SPRAWOZDANIE w sprawie uwzględniania tematyki płci w stosunkach zewnętrznych UE oraz w procesie budowania pokoju i ugruntowywania tożsamości narodowej

3.4.2009 - (2008/2198(INI))

Komisja Spraw Zagranicznych
Sprawozdawca: Libor Rouček

Procedura : 2008/2198(INI)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
A6-0225/2009
Teksty złożone :
A6-0225/2009
Debaty :
Teksty przyjęte :

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie uwzględniania tematyki płci w stosunkach zewnętrznych UE oraz w procesie budowania pokoju i ugruntowywania tożsamości narodowej

(2008/2198(INI))

Parlament Europejski,

–    uwzględniając zasady określone w art. 2, art. 3 ust. 2, art. 13, art. 137 ust. 1 lit. i) oraz art. 141 traktatu WE,

–    uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej proklamowaną w dniu 7 grudnia 2000 r.[1],

–    uwzględniając traktat lizboński[2] podpisany dnia 13 grudnia 2007 r. w Lizbonie,

–    uwzględniając konwencję ONZ z dnia 18 grudnia 1979 r. w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW),

–    uwzględniając IV Światową konferencję w sprawie kobiet, która odbyła się w Pekinie we wrześniu 1995 r., deklarację i platformę działania przyjętą w Pekinie, a także późniejsze dokumenty końcowe przyjęte na sesjach specjalnych ONZ Pekin +5 i Pekin +10 w sprawie dalszych działań i inicjatyw mających na celu wdrożenie deklaracji pekińskiej i platformy działania, odpowiednio z dnia 9 czerwca 2000 r. i z dnia 11 marca 2005 r.,

–    uwzględniając plan działania UE w sprawie milenijnych celów rozwoju przyjęty przez Radę w dniu 18 czerwca 2008 r.,

–    uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ: nr 1325 (z 2000 r.) przyjętą w dniu 31 października 2000 r. oraz nr 1820 (z 2008 r.) przyjętą w dniu 19 czerwca 2008 r. w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa,

–    uwzględniając wnioski Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z dnia 23 i 24 maja 2005 r. dotyczące bezpieczeństwa europejskiego,

–    uwzględniając dokument Rady z 8 grudnia 2008 r. zatytułowany „Wdrażanie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 wzmocnionej przez rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1820 w kontekście EPBiO”,

–    uwzględniając wnioski Rady z dnia 13 listopada 2006 r. dotyczące propagowania równouprawnienia oraz uwzględniania problematyki płci w zarządzaniu kryzysowym[3],

–    uwzględniając wnioski Rady z dnia 8 grudnia 2008 r. w sprawie walki z przemocą wobec kobiet, prowadzonej zwłaszcza w ramach EPBiO, oraz walki ze wszelkimi przejawami dyskryminacji wobec nich,

–    uwzględniając „Kompleksowe podejście do wdrażania przez UE rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 i 1820 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa” z 8 grudnia 2008 r.,

–    uwzględniając toczące się prace nad dokumentem roboczym służb Komisji zatytułowanym „W kierunku opracowania planu działania UE w sprawie równouprawnienia oraz wzmocnienia pozycji kobiet w działaniach zewnętrznych UE”,

–    uwzględniając rozwój europejskiej polityki sąsiedztwa od 2004 r., a w szczególności sprawozdania Komisji z postępów w jej realizacji oraz plany działania przyjęte wspólnie z Armenią, Azerbejdżanem, Egiptem, Gruzją, Izraelem, Jordanią, Libanem, Mołdawią, Marokiem, Autonomią Palestyńską, Tunezją i Ukrainą,

–    uwzględniając proces rozszerzenia i sprawozdania Komisji z postępów poczynionych w tym procesie,

–    uwzględniając wcześniejsze rezolucje dotyczące wzmocnienia pozycji kobiet w polityce międzynarodowej i polityce rozwoju oraz ich rolę w utrzymaniu bezpieczeństwa i pokoju, a zwłaszcza rezolucje z dnia 1 czerwca 2006 r.[4], z 16 listopada 2006 r.[5] oraz z 13 marca 2008 r.[6],

