SPRAWOZDANIE w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej

13.3.2007 - (2006/2205(INI))

Komisja Budżetowa
Sprawozdawca: Alain Lamassoure

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej

(2006/2205(INI))

Parlament Europejski,

– uwzględniając swoje rezolucje z dnia 22 listopada 1990 r. w sprawie przyszłego finansowania Wspólnoty Europejskiej[1] oraz z dnia 21 kwietnia 1994 r. w sprawie nowego systemu zasobów własnych Unii Europejskiej[2],

– uwzględniając decyzję Rady 94/728/WE, Euratom, z dnia 31 października 1994 r. w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich[3],

– uwzględniając dokument z dnia 7 października 1998 r. zatytułowany „Finansowanie Unii Europejskiej” – sprawozdanie Komisji na temat funkcjonowania systemu zasobów własnych (COM(1998)0560 - C4‑0579/1998),

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie potrzeby zmiany i zreformowania systemu zasobów własnych Unii Europejskiej[4],

– uwzględniając swoje stanowisko z dnia 17 listopada 1999 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (COM(1999)0333)[5],

– uwzględniając decyzję Rady 2000/597/WE, Euratom, z dnia 29 września 2000 r. w sprawie systemu środków własnych Wspólnot Europejskich[6],

– uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie funkcjonowania systemu środków własnych[7] oraz wniosek Komisji dotyczący nowej decyzji Rady w sprawie środków własnych, któremu towarzyszył wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie wdrażania środków mających na celu korekty nierównowagi budżetowej[8], przedstawiony w dniu 14 lipca 2004 r.,

uwzględniając analizę sporządzoną na zlecenie Parlamentu Europejskiego: Środki własne:

– uwzględniając konkluzje prezydencji Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 15-16 grudnia 2005 r.,

– uwzględniając wniosek Komisji dotyczący decyzji Rady w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich oraz dokument roboczy Komisji w sprawie obliczania, finansowania, płatności i zapisywania w budżecie korekty nierównowagi budżetowej na rzecz Zjednoczonego Królestwa („rabatu brytyjskiego”) zgodnie z art. 4 i 5 decyzji Rady nr 2006/xxx/WE, Euratom w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich[9],

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich[10],

– uwzględniając analizę sporządzoną na zlecenie Parlamentu Europejskiego: Środki własne UE – wstępna ocena możliwości w zakresie wspierania ogólnounijnego systemu podatkowego z podatków państw członkowskich, przedstawioną w styczniu 2007 r.[11],

– uwzględniając wyniki posiedzeń Komisji Budżetowej z udziałem przewodniczących komisji budżetowych parlamentów krajowych, które odbyły się w dniach 16 i 21 czerwca 2006 r.,

– uwzględniając odpowiedzi na kwestionariusz dotyczący środków własnych przesłany przez Komisję Budżetową w dniu 30 listopada 2005 r. wszystkim komisjom budżetowym parlamentów krajowych państw członkowskich,

– uwzględniając formalne i nieformalne wymiany poglądów między stałym sprawozdawcą ds. środków własnych a właściwymi komisjami parlamentarnymi lub ich przedstawicielami, które miały miejsce z inicjatywy parlamentów krajowych, zainteresowanych omówieniem tej kwestii w ciągu 2006 i 2007 r.,

– uwzględniając wyniki uzyskane przez grupy robocze ds. przyszłego finansowania Unii Europejskiej działające w ramach wspólnych posiedzeń parlamentarnych w dniach 8-9 maja 2006 r. oraz 4-5 grudnia 2006 r.,

–   uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami z dnia 17 maja 2006 r.[12], w szczególności jego pkt 8, oraz deklarację nr 3 w sprawie przeglądu ram finansowych, dołączoną do powyższego porozumienia,

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinie Komisji Spraw Konstytucyjnych, Komisji Kontroli Budżetowej, Komisji Gospodarczej i Monetarnej, jak również Komisji Rozwoju Regionalnego (A6‑0066/2007),

A. mając na uwadze, że pierwsza wspólnota europejska – Europejska Wspólnota Węgla i Stali, ustanowiona w dniu 23 lipca 1952 r., finansowana była w ramach rzeczywistego systemu środków własnych, opartego na opłatach od każdej tony wyprodukowanej stali, wnoszonych przez przedsiębiorstwa z sektora węgla i stali bezpośrednio do budżetu EWWiS,

B.  mając na uwadze, że zgodnie z traktatem rzymskim z dnia 25 marca 1957 r. Europejska Wspólnota Gospodarcza miała być finansowana ze składek krajowych wyłącznie w okresie przejściowym, po którym miało nastąpić przejście na system środków własnych,

C. mając na uwadze, że przejście to nastąpiło ostatecznie w dniach 21-22 kwietnia 1970 r., kiedy to Rada Europejska w Luksemburgu podjęła decyzję o zakończeniu funkcjonowania systemu składek krajowych i wprowadzeniu nowego systemu finansowania opartego na dwóch rzeczywistych środkach własnych – opłatach rolnych i cłach – uzupełnionych przez trzeci środek oparty na podatku od wartości dodanej (VAT),

D. mając na uwadze, iż wszystkie wysiłki Parlamentu[13] zmierzające do tego, by wykorzystać faktyczne wpływy z VAT na określenie podstawy oceny, jaką należy zastosować do zasobów z VAT („returns method”) zamiast zharmonizowanej podstawy, obliczonej poprzez zastosowanie średniej ważonej stawki do pełnej kwoty netto dochodu („revenue method”), okazały się zbyteczne, co doprowadziło do tego, że zasoby z VAT zmieniły się z rzeczywistego źródła zasobów własnych o silnym i bezpośrednim związku z obywatelami europejskimi w czysto statystyczne narzędzie do obliczania wkładów danego państwa członkowskiego,

E.  mając na uwadze, że w „porozumieniu z Fontainebleau” zawartym przez szefów państw i rządów w dniach 25-26 czerwca 1984 r. wyraźnie stwierdzono, że „polityka dotycząca wydatków jest ostatecznie istotnym środkiem rozwiązywania problemów związanych z nierównowagą budżetową”; mając na uwadze, że jednocześnie Rada Europejska stworzyła jednak „rabat brytyjski”, mechanizm korygujący na rzecz Wielkiej Brytanii, zgodnie z którym począwszy od 1985 r. Wielka Brytania miała otrzymywać 66% środków stanowiących różnicę między udziałem tego państwa w płatnościach opartych na podatku VAT oraz jego udziałem w wydatkach przyznanych na dany rok; mając na uwadze, że koszty tego rabatu miały być finansowane przez wszystkie państwa członkowskie, przy czym wyznaczono maksymalną wartość właściwego udziału Niemiec; mając na uwadze, że w związku z tym Wielka Brytania korzystała z rabatu w zakresie corocznych składek wnoszonych do budżetu UE, którego średnia wartość w okresie 2001-2004 wynosiła 5,3 mld euro,

F.  mając na uwadze, że podczas tego samego szczytu szefowie państw i rządów uzgodnili także, że o taki sam rodzaj rabatu może zasadniczo i w odpowiednim czasie ubiegać się „każde państwo członkowskie, które ponosi ciężary budżetowe uznawane za nadmierne w stosunku do jego względnej zamożności”,

G. mając na uwadze, że w dniach 11-13 lutego 1988 r. Rada Europejska w Brukseli ustaliła maksymalną wysokość wspólnotowego budżetu na 1,2% PNB w zakresie środków na pokrycie płatności oraz 1,3% w przypadku środków na pokrycie zobowiązań, jak również potwierdziła że państwa członkowskie mogą potrącić 10% środków należnych z tytułu tradycyjnych środków własnych na pokrycie poniesionych kosztów ich pobrania,

H. mając na uwadze, że w latach 1993-1999 pułap zasobów własnych został podwyższony do 1,24% DNB UE w środkach na pokrycie płatności oraz do 1,31% w środkach na pokrycie zobowiązań dla UE liczącej 15 państw członkowskich, i że pozostał niezmieniony od tego czasu pomimo rozszerzenia,

I.   mając na uwadze, że – co najistotniejsze – brukselska Rada Europejska z 1988 r. stworzyła czwarty, „dodatkowy” środek własny oparty na PNB, który miał być wykorzystywany w przypadku, gdy kwoty zgromadzone z podatku VAT oraz tradycyjnych środków własnych nie wystarczają na pokrycie zobowiązań finansowych Wspólnoty,

J.   mając na uwadze, że w miarę upływu czasu powyższy środek stał się kluczowym środkiem w budżecie Unii Europejskiej, zapewniając ok. 70% dochodów na rok budżetowy 2007, podczas gdy środki z tytułu VAT zapewniają 15% tych dochodów, a zatem udział tradycyjnych środków własnych (łącznie cła i opłaty rolne) stopniał do poziomu 15% dochodów,

K. mając na uwadze, że obecnie obowiązująca decyzja w sprawie systemu środków własnych z dnia 29 września 2000 r. weszła w życie w dniu 1 marca 2002 r., a główne jej założenia przedstawiają się następująco: maksymalną wysokość dochodów wyznaczono na poziomie 1,24% DNB UE (co odpowiada 1,27% PKB) na środki na pokrycie płatności i 1,31% DNB (co odpowiada 1,335% PKB) na środki na pokrycie zobowiązań, państwa członkowskie mogą potracić 25% zebranych tradycyjnych środków własnych na poczet kosztów ich ściągnięcia, maksymalny poziom wykorzystania środków z VAT wynosi 0,5%, podstawa obliczania środków należnych z tytułu podatku od wartości dodanej od państw członkowskich jest ograniczona do poziomu 50% PNB państw członkowskich (redukcja podstawy VAT) oraz przewidziano rabat na rzecz jednego państwa członkowskiego, przy przyznaniu Austrii, Niemcom, Holandii i Szwecji wyłączeń w zakresie finansowania tego rabatu,

L.  mając na uwadze, że najnowszy wniosek Komisji przedłożony w 2006 r. ma na celu realizację decyzji Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 15-16 grudnia 2005 r. dotyczących zasobów własnych, polegających głównie na uzupełnieniu już obowiązującego wykazu wyjątków o dodatkowe, nawet bardziej szczególne rozwiązania dotyczące niektórych państw członkowskich płatników netto, takie jak obniżenie poziomu środków należnych z tytułu VAT oraz ogólne ograniczenia rocznych składek naliczanych od DNB, zwiększając tym samym złożoność i niezrozumiałość systemu, a także w dalszym ciągu podsycając krótkowzroczne pojęcie nierównowagi budżetowej,

M. mając na uwadze, że Rada Europejska przedłużyła także obowiązywanie podjętych w 2000 r. decyzji w sprawie zwiększenia środków mających pokryć koszty poboru tradycyjnych zasobów własnych przez państwa członkowskie – z 10 do 25% ściągniętych środków – mimo że taki poziom bez wątpienia nie ma żadnego związku z rzeczywistymi kosztami ponoszonymi przez państwa członkowskie i stawia na uprzywilejowanej pozycji państwa członkowskie, które pobierają dużą ilość ceł ze szkodą dla tych, które tego nie robią i powinien raczej być uważany za kolejną formę rabatu,

N. mając na uwadze, że wniosek Komisji dotyczący nowej decyzji w sprawie środków własnych został już w międzyczasie zaakceptowany przez Parlament[14], jednakże jest w dalszym ciągu blokowany w Radzie przez państwa członkowskie, które początkowo popierały wniosek, ale obecnie sprzeciwiają się zastosowaniu go wobec nich samych,

O. mając na uwadze, że zdaniem Parlamentu kompleksowy przegląd dochodów i wydatków UE, przewidziany na lata 2008/2009 zgodnie z porozumieniem międzyinstytucjonalnym z dnia 17 maja 2006 r., stanowi jedyną w swoim rodzaju okazję do powrotu do rzeczywistego, ale sprawiedliwego systemu zasobów własnych w duchu traktatów ustanawiających Wspólnoty Europejskie,

P.  mając na uwadze, że od początku 2006 r. prowadzone są konsultacje z parlamentami krajowymi zainteresowanymi omówieniem powyższej kwestii, w celu dołożenia wszelkich starań na rzecz ustanowienia wspólnej podstawy parlamentarnej dla tej przyszłej procedury przeglądu,

Q. mając na uwadze, że dotychczasowe konsultacje polegały na zwykłej wymianie osobistych poglądów między parlamentarzystami ze względu na fakt, że większość krajowych partii i parlamentów nie miała jeszcze okazji do zajęcia oficjalnego stanowiska w kwestii środków własnych,

R.  mając jednakże na uwadze, że w ramach owych spotkań ich uczestnicy mogli określić te dziedziny, w których przyjmują zgodne stanowisko, jak również wyrazić powszechnie podzielany pogląd o potrzebie współdziałania w pracach nad przyszłym kształtem finansów UE,

S.  mając na uwadze, że w międzyczasie przewodniczący portugalskiego Zgromadzenia Narodowego zaproponował zorganizowanie w ramach COSAC, podczas prezydencji portugalskiej w drugiej połowie 2007 r., konferencji przewodniczących komisji budżetowych i finansowych parlamentów krajowych i Parlamentu Europejskiego, która byłaby poświęcona wyłącznie kwestii unijnych zasobów własnych,

Wady obecnego systemu finansowania

1.  podkreśla, że system, w którym blisko 70% dochodów Unii nie pochodzi ze zasobów własnych, lecz przekazywana jest bezpośrednio z budżetów krajowych w postaci środków opartych na DNB, a 15% pochodzi z zasobów stanowiących część stawki VAT, których ze względu na sposób ich wyliczania nie można uznać za środki własne Unii w pełnym tego słowa znaczeniu, odbiega od ducha i litery traktatu rzymskiego; zwraca uwagę, że już samo istnienie Unii Europejskiej spowodowało zwiększenie wewnątrzwspólnotowej wymiany handlowej i „zamożności” państw członkowskich, dlatego też Unia ma pełne prawo do systemu rzeczywistych zasobów własnych, nie zaś sytemu opartego na składkach krajowych;

2.  uznaje, ze zasoby pochodzące z DNB są mniej widoczne dla obywateli, ale bardziej sprawiedliwe, ponieważ łączą składki z ogólnym poziomem zamożności;

3.  podkreśla, że to owe „opłaty członkowskie”, które uwydatniły krótkowzroczność debaty na temat płatników netto do budżetu Unii, która nie oddaje sprawiedliwości korzyściom, niesionym przez Unię Europejską jeżeli chodzi o pokój, wolność, dobrobyt i bezpieczeństwo, mimo że koncepcja „bilansu budżetowego netto” obarczona jest poważnymi błędami, również z technicznego punktu widzenia, i pozwala co najwyżej na przybliżone szacunki; podkreśla, że ani koncepcja dochodów („efekt rotterdamski”) ani wydatków („efekt luksemburski”), które odnoszą się do równowagi netto, nie odzwierciedlają w pełni rzeczywistości;

