Projekt rezolucji - B7-0077/2010Projekt rezolucji
B7-0077/2010

PROJEKT REZOLUCJI w sprawie wyników konferencji kopenhaskiej w sprawie zmian klimatu

3.2.2010

zamykającej debatę nad oświadczeniami Rady i Komisji
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu

Rebecca Harms, Satu Hassi, Bas Eickhout, Yannick Jadot w imieniu grupy politycznej Verts/ALE

Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0064/2010

Procedura : 2009/2619(RSP)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
B7-0077/2010
Teksty złożone :
B7-0077/2010
Debaty :
Teksty przyjęte :

B7‑0077/2010

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie wyników konferencji kopenhaskiej w sprawie zmian klimatu

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje dotyczące zmian klimatu, a w szczególności rezolucję przyjętą w dniu 25 listopada 2009 r. w sprawie strategii UE na kopenhaską Konferencję w sprawie Zmian Klimatu (COP 15),

–   uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że głównym osiągnięciem konferencji kopenhaskiej jest porozumienie kopenhaskie, które przyjęła do wiadomości konferencja stron w sprawie konwencji UNFCCC,

 

B.   mając na uwadze, że porozumienie było negocjowane przez 27 przywódców państw i rządów, odpowiedzialnych za ponad 80% globalnych emisji CO2 i reprezentujących wszystkie główne grupy regionalne,

 

C.  mając na uwadze, że porozumienie jest dalekie od realizacji celów zawartych w rezolucji Parlamentu Europejskiego przyjętej w dniu 25 listopada 2009 r.,

 

D.  mając na uwadze, że porozumienie nie jest prawnie wiążące i nie gwarantuje wyraźnie zawarcia prawnie wiążącego porozumienia w 2010 r.,

 

E.   mając na uwadze, że porozumienie nie ustanawia światowych średnioterminowych i długoterminowych celów redukcji, ani nie precyzuje, kiedy światowe emisje powinny osiągnąć wartość szczytową,

 

F.   mając na uwadze, że dobrowolne zobowiązania do redukcji powzięte przez strony porozumienia nie spełniają udokumentowanych naukowo wymogów potrzebnych do osiągnięcia celu 2°C, mając na uwadze, że obietnice wszystkich krajów uprzemysłowionych z wyjątkiem Japonii i Norwegii są niewystarczające, a cel UE pozostaje daleko w tyle, mając na uwadze, że niektóre kraje rozwijające się, jak Brazylia czy Meksyk, zobowiązały się do przyjęcia bardziej ambitnych środków,

 

G.  mając na uwadze, że porozumienie uwzględnia potrzebę ograniczenia światowego wzrostu temperatury o najwyżej 2°C oraz zawiera odniesienia do zbadania sposobów zamknięcia się poniżej 1.5°C wzrostu temperatury na świecie,

 

H.  mając na uwadze, że w ramach porozumienia osiągnięto zgodę co do oceny, sprawozdawczości i kontroli w odniesieniu do działań dostosowawczych państw rozwijających się poprzez krajowe komunikaty, które podlegać będą międzynarodowym konsultacjom i analizie, zgodnie z jasno określonymi wytycznymi, które jeszcze nie są gotowe, z poszanowaniem suwerenności,

 

I.    mając na uwadze, że porozumienie daje podstawy dla znacznego zrównoważonego finansowania działań na rzecz ochrony klimatu, zarówno w odniesieniu do przeciwdziałania tym zmianom, jak i łagodzenia ich, w tym mechanizmu szybkiego finansowania (30 mld USD) na lata 2010-2012 oraz finansowania długoterminowego (100 mld USD na rok w 2020 r.) oraz umożliwia utworzenie struktury instytucjonalnej poświęconej zarządzaniu tymi funduszami, łącznie z kopenhaskim zielonym funduszem i panelem wysokiego szczebla,

 

J.    mając na uwadze, że wiele środków pieniężnych przewidzianych na rozwiązywanie problemu zmiany klimatu w krajach rozwijających się pochodzi z budżetu na oficjalną pomoc rozwojową, co doprowadziło do przekierowania funduszy z pomocy na rzecz rozwoju stwarzając tym samym poważne zagrożenie dla kwestii zmniejszenia ubóstwa i osiągnięcia milenijnych celów rozwoju (MCR),

