SPRAWOZDANIE w sprawie stosunków UE z wyspami Pacyfiku – strategia ściślejszego partnerstwa
9.10.2006 - (2006/2204(INI))
Komisja Rozwoju
Sprawozdawca: Nirj Deva
PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
w sprawie stosunków UE z wyspami Pacyfiku – strategia ściślejszego partnerstwa
Parlament Europejski,
– uwzględniając komunikat Komisji skierowany do Rady, Parlamentu Europejskiego i Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 29 maja 2006 r., zatytułowany „Stosunki UE z wyspami Pacyfiku – strategia ściślejszego partnerstwa” (COM(2006)0248),
– uwzględniając konkluzje Rady w sprawie strategii UE dotyczącej Pacyfiku, przyjętej przez Radę ds. Ogólnych w dniu 17 lipca 2006 r.,
– uwzględniając umowę o partnerstwie między grupą państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) i Wspólnotą Europejską, podpisaną w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r. („Umowa z Kotonu”)[1],
– uwzględniając art. 89 umowy z Kotonu, który przewiduje „postanowienia oraz środki szczególne mające na celu wspieranie wyspiarskich państw AKP w ich dążeniach do pokonania trudności środowiskowych i geograficznych oraz innych przeszkód powstrzymujących ich rozwój, tak aby umożliwić im osiągnięcie odpowiednich wskaźników rozwoju”,
– uwzględniając sprawozdanie z projektu milenijnego ONZ: „Inwestycje w rozwój: praktyczny plan realizacji milenijnych celów rozwoju”,
– uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych na forum Rady, Parlamentu Europejskiego oraz Komisji w sprawie polityki Unii Europejskiej w dziedzinie rozwoju „Europejski konsensus”[2],
– uwzględniając deklarację paryską w sprawie skuteczności pomocy, popartą dnia 2 marca 2005 r. przez ministrów krajów rozwiniętych i rozwijających się odpowiedzialnych za wspieranie rozwoju oraz przez szefów wielostronnych i dwustronnych instytucji rozwojowych,
– uwzględniając rezolucję Parlamentu z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie wpływu na rozwój umów o partnerstwie gospodarczym[3],
– uwzględniając art. 45 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A6‑0325/2006),
A. uwzględniając historyczne zaangażowanie państw europejskich w regionie Pacyfiku,
B. mając na uwadze, że większość krajów wyspiarskich Pacyfiku jest niepodległa stosunkowo od niedawna,
C. mając na uwadze, że obecność UE w regionie jest znacząca dzięki terytoriom zamorskim, takim jak Nowa Kaledonia, Polinezja Francuska, Wallis i Futuna (Francja) oraz Wyspy Pitcairn (Zjednoczone Królestwo),
D. przypominając, że ruch na rzecz zdenuklearyzowanego i niezależnego Pacyfiku (NFIP) walczy o zaprzestanie wszelkich prób nuklearnych w regionie i o poszanowanie godności miejscowej ludności,
E. mając na uwadze, że UE jest dla regionu ważnym donatorem, którego łączna pomoc, od przystąpienia pierwszych wyspiarskich krajów Pacyfiku do pierwszej Konwencji z Lomé w 1975 r., przekroczyła kwotę 1,8 mld euro,
F. uwzględniając przyjęcie planu dla Pacyfiku przez 16 państw członkowskich Forum Wysp Pacyfiku, który ma na celu wzmocnienie współpracy i integracji regionalnej dzięki skoncentrowaniu się na wzroście gospodarczym, trwałym rozwoju, dobrym zarządzaniu i bezpieczeństwie poprzez regionalizm oraz oferuje możliwość rozwoju dalszych stosunków UE-Pacyfik,
G. mając na uwadze, że wyspiarskie kraje Pacyfiku stoją wobec istotnych problemów wynikających z dużego przyrostu ludności, niskiego wzrostu gospodarczego, napięć na tle etnicznym, różnic społeczno-gospodarczych, błędów w zarządzaniu oraz wpływu globalnych tendencji gospodarczych, co wywołuje obawy o dalszy wzrost ubóstwa i niestabilności w regionie,