4.  wyraża głębokie przekonanie, że obecny system zasobów własnych oparty na składkach państw członkowskich jest zarówno niesprawiedliwy jaki i niedemokratyczny wobec ogółu społeczeństwa i nie pomaga w uwydatnieniu zaangażowania w ideę integracji europejskiej; co gorsza ponieważ system taki przyczynia się do postrzegania Unii Europejskiej tradycyjnie jako dodatkowe obciążenie dla krajowych budżetów, nie zapewnia on Unii dostatecznych środków na realizację wszystkich strategii dotyczących jej polityki, ze względu na obecne deficyty budżetowe, w szczególności w większych państwach członkowskich; zajmuje bardzo krytyczne stanowisko wobec stwarzania poszczególnym państwom możliwości oficjalnego finansowania tylko tych strategii, które leżą w ich interesie; wyraża obawę, że może to oznaczać początek procesu niszczenia tych wartości, które cechowały pomyślną integrację europejską w ostatnich 50 latach;

5.  podkreśla, że obecny system, w którym występują cztery różne źródła zasobów oraz szereg różnych mechanizmów rabatowych – natury ogólnej, na rzecz jednego państwa członkowskiego, takich jak rabat brytyjski, lub też szczególnych, takich jak rabat w zakresie finansowania innych rabatów – jest nadmiernie skomplikowany, niedostatecznie przejrzysty oraz kompletnie niezrozumiały dla europejskich obywateli; podkreśla, że nie przyczynia się on w żadnym stopniu do spełnienia wymogu dotyczącego ukształtowania bezpośredniej relacji między Unią i jej obywatelami;

6.  zwraca uwagę, że wymóg jednomyślności przy podejmowaniu decyzji dotyczących „zasobów własnych” oraz „ram finansowych” sprawia, że wyniki negocjacji w tych dziedzinach zależą od dobrej woli i możliwości finansowych także najbardziej niechętnych zmianom państw członkowskich, zarówno bogatych, jak i biednych; stwierdza, że nie może być zaskoczeniem, że rezultaty takich negocjacji są często niezadowalające;

7.  podkreśla, że zasada jednomyślności w kwestiach podatkowych dodatkowo komplikuje sprawy;

8.  obarcza ten wadliwy system winą za niewłaściwe zapisy w porozumieniu w sprawie nowych ram finansowych na lata 2007-2013, zawartym podczas szczytu Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 14-15 grudnia 2005 r.; jest zdania, że uzgodniony pakiet finansowy, przewidujący liczne wyjątki po stronie dochodów i podarunki mające stanowić rekompensatę dla niektórych państw członkowskich po stronie wydatków, stanowią najlepszy dowód całkowitej klęski obecnego systemu; za niedopuszczalną uznaje sytuację, w której wszystkie państwa członkowskie uzgodniły istotne wspólnotowe działania, takie jak Galileo lub sieci transeuropejskie, a także wyznaczyły ambitne cele, np. w odniesieniu do założeń z Göteborga i Lizbony czy Milenijnych Celów Rozwoju, a obecnie żadne z nich nie chce ich finansować;

9.  wyraża ubolewanie, że Rada Europejska w Brukseli w 2005 r., zamiast stworzenia prostszego i bardziej przejrzystego systemu, uczyniła go jeszcze bardziej nieprzejrzystym i skomplikowanym, nie wprowadzając w zasadzie żadnych zmian do brytyjskiego mechanizmu korygującego – „rabatu brytyjskiego” - oraz dodając dalsze odstępstwa i korekty, z których korzystają inne państwa członkowskie;

10. podkreśla, że gdyby w pełni zastosowano decyzję edynburską z 1992 r. ustalającą pułap zasobów własnych na poziomie 1,24% DNB, w ciągu ostatnich 13 lat wspólnotowy budżet wzrastałby rocznie o dodatkowe 0,2% DNB, co daje łącznie około 240 mld euro; uznaje te środki, jednomyślnie przyznane przez państwa członkowskie zgodnie z propozycją brytyjskiej prezydencji, za niezbędne do działania Unii Europejskiej na miarę jej wzrastających kompetencji, zwłaszcza w zakresie realizacji celów lizbońskich (innowacja, infrastruktura i zatrudnienie) lub kompetencji uzgodnionych w traktatach z Maastricht, Amsterdamu i Nicei, nie mówiąc już o projekcie konstytucji, w warunkach Unii 27 państw członkowskich;

11. podkreśla, że od 1995 r. budżet UE wzrósł w ujęciu realnym jedynie o 8,2%, natomiast jego udział w DNB uległ obniżeniu, podczas gdy w tym samym okresie budżety krajowe wzrosły o 23%, tj. blisko trzykrotnie więcej;  

Pierwszy etap reformy: udoskonalenie systemu składek krajowych

12. przyjmuje do wiadomości fakt, że reforma systemu zasobów własnych stanowić będzie delikatne i trudne zadanie, której przeprowadzenie wymagać będzie udziału parlamentów państw członkowskich; w związku z tym wzywa do przyjęcia strategii stopniowej, którą można by przeprowadzić na dwóch etapach, które powinny jednak stanowić części jednolitej decyzji ze względu na fakt, że pracochłonna procedura wspólnotowa uniemożliwiłyby podjęcie tych dwóch decyzji w stosunkowo krótkim czasie. Tymczasowy i przejściowy etap pierwszy doprowadziłby do poprawy obecnego systemu krajowych składek, do którego należy zastosować następujące zasady polityczne:

· równość traktowania państw członkowskich;

· prosta prezentacja zarówno dla wybranych przedstawicieli, jak i obywateli;

· solidarność i równie godne traktowanie wszystkich państw członkowskich;

· polityczne powiązanie reformy dochodów z przeglądem wydatków, zgodnie ze słusznym rozwiązaniem przewidzianym w porozumieniu międzyinstytucjonalnym;

Równe traktowanie państw członkowskich

13. przyjmuje, że „równe traktowanie państw członkowskich” oznacza nieprzyznawanie żadnemu państwu członkowskiemu przywilejów budżetowych; przyznaje, że dla niektórych państw członkowskich może być trudne pogodzenie się z rezygnacją z uświęconych tradycyją, szczególnych rozwiązań w zakresie dochodów, oraz ze specyficznego podziału wydatków, co może uzasadnić wprowadzanie wszelkich reform w tym zakresie wyłącznie w sposób stopniowy (stopniowe odchodzenie od starego systemu); odmawia jednakże uznania długiego okresu stosowania przywilejów budżetowych za argument na rzecz utrzymania systemu, który wraz z zainicjowaniem koniecznych reform, nie znajdzie już żadnego uzasadnienia;

Prosta prezentacja

14. podkreśla znaczenie możliwie najprostszej prezentacji udoskonalonego systemu tak, aby był on zrozumiały i przejrzysty dla europejskich obywateli; wyraża ubolewanie z powodu tego, że w sposób całkowicie niezrozumiały prezentowane są decyzje mające wpływ na życie wszystkich europejskich obywateli, takie jak konkluzje Rady Europejskiej w Brukseli w grudniu 2005 r. dotyczące finansów UE;

Solidarność i równie godne traktowanie wszystkich państw członkowskich

15. wzywa do ustanowienia systemu gwarantującego przestrzeganie zasad solidarności i równie godnego traktowania wszystkich państw członkowskich; uważa, że zasady te są naruszane przez utrzymywanie przywilejów na rzecz niektórych państw, podczas gdy inne państwa otrzymują rekompensaty w wyniku poniżających targów za zamkniętymi drzwiami sal obrad Rady Europejskiej; przypomina, że spośród 46 artykułów przewidziany w konkluzjach Rady Europejskiej w Brukseli w grudniu 2005 r., określających wydatki na nowy dział 1b - Spójność na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia - aż 20 stanowią „postanowienia dodatkowe”, będące „prezentami gwiazdkowymi” rozdanymi swobodnie różnym państwom członkowskim oraz regionom[15];

     Polityczne powiązanie reform dochodów i wydatków

16. wyraża przekonanie, że szczególnie dopóki wiodącą zasadą Unii pozostaje finansowanie wspólnotowych strategii z dochodów pochodzących z budżetów krajowych, nieuniknione i całkowicie uzasadnione jest polityczne powiązanie reformy dochodów z przeglądem wydatków;

Przejściowy i tymczasowy charakter systemu

17. podkreśla, że obecnie obowiązujący system, nawet po udoskonaleniach przewidzianych jako pierwszy etap zaproponowanej dwuetapowej strategii, musi być uznawany za przejściowy i tymczasowy, ponieważ podstawowe wady systemu opartego na składkach państw członkowskich sprawiają, że ze względów politycznych jest on niemożliwy do utrzymania;

Zalecenia dotyczące udoskonalenia systemu składek krajowych

Propozycje Michaele Schreyer

18. przypomina o zgłoszonych już propozycjach udoskonalenia obecnego systemu finansowania, np. o tych przedłożonych przez komisarz Michaele Schreyer w lipcu 2004 r.[16], zgodnie z którymi:

· każdemu państwu członkowskiemu – niezależnie od stopnia zamożności – przysługuje rabat, który zaczyna obowiązywać, gdy wysokość środków wnoszonych przez to państwo do budżetu UE osiągnie poziom 0,35% jego DNB;

· stopa zwrotu odpowiadałaby 66% kwoty netto środków wpłacanych przez dane państwo członkowskie;

· maksymalna kwota zwrotu możliwa w przypadku wszystkich rabatów zostałaby ustalona na poziomie 7,5 mld euro rocznie;

19. przyznaje, że niektóre elementy przewidziane w propozycjach Michaele Schreyer stanowiły krok w dobrym kierunku, ponieważ zapewniłyby nieco większą przejrzystość systemu przynajmniej poprzez zniesienie zasady „rabatu od rabatu” oraz ograniczenie stosowania rekompensat i korekt – przy czym bardzo istotną zaletą proponowanego systemu było to, że miał on obowiązywać jedynie w okresie przejściowym do 2014 r.;

20. wyraża zarazem przekonanie, że nadanie rabatowi charakteru powszechnej zasady, nawet jeśli towarzyszyłoby temu ustanowienie pułapu w zakresie bilansu budżetowego netto, stanowiłoby podwójny błąd, prowadzący wyłącznie do wzmocnienia antywspólnotowego charakteru systemu oraz utrwalenia krótkowzrocznej polityki opartej na zasadzie wymiernego „słusznego zwrotu”; obstaje przy stanowisku, że jedynym możliwym rozwiązaniem jest zniesienie systemu bilansu netto raz na zawsze, równoległego z reformą struktury wydatków; podkreśla, że to, co wyróżnia wydatki europejskie, to właśnie ich wartość dodana, która opiera się na zasadzie solidarności finansowej;

     Kwestia wydatków na politykę strukturalną i politykę spójności

21. zdecydowanie sprzeciwia się zawartej w innych propozycjach reform koncepcji zakładającej wykluczenie wydatków na politykę strukturalną i politykę spójności ze wszystkich obliczeń mających na celu ustalenie wpłat i rabatów od tych wpłat przypadających na państwa członkowskie, ponieważ doprowadziłoby to do podziału wydatków na „szlachetne” i „podejrzane”, otwierając drogę do ukształtowania Unii Europejskiej à la carte, w której państwa członkowskie finansowałyby jedynie te strategie, które leżą w ich interesie;

Podsumowanie

22. odnotowuje propozycję złożoną przez Finlandię w kwietniu 2004 r. w sprawie zastąpienia obecnie obowiązującego systemu finansowania Unii Europejskiej systemem opartym na DNB, pozostawiając tradycyjne zasoby własne, a przyjmując udziały poszczególnych państw członkowskich w DNB za podstawę obliczania ich składek wnoszonych do środków własnych Unii przy zniesieniu VAT jako źródła zasobów w jego obecnej formie, stanowiącego wyłącznie matematyczną podstawę obliczenia składek państw, i stopniowo zmniejszając rabat brytyjski do zera w 2013 r.;

23. podkreśla fakt, że korzyść wynikająca z tego systemu polegałaby na jego prostocie i przejrzystości, i że stanowiłby on krok w kierunku stworzenia prawdziwie własnego systemu finansowania Unii oraz że skorzystałyby na nim zarówno wszystkie państwa członkowskie pokrywające obecnie koszty rabatu brytyjskiego, jak i sama Wielka Brytania – dzięki zniesieniu źródła zasobu opartego na VAT; podkreśla, że nie przyniosłoby to uszczerbku dla włączenia VAT w perspektywie długoterminowej do finansowania Unii Europejskiej;

24. zdaje sobie sprawę z faktu, że z perspektywy politycznej porozumienie w sprawie nowego systemu finansowania, odpowiadającego propozycjom fińskim, możliwe jest wyłącznie w ramach ogólnego procesu negocjacyjnego, obejmującego także kwestie wydatków; wzywa Komisję, aby w ramach przedstawiania nowych wniosków dotyczących dochodów UE w następstwie procedury przeglądu przewidzianej w porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 17 maja 2006 r. rozważyła możliwość wprowadzenia opisanego wyżej systemu opartego na DNB;

25. pokreśla, że związek między dochodami i wydatkami winien stać się częścią rozważań na temat przejścia na nowy system; odrzuca wszelkie próby renacjonalizacji WPR; proponuje wobec tego, aby w celu zagwarantowania poziomu wsparcia, ustalonego decyzją Rady Europejskiej z października 2002 r., wykorzystać możliwość stopniowej integracji procesu obowiązkowego współfinansowania w ramach UE-15;

26. zaleca przystąpienie do pierwszego etapu reform jak tylko zostanie ratyfikowane porozumienie, które należy w tej sprawie osiągnąć; system oparty na krajowych składkach zostałby wprawdzie utrzymany, ale stałby się prostszy, bardziej przejrzysty i pozostawałby w idealnej proporcji w stosunku do względnej zamożności poszczególnych państw członkowskich; podkreśla jednak przejściowy charakter tego etapu, którego jedynym celem byłoby przygotowanie gruntu pod wprowadzenie rzeczywiście nowego systemu zasobów własnych;

Drugi etap reformy: nowy system zasobów własnych

27. potwierdza zajęte już wcześniej stanowisko, zgodnie z którym celem reformy wspólnotowych dochodów powinno być stworzenie rzeczywistych zasobów własnych Unii Europejskiej, które zastąpiłyby obecnie obowiązujące mechanizmy; przypomina, że ten cel i propozycje jego osiągnięcia nie są w żadnej mierze rewolucyjne, lecz zmierzają jedynie do ożywienia litery i ducha traktatów założycielskich;

