SPRAWOZDANIE w sprawie wniosku dotyczącego decyzji ramowej Rady w sprawie zwalczania na mocy przepisów prawa karnego pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii

14.11.2007 - (11522/2007 – C6‑0246/2007 – 2001/0270(CNS)) - *

(Ponowna konsultacja)
Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
Sprawozdawca: Martine Roure

PROJEKT REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie wniosku dotyczącego decyzji ramowej Rady w sprawie zwalczania na mocy przepisów prawa karnego pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii

(11522/2007 – C6‑0246/2007 – 2001/0270(CNS))

(Procedura konsultacji- ponowna konsultacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając inicjatywę Rady (11522/2007),

–   uwzględniając wniosek Komisji do Rady (COM(2001)0664)[1],

–   uwzględniając własne stanowisko z dnia 4 lipca 2002 r[2],

–   uwzględniając art. 34 ust. 2 litera b) traktatu UE,

–   uwzględniając art. 39 ust. 1 traktatu UE, na mocy którego Rada ponownie skonsultowała się z Parlamentem (C6‑0246/2007),

–   uwzględniając art. 93, art. 51 i art. 55 ustęp 3 Regulaminu,

–– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6‑0444/2007),

1.  zatwierdza po poprawkach inicjatywę Rady;

2.  zwraca się do Rady o odpowiednią zmianę tekstu;

