SPRAWOZDANIE w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie rozpoznania i wyznaczenia europejskiej infrastruktury krytycznej oraz oceny potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony

2.7.2007 - (COM(2006)0787 – C6‑0053/2007 – 2006/0276(CNS)) - *

Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
Sprawozdawca: Jeanine Hennis-Plasschaert

PROJEKT REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie rozpoznania i wyznaczenia europejskiej infrastruktury krytycznej oraz oceny potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony

(COM (2006)0787 – C6‑0053/2007 – 2006/0276 (CNS))

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2006)0787),

–   uwzględniając art. 308 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6‑0053/2007),

–   uwzględniając wnioski Rady z dnia 1 i 2 grudnia 2005 w sprawie zasad rozpoznania i wyznaczenia europejskiej infrastruktury krytycznej,

-    uwzględniając zalecenie Parlamentu z dnia 7 czerwca 2005 r. skierowane do Rady Europejskiej i do Rady UE, w sprawie ochrony infrastruktury o kluczowym znaczeniu w ramach walki z terroryzmem[1],

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Transportu i Turystyki (A6‑0270/2007),

1.  zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.  zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art.  250 ust.  2 Traktatu WE;

3.  zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

4.  występuje o rozpoczęcie postępowania pojednawczego przewidzianego we wspólnej deklaracji z dnia 4 marca 1975 r., jeśli Rada uznałaby za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu;

