SPRAWOZDANIE w sprawie wpływu i konsekwencji wyłączenia usług zdrowotnych z zakresu zastosowania dyrektywy w sprawie usług na runku wewnętrznym

10.5.2007 - (2006/2275(INI))

Komisja Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów
Sprawozdawca: Bernadette Vergnaud


Procedura : 2006/2275(INI)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
A6-0173/2007

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie wpływu i konsekwencji wyłączenia usług zdrowotnych z zakresu zastosowania dyrektywy w sprawie usług na runku wewnętrznym

(2006/2275(INI))

Parlament Europejski,

–   –   uwzględniając art. 16, 49, 50 oraz art. 95 ust. 1 i art. 152 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 35 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

–   uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 28 kwietnia 1998 r. w sprawach C-120/95, Decker przeciwko Kasie Chorych Pracowników Sektora Prywatnego[1], i C-158/96, Kohll przeciwko Związkowi Kas Chorych[2], z dnia 12 lipca 2001 r. w sprawach C-157/99, Geraets-Smits i Peerbooms[3], i C-368/98, Vanbraekel e.a.[4], z dnia 25 lutego 2003 r. w sprawie C-326/00, IKA[5], z dnia 13 maja 2003 r. w sprawie C-358/99, Müller-Fauré i Van Riet[6], z dnia 23 października 2003 r. w sprawie C-56/01, Inizan[7], z dnia 18 marca 2004 r. w sprawie C-8/02, Leichtle[8], oraz z dnia 16 maja 2005 r. w sprawie C-372/04, Watts[9],

–   uwzględniając postanowienia dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym[10], w szczególności zaś art. 2 ust. 2 lit. f) oraz punkty preambuły 22 i 23,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 września 2006 r. zatytułowany „Konsultacje z zakresu działań wspólnotowych w dziedzinie usług zdrowotnych” (SEC(2006)1195/4),

–   uwzględniając rezolucję z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawie mobilności pacjentów i rozwoju służby zdrowia w Unii Europejskiej[11],

–   uwzględniając konkluzje Rady w sprawie wspólnych wartości i zasad systemów opieki zdrowotnej Unii Europejskiej[12],

–   uwzględniając art. 152 ust. 5 Traktatu (zasada pomocniczości w dziedzinie zdrowia publicznego), a także rozporządzenie (WE) nr 1408/71 Rady z dnia 14 czerwca 1971 r. odnoszące się do objęcia systemem ubezpieczeń społecznych pracowników i ich rodzin przemieszczających się w ramach Wspólnoty[13], rozporządzenie (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego[14] oraz art. 49 Traktatu,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych i Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6‑0173/2007),

A. mając na uwadze, że państwa członkowskie są odpowiedzialne za organizację, zarządzanie, logistykę i finansowanie systemów opieki zdrowotnej oraz fakt, że zakres tych działań jest różny w poszczególnych państwach członkowskich,

B.  mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wydał pewną liczbę orzeczeń dotyczących spraw takich, jak dotęp do opieki zdrowotnej, ustalanie kryteriów stosowanych w procedurach uprzedniego zezwolenia lub przy zwrocie kosztów oraz zezwalanie obywatelom UE do swobodnego przemieszczania się w celu korzystania z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim,

C. mając na uwadze, że w ramach konkluzji z dnia 1 i 2 czerwca 2006 r. Rada przyjęła oświadczenie dwudziestu pięciu ministrów zdrowia Unii Europejskiej w sprawie wspólnych wartości i zasad, które są podstawą europejskich systemów opieki zdrowotnej[15],

Zasady ogólne

1.  jest zdania, że transgraniczna mobilność pacjentów i pracowników opieki zdrowotnej wzrośnie w przyszłości, co zapewni pacjentom szerszy wybór; wyraża przekonanie, że niezależnie od poziomu dochodów i miejsca zamieszkania, wszystkim obywatelom europejskim należy zapewnić równy dostęp do opieki zdrowotnej, w przystępnej cenie i w odpowiednim czasie, w poszanowaniu zasad uniwersalności, jakości, bezpieczeństwa, ciągłości, solidarności, przyczyniając się w ten sposób do spójności społecznej i terytorialnej UE, przy jednoczesnym zagwarantowaniu trwałości finansowej krajowych systemów opieki zdrowotnej; jest zdania, że przy zachowaniu zgodności z tymi zasadami mobilność pacjentów i pracowników może przyczynić się do poprawy dostępności i jakości opieki zdrowotnej;

2.  wskazuje na niedostateczne promowanie usług opieki zdrowotnej w państwach członkowskich, co pociąga za sobą ograniczenie praw pacjentów;

3.  przypomina, że państwa członkowskie, które wprowadziły w życie istniejące orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości nie doświadczyły poważnego wzrostu kosztów opieki zdrowotnej w wyniku mobilności pacjentów;

4.  bierze pod uwagę, że państwa członkowskie mogą tylko wtedy wprowadzić system uprzedniego zezwolenia, jeżeli zostanie udowodnione, że przemieszczanie się pacjentów między państwami członkowskimi ma negatywny wpływ na równowagę finansową krajowych budżetów zdrowia; wzywa państwa członkowskie do zwrócenia uwagi na możliwość wprowadzenia okresu próbnego, podczas którego uprzednie zezwolenie nie będzie wymagane;

5.  podkreśla, że dostęp do opieki transgranicznej jest niezbędny w celu urzeczywistnienia swobody przemieszczania się obywateli we Wspólnocie oraz że przyczynia się do wzrostu zatrudnienia i konkurencyjności w państwach członkowskich;

6.  podkreśla potrzebę ograniczenia biurokracji związanej zarówno z korzystaniem z transgranicznych usług zdrowotnych, jak i z ich świadczeniem;

7.  zwraca uwagę, że w celu ograniczenia biurokracji związanej z korzystaniem z transgranicznych usług zdrowotnych konieczne jest usprawnienie elektronicznych systemów identyfikacji pacjentów i wniosków pacjentów o zwrot kosztów;

8.  zwraca się do Komisji o zachęcanie państw członkowskich do aktywnego wspierania wprowadzania elektronicznej opieki zdrowotnej i telemedycyny;

9.  przypomina, że państwa członkowskie zachowują, w poszanowaniu postanowień Traktatu, główną odpowiedzialność za zapewnienie swym obywatelom skutecznej i wysokiej jakości opieki zdrowotnej; podkreśla, że w związku z tym powinny być zdolne do korzystania z odpowiednich narzędzi regulacyjnych na poziomie UE, a także na poziomie wielostronnym i dwustronnym, do zarządzania krajowymi systemami opieki zdrowotnej oraz organami służby zdrowia oraz że wykonując swoje uprawnienia, muszą zawsze przestrzegać postanowień traktatów i zasady pomocniczości;

10. zwraca uwagę, że sytuacja niepewności prawnej, w jakiej znajdują się obecnie usługi zdrowotne jest niezadowalająca i że decyzje Trybunału Sprawiedliwości odnoszące się do indywidualnych przypadków nie wystarczają do sformułowania polityki dotyczącej usług zdrowotnych;

11. podkreśla, że zasady zawarte w traktacie, w tym szczegółowe postanowienia dotyczące usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, a także orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, mają zastosowanie do usług zdrowotnych oraz zaznacza, że świadczeniodawcy usług zdrowotnych są w pełni uprawnieni do tworzenia i świadczenia usług w dowolnym państwie członkowskim. zgodnie z przepisami prawa krajowego i UE; podkreśla jednocześnie, że pacjenci mają pełne prawo do starania się o opiekę zdrowotną w każdym państwie członkowskim;

12. zauważa, że chociaż systemy opieki zdrowotnej nie znajdują się w zakresie kompetencji Wspólnoty, kwestie z nimi związane, takie jak dostęp do lekarstw i terapii medycznych, informacje o pacjentach, a także swoboda działalności firm ubezpieczeniowych i przedstawicieli zawodów medycznych, mają charakter transgraniczny; zauważa, że kwestiami tymi powinna się zająć Unia Europejska;

13. przypomina, że pacjenci winni w każdym przypadku dysponować równym dostępem do właściwego leczenia świadczonego w jak najbardziej bezpośredniej bliskości ich miejsca zamieszkania oraz w używanym przez nich języku; uważa, że dyrektywa Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie przejrzystości[16] powinna być stosowana w bardziej optymalny sposób w celu szybszego wprowadzania na rynek lekarstw, wspierania innowacji i bezpieczeństwa leków oraz większego promowania korzystania ze scentralizowanych procedur dopuszczania do obrotu;

14. podkreśla, że państwa członkowskie powinny leczyć osoby zamieszkałe w innym państwie członkowskim na równorzędnych zasadach w odniesieniu do dostępu do usług zdrowotnych, niezależnie od tego czy osoby te są pacjentami prywatnymi, czy publicznymi;

15. podkreśla, że pacjenci powinni mieć dostęp do informacji na temat tego, który podmiot świadczący usługi zdrowotne uzyskał międzynarodowe zezwolenie oraz że podmioty świadczące usługi zdrowotne posiadające zezwolenie powinny, niezależnie od tego, gdzie mają siedzibę w UE, zapewniać bezpieczną opiekę zdrowotną w oparciu o wymierne międzynarodowe wskaźniki jakości;

