SPRAWOZDANIE w sprawie utworzenia europejskich ram kwalifikacji

18.7.2006 - (2006/2002(INI))

Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych
Sprawozdawca: Thomas Mann
Sprawozdawca komisji opiniodawczej (*):
Milan Gaľa, Komisja Kultury i Edukacji
(*) Wzmocniona współpraca pomiędzy komisjami – art. 47 Regulaminu

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie utworzenia europejskich ram kwalifikacji

(2006/2002(INI))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „W stronę europejskiego ramowego opisu kwalifikacji zawodowych w ramach koncepcji uczenia się przez całe życie” (SEC(2005)0957),

–   uwzględniając wniosek Komisji dotyczący decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej Zintegrowany Program działań w zakresie kształcenia ustawicznego (COM(2004)0474),

–   uwzględniając wniosek Komisji dotyczący zalecenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie kluczowych kompetencji w uczeniu się przez całe życie (COM(2005)0548),

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Modernizacja systemów edukacji i szkoleń: ważny wkład na rzecz dobrobytu i spójności społecznej w Europie - Projekt wspólnego sprawozdania Rady i Komisji 2006 z postępów w realizacji programu prac „Edukacja i Szkolenia 2010” (COM(2005)0549),

–   uwzględniając decyzję nr 2241/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie jednolitych ram wspólnotowych dla przejrzystości kwalifikacji i kompetencji (Europass)[1],

–   uwzględniając dyrektywę 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych[2],

–   uwzględniając wspólną deklarację europejskich ministrów edukacji podpisaną w Bolonii w dniu 19 czerwca 1999 r., w której ustanowiono cel utworzenia europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego do 2010 r. w celu wspierania zdolności do zatrudnienia i mobilności obywateli europejskich oraz konkurencyjności europejskiego systemu edukacji na arenie międzynarodowej,

–   uwzględniając wnioski prezydencji Rady Europejskiej z Lizbony z 23 i 24 marca 2000 r., zgodnie z którymi strategicznym celem Unii Europejskiej jest przekształcenie się w najbardziej dynamiczną, opartą na wiedzy gospodarkę świata; w szczególności zaś uwzględniając odwołanie do „edukacji i szkoleń służących życiu i pracy w społeczeństwie opartym na wiedzy”,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Urzeczywistnienie w Europie idei uczenia się przez całe życie” (COM(2001)0678),

–   uwzględniając rezolucję Rady z dnia 27 czerwca 2002 r. w sprawie uczenia się przez całe życie[3],

–   uwzględniając wnioski prezydencji Rady Europejskiej ze szczytu w Barcelonie w dniach 15-16 marca 2002 r., a zwłaszcza przyjęty cel uczynienia systemów edukacji i szkolenia w Europie światowym wzorcem jakości do 2010 r., a także wezwanie do dalszych działań na rzecz wprowadzenia środków zapewniających przejrzystość w zakresie dyplomów i kwalifikacji zawodowych, m. in. poprzez wspieranie działań na wzór procesu bolońskiego w dziedzinie kształcenia zawodowego i szkoleń,

–   uwzględniając deklarację europejskich ministrów ds. kształcenia zawodowego i szkoleń oraz Komisji Europejskiej ze spotkania w Kopenhadze w dniach 29-30 listopada 2002 r. w sprawie wzmocnionej współpracy europejskiej w zakresie kształcenia zawodowego i szkoleń („deklaracja kopenhaska”), której celem jest wzmocnienie dobrowolnej współpracy w zakresie kształcenia zawodowego i szkoleń w celu wspierania wzajemnego zaufania, przejrzystości oraz uznawania umiejętności i kwalifikacji, umożliwiając w ten sposób zwiększenia mobilności i ułatwienie dostępu do uczenia się przez całe życie,

–   uwzględniając rezolucję Rady z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wspierania wzmocnionej współpracy europejskiej w zakresie kształcenia zawodowego i szkoleń[4],

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Plan działania Komisji na rzecz umiejętności i mobilności” (COM(2002)0072),

–   uwzględniając wspólne sprawozdanie okresowe Rady i Komisji z dnia 26 lutego 2004 r. w sprawie wdrażania strategii lizbońskiej zatytułowane „Edukacja i szkolenia 2010”: konieczność przeprowadzenia reform w celu zapewnienia sukcesu strategii lizbońskiej”, w którym wezwano do stworzenia ram europejskich jako istotnego wkładu na rzecz strategii lizbońskiej, które posłużą za wspólny punkt odniesienia umożliwiający i wspierający przejrzystość, przenoszenie i uznawanie kwalifikacji i umiejętności,

–   uwzględniając komunikat z Maastricht z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie przyszłych priorytetów w zakresie wzmocnionej współpracy europejskiej w dziedzinie kształcenia zawodowego i szkoleń (VET), w którym ministrowie ds. kształcenia zawodowego i szkoleń 32 krajów europejskich, europejscy partnerzy społeczni oraz Komisja Europejska porozumieli się w sprawie priorytetowego potraktowania kwestii opracowania otwartych i elastycznych europejskich ram kwalifikacji, których podstawą będzie wzajemne zaufanie i przejrzystość i które posłużą za wspólny punkt odniesienia dla ułatwienia uznawania i przenoszenia kwalifikacji, zarówno w zakresie VET, jak i edukacji (średniej i wyższej),

–   uwzględniając wnioski Rady oraz przedstawicieli rządów państwa członkowskich zebranych w Radzie, którzy spotkali się w Brukseli w dniach 27-28 maja 2004 r., w sprawie wspólnych zasad europejskich dotyczących identyfikacji i zatwierdzania edukacji niesformalizowanej i nieformalnej,

–   uwzględniając dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Postępy w realizacji strategii lizbońskiej w dziedzinie edukacji i szkoleń” (SEC(2005)0419),  

–   uwzględniając wnioski prezydencji Rady Europejskiej ze szczytu w Brukseli w dniach 22-23 marca 2005 r., w których podkreślono znaczenie przyjęcia europejskich ram kwalifikacji (EQF) w 2006 r.,

–   uwzględniając konferencję zatytułowaną „Europejskie ramy kwalifikacji: Konsultacje w związku z przygotowaniem zalecenia”, która odbyła się w Budapeszcie w dniach 27-28 lutego 2006 r.,

–   uwzględniając końcowy komunikat z dnia 17 marca 2006 r. w sprawie wyników dyskusji w ramach IX Konferencji europejskich ministrów edukacji pod hasłem „Wspieranie edukacji w Europie”, zorganizowanej w Wiedniu w dniach 16-17 marca 2006 r., w którym to komunikacie ministrowie potwierdzili, że europejskie ramy kwalifikacji mogą w istotny sposób przyczynić się do poprawy przejrzystości, przenoszenia i uznawania kwalifikacji na poziomie europejskim, a także do zainicjowania reform na rzecz wspierania uczenia się przez całe życie w europejskim obszarze edukacji,