5.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 Tytuł
Dyrektywa Rady w sprawie rozpoznania i wyznaczenia europejskiej infrastruktury krytycznej oraz oceny potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony	Dyrektywa Rady w sprawie rozpoznania i wyznaczenia priorytetowych sektorów z europejską infrastrukturą krytyczną oraz oceny potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony
Uzasadnienie
Państwa członkowskie nie powinny mieć obowiązku informowania Komisji o konkretnej infrastrukturze krytycznej. Byłoby to niezgodne z narodowymi interesami bezpieczeństwa. Nie powinien istnieć europejski wykaz infrastruktury krytycznej w tak pełnej formie.
Poprawka 2 Punkt 2 preambuły
(2) W dniu 17 listopada 2005 r. Komisja przyjęła zieloną księgę w sprawie europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej, w której opisano opcje polityczne dotyczące opracowywania tego programu oraz sieci ostrzegania o zagrożeniach dla infrastruktury krytycznej (SOZIK). Opinie uzyskane w odpowiedzi na wspomnianą zieloną księgę wyraźnie wskazują na potrzebę ustanowienia wspólnotowego zbioru przepisów regulujących ochronę infrastruktury krytycznej. Uznano potrzebę zwiększenia zdolności w zakresie ochrony infrastruktur krytycznych w Europie oraz wsparcia działań na rzecz ograniczenia słabych stron takich infrastruktur. Podkreślono znaczenie zasady pomocniczości i dialogu zainteresowanych stron.	(2) W dniu 17 listopada 2005 r. Komisja przyjęła zieloną księgę w sprawie europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej, w której opisano opcje polityczne dotyczące opracowywania tego programu oraz sieci ostrzegania o zagrożeniach dla infrastruktury krytycznej (SOZIK). Opinie uzyskane w odpowiedzi na wspomnianą zieloną księgę podkreślają możliwą wartość dodaną wspólnotowego zbioru przepisów regulujących ochronę infrastruktury krytycznej. Uznano potrzebę zwiększenia zdolności w zakresie ochrony infrastruktur krytycznych w Europie oraz wsparcia działań na rzecz ograniczenia słabych stron takich infrastruktur. Podkreślono znaczenie podstawowych zasad pomocniczości, proporcjonalności oraz komplementarności jak też dialogu zainteresowanych stron.
Uzasadnienie
Bardziej odpowiada rzeczywistości.
Poprawka 3 Punkt 3 preambuły
(3) W grudniu 2005 r. Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych wezwała Komisję do przygotowania wniosku legislacyjnego dotyczącego europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej (EPOIK) i zdecydowała, że program ten powinien zakładać ochronę wszechstronną, traktując jednak przeciwdziałanie zagrożeniom terrorystycznym jako priorytet. Zgodnie z takim podejściem w procesie ochrony infrastruktury należy uwzględniać zagrożenia wywołane działalnością człowieka, zagrożenia technologiczne i klęski żywiołowe, największą uwagę poświęcając jednak zagrożeniom terrorystycznym. Jeżeli w danym sektorze infrastruktury krytycznej poziom zabezpieczenia przed określonym rodzajem poważnego zagrożenia zostanie uznany za odpowiedni, zainteresowane strony powinny skoncentrować się na tych obszarach, gdzie ochrona nadal nie jest wystarczająca.	(3) W grudniu 2005 r. Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych wezwała Komisję do przygotowania wniosku legislacyjnego dotyczącego europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej (EPOIK) i zdecydowała, że program ten powinien zakładać ochronę wszechstronną, traktując jednak przeciwdziałanie zagrożeniom terrorystycznym jako priorytet. Zgodnie z takim podejściem w procesie ochrony infrastruktury należy uwzględniać zagrożenia wywołane działalnością człowieka, zagrożenia technologiczne i klęski żywiołowe .Muszą być w nim ujęte również zagrożenia wynikające ze struktury. Największą uwagę poświęcić należy jednak zagrożeniom terrorystycznym.
Poprawka 4 Punkt 4 preambuły
(4) Odpowiedzialność za ochronę infrastruktury krytycznej spoczywa obecnie głównie na państwach członkowskich i właścicielach/operatorach infrastruktur krytycznych. W tym względzie nie powinno być zmian.	(4) Ostateczna odpowiedzialność za ochronę infrastruktury krytycznej spoczywa głównie na państwach członkowskich i właścicielach/operatorach infrastruktur krytycznych. Należy przyjąć oddolne podejście do europejskiej infrastruktury krytycznej (EIK), ponieważ krajowi operatorzy najlepiej wiedzą, co dzieje się w ich krajach.
Uzasadnienie
Musi być rzeczą jasną, że ostateczna odpowiedzialność spoczywa głównie na państwach członkowskich, a podejście wspólnotowe nie powinno pokrywać się z pracą wykonywaną przez państwa członkowskie.
Poprawka 5 Punkt 4 a preambuły (nowy)
	(4a) Ochrona infrastruktury krytycznej ma zasadnicze znaczenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego w UE oraz dla dobra jej obywateli. Ostatecznie zakłócenie lub naruszenie określonej infrastruktury może zniszczyć życie ludzkie, środowisko naturalne i dobra gospodarcze, a także w niekorzystny sposób trwale wpłynąć na poczucie zaufania społecznego wobec możliwości ochrony i opieki ze strony państwa.
Uzasadnienie
Należy uwypuklić skutki zakłócenia lub zniszczenia określonej infrastruktury. W końcu dopiero ewentualne skutki lub uniknięcie tych skutków uzasadniają regulacje zawarte we wniosku legislacyjnym.
Poprawka 6 Punkt 5 preambuły
(5) Na terenie Wspólnoty znajduje się szereg infrastruktur krytycznych, których zakłócenie lub zniszczenie dotknęłoby co najmniej dwa państwa członkowskie lub państwo członkowskie inne niż to, w którym taka infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana. Chodzi miedzy innymi o skutki ponadgraniczne wynikające ze współzależności między powiązanymi ze sobą infrastrukturami. Tego typu europejskie infrastruktury krytyczne należy rozpoznać i wyznaczyć za pomocą wspólnej procedury. Potrzebę zwiększenia ochrony takich infrastruktur należy ocenić na podstawie wspólnego zbioru zasad. Sprawdzonym i skutecznym środkiem rozwiązywania kwestii związanych z ponadgraniczną infrastrukturą krytyczną są dwustronne programy współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej. EPOIK powinien opierać się na takiej właśnie współpracy.	(5) Na terenie Wspólnoty znajduje się szereg infrastruktur krytycznych, których zakłócenie lub zniszczenie dotknęłoby co najmniej trzy państwa członkowskie lub przynajmniej dwa państwa członkowskie inne niż to, w którym taka infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana. Chodzi miedzy innymi o skutki ponadgraniczne wynikające ze współzależności między powiązanymi ze sobą infrastrukturami. Tego typu europejskie infrastruktury krytyczne należy rozpoznać i wyznaczyć za pomocą wspólnej procedury. W oparciu o wspólne kryteria należy sporządzić wykaz sektorów o znaczeniu priorytetowym, w których znajduje się infrastruktura krytyczna. Należy określić wspólne ramy działania z myślą o ochronie takich europejskich infrastruktur, które umożliwiłyby państwom członkowskim ograniczenie ewentualnego zagrożenia infrastruktury krytycznej na ich terytorium poprzez podjęcie odpowiednich kroków. Sprawdzonym i skutecznym środkiem rozwiązywania kwestii związanych z ponadgraniczną infrastrukturą krytyczną są dwustronne programy współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej. EPOIK powinien opierać się na takiej właśnie współpracy.
Poprawka 7 Punkt 5 a preambuły (nowy)
	(5a) W określonych sektorach istnieje już szereg środków regulujących rozpoznawanie, wyznaczanie i ochronę infrastruktury krytycznej. Przyszła regulacja wspólnotowa nie może doprowadzić do powielania przepisów w tych sektorach bez dodatkowego zwiększenia bezpieczeństwa.
Poprawka 8 Punkt 6 preambuły
(6) Poszczególne sektory mają własne, specyficzne doświadczenia, wiedzę i wymagania w odniesieniu do ochrony infrastruktury krytycznej, dlatego należy opracować i wdrożyć wspólnotową koncepcję ochrony infrastruktury krytycznej, biorąc pod uwagę specyfikę poszczególnych sektorów i dotychczasowe środki sektorowe, w tym środki istniejące już na poziomie UE, krajowym i regionalnym oraz obowiązujące właścicieli/operatorów infrastruktury krytycznej, transgraniczne porozumienia o wzajemnej pomocy. Wspólnotowa koncepcja musi zakładać pełne zaangażowanie sektora prywatnego z uwagi na bardzo istotny udział tego sektora w nadzorowaniu ryzyka, zarządzaniu ryzykiem, tworzeniu planów zachowania ciągłości działania i usuwaniu skutków awarii. Konieczne jest stworzenie wspólnego wykazu sektorów infrastruktury krytycznej, aby ułatwić realizację koncepcji indywidualnego traktowania poszczególnych sektorów w procesie ochrony infrastruktury krytycznej.	(6) Poszczególne sektory mają własne, specyficzne doświadczenia, wiedzę i wymagania w odniesieniu do ochrony infrastruktury krytycznej, dlatego należy opracować i wdrożyć wspólnotową koncepcję ochrony infrastruktury krytycznej, biorąc pod uwagę specyfikę poszczególnych sektorów i dotychczasowe środki sektorowe, w tym środki istniejące już na poziomie UE, krajowym i regionalnym oraz obowiązujące właścicieli/operatorów infrastruktury krytycznej, transgraniczne porozumienia o wzajemnej pomocy. Wspólnotowa koncepcja powinna zapewniać pełne zaangażowanie sektora prywatnego z uwagi na bardzo istotny udział tego sektora w nadzorowaniu ryzyka, zarządzaniu ryzykiem, tworzeniu planów zachowania ciągłości działania i usuwaniu skutków awarii. Konieczne jest stworzenie wspólnego wykazu sektorów infrastruktury krytycznej, aby ułatwić realizację koncepcji indywidualnego traktowania poszczególnych sektorów w procesie ochrony europejskiej infrastruktury krytycznej.
Uzasadnienie
Ponieważ najbardziej krytyczna infrastruktura znajduje się w rękach prywatnych i jest prywatnie zarządzana, koncepcja europejska powinna w pełni objąć sektor prywatny i zostać stworzona w oparciu o istniejące sektorowe środki bezpieczeństwa przy uwzględnieniu specyfiki sektorów.
Poprawka 9 Punkt 6 a preambuły (nowy)
	(6a) Infrastruktury krytyczne powinny być projektowane w taki sposób, aby jak najbardziej ograniczyć liczbę powiązań z krajami trzecimi i lokalizację infrastruktur w tych krajach. Umiejscowienie elementów infrastruktury krytycznej poza Unią Europejską zwiększa zagrożenie atakami terrorystycznymi oddziaływującymi pośrednio na całą infrastrukturę, dostęp terrorystów do danych zgromadzonych poza Unią Europejską, a także ryzyko niezgodności ze wspólnotowym prawodawstwem, czyniąc w ten sposób całą infrastrukturę bardziej podatną na ataki.
Uzasadnienie
Niedawny przypadek SWIFT ujawnił, że dane krytyczne muszą być chronione przed nielegalnym wykorzystaniem przez obce organy lub podmioty prywatne.
Poprawka 10 Punkt 7 preambuły
(7) Każdy właściciel/operator infrastruktury krytycznej powinien opracować własny plan bezpieczeństwa infrastruktury, w którym określi najważniejsze składniki infrastruktury i zaproponuje rozwiązania służące ich ochronie. Plan bezpieczeństwa infrastruktury powinien uwzględniać ocenę słabych stron, zagrożeń i ryzyka oraz inne istotne informacje dostarczone przez organy państw członkowskich.	(7) Każdy właściciel/operator infrastruktury krytycznej powinien opracować własny plan bezpieczeństwa infrastruktury, w którym określi najważniejsze składniki infrastruktury i zaproponuje rozwiązania służące ich ochronie. Plan bezpieczeństwa infrastruktury powinien uwzględniać ocenę słabych stron, zagrożeń i ryzyka oraz inne istotne informacje dostarczone przez organy państw członkowskich. Takie plany bezpieczeństwa powinny zostać przekazane do punktu kontaktowego ds. ochrony infrastruktury krytycznej w państwach członkowskich. Przestrzeganie istniejących sektorowych środków bezpieczeństwa mogłoby spełnić wymóg sporządzenia i uaktualnienia planu bezpieczeństwa operatora.
Poprawka 11 Punkt 8 preambuły
(8) Każdy właściciel/operator europejskiej infrastruktury krytycznej powinien wyznaczyć urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa odpowiedzialnego za współpracę i komunikację z odpowiednimi krajowymi organami ds. ochrony infrastruktury krytycznej.	(8) Każdy właściciel/operator europejskiej infrastruktury krytycznej powinien wyznaczyć urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa odpowiedzialnego za współpracę i komunikację z odpowiednimi krajowymi organami ds. ochrony infrastruktury krytycznej. Przestrzeganie istniejących sektorowych środków bezpieczeństwa mogłoby spełnić wymóg wyznaczenia urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa.
Uzasadnienie
Koncepcja europejska powinna zostać stworzona w oparciu o istniejące sektorowe środki bezpieczeństwa przy uwzględnieniu specyfiki sektorów. Za wszelką cenę należy uniknąć sprzeczności i pokrywania się zadań.
Poprawka 12 Punkt 10 preambuły
(10) W trosce o lepszą ochronę europejskich infrastruktur krytycznych należy opracować wspólne metody rozpoznawania i klasyfikowania słabych stron, zagrożeń i ryzyka charakteryzujących poszczególne składniki infrastruktury krytycznej.	(10) W trosce o lepszą ochronę europejskich infrastruktur krytycznych należy opracować i wdrożyć wspólne metody rozpoznawania i klasyfikowania zagrożeń i ryzyka oraz strukturalnych słabych stron, charakteryzujących poszczególne składniki infrastruktury krytycznej.
Uzasadnienie
Konieczność sprecyzowania.
Poprawka 13 Punkt 11 preambuły
(11) Jedynie wspólne ramy prawne mogą dać gwarancję spójnego wdrażania środków służących ochronie europejskiej infrastruktury krytycznej i pozwolić na jasne określenie zakresu odpowiedzialności wszystkich uczestników procesu. Właściciele/operatorzy europejskiej infrastruktury krytycznej powinni uzyskać dostęp do najlepszych praktyk i metod w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej.	(11) Dzięki określeniu odpowiednich obowiązków wszystkich zainteresowanych stron wspólne ramy prawne mogą dać gwarancję spójnego wdrażania środków służących ochronie europejskiej infrastruktury krytycznej. Państwa członkowskie i właściciele/operatorzy europejskiej infrastruktury krytycznej powinni uzyskać dostęp do najlepszych praktyk i metod w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej.
Uzasadnienie
Punkt preambuły został zredagowany zbyt ostro.
Poprawka 14 Punkt 12 preambuły
(12) Skuteczna ochrona infrastruktury krytycznej wymaga komunikacji, koordynacji i współpracy na poziomie krajowym i wspólnotowym. Najlepszym sposobem osiągnięcia tego celu jest wyznaczenie w każdym państwie członkowskim punktów kontaktowych, które powinny koordynować sprawy związane z OIK na terenie tego państwa, a także odpowiadać za współpracę w tym względzie z innymi państwami członkowskimi i Komisją.	(12) Skuteczna ochrona europejskiej infrastruktury krytycznej wymaga komunikacji, koordynacji i współpracy na poziomie krajowym i wspólnotowym. Najlepszym sposobem osiągnięcia tego celu jest wyznaczenie w każdym państwie członkowskim punktów kontaktowych, które powinny koordynować sprawy związane z EPOIK na terenie tego państwa, a także odpowiadać za współpracę w tym względzie z innymi państwami członkowskimi i Komisją.
Poprawka 15 Punkt 13 preambuły
(13) Aby możliwe było prowadzenie działań służących ochronie infrastruktury krytycznej w obszarach wymagających zachowania określonego stopnia poufności, celowe jest zawarcie w niniejszej dyrektywie przepisów regulujących spójną i bezpieczną wymianę informacji. Niektóre informacje dotyczące ochrony infrastruktury krytycznej mają taki charakter, że ich ujawnienie mogłoby naruszyć interes publiczny i spowodować zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego. Konkretne fakty dotyczące danego składnika infrastruktury krytycznej, które można by wykorzystać do planowania i prowadzenia działań mających na celu niedopuszczalne w skutkach uszkodzenie urządzeń infrastruktury krytycznej, powinny być zastrzeżone, a dostępu do nich należy udzielać jedynie w przypadkach koniecznych, zarówno na poziomie wspólnotowym, jak i krajowym.	(13) Aby możliwe było prowadzenie działań służących ochronie infrastruktury krytycznej w obszarach wymagających zachowania określonego stopnia poufności, celowe jest zawarcie w niniejszej dyrektywie przepisów regulujących spójną i bezpieczną wymianę informacji. Niektóre informacje dotyczące ochrony europejskiej infrastruktury krytycznej mają taki charakter, że ich ujawnienie mogłoby naruszyć interes publiczny i spowodować zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego. Konkretne fakty dotyczące danego składnika infrastruktury krytycznej, które można by wykorzystać do planowania i prowadzenia działań mających na celu niedopuszczalne w skutkach uszkodzenie urządzeń infrastruktury krytycznej, powinny być zastrzeżone, a dostępu do nich należy udzielać jedynie w przypadkach koniecznych, zarówno na poziomie wspólnotowym, jak i krajowym.
Poprawka 16 Punkt 14 preambuły
(14) Wymiana informacji dotyczących infrastruktury krytycznej powinna odbywać się w warunkach zaufania i bezpieczeństwa. Wymiana informacji musi opierać się na wzajemnym zaufaniu, firmy i organizacje muszą być przekonane, że dotyczące ich poufne dane są należycie chronione. Dla przedstawicieli przemysłu zachętą do wymiany informacji powinna być pewność, że korzyści płynące z dostarczenia informacji na temat infrastruktury krytycznej są w ogólnym rozrachunku społeczno-gospodarczym większe niż koszty, jakie się z tym wiążą. Należy zatem zachęcać do wymiany informacji dotyczących ochrony infrastruktury krytycznej.	(14) Wymiana informacji dotyczących europejskiej infrastruktury krytycznej powinna odbywać się w warunkach zaufania i bezpieczeństwa. Wymiana informacji musi opierać się na wzajemnym zaufaniu, firmy i organizacje muszą być przekonane, że dotyczące ich poufne dane są należycie chronione.
Uzasadnienie
Niewłaściwe.
Poprawka 17 Punkt 15 preambuły
(15) Niniejsza dyrektywa jest uzupełnieniem istniejących środków sektorowych, które obowiązują na poziomie wspólnotowym i w państwach członkowskich. Tam, gdzie działają już odpowiednie mechanizmy wspólnotowe, należy nadal z nich korzystać i traktować jako wkład w ogólny proces wdrożenia niniejszej dyrektywy.	(15) Niniejsza dyrektywa jest uzupełnieniem istniejących środków sektorowych, które obowiązują na poziomie wspólnotowym i w państwach członkowskich. Tam, gdzie istnieją już odpowiednie mechanizmy i przepisy wspólnotowe, należy je wdrożyć i stosować jako wkład w poprawę bezpieczeństwa publicznego. Należy przy tym unikać powielania niniejszej dyrektywy i wprowadzania przepisów z nią sprzecznych, jak również powstawania dodatkowych kosztów bez dodatkowej korzyści w zakresie bezpieczeństwa.
Uzasadnienie
Nie chodzi jedynie o wdrożenie dyrektywy. Celem musi być także wkład w bezpieczeństwo publiczne. Uzupełnienie zapisu o unikaniu powielania przepisów i wprowadzania sprzecznych przepisów powinno zagwarantować, że uregulowania będą działały w pożądany sposób. Konieczny jest zatem spójny i skuteczny system, nie zawierający wewnętrznych sprzeczności. Poza tym należy unikać niepotrzebnych obciążeń biurokratycznych nieprzynoszących korzyści w zakresie bezpieczeństwa.
Poprawka 18 Punkt 17 preambuły
(17) Państwa członkowskie same nie są w stanie osiągnąć w wystarczającym stopniu celów niniejszej dyrektywy, czyli stworzyć procedury rozpoznawania i wyznaczania europejskich infrastruktur krytycznych oraz opracować wspólnej koncepcji oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ochrony takich infrastruktur, natomiast – biorąc pod uwagę skalę takiego działania – cele te można skuteczniej osiągnąć na szczeblu wspólnotowym, dlatego Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.	(17) Państwa członkowskie w niektórych przypadkach same nie są w stanie osiągnąć w wystarczającym stopniu celów niniejszej dyrektywy, czyli stworzyć procedury rozpoznawania i wyznaczania sektorów o znaczeniu priorytetowym, w których znajduje się europejska infrastruktura krytyczna, oraz opracować wspólnej koncepcji oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ochrony takich infrastruktur, natomiast – biorąc pod uwagę skalę takiego działania – cele te można skuteczniej osiągnąć na szczeblu wspólnotowym, dlatego Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów. Jeżeli chodzi o zasadę proporcjonalności, szczególną uwagę należy zwrócić na akceptowalność warunków finansowych przez właścicieli lub operatorów i państwa członkowskie.
Poprawka 19 Artykuł 1
Niniejsza dyrektywa ustanawia procedury rozpoznawania i wyznaczania europejskich infrastruktur krytycznych oraz wspólne zasady oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ochrony takich infrastruktur.	Niniejsza dyrektywa ustanawia procedury rozpoznawania i wyznaczania priorytetowych sektorów europejskich infrastruktur krytycznych oraz wspólne zasady oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ochrony takich infrastruktur.
Uzasadnienie
Państwa członkowskie nie powinny mieć obowiązku informowania Komisji o konkretnej infrastrukturze krytycznej. Byłoby to niezgodne z narodowymi interesami bezpieczeństwa. Nie powinien istnieć europejski wykaz infrastruktury krytycznej w tak pełnej formie.
Poprawka 20 Artykuł 2 litera b)
b) „europejska infrastruktura krytyczna” oznacza infrastruktury krytyczne, których zakłócenie lub zniszczenie miałoby istotny negatywny wpływ na co najmniej dwa państwa członkowskie lub na jedno państwo członkowskie, w sytuacji gdy dana infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana w innym państwie członkowskim. Chodzi miedzy innymi o skutki wynikające ze współzależności z innymi rodzajami infrastruktury;	b) „europejska infrastruktura krytyczna” oznacza infrastruktury krytyczne, których zakłócenie lub zniszczenie miałoby istotny negatywny wpływ na co najmniej trzy państwa członkowskie lub co najmniej na dwa państwa członkowskie, w sytuacji gdy dana infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana w innym państwie członkowskim. Chodzi miedzy innymi o skutki wynikające ze współzależności z innymi rodzajami infrastruktury;
Uzasadnienie
Koncepcja europejska jest uzasadniona, jeśli narażone są przynajmniej trzy państwa członkowskie lub przynajmniej dwa państwa członkowskie inne niż państwo, na którego obszarze znajduje się krytyczna infrastruktura.
Poprawka 21 Artykuł 2 litera d)
d) „słaba strona” oznacza cechę elementu konstrukcji, oprzyrządowania lub działania infrastruktury krytycznej, która czyni tę infrastrukturę podatną na zakłócenia lub zniszczenie i która obejmuje współzależności z innymi rodzajami infrastruktury;	d) „słaba strona struktury” oznacza cechę elementu konstrukcji, oprzyrządowania lub działania infrastruktury krytycznej, która czyni tę infrastrukturę podatną na zakłócenia lub zniszczenie i która obejmuje współzależności z innymi rodzajami infrastruktury; (niniejsza poprawka odnosi się do całego tekstu legislacyjnego; jej przyjęcie spowoduje konieczność technicznych dostosowań w całym tekście)
Uzasadnienie
Konieczność sprecyzowania.
Poprawka 22 Artykuł 3 ustęp 1
1. Przekrojowe i sektorowe kryteria rozpoznawania europejskich infrastruktur krytycznych przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3. Ich zmiany dokonuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.	1. Przekrojowe i sektorowe kryteria rozpoznawania europejskich infrastruktur krytycznych tworzy się na podstawie istniejących kryteriów ochrony oraz przyjmuje i zmienia się zgodnie z art. 308 traktatu WE i art. 203 traktatu Euratom.
Kryteria przekrojowe, które mają zastosowanie horyzontalne do wszystkich sektorów infrastruktury krytycznej, opracowuje się, biorąc pod uwagę rozmiar strat wynikłych z zakłócenia lub zniszczenia danej infrastruktury. Przyjmuje się je najpóźniej [rok po wejściu w życie niniejszej dyrektywy].	Kryteria przekrojowe, które mają zastosowanie horyzontalne do wszystkich europejskich sektorów infrastruktury krytycznej, opracowuje się, biorąc pod uwagę rozmiar strat wynikłych z zakłócenia lub zniszczenia danej infrastruktury. Przyjmuje się je najpóźniej do dnia [rok po wejściu w życie niniejszej dyrektywy].
Kryteria sektorowe opracowuje się dla sektorów priorytetowych, uwzględniając cechy charakterystyczne poszczególnych sektorów infrastruktury krytycznej i odpowiednio włączając do udziału zainteresowane strony. Kryteria takie przyjmuje się dla każdego sektora priorytetowego najpóźniej rok po wytypowaniu danego sektora jako priorytetowy.	Kryteria sektorowe opracowuje się w oparciu o istniejące sektorowe środki ochrony dla sektorów priorytetowych, uwzględniając cechy charakterystyczne poszczególnych sektorów infrastruktury krytycznej i włączając do udziału wszystkie zainteresowane strony, ponieważ sektory dysponują szczególnym doświadczeniem, umiejętnościami i znają wymogi ochrony ich krytycznej infrastruktury. Kryteria takie przyjmuje się dla każdego sektora priorytetowego najpóźniej rok po wytypowaniu danego sektora jako priorytetowy.
	Tam gdzie istnieją mechanizmy wspólnotowe, wykorzystuje się je nadal. Za wszelką cenę unika się sprzeczności lub nakładania się na siebie różnych ustaw i przepisów.
Poprawka 23 Artykuł 3 ustęp 2
1. Sektory priorytetowe, o których mowa w kontekście opracowania kryteriów przewidzianych w ust. 1, wyznacza co roku Komisja spośród wymienionych w załączniku 1. Do załącznika I wprowadza się zmiany zgodnie z procedurą, o której w art. 11 ust. 3, i w stopniu, który nie powoduje rozszerzenia zakresu niniejszej dyrektywy.	skreślony
Uzasadnienie
Wniosek Komisji nie przewiduje żadnej możliwości wpływu państw członkowskich na wybór sektorów priorytetowych. Ponieważ jednak państwa członkowskie ponoszą ostateczną odpowiedzialność za ochronę infrastruktury krytycznej, powinny wybierać sektory priorytetowe. Potrafią lepiej ocenić, które sektory mają dla nich znaczenie.
Poprawka 24 Artykuł 3 ustęp 3
3. Każde państwo członkowskie rozpoznaje infrastruktury krytyczne zlokalizowane na swoim terytorium – a także infrastruktury krytyczne, które mogą mieć wpływ na to państwo chociaż są zlokalizowane poza granicami jego terytorium – które spełniają kryteria przyjęte na podstawie ust. 1 i 2.	3. Każde państwo członkowskie rozpoznaje europejskie potencjalne infrastruktury krytyczne zlokalizowane na swoim terytorium – a także potencjalne europejskie infrastruktury krytyczne, które mogą mieć wpływ na to państwo chociaż są zlokalizowane poza granicami jego terytorium – które spełniają kryteria przyjęte na podstawie ust. 1 i 2, najpóźniej rok od przyjęcia kryteriów, a potem na bieżąco.
Każde państwo członkowskie zgłasza Komisji tak określone infrastruktury najpóźniej rok od przyjęcia odpowiednich kryteriów, a potem na bieżąco.
Poprawka 25 Artykuł 4 tytuł
Wyznaczanie europejskiej infrastruktury krytycznej	Rozpoznawanie i wyznaczanie priorytetowych sektorów
Uzasadnienie
Państwa członkowskie nie powinny mieć obowiązku informowania Komisji o konkretnej infrastrukturze krytycznej. Byłoby to niezgodne z narodowymi interesami bezpieczeństwa. Ponieważ jednak państwa członkowskie ponoszą ostateczną odpowiedzialność za ochronę infrastruktury krytycznej, powinny same ustalać sektory priorytetowe i być jedynie zobowiązane do przedstawienia Komisji sektorów priorytetowych.
Poprawka 26 Artykuł 4 ustęp -1 (nowy)
	-1. Każde państwo członkowskie rozpoznaje sektory priorytetowe zlokalizowane na swoim terytorium, a także sektory priorytetowe zlokalizowane poza jego terytorium, ale mogące mieć na nie wpływ, i które należy wykorzystać do opracowania kryteriów przyjętych w trybie art. 3 ust. 1 i 2.
	Każde państwo członkowskie powiadamia Komisję o sektorach priorytetowych rozpoznanych w ten sposób najpóźniej rok od przyjęcia odpowiednich kryteriów, a potem na bieżąco.
Uzasadnienie
Wniosek Komisji nie przewiduje żadnej możliwości wpływu państw członkowskich na wybór sektorów priorytetowych. Ponieważ jednak państwa członkowskie ponoszą ostateczną odpowiedzialność za ochronę infrastruktury krytycznej, powinny wybierać sektory priorytetowe. Potrafią lepiej ocenić, które sektory mają dla nich znaczenie.
Poprawka 27 Artykuł 4 ustęp 1
1. Na podstawie zgłoszeń dokonanych zgodnie z art. 3 ust. 3 akapit drugi i innych dostępnych informacji Komisja przedstawia wykaz infrastruktur krytycznych wyznaczonych jako europejskie infrastruktury krytyczne.	1. Na podstawie zgłoszeń dokonanych zgodnie z ust. -1 i innych dostępnych informacji Komisja przedstawia wykaz sektorów o znaczeniu priorytetowym, w których znajduje się infrastruktura krytyczna wyznaczona jako europejska infrastruktura krytyczna.
Poprawka 28 Artykuł 4 ustęp 1 a (nowy)
	1a. Europejskie infrastruktury krytyczne są projektowane w taki sposób, aby jak najbardziej ograniczyć liczbę powiązań z krajami trzecimi.
Uzasadnienie
Niedawny przypadek SWIFT ujawnił, że dane krytyczne muszą być chronione przed nielegalnym wykorzystaniem przez obce organy lub podmioty prywatne.
Poprawka 29 Artykuł 4 ustęp 2
2. Wykaz infrastruktur krytycznych wyznaczonych jako europejskie infrastruktury krytyczne przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.	2. Wykaz infrastruktur krytycznych wyznaczonych jako europejskie infrastruktury krytyczne przyjmuje i zmienia Rada.
Zmiany do wykazu wprowadza się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.
Poprawka 30 Artykuł 4 ustęp 2 a (nowy)
	2a. Przetwarzanie danych osobowych dokonywane przez europejskie infrastruktury krytyczne, bezpośrednio lub poprzez pośredników oraz niezbędne do ich działalności, przeprowadza się zgodnie z przepisami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 95/46/WE z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych i stosownymi zasadami ochrony danych. Przetwarzanie danych odbywa się w Unii Europejskiej, a ze względów bezpieczeństwa zabrania się wszelkiego kopiowania danych w krajach trzecich.
Uzasadnienie
Niedawny przypadek SWIFT ujawnił, że dane krytyczne muszą być chronione przed nielegalnym wykorzystaniem przez obce organy lub podmioty prywatne.
Poprawka 31 Artykuł 5 ustęp 1 i 2
1. Każde państwo członkowskie nakłada na właścicieli/operatorów wszystkich europejskich infrastruktur krytycznych znajdujących się na jego terytorium obowiązek stworzenia i uaktualniania planu bezpieczeństwa infrastruktury oraz dokonywania przeglądu takiego planu co najmniej raz na dwa lata.	1. Każde państwo członkowskie nakłada na właścicieli/operatorów wszystkich europejskich infrastruktur krytycznych znajdujących się na jego terytorium obowiązek stworzenia i uaktualniania planu bezpieczeństwa infrastruktury oraz dokonywania przeglądu takiego planu co najmniej raz na dwa lata.
	Komisja i Rada sporządzają listę istniejących środków ochrony odnoszących się do określonych sektorów wymienionych w zał. I. Zastosowanie się do co najmniej jednego z wymienionych środków ochrony spełnia wymóg sporządzenia i aktualizacji planu bezpieczeństwa infrastruktury.
2. W planie bezpieczeństwa infrastruktury należy określić składniki europejskiej infrastruktury krytycznej i podać odpowiednie rozwiązania gwarantujące ich ochronę zgodnie z załącznikiem II. Wymogi sektorowe dotyczące planu bezpieczeństwa infrastruktury z uwzględnieniem istniejących środków wspólnotowych przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.	2. W planie bezpieczeństwa infrastruktury należy określić składniki europejskiej infrastruktury krytycznej i podać odpowiednie rozwiązania gwarantujące ich ochronę zgodnie z załącznikiem II. Wymogi sektorowe dotyczące planu bezpieczeństwa infrastruktury z uwzględnieniem istniejących środków wspólnotowych przyjmuje Rada.
Postępując zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 2, Komisja może uznać, że przestrzeganie przepisów obowiązujących w określonych sektorach wymienionych w załączniku I jest jednoznaczne ze spełnieniem wymogu stworzenia i uaktualniania planu bezpieczeństwa infrastruktury.
Poprawka 32 Artykuł 5 ustęp 3
3. Nie później niż rok od daty wyznaczenia danej infrastruktury krytycznej jako europejska infrastruktura krytyczna jej właściciel/operator przedkłada odpowiedniemu organowi państwa członkowskiego plan bezpieczeństwa infrastruktury.	3. Nie później niż rok od daty wyznaczenia danej infrastruktury krytycznej jako europejska infrastruktura krytyczna jej właściciel/operator przedkłada w odpowiednim punkcie kontaktowym OIK plan bezpieczeństwa infrastruktury.
Jeśli przyjęto wymogi sektorowe dotyczące planu bezpieczeństwa infrastruktury w oparciu o przepisy ust. 2, plan taki należy przedłożyć odpowiedniemu organowi państwa członkowskiego nie później niż rok od daty przyjęcia takich wymogów sektorowych.	Jeśli przyjęto wymogi sektorowe dotyczące planu bezpieczeństwa infrastruktury w oparciu o przepisy ust. 2, plan taki należy przedłożyć w odpowiednim punkcie kontaktowym OIK nie później niż rok od daty przyjęcia takich wymogów sektorowych.
Uzasadnienie
Zasada punktu wyłącznego kontaktu.
Poprawka 33 Artykuł 5 ustęp 5
5. Wykonanie przepisów dyrektywy 2005/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie wzmocnienia ochrony portów uznaje się za równoznaczne ze spełnieniem wymogu opracowania planu bezpieczeństwa infrastruktury.	skreślony
Uzasadnienie
Wymienienie jednego wyklucza pozostałe. Patrz: proponowane uzupełnienie ust. 1.
Poprawka 34 Artykuł 6 ustęp 1
1. Każde państwo członkowskie nakłada na właścicieli/operatorów europejskich infrastruktur krytycznych zlokalizowanych na swoim terytorium obowiązek wyznaczenia urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa działającego jako skrzynka kontaktowa w sprawach bezpieczeństwa dla właścicieli/operatorów infrastruktury i właściwych organów ds. ochrony infrastruktury krytycznej w państwach członkowskich. Urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa wyznacza się najpóźniej rok od daty wyznaczenia danej infrastruktury krytycznej jako europejska infrastruktura krytyczna.	1. Każde państwo członkowskie nakłada na właścicieli/operatorów europejskich infrastruktur krytycznych zlokalizowanych na swoim terytorium obowiązek wyznaczenia urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa działającego jako skrzynka kontaktowa w sprawach bezpieczeństwa dla właścicieli/operatorów infrastruktury i punktu kontaktowego OIK w państwach członkowskich. Urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa wyznacza się najpóźniej rok od daty wyznaczenia danej infrastruktury krytycznej jako europejska infrastruktura krytyczna.
	Komisja i Rada sporządzają listę istniejących środków ochrony odnoszących się do określonych sektorów wymienionych w zał. I. Zastosowanie się do co najmniej jednego z wymienionych środków ochrony spełnia wymóg wyznaczenia urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa.
Poprawka 35 Artykuł 6 ustęp 2
2. Każde państwo członkowskie przekazuje urzędnikowi łącznikowemu ds. bezpieczeństwa istotne informacje dotyczące rozpoznanych zagrożeń i ryzyka dla danej europejskiej infrastruktury krytycznej.	2. Każde państwo członkowskie przekazuje urzędnikowi łącznikowemu ds. bezpieczeństwa za pośrednictwem krajowego punktu kontaktowego OIK istotne informacje dotyczące rozpoznanych zagrożeń i ryzyka dla danej europejskiej infrastruktury krytycznej.
Uzasadnienie
Zasada punktu wyłącznego kontaktu. Należy maksymalnie ograniczyć obciążenia administracyjne.
Poprawka 36 Artykuł 7 ustęp 2
2. Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji skrócone zestawienie słabych stron, typów zagrożeń i ryzyka stwierdzonych w każdym z sektorów wymienionych w załączniku I nie później niż 18 miesięcy od daty przyjęcia wykazu przewidzianego w art. 4 ust. 2, a potem na bieżąco.	2. Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji skrócone zestawienie słabych stron strukturalnych, typów zagrożeń i ryzyka stwierdzonych w każdym rodzaju infrastruktury krytycznej nie później niż 12 miesięcy od daty przyjęcia wykazu przewidzianego w art. 4 ust. 2, a potem na bieżąco co dwa lata.
Wspólny wzór takich sprawozdań opracowuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.	Wspólny wzór takich sprawozdań opracowuje Komisja i zatwierdza Rada.
Poprawka 37 Artykuł 7 ustęp 3
3. Komisja ocenia na zasadzie indywidualnej, czy w poszczególnych sektorach europejskiej infrastruktury krytycznej wymagane jest wprowadzenie konkretnych środków zabezpieczających.	3. Komisja i państwa członkowskie oceniają na zasadzie indywidualnej, czy w poszczególnych sektorach europejskiej infrastruktury krytycznej wymagane jest wprowadzenie konkretnych środków zabezpieczających.
Uzasadnienie
Państwa członkowskie są włączane w proces oceny krytycznych sektorów.
Poprawka 38 Artykuł 7 ustęp 4
4. Wspólne metody oceny słabych stron, zagrożeń i ryzyka w odniesieniu do europejskich infrastruktur krytycznych, opracowuje się według sektorów, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.	4. W razie konieczności wspólne metody oceny słabych stron strukturalnych, zagrożeń i ryzyka w odniesieniu do europejskich infrastruktur krytycznych, opracowuje się według sektorów. Te wspólne metodologie uwzględniają już istniejące metodologie.
Poprawka 39 Artykuł 8
Komisja udziela właścicielom/operatorom wyznaczonych europejskich infrastruktur krytycznych wsparcia polegającego na udostępnieniu im najlepszych praktyk i metod w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej.	Komisja i państwa członkowskie udzielają właścicielom/operatorom wyznaczonych europejskich infrastruktur krytycznych wsparcia polegającego na udostępnieniu im najlepszych praktyk i metod w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej.
Poprawka 40 Artykuł 10 ustęp 2
2. Każda osoba, która na mocy niniejszej dyrektywy zajmuje się przetwarzaniem informacji w imieniu państwa członkowskiego, podlega odpowiedniej kontroli tego państwa pod kątem przestrzegania zasad ochrony danych.	2. Każda osoba, która na mocy niniejszej dyrektywy zajmuje się przetwarzaniem informacji w imieniu państwa członkowskiego, podlega optymalnej kontroli tego państwa pod kątem przestrzegania zasad ochrony danych.
Poprawka 41 Artykuł 10 ustęp 3
3. Państwa członkowskie dbają o to, by informacje dotyczące ochrony infrastruktury krytycznej przekazywane państwom członkowskim lub Komisji nie były wykorzystywane do celów innych niż ochrona infrastruktur krytycznych.	3. Państwa członkowskie i Komisja dbają o to, by przekazywane im informacje dotyczące ochrony europejskiej infrastruktury krytycznej nie były wykorzystywane do celów innych niż ochrona europejskich infrastruktur krytycznych oraz aby w należyty sposób uwzględnić zasadę proporcjonalności z materialnego punktu widzenia, a także podstawowe prawa oraz instytucje, które należy chronić.
Poprawka 42 Artykuł 11
1. Komisję wspomaga komitet, w skład którego wchodzi po jednym przedstawicielu każdego punktu kontaktowego ds. OIK.	skreślony
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 3 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów art. 8 tejże decyzji.
3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 5 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów art. 8 tejże decyzji. Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na jeden miesiąc.
4. Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.
Uzasadnienie
Należy skorzystać z już dostępnych w zakresie ochrony przed katastrofami struktur (warsztaty itp.) w przypadku podejmowania środków wykonawczych lub wymiany dobrej praktyki. Powołanie nowego komitetu nie jest konieczne.
Poprawka 43 Artykuł 12 ustęp 1 akapit 1
1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 31 grudnia 2007 r. Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji między tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.	1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 31 grudnia 2008 r. Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji między tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.
Uzasadnienie
Przedłużenie terminu wprowadzenia w życie jest konieczne, ponieważ wdrożenie do końca 2007 r. nie jest realistyczne.
Poprawka 44 Załącznik I tytuł
Wykaz sektorów infrastruktury krytycznej	Wykaz możliwych sektorów infrastruktury krytycznej
Uzasadnienie
Wyjaśnienie.
Poprawka 45 Załącznik I „Sektor” III „Podsektor” 9
Radiokomunikacja i nawigacja.	Radiokomunikacja, nawigacja oraz identyfikacja radiowa (RFID)
Poprawka 46 Załącznik I „Sektor” VII „Podsektor” 19
Infrastruktury i systemy płatnościowe i rozrachunkowo-rozliczeniowe	Infrastruktury i systemy płatnościowe i rozrachunkowo-rozliczeniowe oraz ich usługodawcy
Poprawka 47 Załącznik I „Sektor” VII „Podsektor” 19 a (nowy)
	19a. Bankowość i ubezpieczenia

