich UE, przez co – moim zdaniem – badania i wymiana najlepszych praktyk, za którą opowiada się autorka przedmiotowego sprawozdania, przyczynią się znacząco do poprawy stanu wczesnego nauczania dzieci w UE. Poparłam raport pani poseł Honeyball dotyczący wczesnego kształcenia ze względu na przedstawione w nim podejście, które koncentruje się na dziecku, uniwersalności usług, a nie kierowaniu ich do indywidualnych odbiorców, a także zaangażowaniu rodziców i lepszej integracji usług.

  Marie-Christine Vergiat (GUE/NGL), na piśmie – (FR) Zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, w którym zaleca się opracowanie zmierzającej w dobrym kierunku publicznej polityki sprzyjającej opiece nad dziećmi.

W sprawozdaniu uwzględnione zostały różnorodne występujące w UE systemy i tradycje kształcenia i opieki nad dziećmi, a równocześnie zwrócono w nim uwagę na podejście, w ramach którego priorytetem są potrzeby dziecka i wpływ, jaki nauczanie we wczesnym dzieciństwie ma na późniejsze kształcenie i rozwój osobisty.

Sprawozdanie jasno przedstawia kwestie związane z opieką nad dziećmi i równym dostępem do wykształcenia, obejmującym w szczególności dzieci z rodzin imigranckich, niezależnie sytuacji, w jakiej się znajdują; kwestie te pojawiają się w szczególności w kontekście zwalczania biedy i wykluczenia społecznego.

W sprawozdaniu podkreślono również znaczenie zapewnienia stałego zatrudnienia, wysokiej jakości szkolenia i uczciwej opieki społecznej osobom zatrudnionym w sektorze opieki nad dziećmi.

  Angelika Werthmann (NI), na piśmie – (DE) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. Sprawozdawczyni postąpiła słusznie, stawiając potrzeby dziecka w centrum tego sprawozdania. Nie jest niczym zaskakującym płynący ze sprawozdania wniosek, że nie można opracować jednego rozwiązania dla całej Europy. Potrzebna nam jest jednakże polityka dla całej UE, dzięki której będziemy mogli skoordynować program wczesnego kształcenia z innymi programami UE, np. programem uczenia się przez całe życie.

Projekt rezolucji B7-0193/2011

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie – (PT) Głosuję za przyjęciem projektu Grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim, która uważa, że umowa o partnerstwie w sprawie połowów (UPP) przyczyniła się prawdopodobnie do nadmiernej eksploatacji niektórych łowisk, zwłaszcza w przypadku ośmiornicy, ograniczając tym samym możliwości połowowe mauretańskich rybaków i zapewniając unijnemu sektorowi przewagę konkurencyjną na skutek wprowadzenia subsydiowanych opłat dostępowych dla statków z UE. Z zadowoleniem przyjmuję propozycję Komisji Europejskiej w sprawie podjęcia negocjacji dotyczących odnowienia protokołu do UPP między Unią Europejską a Islamską Republiką Mauretanii. Z zadowoleniem przyjmuję także propozycję Komisji Europejskiej dotyczącą wprowadzenia do tej umowy klauzuli dotyczącej praw człowieka i wzywam Komisję do nawiązania dialogu z Mauretanią w celu udzielenia temu krajowi wsparcia w dalszym rozwijaniu polityki odpowiedzialnego rybołówstwa, spełniającej wymogi ochrony zasobów, oraz jej celu wspierania gospodarczego rozwoju zasobów rybnych. Wzywam także Komisję do niezwłocznego podjęcia środków mających na celu ograniczenie przyłowów przez unijne statki poławiające na wodach mauretańskich.

  Zigmantas Balčytis (S&D), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji. Protokół do umowy o partnerstwie w sprawie połowów z Islamską Republiką Mauretanii wygasa 31 lipca 2012 r. Mauretański sektor rybołówstwa ma niezwykle istotne znaczenie dla mauretańskiej gospodarki, odpowiadając za 10 % PKB tego kraju i 35-50 % jego wywozu. Dlatego Komisja zamierza podjąć negocjacje dotyczące odnowienia tego protokołu. Z zadowoleniem przyjmuję odnowienie tego protokołu, niemniej powinien on obejmować także wiele istotnych kwestii. Oceny pokazują, że większość zasobów jest w Mauretanii albo w pełni wyeksploatowana, albo eksploatowana nadmiernie, dlatego też Komisja powinna omówić z Mauretanią opracowanie długoterminowych planów zarządzania rybołówstwem, które uwzględniałyby wszystkie prawa połowowe przyznane przez mauretańskie władze swoim flotom krajowym oraz flotom z państw trzecich, w celu zapewnienia zrównoważonej eksploatacji zasobów rybnych.

  Izaskun Bilbao Barandica (ALDE), na piśmie – (ES) Głosuję za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ niezbędne jest rozpoczęcie negocjacji dotyczących odnowienia protokołu do umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Islamską Republiką Mauretanii. Negocjacje te umożliwią unijnym statkom poławianie na wodach mauretańskich zgodnie z zasadą nadwyżki połowowej określoną w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza. Niezbędne jest także zapewnienie ratyfikowania przez Mauretanię odpowiednich instrumentów międzynarodowych dotyczących rybołówstwa.

  Slavi Binev (NI), na piśmie – (BG) Popieram przyjęcie rezolucji dotyczącej odnowienia protokołu do umowy o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Mauretanią, ponieważ umowa ta jest zgodna z zasadą nadwyżki połowowej znajdującą odzwierciedlenie w unijnej strategii zrównoważonego zarządzania rybołówstwem. Mauretania jest również jednym z najuboższych krajów świata, uznanym za kraj ubogi o wysokim poziomie zadłużenia. Umowa ta ma niezwykle istotne znaczenie dla Mauretanii, ponieważ Unia Europejska płaci za ten dostęp zapewniając, oprócz pomocy finansowej, dodatkowe dochody.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie – (PT) Z zadowoleniem przyjmuję propozycję Komisji w sprawie podjęcia negocjacji dotyczących odnowienia protokołu między Unią Europejską a Islamską Republiką Mauretanii. Kraj ten traci wartość dodaną na skutek niemożności eksploatacji swoich zasobów rybnych. Dlatego niezbędna jest analiza wszelkich skutków gospodarczych występowania tego problemu, a zwłaszcza sytuacji gospodarczej i społecznej. Należy pamiętać, że sektor rybołówstwa jest niezwykle istotny dla mauretańskiej gospodarki, a Mauretania jest jednym z najuboższych krajów Afryki, krajem zależnym finansowo od pomocy zagranicznej i znajdującym się w wysoce niestabilnej sytuacji politycznej. Głosowałam za przyjęciem przedłożonej dziś przez Grupę Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów) rezolucji ze względu na wszystkie te czynniki, którym w tym tekście legislacyjnym należy poświęcić szczególną uwagę.

  Edite Estrela (S&D), na piśmie – (PT) Głosowałam za przyjęciem tego projektu rezolucji dotyczącej umowy o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Mauretanią, ponieważ uważam, że odnowienie tej umowy, która powinna obejmować także klauzulę dotyczącą praw człowieka, jest czymś pozytywnym. Uważam, że niezbędne jest udzielanie temu krajowi dalszej pomocy w rozwijaniu polityki odpowiedzialnego rybołówstwa, spełniającej wymogi ochrony zasobów rybnych.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie – (PT) Biorąc pod uwagę, że protokół do obowiązującej obecnie umowy o partnerstwie w sprawie połowów wygaśnie, zamiar Komisji, żeby podjąć z drugą stroną negocjacje dotyczące jego odnowienia należy uznać za logiczny. Mauretania jest ubogim krajem, wysoce zależnym od tego sektora, a więc utrzymanie w mocy umowy z Unią Europejską mogłoby być korzystne dla obu sygnatariuszy. Jako sprawozdawca uważam, że niezbędna jest szczegółowa ocena obecnego stanu zasobów rybnych oraz różnych rodzajów ryb na wodach mauretańskich.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie – (PT) Ten wspólny projekt rezolucji Parlamentu Europejskiego dotyczy odnowienia umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Islamską Republiką Mauretanii wygasającej 31 lipca 2012 r. Świadoma znaczenia, jakie ma odnowienie tego partnerstwa i działając w ramach mandatu udzielonego jej przez Radę, Komisja Europejska rozpoczęła proces mający na celu odnowienie tego protokołu, w pełnej zgodności z art. 218 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Obowiązująca obecnie umowa z Mauretanią przyczyniała się do rozwoju gospodarczego Mauretanii, w której sektor rybołówstwa jest jednym z podstawowych filarów gospodarki, odpowiadając za niemal 10 % produktu krajowego brutto (PKB), 29 % przychodów budżetu krajowego i niemalże 50 % wywozu. Umowa ta jest jednak także potrzebna Unii Europejskiej, a zwłaszcza jej flotom rybackim. Popieram przyjęcie tego projektu, za którym głosowałem, ale uważam, że niezbędny jest naukowy monitoring kontroli połowów, modernizacja systemów nawigacyjnych i usuwanie wraków. Konieczne jest także wzmocnienie nadzoru i konfiskata nielegalnie poławiających statków.

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie – (PT) W tej rezolucji podnosimy kilka istotnych kwestii odzwierciedlających zgłaszane przez nas od wielu lat pytania, uwagi krytyczne i sugestie w odniesieniu do umów o partnerstwie w sprawie połowów, a zwłaszcza do braku poważnych sukcesów w realizacji określonych w tych umowach celów dotyczących współpracy na rzecz rozwoju.

Z zadowoleniem przyjmujemy, że w tym wspólnym projekcie rezolucji uwzględniono szereg kwestii podniesionych w naszej rezolucji. Pośród najważniejszych aspektów zwracamy uwagę na konieczność wszechstronnej i szczegółowej oceny przyczyn niedostatecznej realizacji celów dotyczących współpracy na rzecz rozwoju oraz różnych form pomocy dla mauretańskiego sektora rybołówstwa; zalecenie udzielenia wsparcia na jak najszybszą budowę odpowiednich obiektów i urządzeń do wyładunku ryb wzdłuż środkowego i południowego wybrzeża Mauretanii, w tym Nouakchott, żeby ryby poławiane na wodach mauretańskich można było wyładowywać w portach krajowych, a nie w portach krajów trzecich, jak ma to obecnie często miejsce. Zawarcie umowy o partnerstwie w sprawie połowów między UE a krajami trzecim należy poprzedzić przeprowadzeniem szeroko zakrojonej debaty w tych krajach z udziałem ogółu społeczeństwa, organizacji społeczeństwa obywatelskiego oraz parlamentu krajowego, przyczyniając się tym samym do rozwoju demokracji i większej przejrzystości.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Mamy kilka uwag do umów o partnerstwie w sprawie połowów w formie, w jakiej Unia Europejska je obecnie zawiera i wykonuje. W szczególności poziom realizacji określonych w tych umowach celów dotyczących współpracy na rzecz rozwoju jest wyraźnie niewystarczająco sprecyzowany.

Opowiadamy się za przestrzeganiem zasady określonej w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, stanowiącej, że prawa dostępu przyznawane Unii Europejskiej powinny obejmować ilości, których flota mauretańska nie jest w stanie poławiać.

Rezolucja ta zawiera jednak kilka pozytywnych elementów, jak następujące:

- przed zawarciem umowy o partnerstwie w sprawie połowów między UE a danym krajem trzecim powinna zostać przeprowadzona szeroko zakrojona debata w tym kraju z udziałem ogółu społeczeństwa, organizacji społeczeństwa obywatelskiego oraz parlamentu krajowego, przyczyniając się tym samym do rozwoju demokracji i wzrostu przejrzystości;

- finansowe wsparcie na realizację mauretańskiego wieloletniego programu rybołówstwa powinno odzwierciedlać potrzeby Mauretanii dotyczące prowadzenia polityki zrównoważonego zarządzania rybołówstwem;

- niezbędne jest dokonanie wszechstronnej i szczegółowej oceny przyczyn niedostatecznej realizacji celów dotyczących współpracy na rzecz rozwoju oraz różnych form wsparcia dla mauretańskiego sektora rybołówstwa.

Dlatego głosowaliśmy za przyjęciem.

