SPRAWOZDANIE w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania, w interesie Wspólnoty Europejskiej, skonsolidowanej Konwencji z 2006 r. Międzynarodowej Organizacji Pracy o pracy na morzu

5.2.2007 - (COM(2006)0288 – C6‑0241/2006 – 2006/0103(CNS)) - *

Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych
Sprawozdawczyni: Mary Lou McDonald

PROJEKT REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania, w interesie Wspólnoty Europejskiej, skonsolidowanej Konwencji z 2006 r. Międzynarodowej Organizacji Pracy o pracy na morzu

(COM(2006)0288 – C6‑0241 – 2006/0103(CNS))

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2006)0288)[1],

–   uwzględniając art. 42 oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3, akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6‑0241/2006),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ustęp 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinię Komisji Transportu i Turystyki (A6‑0019/2007),

1.  zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.  zobowiązuje przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 TYTUŁ
Wniosek dotyczący DECYZJI RADY upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania, w interesie Wspólnoty Europejskiej, skonsolidowanej Konwencji z 2006 r. Międzynarodowej Organizacji Pracy o pracy na morzu.	Wniosek dotyczący DECYZJI RADY upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania, w interesie Wspólnoty Europejskiej, Konwencji z 2006 r. Międzynarodowej Organizacji Pracy o pracy na morzu.
Uzasadnienie
Nowe sformułowanie uzgodnione z Radą.
Poprawka 2 Punkt uzasadnienia 1
Skonsolidowana Konwencja 2006 Międzynarodowej Organizacji Pracy (dalej zwana MOP) o pracy na morzu została przyjęta dnia 23 lutego 2006 r. podczas poświęconej pracy na morzu sesji Międzynarodowej Konferencji Pracy MOP zwołanej w Genewie.	Konwencja 2006 r. Międzynarodowej Organizacji Pracy (dalej zwanej MOP) o pracy na morzu z została przyjęta dnia 23 lutego 2006 r. podczas poświęconej pracy na morzu sesji Międzynarodowej Konferencji Pracy MOP zwołanej w Genewie.
Uzasadnienie
Nowe sformułowanie uzgodnione z Radą.
Poprawka 3 Ustęp 1
Niniejszym upoważnia się państwa członkowskie do ratyfikowania skonsolidowanej Konwencji z 2006 r. Międzynarodowej Organizacji Pracy o pracy na morzu przyjętej dnia 23 lutego 2006 r.	Niniejszym upoważnia się państwa członkowskie do ratyfikowania Konwencji z 2006 r. Międzynarodowej Organizacji Pracy o pracy na morzu przyjętej dnia 23 lutego 2006 r.
Uzasadnienie
Nowe sformułowanie uzgodnione z Radą.

• [1]  Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

ZWIĘZŁE UZASADNIENIE

w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania, w interesie Wspólnoty Europejskiej, skonsolidowanej Konwencji z 2006 r. Międzynarodowej Organizacji Pracy o pracy na morzu

Wprowadzenie

Konwencja z 2006 r. w sprawie norm pracy na morzu (zwana dalej Konwencją z 2006 r.) Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) została przyjęta niemal jednogłośnie w Genewie w lutym 2006 r. Konwencja ta ujmuje w jeden tekst wszystkie istniejące konwencje i zalecenia dotyczące pracy na morzu przyjęte przez MOP od 1919 roku, tworząc w ten sposób podstawy pierwszego powszechnego morskiego kodeksu pracy.

Obecnie, kiedy Konwencja została przyjęta, istotna jest jej szybka ratyfikacja i wdrożenie.

Ważne jest także rozważenie wspólnotowych ram prawnych dotyczących norm społecznych stosowanych wobec marynarzy, w celu zwiększenia atrakcyjności tego sektora i, w dalszej perspektywie, zachowania europejskich kompetencji w tej dziedzinie.

