SPRAWOZDANIE w sprawie nominacji Augustyna Bronisława Kubika na członka Trybunału Obrachunkowego

17.3.2010 - (C7‑0021/2010 – 2010/0809(NLE))

Komisja Kontroli Budżetowej
Sprawozdawca: Inés Ayala Sender
PR_NLE_art108

PROJEKT DECYZJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie nominacji Augustyna Bronisława Kubika na członka Trybunału Obrachunkowego

(C7‑0021/2010 – 2010/0809(NLE))

(Konsultacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 286 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7‑0021/2010),

–   uwzględniając fakt, że w trakcie posiedzenia w dniu 15 marca 2010 r. Komisja Kontroli Budżetowej wysłuchała kandydata desygnowanego przez Radę na członka Trybunału Obrachunkowego,

–   uwzględniając art. 108 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A7‑0041/2010),

A. zważywszy, że Augustyn Bronisław Kubik spełnia kryteria, o których mowa w art. 286 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

1.  wydaje pozytywną opinię w sprawie powołania Augustyna Bronisława Kubika na członka Trybunału Obrachunkowego;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie oraz do wglądu Trybunałowi Obrachunkowemu, jak również innym instytucjom Unii Europejskiej i organom kontroli w państwach członkowskich.

ZAŁĄCZNIK 1: CURRICULUM VITAE Augustyna Bronisława Kubika

Dane osobowe:

Nazwisko: Augustyn Bronisław Kubik

Wykształcenie:

1972-1976          Szkoła średnia

1976-1980          Wydział Przemysłu Akademii Ekonomicznej w Katowicach, kierunek ekonomiczno – społeczny

1985-1986          Studia wieczorowe w kolegium technicznym inżynierii górniczej w Rybniku, podziemna eksploatacja złóż

2001-2002          Studia podyplomowe w zakresie prawa podatkowego Unii Europejskiej na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu

Doświadczenie zawodowe:

01.08.1980-27.12.1984                  Kopalnia Węgla Kamiennego „Rydułtowy” w Rydułtowach – referent, kontroler oraz inspektor ds. rewizji gospodarczej

28.12.1984-21.09.1986                  Rybnicko-Jastrzębskie Gwarectwo Węglowe w Jastrzębiu Zdroju –

                                                        starszy inspektor ds. rewizji gospodarczej

22.09.1986-31.03.1991                  KWK „Borynia” w Jastrzębiu Zdroju –

                                                        Główny księgowy

01.04.1991-24.11.2002                  Izba Skarbowa w Katowicach –

                                                        Dyrektor

25.11.2002-29.12.2006                  Ministerstwo Finansów –

                                                        Główny inspektor audytu wewnętrznego

30.12.2006-28.02.2007                  Ministerstwo Finansów –

                                                        Radca generalny

01.03.2007-14.02.2008                  Najwyższa Izba Kontroli (NIK) –

                                                        Doradca prezesa

15.02.2008 - do chwili obecnej        Ministerstwo Rozwoju Regionalnego –

                                                        Podsekretarz stanu

Umiejętności:

–  Znajomość języka francuskiego potwierdzona certyfikatem DELF I i II przyznawanym przez Ministerstwo Edukacji Republiki Francuskiej

–  Dobra znajomość języka angielskiego

–  Podstawowa znajomość języka niemieckiego

–  Podstawowa znajomość języka rosyjskiego

2007               Studia w zakresie kontroli sprawozdań finansowych dotyczących jednostek      budżetowych

2007               Aplikacja kontrolerska w Najwyższej Izbie Kontroli

2008               Egzamin kontrolerski Najwyższej Izby Kontroli, dyplom certyfikowanego         audytora wewnętrznego

2008               Studia w zakresie „sztuki prezentacji”

2008               Rozszerzona procedura weryfikacji, otrzymał poświadczenie bezpieczeństwa osobowego na poziomie CONFIDENTIEL UE oraz SECRET UE

Zainteresowania: Sport: pływanie w lecie i jazda na nartach w zimie.

ZAŁĄCZNIK 2: ODPOWIEDZI Augustyna Bronisława Kubika NA PYTANIA

1. Proszę przedstawić najważniejsze aspekty Pana(i) doświadczenia zawodowego w zakresie finansów publicznych, zarządzania oraz kontroli zarządzania.

Cała moja kariera zawodowa była związana z czynnościami w zakresie finansów, w szczególności: kontroli finansów, zarządzania administracją i jej finansami oraz audytem wewnętrznym jednostek sektora finansów publicznych, kontrolą zewnętrzną i certyfikacją wydatków z funduszy unijnych do Komisji Europejskiej.

Jako kontroler wewnętrzny, a potem główny księgowy kopalni byłem odpowiedzialny za kontrolę wewnętrzną i zarządzanie finansami kopalni oraz zarządzanie kontrolą finansową i zarządzanie pracownikami Departamentu Finansowego.

