7. Produkty rolne i środki spożywcze podlegają, w odniesieniu do ich etykietowania, ogólnym zasadom ustanowionym we Wspólnocie, w szczególności dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych(2). Jednakże, ze względu na ich specyficzny charakter, należy przyjąć szczególne przepisy uzupełniające w odniesieniu do gwarantowanych tradycyjnych specjalności. Aby identyfikacja gwarantowanych tradycyjnych specjalności wyprodukowanych na terenie Wspólnoty była łatwiejsza i szybsza, używanie na etykietach zapisów i symboli wspólnotowych, o których mowa, powinno być obowiązkowe przewidując jednak rozsądny termin, który umożliwiłby dostosowanie się podmiotów do tego wymogu.

7. Produkty rolne i środki spożywcze podlegają, w odniesieniu do ich etykietowania, ogólnym zasadom ustanowionym we Wspólnocie, w szczególności dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych(3). Jednakże, ze względu na ich specyficzny charakter, należy przyjąć szczególne przepisy uzupełniające w odniesieniu do gwarantowanych tradycyjnych specjalności. Aby identyfikacja gwarantowanych tradycyjnych specjalności wyprodukowanych na terenie Wspólnoty była łatwiejsza i szybsza, używanie na etykietach zapisów i specjalnego symbolu wspólnotowego kojarzonego z gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami powinno być obowiązkowe przewidując jednak rozsądny termin, który umożliwiłby dostosowanie się podmiotów do tego wymogu.

7a W związku z rozszerzeniem zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia na produkty pochodzące z państw trzecich oraz w celu ochrony konsumenta przed ryzykiem pomylenia symbolu wspólnotowego z miejscem pochodzenia produktu, konieczne jest wskazanie na etykietach miejsca pochodzenia i przetworzenia produktu rolnego lub środka spożywczego wprowadzonego do obrotu z odniesieniem do gwarantowanej tradycyjnej specjalności.

b) „tradycyjny” oznacza, dowiedzione użycie na rynku wspólnotowym przynajmniej od okresu równego okresowi zwykle przypisywanemu jednemu pokoleniu człowieka;

b) „tradycyjny” oznacza produkt posiadający dowiedzione specyficzne cechy, które odróżniają go od podobnych mu produktów należących do tej samej kategorii oraz używany na rynku już przed drugą wojną światową;

Uzasadnienie

Produkt, który ma być postrzegany jako integralna część tradycji musi znajdować się w obrocie rynkowym od czasów drugiej wojny światowej, powszechnie uważanej za okres przełomowy.

Komisja prowadzi rejestr gwarantowanych tradycyjnych specjalności uznanych na poziomie wspólnotowym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Komisja prowadzi rejestr gwarantowanych tradycyjnych specjalności uznanych na poziomie wspólnotowym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i publikuje go w Internecie.

Uzasadnienie

Rejestr powinien być łatwo dostępny dla konsumentów i producentów.

Nie zezwala się w żadnym wypadku na używanie nazw zarejestrowanych jako chronione nazwy pochodzenia (PDO) lub chronione oznaczenia geograficzne (PGI).

Uzasadnienie

Nazwy, które mają być używane przy rejestrowaniu produktów na mocy niniejszego rozporządzenia nie mogą w żadnym przypadku obejmować nazw już zarejestrowanych jako PDO lub PGI.

da) wszelkie inne informacje, które Państwo Członkowskie, opierając się na odpowiednio uzasadnionych podstawach, uzna za konieczne.

5. Państwo Członkowskie, podczas rozpatrywania wniosku określonego w ust. 4 akapit drugi, organizuje procedurę sprzeciwu na poziomie krajowym, zapewniając odpowiednią publikację wspomnianego wniosku i przewidując rozsądny termin, w czasie którego każdy podmiot w uzasadniony sposób zainteresowany i mający siedzibę na jego terytorium może zgłosić swój sprzeciw wobec wniosku.

5. Państwo Członkowskie, podczas rozpatrywania wniosku określonego w ust. 4 akapit drugi, organizuje procedurę sprzeciwu na poziomie krajowym, zapewniając odpowiednią publikację wspomnianego wniosku i ustanawiając termin 3 miesięcy, w czasie którego każdy podmiot w uzasadniony sposób zainteresowany i mający siedzibę na jego terytorium może zgłosić swój sprzeciw wobec wniosku.

Uzasadnienie

Termin, w którym można zgłosić sprzeciw powinien być jasno określony, tak aby zaoszczędzić wnioskodawcy niepotrzebnych opóźnień.

1. Komisja rozpatruje wniosek w celu sprawdzenia, czy jest on uzasadniony i czy spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia.

1. W terminie czterech miesięcy Komisja rozpatruje wniosek w celu sprawdzenia, czy jest on uzasadniony i czy spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia.

Uzasadnienie

W odróżnieniu od art. 8 rozporządzenia 2082/92 wniosek Komisji nie przewiduje żadnego ostatecznego terminu, w którym miałaby ona rozpatrzyć wniosek o rejestrację. Określenie terminu podjęcia decyzji jest konieczne dla przyspieszenia procedury, która, choć podzielona na następujące po sobie etapy, musi zakończyć się w odpowiednim czasie, tak aby pozwolić na spełnienie wymogów pewności prawnej w odniesieniu zarówno do producentów, jak i do konsumentów.