–    uwzględniając rezolucje na temat europejskiej polityki sąsiedztwa, strategii rozszerzenia UE oraz na temat krajów i regionów sąsiadujących z UE,

–    uwzględniając rezolucje dotyczące instrumentów pomocy zewnętrznej,

–    uwzględniając rezolucję z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie perspektyw rozwoju dotyczących budowania pokoju i ugruntowywania tożsamości narodowej w regionach po konfliktach zbrojnych[7],

–    uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–    uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0225/2009),

A.  mając na uwadze, że stosowanie praw człowieka w odniesieniu do kobiet, wzmocnienie ich pozycji i przedstawicielstwa ma znaczenie nie tylko dla rozwiązania kwestii braku równouprawnienia oraz rzeczywistego uwzględnienia wymiaru płci w zewnętrznych stosunkach UE, ale także dla pomyślnej realizacji polityki zewnętrznej UE, w tym w dziedzinie pomocy, rozwoju, rozszerzenia, polityki sąsiedztwa, rozwiązywania konfliktów, bezpieczeństwa, odbudowy pokoju oraz handlu międzynarodowego,

B.   mając na uwadze, że choć państwa członkowskie UE są stronami wszystkich większych międzynarodowych ram dotyczących równouprawnienia i praw kobiet, a także fakt, że choć na szczeblu UE istnieje szereg dokumentów strategicznych, praktyczne zobowiązanie do jeszcze aktywniejszego skupienia się na problematyce płci oraz wzmacniania pozycji kobiet w polityce zewnętrznej jest nadal słabe, a wdrażanie istniejących dokumentów strategicznych jest niewystarczające, zaś środki budżetowe przeznaczone konkretnie na kwestie płci są zbyt ograniczone,

C.  mając na uwadze, że pomimo znacznej poprawy w kwestii propagowania równouprawnienia w ciągu ostatnich lat, główne instytucje UE, tzn. Parlament Europejski, Rada i Komisja, nie posiadają wystarczającej liczby personelu powołanego specjalnie do wdrażania zadeklarowanych celów w dziedzinie płci w obszarze polityki zewnętrznej i rozszerzenia, zaś personel odpowiedzialny obecnie za kwestie płci zobowiązany jest do łączenia prac w tej dziedzinie z przynajmniej jednym, a niekiedy nawet dwoma innymi zakresami obowiązków,

D.  mając na uwadze, że UE potrzebuje całościowego i spójnego podejścia do kwestii płci,

Uwagi ogólne

1.  zauważa, że instytucje UE przywiązują coraz większą wagę do kwestii płci i wzmacniania pozycji kobiet, podkreśla jednak, że pozostaje nadal wiele do zrobienia w kwestii przełożenia zobowiązań politycznych na działania praktyczne, podkreśla również znaczenie odpowiedniego nakładu środków oraz odpowiedniej liczby personelu odpowiedzialnego za realizację celów w dziedzinie płci;

2.   przypomina, że włączanie kwestii płci do głównego nurtu polityki wymaga nie tylko oświadczeń politycznych na wysokim szczeblu, ale także woli politycznej ze strony liderów UE i państw członkowskich, nadawania priorytetu celom oraz monitorowania dokonanych postępów;

3.   z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie „Kompleksowego podejścia do wdrażania przez UE rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (z 2000 r.) i 1820 (z 2008 r.) w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa”, a także wytycznych dotyczących przemocy w stosunku do kobiet i dziewcząt oraz zwalczania wszelkich form dyskryminacji ich; wzywa państwa członkowskie, które jeszcze nie przyjęły krajowych planów w sprawie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 do niezwłocznego spełnienia wniosku Rady Bezpieczeństwa dotyczącej opracowania przez nie takich planów; zachęca Komisję do zapewnienia wsparcia technicznego i pomocy krajom trzecim pragnącym opracowywać krajowe strategie wdrażania wyżej wymienionych rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ;