3.  zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do swojej inicjatywy,

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji,

Tekst proponowany przez Radę	Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 Punkt 6 preambuły
(6) Państwa członkowskie uznają, że walka z rasizmem i ksenofobią wymaga różnego rodzaju środków w kompleksowych ramach i nie może się ograniczać do spraw karnych. Niniejsza decyzja ramowa ogranicza się do zwalczania na mocy przepisów prawa karnego szczególnie poważnych form rasizmu i ksenofobii. Jako że tradycje kulturowe i prawne poszczególnych państw członkowskich w pewnym stopniu różnią się między sobą, szczególnie w tej dziedzinie, pełna harmonizacja przepisów prawa karnego nie jest obecnie możliwa.	(6) Państwa członkowskie uznają, że walka z rasizmem i ksenofobią wymaga różnego rodzaju środków w kompleksowych ramach i nie może się ograniczać do spraw karnych. Jest to konieczne dla zapewnienia tolerancji zarówno na poziomie państwa jak i społeczeństwa. Niniejsza decyzja ramowa ogranicza się do zwalczania na mocy przepisów prawa karnego szczególnie poważnych form rasizmu i ksenofobii. Jako że tradycje kulturowe i prawne poszczególnych państw członkowskich w pewnym stopniu różnią się między sobą, szczególnie w tej dziedzinie, pełna harmonizacja przepisów prawa karnego nie jest obecnie możliwa.
Poprawka 2 Punkt 6 a preambuły (nowy)
	6a) Niniejsza decyzja ramowa wprowadza minimalny poziom harmonizacji a jej skuteczność ograniczona jest odstępstwami, jakie wprowadza, w tym tymi zawartymi w art.1 ust.2.
Poprawka 3 Punkt 6 b preambuły (nowy)
	6b) Polityka stanowienia prawa musi odzwierciedlać fakt, że w społeczeństwie demokratycznym prawo karne stanowi zawsze środek ostateczny. Musi ona obejmować wszystkie wartości, o których tutaj mowa, w tym prawo do swobodnego głoszenia poglądów oraz prawo każdej jednostki do równouprawnienia i szacunku.
Uzasadnienie
Ustalenie, co stanowi przestępstwo popełnione z pobudek rasistowskich i ksenofobicznych, wymaga poważnego rozważenia granic wolności przekonań. Poza tym prawo karne musi zawsze mieć drugorzędne znaczenie.
Poprawka 4 Punkt 9 a preambuły (nowy)
	9a) Popełnienie przestępstwa z pobudek rasistowskich lub ksenofobicznych przez osobę piastującą urząd powinno być uznawane za okoliczność obciążającą.
Uzasadnienie
Często ofiarom rasizmu lub ksenofobii trudno jest dochodzić swoich praw, szczególnie w środowisku zawodowym. Należy uwypuklić wykorzystywanie pozycji zawodowej jako okoliczność obciążającą. Trzeba również podkreślić oficjalny charakter osoby piastującej urząd.
Poprawka 5 Artykuł 1 ustęp 1 litera b)
b) popełnienie czynu, o którym mowa w lit. a), przez publiczne rozpowszechnianie lub rozprowadzanie tekstów, obrazów lub innych materiałów;	publiczne rozpowszechnianie lub rozprowadzanie tekstów, obrazów lub innych materiałów o treściach przedstawiających czyny, o których mowa w lit. a), c) lub d);
Poprawka 6 Artykuł 1 ustęp 1 punkt e)
e) do celu ust. 1 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o karaniu jedynie takich czynów, które mogą spowodować zakłócenie porządku publicznego lub które są kwalifikowane jako groźba, obraza czy zniewaga;	e) do celu ust. 1 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o karaniu jedynie takich czynów, które mają charakter groźby, obrazy czy zniewagi. .
Uzasadnienie
Pojęcie „zakłócenia porządku publicznego" jest zbyt nieprecyzyjne i dlatego należy je skreślić.
Poprawka 7 Artykuł 1 ustęp 1 punkt f)
f) do celu ust. 1 odniesienie do religii ma oznaczać co najmniej postępowanie, które stanowi pretekst do kierowania czynów przeciwko grupie osób, którą definiuje się według rasy, koloru skóry, pochodzenia albo przynależności narodowej lub etnicznej, lub przeciwko członkowi takiej grupy.	do celu tego ustępu odniesienie do religii ma oznaczać co najmniej postępowanie, które stanowi pretekst do kierowania czynów przeciwko grupie osób, którą definiuje się według rasy, koloru skóry, pochodzenia albo przynależności narodowej lub etnicznej, lub przeciwko członkowi takiej grupy. Państwo członkowskie nie może jednakże wyłączyć z odpowiedzialności karnej żadnego słowa ani zachowania danej osoby, którego celem jest podsycanie nienawiści rasowej. Poszanowanie wolności wyznania nie może utrudniać skuteczności niniejszej decyzji ramowej.
