PROJEKT REZOLUCJI w sprawie strategii UE 2020
14.6.2010
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Martin Schulz, Stephen Hughes w imieniu grupy politycznej S&D
Daniel Cohn-Bendit, Rebecca Harms, Philippe Lamberts w imieniu grupy politycznej Verts/ALE
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0348/2010
B7‑0348/2010
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie strategii UE 2020
Parlament Europejski,
– uwzględniając komunikat Komisji COM(2010)250 w sprawie wzmocnienia koordynacji polityki gospodarczej,
– uwzględniając rozporządzenie Rady w sprawie utworzenia europejskiego mechanizmu stabilności finansowej,
– uwzględniając konkluzje prezydencji po ostatnim posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 25-26 marca,
– uwzględniając konkluzje prezydencji po posiedzeniach Rady Europejskiej w marcu 2000 r., 2001 r., 2005 r., 2006 r., 2007 r. i w grudniu 2009 r.,
– uwzględniając posiedzenie szefów państw i rządów strefy euro w dniu 7 maja 2010 r.,
– uwzględniając decyzje Rady Ecofin z dnia 9 maja 2010 r.,
– uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),
– uwzględniając dokument Komisji zatytułowany „Ocena strategii lizbońskiej” (SEC(2010)114),
– uwzględniając komunikat Komisji w sprawie wzmocnienia koordynacji polityki gospodarczej (COM(2010)250),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie UE 2020[1],
– uwzględniając art. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że w obliczu utrzymującej się powagi kryzysu finansowego, gospodarczego i społecznego oczekiwania wobec nowej strategii Europa 2020, którą Rada Europejska ma zatwierdzić w czerwcu 2010 r., są bardzo wysokie,
B. mając na uwadze, że wielu państwom członkowskim nadal grozi rosnące bezrobocie, które przy braku odpowiednich działań politycznych w perspektywie średnioterminowej może ostatecznie objąć do 28 milionów osób w UE, powodując ogromne problemy społeczne i ludzkie; mając na uwadze, że kryzys prowadzi do likwidowania milionów miejsc pracy oraz zaostrzył niepewność zatrudnienia i ubóstwo; mając na uwadze, że 16% mieszkańców UE jest zagrożonych ubóstwem; mając na uwadze, że 9,6% ludności to bezrobotni; mając na uwadze, że 8% ludności uznaje się za „pracujących ubogich”,
C. mając na uwadze, że zmiany klimatu, utrata różnorodności biologicznej i rozrzutne uszczuplanie zasobów naturalnych w zasadniczy sposób podają w wątpliwość obecne wzorce niezrównoważonej produkcji, dystrybucji i konsumpcji, co wymaga nowego zrównoważonego modelu rozwoju,
D. mając na uwadze, że w strategii lizbońskiej słusznie wyznaczono ambitny cel zbudowania wysoko konkurencyjnej, opartej na wiedzy gospodarki, zdolnej do trwałego wzrostu, tworzenia nowych, lepszych miejsc pracy, zapewnienia większej spójności społecznej i poszanowania środowiska, lecz cel ten nie został osiągnięty,
E. mając na uwadze, że traktat lizboński jednoznacznie stanowi, iż Unia określa i prowadzi swoje działania zewnętrzne w celu wspierania trwałego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz w dziedzinie środowiska naturalnego krajów rozwijających się, przyjmując za nadrzędny cel likwidację ubóstwa, oraz w celu zachęcania wszystkich krajów do integracji w ramach gospodarki światowej,
F. mając na uwadze, że po wielu miesiącach niepotrzebnego i kosztownego niezdecydowania, które poważnie pogłębiło kryzys budżetowy w strefie euro, Rada uzgodniła pakiet środków służących zachowaniu stabilności finansowej w Europie, w tym europejski mechanizm stabilizacji finansowej o łącznej wartości do 500 miliardów euro,
G. mając na uwadze, że unia monetarna, która nie posiada ramowych rozwiązań antykryzysowych dla wysoce zadłużonych krajów i transgranicznych instytucji finansowych ani skoordynowanych antycyklicznych strategii polityki fiskalnej, jest w dużym stopniu podatna na wstrząsy wewnętrzne i zewnętrzne,
1. wyraża głębokie niezadowolenie z głównych elementów nowej strategii Europa 2020 uzgodnionej przez Radę Europejską w dniu 26 marca;
2. uważa, że Rada Europejska zmarnowała historyczną sposobność wyciągnięcia wszelkich wniosków z obecnego kryzysu i opracowania rzeczywiście dalekosiężnej, ambitnej i spójnej strategii;
3. podkreśla, że strategia UE 2020 musi nadać Europie rolę lidera rewolucji ekologicznej XXI wieku, która musi pogodzić rozwój ludzki z fizycznymi ograniczeniami Ziemi;
4. w związku z tym wzywa do zmiany ogólnego celu strategii UE 2020 z wyłącznego dążenia do wzrostu PKB w kierunku szerszej politycznej koncepcji przyszłości UE jako Unii socjalnej i zrównoważonej, umieszczającej obywateli oraz ochronę środowiska w centrum tworzenia polityki i zmierzającej do zapewniania dobrobytu oraz najlepszych możliwości dla wszystkich; podkreśla w związku z tym, że konkurencyjność nie jest celem samym w sobie;