  Estelle Grelier (S&D), na piśmie – (FR) Przedmiotowa rezolucja przyjęta została w następstwie zgłoszenia przez Komisję propozycji dotyczącej podjęcia negocjacji w kwestii odnowienia umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Mauretanią. Głosowanie za przyjęciem rezolucji jest niestety jedynym krokiem, jaki Parlament może podjąć, żeby zabrać głos w kontekście negocjacji dotyczących umowy o partnerstwie w sprawie połowów (UPP). Obecnie Parlament może wyrazić swoją opinię dopiero wtedy, gdy negocjacje zostały już zakończone, co nie pozostawia mu żadnej innej możliwości niż zatwierdzić taką umowę lub odrzucić jej ratyfikację, przez co ma niewielką swobodę ruchu. Obowiązujące obecnie traktaty stanowią, że Parlament „jest natychmiast i w pełni informowany na wszystkich etapach procedury”. Dlatego niezbędne i zasadne jest nasze żądanie, żebyśmy podczas tych negocjacji zjednoczyli się z Komisją Europejską i Radą. Kwestia ta nie jest nowa i wiąże się z pytaniami do Komisji Europejskiej, ciągle zadawanymi przez członków Komisji Rybołówstwa. Godne pożałowania jest, że nie możemy doprowadzić do tego, by nasza opinia dotycząca naszych priorytetów w zakresie udzielania odnośnym państwom przez Unię Europejską pomocy finansowej była wiążąca, chociaż uprawnienia Parlamentu obejmują sprawowanie kontroli finansowej.

  Juozas Imbrasas (EFD), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem tego dokumentu, ponieważ Mauretania jest jednym z najuboższych krajów Afryki, uznawanym za kraj ubogi o wysokim poziomie zadłużenia i zależny finansowo od pomocy zagranicznej, charakteryzujący się znaczną niestabilnością polityczną. Obowiązujący obecnie protokół do umowy o partnerstwie w sprawie połowów (UPP) z Islamską Republiką Mauretanii wygasa 31 lipca 2012 r., a Komisja zamierza podjąć negocjacje dotyczące odnowienia tego protokołu, na co otrzymała od Rady odpowiedni mandat. Parlament Europejski z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji w sprawie podjęcia negocjacji dotyczących odnowienia protokołu między UE a Islamską Republiką Mauretanii, podkreślając jednak, że protokół ten należałoby utrzymać w mocy tylko, gdyby był wzajemnie korzystny, odpowiednio zmieniony i wykonywany w należyty sposób. Parlament Europejski z zadowoleniem przyjmuje także propozycję Komisji w sprawie wprowadzenia do tej umowy klauzuli dotyczącej praw człowieka.

  David Martin (S&D), na piśmie – Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, a postępując w ten sposób wzywam Komisję do zapewnienia, żeby działalność połowowa objęta umową o partnerstwie w sprawie połowów odpowiadała takim samym kryteriom zrównoważonego rozwoju, jak działalność połowowa na wodach Unii Europejskiej. W tym sprawozdaniu wzywamy także władze Mauretanii i Komisję do zapewnienia, żeby każdy statek prowadzący działalność połowową na wodach mauretańskich (czy to z Unii Europejskiej, czy to z Mauretanii lub jakiegokolwiek kraju trzeciego) przestrzegał ścisłych kryteriów odnawialności zasobów.

  Nuno Melo (PPE), na piśmie – (PT) Obowiązujący obecnie protokół do umowy o partnerstwie w sprawie połowów z Mauretanią wygasa 31 lipca 2012 r. i wymaga renegocjacji, żeby unijne statki mogły nadal poławiać na wodach mauretańskich. Daje nam to szansę udoskonalenia obowiązującej już umowy. Niezbędne jest poparcie wprowadzenia udoskonaleń dotyczących infrastruktury oraz budowy odpowiednich obiektów i urządzeń do wyładunku ryb wzdłuż środkowego i południowego wybrzeża Mauretanii, żeby umożliwić unijnej flocie wydajniejsze działanie, a tym samym ułatwić napływ inwestycji oraz zwiększyć wpływ tej umowy na lokalną gospodarkę. Jeśli chodzi o same połowy, należałoby je ograniczyć do nadwyżek połowowych oraz do tych zasobów, których mauretańska flota rybacka nie jest w stanie poławiać, żeby umożliwić zachowanie równowagi środowiska naturalnego oraz prowadzenie działalności połowowej przez wiele lat.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Umowy o partnerstwie w sprawie połowów z krajami trzecimi powinny zapewniać odpowiednią równowagę pomiędzy interesami gospodarczymi a wspieraniem zrównoważonej gospodarki połowowej. Dlatego niezbędne jest zadbanie o to, żeby Unia Europejska wykorzystywała zawierane przez siebie umowy o partnerstwie w sprawie połowów do zagwarantowania stosowania w odnośnych krajach trzecich najlepszych praktyk odzwierciedlających w pełni podstawowe zasady Wspólnej Polityki Rybołówstwa (WPRyb).

Zwalczanie nielegalnych połowów, tworzenie nowych miejsc pracy, obniżenie poziomu ubóstwa w krajach trzecich i zaopatrywanie rynku UE w produkty wysokiej jakości dla jej konsumentów to podstawowe cele, jakie powinny być gwarantowane na mocy tej umowy z Mauretanią.

Niezbędne jest także niezwłoczne zapewnienie, by Mauretania wymagała od państw trzecich, z którymi zawiera inne umowy, przestrzegania tych samych zasad, jak te, którymi kierują się unijne statki, aby zapobiec niejednolitym warunkom konkurencji stawiającym unijną flotę w niekorzystnej sytuacji.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie – W przedmiotowej rezolucji Parlament Europejski, po pierwsze, z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji w sprawie podjęcia negocjacji dotyczących odnowienia protokołu między Unią Europejską a Islamską Republiką Mauretanii, podkreślając jednak, że protokół ten należałoby utrzymać w mocy tylko gdyby był wzajemnie korzystny, odpowiednio zmieniony i wykonywany w należyty sposób; po drugie, z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji w sprawie wprowadzenia klauzuli dotyczącej praw człowieka; po trzecie, żąda, żeby wszelkie prawa dostępu wynegocjowane dla unijnych statków poławiających na wodach mauretańskich odzwierciedlały zasadę nadwyżki połowowej określoną w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza; podkreśla w szczególności, że niezbędne jest dokonanie szczegółowej oceny wszystkich zasobów, które są przedmiotem wniosku o prawa dostępu lub które prawdopodobnie mogą zostać wyłowione przez unijną flotę jako przyłów; podkreśla, że wszelkie prawa dostępu przyznane UE powinny dotyczyć zasobów, których flota mauretańska nie jest w stanie poławiać; podkreśla, że gdyby ograniczenie działalności okazało się konieczne, ograniczenia powinny wprowadzić najpierw te floty krajów trzecich (UE i innych krajów), które wyrządzają środowisku naturalnemu największe szkody.

  Licia Ronzulli (PPE), na piśmie – (IT) Umowę o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Islamską Republiką Mauretanii należy uznać za strategiczny dokument ustaleń o istotnym znaczeniu dla stosunków między Unią Europejską a Afryką. Dlatego powinniśmy dziś przyjąć nowy protokół odzwierciedlający zobowiązanie zaciągnięte przez państwa europejskie w 2002 roku, umożliwiające zapewnienie stosowania praktyk zrównoważonej gospodarki połowowej, co przyczyni się także do rozwoju w odnośnych krajach. Priorytetem jest teraz wznowienie prowadzonych już negocjacji, ale w oparciu o nowe założenia oraz z udziałem państw, które były dotychczas wyłączone z uczestnictwa w tych negocjacjach. Powinniśmy również rozpatrzyć ponownie niektóre wnioski przedłożone w trakcie negocjacji pierwotnej umowy, podczas których to negocjacji Mauretania przedstawiła na przykład w ostatniej chwili wniosek o ustanowienie dodatkowych okresów ochrony biologicznej w odniesieniu do połowów w maju i w czerwcu, oprócz okresów już uzgodnionych we wrześniu i październiku.

Projekt rezolucji B7-0284/2011

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie – (PT) Głosowałem za przyjęciem tego projektu, ponieważ uważam, że przyniesie korzyści UE ze względu na to, iż właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma istotne znaczenie dla wzmocnienia jednolitego rynku, stymulowania innowacyjności oraz promowania wyższego poziomu ochrony środowiska i klimatu, a także włączenia społecznego, w całej Unii Europejskiej. Zamówienia publiczne mają istotne znaczenie, stanowiąc katalizator ożywienia unijnej gospodarki, a tym samym zatrudnienia i dobrobytu. Jest to niezaprzeczalny fakt ze względu na konieczność przezwyciężenia kryzysu finansowego i gospodarczego oraz zapobieżenia wszelkim kolejnym kryzysom. Podzielam zdanie, że odpowiedni i dobrze przemyślany proces optymalizacji ram prawnych udzielania zamówień publicznych ma zasadnicze znaczenie dla dobrobytu obywateli UE, unijnych konsumentów i przedsiębiorstw oraz krajowych, regionalnych i lokalnych władz publicznych, a tym samym akceptacji UE jako całości.

  Zigmantas Balčytis (S&D), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji. Właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma szczególne znaczenie dla wzmacniania spójności jednolitego rynku i stymulacji innowacyjności, a także dla zapewnienia władzom publicznym i podatnikom optymalnej efektywności w wykorzystywaniu środków finansowych. Rynek ten ma szczególne znaczenie dla unijnej gospodarki, ponieważ dysponuje olbrzymim potencjałem, ale zasady i warunki udzielania zamówień publicznych różnią się od siebie w poszczególnych państwach członkowskich uniemożliwiając przedsiębiorstwom, zwłaszcza małym, pozyskanie dostępu do zamówień transgranicznych. Podobne ograniczenia występują także w dostępie do rynków zamówień publicznych w krajach trzecich i chociaż UE otwarła swoje rynki, nasze przedsiębiorstwa borykają się z olbrzymimi problemami chcąc wejść na rynek sektora publicznego w jakimś kraju trzecim. Uważam, że niezbędne jest niezwłoczne zwrócenie szczególnej uwagi politycznej na tę kwestię. Komisja powinna dokonać szczegółowej analizy problemów dotyczących ograniczonego dostępu do rynków w krajach trzecich dla unijnych przedsiębiorstw oraz podjąć odpowiednie działania wobec partnerów handlowych, którzy są beneficjentami otwartości unijnego rynku, ale nie otwierają swoich rynków dla unijnych przedsiębiorstw.

  Regina Bastos (PPE), na piśmie – (PT) Zamówienia publiczne zapewniają przedsiębiorcom ważne możliwości ekonomiczne, mają istotne znaczenie dla wzmocnienia jednolitego rynku, stymulacji innowacyjności oraz podniesienia poziomu ochrony środowiska i klimatu, a także włączenia społecznego. Polityka udzielania zamówień publicznych powinna przyczyniać się do zapewniania, żeby środki publiczne wykorzystywano jak najefektywniej oraz żeby rynki zamówień publicznych pozostawały otwarte, przyczyniając się tym samym do ożywienia unijnej gospodarki, tworzenia nowych miejsc pracy oraz dobrobytu. Zamówienia publiczne odgrywają także rolę w realizacji strategii Europa 2020 i są jednym z instrumentów, które mają być wykorzystywane do realizacji proponowanych celów.

W tym projekcie rezolucji wzywamy Komisję do zajęcia się kwestią zrównoważonego dostępu do rynków sektora publicznego oraz do zmiany zasad i warunków udzielania zamówień publicznych i koncesji, umożliwiając udział w tym procesie Parlamentu Europejskiego, państw członkowskich, obywateli i przedsiębiorstw.

Wzywamy także Komisję do nadania priorytetu uaktualnieniu przepisów dotyczących zamówień publicznych. Równie istotne jest zawarte w tym projekcie wezwanie Komisji do przeanalizowania problemów związanych z niezwykle niskimi ofertami oraz do zaproponowania odpowiednich rozwiązań.

Z wszystkich tych powodów będę głosować za przyjęciem tego projektu rezolucji.

