SPRAWOZDANIE w sprawie partnerstwa UE-Karaiby na rzecz wzrostu, stabilności i rozwoju

15.6.2006 - (2006/2123(INI))

Komisja Rozwoju
Sprawozdawca: Gabriele Zimmer

Procedura : 2006/2123(INI)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
A6-0211/2006
Teksty złożone :
A6-0211/2006
Debaty :
Teksty przyjęte :

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie partnerstwa UE-Karaiby na rzecz wzrostu, stabilności i rozwoju

(2006/NNNN(INI))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego „Partnerstwo UE-Karaiby na rzecz wzrostu, stabilności i rozwoju”, (COM(2006)0086) (zwany dalej „komunikatem Komisji”),

–   uwzględniając sprawozdanie z oceny strategii regionalnej Komisji dotyczącej Karaibów, tomy 1 i 2 z kwietnia 2005 r.,

–   uwzględniając wnioski Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z dnia 10 kwietnia 2006 r. i podjęte w nich potwierdzenie wspólnego stanowiska w sprawie Kuby z dnia 2 grudnia 1996 r.,

–   uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i zebranych w ramach Rady przedstawicieli rządów państw członkowskich, Parlamentu Europejskiego i Komisji w sprawie polityki rozwojowej Unii Europejskiej: „Konsensus Europejski”[1],

–   uwzględniając wiedeńską deklarację trzeciego Forum Społeczeństwa Obywatelskiego Europy, Ameryki Łacińskiej i Karaibów z dnia 1 kwietnia 2006 r.,

–   uwzględniając rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie wpływu zawierania układów o partnerstwie gospodarczym na rozwój (EPA) [2],

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A6‑0211/2006),

A.  mając na uwadze, że do 2020 r. niektóre z państw karaibskich osiągną status państw rozwiniętych, innym grozi jednak spadek z grupy państw o średnim dochodzie do grupy państw o niskim dochodzie,

B.   mając na uwadze, że te małe państwa wyspiarskie są ze swej natury narażone na klęski żywiołowe i inne wstrząsy zewnętrzne,

C.  mając na uwadze, że dialog pomiędzy Komisją a przedstawicielami CARIFORUM[3] w sprawie komunikatu Komisji odbył się, gdy komunikat był jeszcze w fazie projektu,

D. mając na uwadze, że samodzielne postanowienie stworzenia jednolitego rynku i gospodarki Karaibów (CSME) stanowi ważny instrument integracji regionalnej,

E.  mając na uwadze, że państwa CARIFORUM wyraziły chęć udziału w negocjacjach dotyczących EPA w jasno sprecyzowanym zakresie polityki rozwoju, aby być w stanie zwalczać rosnące ubóstwo i nierówność, wspierać spójność społeczną i realizować Milenijne Cele Rozwoju (MCR),

F.  uwzględniając fakt, że ponad 60 procent ludności regionu ma mniej niż 30 lat, a poza Kubą, dostęp do wykształcenia pozostaje w państwach karaibskich nierozwiązanym problemem,

G.  mając na uwadze pozytywne doświadczenia rządu belgijskiego w krytycznym dialogu i współpracy rozwojowej z rządem kubańskim,

H.  mając na uwadze, że rozpoczęła się faza programowania środków dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju, a środki te będą w przyszłości wypłacane szybciej, wydajniej i w sposób lepiej dopasowany do potrzeb krajów regionu Karaibów,

1.  pochwala włączenie grupy CARIFORUM do dyskusji nad projektem komunikatu Komisji i z zadowoleniem przyjmuje uwzględnienie w komunikacie większości problemów przedstawionych przez państwa regionu;

2.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja wspiera w swej strategii etos równości, partnerstwa i współodpowiedzialności;

3.  uważa faktyczną marginalizację Parlamentu Europejskiego przez plan wykluczający udział Parlamentu w formułowaniu strategii współpracy z Karaibami za godne ubolewania złamanie zasad zgodnego postępowania trzech instytucji europejskich, które to zasady przyjęły się zarówno w formułowaniu strategii dotyczącej Afryki, jak i w Konsensusie Europejskim w sprawie polityki rozwoju Unii Europejskiej;

