Sprawozdanie - A6-0278/2007Sprawozdanie
A6-0278/2007
Parlament Europejski

SPRAWOZDANIE w sprawie stosowania dyrektywy 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne

6.7.2007 - (2007/2094(INI))

Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
Sprawozdawczyni: Kathalijne Maria Buitenweg


Procedura : 2007/2094(INI)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
A6-0278/2007
Teksty złożone :
A6-0278/2007
Debaty :
Głosowanie :
Teksty przyjęte :

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie stosowania dyrektywy 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne

(2007/2094(INI))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6‑0278/2007),

Wdrażanie dyrektywy dotyczącej równości rasowej

A.  mając na uwadze, że UE jest projektem politycznym opartym na wspólnych wartościach takich jak ochrona praw człowieka i podstawowych wolności zgodnie z art. 6 TUE oraz Kartą praw podstawowych a także że poprzez prowadzoną politykę i stosowane przepisy wspiera równość i niedyskryminację, również na podstawie art. 13 TWE,

B.   mając na uwadze, że ważne jest, by deklaracjom politycznym w sprawie zwalczania dyskryminacji odpowiadał stopniowy rozwój oraz pełne i prawidłowe wdrażanie polityk i przepisów, zwłaszcza dyrektyw antydyskryminacyjnych i projektów promujących równość, takich jak Europejski Rok na rzecz Równych Szans dla Wszystkich,

C.  mając na uwadze roczne sprawozdanie Europejskiego Centrum Monitorowania Rasizmu i Ksenofobii za rok 2006, które potwierdza, że dyskryminacja wciąż stanowi poważny problem w państwach członkowskich,

D.  mając na uwadze, że zgodnie z ostatnim badaniem Eurobarometru[1], 64% ankietowanych obywateli z 25 państw członkowskich uważa, że dyskryminacja ze względu na pochodzenie etniczne jest wciąż rozpowszechnionym zjawiskiem,

E.   mając na uwadze, że przyjęcie dyrektywy Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne[2] może być postrzegane jako istotny krok w kierunku podniesienia poziomu ochrony ofiar dyskryminacji ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne oraz zapewnienia im większej możliwości dochodzenia zadośćuczynienia,

Ciężar dowodu

F.   mając na uwadze, że przepis dotyczący ciężaru dowodu jest kluczowym aspektem dyrektywy, ponieważ przyczynia się do skutecznego egzekwowania ochrony, jaką dyrektywa ta zapewnia,

G.  mając na uwadze, że orzecznictwo w sprawie ciężaru dowodu wskazuje na wciąż istniejące znaczne rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w odniesieniu do kryteriów dopuszczenia składanego przez powoda dowodu jako dowód prima facie; mając na uwadze, że w związku z powyższym winno zachęcać się państwa członkowskie do wymiany poglądów na ten temat w celu sprawdzenia, czy możliwe byłoby wzajemne dostosowanie procedur sądowych,

H.  mając na uwadze, że do skutecznego wdrażania zasady równości przyczyniłoby się rozszerzenie zasad dotyczących ciężaru dowodu w sprawach cywilnych i administracyjnych na przepisy dotyczące przeciwdziałania wiktymizacji,

Organy ds. równości

I.    mając na uwadze, że niemal we wszystkich państwach członkowskich istnieją obecnie organy ds. równości lub ich funkcje zostały przydzielone innym istniejącym organom,

J.    mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie winno zachęcać się do podjęcia niezwykle konstruktywnego działania polegającego na rozszerzeniu zakresu kompetencji organów ds. równości na dyskryminację o podłożu innym niż pochodzenie rasowe lub etniczne,

K.  mając na uwadze, że organy ds. równości powinny dysponować odpowiednimi środkami zarówno w zakresie personelu, jak i finansów,

L.   mając na uwadze, że organy ds. równości powinny mieć możliwość działania niezależnie od rządu oraz że powinny być postrzegane jako takie, tzn. jako organy pozarządowe,

M.  mając na uwadze, że mimo istnienia wyspecjalizowanych organów zapobiegających dyskryminacji i dążących do równouprawnienia, w szeregu państw członkowskich liczba zarejestrowanych skarg jest nadal niska,

N.  mając niestety na uwadze, że ze względu na brak zasobów finansowych i kadrowych organy ds. równości w praktyce wnoszą do sądu zaledwie niewielką liczbę skarg; mając na uwadze, że w podjęciu działania ofiarom dyskryminacji pomocą od początku do końca służą często organizacje pozarządowe,

O.  mając na uwadze, że szkolenie urzędników państwowych w zakresie celów dyrektywy ma zasadnicze znaczenie ze względu na spoczywający na nich obowiązek jej wdrażania,

Zakres

P.   mając na uwadze, że nie zawsze możliwe jest rozróżnienie pomiędzy dyskryminacją na tle pochodzenia rasowego lub etnicznego a dyskryminacją ze względu na religię, poglądy, czy też narodowość,

Q.  mając na uwadze, że nie zawsze łatwo jest określić, czy dochodzi do dyskryminacji ze względu na płeć, pochodzenie etniczne lub rasowe, uwarunkowania społeczne, orientację seksualną lub też inne czynniki,

Rozpowszechnianie informacji i uświadamianie

R.   mając na uwadze, że ostatnie badanie Eurobarometru potwierdza, iż świadomość istnienia przepisów przeciwko dyskryminacji w UE jest dość niska i średnio jedynie jedna trzecia obywateli UE uważa, że zna prawa przysługujące im w przypadku, gdyby padli ofiarą dyskryminacji lub molestowania,

S.   mając jednak na uwadze podjęcie przez niektóre państwa członkowskie szeroko zakrojonych inicjatyw na rzecz informowania/uświadamiania (strony internetowe, kampanie, reklamy w telewizji i prasie),

T.   mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie podjęły istotne działania dotyczące włączenia do prawa krajowego zobowiązania pracodawców do informowania pracowników o przepisach dotyczących dyskryminacji,

U.  mając na uwadze, że niektóre wyspecjalizowane organy państw członkowskich utworzyły infolinie w celu udzielania informacji i wsparcia ofiarom dyskryminacji,

V.  mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie podjęły także raczej ograniczone działania na rzecz informowania/uświadamiania, a w niektórych krajach nie odnotowano żadnych kampanii upowszechniających wiedzę,

W. mając na uwadze, że zwłaszcza w kontekście Europejskiego Roku na rzecz Równych Szans zarówno instytucje UE, jak i państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań w celu informowania obywateli o przysługujących im prawach oraz mając na uwadze, że państwa członkowskie winny zapewnić w roku 2008 – Europejskim Roku Dialogu Międzykulturowego – ciągłość działań rozpoczętych w roku 2007 r.,

Gromadzenie danych

X.  mając na uwadze, że choć gromadzenie danych ma podstawowe znaczenie w zwalczaniu dyskryminacji, a dane statystyczne z podziałem na pochodzenie etniczne mogą mieć podstawowe znaczenie dla wykazania dyskryminacji pośredniej oraz dla polityki informacyjnej i opracowania strategii pozytywnego działania, wiąże się to jednocześnie z pewnymi kwestiami natury etycznej i prawnej,

Y.  mając na uwadze, że gromadzenie danych nie może naruszać prywatności poprzez ujawnianie poszczególnych tożsamości lub służyć za podstawę profilowania etnicznego lub rasowego,

Zadośćuczynienie na drodze prawnej

Z.   mając na uwadze, że alternatywne procedury rozstrzygania sporów nie powinny pozbawiać prawa do ich rozstrzygnięcia na drodze sądowej,

Za. mając na uwadze, że duża liczba ofiar dyskryminacji z wielu powodów nie składa skarg w sądzie, w tym ze względu na koszt i z obawy przed odwetem,

Zb. mając na uwadze, że cele zwalczania dyskryminacji można osiągnąć tylko wówczas, gdy środki prawne powiąże się z działaniami pozytywnymi na szczeblu UE i w państwach członkowskich,

Zc. mając na uwadze, że zadaniem Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej jest gromadzenie i analiza istotnych, rzetelnych i porównywalnych informacji i danych dotyczących praw podstawowych,

1.   ponownie podkreśla znaczenie dyrektywy 2000/43/WE;

2.   przypomina, że dyrektywa 2000/43/WE ustanawia normy minimalne i w związku z tym powinna być podstawą, na której należy budować kompleksową politykę antydyskryminacyjną;

3.   z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie stosowania dyrektywy 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne (COM(2006)0643), której celem jest ustanowienie ram walki z dyskryminacją ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne w celu zapewnienia utrwalenia w państwach członkowskich zasady równości wobec prawa, równych szans i równego traktowania, w pełnym poszanowaniu zasady pomocniczości oraz zgodnie z różnymi tradycjami i procedurami poszczególnych krajów; wysoko ocenia zawarty w komunikacie Komisji przegląd dotyczący wdrażania dyrektywy, zauważa jednakże, że przydatne byłoby dołączenie do niego szczegółowego opisu sposobu, w jaki przepisy dyrektywy 2000/43/WE zostały wcielone do prawa krajowego, jak określa sama dyrektywa; ponadto zauważa, że Komisja podjęła się nie tylko zgromadzenia szczegółowych informacji, ale także powiadomienia o nich Parlamentu Europejskiego i Rady oraz że Parlament Europejski, w swojej rezolucji z dnia 14 czerwca 2006 r. „w sprawie niedyskryminacji i równych szans dla wszystkich – strategia ramowa”[3], wezwał Komisję do „przeanalizowania w trybie pilnym jakości i zakresu przepisów wdrażających dyrektywy o niedyskryminacji”;

