SPRAWOZDANIE w sprawie Sprawozdania Specjalnego Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczącego kosztów tłumaczeń ponoszonych przez Komisję, Parlament i Radę
8.6.2007 - (2007/2077(INI))
Komisja Kontroli Budżetowej
Sprawozdawca: Alexander Stubb
PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
w sprawie Sprawozdania Specjalnego Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczącego kosztów tłumaczeń ponoszonych przez Komisję, Parlament i Radę
Parlament Europejski,
– uwzględniając specjalne sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego nr 9/2006 w sprawie wydatków na tłumaczenia poniesionych przez Komisję, Parlament oraz Radę wraz z odpowiedziami udzielonymi przez instytucje,
– uwzględniając Sprawozdanie Specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczące kosztów tłumaczeń ponoszonych przez Komisję, Parlament i Radę[1],
– uwzględniając art. 248 ust. 4 akapit pierwszy, art. 276 ust. 3 i art. 280 ust. 5 traktatu WE,
– uwzględniając art. 45 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6‑0215/2007),
Poszanowanie wielojęzyczności
1. uznaje wielojęzyczność za kluczową cechę UE, która podkreśla kulturową i językową różnorodność, a także zapewnia równe traktowanie obywateli UE; gwarantuje onaobywatelom prawo do komunikowania się z instytucjami UE w każdym z języków urzędowych, umożliwiając im tym samym wykonywanie prawa do demokratycznej kontroli; zauważa też, że służby językowe przyczyniają się jednocześnie do tego, by instytucje UE były otwarte i przejrzyste dla obywateli Europy;
2. uważa, że zapisana w Kodeksie postępowania[2] koncepcja „pełnej kontrolowanej wielojęzyczności” to jedyny sposób utrzymania kosztów w dopuszczalnych limitach budżetowych przy jednoczesnym zapewnieniu równości posłów i obywateli;
3. ubolewa, że coraz większa liczba dokumentów czy komunikatów, zwłaszcza poprawek kompromisowych w chwili poddawania ich pod głosowanie w komisji lub np. załączników do sprawozdań, jest składana w jednym języku;
Koszt tłumaczeń
4. podkreśla, że koszt wszystkich usług tłumaczeniowych instytucji UE – tłumaczeń pisemnych i ustnych łącznie – wynosi jedynie 1 % całego budżetu UE;
5. odnotowuje, że w 2005 r. objętość tłumaczeń wyniosła 1 324 000 stron w Komisji (1 450 tłumaczy), 1 080 000 stron w Parlamencie (550 tłumaczy) oraz 475 000 stron w Radzie (660 tłumaczy);
6. wyraża zdziwienie, iż instytucje nie dokonały dotychczas obliczeń całkowitego kosztu tłumaczeń[3] ani też jednostkowego kosztu za stronę; zauważa ponadto, że w 2003 r. ETO oszacował całkowity koszt tłumaczeń na 414,2 miliona euro (2005 r.: 511 milionów euro), 214,8 miliona euro w przypadku Komisji (2005 r.: 257 milionów euro), 99 milionów euro w przypadku Parlamentu (2005 r.: 128 milionów euro) oraz 100,4 miliona euro w przypadku Rady (2005 r.: 126 milionów euro); w tym samym roku średni koszt na stronę wynosił 166,37 euro (2005 r.: 196,3 euro): 150,2 euro w przypadku Komisji (2005 r.: 194 euro), 149,7 euro w przypadku Parlamentu (2005 r.: 119 euro) i 251,8 euro we przypadku Rady (2005 r.: 276 euro);
7. w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż pomimo rozszerzenia administracja zdołała obniżyć koszt tłumaczenia za stronę;
8. wyraża zaniepokojenie w związku z uwagą ETO, iż wydajność służb tłumaczeniowych Rady jest niska;
9. wzywa instytucje do podjęcia odpowiednich środków w celu zapewnienia dalszej poprawy wydajności służb tłumaczeniowych UE;
10. odnotowuje, że kwoty wypłacone tłumaczom zewnętrznym były średnio o 12 % wyższe niż kwoty płacone przez Komisję; odnotowuje wyjaśnienie udzielone przez administrację Parlamentu, w którym zaznacza się, że zakres językowy tłumaczy zewnętrznych Parlamentu jest szerszy, muszą też oni przestrzegać krótszych terminów i bardzo wysokich standardów jakości;
