SPRAWOZDANIE w sprawie partnerstw publiczno-prywatnych oraz prawa wspólnotowego w zakresie zamówień publicznych i koncesji
16.10.2006 - (2006/2043(INI))
Komisja Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów
Sprawozdawca: Barbara Weiler
Sprawozdawca komisji opiniodawczej (*) Werner Langen, Komisja Gospodarcza i Monetarna
(*) Ściślejsza współpraca między komisjami - art. 47 Regulaminu
PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
w sprawie partnerstw publiczno-prywatnych oraz prawa wspólnotowego w zakresie zamówień publicznych i koncesji
Parlament Europejski,
– uwzględniając Zieloną księgę Komisji w sprawie partnerstw publiczno-prywatnych oraz prawa wspólnotowego w zakresie zamówień publicznych i koncesji (COM(2004)0327),
– uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności art. 5 ust. 2 dotyczący zasady pomocniczości oraz art. 43-49 dotyczące swobody przedsiębiorczości, swobody świadczenia usług oraz wynikające z nich zasady przejrzystości, równego traktowania, proporcjonalności i wzajemnego uznawania,
– uwzględniając obowiązujące dyrektywy dotyczące zamówień publicznych,
– uwzględniając Europejską kartę samorządu terytorialnego Rady Europy z dnia 15 października 1985 r.,
– uwzględniając art. I-5 Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy,
– uwzględniając art. 45 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinii Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Transportu i Turystyki oraz Komisji Rozwoju Regionalnego(A6‑0363/2006),
A. mając na uwadze, że w ostatniej dekadzie powstały liczne partnerstwa publiczno-prywatne (PPP) w wielu państwach członkowskich,
B. mając na uwadze, że dotychczas brak definicji obowiązującej w całej Europie, a także nie istnieją w obowiązującym prawie wspólnotowym szczególne przepisy obejmujące wszystkie zróżnicowane formy PPP,
C. mając na uwadze, że PPP można opisać jako długotrwałą, uregulowaną umową współpracę pomiędzy władzami publicznymi a sektorem prywatnym w celu realizacji zadań publicznych, gdzie konieczne zasoby lokuje się pod wspólnym kierownictwem, a ryzyko związane z projektem rozkłada się zgodnie z przygotowaniem partnerów projektu w zakresie zarządzania ryzykiem;
D. mając na uwadze, że PPP często stanowią struktury skomplikowane pod względem prawnym, finansowym i handlowym, budowane przez przedsiębiorstwa prywatne i władze publiczne w celu wspólnej realizacji projektów infrastrukturalnych oraz zarządzania nimi lub w celu świadczenia usług publicznych,
E. mając na uwadze, że projekty partnerstwa publiczno-prywatnego są realizowane w głównej mierze przez administrację lokalną i gminną, ale jednocześnie istnieje zapotrzebowanie na takie projekty na poziomie europejskim, a w szczególności na wdrożenie transeuropejskich sieci transportowych,
F. mając na uwadze, że PPP nie stanowią kroku w kierunku prywatyzacji zadań publicznych,
G. mając na uwadze, że umowy PPP mają za zadanie umożliwić władzom publicznym korzystanie ze zdolności koncepcyjnych, konstrukcyjnych lub zarządczych przedsiębiorstw prywatnych, a w razie konieczności również z nich zdolności finansowania,
H. mając na uwadze, że współpraca pomiędzy władzami publicznymi a przemysłem może doprowadzać do synergii oraz przynosić pozytywne efekty w odniesieniu do interesu publicznego, umożliwia wydajniejsze gospodarowanie finansami publicznymi, a w okresie, gdy budżet publiczny jest ograniczony, może służyć jako alternatywa prywatyzacji i dzięki pozyskiwaniu specjalistycznej wiedzy z sektora prywatnego przyczynić się do modernizacji administracji,
I. mając na uwadze, że PPP zasadniczo podlegają zakresowi stosowania przepisów traktatu dotyczących rynku wewnętrznego, a w szczególności zasadom przejrzystości, równego traktowania, proporcjonalności i wzajemnego uznawania oraz wtórnym przepisom prawa wspólnotowego o zamówieniach publicznych,
J. mając na uwadze konieczność zapewnienia prywatnym inwestorom niezmiennych warunków umów w czasie ich trwania,
K. mając na uwadze, że system prawny dla PPP powinien przestrzegać praw terytorialnej i regionalnej władzy organizacyjnej, jeżeli jest ono ugruntowane w prawie krajowym państw członkowskich,
L. mając na uwadze, że PPP stanowią możliwy sposób organizacji wypełniania zadań sektora publicznego i że sektor publiczny musi także w przyszłości mieć możliwość decydowania, czy chce wypełniać zadanie samodzielnie za pomocą własnych przedsiębiorstw, czy przez osoby trzecie z sektora prywatnego,
M. uwzględniając potrzebę podnoszenia świadomości społeczeństwa na temat skutków PPP,
Uwagi ogólne
1. z zadowoleniem przyjmuje przedstawienie przez Komisję Zielonej księgi w sprawie partnerstw publiczno-prywatnych oraz prawa wspólnotowego w zakresie zamówień publicznych i koncesji, sprawozdania w sprawie konsultacji publicznych w sprawie przedmiotowej zielonej księgi oraz komunikatu w sprawie możliwych działań w zakresie PPP (COM(2005)0569);
2. uważa, że przedwczesne jest ocenianie skutków dyrektyw dotyczących zamówień publicznych i z tego względu opowiada się przeciwko otwarciu tych dyrektyw; dlatego wyraża sprzeciw wobec stworzenia własnego reżimu prawnego dla PPP, uważa jednak za konieczne wprowadzenie inicjatywy prawodawczej w zakresie koncesji, która respektuje zasady rynku wewnętrznego oraz wartości progowe, a także przewiduje proste reguły dotyczące przetargów oraz wyjaśnienie kwestii związanych ze zinstytucjonalizowanymi partnerstwami publiczno-prywatnymi (IPPP);
3. wzywa Komisję, aby przy tworzeniu przyszłych regulacji dotyczących zakładania PPP oraz przy obecnym dokonywaniu oceny wpływu przepisów prawnych na koncesje wzięła poważnie pod uwagę interesy samorządów regionalnych oraz zaangażowała do tworzenia przyszłych przepisów przedstawicieli interesów regionalnych oraz lokalnych;
4. popiera okresy przejściowe dla istniejących umów, które zostały zawarte w dobrej wierze zgodnie z prawodawstwem krajowym, w celu uniknięcia niepewności prawnej;
5. sprzeciwia się każdej próbie obejścia prawa dotyczącego zamówień publicznych oraz koncesji;
6. uznaje stosowanie prawa o zamówieniach publicznych za konieczne wówczas, gdy wybierany zostaje partner prywatny; w przypadku przeniesienia udziałów w ramach IPPP na partnera prywatnego należy stosować prawo o zamówieniach publicznych, kiedy przeniesienie takie powiązane jest rzeczowo i czasowo z zamówieniem publicznym;
7. uważa, że outsourcing usług użyteczności publicznej wymusza na organie zamawiającym przyznanie kontraktu na podstawie procedury zamówień publicznych;
8. uważa, że powtórna komunalizacja zadań wykonywanych z udziałem sektora prywatnego nie jest sensowną alternatywą wobec PPP działających zgodnie z prawem konkurencji;
9. uważa, że władze miejskie wraz ze swoimi spółkami zależnymi powinny mieć możliwość bycia wyłączonymi z zasad konkurencji jedynie w takich przypadkach, kiedy wykonują zadania wyłącznie miejscowe, bez jakiegokolwiek odniesienia do europejskiego rynku wewnętrznego;
10. podkreśla znaczenie przejrzystości, która musi mieć miejsce w gospodarowaniu finansami publicznymi, i która powinna także obejmować prawo wybranych przedstawicieli do wglądu w umowy i akta;
11. zaleca państwom członkowskim utworzenie przejrzystych mechanizmów gwarantujących inwestorom prywatnym ochronę ich interesów prawnych i finansowych przez cały czas trwania umowy,
12. jest zdania, że przejrzyste zasady udzielania zamówień publicznych służą efektywnej konkurencji i ochronie przed korupcją, w interesie obywateli;
13. podkreśla, iż wyrażenie „konflikt interesów” powinno zostać dokładnie zdefiniowane na poziomie Unii Europejskiej, aby pozwolić na dokonanie sprawiedliwego i uczciwego podziału ryzyka;
14. zaleca przy wprowadzaniu PPP zapewnienie wiążących zobowiązań do odpowiedzialności publicznej wobec obywateli w celu zagwarantowania bezpieczeństwa, wydajności i standardów jakości;
15. zaleca państwom członkowskim ułatwienie pracy sektora publicznego poprzez poprawę kształcenia decydentów wybierających prywatnych partnerów do PPP;
16. oczekuje, że państwa członkowskie podejmą środki, aby odpowiednio wcześnie i w sposób delikatny zająć się skutkami, jakie dotkną pracowników danej jednostki terytorialnej oraz, że dążyć się będzie do zawierania sprawiedliwych umów w sprawie przenoszenia pracowników (w sektorze publicznym i prywatnym) i ich warunków zatrudnienia oraz przestrzegania tych umów, zgodnie z dyrektywą Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów[1],
17. oczekuje, że organy publiczne w państwach członkowskich będą przestrzegać przepisów dyrektywy 2001/23/WE;
18. sprzeciwia się stworzeniu europejskiej agencji do spraw PPP, jednak z zadowoleniem przyjmuje inne formy wymiany doświadczeń w zakresie najlepszych i najgorszych praktyk, np. stworzenie sieci krajowych i regionalnych ośrodków odpowiedzialnych za zarządzanie PPP;
19. zachęca Komisję i Europejski Bank Inwestycyjny do połączenia swojej wiedzy i doświadczenia oraz do ich rozpowszechnienia w szczególności w państwach członkowskich, w których organy publiczne nie mają doświadczeń w zakresie partnerstw publiczno-prywatnych;
