SPRAWOZDANIE w sprawie społecznej odpowiedzialności podwykonawców w łańcuchu produkcji

17.2.2009 - (2008/2249(INI))

Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych
Sprawozdawca: Lasse Lehtinen

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie społecznej odpowiedzialności podwykonawców w łańcuchu produkcji

(2008/2249(INI))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 31 ust. 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

–   uwzględniając art. 39, 49, 50 i 137 traktatu WE,

–   uwzględniając dyrektywę Rady 94/45/WE z dnia 22 września 1994 r. w sprawie ustanowienia Europejskiej Rady Zakładowej lub trybu informowania i konsultowania pracowników w przedsiębiorstwach lub w grupach przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym[1],

–   uwzględniając dyrektywę 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającą ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej[2],

–   uwzględniając wniosek w sprawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady przewidującej kary dla pracodawców zatrudniających obywateli państw trzecich nielegalnie przebywających na terytorium UE (COM(2007)0249),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2006 r. w sprawie stosowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników[3] oraz rezolucję z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie delegowania pracowników w ramach świadczenia usług[4],

–   uwzględniając wytyczne OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych,

–   uwzględniając trójstronną deklarację zasad Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) dotyczących przedsiębiorstw wielonarodowych i polityki społecznej,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2005 r. w sprawie społecznego wymiaru globalizacji[5],

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2007 r. w sprawie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw: nowe partnerstwo[6],

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie upowszechniania godnej pracy dla wszystkich[7],

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 października 2008 r. w sprawie zaostrzenia walki z pracą niezgłoszoną[8],

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie zielonej księgi nt. modernizacji prawa pracy w celu sprostania wyzwaniom XXI wieku[9],

–   uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w sprawie C 60/03 Wolff & Müller[10],

–   uwzględniając badanie: „Odpowiedzialność w umowach o podwykonawstwo w europejskim sektorze budowlanym” przeprowadzone przez Europejską Fundację na Rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6-0065/2009),

A. mając na uwadze, że podwykonawstwo może być postrzegane jako integralna część działalności gospodarczej,

B.  mając na uwadze, że nienotowany wcześniej poziom działalności gospodarczej w ostatnim dwudziestopięcioleciu odegrał kluczową rolę w zwiększeniu poziomu zatrudnienia w większości gospodarek Unii Europejskiej, a także że rozwój ten przyniósł korzyści dużym i małym przedsiębiorstwom oraz sprzyjał przedsiębiorczości,

C. mając na uwadze, że globalizacja, a w jej następstwie wzrost konkurencji, powodują zmiany organizacyjne w przedsiębiorstwach, wśród których outsourcing elementów działalności innych niż strategiczne, tworzenie sieci i wzmożone korzystanie z podwykonawstwa,

D. mając w związku z powyższym na uwadze, że złożoność powiązań między spółkami dominującymi a spółkami od nich zależnymi oraz między głównymi wykonawcami a podwykonawcami powoduje, że trudniej jest zidentyfikować poszczególne struktury, działania i strategie, oraz obowiązki i zakres odpowiedzialności poszczególnych podmiotów w łańcuchu produkcji,

E.  mając na uwadze, że zmiany te powodują daleko idące skutki dla stosunków pracy i czasem utrudniają wyraźne określenie dziedziny prawa mającej zastosowanie do stosunków między poszczególnymi ogniwami łańcucha produkcji, co sprawia, że ramy prawne w dziedzinie przemysłu nie regulują już wyceny i przydziału pracy,

F.  mając na uwadze, że obecnie proces produkcji w niektórych gałęziach przemysłu przybiera formę podzielonego, przedłużonego łańcucha produkcji o poszerzonym charakterze – łańcucha logistycznego (poziomego i pionowego) oraz łańcucha wartości o charakterze gospodarczym i produkcyjnym, obejmującego pojedyncze specjalizacje lub zadania, które często „eksternalizuje” się do małych przedsiębiorstw lub samozatrudnionych wykonawców, a także mając na uwadze, że w księgowości przedsiębiorstw skutkuje to zastąpieniem bezpośrednich kosztów pracy podwykonawstwem, usługami lub kosztami dostaw w oparciu o rachunki i „handlowe umowy o świadczenie usług”,

G. mając na uwadze, że podwykonawcy często ze sobą konkurują oraz że z tego względu pracownicy podmiotu udzielającego zamówienia i pracownicy podwykonawców poddani są presji dotyczącej ich warunków pracy,