5. uważa, że poza PKB nowa strategia powinna obejmować zespół wskaźników dotyczących dobrobytu, jak również wskaźniki uwzględniające szeroko pojęte zewnętrzne czynniki ekonomiczne oraz presję środowiskową, oraz że te wskaźniki należy zdefiniować, przyjąć i ocenić przy pomocy demokratycznych i innowacyjnych procedur;
6. ponawia swoje wcześniejsze apele o jednolitą i zintegrowaną strategię rozwoju Europy, jasno określającą perspektywiczne kierunki rozwoju gospodarczego, aby stworzyć lepsze, bardziej sprawiedliwe i zrównoważone społeczeństwo z lepszym podziałem bogactwa wśród wszystkich, a także chronić przed zachłannością i nadużyciami sektora finansowego; ponawia swoje żądanie zintegrowania pokrywających się strategii, które Europa ma obecnie realizować, zwłaszcza strategii Europa 2020, strategii na rzecz zrównoważonego rozwoju oraz paktu stabilności i wzrostu; wyraża żal, że Rada Europejska odrzuciła takie podejście, pozostawiając nierozwiązany problem niespójności polityki;
7. uważa jednak, że w ciągu najbliższych dziesięciu lat UE stanie w obliczu wielorakich wyzwań związanych z zapewnieniem postępu gospodarczego i społecznego, w tym z niekorzystnymi skutkami recesji, oraz jest przekonany, że wyzwania te wymagają dogłębnej oceny mechanizmów, które mają służyć osiągnięciu zakładanego poziomu zatrudnienia i celów społecznych w Europie;
8. uważa bieżący kryzys budżetowy w strefie euro – w sytuacji, gdy 13 z 16 państw członkowskich nie spełnia obecnie kryteriów paktu stabilności i wzrostu, EBC przewiduje, że do 2011-2012 r. żadne z państw członkowskich nie będzie w stanie im sprostać, a przy tym mają miejsce szeroko zakrojone i systematyczne spekulacyjne ataki na obligacje krajowe – za widomy znak poważnych braków w koordynacji obecnej polityki gospodarczej UE, która polega głównie na konsolidacji budżetowej i nadzorze; podkreśla, że aby umożliwić tworzenie nowych miejsc pracy i osiągnąć założenia trwałego rozwoju gospodarczego i spójności społecznej, w pierwszej kolejności należy zająć się utrzymującymi się, istotnymi nierównościami makroekonomicznymi i rozbieżnościami w konkurencyjności w strefie euro; z zadowoleniem przyjmuje zatem uznanie tej konieczności przez Komisję w jej komunikacie w sprawie koordynacji polityki gospodarczej;
9. z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady o wzmocnieniu zarządzania strefą euro za pomocą nowych instrumentów, które posłużą do stawienia czoła wyzwaniom ujawnionym przez kryzys, oraz decyzje o wdrożeniu pakietu wsparcia dla Grecji, utworzeniu europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej, wzmocnieniu zarządzania gospodarczego, regulacji rynków finansowych i zwalczaniu spekulacji; obejmują one podstawową zasadę, że problemy obszaru euro są rozwiązywane poprzez działania strefy euro; uważa, że te nowe instrumenty powinny również wzmocnić koordynację polityki gospodarczej wszystkich państw członkowskich UE, wychodząc poza nadzór w kierunku aktywnej koordynacji polityki gospodarczej, co obejmuje mechanizmy wzmocnionego zarządzania służące realizacji strategii Europa 2020; ubolewa w związku z tym, że o ile Komisja wysunęła dalekosiężne propozycje dotyczące wzmocnienia nadzoru budżetowego, nie zrobiła kroku w kierunku zaproponowania dostatecznie istotnych rozwiązań w celu przywrócenia i wzmocnienia długofalowego zrównoważonego rozwoju gospodarczego oraz służących dobrze ukierunkowanej koordynacji polityki gospodarczej nastawionej na rozwój wspólnej strategii budżetowej w ramach kompleksowej strategii Europa 2020;
10. podkreśla fakt, że osiągnięcie zrównoważonych finansów publicznych wymaga nie tylko odpowiedzialnego wydatkowania, ale również odpowiedniego i sprawiedliwego społecznie systemu podatkowego; w związku z tym wzywa Komisję do zaproponowania zestawu środków mających na celu pomoc państwom członkowskim w przywróceniu równowagi finansom publicznym oraz finansowaniu inwestycji publicznych za pomocą euroobligacji, unijnego podatku od transakcji finansowych, podatków ekologicznych, progresywnych opłat bankowych, automatycznej wymiany informacji i walki z rajami podatkowymi; powinno to również ułatwić państwom członkowskim przejście od konkurencji podatkowej do współpracy podatkowej, obejmującej harmonogram wprowadzenia wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania zysków przedsiębiorstw – mechanizm zapewniający minimum koordynacji stawek podatku od osób prawnych na podobnych podstawach, które obecnie obowiązują dla VAT;