20. podkreśla, że doświadczenia zebrane w dziedzinie PPP pomogą uniknąć powtarzania błędów i metod, które się nie sprawdziły;
21. sprzeciwia się stanowieniu przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych poniżej wartości progowych;
22. zwraca się do Komisji o dopilnowanie za pomocą kontroli, na poziomie Wspólnoty, pomocy udzielanej przez państwo, aby przyznawanie dotacji nie charakteryzowało się dyskryminowaniem podmiotów prywatnych, publicznych, czy prywatno-publicznych;
PPP jako zamówienia publiczne
23. przychyla się do zdania Komisji, że wybór i zatrudnianie prywatnych partnerów przy udzielaniu publicznych zamówień budowlanych lub usługowych zasadniczo określane są zgodnie z dyrektywami dotyczącymi zamówień publicznych w przypadkach, gdy procedura wyboru zbiega się z udzielaniem zamówień;
24. jest zdania, że władze publiczne muszą mieć możliwość wyboru pomiędzy procedurą otwartą i zamkniętą;
25. uważa, że z przyczyn przejrzystości procedura negocjacyjna powinna być ograniczona do takich wyjątkowych sytuacji, które są przewidziane na mocy odpowiednich przepisów dyrektyw dotyczących zamówień publicznych ;
26. opowiada się za tym, aby z przyczyn elastyczności udzielanie zamówień odbywało się zasadniczo w drodze dialogu konkurencyjnego, jeżeli w grę wchodzi zamówienie o „prawnej i finansowej złożoności“, i wzywa Komisję do tak dokładnego określenia przewidywanego warunku stosowania „prawnej i finansowej złożoności“, by pozostawić jak największe pole manewru w negocjacjach; uważa, iż można założyć złożoność prawną i finansową w przypadku występowania typowych cech PPP, jak np. podejścia opartego na cyklu życia oraz trwałego przeniesienia ryzyka do sektora prywatnego; jest zdania, że w procedurze dialogu konkurencyjnego należy wyeliminować możliwość opublikowania poufnych informacji przez uczestnika procedury;
PPP jako koncesje
27. zauważa chęć Komisji do działania ustawodawczego po przeprowadzeniu szczegółowej oceny wpływu; sceptycznie odnosi się do potrzeby przyjmowania przepisów wspólnotowych dotyczących koncesji; jest zdania, że ewentualne zaproponowanie przez Komisję takich przepisów powinno w każdym przypadku umożliwiać władzom publicznym wybór najlepszego partnera w drodze elastycznej, przejrzystej i niedyskryminującej procedury oraz zgodnie z uprzednio określonymi warunkami;
28. oczekuje od ewentualnego aktu legislacyjnego jasnej definicji koncesji uwzględniającej rozróżnienie od zamówień publicznych oraz określenia obiektywnie sprawdzalnych kryteriów wyboru;
29. jest zdania, że koncesje powinny mieć ograniczony, ale zróżnicowany w zależności od okresu zwrotu inwestycji prywatnej, czas trwania, aby konkurenci nie pozostawali niepotrzebnie zbyt długo wyłączeni z konkurencji; jest zdania, że należy tak określić czas trwania stosunków w ramach partnerstw, by swoboda konkurencji była ograniczona tylko w zakresie koniecznym do zapewnienia amortyzacji inwestycji, odpowiedniego oprocentowania zaangażowanego kapitału oraz refinansowania przyszłych inwestycji;
30. jest zdania, że zasada przejrzystości wymaga opublikowania elementów, w oparciu o które określa się czas trwania umowy, w zaproszeniu do składania ofert, aby oferenci mogli je uwzględnić przy opracowywaniu wniosków;
31. uważa, że kompleksowy system zamówień publicznych (koncepcja cyklu życia) i konkurencja między oferentami w zakresie innowacji prowadzą do wzrostu efektywności pod warunkiem optymalnego podziału ryzyka przy wspólnej realizacji projektów oraz istnienia funkcjonalnych specyfikacji technicznych i maksymalnie sprzyjającego mechanizmu płatności;
32. wzywa Komisję do wyciągnięcia wniosków ze zdobytego doświadczenia w zakresie dialogu konkurencyjnego w celu wydania zaleceń związanych z wyborem odpowiedniej procedury w odniesieniu do koncesji, ponieważ elastyczność dialogów konkurencyjnych regularnie spełnia swoje zadanie wobec złożoności koncesji, nie naruszając zasad przejrzystości, równego traktowania i proporcjonalności;
33. wspiera Komisję w przeprowadzaniu badania możliwości stworzenia na podstawie umowy dla wszystkich PPP jednolitych zasad udzielania zamówień, niezależnie od kwalifikacji danego PPP jako zamówienia publicznego lub koncesji;
Zinstytucjonalizowane PPP (IPPP) i stosunki wewnętrzne
34. popiera dążenie Komisji do działania wobec oczywistej niepewności prawnej w zakresie zinstytucjonalizowanych PPP;
35. dostrzega wynikającą z praktyki potrzebę wyjaśnienia stosowania prawa o zamówieniach publicznych w odniesieniu do tworzenia publiczno-prywatnych przedsiębiorstw, związanego z udzieleniem zamówienia lub koncesji, i wzywa Komisję do jak najszybszego przedstawienia odpowiednich wyjaśnień;
36. uważa, że nie należy rozszerzać zakresu „zadań wewnętrznych”, pomijających procedurę zamówień publicznych, ponieważ spowodowałoby to brak konieczności respektowania reguł rynku wewnętrznego i konkurencji przez niektóre sektory;
37. uważa za konieczne, z powodu nakazu przejrzystości i zakazu dyskryminacji, aby przy tworzeniu nowego IPPP stosowano prawo dotyczące udzielania zamówień publicznych, jeżeli stworzenie takiego IPPP wiąże się rzeczowo i czasowo z udzieleniem zamówienia publicznego;
38. rozumie związaną z coraz obszerniejszym orzecznictwem ogólną niepewność prawną przy stosowaniu kryteriów stosunków wewnętrznych i dlatego wzywa Komisję do opracowania na podstawie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich kryteriów dających władzom lokalnym stabilne ramy odniesienia do podejmowania decyzji;
39. po intensywnej analizie wyraża przekonanie, że każdy rodzaj wartości minimalnej udziału zleceniodawcy publicznego w przedsiębiorstwie tworzonym z udziałem kapitału prywatnego doprowadza do powstania pewnych chronionych udziałów, a zatem każda wartość graniczna poddawana pod dyskusję stanowi problem,
40. jest zdania, że jeżeli pierwszy przetarg w sprawie utworzenia przedsiębiorstwa z mieszanym kapitałem jest precyzyjny i obszerny, nie jest konieczny drugi przetarg;
41. wzywa do sprecyzowania pojęcia „podobnej kontroli”, sprawowanej przez zleceniodawcę publicznego nad dostawcą usług, w szczególności w przypadkach, gdy spółki publiczno-prywatne świadczą usługi, które są w głównej części finansowane lub gwarantowane przez zleceniodawcę publicznego, w imieniu zleceniodawcy publicznego i w związku z wykonywaniem swoich zadań;
Współpraca między podmiotami terytorialnymi
42. z zadowoleniem przyjmuje formy współpracy na szczeblu terytorialnym w postaci terytorialnej władzy organizacyjnej i wydajnych działań administracyjnych podejmowanych między innymi w celu osiągnięcia efektów synergicznych, o ile nie dojdzie do nadużyć prowadzących do zamknięcia rynku;
43. za konieczne uważa wyjaśnienie przez Komisję wątpliwości prawnych związanych ze współpracą między gminami, która została nawiązana w następstwie orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości;
44. zgadza się z poglądem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wyrażonym w orzeczeniu w sprawie C-84/03 (Komisja przeciwko Hiszpanii), że krajowe akty legislacyjne nie mogą generalnie prowadzić do wyłączenia porozumień o współpracy pomiędzy organami regionalnymi z zakresu obowiązywania prawa o zamówieniach publicznych; uważa, że konieczne jest rozróżnienie pomiędzy działaniami czysto administracyjnymi i/lub organizacyjnymi a umowami handlowymi w obrębie administracji;;
45. jest zdania, że przypadki współpracy między podmiotami terytorialnymi należy traktować jako niemające znaczenia dla prawa o zamówieniach publicznych, jeżeli:
- dotyczy to współpracy między władzami gminnymi,
- zadania, które władze gminne otrzymują postrzegane są jako kwestie restrukturyzacji administracyjno-technicznej, lub jeżeli prawa danych władz lokalnych w zakresie kontroli podobne są do praw, które wykonują poprzez własne jednostki, oraz
- działania wykonywane są głównie na rzecz danych władz lokalnych;
46. odrzuca stosowanie prawa o zamówieniach publicznych w przypadkach, gdy podmioty terytorialne chcą realizować zadania wspólnie z innymi podmiotami terytorialnymi w ramach reorganizacji administracyjnej bez oferowania świadczenia danych usług innym osobom trzecim działającym na rynku; uważa zatem, że Komisja powinna dopilnować spójnego stosowania prawa wspólnotowego we wszystkich państwach członkowskich;
47. uważa, że przenoszenie obowiązków w zakresie zadań publicznych z jednych władz publicznych na inne nie wchodzi w zakres stosowania prawa wspólnotowego dotyczącego zamówień publicznych;
48. uważa jednak stosowanie prawa o zamówieniach publicznych za konieczne zawsze wtedy, gdy podmioty prywatne oferują na rynku usługi w ramach współpracy między podmiotami terytorialnymi lub gdy zadania publiczne zlecane są podmiotom prywatnym lub innym podmiotom terytorialnym poza współpracą między podmiotami terytorialnymi.
o
o o
49. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów.
- [1] Dz.U. L 82 z 22.3.2001, str. 16.
