SPRAWOZDANIE w sprawie projektu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie europejskiego nakazu ochrony

7.12.2010 - (00002/2010 – C7-0006/2010 – 2010/0802(COD)) - ***I

Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw WewnętrznychKomisja Praw Kobiet i Równouprawnienia
Sprawozdawcy: Teresa Jiménez-Becerril Barrio, Carmen Romero López
(art. 51 Regulaminu – wspólne posiedzenia komisji)

PROJEKT REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie projektu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie europejskiego nakazu ochrony

(00002/2010 – C7-0006/2010 – 2010/0802(COD))

(Zwykła procedura legislacyjna: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając inicjatywę grupy państw członkowskich (00002/2010),

–   uwzględniając art. 76 lit. b), art. 82 ust. 1 akapit drugi lit. d) i art. 289 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Rada przedłożyła Parlamentowi projekt aktu prawnego (C7-0006/2010),

–   uwzględniając art. 294 ust. 3 i ust. 15 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–   uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

–   uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną – na mocy protokołu (nr 2) w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez jeden z parlamentów krajowych, w której stwierdzono, że projekt aktu legislacyjnego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–   uwzględniając uwagi do projektu aktu legislacyjnego przekazane przez parlamenty krajowe,

–   uwzględniając art. 37, art. 44 i art. 55 Regulaminu,

–   uwzględniając wspólne posiedzenia Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia zgodnie z art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0354/2010),

1.  przyjmuje w pierwszym czytaniu przedstawione poniżej stanowisko;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeżeli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom krajowym.

STANOWISKO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO^[1]*

W PIERWSZYM CZYTANIU

---------------------------------------------------------

[DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
w sprawie europejskiego nakazu ochrony

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 82 ust. 1 lit. a) i d),

uwzględniając inicjatywę Królestwa Belgii, Republiki Bułgarii, Republiki Estońskiej, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Włoskiej, Republiki Węgierskiej, Rzeczpospolitej Polskiej, Republiki Portugalskiej, Rumunii, Republiki Finlandii, Królestwa Szwecji,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)         Unia Europejska postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

(2)         Art. 82 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje, że współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych w Unii opiera się na zasadzie wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych.

(3)         Zgodnie z programem sztokholmskim, przyjętym przez Radę Europejską na posiedzeniu w dniach 10–11 grudnia 2009 r., wzajemne uznawanie mogłoby dotyczyć wszystkich rodzajów wyroków i orzeczeń sądowych, które mogą, zależnie od systemu prawnego, mieć charakter karny albo administracyjny. W programie wzywa się także Komisję i państwa członkowskie do analizy możliwych sposobów udoskonalenia ustawodawstwa i środków praktycznego wsparcia służących ochronie ofiar. W programie wskazuje się również, że ofiarom przestępstw można zaoferować specjalne środki ochronne, które powinny mieć zastosowanie w Unii. Niniejsza dyrektywa stanie się częścią spójnego i kompleksowego zestawu środków dotyczących praw ofiar.

(4)         Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie eliminacji przemocy wobec kobiet wzywa państwa członkowskie do poprawienia przepisów prawa krajowego i strategii politycznych w zakresie zwalczania wszelkich form przemocy wobec kobiet oraz do podjęcia działań ukierunkowanych na przyczyny przemocy wobec kobiet, przede wszystkim za pomocą środków prewencyjnych, a także wzywa Unię do zagwarantowania wszystkim ofiarom przemocy prawa do otrzymania pomocy i wsparcia. W rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lutego 2010 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – rok 2009 poparto propozycję dotyczącą wprowadzenia europejskiego nakazu ochrony ofiar.

(5)         We wspólnej przestrzeni sprawiedliwości pozbawionej granic wewnętrznych należy zadbać o to, aby ochrona zapewniona danej osobie fizycznej w jednym państwie członkowskim była utrzymana i kontynuowana we wszystkich innych państwach członkowskich, do których przemieszcza się lub przemieściła się ta osoba. Należy również dopilnować, aby uzasadnione korzystanie przez obywateli Unii z prawa do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, zgodnie z art. 3 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i art. 21 TFUE, nie prowadziło do obniżenia poziomu ich ochrony.

(6)         Z myślą o osiągnięciu tych celów należy w niniejszej dyrektywie ustanowić przepisy, na mocy których ochrona wynikająca z określonych środków ochronnych przyjętych zgodnie z prawem jednego państwa członkowskiego („państwa wydającego“) może zostać rozszerzona na inne państwo członkowskie, w którym osoba podlegająca ochronie zdecyduje się zamieszkać lub przebywać („państwo wykonujące“)▌.

(6a)       Niniejsza dyrektywa uwzględnia różne tradycje prawne państw członkowskich oraz fakt, że skuteczną ochronę można zapewniać dzięki nakazom ochrony wydanym przez organ inny niż sąd karny. Niniejsza dyrektywa nie ustanawia obowiązku zmiany krajowych systemów prawnych w zakresie przyjmowania środków ochronnych.

(6b)       Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do środków ochronnych, które mają chronić daną osobę przed cudzym czynem zabronionym mogącym w jakikolwiek sposób zagrozić jej życiu, nietykalności fizycznej, psychicznej czy seksualnej (np. mają uniemożliwić wszelką formę molestowania), a także jej godności lub wolności osobistej (np. mają uniemożliwić uprowadzenie, nękanie i inne formy przymusu pośredniego), oraz które mają zapobiegać nowym czynom zabronionym lub łagodzić skutki wcześniejszych czynów zabronionych. Te prawa osobiste przysługujące osobie podlegającej ochronie odpowiadają podstawowym wartościom uznawanym i upowszechnianym we wszystkich państwach członkowskich. Trzeba podkreślić, że niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do środków ochronnych, które mają na celu ochronę ofiar wszelkich form przemocy, a nie tylko przemocy uwarunkowanej płcią, z uwzględnieniem specyfiki każdego rodzaju odnośnego przestępstwa.

(6c)       Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do środków ochronnych, bez względu na kategorię prawną (karną, cywilną lub administracyjną) organu sądowego lub jemu równoważnego, który wydał dane orzeczenie, czy to w wyniku postępowania karnego, czy to w wyniku jakiegokolwiek innego postępowania, które dotyczyło czynu, który był lub mógł być przedmiotem postępowania przez sądem posiadającym właściwość zwłaszcza w sprawach karnych.

(6d)       Niniejsza dyrektywa ma mieć zastosowanie do środków ochronnych wydanych dla dobra ofiar lub ewentualnych ofiar przestępstw; nie powinna natomiast mieć zastosowania do środków orzekanych z myślą o ochronie świadków.

(6e)       Jeżeli środek ochronny określony w niniejszej dyrektywie jest wydawany w celu ochrony krewnego głównej osoby podlegającej ochronie, można zażądać europejskiego nakazu ochrony i wydać go w związku z tym krewnym, na warunkach wymienionych w niniejszej dyrektywie.

(6f)        Wnioski o wydanie europejskiego nakazu ochrony powinny być rozpatrywane odpowiednio szybko z uwzględnieniem szczególnych okoliczności danej sprawy, w tym jej pilności, daty przewidzianego przybycia osoby podlegającej ochronie na terytorium państwa wykonującego i w miarę możliwości stopnia zagrożenia osoby podlegającej ochronie.

(6g)       Jeżeli na mocy niniejszej dyrektywy ma być przekazana jakaś informacja osobie stwarzającej zagrożenie lub osobie podlegającej ochronie, informacja ta powinna być również przekazywana opiekunowi lub przedstawicielowi danej osoby, o ile tacy istnieją. Należy również zwrócić należytą uwagę na konieczność otrzymywania przez osobę podlegającą ochronie, osobę stwarzającą zagrożenie lub ich przedstawicieli w trakcie postępowania informacji w zrozumiałym dla nich języku, zgodnie z niniejszą dyrektywą.

(6h)       W ramach procedur związanych z wydawaniem i uznawaniem europejskiego nakazu ochrony właściwe organy powinny odpowiednio uwzględniać potrzeby ofiar, w tym najsłabszych osób, tj. małoletnich i osób niepełnosprawnych. Należy również zwrócić należytą uwagę na konieczność otrzymywania przez osobę podlegającą ochronie lub osobę stwarzającą zagrożenie informacji w zrozumiałym dla nich języku, zgodnie z niniejszą dyrektywą.