  Françoise Castex (S&D), na piśmie – (FR) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, nie dlatego, że opowiadam się za wprowadzeniem barier protekcjonistycznych, lecz dlatego, że nie możemy już dłużej tolerować sytuacji, w której Unia Europejska jest jedyną stroną przestrzegającą reguł gry. Nie możemy już dłużej ignorować dumpingu socjalnego i ekonomicznego w krajach wschodzących, a zwłaszcza w Chinach, które zdobywają zamówienia publiczne oferując najniższe ceny w państwach Unii, nie szanując praw socjalnych czy przepisów prawa dotyczących pomocy państwa, podczas gdy rynki tych krajów pozostają dla europejskich przedsiębiorstw niedostępne. Nie możemy już dłużej zachowywać się naiwnie: od tego zależy przetrwanie naszych przedsiębiorstw i utrzymanie naszych miejsc pracy. Wreszcie, z zadowoleniem przyjmuję, że poprawki zgłoszone przez Grupę Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim dotyczące poszanowania, w kontekście zamówień publicznych, standardów pracy, socjalnych i ochrony środowiska, obowiązujących w państwach członkowskich, zostały w większości przyjęte. Pokazuje to rzeczywistą świadomość, stanowiąc pozytywną i niezbędną zmianę. Pełna ocena znaczenia tego wezwania należy teraz do Komisji.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie – (PT) Jako że co roku wartość zamówień publicznych liczy się w milionach euro, ich znaczenie gospodarcze nie budzi wątpliwości. Z tego właśnie powodu, choć istnieje wieloletnia tradycja prawa unijnego dotyczącego takich zamówień, nie od rzeczy będzie żądanie ustanowienia lepszych, skuteczniejszych przepisów prawa, gwarantujących pełną przejrzystość procedur zapobiegających wszelkim formom korupcji czy manipulacji ofertami z korzyścią dla któregoś z oferentów, określających górny limit pod względem liczby i wartości ofert składanych z pominięciem zaproszenia do składania ofert lub negocjacji, gwarantujących także prawidłową konkurencję na rynku wewnętrznym pomiędzy przedsiębiorstwami ubiegającymi się o zamówienia publiczne niezależnie od kraju ich pochodzenia.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie – (PT) Projekt rezolucji Parlamentu Europejskiego dotyczy równego dostępu do rynków sektora publicznego w Unii Europejskiej i w krajach trzecich oraz zmiany ram prawnych udzielania zamówień publicznych, w tym koncesji. Unia Europejska przyjęła szereg dokumentów dotyczących tej kwestii, w tym dyrektywy 2004/18/WE, 2004/17/WE, 93/13/WE i 2007/66/WE, rezolucje (rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 18 maja 2010 r.), sprawozdania (sprawozdanie pana posła Montiego „Nowa strategia dla jednolitego rynku – w służbie gospodarki i społeczeństwa Europy”), komunikat Komisji Europejskiej „W kierunku Aktu o jednolitym rynku – W stronę społecznej gospodarki rynkowej o wysokiej konkurencyjności” oraz zieloną księgę Komisji Europejskiej dotyczącą uaktualnienia unijnej polityki udzielania zamówień publicznych.

Z uwagi na konieczność przezwyciężenia obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego, zasadnicze znaczenie dla ożywienia gospodarki i zagwarantowania równego traktowania ma właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych. Dlatego oświadczam, że głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ uważam, że jest zgodna z zasadą lepszego stanowienia prawa i nadaje priorytet uaktualnieniu przepisów dotyczących zamówień publicznych i koncesji, co stanowi znaczną poprawę prawa UE.

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Jest to jeszcze jedna próba przeforsowania liberalizacji prawa zamówień publicznych. Jest to droga, którą Unia Europejska z uporem podąża zarówno na swoim terytorium, jak i w krajach trzecich, wykorzystując do tego celu umowy o wolnym handlu.

W każdym razie zamiar jest ten sam, a mianowicie uniemożliwienie poszczególnym krajom ochrony ich przedsiębiorstw na rynkach zamówień publicznych, żeby ułatwić życie wielkim przedsiębiorstwom mocarstw, dążących także do wykorzystywania konkurencji, uważanej za uniwersalne rozwiązanie, do celów dominacji na rynkach zamówień publicznych.

Nie akceptujemy takiego podejścia. Przyznajemy jednak, że obszar ten wymaga istotnych zmian.

Dlatego niektóre elementy tej rezolucji zasługują na nasze poparcie, a w szczególności ubolewanie nad niedostateczną „przejrzystością w odniesieniu do składu i pracy wewnętrznej grupy doradczej Komisji ds. zamówień publicznych, a także roli i kompetencji grupy doradczej ds. otwarcia rynku zamówień publicznych”. Popieramy także i to, że wzywa się „Komisję do zadbania o zrównoważony skład, uzupełniony o związki zawodowe i przedstawicieli sfery biznesu, w szczególności MŚP, i większą przejrzystość zarówno w przypadku przedmiotowej komisji, jak i planowanej komisji doradczej ds. partnerstw publiczno-prywatnych”.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie – (PT) W przedmiotowej rezolucji większość w tym Parlamencie dąży do liberalizacji prawa zamówień publicznych pod pretekstem złagodzenia i uproszczenia przepisów oraz ochrony małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP). Choć w niektórych przypadkach może to być uzasadnione, nie takie rozwiązanie jest nam potrzebne.

Większość ta chce uniemożliwić każdemu krajowi ochronę jego przedsiębiorstw w ramach zamówień publicznych, aby ułatwić życie wielkim przedsiębiorstwom mocarstw dążących również do dominacji na rynku zamówień publicznych. Dlatego głosowaliśmy za odrzuceniem.

Jest jednak jeszcze inny element tej rezolucji, którego uwzględnienie popieramy, a mianowicie ubolewanie nad niedostateczną przejrzystością w odniesieniu do składu i pracy wewnętrznej grupy doradczej Komisji ds. zamówień publicznych oraz roli i kompetencji grupy doradczej ds. otwarcia rynku zamówień publicznych. Popieramy także i to, że wzywa się Komisję do zadbania o zrównoważony skład, uzupełniony o związki zawodowe i przedstawicieli sfery biznesu, w szczególności MŚP, i większą przejrzystość zarówno w przypadku przedmiotowej komisji, jak i planowanej komisji doradczej ds. partnerstw publiczno-prywatnych.

Niezbędne wydaje się również podkreślenie znaczenia wzmocnienia mechanizmów antykorupcyjnych w kontekście zobowiązań Unii Europejskiej w dziedzinie międzynarodowych zamówień publicznych i skoncentrowanie wysiłków na zapewnieniu przejrzystości i rzetelności w wykorzystywaniu funduszy publicznych. Ponadto wzywamy do zapewnienia, żeby Parlament Europejski był należycie informowany i otrzymywał wszelkie dostępne informacje na każdym etapie oraz po zakończeniu realizacji procesu.

  Małgorzata Handzlik (PPE), na piśmie – (PL) Mimo otwartości unijnego rynku zamówień publicznych, dostęp do rynków zamówień publicznych państw trzecich pozostaje w dużej mierze ograniczony. W takiej sytuacji europejskie przedsiębiorstwa nie mają szans na równą konkurencję w skali globalnej, jeśli chodzi o przetargi publiczne. Przykładowo w 2009 roku władze chińskie przyjęły system akredytacji miejscowych produktów innowacyjnych, który jeszcze bardziej ograniczył dostęp przedsiębiorstw międzynarodowych do rynku chińskiego. Ale nie tylko rynek chiński jest problemem, także gospodarki wysokorozwinięte, takie jak Stany Zjednoczone, Japonia czy Kanada, stosują polityki protekcjonistyczne.

Dlatego też popieram wezwanie do urzeczywistnienia zasady wzajemności w dostępie do rynków zamówień publicznych, zawarte w przegłosowanej dzisiaj rezolucji i które poparłam w przygotowanej przeze mnie opinii Komisji Handlu Międzynarodowego. Chciałabym jednak, aby przyszła propozycja Komisji Europejskiej dot. zasady wzajemności przyczyniła się przede wszystkim do otwarcia rynków zamówień państw trzecich, a nie ograniczyła tylko dostęp do rynków zamówień publicznych w Unii Europejskiej dla przedsiębiorstw z państw trzecich, co mogłoby mieć negatywny wpływ na konkurencyjność na rynku unijnym.

  Juozas Imbrasas (EFD), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma szczególne znaczenie dla wzmocnienia jednolitego rynku i stymulowania innowacyjności. Zamówienia publiczne mają istotne znaczenie, zwłaszcza dla przezwyciężenia kryzysu finansowego i gospodarczego oraz zapobieżenia wszelkim kolejnym kryzysom, ponieważ stanowią katalizator ożywienia unijnej gospodarki, a tym samym zatrudnienia i dobrobytu. Niezbędne jest niezwłoczne zwrócenie większej uwagi politycznej na szczególną kwestię gwarantowania równego traktowania i uczciwej konkurencji na rynkach zamówień publicznych w Unii Europejskiej i w krajach trzecich, szczególnie ze względu na występujące obecnie problemy z dostępem do rynków zamówień publicznych w krajach trzecich. Uważam, że Komisja powinna nadać priorytet uaktualnieniu przepisów dotyczących zamówień publicznych oraz zająć się kwestią koncesji na świadczenie usług w taki sposób, żeby zapobiec dalszemu rozproszeniu przepisów prawa Unii Europejskiej dotyczących zamówień publicznych zgodnie z zasadami lepszego stanowienia prawa.

  Constance Le Grip (PPE) , na piśmie – (FR) Z zadowoleniem przyjmuję przyjęcie dziś wspólnego projektu rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie równego dostępu do rynków zamówień publicznych w UE i w krajach trzecich oraz zmiany ram prawnych udzielania zamówień publicznych, w tym koncesji, projektu rezolucji, którego byłam współsygnatariuszką. Właściwe funkcjonowanie rynków zamówień publicznych jest niezbędne do ożywienia jednolitego rynku. Dlatego niezbędne jest uściślenie i udoskonalenie ram prawnych regulujących udzielanie zamówień publicznych ze względu na ich rolę jako katalizatora ożywienia unijnej gospodarki. Jeśli chodzi o dostęp do unijnych rynków zamówień publicznych dla przedsiębiorstw z krajów trzecich, UE ma obowiązek działać realistycznie i pragmatycznie, a przede wszystkim nie wykazywać się naiwnością. Nie wymaga to zajęcia stanowiska przeciwnego otwarciu naszych rynków, lecz raczej uzasadnionego stanowiska na rzecz zapewnienia w tej dziedzinie wzajemnego dostępu, nie poprzez zamknięcie naszych rynków zamówień publicznych, lecz poprzez zapewnienie, żeby nasi partnerzy spoza UE otworzyli swoje rynki na równi, a jeżeli będzie to konieczne, poprzez opracowanie odpowiednich mechanizmów zapewniających nam możliwość realizacji tego celu gwarantowania wzajemności i równowagi.

  Petru Constantin Luhan (PPE), na piśmie – (RO) Równy dostęp do rynków zamówień publicznych w UE oraz zmiana ram prawnych udzielania zamówień publicznych są bezwzględnie konieczne do wzmocnienia jednolitego rynku w Unii i w poszczególnych państwach członkowskich, skutkując integracją społeczną i gospodarczą na szczeblu UE. Przyglądając się tej sytuacji z perspektywy kryzysu gospodarczego i finansowego uważam, że proponowana w tej rezolucji strategia jest koniecznością; dotyczy to zwłaszcza punktu dotyczącego zapewnienia większej spójności wspólnej polityki handlu zagranicznego Unii Europejskiej. Pragnę podkreślić znaczenie tej zmiany prawnej dla ożywienia i ustabilizowania unijnej gospodarki.

  David Martin (S&D), na piśmie – Poparłem przyjęcie tej rezolucji, ponieważ uważam, że niezbędne jest poświęcenie większej uwagi politycznej szczególnej kwestii gwarantowania równego traktowania i uczciwej konkurencji na rynkach zamówień publicznych w Unii Europejskiej i w krajach trzecich.

