SPRAWOZDANIE w sprawie strategii na rzecz ograniczenia niepożądanych przyłowów i eliminacji odrzutów w rybołówstwie europejskim
6.12.2007 - (2007/2112(INI))
Komisja Rybołówstwa
Sprawozdawca: Carl Schlyter
PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
w sprawie strategii na rzecz ograniczenia niepożądanych przyłowów i eliminacji odrzutów w rybołówstwie europejskim
Parlament Europejski,
– uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowany „Strategia na rzecz ograniczenia niepożądanych przyłowów i eliminacji odrzutów w rybołówstwie europejskim” (COM(2007)0136),
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa, w szczególności jego art. 2,
– uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie wspólnotowego planu działania mającego na celu zmniejszenie odrzutów ryb (COM(2002)0656) oraz rezolucję Parlamentu Europejskiego w tej sprawie z dnia 19 czerwca 2003 r. [1],
– uwzględniając rezolucję z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie metod połowu bardziej przyjaznych dla środowiska[2],
– uwzględniając Umowę z 1995 r. w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. odnoszących się do ochrony i zarządzania zasobami rybnymi międzystrefowymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi[3],
– uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywa w sprawie strategii morskiej) (COM(2005)0505) oraz stanowisko Parlamentu w tej sprawie z dnia 14 listopada 2006 r.[4],
– uwzględniając art. 45 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0495/2007),
A. mając na uwadze, że odrzuty są problemem światowym i wynoszą, jak się szacuje, od 7 do 27 milionów ton rocznie, co stanowi jedną czwartą połowów ryb i innych gatunków, oraz że nie istnieją dane dla całej UE, chociaż FAO szacuje, że odrzuty na Morzu Północnym wynoszą od 500 000 do 880 000 ton,
B. mając na uwadze, że tak wysokie odrzuty szkodzą środowisku naturalnemu, hamują odnowę uszczuplonych stad i powodują straty czasu i energii w sektorze rybołówstwa,
C. mając na uwadze, że komisarz Joe Borg określił takie ilości odrzutów jako „nieetyczne”,
D. mając na uwadze, że udział wszystkich zainteresowanych podmiotów polityki rybackiej, a w szczególności sektora rybołówstwa, jest podstawowym warunkiem dla określenia środków, które mogłyby przyczynić się do zrównoważonego zarządzania zasobami morskimi,
E. mając na uwadze, że odrzuty są zjawiskiem związanym nie tylko z jednym rodzajem narzędzi, lecz że znaczenie ma również rodzaj danego łowiska, jak w przypadku łowisk europejskich, które są prawie wszystkie wielorogatunkowe, co zwiększa ryzyko odrzutów; mając na uwadze, że niekiedy tradycyjne łodziowe rybołówstwo przybrzeżne może mieć mniejsze wskaźniki odrzutów, ponieważ w większym stopniu wykorzystuje ono złowione ryby i opiera się na znajomości łowisk, aby unikać niepożądanych odłowów,
F. mając na uwadze, że duże odrzuty w niektórych połowach mogą wywołać zaniepokojenie społeczeństwa co do oddziaływania połowów na środowisko, powodując spadek zaufania konsumentów do ryb wprowadzanych do obrotu, i w ostateczności wpływając niekorzystnie na sprzedaż,
G. mając na uwadze, że odrzuty powodowane są przez szereg czynników – w tym zbyt wysoki nakład połowowy, obecne podejście w zakresie całkowitych dopuszczalnych połowów (TAC) i kontyngentów wymagające odrzutów, rozbieżność między specyfikacjami technicznymi narzędzi połowowych a minimalnymi wielkościami ryb do wyładunku, selekcję wielkościową i inne praktyki handlowe; mając na uwadze, że tradycyjnie najwięcej innowacji w zakresie narzędzi i metod połowowych skierowanych jest na zwiększenie połowów ryb, a nie na opracowanie bardziej selekcyjnych i mniej destrukcyjnych dla środowiska metod połowowych,
H. mając na uwadze, że wśród dokumentów podpisanych na szczeblu międzynarodowym i zawierających specjalne oświadczenia w sprawie konieczności zmniejszenia odrzutów i przyłowów UE przyjęła Kodeks odpowiedzialnego rybołówstwa FAO oraz międzynarodowe plany działania na rzecz ptactwa morskiego i rekinów, 17 rozdział Agendy 21 Narodów Zjednoczonych, Konwencję rzymską w sprawie rybołówstwa światowego, Deklarację z Kioto w sprawie trwałego wkładu rybołówstwa na rzecz bezpieczeństwa żywności, Porozumienie z Nowego Jorku w sprawie stosowania przepisów Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza i rezolucje Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych 49/118 z 1994 r. i 50/25 z 1995 r. , a także rezolucję Konferencji międzyparlamentarnej z 1995 r., Konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES) oraz Konwencję o różnorodności biologicznej,
I. mając na uwadze różne zobowiązania podjęte przez UE w ramach regionalnych organizacji rybackich oraz poszczególnych umów dwu- i wielostronnych, jakie zawarła,
1. z zadowoleniem przyjmuje ponowną próbę Komisji ożywienia dyskusji na ten poważny temat, aby ostatecznie nakierować wspólną politykę rybacką (WPRyb) na ostateczną likwidację odrzutów;
2. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji jako pierwszą próbę dotarcia do sedna problemu przyłowów, lecz podkreśla pilną potrzebę opracowania przepisów mających na celu zaprzestanie tej szkodliwej dla środowiska i niemoralnej praktyki, która w skrajnych przypadkach może obejmować do 90% wszystkich złowionych ryb;
3. również z zadowoleniem przyjmuje nową definicję odrzutów obejmującą gatunki ryb bez wartości handlowej oraz inne gatunki, z czego wynika, że należy zmniejszyć również pozostałe rodzaje odrzutów;
4. podkreśla, że polityka UE powinna skutecznie stawić czoła wszystkim różnego rodzaju przyłowom (w tym także, lecz nie wyłącznie, bezkręgowców, koralowców, ssaków morskich, ptaków i żółwi) oraz promować przyjazne środowisku metody połowów, które nie zagrażają morskiej różnorodności biologicznej i nie powodują niepotrzebnych szkód wśród innych organizmów żywych;