4.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zmieniony tekst Europejskiej Strategii Bezpieczeństwa zawiera odniesienie do wyżej wymienionych rezolucji Rady Bezpieczeństwa nr 1325 i 1820, a także do rezolucji nr 1612 (2005);

5.  wzywa Komisję do przyspieszenia prowadzonych przez nią prac i do wyjścia z propozycją „Planu działania UE w sprawie równouprawnienia i wzmocnienia pozycji kobiet w działaniach zewnętrznych UE” do lipca 2009 r. w bliskiej współpracy z państwami członkowskimi oraz Sekretariatem Rady; plan ten stosowany będzie w 27 państwach członkowskich i w negocjacjach z krajami trzecimi wraz ze zbiorem skutecznych instrumentów nadzoru;

6.  wzywa Komisje i Radę, aby systematycznie uwzględniały kwestie równouprawnienia oraz wzmocnienia pozycji kobiet w dialogu politycznym i debatach na temat strategii politycznych pomiędzy UE a krajami partnerskimi;

7.   zwraca się do delegacji Parlamentu Europejskiego z wnioskiem o zajęcie się kwestiami dotyczącymi równouprawnienia oraz wzmocnienia pozycji kobiet w relacjach z parlamentami krajów trzecich; podkreśla znaczenie udzielania wsparcia i pomocy parlamentom krajowym krajów trzecich, mając na uwadze wzmocnienie ich zdolności do wprowadzenia perspektywy płci do prac legislacyjnych;

8.   podkreśla znaczenie organizacji społeczeństwa obywatelskiego w kwestii wzmacniania pozycji kobiet; wzywa Komisję do zapewnienia im właściwego wsparcia finansowego oraz do wspierania uczestnictwa kobiecych organizacji pozarządowych w procesach dialogu politycznego z krajami partnerskimi, a także w negocjacjach pokojowych na świecie;

9.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania spójności w podejściu do polityki; domaga się zebrania istniejących już różnych ram politycznych w porozumienie UE w sprawie płci obejmujące zarówno politykę wewnętrzną, jak i zewnętrzną;

10. zachęca do regularnego organizowania konferencji w celu omawiania kwestii odnoszących się do równych szans dla kobiet i mężczyzn przy udziale delegacji z parlamentów krajowych złożonych z kobiet i mężczyzn, a także w celu opracowania wspólnych strategii wdrażania projektów odnoszących się do tej kwestii;

11. zwraca się do Komisji o bardziej spójne i systematyczne zajęcie się kwestią braku równouprawnienia i nadanie jej priorytetu w programowaniu i wdrażaniu instrumentów pomocy zewnętrznej, zwłaszcza pod względem wspierania reform sektora bezpieczeństwa; nalega na uwzględnianie w krajowych dokumentach strategicznych celów, działań i środków związanych z problematyką płci oraz do lepszego zajmowania się kwestiami płci za pośrednictwem tych dokumentów; podkreśla potrzebę całościowego podejścia do stosowania instrumentów pomocy zewnętrznej, łącznie z instrumentem pomocy przedakcesyjnej, instrumentem europejskiej polityki sąsiedztwa, europejskim instrumentem na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka, instrumentem stabilności oraz programami tematycznymi, takimi jak program „Inwestowanie w ludzi” w celu optymalnej realizacji celów równouprawnienia i wzmocnienia pozycji kobiet;

12. uważa, że środki przeznaczone na służbę zdrowia, a co za tym idzie na zdrowie dziewczynek i kobiet, są niewystarczające w kontekście zobowiązań UE w zakresie polityki rozwoju; podkreśla konieczność przeznaczenia na programy zdrowia kobiet dodatkowych środków finansowych w ramach instrumentów pomocy zewnętrznej; wskazuje na fakt, że według specjalnego sprawozdania Europejskiego Trybunału Obrachunkowego w sprawie wsparcia udzielanego przez Komisję Europejską na rozwój służby zdrowia w Afryce Subsaharyjskiej (styczeń 2009 r.) odsetek środków przypisanych w budżecie KE na wspieranie służby zdrowia, przeznaczony na służbę zdrowia w tym regionie nie wzrósł od 2000 r., podczas gdy tabela podsumowująca postępy w zakresie realizacji MCR z 2007 r. nadal stwierdza wysoki wskaźnik umieralności matek w Afryce Subsaharyjskiej;