▌

(6i)        Na użytek niniejszej dyrektywy środkiem ochronnym może być środek nałożony wyrokiem – zdefiniowanym w art. 2 ramowej decyzji Rady 2008/947/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków i decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia w celu nadzorowania przestrzegania warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych [2] – lub decyzją w sprawie środków nadzoru – zdefiniowaną w art. 4 ramowej decyzji Rady 2009/829/WSiSW z dnia 23 października 2009 r. w sprawie stosowania przez państwa członkowskie Unii Europejskiej zasady wzajemnego stosowania do decyzji w sprawie środków nadzoru stanowiących alternatywę dla tymczasowego aresztowania[3].

(6j)        Zgodnie z art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz zgodnie z art. 47 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej osobie stwarzającej zagrożenie należy – w trakcie procedury prowadzącej do orzeczenia środka ochronnego albo przed wydaniem europejskiego nakazu ochrony – zapewnić prawo do przedstawienia swoich racji oraz prawo do zakwestionowania danego środka ochronnego.

(7)         Aby móc na swoim terytorium zapobiec popełnieniu przestępstwa lub nowego przestępstwa przeciwko ofierze, państwo wykonujące powinno otrzymać podstawę prawną, która pozwala uznać orzeczenie wydane wcześniej na korzyść ofiary w państwie wydającym, a równocześnie która pozwala jej uniknąć wszczynania nowego postępowania czy ponownego okazywania dowodów w państwie wykonującym, jak gdyby państwo wydające nie wydało wspomnianego orzeczenia. Uznanie europejskiego nakazu ochrony przez państwo wykonujące oznacza m.in., że właściwy organ tego państwa akceptuje w granicach wyznaczonych niniejszą dyrektywą istnienie i ważność środka ochronnego orzeczonego w państwie wydającym, uznaje stan faktyczny opisany w europejskim nakazie ochrony oraz zgadza się na zapewnienie lub dalsze zapewnianie ochrony zgodnie z własnym prawem krajowym.

(8)         Niniejsza dyrektywa zawiera zamkniętą liczbę obowiązków i zakazów, które – jeżeli zostaną nałożone w państwie wydającym i zawarte w europejskim nakazie ochrony – powinny zostać uznane i wdrożone w państwie wykonującym, z zastrzeżeniem ograniczeń określonych w niniejszej dyrektywie. Na szczeblu krajowym mogą występować inne rodzaje środków ochronnych, takie jak nakładany na osobę stwarzającą zagrożenie obowiązek pozostawania w określonym miejscu, jeżeli tak przewiduje prawo krajowe. Takie środki mogą być zostać nałożone w państwie wydającym w ramach procedury prowadzącej do orzeczenia jednego ze środków ochronnych, które zgodnie z niniejszą dyrektywą mogą stanowić podstawę europejskiego nakazu ochrony.

(8a)       Ponieważ w państwach członkowskich różne rodzaje organów (cywilne, karne lub administracyjne) są właściwe dla wydawania i egzekwowania środków ochronnych, właściwym krokiem wydaje się zapewnienie wysokiego stopnia elastyczności, jeżeli chodzi o mechanizm współpracy między państwami członkowskimi oparty na niniejszej dyrektywie. W związku z tym właściwy organ w wykonującym państwie członkowskim nie musi we wszystkich przypadkach orzekać takiego samego środka ochronnego, jaki orzeczono w państwie wydającym, ma on bowiem pewną swobodę, by orzec dowolny środek, który uzna on – w świetle swojego prawa krajowego i w świetle środka ochronnego orzeczonego w państwie wydającym i opisanego w europejskim nakazie ochrony – za adekwatny i właściwy w podobnej sprawie do ciągłej ochrony osoby podlegającej ochronie.

(8b)       Obowiązki czy zakazy, do których ma zastosowanie niniejsza dyrektywa, obejmują m.in. środki mające ograniczyć osobiste i zdalne kontakty między osobą podlegającą ochronie a osobą stwarzającą zagrożenie (np. dzięki narzuceniu określonych zasad takich kontaktów czy narzuceniu ograniczeń co do ich treści).

(8c)       Właściwy organ państwa wykonującego powinien poinformować osobę stwarzającą zagrożenie, właściwy organ państwa wydającego oraz osobę podlegającą ochronie o wszelkich środkach przedsięwziętych na podstawie europejskiego nakazu ochrony. Informując osobę stwarzającą zagrożenie, należy zwrócić należytą uwagę na dobro osoby podlegającej ochronie, tak by nie ujawnić jej adresu ani innych danych kontaktowych. Dane takie – jeżeli nie figurują w treści obowiązku lub zakazu nałożonego w ramach środka ochronnego na osobę stwarzającą zagrożenie – nie powinny się znaleźć wśród udzielanych informacji.

(8d)       Jeżeli właściwy organ państwa wydającego wycofał europejski nakaz ochrony, właściwy organ państwa wykonującego powinien zaprzestać stosowania środków podjętych w celu wykonania europejskiego nakazu ochrony, przy czym jest zrozumiałe, że właściwy organ w wykonującym państwie członkowskim może samodzielnie i zgodnie z własnym prawem krajowym orzec dowolny środek ochronny na podstawie własnego prawa krajowego, by chronić daną osobę.

(9)         Ponieważ niniejsza dyrektywa dotyczy przypadków, w których osoba podlegająca ochronie przenosi się do innego państwa członkowskiego, wykonywanie przepisów dyrektywy nie oznacza przeniesienia na państwo wykonujące żadnych uprawnień co do kar głównych, kar w zawieszeniu, kar alternatywnych, warunkowych lub pobocznych ani żadnych uprawnień co do środków bezpieczeństwa nałożonych na osobę stwarzającą zagrożenie, jeżeli osoba ta nadal mieszka w państwie, które orzekło taki środek ochronny.

(10)       W stosownych przypadkach możliwe powinno być zastosowanie metod elektronicznych w celu wprowadzenia w życie środków przyjętych w ramach stosowania niniejszej dyrektywy, zgodnie z przepisami i procedurami krajowymi.

(10a)     W ramach współpracy organów zaangażowanych w zapewnianie bezpieczeństwa osobie podlegającej ochronie właściwy organ państwa wykonującego powinien powiadomić właściwy organ państwa wydającego o wszelkich przypadkach naruszenia środków, które państwo wykonujące orzekło w celu wykonania europejskiego nakazu ochrony. Informacja ta powinna umożliwić właściwemu organowi państwa wydającego szybkie podjęcie decyzji na temat właściwej reakcji w odniesieniu do środka ochronnego nałożonego w jego państwie na osobę stwarzającą zagrożenie. Reakcja taka może w stosownych przypadkach wyglądać m.in. następująco: środek niepolegający na pozbawieniu wolności, który pierwotnie orzeczono np. jako środek alternatywny względem tymczasowego aresztowania czy wskutek warunkowego zawieszenia wykonania kary, zostaje zastąpiony środkiem polegającym na pozbawieniu wolności. Zrozumiałym jest, że ponieważ decyzja taka nie oznacza nałożenia kary ex novo za nowe przestępstwo, nie wyklucza ona możliwości, by państwo wykonujące nałożyło w stosownych przypadkach sankcje karne lub inne, jeżeli nastąpi naruszenie środków orzeczonych z myślą o wykonaniu europejskiego nakazu ochrony.

(10b)     Zważywszy na różne tradycje prawne w państwach członkowskich, jeżeli w sprawie analogicznej do sytuacji faktycznej opisanej w europejskim nakazie ochrony nie byłby w państwie wykonującym dostępny żaden środek ochronny, właściwy organ państwa wykonującego powinien zgłaszać właściwemu organowi państwa wydającego wszelkie wiadome mu przypadki naruszenia środka ochronnego opisanego w europejskim nakazie ochrony.

(10c)     Aby zapewnić sprawne stosowanie niniejszej dyrektywy w każdej poszczególnej sprawie, właściwe organy państwa wydającego i wykonującego powinny wykonywać swoje uprawnienia zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy i przy uwzględnieniu zasady ne bis in idem.

