SPRAWOZDANIE w sprawie oceny rundy negocjacji z Doha po Konferencji Ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w Hongkongu

1.3.2006 - (2005/2247(INI))

Komisja Handlu Międzynarodowego
Sprawozdawca: Georgios Papastamkos

Poprawki

• 001-002 (PDF - 95 KB)
• 001-002 (DOC - 80 KB)
• 003-004 (PDF - 96 KB)
• 003-004 (DOC - 80 KB)
• 005-012 (PDF - 116 KB)
• 005-012 (DOC - 103 KB)
• 013-018 (PDF - 99 KB)
• 013-018 (DOC - 96 KB)
• 019-023 (PDF - 94 KB)
• 019-023 (DOC - 96 KB)
• 024-028 (PDF - 95 KB)
• 024-028 (DOC - 92 KB)

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie oceny rundy negocjacji z Doha po Konferencji Ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w Hongkongu

(2005/2247(INI))

Parlament Europejski,

– uwzględniając deklarację ministerialną przyjętą na Szóstej Konferencji Ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w dniu 18 grudnia 2005 r.[1],

–   uwzględniając deklaracje końcowe Konferencji Parlamentarnej WTO w dniach 12-15 grudnia 2005 r. oraz 25-26 listopada 2004 r.,

– uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie przygotowań do Szóstej Konferencji Ministerialnej WTO w Hongkongu[2],

– uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Agendy Rozwoju z Doha WTO po nadzwyczajnym posiedzeniu Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych w Luksemburgu w dniu 18 października 2005 r. (13378/05),

–   uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie oceny rundy negocjacji z Doha w następstwie decyzji Rady Generalnej WTO z dnia 1 sierpnia 2004 r.[3],

– uwzględniając decyzję Rady Generalnej WTO z dnia 1 sierpnia 2004 r.[4],

– uwzględniając deklarację ministerialną z Doha złożoną przez WTO dnia 14 listopada 2001 r.[5],

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje: z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawie Trzeciej Konferencji Ministerialnej WTO w Seattle[6], z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie posiedzenia WTO w Katarze[7] oraz z dnia 25 września 2003 r. w sprawie Piątej Konferencji Ministerialnej WTO w Cancun[8],

–   uwzględniając raport Sutherlanda zatytułowany „Przyszłość WTO – wyzwania instytucjonalne w nowym tysiącleciu”[9],

–   uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 9 marca 2005 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady wprowadzającego plan ogólnych preferencji taryfowych[10],

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinie Komisji Rozwoju Regionalnego, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0051/2006),

A.  mając na uwadze, że wielostronny system handlu realizowany w ramach WTO przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa, przejrzystości i stabilności w handlu międzynarodowym oraz do lepszego zarządzania globalizacją poprzez wielostronne uregulowania i dyscyplinę oraz sądowe rozstrzyganie sporów,

B.  mając na uwadze, że na Konferencji Ministerialnej w Doha wszyscy członkowie WTO zobowiązali się do udziału w rundzie negocjacji na temat rozwoju, której głównym celem byłoby wyrażenie poparcia dla sprawiedliwego i prorozwojowego systemu handlowego opartego na zasadach wielostronnych,

C.  mając na uwadze, że udane zakończenie rundy negocjacji z Doha, zapewniające rzeczywiste i dalsze otwarcie rynków oraz solidniejsze wielostronne uregulowania, mogłoby stanowić ważny czynnik stymulujący światowy wzrost gospodarczy, rozwój i zatrudnienie, a także skutecznie przyczynić się do integracji krajów rozwijających się z gospodarką światową,

D.  mając na uwadze, że UE odgrywała czołową rolę w negocjacjach od momentu rozpoczęcia rundy z Doha oraz przedstawiła wiarygodne i istotne propozycje dotyczące wszystkich obszarów negocjacji, w tym rolnictwa, natomiast inne kraje rozwinięte lub kraje intensywnie rozwijające się nie wykazały podobnej elastyczności ani takiego samego stopnia zaangażowania,

E.  mając na uwadze, że pomyślne zakończenie rundy z Doha prowadzące do dalszej wzajemnej liberalizacji światowego handlu towarami i usługami będzie stanowiło ważny element osiągnięcia większego wzrostu, konkurencyjności zatrudnienia w Unii Europejskiej oraz realizacji założeń Strategii Lizbońskiej,

F.  mając na uwadze nowy termin osiągnięcia porozumienia co do pełnych warunków wyznaczony w Hongkongu na kwiecień 2006 r., jak i termin składania wstępnych harmonogramów wykonawczych wyznaczony na czerwiec 2006 r.,

G.  mając na uwadze, że starania na rzecz dotrzymania terminu zakończenia rundy z Doha (2006 r.) nie powinny przesłaniać celu, jakim jest osiągnięcie ambitnego i zrównoważonego wyniku, odzwierciedlającego cele rozwojowe zawarte w Deklaracji Ministerialnej z Doha,

H.  mając na uwadze fakt, że jeżeli negocjacje nie zakończą się w roku 2006, stanowi to zagrożenie dla rundy z Doha, co z kolei może stanowić ryzyko dla wielostronnego systemu handlowego w jego obecnym kształcie i doprowadzić do całkowitego zastąpienia go dwustronnymi i regionalnymi porozumieniami handlowymi, które najczęściej powodują zaostrzenie nierównowagi między krajami rozwiniętymi a rozwijającymi się,

I.  mając na uwadze, że runda z Doha musi zakończyć się powstaniem planów rozwoju we wszystkich negocjowanych obszarach, szczególnie w interesie biedniejszych i słabych krajów rozwijających się,

J.  mając na uwadze, że sytuacja w krajach rozwijających się jest bardzo zróżnicowana, co powinno skutkować z jednej strony przyjęciem przez te państwa zobowiązań, a z drugiej strony ich specjalnym i zróżnicowanym traktowaniem, odpowiednim do poziomu rozwoju oraz ogólnej konkurencyjności każdego kraju oraz konkurencyjności poszczególnych sektorów, oraz mając na uwadze fakt, że najsłabiej rozwinięte i najbiedniejsze kraje nie powinny być zobowiązane do przyjmowania na siebie zobowiązań,

K.  mając na uwadze, że UE powinna reagować na wnioski o liberalizację handlu produktami rolnymi w sposób zapewniający trwałość, konkurencyjność i wielofunkcyjny charakter sektora rolnego UE,

L.  mając na uwadze, że ostateczną datę zniesienia rolnych subsydiów wywozowych wyznaczono na rok 2013, podczas gdy podobny postęp nie nastąpił w obszarach wspierania wewnętrznego oraz dostępu do rynku,

M.  mając na uwadze, że UE jest zdecydowanie największym światowym importerem produktów rolnych z krajów rozwijających się,

N.  mając na uwadze, że ochrona oznaczeń geograficznych pozostaje kwestią najwyższej wagi dla UE, która posiada przewagę konkurencyjną w produkcji wielu produktów regionalnych wysokiej jakości,

O.  mając na uwadze, że towary nierolne (NAMA) stanowią potencjalne źródło zysków handlowych zarówno dla UE, jak i dla krajów rozwijających się, ponieważ znaczną część obrotu handlowego tych ostatnich stanowią towary przemysłowe, a w wymianie handlowej z innymi krajami rozwijającymi się napotykają one wysokie bariery taryfowe,

P.  mając na uwadze, że przeszkodę w dostępie do rynku stanowią również ograniczenia pozataryfowe,

Q.  mając na uwadze, że negocjacje w zakresie usług nie przyniosły zadowalających wyników, a celem UE jest dalsza liberalizacja, która, przy utrzymaniu celów polityki krajowej członków WTO oraz ich prawa do regulowania usług publicznych, powinna również uwzględniać potrzeby poszczególnych państw rozwijających się, w oparciu o nienakazowe zasady ,

R.  mając na uwadze, że poprawa uregulowań WTO dotyczących ułatwień handlowych, zapobiegania dumpingowi oraz innych spraw byłaby korzystna dla wszystkich członków WTO, gdyż doprowadziłaby do zwiększenia pewności prawnej, obniżenia kosztów transakcji handlowych oraz zapobiegłaby nadużyciom i protekcjonizmowi,

S.  mając na uwadze, że proces globalizacji oraz rola, jaką odgrywa WTO, są często niewłaściwie przedstawiane i błędnie rozumiane, oraz że w samej WTO istnieje potrzeba zwiększonej odpowiedzialności i przejrzystości,

1. ponownie wyraża swe poparcie dla wielostronnego podejścia do polityki handlowej oraz dla WTO jako gwaranta zachowania określonych zasad w handlu międzynarodowym; zwraca uwagę, że niepowodzenie wielostronnych negocjacji i przejście do porozumień dwustronnych/regionalnych doprowadziłoby do nierównej liberalizacji i nierównomiernego rozwoju, co byłoby szkodliwe szczególnie dla krajów najmniej rozwiniętych,

2. wyraża ubolewanie z powodu niewielkiego jak do tej pory postępu w negocjacjach oraz niskiego poziomu zaangażowania na rzecz osiągnięcia odpowiednich wyników Konferencji Ministerialnej w Hongkongu; zauważa, że to mało ambitne podejście może spowodować niemożność przedstawienia konkretnych rezultatów podczas rundy negocjacji z Doha; wyraża nadzieję, że deklaracja ministerialna utoruje drogę dalszym negocjacjom w najważniejszych dziedzinach,

3. wierzy, że w celu wsparcia kolektywnego postępu konieczne jest większe zaangażowanie wszystkich najważniejszych stron, w tym UE, USA i wschodzących gospodarek; wzywa wszystkich członków WTO, szczególnie państwa rozwinięte i państwa intensywnie rozwijające się, do konstruktywnego zaangażowania się w rzeczywiste negocjacje w celu zakończenia konferencji sukcesem; zwraca się szczególnie do Unii Europejskiej, aby podczas niewątpliwie złożonych i trudnych negocjacji, które odbędą się w ciągu najbliższych miesięcy, opowiedziała się za osiągnięciem bardziej liberalnych i uczciwych stosunków handlowych na świecie,

4. podkreśla, że w sytuacji gdy wiele terminów nie zostało dotrzymanych podczas tej rundy negocjacji, nadal konieczne jest osiągnięcie celu, jakim jest zakończenie negocjacji w 2006 r.,

5. potwierdza swoje silne poparcie dla wpisania rozwoju w centrum Agendy Rozwoju z Doha i wzywa państwa rozwinięte oraz państwa intensywnie rozwijające się do spełnienia oczekiwań związanych z ambitnymi celami wyznaczonymi w Deklaracji z Doha w celu zapewnienia, że nowa runda negocjacji handlowych będzie faktycznie rundą negocjacji w sprawie rozwoju,

6. nalega, aby negocjacje rundy nie koncentrowały się wyłącznie na kwestiach związanych z rolnictwem, a co za tym idzie, aby wszystkie główne obszary negocjacyjne traktowano równolegle, zgodnie z pojęciem „jednolitego przedsięwzięcia”, oraz by podchodzić do wszystkich zagadnień z podobnym, wysokim poziomem zaangażowania i determinacji, aby przyczynić się do rozwoju,

7. z zadowoleniem zauważa, że kraje rozwijające się (szczególnie G-90 i G-20) osiągnęły wyższy poziom organizacji i wiary we własne możliwości,

8. podkreśla, że zobowiązania podejmowane przez Komisję w negocjacjach rolnych w ramach WTO nie mogą wykraczać poza ramy obowiązującego systemu WPR, ani też poza mandat negocjacyjny,

9. uważa, że konieczne jest utrzymanie warunkowego statusu obecnej oferty Komisji w ramach programu z Doha na rzecz rozwoju oraz możliwości jej wycofania w trakcie dalszych negocjacji w przypadku braku zadowalających ofert innych partnerów w WTO,

10. ponownie podkreśla potrzebę respektowania wielofunkcyjnego charakteru rolnictwa UE,

11. przypomina, że z powodu reformy WPR przeprowadzonej w 2003 r. UE znacznie ograniczyła szkodliwe dla handlu wsparcie wewnętrzne i zwraca się o podjęcie przez innych partnerów handlowych konkretnych zobowiązań w tym samym zakresie; z zadowoleniem przyjmuje ograniczenia narzucone w Deklaracji Ministerialnej w zakresie „skrzynek” (tzw. „box shifting”) poprzez obowiązek wprowadzenia ogólnej redukcji wsparcia krajowego zakłócającego wymianę handlową,

