SPRAWOZDANIE w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/109/WE w celu rozszerzenia zakresu jej obowiązywania na osoby objęte ochroną międzynarodową
1.12.2010 - (COM(2007)0298 – C6‑0196/2007 – 2007/0112(COD)) - ***I
Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
Sprawozdawca: Claude Moraes
PROJEKT REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/109/WE w celu rozszerzenia zakresu jej obowiązywania na osoby objęte ochroną międzynarodową
(COM(2007)0298 – C6‑0196/2007 – 2007/0112(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2007)0298),
– uwzględniając art. 63 ust. 3 i ust. 4 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6–0196/2007),
– uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady pt. „Konsekwencje wejścia w życie traktatu lizbońskiego dla trwających międzyinstytucjonalnych procedur decyzyjnych” (COM(2009)0665),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 i art. 79 ust. 2 lit. a) i b) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– – uwzględniając zobowiązanie podjęte przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 18 listopada 2010 r. dotyczące zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 55 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7–0347/2010),
1. przyjmuje w pierwszym czytaniu stanowisko określone poniżej;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego projektu lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom państw członkowskich.
STANOWISKO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
W PIERWSZYM CZYTANIU
---------------------------------------------------------
DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
zmieniająca dyrektywę 2003/109/WE w celu rozszerzenia zakresu jej obowiązywania na osoby objęte ochroną międzynarodową
(Tekst mający znaczenie dla EOG)]
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 79 ust. 2 lit. a) i b),
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą[1],
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi[2] nie ma zastosowania do uchodźców lub osób korzystających z ochrony uzupełniającej, objętych zakresem dyrektywy Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej pomocy[3].
(2) Perspektywa uzyskania po pewnym czasie statusu rezydenta długoterminowego w państwie członkowskim stanowi istotny element pełnej integracji osób objętych ochroną międzynarodową w państwie członkowskim zamieszkania.
(3) Status rezydenta długoterminowego dla osób objętych ochroną międzynarodową stanowi także ważny element w promowaniu spójności gospodarczej i społecznej, stanowiącej fundamentalny cel Unii określony w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
(4) W związku z tym osoby objęte ochroną międzynarodową powinny mieć możliwość uzyskania statusu rezydenta długoterminowego w państwie członkowskim, które przyznało im ochronę międzynarodową, na takich samych warunkach jak inni obywatele państw trzecich. ▌
(5) W świetle przysługującego osobom objętym ochroną międzynarodową prawa do przebywania w innym państwie członkowskim niż to, które przyznało im międzynarodową ochronę, należy przekazać państwom członkowskim informacje dotyczące przyznanego tym osobom statusu ochrony, tak aby państwa te mogły wypełnić swoje zobowiązania w zakresie przestrzegania zasady niedopuszczalności wydalenia. ▌
(6) Osoby objęte ochroną międzynarodową, które są rezydentami długoterminowymi, powinny, pod pewnymi warunkami, być traktowane na równi z obywatelami danego państwa członkowskiego w odniesieniu do szeregu kwestii gospodarczych i społecznych, tak aby status rezydenta długoterminowego stanowił rzeczywisty instrument włączenia rezydentów długoterminowych w społeczeństwo, w którym żyją.
(7) Równe traktowanie osób objętych międzynarodową ochroną w państwie członkowskim, które objęło je systemem ochrony międzynarodowej, nie powinno naruszać praw i korzyści gwarantowanych na mocy dyrektywy 2004/83/WE oraz Konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 roku, zmienionej Protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 roku (konwencja genewska).
(8) Warunki określone w dyrektywie 2003/109/WE dotyczące prawa rezydenta długoterminowego do zamieszkania w innym państwie członkowskim oraz uzyskania od niego statusu rezydenta długoterminowego powinny mieć zastosowanie w ten sam sposób do wszystkich obywateli państw trzecich, którym przyznano status rezydenta długoterminowego.
(9) Przekazanie odpowiedzialności za ochronę osób objętych ochroną międzynarodową jest poza zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy.