16. utrzymuje, że każda inicjatywa polityczna związana z usługami zdrowotnymi powinna podlegać, w jak największym stopniu, parlamentarnemu stanowieniu prawa, a nie być prowadzona ad hoc poprzez orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości;

17. uważa, że w chwili obecnej prawa i bezpieczeństwo pacjentów nie są gwarantowane podczas transgranicznego świadczenia usług opieki zdrowotnej oraz że istnieje niepewność prawna odnośnie do mechanizmu zwrotu kosztów, obowiązku dzielenia się informacjami przez krajowe organy regulacyjne, zasady należytej staranności zarówno na początkowym etapie leczenia, jak i w trakcie jego kontynuacji i przepisów dotyczących zarządzania ryzykiem w przypadku pacjentów prywatnych;

Definicje

18. domaga się jasnej definicji usług zdrowotnych oraz wyjaśnienia, które elementy systemów opieki zdrowotnej mają znaczenie w tym kontekście;

19. zauważa, że usługi zdrowotne służą celom porównywalnym z innymi usługami społecznymi użyteczności publicznej, ponieważ ich podstawą jest zasada solidarności, stanowią one często element krajowych systemów ochrony socjalnej, koncentrują się wokół osoby ludzkiej, gwarantują obywatelom możliwość korzystania z ich praw podstawowych i wysoki poziom ochrony socjalnej oraz wzmacniają spójność społeczną i terytorialną;

20. jest zdania, że wszelkie działania podejmowane przez Wspólnotę w zakresie usług zdrowotnych powinny być zgodne z jej działaniami w zakresie usług społecznych użyteczności publicznej;

21. wzywa do tego, aby wszelkie dalsze objaśnienia konceptów wykorzystywanych w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości nie naruszały równowagi wytyczonej przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości pomiędzy prerogatywami państw członkowskich w dziedzinie zdrowia publicznego i prawami indywidualnych pacjentów; przypomina w związku z tym, że w odniesieniu do koncepcji „rozsądnego terminu” Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał wyraźnie, iż pojęcie to powinno być zdefiniowane wyłącznie w świetle oceny sytuacji zdrowotnej pacjenta i że w tej ocenie względy ekonomiczne nie powinny odgrywać żadnej roli;

22. domaga się jasnego zdefiniowania usług zdrowotnych w celu wyjaśnienia i wyraźnego wytyczenia zakresu stosowania przyszłego prawodawstwa w tej dziedzinie;

23. podkreśla, że orzecznictwo Trybunału stosuje się bezpośrednio i nie wymaga ono środków wykonawczych; podkreśla w szczególności, że Komisja winna zapewnić, iż zezwolenie na zwrot kosztów za usługi pozaszpitalne świadczone w innym państwie członkowskim nie będzie wymagane;

24. podkreśla, że w odniesieniu do usług szpitalnych świadczonych w innym państwie członkowskim procedura udzielania zezwoleń musi stanowić dla pacjentów gwarancję chroniącą ich przed arbitralnymi decyzjami podejmowanymi przez ich władze krajowe; podkreśla, że w celu ułatwienia swobodnego przemieszczania się pacjentów bez uszczerbku dla celów planowania państw członkowskich należy zdefiniować szczegółowo leczenie szpitalne, w świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, jako leczenie, które może być świadczone tylko w ramach infrastruktury szpitalnej, a nie np. w gabinecie lekarskim lub w domu pacjenta; podkreśla w szczególności, że każda odmowa udzielenia zezwolenia musi być otwarta wobec zakwestionowania w postępowaniach sądowych lub quasi-sądowych oraz że w celu oceny sytuacji zdrowotnej każdego pacjenta należy zasięgnąć w pełni obiektywnej i bezstronnej rady niezależnych ekspertów;

Mobilność pacjentów

25. odnotowuje zwiększającą się różnorodność mobilności oraz różne przyczyny mobilności pacjentów kierowanych za granicę przez krajowe służby zdrowia oraz pacjentów korzystających z leczenia za granicą na własne życzenie, turystów zapadających na choroby, pracowników migrujących, studentów, emerytów oraz innych osób zamieszkujących w obrębie UE w kraju innym niż ich kraj pochodzenia lub też w regionach przygranicznych i podkreśla, że różnice te powinny być uwzględniane przy kształtowaniu polityki;

26. podkreśla, że należy wprowadzić rozróżnienie, z jednej strony, transgranicznych usług opieki zdrowotnej tzn. usytuowanych po obydwu stronach wspólnej granicy dwóch państw członkowskich w celu utrzymania i zapewnienia pacjentom wysokiej jakości dostępu i świadczeń, z drugiej strony, usług zdrowotnych o charakterze międzynarodowym w Unii Europejskiej, które powinny zapewnić opiekę zdrowotną w leczeniu chorób rzadkich lub pojedynczych przypadków i/lub wymagających rzadkich i niezwykle drogich technologii (referencyjne ośrodki opieki zdrowotnej) lub zapewniających dostęp do opieki zdrowotnej, której dane państwo członkowskie lub przyjmujące nie może w danej chwil zapewnić;

27. wzywa Komisję do zapewnienia rocznych danych statystycznych dotyczących każdego państwa członkowskiego odnoszących się do mobilności pacjentów i liczby przypadków odmowy zwrotu kosztów, a także powodów takiej odmowy;

28. uznaje ponadto, że polityka ochrony zdrowia wchodzi przede wszystkim w zakres kompetencji państw członkowskich oraz podkreśla konieczność zapewnienia wysokiej jakości opieki zdrowotnej w kraju pochodzenia pacjenta; przyjmuje jednak z zadowoleniem inicjatywę Komisji polegającą na rozpoczęciu procedury konsultacji w sprawie najlepszych form działań wspólnotowych mających na celu stworzenie bezpiecznych, wysokiej jakości i skutecznych ram dotyczących transgranicznych aspektów opieki zdrowotnej oraz wzywa Komisję do wystąpienia z konkretnymi wnioskami w celu wsparcia i kontrolowania postępów w tym obszarze;

29. zauważa, że znaczna liczba pacjentów z szeregu państw członkowskich nie jest w stanie uzyskać w rozsądnym terminie niezbędnego leczenia medycznego w swym kraju z powodu list oczekujących i zauważa, że z tego względu pacjenci zależni są od leczenia za granicą;

Zwiększenie zakresu informacji dostępnych dla pacjentów

30. stwierdza istnienie utrudnień związanych z dostępem pacjentów do jasnych i precyzyjnych informacji dotyczących usług zdrowotnych, szczególnie w odniesieniu do transgranicznej opieki zdrowotnej, a także złożoność stosowanych procedur; zauważa, że utrudnienia te, powstające nie tylko w wyniku barier językowych, zwiększają potencjalne zagrożenie dla bezpieczeństwa pacjentów;

31. uważa, że UE powinna odegrać znaczącą rolę w poprawie dostępu pacjentów do informacji o dostępie do transgranicznej opieki zdrowotnej;

32. zauważa, że efektywne udostępnianie i przejrzysta wymiana informacji w zakresie zdrowia stanowią bardzo istotny warunek zapewnienia spójności i utrzymania wysokiej jakości opieki zdrowotnej w przypadku korzystania z usług zdrowotnych w różnych państwach członkowskich;

33. jest zdania, że należy dać pacjentom prawa wyboru korzystania z opieki zdrowotnej w innym kraju, jeżeli wybór ten pozwala im na poddanie się odpowiedniemu leczeniu, po udzieleniu im pełnych informacji na temat warunków oraz wstępnych warunków dostępu oraz na temat skutków takiego wyboru, uważa jednak, że nie należy aktywnie zachęcać do turystyki medycznej; uważa, że zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, jak wspomniano w niniejszym rozporządzeniu, uprzednie zezwolenie na hospitalizacją powinno być łatwe do otrzymania, rozpatrywane natychmiast i oceniane na podstawie obiektywnych i neutralnych kryteriów; odmowa udzielenia zezwolenie powinna być usprawiedliwiona obiektywnymi przyczynami, które muszą być sprawdzone w przejrzysty sposób i uzasadnione, a wszelka odmowa powinna być poparta opinią niezależnych ekspertów;

34. podkreśla, że w państwach członkowskich istnieją już karty praw pacjenta;

Zwrot kosztów

35. zwraca uwagę na istniejące różnice pomiędzy systemami opieki zdrowotnej w państwach członkowskich i dezorientujące ramy prawne regulujące zwrot kosztów; domaga się kodyfikacji istniejącego orzecznictwa w sprawie zwrotu kosztów za transgraniczną opiekę zdrowotną w celu zapewnienia właściwego stosowania orzecznictwa przez państwa członkowskie i poprawy informacji dla pacjentów, krajowych systemów ubezpieczeń zdrowotnych i personelu świadczącego usługi, bez mnożenia kłopotliwych przeszkód biurokratycznych dla państw członkowskich;