4.   wzywa państwa członkowskie do możliwie szybkiego wprowadzenia do krajowego ustawodawstwa całego wspólnotowego prawodawstwa antydyskryminacyjnego oraz do korzystania ze wszystkich dostępnych środków, w tym działań pozytywnych, w celu zapewnienia równości w praktyce;

5.   podkreśla, że dyrektywa ta wykracza poza dostęp do zatrudnienia, własnej działalności i pracy oraz stosuje się także do obszarów takich jak edukacja, ochrona socjalna, w tym ubezpieczenie społeczne i opieka zdrowotna, korzyści społeczne, a także dostęp do towarów i usług oraz ich podaż, w celu zapewnienia rozwoju demokratycznego i tolerancyjnego społeczeństwa, umożliwiającego udział w życiu społecznym wszystkim ludziom niezależnie od pochodzenia rasowego lub etnicznego;

6.   zauważa z zadowoleniem, że większość państw członkowskich podjęła działania w celu wdrożenia dyrektywy, lecz wyraża rozczarowanie tym, że tylko kilka państw dokonało odpowiedniej i pełnej transpozycji wszystkich jej przepisów;

7.   wskazuje na fakt, że wiele postanowień dyrektywy, zwłaszcza takich jak definicja dyskryminacji bezpośredniej i pośredniej, molestowania czy ciężaru dowodu, nie zostało w wielu państwach właściwie transponowanych;

8.   wzywa w szczególności do ścisłego nadzoru stosowania zasady częściowego odwrócenia ciężaru dowodu, która jest szczególnie skuteczna w przypadku sporów związanych z zatrudnieniem;

9.   wyraża zaniepokojenie faktem wyłączenia przez państwa członkowskie z zakresu obowiązywania dyrektywy większej liczby obszarów działalności niż jest to pożądane lub uzasadnione;

10. przypomina, że dyrektywę przyjęto w czerwcu 2000 r. i że państwa członkowskie miały obowiązek wdrożenia jej do czerwca 2003 r., dzięki czemu miały dość czasu na przyjęcie niezbędnych środków wykonawczych; wzywa Komisję do przyjęcia bardziej proaktywnego podejścia, na przykład poprzez wydawanie komunikatów z wykładnią oraz wytycznych dotyczących wdrożenia postanowień w celu zapewnienia prawidłowego ich wdrożenia przez państwa członkowskie; zwraca się do Komisji o dalszy nadzór i czuwanie nad prawidłowym wdrażaniem dyrektywy, o opublikowanie w możliwie najkrótszym terminie badania oceniającego oraz o niezwłoczne wszczęcie postępowania o naruszenie przepisów, jeżeli zajdzie taka konieczność i nie później niż przed końcem 2007 r.;

11. powtarza, że sankcje nakładane w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z dyrektywą 2000/43/WE muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające;

12. wzywa do ustanowienia zintegrowanych krajowych planów działania w celu skutecznego zwalczania wszelkich form dyskryminacji;

13. wzywa państwa członkowskie wdrażające lub wprowadzające krajowe plany działania na rzecz zwalczania rasizmu i dyskryminacji do uwzględnienia w nich aspektu obejmującego gromadzenie, sprawdzanie i monitorowanie danych w kluczowych obszarach polityki, takich jak niedyskryminacja i równouprawnienie, integracja społeczna, spójność Wspólnoty, integracja, płeć, edukacja i zatrudnienie;

14. zwraca się do Komisji o przedłożenie Parlamentowi i Radzie konkretnego planu działań dotyczącego mechanizmów i metod obserwacji i opisu oddziaływania krajowych środków wdrażających dyrektywę; zwraca uwagę na znaczenie opracowania mechanizmów zbierania danych o dyskryminacji – zwłaszcza w zakresie stosunków pracy, ze szczególnym uwzględnieniem pracy nielegalnej, niezarejestrowanej, nisko opłacanej i nieobjętej ubezpieczeniem – zgodnych z przepisami o ochronie danych, stanowiących użyteczne narzędzie pozwalające określać, monitorować i poddawać przeglądowi politykę i procedury związane ze zwalczaniem dyskryminacji, przy jednoczesnym poszanowaniu krajowych modeli integracyjnych; wzywa Komisję do określenia wspólnych norm w zakresie danych, tak aby przekazywane informacje mogły być przedmiotem efektywnych porównań; wzywa, aby mieć na uwadze znaczenie badania nie tylko treści prawodawstwa wdrażającego dyrektywę, ale także jego skuteczności;

15. wzywa Komisję, by zwróciła się do państw członkowskich o przeanalizowanie – w sprawozdaniach rocznych dotyczących wdrożenia dyrektywy 2000/43/WE – skuteczności ustawodawstwa antydyskryminacyjnego w zwalczaniu schematów systematycznej segregacji mniejszości i kobiet, zwłaszcza w sektorze edukacji i odnośnie do dostępu do rynku pracy, opieki zdrowotnej oraz dóbr i usług, a ponadto o uwzględnianie w sprawozdaniach aspektu równouprawnienia jako sposobu łagodzenia różnorodnych form dyskryminacji wielu obywateli;

16. przypomina Komisji, że Parlament oczekuje na dokument zawierający listę odstępstw ustanowionych w prawie państw członkowskich, aby możliwe było przeprowadzenie w ich sprawie publicznej debaty;

17. przypomina państwom członkowskim o konieczności dokonania niezależnej analizy oddziaływania terminów przewidzianych w prawie krajowym oraz skuteczności ochrony przed wiktymizacją;

18. wyraża zaniepokojenie niskim poziomem znajomości przepisów antydyskryminacyjnych wśród obywateli państw członkowskich i wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do dołożenia starań w celu ich upowszechnienia;

19. zachęca Komisję do ułatwiania wymiany pomiędzy państwami członkowskimi w zakresie dobrych praktyk z obszaru działań mających na celu zwalczanie dyskryminacji na rynku pracy, w tym na kursach szkoleniowych, oraz w zakresie anonimowości podań o pracę;

20. uważa, że społeczność romska wraz z innymi uznanymi wspólnotami etnicznymi potrzebuje specjalnej ochrony społecznej, w szczególności w następstwie rozszerzenia, gdyż problemy związane z wykorzystywaniem, dyskryminacją i wykluczeniem stały się w stosunku do niej bardziej wyraźne;

21. podkreśla, że przepisy są skuteczne jedynie wówczas, gdy obywatele znają przysługujące im prawa i posiadają łatwy dostęp do sądów, zważywszy że system ochrony przewidziany dyrektywą zależy od inicjatywy obywateli;

22. przypomina, że art. 10 dyrektywy nakłada na państwa członkowskie obowiązek upowszechniania wśród społeczeństwa informacji o odnośnych przepisach dyrektywy wszelkimi odpowiednimi środkami;

23. wzywa państwa członkowskie do przyjęcia zestawu minimalnych norm w ramach otwartej metody koordynacji, tak aby zagwarantować dzieciom z mniejszości etnicznych – w szczególności dziewczętom – dostęp do wysokiej jakości edukacji i równość szans, oraz do przyjęcia pozytywnego prawodawstwa nakładającego obowiązek zakończenia segregacji w szkołach i określającego szczegółowe plany na rzecz położenia kresu oddzielnej edukacji niższej jakości dla chłopców i dziewcząt z mniejszości etnicznych;

24. przypomina państwom członkowskim o spoczywającym na nich obowiązku upowszechniania odnośnych informacji wśród obywateli oraz zachęcania i wspierania kampanii upowszechniających wiedzę na temat istniejącego prawodawstwa krajowego i organów zajmujących się zwalczaniem dyskryminacji;

25. wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, aby wszystkie osoby z mniejszości etnicznych – w szczególności kobiety – miały dostęp do podstawowej i profilaktycznej opieki zdrowotnej oraz do usług pogotowia, do opracowania i wdrożenia polityki zapewniającej pełny dostęp do sytemu opieki zdrowotnej nawet najbardziej wykluczonym społecznościom oraz do organizowania kursów szkoleniowych i uświadamiających dla pracowników opieki zdrowotnej w celu położenia kresu uprzedzeniom;

26. wzywa rządy do zapewnienia równego traktowania i równych szans w ramach polityki zatrudnienia i integracji społecznej, do rozwiązania problemu wyjątkowo wysokiego wskaźnika bezrobocia odnotowywanego szczególnie wśród kobiet z mniejszości etnicznych, a zwłaszcza do zwalczania poważnych przeszkód, jakie w procedurze rekrutacyjnej stwarza bezpośrednia dyskryminacja;

27. jest absolutnie przekonany, że szkolenie urzędników w zakresie celów i przepisów dyrektywy jest niezwykle istotne w związku ze spoczywającą na nich odpowiedzialnością za wdrażanie dyrektywy w całym społeczeństwie, aby usunąć wszelkie ryzyko rasizmu instytucjonalnego w samych organach rządowych; wzywa państwa członkowskie do przyznania środków na takie szkolenia i zachęca państwa członkowskie oraz Komisję do ustanowienia europejskich programów wymiany dla różnych krajowych organów rządowych;