Jako dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach byłem odpowiedzialny za nadzorowanie i zarządzanie pracownikami administracji podatkowej w regionie śląskim, w tym za nadzorowanie kontroli podatkowej i innych funkcji urzędów skarbowych oraz za kontrolę wewnętrzną i nadzór nad finansami całej administracji podatkowej województwa.

Jako Główny Inspektor Audytu Wewnętrznego byłem odpowiedzialny za wdrażanie, koordynowanie i usprawnianie systemu audytu wewnętrznego i kontroli finansowej w całym sektorze finansów publicznych.

Jako doradca Prezesa Najwyższej Izby Kontroli byłem odpowiedzialny za analizowanie i korygowanie dokumentów kontrolnych przedstawianych przez departamenty kontrolne NIK.

Na obecnym stanowisku jestem odpowiedzialny za nadzorowanie Departamentu Instytucji Certyfikującej, Departamentu Ekonomiczno-Finansowego i Departamentu Prawnego, w tym m.in.: za analizowanie, realizowanie i usprawnianie procesu certyfikacji wydatków do Komisji Europejskiej, za kontrolę w procesie certyfikacji, za współpracę z innymi instytucjami kontrolnymi, za nadzorowanie realizacji budżetu oraz obsługi finansowo-księgowej środków pochodzących z funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności, za nadzorowanie procesów legislacyjnych w zakresie prawa Unii Europejskiej i prawa krajowego.

W czasie wykonywana tych funkcji ukończyłem wiele teoretycznych i praktycznych szkoleń i warsztatów, takich jak:

· kursy z zakresu kontroli wewnętrznej i księgowości przedsiębiorstw – zakończone wpisem do rejestru biegłych rewidentów,

· kursy z zakresu podatków oraz działalność w Komisji ds. doradców podatkowych – zakończone wpisem do rejestru doradców podatkowych,

· studia podyplomowe w zakresie prawa podatkowego Unii Europejskiej – zakończone egzaminem i dyplomem,

· kursy z zakresu audytu wewnętrznego – zakończone wpisem na listę audytorów wewnętrznych w sektorze finansów publicznych Polski oraz certyfikatem CIA (Certified Internal Auditor),

· aplikacja kontrolerska Najwyższej Izby Kontroli – zakończona egzaminem i mianowaniem na stanowisko doradcy Prezesa NIK.

2. Proszę wymienić trzy najważniejsze decyzje, w których podjęciu Pan(i) uczestniczył(a) w pracy zawodowej.

a) Jako dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach (Silesian Region):

W 1999 roku miała miejsce zmiana organizacji administracji w Polsce. Z 49 województw utworzono 16 dużych regionów. W konsekwencji z 49 Izb Skarbowych (po 1 w każdym województwie) utworzono 16 Izb Skarbowych (po 1 w każdym regionie). Region śląski objął 3 województwa: Katowice, Bielsko-Biała, Częstochowa. Na podstawie decyzji Wicepremiera i Ministra Finansów Leszka Balcerowicza zostałem pełnomocnikiem odpowiedzialnym za utworzenie jednej administracji podatkowej w regionie śląskim. Administracja ta była i jest drugą co do wielkości w Polsce, wtedy obejmowała 35 Urzędów Skarbowych, z 3 dawnych województw. Urzędy te działały wg różnych procedur, ponieważ różne były doświadczenia w poszczególnych województwach. Wówczas jako dyrektor nowej Izby Skarbowej zdecydowałem o standaryzacji poszczególnych funkcji wszystkich Urzędów Skarbowych, takich jak:

· rejestracja podatkowa;

· pobór podatków;

· kontrola podatkowa;

· egzekucja należności pieniężnych.

Ten proces wymagał przygotowania odpowiednich standardów, przetestowania oraz wdrożenia w Urzędach Skarbowych.

W efekcie wprowadzono jednolite rozwiązania i poprawiono skuteczność funkcjonowania urzędów w regionie śląskim.

b) Jako Generalny Inspektor Audytu Wewnętrznego w Ministerstwie Finansów:

Po dwóch latach wdrażania i koordynowania audytu wewnętrznego w całym obszarze finansów publicznych w Polsce zdecydowałem o wprowadzeniu nowej ustawowej definicji audytu wewnętrznego. Poprzednia definicja określała audyt wewnętrzny jako ogół działań, dzięki którym kierownik jednostki uzyskuje obiektywną i niezależną ocenę gospodarki finansowej jednostki. Dlatego kierownicy jednostek często rozumieli tę definicję w sposób zawężony, odnosząc audyt wewnętrzny tylko do gospodarki finansowej, a nawet do zagadnień księgowych. Jednak zadaniem audytu wewnętrznego jest usprawnienie działalności całej jednostki poprzez systematyczną ocenę i doskonalenie skuteczności zarządzania ryzykiem, kontroli i procedur zarządczych.