36. wzywa Komisję, aby zachęcała wszystkie państwa członkowskie do stosowania istniejących procedur w odniesieniu do zwrotu kosztów za transgraniczną opiekę zdrowotną; uważa, że Komisja powinna mieć możliwość pociągania do odpowiedzialności państw członkowskich, które temu uchybiają;

37. wzywa do wprowadzenia europejskiego systemu referencyjnego dotyczącego zwrotu kosztów w celu umożliwienia obywatelom dokonania porównania i najbardziej im odpowiadającego wyboru leczenia;

domaga się wprowadzenia europejskiego systemu referencyjnego dotyczącego zwrotu kosztów w celu umożliwienia obywatelom dokonania porównania i najbardziej im odpowiadającego wyboru;

38. wzywa do zbadania sposobów aktywnego wspierania i promowania prac zmierzających do upowszechnienia stosowania europejskiej karty ubezpieczenia zdrowotnego ze standaryzowanym zbiorem danych o pacjencie w celu uproszczenia procedur obowiązujących obywateli europejskich korzystających z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim oraz w celu zapewnienia poufności sensytywnych danych medycznych; jest zdania, że posiadacze karty muszą sami decydować, jakie dane zostaną w niej zapisane; wzywa do przyjęcia europejskich wskaźników zdrowia w celu jak najefektywniejszego wykorzystania tego systemu; uważa, że ze względu na bezpieczeństwo pacjentów sprawą kluczową jest zachęcanie organów krajowych do wymiany informacji dotyczących rejestracji i spraw dyscyplinarnych związanych z podmiotami świadczącymi usługi zdrowotne działającymi poza granicami swych krajów; uważa, że należy rozszerzyć system europejskiej karty ubezpieczenia zdrowotnego w celu włączenia doń systemu międzynarodowej wymiany danych dotyczących sytuacji ubezpieczeniowej pacjenta;

39. wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, że podmioty świadczące usługi zdrowotne umieszczą wyraźnie widoczny symbol pokazujący (w podobny sposób, jak w przypadku kart kredytowych w hotelach, restauracjach itd.), że europejska karta ubezpieczenia zdrowotnego pacjenta jest akceptowana w danym państwie członkowskim, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 883/2004; domaga się wysokiego stopnia ochrony danych pacjentów w odniesieniu do transgranicznej współpracy w zakresie usług zdrowotnych w celu zagwarantowania poufności danych medycznych o charakterze sensytywnym;

Mobilność pracowników służby zdrowia

40. przypomina, że dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych[17] nie wypełnia wszystkich istniejących na poziomie UE luk prawnych związanych z wolnym przepływem personelu służby zdrowia, szczególnie w zakresie szkolenia ustawicznego oraz zagwarantowania aktualnego poziomu kompetencji pracowników opieki zdrowotnej; podkreśla, że wszelkie przyszłe uregulowania w tej dziedzinie powinny znacznie ułatwić świadczenie transgranicznych usług zdrowotnych i podejmowanie działalności przez usługodawców z innych państw członkowskich;

41. zauważa, że chociaż w europie ma miejsce wzajemne uznawanie kwalifikacji zawodowych, to jednak wciąż brak jest jednolitych standardów jakości w odniesieniu do treści szkolenia zawodowego oraz sposobu wykonywania danych zawodów i/lub przepisów gwarantujących takie standardy;

42. podkreśla, że w art. 35 Karty Praw Podstawowych zapisano, iż obowiązkiem Unii Europejskiej jest zagwarantowanie wysokiego poziomu opieki zdrowotnej, w związku z powyższym zwraca uwagę, że jakość usług zdrowotnych i zdolność sektora do utrzymywania pracowników zależą od jakości pracy i warunków pracy pracowników służby zdrowia, w tym czasu przeznaczonego na odpoczynek i możliwości szkolenia; zauważa ponadto, że towarzyszące środki, takie jak kontrole jakości, szkolenia i korzystanie z nowych technologii informacyjnych powinny zapewnić pacjentom najlepszą możliwą opiekę zdrowotną;

43. uważa, że bardzo ważne jest, by podmioty świadczące usługi zdrowotne, które mają bezpośredni kontakt z pacjentami, posiadały adekwatną znajomość języka obowiązującego w przyjmującym państwie członkowskim;

44. zwraca się do Komisji o utworzenie mechanizmu zbierania danych i wymiany informacji pomiędzy poszczególnymi organizmami krajowymi na temat świadczeniodawców opieki zdrowotnej, a także o ustanowienie europejskiej karty umożliwiającej dostęp do informacji o kompetencjach tych pracowników opieki zdrowotnej oraz udostępnienie tych informacji pacjentom, a także o stworzenie dla usługodawców wiarygodnego systemu informacji w zakresie zdrowia, wraz ze zobowiązaniem organów krajowych do wymiany takich informacji;

45. z zadowoleniem przyjmuje prace wykonane w ramach inicjatywy „Health Professionals Crossing Borders„ jako dobry przykład bliskiej współpracy multilateralnej pomiędzy organami regulacyjnymi opieki zdrowotnej państw członkowskich;

46. podkreśla potrzebę lepszego informowania pracowników służby zdrowia o ich prawie do mobilności w UE za pomocą wykorzystywania istniejących narzędzi ustanowionych przez Komisję, takich jak np. Eures (europejskie służby zatrudnienia);

47. podkreśla potrzebę wzmocnienia ochrony pacjentów poprzez wymaganie od pracowników służby zdrowia zawarcia ubezpieczenia od odpowiedzialności zawodowej;

Odpowiedzialność

48. podkreśla, że nie można zezwolić na niekontrolowany wzrost mobilności pacjentów bez jednoczesnych i jasnych przepisów regulujących odpowiedzialność za świadczenie transgranicznych usług zdrowotnych i wynikającej z tego potrzeby ułatwienia dostępu do mechanizmów dochodzenia roszczeń i wymiaru sprawiedliwości, szczególnie jeżeli poszczególne etapy leczenia odbywają się w więcej niż jednym kraju;

49. zwraca uwagę, że połączenie obecnych przepisów międzynarodowego prawa prywatnego dotyczącego właściwości sądów i prawa właściwego z szeregiem instrumentów wspólnotowych prowadzi do skomplikowanej i trudnej sieci systemów odpowiedzialności prawnej, która nie sprzyja ułatwieniu dostępu do wymiaru sprawiedliwości, co w odniesieniu do usług zdrowotnych stanowi kwestię wzbudzającą szczególne zaniepokojenie i która ma charakter zarówno prywatny, jak i indywidualny; ponadto pacjent, który dochodzi zadośćuczynienia jest zarówno bezbronny, jak i sam musi występować przeciwko instytucji lub stowarzyszeniu zawodowemu;

50. w związku z powyższym podkreśla konieczność zapewnienia pewności prawnej na rzecz pacjentów i personelu służby zdrowia; wzywa do uściślenia zasad związanych z odpowiedzialnością zawodową w przypadkach zaistnienia szkód oraz ustanowienia obowiązkowego ubezpieczenia wszystkich pracowników służby zdrowia od odpowiedzialności, przy czym koszt wspomnianych ubezpieczeń powinien kształtować się na rozsądnym poziomie;

51. podkreśla konieczność wzmocnienia ochrony pacjentów poprzez wymaganie od pracowników służby zdrowia zawarcia ubezpieczenia od odpowiedzialności zawodowej; zauważa jednak, że zarówno środki gwarantujące takie ubezpieczenie, jak i definicja pracowników służby zdrowia zostaną ustalone w każdym państwie członkowskim przez stosownego ubezpieczyciela lub inne struktury zabezpieczenia finansowego;

52. zaznacza, że świadczenia zdrowotne wymagają często ciągłości opieki lekarskiej; wzywa do uściślenia zasad związanych z rozłożeniem odpowiedzialności pomiędzy świadczeniodawcami opieki zdrowotnej na poszczególnych etapach takiego leczenia, w celu zapewnienia ciągłości opieki; podkreśla, że telemedycyna i elektroniczna opieka zdrowotna rozwijają się na tak wielką skalą, że potrzebne jest ustalenie nowych zasad postępowania w dziedzinie ochrony socjalnej, finansowania oraz dostępu to takiej opieki;

53. podkreśla potrzebę wzmocnienia ochrony pacjentów poprzez wymaganie od pracowników służby zdrowia zawarcia ubezpieczenia od odpowiedzialności zawodowej;

Współpraca między państwami członkowskimi

54. uważa, że bliższa współpraca między systemami służby zdrowia na szczeblu lokalnym, regionalnym, międzyrządowym i europejskim powinna umożliwić odpowiednie leczenie w innym państwie członkowskim, wyższą jakość usług, co przyczyniłoby się do wzrostu zaufania obywateli;

55. zwraca uwagę na to, że dzięki współpracy transgranicznej zainteresowanych podmiotów można znaleźć praktyczne rozwiązania, o czym świadczy przykład Euroregis;

56. oczekuje od państw członkowskich podjęcia współpracy transgranicznej w zakresie świadczenia usług zdrowotnych, aby poszczególne systemy zdrowotne wymagały mniejszych nakładów finansowych bez uszczerbku dla swojej skuteczności;

