SPRAWOZDANIE w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji

26.10.2006 - (COM(2006)0082 – C6‑0105/2006 –2006/0023 (CNS)) - *

Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
Sprawozdawca: Giusto Catania

PROJEKT REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji

(2006/0082 – COM (2006)0082 – C6‑0105/2006 –2006/0023 (CNS))

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM (2006)0082),

–   uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji z dnia 31 października 2003 r.,

–   uwzględniając Traktat WE, a w szczególności jego art. 47 ust. 2, 57 ust. 2, 95, 107 ust. 5, 179, 181a, 190 ust. 5, 195 ust. 4, 199, 207 ust. 3, 218 ust. 2, 223 akapit ostatni, 224 akapit przedostatni, 225a akapit przedostatni, 245 ust. 2, 248 ust. 4 akapit ostatni, 255 ust. 2, 255 ust. 3, 260 akapit drugi, 264 akapit drugi, 266 akapit ostatni, 279, 280, 283 oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6‑0105/2006),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Kontroli Budżetowej (A6‑0380/2006),

1.  zatwierdza wniosek dotyczący decyzji Rady po poprawkach oraz zatwierdza zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 Punkt uzasadnienia 4 a (nowy)
	(4a) Sprawą najwyższej wagi jest, aby wszystkie państwa członkowskie, które jeszcze nie podpisały i nie ratyfikowały konwencji, uczyniły to bez dalszej zwłoki.

UZASADNIENIE

Wprowadzenie

Korupcja szkodzi prawom człowieka, instytucjom demokratycznym, praworządności, wymiarowi sprawiedliwości i umożliwia rozkwit zorganizowanej przestępczości. Stanowi problem dla przejrzystego zarządzania sprawami publicznymi, podważa wiarygodność i zwiększa nieufność w stosunku do demokratycznych instytucji. Często wykorzystuje się ją do wpływania na decyzje polityczne lub administracyjne bądź ich przyspieszanie; owocuje to nadmiarem biurokracji i brakiem ciągłości w procesie decyzyjnym administracji publicznej.

Bardziej rani ludzi ubogich i ma niszczycielski wpływ na rozwój: korupcja prowadzi do zmniejszenia skuteczności pomocy, złego odżywiania, niewydolnych systemów edukacyjnych i zdrowotnych, zwiększonego ryzyka biznesowego i mniejszych bezpośrednich inwestycji zagranicznych.

Z powyższych powodów zwalczanie korupcji stało się w ostatnich latach jednym z najważniejszych priorytetów politycznych UE, zarówno w dziedzinie jej spraw wewnętrznych, jak i stosunków z krajami kandydującymi oraz trzecimi.

Konwencja NZ przeciwko korupcji (ang. UNCAC)

Zgromadzenie Ogólne NZ podjęło decyzję o powołaniu komitetu ad hoc mającego opracować międzynarodowy instrument prawny przeciwko korupcji, niezależny od Konwencji NZ przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej (ang. UNTOC). Komitet ad hoc negocjował nad konwencją od stycznia 2002 r. do października 2003 r. Komisja reprezentowała interesy Wspólnoty Europejskiej i uważa, że cele postawione przez Radę zostały osiągnięte. Tekst UNCAC został przyjęty w październiku 2003 r. Traktat wszedł w życie w grudniu 2005 r. po ratyfikacji przez trzydziestego sygnatariusza.

W dniu 15 września 2005 r. Komisja Europejska oraz Prezydencja Rady podpisały konwencję w imieniu Wspólnoty Europejskiej. Wszystkie obecne państwa członkowskie UE i kraje kandydujące z wyjątkiem Słowenii i Estonii podpisały konwencję. Ratyfikowały już konwencję: Austria, Finlandia, Francja, Węgry, Łotwa, Polska, Słowacja, Hiszpania, Wielka Brytania, Rumunia i Chorwacja.