–    uwzględniając wnioski prezydencji Rady Europejskiej ze szczytu w Brukseli w dniach 23-24 marca 2006 r., w których potwierdzono, że edukacja i szkolenia są kluczowymi czynnikami rozwoju długoterminowego potencjału konkurencyjności oraz spójności społecznej i terytorialnej UE i że w celu promowania większej mobilności i wydajnego rynku pracy konieczny jest postęp w tworzeniu europejskich ram kwalifikacji,

-     uwzględniając zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie mobilności transnarodowej we Wspólnocie w celach edukacji i kształcenia zawodowego: Europejska Karta na rzecz Jakości Mobilności [5],

–    uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–    uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinie Komisji Kultury i Edukacji, jak również Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A6‑0248/2006),

A. mając na uwadze, że jednolity zakres uczenia się zawodu i jednolity rynek pracy na poziomie europejskim są kluczowymi czynnikami dla osiągnięcia celów ustalonych w Strategii Lizbońskiej,

B.  mając na uwadze konieczność wprowadzenia europejskiego systemu uznawania kwalifikacji i doświadczenia zawodowego przy jednoczesnym poszanowaniu bogactwa i specyfiki terytorialnej,

C. mając na uwadze, że tworzenie EQF w oparciu o istniejące struktury w zakresie kwalifikacji w ramach procesów bolońskiego i kopenhaskiego należy przyjąć z zadowoleniem jako właściwy sposób wspierania przejrzystości, przenoszenia, uznawania i wykorzystywania zdobytych kwalifikacji i umiejętności na różnych poziomach w poszczególnych państwach członkowskich, a także jako środek służący ułatwieniu wszystkim obywatelom dostępu do możliwości wynikających z koncepcji uczenia się przez całe życie,

D. mając na uwadze, że wspólne ramy odniesienia - EQF - oparte na doświadczeniu zawodowym, poziomach i wynikach nauczania zawodu, będą mogły sprzyjać przyjęciu instrumentów pozwalających na określenie potrzeb w zakresie doświadczenia zawodowego,

E.  mając na uwadze, że przez pojęcie „kwalifikacje” należy rozumieć „wszystkie uznawane w Unii Europejskiej tytuły, kwalifikacje i świadectwa oraz doświadczenie zawodowe,

F.  mając na uwadze, że w świetle nowych wyzwań związanych ze społeczeństwem opartym na wiedzy i zmianami demograficznymi stworzenie europejskich ram kwalifikacji ma kluczowe znaczenie, w szczególności dla poprawy zdolności do zatrudnienia oraz mobilności geograficznej pracowników w UE, a także dla wspierania konkurencyjności i spójności społecznej zgodnie z celami strategii lizbońskiej,

G. mając na uwadze, że rozwijająca się w Unii Europejskiej wewnątrzwspólnotowa mobilność zawodowa (mobilność pracowników i mobilność przedsiębiorstw) wymaga, aby poświadczenia zdobyte w jednym państwie członkowskim mogły zostać uznane i używane w innym państwie członkowskim na odpowiednim poziomie,

H. mając na uwadze, że ciągła aktualizacja oraz ciągły rozwój wiedzy, umiejętności oraz kompetencji osobistych i zawodowych , a także europejskie ramy kwalifikacji, powinny przyczynić się do modernizacji systemów edukacji i szkoleń i tym samym zwiększyć szanse podjęcia zatrudnienia i mobilności w obszarze europejskim oraz stworzyć atmosferę większego bezpieczeństwa w miejscu pracy; w tym zakresie europejskie ramy kwalifikacji powinny przyczynić się do zwiększenia przejrzystości przy uznawaniu bądź określaniu równoważności zdobytych lub wymaganych kwalifikacji, co z kolei wpłynie na udoskonalenie systemów kształcenia i szkoleń i może również zwiększyć szanse osób uczących się na podjęcie zatrudnienia,

I.   mając na uwadze, że brak odpowiednich mechanizmów, sieci i współpracy między instytucjami oferującymi edukację i szkolenia a władzami krajowymi, niedoskonałość obowiązujących przepisów prawnych oraz w wielu przypadkach ograniczenia, jakim podlegają środki budżetowe przeznaczone na ten cel w państwach członkowskich, stanowią przeszkodę dla efektywnego uczenia się przez całe życie, powiązania edukacji uniwersyteckiej z zatrudnieniem, a także dla szybszego upowszechniania nowej wiedzy naukowo-technicznej wśród pracowników oraz efektywnego wykorzystywania zdobytej wiedzy i umiejętności,

J.   uwzględniając brak przejrzystości w systemie kwalifikacji i niski poziom uznawania kwalifikacji zdobytych za granicą,

K. mając na uwadze, że wspólnym celem 32 państw zaangażowanych w tworzenie europejskich ram kwalifikacji jest wskazanie osobom uczącym się i nauczającym głównych dróg ku osiągnięciu określonych kwalifikacji; mając też na uwadze, że ważne jest wskazanie im, jak powiązane są poziomy odniesienia, w jakim zakresie możliwe jest przenoszenie kwalifikacji i na jakiej podstawie podejmuje się decyzje dotyczące ich uznawania,

L.  mając na uwadze, że zasadniczo wdrażanie europejskich ram kwalifikacji powinno mieć początkowo charakter dobrowolny i nie wiązać się z żadnymi zobowiązaniami prawnymi, stanowić natomiast bodziec zmian poprzez wspieranie reform na odnośnych poziomach, wspierając przejrzystość i równoważność certyfikatów wydawanych na poziomie krajowym i sektorowym,

M. uwzględniając fakt, że europejskie ramy kwalifikacji nie zastąpią ram krajowych, lecz będą ich uzupełnieniem; uwzględniając również, że europejskie ramy kwalifikacji mają charakter ogólnych ram ułatwiających współpracę państw członkowskich, partnerów społecznych i innych podmiotów na szczeblu międzynarodowym,

N. wyrażając przekonanie, że skuteczne stosowanie europejskich ram kwalifikacji jest możliwe wyłącznie pod warunkiem opartej na wzajemnym zaufaniu i przejrzystości współpracy przy przyporządkowywaniu krajowych kwalifikacji do jednego z poziomów odniesienia europejskich ram kwalifikacji oraz właściwej oceny specyfiki i potrzeb poszczególnych państw członkowskich, a także pod warunkiem, że ramy te powstaną jako narzędzie dla użytkowników i zainteresowanych stron, umożliwiające im korzystne zaprezentowanie istniejących i przyszłych kwalifikacji, przy jednoczesnym zachowaniu indywidualnej odpowiedzialności i autonomii edukacyjnej,