H. mając na uwadze, że Parlament Europejski już wcześniej wskazywał na problemy związane z osobami pozornie samozatrudnionymi oraz że problem ten dotyczy również podwykonawców,

I.   mając na uwadze, że podwykonawstwo i outsourcing na rzecz prawnie niezależnych przedsiębiorstw nie prowadzą do niezależności, zaś przedsiębiorstwa na niższym poziomie łańcucha wartości – z wyjątkiem wyspecjalizowanych podwykonawców prowadzących działalność w dziedzinie wysokich technologii lub w innej zaawansowanej dziedzinie – często nie są w stanie działać na równych zasadach z głównymi kontrahentami,

J.   mając na uwadze, że choć podwykonawstwo posiada wiele zalet i umożliwiło zwiększenie zdolności produkcyjnej, powoduje ono również pewne zachwianie równowagi gospodarczej i społecznej między pracownikami, oraz może przyczynić się do degradacji warunków pracy, co stanowi przedmiot obaw,

K. mając na uwadze, że podwykonawstwo może być również świadczone przez pośredników, takich jak biura pośrednictwa pracy czy agencje pracy czasowej, które czasami działają w charakterze przedsiębiorstw działających na zasadzie skrzynki pocztowej (letterbox companies), oraz że często zleca się wykonanie tylko jednostkowej pracy lub też zatrudnia się pracownika tylko w tym celu; mając na uwadze, że wskazuje to na szybko zmieniającą się specyfikę przemysłu budowlanego i innych sektorów, w których stosunek pracy jest często nietrwały,

L.  mając na uwadze, że w kontekście transgranicznym problemy związane z tą niepewną sytuacją są spotęgowane, gdy na przykład pracownicy zostają oddelegowani do trzeciego państwa członkowskiego,

M. mając na uwadze, że stosunki pracy w sektorze budowlanym zostały na nowo zdefiniowane, a jednocześnie zmniejszyła się bezpośrednia odpowiedzialność społeczna „głównego wykonawcy”, jako że praca jest zlecana na zewnątrz podwykonawcom i biurom pośrednictwa pracy, przez co korzystanie z taniej i często niewykwalifikowanej siły roboczej stanowi integralną część niższego poziomu podwykonawstwa,

N. mając na uwadze, że niektóre sektory, a w szczególności budownictwo, są szczególnie narażone na nadużycia w często złożonych łańcuchach podwykonawstwa,

O. mając na uwadze, że należy dopilnować, by podstawowa zasada równego wynagrodzenia za tę samą pracę w tym samym miejscu obowiązywała wobec wszystkich pracowników, niezależnie od ich statusu i rodzaju zawartych przez nich umów;

1.  nawołuje organy publiczne i wszystkie zainteresowane podmioty, aby dołożyły wszelkich starań w celu zwiększenia wśród pracowników znajomości przysługujących im praw w ramach różnych instrumentów (prawa pracy, umów zbiorowych, kodeksów postępowania) regulujących ich stosunek pracy oraz warunki zatrudnienia w przedsiębiorstwach, dla których pracują, jak również stosunki umowne w łańcuchach podwykonawstwa;

2.  nawołuje Komisję do upowszechniania znajomości najlepszych rozwiązań, istniejących wytycznych i standardów oraz praktyki w zakresie odpowiedzialności społecznej wśród spółek, niezależnie od tego czy są one głównymi wykonawcami czy też podwykonawcami,

3.  ponownie zachęca Komisję do przedstawienia wniosku w sprawie zastosowania programu dotyczącego godnej pracy do pracowników przedsiębiorstw przyjmujących podwykonawstwo, a w szczególności w sprawie zgodności z podstawowymi standardami pracy, praw socjalnych, szkoleń pracowników i równego traktowania;

4.  podkreśla znaczenie podwykonawców w łańcuchach produkcyjnych wykorzystujących nowe technologie w celu poprawy jakości produkcji i miejsc pracy;

5.  wzywa krajowe organy publiczne do przyjęcia lub opracowania dodatkowych przepisów prawnych, na podstawie których wyklucza się z zamówień publicznych przedsiębiorstwa, gdy udowodniono im naruszenie przepisów prawa pracy, umów zbiorowych lub kodeksów postępowania;