12. przypomina o znaczeniu porozumienia luksemburskiego w sprawie reformy WPR oraz kładzie nacisk na konieczność określenia środków zawartych w „zielonej skrzynce”, w tym pomocy niezwiązanej z wielkością produkcji,

13. podkreśla ważną rolę propozycji UE dotyczącej likwidacji systemu refundacji wywozowych do roku 2013 oraz podtrzymuje, że podobne działanie wymagane jest ze strony innych członków WTO w obszarze kredytów eksportowych, państwowych przedsiębiorstw handlowych oraz pomocy żywnościowej; podkreśla, że 2013 r. jest ostatecznym terminem zakończenia tego procesu i wzywa do zrealizowania znaczącej części cięć w zakresie refundacji wywozowych na początku okresu wdrażania,

14. z zadowoleniem przyjmuje znaczny postęp w uzgadnianiu ram dla określenia nowych sankcji w celu zapobieżenia dumpingowi w zakresie bieżącej pomocy żywnościowej, który stanowi ukrytą formę subsydiów eksportowych, oraz utworzenie mechanizmu zwolnienia z opłat pomocy nadzwyczajnej udzielanej w dobrej wierze,

15. proponuje przeprowadzenie niezależnego audytu wszystkich form wsparcia handlu międzynarodowego (kredytów eksportowych, systemów gwarancji, przedsiębiorstw państwowych, pomocy żywnościowej itp.); proponuje, aby celem tego audytu było rozróżnienie działalności humanitarnej, która powinna pozostawać pod nadzorem sfery publicznej, od działalności, która zakłóca zasady konkurencji w handlu międzynarodowym i która powinna zostać wyeliminowana,

16. uważa, że dostęp do rynku stanowi ważne wyzwanie w ramach negocjacji oraz dla realizacji reformy WPR; sądzi, że w tych okolicznościach ogólny kontekst zmniejszenia opłat celnych musi być oceniany w zależności od wysiłków, które zgadzają się podjąć członkowie WTO w dziedzinach odnoszących się do różnych części negocjacji rolnych oraz starań Unii Europejskiej w części dotyczącej wsparcia wewnętrznego i konkurencji wywozowej, przy czym powinna istnieć możliwość zastosowania takich samych wymogów w przypadku produktów importowanych, jak w przypadku produktów rodzimych,

17. oświadcza, że jeżeli chodzi o dostęp do rynku, potrzebny jest ograniczony stopień elastyczności w odniesieniu do metody dokonywania cięć taryfowych oraz określania produktów wrażliwych; z zadowoleniem przyjmuje propozycje w sprawie specjalnych produktów i specjalnego mechanizmu ochronnego odpowiadające życzeniom krajów rozwijających się i oferujące im pewne pole manewru do zapewnienia swojego bezpieczeństwa żywnościowego i wiejskich źródeł utrzymania; w związku z powyższym odnosi się do zalecenia o wspólnym zbiorze konkretnych wskaźników,

18. z zadowoleniem przyjmuje porozumienie o zniesieniu przez kraje rozwinięte subsydiów wywozowych na bawełnę do 2006 r., ale podkreśla, że zostało to już przewidziane w niedawnym orzeczeniu w sprawie sporu w ramach WTO oraz odnotowuje, że stanowi to jedynie niewielki odsetek subsydiów, jakie USA przyznają rodzimym producentom bawełny; z zadowoleniem przyjmuje zapewnienie bezcłowego i nieograniczonego dostępu do rynku dla eksportu bawełny z krajów najsłabiej rozwiniętych, zauważa jednak, że będzie to miało jedynie ograniczony skutek; podkreśla konieczność osiągnięcia pozytywnych rezultatów w zmniejszaniu i znoszeniu subsydiów krajowych; uważa, że środki te powinny być uzupełnione programami reform strukturalnych dla rolników i przemysłu w dotkniętych regionach UE oraz działaniami wspierającymi rozwój krajów rozwijających się podjętymi przez Bank Światowy i Międzynarodowy Fundusz Walutowy, program rozwoju ONZ oraz inne organizacje międzynarodowe,

19. wnioskuje, by Komisja rozpatrzyła możliwość wprowadzenia do negocjacji rolnych „skrzynki rozwojowej” („development box”) dla krajów najsłabiej rozwiniętych, aby umożliwić im rozwiązanie problemów związanych z bezpieczeństwem żywności oraz polityką zatrudnienia na obszarach wiejskich – kluczowych kwestii na drodze do zwalczania ubóstwa,

20. stwierdza konieczność wzmocnienia przez Unię Europejską stosunków z krajami, z którymi dzieli taką samą wizję rolnictwa, zwłaszcza z państwami należącymi do grupy G10 oraz państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP); wyraża w tym kontekście opinię, że otwarcie rynku wspólnotowego wypływające z nowych zobowiązań powinno objąć w pierwszej kolejności kraje najsłabiej rozwinięte i państwa AKP; przypomina o konieczności pełnego uwzględnienia problemów związanych z osłabieniem marginesu preferencyjnego, z którego kraje te korzystają,

21. uważa, że wszelkie koncesje udzielone na rzecz krajów rozwijających się i najmniej rozwiniętych winny być powiązane ze ścisłym przestrzeganiem reguł pochodzenia oraz mechanizmem zapobiegającym praktykom „SWAP”,

22. wyraża ubolewanie z powodu braku postępu w przygotowaniu rejestru win i napojów spirytusowych oraz w rozszerzeniu ochrony oznaczeń geograficznych na inne produkty; przypomina, że elementy te są konieczne dla osiągnięcia zrównoważonego wyniku negocjacji,

23.  wzywa do dążenia do ambitnych i zrównoważonych wyników w negocjacjach w sprawie NAMA, gwarantujących nowe możliwości rzeczywistego dostępu do rynku, w tym tzw. handlu południe-południe, poprzez znaczne cięcia stosowanych stawek, uwzględniając należycie specjalne i zróżnicowane traktowanie, którego domagają się podatne na zagrożenia kraje rozwijające się; nalega, aby związek między ambicjami odnośnie produktów rolnych i nierolnych oznaczał cięcia stosowanych stawek; wzywa kraje intensywnie rozwijające się do przejęcia części odpowiedzialności proporcjonalnie do ich stopnia rozwoju, podkreślając jednocześnie, że wynik powinien odzwierciedlać uzgodnioną zasadę niepełnej wzajemności,

24. z zadowoleniem przyjmuje porozumienie dotyczące wykorzystania szwajcarskiej metody redukcji taryf celnych; podkreśla jednak, że efekt harmonizacyjny takiej metody nie powinien być osłabiony poprzez zdefiniowanie wielu wskaźników; popiera inicjatywy w sektorach mających znaczenie dla eksportu UE,

25. przyznaje, że wiele pozostaje do zrobienia w celu podjęcia ustaleń i zakończenia negocjacji; zaznacza też, że do dnia 30 kwietnia 2006 r. muszą zostać podjęte trudne decyzje w sprawie metody dokonywania redukcji taryf celnych, tak w odniesieniu do ilości, jak i poziomu wskaźników,

26. zauważa, że zniesienie nieuzasadnionych barier nietaryfowych przez wszystkich partnerów handlowych stanowi kwestię o znaczeniu strategicznym, mając na uwadze, że utrudniają one dostęp do rynku i mogą zniweczyć ewentualne korzyści z cięć taryfowych, przy jednoczesnym zachowaniu koniecznego marginesu politycznego dla ochrony interesów niezwiązanych z handlem; wzywa do zwiększenia wysiłków na rzecz promowania międzynarodowej normalizacji i wzajemnego uznawania; wyraża ubolewanie z powodu braku postępu w tej dziedzinie w Hongkongu,

27. wyraża ubolewanie z powodu braku postępów w dziedzinie usług i wzywa do intensyfikacji negocjacji, zarówno na poziomie dwu- jak i wielostronnym, z należytym uwzględnieniem interesów krajów o słabej i wrażliwej gospodarce i nie osłabiając ich pozycji poprzez naciskanie na przeprowadzenie liberalizacji dodatkowych sektorów usługowych; stwierdza, że WTO zmienia strukturę negocjacji w sprawie GATS; podkreśla znaczenie przeprowadzenia oceny oddziaływania w odpowiednim czasie, ubolewa nad faktem, że deklaracja końcowa nie wytycza żadnych celów ilościowych w zakresie przedkładania zmienionych propozycji; ponownie podkreśla, że podstawowe usługi publiczne, takie jak usługi zdrowotne, edukacyjne i audiowizualne, powinny zostać wyłączone z procesu liberalizacji,

28. wyraża zaniepokojenie z powodu faktu, że terminy pośrednie przewidziane dla osiągnięcia pomyślnego zakończenia negocjacji w sprawie usług nie są skoordynowane z tymi, które są przewidziane na uzgodnienie metod i zasad przedstawiania projektów dotyczących rolnictwa oraz towarów nierolnych i jest zdania, że takie różne kalendarze mogą utrudnić osiągnięcie zrównoważonego wyniku we wszystkich kluczowych dziedzinach,

29. nalega, by UE nadal kładła nacisk w ramach WTO na liberalizację usług i otwieranie rynków, zwłaszcza w sektorze finansowym, turystycznym i dystrybucji, które są szczególnie ważne dla gospodarki europejskiej,

30. podkreśla osiągnięty postęp widoczny po zbadaniu związków między handlem, zadłużeniem i finansami oraz wzywa Komisję Europejską do włączenia do jej wielostronnych i dwustronnych postulatów wobec partnerów handlowych WTO nowych, poprawionych zobowiązań GATS w zakresie usług finansowych w celu zapewnienia, że liberalizacja handlu, szczególnie w zakresie usług finansowych, przynosi zaangażowanym stronom wzajemne korzyści,

31. zauważa, że wszyscy członkowie WTO porozumieli się co do znalezienia najmniej zakłócających handel rozwiązań przy opracowywaniu nowego prawodawstwa oraz podkreśla znaczenie pełnienia przez Unię Europejską przewodniej roli w tym względzie,

32. ponownie podkreśla, że udane zakończenie negocjacji polega na wypełnieniu zobowiązań mających na celu uzyskanie konkretnych korzyści z rozwoju na wszystkich obszarach negocjacji, zwłaszcza w interesie krajów najsłabiej rozwiniętych, musi przyczynić się do osiągnięcia wyznaczonych na 2015 r. Milenijnych Celów Rozwoju w zakresie likwidacji ubóstwa, bardziej sprawiedliwego podziału zysków płynących z globalizacji, lepszego dostępu do rynku dla krajów rozwijających się i dywersyfikacji ich gospodarek, i wiąże się również z nie osłabianiem najbardziej wrażliwych sektorów w tych krajach,

33. przychylnie odnosi się „pakietu rozwojowego” przyjętego w Hongkongu, mimo że jest on mniej ambitny, niż oczekiwano;wyraża jednak ubolewanie z powodu faktu, że bezcłowy i nieograniczony dostęp produktów pochodzących z krajów najsłabiej rozwiniętych do rynków innych krajów rozwiniętych, z wyjątkiem 3% taryfy celnej, która obejmuje niektóre produkty kluczowe dla ubogich krajów, znacznie obniża zyski krajów najsłabiej rozwiniętych; wzywa wszystkie kraje rozwinięte i kraje intensywnie rozwijające się do pójścia za przykładem inicjatywy UE „wszystko oprócz broni” i zapewnienia krajom najsłabiej rozwiniętym całkowicie bezcłowego i nieograniczonego dostępu do rynku,

34. wyraża ubolewanie z powodu powolnego postępu prac nad ważną kwestią osłabienia zasady preferencji; uważa, że podczas obecnej rundy negocjacji należy również poruszyć kwestie osłabienia preferencji handlowych i spadku cen towarów; wzywa Komisję do konstruktywnego wsparcia procesu poszukiwania możliwych rozwiązań,

35. uważa, że specjalne i zróżnicowane traktowanie musi stanowić integralną część porozumień WTO; uważa też, że dalsze progresywne otwarcie rynków południe-południe, a w szczególności handel regionalny oraz zastosowanie silniejszych reguł wielostronnych mogą okazać się korzystne dla rozwoju gospodarczego oraz integracji krajów rozwijających się ze światową gospodarką,