Poprawka 8 Artykuł 1 ustęp 2
2. W momencie gdy Rada przyjmować będzie niniejszą decyzję ramową, każde państwo członkowskie może złożyć oświadczenie głoszące, że negowanie lub pomniejszanie przestępstw, o których mowa w ust. 1 lit. c) lub d), będzie skutkowało odpowiedzialnością karną tylko wtedy, gdy zostanie ostatecznie stwierdzone przez sąd krajowy tego państwa członkowskiego lub trybunał międzynarodowy lub gdy zostanie ostatecznie stwierdzone wyłącznie przez trybunał międzynarodowy.	2. W momencie, gdy Rada przyjmować będzie niniejszą decyzję ramową, każde państwo członkowskie może złożyć oświadczenie głoszące, że negowanie lub pomniejszanie przestępstw, o których mowa w ust. 1 lit. c) lub d), będzie skutkowało odpowiedzialnością karną tylko wtedy, gdy zostanie uznane za takie w świetle prawa krajowego lub ostatecznie stwierdzone przez sąd krajowy tego państwa członkowskiego lub trybunał międzynarodowy.
Poprawka 9 Artykuł 2 ustęp 2
2. Każde państwo członkowskie stosuje niezbędne środki, aby podżeganie do czynów, o których mowa w art. 1 lit. c ) i d), skutkowało odpowiedzialnością karną.	2. Każde państwo członkowskie stosuje niezbędne środki, aby pomocnictwo w popełnieniu czynów, o których mowa w art. 1, skutkowało odpowiedzialnością karną.
Poprawka 10 Artykuł 5 ustęp 1
1. Każde państwo członkowskie stosuje niezbędne środki, aby osoba prawna mogła być pociągnięta do odpowiedzialności za czyny, o których mowa w art. 1 i 2, popełnione na jej korzyść przez osobę, która działała indywidualnie lub jako część organu tej osoby prawnej i która w tej osobie prawnej sprawuje ważną funkcję kierowniczą na mocy: a) prawo do reprezentowania danej osoby prawnej, lub b) upoważnienia do podejmowania decyzji w imieniu tej osoby prawnej, lub c) uprawnienie do wykonywania kontroli w ramach osoby prawnej	1. Każde państwo członkowskie stosuje niezbędne środki, aby osoba prawna mogła być pociągnięta do odpowiedzialności za czyny, o których mowa w art. 1 i 2, popełnione przez osobę, która w tej osobie prawnej sprawuje ważną funkcję kierowniczą na mocy: a) prawa do reprezentowania danej osoby prawnej, lub b) upoważnienia do podejmowania decyzji w imieniu tej osoby prawnej, lub c) uprawnienia do wykonywania kontroli w ramach osoby prawnej i która działała w tym charakterze.
Poprawka 11 Artykuł 5 ustęp 2
2. Oprócz przypadków już przewidzianych w ust. 1 każde państwo członkowskie stosuje niezbędne środki, aby osoba prawna mogła być pociągnięta do odpowiedzialności, gdy brak nadzoru lub kontroli ze strony jednej z osób wymienionych w ust. 1 umożliwił osobie im podległej popełnienie na korzyść tej osoby prawnej czynów, o których mowa w art. 1 i 2.	2. Oprócz przypadków już przewidzianych w ust. 1 każde państwo członkowskie stosuje niezbędne środki, aby osoba prawna mogła być pociągnięta do odpowiedzialności, gdy brak nadzoru lub kontroli ze strony jednej z osób wymienionych w ust. 1 umożliwił osobie im podległej popełnienie czynów, o których mowa w art. 1 i 2 i za popełnienie tych czynów odpowiedzialność na mocy prawa krajowego ponosi ta osoba prawna.
Poprawka 12 Artykuł 5 ustęp 3
3. Odpowiedzialność osoby prawnej na mocy ust. 1 i 2 nie wyklucza postępowania karnego przeciwko osobom fizycznym, które dopuściły się czynów, o których mowa w art. 1 i 2, lub pomogły w ich popełnieniu.	3. Odpowiedzialność osoby prawnej na mocy ust. 1 i 2 nie wyklucza postępowania karnego przeciwko osobom fizycznym, które dopuściły się czynów, o których mowa w art. 1 i 2, podżegały do nich lub pomogły w ich popełnieniu.
Poprawka 13 Artykuł 7a (nowy)
	Artykuł 7 a Minimalne wymogi
	1. Państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać wyższy poziom ochrony w zwalczaniu rasizmu i ksenofobii, niż poziom wynikający z postanowień niniejszej decyzji ramowej.
	2. Wykonanie niniejszej decyzji ramowej nie może w żadnym wypadku stanowić powodu obniżenia poziomu ochrony już ustanowionego przez państwa członkowskie w obszarach objętych zakresem niniejszej decyzji ramowej.