13. wskazuje, że skuteczne uwzględnienie problematyki równouprawnienia w polityce wymaga wzmocnionej koordynacji pomiędzy darczyńcami a stronami, mechanizmów odpowiedzialności oraz aktywniejszego udziału rządów krajowych w procesie rozwoju; podkreśla w tym kontekście wartość dodaną partnerstwa KE/NZ na rzecz równouprawnienia z myślą o rozwoju i pokoju oraz inicjatyw budżetowych uwzględniających problematykę równouprawnienia; z zadowoleniem przyjmuje stworzenie grupy zadaniowej ds. kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, przewidziane w kompleksowym podejściu do wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 i 1820 przez UE;

14. ponownie podkreśla potrzebę skoncentrowania się nie tylko na kobietach, ale także na relacjach między mężczyznami i kobietami wynikających z ról płci, które są źródłem braku równouprawnienia i pogłębiają to zjawisko; jest przekonany, że w związku z tym w projektach należy uwzględniać zarówno mężczyzn, jak i kobiety;

15. podkreśla, że UE powinna zwrócić szczególną uwagę na potrzeby kobiet najsłabszych i społecznie zmarginalizowanych, a zwłaszcza kobiet upośledzonych, uchodźczyń lub przedstawicielek grup mniejszościowych;

16. wzywa Komisję do dalszego opracowywania procedur, punktów odniesienia i wskaźników w celu zagwarantowania, że w prowadzonej przez nią polityce zewnętrznej realizuje ona swe zobowiązania pod względem równouprawnienia;

17. jest zdania, że Instytut ds. Równouprawnienia powinien rozpocząć działalność jak najszybciej, a jego mandat powinien zostać rozszerzony na politykę zewnętrzną;

18. wzywa Komisję i państwa członkowskie do wdrożenia brukselskiego wezwania do działania w sprawie przemocy seksualnej w sytuacjach konfliktów i po ich zakończeniu;

19. wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia działań mających na celu zapobieganie handlowi ludźmi oraz zwalczanie tego zjawiska;

20. podkreśla, że gwałt oraz przemoc seksualną stosuje się jako broń w czasie wojny; podkreśla, że powinny one podlegać karze jako zbrodnie wojenne oraz zbrodnie przeciwko ludzkości; domaga się większej liczby programów wsparcia dla ofiar;

21. podkreśla potrzebę wykorzystania partnerstwa UE z Organizacją Narodów Zjednoczonych, światowego doświadczenia tej organizacji w pogłębianiu równouprawnienia i wzmacnianiu pozycji kobiet, mając na uwadze poprawę skuteczności oraz skutki polityki UE i udzielanej przez nią pomocy, a także zapewnienie spójności wsparcia zewnętrznego dla krajów partnerskich w celu realizacji ich zobowiązań;

Uwzględnianie problematyki płci w procesie decyzyjnym w UE

22. jest zdania, że aktualna liczba osób zajmująca się kwestiami płci w Komisji i Radzie jest niewystarczająca; wzywa te instytucje do skierowania większej liczby personelu do struktur odpowiedzialnych za działania zewnętrzne UE z zadaniem zajęcia się konkretnie kwestiami równouprawnienia oraz wzmocnienia pozycji kobiet;

23. odnotowuje stały brak kobiet na wysokich stanowiskach w Komisji i Radzie i domaga się wzmożonych działań zwłaszcza w kierunku podwyższenia liczby kobiet wśród szefów delegacji UE i jej specjalnych przedstawicieli; podkreśla, że w przyszłości służby działań zewnętrznych powinny charakteryzować się lepszą równowagą między liczbą kobiet i mężczyzn, zwłaszcza na wysokich stanowiskach, powinno się w nich również znaleźć więcej osób odpowiedzialnych za kwestie płci;