W czerwcu 2006 r. Komisja przedstawiła komunikat w sprawie minimalnych norm pracy na morzu, w którym rozważa się środki prawne mające na celu poprawę stosowania międzynarodowych norm pracy dotyczących marynarzy w Unii Europejskiej. Podczas przygotowywania sprawozdania w sprawie Konwencji z 2006 r., stosowne wydaje się przedstawienie poglądów na temat kwestii poruszonych w komunikacie Komisji

I. WKŁAD KONWENCJI

1. Promowanie powszechnego morskiego kodeksu pracy i nowatorskich metod

Konsolidacja istniejących zaleceń MOP w jednym dokumencie, jak również zwiększenie jego skuteczności i przejrzystości powinny przyczynić się do zwiększenia liczby państw członkowskich MOP, które ratyfikowały Konwencję. Szybka ratyfikacja Konwencji z 2006 r. przez państwa członkowskie UE spowoduje bardzo bliskie osiągnięcie progu 30 krajów dysponujących 33% tonażu, wymaganego do jej wejścia w życie.

Konwencja z 2006 r. określa normy pracy stosowane w odniesieniu do załóg statków o pojemności brutto 500 ton i więcej, wykonujących rejsy międzynarodowe lub trasy między portami obcych państw.

Konwencja dzieli ogół jej postanowień według tematu na pięć osobnych tytułów i stawia sobie za cel zagwarantowanie godnych warunków życia i pracy na pokładach statków. W tytule 1, określa minimalne warunki wymagane do pracy na morzu, obejmujące zdrowie, szkolenie, minimalny wiek i zasady rekrutacji. Tytuł 2 poświęcony warunkom zatrudnienia określa treść umowy o pracę, godziny pracy, ochronę wynagrodzeń, prawo do urlopu i repatriacji oraz do odszkodowania w przypadku utraty statku. Tytuł 3 poświęcony jest zakwaterowaniu na pokładzie, a tytuł 4 ochronie socjalnej. W tytule 5 Konwencji zdefiniowano zakres odpowiedzialności dotyczący stosowania Konwencji, to jest wymóg wprowadzenia przez państwa bandery skutecznych zasad stosowania Konwencji w oparciu o system wydawania certyfikatów, a od państw portu i państw dostarczających siłę roboczą - czuwania nad jej przestrzeganiem przez przeprowadzanie stosownych inspekcji.

Każdy tytuł zawiera w sobie regulacje przedstawione w dwie serie zhierarchizowanych norm, kod A odpowiada części wiążącej, a kod B niewiążącej, zawierającej postanowienia, które mają ułatwić interpretację obowiązujących reguł.

Znaczenie Konwencji wyraża się również nowatorskich mechanizmach, stosowanych przez nią w celu zapewnienia pełnej skuteczności tekstu. Ustanawia ona certyfikat pracy na morzu i deklarację pracy na morzu, zaświadczające, przy braku dowodów uzasadniających twierdzenie przeciwne, o zgodności z zaleceniami Konwencji. I tak certyfikat zostanie wydany przez państwo statkom pływającym pod jego banderą po sprawdzeniu, że warunki pracy na pokładzie są zgodne z prawem krajowym oraz uregulowaniami wynikającymi z Konwencji. Do certyfikatu zostanie dołączona deklaracja wymieniająca przepisy krajowe mające zastosowanie według ustalonego wykazu zagadnień poruszanych w Konwencji. W tych warunkach, system wydawania certyfikatów gwarantujący zgodność z Konwencją będzie mógł być objęty kontrolą państwa portu, które będzie mogło nie tylko dokonywać inspekcji statków (i zatrzymywać je, jeżeli będzie to konieczne) w przypadku stwierdzenia braków związanych z bezpieczeństwem lub ochroną środowiska, ale również ze względu na warunki zatrudnienia.

Aby nie stawiać w gorszej sytuacji państw, które ratyfikowały Konwencję, w stosunku do tych, które tego nie zrobiły, klauzula „braku bardziej preferencyjnego traktowania” zagwarantuje, że statki pływające pod banderą państwa, które nie ratyfikowało Konwencji, nie będą korzystały z bardziej preferencyjnego traktowania niż statki pływające pod banderą państwa, które ją ratyfikowało. Klauzula ta powinna zapobiec nieuczciwej konkurencji i zachęcać do niemal powszechnej ratyfikacji Konwencji.