57. wzywa Komisję do wyznaczenia norm technicznych, a rządy państw członkowskich do udzielenia aktywnego poparcia idei wprowadzenia interoperacyjnych przejrzystych systemów informacyjnych pozwalających na skuteczną wymianę i wzajemne udostępnianie informacji w zakresie zdrowia przez podmioty świadczące usługi zdrowotne w poszczególnych państwach członkowskich;

58. wspiera rozwój sieci ośrodków referencyjnych, w tym elektronicznych centrów referencyjnych zajmujących się niektórymi rzadkimi, specyficznymi i przewlekłymi chorobami oraz wymianę wiedzy między poszczególnymi krajami UE na temat najlepszych metod leczenia i organizacji systemów opieki zdrowotnej; zwraca się wobec tego do Komisji o przyznanie znacznych środków na optymizację współpracy administracyjnej prowadzonej między kilkoma krajami;

59. uważa, że UE może odgrywać istotną rolę w poprawie dostępności informacji dla pacjentów na temat mobilności transgranicznej, w tym poprzez promowanie europejskich wskaźników zdrowia;

60. uznaje, że wymienianie się metodami leczenia przyniesie większą korzyść dla jakości usług opieki zdrowotnej, niż nieograniczona mobilność pacjentów;

61. uznaje, że istnieje zapotrzebowanie na odpowiedniej jakości uregulowane transgraniczne usługi zdrowotne i farmaceutyczne oraz na współpracę i wymianę doświadczeń naukowych i technologicznych wysokospecjalistycznych ośrodków medycznych; podkreśla jednak, że z sondaży wynika, że większość ludzi wolałaby mieć dostęp do wysokiej jakości leczenia w pobliżu swego miejsca zamieszkania; uznaje, że Komisja, w celu znalezienia jak najbardziej dostosowanego rozwiązania legislacyjnego, powinna uprzednio przeprowadzić wyczerpującą analizę, z jednej strony rzeczywistych potrzeb dotyczących mobilności pacjentów, z drugiej strony na temat grup, których ona dotyczy, jednocześnie przeprowadzając ocenę wpływu takiej mobilności na systemy opieki zdrowotnej;

62. ze względu na istniejące różnice oczekuje od państw członkowskich uregulowania w oparciu o zasadę wzajemności m.in. kwestii dotyczących dostępu, jakości opieki medycznej oraz kontroli kosztów;

63. uważa, że otwarta metoda koordynacji stanowi jeden z odpowiednich instrumentów, za pomocą których można doprowadzić do bliższej współpracy wśród państw członkowskich;

64. pragnie rozwoju dwustronnych i wielostronnych umów między państwami członkowskimi, regionami i władzami lokalnymi oraz między podmiotami sektora opieki zdrowotnej, co stanowiłoby bodziec dla wspólnego wykorzystania środków materialnych i ludzkich w obszarach przygranicznych, a szczególnie w obszarach o wysokiej liczbie osób przyjeżdżających na krótki okres oraz dla wymiany umiejętności i wiedzy;

65. wzywa do tworzenia i stosowania pojedynczych punktów kontaktowych w oparciu o już istniejące instrumenty wspólnotowe, zgodnie ze specyfiką organizacji poszczególnych systemów opieki zdrowotnej, w celu zagwarantowanie dostępu do obiektywnych i niezależnych informacji dla pacjentów, pracowników opieki zdrowotnej, instytucji opieki zdrowotnej oraz właściwych organów; uważa, że pracownicy służby zdrowia mogą pomagać pacjentom w poszukiwaniu takich informacji;

66. zachęca Komisję do wykorzystania wszystkich istniejących instrumentów, takich jak Solvit i procedury w sprawie naruszenia przepisów, do udzielenia wsparcia pacjentom, którym odmówiono zwrotu kosztów (za opiekę pozaszpitalną) lub zezwolenia (na opiekę szpitalną) pomimo spełnienia warunków ustalonych w orzecznictwie;

67. zachęca Komisję do kontynuowania gromadzenia danych z państw członkowskich i do dalszej analizy tendencji i wyzwań w obliczu transgranicznej mobilności pacjentów i pracowników służby zdrowia;

Wnioski

68. uważa, że traktaty i orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości są klarowne, jeżeli chodzi o prawa i obowiązki pacjentów oraz pracowników służby zdrowia odnośnie do usług transgranicznych;

69. wzywa Komisję do nasilenia polityki wszczynania postępowań w przypadkach naruszenia prawa UE w celu zagwarantowania, że wszystkie państwa członkowskie stosują się do orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i że wszyscy europejscy pacjenci, niezależnie od kraju pochodzenia, mogą korzystać z praw przyznanych im w traktacie;

70. zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi i Radzie wniosku dotyczącego odpowiedniego instrumentu mającego na celu, w szczególności, kodyfikację orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości;

71. wzywa Komisję do przedłożenia parlamentowi wniosku dotyczącego ponownego wprowadzenia usług zdrowotnych do dyrektywy 2006/123/WE oraz wniosku mającego na celu skodyfikowanie orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dotyczącego praw pacjentów europejskich;

72. uważa przede wszystkim, że nowe europejskie ramy regulacyjne w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej powinny polepszyć dostęp do wysokiej jakości opieki zdrowotnej w przypadku choroby, przyczynić się do zwiększenia bezpieczeństwa pacjentów i możliwości wyboru dla wszystkich pacjentów w Unii Europejskiej, nie przyczyniając się jednocześnie do nierówności w wynikach leczenia;

73. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

  • [1]  Zb. orz.. 1998, I-1831.
  • [2]  Zb. orz.. 1998, I-1931.
  • [3]  Zb. orz.. 2001, I-5473.
  • [4]  Zb. orz.. 2001, I-5363.
  • [5]  Zb. orz.. 2003, I-1703.
  • [6]  Zb. orz.. 2003, I-4509.
  • [7]  Zb. orz.. 2003, I-12403.
  • [8]  Zb. orz.. 2004, I-2641.
  • [9]  Zb. orz.. 2006, I-4325.
  • [10]  Dz.U. L 376 z 27.12.2006, str. 36.
  • [11]  Dz.U. C 124 E z 25.5.2006, str. 543.
  • [12]  Dz.U. C 146 du 22.6.2006, str. 1.
  • [13]  Dz.U. L 149 z 5.7.1971, str 2.
  • [14]  Dz.U. L 166 z 30.4.2004, str. 1.
  • [15]  Dz.U. C 146 z 22.6.2006, str. 1.
  • [16]  Dz.U. L 40 z 11.2.1989, str. 8.
  • [17]  Dz.U. L 255 z 30.9.2005, str. 22.

UZASADNIENIE

1.  Usługi zdrowotne i farmaceutyczne zostały wyłączone z dyrektywy w sprawie usług na rynku wewnętrznym ze względu na ich szczególny charakter: ze względu na ich naturę nie można ich uznać za zwykłe usługi rynkowe.

W odpowiedzi na zamierzone przez Radę i Parlament osobne rozpatrzenie kwestii sektora zdrowia, Komisja Europejska rozpoczęła konsultację mającą na celu wspieranie ram przyszłych inicjatyw.

2.  Usługi zdrowotne stanowią jeden z podstawowych elementów europejskiego modelu społecznego, przyczyniają się do gospodarczej, społecznej i terytorialnej spójności Unii i mogą wzbudzać zaufanie obywateli lub też nie.

Znaczenie polityczne tak ważnego sektora, który dotyczy najcenniejszego skarbu człowieka i ma wpływ na jego życie codzienne, jako że jego podstawowym zadaniem jest ochrona życia, jest więc bardzo duże.

3.  Zgodnie z traktatami oraz zasadą pomocniczości usługi te podlegają kompetencji państw członkowskich, a działanie Unii w celu uregulowania, zabezpieczenia różnych form mobilności pacjentów i pracowników służby zdrowia - która obecnie jest niewielka, lecz stale rośnie - powinna odbywać się z zachowaniem wspólnych w Europie wartości i zasad, takich jak powszechność, bezpieczeństwo, jakość, solidarność, równy dostęp dla wszystkich na całym obszarze Wspólnoty.

Wartość dodana Unii może mieć w związku z tym zasadnicze znaczenie.

4.  Usługi zdrowotne, które są znaczącym źródłem tworzenia licznych, wykwalifikowanych miejsc pracy, przyczyniają się aktywnie do osiągnięcia celów strategii lizbońskiej i mają duże znacznie gospodarcze i społeczne.

5.  Systemy opieki zdrowotnej poszczególnych krajów bardzo różnią się między sobą, lecz należy je dostosować i zmienić, aby utrzymać ich wysoką jakość i skuteczność.

Rosnąca mobilność pracowników służby zdrowia nie powinna doprowadzić do zakłócenia ilościowej równowagi tych pracowników w poszczególnych państwach członkowskich. Konieczne jest więc uregulowanie sektora na szczeblu europejskim oraz zacieśnienie współpracy między państwami, aby chronić spójność społeczną i terytorialną oraz zapewnić równy dostęp do wysokiej jakość usług zdrowotnych w całej Europie poprzez odpowiednią strukturyzację sieci terytorialnych, zgodnie z art. 35 Karty Praw Podstawowych Unii.