5. zauważa jednak z niepokojem, że dokonano niewielkich postępów w opracowaniu wspólnotowych planów działania na rzecz ptactwa morskiego i rekinów, pomimo że w 1999 r. Komisja podjęła zobowiązania na rzecz tych planów, i wzywa Komisję do jak najszybszego ukończenia obu planów;
6. wzywa Komisję, aby wzięła pod uwagę dostępną opinię naukową na temat albatrosów, które – szczególnie podczas połowów przy użyciu sznurów haczykowych – są obecnie zabijane na skalę, która grozi ich wyginięciem;
7. uważa, że zmniejszenie nakładu połowowego i ulepszenie środków selekcji jest skutecznym sposobem zmniejszenia odrzutów; przyznaje, że zmniejszenie presji połowowej mogłoby przynieść znaczne korzyści dla sektora, ponieważ umożliwiłoby odnowę i zwiększenie produktywności uszczuplonych stad oraz oszczędność czasu i pracy przy sortowaniu połowu;
8. uważa, że przyłowy i odrzuty są poważnym problemem ekologiczno-gospodarczym, ponieważ z jednej strony są one przyczyną braku równowagi w niektórych systemach, a z drugiej strony zostały wskazane jako główna przyczyna uszczuplenia stad o dużej wartości handlowej, takich jak dorsz;
9. uważa, że zmniejszenie odrzutów pomogłoby w osiągnięciu dobrego stanu środowiska morskiego, czego wymaga dyrektywa w sprawie strategii morskiej;
10. uważa, że programy na rzecz zmniejszenia odrzutów muszą być w pełni włączone do ogólnej polityki Wspólnoty na rzecz trwałego zarządzania zasobami połowowymi;
11. uważa, że przyczyny odrzutów są różne w zależności od połowów, a także od metod połowowych i rodzaju danego łowiska, dlatego też należy dostosować rozwiązania do konkretnych przypadków;
12. choć przyłowów jako powszechnej praktyki nie można niczym usprawiedliwić, to przyznaje jednak, że o niektórych gatunkach wiadomo jest, iż mają one wysoki wskaźnik przeżywalności po wypuszczeniu oraz że wyjątki od zakazu połowów tych, jak również zagrożonych i chronionych gatunków powinny być dozwolone, pod warunkiem dostarczenia odpowiedniego uzasadnienia naukowego ich możliwości przeżycia;
13. podkreśla, że warunkiem skuteczności wprowadzanych regulacji jest należyte wykorzystywanie badań naukowych rybackich akwenów Unii Europejskiej, a także uwzględnienie specyfiki poszczególnych akwenów wynikającej zarówno z ich położenia, różnorodności gatunkowej organizmów morskich, jak również z funkcjonującego od lat modelu połowów;
14. gratuluje tym podmiotom sektora, które ostatnio rozpoczęły programy mające na celu opracowanie bardziej selektywnych narzędzi i metod połowowych, których celem jest redukcja odrzutów i zachęcenie innych do przyłączenia się do tego procesu poprzez wykorzystanie ich niezaprzeczalnej wiedzy w zakresie urządzeń połowowych w celu opracowania jeszcze bardziej innowacyjnych metod; ubolewa nad nastawieniem niektórych dokumentów przedstawionych Komisji, według których środki zmierzające do zmniejszenia odrzutów są „kłopotliwe”;
15. przyjmuje z zadowoleniem niedawne wprowadzenie przez rząd Szkocji, we współpracy ze szkockim sektorem rybołówstwa, dobrowolnego systemu doraźnego zamykania obszarów połowowych w trybie pilnym, w ramach którego łowiska będą zamykane na okres trzech tygodni, jeżeli kapitanowie statków rybackich zidentyfikują na nich znaczne ilości niewymiarowego dorsza; uważa, że systemy takie jak ten – pierwszy tego rodzaju w Europie – mogą przyczynić się do zmniejszenia odrzutów przy pełnej współpracy ze strony sektora rybołówstwa;
16. zgadza się z Komisją, że klasyczne podejście WPRyb do zmniejszenia odrzutów – poprzez wyrażenie zgody w Radzie na coraz bardziej szczegółowe środki mające na celu uniknięcie odrzutów młodych osobników przy ograniczonym udziale rybaków – ma swoje ograniczenia i musi zostać uzupełnione programami zachęcającymi rybaków do zmniejszenia odrzutów, przy jednoczesnym uwzględnieniu specyficznych cech poszczególnych rodzajów połowu, co zwiększyłoby akceptację rybaków dla tych środków; uważa jednak, że zmniejszenie odrzutów nastąpi jedynie w wyniku zmian technicznych w narzędziach i praktykach połowowych;
17. zauważa, że opcja, którą Komisja uważa za najskuteczniejszą jest zakaz odrzutów, chociaż taki zakaz mógłby spowodować poważne problemy związane z jego wdrożeniem i wymagałby zwiększenia środków finansowych, logistycznych i ludzkich;
18. uważa, że selekcja wielkościowa (ang. highgrading) – praktyka odrzucania dobrych i legalnie złowionych ryb na rzecz innych, które mogłyby osiągnąć wyższą cenę rynkową – powinna zostać zakazana, nawet jeżeli byłoby to trudne do egzekwowania; uważa, że aby ułatwić egzekwowanie zakazu, należy wypróbować zainstalowanie telewizji przemysłowej (CCTV) na niektórych statkach;
19. zauważa fakt, że aby rybacy i inne podmioty wzięli odpowiedzialność za jakiekolwiek działania na rzecz zmniejszenia odrzutów i je przyswoili, muszą oni odgrywać główną rolę w monitoringu i kontroli, jako że ich współpraca i zaangażowanie jest kluczem do pomyślnego wdrożenia środków wykonawczych; wskazuje na fakt, że w innych jurysdykcjach istnieją przykłady, które powinny być zbadane: np. Kanada i Nowa Zelandia eksperymentowały, za zgodą rybaków, z telewizją przemysłową na pokładzie statków rybackich, który to nadzór video został uznany za bardzo skuteczny w zmniejszaniu odrzutów;
20. zachęca Komisję, państwa członkowskie i inne podmioty do rozważenia wprowadzenia bodźców dla sektora mających na celu ulepszenie metod połowów; uważa, że istnieje wiele możliwości w zakresie bodźców, takich jak:
· zezwolenie na zwiększenie liczby dni na morzu lub czasu połowów dla statków stosujących bardziej selektywne narzędzia połowowe,
