SPRAWOZDANIE w sprawie Sprawozdania Specjalnego Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczącego kosztów tłumaczeń ponoszonych przez Komisję, Parlament i Radę

8.6.2007 - (2007/2077(INI))

Komisja Kontroli Budżetowej
Sprawozdawca: Alexander Stubb

Procedura : 2007/2077(INI)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
A6-0215/2007
Teksty złożone :
A6-0215/2007
Debaty :
Teksty przyjęte :

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie Sprawozdania Specjalnego Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczącego kosztów tłumaczeń ponoszonych przez Komisję, Parlament i Radę

(2007/2077(INI))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając specjalne sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego nr 9/2006 w sprawie wydatków na tłumaczenia poniesionych przez Komisję, Parlament oraz Radę wraz z odpowiedziami udzielonymi przez instytucje,

–   uwzględniając Sprawozdanie Specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczące kosztów tłumaczeń ponoszonych przez Komisję, Parlament i Radę[1],

–   uwzględniając art. 248 ust. 4 akapit pierwszy, art. 276 ust. 3 i art. 280 ust. 5 traktatu WE,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6‑0215/2007),

Poszanowanie wielojęzyczności

1.  uznaje wielojęzyczność za kluczową cechę UE, która podkreśla kulturową i językową różnorodność, a także zapewnia równe traktowanie obywateli UE; gwarantuje onaobywatelom prawo do komunikowania się z instytucjami UE w każdym z języków urzędowych, umożliwiając im tym samym wykonywanie prawa do demokratycznej kontroli; zauważa też, że służby językowe przyczyniają się jednocześnie do tego, by instytucje UE były otwarte i przejrzyste dla obywateli Europy;

2.  uważa, że zapisana w Kodeksie postępowania[2] koncepcja „pełnej kontrolowanej wielojęzyczności” to jedyny sposób utrzymania kosztów w dopuszczalnych limitach budżetowych przy jednoczesnym zapewnieniu równości posłów i obywateli;

3.  ubolewa, że coraz większa liczba dokumentów czy komunikatów, zwłaszcza poprawek kompromisowych w chwili poddawania ich pod głosowanie w komisji lub np. załączników do sprawozdań, jest składana w jednym języku;

Koszt tłumaczeń

4.  podkreśla, że koszt wszystkich usług tłumaczeniowych instytucji UE – tłumaczeń pisemnych i ustnych łącznie – wynosi jedynie 1 % całego budżetu UE;

5.  odnotowuje, że w 2005 r. objętość tłumaczeń wyniosła 1 324 000 stron w Komisji (1 450 tłumaczy), 1 080 000 stron w Parlamencie (550 tłumaczy) oraz 475 000 stron w Radzie (660 tłumaczy);

6.   wyraża zdziwienie, iż instytucje nie dokonały dotychczas obliczeń całkowitego kosztu tłumaczeń[3] ani też jednostkowego kosztu za stronę; zauważa ponadto, że w 2003 r. ETO oszacował całkowity koszt tłumaczeń na 414,2 miliona euro (2005 r.: 511 milionów euro), 214,8 miliona euro w przypadku Komisji (2005 r.: 257 milionów euro), 99 milionów euro w przypadku Parlamentu (2005 r.: 128 milionów euro) oraz 100,4 miliona euro w przypadku Rady (2005 r.: 126 milionów euro); w tym samym roku średni koszt na stronę wynosił 166,37 euro (2005 r.: 196,3 euro): 150,2 euro w przypadku Komisji (2005 r.: 194 euro), 149,7 euro w przypadku Parlamentu (2005 r.: 119 euro) i 251,8 euro we przypadku Rady (2005 r.: 276 euro);

7.   w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż pomimo rozszerzenia administracja zdołała obniżyć koszt tłumaczenia za stronę;

8.   wyraża zaniepokojenie w związku z uwagą ETO, iż wydajność służb tłumaczeniowych Rady jest niska;

9.   wzywa instytucje do podjęcia odpowiednich środków w celu zapewnienia dalszej poprawy wydajności służb tłumaczeniowych UE;

10. odnotowuje, że kwoty wypłacone tłumaczom zewnętrznym były średnio o 12 % wyższe niż kwoty płacone przez Komisję; odnotowuje wyjaśnienie udzielone przez administrację Parlamentu, w którym zaznacza się, że zakres językowy tłumaczy zewnętrznych Parlamentu jest szerszy, muszą też oni przestrzegać krótszych terminów i bardzo wysokich standardów jakości;