(10d)     Od osoby podlegającej ochronie nie powinno wymagać się ponoszenia kosztów uznawania europejskiego nakazu ochrony, które są nieproporcjonalne w stosunku do podobnej sprawy krajowej. Przy wdrażaniu niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny dopilnować, by po uznaniu europejskiego nakazu ochrony osoba podlegająca ochronie nie musiała wszczynać dalszego postępowania krajowego w celu uzyskania od organu wykonującego – jako bezpośredniego skutku uznania europejskiego nakazu ochrony – decyzji o przyjęciu wszelkich środków, jakie byłyby dostępne na mocy prawa krajowego w podobnej sprawie w celu zapewnienia ochrony osoby podlegającej ochronie.

(10e)     Pamiętając o zasadzie wzajemnego uznawania, która jest podwaliną niniejszej dyrektywy, państwa członkowskie powinny w jak najszerszym zakresie przyczyniać się do tego, by przy wykonywaniu niniejszego aktu właściwe organy pozostawały ze sobą w bezpośrednim kontakcie.

(10f)      Bez uszczerbku dla niezależności sądowej i różnic w organizacji systemów sądowych w Unii państwa członkowskie powinny rozważyć możliwość zwrócenia się do osób odpowiedzialnych za szkolenia sędziów, prokuratorów, policji i pracowników wymiaru sprawiedliwości zaangażowanych w procedury mające na celu wydawanie i uznawanie europejskiego nakazu ochrony o przeprowadzanie odpowiednich szkoleń w związku z celami niniejszej dyrektywy.

(10g)     W celu ułatwienia oceny stosowania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny przekazywać Komisji Europejskiej odnośne dane związane ze stosowaniem krajowych procedur związanych z europejskim nakazem ochrony, przynajmniej dotyczące liczby europejskich nakazów ochrony, o których wydanie wystąpiono, które wydano i/lub które uznano. W tym kontekście inne dane, takie jak np. rodzaj przestępstwa, również byłyby użyteczne.

(11)       Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie ochrona osób znajdujących się w niebezpieczeństwie, nie może z uwagi na transgraniczny charakter takich sytuacji zostać osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie działające jednostronnie, ale może ze względu na skalę i potencjalne skutki zostać lepiej osiągnięty na szczeblu unijnym, Unia może przyjąć środki zgodne z zasadą pomocniczości, o której mowa w art. 5 ust. 3 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 TUE niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(11a)     Niniejsza dyrektywa powinna przyczynić się do ochrony osób znajdujących się w niebezpieczeństwie, uzupełniając tym samym, ale nie wpływając na akty, które już w tej dziedzinie obowiązują, takie jak decyzja ramowa Rady 2008/947/WSiSW oraz decyzja ramowa Rady 2009/829/WSiSW.

(11b)     Gdy orzeczenie dotyczące środka ochronnego podlega zakresowi stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych[4], rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej [5] lub konwencji haskiej z roku 1996 o jurysdykcji, prawie właściwym, uznawaniu, wykonywaniu i współpracy w zakresie odpowiedzialności rodzicielskiej oraz środków ochrony dzieci[6], orzeczenie takie powinno zostać uznane i wykonane zgodnie z przepisami tego aktu prawnego.

(11c)     W odpowiednim przypadku państwa członkowskie i Komisja powinny zawrzeć informację o europejskim nakazie aresztowania w prowadzonych kampaniach edukacyjnych i uświadamiających dotyczących ochrony ofiar przestępstw.

(11d)     Dane osobowe przetwarzane podczas stosowania niniejszej dyrektywy powinny być chronione zgodnie z decyzją ramową Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych[7] oraz zgodnie z zasadami określonymi w konwencji Rady Europy z dnia 28 stycznia 1981 r. o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych, którą ratyfikowały wszystkie państwa członkowskie.

(11e)     Niniejsza dyrektywa, zgodnie z art. 6 TUE, nie narusza praw podstawowych zagwarantowanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej i europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

(11f)      Zachęca się państwa członkowskie do tego, by podczas stosowania niniejszej dyrektywy brały pod uwagę prawa i zasady zapisane w Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW),

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł -1Cel

Niniejsza dyrektywa określa zasady pozwalające organowi sądowemu lub jemu równoważnemu w państwie członkowskim, w którym orzeczono środek ochronny z myślą o ochronie osoby przed cudzym czynem zabronionym mogącym zagrozić jej życiu, nietykalności fizycznej lub psychicznej, wolności osobistej lub nietykalności seksualnej, wydać europejski nakaz ochrony, dzięki któremu właściwy organ w innym państwie członkowskim może nadal chronić daną osobę na terytorium swojego państwa członkowskiego po tym, jak w państwie wydającym popełniono czyn, który był lub mógł być przedmiotem postępowania przed sądem posiadającym właściwość zwłaszcza w sprawach karnych.

Artykuł 1Definicje

Na potrzeby niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

1)        „Europejski nakaz ochrony” oznacza orzeczenie ▌o środku ochronnym, które wydał organ sądowy lub jemu równoważny w państwie członkowskim i na podstawie którego organ sądowy lub jemu równoważny w innym państwie członkowskim podejmuje wszelkie środki stosowne w świetle własnego prawa krajowego, by dalej zabezpieczać osobę podlegającą ochronie.

2)        „Środek ochronny” oznacza decyzję podjętą w państwie wydającym zgodnie z jego prawem i procedurami krajowymi i które na osobę stwarzającą zagrożenie nakłada co najmniej jeden z określonych w art. 4b obowiązków lub zakazów dla dobra osoby podlegającej ochronie, tak aby osoba ta była chroniona przed czynem zabronionym mogącym zagrozić jej życiu, nietykalności fizycznej lub psychicznej, wolności osobistej lub nietykalności seksualnej.

3)        „Osoba podlegająca ochronie” oznacza osobę fizyczną, którą otacza się ochroną w postaci środka ochronnego przyjętego przez państwo wydające.

4)        „Osoba stwarzająca zagrożenie” oznacza osobę fizyczną, na którą nałożono co najmniej jeden z obowiązków lub zakazów, o których mowa w art. 4b.

5)        „Państwo wydające” oznacza państwo członkowskie, w którym ▌przyjęto środek ochronny stanowiący podstawę do wydania europejskiego nakazu ochrony.

6)        „Państwo wykonujące” oznacza państwo członkowskie, któremu przekazano europejski nakaz ochrony, aby go uznało.

7)        „Państwo nadzoru” oznacza państwo członkowskie, do którego przekazano wyrok, zgodnie z jego definicją zawartą w art. 2 decyzji ramowej Rady 2008/947/WSiSW, lub decyzję w sprawie środków nadzoru, zgodnie z jej definicją zawartą w art. 4 decyzji ramowej 2009/829/WSiSW.

▌

Artykuł 4Wyznaczanie właściwych organów

1.        Każde państwo członkowskie informuje Komisję o tym, który(-e) organ(y) sądowy(-e) lub jemu (im) równorzędny(-e) jest (są) właściwy(-e), na mocy jego prawa krajowego, do wydawania europejskiego nakazu ochrony i do uznawania takiego nakazu zgodnie z niniejszą dyrektywą, gdy to państwo członkowskie jest państwem wydającym lub państwem wykonującym.

▌

3.        Komisja udostępnia otrzymane informacje wszystkim państwom członkowskim. Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich zmianach związanych z informacjami określonymi w ust. 1.

Artykuł 4aEwentualne zaangażowanie organu centralnego

1.        Każde państwo członkowskie może do wspomagania swoich właściwych organów wyznaczyć organ centralny lub, jeżeli przewiduje to jego system prawny, kilka organów centralnych.

2.        Państwo członkowskie może, jeżeli to konieczne z uwagi na uwarunkowania organizacyjne jego wewnętrznego systemu sądowego, przydzielić organowi(-om) centralnemu(-ym) zadanie urzędowego przekazywania i odbioru europejskich nakazów ochrony, jak również odpowiedzialność za wszelką inną odnośną korespondencję urzędową. Zatem wszelkie zawiadomienia, konsultacje, informacje, zapytania i notyfikacje mogą być wymieniane między właściwymi organami z pomocą, w odpowiednich przypadkach, organu(-ów) centralnego(-ych) danego państwa członkowskiego.

3.        Państwa członkowskie pragnące skorzystać z możliwości, o których mowa w niniejszym artykule, powiadamiają Komisję o wyznaczonym(-ych) organie(-ach) centralnym(-ych). Podawane informacje są wiążące dla wszystkich organów wydającego państwa członkowskiego.