36. podkreśla ważną rolę odpowiedniej pomocy technicznej w celu wsparcia krajów rozwijających się w formułowaniu ich handlowych interesów, skutecznym udziale w negocjacjach, wypełnianiu nowych zobowiązań, dostosowaniu do reform i skutecznym wdrażaniu uregulowań WTO; podkreśla również potrzebę zachęcenia państw o słabej i wrażliwej gospodarce do włączenia handlu do ich krajowych polityk rozwojowych i strategii ograniczania ubóstwa bez konkurowania z innymi celami rozwojowymi; wspiera rozszerzenie „pomocy dla handlu” na kraje rozwijające się, które potrzebują wsparcia w budowaniu potencjału niezbędnego do czerpania korzyści z poprawy dostępu do rynku i reguł handlowych, mającej na celu zwiększenie handlowych i eksportowych możliwości tych państw, zróżnicowanie w razie konieczności ich podstaw produkcyjnych oraz zastąpienie celnych źródeł dochodu innymi źródłami fiskalnymi,

37. wzywa Unię Europejską do zapewnienia, aby dodatkowa pomoc dla handlu zadeklarowana w Hongkongu była finansowana z nowych środków pochodzących z dodatkowych w stosunku do perspektyw finansowych funduszy i nie powodowała przesunięcia środków przyznanych wcześniej na inne inicjatywy rozwojowe, takie jak MCR; wzywa jednocześnie do większej spójności pomiędzy różnymi podmiotami ofiarującymi pomoc,

38. z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady Ogólnej WTO z dnia 6 grudnia 2005 r., dotyczącą zmiany porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS), mającą na celu poprawę dostępu krajów rozwijających się do leków,

39. z zadowoleniem przyjmuje postępy osiągnięte do tej pory w negocjacjach na temat ułatwień handlowych; wzywa do podjęcia wielostronnych zobowiązań na rzecz zwiększenia pewności prawnej, w szczególności w zakresie środków ochrony handlu i przepisów dotyczących podrabiania towarów oraz uproszczenia i modernizacji procedur handlowych; podkreśla szczególnie ważną rolę ukierunkowanej pomocy technicznej w tym zakresie,

40. wzywa do wzmocnienia w ramach WTO mechanizmów wprowadzania w życie porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS), niezbędnych do zwalczania sprzedaży podróbek i przeciwdziałania naruszaniu praw patentowych UE; uważa, że ochrona europejskiej własności intelektualnej, w tym oznaczeń geograficznych, pozostaje jedną z najważniejszych kwestii do ustalenia w ramach WTO; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście fakt, że Komisja Europejska będzie dysponowała urzędnikiem patentowym w Pekinie począwszy od 1 kwietnia 2006 r.; podkreśla, że internalizacja podróbek oddziałuje niekorzystnie na wpływy z podatków w krajach rozwijających się, pomaga finansować przestępczość zorganizowaną na szczeblu międzynarodowym, a także doprowadza we wszystkich państwach do zmniejszenia motywacji do wynalazczości i innowacji, stwarzając tym samym niebezpieczeństwo dla poważnych inwestycji przemysłu UE w technologicznie zaawansowane produkty i usługi,

41. wzywa Komisję, aby w rozmowach prowadzonych z innymi partnerami handlowymi wyraźnie dała do zrozumienia, że UE odnosi się z dezaprobatą do nagminnego łamania zasad WTO, zwłaszcza w odniesieniu do własności intelektualnej, piractwa oraz pozataryfowych barier handlowych,

42. wzywa do umocnienia sankcji związanych z zasadami antydumpingowymi oraz innymi przepisami w celu zapobieżenia nadużyciom w zakresie instrumentów obrony handlu, przy zachowaniu legalnego wykorzystania i skuteczności tych instrumentów,

43. nalega na zakazanie wszelkich form dumpingu oraz ich zdefiniowanie jako wwóz towarów po cenach poniżej średniego pełnego kosztu produkcji, z uwzględnieniem wszystkich rodzajów subsydiów wypłacanych podczas procesu produkcji i dystrybucji oraz tzw. subsydiów krzyżowych,

44. dostrzega potrzebę poprawy spójności i większego wsparcia dla handlu oraz środowiskowych systemów prawnych i polityk; wzywa do postępu w dziedzinie handlu dobrami środowiskowymi i jaśniejszych zasad dotyczących związku pomiędzy zasadami WTO a wielostronnymi porozumieniami dotyczącymi środowiska naturalnego,

45. zwraca uwagę na znaczenie uwzględnienia kwestii niezwiązanych z handlem, takich jak sprawy społeczne, środowiskowe i kulturowe, w rundzie negocjacji z Doha,

46. uwzględniając rosnące znaczenie społecznego wymiaru stosunków handlowych, wyraża ubolewanie nad faktem, że umocnienie związków pomiędzy WTO a Międzynarodową Organizacją Pracy (MOP) ponownie nie znalazło wyrazu w ministerialnej deklaracji; jest głęboko przekonany o znaczeniu standardów w nowoczesnym systemie handlowym; ponawia swe dawne zobowiązanie do zapewnienia MOP statusu obserwatora na posiedzeniach WTO i zdecydowanie popiera utworzenie wspólnego stałego forum MOP-WTO w tej sprawie,

47. ponawia apel o przeprowadzenie gruntownej reformy WTO oraz jej lepszą integrację w ogólnych ramach globalnego systemu zarządzania; wzywa do większej koordynacji i spójności pomiędzy wszystkimi międzynarodowymi instytucjami działającymi w dziedzinie handlu i rozwoju, włączając w to agendy ONZ zajmujące się rozwojem społecznym, zdrowiem, środowiskiem naturalnym, a także wzywa wszystkie państwa należące do WTO do udzielenia jej jednoznacznych uprawnień do ściślejszej współpracy,

48. popiera negocjacje w sprawie usprawnienia mechanizmu rozstrzygania sporów w kierunku zwiększenia skuteczności i przejrzystości, mając między innymi na celu poprawę przepisów i procedur dotyczących składu sędziowskiego, kwestii „sekwencyjności”, popierania porozumień odszkodowawczych, zwiększenia praw osób trzecich, zapewnienia organom odwoławczym prawa do przekazania sprawy do sądu apelacyjnego oraz ułatwienie dostępu państwom rozwijającym się,

49. uważa, że inwestycje, konkurencja i przejrzystość w zakresie zamówień publicznych to ważne kwestie wymagające negocjacji w ramach WTO,

50. zwraca się do negocjatorów UE w kontekście WTO z propozycją rozpoczęcia wypracowywania stanowiska UE w kwestii energii, wprowadzającego większe bezpieczeństwo dostaw i silniejsze mechanizmy rynkowe w dziedzinie energii oraz obejmującego zastosowania przemysłowe w dziedzinie energii, ułatwione inwestowanie w krajach rozwijających się oraz wyeliminowanie podwójnych opłat i innych form ograniczenia wywozu bądź podatków zagrażających egzystencji wielu przedsiębiorstw w UE,

51. przypomina, że małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) stanowią trzon gospodarki UE i krajów rozwijających się, lecz ich przetrwanie w światowym systemie handlu wymaga jasnego zdefiniowania praw własności, istnienia wyraźnych granic dla dochodów płynących z pozycji monopolistycznych oraz skutecznego wprowadzania w życie takich praw w celu pobudzania MŚP do inwestowania w badania i innowacje; proponuje, aby celem polityki handlowej UE była redukcja ryzyka w handlu międzynarodowym i inwestycjach dla MŚP, uzyskana poprzez znaczne zwiększenie dostępu do rynku w krajach wschodzących przy skutecznej likwidacji ceł i barier pozataryfowych w tych krajach, usunięcie restrykcji wobec europejskiej działalności handlowej (inwestowanie, zakładanie działalności, prawo do handlu) oraz stworzenie wzmocnionych mechanizmów mediacyjnych w ramach WTO z myślą o szybszym i bardziej skutecznym uporaniu się z barierami pozataryfowymi,

52. proponuje skoncentrowanie się na gospodarczym i społecznym prognozowaniu, aby zarówno ilościowo, jak i jakościowo oszacować gospodarcze i społeczne oddziaływanie zmian będących skutkiem międzynarodowych umów handlowych; uważa, że tego rodzaju pomoc w podejmowaniu decyzji jest niezbędna tak pod względem wsparcia w negocjacjach, jak i pod względem przewidywania wynikających z umów przemian gospodarczych, które mogą mieć wpływ na państwa członkowskie oraz odnośne sektory gospodarcze,

53. podkreśla wagę zachęcania do publicznego i politycznego poparcia dla wielostronnego systemu handlu w ramach WTO; uważa, że przedsiębiorstwa wykazują uzasadnione zainteresowanie kształtowaniem polityki pod kątem prowadzonych przez nie interesów oraz że udział różnych grup, w tym organizacji pozarządowych, ma zasadnicze znaczenie dla funkcjonowania WTO; podkreśla jednakże, że priorytety firm i organizacji pozarządowych wywierają nieproporcjonalny wpływ na agendę polityki WTO oraz mogą w odniesieniu do końcowego dokumentu odgrywać większą rolę, niż parlamentarzyści wybrani w demokratycznych wyborach; wzywa Komisję do dokładnego zbadania kwestii roli przedsiębiorstw i organizacji pozarządowych w procesie negocjacji; wzywa do większej przejrzystości i ograniczenia przywilejów przedsiębiorstw i organizacji pozarządowych; podkreśla konieczność lepszego informowania opinii publicznej oraz szerszych konsultacji ze społeczeństwem obywatelskim; w tym względzie ponownie podkreśla ważną rolę, jaką może odegrać parlament, wzmacniając swą demokratyczną odpowiedzialność oraz otwartość na obywateli,

54. podkreśla potrzebę reform instytucjonalnych mających na celu usprawnienie funkcjonowania WTO, między innymi w oparciu o zalecenia zawarte we wspomnianym wyżej raporcie Sutherlanda,

55. podkreśla znaczenie prac Unii Międzyparlamentarnej (IPU) na rzecz umacniania demokratycznego wymiaru WTO; zauważa jednakże brak zainteresowania negocjatorów WTO końcowymi deklaracjami IPU; dostrzega wysiłek negocjatorów UE w zakresie stosunków z IPU, lecz ubolewa nad brakiem zaangażowania ze strony innych negocjatorów WTO,

56. wyraża chęć pozytywnego przyczynienia się do procesu negocjacyjnego poprzez rozmaite kontakty posłów z ich odpowiednikami w krajach, z którymi UE łączą wspólne interesy,

57. z zadowoleniem odnotowuje silne poczucie jedności pomiędzy trzema głównymi instytucjami europejskimi obecnymi w Hongkongu i podkreśla, że korzystne byłoby utrzymanie ich ścisłej współpracy przez kluczowe miesiące negocjacji; wzywa Radę i Komisję do odpowiedniego angażowania Parlamentu i regularnego informowania go o strategii UE po szczycie w Hongkongu oraz o postępach w negocjacjach, także podczas następnego posiedzenia Rady Ogólnej w Genewie,

58. ponownie podkreśla, jak ważny jest parlamentarny wymiar WTO w celu wzmocnienia demokratycznej zasadności i przejrzystości negocjacji WTO, ponieważ posłowie mogą stanowić istotny łącznik z obywatelami, w szczególności jako źródło informacji i odpowiedzi na ich obawy; z zadowoleniem przyjmuje wyniki Konferencji Parlamentarnej w sprawie WTO, która odbyła się w Hongkongu; wzywa Komisję i Radę do udzielenia aktywnego wsparcia dla umieszczenia w ostatecznej wersji Agendy Rozwoju z Doha zapisu podkreślającego znaczenie prawodawcy dla polityki handlowej,

59. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także parlamentom państw członkowskich, krajów przystępujących i państw ubiegających się o członkostwo w UE, dyrektorowi generalnemu WTO oraz przewodniczącemu Unii Międzyparlamentarnej.

• [1]  Numer dokumentu: 05-6248, symbol dokumentu: WT/MIN(05)/DEC)
• [2]  Teksty przyjęte 1.12.2005, P6_TA(2005)0461.                                    
• [3]  Teksty przyjęte 12.5.2005, P6_TA(2005)0182.
• [4]  Numer dokumentu: 04-3297, symbol dokumentu WT/L/579)
• [5]  Numer dokumentu: 01-5859, symbol dokumentu: WT/MIN(01)/DEC/1)
• [6]  Dz.U. C 296 z 18.10.2000, str. 121.
• [7]  Dz.U. C 177 E z 25.7.2002, str. 290.
• [8]  Dz.U. C 77 E z 26.3.2004, str. 393.
• [9]  Raport rady konsultacyjnej dla dyrektora generalnego Supachaia Panitchpakdiego, WTO, grudzień 2004.
• [10]  Teksty przyjęte 9.3.2005, P6_TA-PROV(2005)0066.