Dlatego zaproponowałem nową, następującą definicję audytu wewnętrznego:

Audyt wewnętrzny to niezależne badanie systemów zarządzania i kontroli w jednostce, w tym procedur kontroli finansowej, w wyniku którego kierownik jednostki uzyskuje obiektywną i niezależną ocenę adekwatności, efektywności i skuteczności tych systemów oraz czynności doradcze mające na celu usprawnienie funkcjonowania jednostki.

W efekcie poprawiono rozumienie audytu wewnętrznego oraz rozszerzono jego działanie.

c) Jako Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego pełniący funkcję Instytucji Certyfikującej:

Po objęciu stanowiska zdecydowałem o dokonaniu przeglądu procedur, w tym zasad kontroli w Instytucji Certyfikującej. W procesie certyfikacji Instytucja Certyfikująca ocenia funkcjonowanie systemu zarządzania i kontroli danego programu operacyjnego, głównie na podstawie wyników wszystkich audytów przeprowadzanych przez instytucje zarządzające i audytowe. W sytuacji, jeśli to konieczne dla dodatkowego zapewnienia czy warunki certyfikacji są spełnione, Instytucja Certyfikująca powinna dokonać kontroli przy użyciu własnych zasobów. W naszych wewnętrznych procedurach dotyczących certyfikacji nie było precyzyjnych zapisów w zakresie działań kontrolnych. W konsekwencji występowało ryzyko nakładania się kompetencji kontrolnych różnych instytucji. Dlatego zaproponowałem wprowadzenie jasnych wytycznych opierających się na koncepcji podobnej do single audit, który zgodnie z Wytycznymi Komisji Europejskiej zawartymi w dokumencie Guidance Note on the concept of reliance on the work of other auditors, polega na dobrej koordynacji i współpracy pomiędzy Instytucją Audytową i innymi organami przeprowadzającymi kontrole na etapie planowania kontroli oraz realizacji planów kontroli. W tym celu także zaproponowałem utworzenie Komitetu Audytu w ustawie o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, którego zadaniem jest m.in.:

· wymiana informacji i doświadczeń między instytucją audytową, instytucją zarządzającą, instytucją certyfikującą oraz organami kontroli państwowej w zakresie przeprowadzonych kontroli;

· opiniowanie planów kontroli instytucji zarządzających programami operacyjnymi;

· proponowanie działań na rzecz zwiększenia efektywności kontroli;

· analiza sprawozdań i raportów z kontroli w obszarze funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności, przekazywanych do Komisji Europejskiej.

W efekcie:

· nastąpiła standaryzacja kontroli w Instytucji Certyfikującej;

· zmniejszono ryzyko nakładania się kompetencji kontrolnych;

· poprawiono: wykorzystanie zasobów i efektywność kontroli.

3. Traktat stanowi, że członkowie Trybunału Obrachunkowego powinni być „w pełni niezależni” w wykonywaniu swych funkcji. Jak zamierza Pan(i) wypełniać to zobowiązanie w praktyce?

Zasady niezależności członków Trybunału Obrachunkowego reguluje art. 286 Traktatu Lizbońskiego stanowiąc, że:

- Członkowie Trybunału Obrachunkowego są wybierani spośród osób, które wchodzą lub wchodziły w swych państwach w skład organów kontroli zewnętrznej lub mających szczególne kwalifikacje do zajmowania tego stanowiska. Ich niezależność musi być niekwestionowana.

- W wykonywaniu swych obowiązków członkowie Trybunału Obrachunkowego nie zwracają się o instrukcje ani ich nie przyjmują od żadnego rządu lub jakiegokolwiek organu. Powstrzymują się od wszelkich czynności niezgodnych z charakterem ich funkcji.

- Nie mogą podczas pełnienia swych funkcji wykonywać żadnej innej zarobkowej lub niezarobkowej działalności zawodowej.

Art. 1 Kodeksu Postępowania Członków Trybunału stanowi ponadto, że członkowie Trybunału postępują zgodnie z postanowieniami traktatów, jak również wynikających z nich aktów prawnych. Ich stosunki z organami lub grupami interesu muszą być zgodne z zasadą zachowania niezależności.

Znając i rozumiejąc istotę powyższych regulacji mogę zapewnić, że moje dotychczasowe doświadczenie zawodowe, tj. praca w instytucjach audytu wewnętrznego, zewnętrznego i certyfikacji również wymagały niekwestionowanej niezależności.

Zatem tak jak do tej pory, tak i w przyszłej pracy zobowiązuję się respektować wyżej wymienione zasady niezależności wymagane przez Traktat Lizboński oraz Kodeks Postępowania Członków Trybunału, w tym również w zakresie nie zwracania się i nie przyjmowania instrukcji od jakiegokolwiek rządu lub organizacji.