Artykuł 4bWymóg istnienia środka ochronnego na mocy prawa krajowego

Europejski nakaz ochrony można wydać tylko wtedy, gdy w państwie wydającym orzeczono wcześniej środek ochronny, który nakłada na osobę stwarzającą zagrożenie co najmniej jeden z poniższych obowiązków lub zakazów:

a)        zakaz przebywania w niektórych lokalizacjach, miejscach lub określonych obszarach, na których mieszka, lub które odwiedza osoba podlegająca ochronie;

b)        zakaz lub reglamentacja wszelkich form kontaktu z osobą podlegającą ochronie, w tym kontaktów telefonicznych, elektronicznych, korespondencyjnych, faksowych czy innych; lub

c)        zakaz lub reglamentacja zbliżania się na odległość mniejszą, niż to określono, do osoby podlegającej ochronie.

Artykuł 5Wydawanie europejskiego nakazu ochrony

1.        Europejski nakaz ochrony można wydać, gdy osoba podlegająca ochronie postanowi zamieszkać lub już mieszka w innym państwie członkowskim, albo gdy zdecyduje się na pobyt lub już przebywa w innym państwie członkowskim. Decydując o wydaniu europejskiego nakazu ochrony, właściwy organ państwa wydającego uwzględnia m.in. długość okresu(-ów), jaki(-e) osoba podlegająca ochronie planuje spędzić w państwie wykonującym, oraz zasadność potrzeby ochrony.

1a.      Organ sądowy lub jemu równoważny w państwie wydającym może wydać europejski nakaz ochrony tylko na żądanie osoby podlegającej ochronie, sprawdziwszy, czy dany środek ochronny spełnia wszystkie kryteria przedstawione w art. 4.

2.        Osoba podlegająca ochronie ▌ może przedłożyć wniosek o wydanie europejskiego nakazu ochrony właściwemu organowi państwa wydającego lub państwa wykonującego. W przypadku złożenia takiego wniosku w państwie wykonującym, właściwy organ tego państwa bezzwłocznie przekazuje go właściwemu organowi państwa wydającego▌.

2a.      Zanim zostanie wydany europejski nakaz ochrony, należy osobie stwarzającej zagrożenie zapewnić prawo do przedstawienia swoich racji oraz prawo do zakwestionowania danego środka ochronnego, jeżeli prawa te nie przysługiwały jej podczas procedury prowadzącej do orzeczenia tego środka ochronnego.

3.        Jeżeli właściwy organ orzeknie środek ochronny przewidujący co najmniej jeden z obowiązków, o których mowa w art. 4b, powiadamia on w dowolny właściwy sposób w trybie zgodnym z jego prawem krajowym osobę podlegającą ochronie o możliwości wystąpienia o wydanie europejskiego nakazu ochrony, w przypadku gdy osoba ta postanowi wyjechać do innego państwa członkowskiego, a także o podstawowych warunkach dla złożenia takiego wniosku. Organ ten doradza osobie podlegającej ochronie, by wniosek złożyła przed opuszczeniem terytorium państwa wydającego.

3a.      Jeżeli osoba podlegająca ochronie ma opiekuna lub przedstawiciela, opiekun ten lub przedstawiciel mogą w jej imieniu złożyć wniosek, o którym mowa w ust. 2 i 3.

3b.      Jeżeli wniosek o wydanie europejskiego nakazu ochrony zostanie odrzucony, organ wydający powiadamia w stosownych przypadkach osobę podlegającą ochronie o dostępnych w jej prawie krajowym środkach prawnych w celu odwołania się od tej decyzji.

Artykuł 6Forma i treść europejskiego nakazu ochrony

Europejski nakaz ochrony jest wydawany na formularzu przedstawionym w załączniku I do niniejszej dyrektywy. Zawiera on w szczególności następujące informacje:

a)        tożsamość i obywatelstwo osoby podlegającej ochronie, jak również tożsamość i obywatelstwo jej opiekuna lub przedstawiciela▌, jeżeli osoba podlegająca ochronie jest małoletnia lub ubezwłasnowolniona;

b)        datę, od której osoba podlegająca ochronie planuje mieszkać lub przebywać w państwie wykonującym, oraz okres(y) pobytu, jeżeli jest (są) znany(-e);

c)        nazwę, adres, numer telefonu i faksu oraz adres e-mail właściwego organu państwa wydającego;

d)        dane (np. sygnaturę i datę wydania) aktu prawnego orzekającego środek ochronny, na podstawie którego przyjmowany jest europejski nakaz ochrony;

e)        streszczenie faktów i okoliczności, które doprowadziły do przyjęcia środka ochronnego w państwie wydającym;

f)         obowiązki lub zakazy nałożone za pomocą środka ochronnego na osobę stwarzającą zagrożenie, czas obowiązywania tego środka i ▌wskazanie ewentualnej kary lub sankcji w razie naruszenia danego obowiązku lub zakazu;

fa)      informacje o ewentualnych urządzeniach technicznych, w które wyposażono osobę podlegającą ochronie lub osobę stwarzającą zagrożenie w celu wykonania środka ochronnego;

g)        tożsamość i obywatelstwo osoby stwarzającej zagrożenie oraz jej dane kontaktowe;

ga)      jeżeli taka informacja jest znana organowi wydającemu i nie wymaga dalszego dochodzenia, fakt uzyskania przez osobę podlegającą ochronie i/lub osobę stwarzającą zagrożenie bezpłatnej pomocy prawnej w państwie wydającym;

h)        w stosownych przypadkach, inne okoliczności, które mogły mieć wpływ na ocenę niebezpieczeństwa zagrażającego osobie podlegającej ochronie;

i)         w stosownych przypadkach – wyraźną informację, że wyrok zdefiniowany w art. 2 decyzji ramowej Rady 2008/947/WSiSW lub decyzję w sprawie środków nadzoru zdefiniowaną w art. 4 decyzji ramowej Rady 2009/829/WSiSW przekazano już państwu nadzoru, oraz dane organu właściwego w tym państwie do wykonania takiego wyroku lub takiej decyzji.

Artykuł 7Procedura przekazywania

1.        Właściwy organ państwa wydającego przekazuje europejski nakaz ochrony właściwemu organowi państwa wykonującego dowolną metodą pozwalającą zachować pisemny ślad, tak aby umożliwić właściwemu organowi państwa wykonującego ustalenie autentyczności tego nakazu. Cała urzędowa korespondencja odbywa się również bezpośrednio między wspomnianymi właściwymi organami.

2.        Jeżeli właściwy organ państwa wykonującego albo wydającego nie jest znany właściwemu organowi drugiego państwa, organ drugiego państwa stara się ustalić potrzebne informacje wszelkimi stosownymi metodami, w tym za pośrednictwem punktów kontaktowych europejskiej sieci sądowej, o której mowa w decyzji Rady 2008/976/WSiSW z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie utworzenia europejskiej sieci sądowej[8], za pośrednictwem krajowego członka Eurojustu lub za pośrednictwem krajowego systemu koordynacji Eurojustu funkcjonującego w państwie tego organu.

3.        Jeżeli organ państwa wykonującego, który otrzymał europejski nakaz ochrony, nie jest organem właściwym do jego uznania, organ ten z urzędu przekazuje europejski nakaz ochrony właściwemu organowi i bezzwłocznie, dowolną metodą pozwalającą zachować pisemny ślad, powiadamia o tym właściwy organ państwa wydającego.

Artykuł 8Środki w państwie wykonującym

1.        Po otrzymaniu europejskiego nakazu ochrony przekazanego zgodnie z art. 7 właściwy organ państwa wykonującego uznaje ten nakaz bez zbędnej zwłoki i podejmuje decyzję o przedsięwzięciu środka, który jest w analogicznych przypadkach dopuszczalny w świetle jego prawa krajowego, w celu zapewnienia ochrony osobie podlegającej ochronie, chyba że zdecyduje się powołać na jedną z podstaw nieuznania, o których mowa w art. 9.

1a.      Środek orzeczony przez właściwy organ państwa wykonującego zgodnie z ust. 1, a także wszelkie inne środki podjęte na podstawie kolejnego orzeczenia, o których mowa w art. 9a, odpowiadają w największym możliwym stopniu środkowi ochronnemu orzeczonemu w państwie wydającym.