 

K.  mając na uwadze, że porozumienie daje podstawy dla utworzenia mechanizmu zmniejszania emisji spowodowanych wylesianiem i degradacją lasów oraz wspierania eliminacji emisji gazów cieplarnianych dzięki lasom oraz dla utworzenia mechanizmu technologicznego mającego na celu przyspieszenie technologicznego rozwoju i transferu, a także zawiera odniesienie do roli rynków w umacnianiu opłacalności działań służących łagodzeniu skutków zmian klimatu; mając na uwadze, że skuteczne wdrożenie takich mechanizmów wymaga porozumienia w ramach konwencji UNFCCC,

 

L.   mając na uwadze, że konferencja stron wydłużyła mandat grup roboczych ad hoc na mocy protokołu z Kioto i konwencji ramowej (długoterminowa współpraca) do czasu szczytu COP 16 w Cancún, Meksyk, w 2010 r., mając na uwadze, że wiele krajów, w tym Brazylia, RPA, Chiny i Indie („kraje BASIC”), wyraziły swoje zaangażowanie w te procesy,

 

Po Kopenhadze

 

1.  wyraża głębokie rozczarowanie z powodu nieosiągnięcia w Kopenhadze globalnego, kompleksowego porozumienia w sprawie klimatu po 2012 r., co zagroziło celowi zapobieżenia groźnym zmianom klimatu oraz zwiększyło koszty działań na rzecz ochrony klimatu;

 

2.  uważa, że opóźnienia w osiągnięciu międzynarodowego porozumienia nie są usprawiedliwieniem dla odsuwania w czasie dalszych polityk UE mających na celu osiągnięcia takiej redukcji, jaka jest konieczna z naukowego punktu widzenia; wzywa zatem UE do zwiększenia wewnętrznego celu redukcji do 30% oraz do wyjaśnienia warunków pozwalających osiągnąć cel 40%; wzywa UE do dążenia do tych celów poprzez energooszczędność i korzystanie z odnawialnych źródeł energii oraz do odrzucenia błędnych rozwiązań, takich jak energia jądrowa i tzw. „czysty węgiel”; wzywa do jak najszybszego uzgodnienia ambitnego i wiążącego celu oszczędności energii;

 

3.  wyraża ubolewanie, że UE nie udało się, poprzez wcześniejsze konkretne zobowiązania do międzynarodowego publicznego finansowania działań na rzecz ochrony klimatu w krajach rozwijających się, zbudować zaufania w negocjacjach, aby dokonać dalszych postępów w pracach grup roboczych ad hoc; ponadto wzywa UE do jasnego wyrażenia jej gotowości kontynuowania drugiego zobowiązania w ramach protokołu z Kioto, pod warunkiem że Stany Zjednoczone podejmą prawnie wiążące zobowiązania w ramach innego instrumentu prawnego a nadmiar uregulowań dotyczących jednostek emisji (AAU) i działalności w zakresie użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów i leśnictwa (LULUCF) nie podważy jej wiarygodności w zakresie ochrony środowiska;

 

4.  wzywa UE do podwojenia wysiłków na rzecz rozwoju zewnętrznej polityki ochrony klimatu oraz do przyjęcia jednolitego stanowiska, aby odzyskać wiodącą rolę w negocjacjach na rzecz obowiązującego i szczegółowego porozumienia dotyczącego okresu po 2012 r., zgodnie z najnowszymi odkryciami nauki oraz z celem 2ºC, na szczycie COP 16 w Meksyku w grudniu 2010 r.;

 

5.  wzywa w szczególności do intensywniejszej współpracy z Meksykiem, Brazylią i RPA;

 

6.  podtrzymuje swoje zobowiązanie do prowadzenia negocjacji pod egidą ONZ i wzywa przywódców państw do niepodważania tego procesu, lecz do starań na rzecz wzmocnienia go, w szczególności poprzez unikanie przyjmowania indywidualnych stanowisk; wzywa jednak do pilnego rozpatrzenia sposobów uczynienia tego procesu bardziej skutecznym, i w tym kontekście wzywa UE do przedstawienia propozycji zastosowania zasad głosowania w oparciu, w stosownych przypadkach, o znaczną większość w odniesieniu do pewnych kryteriów, aby zwiększyć postępy w negocjacjach;