(10) Jeśli, na podstawie przewidzianej w dyrektywie 2003/109/WE, państwo członkowskie podejmuje decyzję o wydaleniu osoby objętej ochroną międzynarodową, która uzyskała status rezydenta długoterminowego w danym państwie członkowskim, osoba ta korzysta z zasady niedopuszczalności wydalenia zagwarantowanej w dyrektywie 2004/83/WE oraz w art. 33 konwencji genewskiej. W tym celu, jeśli dana osoba korzysta z ochrony międzynarodowej w innym państwie członkowskim, należy zapewnić, że taka osoba jest wydalana jedynie do państwa członkowskiego, które gwarantuje ochronę, i że to państwo członkowskie jest zobowiązane do readmisji takiej osoby, chyba że takie wydalenie jest dopuszczalne zgodnie z przepisami dyrektywy 2004/83/WE w sprawie poszanowania zasady niedopuszczalności wydalenia. Takie same zabezpieczenia powinny mieć zastosowanie do osoby korzystającej z ochrony międzynarodowej, która osiedliła się w innym państwie członkowskim, lecz nie uzyskała jeszcze statusu rezydenta długoterminowego.
(10a) Jeżeli wydalenie osoby korzystającej z ochrony międzynarodowej poza terytorium UE jest dopuszczalne zgodnie z przepisami dyrektywy 2004/83/WE, państwa członkowskie zapewniają, że wszystkie informacje pochodzą z wiarygodnych źródeł, w tym w odpowiednich przypadkach z państwa członkowskiego zapewniającego ochronę międzynarodową, oraz są starannie ocenione w celu zagwarantowania, że decyzja o wydaleniu danej osoby jest zgodna z art. 4 oraz art. 19 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
▌
(12) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej i w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności w jej artykule 7. ▌
(12a) Zgodnie z pkt 34 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa zachęca się państwa członkowskie do sporządzenia – do własnych celów oraz w interesie Unii – tabel możliwie dokładnie ilustrujących korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji oraz do publikacji tych tabel.
(13) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, oraz bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu wymienione państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu niniejszej dyrektywy, nie są nią związane ani objęte jej stosowaniem.
(14) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej ▌, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest związana jej treścią ani objęta zakresem jej stosowania,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Artykuł 1
W dyrektywie 2003/109/WE wprowadza się następujące zmiany:
1. Artykuł 2 lit. f) otrzymuje następujące brzmienie:
„f) „ochrona międzynarodowa” oznacza ochronę międzynarodową, tak jak to określono w art. 2 lit. a) dyrektywy Rady 2004/83/WE[4];”.
2. W art. 3 ust. 2 wprowadza się następujące zmiany:
a) litera c) otrzymuje brzmienie:
„(c) są uprawnieni do pobytu w państwie członkowskim na podstawie ▌formy ochrony innej niż międzynarodowa lub złożyli na tej podstawie wniosek o wydanie zezwolenia na pobyt i oczekują na wydanie decyzji dotyczącej ich statusu;
b) litera d) otrzymuje brzmienie:
„d) złożyli wniosek o objęcie ochroną międzynarodową, który nie został jeszcze rozpatrzony w formie decyzji ostatecznej;”
2a. W art. 3 ust. 3 wprowadza się następujące zmiany:
a) litera c) otrzymuje brzmienie:
„c) Europejskiej konwencji osiedleńczej z dnia 13 grudnia 1955 r., Europejskiej Karty Społecznej z dnia 18 października 1961 r., zmienionej Europejskiej Karty Społecznej z dnia 3 maja 1987 r., Europejskiej konwencji o statusie prawnym pracowników migrujących z dnia 24 listopada 1977 r. i pkt 11 załącznika do konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r. zmienionej Protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 roku oraz;”
b) dodaje się literę w brzmieniu:
„ca) Europejskiego porozumienia o przekazywaniu odpowiedzialności za uchodźców z dnia 16 października 1980 r.”