Ponadto Konwencja tworzy strukturę ad hoc, trójstronną komisję specjalną, złożoną z przedstawicieli mianowanych przez każdy z rządów ratyfikujących państw oraz przedstawicieli armatorów i marynarzy. Ta trójstronna komisja może zmieniać tekst z uwzględnieniem stosowania jej postanowień

2. Zapewnienie zatrudnienia i warunków socjalnych

Konwencja z 2006 r. uzupełnia trzy podstawowe konwencje morskie przyjęte pod przewodnictwem Międzynarodowej Organizacji Morskiej: Konwencję SOLAS (o bezpieczeństwie życia na morzu), Konwencję MARPOL (o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki) oraz Konwencję STCW dotyczącą kwalifikacji marynarzy. Stanowi ona czwarty filar międzynarodowych uregulowań sektora morskiego.

Konwencja z 2006 r. powinna przyczynić się do stabilizacji sektora transportu morskiego i zmniejszyć podwójną różnicę: z jednej strony między operatorami europejskimi i operatorami państw trzecich, z drugiej zaś strony, między różnymi banderami, sprzyjającą de facto społecznościom morskim i operatorom, których przepisy socjalne są mniej rygorystyczne. Istnieje ciągła presja wynikającą z niebezpieczeństwa zmiany miejsca zatrudniania marynarzy na niekorzyść europejskiego rynku pracy, w tym w ramach przewozów wewnątrzwspólnotowych. Należy przyznać, że dużą rolę odgrywają tu czynniki finansowe, biorąc pod uwagę ogromne rozbieżności ekonomiczne i prawne w światowym transporcie morskim, wpływające na koszt siły roboczej, w tym na wynagrodzenia i koszty socjalne.

Ponadto istotną kwestią jest normalizacja statusu marynarza w celu ograniczenia niepożądanych skutków globalizacji, to jest dumpingu społecznego, który stawia w niekorzystnej sytuacji marynarzy i armatorów przestrzegających obowiązujące przepisy, oraz określenie warunków godnej pracy. Ratyfikacja i wejście w życie Konwencji stanowiłyby istotny wkład UE w upowszechnianie godnej pracy w świecie.

3. Poprawa bezpieczeństwa morskiego i zwiększenie atrakcyjności zawodu

Komisja Europejska zaznaczyła w swoim komunikacie z dnia 6 kwietnia 2001 r., że 80% wypadków na morzu wiązało się z błędami ludzkimi. Po przeanalizowaniu licznych przyczyn wypadków niezbędne jest dysponowanie ogólnymi minimalnymi normami społecznymi ujętymi w spójne ramy, których do tej pory brakowało. Wprowadzenie w życie Konwencji będzie miało widoczny pozytywny wpływ na bezpieczeństwo na morzu.

Badanie BIMCO[1] wykazuje, że deficyt marynarzy wspólnotowych wynosi 17 000 osób w 25 państwach członkowskich. Stwierdzenie to wymaga właściwej reakcji ze strony władz publicznych i operatorów w tym strategicznym sektorze, odpowiadającym za 90% przewozów handlu światowego i 40% handlu wewnątrzwspólnotowego.

Poprawa atrakcyjności zawodów związanych z morzem, w tym działalności związanej z kontrolą przeprowadzaną przez państwo portu, jest niezbędna w celu odwrócenia tych niekorzystnych tendencji, szkodliwych w dalszej perspektywie dla całego sektora morskiego.

W tym celu, należy zwalczać niezgodne z prawem praktyki na pokładach statków i stworzyć marynarzom godziwe warunki pracy i życia, bez względu na banderę statku i obywatelstwo załogi. Konwencja może w tym zakresie przyczynić się do zagwarantowania stosowania bardziej jednolitych warunków zatrudnienia, z korzyścią dla marynarzy.

W kwestii kwalifikacji podjęto wysiłki w postaci uznawania szkoleń i włączenia do prawa wspólnotowego konwencji o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht (STCW). Należy promować zawód marynarza, uznając wysokiej klasy szkolenia oraz uatrakcyjniając zawody związane z morzem poprzez zapewnianie przyzwoitych warunków pracy i życia.