28. jest zdania, że fundament każdego przyszłego systemu środków własnych powinny stanowić poniższe zasady, cytowane podczas wszystkich rozmów z przedstawicielami parlamentów krajowych:

· pełne poszanowanie zasady suwerenności podatkowej państw członkowskich;

· neutralność podatkowa;

· brak wprowadzania znaczących zmian w wysokości budżetu UE;

· stopniowe przechodzenie na nowy system;

· wyraźne polityczne powiązanie reformy dochodów z reformą wydatków;

Pełne poszanowanie suwerenności podatkowej państw członkowskich

29. uważa – zgodnie z traktatami i projektem konstytucji –, że suwerenność podatkowa pozostanie wyłączną domeną państw członkowskich, które mogą jednakże na pewien okres upoważnić Unię – z możliwością cofnięcia tego upoważnienia w dowolnym momencie – do bezpośredniego uzyskiwania określonej części dochodów z podatku, podobnie jak ma to miejsce w przypadku władz regionalnych i lokalnych w większości państw członkowskich;

Neutralność podatkowa

30. wyraża przekonanie, że – o ile nic się nie zmieni – nie można dopuścić do tego, by nowy system powodował zwiększenie ogólnej kwoty wydatków publicznych czy też obciążeń podatkowych obywateli; stwierdza zatem, że jeżeli nowy system będzie zakładać bezpośrednie odciąganie podatku na rzecz Unii Europejskiej, co będzie częściowo lub całkowicie widoczne dla wszystkich obywateli, wymagać to będzie dokonania odpowiedniej redukcji w zakresie innych środków; zaleca zwrócenie się do krajowych trybunałów obrachunkowych oraz do Europejskiego Trybunału Obrachunkowego o kontrolę i zagwarantowanie przestrzegania tej zasady;

31. uważa, że opracowanie nowego systemu zasobów własnych musi uwzględnić wysiłki państw członkowskich służące koordynacji ich polityki w dziedzinie podatków;

Brak wprowadzania znaczących zmian w wysokości budżetu UE

32. nie widzi obecnie potrzeby zmiany pułapu ustalonego na poziomie 1,24% DNB, który zapewnia już znaczną swobodę manewru; przypomina, że żaden budżet nawet nie zbliżył się do tego pułapu, uzgodnionego przez państwa członkowskie w 1992 r. podczas prezydencji brytyjskiej – środki na pokrycie płatności osiągnęły maksymalny poziom w 1993 r., kiedy to stanowiły 1,18% PNB; podkreśla, że chociaż ramy finansowe przewidują na okres 2007-2013 budżet odpowiadający 1,045% DNB, to pierwszy budżet przyjęty w powyższym okresie stanowi zaledwie 0,99% DNB;

Stopniowe przechodzenie na nowy system

33. wzywa do stopniowego wprowadzania nowego systemu, poczynając od 2014 r.; opowiada się za ustanowieniem okresu przejściowego, mającego zagwarantować sprawne wycofanie się ze starego systemu finansowania oraz wszystkich powiązanych z nim szczególnych rozwiązań wprowadzonych w przeszłości;

Wyraźne polityczne powiązanie reformy dochodów z reformą wydatków

34. podkreśla, że reforma struktury dochodów UE oraz reforma struktury wydatków UE muszą zostać przeprowadzone równocześnie, zgodnie z tym, co przewidziano w deklaracji nr 3 załączonej do nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.;

35. zauważa, że system zasobów własnych zapewniający wystarczający automatyczny wzrost rocznych dochodów w budżecie UE poprawi klimat polityczny towarzyszący podejmowaniu decyzji w kwestiach budżetowych, umożliwiając podejmującym decyzje skoncentrowanie się na kluczowych priorytetach mających unijną wartość dodaną zamiast pertraktować nad poziomem wydatków;

36. z zadowoleniem przyjmuje podjętą w ramach wspólnych spotkań Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych inicjatywę stworzenia specjalnej grupy roboczej ds. środków własnych uznaje zasadnicze znaczenie dialogu z parlamentami narodowymi dla osiągnięcia postępu w reformie środków własnych;

Potencjalne rozwiązania na przyszłość

37. ponownie podkreśla, że ze wszystkich rozmów prowadzonych z przedstawicielami parlamentów krajowych państw członkowskich wynika podzielany powszechnie pogląd, że nie nadszedł jeszcze czas na ustanowienie w perspektywie krótkoterminowej prawdziwego podatku unijnego; podkreśla jednak, że nie wyklucza to możliwości, iż w przypadku podjęcia przez państwa członkowskie decyzji o nałożeniu nowych podatków, mogłyby one jednocześnie lub na późniejszym etapie zdecydować o upoważnieniu Unii do bezpośredniego z niego korzystania ;

38. podkreśla jednak, że na drugim etapie sprawa istotnej wagi będzie rozpatrzenie możliwości stworzenia nowego systemu zasobów własnych opartego na podatku już ściąganym w państwach członkowskich, w myśl której to zasady podatek ten częściowo lub w całości zasilałby budżet UE jako prawdziwe źródło zasobów własnych, co stworzyłoby bezpośrednią relację między Unią a unijnymi podatnikami; zwraca uwagę, że posłużyłoby to również zbliżeniu krajowych systemów podatkowych; podkreśla, że tego rodzaju rozwiązanie oznaczałoby jedynie powrót do ustanowionej w traktacie rzymskim zasady, zgodnie z którą wspólnotowe wydatki muszą być finansowane ze środków własnych Europy;

39. przypomina, że w rozmowach z przedstawicielami parlamentów krajowych lub w sprawozdaniu Komisji w sprawie reformy systemu zasobów własnych najczęściej w całości lub częsciowo wymieniano w tym kontekście następujące rodzaje podatków:

· podatek od wartości dodanej (VAT);

· akcyza na paliwo silnikowe wykorzystywane w transporcie oraz inne podatki energetyczne;

· akcyza na wyroby tytoniowe i alkohol;

· podatek dochodowy od osób prawnych;

40. odnotowuje, że w dyskusjach w Parlamencie Europejskim rozpatrywano również możliwości wykorzystania innych metod, takich jak:

· podatek od obrotu papierami wartościowymi

· podatek od usług transportowych i telekomunikacyjnych;

· podatek dochodowy;

· Pobieranie podatku od odsetek;

· zyski EBC (renta emisyjna);

· podatek ekologiczny („ecotax”);

· podatek od transakcji walutowych;

· opodatkowanie lokat oszczędnościowych;

· podatek od międzynarodowych transakcji finansowych (Tobin tax);

41. jest zdania, że ocena adekwatności nowego systemu zasobów własnych powinna opierać się na następujących kryteriach:

· wystarczające wpływy: czy w perspektywie długoterminowej dochody wystarczą na pokrycie wydatków UE?

· stabilność: czy system stanowić będzie stabilne źródło dochodów budżetu UE?

· widoczność i prostota: czy będzie widoczny dla obywateli UE i przez nich zrozumiany?

· niskie koszty operacyjne: czy nowy system będzie prosty w zarządzaniu, a wydatki związane z jego realizacją – niskie?

· efektywny przydział środków: czy prowadzić będzie do efektywnego przydziału środków w UE?

· zasada redystrybucji: czy będzie związany z redystrybucją dochodów?

· zasada jednakowego traktowania: czy w ramach systemu podatnicy w tej samej sytuacji na terytorium całej UE będą traktowani jednakowo?

· sprawiedliwe składki: czy przyjęcie takiego źródła zasobów doprowadzi do zwiększenia dochodów uzyskiwanych od państw członkowskich stosowanie do ich potencjału gospodarczego?

42. przed zajęciem ostatecznego stanowiska w tej sprawie pragnie zbadać powyższe możliwości w warunkach bliskiej współpracy z przedstawicielami parlamentów krajowych; za priorytetową uznaje kwestię ustanowienia – jeśli to możliwe, w trakcie prezydencji portugalskiej – wspólnego punktu wyjścia dla dyskusji w związku ze zbliżającym się przeglądem dochodów UE; dołoży wszelkich starań do wypracowania takiego stanowiska w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii, które mogłoby zyskać poparcie większości parlamentów państw członkowskich;

43. uznaję niniejszą rezolucję za pierwszą ale jakże solidną podstawę, na której można dalej kontynuować wysiłki poszukiwania bardziej sprawiedliwego i przejrzystego nowego systemu finansowania Unii Europejskiej; pragnie na tyle wcześnie przedyskutować i przyjąć swe ostateczne stanowisko na temat przyjęcia nowego systemu zasobów własnych Unii Europejskiej, aby uwzględniono je podczas debat dotyczących wszechstronnego przeglądu dochodów i wydatków UE, jak zgodzono się na to w międzyinstytucjonalnym porozumieniu z dnia 17 maja 2006 r.

o

o   o

44. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikami Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

ANNEX

Exceptions introduced by the European Council in December 2005 on the expenditure and income side of the budget, namely:

Earmarked for Projects:

· EUR 865 Mio. for the nuclear power plant Ignalina (LIT) and 375 Mio. for the nuclear power plant Bohunice (SLK)

· 200 Mio. for the peace process in Northern Ireland (UK)

Earmarked for Regions

· 879 Mio. for five Polish Objective 2 regions (EUR 107 per citizen)

· 140 Mio. for a Hungarian region (Közép-Magyarország)

· 200 Mio. for Prague

· "phasing-out" support for a Finnish Region and Madeira, which were originally "phasing-in" regions

· 100 Mio. for the Canary Islands

· 150 Mio. for Austrian border regions

· 75 Mio. for Bavaria

· 50 Mio. for Ceuta and Melilla (ES)

· 225 Mio. for eastern German Länder

· 136 Mio. for the most remote regions (EUR 35 per citizen)

· 150 Mio. for the Swedish regions in Objective "Competitiveness and Employment"

Special Funds for Member States

· absorption rate for Poland raised by 4%

· "phasing-in" support for Cyprus, despite never being Objective 1 region

· 2 000 Mio. for Spain, to be distributed freely among Structural Fund Objectives

· 1 400 Mio. for Italy (predefined distribution)

· 100 Mio. for France (Objective: "Regional Competitiveness and Employment")

· 47 Mio. for Estonia (EUR 35 per citizen)

· 81 Mio. for Lithuania (EUR 35 per citizen)

· additional payments from rural development:

o 1 350 Mio. for Austria	o 20 Mio. for Luxemburg
o 460 Mio. for Finland	o 100 Mio. for France
o 500 Mio. for Ireland	o 820 Mio. for Sweden
o 500 Mio. for Italy	o 320 Mio. for Portugal

Special Conditions

· 50% increased support for the former exterior borders to ROM and BLG, compared to regular support for border regions

· private Co-Financing can be counted in for Structural Fund supported projects in new Member States (per capita GDP <85% of EU average) and eastern German Länder

· in the new Member States (<85%), VAT can be considered eligible cost for Structural Fund projects

Special Conditions in Legal Bases

· departing from "n+2" rule for new Member States (<85%) in 2007-2010

· building projects are eligible for support in the new Member States (EU10 + ROM, BLG)

· 20% of funds from the first pillar (Agriculture) can be used by each country for rural development, disregarding general rules such as co-financing

· special funds for rural development in Portugal (320 Mio.), without co-financing

Special Conditions for Financing the Budget

· rate-of-call for VAT own resources contribution is reduced by 25% for Austria

· rate-of-call for VAT own resources contribution is reduced by 50% for Germany

· rate-of-call for VAT own resources contribution is reduced by 66% for Sweden and the Netherlands

· Netherlands gets 4 230 Mio. (GNI 'own-resources')

· Sweden gets 1 050 Mio. (GNI 'own resources')

· the rebate for the UK is kept, reduced by certain phased-in payments for the new Member States.

 · 

• [1]  Dz.U. C 324 z 24.12.1990, str. 243.
• [2]  Dz.U. C 128 z 9.5.1994, str. 363.
• [3]  Dz.U. L 293 z 12.11.1994, str. 9.
• [4]  Dz.U. C 175 z 21.6.1999, str. 238.
• [5]  Dz.U. C 274 E z 28.9.1999, str. 39.
• [6]  Dz.U. L 253 z 7.10.2000, str. 42.
• [7]  COM(2004)0505.
• [8]  COM(2004)0501.
• [9]  COM(2006)0099.
• [10]  Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0292.
• [11]  Analiza przeprowadzona przez firmę Deloitte and Touche: wstępny projekt sprawozdania z fazy II, 12 stycznia 2007 r.
• [12]  Dz.U. C 139 z 14.6.2006, str. 1.
• [13]  Patrz np. sprawozdanie Cornelissena: Parlament Europejski 1985 r.: „Czy Parlament może tolerować fakt, że wpływy z VAT są w coraz większym stopniu rozwadniane na krajowe składki finansowe w następstwie konieczności zrezygnowania z zasady jednolitych stawek VAT, i czy Parlament Europejski może zaakceptować, że przyjęcie jednolitej podstawy VAT jest ostatnio ograniczane do statystycznego obliczenia? ... Czy raczej nie należy dołożyć wszelkich starań w związku z obliczeniem podstawy VAT, aby wskrzesić system środków własnych Wspólnoto oraz finansową niezależność Wspólnoty, która od tego systemu zależy?”
• [14]  Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0292.
• [15]  Patrz: załącznik do niniejszej rezolucji.
• [16]  „Sprawozdanie Michaele Schreyer”: COM(2004)505 oraz COM(2004)501 z dnia 14 lipca 2004 r.

UZASADNIENIE

Niniejsze sprawozdanie z inicjatywy własnej w sprawie przyszłości środków własnych Unii Europejskiej należy postrzegać jako element przygotowań do „pełnego i kompleksowego przeglądu obejmującego wszystkie aspekty finansowania i wydatków UE, w tym rabat brytyjski”, o podjęcie którego w grudniu ubiegłego roku Rada Europejska w Brukseli zwróciła się do Komisji, która ma przedstawić sprawozdanie w tym zakresie w latach 2008/2009.

Już w sprawozdaniu dotyczącym najnowszego wniosku dotyczącego środków własnych przedstawionego przez Komisję na początku 2006 r. i mającego na celu realizację właściwych decyzji podjętych przez Radę Europejską w Brukseli, sprawozdawca stwierdził, że obecnie obowiązujący system środków własnych obarczony jest zasadniczymi wadami. W związku z tym w 2006 r. sprawozdawca nie podjął nawet próby zmiany zawartych we wniosku Komisji postanowień, które nadają obecnemu systemowi jeszcze bardziej nieprzejrzysty, skomplikowany, nieuczciwy i antyintegracyjny charakter.