28. wzywa państwa członkowskie do gromadzenia, opracowywania i corocznej publikacji wszechstronnych, dokładnych i wiarygodnych statystyk, z podziałem danych według płci, dotyczących następujących kwestii: rynek pracy, mieszkalnictwo, edukacja i szkolenia, świadczenia zdrowotne i społeczne, publiczny dostęp do dóbr i usług, system sądownictwa karnego, udział obywatelski i polityczny, oraz do ustanowienia jasnych, wymiernych celów i wskaźników w wytycznych dotyczących zatrudnienia i integracji społecznej, które pozwolą ocenić zmiany w sytuacji imigrantów i/lub mniejszości;

29. zaleca, aby państwa członkowskie zapewniły organom ds. równości niezbędne środki i przyznały im odpowiednie uprawnienia, tak aby mogły one skutecznie wykonywać swe zadania, oraz – jeśli uprawnienia organów ds. równości są znaczne – aby w pełni z nich korzystały;

30. zaleca, aby państwa członkowskie zapewniły niezbędne środki i przyznały odpowiednie uprawnienia organizacjom pozarządowym zajmującym się informowaniem obywateli i zapewnianiem pomocy prawnej w sprawach dotyczących dyskryminacji;

31. wskazuje, że informując obywateli i zapewniając pomoc prawną, organizacje pozarządowe są obarczone ciężarem w sposób niewspółmierny, przy czym nie przysługuje im odpowiadający funkcjom status ani fundusze ze strony organów państw członkowskich;

32. zaleca, aby Komisja uważnie czuwała nad niezależnym funkcjonowaniem organów ds. równości; może ona wykorzystać w tym celu, jako punkt odniesienia, Zasady dotyczące statusu instytucji krajowych („Zasady paryskie”), przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne ONZ rezolucją 48/134 z dnia 20 grudnia 1993 r., które obejmują między innymi zasady dotyczące właściwego finansowania tego typu organów[4];

33. przypomina Komisji o stanowisku Parlamentu, zgodnie z którym państwa członkowskie muszą zapewnić niezależnym organom odpowiednie środki finansowe, aby możliwe było co najmniej zagwarantowanie, że skargi osób, które nie są w stanie ponieść kosztów, rozpatrywane będą nieodpłatnie, a także wzywa Komisję do omówienia z państwami członkowskimi sposobów umożliwiających osiągnięcie tego celu;

34. zaleca państwom członkowskim, aby wykorzystywały najlepsze praktyki innych państw członkowskich, takie jak dopuszczenie organów ds. równości do wszczynania w imieniu ofiar postępowań sądowych oraz do udziału w postępowaniu sądowym w charakterze amicus curiae;

35. zaleca, by dane dotyczące skarg i wyniki postępowań sądowych w ich sprawie oraz wyniki procedur prowadzonych przez wyspecjalizowane organy, inne organy lub trybunały były klasyfikowane w zależności od przyczyny dyskryminacji, co usprawniłoby ocenę skuteczności wdrażania przepisów, w szczególności w krajach, w których wyspecjalizowane organy i/lub sądy zajmują się wszelkimi przyczynami dyskryminacji;

36. zaleca, aby państwa członkowskie zapewniły organom ds. równości wystarczające zasoby ludzkie i finansowe, tak aby mogły one skutecznie wykonywać swe doniosłe zadania, w tym obowiązek świadczenia odpowiedniej pomocy ofiarom dyskryminacji; uważa, że organy te winny uzyskać uprawnienia konieczne do prowadzenia dochodzeń;

37. zachęca państwa członkowskie do intensyfikacji rozmów z organizacjami pozarządowymi zwalczającymi wszelkie formy dyskryminacji i do ich ścisłego angażowania w kształtowanie polityki zmierzającej do promowania zasady równego traktowania;

38. podkreśla, że ofiarom dyskryminacji należy udzielić pomocy w postępowaniu sądowym oraz przypomina, że organizacje statutowe i niestatutowe działające w tym zakresie mogą być naprawdę pomocne ofiarom;

39. wzywa państwa członkowskie do gromadzenia istotnych i rzetelnych informacji i danych oraz przekazywania ich do Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej;

40. zaleca, aby państwa członkowskie zapewniły organizacjom statutowym i niestatutowym odpowiednie środki finansowe;

41. zwraca się do Komisji o uważne przeanalizowanie różnorodnych kwestii prawnych i aspektów związanych z gromadzeniem danych oraz do przedstawienia propozycji poprawy systemu rejestracji przypadków dyskryminacji; należy uwzględnić dostępność porównywalnych zestawów danych z 27 państw członkowskich. Obecnie dane te nie są dostępne dla wszystkich państw członkowskich, a porównywalne dane są niezbędne do uzyskania solidnej podstawy kształtowania polityki;

42. zwraca się do Komisji o uważne przeanalizowanie różnorodnych aspektów prawnych i parametrów związanych z kwestią gromadzenia danych oraz do przedstawienia propozycji poprawy systemu rejestracji przypadków dyskryminacji przy jednoczesnym zapewnieniu, by tego typu gromadzenie danych nie naruszało prywatności poprzez ujawnianie poszczególnych tożsamości lub by nie służyło za podstawę profilowania etnicznego lub rasowego;

43. podkreśla delikatny charakter przetwarzania danych dotyczących rasy i pochodzenia etnicznego i przypomina o zastosowaniu dyrektyw o ochronie danych do danych przetwarzanych w ramach stosowania tej dyrektywy; podkreśla, że należy zapewnić dodatkowe środki bezpieczeństwa w przypadku danych dotyczących rasy i pochodzenia etnicznego ze względu na możliwość zmiany ich przeznaczenia i wykorzystania do innych celów w dziedzinie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, na przykład do profilowania etnicznego; ponownie zwraca się o przyjęcie decyzji ramowej w sprawie ochrony danych, również w celu zagwarantowania, by wszelka interakcja danych z pierwszego i trzeciego filaru podlegała rygorystycznym uregulowaniom w zakresie ochrony danych;

44. zaleca, by państwa członkowskie rozważyły gromadzenie danych statystycznych – z zastosowaniem odpowiednich zabezpieczeń w zakresie ochrony danych osobowych w celu uniemożliwienia profilowania etnicznego – na temat reprezentacji grup etnicznych i rasowych w różnych dziedzinach życia społecznego, w tym zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym, oraz by w oparciu o te dane opracowały strategie polityczne zmierzające do zapewnienia równego dostępu do zatrudnienia, samozatrudnienia, pracy, edukacji, ochrony socjalnej i zabezpieczenia społecznego, świadczeń społecznych i dostępu do towarów oraz ich podaży;

45. wzywa Komisję do przeprowadzenia badania w celu określenia, w których państwach członkowskich obowiązują przepisy dotyczące działań pozytywnych, jakie testy należy zdać, jak w praktyce przepisy te stosują organy rządowe i pozarządowe i jaki odniosły one skutek;

46. wzywa państwa członkowskie do udostępnienia opinii publicznej statystyk dotyczących przestępstw na tle rasowym oraz do opracowania badań przestępczości i/lub dotyczących ofiar przestępstw, które pozwolą na zgromadzenie wymiernych i porównywalnych danych dotyczących ofiar przestępstw na tle rasowym;

47. wzywa Komisję do dokonania analizy i dostarczenia danych na temat różnorodnych form dyskryminacji;

48. zwraca się do Komisji o uważne monitorowanie dyskryminacji ukrytej w oparciu o „rzeczywiste i decydujące wymogi zawodowe”, interakcję między różnymi rodzajami dyskryminacji na podstawie zastosowania wykluczenia ze względów religijnych w ramach dyrektywy w sprawie zatrudnienia i jej konsekwencji dla problematyki rasowej i etnicznej, oraz o zwrócenie szczególnej uwagi na dyskryminację w dziedzinie edukacji;

49. ponownie zwraca uwagę na potrzebę polityczną, społeczną i prawną położenia kresu hierarchizacji ochrony przed różnymi przyczynami dyskryminacji oraz z zadowoleniem przyjmuje planowane w tym zakresie przez Komisję złożenie wniosku w sprawie rozszerzenia zakresu dyrektywy na wszelkie przyczyny dyskryminacji, zgodnie z rocznym programem legislacyjnym na rok 2008; w związku z powyższym oczekuje, że Komisja jeszcze w tym roku podejmie prace w celu przedstawienia wniosku w możliwie najkrótszym terminie, nie później niż do końca 2008 r.;

50. z zadowoleniem przyjmuje zainteresowanie Komisji kwestią wielorakiej dyskryminacji, w tym rozpoczęcie badań na ten temat; wzywa Komisję do przyjęcia szerokiego pojęcia wielorakiej dyskryminacji, dzięki któremu będzie można uwzględnić ewentualną sytuację narażenia jednostki na dyskryminację z wielu powodów jednocześnie;

51. wzywa państwa członkowskie do przykładania większej wagi do dowodów dyskryminacji; zaleca, by postępowały zgodnie z wytycznymi w sprawie dowodów dyskryminacji opracowanymi przez Międzynarodową Organizację Pracy, zgodnie z propozycją Europejskiego Centrum Monitorowania Rasizmu i Ksenofobii, oraz by wyszkoliły ludzi w przedstawianiu dowodów w głównych dziedzinach zatrudnienia i pracy, edukacji, mieszkalnictwa i zakwaterowania, zdrowia, dostępu do towarów i usług oraz przemocy na tle rasowym;

52. wzywa Komisję do włączenia Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej, zgodnie z jej kompetencjami, we wspólnotowe ramy legislacyjne zwalczania dyskryminacji, tak by mogła odgrywać ona znaczącą rolę, regularnie przekazując dokładne i aktualne informacje, które będą miały znaczenie przy opracowywaniu dalszego prawodawstwa;

53. wzywa instytucje UE do dalszego przyjmowania sytuacji mniejszości etnicznych, zwłaszcza kobiet i osób niepełnoletnich, za kluczowe kryterium decydujące o ocenie stanu przygotowania krajów kandydujących do przystąpienia do Unii Europejskiej;

0

0        0

54. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

  • [1]  http://ec.europa.eu/public_opinion/archives/ebs/ebs_263_sum_en.pdf
  • [2]  Dz.U. L 180 z 19.7.2000, str. 22.
  • [3]  Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0261.
  • [4]  http://www.ohchr.org/english/law/parisprinciples.htm

UZASADNIENIE

Wstęp

W ramach traktatu podpisanego w Amsterdamie w 1997 roku włączono do traktatu WE art. 13 o niedyskryminacji. Stanowi on podstawę dwóch dyrektyw – dyrektywy w sprawie równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy[1] oraz dyrektywy w sprawie równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne[2]. Ta ostatnia powinna była zostać wdrożona przez państwa członkowskie do dnia 19 lipca 2003 r.