  Jean-Luc Mélenchon (GUE/NGL), na piśmie – (FR) Kwestionowanie partnerstw publiczno-prywatnych, obniżanie standardów przez władze publiczne (które są gwarantami interesów ogółu, o czym chyba nie muszę Państwu przypominać), wybory dokonywane przez te same władze publiczne, odzwierciedlające tendencję do zwiększenia konkurencyjności... To tylko kilka przykładów wspaniałego „postępu”, jaki obiecała nam Komisja Europejska w swojej zielonej księdze w sprawie zamówień publicznych. Nie zadowalając się powielaniem takich nonsensów, głównym elementem argumentacji przedstawionej w tym tekście uczyniono zwalczanie wszelkich protekcjonistycznych środków. Tak jak w przypadku polityki w wielu obszarach, której jestem przeciwny. Będę głosował za odrzuceniem.

  Nuno Melo (PPE), na piśmie – (PT) Właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma istotne znaczenie dla wzmocnienia jednolitego rynku, stymulowania innowacyjności, zwiększenia zatrudnienia, wzrostu gospodarczego i konkurencyjności, zapewniania wyższego poziomu ochrony środowiska i klimatu oraz ochrony praw socjalnych w całej UE, a ponadto dla zapewnienia władzom publicznym, obywatelom i podatnikom optymalnej efektywności wykorzystania środków publicznych. Z uwagi na konieczność przezwyciężenia kryzysu finansowego i gospodarczego oraz zapobieżenia wszelkim kolejnym kryzysom, zamówienia publiczne mają istotne znaczenie stanowiąc katalizator ożywienia unijnej gospodarki, a tym samym zatrudnienia i dobrobytu w UE. Dlatego odpowiedni i dobrze przemyślany proces optymalizacji ram prawnych udzielania zamówień publicznych ma istotne znaczenie dla dobrobytu obywateli UE, unijnych konsumentów i przedsiębiorstw oraz władz krajowych, regionalnych i lokalnych.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma istotne znaczenie dla wzmocnienia jednolitego rynku, stymulowania innowacyjności, promowania wysokiego poziomu ochrony środowiska i klimatu oraz włączenia społecznego, w całej UE, a także dla zapewnienia władzom publicznym, obywatelom i podatnikom jak największej efektywności wykorzystaniu środków finansowych. Dlatego głosowałam za przyjęciem tej rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie równego dostępu do rynków sektora publicznego w UE i w krajach trzecich oraz zmiany ram prawnych udzielania zamówień publicznych, w tym koncesji. W związku z tym przyłączam się do orędowników tej rezolucji wzywającej Komisję do nadania priorytetu uaktualnieniu przepisów dotyczących zamówień publicznych oraz zajęcia się kwestią koncesji na świadczenie usług w celu zapobieżenia dalszemu rozproszeniu przepisów prawa UE dotyczących zamówień publicznych, zgodnie z zasadami „lepszego stanowienia prawa”.

  Robert Rochefort (ALDE), na piśmie – (FR) Zamówienia publiczne odgrywają istotną rolę w ożywianiu jednolitego rynku, wspierają innowacyjność, wzmacniają wzrost gospodarczy oraz wspierają zatrudnienie i konkurencyjność UE. Jednakże realizacja tych celów wymaga właściwego funkcjonowania rynku zamówień publicznych. Żeby tak się stało, jak wskazano to w tekście tej rezolucji, której przyjęcie popieram, niezbędne jest niezwłoczne rozstrzygnięcie kwestii uproszczenia i uściślenia przepisów dotyczących zamówień publicznych. Niezbędne wydaje mi się także jak najszybsze zwiększenie dostępu do rynków zamówień publicznych dla MŚP, które stanowią 99 % wszystkich unijnych przedsiębiorstw, zapewniając ponad 100 milionów miejsc pracy. Ponadto w celu wsparcia ich działalności gospodarczej wzywam Komisję Europejską do stosowania zasady wzajemności oraz opracowania nowych sposobów zwiększenia dostępu unijnych przedsiębiorstw do rynków zamówień publicznych w krajach trzecich w celu zapewnienia równych warunków dla unijnych i zagranicznych przedsiębiorstw ubiegających się o zamówienia publiczne.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie – Ostatecznie wstrzymaliśmy się od głosu ze względu na przyjęcie szeregu poprawek zgłoszonych przez Europejską Partię Ludową i Europejskich Konserwatystów i Reformatorów, które uznajemy za nie do przyjęcia.

  Oreste Rossi (EFD), na piśmie – (IT) Zważywszy na konieczność przezwyciężenia kryzysu gospodarczego i finansowego wydaje się, że zamówienia publiczne są katalizatorem ożywienia unijnej gospodarki oraz przedsiębiorczości, zatrudnienia i dobrobytu konsumentów w Unii Europejskiej. Ze względu na stopniową liberalizację sektorów o szczególnym znaczeniu (wody, prądu i gazu), w celu ochrony przedsiębiorstw prowadzących działalność w tych obszarach niezbędne jest wdrożenie systemu kwalifikacji dla klientów, mającego na celu zapewnienie, żeby konkurujące ze sobą przedsiębiorstwa wybierano w efektywny sposób. Jestem za przyjęciem projektu rezolucji, ponieważ niezbędne jest, w ramach transparentnego reżimu, zachowanie rozproszenia unijnego prawa zamówień publicznych w celu zapewnienia jak najwyższego poziomu konkurencyjności i efektywności, co znalazło odzwierciedlenie w naszych celach.

  Daciana Octavia Sârbu (S&D), na piśmie – Zamówienia publiczne stwarzają wyjątkową możliwość nadania priorytetu inwestowaniu w projekty przynoszące obywatelom wspólne korzyści, spełniając jednocześnie szersze cele polityki publicznej. Pragnę podkreślić znaczenie umów dotyczących zamówień publicznych w promowaniu standardów ochrony środowiska w przypadku budynków i transportu, a także zwrócić uwagę na potencjał drzemiący w takich umowach, jeśli chodzi o zwiększenie efektywności energetycznej, a tym samym ograniczenie emisji dwutlenku węgla, kosztów operacyjnych i zanieczyszczenia powietrza. Wzywam państwa członkowskie do wykorzystania umów dotyczących zamówień publicznych do realizacji tych celów, co przyniesie powszechne i długotrwałe korzyści społeczne, gospodarcze i ekologiczne.

  Nuno Teixeira (PPE), na piśmie – (PT) Właściwie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma istotne znaczenie dla wzmocnienia jednolitego rynku oraz stymulowania innowacyjności i inwestycji. Z uwagi na konieczność przezwyciężenia kryzysu gospodarczego i finansowego, zamówienia publiczne mają istotne znaczenie dla pobudzenia unijnej gospodarki, przyczyniając się do tworzenia nowych miejsc pracy. Unia Europejska odrzuca możliwość wdrożenia protekcjonistycznych środków i dąży do zapewnienia równego dostępu do rynków sektora publicznego w UE i w krajach trzecich. Dlatego UE wyznaje zdecydowanie zasadę wzajemności, wzajemnych korzyści i proporcjonalności w tej dziedzinie.

W związku z tym zalecam zapewnienie większej spójności pomiędzy wspólną polityką handlową i praktykami w państwach członkowskich przyjmujących niezwykle niskie oferty od przedsiębiorstw z krajów niebędących sygnatariuszami umów dotyczących zamówień rządowych (UZR), ze szkodą dla przedsiębiorstw z państw członkowskich UE.

Dlatego przypominam nasze żądanie nadania priorytetu uaktualnieniu przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych w taki sposób, żeby uniknąć fragmentacji tego rynku i zachęcenia przedsiębiorstw do korzystania z tej możliwości.

  Bernadette Vergnaud (S&D), na piśmie – (FR) Głosowanie to ma istotne znaczenie, ponieważ Komisja będzie musiała podjąć niezbędne środki w celu zapobieżenia nieuczciwej konkurencji i brakowi wzajemności w dostępie do zamówień publicznych w krajach trzecich. Nie stanowi to tworzenia protekcjonistycznych barier, ale Unia nie może już dłużej być jedyną stroną przestrzegającą reguł gry. Rzeczywiście nie możemy już dłużej ignorować dumpingu socjalnego i ekonomicznego praktykowanego przez przedsiębiorstwa w krajach wschodzących, pozyskujących zamówienia w państwach Unii z naruszeniem praw socjalnych i przepisów dotyczących pomocy państwa, podczas gdy jednocześnie rynki tych krajów pozostają zamknięte dla unijnych przedsiębiorstw. Nie powinniśmy zapominać jednak i o tym, że pomimo podpisania międzynarodowych porozumień, reguł gry nie przestrzegają także duże kraje uprzemysłowione!

Wygląda na to, że po latach bierności Komisja zamierza podjąć działania i jest to niezbędne: od tego zależy przetrwanie naszych przedsiębiorstw i utrzymanie naszych miejsc pracy. Wreszcie, cieszę się z przyjęcia poprawek zgłoszonych przez Grupę Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim w odniesieniu do przestrzegania, w kontekście zamówień publicznych, standardów pracy, socjalnych i ochrony środowiska obowiązujących w państwach członkowskich. Odpowiedź na to wezwanie należy teraz do Komisji.

Projekt rezolucji B7-0297/2011

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie – (PT) Głosuję za przyjęciem przedmiotowego wspólnego projektu rezolucji. Chciałbym wspomnieć o środkach, które uznaję za niezbędne: wykorzystanie wszystkich możliwości i marż finansowych dostępnych w ramach budżetu rybołówstwa UE w celu sfinansowania nadzwyczajnych środków wsparcia dla tego sektora, dzięki którym będzie on mógł przezwyciężyć trudności wynikające ze wzrostu cen ropy; dalsza pomoc z Europejskiego Funduszu Rybackiego w celu zwiększenia selektywności narzędzi połowowych i wymiany silników z powodów bezpieczeństwa, ochrony środowiska i/lub gospodarki opartej na paliwie, przede wszystkim w przypadku połowów przybrzeżnych i tradycyjnych; opracowanie przez Komisję średnio- i długoterminowych planów mających na celu zwiększenie efektywności paliwowej w sektorze rybołówstwa (w tym akwakultury); oraz wezwanie Komisji do przedstawienia planu działań dla regionów nadbrzeżnych i wysp, które posiadają aktywny sektor rybołówstwa, w celu poprawy efektywności paliwowej na łowiskach i w sektorze akwakultury.

  Zigmantas Balčytis (S&D), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji. Ostatni wzrost cen ropy miał wpływ na rentowność sektora rybołówstwa, a europejscy rybacy znaleźli się w trudnym położeniu. Ponadto w związku z wysokim stopniem uzależnienia Unii Europejskiej od dostaw z krajów trzecich (60 %), producenci mają bardzo mały lub zerowy wpływ na poziom cen produktów rybołówstwa. Zgadzam się co do tego, że pułap pomocy de minimis powinien zostać zwiększony z 30 tysięcy do 60 tysięcy euro na przedsiębiorstwo przez okres trzech lat, przy czym należy dopilnować, aby nie została zaburzona równowaga społeczna i ekonomiczna i konkurencja między państwami członkowskimi.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie – (PT) Chciałabym wyrazić swoje głębokie współczucie dla europejskich rybaków, na których wynagrodzenie bezpośredni wpływ miał wzrost cen ropy, co poważnie zwiększyło niepewność związaną z nieregularnym charakterem pracy w tym sektorze. Moim zdaniem kluczowe znaczenie ma wprowadzenie mechanizmów umożliwiających podniesienie cen płaconych na etapie produkcji i utrzymanie jak najniższych cen na etapie ostatecznej konsumpcji. W związku z powyższym głosuję za przyjęciem projektu rezolucji złożonego przez Grupę Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów), w którym zwrócono należytą uwagę na wspomniane wyżej kwestie.

  Nessa Childers (S&D), na piśmie – Choć dotowanie przemysłu opartego na paliwach kopalnych nie jest dobrym pomysłem, to rybacy w całej UE cierpią z powodu spowolnienia gospodarczego, a inaczej niż w przypadku innych środków transportu, nie mają oni żadnej realnej alternatywnej opcji wobec paliw kopalnych.