24. wzywa państwa członkowskie do włączenia większej liczby kobiet do misji i operacji prowadzonych w ramach EPBiO, domaga się również większego zaangażowania kobiet we wszystkie etapy ich planowania i wdrażania na wszystkich szczeblach; podkreśla konieczność włączenia wiedzy na temat płci w proces planowania misji lub operacji od samego początku, podkreśla również znaczenie systematycznego i solidnego szkolenia w kwestii płci przed oddelegowaniem personelu na misje lub operacje;

25. zwraca uwagę, że czyni się ostatnio wiele wysiłków w kierunku włączenia kwestii płci do kultury EPBiO, między innymi poprzez stworzenie ilościowego wymiaru uwzględniania problematyki równouprawnienia w polityce w ramach EPBiO (np. poprzez kwestionariusze, opracowywanie list kontrolnych, liczenie mężczyzn i kobiet zaangażowanych w działania EPBiO itp.); podkreśla jednakże potrzebę stworzenia jakościowych ram pojęciowych pomagających w zrozumieniu kontekstu społeczno-ekonomicznego tam, gdzie rozmieszczane są misje EPBiO (czyli na obszarach konfliktu) oraz problematyki równouprawnienia podczas wdrażania działań i programów;

26. z zadowoleniem przyjmuje powołanie, zgodnie ze wspomnianymi wnioskami Rady z listopada 2006 r., doradcy ds. płci przy prawie wszystkich misjach EPBiO; podkreśla jednak, że pracy takich doradców może szkodzić brak konkretnej polityki UE w kwestii płci – w szczególności ze względu na brak wiedzy w zakresie problematyki płci lub niechęć do uwzględnienia wagi tej problematyki – oraz brak linii budżetowych poświęconych problematyce płci w finansowaniu misji EPBiO;

27. wyraża uznanie dla inicjatyw zapewnienia personelowi udającemu się na misje w ramach EPBiO i zatrudnionemu w odnośnych kwaterach głównych szkoleń w zakresie kwestii płci, a także dla znacznych wysiłków podjętych przez Komisję w celu przeszkolenia personelu, zwłaszcza w obrębie delegacji; ponownie podkreśla, że każdy pracownik na każdym etapie planowania, programowania i wdrażania polityki zewnętrznej UE powinien zostać właściwie przeszkolony; zwraca się do Komisji i państw członkowskich z prośbą o dopilnowanie, aby obowiązkowym szkoleniem zostali objęci wszyscy pracownicy udający się na misje i w delegacje, w tym przedstawiciele kierownictwa, a także aby otrzymali oni wskazówki dotyczące kwestii płci oraz wzmocnienia pozycji kobiet;

28. wyraża przekonanie, że podczas planowania misji w ramach EPBiO należy wziąć pod uwagę zaangażowanie lokalnych organizacji kobiet w proces pokojowy, aby wykorzystać swoisty wkład, jaki mogą one wnieść oraz uznać szczególny sposób, w jaki kobiety są dotknięte przez konflikt;

29. podkreśla, że obecnie parytety są niezbędnym środkiem zapewniającym równouprawnienie podczas misji pokojowych i bezpieczeństwa, a także środkiem w podejmowaniu decyzji w ramach krajowych i międzynarodowych programów odbudowy i gwarantującym polityczną obecność kobiet przy stole negocjacyjnym;

30. podkreśla znaczenie planowania budżetu z uwzględnieniem kwestii płci; zwraca uwagę, że kwestie płci powinny być opracowywane jako kwestia tematyczna w dużych instrumentach pomocy zewnętrznej oraz że na kwestie płci należy przeznaczyć specjalne środki, powinno się również określić punkty odniesienia w celu sprawdzenia skuteczności wykorzystania przyznanych funduszy;

31. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

OPINIA Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (20.2.2009)

dla Komisji Spraw Zagranicznych

w sprawie uwzględniania tematyki płci w stosunkach zewnętrznych UE oraz przy budowaniu pokoju / ugruntowywaniu tożsamości narodowej
(2008/2198(INI))

