SPRAWOZDANIE w sprawie Białej Księgi w sprawie europejskiej polityki komunikacyjnej

16.10.2006 - (2006/2087(INI))

Komisja Kultury i Edukacji
Sprawozdawca: Luis Herrero-Tejedor

Procedura : 2006/2087(INI)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
A6-0365/2006

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie białej księgi w sprawie europejskiej polityki komunikacyjnej

(2006/2087(INI))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji „Biała Księga w sprawie europejskiej polityki komunikacyjnej” (COM(2006)0035),

–   uwzględniając cz. II traktatu WE,

–   uwzględniając art. 195, 211 i 308 traktatu WE,

–   uwzględniając art. 11, 41, 42 i 44 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji[1],

–   uwzględniając komunikat Komisji pt. „Plan działania w celu poprawy przekazywania przez Komisję informacji o Europie” (SEC(2005)0985),

–   uwzględniając komunikat Komisji pt. „Wkład Komisji w okres refleksji i plany na przyszłość: Plan D dla demokracji, dialogu i debaty” (COM(2005)0494),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2002 r. w sprawie komunikatu Komisji dotyczącego nowych ram współpracy przy działaniach w zakresie polityki informacyjnej i komunikacyjnej Unii Europejskiej[2],

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 kwietnia 2003 r. w sprawie strategii polityki informacyjnej i komunikacyjnej Unii Europejskiej[3],

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie wdrożenia strategii informacyjnej i komunikacyjnej Unii Europejskiej[4],

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji oraz opinie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Spraw Konstytucyjnych (A6‑0365/2006),

A. mając na uwadze, ze komunikacja jest istotnym elementem zarówno demokracji przedstawicielskiej, jak i demokracji uczestniczącej,

B.  mając na uwadze, że z tego powodu jedna z sił demokratycznych składników UE jest związana ze strukturami komunikacyjnymi na poziomie europejskim, które łączą instytucje z obywatelami,

C. mając na uwadze, że prawo do informacji i wolność wypowiedzi powinny leżeć u podstaw demokracji w Europie oraz stanowić fundament systemów politycznych na szczeblu europejskim i krajowym, i dlatego też, na ile jest to możliwe, należy społeczeństwu zapewnić dostęp do informacji,

D. mając na uwadze, że z doświadczeń europejskich wyborów i referendów wynika, iż osoby posiadające wiedzę na temat spraw europejskich i zainteresowane tymi sprawami są bardziej skłonne do udziału w nich; mając na uwadze, że prawdopodobieństwo zaangażowania osób niedostatecznie poinformowanych jest mniejsze,

E.  mając na uwadze, że obecnie nie istnieje ujednolicona europejska sfera publiczna, istnieją natomiast bardzo dynamiczne krajowe sfery publiczne; te krajowe sfery publiczne wykazują głębokie różnice pod względem zakresu, w jakim dyskutowane są sprawy europejskie, a także pod względem treści tych dyskusji,

F.  mając na uwadze, że silniejsze zaakcentowanie spraw europejskich w krajowych sferach publicznych stanowiłoby istotne ulepszenie,

G. mając na uwadze, że pierwszym krokiem na drodze do utworzenia europejskiej sfery publicznej byłoby przezwyciężenie izolacji sfer krajowych dzięki europejskiej akcji komunikacyjnej; wiąże się to ściśle z paneuropejskimi lub przynajmniej ponadnarodowymi strukturami medialnymi;

H. mając na uwadze, że wyraźnie wykazane zostało niedoinformowanie obywateli na temat kwestii europejskich, co pokazały wyniki różnych sondaży Eurobarometru;

I.   mając na uwadze, że komunikacja wiąże się także z kwestiami przejrzystości, uproszczonych procedur, obywatelstwa oraz podzielanych wartości;

J.   podkreślając, że problemy europejskie i wartość dodana prawa wspólnotowego rzadko są poruszane w debatach na szczeblu krajowym, a politycy krajowi często przypisują sobie zasługi za pomyślność „przedsięwzięcia europejskiego”, podczas gdy z drugiej strony skorzy są do krytykowania UE, często za niepowodzenia polityki, których przyczyny tkwią na szczeblu krajowym,

K. mając na uwadze, że Rada Europejska z czerwca 2006 r. na nowo wprowadziła sprawę reformy instytucjonalnej do programu debat;

L.  mając na uwadze, że „okres refleksji” ma na celu pogłębienie demokracji w Unii, zwiększenie jej skuteczności i odzyskanie więzi z obywatelami,

Polityka komunikacyjna a europejska sfera publiczna

1.  wyraża zadowolenie z przedstawienia białej księgi i zgadza się z zamiarem Komisji odnośnie przekształcenia polityki komunikacji w samodzielną politykę o samodzielnej treści;

2.  zauważa potrzebę poprawy komunikacji między UE a jej obywatelami; popiera zatem próby rewizji sposobu, w jaki komunikacja z obywatelami jest zorganizowana; podkreśla, że lepsza komunikacja nie może zrekompensować braków w zakresie polityki, może jednak poprawić rozumienie prowadzonej polityki;

3.  wyraża zadowolenie w związku z uznaniem przez Komisję, że każde działanie jest powiązane z jego treścią i powinno stanowić proces w „dwukierunkowy” pociągając za sobą zainteresowanie obywateli, wyraża jednak rozczarowanie, że zasady te wypunktowane na początku białej księgi nie przekładają się na konkrety; w związku z tym wzywa Komisję do sprecyzowania, w jaki sposób zamierza ona uwzględnić głosy obywateli, i sugeruje ewentualne wykorzystanie inicjatyw innych instytucji, takich jak „Agora” – powołany przez Parlament organ służący porozumiewaniu się z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego;

4.  wzywa Komisję, by wspierała tworzenie europejskiej sfery publicznej – której struktura opiera się głównie na mediach krajowych, lokalnych i regionalnych – nie zapominając przy tym o ważnej roli, jaką w dostatecznym upowszechnianiu spraw europejskich odgrywa wysokiej jakości prasa krajowa i regionalna oraz wiadomości telewizyjne; w związku z tym apeluje do państw członkowskich, by zachęcały nadawców telewizji publicznej o zasięgu krajowym do właściwego informowania obywateli o polityce prowadzonej na poziomie europejskim;

5.  zauważa, że celem europejskiej polityki komunikacyjnej nie powinno być tworzenie sfery komunikacyjnej konkurencyjnej wobec krajowych sfer publicznych, lecz raczej pełniejsza harmonizacja debat krajowych z debatami toczącymi się na poziomie UE;

6.  wzywa Komisję, by przy kształtowaniu polityki komunikacyjnej uwzględniła konkretne propozycje przedstawione w rezolucji Parlamentu z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie strategii informacyjnej i komunikacyjnej UE;