4.  wyraża ubolewanie z powodu niedostatecznego uwzględnienia zaleceń przez Komisji w jej sprawozdaniu z oceny ;

5.  zgadza się z analizą Komisji, że współpracy obu regionów nie towarzyszył dotychczas adekwatny dialog polityczny; uważa praktykę odbywania raz na dwa lata godzinnego spotkania pomiędzy Trójką UE i szefami rządów CARIFORUM za niewystarczającą i przyjmuje z zadowoleniem zamiar przyznania w przyszłości takiemu dialogowi odpowiedniego budżetu czasowego na wszystkich szczeblach;

6.  przyjmuje z zadowoleniem planowane włączenie francuskich departamentów zamorskich położonych w tej strefie (Gwadelupy, Gujany Francuskiej i Martyniki) oraz karaibskich krajów i terytoriów zamorskich (OCT) do przyszłego dialogu politycznego; wspiera przy tym jednak zdanie państw karaibskich, że warunki włączenia należy najpierw negocjować z państwami, które w ramach umowy z Kotonu[4] podpisały umowę w sprawie metodologii dialogu politycznego;

7.  podziela zdanie państw z grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP), że definicja oddzielnych polityk UE dla trzech regionów AKP w żadnym wypadku nie może prowadzić do naruszenia ogólnych stosunków między Unią Europejską a państwami AKP; z zadowoleniem przyjmuje dodatkowe forum dialogu politycznego tworzone przez spotkanie na szczycie między Unią Europejską a państwami Ameryki Północnej i Karaibów (państwa LAC), postuluje jednak pierwszeństwo porozumień podjętych w umowie z Kotonu;

8.  z zadowoleniem przyjmuje przedstawiony w komunikacie Komisji zamiar wzmocnienia wiarygodnych instytucji oraz wsparcia dobrych rządów i przejrzystości w zakresie finansów, podatków i wymiaru sprawiedliwości w państwach Karaibów; wzywa państwa Karaibów do ratyfikowania Konwencji NZ przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej oraz Konwencji NZ przeciwko korupcji;

9.  zgadza się z Komisją, że należy przyznać priorytet nowo utworzonemu CSME; ponownie podkreśla, że prowadzenie negocjacji EPA musi być określane centralnie przez cele rozwoju, że młody karaibski rynek wymaga odpowiedniego wsparcia handlowego i budowy potencjału oraz że liberalizacja handlu musi przebiegać w odpowiednim tempie;

10. wzywa Komisję do zagwarantowania, by EPA były konstruowane z uwzględnieniem rzeczywistości i ograniczeń regionalnych, w sposób umożliwiający ich elastyczną realizację w razie konieczności; nalega, by wszelkie zobowiązania podejmowane w ramach negocjacji EPA były starannie zestrajane z udzielaniem związanej z EPA pomocy rozwojowej, ukierunkowanej na dziedziny o szczególnym znaczeniu dla zainteresowanych rządów, w tym restrukturyzację gospodarki zmierzającą do wzmocnienia konkurencyjności, zmiany fiskalne i wspieranie ułatwiania handlu;

11. zwraca ponownie uwagę na duże znaczenie wpływów z opłat celnych dla budżetów i możliwości inwestycyjnych części państw karaibskich i wnioskuje z tego, że niemożliwe obecnie do wyrównania straty wpływów nie powinny następować bez odpowiedniej kompensacji; podkreśla jednak, że rozwój handlu między państwami karaibskimi i, szerzej, między krajami rozwijającymi się mógłby pomóc w kompensacji utraty wpływów z ceł i przyczynić się do powstawania bardziej stabilnych źródeł dochodów;

12. podziela stanowisko Komisji, że niewielkie, otwarte gospodarki są szczególnie wrażliwe na siły rynków globalnych; poddaje jednak pod rozwagę fakt, że stopniowa liberalizacja handlu, przy odpowiednich mechanizmach ochronnych i pozostawieniu wystarczającego czasu na dostosowanie, sprzyja rozwojowi i może w związku z tym stanowić narzędzie walki z ubóstwem;

13. uważa, że środki budowy potencjału handlowego muszą przeciwdziałać ograniczeniom związanym z podażą, m.in. poprzez wspieranie przetwarzania podstawowych produktów i dywersyfikacji produkcji, stymulowanie konsultacji z małymi i średnimi przedsiębiorstwami oraz pomocy dla takich przedsiębiorstw, eliminację biurokratycznych przeszkód inwestycyjnych, a tym samym promocję rozwoju przedsiębiorczości w regionie;