UNCAC jest kolejnym etapem światowej strategii w dziedzinie walki ze zorganizowaną przestępczością i doskonale dostosowuje się do UNTOC. Z tego też powodu dla zapewnienia skutecznych działań mających na celu likwidację zorganizowanej przestępczości znaczenie zasadnicze ma ratyfikacja obydwu konwencji zarówno przez UE, jak i wszystkie państwa członkowskie.

Rzeczywiście bowiem podpisanie UNCAC i wola zatwierdzenia ostatecznego jej zawarcia przez UE są w pełni zgodne z ewolucją polityki w dziedzinie tworzenia wspólnego obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

Przypomina się, że art. 29 TUE (Maastricht, 7.2.92 r.) zalicza „korupcję” (ust. 2) do tych form przestępczości, którym należy zapobiegać i które należy zwalczać w celu stworzenia wspomnianego wspólnego obszaru.

Rozwój globalnej polityki przeciwko korupcji został następnie podkreślony jako cel priorytetowy w Planie działań przeciwko zorganizowanej przestępczości, przyjętym przez Radę w Amsterdamie w dniu 28.4.97 r.

Treść UNCAC

Konwencja dotyczy zapobiegania, wykrywania i ścigania oraz blokowania, zajmowania, konfiskaty i zwrotu dochodów pochodzących z przestępstw.

Korupcję można ścigać po fakcie, ale najpierw i przede wszystkim wymaga ona zapobiegania. UNCAC zawiera takie środki jak:

§ kodeksy postępowania urzędników publicznych, regulacje zapewniające niezawisłość sądownictwa,

§ obiektywne kryteria naboru i awansu urzędników państwowych, przetargów publicznych,

§ popieranie przejrzystości i odpowiedzialności w zarządzaniu finansami publicznymi i w sektorze prywatnym,

§ udział społeczeństwa obywatelskiego.

Obejmuje swym zakresem również ustanowienie kategorii przestępstw zwiazanych z korupcją i współpracą międzynarodową, dostarczając skutecznego systemu wzajemnej pomocy prawnej. Obecnie odstępuje się od wielu procesów antykorupcyjnych, ponieważ brak współpracy pomiędzy państwami czyni śledzenie przepływu pieniędzy niemożliwym. W tym zakresie konwencja przełamuje dotychczasowe praktyki, uwzględniając po raz pierwszy koncepcję współpracy międzynarodowej w dziedzinie zwrotu skradzionego majątku. Państwa-strony muszą współpracować w sprawach karnych w okolicznościach opisanych w konwencji. Państwa-strony mogą także prowadzić wspólne śledztwa i wykorzystywać specjalne techniki śledcze takie jak nadzór elektroniczny.

UNCAC zawiera środki wspierające zwrot korzyści, który jest podstawowym krokiem naprzód. Konwencja zwiększa nadzieje, że środki przekazane zagranicę przez skorumpowanych przywódców, którzy zagrabili majątek narodowy, będą mogły powrócić do państw, z których zostały zrabowane. Kwestia ta jest szczególnie ważna dla wielu krajów rozwijających się.

Instytucje finansowe są zachęcane do sprawdzania tożsamości właścicieli wysokich kont bankowych, tak aby ukrywanie nielegalnych dochodów przez skorumpowanych urzędników stało się trudniejsze.

Konwencja uprawnia ludzi, którzy ponieśli szkody z powodu korupcji, do wszczynania postępowań sądowych przeciwko stronom odpowiedzialnym.

Wreszcie ustanowiona została konferencja państw-stron w celu poprawy współpracy pomiędzy nimi, osiągania celów określonych w konwencji oraz wspierania i przeglądu jej wdrażania.

Proponowana decyzja Rady

Projekt decyzji Rady zaleca przystąpienie w imieniu Wspólnoty Europejskiej do konwencji. Projekt zatwierdza konwencję i upoważnia Przewodniczącego Rady do wyznaczenia osoby umocowanej do złożenia dokumentu ratyfikacyjnego oraz deklaracji dotyczącej kompetencji Wspólnoty.