Treść sprawozdania z inicjatywy własnej opiera się w dużej mierze na wynikach spotkań, które sprawozdawca odbywał z parlamentami krajowymi od początku 1996 r. Niektóre parlamenty krajowe zdecydowały się odpowiedzieć na piśmie na przesłany im w listopadzie 2005 r. kwestionariusz dotyczący środków własnych, inne natomiast preferowały bardziej indywidualną wymianę poglądów: jak dotąd sprawozdawca otrzymał zaproszenie od parlamentów krajowych dziewięciu państw członkowskich. Niezależnie od tego, czy spotkania te miały charakter bardziej formalny (posiedzenia komisji), czy też mniej formalny (robocze obiady), na tym etapie opinie wyrażone podczas tych spotkań przez zainteresowanych parlamentarzystów krajowych muszą być uznawane za ich osobiste poglądy – jak dotąd żaden parlament krajowy ani partia polityczna nie przedstawiła formalnego stanowiska w kwestii przyszłości środków własnych Unii!

Niemniej jednak wydaje się, że takie indywidualne spotkania oraz żywe dyskusje odbywające się na wielostronnym forum (dwa wspólne posiedzenia parlamentarne w 2006 r. oraz dwa posiedzenia Komisji Budżetowej z udziałem przewodniczących komisji budżetowych parlamentów krajowych w 2005 i 2006 r.) pozwoliły sprawozdawcy na wyciągnięcie pierwszych wniosków co do tego, jakie rozwiązania w zakresie przyszłej reformy dochodów UE mogą liczyć na poparcie parlamentarzystów, a które są przez nich odrzucane bądź wymagają dalszego rozważenia.

Powoli, lecz systematycznie zaczęły się też pojawiać pierwsze elementy wspólnego stanowiska, np. powszechne odrzucenie koncepcji wprowadzenia nowego, prawdziwie unijnego podatku lub przeniesienia jakichkolwiek kompetencji podatkowych na szczebel UE. Z drugiej strony, znaczna większość parlamentarzystów biorących udział w dyskusji była stosunkowo otwarta na udział w debacie dotyczącej możliwości wykorzystania części dochodów z istniejących podatków do finansowania Unii Europejskiej, a nawet chętnie snuli rozważania, które z rozpatrywanych podatków najlepiej nadawałyby się do tego celu…

Wiele jeszcze pozostaje do zrobienia, zanim możliwe będzie podjęcie ostatecznej decyzji co do tego, jakie rozwiązanie najlepiej odpowiadałoby potrzebie nowego, prawdziwie integracyjnego systemu środków własnych, który byłby sprawiedliwy, prosty i przejrzysty. Sprawozdawca ma nadzieję, że w 2007 r. w warunkach ścisłej współpracy z parlamentami krajowymi uda się opracować wspólne dossier stanowiące podstawę przyszłych decyzji, które należy podjąć, tak aby wykorzystać możliwości związane ze zbliżającą się procedurą przeglądu.

ANNEXES TO THE EXPLANATORY STATEMENT

WORKING DOCUMENT NR. 1 ON THE EUROPEAN COMMUNITIES OWN RESOURCES

27 January 2005

History of the European Community's revenue

Under the current system there are four main sources[1] of revenue for the European Community:

Customs duties are levied at external frontiers on imports under the common customs tariff. The Treaty of Rome had earmarked customs duties as the principal resource to be assigned to the EEC to finance its expenditure. ECSC customs duties have been included since 1988.

Agricultural levies were introduced under the common agricultural policy in 1962, are charged on trade in agricultural products with non-member countries and vary according to price levels on the world and European markets. Besides agricultural levies, there are also levies on the production and storage of sugar and isoglucose (unlike the levies on agricultural imports, they are internal to the Community).

Customs duties and agricultural levies were the first own resources and became known as traditional own resources (TOR) because they are revenue collected by virtue of Community policies rather than revenue obtained from the Member States as national contributions.

VAT own resources were introduced because the traditional own resources were not sufficient to finance the Community budget. Because of the need to harmonise the VAT base this complex resource did not come into use until 1980. It is obtained by applying a given rate to a base determined in a uniform manner.[2] Thus it is not a true own resource based on a tax levied nationally, but only a way to calculate a Member State's contribution.

The GNI-based own resource is obtained by applying a rate fixed each year under the budget procedure to a base representing the sum of the gross national products at market prices. It is calculated by reference to the difference between expenditure and the yield of the other own resources. It is the "key" resource, as it determines the cap on the VAT base, how the cost of the UK rebate is shared, and the ceiling on total resources under the financial perspective. The Edinburgh agreement of December 1992, which entered into force at the beginning of 1995, increased this overall ceiling from originally 1.14% to 1.27% of Europe's GNP.

The origins of own resources

1958 - 1970: Contributions from the Member States

Under the Treaty of Rome of 25 March 1957 the European Economic Community was to be financed by national contributions for a transitional period before changing over to a system of own resources[3]. The principle was set down in Article 201 of the Treaty, which stated: "Without prejudice to other revenue, the budget shall be financed wholly from own resources."

In 1965 a first attempt to transfer customs duties and agricultural levies - the "natural" own resources deriving from Community policies (the customs union and the common agricultural policy) - failed in the face of French opposition. The ensuing "crisis" was resolved a year later by the famous Luxembourg compromise but the 1966 target date for the changeover to a system of financing that would guarantee the Community some measure of independence could not be kept. It was not until the Hague summit in 1969 that the Heads of State or Government, in an effort to revive the Community after some years of difficulty, finally took the decision to go ahead with the change.

1970: First own resources decision

On 21 April 1970 the Council adopted a decision assigning to the Communities own resources to cover all their expenditure. This decision marked the end of national contributions, through which the Member States had enjoyed some scope for controlling the policies undertaken by the Communities, and the beginning of an independent system of financing by "traditional" own resources (agricultural levies and customs duties) and a resource based on value added tax (VAT).

The 1970 decision on own resources set the Communities apart from other international organisations, which all rely for funding on contributions from their members.

1985: Second own resources decision - British rebate

In 1984 the Fontainebleau European Council decided to introduce a correction for the United Kingdom. This mechanism gives the United Kingdom a rebate equivalent to 0.66% of its net balance. The cost of financing the UK rebate is shared between the other Member States according to their share of GNP (except in the case of Germany, whose share is reduced by a third).

1988: Third own resources decision - Introduction of GNP based resource and overall ceiling

Since CAP spending remained unchanged and the revenues from TORs continued to decline, in 1988, the Brussels European Council introduced a new own resource based on the Member States' GNP. It also set up an overall ceiling of 1.14% percent of GNP to the total amount of own resources which could be called to finance the Community's spending.

1994: Fourth own resources decision - Deduction of collection costs for traditional own resources

Own resources are collected by the Member States on behalf of the Community. Therefore, the 1994 decision allowed for the Member States to retain 10% of the traditional own resources they collected in order to cover their collection costs.

2000: Fifth own resources decision[4] - "Equitable, transparent, cost-effective and simple"

In 1999, the Berlin European Council called on the Commission to prepare a new own resources decision which should provide the Union with adequate means for the period 2000-2006 while at the same time adhering to strict budgetary discipline. The new system should be “equitable, transparent, cost-effective and simple”, and based on criteria which express best the member States' ability to contribute to the financing of the Union.

This latest Own Resources Decision of 29 September 2000 has entered into force on 1 March 2002. The revision clause it contains calls on the Commission to undertake a general review of the own resources system before 2006 in the light of the effects of enlargement. The review is also to explore the possibility of modifying the structure of the own resources system by creating new autonomous resources and examining the correction of budgetary imbalances granted to the UK.

The main features of the system currently in force are:

Ø the own resources ceiling remains at 1.27% of the Union's GNP (=1.24% of GNI)[5];

Ø the allowance for the collection cost of own resources has risen from 10% to 25%;

Ø the maximum call-in rate of VAT was reduced to 0.75% in 2002 and 2003, and to 0.50% from 2004;

Ø the value added tax base of the Member States continues to be restricted to 50% of their GNP (capping of the VAT base);

Ø Germany, the Netherlands, Austria and Sweden pay only 1/4 of their normal share of the cost of the UK rebate. The remaining 3/4 are financed by the other 10 Member States;

Ø two technical adjustments were made to the UK rebate to offset the windfall effects arising from the increase in collection costs and pre-accession expenditure.

British rebate

The so-called British rebate was established by the Fontainebleau European Council in 1984, which stated in its conclusions:

Expenditure policy is ultimately the essential means of resolving the question of budgetary imbalances. However, it has been decided that any Member State sustaining a budgetary burden which is excessive in relation to its relative prosperity may benefit from a correction at the appropriate time.

The origin of the problem was the special situation of the United Kingdom which was characterised by two factors:

Ø a small agricultural sector resulting in very low Community agricultural spending in the UK

Ø a large contribution to the financing of the Community budget because of the large proportion of the country's GNP accounted for by the VAT base.

Under the current compensation mechanism, two thirds (66%) of the difference between the United Kingdom's percentage share of VAT payments and its percentage share of allocated Community expenditure, applied to total allocated expenditure, is refunded to the United Kingdom by way of a reduction in its VAT base.

Since 1985 the United Kingdom has thus been receiving a rebate on its yearly contribution to the budget, amounting to a yearly EUR 4,6 billion average over 1997-2003.

This rebate is financed jointly by all the other Member States in accordance with their respective percentage of VAT payments with Germany, the Netherlands, Austria and Sweden only paying a quarter of what their shares ought to be.

Despite the general approach the Fontainebleau Council took ("any Member state sustaining an excessive budgetary burden"), this correction mechanism has ever since applied only to the UK. Over the years, slowly but surely, it has become obvious that the presence of the UK rebate has noticeably reduced the desired correlation between the ability of each Member State to contribute to the EU budget and its own resources payments. In addition, the complexity of the correction mechanism has also considerably diminished the transparency of the whole own resources system.

Shares of the main own resources components

From the introduction of the GNP-based resource in 1988 until today the share of each individual component in the Community's revenue has undergone a dramatic change:

Type of revenue	88	89	90	91	92	93	94	95	96	97	98	99	00	01	02	03	04*	05**
Agricultural duties and sugar levies	6,2	5,2	4,0	4,4	3,3	2,9	3,1	2,6	2,2	2,4	2,3	2,5	2,3	2,1	1,5	1,5	1,2	1,5
Customs duties	22,3	22,5	22,1	20,4	18,9	16,8	16,9	16,7	14,5	15,2	14,4	13,5	13,0	14,5	10,7	10,2	10,2	9,8
VAT resource	57,2	57,3	59,1	55,8	58,0	52,5	50,4	52,2	41,8	42,5	39,2	35,9	38,1	32,7	23,6	23,5	14,4	14,0
GNI based resource	10,6	9,8	0,2	13,3	13,9	25,2	26,8	18,9	29,0	33,4	41,4	43,2	42,3	37,5	48,7	55,5	73,4	73,8
Miscellaneous - Surplus from previous year	3,7	5,2	14,6	6,1	5,8	2,6	2,7	9,7	12,5	6,5	2,7	5,0	4,3	13,1	17,6	9,2	0,8	0,9
TOTAL %	100	100	100	100	100	100	100	100	100	100	100	100	100	100	100	100	100	100

*          based on Budget 2004

**        based on PDB 2005

Clearly, the GNI based resource has become overwhelmingly important while the share of traditional own resources has shown a trend to decline dramatically (accelerated by the fact that the percentage Member States were permitted to retain to compensate for their collection costs was raised from 10% to 25% with effect of 1 January 2001). VAT contributions have also declined due to the reforms limiting the VAT base of the Member States to 50% of their GNI.

With the introduction of the GNP resource and the reduction in the VAT call-up rate, Member States' contributions have become more closely correlated with national GNPs; this means improved equity[6] in gross budget contributions. While this development might lead to a closer correlation of the Member States' ability to contribute with their actual levels of contributions, at the same time, the decline of traditional own resources has resulted in a loss of financial autonomy for the European Union.

• [1]  In addition, there are some small "specific resources" (results of measures taken by the Commission), such as taxes and contributions paid by staff, income from interest and guarantees, and other miscellaneous charges levied.
• [2]  From 1988 to 1994 the base could not exceed 55% of the Member States' GNP. After 1995 the limit was lowered to 50% of GNP for Member States with a per capita GNP below 90% of the Community average. Between 1995 and 1999 the new limit was gradually extended to all the Member States. The maximum call-in rate of VAT was originally limited to 1% of the base. From 1986 this ceiling was raised to 1.4% to meet the costs of the Spanish and Portuguese enlargement. The 1994 own resources decision however, for reasons of equity, provided for a gradual return to the 1% limit between 1995 and 1999. In 2002 and 2003, the maximum rate was reduced to 0.75% , and from 2004 to 0.50%.
• [3]  Own resources can be taken to mean a source of finance separate and independent of the Member States, some kind of tax revenue assigned once and for all to the Community to fund its budget and due to it by right without the need for any subsequent decision by the national authorities. The Member States, then, would be required to make payments available to the Community for its budget.
• [4]  Council Decision 2000/597/EC, Euratom, of 29 September 2000 on the system of the European Communities' own resources, OJ L 253, 07.10.2000.
• [5]  As from the year 2002, the concept of gross national product (GNP) has been replaced by the concept of gross national income (GNI) in the EU budgetary and own resources area. Thus, percentages for years before 2002 relate to the GNP, later ones to the GNI. For example: The EU expenditure ceiling of 1.27% of GNP corresponds to 1.24% of GNI using the new statistical approach.
• [6]  In the sense of “proportionality of gross contributions to income across Member States”; it has to be noted, however, that under the current system perfect equity cannot be expected since the VAT resource will continue to yield revenues which will not be correlated with national income.

WORKING DOCUMENT NR. 2 ON THE EUROPEAN COMMUNITIES OWN RESOURCES

27 January 2005

The current Own Resources system - Problems and shortcomings

The net-payer debate

Traditional own resources are the only true own resources of the Union (although Member States tend to also regard them as national contributions). The lower their share becomes, the more the EU will depend on what is considered classical intergovernmental transfers. This, in turn, will almost automatically lead Member States to try and maximise concepts of the national benefit from the EU budget. The more it is generally felt that it is the Member States' money that is transferred to Brussels rather than the EU’s genuinely own resources, the more Member States will concentrate on what they get in return. This is why the concept of “budgetary balances”, the roles of “net payers” and “net receivers”, have become so important.

