SPRAWOZDANIE w sprawie wprowadzenia zmian w art. 29 Regulaminu Parlamentu Europejskiego - tworzenie grup politycznych

2.6.2008 - (2006/2201(REG))

Komisja Spraw Konstytucyjnych
Sprawozdawca:Richard Corbett

PROJEKT DECYZJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie wprowadzenia zmian w art. 29 Regulaminu Parlamentu Europejskiego - tworzenie grup politycznych

(2006/2201(REG))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając propozycję zmian do swojego Regulaminu (B6-0420/2006),

–   uwzględniając art. 201 oraz art. 202 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A6‑0206/2008),

1.  podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swojego Regulaminu poniższych zmian;

2.  podejmuje decyzje o wejściu tych zmian w życie pierwszego dnia pierwszej sesji miesięcznej, która odbędzie się po wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 r.;

3.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji tytułem informacji.

Tekst obowiązujący	Poprawki
Poprawka  1 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 29 – ustęp 2 a (nowy)
Tekst obowiązujący	Poprawka
	2a. W przypadku, gdy grupa nie osiągnie wymaganego progu trzydziestu posłów, Przewodniczący, w porozumieniu z Konferencją Przewodniczących, może zezwolić na jej istnienie aż do następnego posiedzenia inauguracyjnego Parlamentu, z zastrzeżeniem spełnienia następujących warunków:
	- posłowie nadal reprezentują przynajmniej jedną piątą państw członkowskich;
	- grupa istnieje od ponad roku.
	Przewodniczący nie stosuje tego odstępstwa, jeżeli istnieją wystarczające dowody, by podejrzewać, że jest ono nadużywane.

UZASADNIENIE

Podczas dotychczasowych dyskusji w Komisji Spraw Konstytucyjnych na temat ewentualnej zmiany art. 29 Regulaminu (tworzenie grup politycznych) wyniknęły trzy kwestie. Wszystkie one wiążą się z ewentualną zmianą ust. 2 dotyczącego minimalnej liczebności grupy politycznej.

(1) Liczba państw członkowskich

Ustęp ten przewiduje obecnie wymóg, aby grupa polityczna składała się z posłów „wybranych w co najmniej jednej piątej państw członkowskich”. Statut europejskich partii politycznych jako stosowne kryterium wymienia „jedną czwartą” państw członkowskich. Zaproponowano, aby nasz wewnętrzny regulamin parlamentarny odzwierciedlał przyjęte prawodawstwo dotyczące europejskich partii politycznych. Zmiana Regulaminu Parlamentu w taki sposób, aby była w nim mowa o jednej czwartej, oznaczałaby, że obecnie do utworzenia grupy politycznej wymagani byliby posłowie do PE z siedmiu państw członkowskich zamiast z sześciu. Żadna z tych liczb nie zmieniłaby się w przypadku przystąpienia Chorwacji.

(2) Liczba posłów

Minimalna liczba posłów do PE konieczna do utworzenia grupy politycznej wynosi obecnie dwadzieścia. Stanowi ona zaledwie 2,55% wszystkich posłów do Parlamentu Europejskiego. Załączona tabela pokazuje, że w 21 z 25 parlamentów krajowych, które posiadają przepisy dotyczące grup politycznych, w co najmniej jednej izbie parlamentu wymagany jest wyższy próg, wynoszący aż 8,5% (Luksemburg), 8,1% (austriacki Bundesrat) lub 7% (polski Senat), który jest jednak zasadniczo wyższy niż 4% (15 państw członkowskich).

Powstaje pytanie, czy w przypadku Parlamentu Europejskiego należy podwyższyć próg do poziomu zbliżonego do średniego progu przyjętego w parlamentach krajowych. Jeżeli liczba ta zostałaby ustalona na 30 z 750 posłów w następnym parlamencie, stanowiłaby ona 4% wszystkich posłów, co nadal byłoby progiem niższym niż średnia w parlamentach krajowych.

Sprawozdawca złożył poprawkę mającą na celu zwiększenie minimalnej liczby posłów koniecznych do utworzenia grupy politycznej, lecz została ona odrzucona przez komisję nieznaczną większością głosów.

(3) Utrzymanie grupy, której liczebność maleje do poziomu poniżej progu po jej utworzeniu

Jens-Peter Bonde i inni zwrócili uwagę na trudną sytuację, która może zaistnieć, gdy liczebność utworzonej grupy jedynie nieznacznie przekracza minimalny próg. Jest ona wówczas wyjątkowo wrażliwa na naciski polityczne niewielkiej grupy jej członków (a nawet jednego członka), która może zagrozić, że jeżeli jej postulaty nie zostaną spełnione, wystąpi z grupy politycznej, tym samym kończąc jej istnienie.