6.  Rosnąca mobilność pacjentów i pracowników służby zdrowia nie powinna prowadzić do powstania wewnętrznego rynku usług zdrowotnych i konkurencji opartej na kosztach, co doprowadziłoby do szkodliwego zniwelowania jakości usług do niższych standardów i powstania systemu ochrony zdrowia „dwóch prędkości”, z którego korzyści czerpaliby jedynie zamożniejsi i lepiej poinformowani pacjenci.

7.  W ramach mobilności pacjentów należy im zapewnić łatwy, pozbawiony biurokratycznych przeszkód dostęp do jasnych i dokładnych informacji. Niezbędna jest w związku z tym współpraca między poszczególnymi zainteresowanymi instytucjami oraz kasami ubezpieczenia zdrowotnego, a także zachowanie poufności danych zawartych w dokumentacji medycznej. Pacjenci powinni posiadać europejską chipową kartę ubezpieczenia zdrowotnego, taką samą w całej Europie.

8.  W związku z powszechnym starzeniem się społeczeństwa europejskiego oraz zwiększoną mobilnością emerytów między poszczególnymi krajami Unii ważne wydaje się przewidywanie i tworzenie odpowiedniej infrastruktury dla usług zdrowotnych w powiązaniu z właściwymi służbami socjalnymi.

9.  Należy zwiększyć mobilność podmiotów świadczących usługi zdrowotne i stworzyć europejską standardową mapę, na której widniałyby różnorodne kwalifikacje zawodowe, służącą lepszej organizacji transnarodowych systemów silnie zalecanych kierunków kształcenia ustawicznego, aby nadążać za ciągłymi zmianami technologicznymi i w dziedzinie badań.

10.  Zasadnicze znaczenie ma utworzenie ram prawnych określających odpowiedzialność w przypadku nieskutecznego leczenia, uszkodzenia ciała pacjenta, w szczególności w ramach nadzoru medycznego prowadzonego w kilku krajach.

Warunki i zasady nadzoru powinny być jasno sformułowane, podobnie jak warunki i zasady obowiązujące w kraju, w którym prowadzą działalność pracownicy służby zdrowia.

Pracownicy ci powinni mieć dostęp do ubezpieczenia w rozsądnej cenie, niezależnie od stopnia ryzyka związanego z ich zawodem.

11.  Należy także uściślić pewne pojęcia: rozsądny termin - pojęcie bardzo zróżnicowane w zależności od kraju - nieprecyzyjne pojęcia świadczeń szpitalnych i pozaszpitalnych, wymienione w wyrokach Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.

Pilną kwestią jest lepsza ochrona pacjentów, pracowników służby zdrowia, systemów ubezpieczenia zdrowotnego oraz zniesienie wszelkiej niepewność prawnej odnośnie do leczeń, zezwoleń, cen i warunków zwrotu kosztów.

12.  W trosce o racjonalizację kosztów ponoszonych przez systemy ubezpieczenia zdrowotnego, słuszne byłoby położenie nacisku na politykę prewencyjną w państwach członkowskich.

Wspólne wykorzystanie środków ludzkich i materialnych w obszarach przygranicznych przyczyniłoby do inteligentniejszego zarządzania opieką zdrowotną.

13.  W celu optymizacji warunków badań nad specyficznymi i rzadkimi chorobami należałoby wprowadzić w każdym kraju powszechne zasady tworzenia ośrodków referencyjnych, co służyłoby podniesieniu jakości opieki zdrowotnej.

14.  TSWE uznał w swoich wyrokach prawa pacjentów. Niemniej jednak nadal brak bezpieczeństwa prawnego w odniesieniu do definicji opieki zdrowotnej, praw rzeczowych pacjentów, praw pracowników służby zdrowia pracujących w różnych państwach, warunków przeprowadzanych kontroli, zasad stosowanych odnośnie do cen i zwrotu kosztów, odpowiedzialności w przypadku uszkodzenia ciała pacjenta, w szczególności w ramach nadzoru medycznego prowadzonego w kilku krajach.

15.  Do prawodawcy - i tylko do prawodawcy, ponieważ na tym polega jego rola - należy zniesienie wszelkiej nadal istniejącej niepewności prawnej poprzez utworzenie instrumentu prawnego, antycypującego problemy, jakie pociąga za sobą rosnąca wymiana usług zdrowotnych w obrębie Unii, precyzującego wszelkie przepisy prawne w ramach różnorodności rozpatrywanych przypadków, wyjaśniającego zasady dotyczące zezwoleń i zwrotu kosztów oraz powiązania w niektórych przypadkach dziedziny medycznej i socjalnej.

Te niezbędne wyjaśnienia nie powinny jednak być dla pacjentów zachętą do „turystyki medycznej”.

16.  Inicjatywa legislacyjna dająca spójną i skuteczną odpowiedź na żądania dotyczące ochrony sposobu życia obywateli europejskich byłaby w rzeczywistości jedyną gwarancją prawną i etyczną dla pewnego modelu społeczeństwa.

17.  Dyrektywa w sprawie usług zdrowotnych, równolegle z przepisami w sprawie usług społecznych użyteczności publicznej, wpisująca się w cel dyrektywy ramowej w sprawie usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, byłaby więc jedynym narzędziem umożliwiającym Unii Europejskiej wniesienie wartości dodanej niezbędnej dla przywrócenia i podniesienia zaufania obywateli europejskich w dziedzinie o tak istotnym znaczeniu dla ich życia.

OPINIA Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (26.3.2007)

dla Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów

w sprawie wpływu i konsekwencji wyłączenia usług zdrowotnych z dyrektywy w sprawie usług na rynku wewnętrznym
(2006/2275(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Harald Ettl

WSKAZÓWKI

Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych zwraca się do Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

A. mając na uwadze, że w ramach konkluzji z dnia 1 i 2 czerwca 2006 r. Rada przyjęła oświadczenie dwudziestu pięciu ministrów zdrowia Unii Europejskiej w sprawie wspólnych wartości i zasad, które są podstawą europejskich systemów opieki zdrowotnej[1],

1.  podkreśla, że usługi zdrowotne są istotną częścią europejskiego modelu społecznego i przyczyniają się w znacznym stopniu do spójności społecznej i terytorialnej oraz zwraca uwagę na to, że podstawowe wartości, takie jak równy dostęp, uniwersalność, równość traktowania i solidarność, a także przystępność i stabilność finansowa muszą być nadal zagwarantowane;

2.  ponownie podkreśla, że dostęp do opieki zdrowotnej jest podstawowym prawem gwarantowanym przez art. 35 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz że systemy opieki zdrowotnej w całej Unii Europejskiej kierują się takimi samymi zasadami funkcjonowania w odniesieniu do jakości i bezpieczeństwa opieki zdrowotnej w oparciu o dowody naukowe i zasady etyczne, udziału pacjenta, odszkodowania, ochrony danych i poufności; uważa wobec tego, że zagwarantowanie wszystkim odpowiednio do potrzeb równego dostępu do adekwatnych usług zdrowotnych na najwyższym poziomie jest głównym zadaniem władz publicznych;

3.  zauważa, że chociaż systemy opieki zdrowotnej nie znajdują się w zakresie kompetencji Wspólnoty, kwestie z nimi związane, takie jak dostęp do lekarstw i terapii medycznych, informacje o pacjentach, a także swoboda działalności firm ubezpieczeniowych i przedstawicieli zawodów medycznych, mają charakter transgraniczny; zauważa, że kwestiami tymi powinna się zająć Unia Europejska;

4.  oczekuje od państw członkowskich podjęcia współpracy transgranicznej w zakresie świadczenia usług zdrowotnych, aby poszczególne systemy zdrowotne wymagały mniejszych nakładów finansowych bez uszczerbku dla swojej skuteczności;

5.  podkreśla, że dostęp do opieki transgranicznej jest konieczny ze względu na swobodę przemieszczania się obywateli we Wspólnocie oraz przyczynia się do wzrostu zatrudnienia oraz stopnia konkurencyjności w państwach członkowskich;

6.  biorąc pod uwagę, że transgraniczna opieka medyczna opiera się na istniejącym prawodawstwie, a usługi zdrowotne i społeczne stanowią dobro wyższe, czemu należy dać wyraz poprzez ustanowienie odpowiedniego prawa na szczeblu europejskim, z zadowoleniem przyjmuje wyłączenie usług zdrowotnych z zakresu dyrektywy w sprawie usług;

7.  jest zdania, że ramy wspólnotowe, stworzone z myślą o zagwarantowaniu dostępności bezpiecznych, znakomitych pod względem jakości i skutecznych usług zdrowotnych, muszą być zgodne z orzeczeniami Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, ale muszą również w należyty sposób uwzględniać priorytet, jakim jest utrzymanie i zagwarantowanie powszechnego i nieograniczonego dostępu do publicznych usług zdrowotnych;