Określenie wspólnych zasad

7.  popiera ideę uruchomienia komunikacji dwukierunkowej między UE a jej obywatelami, zważywszy że UE jest zdolna i skłonna do uważniejszego wsłuchiwania się w opinie obywateli na temat Europy; jednak idea, zgodnie z którą obywatele mieliby stać się siłą napędową uczestnictwa i dialogu, nie wydaje się racjonalna, gdyż to nie obywatele powinni być zmuszeni do poszukiwania informacji, lecz informacja powinna wychodzić naprzeciw obywatelom;

8.  nie uważa za stosowne objęcia Parlamentu kodeksem postępowania, który regulowałby jego komunikację z obywatelami UE;

9.  zwraca się do Komisji o przedstawienie projektu porozumienia międzyinstytucjonalnego określającego wspólne zasady, które mogłyby regulować współpracę między instytucjami europejskimi w zakresie komunikacji;

10. wzywa Komisję do zbadania możliwości uruchomienia rzeczywistego wspólnotowego programu informacji i komunikacji na temat Europy w oparciu o art. 308 traktatu WE, w celu poprawy istniejących międzyinstytucjonalnych mechanizmów partnerstwa w tej dziedzinie; stwierdza, że jeśli Komisja wystąpiłaby z odpowiednim wnioskiem, Parlament w pełni zaangażuje się w określanie i opracowywanie szczegółowej treści i zakresu programu;

11. jest zdania, że należy bardziej zdecydowanie powoływać się na zasady i wartości zapisane w Karcie Praw Podstawowych w celu określenia zakresu europejskiej polityki komunikacyjnej;

12. przypomina, że już Karta Praw Podstawowych definiuje prawa obywateli w zakresie informacji, oraz że każdy ewentualny nowy instrument będzie musiał przestrzegać uprawnień Parlamentu – zgromadzenia wybranego – zwłaszcza uprawnienia do zwracania się przezeń bez ograniczeń do obywateli całej Unii, wzywa swoją Komisję Spraw Konstytucyjnych do przeanalizowania charakteru i ewentualnej zawartości takiego instrumentu międzyinstytucjonalnego;

13. podkreśla znaczenie Konstytucji dla Europy, która nadałaby Unii bardziej polityczny i demokratyczny charakter i uczyniłaby ją bardziej atrakcyjną w oczach obywateli; przypomina o odpowiedzialności politycznej, jaka spoczywa na Parlamencie Europejskim, Radzie i Komisji związanej ze wspieraniem tego procesu;

Wzmocnienie roli obywateli

14. z zadowoleniem przyjmuje wykazaną przez Komisję wolę prezentowania Europy na wszystkich poziomach, innymi słowy komunikowania spraw europejskich poziomom krajowym, regionalnym i lokalnym z myślą o decentralizacji przekazu, i podkreśla, że taka komunikacja powinna odbywać się regularnie; z zadowoleniem przyjmuje plan działań Komisji i oczekuje jego szybkiego wdrożenia;

15. uważa, że rozwój europejskiej administracji w skali lokalnej, mogącej wspomóc istniejące rozrzucone ośrodki informacji europejskiej, przyczyniłoby się do powstania ważnych bezpośrednich związków między Unią a obywatelami, zwłaszcza poprzez ułatwienie tym ostatnim dostępu do inicjatyw i programów europejskich ich dotyczących; uważa, że biura informacyjne Komisji i Parlamentu Europejskiego w państwach członkowskich odgrywają tutaj ważną rolę; uważa w związku z tym, że niezbędne jest ponowne, gruntowne rozpatrzenie pracy wykonanej do tej pory przez biura informacyjne, biorąc pod uwagę, że ich polityka w zakresie public relations nie wzbudza zainteresowania obywateli, oraz że środki wykorzystywane w tym celu mogłyby zostać spożytkowane w dużo bardziej skuteczny sposób; wyraża zatem życzenie, aby stały się one bardziej czynne, a mniej biurokratyczne;

16. z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę dotyczącą przejrzystości, z którą Komisja wystąpiła w listopadzie w 2005 r., a która to inicjatywa podkreśla, że wysokie standardy w zakresie przejrzystości są elementami stanowiącymi o zasadności nowoczesnej administracji; społeczeństwo europejskie ma prawo oczekiwać od instytucji publicznych skuteczności, rozliczalności i stawiania sobie przez nie za cel służby obywatelom;

17. uważa regiony i miasta za najbardziej odpowiednie platformy promowania idei Europy wśród obywateli oraz wzywa do włączenia Komitetu Regionów we wdrażanie przyszłej polityki komunikacyjnej;

18. popiera ideę intensyfikacji debat toczących się w parlamentach krajowych i regionalnych;

19. zachęca parlamenty krajowe do zwiększenia kontrolnej roli nad rządami, biorącymi udział w pracach Rady, podnosząc w ten sposób świadomość, a co za tym idzie, demokratyczną rozliczalność instytucji UE;

20. podkreśla, że parlamenty krajowe powinny bardziej interesować się europejskimi projektami legislacyjnymi na dużo wcześniejszym etapie procesu decyzyjnego;

21. zwracając uwagę na wnioski Prezydencji przyjęte na konferencji przewodniczących parlamentów Unii Europejskiej w dniach 6 i 7 maja 2005 r., w których wezwano parlamenty krajowe do odbywania corocznej debaty, najlepiej podczas sesji plenarnej, na temat rocznego programu pracy i prac legislacyjnych Komisji Europejskiej,

22. podkreśla znaczenie zwołania międzyparlamentarnych forów na temat przyszłości Europy, z których jedno odbędzie się z okazji pięćdziesiątej rocznicy podpisania traktatów rzymskich; w ramach europejskiej polityki komunikacyjnej domaga się uwzględnienia rozmów na szczeblu przedstawicieli społeczeństwa Europy;

23. podkreśla znaczenie edukacji obywatelskiej dotyczącej integracji UE; zauważa, że pewien poziom wiedzy o Europie jest koniecznym warunkiem wstępnym pomyślnej interaktywnej komunikacji z UE i może przyczynić się do większego poczucia obywatelstwa europejskiego;

24. wyraża ubolewanie z powodu ograniczenia wsparcia dla takich programów sektorowych o znaczącym efekcie mnożnikowym, jak Leonardo da Vinci, Sokrates i Erasmus, gdyż programy te uwypuklają wymiar europejski i ułatwiają tworzenie sieci ponadnarodowych;

25. jest zdania, że aby dotrzeć do obywateli, należy lepiej - poprzez współpracę z regionalnymi i lokalnymi instytucjami - przekazywać informacje i przedstawiać związek UE z życiem codziennym i jej oddziaływanie na nie; proponuje, by kłaść nacisk na regularne komunikowanie obywateli o istotnych inicjatywach regionalnych i lokalnych, w których uczestniczy UE, celem sprzyjania wspólnym europejskim projektom;