  Vasilica Viorica Dăncilă (S&D), na piśmie – (RO) Energia stanowi znaczną część kosztów operacyjnych sektora rybołówstwa, a ostatnie podwyżki cen paliwa doprowadziły do pogorszenia sytuacji tego sektora poprzez bezpośredni wpływ na koszty produkcji w tym sektorze. W świetle tych faktów uważam, że Komisja Europejska musi rozważyć środki konieczne do opracowania w trybie pilnym i przyjąć odpowiednie rozwiązania umożliwiające poprawę trudnej sytuacji ekonomicznej, w której znajduje się wielu europejskich rybaków, uwzględniając także trudności finansowe, z jakimi obecnie borykają się państwa posiadające duże floty rybackie.

  Marielle De Sarnez (ALDE), na piśmie – (FR) Komisja musi w trybie pilnym podjąć działania mające na celu poprawę trudnej sytuacji ekonomicznej, w której po podwyżce cen ropy znalazło się wielu europejskich rybaków. W szczególności dotyczy to podniesienia pułapu pomocy publicznej de minimis z 30 tysięcy do 60 tysięcy euro na przedsiębiorstwo przez okres trzech lat. Poza tą rekompensatą musimy wdrożyć bardziej długofalową strategię pozwalającą rybakom – ale także pracownikom w innych sektorach, takim jak rolnicy i przewoźnicy drogowi – ograniczyć uzależnienie od paliw kopalnych. Właśnie dlatego Komisja musi zapewnić, zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym, zachęty umożliwiające inwestowanie w nowe technologie w celu zwiększenia efektywności paliwowej w transporcie morskim, lądowym i powietrznym.

  Edite Estrela (S&D), na piśmie – (PT) Głosowałam za przyjęciem projektu rezolucji w sprawie kryzysu w europejskim sektorze rybołówstwa spowodowanego wzrostem cen ropy, gdyż zmniejszył on rentowność sektora rybołówstwa i miał bezpośredni wpływ na dochody rybaków. Niezbędne są tymczasowe środki nadzwyczajne, które pozwolą europejskim rybakom przezwyciężyć tę trudną sytuację ekonomiczną, ale Komisja powinna także opracować średnio- i długofalowy plan mający na celu poprawę efektywność paliwowej w sektorze rybołówstwa, w tym akwakultury.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie – (PT) Rybołówstwo jest kluczowym obszarem działalności gospodarczej dla europejskich krajów, a w szczególności dla krajów leżących nad morzem, takich jak mój. W związku z tym Parlament powinien poświęcać szczególnie dużo uwagi warunkom, które mają wpływ na pracę zawodowych rybaków.

Rosnąca cena ropy – nieunikniony koszt dla wszystkich osób zajmujących się rybołówstwem – ma ogromny wpływ na dochody rybaków. W dobie poważnego kryzysu gospodarczego i finansowego, podczas którego dostępna jest nieznaczna pomoc umożliwiająca utrzymanie firm i miejsc pracy, z zadowoleniem przyjmuję propozycję zawartą w przedmiotowej rezolucji przez moich kolegów i moje koleżanki z Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów), która przewiduje wsparcie unijnych rybaków poprzez zwiększenie progu pomocy de minimis z 30 tysięcy do 60 tysięcy euro na przedsiębiorstwo przez okres trzech lat. To umożliwi sektorowi rybołówstwa stawienie czoła rosnącym kosztom operacyjnym związanym z ceną ropy.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie – (PT) Przedmiotowy wspólny projektu rezolucji Parlamentu Europejskiego dotyczy kryzysu w europejskim sektorze rybołówstwa wywołanego stale rosnącymi cenami paliw, który ma bardzo znaczny wpływ na koszty operacyjne tego sektora. Wzrost ten przede wszystkim odczuwają małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) – będące często firmami rodzinnymi – których pracownicy zaczynają dostrzegać, że ich miejsca pracy są zagrożone. W związku z tym cieszę się z przyjęcia przedmiotowego sprawozdania i mam nadzieję, że państwa członkowskie będą wkrótce w stanie zwiększyć swoją pomoc dla rybaków, a Unia Europejska, poprzez Europejski Fundusz Rybacki zwiększy swoje dotacje mające na celu poprawę i modernizację łodzi i sprzętu oraz stworzy fundusz dla MŚP, z którego będą one mogły skorzystać w przypadku trudności. Szczególne znaczenie ma wsparcie rybołówstwa przybrzeżnego.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Fakt, że Parlament przyjął przedmiotową rezolucję jest pozytywny. Znaczny wzrost cen ropy w istotny sposób pogłębił kryzys, z którym zmaga się sektor rybołówstwa, zmniejszył jego rentowność oraz bardzo znacznie ograniczył i tak już niewielkie dochody osób pracujących w tym sektorze.

Aktualna dynamika sprzedaży nie pozwala, aby wahania w kosztach produkcji, w tym ropy, miały wpływ na ceny ryb; między innymi przyczynia się do tego aktualna polityka importowa.

W wielu przypadkach od wielu lat średnie ceny ryb sprzedawanych przez producenta utrzymują się na tym samym poziomie lub spadają, co doprowadziło do spadku ceny świeżych ryb dla konsumentów końcowych.

Wspólna organizacja rynku dla produktów rybołówstwa funkcjonująca w obecnym kształcie nie zdołała przyczynić się w wystarczającym stopniu do zwiększenia ceny ryb sprzedawanych przez producenta ani do lepszego rozłożenia wartości dodanej w całym łańcuchu wartości sektora.

W ostatnich latach sytuacja ekonomiczna wielu firm pogorszyła się, co wielokrotnie doprowadzało do ich bankructwa. Istnieje rzeczywiste ryzyko, że w wyniku wyższych cen ropy tysiące firm rybackich może zbankrutować i zlikwidowane zostaną tysiące miejsc pracy.

W sposób szczególny zagrożenie to dotyczy sektora rybołówstwa przybrzeżnego na małą skalę.

Przedmiotowe środki muszą zostać zastosowane.

  Pat the Cope Gallagher (ALDE), na piśmie – (GA) Sektor rybołówstwa jest jednym z sektorów, które ucierpiały najbardziej w wyniku wzrostu cen ropy, ponieważ paliwo jest istotnym elementem kosztów operacyjnych rybaków, szacowanym na poziomie 30–50 %. W pełni popieram podjęcie wszelkich działań, które mogłyby pomóc rybakom w tym zakresie, a w szczególności tym, którzy prowadzą połowy na małą skalę przy brzegu lub na wyspach.

  Estelle Grelier (S&D), na piśmie – (FR) Przyjęcie rezolucji Parlamentu w sprawie kryzysu w europejskim sektorze rybołówstwa spowodowanego wzrostem cen ropy jest dla mnie okazją do przypomnienia Państwu o tym, jak pilną sprawą jest pomoc rybakom. W sytuacji, w której rekrutacja jest coraz trudniejsza, a praktyki, które rybacy muszą podejmować, stają się coraz bardziej restrykcyjne, podwyżka cen ropy sprawia, że warunki w tym dotkniętym przez kryzys sektorze są coraz trudniejsze. Znaczny wzrost cen ropy ma istotny wpływ na koszty operacyjne ponoszone przez rybaków, a to doprowadziło do spadku ich przychodów w okresie 2008–2010. Będąc wybranym przedstawicielem miasta portowego, tym bardziej mam obowiązek wezwać Komisję do zatwierdzenia podniesienia pułapu pomocy de minimis. Działanie to zmniejszyłoby presję wywieraną na rybaków, co pozwoliłoby im zarabiać na swojej pracy godziwe pieniądze i nie utrudniałoby im odbudowy zasobów. Zbliżająca się reforma wspólnej polityki rybołówstwa będzie musiała uzyskać poparcie rybaków. Dobrym początkiem byłoby pokazanie im, że Unia Europejska pamięta o ich potrzebach.

  Juozas Imbrasas (EFD), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego dokumentu, ponieważ ostatni wzrost cen ropy wpłynął na rentowności sektora rybołówstwa i sprawił, że wielu rybaków martwi się tym, jak zrekompensować dodatkowe koszty, gdyż wzrost ten ma bezpośredni wpływ na ich dochody. Musimy wykorzystać wszystkie możliwości i marże finansowe dostępne w ramach budżetu rybołówstwa UE w celu sfinansowania nadzwyczajnych środków wsparcia dla tego sektora, dzięki którym będzie on mógł przezwyciężyć trudności wynikające z podwyżki cen ropy, aż do momentu wprowadzenia środków innego typu. Europejski Fundusz Rybacki powinien dalej udzielać pomocy w celu zwiększenia selektywności narzędzi połowowych i wymiany silników z powodów bezpieczeństwa, ochrony środowiska i/lub gospodarki opartej na paliwie, przede wszystkim w przypadku rybaków zajmujących się połowami przybrzeżnych i tradycyjnymi na małą skalę. Moim zdaniem Komisja musi w trybie pilnym zaproponować – zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym – inwestycje w nowe technologie w celu zwiększenia efektywności paliwowej łodzi rybackich i tym samym zmniejszenia zależności od paliw kopalnych.

  Bogusław Liberadzki (S&D), na piśmie – (PL) Rezolucja jest wyrazem troski Parlamentu o stan rybołówstwa, kondycję finansową przedsiębiorstw-rybaków oraz ceny ryb na rynku. Jest to ważny sektor oraz ważny składnik diety. Kluczowe znaczenie dla mnie zostało zawarte w punkcie trzecim projektu sprawozdania, w którym zapisana jest wola podwyższenia dotacji dla rybaków. Jest to rozwiązanie korzystniejsze niż proponowane nowe gwarancje dla sektora. Mam nadzieję, że Komisja oraz Rada wezmą poważnie pod uwagę tę rezolucję.

  David Martin (S&D), na piśmie – Głosowałem za odrzuceniem przedmiotowej rezolucji, ponieważ moim zdaniem UE nie powinna w związku ze wzrostem cen ropy zwiększać dotacji dla europejskiego sektora rybołówstwa ani żadnego innego sektora.

  Nuno Melo (PPE), na piśmie - (PT) Ostatni wzrost cen ropy miał wpływ na rentowność sektora rybołówstwa i sprawił, że wielu rybaków martwi się tym, jak zrekompensować te dodatkowe koszty. Nie wolno nam zapominać, że wzrost cen ropy ma bezpośredni wpływ na dochody rybaków. Dochody i pensje osób zatrudnionych w sektorze rybołówstwa są niepewne ze względu na szereg czynników, takich jak nieregularny charakter połowów, zastosowane strategie marketingowe oraz sposób, w jaki ustalane są ceny ryb sprzedawanych przez producenta, co oznacza, że należy utrzymać określone formy publicznej pomocy krajowej i unijnej. Poza tym kryzys gospodarczy i finansowy w sposób szczególny odbija się na sektorze przemysłowym oraz na małych i średnich przedsiębiorstwach, a także zagraża działalności i zatrudnieniu w podstawowych i drugorzędnych sektorach gospodarki. Podobnie jak w przeszłości, musimy przyjąć tymczasowe środki nadzwyczajne w celu przezwyciężenia trudności, z którymi zmaga się sektor rybołówstwa w związku ze wzrostem cen ropy.

  Rareş-Lucian Niculescu (PPE), na piśmie – (RO) Głosowałem za przyjęciem rezolucji i za odrzuceniem wszystkich złożonych poprawek. W sektorze rybołówstwa należy podjąć nowe środki pomocy wobec powiązania dwóch czynników: z jednej strony wysokich cen ropy, a z drugiej strony niskiej ceny ryb sprzedawanych przez rybaków. Rybołówstwo jest ważnym sektorem gospodarczym dla Unii Europejskiej i musi uzyskać pomoc w momencie, w którym średnia cena baryłki ropy kosztuje 80–100 dolarów.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Trwający globalny kryzys gospodarczy pogłębiony przez sytuację w Maghrebie i na Bliskim Wschodzie doprowadził do dalszych wzrostów cen ropy i cena baryłki przekroczyła 100 dolarów. Jeżeli uwzględnimy niestabilność polityczną, która wstrząsa światem arabskim, to cena to może jeszcze znacznie wzrosnąć.

Rachunki za energię są najistotniejszym kosztem operacyjnym sektora rybołówstwa i w odróżnieniu od innych typów działalności, sektor ten nie może zrekompensować dodatkowych kosztów poprzez zwiększenie produkcji z powodu limitów w formie całkowitych dopuszczalnych połowów i kwot.