H. mając na uwadze, że w regionie Pacyfiku znajdują się znaczące zasoby naturalne, lecz charakteryzuje się on bardzo skomplikowanymi systemami dzierżawy gruntu, które w niektórych przypadkach mogą utrudniać rozwój,
I. mając na uwadze, że kraje Pacyfiku należące do AKP są państwami w pełni demokratycznymi, z wyjątkiem Tonga, będącego monarchią konstytucyjną,
1. wyraża zadowolenie z inicjatywy Komisji dotyczącej opracowania pierwszej unijnej strategii dla Pacyfiku po 30 latach współpracy wynikającej z podpisania pierwszej konwencji z Lome w 1975 r. i umowy z Kotonu w czerwcu 2000 r.;
2. podkreśla, że jako ważny donator dla tego regionu UE ma możliwość utworzenia strategii, która będzie wspierać wyspiarskie kraje Pacyfiku w osiągnięciu milenijnych celów rozwoju (MDG);
3. podkreśla heterogeniczność regionu i w związku z tym apeluje o utworzenie przez Komisję elastycznej strategii w celu zagwarantowania, że pomoc w dziedzinie rozwoju zostanie ukierunkowana zgodnie z krajowymi i regionalnymi priorytetami, co przyniesie maksymalne korzyści zarówno bardziej, jak i słabiej rozwiniętym krajom Pacyfiku;
4. popiera zdanie Komisji, że potrzebny jest bardziej intensywny dialog polityczny z Forum Wysp Pacyfiku, którego przywódcy przyjęli nowe porozumienie ustanawiające forum jako organizację międzyrządową na mocy prawa międzynarodowego; jednocześnie podkreśla, że wzmocnienie dialogu na szczeblu regionalnym musi także dotyczyć potrzeb najbiedniejszych krajów regionu;
5. podkreśla, że każda strategia musi w odpowiedni sposób uwzględniać potrzeby związane z rozwojem wszystkich krajów wyspiarskich Pacyfiku, zwłaszcza tych najbiedniejszych, aby wspierać ich wysiłki w realizacji milenijnych celów rozwoju;
6. uznaje, że Pacyfik dysponuje bogactwem zasobów naturalnych, zwłaszcza w zakresie rybołówstwa, minerałów i lasów oraz że w wielu krajach tego regionu rolnictwo i turystyka stanowią podstawę gospodarki; podkreśla zatem, że trwały rozwój pod względem ekologicznym i gospodarczym musi znajdować się w centrum każdej strategii związanej z tymi kluczowymi sektorami; podkreśla, że eksploatacja zasobów naturalnych musi przyczyniać się do generowania dochodu dla wszystkich mieszkańców wyspiarskich krajów Pacyfiku, a w szczególności do zmniejszania ubóstwa;
7. podkreśla znaczenie sprawnego zarządzania w sektorze rybołówstwa, aby zniechęcać do nadmiernych połowów i wyniszczających technik połowowych oraz aby zapobiegać zagrożeniom środowiska spowodowanym niszczeniem życia morskiego, w szczególności w przypadku połowów tuńczyka, którego jedne z najbogatszych zasobów połowowych na świecie znajdują się w Pacyfiku;
8. pochwala podejście regionalne, zgodnie z którym wyspiarskie kraje Pacyfiku zarządzają połowami tuńczyka w swoim regionie i zachęca UE do negocjowania porozumień w sprawie połowów raczej z całym regionem niż z pojedynczymi państwami;
9. uznaje znaczenie nakładania opłat za zezwolenia na dalekomorskie połowy tuńczyka w wyłącznych strefach ekonomicznych (EEZ) krajów regionu, które są głównym źródłem dochodów wyspiarskich krajów Pacyfiku, w szczególności krajów o niskich dochodach, takich jak Kiribati, wyspy Marshalla, Mikronezja i Tuvalu; jest jednak zaniepokojony niską liczbą połowów rzeczywiście przetwarzanych w wyłącznych strefach ekonomicznych i wynikającą z tego powodu utratą zarobków;
10. wyraża zadowolenie z propozycji Komisji dotyczącej zwiększenia wysiłków na rzecz promowania bezpiecznego dla środowiska zarządzania połowami poprzez wspieranie monitoringu, kontroli i nadzoru w regionie oraz zwiększania uprawnień w celu zwalczania nielegalnych, nierejestrowanych i nieuregulowanych połowów;