UZASADNIENIE
Uwagi ogólne
W ostatnich latach PPP cieszą się w całej Europie coraz większym powodzeniem. Przy tym modele w poszczególnych państwach członkowskich znacznie się od siebie różnią w zależności od krajowych ram prawnych i sektorów, w których stosuje się PPP. Ponieważ obecnie nie istnieje jednolita europejska definicja PPP, pojęcie to reprezentuje ogólny opis porozumień między instytucjami publicznymi i sektorem prywatnym. Porozumienia dotyczą działań publicznych w zakresie infrastruktury lub usług publicznych. Prawidłowe wykorzystanie PPP prowadzi z reguły do zmniejszenia kosztów cyklu życia, lepszego rozłożenia ryzyka, szybszej realizacji prac i usług publicznych, poprawy jakości i oszczędności.
Przyglądając się bliżej tej kwestii, uwagę przyciąga fakt, że stan rozwoju PPP w Unii Europejskiej jest bardzo zróżnicowany. Ogólnie rzecz biorąc rozróżnia się trzy grupy państw członkowskich: grupa czołowa, do której należą Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Irlandia i Włochy, grupa pośrednia oraz grupa państw o niewielkim doświadczeniu w tym zakresie. Państwa środkowo- i wschodnioeuropejskie z powodu swoich specyficznych cech gospodarczych i politycznych stanowią osobną grupę. PPP odgrywają w tych państwach szczególnie istotną rolę w tworzeniu nowoczesnej infrastruktury.
Wymieniona wyżej grupa czołowa państw członkowskich odznacza się szerokim doświadczeniem w różnych sektorach, począwszy od działań w dziedzinie infrastruktury kolejowej i drogowej aż po projekty w zakresie systemu opieki zdrowotnej, edukacji i więziennictwa. Ponadto państwa te często mają jasne wyobrażenie o zaletach i wadach projektów PPP w poszczególnych sektorach. Nierzadko istnieją już specjalne ustawy na szczeblu krajowym lub regionalnym i opracowane zostały konkretne metody oceny służące pomiarowi ich skuteczności. Inne państwa, takie jak Irlandia, stworzyły własne działy administracji w celu opracowania i scentralizowania „ekspertyzy PPP”.
W szczególności z doświadczeń Wielkiej Brytanii, którą można określić jako „kraj pionierski” w stosowaniu PPP, a także innych państw, można na obecną chwilę wyciągnąć następujące wnioski:
- Wydaje się, że niektóre sektory lepiej nadają się do stosowania modeli PPP niż inne. Projekty z zakresu infrastruktury kolejowej i drogowej z reguły wytworzyły mierzalną wartość dodaną. Wkrótce okaże się, czy podobne wyniki możliwe są do osiągnięcia w zakresie opieki zdrowotnej i edukacji, a także w innych dziedzinach. W tej chwili ostateczna ocena jest jeszcze niemożliwa, ponieważ umowy obowiązują dopiero od niedawna. Wydaje się jednak, że sektory ulegające szybkim przemianom technologicznym, takie jak dziedzina IT, nie nadają się do stosowania projektów PPP. Niemal niemożliwe jest ustalenie na dłuższy okres wiarygodnych standardów jakości, nie utrudniając możliwych innowacji i poprawy jakości usług.
- Ważny jest odpowiedni wybór parametrów w celu zmierzenia stosunku kosztów do korzyści w przypadku projektów PPP.
- Okazuje się, że podejmowanie PPP ma często charakter nadrzędny w stosunku do tradycyjnego sposobu udzielania zamówień w fazie planowania i budowy, jednak częściowo wykazuje ono znaczne trudności w fazie funkcjonowania.
- Ponadto konieczne są lepsze środki służące efektywnej kontroli i oddziaływaniu na wydajność realizacyjną sektora prywatnego. Należą tu także wiarygodne sankcje jak np. klauzule dotyczące potrącenia płatności lub wypowiedzenia umowy.
- Wreszcie krajowa sytuacja polityczna i istniejące kompetencje odgrywają kluczową rolę dla rozwoju i sukcesu PPP. Tworzenie wyspecjalizowanych działów w ramach administracji publicznej oraz poprawa kompetencji w zakresie zarządzania zarówno w sektorze prywatnym, jak i publicznym, doprowadzą prawdopodobnie do poprawy wyników w przyszłości. W wielu miejscach konieczna będzie zmiana mentalności wewnątrz administracji publicznej.
Reasumując, należy stwierdzić, że PPP to nie panaceum. PPP są trudne do zaplanowania, realizacji i zarządzania. Potrzeba długiego czasu, by widoczne były ich efekty. Tym ważniejsza jest zatem wcześniejsza szczegółowa kontrola co do tego, czy sektor publiczny powinien zawrzeć PPP i jak zostanie ono zorganizowane. Rządy powinny najpierw skoncentrować się na poprawie zdolności administracyjnych i metod oceny zamiast na rozszerzaniu stosowania PPP na inne sektory. Należy zapewnić, aby ryzyko w przypadku PPP było ponoszone przez tę stronę, która potrafi sobie z nimi najlepiej radzić, a korzyści wykorzystywane były w najbardziej efektywny sposób poprzez włączenie sektora prywatnego. Bez takiego podejścia sektorowi publicznemu grozi niebezpieczeństwo przeprowadzania projektów na zasadzie PPP z fałszywych względów, jak np. krótkotrwała poprawa stanu budżetu kosztem długotrwałej stabilności finansowej.
W odniesieniu do obecnych ram prawnych PPP należy stwierdzić, że nie istnieją szczególne przepisy prawa europejskiego ani w zakresie wyboru prywatnego partnera, ani fazy implementacji. Przy wyborze partnera obowiązują ogólne zasady traktatu WE oraz istniejące dyrektywy dotyczące udzielania zamówień publicznych. Zgodnie z traktatem WE wszystkie umowy dotyczące udzielania zamówień przez instytucje państwowe podlegają ogólnym zasadom swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług zgodnie z art. 43-49 traktatu WE. Umowy PPP muszą zatem spełniać wymogi dotyczące przejrzystości, równego traktowania, proporcjonalności i wzajemnego uznawania. Ponadto umowy PPP kwalifikowane jako zamówienia publiczne podlegają stosowaniu ogólnych dyrektyw dotyczących udzielania zamówień. Dla koncesji na roboty budowlane obowiązują pewne przepisy szczegółowe, podczas gdy brak jest przepisów prawa wtórnego dla koncesji usługowych. W odniesieniu do wdrożenia PPP obowiązują przepisy krajowe, które muszą być zgodne z nadrzędnymi przepisami traktatu WE.
Wobec braku jednolitych ram prawnych dla PPP na szczeblu europejskim i niejednorodności przepisów krajowych powstaje pytanie, czy jednolite przepisy są konieczne w celu zapewnienia przejrzystości i bardziej efektywnej konkurencji pomiędzy podmiotami rynkowymi. W trakcie konsultacji, które nastąpiły po opublikowaniu zielonej księgi, nieznaczna większość uczestników wypowiedziała się przeciwko horyzontalnej regulacji PPP, poparła jednak inicjatywy w zakresie koncesji, zinstytucjonalizowanych PPP, oraz działań wewnętrznych. Brak było przy tym zgodności co do formy możliwych inicjatyw, tzn. czy należy podjąć środki natury legislacyjnej, czy nielegislacyjnej.
Zasadniczo PPP stanowią formę udzielania zamówień publicznych. Jednak przede wszystkim z powodu rozrastającego się orzecznictwa ETS powstała sytuacja niepewności prawnej, którą należy wyjaśnić. Należy także starannie zbadać, gdzie możliwe jest ujednolicenie przepisów bez zacierania istotnych różnic. Zasadniczo należy ostrożnie podejść do procesu ustawodawczego, ponieważ PPP często stanowią bardzo złożone porozumienia, których atrakcyjność może być utrzymana tylko na tle elastycznych przepisów.
W aspekcie polityki porządkowej należy reprezentować jasne stanowisko, że wszędzie tam, gdzie wybierani są partnerzy prywatni, konieczny jest wybór przejrzystych procedur. Obok wymagań przejrzystości i uczciwej konkurencji pomiędzy podmiotami rynkowymi uzasadnienie polega na tym, że prywatne podmioty gospodarcze i sektor publiczny kierują się z zasady odmiennymi interesami. Inaczej należy natomiast oceniać współpracę między jednostkami terytorialnymi stanowiącą wyraz terytorialnej władzy organizacyjnej. Ponieważ problemy w zależności od kręgu zagadnień w ramach PPP są różne, należy omówić je osobno poniżej.
PPP jako zamówienia publiczne
W przypadku PPP charakteryzowanych jako zamówienia publiczne chodzi przede wszystkim o kwestię procedury udzielania zamówień.
Dzięki dialogowi konkurencyjnemu obok znanych procedur otwartych, zamkniętych i negocjacyjnych przy udzielaniu zamówień powyżej wartości progowych pojawiła się nowa procedura udzielania zamówień. Procedura ta łączy elementy procedury przetargowej z elementami procedury negocjacyjnej. Stanowi ona wsparcie dla procedury otwartej i zamkniętej, jednocześnie jest jednak nadrzędna do procedury negocjacyjnej. Państwa członkowskie mogą korzystać z dialogu konkurencyjnego w przypadku udzielania szczególnie złożonych zamówień. Bliższe określenie pojęcia szczególnej złożoności sprawia jednak trudności. Ma ona miejsce, gdy pomiot publiczny udzielający zamówienia
- obiektywnie nie jest w stanie podać środków technicznych, za pomocą których mogą zostać zaspokojone jego potrzeby i cele i / lub
- obiektywnie nie jest w stanie podać warunków prawnych i / lub finansowych przedsięwzięcia.