11. z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż Komisja i Rada zdołały ograniczyć zwiększenie ilości tłumaczeń po rozszerzeniu UE o 10 nowych państw, a tym samym zatrzymały wzrost kosztów; odnotowuje, że Parlament wprowadził koncepcję „pełnej kontrolowanej wielojęzyczności”, umożliwiając tym samym utrzymanie poziomu usług przy jednoczesnej kontroli kosztów;

12. wzywa trzy instytucje do ustanowienia jasnych i porównywalnych parametrów kosztowych w celu ustalenia zarówno całkowitego kosztu tłumaczeń, jak i kosztu za stronę; podkreśla, że uzyskane liczby powinny być wykorzystywane nie tylko do celów budżetowych, lecz również, aby podnieść świadomość kosztową wśród użytkowników;

13. zgadza się z zasadą[4], według której stenogramy z sesji plenarnych powinny być publikowane w formie wielojęzycznego dokumentu, w których wystąpienia mówców zapisane są wyłącznie w oryginalnym języku wystąpienia, a także, iż należy na życzenie udostępniać nieodpłatnie opinii publicznej filmowe wersje debat wraz z tłumaczeniem ustnym na wszystkie języki urzędowe na odpowiednim nośniku biorąc pod uwagę, że jedynie tekst oryginalny jest wiążący, gdyż z prawnego punktu widzenia tłumaczenie ustne nie jest ustną wersją tłumaczenia pisemnego; uważa, że posłowie muszą mieć prawo do bezzwłocznego dostępu z możliwością załadowania fragmentów debat przetłumaczonych na żądanie na ich języki; uważa też, że należy wprowadzić przepis, na podstawie którego utworzone zostanie cyfrowe archiwum pozwalające na wyszukiwanie danych; wnosi, by sekretarz generalny sporządził formalny projekt mający na celu realizację tej zasadniczej decyzji, który zawierałby klauzule przeciw nadużyciom, a także określał potencjalne zmiany w Regulaminie (np. art. 173) i innych zasadach wewnętrznych, które są konieczne dla wprowadzenia w życie nowego podejścia;

Jakość tłumaczeń

14. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że według badań zadowolenia klienta przeprowadzonych przez ETO, jakość i terminowość tłumaczeń na języki UE-15 uznawane są za ogólnie zadowalające, choć nadal istnieją pewne problemy związane z terminologią techniczną i prawniczą;

15. wyraża zaniepokojenie w związku ze znacząco niższą jakością tłumaczeń na języki UE-10 w niektórych instytucjach w 2004 r., spowodowaną głównie brakiem wykwalifikowanych tłumaczy; odnotowuje, że w międzyczasie Komisja zajęła się tym problemem i że wszystkie instytucje dokonały, z pomocą państw członkowskich, postępu w rekrutacji wykwalifikowanych tłumaczy;

16. wzywa Komisję do dokonania krytycznego przeglądu w odniesieniu do niepowodzenia EPSO w zakresie rekrutacji niezbędnego personelu z krajów UE-10;

17. uważa, że instytucje muszą podjąć środki konieczne dla zapewnienia wysokiej jakości tłumaczeń; wzywa zatem Radę, administrację Parlamentu i Komisję do złożenia sprawozdania w sprawie środków podjętych w celu monitorowania i podnoszenia jakości tłumaczeń w odpowiednim czasie przed przeprowadzeniem procedury udzielania absolutorium za 2006 r.;

18. wzywa instytucje do stworzenia narzędzi umożliwiających pomiar zadowolenia użytkowników; dodatkowo wzywa do przeprowadzania regularnych wyrywkowych kontroli jakości oraz badań zadowolenia klientów;

Procedury w zakresie zarządzania zapotrzebowaniem na usługi tłumaczeniowe

19. odnotowuje, że ETO skrytykował niejednoznaczne procedury zamawiania tłumaczeń, a także niejasne wytyczne dotyczące tego, jakie dokumenty muszą, a jakie nie muszą być przetłumaczone;

20. w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje gotowość Komisji do przeanalizowania procedury zezwoleń i przeglądu zamówień na tłumaczenia w 2006 r.; z zadowoleniem przyjmuje też fakt, że w 2003 r. Rada opracowała listę kluczowych dokumentów, ograniczając tym samym tłumaczenie pozostałych tekstów;