26. uważa, że w ramach debaty należy uwzględnić specyficzne potrzeby i działania osób niepełnosprawnych oraz grup mniejszościowych, jak również odbiorców na szczeblu krajowym i lokalnym oraz szczególnych odbiorców docelowych; wskazuje na potrzebę poświęcenia większej uwagi kwestii przekazywania określonym odbiorcom docelowym informacji istotnych oraz dopasowanych do lokalnych potrzeb, umożliwiając przedstawienie tematyki unijnej w kontekście bieżących spraw obywateli;

27. z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy podjęte przez niektóre przedstawicielstwa Komisji i organy administracji krajowej, mające na celu współpracę przy kampaniach informacyjnych na temat Unii Europejskiej; zwraca uwagę, że współpraca taka może przyczynić się do nawiązania bardziej bezpośrednich więzi między obywatelami a instytucjami;

28. wzywa Komisję do zapewnienia konsultacji z zainteresowanymi stronami oraz społeczeństwem już na wczesnym etapie kształtowania polityk; uważa, że w przypadku najważniejszych projektów, w ocenach wpływu należy zamieścić dodatkową sekcję dotyczącą sposobu uwzględnienia kwestii stanowiących przedmiot społecznej troski przy opracowywaniu danego projektu; wskazuje, że należy wyjaśnić kwestię wpływu konsultacji społecznych na unijny proces decyzyjny;

29. wzywa Komisję do opracowania dynamicznej i reaktywnej polityki komunikacyjnej, która w większym stopniu byłaby ukierunkowana na dostarczanie bieżących wiadomości dotyczących ewolucji decyzji podejmowanych na różnych etapach procesu decyzyjnego niż na informowanie głównie o osiągniętym porozumieniu końcowym; uważa, że celem polityki komunikacyjnej Unii jest umożliwienie obywatelom jasnego zrozumienia, jak tworzone jest prawo europejskie;

Praca z mediami i nowymi technologiami

30. podkreśla istotną rolę mediów, polegającą na pośredniczeniu, kształtowaniu opinii i przekazywaniu obywatelom informacji w europejskiej sferze publicznej, którą Komisja zamierza rozwijać; w związku z tym wzywa Komisję do wspierania konkretnych inicjatyw, takich jak fora dyskusyjne na temat kultury i polityki europejskiej, do których materiały byłyby dostępne w kilku językach, aby wielu obywateli europejskich mogło w nich uczestniczyć i wymieniać poglądy;

31. podkreśla, że poinformowany obywatel jest podstawą prawidłowo funkcjonującego systemu demokracji zaangażowanej;

32. wzywa Komisję do określenia, z możliwie największą precyzją, jaką rolę zamierza powierzyć mediom, i podkreśla potrzebę znalezienia formuły pozwalającej na większe zaangażowanie mediów krajowych, regionalnych i lokalnych w politykę komunikacyjną, w związku z czym należy uwzględnić wykorzystanie alternatywnych środków przekazu;

33. uważa, że należy nasilić transgraniczną współpracę regionalnych i lokalnych środków przekazu w zakresie polityki europejskiej; uważa, że współpraca europejska między środkami przekazu i dziennikarzami służy przekazywaniu informacji o Unii Europejskiej, i wzywa Komisję do utworzenia w ramach budżetu „Europejskiego funduszu na rzecz dziennikarstwa (śledczego)”, wspierającego przedsięwzięcia, w ramach których dziennikarze z wielu państw członkowskich wspólnie badaliby dogłębnie daną kwestię europejską w różnych lokalnych i regionalnych kontekstach;

34. z zadowoleniem przyjmuje wycofanie wniosku dotyczącego utworzenia agencji informacyjnej UE;

35. zaleca Komisji używanie jasnego i zwięzłego języka w komunikacji z obywatelami i mediami oraz by stale zwracała się do nich w oficjalnych językach państw członkowskich ich pochodzenia lub zamieszkania; ; jest zdania, że żargon UE raczej powiększa niż likwiduje przepaść między instytucjami a obywatelami UE;

36. zaleca prowadzenie systematycznej wymiany poglądów na temat spraw związanych z komunikacją europejską między instytucjami europejskimi, w szczególności Parlamentem, i z mediami;

37. uważa, że ogólna odpowiedzialność Komisji i szczegółowa odpowiedzialność państw członkowskich za udzielanie obiektywnych, wiarygodnych i bezstronnych informacji na temat polityki europejskiej stanowi punkt wyjścia dla debaty opartej na faktach; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do lepszego informowania swoich urzędników o polityce prowadzonej na szczeblu europejskim;

38. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w odniesieniu do nowych technologii biała księga jest zgodna z ostatnim sprawozdaniem PE w sprawie strategii informacyjnej i komunikacyjnej;

39. docenia propozycje Komisji zmierzającą do lepszego wykorzystania nowych technologii komunikacji, jednak wnosi o podjęcie kroków w celu uniknięcia powstania „podziału cyfrowego”, który w jeszcze większym stopniu wykluczyłby pewną część obywateli z dostępu do informacji o Unii; podkreśla w związku z tym, ze należałby połączyć - w trosce o podejście globalne i przy jednoczesnym poszanowaniu ich autonomii – poszczególne środki komunikacji różnych instytucji, np. przyszłą „Web TV” Parlamentu Europejskiego; podkreśla również, że tradycyjnym środkom masowego przekazu, takim jak telewizja, musi zostać nadana właściwa wartość;

Zrozumienie europejskiej opinii publicznej

40. wzywa Komisję do poinformowania Parlamentu o wynikach przeprowadzonej przez nią konsultacji;

41. za budzący wątpliwość uważa projekt utworzenia obserwatorium europejskiej opinii publicznej w perspektywie krótkofalowej i jest zdania, że przed przystąpieniem do realizacji tego projektu należałoby lepiej skoordynować wykorzystanie danych i zasobów już dostępnych;

42. stwierdza, że nie może istnieć zadowalająca polityka komunikacyjna bez dokładnego poznania luk w informacji, jaką dysponują obywatele Unii Europejskiej, bez względu na to, czy chodzi o treść działań wspólnotowych czy o instytucje i procedury pozwalające na ich wprowadzenie w życie; zwraca się w związku z tym o zlecenie służbom „Eurobarometru” przeprowadzenia szczegółowego i wyczerpującego badania opinii publicznej, pozwalającego na dokładne i zróżnicowane zapoznanie się z poziomem informacji obywateli Wspólnoty w zależności od kraju pochodzenia, kategorii społeczno-zawodowej i orientacji politycznej;

Współpraca

43. wzywa Komisję do opracowania konkretnych propozycji dotyczących wdrożenia polityki komunikacyjnej oraz dokonania oceny jej implikacji prawnych i finansowych;

44. jest zdania, że praca Międzyinstytucjonalnej grupy ds. informacji powinna zostać przeanalizowana w celu sprawdzenia, czy możliwe byłoby wprowadzenie ulepszeń; grupa powinna mieć charakter przede wszystkim polityczny i występować w roli gwaranta, a liczba jej członków powinna być ograniczona w celu bardziej skutecznego działania;

