SPRAWOZDANIE w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich

6.5.2011 - (COM(2010)0523 – C7‑0397/2010 – 2010/0277(NLE)) - *

Komisja Gospodarcza i Monetarna
Sprawozdawczyni: Vicky Ford

PROJEKT REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich

(COM(2010)0523 – C7‑0397/2010 – 2010/0277(NLE))

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Radzie (COM(2010)0523),

–   uwzględniając art. 126 ust. 14 akapit trzeci Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0397/2010),

–   uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

–   uwzględniając art. 55 i 37 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0184/2011),

1.  zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.  zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

3.  zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

POPRAWKI PARLAMENTU

do wniosku Komisji^[1]*

---------------------------------------------------------

DYREKTYWA RADY

w sprawie wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 126 ust. 14 akapit trzeci,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego[2],

a także mając na uwadze, co następuje:

(-1)     Doświadczenia zdobyte w pierwszym dziesięcioleciu funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej wskazują na konieczność stworzenia lepszych ram zarządzania gospodarczego w Unii, które powinny opierać się na mocniejszym zaangażowaniu krajowym na rzecz wspólnie uzgodnionych zasad i strategii politycznych oraz na bardziej solidnych ramach nadzoru krajowych strategii na szczeblu Unii.

(1)      Należy wykorzystać doświadczenia zdobyte w pierwszym dziesięcioleciu funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej. Rozwój sytuacji gospodarczej w ostatnim okresie wiąże się z nowymi wyzwaniami dla prowadzenia polityki budżetowej w Unii; w szczególności unaocznił również potrzebę istnienia jednolitych wymogów dotyczących zasad i procedur tworzących ramy budżetowe w państwach członkowskich. W szczególności należy określić zadania organów krajowych mające na celu zapewnienie przestrzegania postanowień załączonego do Traktatów Protokołu (nr 12) w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu, w szczególności jego art. 3, oraz ich zobowiązania do wdrożenia strategii i celów politycznych przyjętych przez Radę Europejską.

(1a)    Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje, że przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań Unia powinna brać pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej oraz zwalczaniem wykluczenia społecznego.

(1b)    Na posiedzeniu w dniu 17 czerwca 2010 r. Rada Europejska przyjęła nową strategię dotyczącą zatrudnienia i wzrostu – strategię „Europa 2020” – dzięki której UE będzie mogła wyjść z kryzysu silniejsza, a jej gospodarka będzie ukierunkowana na inteligentny, zrównoważony wzrost, sprzyjający włączeniu społecznemu, wraz z wysokim poziomem zatrudnienia, wydajności i spójności społecznej. Rada Europejska postanowiła także rozpocząć w dniu 1 stycznia 2011 r. europejski semestr koordynacji polityki celem umożliwienia państwom członkowskim czerpania korzyści z wczesnej koordynacji na szczeblu UE i umożliwienia zwiększonego nadzoru i jednoczesnej oceny zarówno działań budżetowych, jak i reform strukturalnych wspierających wzrost i zatrudnienie.

(1c)     Niniejsza dyrektywa stanowi część prawodawstwa dotyczącego zarządzania gospodarczego, którego długofalowym celem jest osiągnięcie stabilności gospodarczej w Unii.

(1d)    Pakt stabilności i wzrostu oraz kompletne ramy zarządzania gospodarczego powinny uzupełniać unijną strategię na rzecz wzrostu i zatrudnienia i być z nią zgodne.

(1e)     Osiągnięcie i utrzymanie dynamicznego rynku wewnętrznego należy uznać za element właściwego i sprawnego funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej.

(1f)     Ulepszone ramy zarządzania gospodarczego powinny opierać się na szeregu wzajemnie powiązanych i spójnych strategii politycznych na rzecz zrównoważonego wzrostu i zatrudnienia, a mianowicie unijnej strategii na rzecz wzrostu i zatrudnienia, ramach wielostronnego nadzoru (europejski semestr), skutecznej procedurze zapobiegania przekraczaniu pozycji budżetowych i ich korygowania (pakt stabilności i wzrostu), solidnych ramach zapobiegania zaburzeniom równowagi makroekonomicznej i jej korygowania, większej regulacji rynku finansowego i nadzoru nad nim.

(1g)    Konieczne jest kompleksowe i zintegrowane rozwiązanie kryzysu związanego z zadłużeniem w strefie euro, ponieważ dotychczasowe podejście fragmentaryczne okazało się nieskuteczne.

(1h)    Wzmocnienie zarządzania gospodarczego powinno iść w parze ze wzmocnieniem legitymacji demokratycznej uprawniającej do zarządzania gospodarką w Unii, co należy osiągnąć poprzez ściślejsze i wcześniejsze zaangażowanie Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych we wszystkie procedury koordynacji polityki gospodarczej i budżetowej.

(1i)     Europejski semestr koordynacji polityki gospodarczej (semestr) powinien odgrywać istotną rolę we wdrażaniu wymogu zawartego w art. 121 ust. 1 TFUE, zgodnie z którym państwa członkowskie uznają swoje strategie polityki gospodarczej za przedmiot wspólnego zainteresowania i odpowiednio je koordynują. Przejrzystość, odpowiedzialność i niezależny nadzór stanowią integralną część wzmocnionego zarządzania gospodarczego. Na odpowiednich etapach procedur koordynacji polityki gospodarczej Rada i Komisja powinny przedstawiać i podawać do wiadomości publicznej uzasadnienie przyjętych stanowisk i decyzji.

(1j)     Reakcje polityczne państw członkowskich na oceny, decyzje, zalecenia i ostrzeżenia wysunięte w stosunku do nich przez Komisję lub Radę w ramach semestru powinny być uwzględniane w procedurach wykonywania prewencyjnych i korekcyjnych elementów paktu stabilności i wzrostu oraz w procedurach wykonania mających na celu korygowanie zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro.

(2)      Rządy państw członkowskich oraz podsektory sektora instytucji rządowych i samorządowych prowadzą systemy rachunkowości publicznej obejmujące księgowość, kontrolę wewnętrzną, sprawozdawczość finansową i audyt. Należy je odróżnić od danych statystycznych, które dotyczą wyniku finansów publicznych i uzyskiwane są na podstawie metod statystycznych, oraz od prognoz bądź budżetowania, które dotyczą finansów publicznych w przyszłości.

(3)      Kompletne i wiarygodne praktyki w zakresie rachunkowości publicznej obejmujące wszystkie podsektory sektora instytucji rządowych i samorządowych są warunkiem sporządzania wysokiej jakości, porównywalnych statystyk w poszczególnych państwach członkowskich.

(4)      Dostępność danych budżetowych jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania ram nadzoru budżetowego w Unii. Regularny dostęp do aktualnych i wiarygodnych danych budżetowych jest podstawą odpowiedniego i terminowego monitorowania, które z kolei pozwala na podjęcie bezzwłocznych działań w przypadku niekorzystnych zmian sytuacji budżetowej lub ogólnej sytuacji gospodarczej. Zasadniczym elementem zapewnienia jakości danych budżetowych jest przejrzystość, która musi obejmować regularny, publiczny dostęp do tych danych.

(5)      W odniesieniu do danych statystycznych, rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie statystyki europejskiej[3] ustanowiono ramy prawne przygotowywania statystyk europejskich na potrzeby definiowania, stosowania, monitorowania i oceny polityki unijnej. W rozporządzeniu tym ustanowiono również zasady regulujące opracowywanie, tworzenie i rozpowszechnianie europejskich danych statystycznych: niezależność zawodową, bezstronność, obiektywizm, wiarygodność, poufność informacji statystycznych i opłacalność, precyzyjnie definiując każdą z tych zasad. Zmienione rozporządzenie Rady (WE) nr 479/2009 z dnia 25 maja 2009 r. o stosowaniu Protokołu w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską[4] zwiększyło uprawnienia Komisji w zakresie sprawdzania danych statystycznych wykorzystywanych w procedurze nadmiernego deficytu.

(5a)    W celu zwiększenia zaufania do europejskich danych statystycznych oraz zapewnienia niezależności zawodowej krajowych organów statystycznych państwa członkowskie powinny pozostać w pełni zaangażowane we wdrażanie rozporządzenia (WE) nr 223/2009, w szczególności zasad statystycznych określonych w Europejskim kodeksie praktyk statystycznych, zatwierdzonym przez Komisję w zaleceniu z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie niezależności, wiarygodności i odpowiedzialności krajowych i wspólnotowych organów statystycznych. Państwa członkowskie powinny również dopilnować, aby krajowe organy statystyczne uzyskały konieczną niezawisłość w zakresie przydzielania środków budżetowych, publikacji informacji statystycznych i przejrzystej procedury powoływania i odwoływania kierownictwa wyższego szczebla. Ponadto krajowe trybunały obrachunkowe powinny również mieć ten sam poziom niezależności zawodowej w celu zapewnienia pełnego zaufania do sprawozdawczości na poziomie europejskim.

(6)      Definicje terminów „publiczny”, „deficyt” i „inwestycja” zostały określone w Protokole w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu poprzez odniesienie do Europejskiego Systemu Zintegrowanej Rachunkowości Gospodarczej (ESA), zastąpionego przez europejski system rachunków narodowych i regionalnych we Wspólnocie (przyjęty w drodze rozporządzenia Rady (WE) nr 2223/96 z dnia 25 czerwca 1996 r. w sprawie europejskiego systemu rachunków narodowych i regionalnych we Wspólnocie[5], zwany dalej „ESA 95”).