Tak pojęta niezależność pozwoli mi wypełniać funkcję członka Trybunału kierując się własnym doświadczeniem, własną oceną faktów i w sposób wolny od wpływów oraz konfliktu interesów.

4. Czy uzyskał(a) Pan(i) absolutorium z wykonywania swych poprzednich funkcji (pod warunkiem, że taka procedura miała zastosowanie)?

W mojej dotychczasowej praktyce zawodowej nie były wymagane procedury w zakresie uzyskania absolutorium z wykonywania funkcji.

Chcę jednak podkreślić, że każdorazowo moja działalność kończyła się raportami z jej wykonywania, np.:

· jako główny księgowy składałem bilanse, które podlegały audytowi i zatwierdzeniu,

· jako dyrektor Izby Skarbowej składałem raporty do Ministra Finansów,

· jako Główny Inspektor Audytu Wewnętrznego składałem sprawozdania do Rady Ministrów,

· jako doradca Prezesa Najwyższej Izby Kontroli uczestniczyłem w opiniowaniu raportów z działalności NIK,

· jako Podsekretarz Stanu pełniący funkcję Instytucji Certyfikującej składam raporty do Rady Ministrów i Komisji Europejskiej.

Wszystkie moje raporty zostały zaakceptowane.

5. Czy posiada Pan(i) jakiekolwiek udziały finansowe, czerpie korzyści finansowe lub posiada zobowiązania, które mogłyby kolidować z funkcją członka Trybunału? Czy jest Pan(i) gotowa ujawnić wszystkie swoje interesy i zobowiązania finansowe prezesowi Trybunału i pozwolić na ich upublicznienie? Czy jest Pan(i) zaangażowany(a) w toczące się postępowanie sądowe? Jeśli tak, to czy mógłby(aby) Pan(i) podać jego szczegóły?

Nie posiadam żadnych udziałów finansowych, nie czerpię korzyści finansowych ani nie posiadam zobowiązań, które mogłyby kolidować z funkcją członka Trybunału.

Ponadto, zgodnie z polską procedurą, każdego roku ujawniam i pozwalam na upublicznienie moich wszystkich aktywów, a zatem jestem również gotowy ujawnić wszystkie moje aktywa oraz zobowiązania finansowe Prezesowi Trybunału, jak również pozwolić na ich upublicznienie zgodnie z procedurą opisaną w Kodeksie Postępowania Członków Trybunału.

Dodatkowo oświadczam, że nie jestem zaangażowany w żadne toczące się postępowanie sądowe.

6. Czy po wyborze na członka Trybunału jest Pan(i) gotowy(a) ustąpić z aktualnie piastowanych stanowisk, na które został(a) Pan(i) wybrany(a), oraz zrezygnować z aktywnie pełnionych funkcji partyjnych?

Jestem urzędnikiem służby cywilnej, a zatem zgodnie z polskimi przepisami obowiązuje mnie zakaz uczestnictwa w partiach politycznych. Dlatego nigdy nie pełniłem i nie pełnię funkcji partyjnych.

Jestem ponadto gotowy ustąpić z aktualnie zajmowanego stanowiska, jeżeli zostanę członkiem Trybunału Obrachunkowego.

7. Jak postąpiłby(aby) Pan(i) w przypadkach poważnych oszustw i/lub korupcji, w które uwikłani byliby Pana(i) współobywatele?

Art. 287 Traktatu Lizbońskiego stanowi, że Trybunał Obrachunkowy kontroluje legalność i prawidłowość dochodów i wydatków oraz upewnia się co do należytego zarządzania finansami. Czyniąc to, sygnalizuje w szczególności wszelkie nieprawidłowości.

Ponadto, zgodnie z Decyzją Trybunału Obrachunkowego nr 97-2004 w przypadku podejrzenia lub wykrycia w trakcie prowadzenia audytu informacji dotyczącej oszustw, korupcji lub innej nielegalnej działalności osoba odpowiedzialna za audyt powinna bezzwłocznie poinformować władze Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF).

W sytuacji opisanej w pytaniu, będę stosować powyższe zasady niezależnie od miejsca wykrycia i pochodzenia osób, których dotyczyć będzie informacja o podejrzeniu lub przypadku oszustwa, korupcji bądź innej nielegalnej działalności.

Ponadto, w mojej dotychczasowej praktyce stosowałem przepisy, które również wymagały ode mnie poinformowania odpowiednich służb w przypadku podejrzenia i wykrycia oszustwa lub korupcji.