3. W art. 4 wprowadza się następujące zmiany:
a) Dodaje się ustęp w brzmieniu:
„1a. Państwa członkowskie podejmują decyzję o nieprzyznaniu statusu rezydenta długoterminowego, o który ubiegano się ze względu na status ochrony międzynarodowej, w przypadku cofnięcia, wygaśnięcia lub odmowy odnowienia statusu ochrony międzynarodowej, określonych w art. 14 ust. 3 i w art. 19 ust. 3 dyrektywy 2004/83/WE.”
b) W ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu:
W odniesieniu do osób, którym przyznano status ochrony międzynarodowej, przynajmniej połowa okresu pomiędzy datą złożenia wniosku o ochronę międzynarodową, na podstawie którego przyznano taki status, a datą przyznania zezwolenia na pobyt, o którym mowa w art. 24 dyrektywy 2004/83/WE, lub cały okres, jeżeli przekracza on 18 miesięcy, jest uwzględniany przy obliczaniu okresu, o którym mowa w ust. 1.”
4. w art. 8 dodaje się ustępy w brzmieniu:
“4. Jeśli państwo członkowskie wydaje obywatelowi państwa trzeciego, któremu wcześniej przyznało międzynarodową ochronę, zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego WE, w pozycji „uwagi” państwo członkowskie wpisuje: „▌ochrona międzynarodowa przyznana w [nazwa państwa członkowskiego] w dniu [data]”.
5. Jeśli drugie państwo członkowskie wydaje zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE obywatelowi państwa trzeciego, którego zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE zawiera uwagę, o której mowa w ust. 4, wówczas drugie państwo członkowskie wpisuje tę samą uwagę w zezwoleniu na pobyt rezydenta długoterminowego UE.
Zanim drugie państwo członkowskie wpisze uwagę, o której mowa w ust. 4, zasięga opinii państwa członkowskiego wymienionego w tej uwadze celem sprawdzenia, czy dany rezydent długoterminowy nadal kwalifikuje się do uzyskania ochrony międzynarodowej. Państwo członkowskie wymienione w tej uwadze odpowiada na wniosek nie później niż jeden miesiąc po otrzymaniu wniosku od drugiego państwa członkowskiego. W przypadku gdy ochrona międzynarodowa została cofnięta na mocy ostatecznej decyzji, drugie państwo członkowskie nie wpisuje uwagi, o której mowa w ust. 4.
5a. W przypadku gdy, zgodnie ze stosownymi międzynarodowymi aktami prawnymi lub ustawodawstwem krajowym, ochrona międzynarodowa rezydenta długoterminowego została przekazana drugiemu państwu członkowskiemu po wydaniu zezwolenia, o którym mowa w ust. 5, drugie państwo członkowskie odpowiednio modyfikuje uwagę, o której mowa w ust. 4, nie później niż trzy miesiące po przekazaniu odpowiedzialności.”
(4a) W art. 9 dodaje się ustęp w brzmieniu:
„3a. Państwa członkowskie mogą odebrać status rezydenta długoterminowego w przypadku cofnięcia, wygaśnięcia lub odmowy odnowienia statusu ochrony międzynarodowej, określonych w art. 14 ust. 3 i w art. 19 ust. 3 dyrektywy 2004/83/WE, jeżeli status rezydenta długoterminowego przyznano na podstawie statusu ochrony międzynarodowej.”.
5. W art. 11 dodaje się ustęp w brzmieniu:
„4a. Jeśli chodzi o państwo członkowskie, które przyznało międzynarodową ochronę, ust. 3 i 4 stosuje się nie naruszając przepisów dyrektywy 2004/83/WE.”
6. W art. 12 wprowadza się następujące zmiany:
a) Dodaje się ustępy w brzmieniu:
„3a. W przypadku podjęcia przez państwo członkowskie decyzji o wydaleniu rezydenta długoterminowego, którego zezwolenie UE na pobyt rezydenta długoterminowego zawiera uwagę, o której mowa w art. 8 ust. 4, państwo to zwraca się do państwa członkowskiego wymienionego w uwadze, by potwierdziło ono, że dana osoba nadal korzysta z ochrony międzynarodowej w tym państwie członkowskim. Państwo członkowskie wymienione w tej uwadze odpowiada nie później niż jeden miesiąc po otrzymaniu wniosku o udzielenie informacji.”
3b. Jeśli rezydent długoterminowy nadal korzysta z ochrony międzynarodowej w państwie członkowskim, którego opinii zasięgnięto, jest on wydalany do tego państwa, które niezwłocznie i bez uszczerbku dla obowiązujących przepisów unijnych i krajowych, a także bez szkody dla zasady jedności rodziny, bez formalności przyjmuje osobę korzystającą z ochrony międzynarodowej oraz członków jej rodziny.