	3. Żaden element niniejszej decyzji ramowej nie może zostać zinterpretowany jako naruszający jakiekolwiek zobowiązanie mogące spoczywać na państwach członkowskich na mocy międzynarodowej konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej, z dnia 4 stycznia 1969 r. Państwa członkowskie wykonują postanowienia niniejszej decyzji ramowej w zgodności z tymi zobowiązaniami.
Uzasadnienie
Decyzja ramowa musi zawierać klauzulę o zachowaniu poziomu ochrony, by zapewnić, że jej wykonanie nie spowoduje osłabienia istniejącej ochrony przewidzianej w art. 6 dyrektywy 2000/43/WE (ustępy 1 et 2). Musi ona również zawierać zastrzeżenie, że jej wykonanie nie naruszy żadnego ze zobowiązań spoczywających na państwach członkowskich w ramach międzynarodowej konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej (ustęp 3).
Poprawka 14 Artykuł 7 b (nowy)
	Artykuł 7b Niniejsza decyzja ramowa nie może zostać zinterpretowana jako naruszająca jakiekolwiek zobowiązania spoczywające na państwach członkowskich na mocy międzynarodowej konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej z dnia 7 marca 1966 r. Państwa członkowskie wykonują postanowienia niniejszej decyzji ramowej w zgodności z tymi zobowiązaniami.
Uzasadnienie
Propozycja sprawozdawczyni, aby skreślić ust. 1 i 2: surowszy wymiar kary za dany czyn należy zawsze zastępować karą łagodniejszą, o ile jest ona przewidziana dla takiego czynu. Jest to nienaruszalna zasada prawa karnego.
Poprawka 15 Artykuł 7 ustęp 2
2. Niniejsza decyzja ramowa nie zobowiązuje państw członkowskich do tego, aby stosowały środki stojące w sprzeczności z podstawowymi zasadami dotyczącymi wolności stowarzyszania się i wolności wypowiedzi, w szczególności wolności prasy i innych mediów, wynikającymi z przepisów konstytucyjnych albo z przepisami o prawach i obowiązkach oraz gwarancjach proceduralnych dla prasy lub innych mediów, jeżeli przepisy te dotyczą ustalenia lub ograniczenia odpowiedzialności.	2. Niniejsza decyzja ramowa nie zobowiązuje państw członkowskich do tego, aby stosowały środki stojące w sprzeczności z podstawowymi zasadami dotyczącymi wolności stowarzyszania się i wolności wypowiedzi, w szczególności wolności prasy i innych mediów, wynikającymi ze wspólnych przepisów konstytucyjnych państw członkowskich albo z przepisami o prawach i obowiązkach oraz gwarancjach proceduralnych dla prasy lub innych mediów, jeżeli przepisy te dotyczą ustalenia lub ograniczenia odpowiedzialności.
Poprawka 16 Artykuł 9 ustęp 1 litera c)
c) na korzyść osoby prawnej, której siedziba znajduje się na terytorium tego państwa członkowskiego.	c) siedziba osoby prawnej, która może być pociągnięta do odpowiedzialności znajduje się na terytorium tego państwa członkowskiego.
Poprawka 17 Artykuł 10 ustęp 3
3. Przed upływem trzech lat od terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1, Rada dokonuje przeglądu niniejszej decyzji ramowej. W celu przygotowania tego przeglądu Rada zwróci się do państw członkowskich z pytaniem, czy napotkały jakieś trudności w trakcie współpracy sądowej odnoszącej się do przestępstw wymienionych w art. 1 ust. 1. Ponadto Rada może zwrócić się do Eurojustu o sporządzenie sprawozdania na temat ewentualnych przeszkód we współpracy sądowej państw członkowskich w tym zakresie, wynikłych z różnic między krajowymi przepisami.	3. Przed upływem trzech lat od terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1, Rada dokonuje przeglądu niniejszej decyzji ramowej. W celu przygotowania tego przeglądu Rada zwróci się do państw członkowskich z pytaniem, czy napotkały jakieś trudności w trakcie współpracy sądowej odnoszącej się do przestępstw wymienionych w art. 1 ust. 1 i zwróci się do Parlamentu Europejskiego o opinię w tej sprawie. Podczas przeglądu Rada uwzględnia opinię Europejskiej Agencji Praw Podstawowych i działających w tym obszarze organizacji pozarządowych. Ponadto Rada może zwrócić się do Eurojustu o sporządzenie sprawozdania na temat ewentualnych przeszkód we współpracy sądowej państw członkowskich w tym zakresie, wynikłych z różnic między krajowymi przepisami.
Uzasadnienie
Podczas przeglądu decyzji ramowej Parlament Europejski powinien zostać poproszony o opinię, należy również rozpatrzyć opinie organizacji pozarządowych i Agencji Praw Podstawowych.
Poprawka 18 Artykuł 12
12. Niniejsza decyzja ramowa ma zastosowanie do Gibraltaru.	12. Niniejsza decyzja ramowa ma zastosowanie również do Gibraltaru.