14. wzywa Komisję do wdrożenia zalecenia 7 sprawozdania z oceny Komisji, uwzględnienia zasad Small Island Developing States Network (sieci małych krajów wyspiarskich rozwijających się) ONZ oraz zwraca się do komisji o publiczne przedstawienie wyników badania dotyczącego skutków liberalizacji handlu i globalizacji dla trwałego rozwoju takich państw;

15. dostrzega niedofinansowanie programów kompensacyjnych i adaptacyjnych służących złagodzeniu skutków zmian na rynku bananów i cukru i obawia się w związku z ostatnimi demonstracjami w regionie Karaibów znacznego zagrożenia celu współpracy w zakresie spójności społecznej;

16. wzywa Komisję do opracowania programów wsparcia przemian w gospodarce rolnej umożliwiających w aspekcie polityki socjalnej, bezpieczeństwa żywności, polityki energetycznej i środowiskowej utrzymanie i tworzenie godnych miejsc pracy w zakładach zarządzanych dotychczas w sposób konwencjonalny i niekonkurencyjny;

17. żąda większego nacisku na skutki społeczne, kulturowe i ekologiczne w strategii współpracy oraz dokonywania systematycznej oceny skutków i oceny na podstawie wskaźników MCR;

18. z zadowoleniem przyjmuje włączenie ważnych zadań w zakresie ochrony środowiska do współpracy rozwojowej z regionem Karaibów i wzywa do zapewnienia znacznego wsparcia dla zwiększenia wykorzystania odnawialnych źródeł energii i wydajności energetycznej w celu zapobieżenia rujnującym skutkom wzrostu cen ropy i w celu spowolnienia zmian klimatycznych;

19. podziela obawy Komisji, że na skutek globalnych zmian klimatycznych wzrośnie jeszcze częstotliwość i skala klęsk żywiołowych w tym regionie i wpiera cel poprawy zarządzania klęskami żywiołowymi, wyraża jednak zaniepokojenie z powodu braku odniesienia do utworzonej w 2005 r. inicjatywy UE-AKP dotyczącej klęsk żywiołowych; wzywa Komisję do wspierania stałego i długoterminowego funkcjonowania takiej inicjatywy; wzywa Komisję do regularnego zdawania sprawozdań z tego procesu Komisji Rozwoju PE oraz Komisji Spraw Socjalnych i Ochrony Środowiska Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE; wskazuje na wrażliwość gospodarek narodowych państw Karaibów na klęski żywiołowe i przyjmuje z zadowoleniem zapowiedź Komisji w sprawie uzgodnień dotyczących szybszego wypłacania środków w ramach uprzednio przyznanego finansowania;

20. poddaje krytyce fakt, że w strategii dla Karaibów o wiele za mało uwagi poświęca się zwalczaniu problemu bezrobocia i rosnącej frustracji młodzieży; wyraża obawy, że sytuacja ta zaostrzy się jeszcze z powodu nadchodzącego kryzysu karaibskiego rolnictwa;

21. podkreśla istotne znaczenie trwałego rozwoju turystyki, będącej dźwignią rozwoju gospodarczego, zalecając przy tym udzielanie stałego wsparcia finansowego na rzecz tworzenia infrastruktury mającej podstawowe znaczenie dla rozwoju turystyki (drogi, porty, lotniska itp.); zauważa jednak w Komisji brak zrozumienia, że do tej trwałości konieczna jest także regionalnie i lokalnie ugruntowania własność obiektów turystycznych, którą należy wspierać, aby zmniejszyć wypływanie osiągniętych zysków i nie zmuszać miejscowej ludności do odgrywania roli służących, a także położyć kres degradacji krajobrazu;

22. z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji dotyczącą pozostawienia otwartych drzwi dla dialogu politycznego z Kubą; poddaje jednak krytyce ścisłe ograniczenie na podstawie wspólnego stanowiska z 1996 r.;