· preferencyjny dostęp statków stosujących selektywne narzędzia do obszarów zamkniętych dla statków, które nie stosują selektywnych narzędzi,
· preferencyjny dostęp statków stosujących selektywne narzędzia do obszarów zamkniętych dla statków, które nie stosują selektywnych narzędzi;
21. zauważa, że rozporządzenie Rady (WE) nr 41/2006 z dnia 21 grudnia 2006 r. ustalające wielkości dopuszczalnych połowów na 2007 r. i związane z nimi warunki dla pewnych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe[5] zawiera już jeden przykład preferencyjnego dostępu dla selektywnych narzędzi, przyznając dodatkowe dni na morzu trawlerom poławiającym homarca i stosującym kratownice sortujące, i zgadza się, że należy rozważyć takie dodatkowe zachęty;
22. wyraża przekonanie, że sektor zareaguje bardziej przychylnie i skutecznie na połączenie pozytywnych bodźców i negatywnych środków, którym należy dać szansę, aby mogły przynieść skutki; uważa ponadto, że zakaz odrzutów należałoby przyjąć dopiero po wypróbowaniu innego rodzaju negatywnych środków, takich jak stopniowe zwiększanie wielkości oczek, zamykanie obszarów połowowych itp.;
23. podkreśla znaczenie prawidłowo działającego systemu kontrolnego, jeżeli zostaną wprowadzone zakazy odrzutów; zwraca uwagę, że brak wiedzy na temat ilości odrzutów wpływa niekorzystnie na oszacowanie wielkości zasobów i śmiertelności ryb oraz utrudnia ocenę środków podejmowanych w celu uniknięcia połowów ryb, które nie spełniają wymogów wielkości; wzywa Komisję do dalszego rozwijania technik monitoringu i w tym kontekście zwraca uwagę na możliwości, które otwierają elektroniczne dzienniki;
24. nalega, aby selekcję wielkościową, będącą jednym z głównych powodów dokonywania odrzutów uznać za niezgodną z prawem oraz zakazać stosowania urządzeń, które ją umożliwiają, takich jak pokładowe kraty sortujące w połowach pelagicznych;
25. przyznaje, że najrozsądniej byłoby wybrać kilka połowów pilotażowych na podstawie liczby odrzutów lub stanu ochrony danego gatunku; podkreśla znaczenie wyboru pilotażowych projektów w szeregu stref, tak aby odzwierciedlić różnorodność geograficzną rybołówstwa wspólnotowego; uważa, że każdy pilotażowy projekt musi również uwzględniać wystarczającą liczbę statków, tak aby oddawać różnorodność połowów i zapewniać dobrą wymianę informacji z innymi podmiotami sektora; sugeruje, że dwa rodzaje połowów byłyby potencjalnymi kandydatami: połowy za pomocą włoków rozprzowych oraz połowy z przyłowami i odrzutami dorsza; zaleca, by podczas realizacji tych pilotażowych projektów oceniać inne połowy pod kątem ich wskaźnika odrzutów;
26. nalega, aby w pierwszej kolejności zająć się tymi, którzy najpoważniej naruszają przepisy, czyli uprawiają rybołówstwo charakteryzujące się największymi i najpowszechniejszymi odrzutami, jak na przykład trawlery poławiające włokiem ramowym, włoki do połowu homarca i włoki do połowu siei;
27. sugeruje, aby odrzuty wynikające z niezgodności norm technicznych w zakresie minimalnej wielkości ryb do wyładunku i rozmiaru oczek sieci potraktowane zostały jako kwestia priorytetowa, bowiem stosunkowo łatwo jest ten problem rozwiązać;
28. wzywa Komisję, aby wzięła pod uwagę dostępną opinię naukową na temat zasobów dorsza bałtyckiego, którego znaczny procent połowów jest zarejestrowany jako przyłowy;
29. proponuje podjąć następujące kroki w odniesieniu do każdego ocenianego połowu:
(i) dokonać dokładnej oceny liczby i gatunków odrzucanych ryb i innych gatunków dla każdego segmentu łowiska; dane te powinny zostać uznane za wiarygodne i obiektywne przez rybaków, naukowców i wszelkie pozostałe strony;
(ii) wprowadzić odpowiednie ramy dla zapewnienia pełnej konsultacji, zaangażowania i współpracy wszystkich podmiotów przed wyznaczeniem ilościowych celów w zakresie zmniejszenia odrzutów w danym okresie (np. zmniejszenie o 50% w ciągu dwóch lat); w ich skład wchodziłyby regionalne komitety doradcze, a także rybacy, naukowcy, rządy krajowe, Komisja oraz organizacje pozarządowe zajmujące się ochroną środowiska; ich rola polegałaby na zbadaniu wszystkich pomysłów na likwidację odrzutów, w tym wyładunku przyłowów, środków technicznych, okresowych zamknięć, obszarów zamkniętych itp. oraz zaproponowaniu pozytywnych bodźców dla rybaków eksperymentujących z poszczególnymi technikami;
(iii) pod koniec zaplanowanego okresu wdrażania, ocenić wyniki oraz określić, czy cele zostały osiągnięte; skuteczne metody zostałyby dodane do przepisów WPRyb; jeżeli cele zmniejszenia przyłowów nie zostaną osiągnięte, pośród innych proporcjonalnych środków zastosowane będą odpowiednie sankcje;
(iv) dokonać regularnego przeglądu celów dotyczących odrzutów w celu ostatecznej likwidacji odrzutów;
(v) przyjąć zakaz odrzutów dla danego rodzaju połowu tylko wówczas, jeżeli poprzednie kroki nie doprowadziły do osiągnięcia zamierzonego celu zmniejszenia odrzutów w ciągu pięciu lat od podjęcia tych kroków w odniesieniu do każdego rodzaju połowu;
30. wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na sposób, w jaki środki mogą zostać „przełożone” w celu zastosowania ich do floty UE dokonującej połowów na wodach krajów trzecich oraz zwraca się o potraktowanie stosowania najbardziej selektywnych narzędzi połowowych jako warunku niezbędnego do prowadzenia połowów w ramach porozumień partnerskich w sprawie połowów;
31. zauważa różnorodność i znaczenie połowów mieszanych w UE i stwierdza, że cele dotyczące zmniejszenia odrzutów muszą odzwierciedlać tę różnorodność, tak aby nie wymagać jednakowego zmniejszenia ilości odrzutów od wszystkich rodzajów połowu jednocześnie, ponieważ ich wyjściowe poziomy odrzutów mogą się różnić;