Pomimo różnorodnych opinii na temat tego, w jaki sposób sektor ten powinien być zarządzany, w jednym punkcie wszyscy się zgadzają i należy to podkreślić: rybołówstwo ma ogromne znaczenie dla dostaw żywności dla Europejczyków i jest źródłem zatrudnienia dla większości nadmorskich społeczności w UE, gdzie nie ma innej pracy.

Chcąc zapewnić ciągłość połowów i uniknąć zmniejszenia dostaw oraz większego bezrobocia w tym sektorze, UE musi podnieść pułap określony w rozporządzeniu w sprawie pomocy de minimis do kwoty bliższej 60 tysięcy euro i przyjąć inne środki umożliwiające złagodzenie wpływu ostatniego wzrostu cen ropy.

  Paulo Rangel (PPE), na piśmie – (PT) Koszty połowów są w znacznym stopniu uzależnione od ceny ropy. W związku z tym i w kontekście tego, że ostatni wzrost cen ropy miał wpływ na rentowność tego sektora, ważne jest przyjęcie środków nadzwyczajnych, które pomogą europejskim rybakom przezwyciężyć trudną sytuację gospodarczą, w jakiej się znaleźli.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), na piśmie – (ES) Prawdziwym problemem w przypadku rybołówstwa jest to, że 70 % europejskich zasobów jest przełowionych w wyniku tego, że nasza flota jest po prostu za duża. Wydawanie publicznych pieniędzy na utrzymywanie tej floty jest błędne i nieodpowiedzialne. W ramach reformy wspólnej polityki rybołówstwa jeszcze bardziej niż dawniej potrzebna jest restrukturyzacja europejskiej floty rybackiej w celu zaprzestania wykorzystywania statków zużywających duże ilości paliwa i emitujących duże ilości CO2 oraz narzędzi połowowych i praktyk, które ewidentnie niszczą środowisko naturalne, tak abyśmy zrobili krok w kierunku modelu mniej uzależnionego od energii, wyrządzającego mniej szkód i bardziej zrównoważonego pod względem ekologicznym, społecznym i ekonomicznym.

Przyznanie większych pieniędzy temu sektorowi na rekompensatę wzrostu cen ropy będzie jeszcze większą zachętą dla rybaków do intensywniejszego wykorzystywania statków zużywających duże ilości paliwa, w szczególności w sytuacji, w której wzrost tych cen nie jest przejściowy, ale wyraźnie strukturalny.

  Oreste Rossi (EFD), na piśmie – (IT) W wyniku głębokiego kryzysu gospodarczego i finansowego, który ma wpływ na przemysł oraz małe i średnie przedsiębiorstwa wzrosła cena baryłki ropy, a cena ta jest nadal niepewna ze względu na ryzyko niestabilności politycznej w krajach arabskich. Kryzys ten ma również ogromny wpływ na europejskie rybołówstwo morskie, ponieważ importujemy 60 % naszych ryb z krajów trzecich. Popieram rezolucję, ponieważ uważam, że ważne jest zwiększenie bezpieczeństwa naszych dostaw energii, praz poinformowanie rynków i uspokojenie konsumentów co do stanu zapasów ropy naftowej. Uważam ponadto, że konieczne jest wdrożenie wspólnego planu działań mającego na celu wsparcie regionów nadmorskich, w których występuje czynny sektor rybołówstwa.

  Dominique Vlasto (PPE), na piśmie – (FR) Z wielką chęcią zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, w której wezwano Komisję do podjęcia zdecydowanych działań mających na celu wsparcie sektora rybołówstwa. Wzrost cen ropy prowadzi do prawdziwego kryzysu w tym sektorze. Kryzys ten na początku miał charakter cykliczny, ale teraz przekształcił się w kryzys strukturalny i zagraża rentowności sektora. Koszty operacyjne dramatycznie wzrosły i mają poważny wpływ na dochody rybaków, do tego stopnia, że cierpi z tego powodu cały sektor produkcyjny i wszystkie regiony nadmorskie. W związku z tym z zadowoleniem przyjmuję wezwanie naszego Parlamentu do zwiększenia elastyczności w przypadku programu pomocy de minimis. Pomimo skomplikowanego kontekstu budżetowego rybacy nie zrozumieliby tego, że Unia nie zrobiła nic, aby zająć się ich obawami. Ponadto w rezolucji wezwano do zwrócenia szczególnej uwagi na rybołówstwo przybrzeżne na małą skalę i regiony, które się nim zajmują. Moim zdaniem jest to niezbędne, bo choć w trudnej sytuacji jest cały sektor, to jednak rosnące rachunki za energię mają większy wpływ na rybołówstwo tradycyjne niż na przemysłowe. Uważam, że wyjątkowe sytuacje wymagają wyjątkowych środków. W związku z powyższym, z uwagą oczekuję na wnioski, które Komisja przedstawi w celu uspokojenia i wsparcia rybaków.

Projekt rezolucji: B7-0286/2011

  Luís Paulo Alves (S&D), na piśmie – (PT) Głosuję za przyjęciem projektu rezolucji Parlamentu Europejskiego, ponieważ jest on wyrazem niezadowolenia wobec Komisji ze względu na fakt, że do końca 2009 roku tylko 75 % ogólnej kwoty 21 miliardów euro wsparcia finansowego zostało w pełni udostępnionych zaledwie 50 tysiącom małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP). Należy ograniczyć nadmiar biurokracji administracyjnej stanowiący przeszkodę dla większości MŚP. Istnieje potrzeba nie tylko uproszczenia, lecz również usprawnienia systemu dla przedsiębiorstw w celu zapewnienia dostępu to tego finansowania.

  Roberta Angelilli (PPE), na piśmie – (IT) Komisja poświęca dużo uwagi małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP): 23 miliony MŚP, które tworzą tkankę gospodarczą UE i są źródłem innowacji i kreatywności, wciąż pozwalając Europie wyróżniać się na światowych rynkach. Krok po kroku usunięto biurokrację i przepisy – które do niedawna tłumiły w zarodku rozwój innowacyjnych przedsiębiorstw – a młodzi ludzie zaczynają postrzegać przyszłość przez pryzmat stabilności, która na szczęście niesie ze sobą wiele możliwości. Przedsiębiorczość, szkolenia, elastyczność, inteligentne uregulowania i dostęp do środków finansowych to kluczowe słowa Small Business Act, ramowego dokumentu definiującego politykę unijną w obszarze małych i średnich przedsiębiorstw poprzez ukierunkowaną pomoc i działania szkoleniowe dla młodzieży.

Teraz, kiedy zdefiniowano wiele inicjatyw, na państwach członkowskich i na całej Unii Europejskiej spoczywa odpowiedzialność za ich prawidłowe wdrożenie, przez co MŚP będą miały więcej swobody w działaniu, będą mogły uczestniczyć w zamówieniach publicznych, będzie można przyjąć jednolity europejski patent w przyszłości i szybko wdrożyć dyrektywę w sprawie opóźnień w płatnościach. Ku pamięci, inwestycje są konieczne, aby uniknąć dotychczasowego udaremniania wysiłków, ponieważ tylko inwestycje mogą wpłynąć na prawidłowe funkcjonowanie mechanizmu i konkurencyjności europejskiej.

  Elena Oana Antonescu (PPE), na piśmie – (RO) Small Business Act opiera się na szeregu filarów, takich jak dostęp do źródeł finansowania i dostęp do jednolitego rynku, rynków międzynarodowych i zamówień publicznych. Postępy osiągnięte w państwach członkowskich, jeżeli chodzi o podejmowanie konkretnych kroków służących poprawie warunków prowadzenia działalności przez małe i średnie przedsiębiorstwa, są różne i niekiedy nieznaczne, pomimo deklarowanych politycznych zobowiązań prezentowanych w tym dokumencie. W Unii Europejskiej 23 miliony małych i średnich przedsiębiorstw, które stanowią około 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy, mają zasadniczy wkład we wzrost gospodarczy, spójność społeczną i tworzenie miejsc pracy. MŚP napotykają istotne problemy, jeżeli chodzi o rozszerzanie działalności oraz poprawę zdolności do innowacji i dostępu do rynków.

Z tego względu wzywam państwa członkowskie do bezzwłocznego przyjęcia wniosku w sprawie ustanowienia statutu europejskiej spółki prywatnej, który pozwoli MŚP na handel w całej UE, ograniczając przy tym koszty i wspierając wzrost w tej dziedzinie, promując 25-procentowe zmniejszenie kosztów administracyjnych i wspierając przedsiębiorczość. Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego projektu rezolucji.

  Zigmantas Balčytis (S&D), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji. W UE są 23 miliony małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), które stanowią około 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy. Odgrywają one zasadniczą rolę w przyczynianiu się do wzrostu gospodarczego, spójności społecznej i tworzenia miejsc pracy, są głównym źródłem innowacji i mają żywotne znaczenie dla utrzymania i zwiększenia zatrudnienia oraz przyczyniają się do realizacji głównych celów inicjatyw przewodnich UE 2020. Small Business Act przyjęty w 2008 roku był znaczącym krokiem politycznym mającym na celu poprawę warunków prowadzenia działalności przez MŚP, zapewniającym lepsze i prostsze uregulowania oraz upraszczającym dostęp do rynku. Jednakże MŚP nadal napotykają poważne problemy, jeżeli chodzi o rozszerzanie działalności oraz zdolności innowacyjnych, a także mają trudności z dostępem do rynków, przede wszystkim z powodu przeszkód administracyjnych, które również należy bardziej ograniczyć. Państwa członkowskie powinny wdrożyć w trybie pilnym wszystkie przepisy Small Business Act, aby ustanowić jasne i spójne warunki prowadzenia działalności.

  Regina Bastos (PPE), na piśmie – (PT) Small Business Act (SBA) to strategiczne ramy lepszego wykorzystywania potencjału wzrostu i innowacji przez unijne małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP). W UE istnieje około 23 milionów MŚP, które stanowią około 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy, a także odgrywają zasadniczą rolę w przyczynianiu się do wzrostu gospodarczego, spójności społecznej i tworzenia miejsc pracy.

W przedmiotowej rezolucji, za przyjęciem której głosowałam, stwierdzono, że rozpoczęto kilka inicjatyw SBA. Niemniej jednak można zrobić o wiele więcej, aby pomóc europejskim MŚP. Chodzi w szczególności o szybkie wdrożenie przez państwa członkowskie dyrektywy w sprawie opóźnień w płatnościach, lepsze mechanizmy Komisji służące zachęcaniu państw członkowskich do stosowania zasad SBA, terminowe przyjęcie przez państwa członkowskie ostatniego wniosku w sprawie ustanowienia statutu europejskiej spółki prywatnej, regularne stosowanie przez Komisję i państwa członkowskie testu MŚP jako części oceny skutków, pilnie potrzebne ograniczenie obciążeń biurokratycznych i administracyjnych, które spoczywają na MŚP, a także nadanie trwałego charakteru i przyznanie dostatecznych środków budżetowych programowi „Erasmus dla młodych przedsiębiorców”.

  Jan Březina (PPE), na piśmie – (CS) Głosowałem za przyjęciem projektu rezolucji, ponieważ pochwalam inicjatywę „Single Market Act”, a zwłaszcza środki legislacyjne umożliwiające małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP) wykorzystanie wszystkich korzyści jednolitego rynku, takich jak europejskie przepisy dotyczące funduszy wysokiego ryzyka, zmienione przepisy VAT i uproszczenie dyrektyw dotyczących rachunkowości. Równocześnie uważam, że istnieje potrzeba poprawy dialogu między MŚP a organami odpowiedzialnymi za zamówienia publiczne w celu uproszczenia udziału MŚP w procedurach przetargowych. W tych okolicznościach uznałbym za stosowne zbadanie wariantów pomocy dla MŚP w tworzeniu partnerstw i konsorcjów oraz wspólnego udziału w zamówieniach publicznych. Komisja powinna przeprowadzić ocenę skutków i rozważyć możliwość podniesienia pułapów unijnych zamówień publicznych, co pozwoliłoby MŚP uczestniczyć w zamówieniach, które w innym razie podlegałyby specjalnym wymogom uniemożliwiającym uczestnictwo MŚP.