2. Jeżeli warunki niniejszego rozporządzenia wydają się być spełnione, Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej opis produktu określony w art. 6 i informacje dotyczące grupy składającej wniosek oraz struktury lub struktur kontrolnych określonych w art. 15.

2. Jeżeli warunki niniejszego rozporządzenia wydają się być spełnione, oraz w terminie nieprzekraczającym sześciu miesięcy od daty otrzymania wniosku określonego w art. 7 ust. 6, Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej opis produktu określony w art. 6 i informacje dotyczące grupy składającej wniosek oraz struktury lub struktur kontrolnych określonych w art. 15.

Uzasadnienie

Wnioski powinny być rozpatrywane w wyraźnie określonym terminie, tak aby uniknąć niepotrzebnych opóźnień. Sześciomiesięczny termin na rozpatrzenie wniosku powinien zatem zostać zachowany, tak jak w przypadku rozporządzenia 2082/92.

Rejestracja jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Rejestracja jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz w Internecie, włącznie z odniesieniem do pozycji specyfikacji zgodnie z art. 8 ust. 2.

Uzasadnienie

Należy zapewnić publikowanie specyfikacji w formie elektronicznej, także w przypadku gwarantowanych tradycyjnych specjalności z państw trzecich. Poza tym specyfikacja powinna być łatwo dostępna dla uczestników rynku.

2. W przypadku odwołania się do gwarantowanej tradycyjnej specjalności na etykiecie produktu rolnego lub środka spożywczego otrzymanego na terytorium Wspólnoty, zarejestrowana nazwa, zapis „gwarantowanej tradycyjnej specjalności„ lub jej skrót „TSG” oraz symbol wspólnotowy, który jej odpowiada muszą się na niej znajdować.

2. W przypadku odwołania się do gwarantowanej tradycyjnej specjalności na etykiecie produktu rolnego lub środka spożywczego otrzymanego na terytorium Wspólnoty, zarejestrowana nazwa, zapis „gwarantowanej tradycyjnej specjalności„ lub jej skrót „TSG” oraz specjalny symbol wspólnotowy z nią kojarzony muszą się na niej znajdować.

Uzasadnienie

Obowiązek umieszczania na etykiecie zapisu, jego skrótu i symbolu wspólnotowego wiąże się przede wszystkim z koniecznością zróżnicowania logo dla PGI, PDO i STG. I to nie tylko w celu zachęcenia producentów do używania logo wspólnotowego, ale przede wszystkim w celu ochrony konsumenta przed nieuniknionym ryzykiem błędnego zrozumienia.

3a. Miejsce pochodzenia i przetworzenia każdego produktu rolnego lub środka spożywczego wprowadzonego do obrotu ze wspólnotowym świadectwem o szczególnym charakterze zgodnie z niniejszym rozporządzeniem musi być jasno i wyraźnie wskazane przy etykietowaniu.

Uzasadnienie

Wniosek uznaje możliwość używania zapisu, skrótu i logo również na etykietach produktów z państw trzecich. Dla ochrony konsumenta należy wprowadzić obowiązek wskazywania przy etykietowaniu miejsca pochodzenia i przetworzenia produktu, tak aby uniknąć mylenia logo wspólnotowego z miejscem pochodzenia produktu.

Istniejące już prywatne organy kontrolne dysponują okresem jednego roku od daty publikacji niniejszego rozporządzenia w celu otrzymania akredytacji.

3. Publiczne lub prywatne organy kontrolne, o których mowa w ust. 1 muszą być upoważnione do zapewnienia przestrzegania niniejszego rozporządzenia, łącznie z, tam gdzie to stosowne, nakładaniem sankcji, jeżeli stwierdzą, że produkt rolny lub środek spożywczy objęty gwarantowaną tradycyjną specjalnością nie odpowiada wymogom opisu produktu.

3. Państwowe organy kontrolne, o których mowa w ust. 1 muszą być upoważnione do zapewnienia przestrzegania niniejszego rozporządzenia, łącznie z, tam gdzie to stosowne, nakładaniem sankcji, jeżeli stwierdzą, że produkt rolny lub środek spożywczy objęty gwarantowaną tradycyjną specjalnością nie odpowiada wymogom opisu produktu.

Uzasadnienie

Na prywatne jednostki certyfikujące nie powinien być nałożony obowiązek karania producentów, którzy mają prawo do używania zarejestrowanej nazwy i nie przestrzegają warunków produkcji określonych w specyfikacji zarejestrowanego produktu. Do karania tych producentów zobowiązany powinien być organ państwowy, od decyzji którego przysługiwałoby odwołanie.

2a. Jeśli przetworzony produkt zawiera produkt rolny lub środek spożywczy zarejestrowany zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, używanie odpowiedniego zapisu na etykiecie przetworzonego produktu podlega właściwemu upoważnieniu wydanemu przez grupę, która otrzymała uznanie.

Uzasadnienie

Używanie zapisów w przypadku produktów przetworzonych powinno podlegać odpowiedniemu upoważnieniu do ich użycia wydanemu przez grupę, która otrzymała uznanie.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE.

skreślony

Okres przewidziany w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

Uzasadnienie

Nie ma powodu, aby komplikować procedurę komitologii dwoma różnymi uregulowaniami dotyczącymi komisji. Odesłania do tego ustępu w tekście powinny zostać zastąpione przez odesłanie do art. 18 ust. 2.