1.  z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji na rzecz modernizacji, ciągłej poprawy i wzmacniania europejskich systemów edukacji i szkoleń oraz rozpoczęcia konsultacji w perspektywie utworzenia wspólnych ram referencyjnych dla europejskich systemów certyfikacji;

2.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że EQF opiera się na wynikach kształcenia, odzwierciedla złożoność procesu uczenia się przez całe życie oraz pobudza procesy reform krajowych i sektorowych;

3.  uważa, że EQF stanowi użyteczny instrument na rzecz poprawy i umocnienia zaufania pomiędzy różnymi systemami i w pełni popiera jego cele: osiągnięcie przejrzystości kwalifikacji na poziomie europejskim, mobilność zawodowa i kształcenie przez całe życie;

4.  popiera wprowadzenie elastycznego systemu składającego się ze wspólnych poziomów, instrumentów i zasad, a jednocześnie faktycznie związanego z zasadami kształcenia przez całe życie, choć zwraca się do Komisji o bardziej precyzyjne wyjaśnienie związku pomiędzy poziomami kwalifikacji, dyrektywą 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych oraz już istniejącymi, lub stosowanymi na poziomie krajowym i regionalnym, przepisami dotyczącymi zatwierdzania nieformalnych i nieoficjalnych form uczenia się zawodu;

5.  podkreśla, że jednym z podstawowych zadań europejskich ram kwalifikacji powinno być ułatwienie i wspieranie przenoszenia kwalifikacji między różnymi systemami kształcenia i szkoleń w celu umożliwienia międzynarodowej mobilności zawodowej oraz lepszego sprostania wymogom podaży i popytu na europejskim rynku pracy; podkreśla również, że europejskie ramy kwalifikacji stanowią odpowiednie ramy ogólne, które mogą dostarczyć odpowiednich narzędzi komunikacyjnych i umożliwiających porównanie kwalifikacji w celu stworzenia wspólnych ram kwalifikacji w Europie;

6.  stwierdza w związku z tym, że we wniosku Komisji zaproponowano właściwe i konieczne podejście, nawet jeżeli nie uwzględniono w nim w pełni wymogu przejrzystych ram kwalifikacji; wzywa do ponownego opracowania i udoskonalenia zaproponowanych ośmiu poziomów odniesienia EQF; uważa, że ich deskryptory (opisy) powinny być sformułowane w bardziej zwięzły i zrozumiały sposób i że należy wprowadzić jednoznaczne rozróżnienie pomiędzy poszczególnymi poziomami odniesienia w celu umożliwienia jasnej hierarchii kwalifikacji;

7.  podkreśla, że kompetencje określone w ramach opisów ośmiu poziomów odniesienia powinny obejmować nie tylko wiedzę z zakresu tematyki społecznej i etyki, ale także kultury;

8.  uważa, że organizacja i zatwierdzanie szkoleń przez całe życie należy do kompetencji państw członkowskich oraz że europejskie ramy kwalifikacji nie powinny być stosowane w tym zakresie;

9.  popiera również ponowne opracowanie trzech obszarów poziomych (wiedza, umiejętności i kompetencje osobiste i zawodowe) pod kątem ich zrozumiałości i przejrzystości;

10. podkreśla także, że różne rodzaje rezultatów nauczania stanowią wspólnie edukacyjną całość, której nie można zmierzyć wyłącznie na podstawie poziomu osiągniętego w poszczególnych dziedzinach;

11. odnosi się krytycznie do trzeciego obszaru poziomego (kompetencje osobiste i zawodowe), ponieważ obiektywna ocena i metodyczne sklasyfikowanie miękkich umiejętności za pomocą deskryptorów jest niezwykle trudne, a kompetencje osobiste stanowią właściwie wartość dodaną poziomów indywidualnych; wzywa Komisję do wprowadzenia odpowiednich zmian;

12. przypomina, że podstawowym zadaniem europejskich ram kwalifikacji musi być klasyfikowanie poświadczania opartego na wynikach szkolenia zawodowego i dlatego właśnie zaleca używanie prostych i operacyjnych deskryptorów oraz ograniczenie liczby poziomów; zwraca uwagę, że wcześniejsze doświadczenia porównawcze wskazują, iż rozdrobnienie poziomów i mnogość kryteriów utrudniają ich wspólne, wzajemnie zależne działanie;

13. uważa, że europejskie ramy kwalifikacji nie są jeszcze wystarczająco blisko powiązane z rynkiem pracy i że jeżeli mają one przyczynić się do zwiększenia konkurencyjności europejskiej gospodarki oraz pomóc jednostkom w wykorzystaniu swego potencjału, to w świetle strategii lizbońskiej większy nacisk należy położyć na zwiększenie zdolności obywateli do znalezienia pracy i wspieranie pewności zatrudnienia pracowników; podkreśla, że w przypadku każdego z ośmiu stopni należy priorytetowo potraktować kompetencje zdobywane w ramach różnych ścieżek edukacyjnych, które uwzględniają kwalifikacje i doświadczenie zawodowe, a także możliwość zawodowego wykorzystania kwalifikacji; dlatego też wzywa do zmiany deskryptorów, nie tylko z uwzględnieniem i zachowaniem zaleceń bolońskich odnoszących się do edukacji akademickiej, ale też poprzez uzupełnienie ich tak, by w większym stopniu odpowiadały systemom kształcenia zawodowego i szkoleń;

14.wzywa zdecydowanie do zmiany dotychczasowego automatycznego przyporządkowywania poziomów odniesienia 6, 7 i 8 do trzech stopni akademickich bolońskich ram kwalifikacji (licencjat, magisterium, doktorat) na rzeczywiste klasyfikowanie zdobytej indywidualnie wiedzy, umiejętności oraz kompetencji osobistych i zawodowych niezależnie od miejsca kształcenia;

15. opowiada się za poprawieniem tabeli 2, która ma służyć jako pomoc w zrozumieniu poziomów odniesienia; uważa, że powinna ona zostać wyraźnie podporządkowana podejściu ukierunkowanemu na osiąganie rezultatów, ponieważ utrwala ona prymat edukacji formalnej; z zadowoleniem przyjmuje natomiast zalecane ostrożne traktowanie tabeli 2; uważa, że europejskie ramy kwalifikacji jako ogólna struktura powinny pozostawić takie szczegółowe kwestie, jak opracowanie tabeli 2 w gestii podmiotów na szczeblu lokalnym bądź krajowym;