• [1]  Dz.U. C 124 E z 25.5.2006, str. 250.

UZASADNIENIE

KONTEKST GÓLNY:

W czerwcu 2004 r. Rada zleciła Komisji przygotowanie ogólnej strategii ochrony infrastruktury krytycznej.

Komisja wydała dnia 20 października 2004 r. komunikat w sprawie ochrony infrastruktury krytycznej w walce z terroryzmem, w którym zawarto propozycje usprawnienia europejskich systemów zapobiegania atakom terrorystycznym wymierzonym przeciwko infrastrukturze krytycznej (IK), a także zwiększenia gotowości i zdolności reagowania na takie ataki.

Wnioski Rady zatytułowane "Zapobieganie, gotowość i reagowanie na ataki terrorystyczne" oraz "Solidarnościowy program UE na rzecz przeciwdziałania zagrożeniom i atakom terrorystycznym" przyjęte przez Radę w grudniu 2004 r. zatwierdziły projekt Komisji przedłożenia Europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej (EPOIK) oraz utworzenia prze nią Sieci ostrzegania o zagrożeniach dla infrastruktury krytycznej (SOZIK).

W listopadzie 2005 r. Komisja przyjęła zieloną księgę w sprawie europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej (EPOIK), w której opisano opcje polityczne, jakie Komisja mogłaby zastosować przy opracowywaniu EPOIK i SOZIK.

W grudniu 2005 r. Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (WSiSW) wezwała Komisję do przygotowania do czerwca 2006 r. wniosku legislacyjnego w sprawie EPOIK.

Niniejszy wniosek dotyczący dyrektywy przedstawia środki, jakie Komisja proponuje zastosować w dziedzinie rozpoznawania i wyznaczania europejskich infrastruktur krytycznych (EIK) oraz oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ich ochrony.

Podstawę prawną tego wniosku stanowi art. 308 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Informację zebrano od wszystkich zainteresowanych stron.

Ponieważ istnieją już horyzontalne przepisy w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej, celem wniosku Komisji jest stworzenie ram horyzontalnych rozpoznawania i wyznaczania europejskich infrastruktur krytycznych oraz oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ich ochrony.