W ten sposób powstaje pytanie, czy w przypadku podejmowania PPP regularnie występuje cecha szczególnie złożonego charakteru. Należy w tym miejscu nadmienić, że projekty realizowane na zasadzie PPP są wprawdzie często szczególnie złożone, jednak nie musi to być regułą. Należy raczej oceniać poszczególne przypadki. W każdym razie można stwierdzić, że procedura dialogu konkurencyjnego jest zasadniczo godna preferowania w przypadku udzielania zamówień w zakresie PPP, ponieważ łączy zalety procedury zamkniętej z zaletami procedury negocjacyjnej. Dzięki swojej elastyczności umożliwia ona opracowywanie optymalnych rozwiązań przy wysokiej presji konkurencji. Do jej wad należą wprawdzie stopień złożoności i nakłady ze strony wszystkich uczestników, jednak wyrównuje je wysoka przejrzystość w porównaniu z procedurą negocjacyjną. W ten sposób zmniejsza się zagrożenie sposobem postępowania niezgodnym z zasadami konkurencji. Komisja powinna sprecyzować pojęcie „złożoności prawnej i finansowej” w celu ułatwienia stosowania procedury.
PPP jako koncesje
Jeden z głównych punktów obecnej dyskusji dotyczącej PPP dotyczy kwestii, czy należy stworzyć przepisy ogólnowspólnotowe, a jeżeli tak, to czy powinny one istnieć osobno, czy należy je połączyć z zamówieniami publicznymi. Kilka lat wcześniej Komisja wydała już komunikat interpretacyjny w zakresie koncesji w prawie wspólnotowym. Z powodu wyniku konsultacji Komisja zdecydowała o uprzednim przeprowadzeniu oceny wpływu, zanim opublikuje kolejny komunikat interpretacyjny lub wniosek dotyczący dyrektywy. Taki sposób postępowania należy przyjąć z zadowoleniem.
Fakt, że w tej dziedzinie brak jest obowiązku koordynacji przepisów oraz że nieliczne państwa członkowskie wyrażają chęć uregulowania prawnego koncesji usługowych, sprzeczny jest z ogólnowspólnotowym otwarciem odpowiednich rynków. Sytuacja ta nie tylko wiąże się z utratą konkurencji, lecz także prowadzi do powstania niepewności prawnej. Przede wszystkim jest ona spowodowana trudnościami w odróżnieniu, ponieważ w przypadku złożonych przedsięwzięć w zakresie PPP rozróżnienie pomiędzy koncesją usługową a zamówieniem na usługi nie zawsze jest łatwe.
W ten sposób decydującą zaletą prawnego uregulowania procedury udzielania koncesji jest związane z tym ogólnoeuropejskie bezpieczeństwo prawne. Bezpieczeństwo prawne oznacza natomiast bezpieczeństwo inwestycyjne, które z kolei pozytywnie oddziałuje na konkurencję. Uregulowanie prawne koncesji powinno określać konkretną procedurę ich udzielania uwzględniającą cechy charakterystyczne takiej formy prawnej. Podkreślałoby ono, że władze nie mogą przyznać przedsiębiorstwu koncesji bez konkurencyjnej procedury wyboru. Taka konkurencja z reguły prowadzi w interesie podatników do niższych cen przy jednakowej lub nawet lepszej jakości usługi. Jednak dopóki nie zostanie uwzględniona konieczność uregulowania prawnego, nasuwa się podejrzenie, że koncesje usługowe służą „ucieczce z prawa dotyczącego udzielania zamówień”.
Zinstytucjonalizowane PPP (IPPP) i stosunki wewnętrzne
W przypadku IPPP chodzi o wspólne „podmioty gospodarcze” pomiędzy partnerami prywatnymi i publicznymi. Ich zadanie polega na udostępnianiu lub świadczeniu usług publicznych, z reguły w zakresie zapewnienia potrzeb bytowych. Zinstytucjonalizowane PPP mogą być nawiązywane poprzez zakładanie przedsiębiorstw z kapitałem mieszanym, lecz także w przypadku, gdy podmiot prywatny przejmie kontrolę nad byłym przedsiębiorstwem publicznym, czyli poprzez przejęcie udziałów.
W tym miejscu powstaje pytanie, czy oba te procesy, założenie i przejęcie udziałów, są istotne z punktu widzenia prawa dotyczącego udzielania zamówień. Według Komisji prywatny partner przedsiębiorstwa musi w kontekście danych zadań być wybierany w sposób przejrzysty i niedyskryminujący, niezależnie od konkretnej formy zamówienia zgodnie z dyrektywami dotyczącymi udzielania zamówień lub z traktatem WE. Należy zgodzić się z tym stanowiskiem Komisji, ponieważ tylko wybór partnera zgodnie z obiektywnymi kryteriami gwarantuje uczciwą konkurencję. Po wybraniu prywatnego partnera przedsiębiorstwa z kapitałem mieszanym dalsze przetargi dotyczące danego zamówienia byłyby już niepotrzebną biurokracją. W ten sposób należy unikać podwójnych przetargów.
Do powyższego kręgu zagadnień należy także pytanie, czy udzielenie zamówienia publicznego lub koncesji przedsiębiorstwu z kapitałem mieszanym wymaga procedury przetargowej (tzw. problematyka stosunków wewnętrznych). Kryteria wskazujące w tej sprawie zostały stworzone w tym przypadku przez orzeczenia ETS „Teckal” i „Stadt Halle”.
Zgodnie z orzeczeniem w sprawie Teckal udział podmiotu udzielającego zamówienia w przedsiębiorstwie z kapitałem mieszanym nie uzasadnia odstąpienia od zasad udzielania zamówień. Decydujące jest udzielenie zamówienia samodzielnej osobie prawnej. Zgodnie z tym odstąpienie od prawa dotyczącego udzielania zamówień byłoby uzasadnione wtedy, gdyby podmiot udzielający zamówienia posiadał nad przedsiębiorstwem z mieszanym kapitałem kontrolę taką jak nad własną jednostką i gdyby przedsiębiorstwo działało głównie dla tego podmiotu publicznego. Oba kryteria muszą zostać spełnione w sposób kumulatywny, aby miało miejsce zrównanie z wewnętrznymi jednostkami zleceniodawcy. Dalsze doprecyzowanie miało miejsce w przypadku orzeczenia w sprawie Stadt Halle. ETS zdecydował, „że publiczni zleceniodawcy mogą udzielić zlecenia swojemu przedsiębiorstwu pomijając przepisy dotyczące udzielania zamówień, jeżeli posiadają 100% kapitału tego przedsiębiorstwa”, a więc brak całkowicie prywatnego udziału w przedsiębiorstwie. Tylko wtedy według ETS zleceniodawca posiada nad przedsiębiorstwem kontrolę taką jak nad własną jednostką.
Z takim orzecznictwem należy zgodzić się z dwóch powodów. Po pierwsze ulokowanie prywatnego kapitału w przedsiębiorstwie opiera się na kwestiach związanych z interesami prywatnymi, wiąże się więc z innymi celami niż interes publiczny. Po drugie, udzielenie zamówienia publicznego przedsiębiorstwu z mieszanym kapitałem bez przetargu byłoby niezgodne z celem niezakłóconej konkurencji i zasadą równego traktowania interesantów. Taka procedura dawałaby przewagę nad konkurentami firmie prywatnej mającej udział w kapitale przedsiębiorstwa mieszanego.
Współpraca między jednostkami terytorialnymi
Zgodnie z orzeczeniem ETS z dnia 13 stycznia 2005 r. (Komisja/Hiszpania) porozumienia o współpracy pomiędzy organami regionalnymi nie mogą być wyłączone z zakresu obowiązywania prawa dotyczącego zamówień publicznych. Prawo to obowiązuje zawsze, gdy dwie prawnie różne osoby zawierają odpłatną umowę. Status zainteresowanych osób nie jest istotny. Może chodzić również o organy regionalne. Wyrok wywołał wśród europejskich podmiotów terytorialnych debatę wokół pytania, czy lub w jakich przypadkach formy współpracy między jednostkami terytorialnymi podlegają prawu dotyczącemu udzielania zamówień.
Odpowiedź na to pytanie musi wynikać z opisu organizacji społeczeństwa. Charakterystyczne dla porządku prawnego w społecznościach Europy i państw członkowskich jest oddzielenie państwa od społeczeństwa. Podczas gdy społeczeństwo, do którego należy także gospodarka, charakteryzuje się wolnością, autonomią prywatną i rynkiem, państwo ze wszystkimi jego strukturami należy postrzegać jako zorganizowaną jednostkę posiadającą władzę i podejmującą decyzje. Specyfika państwa zorganizowanego federalnie polega na tym, że jego poszczególne podstruktury posiadają własną osobowość prawną różniącą się od ogólnopaństwowej. W kontekście odróżnienia od społeczeństwa pozostają one jednak częścią państwowości. Zasady współpracy poszczególnych władz pomiędzy sobą są elementem krajowej organizacji administracyjnej tak jak umowy prawa publicznego, a więc należy je zdecydowanie odróżniać od tzw. umów prawnych typu subordynacyjnego pomiędzy administracją a obywatelami.
Na tym tle w przypadku współpracy między jednostkami terytorialnymi chodzi zasadniczo o porozumienie co do kompetencji wewnątrz organizacji administracyjnej państwa członkowskiego. Według Komisji UE ma miejsce „wewnętrzne nowe uporządkowanie uprawnień państwowych”. W ten sposób w przypadku przekazywania zadań pomiędzy podmiotami terytorialnymi nie chodzi o procesy nabywania od osób trzecich, lecz o wewnątrzpaństwowe działania organizacyjne. Zadanie przyporządkowywane jest wewnątrz państwa innemu organowi. W tym zakresie UE nie posiada kompetencji zgodnie z zasadą enumeratywnego upoważnienia jednostkowego. Krajowa organizacja administracyjna jest raczej wyłączona zgodnie z zasadą autonomii zgodnej z procedurą i organizacyjnej UE, także zgodnie z orzecznictwem ETS. Gdyby takie przypadki reorganizacji w realizacji zadań wewnątrz ogólnej organizacji państwowej traktowano rzeczywiście jako podlegające prawu dotyczącemu udzielania zamówień, byłoby to równoznaczne z pośrednim obowiązkiem prywatyzacji. Jest to jednak niepożądane, ponieważ państwo posiada prawo do decyzji, czy chce świadczyć usługi samodzielnie, czy zlecić je na rynku osobom trzecim. Prawo dotyczące udzielania zamówień publicznych jest prawem wynikającym z prywatyzacji. Poza tym taka myśl byłaby sprzeczna z art. 295 TWE, zgodnie z którym traktat WE nie narusza prawa własności w państwach członkowskich.