6.  wyraża zadowolenie z przyjęcia międzynarodowych ram prawnych, uzgodnionych między poszczególnymi wielonarodowymi przedsiębiorstwami a światowymi federacjami związków zawodowych, które służą ochronie standardów pracy w przedsiębiorstwach wielonarodowych oraz u ich podwykonawców i przedsiębiorstw powiązanych w różnych krajach, i które określają status pracownika zależnego i zapewniają ochronę socjalną niezależnie od warunków zatrudnienia;

7.  zwraca uwagę na wyrok w sprawie Wolff & Müller, w którym Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że niemiecki krajowy system odpowiedzialności nie narusza prawa wspólnotowego, lecz w zamyśle ma zapewniać ochronę pracownikom oddelegowanym za granicę;

8.  zwraca uwagę na wniosek Komisji w sprawie dyrektywy przewidującej kary dla pracodawców zatrudniających obywateli państw trzecich nielegalnie przebywających na terytorium UE, w którym to wniosku Komisja proponuje wprowadzenie do prawodawstwa wspólnotowego pojęcia solidarnej odpowiedzialności; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja w ten sposób daje przykład, iż europejskie uregulowanie odpowiedzialności solidarnej jest właściwym narzędziem zapewnienia odpowiedzialności przedsiębiorstwa za wszystkich podwykonawców w odniesieniu do praw pracowników;

9.  odnotowuje wyniki konsultacji publicznych w sprawie zielonej księgi Komisji pt. „Modernizacja prawa pracy w celu sprostania wyzwaniom XXI wieku”; w związku z tym popiera zamiar Komisji podjęcia kroków niezbędnych do doprecyzowania praw i obowiązków stron uczestniczących w łańcuchach podwykonawstwa, tak żeby zapobiec pozbawieniu pracowników zdolności do skutecznego egzekwowania swoich praw;

10. wyraża zadowolenie z faktu, że osiem państw członkowskich (Austria, Belgia, Finlandia, Francja, Niemcy, Włochy, Holandia i Hiszpania) w odpowiedzi na problemy związane ze zobowiązaniami podwykonawców jako pracodawców ustanowiło krajowe systemy odpowiedzialności; zachęca inne państwa członkowskie do rozważenia możliwości stworzenia podobnych systemów; podkreśla jednak fakt, że stosowanie tych zasad w transgranicznych procesach podwykonawstwa jest szczególnie trudne w sytuacji, gdy w państwach członkowskich obowiązują różne systemy;

11. podkreśla, że w analizie Europejskiej Fundacji na Rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy wskazano na niewielki zakres odpowiedzialności, np. ograniczenie do tylko jednego ogniwa łańcucha, jako na przyczynę nieskuteczności rozwiązań;

12. podkreśla, że małe przedsiębiorstwa stawiają czoła szczególnym wyzwaniom; wzywa podmioty decydujące o polityce, żeby opracowały odpowiednie środki służące zwiększeniu świadomości w tym sektorze;

13. przypomina wszystkim zainteresowanym podmiotom, że w swej rezolucji z dnia 26 października 2006 r. w sprawie delegowania pracowników Parlament wezwał Komisję do uregulowania kwestii odpowiedzialności solidarnej wykonawców generalnych lub głównych w celu zapobiegania nadużyciom związanym z podwykonawstwem i outsourcingiem pracowników w sytuacji transgranicznej, oraz do utworzenia przejrzystego i umożliwiającego konkurencję rynku dla wszystkich przedsiębiorstw;

14. ponawia swój postulat, wzywając Komisję do ustanowienia wyraźnie zdefiniowanego wspólnotowego instrumentu wprowadzającego pojęcie solidarnej odpowiedzialności na poziomie europejskim, przy poszanowaniu różnorodnych systemów prawnych ustanowionych w państwach członkowskich oraz zasad pomocniczości i proporcjonalności;

15. wzywa Komisję, żeby oceniła wykonalność wspólnotowego instrumentu dotyczącego odpowiedzialności łańcuchowej i jego znaczenie dla wartości dodanej jako sposób na zwiększenie przejrzystości w procesach udzielania podwykonawstwa i zapewnienie lepszego wykonywania przepisów prawa wspólnotowego i krajowego; podkreśla, że taka analiza powinna mieć charakter ponadbranżowy;