(7)      Nierealistyczne, tendencyjne prognozy makroekonomiczne i budżetowe mogą znacząco ograniczyć skuteczność planowania budżetowego, a to z kolei może rozluźnić dyscyplinę budżetową, natomiast przejrzystość i zatwierdzanie metod prognozowania powinny istotnie poprawić jakość prognoz makroekonomicznych i budżetowych na potrzeby planowania budżetowego.

(8)      Zarówno dla Komisji, jak i dla państw członkowskich zasadniczym elementem zagwarantowania, by prognozy wykorzystywane do prowadzenia polityki budżetowej były realistyczne, jest przejrzystość, która musi obejmować podawanie do wiadomości publicznej i publiczny dostęp nie tylko do urzędowych prognoz makroekonomicznych i budżetowych, ale także do metod, założeń i parametrów, stanowiących podstawę takich prognoz.

(9)      Alternatywne scenariusze i ich wpływ na prognozy budżetowe uzupełniają podstawowy scenariusz makroekonomiczny oraz pozwalają na przeanalizowanie kształtowania się zmiennych budżetowych przy innych założeniach gospodarczych, a w ten sposób znacząco ograniczają zagrożenia, jakie dla dyscypliny budżetowej stanowią błędy w prognozach.

(10)    Prognozy Komisji i informacje na temat modeli, na których zostały one oparte, mogą zapewnić państwom członkowskim użyteczny punkt odniesienia dla ich scenariusza podstawowego, pozwalający im ocenić prognozy wykorzystywane do planowania budżetowego; można się jednak spodziewać, że poziom uwzględniania prognoz Komisji przez państwa członkowskie będzie się różnił w zależności od czasu sporządzenia prognozy oraz porównywalności metod prognozowania i jej założeń.   Prognozy innych niezależnych organów na poziomie krajowym bądź międzynarodowym mogą również zapewnić użyteczny punkt odniesienia.

(10a)  Jeśli prognozy Komisji znacznie dokładniej odzwierciedlają aktualną działalność gospodarczą niż prognozy państw członkowskich, których walutą jest euro, należy zobligować te państwa członkowskie do wykorzystywania prognoz Komisji jako podstawy ich planowania budżetowego.

(10b)  Znaczne rozbieżności między prognozami państw członkowskich a prognozami Komisji powinny zostać szczegółowo wyjaśnione w programach stabilności i programach konwergencji ustanowionych zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1466/97 w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych[6].

(10c)   Zważywszy na współzależność pomiędzy budżetami państw członkowskich a wpływami i płatnościami związanymi z budżetem Unii, zwłaszcza jeśli chodzi o współfinansowanie projektów, te prognozy dotyczące budżetu Unii powinny być przygotowywane przy zachowaniu poziomu przejrzystości podobnego do tego, którego wymaga się od państw członkowskich. W związku z tym unijny budżet powinien być analizowany wraz z budżetami państw członkowskich w trakcie europejskiego semestru.

(10d)  Porozumienie pomiędzy Komisją a każdym państwem członkowskim w sprawie metod prognozowania oraz rodzaju i zakresu założeń wykorzystywanych do przygotowania prognoz budżetowych może zapewnić przejrzystość oraz jasność prognoz sporządzanych przez dane państwo członkowskie. Powinno to doprowadzić do unikania sprzecznych ze sobą scenariuszy makrobudżetowych oraz zwiększyć wiarygodność prognoz wykorzystywanych w procesie planowania budżetowego.

(11)    Jakość oficjalnych prognoz makroekonomicznych i budżetowych wzrosłaby dzięki dokonaniu przez niezależny organ publiczny ich przeglądu na etapie planowania. Szczegółowy przegląd obejmuje kontrolę założeń gospodarczych, porównanie z prognozami przygotowanymi przez inne instytucje oraz ocenę wiarygodności prognoz w przeszłości.

(12)    Przy uwzględnieniu obserwowanej w niektórych państwach członkowskich skuteczności opartych na regułach ram budżetowych w państwach członkowskich w utrzymywaniu dyscypliny budżetowej rygorystyczne krajowe przepisy budżetowe, zgodne z celami budżetowymi na poziomie Unii, muszą być podstawą zaostrzonych ram nadzoru budżetowego w Unii. Przepisy budżetowe mogą być skuteczniejsze, jeżeli określi się je na poziomie krajowym, tak aby uwzględnić uwarunkowania krajowe i zapewnić odpowiedzialność za stosowanie tych reguł przez państwa. Najlepsze praktyki sugerują, że reguły budżetowe powinny unikać perspektywy retrospektywnej, która może nie uwzględniać we właściwy sposób jednorazowych płatności lub wpływów i, co za tym idzie, niekoniecznie podawać dokładne wskazówki odnośnie do przyszłych zachowań. Uzupełnieniem rygorystycznych przepisów budżetowych powinny być wyraźnie określone cele wraz z mechanizmami skutecznego i terminowego monitorowania. Ponadto doświadczenie polityczne wykazało, że aby zapewnić skuteczność funkcjonowania reguł liczbowych należy przewidzieć konsekwencje ich nieprzestrzegania, nawet jeśli koszty miałyby się wiązać jedynie z naruszeniem reputacji.

(12a)  Niezależne organy lub instytucje działające w obszarze polityki budżetowej mogą mieć ważną rolę do odegrania w prowadzeniu polityki budżetowej poprzez oferowanie wiedzy fachowej i zapewnianie przejrzystości i wiarygodności. Takie niezależne organy publiczne mogą między innymi dostarczać i kontrolować prognozy budżetowe i makroekonomiczne, oceniać kurs polityki budżetowej rządów państw członkowskich, a także osiąganie zapowiedzianych celów polityki budżetowej, w tym poprzez monitorowanie przestrzegania wszelkich krajowych liczbowych reguł budżetowych.

(12b)  Państwa członkowskie, których walutą jest euro, muszą zadbać o posiadanie instytutu budżetowego, który między innymi monitoruje zgodność z ich krajowymi regułami budżetowymi, w tym wszelkie przypadki uruchamiania klauzuli korekcyjnej.

(12c)   Powinno się ograniczyć liczbę konkretnych sytuacji, w których dozwolone jest tymczasowe nieprzestrzeganie liczbowych reguł budżetowych.

(12d)  Klauzule korekcyjne pozwalające na tymczasowe odstąpienie od krajowych reguł budżetowych odnoszą się do poważnych i wyjątkowych okoliczności gospodarczych, a także do czynników łagodzących na mocy rozporządzenia (WE) nr 1466/97 określonych w rozporządzeniu Rady (UE) nr […]/2011 zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1467/97 w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu.

(13)    Państwa członkowskie i Unia Europejska powinny unikać procyklicznej polityki budżetowej, a w okresach dobrej koniunktury gospodarczej – skupiać działania na rzecz konsolidacji budżetowej. Osiągnięciu tych celów sprzyjają precyzyjnie określone liczbowe reguły budżetowe. Te liczbowe reguły budżetowe powinny obejmować cel wzmocnienia kontroli wydatków rządowych.

(14)    Planowanie budżetowe na szczeblu krajowym może być zgodne zarówno z prewencyjną, jak i z naprawczą częścią paktu stabilności i wzrostu jedynie, jeśli w planowaniu tym przyjmie się perspektywę wieloletnią i w szczególności dążyć się będzie do osiągnięcia średniookresowych celów budżetowych. Średniookresowe ramy budżetowe są niezbędne do zapewnienia zgodności ram budżetowych w państwach członkowskich z ustawodawstwem unijnym. Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1466/97 ▌oraz rozporządzeniem Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu[7], prewencyjnej i naprawczej części paktu stabilności i wzrostu nie należy postrzegać odrębnie.

(14a)  W marcu i czerwcu 2010 r. Rada Europejska przyjęła strategię „Europa 2020” na rzecz inteligentnego, trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu i zatrudnienia, która w założeniu ma opierać się na wzmożonej koordynacji strategii polityki gospodarczej. Dlatego też, ponieważ zarządzanie gospodarcze umieszcza dług publiczny na równi z deficytem, średniookresowe ramy budżetowe powinny również przyczynić się do zmniejszenia obciążenia przyszłych pokoleń.

(15)    Mimo iż coroczne uchwalenie ustawy budżetowej jest kluczowym elementem procesu budżetowego, w ramach którego w państwach członkowskich podejmowane są ważne decyzje budżetowe, większość środków polityki budżetowej ma konsekwencje znacznie wykraczające poza roczny cykl budżetowy. Jednoroczna perspektywa nie jest zatem wystarczającą podstawą polityki budżetowej. W celu uwzględnienia wieloletniej perspektywy budżetowej zakładanej w unijnych ramach nadzoru budżetowego podstawą planowania uchwalanej co roku ustawy budżetowej powinno być wieloletnie planowanie budżetowe wynikające z średniookresowych ram budżetowych, podlegające ograniczeniom czasowym, w których parlamenty państw członkowskich mogą podejmować zobowiązania.

(15a)  Uwzględniając zasadę przyznania, która rządzi ograniczeniem uprawnień Unii na mocy art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej, stworzenie średniookresowych ram budżetowych oraz przyjęcie wieloletnich planów budżetowych nie uniemożliwia jakiemukolwiek nowo wybranemu rządowi dokonywania w ramach czasowych tychże planów modyfikacji wcześniejszych opcji politycznych, tak aby uwzględnić w nich własne priorytety. Priorytety te powinny jednak mieścić się w ramach art. 126 TFUE.

(16)    Postanowienia dotyczące ram nadzoru budżetowego ustanowione w Traktacie, a w szczególności w pakcie stabilności i wzrostu, mają zastosowanie do całego sektora instytucji rządowych i samorządowych, w skład którego wchodzą podsektory instytucji rządowych na poziomie centralnym, instytucji rządowych i samorządowych na poziomie regionalnym, instytucji samorządowych na poziomie lokalnym oraz funduszy zabezpieczenia społecznego zdefiniowane w rozporządzeniu (WE) nr 2223/96. Przepisy państw członkowskich dotyczące ram nadzoru budżetowego wprowadzonego na mocy TFUE, a w szczególności paktu stabilności i wzrostu, należy aktualizować w stosunku do międzynarodowych standardów rachunkowych sektora publicznego.