3c. W drodze odstępstwa od ust. 3b państwo członkowskie, które podjęło decyzję o wydaleniu, zachowuje prawo do wydalenia rezydenta długoterminowego do państwa innego niż państwo członkowskie, które przyznało ochronę międzynarodową, w przypadku gdy rezydent długoterminowy spełnia warunki określone w art. 21 ust. 2 dyrektywy 2004/83/WE, zgodnie z zobowiązaniami międzynarodowymi tego państwa.”
b) Dodaje się ust. 6 w następu0jącym brzmieniu:
“6. Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla art. 21 ust. 1 dyrektywy 2004/83/WE.”.
(6a) Dodaje się artykuł w brzmieniu:
„Artykuł 19a
1. W przypadku gdy zezwolenie UE na pobyt rezydenta długoterminowego zawiera uwagę, o której mowa w art. 8 ust. 4, i gdy międzynarodowa ochrona rezydenta długoterminowego została przekazana zgodnie ze stosownymi międzynarodowymi aktami prawnymi lub ustawodawstwem krajowym drugiemu państwu członkowskiemu, zanim wydano zezwolenie, o którym mowa w art. 8 ust. 5, wówczas drugie państwo członkowskie zwraca się do państwa członkowskiego, które wydało zezwolenie UE na pobyt rezydenta długoterminowego, o odpowiednią modyfikację uwagi, o której mowa w art. 8 ust. 4.
2. W przypadku gdy rezydentowi długoterminowemu przyznano ochronę międzynarodową w drugim państwie członkowskim zanim wydano zezwolenie, o którym mowa w art. 8 ust. 5, drugie państwo członkowskie zwraca się do państwa członkowskiego, które wydało zezwolenie UE na pobyt rezydenta długoterminowego, o wprowadzenie stosownej modyfikacji uwagi, o której mowa w art. 8 ust. 4.
3. W następstwie wniosku, o którym mowa w ust. 1 i 2, państwo członkowskie, które wydało zezwolenie UE na pobyt rezydenta długoterminowego, wydaje zmodyfikowane zezwolenie nie później niż trzy miesiące po otrzymaniu wniosku od drugiego państwa członkowskiego.”
7. W art. 22 dodaje się ustęp w brzmieniu:
„3a. O ile w międzyczasie ochrona międzynarodowa nie została cofnięta lub jeżeli dana osoba nie mieści się w jednej z kategorii określonych w art. 21 ust. 2 dyrektywy 2004/83/WE, ust. 3 nie stosuje się do obywateli państw trzecich, których zezwolenie UE na pobyt długoterminowy wydane przez pierwsze państwo członkowskie zawiera uwagę, o której mowa w art. 8 ust. 4.
Niniejszy ustęp nie narusza przepisów art. 21 ust. 1 dyrektywy 2004/83/WE.”
8. W art. 25 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:
„Państwa członkowskie wyznaczają punkty kontaktowe odpowiedzialne za przyjmowanie i przekazywanie informacji określonych w art. 8, 12, 19, 19a, 22 i 23.”
Artykuł 2
1. Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia […][5]. Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów▌.
Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.
2. Państwa członkowskie przedstawiają Komisji tekst głównych przepisów prawa krajowego, które przyjmą w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.
Artykuł 3
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Artykuł 4
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich zgodnie z Traktatami.
Sporządzono w ...,
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
UZASADNIENIE
1. Tło historyczne wniosku
W 2001 r. Komisja przedstawiła wniosek dotyczący dyrektywy[1] w sprawie statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi. We wniosku tym początkowo przewidziano, że uchodźcy mogą kwalifikować się do statusu rezydenta długoterminowego po pięciu latach legalnego i ciągłego pobytu w danym państwie członkowskim. Podczas negocjacji zdecydowano jednak o wyłączeniu uchodźców z zakresu tej dyrektywy. W konsekwencji we wspólnym oświadczeniu Rady i Komisji przyjętym przez Radę ds. Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych dnia 8 maja 2003 r. uzgodniono, że Komisja przedstawi wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie rozszerzenia statusu rezydenta długoterminowego na uchodźców i osoby korzystające z ochrony uzupełniającej.