Prawo terytorialnej władzy organizacyjnej jest zagwarantowane na szczeblu krajowym jak i na europejskim. Z europejskiego punktu widzenia wynika ono z jednej strony z idei pomocniczości zgodnie z art. 5 TWE, z drugiej zaś z art. 2 i 4 Europejskiej karty samorządu terytorialnego. Także traktat konstytucyjny UE uznaje wyraźnie samorządy regionalne i terytorialne i powiązane z nimi struktury prawne organizacji państwowej w art. I-5, gdzie zapisane jest, że Unia szanuje tożsamość narodową państw członkowskich, nierozerwalnie związaną z ich podstawowymi strukturami politycznymi i konstytucyjnymi, w tym w odniesieniu do samorządu lokalnego i regionalnego.
Oczywiście nie każde porozumienie pomiędzy władzami może być zwolnione per se ze stosowania prawa dotyczącego udzielania zamówień. Konieczne jest raczej rozróżnienie pomiędzy działaniami czysto administracyjnymi i organizacyjnymi a umowami handlowymi w obrębie administracji. Do tych ostatnich stosuje się prawo dotyczące udzielania zamówień.
Także orzeczenie ETS z dnia 13 stycznia 2005 r. w sprawie porozumień o współpracy w Hiszpanii zmusza do przyjęcia takiego stanowiska. Ostatecznie oznacza ono tylko, że porozumienia wewnątrz organizacji państwowej nie mogą być z góry i generalnie wykluczone z zakresu obowiązywania prawa dotyczącego udzielania zamówień.
Komisja powinna na podstawie przedstawionego punktu widzenia opracować kryteria w celu zlikwidowania istniejącej niepewności prawnej.
OPINIA Komisji Gospodarczej i Monetarnej (4.10.2006)
dla Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów
w sprawie partnerstw publiczno-prywatnych oraz prawa wspólnotowego dotyczącego zamówień publicznych i koncesji
(2006/2043(INI))
Sprawozdawca komisji opiniodawczej (*): Werner Langen
(*) Ściślejsza współpraca między komisjami – art. 47 Regulaminu
WSKAZÓWKI
Komisja Gospodarcza i Monetarna proponuje Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów włączenie do wspólnego projektu rezolucji w sprawie partnerstw publiczno-prywatnych następujących punktów:
A. mając na uwadze, że w ostatnich latach w wielu państwach członkowskich Unii Europejskiej powstało wiele partnerstw publiczno-prywatnych,
B. mając na uwadze, że wobec zróżnicowanych ograniczeń materialnych, w tym ograniczeń finansowych, oraz przy takiej formie współpracy sektor prywatny może udostępnić swój techniczny know-how, metody działania charakterystyczne dla przedsiębiorstw oraz środki finansowe w celu realizacji zadań publicznych, przyczyniając się tym samym do zapewnienia wysokiej jakości usług po atrakcyjnych cenach, nawet w przypadku cięć budżetowych, a jednocześnie umożliwiając sektorowi publicznemu skuteczne wykonywanie powierzonych mu głównych zadań,
C. mając na uwadze, że projekty partnerstwa publiczno-prywatnego są realizowane w głównej mierze przez administrację lokalną i gminną, ale jednocześnie istnieje zapotrzebowanie na takie projekty na poziomie europejskim, a w szczególności na wdrożenie transeuropejskich sieci transportowych,
D. mając na uwadze, że w każdym przypadku należy zbadać, czy partnerstwo publiczno-prywatne może przynieść wartość dodaną w porównaniu do innych instrumentów, na przykład tradycyjnej procedury przyznawania kontraktu lub samodzielnej realizacji usług przez organy publiczne,
E. mając na uwadze, że nie istnieje definicja PPP, która byłaby jednolita w skali całej Wspólnoty, jednakże projekty PPP mają porównywalne cechy,
F. mając na uwadze, że zgodnie z art. 3 Traktatu WE u podstaw prawa wspólnotowego leży zakaz ograniczania handlu, swoboda przedsiębiorczości oraz swoboda świadczenia usług, a także swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału, które to prawa w ramach rynku wewnętrznego odnoszą się również do PPP,
G. mając na uwadze, że art. 86 Traktatu WE przewiduje, iż usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym muszą podlegać podstawowym zasadom konkurencji WE, które tworzą podstawy rynku wewnętrznego, w granicach, w jakich ich stosowanie nie stanowi przeszkody w wykonywaniu poszczególnych zadań przedsiębiorstw, którym powierzono świadczenie tych usług,
H. mając na uwadze, że zgodnie z art. 5 Traktatu WE, w którym ujęta została zasada pomocniczości, organy regionalne i państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za definiowanie i finansowanie usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym,
I. mając na uwadze, że w wyniku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich określono warunki stosowania formy PPP pomijającej procedurę zamówień publicznych; mając na uwadze wzrastającą liczbę toczących się przed Trybunałem Sprawiedliwości sporów prawnych dotyczących przyznawania kontraktów na świadczenie usług i wynikających z braku precyzji prawnej pojęć: zadania wewnętrzne, udzielanie zamówień publicznych na roboty budowlane i usługi oraz udzielanie koncesji, a także różnych wariantów tych pojęć,
J. mając na uwadze, że w niektórych nowych państwach członkowskich formułę PPP wybiera się głównie w celu ukrycia rosnącego długu publicznego, który podlega kryteriom z Maastricht; wyraża zaniepokojenie, że w takich przypadkach skutkiem rekompensowania strat sektora prywatnego wynikających z niskiej krajowej siły nabywczej mogą być opłaty z tytułu spłat wyższe niż normalne raty pożyczek gwarantowanych przez państwo udzielonych na budowę tych samych obiektów,
K. mając na uwadze powtarzające się nieścisłości w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości dotyczącym statusu prawnego gminnych związków celowych oraz działań, które związki te kontrolują zarówno jako bezpośrednie organy zlecające, jak i dostawcy usług dla organów lokalnych, które je tworzą,
L. mając na uwadze niepewny status prawny zinstytucjonalizowanych PPP w odniesieniu do ogólnych zasad prawa wspólnotowego;
1. z zadowoleniem przyjmuje Zieloną Księgę na temat koncesji i zinstytucjonalizowanych partnerstw publiczno-prywatnych, jak również komunikat Komisji zawierający konkretne propozycje, wydany po przeprowadzeniu konsultacji społecznych;
2. zgadza się z proponowanym przez Komisję rozróżnieniem między kontraktowymi i zinstytucjonalizowanymi PPP;
3. wspiera propozycję Komisji, zgodnie z którą po przedłożeniu oceny wpływu należy opracować inicjatywę prawodawczą dotyczącą udzielania koncesji, zawierającą jednoznaczne rozróżnienie między koncesjami i zamówieniami publicznymi;
4. zakłada, że uda się opracować przepisy wzmacniające istniejące zachęty do tworzenia PPP, odnoszące się do prawa korzystania z inwestycji budowlanych i usług, powiązanego z tym ryzyka oraz bezpiecznego włączenia kapitału prywatnego;
5. wzywa Komisję do złożenia przed końcem roku 2006 wyjaśnienia prawnego dotyczącego zinstytucjonalizowanych partnerstw publiczno-prywatnych zgodnie z art. 251 Traktatu WE, określającego sposób stosowania przepisów UE przy wyborze partnerów z sektora prywatnego;
6. uważa, że wyjaśnienie takie powinno określać jednolitą, przejrzystą i niedyskryminującą procedurę wyboru, której należy przestrzegać w celu założenia zinstytucjonalizowanego PPP i powierzenia mu zamówienia;
7. uważa, że w celu zagwarantowania uczciwej konkurencji Komisja powinna wydać komunikat wyjaśniający nową procedurę dialogu konkurencyjnego, określając metody ochrony własności intelektualnej;
8. opowiada się przeciwko odrębnemu uregulowaniu zamówień nieprzekraczających wartości progowej, ponieważ zagadnienie to należy do kompetencji państw członkowskich, które nadal ma być przez nie samodzielnie regulowane;
9. domaga się, aby inicjatywy legislacyjne w sprawie zinstytucjonalizowanych i kontraktowych PPP wyraźnie określiły status gminnych związków celowych w odniesieniu do prawa wspólnotowego poprzez przyznanie im, przy wykonywaniu przydzielonych im obowiązków, takich samych uprawnień do zawierania umów jakie posiadają organy publiczne, oraz poprzez zezwolenie organom lokalnym, które je tworzą, na korzystanie z ich usług na takich samych warunkach jak z usług własnych;
10. wzywa do opracowania jasnych zasad dotyczących gminnych związków celowych w przypadkach, w których takie związki wspólnie wykonują zadania należące wyłącznie do wąskiego, lokalnego zakresu ich kompetencji;
11. uważa, że nie należy rozszerzać zakresu „zadań wewnętrznych”, pomijających procedurę zamówień publicznych, ponieważ spowodowałoby to wyłączenie niektórych sektorów z rynku wewnętrznego i konkurencji;