 

7.  przyznaje, że aby zagwarantować prawomocność przyszłego porozumienia w sprawie klimatu, mającego fundamentalne znaczenie dla przyszłości naszej planety, konieczny jest oparty na uczestnictwie, sprawiedliwy i przejrzysty proces; uważa, że jego przygotowanie powinno przebiegać w razie konieczności w mniejszych grupach przedstawicieli, lecz musi się opierać na celach i uprawnieniach, co do których zgodzili się wszyscy;

 

8.  uważa, że fora, takie jak G20 czy Forum Największych Gospodarek, mogą pomóc w osiągnięciu konsensusu w oficjalnych negocjacjach, lecz mogą odgrywać tylko poboczną rolę, ponieważ nie dążą one do osiągnięcia wiążących celów i nie reprezentują najuboższych krajów oraz krajów najbardziej narażonych na zmiany klimatu;

 

9.  wzywa strony do realizacji znaczących postępów na posiedzeniu w Bonn w maju-czerwcu 2010 r. oraz do zorganizowania posiedzeń wysokiego szczebla przed szczytem w meksyku, aby ułatwić postępy na czas COP 16;

 

Zobowiązania w zakresie redukcji

10. podkreśla, że porozumienie międzynarodowe powinno opierać się na zasadzie „wspólnej, chociaż zróżnicowanej odpowiedzialności”, przy czym uprzemysłowiona część świata winna przejąć inicjatywę w ograniczaniu własnych emisji poprzez wiążące cele dla całej gospodarki, natomiast kraje wschodzące, zgodnie z planem działania przyjętym na Bali, winny zobowiązać się do podjęcia na szczeblu krajowym odpowiednich działań łagodzących skutki w kontekście zrównoważonego rozwoju; uważa, że przyszłe porozumienie powinno przewidywać międzynarodowy system kar za niedopełnienie zobowiązań;

11. przypomina, że międzynarodowe porozumienie powinno zapewnić osiągnięcie do 2020 r. zbiorowego ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w krajach rozwiniętych, mieszczącego się w górnej części przedziału 25-40 % w porównaniu z 1990 r., zalecanego w 4. sprawozdaniu z oceny sporządzonym przez Międzynarodowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC) oraz że najnowsze dane naukowe wskazują, iż niezbędna jest co najmniej 40-procentowa redukcja emisji, a także wzywa do dokonywania redukcji na poziomie krajowym; wzywa do dokonania redukcji na poziomach krajowych;

12. przypomina, że w perspektywie długoterminowej, do 2050 r., cel w zakresie redukcji emisji dla UE oraz innych państw rozwiniętych powinien wynosić co najmniej 80-95 % w porównaniu z poziomami z roku 1990 oraz że poziom emisji gazów cieplarnianych na świecie powinien zacząć obniżać się najpóźniej do 2015 r.;

13. dlatego też wzywa do regularnych przeglądów porozumienia, po każdym nowym porozumieniu IPCC, a w każdym razie nie częściej niż co 5 lat, dla zagwarantowania, że cele w zakresie redukcji będą wystarczająco ambitne, aby iść w parze z celem 2°C, oraz nadal zgodne z najnowszymi wynikami naukowymi;

14. wzywa do uznania skuteczności oddziaływania na środowisko celów dotyczących ograniczenia emisji z załącznika I za zasady przewodnie podejścia UE do międzynarodowych zasad rozliczania zarządzania lasami i działalności w zakresie użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów i leśnictwa (LULUCF); wzywa do uruchomienia elastycznych mechanizmów oraz do zachowania wszelkich nadwyżek podczas pierwszego okresu zobowiązań z tytułu protokołu z Kioto dotyczących celów po roku 2012; wzywa do dokonania kompleksowego przeglądu rynków emisji, jeśli chodzi o ich zdolność radzenia sobie ze zmianami klimatu;

15. podkreśla, że dowolny obowiązujący w przyszłości mechanizm GFCM powinien zakładać poszanowanie praw ludności rdzennej i społeczności lokalnych, wraz z ich prawem do własności zbiorowej oraz do własnych autonomicznych terytoriów oraz zakładać ich pełne i skuteczne zaangażowanie i zdolność decyzyjną na wszystkich poziomach, w tym w tworzeniu i wdrażaniu krajowych programów REDD, jak również w przyznawaniu lub w podziale środków finansowych;