11. apeluje w związku z tym do grupy roboczej powołanej przez Radę Europejską w marcu 2010 r. o przedstawienie konkretnych propozycji w sprawie głębszej i szerszej koordynacji gospodarczej; zgodnie z art. 121 i 136 powinny one obejmować zestaw wytycznych zmierzających do opracowania skoordynowanej i zharmonizowanej antycyklicznej polityki budżetowej, jak również dalszych mechanizmów solidarności UE mających na celu zaradzenie nierównościom wewnętrznym i wstrząsom o charakterze asymetrycznym, a także zwiększenie konwergencji oraz podniesienie sprawności w przyznawaniu środków;
12. ubolewa, że konkluzje Rady Europejskiej nie uwzględniają faktu, iż trwający obecnie kruchy proces naprawy musi znaleźć pełne odzwierciedlenie w nowej strategii 2020 poprzez sformułowanie spójnego i wszechstronnego programu politycznego, który całkowicie włączy do tej strategii realizowaną politykę makroekonomiczną w sposób gwarantujący, że niezbędna konsolidacja budżetowa nie podważy osiągnięć strategii, zwłaszcza w zakresie zwalczania bezrobocia, a także odpowiednich i dobrze skoordynowanych inwestycji w infrastrukturę i wiedzę; jest zaniepokojony konkluzjami Rady z dnia 9 maja, wzywającymi do zdecydowanego zobowiązania się do przyspieszenia konsolidacji budżetowej, co może zachwiać politycznymi zobowiązaniami zawartymi w strategii Europa 2020, zagrozić utrzymaniu wystarczająco silnych i sprawiedliwych państw opiekuńczych, oraz zakłócić nadal kruchy proces naprawy, a zatem może dodatkowo spowodować w perspektywie średnioterminowej utratę kilku milionów miejsc pracy;
13. podkreśla, że niedawne wydarzenia dotyczące państwowych swapów ryzyka kredytowego wykorzystywanych przez spekulantów finansowych, które doprowadziły do bezpodstawnie wysokich poziomów niektórych spreadów krajowych, stanowią naglące przypomnienie faktu, że braki i niestabilność finansowych ram regulacyjnych i nadzorczych mają bezpośredni negatywny wpływ na równowagę gospodarek krajowych i stabilność strefy euro; zdecydowanie popiera pilne przyjęcie rozszerzonych i ambitnych europejskich ram nadzoru finansowego zapewniających odpowiednie uregulowanie każdego produktu finansowego, każdej transakcji i instytucji w UE oraz nadzór nad nimi; podkreśla, że konieczność przejrzystości rynkowej i wzmocnionych uregulowań na szczeblu europejskim to kwestia nie tylko skutecznego nadzoru rynkowego, ale również suwerenności Europy;
14. odnotowuje pięć głównych celów uzgodnionych przez Radę Europejską dotyczących stopy zatrudnienia, warunków badań i rozwoju, ograniczania emisji gazów cieplarnianych, poprawy poziomu edukacji i promowania integracji społecznej; ubolewa, że te główne cele nie zostały sformułowane w ramach konsekwentnej i spójnej strategii zrównoważonego rozwoju łączącej polityczne programy gospodarcze, społeczne i ekologiczne; ubolewa, że cele te nie są wystarczająco ambitne, a niektórym z nich brakuje specjalnych wskaźników, co może oznaczać krok wstecz w wielu kwestiach, takich jak integracja społeczna, edukacja i zwalczanie ubóstwa;
15. odnotowuje docelowy poziom stopy zatrudnienia mężczyzn i kobiet; wyraża żal, że cel ten nie uwzględnia jakości zatrudnienia; podkreśla, że wysokiej jakości zatrudnienie powinno stanowić jeden z głównych priorytetów strategii 2020, a zwrócenie większej uwagi na właściwe funkcjonowanie rynków pracy – zarówno na poziomie krajowym, jak i europejskim – oraz na warunki socjalne ma kluczowe znaczenie dla poprawy wskaźników zatrudnienia; apeluje zatem o nowy program legislacyjny w celu wzmocnienia praw pracowniczych i poprawy warunków pracy, w tym o przegląd dyrektywy o delegowaniu pracowników oraz o nowe lub zmienione dyrektywy w sprawie systemów płacy minimalnej, czasu pracy, niesprawiedliwych zwolnień indywidualnych, informacji i konsultacji, uznania związków zawodowych, transgranicznych umów zbiorowych, sprawiedliwego traktowania nietypowych pracowników, równości wynagrodzenia oraz inspekcji pracy; ponadto jest przekonany, że w nowej strategii należy położyć o wiele większy nacisk na jakość miejsc pracy i na kwestię godnej pracy, w tym na przeciwdziałanie niepewnemu zatrudnieniu i nielegalnej pracy oraz tworzenie warunków do godzenia pracy zawodowej z życiem rodzinnym, a także na zadbanie o to, aby osoby obecnie wykluczone z rynku pracy mogły zyskać do niego dostęp; wzywa Komisję, aby zmieniła swoją praktykę traktowania tego obszaru jedynie jako przedmiotu komunikatów Komisji oraz aby w trybie pilnym zaproponowała sztandarowe inicjatywy ustawodawcze służące ochronie praw pracowniczych;