23. wskazuje na fakt, że skuteczne oddziaływanie Unii Europejskiej na USA w celu zakończenia embarga uruchomiłoby ogromny potencjał ekonomiczny dla całego regionu; zaleca podjęcie krytycznego dialogu z rządem kubańskim analogicznie do dialogu z rządem chińskim w zakresie polityki skierowanej na polityczne, społeczne, indywidualne i ekonomiczne prawa człowieka;

24. podkreśla wagę uzgodnienia zamiarów w zakresie rozwoju także z pozaeuropejskimi krajami działającymi w regionie Karaibów, a w szczególności także z Kanadą, Chinami, Brazylią i Wenezuelą i w związku z tym wyraża ubolewanie, że przedstawienie ich zaangażowania przez Komisję jest nacechowane brakiem zaufania;

25. podkreśla zróżnicowanie regionu Karaibów i zaleca silniejsze zróżnicowanie strategii współpracy; wzywa w związku z tym Komisję do zbadania w odniesieniu do każdego z państw karaibskich – w oparciu o kryteria takie jak m.in. stopień przejrzystości, silne i niezależne instytucje oraz dobre sprawowanie rządów – czy skoncentrowanie się na pomocy budżetowej stanowi odpowiednią metodę osiągnięcia celów rozwoju;

26. wskazuje z naciskiem na szczególnie ciężką sytuację Haiti i wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania dla Haiti programu specjalnego wykraczającego poza ogólną współpracę z obszarem Karaibów, na który to program potrzebne będą dodatkowe środki; z zadowoleniem przyjmuje ogólnie satysfakcjonujący przebieg wyborów prezydenckich i parlamentarnych, które odbyły się na Haiti w lutym i kwietniu 2006 r.;

27. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich jak również rządom i parlamentom państw karaibskich.

  • [1]  Dz.U. C 46 z 24.02.2006, str. 1.
  • [2]  Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0113.
  • [3]  Karaibskie Forum Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (Państwa AKP)
  • [4]  mowy o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi z drugiej strony, podpisanej w Kotonu (Benin) w dniu 23 czerwca 2000 r.(Dz.U. L 317, 15.12.2000, str. 3).

UZASADNIENIE

Komisja Rozwoju z ubolewaniem stwierdza, że w sprawie przyszłej współpracy pomiędzy Unią Europejską i regionem Karaibów będzie mogła wypowiedzieć się dopiero po opublikowaniu przez Komisję jej planów i sformułowaniu konkluzji przez Radę 10 kwietnia 2006 r. Takie faktyczne wykluczenie Parlamentu z planowania łamie zasady produktywnej współpracy między instytucjami, które wydawały się wyłonić w przeszłości, choćby przy opracowywaniu strategii dla Afryki lub Konsensusie Europejskim w sprawie rozwoju, należy je więc poddać krytyce. Parlament może teraz potraktować dosłownie tylko ust. 22 wniosków Rady i traktować swoją opinię jako pierwszą wypowiedź na zaproszenie Rady dla wszystkich stron w sprawie efektywnych dalszych działań związanych z tym wnioskiem. Nie na darmo już wkrótce odbędą się obrady Zgromadzenia Parlamentarnego posłów Parlamentu Unii Europejskiej i parlamentów państw AKP w regionie Karaibów, co da okazję do omówienia skutecznej wspólnej kontroli parlamentarnej nad wdrażaniem i wydajnością działań w zakresie współpracy.

W przeddzień spotkania UE-LAC w maju 2006 r. w Wiedniu projekt Komisji prezentuje ważne wytyczne dla nadrzędnych celów współpracy pomiędzy Unią Europejską a regionem Karaibów. Wiązanie z przyszłą współpracą etosu równości, partnerstwa i współodpowiedzialności znajduje pełne poparcie Parlamentu Europejskiego.

Jednakże sposób sformułowania strategii sprawia między innymi wrażenie, że UE rozumie przez nią raczej kopię europejskiego modelu rynku wewnętrznego i przekształcenia w społeczeństwo usługowe także w innych częściach świata. Państwom karaibskim zależy jednak szczególnie na pozytywnym wykorzystaniu długoletnich doświadczeń integracyjnych UE w swojej strategii rozwoju i integracji, a nie przejęciu roli doganiającego partnera. „Wspieranie rozwoju gospodarczego opartego na zasobach ludzkich i wiedzy danego kraju przyczyni się również do osiągnięcia celu zwiększenia mobilności społecznej tych, którzy w negatywny sposób zostali dotknięci reformami strukturalnymi i przemianami gospodarczymi.” Czy jest to realny cel dla całego regionu Karaibów? Czy pracownicy rolni zatrudnieni przy produkcji cukru, którzy stracą pracę na skutek reformy europejskiego rynku cukru, powinni zostać przekwalifikowani na programistów?