2.        Właściwy organ państwa wykonującego powiadamia osobę stwarzającą zagrożenie, właściwy organ państwa wydającego i osobę podlegającą ochronie o wszelkich środkach podjętych zgodnie z ust. 1, a także o możliwych skutkach prawnych naruszenia takiego środka, przewidzianych na mocy prawa krajowego i zgodnie z art. 9a ust. 2. Adres lub inne dane kontaktowe osoby podlegającej ochronie nie są ujawniane osobie stwarzającej zagrożenie, chyba że jest to konieczne w celu wykonania środka przyjętego zgodnie z ust. 1.

2a.      Jeżeli właściwy organ w państwie wykonującym uzna, że informacje otrzymane zgodnie z art. 6 w europejskim nakazie ochrony są niekompletne, powiadamia on o tym bezzwłocznie – dowolną metodą pozwalającą zachować pisemny ślad – organ wydający i wyznacza temu organowi termin na przekazanie brakujących informacji.

Artykuł 9Podstawy nieuznania europejskiego nakazu ochrony

▌.

2.        Właściwy organ państwa wykonującego może odmówić uznania europejskiego nakazu ochrony w następujących okolicznościach:

a)        europejski nakaz ochrony jest niepełny lub nie został uzupełniony w terminie ustalonym przez właściwy organ państwa wykonującego;

b)        nie spełniono wymogów określonych w art. 4;

c)        środek ochronny dotyczy czynu, który w świetle prawa państwa wykonującego nie stanowi przestępstwa;

ca)      ochrona wynika z wykonania kary lub środka objętego amnestią zgodnie z prawem państwa wykonującego i dotyczy czynu lub postępowania, które leży w zakresie jego kompetencji w świetle tego prawa;

d)        w świetle prawa państwa wykonującego osobie stwarzającej zagrożenie przysługuje immunitet, co uniemożliwia podjęcie ▌środków na podstawie europejskiego nakazu ochrony;

f)        karne ściganie osoby stwarzającej zagrożenie z powodu czynu lub formy zachowania, na podstawie których orzeczono środek ochronny, w świetle prawa państwa wykonującego uległo przedawnieniu w przypadku czynu lub formy zachowania wchodzących zgodnie z jego prawem krajowym w zakres jego kompetencji;

g)        uznanie europejskiego nakazu ochrony naruszałoby zasadę ne bis in idem;

h)       zgodnie z przepisami państwa wykonującego osoba stwarzająca zagrożenie nie może ze względu na swój wiek zostać pociągnięta do odpowiedzialności karnej za czyn lub działanie, w którego następstwie orzeczono środek ochronny;

i)        dany środek ochronny dotyczy przestępstwa, które w świetle prawa państwa wykonującego, jest uznawane za popełnione w całości, w większej lub zasadniczej części na jego terytorium.

3.        Jeżeli właściwy organ państwa wykonującego odmawia uznania europejskiego nakazu ochrony, powołując się na jedną z wymienionych powyżej podstaw, organ ten:

a)        informuje bez zbędnej zwłoki państwo wydające i osobę podlegającą ochronie o tej odmowie i jej powodach;

b)        informuje w stosownych przypadkach osobę podlegającą ochronie o możliwości wystąpienia o orzeczenie środka ochronnego zgodnie z jej prawem krajowym;

c)        informuje w stosownych przypadkach osobę podlegającą ochronie o dostępnych w prawie krajowym środkach prawnych w celu odwołania się od tej decyzji.

Artykuł 9aPrawo właściwe i kompetencja państwa wykonującego

1.        Państwo wykonujące jest państwem właściwym do orzekania i wykonywania na swoim terenie środków w następstwie uznania europejskiego nakazu ochrony. Do orzekania i wykonywania decyzji przewidzianych w art. 8 ust. 1 mają zastosowanie przepisy państwa wykonującego, w tym przepisy o odwoływaniu się od orzeczeń państwa wykonującego wydanych w związku z europejskim nakazem ochrony.

2.        Jeżeli dojdzie do naruszenia co najmniej jednego ze środków podjętych przez państwo wykonujące w następstwie uznania europejskiego nakazu ochrony, właściwy organ państwa wykonującego ma na mocy ust. 1 kompetencje do tego, by:

a)        nałożyć sankcje karne i podjąć wszelkie inne środki w konsekwencji naruszenia takiego środka, jeżeli naruszenie to w świetle przepisów państwa wykonującego nosi znamiona przestępstwa;

b)        wydania w związku z tym naruszeniem dowolnego orzeczenia niemającego charakteru karnego;

c)        przyjąć wszelkie pilne tymczasowe środki w celu położenia kresu naruszeniom, w stosownych przypadkach do czasu decyzji państwa wydającego.

3.        Jeżeli w państwie wykonującym nie są dostępne na szczeblu krajowym żadne środki, które można przyjąć w analogicznych przypadkach, właściwy organ państwa wykonującego zgłasza właściwemu organowi państwa wydającego wszelkie wiadome mu przypadki naruszenia środka ochronnego opisanego w europejskim nakazie ochrony.

Artykuł 9bPowiadomienie w razie naruszenia

Właściwy organ państwa wykonującego powiadamia właściwy organ państwa wydającego lub państwa nadzoru o wszelkich naruszeniach środka(-ów) orzeczonego(-ych) na podstawie europejskiego nakazu ochrony. Do powiadomienia używa się standardowego formularza przedstawionego w załączniku II.

Artykuł 10

Kompetencje państwa wydającego

1.        Właściwy organ państwa wydającego ma wyłączne kompetencje do decydowania o:

a)        odnowieniu, zweryfikowaniu, zmianie, uchyleniu i wycofaniu środka ochronnego, a zatem i europejskiego nakazu ochrony;

b)        nałożeniu środka polegającego na pozbawieniu wolności po uchyleniu środka ochronnego, pod warunkiem że środek ochronny obowiązywał na podstawie wyroku określonego w art. 2 decyzji ramowej Rady 2008/947/WSiSW lub na podstawie decyzji w sprawie środków nadzoru określonej w art. 4 decyzji ramowej Rady 2009/829/WSiSW.

▌

2.        Do decyzji podjętych zgodnie z ust. 1 zastosowanie ma prawo państwa wydającego.

3.        W przypadku gdy wyrok zdefiniowany w art. 2 ramowej decyzji Rady 2008/947/WSiSW lub decyzja w sprawie środków nadzoru zdefiniowana w art. 4 ramowej decyzji Rady 2009/829/WSiSW zostały już przekazane innemu państwu członkowskiemu lub zostaną mu przekazane po wydaniu europejskiego nakazu ochrony, dalsze decyzje podejmuje się zgodnie z odpowiednimi przepisami tych decyzji ramowych.

3a.      Właściwy organ wydającego państwa członkowskiego bezzwłocznie informuje właściwy organ wykonującego państwa członkowskiego o wszelkich decyzjach podjętych na podstawie ust. 1.

3b.      Jeżeli właściwy organ państwa wydającego uchylił lub wycofał europejski nakaz ochrony na podstawie ust. 1 lit. a), właściwy organ państwa wykonującego zaprzestaje stosowania środków orzeczonych zgodnie z art. 8 ust. 1, gdy tylko właściwy organ państwa wydającego przekaże mu odpowiednią informację.

3c.      Jeżeli właściwy organ państwa wydającego zmienił europejski nakaz ochrony na podstawie ust. 1 lit. a), właściwy organ państwa wykonującego podejmuje w stosownych przypadkach następujące czynności:

a)        zmienia środki przedsięwzięte na podstawie europejskiego nakazu ochrony, działając zgodnie z art. 8; lub

b)        odmawia wykonania zmienionego obowiązku lub zakazu, jeżeli nie mieści się on w kategoriach obowiązków lub zakazów wymienionych w art. 4b lub jeżeli informacje przekazane w europejskim nakazie ochrony zgodnie z art. 6 są niekompletne i nie zostały uzupełnione w terminie wyznaczonym zgodnie z art. 8 ust. 3 przez właściwy organ państwa wykonującego.