8. Jakie powinny być główne cechy „kultury” zarządzania finansami w przypadku instytucji publicznych?

Główne cechy kultury zarządzania finansami zostały określone w Rozporządzeniu finansowym, które wskazuje na zasadę należytego zarządzania finansami poprzez odniesienie do zasad gospodarności, efektywności i skuteczności, a także oceny uzyskiwanych wyników.

- Zasada gospodarności oznacza wykorzystywanie środków we właściwym czasie, ilości i jakości oraz po najlepszej cenie.

- Zasada efektywności oznacza dążenie do osiągnięcia jak najlepszego związku między zaangażowanymi zasobami i osiągniętymi wynikami.

- Zasada skuteczności oznacza osiągnięcie określonych, wyznaczonych celów oraz zamierzonych rezultatów.

Art. 287 Traktatu Lizbońskiego wyraźnie wskazuje, że Trybunał Obrachunkowy kontroluje legalność i prawidłowość dochodów i wydatków oraz upewnia się co do należytego zarządzania finansami.

Ponadto misją Trybunału jako instytucji Unii Europejskiej, ustanowionej na mocy Traktatu w celu sprawowania kontroli nad finansami UE, jest poprawa zarządzania finansami Wspólnoty, a jedną z wartości jest zwiększenie rozliczalności w zakresie tego zarządzania.

W trakcie mojej praktyki zawodowej, zarówno jako Główny Inspektor Audytu Wewnętrznego, pracownik Najwyższej Izby Kontroli oraz przedstawiciel Instytucji Certyfikującej także stosowałem oraz stosuję zasady oszczędnego, wydajnego i skutecznego zarządzania finansami, ponieważ te zasady są zapisane:

· w definicji audytu wewnętrznego, gdzie wskazano na konieczność oceny gospodarki finansowej pod względem m.in. gospodarności, celowości oraz efektywności;

· w przepisach dotyczących Najwyższej Izby Kontroli, gdzie stwierdza się, że kontrole sprawowane są pod względem gospodarności, celowości, rzetelności i legalności;

· w zasadach dotyczących wydatków ze środków unijnych oraz ich certyfikacji, gdzie wskazano na obowiązek przestrzegania zasady należytego zarządzania finansami.

W związku z powyższym uważam, że wszystkie instytucje publiczne powinny stosować te zasady.

Ponadto, aby zapewnić należyte zarządzanie finansami powinno się przestrzegać zasad i cech opartych na powszechnie obowiązujących standardach.

Moim zdaniem, należy stosować standardy kontroli zarządczej, które są przedstawione w 5 grupach i zawierają cechy kultury zarządzania finansami:

1.  Środowisko wewnętrzne, w tym przestrzeganie wartości etycznych, kompetencje zawodowe, struktura organizacyjna i delegowanie uprawnień.

2.  Zarządzanie ryzykiem, w tym określenie misji, celów i zadań oraz ocena ich realizacji.

3.  Mechanizmy kontroli, w tym dokumentowanie systemu kontroli, nadzór nad wykonaniem zadań w celu ich oszczędnej, efektywnej i skutecznej realizacji oraz ciągłość działalności.

4.  Informacja i komunikacja, w tym przepływ informacji wewnątrz jednostki oraz komunikacja zewnętrzna.

5.  Monitorowanie i ocena, w tym audyt wewnętrzny oraz audyt zewnętrzny.

9. Zgodnie z postanowieniami Traktatu, Trybunał pomaga Parlamentowi Europejskiemu w wykonywaniu funkcji kontrolnej w zakresie wykonania budżetu. Jak opisałby(aby) Pan(i) swoje funkcje w zakresie przedstawiania sprawozdań Parlamentowi Europejskiemu, a w szczególności jego Komisji Kontroli Budżetowej?

Art. 287 Traktatu Lizbońskiego stanowi, że Trybunał Obrachunkowy kontroluje rachunki wszystkich dochodów i wydatków Unii oraz organów lub jednostek organizacyjnych utworzonych przez Unię. Przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie poświadczenie wiarygodności rachunków oraz pomaga w wykonywaniu ich funkcji kontrolnych w zakresie wykonania budżetu.

Moja dotychczasowa praktyka zawodowa zawsze wymagała składania sprawozdań, o czym wspomniałem już w odpowiedzi na pytanie numer 4.

Moje przyszłe funkcje w zakresie przedstawiania sprawozdań będą oparte na dotychczasowych doświadczeniach oraz zgodne z systemem sprawozdawczości obowiązującym w Trybunale Obrachunkowym, który obejmuje:

· sprawozdania roczne przedstawiające wyniki kontroli finansowych w formie poświadczeń dotyczących budżetu ogólnego i Europejskich Funduszy Rozwoju;

· specjalne sprawozdania roczne przedstawiające wyniki kontroli finansowych agencji i organów wspólnotowych;

· sprawozdania specjalne przedstawiające wyniki wybranych kontroli wykonania zadań i kontroli zgodności;

· opinie dotyczące nowych lub zmienianych aktów prawnych, które mają wpływ finansowy.