11. z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż Komisja i Rada zdołały ograniczyć zwiększenie ilości tłumaczeń po rozszerzeniu UE o 10 nowych państw, a tym samym zatrzymały wzrost kosztów; odnotowuje, że Parlament wprowadził koncepcję „pełnej kontrolowanej wielojęzyczności”, umożliwiając tym samym utrzymanie poziomu usług przy jednoczesnej kontroli kosztów;
12. wzywa trzy instytucje do ustanowienia jasnych i porównywalnych parametrów kosztowych w celu ustalenia zarówno całkowitego kosztu tłumaczeń, jak i kosztu za stronę; podkreśla, że uzyskane liczby powinny być wykorzystywane nie tylko do celów budżetowych, lecz również, aby podnieść świadomość kosztową wśród użytkowników;
13. zgadza się z zasadą[4], według której stenogramy z sesji plenarnych powinny być publikowane w formie wielojęzycznego dokumentu, w których wystąpienia mówców zapisane są wyłącznie w oryginalnym języku wystąpienia, a także, iż należy na życzenie udostępniać nieodpłatnie opinii publicznej filmowe wersje debat wraz z tłumaczeniem ustnym na wszystkie języki urzędowe na odpowiednim nośniku biorąc pod uwagę, że jedynie tekst oryginalny jest wiążący, gdyż z prawnego punktu widzenia tłumaczenie ustne nie jest ustną wersją tłumaczenia pisemnego; uważa, że posłowie muszą mieć prawo do bezzwłocznego dostępu z możliwością załadowania fragmentów debat przetłumaczonych na żądanie na ich języki; uważa też, że należy wprowadzić przepis, na podstawie którego utworzone zostanie cyfrowe archiwum pozwalające na wyszukiwanie danych; wnosi, by sekretarz generalny sporządził formalny projekt mający na celu realizację tej zasadniczej decyzji, który zawierałby klauzule przeciw nadużyciom, a także określał potencjalne zmiany w Regulaminie (np. art. 173) i innych zasadach wewnętrznych, które są konieczne dla wprowadzenia w życie nowego podejścia;
Jakość tłumaczeń
14. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że według badań zadowolenia klienta przeprowadzonych przez ETO, jakość i terminowość tłumaczeń na języki UE-15 uznawane są za ogólnie zadowalające, choć nadal istnieją pewne problemy związane z terminologią techniczną i prawniczą;
15. wyraża zaniepokojenie w związku ze znacząco niższą jakością tłumaczeń na języki UE-10 w niektórych instytucjach w 2004 r., spowodowaną głównie brakiem wykwalifikowanych tłumaczy; odnotowuje, że w międzyczasie Komisja zajęła się tym problemem i że wszystkie instytucje dokonały, z pomocą państw członkowskich, postępu w rekrutacji wykwalifikowanych tłumaczy;
16. wzywa Komisję do dokonania krytycznego przeglądu w odniesieniu do niepowodzenia EPSO w zakresie rekrutacji niezbędnego personelu z krajów UE-10;
17. uważa, że instytucje muszą podjąć środki konieczne dla zapewnienia wysokiej jakości tłumaczeń; wzywa zatem Radę, administrację Parlamentu i Komisję do złożenia sprawozdania w sprawie środków podjętych w celu monitorowania i podnoszenia jakości tłumaczeń w odpowiednim czasie przed przeprowadzeniem procedury udzielania absolutorium za 2006 r.;
18. wzywa instytucje do stworzenia narzędzi umożliwiających pomiar zadowolenia użytkowników; dodatkowo wzywa do przeprowadzania regularnych wyrywkowych kontroli jakości oraz badań zadowolenia klientów;
Procedury w zakresie zarządzania zapotrzebowaniem na usługi tłumaczeniowe
19. odnotowuje, że ETO skrytykował niejednoznaczne procedury zamawiania tłumaczeń, a także niejasne wytyczne dotyczące tego, jakie dokumenty muszą, a jakie nie muszą być przetłumaczone;
20. w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje gotowość Komisji do przeanalizowania procedury zezwoleń i przeglądu zamówień na tłumaczenia w 2006 r.; z zadowoleniem przyjmuje też fakt, że w 2003 r. Rada opracowała listę kluczowych dokumentów, ograniczając tym samym tłumaczenie pozostałych tekstów;
21. zaleca, by w większym stopniu wykorzystywać dokumenty o ograniczonej długości. a także pisemne streszczenia;