Według wniosku Komisji jedynie wspólne ramy regulacyjne w postaci dyrektywy mogą zapewnić konieczną podstawę spójnego i jednolitego procesu wdrażania działań służących zwiększeniu ochrony EIK i wyraźnie określić zakres odpowiedzialności poszczególnych uczestników tego procesu. Niewiążące, dobrowolne środki, chociaż elastyczne, nie stanowiłyby dostatecznie mocnego fundamentu, gdyż nie dawałyby wystarczającej jasności, kto za co odpowiada ani nie precyzowałyby praw i obowiązków zaangażowanych stron.

STANOWISKO SPRAWOZDAWCY:

Sprawozdawca popiera pomysł stworzenia wspólnych ram. Faktycznie uszkodzenie lub zniszczenie części infrastruktury w jednym z państw członkowskich może mieć negatywny wpływ na szereg innych państw i na całość gospodarki. Nowe technologie (np. internet) i liberalizacja rynku (np. w dziedzinie dostaw elektryczności i gazu) oznaczają, że wiele infrastruktur stanowi część większej sieci. W tej sytuacji wartość środków ochronnych określa ich najsłabsze ogniwo.

Wrażliwość krytycznych infrastruktur i związana z nimi wrażliwość usług, które dostarczają, wymagają działania. Skuteczna ochrona wrażliwych infrastruktur krytycznych i usług wymaga komunikacji, koordynacji i współpracy wszystkich zainteresowanych stron na płaszczyźnie krajowej oraz na poziomie UE.

Ponadto doświadczenia przeszłości mówią nam, że w przypadku ataku terrorystycznego głowy państw UE domagać się będą nowych propozycji w dziedzinie bezpieczeństwa w przeciągu czterdziestu ośmiu godzin, co obniży jakość tych wniosków. Co gorsza, mogą również podjąć kroki nieproporcjonalne i pozbawione przejrzystości, jak na przykład restrykcje odnośnie płynów na pokładach samolotów.

Dlatego też uzasadnione jest stworzenie horyzontalnych przepisów na poziomie UE, uwzględniających skomplikowane procesy i obszary wzajemnego oddziaływania infrastruktur krytycznych w wymiarze międzynarodowym.

Jednocześnie należy jednak stwierdzić, że Unia powinna wspierać, nie duplikować działania państw członkowskich. Należy przyjąć więc oddolne podejście, pamiętając o tym, że krajowi operatorzy najlepiej wiedzą, co dzieje się na ich terenie.

W świetle powyższego sprawozdawca jest zdania, że strategia wspólnotowa jest uzasadniona jedynie wówczas, gdy zagrożone są co najmniej trzy państwa członkowskie, lub co najmniej dwa państwa członkowskie poza państwem członkowskim, na którego terenie znajduje się krytyczna infrastruktura.

Ważną rzeczą jest przypomnienie, że zasadnicza i ostateczna odpowiedzialność za ochronę infrastruktury krytycznej spoczywa na państwach członkowskich i właścicielach/operatorach infrastruktur krytycznych. Sektor prywatny ma własne, specyficzne doświadczenia, wiedzę i wymagania w odniesieniu do ochrony infrastruktury krytycznej, dlatego też pełne włączenie tego sektora ma ogromne znaczenie.

Sprawozdawca chciałby ponadto podkreślić, że za wszelką cenę należy uniknąć sprzeczności lub nakładania się na siebie różnych ustaw i przepisów. Ewentualne przyszłe wspólne metodologie oceny, jeśli uznane zostaną za niezbędne, powinny więc uwzględniać istniejące obecnie metodologie. Kryteria przekrojowe i sektorowe powinny więc opierać się na istniejących sektorowych posunięciach ochronnych i uwzględniać specyfikę poszczególnych sektorów infrastruktury krytycznej. Tam gdzie istnieją mechanizmy wspólnotowe, należy wykorzystywać się je nadal. Zastosowanie co najmniej jednego istniejącego środka ochronnego mogłoby spełniać wymóg stworzenia i aktualizacji planu bezpieczeństwa infrastruktury i/lub wymóg wyznaczenia urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa.

Ponadto sprawozdawca jest zdania, że należy maksymalnie ograniczyć obciążenia administracyjne i - między innymi - przestrzegać zasady punktu wyłącznego kontaktu.

OPINIA Komisji Gospodarczej i Monetarnej (6.6.2007)

dla Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych

w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie rozpoznania i wyznaczenia europejskiej infrastruktury krytycznej oraz oceny potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony
(COM(2006)/0787 – C6‑0053/2007 – 2006/0276(CNS))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Harald Ettl

ZWIĘZŁE UZASADNIENIE

W oparciu o program haski z dnia 5 listopada 2005 r. obejmujący zarówno wydajne zarządzanie kryzysowe o charakterze transgranicznym, jak i lepszą ochronę przed katastrofami oraz ochronę infrastruktury krytycznej (OIK) dla Unii w ramach zwalczania terroryzmu oraz w oparciu o prace wstępne Komisji w ramach zielonej księgi z 17 listopada 2005. został przedstawiony wniosek Komisji w sprawie przyszłych działań mających na celu poprawę europejskiego zarządzania kryzysowego.

Infrastruktury krytyczne to materialne lub informacyjno-technologiczne urządzenia, sieci, usługi i dobra, których naruszenie lub zniszczenie mogłoby spowodować poważne skutki dla zdrowia, bezpieczeństwa lub dobrobytu obywateli, a także dla skutecznego funkcjonowania rządów państw członkowskich. Infrastruktura krytyczna istnieje w wielu sektorach gospodarki, m. in. w bankowości i finansach, w sektorze transportu i zbytu, w dziedzinie energii, instytucji użyteczności publicznej, zdrowia, zaopatrzenia w żywność i komunikacji oraz istotnych usług państwowych.

OIK w UE wraz z bezpieczeństwem wewnętrznym stanowi centralne zagadnienie europejskiego systemu społecznego. Z psychologicznego punktu widzenia zniszczenie infrastruktury krytycznej w UE może prowadzić do całkowitej utraty zaufania opinii publicznej w UE. Obecnie państwa członkowskie posiadają rozmaite poziomy instytucji zarządzania kryzysowego na szczeblu krajowym. Właśnie z tego powodu przedmiotowy wniosek Komisji ma na celu rozpoznawanie i wyznaczanie europejskiej infrastruktury krytycznej zgodnie ze wspólną procedurą.

Warunkiem aktywnego zarządzania kryzysowego jest utrzymywanie wszystkich niezbędnych systemów komunikacyjnych w dziedzinie technologii informacyjnych i telekomunikacji. Sektory te wykazują infrastrukturę przekrojową i stanowią jednocześnie infrastrukturę krytyczną dla innych rodzajów infrastruktury krytycznej, jak np. finanse, bankowość i ubezpieczenia. Musi istnieć możliwość szybkiej technicznej i instytucjonalnej reakcji na celowy atak na sieć danych EBC, dużych banków lub giełdy we Frankfurcie.

Współpraca transgraniczna jest nieunikniona dla wielkich koncernów. Europejskie badania z 2005 r. wykazały, że ponad połowa znaczących przedsiębiorstw nie przeprowadza audytów bezpieczeństwa. Ewentualne wykorzystywanie serwerów sieciowych także ułatwia działania radykalistów i stanowi istotny element używania techniki informacyjnej przez terrorystów.

Infrastruktura o znaczeniu międzynarodowym, pozbawiona rozwiązań alternatywnych, jest szczególnie narażona w przypadku różnego rodzaju katastrof. Przerwa w dostawie prądu w europejskiej sieci transmisyjnej, która miała miejsce 4 listopada 2006 r., dramatycznie uwidoczniła ten słaby punkt. Także zaopatrzenie w wodę gruntową, źródlaną i płynącą może stać się problemem transgranicznym i międzypaństwowym, mimo istnienia krajowych sieci.

Należy zadbać o to, aby w sytuacjach kryzysowych także transport kolejowy z połączeniami transgranicznymi i lotniska z urządzeniami zapewniającymi bezpieczeństwo lotów mogły skorzystać z europejskiej logistyki związanej z działaniami zapobiegawczymi.

Spółki ubezpieczeniowe i reasekuracyjne zajmowały się od lat kwestiami branżowego zarządzania ryzykiem. W dyrektywach, jak np. w ramach dyrektyw pakietu działań „Wypłacalność I“, uwzględniono już kwestie zarządzania ryzykiem w przypadku ubezpieczeń zarówno pod względem danych, jak i materialnego stopnia pokrycia szkód i muszą one zostać dostosowane w projekcie „Wypłacalność II” do obecnej sytuacji zwiększonego ryzyka. Pomimo koniecznej proporcjonalności w przypadku ubezpieczeń w rozważaniach należy uwzględnić dodatkowe, ewentualnie także państwowe, ryzyko odpowiedzialności.

Sprawozdawca komisji opiniodawczej przyjmuje z zadowoleniem i wspiera intencję Komisji dotyczącą przeprowadzenia koordynacji działań w ramach OIK na szczeblu europejskim. Należy jednak zaznaczyć, że trzeba zapobiec podwójnej regulacji istniejących przepisów sektorowych, jak np. przypadku zaleceń dla systemów realizacji papierów wartościowych, norm rozliczania i realizacji papierów wartościowych w UE i norm stosowania systemów realizacji papierów wartościowych w UE w przypadku transakcji kredytowych ESBC.

Opierając się na kombinacji wiążących i niewiążących działań należy stworzyć realną relację kosztów i korzyści w celu uzyskania europejskiej wartości dodanej.

POPRAWKI

Komisja Gospodarcza i Monetarna zwraca się do Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, jako do komisji przedmiotowo właściwej, o naniesienie w swoim sprawozdaniu następujących poprawek:

Tekst proponowany przez Komisję	Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 Punkt 3 preambuły
(3) W grudniu 2005 r. Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych wezwała Komisję do przygotowania wniosku legislacyjnego dotyczącego europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej (EPOIK) i zdecydowała, że program ten powinien zakładać ochronę wszechstronną, traktując jednak przeciwdziałanie zagrożeniom terrorystycznym jako priorytet. Zgodnie z takim podejściem w procesie ochrony infrastruktury należy uwzględniać zagrożenia wywołane działalnością człowieka, zagrożenia technologiczne i klęski żywiołowe, największą uwagę poświęcając jednak zagrożeniom terrorystycznym. Jeżeli w danym sektorze infrastruktury krytycznej poziom zabezpieczenia przed określonym rodzajem poważnego zagrożenia zostanie uznany za odpowiedni, zainteresowane strony powinny skoncentrować się na tych obszarach, gdzie ochrona nadal nie jest wystarczająca.	(3) W grudniu 2005 r. Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych wezwała Komisję do przygotowania wniosku legislacyjnego dotyczącego europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej (EPOIK) i zdecydowała, że program ten powinien zakładać ochronę wszechstronną, traktując jednak przeciwdziałanie zagrożeniom terrorystycznym jako priorytet. Zgodnie z takim podejściem w procesie ochrony infrastruktury należy uwzględniać zagrożenia wywołane działalnością człowieka, zagrożenia technologiczne i klęski żywiołowe. Muszą być w nim ujęte również zagrożenia wynikające ze struktury. Największą uwagę poświęcić należy jednak zagrożeniom terrorystycznym. Jeżeli w danym sektorze infrastruktury krytycznej poziom zabezpieczenia przed określonym rodzajem poważnego zagrożenia zostanie uznany za odpowiedni, zainteresowane strony powinny skoncentrować się na tych obszarach, gdzie ochrona nadal nie jest wystarczająca.
Uzasadnienie
Konieczność sprecyzowania.
Poprawka 2 Punkt 4 preambuły
(4) Odpowiedzialność za ochronę infrastruktury krytycznej spoczywa obecnie głównie na państwach członkowskich i właścicielach/operatorach infrastruktur krytycznych. W tym względzie nie powinno być zmian.	(4) Odpowiedzialność za ochronę infrastruktury krytycznej spoczywa obecnie głównie na państwach członkowskich i właścicielach/operatorach infrastruktur krytycznych. W tym względzie nie może być zmian w przyszłości.
Uzasadnienie
Jasne określenie krajowej odpowiedzialności.
Poprawka 3 Punkt 5 preambuły
(5) Na terenie Wspólnoty znajduje się szereg infrastruktur krytycznych, których zakłócenie lub zniszczenie dotknęłoby co najmniej dwa państwa członkowskie lub państwo członkowskie inne niż to, w którym taka infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana. Chodzi miedzy innymi o skutki ponadgraniczne wynikające ze współzależności między powiązanymi ze sobą infrastrukturami. Tego typu europejskie infrastruktury krytyczne należy rozpoznać i wyznaczyć za pomocą wspólnej procedury. Potrzebę zwiększenia ochrony takich infrastruktur należy ocenić na podstawie wspólnego zbioru zasad. Sprawdzonym i skutecznym środkiem rozwiązywania kwestii związanych z ponadgraniczną infrastrukturą krytyczną są dwustronne programy współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej. EPOIK powinien opierać się na takiej właśnie współpracy.	(5) Na terenie Wspólnoty znajduje się szereg infrastruktur krytycznych, których zakłócenie lub zniszczenie dotknęłoby co najmniej trzy państwa członkowskie lub dwa państwa członkowskie inne niż to, w którym taka infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana. Chodzi miedzy innymi o skutki ponadgraniczne wynikające ze współzależności między powiązanymi ze sobą infrastrukturami. Tego typu europejskie infrastruktury krytyczne należy rozpoznać i wyznaczyć za pomocą wspólnej procedury. Potrzebę zwiększenia ochrony takich infrastruktur należy ocenić na podstawie wspólnego zbioru zasad. Sprawdzonym i skutecznym środkiem rozwiązywania kwestii związanych z ponadgraniczną infrastrukturą krytyczną są dwustronne programy współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej. EPOIK powinien opierać się na takiej właśnie współpracy.
Uzasadnienie
Zasada pomocniczości.
Poprawka 4 Punkt 5 a preambuły (nowy)
	(5a) W określonych sektorach istnieje już szereg środków regulujących rozpoznawanie, wyznaczanie i ochronę infrastruktury krytycznej. Przyszła regulacja wspólnotowa nie może doprowadzić do powielania przepisów w tych sektorach bez dodatkowego zwiększenia bezpieczeństwa.
Poprawka 5 Punkt 6 a preambuły (nowy)
	(6a) Infrastruktury krytyczne powinny być projektowane w taki sposób, aby jak najbardziej ograniczyć liczbę powiązań z krajami trzecimi i lokalizację infrastruktur w tych krajach. Umiejscowienie elementów infrastruktury krytycznej poza Unią Europejską zwiększa zagrożenie atakami terrorystycznymi oddziaływującymi pośrednio na całą infrastrukturę, dostęp terrorystów do danych zgromadzonych poza Unią Europejską, a także ryzyko niezgodności ze wspólnotowym prawodawstwem, czyniąc w ten sposób całą infrastrukturę bardziej podatną na ataki.
Uzasadnienie
Niedawny przypadek SWIFT ujawnił, że dane krytyczne muszą być chronione przed nielegalnym wykorzystaniem przez obce organy lub podmioty prywatne.
Poprawka 6 Punkt 10 preambuły
(10) W trosce o lepszą ochronę europejskich infrastruktur krytycznych należy opracować wspólne metody rozpoznawania i klasyfikowania słabych stron, zagrożeń i ryzyka charakteryzujących poszczególne składniki infrastruktury krytycznej.	(10) W trosce o lepszą ochronę europejskich infrastruktur krytycznych należy opracować wspólne metody rozpoznawania i klasyfikowania zagrożeń i ryzyka oraz strukturalnych słabych stron, charakteryzujących poszczególne składniki infrastruktury krytycznej.
Uzasadnienie
Konieczność sprecyzowania.
Poprawka 7 Punkt 14 preambuły
(14) Wymiana informacji dotyczących infrastruktury krytycznej powinna odbywać się w warunkach zaufania i bezpieczeństwa. Wymiana informacji musi opierać się na wzajemnym zaufaniu, firmy i organizacje muszą być przekonane, że dotyczące ich poufne dane są należycie chronione. Dla przedstawicieli przemysłu zachętą do wymiany informacji powinna być pewność, że korzyści płynące z dostarczenia informacji na temat infrastruktury krytycznej są w ogólnym rozrachunku społeczno-gospodarczym większe niż koszty, jakie się z tym wiążą. Należy zatem zachęcać do wymiany informacji dotyczących ochrony infrastruktury krytycznej.	(14) Wymiana informacji dotyczących infrastruktury krytycznej powinna odbywać się w warunkach zaufania i bezpieczeństwa. Wymiana informacji musi opierać się na wzajemnym zaufaniu, firmy i organizacje muszą być przekonane, że dotyczące ich poufne dane są należycie chronione.
Uzasadnienie
Przestrzeganie zasady pomocniczości
Poprawka 8 Punkt 15 preambuły
(15) Niniejsza dyrektywa jest uzupełnieniem istniejących środków sektorowych, które obowiązują na poziomie wspólnotowym i w państwach członkowskich. Tam, gdzie działają już odpowiednie mechanizmy wspólnotowe, należy nadal z nich korzystać i traktować jako wkład w ogólny proces wdrożenia niniejszej dyrektywy.	(15) Niniejsza dyrektywa jest uzupełnieniem istniejących środków sektorowych, które obowiązują na poziomie wspólnotowym i w państwach członkowskich. Tam, gdzie działają już odpowiednie mechanizmy wspólnotowe, należy nadal z nich korzystać i traktować jako wkład w ogólny proces wdrożenia niniejszej dyrektywy, unikając sytuacji, w których powielające się wymogi generują dodatkowe koszty bez większego bezpieczeństwa.
Uzasadnienie
Uniknięcie niepotrzebnego obciążenia biurokratycznego, które nie przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa.
Poprawka 9 Punkt 15 a preambuły (nowy)
	(15a) Niniejsza dyrektywa nie obejmuje szczególnego znaczenia zewnętrznego wymiaru infrastruktury krytycznej, która jest charakterystyczną cechą np. sektora usług finansowych lub energetycznego.
Uzasadnienie
Wyjaśnienie, że również infrastruktura krytyczna znajdująca się poza Unią Europejską może wywierać znaczny wpływ, w szczególności w zakresie sektora usług finansowych i sektora energetycznego, i że konieczne są działania zwiększające bezpieczeństwo.
Poprawka 10 Artykuł 1
1. Niniejsza dyrektywa ustanawia procedury rozpoznawania i wyznaczania europejskich infrastruktur krytycznych oraz wspólne zasady oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ochrony takich infrastruktur.	1. Niniejsza dyrektywa ustanawia procedury rozpoznawania i wyznaczania europejskich infrastruktur krytycznych oraz wspólne zasady oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ochrony takich infrastruktur przed wszelkiego rodzaju zagrożeniami.
Uzasadnienie
Strategia powinna mieć na celu ochronę przed wszelkiego rodzaju zagrożeniami, również takimi, które nie wynikają z terroryzmu ani kataklizmów, lecz mimo to mogą trwale zakłócić funkcjonowanie i nienaruszalność infrastruktury. Zaliczają się do tego m.in.: błąd ludzki, niedostateczne kwalifikacje personelu, outsourcing infrastruktury krytycznej dla przedsiębiorstw, epidemie/choroby zakaźne, wzrastająca zależność od technologii informacyjnych, światowa sieć systemów IT, niepokoje polityczne itd.
Poprawka 11 Artykuł 2 litera (b)
b) „europejska infrastruktura krytyczna” oznacza infrastruktury krytyczne, których zakłócenie lub zniszczenie miałoby istotny negatywny wpływ na co najmniej dwa państwa członkowskie lub na jedno państwo członkowskie, w sytuacji gdy dana infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana w innym państwie członkowskim. Chodzi miedzy innymi o skutki wynikające ze współzależności z innymi rodzajami infrastruktury;	b) „europejska infrastruktura krytyczna” oznacza infrastruktury krytyczne, których zakłócenie lub zniszczenie miałoby istotny negatywny wpływ na co najmniej trzy państwa członkowskie lub na co najmniej dwa państwa członkowskie, w sytuacji gdy dana infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana w innym państwie członkowskim. Chodzi miedzy innymi o skutki wynikające ze współzależności z innymi rodzajami infrastruktury;
Poprawka 12 Artykuł 2 litera (c) tiret 1
•          skutków społecznych (liczba dotkniętych mieszkańców);	•          skutków dla mieszkańców;
Uzasadnienie
Konieczność sprecyzowania.
Poprawka 13 Artykuł 2 litera (c) tiret 2
•          skutków ekonomicznych (wielkość strat ekonomicznych i/lub wartość utraconych towarów lub usług);	•          skutków dla rynku wewnętrznego (wielkość strat ekonomicznych i/lub wartość utraconych towarów lub usług);
Uzasadnienie
Konieczność sprecyzowania.
Poprawka 14 Artykuł 2 litera (d)
d) „słaba strona” oznacza cechę elementu konstrukcji, oprzyrządowania lub działania infrastruktury krytycznej, która czyni tę infrastrukturę podatną na zakłócenia lub zniszczenie i która obejmuje współzależności z innymi rodzajami infrastruktury;	d) „strukturalna słaba strona” oznacza cechę elementu konstrukcji, oprzyrządowania lub działania infrastruktury krytycznej, która czyni tę infrastrukturę podatną na zakłócenia lub zniszczenie i która obejmuje współzależności z innymi rodzajami infrastruktury;
Uzasadnienie
Konieczność sprecyzowania.
Poprawka 15 Artykuł 3 ustęp 1 akapit 1
1. Przekrojowe i sektorowe kryteria rozpoznawania europejskich infrastruktur krytycznych przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3. Ich zmiany dokonuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.	1. Przekrojowe i sektorowe kryteria rozpoznawania europejskich infrastruktur krytycznych tworzy się na podstawie istniejących kryteriów ochrony i przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3. Ich zmiany dokonuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.
Poprawka 16 Artykuł 3 ustęp 1 akapit 2
Kryteria przekrojowe, które mają zastosowanie horyzontalne do wszystkich sektorów infrastruktury krytycznej, opracowuje się, biorąc pod uwagę rozmiar strat wynikłych z zakłócenia lub zniszczenia danej infrastruktury. Przyjmuje się je najpóźniej [rok po wejściu w życie niniejszej dyrektywy].	Kryteria przekrojowe, które mają zastosowanie horyzontalne do wszystkich sektorów europejskiej infrastruktury krytycznej, opracowuje się, biorąc pod uwagę rozmiar strat wynikłych z zakłócenia lub zniszczenia danej infrastruktury. Przyjmuje się je najpóźniej [sześć miesięcy po wejściu w życie niniejszej dyrektywy].
Uzasadnienie
Skrócenie procedury.
Poprawka 17 Artykuł 3 ustęp 1 akapit 3
Kryteria sektorowe opracowuje się dla sektorów priorytetowych, uwzględniając cechy charakterystyczne poszczególnych sektorów infrastruktury krytycznej i odpowiednio włączając do udziału zainteresowane strony. Kryteria takie przyjmuje się dla każdego sektora priorytetowego najpóźniej rok po wytypowaniu danego sektora jako priorytetowy.	Kryteria sektorowe opracowuje się dla sektorów priorytetowych w oparciu o istniejące sektorowe środki ochrony, uwzględniając cechy charakterystyczne poszczególnych sektorów infrastruktury krytycznej i włączając do udziału zainteresowane strony, ponieważ sektory dysponują szczególnym doświadczeniem, umiejętnościami i znają wymogi ochrony ich krytycznej infrastruktury. Kryteria takie przyjmuje się dla każdego sektora priorytetowego najpóźniej rok po wytypowaniu danego sektora jako priorytetowy.
Poprawka 18 Artykuł 3 ustęp 1 akapit 3 a (nowy)
	Tam gdzie istnieją mechanizmy wspólnotowe, nadal się je wykorzystuje. Za wszelką cenę należy unikać powielania i sprzeczności różnych ustaw lub przepisów.
Poprawka 19 Artykuł 3 ustęp 3 akapit 1
3. Każde państwo członkowskie rozpoznaje infrastruktury krytyczne zlokalizowane na swoim terytorium – a także infrastruktury krytyczne, które mogą mieć wpływ na to państwo chociaż są zlokalizowane poza granicami jego terytorium – które spełniają kryteria przyjęte na podstawie ust. 1 i 2.	3. Każde państwo członkowskie rozpoznaje infrastruktury krytyczne zlokalizowane na swoim terytorium – a także infrastruktury krytyczne, które mogą mieć wpływ na jego terytorium, chociaż są zlokalizowane poza granicami jego terytorium – które spełniają kryteria przyjęte na podstawie ust. 1 i 2.
Uzasadnienie
Konieczność sprecyzowania.
Poprawka 20 Artykuł 4 ustęp 1 a (nowy)
	1a. Europejskie infrastruktury krytyczne są projektowane w taki sposób, aby jak najbardziej ograniczyć liczbę powiązań z krajami trzecimi.
Uzasadnienie
Niedawny przypadek SWIFT ujawnił, że dane krytyczne muszą być chronione przed nielegalnym wykorzystaniem przez obce organy lub podmioty prywatne.
Poprawka 21 Artykuł 4 ustęp 2 a (nowy)
	2a. Przetwarzanie danych osobowych dokonywane przez europejskie infrastruktury krytyczne, bezpośrednio lub poprzez pośredników oraz niezbędne do ich działalności, przeprowadza się zgodnie z przepisami dyrektywy 95/46/WE i stosownymi zasadami ochrony danych. Przetwarzanie danych odbywa się w Unii Europejskiej, a ze względów bezpieczeństwa zabrania się wszelkiego kopiowania danych w krajach trzecich.
Uzasadnienie
Niedawny przypadek SWIFT ujawnił, że dane krytyczne muszą być chronione przed nielegalnym wykorzystaniem przez obce organy lub podmioty prywatne.
Poprawka 22 Artykuł 5 ustęp 2 akapit 1
2. W planie bezpieczeństwa infrastruktury należy określić składniki europejskiej infrastruktury krytycznej i podać odpowiednie rozwiązania gwarantujące ich ochronę zgodnie z załącznikiem II. Wymogi sektorowe dotyczące planu bezpieczeństwa infrastruktury z uwzględnieniem istniejących środków wspólnotowych przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.	2. W planie bezpieczeństwa infrastruktury należy określić składniki europejskiej infrastruktury krytycznej i podać odpowiednie rozwiązania gwarantujące ich ochronę zgodnie z załącznikiem II. Wymogi sektorowe dotyczące planu bezpieczeństwa infrastruktury z uwzględnieniem istniejących środków wspólnotowych zatwierdza się w pełni zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.
Uzasadnienie
Przedsiębiorstwa ubezpieczeniowe i banki należą do branż inwestujących stale wysokie sumy w działania zabezpieczające, takie jak kontrole dostępu czy zabezpieczenia systemów informacyjnych. Działania krajowe nie mogą pokrywać się z już istniejącymi działaniami sektorowymi. Dlatego w ramach przyszłego uregulowania należy zagwarantować pełne zatwierdzenie istniejących planów bezpieczeństwa.
Poprawka 23 Artykuł 7 ustęp 2 akapit 1
2. Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji skrócone zestawienie słabych stron, typów zagrożeń i ryzyka stwierdzonych w każdym z sektorów wymienionych w załączniku I nie później niż 18 miesięcy od daty przyjęcia wykazu przewidzianego w art. 4 ust. 2, a potem na bieżąco.	2. Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji skrócone zestawienie słabych stron, typów zagrożeń i ryzyka stwierdzonych w każdym z sektorów wymienionych w załączniku I nie później niż 12 miesięcy od daty przyjęcia wykazu przewidzianego w art. 4 ust. 2, a potem na bieżąco co dwa lata.
Uzasadnienie
Skrócenie procedury.
Poprawka 24 Artykuł 7 ustęp 4
4. Wspólne metody oceny słabych stron, zagrożeń i ryzyka w odniesieniu do europejskich infrastruktur krytycznych, opracowuje się według sektorów, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.	4. Wspólne metody oceny słabych stron, zagrożeń i ryzyka w odniesieniu do europejskich infrastruktur krytycznych, opracowuje się według sektorów, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3. Te wspólne metodologie uwzględniają już istniejące metodologie.
Poprawka 25 Artykuł 8
Komisja udziela właścicielom/operatorom wyznaczonych europejskich infrastruktur krytycznych wsparcia polegającego na udostępnieniu im najlepszych praktyk i metod w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej.	Na żądanie państw członkowskich Komisja powinna udzielać właścicielom/operatorom wyznaczonych europejskich infrastruktur krytycznych wsparcia polegającego na udostępnieniu im najlepszych praktyk i metod w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej.
Uzasadnienie
Zagwarantowanie zaangażowania państw członkowskich.
Poprawka 26 Artykuł 10 ustęp 2
2. Każda osoba, która na mocy niniejszej dyrektywy zajmuje się przetwarzaniem informacji w imieniu państwa członkowskiego, podlega odpowiedniej kontroli tego państwa pod kątem przestrzegania zasad ochrony danych.	2. Każda osoba, która na mocy niniejszej dyrektywy zajmuje się przetwarzaniem poufnych informacji w imieniu państwa członkowskiego, podlega kontroli tego państwa pod kątem jak najwyższego poziomu ochrony danych.
Poprawka 27 Artykuł 10 ustęp 3
3. Państwa członkowskie dbają o to, by informacje dotyczące ochrony infrastruktury krytycznej przekazywane państwom członkowskim lub Komisji nie były wykorzystywane do celów innych niż ochrona infrastruktur krytycznych.	3. Państwa członkowskie dbają o to, by informacje dotyczące ochrony infrastruktury krytycznej przekazywane państwom członkowskim lub Komisji nie były wykorzystywane do celów innych niż ochrona infrastruktur krytycznych oraz aby bezwzględnie uwzględniano pod względem merytorycznym zasadę proporcjonalności oraz podstawowe prawa i instytucje, wymagające ochrony.
Uzasadnienie
Do innych podstawowych praw i instytucji, wymagających ochrony, należą między innymi ochrona danych i tajemnica telekomunikacji.
Poprawka 28 Artykuł 11 ustęp 1
1. Komisję wspomaga komitet, w skład którego wchodzi po jednym przedstawicielu każdego punktu kontaktowego ds. OIK.	1. Komisję wspomaga komitet, w skład którego wchodzi po jednym upełnomocnionym przedstawicielu państw członkowskich.
Uzasadnienie
Przestrzeganie zasady pomocniczości
Poprawka 29 Załącznik I „Sektor” III „Podsektor” 9
Radiokomunikacja i nawigacja.	Radiokomunikacja, nawigacja oraz identyfikacja radiowa (RFID)
Poprawka 30 Załącznik I „Sektor” VII „Podsektor” 19
Infrastruktury i systemy płatnościowe i rozrachunkowo-rozliczeniowe	Infrastruktury i systemy płatnościowe i rozrachunkowo-rozliczeniowe oraz ich usługodawcy
Poprawka 31 Załącznik I „Sektor” VII „Podsektor” 9 a (nowy)
	19a. Bankowość i ubezpieczenia