45. podkreśla potrzebę ściślejszego angażowania się ogólnoeuropejskich partii politycznych w dialog z ich elektoratem na temat spraw europejskich;

46. przywiązuje szczególną wagę do roli odgrywanej przez partie polityczne na rzecz demokracji parlamentarnej na wszystkich szczeblach; wyraża ubolewanie z powodu niewykorzystywania potencjału ponadnarodowych partii politycznych; żałuje, że wiele krajowych partii politycznych nie jest skłonnych do przyjęcia wymiaru europejskiego w sposób spójny i przekonywujący; nalega na partie polityczne, aby wzięły pod uwagę kwestie europejskie w procesie decyzyjnym i w kampaniach wyborczych, oraz by działały w sposób umożliwiający obywatelom dokonanie rzeczywistego wyboru politycznego w kwestii przyszłości Europy;

47. podkreśla, że polityka komunikacji powinna uwzględniać szczególne tempo spraw europejskich, często niezależne od politycznego harmonogramu w poszczególnych państwach, i że nie może prawdziwie rozwijać się na marginesie konkretnych polityk i działań Unii Europejskiej, które mają własny, niezależny kalendarz; uważa więc, że Komisja, Rada i Parlament powinny ustalić wspólnie kalendarz spraw mogących szczególnie interesować europejską opinię publiczną, w celu połączenia ich wysiłków w dziedzinie komunikacji w tym zakresie;

48. zwraca się do instytucji o rozważenie możliwości utworzenia grupy koordynacyjnej drugiego stopnia, w skład której weszliby przedstawiciele właściwych dyrekcji generalnych poszczególnych instytucji oraz przedstawiciele poszczególnych komisji Parlamentu, a której celem byłoby koordynowanie konkretnych działań w ramach realizacji wytycznych określonych przez Międzyinstytucjonalną grupę ds. informacji (IGI);

49. ponownie wyraża przekonanie, że obywatele, którzy nie mają obowiązku znać niuansów instytucjonalnych, postrzegają często Unię Europejską jako jednolitą całość, oraz że warto zatem byłoby połączyć politykę komunikacji wszystkich instytucji w logiczną całość, przy jednoczesnym poszanowaniu kompetencji i autonomii każdej z nich; ponawia swoje wezwanie o przeprowadzenie dorocznej debaty międzyinstytucjonalnej w tej kwestii w trakcie sesji plenarnej, w celu przyjęcia wspólnej deklaracji dotyczącej celów i środków tej polityki;

50. popiera rozwój dialogu i wspólnie przeprowadzanych debat miedzy instytucjami europejskimi i instytucjami krajowymi i regionalnymi; podkreśla znaczenie oparcia komunikacji na inicjatywach wspartych o wektory komunikacyjne skierowane do „szerokiego grona odbiorców”, takie jak programy kulturalne (nagrody literackie lub filmowe), wydarzenia sportowe, itp.; uważa, że komunikacja musi brać pod uwagę strategiczną orientację skierowaną na odbiorców docelowych, takich jak uniwersytety, wspólnoty lokalne lub organizacje zawodowe;

51. popiera wzmocnienie roli rzecznika praw obywatelskich w czynieniu przejrzystości bardziej wiarygodną;

52. zauważa, że tradycyjnie program PRINCE opierał się na współpracy między Komisją a państwami członkowskimi; w ostatnim sprawozdaniu w sprawie strategii komunikacyjnej UE Parlament podkreślał już konieczność udziału Parlamentu w ustalaniu priorytetów programu PRINCE, w związku z czym uważa, że należałoby w pełni zaangażować posłów do PE w imprezy organizowane w ramach tego programu;

53. zaleca zwiększenie środków przeznaczonych na istniejące programy finansowania umożliwiające poprawę komunikacji na temat integracji europejskiej, takich jak Nauka przez Całe Życie, Młodzież, Obywatele dla Europy, Media i Kultura, pod warunkiem pełnego przestrzegania celów poszczególnych programów;

54. popiera zastąpienie obecnie istniejących pięciu linii budżetowych programu PRINCE jednym programem kierowanym przez Dyrekcję Generalną ds. Komunikacji, co wprowadziłoby większą elastyczność i jednego głównego interlokutora;

55. podkreśla konieczność jak największego rozpropagowania wsparcia finansowego przyznawanego przez Unię Europejską, a przez to obowiązek zapewnienia rozpowszechniania informacji o przyznaniu dofinansowania, jaki powinien spoczywać na każdej instytucji, stowarzyszeniu lub działalności korzystających z dotacji z tytułu programu unijnego;

56. podkreśla, że dla skutecznej komunikacji zasadnicze znaczenie ma aktywne uczestnictwo ze strony państw członkowskich, i dlatego wzywa je do znalezienia technicznych i finansowych sposobów włączenia się do wspólnych wysiłków UE w zakresie komunikacji;

57. wzywa państwa członkowskie do odpowiedniej i szybkiej transpozycji wspólnotowego prawodawstwa w celu zagwarantowania wszystkim obywatelom UE możliwości korzystania z jednolitego zakresu praw przyznanych we wspólnotowym prawodawstwie; wzywa Komisję do aktywniejszego dbania o przestrzeganie przepisów wspólnotowego prawodawstwa; zachęca Komisję, by w partnerstwie z rządami państw członkowskich, działała na rzecz informowania obywateli o przysługującym im prawie dostępu do wymiaru sprawiedliwości oraz prawie skorzystania ze środków prawnych w przypadku naruszenia ich praw;

58. wzywa Komisję do ustalenia lepszej hierarchii odnośnie swych partnerów w zakresie komunikacji, poprzez rozwój uprzywilejowanych stosunków z partnerami o „ambicjach ponadnarodowych”, takich jak tworzące się organizacje europejskiego społeczeństwa obywatelskiego, partie polityczne i dziennikarze; stwierdza znaczenie włączenia do niej środków przekazu przeznaczonych dla młodzieży w celu wzmocnienia europejskiego obszaru obywatelskiego;

59. podkreśla konieczność przystosowania i rozwinięcia strategii i treści białej księgi w zależności od dyskusji toczących się w społeczeństwie europejskim i między państwami członkowskimi;

60. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, Komitetowi Regionów, Europejskiemu Komitetowi Społeczno-Ekonomicznemu oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

  • [1]  Dz.U. L 145 z 31.5.2001 r., str. 43
  • [2]  Dz.U. C 47 E z 27.2.2003, str. 406.
  • [3]  Dz.U. C 64 E z 12.3.2004, str. 591.
  • [4]  Dz.U. C 92 E z 20.4.2006, str. 403.