22. zachęca komisje i delegacje parlamentarne do dostarczania - kiedy to możliwe - tekstów wyłącznie w językach członków komisji i delegacji oraz ich zastępców; uważa, że dodatkowe wersje językowe powinny być dostarczane na specjalne życzenie;
23. podkreśla znaczenie komisji, delegacji i grup politycznych w procesie sporządzania miesięcznych prognoz tłumaczeniowych[5]; akcentuje, że należy informować użytkowników o kosztach związanych ze złożonymi przez nich zamówieniami na tłumaczenia;
Efektywność procesu tłumaczenia
24. wzywa instytucje do opracowania wskaźników jakościowych i ilościowych, tak aby dla celów zarządzania ułatwić monitorowanie procesów tłumaczeniowych;
25. wyraża ubolewanie, iż służby tłumaczeniowe nie korzystają systematycznie z narzędzi tłumaczeniowych; wzywa zatem ich kierownictwo to podjęcia niezbędnych kroków w celu zapewnienia systematycznego wykorzystywania takich narzędzi, w szczególności systemów pamięci tłumaczeniowej (tj. Euramis), które oferują duże możliwości ponownego wykorzystania tekstów, a zatem podniesienia jakości;
26. wzywa Parlament, Radę i Komisję do efektywnego i wydajnego wykorzystywania zasobów wewnętrznych i zewnętrznych, takich jak bazy danych, tłumaczenia wspomagane komputerowo, telepraca i zlecanie na zewnątrz;
27. z zadowoleniem przyjmuje poprawę międzyinstytucjonalnej współpracy służb tłumaczeniowych, w szczególności utworzenie wspólnej bazy terminologicznej, rozwijanie wspólnych pamięci tłumaczeniowych i dzielenie się zasobami w oparciu o projekt równoważący obciążenie pracą;
0
0 0
28. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.
- [1] Dz.U. C 284 z 21.11.2006, str. 1.
- [2] Kodeks postępowania w kwestii wielojęzyczności, przyjęty przez Prezydium w dniu 4 września 2006 r.
- [3] Według Trybunału liczby te obejmują koszty tłumaczy, obsługi sekretarskiej, zarządzania, pracowników obsługi, planowania, budynków, IT oraz zarządzania zasobami ludzkimi (tj. szkoleń).
- [4] PE 368.524/BUR/Corr, protokół posiedzenia Prezydium w dniu 16 stycznia 2006 r.
- [5] Art. 12 ust. 2 Kodeksu postępowania w kwestii wielojęzyczności.
UZASADNIENIE
W dniu 13 września 2006 r. Europejski Trybunał Obrachunkowy (ETO) przedstawił Komisji Kontroli Budżetowej (CONT) Sprawozdanie Specjalne nr 9/2006 dotyczące kosztów tłumaczeń ponoszonych przez Komisję, Parlament i Radę.
Dwadzieścia jeden języków posiada status urzędowych i roboczych języków instytucji europejskich. Każda instytucja UE posiada własne służby tłumaczeniowe. Instytucje, które ze względu na swą działalność muszą zapewnić największą ilość tłumaczeń, to Komisja, Parlament i Rada (około 70%).
Ze względów praktycznych liczba języków najczęściej używanych w instytucjach jest ograniczona, jednak dokumentacja otrzymywana z i przekazywana do państw członkowskich sporządzana jest w ich językach urzędowych. Tłumaczenie przychodzących i wychodzących dokumentów ma zatem kluczowe znaczenie dla właściwego funkcjonowania instytucji oraz komunikowania się z państwami członkowskimi i ich obywatelami.
Poszanowanie wielojęzyczności
Wielojęzyczność[1] jest kluczową cechą Unii Europejskiej, która podkreśla kulturalną i językową różnorodność, a także zapewnia równe traktowanie obywateli UE. Gwarantuje ona obywatelom prawo do komunikowania się z instytucjami UE w każdym z języków urzędowych, umożliwiając tym samym wykonywanie prawa do demokratycznej kontroli. Służby językowe przyczyniają się jednocześnie do tego, by instytucje UE były otwarte i przejrzyste dla obywateli Europy.
Wykorzystanie języków urzędowych w Parlamencie regulowane jest Kodeksem postępowania w kwestii wielojęzyczności, uaktualnionym w 2004 r.; Regulamin stanowi, że posłowie mogą zabierać głos w wybranym przez siebie języku urzędowym, zapewnia się przy tym tłumaczenie ustne na pozostałe języki.
