Projekt rezolucji - B7-0085/2010Projekt rezolucji
B7-0085/2010

PROJEKT REZOLUCJI w sprawie wyników kopenhaskiej konferencji w sprawie zmian klimatu

3.2.2010

zamykający debatę na temat oświadczenia Rady i Komisji
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu

Kartika Tamara Liotard, Bairbre de Brún, Sabine Wils, João Ferreira, Marisa Matias, Elie Hoarau, Nikolaos Chountis, Jean-Luc Mélenchon w imieniu grupy politycznej GUE/NGL

Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0064/2010

Procedura : 2009/2619(RSP)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
B7-0085/2010
Teksty złożone :
B7-0085/2010
Debaty :
Teksty przyjęte :

B7‑0085/2010

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie wyników kopenhaskiej konferencji w sprawie zmian klimatu

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Ramową konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz protokół z Kioto do tej konwencji,

–   uwzględniając porozumienie kopenhaskie z dnia 18 grudnia 2009 r., które zdecydowała się wziąć pod uwagę COP 15,

–   uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie strategii UE na kopenhaską konferencję w sprawie zmian klimatu (COP15),

–   uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A. mając na uwadze, że zmiany klimatu są jednym z największych wyzwań naszych czasów i zasadniczą kwestią dla naszego pokolenia,

B.  mając na uwadze wyrażoną w UNFCCC silną wolę polityczną pilnego zajęcia się kwestią zapobiegania zmianom klimatu zgodnie z zasadą wspólnych, ale zróżnicowanych obowiązków i odpowiadających im możliwości,

C.  mając na uwadze, że ostatecznym celem UNFCCC jest osiągnięcie stabilizacji stężeń gazów cieplarnianych w powietrzu na poziomie, który zapobiega dodatkowej, groźnej ingerencji antropogenicznej w system klimatyczny,

D. mając na uwadze, że najbiedniejsze kraje na świecie są w największym stopniu dotknięte zmianami klimatu, a także mając na uwadze, że w związku z tym konieczne są działania dostosowawcze mające na celu zmniejszenie wrażliwości i wzmocnienie odporności, szczególnie w bardziej narażonych krajach, a zwłaszcza w małych krajach wyspiarskich, których ludność nie powinna czuć się zmuszona do emigracji,

E. wyrażając uznanie dla niezwykle licznego udziału w konferencji kopenhaskiej organizacji pozarządowych i przedstawicieli rdzennej ludności z całego świata, występujących w obronie swoich praw i domagających się poszanowania ich własnego życia i życia przyszłych pokoleń,

F. uznając decydujący wpływ zmian klimatu, w rozumieniu środków reagowania, na kraje szczególnie narażone na negatywne skutki tych zmian oraz podkreślając konieczność stworzenia kompleksowego programu dostosowawczego, obejmującego międzynarodowe wsparcie finansowe,

G. uznając konieczność zdecydowanego ograniczenia światowych emisji, na co zwrócono uwagę w czwartym sprawozdaniu z oceny IPCC, w celu zmniejszenia światowych emisji i utrzymania na świecie temperatury niższej o 2°C, a także w świetle zawartego w porozumieniu kopenhaskim apelu o dokonanie oceny dotyczącej wzrostu temperatury o 1,5°C,

H. uznając, że kraje wysoko rozwinięte powinny dostarczyć odpowiednich, przewidywalnych i zrównoważonych środków finansowych, zapewnić transfer technologii i budowanie potencjału w celu wsparcia procesu wdrażania środków dostosowawczych w krajach rozwijających się,

I.   uznając kluczową rolę ograniczenia emisji powodowanych wylesianiem i zakłóceniem funkcjonowania ekosystemów, a także uznając konieczność zwiększenia eliminacji gazów cieplarnianych za pośrednictwem lasów i innych naturalnych lub półnaturalnych siedlisk przyrodniczych,

J.   mając na uwadze, że kraje, które są stronami załącznika I, zobowiązują się w porozumieniu kopenhaskim do indywidualnego lub wspólnego wdrażania ilościowych celów w zakresie redukcji emisji do 2020 r., które obejmują wszystkie sektory gospodarki i które należało przedstawić do 31 stycznia 2010 r.,

K. mając na uwadze, że kraje, które nie są stronami załącznika I konwencji, wdrożą działania w zakresie łagodzenia zmian klimatu, które należało przedstawić do 31 stycznia 2010 r.,

1. jest głęboko rozczarowany wynikami kopenhaskiej konferencji w sprawie zmian klimatu i uważa ją za porażkę, ponieważ pod żadnym względem nie spełniła potrzeb i oczekiwań ludności;

2. wyraża ubolewanie, że porozumienie kopenhaskie nie jest prawnie wiążące i że nie gwarantuje wyraźnie zawarcia prawnie wiążącego porozumienia w 2010 r. ani też nie określa ogólnych celów krótko-, średnio- czy nawet długoterminowych w zakresie ograniczania emisji;

3. uważa, że kluczowym przesłaniem ogólnej dyskusji w czasie negocjacji jest stwierdzenie, że działania, które muszą podjąć poszczególne kraje, powinny być oparte na zasadzie sprawiedliwości oraz wspólnych, ale zróżnicowanych obowiązków i odpowiadających im możliwości,

4. ubolewa z powodu braku jasności w kwestii tego, które kraje wysoko rozwinięte dostarczą odpowiedniego wsparcia finansowego na cele związane z ochroną klimatu w krajach rozwijających się oraz jak i kiedy dokładnie to nastąpi;

5. wyraża ubolewanie z powodu niepowodzenia konferencji kopenhaskiej i nieuznania przez kraje wysoko rozwinięte swojego „długu klimatycznego” wobec krajów rozwijających się i przyszłych pokoleń;

