SPRAWOZDANIE zawierającego zalecenia dla Komisji w sprawie transgranicznego zarządzania kryzysowego w sektorze bankowym
28.6.2010 - (2010/2006(INI))
Komisja Gospodarcza i Monetarna
Sprawozdawczyni: Elisa Ferreira
(Inicjatywa – art. 42 Regulaminu)
PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
zawierającego zalecenia dla Komisji w sprawie transgranicznego zarządzania kryzysowego w sektorze bankowym
Parlament Europejski,
– uwzględniając art. 225 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając swoją rezolucję w sprawie komunikatu Komisji dotyczącego wprowadzenia w życie ram działania dla rynków finansowych: plan działania[1], przyjętą w dniu 13 kwietnia 2000 r.,
– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 października 2009 r. zatytułowany „Unijne ramy transgranicznego zarządzania kryzysowego w sektorze bankowym” (COM(2009)0561),
– uwzględniając wniosek z dnia 23 września dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnotowego nadzoru makroostrożnościowego nad systemem finansowym i ustanawiającego Europejską Radę ds. Ryzyka Systemowego (COM(2009)0499),
– uwzględniając wniosek Komisji z dnia 23 września 2009 r. dotyczący decyzji Rady powierzającej Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania dotyczące funkcjonowania Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (COM(2009)0500),
– uwzględniając wniosek z dnia 23 września w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Europejski Organ Nadzoru Bankowego (COM(2009)0501),
– uwzględniając dyrektywę 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe[2],
– uwzględniając dyrektywę 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie adekwatności kapitałowej firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych[3],
– uwzględniając dyrektywę 94/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów[4],
– uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych[5],
– uwzględniając drugą dyrektywę Rady 77/91/EWG z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie koordynacji gwarancji, jakie są wymagane w Państwach Członkowskich od spółek w rozumieniu art. 58 akapit drugi Traktatu, w celu uzyskania ich równoważności, dla ochrony interesów zarówno wspólników, jak i osób trzecich w zakresie tworzenia spółki akcyjnej, jak również utrzymania i zmian jej kapitału[6] trzecią dyrektywę Rady 78/855/EWG z 9 października 1978 r. dotyczącą łączenia spółek akcyjnych[7] oraz szóstą dyrektywę Rady z dnia 17 grudnia 1982 r. dotyczącą podziału spółek akcyjnych[8],
– uwzględniając protokół ustaleń z dnia 1 czerwca 2008 r. w sprawie współpracy między organami nadzoru finansowego, bankami centralnymi i ministrami finansów Unii Europejskiej w zakresie transgranicznej stabilności finansowej,
– uwzględniając zalecenie nr 13 zawarte w sprawozdaniu grupy wysokiego szczebla pod przewodnictwem Jacquesa de Larosière’a przekazane przewodniczącemu Barroso w dniu 25 lutego 2009 r., w którym „grupa domaga się wprowadzenia w UE spójnych i funkcjonalnych ram prawnych w zakresie zarządzania kryzysowego”,
– uwzględniając art. 42 i 48 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Prawnej (A7–0213/2010),
A. mając na uwadze, że w Unii Europejskiej istnieje wewnętrzny rynek usług bankowych, a nie szereg niezależnych od siebie usług, oraz mając na uwadze, że ten rynek wewnętrzny ma kluczowe znaczenie dla konkurencyjności Unii na świecie,
B. mając na uwadze niewystarczające w chwili obecnej uregulowania międzynarodowe dotyczące zarządzania kryzysowego w sektorze bankowym,
C. mając na uwadze, że istniejące unijne i międzynarodowe mechanizmy nadzoru sektora finansowego okazały się nieskuteczne w zakresie zapobiegania powstawaniu efektu domina w dziedzinie finansów lub skutecznego ograniczania jego zakresu,
D. mając na uwadze, że koszty zarządzania kryzysowego stały się zbyt dużym obciążeniem dla podatników, wzrostu i zatrudnienia,
E. mając na uwadze, że uczestnictwo akcjonariuszy, a następnie wierzycieli w podziale obciążeń ma kluczowe znaczenie dla ograniczenia do minimum kosztów dla podatników wynikających z jakiegokolwiek kryzysu na rynkach finansowych lub kryzysu instytucji finansowych,
F. mając na uwadze, że w wyniku braku unijnych regulacji i nadzoru lub ich słabości pojawiły się nieskoordynowane działania władz krajowych oraz zwiększyło się ryzyko postaw protekcjonistycznych, zakłócenia konkurencji (w tym poprzez pomoc państwa) oraz zagrożenie dla stworzenia rynku wewnętrznego usług finansowych,
G. mając na uwadze, że jednolite podejście do problemu zapobiegania upadłości danej grupy bankowej byłoby bliższe pojęciu rynku wewnętrznego,
H. mając na uwadze, ze silny rynek wewnętrzny usług finansowych ma decydujące znaczenie dla światowej konkurencyjności Unii,
I. mając na uwadze, że niezbędne wprowadzenie rozliczalności podmiotów bankowych powinno przyczynić się do realizacji głównego celu, jakim jest rekonstrukcja rynków finansowych z korzyścią dla finansowania gospodarki,
J. mając na uwadze, że w wyniku kryzysu istnieje potrzeba a obywatele domagają się, aby instytucje UE – współpracując w ramach dialogu z G20 i innymi forami międzynarodowymi – w trybie pilnym stworzyły odpowiednie ramy, które w obliczu kryzysu pozwolą zachować stabilność finansową, zminimalizować koszty ponoszone przez podatnika oraz zachować podstawowe usługi bankowe i ochronią depozytariuszy,
K. mając na uwadze, że stabilność finansowa i zintegrowane rynki finansowe wymagają transgranicznego nadzoru nad transgranicznymi i systemowymi instytucjami finansowymi,
L. mając na uwadze, że celem ram prawnych UE służących ponadgranicznemu zarządzaniu kryzysowemu jest uprawnienie właściwych organów do przyjmowania środków obejmujących również interwencję w zarządzanie grupami bankowymi, gdy zachodzi taka potrzeba (w szczególności, choć nie wyłącznie, w przypadku banków przyjmujących depozyty w sytuacji, gdzie istnieje możliwość wystąpienia ryzyka systemowego),