Tekst deklaracji zawarty jest w załączniku II do decyzji. Podaje on, że Wspólnota posiada wyłączne kompetencje związane z własną administracją publiczną, z rozwijaniem norm postępowania swoich urzędników oraz z zapobieganiem korupcji. Deklaracja stanowi również, że Wspólnota posiada kompetencje związane z rynkiem wewnętrznym i do tych celów przyjęła środki gwarantujące równy dostęp do publicznych przetargów i rynków, ustalające normy rachunkowe i audytowe oraz odnoszące się do prania pieniędzy.

Stanowisko sprawozdawcy

UNCAC nie jest kolejną deklaracją w sprawie korupcji; jest ona dokumentem zajmującym się krytycznymi aspektami problemu korupcji. W naszym zglobalizowanym świecie jest to pierwszy naprawdę globalny istrument przeznaczony do przeciwdziałania korupcji.

Pomimo, że konwencja jest wynikiem trudnych negocjacji i nie jest doskonała, konieczne jest jej ostateczne zatwierdzenie i wdrożenie do praktyki.

Sprawozdawca wyraża ubolewanie związane z faktem, że UNCAC nie zajmuje się w zadowalającym stopniu takimi kwestiami, jak kryminalizacja pasywnego przekupstwa międzynarodowych urzędników państwowych oraz skuteczne monitorowanie konwencji.

Możliwości konwencji są jednakże znaczne i stanowi ona dobry początek. Na tym etapie ważna jest bezzwłoczna ratyfikacja przez UE, ponieważ zagwarantuje to jej udział w konferencji, która zadecyduje o wdrażaniu UNCAC. Parlament Europejski wyraża jednakże ubolewanie, że jest jedynie konsultowany. Zasadniczo jest zdania, że kiedy Wspólnota Europejska jest sygnatariuszem porozumienia międzynarodowego, PE powinien być wzywany w celu wyrażenia swojej zgody.

Korupcja podważa zasady demokratyczne, a UNCAC może stanowić instrument do walki ze zorganizowaną przestępczością, dlatego też należy uruchomić wszystkie przewidziane w traktatach instrumenty w celu uczynienia z zatwierdzenia konwencji podstawowego elementu służącego ocenie skuteczności administracji publicznej.

Sprawozdawca uważa, że dla zagwarantowania skuteczności instrumentów przewidzianych w UNCAC należy uruchomić wszystkie niezbędne środki w celu uczynienia działalności administracji publicznej przejrzystą oraz zwiększenia współpracy między państwami członkowskimi w zakresie wszystkich aspektów walki z korupcją, w tym zapobiegania i ścigania. OLAF powinien odgrywać znaczącą rolę we wdrażaniu przepisów konwencji. W związku z tym sprawozdawca wzywa Komisję do przedstawiania Parlamentowi sprawozdań w sprawie wdrażania konwencji, sporządzanych co roku w ramach corocznego sprawozdania dotyczącego ochrony interesów finansowych Wspólnoty.

Rada powinna także bezzwłocznie przedstawić wniosek w sprawie decyzji ustanawiającej europejską sieć antykorupcyjną.

Zdaniem sprawozdawcy konieczne jest powołanie przy Komisji Europejskiej organu gwarancyjnego, złożonego z prawników, wykładowców prawa oraz uznanych profesjonalistów i gwarantującego przejrzystość i bezstronność administracji UE w walce z korupcją, a także weryfikację sytuacji majątkowej urzędników instytucji europejskich, oczywiście przy pełnym zachowaniu zasady poufności. Organy o takich samych funkcjach mogłyby zostać powołane na szczeblu krajowym i zdecentralizowanym administracji publicznej.

Organy te mogłyby oceniać informacje i dane na temat niespełniania obowiązku bezstronności oraz możliwych strat skarbu państwa spowodowanych przez urzędników publicznych.

Sprawozdawca z zadowoleniem przyjmuje i z zainteresowaniem śledzi inicjatywę Światowej Organizacji Parlamentarzystów przeciwko Korupcji (ang. GOPAC) polegającą na rozwijaniu idei i propozycji dotyczących kodeksu postępowania dla parlamentarzystów, opierając się na ust. 8 Konwencji ONZ przeciwko korupcji.