(17)    Wiele państw członkowskich doświadczyło znacznej decentralizacji budżetowej, obejmującej przekazanie uprawnień budżetowych instytucjom rządowym poniżej szczebla krajowego. Dzięki temu znacznie wzrosła rola instytucji tego szczebla w zapewnianiu przestrzegania paktu stabilności i wzrostu i należy poświęcić szczególną uwagę zagwarantowaniu, by wszystkie podsektory sektora instytucji rządowych i samorządowych zostały należycie objęte zakresem obowiązków i procedur ustanowionych w krajowych ramach budżetowych, szczególnie, ale nie wyłącznie w państwach członkowskich o wyższym stopniu decentralizacji budżetowej.

(18)    Skuteczność utrzymywania dyscypliny budżetowej i stabilności finansów publicznych zależy od kompleksowego ujęcia finansów publicznych w ramach budżetowych. Z tego względu z działalności funduszy i organów pozabudżetowych mających bezpośredni (bądź widoczny jedynie w średnim okresie) wpływ na sytuację budżetową państw członkowskich należy składać przejrzyste sprawozdania. Ich spodziewany lub potencjalny wpływ na ogólną równowagę budżetów państwowych i zadłużenie powinien zostać wyraźnie uwzględniony w średniookresowych ramach budżetowych.

(18a)  Komisja regularnie ocenia wdrażanie niniejszej dyrektywy. Należy określić najlepsze praktyki, zwłaszcza jeśli chodzi o kształt i rolę niezależnych instytutów budżetowych, oraz dzielić się tymi praktykami.

(18b)  Cel i cechy niniejszej dyrektywy wymagają transpozycji krajowej możliwie najbliższej tekstowi dyrektywy. Choć odnosi się to do wszystkich państw członkowskich, w szczególności dotyczy uczestniczących państw członkowskich.

(18c)   Państwa członkowskie strefy euro muszą wprowadzić do krajowych ram budżetowych szereg cech w uzupełnieniu cech przewidzianych w niniejszej dyrektywie dla wszystkich państw członkowskich. Rozdział zawierający przepisy szczegółowe odnoszące się do państw członkowskich strefy euro wprowadza następujące dwa elementy: zstępujące procesy budżetowe oraz niezależne instytucje z doświadczeniem w zakresie polityki budżetowej odpowiedzialne za niezależny nadzór, analizę, ocenę i prognozowanie. Państwa członkowskie nienależące do strefy euro mogą dobrowolnie uwzględnić w swych ramach budżetowych część tych dodatkowych elementów lub wszystkie.

(18d)  Nie naruszając praw i obowiązków wynikających z TFUE, państwa członkowskie, których walutą nie jest euro, powinny mieć prawo do stosowania prawodawstwa z zakresu zarządzania gospodarczego.

(19)    Ponieważ cel planowanych działań, jakim jest zapewnienie jednolitego przestrzegania dyscypliny budżetowej wymaganego w Traktacie, nie może zostać osiągnięty w wystarczający sposób przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w przywołanym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Przedmiot i definicje

Artykuł 1Przedmiot

W niniejszej dyrektywie określa się szczegółowe przepisy dotyczące właściwości ram budżetowych w państwach członkowskich, niezbędnych do zapewnienia przestrzegania przez państwa członkowskie zobowiązania odnoszącego się do nadmiernego deficytu budżetowego, o którym mowa w art. 126 ust. 1 TFUE, przy uwzględnieniu odnośnych protokołów, w tym protokołu nr 15.

Artykuł 2Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy zastosowanie mają definicje terminów „publiczny”, „deficyt” i „inwestycja” określone w art. 2 Protokołu (nr 12) w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu, załączonego do Traktatów.

Dodatkowo zastosowanie mają następujące definicje:

a) „uczestniczące państwa członkowskie” oznaczają państwa członkowskie, których walutą jest euro;

b) „państwa członkowskie objęte derogacją” oznaczają państwa członkowskie niebędące państwami uczestniczącymi.

c) „ramy budżetowe” oznaczają zbiór uzgodnień, procedur i instytucji stanowiących podstawę prowadzenia polityki budżetowej sektora instytucji rządowych i samorządowych, w szczególności:

(i)          systemy rachunkowości budżetowej i sprawozdawczości statystycznej;

(ii)         przepisy i procedury regulujące przygotowywanie prognoz na potrzeby planowania budżetowego;

(iii)         krajowe liczbowe reguły budżetowe, dostosowujące politykę budżetową do odpowiednich wymogów nałożonych na państwa członkowskie na mocy TFUE, wyrażone zbiorczymi wskaźnikami wyników budżetowych, takimi jak deficyt sektora publicznego, jego potrzeby pożyczkowe lub dług publiczny, bądź ich głównymi składnikami;

(iv)        procedury budżetowe obejmujące zasady proceduralne wspierające proces budżetowy na wszystkich etapach;

(v)         średniookresowe ramy budżetowe stanowiące określony zbiór krajowych procedur budżetowych wydłużających perspektywę kształtowania polityki budżetowej poza roczny cykl budżetowy, w tym ustalanie priorytetów politycznych i średniookresowych celów budżetowych;

(vi)        uzgodnienia dotyczące niezależnego monitorowania, analiz i zatwierdzania, mających na celu zwiększenie przejrzystości elementów procesu budżetowego, w tym m.in. kompetencje niezależnych instytucji z doświadczeniem w zakresie polityki fiskalnej, bądź instytucji działających w obszarze polityki budżetowej;

(vii)        mechanizmy i zasady regulujące relacje budżetowe pomiędzy władzami publicznymi na wszystkich szczeblach sektora instytucji rządowych i samorządowych.

Artykuł 2a

Państwa członkowskie objęte derogacją

Państwo członkowskie objęte derogacją może stosować przepisy mające zastosowanie do uczestniczących państw członkowskich, ustanowione w niniejszej dyrektywie, w którym to przypadku powiadamia o tym Komisję. Powiadomienie takie jest publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Do celów niniejszej dyrektywy zainteresowane państwo członkowskie uważane jest za uczestniczące państwo członkowskie począwszy od dnia po opublikowaniu tego powiadomienia.

ROZDZIAŁ II

Rachunkowość i statystyka

Artykuł 3

1.          Aby zapewnić terminowe i dokładne składanie rocznych i kwartalnych danych rządowych na podstawie ESA, jak wymaga tego program przekazywania ESA, państwa członkowskie dysponują systemami rachunkowości publicznej, w których stosuje się zasadę memoriału i które obejmują w sposób kompleksowy i spójny wszystkie podsektory sektora instytucji rządowych i samorządowych zdefiniowane w rozporządzeniu (WE) nr 2223/96 (ESA 95)▐. Systemy te podlegają niezależnej kontroli wewnętrznej i audytom.

1a.      Poza wymogami art. 3 ust. 1 uczestniczące państwa członkowskie dopilnowują, by ich publiczne systemy rachunkowości podlegały niezależnej kontroli i audytowi.

1b.      W ciągu trzech lat od wejścia w życie niniejszej dyrektywy państwa członkowskie przystępują do przyjęcia Międzynarodowych Standardów Rachunkowości Sektora Publicznego.

1c.      Państwa członkowskie zapewniają niezależność zawodową krajowych organów statystycznych, których działania są zgodne z Europejskim kodeksem praktyk statystycznych ustanowionym rozporządzeniem (WE) nr 223/2009, jak i krajowych trybunałów obrachunkowych, których działania są zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 479/2009 w odniesieniu do jakości danych statystycznych w kontekście procedury nadmiernego deficytu. W tym celu minimalne wymogi są następujące:

a)        przejrzyste procesy rekrutacji i dymisji, które muszą być niezależne od wyników wyborów politycznych;

b)        przydział środków budżetowych, który musi być dokonywany corocznie;

c)        data publikacji informacji statystycznych, która musi być określona z co najmniej rocznym wyprzedzeniem.

2.          Państwa członkowskie regularnie i terminowo udostępniają publicznie dane budżetowe dotyczące wszystkich podsektorów sektora instytucji rządowych i samorządowych. Państwa członkowskie publikują w szczególności:

a)     ▌dane budżetowe w ujęciu kasowym (lub równoważne dane z rachunkowości publicznej, jeśli dane budżetowe w ujęciu kasowym nie są dostępne) w następujących odstępach czasowych:

– co miesiąc – w terminie do końca następnego odpowiedniego miesiąca – dla instytucji rządowych na szczeblu centralnym, instytucji rządowych i samorządowych na poziomie regionalnym i funduszy zabezpieczenia społecznego, z wyszczególnieniem wszystkich podsektorów, oraz

– kwartalnie w przypadku instytucji samorządowych na poziomie lokalnym i innych funduszy pozabudżetowych, w ciągu miesiąca po zakończeniu danego kwartału;

b)     szczegółową tabelę korelacji zawierającą elementy przejściowe pomiędzy danymi w ujęciu kasowym a danymi na podstawie ESA 95.