M. mając na uwadze, że celem ram prawnych UE służących ponadgranicznemu zarządzaniu kryzysowemu jest również objęcie regulacjami zarówno ponadgranicznych grup bankowych, jak i pojedynczych banków prowadzących działalność ponadgraniczną wyłącznie za pośrednictwem oddziałów; mając na uwadze, że należy zapewnić również jednolite regulacje w odniesieniu do ponadgranicznych grup bankowych,
N. mając na uwadze, że zdecydowana odpowiedź na kryzys wymaga spójnego i wszechstronnego podejścia obejmującego lepszy nadzór (wdrożenie nowej struktury nadzoru UE), lepszych uregulowań prawnych (stałych inicjatyw podobnych do tych w sprawie dyrektywy 2006/48/WE, dyrektywy 2006/49/WE, dyrektywy 94/19/WE oraz wynagrodzeń kadry kierowniczej) oraz skutecznych ram zarządzania kryzysowego dla instytucji finansowych,
O. mając na uwadze, że zasada „truciciel płaci” powinna zostać rozszerzona na sektor finansowy z powodu druzgocącego wpływu niepowodzenia tego sektora na kraje, sektory oraz całą gospodarkę,
P. mając na uwadze, że interwencja na wczesnym etapie i rozwiązanie sytuacji kryzysu bankowego powinny zostać podjęte na podstawie dobrze określonych kryteriów, takich jak niedokapitalizowanie, zmniejszona płynność lub pogorszenie jakości lub wartości aktywów; mając na uwadze, że interwencja powinna być powiązana z systemami zabezpieczania depozytów,
Q. mając na uwadze, że potrzebny jest surowy europejski kodeks postępowania dla kadry kierowniczej, a także mechanizmy zniechęcające do niewłaściwego zachowania, i należy je rozwijać zgodnie z odnośnymi inicjatywami międzynarodowymi,
R. mając na uwadze znaczenie przeprowadzenia przez Komisję pełnej oceny oddziaływania przy rozważaniach dotyczących stosowności wprowadzenia nowych wytycznych w zakresie zarządzania spółkami,
S. mając na uwadze, że w ciągu trzech lat po ustanowieniu operacyjności Europejskiego Organu Nadzoru Bankowego (EBA), unijnych bankowych zasad postępowania naprawczego, funduszu stabilności finansowej UE oraz jednostki awaryjno-naprawczej Komisja powinna rozważyć stosowność objęcia szerszym zakresem ram zarządzania kryzysowego również innych pozabankowych instytucji finansowych, włączając w to firmy ubezpieczeniowe oraz zarządzające aktywami i funduszami, lecz nie tylko, oraz powinna również zbadać wykonalność i stosowność ustanowienia sieci krajowych funduszy stabilności dla wszystkich instytucji nieuczestniczących w funduszu stabilności UE, jak zaproponowano w załączniku 3;
T. mając na uwadze, że należy unikać pokusy nadużycia, aby zapobiec nadmiernemu podejmowaniu ryzyka, a także że potrzebne są ramy chroniące system, a nie przestępczych uczestników tego systemu, oraz że w szczególności nie należy wykorzystywać żadnych funduszy naprawczych do dofinansowania akcjonariuszy banków lub wynagradzania szczebla kierowniczego za własnoręcznie spowodowane straty; mając na uwadze, że instytucje korzystające w tym kontekście z unijnych bankowych zasad postępowania naprawczego powinny liczyć się z konsekwencjami, takimi jak środki administracyjne i naprawcze; mając na uwadze, że eliminacja pokusy nadużycia powinna być naczelną zasadą przyszłego nadzoru finansowego,
U. mając na uwadze, że obecne trudności gospodarcze, finansowe i socjalne oraz szereg nowych wymogów regulacyjnych dotyczących banków wymagają stopniowego i rozsądnego podejścia, ale nie powinny zniechęcać do podejmowania ambitnych i pilnych działań,
V. mając na uwadze, że transfer aktywów w ramach grupy bankowej nie powinien w żadnym wypadku zagrażać stabilności finansowej i płynności cedenta i powinien być dokonywany przy sprawiedliwej wycenie rynkowej lub cenie; mając na uwadze, że należy opracować jasne zasady wyceny aktywów o obniżonej wartości oraz postępowania w przypadku filii i oddziałów w krajach przyjmujących,
W. mając na uwadze, że Unia będzie musiała wypracować wspólne zasady co do sposobu postępowania w przypadku kryzysu w instytucjach finansowych,
X. mając na uwadze, że środki stosowane w sektorze bankowym powinny promować gospodarkę realną w zakresie jej krótko- i długoterminowego finansowania i potrzeb inwestycyjnych,
Y. mając na uwadze, że konieczne jest zawężanie różnic pomiędzy krajowymi przepisami prawnymi oraz zasadami dotyczącymi niewypłacalności poprzez ujednolicone ramy i wzmocniony dialog pomiędzy krajowymi organami nadzorczymi i władzami w obrębie transgranicznych grup ds. stabilności finansowej,
Z. mając na uwadze, że rosnące rozmiary, złożoność i wzajemne powiązania zarówno na szczeblu regionalnym, jak i globalnym, wykazały, że upadłość instytucji, niezależnie od ich rozmiaru, może mieć efekt domina w całym systemie finansowym, w związku z czym oczekuje wprowadzenia skutecznych ram postępowania w przypadku kryzysu w odniesieniu do wszystkich banków, stopniowo i etapami, zalecając położenie początkowo największego nacisku na instytucje o najwyższej koncentracji ryzyka; mając na uwadze, że ramy postępowania w przypadku kryzysu powinny w jak najszerszym stopniu uwzględniać podobne inicjatywy międzynarodowych gremiów,
AA. mając na uwadze, że pewna ograniczona liczba banków (transgraniczne banki systemowe) stanowi wysokie ryzyko systemowe z uwagi na ich rozmiar, strategie inwestycyjne, złożoność oraz wzajemne powiązania na terenie Unii, co wymaga pilnego wprowadzenia specjalnych i ukierunkowanych zasad,
AB. mając na uwadze, że aby unijne ramy postępowania w przypadku kryzysu były skuteczne w zakresie wspierania interwencji, wymagają one wspólnego zbioru reguł, odpowiedniej wiedzy fachowej oraz zasobów finansowych, które w związku z tym powinny być najważniejszymi filarami proponowanego priorytetowego systemu dla transgranicznych banków systemowych,