Sprawozdawca: Rodi Kratsa-Tsagaropoulou

WSKAZÓWKI

Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia zwraca się do Komisji Spraw Zagranicznych, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.   przypomina, że włączanie kwestii płci do głównego nurtu polityki wymaga nie tylko oświadczeń politycznych na wysokim szczeblu, ale także woli politycznej ze strony liderów UE i państw członkowskich, nadawania priorytetu celom oraz monitorowania dokonanych postępów;

2.   zwraca uwagę na znaczne wysiłki podejmowane w celu włączenia podejścia uwzględniającego problematykę równouprawnienia płci do polityki w zakresie stosunków zewnętrznych i europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO), w tym poprzez stworzenie ilościowego wymiaru w zakresie uwzględniania problematyki równowagi płci (np. poprzez kwestionariusze, listy kontrolne, liczenie mężczyzn i kobiet); podkreśla jednak konieczność stworzenia również wymiaru jakościowego poprzez skoncentrowanie się na kontekście społeczno-ekonomicznym w jakim odbywają się misje EPBiO oraz na sposobie, w jaki problematyka równouprawnienia płci może aktywnie przyczynić się do skuteczności i powodzenia polityk i misji UE;

3.   wzywa Radę do powołania Europejskiego Pełnomocnika ds. Praw Kobiet, który wzmocni zaangażowanie UE w zakresie rozszerzenia uprawnień kobiet w polityce zagranicznej i rozwoju;

4.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zmieniony tekst Europejskiej Strategii Bezpieczeństwa zawiera odniesienie do rezolucji Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych nr 1325(2000), nr 1820(2008) i nr 1612(2005), oraz że Rada UE zatwierdziła kompleksowe podejście do wdrażania przez UE rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325(2000) i nr 1820(2008) w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, a także wytycznych w sprawie przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz zwalczania wszelkich form skierowanej przeciwko nim dyskryminacji;

5.   z zadowoleniem przyjmuje powołanie, zgodnie z wnioskami Rady[1] z listopada 2006 r., doradcy ds. płci przy prawie wszystkich misjach EPBiO; pomimo to podkreśla, że ich pracy może szkodzić brak konkretnej polityki UE w kwestii płci – w szczególności ze względu na brak wiedzy w zakresie problematyki płci i/lub niechęć do uwzględnienia wagi tej problematyki – oraz brak linii budżetowych poświęconych problematyce płci w finansowaniu misji EPBiO; wzywa do zapewnienia odpowiednich środków finansowych oraz zatrudnienia pełnoetatowych pracowników zajmujących się tymi zagadnieniami oraz wskazuje na fakt, iż problematyka równowagi płci powinna być reprezentowana na wszystkich szczeblach zarządzania, zarówno w Brukseli jak i w strefie działań wojennych;

6.   podkreśla, że gwałt oraz przemoc seksualną stosuje się jako broń w czasie wojny; podkreśla, że powinny one podlegać karze, jako zbrodnie wojenne oraz zbrodnie przeciwko ludzkości; wzywa do większej ilości programów wsparcia dla ofiar;

7.    wzywa Komisję , aby nadal nakłaniała kraje partnerskie i państwa członkowskie UE do opracowywania i wdrażania krajowych planów działania związanych z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325(2000); podkreśla, że plany te powinny dysponować odpowiednimi środkami, w tym mechanizmami monitorowania i rozliczalności, punktami odniesienia i ramami czasowymi na dokonanie oceny postępów;

8.   zwraca uwagę na fakt, że kobiety obecnie piastują 2 spośród 16 funkcji przedstawicieli i wysłanników EU, powołanych przez sekretarza generalnego/wysokiego przedstawiciela Javiera Solanę; przypomina zaangażowanie Rady w poprawienie równowagi płci w działaniach EPBiO, w tym na poziomie wyższej kadry zarządzającej oraz wzywa państwa członkowskie do nominowania kobiet do przyszłych działań wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB)/EPBiO, szczególnie na stanowiska specjalnych przedstawicieli UE oraz szefów misji;