Sprawozdania Trybunału mają duże znaczenie w zakresie sprawnego zarządzania finansowego oraz efektywności działania Unii Europejskiej. Dlatego ich jakość powinna pozwalać Komisji Europejskiej podejmować odpowiednie działania operacyjne, zaś Parlamentowi Europejskiemu na wykorzystywanie ich w procedurze udzielania absolutorium z wykonania budżetu.

W związku z powyższym, jestem przekonany o potrzebie przedstawiania przeze mnie sprawozdań i opinii zgodnie z obowiązującym systemem sprawozdawczości, które aby służyć Parlamentowi w wykonywaniu jego funkcji kontrolnej, powinny mieć m.in. następujące cechy:

· obiektywizm – wyważone i wolne od zniekształceń;

· jasność – łatwe do zrozumienia i logiczne;

· zwięzłość – pozbawione zbędnych informacji;

· konstruktywność – wspierające kierownictwo jednostki kontrolowanej w usprawnianiu działalności;

· terminowość – przedstawione w odpowiednim czasie i bez zwłoki;

· rzetelność – oparte na odpowiednich dowodach kontroli;

· kompletność – zawierające wszystkie uwagi uznane za istotne.

Powinna być także zapewniona możliwość omawiania i wyjaśniania informacji zawartych w sprawozdaniach, w szczególności, gdy z wyników prac Trybunału korzystają Komisja, Parlament, Rada oraz Państwa Członkowskie.

Dlatego będę do dyspozycji Parlamentu Europejskiego, a w szczególności jego Komisji Kontroli Budżetowej, aby właściwie wykonywać swoją funkcję w zakresie przedstawiania odpowiednich sprawozdań.

10. Co stanowi według Pana(i) wartość dodaną kontroli wykonania zadań i w jaki sposób należałoby wdrożyć stwierdzone fakty w zakresie zarządzania?

Art. 287 Traktatu Lizbońskiego stwierdza, że Trybunał upewnia się co do należytego zarządzania finansami, które obejmuje m.in. zasadę gospodarności, zasadę efektywności oraz zasadę skuteczności.

Generalnie wartością dodaną audytu jest wynik w postaci poprawy działania na skutek przyjęcia przedstawionych wniosków i wdrożenia zaleceń.

Natomiast wartością dodaną kontroli sprawowanej przez Trybunał Obrachunkowy jest wynik w postaci skutecznej poprawy zarządzania Unią Europejską oraz zwiększonej rozliczalności w zakresie zarządzania funduszami Unii Europejskiej.

Jednym z rodzajów kontroli Trybunału jest kontrola wykonania zadań, która odpowiada na pytanie czy zarządzanie finansami jest należyte, tzn. czy wydatkuje się minimum środków (gospodarność), czy odpowiednie wyniki są osiągane przy zaangażowaniu określonych zasobów (efektywność) i czy postawione cele są realizowane (skuteczność).

Należy podkreślić, że obywatele Unii Europejskiej – i ich przedstawiciele w Parlamencie – potrzebują nie tylko zapewnienia, że podatki zostały wykorzystane zgodnie z przeznaczeniem. Potrzebują oni też obiektywnego dowodu, że potrzeby obywateli zostały zaspokojone skutecznie, w jak największym stopniu i jak najtaniej oraz wskazówek w zakresie przyszłej poprawy tej skuteczności.

Zatem celem Trybunału i wartością dodaną kontroli wykonania zadań jest dostarczenie obiektywnych i niezależnych informacji oraz wniosków na temat stopnia, w jakim kontrolowane jednostki, poprzez swoje działania, wykorzystują zasoby Wspólnoty przy zastosowaniu zasad gospodarności, efektywności i skuteczności.

Natomiast poprzez przedstawianie zaleceń Trybunał wskazuje również na możliwość poprawy tego działania, a zatem uzyskiwania przyszłej wartości dodanej m.in. w następującej postaci:

· oszczędności finansowe, a w szczególności unikanie marnotrawstwa;

· lepsze metody pracy;

· osiąganie założonych celów w sposób bardziej efektywny.

W związku z powyższym audyt wykonania zadań powinien przede wszystkim, jako wartość dodaną, przedstawiać: udokumentowane wnioski – odnośnie stwierdzonych stanów oraz realistyczne zalecenia – odnośnie możliwości usprawnień w zakresie funkcjonowania i realizacji zadań w instytucjach europejskich, a przez to wpływać na poprawę skuteczności działania, lepsze wykorzystanie i lepszą ochronę pieniędzy podatników.