Artykuł 11Podstawy do

zaprzestania stosowania środków wprowadzonych na podstawie europejskiego nakazu ochrony

1.        Właściwy organ państwa wykonującego może zaprzestać stosowania środków przedsięwziętych w celu wykonania europejskiego nakazu ochrony:

a)        jeżeli istnieją jasne przesłanki, że osoba podlegająca ochronie nie mieszka ani nie przebywa na terytorium państwa wykonującego lub jego terytorium definitywnie opuściła;

b)        jeżeli upłynął maksymalny – w świetle jego prawa krajowego – okres obowiązywania środków, które przedsięwzięto w celu wykonania europejskiego nakazu ochrony;

c)        jeżeli zachodzi przypadek, o którym mowa w art. 10 ust. 6 lit. b);

d)        jeżeli wyrok, zgodnie z jego definicją zawartą w art. 2 decyzji ramowej Rady 20008/947/WSiSW, lub decyzja w sprawie środków nadzoru, zgodnie z jej definicją zawartą w art. 4 decyzji ramowej 2009/828/WSiSW, zostaną przekazane państwu wykonującemu po uznaniu europejskiego nakazu ochrony.

1a.      Właściwy organ państwa wykonującego powiadamia właściwy organ państwa wydającego i w miarę możliwości osobę podlegającą ochronie o takiej decyzji.

1b.      Przed zaprzestaniem stosowania środków na podstawie ust. 1 lit. b) właściwy organ państwa wykonującego może zwrócić się do właściwego organu państwa wydającego z pytaniem, czy zważywszy na okoliczności danej sprawy ochrona przewidywana w europejskim nakazie ochrony jest nadal konieczna. Właściwy organ państwa wydającego niezwłocznie odpowiada na taki wniosek.

Artykuł 11aPriorytet uznawania europejskiego nakazu ochrony

Europejski nakaz ochrony jest uznawany z takim samym priorytetem, jaki miałby zastosowanie do podobnej sprawy krajowej, z uwzględnieniem szczególnych okoliczności danej sprawy, w tym jej pilności, daty przewidzianego przybycia osoby podlegającej ochronie na terytorium państwa wykonującego i w miarę możliwości stopnia zagrożenia osoby podlegającej ochronie.

▌

Artykuł 15Konsultacje między właściwymi organami

W stosownych przypadkach właściwe organy państwa wydającego i państwa wykonującego mogą konsultować się ze sobą w celu ułatwienia bezproblemowego i sprawnego wykonania niniejszej dyrektywy.

Artykuł 16Języki

1.        Europejski nakaz ochrony jest tłumaczony przez właściwy organ państwa wydającego na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych państwa wykonującego.

2.        Formularz, o którym mowa w art. 9b, jest tłumaczony przez właściwy organ państwa wykonującego na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych państwa wydającego.

3.        Każde państwo członkowskie może w momencie przyjmowania niniejszej dyrektywy albo w późniejszym terminie oświadczyć w deklaracji przekazanej Komisji, że będzie akceptowało tłumaczenia na co najmniej jeden inny język urzędowy instytucji Unii.

Artykuł 17Koszty

Koszty wynikające ze stosowania niniejszej dyrektywy ponosi – zgodnie ze swoim prawem krajowym – państwo wykonujące, z wyjątkiem kosztów powstałych wyłącznie na terytorium państwa wydającego.

Artykuł 18Związek z innymi umowami i uzgodnieniami.

1.        Państwa członkowskie mogą nadal stosować umowy i uzgodnienia dwu- i wielostronne obowiązujące w chwili wejścia w życie niniejszej dyrektywy, o ile takie umowy i uzgodnienia pozwalają rozszerzać lub zwiększać cele niniejszej dyrektywy oraz pomagają dalej upraszczać lub ułatwiać tryb podejmowania środków ochronnych.

2.        Państwa członkowskie mogą zawierać umowy i uzgodnienia dwu- i wielostronne po wejściu w życie niniejszej dyrektywy, o ile takie umowy i uzgodnienia pozwalają rozszerzać lub zwiększać cele niniejszej dyrektywy oraz pomagają dalej upraszczać lub ułatwiać tryb podejmowania środków ochronnych.

3.        Do dnia …^[9]*, państwa członkowskie informują ▌Komisję o obowiązujących umowach i uzgodnieniach, o których mowa w ust. 1 i które zamierzają nadal stosować. Państwa członkowskie informują także ▌Komisję o wszelkich nowych umowach i uzgodnieniach, o których mowa w ust. 2, w terminie trzech miesięcy od ich podpisania.

Artykuł 18aZwiązek z innymi instrumentami

1.        Niniejsza dyrektywa nie wpływa na stosowanie rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych [10], ani na stosowanie rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej za wspólne dzieci, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000, ani na stosowanie konwencji haskiej z roku 1996 o jurysdykcji, prawie właściwym, uznawaniu, wykonywaniu i współpracy w zakresie odpowiedzialności rodzicielskiej oraz środków ochrony dzieci, ani na stosowanie konwencji haskiej z roku 1980 dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę.

2.        Niniejsza dyrektywa nie wpływa na stosowanie decyzji ramowej Rady 2008/947/WSiSW ani decyzji ramowej Rady 2009/829/WSiSW.

Artykuł 19Wdrażanie

1.        Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia ... …^[11]*. i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję. Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia są określane przez państwa członkowskie.

2.        Państwa członkowskie przekazują ▌Komisji tekst podstawowych przepisów ▌prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 19aGromadzenie danych

W celu ułatwienia oceny stosowania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie przekazują Komisji Europejskiej odnośne dane związane ze stosowaniem krajowych procedur związanych z europejskim nakazem ochrony, dotyczące przynajmniej liczby europejskich nakazów ochrony, o których wydanie wystąpiono, które wydano i/lub które uznano.

Artykuł 20Przegląd

Do ….^[12]*, Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące stosowania niniejszej dyrektywy. W razie konieczności do sprawozdania załącza się wnioski prawodawcze.

Artykuł 21Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w ▌,

W imieniu Parlamentu Europejskiego                                     W imieniu Rady

Przewodniczący                                 Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

EUROPEJSKI NAKAZ OCHRONY, o którym mowa w art. 6

DYREKTYWY 2010/.../UE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY Z DNIA … W SPRAWIE EUROPEJSKIEGO NAKAZU OCHRONY^[13]*

Informacje zawarte w niniejszym formularzu należy traktować z zachowaniem należytej poufności