16. wyraża ubolewanie z powodu braku postępów w zakresie światowych emisji morskich i lotniczych; wzywa UE do zagwarantowania uwzględnienia całościowego wpływu lotnictwa na klimat oraz że cele redukcji dla sektora lotniczego i morskiego będą takie same w przyszłym porozumieniu, jak dla innych sektorów przemysłu;

Finansowanie

17. podkreśla, że na krajach uprzemysłowionych spoczywa historyczna odpowiedzialność za nieodwracalną zmianę klimatu oraz obowiązek zapewnienia dostatecznego, zrównoważonego i przewidywalnego wsparcia finansowego i technicznego krajom rozwijającym się, aby umożliwić im zobowiązanie się do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, do dostosowania się do skutków zmian klimatu oraz do ograniczenia emisji powodowanej wylesianiem i degradacją lasów, a także do intensyfikacji tworzenia potencjału w celu wypełnienia obowiązków wynikających z przyszłego porozumienia międzynarodowego w sprawie zmian klimatu;

18. nalega, aby takie zobowiązania do zapewnienia wymaganego przewidywalnego wsparcia finansowego w zakresie łagodzenia skutków zmian klimatu i przystosowania się do nich w kontekście Konwencji UNFCCC było nowym mechanizmem, dodatkowym w stosunku do ODA i niezależnym od rocznych procedur budżetowych w państwach członkowskich; przypomina o zobowiązaniach podjętych już w ramach ODA, których celem jest osiągnięcie 0,7% PKB do roku 2015;

19. bez uszczerbku dla różnych instrumentów międzynarodowych służących gromadzeniu środków na finansowanie działań w zakresie klimatu w krajach rozwijających się (podatek od transakcji finansowych, międzynarodowy podatek paliwowy itd.), uważa, że potrzebne będzie międzynarodowe finansowanie w wysokości co najmniej 120 mld euro rocznie; podkreśla, że w celu uniknięcia podwójnego naliczania, rynek emisji związków węgla nie może być traktowany jako instrument zapewniający wsparcie finansowe dla krajów rozwijających się;

20. podkreśla, iż konieczne jest, aby uruchomiona w trybie przyspieszonym pomoc, do której zobowiązały się państwa członkowskie UE była dodatkowa w stosunku do budżetów oficjalnej pomocy rozwojowej, skoordynowana na szczeblu UE i udostępniona jak najszybciej, a w każdym razie przed konferencją COP16 w Meksyku, aby sfinansować działania w krajach rozwijających się; uważa to za podstawowy czynnik w budowaniu wiary w powodzenie konferencji w Meksyku i wzywa Komisję do regularnego składania sprawozdań, począwszy od czerwca 2010 r., nie tylko na temat wykorzystania pomocy obiecanej w ramach mechanizmu szybkiego uruchomienia finansowania, ale również na temat stworzonej w ten sposób wartości dodanej w stosunku do oficjalnej pomocy rozwojowej;

21. uważa, że zbiorowy wkład UE w działania łagodzące i realizację potrzeb dostosowawczych krajów rozwijających się nie powinien być niższy niż 30 mld EUR rocznie do 2020 r., która to kwota może zwiększać się wraz ze zdobywaniem wiedzy na temat intensywności zmian klimatu oraz skali związanych z nimi kosztów;

22. podkreśla, że znaczną część dochodów z licytacji certyfikatów w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (EU ETS) oraz dochodów pochodzących z innych mechanizmów międzynarodowych w sektorze lotnictwa i transportu morskiego powinno się przeznaczać na umożliwienie krajom rozwijającym się walki ze zmianami klimatu i dostosowywania się do nich;

23. podkreśla, że dokonując nadchodzącego przeglądu budżetu UE, należy skupić się na przeznaczeniu wystarczających środków na działania na rzecz ochrony przed zmianami klimatu i dostosowanie do nich, zarówno w UE, jak w krajach rozwijających się;

24. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Sekretariatowi Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu z prośbą o rozpowszechnienie jej wśród umawiających się stron spoza UE.