9.   podkreśla znaczenie wniosków wyciągniętych z misji UE, to znaczy faktu, że problematykę równouprawnienia płci należy uwzględniać w działaniach już na etapie badania okoliczności oraz prezentować ją w jasny, precyzyjny i praktyczny sposób; uważa, że należy stworzyć szkolenia dotyczące równouprawnienia płci przed wysłaniem pracowników na misje oraz że należy w najkrótszym możliwym czasie zdefiniować i określić kluczowe zagadnienia w zakresie równouprawnienia płci w oparciu o konkretne kryteria; co więcej podkreśla znaczenie sprawozdawczości okresowej poświęconej problematyce równouprawnienia płci, pozwalającej na monitorowanie postępów misji w uwzględnianiu tej perspektywy oraz ocenę sytuacji w zakresie równouprawnienia płci na terenie działań wojennych;

10. wyraża zadowolenie z faktu, że krajowe i regionalne dokumenty strategiczne oraz krajowe programy orientacyjne systematycznie odnoszą się do równości płci i praw kobiet, ale jednocześnie wyraża ubolewanie, że problematyka równouprawnienia płci jest często traktowana, jako zagadnienie przekrojowe, bez wskazania konkretnych działań, zdefiniowania celów oraz harmonogramu lub przydzielenia budżetu; wskazuje na potrzebę włączenia do programowania kompleksowego podejścia do kwestii roli kobiet na obszarach konfliktów i w budowaniu pokoju oraz zwraca się do Komisji o uwypuklenie wymiaru płci w obszarach sektorowych pomocy w zakresie współpracy i rozwoju, takich jak sprawiedliwość, rządzenie, zdrowie i edukacja; zdecydowanie wzywa do uwzględnienia celów i działań w zakresie problematyki równouprawnienia płci w przyszłych strategiach;

11. podkreśla znaczenie uwzględnienia problematyki płci w zapobieganiu konfliktom, działaniach związanych z utrzymywaniem pokoju i odbudowie po zakończeniu konfliktu, a także w polityce współpracy sąsiedzkiej i na rzecz rozwoju w celu osiągnięcia równouprawnienia płci oraz zwiększenia uprawnień kobiet jako kluczowego środka poprawienia sytuacji w zakresie praw człowieka oraz zwalczania ubóstwa;

12. wyraża przekonanie, że podczas planowania misji w ramach EPBiO należy wziąć pod uwagę włączenie lokalnych organizacji kobiecych w proces pokojowy, aby wykorzystać swoisty wkład, jaki mogą one wnieść oraz uznać szczególny sposób, w jaki kobiety są dotknięte przez konflikt;

13. zauważa, że wszelkie instrumenty finansowe dotyczące stosunków zewnętrznych UE, rozszerzenia i polityki rozwoju zawierają przekrojowe odniesienie do równości płci i praw kobiet, chociaż przyznawane na to zasoby finansowe i ludzkie nie wydają się odpowiednie; zwraca się do Komisji o skonsolidowanie finansowania uwzględniającego kwestie płci w tych obszarach politycznych oraz do przeznaczenia finansowania na kwestie związane z płcią w rozsądnych ramach czasowych oraz do stworzenia wskaźników i wzorców, które pomogłyby w pomiarze wyników;

14. uważa środki przeznaczone przez Komisję na służbę zdrowia, a co za tym idzie na zdrowie dziewczynek i kobiet, za niewystarczające w kontekście jej zobowiązań w zakresie polityki rozwoju; wskazuje na fakt, że zgodnie ze specjalnym sprawozdaniem Europejskiego Trybunału Obrachunkowego w sprawie wsparcia udzielanego przez Komisję na rozwój służby zdrowia w Afryce (styczeń 2009 r.) odsetek środków przypisanych w budżecie KE na wspieranie rozwoju służby zdrowia, przeznaczony na służbę zdrowia w Afryce Subsaharyjskiej nie wzrósł od 2000 r., podczas gdy tabela podsumowująca postępy w zakresie MCR z 2007 r. nadal stwierdza wysoki wskaźnik umieralności matek w Afryce Subsaharyjskiej;; wzywa komisję do znaczącego zwiększenia inwestycji w służbę zdrowia, w szczególności w MCR5 oraz w zdrowie seksualne i reprodukcyjne;