Państwo wydające: Państwo wykonujące:
a)          Informacje o osobie podlegającej ochronie: Nazwisko: Imię (imiona): Nazwisko rodowe lub poprzednie (jeżeli dotyczy): Płeć: Obywatelstwo: Numer w systemie ewidencji ludności lub numer ubezpieczenia społecznego (jeżeli jest dostępny): Data urodzenia: Miejsce urodzenia: Adresy/miejsca pobytu: – w państwie wydającym: – w państwie wykonującym: – w innym miejscu: Język lub języki, które dana osoba rozumie (jeżeli są znane):
Jeżeli można uzyskać taką informację bez prowadzenia dalszego dochodzenia, czy osoba podlegająca ochronie otrzymała bezpłatną pomoc prawną w państwie wydającym?         Tak.         Nie.           Nie wiadomo. W przypadku, gdy osoba podlegająca ochronie jest małoletnia lub ubezwłasnowolniona, informacje dotyczące opiekuna lub przedstawiciela ▌osoby fizycznej: Nazwisko: Imię (imiona): Nazwisko rodowe lub poprzednie (jeżeli dotyczy): Płeć: Obywatelstwo: Adres służbowy:
aa)        Osoba podlegająca ochronie postanowiła zamieszkać lub już mieszka w wykonującym państwie członkowskim, albo postanowiła przebywać lub już przebywa w wykonującym państwie członkowskim. Data, od której osoba podlegająca ochronie planuje mieszkać lub przebywać w państwie wykonującym (jeżeli jest znana):              Okres(-y) pobytu (jeżeli są znane):
b)          Czy osobie podlegającej ochronie lub osobie stwarzającej zagrożenie udostępniono jakiekolwiek urządzenia techniczne w celu ▌wykonania środka ochronnego:       Tak; proszę zamieścić krótki opis wykorzystanych urządzeń:       Nie.
c)          Właściwy organ, który wydał europejski nakaz ochrony: Oficjalna nazwa: Pełny adres: Nr tel.: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) Nr faksu: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) Dane osoby (osób) kontaktowej(-ych) Nazwisko: Imię (imiona): Funkcja (stanowisko/stopień służbowy): Nr tel.: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) Nr faksu: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) Adres poczty elektronicznej (jeżeli posiadany): Języki, w których można się komunikować:
d)          Opis środka ochronnego, na podstawie którego wydany został europejski nakaz ochrony: Środek ochronny został wydany w dniu (data: w formacie dd-mm-rrrr): Środek ochronny stał się wykonalny w dniu (data: w formacie dd-mm-rrrr):   Sygnatura środka ochronnego (jeżeli jest dostępna):   Organ, który przyjął środek ochronny:
e)          Streszczenie faktów i opis okoliczności, w tym w stosownym przypadku klasyfikację przestępstwa, które doprowadziły do nałożenia środka ochronnego, o którym mowa w lit. d) powyżej:
f)           Informacje o obowiązkach lub zakazach nałożonych za pomocą środka ochronnego na osobę stwarzającą zagrożenie: – Charakter obowiązku(-ków): (można zaznaczyć więcej niż jeden punkt):      zakaz przebywania w niektórych lokalizacjach, miejscach lub określonych obszarach, na których mieszka lub które odwiedza osoba podlegająca ochronie; – jeśli zaznaczyli Państwo to pole, proszę dokładnie wskazać, w których lokalizacjach, miejscach lub określonych obszarach nie wolno przebywać osobie stwarzającej zagrożenie:       zakaz lub reglamentacja wszelkich form kontaktu z osobą podlegającą ochronie, w tym kontaktów telefonicznych, elektronicznych, korespondencyjnych, faksowych czy innych; – jeśli zaznaczyli Państwo to pole, proszę przedstawić odpowiednie informacje:      zakaz lub reglamentacja zbliżania się ▌do osoby podlegającej ochronie na określoną odległość; – jeśli zaznaczyli Państwo to pole, proszę dokładnie wskazać, na jaką odległość osoba stwarzająca zagrożenie może zbliżyć się do osoby podlegającej ochronie; – Proszę wskazać, jaki okres ważności ma(ją) powyższy(-sze) obowiązek(obowiązki) nałożony(-ne) na osobę stwarzającą zagrożenie: – Określenie wymiaru kary lub sankcji (jeżeli ma zastosowanie) w razie naruszenia zakazu:
g)          Informacje osobie stwarzającej zagrożenie, na którą nałożono obowiązek(obowiązki) wymienione w lit. f) Nazwisko: Imię (imiona): Nazwisko rodowe lub poprzednie (jeżeli dotyczy): Pseudonim(-y) (jeżeli dotyczy): Płeć: Obywatelstwo: Numer w systemie ewidencji ludności lub numer ubezpieczenia społecznego (jeżeli jest dostępny): Data urodzenia: Miejsce urodzenia: Adresy/miejsca pobytu: – w państwie wydającym: – w państwie wykonującym: – w innym miejscu: Język lub języki, które dana osoba rozumie (jeżeli są znane): Proszę podać następujące informacje, jeżeli są dostępne: – Rodzaj i numer dokumentu(-tów) tożsamości danej osoby (dowodu osobistego, paszportu):   Jeżeli można uzyskać taką informację bez prowadzenia dalszego dochodzenia, czy osoba stwarzająca zagrożenie otrzymała bezpłatną pomoc prawną w państwie wydającym?         Tak.           Nie.           Nie wiadomo.
h)          Inne okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na ocenę niebezpieczeństwa potencjalnie zagrażającego osobie podlegającej ochronie (informacje fakultatywne):
ha)        Inne przydatne informacje (takie jak, w razie dostępności i konieczności, informacje o innych państwach, gdzie przedsięwzięto uprzednio środki ochronne w odniesieniu do tej samej osoby podlegającej ochronie):
i)           Proszę zaznaczyć odpowiednie pole i wypełnić:      wyrok, zgodnie z jego definicją zawartą w art. 2 decyzji ramowej Rady 2008/947/WSiSW, został już przekazany innemu państwu członkowskiemu – Jeśli zaznaczyli Państwo to pole, proszę podać dane kontaktowe właściwego organu, któremu przekazano wyrok:      decyzja w sprawie środków nadzoru, zgodnie z jej definicją zawartą w art. 4 decyzji ramowej Rady 2009/829/WSiSW, została już przekazana innemu państwu członkowskiemu – Jeśli zaznaczyli Państwo to pole, proszę podać dane kontaktowe właściwego organu, któremu przekazano decyzję w sprawie środków nadzoru: Podpis w imieniu organu wystawiającego europejski nakaz ochrony lub podpis przedstawiciela tego organu potwierdzający zgodność treści nakazu z prawdą: Imię i nazwisko: Funkcja (stanowisko/stopień służbowy): Data: Sygnatura akt (jeżeli znana): Pieczęć urzędowa (jeżeli dotyczy):

ZAŁĄCZNIK II

FORMULARZ, o którym mowa w art. 9b

DYREKTYWY 2010/.../UE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY Z DNIA … W SPRAWIE EUROPEJSKIEGO NAKAZU OCHRONY^[14]*

INFORMACJE O NARUSZENIU ŚRODKA OCHRONNEGO PRZEDSIĘWZIĘTEGO NA PODSTAWIE EUROPEJSKIEGO NAKAZU OCHRONY

Informacje zawarte w niniejszym formularzu należy traktować z zachowaniem należytej poufności

a)          Dane osoby stwarzającej zagrożenie Nazwisko: Imię (imiona): Nazwisko rodowe lub poprzednie (jeżeli dotyczy): Pseudonim(-y) (jeżeli dotyczy): Płeć: Obywatelstwo: Numer w systemie ewidencji ludności lub numer ubezpieczenia społecznego (jeżeli jest dostępny): Data urodzenia: Miejsce urodzenia: Adres: Język lub języki, które dana osoba rozumie (jeżeli są znane):
b)          Dane osoby podlegającej ochronie: Nazwisko: Imię (imiona): Nazwisko rodowe lub poprzednie (jeżeli dotyczy): Płeć: Obywatelstwo: Data urodzenia: Miejsce urodzenia: Adres: Język lub języki, które dana osoba rozumie (jeżeli są znane):
c)          Informacje o europejskim nakazie ochrony: Nakaz został wydany w dniu: Sygnatura akt (jeżeli znana): Organ, który wydał nakaz: Oficjalna nazwa: Adres:
d)          Dane ewentualnego organu odpowiedzialnego za wykonanie środka ochronnego, który został zastosowany w państwie wykonującym zgodnie z europejskim nakazem ochrony: Oficjalna nazwa organu: Imię i nazwisko osoby kontaktowej: Funkcja (stanowisko/stopień służbowy): Adres: Nr tel.: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) Nr faksu: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) E‑mail: Języki, w których można się komunikować:
e)          Naruszenie obowiązku(-ów) nałożonego(-ych) przez odpowiednie organy wykonującego państwa członkowskiego po uznaniu europejskiego nakazu ochrony i/lub inne ustalenia mogące spowodować podjęcie dalszej decyzji: Naruszenie dotyczy następującego(-cych) obowiązku(-ków) (można zaznaczyć kilka pól):     zakaz przebywania w niektórych lokalizacjach, miejscach lub określonych obszarach, na których mieszka, lub które odwiedza osoba podlegająca ochronie;       zakaz lub reglamentacja wszelkich form kontaktu z osobą podlegającą ochronie, w tym kontaktów telefonicznych, elektronicznych, korespondencyjnych, faksowych czy innych;     zakaz lub reglamentacja zbliżania się ▌do osoby podlegającej ochronie na określoną odległość;     każdy inny środek, odpowiadający środkowi ochronnemu leżącemu u podstaw europejskiego nakazu ochrony, przedsięwzięty przez odpowiednie organy wykonującego państwa członkowskiego po uznaniu europejskiego nakazu ochrony. Opis naruszenia lub naruszeń (miejsce, data i okoliczności naruszenia): Zgodnie z art. 9a ust. 2: – środki przedsięwzięte w wykonującym państwie członkowskim w wyniku naruszenia: – ewentualne skutki prawne naruszenia w państwie wykonującym: Inne ustalenia mogące spowodować podjęcie dalszej decyzji Opis tych ustaleń:
f)           Dane osoby kontaktowej, na wypadek gdyby konieczne były dodatkowe informacje dotyczące naruszenia: Nazwisko: Imię (imiona): Adres: Nr tel.: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) Nr faksu: (numer kierunkowy państwa) (numer kierunkowy miejscowości) (numer) Adres poczty elektronicznej: Języki, w których można się komunikować: Podpis w imieniu organu wydającego formularz lub podpis przedstawiciela tego organu potwierdzający zgodność treści formularza z prawdą: Imię i nazwisko: Funkcja (stanowisko/stopień służbowy): Data: Pieczęć urzędowa (jeżeli dotyczy):