ROZDZIAŁ III

Prognozy

Artykuł 4

1.        Państwa członkowskie zapewniają, by podstawą planowania budżetowego były realistyczne prognozy makroekonomiczne i budżetowe sporządzone w oparciu o najaktualniejsze informacje, w tym prognozy krajowe, jeżeli są one bardziej aktualne niż prognozy Komisji. Podstawą planowania budżetowego jest najbardziej prawdopodobny scenariusz makrobudżetowy bądź ostrożniejszy scenariusz, w którym szczegółowo wskazane są odchylenia od najbardziej prawdopodobnego scenariusza makrobudżetowego. Prognozy makroekonomiczne i budżetowe przygotowuje się przy uwzględnieniu w stosownych przypadkach, prognoz Komisji oraz prognoz niezależnych organów. Dokonuje się porównania w odniesieniu do prognozy Komisji, a znaczące rozbieżności pomiędzy wybranym scenariuszem makrobudżetowym a prognozą Komisji wyjaśnia się, w szczególności jeśli poziom lub wzrost zmiennych zewnętrznych o znaczących ponadgranicznych skutkach makroekonomicznych odbiega znacząco od wartości podanych w prognozach Komisji.

1a.      Komisja upowszechnia metody, założenia i parametry, w oparciu o które sporządza swe prognozy makroekonomiczne i budżetowe.

1b.      W celu zapewnienia państwom członkowskim wsparcia w przygotowywaniu prognoz budżetowych Komisja dostarcza prognozy dotyczące wydatków i dochodów UE w równoważnym okresie.

2.        Prognozy makroekonomiczne i budżetowe na potrzeby planowania budżetowego obejmują alternatywne scenariusze makroekonomiczne służące analizie kształtowania się zmiennych budżetowych w różnych warunkach gospodarczych. Zakres scenariuszy alternatywnych wykorzystywanych do sporządzania prognoz makroekonomicznych i budżetowych zależy od wiarygodności prognoz w przeszłości i stara się uwzględnić wpływ przypadków zaburzenia równowagi makroekonomicznej tam, gdzie je podkreślono, również zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr [...]/2011 z dnia [...] w sprawie zapobiegania zaburzeniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania.

3.        Przed przygotowaniem prognoz makroekonomicznych i budżetowych państwo członkowskie i Komisja mogą podjąć decyzję o metodach sporządzania prognoz oraz rodzaju i zasięgu założeń, które należy uwzględnić. Państwa członkowskie określają, która instytucja odpowiada za sporządzenie prognozy, i podają do wiadomości publicznej oficjalne prognozy makroekonomiczne i budżetowe przygotowane na potrzeby planowania budżetowego, w tym zastosowane metody oraz przyjęte założenia i parametry, na których opierają się te prognozy.

4.        Państwa członkowskie regularnie zlecają niezależnym organom sporządzanie audytów prognoz makroekonomicznych i budżetowych przygotowanych na potrzeby planowania budżetowego, w tym oceny ex-post wyników ich własnych prognoz. Wyniki audytów podaje się niezwłocznie do wiadomości publicznej i odpowiednio uwzględnia w przyszłych prognozach makroekonomicznych i budżetowych.

Poza tymi zobowiązaniami uczestniczące państwa członkowskie zapewniają sporządzenie audytów własnych rejestrów prognoz z przeszłości na niezależnych zasadach, na przykład przez niezależny organ państwowy. Audyty przeprowadza się raz do roku. Wyniki niezależnych audytów podaje się do wiadomości publicznej.

4a.      Eurostat publikuje przynajmniej co trzy miesiące poziomy deficytów i zadłużenia państw członkowskich oraz zmiany tych wskaźników.

4b.      Jeżeli w ciągu trzech kolejnych lat prognozy Komisji będą znacznie dokładniej odzwierciedlać aktualną działalność gospodarczą niż prognozy uczestniczących państw członkowskich, państwa te zobowiązane są, pod warunkiem wydania przez Radę decyzji w tym względzie, do opierania swego planowania budżetowego na prognozach Komisji lub do korzystania z prognoz niezależnych organów krajowych.

             Rada monitoruje sytuację w tym względzie i odwołuje jakąkolwiek decyzję podjętą na mocy akapitu pierwszego, jeśli uzna, że państwo członkowskie sporządza prognozy stosowne do osiągnięcia wymogów niniejszego artykułu.

ROZDZIAŁ IV

Odpowiedzialność na szczeblu krajowym – Krajowe liczbowe reguły budżetowe

Artykuł 5

Państwa członkowskie posiadają krajowe wiążące liczbowe reguły budżetowe, skutecznie pomagające im wywiązywać się w wieloletnich ramach czasowych ze swoich, wynikających z TFUE zobowiązań w zakresie polityki budżetowej, obejmujących załączone do nich protokoły. Reguły takie obejmują w szczególności:

a)        stosowanie się do określonych w Traktacie zasad dotyczących deficytu i długu;

b)        przyjęcie wieloletniej perspektywy planowania budżetowego, w tym przestrzeganie zróżnicowanych średniookresowych celów budżetowych.

Artykuł 6

Nie naruszając postanowień Traktatu dotyczących unijnych ram nadzoru budżetowego, krajowe liczbowe reguły budżetowe dla państw członkowskich objętych derogacją precyzują następujące elementy:

a)        definicję celu i zakres zasad;

b)        skuteczne i terminowe monitorowanie przestrzegania zasad, np. przez niezależne organy oraz krajowe organy bądź instytucje budżetowe działające w obszarze polityki budżetowej;

c)        konsekwencje ich nieprzestrzegania, które pociągają za sobą wyraźne polityczne i budżetowe koszty dla władz odpowiedzialnych za nieprzestrzeganie zasad nadzoru, takie jak grzywny dla władz przeprowadzających te zadania.

▌

Artykuł 6a

Nie naruszając postanowień TFUE dotyczących unijnych ram nadzoru budżetowego, krajowe liczbowe reguły budżetowe dotyczące uczestniczących państw członkowskich precyzują następujące elementy:

a)        definicję celu i zakres zasad;

b)        skuteczne i terminowe monitorowanie przestrzegania zasad przez niezależne organy bądź instytucje działające w obszarze polityki budżetowej;

c)        konsekwencje ich nieprzestrzegania, które pociągają za sobą wyraźne polityczne i budżetowe koszty dla władz odpowiedzialnych za nieprzestrzeganie zasad nadzoru, takie jak grzywny dla władz przeprowadzających te zadania.

Artykuł 7

Uchwalana co roku przez poszczególne państwa członkowskie ustawa budżetowa uwzględnia ograniczenia wynikające z obowiązujących krajowych liczbowych reguł budżetowych.

ROZDZIAŁ V

Średniookresowe ramy budżetowe

Artykuł 8

1.        Państwa członkowskie ustanawiają kategorycznie podlegające kontroli, skuteczne średniookresowe ramy budżetowe przewidujące przyjęcie przynajmniej czteroletniej perspektywy planowania budżetowego, tak aby zagwarantować, że podstawą krajowego planowania budżetowego jest wieloletnia perspektywa planowania budżetowego.

2.        Średniookresowe ramy budżetowe obejmują procedury ustalania:

a)        kompleksowych i przejrzystych wieloletnich celów budżetowych w zakresie deficytu i długu, wydatków sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz wszelkich innych zbiorczych wskaźników budżetowych, dopilnowując, by były one zgodne z obowiązującymi regułami budżetowymi przewidzianymi w rozdziale IV;

b)        szczegółowych prognoz dotyczących każdej głównej pozycji dochodów i wydatków, w podziale na podsektory sektora instytucji rządowych i samorządowych, dla danego roku budżetowego i lat kolejnych, przy założeniu niezmiennego i zmiennego kursu polityki;

c)        deklaracji na temat średniookresowych priorytetów rządu w podziale na główne pozycje dochodów i wydatków oraz na podsektory sektora instytucji rządowych i samorządowych, zawierającej opis dostosowania prowadzącego do osiągnięcia średniookresowego celu budżetowego w porównaniu do prognoz zakładających niezmienny i zmienny kurs polityki;

ca)      opinii na temat wpływu proponowanych środków na długoterminową stabilność finansów publicznych.

3.        Podstawą prognoz przyjętych w średniookresowych ramach budżetowych są realistyczne prognozy makroekonomiczne i budżetowe zgodne z rozdziałem III.

Artykuł 9

Uchwalana co roku ustawa budżetowa jest zgodna z przepisami wynikającymi z średniookresowych ram budżetowych. W szczególności podstawą przygotowywania rocznego budżetu są prognozy dotyczące dochodów i wydatków oraz priorytety wynikające z średniookresowych ram budżetowych określonych w art. 8 ust. 2. Każde odejście od tych przepisów jest należycie uzasadniane.

Artykuł 9a

Niniejsza dyrektywa nie zabrania żadnemu nowo obranemu rządowi, by uaktualnił średniookresowe ramy budżetowe, tak aby odzwierciedlały one priorytety prowadzonej przez niego nowej polityki, pod warunkiem, że:

a)           jego relacja długu do PKB wystarczająco spada i w zadowalającym tempie zbliża się do wartości referencyjnej;

b)          jego sytuacja budżetowa zmierza w kierunku osiągnięcia średniookresowych celów budżetowych określonych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1466/97.

Państwa członkowskie podkreślają różnice w stosunku do poprzednich średniookresowych ram budżetowych.

ROZDZIAŁ VI

Przejrzystość finansów sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz kompleksowy zakres ram budżetowych

Artykuł 10

Państwa członkowskie dopilnowują, by środki podjęte w celu przestrzegania przepisów rozdziałów II, III i IV były spójne we wszystkich podsektorach sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz by miały kompleksowe zastosowanie do tych podsektorów. Oznacza to w szczególności spójność zasad i procedur rachunkowości oraz harmonogramów publikacji danych, a także niezawodność systemów gromadzenia i przetwarzania danych stanowiących ich podstawę.