• [1]  Dz.U. C 75 E, 26.3.2002, str. 269.
• [2]  Dz.U. C 271 E, 12.11.2003, str. 558.

UZASADNIENIE

Wprowadzenie

Pierwsze sprawozdanie Europejskiej Agencji Praw Podstawowych z sierpnia 2007 r. ukazuje, że ilość przestępstw na tle rasowym systematycznie wzrasta w przynajmniej 8 państwach europejskich. Jak wynika ze sprawozdania „przemoc i przestępstwa na tle rasowym stanowią nadal poważną bolączkę Europy”. To jeszcze raz potwierdza, że istnieje pilna potrzeba aktywnego zwalczania na poziomie europejskich plag, jakimi są rasizm, brak tolerancji i ksenofobia.

Wszystkie państwa członkowskie UE dysponują w pewnej mierze przepisami prawnymi mającymi na celu zwalczanie rasizmu i ksenofobii, jednak istnieją między nimi rozbieżności. Rozbieżności te wskazują na wyraźną potrzebę ujednolicenia przepisów na poziomie europejskim, aby zapewnić skuteczne zwalczanie rasizmu i ksenofobii na szczeblu transgranicznym, jak i ogólnoeuropejskim.

Tło historyczne

W 1996 r. Rada przyjęła wspólne działanie (96/443/WSiSW) dotyczące zwalczania rasizmu i ksenofobii. Instrument ten zawiera postanowienia zmierzające do harmonizacji prawa karnego państw członkowskich i do poprawy wzajemnego wsparcia w zakresie zwalczania rasizmu i ksenofobii.

W listopadzie 2001 r. Komisja przedstawiła wniosek dotyczący decyzji ramowej w sprawie rasizmu i ksenofobii[1]. Wniosek ten ma dwa cele: nałożenie na te same czyny popełnione z pobudek rasistowskich i ksenofobicznych tych samych kar we wszystkich państwach członkowskich oraz poprawa współpracy sądowej w tej dziedzinie. Ponadto nowym elementem w stosunku do wspólnego działania jest fakt, że państwa członkowskie są zobowiązane do podjęcia środków zmierzających do ukarania za czyny będące wykroczeniami, zamiast dokonywania wyboru między orzeczeniem winy w przypadku takich zachowań i odstępstwem od zasady podwójnej karalności czynu.

Pomimo licznych dyskusji w Radzie nie znaleziono porozumienia w sprawie tego dokumentu. Delegacja włoska, która zawsze wyrażała sprzeciw wobec tego wniosku i która w marcu 2003 r. przedstawiła alternatywną propozycję dokumentu, odwołała swoje zastrzeżenia w 2006 r. Umożliwiło to ponowne podjęcie dyskusji na podstawie kompromisu osiągniętego przez prezydencję luksemburską w 2005 r. Dzięki prezydencji niemieckiej Rada osiągnęła dnia 19 kwietnia 2007 r. porozumienie[2].

Parlament Europejski przyjął pierwszą opinię dnia 4 lipca 2002 r. (sprawozdanie Ceyhun - T5-363/2002[3]). Opinia ta opierała się jednakże na pierwotnym wniosku Komisji z 2001 r.

Natomiast dokument Rady jest wynikiem wielu lat negocjacji i w związku z tym wprowadzone zostały do niego znaczące zmiany. Z tej przyczyny Parlament Europejski powinien zostać raz jeszcze poproszony o opinię.

Stanowisko sprawozdawcy

Sprawozdawczyni wyraża zadowolenie z faktu, że Rada zdołała w końcu osiągnąć porozumienie nad wnioskiem w sprawie decyzji ramowej w sprawie zwalczania rasizmu i ksenofobii. Istotnie ochrona i upowszechnianie poszanowania praw podstawowych obywateli europejskich i w szczególności zwalczanie rasizmu i ksenofobii stanowią ważny priorytet Unii Europejskiej. Dlatego też niemożność osiągnięcia przez Radę porozumienia w sprawie wniosku decyzji ramowej była bardzo niepokojąca. Jest konieczne, by za pośrednictwem tego dokumentu Unia Europejska wyraziła silne polityczne przesłanie na rzecz poszanowania praw podstawowych.