II. KWESTIE PRAWNE

Komisja zapewniła w trakcie negocjacji zgodność tekstu Konwencji z prawem wspólnotowym w celu uniknięcia przeszkód na drodze do ratyfikacji, w szczególności w zakresie ubezpieczeń społecznych. Przyjęto klauzulę ochronną w celu utrzymania wspólnotowego systemu koordynacji systemów ubezpieczeń społecznych.

III. Udoskonalanie norm wspólnotowych

Ratyfikacja Konwencji z 2006 r. nie powinna nastręczać żadnych problemów, jako że wszystkie państwa członkowskie, a także partnerzy społeczni, głosowali za przyjęciem Konwencji w lutym 2006 r. w Genewie.

Jednakże należy jeszcze pochylić się w odniesieniu do Konwencji z 2006r. nad szeregiem kwestii i zdefiniować środki, jakie mogą zostać przyjęte przez UE w zakresie norm pracy na morzu. Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej pragnie wyrazić następujące uwagi w odniesieniu do komunikatu Komisji:

1. Niezbędne będzie dostosowanie dorobku wspólnotowego w celu uaktualnienia aktów, których postanowienia Konwencji z 2006 r. dotyczą bezpośrednio (np. dyrektywy1995/21[2] oraz 1999/95[3]).

2. Należy przyjąć akty prawne w dziedzinach regulowanych przez Konwencję, które jednak nie są lub są jedynie częściowo objęte przepisami na szczeblu wspólnotowym (np. postanowienia dotyczące agencji rekrutacji, obowiązek posiadania przez pracownika podpisanej umowy o pracę).

3. Konwencja z 2006 r. ustala jedynie normy minimalne i nie jest wykluczone, na szczeblu wspólnotowym, wzmocnienie, uzupełnienie lub rozszerzenie zakresu ich stosowania o postanowienia uzupełniające, nieuwzględnione przez MOP. UE powinna stworzyć możliwości lepszej ochrony praw i interesów marynarzy, wykraczające poza postanowienia Konwencji.

4. Część B Konwencji należy uznać za wiążącą: umożliwiłoby to bardziej jednolite stosowanie Konwencji i zmniejszyło ryzyko występowania możliwych rozbieżnych interpretacji w Unii.

5. Korzystne byłoby ustanowienie na poziomie UE struktury podlegającej strukturze Konwencji MOP, mającą na celu odzwierciedlenie trójstronnego charakteru komisji nadzoru przewidzianej w Konwencji (artykuł XIII).

W odniesieniu do punktu 3 UE mogłaby przyjąć szereg konkretnych środków. Fakt występowania takiego deficytu osób pracujących w sektorze rodzi pytania o utrudnienia, jakie zawód ten powoduje w życiu społecznym i rodzinnym marynarzy. Należy przedstawić mechanizmy i propozycje rozwiązań, które pozwolą na wprowadzenie na pokładach statków udogodnień przyjaznych rodzinie.

UE powinna starać się wyegzekwować minimalne normy zatrudnienia oraz minimalne wynagrodzenie na wszystkich statkach prowadzących działalność na należących do niej wodach. Wszyscy marynarze zatrudnieni na statku zarejestrowanym w państwie członkowskim, niezależnie od ich obywatelstwa, powinni być chronieni i objęci systemem zabezpieczenia społecznego państwa bandery. W szczególności Komisja powinna ponownie złożyć wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie usług promowych w UE[4].

Komisja powinna dokładnie sprawdzać i ocenić, czy prawo krajowe i uregulowania państw członkowskich gwarantują podstawowe prawa i zasady sformułowane w art. III Konwencji, a tym samym pozwalają państwom członkowskim na ratyfikowanie Konwencji.

Komisja powinna zaproponować, jak najszybciej po ratyfikowaniu Konwencji z 2006 r., odpowiednie ujednolicenie systemów zabezpieczenia społecznego.