21. zaleca, by w większym stopniu wykorzystywać dokumenty o ograniczonej długości. a także pisemne streszczenia;

22. zachęca komisje i delegacje parlamentarne do dostarczania - kiedy to możliwe - tekstów wyłącznie w językach członków komisji i delegacji oraz ich zastępców; uważa, że dodatkowe wersje językowe powinny być dostarczane na specjalne życzenie;

23. podkreśla znaczenie komisji, delegacji i grup politycznych w procesie sporządzania miesięcznych prognoz tłumaczeniowych[5]; akcentuje, że należy informować użytkowników o kosztach związanych ze złożonymi przez nich zamówieniami na tłumaczenia;

Efektywność procesu tłumaczenia

24. wzywa instytucje do opracowania wskaźników jakościowych i ilościowych, tak aby dla celów zarządzania ułatwić monitorowanie procesów tłumaczeniowych;

25. wyraża ubolewanie, iż służby tłumaczeniowe nie korzystają systematycznie z narzędzi tłumaczeniowych; wzywa zatem ich kierownictwo to podjęcia niezbędnych kroków w celu zapewnienia systematycznego wykorzystywania takich narzędzi, w szczególności systemów pamięci tłumaczeniowej (tj. Euramis), które oferują duże możliwości ponownego wykorzystania tekstów, a zatem podniesienia jakości;

26. wzywa Parlament, Radę i Komisję do efektywnego i wydajnego wykorzystywania zasobów wewnętrznych i zewnętrznych, takich jak bazy danych, tłumaczenia wspomagane komputerowo, telepraca i zlecanie na zewnątrz;

27. z zadowoleniem przyjmuje poprawę międzyinstytucjonalnej współpracy służb tłumaczeniowych, w szczególności utworzenie wspólnej bazy terminologicznej, rozwijanie wspólnych pamięci tłumaczeniowych i dzielenie się zasobami w oparciu o projekt równoważący obciążenie pracą;

0

0   0

28. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

  • [1]  Dz.U. C 284 z 21.11.2006, str. 1.
  • [2]  Kodeks postępowania w kwestii wielojęzyczności, przyjęty przez Prezydium w dniu 4 września 2006 r.
  • [3]  Według Trybunału liczby te obejmują koszty tłumaczy, obsługi sekretarskiej, zarządzania, pracowników obsługi, planowania, budynków, IT oraz zarządzania zasobami ludzkimi (tj. szkoleń).
  • [4]  PE 368.524/BUR/Corr, protokół posiedzenia Prezydium w dniu 16 stycznia 2006 r.
  • [5]         Art. 12 ust. 2 Kodeksu postępowania w kwestii wielojęzyczności.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2006 r. Europejski Trybunał Obrachunkowy (ETO) przedstawił Komisji Kontroli Budżetowej (CONT) Sprawozdanie Specjalne nr 9/2006 dotyczące kosztów tłumaczeń ponoszonych przez Komisję, Parlament i Radę.

Dwadzieścia jeden języków posiada status urzędowych i roboczych języków instytucji europejskich. Każda instytucja UE posiada własne służby tłumaczeniowe. Instytucje, które ze względu na swą działalność muszą zapewnić największą ilość tłumaczeń, to Komisja, Parlament i Rada (około 70%).

Ze względów praktycznych liczba języków najczęściej używanych w instytucjach jest ograniczona, jednak dokumentacja otrzymywana z i przekazywana do państw członkowskich sporządzana jest w ich językach urzędowych. Tłumaczenie przychodzących i wychodzących dokumentów ma zatem kluczowe znaczenie dla właściwego funkcjonowania instytucji oraz komunikowania się z państwami członkowskimi i ich obywatelami.

Poszanowanie wielojęzyczności

Wielojęzyczność[1] jest kluczową cechą Unii Europejskiej, która podkreśla kulturalną i językową różnorodność, a także zapewnia równe traktowanie obywateli UE. Gwarantuje ona obywatelom prawo do komunikowania się z instytucjami UE w każdym z języków urzędowych, umożliwiając tym samym wykonywanie prawa do demokratycznej kontroli. Służby językowe przyczyniają się jednocześnie do tego, by instytucje UE były otwarte i przejrzyste dla obywateli Europy.

Wykorzystanie języków urzędowych w Parlamencie regulowane jest Kodeksem postępowania w kwestii wielojęzyczności, uaktualnionym w 2004 r.; Regulamin stanowi, że posłowie mogą zabierać głos w wybranym przez siebie języku urzędowym, zapewnia się przy tym tłumaczenie ustne na pozostałe języki.