Sprawodawczyni żałuje jednakże, że przestawionemu przez Radę tekstowi brak jest ambicji i że nie jest on na miarę wyzwań politycznych, których wymaga walka z rasizmem i ksenofobią. Niestety w obecnym tekście pozostało niewiele elementów z wniosku Komisji przedstawionego w 2001 r., którego potrzebę wzmocnienia Parlament przedstawił w swoim pierwszym sprawozdaniu. Sprawozdawczyni, świadoma konieczności, a jednocześnie trudności znalezienia kompromisu, wyraża żal, że został on ostatecznie osiągnięty ze szkodą dla prawnej jakości decyzji ramowej. Wyraża ona szczególne zaniepokojenie faktem, że zakres stosowania decyzji został znacznie ograniczony. Dlatego ubolewa, że zniewagi lub kierowanie grupą rasistowską nie stanowią wykroczenia, tak jak to proponowała Komisja.

Ponadto dodatkowe ograniczenie zakresu stosowania decyzji poprzez zdanie dodane do art. 1 ust. 1 lit. f), które wyklucza rasizm oparty na wyznaniu, jest zdaniem sprawozdawczyni przesadne i musi zostać zmienione, by zapewnić ściganie tej formy rasizmu na równi z innymi. Podobnie w przypadku dodanego sformułowania o konieczności stwierdzenia, że zarzucany czyn w art. 1 ust. 1 lit. c) i d) może „podburzać do przemocy lub wzbudzać nienawiść”. Pomniejszanie zbrodni przeciwko ludzkości jest formą rasizmu i państwa członkowskie muszą mieć możliwość jej ukarania, nawet gdy nie podburza ona do przemocy i nie wzbudza nienawiści.

Sprawozdawczyni uważa jednakże, że ta decyzja ramowa stanowi pierwszy ważny krok w kierunku poprawy skuteczności zwalczania rasizmu i ksenofobii na poziomie europejskim oraz minimalnej harmonizacji w tej dziedzinie. Jej przyjęcie jest bardzo ważne. Sprawodawczyni podkreśla jednak, że Unia Europejska będzie musiała pójść dalej podczas przeglądu decyzji ramowej przewidzianego po okresie trzech lat. Ponadto proponuje dodanie ustępu (artykuł 7 a nowy), który przewiduje zarówno stosowanie klauzuli o zachowaniu poziomu ochrony, by decyzja ramowa nie mogła osłabić poziomu ochrony istniejącego na mocy art. 6 dyrektywy 2000/43/WE dotyczącej równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne, jak i zapewnienie, że na mocy decyzji ramowej niedopuszczalny będzie poziom ochrony niższy niż poziom gwarantowany na mocy międzynarodowej konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej.

Sprawozdawczyni przypomina, że by zapewnić skuteczność zwalczania rasizmu i ksenofobii, omawiana decyzja ramowa musi zostać ujęta w ogólne ramy europejskich instrumentów służących do zwalczania wszelkich form dyskryminacji. W istocie ostatnie sprawozdanie Agencji Praw Podstawowych ukazuje, że dyskryminacja na tle rasowym utrzymuje się w szczególności w dziedzinie zatrudnienia, kształcenia i polityki mieszkaniowej. Z tej przyczyny decyzja ramowa w sprawie rasizmu powinna zostać uzupełniona przyjęciem ogólnej dyrektywy w sprawie zwalczania wszystkich form dyskryminacji wyszczególnionych w art. 13 Traktatu.

Sprawozdawczyni żałuje też, że zasięg decyzji ramowej w sprawie zwalczania rasizmu i ksenofobii został ograniczony poprzez zastosowanie zasady jednomyślności w Radzie oraz zwykłej procedury konsultacji z Parlamentem Europejskim w tej dziedzinie. Podkreśla, że przejście do głosowania większością kwalifikowaną oraz do procedury współdecyzji jest sprawą pilną w odniesieniu do całego trzeciego filaru.