16. w związku z tym nalega, aby Rada Europejska i Komisja nakreśliły i przyjęły ambitny program dotyczący godnej pracy, który obejmie cel związany z minimum egzystencji, żąda od partnerów społecznych, aby we współpracy z Komisją podjęli wspólne europejskie inicjatywy na rzecz zwalczania dumpingu społecznego i zmniejszenia liczby pracowników nisko opłacanych; nalega, aby Komisja publikowała co roku wskaźniki związane z jakością pracy, zgodnie z ustaleniami Rady;
17. podkreśla, że przesadne powstrzymywanie wzrostu płac działa hamująco na wzrost przychodów w gospodarstwach domowych i w związku z tym na konsumpcję osób prywatnych; w związku z tym przestrzega przed koncentrowaniem się przede wszystkim na ograniczaniu płac jako na sposobie osiągnięcia stabilności cenowej; przypomina, że wzmożona konkurencja na poziomie światowym przyczyniła się już do zniżkowego wpływu na wynagrodzenia, podczas gdy wyższe ceny towarów zaszkodziły sile nabywczej konsumentów w UE;
18. wzywa państwa członkowskie, Radę, Komisję i Parlament, aby do końca roku przyjęły ambitną strategię na rzecz ekologicznych miejsc pracy, określającą warunki ramowe dla wykorzystania potencjału zatrudnienia bardziej zrównoważonej gospodarki na bazie umiejętności i innowacji oraz gwarantującą, że przejście do takiej gospodarki będzie sprawiedliwe społecznie, z korzyścią dla wszystkich w Europie; uważa, że taka strategia powinna obejmować inwestowanie w szkolenia i kształcenie ustawiczne, aby wspierać pracowników w nabywaniu nowych kwalifikacji i umożliwiać im znalezienie w razie konieczności nowych miejsc pracy; porozumienie ramowe w sprawie bezpiecznej zmiany miejsca pracy, w tym prawo do szkoleń i wystarczającej ochrony socjalnej w czasie zmiany pracy, porozumienie między partnerami społecznymi w zakresie prawa do kształcenia ustawicznego i szkoleń w miejscu pracy; a także wsparcie powszechnego dostosowywania kwalifikacji i organizacji miejsca pracy;
19. odnotowuje główny cel dotyczący poprawy kształcenia; ubolewa z powodu braku wskaźników liczbowych w odniesieniu do celów oraz nalega na Radę Europejską, aby wyznaczyła cel polegający na osiągnięciu 100% poziomu kształcenia ponadpodstawowego, jak również wyraźne cele jakościowe i wskaźniki dotyczące edukacji na poziomie podstawowym i średnim;
20. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Rada Europejska popiera integrację społeczną, zwłaszcza poprzez zmniejszanie ubóstwa potraktowane priorytetowo, ale głęboko ubolewa nad brakiem jasnych celów i inicjatyw w tej kwestii; uważa, że cel ten jest jednym z głównych celów strategii UE 2020; apeluje o ambitną długofalową strategię zwalczania ubóstwa o dalekosiężnych celach w zakresie zmniejszania ubóstwa, obejmujących kobiety, dzieci, osoby starsze, osoby ubogie mimo posiadanego zatrudnienia, zawierającą skoordynowaną strategię mieszkaniową w Europie; w związku z tym stoi na stanowisku, że strategia UE 2020 powinna wyraźnie objąć ambitne cele związane z ograniczaniem ubóstwa o połowę co pięć lat (tj. należy wyznaczyć następujące cele w zakresie ubóstwa: 8,5% do 2015 r. oraz 4% do 2020 r.) i ze zmniejszaniem nierówności, a konkretniej przepaści pomiędzy bogatymi i ubogimi; uważa zatem, że ubóstwo należy mierzyć jako „relatywne ubóstwo”, aby umożliwić zidentyfikowanie osób zagrożonych wykluczeniem, jak również, że bezpośrednio stosowanym narzędziem strategii UE 2020 powinien stać się współczynnik Giniego;
21. przypomina, w związku z celem dotyczącym zmniejszenia ubóstwa, swe wcześniejsze propozycje w sprawie celu UE dotyczącego systemów płacy minimalnej oraz programów składkowych dochodów zastępczych zapewniających dofinansowanie dochodów w wysokości co najmniej 60% krajowych średnich zrównanych dochodów oraz uzgodnienia harmonogramu realizacji tego celu przez wszystkich;
22. wzywa Komisję i państwa członkowskie do wyznaczenia – na podstawie głównych celów w zakresie stopy zatrudnienia i zmniejszania ubóstwa – szeregu celów cząstkowych na szczeblu UE i krajowym, ku realizacji których posłużą konkretne strategie i mechanizmy monitorujące, zawierające wskaźniki;
23. przypomina, że usługi publiczne, zwłaszcza opieka społeczna, są kluczowymi elementami integracji społecznej; podkreśla, że władze lokalne, regionalne i krajowe otrzymały szerokie uprawnienia decyzyjne w zakresie ich świadczenia; ubolewa nad niewystarczającą uwagą poświęconą usługom świadczonym w ogólnym interesie gospodarczym jako podstawowym kanałom służącym inwestycjom lub świadczeniu podstawowych usług obywatelom i gospodarce; przypomina, że publiczni dostawcy tego typu usług od dawna domagają się większej pewności prawnej w dostarczaniu tych usług w związku z zasadą pomocniczości i samorządu lokalnego; dlatego wzywa Komisję do przedstawienia kompleksowej analizy dotychczasowych skutków liberalizacji oraz ram prawodawczych, uwzględniając nowe postanowienia traktatu;