Chciałbym również wezwać Komisję do rozważenia, jak można poprawić w Europie publikację wszystkich ogłoszeń o zamówieniach publicznych w celu wyeliminowania obciążeń administracyjnych, które powstrzymują przedsiębiorstwa europejskie przed udziałem w zamówieniach publicznych w innych państwach. Państwa członkowskie stoją zatem przed zadaniem bardziej systematycznego stosowania europejskiego kodeksu dobrych praktyk, który ułatwia dostęp MŚP do zamówień publicznych.

  Maria Da Graça Carvalho (PPE), na piśmie – (PT) Pochwalam utworzenie i rozbudowanie Small Business Act (SBA), który w mojej opinii usuwa główne przeszkody napotykane przez małe i średnie przedsiębiorstwa, jeżeli chodzi o zakładanie i rozszerzanie działalności. Wiele z tych przeszkód wynika z nadmiernej biurokratyzacji i trudności w dostępie do źródeł finansowania. W SBA wezwano państwa członkowskie do poprawy warunków prowadzenia działalności przez MŚP, co wiąże się z należytym wdrożeniem i przyjęciem tych przepisów.

  Nessa Childers (S&D), na piśmie – Small Business Act był jednym z najbardziej proaktywnych dokumentów w ciągu ostatnich trzech lat, ważne zatem jest, aby UE nadal koncentrowała się na MŚP.

  George Sabin Cutaş (S&D), na piśmie – (RO) Głosowałem za przyjęciem rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie przeglądu programu Small Business Act, ponieważ wciąż należy podejmować ważne kroki ułatwiające prawidłową działalność MŚP w UE.

Pod względem gospodarczym MŚP są tym, co nazywamy „kręgosłupem UE”. W rzeczywistości 99 % wszystkich przedsiębiorstw w Europie to MŚP, które zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy. Unia Europejska zachęca do ich rozwoju. Jednak na szczeblu krajowym MŚP wciąż napotykają trudności w dostępie do źródeł finansowania lub powielaniu zadań administracyjnych, które często wykraczają poza wymogi określone w dyrektywach unijnych. Z tego powodu głosowałem za zwiększeniem działań państw członkowskich mających na celu prawidłowe wdrożenie przepisów zawartych w SBA.

  Marielle De Sarnez (ALDE), na piśmie – (FR) Małe i średnie przedsiębiorstwa mają zasadnicze znaczenie dla dynamiki europejskiej gospodarki. W UE istnieją 23 miliony MŚP zatrudniających mniej niż 250 osób, a ich obrót nie przekracza 50 milionów euro; stanowią one 99 % przedsiębiorstw europejskich i zatrudniają blisko 70 % siły roboczej w sektorze prywatnym. W kontekście powolnego ożywienia i zwiększonej międzynarodowej konkurencji gospodarczej pożądane byłoby ustanowienie strategii europejskiej. Celem Small Business Act jest zwiększenie przedsiębiorczości w Europie i wspieranie wzrostu działalności. Zatem bezwzględnym wymogiem jest ograniczenie formalności administracyjnych i wprowadzenie nowoczesnej administracji dostosowanej do potrzeb MŚP. Dlatego Komisja musi ustanowić ujednolicony system zakładania działalności. Użyteczne byłoby również wprowadzenie „testu MŚP” w celu oceny skutków wszystkich przyszłych przepisów na MŚP i sprawdzenia, czy nie hamują potencjału wzrostu tych przedsiębiorstw.

  Christine De Veyrac (PPE), na piśmie – (FR) Pochwalam przyjęcie rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie przeglądu programu Small Business Act, w którym dostosowano europejskie środki wsparcia małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) do nowego kontekstu wynikającego z kryzysu gospodarczego z 2008 roku i zagwarantowano zdolność do osiągnięcia celów strategii Europa 2020. Małe i średnie przedsiębiorstwa jako pierwsze doświadczyły skutków kryzysu finansowego i bankowego w ostatnich latach, który ograniczył ich dostęp do finansowania i do rynków. Nowa wersja programu Small Business Act musi zatem zapewniać większe wspieranie innowacji wśród MŚP poprzez dywersyfikację instrumentów finansowych i jak największe możliwe ograniczenie obciążeń administracyjnych, którym przedsiębiorstwa te muszą sprostać.

  Diogo Feio (PPE), na piśmie – (PT) Same małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) stanowią około 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy w Unii Europejskiej. Odgrywają zatem zasadniczą rolę w przyczynianiu się do wzrostu gospodarczego, spójności społecznej i tworzenia miejsc pracy.

Program Small Business Act (SBA) opiera się na kluczowych zasadach takich jak dostęp do źródeł finansowania, dostęp do rynków i lepsze uregulowania prawne. Nie można jednak zaprzeczyć, że MŚP wciąż borykają się z poważnymi problemami, takimi jak trudności z rozszerzaniem działalności, problemy z dostępem do rynków lub niezliczone trudności z dostępem do źródeł finansowania.

Pochwalam zatem wnioski z przeglądu przeprowadzonego przez Komisję i cieszę się, że przedstawiono nowe propozycje mające na celu poprawę dostępu do źródeł finansowania i rynków oraz dalsze postępy w ograniczaniu biurokracji.

  José Manuel Fernandes (PPE), na piśmie – (PT) Przedmiotowy projekt rezolucji Parlamentu Europejskiego dotyczy przeglądu programu Small Business Act (SBA). SBA to szereg zasad politycznych, których celem jest wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), jeżeli chodzi o dostęp do źródeł finansowania i do rynków, a także lepsze uregulowania prawne. Społeczna, ekonomiczna i finansowa rola MŚP w Unii Europejskiej jest niepodważalna. W UE istnieje około 23 miliony takich przedsiębiorstw, stanowią one 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy. Obecny kryzys finansowy miał na nie negatywny wpływ. Z tego względu należy dokonać przeglądu obecnych przepisów, aby ułatwić dostęp do finansowania, ograniczyć koszty administracyjne oraz całą biurokrację, zachęcić do oszczędzania energii, ponieważ tylko 24 % przedsiębiorstw uznaje znaczenie takiej inicjatywy, usprawnić technologie biznesowe poprzez ekoinnowację, propagować wyższe poziomy kwalifikacji, edukacji i szkoleń zawodowych oraz promować internacjonalizację i dobre rządy. Pochwalam zatem przyjęcie wspomnianej rezolucji i mam nadzieję, że wszystkie MŚP skorzystają z tych środków i będą dobrze prosperować na korzyść wszystkich Europejczyków.

  João Ferreira (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Oto przed nami kolejna rezolucja pełna sprzeczności. Z jednej strony należy pochwalić powołanie pełnomocnika ds. małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) przez Komisję i poprzeć jego mandat, który obejmuje monitorowanie postępów państw członkowskich we wdrażaniu programu Small Business Act (SBA) i propagowaniu interesów MŚP w Komisji, a w szczególności skuteczne stosowanie zasady „najpierw myśl na małą skalę”. Pozytywnym zaleceniem jest wezwanie państw członkowskich do wyznaczenia krajowych pełnomocników ds. MŚP w celu koordynowania polityki i kontrolowania wdrażania SBA na różnych szczeblach administracji.

Uważamy również, że słusznie podkreślono, iż obciążenia administracyjne są tym większe im mniejsze jest przedsiębiorstwo, a zatem wzywamy do wprowadzenia rozróżnienia między mikro, małymi i średnimi przedsiębiorstwami.

Z drugiej strony jednak w rezolucji nie poruszono – lub nie poruszono dostatecznie – wielu pośrednich i bezpośrednich ograniczeń, z którymi obecnie borykają się MŚP, a wiele z nich wynika z polityki dominującej na szczeblu UE.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie – (PT) Z jednej strony z zadowoleniem przyjmuje się powołanie przez Komisję nowego pełnomocnika ds. [małych i średnich przedsiębiorstw] (SME) i popiera nadane mu uprawnienia do monitorowania postępów państw członkowskich we wdrażaniu [Small Business Act] (SBA) oraz do ochrony interesów MŚP we wszystkich działaniach Komisji, zapewniając w szczególności skuteczne zastosowanie zasady „najpierw myśl na małą skalę”; wzywa się państwa członkowskie do powołania krajowych pełnomocników ds. MŚP w celu koordynacji strategii politycznych dotyczących MŚP i wdrażania SBA przez administracje poszczególnych państw.

Z drugiej strony za mało w tym dokumencie krytyki lub propozycji alternatywnych wobec neoliberalnej i restrykcyjnej polityki w obszarze paktu stabilności i wzrostu, która jest źródłem tak wielu problemów MŚP i ogółu społeczeństwa.

Niemniej jednak za pozytywny należy uznać fakt, że w dokumencie podkreślono, iż obciążenia administracyjne są relatywnie większe im mniejsze jest przedsiębiorstwo, i wezwano do wprowadzenia rozróżnienia między mikro, małymi i średnimi przedsiębiorstwami, a także podkreślono, że mikroprzedsiębiorstwa – zatrudniające mniej niż 10 pracowników – stanowią 91,8 % wszystkich przedsiębiorstw UE, a zatem zasługują na większą uwagę i odpowiednio dostosowane podejście.

Będziemy monitorować przebieg wdrażania programu.

  Pat the Cope Gallagher (ALDE), na piśmie – (GA) Istnieją 23 miliony małych i średnich przedsiębiorstw w Unii Europejskiej. Zatrudniają one ponad 100 milionów osób. Program Small Business Act jest ważnym elementem polityki, a jego celem jest uproszczenie dostępu do finansowania i rynku, a także uproszczenie uregulowań prawnych. Bardzo ważną częścią programu jest ograniczanie biurokracji, z którą borykają się MŚP w Irlandii i w UE.

  Françoise Grossetête (PPE), na piśmie – (FR) Parlament Europejski wyraził dziś poparcie dla 23 milionów małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) w Unii Europejskiej, które zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy i mają znaczący wkład we wzrost gospodarczy, spójność społeczną i tworzenie miejsc pracy.

Celem dokumentu było dokonanie oceny osiągniętych postępów i zaplanowanie nowych działań w odpowiedzi na wyzwania związane z kryzysem gospodarczym.

Możemy zauważyć znaczną poprawę sytuacji MŚP, lecz wciąż potrzebny jest postęp. MŚP nadal borykają się z poważnymi problemami z rozszerzaniem działalności, a niekiedy nawet z przetrwaniem. Konieczne jest zatem ograniczenie biurokracji poprzez wzmocnienie kontroli i inteligentne uregulowania prawne.

Należy zatem szybko podjąć decyzję w sprawie statutu europejskiej spółki prywatnej, podobnie jak trzeba poczynić pilne działania w kierunku przyjęcia jednolitego patentu europejskiego. Równocześnie musimy upewnić się, że „test MŚP” jest odpowiednio stosowany w nowych wnioskach legislacyjnych, zwłaszcza na szczeblu krajowym.

Należy wreszcie pamiętać, że MŚP odgrywają zasadniczą rolę w europejskiej innowacyjności. Powinniśmy nadal upraszczać finansowanie badań i rozwoju w celu zwiększenia ich zdolności innowacyjnych przez cały cykl innowacji.

  Sylvie Guillaume (S&D), na piśmie – (FR) MŚP stanowią 99 % przedsiębiorstw w Unii Europejskiej. W związku z tym głosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie przeglądu programu Small Business Act, w której uznano zasadniczą rolę MŚP w gospodarce europejskiej. Popieram strategiczne ramy, które w wielu obszarach wykraczają poza pomoc przyznawaną MŚP w czasach recesji. Pochwalam zatem inteligentne uregulowania, w których zmniejszono obciążenia administracyjne dla tych kluczowych podmiotów gospodarczych i ułatwiono im dostęp do źródeł finansowania i nowych rynków, tak aby były w stanie inwestować i odnotowywać wzrost. Należy wreszcie podkreślić, że badania, innowacje i szkolenia wymagają wsparcia, tak aby MŚP mogły w pełni korzystać z jednolitego rynku.