AC. mając na uwadze, że nadzór, uprawnienia do wczesnej interwencji oraz środki naprawcze należy uznać za trzy wzajemnie ze sobą powiązane elementy wspólnych ram,
AD. mając na uwadze, że wprowadzony w trybie przyspieszonym specjalny system dla transgranicznych banków systemowych powinien w perspektywie średnio- lub długoterminowej ewoluować w kierunku powstania uniwersalnych zasad dotyczących wszystkich transgranicznych instytucji finansowych w Unii i obejmujących zharmonizowane zasady UE w przypadku stwierdzenia niewypłacalności,
AE. mając na uwadze, że każdy fundusz stabilności stworzony na bazie ogólnounijnej powinien służyć wyłącznie celowi rozwiązania przyszłych kryzysów, nie zaś spłacaniu minionych interwencji lub problemów wynikających z kryzysu finansowego z lat 2007-2008,
1. zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi do dnia 31 grudnia 2011 r. jednego lub większej liczby wniosków prawodawczych opierających się na art. 50 i 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczących unijnych ram zarządzania kryzysowego, funduszu stabilności finansowej UE (funduszu) oraz jednostki awaryjno-naprawczej w oparciu o szczegółowe zalecenia przedstawione w załączniku, z uwzględnieniem inicjatyw podejmowanych przez organy międzynarodowe, takie jak G20 i Międzynarodowy Fundusz Walutowy, aby zagwarantować równe szanse na poziomie globalnym, i w oparciu o dogłębną analizę wszelkich dostępnych rozwiązań alternatywnych, w tym ocenę skutków;
2. potwierdza, że zalecenia te są zgodne z zasadą pomocniczości oraz podstawowymi prawami obywateli;
3. jest zdania, że zapotrzebowanie finansowe związane z omawianym wnioskiem można pokryć z odpowiednich alokacji budżetowych (z wyłączeniem składek na fundusz stabilności finansowej UE, które mają należeć do zakresu odpowiedzialności należących do niego banków);
4. zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji, a także szczegółowych zaleceń przedstawionych w załączniku Komisji i Radzie oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.
ZAŁĄCZNIK DO PROJEKTU REZOLUCJI: SZCZEGÓŁOWE ZALECENIA DOTYCZĄCE TREŚCI WNIOSKOWANEGO PROJEKTU
Zalecenie nr 1 dotyczące wspólnych unijnych ram postępowania w przypadku kryzysu
Parlament Europejski jest zdania, że akt prawny, który należy przyjąć, powinien regulować, co następuje:
1. utworzenie europejskich ram zarządzania kryzysowego obejmujących minimalny zbiór wspólnych zasad oraz docelowo wspólnego prawa dotyczącego postępowania naprawczego i niewypłacalności odnoszącego się do wszystkich instytucji bankowych działających na terenie Unii Europejskiej, którego celem będzie:
– wspieranie stabilności systemu finansowego,
– ograniczenie efektu domina w dziedzinie finansów lub zapobieganie mu,
– ograniczenie kosztów społecznych interwencji,
– zoptymalizowanie pozycji depozytariuszy oraz zagwarantowanie im równego traktowania w całej Unii,
– zachowanie świadczenia podstawowych usług bankowych,
– zapobieganie powstawaniu zjawiska pokusy nadużycia oraz obciążaniu jego kosztami przemysłu i akcjonariuszy, a także internalizacja negatywnych kosztów zewnętrznych wywołanych przez instytucje i rynki finansowe,
– zagwarantowanie równego traktowania wszystkich kategorii wierzycieli w Unii, w tym równego traktowania wszystkich filii i oddziałów tej samej transgranicznej instytucji we wszystkich państwach członkowskich,
– zapewnienie poszanowania praw pracowników,
– wzmocnienie wewnętrznego rynku usług finansowych UE oraz jego konkurencyjności;
2. stopniową koordynację istniejących przepisów dotyczących postępowania naprawczego i niewypłacalności oraz uprawnień nadzorczych, a także stworzenie skutecznego wspólnego systemu unijnego w rozsądnym okresie czasu;
3. po zakończeniu procesu harmonizacji przepisów dotyczących niewypłacalności i nadzoru na koniec okresu przejściowego ustanowienie jednego organu UE prowadzącego postępowanie naprawcze, jako osobnego podmiotu lub jako jednostki w ramach EBA;
4. aby poprawić współpracę i przejrzystość, regularne dokonywanie przez organy nadzoru wzajemnej weryfikacji, pod przewodnictwem EBA, opartej na uprzedniej samoocenie;
5. w przypadku zaistnienia konieczności prowadzenia postępowania naprawczego wobec instytucji transgranicznej lub likwidacji takiej instytucji, przeprowadzenie dochodzenia (przez niezależnych ekspertów powołanych przez EBA) w celu wyjaśnienia przyczyn zaistniałej sytuacji oraz odpowiedzialności za nią. Zadbanie o poinformowanie Parlamentu o wynikach rzeczonych dochodzeń;
6. przydzielenie odpowiednim organom nadzoru odpowiedzialności za zarządzanie kryzysowe (w tym uprawnień do wczesnej interwencji) oraz zatwierdzanie planów awaryjnych poszczególnych banków:
– w przypadku transgranicznych banków systemowych: EBA w bliskiej współpracy z kolegium krajowych organów nadzorczych oraz transgranicznymi grupami ds. stabilności finansowej (opisanymi w protokole ustaleń z czerwca 2008 r.);
– w przypadku wszystkich pozostałych transgranicznych banków niesystemowych: skonsolidowany organ nadzoru wewnątrz kolegium (pod uzgodnionym zarządem kolegium) koordynowany przez EBA oraz działający w konsultacji z transgranicznymi grupami ds. stabilności finansowej;
– w przypadku banków lokalnych: lokalny organ nadzoru;
7. opracowanie wspólnego zbioru zasad obejmujących wspólne metody, definicje i terminologię, jak również zbioru odpowiednich kryteriów dotyczących testów warunków skrajnych dla banków transgranicznych;