8.  podkreśla, że mobilność pacjentów sprzyja poprawie dostępu do służby zdrowia i podniesieniu jej jakości;

9.  podkreśla potrzebę ograniczenia biurokracji związanej zarówno z korzystaniem z transgranicznych usług zdrowotnych, jak i z ich świadczeniem;

10. zauważa, że w celu ograniczenia biurokracji w przypadku korzystania z transgranicznych usług zdrowotnych konieczna jest szybka i jednoznaczna identyfikacja pacjentów oraz ich praw i roszczeń w ramach ich krajowych systemów opieki społecznej;

11. wzywa Komisję do przyspieszenia prac nad ustaleniem odpowiednich standardów, a rządy państw członkowskich – do udzielenia aktywnego poparcia idei wprowadzenia europejskiej elektronicznej karty ubezpieczenia zdrowotnego, która ma być środkiem identyfikacji pacjentów oraz ich praw i roszczeń w ramach ich krajowych systemów opieki społecznej;

12. zauważa, że wzajemne udostępnianie sobie informacji dotyczących zdrowia i ich skuteczna wymiana to bardzo ważne warunki zapewnienia spójności i utrzymania wysokiej jakości opieki zdrowotnej w przypadku korzystania z usług zdrowotnych w różnych państwach członkowskich;

13. wzywa Komisję do ustalenia norm technicznych, a rządy państw członkowskich – do udzielenia aktywnego poparcia idei wprowadzenia wzajemnie kompatybilnych systemów informacyjnych pozwalających na skuteczną wymianę informacji dotyczących zdrowia i wzajemne udostępnianie ich sobie przez podmioty zapewniające opiekę zdrowotną w poszczególnych państwach członkowskich;

14. podkreśla, że w art. 35 Karty praw podstawowych zapisano, iż obowiązkiem Unii Europejskiej jest zagwarantowanie wysokiego poziomu opieki zdrowotnej, w związku z powyższym zwraca uwagę, że jakość usług zdrowotnych i zdolność sektora do utrzymywania pracowników zależą od jakości pracy i warunków pracy pracowników służby zdrowia, w tym czasu przeznaczonego na odpoczynek i możliwości szkolenia; zauważa ponadto, że towarzyszące środki, takie jak kontrole jakości, szkolenia i korzystanie z nowych technologii informacyjnych powinny zapewnić pacjentom najlepszą możliwą opiekę zdrowotną;

15. popiera opracowanie kompleksowych procedur oceny polityki w zakresie opieki zdrowotnej na szczeblu krajowym i europejskim i domaga się zapewnienia rozszerzonej, komplementarnej medycyny zapobiegawczej i społecznej w celu lepszego rozumienia i zwalczania przyczyn chorób biorąc pod uwagę względy społeczne;

16. jest zdania, że wyłączenie usług zdrowotnych z zakresu dyrektywy usługowej, które miało na celu określenie usług zdrowotnych jako wyższego dobra dla Unii Europejskiej, wymaga określonych środków, takich jak lepsza współpraca i koordynacja między centrami referencyjnymi; zauważa, że współpraca pomiędzy państwami członkowskimi w ramach sieci centrów referencyjnych przyczyni się do wymiany wysokiej jakości ekspertyz i tym samym stworzy europejską wartość dodaną i będzie z korzyścią dla pacjentów o określonych potrzebach;

17. podkreśla, że usług zdrowotnych nie powinno się traktować tak samo jak innych usług, ponieważ charakteryzują się one asymetrią informacyjną pomiędzy pacjentami i usługodawcami w sektorze medycznym, wysokim poziomem finansowania ze środków publicznych, popytem generowanym przez usługodawców i wpływem na popyt i podaż opieki zdrowotnej powodowanym przez ubezpieczenia zdrowotne;

18. ponownie podkreśla znaczenie możliwości państw członkowskich w zakresie sterowania opieką zdrowotną i ich odpowiedzialność w dziedzinie regulacji systemu opieki zdrowotnej, a także prawo państw członkowskich do zachowywania lub ustanawiania instrumentów, takich jak planowanie, mechanizmy ustalania cen i systemy udzielania zezwoleń w celu zagwarantowania powszechnego dostępu do opieki zdrowotnej na wysokim poziomie, a także ciągłości; uważa, że jeżeli państwa członkowskie będą korzystać z tych instrumentów w celu ochrony wspólnych wartości i zasad będących podstawą systemów zdrowotnych państw członkowskich, z myślą o osiągnięciu celów związanych z interesem ogółu oraz w celu przeciwdziałania istniejącym niedoskonałościom rynku, należy je wówczas uważać za uzasadnione nadrzędnym interesem publicznym;

19. wzywa Komisję do przedstawienia wniosku w sprawie dyrektywy sektorowej dotyczącej usług zdrowotnych przy zaangażowaniu partnerów społecznych i decydentów uwzględniającej możliwości władz krajowych i regionalnych w zakresie organizacji, finansowania i modernizacji systemów opieki zdrowotnej oraz precyzującej warunki, zgodnie z którymi sięganie po instrumenty regulacyjne jest uzasadnione w świetle przepisów Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską dotyczących swobody przemieszczania się, konkurencyjności i pomocy państwa;

20. zauważa, że orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w zakresie usług zdrowotnych jest bardzo obszerne, przede wszystkim w odniesieniu do zwrotu kosztów leczenia oraz że orzecznictwo wspólnotowe, ograniczone co do zakresu i koncentrujące się na usługach zdrowotnych i transgranicznej opiece zdrowotnej powinno również dokładnie określić, na jakich zasadach pacjenci są uprawnieni do zwrotu kosztów za opiekę medyczną w innym państwie członkowskim w ramach systemu zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego ubezpieczenia zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich oraz rozporządzeniem (WE) nr 883/04 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego[2];

21. zwraca uwagę na dwubiegunowość występującą między celami polityki zdrowotnej a celami przyświecającymi idei rynku wewnętrznego w zakresie usług, w związku z którą w sytuacji konfliktowej cele polityki zdrowotnej – jako wyższe względy wynikające z dobra ogólnego, np. zdrowie publiczne i związane z nim cele polityki socjalnej, utrzymanie równowagi finansowej systemu zabezpieczenia społecznego i.in. – zawsze mają pierwszeństwo;

22. zwraca uwagę na to, że najważniejszym instrumentem w zakresie działań dotyczących usług zdrowotnych powinna być współpraca między państwami członkowskimi, w miarę konieczności koordynowana przez Komisję;

23. wzywa Komisję do podjęcia niezbędnych środków towarzyszących mobilności pacjentów w związku z prawami pacjentów, standardami minimum w odniesieniu do jakości opieki zdrowotnej, odpowiedzialnością podmiotów świadczących usługi zdrowotne i kwestiami związanymi z odszkodowaniem, a także do zainicjowania bliższej współpracy w tym zakresie między organami odpowiedzialnymi za służbę zdrowia w państwach członkowskich; uważa, że otwarta metoda koordynacji stanowi jeden z odpowiednich instrumentów, za pomocą których można doprowadzić do bliższej współpracy wśród państw członkowskich;

24. zauważa, że usługi zdrowotne służą celom porównywalnym z innymi usługami społecznymi użyteczności publicznej, ponieważ ich podstawą jest zasada solidarności, stanowią one często element krajowych systemów ochrony socjalnej, koncentrują się wokół osoby ludzkiej, gwarantują obywatelom możliwość korzystania z ich praw podstawowych i wysoki poziom ochrony socjalnej oraz wzmacniają spójność społeczną i terytorialną;

25. zauważa, że w rzeczywistości trudno jest dokonać wyraźnego rozróżnienia między świadczeniem usług zdrowotnych a świadczeniem innych usług społecznych użyteczności publicznej, ponieważ podmioty zapewniające opiekę medyczną często świadczą również usługi o charakterze jednoznacznie społecznym; uważa również za wskazane omówić w ramach usług zdrowotnych cały sektor usług szpitalnych i rehabilitacyjnych, w tym leczenia ambulatoryjnego, jak również wszystkich zabiegów wykonywanych przez pracowników medycznych i paramedycznych oraz personel pielęgniarski;

26. jest zdania, że wszelkie działania podejmowane przez Wspólnotę w zakresie usług zdrowotnych powinny być zgodne z jej działaniami w zakresie usług społecznych użyteczności publicznej;

27. zauważa, że postanowienia przyszłej dyrektywy w zakresie usług zdrowotnych muszą być zgodne z przepisami wspólnotowymi dotyczącymi systemów bezpieczeństwa socjalnego, podejmowania działalności przez usługodawców (przy zastosowaniu takich samych standardów socjalnych, standardów prawa pracy i standardów jakościowych), mobilności (pacjentów) oraz wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych;

28. opowiada się wobec tego za swobodą przemieszczania się pacjentów w ramach systemów opieki zdrowotnej, gdyż umożliwia to skrócenia czasu oczekiwania oraz lepszy dostęp do specjalistów;