16. wzywa do większego wsparcia i propagowania wspólnych europejskich zasad organizacji i zatwierdzania formalnych i nieformalnych procesów kształcenia w ramach uczenia się przez całe życie, szczególnie w odniesieniu do nabywania wiedzy naukowo-technicznej i umiejętności oraz z uwzględnieniem specyfiki poszczególnych branż zawodowych, regionów i państw członkowskich; uważa za niezbędne zwrócenie szczególnej uwagi na metody i systemy oceny wyników osiągniętych w toku kształcenia niesformalizowanego i nieformalnego, ponieważ rozwój kompetencji w ramach uczenia się przez całe życie ma miejsce w różnorakich codziennych sytuacjach zawodowych;

17. podkreśla, że stworzenie europejskich ram kwalifikacji stanie się ważnym punktem odniesienia, który ułatwi doskonalącym się zawodowo pracownikom określenie ścieżki kariery zawodowej w ramach koncepcji uczenia się przez całe życie;

18. opowiada się za tym, by każdy kraj posiadał własne krajowe lub regionalne ramy kwalifikacji, stworzone we współpracy z właściwymi organami i instytucjami i zapewniające zgodność z ramami europejskimi; uważa, że w krajach, w których nie ma jeszcze krajowych ram kwalifikacji i pomija się kwalifikacje niesformalizowane i nieformalne, uzasadnione jest wprowadzenie europejskich ram kwalifikacji;

19. zwraca się do Komisji o rozpoczęcie procesu harmonizacji kwestii pojęciowych i związanych z językiem,

20. zwraca się do Komisji o wyjaśnienie związku ram kwalifikacji przewidzianych w ramach procesu bolońskiego z EQF, precyzując, czy wskaźniki proponowane w EQF stanowią jedyny punkt odniesienia dla wspólnego europejskiego obszaru uczenia się przez całe życie;

21. odrzuca możliwość ustalania kryteriów dotyczących procesu nauki, czasu trwania oraz miejsca kształcenia i szkoleń;

22. uważa, że należy rozwijać kolejne instrumenty wsparcia europejskich ram kwalifikacji w celu umożliwienia dostępu do nich obywatelom, przy czym w sposób priorytetowy należy potraktować wnioski z Kopenhagi i Bolonii, dla których europejskie ramy kwalifikacji powinny stanowić logicznie skonstruowany punkt wyjścia; jest zdania, że należy również zwrócić szczególną uwagę na wkład organizacji międzynarodowych i ośrodków europejskich, takich jak na przykład Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju oraz Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego, w dziedzinie kształcenia oraz zdobywania kwalifikacji i umiejętności; wzywa Komisję do rozwijania Europejskiego Systemu Zbierania i Przenoszenia Punktów Kredytowych (ECVET), dalszego rozwoju i wspierania inicjatywy Europass oraz rozbudowy bazy danych Ploteus, a także dalszego wspierania innowacyjnych rozwiązań w zakresie uznawania kształcenia niesformalizowanego i nieformalnego;

23. zwraca się do Komisji i państw członkowskich o wzmocnienie zadań i struktury NEC (National Europass Center) i o ułatwienie przebiegu powierzonych mu zadań i realizacji celów określonych przez Unię Europejską ze szczególnym odniesieniem do rozpowszechniania instrumentów kierowanych bezpośrednio przez NEC (CV europejskie i Europass mobilność) oraz do stopniowego przyjmowania systemu Europass;

24. podkreśla, że w trakcie wdrażania EQF na zasadzie dobrowolności niezbędne jest wsparcie i zaangażowanie zainteresowanych stron na poziomie krajowym i sektorowym;

25. uznaje, że europejskie ramy kwalifikacji, będące narzędziem umożliwiającym porównywanie różnych systemów kwalifikacji, wymagają konsekwencji i wzajemnego zaufania; zaleca opracowanie zasad dotyczących przejrzystych i wiarygodnych mechanizmów gwarancji jakości, aby stworzyć możliwość porównywania, a co za tym idzie wzajemnego uznawania kwalifikacji obywateli UE;

26. podkreśla, że europejskie ramy kwalifikacji mogą znacząco przyczynić się do zwiększenia mobilności na europejskim rynku pracy, jeżeli decyzja danego państwa członkowskiego dotycząca włączenia poszczególnych krajowych kwalifikacji do określonych poziomów europejskich ram kwalifikacji zostanie zaakceptowana przez inne państwa; uważa, że zaproponowane przez Komisję w ramach zapewniania jakości zobowiązanie państw członkowskich do przestrzegania szeregu wspólnych zasad jest istotnym elementem skutecznej współpracy stron na różnych płaszczyznach; zauważa jednak, że będzie to możliwe, o ile uda się uniknąć powielania istniejących systemów zapewniania jakości, takich jak na przykład „Standardy i wytyczne dotyczące zapewniania jakości”;

27. uważa, że wzajemne zaufanie powinno być rezultatem wzmocnionej współpracy między państwami członkowskimi w zakresie europejskich ram kwalifikacji, a także warunkiem wstępnym skuteczniejszego funkcjonowania tych ram; ponadto uważa, że w celu stałej poprawy i dostosowywania europejskich ram kwalifikacji konieczne są odpowiedni okres próbny, ocena oddziaływania oraz ocena dodatkowa; wzywa Komisję do przygotowania i zaproponowania odpowiednich metod i strategii w tym zakresie;

28. wzywa do dalszego rozwoju EQF zgodnie z wnioskami o wyjaśnienia zgłaszanymi przez strony zainteresowane w procesie konsultacji;

29. zwraca się do Komisji o przeprowadzenie przeglądu odnośnego wniosku na podstawie komentarzy przedstawionych przez Parlament Europejski.

30. zwraca uwagę na znaczenie szeroko zakrojonej i dobrze zorganizowanej strategii komunikacyjnej i rozpowszechniającej wiedzę o EQF, a także zwiększającej zainteresowanie korzyściami, jakie przynosi;

31. uważa, że w celu zapewnienia sukcesu europejskich ram kwalifikacji konieczne jest przedstawienie konkretnych korzyści dla odbiorców końcowych, a więc zarówno obywateli, pracowników i pracodawców, jak i instytucji edukacyjnych;

32. zwraca się do Komisji o poinformowanie Parlamentu Europejskiego o wynikach konsultacji krajowych oraz o prowadzenie dalszych konsultacji przed sporządzeniem ostatecznego projektu;

33. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

• [1]  Dz.U. L 390 z 31.12.2004, str. 6.
• [2]  Dz.U. L 255 z 30.9.2005, str. 22.
• [3]  Dz.U. C 163 z 9.7.2002, str. 1.
• [4]  Dz.U. C 13 z 18.1.2003, str. 2.
• [5]  Nieopublikowane dotychczas w Dz. U.