Sprawozdanie Komisji Europejskiej[3] zawiera analizę wdrożenia dyrektywy w sprawie równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne. Jeszcze w tym roku Komisja Europejska najprawdopodobniej przedstawi informacje na temat ewentualnych postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego.

Sprawozdawczyni jest zdania, że dyrektywa w sprawie równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne (2000/43/WE) to bardzo ważny akt prawny, stanowiący istotny krok naprzód w zakresie ochrony przed dyskryminacją oraz dający możliwość dochodzenia odszkodowania. Ponadto istotną kwestią jest fakt, że dyrektywa dotyczy każdego, bez względu na obywatelstwo czy status pobytowy.

Pozostaje jeszcze wiele do zrobienia w kwestii prawidłowego wdrożenia przedmiotowej dyrektywy. Sprawozdawczyni wzywa Komisję Europejską nie tylko do zbadania, czy dyrektywy były transponowane właściwie z prawnego punktu widzenia, lecz także zachęca do przyjrzenia się barierom istniejącym w poszczególnych państwach. Wielu ludzi jest nieświadomych swoich praw, a dochodzenie roszczeń nastręcza wiele trudności. Informacje na temat ustaw antydyskryminacyjnych oraz dostępu do prawa do odszkodowania powinny zostać potraktowane w sposób priorytetowy.

Pomimo postępu w transpozycji dyrektyw antydyskryminacyjnych rasizm nie staje się mniej powszechny. Wręcz przeciwnie, w samej Unii Europejskiej liczba odnotowanych aktów rasizmu znacznie wzrosła. Zjawisku temu towarzyszą dowody coraz większej tolerancji dyskryminującego traktowania, wymierzonego przede wszystkim w imigrantów i muzułmanów. Rasizm stoi w sprzeczności z zasadami Unii Europejskiej. Narusza on spójność społeczną i utrudnia zrównanie ludzi w prawach. Parlament Europejski musi podjąć działania w celu zwiększenia woli politycznej, aby zaradzić rasizmowi.

W odniesieniu do transpozycji przedmiotowej dyrektywy sprawozdawczyni zbadała kwestie związane z jej zakresem, możliwością uzyskania na drodze prawnej odszkodowania, ciężarem dowodu, organami ds. równości płci, rozpowszechnianiem informacji i stopniem świadomości omawianych zagadnień.

1. Zakres

Dyrektywa w sprawie równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne wywołała rewolucję w chwili jej przyjęcia, ponieważ nie ograniczała ochrony przed dyskryminacją do zatrudnienia i pracy. W art. 3 uwzględniono należące do przedmiotowego zakresu kwestie zabezpieczenia społecznego, edukacji, dostępu do dóbr i usług, w tym zakwaterowania.

Szeroki zakres dyrektywy 2000/43/WE nie został odzwierciedlony w dyrektywie w sprawie równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (2000/78/WE), w której zakazuje się dyskryminacji ze względu na wyznawaną religię lub przekonania, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną, jednak tylko w odniesieniu do zatrudnienia i pracy. Sprawozdawczyni z zadowoleniem zauważa, że wiele państw członkowskich przyjęło szeroki zakres dyrektywy w sprawie równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne w odniesieniu do wszelkich rodzajów dyskryminacji, wychodząc tym samym poza zakres przedmiotowej dyrektywy.

Sprawozdawczyni jest zdania, że dyrektywa w sprawie równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy powinna zostać zmieniona tak, aby jej zakres pokrywał się z zakresem dyrektywy w sprawie równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne. Jest to konieczne, aby uniknąć stworzenia hierarchii form dyskryminacji, jak również problemów związanych z dyskryminacją różnego rodzaju.

Ponadto biorąc pod uwagę fakt, że rasizm jest powiązany z dyskryminacją ze względu na narodowość lub wyznawaną religię bądź przekonania, zmiana zakresu przedmiotowej dyrektywy może okazać się konieczna w celu zwiększenia dostępu do faktycznego odszkodowania.

Wydaje się, że większość państw stosuje przedmiotowy zakres dyrektywy w sprawie równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne, niemniej jednak nadal istnieją pewne znaczące luki, które należy usunąć. Przykładowo – pięć państw członkowskich nadal musi dokonać prawidłowej transpozycji przedmiotowej dyrektywy w dziedzinach wykraczających poza zatrudnienie.[4]

Co więcej, w niektórych państwach członkowskich transpozycja została ograniczona do sektora prywatnego. W dwóch państwach z zakresu transpozycji dyrektywy wyłączono służbę wojskową.[5] Podczas gdy w wielu państwach członkowskich zakres przedmiotowej dyrektywy nie obejmuje odpowiednio sektora publicznego, jedno państwo członkowskie ograniczyło zastosowanie dyrektywy w sektorze prywatnym.[6] Biorąc pod uwagę fakt, że wszystkie podmioty państwowe i prywatne podlegają przedmiotowemu zakresowi dyrektywy, należy ustalić, dlaczego niektóre sektory zostały pominięte.

Sprawozdawczyni pragnie także uzyskać od Komisji informacje, czy przedmiotowa dyrektywa obejmuje również działania władz policji w państwach członkowskich, np. zatrzymywanie osób z określonych grup etnicznych.

2. Odszkodowanie na drodze prawnej

We wszystkich państwach łączy się postępowania sądowe i pozasądowe. Jest to bardzo ważne, ponieważ w postępowaniach cywilnych ciężar dowodu leży nie tylko po stronie ofiary, a przy składaniu skargi ofiara nie jest uzależniona od prokuratury.

W ujęciu ogólnym orzecznictwo dotyczące dyskryminacji jest bardzo ograniczone. Niektórzy mogą uznać, że rasizm nie stanowi zbyt poważnego problemu, jednakże badania wskazują, że jest inaczej. Bardziej realistycznym argumentem jest stwierdzenie, że wciąż istnieje wiele przeszkód na drodze do osiągnięcia sprawiedliwości. Długość procedur oraz stopień ich złożoności może odstraszać ofiary.[7]

Natomiast w kwestii składania skarg termin jest czasami zbyt krótki. Na przykład na Węgrzech ofiary mają zaledwie 30 dni na zgłoszenie sprawy, a w Holandii i Irlandii są to 2 miesiące.

W wielu państwach członkowskich prawdziwą przeszkodę może stanowić brak środków finansowych niezbędnych do wszczęcia postępowania.[8]

Bardzo pomocne dla ofiar mogą się okazać stowarzyszenia. Jednakże wiele państw członkowskich nie przewiduje specjalnych zasad dla zaangażowania stowarzyszeń w postępowania z powodu dyskryminacji.[9] Niewiele państw pozwala występować stowarzyszeniom „w imieniu” ofiar dyskryminacji. Istnieje kilka pozytywnych przykładów, takich jak Hiszpania czy Łotwa, gdzie podmioty prawnie upoważnione do obrony uzasadnionych praw i interesów zbiorowych mogą podejmować działania w imieniu i za zgodą powoda w jakimkolwiek postępowaniu sądowym, aby nadać skuteczność zasadzie równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne.

Sankcje za naruszenie przepisów ustaw antydyskryminacyjnych muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Niemniej jednak wydaje się, że na tym etapie tylko w niewielu państwach obowiązują odpowiednie kary.

3. Ciężar dowodu

Udowodnienie dyskryminacji jest niezwykle trudne. Zwłaszcza w kwestii zatrudnienia pracodawca ma znacznie silniejszą pozycję niż pracownik, ponieważ informacje na temat rzekomo dyskryminującej decyzji są zazwyczaj w ręku pracodawcy, zaś świadkowie często niechętnie zeznają przeciwko pracodawcy. Z tego względu art. 8 przewiduje tzw. działanie dwuetapowe. W pierwszym etapie do osoby, która uważa się za dyskryminowaną, należy ustalenie faktów, z których można domniemywać istnienie bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji. Wówczas ciężar dowodu jest przenoszony na stronę pozwaną, która musi udowodnić, że zasada równego traktowania nie została naruszona. Nie dotyczy to spraw karnych.