15. wskazuje, że skutecznie uwzględnienie problematyki równouprawnienia płci w polityce wymaga wzmocnionej koordynacji pomiędzy darczyńcami, a stronami, mechanizmów odpowiedzialności oraz zwiększonego udziału rządów krajowych w procesie rozwoju; podkreśla w tym kontekście, wartość dodaną KE/NZ na rzecz równości płci z myślą o rozwoju i pokoju oraz inicjatyw budżetowych związanych z problematyką równouprawnienia płci; z zadowoleniem przyjmuje stworzenie grupy zadaniowej ds. kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, przewidziane w kompleksowym podejściu do wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 i 1820 przez UE;

16. wyraża zaniepokojenie sposobem, w który Komisja zamierza wywiązać się ze swojego zobowiązania przeznaczenia 20 % pomocy KE na podstawową opiekę medyczną oraz edukację; podkreśla znaczenie edukacji wśród dziewcząt oraz edukacji dziewcząt i chłopców w zakresie problematyki równouprawnienia płci i wzywa w związku z tym do zwiększenia wsparcia dla edukacji dotyczącej kwestii płci w ramach programów pomocowych KE.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

10.2.2009

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

24

1

1

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Edit Bauer, Hiltrud Breyer, Edite Estrela, Ilda Figueiredo, Věra Flasarová, Claire Gibault, Lissy Gröner, Anneli Jäätteenmäki, Rodi Kratsa-Tsagaropoulou, Urszula Krupa, Roselyne Lefrançois, Pia Elda Locatelli, Astrid Lulling, Siiri Oviir, Doris Pack, Marie Panayotopoulos-Cassiotou, Zita Pleštinská, Anni Podimata, Christa Prets, Teresa Riera Madurell, Eva-Riitta Siitonen, Eva-Britt Svensson, Britta Thomsen, Corien Wortmann-Kool, Anna Záborská

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Gabriela Creţu, Ana Maria Gomes, Donata Gottardi, Elisabeth Jeggle, Maria Petre

  • [1]  Wnioski Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych (GAERC) Rady Europejskiej – dokument Sekretariatu (14884/1/06 Wersja 1) w sprawie promowania równouprawnienia płci oraz włączenia problematyki równouprawnienia płci do głównego nurtu polityki w zakresie zarządzania kryzysowego. www.consilium.europa.eu/ueDocs/cms_Data/docs/pressData/en/gena/91617.pdf

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

31.3.2009

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

37

2

4

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Sir Robert Atkins, Angelika Beer, Călin Cătălin Chiriţă, Véronique De Keyser, Jas Gawronski, Maciej Marian Giertych, Ana Maria Gomes, Anna Ibrisagic, Jelko Kacin, Helmut Kuhne, Vytautas Landsbergis, Johannes Lebech, Willy Meyer Pleite, Francisco José Millán Mon, Baroness Nicholson of Winterbourne, Raimon Obiols i Germà, Justas Vincas Paleckis, Ioan Mircea Paşcu, Béatrice Patrie, Alojz Peterle, Tobias Pflüger, João de Deus Pinheiro, Pierre Pribetich, Libor Rouček, Flaviu Călin Rus, Katrin Saks, Jacek Saryusz-Wolski, Hannes Swoboda, Konrad Szymański, Inese Vaidere, Geoffrey Van Orden, Andrzej Wielowieyski, Jan Marinus Wiersma, Zbigniew Zaleski, Josef Zieleniec

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Laima Liucija Andrikienė, Milan Horáček, Gisela Kallenbach, Tunne Kelam, Jules Maaten, Nickolay Mladenov, Rihards Pīks

Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Brigitte Fouré