UZASADNIENIE

W lutym 2006 r. Komisja opublikowała białą księgę w sprawie europejskiej polityki komunikacyjnej. Dokument ten był w zamyśle reakcją na sytuację zaistniałą wskutek odrzucenia traktatu konstytucyjnego w referendach we Francji i Holandii i zmierzał do powstrzymania ogólnego wzrostu eurosceptycyzmu.

W białej księdze Komisja nakreśliła zasadnicze idee nowej europejskiej polityki komunikacyjnej, zmierzającej do stworzenia pomostu między Unią a jej obywatelami. W niniejszym sprawozdaniu sprawozdawca zawarł własne uwagi dotyczące propozycji przedstawionych w białej księdze komisji.

1. Określenie wspólnych zasad

Komisja zaproponowała stworzenie kodeksu postępowania dotyczącego komunikacji, czyli określenie wspólnych zasad obowiązujących instytucje europejskie, organy krajowe itd., dzięki czemu powstałaby podstawa, w oparciu o którą można by scementować politykę komunikacyjną. Sprawozdawca jest zdania, że ten pomysł jest nie tylko z gruntu nietrafny, lecz również niepożądany, gdyż doprowadziłby do utworzenia marnego substytutu rzeczywistej podstawy prawnej. W istocie instytucje europejskie nie mają podstawy prawnej dla sprawozdań wspólnotowych poświęconych specjalnie informacji i komunikacji. W rezultacie Komisja zbyt często naraża się na zarzut ingerowania w dziedziny pozostające poza zakresem jej kompetencji, a nawet uprawiania propagandy. Najlepszym sposobem na uniknięcie tego problemu nie jest jednak oparcie polityki komunikacyjnej na kodeksie postępowania, lecz dążenie do podjęcia przez państwa członkowskie w Radzie Europejskiej jednogłośnej decyzji, która umożliwiłaby, na mocy art. 308 traktatu, stworzenie podstawy prawnej w pełnym tego słowa znaczeniu.

Dodatkowo określenie zasad postępowania obowiązujących instytucje UE mogłoby doprowadzić do niepożądanych skutków, ograniczając pole dla niezależnych i suwerennych opinii. Sprawozdawca nie uważa zatem, że Parlament powinien podlegać kodeksowi określającemu sposoby komunikacji z europejskimi obywatelami.

2. Większe możliwości dla obywateli

Z uwagi na brak europejskiej sfery publicznej instytucje muszą korzystać z narzędzi umożliwiających jak największej liczbie obywateli europejskich zdobycie dostępu do informacji. Jeżeli Unia chce być wysłuchana, musi przenieść sprawy europejskie na poziom krajowy, regionalny i lokalny. Jednak uznanie obywateli za siłę napędową uczestnictwa i dialogu nie jest racjonalne. Bezcelowe byłoby uważne wsłuchiwanie się w głos obywateli, gdyby byli oni źle poinformowani. Aby uczynić wkład obywateli celowym, instytucje europejskie muszą wypracować nowe metody przekazywania wszelkich informacji, jakie są obywatelom potrzebne do uczestnictwa w projekcie europejskim i do identyfikowania się z tym projektem. Informacja musi poprzedzać opinię – w przeciwnym razie nie można mówić o opinii. A w każdym razie – o użytecznej opinii. Dlatego polityka informacyjna i komunikacyjna UE musi podlegać ogólnej zasadzie, zgodnie z którą to nie obywatele powinni być zmuszeni do poszukiwania informacji, lecz informacja powinna wychodzić naprzeciw obywatelom.

3. Praca z mediami i nowymi technologiami

W białej księdze zanadto podkreślono ideę, według której dialog i komunikacja z obywatelami mogą być koordynowane za pomocą inicjatyw przez instytucje. W konsekwencji większe znaczenie przypisano nowym technologiom niż tradycyjnym środkom masowego przekazu. Niekiedy wydaje się, że nie doceniono wpływu środków masowego przekazu na społeczeństwo.

Sprawozdawca jest zdania, że należy sporządzić listę środków priorytetowych, koncentrując się np. na poprawie warunków pracy dziennikarzy w instytucjach europejskich, szkoleniach dla specjalistów z zakresu informacji, poprawie metod komunikacji bezpośredniej itd.

4. Poznawanie europejskiej opinii publicznej

Komisja proponuje stworzenie sieci ekspertów z dziedziny badań krajowej opinii publicznej, co ułatwiłoby wymianę dobrych praktyk i rozwój synergii. Sprawozdawca uważa jednak, że lepiej byłoby korzystać z już istniejących zasobów w sposób bardziej skoordynowany, tak aby odnosić maksymalne korzyści. Informacje i dobre praktyki można wymieniać bez powoływania do życia nowego europejskiego obserwatorium opinii publicznej. W istocie utworzenie obserwatorium byłoby działaniem wątpliwym w perspektywie krótkofalowej, gdyż przed przystąpieniem do jego realizacji należałoby w pełni zoptymalizować dane już zgromadzone.

5. Współpraca

Istotne znaczenie ma zaangażowanie państw członkowskich w politykę informacyjną i komunikacyjną UE. Bez ich udziału praktycznie niemożliwe byłoby przekazywanie jakichkolwiek treści. Należy bardziej skupiać się na przekazywanej treści, tak by poruszać sprawy nieobojętne obywatelom, co zapewni zainteresowanie tych ostatnich. Musimy skutecznie wyjaśniać, co Europa może zrobić dla każdego obywatela. Musimy znaleźć metody pozwalające nam bardziej zdecydowanie zaważyć na polityce informacyjnej i komunikacyjnej na poziomie regionalnym i lokalnym. Uczestnicy polityki, np. partie polityczne, muszą mieć zdolność mobilizowania obywateli do wpierania polityki europejskiej, w związku z tym mają kluczową rolę do odegrania.

Sprawozdawca uważa, że Parlament, Komisja i Rada powinny zintensyfikować rozmowy trójstronne, a w tym celu ściślej skoordynować swoje działania.

Jedyne forum wymiany idei, jakim dysponują służby Komisji i Parlamentu odpowiedzialne za informację i komunikację, jest Międzyinstytucjonalna Grupa ds. Informacji. Jej podstawowym zadaniem jest określenie priorytetów programu PRINCE. Wszelkie inicjatywy nie objęte zakresem tego programu są traktowane jako środki szczegółowe i realizowane z inicjatywy – w zależności od przypadku – Komisji lub Parlamentu. Sprawozdawca uważa, że program PRINCE powinien obejmować więcej dziedzin priorytetowych, a instytucje powinny podejmować działania szczegółowe tylko w razie konieczności. Grupa instytucjonalna powinna ponadto mieć charakter przede wszystkim polityczny, a liczbę jej członków należy zmniejszyć w celu uzyskania większej sprawności operacyjnej.