8. zapewnienie wprowadzenia planów awaryjno-naprawczych jako wymogu prawnego; plany awaryjno-naprawcze muszą zawierać dogłębną samoocenę instytucji oraz szczegóły dotyczące sprawiedliwej dystrybucji aktywów i kapitału, w tym odpowiedniego wycofywania transferów z przedsiębiorstw zależnych i oddziałów do innych jednostek, a także identyfikacji „płaszczyzn łupliwości” umożliwiających podział samodzielnych modułów, zwłaszcza tych dostarczających kluczowej infrastruktury, np. usług płatniczych. Wymogi dotyczące zawartości tych planów powinny być współmierne do wielkości banku, jego działalności i zasięgu geograficznego. Zapewnienie regularnej aktualizacji planów awaryjno-naprawczych;
9. opracowanie do grudnia 2011 r. europejskiego systemu oceny banków przez organy nadzoru („deska rozdzielcza ryzyka”), opartego na wspólnym zestawie wskaźników jakościowych i ilościowych. Wskaźniki „deski rozdzielczej ryzyka” powinny być oceniane odpowiednio do charakteru, skali i złożoności danej instytucji, przy jednoczesnym zachowaniu poufności. „Deska rozdzielcza ryzyka” powinna zawierać minimalnie następujące dane:
– kapitał,
– dźwignię finansową,
– płynność,
– termin wykupu/płatności, stopę procentową oraz niedopasowanie walutowe,
– płynność aktywów,
– duży stopień ekspozycji i ryzyka koncentracji,
– spodziewane straty,
– wrażliwość na ceny rynkowe, stopy procentowe i kursy wymiany,
– dostęp do środków finansowych,
– wyniki prób obciążenia,
– skuteczność kontroli wewnętrznej,
– jakość zarządzania i ładu korporacyjnego,
– złożoność i nieprzejrzystość,
– prognozy ryzyka,
– zgodność z przepisami lub wymogami prawnymi;
10. uprawnianie organów nadzoru do interwencji w oparciu o progi systemu oceny w pełnej zgodności z zasadą proporcjonalności oraz zapewnienie instytucjom odpowiedniego czasu na samodzielne zaradzenie uchybieniom;
11. zapewnienie organom nadzoru odpowiednich narzędzi prawnych do interwencji poprzez zmianę odnośnego prawodawstwa sektorowego lub poprzez uchwalenie nowego prawodawstwa sektorowego w celu:
– żądania dokonania modyfikacji kapitału (powyżej minimalnych wymogów regulacyjnych) lub płynności oraz zmiany w rodzaju prowadzonej działalności i procesach wewnętrznych,
– zalecenia lub wprowadzenia zmian na stanowiskach kierowniczych,
– wymuszenia zatrzymania zysków i dywidendy oraz nałożenia ograniczeń w celu skonsolidowania wymogów kapitałowych; ograniczenia warunków zezwoleń na prowadzenie działalności bankowej,
– zezwalania organom nadzoru na uruchamianie procesu oddzielania samodzielnych modułów, zarówno tych upadających, jak i tych prosperujących, od instytucji celem zapewnienia, że główne funkcje będą nadal wykonywane,
– narzucenia całkowitej lub częściowej sprzedaży,
– transferu aktywów i pasywów do innych instytucji w celu zagwarantowania ciągłości operacji o znaczeniu systemowym,
– tworzenia banku pomostowego lub banku zachowującego „dobre” aktywa/banku likwidującego „złe” aktywa,
– żądania zamiany długów na akcje lub inne rodzaje kapitału zamiennego w zależności od charakteru danej instytucji przy zastosowaniu odpowiednich redukcji wartości,
– tymczasowego przejęcia kontroli publicznej,
– wprowadzenia okresowego zawieszenia („moratorium”) pewnych rodzajów roszczeń wobec banku,
– kontroli procesu wewnątrzgrupowych transferów aktywów,
– powołania specjalnego administratora na poziomie grupy,
– uregulowania likwidacji,
– umożliwienia EBA udzielenia zezwolenia na interwencję funduszu stabilności finansowej UE, w tym w celu udzielania średnioterminowego finansowania w sytuacjach kryzysowych, zastrzyków kapitału i gwarancji,
– nałożenia środków administracyjnych i naprawczych na instytucje korzystające z funduszu;
12. wszystkie narzędzia wymienione w punkcie 11 są stosowane przy pełnym poszanowaniu zasad konkurencji UE i przy zapewnieniu równego traktowania wierzycieli i depozytariuszy we wszystkich państwach członkowskich.
Zalecenie nr 2 dotyczące transgranicznych banków systemowych
Parlament Europejski uważa, że akt prawny, który należy przyjąć, powinien regulować, co następuje:
1. z uwagi na specyficzną rolę transgranicznych banków systemowych na wewnętrznym rynku usług finansowych należy w trybie pilnym zająć się nimi za pomocą nowych specjalnych przepisów nazywanych europejskim prawem bankowym, które zostaną opracowane do końca 2011 r. Zostaną zaproponowane również bardziej ogólne reguły dotyczące wszystkich innych rodzajów banków transgranicznych;
2. transgraniczne banki systemowe będą funkcjonować w oparciu o nowe wzmocnione specjalne przepisy; przepisy te usuną przeszkody prawne na drodze do skutecznego prowadzenia działalności w skali transgranicznej i zapewnią jasne i przewidywalne traktowanie akcjonariuszy, depozytariuszy, wierzycieli i innych zainteresowanych stron, zwłaszcza po wewnątrzgrupowych transferach aktywów. Obejmować będą one specjalną, 28. zasadę dotyczącą procedury niewypłacalności dla transgranicznych banków systemowych, którą można następnie objąć wszystkie banki transgraniczne;
3. Komisja przyjmie środki ustalające, do kwietnia 2011 r., kryteria definicji transgranicznych banków systemowych. W oparciu o wspomniane kryteria takie banki będą regularnie identyfikowane przez radę nadzorczą, po konsultacji z Europejską Radą ds. Ryzyka Systemowego (art. 12b sprawozdania Komisji Gospodarczej i Monetarnej z dnia 17 maja 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Europejski Organ Nadzoru Bankowego („sprawozdanie EBA”);
4. w odniesieniu do wszystkich poszczególnych transgranicznych banków systemowych EBA będzie sprawować kontrolę i działać za pośrednictwem właściwych organów krajowych (zgodnie ze sprawozdanie EBA);
5. Komisja przyjmuje środki wprowadzające mechanizm transferu aktywów w obrębie transgranicznych banków systemowych, z uwzględnieniem potrzeby ochrony praw krajów przyjmujących;
6. fundusz stabilności finansowej UE oraz jednostka awaryjno-naprawcza będą wspierać interwencje prowadzone przez EBA w zakresie zarządzania kryzysowego, postępowania naprawczego lub niewypłacalności i odnoszące się do transgranicznych banków systemowych.