Wniosek ten został przedstawiony przez Komisję w czerwcu 2007 r. na tej samej podstawie prawnej co akt, który miał zmienić, czyli na podstawie art. 63 ust. 3 lit. a) i art. 63 ust. 4 Traktatu WE. Głównym celem tego wniosku było zapewnienie osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, które przebywały legalnie w danym państwie członkowskim od pięciu lat, pewności prawnej co do ich prawa pobytu w tym państwie członkowskim, a także praw porównywalnych z tymi, które przysługują obywatelom UE.
Wniosek ten został rozpatrzony przez PE w ramach procedury konsultacji, czego wynikiem było przyjęcie sprawozdania Martine ROURE (PSE, FR) w kwietniu 2008 r. Główne przyjęte przez PE poprawki dotyczyły:
- sposobu obliczenia pięcioletniego okresu pobytu poprzedzającego złożenie wniosku o przyznanie statusu rezydenta długoterminowego,
- warunków materialnych (stałych dochodów i ubezpieczenia zdrowotnego) wymaganych do otrzymania statusu rezydenta długoterminowego, z którego to obowiązku PE chciał zwolnić osoby ubiegające się o ochronę, mając na uwadze ich wyjątkowo trudną sytuację,
- warunków integracji w danym kraju, które powinny być stosowane indywidualnie w zależności od sytuacji osób korzystających z ochrony międzynarodowej,
- zasady niedopuszczalności wydalenia, która miała zostać wzmocniona za pośrednictwem bardziej rygorystycznych przepisów.
Wniosek został również rozpatrzony przez Radę, w której debata dotyczyła głównie zakresu dyrektywy. Większość delegacji opowiedziała się za włączeniem w zakres dyrektywy uchodźców i osób korzystających z ochrony uzupełniającej. Jednak niektóre delegacje dowodziły zasadności rozszerzenia zakresu zastosowania dyrektywy, tak by obejmował on także inne formy ochrony udzielanej przez państwa członkowskie, podczas gdy inne delegacje przychylały się do ograniczenia jej zakresu zastosowania jedynie do uchodźców. Ponieważ wymagana była jednomyślność, nie udało się osiągnąć porozumienia przed wejściem w życie Traktatu z Lizbony. Z tej przyczyny wniosek wraca obecnie do Parlamentu Europejskiego jako część pakietu zbiorczego. Zgodnie z nowymi postanowieniami Traktatu z Lizbony prace nad nim będą toczyły się w ramach procedury współdecyzji.
2. Treść wniosku
Zmiany przedstawione przez Komisję mają na celu objęcie zakresem obowiązywania dyrektywy osób korzystających z ochrony międzynarodowej, które przebywały legalnie na terytorium państwa członkowskiego przez pięć lat. Artykuł 4 dyrektywy został zmieniony w celu uwzględnienia całego okresu procedury azylowej przy obliczaniu wspomnianego pięcioletniego okresu.
Aby uniknąć ryzyka wydalenia, wprowadzono zmianę w art. 8, która nakłada na państwa członkowskie obowiązek zawarcia w zezwoleniu na pobyt rezydenta długoterminowego, wydanemu osobie objętej ochroną międzynarodową, szczegółowej uwagi dotyczącej faktu przyznania danemu obywatelowi państwa trzeciego statusu ochrony. Jeżeli osoba objęta ochroną międzynarodową, która uzyskała status rezydenta długoterminowego, przenosi się do innego państwa członkowskiego i po pięciu latach pobytu nabywa w nim status rezydenta długoterminowego, wówczas wspomniana uwaga powinna zostać zawarta również w drugim zezwoleniu na pobyt rezydenta długoterminowego.
Kwestia utrzymania przez osoby korzystające z ochrony międzynarodowej, którym przyznano status rezydenta długoterminowego, ich statusu ochrony międzynarodowej na mocy dyrektywy 2004/83/WE nie wchodzi w zakres tej dyrektywy. Jeżeli jednak utrzymują one status ochrony międzynarodowej, zachowują prawa i korzyści z nim związane. Artykuł 11 został zatem zmieniony w celu wyjaśnienia, że możliwości wprowadzenia ograniczeń zasady równości mają zastosowanie jedynie w takiej mierze, w jakiej są zgodne z przepisami dyrektywy 2004/83/WE.