Całkowity koszt usług tłumaczeniowych instytucji UE – tłumaczeń pisemnych i ustnych łącznie – wynosi jedynie 1 % całego budżetu UE.

Choć wielojęzyczność stanowi wyraz kulturowej różnorodności UE, rosnąca liczba języków urzędowych wymaga pragmatycznych rozwiązań w zakresie prac przygotowawczych w instytucjach.

Cel audytu

Celem audytu była ocena, w jakim stopniu Komisja, Parlament i Rada efektywnie i wydajnie zarządzają zasobami tłumaczeniowymi. Trybunał podjął trzy zagadnienia:

· Czy zaspokajane jest zapotrzebowanie na tłumaczenia i czy istnieją odpowiednie procedury mające na celu unikanie wykonywania niepotrzebnych tłumaczeń?

· Czy tłumaczenia wykonywane są na czas i czy charakteryzują się jakością adekwatną do ich celu?

· Czy instytucje były w stanie kontrolować koszt tłumaczeń?

Audyt obejmował głównie lata 2003 i 2004, jednak uwzględniono również zmiany, jakie zaszły w 2005 r. na skutek rozszerzenia.

Zarządzanie zapotrzebowaniem na tłumaczenia

W celu wprowadzenia kryteriów w zakresie zamówień na tłumaczenia ustne niezbędne byłyby jasne wytyczne. Jednak według Trybunału żadna z instytucji nie ustanowiła spójnych i jasnych procedur określających, kto może zamówić tłumaczenie, jakie rodzaje dokumentów powinny być tłumaczone (kiedy i na jakie języki), kryteria udzielania zezwoleń na tłumaczenia nieobowiązkowe i procedury monitorowania realizacji „polityki tłumaczeniowej”.

Instytucje zazwyczaj wywiązywały się z zamówień dotyczących tłumaczenia języków UE-15, natomiast odmienna sytuacja miała miejsce w przypadku nowych 10 języków (UE‑10) ze względu na niewystarczającą liczbę tłumaczy z nowych państw członkowskich.

Żadnej z instytucji nie udało się zrealizować celów w zakresie rekrutacji tłumaczy i personelu pomocniczego dla nowych działów językowych.

Na przestrzeni ostatnich lat instytucje zdołały ograniczyć wzrost liczby tłumaczeń przy wykorzystaniu następujących środków:

· stworzenie listy „kluczowych dokumentów”,

· ograniczenie maksymalnej długości tekstów,

· oferowanie streszczeń w różnych językach zamiast wykonywania pełnych tłumaczeń,

· koncentrowanie się na tłumaczeniu końcowej wersji dokumentów,

· zachęcanie użytkowników do stosowania ograniczeń.

Kontrola jakości

Jakość tłumaczeń na języki UE-15 została ogólnie uznana za dobrą. Trybunał odnotował jednak problemy jakościowe w przypadku tłumaczeń na języki UE-10.

Około 90% tłumaczeń ukończono w ustalonym terminie.

W Komisji Dyrekcja Generalna ds. Tłumaczeń Pisemnych (ang. DGT) dokonuje podziału wszystkich tłumaczeń na pięć kategorii „jakości tłumaczeń” (ang. TQT) o różnym poziomie weryfikacji i/lub oceny jakości w zależności od rodzaju dokumentu. Ponadto niektóre DG Komisji, takie jak DG ds. Konkurencji, systematycznie kontrolują tłumaczenia, które otrzymują.

Parlament i Rada nie przydzielają tłumaczeń do kategorii jakości, a ich procedury kontroli jakości są w mniejszym stopniu usystematyzowane. W konsekwencji weryfikacja jest bardzo zróżnicowana, chociaż akty prawne są zawsze przed publikacją weryfikowane przez prawników lingwistów.

Ponadto Parlament dokonuje co dwa miesiące losowych kontroli ortografii i gramatyki.

Żadna ze służb tłumaczeniowych nie posiada narzędzi pomiaru zadowolenia użytkownika ani procedur postępowania w przypadku zażaleń w odniesieniu do jakości.

Koszt i efektywność tłumaczeń

W przeszłości instytucje nie dokonywały obliczeń całkowitego kosztu tłumaczeń, ani też jednostkowego kosztu za stronę.

Trybunał oszacował całkowity koszt tłumaczeń za 2003 r.[2] na 414,2 miliona euro: Komisja - 214,8 miliona euro, Parlament - 99 milionów euro i Rada - 100,4 miliona euro.