Dlatego też wyniki kontroli wykonania zadań prowadzonych przez Europejski Trybunał Obrachunkowy i Najwyższe Organy Kontroli państw członkowskich powinny z jednej strony stanowić ważną informację dla obywateli Unii, dotyczącą rozliczalności osób realizujących zadania publiczne, a z drugiej strony dostarczać obiektywnych podstaw do modyfikacji badanej polityki czy programu na każdym poziomie jego realizacji: od formułowania założeń, przez wdrażanie w państwach członkowskich, aż po funkcjonowanie instytucji UE.

Ważne jest zatem, aby wnioski i zalecenia były kierowane do odpowiednich grup odbiorców:

· do kontrolowanych jednostek, w celu wdrożenia i poinformowania o podjętych działaniach oraz ich efektach;

· do nadzorujących jednostki, w celu ewentualnego wykorzystania w działaniach operacyjnych i decyzjach z zakresu nadzoru;

· do Parlamentu, w celu ewentualnego wykorzystania w działaniach oceniających;

· do innych zainteresowanych – w celach: informacyjnych oraz ewentualnego wykorzystania dobrych praktyk lub uwzględnienia w analizie ryzyka.

Natomiast, aby usprawnić przyjęcie i wdrożenie wniosków oraz zaleceń z audytu, a w efekcie uzyskać oczekiwaną wartość dodaną, wnioski i zalecenia powinny być:

· jasno i zwięźle wyrażone – w sposób zrozumiały dla odbiorcy;

· konstruktywne – wskazywać na możliwości wprowadzenia ulepszeń;

· właściwie zaadresowane i terminowe – kierowane do jednostki lub organu, który ma możliwości ich uwzględnienia,;

· rzeczowe – wynikać ze stwierdzonego stanu faktycznego;

· rzetelne – oparte na zebranych dowodach.

Dodatkowo kontrolowana jednostka, zgodnie z procedurą kontradyktoryjności, powinna aktywnie uczestniczyć w procesie formułowania ustaleń w dokumentach kontrolnych poprzez możliwość zgłaszania zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole kontroli oraz do ocen, uwag i wniosków zawartych w wystąpieniach pokontrolnych.

Ponadto, szczególnie w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości, jednostka kontrolowana powinna poinformować o sposobie wykorzystania wniosków i zaleceń oraz o podjętych działaniach lub o przyczynach niepodjęcia tych działań.

11. Jak można usprawnić współpracę pomiędzy Trybunałem Obrachunkowym, krajowymi organami kontroli i Parlamentem Europejskim (Komisją Kontroli Budżetowej) w zakresie kontroli budżetu UE?

Z art. 287 Traktatu Lizbońskiego wynika, że współpraca pomiędzy Trybunałem Obrachunkowym, krajowymi organami kontroli i Parlamentem Europejskim ma duże znaczenie, ponieważ Trybunał Obrachunkowy kontroluje rachunki wszystkich dochodów i wydatków Unii oraz organów lub jednostek organizacyjnych utworzonych przez Unię. Dlatego kontrolę w Państwach Członkowskich przeprowadza się w powiązaniu z krajowymi instytucjami kontrolnymi. Trybunał oraz krajowe instytucje kontrolne Państw Członkowskich współpracują na zasadzie wzajemnego zaufania, zachowując swoją niezależność.

Jedną z wartości Trybunału, wynikającą z jego misji i wizji, odnoszącą się do współpracy jest profesjonalizm, który m.in. obejmuje zaangażowanie w rozwój kontroli sprawowanej przez organy publiczne w Unii Europejskiej i na całym świecie. Również strategia kontroli Trybunału wskazuje na współpracę z Najwyższymi Organami Kontroli w Unii Europejskiej oraz na rozwój kontaktów z Parlamentem Europejskim i Radą.

Moim zdaniem współpraca pomiędzy Trybunałem Obrachunkowym, krajowymi organami kontroli i Parlamentem Europejskim jest konieczna, ponieważ żadna instytucja kontrolna nie dysponuje zasobami umożliwiającymi przeprowadzanie kontroli wszystkich transakcji. Współpraca ta powinna odbywać się przy zachowaniu niezależności każdej z instytucji i przyczyniać się do realizacji wspólnych, praktycznych inicjatyw zmierzających do rozwoju metodyki kontroli, międzynarodowych standardów kontroli i praktyk kontrolnych.

Ważną rolę odgrywa tutaj i odgrywać powinien w przyszłości Komitet Kontaktowy, który składa się z przedstawicieli szefów Najwyższych Organów Kontroli Państw Członkowskich oraz Trybunału Obrachunkowego. Jego zadaniem jest bowiem wymiana wiedzy i doświadczeń na temat kontroli środków Unii Europejskiej, inicjowanie i koordynowanie działalności kontrolnej w sprawach Wspólnoty, opracowywanie stanowisk wobec nowych zagadnień związanych z kontrolą na obszarze Unii Europejskiej oraz wymiana informacji z instytucjami spoza Komitetu.