32. podkreśla, że jeżeli zostanie przyjęty zakaz odrzutów na niektórych łowiskach, to w celu uniknięcia negatywnych skutków, takich jak powstanie rynku ryb niedojrzałych lub złowionych w ilościach przekraczających kontyngent, ryby te w żadnym przypadku nie będą mogły zostać wprowadzone do obrotu; uważa, że należy zrekompensować statkom koszty poniesione w związku z wyładunkiem połowu, który był odrzucany;
33. zauważa, że Europejski Fundusz Rybołówstwa (EFR) posiada środki na finansowanie pilotażowych projektów w zakresie bardziej selektywnych połowów oraz dwukrotnego zastąpienia narzędzi połowowych, oraz wzywa państwa członkowskie do ich wykorzystania; zwraca się o większą elastyczność administracyjną w wykorzystywaniu środków z EFR, tak aby obiecujące projekty pilotażowe mogły być szybko wdrażane;
34. zaznacza, że system TAC jest jedną z głównych przyczyn odrzutów oraz że należy przyjąć środki zapobiegające obowiązkowym odrzutom gatunków o przepisowych wymiarach, których złowienia nie można było uniknąć z powodu braku kontyngentów dla tych gatunków;
35. zaleca włączenie kwot przyłowowych do TAC i wliczanie wszystkich wyładowanych przyłowów do przyznanych kwot; w przypadku rybołówstwa przekraczającego swoje kwoty przyłowowe sugeruje się jego zamknięcie, a nadmiar młodych osobników powinien prowadzić do doraźnego zamknięcia; kwota ta powinna następnie ulec stopniowej redukcji w celu dostarczenia kolejnych zachęt do poprawy selektywności narzędzi połowowych;
36. zauważa, że obecnie, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) 850/98 z dnia 30 marca 1998 r. w sprawie zachowania zasobów połowowych poprzez środki techniczne dla ochrony niedojrzałych organizmów morskich[6], państwa członkowskie mają prawo nałożyć surowsze środki techniczne na statki pływające pod ich banderą, jeżeli dokonują połowów na wodach UE; uważa, że państwa członkowskie również powinny mieć swobodę testowania nowych rozwiązań, które byłyby oceniane przez Komisję pod kątem skuteczności, a w pewnych okolicznościach powinny mieć możliwość nakładania bardziej selektywnych środków technicznych na wszystkie statki dokonujące połowów w obrębie ich 12-milowej strefy przybrzeżnej.
37. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, państwom członkowskich, Regionalnym Komitetom Doradczym, Komitetowi Doradczemu ds. Rybołówstwa i Akwakultury oraz regionalnym organizacjom zarządzającym rybołówstwem, do których należy UE.
UZASADNIENIE
Ogromne ilości ryb odrzucane są co roku na łowiskach Europy i świata. FAO opublikowała dwukrotnie szacunki odrzutów w skali światowej: 27 milionów ton (1988-1990) a ostatnio od 7 do 8 milionów ton (1992-2001)[1]. Obydwie liczby oddają ogromne marnotrawstwo, którego przedmiotem jest komunikat Komisji. Odrzuty szkodzą stanom stad ryb, spowalniają lub uniemożliwiają ich odnowę i stanowią stratę czasu i energii dla rybaków.
W 2003 r. Rada, w następstwie wcześniejszego komunikatu[2], zwróciła się do Komisji o zbadanie sposobów zmniejszenia odrzutów. Według samej Komisji od tej chwili dokonano bardzo niewielkich postępów. Nowa inicjatywa, która jest w trakcie rozpatrywania, jest więc mile widziana, nawet jeżeli pojawia się pytanie, czy tym razem dokona się większych postępów.
W ramach Kodeksu postępowania FAO (w szczególności sekcji 8.5) EU zobowiązała się zmniejszyć odrzuty oraz wdrożyć plany działania FAO z 1999 r. dotyczące ptactwa morskiego i rekinów (do dnia dzisiejszego niewiele dokonano w tej dziedzinie). Prawodawstwo UE, np. art. 2 podstawowego rozporządzenia[3], również odnosi się do odrzutów. Jak stwierdziła Komisja, brak działania w celu zmniejszenia odrzutów nie jest opcją do przyjęcia.
Podejście WPRyb w zakresie odrzutów przynosi skutki przeciwne do zamierzonych – z jednej strony zasady dotyczące TAC wymagają wyrzucania dużej ilości ryb o wartości handlowej, zarówno młodych, jak i dorosłych. Z drugiej zaś strony jedyne próby zmniejszenia tego marnotrawstwa opierają się na mikrozarządzaniu urządzeniami i metodami połowowymi, co prawie automatycznie powoduje, że sektor poszukuje sposobów ominięcia tych przepisów. Nadszedł czas opracowania nowego podejścia i na szczęście wydaje się, że Komisja to zrozumiała. Pozytywną zmianą jest rozszerzenie definicji odrzutów zarówno na odrzucane gatunki o wartości handlowej, jak i gatunki, które takiej wartości nie posiadają.
Przyczyny odrzutów są liczne, a najważniejszymi z nich są:
Ø presja połowowa, czasami w dużym stopniu przekraczająca realne możliwości;
Ø rozbieżność między specyfikacjami technicznymi narzędzi połowowych a minimalnymi wielkościami ryb do wyładunku w odniesieniu do niektórych gatunków;
Ø system TAC, który zobowiązuje do wyrzucania połowów przekraczających kontyngent;
Ø połowy wielogatunkowe, ukierunkowane na gatunki różnych wielkości;
Ø selekcja wielkościowa, czyli zatrzymywanie większych ryb, o większej wartości, i odrzucanie pozostałych.
Ponadto istnieje brak zainteresowania ze strony dużej części sektora znalezieniem sposobów uniknięcia łowienia niewymiarowych ryb lub gatunków bez wartości handlowej. Głębokie zmiany narzędzi połowowych w ostatnich dziesięcioleciach skupiały się na zwiększeniu połowów i skuteczności metod. Dokonano niewielkich starań w zakresie zwiększenia selektywności, aby uniknąć połowów ryb, o których rybacy wiedzą, że będą musieli je wyrzucić martwe. Na szczęście niektóre podmioty sektora przyznają dzisiaj, jak świadczą o tym dokumenty robocze regionalnych komitetów doradczych, że odrzuty są poważnym problemem. Inne podmioty nadal pozostają przy swoim, jak Europêche, które utrzymuje, że nie chce „niedogodności”, jakie powodują starania mające na celu zmniejszenie odrzutów.