Średni koszt za stronę wynosił 166,37 euro: Komisja – 150,2 euro, Parlament – 149,7 euro i Rada – 251,8 euro.

Tłumaczenia zewnętrzne były o około 30% tańsze niż tłumaczenia wewnętrzne.

Instytucje nie wypracowały odpowiednich wskaźników oraz nie dostarczyły informacji dotyczących zarządzania w celu monitorowania procesu tłumaczenia.

Biorąc pod uwagę charakter pracy (politycznej) Parlamentu i Rady, trudno o rzetelne prognozy w zakresie zapotrzebowania na tłumaczenia.

Wśród tłumaczy powszechne wydaje się być decydowanie przez nich samych o wykorzystywaniu bądź nie narzędzi informatycznych (tłumaczenie wspierane komputerowo), narzędzi wyszukiwania oraz oprogramowania rozpoznającego mowę.

Wydajność, określona jako liczba standardowych stron przetłumaczonych na miejscu przez tłumacza wewnętrznego (pełen etat = FTE), różni się znacząco w zależności od działów językowych i instytucji.

Wydajność służb tłumaczeniowych UE uznawana jest za niższą niż wydajność sektora prywatnego[3].

Wydajność DGT Komisji (około 5 stron na dzień) była nieco niższa niż wydajność służb tłumaczeniowych Parlamentu. Niższa wydajność tłumaczy w pewnym stopniu może być usprawiedliwiona rolą inicjatora procesu legislacyjnego, jaką odgrywa Komisja. Wydajność Rady była znacząco niższa od Komisji i Parlamentu ze względu na wysoki udział dokumentów legislacyjnych wymagających szczególnej uwagi, a także duże wahania zapotrzebowania na tłumaczenia.

Instytucje nie dysponują porównywalnym zbiorem wskaźników wydajności, które pozwoliłyby na monitorowanie procesu tłumaczenia w instytucjach w ten sam sposób.

  • [1]  Zasada wielojęzyczności zapisana jest w art. 21, 290 i 314 traktatu UE.
  • [2]      Według Trybunału, koszt całkowity obejmuje koszty tłumaczy, obsługi sekretarskiej, zarządzania, pracowników służb obsługi, planowania, budynków, IT oraz zarządzania zasobami ludzkimi (tj. szkoleń)..
  • [3]      Patrz też PriceWaterhouseCoopers, Komitet Ekonomiczno-Społeczny (KES) i Komitet Regionów (KR), „Analiza porównawcza wydajności działów tłumaczeniowych instytucji europejskich”, Bruksela, 4 sierpnia 2000, str. 24: „Należy zauważyć, że wydajność jednego tłumacza zatrudnionego w firmie prywatnej wynosi około 8 do 10 stron dziennie, bez uwzględniania wydajności osiąganej poprzez wykorzystanie pamięci tłumaczeniowej (jedna strona odpowiada 350 wyrazom)” (350 wyrazów = 2 100 znaków = 1,4 stron standardowych).

PROCEDURA

Tytuł

Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczące kosztów tłumaczeń ponoszonych przez Komisję, Parlament i Radę

Numer procedury

2007/2077(INI)

Komisja przedmiotowo właściwa
  Data ogłoszenia wydania zgody na posiedzeniu

CONT
26.4.2007

Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

 

 

 

 

 

Opinia niewydana
  Data wydania decyzji

 

 

 

 

 

Ściślejsza współpraca
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

 

 

 

 

 

Sprawozdawca(y)
  Data powołania

Alexander Stubb
20.6.2006

 

Poprzedni sprawozdawca(y)

 

 

Rozpatrzenie w komisji

2.5.2007

 

 

 

 

Data przyjęcia

5.6.2007

Wynik głosowania końcowego

za:

przeciw:

wstrzymujących się:

18

0

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Jean-Pierre Audy, Herbert Bösch, Paulo Casaca, Antonio De Blasio, Szabolcs Fazakas, Christofer Fjellner, Ingeborg Gräßle, Rodi Kratsa-Tsagaropoulou, Jan Mulder, Francesco Musotto, José Javier Pomés Ruiz, Alexander Stubb

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Daniel Caspary, Edit Herczog, Bill Newton Dunn, Paul Rübig, Margarita Starkevičiūtė

Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Monica Maria Iacob Ridzi

Data złożenia

8.6.2007