Kilka państw członkowskich nie transponowało (w sposób prawidłowy) przepisów dotyczących ciężaru dowodu.[10] Ponadto w wielu państwach członkowskich przepisy dotyczące ciężaru dowodu nie zostały przetestowane po dokonaniu transpozycji z powodu braku linii orzecznictwa.

Pierwsze wskazówki z orzecznictwa wydają się sugerować, że nawet dowód w sprawie prima facie pozostaje trudną do pokonania przeszkodą dla strony skarżącej. Trudno zdobyć dane statystyczne, a testy sytuacyjne często muszą być zgodne ze ściśle określonymi warunkami.

Zbieranie danych wrażliwych, co może okazać się warunkiem niezbędnym do określenia pośredniej dyskryminacji lub dokonania oceny zakresu dyskryminacji w społeczeństwie, nadal wzbudza niepokój i obawy w wielu państwach członkowskich.

4. Organy ds. równości płci

Niemal we wszystkich państwach członkowskich[11] istnieją obecnie organy ds. równości płci lub nastąpiło przekazanie funkcji takich organów już istniejącym instytucjom, takim jak krajowy instytut ds. praw człowieka. Duża liczba takich organów posiada kompetencje nie tylko w odniesieniu do dyskryminacji ze względu na rasę lub narodowość, lecz również z innych powodów. Organy te udzielają pomocy ofiarom dyskryminacji w wieloraki sposób, na przykład podejmując działania prawne[12] lub wydając niewiążące opinie na temat przedłożonych im skarg[13]. Wiele wyspecjalizowanych organów może badać skargi dotyczące dyskryminacji i zwykle jest w stanie zmusić wszystkie strony, których dana sprawa dotyczy, do zastosowania się do ustalonych wniosków.[14]

Pozostaje kwestia, czy wszystkie organy będą mogły sprawować swoje funkcje w sposób niezależny, tak jak zostało to określone w dyrektywie.[15] Przykładowo we Włoszech i Hiszpanii organy ds. równości płci funkcjonują w ramach ministerstw.

W niektórych państwach organy te nie dysponują wystarczającymi środkami finansowymi, aby pełnić swoje funkcje.

5. Rozpowszechnianie informacji i uświadamianie

Prawa nie przynoszą dużego pożytku, jeżeli ludzie nie są świadomi ich istnienia. Dlatego też art. 10 przedmiotowej dyrektywy nakłada na państwa członkowskie obowiązek rozpowszechniania wśród opinii publicznej informacji dotyczących odpowiednich przepisów przedmiotowej dyrektywy przy wykorzystaniu wszystkich stosownych środków.

Zarówno Komisja Europejska, jak i Sieć Niezależnych Ekspertów Prawnych zauważają, że wiele państw członkowskich zawiodło w tej kwestii. Ponadto przeprowadzone ostatnio przez Eurobarometr badania potwierdzają, że wiedza o istnieniu przepisów antydyskryminacyjnych jest niska. Tylko 35 % badanych uważa, że ich państwo przyjęło prawo antydyskryminacyjne zakazujące dyskryminacji ze względu na narodowość, podczas gdy jedynie jedna trzecia obywateli UE twierdzi, że wie, jak postępować, jeżeli padnie ofiarą dyskryminacji lub molestowania. Szczególnie w dziesięciu nowych państwach członkowskich poziom uświadomienia jest niższy.

Mimo tego przedmiotowa dyrektywa wywołała publiczną debatę na temat walki z dyskryminacją oraz doprowadziła do powstania szeregu ważnych inicjatyw. Wiele państw członkowskich, łącznie z Maltą, Polską i Portugalią, włączyło do prawa krajowego nałożony na pracodawcę obowiązek informowania pracowników o przepisach prawa dotyczących dyskryminacji. Finlandia postarała się nawet o udostępnienie ulotki na temat ustawy antydyskryminacyjnej w brajlu, a także w wersji drukowanej i w Internecie w języku fińskim, szwedzkim, angielskim, lapońskim, rosyjskim, arabskim i hiszpańskim.

Niemniej jednak należy bezwzględnie zapewnić, aby w kontekście Europejskiego Roku Równych Szans zarówno instytucje UE, jak i państwa członkowskie dołożyły wszelkich starań, aby każda osoba w Europie była świadoma swoich praw.

  • [1]  Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy.
  • [2]  Dyrektywa Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzająca w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne.
  • [3]  COM(2006) 643 wersja ostateczna/2 z dnia 15 grudnia 2006 r.
  • [4]  Malta, Łotwa, Estonia, Polska i Czechy.
  • [5]  Łotwa i Malta.
  • [6]  Węgry.
  • [7]  jak ma to miejsce w Portugalii i Słowenii, gdzie istnieje obawa, że niektóre postępowania sądowe mogą trwać pięć lat lub dłużej.
  • [8]  tj.; w Czechach, na Litwie i Słowacji.
  • [9]  tj. Dania, Finlandia, Litwa, Szwecja i Wielka Brytania.
  • [10]  Austria, Włochy, Łotwa, Polska, Estonia, Litwa, Luksemburg, Niemcy. Patrz: Sieć Niezależnych Ekspertów
    str. 73.
  • [11]  Do wyjątków należą: Czechy, Luksemburg, Malta i Niemcy.
  • [12]  tj. organy fińskie, belgijskie, węgierskie, irlandzkie, brytyjskie i szwedzkie.
  • [13]  Taka sytuacja ma miejsce w Austrii, Holandii, Danii, Grecji, Słowenii, na Cyprze, Węgrzech, Łotwie i Litwie.
  • [14]  tj. w Austrii, Francji, Irlandii, Szwecji, na Cyprze, Węgrzech i Litwie.
  • [15]  Patrz raport „Opracowywanie ustaw antydyskryminacyjnych w Europie”, porównanie 25 państw członkowskich, Europejska Sieć Niezależnych Ekspertów w dziedzinie niedyskryminacji, listopad 2006 r.

OPINIA MNIEJSZOŚCI

Oświadczenie pisemne złożone zgodnie z art. 48 Regulaminu PE

w sprawie opinii mniejszości dotyczącej sprawozdania BUITENWEG przyjętego przez komisję LIBE

złożone przez Koenraada DILLENA

Podstawa konstytucyjna dla dyrektywy 2000/43/WE budzi wątpliwości; brak poszanowania zasady pomocniczości.

Niewielka liczba wyroków skazujących wydana przez sądy nie wskazuje na „brak wiedzy”, ale raczej na fakt, że problem „dyskryminacji” w Europie jest bardzo przejaskrawiony. Należy odrzucić apele o „więcej pieniędzy” zważywszy na fakt, że UE wydaje rocznie 9 mln euro na Centrum Monitorowania oraz 1 mln euro rocznie na sieć ENAR, które wykonują tę samą pracę.

Odwrócenie ciężaru dowodu powinno zostać potępione, ponieważ w demokracji opartej na rządach prawa stosuje się zasadę domniemania niewinności jednostki do czasu udowodnienia jej winy.

Omawiana dyrektywa myli akty dyskryminacji z przypadkami wyrażania krytycznych poglądów. Należy przywrócić swobodę wypowiedzi. Należy odrzucić niedawne niebezpieczne oświadczenia Europejskiego Centrum Monitorowania sugerujące, że „islamofobia” stanowi nowy rodzaj dyskryminacji oraz że spór dotyczący duńskich dowcipów rysunkowych powinien zostać rozwiązany przy zastosowaniu prawa zakazującego rozpowszechniania bluźnierstw.

Zezwolenie wszystkim rodzajom stowarzyszeń na wszczynanie przez nie same postępowań stanowi niemożliwą do zaakceptowania formę prywatyzacji wymiaru sprawiedliwości.

Niewłaściwe jest opowiadanie się za jeszcze większą ilością zakazanych przyczyn dyskryminacji, umożliwiających na szczeblu europejskim – jak ma to miejsce chociażby w Belgii – wojującym grupom homoseksualistów składanie skarg na dygnitarzy kościoła katolickiego.

OPINIA Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (11.5.2007)

dla Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych

w sprawie stosowania dyrektywy 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne
(2007/2094(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Patrizia Toia

WSKAZÓWKI

Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych zwraca się do Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

A. przypomina Komisji, że, zgodnie z niedawnym sondażem Eurobarometr, 51% Europejczyków uważa, że wysiłki poczynione w walce z dyskryminacją w ich krajach są niewystarczające,

B.  wyraża zaniepokojenie wynikami badań przeprowadzonych przez Eurobarometr dotyczącymi braku strategii informacyjnej i wynikającym z niego brakiem świadomości publicznej w zakresie europejskiego i krajowego ustawodawstwa w dziedzinie walki z dyskryminacją,

1.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie stosowania dyrektywy 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne, której celem jest ustanowienie ram walki z dyskryminacją ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne w celu zapewnienia utrwalenia w państwach członkowskich zasady równości wobec prawa, równych szans i równego traktowania, w pełnym poszanowaniu zasady pomocniczości oraz zgodnie z tradycjami i procedurami poszczególnych krajów; wysoko ocenia zawarty w sprawozdaniu Komisji przegląd dotyczący wdrażania dyrektywy, zauważa jednakże, że przydatne byłoby dołączenie do niego szczegółowego opisu sposobu, w jaki przepisy dyrektywy 2000/43/WE zostały wcielone do prawa krajowego, jak określa sama dyrektywa; ponadto zauważa, że Komisja podjęła się nie tylko zgromadzenia szczegółowych informacji, ale także powiadomienia o nich Parlamentu Europejskiego i Rady oraz że Parlament Europejski, w swojej rezolucji z dnia 14 czerwca 2006 r. „w sprawie niedyskryminacji i równych szans dla wszystkich – strategia ramowa”[1] – wezwał Komisję do „przeanalizowania w trybie pilnym jakości i zakresu przepisów wdrażających dyrektywy o niedyskryminacji”;