16. wyraża przekonanie, ze taki instrument mógłby być przydatny nie tylko pracownikom, lecz również organom państw członkowskich, pracodawcom, a w szczególności MŚP w ich walce z szarą strefą w gospodarce, ponieważ jasne i przejrzyste zasady wspólnotowe uniemożliwiłyby działanie na rynku podejrzanych podmiotów, a w konsekwencji doprowadziły do poprawy funkcjonowania jednolitego rynku;

17. uważa, że zakres odpowiedzialności w takim instrumencie powinien obejmować przynajmniej płace, składki na ubezpieczenia społeczne, podatki i odszkodowania za wypadki przy pracy;

18. stwierdza, że wszelkie środki, które uświadamiają pracownikom ich prawa i wspierają w ich dochodzeniu, mają decydujący wkład we wspieraniu socjalnej odpowiedzialności przedsiębiorstw; wzywa państwa członkowskie, żeby zapewniły w zakresie strukturalnym, że pracownicy zostaną zawiadomieni o przysługujących im prawach, a w tym względzie dostrzega szczególną odpowiedzialność partnerów społecznych;

19. nawołuje Komisję do wzmożenia wysiłków w zakresie propagowania intensywniejszej i lepszej współpracy i koordynacji między krajowymi organami administracyjnymi, inspektoratami, rządowymi organami egzekwowania prawa, organami ds. ubezpieczeń społecznych oraz organami podatkowymi; ponadto wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia surowszych procedur w zakresie prowadzenia inspekcji i wspierania bliższych powiązań między krajowymi inspektoratami pracy, co umożliwi lepszą współpracę i koordynację ich działalności; wzywa Komisję, żeby opracowała standardy jakości dla organów inspekcji pracy oraz dokonała analizy wykonalności pod kątem ewentualnego ustanowienia europejskiej sieci organów inspekcji pracy;

20. podkreśla, że należy wspierać zachęty dla przedsiębiorstw, żeby dokonywały w dobrej wierze wszelkich rozsądnych starań, takich jak systemy certyfikacji i kodeksy postępowania, aby uniemożliwić naruszenie prawa pracy przez podwykonawców, informując między innymi odpowiednie organy i zrywając umowę z podwykonawcą dopuszczającym się nielegalnej praktyki, w celu uniknięcia możliwości poniesienia solidarnej odpowiedzialności za to naruszenie;

21. zwraca się do obu stron przemysłu, żeby stały się liderami we wspieraniu z jednej strony podwykonawstwa spółdzielczego w odniesieniu do specyficznych prac jednorazowych, a z drugiej strony we wspieraniu ograniczeń dla przenoszenia podwykonawstwa na kolejne podmioty, oraz z zadowoleniem przyjmuje rozwój umów ramowych, które określają obowiązki socjalne i odpowiedzialność socjalną w łańcuchu, będąc uzupełnieniem niezbędnych uregulowań;

22. ostrzega także przed wzajemną niezgodnością, nakładaniem się na siebie i powielaniem przepisów zawartych w prawie pracy, kodeksach postępowania, normach i wytycznych przyjętych przez organy państwowe oraz na podstawie obowiązujących umów zbiorowych; dlatego podkreśla, że przedsiębiorstwa muszą w pierwszym rzędzie przestrzegać kodeksów postępowania, norm i wytycznych wyznaczonych na poziomie organizacji ponadnarodowych (OECD, MOP), krajowym i sektorowym;

23. przypomina wszystkim zainteresowanym podmiotom, a w szczególności pracodawcom, o spoczywających na nich obowiązkach w zakresie informowania pracowników, prowadzenia z nimi konsultacji i ich udziału, które są w szczególności gwarantowane na mocy wspólnotowych i krajowych instrumentów prawnych;

24. proponuje, żeby w krajowych przepisach prawa zagwarantowano pracownikom podwykonawców w łańcuchach produkcyjnych możliwość pogodzenia życia rodzinnego i zawodowego, oraz żeby skutecznie wdrażano dyrektywy w sprawie urlopu macierzyńskiego i wychowawczego;

25. nawołuje Komisję do zapewnienia rzeczywistej zgodności z dyrektywą 96/71/WE dotyczącą delegowania pracowników, w tym w miarę konieczności do wszczęcia postępowania o naruszenie prawa; ponadto nawołuje Komisję i państwa członkowskie do podjęcia działań służących poprawie dostępu oddelegowanych pracowników do informacji, usprawnieniu koordynacji i współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi, w tym wyjaśnieniu roli biur łącznikowych państw członkowskich oraz rozwiązaniu problemów związanych z transgranicznym egzekwowaniem przepisów, które stanowią przeszkodę w skutecznym wykonywaniu dyrektywy 96/71/WE w sprawie delegowania pracowników;