UZASADNIENIE (w języku angielskim)

Ηράκλειτος [έφη] "το αντίξουν συμφέρον και εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίαν και πάντα κατ΄ έριν γίνεσθαι"

Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια, Θ2.1155 β 5

Heracleitus [said] that "'it is what opposes that helps and from different tones comes the fairest tune and all things are produced through strife"

Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 8I

1. The Hong Kong Ministerial Conference: limited expectations - modest results

The aim of this own-initiative report is to provide an assessment of the Doha Round following the 6th WTO Ministerial Conference in Hong Kong (13-18 December 2005).

The current round of multilateral trade negotiations has been going on since November 2001 and, given the collective ambition to conclude this round before the end of 2006, it has now entered its final phase.

The previous phases of the negotiations - from Doha to Hong Kong via Cancún and Geneva - have revealed wide differences in the expectations, approaches and strategies of the main participants, and highlighted the difficulties involved in trying to reach an ambitious and balanced outcome covering all negotiating areas. As a result, progress has often proven elusive, many intermediate deadlines have been missed and negotiations have not been brought as much forward as one could have hoped and expected.

Because of the complete failure of the 5th Ministerial Conference in Cancún in September 2003 and the sketchy character of the Framework adopted by the WTO General Council in August 2004, the initial objective of the Hong Kong meeting was to consolidate the latter and to achieve a breakthrough by defining modalities in a number of key negotiating areas, such as agriculture, non-agricultural market access and services, and to agree on a significant development package, while encouraging progress in other chapters of the negotiations. Due to a persistent stalemate on the key issue of agricultural market access and a lack of flexibility on the part of other major players, however, the level of ambition for this event had to be eventually scaled down and it became clear, even before the Ministerial Conference started, that only modest results could be achieved.

Parliamentary monitoring of the Hong Kong negotiations - the European Parliament being represented in Hong Kong by a delegation of MEPs - led to the adoption of a joint declaration by the Inter-Parliamentary Union and the European Parliament on 15 December 2005. Although this contribution was undoubtedly positive, the current arrangements still fall short, in qualitative terms, of a proper forum to ensure WTO democratic accountability and openness. The European Parliament delegation was assisted by the information provided by the Commission and the United Kingdom Presidency regarding the EU negotiating strategy and the general progress achieved in the negotiations before and during the Hong Kong Conference.

The present report comments upon the limited results achieved in Hong Kong. It also draws attention to the considerable work that remains to be done, contains a message of support to the EU negotiators and is intended to focus attention in view of the next phases of the negotiations.

2. Results of the Conference by Subject

This section is based on the text of the Ministerial Declaration, with special reference to EU negotiating positions.

2.1 Agriculture

The question of agricultural products was designated by a number of developing and developed countries as crucial to the negotiations as a whole, placing the EU and the US in particular on the defensive. It was therefore necessary to break this deadlock if negotiations in other areas were to make any progress. The Hong Kong Conference made a valuable contribution on certain aspects of this dossier as indicated below:

· Agreement was reached on the definitive elimination of all forms of export subsidies by 2013, the year in which current CAP arrangements are due to end. In order to ensure parallelism between export refunds and other forms of export subsidies, such as export credits, exporting state trading enterprises and food aid, however, this date will only be confirmed upon completion of appropriate disciplines on these practices. Other issues, such as the substantial subsidy cuts to be made before 2013, also remain to be settled.

· Regarding domestic support, there was agreement on the fixing of three bands for reductions and on greater linear cuts in the higher levels of support (higher bands). There also appears to be some convergence concerning cuts to be made in Final Bound Total Aggregate Measure of Support (AMS), the overall cut in trade-distorting domestic support, and the de minimis limits. A review of the Green Box criteria was also agreed.

· On the difficult issue of market access, i.e. the reduction of agricultural tariffs, no substantive progress was made. There appears to be agreement on the adoption of four bands for structuring tariff cuts, but not on the limits of those bands, the magnitude of the cuts, and other issues such as the selection and special treatment of sensitive products, the operation of the Special Safeguard Mechanism, etc.

· Reference was made to the continuation of work in relation to geographical indications (establishment of a register for wines and spirits and extension of GI protection to other products), but no progress has been recorded on this issue of crucial importance for the EU.

· On the specific subject of cotton, it was agreed that export subsidies would be eliminated by developed countries in 2006, and that these countries would give duty and quota free access for cotton exports from LDCs from the commencement of the implementation period. However, no progress was made on the important issue of domestic support.

2.2 Non-Agricultural Market Access (NAMA)

The limited progress made in the agricultural negotiations helped to satisfy, to a certain extent, the demand of the EU and other developed countries for the acceptance of a progressive reduction in tariffs, leading to the adoption of a 'Swiss Formula' for the elimination or reduction of tariffs. There was also agreement on special treatment for developing countries, including asymmetrical reciprocity arrangements regarding tariff reductions.

While acceptance of the Swiss Formula is a particularly significant development, difficult decisions will have to be reached by 30 April 2006 regarding the magnitude of the tariff reductions (through the adoption of coefficients) and the establishment of base rates for commencing such reductions. The Declaration also encourages members to submit proposals aimed at addressing the issue of non-tariff barriers (NTBs).

2.3 Services

On the subject of services, reference was simply made to progress achieved from the establishment of the GATS to the agreement of August 2004. A statement was also issued by members concerning the intensification of the relevant negotiations in accordance with Annex C to the Hong Kong Ministerial Declaration. The Conference failed to make any substantial headway regarding the further liberalisation of international trade in services, which means that spectacular progress must now be made, both on a plurilateral and bilateral basis, if the objectives of the Doha Round are to be achieved. For the EU, progress in this sector is of vital importance to the development of its economy and to employment.

2.4 Trade and Development

Regarding support for developing countries and their smoother integration into the global economy, a number of decisions were taken, such as:

· The abolition, by 2008 or no later than the start of the implementation period, of tariff and quantitative restrictions for exports from the LDCs. However, this concession will only be given by developed countries and developing countries "declaring themselves in a position to do so" and restrictions may be maintained for up to 3 percent of tariff lines. The Ministerial Declaration also refers to measures to facilitate transactions and simplify rules of origin, increase technical support, encourage the creation of institutions, etc.

· The more active involvement of the WTO in efforts by international organisations and individual countries to implement ‘Aid for Trade’ arrangements enabling the LDCs to reinforce their production and export capacity and requisite commercial infrastructure.

· The reappraisal and further enhancement of the WTO’s strategy for the provision of Technical Assistance and Training Plans to developing countries.

2.5 Other Business

On all other matters (e.g. WTO rules, Trade-Related Aspects of Intellectual Property Rights (TRIPS), environment, trade facilitation, implementation of existing agreements, small economies, trade and transfer of technology, e-commerce, cooperation with other international organisations, etc.), the Hong Kong Conference did not, essentially, add anything new, but merely reconfirmed the acquis and called on participating members to continue and step up the negotiations.

3. Overall Assessment

Considered as a whole, the outcome of the Hong Kong Conference may, under the circumstances, be regarded as positive, although the actual results were modest, given the absence of any creative breakthroughs on many crucial issues. A package of development measures was agreed upon and, even more importantly, members reiterated their commitment to a successful conclusion of the round by the end of 2006 and set a number of intermediate deadlines to achieve this objective.

The EU once again made a major contribution to this positive result by accepting a conditional commitment to 2013 as the end-date for the elimination of export subsidies. It is not clear, however, that much has been obtained in return for this concession, whether in other chapters of the agriculture negotiations or in other key areas.

Major advanced developing countries continue to reject the EU proposal on agricultural market access, despite the considerable sacrifices this proposal entails for our rural communities, and they have thus far refused to make any meaningful concessions in NAMA and services. This attitude is all the more worrying if one considers that these countries are those which maintain the highest levels of protection and hold the key to the development of poorer countries through the promotion of South-South trade.

Although development concerns should and will continue to remain at the heart of these negotiations, they should not be confused with the single-sided advancement of the interests of large agricultural exporters nor be allowed to serve as a cover for protectionism.

The EU has, along the different phases of the negotiations, exercised leadership in the adoption of measures in favour of the poorest members, such as those concerning access to medicines, duty-free quota-free access to markets for LDCs and cotton. Although other members have also accepted commitments on these issues before and during the Hong Kong Ministerial Conference, these commitments are not as far reaching (duty-free quota-free access, cotton) or at the same advanced stage of implementation (access to medicines) as in the case of the EU.

The EU has also, alongside other developed country members, launched the idea of a "round for free" in favour of the poorest members which, as a result of all these initiatives, stand to obtain a lot, including in the form of increased aid for trade, and are expected to give little.

Further unilateral EU concessions in agriculture at this stage would clearly jeopardise the implementation of our reformed CAP and be of no or little benefit to those countries for which the development agenda has been designed.

It is time therefore that the attention of negotiators start shifting to other important areas of the negotiations, such as NAMA, services, but also trade facilitation and rules issues, with a view to defining modalities and disciplines which really make a difference in international trade.

This would be in the interest of the EU, whose participation in the Doha Round should remain consistent with the objectives of enhanced growth, employment and competitiveness laid out in its Lisbon Strategy. It would also be in the interest of those many developing countries which enjoy actual or potential comparative advantages in industrial or services sectors and for which an "agriculture only" round would represent a major loss of opportunities.

4. Beyond Hong Kong

The Hong Kong Conference showed that the road to a successful conclusion of the current round remains open. However, this road is a bumpy one and may soon hit a dead end.

The political will seems to be there but positions still widely differ and the almost exclusive focus of the negotiations on agriculture thus far has not allowed the trade-offs across issues to materialise, which are so crucial at such an advanced stage.

Whether the very tight deadlines defined in Hong Kong can be met remains to be seen.

As WTO members engage into the last and most difficult phases of the negotiations, it would probably be useful to replace this whole process into a general perspective.

There should be an awareness on all sides that there is no viable alternative to the multilateral trading system when it comes to ensuring economic integration and development, the effective management of increased economic interdependency and the peaceful and fair settlement of disputes. The successful conclusion of the Doha Round would strengthen and widen international trade and development, making the international trading system fairer and more effective for the benefit of all members. Moreover, it would act as a barrier to the spread of protectionism. Likewise, in an age where demand for international institutions and for the management of world politics outstrips supply, the success of the Doha Round could provide a significant impetus to international cooperation and integration as a whole.

While there is some room in the WTO for considerations related to the development of the poor countries of the South, environmental protection and social responsibility, it should be borne in mind that the WTO is not purely a development body and much less an environment or social-policy organisation. It is in fact a specialised organisation with specific terms of reference regarding international trade. Overloading its agenda with matters beyond the confines of ‘trade-related issues’ and overemphasising them in the Doha Declaration has made the negotiations even more difficult. These difficulties tend to be exacerbated by a lack of democracy in the WTO’s relations with civil society and insufficient efforts of communication and information.

Moreover, the direction taken by negotiations so far, set against the increasingly heterogeneous composition of the WTO, has shown that moves to regulate those areas of its members’ domestic economic policies which have a trade-policy dimension meet with resistance, causing negotiations to become bogged down and resulting in persistent breakdowns in communication.

During the pre-Hong Kong negotiations, and at the conference itself, the EU has continued to promote a comprehensive vision of the Doha round, seeking at the same time a further liberalisation of international trade in goods and services and the strengthening of multilateral trade rules and disciplines, while encouraging and supporting the development efforts of the world's poorest countries. Thanks to the indefatigable efforts of the Commission's team of able negotiators, the unity of its Member States, and the support of the European Parliament, the EU was able to submit important, credible and constructive proposals on all the subjects covered by the Hong Kong negotiations. The EU will certainly continue its efforts during the months to come and should become even more actively involved in efforts to ensure the successful conclusion of the Round.

The EU's negotiating springboard and objective reference framework is provided by the regulatory acquis of its internal market. The cognitive projection of the European governance model – based on the characteristics of normative power – at the larger scale of world trade governance runs contrary to the less regulatory and less binding WTO system. The more stable and comprehensive the WTO regulatory system becomes, the greater the resulting global convergence, and the closer the multilateral trading system will come to the European model of external action.