IV. WNIOSKI

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej uważa, że Konwencja z 2006 r., która stanowi przedmiot negocjacji już od pięciu lat, powinna zostać ratyfikowana jak najszybciej. W tym celu należy przestrzegać wyznaczonego na 2008 r. terminu, którego domaga się MOP.

Byłoby to dowodem wiodącej pozycji UE na arenie międzynarodowej w zakresie norm zatrudnienia i mocnym sygnałem dla reszty świata. Ponadto jej ratyfikacja przez państwa członkowskie UE przyczyniłaby się znacznie do osiągnięcia celów, jakie są wymagane do wejścia w życie Konwencji z 2006 r.

• [1]  Będąc największym stowarzyszeniem żeglugowym na świecie, BIMCO reprezentuje około 60% międzynarodowej floty masowców i zbiornikowców.
• [2]  Dyrektywa Rady 95/21/WE z dnia 19 czerwca 1995 r. dotycząca przestrzegania, w odniesieniu do żeglugi morskiej korzystającej ze wspólnotowych portów oraz żeglugi morskiej po wodach znajdujących się pod jurysdykcją Państw Członkowskich, międzynarodowych norm bezpieczeństwa statków i zapobiegania zanieczyszczeniom oraz pokładowych warunków życia i pracy (kontrola państwa portu).
• [3]  Dyrektywa 1999/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia13 grudnia 1999 r. dotycząca egzekwowania przepisów odnoszących się do godzin pracy marynarzy na pokładach statków zawijających do portów Wspólnoty.
• [4]  Zmieniony wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie warunków pracy załogi statków świadczących regularne usługi pasażerskie oraz promowe między państwami członkowskimi
  (COM (2000) 0437).

OPINIA Komisji Transportu i Turystyki (19.12.2006)

dla Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych

w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania, w interesie Wspólnoty Europejskiej, skonsolidowanej Konwencji z 2006 r. Międzynarodowej Organizacji Pracy o pracy na morzu
(COM(2006)0288 – C6‑0241/2006 –2006/0103(CNS))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Rodi Kratsa-Tsagaropoulou

ZWIĘZŁE UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2006 r., na 94. sesji Międzynarodowej Konferencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) przyjęto Konwencję o pracy na morzu; po wejściu w życie będzie ona pierwszym międzynarodowym kodeksem pracy na morzu.

Konwencja posiada wyjątkowe znaczenie ze względu na to, że konsoliduje i aktualizuje około 65 międzynarodowych dokumentów określających standardy pracy na morzu, przyjmowanych od 1919 r. (od czasu utworzenia MOP) do chwili obecnej, w celu zapewnienia godziwych warunków życia i pracy członkom załóg oraz bardziej sprawiedliwych warunków konkurencji armatorom i właścicielom statków, przy czym jej postanowienia dotyczą około 1,2 mln marynarzy. Stanowi ona także sposób na rozwiązanie problemu niskiego poziomu ratyfikacji wielu porozumień dotyczących pracy na morzu, zważywszy, że wiele krajów zatwierdziło dotychczas tylko niektóre międzynarodowe standardy pracy na morzu, gdy odpowiadało to ich własnym interesom.

Konwencja wejdzie w życie po jej ratyfikacji przez co najmniej 30 państw dysponujących łącznie co najmniej 33% całkowitego tonażu światowej floty handlowej.

Α. Godziwe warunki życia i pracy

Konwencja zawiera pewną liczbę zobowiązań ogólnych, dotyczących podstawowych praw i zasad (art. III) odnoszących się do pracy na morzu oraz praw socjalnych (art. IV), a oprócz nich przepisy szczegółowe oraz wytyczne wykonawcze, zgrupowane w pięciu tytułach:

1.        Minimalne wymogi obowiązujące marynarzy podejmujących pracę na statkach

2.        Warunki pracy i zatrudnienia

3.        Zakwaterowanie i warunki życia

4.        Ochrona bezpieczeństwa socjalnego i opieka socjalna

5.        Wdrażanie i stosowanie postanowień Konwencji oraz podział odpowiedzialności w tym zakresie

Innymi słowy, postanowienia Konwencji obejmują dziedziny takie jak: warunki pracy, warunki zatrudnienia, zdrowie, szkolenia, bezpieczeństwo, wiek minimalny, rekrutacja, przyjmowanie do pracy, godziny pracy, ochrona wypłaty wynagrodzeń, prawo do urlopu, repatriacja, zakwaterowanie na pokładzie i bezpieczeństwo socjalne.