Wysoce kontrowersyjne wydaje się także, czy oficjalna ocena strategii regionalnej dla Karaibów opublikowana w kwietniu 2005 została uwzględniona w wystarczającym stopniu. W szczególności w dokumencie strategicznym Komisji praktycznie nie pojawiają się ponownie aspekty oceny, definicji wskaźników i pozyskiwania danych jako konieczne środki służące skutecznej kontroli inwestycji.

Podejście prezentowane przez Komisję zawiera jednak w większości słuszne tezy, które należy odpowiednio uzupełnić w niniejszym sprawozdaniu.

Zróżnicowanie regionu

Zasadniczo należy przyjąć z zadowoleniem podejście Komisji i Rady, aby traktować CARICOM i CARIFORUM jako centralną oś integracji lub gremium na rzecz współpracy. W szczególności należy pozytywnie ocenić planowane ukierunkowanie współpracy na krajowe i regionalne strategie rozwoju.

Na pewno prawidłowe jest także akcentowanie wspólnych celów regionu i ich wspieranie.

Planowanie współpracy pozostanie jednak niewystarczające, jeżeli nie zaakceptuje się w nim i nie uwzględni także różnic w potrzebach, własnych celach rozwojowych i sytuacjach wyjściowych. Ma to znaczenie nie tylko w ramach współpracy rozwojowej, lecz także w negocjacjach dotyczących umów o partnerstwie gospodarczym. Wyliczone średnie wartości dla całego regionu nie powinny maskować rzeczywistych różnic między Haiti a Wyspami Bahama.

W szczególności dla krajów regionu znajdujących się w najmniej korzystnej sytuacji należy zdefiniować szczególne i dodatkowe wysiłki, aby nie zagrażać skuteczności całkowitych ram projektu. Haiti wymaga całkowicie odrębnej koncepcji.

Należy się tu odnieść do zalecenia 7 sprawozdania z oceny, aby uwzględniać zasady Small Island Developing States Network (sieci małych krajów wyspiarskich rozwijających się) Organizacji Narodów Zjednoczonych i zlecić przeprowadzenie analizy dotyczącej skutków liberalizacji handlu i globalizacji dla trwałego rozwoju takich państw.

Historyczny wymiar partnerstwa

W sprawozdaniu Komisji napisane jest:

„UE i Karaiby pozostają tradycyjnie w ścisłym związku, opartym w znaczącym wymiarze przede wszystkim na dziedzictwie historycznym, wspólnych wartościach, współpracy gospodarczej i handlowej oraz handlu. Kolonizacja Karaibów, przede wszystkim przez Wielką Brytanię, Francję, Hiszpanię i Holandię, sięga XVII stulecia.”

Tak eufemistyczne przedstawienie historii kolonizacji nie powinno się raczej znaleźć w 2006 roku w dokumencie Komisji Europejskiej.

Właściwie byłoby nadmienić, że do dziś nie wypłacono odszkodowań za historię zniewolenia, wysiedlania, zagłady rdzennej ludności i splądrowania bogactw naturalnych regionu Karaibów, które zapewniły rozkwit Europy. Należałoby także stwierdzić, że właśnie w fazie dekolonizacji zapewnienie dostaw cukru, bananów i rumu do Europy wspierane przez systemy preferencyjne sterowane podatkowo doprowadziło do powstania monokultur i zależności, które sprawiają, że tak ważne są dzisiejsze starania o zróżnicowanie krajobrazu gospodarczego regionu Karaibów.

Nie tylko z tego powodu Unia Europejska powinna czuć się zobowiązana do udzielania pomocy przekształceniowej dla gospodarstw rolnych w znacznie zwiększonym zakresie, w szczególności włączając strategie bezpieczeństwa żywności i zwiększenia wykorzystania odnawialnych źródeł energii.