Zalecenie nr 3 dotyczące funduszu stabilności finansowej UE
Parlament Europejski uważa, że akt prawny, który należy przyjąć, powinien regulować, co następuje:
1. utworzenie funduszu stabilności finansowej UE (zwanego funduszem), którego zadaniem będzie finansowanie działań interwencyjnych (rehabilitacja oraz właściwe rozwiązanie działalności) mających na celu zachowanie stabilności systemu oraz ograniczanie efektu domina powodowanego przez upadające banki. Do kwietnia 2011 r. Komisja przedstawi Parlamentowi wniosek zawierające szczegóły statutu, struktury, sposobu zarządzania, rozmiaru i modelu operacyjnego funduszu, a także szczegółowy harmonogram wdrażania (zgodnie z pkt 2 i 3 poniżej);
2. fundusz będzie:
– paneuropejski,
– finansowany ex ante przez transgraniczne banki systemowe w oparciu o antycykliczne kryteria oparte na ocenie ryzyka oraz przy uwzględnieniu ryzyka systemowego stwarzanego przez poszczególne banki. Banki wpłacające składkę do funduszu nie będą zobowiązane do wnoszenia wkładek do podobnych funduszy stabilności lub jednostek awaryjno-naprawczych w swych krajach,
– jednostką odrębną i niezależną w stosunku do systemów gwarantowania depozytów,
– miał odpowiedni rozmiar, aby prowadzić interwencje czasowe (takie jak pożyczki, zakup aktywów i zastrzyki kapitału) oraz pokrywać koszty procedur dotyczących postępowania naprawczego i niewypłacalności,
– budowany stopniowo, przy uwzględnieniu aktualnego środowiska gospodarczego,
– zaprojektowany w taki sposób, aby nie stwarzał pokusy nadużycia oraz nie służył do ratowania akcjonariuszy banków czy też do wynagradzania kadry kierowniczej za własnoręcznie spowodowane straty;
3. oprócz powyższego Komisja zajmie się:
– wytycznymi inwestycyjnymi dotyczącymi aktywów funduszu (ryzyko, płynność, zgodność z celami UE),
– kryteriami selekcji kierownika aktywów funduszy (wewnętrznie lub za pośrednictwem prywatnej lub publicznej osoby trzeciej, takiej jak Europejski Bank Inwestycyjny),
– możliwością składek kwalifikujących się do obliczenia określonych prawem wskaźników adekwatności kapitałowej,
– środkami administracyjnymi (kary lub systemy rekompensat) dla tych transgranicznych banków systemowych, które korzystają z funduszu,
– warunkami ewentualnego rozszerzenia zakresu funduszu, tak aby obejmował wszystkie banki systemowe nienależące do transgranicznych banków systemowych,
– zakresem i stosownością ustanowienia sieci funduszy krajowych dla wszystkich instytucji nieuczestniczących w funduszu. Następnie należy ustanowić unijne ramy regulujące istniejące i przyszłe fundusze krajowe, które będą funkcjonowały przy pomocy jednolitych i obowiązkowych zasad.
Zalecenie nr 4 dotyczące jednostki awaryjno-naprawczej
Parlament Europejski uważa, że akt prawny, który należy przyjąć, powinien regulować, co następuje:
zostanie utworzona niezależna jednostka awaryjno-naprawcza w celu kierowania procedurami dotyczącymi postępowania naprawczego i niewypłacalności dla transgranicznych banków systemowych. Jednostka ta będzie:
– »działać w ramach ścisłych granic określonych ramami prawnymi oraz kompetencjami EBA,
– źródłem wiedzy fachowej w dziedzinie prawa i finansów ze specjalizacją w restrukturyzacji banków, reformach i likwidacji,
– ściśle współpracować z władzami krajowymi w zakresie wdrażania, pomocy technicznej oraz użyczania personelu,
– proponować wypłaty z funduszu,
– w przypadku zaistnienia sytuacji kryzysowej w instytucji transgranicznej lub w przypadku jej likwidacji niezależni eksperci wyznaczeni przez EBA powinni przeprowadzić szczegółowe dochodzenie w sprawie, w celu zanalizowania i określenia przyczyn oraz zakresu odpowiedzialności. O wyniku rzeczonych dochodzeń należy poinformować Parlament.
UZASADNIENIE
1. Wskutek niedawnego poważnego kryzysu finansowego zainteresowane strony i decydenci polityczni są w pełni zgodni co do tego, że konieczne są natychmiastowe działania w celu zagwarantowania trwałości oraz stabilności systemu finansowego.
Zapobieżenie upadkowi systemu finansowego oraz ograniczenie efektu domina pociągnęło za sobą koszty bezprecedensowej wielkości. Negatywne strony kryzysu to między innymi niemal całkowite zamrożenie rynków finansowych prowadzące do skurczenia się rynków kredytowych, paraliż działalności gospodarczej, gwałtowny wzrost bezrobocia oraz spadek dochodów podatkowych. Miało miejsce masowe przekierowanie środków na kluczowe dziedziny rozwoju (z oświaty na innowację, badania naukowe, alternatywne źródła energii itp.).
Niezależnie od wysokości salda kryzysu jasne jest, że jego koszty były zbyt wysokie dla podatników, europejskiego wzrostu i miejsc pracy. Znacznie opóźnił on tempo, w jakim Europa buduje swą przyszłość.
2. Wachlarz narzędzi interwencyjnych stosowanych przez rządy, banki centralne oraz organy regulacyjne w całej Europie rozciągał się od mniej inwazyjnych działań regulacyjnych (tymczasowe złagodzenie wymogów kapitałowych i wymogów dotyczących utrzymania płynności) do zastrzyków kapitału, gwarancji płynności, udzielania gwarancji na „toksyczne” aktywa, negocjowania sprzedaży innym instytucjom po przejęcie na własność publiczną. Niejednokrotnie interwencje dotyczyły transgranicznych instytucji lub banków prowadzących istotne transakcje międzynarodowe (a zatem wywierających wpływ na banki lub klientów w innych jurysdykcjach). Władze lokalne stosowały te narzędzia nie uwzględniając perspektywy międzynarodowej, co zrodziło wiele problemów, takich jak:
· zniekształcenie konkurencji (np. migracja depozytów z Anglii do Irlandii, gdy rząd Irlandii udzielił gwarancji na wszystkie depozyty),
· kwestionowanie przez akcjonariuszy (np. Northern Rock, Lloyds, RBS, Fortis itp.),
· poważne opóźnienia (spowodowane kwestionowaniem przez akcjonariuszy) niektórych kluczowych transakcji, takich jak zakup belgijskich i luksemburskich oddziałów Fortis przez BNP Paribas,
· niejasności co do ram prawnych oraz praw zainteresowanych stron,
· środki protekcjonistyczne.
Ogólnie rzecz biorąc stosowanie rozlicznych podejść, metod i narzędzi w Europie i w Stanach Zjednoczonych w sposób bardzo słabo skoordynowany (na ostatnią chwilę) wzbudziło duży niepokój co do:
· skuteczności ogółu podejmowanych działań,
· braku pewności prawnej,
· równych szans dla wszystkich i wypaczenia konkurencji.
3. Ryzyko szybko rozprzestrzenia się na inne sektory z uwagi na bliskie powiązania pomiędzy bankowością, ubezpieczeniami, zarządzaniem aktywami itp., co powoduje, że ramy zarządzania kryzysowego rozciągają się poza sektor bankowości. Jednak realistyczna ocena sytuacji zmusza nas do skupienia się na bankach, przy czym bierzemy pod uwagę rozszerzenie zakresu działań w przyszłości.
4. Choć dzisiejszy rynek światowy wymaga globalnych rozwiązań, a co za tym idzie, międzynarodowego ujednolicenia przepisów i procedur, UE nie powinna wahać się przed przejęciem roli przywódczej i wzięciem aktywnego udziału w kształtowaniu systemu finansowego przyszłości.
Wysuwane propozycje opierają się na wielokrotnej pomocy ze strony europejskich podmiotów akademickich, prywatnych i publicznych, instytucji międzynarodowych, takich jak G20, Rada Stabilności Finansowej oraz MFW oraz praktycznych doświadczeniach zdobytych podczas kryzysu. Szczególnie inspirujące są również takie rozwiązania, jak Federalna Korporacja Ubezpieczeń Depozytów w USA.
5. W chwili obecnej mamy do czynienia z mieszaniną ram krajowych, nie zawsze ze sobą spójnych. Trudno jest szybko i skutecznie zajmować się transgranicznymi grupami podlegającymi pod kilka jurysdykcji. Zdrowy i silny europejski wspólny rynek finansowy wymaga spójności przepisów we wszystkich 27 państwach członkowskich. Posiadając taki rynek Europa może być doskonałym miejscem dla międzynarodowych finansów.
6. Potrzebne jest zdecydowane, wszechstronne podejście, aby utworzyć skuteczne, prewencyjne ramy oraz sieć bezpieczeństwa, które ochronią i wzmocnią wspólny rynek. Podejście to musi charakteryzować się wielowarstwowością i spójnie łączyć:
· skuteczną strukturę nadzorczą UE z Europejską Radą ds. Ryzyka Systemowego oraz trzema organami sektorowymi: Europejskim Organem Bankowym, Europejskim Organem ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych oraz Europejskim Organem ds. Papierów Wartościowych i Rynków,
· lepsze międzynarodowe przepisy, między innymi poprzez dokonanie przeglądu wymogów kapitałowych, zmianę definicji kapitału należącego do pierwszej i drugiej kategorii, uwzględnienie dodatkowego ryzyka, wprowadzenie współczynników płynności, buforów przeciwcyklicznych, współczynników dźwigni, reformę norm rachunkowości oraz zasad dotyczących wynagrodzeń kadry kierowniczej itp.,
· unijne ramy zarządzania kryzysowego, które mogą pokonać aktualne ograniczenia wynikające z krajowych i często sprzecznych ze sobą przepisów dotyczących postępowania naprawczego i niewypłacalności.
7. Ramy zarządzania kryzysowego mogą być skuteczne, jednak ryzyko i niepowodzenie pozostaną ważnymi cechami dobrze funkcjonującego rynku finansowego. Dlatego też celem obecnych wniosków jest zachowanie wymiaru „dobra publicznego” usług finansowych, a nie ratowanie poszczególnych instytucji finansowych. „Rehabilitacja” lub „eutanazja” muszą pozostać alternatywnymi wynikami interwencji. Taka niepewność jest podstawowym warunkiem zapobieżenia pokusie nadużycia.
8. Interwencje powinny być zaprojektowane w taki sposób, aby koszty były przekierowywane z podatników i depozytariuszy na przemysł zgodnie z zasadą „truciciel płaci”.
9. W największym stopniu powinni zostać obciążeni akcjonariusze oraz częściowo niezabezpieczeni wierzyciele poprzez odpowiednie redukcje wartości. Środki pomocowe powinny zostać w każdym przypadku zwrócone.
10. Realizując potrzebę stworzenia w Europie równych szans w sektorze finansów nie można zapominać o poważnym braku równowagi pomiędzy państwami członkowskimi, który przejawia się głównie trudnościami w przyjmowaniu wspólnych narzędzi regulacyjnych i nadzorczych, rozwiązywaniu kwestii podmiot lokalny/podmiot zagraniczny, podejmowaniu decyzji o dzieleniu się odpowiedzialnością oraz obawami o instytucjonalizację. Kryzys osłabił jeszcze już słabe wzajemne zaufanie.