11. zaleca, aby bardziej rozwinięte wyspiarskie kraje Pacyfiku kontynuowały rozwój lokalnego przetwórstwa, tworząc w ten sposób więcej miejsc pracy oraz aby zbadać możliwość udzielania przez Europejski Bank Inwestycyjny nisko oprocentowanych pożyczek małym i średnim przedsiębiorstwom należącym do podmiotów z wysp Pacyfiku celem zwiększenia mocy przetwórczych dla zwiększenia dochodów regionu; z zadowoleniem przyjmuje ocenę zasobów rybnych i zdolności połowowych, jakiej dokonała Agencja Forum Rybołówstwa Pacyfiku (FFA) oraz wzywa do zwiększenia lokalnej floty tam, gdzie istnieje możliwość zwiększenia zdolności połowowej;
12. wzywa Komisję do przeprowadzenia ekologicznej i społecznej oceny wpływu nielegalnej, prowadzonej na szeroką skalę przemysłowej działalności związanej z wyrębem lasów oraz związanego z nią handlu w krajach Pacyfiku;
13. wzywa Komisję do skupienia się na szybkim wdrożeniu konwencji o różnorodności biologicznej oraz odnośnych porozumień, zwłaszcza programu prac nad obszarami chronionymi, który jest skutecznym narzędziem na rzecz zapobiegania dalszemu niszczeniu i degradacji ekosystemów leśnych i morskich w regionie Pacyfiku;
14. wzywa Komisję do zwiększenia wsparcia dla odpowiedzialnego pod względem ekologicznym i społecznym zarządzania obszarami leśnymi oraz do wdrożenia niezawodnych systemów, które dostarczą europejskim konsumentom wiarygodnej gwarancji, iż drewniane produkty będące w sprzedaży na rynkach UE wyprodukowane zostały z drewna pochodzącego ze zrównoważonych źródeł; podkreśla wagę przejścia z modelu niepohamowanego i prowadzonego na szeroką skalę przemysłowego wyrębu do projektów leśnictwa ekologicznego w celu wytworzenia dochodu dla lokalnych społeczności i wspierania redukcji problemu ubóstwa;
15. popiera, jako znak współpracy między wyspiarskimi krajami Pacyfiku i odległymi krajami dokonującymi połowów, Konwencję o ochronie i zarządzaniu zasobami ryb masowo migrujących w zachodnim i środkowym Pacyfiku, podpisaną we wrześniu 2000 r. w celu ochrony długotrwałego bezpiecznego korzystania z połowów tuńczyka;
16. podkreśla potrzebę zwiększenia liczby inwestycji w zarządzanie złożami minerałów będących niezwykle istotnym źródłem walut obcych zarówno dla bardziej rozwiniętych, jak i mniej rozwiniętych wyspiarskich krajów Pacyfiku w celu zapobieżenia przedwczesnemu wyczerpaniu zasobów, tak jak to miało miejsce w Nauru w ciągu 50 lat ciągłego wydobywania fosfatu;
17. apeluje do Komisji o zapewnienie, we współpracy z wyspiarskimi krajami Pacyfiku, pełnego ujawnienia w publikowanych rocznych sprawozdaniach finansowych wszystkich podatków i opłat uiszczanych na rzecz rządów przez spółki wydobywające ropę, gaz oraz spółki górnicze w regionie;
18. zwraca uwagę na gospodarcze znaczenie turystyki dla regionu, biorąc pod uwagę fakt, że jednym z największych atutów wysp Pacyfiku jest ich idylliczna sceneria; podkreśla, że popieranie turystyki w regionie musi iść w parze ze świadczeniem w większym zakresie usług turystycznych przez lokalnych mieszkańców w celu zapewnienia trwałości sektora turystycznego i maksymalnego zwiększenia korzyści dla lokalnej gospodarki;
19. uznaje korzyści, jakie powstanie tanich linii lotniczych obsługujących region przyniosło gospodarkom wysp Pacyfiku i apeluje o likwidację przeszkód dla polityki „otwartego nieba”, dbając jednocześnie o racjonalny rozwój transportu lotniczego w celu możliwie jak największego ograniczenia emisji i innych skutków dla środowiska naturalnego wynikających z większej liczby podróży lotniczych;