• [1]  COM(2001)664,Dz. U. C 75 E z dn. 26.3.2002, str. 269.
• [2]  Dokument 5118/07 DROIPEN 1.
• [3]  Dz. U. 271 E z dn. 12.11.2003 r., str. 379.

OPINIA MNIEJSZOŚCI (12.11.2007)

zgodnie z art. 48 ust. 3 Regulaminu

złożona przez Koenraada Dillena

Ponieważ możliwe jest zapewnienie przez państwa członkowskie ochrony przed atakami rasistowskimi poprzez prawo krajowe, działania UE są sprzeczne z zasadą subsydiarności.

Niniejsza dyrektywa ramowa jest atakiem na wolność wyrażania poglądów. O ile akceptowalne jest zwalczanie rasizmu w przypadku konkretnego użycia przemocy lub podżegania do przemocy, nie można zaakceptować mylenia pojęcia "rasizm" z pełnoprawną debatą publiczną, na przykład ze sprzeciwem wobec masowej imigracji, islamizacji czy ochroną tożsamości narodowej.

Zamieszanie istnieje, ponieważ, jak wynika z oświadczenia Europejskiego Centrum Monitorowania Rasizmu, w którym stwierdzono, że "islamofobia" jest nową formą dyskryminacji, sprawa duńskich karykatur powinna być rozwiązana przez przyjęcie przepisów przeciw bluźnierstwu.

Dyrektywa ramowa zakazuje podżegania do nienawiści w związku z religią, co oznacza, że możliwe będzie interpretowanie wszelkich politycznych debat publicznych, krytykujących Islam i islamizację, jako podżeganie do nienawiści do Muzułmanów. Niniejsza dyrektywa ramowa uniemożliwia przeprowadzenie wszelkich debat na temat imigracji i Islamu a jej skutkiem będą arbitralne skargi i prześladowanie polityków prowadzących te debaty.

PROCEDURA

Tytul	Zwalczanie niektórych wyrażeń i form rasizmu oraz ksenofobii w oparciu o prawo karne
Odsyłacze	11522/2007 - C6-0246/2007 - COM(2001)0664 - C5-0689/2001 - 2001/0270(CNS)
Data konsultacji z PE	21.12.2001
Komisja przedmiotowo właściwa        Data ogłoszenia na posiedzeniu	LIBE 3.9.2007
Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii        Data ogłoszenia na posiedzeniu	JURI 3.9.2007
Opinia niewydana        Data decyzji	JURI 3.10.2007
Sprawozdawca(y)        Data powołania	Martine Roure 21.2.2005
Rozpatrzenie w komisji	2.10.2007		12.11.2007
Data przyjęcia	12.11.2007
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	34 4 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Carlos Coelho, Esther De Lange, Panayiotis Demetriou, Agustín Díaz de Mera García Consuegra, Bárbara Dührkop Dührkop, Kinga Gál, Patrick Gaubert, Lilli Gruber, Ewa Klamt, Magda Kósáné Kovács, Barbara Kudrycka, Stavros Lambrinidis, Henrik Lax, Roselyne Lefrançois, Claude Moraes, Javier Moreno Sánchez, Martine Roure, Luciana Sbarbati, Inger Segelström, Károly Ferenc Szabó, Søren Bo Søndergaard, Vladimir Urutchev, Ioannis Varvitsiotis, Manfred Weber, Tatjana Ždanoka
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Adamos Adamou, Simon Busuttil, Marco Cappato, Koenraad Dillen, Maria da Assunção Esteves, Ignasi Guardans Cambó, Luis Herrero-Tejedor, Sophia in ‘t Veld, Carlos José Iturgaiz Angulo, Sylvia-Yvonne Kaufmann, Eva-Britt Svensson
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Carmen Fraga Estévez, Fernando Fernández Martín
Data złożenia	14.11.2007