11. Postępy w dziedzinie stworzenia wspólnego podejścia można osiągnąć jedynie za pomocą integracyjnego, oddolnego procesu konstruktywnego dialogu pomiędzy kolegiami organów nadzorczych oraz przedstawicielami rządów państw członkowskich
12. Stale utrzymujące się gospodarcze, finansowe i fiskalne skutki kryzysu przejawiające się ogromnym deficytem publicznym w państwach członkowskich oraz niewspółmiernym zadłużeniem, nieposiadająca ostatecznej formy struktura nadzoru UE oraz wspólne ramy prawne, a także łączny wpływ na banki surowszych wymogów dotyczących kapitału, płynności, DGS itp. wymagają stopniowego i zrównoważonego programu działania, którego wynikiem będą potrzebne wspólne unijne ramy transgranicznego zarządzania kryzysowego.
13. Jest jednak oczywiste, że przyszedł czas, aby Europa poczyniła dalsze kroki i poszła albo w kierunku wspólnej przyszłości, albo wstąpiła na ścieżkę nacjonalistyczną. Ta ostatnia możliwość zdecydowanie nie jest właściwym rozwiązaniem. Zaś zrealizowanie pierwszego rozwiązania wymaga długiego procesu konwergencji i budowania wzajemnego zaufania, przy czym konieczne jest znalezienie natychmiastowych rozwiązań pozwalających na uporanie się z ryzykiem, jakie niosą ze sobą banki systemowe.
14. Faktycznie bowiem mniej niż 50 banków (spośród 12 000 w UE) reprezentuje 70% aktywów bankowych. Wysokie ryzyko z nimi związane wynika z ich rozmiaru, złożoności oraz wzajemnych połączeń z pozostałą częścią systemu. Problemy w tych bankach mogą się odbić szerokim echem w innych sektorach i państwach.
15. Choć rozpoczęcie od banków systemowych może wydawać się nazbyt ambitne, potraktowanie ich w sposób priorytetowy to uderzenie w sedno problemu i może posłużyć za podstawową platformę dla opracowania w średniej lub długiej perspektywie czasowej uniwersalnych zasad obejmujących cały system bankowości, a potencjalnie również instytucje finansowe niebędące bankami.
16. Wniosek ten opiera się na aktualnym stanie rozwoju przepisów prawnych, w szczególności przepisów dotyczących struktury nadzorczej UE, poprzez umieszczenie EBA w centralnym punkcie budowy wspólnej kultury nadzoru oraz odegranie wiodącej roli w dziedzinie banków systemowych.
17. Obowiązkowe plany awaryjne/dotyczące postępowania naprawczego opracowane dla każdej instytucji w kolegium organów nadzorczych przy udziale transgranicznych grup stabilności wydają się być idealnym rozwiązaniem dla osiągnięcia porozumienia co do diagnozowania i wskazywania rozwiązań dla banków transgranicznych (niezależnie, czy są to banki systemowe, czy też nie).
18. Wybór przyszłego zarządzania kryzysowego funduszu stabilności (finansowanego z funduszy prywatnych i zarządzanego publicznie) zamiast podatku bankowego opiera się na przekonaniu, że:
· natychmiastowa dostępność funduszy to warunek wstępny skuteczności interwencji,
· ważne jest przejrzyste połączenie składek przemysłu oraz kosztów usuwania własnego zanieczyszczenia,
· jego paneuropejski charakter to jedyny sposób przezwyciężenia postaw nacjonalistycznych w obliczu kryzysu.
Chociaż rozmiar funduszu wymaga dalszych badań, składki do niego muszą być oparte na ocenie ryzyka. Płynnością funduszu należy zarządzać w sposób konserwatywny, a jednocześnie właściwie go wykorzystywać mając na uwadze strategiczne plany UE.
19. Proponowane rozdzielenie funduszu stabilności oraz systemów gwarancji depozytów wynika z uznania różnych celów, jakim służą, a także z obawy, że mieszanie funduszy może – w wersji najmniej optymistycznej – uniemożliwić wypłaty depozytariuszom.
20. Wymagana wiedza fachowa, a także zakres procedur dotyczących postępowania naprawczego potrzebne w pracy z bankami systemowymi uzasadniałyby potencjalne stworzenie specjalnej agencji (podobnie jak w przypadku Federalnej Korporacji Ubezpieczeń Depozytów w USA). Jednakże konieczność ograniczenia biurokracji i redukcji kosztów narzuca skorzystanie w początkowej fazie z lżejszej infrastruktury – specjalnej jednostki w ramach EBA.
21. Obowiązujące prawa i praktyki sądowe w dziedzinie niewypłacalności i bankructwa różnią się co do istoty w poszczególnych krajach i z reguły skupiają się na ochronie wierzycieli i akcjonariuszy, nie zaś na utrzymaniu stabilności systemu finansowego. Dlatego też stworzenie uniwersalnego systemu w dziedzinie postępowania naprawczego wiązać się będzie z wyjątkowo skomplikowanym procesem harmonizacji Europejskie przepisy dotyczące przedsiębiorstw bankowych (inspirowane istniejącą europejską dyrektywą w sprawie prawa spółek) wydają się być niezbędne, aby w najbliższej przyszłości możliwe było osiągnięcie postępu.
22. W chwili obecnej potrzebne jest ambitne, a jednocześnie zrównoważone i realistyczne podejście. Należy skorzystać z możliwości, jaką oferuje historia. »Parlament Europejski będzie postępował zgodnie ze swoim mandatem oraz oczekiwaniami i zaufaniem, jakie pokładają w nim obywatele Europy.