12. uważa, że w prawie wspólnotowym należy uwzględnić oba warunki „zadań wewnętrznych” przedstawione w obowiązującym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości, według którego jednostka publiczna będąca publicznym zleceniodawcą sprawuje nad dostawcą usług podobną kontrolę jak nad własnymi jednostkami i instytucja ta musi wykonywać główną część swojej działalności na obszarze podlegającym publicznemu zleceniodawcy;
13. wzywa do sprecyzowania pojęcia „podobnej kontroli”, sprawowanej przez zleceniodawcę publicznego nad dostawcą usług, w szczególności w przypadkach, gdy spółki publiczno-prywatne świadczą usługi, które są w głównej części finansowane lub gwarantowane przez zleceniodawcę publicznego, w imieniu zleceniodawcy publicznego i w związku z wykonywaniem swoich zadań;
14. zgodnie z metodą otwartej koordynacji i wymianą najlepszych praktyk akceptuje pomysł powołania kolejnej agencji europejskiej, tym razem zajmującej się wymianą doświadczeń w zakresie europejskich PPP;
15. wyraża zadowolenie z faktu, iż w oparciu o istniejące struktury Komisja utworzyła, we współpracy z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym, europejskie centrum wiedzy specjalistycznej z zakresu PPP;
16. uważa, że centrum to powinno mieć za zadanie przeprowadzanie regularnych ocen postępów i wyników projektów PPP, rozpowszechnianie we wszystkich językach urzędowych UE wiedzy specjalistycznej oraz wymianę informacji przekazywanych instytucjom UE na temat dobrych praktyk z zakresu rozpoczynania działalności przez PPP w różnych sektorach, które będą mogły służyć zarówno państwom członkowskim, jak i władzom lokalnym i regionalnym;
17. po intensywnej analizie wyraża przekonanie, że każdy rodzaj wartości minimalnej udziału zleceniodawcy publicznego w spółce tworzonej z udziałem kapitału prywatnego umożliwia długotrwałe okresy ochronne, a zatem każda wartość graniczna poddawana pod dyskusję stanowi problem;
18. uważa, że outsourcing usług użyteczności publicznej wymusza na organie zamawiającym przyznanie kontraktu na podstawie procedury zamówień publicznych;
19. proponuje, aby spółki publiczno-prywatne były zobowiązane do wyboru partnera prywatnego w drodze przetargu tylko w przypadku usług świadczonych przez partnerów prywatnych w imieniu organu zlecającego i w związku z wykonywaniem zadań organu zlecającego, który kontroluje bądź finansuje niezbędną część tych usług, lub udziela im gwarancji;
20. sprzeciwia się każdej próbie obejścia prawa dotyczącego zamówień publicznych oraz koncesji;
21. w tym kontekście i z uwagi na możliwy wzrost efektywności dzięki włączeniu nowych usługodawców i form świadczenia usług użyteczności publicznej uważa, że istnieje pilna potrzeba większej pewności prawnej w odniesieniu do różnych międzygminnych form organizacyjnych (w tym współpracy między gminami, świadczenia usług własnych w ramach „zadań wewnętrznych”, partnerstwa publiczno-prywatnego, udzielania koncesji), wyjaśnienia zakresu stosowania prawa wspólnotowego dotyczącego konkurencji, zamówień publicznych i pomocy państwowej, jak również określenia kryteriów powszechnie obowiązujących w całej UE;
22. uważa, że nazbyt długi okres obowiązywania koncesji zniekształca konkurencję, ale z drugiej strony należy zapewnić możliwość amortyzacji inwestycji prywatnych oraz uzyskania rozsądnego zysku, ponieważ brak jest innych zachęt do tworzenia PPP;
23. uważa, że powtórna komunalizacja zadań wykonywanych z udziałem sektora prywatnego nie jest sensowną alternatywą wobec PPP działających zgodnie z prawem konkurencji;
24. z zadowoleniem przyjmuje możliwość wyboru przez służby gminne i lokalne między dwoma rozwiązaniami alternatywnymi, przy czym udzielanie zamówień publicznych i koncesji z wyłączeniem konkurencji jest możliwe jedynie wtedy, jeżeli przedsiębiorstwa publiczne działają praktycznie wyłącznie jako przedłużenie tych służb, są bezpośrednio zarządzane przez swojego udziałowca z sektora publicznego oraz ograniczają swoją działalność, która ma charakter ściśle lokalny i nie wykazuje żadnego związku z rynkiem wewnętrznym, do kompetencji publicznych i rzeczowych;
25. uważa za słuszne, że władze miejskie mogą wraz ze swoimi spółkami zależnymi zrezygnować z zasad konkurencji jedynie w takich przypadkach, kiedy wykonują zadania wyłącznie miejscowe, bez jakiegokolwiek odniesienia do europejskiego rynku wewnętrznego;
26. opowiada się jednakże za obowiązkiem ogłaszania przetargów dla takich „zadań wewnętrznych”, które są wykonywane przez samodzielne spółki zależne lub te spółki wykonują również inne zadania.
PROCEDURA
Tytuł |
Partnerstwa publiczno-prywatneh oraz prawo wspólnotowe dotyczące zamówień publicznych i koncesji |
||||||
Numer procedury |
|||||||
Komisja przedmiotowo właściwa |
IMCO |
||||||
Komisja wyznaczona do wydania opinii |
ECON 16.2.2006 |
||||||
Sciślejsza współpraca Data ogłoszenia na posiedzeniu |
16.2.2006 |
||||||
Sprawozdawca komisji opiniodawczej |
Werner Langen 21.9.2004 |
||||||
Poprzedni sprawozdawca(y) |
|
||||||
Rozpatrzenie w komisji |
20.6.2006 |
4.9.2006 |
2.10.2006 |
|
|
||
Data zatwierdzenia |
3.10.2006 |
||||||
Wynik głosowania końcowego |
za: przeciw: wstrzymujących się: |
34 1 2 |
|||||
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Zsolt László Becsey, Pervenche Berès, Sharon Bowles, Udo Bullmann, Ieke van den Burg, Jan Christian Ehler, Elisa Ferreira, Jean-Paul Gauzès, Robert Goebbels, Donata Gottardi, Benoît Hamon, Gunnar Hökmark, Karsten Friedrich Hoppenstedt, Sophia in 't Veld, Piia-Noora Kauppi, Wolf Klinz, Christoph Konrad, Guntars Krasts, Andrea Losco, Astrid Lulling, Cristobal Montoro Romero, John Purvis, Alexander Radwan, Eoin Ryan, Antolín Sánchez Presedo, Margarita Starkevičiūtė, Ivo Strejček, Lars Wohlin |
||||||
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego |
Satu Hassi, Sergej Kozlík, Alain Lipietz, Jules Maaten, Vladimír Maňka, Thomas Mann, Sérgio Marques, Gilles Savary, Andreas Schwab |
||||||
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego |
|
||||||
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku) |
... |
||||||
OPINIA Komisji Transportu i Turystyki (31.8.2006)
dla Komisja Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów
w sprawie v tw publiczno-prywatnych oraz prawa wspólnotowego dotyczącego zamówień publicznych i koncesji
(2006/2043(INI))
Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Paolo Costa
WSKAZÓWKI
Komisja Transportu i Turystyki zwraca się do Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:
A. uwzględniając strategiczną potrzebę modernizacji unijnej infrastruktury, a w szczególności infrastruktury i usług transportowych i logistycznych, począwszy od rozległych sieci, takich jak TEN-T, a skończywszy na specjalistycznych sieciach, takich jak porty i lotniska, platformy logistyczne i platformy wymiany intermodalnej oraz inne sieci związane z transportem miejskim (parkingi, lokalne linie kolejowe, linie tramwajowe, system metra, autobusy i lokalne usługi komunikacji publicznej), która ze względu na nadzwyczajne koszty finansowe stanowi rosnące obciążenie budżetów państw członkowskich,
B. uwzględniając na przykład ogromne i przekraczające zasoby własne Wspólnoty potrzeby finansowe w nadchodzących latach dotyczące realizacji projektów infrastrukturalnych transeuropejskich sieci transportu szacowane na 600 mld euro do roku 2020 (w tym 225 mld euro na 30 projektów priorytetowych, z czego 140 mld euro w latach 2007-2013), potrzeby, które nie mogą zostać sfinansowane nie uciekając się do różnorodnych środków pochodzących z licznych źródeł tak publicznych, jak i prywatnych, uwolnionych dzięki mechanizmowi finansowemu dotacji wspólnotowych,
C. uwzględniając projekt rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady określającego ogólne zasady przyznawania pomocy finansowej Wspólnoty w zakresie transeuropejskich sieci transportowych i energetycznych (COM(2004)0475), który ma na celu zachęcanie do publicznych inwestycji w sektorze poprzez podniesienie wysokości współfinansowania wspólnotowego;
D. uwzględniając doświadczenia w zakresie partnerstwa publiczno-prywatnego, zarówno „umownego”, jak i „instytucjonalnego”, zdobyte na przestrzeni lat w niektórych państwach członkowskich, w szczególności w dziedzinie projektów transportowych, głównie dzięki partnerstwu publiczno-prywatnemu opartemu o koncesję, jako sposób optymalizacji przez władze publiczne wykorzystania środków publicznych oraz ponoszenia ryzyka wspólnie z partnerami prywatnymi,