2.  stwierdza, że dyskryminacja ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne oraz różne formy wyzyskiwania pracy migrantów, w tym głównie pracy nielegalnej lub nierejestrowanej, przeszkadzają w osiągnięciu wysokiego poziomu zatrudnienia i ochrony socjalnej, spójności gospodarczej i społecznej, wzrostu gospodarczego i wydajności oraz solidarności;

3.  uznaje, że program polityki socjalnej na lata 2005-2010, uzupełniający i wzmacniający strategię lizbońską, stanowi podstawę rozwoju gospodarczego o wspólnotowym wymiarze i wspiera równe szanse dla wszystkich, pomagając w tworzeniu społeczeństwa oferującego większe możliwości w zakresie społecznej integracji;

4.  podkreśla, że należy równie poważnie traktować wszelkie formy dyskryminacji, w tym dyskryminację ze względu na narodowość;

5.  odnosząc się w szczególności do zatrudnienia, wzywa do poświęcenia uwagi niektórym specyficznym rodzajom zatrudnienia, takim jak zatrudnienie w dowolnym państwie członkowskim w zakresie opieki oraz pomocy rodzinom i pomocy domowej, który to rodzaj pracy tylko w niewielkim stopniu podlega uregulowaniu i ochronie, oraz zatrudnienie w sektorze służby zdrowia, gdzie również pojawiają się problemy związane z prawem krajowym dotyczącym dostępu do zatrudnienia w sektorze publicznym;

6.  zwraca się do państw członkowskich i partnerów społecznych, którzy jeszcze tego nie uczynili, o dostarczenie Komisji niezbędnych informacji dotyczących sposobów, form oraz rezultatów zwalczania dyskryminacji ze względu na pochodzenie rasowe i etniczne;

7.  zachęca Komisję do podjęcia wszystkich niezbędnych działań celem zapewnienia pełnego i odpowiedniego wdrożenia dyrektywy; popiera Komisję i zachęca ją do wszczęcia postępowania o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom, zgodnie z art. 226 traktatu WE, wobec tych państw członkowskich, których krajowe środki wykonawcze nie są zgodne z dyrektywą 2000/43/WE, szczególnie w zakresie kompetencji organów wspierających równe traktowanie, określonych w art. 13 dyrektywy, oraz obowiązującego je wymogu niezależności, jak i do wyczerpującego informowania obywateli o rozwoju sytuacji;

8.  zwraca się do Komisji o przedłożenie Parlamentowi i Radzie specjalnego planu działań dotyczącego mechanizmów i metod obserwacji i opisu wpływu krajowych środków wdrażania dyrektywy; zwraca uwagę, że ważne jest, by opracowane zostały mechanizmy zbierania danych o dyskryminacji – zwłaszcza w zakresie stosunków pracy, ze szczególnym uwzględnieniem pracy nielegalnej, niezarejestrowanej, nisko opłacanej i nieobjętej ubezpieczeniem – zgodne z przepisami o ochronie danych, stanowiące użyteczne narzędzie pozwalające określać, monitorować i poddawać przeglądowi politykę i procedury związane ze zwalczaniem dyskryminacji, przy jednoczesnym poszanowaniu krajowych modeli integracyjnych; wzywa Komisję do określenia wspólnych norm w zakresie danych, tak aby przekazywane informacje mogły być przedmiotem efektywnych porównań; wzywa, aby mieć na uwadze znaczenie badania nie tylko zawartości prawodawstwa wdrażającego dyrektywę, ale także jego skuteczności;

9.  uznaje, że usługi użyteczności publicznej mogą odgrywać fundamentalną rolę w walce z dyskryminacją i wykluczeniem ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, że operatorzy świadczący usługi użyteczności publicznej, przy poszanowaniu prawodawstwa w zakresie ochrony danych i swobód obywatelskich, stosują kontrolę etniczną w celu zagwarantowania równego traktowania oraz integracji, a tym samym także w celu podkreślenia kluczowej roli, jaką operatorzy świadczący usługi użyteczności publicznej odgrywają w tym obszarze; podkreśla, że operatorzy świadczący usługi użyteczności publicznej mogą służyć za przykład organów stosujących najlepsze praktyki w równym traktowaniu rasowych i etnicznych mniejszości, zarówno jako pracodawcy, jak i usługodawcy;

10. wzywa w szczególności do ścisłego nadzoru stosowania zasady częściowego odwrócenia ciężaru dowodu, która jest szczególnie skuteczna w przypadku sporów związanych z zatrudnieniem;

11. zachęca Komisję do poddania analizie tych przepisów krajowych, które wykraczają poza wymogi wspólnotowe, oraz do przygotowania bilansu zalet i wad prezentowanych rozwiązań krajowych, jak również do współpracy w zakresie proponowania możliwych rozwiązań mających na celu poprawę sytuacji osób dyskryminowanych;

12. wskazuje, że zakaz dyskryminującego traktowania nie może przeszkadzać w dalszym stosowaniu lub we wprowadzaniu środków mających na celu zapobieganie lub wynagradzanie niekorzystnej sytuacji, w której znajdują się osoby o pewnym rasowym lub etnicznym pochodzeniu, skoro głównym celem tych środków jest wyjście naprzeciw specyficznym potrzebom tych osób; wzywa Komisję, aby kontynuowała refleksję nad kwestią działań pozytywnych, w celu lepszego określenia swego stanowiska co do tej koncepcji;

13. popiera inicjatywy podjęte w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego (jak na przykład inicjatywa EQUAL) oraz programu PROGRESS na lata 2007-2013, mające m.in. na celu zwiększenie integracji społecznej niepełnosprawnych i promocję walki z dyskryminacją; występuje do państw członkowskich oraz samych instytucji wspólnotowych, aby zaangażowały się w promowanie celów strategicznych w większym stopniu odpowiadających na niepokoje obywateli ze wszystkich grup wiekowych oraz aby przeznaczyły stosowne fundusze na wzmocnienie solidarności wewnątrz Unii Europejskiej i poza jej granicami, zwłaszcza w trakcie ponownego rozważania struktury wydatków wspólnotowych w latach 2008-2009;

14. z zadowoleniem przyjmuje zainteresowanie Komisji kwestią wielorakiej dyskryminacji, w tym rozpoczęcie badań na ten temat; wzywa Komisję do przyjęcia szerokiego pojęcia wielorakiej dyskryminacji, dzięki któremu będzie można uwzględnić sytuację narażenia na dyskryminację z wielu powodów jednocześnie;

15. występuje do pracodawców o szerszy udział w promowaniu i wspieraniu oraz wzmacnianiu procesu niedyskryminacji w miejscu pracy, jak również wdrażaniu już istniejącego prawa w tym zakresie; podkreśla wagę pozytywnego zaangażowania pracodawców i pozytywnego wpływu polityki różnorodności na miejsce pracy; z zadowoleniem przyjmuje zakończenie negocjacji europejskich partnerów społecznych w sprawie porozumienia ramowego w dziedzinie molestowania i przemocy w miejscu pracy jako przykładu promowania godziwej pracy w Europie; zwraca się do Komisji o kontrolę rzeczywistego przestrzegania i stosowania takiego porozumienia; wzywa pracodawców, zgodnie z zasadą odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw, do popierania równości i zwalczania dyskryminacji ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne oraz do walki z wykluczeniem w kontekście edukacji i szkolenia pracowników;

16. podkreśla znaczenie współpracy pomiędzy różnymi szczeblami administracji – lokalnym, ogólnokrajowym i europejskim – w walce z dyskryminacją;

17. z zadowoleniem przyjmuje coraz większą wiedzę na temat różnorodności oraz stosowania zarządzania różnorodnością jako dobrej praktyki w przedsiębiorczości; zwraca uwagę przedsiębiorstw na korzyści wynikające z zarządzania różnorodnością; uznaje, że różnorodność może stanowić wyzwanie w zarządzaniu i rekrutacji; wzywa związki MŚP do udzielenia pomocy swoim członkom w tej dziedzinie, tak aby MŚP mogły korzystać z wartości dodanej wypływającej z różnorodności siły roboczej;

18. przywołuje swoją rezolucję z dnia 13 marca 2007 r. „w sprawie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw: nowe partnerstwo”[2], w której położono nacisk na walkę z dyskryminacją w ramach tej odpowiedzialności; przypomina o swoim skierowanym do Komisji wniosku dotyczącym zachęcania do rozpowszechniania dobrych praktyk wynikających z dobrowolnych inicjatyw przedsiębiorstw w związku z odpowiedzialnością społeczną, wzywając jednocześnie Komisję do zapisania równego traktowania i promowania różnorodności w wykazie kryteriów, jakich powinny przestrzegać przedsiębiorstwa;

19. zachęca Komisję do ułatwiania wymiany pomiędzy państwami członkowskimi w zakresie dobrych praktyk z obszaru działań mających na celu zwalczanie dyskryminacji na rynku pracy, w tym na kursach szkoleniowych, oraz w zakresie anonimowości podań o pracę;