29. ze względu na istniejące różnice oczekuje od państw członkowskich uregulowania w oparciu o zasadę wzajemności m.in. kwestii dotyczących dostępu, jakości opieki medycznej oraz kontroli kosztów;

30. uważa, że w ramach przyszłej dyrektywy w sprawie usług zdrowotnych, która będzie wyraźnie uznawać zasadę pomocniczości i zasadę użyteczności publicznej, przyjęte już przez Trybunał Sprawiedliwości, powinno zasadniczo obowiązywać prawo państwa członkowskiego, w którym świadczona jest usługa, i podkreśla, że w pełni muszą być respektowane kompetencje państw członkowskich w odniesieniu do struktury i finansowania ich krajowych systemów opieki zdrowotnej, a także monitorowania wyników działalności, oraz że prawo wspólnotowe musi zapobiec negatywnemu wpływowi zwiększonej mobilności pacjentów na równowagę finansową systemów opieki zdrowotnej;

31. uważa, że aby szybko reagować na potrzeby Europejczyków podróżujących w poszukiwaniu usług zdrowotnych najwyższej jakości, należy w sposób priorytetowy podejść do kwestii większego zaangażowania regionalnych systemów zdrowotnych, które są prawdopodobnie w większym stopniu predestynowane do zaspokajania potrzeb ludności danego regionu, oraz skupić się w szczególności na doświadczeniu i dobrych praktykach placówek z regionów przygranicznych i z euroregionów;

32. oczekuje, że Komisja zmieni rozporządzenie w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, aby dostosować je do zasad ustanowionych przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w odniesieniu do mobilności pacjentów;

33. zwraca uwagę na to, że dzięki współpracy transgranicznej zainteresowanych podmiotów można znaleźć praktyczne rozwiązania, o czym świadczy przykład Euroregis;

34. zwraca uwagę na to, że coraz większa mobilność pacjentów wymaga zgodności przepisów dotyczących odpowiedzialności za szkody powstałe w wyniku niewłaściwego leczenia oraz że powinna istnieć możliwość skutecznego dochodzenia roszczeń o odszkodowanie we wszystkich państwach członkowskich przed właściwymi sądami lub urzędami krajowymi;

35. uważa, że zgodnie z odpowiednimi instrumentami regulacyjnymi wcześniejsza autoryzacja powinna opierać się na łatwo dostępnych procedurach regulacyjnych i gwarantować pacjentowi niezwłoczne, obiektywne i bezstronne rozpatrzenie w porozumieniu z pacjentem wniosku w oparciu o kryteria medyczne;

36. zauważa, że dla pacjenta z zagranicy bezpieczna opieka zdrowotna najwyższej jakości jest uzależniona od dostępności danych medycznych i urzędowych na jego temat oraz że dane te są często przechowywane w kraju zamieszkania pacjenta, uważa więc, że, przy poszanowaniu ochrony danych, należy w adekwatny i bezpieczny sposób ułatwić i zagwarantować transgraniczny dostęp do odpowiednich danych pacjenta, oraz że wymaga to nie tylko opracowania norm europejskich, ale również przepisów prawnych regulujących cyfrowy przesył danych medycznych między państwami członkowskimi;

37. zauważa, że chociaż w Europie ma miejsce wzajemne uznawanie kwalifikacji zawodowych, to jednak wciąż brak jest jednolitych standardów jakości w odniesieniu do treści szkolenia zawodowego oraz sposobu wykonywania danych zawodów i/lub przepisów gwarantujących takie standardy;

38. zauważa, że istotne różnice dotyczące nazw, wypisywania recept, dystrybucji, cen i zasad zwrotu kosztów lekarstw w poszczególnych państwach członkowskich stanowią przeszkodę dla mobilności pacjentów oraz że jest to dziedzina, w której z punktu widzenia bezpiecznej transgranicznej opieki zdrowotnej o najwyższej jakości istnieje potrzeba standaryzacji i przejrzystości.

PROCEDURA

Tytuł

Wpływ i konsekwencje wyłączenia usług zdrowotnych z dyrektywy w sprawie usług na rynku wewnętrznym

Numer procedury

2006/2275(INI)

Komisja przedmiotowo właściwa

IMCO

Opinia wydana przez
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

EMPL
29.11.2006

Ściślejsza współpraca - data ogłoszenia na posiedzeniu

 

Sprawozdawca komisji opiniodawczej
  Data powołania

Harald Ettl
22.11.2006

Poprzedni sprawozdawca

 

Rozpatrzenie w komisji

24.1.2007

28.2.2007

20.3.2007

 

 

Data zatwierdzenia wskazówek

21.3.2007

Wynik głosowania końcowego

+:
–:
0:

34
4
0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Jan Andersson, Roselyne Bachelot-Narquin, Edit Bauer, Jean-Luc Bennahmias, Emine Bozkurt, Iles Braghetto, Milan Cabrnoch, Alejandro Cercas, Ole Christensen, Luigi Cocilovo, Proinsias De Rossa, Harald Ettl, Richard Falbr, Ilda Figueiredo, Joel Hasse Ferreira, Stephen Hughes, Karin Jöns, Jan Jerzy Kułakowski, Jean Lambert, Thomas Mann, Jiří Maštálka, Ana Mato Adrover, Maria Matsouka, Ria Oomen-Ruijten, Csaba Őry, Siiri Oviir, Marie Panayotopoulos-Cassiotou, Pier Antonio Panzeri, Jacek Protasiewicz, Elisabeth Schroedter, José Albino Silva Peneda, Kathy Sinnott, Jean Spautz, Gabriele Stauner, Anne Van Lancker, Gabriele Zimmer

Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego

Dimitrios Papadimoulis, Patrizia Toia

Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego

 

Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)

...

  • [1]  Dz.U. C 146 z 22.6.2006, str. 1.
  • [2]  Dz.U. L 166 z 30.4.2004, str. 1.

OPINIA Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (23.3.2007)

dla Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów

w sprawie wpływu i konsekwencji wyłączenia usług zdrowotnych z dyrektywy w sprawie usług na rynku wewnętrznym
(2006/2275(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Jules Maaten

WSKAZÓWKI

Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności zwraca się do Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  podkreśla, że systemy opieki zdrowotnej państw członkowskich stanowią zasadniczy element europejskiej infrastruktury socjalnej[1]; przypomina, że opieka zdrowotna została wyłączona z zakresu dyrektywy w sprawie usług, ponieważ nie jest tożsama z innymi usługami i wymaga specjalnych zabezpieczeń zapewniających każdej osobie dostęp do wysokiej jakości opieki zdrowotnej, a także ponieważ wiąże się z decyzjami politycznymi na szczeblu europejskim, krajowym i regionalnym;

2.  podkreśla, że Europa charakteryzuje się tym, że udostępnia wysokiej jakości opiekę zdrowotną wszystkim obywatelom niezależnie od ich sytuacji osobistej i dlatego − chociaż dostęp do transgranicznej opieki zdrowotnej i swobodny przepływ pacjentów oraz pracowników służby zdrowia może przyczynić się do poprawy wyników leczenia − punkt wyjścia powinno stanowić uzyskanie przez wszystkich pacjentów odpowiedniego leczenia w ich własnych krajach, a mobilność pacjentów w żadnym wypadku nie może wpłynąć niekorzystnie na bezpieczeństwo opieki zdrowotnej;

3.  uznaje, że prawo do zwrotu kosztów świadczeń w innym państwie członkowskim związanych z chorobą o nieostrym przebiegu powinno zostać zapewnione w przypadku, gdy w państwie członkowskim pacjenta istnieją długie listy oczekujących lub, gdy jakość świadczonych w nim usług jest niższa, niż w innym państwie członkowskim, przy czym istnieć musi wzajemne porozumienie pomiędzy danymi państwami członkowskimi; uważa, że niedopuszczalne jest wywieranie na pacjentów jakiejkolwiek presji, aby poddali się tańszemu leczeniu w innym państwie;

4.  uznaje ponadto, że polityka ochrony zdrowia wchodzi przede wszystkim w zakres kompetencji państw członkowskich oraz podkreśla konieczność zapewnienia wysokiej jakości opieki zdrowotnej w kraju pochodzenia pacjenta; przyjmuje jednak z zadowoleniem inicjatywę Komisji polegającą na rozpoczęciu procedury konsultacji w sprawie najlepszych form działań wspólnotowych mających na celu stworzenie bezpiecznych, wysokiej jakości i skutecznych ram dotyczących transgranicznych aspektów opieki zdrowotnej oraz wzywa Komisję do wystąpienia z konkretnymi wnioskami w celu wsparcia i kontrolowania postępów w tym obszarze;

5.  wskazuje na niedostateczne promowanie usług opieki zdrowotnej w państwach członkowskich, co pociąga za sobą ograniczenie praw pacjentów;

6.  w pełni respektując konkluzje Rady na temat uniwersalności, solidarności i równości jako podstawowych wartości leżących u podstaw europejskich systemów opieki zdrowotnej i ograniczone postanowienia art. 152 traktatu WE, podkreśla, że orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) poruszają problem prawa pacjentów do poszukiwania leczenia za granicą, a następnie do otrzymania zwrotu kosztów od krajowego systemu ubezpieczenia zdrowotnego;