Urzędnicy państwowi, wobec których toczy się proces, mogliby być przeniesieni na inne stanowisko w celu uniknięcia ryzyka ewentualnego powtórzenia przestępstwa. Natomiast w przypadku ostatecznych wyroków skazujących za przestępstwa na szkodę administracji publicznej powinno być możliwe ich zwolnienie.

Zwrot korzyści z korupcji jest jednym z głównych celów UNCAC. Z tego powodu przykłada się dużą wagę do kontroli sytuacji majątkowej urzędników państwowych.

Sprawozdawca uważa, że oprócz sytuacji urzędników wszystkich instytucji Unii Europejskiej konieczne jest zwrócenie uwagi na środowiska polityczne. Konieczne jest podanie do wiadomości publicznej sytuacji majątkowej i dochodów posłów do Parlamentu Europejskiego oraz członków Komisji Europejskiej.

Przedsiębiorstwa prywatne zamieszane w afery korupcyjne, z jakiegokolwiek kraju by nie pochodziły, powinny być poddane postępowaniu śledczemu, pociągnięte do odpowiedzialności i umieszczone na „czarnej liście”.

Konwencja jest wyróżniającym się osiągnięciem, które już uzyskało ogromne poparcie, biorąc pod uwagę znaczną liczbę państw sygnatariuszy. Jednak jej skutki bedą zależeć od jej skutecznego wdrażania. Przedsięwzięcie dyplomatyczne musi zostać przekształcone w rzeczywiste działanie, a na wszystkich szczeblach społeczeństwa powstać musi kultura antykorupcyjna.

Zasadnicze znaczenie będzie miało także monitorowanie. Dlatego też UE musi znaleźć rozwiązanie: albo uczestniczyć w działaniach GRECO, albo utworzyć unijny mechanizm oceny, oparty na podobnych przeglądach.

Sprawozdawca wzywa państwa członkowskie oraz instytucje UE do potwierdzenia ich zobowiązań w walce z korupcją w imię uczciwości, poszanowania państwa prawa, odpowiedzialności i przejrzystości dla stworzenia lepszego świata dla wszystkich.

Pismo Szabolcsa Fazakasa, przewodniczącego Komisji Kontroli Budżetowej, do Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych

Szanowni koledzy,

Dnia 3 kwietnia 2006 r. Rada, na podstawie art. 300 ust. 2 i 3, zwróciła się do Parlamentu Europejskiego o wydanie opinii w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji.

Dnia 20 kwietnia 2006 r. Komisja Kontroli Budżetowej wstępnie postanowiła sporządzić opinię zgodnie z załącznikiem VI część V ust. 5 Regulaminu Parlamentu. Jednakże ze względu na ograniczenia czasowe komisja CONT zmieniła pierwotną decyzję i dnia 12 lipca 2006 r. postanowiła sporządzić opinię w formie pisma.

Ogólne informacje dotyczące wniosku Komisji

Zgromadzenie Ogólne ONZ w swojej rezolucji 55/61 z dnia 4 grudnia 2000 r. uznało potrzebę utworzenia skutecznego międzynarodowego instrumentu prawnego przeciwko korupcji i podjęło decyzję o powołaniu komitetu ad hoc odpowiedzialnego za przeprowadzenie negocjacji w sprawie takiego instrumentu. Negocjacje w sprawie konwencji, w których Komisja czynnie uczestniczyła, gdy rozważane były wchodzące w zakres jej kompetencji elementy, zakończyły się w październiku 2003 r.

Tekst konwencji ONZ przeciwko korupcji został przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne ONZ podczas 58. sesji w październiku 2003 r. i przedłożony do podpisu na konferencji politycznej wysokiego szczebla, która odbyła się w Meridzie (Meksyk), w dniach 9-11 grudnia 2003 r.