Dokument załączony do komunikatu[4] wskazuje, że główną przyczyną tak wysokich odrzutów w UE jest przede wszystkim zbyt duża presja połowowa, która powoduje uszczuplenie stad złożonych głównie z małych i młodych osobników. Jedynym skutecznym sposobem zmniejszenia odrzutów jest więc zmniejszenie ogólnej presji połowowej, czego dodatkową korzyścią byłaby możliwość odnowy uszczuplonych stad. Nie wspomina się o tym w komunikacie Komisji.
W dokumencie tym Komisja rozważa dwie opcje. Pierwsza polega na środkach technicznych i innych środkach regulacyjnych, włącznie z tradycyjnymi środkami, takimi jak zamknięte obszary oraz ograniczenia nakładane na narzędzia w celu zwiększenia selektywności, lecz uzupełnione o doraźne zamykanie w trybie pilnym obszarów połowowych oraz obowiązek zmiany łowiska w przypadku dużych odrzutów. Druga opcja polega na zakazie odrzutów i obowiązku wyładowania wszystkich złowionych ryb. W dokumencie dokonuje się analizy przewidywanych skutków obu tych opcji.
Według Komisji tradycyjne podejście oparte na środkach technicznych doprowadziło do zbyt skomplikowanych zasad, omijanych z łatwością przez sektor, w związku z czym nie osiągnie się niczego, jeżeli nie zmieni się podejścia. Najlepszym rozwiązaniem byłoby połączenie zakazu odrzutów z zastosowaniem niektórych środków regulacyjnych.
Odrzuty zmniejszą się, jeżeli rybacy zmienią metody połowów, wprowadzając zmiany w narzędziach połowowych (rozmiar oczek, okna bezpieczeństwa, kratownice sortujące) oraz innowacje w zakresie praktyk połowowych (tymczasowe zamykanie obszarów połowowych, zmiany łowisk, sezonowe zamykanie obszarów połowowych). Trzeba tylko umieć zachęcić do tego rybaków.
Komisja jest przychylna negatywnemu środkowi – wprowadzeniu zakazu odrzutów – ponieważ uważa, że wyładunek wszystkich złowionych ryb będzie tak kosztowny, i że rybacy szybko znajdą sposób ominięcia tego wymogu.
Ścisłe stosowanie zakazu odrzutów przyniosłoby poważne trudności, które Komisja być może niewłaściwie ocenia:
· należałoby znacznie wzmocnić nadzór w celu kontroli stosowania zakazu;
· w okresie ogólnych cięć budżetowych zarówno Komisja, jak i państwa członkowskie potrzebowałyby dodatkowego personelu i innych środków;
· powstałby ogromny strumień ryb/odrzutów skierowany w stronę wybrzeża, który należałoby usunąć;
· należałoby zrekompensować rybakom w wystarczającym stopniu koszty wyładunku tych ryb, nie dając im żadnej rzeczywistej zachęty (np. poprzez utworzenie nowego rynku).
Zwrócono niewielką uwagę na stosowanie pozytywnych bodźców, mających na celu wyróżnienie rybaków łowiących „lepiej”, bez niepożądanych przyłowów, zamiast wprowadzać szczegółowe zasady techniczne dotyczące narzędzi i metod połowowych. Istnieją inne możliwości wyróżnienia lub premiowania rybaków stosujących bardziej selektywne narzędzie lub praktyki, pozostawiając im jednocześnie wybór stosowania takiej czy innej metody. Możliwości te obejmują:
· zwiększenie liczby dni na morzu lub czasu połowów dla statków stosujących bardziej selektywne narzędzia połowowe;
· preferencyjny dostęp do obszarów zamkniętych dla statków, które nie stosują selektywnych narzędzi;
· zezwolenie statkom stosującym bardziej selektywne narzędzia na prowadzenie połowów w okresach, w których są one zakazane dla innych statków.
Jeden z pierwszych przykładów pozytywnych bodźców został zastosowany w latach 90 i dotyczył połowów tuńczyka przy pomocy okrężnicy we wschodniej części Oceanu Spokojnego. Nacisk wywierany w celu zmniejszenia przyłowów delfinów zmusił sejnery do umocowania sieci na unoszących się na wodzie obiektach, co spowodowało wysokie przyłowy innych gatunków. Rybacy zdali sobie sprawę, że zmniejszenie przyłowów delfinów leży w ich interesie, w związku z czym utworzono system kontyngentów delfinów dla każdego statku – po wyczerpaniu kontyngentu statki musiały łowić tak, aby delfiny nie zaplątały się w zarzucane sieci, i muszą zmienić metodę. Wyniki były spektakularne – rybacy opracowali swoje własne metody, aby nie musieć zabijać delfinów a śmiertelność delfinów, która wynosiła wiele dziesiątek tysięcy rocznie, spadła do niecałego tysiąca rocznie.
Zasada ta już została zastosowana w prawodawstwie wspólnotowym. Przy połowach homarca statkom łowiącym za pomocą włoków wyposażonych w kratownice sortujące przyznaje się dodatkowe dni na morzu, jeżeli spełniają one wymogi odnośnie do składu połowów (co najmniej 70% homarca, mniej niż 5% dorsza). Takie sposoby dostępu preferencyjnego dla rybaków spełniających pewne kryteria, jak w przypadku homarca, można by wprowadzić na szczeblu UE lub poszczególnych państw członkowskich, zgodnie z wyznaczonym dla nich kontyngentem. Żadna z tych dwóch opcji nie jest sprzeczna z zasadą względnej stabilności.
Takie podejście pozwala wykorzystać niezaprzeczalną wiedzę fachową sektora rybołówstwa w celu rozwiązania głównych problemów tego sektora: odrzutów i marnotrawienia wielkich ilości ryb i innych gatunków. Poniższa fotografia[5] pokazuje w jak wielkim stopniu stosowanie selekcyjnych narzędzi pozwala zmniejszyć przyłowy.
Niektóre segmenty sektora rybołówstwa wykazały już gotowość i zdolność do opracowania innowacyjnych technik w celu uniknięcia odrzutów.