UZASADNIENIE

Europejskie systemy edukacji i szkolenia muszą dostosować się do wyzwań globalizacji, aby umożliwić obywatelom rozwój ich własnego potencjału, a także uczestnictwo w konkurencyjności UE na arenie międzynarodowej. Wysokiej jakości systemy edukacji i szkolenia są odpowiedzią na narastające problemy związane ze zmianami demograficznymi. W kontekście zmienionej strategii lizbońskiej unijni ministrowie edukacji podkreślili w roku 2005 konieczność modernizacji europejskich systemów edukacji i szkolenia Pozwoliłoby to na lepsze zaspokojenie popytu na międzynarodowym rynku pracy.

Należy wspierać transgraniczną mobilność na rynku pracy i ułatwić wymianę między różnymi krajowymi systemami edukacji. W 1999 r. w Bolonii państwa członkowskie UE uzgodniły cel stworzenia do 2010 r. wspólnego europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego. W tym celu opracowano Europejski System Transferu Punktów (ECTS) służący międzynarodowemu uznawaniu wyników odbytych studiów. W marcu 2002 r. na szczycie w Barcelonie zainicjowano powstanie podobnego systemu w dziedzinie kształcenia zawodowego (Europejski System Zbierania i Przenoszenia Punktów Kredytowych - ECVET). W 2002 r. podczas konferencji w Kopenhadze państwa członkowskie UE podjęły decyzję o dalszym zacieśnianiu współpracy w zakresie kształcenia zawodowego.

We wspólnym sprawozdaniu okresowym Rady i Komisji z lutego 2004 r. w sprawie realizacji programu „Edukacja i szkolenia 2010” pojawiło się wezwanie do stworzenia europejskich ram kwalifikacji, powtórzone przez ministrów edukacji z 32 krajów w grudniu 2004 r. w Maastricht. Ponadto w marcu 2005 r. Rada Europejska podkreśliła, że europejskie ramy kwalifikacji powinny zostać przyjęte do 2006 r. W związku z tym Komisja opublikowała wniosek zatytułowany „W stronę europejskiego ramowego opisu kwalifikacji zawodowych w ramach koncepcji uczenia się przez całe życie”.

Europejskie ramy kwalifikacji powinny stworzyć ogólne ramy, pełniące trzy funkcje:

Po pierwsze mają łączyć krajowe i sektorowe ramy kwalifikacji, po drugie zapewnić uznawanie, równoważność i przenoszenie kwalifikacji zdobytych w trakcie edukacji i szkoleń, a po trzecie przyczynić się do zwiększenia przejrzystości, wymiany i mobilności.

W europejskich ramach kwalifikacji połączono osiem pionowych stopni (poziomów odniesienia) z trzema poziomymi obszarami (wiedza, umiejętności, kompetencje osobiste i zawodowe), co pozwala na lepsze klasyfikowanie osób według wyników osiąganych w toku kształcenia.

Koncepcja uczenia się przez całe życie ma decydujące znaczenie dla zapewnienia utrzymania konkurencyjności i społecznej spójności w UE.

Jednakże brak porozumienia i współpracy na różnych płaszczyznach między instytucjami oferującymi edukację i szkolenia a władzami komplikuje jej urzeczywistnienie. Przeszkody między instytucjami i krajami utrudniają dostęp do edukacji i szkoleń oraz efektywniejsze wykorzystanie zdobytej wiedzy i kompetencji. Problemy te wynikają w pierwszej kolejności z braku przejrzystości w podziale kwalifikacji, a także niskiego poziomu uznawania kwalifikacji zdobytych za granicą oraz braku przepisów umożliwiających obywatelom przenoszenie kwalifikacji między krajowymi i sektorowymi systemami kwalifikacji. Te utrudnienia należy usunąć przy pomocy europejskich ram kwalifikacji i umożliwić pracownikom i pracodawcom lepsze wykorzystanie posiadanych kompetencji. Należy ułatwić mobilność między państwami członkowskimi i w ramach różnych systemów kształcenia.

W wielu krajach i sektorach w Europie i na świecie wprowadza się obecnie różne ramy kwalifikacji (OECD 2003, 2004), których forma zależy od specyfiki krajowej lub sektorowej. Zasadniczo wdrażanie europejskich ram kwalifikacji przez państwa członkowskie powinno odbywać się na zasadzie dobrowolności. Sprawozdawca wzywa państwa członkowskie do stworzenia krajowych ram kwalifikacji i powiązania ich z ramami europejskimi. Wiele z tych państw nie wprowadziło dotychczas krajowych ram kwalifikacji i nie zamierza uczynić tego w przyszłości. Krajowe ramy kwalifikacji mają zawsze charakter dobrowolny i nie powinny być dostosowywane ani zastępowane europejskimi ramami kwalifikacji. Mając na uwadze fakt, że niektóre z istniejących krajowych ram kwalifikacji odpowiadają podejściu ukierunkowanemu na edukację sformalizowaną i tym samym pomijają kwalifikacje nieformalne i niesformalizowane, państwa członkowskie powinny w większym stopniu wspierać decyzję Rady z maja 2004 r. dotyczącą edukacji niesformalizowanej i nieformalnej. Szczególną uwagę należy poświęcić metodom i systemom oceny edukacji niesformalizowanej i nieformalnej, ponieważ rozwój kompetencji po edukacji początkowej odbywa się głównie w codziennych sytuacjach zawodowych.

Edukacja nieformalna oznacza kształcenie, które ma miejsce w życiu codziennym, w miejscu pracy, w kręgu rodziny lub w czasie wolnym. Nie jest ona ustrukturyzowana pod względem celów, czasu i metod nauczania i zazwyczaj nie prowadzi do uzyskania świadectwa, może być jednak ukierunkowana na osiągnięcie określonego celu. Edukacja niesformalizowana oznacza edukację, która nie jest prowadzona przez placówkę edukacyjną lub szkoleniową i zazwyczaj nie prowadzi do uzyskania świadectwa, jednak z punktu widzenia osoby uczącej się przebiega w sposób usystematyzowany i jest ukierunkowana na osiągnięcie określonego celu.

Sprawozdawca odnosi się krytycznie do następujących kwestii:

· Brak jednoznacznego powiązania ram z rynkiem pracy. Skoro jednym z celów europejskich ram kwalifikacji jest zwiększenie konkurencyjności gospodarki europejskiej, to w kontekście celów lizbońskich należy zwrócić większą uwagę na indywidualną zdolność do zatrudnienia.

· Spełnienie wymogu podejścia ukierunkowanego na outcome, czyli na wyniki kształcenia, może zostać zapewnione tylko w przypadku, kiedy kwalifikacje są klasyfikowane zgodnie z ich znaczeniem dla zdolności do zatrudnienia. Dlatego też oprócz oficjalnych dyplomów, kwalifikacji nieformalnych i niesformalizowanych wniosek dotyczący europejskich ram kwalifikacji powinien uwzględnić przede wszystkim doświadczenie zawodowe i związany z nim rozwój kompetencji.