24. ubolewa, że główne cele zdefiniowane przez Radę Europejską nie obejmują równouprawnienia płci jako kluczowego celu strategii UE 2020; apeluje w związku z tym o program legislacyjny na rzecz równouprawnienia płci w celu likwidacji istniejącej różnicy w wynagrodzeniach między kobietami i mężczyznami i o zagwarantowanie pełnego udziału kobiet w rynku pracy, przy jednoczesnym promowaniu rozwoju zawodowego kobiet, między innymi poprzez:
- zredukowanie różnicy w wynagrodzeniu między płciami do 0-5% do 2020 r.;
- przedstawienie wniosku legislacyjnego zmieniającego istniejące ustawodawstwo;
- wszczęcie procedury o uchybienie wobec państw członkowskich, które nie przestrzegają zobowiązań;
- zwiększenie starań na rzecz pogodzenia pracy z życiem rodzinnym dzięki zagwarantowaniu łatwo dostępnych, przystępnych, elastycznych i wysokiej jakości usług przy jednoczesnym zachowaniu uprawnień socjalnych, w tym szczególnie dostępu do placówek opieki na dziećmi, gwarantując 50% niezbędnej opieki dla dzieci w wieku 0-3 lata i 100% opieki dla dzieci powyżej 3 lat oraz lepszy dostęp do opieki nad innymi osobami wymagającymi opieki;
- określenie celu zatrudnienia 75% kobiet, w tym co najmniej 50% na stanowiskach zapewniających niezależność ekonomiczną, poprzez ukierunkowane aktywne strategie rynku pracy i przepisy dotyczące łączenia życia zawodowego i prywatnego, takie jak elastyczny czas pracy, elastyczność miejsca pracy oraz dostęp do wysokiej jakości opieki nad dziećmi i innymi osobami wymagającymi opieki po przystępnych cenach;
25. zwraca uwagę, że Rada Europejska potwierdza zobowiązanie UE, uzgodnione w grudniu 2008 r., do ograniczenia do 2020 r. emisji gazów cieplarnianych o 20%, do co najmniej 20% wzrostu udziału odnawialnych źródeł energii w końcowym zużyciu energii, a także do ograniczenia zużycia energii o 20% wskutek poprawy wydajności energetycznej; przypomina, że wszelkie krajowe cele w zakresie emisji gazów cieplarnianych, które są mniej ambitne niż obniżka do 2020 r. o 30% w porównaniu z poziomami z 1990 r., są zupełnie niezgodne z wynikami badań i nie zapobiegną dramatycznym skutkom olbrzymich zmian klimatycznych; uważa, że ujawniłoby to ponadto załamanie się przywódczej roli UE w globalnej polityce klimatycznej; podkreśla, że w długim okresie konieczne są dalsze cele związane z ograniczeniami, że europejskie strategie polityczne powinny być zorientowane na te długoterminowe cele, a ich realizacja powinna rozpocząć się teraz; wzywa Komisję do zaproponowania strategii politycznych prowadzących do głębokich zmian w produkcji, dystrybucji i konsumpcji z myślą o tych celach;
26. wyraża głębokie obawy w związku z faktem, że w strategii 2020 brakuje konkretnych celów i zamierzeń, czy nawet wzmianki o przewidzianych na 2020 r. celach w zakresie różnorodności biologicznej; w związku z tym wzywa do przyjęcia mierzalnych celów nakierowanych na powstrzymanie utraty różnorodności biologicznej oraz funkcji ekosystemów oraz na ich odbudowanie, w miarę możliwości, do 2020 r.; przypomina Komisji, że obywatele europejscy oczekują od Unii dążenia do czystszego, bezpieczniejszego i zdrowszego społeczeństwa; wzywa Komisję do dalszego stosowania w prawodawstwie zasady „zanieczyszczający płaci” i zasady ostrożności, które stanowią kluczowe elementy pomyślnej, trwałej naprawy gospodarczej; wyraża niezadowolenie z dotychczasowych postępów strategii zrównoważonego rozwoju; wyraża ubolewanie, że działania związane z profilaktyką zdrowotną i nierównościami w dziedzinie zdrowia nie znalazły się wyżej na liście priorytetów na rok 2020;
27. wyraża żal z powodu braku dążenia do opracowania w strategii UE 2020 rzeczywiście wspólnej europejskiej polityki energetycznej; podkreśla, że chociaż funkcjonujący rynek wewnętrzny stanowi podstawowy cel Europy, oraz mimo nacisku na potrzebę szybkiego wdrożenia trzeciego pakietu energetycznego, nadmierne uwypuklanie tej części polityki energetycznej Europy następuje ze szkodą dla dwóch pozostałych celów, tj. zrównoważonego rozwoju i bezpieczeństwa dostaw; przypomina, że rynku wewnętrznego nie można rozpatrywać w oderwaniu od wymiaru zewnętrznego oraz że Europa potrzebuje rzeczywiście wspólnej europejskiej polityki energetycznej, aby wywierać faktyczny wpływ na bezpieczeństwo dostaw energii, zmiany klimatu i przystępność cenową energii;
28. zwraca się do UE, aby jako pierwszy krok do osiągnięcia do roku 2050 wysoce wydajnej gospodarki opartej na ekologicznych, w pełni odnawialnych zasobach, ustanowiła wiążące cele na rok 2020 związane z ograniczeniem zużycia energii oraz zwiększeniem udziału energii odnawialnej, przy jednoczesnym usunięciu technicznych i nietechnicznych przeszkód stojących na drodze do dalszego rozwoju zrównoważonej energii odnawialnej;