OPINIA KOMISJI ROZWOJU (20.2.2006)

dla Komisji Handlu Międzynarodowego

w sprawie oceny rundy negocjacji z Doha po Konferencji Ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w Hongkongu
(2005/2247(INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Maria Martens

WSKAZÓWKI

Komisja Rozwoju zwraca się do Komisji Handlu Międzynarodowego, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.        przypomina, że przyjęta w 2001 roku deklaracja ministerialna z Doha umieszcza potrzeby krajów rozwijających się w centrum Agendy Rozwoju z Doha (DDA), tak aby umożliwić ich integrację z gospodarką światową;

2.        ponownie stwierdza, iż handel może stanowić istotne i skuteczne narzędzie rozwoju i ograniczania ubóstwa, przyczyniając się, wraz z innymi narzędziami rozwoju, do osiągnięcia Milenijnych Celów Rozwoju;

3.        uważa, że Konferencji Ministerialnej w Hongkongu nie udało się dotychczas osiągnąć tego celu, oraz ostrzega, że po wygaśnięciu w 2007 r., przysługującej amerykańskiemu prezydentowi możliwości negocjowania porozumień handlowych (tzw. Trade Promotion Authority), („szybka ścieżka”) negocjacje mogą stać się bardziej skomplikowane; ponawia swe stanowisko, że wysiłki na rzecz dotrzymania terminu zakończenia rundy z Doha (2006 r.) nie powinny przesłaniać celu, jakim jest osiągnięcie wyniku ukierunkowanego na rozwój;

4.        z zadowoleniem przyjmuje postęp dokonany w dziedzinie specjalnego i odrębnego traktowania (SDT), podkreśla jednak potrzebę podjęcia dalszych kroków, oraz fakt, iż specjalne i odrębne traktowanie nadające specjalne przywileje krajom najsłabiej rozwiniętym i o wrażliwej gospodarce powinno być prawdziwym narzędziem rozwoju w ramach WTO;

5.        z zadowoleniem przyjmuje zniesienie, najpóźniej do 2013 roku, rolnych subsydiów wywozowych, w tym pomocy żywnościowej, oraz innych systemów refundacji wywozowych przez wszystkie kraje rozwinięte; z zadowoleniem przyjmuje również zaprogramowanie większości cięć wydatków na pierwszą połowę okresu wykonania i wzywa państwa rozwinięte do realizacji tych zobowiązań; wzywa Komisję i inne rozwinięte kraje członkowskie WTO do opracowania zasad ograniczających krajowe dopłaty do rolnictwa i taryfy celne, które znacznie zakłócają handel;

6.        z zadowoleniem przyjmuje porozumienie w sprawie produktów specjalnych i specjalnego mechanizmu ochrony (SSM), uznając potrzebę zagwarantowania bezpieczeństwa żywności, rozwoju obszarów wiejskich, oraz zapewnienia środków do życia ubogim rolnikom przez kraje rozwijające się;

7.        wyraża ubolewanie, że porozumienie z Hongkongu ogranicza się do zniesienia subsydiów wywozowych na bawełnę i nie dotyczy subsydiów krajowych stanowiących ogromną większość zakłócających handel form pomocy;

8.        wnioskuje, by Komisja rozpatrzyła możliwość wprowadzenia „development box” dla krajów najsłabiej rozwiniętych, aby umożliwić im rozwiązanie problemów związanych z bezpieczeństwem żywności oraz polityką zatrudnienia na obszarach wiejskich - kluczowych kwestii na drodze do zwalczania ubóstwa;

9.        podkreśla znaczenie, jakie dla krajów rozwijających się ma dostęp produktów nierolnych do rynku, przy zachowaniu prawa do regulowania sektorów newralgicznych z ekologicznego punktu widzenia; wzywa kraje rozwinięte i wschodzące do przyczynienia się do tego procesu, proporcjonalnie do ich stopnia rozwoju, poprzez zapewnienie krajom najsłabiej rozwiniętym dostępu do rynku, oraz stymulowanie handlu północ-południe i południe-południe; nalega, aby najsłabiej rozwinięte kraje o wrażliwej gospodarce nie były zmuszane do podejmowania jakichkolwiek zobowiązań;

10.      odnotowuje porozumienie dotyczące szwajcarskiej metody obniżki ceł dla towarów NAMA; zauważa także, że musi w pełni przestrzegać zasady „niepełnej wzajemności”;

11.      wyraża rozczarowanie faktem, iż „pakiet rozwoju” oferujący, do 2008 roku, krajom najsłabiej rozwiniętym bezcłowy i nieograniczony dostęp do rynku w krajach rozwiniętych nie był następstwem unijnej inicjatywy „Wszystko oprócz broni” (EBA), i że ogranicza dostęp do rynku do 97% produktów krajów najsłabiej rozwiniętych (z wyłączeniem blisko 300 opłat celnych), co skutecznie uniemożliwia dostęp do rynku wszystkich produktów niektórych krajów najsłabiej rozwiniętych;

12.      podkreśla, że stopniowa, właściwie uregulowana liberalizacja usług mogłaby doprowadzić do wzrostu rozwoju gospodarczego i tworzenia nowych miejsc pracy; podkreśla jednak, że powinno się zadbać o zdolność wszystkich krajów członkowskich WTO do regulacji ich sektorów usług, szczególnie tych kluczowych, takich jak opieka zdrowotna i edukacja; należy uwzględnić instrumenty elastyczności dla krajów, które nie czują się jeszcze gotowe do podjęcia negocjacji w sprawie handlu usługami;

13.      wzywa Komisję do należytego uwzględnienia ograniczenia zasady preferencji podczas negocjacji dotyczących Agendy Rozwoju z Doha (DDA) i rozważenia, jakie działania należy podjąć w celu zapewnienia dalszej skuteczności preferencji taryfowych UE, szczególnie w odniesieniu do krajów najuboższych; wyraża swe głębokie ubolewanie w szczególności w związku z reformą systemu cukrowego UE oraz jej oddziaływaniem na kraje AKP i wzywa Komisję do wypełnienia jej zobowiązań wyrażonych w Hongkongu w kwestii udzielenia przynajmniej 190 mln euro rocznie każdemu z tych krajów na sfinansowanie środków wspierających;

14.      głęboko ubolewa nad tym, że, jak dotąd, w ramach Agendy Rozwoju z Doha nie rozpatrzono we właściwy sposób problemu spadku cen surowców;

15.      z zadowoleniem przyjmuje wchodzący w skład „pakietu rozwojowego” program „Pomoc handlowa” zapewniający pomoc handlową krajom rozwijającym się, a szczególnie krajom najsłabiej rozwiniętym; wyraża jednak głębokie ubolewanie z faktu, iż zapowiedziany program wykorzystuje pomoc, do której udzielenia już się zobowiązano; wzywa Unię Europejską do zapewnienia, że jej wkład będzie finansowany z nowych środków oraz że te środki zostaną wykorzystane do wsparcia programów handlowych w krajach rozwijających się będących w największej potrzebie;

16.      z zadowoleniem przyjmuje poprawki do Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) pozwalające krajom o niewystarczających możliwościach produkcji środków farmaceutycznych na importowanie opatentowanych leków generycznych i apeluje do wszystkich państw członkowskich o pełne wdrożenie deklaracji z Doha oraz powstrzymanie się od negocjowania porozumień handlowych, które wykraczają poza to, co zdecydowano w Doha; wzywa o pilną rewizję w celu oceny skuteczności obowiązujących rozwiązań;

17.      podkreśla znaczenie pomocy technicznej i tworzenia możliwości rozwoju potrzebującym pomocy krajom rozwijającym się, aby umożliwić im czerpanie korzyści z lepszego dostępu do rynku, zróżnicować ich produkcję, zastąpić dochody pochodzące z ceł innymi dochodami, oraz wypełnić zobowiązania WTO; uznaje również potencjalne korzyści, jakie kraje rozwijające się mogą odnieść z postępu w zakresie ułatwień handlowych;

18.      ubolewa nad brakiem demokratycznej wiarygodności i przejrzystości prowadzonego w ramach WTO procesu negocjacji, oraz wzywa do wzmocnienia wymiaru parlamentarnego WTO;

19.      podkreśla znaczenie wielostronnych ram handlowych; podkreśla, że przejrzyste podejmowanie decyzji w ramach WTO, lepszy system rozliczalności wobec wybranych przedstawicieli krajowych, podniesienie możliwości poddawania kontroli publicznej i w szerokim stopniu zasięgania opinii publicznej społeczeństwa obywatelskiego konieczne są do zagwarantowania systemu handlu międzynarodowego opartego na uczciwych zasadach, umożliwiającego krajom najuboższym wzmocnienie ich pozycji podczas negocjacji handlowych; podkreśla ponadto, że kraje najsłabiej rozwinięte powinny otrzymać niezbędne wsparcie w celu zwiększenia swoich możliwości negocjacji;

PROCEDURA

Tytuł	Ocena rundy negocjacji z Doha po Konferencji Ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w Hongkongu
Numer procedury	2005/2247(INI)
Komisja przedmiotowo właściwa	INTA
Opinia wydana przez   Data ogłoszenia na posiedzeniu	DEVE 15.12.2005
Ściślejsza współpraca - data ogłoszenia na posiedzeniu
Sprawozdawca komisji opiniodawczej   Data powołania	Maria Martens 1.12.2005
Zastępca sprawozdawcy komisji opiniodawczej
Rozpatrzenie w komisji	20.2.2006
Data przyjęcia	20.2.2006
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:		19 0 2
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Margrete Auken, Thierry Cornillet, Alexandra Dobolyi, Michael Gahler, Filip Andrzej Kaczmarek, Glenys Kinnock, Ģirts Valdis Kristovskis, Maria Martens, Miguel Angel Martínez Martínez, Jürgen Schröder, Feleknas Uca, María Elena Valenciano Martínez-Orozco, Anna Záborská
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	John Bowis, Milan Gaľa, Ana Maria Gomes, Fiona Hall, Manolis Mavrommatis, Zbigniew Zaleski and Gabriele Zimmer
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Robert Evans
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku

OPINIA KOMISJI GOSPODARCZEJ I MONETARNEJ (20.2.2006)

dla Komisji Handlu Międzynarodowego

w sprawie oceny rundy negocjacji z Doha po Konferencji Ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w Hongkongu
(2005/2247(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Margarita Starkevičiūtė

WSKAZÓWKI

Komisja Gospodarcza i Monetarna zwraca się do Komisji Handlu Międzynarodowego, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  zachęca Komisję do zwiększenia wysiłków na rzecz postępu w negocjacjach w ramach WTO, uwzględniając ich wielosektorowy charakter; ubolewa, że uwaga polityczna UE w negocjacjach WTO skupiła się na produkcji rolnej i włókienniczej, w pewien sposób pomijając dużo bardziej znaczący potencjał gospodarczy usług handlowych, w tym finansowych, oraz handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS);

2.  zauważa, że ograniczony dostęp do środków finansowych, z szeroką gamą innowacyjnych produktów finansowych włącznie, stoi na przeszkodzie wzrostowi gospodarczemu krajów rozwijających się; w związku z tym przypomina, że państwa UE nie mogą wykorzystać ogromnego potencjału usług finansowych; przypomina o znaczeniu współpracy technicznej i administracyjnej między administracją państw UE i krajów rozwijających się celem poprawy jakości miejscowych ram prawnych i przepisów, w szczególności w odniesieniu do usług finansowych;

3.  zauważa, że należy uzyskać należytą równowagę pomiędzy zyskami i stratami wynikającymi z porozumienia w ramach WTO;

4.  zauważa, że fakt, że partnerzy znają wcześniej względnie ustalone stanowisko negocjacyjne UE, może prowadzić do niekorzystnej sytuacji podczas rozmów, oraz że należy przeanalizować strategię uniknięcia tego typu sytuacji;

5.  uważa, że handel usługami finansowymi, a także innymi usługami, powinien być wspierany mocnymi zobowiązaniami w ramach GATS dotyczącymi transgranicznych dostaw towarów, konsumpcji, obecności handlowej i przepływu osób fizycznych; deklaracja ministerialna z Hongkongu wyznaczyła plan działań na drodze do uzyskania znaczących postępów w liberalizacji rynków usług finansowych; członkowie WTO powinni dążyć do przyjęcia następujących zobowiązań: (i) pełny dostęp do rynku w ramach sposobu 1 oznacza, że dostawcy i konsumenci usług związanych z rynkiem kapitałowym mogą zawierać transakcje transgraniczne bez ograniczeń ilościowych, analizowania potrzeb gospodarczych czy dyskryminacji ze względu na narodowość, (ii) sposób 2 zapewnia konsumentom swobodę podróżowania poza własnym terytorium w celu korzystania z usług związanych z rynkiem kapitałowym, (iii) sposób 3 zapewnia, że zagraniczni usługodawcy są w stanie zakładać przedsiębiorstwa i prowadzić działalność na terytorium innych państw członkowskich bez ograniczeń ilościowych, analizowania potrzeb gospodarczych, ograniczeń wynikających z formy spółki, limitów i ograniczeń w zakresie udziału zagranicznego czy dyskryminacji ze względu na narodowość, (iv) sposób 4 zapewnia, że wszelkie środki związane z usługami finansowymi są przyjmowane i stosowane w sprawiedliwy, niedyskryminacyjny, przejrzysty i skuteczny sposób; podsumowuje, że w celu uniknięcia kryzysów finansowych w przyszłości konieczne jest wzmocnienie systemów kontroli finansowej i systemów bankowych w krajach rozwijających się;