Artykuł 11

Państwa członkowskie ustanawiają odpowiednie mechanizmy koordynacji między podsektorami sektora instytucji rządowych i samorządowych, służące spójnemu uwzględnieniu wszystkich podsektorów sektora instytucji rządowych i samorządowych w planowaniu budżetowym i w przygotowaniu prognoz budżetowych oraz ustanawianiu planowania wieloletniego, jak przewidziano w szczególności w wieloletnich ramach budżetowych.

Artykuł 12

1.          Liczbowe reguły budżetowe sporządzane są w dążeniu do zapewnienia możliwości zastosowania celów budżetowych do wszystkich podsektorów sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz zgodności tych reguł z zobowiązaniami państw członkowskich wynikającymi z paktu stabilności i wzrostu.

2.          W celu promowania rozliczalności budżetowej, wyraźnie określa się odpowiedzialność budżetową władz publicznych w poszczególnych podsektorach sektora instytucji rządowych i samorządowych.

Artykuł 13

1.          Działalność funduszy i organów pozabudżetowych jest uwzględniana w zwykłym procesie budżetowym. Obejmuje to uwzględnienie szczegółowych informacji na temat tych funduszy i działalności w standardowej dokumentacji budżetowej rozpowszechnianej na potrzeby planowania budżetowego, w szczególności do celów omawiania średniookresowych ram budżetowych i uchwalanej co roku ustawy budżetowej.

2.          Państwa członkowskie publikują szczegółowe informacje na temat wpływu ulg podatkowych na dochody.

3.          W odniesieniu do wszystkich podsektorów sektora instytucji rządowych i samorządowych państwa członkowskie publikują informacje na temat aktywów i zobowiązań warunkowych o potencjalnie istotnym wpływie na budżet publiczny, w tym na temat gwarancji rządowych, udziału w kapitale, własności publicznej z uwzględnieniem nieruchomości, kredytów niezagrożonych i zagrożonych oraz aktywów i zobowiązań wynikających z działalności przedsiębiorstw państwowych, łącznie z ich zakresem ▐.

ROZDZIAŁ VIa

Szczegółowe przepisy dla uczestniczących państw członkowskich

Artykuł 13a

1.        Poza zobowiązaniami wynikającymi z niniejszej dyrektywy i bez uszczerbku dla nich uczestniczące państwa członkowskie uwzględniają w swoich ramach budżetowych:

a)      podejście skonsolidowane, oznaczające podejście budżetowe, które rozpoczyna się od porozumienia się co do poziomu ogólnych wydatków netto, który następnie zostaje przydzielony różnym ministerstwom, agencjom rządowym, funduszom pozabudżetowym, instytucjom samorządowym i rządowym na poziomie regionalnym, instytucjom samorządowym na poziomie lokalnym, a tym samym sprzyja skonsolidowanemu dostosowaniu się do poziomu wydatków netto;

b)      niezależną radę budżetową, której zadaniem jest zapewnienie niezależnego monitorowania, analiz, ocen i prognoz we wszystkich obszarach krajowej polityki budżetowej, która to rada może mieć wpływ na spełnianie przez państwa członkowskie strefy euro zobowiązań wynikających z art. 121 i 126 TFUE oraz z wszelkiego prawodawstwa i środków przyjętych na mocy jakichkolwiek artykułów lub na mocy art. 136 TFUE.

2.           Ponadto poza zobowiązaniami wynikającymi z niniejszej dyrektywy oraz bez uszczerbku dla nich państwa członkowskie objęte derogacją mogą na zasadzie dobrowolności uwzględnić w swych ramach budżetowych jakikolwiek spośród wymienionych wyżej elementów lub wszystkie zgodnie z procedurą określoną w art. 2a.

ROZDZIAŁ VII

Przepisy końcowe

Artykuł 14

1.          Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 31 grudnia 2012 r. Uczestniczące państwa członkowskie wdrażają wymogi niniejszej dyrektywy przez przyjęcie odpowiedniego ustawodawstwa krajowego lub wprowadzenie zmian do niego do dnia 31 grudnia 2013 r. Wszystkie państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

1a.      Dla celów wyjaśnienia poszczególnych zobowiązań państw członkowskich na mocy TFUE i protokołów, art. 5, 6 i 7 niniejszej dyrektywy mają zastosowanie do tych państw członkowskich, które przyjęły euro lub planują przyjąć euro, co deklaruje ich członkostwo w ERMII. Inne państwa członkowskie mogą dokonać wyboru co do związania się tymi przepisami, powiadamiając o tym Komisję na trzy miesiące przed wejściem w życiem niniejszej dyrektywy lub po jej wejściu, udzieliwszy trzymiesięcznego powiadomienia.

2.          Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 14a

Trzy lata po terminie transpozycji określonym w art. 14 Komisja publikuje sprawozdanie oceniające wdrożenie przepisów koniecznych do przestrzegania niniejszej dyrektywy.

Sprawozdanie ocenia między innymi:

a)        skuteczność wymogu dotyczącego danych budżetowych w ujęciu kasowym w odniesieniu do wszystkich podsektorów sektora instytucji rządowych i samorządowych;

b)        dokładność prognoz makroekonomicznych sporządzonych w następstwie oceny ex-post;

c)        koncepcję i skuteczność liczbowych reguł budżetowych;

d)        koncepcję i skuteczność instytutów budżetowych;

e)        ogólny poziom przejrzystości finansów rządowych.

Artykuł 15

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 16

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w […] dnia […] r.

W imieniu Rady Przewodniczący

• [1] ^* Poprawki: tekst nowy lub zmieniony został zaznaczony kursywą i wytłuszczonym drukiem; symbol ▌sygnalizuje skreślenia.
• [2]               Dz.U. C […] z […], s. […].
• [3]               Dz.U. L 87 z 31.3.2009, s. 164.
• [4]               Dz.U. L 145 z 10.6.2009, s. 1.
• [5]               Dz.U. L 310 z 30.11.1996, s. 1.
• [6]               Dz.U. L 209 z 2.8.1997, s. 1.
• [7]               Dz.U. L 209 z 2.8.1997, s. 6.

OPINIA KOMISJI PRAWNEJ W SPRAWIE PODSTAWY PRAWNEJ

Pani Sharon Bowles

Przewodnicząca

Komisja Gospodarcza i Monetarna

BRUKSELA

Przedmiot:       Opinia w sprawie podstawy prawnej wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich (COM(2010))0523 wersja ostateczna – C7‑0397/2010 – 2010/0277(NLE))

Szanowna Pani Przewodnicząca,

W piśmie z dnia 4 marca 2011 r. zwróciła się Pani do Komisji Prawnej – zgodnie z art. 37 ust. 2 Regulaminu PE – o opinię na temat odpowiedniej podstawy prawnej różnych wniosków legislacyjnych, do których w Pani komisji jako komisji właściwej i/lub w Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych złożono poprawki mające na celu zmianę podstawy prawnej.

Komisja rozpatrzyła powyższą kwestię na posiedzeniu w dniu 12 kwietnia 2011 r.

Celem pakietu dotyczącego zarządzania gospodarczego jest wyjście naprzeciw potrzebie większej koordynacji i ściślejszego nadzoru strategii polityki gospodarczej w unii gospodarczej i walutowej.

Pakiet ten obejmuje sześć wniosków legislacyjnych.

Wnioski te analizowane są oddzielnie w załączniku. Dla wygody, wnioski komisji dotyczące właściwej dla każdego przypadku podstawy prawnej przedstawiono poniżej:

- Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu i Rady w sprawie zapobiegania zaburzeniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania (COM(2010) 527, 2010/0281 (COD))

Jedynym celem tego wniosku dotyczącego rozporządzenia jest rozszerzenie procedury nadzoru gospodarczego, na co zezwala art. 121 ust. 6 TFUE. Ta podstawa prawna wydaje się zatem odpowiednia.

– Wniosek dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich (COM(2010) 523 wersja ostateczna, 2010/0277(NLE))

Głównym celem tego wniosku jest zachęcenie do odpowiedzialności budżetowej poprzez określenie minimalnych wymogów dla ram krajowych oraz zadbanie o skuteczność procedury nadmiernego deficytu. Dlatego podstawa prawna zaproponowana przez Komisję Europejską, tj. art. 126 ust. 14 akapit trzeci TFUE, wydaje się odpowiednia.

- Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1466/97 w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych (COM(2010) 526, 2010/0280 (COD))

Celem tego wniosku jest zapewnienie ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej państw członkowskich. Wydaje się zatem, że art. 121 ust. 6 TFUE stanowi odpowiednią podstawę prawną tego wniosku.

- Wniosek dotyczący rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1467/97 w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (COM(2010) 522 wersja ostateczna, 2010/0276 (CNS))

W świetle faktu, że głównym celem tego wniosku jest określenie szczegółowych zasad, jakimi należy się kierować przy stosowaniu procedury nadmiernego deficytu, jedyną odpowiednią podstawą prawną jest art. 126 ust. 14 TFUE.

- Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie skutecznego egzekwowania nadzoru budżetowego w strefie euro (COM(2010) 524, 2010/0278 (COD))

Uznaje się, że art. 121 ust. 6 w związku z art. 136 TFUE stanowią odpowiednią podstawę prawną.

- Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu i Rady w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro (COM(2010) 525, 2010/0279 (COD))

Mając na uwadze cel tego wniosku, jakim jest skuteczniejsza korekta zaburzeń równowagi makroekonomicznej w strefie euro, art. 121 ust. 6 w związku z art. 136 TFUE stanowią odpowiednią podstawę prawną.

Na posiedzeniu w dniu 12 kwietnia 2011 r. Komisja Prawna przyjęła jednogłośnie powyższe zalecenia[1].