CSME

Należy przyjąć z wielkim zadowoleniem samodzielne postanowienie stworzenia jednolitego rynku i gospodarki Karaibów (CSME) przez większość państw CARICOM jako elementu regionalnej integracji, tak samo jak zamiar Unii Europejskiej, aby wspierać budowę i rozszerzenie tego obszaru. CSME stanowi dla regionu Karaibów instrument wsparcia handlu wewnątrz regionu.

Właśnie dlatego UE powinna podczas negocjacji EPA pilnie zwrócić uwagę, aby nie zagrażać utworzonemu obszarowi gospodarczemu poprzez zbyt wielkie zewnętrzne obciążenia liberalizacyjne, nie mówiąc już o kwestionowaniu autorstwa koncepcji tego utworzenia poprzez klauzule obcej zwierzchności w sprawie bezpieczeństwa inwestycji.

Wypowiedź Komisji, zgodnie z którą dopiero proces EPA dostarcza integracji Karaibów ram opartych na uregulowaniach prawnych, ignoruje utworzony już zbiór uregulowań w CSME i sprawia w tym kontekście wrażenie aroganckiej.

Inne kraje działające w regionie Karaibów

Przedstawiona w załączniku II i bardzo skrócona ocena działań i interesów innych krajów działających w regionie Karaibów sprawia ogólne wrażenie nacechowanej raczej nieufnością niż poszukiwaniem możliwych synergii i stworzenia spójności. Pogląd o tym, jak istotne są obie te sprawy w określeniu pomocy ze strony Unii Europejskiej i jej państw członkowskich, prawdziwy jest także w odniesieniu do krajów pozaeuropejskich jak Brazylia, Chiny, Kanada lub Wenezuela. Należy stworzyć forum koordynujące zaangażowanie wszystkich tych krajów z działaniami UE i państw członkowskich pod kierunkiem CARICOM/CARIFORUM, włączając ACS.

Kuba

Odnosząc się jedynie do stanowiska UE wobec Kuby opracowanego już dziesięć lat temu, Komisja i Rada tracą pewną okazję. Nie poddaje się ocenie ani wcześniejszych doświadczeń we współpracy bilateralnej państw członkowskich jak Francja i Hiszpania, ani obecnych doświadczeń rządu belgijskiego, ani też nie uwzględnia się znaczenia kubańskiej współpracy rozwojowej z innymi krajami regionu i poza nim. Nie podejmuje się sprawy dążenia wszystkich karaibskich państw partnerskich do zakończenia szkodliwego dla całego regionu embarga USA przeciwko Kubie.

Komisja nie podejmuje analizy i nie wyciąga wniosków ze szczególnie skutecznych koncepcji kubańskiej współpracy rozwojowej, które zapewniają Kubie coraz większe uznanie wśród krajów sąsiedzkich i poza nimi, np. w dziedzinie opieki medycznej.

UE, na której spoczywa odpowiedzialność za kształtowanie stosunków z Kubą, może w ten sposób przegapić zmiany klimatu politycznego w tamtym regionie i stracić okazję do podjęcia dialogu, w którym można by konstruktywnie poruszyć także tematy kontrowersyjne jak realizacja politycznych praw indywidualnych, wolność informacji i kara śmierci.

Opisywaną przez Komisję strategię „otwartych drzwi” dla dialogu politycznego należy wprawdzie zasadniczo przyjąć z zadowoleniem, jest to jednak niewystarczające, ponieważ strategia ta odnosi się ściśle do wspólnego stanowiska z 1996 r. i przez to umożliwia właściwie tylko działania w zakresie pomocy humanitarnej. Powrót do współpracy i dialogu stanowi z tej perspektywy lepszą opcję. Jako przykład może służyć Kanada, która już od dawna kształtuje swoją politykę wobec Kuby zgodnie z zasadami konstruktywnego zaangażowania.

Środowisko

Włączenie współpracy w ważnych zadaniach ochrony środowiska do współpracy rozwojowej należy przyjąć z pełnym zadowoleniem.