PROCEDURA

Tytul	Rozpoznanie i wyznaczenie europejskiej infrastruktury krytycznej oraz ocena potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony
Odsyłacze	COM(2006)0787 - C6-0053/2007 - 2006/0276(CNS)
Komisja przedmiotowo właściwa	LIBE
Opinia wydana przez        Data ogłoszenia na posiedzeniu	ECON 1.2.2007
Sprawozdawca komisji opiniodawczej        Data powołania	Harald Ettl 24.1.2007
Rozpatrzenie w komisji	10.4.2007		8.5.2007
Data przyjęcia	5.6.2007
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	37 0 3
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Gabriele Albertini, Zsolt László Becsey, Pervenche Berès, Sharon Bowles, Udo Bullmann, David Casa, Manuel António dos Santos, Christian Ehler, Jonathan Evans, José Manuel García-Margallo y Marfil, Jean-Paul Gauzès, Robert Goebbels, Donata Gottardi, Dariusz Maciej Grabowski, Karsten Friedrich Hoppenstedt, Sophia in ‘t Veld, Piia-Noora Kauppi, Guntars Krasts, Andrea Losco, Astrid Lulling, Cristobal Montoro Romero, Joseph Muscat, Joop Post, John Purvis, Alexander Radwan, Dariusz Rosati, Heide Rühle, Eoin Ryan, Antolín Sánchez Presedo, Cristian Stănescu, Margarita Starkevičiūtė, Ivo Strejček, Ieke van den Burg, Sahra Wagenknecht
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Harald Ettl, Ján Hudacký, Werner Langen, Maria Petre, Andreas Schwab
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Anne Ferreira

OPINIA Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (12.6.2007)

dla Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych

w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie rozpoznania i wyznaczenia europejskiej infrastruktury krytycznej oraz oceny potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony
(COM(2006)0787 – C6‑0053/2007 –2006/0276 (CNS))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Norbert Glante

ZWIĘZŁE UZASADNIENIE

Infrastruktura krytyczna to materialne lub informacyjno-technologiczne urządzenia, sieci, usługi i dobra, których naruszenie lub zniszczenie mogłoby spowodować poważne skutki dla zdrowia, bezpieczeństwa lub dobrobytu obywateli, a także dla skutecznego funkcjonowania rządów państw członkowskich.

Obiekty infrastruktury krytycznej w UE są ściśle ze sobą połączone, w tej dziedzinie występuje zatem wysoki stopień wzajemnej zależności, co wpływa na większą wrażliwość tych obiektów na zakłócenia i zniszczenia.

Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy stanowi, że: „Unia i jej państwa członkowskie działają wspólnie w duchu solidarności, jeżeli jakiekolwiek państwo członkowskie stanie się przedmiotem ataku terrorystycznego lub ofiarą klęski żywiołowej bądź katastrofy spowodowanej przez człowieka.”

Wynika z tego konieczność ochrony obywateli UE w ramach zintegrowanej strategii europejskiej nie tylko przed atakami terrorystycznymi, lecz także przed klęskami żywiołowymi lub katastrofami. Zjawiska te mają często transgraniczne skutki, dlatego państwa członkowskie muszą sobie wzajemnie pomagać i stworzyć system reagowania kryzysowego na szczeblu Wspólnoty.

Skuteczna strategia powinna kłaść nacisk na przeciwdziałanie oraz na usuwanie skutków ataków i katastrof.

Europejski system wczesnego ostrzegania dla infrastruktury krytycznej może odnieść sukces jedynie wtedy, gdy będzie wspierał wymianę informacji w zakresie wspólnego zagrożenia i ustanawiał odpowiednie środki i strategie, służące do minimalizacji zagrożeń i skuteczniejszej ochrony infrastruktury krytycznej.

Kompetencje

Ponieważ wiele ważnych elementów infrastruktury nie należy do państwa, w działania w zakresie bezpieczeństwa i kontroli musi być włączony zarówno sektor publiczny, jak i prywatny. Na szczeblu UE ochrona infrastruktury należy wyłącznie do kompetencji państw członkowskich. UE powinna jednak przejąć rolę koordynatora w tej dziedzinie, ponieważ skuteczność działań poszczególnych państw w wielu przypadkach zależy od współpracy transgranicznej.

Współpraca i koordynacja

W celu ochrony infrastruktury krytycznej konieczne jest zawarcie konsekwentnego i opartego na współpracy partnerstwa miedzy właścicielami, operatorami infrastruktury i właściwymi władzami państw członkowskich.

Na szczeblu Wspólnoty należy stworzyć system analizy zagrożeń w celu zapewnienia interoperacyjności. Bardzo ważne jest, aby normy, zasady i ich realizacja w praktyce były wszędzie jednakowe. Nie oznacza to jednak, że konieczny jest identyczny system. O wiele bardziej istotne jest zwiększenie zgodności i skuteczności systemów. W przypadkach, dla których nie ma standardów sektorowych lub norm międzynarodowych, Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN) i inne właściwe organy normalizacyjne powinny zaproponować jednolite sektorowe i dostosowane standardy bezpieczeństwa dla wszystkich zaangażowanych sektorów. Takie standardy powinny zostać zaproponowane również na szczeblu międzynarodowym przez ISO w celu stworzenia w tej kwestii takich samych warunków.

Istotne informacje powinny być przetwarzane – niezależnie od tego, z jakiego źródła pochodzą – w sposób staranny, rzetelny i w razie potrzeby z zachowaniem zasady poufności, nawet jeśli w takich przypadkach należy zawsze zapewnić kontrolę parlamentarną.

Technologia informacyjna

Sieci komunikacyjne i systemy informacyjne stały się istotnym czynnikiem życia gospodarczego i społecznego. Dlatego coraz większe znaczenie zyskuje bezpieczeństwo, przede wszystkim jednak dostępność tych sieci i systemów.

Według ustaleń zdarzają się – w szczególności w ramach przestępczości zorganizowanej – ataki na systemy informacyjne; rośnie także zaniepokojenie z powodu możliwych ataków terrorystycznych na systemy stanowiące element infrastruktury krytycznej państw członkowskich. W związku z tym zagrożony jest cel budowy bezpiecznego społeczeństwa informacyjnego oraz przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Dlatego konieczne jest przeciwdziałanie na szczeblu UE. Krajowy i transgraniczny charakter nowoczesnych systemów informacyjnych powoduje, że ataki na takie systemy mają często wymiar transgraniczny, co zwraca uwagę na pilną potrzebę podejmowania dalszych środków mających na celu zbliżenie właściwych przepisów prawa karnego.

Badania

Z uwagi na rosnące znaczenie badań nad bezpieczeństwem Komisja zaproponowała znaczne zwiększenie budżetu rocznego począwszy od 2007 r. z 15 mln euro do ok. 250 mln euro rocznie.

W ramach przygotowania do nowego okresu finansowania od 2007 r. powołano w kwietniu 2005 r. Zespół Doradczy ds. Europejskich Badań nad Bezpieczeństwem składający się z przedstawicieli prywatnych i publicznych grup interesu w dziedzinie bezpieczeństwa, który doradza Komisji w sprawie treści i realizacji badań nad bezpieczeństwem w ramach siódmego ramowego programu badawczego.

POPRAWKI

Komisja Przemysłu, Badań Naukowych i Energii zwraca się do Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, jako do komisji przedmiotowo właściwej, o naniesienie w swoim sprawozdaniu następujących poprawek:

Tekst proponowany przez Komisję[1]	Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 Punkt 2 preambuły
(2) W dniu 17 listopada 2005 r. Komisja przyjęła zieloną księgę w sprawie europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej, w której opisano opcje polityczne dotyczące opracowywania tego programu oraz sieci ostrzegania o zagrożeniach dla infrastruktury krytycznej (SOZIK). Opinie uzyskane w odpowiedzi na wspomnianą zieloną księgę wyraźnie wskazują na potrzebę ustanowienia wspólnotowego zbioru przepisów regulujących ochronę infrastruktury krytycznej. Uznano potrzebę zwiększenia zdolności w zakresie ochrony infrastruktur krytycznych w Europie oraz wsparcia działań na rzecz ograniczenia słabych stron takich infrastruktur. Podkreślono znaczenie zasady pomocniczości i dialogu zainteresowanych stron.	(2) W dniu 17 listopada 2005 r. Komisja przyjęła zieloną księgę w sprawie europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej, w której opisano opcje polityczne dotyczące opracowywania tego programu oraz sieci ostrzegania o zagrożeniach dla infrastruktury krytycznej (SOZIK). Opinie uzyskane w odpowiedzi na wspomnianą zieloną księgę uwidoczniły możliwą wartość dodatkową wspólnotowego zbioru przepisów regulujących ochronę infrastruktury krytycznej. Uznano potrzebę zwiększenia zdolności w zakresie ochrony infrastruktur krytycznych w Europie oraz wsparcia działań na rzecz ograniczenia słabych stron takich infrastruktur. Podkreślono znaczenie podstawowych zasad pomocniczości, proporcjonalności oraz komplementarności, jak też dialogu zainteresowanych stron.
Poprawka 2 Punkt 3 preambuły
(3) W grudniu 2005 r. Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych wezwała Komisję do przygotowania wniosku legislacyjnego dotyczącego europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej (EPOIK) i zdecydowała, że program ten powinien zakładać ochronę wszechstronną, traktując jednak przeciwdziałanie zagrożeniom terrorystycznym jako priorytet. Zgodnie z takim podejściem w procesie ochrony infrastruktury należy uwzględniać zagrożenia wywołane działalnością człowieka, zagrożenia technologiczne i klęski żywiołowe, największą uwagę poświęcając jednak zagrożeniom terrorystycznym. Jeżeli w danym sektorze infrastruktury krytycznej poziom zabezpieczenia przed określonym rodzajem poważnego zagrożenia zostanie uznany za odpowiedni, zainteresowane strony powinny skoncentrować się na tych obszarach, gdzie ochrona nadal nie jest wystarczająca.	(3) W grudniu 2005 r. Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych wezwała Komisję do przygotowania wniosku legislacyjnego dotyczącego europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej (EPOIK) i zdecydowała, że program ten powinien zakładać ochronę wszechstronną, traktując jednak przeciwdziałanie zagrożeniom terrorystycznym jako priorytet. Zgodnie z takim podejściem w procesie ochrony infrastruktury należy uwzględniać zagrożenia wywołane działalnością człowieka, zagrożenia technologiczne i klęski żywiołowe.
Poprawka 3 Punkt 4 preambuły
(4) Odpowiedzialność za ochronę infrastruktury krytycznej spoczywa obecnie głównie na państwach członkowskich i właścicielach/operatorach infrastruktur krytycznych. W tym względzie nie powinno być zmian.	(4) Odpowiedzialność za ochronę infrastruktury krytycznej spoczywa obecnie głównie na państwach członkowskich i właścicielach/operatorach infrastruktur krytycznych. UE powinna jednak przejąć rolę koordynatora w tej dziedzinie, ponieważ skuteczność działań poszczególnych państw w wielu przypadkach zależy od współpracy transgranicznej.
Poprawka 4 Punkt 5 preambuły
(5) Na terenie Wspólnoty znajduje się szereg infrastruktur krytycznych, których zakłócenie lub zniszczenie dotknęłoby co najmniej dwa państwa członkowskie lub państwo członkowskie inne niż to, w którym taka infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana. Chodzi miedzy innymi o skutki ponadgraniczne wynikające ze współzależności między powiązanymi ze sobą infrastrukturami. Tego typu europejskie infrastruktury krytyczne należy rozpoznać i wyznaczyć za pomocą wspólnej procedury. Potrzebę zwiększenia ochrony takich infrastruktur należy ocenić na podstawie wspólnego zbioru zasad. Sprawdzonym i skutecznym środkiem rozwiązywania kwestii związanych z ponadgraniczną infrastrukturą krytyczną są dwustronne programy współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej. EPOIK powinien opierać się na takiej właśnie współpracy.	(5) Na terenie Wspólnoty znajduje się szereg infrastruktur krytycznych, których zakłócenie lub zniszczenie dotknęłoby co najmniej trzy państwa członkowskie lub co najmniej dwa państwa członkowskie inne niż to, w którym taka infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana. Chodzi miedzy innymi o skutki ponadgraniczne wynikające ze współzależności między powiązanymi ze sobą infrastrukturami. Tego typu europejskie infrastruktury krytyczne należy rozpoznać i wyznaczyć za pomocą wspólnej procedury. Potrzebę zwiększenia ochrony takich europejskich infrastruktur należy ocenić na podstawie wspólnego zbioru zasad. Sprawdzonym i skutecznym środkiem rozwiązywania kwestii związanych z ponadgraniczną infrastrukturą krytyczną są dwustronne programy współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej. EPOIK powinien opierać się na takiej właśnie współpracy.
Uzasadnienie
Działania na szczeblu europejskim są uzasadnione, jeśli narażone są przynajmniej trzy państwa członkowskie lub przynajmniej dwa państwa członkowskie inne niż państwo, na którego obszarze znajduje się infrastruktura krytyczna.
Poprawka 5 Punkt 6 preambuły
(6) Poszczególne sektory mają własne, specyficzne doświadczenia, wiedzę i wymagania w odniesieniu do ochrony infrastruktury krytycznej, dlatego należy opracować i wdrożyć wspólnotową koncepcję ochrony infrastruktury krytycznej, biorąc pod uwagę specyfikę poszczególnych sektorów i dotychczasowe środki sektorowe, w tym środki istniejące już na poziomie UE, krajowym i regionalnym oraz obowiązujące właścicieli/operatorów infrastruktury krytycznej, transgraniczne porozumienia o wzajemnej pomocy. Wspólnotowa koncepcja musi zakładać pełne zaangażowanie sektora prywatnego z uwagi na bardzo istotny udział tego sektora w nadzorowaniu ryzyka, zarządzaniu ryzykiem, tworzeniu planów zachowania ciągłości działania i usuwaniu skutków awarii. Konieczne jest stworzenie wspólnego wykazu sektorów infrastruktury krytycznej, aby ułatwić realizację koncepcji indywidualnego traktowania poszczególnych sektorów w procesie ochrony infrastruktury krytycznej.	(6) Poszczególne sektory mają własne, specyficzne doświadczenia, wiedzę i wymagania w odniesieniu do ochrony infrastruktury krytycznej, dlatego należy opracować i wdrożyć wspólnotową koncepcję ochrony infrastruktury krytycznej, biorąc pod uwagę specyfikę poszczególnych sektorów i dotychczasowe środki sektorowe, w tym środki istniejące już na poziomie UE, krajowym i regionalnym oraz obowiązujące właścicieli/operatorów infrastruktury krytycznej, transgraniczne porozumienia o wzajemnej pomocy. Wspólnotowa koncepcja powinna gwarantować pełne zaangażowanie sektora prywatnego z uwagi na bardzo istotny udział tego sektora w nadzorowaniu ryzyka, zarządzaniu ryzykiem, tworzeniu planów zachowania ciągłości działania i usuwaniu skutków awarii. Konieczne jest stworzenie sektorowych kryteriów rozpoznawania i wyznaczania infrastruktury krytycznej oraz wspólnego wykazu sektorów infrastruktury krytycznej, aby ułatwić realizację koncepcji indywidualnego traktowania poszczególnych sektorów w procesie ochrony europejskiej infrastruktury krytycznej.
Poprawka 6 Punkt 7 preambuły
(7) Każdy właściciel/operator infrastruktury krytycznej powinien opracować własny plan bezpieczeństwa infrastruktury, w którym określi najważniejsze składniki infrastruktury i zaproponuje rozwiązania służące ich ochronie. Plan bezpieczeństwa infrastruktury powinien uwzględniać ocenę słabych stron, zagrożeń i ryzyka oraz inne istotne informacje dostarczone przez organy państw członkowskich.	(7) Każdy właściciel/operator infrastruktury krytycznej powinien opracować własny plan bezpieczeństwa infrastruktury, w którym określi najważniejsze składniki infrastruktury i zaproponuje rozwiązania służące ich ochronie. Plan bezpieczeństwa infrastruktury powinien uwzględniać ocenę słabych stron, zagrożeń i ryzyka oraz inne istotne informacje dostarczone przez organy państw członkowskich. Przestrzeganie istniejących sektorowych środków bezpieczeństwa należy uważać za spełnienie wymogu sporządzenia i uaktualnienia planu bezpieczeństwa operatora.
Uzasadnienie
Koncepcja europejska powinna zostać stworzona w oparciu o istniejące sektorowe środki bezpieczeństwa przy uwzględnieniu specyfiki sektorów. Za wszelką cenę należy uniknąć sprzeczności i pokrywania się środków.
Poprawka 7 Punkt 8 preambuły
(8) Każdy właściciel/operator europejskiej infrastruktury krytycznej powinien wyznaczyć urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa odpowiedzialnego za współpracę i komunikację z odpowiednimi krajowymi organami ds. ochrony infrastruktury krytycznej.	(8) Każdy właściciel/operator europejskiej infrastruktury krytycznej powinien wyznaczyć urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa odpowiedzialnego za współpracę i komunikację z odpowiednimi krajowymi i wspólnotowymi organami ds. ochrony infrastruktury krytycznej. Przestrzeganie istniejących sektorowych środków bezpieczeństwa należy uważać za spełnienie wymogu wyznaczenia urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa.
Poprawka 8 Punkt 10 preambuły
(10) W trosce o lepszą ochronę europejskich infrastruktur krytycznych należy opracować wspólne metody rozpoznawania i klasyfikowania słabych stron, zagrożeń i ryzyka charakteryzujących poszczególne składniki infrastruktury krytycznej.	(10) W trosce o lepszą ochronę europejskich infrastruktur krytycznych należy opracować i wdrożyć wspólne metody rozpoznawania i klasyfikowania zagrożeń i ryzyka oraz braków strukturalnych charakteryzujących poszczególne składniki infrastruktury krytycznej.
Poprawka 9 Punkt 11 preambuły
(11) Jedynie wspólne ramy prawne mogą dać gwarancję spójnego wdrażania środków służących ochronie europejskiej infrastruktury krytycznej i pozwolić na jasne określenie zakresu odpowiedzialności wszystkich uczestników procesu. Właściciele/operatorzy europejskiej infrastruktury krytycznej powinni uzyskać dostęp do najlepszych praktyk i metod w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej.	(11) Poprzez określenie właściwego zakresu odpowiedzialności wszystkich uczestników procesu wspólne ramy prawne mogą dać gwarancję spójnego wdrażania środków służących ochronie europejskiej infrastruktury krytycznej i pozwolić na jasne określenie zakresu odpowiedzialności wszystkich uczestników procesu. Właściciele/operatorzy europejskiej infrastruktury krytycznej powinni uzyskać dostęp do informacji oraz do wymiany sprawdzonych doświadczeń, praktyk i metod w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej.
Poprawka 10 Punkt 12 preambuły
(12) Skuteczna ochrona infrastruktury krytycznej wymaga komunikacji, koordynacji i współpracy na poziomie krajowym i wspólnotowym. Najlepszym sposobem osiągnięcia tego celu jest wyznaczenie w każdym państwie członkowskim punktów kontaktowych, które powinny koordynować sprawy związane z OIK na terenie tego państwa, a także odpowiadać za współpracę w tym względzie z innymi państwami członkowskimi i Komisją.	(12) Skuteczna ochrona europejskiej infrastruktury krytycznej wymaga komunikacji, koordynacji i współpracy na poziomie krajowym i wspólnotowym. Najlepszym sposobem osiągnięcia tego celu jest wyznaczenie na szczeblu krajowym i wspólnotowym punktów kontaktowych OEIK, które powinny koordynować sprawy związane z OEIK wewnątrz kraju, a także odpowiadać za współpracę w tym względzie z innymi państwami członkowskimi i UE.
Poprawka 11 Punkt 13 preambuły
(13) Aby możliwe było prowadzenie działań służących ochronie infrastruktury krytycznej w obszarach wymagających zachowania określonego stopnia poufności, celowe jest zawarcie w niniejszej dyrektywie przepisów regulujących spójną i bezpieczną wymianę informacji. Niektóre informacje dotyczące ochrony infrastruktury krytycznej mają taki charakter, że ich ujawnienie mogłoby naruszyć interes publiczny i spowodować zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego. Konkretne fakty dotyczące danego składnika infrastruktury krytycznej, które można by wykorzystać do planowania i prowadzenia działań mających na celu niedopuszczalne w skutkach uszkodzenie urządzeń infrastruktury krytycznej, powinny być zastrzeżone, a dostępu do nich należy udzielać jedynie w przypadkach koniecznych, zarówno na poziomie wspólnotowym, jak i krajowym.	(13) Aby możliwe było prowadzenie działań służących ochronie europejskiej infrastruktury krytycznej w obszarach wymagających zachowania określonego stopnia poufności, celowe jest zawarcie w niniejszej dyrektywie przepisów regulujących spójną i bezpieczną wymianę informacji. Niektóre informacje dotyczące ochrony europejskiej infrastruktury krytycznej mają taki charakter, że ich ujawnienie mogłoby naruszyć interes publiczny i spowodować zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego. Konkretne fakty dotyczące danego składnika infrastruktury krytycznej, które można by wykorzystać do planowania i prowadzenia działań mających na celu niedopuszczalne w skutkach uszkodzenie urządzeń infrastruktury krytycznej, powinny być zastrzeżone, a dostępu do nich należy udzielać jedynie w przypadkach koniecznych, zarówno na poziomie wspólnotowym, jak i krajowym.
Poprawka 12 Punkt 14 preambuły
(14) Wymiana informacji dotyczących infrastruktury krytycznej powinna odbywać się w warunkach zaufania i bezpieczeństwa. Wymiana informacji musi opierać się na wzajemnym zaufaniu, firmy i organizacje muszą być przekonane, że dotyczące ich poufne dane są należycie chronione. Dla przedstawicieli przemysłu zachętą do wymiany informacji powinna być pewność, że korzyści płynące z dostarczenia informacji na temat infrastruktury krytycznej są w ogólnym rozrachunku społeczno-gospodarczym większe niż koszty, jakie się z tym wiążą. Należy zatem zachęcać do wymiany informacji dotyczących ochrony infrastruktury krytycznej.	(14) Wymiana informacji dotyczących infrastruktury krytycznej powinna odbywać się w warunkach zaufania i bezpieczeństwa. Wymiana informacji musi opierać się na wzajemnym zaufaniu, firmy i organizacje muszą być przekonane, że dotyczące ich poufne dane są należycie chronione.
Uzasadnienie
Przestrzeganie zasady pomocniczości.
Poprawka 13 Punkt 15 preambuły
(15) Niniejsza dyrektywa jest uzupełnieniem istniejących środków sektorowych, które obowiązują na poziomie wspólnotowym i w państwach członkowskich. Tam, gdzie działają już odpowiednie mechanizmy wspólnotowe, należy nadal z nich korzystać i traktować jako wkład w ogólny proces wdrożenia niniejszej dyrektywy.	(15) Niniejsza dyrektywa jest uzupełnieniem istniejących środków sektorowych, które obowiązują na poziomie wspólnotowym i w państwach członkowskich. Tam, gdzie działają już odpowiednie mechanizmy wspólnotowe, należy nadal z nich korzystać i traktować jako wkład w ogólny proces wdrożenia niniejszej dyrektywy, unikając powstawania dodatkowych kosztów w wyniku mnożenia wymogów, które nie prowadzi do zwiększenia bezpieczeństwa. Przyszłe środki sektorowe powinny uwzględniać niniejszą dyrektywę w celu uniknięcia ewentualnego powielania lub możliwych sprzeczności.
Uzasadnienie
Należy maksymalnie ograniczyć obciążenia administracyjne.
Poprawka 14 Punkt 15 a preambuły (nowy)
	(15a) Niniejsza dyrektywa nie uwzględnia szczególnego znaczenia zewnętrznego wymiaru infrastruktury krytycznej, np. w branży usług finansowych lub w sektorze energetycznym.
Uzasadnienie
Wyjaśnienie, że również infrastruktura krytyczna znajdująca się poza Unią Europejską może wywierać znaczny wpływ, w szczególności w sektorze usług finansowych i w sektorze energetycznym, oraz że konieczne są działania zwiększające bezpieczeństwo.
Poprawka 15 Punkt 17 preambuły
(17) Państwa członkowskie same nie są w stanie osiągnąć w wystarczającym stopniu celów niniejszej dyrektywy, czyli stworzyć procedury rozpoznawania i wyznaczania europejskich infrastruktur krytycznych oraz opracować wspólnej koncepcji oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ochrony takich infrastruktur, natomiast – biorąc pod uwagę skalę takiego działania – cele te można skuteczniej osiągnąć na szczeblu wspólnotowym, dlatego Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.	(17) Państwa członkowskie same nie są w stanie we wszystkich przypadkach osiągnąć w wystarczającym stopniu celów niniejszej dyrektywy, czyli stworzyć procedury rozpoznawania i wyznaczania europejskich infrastruktur krytycznych oraz opracować wspólnej koncepcji oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ochrony takich infrastruktur, natomiast – biorąc pod uwagę skalę takiego działania – cele te można skuteczniej osiągnąć na szczeblu wspólnotowym, dlatego Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
Uzasadnienie
Ustęp został sformułowany zbyt ostro.
Poprawka 16 Artykuł 2 litera b)
b) „europejska infrastruktura krytyczna” oznacza infrastruktury krytyczne, których zakłócenie lub zniszczenie miałoby istotny negatywny wpływ na co najmniej dwa państwa członkowskie lub na jedno państwo członkowskie, w sytuacji gdy dana infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana w innym państwie członkowskim. Chodzi miedzy innymi o skutki wynikające ze współzależności z innymi rodzajami infrastruktury;	b) „europejska infrastruktura krytyczna” oznacza infrastruktury krytyczne, których zakłócenie lub zniszczenie miałoby istotny negatywny wpływ na co najmniej trzy państwa członkowskie lub na przynajmniej dwa państwa członkowskie, w sytuacji gdy dana infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana w innym państwie członkowskim. Chodzi miedzy innymi o skutki wynikające ze współzależności z innymi rodzajami infrastruktury;
Uzasadnienie
Działania na szczeblu europejskim są uzasadnione, jeśli narażone są przynajmniej trzy państwa członkowskie lub przynajmniej dwa państwa członkowskie inne niż państwo, na którego obszarze znajduje się infrastruktura krytyczna.
Poprawka 17 Artykuł 2 litera c) punktatory 1 i 2
• skutków społecznych (liczba dotkniętych mieszkańców);	• skutków dla obywateli;
• skutków ekonomicznych (wielkość strat ekonomicznych i/lub wartość utraconych towarów lub usług);	• skutków na rynku wewnętrznym (wielkość strat ekonomicznych i/lub obniżenie jakości towarów lub usług);
Uzasadnienie
Konieczność sprecyzowania.
Poprawka 18 Artykuł 2 litera d)
d) „słaba strona” oznacza cechę elementu konstrukcji, oprzyrządowania lub działania infrastruktury krytycznej, która czyni tę infrastrukturę podatną na zakłócenia lub zniszczenie i która obejmuje współzależności z innymi rodzajami infrastruktury;	d) „brak strukturalny” oznacza cechę elementu konstrukcji, oprzyrządowania lub działania infrastruktury krytycznej, która czyni tę infrastrukturę podatną na zakłócenia lub zniszczenie i która obejmuje współzależności z innymi rodzajami infrastruktury; (Poprawka dotyczy całości tekstu. Jej przyjęcie będzie wymagało wprowadzenia odpowiednich zmian w całości tekstu.)
Uzasadnienie
Konieczność sprecyzowania.
Poprawka 19 Artykuł 3 ustępy 1 i 2
1. Przekrojowe i sektorowe kryteria rozpoznawania europejskich infrastruktur krytycznych przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3. Ich zmiany dokonuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.	1. Przekrojowe i sektorowe kryteria rozpoznawania europejskich infrastruktur krytycznych opierają się na istniejących kryteriach w zakresie ochrony, a przyjmuje się je zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3. Ich zmiany dokonuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3. W przypadku przedstawienia Radzie przez Komisję środków i propozycji dotyczących koniecznych działań, Parlament Europejski musi być o tym szczegółowo i niezwłocznie informowany.
Kryteria przekrojowe, które mają zastosowanie horyzontalne do wszystkich sektorów infrastruktury krytycznej, opracowuje się, biorąc pod uwagę rozmiar strat wynikłych z zakłócenia lub zniszczenia danej infrastruktury. Przyjmuje się je najpóźniej [rok po wejściu w życie niniejszej dyrektywy].	Kryteria przekrojowe, które mają zastosowanie horyzontalne do wszystkich sektorów europejskiej infrastruktury krytycznej, opracowuje się, biorąc pod uwagę rozmiar strat wynikłych z zakłócenia lub zniszczenia danej infrastruktury. Przyjmuje się je najpóźniej [sześć miesięcy po wejściu w życie niniejszej dyrektywy].
Kryteria sektorowe opracowuje się dla sektorów priorytetowych, uwzględniając cechy charakterystyczne poszczególnych sektorów infrastruktury krytycznej i odpowiednio włączając do udziału zainteresowane strony. Kryteria takie przyjmuje się dla każdego sektora priorytetowego najpóźniej rok po wytypowaniu danego sektora jako priorytetowy.	Kryteria sektorowe opracowuje się dla sektorów priorytetowych w oparciu o istniejące sektorowe środki ochrony, uwzględniając cechy charakterystyczne poszczególnych sektorów infrastruktury krytycznej i włączając do udziału wszystkie zainteresowane strony, ponieważ sektory dysponują szczególnym doświadczeniem i umiejętnościami oraz mają różne wymogi w zakresie ochrony swojej infrastruktury krytycznej. Kryteria takie przyjmuje się dla każdego sektora priorytetowego najpóźniej rok po wytypowaniu danego sektora jako priorytetowy.
	Tam, gdzie istnieją już mechanizmy wspólnotowe, nadal się je wykorzystuje. Przyszłe środki sektorowe uwzględniają niniejszą dyrektywę w celu uniknięcia ewentualnego powielania lub możliwych sprzeczności.
2. Sektory priorytetowe, o których mowa w kontekście opracowania kryteriów przewidzianych w ust. 1, wyznacza co roku Komisja spośród wymienionych w załączniku 1.	2. Sektory priorytetowe, o których mowa w kontekście opracowania kryteriów przewidzianych w ust. 1, wyznacza się co roku zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3, spośród wymienionych w załączniku 1.
Do załącznika I wprowadza się zmiany zgodnie z procedurą, o której w art. 11 ust. 3, i w stopniu, który nie powoduje rozszerzenia zakresu niniejszej dyrektywy.
Poprawka 20 Artykuł 4 ustęp 1
1. Na podstawie zgłoszeń dokonanych zgodnie z art. 3 ust. 3 akapit drugi i innych dostępnych informacji Komisja przedstawia wykaz infrastruktur krytycznych wyznaczonych jako europejskie infrastruktury krytyczne.	1. Na podstawie zgłoszeń dokonanych zgodnie z art. 3 ust. 3 akapit drugi i innych dostępnych informacji Komisja przedstawia wykaz infrastruktur krytycznych wyznaczonych jako europejskie infrastruktury krytyczne. Komisja w pełni i niezwłocznie informuje Parlament Europejski o szczegółach tego wykazu.
Poprawka 21 Artykuł 7 ustęp 2 akapit 1
Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji skrócone zestawienie słabych stron, typów zagrożeń i ryzyka stwierdzonych w każdym z sektorów wymienionych w załączniku I nie później niż 18 miesięcy od daty przyjęcia wykazu przewidzianego w art. 4 ust. 2, a potem na bieżąco.	Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji skrócone zestawienie słabych stron, typów zagrożeń i ryzyka stwierdzonych w każdym z sektorów wymienionych w załączniku I nie później niż 12 miesięcy od daty przyjęcia wykazu przewidzianego w art. 4 ust. 2, a potem co dwa lata.
Uzasadnienie
Skrócenie procedury.
Poprawka 22 Artykuł 7 ustęp 4
4. Wspólne metody oceny słabych stron, zagrożeń i ryzyka w odniesieniu do europejskich infrastruktur krytycznych, opracowuje się według sektorów, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.	4. Wspólne metody oceny słabych stron, zagrożeń i ryzyka w odniesieniu do europejskich infrastruktur krytycznych, opracowuje się według sektorów, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3 i z udziałem zainteresowanych stron.
Poprawka 23 Artykuł 8
Komisja udziela właścicielom/operatorom wyznaczonych europejskich infrastruktur krytycznych wsparcia polegającego na udostępnieniu im najlepszych praktyk i metod w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej.	We współpracy z państwami członkowskimi Komisja udziela właścicielom/operatorom wyznaczonych europejskich infrastruktur krytycznych wsparcia polegającego na udzieleniu im dostępu do informacji i wymiany sprawdzonych doświadczeń, praktyk i metod w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej.
Poprawka 24 Artykuł 10 ustęp 2
2. Każda osoba, która na mocy niniejszej dyrektywy zajmuje się przetwarzaniem informacji w imieniu państwa członkowskiego, podlega odpowiedniej kontroli tego państwa pod kątem przestrzegania zasad ochrony danych.	2. Każda osoba, która na mocy niniejszej dyrektywy zajmuje się przetwarzaniem informacji w imieniu państwa członkowskiego, podlega optymalnej kontroli tego państwa pod kątem przestrzegania zasad ochrony danych.
Poprawka 25 Artykuł 10 ustęp 3
3. Państwa członkowskie dbają o to, by informacje dotyczące ochrony infrastruktury krytycznej przekazywane państwom członkowskim lub Komisji nie były wykorzystywane do celów innych niż ochrona infrastruktur krytycznych.	3. Państwa członkowskie dbają o to, by informacje dotyczące ochrony europejskiej infrastruktury krytycznej, przekazywane państwom członkowskim lub Komisji, nie były wykorzystywane do celów innych niż ochrona europejskich infrastruktur krytycznych.
Poprawka 26 Artykuł 11 ustęp 1
1. Komisję wspomaga komitet, w skład którego wchodzi po jednym przedstawicielu każdego punktu kontaktowego ds. OIK.	Komisję wspomaga komitet, w skład którego wchodzi po jednym przedstawicielu z każdego państwa członkowskiego.
Uzasadnienie
Przestrzeganie zasady pomocniczości.
Poprawka 27 Artykuł 12 ustęp 1 akapit 1
Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 31 grudnia 2007 r. Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji między tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.	Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 1 lipca 2008 r. Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji między tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.
Or. en
Uzasadnienie
Bardziej realny okres.