Budgetary balances

Nevertheless, it has to be pointed out that - although there is an established system of calculating Member States' budgetary balances[1] - this is merely an accounting exercise of the purely financial costs and benefits that each Member State derives from the Union. It does not take any account of many of the other benefits gained from EU policies such as those relating to the internal market and economic integration, not to mention political stability and security.

Bearing in mind these limitations, what do the budgetary balances actually show? They show the relation between the share of a Member State in total payments of the VAT-based and GNP/GNI-based own resources and its share in total EU operating expenditure (i.e. excluding administrative expenditure) allocated to the Member States.

The following table gives a picture of these "operational" budgetary balances (after deduction of the UK rebate) between 1997 and 2003:

Letter of the Six

As can be clearly seen, this division among the Member States between net-contributors and net-receivers, as little indication as it might give on the overall benefits of EU-membership, has not significantly changed over the last few years. It provides the context for the famous letter signed by six Heads of State - all net-contributors - after the European Council of Brussels on the future EU expenditure level:

We see in this context no room for a EU-budget near the current ceiling for own resources. Average expenditure during the next financial perspective should in our view be stabilised around current expenditure levels, and should not exceed 1.0% of GNI, including agriculture spending within the ceiling set by the European Council in October 2002. This would still allow for annual increases on the EU-budget well above growth rates of national budgets in most Member States, and permit a sufficient margin for policy-implementation in the enlarged Union.

With this letter the main net-contributors to the EU budget have made a strong statement which has become almost an official starting point for the negotiations on the new financial perspectives 2007-2013. In the meantime, the discussion has even gone so far as to imply that the figure of 1.0% of GNI, as mentioned in the letter, refers to commitment appropriations and not to payments as initially taken for granted.

Comparison EU budget - national budgets

Judging from the Letter of the Six it might seem as if the EU budget has gone totally out of control in the recent past. However, a closer look at the development of the EU budget over the last few years reveals that during the period 1996[2]-2002 the EU budget only increased by 8,2 % while the national budgets increased by an average of 22.9 %:

                                    Current prices, € million

	1996	2002	Increase
B	112,371	131,281	16.8 %
DK	86,187	101,989	18.3 %
D	944,279	1,023,870	8.4 %
GR	48,170	66,266	37.6 %
E	210,036	276,507	31.6 %
F	678,048	812,935	19.9 %
IRL	22,802	43,070	88.9 %
I	516,521	599,804	16.1 %
L	6,515	9,909	52.1 %
NL	161,044	211,162	31.1 %
A	103,542	112,094	8.3 %
P	40,459	59,573	47.2 %
FIN	60,051	69,795	16.2 %
S	139,206	149,420	7.3 %
UK	403,057	675,191	67.5 %
TOTAL	3,532,288	4,342,866	22.9 %

	1996	2002	Increase
EU budget	77,032	83,371	8.2%

This very modest increase is even more remarkable considering the fact that, in the meantime, the Union has become responsible for more and more policies. It has thus gained a great number of competencies while at the same time its financial resources have remained very limited.

Discrepancy between expenditure ceilings and actual expenditure

Not only has the EU budget grown much more slowly than the budgets of the Member States: Concerning payments[3], the EU budgets of the last few years have not only remained considerably under the maximum own resources ceiling of 1,27% of GNP/1,24% of GNI set by the Member States but also under the payment ceilings of the current financial perspective which range from a minimum of 1,07% of GNI in 2000 to a maximum of 1,11% of GNI for 2003 and 2004:

Payments in % of GNP/GNI[4]		Payments in % of GNP/GNI
1986	0.99	1996	1.14
1987	0.96	1997	1.12
1988	1.03	1998	1.08
1989	0.94	1999	1.03
1990	0.94	2000	0.99
1991	1.03	2001	0.92
1992	1.09	2002	0.93
1993	1.18	2003	0.96
1994	1.04	2004	0.98
1995	1.04	2005	1.00

This means that the EU has spent millions of euro less than, according to the decision of the Member States, it could have. Especially after the budgetary procedure for 2005, when the 1% threshold introduced by the Letter of the Six for the first time played such a prominent role, the question remains how the gap between the own resources ceiling of 1,24 % and the actual payment expenditure can be justified. What is the margin left for?

Criticism of Parliament's agreement to the financial perspectives with their rigid classification of expenditure and their rather inflexible heading ceilings, has always been countered by pointing out that at the same time the financial perspectives would guarantee the steady growth of expenditure necessary to finance new policies important to the European citizens. However, the real figures (see table above) indicate that this has not been the case.

Small margin for manoeuvre

Overall, the structure of EU-expenditure has remained more or less the same over the past few years. Despite all efforts to the contrary, agricultural expenditure still accounts for around 50% of the European Union's budget[5]:

	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004*	2005*
Share of agricultural spending in total EU expenditure	50,63%	48,08%	49,53%	48,61%	51,93%	51,11%	49,01%	46,91%	46,20%

* Budgets EU 25

The agriculture share in expenditure together with the structural funds payments leave very little room for manoeuvre for flexibility with regard to the financing of new policies or priorities.

For example, will the resources at hand truly allow for efforts towards reaching the Lisbon goals for growth, employment and competitiveness? Or even more general, will it be at all possible to finance the needs of 25 (or 27) Member States with regard to maintaining the acquis communautaire, enhancing cohesion and strengthening new neighbourhood policies?

Given this financial framework, can the Union fulfil the provisions of article 6, paragraph 4, of the Nice Treaty according to which "the Union shall provide itself with the means necessary to obtain its objectives and carry through its policies"?

Accordingly, in its proposals for the new financial perspectives, the Commission moves between two options: to give the Union the means to realise its objectives (Lisbon process) on the one hand and to consider threats of budgetary cuts expressed in the Letter of the Six after the European Council of Brussels on the other.

RAL

At the same time as the 1%-discussions have gained momentum, the RAL (outstanding commitments as a consequence of level of payments lower than level of commitments)[6] have kept increasing at a steady pace, in fact, much faster than the budgets.

The following table shows the evolution of overall RAL against the budget (Section III, 1996-2005, in EUR million):

In 1996, overall RAL represented only 56% of the budget, while in 2003 it had already increased to 107% of the budget. Since Headings 1 and 5, which together represent some 50% of the budget, are mainly composed of non-differentiated appropriations and have thus no RAL, the outstanding commitments concentrate in Headings 2, 3, 4 and 7.

Even considering the fact that there has always been some controversy as to which amount/percentage of RAL is "normal" and which is "abnormal", the general perception of RAL as "unspent appropriations" is undoubtedly a factor that will be raised in the coming discussions on the future of own resources.

Political responsibility

The current situation with the European Union's finances is also characterised by the fact that political responsibility for EU revenue and expenditure is split up among a number of independent key actors.

While it is the national parliaments which, in addition to their involvement in the own resources decisions per se, determine the Union's revenue via the tax policies of their countries, it is the European Parliament and Council which decide upon the Union's expenditure.

Here again, there is a splitting of responsibilities - which is anything but transparent - according to the nature of EU-expenditure being obligatory or non-obligatory. The difference between obligatory expenditure where Council has the last say and non-obligatory expenditure where it is up to Parliament to take the final decision may have historical reasons but is not logical anymore and makes the system even more obscure.

The European Council, on the other hand, more and more often takes decisions on new policies or new priorities with far-reaching financial consequences seemingly without giving too much thought to how the budgetary authority is going to make the necessary funds available within the tight framework of the headings of the financial perspective.

• [1]  The method used by the Commission is based on the same principles as the method used for the calculation of the correction of budgetary imbalances in favour of the UK. This is the only method that has a degree of formal recognition, based on the June 1984 Fontainebleau agreement. Accordingly, traditional own resources being pure Community revenue are not included in the calculation of the balances. Instead, it is the allocation key of Member States' VAT-based and GNP/GNI-based payments which is used for the calculations.
• [2] 1996 was the first year when the entire EU budget involved all 15 current Member States.
• [3]  Of course, the same is true for commitments where the actual budget figures have never even come close to the ceiling established by the decision on the system of own resources of 1.31% of GNI and 1.24% in payment appropriations of GNI.
• [4]  1986 to 2002 based on the outturn in payments. 2003 to 2005 based on the budget.
• [5]  1997 to 2002 based on the outturn in payments. 2003 to 2005 based on the budget.
• [6]  RAL, in the first place, thus are a direct and "normal" consequence of differentiated appropriations. However, besides this normal RAL, overall RAL as the total of outstanding commitments which remain to be paid once the conditions for payment are fulfilled also contains potentially abnormal RAL and actually abnormal RAL. Per definitionem, potentially abnormal RAL are dormant commitments in respect of which no payment has been made for the last two financial years or old commitments that have been in the accounts for at least five financial years. In contrast, actually abnormal RAL is the sum of commitments recorded in the accounts which lack a legal or factual justification for payment.

WORKING DOCUMENT NR. 3 ON THE EUROPEAN COMMUNITIES OWN RESOURCES

27 January 2005

Scenarios for the future of the European Communities' own resources

The current Council Decision of 29 September 2000 on the system of the European Communities' own resources[1], in its Article 9, contains a revision clause according to which

The Commission shall undertake, before 1 January 2006, a general review of the own resources system, accompanied, if necessary, by appropriate proposals, in the light of all relevant factors, including the effects of enlargement on the financing of the budget, the possibility of modifying the structure of the own resources by creating new autonomous own resources and the correction of budgetary imbalances granted to the United Kingdom as well as the granting to Austria, Germany, the Netherlands and Sweden of the reduction pursuant to Article 5(1)[2].

In response to a request from the European Parliament and in agreement with Council, the Commission committed itself to present the above mentioned report on the functioning of the financing system at a much earlier date.

On 14 July 2004 it published its Report on the operation of the own resources system[3] together with a proposal for a new Council Decision on own resources, accompanied by a proposal for a Regulation on the implementing measures for the correction of budgetary imbalances[4].

What Parliament expected from a new own resources system it had already formulated in its amendments to the proposal of 1999, stating the need for the European Union

· to create a system that must be "simple and readily understood by the public"

· to base it on criteria that best express "the ability to contribute of the citizens of Europe" while, at the same time, avoiding "recourse to compensation mechanisms for purposes of revenue" but instead correcting imbalances "by reforming the structure of expenditure"

· to "move steadily away from dependence on transfers from Member States"

· to "correct those features of its existing own resources which generate confusion because of the derogations applicable to national contributions".

Generalised correction mechanism

The Commission's own resources proposal does not foresee the introduction of new sources of funding for the next financial perspective. The major change introduced by the proposal concerns the correction mechanism for Member States' excessive budgetary burdens acknowledged as a principle in Fontainebleau in 1984.

The Commission argues in favour of replacing the current system with a generalised correction mechanism (GCM). This proposal for a GCM is based on the fact that despite the very positive evolution of its relative prosperity it remains only the United Kingdom which receives a partial refund of its contribution, while other net contributors with similar or lesser prosperity do not.

The changes in the degree of prosperity enjoyed by EU net contributors since 1984 are outlined in the following table:

GNI per capita of net contributors (EU-15 average = 100)
	2003	1984
United Kingdom	111.2	90.6
Denmark	111.1	104.0
Austria	109.8	--
Netherlands	106.6	95.0
Sweden	104.6	--
France	104.2	104.0
Germany	98.6	109.6
Italy	97.3	92.9

The main characteristics of the generalised correction mechanism applicable to any Member State are

Ø triggering if net contributions exceed 0,35% of a Member State's GNI (this threshold would represent the maximum accepted level of financial solidarity between Member States)

Ø refunding of contributions above this at a rate of 66% (the refund rate would be phased in for all Member States except the UK at the rate of 33%, 50%, 50% and 66%)

Ø limitation of the total refund volume to a maximum of EUR 7,5 billion a year, financed by all Member States based on their relative share of GNI.

In order to alleviate the impact of the introduction of the new system, the UK would receive, in addition to the ordinary correction, degressive top-up payments totalling EUR 5 billion over a four-year period ending in 2011.

The cost of the financial corrections entailed by the introduction of the 0,35% triggering threshold is estimated at max. EUR 7,5 billion for the period 2008-2013, comparable with what would be the overall cost of the current rebate mechanism under the future financial perspective.

The outcome of the system would be that the net balances of the largest net contributors would be at comparable levels, as shown below:

Estimated net budgetary balances (average 2008-2013)
	in % of GNI
	New correction mechanism	Current mechanism	No correction
United Kingdom	-0.51%	-0.25%	-0.62%
Netherlands	-0.48%	-0.56%	-0.55%
Germany	-0.48%	-0.54%	-0.52%
Sweden	-0.45%	-0.50%	-0.47%
Austria	-0.41%	-0.38%	-0.37%
Italy	-0.35%	-0.41%	-0.29%
France	-0.33%	-0.37%	-0.27%
Cyprus	-0.33%	-0.37%	-0.28%
Denmark	-0.25%	-0.31%	-0.20%
Finland	-0.19%	-0.25%	-0.14%
Spain	0.26%	0.23%	0.32%
Ireland	0.51%	0.47%	0.56%
Malta	1.10%	1.06%	1.16%
Belgium	1.27%	1.21%	1.32%
Slovenia	1.34%	1.31%	1.40%
Portugal	1.54%	1.50%	1.60%
Greece	2.20%	2.16%	2.25%
Hungary	3.09%	3.06%	3.15%
Czech Republic	3.21%	3.17%	3.26%
Slovakia	3.31%	3.27%	3.36%
Estonia	3.79%	3.76%	3.85%
Poland	3.80%	3.76%	3.85%
Lithuania	4.44%	4.41%	4.50%
Latvia	4.45%	4.40%	4.51%
Luxembourg	5.84%	5.80%	5.89%

Genuinely tax-based own resource as from 2014

As shown above, the Commission's new own resources proposal does not foresee the introduction of new sources of funding for the next financial perspectives but rather tries to update the national contribution shares via the generalised correction mechanism. Nevertheless, in its Report on the operation of the own resources system, the Commission argues in favour of introducing as from 2014 a genuine fiscal own resource.[5]

With this new tax based resource the Commission aims at "forging the link between citizens and the EU budget". It would increase understanding by citizens of the resources going to the EU budget and would make decision makers more accountable. The fiscal resource would be introduced progressively as a replacement to the current VAT resource, alongside a more limited GNI resource. Since it would thus replace existing resources it would be neutral in terms of the level of EU funding.

At the current stage of EU integration a fully tax-based system is considered not realistic by the Commission and is therefore not proposed.

The Commission's three options

The Commission's three main candidates as tax based own resource are

Ø a share of the tax rate on energy consumption, limited to motor fuel for road transport ("eco-tax") with consideration also being given to aviation fuel and related emissions as a possible future development to end the current tax exemption for jet fuel;

Ø a share of the national VAT rate, making the financing of the EU more understandable to citizens (EU and national VAT should appear as separate taxes on the invoices or receipts);

Ø a share of the corporate income tax as a longer term option.