Należy jednak dodać, że na skutek globalnych zmian klimatycznych wzrośnie częstotliwość i skala klęsk żywiołowych w regionie Karaibów. UE powinna zatem czuć się zobowiązana nie tylko do udzielania poszkodowanemu regionowi regularnej pomocy w odbudowie, lecz także do większej redukcji własnego poziomu emisji. Ponadto konieczny jest transfer technologii, który sprawi, że uwieńczony sukcesem rozwój regionalny na Karaibach nie będzie jednocześnie stanowił zwiększonego obciążenia dla globalnego klimatu poprzez wzrost emisji.

W dokumencie Komisji brak ponadto aspektu szczególnego i szczególnie uwarunkowanego zagrożenia państw wyspiarskich karaibskiego regionu partnerskiego związanego z podnoszeniem się poziomu oceanów.

Młodzież

Zamiar Unii Europejskiej i jej państw członkowskich, że „w następstwie szczytu UE-LAC obecnym priorytetem UE jest utworzenie Wspólnego Obszaru Szkolnictwa Wyższego między UE, krajami Ameryki Łacińskiej i Karaibów”, stanowi ważne i zapowiadające sukces podejście.

Działania te dotrą jednak tylko ograniczonej części młodzieży z regionu Karaibów. Ponieważ sześćdziesiąt procent ludności regionu ma poniżej 30 lat, cała współpraca rozwojowa powinna w znacznie większym stopniu zostać skierowana na to pokolenie, a dużą liczbę młodych ludzi należy potraktować jako szansę. W przeciwnym razie spójności społecznej mogą zagrozić frustracja spowodowana utrzymującym się ubóstwem i brakiem perspektyw. Nie ma możliwości doprowadzenia do osiągnięcia wyższego wykształcenia przez dużą liczbę młodych ludzi w przewidywalnym czasie. Dlatego istnieje pilna potrzeba stworzenia w gospodarczych strategiach rozwoju możliwości zarobku i podjęcia pracy dla osób o niższych kwalifikacjach.

W strategii Komisji nie podejmuje się jednak niestety kwestii bezrobocia wśród młodzieży.

Trwały rozwój turystyki

Komisja słusznie stwierdza, że krajobrazowe piękno regionu należy do jego największych bogactw i trwały rozwój turystyki stanowi prawdziwą możliwość. Rozwój ten nie może jednak opierać się tylko na środowisku. Branży turystycznej, w której hotele budowane są i zarządzane tylko przez wielkich zewnętrznych inwestorów i sieci hotelowe, a zysk odprowadzany jest za granicę, nie można określić mianem sprzyjającej trwałemu rozwojowi. W ten sposób miejscowa ludność degradowana jest do społeczeństwa służących.

Wsparcie Europejskiego Banku Inwestycyjnego i innych struktur należy więc w większym stopniu skierować na rozwój miejscowej branży gastronomicznej i turystycznej.

PROCEDURA

Tytuł

Partnerstwo UE-Karaiby na rzecz wzrostu, stabilności i rozwoju

Numer procedury

2006/2123(INI)

Komisja przedmiotowo właściwa
  Data ogłoszenia wydania zgody na posiedzeniu

DEVE
15.6.2006

Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

INTA
15.6.2006

 

 

 

 

Opinia niewydana
  Data wydania decyzji

INTA
18.4.2006

 

 

 

 

Ściślejsza współpraca
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

 

 

 

 

 

Sprawozdawca(y)
  Data powołania

Gabriele Zimmer
21.3.2006

 

Poprzedni sprawozdawca(y)

 

 

Rozpatrzenie w komisji

29.5.2006

 

 

 

 

Data przyjęcia

30.5.2006

Wynik głosowania końcowego

za:

przeciw:

wstrzymujących się:

25

1

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Margrete Auken, Margrietus van den Berg, Danutė Budreikaitė, Marie-Arlette Carlotti, Thierry Cornillet, Michael Gahler, Hélène Goudin, Glenys Kinnock, Gay Mitchell, Luisa Morgantini, José Javier Pomés Ruiz, Horst Posdorf, Pierre Schapira, Frithjof Schmidt, Jürgen Schröder, Feleknas Uca, Mauro Zani

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Milan Gaľa, Ana Maria Gomes, Alain Hutchinson, Linda McAvan, Manolis Mavrommatis, Godelieve Quisthoudt-Rowohl, Zbigniew Zaleski, Gabriele Zimmer

Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

María Isabel Salinas García

Data złożenia

14.6.2006

Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)

...