Z poważaniem,

Klaus-Heiner Lehne

Załącznik

Przedmiot: Podstawa prawna wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich (COM(2010) 523 wersja ostateczna, 2010/0277 (NLE))

Pakiet dotyczący zarządzania gospodarczego składa się z sześciu wniosków mających na celu poprawę koordynacji strategii polityki gospodarczej i nadzoru nad nimi w ramach unii gospodarczej i walutowej w kontekście strategii „Europa 2020” oraz europejskiego semestru, nowego cyklu nadzoru łączącego proces ujęty w pakcie stabilności i wzrostu oraz w ogólnych wytycznych polityki gospodarczej.

Dwa wnioski dotyczą procedury nadmiernego deficytu i oba oparte są na art. 126 ust. 14 TFUE. Cztery wnioski dotyczą procedury wielostronnego nadzoru i oparte są na art. 121 ust. 6; dwa z nich są oparte na art. 121 ust. 6 w związku z art. 136 TFUE.

Wnioski te stanowią reakcję na słabości obecnego systemu, które uwidocznił światowy kryzys gospodarczy i finansowy. Jak Komisja podkreśla w uzasadnieniu, istnieje „szerokie porozumienie co do tego, że należy pilnie wzmocnić ramy UGW w celu stworzenia solidnych podstaw stabilności makroekonomicznej i stabilności finansów publicznych, które są warunkiem trwałego wzrostu gospodarczego i zatrudnienia”[2].

Wnioski te przygotowano w następstwie dwóch komunikatów Komisji Europejskiej[3] oraz porozumienia w ramach Rady Europejskiej z czerwca 2010 r. w sprawie potrzeby zwiększenia koordynacji polityki gospodarczej państw członkowskich. Pakiet dotyczący zarządzania gospodarczego przedłożono w dniu 29 września 2010 r.

Wniosek dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich jest obecnie rozpatrywany przez Komisję Gospodarczą i Monetarną, której sprawozdawcą jest Vicky Ford. Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych sporządza opinię (sprawozdawca: David Casa). Parlament Europejski działa zgodnie z procedurą konsultacji.

Poprawki złożone przez Komisję Zatrudnienia i Spraw Socjalnych mają na celu zmianę podstawy prawnej z jednego art. 126 ust. 14 akapit trzeci na podstawę w dwóch artykułach, tj. art. 126 ust. 14 akapit trzeci w związku z art. 121 TFUE.

Zwrócono się do Wydziału Prawnego o poradę prawną w sprawie podstawy prawnej dyrektywy dotyczącej ram budżetowych. Po przeanalizowaniu podstawy prawnej wskazanej przez Komisję w odniesieniu do celów wniosku (dopilnowanie, by cele ram koordynacji budżetowej UGW znalazły odzwierciedlenie w krajowych ramach budżetowych), Wydział Prawny doszedł do wniosku, że „co do zasady podstawa prawna wydaje się właściwa”[4].

Kontekst

W uzasadnieniu określono działania przewidziane w nowych wnioskach Komisji:

(1) udoskonalenie postanowień paktu stabilności i wzrostu w świetle doświadczeń, w tym doświadczeń z kryzysu;

(2) zawarcie w nim skuteczniejszych narzędzi egzekwowania;

(3) uzupełnienie go o postanowienia dotyczące krajowych ram budżetowych.

Zgodnie z uzasadnieniem, celem przedmiotowej dyrektywy jest w szczególności sprecyzowanie obowiązków władz krajowych w zakresie przestrzegania postanowień art. 3 protokołu nr 12 dotyczącego procedury nadmiernego deficytu. Ten sam cel podkreślono w punkcie 1 preambuły, podczas gdy w punkcie 12 preambuły podkreślono, że „rygorystyczne krajowe przepisy budżetowe, zgodne z celami budżetowymi na poziomie Unii, muszą być podstawą zaostrzonych ram nadzoru budżetowego w Unii.”.

W tym celu wniosek przewiduje postanowienia dotyczące przejrzystości i monitorowania danych budżetowych (art. 3 rozdział II „Rachunkowość i statystyka”), planowania w zakresie średniookresowych celów budżetowych (art. 8 rozdział V) i przejrzystości finansów sektora instytucji rządowych i samorządowych (art. 10-13 rozdział VI).

Proponowana podstawa prawna

Podstawę prawną dyrektywy będącej przedmiotem wniosku stanowią:

Artykuł 126 ust. 14 akapit trzeci TFUE

Z zastrzeżeniem innych postanowień niniejszego ustępu, Rada, na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, określi szczegółowe warunki i definicje w celu zastosowania postanowień tego Protokołu.

Artykuł 121 TFUE

1. Państwa Członkowskie uznają swoje polityki gospodarcze za przedmiot wspólnego zainteresowania i koordynują je w ramach Rady, zgodnie z artykułem 120.

2. Rada, na zalecenie Komisji, opracowuje projekt ogólnych kierunków polityk gospodarczych Państw Członkowskich i Unii oraz składa sprawozdanie Radzie Europejskiej.

Rada Europejska, na podstawie sprawozdania Rady, debatuje nad konkluzją w sprawie ogólnych kierunków polityk gospodarczych Państw Członkowskich i Unii. Na podstawie tej konkluzji Rada przyjmuje zalecenie określające te ogólne kierunki. Rada informuje Parlament Europejski o swoim zaleceniu.

3. W celu zapewnienia ściślejszej koordynacji polityk gospodarczych i trwałej konwergencji dokonań gospodarczych Państw Członkowskich, Rada, na podstawie sprawozdań przedstawionych przez Komisję, nadzoruje rozwój sytuacji gospodarczej w każdym z Państw Członkowskich i w Unii, jak również zgodność polityk gospodarczych z ogólnymi kierunkami określonymi w ustępie 2 oraz regularnie dokonuje oceny całościowej.

Dla potrzeb tego wielostronnego nadzoru Państwa Członkowskie przesyłają Komisji informacje o ważnych środkach, które przyjęły w dziedzinie swej polityki gospodarczej oraz wszelkie inne informacje, które uznają za niezbędne.

4. Jeżeli w ramach procedury, o której mowa w ustępie 3, zostanie stwierdzone, że polityki gospodarcze Państwa Członkowskiego nie są zgodne z ogólnymi kierunkami, o których mowa w ustępie 2, lub zagrażają prawidłowemu funkcjonowaniu unii gospodarczej i walutowej, Komisja może skierować do danego Państwa Członkowskiego ostrzeżenie. Rada, na zalecenie Komisji, może kierować do danego Państwa Członkowskiego niezbędne zalecenia. Rada, na wniosek Komisji, może zadecydować o podaniu swoich zaleceń do publicznej wiadomości.

W zakresie niniejszego ustępu, Rada stanowi nie biorąc pod uwagę głosu członka Rady reprezentującego dane Państwo Członkowskie.

Większość kwalifikowaną pozostałych członków Rady określa się zgodnie z artykułem 238 ustęp 3 litera a).

5. Przewodniczący Rady i Komisja składają sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu dotyczące rezultatów wielostronnego nadzoru. Przewodniczący Rady może być wezwany do stawienia się przed właściwą komisją Parlamentu Europejskiego, jeśli Rada podała swoje zalecenia do publicznej wiadomości.

6. Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, mogą przyjąć szczegółowe zasady procedury wielostronnego nadzoru, o której mowa w ustępach 3 i 4.

Stanowisko Trybunału Sprawiedliwości

Co do zasady akt prawny powinien mieć tylko jedną podstawę prawną. W przypadku gdy analiza celu i treści unijnego aktu prawnego wykazuje, iż przyświeca mu podwójny cel lub że składa się on z dwóch elementów podlegających różnym podstawom prawnym, i jeśli jeden z tych aspektów można zidentyfikować jako główny lub nadrzędny, podczas gdy drugi ma jedynie charakter pomocniczy, wówczas podstawą prawną danego aktu powinien być jeden artykuł, tj. podstawa właściwa dla tego głównego lub nadrzędnego celu lub elementu[5].

W wyjątkowych przypadkach natomiast, jeśli zostanie ustalone, że dany akt prawny dąży do realizacji większej liczby celów lub składa się z wielu elementów, które są ze sobą nierozerwalnie związane i żaden z nich nie jest drugorzędny lub pośredni w stosunku do drugiego, należy przyjąć akt w oparciu o poszczególne właściwe podstawy prawne[6].

Analiza proponowanych podstaw prawnych

Artykuł 126 jest zawarty w tytule VIII rozdział 1 TFUE. Określa on działania podejmowane przez Komisję i Radę przy stosowaniu procedury nadmiernego deficytu. Zgodnie z tą procedurą Rada i Komisja monitorują krajowy deficyt i wydają zalecenia. Artykuł 126 ust. 14 umożliwia Radzie przyjęcie uzupełniających środków dotyczących procedury nadmiernego deficytu. Na mocy akapitu trzeciego tego artykułu Rada, na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, określa szczegółowe warunki i definicje w celu zastosowania postanowień protokołu nr 12.

Artykuł 121 TFUE skupia się na koordynacji polityk gospodarczych państw członkowskich. Umożliwia on Radzie określanie ogólnych wytycznych dla polityki gospodarczej państw członkowskich oraz wprowadzenie procedury wielostronnego nadzoru w oparciu o sprawozdania Komisji. Zgodnie z art. 121 ust. 4, jeżeli państwo członkowskie nie zastosuje się do zalecenia Rady, o którym mowa w ust. 3, może ona skierować do niego ostrzeżenie. Ustęp 6 pozwala na działanie zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, aby przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące wdrożenia procedury wielostronnego nadzoru.

Wynika z tego, że art. 126 ust. 14 wyraźnie koncentruje się na określeniu warunków stosowania procedury nadmiernego deficytu, podczas gdy art. 121 obejmuje szerszy obszar uprawnień – „ogólne wytyczne polityki gospodarczej”.