Ponadto należy wskazać i podkreślić rolę oceny partnerskiej, która ma na celu wzmocnienie i rozwój organizacji, metod i procedur kontroli, a także wymianę wyników oraz zwiększenie wydajności w zakresie działalności kontrolnej.

Dobrym kierunkiem usprawnienia współpracy jest także wdrożenie i rozwój koncepcji single audit, która polega na wykorzystywaniu pracy innych kontrolerów, przy zachowaniu m.in.: zgodności z powszechnie uznawanymi standardami i dostępności wyników kontroli w wymaganym czasie. Dlatego ważne jest, aby dopingować prace grupy roboczej Komitetu Kontaktowego, która jest odpowiedzialna za opracowanie wspólnych standardów kontroli oraz porównywalnych kryteriów kontroli dostosowanych do specyfiki Unii Europejskiej. To pozwoli Trybunałowi w większym stopniu polegać na pracy krajowych organów kontroli, a w efekcie dostarczać Parlamentowi Europejskiemu większej ilości przydatnych informacji.

Również ważne jest – w warunkach dużych środków Unii Europejskiej przydzielonych Państwom Członkowskim i zarządzanym oraz kontrolowanym przez Państwa Członkowskie – prowadzenie wspólnych kontroli lub kontroli na podstawie jednolitych, ramowych programów kontroli. Informacje z takich kontroli mogą być bardzo przydatne Parlamentowi Europejskiemu, w celu ewentualnego wykorzystania przedstawionych wniosków.

Parlamenty krajowe należy zatem przekonywać, aby w większym stopniu podejmowały tematykę wykorzystania środków unijnych w swoich krajach oraz aby zachęcały krajowe organy kontroli do prowadzenia kontroli w tym obszarze. Parlament Europejski i jego Komisja Kontroli Budżetowej mogłyby kontynuować działania w tym zakresie, np. organizując wymianę doświadczeń między odpowiednimi komisjami parlamentów oraz upowszechniając dobre praktyki.

Tak rozumiana współpraca będzie miała pozytywny wpływ z jednej strony na poprawę administrowania środkami Unii Europejskiej, z drugiej pozwoli zidentyfikować i rozwiązywać problemy praktyczne i techniczne dotyczące współpracy.

W związku z powyższym wydaje się, że wzmocnienie oraz usprawnienie współpracy będzie możliwe m.in. poprzez:

· wykorzystanie wszystkich dotychczasowych doświadczeń z działalności Komitetu Kontaktowego;

· stosowanie wspólnych międzynarodowych standardów kontroli;

· uzgadnianie programów kontroli, z uwzględnieniem oceny systemu kontroli wewnętrznej;

· wypracowanie wspólnych zasad oceny jakości pracy krajowych organów kontrolnych w celu zwiększenia możliwości wykorzystania ich wyników;

· zachęcanie krajowych parlamentów do promowania kontroli w zakresie wykorzystania środków unijnych;

· omawianie wyników kontroli Trybunału Obrachunkowego oraz krajowych instytucji kontrolnych na zebraniach Komisji Kontroli Budżetowej;

· zapewnienie terminowości prac w celu stworzenia możliwości wykorzystania ich wyników.

12. Czy wycofałby(aby) Pan(i) swoją kandydaturę na członka Trybunału, jeśli opinia Parlamentu byłaby nieprzychylna?

Wyrażam nadzieję, że Parlament Europejski wyda pozytywną opinię w stosunku do mojej kandydatury, niemniej jednak powinienem liczyć się z sytuacją, kiedy opinia ta nie będzie pozytywna.

Wcześniej zwracałem uwagę na potrzebę dobrej współpracy między Parlamentem Europejskim a Trybunałem. Z pewnością utrzymywanie kandydatury członka przy negatywnej ocenie utrudniłoby taką współpracę.

W związku z powyższym, w przypadku negatywnej oceny, właściwym rozwiązaniem będzie zwrócenie się do Rządu Rzeczypospolitej Polskiej o ponowne rozważenie mojej kandydatury lub zaproponowanie innej osoby.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	16.3.2010
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	22 0 2
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Marta Andreasen, Jean-Pierre Audy, Inés Ayala Sender, Zigmantas Balčytis, Jorgo Chatzimarkakis, Andrea Cozzolino, Luigi de Magistris, Tamás Deutsch, Martin Ehrenhauser, Jens Geier, Ingeborg Gräßle, Ville Itälä, Cătălin Sorin Ivan, Elisabeth Köstinger, Bogusław Liberadzki, Monica Luisa Macovei, Jan Olbrycht, Georgios Stavrakakis, Søren Bo Søndergaard
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Christofer Fjellner, Edit Herczog, Monika Hohlmeier, Sidonia Elżbieta Jędrzejewska, Markus Pieper