Konwencja dotyczy standardów mających zastosowanie do warunków pracy załóg statków o tonażu brutto równym lub większym niż 500 ton, odbywających rejsy międzynarodowe (między państwem bandery a portami zagranicznymi) lub wyłącznie rejsy między portami zagranicznymi (tzn. jedynie poza państwem bandery);

Β. Zapobieganie nieuczciwej konkurencji

Celem Konwencji jest także zapewnienie uczciwej konkurencji. Klauzula „traktowania niepreferencyjnego” ma na celu zagwarantowanie, że statki pływające pod banderą państw, które nie ratyfikowały Konwencji, nie będą traktowane preferencyjnie w stosunku do statków pływających pod banderą państw, które Konwencję ratyfikowały; klauzula ta umożliwi ochronę floty państw, które ratyfikowały Konwencję, jednocześnie zapewniając godziwe warunki pracy załóg i zapobiegając dumpingowi socjalnemu prowadzonemu kosztem załóg i armatorów stosujących właściwe standardy pracy na morzu zgodnie z przepisami prawa krajowego. Wydaje się, że te postanowienia pomogą zażegnać niebezpieczeństwo spadku rekrutacji europejskich marynarzy, który wpłynąłby niekorzystnie na europejski rynek pracy, zważywszy na znaczne różnice w wynagrodzeniach i świadczeniach w stosunku do marynarzy pochodzących z krajów, w których koszty pracy na morzu są szczególnie niskie.

C. Odpowiedzialność za wdrożenie Konwencji

Podział odpowiedzialności za wdrożenie Konwencji ma zapewnić skuteczne i wiarygodne egzekwowanie standardów pracy na morzu, poprzez stworzenie sytemu zaświadczeń wydawanych przez państwa portu i państwa bandery, potwierdzających zgodność z normami określonymi w Konwencji oraz przeprowadzenie niezbędnych inspekcji.

Zaświadczenie oraz deklaracja przestrzegania standardów pracy na morzu są nowymi rozwiązaniami, stanowiącymi dowód stosowania standardów pracy na morzu określonych w Konwencji. W rezultacie każdy statek otrzymuje od swego państwa bandery zaświadczenie, pod warunkiem zgodności z przepisami prawa krajowego i regulacjami przyjętymi w celu wdrożenia postanowień Konwencji. Do zaświadczenia dołącza się deklarację zawierającą krajowe przepisy wykonawcze do Konwencji. Może to podlegać weryfikacji w państwie portu (inspekcje i ewentualne zatrzymanie w przypadku wątpliwości co do zgodności).

D. Transpozycja do prawodawstwa wspólnotowego

Tekst Konwencji obejmuje szeroki zakres tematów i obszarów polityki, które – w ramach systemu prawnego Wspólnoty – podlegają albo wyłącznej kompetencji Wspólnoty (np. koordynacja systemów ubezpieczenia społecznego), albo, w przypadku większości postanowień, jednoczesnej odpowiedzialności Wspólnoty i państw członkowskich (np. warunki pracy, równość, wolność od dyskryminacji, ochrona zdrowia, opieka medyczna itd.). Co się tyczy postanowień Konwencji odnoszących się do dziedzin, które podlegają wyłącznej kompetencji Wspólnoty, decyzja Rady zezwala państwom członkowskim na ratyfikowanie ich w interesie Wspólnoty.

E. Opinia sprawozdawczyni

Sprawozdawczyni z zadowoleniem przyjmuje podpisanie Konwencji, które przyczyni się do ochrony podstawowych praw w zakresie zatrudnienia i praw socjalnych marynarzy, a także do zapewnienia godziwego poziomu życia, awansu zawodowego w pracy na morzu oraz wysokiej jakości kształcenia i dalszych szkoleń. W szczególności w przypadku flot europejskich konieczne jest pilne podniesienie atrakcyjności pracy na morzu, z uwagi na niepokojące niedobory w załogach występujące w ostatnich latach (brak 17 000 marynarzy wspólnotowych).