6.  z zadowoleniem przyjmuje sposobność, powstałą dzięki rundzie negocjacji WTO w Doha na temat rozwoju, do usunięcia barier dla przedsiębiorstw, zwiększenia przejrzystości przepisów i poprawy bezpieczeństwa prawnego poprzez przyjęcie uregulowań odpowiadających standardom UE;

7. pochwala przyjęte w deklaracji zobowiązanie do usunięcia barier pozataryfowych; podkreśla, że poważnie zakłócają one handel międzynarodowy i w związku z tym wzywa do zwiększenia nacisku na ich usunięcie, w szczególności w zakresie negocjacji NAMA;

8. potwierdza znaczenie wielostronnego uznania norm regulacyjnych dla rynków finansowych, w kontekście którego wzajemne uznanie i przestrzeganie przez UE i USA międzynarodowych standardów księgowości i zasad w zakresie wymogów kapitałowych ma zasadnicze znaczenie;

9. opowiada się za stosowaniem modelowych harmonogramów (tzw. Model Schedules) wspomagających członków WTO w planowaniu ich zobowiązań w zakresie usług finansowych, w celu wywarcia możliwie najbardziej skutecznego wpływu na handel oraz pobudzenia wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się, które zawierałyby ocenę ram uregulowań w krajach, do których odnoszą się postulaty, np. zgodnie z programem oceny sektora finansowego MFW; zauważa rosnące znaczenie transgranicznych fuzji i przejęć spółek w międzynarodowych stosunkach gospodarczych; uznaje w tym zakresie decydującą rolę zasad ładu korporacyjnego i, w związku z tym, wzywa do poświęcenia ładowi korporacyjnemu większej uwagi podczas negocjacji w ramach WTO; zauważa, że nieodpowiednie ramy stworzone dla konkurencji w poszczególnych krajach mogą potencjalnie skutkować zakłóceniem wymiany handlowej; wzywa do zachowania przez WTO czujności wobec przypadków nadużywania pozycji rynkowej i kartelizacji rynku;

10.  przyznaje, że kraje rozwijające się mogą potrzebować wystarczająco elastycznych ram w celu umożliwienia stopniowego wprowadzania uregulowań w okresach przejściowych; uważa jednak, że nie powinno się stosować tego typu środków w celu ochrony kraju przed światową konkurencją;

11. respektuje czas potrzebny krajom rozwijającym się na otwarcie swoich rynków finansowych i szybkość tego otwarcia;

12.  zauważa, że państwa mogą podejmować działania ze względów ostrożnościowych, w tym z uwagi na ochronę inwestorów, deponentów i właścicieli polis oraz ochronę integralności i stabilności systemu finansowego;

13.  podkreśla osiągnięty postęp widoczny po zbadaniu związków między handlem, zadłużeniem i finansami oraz wzywa Komisję Europejską do włączenia do jej wielostronnych i dwustronnych postulatów wobec partnerów handlowych WTO nowych, poprawionych zobowiązań GATS w zakresie usług finansowych w celu zapewnienia, że liberalizacja handlu, szczególnie w zakresie usług finansowych, przynosi zaangażowanym stronom wzajemne korzyści;

14.  podkreśla, że niedawne doświadczenia wykazały, że liberalizacja przepływu kapitału nie powinna poprzedzać otwarcia sektora bankowego na konkurencję zagraniczną i reformy systemów nadzoru; proponuje, aby uwzględnić te doświadczenia przy ustalaniu terminów realizacji działań zmierzających do liberalizacji.

PROCEDURA

Tytuł	Ocena rundy negocjacji z Doha po Konferencji Ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w Hongkongu
Numer procedury	2005/2247(INI)
Komisja przedmiotowo właściwa	INTA
Komisja wyznaczona do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	ECON 2.2.2006
Ściślejsza współpraca – data ogłoszenia na posiedzeniu
Sprawozdawca komisji opiniodawczej   Data powołania	Margarita Starkevičiūtė 13.12.2005
Poprzedni sprawozdawca komisji opiniodawczej
Rozpatrzenie w komisji	13.2.2006	20.2.2006
Data zatwierdzenia wskazówek	20.2.2006
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:		27 2 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Zsolt László Becsey, Pervenche Berès, Sharon Bowles, Udo Bullmann, Ieke van den Burg, David Casa, José Manuel García-Margallo y Marfil, Jean-Paul Gauzès, Robert Goebbels, Gunnar Hökmark, Karsten Friedrich Hoppenstedt, Sophia in 't Veld, Wolf Klinz, Guntars Krasts, Joseph Muscat, Astrid Lulling, Cristobal Montoro Romero, John Purvis, Karin Riis-Jørgensen, Dariusz Rosati, Peter Skinner, Margarita Starkevičiūtė, Ivo Strejček, Sahra Wagenknecht
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Harald Ettl, Klaus-Heiner Lehne, Thomas Mann, Diamanto Manolakou, Corien Wortmann-Kool
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego
Uwagi (dostępne tylko w jednym języku)

OPINIA KOMISJI PRZEMYSŁU, BADAŃ NAUKOWYCH I ENERGII (21.2.2006)

dla Komisji Handlu Międzynarodowego

w sprawie oceny rundy negocjacji z Doha po Konferencji Ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w Hongkongu
(2005/2247(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Paul Rübig

WSKAZÓWKI

Komisja Przemysłu, Badań Naukowych i Energii zwraca się do Komisji Handlu Międzynarodowego, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  z zadowoleniem przyjmuje postępy w kwestii ułatwień w handlu, poczynione na Konferencji Ministerialnej WTO, która odbyła się 2005 r. w Hongkongu; podkreśla znaczenie globalnego uproszczenia i harmonizacji procedur celnych i granicznych; wzywa wszystkich członków WTO do dalszego zwiększenia wysiłków na rzecz negocjacji dotyczących porozumienia WTO w sprawie ułatwień w handlu, tak aby uzyskać namacalne usprawnienia dla partnerów handlowych z UE utrzymujących kontakty handlowe z krajami trzecimi;

2.  potwierdza swoje rozczarowanie faktem, że trzy z czterech kwestii singapurskich (ochrona inwestycji, polityka konkurencji, przejrzystość zamówień publicznych) nie znajdują się już w agendzie rundy z Doha; podkreśla, że wszystkie kwestie singapurskie, a także związane z tym tematy, muszą zostać wyjaśnione pod względem ich wdrażania na szczeblu krajowym oraz w odniesieniu do obowiązujących przepisów na szczeblu wielostronnym i/lub plurilateralnym, łącznie ze skutecznymi mechanizmami wprowadzania w życie;

3.  wyraża nadzieję, że zapowiedziana przez Komisję zmiana w sposobie prowadzenia negocjacji w sprawie usług, zgodnie z którą tradycyjne, powiązane z „żądaniem i propozycją” podejście oddolne („bottom-up”) uzupełnione zostanie negocjacjami wielostronnymi, będzie miała korzystny wpływ na sektor usług w UE; podkreśla, że uprawnienia państw członkowskich do samodzielnej regulacji usług użyteczności publicznej nie powinny być poruszone w tej rundzie negocjacji;

4.  przypomina odnoszące się do kwestii singapurskich wcześniejsze rezolucje, koncentrujące się na przyczynach niepowodzenia Konferencji Ministerialnych WTO, które odbyły się w 1999 r. w Seattle i w 2003 r. w Cancún; uważa zatem, że UE powinna nalegać na uznanie za kluczowe obszarów negocjacji na szczeblu WTO i/lub wielostronnym, tak by równolegle móc zająć się handlem towarami przemysłowymi i otwarciem rynku usług, przy jednoczesnym skoncentrowaniu uwagi na opłatach za roaming oraz standardach w sektorze telekomunikacyjnym;

5.  zaleca Komisji, po zakończeniu rundy z Doha, ocenienie w ramach WTO przydatności niezależnego porozumienia drugiej generacji w sprawie telekomunikacji w celu stworzenia silniejszego i otwartego międzynarodowego rynku telekomunikacji; zwraca się do Komisji, aby do jesieni 2006 r. przedstawiła Parlamentowi i komisji właściwej dla tej sprawy sprawozdanie odnoszące się do tej kwestii;

6.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie do udzielenia pomocy w ramach programu „Aid for Trade”, lecz domaga się porozumienia ramowego w obrębie WTO, które powinno określić zakres tego programu, szczególnie jego zadania, przepisy regulujące jego stosowanie, jego odbiorców oraz mechanizm wprowadzania w życie; potwierdza swoje stanowisko, że dostęp do rynku powinien iść w parze z pomocą techniczną, tak aby przezwyciężyć luki w infrastrukturze, poprawić jakość produktów oraz połączyć handel towarami i usługami znajdującymi popyt na obcych rynkach, które pochodzą z najsłabiej rozwiniętych krajów, z międzynarodowymi łańcuchami dostaw, koncentrując się jednocześnie na partnerstwie małych i średnich przedsiębiorstw;

7.  z zadowoleniem przyjmuje przyjętą w Hongkongu inicjatywę bezcłowego dostępu produktów z najsłabiej rozwiniętych krajów do rynków państw wysoko rozwiniętych; podkreśla, że najbiedniejsze kraje świata potrzebują lepszego dostępu do rynków, aby móc uczestniczyć w światowym handlu oraz że wymaga to zaangażowania się krajów OECD na rzecz wiążącego porozumienia „Wszystko oprócz broni” w ramach WTO; wzywa kraje wschodzące do otwarcia swoich rynków w WTO i rozpoczęcia negocjacji w sprawie dostępu do rynku towarów przemysłowych na podstawie klauzuli najwyższego uprzywilejowania; podkreśla, że system WTO nie powinien utrudniać handlu południe-południe, lecz go wspierać;

8.  podkreśla, że główne zadanie stanowi poszukiwanie partnerów w negocjacjach w sprawie kwestii handlu światowego, ponieważ rezultaty Konferencji Ministerialnej w Hongkongu pokazały, że samo składanie konkretnych propozycji może nie być wystarczające do odniesienia sukcesu w negocjacjach; wzywa Komisję do starannego zbadania roli organizacji pozarządowych w procesie negocjacyjnym; ubolewa nad faktem, w odniesieniu do dokumentu końcowego, że organizacje pozarządowe mogłyby odgrywać większą rolę niż demokratycznie wybrani parlamentarzyści;

9.  wyraża ubolewanie z powodu braku konkretnych rezultatów Konferencji Ministerialnej w Hongkongu w odniesieniu do gospodarki europejskiej; zwraca uwagę, że podczas negocjacji dotyczących dostępu do rynku towarów przemysłowych nie zostały podjęte żadne decyzje w sprawie formuły obniżania ceł dla towarów przemysłowych, ani też w sprawie dążenia do szczegółowych porozumień w sektorze przemysłowym pozwalających na dalsze usprawnienie dostępu do rynku; ubolewa nad faktem, że nie poczyniono żadnych postępów w usuwaniu barier celnych oraz że porozumienie w sprawie usług stanowi „absolutnie minimalny układ”, który nie oferuje żadnych gwarancji dla dalszej liberalizacji; podkreśla również, że bez osiągnięcia w przyszłym roku znacznych postępów w kwestii dostępu do rynku, gospodarka europejska straci liczne możliwości biznesowe w rozwijających się krajach o wysokim wzroście gospodarczym;

10.  przyjmuje do wiadomości porozumienie w sprawie tzw. szwajcarskiej formuły obniżki ceł dla towarów nierolnych (NAMA), lecz zostawia otwartą kwestię zakresu i wartości współczynników; powtarza, że przyjęta formuła musi z jednej strony zapewnić słabym krajom rozwijającym się możliwość zabezpieczenia wrażliwych sektorów, z drugiej zaś strony powinna pozwolić określonym sektorom europejskim, takim jak sektor samochodowy, na utrzymanie ich konkurencyjnej pozycji;

11.  przypomina prawidłowość leżącą u podstaw wielostronnego, opartego na regułach systemu: „liberalizacja może stworzyć możliwości, lecz nie gwarantuje sukcesu gospodarczego i sprawiedliwego podziału zysków płynących z międzynarodowego handlu”; podkreśla konieczność wzmocnienia mechanizmów WTO regulujących zasady rozstrzygania sporów poprzez wspieranie gotowości członków WTO do stosowania się do przepisów i mechanizmów wprowadzania w życie zapewniających wolny, sprawiedliwy i konkurencyjny rynek światowy;