7.  przyznaje, że większe otwarcie granic może przynieść korzyść dla opieki zdrowotnej; podkreśla, że metody leczenia oraz wskaźniki przeżycia pacjentów są zasadniczo inne w poszczególnych państwach członkowskich; uznaje, że wymienianie się metodami leczenia przyniesie większą korzyść dla jakości usług opieki zdrowotnej, niż nieograniczona mobilność pacjentów;

8.  uznaje, że istnieje zapotrzebowanie na odpowiedniej jakości uregulowane transgraniczne usługi zdrowotne i farmaceutyczne oraz na współpracę i wymianę doświadczeń naukowych i technologicznych wysokospecjalistycznych ośrodków medycznych; podkreśla jednak, że z sondaży wynika, że większość ludzi wolałaby mieć dostęp do wysokiej jakości leczenia w pobliżu swego miejsca zamieszkania; uznaje, że Komisja, w celu znalezienia jak najbardziej dostosowanego rozwiązania legislacyjnego, powinna uprzednio przeprowadzić wyczerpującą analizę, z jednej strony rzeczywistych potrzeb dotyczących mobilności pacjentów, z drugiej strony na temat grup, których ona dotyczy, jednocześnie przeprowadzając ocenę wpływu takiej mobilności na systemy opieki zdrowotnej;

9.  podkreśla, że należy wprowadzić rozróżnienie, z jednej strony, transgranicznych usług opieki zdrowotnej tzn. usytuowanych po obydwu stronach wspólnej granicy dwóch państw członkowskich w celu utrzymania i zapewnienia pacjentom wysokiej jakości dostępu i świadczeń, z drugiej strony, usług zdrowotnych o charakterze międzynarodowym w Unii Europejskiej, które powinny zapewnić opiekę zdrowotną w leczeniu chorób rzadkich lub pojedynczych przypadków i/lub wymagających rzadkich i niezwykle drogich technologii (referencyjne ośrodki opieki zdrowotnej) lub zapewniających dostęp do opieki zdrowotnej, której dane państwo członkowskie lub przyjmujące nie może w danej chwil zapewnić;

10. zwraca uwagę, że rozporządzenie (WE) nr 1408/71, rozporządzenie (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz dyrektywa 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych nie wypełniają luk istniejących w uregulowaniach na szczeblu UE ani nie zapewniają odpowiednio kompetentnych kadr opieki zdrowotnej; uważa, że w chwili obecnej prawa i bezpieczeństwo pacjentów nie są gwarantowane podczas transgranicznego świadczenia usług opieki zdrowotnej oraz że istnieje niepewność prawna odnośnie do mechanizmu zwrotu kosztów, obowiązku dzielenia się informacjami przez krajowe organy regulacyjne, zasady należytej staranności zarówno na początkowym etapie leczenia, jak i w trakcie jego kontynuacji i przepisów dotyczących zarządzania ryzykiem w przypadku pacjentów prywatnych;

11. zwraca uwagę na brak przepisów dotyczących zapewnienia pacjentom i organom krajowym dostępu do informacji na temat transgranicznego świadczenia usług zdrowotnych, uprawnionych pracowników służby zdrowia oraz leczenia;

12. uważa, że UE może odgrywać istotną rolę w poprawie dostępności informacji dla pacjentów na temat mobilności transgranicznej, w tym poprzez promowanie europejskich wskaźników zdrowia;

13. zwraca uwagę, że w chwili obecnej europejska karta zdrowia nadal nie umożliwia wymiany informacji o pacjentach pomiędzy pracownikami służby zdrowia;

14. w związku ze wzrostem mobilności zawodowej w Europie, jest zdania, że należy włączyć w europejskie ramy prawne obowiązek wymiany informacji o rejestracji i środkach dyscyplinarnych związanych z pracownikami służby zdrowia między organami krajowymi w przypadku, gdy istnieje ryzyko związane ze zdrowiem pacjentów;

15. uważa wprowadzenie ram legislacyjnych na szczeblu Wspólnoty za najlepszy sposób zagwarantowania pewności prawnej pacjentom, krajowym systemom opieki zdrowotnej i prywatnym dostawcom usług zdrowotnych; takie ramy powinny zagwarantować zgodność z podstawowymi zasadami - powszechnością, solidarnością, równością dostępu, jakością, bezpieczeństwem i trwałością; powinny też zapewnić państwom członkowskim możliwość zachowania ich systemów wydawania pozwoleń, zgodnie z prawem wspólnotowym dotyczącym regulacji cen i planowania opieki zdrowotnej, w ten sposób ułatwiając organizowanie i finansowanie własnych systemów opieki zdrowotnej;

16. uważa przede wszystkim, że nowe europejskie ramy regulacyjne w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej powinny polepszyć dostęp do wysokiej jakości opieki zdrowotnej w przypadku choroby, przyczynić się do zwiększenia bezpieczeństwa pacjentów i możliwości wyboru dla wszystkich pacjentów w Unii Europejskiej, nie przyczyniając się jednocześnie do nierówności w wynikach leczenia.

PROCEDURA

Tytuł

Wpływ i konsekwencje wyłączenia usług zdrowotnych z dyrektywy w sprawie usług na rynku wewnętrznym

Numer procedury

2006/2275(INI)

Komisja przedmiotowo właściwa

IMCO

Opinia wydana przez
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

ENVI
29.11.2006

Ściślejsza współpraca - data ogłoszenia na posiedzeniu

 

Sprawozdawca komisji opiniodawczej
  Data powołania

Jules Maaten
28.11.2006

Poprzedni sprawozdawca komisji opiniodawczej

 

Rozpatrzenie w komisji

22.1.2007

28.2.2007

21.3.2007

 

 

Data zatwierdzenia wskazówek

21.3.2007

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

41

0

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Adamos Adamou, Georgs Andrejevs, Liam Aylward, Pilar Ayuso, Johannes Blokland, John Bowis, Frieda Brepoels, Dorette Corbey, Chris Davies, Avril Doyle, Mojca Drčar Murko, Matthias Groote, Françoise Grossetête, Satu Hassi, Gyula Hegyi, Caroline Jackson, Dan Jørgensen, Eija-Riitta Korhola, Aldis Kušķis, Peter Liese, Jules Maaten, Linda McAvan, Marios Matsakis, Alexandru-Ioan Morţun, Riitta Myller, Miroslav Ouzký, Antonyia Parvanova, Frédérique Ries, Guido Sacconi, Richard Seeber, Bogusław Sonik, María Sornosa Martínez, Antonios Trakatellis, Evangelia Tzampazi, Thomas Ulmer, Glenis Willmott

Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego

Alfonso Andria, Kader Arif, Giovanni Berlinguer, Alojz Peterle

Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego

Radu Podgorean

Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)

 

  • [1]  Oświadczenie ministrów zdrowia UE w sprawie wspólnych wartości i zasad - Luksemburg, 1-2 czerwca 2006.

PROCEDURA

Tytuł

Wpływ i konsekwencje wyłączenia usług zdrowotnych z dyrektywy w sprawie usług na rynku wewnętrznym

Numer procedury

2006/2275(INI)

Komisja przedmiotowo właściwa
  Data ogłoszenia wydania zgody na posiedzeniu

IMCO
29.11.2006

Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

EMPL
29.11.2006

ENVI
29.11.2006

 

 

 

Sprawozdawca(y)
  Data powołania

Bernadette Vergnaud
22.11.2006

 

Rozpatrzenie w komisji

19.12.2006

24.1.2007

1.3.2007

21.3.2007

12.4.2007

 

23.4.2007

7.5.2007

 

 

 

Data przyjęcia

8.5.2007

Wynik głosowania końcowego

za:

przeciw:

wstrzymujących się:

20

18

2

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Adam Bielan, Daniela Buruiană-Aprodu, Charlotte Cederschiöld, Mia De Vits, Rosa Díez González, Janelly Fourtou, Evelyne Gebhardt, Malcolm Harbour, Pierre Jonckheer, Lasse Lehtinen, Toine Manders, Arlene McCarthy, Bill Newton Dunn, Béatrice Patrie, Zita Pleštinská, Guido Podestà, Zuzana Roithová, Luisa Fernanda Rudi Ubeda, Heide Rühle, Leopold Józef Rutowicz, Christel Schaldemose, Andreas Schwab, Alexander Stubb, Eva-Britt Svensson, Marianne Thyssen, Jacques Toubon, Bernadette Vergnaud, Barbara Weiler

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Šarūnas Birutis, André Brie, Wolfgang Bulfon, Ieke van den Burg, Joel Hasse Ferreira, Konstantinos Hatzidakis, Filip Kaczmarek, Othmar Karas, Manuel Medina Ortega, Pier Antonio Panzeri, Søren Bo Søndergaard, Marc Tarabella, Anja Weisgerber

Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Philip Bushill-Matthews, Marian Harkin, Mieczysław Edmund Janowski, Alexander Radwan, Herbert Reul, Horia-Victor Toma, Anne Van Lancker

Data złożenia

10.5.2007

Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)