6. ubolewa, że w Kopenhadze ani należycie nie omówiono, ani nie wzięto pod uwagę paradoksalnych skutków zastosowania instrumentów rynkowych, takich jak handel uprawnieniami do emisji dwutlenku węgla, i mechanizmów, takich jak mechanizm czystego rozwoju; ubolewa, że przy poszukiwaniu rozwiązania problemu zmian klimatu nadal kładzie się duży nacisk na instrumenty rynkowe;

7. ubolewa, że kwota środków finansowych przeznaczonych dla krajów rozwijających się jest niższa niż stwierdzone potrzeby, łącznie z mechanizmem szybkiego uruchomienia finansowania (30 mld USD) na lata 2010-2012 i finansowaniem długoterminowym (100 mld USD rocznie do 2020 r.); ponadto nalega, by środki finansowe przeznaczone dla krajów rozwijających się na działania związane ze zmianami klimatu stanowiły uzupełnienie oficjalnej pomocy rozwojowej;

8.  ubolewa, że Unia Europejska nie wykorzystała szansy, jaką była konferencja kopenhaska, by zaangażować się jeszcze bardziej w przejmowanie odpowiedzialności własnej i przekonanie innych krajów wysoko rozwiniętych o naglącej potrzebie zmniejszenia emisji CO2 o 40% do 2020 r.;

9.  wzywa państwa członkowskie do wzmocnienia wytyczonych celów i oparcia swoich wysiłków na rzecz ograniczenia emisji raczej na działaniach w państwach członkowskich niż na mechanizmach wyrównawczych;

10. wzywa pilnie Unię Europejską i państwa członkowskie do wzmocnienia istniejących partnerstw w dziedzinie ochrony klimatu z krajami rozwijającymi się oraz do nawiązywania nowych stosunków partnerskich tam, gdzie one obecnie nie istnieją, zapewniając znacznie większe wsparcie finansowe na rzecz rozwoju i transferu technologii, bez przeszkód w postaci nieproporcjonalnych obciążeń w zakresie praw własności intelektualnej;

11. popiera AOSIS (Stowarzyszenie Małych Państw Wyspiarskich), które domaga się zwiększenia wysiłków na rzecz dostosowania do negatywnych skutków zmian klimatu, w tym poprzez zwiększenie poziomu finansowania i zasobów technologicznych;

12. podkreśla konieczność poszanowania priorytetów i niezależności krajów rozwijających się przy określaniu i wdrażaniu strategii dostosowawczych, a także konieczność uwzględnienia w tych strategiach lokalnych zasobów wiedzy, aby wzmocnić zdolności tych krajów do właściwego reagowania; odrzuca tworzenie nowych form neokolonializmu, pogłębiających dodatkowo zależność tych krajów, i podkreśla konieczność rzeczywistej współpracy i solidarności;

13. z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę prezydenta Boliwii Evo Moralesa dotyczącą zwołania Światowej Konferencji Narodów w sprawie Zmian Klimatu i Praw Matki Ziemi w dniach 19-22 kwietnia 2010 r. w Cochabambie; wzywa Komisję, państwa członkowskie, Parlament Europejski i Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE do oddelegowania swoich przedstawicieli na to ważne wydarzenie;

14. uważa, że w Meksyku w 2010 r. należy osiągnąć ambitne i wiążące porozumienie; apeluje zatem o jasny harmonogram przyjęcia tej ambitnej i prawnie wiążącej umowy opartej na naukowych podstawach;

15. z zadowoleniem przyjmuje zapewnienie o utworzeniu struktur instytucjonalnych celem zarządzania finansowaniem działań związanych z ochroną klimatu, w tym kopenhaskiego zielonego funduszu i panelu wysokiego szczebla;

16. z zadowoleniem przyjmuje zapewnienie o stworzeniu mechanizmu redukcji emisji powodowanych wylesianiem i degradacją lasów oraz o zwiększeniu eliminacji gazów cieplarnianych za pośrednictwem lasów i podkreśla znaczenie ochrony i odbudowy siedlisk, stworzenia mechanizmu technologicznego, który przyspieszy rozwój i transfer technologii, przy jednoczesnym wsparciu rozwoju praw do ziemi małych i średnich rolników oraz rdzennej ludności;

17. nalega, by mimo braku wiążącego porozumienia Unia Europejska przeszła na społecznie zrównoważoną, ekologiczną gospodarkę, która umożliwia zwiększenie poziomu inwestycji, zatrudnienia i gospodarczego dobrobytu oraz poprawę jakości życia;

18. podkreśla znaczenie nowego modelu społeczno-gospodarczego jako alternatywy dla kapitalizmu;

19. apeluje o poprawę badań publicznych nad prawdziwie alternatywną, odnawialną energią, taką jak energia wiatrowa i słoneczna, o rozwój tradycyjnej wiedzy, technik i najlepszych praktyk w zakresie gospodarowania zasobami wodnymi, ochrony gleby i upraw, a bardziej ogólnie o unikanie degradacji zasobów naturalnych;

20. wzywa państwa członkowskie do skorzystania z ogromnej szansy, jaką jest oparcie ich odbudowy ekonomicznej na ekologicznej gospodarce, i do zwiększenia inwestycji w badania nad nowatorskimi i zaawansowanymi technologiami do wykorzystania w zrównoważonych i energooszczędnych procesach produkcji; uważa, że niezwykle istotna jest poprawa finansowania współpracy międzynarodowej w dziedzinie zmian klimatu w ramach siódmego programu ramowego;

21. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz sekretariatowi UNFCCC.