E. uwzględniając, że zjawisko to występuje w różnej postaci, co wiąże się coraz bardziej z koniecznością stosowania szczegółowych zasad i przepisów wspólnotowych oraz wprowadza szereg zasad wymagających określenia ram wstępnych, chociaż należy umożliwić ich dalszy rozwój,
F. uwzględniając, iż partnerstwo publiczno-prywatne może i powinno przyczyniać się do poprawy jakości i ciągłości usług publicznych dzięki mechanizmom podziału ryzyka pomiędzy sektor publiczny i prywatny,
G. uwzględniając iż, aby zoptymalizować skuteczność wydatków na infrastrukturę w dziedzinie transportu, konieczne jest jednak zachęcanie do szerszego uczestnictwa sektora prywatnego w projektowanie, budowę, zarządzanie i finansowanie infrastruktury poprzez przejrzystą procedurę zapraszania do składania ofert, procedurę przetargu i udzielania zamówień,
H. uwzględniając, iż podczas dokonywania analizy definicji głównych rodzajów ryzyka (związanego z budowaniem, dostępnością, popytem) Eurostat rozróżnia kryterium wpływu operacji dokonywanych w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego na gospodarkę krajową,
I. uwzględniając, iż w przypadku partnerstwa publiczno-prywatnego możliwe jest, że niektóre organizacje i przedsiębiorstwa publiczne nie kwalifikują się do korzystania z dotacji wspólnotowych, ponieważ nie ponoszą kosztów bodowy, oraz że niektóre organizacje i przedsiębiorstwa prywatne nie mogą korzystać z tych samych dotacji, gdyż otrzymują „dopłaty za dostępność”(ang. availability payments) na pokrycie kosztów budowy,
J. uwzględniając, iż fazy planowania, podejmowania decyzji i realizacji projektów TEN mogą w znacznym stopniu wyjść poza ramy finansowe, w których zakresie przyznawane są dotacje,
1. uważa, że Komisja powinna przyjąć instrument prawny określający wytyczne w celu połączenia istniejącego prawodawstwa i zasad, definicji oraz podstawowych koncepcji odnoszących się do różnych rodzajów partnerstw publiczno-prywatnych w Europie i które mają zastosowanie zarówno do partnerstw umownych, jak i instytucjonalnych, tak aby zapewnić zgodność z zasadami równego traktowania i jednolitości w obrębie państw członkowskich, pozostawiając jednocześnie państwom członkowskim i ich władzom lokalnym jak największą swobodę w określaniu szczegółów ustaleń umownych i instytucjonalnych, zgodnie z zasadą pomocniczości;
2. uważa, iż instrument prawny dotyczący instytucjonalnych i umownych partnerstw publiczno-prywatnych powinien dążyć do ułożenia listy „najlepszych praktyk” i „najgorszych praktyk” w zakresie działalności partnerstw publiczno-prywatnych, szczególnie w odniesieniu do etapu wyboru kontrahenta prywatnego, publicznego lub prywatno-publicznego, oraz do określenia przypadków, w których można zastosować tzw. zjawisko „in-house”;
3. uważa, że w przypadku umownych partnerstw publiczno-prywatnych wstępne porównanie z sektorem publicznym oraz analiza stosunku kosztów do zysków konieczne są dla sektora publicznego w momencie lansowania danego projektu partnerstwa publiczno-prywatnego; uważa ponadto, że w przypadku kategorii partnerstw publiczno-prywatnych, do której zaliczyć należy także umowy koncesyjne, tak aby obejmowała ona umowy, których celem jest świadczenie usług publicznych wymagających realizacji prac związanych z infrastrukturą, i gdzie większa część zysków posiadacza koncesji pochodzi z wpłat bezpośrednich dokonywanych przez administrację publiczną, instrument prawny określający wytyczne powinien dotyczyć etapu wyboru prywatnego kontrahenta i standaryzować dla władz publicznych i podmiotów prywatnych przykłady najlepszej praktyki, które nie powinny jednak być wiążące; uważa, że wytyczne te powinny również określać zasady obowiązujące w zakresie ram umownych po przyznaniu kontraktu, przewidując i wskazując rodzaje zachowań lub przepisów umownych, które są lub mogą być sprzeczne z zasadami prawa wspólnotowego; uważa również, że wytyczne te powinny przyczyniać się do zrównoważonego i uczciwego podziału zysków i ryzyka pomiędzy partnerów publicznych i prywatnych oraz do zapobiegania szkodom nie do zaakceptowania dla sektora publicznego; uważa wreszcie, że Komisja powinna podać przykłady najlepszej praktyki w zakresie rozłożenia ryzyka pomiędzy sektorem publicznym a prywatnym;
4. podkreśla, iż wyrażenie „konflikt interesów” powinno zostać dokładnie zdefiniowane na poziomie Unii Europejskiej, aby pozwolić na dokonanie sprawiedliwego i uczciwego podziału ryzyka;
5. uważa, że w przypadku instytucjonalnych partnerstw publiczno-prywatnych, biorąc pod uwagę obecny brak bezpieczeństwa prawnego, mając przede wszystkim na uwadze orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich dotyczące przedsiębiorstw publiczno-prywatnych (orzeczenie z dnia 11 stycznia 2005r. w sprawie C-26/03 Stadt Halle i RPL Lochau), wydaję się konieczne - na podstawie oceny doświadczeń niektórych państw członkowskich w tej dziedzinie - zabezpieczenie ich z punktu widzenia prawnego poprzez wprowadzenie instrumentu prawnego pozwalającego na objaśnienie obowiązujących przepisów i związku między przepisami prawa wspólnotowego oraz postanowieniami dotyczącymi prawa spółek, prawa konkurencji oraz prawa zamówień publicznych i koncesji; instrument ten powinien przestrzegać kryteriów ustalonych w orzeczeniu z dnia 18 listopada 1999r. w sprawie C-107/98, Teckal, zasady wolnego zarządzania wspólnotami lokalnymi oraz wyłącznej kompetencji państw członkowskich, zwłaszcza w zakresie uregulowania kwestii własności; uważa ponadto, że instrument ten powinien również dokonywać rozróżnienia pomiędzy przepisami stosowanymi w przypadku działalności przedsiębiorstw publiczno-prywatnych związanych z interesem publicznym, a przepisami regulującymi działalność prowadzoną w prywatnym interesie;
6. domaga się, aby subsydiowanie skrośne koncesji, metoda pozwalająca na finansowanie regionalnych infrastruktur związanych z zagospodarowaniem terenu dzięki dywidendom z infrastruktury rentownej bez uciekania się do zbyt wysokich wydatków publicznych, której w chwili obecnej zagraża dyrektywa dotycząca zamówień publicznych, uważana była za odrębną i oryginalną formę partnerstwa publiczno-prywatnego i jako taka zabezpieczona prawnie;
7. ma nadzieję, że krajowe uregulowania w zakresie księgowości dotyczące umów partnerstw publiczno-prywatnych ułatwią finansowanie unijnej modernizacji infrastruktury, przy uwzględnieniu zobowiązań w zakresie deficytu i zadłużenia określonych w Maastricht (informacja prasowa STAT/STAT/18);
8. wzywa, aby w przypadku operacji realizowanych przy udziale „instytucjonalnych” partnerstw publiczno-prywatnych (tzn. przedsiębiorstw wspólnych) poszukiwanie partnera prywatnego odbywało się w drodze otwartych procedur publicznych, w ramach których określić należy kryteria regulujące stosunki handlowe pomiędzy przedsiębiorstwem wspólnym a partnerem prywatnym tego ostatniego (aby zapobiec problemowi tzw. „podwójnej oferty”);
9. zwraca się do Komisji o dopilnowanie za pomocą mechanizmu wspólnotowego kontrolowania pomocy udzielanej przez państwo, aby przyznawanie dotacji nie charakteryzowało się dyskryminowaniem podmiotów prywatnych, publicznych, czy prywatno-publicznych;
10. podkreśla, iż poza wymaganiami nałożonymi w decyzji wydanej przez Eurostat dotyczącej traktowania księgowego partnerów publiczno-prywatnych, należy przekazać kolejne instrukcje w zakresie określania poziomu ryzyka związanego z projektami, aby zapobiec ewentualnemu odejściu od kryteriów z Maastricht;
11. uważa, że efekt dźwigni wytworzony przez partnerstwa publiczno-prywatne znacznie wzrośnie, gdy w kolejnych ramach finansowych (2007-2013), na finansowanie TEN-T przez UE będzie przeznaczona kwota 2,907 mln euro rocznie, w porównaniu z kwotą 600 mln euro w obecnym okresie perspektyw finansowych, łącznie ze specjalnym Funduszem Poręczeń Kredytowych utworzonym z uwzględnieniem szczególnych potrzeb partnerstw publiczno-prywatnych oraz przy wyższych limitach dopłat UE do projektów TEN-T;
12. zachęca Komisję i Europejski Bank Inwestycyjny do połączenia swojej wiedzy i doświadczenia oraz do ich rozpowszechnienia w szczególności w krajach, których władze nie mają doświadczeń w zakresie partnerstw publiczno-prywatnych;
13. uważa, iż konieczne jest dokonanie przeglądu obecnych zasad przyznawania wspólnotowej pomocy finansowej w ramach formuły partnerstwa publiczno-prywatnego, aby usunąć przeszkody na drodze do skutecznego wykorzystywania tego rodzaju pomocy.