W celu zapewnienia niezbędnej pewności prawa i uniknięcia niewłaściwych interpretacji sprawozdawczyni zaleca, aby w pierwotnym wniosku Komisji dotyczącym decyzji Rady wyraźnie zezwolono państwom członkowskim na ratyfikowanie tych postanowień Konwencji, które podlegają kompetencji Wspólnoty na mocy traktatów.

Sprawozdawczyni przyjmuje z zadowoleniem również decyzję Komisji o konsultacji z partnerami społecznymi co do optymalnego sposobu wprowadzenia Konwencji na szczeblu europejskim. Podkreśla, że z uwagi na wielość i różnorodność dziedzin, których dokument dotyczy, oraz zainteresowanych organizacji (partnerzy społeczni i inne organy, parlamenty krajowe), a także znaczną liczbę umawiających się stron, proces ratyfikacji nie może być ograniczony napiętymi terminami. W celu zapewnienia wystarczającego czasu na zakończenie procedury ratyfikacji sprawozdawczyni proponuje przedłużenie terminu zaproponowanego przez Komisję, tak aby państwa członkowskie miały obowiązek rozpoczęcia ratyfikacji najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r.

POPRAWKI

Komisja Transportu i Turystyki zwraca się do Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, jako do komisji przedmiotowo właściwej, o naniesienie w swoim sprawozdaniu następujących poprawek:

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 Tytuł
Wniosek dotyczący DECYZJI RADY upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania, w interesie Wspólnoty Europejskiej, skonsolidowanej Konwencji z 2006 r. Międzynarodowej Organizacji Pracy o pracy na morzu.	Wniosek dotyczący DECYZJI RADY upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania, w interesie Wspólnoty Europejskiej, Konwencji o pracy na morzu 2006 Międzynarodowej Organizacji Pracy.
Uzasadnienie
Tytuł wniosku musi być spójny z ostatecznym oficjalnym brzmieniem tytułu Konwencji.
Poprawka 2 Punkt 1 preambuły
(1) Skonsolidowana Konwencja 2006 Międzynarodowej Organizacji Pracy (dalej zwana MOP) o pracy na morzu została przyjęta dnia 23 lutego 2006 r. podczas poświęconej pracy na morzu sesji Międzynarodowej Konferencji Pracy MOP zwołanej w Genewie.	(1) Konwencja o pracy na morzu 2006 Międzynarodowej Organizacji Pracy (dalej zwanej MOP) dotycząca pracy na morzu została przyjęta dnia 23 lutego 2006 r. podczas poświęconej pracy na morzu sesji Międzynarodowej Konferencji Pracy MOP zwołanej w Genewie.
Uzasadnienie
Tekst punktu uzasadnienia musi być spójny z ostatecznym oficjalnym brzmieniem tytułu Konwencji.
Poprawka 3 Artykuł 1
Niniejszym upoważnia się państwa członkowskie do ratyfikowania skonsolidowanej Konwencji z 2006 r. Międzynarodowej Organizacji Pracy o pracy na morzu przyjętej dnia 23 lutego 2006 r.	Niniejszym upoważnia się państwa członkowskie do ratyfikowania, w odniesieniu do części podlegających kompetencji Wspólnoty, Konwencji o pracy na morzu 2006 przyjętej przez Międzynarodową Organizację Pracy dnia 23 lutego 2006 r.
Uzasadnienie
Większość postanowień Konwencji dotyczy dziedzin podlegających wspólnej kompetencji Wspólnoty i państw członkowskich. Konwencja zawiera także wyraźne postanowienia dotyczące dziedzin, które podlegają wyłącznie kompetencji Wspólnoty. Z prawnego punktu widzenia państwa członkowskie nie mogą ratyfikować konwencji międzynarodowych dotyczących dziedzin podlegających wyłącznej kompetencji Wspólnoty. Zezwolenie na ratyfikację dotyczy wyłącznie tych dziedzin.