  Małgorzata Handzlik (PPE), na piśmie – (PL) Jako przedstawiciel grupy politycznej EPP brałam udział w pracach i negocjacjach nad dyrektywą o opóźnionych płatnościach, która jest jedną z kluczowych propozycji ustawodawczych zapowiedzianych w pierwotnej wersji Small Business Act. Mam nadzieję, iż państwa członkowskie dołożą starań, aby jak najszybciej i poprawnie wdrożyć jej przepisy. Small Business Act to dobra propozycja dla małych i średnich przedsiębiorstw. Mam jednak wątpliwości, jeśli chodzi o jakościową ocenę podjętych działań. Jako przykład pragnę przywołać załącznik do przygotowanego przez Komisję Europejską przeglądu. Załącznik ten zawiera przykłady dobrych praktyk, a wśród nich w części dotyczącej wspólnego rynku mówi o powołaniu przez 22 państwa członkowskie operacyjnych pojedynczych punktów kontaktowych. Punkty te, chciałabym przypomnieć, zostały powołane zgodnie z dyrektywą usługową.

Ten Parlament zaledwie 3 miesiące temu przyjął raport nt. wdrożenia dyrektywy usługowej, gdzie zwracamy uwagę przede wszystkim na fakt, iż punkty kontaktowe nie są w pełni operacyjne, w większości przypadków nie umożliwiają dokończenia formalności w drodze elektronicznej i nie działają tak, jak tego oczekują przedsiębiorcy. Mam nadzieję, że za wskazaniem pojedynczych punktów kontaktowych, które są dobrymi przykładami, pójdzie większa mobilizacja w kierunku poprawy ich funkcjonowania, tak aby w rzeczywistości mogły one służyć MŚP.

  Juozas Imbrasas (EFD), na piśmie – (LT) Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego dokumentu ponieważ pochwalono w nim przegląd programu Small Business Act (SBA) przez Komisję i wyrażono poparcie dla nowych propozycji ukierunkowanych głównie na dalszą poprawę dostępu do źródeł finansowania, lepszy dostęp do rynku i ograniczenie obciążeń administracyjnych dzięki wsparciu zarządzania i monitorowania oraz inteligentnym regulacjom. Uważam, że państwa członkowskie powinny bezzwłocznie przyjąć ostatnie wnioski w sprawie statutu europejskiej spółki prywatnej, który pozwoli MŚP na handel w całej Europie, ograniczając przy tym koszty i wspierając wzrost w tej dziedzinie. Musimy również promować 25-procentowe zmniejszenie kosztów administracyjnych zadeklarowane w SBA, co przyczyni się do skuteczności SBA i przeciwdziałania wszelkiej protekcjonistycznej polityce państw członkowskich i wspierania przedsiębiorczości. Państwa członkowskie muszą szybko wdrożyć przejrzaną dyrektywę w sprawie opóźnień w płatnościach, aby skutecznie zwalczać opóźnienia w płatnościach i ich negatywne skutki, zwłaszcza dla MŚP. Państwa członkowskie powinny również unikać nadmiernie rygorystycznego, tj. przekraczającego wymogi prawodawstwa UE przekładania dyrektyw UE na akty prawa krajowego. Obciążenia administracyjne są tym wyższe im mniejsze jest przedsiębiorstwo – jest to nieproporcjonalny i błędny przepis, który ogranicza zakładanie MŚP. Należy wprowadzić rozróżnienie między mikro, małymi i średnimi przedsiębiorstwami. Uważam, że należy wspierać małe przedsiębiorstwa w zwiększaniu zdolności do konkurowania na rynkach międzynarodowych poprzez zwiększanie ich zdolności eksportowych, rozpowszechnianie informacji dotyczących programów i inicjatyw ułatwiających dostęp do rynków międzynarodowych i przedostanie się na te rynki produktów i usług MŚP, a także zapewnianie odpowiedniego reprezentowania interesów małych przedsiębiorstw.

  David Martin (S&D), na piśmie – Pochwalam przeprowadzony przez Komisję przegląd SBA i wyrażam poparcie dla nowych propozycji ukierunkowanych na poprawę dostępu do źródeł finansowania, zwiększenie dostępu do rynku i stałe ograniczanie biurokracji poprzez wsparcie zarządzania i monitorowania oraz lepsze regulacje i środki takie jak przegląd wyników MŚP.

  Iosif Matula (PPE), na piśmie – (RO) Głosowałem za przyjęciem przeglądu programu Small Business Act, ponieważ uważam, że Unia Europejska musi kontynuować proces ulepszania mechanizmów wsparcia w celu usunięcia przeszkód blokujących zrównoważony rozwój małych i średnich przedsiębiorstw, tak aby w pełni wykorzystać ich potencjał. Mając na uwadze zasadniczy wkład MŚP w europejską gospodarkę i ich udział w stymulowaniu wzrostu gospodarczego, zatrudnienia i spójności społecznej, należy wdrożyć środki, których celem jest zapewnienie idealnych ram rozwoju MŚP. W tym kontekście chciałbym podkreślić, że państwa członkowskie muszą zwiększać działania wspierające politykę, której celem jest propagowanie przedsiębiorczości i tworzenie dobrych warunków prowadzenia działalności dla MŚP. Należy również zwrócić uwagę na kluczową rolę, jaką odgrywa wymiana dobrych praktyk w ramach takiej polityki. Za priorytety na szczeblu krajowym i unijnym należy uznać poprawę dostępu MŚP do źródeł finansowania i jednolitego rynku, ograniczanie biurokracji, a także zapewnienie lepszego wdrażania programu Small Business Act przez państwa członkowskie.

  Mario Mauro (PPE), na piśmie – (IT) Przegląd programu Small Business Act (SBA) i zawarte w nim nowe propozycje są koniecznymi narzędziami służącymi wzmocnieniu i ożywieniu 23 milionów małych i średnich przedsiębiorstw europejskich (MŚP), które okazały się prawdziwym bastionem wobec kryzysu gospodarczego. W całej gospodarce europejskiej MŚP stanowią 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają miejsca pracy dla prawie 100 milionów Europejczyków. Musimy kontynuować działania służące wzmacnianiu i wspieraniu MŚP w celu stymulowania wzrostu przy jednoczesnym ukierunkowaniu na poprawę konkurencyjności i innowacji. Propozycje te dokładnie odzwierciedlają wspomniane potrzeby. Szczególne znaczenie ma przegląd programu SBA zgodnie z celami strategii UE 2020 oraz wszystkie działania służące ułatwieniu wzrostu MŚP poprzez uproszczenie i wspieranie nie tylko inwestycji, lecz również wyzwań, które stawiają dziś zmiany klimatu i globalizacja.

  Jean-Luc Mélenchon (GUE/NGL), na piśmie – (FR) Oto kolejny tekst, w którym próbuje się obniżyć standardy władz publicznych na korzyść przedsiębiorców. Europejski program Small Business Act i jego przegląd nie są wyrazem troski ani o interes ogólny, ani o pracowników MŚP. Jedyną zaletą tej rezolucji, którą popierają wszystkie grupy polityczne oprócz mojej, jest ubolewanie nad tym stanem rzeczy i szczycenie się wydajnością energetyczną, którą podważa się gdzie indziej, promując niepohamowany eksport. To wyraz hipokryzji i niechęci. Wstrzymuję się od wspierania tego zamiaru i stwierdzam hipokryzję.

  Nuno Melo (PPE), na piśmie – (PT) Nie możemy zapominać, że 23 miliony małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) w UE, które stanowią około 99 % wszystkich przedsiębiorstw i zapewniają ponad 100 milionów miejsc pracy, znacząco przyczyniają się do wzrostu gospodarczego, spójności społecznej i tworzenia miejsc pracy, są głównym źródłem innowacji i odgrywają zasadniczą rolę w utrzymywaniu i zwiększaniu zatrudnienia oraz mają wkład w osiąganie głównych celów inicjatyw przewodnich strategii Europa 2020. Program Small Business Act (SBA) opiera się na kilku ważnych filarach polityki takich jak dostęp do źródeł finansowania, dostęp do rynków – jednolitego rynku, rynków międzynarodowych, rynków zamówień publicznych – oraz lepsze uregulowania prawne. Musimy zachęcać państwa członkowskie do przyjęcia tych wytycznych, aby pomóc MŚP w czasie kryzysu.

  Claudio Morganti (EFD), na piśmie – (IT) Mam bardzo pozytywny stosunek do przedmiotowej rezolucji w sprawie przeglądu programu Small Business Act, ponieważ zawiera ona właściwe środki, które należy podjąć w celu ułatwienia prowadzenia działalności ponad 23 milionom małych i średnich przedsiębiorstw. Główne kwestie dotyczą stosowania szeregu nowych środków zapewniających łatwiejszy dostęp do źródeł finansowania dzięki publicznemu wsparciu systemów gwarancji i zdecydowanego zaangażowania się we wspieranie współfinansowania mikrokredytów. Bardziej niż mnóstwa zachęt i ukierunkowanego finansowania nasze małe i średnie przedsiębiorstwa potrzebują większej i łatwiejszej swobody działania, a zatem mniejszej biurokracji, a także pewnych gwarancji. Jeżeli chodzi o tę ostatnią kwestię, powinniśmy wezwać państwa członkowskie do rozwiązania problemu opóźnień w płatnościach, które stanowiły i nadal stanowią poważne problemy i trudności. Wreszcie chciałbym podkreślić, że internacjonalizacja może być nową barierę dla ponownego uruchomienia małych i średnich przedsiębiorstw, a zatem wszelkie narzędzia umożliwiające ekspansję poza ich granice będą bardzo pożądane. To trudne wyzwanie, zwłaszcza dla mniejszych przedsiębiorstw, dlatego potrzebują większego zainteresowania i większego wsparcia Unii Europejskiej.

  Radvilė Morkūnaitė-Mikulėnienė (PPE), na piśmie – (LT) Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego dokumentu, ponieważ uważam, że zachęty dla małych przedsiębiorstw przewidziane w Small Business Act stanowią sposób na zwiększenie konkurencyjności Unii Europejskiej. Chciałbym w szczególności zwrócić uwagę na dwa aspekty rezolucji, którą przyjęliśmy. Po pierwsze chodzi o edukację i szkolenie. To właśnie młodzież będzie tworzyć przyszłość UE i brać w niej udział. Dlatego szczególnie ważne jest, aby byli przedsiębiorczy i gotowi tworzyć dynamiczną i konkurencyjną gospodarkę UE. Skuteczne wykorzystanie zasobów to inny aspekt również powiązany z przyszłą jakością życia w UE. Zawsze o tym mówimy, lecz dotychczas w praktyce nasze słowa przełożyły się niestety na niewiele działań. Z drugiej strony skuteczne wykorzystanie zasobów jako środek sam w sobie nie jest wystarczające – w ujęciu ogólnym potrzebne jest zrównoważone podejście do środowiska na każdym etapie rozwoju działalności gospodarczej. Wzywam zatem zarówno Komisję Europejską, jak i państwa członkowskie do zwrócenia, w miarę możliwości, jak największej uwagi na rozwój przedsiębiorczości wśród młodzieży i propagowanie wydajnego wykorzystywania zasobów oraz innych inicjatyw związanych z oszczędzaniem energii.

  Maria do Céu Patrão Neves (PPE), na piśmie – (PT) Celem omawianej rezolucji jest przedstawienie perspektywy Parlamentu Europejskiego w sprawie analizy Komisji dotyczącej programu Small Business Act. Parlament wykorzystuje rzeczoną rezolucję do wyrażenia swojego poparcia dla nowych propozycji, których celem jest poprawa dostępu do źródeł finansowania i rynków dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP); dla środków mających na celu kontynuację procesu ograniczania biurokracji poprzez wsparcie zarządzania i monitorowania; dla inteligentnych uregulowań i dla środków takich jak przegląd wyników MŚP.

Jak stwierdziłam wcześniej wspieranie MŚP ma kluczowe znaczenie dla propagowania wzrostu gospodarczego. W tym względzie to, co proponuje Parlament w obszarze badań i innowacji – zwłaszcza uproszczenie finansowania badań, rozwoju i innowacji (R&D&I), a także propagowanie odpowiedniego zarządzania programem, zwłaszcza w odniesieniu do MŚP – jest szczególnie ważne, gdyż pozwala budować potencjał w obszarze innowacji przez cały cykl, w tym innowacji innych niż technologiczne w ramach przyszłych ram finansowych na badania i innowacje. Popieram również inwestycje przeznaczone na wspieranie lokalnych MŚP, na przykład poprzez zaangażowanie ośrodków innowacji, izb handlowych, stowarzyszeń przedsiębiorstw i klastrów innowacji na jednolitym rynku.