· Francuscy rybacy łowiący homarca za pomocą włoka na wodach Zatoki Biskajskiej prowadzą od 2002 r. doświadczenia w zakresie zmian narzędzi w celu zmniejszenia przyłowów małych homarców oraz innych ryb, takich jak mały morszczuk. Połączenie kratownic sortujących z kwadratowymi oczkami w przedniej części worka włokowego lub we włoku powoduje bardzo znaczne zmniejszenie przyłowów, lecz nie rozwiązuje to problemu w przypadku homarca, a praca nadal trwa. Stosowanie kwadratowych oczek jest obowiązkowe w rybołówstwie i zostało wprowadzone najpierw przez sam sektor (2004 r.), a następnie przez UE (2006 r.).
· Szkocki sektor rybołówstwa we współpracy z rządem Szkocji zainicjował z dniem 1 września 2007 r. dobrowolny system doraźnego zamykania w trybie pilnym stref ICES IV i VI. Jeżeli obserwatorzy na pokładzie zauważą przyłowy małego dorsza (mianowicie 60 osobników na godzinę połowów), pobiera się nowe próbki,i w przypadku potwierdzenia przyłowów, zamyka się na okres 21 dni obszar o powierzchni 15 mil kwadratowych. Zachęca się statki z innych krajów członkowskich do stosowania takiego samego systemu[6].
· Od 1 lutego 2004 r. przepisy szwedzkie wymagają stosowania kratownicy sortującej na włokach do połowów homarca, co znacznie zmniejszyło odrzuty młodych osobników homarca i ryb o wartości handlowej. Przepisy te mają zastosowanie jedynie do statków szwedzkich prowadzących połowy w strefie przybrzeżnej w odległości 3 mil od brzegu w cieśninie Kattegat i w strefie przybrzeżnej w odległości 4 mil od brzegu w cieśninie Skagerrak; nie mają zastosowania do statków norweskich lub duńskich, które korzystają z dwustronnych umów w sprawie połowów w szwedzkiej strefie przybrzeżnej, ponieważ WPRyb daje państwom członkowskim niewielkie pole manewru w zakresie działań innowacyjnych mających na celu ochronę stad ryb ze względu na fakt, że UE posiada „wyłączne kompetencje” w dziedzinie rybołówstwa.
Sektor rybołówstwa jest w stanie opracować metody zmniejszenia odrzutów bez mikrozarządzania za pomocą szczegółowych środków technicznych, jeżeli pojawią się wystarczające bodźce pozytywne. Na przykład jedną z przyczyn, dla których francuski sektor homarca rozpoczął doświadczenia, było zaniepokojenie możliwością zmiany rozmiaru oczek z 70 mm do 100 mm.
Ponieważ zarówno przyczyny odrzutów, jak i środki ich zmniejszenia różnią się w zależności od rodzaju połowów, nie istnieje jedno rozwiązanie dla całej Wspólnoty. Prawdopodobnie najlepszym podejściem byłoby połączenie pozytywnych środków zachęcających rybaków do opracowania odpowiednich metod połowowych, poparte możliwością wprowadzenia coraz surowszych środków negatywnych w przypadku braku zadowalających wyników.
Na przykład, można by wybrać jeden lub kilka połowów pilotażowych, dając pierwszeństwo połowom o największej ilości odrzutów lub szczególnie zagrożonym gatunkom (takim jak rekiny, ptactwo morskie itp.). Poziom odrzutów w takich połowach powinien być dobrze udokumentowany i uznany – zasadnicze znaczenie ma, aby wszystkie zainteresowane strony, w tym sektor rybołówstwa, uznały dane odnośnie do poziomu odrzutów. Tytułem ilustracji, załóżmy, że poziom odrzutów jest wyższy niż połowa połowów: 30% młodych osobników i 25% gatunków niepożądanych. Można by dać rybakom dwuletni okres na przeprowadzenie doświadczeń z technikami zmniejszenia odrzutów, których celem byłoby zmniejszenie o połowę każdego rodzaju odrzutu (młodych osobników i innych gatunków). Pod koniec tego okresu techniki, które się sprawdziły, zostałyby dodane do unijnych przepisów podstawowych, tak jak miało to miejsce we francuskim sektorze połowów homarca. W przypadku niezadowalających wyników można by wprowadzić obowiązek znacznego zwiększenia wielkości oczek. Po kolejnych dwóch latach, jeżeli sytuacja nie uległaby poprawie, wprowadzono by się zakaz odrzutów dla danego połowu. Podczas realizacji tych pilotażowych projektów należałoby ocenić inne połowy pod kątem ich odrzutów.
Konieczna jest współpraca i forum do prowadzenia dyskusji i wymiany poglądów przez wszystkie zainteresowane strony, w szczególności sektor rybołówstwa, lecz także różne podmioty państwowe, stowarzyszenia działające na rynku, organizacje pozarządowe i pozostałe podmioty. Można by je prowadzić na szczeblu organizacji producentów, krajowych stowarzyszeń rybackich albo regionalnych komitetów doradczych, lub też na szczeblu organizacji utworzonych specjalnie w tym celu. Zasadnicze znaczenie ma motywowanie sektora, najpierw za pomocą pozytywnych bodźców, a jeżeli nie odniosą one skutku, za pomocą pewnego rodzaju kar; zmniejszenie odrzutów leży w interesie sektora, zarówno ze względu na jego wizerunek, jak i w celu poprawy stanu stad ryb.
Sugestie dotyczące pozytywnych bodźców zostały zaproponowane powyżej, lecz niewątpliwie istnieją również inne. Całkowity zakaz odrzutów również nie jest jedynym możliwym środkiem negatywnym. Można by również rozważyć podzielenie TAC na kontyngenty docelowe oraz kontyngenty przyłowów. Przyłowy pewnych gatunków przez statki rybackie będą wliczane do kontyngentu przyłowów i po wyczerpaniu tego kontyngentu będą one musiały przerwać połowy lub „nabyć” kontyngent od innego sektora. Taki system został wprowadzony z pewnym powodzeniem w Islandii. Można by to przeprowadzić w ramach ogólnego TAC wspólnotowego lub poszczególnych państw członkowskich, w ramach dostępów przyznanych ich statkom. Mając na uwadze, że obecny system TAC jest wynikiem trudnego kompromisu politycznego i jednocześnie przyczyną odrzutów, należy sumiennie przemyśleć jakiekolwiek zmiany systemu TAC, aby uniknąć pogorszenia sytuacji.