Całkowity koszt usług tłumaczeniowych instytucji UE – tłumaczeń pisemnych i ustnych łącznie – wynosi jedynie 1 % całego budżetu UE.
Choć wielojęzyczność stanowi wyraz kulturowej różnorodności UE, rosnąca liczba języków urzędowych wymaga pragmatycznych rozwiązań w zakresie prac przygotowawczych w instytucjach.
Cel audytu
Celem audytu była ocena, w jakim stopniu Komisja, Parlament i Rada efektywnie i wydajnie zarządzają zasobami tłumaczeniowymi. Trybunał podjął trzy zagadnienia:
· Czy zaspokajane jest zapotrzebowanie na tłumaczenia i czy istnieją odpowiednie procedury mające na celu unikanie wykonywania niepotrzebnych tłumaczeń?
· Czy tłumaczenia wykonywane są na czas i czy charakteryzują się jakością adekwatną do ich celu?
· Czy instytucje były w stanie kontrolować koszt tłumaczeń?
Audyt obejmował głównie lata 2003 i 2004, jednak uwzględniono również zmiany, jakie zaszły w 2005 r. na skutek rozszerzenia.
Zarządzanie zapotrzebowaniem na tłumaczenia
W celu wprowadzenia kryteriów w zakresie zamówień na tłumaczenia ustne niezbędne byłyby jasne wytyczne. Jednak według Trybunału żadna z instytucji nie ustanowiła spójnych i jasnych procedur określających, kto może zamówić tłumaczenie, jakie rodzaje dokumentów powinny być tłumaczone (kiedy i na jakie języki), kryteria udzielania zezwoleń na tłumaczenia nieobowiązkowe i procedury monitorowania realizacji „polityki tłumaczeniowej”.
Instytucje zazwyczaj wywiązywały się z zamówień dotyczących tłumaczenia języków UE-15, natomiast odmienna sytuacja miała miejsce w przypadku nowych 10 języków (UE‑10) ze względu na niewystarczającą liczbę tłumaczy z nowych państw członkowskich.
Żadnej z instytucji nie udało się zrealizować celów w zakresie rekrutacji tłumaczy i personelu pomocniczego dla nowych działów językowych.
Na przestrzeni ostatnich lat instytucje zdołały ograniczyć wzrost liczby tłumaczeń przy wykorzystaniu następujących środków:
· stworzenie listy „kluczowych dokumentów”,
· ograniczenie maksymalnej długości tekstów,
· oferowanie streszczeń w różnych językach zamiast wykonywania pełnych tłumaczeń,
· koncentrowanie się na tłumaczeniu końcowej wersji dokumentów,
· zachęcanie użytkowników do stosowania ograniczeń.
Kontrola jakości
Jakość tłumaczeń na języki UE-15 została ogólnie uznana za dobrą. Trybunał odnotował jednak problemy jakościowe w przypadku tłumaczeń na języki UE-10.
Około 90% tłumaczeń ukończono w ustalonym terminie.
W Komisji Dyrekcja Generalna ds. Tłumaczeń Pisemnych (ang. DGT) dokonuje podziału wszystkich tłumaczeń na pięć kategorii „jakości tłumaczeń” (ang. TQT) o różnym poziomie weryfikacji i/lub oceny jakości w zależności od rodzaju dokumentu. Ponadto niektóre DG Komisji, takie jak DG ds. Konkurencji, systematycznie kontrolują tłumaczenia, które otrzymują.
Parlament i Rada nie przydzielają tłumaczeń do kategorii jakości, a ich procedury kontroli jakości są w mniejszym stopniu usystematyzowane. W konsekwencji weryfikacja jest bardzo zróżnicowana, chociaż akty prawne są zawsze przed publikacją weryfikowane przez prawników lingwistów.
Ponadto Parlament dokonuje co dwa miesiące losowych kontroli ortografii i gramatyki.
Żadna ze służb tłumaczeniowych nie posiada narzędzi pomiaru zadowolenia użytkownika ani procedur postępowania w przypadku zażaleń w odniesieniu do jakości.
Koszt i efektywność tłumaczeń
W przeszłości instytucje nie dokonywały obliczeń całkowitego kosztu tłumaczeń, ani też jednostkowego kosztu za stronę.
Trybunał oszacował całkowity koszt tłumaczeń za 2003 r.[2] na 414,2 miliona euro: Komisja - 214,8 miliona euro, Parlament - 99 milionów euro i Rada - 100,4 miliona euro.