OPINIA Komisji Prawnej (1.6.2010)
dla Komisji Gospodarczej i Monetarnejw sprawie transgranicznego zarządzania kryzysowego w sektorze bankowym(2010/2006(INI))Sprawozdawca: Sebastian Valentin BoduKomisja Prawna zwraca się do Komisji Gospodarczej i Monetarnej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:A. mając na uwadze, że w Unii Europejskiej istnieje wewnętrzny rynek usług bankowych, a nie szereg niezależnych od siebie usług, oraz mając na uwadze, że ten rynek wewnętrzny ma kluczowe znaczenie dla konkurencyjności Unii na świecie,1. uważa, że Europejski Organ Nadzoru Bankowego powinien być uprawniony do wprowadzania wiążących środków na poziomie Unii Europejskiej dla wszystkich państw członkowskich, upoważniając zarazem krajowe organy nadzoru do prowadzenia bieżącego nadzoru na najwyższym możliwym szczeblu;2. uważa, że „testamenty” powinny być zatwierdzane przez organ nadzoru, który prowadzi bieżący nadzór banków, w celu zagwarantowania, że zmiany zostały stwierdzone i uwzględnione, tak by „testamenty” były aktualne i relewantne;3. uważa, że rozwiązanie grupy bankowej powinno stanowić opcję również na pierwszym etapie (interwencja na początkowym etapie);4. ocenia, że nie należy zezwalać na transfer aktywów czy środków pieniężnych z filii lub oddziału do spółki-matki, jeżeli prowadzi to do destabilizacji filii lub oddziału oraz jeżeli taka destabilizacja może mieć poważne ujemne skutki dla przyjmującego państwa członkowskiego; 5. uważa, że interwencja na wczesnym etapie i rozwiązanie sytuacji kryzysu bankowego powinny zostać podjęte na podstawie dobrze określonych kryteriów, takich jak niedokapitalizowanie, zmniejszona płynność lub pogorszenie jakości lub wartości aktywów; uważa, że interwencja powinna być powiązana z systemami zabezpieczania depozytów;6. uważa, że celem ram prawnych UE służących ponadgranicznemu zarządzaniu kryzysowemu jest uprawnienie właściwych organów do przyjmowania środków obejmujących również interwencję w zarządzanie grupami bankowymi, gdy zachodzi taka potrzeba (w szczególności, choć nie wyłącznie, w przypadku banków przyjmujących depozyty w sytuacji, gdzie istnieje możliwość wystąpienia ryzyka systemowego);7. podobnie uważa, że celem ram prawnych UE służących ponadgranicznemu zarządzaniu kryzysowemu jest również objęcie regulacjami zarówno ponadgranicznych grup bankowych, jak i pojedynczych banków prowadzących działalność ponadgraniczną wyłącznie za pośrednictwem oddziałów; uważa również, że należy zapewnić jednolite regulacje w odniesieniu do ponadgranicznych grup bankowych;8. uważa, że organ nadzoru powinien działać według następujących zasad:- identyczna ochrona wierzycieli i akcjonariuszy we wszystkich państwach członkowskich, w których bank ma swoje oddziały/ filie);- proporcjonalny podział kosztów związanych z interwencją na wczesnym etapie oraz rozwiązywaniem sytuacji kryzysowych między wszystkie państwa członkowskie, na obszarze których bank, którego dotyczy inwestycja, prowadzi swoją działalność (np. proporcjonalnie do wartości aktywów w każdym państwie); uważa, że opcja wspólnego finansowania okresowego jest mniej pożądana;9. jest jednak zdania, że powinny istnieć odstępstwa od niektórych wymogów wynikających z prawa spółek handlowych UE, aby umożliwić ingerencję danego organu w działalność banku w sytuacjach uzasadnionych interesem publicznym;10. uważa, że w odniesieniu do problemu odszkodowań dla akcjonariuszy, kredytodawców lub podmiotów uczestniczących w rynku, odszkodowanie musi być wypłacane na podstawie wartości likwidacyjnej banków, bez uwzględniania ewentualnych kwot otrzymanych w ramach pomocy publicznej;11. uważa, że współpraca i komunikacja między organami i administratorami odpowiedzialnym za rozwiązania kryzysowe i w przypadkach niewypłacalności transgranicznych grup bankowych może poprawić się dzięki opracowaniu wytycznych ex-ante;12. uważa, że wszelka pomoc publiczna lub fundusz naprawczy muszą zostać nakreślone w sposób pozwalający uniknąć pokusy nadużycia i zapobiegać nadmiernemu podejmowaniu ryzyka; uważa w szczególności, że nie należy wykorzystywać funduszu naprawczego do wydobycia z trudności finansowych akcjonariuszy banków, którzy muszą w pełni ponieść konsekwencje wszelkich strat, a także iż nie należy wykorzystywać funduszu naprawczego do wypłaty premii;13. przypomina Komisji o tym, jak ważne jest prowadzenie pełnej oceny oddziaływania przy rozważaniach dotyczących stosowności wprowadzenia nowych wytycznych w zakresie zarządzania spółkami;14. uważa, że jednolite podejście do problemu zapobiegania upadłości danej grupy bankowej byłoby bliższe pojęciu rynku wewnętrznego.
WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI
|
Data przyjęcia |
1.6.2010 |
|
|
|
||
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
23 0 0 |
||||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Raffaele Baldassarre, Luigi Berlinguer, Sebastian Valentin Bodu, Françoise Castex, Christian Engström, Marielle Gallo, Gerald Häfner, Daniel Hannan, Klaus-Heiner Lehne, Antonio Masip Hidalgo, Alajos Mészáros, Evelyn Regner, Dimitar Stoyanov, Alexandra Thein, Diana Wallis, Rainer Wieland, Cecilia Wikström, Zbigniew Ziobro, Tadeusz Zwiefka |
|||||
|
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Piotr Borys, Kurt Lechner, Toine Manders, Angelika Niebler |
|||||
|
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Mara Bizzotto, Jutta Steinruck |
|||||
WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI
|
Data przyjęcia |
22.6.2010 |
|
|
|
||
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
40 5 1 |
||||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Burkhard Balz, Slavi Binev, Godfrey Bloom, Sharon Bowles, Udo Bullmann, Pascal Canfin, Nikolaos Chountis, George Sabin Cutaş, Rachida Dati, Leonardo Domenici, Diogo Feio, Elisa Ferreira, Vicky Ford, José Manuel García-Margallo y Marfil, Jean-Paul Gauzès, Sven Giegold, Enikő Győri, Liem Hoang Ngoc, Othmar Karas, Wolf Klinz, Jürgen Klute, Rodi Kratsa-Tsagaropoulou, Astrid Lulling, Hans-Peter Martin, Arlene McCarthy, Íñigo Méndez de Vigo, Sławomir Witold Nitras, Ivari Padar, Alfredo Pallone, Anni Podimata, Antolín Sánchez Presedo, Olle Schmidt, Edward Scicluna, Peter Simon, Theodor Dumitru Stolojan, Ivo Strejček, Kay Swinburne, Ramon Tremosa i Balcells, Corien Wortmann-Kool |
|||||
|
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Elena Băsescu, David Casa, Saïd El Khadraoui, Sari Essayah, Sophia in ‘t Veld, Iliana Ivanova, Syed Kamall, Philippe Lamberts |
|||||