By chosing any of these three options the concept of the EU as a Union of Member States and citizens would be transposed into the area of financing the EU budget. Strengthening the direct link of citizens to the budget would also help focussing expenditure debates on substance rather than on purely national budget net positions.

Feasibility of the Commission's options

As to the feasibility of the three options the following remarks can be made:

Option 1: Own resources system with fiscal resources related to energy consumption

The introduction of a fiscal resource based on road transport fuel would be technically possible in around 3 - 6 years. It would be relatively simple from an administrative point of view as the tax base is already harmonised at EU level by the new directive on energy taxation.[6]

EU rates below half of the minimum rates set by the directive would be enough to finance half of the EU budget.

Option 2: Own resources system with a fiscal VAT resource

The introduction of an EU VAT rate would be technically possible in around 6 years. Contrary to the current "statistical" VAT resource, it would create a clear direct link between the financing of the EU budget and the citizen and would increase awareness of the costs of the Union. Potential difficulties with this proposal are related to incomplete harmonisation of Member States' VAT systems mainly linked to zero-rated goods. If the effects of zero-rates could be neutralised, the EU rate would have the same impact on comparable consumers across the Union.

An EU rate of 1% would be enough to cover about half of the financing needs of the EU budget.

Option 3 - Own resources system with a fiscal resource based on corporate income

This alternative would take longest to implement, both from a political as well as from an administrative perspective. It would need a common consolidated tax base with a minimum tax rate instead of 25 separate national tax systems and a multiplicity of tax laws, conventions and practices.

Since revenue from corporate income taxes is significant (with total revenue in the EU currently representing on average 2,6% of total EU GNI), for the needs of the EU budget less than a quarter of that revenue would need to be assigned to the EU.

• [1]  OJ L 253, 7.10.2000, p. 42
• [2]  Article 5(1) restricts the financing share in the cost of the British rebate of Austria, Germany, the Netherlands and Sweden to one fourth of their normal share resulting from the calculation method.
• [3]  COM(2004) 505 final
• [4]  COM(2004) 501 final
• [5]  This reflects in a single article (Art. 9) of the actual own resources proposal which reads: The Commission shall submit to the Council a proposal to modify the own resources structure by introducing a genuinely tax-based own resource to be operational from 1 January 2014.
• [6]  Directive 2003/96/EC of 27.10.2003 of the Council restructuring the Community framework for the taxation of energy products and electricity (OJ L 283 of 31.10.2003).

WORKING DOCUMENT NR. 4 ON THE FUTURE OF THE EUROPEAN UNION'S OWN RESOURCES

8 November 2006

Starting point

Background

Parliament’s demands …

In its opinion[1] to the 1999 Commission proposal on which the current own resources system is based, Parliament asked for a system of EU revenue that should be

· simple and readily understood by the public,

· based on criteria that best expressed the ability to contribute while, at the same time, avoiding recourse to compensation mechanisms for purposes of revenue,

· independent of transfers from Member States and

· that should do away with those features of the existing system which generate confusion because of the exemptions applicable to national contributions.

… and Council’s response

The Council decision[2] that was finally adopted on 29 September 2000, entering into force on 1 March 2002, did anything but fulfil these demands: It has codified the UK rebate as well as the adjustments of the financing shares for the rebate of Austria, Germany, the Netherlands and Sweden - instead of planning for a phasing-out of the UK rebate a similar mechanism was extended to other Member States. By raising the share of traditional own resources that can be retained by the Member States to compensate for their collection costs from 10% to 25%, the “traditional own resources”-part of EU revenue was further reduced.

However, despite all these arrangements that were not welcomed by Parliament, the Council decision also contained some chances for a "better" future in form of a detailed revision clause.

The “Schreyer proposals” of 2004

In July 2004, in accordance with Article 9 of the Council decision, the Commission presented its Report on the operation of the own resources system[3] as well as proposals for a new decision on the system of own resources and for an implementing regulation for the correction of budgetary imbalances[4].

In its report, the Commission proposed that the Council reflect on the introduction by 2014 of a new funding system for the EU, centred around a main fiscal resource based on either energy, VAT or corporate income tax. This tax based resource would replace existing resources and would therefore be neutral in terms of the level of EU funding.

Three main candidates as a tax based own resource were listed, namely a share of:

· the tax rate on energy consumption, limited to motor fuel for road transport[5]

· the national VAT rate, making the financing of the EU more understandable to citizens[6]

· a corporate income tax[7].

A fully tax-based system was not considered realistic at this stage of EU integration and not proposed by the Commission. The fiscal resource would be introduced progressively as a replacement to the current VAT resource, alongside a more limited GNI resource.

As for the question of the British rebate, the Commission proposed to adjust the existing correction mechanism so as to apply it to all main contributors, while giving assurances to those not benefiting from such a correction that the cost for them would not soar, by limiting the volume of corrections to a maximum amount.[8]

Your rapporteur thought the Commission’s ideas very interesting and worth serious reflection. However, the Member States seemed not willing to pursue them and the new Commission, instituted in 2005, made no serious effort for progress. Of course, this standstill was mainly due to the ongoing negotiations for the new multiannual financial framework and to the fact that EU expenditure and revenue could not be considered isolated from each other.

At the Brussels European Council in December 2005, Member States could finally agree on a new financial perspective for 2007 – 2013, an agreement on expenditure that had only become possible by granting far-reaching concessions for this, that and the other Member State on the revenue side.

The “reform” proposed by the Brussels European Council 2005

In consequence, the Commission proposal of 2006 aiming at implementing the results of the European Council’s conclusions makes the financing of the European Union's budget certainly not more, but less, transparent, so that not even the adherence to the principle of equity can be judged easily. The requirements for a new system as adopted by the European Parliament in its position of 1999 again are certainly not met.

According to this proposal, some Member States were to benefit, between 2007-2013, from reduced rates of call of VAT or from gross reductions in their annual GNI contributions. These gross reductions would be financed by all Member States, including the two beneficiaries themselves.

The proposal, in principle, leaves the UK correction, the "British rebate", intact except for expenditure in the new Member States (which will be excluded from total allocated expenditure for the purpose of calculating the UK correction). However, CAP market expenditure in the new Member States shall be excluded from this exception, i.e. be part of the total allocated expenditure that is used for calculating the UK rebate.

Parliament's opinion - Lamassoure report 2006

Because this latest Commission proposal does anything but meet the criteria set out by Parliament in its 1999 resolution and is running against his own personal conviction on the need for a profound reform towards more simplicity, equity and transparency, your rapporteur in his report adopted on 4 July 2006[9] has limited himself to additions to the text stressing the importance of the review process to come.

His amendments have simply indicated the conditions for the review and Parliament's involvement, as laid down in the new Interinstitutional Agreement of 17 May 2006 on budgetary discipline and sound financial management. Special provisions for certain Member States may be unavoidable in the current system. They are, however, anything but desirable and should only be considered a necessary evil until a new, genuinely fair system has been devised in the review process.

In his report your rapporteur also pointed out that the conclusions of the dialogue on the own resources topic that has been led between the national parliaments and the European Parliament for some time now should be duly taken into account for the review. He concluded that he intended to present the results of the work conducted jointly by the national parliaments and the European Parliament in a comprehensive own initiative report on the future of the EU's own resources in the months to come.

• [1]  Resolution of 11 March 1999, on the need to modify and reform the European Union’s own resources system (Haug report).
• [2]  Council Decision 2000/597.
• [3]  (COM(2004)0505).
• [4]  Both proposals contained in COM(2004)501final/2
• [5]  Consideration was also given to aviation fuel and related emissions as a possible future development to end the current tax exemption for jet fuel.
• [6]  There would be no additional tax burden as the EU rate would be offset by an equivalent decrease of the national VAT rate. The EU and national VAT should appear as separate taxes on the invoices or receipts.
• [7]  This alternative would take longest to implement since a political agreement would be needed on the principle of achieving harmonization of the tax base, before setting a minimum rate.
• [8]  This general correction mechanism would be triggered if net contributions exceeded 0.35% of each country’s GNI. Contributions above this would be refunded at a rate of 66%. The total refund volume would be limited to a maximum of EUR 7.5 billion a year. The introduction of the mechanism should be accompanied by transitional measures for the UK in order to alleviate the financial impact of the changeover, over a 4-year period.
• [9]  T6-0292/2006

WORKING DOCUMENT NR. 5 ON THE FUTURE OF THE EUROPEAN UNION'S OWN RESOURCES

13 November 2006

Towards the review

"If we, as parliamentarians, want a say on the finances of the Union, as to both revenue and expenditure, the review process 2008 - 2009, will be our opportunity, but the formulation of that [our] input needs to begin right away."

Lord Grenfell in his summary of Working Group 4 of the

Joint Parliamentary Meeting on the Future of Europe, 8-9 May 2005

The need for reform

The negotiations for the new Financial Framework 2007-2013 have shown that the current system of own resources does not provide the European Union of 25 (27) Member States with a solid and coherent financial basis for implementing its political choices. The Member States' contributions still come out of the national budgets. They are calculated according to a method that has become increasingly obscure, unfair and impossible for the citizens to understand. Besides, the modalities of the current system are decided behind closed doors without any parliamentary control.

Your rapporteur is deeply convinced that EU revenue needs to be thoroughly reformed in a way which prevents Member States from only wanting to spend Community funds in those areas where they themselves profit most instead of concentrating the money available on those policies beneficial to Europe as a whole and most important for its future.

The "full and wide-ranging review of all areas of EU expenditure and revenue, including the British rebate"[1], which the Commission has been invited to undertake by the Brussels European Council of last December, with a view to reporting in 2008 / 2009, may offer a last chance in the foreseeable future, to create such a new and truly European system which could then become operational at the beginning of the next financial framework starting in 2014. For all past efforts to steer the Union towards a more transparent system that is fair by its own virtue have failed so far.

Cooperation with the national parliaments

When studying the proposals made by the Commission in 2004[2], your rapporteur came to the conclusion that any work of the European Parliament on the own resources topic with an aim to finding an equitable, simple and transparent solution would need to be done in close cooperation with the parliaments of the Member States because it was them, that in the end, would need to agree on any proposal made.

This was why the own resources topic was put on the agenda of the June 2005 meeting of the EP Committee on Budgets with the national parliaments' budget committees. The positive reaction of the representatives of the national parliaments to having the own resources item on the agenda and the interesting and open discussions led on this occasion encouraged your rapporteur to proceed in this direction.

In November 2005, a questionnaire drafted by the rapporteur was sent to all budget committees of the national parliaments. The objective of this questionnaire was to begin to explore whether some central basic principles for a reform of the own resources system could be established which could be supported by the European Parliament and a representative majority of the parliaments of the Member States ("old" and "new" ones, "net-payers" and "net-contributors", Southern and Northern ones, etc.).

The reactions to this questionnaire were manifold: Some parliaments, for one reason or another, chose not to reply at all, some parliaments replied in writing and some parliaments invited the rapporteur for a personal exchange of views. So far, the rapporteur has been given the opportunity to speak to the budget committees, or their representatives, of Luxembourg, Portugal, Finland, France, Germany, Spain, Belgium and Hungary.

In analysing the written replies to the questionnaire as well as the results of the bilateral meetings, some general points of possible agreement have slowly begun to emerge. These were further developed by the Working Group on Own Resources of the Interparliamentary meeting of 8 – 9 May 2006, jointly organised by the European Parliament and the Austrian Parliament in Brussels.

Many participants of this meeting considered the idea of supporting a future informal working group of parliamentarians to feed suggestions into the review planned for 2008 / 2009 as a good way to ensure that parliaments were fully involved in the process[3]. This positive assessment on establishing a working group was also shared by the participants of the annual meeting between the chairs of the national parliaments' committees on budget and the EP's Committee on Budgets which took place on 21 June 2006 in Brussels and which provided an excellent opportunity for another round of talks.

In your rapporteur's view, the next Joint Parliamentary Meeting of 4 - 5 December 2006 will offer the opportunity to promote the involvement of the European Parliament and the national parliaments in the review process and steer the dialogue into a more structured phase. "The future financing of the Union" will again be the topic of one Working Group. Interesting and productive discussions on the basis of the work already done jointly will certainly follow.

If parliamentary contacts, be they on a multilateral or bilateral level, continue in the spirit of mutual trust and openness they have started in, your rapporteur is convinced that some common understanding on basic principles how the own resources system of the future should look like could be achieved between the European Parliament and the parliaments of the Member States.

Own initiative report on the future of the EU's own resources

Your rapporteur intends to include the results of the work conducted jointly by the national parliaments and the European Parliament in his own initiative report on the future of the EU's own resources, to be debated and voted in plenary in spring of 2007. This report could then provide some common guidelines for the Commission's review work, thus giving a clear signal to the Heads of State and government of what their parliaments' concepts for the future may be.

Basic principles for any new system

With the Schreyer proposals of 2004 as a starting point and the study on own resources commissioned by Parliament in 2005[4] as some further food for thought, your rapporteur, in his numerous discussions with representatives of the national parliaments, would hope for a consensus emerging on the following cornerstones for a reform:

· Full respect of the fiscal sovereignty of the Member States

Under no circumstances shall a new system grant the European Union the right to levy taxes. Fiscal sovereignty will remain with the Member States alone who might authorise the Union for a limited period of time to directly benefit from a certain share of a tax. This decision by the Member States can be revoked at any time.

· Fiscal neutrality

All other things equal, the transfer of a policy to the European level must not increase overall public expenditure nor the tax burden for the citizens. Should a new system directly allocate part of a tax to the European Union, an equivalent reduction will have to take place elsewhere.

· No changes to the order of magnitude of the EU budget

The ceiling of 1,24% of GNI will be taken for granted. Reforming the own resources of the Union shall not result in any increase in the level of magnitude of the budget, which is a different issue.

· Progressive phasing-in of the new system

Transition periods for a gradual introduction of the new system have to be foreseen. If political agreement could be achieved, a first phase of the reform could start from 2009. While keeping the system of national contributions as such, it could be modified to become more simple, transparent and absolutely in proportion with the relative wealth of each Member State.

· Establishment of a clear political link between a reform of revenue and a reform of expenditure

A reform of the structure of EU revenue and a reform of the structure of EU expenditure have to go hand in hand, as foreseen in Declaration 3 of the new Interinstitutional agreement. Changing from a system of Member States’ contributions to a system of genuine own resources directly allocated to the Union will also free EU expenditure from having to comply with any “I want my money back!” requirements.