29. podkreśla, że równowaga środowiska zależy od bezwzględnego ograniczenia wykorzystywania zasobów; podkreśla konieczność wykorzystania aktualnego kryzysu gospodarczego do przejścia na wysoce wydajną gospodarkę opartą na energii odnawialnej; podkreśla, że jeżeli europejski przemysł ma z powodzeniem zminimalizować stosowanie wysokoemisyjnych materiałów jako źródła energii i drastycznie zredukować wykorzystanie wszystkich zasobów naturalnych, to konieczna jest szybka i rozległa transformacja; wzywa zatem do przyjęcia ambitnego celu związanego z poprawą wydajności zasobów; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje sztandarową inicjatywę „Europa efektywnie korzystająca z zasobów” oraz „politykę przemysłową w erze globalizacji”, zauważa jednak brak instrumentów politycznych koniecznych do dokonania niezbędnych zmian; wzywa Komisję do przedstawienia analizy na temat tego, w jaki sposób osiągnąć w przemyśle zmianę w kierunku wysoce wydajnej gospodarki opartej na energii odnawialnej, do rewizji programu prac i przedstawienia propozycji politycznych; wyraża głęboki żal, że Rada Europejska przyjęła jedynie stanowisko w sprawie efektywności energetycznej bez wspominania o efektywności zasobów;
30. z zadowoleniem przyjmuje plan przedstawiony w strategii UE 2020 na rzecz rozwoju strategii cyfrowej dla Europy, ale ubolewa, że mimo pilnej potrzeby działań ani strategia, ani program na 2010 r. nie zawierają konkretnych środków i celów służących realizacji tej wizji; wzywa Komisję do przedstawienia wszechstronnego planu działania zawierającego harmonogram i cele przynoszące szybkie i wymierne rezultaty w postaci otwartego i zamożnego społeczeństwa cyfrowego;
31. zwraca uwagę na przewodni cel, którym jest przeznaczanie 3% PKB na badania i rozwój; podkreśla, że duże projekty badawczo-rozwojowe, kluczowe inwestycje w infrastrukturę energetyczną, nowe kompetencje UE w zakresie przestrzeni kosmicznej oraz finansowanie unijnej polityki innowacji wymagają solidnego, wiarygodnego i trwałego wsparcia finansowego UE, aby zrealizować kluczowe cele Unii na 2020 r.; w tym kontekście uznaje, że wyraźne cele powinny zostać powiązane z narzędziami finansowymi adekwatnymi dla MŚP, jak również z promowaniem otwartych standardów celem zagwarantowania cyfrowej interoperacyjności oraz dostępności; wzywa do wyraźnego włączenia celów UE w zakresie innowacji ekologicznych;
32. wzywa do szerokiego i szybkiego przekształcenia przemysłu europejskiego za pomocą zrównoważonej europejskiej polityki przemysłowej, zorientowanego na tworzenie ekologicznych miejsc pracy, a także do lepszej wydajności zasobów i ich wykorzystywania; podkreśla, że płynące z tego korzyści powinno się sprawiedliwie rozdzielać, a celem tej polityki powinna być poprawa jakości życia wszystkich obywateli; uważa, że trwały rozwój europejskiego przemysłu wymaga intensywnego dialogu z pracodawcami i zatrudnionymi, a patrząca w przyszłość polityka przemysłowa wymaga innowacji, inteligentnej restrukturyzacji, ulepszenia procedur i rozwoju standardów kwalifikacji – wszystkie te aspekty zyskają na udziale pracodawców i zatrudnionych; ponownie stwierdza, że taka zmiana polityki będzie również wymagała środków, które ułatwią przejście pracowników w kierunku nowej, sprzyjającej ochronie środowiska gospodarki;
33. przypomina, że Unia Europejska musi wydajniej inwestować w istniejącą infrastrukturę transportową, taką jak TEN-T, aby pobudzać wzrost gospodarczy, zwiększać spójność społeczną i terytorialną oraz tworzyć trwały i współdziałający system transportu; apeluje o wzajemną zależność między rodzajami transportu i inteligentnym korzystaniem z logistyki, ponieważ dekarbonizacja sektora transportu i zapewnienie jego trwałości będzie wymagać innowacji, nowych technologii i środków finansowych;
34. uważa, że nowa strategia jednolitego rynku powinna mieć kluczowe znaczenie w ramach nowej strategii 2020; podkreśla konieczność przyjęcia całościowego podejścia do jednolitego rynku, w pełni uwzględniając obawy obywateli, zwłaszcza poprzez strategie polityczne zorientowane społecznie i na konsumentów;
35. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Rada Europejska podkreśliła kluczową rolę wspólnej polityki rolnej i polityki spójności w celu wsparcia strategii UE 2020; apeluje o silne powiązanie strategii UE 2020 z polityką spójności, uwzględniając ogromny potencjalny wpływ polityki spójności na realizację długofalowych celów strategii UE 2020 i radzenie sobie ze skutkami kryzysu finansowego w sposób trwały uwzględniający aspekty społeczne; podkreśla, że polityka spójności musi być kluczowym elementem strategii UE 2020 i obejmować swym zasięgiem wszystkie europejskie regiony, dalej zwiększając dzięki temu prawdziwie europejskie korzyści tej strategii; podkreśla, że podstawowe zasady polityki spójności – zintegrowane podejście, wielopoziomowe zarządzanie i autentyczne partnerstwo – odgrywają kluczową rolę w realizacji celów strategii UE 2020 i powinny być w niej w pełni uwzględnione; podkreśla, że spójność terytorialna musi być także – zgodnie z Traktatem z Lizbony – integralną częścią strategii UE 2020;
36. podkreśla konieczność zapewnienia, aby nadchodząca reforma WPR i polityki spójności została przeprowadzona ze zwróceniem szczególnej uwagi na wkład w realizację celów określonych w strategii 2020; przypomina, że reforma WPR do 2013 r. powinna być rozpatrywana w kontekście uzyskania przyjaznej środowisku i trwałej ekonomicznie oraz społecznie polityki rolnej skoncentrowanej na bezpieczeństwie żywnościowym, gospodarowaniu zasobami naturalnymi, zmianie klimatu, spójności terytorialnej, ochronie środowiska i zatrudnieniu na obszarach wiejskich;
37. podkreśla, że rybołówstwo (dalekomorskie jak i akwakultura) jest jednym z najważniejszych filarów bezpieczeństwa żywnościowego Unii Europejskiej i dlatego jego równowaga i stabilność muszą zostać zagwarantowane, tak aby w przyszłości zaspokajać potrzeby ponad pół miliarda Europejczyków dzięki produktom rybnym, zarówno pod względem jakościowym, jak i ilościowym;
38. ubolewa nad faktem, że nie poświęcono wystarczającej uwagi zewnętrznemu wymiarowi strategii Europa 2020; wzywa Komisję do nadania kształtu jej „strategii handlowej dla Europy 2020” opartej na podejściu wielostronnym, tak aby przekształcić politykę handlową UE w rzeczywisty instrument tworzący miejsca pracy, likwidujący ubóstwo i służący trwałemu rozwojowi na całym świecie; jest przekonany, że niezbędna jest spójność wewnętrznych i zewnętrznych aspektów polityki UE oraz że kształtowanie nowej polityki handlowej musi być spójne z solidną polityką przemysłową sprzyjającą zatrudnieniu, umożliwiającą tworzenie większej ilości miejsc pracy lepszej jakości;
39. zwraca się do Komisji o zaplanowanie otwartego dialogu z Parlamentem Europejskim i społeczeństwem obywatelskim na temat priorytetów UE na okres po Ad-Dausze, w szczególności jeśli chodzi o normy socjalne i środowiskowe oraz reformę WTO; apeluje ponadto, by wszystkie dwustronne lub regionalne umowy handlowe negocjowane przez UE zawierały możliwe do wyegzekwowania postanowienia socjalne i środowiskowe, dotyczące w szczególności wdrażania podstawowych norm zatrudnienia i innych aspektów godnej pracy, zgodnie z definicjami MOP; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do wypełniania ich międzynarodowych zobowiązań i bezzwłocznego ratyfikowania wszystkich aktualnych konwencji MOP, zwłaszcza konwencji nr 94;
40. wzywa Komisję do szerszego i bardziej wszechstronnego podejścia w działaniach zewnętrznych zgodnie z unijną koncepcją spójności polityki na rzecz rozwoju; przypomina, że nowe postanowienie Traktatu z Lizbony wymaga, aby wspólna polityka handlowa była prowadzona z pełnym poszanowaniem zasad i celów działań zewnętrznych Unii; wzywa do stworzenia silnego połączenia między strategią UE 2020 a przygotowywaną strategią handlową Unii Europejskiej, a także jej planem działania w perspektywie celów milenijnych;
41. podkreśla, że istotne znaczenie ma nie tylko zwiększenie oficjalnej pomocy rozwojowej dla krajów rozwijających się do 2020 r. i później oraz poprawa skuteczności programów pomocowych, ale także zapewnienie spójności polityki, w tym położenie kresu rajom podatkowym, unikaniu zobowiązań podatkowych i nielegalnym przepływom finansowym, które to zjawiska negatywnie wpływają na zrównoważony rozwój krajów ubogich; zaznacza, że zacieśnienie współpracy na rzecz rozwoju nie jest celem samym w sobie, lecz również promuje uczciwy i sprawiedliwy handel między UE a krajami rozwijającymi się z korzyścią dla obywateli krajów rozwijających się, a także UE; uważa, że konieczne jest zagwarantowanie, że cel, jakim jest likwidacja ubóstwa na całym świecie, nie będzie zakłócany przez inne strategie polityczne UE; zwraca uwagę na wymóg zachowania spójności polityki na rzecz rozwoju zapisany w art. 208 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej; uważa, że strategie polityczne UE mające wpływ zewnętrzny powinny być zaprojektowane tak, aby wspierały zaspokajanie trwałych potrzeb krajów rozwijających się z myślą o likwidacji ubóstwa oraz o zagwarantowaniu godnych dochodów i warunków życiowych, a także o zapewnieniu podstawowych praw człowieka, w tym praw związanych z płcią, praw socjalnych, ekonomicznych i środowiskowych;