20. podkreśla zaniepokojenie europejskich związków zawodowych pierwszeństwem udzielonym przez państwa członkowskie organizacjom pozarządowym, a nie partnerom społecznym, w dialogu na temat dyskryminacji; nalega na kluczową rolę odgrywaną przez partnerów społecznych w promowaniu równego traktowania w przedsiębiorstwach, w stosowaniu zasady społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw oraz w udzielaniu pomocy pracownikom będącym ofiarami dyskryminacji;

21. wyraża zadowolenie w związku z decyzją nr 771/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. ustanawiającą Europejski Rok na rzecz Równych Szans dla Wszystkich (2007) – w kierunku sprawiedliwego społeczeństwa[3]; zwraca jednak uwagę na konieczność powiązania roku 2007 z rokiem 2008 – Europejskim Rokiem Dialogu Międzykulturowego; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy podjęte w związku z Europejskim Rokiem na rzecz Równych Szans dla Wszystkich i wysiłki poczynione na rzecz podkreślenia wartości różnic przy jednoczesnym zwalczaniu dyskryminacji; wskazuje na znaczenie praw, które istnieją na mocy obecnie obowiązujących przepisów; nalega, aby w trakcie Roku Równych Szans dla Wszystkich państwa członkowskie podjęły działania uświadamiające obywatelom ich ustawowe prawa; zauważa, że obywatele stają się bardziej świadomi tego, że społeczeństwa otwarte – czyli takie, które podejmują wyzwania i wykorzystują szanse niesione przez różnorodność – są najbardziej konkurencyjne;

22. uważa spójność i uzupełnianie się z innymi środkami wspólnotowymi za niezbędne, szczególnie w przypadku polityki opracowywanej na rzecz zwalczania dyskryminacji i wykluczenia społecznego oraz poczynienia postępów w zakresie praw podstawowych, edukacji, szkoleń, dialogu między kulturami i problematyki związanej z młodzieżą, obywatelstwem, migracją, polityką azylową i równouprawnieniem płci, oraz wzywa Komisję do wzmocnienia koordynacji między ww. programami;

23. w ramach europejskiej strategii zatrudnienia występuje do państw członkowskich o określenie w krajowych planach działań szerzej zakrojonych środków i sposobów mających na celu ułatwienie integracji wszelkich mniejszości, zwłaszcza rasowych bądź etnicznych, z rynkiem pracy; w celu określenia spójniejszego podejścia umożliwiającego tę integrację występuje do Komisji o uwzględnienie, w przyszłych wytycznych dotyczących polityki państw członkowskich na rzecz zatrudnienia, głównych zaleceń dotyczących polityki, jaka powinna zostać wprowadzona w tej dziedzinie, które to zalecenia zostaną przedstawione do końca 2007 r. przez grupę ekspertów wysokiego szczebla ds. integracji społecznej mniejszości etnicznych i ich pełnego uczestnictwa w rynku pracy, ustanowioną decyzją Komisji 2006/33/WE[4];

24. uważa, że uczestnictwo, niezależnie od pochodzenia rasowego lub etnicznego, musi rozciągać się na takie dziedziny jak edukacja i szkolenia zawodowe, w tym prawo do nauki i zachowania płynnej znajomości języka kraju pochodzenia;

25.uważa, że społeczność romska wraz z innymi uznanymi wspólnotami etnicznymi potrzebuje specjalnej ochrony społecznej, w szczególności w następstwie rozszerzenia, gdyż problemy związane z wykorzystywaniem, dyskryminacją i wykluczeniem stały się bardziej wyraźne;

26. przyznaje, że migranci niedawno przybyli do Unii Europejskiej napotykają na trudności, szczególnie kobiety, których dotyka podwójna dyskryminacja – zarówno ze względu na płeć, jak i pochodzenie etniczne; wzywa państwa członkowskie do zwiększenia środków i wzmocnienia usług socjalnych na rzecz płynnej integracji migrantów, przy jednoczesnym informowaniu ich o ich prawach i obowiązkach zgodnie z zasadami i przepisami prawnymi mającymi zastosowanie w danym państwie członkowskim;

27. zauważa, że konieczne jest przyjęcie zintegrowanego podejścia do zakazu dyskryminacji z uwagi na pochodzenie rasowe lub etniczne, które uwzględniałoby bliski związek między uznaniem i ochroną praw mniejszości w państwach członkowskich z jednej strony, a środkami na rzecz zwalczania ksenofobii z drugiej strony; potrzeba zintegrowanego podejścia rozciąga się na związaną z nim kwestię imigracji, ze szczególnym odniesieniem do planu działania w sprawie imigracji legalnej, zwalczania nielegalnej imigracji, przyszłości europejskiej sieci migracji oraz zasad odnoszących się do łączenia rodzin i przyjazdu na terytorium państw członkowskich; koordynacja taka umożliwiłaby poprawę jakości informacji i wiedzy o ustawodawstwie oraz objaśnienie i uproszczenie ram prawnych, unikając tym samym powielania pokrywających się przepisów, co ma szczególnie negatywny wpływ na zatrudnienie;

28. wzywa organizacje pozarządowe, aby podejmowały działania na rzecz obrony praw ofiar handlu ludźmi oraz aby odgrywały większą rolę w ułatwianiu wydawania pozwoleń na pobyt; wzywa państwa członkowskie, aby działały na rzecz wprowadzenia uregulowań koniecznych do zwiększenia liczby organów rządowych wspierających ofiary wyzysku oraz do rozszerzenia sieci opieki zdrowotnej i sieci pomocy psychologicznej, stosownie do potrzeb; wzywa również do prowadzenia inspekcji pracy w celu wyeliminowania wszelkich form wyzysku i pracy przymusowej;

29. zwraca się do państw członkowskich o upewnienie się, czy wszyscy pracownicy, w tym pracownicy oczekujący na uregulowanie swojej sytuacji prawnej, mają dostęp do sądów pracy i organów odpowiedzialnych za zapewnienie równego traktowania, a co za tym idzie do ochrony praw związanych z wszelką pracą, jaką wykonują, również pracy wykonanej w okresie, gdy nie posiadali prawa pobytu; wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia w stosownych przypadkach wymagań prawnych zapewniających dostęp do właściwych organów sądowych także pracownikom migrującym, których sytuacja prawna nie jest jeszcze uregulowana, oraz do zapewnienia wszystkim pracownikom odpowiedniej pomocy prawnej w postępowaniu sądowym: przed nim, w czasie jego trwania oraz po jego zakończeniu;

30. wzywa Komisję do rozważenia możliwości rozszerzenia zastosowania zasady równego traktowania w zakresie ubezpieczeń społecznych, szczególnie w przypadku pracowników mieszkających lub pracujących w państwie członkowskim jedynie przez ograniczony okres;

31. wzywa Komisję do podjęcia natychmiastowych działań na rzecz promowania europejskich przepisów zakazujących wszelkich przejawów dyskryminacji, w tym dyskryminacji ze względu na przekonania religijne lub inne, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną, zapewniając, że we właściwy sposób uwzględnione zostaną przepisy nowej Konwencji dotyczącej praw osób niepełnosprawnych;

32. wzywa Komisję i państwa członkowskie do uznania istnienia wielu form dyskryminacji oraz do zagwarantowania, że sytuacja ta znajdzie odzwierciedlenie w przyszłej polityce i programach.

PROCEDURA

Tytuł

Opinia w sprawie stosowania dyrektywy 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne

Numer procedury

2007/2094(INI)

Komisja przedmiotowo właściwa

LIBE

Opinia wydana przez
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

EMPL
26.4.2007

Ściślejsza współpraca - data ogłoszenia na posiedzeniu

nie

Sprawozdawca komisji opiniodawczej
  Data powołania

Patrizia Toia
22.11.2006

Poprzedni sprawozdawca komisji opiniodawczej

---

Rozpatrzenie w komisji

21.3.2007

7.5.2007

 

 

 

Data przyjęcia

8.5.2007

Wynik głosowania końcowego

za:

przeciw:

wstrzymujących się:

33

0

2

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Jan Andersson, Alexandru Athanasiu, Edit Bauer, Iles Braghetto, Philip Bushill-Matthews, Ole Christensen, Derek Roland Clark, Luigi Cocilovo, Harlem Désir, Harald Ettl, Richard Falbr, Ilda Figueiredo, Roger Helmer, Stephen Hughes, Karin Jöns, Ona Juknevičienė, Jan Jerzy Kułakowski, Jean Lambert, Elizabeth Lynne, Thomas Mann, Csaba Őry, Siiri Oviir, Marie Panayotopoulos-Cassiotou, Pier Antonio Panzeri, Elisabeth Schroedter, José Albino Silva Peneda, Jean Spautz, Gabriele Stauner

Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego

Françoise Castex, Donata Gottardi, Richard Howitt, Jamila Madeira, Mario Mantovani, Agnes Schierhuber, Patrizia Toia

Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego

---

Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)

---

OPINIA Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (26.6.2007)

dla Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych

w sprawie stosowania dyrektywy 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne
(2007/2094(INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Lívia Járóka

WSKAZÓWKI

Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia zwraca się do Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

A.  mając na uwadze, że mimo istnienia wyspecjalizowanych organów zapobiegających dyskryminacji i dążących do równouprawnienia, liczba zarejestrowanych skarg jest nadal niska w niektórych państwach członkowskich,