Further considerations

While it is clear to your rapporteur that the time for a genuine European tax has not yet come,

in the long term, the possibility of returning to a system as originally intended by the Treaty of Rome should be considered. The burden on national treasuries of contributing to EU finances could be reduced by directly attributing to the European Union a fiscal resource, decided upon within a national framework but closely linked to community activities. Such a second phase could be progressively introduced from 2014.

In order to have up-to-date reliable data to explore concrete possibilities for future components of EU revenue, your rapporteur is also looking forward to the results of a study commissioned by the European Parliament in October 2006 which will focus on some taxes that might be candidates for a new Own resources system. To clearly establish the political choices available, the Commission could also be invited to present a detailed account of the advantages and disadvantages of existing national taxes that could be used for this purpose while fully respecting the basic principles as listed above.

In his initiative report on own resources that is scheduled to go to plenary in spring 2007 your rapporteur, on the basis of the work done in the last year, in close cooperation with the national parliaments, expects to be in a position to present some concrete ideas on how a future system of own resources that is fair and easily understandable for our citizens and can do without compensation mechanisms and national exemptions, could look like.

ANNEX

Interinstitutional Agreement on budgetary discipline and sound financial management

3. Declaration on the review of the financial framework

1. In accordance with the conclusions of the European Council, the Commission has been invited to undertake a full, wide-ranging review covering all aspects of EU spending, including the Common Agricultural Policy, and of resources, including the United Kingdom rebate, and to report in 2008/2009. That review should be accompanied by an assessment of the functioning of the Interinstitutional Agreement. The European Parliament will be associated with the review at all stages of the procedure on the basis of the following provisions:

- during the examination phase following the presentation of the review by the Commission, it will be ensured that appropriate discussions take place with the European Parliament on the basis of the normal political dialogue between the institutions and that the positions of the European Parliament are duly taken into account;

- in accordance with its conclusions of December 2005, the European Council "can take decisions on all the subjects covered by the review". The European Parliament will be part of any formal follow-up steps, in accordance with the relevant procedures and in full respect of its established rights.

2.  The Commission undertakes, as part of the process of consultation and reflection leading up to the establishment of the review, to draw on the in-depth exchange of views it will conduct with European Parliament when analysing the situation. The Commission also takes note of the European Parliament's intention to call for a conference involving the European Parliament and the national parliaments to review the own-resources system. It will consider the outcome of any such conference as a contribution in the framework of that consultation process. It is understood that the Commission's proposals will be put forward entirely under its own responsibility.

• [1]  Revision clause included in the Interinstitutional Agreement of 17 May 2006 - see ANNEX.
• [2]  "Schreyer proposals", COM(2004)505 and COM(2004)501
• [3]  Summary of Working Group 4 as presented to the plenary of the JPM on 9 May 2006
• [4]  Study Group for European Policies (SEP), 30 June 2005: Own resources: Evolution of the system in a EU of 25. Study for the European Parliament.

OPINIA Komisji Kontroli Budżetowej (20.12.2006)

dla Komisji Budżetowej

w sprawie przyszłości systemu zasobów własnych Unii Europejskiej
(2006/2205(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Bart Staes

WSKAZÓWKI

Komisja Kontroli Budżetowej zwraca się do Komisji Budżetowej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  zauważa, że system dochodów Unii Europejskiej stał się przestarzały. Wkład państw członkowskich, który pierwotnie miał charakter środków uzupełniających (środki pochodzące z podatku od wartości dodanej) lub środków specjalnych (środki obliczane na podstawie PKB), stanowi obecnie 90% zasobów finansowych Unii; biorąc pod uwagę tak wysoki poziom i przy uwzględnieniu licznych dostosowań technicznych wprowadzanych w poprzednich latach, system ten charakteryzuje się aktualnie niedociągnięciami, które są niedopuszczalne, co zostało zresztą uznane przez Komisję i Sekretariat Rady;

2.  podkreśla, że system ten poważnie osłabia ducha Wspólnoty; finansowanie wspólnych wydatków ze środków pochodzących ze składek krajowych sprawia, że każdy kraj postrzega je przez pryzmat „sprawiedliwego zwrotu”; wzywa państwa członkowskie i Komisję, aby w oczekiwaniu na nowy system zasobów własnych naprawiła wady obecnego systemu tradycyjnych zasobów własnych opartych na VAT i DNB, które zostały wykazane w sprawozdaniu rocznym Trybunału Obrachunkowego za rok 2005; wzywa Komisję do jak najszybszego przedstawienia wniosku w sprawie usług pośrednictwa finansowego mierzonych pośrednio (Financial Intermediation Services Indirectly Measured - FSIM);

3.  podziela pogląd Europejskiego Trybunału Obrachunkowego[1], zgodnie z którym bardzo trudno jest przeprowadzić gruntowną reformę systemu zasobów własnych Wspólnot, jeżeli dyskusje na jej temat są bezpośrednio powiązane z negocjacjami w sprawie pułapów finansowych i wydatków na realizację poszczególnych obszarów polityki wspólnotowej w ramach wieloletnich ram finansowych;

4.  w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje fakt, że klauzula rewizyjna uzgodniona na szczycie Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 15-16 grudnia 2005 r. umożliwia jednoznacznie przygotowanie i przyjęcie kompleksowej reformy systemu zasobów własnych przed upływem nowej prognozy finansowej;

5.  przypomina, że niezależnie od rodzaju systemu, jaki zostanie wybrany, powinien on być przejrzysty i oszczędny, a także kierować się zasadą, że dane wszystkich beneficjentów finansowania europejskiego powinny zostać upublicznione; system ten powinien być skonstruowany w taki sposób, by uniknąć nadużyć finansowych i innych nieprawidłowości, utrzymać zasadę optymalnego wykorzystania środków, a także by Europejski Trybunał Obrachunkowy sprawował wystarczającą i skuteczną kontrolę na wszystkich poziomach;

6.  podkreśla, że by uzyskać akceptację społeczną, każda tego typu reforma powinna być neutralna pod względem kosztów; nie może ona pociągać za sobą wzrostu wydatków publicznych ani dodatkowych obciążeń dla podatników; należy zlecić krajowym urzędom kontroli oraz Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu nadzór nad właściwym stosowaniem tej zasady.

7.  uwzględniając dualistyczną naturę UE jako unii obywateli i unii państw, decyzja dotycząca nowego systemu zasobów własnych musi zostać podjęta wspólnie przez Parlament Europejski i Radę;

8.  uważa, że demokratyczna odpowiedzialność organów europejskich wobec podatnika musi ulec poprawie, aby wzmocnić zaufanie obywateli do niej; finansowanie unijne obejmuje również dostosowanie okresu wieloletnich ram finansowych do kadencji Parlamentu Europejskiego;

9.  w odniesieniu do budżetu rocznego uważa, że likwidację rozróżnienia między wydatkami obowiązkowymi i nieobowiązkowymi, przewidzianą już w traktacie konstytucyjnym, należy jak najszybciej wprowadzić w życie, aby zagwarantować Parlamentowi Europejskiemu prawo współdecydowania we wszystkich kategoriach budżetowych;

10.  wzywa właściwą komisję do zorganizowania konferencji w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej z udziałem przedstawicieli parlamentów narodowych państw członkowskich.

PROCEDURA

Tytuł	Przyszłość systemu zasobów własnych Unii Europejskiej
Numer procedury	2006/2205(INI)
Komisja przedmiotowo właściwa	BUDG
Komisja wyznaczona do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	CONT 7.9.2006
Ściślejsza współpraca – data ogłoszenia na posiedzeniu
Sprawozdawca komisji opiniodawczej   Data powołania	Bart Staes 20.6.2006
Rozpatrzenie w komisji	27.11.2006		20.12.2006
Data zatwierdzenia wskazówek	20.12.2006
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	22
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Inés Ayala Sender, Herbert Bösch, Paul van Buitenen, Simon Busuttil, Paulo Casaca, Antonio De Blasio, Petr Duchoň, Szabolcs Fazakas, Christofer Fjellner, Ingeborg Gräßle, Umberto Guidoni, Dan Jørgensen, Ona Juknevičienė, Rodi Kratsa-Tsagaropoulou, Jan Mulder, Bart Staes, Margarita Starkevičiūtė, Kyösti Virrankoski, Marilisa Xenogiannakopoulou
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Daniel Caspary, Valdis Dombrovskis, Paul Rübig
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego

• [1]  Patrz punkt 18 opinii nr 2/2006 (Dz.U. C 203 z 25.8.2006, str. 50).

OPINIA Komisji Gospodarczej i Monetarnej (1.2.2007)

dla Komisji Budżetowej

w sprawie przyszłości środków własnych Unii Europejskiej
(2006/2205(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Elisa Ferreira

WSKAZÓWKI

Komisja Gospodarcza i Monetarna zwraca się do Komisji Budżetowej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  ponownie podkreśla konieczność dokonania rewizji aktualnego systemu środków własnych, aby uczynić go bardziej przejrzystym, sprawiedliwym, prostym i bardziej zrozumiałym dla obywateli Europy oraz zgodnym z zasadą solidarności europejskiej;

2.  podkreśla znaczenie zaangażowania Parlamentu w szeroką wymianę poglądów na temat reformy systemu środków własnych Unii Europejskiej określonego w porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 17 maja 2006 r.;

3.  uznaje, że trudna debata na temat perspektywy finansowej na lata 2007-2013 oraz złożoność ostatecznego porozumienia ilustrują ograniczenia obecnego systemu i dowodzą zasadności niniejszej inicjatywy oraz konieczności jej realizacji już teraz;

4.  z zadowoleniem przyjmuje metodę pracy przyjętą przez sprawozdawcę, a w szczególności zaangażowanie parlamentów krajowych na poszczególnych etapach procedury umożliwiające konwergencję;

5.  uważa, że środki własne stanowią kluczowy element procesu rewizji perspektywy finansowej; chciałby w związku z tym niezwłocznie podjąć przygotowania do tego ważnego wydarzenia, korzystając z metody pozwalającej na udział wszystkich właściwych komisji parlamentarnych, tak jak miało to miejsce podczas negocjacji wstępnych;

6.  oczekuje na wyniki analiz technicznych zleconych przez Parlament w październiku 2006 r., które posłużą jako podstawa decyzji politycznej o wyborze alternatywnych mechanizmów finansowania budżetu, które nie powinny jednak przyczynić się ani do zwiększenia obciążeń fiskalnych obywateli Europy, ani pozwolić na kontynuowanie obecnych programów rekompensat w poszczególnych państwach członkowskich; uważa, że należy przeanalizować skutki makroekonomiczne poszczególnych planowanych mechanizmów;

7.  podkreśla, że zasadę suwerenności państwa członkowskiego w kwestiach fiskalnych należy połączyć z potrzebą stworzenia silnego wspólnego budżetu zdolnego do wspierania strategii politycznych, które są skuteczniej realizowane na poziomie UE, takich jak wzmacnianie wewnętrznej solidarności i konkurencyjności zewnętrznej;

8.  proponuje, żeby obywatele Europy otrzymywali bardziej jasne i przejrzyste informacje dotyczące środków własnych UE, co posłuży do narzucenia Komisji i władzy budżetowej niezbędnej dyscypliny przy podejmowaniu decyzji o wydatkach;

9.  podkreśla konieczność oparcia nowego systemu na zasadzie progresywności i w związku z tym odzwierciedlenia w nim, o ile zajdzie taka konieczność, poziomu dochodów poszczególnych państw członkowskich w celu ustalenia ich możliwości dokonania wkładu do budżetu EU;

10. podkreśla ponadto konsekwencje, jakie zwiększona liczba członków może za sobą pociągnąć w odniesieniu do integracyjnej zdolności Unii Europejskiej, zwłaszcza w zakresie polityki spójności; podkreśla w związku z tym, że jakakolwiek reforma obecnego systemu środków własnych musi zapewniać trwałość minionych i przyszłych rozszerzeń;

11. twierdzi, że zanim zacznie się rozważać nowe formy opodatkowania, należy w pełni zbadać możliwości obecnych systemów podatkowych, aby uniknąć wprowadzenia nowych rozwiązań, które mogą pociągnąć za sobą wzrost obciążeń fiskalnych;

12. podkreśla, że zgodnie z nowym porozumieniem międzyinstytucjonalnym reforma globalna powinna objąć zarówno stronę przychodów, jak i wydatków budżetowych, w tym bardziej szczegółową rewizję pewnych działów wydatków, takich jak wydatki związane ze wspólną polityką rolną, co zagwarantuje, że budżet Unii Europejskiej, zarówno po stronie przychodów, jak i wydatków, będzie przyczyniał się do sukcesu strategii lizbońskiej;

13. wspiera stopniowe wprowadzanie wszelkich potencjalnych nowych mechanizmów finansowania, takich jak rzeczywiste środki własne Unii Europejskiej w postaci, na przykład, podatku od towarów i usług, akcyzy na paliwo napędowe w transporcie drogowym, akcyzy na tytoń i alkohol, podatku ekologicznego lub udziału procentowego w podatku dochodowym od osób prawnych naliczanego od wspólnej skonsolidowanej podstawy, w rozszerzonym okresie przejściowym.

PROCEDURA

Tytuł	Przyszłość środków własnych Unii Europejskiej
Numer procedury	2006/2205(INI)
Komisja przedmiotowo właściwa	BUDG
Komisja wyznaczona do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	ECON 16.11.2006
Ściślejsza współpraca
Sprawozdawca komisji opiniodawczej   Data powołania	Elisa Ferreira 24.10.2006
Rozpatrzenie w komisji	19.12.2006	23.1.2007
Data zatwierdzenia wskazówek	30.1.2007
Wynik głosowania końcowego	za: przeciw: wstrzymujących się:		41 0 1
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Zsolt László Becsey, David Casa, Konstantin Dimitrov, Pervenche Berès, Sharon Bowles, Udo Bullmann, Ieke van den Burg, Elisa Ferreira, José Manuel García-Margallo y Marfil, Jean-Paul Gauzès, Donata Gottardi, Sophia in 't Veld, Othmar Karas, Piia-Noora Kauppi, Evgeni Kirilov, Wolf Klinz, Christoph Konrad, Kurt Joachim Lauk, Andrea Losco, Astrid Lulling, Gay Mitchell, Cristobal Montoro Romero, Joseph Muscat, John Purvis, Alexander Radwan, Bernhard Rapkay, Eoin Ryan, Antolín Sánchez Presedo, Manuel António dos Santos, Olle Schmidt, Margarita Starkevičiūtė, Ivo Strejček, Sahra Wagenknecht, Lars Wohlin
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Harald Ettl, Vladimír Maňka, Thomas Mann, Giovanni Pittella
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Dariusz Maciej Grabowski, Holger Krahmer, Kurt Lechner, Heide Rühle
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)	...

OPINIA Komisji Rozwoju Regionalnego (27.2.2007)

dla Komisji Budżetowej

w sprawie przyszłości środków własnych Unii Europejskiej
(2006/2205(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Gerardo Galeote

WSKAZÓWKI

Komisja Rozwoju Regionalnego zwraca się do Komisji Budżetowej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady Europejskiej z dnia 15 i 16 grudnia 2005 r. wzywającą Komisję do podjęcia pełnej i szeroko zakrojonej rewizji wszystkich aspektów wydatków i środków UE oraz do złożenia sprawozdania z tej rewizji w okresie 2008/2009; ponadto z zadowoleniem przyjmuje deklarację w sprawie przeglądu wieloletnich ram finansowych stanowiącą załącznik do Porozumienia międzyinstytucjonalnego pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami z dnia 17 maja 2006 r.[1]; wyraża ubolewanie, że Rada Europejska uzgodniła zwiększenie rabatów dla niektórych państw będących płatnikami netto, jeszcze bardziej komplikując system środków własnych i nadając jeszcze większe znaczenie krótkowzrocznej koncepcji odpowiedniego zwrotu inwestycji („juste retour”);

2.  przypomina, że zasada autonomii finansowej, sformułowana w art. 269 Traktatu WE oraz wdrożona decyzją Rady nr 70/243/EWWiS, EWG, EURATOM z dnia 21 kwietnia 1970 r. w sprawie zastąpienia wkładów finansowych państw członkowskich środkami własnymi Wspólnoty[2], opierała się na chęci zagwarantowania, że Wspólnota dysponuje wystarczającymi środkami umożliwiającymi jej niezależność od interesów krajowych oraz zagwarantowanie poszanowania zasady solidarności, na której opiera się polityka regionalna Unii;

3.  uznaje konieczność przestrzegania zasady suwerenności, pomocniczości i neutralności fiskalnej oraz odpowiedzialności;

4.  wzywa Komisję, aby w związku z rewizją planowaną na rok 2008 poważnie zastanowiła się nad koniecznością zapewnienia bezpośredniego, prostego i przejrzystego związku pomiędzy środkami Unii oraz jej obywatelami, wprowadzając mniej skomplikowany, a bardziej demokratyczny system środków Unii i zapewniając lepsze informowanie zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym oraz uwzględniając obawy na szczeblu regionalnym dotyczące źródeł finansowania Unii Europejskiej;

5.  proponuje, aby w procesie poszukiwania takiego związku rozważono wpłacanie do budżetu Unii części konkretnego podatku, uwzględniając jednocześnie w należyty sposób wymogi traktatowe dotyczące regionów peryferyjnych (art. 299 ust. 2 traktatu WE);

6.  uznaje fakt, że biorąc pod uwagę przyszłe uprawnienia i obowiązki Unii Europejskiej, w najbliższej przyszłości wkłady poszczególnych państw członkowskich pozostaną ważnym źródłem dochodów UE; zachęca jednak Komisję do wysunięcia propozycji systemu uzyskiwania dochodów, który obniży względne znaczenie wkładów krajowych, utrzymując jednak pewną minimalną część wkładów, w zależności od relatywnej zamożności każdego państwa członkowskiego;

7.  podkreśla konieczność zagwarantowania, aby każdy nowy system odzwierciedlał względny dobrobyt każdego państwa członkowskiego i jego zdolności płatnicze;

8.  wzywa przywódców europejskich, aby nie skupiali się w debacie wyłącznie na kwestii wydatków, ale zwrócili uwagę na korzyści płynące z tych wydatków oraz na zwrot z inwestycji, szczególnie dla najstarszych państw członkowskich;

9.  domaga się przestrzegania zasady Fontainebleau w stopniu nienaruszającym spójności terytorialnej UE, a w konsekwencji zniesienia nieuzasadnionych rabatów;

10. pragnie włączyć sprawy regionów europejskich do debaty nad reformą systemu środków własnych, prowadzonej przez parlamenty krajowe i Parlament Europejski, które powinny również zasięgnąć opinii Komitetu Regionów.

PROCEDURA

Tytuł	Przyszłość środków własnych Unii Europejskiej
Numer procedury	2007/2205(INI)
Komisja przedmiotowo właściwa	BUDG
Komisja wyznaczona do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	REGI 7.9.2006
Ściślejsza współpraca
Sprawozdawca komisji opiniodawczej   Data powołania	Gerardo Galeote 24.11.2004
Poprzedni sprawozdawca komisji opiniodawczej
Rozpatrzenie w komisji	19.12.2006	1.2.2007
Data zatwierdzenia wskazówek	27.2.2007
Wynik głosowania końcowego	za: przeciw: wstrzymujących się:		36 5 1
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Stavros Arnaoutakis, Elspeth Attwooll, Tiberiu Bărbuleţiu, Jean Marie Beaupuy, Antonio De Blasio, Gerardo Galeote, Eugenijus Gentvilas, Ambroise Guellec, Pedro Guerreiro, Zita Gurmai, Marian Harkin, Jim Higgins, Filiz Husmenova, Alain Hutchinson, Mieczysław Edmund Janowski, Gisela Kallenbach, Tunne Kelam, Evgeni Kirilov, Constanze Angela Krehl, Jamila Madeira, Mario Mantovani, Sérgio Marques, Miguel Angel Martínez Martínez, Lambert van Nistelrooij, Jan Olbrycht, Maria Petre, Markus Pieper, Bernard Poignant, Elisabeth Schroedter, Stefan Sofianski, Catherine Stihler, Margie Sudre, Oldřich Vlasák
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Brigitte Douay, Den Dover, Emanuel Jardim Fernandes, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Ljudmila Novak, Francisca Pleguezuelos Aguilar
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Simon Busuttil, Wolf Klinz, Thomas Wise
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)

• [1]  Dz.U. C 139 z 14.6.2006 r., str. 1.
• [2]  Dz.U. L 94 z 28.4.1970, str. 19.

OPINIA Komisji Spraw Konstytucyjnych (23.1.2007)

dla Komisji Budżetowej

w sprawie przyszłości systemu zasobów własnych Unii Europejskiej
(2006/2205(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Carlos Carnero González

WSKAZÓWKI

Komisja Spraw Konstytucyjnych zwraca się do Komisji Budżetowej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  stwierdza, że obecnie obowiązujący system zasobów własnych Unii ani nie charakteryzuje się przejrzystością i zrozumiałością dla obywateli, ani nie spełnia celów określonych w traktatach, zwłaszcza w zakresie zapewnienia finansowej autonomii Unii;

2.  uważa, że system zasobów własnych powinien być dostosowany do reform instytucjonalnych Unii Europejskiej, które umacniają zarówno prawa obywateli, jak i ich rolę w Unii;

3.  podkreśla, że obecny system, zamiast zapewniać UE zasoby własne wystarczające do realizacji jej polityki, coraz bardziej uniemożliwia obywatelom zrozumienie wspólnotowych finansów i prowokuje między państwami członkowskimi negocjacje mające na celu obniżenie własnego wkładu – zarówno między płatnikami jak i beneficjentami netto – w oparciu o tzw. „sprawiedliwy zwrot” poniesionych nakładów, zupełnie ignorując liczne korzyści, jakie państwa należące do Wspólnoty otrzymują z tytułu przynależności do niej, i zaprzeczając jakiejkolwiek logice spójności;

4.  popiera w związku z tym głęboką reformę systemu finansowania Unii (zarówno wydatków, jak i dochodów), do której Komisja zobowiązała się w 2008/2009, zgodnie z ustaleniami podjętymi podczas Rady UE w dniach 15-16 grudnia 2005 r. i zgodnie z Deklaracją w sprawie zmiany perspektywy finansowej załączoną do Porozumienia międzyinstytucjonalnego między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i poprawy procedury budżetowej z dnia 17 maja 2006 r.;

5.  uważa za konieczne wprowadzenie nowego systemu zasobów własnych UE, który:

-  powstanie z rzeczywistych wspólnotowych zasobów własnych, a nie jak dotąd z wkładów krajowych do budżetu europejskiego;

-  rzeczywiście przyczynia się do poprawy spójności w Unii Europejskiej;

-  zapewni Unii wystarczające środki do odpowiedniego finansowania jej polityki, biorąc zwłaszcza pod uwagę przyszłe rozszerzenia, a także do bardziej bezpośredniego dostosowania wydatków Unii do jej priorytetów politycznych;

-  będzie przejrzysty i zrozumiały;

-  będzie podlegał w pełni demokratycznym procesom decyzyjnym i kontroli;

-  będzie sprawiedliwy;

-  zapewni bezpośrednie powiązanie obywateli z Unią;

6.  w tym celu uważa za stosowne stopniowe wprowadzenie autentycznych zasobów własnych Unii, pochodzących z podatków, umożliwiających uniezależnienie się od środków przekazywanych przez państwa członkowskie, dzięki czemu powstanie bezpośredni związek między obywatelami i wspólnotowymi finansami; podatek ten powinien być sprawiedliwy, skuteczny i nie powodować wzrostu ogólnego obciążenia podatkowego obywateli;

7.  w odniesieniu do mechanizmów decyzyjnych w zakresie zasobów własnych:

-  ponawia, jako pierwszy etap, swą akceptację postanowień zawartych w konstytucji europejskiej, tzn. z jednej strony podstawowych przepisów zawartych w europejskiej ustawie Rady po konsultacji z PE i przyjętej przez wszystkie państwa członkowskie zgodnie z ich zasadami konstytucyjnymi, i z drugiej strony przepisów wykonawczych ustanowionych przez ustawę Rady przyjętą większością kwalifikowaną po akceptacji PE;

-  przypomina jednak, że postanowienia te stanowią nieodłączną część ogólnego porozumienia w sprawie finansów Unii ustalonego w konstytucji i opartego na następujących elementach:

●    pozostawienie państwom członkowskim ostatniego słowa w kwestii zasobów własnych,

●    włączenie do traktatu aktualnych ram finansowych na mocy aktu prawnego ustanawiającego wieloletnie ramy finansowe, wymagającego zgody Rady i Parlamentu,

●    likwidacja rozróżnienia na wydatki obligatoryjne i nieobligatoryjne w budżecie rocznym,

●    nadanie PE uprawnień decyzyjnych obejmujących cały budżet roczny;

8.  podkreśla, że dalsze pogłębianie europejskiej integracji politycznej będzie musiało oznaczać uproszczenie procesu podejmowania decyzji w sprawie zasobów własnych w celu uczynienia go bardziej skutecznym oraz przyznanie PE uprawnienia do ich zatwierdzania, wraz z parlamentami krajowymi państw członkowskich, tak aby proces ten był w pełni wspólnotowy;

9.  uważa, że powodzenie reformy wymaga, obok zmiany systemu zasobów własnych, przeformułowania celów, na jakie przeznaczane są środki Unii, aby wzmocnić wszystkie dziedziny jej polityki, mając na uwadze ewolucję procesu konstrukcji europejskiej i w oparciu o wspólną refleksję ze strony Parlamentu, Komisji, Rady i parlamentów krajowych;

10. uważa, że śródokresowy przegląd ram finansowych stanowi okazję do przeformułowania celów wspólnotowej polityki; chciałby w związku z tym, aby odpowiednie przygotowania do tej zmiany rozpoczęły się bez dalszej zwłoki, angażując wszystkie właściwe komisje, tak jak miało to miejsce przy wstępnych negocjacjach;

11. wyraża w związku z tym zadowolenie z metodologii zastosowanej przez sprawozdawcę komisji przedmiotowo właściwej, jeśli chodzi o dialog z parlamentami krajowymi, jak również z owocnych debat przeprowadzonych dotąd na forach parlamentarnych na temat przyszłości Europy.

PROCEDURA

Tytuł	Przyszłość systemu zasobów własnych Unii Europejskiej
Numer procedury	2006/2205(INI)
Komisja przedmiotowo właściwa	BUDG
Komisja wyznaczona do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	AFCO 7.9.2006
Ściślejsza współpraca
Sprawozdawca komisji opiniodawczej   Data powołania	Carlos Carnero González 23.11.2006
Poprzedni sprawozdawca(y)
Rozpatrzenie w komisji	23.11.2006	22.1.2007
Data zatwierdzenia wskazówek	23.1.2007
Wynik głosowania końcowego	za: przeciw: wstrzymujących się:		15 2 1
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	James Hugh Allister, Carlos Carnero González, Richard Corbett, Jean-Luc Dehaene, Panayiotis Demetriou, Andrew Duff, Ingo Friedrich, Bronisław Geremek, Genowefa Grabowska, Jo Leinen, Íñigo Méndez de Vigo, Marie-Line Reynaud, Adrian Severin, Alexander Stubb, Riccardo Ventre
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Ashley Mote, Gérard Onesta, Jacek Protasiewicz
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)

PROCEDURA

Tytuł

Przyszłość środków własnych Unii Europejskiej

Numer procedury

2006/2205(INI)

Komisja przedmiotowo właściwa   Data ogłoszenia wydania zgody na posiedzeniu

BUDG 7.9.2006

Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu

CONT 12.10.2006

ECON 7.9.2006

REGI 7.9.2006

AFCO 7.9.2006

Opinia niewydana   Data wydania decyzji

Ściślejsza współpraca   Data ogłoszenia na posiedzeniu

Sprawozdawca(y)   Data powołania

Alain Lamassoure 20.9.2004

Poprzedni sprawozdawca(y)

Rozpatrzenie w komisji

28.11.2006

5.12.2006

24.1.2007

26.2.2007

12.3.2007

Data przyjęcia

12.3.2007

Wynik głosowania końcowego

+ - 0

28 5 1

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Richard James Ashworth, Reimer Böge, Herbert Bösch, Simon Busuttil, Joan Calabuig Rull, Gérard Deprez, Brigitte Douay, James Elles, Salvador Garriga Polledo, Neena Gill, Ingeborg Gräßle, Nathalie Griesbeck, Louis Grech, Catherine Guy-Quint, Jutta Haug, Ville Itälä, Ralf Walter, Anne E. Jensen, Wiesław Stefan Kuc, Zbigniew Krzysztof Kuźmiuk, Alain Lamassoure, Janusz Lewandowski, Vladimír Maňka, Mario Mauro, Francesco Musotto, Gianni Pittella, Nina Škottová, László Surján, Helga Trüpel, Kyösti Virrankoski

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Thijs Berman, Richard Corbett, Bárbara Dührkop Dührkop, Michael Gahler, Romana Jordan Cizelj, Paul Rübig, José Albino Silva Peneda, Margarita Starkevičiūtė, Peter Šťastný

Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Data złożenia

13.3.2007

Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)