PROJEKT REZOLUCJI w sprawie wyników konferencji kopenhaskiej w sprawie zmian klimatu (COP 15)
3.2.2010
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Martin Callanan w imieniu grupy politycznej ECR
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0064/2010
B7‑0070/2010
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie wyników konferencji kopenhaskiej w sprawie zmian klimatu (COP 15)
Parlament Europejski,
– uwzględniając Ramową konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz protokół z Kioto do tej konwencji,
– uwzględniając piętnastą Konferencję Stron (COP 15) w sprawie konwencji UNFCCC oraz piątą Konferencję Stron pełniącą rolę Posiedzenia Stron w sprawie protokołu z Kioto (COP/MOP 5), które odbyły się w Kopenhadze (Dania) w dniach od 7 do 18 grudnia 2009 r., oraz uwzględniając zawarte ostateczne porozumienie,
– uwzględniając pakiet klimatyczno-energetyczny przyjęty przez Parlament Europejski dnia 17 grudnia 2008 r., a w szczególności dyrektywę 2009/29/WE Parlamentu Europejskiego u Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. zmieniającą dyrektywę 2003/87/WE w celu usprawnienia i rozszerzenia wspólnotowego systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych[1] oraz decyzję nr 406/2009/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie starań podejmowanych przez państwa członkowskie zmierzających do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do 2020 r. zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych[2],
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie zmiany klimatu, a w szczególności rezolucję z dnia 4 lutego 2009 r. zatytułowaną „2050: przyszłość zaczyna się dziś – zalecenia dla przyszłej zintegrowanej polityki ochrony klimatu UE”[3] oraz rezolucję z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie strategii UE na rzecz kompleksowego porozumienia kopenhaskiego w sprawie zmian klimatu oraz zapewnienia odpowiedniego finansowania polityki w dziedzinie zmian klimatu[4],
– uwzględniając pytania ustne skierowane przez… do Komisji i Rady w sprawie strategii UE na konferencję kopenhaską w sprawie zmian klimatu (COP 15) (O-0000/2009 – B7‑0000/2009, O-0000/2009 – B7‑0000/2009),
– uwzględniając przesłuchanie z dnia 15 stycznia 2010 r. desygnowanej komisarz ds. działań na rzecz klimatu Connie Hedegaard,
– uwzględniając oświadczenia Rady i Komisji dotyczące wyników konferencji kopenhaskiej w sprawie zmian klimatu, złożone w dniu 20 stycznia 2010 r.,
– uwzględniając następną konferencję, COP-16, która ma odbyć się w Meksyku,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że zakończone w grudniu 2009 r. negocjacje w sprawie kompleksowego porozumienia międzynarodowego w sprawie zmiany klimatu obejmującego okres po 2012 r., przyniosły rezultat w postaci niezadowalającego porozumienia, które nie zrealizowało podstawowych celów UE,
B. mając na uwadze, że porozumienie to nie zawiera żadnej wiążącej umowy i żadnych długoterminowych celów i nie zostało formalnie przyjęte przez Konferencję Stron z powodu sprzeciwu kilku krajów,
C. mając na uwadze, że wyraźne włączenie do porozumienia 2°C celu można jednak uznać za krok historyczny,
D. mając na uwadze, że zaproponowane przez strony dane dotyczące redukcji emisji nie wydają się wystarczające do osiągnięcia tzw. „celu 2°C” oraz mając na uwadze, że obecne zobowiązania podjęte przez różne kraje w żaden sposób nie umożliwią spełnienia określonych przez IPCC wymogów związanych z ograniczeniem emisji CO2 (700-800 mld ton emisji CO2 do 2050 r.),
E. mając na uwadze, że gospodarki rozwijające się i wschodzące, a także Stany Zjednoczone uznały swoją współodpowiedzialność i konieczność zaangażowania się w działania na rzecz zmniejszenia emisji,
F. mając na uwadze, że UE nie była w stanie zademonstrować swojej wiodącej roli w walce ze zmianą klimatu i nawet nie była zaangażowana w ostateczne negocjacje ze Stanami Zjednoczonymi, Chinami, Indiami, Brazylią i Republiką Południowej Afryki nad ostatecznym projektem porozumienia,
G. mając na uwadze, że wyniki konferencji kopenhaskiej wzbudziły wątpliwości co do przyszłości międzynarodowych negocjacji w sprawie klimatu i konieczny teraz jest wspólny wysiłek wszystkich stron, aby przygotować grunt pod konferencję COP16 w Meksyku oraz przezwyciężyć poważne problemy w procesie negocjacyjnym,
1. ubolewa nad faktem, że porozumienie kopenhaskie nie przyniosło oczekiwanych sprawiedliwych, ambitnych i prawnie wiążących rozwiązań dotyczących porozumienia w sprawie klimatu po roku 2012, oraz że nie określa ani światowych celów średnio- i długoterminowych związanych z ograniczeniem emisji ani nie stwierdza, kiedy emisje globalne mają osiągnąć wartości szczytowe;
2. wyraża ubolewanie, że zobowiązania w zakresie ograniczenia emisji będące przedmiotem rozmów w Kopenhadze nie wydają się wychodzić poza to, co jest wymagane naukowo, aby pozostać w ramach celu 2°C, bez uszczerbku dla zobowiązań w zakresie ograniczenia emisji, które Strony mają przedstawić UNFCCC dnia 31 stycznia 2010 r.;
3. zaleca, aby sekretariat UNFCCC posiadał kompetencje do wykonywania technicznych przeglądów zamierzonych celów, które Strony mają przedstawić dla 31 stycznia, i złożył sprawozdanie na temat ich zgodności z celem 2°C, odpowiednio wcześniej przed wznowieniem negocjacji w grupach roboczych ad hoc; podkreśla ponadto, że cele muszą spełniać konieczne wymogi określone naukowo;
4. z zadowoleniem przyjmuje jednak zobowiązania do ograniczenia emisji podjęte przez gospodarki wchodzące w ramach porozumienia kopenhaskiego, jak również zobowiązania krajów rozwijających się do przedkładania krajowych sprawozdań dotyczących wytwarzanych przez nie emisji w ramach metody weryfikacji;
5. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie do przejrzystości działań łagodzących skutki zmian klimatu podejmowanych przez kraje rozwijające się i przekazywania danych na temat tych działań i ich weryfikacji zgodnie z jasno określonymi wytycznymi;
6. odnotowuje sformułowanie dotyczące utworzenia do 2020 r. funduszu w wysokości 100 mld USD rocznie pochodzących z krajów rozwiniętych oraz sumy 30 mld USD dla krajów rozwijających się w okresie następnych trzech lat (2010-2012), która przeznaczona jest na walkę ze zmianą klimatu, a także ustanowienie ekologicznego funduszu związanego z klimatem, którego celem jest wspieranie w krajach rozwijających się projektów związanych z wylesianiem i degradacją lasów, przypominając jednocześnie, że obie formy finansowania muszą być przejrzyste i monitorowane;
7. z zadowoleniem przyjmuje utworzenie mechanizmu zmniejszania emisji spowodowanych wylesianiem i degradacją lasów oraz wspieranie eliminacji emisji gazów cieplarnianych dzięki lasom, utworzenie mechanizmu technologicznego mającego na celu przyspieszenie technologicznego rozwoju i transferu, a także odniesienie do roli rynków w umacnianiu opłacalności działań służących łagodzeniu skutków zmian klimatu;
8. wyraża zadowolenie z powodu działań adaptacyjnych, zwłaszcza działań podjętych w tych krajach rozwijających się, które są szczególnie narażone na skutki zmiany klimatu (w szczególności kraje najsłabiej rozwinięte, małe rozwijające się kraje wyspiarskie oraz Afryka);
9. wyraża ubolewanie z powodu postawy oporu przyjętej w procesie negocjacyjnym przez niektóre kraje (zwłaszcza Kubę, Nikaraguę, Sudan i Wenezuelę) celem uniknięcia konkretnych i prawnie wiążących zobowiązań;
10. jest przekonany, że omówienie środków takich jak środki dostosowawcze w zakresie ceł byłyby niekorzystne dla przyszłych negocjacji i nie przyczyniłyby się do zawarcia międzynarodowego porozumienia w sprawie klimatu;
11. wyraża ubolewanie z powodu faktu, że UE nie udało się utrzymać przewodniej roli w negocjacjach międzynarodowych i wzywa do wyciągnięcia wniosków z wyników konferencji COP-15 z myślą o sprawieniu, by stanowisko UE w przyszłych negocjacjach było bardziej jednolite, a rola decydująca i wpływowa;
12. domaga się, aby UE zastanowiła się ponownie nad strategią przyjmowania aktów prawnych w pierwszej kolejności i oczekiwania od innych, że pójdą za przykładem UE, celem osiągnięcia silniejszej pozycji negocjacyjnej i potwierdzenia swojej wiodącej roli w walce ze zmianą klimatu;
13. jest przekonany, że jeżeli Europa zainwestuje w zrównoważoną przyszłość i będzie sprzyjać gospodarce niskoemisyjnej w ramach prawnie wiążącego porozumienia międzynarodowego, przyniesie to rezultaty, które są korzystne dla klimatu, bezpieczeństwa energetycznego, mniejszej zależności energetycznej, wydajności zasobów, konkurencyjności przemysłu europejskiego i tworzenia miejsc pracy;
14. uważa, że w związku z porażką konferencji kopenhaskiej należy podwoić wysiłki, aby stale informować o wyzwaniach w dziedzinie klimatu, w tym środkach odbudowy wiary w możliwości, jakie daje gospodarka niskoemisyjna, takie jak bezpieczeństwo energetyczne, zmniejszenie zależności energetycznej, wydajność energetyczna, większa konkurencyjność przemysłu europejskiego, inwestycje w nowe technologie i tworzenie miejsc pracy;
15. podkreśla, że konieczne jest zachęcanie do produkcji energii ze wszystkich nieszkodliwych dla klimatu źródeł energii, jeżeli Europa ma spełnić swoje cele w dziedzinie zmian klimatu przy jednoczesnym zagwarantowaniu bezpieczeństwa dostaw energii; uważa, że niezbędne jest, by UE i jej państwa członkowskie zwiększyły inwestycje w czyste technologie, badania związane z energią oraz w energię i efektywne wykorzystanie zasobów w celu utrwalenia wiarygodności UE i jej przewodniej roli na poziomie międzynarodowym;
16. podziela opinię, że oprócz negocjowania konkretnych celów w zakresie ograniczania emisji należy podkreślić na szczeblu międzynarodowym potencjał wydajności energetycznej, która w sposób znaczny i opłacalny przyczynić się może do łagodzenia skutków zmian klimatu; jest przekonany, że jednym z wyników zbliżającej się debaty, która ma się odbyć w stolicy Meksyku, powinno być międzynarodowe porozumienie w sprawie wydajności energetycznej;
17. wzywa UE i jej państwa członkowskie, aby nie godziły się na jednostronne zobowiązania, które zaszkodziłyby konkurencyjności branż przemysłu UE, ani nie przyjmowały ich; uważa, że podejmowanie przez inne państwa uprzemysłowione spoza UE równoważnych wysiłków oraz podjęcie rozsądnych zobowiązań w zakresie redukcji emisji ze strony rozwijających się i wschodzących gospodarek ma kluczowe znaczenie; podkreśla, że cele w zakresie redukcji emisji muszą być mierzalne, podlegające sprawozdawczości i weryfikowalne;
18. domaga się pogłębionej dyskusji na temat wyboru najlepszych instrumentów osiągania celów w zakresie redukcji emisji na poziomie globalnym, w tym krytycznej oceny stanowisk UE w tym kontekście; niemniej jednak uważa, że należy preferować stosowanie instrumentów rynkowych, ponieważ takie instrumenty umożliwiają osiągnięcie obowiązkowych celów w zakresie redukcji emisji możliwie najmniejszym kosztem pod względem społecznym;
19. wzywa kraje rozwinięte do zwiększenia inwestycji w badania naukowe nad nowatorskimi i zaawansowanymi technologiami do wykorzystania w ramach nieszkodliwych dla środowiska i energooszczędnych procesów produkcji;
20. podkreśla, że podstawowe znaczenie ma zachowanie przez UE jej ambitnych celów w walce ze zmianą klimatu, jak również utrzymanie jej przepisów dotyczących przenoszenia wysokoemisyjnej produkcji do krajów trzecich i mechanizmu rynkowego oraz w szczególności systemu handlu uprawnieniami do emisji; UE musi być jednakże gotowa na przyjęcie bardziej elastycznej postawy w zakresie przejścia od protokołu z Kioto do ewentualnych opartych na zasadzie dobrowolności zobowiązań podejmowanych przez inne kraje, pod warunkiem, że podejmują one także działania praktyczne mające na celu znaczne zmniejszenie emisji;
21. podkreśla, że wyzwania stojące w przyszłości przed polityką w dziedzinie klimatu to nie tylko ograniczenie emisji CO2, ale również bardziej wydajne i zrównoważone wykorzystanie zasobów naturalnych;
22. wzywa sekretariat Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu do dokonania przeglądu metod pracy stosowanych w ramach międzynarodowych negocjacji, zwłaszcza w związku z rolą krajowych liderów i z podawaniem do publicznej wiadomości stanowisk przed zakończeniem negocjacji, zapewniając, że projekty umów, które mają zostać zawarte, są przygotowane należycie i z wyprzedzeniem oraz że uprawnienia decyzyjne stron biorących udział w negocjacjach są wystarczające do uczynienia tego procesu bardziej skutecznym i wydajnym;
23. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Sekretariatowi Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu z prośbą o rozpowszechnienie jej wśród umawiających się stron spoza UE.
- [1] Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 63.
- [2] Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 136.
- [3] Teksty przyjęte, P6_TA(2009)0042.
- [4] Teksty przyjęte, P6_TA(2009)0121.