OPINIA Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (18.9.2006)

dla Komisji Kultury i Edukacji

w sprawie Białej księgi w sprawie europejskiej polityki komunikacyjnej
(2006/2087(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Michael Cashman

WSKAZÓWKI

Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych zwraca się do Komisji Kultury i Edukacji, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

A.  mając na uwadze, że prawo do informacji i wolność wypowiedzi powinny leżeć u podstaw demokracji w Europie oraz stanowić fundament systemów politycznych na szczeblu europejskim i krajowym, i dlatego też, na ile jest to możliwe, należy społeczeństwu zapewnić dostęp do informacji,

B.  mając na uwadze, że uczestnictwo w demokracji stanowi kamień węgielny procesu politycznego i że powinno ono mieć bezpośredni wpływ na ustalanie polityki Unii,

C.  mając na uwadze, że przejrzystość i otwartość są warunkami wstępnymi komunikacji i że taka komunikacja oznacza dwustronny dialog z obywatelami Europy, który jest podstawowym elementem demokracji, niezbędnym do rozwijania debaty publicznej,

D.  mając na uwadze, że okres refleksji ma na celu pogłębienie demokracji w Unii, zwiększenie jej skuteczności i odzyskanie łączności z obywatelami,

E.  podkreślając, że problemy europejskie i wartość dodana prawa wspólnotowego rzadko są poruszane w debatach na szczeblu krajowym, a politycy krajowi często przypisują sobie zasługi za udane przedsięwzięcia europejskie, podczas gdy z drugiej strony skorzy są do krytykowania UE, często za niepowodzenia polityki, których przyczyny tkwią na szczeblu krajowym,

F.  zwracając uwagę na konkluzje Prezydencji przyjęte na konferencji przewodniczących parlamentów Unii Europejskiej w dniach 6 i 7 maja 2005 r., w których wezwano parlamenty krajowe do odbycia corocznej debaty, najlepiej podczas sesji plenarnej, na temat rocznego programu pracy i prac legislacyjnych Komisji Europejskiej,

1.  wzywa Komisję do zapewnienia konsultacji z zainteresowanymi stronami oraz społeczeństwem już na wczesnym etapie kształtowania polityk; uważa, że w przypadku najważniejszych projektów, w ocenach wpływu należy zamieścić dodatkową sekcję dotyczącą sposobu uwzględnienia kwestii stanowiących przedmiot społecznej troski przy opracowywaniu danego projektu; wskazuje, że należy wyjaśnić kwestię wpływu konsultacji społecznych na unijny proces decyzyjny;

2.  jest przekonany, że przejrzystość oraz dostęp do dokumentów stanowią jeden z głównych filarów gwarantujących komunikację z obywatelami w sprawach UE i jej działalności, służący zmniejszeniu obecnie istniejącej luki; zachęca Komisję oraz Prezydencję Fińską do podjęcia kroków niezbędnych do przeglądu rozporządzenia WE 1049/2001, zgodnie z wnioskiem Parlamentu, w celu zagwarantowania, że opinie prawne, stanowiska i poprawki zostaną opublikowane w publicznej bazie danych przed ich ostatecznym przyjęciem; jest przekonany, że mając na celu stworzenie wspólnej bazy danych, należy połączyć obecnie istniejące bazy danych i jak najlepiej przystosować je do potrzeb użytkownika; uważa, że do tego celu można wykorzystać bazę danych Prelex służącą monitorowaniu procesu decyzyjnego w poszczególnych instytucjach;

3.  uważa, że należy publikować wszystkie dokumenty Rady, Komisji i komisji Parlamentu Europejskiego oraz dokumenty określające ich porządki obrad, jak również łatwo zrozumiałe informacje dotyczące kontekstu podejmowanych działań; wskazuje, że należy zapewnić społeczeństwu łatwy dostęp do tych informacji, szczególnie za pomocą Internetu, publikacji dokumentów oraz transmisji bezpośrednich i zapewnienia możliwości retransmisji posiedzeń;

4.  wzywa Komisję do opracowania dynamicznej i reaktywnej polityki komunikacyjnej, która byłaby ukierunkowana bardziej na dostarczanie bieżących wiadomości dotyczących ewolucji decyzji podejmowanych na różnych etapach procesu decyzyjnego niż na informowanie głównie o osiągniętym porozumieniu końcowym; uważa, że celem polityki komunikacyjnej Unii jest umożliwienie obywatelom jasnego zrozumienia, jak tworzone jest prawo europejskie;

5.  zachęca parlamenty krajowe do zwiększenia kontrolnej roli rządów, biorących udział w pracach Rady, podnosząc w ten sposób świadomość, a co za tym idzie odpowiedzialność demokratyczną instytucji UE;

6.  zachęca państwa członkowskie do włączania wymiaru europejskiego do debat krajowych, zwracając w ten sposób uwagę społeczeństwa na program działań na szczeblu europejskim;

7.  uważa, że w ramach debaty należy uwzględnić specyficzne potrzeby i działania osób niepełnosprawnych oraz grup mniejszościowych, jak również odbiorców na szczeblu krajowym i lokalnym oraz szczególnych odbiorców docelowych; wskazuje na potrzebę poświęcenia większej uwagi kwestii przekazywania określonym odbiorcom docelowym informacji istotnych oraz dopasowanych do lokalnych potrzeb, umożliwiając przedstawienie tematyki unijnej w kontekście bieżących spraw obywateli;

8.  wzywa państwa członkowskie do odpowiedniej i szybkiej transpozycji wspólnotowego prawodawstwa w celu zagwarantowania wszystkim obywatelom UE możliwości korzystania z jednolitego zakresu praw przyznanych we wspólnotowym prawodawstwie; wzywa Komisję do bardziej aktywnego dbania o przestrzeganie przepisów wspólnotowego prawodawstwa; zachęca Komisję, by w partnerstwie z rządami państw członkowskich, działała na rzecz informowania obywateli o przysługującym im prawie dostępu do wymiaru sprawiedliwości oraz prawie skorzystania ze środków prawnych w przypadku naruszenia ich praw.

PROCEDURA

Tytuł

Biała księga w sprawie europejskiej polityki komunikacyjnej

Numer procedury

2006/2087(INI)

Komisja przedmiotowo właściwa

CULT

Komisja wyznaczona do wydania opinii
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

LIBE
6.4.2006

Ściślejsza współpraca

 

Sprawozdawca komisji opiniodawczej
  Data powołania

Michael Cashman
15.5.2006

Poprzedni sprawozdawca

 

Rozpatrzenie w komisji

12.7.2006

13.9.2006

 

 

 

Data zatwierdzenia wskazówek

13.9.2006

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

35

2

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Alexander Alvaro, Alfredo Antoniozzi, Mihael Brejc, Michael Cashman, Charlotte Cederschiöld, Carlos Coelho, Fausto Correia, Panayiotis Demetriou, Agustín Díaz de Mera García Consuegra, Kinga Gál, Patrick Gaubert, Lilli Gruber, Timothy Kirkhope, Ewa Klamt, Magda Kósáné Kovács, Wolfgang Kreissl-Dörfler, Barbara Kudrycka, Stavros Lambrinidis, Henrik Lax, Sarah Ludford, Jaime Mayor Oreja, Claude Moraes, Lapo Pistelli, Martine Roure, Ioannis Varvitsiotis, Stefano Zappalà, Tatjana Ždanoka

Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego

Marco Cappato, Bárbara Dührkop Dührkop, Maria da Assunção Esteves, Anne Ferreira, Ignasi Guardans Cambó, Sophia in 't Veld, Hubert Pirker, Antonio Tajani, Kyriacos Triantaphyllides

Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego

Thomas Wise

OPINIA Komisji Spraw Konstytucyjnych (5.10.2006)

dla Komisji Kultury i Edukacji

w sprawie białej księgi w sprawie europejskiej polityki komunikacyjnej
2006/2087(INI)

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Gérard Onesta

WSKAZÓWKI

Komisja Spraw Konstytucyjnych zwraca się do Komisji Kultury i Edukacji, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  wyraża zadowolenie z przedstawienia białej księgi i zgadza się z zamiarem Komisji odnośnie przekształcenia polityki komunikacji w samodzielną politykę o własnej treści;

2.  wyraża zadowolenie w związku z uznaniem przez Komisję, że każde działanie jest powiązane z jego treścią i powinno stanowić proces w „podwójnym sensie” pociągając za sobą zainteresowanie obywateli, jednak wyraża rozczarowanie, że te zasady wypunktowane na początku białej księgi, nie przekładają się na konkrety; w związku z tym wzywa Komisję do sprecyzowania, w jaki sposób zamierza ona uwzględnić głosy obywateli i sugeruje ewentualne wykorzystanie inicjatyw innych instytucji, takich jak „Agora” – powołany przez Parlament organ służący porozumiewaniu się z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego;

3.  stwierdza, że nie może istnieć zadowalająca polityka komunikacyjna bez dokładnego poznania luk w informacji, jaką dysponują obywatele Unii Europejskiej, bez względu na to, czy chodzi o treść działań wspólnotowych czy o instytucje i procedury pozwalające na ich wprowadzenie w życie; zwraca się w związku z tym o zlecenie służbom „Eurobarometru” przeprowadzenia szczegółowego i wyczerpującego badania opinii publicznej, pozwalającego na dokładne i zróżnicowane zapoznanie się z poziomem informacji obywateli Wspólnoty w zależności od kraju pochodzenia, kategorii społeczno-zawodowej i orientacji politycznej;

4.  podkreśla znaczenie zwołania międzyparlamentarnych forów na temat przyszłości Europy, z których jedno odbędzie się z okazji pięćdziesiątej rocznicy podpisania traktatów rzymskich; zwraca się, w ramach europejskiej polityki komunikacyjnej, o wzięcie pod uwagę rozmów na szczeblu reprezentantów obywateli Europy;

5.  popiera prace nad nowym instrumentem międzyinstytucjonalnym, otwartym na udział państw członkowskich, definiującym zasady polityki komunikacji europejskiej; uważa jednak, że w związku z samą naturą tego instrumentu – karta lub kodeks postępowania – powinna zostać przeprowadzona dokładna analiza ze względu na „gwarancje”, które miałby on dawać obywatelom oraz zobowiązania instytucji i państw członkowskich, które miałyby zostać przez te ostatnie zrealizowane,

6.  przypomina, że już w Karcie Praw Podstawowych zdefiniowane są prawa obywateli w zakresie informacji i że każdy ewentualny nowy instrument będzie musiał przestrzegać uprawnień Parlamentu – zgromadzenia wybranego – zwłaszcza uprawnienia do zwracania się przezeń bez ograniczeń do obywateli całej Unii, wzywa swoją Komisję Spraw Konstytucyjnych do przeanalizowania możliwego charakteru i zawartości takiego instrumentu międzyinstytucjonalnego;

7.  podkreśla, że polityka komunikacji powinna uwzględniać szczególne tempo spraw europejskich, często niezależne od politycznego harmonogramu w poszczególnych państwach i że nie może prawdziwie rozwijać się na marginesie konkretnych polityk i działań Unii Europejskiej, które mają własny, niezależny kalendarz; uważa więc, że Komisja, Rada i Parlament powinny ustalić wspólnie kalendarz spraw mogących szczególnie interesować europejską opinię publiczną, w celu połączenia ich wysiłków w dziedzinie komunikacji w tym zakresie;

8.  ponownie wyraża przekonanie, że Unia Europejska jest często postrzegana jako jednolita całość przez obywateli, którzy nie mają obowiązku znać niuansów instytucjonalnych, oraz że należy zatem połączyć polityki komunikacji wszystkich instytucji we wspólną całość, jednocześnie przy poszanowaniu kompetencji i autonomii każdej z nich; ponawia swoje wezwanie o przeprowadzenie dorocznej debaty międzyinstytucjonalnej w tej kwestii w trakcie sesji plenarnej w celu przyjęcia wspólnej deklaracji dotyczącej celów i środków tej polityki;

9.  podkreśla konieczność przystosowania i rozwinięcia strategii i treści białej księgi w zależności od dyskusji toczących się w społeczeństwie europejskim i między państwami członkowskimi;

10. popiera rozwój dialogu i wspólnie przeprowadzanych debat miedzy instytucjami europejskimi i instytucjami krajowymi i regionalnymi; podkreśla znaczenie oparcia komunikacji na inicjatywach opartych na wektorach komunikacyjnych skierowanych do „szerokiego odbiorcy” takich jak programy kulturalne (nagrody literackie lub filmowe), wydarzenia sportowe, itp.; uważa, że komunikacja musi brać pod uwagę strategiczną orientację skierowaną na odbiorców docelowych, takich jak uniwersytety, wspólnoty lokalne lub organizacje zawodowe;

11. podkreśla konieczność nadania jak największej widoczności wsparciu finansowemu przyznawanemu przez Unię Europejską, a przez to obowiązek zapewnienia rozpowszechniania informacji o przyznaniu finansowania, jaki powinien spoczywać na każdej instytucji, stowarzyszeniu lub działalności korzystających z dotacji z tytułu programu unijnego;

12. docenia propozycje Komisji w sprawie lepszego wykorzystania nowych technologii komunikacji, jednak wnosi o podjęcie kroków w celu uniknięcia „podziału cyfrowego”, który w jeszcze większym stopniu wykluczyłby pewną część obywateli z dostępu do informacji o Unii; podkreśla w związku z tym, ze należałby połączyć - w trosce o poszerzenie – poszczególne środki komunikacji różnych instytucji, np. przyszłą Web TV” Parlamentu Europejskiego, przy poszanowaniu jego autonomii; podkreśla również, że tradycyjnym środkom masowego przekazu, takim jak telewizja, musi zostać nadana właściwa wartość;