Średni koszt za stronę wynosił 166,37 euro: Komisja – 150,2 euro, Parlament – 149,7 euro i Rada – 251,8 euro.
Tłumaczenia zewnętrzne były o około 30% tańsze niż tłumaczenia wewnętrzne.
Instytucje nie wypracowały odpowiednich wskaźników oraz nie dostarczyły informacji dotyczących zarządzania w celu monitorowania procesu tłumaczenia.
Biorąc pod uwagę charakter pracy (politycznej) Parlamentu i Rady, trudno o rzetelne prognozy w zakresie zapotrzebowania na tłumaczenia.
Wśród tłumaczy powszechne wydaje się być decydowanie przez nich samych o wykorzystywaniu bądź nie narzędzi informatycznych (tłumaczenie wspierane komputerowo), narzędzi wyszukiwania oraz oprogramowania rozpoznającego mowę.
Wydajność, określona jako liczba standardowych stron przetłumaczonych na miejscu przez tłumacza wewnętrznego (pełen etat = FTE), różni się znacząco w zależności od działów językowych i instytucji.
Wydajność służb tłumaczeniowych UE uznawana jest za niższą niż wydajność sektora prywatnego[3].
Wydajność DGT Komisji (około 5 stron na dzień) była nieco niższa niż wydajność służb tłumaczeniowych Parlamentu. Niższa wydajność tłumaczy w pewnym stopniu może być usprawiedliwiona rolą inicjatora procesu legislacyjnego, jaką odgrywa Komisja. Wydajność Rady była znacząco niższa od Komisji i Parlamentu ze względu na wysoki udział dokumentów legislacyjnych wymagających szczególnej uwagi, a także duże wahania zapotrzebowania na tłumaczenia.
Instytucje nie dysponują porównywalnym zbiorem wskaźników wydajności, które pozwoliłyby na monitorowanie procesu tłumaczenia w instytucjach w ten sam sposób.
- [1] Zasada wielojęzyczności zapisana jest w art. 21, 290 i 314 traktatu UE.
- [2] Według Trybunału, koszt całkowity obejmuje koszty tłumaczy, obsługi sekretarskiej, zarządzania, pracowników służb obsługi, planowania, budynków, IT oraz zarządzania zasobami ludzkimi (tj. szkoleń)..
- [3] Patrz też PriceWaterhouseCoopers, Komitet Ekonomiczno-Społeczny (KES) i Komitet Regionów (KR), „Analiza porównawcza wydajności działów tłumaczeniowych instytucji europejskich”, Bruksela, 4 sierpnia 2000, str. 24: „Należy zauważyć, że wydajność jednego tłumacza zatrudnionego w firmie prywatnej wynosi około 8 do 10 stron dziennie, bez uwzględniania wydajności osiąganej poprzez wykorzystanie pamięci tłumaczeniowej (jedna strona odpowiada 350 wyrazom)” (350 wyrazów = 2 100 znaków = 1,4 stron standardowych).
PROCEDURA
Tytuł |
Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczące kosztów tłumaczeń ponoszonych przez Komisję, Parlament i Radę |
|||||||||||
Numer procedury |
||||||||||||
Komisja przedmiotowo właściwa |
CONT |
|||||||||||
Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii |
|
|
|
|
|
|||||||
Opinia niewydana |
|
|
|
|
|
|||||||
Ściślejsza współpraca |
|
|
|
|
|
|||||||
Sprawozdawca(y) |
Alexander Stubb |
|
||||||||||
Poprzedni sprawozdawca(y) |
|
|
||||||||||
Rozpatrzenie w komisji |
2.5.2007 |
|
|
|
|
|||||||
Data przyjęcia |
5.6.2007 |
|||||||||||
Wynik głosowania końcowego |
za: przeciw: wstrzymujących się: |
18 0 0 |
||||||||||
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Jean-Pierre Audy, Herbert Bösch, Paulo Casaca, Antonio De Blasio, Szabolcs Fazakas, Christofer Fjellner, Ingeborg Gräßle, Rodi Kratsa-Tsagaropoulou, Jan Mulder, Francesco Musotto, José Javier Pomés Ruiz, Alexander Stubb |
|||||||||||
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Daniel Caspary, Edit Herczog, Bill Newton Dunn, Paul Rübig, Margarita Starkevičiūtė |
|||||||||||
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Monica Maria Iacob Ridzi |
|||||||||||
Data złożenia |
8.6.2007 |
|||||||||||