12.  występuje wobec negocjatorów UE, w kontekście WTO, z propozycją rozpoczęcia wypracowywania stanowiska UE w kwestii energii, wprowadzającego większe bezpieczeństwo dostaw i silniejsze mechanizmy rynkowe w dziedzinie energii i obejmującego: zastosowania przemysłowe w dziedzinie energii, ułatwianie inwestowania w krajach rozwijających się oraz wyeliminowanie podwójnych opłat i innych form ograniczenia eksportu bądź podatków zagrażających egzystencji wielu przedsiębiorstw w UE;

13.  wzywa negocjatorów UE do nalegania na wzmocnienie w ramach WTO mechanizmów wprowadzania w życie porozumienia TRIPS, niezbędnych w zwalczaniu podróbek i naruszeń praw patentowych UE; stwierdza, że ochrona europejskiej własności intelektualnej, w tym oznaczeń geograficznych, pozostaje jedną z najważniejszych kwestii, jakimi należy zająć się w ramach WTO; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje wiadomość, że Komisja oddeleguje do Pekinu, z dniem 1 kwietnia, urzędnika patentowego; wskazuje na fakt, że internalizacja podróbek niekorzystnie wpłynęła na dochody podatkowe w krajach rozwijających się, pomogła w finansowaniu przestępczości zorganizowanej na szczeblu międzynarodowym, doprowadziła we wszystkich państwach do zmniejszenia motywacji do wynalazczości i inwencji oraz że istnieje niebezpieczeństwo osłabienia poważnych inwestycji przemysłu UE w produkty i usługi wysokiej technologii;

14.  przypomina fakt, że małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) stanowią trzon gospodarki UE i krajów rozwijających się, lecz ich przetrwanie w światowym systemie handlu wymaga jasnego zdefiniowania praw własności intelektualnej, istnienia wyraźnych granic dla dochodów płynących z pozycji monopolistycznych oraz skutecznego wprowadzania w życie takich praw w celu pobudzania MŚP do inwestowania w badania i innowacje; proponuje, aby celem polityki handlowej UE była redukcja ryzyka w handlu międzynarodowym i inwestycjach dla MŚP, uzyskana poprzez znaczne zwiększenie dostępu do rynku w krajach wschodzących, skuteczną likwidację ceł i barier pozataryfowych w tych krajach, usunięcie restrykcji dla europejskiej działalności handlowej (inwestowanie, zakładanie działalności, prawo do handlu) oraz stworzenie wzmocnionych mechanizmów mediacyjnych w ramach WTO z myślą o szybszym i bardziej skutecznym uporaniu się z barierami pozataryfowymi;

15.  podkreśla znaczenie wymiaru parlamentarnego WTO oraz wzywa Komisję i Radę do aktywnego wsparcia adnotacji zawartej w dokumencie końcowym Rundy z Doha, podkreślającej rolę ustawodawców w kształtowaniu zasad polityki handlowej.

PROCEDURA

Tytuł	Ocena rundy negocjacji z Doha po Konferencji Ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w Hongkongu
Numer procedury	2005/2247(INI)
Komisja przedmiotowo właściwa	TRADE
Komisja wyznaczona do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	ITRE 15.12.2005
Ściślejsza współpraca
Sprawozdawca komisji opiniodawczej   Data powołania	Paul Rübig 13.12.2005
Rozpatrzenie w komisji	31.1.2006	21.2.2006
Data zatwierdzenia wskazówek	21.2.2006
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:		39 6 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	John Attard-Montalto, Šarūnas Birutis, Jan Březina, Jerzy Buzek, Pilar del Castillo Vera, Jorgo Chatzimarkakis, Giles Chichester, Den Dover, Lena Ek, Adam Gierek, Norbert Glante, Umberto Guidoni, András Gyürk, David Hammerstein Mintz, Rebecca Harms, Erna Hennicot-Schoepges, Romana Jordan Cizelj, Werner Langen, Anne Laperrouze, Vincenzo Lavarra, Pia Elda Locatelli, Angelika Niebler, Reino Paasilinna, Miloslav Ransdorf, Vladimír Remek, Herbert Reul, Teresa Riera Madurell, Mechtild Rothe, Paul Rübig, Andres Tarand, Britta Thomsen, Patrizia Toia, Catherine Trautmann, Claude Turmes, Nikolaos Vakalis, Alejo Vidal-Quadras Roca
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Jean-Pierre Audy, María del Pilar Ayuso González, Ivo Belet, Françoise Grossetête, Edit Herczog, Mieczysław Edmund Janowski, Erika Mann, Lambert van Nistelrooij, Vittorio Prodi
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego
Uwagi	...

OPINIA KOMISJI ROLNICTWA I ROZWOJU WSI (20.2.2006)

dla Komisji Handlu Międzynarodowego

w sprawie oceny rundy negocjacji z Doha po Konferencji Ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w Hongkongu
(2005/2247(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Joseph Daul

WSKAZÓWKI

Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi zwraca się do Komisji Handlu Międzynarodowego, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

A. mając na uwadze deklarację ministerialną przyjętą przez państwa należące do Światowej Organizacji Handlu (WTO) podczas Szóstej Konferencji Ministerialnej WTO, która odbyła się w Hongkongu w dniach 13-18 grudnia 2005r., a w szczególności program prac na najbliższe miesiące,

B   mając na uwadze wolę Unii Europejskiej, by chronić europejski model rolnictwa w takim kształcie, w jakim został on określony w porozumieniu luksemburskim z dnia 23 czerwca 2003r. w sprawie reformy Wspólnej Polityki Rolnej (WPR),

C.  mając na uwadze, że w interesie Unii Europejskiej, jako ważnego podmiotu w dziedzinie produkcji i wymiany handlowej produktów rolnych i przemysłu rolno-żywnościowego, leży uczestniczenie, w ramach wielostronnej organizacji, jaką jest WTO, w opracowywaniu regulacji handlowych i poszukiwanie ogólnego i zrównoważonego porozumienia między wszystkimi sektorami i uczestnikami negocjacji,

1.  z zadowoleniem przyjmuje jedność Unii Europejskiej podczas wspomnianej szóstej Konferencji ministerialnej WTO; przypomina, że deklaracja ministerialna z Hongkongu jest tylko jednym z etapów programu z Doha na rzecz rozwoju oraz że w tym kontekście konieczne jest dążenie do osiągnięcia równowagi pomiędzy różnymi częściami negocjacji; ubolewa jednak nad ograniczonym zasięgiem deklaracji ministerialnej w sprawie części dotyczącej rozwoju, jak i nad brakiem ogólnej propozycji ze strony głównych partnerów Unii Europejskiej, która byłaby odpowiedzią na znaczący wkład wspólnotowy z dnia 28 października 2005 r., zwłaszcza w kwestii części dotyczącej rolnictwa;

2.  ma na względzie wagę zbliżających się terminów określenia zasad negocjacji oraz potrzebę zrównoważonych zobowiązań w ramach części dotyczącej rolnictwa; przypomina Komisji, że zasady te nie mogą w żadnym przypadku podważać ani europejskiego modelu rolnictwa, ani jego wielofunkcyjnego charakteru;

3.  podkreśla, że zobowiązania podejmowane przez Komisję w negocjacjach rolnych WTO nie mogą wykraczać poza ramy dotychczasowych ustaleń dotyczących WPR, ani też poza mandat negocjacyjny;

4.  uważa, że konieczne jest utrzymanie warunkowego statusu obecnej oferty Komisji w ramach programu z Doha na rzecz rozwoju i możliwości jej wycofania w trakcie dalszych negocjacji w przypadku braku zadawalających ofert innych partnerów w WTO;

5.  przypomina, że wysiłki, które producenci wspólnotowi zdecydowali się już podjąć w ramach kolejnych reform WPR stanowią istotny wkład na rzecz cyklu negocjacji; uważa, że wkład ten musi zostać przypisany na korzyść Unii Europejskiej w procesie dążenia do wyważonego porozumienia oraz że może ona w wyniku tego zaakceptować bardziej ograniczone wysiłki w innych częściach negocjacji dotyczących rolnictwa, zwłaszcza w dziedzinie dostępu do rynku;

6.  przypomina o znaczeniu porozumienia luksemburskiego w sprawie reformy WPR oraz kładzie nacisk na konieczność określenia środków zawartych w „zielonej skrzynce” z włączeniem pomocy niezwiązanej z wielkością produkcji;

7.  uważa, że Unia Europejska poczyniła już znaczne wysiłki w celu zmniejszenia wsparcia wewnętrznego, które powoduje zakłócenia handlu oraz że niezbędne jest zatem, by zasady, które mają być określone do dnia 30 kwietnia były wystarczająco dynamiczne, by zobowiązać inne kraje uprzemysłowione, zwłaszcza najważniejsze z nich, do przystąpienia do reformy ich polityk wewnętrznych;

8.  podkreśla wagę, jaką stanowi zaangażowanie wszystkich członków WTO na rzecz położenia kresu wszystkim formom dotacji eksportowych do 2013 r. oraz określenia szczegółowych i wiążących kroków dyscyplinarnych w odniesieniu do środków mających podobne skutki, jak państwowe przedsiębiorstwa handlowe lub monopol eksportowy, kredyty eksportowe lub pomoc żywnościowa;

9.  zwraca uwagę Komisji na potrzebę odpowiedniego zdefiniowania zasad przystąpienia do likwidacji dotacji eksportowych z uwagi na konsekwencje w dziedzinie zarządzania rynkami; w tym kontekście, zwraca się do Komisji o zdanie sprawy Parlamentowi ze swoich zamierzeń w dziedzinie ochrony równowagi gospodarczej i społecznej rolniczych sektorów wspólnotowych;

10.  uważa, że dostęp do rynku stanowi ważne wyzwanie w ramach negocjacji oraz dla realizacji reformy WPR; sądzi, że w tych okolicznościach ogólny kontekst zmniejszenia opłat celnych musi być oceniany w zależności od wysiłków, które zgadzają się podjąć członkowie WTO w dziedzinach odnoszących się do różnych części negocjacji rolniczych oraz wysiłków Unii Europejskiej w ramach części dotyczącej wsparcia wewnętrznego, konkurencji i eksportu, przy czym powinna istnieć możliwość zastosowania takich samych wymogów w przypadku produktów importowanych, jak w przypadku produktów rodzimych;

11.  wobec uzgodnionej w ramach WTO daleko idącej redukcji ceł na produkty rolne, opowiada się za kwalifikowaniem dostępu do rynku jako środkiem prewencyjnym, za pomocą którego można zapobiegać gospodarczym, ekologicznym i socjalnym praktykom dumpingowym; dlatego proponuje dodatkowe obciążenia finansowe w przypadku produktów rolnych, szczególnie poprzez zastosowanie specjalnej klauzuli ochronnej, jeżeli produkty te wytwarzane są w warunkach, w których łamane są prawa człowieka oraz międzynarodowe porozumienia dotyczące ochrony środowiska naturalnego i ochrony zwierząt; proponuje stosowanie dodatkowych obciążeń finansowych w odnośnych krajach rozwijających się w celu zabezpieczania pożywienia i zapobiegania sytuacjom kryzysowym;

12.  wzywa Komisję do ustalenia, zgodnie z interesem gospodarczym państw członkowskich, listy towarów wrażliwych w rolnictwie, które będą liberalizowane w mniejszym stopniu niż wszystkie pozostałe, oraz objęcia klauzulą SSG tych produktów rolnych, dla których obecna ochrona celna jest już niewystarczająca lub, jak wynika z przeprowadzonych analiz, będzie niewystarczająca po realizacji zobowiązań redukcyjnych;

13.  wyraża ubolewanie, że Unia Europejska nie była w stanie włączyć wymogu uznania tzw. aspektów pozahandlowych (ang. NTCs) ani do deklaracji ministerialnej, ani do własnego programu roboczego na nadchodzące miesiące; wzywa Komisję do przyznania tej kwestii większego priorytetu w przyszłych negocjacjach;

14.  wyraża ubolewanie, że zgodnie z ramami przyjętymi przez Radę Generalną WTO w dniu 1 sierpnia 2004 r. nie podjęto żadnych decyzji w sprawie pozahandlowych aspektów negocjacji dotyczących rolnictwa i uważa, że postępy w zakresie rozszerzenia i wzmocnienia ochrony oznaczeń geograficznych są jeszcze niewystarczające;