26. podkreśla, że przeciwdziałanie ewentualnym negatywnym skutkom podwykonawstwa można wzmocnić poprzez usprawnienie wzmożonego dialogu społecznego między organizacjami pracodawców a związkami zawodowymi;

27. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

• [1]  Dz.U L 254 z 30.9.1994, s. 64.
• [2]  Dz.U L 80 z 23.3.2002, s. 29.
• [3]  Dz.U. C 313 E z 20.12.2006, s. 452.
• [4]  Dz.U. C 175 E z 10.7.2008, s. 411.
• [5]  Dz.U. C 280 E z 18.11.2006, s. 65.
• [6]  Dz.U. C 301E z 13.12.2007, s.45
• [7]  Dz.U. C 102 E z 24.4.2008, s. 321.
• [8]  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0466.
• [9]  Dz.U. L 175 E z 10.7.2008, s. 401.
• [10]  Sprawa C-60/03 Wolff i Müller [2004] ECR I-9553.

UZASADNIENIE

W ostatnich dziesięcioleciach podwykonawstwo cieszyło się coraz większym powodzeniem, nie tylko w sektorze budowlanym, ale również w innych sektorach działalności gospodarczej, takich jak między innymi usługi specjalistycznego sprzątania, transport, turystyka czy przemysł stoczniowy. Podwykonawstwo daje często firmom możliwość korzystania w elastyczny sposób z wyspecjalizowanej siły roboczej i stanowi czynnik wzrostu działalności gospodarczej, umożliwiając tworzenie nowych miejsc pracy.

Ponieważ poziom podwykonawstwa wzrasta, pojawia się kwestia jego wpływu na warunki zatrudnienia, w szczególności w kontekście prawnych konsekwencji podwykonawstwa dla pracodawców i pracowników, jego wpływu na prawa pracowników, większych możliwości „dumpingu socjalnego” oraz potencjalnego uchylania się od odpowiedzialności podatkowych i związanych z ubezpieczeniem społecznym. Rozbudowane łańcuchy podwykonawstwa w sektorze budowlanym są w szczególności narażone na nadużycia. W warunkach międzynarodowych możliwe są nawet scenariusze, wedle których pracodawca mający swoją siedzibę w państwie członkowskim A deleguje pracowników z państwa członkowskiego B do pracy w państwie członkowskim C.

W kontekście transgranicznym problemy związane z tą niepewną sytuacją są jeszcze bardziej widoczne, gdy pracownicy zostają oddelegowani do trzeciego państwa członkowskiego. Ostatnim praktycznym przykładem jest w tym zakresie oddelegowanie przez cypryjską spółkę polskich pracowników do budowy elektrowni jądrowej w Finlandii. Spółka była pierwotnie irlandzka, lecz została zarejestrowana na Cyprze. Oczywiste jest, że w tak złożonych przypadkach transgranicznych, jak przytoczony powyżej, wyegzekwowanie zaległych płac stanowi wyzwanie.

Osiem państw członkowskich (Austria, Belgia, Finlandia, Francja, Niemcy, Włochy, Holandia i Hiszpania) w odpowiedzi na problemy związane ze zobowiązaniami podwykonawców jako pracodawców ustanowiło krajowe systemy odpowiedzialności. Niedawne badanie przeprowadzone przez Fundację Dublińską wykazało, że w tych państwach członkowskich występują dwa główne rodzaje odpowiedzialności: odpowiedzialność solidarna (w szczególności w odniesieniu do płatności pobieranych przez urzędy skarbowe) oraz odpowiedzialność łańcuchowa, która może zostać ograniczona do głównego wykonawcy bądź objąć cały łańcuch wykonawców. Powyższe ustalenia w zakresie odpowiedzialności dotyczą zasadniczo trzech typów zobowiązań: wynagrodzeń, składek na ubezpieczenie socjalne oraz podatku od wynagrodzenia.