Konwencję mogą podpisać nie tylko państwa, ale również regionalne organizacje integracji ekonomicznej, takie jak Wspólnota Europejska, dlatego też Rada upoważniła Komisję do jej podpisania w imieniu Wspólnoty Europejskiej. Konwencja ONZ przeciwko korupcji została podpisana w imieniu Wspólnoty Europejskiej w Nowym Jorku w dniu 15 września 2005 r.

Treść i zakres konwencji ONZ przeciwko korupcji

Art. 1 konwencji ONZ przeciwko korupcji stanowi, że

„Celami niniejszej Konwencji są:

(a)     popieranie i wzmacnianie środków dla bardziej skutecznego i efektywnego zapobiegania i zwalczania korupcji;

(b)     popieranie, ułatwianie i wspomaganie międzynarodowej współpracy i pomocy technicznej w zapobieganiu i walce przeciwko korupcji, w tym zwrotu korzyści z korupcji;

(c)     popieranie integralności, odpowiedzialności i dobrego zarządzania sprawami publicznymi i mieniem publicznym.”

Konwencja ONZ przeciwko korupcji zawiera przepisy dotyczące korupcji, które wchodzą w zakres kompetencji Wspólnoty. Przepisy te są zgodne z prawodawstwem Wspólnoty mającym zastosowanie do administracji publicznej Wspólnoty oraz z odpowiednim dorobkiem Wspólnoty.

1.  Konwencja zawiera przepisy, które określają obowiązki związane z organizacją sektora publicznego państw-stron (rozdział II), które z zasady będą podlegać zastosowaniu we Wspólnocie Europejskiej, gdy ta zostanie stroną konwencji (art. 67 ust. 2). Ponadto ponieważ art. 2 lit. a) konwencji definiuje „funkcjonariusza publicznego” jako „każdą osobę pełniącą obowiązki ustawodawcze, wykonawcze, administracyjne lub sądowe w Państwie-Stronie…”, definicja objęłaby również urzędników Wspólnoty Europejskiej po jej przystąpieniu do konwencji.

2.  Dorobek Wspólnoty ustanawia środki zapewniające swobodny przepływ towarów, kapitału i usług, co obejmuje prawodawstwo w zakresie zamówień publicznych mające gwarantować przejrzystość oraz równy dostęp wszystkich kandydatów do zamówień i usług publicznych, jednocześnie zapobiegając oszustwom finansowym i zmowom między kandydatami. Dorobek Wspólnoty zawiera również środki dotyczące rachunkowości i audytu. Przyjmowanie odpowiednich międzynarodowych zobowiązań w stopniu, w jakim przepisy konwencji wpływają na te instrumenty, wchodzi w zakres wyłącznych kompetencji Wspólnoty.

3.  Konwencja zapewnia wysokie standardy środków służących zwalczaniu zjawiska prania pieniędzy, które są zgodne z dorobkiem Wspólnoty odnoszącym się do środków ochrony systemu finansowego oraz innych uznawanych za najbardziej narażone instytucji przed ich wykorzystaniem w celu prania pieniędzy. Wspólnota posiada kompetencje w zakresie środków dotyczących współpracy między jednostkami wywiadu finansowego, przyznane jej na mocy trzeciej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy. W tym kontekście należy również zauważyć, że Komisja przedłożyła wniosek w oparciu o art. 280 TWE dotyczący rozporządzenia w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w celu ochrony interesów finansowych Wspólnoty przed oszustwem oraz wszelkimi innymi nielegalnymi działaniami, w tym praniem pieniędzy związanym z oszustwami finansowymi we Wspólnocie i korupcją w UE.

4.  Polityka Wspólnoty w sferze działań zewnętrznych, w tym współpraca na rzecz rozwoju oraz współpraca z krajami trzecimi, uzupełnia politykę państw członkowskich i obejmuje przepisy dotyczące zwalczania korupcji, na przykład art. 97 umowy o partnerstwie z Kotonu z dnia 23 czerwca 2000 r., zmienionej 23 lutego 2005 r., która ustanawia procedurę konsultacji „w poważnych przypadkach korupcji” obejmującą ostateczną opcję zawieszenia pomocy.