20. podkreśla, że w większości przypadków tylko bogatsze kraje dysponujące lepiej rozwiniętą infrastrukturą i częstszymi połączeniami lotniczymi przyciągają co roku znaczną liczbę turystów; podkreśla, że w tych przypadkach pomoc rozwojowa musi nadal być przeznaczana na finansowanie infrastruktury i wspieranie turystyki bezpiecznej dla środowiska;
21. zwraca się do Komisji o położenie akcentu, w ramach 10 Europejskiego Funduszu Rozwoju, na wsparciu systemu szkolnictwa i edukacji technicznej w państwach regionu, w którym niedostatki w tej dziedzinie hamują rozwój;
22. uznaje znaczenie rolnictwa jako podstawowego źródła dochodów, w tym zarobków z eksportu oraz jako środka utrzymania i zatrudnienia w regionie;
23. podkreśla, że globalizacja, w połączeniu z utratą preferencyjnego dostępu do rynku UE, wywarła już istotny wpływ gospodarczy na region, zwłaszcza na Fidżi;
24. podkreśla, że w krajach słabiej rozwiniętych, które egzystują głównie dzięki produkcji rolnej na własne potrzeby, należy stopniowo przechodzić od produkcji upraw podstawowych do produkcji upraw przynoszących zyski, tak aby dysponować większą liczbą produktów rolnych wysyłanych na eksport oraz że należy zbadać możliwość uruchomienia usług w zakresie przetwórstwa i pakowania żywności;
25. podkreśla, że wykwalifikowani pracownicy są istotnym warunkiem wstępnym niezbędnym dla wzrostu gospodarczego krajów Pacyfiku i w związku z tym wzywa Komisję do wsparcia krajowym ram politycznych mających na celu zapewnienie możliwości kształcenia zawodowego i innych odpowiednio dostosowanych szkoleń, mających na celu wsparcie lokalnego przemysłu w krajach Pacyfiku;
26. podkreśla znaczenie handlu wewnątrzregionalnego z UE, w tym w ramach regionalnych porozumień handlowych, takich jak Porozumienie Handlowe Wyspiarskich Krajów Pacyfiku (PICTA), proponowane Porozumienie Pacyfiku w sprawie bliższych stosunków gospodarczych (PACER) oraz umowa o partnerstwie gospodarczym (EPA), jako środków zwiększenia dobrobytu gospodarczego w regionie;
27. pamiętając o kosztach zarządzania i administrowania takimi umowami handlowymi, łącznie z wdrożeniem strategii w sprawie Pacyfiku przez wyspiarskie kraje Pacyfiku oraz organizacje regionalne, jak Sekretariat Forum Wysp Pacyfiku, wzywa Komisję do dostarczenia odpowiedniej pomocy finansowej i technicznej mającej na celu wdrożenie tych umów w odpowiednim czasie i w skuteczny sposób;
28. popiera ocenę Komisji nt. znaczenia kluczowych czynników w regionie, takich jak Australia, Nowa Zelandia, USA i Japonia, biorąć pod uwagę, że są one ważnymi donatorami i partnerami handlowymi regionu Pacyfiku i że stosunki dwustronne między UE i tymi krajami poprawią się dzięki większemu zaangażowaniu w regionie Pacyfiku;
29. popiera ocenę Komisji, z której wynika, że ściślejsza koordynacja w zakresie udzielania pomocy z innymi partnerami w regionie, takimi jak Australia i Nowa Zelandia, zwiększyłaby skuteczność udzielanej pomocy;
30. podkreśla fakt, że region Pacyfiku jest regionem o znaczeniu geopolitycznym i wyraża zaniepokojenie, że rywalizacja między państwami może powodować niską jakość pomocy uzależnionej od powiązań politycznych, ze szkodą dla długotrwałego rozwoju, trwałości zasobów i sprawnego zarządzania;
31. wzywa Komisję do uznania, iż systemy dzierżawy gruntu, zwłaszcza w Papui-Nowej Gwinei, na Wyspach Salomona, w Vanuatu oraz Nowej Kaledonii (francuskie terytorium zamorskie) są bardzo skomplikowane i są realną przeszkodą w rozwoju; nalega na wsparcie przez Komisję krajowych inicjatywy w ramach reform ziemskich przedsięwziętych przez te kraje i to terytorium;
32. apeluje do Komisji o inicjowanie polityk powstrzymujących szybkie rozprzestrzenianie się w regionie HIV/AIDS, które stają się coraz bardziej powszechne w takich krajach jak Papua-Nowa Gwinea;