Niektóre z propozycji dotyczących zakazu odrzutów miałyby wpływ na debatę na temat zarządzania opartego na prawach, takich jak transfer kontyngentów.
Na wszystko to potrzebne będą pieniądze. Europejski Fundusz Rybołówstwa (EFR) posiada środki na opracowanie i przetestowanie bardziej selekcyjnych urządzeń połowowych (art. 41) oraz na finansowanie dwukrotnego zastąpienia urządzeń połowowych (art. 25). Środki z EFR na ten cel przyznaje państwo członkowskie. Fundusz może zostać zmieniony, aby umożliwić bardziej elastyczne korzystanie z tych środków, aby nowe techniki wymiany informacji ułatwiły niektóre nowe środki, takie jak doraźne zamykanie obszarów w trybie pilnym oraz inne inicjatywy. Należałoby przebadać kwestię źródeł finansowania pochodzących z sektora, takich jak opłata w zależności od wielkości połowów lub też przeznaczenie stałego, niewielkiego procentu TAC na finansowanie badań i programów obserwacyjnych w celu monitorowania. Gdyby ewentualnie doszło do zakazu odrzutów, dochody z ich sprzedaży mogłyby zostać wykorzystane jako źródło finansowania.
Niektóre z wymienionych powyżej pomysłów będą wymagały większego niż zazwyczaj zaufania i współpracy między poszczególnymi podmiotami. Na przykład system doraźnego zamykania obszarów wymagał będzie ustanowienia ram instytucjonalnych umożliwiających bardzo szybkie podjęcie decyzji w oparciu o wcześniej ustalone kryteria i przestrzegania tej decyzji przez wszystkich. W chwili obecnej państwo członkowskie nie może, z punktu widzenia prawa, nałożyć środków technicznych na statki prowadzące połowy na jego wodach przybrzeżnych, a może powinno mieć takie prawo. Można by rozważyć system wspólnego działania państw członkowskich w ramach WPRyb: państwa członkowskie mogłyby porozumieć się odnośnie do szczególnego środka bez konieczności przyjęcia tego środka przez Radę jako całości.
Flota wspólnotowa prowadzi działalność połowową na wszystkich wielkich oceanach świata, w tym działalność o wysokim poziomie odrzutów, taką jak połowy krewetek za pomocą włoka lub połowy tuńczyka za pomocą okrężnicy, jeżeli jest ona przymocowana do unoszących się na wodzie obiektów. Środki dotyczące odrzutów do wód wspólnotowych powinny mieć zastosowanie do statków pływających pod banderą UE niezależnie od tego, gdzie prowadzą one działalność.
Tytułem zakończenia, komunikat Komisji należy przyjąć z wielkim zadowoleniem, nawet jeżeli krytykuje się prawie zupełny brak postępów ze strony Komisji, państw członkowskich i sektora rybołówstwa od poprzedniego komunikatu sprzed pięciu lat. Komisja zamierza działać szybko, włączając pewne aspekty do nowego rozporządzenia w sprawie środków technicznych, przewidzianego na 2008 r. Należy mieć nadzieję, że klimat polityczny ułatwi pozytywną reakcję ze strony państw członkowskich oraz sektora i że wykażą one wyobraźnię i zaangażowanie na rzecz zmniejszenia odrzutów. Jest to od dawna konieczne.
- [1] Według autorów ostatniego badania, różnicę tę można częściowo wyjaśnić ulepszeniem selektywności narzędzi.
- [2] COM(2002)0656
- [3] Rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r.
- [4] SEC(2007)0380
- [5] Dr Andy Revill, CEFAS (Centre for Environment, Fisheries & Aquaculture Science), Lowestoft Laboratory, Parkfield Road, Lowestoft, Suffolk NR33 0HT UK
- [6] Szczegóły tego systemu zostaną przedstawione na stronie internetowej http://www.scotland.gov.uk/realtimeclosures
OPINIA Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (11.10.2007)
dla Komisji Rybołówstwa
w sprawie strategii na rzecz ograniczenia niepożądanych przyłowów i eliminacji odrzutów w rybołówstwie europejskim
(2007/2112(INI))
Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Chris Davies
WSKAZÓWKI
Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności zwraca się do Komisji Rybołówstwa, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:
1. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji jako pierwszą próbę dotarcia do sedna problemu przyłowów, lecz podkreśla pilną potrzebę opracowania przepisów mających na celu zaprzestanie tej szkodliwej dla środowiska i niemoralnej praktyki, która w skrajnych przypadkach może obejmować do 90% wszystkich złowionych ryb;
2. podkreśla, że polityka UE powinna skutecznie stawić czoła wszystkim różnego rodzaju przyłowom (w tym także, lecz nie wyłącznie, bezkręgowców, koralowców, ssaków morskich, ptaków i żółwi) oraz promować przyjazne środowisku metody połowów, które nie zagrażają morskiej różnorodności biologicznej i nie powodują niepotrzebnych szkód wśród innych organizmów żywych;
3. jest zdania, że ze względu na bardzo różne cechy ryb największe znaczenie ma dostosowanie przepisów dotyczących połowów do konkretnych potrzeb, tak aby znacznie ograniczyć ilość odrzutów w poszczególnych dziedzinach rybołówstwa; uważa jednak, że kwota przyłowów w żadnym wypadku nie może przekroczyć 25% oraz proponuje, aby w razie przekroczenia tej kwoty dla danego gatunku ryb automatycznie został wprowadzany zakaz połowów;
4. choć przyłowów jako powszechnej praktyki nie można niczym usprawiedliwić, to przyznaje jednak, że o niektórych gatunkach wiadomo jest, iż mają one wysoki wskaźnik przeżywalności po wypuszczeniu oraz że wyjątki od zakazu połowów tych, jak również zagrożonych i chronionych gatunków powinny być dozwolone, pod warunkiem dostarczenia odpowiedniego uzasadnienia naukowego ich możliwości przeżycia;
5. podkreśla znaczenie prawidłowo działającego systemu kontrolnego, jeżeli zostaną wprowadzone zakazy odrzutów; zwraca uwagę, że brak wiedzy na temat ilości odrzutów wpływa niekorzystnie na oszacowanie wielkości zasobów i śmiertelności ryb oraz utrudnia ocenę środków podejmowanych w celu uniknięcia połowów ryb, które nie spełniają wymogów wielkości; wzywa Komisję do dalszego rozwijania technik monitoringu i w tym kontekście zwraca uwagę na możliwości, które otwierają elektroniczne dzienniki;