Jak zauważono, Trybunał Sprawiedliwości stwierdza, że w przypadku gdy dla danego aktu istnieje więcej niż jedna potencjalna podstawa prawna, obowiązuje ogólna zasada, zgodnie z którą należy przyjąć tę podstawę prawną, która odpowiada nadrzędnym celom aktu, chyba że wyjątkowo cele aktu są ze sobą nierozerwalnie związane i żaden nie jest drugorzędny w stosunku do drugiego.

W omawianym tu przypadku należy stwierdzić, czy wnioskowi dotyczącemu dyrektywy Rady w sprawie wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich przyświeca wiele celów, i jeżeli tak, to należy zbadać, czy cele te można postrzegać jako nierozerwalnie powiązane, tak że żaden z nich nie jest drugorzędny w stosunku do drugiego – jedynie taka sytuacja uzasadniałaby przyjęcie podstawy prawnej złożonej z kilku artykułów.

W uzasadnieniu stwierdzono, że dyrektywa będąca przedmiotem wniosku ma na celu w szczególności sprecyzowanie obowiązków władz krajowych w zakresie przestrzegania postanowień art. 3 protokołu nr 12 do Traktatów dotyczącego procedury nadmiernego deficytu. Zgodnie z art. 1 wniosku „W niniejszej dyrektywie określa się szczegółowe przepisy dotyczące właściwości ram budżetowych w państwach członkowskich, niezbędnych do zapewnienia skuteczności procedury nadmiernego deficytu.”.

Świadczy to o tym, że jedynym uznanym celem wniosku jest zachęcenie do odpowiedzialności budżetowej poprzez określenie minimalnych wymogów dla ram krajowych oraz zadbanie o skuteczność procedury nadmiernego deficytu. Zaproponowana przez Komisję podstawa prawna w art. 126 ust. 14 wydaje się zatem właściwa.

Dalsza analiza postanowień wniosku dowodzi tego samego. W art. 3 przewidziano zasady przejrzystości i monitorowania danych budżetowych, a w art. 4 i art. 8-9 przewidziano zasady planowania średniookresowych celów budżetowych. Wszystkie te postanowienia można traktować jako określające zasady wdrożenia protokołu nr 12 w sprawie procedury nadmiernego deficytu.

Wniosek i zalecenie

Z powyższych rozważań wynika, że właściwą podstawą prawną wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich powinien być sam art. 126 ust. 14 akapit trzeci TFUE.

• [1]  W głosowaniu końcowym uczestniczyli: Klaus-Heiner Lehne (przewodniczący), Evelyn Regner (wiceprzewodnicząca), Piotr Borys, Sergio Gaetano Cofferati, Christian Engström, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Sajjad Karim, Kurt Lechner, Eva Lichtenberger, Antonio López-Istúriz White, Arlene McCarthy, Antonio Masip Hidalgo, Alajos Mészáros, Angelika Niebler, Bernhard Rapkay, Alexandra Thein, Diana Wallis, Rainer Wieland, Cecilia Wikström, Tadeusz Zwiefka
• [2]  Wniosek dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich; uzasadnienie.
• [3]  „Zacieśnienie koordynacji polityki gospodarczej” z dnia 12 maja 2010 r. oraz „Wzmocnienie koordynacji polityki gospodarczej w interesie stabilności, wzrostu gospodarczego i zatrudnienia – Narzędzia na rzecz silniejszego zarządzania gospodarczego w UE” z dnia 30 czerwca 2010 r.
• [4]  Opinia prawna Służby Prawnej wydana w piśmie z dnia 15.12.2010 r.
• [5]  Sprawa C-91/05, Komisja przeciwko Radzie, Zb. Orz. 2008, s. I-3651.
• [6]  Sprawa C-338/01, Komisja przeciwko Radzie, Zb. Orz. 2004, s. I-4829.

OPINIA Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (21.3.2011)

dla Komisji Gospodarczej i Monetarnej

w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich
(COM(2010)0523 – C7‑0397/2010 – 2010/0277(NLE))

Sprawozdawca: David Casa

ZWIĘZŁE UZASADNIENIE

Kontekst

W dniu 29 września 2010 r. Komisja przedstawiła pakiet legislacyjny mający na celu wzmocnienie ładu gospodarczego w UE i w strefie euro. Pakiet zawiera sześć wniosków: cztery z nich dotyczą kwestii budżetowych, w tym reformy paktu stabilności i wzrostu, a dwa nowych regulacji mających na celu wykrywanie i rozwiązywanie występujących wewnątrz UE i w strefie euro zaburzeń równowagi makroekonomicznej.

Komisja proponuje zwiększyć przestrzeganie przez państwa członkowskie paktu stabilności i wzrostu oraz pogłębić koordynację polityki budżetowej. W ramach tzw. aspektu prewencyjnego paktu obowiązujące rozporządzenie nr 1466/97/WE w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych ulega zmianie w celu zagwarantowania, że państwa członkowskie będą prowadzić „ostrożną” politykę budżetową w okresie prosperity, aby zabezpieczyć się na czas kryzysu. Ponadto, w ramach tzw. elementu naprawczego, proponuje się zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 1467/97 w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu, w celu zagwarantowania ściślejszej obserwacji zmian stanu zadłużenia w tym samym stopniu jak rozwoju deficytu.

Ponadto proponuje się dyrektywę wprowadzającą wymogi dotyczące ram budżetowych państw członkowskich w celu zachęcenia do większej odpowiedzialności budżetowej dzięki określeniu minimalnych wymogów dotyczących krajowych ram budżetowych i zagwarantowaniu, że są one zgodne ze zobowiązaniami traktatowymi. Aby uzasadnić prewencyjne i naprawcze elementy paktu, Komisja zaproponowała też wzmocnienie mechanizmów egzekwowania wobec państw członkowskich ze strefy euro.

Uwagi

Niniejszy projekt opinii odnosi się do wniosku Komisji w sprawie dyrektywy dotyczącej wymogów dotyczących ram budżetowych w państwach członkowskich. Ogólnie sprawozdawca z zadowoleniem przyjmuje jej propozycje wysunięte celem zagwarantowania usprawnienia krajowych ram budżetowych i zachęcenia państw członkowskich do podejmowania bardziej wyważonych decyzji budżetowych w przyszłości. W szczególności konieczne są propozycje dotyczące usprawnionej budżetowej sprawozdawczości statystycznej w celu uniknięcia powtarzania błędów popełnionych wcześniej przez inne państwo członkowskie. Analogicznie, propozycje dotyczące utworzenia niezależnych instytucji budżetowych, wprowadzenia krajowych reguł budżetowych i obowiązkowego wieloletniego planowania budżetowego także powinny pomóc w zapewnieniu większej stabilności budżetowej.

Niemniej jednak sprawozdawca uważa niektóre wyjaśnienia i zmiany za konieczne i w związku z tym proponuje poprawki dotyczące następujących głównych aspektów:

– Główny cel niniejszego wniosku powinien być wyraźnie powiązany z nadrzędnymi celami UE, a zwłaszcza z wymogami art. 9 TFUE dotyczącymi wspierania wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewnienia odpowiedniej ochrony socjalnej i zwalczania wykluczenia społecznego. Równie ważne jest, aby zasady zaproponowane celem zagwarantowania usprawnienia krajowych ram budżetowych były ustanawiane w kontekście europejskiego semestru oceny koordynacji.

– Wymogi wobec krajowych ram budżetowych powinny nie tylko gwarantować, że plany budżetowe państw członkowskich będą miały za podstawę realistyczne prognozy, ale powinny także zapewniać poświęcenie należytej uwagi trwałości ich odpowiednich systemów ochrony socjalnej, w tym systemu emerytalnego i opieki zdrowotnej.

– Wymogi dotyczące krajowych ram budżetowych powinny być także pomyślane w taki sposób, aby zachęcać państwa członkowskie – oraz pozostawiać im pole manewru – do prowadzenia sprzyjających rozwojowi inwestycji publicznych, w dziedzinie edukacji i szkoleń, z pożytkiem dla realizacji przez UE celów w zakresie wzrostu i zatrudnienia.

POPRAWKI

Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych zwraca się do Komisji Gospodarczej i Monetarnej, jako do komisji przedmiotowo właściwej, o naniesienie w swoim sprawozdaniu następujących poprawek:

Poprawka  1 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 1 preambuły
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
(1) Należy wykorzystać doświadczenia zdobyte w pierwszym dziesięcioleciu funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej. Rozwój sytuacji gospodarczej w ostatnim okresie wiąże się z nowymi wyzwaniami dla prowadzenia polityki budżetowej w Unii; w szczególności unaocznił również potrzebę istnienia jednolitych wymogów dotyczących zasad i procedur tworzących ramy budżetowe w państwach członkowskich. W szczególności należy określić zadania organów krajowych mające na celu zapewnienie przestrzegania postanowień załączonego do Traktatów Protokołu (nr 12) w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu, w szczególności jego art. 3.	(1) Należy wykorzystać doświadczenia zdobyte w pierwszym dziesięcioleciu funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej. Rozwój sytuacji gospodarczej w ostatnim okresie wiąże się z nowymi wyzwaniami dla prowadzenia polityki budżetowej w Unii; w szczególności unaocznił również potrzebę istnienia jednolitych wymogów dotyczących zasad i procedur tworzących ramy budżetowe w państwach członkowskich. W szczególności należy określić zadania organów krajowych mające na celu zapewnienie przestrzegania postanowień załączonego do Traktatów Protokołu (nr 12) w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu, w szczególności art. 3 TFUE, oraz ich zobowiązania do wdrożenia strategii i celów politycznych przyjętych przez Radę Europejską.
Poprawka  2 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 1 a preambuły (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	(1a) Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje, że przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań Unia powinna brać pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej oraz zwalczaniem wykluczenia społecznego.
Poprawka  3 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 1 b preambuły (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	(1b) Na posiedzeniu w dniu 17 czerwca 2010 r. Rada Europejska przyjęła nową strategię dotyczącą zatrudnienia i wzrostu – strategię „Europa 2020” – dzięki której UE wyjdzie z kryzysu silniejsza, a jej gospodarka będzie ukierunkowana na inteligentny, zrównoważony wzrost, sprzyjający włączeniu społecznemu, wraz z wysokim poziomem zatrudnienia, wydajności i spójności społecznej. Rada Europejska postanowiła także rozpocząć w dniu 1 stycznia 2011 r. europejski semestr oceny koordynacji celem umożliwienia państwom członkowskim czerpania korzyści z wczesnej koordynacji na szczeblu UE i umożliwienia zwiększonego nadzoru i jednoczesnej oceny zarówno działań budżetowych, jak i reform strukturalnych wspierających wzrost i zatrudnienie.
Poprawka  4 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 13 preambuły
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
(13) Państwa członkowskie powinny unikać procyklicznej polityki budżetowej, a w okresach dobrej koniunktury gospodarczej działania na rzecz konsolidacji budżetowej powinny być zintensyfikowane. Osiągnięciu tych celów sprzyjają precyzyjnie określone liczbowe reguły budżetowe.	(13) Państwa członkowskie powinny unikać procyklicznej polityki budżetowej, a w okresach dobrej koniunktury gospodarczej działania na rzecz konsolidacji budżetowej powinny być zintensyfikowane. Działania na rzecz konsolidacji budżetowej powinny także pozostawiać pole manewru, zwłaszcza na inwestycje publiczne prowadzące do realizacji unijnych celów w zakresie wzrostu i zatrudnienia. Osiągnięciu tych celów sprzyjają precyzyjnie określone liczbowe reguły budżetowe.
Poprawka  5 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 15 a preambuły (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	(15a) Potrzeba ściślejszego powiązania Paktu na rzecz stabilności i wzrostu, instrumentów makroekonomicznych, zintegrowanych wytycznych i krajowych programów reform poprzez przedstawianie ich w spójny sposób wymaga ułatwienia porównywania budżetów krajowych pod względem różnych kategorii wydatków za pomocą wzorca, który przygotuje Komisja.
Poprawka  6 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
W niniejszej dyrektywie określa się szczegółowe przepisy dotyczące właściwości ram budżetowych w państwach członkowskich, niezbędnych do zapewnienia skuteczności procedury nadmiernego deficytu.	W niniejszej dyrektywie określa się szczegółowe przepisy dotyczące właściwości ram budżetowych w państwach członkowskich, niezbędnych do zapewnienia porównywalności budżetów krajowych, skuteczności procedury nadmiernego deficytu oraz poprawnego monitorowania wkładu państw członkowskich w realizację celów politycznych, które same ustanowiły.
Poprawka  7 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – ustęp 3 – litera f)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
(f) uzgodnienia dotyczące analizy mającej na celu zwiększenie przejrzystości elementów procesu budżetowego, w tym m.in. kompetencje niezależnych krajowych organów bądź instytucji budżetowych działających w obszarze polityki budżetowej;	(f) uzgodnienia dotyczące analizy mającej na celu zwiększenie przejrzystości i porównywalności elementów struktury i procesu budżetowego, w tym m.in. kompetencje niezależnych krajowych organów bądź instytucji budżetowych działających w obszarze polityki budżetowej;
Poprawka  8 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 - ustęp 1
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
1. Państwa członkowskie zapewniają, by podstawą planowania budżetowego były realistyczne prognozy makroekonomiczne i budżetowe sporządzone w oparciu o najaktualniejsze informacje. Podstawą planowania budżetowego jest najbardziej prawdopodobny scenariusz makrobudżetowy bądź ostrożniejszy scenariusz, w którym szczegółowo wskazane są odchylenia od najbardziej prawdopodobnego scenariusza makrobudżetowego. Prognozy makroekonomiczne i budżetowe przygotowuje się przy uwzględnieniu, w stosownych przypadkach, prognoz Komisji. Rozbieżności pomiędzy wybranym scenariuszem makrobudżetowym a prognozą Komisji wyjaśnia się.	1. Państwa członkowskie zapewniają, by podstawą planowania budżetowego były realistyczne prognozy makroekonomiczne i budżetowe sporządzone w oparciu o najaktualniejsze informacje i uwzględniające w należyty sposób trwałość ich systemów ochrony socjalnej i systemów opieki zdrowotnej. Podstawą planowania budżetowego jest najbardziej prawdopodobny scenariusz makrobudżetowy bądź ostrożniejszy scenariusz, w którym szczegółowo wskazane są odchylenia od najbardziej prawdopodobnego scenariusza makrobudżetowego. Prognozy makroekonomiczne i budżetowe przygotowuje się przy uwzględnieniu, w stosownych przypadkach, prognoz Komisji. Rozbieżności pomiędzy wybranym scenariuszem makrobudżetowym a prognozą Komisji wyjaśnia się.
Poprawka  9 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – litera b)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
(b) przyjęcie wieloletniej perspektywy planowania budżetowego, w tym przestrzeganie średniookresowych celów budżetowych.	(b) przyjęcie wieloletniej perspektywy planowania budżetowego, w tym przestrzeganie średniookresowych celów budżetowych, przy jednoczesnym uwzględnieniu art. 9 TFUE, zwłaszcza odnośnie do wspierania wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewniania odpowiedniej ochrony socjalnej i zwalczania wykluczenia społecznego oraz realizacji unijnych celów w zakresie wzrostu i zatrudnienia.
Poprawka       10 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 8 – ustęp -1 (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	-1. Komisja opracowuje wzorzec dotyczący budżetów krajowych, który umożliwi porównywanie danych pod względem różnych kategorii wydatków.
Poprawka  11 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 8 - ustęp 1
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
1. Państwa członkowskie ustanawiają skuteczne średniookresowe ramy budżetowe przewidujące przyjęcie przynajmniej trzyletniej perspektywy planowania budżetowego, tak aby zagwarantować, że podstawą krajowego planowania budżetowego jest wieloletnia perspektywa planowania budżetowego.	1. Mając na uwadze wzorzec opracowany przez Komisję państwa członkowskie ustanawiają skuteczne średniookresowe ramy budżetowe przewidujące przyjęcie przynajmniej trzyletniej perspektywy planowania budżetowego, tak aby zagwarantować, że podstawą krajowego planowania budżetowego jest wieloletnia perspektywa planowania budżetowego.
Poprawka       12 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 8 – ustęp 2 – litera c)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
(c) deklaracji na temat średniookresowych priorytetów rządu w podziale na główne pozycje dochodów i wydatków oraz na podsektory sektora instytucji rządowych i samorządowych, zawierającej opis dostosowania prowadzącego do osiągnięcia średniookresowego celu budżetowego w porównaniu do prognoz zakładających niezmienny kurs polityki.	(c) deklaracji na temat średniookresowych priorytetów rządu w podziale na główne pozycje dochodów i wydatków oraz na podsektory sektora instytucji rządowych i samorządowych, zawierającej opis dostosowania prowadzącego do osiągnięcia średniookresowego celu budżetowego w porównaniu do prognoz zakładających niezmienny kurs polityki oraz opis postępów na drodze do osiągnięcia celów politycznych ustalonych przez Radę Europejską.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	16.3.2011
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	41 4 1
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Regina Bastos, Edit Bauer, Jean-Luc Bennahmias, Pervenche Berès, Mara Bizzotto, Philippe Boulland, David Casa, Alejandro Cercas, Marije Cornelissen, Frédéric Daerden, Karima Delli, Proinsias De Rossa, Frank Engel, Sari Essayah, Richard Falbr, Ilda Figueiredo, Thomas Händel, Nadja Hirsch, Stephen Hughes, Liisa Jaakonsaari, Danuta Jazłowiecka, Martin Kastler, Ádám Kósa, Patrick Le Hyaric, Veronica Lope Fontagné, Olle Ludvigsson, Elizabeth Lynne, Thomas Mann, Elisabeth Morin-Chartier, Csaba Őry, Rovana Plumb, Konstantinos Poupakis, Sylvana Rapti, Licia Ronzulli, Elisabeth Schroedter, Jutta Steinruck, Traian Ungureanu
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Georges Bach, Raffaele Baldassarre, Sven Giegold, Gesine Meissner, Antigoni Papadopoulou, Evelyn Regner
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Liam Aylward, Fiona Hall, Jacek Włosowicz

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	19.4.2011
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	29 14 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Burkhard Balz, Slavi Binev, Godfrey Bloom, Sharon Bowles, Udo Bullmann, Nikolaos Chountis, George Sabin Cutaş, Leonardo Domenici, Derk Jan Eppink, Diogo Feio, Markus Ferber, Elisa Ferreira, Vicky Ford, Ildikó Gáll-Pelcz, Jean-Paul Gauzès, Sven Giegold, Sylvie Goulard, Liem Hoang Ngoc, Gunnar Hökmark, Wolf Klinz, Jürgen Klute, Philippe Lamberts, Hans-Peter Martin, Ivari Padar, Rolandas Paksas, Alfredo Pallone, Antolín Sánchez Presedo, Olle Schmidt, Edward Scicluna, Peter Simon, Theodor Dumitru Stolojan, Ivo Strejček, Kay Swinburne, Marianne Thyssen, Ramon Tremosa i Balcells, Corien Wortmann-Kool
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Marta Andreasen, Elena Băsescu, Saïd El Khadraoui, Carl Haglund, Krišjānis Kariņš, Olle Ludvigsson, Claudio Morganti, Andreas Schwab