Należy zatem rozważyć kwestię zezwolenia grupie na dalsze istnienie, przynajmniej przez pewien okres, jeżeli po utworzeniu jej liczebność zmaleje do poziomu poniżej wymaganego progu. Na przykład, jeżeli do utworzenia grupy politycznej wymagana liczba posłów wynosi 30, grupa taka mogłaby nadal istnieć przez najwyżej rok, pod warunkiem, że należałoby do niej co najmniej 25 posłów. Jednakże wprowadzeniu takiej zasady powinny towarzyszyć środki uniemożliwiające sukcesywne „wypożyczanie” posłów różnym grupom na potrzeby ich tworzenia, a następnie wstępowaniu tych posłów do kolejnych tworzonych grup.

ZAŁĄCZNIK 1

Grupy polityczne w parlamentach krajowych

Kraje	Ogólna liczba członków parlamentu/izby	Minimalna liczba parlamentarzystów w grupie politycznej	% wszystkich parlamentarzy-stów
Austria
Nationalrat	183	5	2,7 %
Bundesrat	62	5	8,1 %
Belgia
La Chambre	150	5	3,3 %
Le Sénat	71	2	2,8 %
Bułgaria	239	10	4,2 %
Cypr	Według konstytucji 80 (z czego 56 Cypryjczyków greckich; Cypryjczycy tureccy zrezygnowali w 1963 r.); obecnie faktycznie 56	7 (z 56)	12 %
Republika Czeska
Izba Deputowanych	200	10[1]	5 %
Senat	81	5	6,2 %
Dania	179	4[2]	2,2 %
Estonia	101	5	5 %
Finlandia	200	N/D	N/D
Francja Assemblée	577	20	3,5 %
Sénat	331	15	4,5 %
Niemcy	598 (plus potential overhang mandates) 16. kadencja niemieckiego Bundestagu:: 614	30 plus x 16. kadencja niemieckiego Bundestagu:: 31	5 %
Grecja	300	10	3,3 %
Węgry	386	15	3,9 %
Irlandia	166	7	4,2 %
Włochy
Camera dei Deputati	630	20	3,2 %
Senato	315[3]	10	3,2 %
Łotwa	100	5	5 %
Litwa	141	7	5 %
Luksemburg	60	5	8,3 %
Malta		N/D	N/D
Holandia
Stany Generalne	150	1	0,7 %
Senat	75	1	1,3 %
Polska
Sejm	460	15[4]	3,3 %
Senat	100	7	7 %
Portugalia	230	2	0,9 %
Rumunia
Izba Deputowanych	332	10	3 %
Senat	137	7	5,1 %
Słowacja	150	8	5,3 %
Słowenia	90	3	3,3 %
Hiszpania
Congreso	350	15[5]	4,3 %
Senado	259	10	3,9 %
Szwecja	349	14[6]	4 %
Zjednoczone Królestwo	646	N/D	N/D

N/D = nie dotyczy

• [1]  Liczba ta odnosi się do utworzenia nowej grupy podczas kadencji parlamentarnej. Po wyborach zastosowanie ma niższy próg wynoszący 3 posłów (1,5%).
• [2]  Regulamin nie ustanawia progu, lecz grupy liczące mniej niż 4 członków otrzymują niższe wsparcie finansowe. Ponieważ partia, która uzyskała mniej niż 2% głosów, nie otrzyma mandatów w Folketing, w większości przypadków granica praktycznie wynosi 4 członków.
• [3]  Włoski Senat składa się z 315 wybieranych senatorów, lecz niektórzy senatorowie mogą być dożywotnio mianowani przez Prezydenta Republiki. Ogólna liczba senatorów jest więc wyższa niż 315 i ulega zmianom.
• [4]  W polskich izbach rozróżnia się „kluby” i „ugrupowania”. Ugrupowanie może utworzyć co najmniej 3 parlamentarzystów (stanowiących 0,65% w Sejmie, a 3% w Senacie).
• [5]  Niższy próg wynoszący 5 członków (1,42%) stosuje się w przypadku partii, które uzyskały 15% głosów w regionie/okręgach, gdzie przedstawiały kandydatów, lub 5% w krajowym komitecie wyborczym/koalicji partyjnej, do której należały.
• [6]  Teoretycznie 1, jeżeli partia polityczna uzyska ponad 12 % głosów w okręgu. Nigdy nie zdarzyło się to w wyborach w Szwecji. Próg wynosi 4 % głosów w całym kraju, co równa się około 14 mandatom.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	27.5.2008
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	15 13 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Jim Allister, Richard Corbett, Brian Crowley, Hanne Dahl, Andrew Duff, Ingo Friedrich, Anneli Jäätteenmäki, Sylvia-Yvonne Kaufmann, Timothy Kirkhope, Jo Leinen, Íñigo Méndez de Vigo, Ashley Mote, Borut Pahor, Rihards Pīks, Adrian Severin, József Szájer, Johannes Voggenhuber, Dushana Zdravkova
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Graham Booth, Costas Botopoulos, Klaus Hänsch, György Schöpflin, Mauro Zani
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Philip Claeys, Ingeborg Gräßle, Sepp Kusstatscher, Michael Henry Nattrass, Renate Weber