Zmiany w art. 12 i 22 służą zapewnieniu poszanowania zasady niedopuszczalności wydalenia gwarantowanej na mocy konwencji genewskiej we wszystkich sytuacjach, które mogą wystąpić podczas korzystania z praw przysługujących na mocy dyrektywy 2003/109/WE. Oznacza to w praktyce, że przed przystąpieniem do wydalenia osoby objętej ochroną międzynarodową z terytorium Unii, państwa członkowskie muszą najpierw ocenić, czy dyrektywa 2004/83/WE ma nadal zastosowanie do tych osób i czy ich wydalenie pozostawałoby w zgodzie z zasadą niedopuszczalności wydalania. W niektórych okolicznościach może to oznaczać konieczność zasięgnięcia opinii państwa członkowskiego, które przyznało ochronę międzynarodową, jeżeli nie jest ono tym samym państwem członkowskim, które przyznało status rezydenta długoterminowego (art. 12) lub państwem, które dana osoba zamieszkuje (art. 22).
3. Stanowisko sprawozdawcy
Wniosek ten mógłby przynieść bezpośrednie korzyści wszystkim osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, które zamieszkują legalnie terytorium UE od ponad pięciu lat, ale obecnie nie posiadają statusu rezydenta długoterminowego. Położy on kres traktowaniu ich inaczej niż obywateli pozostałych krajów trzecich oraz zapewni im większą pewność co do ich sytuacji w UE. Umożliwi on zwłaszcza osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, które stały się rezydentami długoterminowymi, wybór miejsca zamieszkania w innym państwie członkowskim niż to, w którym otrzymali status.
Dlatego wniosek ten należy przyjąć z zadowoleniem i sprawozdawca jest za przyjęciem konstruktywnego podejścia uwzględniającego większość zmian proponowanych przez Komisję, a także wiele zmian technicznych uzgodnionych w Radzie podczas negocjacji nad tym instrumentem. Ten projekt sprawozdania uwzględnia zamiar wzięcia pod uwagę niektórych obaw państw członkowskich w celu osiągnięcia porozumienia w pierwszym czytaniu, jak również podjęcia zobowiązania do ochrony interesów osób korzystających z międzynarodowej ochrony przed i po uzyskaniu statusu rezydenta.
W tym celu w sprawozdaniu:
- poparto stosowanie tego wniosku zarówno do uchodźców zdefiniowanych w konwencji genewskiej, jak i osób korzystających z ochrony uzupełniającej,
- poparto wniosek Komisji, zgodnie z którym pełen czas trwania procedury powinien zostać uwzględniony w obliczaniu pięcioletniego okresu legalnego pobytu,
- sprecyzowano, że wszelki inny okres legalnego pobytu, w tym okres tymczasowej ochrony poprzedzającej przyznanie ochrony międzynarodowej, powinien zostać uwzględniony przy wyliczaniu pięcioletniego okresu,
- stwierdzono, że w związku z tym, iż niektóre państwa członkowskie przyjmują nieproporcjonalnie wysoką liczbę osób korzystających z ochrony międzynarodowej, kwalifikowalność tych osób do statusu rezydenta długoterminowego zgodnie z tą dyrektywą może wpłynąć na wzmożenie nacisków na te państwa członkowskie, co wynika z ich szczególnej sytuacji geograficznej lub demograficznej. Niezbędne są zatem inne środki w celu złagodzenia niepożądanych skutków, w związku z czym sprawozdawca podkreśla, że przepisy tej dyrektywy powinny być stosowane w taki sposób, by ułatwić egzekwowanie praw osób korzystających z ochrony międzynarodowej, które otrzymały status rezydenta długoterminowego w państwie członkowskim, które musi zmierzyć się z tym nadmiernymi naciskami, do osiedlenia się w innym państwie członkowskim niż to, które przyznało im ochronę międzynarodową.