33. zwraca uwagę na cztery kraje w regionie dotknięte malarią: Papuę-Nową Gwineę, Wyspy Salomona, Vanuatu oraz Timor Wschodni; wzywa Komisję do utworzenia programów mających na celu walkę z tym problemem i zapewniających odpowiednią ochronę przed malarią, na przykład poprzez dostarczanie moskitier do krajów dotkniętych chorobą;
34. podkreśla, że w celu zapewnienia skutecznego dostarczania pomocy niezwykle ważne jest promowanie dobrego zarządzania w całym regionie Pacyfiku, aby zapobiegać korupcji, która jest jedną z kluczowych przeszkód w realizacji milenijnych celów rozwoju, jak i w celu osiągnięcia zrównoważonego rozwoju; podkreśla, że należy utworzyć krajowe instytucje oraz jasne i sprawne procedury, tak aby pomoc w dziedzinie rozwoju dotarła do zamierzonych odbiorców w regionie;
35. podziela zdanie Komisji, że niestabilność polityczna i konflikty mogą mieć destruktywny wpływ na rozwój gospodarczy regionu, w szczególności w kontekście utraty dochodów z turystyki i zniszczenia infrastruktury gospodarczej;
36. nalega, by wzmocnione partnerstwo pomiędzy Unią Europejską a wyspiarskimi krajami Pacyfiku znalazło odzwierciedlenie we wzmożonym wsparciu udzielanym parlamentom tych państw w celu umocnienia ich zdolności i roli z korzyścią dla regionalnej stabilności politycznej;
37. zwraca uwagę na podatność wyspiarskich krajów Pacyfiku na występowanie klęsk naturalnych i na ich niszczące skutki dla gospodarek tych państw; popiera zatem apel Komisji o utworzenie regionalnego programu gotowości do walki z klęskami żywiołowymi;
38. popiera pogląd Komisji, że wyspiarskie kraje Pacyfiku odgrywają istotną rolę w walce ze zmianami klimatycznymi, biorąc pod uwagę potencjalne skutki dla regionu spowodowane podnoszeniem się poziomu morza; zwraca uwagę na ramy działania wysp Pacyfiku dotyczące zmian klimatycznych 2006-2015 jako regionalny mechanizm wspierania reakcji na zmiany klimatyczne i apeluje o wzmocnienie dialogu między UE i regionem Pacyfiku w celu stawienia czoła zmianom klimatycznym i związanym z nimi obawom;
39. zwraca uwagę na sytuację w Timorze Wschodnim, który w maju i czerwcu 2006 r. został dotknięty problemem przemocy i wyraża nadzieję, że Komisja, w ścisłej współpracy ze społecznością międzynarodową, pomoże przywódcom Timoru Wschodniego w rozwiązaniu problemów leżących u podstaw kryzysu, z uwzględnieniem potrzeby politycznej stabilizacji, złagodzenia problemu ubóstwa, rozwoju społecznego i zgody między różnymi grupami społecznymi;
40. z zadowoleniem przyjmuje konkluzje Rady z dnia 17 lipca 2006 r. w sprawie strategii UE dotyczącej Pacyfiku oraz fakt, iż zwrócono w nich szczególną uwagę na likwidację ubóstwa, osiągnięcie milenijnych celów rozwoju, rozwój zasobów ludzkich i kwestie zdrowotne; wyraża jednak ubolewanie w związku z faktem, iż Rada przyjęła swoje konkluzje nie czekając na stanowisko Parlamentu Europejskiego;
41. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich UE, jak również rządom i parlamentom wyspiarskich krajów Pacyfiku.
- [1] Umowa o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony i Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisana w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r (Dz.U. L 317 z 15.12.2000, str. 3).
- [2] Dz.U. C 46 z 24.2.2006, str. 1.
- [3] Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0113.
UZASADNIENIE
Strategia Komisji na rok 2006 będzie pierwszą oficjalną strategią w ponad 30-letnich stosunkach UE z wyspami Pacyfiku, mającą na celu pogłębienie dialogu politycznego, położenie większego nacisku na współpracę na rzecz rozwoju oraz zwiększenie skuteczności przekazywania pomocy.