5.  Co więcej dorobek Wspólnoty obejmuje także rozwój obszarów polityki i praktyk ukierunkowanych na zapobieganie i zwalczanie korupcji mającej wpływ na interesy finansowe Wspólnot Europejskich. Ponadto zapewnia funkcjonowanie odpowiednich organów zapobiegających korupcji, takich jak Komisja Europejska, Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), Europejski Trybunał Obrachunkowy, Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich, Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich oraz Parlament Europejski (Komisja Kontroli Budżetowej), a także odpowiednich procedur, takich jak procedury ustanowione w art. 22 lit. a) i b) regulaminu pracowniczego, dotyczące ujawniania informacji.

Stanowisko Komisji Kontroli Budżetowej

Komisja Kontroli Budżetowej

· z zadowoleniem przyjmuje podpisanie przez Wspólnotę Europejską Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji; w tym kontekście wzywa Radę do poparcia rozporządzenia w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej (COM(2004)509 końcowy), które zostało przyjęte przez Parlament w pierwszym czytaniu dnia 23 czerwca 2005 r. (Dz.U. C 133 z 8 czerwca 2005 r.);

· wyraża ubolewanie w związku z faktem, że nie była regularnie informowana o negocjacjach;

· zasadniczo jest zdania, że w przypadku gdy Wspólnota Europejska staje się sygnatariuszem umowy międzynarodowej, do Parlamentu należy zwrócić się o wydanie zgody, zamiast w celu konsultacji;

· ponadto jest zdania, że Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) będzie odgrywał istotną rolę we wdrażaniu postanowień konwencji ONZ przeciwko korupcji; wzywa zatem Komisję do corocznego informowania Parlamentu o wdrażaniu konwencji w ramach rocznego sprawozdania w sprawie ochrony finansowych interesów Wspólnoty.

Z wyrazami szacunku,

Szabolcs Fazakas

PROCEDURA

Tytuł	wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji
Odsyłacze	COM(2006)0082 – C6‑0105/2006 –2006/0023 (CNS))
Data przedstawienia w PE	28.3.2006
Komisja przedmiotowo właściwa   Data ogłoszenia na posiedzeniu	LIBE 3.4.2006
Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	IMCO 3.4.2006			CONT 3.4.2006		DEVE 3.4.2006
Opinia niewydana   Data wydania decyzji	IMCO 18.4.2006			DEVE 30.5.2006
Ściślejsza współpraca   Data ogłoszenia na posiedzeniu
Sprawozdawca(y)   Data powołania	Giusto Catania 3.4.2006
Poprzedni sprawozdawca(y)
Procedura uproszczona - data decyzji
Zastrzeżenia do podstawy prawnej   Data wydania opinii JURI
Zmiana wysokości środków finansowych   Data wydania opinii BUDG
Zasięgnięcie opinii Komitetu Ekonomiczno-Społecznego przez PE - data decyzji na posiedzeniu
Zasięgnięcie opinii Komitetu Regionów przez PE - data decyzji na posiedzeniu
Rozpatrzenie w komisji	20.6.2006		12.9.2006						11.7.2006
Data przyjęcia	23.10.2006
Wynik głosowania końcowego	+ – 0	27 0 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Alexander Alvaro, Alfredo Antoniozzi, Edit Bauer, Johannes Blokland, Giusto Catania, Carlos Coelho, Fausto Correia, Panayiotis Demetriou, Agustín Díaz de Mera García Consuegra, Kinga Gál, Lívia Járóka, Barbara Kudrycka, Henrik Lax, Sarah Ludford, Edith Mastenbroek, Inger Segelström, Ioannis Varvitsiotis, Stefano Zappalà, Tatjana Ždanoka
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Giorgos Dimitrakopoulos, Sophia in 't Veld, Bill Newton Dunn, Siiri Oviir, Hubert Pirker, Marie-Line Reynaud, Antonio Tajani, Rainer Wieland
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego
Data złożenia	26.10.2006
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)