· Zaproponowany przez Komisję projekt jest jednostronny w takim sensie, że koncentruje się głównie na edukacji akademickiej i nie uwzględnia należycie kształcenia zawodowego. Deskryptory (opisy) poziomów odniesienia 6,7 i 8 opierają się wyraźnie na wytycznych z Bolonii i tym samym są automatycznie powiązane z edukacją akademicką. Europejskie ramy kwalifikacji powinny funkcjonować w oparciu o ideę równoważności edukacji akademickiej i zawodowej.

· Brak bezpośredniego uwzględnienia wniosków z Bolonii i Kopenhagi. Europejskie ramy kwalifikacji powinny stanowić usystematyzowaną strukturę, umożliwiającą stworzenie wzajemnie zgodnego systemu.

· Tylko częściowe spełnienie wymogu jasnych i zrozumiałych ram kwalifikacji. Osiem pionowych stopni europejskich ram kwalifikacji jest rzeczywiście koniecznych, natomiast ich deskryptory powinny być bardziej zwięzłe.

· Podział na trzy pionowe obszary (wiedza, umiejętności, kompetencje osobiste i zawodowe) jest sztuczny. Wiedzę i umiejętności należy włączyć w zakres kompetencji specjalistycznych i zawodowych, ponieważ celem wszystkich trzech obszarów są kompetencje.

W celu zapewnienia sukcesu europejskich ram kwalifikacji konieczna jest oparta na zaufaniu współpraca państw członkowskich i partnerów społecznych przy wdrażaniu ram oraz zapewnienie konkretnych korzyści dla odbiorców końcowych, a więc obywateli, pracowników i pracodawców oraz instytucji oferujących edukację.

29.5.2006

OPINIA KOMISJI KULTURY I EDUKACJI (*)

dla Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych

w sprawie utworzenia europejskich ram kwalifikacji

(2006/2002(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej (*): Milan Gaľa

(*)       Ściślejsza współpraca między komisjami – art. 47 Regulaminu

WSKAZÓWKI

Komisja Kultury i Edukacji zwraca się do Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.   z zadowoleniem przyjmuje stworzenie europejskich ram kwalifikacji zawodowych (EQF), których celem jest ułatwienie przenoszenia i uznawania zdobytych kwalifikacji, a także propagowanie uczenia się przez całe życie, przejrzystości, mobilności oraz elastyczności systemów oświaty i szkolenia;

2.   docenia potencjał EQF jako ram nadrzędnych, narzędzia referencyjnego i narzędzia umożliwiającego porównywanie krajowych i sektorowych systemów kwalifikacji;

3.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że EQF opiera się na wynikach kształcenia, odzwierciedla złożoność procesu uczenia się przez całe życie oraz pobudza procesy reform krajowych i sektorowych;

4.   podkreśla, że w trakcie wdrażania EQF na zasadzie dobrowolności niezbędne jest wsparcie i zaangażowanie zainteresowanych stron na poziomie krajowym i sektorowym;

5.   wzywa do dalszego rozwoju EQF zgodnie z wnioskami o wyjaśnienia zgłaszanymi przez strony zainteresowane w procesie konsultacji;

6.   zaleca poprawę opisów ośmiu poziomów, aby uczynić je bardziej przejrzystymi, zrozumiałymi dla użytkownika i w pełni funkcjonalnymi;

7.   podkreśla, że kompetencje określone w ramach opisów ośmiu poziomów odniesienia powinny obejmować nie tylko wiedzę z zakresu tematyki społecznej i etyki, ale także kultury;

8.   wzywa do włączenia w zakres uczenia się przez całe życie systemów zatwierdzania nauczania nieoficjalnego;

9.   podkreśla, że europejskie ramy kwalifikacji powinny opierać się na pracach realizowanych wcześniej w ramach procesów bolońskiego i kopenhaskiego oraz że należy stworzyć powiązania z istniejącymi instrumentami wspierającymi poszczególnych obywateli wypracowanymi na poziomie europejskim, takimi jak Europass, Ploteus i system transferu punktów;

10. zwraca uwagę na znaczenie szeroko zakrojonej i dobrze zorganizowanej strategii komunikacyjnej i rozpowszechniającej wiedzę o EQF, a także zwiększającej zainteresowanie korzyściami, jakie przynosi;

11. zauważa, że najodpowiedniejszym działaniem byłoby stworzenie krajowych ramowych opisów kwalifikacji zawodowych i połączenie ich z EQF w celu ułatwienia przyporządkowania kwalifikacji krajowych do europejskich poziomów odniesienia;

12. uznaje, że europejski ramowy opis kwalifikacji zawodowych, będący narzędziem umożliwiającym porównywanie różnych systemów kwalifikacji, wymaga konsekwencji i wzajemnego zaufania;

13. zaleca opracowanie zasad kierujących przejrzystymi i wiarygodnymi mechanizmami gwarancji jakości, aby stworzyć możliwość porównywania, a co za tym idzie wzajemnego uznawania kwalifikacji obywateli UE.

UZASADNIENIE

Celem planowanych europejskich ram kwalifikacji (EQF) jest stworzenie nadrzędnych ram, które umożliwią porównywanie systemów kwalifikacji na poziomie krajowym i sektorowym. Taka struktura porównawcza ułatwi przenoszenie i uznawanie kwalifikacji poszczególnych obywateli.

Dokument roboczy Komisji Europejskiej został przedstawiony opinii publicznej w lipcu 2005 r. Komisja skonsultowała się z 32 krajami uczestniczącymi w programie roboczym „Edukacja i szkolenia 2010”, z europejskimi partnerami społecznymi, odnośnymi stowarzyszeniami europejskimi, organizacjami pozarządowymi i ich sieciami oraz ze stowarzyszeniami europejskich sektorów przemysłowych, takich jak np. technologie informacyjno-komunikacyjne, budownictwo, marketing itp. Sprawozdawca komisji opiniodawczej życzyłby sobie, aby uwagi uzyskane w wyniku tych konsultacji, jak również sprawozdanie PE zostały uwzględnione podczas ustalania ostatecznej treści i struktury EQF, przed stworzeniem oficjalnego/ostatecznego projektu przewidywanym na koniec 2006 r.

Wdrożenie EQF będzie ważnym krokiem w kierunku realizacji celu oferowania realnych i atrakcyjnych możliwości uczenia się przez całe życie na wszystkich poziomach kształcenia. EQF będzie tworzony i wdrażany na zasadzie dobrowolności, nie będzie wiązał się z żadnymi zobowiązaniami prawnymi. W tym kontekście sprawozdawca komisji opiniodawczej podkreśla znaczenie aktywnego wsparcia i zaangażowania zainteresowanych stron na poziomie krajowym i sektorowym, co jest istotne dla powodzenia i sprawnego funkcjonowania EQS.