Historycznie Europa ma olbrzymi wpływ na region Pacyfiku. Przyczyniły się do tego rządy kolonialne i więzi kulturowe, a ostatnio Konwencja z Lome oraz Porozumienie z Kotonu, które połączyły UE i kraje AKP politycznie oraz poprzez współpracę na rzecz rozwoju i handel.
Jako region kraje AKP stają się coraz bardziej dynamiczne zarówno gospodarczo jak i politycznie oraz dostosowują się do rosnącej potęgi Chin. Wiele wysp Pacyfiku posiada bogactwo zasobów naturalnych, minerałów lub ryb, a inne wykorzystują swoją idylliczną scenerię do zwiększenia przychodów dewizowych z turystyki.
Ocean Spokojny zajmuje 35% powierzchni Ziemi. Położenie wyspiarskich krajów AKP oraz terytoria zamorskie należące do Francji i Wielkiej Brytanii, oprócz przynoszenia regionowi olbrzymich korzyści dzięki rybołówstwu i turystyce, ma również negatywne konsekwencje, ponieważ kraje te są odizolowane przez dzielące je olbrzymie odległości. Papua-Nowa Gwinea na przykład znajduje się w odległości 4,5 tys. km. od archipelagu Samoa oraz 8 tys. km od Polinezji Francuskiej. Postępy w dziedzinie telekomunikacji, transportu lotniczego oraz infrastruktury w pewnym stopniu pomogły zmniejszyć te problemy.
Wyspy Pacyfiku narażone są na groźne sztormy, ponieważ wiele z nich leży na trasie gwałtownych cyklonów. W krajach, takich jak Papua-Nowa Gwinea powszechne są tsunami oraz erupcje wulkanów, co ma druzgocący wpływ na rozwój.
Wiele wysp jest politycznie niestabilnych, co było widać na przykładzie zamachów wojskowych na Fidżi, konfliktu na Papui-Nowej Gwinei, a ostatnio zamieszek w Timorze Wschodnim. Co gorsza, w regionie zaczął się rozprzestrzeniać HIV/AIDS.
Biorąc pod uwagę, że kraje Pacyfiku są krajami rozwijającymi się oraz że UE dostarcza około jednej czwartej pomocy rozwojowej dla regionu, jest niezwykle ważne, abyśmy mieli spójną politykę dotyczącą stosunków z wyspiarskimi krajami Pacyfiku. Jako główny donator, UE ma okazję do utworzenia strategii, która będzie wspierać wyspy Pacyfiku w osiągnięciu do 2015 r. milenijnych celów rozwoju.
Zrównoważony rozwój w kluczowych sektorach:
Region Pacyfiku dysponuje bogactwem zasobów naturalnych, zwłaszcza w zakresie rybołówstwa, minerałów i lasów, a rolnictwo i turystyka stanowią podstawę dla wzrostu gospodarczego w wielu wyspiarskich krajach Pacyfiku. Sprawnie zarządzane, sektory te mogą przynieść rezultat w postaci długotrwałego trwałego rozwoju w regionie. Dlatego niezwykle ważne jest, aby wszelkie strategie dla regionu promowały trwały rozwój tych kluczowych sektorów pod względem ekologicznym i gospodarczym oraz gwarantowały, że eksploatacja zasobów naturalnych przyczyni się do uzyskiwania dochodu dla wszystkich mieszkańców wyspiarskich krajów Pacyfiku.
W pracach nad strategią dla regionu trzeba uwzględnić fakt, że między wyspiarskimi krajami Pacyfiku, chociaż wszystkie określa się mianem krajów rozwijających się, istnieją różnice, zarówno gospodarcze, jak i polityczne.
Dla wielu wysp Pacyfiku, produkty rolne stanowią główny eksport na rynki międzynarodowe, dostarczając towarów takich jak cukier, kopra, banany, orzechy kokosowe i olej palmowy. Jednocześnie dla innych, często najmniejszych i najbardziej odizolowanych wysp, wszelka działalność rolnicza ogranicza się do produkcji na własne potrzeby, dostarczającej pożywienia, zatrudnienia oraz dochodów mieszkańcom tych biedniejszych wysp.