42. podkreśla potrzebę gruntownego przeglądu strategii handlowej Komisji „globalna Europa” z myślą o promowaniu współpracy w odniesieniu do wiążących celów w zakresie zrównoważonych pod względem społecznym i ekologicznym stosunków handlowych;
43. podkreśla, że jeśli strategia Europa 2020 ma być wiarygodna, należy zagwarantować większą zgodność i komplementarność między krajowymi budżetami 27 państw członkowskich UE i budżetem UE; podkreśla większą rolę, jaką w związku z tym powinien odgrywać budżet UE, koncentrując w jednym miejscu zasoby; uważa w związku z tym, że budżet UE po 2013 r. musi się koncentrować na kluczowych priorytetach politycznych strategii i powinien mieć na celu zwiększenie poziomu wydatków UE do uzgodnionego pułapu środków własnych w wysokości 1,24% dochodu narodowego brutto (płatności) oraz 1,31% (zobowiązania); nalega, aby w perspektywie krótko-i średnioterminowej Komisja przedstawiła wniosek przed końcem pierwszego semestru 2010 r. w celu rewizji pułapów obecnych WRF 2007-2013, aby znaleźć dodatkowe środki budżetowe na realizację celów strategii Europa 2020, zwłaszcza jeśli chodzi o finansowanie proponowanych sztandarowych inicjatyw; zwraca także uwagę na konieczność dalszego zgłębiania możliwości nowych instrumentów finansowych UE, takich jak euroobligacje, a także nowego systemu finansowania budżetu UE, obejmującego podatek od transakcji finansowych i podatki ekologiczne; podkreśla ponadto, że budżet UE i wszystkie źródła finansowania muszą odzwierciedlać potrzebę finansowania przejścia na sprzyjającą ochronie środowiska gospodarkę;
44. podkreśla, że strategia Europa 2020 może być wiarygodna tylko pod warunkiem, że będzie odpowiednio finansowana; ubolewa nad faktem, że kwestią tą nie zajęła się Rada Europejska ani Komisja Europejska; podkreśla w związku z tym, że jeśli większa interwencja EBI lub poleganie w większym stopniu na PPP (jak proponuje Komisja w swym komunikacie) może w należycie ekonomicznie uzasadnionych przypadkach być skutecznym rozwiązaniem, to nie może ono stanowić uniwersalnego i powszechnego rozwiązania; zwraca się ponadto do Komisji Europejskiej o ocenę roli, jaką długofalowe inwestycje prywatne lub publiczne mogą odgrywać w finansowaniu infrastruktury niezbędnej w celu realizacji sztandarowych inicjatyw proponowanych w strategii Europa 2020 oraz konieczności przystosowania europejskich ram regulacyjnych w celu promowania współpracy między inwestorami działającymi długookresowo;
45. zauważa zachęty służące zwiększeniu odpowiedzialności politycznej za strategię na szczeblu krajowym; ubolewa jednak nad brakiem propozycji służących zagwarantowaniu większej odpowiedzialności politycznej na szczeblu europejskim dzięki solidnemu europejskiemu programowi legislacyjnemu; sugeruje, aby Komisja ponownie zbadała „metodę wspólnotową” i wykorzystała instrumenty udostępnione dzięki Traktatowi z Lizbony do realizacji strategii 2020; wyraża zaniepokojenie niespójnością tej metody ze względu na fakt, że od państw członkowskich oczekuje się ustalenia do czerwca 2010 r. celów krajowych w oparciu o główne cele i wskaźniki UE, chociaż szereg z nich nie zostanie do tego czasu uzgodnionych;
46. uważa, że wsparcie demokratyczne jest kluczowym warunkiem sukcesu i że w związku z tym parlamenty krajowe powinny brać aktywny udział w tworzeniu i wdrażaniu strategii 2020; w tym samym duchu przyjmuje pogląd, że regiony, gminy, partnerzy społeczni i organizacje pozarządowe powinni aktywnie uczestniczyć w określaniu i wdrażaniu strategii;
47. wzywa w związku z tym Komisję do przedłożenia Radzie i Parlamentowi Europejskiemu w okresie przygotowań do szczytu Rady Europejskiej w czerwcu 2010 r. wyczerpującej listy dyrektyw i rozporządzeń, aby zrealizować cele, jakie zostaną określone w nowej strategii;
48. wzywa Radę do uznania kluczowej roli Parlamentu Europejskiego w definiowaniu i realizacji strategii Europa 2020, która zostanie sformułowana w ramach porozumienia międzyinstytucjonalnego w celu ustanowienia i sformalizowania dalszych demokratycznych i skutecznych kroków; ubolewa nad krótkim okresem, który przyznano Parlamentowi Europejskiemu na udział w opracowywaniu zintegrowanych wytycznych; przypomina Komisji i Radzie o wynikającym z traktatu prawie Parlamentu Europejskiego do wydawania opinii w sprawie wytycznych dotyczących zatrudnienia;
49. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej i Komisji.
- [1] Teksty przyjęte w tym dniu, P7_TA(2010)0053.