15.  uważa, że Komisja powinna skutecznie bronić interesu aspektów pozahandlowych w negocjacjach w ramach WTO, tak aby w tej kwestii doprowadzić do światowego konsensusu; uważa ponadto, że Komisja powinna również dążyć do uznania wspólnotowych wymogów pozahandlowych przez kraje spoza UE;

16.  zauważa, że Instytut Hodowli Zwierząt i Medycyny Weterynaryjnej w Krajach Tropikalnych ocenia na 10 miliardów euro koszty, jakie powinni ponieść europejscy rolnicy w związku z przystosowaniem standardów dobrostanu zwierząt i innych aspektów pozahandlowych; podkreśla wyraźne wypaczenie konkurencji, której ofiarami będą rolnicy europejscy, dopóki produkty przywożone nie będą podlegać tym samym przepisom co produkty rodzime; zauważa, że wypłaty w ramach subwencjonowania dopuszczalnego („zielona skrzynka”) nie są pożądanym rozwiązaniem, ponieważ finansowanie takie może okazać się w znacznym stopniu niewystarczające;

17.  uważa za niezbędne włączenie do negocjacji rolniczych dyskusji odnoszącej się do utworzenia międzynarodowego rejestru win i napoi alkoholowych, jak i rozszerzenie go na inne produkty; jest zdania, że rejestr ten, wraz z innymi produktami wysokiej jakości, może stanowić podwaliny wspólnotowej polityki promocji produktów wysokiej jakości na rynku światowym; wnosi również o wzięcie w pełni pod uwagę interesów związanych z eksportem produktów europejskich;

18.  stwierdza konieczność wzmocnienia przez Unię Europejską jej stosunków z krajami, z którymi dzieli taką samą wizję rolnictwa, jak przed wszystkim kraje należące do grupy G10 oraz kraje Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP); wyraża w tym kontekście opinię, że otwarcie rynku wspólnotowego wypływające z nowych zobowiązań powinno objąć w pierwszej kolejności kraje najsłabiej rozwinięte i państwa AKP; przypomina o konieczności pełnego uwzględnienia problemów związanych z osłabieniem marginesu preferencyjnego, z którego kraje te korzystają;

19.  przypomina, iż program z Doha na rzecz rozwoju ma na celu lepszą integrację krajów rozwijających się w ramach handlu międzynarodowego; uważa, że realizacja tego celu wymaga aktywnego udziału krajów uprzemysłowionych i krajów wschodzących; dlatego też z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte w Hongkongu w sprawie otwarcia rynków na produkty pochodzące z krajów najsłabiej rozwiniętych oraz ustalenie w czasie Konferencji Ministerialnej początkowego rozwiązania poruszonego przez państwa afrykańskie problemu dotyczącego bawełny; uważa jednakże, że wysiłki, na które zgodziły się Stany Zjednoczone są zdecydowanie niewystarczające; przypomina zatem Komisji o konieczności znalezienia bardziej odpowiednich rozwiązań dla zaistniałych problemów;

20.  uważa, że należy zróżnicować kraje rozwijające się i objąć je zobowiązaniami liberalizacyjnymi proporcjonalnymi do ich stopnia rozwoju, potencjału gospodarczego oraz konkurencyjności przemysłu i eksportu; jest zdania, że poważni producenci rolni i eksporterzy (jak np. Indie, Brazylia, Chiny) powinni zobowiązać się do większej liberalizacji niż np. importerzy żywności netto;

21.  uważa, że wszelkie koncesje udzielone na rzecz krajów rozwijających się i najmniej rozwiniętych winny być powiązane ze ścisłym przestrzeganiem reguł pochodzenia oraz mechanizmem zapobiegającym praktykom „SWAP”;

22.  uważa, że w procesie negocjacji, w trosce o przejrzystość, Komisja musi zagwarantować bieżące informowanie państw członkowskich, szczególnie w chwili podejmowania istotnych zobowiązań; jest zdania, że właściwa realizacja mandatu negocjacyjnego Komisji musi zostać potwierdzona regularnymi konsultacjami z państwami członkowskimi;

23.  zwraca się do Komisji o przekazanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oceny skutków ustępstw poczynionych przez Unię Europejską z gospodarczego i społecznego punktu widzenia; zwraca się również o regularne zdawanie sprawozdania niniejszej komisji z rozwoju dyskusji;

24.  zwraca się również do przewodniczącego Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi o przekazanie niniejszej opinii przewodniczącemu Komisji Handlu Zagranicznego.

UZASADNIENIE

Szósta Konferencja Ministerialna Światowej Organizacji Handlu zakończyła się przyjęciem wspólnej deklaracji przez kraje należące do organizacji.

Deklaracja ta, konsolidująca decyzję przyjętą przez Radę Generalną WTO w dniu 1 sierpnia 2004r., stanowi ważny etap w procesie realizowania Agendy Rozwoju z Doha określonym w deklaracji z dnia 14 listopada 2001r., która zakończyła czwarte posiedzenie ministerialne.

Członkowie WTO wypracowali wspólną deklarację dzięki determinacji Unii Europejskiej na rzecz zapisania konkretnych zobowiązań pozwalających na lepszą integrację krajów najbiedniejszych w rozwój światowego handlu.

Stanowisko Unii Europejskiej zostało wzięte pod uwagę przez jej partnerów dzięki jedności instancji wspólnotowych – Parlamentu, Rady i Komisji. Jedność ta jest tym ważniejsza dzisiaj, ponieważ deklaracja ministerialna przewiduje przyspieszenie negocjacji, aby zakończyć ich cykl pod koniec bieżącego roku.

Podczas Szóstej Konferencji Ministerialnej kraje należące do WTO doszły do porozumienia w sprawie trzech głównych zagadnień, umożliwiając w ten sposób postęp w negocjacjach:

1.  równoległa i stopniowa likwidacja wszystkich form dotacji eksportowych i stosowania zasad dotyczących wszystkich środków eksportowych o skutkach równoważnych, która powinna zakończyć się pod koniec 2013 r.,

2.  ustanowienie szczegółowych zasad dostępu do rynku dla produktów pochodzących z krajów najsłabiej rozwiniętych, które to zasady – pomimo otwarcia pokrywającego jedynie 97% linii taryfowych – stanowią jednak pierwszy, ważny etap dla krajów najsłabiej rozwiniętych,

3.  a ponadto początkowe rozwiązanie problemu dotyczącego bawełny, który jest sprawą szczególnie ważną dla krajów afrykańskich.

Z drugiej strony deklaracja ministerialna określiła kalendarz prac, który przewiduje następujące terminy w zakresie rolnictwa:

do dnia 30 kwietnia 2006r. negocjatorzy powinny określić zasady w ujęciu liczbowym dotyczące:

- wsparcia wewnętrznego: ustalenie przedziałów dla wprowadzenia redukcji piętrowej i stopni redukcji zarówno w zakresie globalnych środków wsparcia, jak i ogólne obniżenie wsparcia wewnętrznego, powodującego zakłócenia handlu,

- konkurencji w zakresie eksportu: określenie zasad dotyczących kredytów eksportowych lub programów ubezpieczeniowych, państwowych przedsiębiorstw handlowych zajmujących się eksportem i pomocy żywnościowej, a także sposoby przeprowadzenia równoległej i stopniowej likwidacji wszystkich form dotacji eksportowych,

- dostępu do rynku, ustalenia przedziałów dla redukcji ceł, stopni redukcji opłat celnych, obchodzenia się z produktami wrażliwymi i specjalnymi na rzecz krajów rozwijających się oraz mechanizmu dotyczącego specjalnej klauzuli ochronnej,

- specjalnego i zróżnicowanego traktowania stosowanego w przypadku krajów rozwijających się w zakresie trzech części negocjacji dotyczących rolnictwa;

do dnia 31 lipca 2006r. kraje należące do WTO powinny przedstawić oferty w ujęciu liczbowym sporządzone na podstawie w ten sposób określonych zasad.

Wszystkie rozmowy w sprawie list ustępstw powinny odbyć się tej jesieni, aby umożliwić zamknięcie do dnia 31 grudnia 2006r. cyklu negocjacji rozpoczętego w Doha.

W tym ramach konieczne jest, aby Unia Europejska aktywnie uczestniczyła w rozmowach nad zasadami negocjacji, które doprowadzą do opracowania list ustępstw.

Porozumienie dotyczące negocjacji handlowych może zostać osiągnięte jedynie jeżeli zachowana zostanie potrójna równowaga:

- ogólna równowaga negocjacji dla poszanowania zasady pojedynczego zaangażowania,

- równowaga negocjacji dotyczących rolnictwa biorąc pod uwagę wysiłki już poczynione przez producentów unijnych w ramach kolejnych reform oraz zachowując reformę wspólnej polityki rolnej i wielofunkcyjny charakter rolnictwa,

- ponadto równowaga wysiłków podejmowanych przez kraje należące do WTO uwzględniając ich poziom rozwoju i gotowość do wzięcia udziału w negocjacjach. Aby tak się stało, konieczna jest ocena warunków podziału na kraje rozwijające się i ograniczenie skutków liberalizacji handlu na rzecz krajów, które podpisały porozumienia preferencyjne z Unią Europejską, poprzez anulowanie preferencji, z jakich korzystają.

Ponadto zachowana powinna zostać jedność, jaką wykazała Unia Europejska podczas szóstego posiedzenia ministerialnego Światowej Organizacji Handlu. To powód, dla którego konieczne jest, by Komisja Europejska – jeżeli zajdzie taka potrzeba – przedstawiła Komisji Rolnictwa Parlamentu Europejskiego sprawozdanie ze stanu zaawansowania rozmów.

PROCEDURA

Tytuł	Ocena rundy negocjacji z Doha po Konferencji Ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w Hongkongu
Numer procedury	2005/2247(INI)
Komisja przedmiotowo właściwa	INTA
Komisja wyznaczona do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	AGRI 15.12.2005
Sprawozdawca komisji opiniodawczej   Data powołania	Joseph Daul 23.11.2005
Rozpatrzenie w komisji	20.2.2006
Data zatwierdzenia wskazówek	20.2.2006
Wynik głosowania końcowego	+: 21 –: - 0: -
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Marie-Hélène Aubert, Peter Baco, Katerina Batzeli, Joseph Daul, Albert Deß, Carmen Fraga Estévez, Jean-Claude Fruteau, Elisabeth Jeggle, Heinz Kindermann, Stéphane Le Foll, Albert Jan Maat, Mairead McGuinness, Neil Parish, María Isabel Salinas García, Willem Schuth, Czesław Adam Siekierski, Marc Tarabella, Jeffrey Titford
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Jan Mulder, James Nicholson, Zdzisław Zbigniew Podkański
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego

PROCEDURA

Tytuł

Ocena rundy negocjacji z Doha po Konferencji Ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w Hongkongu

Numer procedury

2005/2247(INI)

Podstawa regulaminowa

art. 45

Komisja przedmiotowo właściwa   Data ogłoszenia wydania zgody na posiedzeniu

INTA 15.12.2005

Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu

DEVE 15.12.2005

ECON 2.2.2006

ITRE 15.12.2005

AGRI 15.12.2005

Opinia niewydana   Data wydania decyzji

Ściślejsza współpraca   Data ogłoszenia na posiedzeniu

nie

Projekt(y) rezolucji zawarty(e) w sprawozdaniu

Sprawozdawca(y)   Data powołania

Georgios Papastamkos 13.6.2005

Poprzedni sprawozdawca(y)

Rozpatrzenie w komisji

23.11.2005

25.1.2006

21.2.2006

Data przyjęcia

22.2.2006

Wynik głosowania końcowego

za: przeciw: wstrzymujących się:

24 2 2

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Jean-Pierre Audy, Enrique Barón Crespo, Daniel Caspary, Françoise Castex, Nigel Farage, Christofer Fjellner, Glyn Ford, Béla Glattfelder, Jacky Henin, Syed Kamall, Sajjad Karim, Erika Mann, Helmuth Markov, David Martin, Javier Moreno Sánchez, Georgios Papastamkos, Godelieve Quisthoudt-Rowohl, Bogusław Rogalski, Tokia Saïfi, Robert Sturdy, Daniel Varela Suanzes-Carpegna, Zbigniew Zaleski

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Panagiotis Beglitis, Jorgo Chatzimarkakis, Pierre Jonckheer, Maria Martens, Zuzana Roithová, Antolín Sánchez Presedo, Frithjof Schmidt

Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Seán Ó Neachtain

Data złożenia - A6

1.3.2006

1.3.2006