W siedmiu z ośmiu wspomnianych wyżej państw członkowskich stosowane są różnorodne narzędzia zapobiegawcze w celu zmniejszenia możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności zainteresowanych stron. Systemy te, choć charakterystyczne dla każdego państwa, są ogólnie uznawane za skuteczne. Nie należy niedoceniać ich prewencyjnej natury w zakresie wspierania właściwego stosunku pracy, a ogólniej odpowiednich warunków w sektorze. Lecz pomimo że Fundacja Dublińska uznaje zasadniczo krajowe systemy odpowiedzialności za skuteczne, wysuwa ona również wniosek, że omawiane kraje muszą stawić czoła poważnym problemom związanym z wykonaniem i stosowaniem systemów odpowiedzialności wobec podwykonawców zagranicznych i biur pośrednictwa pracy czasowej.

Sprawozdawca jest przekonany, że należy znaleźć europejskie rozwiązanie europejskich problemów. Europejski system „solidarnej odpowiedzialności” oraz „odpowiedzialności klienta” powinien gwarantować, że główny wykonawca zwraca większą uwagę na wiarygodność strony umownej i jej gotowość do działania zgodnego z wymogami obowiązującego prawodawstwa, a zwłaszcza z dyrektywą w sprawie delegowania pracowników. Powinien on zatem przeciwdziałać szarej strefie w gospodarce oraz nieuczciwej konkurencji ze stron podmiotów wypłacających swoim pracownikom wynagrodzenie niższe niż minimalna stawka wynagrodzenia. Oczywiście pracownik powinien korzystać również z faktu istnienia dodatkowego „dłużnika”, który jest odpowiedzialny wspólnie z pracodawcą i zazwyczaj lepiej wypłacalny.

Komisja Europejska przy kilku okazjach podnosiła kwestię odpowiedzialności. W swoim komunikacie (COM(2007)0304) dotyczącym dyrektywy w sprawie delegowania pracowników przewiduje dalsze działania w tej dziedzinie, stwierdzając, że założenie, wedle którego „wprowadzenie dodatkowej odpowiedzialności byłoby skutecznym i proporcjonalnym sposobem wzmocnienia lepszego nadzorowania i egzekwowania przestrzegania przepisów prawa wspólnotowego, wymaga głębszego zbadania i przedyskutowania”. Podobne zagadnienie zostało zawarte w zielonej księdze Komisji nt. prawa pracy (COM(2006)0708).

Mechanizm odpowiedzialności został zasadniczo potwierdzony przez Trybunał Sprawiedliwości, który uznał, że swoboda świadczenia usług (artykuł 49 traktatu WE) nie wyklucza istnienia krajowego systemu przewidującego istnienie solidarnej odpowiedzialności[1]. Jednakże istnieją różnice w prawodawstwie w zależności od kraju, w związku z czym tworzą się luki prawne, w szczególności w tych państwach członkowskich, które nie posiadają jeszcze skutecznych przepisów prawnych. Dlatego sprawozdawca stwierdza, że jedynie europejski system odpowiedzialności traktujący wszystkie podmioty w podobny sposób, może stanowić skuteczną odpowiedź na potrzeby europejskiego rynku pracy. Sprawozdawca wyraża przekonanie, że przejrzysty instrument odpowiedzialności będzie korzystny dla europejskiego rynku wewnętrznego i przyczyni się do zwiększenia jego dynamiki.

• [1]  Sprawa C-60/03 Wolf & Müller

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	11.2.2009
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	28 14 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Jan Andersson, Edit Bauer, Iles Braghetto, Philip Bushill-Matthews, Milan Cabrnoch, Alejandro Cercas, Ole Christensen, Luigi Cocilovo, Jean Louis Cottigny, Jan Cremers, Harald Ettl, Richard Falbr, Carlo Fatuzzo, Ilda Figueiredo, Joel Hasse Ferreira, Stephen Hughes, Karin Jöns, Ona Juknevičienė, Jean Lambert, Bernard Lehideux, Elizabeth Lynne, Thomas Mann, Jiří Maštálka, Maria Matsouka, Elisabeth Morin, Csaba Őry, Siiri Oviir, Marie Panayotopoulos-Cassiotou, Pier Antonio Panzeri, Rovana Plumb, Elisabeth Schroedter, José Albino Silva Peneda, Jean Spautz, Gabriele Stauner, Ewa Tomaszewska, Anne Van Lancker, Gabriele Zimmer
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Françoise Castex, Gabriela Creţu, Lasse Lehtinen, Adrian Manole, Ria Oomen-Ruijten, Csaba Sógor, Patrizia Toia