13. ubolewa, że obecna polityka informacyjna nie osiąga zamierzonego celu i nie dociera do obywateli Europy; podkreśla w związku z tym, iż należy przyjąć całkowicie nowe metody, przede wszystkim wykorzystując ofertę dziennikarską charakterystyczną dla telewizji; przychylny jest pomysłowi opracowywania informacji o Europie na wzór programów „Universum”;

14. wzywa Komisję do lepszego ustalenia hierarchii odnośnie swych partnerów w zakresie komunikacji, poprzez rozwój uprzywilejowanych stosunków z partnerami o „przesłaniu ponadnarodowym”, takich jak tworzące się organizacje europejskiego społeczeństwa obywatelskiego, partie polityczne i dziennikarze; stwierdza znaczenie włączenia do niej środków przekazu przeznaczonych dla młodzieży w celu wzmocnienia europejskiego obszaru obywatelskiego;

15. przywiązuje szczególną wagę do roli odgrywanej przez partie polityczne na rzecz demokracji parlamentarnej na wszystkich szczeblach; wyraża ubolewanie z powodu niewykorzystywania potencjału ponadnarodowych partii politycznych; żałuje, że wiele krajowych partii politycznych nie jest skłonnych do przyjęcia wymiaru europejskiego w sposób spójny i przekonywujący; nalega na partie polityczne, aby wzięły pod uwagę kwestie europejskie w procesie decyzyjnym i w kampaniach wyborczych oraz by działały w sposób umożliwiający obywatelom dokonanie rzeczywistego wyboru politycznego w kwestii przyszłości Europy;

16. podkreśla podstawową rolę mediów w komunikacji w zakresie kwestii europejskich i nalega na potrzebę ustanowienia specjalnych form współpracy z nimi, przy absolutnym poszanowaniu ich niezależności i autonomii wydawniczej; uważa, ze należy znacznie zwiększyć dostępne środki na kształcenie dziennikarzy wyspecjalizowanych w kwestiach europejskich, zwłaszcza na poziomie prasy lokalnej i regionalnej; uważa także, że reklama instytucjonalna jest ważnym sposobem na zapoznanie szerokiej publiczności z europejskim ośrodkiem politycznym i stanowi przez to ważny temat do debaty z mediami;

17. podkreśla znaczenie powiązania polityki komunikacyjnej z programami na temat aktywnego obywatelstwa dotowanymi przez Unię Europejską, które znacznie zwiększyłyby skuteczność tego procesu;

18. uważa, że rozwój europejskiej administracji w skali lokalnej, mogącej wspomóc istniejące rozrzucone ośrodki informacji europejskiej, przyczyniłoby się do powstania ważnych bezpośrednich związków między Unią a obywatelami, zwłaszcza poprzez ułatwienie tym ostatnim dostępu do inicjatyw i programów europejskich ich dotyczących; uważa, że biura informacyjne Komisji i Parlamentu Europejskiego w państwach członkowskich odgrywają tutaj ważną rolę; uważa w tym kontekście, że niezbędne jest ponowne, gruntowne rozpatrzenie pracy wykonanej do tej pory przez biura informacyjne, biorąc pod uwagę, że ich polityka w zakresie „public relations” nie wzbudza zainteresowania obywateli oraz że środki wykorzystywane w tym celu mogłyby zostać spożytkowane w dużo bardziej skuteczny sposób; wyraża zatem życzenie, aby były one bardziej czynne, a mniej biurokratyczne;

19. podkreśla znaczenie Konstytucji dla Europy, która nadałaby Unii bardziej polityczny i demokratyczny charakter i uczyniłaby ją bardziej atrakcyjną w oczach obywateli; przypomina o odpowiedzialności politycznej, jaka spoczywa na Parlamencie Europejskim, Radzie i Komisji związanej z wspieraniem tego procesu;

PROCEDURA

Tytuł

Biała księga w sprawie europejskiej polityki komunikacyjnej

Numer procedury

2006/2087(INI)

Komisja przedmiotowo właściwa

CULT

Komisja wyznaczona do wydania opinii
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

AFCO
6.4.2006

Ściślejsza współpraca - data ogłoszenia na posiedzeniu

 

Sprawozdawca komisji opiniodawczej
  Data powołania

Gérard Onesta
21.2.2006

Poprzedni sprawozdawca komisji opiniodawczej

 

Rozpatrzenie w komisji

2.5.2006

12.7.2006

12.9.2006

 

 

Data zatwierdzenia wskazówek

5.10.2006

Wynik głosowania końcowego

za:

przeciw:

wstrzymujących się:

17

1

1

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Carlos Carnero González, Richard Corbett, Panayiotis Demetriou, Andrew Duff, Maria da Assunção Esteves, Ingo Friedrich, Bronisław Geremek, Genowefa Grabowska, Ignasi Guardans Cambó, Jo Leinen, Íñigo Méndez de Vigo, Rihards Pīks, Johannes Voggenhuber, Bernard Piotr Wojciechowski

Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego

Jean-Louis Bourlanges, Ashley Mote, Gérard Onesta, Georgios Papastamkos, Reinhard Rack, György Schöpflin

Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego

 

Uwagi (dane dostępne wyłącznie w jednym języku)

 

PROCEDURA

Tytuł

Sprawozdanie w sprawie Białej Księgi w sprawie europejskiej polityki komunikacyjnej

Numer procedury

2006/2087(INI)

Komisja przedmiotowo właściwa
  Data ogłoszenia wydania zgody na posiedzeniu

CULT
6.4.2006

Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

LIBE

6.4.2006

AFCO
6.4.2006

 

 

 

Opinia niewydana
  Data wydania decyzji

 

 

 

 

 

Ściślejsza współpraca
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

 

 

 

 

 

Sprawozdawca(y)
  Data powołania

Luis Herrero-Tejedor
13.2.2006

 

Poprzedni sprawozdawca(y)

[Britta Thomsen]

 

Rozpatrzenie w komisji

29.5.2006

 

 

 

 

Data przyjęcia

9.10.2006

Wynik głosowania końcowego

za:

przeciw:

wstrzymujących się:

29

1

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Maria Badia I Cutchet, Ivo Belet, Guy Bono, Marielle De Sarnez, Marie-Hélène Descamps, Jolanta Dičkutė, Hanna Foltyn-Kubicka, Milan Gaľa, Vasco Graça Moura, Lissy Gröner, Luis Herrero-Tejedor, Ruth Hieronymi, Bernat Joan i Marí, Manolis Mavrommatis, Ljudmila Novak, Doris Pack, Zdzisław Zbigniew Podkański, Pál Schmitt, Nikolaos Sifunakis, Hannu Takkula, Helga Trüpel, Thomas Wise, Tomáš Zatloukal

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Ignasi Guardans Cambó, Gyula Hegyi, Mary Honeyball, Reino Paasilinna, Sérgio Sousa Pinto, Grażyna Staniszewska

Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Harald Ettl

Data złożenia

16.10.2006

Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)

...