- poparto zaproponowane zabezpieczenia przed wydaleniem, polegające na umieszczeniu uwagi w zezwoleniu na pobyt długoterminowy i zobowiązaniu państw członkowskich do zasięgnięcia w przypadku możliwego wydalenia opinii państwa członkowskiego, które przyznało ochronę,
- poparto odniesienie do pkt 11 załącznika do konwencji genewskiej oraz do Europejskiego porozumienia o przekazywaniu odpowiedzialności za uchodźców,
- wzmocniono stosowanie zabezpieczeń przed wydaleniem powinno ono być dopuszczalne jedynie w państwie członkowskim zapewniającym ochronę międzynarodową,
- wzmocniono zabezpieczenia w przypadku przekazywania odpowiedzialności za ochronę innemu państwu członkowskiemu w ramach uzgodnień krajowych zezwolenia na pobyt długoterminowy powinny być odpowiednio dostosowane,
- dodano specjalne odniesienie do konwencji genewskiej w celu zagwarantowania dodatkowych zabezpieczeń.
- podkreślono, że należy dążyć do zapewnienia jedności rodziny, pamiętając jednak o tym, że sprawozdawca przyznaje również, że w niektórych przypadkach przyjęcie do danego państwa wspólnie z członkiem rodziny korzystającym z status rezydenta długoterminowego może pozostawać w sprzeczności z dobrem członków rodziny. Dlatego wydalenie członków rodziny nie powinno przebiegać automatycznie, lecz powinno być uzależnione od wyboru członków rodziny zgodnie z obowiązującym prawodawstwem Unii,
- stwierdzono, że celem poprawki jest zapewnienie osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, które przebywają legalnie na terytorium danego państwa członkowskiego UE od ponad pięciu lat, statusu rezydenta długoterminowego. Daje im to możliwość zintegrowania się, co oznacza, że są w stanie porozumieć się w jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego pobytu, oraz dokładniejszego poznania przysługującym ich praw i obowiązków, które na nich spoczywają, a także podstawowych wartości państwa członkowskiego pobytu. W tym celu państwo członkowskie powinno zapewnić rezydentom długoterminowym kursy językowe. Należy również zachęcać państwa członkowskie do opracowania programów szkoleniowych na temat podstawowych praw i wartości państwa członkowskiego zamieszkania, a także zasad demokracji, praw człowieka i równości oraz indywidualnych praw i obowiązków w danym państwie członkowskim.
- [1] COM(2001) 127.
PROCEDURA
Tytuł |
Rozszerzenie zakresu obowiązywania dyrektywy 2003/109/WE na osoby objęte ochroną międzynarodową |
|||||||
Odsyłacze |
COM(2007)0298 – C6-0196/2007 – 2007/0112(COD) |
|||||||
Data przedstawienia w PE |
7.6.2007 |
|||||||
Komisja przedmiotowo właściwa Data ogłoszenia na posiedzeniu |
LIBE |
|||||||
Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii Data ogłoszenia na posiedzeniu |
AFET |
DEVE |
EMPL |
|
||||
Opinia niewydana Data decyzji |
AFET 14.4.2010 |
DEVE 4.5.2010 |
EMPL 19.5.2010 |
|
||||
Sprawozdawca(y) Data powołania |
Claude Moraes 4.3.2010 |
|
|
|||||
Rozpatrzenie w komisji |
27.4.2010 |
28.9.2010 |
11.10.2010 |
26.10.2010 |
||||
|
15.11.2010 |
29.11.2010 |
|
|
||||
Data przyjęcia |
29.11.2010 |
|
|
|
||||
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
27 0 0 |
||||||
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Jan Philipp Albrecht, Simon Busuttil, Cornelia Ernst, Kinga Gál, Kinga Göncz, Ágnes Hankiss, Anna Hedh, Salvatore Iacolino, Sophia in ‘t Veld, Teresa Jiménez-Becerril Barrio, Juan Fernando López Aguilar, Louis Michel, Claude Moraes, Jan Mulder, Georgios Papanikolaou, Carmen Romero López, Judith Sargentini, Birgit Sippel, Wim van de Camp, Axel Voss, Renate Weber |
|||||||
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Ioan Enciu, Franziska Keller, Jean Lambert, Kyriacos Triantaphyllides, Cecilia Wikström |
|||||||
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Elisabeth Morin-Chartier |
|||||||