PROCEDURA

Tytuł	Wniosek dotyczący decyzji Rady upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania, w interesie Wspólnoty Europejskiej, skonsolidowanej Konwencji z 2006 r. Międzynarodowej Organizacji Pracy o pracy na morzu
Odsyłacze	COM(2006)0288 – C6-0241/2006 – 2006/0103(CNS)
Komisja przedmiotowo właściwa	EMPL
Opinia wydana przez   Data ogłoszenia na posiedzeniu	TRAN 5.9.2006
Ściślejsza współpraca - data ogłoszenia na posiedzeniu
Sprawozdawca komisji opiniodawczej   Data powołania	Rodi Kratsa-Tsagaropoulou 5.9.2006
Poprzedni sprawozdawca komisji opiniodawczej
Rozpatrzenie w komisji	23.11.2006	18.12.2006
Data przyjęcia	19.12.2006
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:		43 0 3
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Gabriele Albertini, Robert Atkins, Inés Ayala Sender, Etelka Barsi-Pataky, Paolo Costa, Michael Cramer, Arūnas Degutis, Christine De Veyrac, Petr Duchoň, Saïd El Khadraoui, Emanuel Jardim Fernandes, Roland Gewalt, Luis de Grandes Pascual, Mathieu Grosch, Ewa Hedkvist Petersen, Stanisław Jałowiecki, Georg Jarzembowski, Dieter-Lebrecht Koch, Rodi Kratsa-Tsagaropoulou, Jörg Leichtfried, Bogusław Liberadzki, Eva Lichtenberger, Erik Meijer, Robert Navarro, Seán Ó Neachtain, Josu Ortuondo Larrea, Willi Piecyk, Reinhard Rack, Gilles Savary, Renate Sommer, Dirk Sterckx, Ulrich Stockmann, Gary Titley, Georgios Toussas, Armando Veneto, Marta Vincenzi, Corien Wortmann-Kool, Roberts Zīle
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Zsolt László Becsey, Johannes Blokland, Nathalie Griesbeck, Zita Gurmai, Anne E. Jensen, Sepp Kusstatscher, Zita Pleštinská, Vladimír Remek
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)

PROCEDURA

Tytuł	Wniosek dotyczący decyzji Rady upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania, w interesie Wspólnoty Europejskiej, skonsolidowanej Konwencji z 2006 r. Międzynarodowej Organizacji Pracy o pracy na morzu
Odsyłacze	COM(2006)0288 – C6-0241/2006 – 2006/0103(CNS)
Data konsultacji z PE	17.7.2006
Komisja przedmiotowo właściwa   Data ogłoszenia na posiedzeniu	EMPL 5.9.2006
Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	TRAN 5.9.2006
Sprawozdawca(y)   Data powołania	Mary Lou McDonald 10.7.2006
Rozpatrzenie w komisji	22.11.2006		23.1.2007
Data przyjęcia	24.1.2007
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	42 1 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Jan Andersson, Alexandru Athanasiu, Roselyne Bachelot-Narquin, Jean-Luc Bennahmias, Herbert Bösch, Iles Braghetto, Philip Bushill-Matthews, Milan Cabrnoch, Alejandro Cercas, Derek Roland Clark, Luigi Cocilovo, Jean Louis Cottigny, Proinsias De Rossa, Richard Falbr, Carlo Fatuzzo, Ilda Figueiredo, Joel Hasse Ferreira, Roger Helmer, Stephen Hughes, Ona Juknevičienė, Jan Jerzy Kułakowski, Jean Lambert, Raymond Langendries, Elizabeth Lynne, Mary Lou McDonald, Thomas Mann, Mario Mantovani, Ana Mato Adrover, Maria Matsouka, Ria Oomen-Ruijten, Csaba Őry, Siiri Oviir, Marie Panayotopoulos-Cassiotou, Pier Antonio Panzeri, Jacek Protasiewicz, José Albino Silva Peneda
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Françoise Castex, Pedro Guerreiro, Richard Howitt, Gabriele Stauner, Patrizia Toia, Georgios Toussas, Tadeusz Zwiefka
Data złożenia	5.2.2007
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)	...