PROCEDURA

Tytul	Rozpoznanie i wyznaczenie europejskiej infrastruktury krytycznej oraz ocena potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony
Odsyłacze	COM(2006)0787 - C6-0053/2007 - 2006/0276(CNS)
Komisja przedmiotowo właściwa	LIBE
Opinia wydana przez        Data ogłoszenia na posiedzeniu	ITRE 1.2.2007
Sprawozdawca komisji opiniodawczej        Data powołania	Norbert Glante 27.2.2007
Rozpatrzenie w komisji	11.4.2007		2.5.2007		5.6.2007		7.6.2007
Data przyjęcia	7.6.2007
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	34 0 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Philippe Busquin, Jorgo Chatzimarkakis, Giles Chichester, Silvia Ciornei, Den Dover, Nicole Fontaine, Adam Gierek, Norbert Glante, András Gyürk, Fiona Hall, Rebecca Harms, Erna Hennicot-Schoepges, Romana Jordan Cizelj, Werner Langen, Romano Maria La Russa, Reino Paasilinna, Atanas Paparizov, Francisca Pleguezuelos Aguilar, Vladimír Remek, Teresa Riera Madurell, Paul Rübig, Andres Tarand, Britta Thomsen, Claude Turmes, Nikolaos Vakalis
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Alexander Alvaro, Pilar Ayuso, Christian Ehler, Robert Goebbels, Edit Herczog, Erika Mann, John Purvis, Esko Seppänen, Silvia-Adriana Ţicău
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Albert Deß

• [1]  Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

OPINIA Komisji Transportu i Turystyki (7.6.2007)

dla Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych

w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie rozpoznania i wyznaczenia europejskiej infrastruktury krytycznej oraz oceny potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony
(COM(2006)0787 – C6‑0053/2007 – 2006/0276(CNS))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Renate Sommer

rej

ZWIĘZŁE UZASADNIENIE

Wniosek Komisji

W czerwcu 2004 r., wkrótce po zamachu terrorystycznym na pociągi w Madrycie, Rada Europejska wezwała Komisję do opracowania ogólnej strategii ochrony infrastruktury krytycznej przed aktami terrorystycznymi. Doprowadziło to do powstania w listopadzie 2005 r. zielonej księgi Komisji dotyczącej europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej, w którym wskazano ewentualne strategie realizacji europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej (EPOIK) oraz sieci ostrzegania o zagrożeniach i informacji dla infrastruktury krytycznej (SOZIK). W grudniu 2005 r. Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (WSiSW) wezwała Komisję do przedstawienia do czerwca 2006 r. wniosku legislacyjnego w sprawie EPOIK. Komunikat Komisji w sprawie EPOIK z grudnia 2006 r. przewiduje liczne elementy w ramach takiego programu. Jednym z elementów tego programu jest przedłożony wniosek w sprawie dyrektywy, który zawiera procedurę rozpoznania i wyznaczenia europejskiej infrastruktury krytycznej służącą poprawie jej ochrony.

Dyrektywa ma na celu uzupełnienie obecnych krajowych programów ochrony ważnej infrastruktury i powinna opierać się na bieżących sektorowych środkach ochrony infrastruktury krytycznej. Komisja proponuje, aby daną infrastrukturę uznać za krytyczną z europejskiego punktu widzenia, jeśli jej zakłócenie lub zniszczenie wywiera skutki na co najmniej dwa państwa członkowskie lub na państwo członkowskie inne niż to, w którym ta infrastruktura jest zlokalizowana. Każde państwo członkowskie powinno rozpoznać na swoim terytorium europejską infrastrukturę krytyczną, a także infrastrukturę krytyczną leżącą poza jego terytorium, ale mogącą wywierać na nie wpływ, oraz powiadomić o tym Komisję. Na tej podstawie Komisja, zgodnie z procedurą komitologii, opracuje centralnie konkretną listę infrastruktury europejskiej.

Obok wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie rozpoznania i wyznaczenia europejskiej infrastruktury krytycznej w mocy pozostają obowiązujące przepisy odnoszące się do poszczególnych sektorów. Na przykład w sektorze transportu istnieją już prawne uregulowania dotyczące bezpieczeństwa, m.in. statków i obiektów portowych, portów lotniczych, lotnictwa cywilnego oraz transportu towarów niebezpiecznych.

Poprawki sprawozdawczyni

Sprawozdawczyni jest zdania, że we wniosku Komisja przekracza swoje uprawnienia, wychodząc przy określaniu zadań z błędnych przesłanek i dążąc do celu naruszającego zasadę pomocniczości. Inicjatywa mająca na celu ochronę infrastruktury krytycznej powinna gwarantować bezpieczeństwo wewnętrzne. Nie chodzi tutaj o inicjatywę na rzecz ochrony stabilności rynku wewnętrznego. Wbrew faktycznym założeniom, aby uzupełnić środki podejmowane przez państwa członkowskie, Komisja najwyraźniej pragnie zastąpić środki stosowane obecnie w państwach członkowskich. Proponowany system obowiązkowej sprawozdawczości stwarza kolejne bezużyteczne struktury biurokratyczne. Ponadto wniosek nie przedstawia rozwiązania faktycznych problemów, lecz przekazuje je komitetowi komitologicznemu. W sumie wydaje się wątpliwe, czy dyrektywa w takiej formie jest w ogóle konieczna.

Sprawozdawczyni uważa, że wyłącznie państwa członkowskie powinny rozpoznawać infrastrukturę krytyczną i tworzyć jej wykazy. Opowiada się przeciwko wymogowi powiadamiania Komisji przez państwa członkowskie o przekazywaniu konkretnej infrastruktury krytycznej. Byłoby to niezgodne z narodowymi interesami bezpieczeństwa, ponieważ europejski wykaz infrastruktury krytycznej mógłby stanowić interesujące źródło informacji dla terrorystów. Jedynie zdecentralizowane zarządzanie europejską infrastrukturą krytyczną w państwach członkowskich wydaje się odpowiednie do zmniejszenia potencjału zagrożeń.

Za europejską infrastrukturę krytyczną powinno uznawać się wyłącznie taką strukturę, której zakłócenie lub zniszczenie dotyczy co najmniej trzech państw członkowskich lub dwóch państw członkowskich, innych niż państwo, w którym znajduje się dana infrastruktura. Ponadto na poziomie Komisji powinny zostać centralnie zdefiniowane i wymienione jedynie zagrożone europejskie sektory priorytetowe, a także powinny zostać ustalone podstawowe kryteria dotyczące znaczenia infrastruktury dla bezpieczeństwa (dostaw dla) ludności.

Dlatego przy podejmowaniu decyzji o uznaniu danej infrastruktury za krytyczną należy uwzględnić także „czynnik ludzki”. Trzeba jasno stwierdzić, że w centrum podejmowanych środków stoi obywatel oraz że proponowane uregulowania podejmowane są w jego interesie. Ponadto wniosek w sprawie dyrektywy powinien przyczyniać się do poprawy bezpieczeństwa publicznego, a co za tym idzie do podniesienia jakości życia obywateli.

W załączniku I zamieszczono wykaz możliwych sektorów infrastruktury krytycznej. Ze względów przejrzystości sprawozdawczyni proponuje uzupełnienie wykazu możliwych sektorów krytycznych w dziale transportu. Wykaz powinien obejmować również tunele, mosty, dworce, śluzy, porty i porty lotnicze.

******

Komisja Transportu i Turystyki zaleca Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, jako komisji przedmiotowo właściwej, odrzucenie wniosku Komisji.

PROCEDURA

Tytuł	Rozpoznanie i wyznaczenie europejskiej infrastruktury krytycznej oraz ocena potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony
Odsyłacze - Numer procedury	COM(2006)0787 - C6-0053/2007 - 2006/0276(CNS)
Komisja przedmiotowo właściwa	LIBE
Opinia wydana przez   Data ogłoszenia na posiedzeniu	TRAN 1.2.2007
Sprawozdawca komisji opiniodawczej            Data powołania	Renate Sommer 31.1.2007
Rozpatrzenie w komisji	8.5.2007		4.6.2007
Data przyjęcia	5.6.2007
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	23 16 1
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Robert Atkins, Inés Ayala Sender, Etelka Barsi-Pataky, Paolo Costa, Michael Cramer, Luis de Grandes Pascual, Arūnas Degutis, Christine De Veyrac, Petr Duchoň, Saïd El Khadraoui, Robert Evans, Emanuel Jardim Fernandes, Georg Jarzembowski, Timothy Kirkhope, Dieter-Lebrecht Koch, Jaromír Kohlíček, Sepp Kusstatscher, Bogusław Liberadzki, Eva Lichtenberger, Marian-Jean Marinescu, Robert Navarro, Seán Ó Neachtain, Josu Ortuondo Larrea, Willi Piecyk, Luís Queiró, Reinhard Rack, Luca Romagnoli, Gilles Savary, Brian Simpson, Renate Sommer, Dirk Sterckx, Ulrich Stockmann, Georgios Toussas, Yannick Vaugrenard, Roberts Zīle
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Markus Ferber, Pedro Guerreiro, Elisabeth Jeggle, Anne E. Jensen, Corien Wortmann-Kool

PROCEDURA

Tytul	Rozpoznanie i wyznaczenie europejskiej infrastruktury krytycznej oraz ocena potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony
Odsyłacze	COM(2006)0787 - C6-0053/2007 - 2006/0276(CNS)
Data konsultacji z PE	22.1.2007
Komisja przedmiotowo właściwa        Data ogłoszenia na posiedzeniu	LIBE 1.2.2007
Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii        Data ogłoszenia na posiedzeniu	ECON 1.2.2007		ENVI 1.2.2007		ITRE 1.2.2007		IMCO 1.2.2007
	TRAN 1.2.2007
Opinia niewydana        Data decyzji	ENVI 27.2.2007		IMCO 1.3.2007
Sprawozdawca(y)        Data powołania	Jeanine Hennis-Plasschaert 25.1.2007
Rozpatrzenie w komisji	8.5.2007
Data przyjęcia	27.6.2007
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	46 3 1
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Alexander Alvaro, Alfredo Antoniozzi, Kathalijne Maria Buitenweg, Giuseppe Castiglione, Giusto Catania, Carlos Coelho, Fausto Correia, Elly de Groen-Kouwenhoven, Esther De Lange, Panayiotis Demetriou, Bárbara Dührkop Dührkop, Kinga Gál, Patrick Gaubert, Roland Gewalt, Lilli Gruber, Adeline Hazan, Jeanine Hennis-Plasschaert, Lívia Járóka, Ewa Klamt, Roger Knapman, Magda Kósáné Kovács, Wolfgang Kreissl-Dörfler, Barbara Kudrycka, Stavros Lambrinidis, Henrik Lax, Edith Mastenbroek, Dan Mihalache, Claude Moraes, Javier Moreno Sánchez, Athanasios Pafilis, Luciana Sbarbati, Inger Segelström, Károly Ferenc Szabó, Vladimir Andreev Urutchev, Ioannis Varvitsiotis, Manfred Weber, Tatjana Ždanoka
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Adamos Adamou, Edit Bauer, Simon Busuttil, Gérard Deprez, Koenraad Dillen, Iratxe García Pérez, Ignasi Guardans Cambó, Sylvia-Yvonne Kaufmann, Metin Kazak, Jörg Leichtfried, Marianne Mikko, Herbert Reul, Rainer Wieland
Data złożenia	2.7.2007