EQF jest zaprojektowany jako narzędzie porównawcze zwiększające przejrzystość i wspierające wzajemne zaufanie. Umożliwi on porównywanie ram i systemów kwalifikacji na poziomie krajowym i sektorowym. W przeważającej większości krajów wynikiem tego procesu będzie stworzenie nadrzędnych krajowych ramowych opisów kwalifikacji zawodowych.

Europejskie ramy kwalifikacji powinny zawierać trzy główne elementy. Ich podstawą powinien być zbiór wspólnych punktów odniesienia odnoszących się do wyników kształcenia, zgrupowanych w 8-poziomowej strukturze. Te poziomy odniesienia byłyby uzupełniane przez szereg narzędzi i instrumentów uwzględniających potrzeby indywidualnych obywateli (zintegrowany europejski system transferu punktów i system akumulacji punktów w procesie uczenia się przez całe życie, instrument Europass, baza danych Ploteus zawierające informacje dotyczące możliwości kształcenia). Europejski ramowy opis kwalifikacji zawodowych zawierałby także zbiór wspólnych zasad i procedur stanowiących wskazówki odnoszące się do współpracy pomiędzy zainteresowanymi stronami na różnych szczeblach, koncentrujących się w szczególności na gwarancji jakości, zatwierdzaniu, doradztwie i kluczowych kompetencjach. W tym kontekście wykorzystywane będą doświadczenia i osiągnięcia procesów bolońskiego i kopenhaskiego, a jednocześnie konieczne będzie stworzenie połączeń pomiędzy EQF i istniejącymi, bądź dopiero tworzonymi narzędziami i instrumentami opracowywanymi na poziomie europejskim.

Na każdym poziomie systemu EQF kwalifikacje są definiowane w zależności od trzech rodzajów wyników kształcenia: wiedzy, umiejętności i szerszych kompetencji, określanych jako osiągnięcia osobiste i zawodowe.

Sprawozdawca komisji opiniodawczej domaga się między innymi włączenia metod i systemów zatwierdzania nauczania nieoficjalnego do zakresu uczenia się przez całe życie oraz podkreśla znaczenie szeroko zakrojonej i dobrze zorganizowanej strategii komunikacyjnej i rozpowszechniającej wiedzę o EQF w procesie podnoszenia poziomu świadomości i zainteresowania wśród osób uczących się i całego społeczeństwa obywatelskiego oraz wskazywania konkretnych korzyści, jakie EQF przyniesie poszczególnym obywatelom, rynkowi pracy oraz systemom oświaty i szkolenia.

Sprawozdawca komisji opiniodawczej dostrzega potrzebę uzgodnienia zasad odnoszących się do gwarancji jakości –w tej kwestii państwa członkowskie będą musiały podjąć pełne i wyraźne zobowiązanie, uważa także, że konieczna jest ciągła aktualizacja i odpowiednie testowanie EQF w oparciu o upraszczanie ram współpracy i ułatwianie korzystania z wzajemnych doświadczeń.

Europejski ramowy opis kwalifikacji zawodowych jest niewątpliwie konstruktywną inicjatywą, która powinna w dużym stopniu przyczynić się do zwiększenia przejrzystości, możliwości przenoszenia oraz uznawania kwalifikacji na poziomie europejskim. Powinien także stymulować krajowe i sektorowe reformy mające na celu wspieranie uczenia się przez całe życie; będzie miał on duże znaczenie dla mobilności studentów i pracowników.

PROCEDURA

Tytuł	Utworzenie europejskiego ramowego opisu kwalifikacji zawodowych
Numer procedury	2006/2002(INI)
Komisja przedmiotowo właściwa	EMPL
Komisja wyznaczona do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	CULT 19.1.2006
Ściślejsza współpraca - data ogłoszenia na posiedzeniu	19.1.2006
Sprawozdawca komisji opiniodawczej   Data powołania	Milan Gaľa 7.2.2006
Poprzedni sprawozdawca komisji opiniodawczej
Rozpatrzenie w komisji	20.3.2006
Data przyjęcia	29.5.2006
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:		23   1
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Maria Badia I Cutchet, Christopher Beazley, Ivo Belet, Marie-Hélène Descamps, Milan Gaľa, Vasco Graça Moura, Lissy Gröner, Luis Herrero-Tejedor, Ruth Hieronymi, Manolis Mavrommatis, Marianne Mikko, Ljudmila Novak, Christa Prets, Karin Resetarits, Pál Schmitt, Nikolaos Sifunakis, Helga Trüpel, Thomas Wise, Tomáš Zatloukal
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Gyula Hegyi, Nina Škottová, Grażyna Staniszewska, Jaroslav Zvěřina
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Catherine Trautmann
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)	__

OPINIA KOMISJI RYNKU WEWNĘTRZNEGO I OCHRONY KONSUMENTÓW (22.6.2006)

dla Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych

w sprawie utworzenia europejskich ram kwalifikacji
(2006/2002(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Stefano Zappalà

WSKAZÓWKI

Komisja Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów zwraca się do Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

A.  mając na uwadze, że jednolity zakres uczenia się zawodu i jednolity rynek pracy na poziomie europejskim są kluczowymi czynnikami dla osiągnięcia celów ustalonych w Strategii Lizbońskiej,

B.   mając na uwadze konieczność wprowadzenia europejskiego systemu uznawania kwalifikacji i doświadczenia zawodowego przy jednoczesnym poszanowaniu bogactwa i specyfiki terytorialnej,

C.  mając na uwadze, że wspólne ramy odniesienia - European Qualification Framework (EQF) - oparte na doświadczeniu zawodowym, poziomach i wynikach nauczania zawodu, będą mogły sprzyjać przyjęciu instrumentów pozwalających na określenie potrzeb w zakresie doświadczenia zawodowego,

D.  mając na uwadze, że EQF stanowi punkt styczności dla Procesu z Brugii i Kopenhagi i Procesu Bolońskiego oraz że proponowane na tej podstawie wskaźniki opisują złożoność kształcenia przez całe życie (tzw. Lifelong Learning), w tym również „deskryptory” przyjęte w Dublinie,

E.   mając na uwadze, że przez pojęcie „kwalifikacje” należy rozumieć „wszystkie uznawane w Unii Europejskiej tytuły, kwalifikacje i świadectwa oraz doświadczenie zawodowe,

1.   uważa, że EQF stanowi użyteczny instrument na rzecz poprawy i umocnienia zaufania pomiędzy różnymi systemami i w pełni popiera jego cele: osiągnięcie przejrzystości kwalifikacji na poziomie europejskim, mobilność zawodowa i kształcenie przez całe życie;