PROCEDURA
Tytuł |
Partnerstwa publiczno-prywatne oraz prawo wspólnotowe dotyczące zamówień publicznych i koncesji |
||||||
Numer procedury |
|||||||
Komisja przedmiotowo właściwa |
IMCO |
||||||
Komisja wyznaczona do wydania opinii |
TRAN |
||||||
Ściślejsza współpraca - data ogłoszenia na posiedzeniu |
16.2.2006 |
||||||
Sprawozdawca komisji opiniodawczej |
Paolo Costa |
||||||
Poprzedni sprawozdawca |
|
||||||
Rozpatrzenie w komisji |
15.6.2005 |
29.8.2005 |
|
|
|
||
Data zatwierdzenia wskazówek |
30.8.2005 |
||||||
Wynik głosowania końcowego |
za: przeciw: wstrzymało się: |
45 1 1 |
|||||
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Inés Ayala Sender, Etelka Barsi-Pataky, Philip Bradbourn, Paolo Costa, Michael Cramer, Arūnas Degutis, Christine De Veyrac, Petr Duchoň, Saïd El Khadraoui, Robert Evans, Emanuel Jardim Fernandes, Luis de Grandes Pascual, Mathieu Grosch, Ewa Hedkvist Petersen, Jeanine Hennis-Plasschaert, Stanisław Jałowiecki, Georg Jarzembowski, Dieter-Lebrecht Koch, Rodi Kratsa-Tsagaropoulou, Jörg Leichtfried, Bogusław Liberadzki, Evelin Lichtenberger, Patrick Louis, Erik Meijer, Robert Navarro, Josu Ortuondo Larrea, Willi Piecyk, Luís Queiró, Reinhard Rack, Luca Romagnoli, Gilles Savary, Renate Sommer, Dirk Sterckx, Gary Titley, Georgios Toussas, Marta Vincenzi, Corien Wortmann-Kool, Roberts Zīle |
||||||
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego |
Zsolt László Becsey, Johannes Blokland, Den Dover, Nathalie Griesbeck, Zita Gurmai, Elisabeth Jeggle, Anne Elisabet Jensen, Sepp Kusstatscher, Zita Pleštinská |
||||||
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego |
|
||||||
Uwagi (dostępne tylko w jednym języku) |
|
||||||
OPINIA Komisji Rozwoju Regionalnego (28.4.2006)
dla Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów
w sprawie partnerstw publiczno-prywatnych oraz prawa wspólnotowego dotyczącego zamówień publicznych i koncesji
(2006/2043(INI))
Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Grażyna Staniszewska
WSKAZÓWKI
Komisja Rozwoju Regionalnego zwraca się do Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:
A. mając na uwadze ciągle malejący budżet UE przy równoczesnym wzroście zadań związanych z rozwojem regionalnym, w związku z czym coraz ważniejszym staje się zdobywanie środków prywatnych;
B. mając na uwadze możliwości zwiększenia środków na cele służące rozwojowi regionalnemu dzięki partnerstwu publiczno-prywatnemu (PPP), na co wskazują pozytywne doświadczenia niektórych państw członkowskich,
C. mając na uwadze, że dzięki partnerstwom publiczno-prywatnym podmioty publiczne zyskują możliwość korzystania ze specjalistycznej wiedzy firm prywatnych i mechanizmów rozłożenia ryzyka pomiędzy sektor prywatny i publiczny oraz mogą prowadzić zarówno do podniesienia jakości i ciągłości usług publicznych jak i do zmniejszenia kosztów wykonywania przedsięwzięć i zaoszczędzenia ograniczonych środków na takie działania,
D. mając na uwadze, że formuła PPP jest jeszcze mało znana; mając również na uwadze, że aby pozbyć się istniejących wątpliwości potrzebne są jasne, przejrzyste zasady postępowania i wiedza specjalistyczna w tej dziedzinie ze szczególnym uwzględnieniem działań administracji publicznej i biznesu,
1. uznaje, że na obecnym etapie należy lepiej zdefiniować pojęcie PPP, a dla pewności prawnej uregulować udzielanie koncesji z wyraźnym rozgraniczeniem koncesji i zamówień publicznych; nie powinno się jednak tworzyć jeszcze bardziej kompleksowych uregulowań prawnych PPP;
2. wyraża uznanie dla Komisji z powodu przeprowadzenia konsultacji publicznych przy pomocy Zielonej Księgi oraz uważa, że wysłuchanie opinii zainteresowanych partnerów, w tym partnerów na poziomie lokalnym i regionalnym, ma fundamentalne znaczenie;
3. uważa, że w celu zagwarantowania uczciwej konkurencji zasady tworzenia i funkcjonowania zinstytucjonalizowanych PPP, sposoby udzielania im zamówień oraz nowa procedura dialogu konkurencyjnego w odniesieniu do metod ochrony własności intelektualnej powinny być wyjaśnione w komunikatach Komisji, z uwzględnieniem zasady pomocniczości oraz wyjaśnień odnośnie korzystania z subwencji publicznych w kontekście PPP;
4. proponuje, aby wątpliwości natury prawnej dotyczące wewnętrznych definicji ujętych w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości w sprawie „Stadt Halle inter alia”[1] zostały jak najszybciej wyeliminowane poprzez uzupełnienie obowiązującej obecnie dyrektywy 2004/18/WE[2] w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień na roboty budowlane, dostawy i usługi; domaga się, aby podjęto wszelkie środki prawne w celu ułatwienia zinstytucjonalizowanym PPP rozpoczęcia działalności;
5. zwraca się do Komisji o pilne utworzenie we współpracy z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym europejskiego centrum wiedzy specjalistycznej z zakresu PPP, w oparciu w miarę możliwości, o istniejące struktury, w celu przeprowadzania regularnych ocen postępów i wyników projektów PPP, rozpowszechniania wiedzy specjalistycznej oraz wymiany informacji na temat dobrych praktyk z zakresu rozpoczynania działalności przez PPP w różnych sektorach , we wszystkich językach urzędowych UE, przekazywanych instytucjom UE i z których będą mogły korzystać zarówno państwa członkowskie jak i władze lokalne i regionalne;
6. w kontekście proponowanego utworzenia europejskiego centrum wiedzy specjalistycznej z zakresu PPP za konieczne uważa się przygotowanie standardowych projektów dotyczących często powtarzających się sytuacji, w których PPP daje najlepsze efekty; takie standardowe projekty, łącznie z katalogiem najlepszych praktyk z państw członkowskich, byłyby dużym ułatwieniem szczególnie dla państw, które podchodzą z obawami do sięgania po instrument PPP;
7. wzywa Komisję, aby przy tworzeniu przyszłych regulacji dotyczących zakładania PPP oraz przy obecnym dokonywaniu oceny wpływu przepisów prawnych na koncesje wzięła poważnie pod uwagę interesy samorządów regionalnych oraz zaangażowała do tworzenia przyszłych przepisów przedstawicieli interesów regionalnych oraz lokalnych;
8. uważa, iż niezbędne jest włączenie w ramach PPP kapitału niepublicznego jako części udziału krajowego w funduszach strukturalnych we wszystkich państwach członkowskich oraz dodanie PPP do listy beneficjentów w ramach tych funduszy, co zwiększy rozwój we wszystkich regionach;
9. uważa, że szybkie uruchomienie programu JASPERS oraz włączenie formuły PPP w sferę polityki spójności UE ułatwi sfinansowanie kosztów przygotowania skomplikowanych projektów PPP i przyczyni się do tworzenia dobrze przygotowanych przedsięwzięć w ramach PPP.
PROCEDURA
Tytuł |
Partnerstwa publiczno-prywatne oraz prawo wspólnotowe dotyczące zamówień publicznych i koncesji |
||||||
Numer procedury |
|||||||
Komisja przedmiotowo właściwa |
IMCO |
||||||
Komisja wyznaczona do wydania opinii |
REGI |
||||||
Ściślejsza współpraca – Data ogłoszenia na posiedzeniu |
16.2.2006 |
||||||
Sprawozdawca komisji opiniodawczej |
Grażyna Staniszewska |
||||||
Rozpatrzenie w komisji |
22.2.2006 |
|
|
|
|
||
Data zatwierdzenia wskazówek |
20.4.2006 |
||||||
Wynik głosowania końcowego |
za: przeciw: wstrzymujących się: |
35 7 0 |
|||||
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Alfonso Andria, Elspeth Attwooll, Jana Bobošíková, Graham Booth, Bairbre de Brún, Gerardo Galeote Quecedo, Iratxe García Pérez, Eugenijus Gentvilas, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Ambroise Guellec, Pedro Guerreiro, Marian Harkin, Konstantinos Hatzidakis, Jim Higgins, Alain Hutchinson, Mieczysław Edmund Janowski, Gisela Kallenbach, Tunne Kelam, Miloš Koterec, Constanze Angela Krehl, Sérgio Marques, Miroslav Mikolášik, Lambert van Nistelrooij, Jan Olbrycht, Markus Pieper, Francisca Pleguezuelos Aguilar, Elisabeth Schroedter, Alyn Smith, Grażyna Staniszewska, Margie Sudre, Salvatore Tatarella, Oldřich Vlasák |
||||||
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego |
Inés Ayala Sender, Bastiaan Belder, Thijs Berman, Simon Busuttil, Brigitte Douay, Louis Grech, Marcin Libicki, László Surján, Manfred Weber |
||||||
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego |
Sharon Bowles |
||||||
- [1] Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 stycznia 2005 r. w sprawie „Stadt Halle (City of Halle) inter alia przeciwko Arbeitsgemeinschaft Thermische Restabfall- und Energieverwertungsanlage TREA Leuna”, 2005r., str. I-0001
- [2] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/18/WE z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, z 30.4.2004., str.114
PROCEDURA
Tytuł |
Partnerstwa publiczno-prywatne oraz prawo wspólnotowe w zakresie zamówień publicznych i koncesji |
|||||||||||
Numer procedury |
||||||||||||
Komisja przedmiotowo właściwa |
IMCO 16.2.2006 |
|||||||||||
Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii |
ECON 16.2.2006 |
TRAN |
REGI |
|
|
|||||||
Opinia niewydana |
ITRE |
|
|
|
|
|||||||
Ściślejsza współpraca |
16.2.2006 |
|
|
|
|
|||||||
Sprawozdawca(y) |
Barbara Weiler 21.2.2006 |
|
||||||||||
Poprzedni sprawozdawca(y) |
|
|
||||||||||
Rozpatrzenie w komisji |
31.1.2006 |
29.5.2006 |
20.6.2006 |
4.9.2006 |
13.9.2006 4.10.2006 |
|||||||
Data przyjęcia |
10.10.2006 |
|||||||||||
Wynik głosowania końcowego |
za: przeciw: wstrzymujących się: |
30 2 0 |
||||||||||
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Charlotte Cederschiöld, Mia De Vits, Janelly Fourtou, Evelyne Gebhardt, Małgorzata Handzlik, Malcolm Harbour, Christopher Heaton-Harris, Anna Hedh, Edit Herczog, Kurt Lechner, Lasse Lehtinen, Arlene McCarthy, Toine Manders, Manuel Medina Ortega, Béatrice Patrie, Zita Pleštinská, Guido Podestà, Giovanni Rivera, Zuzana Roithová, Luisa Fernanda Rudi Ubeda, Heide Rühle, Leopold Józef Rutowicz, Andreas Schwab, Marianne Thyssen, Barbara Weiler, Glenis Willmott |
|||||||||||
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Simon Coveney, Donata Maria Assunta Gottardi, Joel Hasse Ferreira, Konstantinos Hatzidakis, Ian Hudghton, Filip Andrzej Kaczmarek, Othmar Karas, Horst Posdorf, Anja Weisgerber |
|||||||||||
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Marian Harkin, Wolf Klinz, Toomas Savi, Willem Schuth |
|||||||||||
Data złożenia |
16.10.2006 |
|||||||||||
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku) |
... |
|||||||||||