6. wzywa Komisję, aby wzięła pod uwagę dostępną opinię naukową na temat zasobów dorsza bałtyckiego, którego znaczny procent połowów jest zarejestrowany jako przyłowy;
7. wzywa Komisję do przyjęcia spóźnionej propozycji strategii dotyczącej rekinów;
8. wzywa Komisję, aby wzięła pod uwagę dostępną opinię naukową na temat albatrosów, które – szczególnie podczas połowów przy użyciu sznurów haczykowych – są obecnie zabijane na skalę, która grozi ich wyginięciem;
9. nalega, aby w pierwszej kolejności zająć się tymi, którzy najpoważniej naruszają przepisy, czyli uprawiają rybołówstwo charakteryzujące się największymi i najpowszechniejszymi odrzutami, jak na przykład trawlery poławiające włokiem ramowym, włoki do połowu homarca i włoki do połowu siei;
10. sugeruje, aby odrzuty wynikające z niezgodności norm technicznych w zakresie minimalnej wielkości ryb do wyładunku i rozmiaru oczek sieci potraktowane zostały priorytetowo, bowiem stosunkowo łatwo jest ten problem rozwiązać;
11. zaleca włączenie kwot przyłowowych do całkowitych dopuszczalnych połowów (TAC) i wliczanie wszystkich wyładowanych przyłowów do przyznanych kwot; w przypadku rybołówstwa przekraczającego swoje kwoty przyłowowe sugeruje się jego zamknięcie, a nadmiar młodych osobników powinien prowadzić do doraźnego zamknięcia; kwota ta powinna następnie ulec stopniowej redukcji w celu dostarczenia kolejnych zachęt do poprawy selektywności narzędzi połowowych;
12. podkreśla, że poza stopniowym wprowadzaniem zakazu, należy stworzyć również pozytywne zachęty do stosowania najlepszej dostępnej technologii (BAT- Best Available Technology) w odniesieniu do selektywności, wymiany narzędzi, (doraźnego) czasowego zamknięcia i zmiany łowisk;
13. podkreśla, że warunkiem skuteczności wprowadzanych regulacji jest należyte wykorzystywanie badań naukowych rybackich akwenów Unii Europejskiej, a także uwzględnienie specyfiki poszczególnych akwenów wynikającej zarówno z ich położenia, różnorodności gatunkowej organizmów morskich, jak również z funkcjonującego od lat modelu połowów;
14. radzi, aby zniechęcać do stosowania nieselektywnych narzędzi połowowych poprzez wprowadzenie podatków i opłat oraz zakazać stosowania destrukcyjnych narzędzi połowowych, takich jak narzędzia używane niejednokrotnie przy połowach włokami dennymi;
15. w związku z tym zwraca szczególną uwagę na połowy przy użyciu trawlerów z włokiem ramowym, podczas których kwota przyłowów w niektórych wypadkach może przekroczyć nawet 60%, dlatego domaga się bezzwłocznego wprowadzenia zakazu połowów ryb przy użyciu trawlerów z włokiem ramowym;
16. nalega, aby selekcję wielkościową, będącą jednym z głównych powodów dokonywania odrzutów uznać za niezgodną z prawem oraz zakazać stosowania urządzeń, które ją umożliwiają, takich jak pokładowe kraty sortujące w połowach pelagicznych;
17. wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na sposób, w jaki środki mogą zostać „przełożone” w celu zastosowania ich do floty UE dokonującej połowów na wodach krajów trzecich oraz zwraca się o potraktowanie stosowania najbardziej selektywnych narzędzi połowowych jako warunku niezbędnego do prowadzenia połowów w ramach porozumień partnerskich w sprawie połowów.
18. wzywa Komisję – zgodnie z rezolucją Parlamentu z dnia 10.07.07 r. w sprawie rybołówstwa przemysłowego oraz produkcji mączki rybnej i oleju rybnego (2004/2262(INI))[1] – do przeprowadzenia badań i/lub projektu pilotażowego na temat możliwości sektora rybołówstwa przemysłowego oraz do zajęcia się kwestią odrzutów w taki sposób, aby nie prowadziły one w żadnym wypadku do przeciążenia zasobów;
WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI
Data przyjęcia |
3.10.2007 |
||
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
36 0 1 |
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Adamos Adamou, Johannes Blokland, John Bowis, Frieda Brepoels, Hiltrud Breyer, Dorette Corbey, Chris Davies, Avril Doyle, Anne Ferreira, Matthias Groote, Satu Hassi, Jens Holm, Eija-Riitta Korhola, Urszula Krupa, Marios Matsakis, Linda McAvan, Roberto Musacchio, Riitta Myller, Péter Olajos, Miroslav Ouzký, Vladko Todorov Panayotov, Vittorio Prodi, Frédérique Ries, Guido Sacconi, Karin Scheele, Richard Seeber, Bogusław Sonik, María Sornosa Martínez, Antonios Trakatellis, Anja Weisgerber, Glenis Willmott |
||
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Giovanni Berlinguer, Philip Bushill-Matthews, Bairbre de Brún, Duarte Freitas, Genowefa Grabowska, Karsten Friedrich Hoppenstedt |
||
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
|
||
- [1] Teksty przyjęte TA(2007)0327
PROCEDURA
Data przyjęcia |
22.11.2007 |
||
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
23 1 3 |
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Jim Allister, Stavros Arnaoutakis, Elspeth Attwooll, Iles Braghetto, Niels Busk, Paulo Casaca, Zdzisław Kazimierz Chmielewski, Avril Doyle, Carmen Fraga Estévez, Duarte Freitas, Ioannis Gklavakis, Alfred Gomolka, Pedro Guerreiro, Heinz Kindermann, Rosa Miguélez Ramos, Philippe Morillon, James Nicholson, Willi Piecyk, Struan Stevenson, Catherine Stihler, Margie Sudre, Daniel Varela Suanzes-Carpegna, Cornelis Visser |
||
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Ole Christensen, Josu Ortuondo Larrea, Carl Schlyter |
||
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Friedrich-Wilhelm Graefe zu Baringdorf |
||