2.   popiera wprowadzenie elastycznego systemu składającego się ze wspólnych poziomów, instrumentów i zasad, a jednocześnie faktycznie związanego z zasadami kształcenia przez całe życie, choć zwraca się do Komisji o bardziej precyzyjne wyjaśnienie związku pomiędzy poziomami kwalifikacji, dyrektywą 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych oraz już istniejącymi, lub stosowanymi na poziomie krajowym i regionalnym, przepisami dotyczącymi zatwierdzania nieformalnych i nieoficjalnych form uczenia się zawodu;

3.   zauważa, że EQF posiada kilka znaczących wad, które należy usunąć:

-  odbiorcy nie zostali jasno określeni,

-  struktura i język są zbyt złożone, przez co utrudniają części obywateli Europy zrozumienie zagadnienia,

-  pojęcie „kwalifikacje” jest niejasne i może łatwo zostać pomylone z innymi podobnymi terminami. Tabele zawierające opis poziomów bezładnie mieszają przykłady szkoleń i zawodów,

-  umieszczenie wskaźników (a przez to wyników nauczania zawodu) w typologiach elementów (wiedza, zdolności, kompetencje) może prowadzić do obrania drogi „oddzielnego” nabywania umiejętności, podczas gdy kształcenie musi być zorientowane na ich integrację („umiejętność działania w danym kontekście”);

4.   uznaje, że określenie i zawartość proponowanych poziomów nie są wystarczająco precyzyjne, aby osiągnąć cele w ramach EQF.

5.   zauważa, że dla optymalnego działania EQF niezbędne jest określenie w każdym państwie członkowskim krajowych systemów przyznawania kwalifikacji i wydawania zaświadczeń, które będą spójne, zrozumiałe i oparte o zasady kształcenia przez całe życie;

6.   zwraca się do Komisji o rozpoczęcie procesu harmonizacji kwestii pojęciowych i związanych z językiem,

7.   wzywa Komisję do nadania procesowi harmonizacji metodologii i zbliżania systemów edukacji właściwego biegu w celu poprawy swobodnego przepływu osób;

8.   zwraca się jednakże do Komisji o wyjaśnienie związku ram kwalifikacji przewidzianych w ramach procesu bolońskiego z EQF, precyzując, czy wskaźniki proponowane w EQF stanowią jedyny punkt odniesienia dla wspólnego europejskiego obszaru uczenia się przez całe życie;

9.   uważa za sprawę pilną określenie wspólnych zasad w zakresie finansowania i uznawania nabytego doświadczenia zawodowego w kontekście nieformalnych i nieoficjalnych form uczenia się zawodu, w zależności od rozwoju polityk dotyczących kształcenia przez całe życie;

10. odrzuca możliwość ustalania kryteriów dotyczących procesu nauki, czasu trwania oraz miejsca kształcenia i szkoleń;

11. uważa, że aby zdobyte kwalifikacje stały się bardziej konkretne i mobilne, Komisja powinna ściśle powiązać system EQF z instrumentami Europass;

12. zwraca się do Komisji i państw członkowskich o wzmocnienie zadań i struktury NEC (National Europass Center) i o ułatwienie przebiegu powierzonych mu zadań i realizacji celów określonych przez Unię Europejską ze szczególnym odniesieniem do rozpowszechniania instrumentów kierowanych bezpośrednio przez NEC (CV europejskie i Europass mobilność) oraz do stopniowego przyjmowania systemu Europass;

13. zwraca się do Komisji o przeprowadzenie przeglądu odnośnego wniosku na podstawie komentarzy przedstawionych przez Parlament Europejski.

PROCEDURA

Tytuł	Utworzenie europejskich ram kwalifikacji
Numer procedury	2006/2002(INI)
Komisja przedmiotowo właściwa	EMPL
Komisja wyznaczona do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	IMCO 19.1.2006
Ściślejsza współpraca
Sprawozdawca komisji opiniodawczej   Data powołania	Stefano Zappalà 21.2.2006
Rozpatrzenie w komisji	19.4.2006	29.5.2006		20.5.2006
Data zatwierdzenia wskazówek	20.6.2006
Wynik głosowania końcowego	za: przeciw: wstrzymujących się:		21 0 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Charlotte Cederschiöld, Janelly Fourtou, Evelyne Gebhardt, Małgorzata Handzlik, Henrik Dam Kristensen, Kurt Lechner, Lasse Lehtinen, Arlene McCarthy, Toine Manders, Zita Pleštinská, Giovanni Rivera, Luisa Fernanda Rudi Ubeda, Heide Rühle, Andreas Schwab, József Szájer, Bernadette Vergnaud, Jaroslav Zvěřina
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	André Brie, Benoît Hamon, Joseph Muscat, Stefano Zappalà
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)	...

PROCEDURA

Tytuł	Utworzenie europejskich ram kwalifikacji
Numer procedury	2006/2002(INI)
Komisja przedmiotowo właściwa   Data ogłoszenia wydania zgody na posiedzeniu	EMPL 19.1.2006
Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	CULT 19.1.2006		IMCO 19.1.2006
Opinia niewydana   Data wydania decyzji
Ściślejsza współpraca   Data ogłoszenia na posiedzeniu	CULT 19.1.2006
Sprawozdawca(y)   Data powołania	Thomas Mann 27.10.2005
Poprzedni sprawozdawca(y)
Rozpatrzenie w komisji	3.5.2006	22.6.2006
Data przyjęcia	11.7.2006
Wynik głosowania końcowego	za: przeciw: wstrzymujących się:			43 0 3
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Jan Andersson, Iles Braghetto, Philip Bushill-Matthews, Milan Cabrnoch, Ole Christensen, Derek Roland Clark, Luigi Cocilovo, Jean Louis Cottigny, Harald Ettl, Ilda Figueiredo, Joel Hasse Ferreira, Roger Helmer, Stephen Hughes, Karin Jöns, Ona Juknevičienė, Jan Jerzy Kułakowski, Sepp Kusstatscher, Jean Lambert, Raymond Langendries, Bernard Lehideux, Elizabeth Lynne, Thomas Mann, Mario Mantovani, Ana Mato Adrover, Ria Oomen-Ruijten, Csaba Őry, Marie Panayotopoulos-Cassiotou, Pier Antonio Panzeri, Jacek Protasiewicz, José Albino Silva Peneda, Jean Spautz, Anne Van Lancker, Gabriele Zimmer
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Edit Bauer, Mihael Brejc, Udo Bullmann, Françoise Castex, Magda Kósáné Kovács, Lasse Lehtinen, Marianne Mikko, Luca Romagnoli, Agnes Schierhuber, Elisabeth Schroedter, Marc Tarabella, Patrizia Toia, Georgios Toussas
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego
Data złożenia	18.7.2006
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)	...