Wyspy Pacyfiku różnią się również jeśli chodzi o złoża minerałów. Niektóre kraje, z powodu złego zarządzania, niemal zupełnie wyczerpały swoje źródła i teraz zależne są wyłącznie od importu, podczas gdy innym, wyniszczonym przez konflikt, udało się uzdrowić sytuację gospodarczą poprzez umiejętne wykorzystywanie wysokich cen towarów.
Jednym z głównych wyzwań stojących przed tym regionem jest zrównoważone gospodarowanie zasobami rybnymi. Pacyfik ma wyjątkowo bogate zasoby połowowe tuńczyka. Jedna trzecia światowych połowów tej ryby, oceniana na 2 miliardy euro, dokonywana jest w obrębie wyłącznych stref ekonomicznych (EEZ) wyspiarskich krajów Pacyfiku. Większość połowów tuńczyka odbywa się na odległych terenach połowowych, co zmusza floty do płacenia należności licencyjnych za połowy w obszarze EEZ i jest podstawowym źródłem dochodów dla wielu wysp. Papua-Nowa Gwina, Fidżi, Wyspy Solomona, Samoa, Polinezja Francuska oraz Kiribati wykorzystały opłaty licencyjne dla stworzenia lokalnego przetwórstwa oraz flot krajowych. Jednak szacuje się, że tylko jedna piąta połowów tuńczyka odbywa się w tych strefach.
Turystyka rozwija się lepiej na bardziej rozwiniętych wyspach, mających korzystniejsze położenie geograficzne oraz rozwiniętą infrastrukturę – wiele wysp posiada pasy startowe, jednak tylko ograniczona liczba tych pasów jest przystosowana do lądowania odrzutowych samolotów pasażerskich. Również niedawne napięcia polityczne oraz konflikty na wyspach spowodowały zdecydowany spadek liczby turystów, co dobitnie wskazuje na konieczność zaprowadzenia demokracji i dobrych rządów w regionie, tak aby zapewnić równowagę w tym kluczowym sektorze.
Ze względu na istniejące różnice pomiędzy wyspiarskimi krajami Pacyfiku najważniejsze jest, aby każda strategia dla tego regionu była wystarczająco elastyczna, aby zapewnić rozłożenie środków wspierających rozwój zgodnie z krajowymi bądź regionalnymi priorytetami, wywierając tym samym jak największy wpływ na kraje zarówno lepiej jak i gorzej rozwinięte. Pogłębienie dialogu z wyspami Pacyfiku oraz ściślejsza koordynacja z partnerami w regionie może mieć tylko pozytywny wpływ na zwiększenie skuteczności przekazywania pomocy.
PROCEDURA
|
Tytuł |
Stosunki UE z wyspami Pacyfiku – strategia ściślejszego partnerstwa |
|||||||||||
|
Numer procedury |
||||||||||||
|
Komisja przedmiotowo właściwa |
DEVE |
|||||||||||
|
Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii |
PECH |
ITRE |
ENVI |
INTA |
|
|||||||
|
Opinia niewydana |
PECH |
ITRE |
ENVI |
INTA |
|
|||||||
|
Ściślejsza współpraca |
|
|
|
|
|
|||||||
|
Sprawozdawca(y) |
Nirj Deva |
|
||||||||||
|
Poprzedni sprawozdawca(y) |
|
|
||||||||||
|
Rozpatrzenie w komisji |
10.7.2006 |
28.8.2006 |
|
|
|
|||||||
|
Data przyjęcia |
3.10.2006 |
|||||||||||
|
Wynik głosowania końcowego |
+: -: 0: |
25 0 0 |
||||||||||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Margrete Auken, Alessandro Battilocchio, Margrietus van den Berg, Danutė Budreikaitė, Marie-Arlette Carlotti, Thierry Cornillet, Nirj Deva, Alexandra Dobolyi, Michael Gahler, Filip Andrzej Kaczmarek, Glenys Kinnock, Maria Martens, Gay Mitchell, Luisa Morgantini, José Javier Pomés Ruiz, Horst Posdorf, Frithjof Schmidt, Jürgen Schröder, Anna Záborská, Mauro Zani |
|||||||||||
|
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Milan Gaľa, Manolis Mavrommatis, Anne Van Lancker, Anders Wijkman, Gabriele Zimmer |
|||||||||||
|
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
|
|||||||||||
|
Data złożenia |
9.10.2006 |
|||||||||||
|
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku) |
|
|||||||||||