B.  mając na uwadze, że nie zawsze łatwo jest określić czy dochodzi do dyskryminacji ze względu na płeć, pochodzenie etniczne, rasę, uwarunkowania społeczne, orientację seksualną lub też inne czynniki,

C.  odnotowując z dużym zaniepokojeniem, że dyskryminujące zachowania występują też czasem na najwyższym szczeblu politycznym,

1.  wzywa państwa członkowskie do właściwego włączenia do prawa krajowego dyrektywy 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne, jako środka zwalczania różnorodnych form dyskryminacji kobiet; podkreśla, że dyrektywa 2000/43/WE zawiera znaczące luki w zakresie ochrony prawnej mniejszości; ponadto zwraca uwagę na to, iż wdrożenie i egzekwowanie tych przepisów miało dotychczas ograniczony wpływ na sytuację kobiet należących do mniejszości etnicznych, w szczególności kobiet romskich, które wciąż są ofiarami zarówno uprzedzeń ze względu na płeć, jak i zachowań „antycygańskich”;

2.  zaleca, aby Komisja wszczęła postępowanie oraz, w ostateczności, nałożyła odstraszające kary na państwa członkowskie, które jeszcze nie włączyły dyrektyw antydyskryminacyjnych do prawodawstwa krajowego i/lub nie dokonały tego w pełnym wymiarze, oraz aby monitorowała wykonywanie wyroków Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w sprawach dotyczących uchybienia zobowiązaniom;

3.  wzywa Komisję, by zwróciła się do państw członkowskich o przeanalizowanie – w sprawozdaniach rocznych dotyczących wdrożenia dyrektywy 2000/43/WE – skuteczności prawodawstwa antydyskryminacyjnego w zwalczaniu wzorców systematycznej segregacji mniejszości i kobiet, zwłaszcza w sektorze edukacji i odnośnie do dostępu do rynku pracy, opieki zdrowotnej oraz dóbr i usług, a ponadto o uwzględnianie w tych sprawozdaniach aspektu równouprawnienia w celu złagodzenia różnorodnych form dyskryminacji wielu kobiet;

4.  wzywa Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn do systematycznego podejmowania tematyki dyskryminacji ze względu na płeć w powiązaniu z formami dyskryminacji, o których mowa w dyrektywie 2000/43/WE, w celu zapewnienia nie tylko koordynacji prawnej, lecz również ustaleń na szczeblu instytucji wspólnotowych w odniesieniu do różnorodnych form dyskryminacji;

5.  wzywa do ustanowienia zintegrowanych krajowych planów działania w celu skutecznego zwalczania wszelkich form dyskryminacji;

6.  zachęca państwa członkowskie do wymiany najlepszych rozwiązań w zakresie opracowywania zestawów narzędzi służących włączaniu problematyki płci do głównego nurtu polityki, z myślą o ich wykorzystaniu przez władze krajowe i lokalne, organy sądownicze i inne organy administracyjne przy opracowywaniu programów budowania potencjału oraz programów szkoleń w zakresie wdrażania dyrektywy 2000/43/WE;

7.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia krajowym organom odpowiedzialnym za promowanie równego traktowania wystarczających funduszy i personelu, tak aby umożliwić im wykonywanie zobowiązań zawartych w dyrektywie 2000/43/WE, w tym obowiązku zapewnienia odpowiedniej pomocy ofiarom dyskryminacji;

8.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do promowania inicjatyw mających na celu rozpowszechnianie informacji o prawach kobiet oraz o antydyskryminacyjnych przepisach dotyczących zwłaszcza dostępu do zatrudnienia i opieki zdrowotnej; podkreśla rolę mediów w utrwalaniu szkodliwych stereotypów, lecz także ich potencjał, który może być wykorzystany do zwalczania tychże stereotypów;

9.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, aby odpowiednie stowarzyszenia miały możliwość udzielania pomocy kobietom będącym ofiarami dyskryminacji i posiadającym niskie dochody, tak aby mogły dochodzić swych praw w sądzie;

10. wzywa państwa członkowskie do utrzymania lub przyjęcia specjalnych środków zapobiegających lub kompensujących niedogodności związane z płcią lub pochodzeniem etnicznym lub rasowym;

11. wzywa Komisję do opracowania standardowego formatu do celów zbierania danych dotyczących dyskryminacji rasowej w powiązaniu z kwestiami takimi jak zatrudnienie, edukacja, mieszkalnictwo i przemoc na tle rasowym, według kryterium płci oraz podkreśla, że krajowe programy budowania potencjału winny nadal koncentrować się na zbieraniu danych według kryterium płci i ich monitorowaniu;

12. przypomina państwom członkowskim o spoczywającym na nich obowiązku upowszechniania istotnych informacji wśród obywateli i do zachęcania i wspierania kampanii upowszechniających wiedzę na temat istniejącego prawodawstwa krajowego i organów zaangażowanych w zwalczanie dyskryminacji;

13. wzywa państwa członkowskie do gromadzenia, opracowywania i corocznej publikacji wszechstronnych, dokładnych i wiarygodnych statystyk, z podziałem danych według płci, dotyczących następujących kwestii: rynek pracy, mieszkalnictwo, edukacja i szkolenia, świadczenia zdrowotne i społeczne, publiczny dostęp do dóbr i usług, system sądownictwa karnego, udział obywatelski i polityczny, oraz do ustanowienia jasnych, wymiernych celów i wskaźników w ramach wytycznych dotyczących zatrudnienia i integracji społecznej, które pozwolą ocenić zmiany w sytuacji imigrantów i/lub mniejszości;

14. wzywa państwa członkowskie do przyjęcia zestawu minimalnych standardów w ramach otwartej metody koordynacji, tak aby zagwarantować kobietom i dzieciom dostęp do edukacji wysokiej jakości i równość szans, oraz do przyjęcia prawodawstwa nakładającego obowiązek zakończenia segregacji w szkołach i określającego szczegółowe plany na rzecz położenia kresu oddzielnej edukacji niższej jakości dla chłopców i dziewcząt z mniejszości etnicznych;

PROCEDURA

Tytuł

Stosowanie dyrektywy 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne

Numer procedury

2007/2094(INI)

Komisja przedmiotowo właściwa

LIBE

Opinia wydana przez
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

FEMM
26.4.2007

Ściślejsza współpraca - data ogłoszenia na posiedzeniu

 

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej
  Data powołania

Lívia Járóka
22.3.2007

Poprzedni sprawozdawca komisji opiniodawczej

 

Rozpatrzenie w komisji

5.6.2007

25.6.2007

 

 

 

Data przyjęcia

25.6.2007

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

19

0

1

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Edit Bauer, Emine Bozkurt, Esther De Lange, Edite Estrela, Věra Flasarová, Esther Herranz García, Urszula Krupa, Pia Elda Locatelli, Marie Panayotopoulos-Cassiotou, Zita Pleštinská, Christa Prets, Raül Romeva i Rueda, Eva-Britt Svensson, Anna Záborská

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Gabriela Creţu, Anna Hedh, Mary Honeyball, Elisabeth Jeggle, Maria Petre, Corien Wortmann-Kool

Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

 

Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)

...

PROCEDURA

Tytuł

Stosowanie dyrektywy 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne

Numer procedury

2007/2094(INI)

Komisja przedmiotowo właściwa
  Data ogłoszenia wydania zgody na posiedzeniu

LIBE
26.4.2007

Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

EMPL
26.4.2007

FEMM
26.4.2007

 

 

 

Opinia niewydana
  Data wydania decyzji

 

 

 

 

 

Ściślejsza współpraca
  Data ogłoszenia na posiedzeniu

 

 

 

 

 

Sprawozdawca(y)
  Data powołania

Kathalijne Maria Buitenweg
19.12.2006

 

Poprzedni sprawozdawca(y)

 

 

Rozpatrzenie w komisji

20.3.2007

5.6.2007

27.6.2007

 

 

Data przyjęcia

27.6.2007

Wynik głosowania końcowego

za:

przeciw:

wstrzymujących się:

48

2

1

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Alexander Alvaro, Alfredo Antoniozzi, Kathalijne Maria Buitenweg, Giuseppe Castiglione, Giusto Catania, Carlos Coelho, Fausto Correia, Esther de Lange, Panayiotis Demetriou, Bárbara Dührkop Dührkop, Kinga Gál, Patrick Gaubert, Roland Gewalt, Elly de Groen-Kouwenhoven, Lilli Gruber, Adeline Hazan, Jeanine Hennis-Plasschaert, Lívia Járóka, Ewa Klamt, Roger Knapman, Magda Kósáné Kovács, Wolfgang Kreissl-Dörfler, Barbara Kudrycka, Stavros Lambrinidis, Henrik Lax, Dan Mihalache, Viktória Mohácsi, Claude Moraes, Javier Moreno Sánchez, Athanasios Pafilis, Luciana Sbarbati, Inger Segelström, Károly Ferenc Szabó, Vladimir Andreev Urutchev, Ioannis Varvitsiotis, Manfred Weber, Tatjana Ždanoka

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Adamos Adamou, Edit Bauer, Simon Busuttil, Gérard Deprez, Koenraad Dillen, Maria da Assunção Esteves, Iratxe García Pérez, Ignasi Guardans Cambó, Sylvia-Yvonne Kaufmann, Tchetin Kazak, Jörg Leichtfried, Marianne Mikko, Herbert Reul, Rainer Wieland

Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

 

Data złożenia

6.7.2007

Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)

 
Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności