SPRAWOZDANIE w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego kryteria i mechanizmy ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela kraju trzeciego lub bezpaństwowca (przekształcenie)

29.4.2009 - (COM(2008)0820 – C6‑0474/2008 – 2008/0243(COD)) - ***I

Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
Sprawozdawczyni: Jeanine Hennis-Plasschaert
(Przekształcenie – art. 80a Regulaminu)

PROJEKT REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego kryteria i mechanizmy ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela kraju trzeciego lub bezpaństwowca (przekształcenie)

(COM(2008)0820 – C6‑0474/2008 – 2008/0243(COD))

(Procedura współdecyzji – przekształcenie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0820),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 63 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6–0474/2008),

–   uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych[1],

–   uwzględniając pismo z dnia 3 kwietnia 2009 r. skierowane przez Komisję Prawną do Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych zgodnie z art. 80a ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając art. 80 oraz art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6–0284/2009),

A. mając na uwadze, że zdaniem konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych istotnych poprawek poza poprawkami określonymi jako takie we wniosku oraz mając na uwadze, że jeżeli chodzi o kodyfikację niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów oraz przedmiotowych poprawek, wniosek zawiera zwykłą kodyfikację istniejących tekstów, bez jakichkolwiek zmian co do ich istoty,

1.  zatwierdza wniosek Komisji w wersji uwzględniającej zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (oraz w wersji zawierającej dostosowania techniczne zatwierdzone przez Komisję Prawną), z uwzględnieniem poniższych poprawek;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Poprawka  1 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 5 a preambuły (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	(5a) W odniesieniu do stopniowego wprowadzania w życie wspólnego europejskiego systemu azylowego, który w dłuższej perspektywie czasowej powinien doprowadzić do ustanowienia wspólnej procedury azylowej i jednolitego statusu obowiązującego w całej UE w odniesieniu do osób, którym przyznaje się azyl, na obecnym etapie należy potwierdzić zasady leżące u podstaw konwencji, podpisanej w Dublinie 15 czerwca 1990 r. (zwanej dalej konwencją dublińską) i określającej państwo odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu, złożonego w jednym z państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej, której wprowadzanie w życie pobudziło harmonizację polityki azylowej.
Uzasadnienie
Celem poprawki jest uniknięcie odstępstw od jednej z podstawowych zasad systemu dublińskiego, mianowicie zasady „jednej szansy”, czyli tylko jednokrotnego rozpatrzenia wniosku o azyl w UE.
Poprawka  2 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 6 a preambuły (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	(6a) Służby państw członkowskich odpowiedzialne za azyl powinny otrzymać praktyczną pomoc w związku z realizacją swoich codziennych zadań operacyjnych. Istotną rolę w tym zakresie będzie odgrywał przyszły europejski urząd ds. wsparcia polityki azylowej.
Uzasadnienie
Istnieje potrzeba wzmocnienia współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi, aby ujednolicić różne krajowe metody pracy. Wspomniany urząd będzie służył państwom członkowskim wsparciem w zakresie stosowania bardziej spójnej i sprawiedliwej polityki azylowej, wyodrębniając na przykład sprawdzone praktyki, organizując kursy szkoleniowe lub koordynując pracę grup wsparcia składających się z ekspertów krajowych, z których pomocy państwa członkowskie mogą korzystać w przypadku napływu na ich terytorium dużej liczby osób ubiegających się o azyl.
Poprawka  3 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 15 preambuły
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
(15) Należy organizować indywidualne rozmowy z wnioskodawcami, by ułatwić ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o ochronę międzynarodową oraz, w razie potrzeby, ustnie informować wnioskodawców o stosowaniu niniejszego rozporządzenia.	(15) Należy organizować indywidualne rozmowy z wnioskodawcami, by ułatwić ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o ochronę międzynarodową oraz ustnie informować wnioskodawców o stosowaniu niniejszego rozporządzenia.
Uzasadnienie
Wnioskodawcy powinni być każdorazowo ustnie informowani o stosowaniu niniejszego rozporządzenia.
Poprawka  4 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 17 a preambuły (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	(17a) Dla celów niniejszego rozporządzenia „zatrzymanie” nie powinno być pojęciem sugerującym karny lub odwetowy charakter tej czynności, lecz oznaczać wyłącznie tymczasowy środek administracyjny polegający na operacji zatrzymania.
Uzasadnienie
Jak już wielokrotnie powtarzano, istnieje potrzeba rozróżnienia między administracyjną procedurą zatrzymania, której mogą podlegać osoby ubiegające się o azyl ze względu na niebezpieczeństwo ucieczki, a zatrzymaniem w sensie właściwym, ponieważ osoby ubiegającej się o uzyskanie ochrony międzynarodowej nie należy traktować jak przestępcy.
Poprawka  5 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 18 preambuły
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
(18) Zatrzymanie osób ubiegających się o azyl powinno być stosowane zgodnie z fundamentalną zasadą stanowiącą, że nikt nie powinien być zatrzymywany tylko z tego powodu, że ubiega się o ochronę międzynarodową. W szczególności zatrzymanie osób ubiegających się o azyl musi być zgodne z art. 31 konwencji genewskiej, i może nastąpić tylko w ściśle określonych, wyjątkowych okolicznościach, z poszanowaniem gwarancji ustanowionych w dyrektywie […/…/WE] [ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl]. Ponadto zatrzymanie na potrzeby przekazania do odpowiedzialnego państwa członkowskiego powinno być stosowane w ograniczonym zakresie i zgodnie z zasadą proporcjonalności podejmowanych środków w stosunku do założonych celów.	(18) Zatrzymanie osób ubiegających się o azyl powinno być stosowane zgodnie z fundamentalną zasadą stanowiącą, że nikt nie powinien być zatrzymywany tylko z tego powodu, że ubiega się o ochronę międzynarodową. W szczególności zatrzymanie osób ubiegających się o azyl w ośrodkach służących zatrzymaniu ze względów administracyjnych, które nie są tożsame z więzieniem, musi być zgodne z art. 31 konwencji genewskiej i może nastąpić tylko w ściśle określonych, wyjątkowych okolicznościach, z poszanowaniem gwarancji ustanowionych w dyrektywie […/…/WE] [ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl]. Ponadto zatrzymanie na potrzeby przekazania do odpowiedzialnego państwa członkowskiego powinno być stosowane w ograniczonym zakresie i zgodnie z zasadą proporcjonalności podejmowanych środków w stosunku do założonych celów.
Uzasadnienie
Zobacz uzasadnienie do poprawki 31.
Poprawka  6 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 22 preambuły
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
(22) Ten mechanizm wstrzymywania przekazywania powinien być stosowany również wtedy, gdy Komisja uzna, że poziom ochrony osób ubiegających się o ochronę międzynarodową w danym państwie członkowskim jest niezgodny z prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie azylu, w szczególności w zakresie dotyczącym warunków przyjęcia i dostępu do procedury azylowej, w celu zagwarantowania, by wszystkim osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową zapewniono odpowiedni poziom ochrony we wszystkich państwach członkowskich.	(22) Ten mechanizm wstrzymywania przekazywania powinien być stosowany również wtedy, gdy Komisja uzna, że poziom ochrony osób ubiegających się o ochronę międzynarodową w danym państwie członkowskim jest niezgodny z prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie azylu, w szczególności w zakresie dotyczącym warunków przyjęcia, kwalifikowania do ochrony międzynarodowej i dostępu do procedury azylowej, w celu zagwarantowania, by wszystkim osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową zapewniono odpowiedni poziom ochrony we wszystkich państwach członkowskich.
Poprawka  7 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 22 a preambuły (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	(22a) Mechanizm wstrzymywania przekazywania stanowi środek wyjątkowy do stosowania jedynie w sytuacjach szczególnego obciążenia lub wobec ciągłych problemów w zakresie ochrony.
Poprawka  8 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 22b preambuły (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	(22b) Komisja winna regularnie poddawać ocenie postępy w kierunku poprawy długoterminowego rozwoju i harmonizacji wspólnego europejskiego systemu azylowego oraz badać, w jakim stopniu solidarne działania i dostępność mechanizmu wstrzymywania ułatwiają te postępy, a także przedstawiać sprawozdanie z tych postępów.
	Mając na uwadze fakt, że system dubliński nie został pomyślany jako mechanizm sprawiedliwego podziału odpowiedzialności w związku z rozpatrywaniem wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej i mając na uwadze, że szereg państw członkowskich jest szczególnie narażonych na przepływy migracyjne, zwłaszcza ze względu na ich położenie geograficzne, istotne jest odzwierciedlenie i zaproponowanie prawnie wiążących instrumentów w celu zapewnienia większej solidarności między państwami członkowskimi i wyższych standardów ochrony. Takie instrumenty powinny w szczególności uwzględniać oddelegowanie urzędników z innych państw członkowskich, którzy będą wspierać państwa członkowskie podlegające szczególnym obciążeniom i w których wnioskodawcy nie mogą korzystać z odpowiednich standardów ochrony, a w przypadku gdy zdolność danego państwa członkowskiego do przyjmowania jest niewystarczająca, urzędnicy ci będą ułatwiać przeniesienie osób korzystających z ochrony międzynarodowej do innych państw członkowskich, przy założeniu że sami zainteresowani wyrażą na to zgodę, a ich prawa podstawowe będą przestrzegane.
Poprawka  9 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – litera h)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
h) „małoletni bez opieki” oznacza małoletniego, który  przybywa  na terytorium państw członkowskich bez towarzystwa osób dorosłych, odpowiedzialnych za niego z mocy prawa lub zwyczaju, , dopóki nie zostanie faktycznie  objęty opieką takich osób; obejmuje to małoletnich , którzy zostali pozostawieni bez opieki po przybyciu na terytorium państw członkowskich;	(Nie dotyczy polskiej wersji językowej)
Uzasadnienie
(Nie dotyczy polskiej wersji językowej)
Poprawka  10 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – litera i) – podpunkt (iii)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
(iii) pozostające w związku małżeńskim małoletnie dzieci par, o których mowa w ppkt (i) lub wnioskodawcy, bez względu na to, czy zostały urodzone w związku małżeńskim czy poza takim związkiem, czy też zostały adoptowane w rozumieniu z przepisami prawa krajowego, jeżeli pobyt z wnioskodawcą najlepiej zabezpiecza ich interesy;	(iii) pozostające w związku małżeńskim małoletnie dzieci par, o których mowa w ppkt (i) lub wnioskodawcy, bez względu na to, czy zostały urodzone w związku małżeńskim czy poza takim związkiem, czy też zostały adoptowane w rozumieniu z przepisami prawa krajowego, pod warunkiem, że nie towarzyszą im małżonkowie, jeżeli pobyt z wnioskodawcą najlepiej zabezpiecza ich interesy;
Poprawka  11 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – litera i) – podpunkt (iv)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
(iv) ojciec, matka lub opiekun wnioskodawcy  jeżeli ten  jest małoletnim  i nie pozostaje w związku małżeńskim lub też jest małoletnim pozostającym w związku małżeńskim, ale pobyt z ojcem, matką lub opiekunem najlepiej zabezpiecza jego interesy;	(iv) ojciec, matka lub opiekun wnioskodawcy  jeżeli ten  jest małoletnim  i nie pozostaje w związku małżeńskim lub też jest małoletnim pozostającym w związku małżeńskim i nie towarzyszy mu małżonek, ale pobyt z ojcem, matką lub opiekunem najlepiej zabezpiecza jego interesy;
Poprawka  12 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – litera i) – podpunkt (v)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
(v) nie pozostające w związku małżeńskim rodzeństwo wnioskodawcy, jeżeli ten jest małoletnim nie pozostającym w związku małżeńskim albo też jeżeli wnioskodawca lub jego rodzeństwo są małoletnimi pozostającymi w związku małżeńskim, ale wspólny pobyt najlepiej zabezpiecza interesy jednej lub większej liczby wymienionych osób;	(v) nie pozostające w związku małżeńskim rodzeństwo wnioskodawcy, jeżeli ten jest małoletnim nie pozostającym w związku małżeńskim albo też jeżeli wnioskodawca lub jego rodzeństwo są małoletnimi pozostającymi w związku małżeńskim i nie towarzyszy mu małżonek, ale wspólny pobyt najlepiej zabezpiecza interesy jednej lub większej liczby wymienionych osób;
Poprawka  13 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4 – ustęp 1 – litera g)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
g) istnieniu prawa dostępu do danych jej dotyczących oraz prawa do żądania poprawienia nieprawidłowych danych jej dotyczących lub usunięcia danych jej dotyczących przetworzonych niezgodnie z prawem, w tym prawa do otrzymania informacji o procedurach służących wykonaniu tych praw oraz danych kontaktowych krajowych organów ochrony danych rozpatrujących skargi dotyczące ochrony danych osobowych.	g) prawie dostępu do danych jej dotyczących oraz prawie do żądania poprawienia nieprawidłowych danych jej dotyczących lub usunięcia danych jej dotyczących przetworzonych niezgodnie z prawem, a także o procedurach służących wykonaniu tych praw, w tym danych kontaktowych organów, o których mowa w art. 33, oraz krajowych organów ochrony danych rozpatrujących skargi dotyczące ochrony danych osobowych.
Uzasadnienie
Należy sprecyzować, że wnioskodawca powinien zostać poinformowany o treści, a nie tylko o istnieniu, prawa dostępu do danych jego dotyczących oraz prawa do żądania poprawienia lub usunięcia danych, a także powinien zostać oddzielnie poinformowany o procedurach, które może wszcząć. Ponadto dodanie danych kontaktowych organów odpowiedzialnych za wypełnianie zobowiązań związanych ze współpracą dublińską uwzględnia fakt, że organ ochrony danych jest głównym organem odpowiedzialnym za rozpatrywanie skarg dotyczących ochrony danych osobowych.
Poprawka  14 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4 – ustęp 2 – akapit drugi
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
W przypadkach, gdy jest to potrzebne dla właściwego zrozumienia informacji przez wnioskodawcę, są one udzielane także ustnie, podczas indywidualnej rozmowy zorganizowanej na mocy art. 5.	Aby informacje zostały właściwie zrozumiane przez wnioskodawcę, są one udzielane także ustnie, podczas indywidualnej rozmowy zorganizowanej na mocy art. 5.
Uzasadnienie
Zobacz uzasadnienie popr. 1.
Poprawka  15 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 1
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
1. Państwa członkowskie realizujące procedurę ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego na mocy niniejszego rozporządzenia zapewniają wnioskodawcom możliwość odbycia indywidualnej rozmowy z osobą, która zgodnie z prawem krajowym ma kwalifikacje do prowadzenia takich rozmów.	1. Państwa członkowskie realizujące procedurę ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego na mocy niniejszego rozporządzenia wzywają wnioskodawców do odbycia indywidualnej rozmowy z osobą, która zgodnie z prawem krajowym ma kwalifikacje do prowadzenia takich rozmów.
Uzasadnienie
Ważne jest, by w podkreślić obowiązkowy charakter rozmowy.
Poprawka  16 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 2
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
2. Indywidualna rozmowa prowadzona jest w celu ułatwienia ustalenia odpowiedzialnego państwa członkowskiego, w szczególności w celu umożliwienia wnioskodawcy przedłożenia istotnych informacji niezbędnych do prawidłowej identyfikacji odpowiedzialnego państwa członkowskiego oraz w celu poinformowania wnioskodawcy ustnie o stosowaniu niniejszego rozporządzenia.	2. Indywidualna rozmowa ma za cel ułatwienie ustalenia odpowiedzialnego państwa członkowskiego, w szczególności w celu umożliwienia wnioskodawcy przedłożenia istotnych informacji niezbędnych do prawidłowej identyfikacji odpowiedzialnego państwa członkowskiego, jak również ustne poinformowanie wnioskodawcy o stosowaniu niniejszego rozporządzenia.
Uzasadnienie
Bardziej zrozumiałe sformułowanie tekstu ustępu.
Poprawka  17 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 2
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
2. Państwa członkowskie zapewniają, by w odniesieniu do wszystkich procedur przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu małoletni bez opieki był reprezentowany lub wspomagany przez przedstawiciela. Przedstawiciel ten może być również przedstawicielem, o którym mowa w art. 23 dyrektywy [.../.../WE] [ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl].	2. Państwa członkowskie zapewniają, by w odniesieniu do wszystkich procedur przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu małoletni bez opieki był reprezentowany lub wspomagany przez przedstawiciela w rozumieniu art. 2 lit. i) dyrektywy 2005/85/WE. Przedstawiciel ten może być również przedstawicielem, o którym mowa w art. 23 dyrektywy [.../.../WE] [ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl].
Uzasadnienie
Poprawka ta uściśla, kogo uznaje się za przedstawiciela poprzez odniesienie do definicji zawartej w art. 2 lit. i) dyrektywy 2005/85/WE w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w Państwach Członkowskich.
Poprawka  18 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 4
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
4. Państwa członkowskie ustanawiają w ustawodawstwie krajowym procedury służące poszukiwaniu przebywających w państwach członkowskich członków rodziny i innych krewnych małoletnich bez opieki. Rozpoczynają one poszukiwania członków rodziny i innych krewnych małoletniego bez opieki najszybciej jak to możliwe po złożeniu wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, dbając przy tym o najlepsze zabezpieczenie interesów małoletniego.	4. Państwa członkowskie ustanawiają procedury służące poszukiwaniu przebywających w państwach członkowskich członków rodziny i innych krewnych małoletnich bez opieki, w razie konieczności przy pomocy organizacji międzynarodowych lub innych właściwych organizacji. Rozpoczynają one poszukiwania członków rodziny i innych krewnych małoletniego bez opieki najszybciej jak to możliwe po złożeniu wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, dbając przy tym o najlepsze zabezpieczenie interesów małoletniego.
Poprawka  19 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 5 a (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	5a. W ramach stosowania niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie mogą przeprowadzać badania lekarskie w celu ustalenia wieku małoletnich bez opieki na warunkach określonych w art. 17 dyrektywy 2005/85/WE.
	W takim przypadku państwa członkowskie czuwają nad rozsądnym i starannym sposobem przeprowadzenia badania lekarskiego zgodnie z wymogami standardów naukowych i etycznych.
Uzasadnienie
Toczy się właśnie debata nad szczegółowymi kwestiami dotyczącymi badania lekarskiego i należy na nią spojrzeć przez pryzmat obecnej zmiany dyrektywy 2005/85/WE. Jeżeli państwa członkowskie przeprowadzają takie badania lekarskie, powinny one czuwać nad tym, by badania te były przeprowadzane zgodnie ze standardami naukowymi i etycznymi.
Poprawka  20 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 3
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 2, aby zapewnić poszanowanie zasady jedności rodziny oraz najlepiej zabezpieczyć interesy dziecka, państwo członkowskie odpowiedzialne zgodnie z kryteriami ustanowionymi w art. 8-12 ustalane jest na podstawie stanu panującego w momencie, w którym osoba ubiegająca się o azyl złożyła swój ostatni wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej. Niniejszy ustęp stosuje się pod warunkiem, że poprzednie wnioski osoby ubiegającej się o azyl nie stały się jeszcze przedmiotem pierwszej decyzji co do istoty wniosku.	skreślony
Uzasadnienie
Utrudnia to określenie zakresu odpowiedzialności i sprzyja nadużyciom.
Poprawka  21 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 8 – ustęp 2
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
2. W przypadku gdy  wnioskodawca  jest małoletnim bez opieki , który posiada krewnego legalnie przebywającego  w innym państwie członkowskim, który może się nim zaopiekować, to  państwo członkowskie, odpowiada za rozpatrzenie wniosku, o ile , najlepiej zabezpiecza to interesy małoletniego  .	2. W przypadku gdy wnioskodawca jest małoletnim bez opieki, który nie posiada członka rodziny w rozumieniu art. 2 lit. i), legalnie przebywającego w innym państwie członkowskim, ale posiada innego krewnego legalnie przebywającego w innym państwie członkowskim, który może się nim zaopiekować, to państwo członkowskie odpowiada za rozpatrzenie wniosku, o ile najlepiej zabezpiecza to interesy małoletniego.
Uzasadnienie
Konieczne jest wyjaśnienie znaczenia niniejszego ustępu w porównaniu z ustępem poprzedzającym, zwłaszcza w wersji francuskiej.
Poprawka  22 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 8 – ustęp 4
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
4. W przypadku braku członka rodziny lub innego krewnego państwem członkowskim odpowiedzialnym za rozpatrzenie wniosku jest to państwo, w którym małoletni  złożył ostatni  wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, o ile najlepiej zabezpiecza to interesy małoletniego.	4. W przypadku braku członka rodziny lub innego krewnego państwem członkowskim odpowiedzialnym za rozpatrzenie wniosku jest to państwo, w którym małoletni złożył wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej.
Poprawka  23 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 23 – ustęp 2 – akapit pierwszy
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
2. W przypadku złożenia następnego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, wniosek o wtórne przejęcie zainteresowanej osoby składany jest najszybciej jak to jest możliwe, a w każdym przypadku w terminie dwóch miesięcy od uzyskania trafienia w systemie Eurodac, na mocy art. 6 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr […/…] [dotyczącego ustanowienia systemu Eurodac do porównywania odcisków palców w celu skutecznego stosowania rozporządzenia dublińskiego].	2. W przypadku złożenia następnego wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, wniosek o wtórne przejęcie zainteresowanej osoby składany jest najszybciej jak to jest możliwe, a w każdym przypadku w terminie jednego miesiąca od uzyskania trafienia w systemie Eurodac, na mocy art. 6 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr […/…] [dotyczącego ustanowienia systemu Eurodac do porównywania odcisków palców w celu skutecznego stosowania rozporządzenia dublińskiego].
Uzasadnienie
W przypadku uzyskania trafienia w systemie EURODAC nie ma potrzeby zwlekania ze składaniem wniosku o wtórne przejęcie zainteresowanej osoby.
Poprawka  24 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 23 – ustęp 3 – akapit pierwszy
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
3. W przypadku gdy nie złożono następnego wniosku o ochronę międzynarodową oraz w przypadku gdy wnioskujące państwo członkowskie zdecyduje się na wyszukiwanie z w systemie Eurodac zgodnie z art. 13 rozporządzenia (WE) nr […/…] [dotyczącego ustanowienia systemu Eurodac do porównywania odcisków palców w celu skutecznego stosowania rozporządzenia dublińskiego], wniosek o wtórne przejęcie zainteresowanej osoby składany jest najszybciej jak to jest możliwe, a w każdym przypadku w terminie dwóch miesięcy od uzyskania trafienia w systemie Eurodac, na mocy art. 13 ust. 4 tego rozporządzenia.	3. W przypadku gdy nie złożono następnego wniosku o ochronę międzynarodową oraz w przypadku gdy wnioskujące państwo członkowskie zdecyduje się na wyszukiwanie w systemie Eurodac zgodnie z art. 13 rozporządzenia (WE) nr […/…] [dotyczącego ustanowienia systemu Eurodac do porównywania odcisków palców w celu skutecznego stosowania rozporządzenia dublińskiego], wniosek o wtórne przejęcie zainteresowanej osoby składany jest najszybciej jak to jest możliwe, a w każdym przypadku w terminie jednego miesiąca od uzyskania trafienia w systemie Eurodac, na mocy art. 13 ust. 4 tego rozporządzenia.
Uzasadnienie
W przypadku uzyskania trafienia w systemie EURODAC nie ma potrzeby zwlekania ze składaniem wniosku o wtórne przejęcie zainteresowanej osoby.
Poprawka  25 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 25 – ustęp 1
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
1. W przypadku gdy państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, zgadza się na przejęcie lub wtórne przejęcie  osoby ubiegającej się o azyl , lub innej osoby, o której mowa w art. 18 ust. 1 lit. d)  , wnioskujące  państwo członkowskie powiadamia zainteresowaną osobę  o decyzji o przekazaniu jej  do odpowiedzialnego państwa członkowskiego oraz, w odpowiednich przypadkach, o nierozpatrywaniu jej wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej . Powiadomienie to dokonywane jest na piśmie w języku, który, jak można racjonalnie oczekiwać, jest zrozumiały dla danej osoby, w terminie nie przekraczającym piętnastu dni roboczych od daty otrzymania odpowiedzi od państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek.	1. W przypadku gdy państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, zgadza się na przejęcie lub wtórne przejęcie  osoby ubiegającej się o azyl , lub innej osoby, o której mowa w art. 18 ust. 1 lit. d)  , wnioskujące  państwo członkowskie powiadamia zainteresowaną osobę  o decyzji o przekazaniu jej  do odpowiedzialnego państwa członkowskiego oraz, w odpowiednich przypadkach, o nierozpatrywaniu jej wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej. Powiadomienie to dokonywane jest na piśmie w języku, który, jak można racjonalnie oczekiwać, jest zrozumiały dla wnioskodwacy, w terminie nie przekraczającym piętnastu dni roboczych od daty otrzymania odpowiedzi od państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek.
Uzasadnienie
Zobacz uzasadnienie do poprawki 49.
Poprawka  26 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 26 – ustęp 2 – akapit pierwszy a (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	Okres ten wynosi co najmniej dziesięć dni roboczych od daty powiadomienia zgodnie z art. 25 ust. 1.
Poprawka  27 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 26 – ustęp 3
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
3. W przypadku wniesienia odwołania lub wniosku o ponowne rozpoznanie dotyczących decyzji o przekazaniu, o której mowa w art. 25, organ, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, z urzędu decyduje, jak najszybciej, a w każdym przypadku nie później niż siedem dni roboczych od daty wniesienia odwołania lub wniosku o ponowne rozpoznanie, czy dana osoba może pozostać na terytorium zainteresowanego państwa członkowskiego do czasu rozstrzygnięcia jej odwołania lub wniosku o ponowne rozpoznanie.	3. W przypadku wniesienia odwołania lub wniosku o ponowne rozpoznanie dotyczących decyzji o przekazaniu, o której mowa w art. 25, organ, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, działający na wniosek zainteresowanej osoby lub, w przypadku braku takiego wniosku, z urzędu decyduje jak najszybciej, a w każdym przypadku nie później niż pięć dni roboczych od daty wniesienia odwołania lub wniosku o ponowne rozpoznanie, czy dana osoba może pozostać na terytorium zainteresowanego państwa członkowskiego do czasu rozstrzygnięcia jej odwołania lub wniosku o ponowne rozpoznanie.
Poprawka  28 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 26 – ustęp 6
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
6. Państwa członkowskie zapewniają, by dana osoba uzyskała reprezentację lub pomoc prawną bezpłatnie, jeżeli nie jest w stanie ponieść związanych z tym kosztów.	6. Państwa członkowskie zapewniają, by dana osoba uzyskała bezpłatnie niezbędną pomoc prawną lub reprezentację zgodnie z art. 15 ust. 3 - 6 dyrektywy 2005/85/WE.
Poprawka  29 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 27 – ustęp 2
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
2. Bez uszczerbku dla art. 8 ust. 2 dyrektywy […/…/WE] [ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl], państwa członkowskie mogą, jeśli okaże się to potrzebne na podstawie indywidualnej oceny każdego przypadku, oraz jeśli nie można skutecznie zastosować innych, mniej przymusowych środków, zatrzymać w konkretnym miejscu osobę ubiegającą się o azyl lub inną osobę, o której mowa w art. 18 ust. 1 lit. d), wobec której wydano decyzję o przekazaniu do odpowiedzialnego państwa członkowskiego, wyłącznie jeżeli istnieje poważne ryzyko jej ucieczki.	2. Bez uszczerbku dla art. 8 ust. 2 dyrektywy […/…/WE] [ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl], państwa członkowskie mogą, jeśli okaże się to potrzebne na podstawie indywidualnej oceny każdego przypadku, zatrzymać osobę ubiegającą się o azyl lub inną osobę, o której mowa w art. 18 ust. 1 lit. d), wobec której wydano decyzję o przekazaniu do odpowiedzialnego państwa członkowskiego, w ośrodku innym niż ośrodek zatrzymań tylko wówczas, jeżeli inne mniej przymusowe środki okazały się nieskuteczne, wyłącznie jeżeli istnieje ryzyko jej ucieczki.
Uzasadnienie
Istnieje możliwość dwuznacznej interpretacji sformułowania „poważne ryzyko ucieczki”, gdy tymczasem ryzyko ucieczki zostało zdefiniowane w art. 2 lit. l).
Poprawka  30 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 27 – ustęp 7 – akapit pierwszy
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
7. Zatrzymanie na mocy ust. 2 zarządza się na piśmie z podaniem przesłanek prawnych i faktycznych, w szczególności z podaniem powodów, dla których uznaje się, że istnieje poważne ryzyko ucieczki danej osoby, jak również uzasadnienia okresu zatrzymania.	7. Zatrzymanie na mocy ust. 2 zarządza się na piśmie z podaniem przesłanek prawnych i faktycznych, w szczególności z podaniem powodów, dla których uznaje się, że istnieje ryzyko ucieczki danej osoby, jak również uzasadnienia okresu zatrzymania.
Uzasadnienie
Zobacz uzasadnienie popr. 16.
Poprawka  31 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 27 – ustęp 8
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
8. W każdym przypadku zatrzymania osoby na mocy ust. 2, organ sądowy w racjonalnych odstępach czasu bada potrzebę dalszego zatrzymania, na wniosek zatrzymanego lub z urzędu. Zatrzymanie nie jest nigdy bezzasadnie przedłużane.	8. W każdym przypadku zatrzymania osoby na mocy ust. 2, organ sądowy w racjonalnych odstępach czasu bada potrzebę zatrzymania, na wniosek zatrzymanego lub z urzędu. Zatrzymanie nie jest nigdy bezzasadnie przedłużane.
Uzasadnienie
Określenie „dalsze” połączone z terminem „zatrzymanie” stwarza ryzyko wprowadzenia w błąd co do rodzaju zatrzymania, o którym mowa.
Poprawka  32 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 27 – ustęp 10
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
10. Małoletni nie są zatrzymywani, chyba, że najlepiej zabezpiecza to ich interesy, zgodnie z art. 7 niniejszego rozporządzenia i po indywidualnym zbadaniu ich sytuacji zgodnie z art. 11 ust. 5 dyrektywy […/…/WE] [ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl].	10. Małoletni nie są zatrzymywani, chyba, że najlepiej zabezpiecza to ich interesy, zgodnie z art. 6 ust. 3 niniejszego rozporządzenia i po indywidualnym zbadaniu ich sytuacji zgodnie z art. 11 ust. 5 dyrektywy […/…/WE] [ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl].
Uzasadnienie
Dobro małoletnich określone jest w art. 6 ust. 3, a nie w art. 7.
Poprawka  33 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 30 a (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	Artykuł 30a Tryb przeprowadzania przekazań
	1. Państwo członkowskie przeprowadzające przekazanie poprzez udzielenie odpowiednich informacji wnioskodawcy sprzyja przekazaniu na zasadzie dobrowolności.
	2. Jeżeli przekazania do odpowiedzialnego państwa członkowskiego odbywają się przez wyjazd pod nadzorem lub wyjazd pod eskortą, państwa członkowskie dbają o to, by były one przeprowadzane w humanitarny sposób, w pełnym poszanowaniu praw podstawowych i godności ludzkiej.
Uzasadnienie
Zalecenie zawarte w punkcie 19 preambuły [„Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1560/2003 z dnia 2 września 2003 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 343/2003, przekazanie do odpowiedzialnego państwa członkowskiego może nastąpić na zasadzie dobrowolności, przez wyjazd pod nadzorem lub wyjazd pod eskortą. Państwa członkowskie powinny wspierać przekazywanie na zasadzie dobrowolności oraz zapewnić, by wyjazdy pod nadzorem lub eskortą odbywały się w sposób humanitarny, z pełnym poszanowaniem praw podstawowych i godności ludzkiej.”] powinno zostać powtórzone w wiążącej części tekstu.
Poprawka  34 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 31 – ustęp 2
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
2. W przypadku gdy Komisja uzna, że okoliczności występujące w państwie członkowskim mogą doprowadzić do tego, że poziom ochrony osób ubiegających się o ochronę międzynarodową będzie niezgodny z prawodawstwem wspólnotowym, w szczególności z dyrektywą [.../.../WE] ustanawiającą minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl oraz dyrektywą 2005/85/WE, może zdecydować, zgodnie z procedurą ustanowioną w ust. 4, o wstrzymaniu wszelkich operacji przekazywania wnioskodawców do danego państwa członkowskiego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.	2. W przypadku gdy Komisja uzna, że okoliczności występujące w państwie członkowskim mogą doprowadzić do tego, że poziom ochrony osób ubiegających się o ochronę międzynarodową będzie niezgodny z prawodawstwem wspólnotowym, w szczególności z dyrektywą [.../.../WE] ustanawiającą minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl, dyrektywą 2005/85/WE i dyrektywą 2004/83/WE, może zdecydować, zgodnie z procedurą ustanowioną w ust. 4, o wstrzymaniu wszelkich operacji przekazywania wnioskodawców do danego państwa członkowskiego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
Uzasadnienie
Dyrektywa 2004/83/WE w sprawie kwalifikacji (w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej ochrony) jest podstawowym instrumentem w dorobku prawnym UE w dziedzinie azylu, więc w tekście powinno znaleźć się wyraźne odniesienie do niej.
Poprawka  35 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 31 – ustęp 3
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
3. W przypadku gdy państwo członkowskie jest przekonane, że okoliczności występujące w innym państwie członkowskim mogą doprowadzić do tego, że poziom ochrony osób ubiegających się o ochronę międzynarodową będzie niezgodny z prawodawstwem wspólnotowym, w szczególności z dyrektywą [.../.../WE] ustanawiającą minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl oraz dyrektywą 2005/85/WE, może złożyć wniosek, by wszelkie operacje przekazywania wnioskodawców do danego państwa członkowskiego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem zostały wstrzymane.	3. W przypadku gdy państwo członkowskie jest przekonane, że okoliczności występujące w innym państwie członkowskim mogą doprowadzić do tego, że poziom ochrony osób ubiegających się o ochronę międzynarodową będzie niezgodny z prawodawstwem wspólnotowym, w szczególności z dyrektywą [.../.../WE] ustanawiającą minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl, dyrektywą 2005/85/WE i dyrektywą 2004/83/WE, może złożyć wniosek, by wszelkie operacje przekazywania wnioskodawców do danego państwa członkowskiego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem zostały wstrzymane.
Wniosek w tej sprawie kierowany jest do Komisji. Podawane są w nim podstawy, na których został oparty i zawiera on w szczególności szczegółowe informacje na temat sytuacji w danym państwie członkowskim, ze wskazaniem potencjalnej niezgodności z prawodawstwem wspólnotowym, w szczególności z dyrektywą [.../.../WE] ustanawiającą minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl oraz dyrektywą 2005/85/WE.	Wniosek w tej sprawie kierowany jest do Komisji. Podawane są w nim podstawy, na których został oparty i zawiera on w szczególności szczegółowe informacje na temat sytuacji w danym państwie członkowskim, ze wskazaniem potencjalnej niezgodności z prawodawstwem wspólnotowym, w szczególności z dyrektywą [.../.../WE] ustanawiającą minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl, dyrektywą 2005/85/WE i dyrektywą 2004/83/WE.
Uzasadnienie
Zobacz uzasadnienie popr. 20.
Poprawka  36 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 31 – ustęp 4 – litera da) (nowa)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	da) wskaźniki, normy i harmonogramy, jakie należy ustanowić w celu oceny postępów w dążeniu do unormowania sytuacji określonej zgodnie z lit. a) niniejszego ustępu.
Poprawka  37 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 31 – ustęp 7 a (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	7a. Państwo członkowskie w rozumieniu ust. 1 - 3 podejmuje skuteczne i sprawne działania w celu poprawy sytuacji, która doprowadziła do tymczasowego wstrzymywania przekazywania.
Poprawka  38 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 31 – ustęp 8
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
8. Przekazywanie może zostać wstrzymane na okres nie dłuższy niż sześć miesięcy. W przypadku gdy po upływie sześciu miesięcy nadal istnieją podstawy dla zastosowania środków, Komisja może zdecydować, na wniosek danego państwa członkowskiego, o którym mowa w ust. 1 lub z własnej inicjatywy, o przedłużeniu ich stosowania o okres dalszych sześciu miesięcy. Stosuje się ust. 5.	8. Przekazywanie może zostać wstrzymane na okres nie dłuższy niż sześć miesięcy. W przypadku gdy po upływie sześciu miesięcy nadal istnieją podstawy dla zastosowania środków, Komisja może zdecydować, na wniosek danego państwa członkowskiego, o którym mowa w ust. 1, lub z własnej inicjatywy, o przedłużeniu ich stosowania o okres dalszych sześciu miesięcy. Mają tu również zastosowanie przepisy ust. 5.
Uzasadnienie
Poprawka językowa
Poprawka  39 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 31 – ustęp 9 a (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	9a. Na wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 251 Traktatu, wprowadza się instrumenty wiążące dla wszystkich państw członkowskich mające na celu skuteczne wsparcie tych państw członkowskich, których systemy azylowe poddawane są szczególnym i nieproporcjonalnym obciążeniom, przede wszystkim ze względu na ich położenie geograficzne i sytuację demograficzną. Instrumenty te wchodzą w życie nie później niż dnia 31 grudnia 2011, a w każdym razie zapewniają:
	(a) oddelegowanie urzędników z innych państw członkowskich, pod egidą Europejskiego Urzędu Wsparcia ds. Polityki Azylowej [.../.../WE], wspierających w działaniach te państwa członkowskie, które podlegają szczególnym obciążeniom i w których wnioskodawcy nie mogą korzystać z odpowiednich standardów ochrony;
	(b) system przemieszczenia osób korzystających z ochrony międzynarodowej z tych państw członkowskich, które poddawane są szczególnym i nieproporcjonalnym obciążeniom, do innych państw w porozumieniu z Wysokim Komisarzem ONZ ds. Uchodźców, przy jednoczesnym czuwaniu nad tym, by te przemieszczenia podlegały przejrzystym, jednoznacznym i innym niż uznaniowe zasadom.
Uzasadnienie
The Dublin system in itself, as spelled out in Impact assessment SEC(2008)2962, is not a cause of particular asylum pressure or overburden on Member States. The provisions on the 'temporary suspension of transfers' will therefore turn out to be a political statement rather than an effective instrument to support a Member State that faces a particularly urgent situation which places an exceptionally heavy burden on its reception capacities, asylum system or infrastructure (and very often leading to cases where applicants cannot benefit from adequate standards of protection, in particular in terms of reception conditions and access to the asylum procedure). The past years have shown that the existing forms of practical cooperation among Member States in order to align their interpretation of the principle of 'solidarity and fair sharing of responsibility' are not in any way sufficient to address the problems that a number of Member States are facing. It is essential to look at the heavy burden posed on the resources of a number of Member States from a wider perspective of general migratory pressures. Binding responsibility sharing instruments seem to be the only way forward. At the same time the Commission should make full use of its possibilities to start up infringements procedures in cases where non-compliance with community law persists.
Poprawka  40 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 31 – ustęp 9 b (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	9b. Niniejszy artykuł przestaje mieć zastosowanie po wejściu w życie instrumentów, o których mowa w ust. 9a, a w każdym razie najpóźniej dnia 31 grudnia 2011 r.
Uzasadnienie
Zobacz uzasadnienie popr. 23.
Poprawka  41 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 31 – ustęp 9 c (nowy)
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
	9c. W ramach monitorowania i oceny, o których mowa w art. 41, Komisja dokonuje przeglądu stosowania niniejszego artykułu i składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 30 czerwca 2011 r. W sprawozdaniu tym Komisja ocenia, czy istnieje uzasadniona potrzeba dalszego stosowania niniejszego artykułu po dniu 31 grudnia 2011 r. Jeżeli Komisja uzna to za właściwe, przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek dotyczący przedłużenia okresu stosowania zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu.
Uzasadnienie
Zobacz uzasadnienie popr. 23.
Poprawka  42 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 32 – ustęp 9 – akapit drugi
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
Jeżeli stwierdzi ona, że informacje te były przetwarzane z naruszeniem niniejszego rozporządzenia lub dyrektywy 95/46/WE , w szczególności z tego względu, że są one niekompletne lub niedokładne, jest ona uprawniona do żądania poprawienia lub  usunięcia tych informacji.	(Nie dotyczy polskiej wersji językowej)
Uzasadnienie
(Nie dotyczy polskiej wersji językowej)
Poprawka  43 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 35 – ustęp 2 – akapit pierwszy
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
2. Postępowanie pojednawcze rozpoczyna złożenie przez jedno z państw członkowskich uczestniczących w sporze wniosku do przewodniczącego komitetu, ustanowionego przez art. 40. Poprzez wyrażenie zgody na postępowanie pojednawcze zainteresowane państwa członkowskie podejmują się uwzględnienia w jak najszerszym stopniu zaproponowanego rozwiązania.	2. Postępowanie pojednawcze rozpoczyna złożenie przez jedno z państw członkowskich uczestniczących w sporze wniosku do przewodniczącego komitetu, ustanowionego przez art. 40. Poprzez wyrażenie zgody na postępowanie pojednawcze zainteresowane państwa członkowskie zobowiązują się do uwzględnienia w jak najszerszym stopniu zaproponowanego rozwiązania.
Uzasadnienie
Poprawka językowa
Poprawka  44 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 41 – akapit pierwszy
Tekst proponowany przez Komisję	Poprawka
Najpóźniej po trzech latach  od daty  wymienionej w art. 44 akapit pierwszy Komisja składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszego rozporządzenia oraz, w odpowiednich przypadkach, proponuje niezbędne zmiany. Państwa członkowskie przekazują Komisji wszelkie informacje właściwe do przygotowania tego sprawozdania, najpóźniej na sześć miesięcy przed wygaśnięciem tego terminu.	Najpóźniej po trzech latach  od daty  wymienionej w art. 44 akapit pierwszy, bez uszczerbku dla art. 31 ust. 9c, Komisja składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszego rozporządzenia oraz, w odpowiednich przypadkach, proponuje niezbędne zmiany. Państwa członkowskie przekazują Komisji wszelkie informacje właściwe do przygotowania tego sprawozdania, najpóźniej na  sześć miesięcy przed wygaśnięciem tego terminu.
Uzasadnienie
Zgodnie z poprawkami dotyczącymi art. 31.

• [1]  Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

UZASADNIENIE

1. Kontekst ogólny

W swoim sprawozdaniu[1] w sprawie oceny systemu dublińskiego (tzw. ocena techniczna) Komisja stwierdziła, że „ogólnie rzecz biorąc, cele systemu dublińskiego, czyli utworzenie jasnego i sprawnie działającego mechanizmu służącego określeniu państwa odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o azyl, zostały w dużej mierze osiągnięte”. Niemniej jednak pozostają do rozwiązania pewne problemy, dotyczące zarówno praktycznego stosowania, jak i skuteczności systemu. Ponadto w odpowiedzi na zieloną księgę[2] w sprawie przyszłego wspólnego europejskiego systemu azylowego (tzw. ocena polityczna) zidentyfikowano także wiele niedociągnięć związanych głównie ze skutecznością systemu, jak również z poziomem ochrony przyznawanej osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową, podlegających systemowi dublińskiemu.

W związku z powyższym i w celu zaradzenia wspomnianym powyżej niedociągnięciom Komisja postanowiła przedstawić wniosek w sprawie przekształcenia rozporządzenia Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiającego kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego (zwanego dalej rozporządzeniem dublińskim).

We wniosku utrzymano zasady stanowiące podstawę obowiązującego rozporządzenia dublińskiego, co oznacza, że odpowiedzialność za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej spoczywa przede wszystkim na państwie członkowskim, które odegrało największą rolę w kontekście wjazdu wnioskodawcy na terytorium państw członkowskich i pobytu na tym terytorium, z wyjątkami mającymi chronić jedność rodziny i specjalnymi klauzulami humanitarnymi.

Należy wspomnieć, że Parlament Europejski wyraził swoją opinię przy kilku okazjach i przedstawił szereg zaleceń w swojej rezolucji z września 2008 r. w sprawie oceny systemu dublińskiego[3]. Większość tych zaleceń została uwzględniona przez Komisję.

Fakt, że rozporządzenie dublińskie, które stanowiło część pierwszego etapu wspólnego europejskiego systemu azylowego, było wynikiem ważnego kompromisu politycznego osiągniętego w wyniku jednomyślnego głosowania w Radzie, spowodował, że tekst końcowy zawierał wiele niejednoznaczności i luk prawnych. Sprawozdawczyni zgadza się zatem ze stwierdzeniem Komisji, że „nadal można zrobić wiele, by udoskonalić istniejący instrument”.

2. Cele i treść wniosku

Komisja zamierza poprawić obecny system dubliński poprzez:

1.  rozszerzenie zakresu zastosowania rozporządzenia na osoby ubiegające się o ochronę uzupełniającą (i korzystające z takiej ochrony);

2.  zwiększenie skuteczności systemu azylowego;

3.  zapewnienie kompleksowego uwzględnienia potrzeb osób ubiegających się o ochronę międzynarodową oraz ustanowienie właściwych zabezpieczeń prawnych w ramach procedury dublińskiej;

4.  znalezienie rozwiązań w sytuacjach, w których zdolność państw członkowskich do przyjmowania oraz ich systemy azylowe poddawane są szczególnym obciążeniom, jak również wówczas, gdy poziom ochrony zapewnianej osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową jest niedostateczny.

2.1.     Rozszerzenie zakresu zastosowania rozporządzenia na osoby ubiegające się o ochronę uzupełniającą (i korzystające z takiej ochrony)

Obecny system dubliński nie ma zastosowania do osób ubiegających się o ochronę uzupełniającą (i korzystających z takiej ochrony), gdyż w okresie, w którym został on przyjęty, pojęcie ochrony uzupełniającej nie stanowiło jeszcze części dorobku prawnego w dziedzinie azylu. Zostało ono jednak do niego włączone wraz z przyjęciem dyrektywy w sprawie kwalifikacji 2004/83/WE. Pomimo że zachowanie obecnego status quo nie spowodowałoby natychmiast poważnych trudności w praktyce, jak podkreślono w ocenie wpływu[4], mogłoby ono doprowadzić do sytuacji, w której osoba ubiegająca się o azyl nie może połączyć się z członkiem rodziny korzystającym z ochrony uzupełniającej w innym państwie członkowskim. Dlatego też rozszerzenie zakresu stosowania rozporządzenia stanowi modyfikację konieczną do zapewnienia spójności z obowiązującym dorobkiem prawnym UE oraz do zapobieżenia w praktyce rozdzieleniu członków jednej rodziny. Ogólniejszym celem wniosku jest ujednolicenie terminologii i definicji stosowanych w rozporządzeniu z terminami zawartymi w pozostałych aktach prawnych dotyczących azylu. Sprawozdawczyni w pełni popiera proponowane przez Komisje zmiany z myślą o zapewnieniu większej spójności i lepszej jakości stanowionego prawa.

2.2.     Zwiększenie skuteczności obecnego systemu azylowego

W celu ujednolicenia i poprawy skuteczności systemu dublińskiego dla zapewnienia lepszego dostosowania się państw członkowskich zaproponowano kilka modyfikacji. Sprawozdawczyni popiera te zmiany.

· wyznaczenie terminów dla zapewnienia, by procedura ustalania odpowiedzialności była skuteczniejsza i szybsza (m. in. terminy na składanie wniosków o wtórne przejęcie, krótsze terminy odpowiedzi na wnioski o udzielenie informacji, terminy na udzielenie odpowiedzi na wnioski oparte na przesłankach humanitarnych oraz sprecyzowanie, że wnioski oparte na przesłankach humanitarnych mogą być składane w dowolnym czasie);

· wyjaśnienie pojęcia wygaśnięcia odpowiedzialności (m.in. w jakich okolicznościach powinna mieć zastosowanie klauzula wygaśnięcia odpowiedzialności, na którym państwie członkowskim spoczywa ciężar dowodu);

· wyjaśnienie okoliczności i procedur stosowania klauzul dyskrecjonalnych (humanitarnej i suwerenności);

· rozszerzenie zakresu zastosowania obowiązującego mechanizmu rozstrzygania sporów (w celu uwzględnienia kwestii spornych dotyczących stosowania całego rozporządzenia);

· dodanie zasad dotyczących przekazania (m. in. zasad dotyczących błędnego przekazania i kosztów przekazania, a także nowych przepisów w sprawie dzielenia się właściwymi informacjami przed dokonaniem przekazania);

· wprowadzenie przepisów dotyczących organizacji obowiązkowej rozmowy indywidualnej (w celu zgromadzenia wszystkich informacji niezbędnych do ustalenia państwa członkowskiego oraz ustne poinformowania wnioskodawcy o stosowaniu niniejszego rozporządzenia).

2.3.     Zapewnienie kompleksowego uwzględnienia potrzeb osób ubiegających się o ochronę międzynarodową oraz ustanowienie zabezpieczeń prawnych w ramach procedury dublińskiej

W celu wzmocnienia zabezpieczeń prawnych i proceduralnych dla osób ubiegających się o ochronę międzynarodową oraz umożliwienia skuteczniejszej ochrony ich praw proponuje się kilka modyfikacji:

· szczegółowe określenie treści, formy i harmonogramu przedstawiania informacji osobom ubiegającym się o międzynarodową ochronę, w tym przyjęcie wspólnej broszury informacyjnej;

· prawo do odwołania się od decyzji o przekazaniu, w tym prawo do doradztwa/przedstawicielstwa prawnego, a także zobowiązanie właściwych organów do podjęcia decyzji o ewentualnym zawieszeniu decyzji o przekazaniu oraz prawo osoby, której ona dotyczy, do pozostania na terytorium kraju zawieszającego taką decyzję;

· zawarcie we wniosku postanowienia przypominającego o zasadzie, że nikt nie powinien być zatrzymywany tylko z tego powodu, że ubiega się o ochronę międzynarodową;

· wyjaśnienie szeregu przepisów w celu zagwarantowania poszanowania zasady skutecznego dostępu do procedury azylowej;

· rozszerzenie prawa do ponownego połączenia rodziny na tych jej członków, którzy korzystają z ochrony uzupełniającej i przebywają w innym państwie członkowskim (zob. 2.1.);

· wprowadzenie obowiązku połączenia z zależnymi krewnymi;

· rozszerzenie zakresu ochrony przyznanej małoletnim bez opieki, między innymi aby umożliwić ich ponowne połączenie nie tylko z członkami rodziny elementarnej, lecz także z innymi krewnymi przebywającymi w innym państwie członkowskim;

· wprowadzenie nowych przepisów przewidujących gwarancje dla małoletnich;

· rozszerzenie definicji „członków rodziny” w zakresie dotyczącym małoletnich, by lepiej zagwarantować „najlepszą ochronę interesów dziecka”;

· wykluczenie w pewnych okolicznościach możliwości odesłania osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową, wobec której ma zastosowanie jedno z kryteriów dotyczących jedności rodziny;

· w trosce o zapewnienie jasności klauzule „suwerenności” i „humanitarna” zostały zamieszczone w tym samym rozdziale zatytułowanym „klauzule dyskrecjonalne”;

· utrzymanie obowiązku uzyskania zgody osoby ubiegającej się o ochronę międzynarodową w celu uniknięcia sytuacji, w której klauzula suwerenności działałaby na niekorzyść tej osoby.

Sprawozdawczyni popiera wspomniane wyżej zasady, a zatem również proponowane modyfikacje. Ponadto sprawozdawczyni proponuje kilka drobnych poprawek.

2.4.     Znalezienie rozwiązań w sytuacjach, w których zdolność państw członkowskich do przyjmowania oraz ich systemy azylowe poddawane są szczególnym obciążeniom, jak również wówczas, gdy poziom ochrony zapewnianej osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową jest niedostateczny

Obecny system dubliński nie przewiduje mechanizmu, który w przypadku wyjątkowego obciążenia państwa członkowskiego mającego ograniczoną zdolność przyjmowania i absorpcji umożliwiłby wstrzymanie procesu przekazywania osób w ramach systemu dublińskiego, jeżeli przekazywanie to zwiększyłoby obciążenie danego państwa członkowskiego. Dotyczy to również przypadków, w których istnieją obawy, że przekazanie w ramach systemu dublińskiego doprowadzi do tego, że wnioskodawca nie będzie mógł korzystać z odpowiednich standardów ochrony w odpowiedzialnym państwie członkowskim, w szczególności w zakresie warunków przyjęcia i dostępu do procedury azylowej.

Sprawozdawczyni pragnęłaby, aby proponowane przepisy można było uznać za zbędne. Jednak rzeczywistość jest odmienna. W istocie sprawozdawczyni jest między innymi poważnie zaniepokojona rozbieżnościami w decyzjach dotyczących przyjęcia lub odrzucenia wniosków o azyl złożonych przez osoby pochodzące z tych samych krajów. Jak Komisja zauważyła w planie polityki azylowej[5]: „Mimo że na poziomie UE dokonano w pewnym stopniu harmonizacji przepisów prawnych, to czynniki takie jak np. brak wspólnych praktyk, zróżnicowane tradycje oraz różne źródła informacji o krajach pochodzenia przynoszą niejednolite rezultaty. Przyczynia się to do wtórnego przemieszczania się i powoduje naruszenie zasady zapewnienia dostępu na równych warunkach do ochrony na całym obszarze UE.” Bez wątpienia poważne rozbieżności między decyzjami dotyczącymi azylu (nawet w podobnych przypadkach) będą nadal istniały, jeżeli państwa członkowskie nie będą działały wspólnie.

Ostatecznym celem realizowanym na szczeblu UE jest zatem ustanowienie jednakowych zasad i systemu gwarantującego osobom naprawdę tego potrzebującym dostęp do ochrony na wysokim poziomie i na takich samych warunkach we wszystkich państwach członkowskich, przy jednoczesnym zapewnieniu sprawiedliwego i efektywnego traktowania osób, w przypadku których nie stwierdzono konieczności udzielenia ochrony. Jak podkreślono w komunikacie Komisji dotyczącym wzmożonej współpracy praktycznej[6]: Zaangażowanie Wspólnoty w tym zakresie opiera się na potrzebie solidarności między państwami członkowskimi w podejmowaniu wyzwania, z którym pojedyncze państwo w UE bez granic nie jest sobie w stanie skutecznie poradzić”. Sprawozdawczyni uważa, że solidarność i sprawiedliwy podział odpowiedzialności stanowią w istocie podstawę wspólnych polityk UE. Partnerstwo i współpraca w celu zarządzania napływem osób ubiegających się o azyl lub dodatkową/czasową ochronę mają zatem kluczowa wagę.

Pomimo, że sprawozdawczyni popiera zasadniczo przepisy dotyczące „tymczasowego wstrzymania przekazywania” (art. 31), należy wyraźnie zaznaczyć, że system dubliński nie był pomyślany jako instrument podziału obciążeń. Ponadto pragnie ona podkreślić fakt, że system dubliński jako taki przedstawiony w ocenie wpływu[7] nie powoduje szczególnej presji związanej z azylem ani nadmiernych obciążeń dla państw członkowskich. Dlatego sprawozdawczyni obawia się, że te przepisy staną się raczej politycznym oświadczeniem niż skutecznym instrumentem poprawy standardów lub poważnego wsparcia państw członkowskich, które stoją w obliczu wyjątkowo naglącej sytuacji stanowiącej szczególnie poważne obciążenie dla ich zdolności do przyjmowania, systemu azylowego lub infrastruktury.

W swym planie polityki azylowej Komisja stwierdziła, że „najlepszym sposobem zapewnienia wysokiego stopnia solidarności nie jest przyjmowanie nowego nadrzędnego instrumentu, ale udostępnienie państwom członkowskim szeregu mechanizmów, które pomogą im radzić sobie z różnego rodzaju wyzwaniami.”[8] Sprawozdawczyni tylko do pewnego stopnia zgadza się z powyższym stwierdzeniem. Uważa bowiem, że ubiegłe lata pokazały, iż istniejące formy praktycznej współpracy między państwami członkowskimi (zmierzającej do ujednolicenia zasady „solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności”) zdecydowanie nie są wystarczające do podniesienia standardów i rozwiązania problemów, z jakimi zmierza się szereg państw członkowskich bądź z powodu ich położenia geograficznego, bądź z przyczyn demograficznych.

Należy zatem niejako wymóc poprawę standardów oraz zwiększenie solidarności między państwami członkowskimi, wprowadzając instrumenty wiążące dla wszystkich państw członkowskich:

1.  ustanowienie zespołów krajowych ekspertów ds. azylu służących wsparciem państwom członkowskim, w których liczba osób ubiegających się o azyl jest wysoka (m.in. w zapewnieniu odpowiednich warunków przyjmowania, w rozpatrywaniu wniosków w przewidzianym terminie i zgodnie z przyjętymi procedurami);

2.  ustanowienie systemu przeniesienia, co umożliwiłoby osobom objętym ochroną międzynarodową przyjęcie przez państwo członkowskie inne niż te, które przyznało im prawo do takiej ochrony;

Ponadto Komisja jest proszona o wykorzystanie w pełni możliwości wszczęcia procedur o naruszenie przepisów, jeżeli w dalszym ciągu występuje niezgodność z prawem wspólnotowym (w szczególności w odniesieniu do dostępu do procedury azylowej i odpowiednich warunków przyjmowania).

Sprawozdawczyni uważa zdecydowanie, że solidarność nie może ograniczać się jedynie do zapewnienia środków finansowych. Wyraża jednak (oczywiście!) zadowolenie, iż w 2009 r. Komisja zamierza przeprowadzić badanie w celu oceny możliwych sposobów osiągnięcia lepszych wyników w zakresie solidarności finansowej UE (w tym Europejskiego Funduszu na rzecz Uchodźców) oraz zbadania, czy istniejące instrumenty finansowe są w stanie efektywnie pomagać państwom członkowskim w rozwiązywaniu problemów związanych z obciążeniami wynikającymi z dużych nieregularnych napływów migrantów.

3.        Kilka uwag

Z politycznego punktu widzenia oczywiste jest, że państwa członkowskie uważają harmonizację standardów jakości i podział odpowiedzialności za trudne. Uzgodnione dotychczas standardy stanowią kontrast wobec wysokich ambicji wyrażonych po raz pierwszy w 1999 r. W istocie największy wspólny mianownik został ustanowiony na bardzo niskim poziomie. W konsekwencji ogromne różnice i rozbieżności istnieją nadal w praktyce. Dla przykładu dyrektywa w sprawie procedur azylowych jest obecnie opisem wyliczającym wszelkie działania polityczne prowadzone w dziedzinie azylu w państwach członkowskich UE. Ustanawia ona zatem raczej szereg standardów proceduralnych niż procedurę standardową. Pod tym względem pożądana harmonizacja wyraźnie powiodła się. Ponadto o ile należy unikać zjawiska wtórnego przemieszczania się, o tyle ogromne znaczenie mają skuteczne zharmonizowanie warunki przyjmowania. Pomimo istnienia dyrektywy w sprawie warunków przyjmowania, istniejąca w tym przypadku duża dowolność powoduje również niemożność uzyskania pożądanych skutków harmonizacji. Niestety to samo odnosi się do kryteriów wybieralności ustanowionych dla przyznania ochrony.

Dlatego kluczowa jest poprawa warunków, na podstawie których osoby szukające ochrony w UE mogłyby skutecznie przedstawiać swoje wnioski i śledzić przebieg ich rozpatrywania, aby poprawić skuteczność uczstniczących w tym procesie stron w celu podniesienia ogólnej jakości i dostarczenia krajowym organom administracji ds. azylu odpowiednich narzędzi umożliwiających im skuteczne zarządzanie przepływem osób ubiegających się o azyl, a jednocześnie zapobieganie korupcji i nadużyciom. Fakt, że podniesienie jakości, w połączeniu z większą spójnością i solidarnością, leży nie tylko w interesie osób ubiegających się o azyl, ale również w interesie samych państw członkowskich, zdaje się (jeszcze?) nie być powszechnie rozumiany. Lepsza jakość stanowionego prawa zmniejszy jednakże liczbę odwołań od decyzji odmownych, co przyniesie znaczną oszczędność kosztów i czasu. Ponadto większa spójność praktyki państw członkowskich jest konieczna, by skutecznie zaradzić zjawisku wtórnego przemieszczania się w UE.

Pomimo wszystkich obietnic i porozumień państwa członkowskie mają ogromne trudności z dotrzymaniem zobowiązań. Nawet transpozycja czterech najważniejszych obecnie instrumentów prawnych do prawa krajowego nie przebiega sprawnie pod względem harmonogramu i trafności, a wykładnia tych instrumentów prawnych jest różna w poszczególnych państwach członkowskich. Drażliwość polityczna kwestii azylu i migracji sprawia, że państwa członkowskie pozostają przywiązane do krajowej polityki zniechęcania i odwodzenia, odległej od europejskiego punktu widzenia.

Lepsze i bardziej zharmonizowane standardy ochrony osiągnięte dzięki dalszym dostosowaniom, jak również egzekwowanie prawa w państwach członkowskich stanowią właściwą (i w istocie jedyną) drogę postępu. Dla osiągnięcia tego celu Komisja zaproponowała nie tylko przekształcenie rozporządzenia dublińskiego, ale również przekształcenie dyrektywy w sprawie warunków przyjmowania i rozporządzenia dotyczącego EURODAC. Wnioski Komisji zmieniające dyrektywę w sprawie kwalifikacji (2004/83/WE) i dyrektywę w sprawie procedur azylowych (2005/85/WE) zostaną przedstawione w 2009 r. Ponadto Komisja zaproponuje ustanowienie Europejskiego Urzędu Wsparcia ds. Polityki Azylowej (udzielającego praktycznego wsparcia państwom członkowskim przy podejmowaniu decyzji w sprawie wniosków o azyl).

Tytułem uwag końcowych sprawozdawczyni pragnie wyrazić pewne obawy dotyczące porządku przedstawiania wyżej wspomnianych wniosków Parlamentowi i Radzie. W dbałości o lepszą jakość stanowionego prawa bardziej logiczne byłoby dodanie zmienionego tekstu dyrektywy w sprawie procedur azylowych (2005/85/WE) do obecnego „pakietu azylowego” (Dublin, EURODAC, warunki przyjmowania oraz Europejski Urząd Wsparcia ds. Polityki Azylowej). Pozwoliłoby to na poprawę spójności poszczególnych instrumentów azylowych.

• [1]  COM(2007)0299, s. 13.
• [2]  COM(2007)0301.
• [3]  P6_TA-PROV(2008)0385
• [4]  SEC(2008)2962.
• [5]  COM(2008)0360, s. 4.
• [6]  COM(2006)0067, s. 2.
• [7]  SEC(2008)2962.
• [8]  COM(2008)0360, s. 8.

ZAŁĄCZNIK: PISMO KOMISJI PRAWNEJ

COMMITTEE ON LEGAL AFFAIRS

CHAIRMAN

Ref.: D(2009)19604

Mr Gérard DEPREZ

Chairman

Committee on Civil Liberties, Justice and Home Affairs

ASP 09G206

BRUSSELS

Subject:   Proposal for a regulation of the European Parliament and of the Council establishing the criteria and mechanisms for determining the Member State responsible for examining an application for international protection lodged in one of the Member States by a third-country national or a stateless person (recast)

(COM(2008)820 - C6-0474/2008 - 2008/0243(COD

Dear Chairman,

The Committee on Legal Affairs, which I am honoured to chair, has examined the proposal referred to above, pursuant to Rule 80a on Recasting, as introduced into the Parliament's Rules of Procedure by its Decision of 10 May 2007.

Paragraph 3 of that Rule reads as follows:

"If the committee responsible for legal affairs considers that the proposal does not entail any substantive changes other than those identified as such in the proposal, it shall inform the committee responsible.

In such a case, over and above the conditions laid down in Rules 150 and 151, amendments shall be admissible within the committee responsible only if they concern those parts of the proposal which contain changes.

However, amendments to the parts which have remained unchanged may be admitted by way of exception and on a case-by-case basis by the chairman of the above committee if he considers that this is necessary for pressing reasons relating to the internal logic of the text or because the amendments are inextricably linked to other admissible amendments. Such reasons must be stated in a written justification to the amendments".

Following the opinion of the Legal Service, whose representatives participated in the meetings of the Consultative Working Party examining the recast proposal, and in keeping with the recommendations of the draftsperson, the Committee on Legal Affairs considers that the proposal in question does not include any substantive changes other than those identified as such in the proposal or in the opinion of the Consultative Working Party and that, as regards the codification of the unchanged provisions of the earlier acts with those changes, the proposal contains a straightforward codification of the existing texts, without any change in their substance.

Furthermore, pursuant to Rules 80a(2) and 80(3), the Committee on Legal Affairs considered that the technical adaptations suggested in the opinion of the abovementioned Working Party were necessary in order to ensure that the proposal complied with the recasting rules.

In conclusion, after discussing it at its meeting of 31 March 2009, the Committee on Legal Affairs, by 17 votes in favour and no abstentions[1], recommends that your Committee, as the committee responsible, proceed to examine the above proposal in keeping with its suggestions and in accordance with Rule 80a.

Yours faithfully,

Giuseppe GARGANI

Encl.: Opinion of the Consultative Working Party.

• [1]  The following Members were present: Giuseppe Gargani (Chairman), Carlo Casini, Bert Doorn, Klaus-Heiner Lehne, Hartmut Nassauer, Eva-Riitta Siitonen, Jaroslav Zvěřina, Tadeusz Zwiefka, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Neena Gill, Manuel Medina Ortega, Aloyzas Sakalas, Diana Wallis, Francesco Enrico Speroni, Monica Frassoni, Jacques Toubon, Véronique Mathieu.

ZAŁĄCZNIK: OPINIA GRUPY KONSULTACYJNEJ SŁUŻB PRAWNYCH PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO, RADY I KOMISJI

	GRUPA KONSULTACYJNA SŁUŻB PRAWNYCH

Bruksela, dnia 4 marca 2009 r.

OPINIA

                    PRZEZNACZONA DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

                                                              RADY

                                                              KOMISJI

Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego kryteria i mechanizmy ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela kraju trzeciego lub bezpaństwowca

COM(2008)820 z 3.12.2008 r. – 2008/0243(COD)

Mając na uwadze Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych, a w szczególności jego pkt 9, konsultacyjna grupa robocza, złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, odbyła posiedzenie w dniu 21 stycznia 2009 r. w celu rozpatrzenia, między innymi, ww. wniosku przedstawionego przez Komisję.

Podczas tego posiedzenia[1], rozpatrując wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady mającego na celu przekształcenie rozporządzenia Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiającego kryteria i mechanizmy ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela kraju trzeciego lub bezpaństwowca, konsultacyjna grupa robocza, w wyniku wspólnego porozumienia, stwierdziła, co następuje:

1) W art. 11 ust. 1 sformułowanie „przebywającej w innym państwie członkowskim” (zaznaczone podwójnym przekreśleniem i szarym wyróżnieniem) występuje dwukrotnie. Sformułowania tego, które nie występuje w obowiązującym tekście art. 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 343/2003, nie należało wprowadzać do proponowanego tekstu art. 11 ust. 1.

2) W art. 17 ust. 2 akapit trzeci początkowej części zdania „Państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek”, która występuje już w tekście art. 13 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1560/2003, nie należało umieszczać w strzałkach oznaczających dostosowanie.

3) W skreślonej części tekstu występującego pomiędzy art. 24 i art. 25 treści art. 20 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 343/2003 („Zasady dotyczące dowodów i ich oceny oraz przygotowania wniosków o przeniesienie i procedur w odniesieniu do przeniesienia przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 27 ust. 2”) nie należało oznaczać szarym wyróżnieniem.

W rezultacie po dokonaniu analizy wniosku konsultacyjna grupa robocza stwierdziła jednogłośnie, że wniosek nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych poza tymi, które są zaznaczone jako takie we wniosku lub w niniejszej opinii. Grupa robocza uznała również, że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów prawnych z tymi istotnymi zmianami przedmiotowy wniosek dotyczy zwykłej kodyfikacji istniejącego tekstu, bez zmian merytorycznych.

C. PENNERA                                   J.-C. PIRIS                               C.-F.DURAND

Dyrektor Wydziału                            Dyrektor służb prawnych         Dyrektor służb prawnych

Prawnego PE                                   Rady                                    Komisji

• [1]  Konsultacyjna grupa robocza miała do dyspozycji angielską, francuską i niemiecką wersję językową wniosku i pracowała w oparciu o wersję angielską, w której przedmiotowy wniosek został pierwotnie sporządzony.

PROCEDURA

Tytuł	Wniosek o zapewnienie międzynarodowej ochrony złożony w jednym z państw członkowskich przez obywatela kraju trzeciego lub bezpaństwowca (przekształcenie)
Odsyłacze	COM(2008)0820 – C6-0474/2008 – 2008/0243(COD)
Data przedstawienia w PE	3.12.2008
Komisja przedmiotowo właściwa        Data ogłoszenia na posiedzeniu	LIBE 3.2.2009
Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii        Data ogłoszenia na posiedzeniu	JURI 3.2.2009
Opinia niewydana        Data decyzji	JURI 31.3.2009
Sprawozdawca(y)        Data powołania	Jeanine Hennis-Plasschaert 20.1.2009
Rozpatrzenie w komisji	16.3.2009		16.4.2009		27.4.2009
Data przyjęcia	27.4.2009
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	30 0 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Emine Bozkurt, Mihael Brejc, Carlos Coelho, Panayiotis Demetriou, Gérard Deprez, Bárbara Dührkop Dührkop, Claudio Fava, Armando França, Kinga Gál, Jeanine Hennis-Plasschaert, Magda Kósáné Kovács, Roselyne Lefrançois, Claude Moraes, Martine Roure, Vladimir Urutchev
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Simon Busuttil, Elisabetta Gardini, Sophia in ‘t Veld, Sylvia-Yvonne Kaufmann, Jean Lambert, Antonio Masip Hidalgo, Nicolae Vlad Popa, Johannes Voggenhuber
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Margrete Auken, Mariela Velichkova Baeva, Carmen Fraga Estévez, Anne E. Jensen, Manolis Mavrommatis, Willem Schuth, Gabriele Zimmer
Data złożenia	29.4.2009