• [1] ^*       Poprawki: tekst nowy lub zmieniony został zaznaczony kursywą i wytłuszczonym drukiem; symbol ▌sygnalizuje skreślenia.
• [2]        Dz.U. L 337 z 16.12.2008, s. 102.
• [3]        Dz.U. L 294 z 11.11.2009, s. 20.
• [4]        Dz.U. L 12 z 16.1.2001, s. 1.
• [5]        Dz.U. L 338 z 23.12.2003, s. 1.
• [6]        Dz.U. L 12 z 16.1.2001, s. 1.
• [7]        Dz.U. L 350 z 30.12.2008, s. 60.
• [8]        Dz.U. L 348 z 24.12.2008, s. 130.
• [9] ^*          Dz.U.: proszę wstawić datę – 3 miesiące po wejściu w życie niniejszej dyrektywy.
• [10]        Dz.U. L 12 z 16.1.2001, s. 1.
• [11] ^*          Dz.U.: proszę wstawić datę – 3 lata po wejściu w życie niniejszej dyrektywy.
• [12] ^*          Dz.U.: proszę wstawić datę – 4 lata po wejściu w życie niniejszej dyrektywy.
• [13] ^*       Dz.U.: proszę wstawić numer i datę niniejszej dyrektywy.
• [14] ^*       Dz.U.: proszę wstawić numer i datę niniejszej dyrektywy.

UZASADNIENIE

Wniosek dotyczący dyrektywy, przedstawiony przez 12 państw członkowskich w sprawie europejskiego nakazu ochrony, jest inicjatywą mającą na celu zapobieganie przestępczości. W istocie jednak działania państw członkowskich, które wprowadziły nakaz ochrony ofiar, kończą się na granicy państwa, które taki nakaz wydało. Natomiast ofiary z różnych powodów, między innymi w celu uniknięcia niebezpieczeństwa, przemieszczają się na obszarach różnych państw członkowskich. W takim wypadku pozostają one bez ochrony, jeśli współpraca wymiaru sprawiedliwości i policji nie uruchamia mechanizmów ostrzegania i zapobiegania, służących szybkiej i skutecznej ochronie ofiar na terenie całej Europy. Uruchomienie mechanizmu współpracy wymiaru sprawiedliwości i policji stoi u źródeł tej inicjatywy. Działania państw członkowskich pokazują, że można zapobiec przestępstwom na szczeblu europejskim, jeżeli zidentyfikuje się sprawcę lub sprawców.

W decyzji ramowej Rady z dnia 15 marca 2001 r. o pozycji ofiary w postępowaniu karnym oraz w dyrektywie Rady 2004/80/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. odnoszącej się do odszkodowań dla ofiar przestępstw zebrano zalecenia Rady Europy z dnia 28 czerwca 1985 r. w sprawie pozycji ofiary w ramach prawa karnego i postępowania karnego, ale nie uwzględniono w nich kwestii zapobiegania przestępczości, które to zagadnienie poruszono w tym dokumencie.

W programie sztokholmskim oraz związanym z nim planie działania wskazywano na konieczność zajęcia się sytuacją ofiar i walką z przestępczością oraz na potrzebę uproszczenia dostępu do wymiaru sprawiedliwości na szczeblu europejskim, zwłaszcza w zakresie międzynarodowych procedur współpracy (program sztokholmski 3.4.1). W tym kontekście w komunikacie w sprawie planu działań służącego realizacji programu sztokholmskiego (COM(2010)0171) zaznaczono, że należy przeanalizować i zredukować różnice w gwarancjach przysługujących ofiarom przestępstw, dążąc do zagwarantowania jak największej możliwej ochrony, i w tym kontekście zaproponowano przyjęcie wniosku legislacyjnego w sprawie kompleksowego instrumentu ochrony ofiar przestępstw oraz planu działań dotyczącego środków praktycznych, w tym opracowania europejskiego nakazu ochrony.

Zgodnie z procedurami związanymi ze stosowaniem traktatu lizbońskiego w artykule 51 Regulaminu Parlamentu Europejskiego dopuszcza się międzykomisyjne przygotowywanie sprawozdań. Podczas opracowywania przedmiotowego sprawozdania wykorzystano wyniki dyskusji Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia, a także współpracy pomiędzy sprawozdawcami.

W dniu 5 stycznia 2010 r. Rada Europejska przedstawiła swój pierwszy wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie europejskiego nakazu ochrony ofiar. Od tego czasu był on wielokrotnie modyfikowany i zmieniany przez Radę. Znaczna część treści oraz konstrukcja podstawy prawnej wniosku Rady była oparta na kwestionariuszu, na który w październiku 2009 r. odpowiedziało 20 państw członkowskich UE.

Niniejsze sprawozdanie oraz zaproponowane poprawki obu sprawozdawczyń są oparte na wersji Rady z dnia 22 stycznia.

Rada definiuje ochronę ofiar jako uruchamianie odpowiednich mechanizmów, aby zapobiec powtórnemu popełnieniu przestępstwa, być może poważniejszego, przez tego samego sprawcę wobec tej samej ofiary. Te środki ochronne mają zastosowanie tylko na terytorium, gdzie zostały orzeczone przez organ prawny. Rada dąży do stworzenia mechanizmu pozwalającego na objęcie tymi środkami innego państwa członkowskiego. Innymi słowy, chce uniknąć sytuacji, w której ofiara przenosząca się do innego państwa członkowskiego musi od nowa rozpoczynać proces prawny zdobywania środków ochronnych.

Stanowisko sprawozdawczyń:

Sprawozdawczynie w dużej mierze zgadzają się z wnioskiem Rady. Biorąc pod uwagę sztokholmski plan działania, inicjatywę Unii Europejskiej dotyczącą utrzymania i rozwoju przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, zatwierdzoną przez Radę Europejską na posiedzeniu w dniach 10-11 grudnia, przedmiotowa dyrektywa jest jedną z pierwszych nadchodzących inicjatyw zmierzających do osiągnięcia tych celów. Należy nie tylko nie dopuścić do tego, by ofiary przemocy mogły doznać krzywdy ze strony sprawcy w swoim kraju, lecz także objąć je środkami ochronnymi tego rodzaju na terytorium całej Unii Europejskiej. Z tego względu sprawozdawczynie popierają ogólną koncepcję nakazu ochrony.

Celowo zakres inicjatywy jest szeroki. Chociaż większość obowiązujących nakazów ochrony dotyczy kobiet będących ofiarami przemocy uwarunkowanej płcią, inicjatywa może objąć wszystkie ofiary przemocy – dzieci i dorosłych obojga płci – o ile sprawca został zidentyfikowany. W tym kontekście w programie sztokholmskim stwierdzono, że ofiary przestępstw, w tym terroryzmu, które znajdują się w najtrudniejszej sytuacji lub są szczególnie podatne na zagrożenia, np. osoby narażone na powtarzające się akty przemocy w bliskich związkach, ofiary przemocy uwarunkowanej płcią lub osoby, które padają ofiarami innych rodzajów przestępstw w państwie członkowskim, którego nie są obywatelami ani rezydentami, potrzebują szczególnego wsparcia i ochrony prawnej. W związku z powyższym europejski nakaz ochrony powinien mieć zastosowanie do wszystkich ofiar przestępstw, takich jak ofiary handlu ludźmi, ofiary okaleczania żeńskich narządów płciowych, małżeństw zawieranych pod przymusem, zabójstw honorowych, kazirodztwa, przemocy ukierunkowanej płcią, a także świadków, ofiar terroryzmu i ofiar przestępczości zorganizowanej, niezależne od wieku i płci ofiary, w przypadku gdy sprawca jest znany. Jeżeli ofiara jest zbyt młoda na to, by wydano nakaz, potrzebuje wsparcia i zgody opiekuna lub przedstawiciela prawnego.

Proponowane zmiany do dyrektywy modyfikują tekst w następujących aspektach:

ulepszenie warunków odwołania europejskiego nakazu ochrony,

ciągłość ochrony prawnej,

zmniejszenie ilości powodów nieuznania lub odrzucenia europejskiego nakazu ochrony,

określenie terminu 20 dni na wykonanie nakazu,

określenie warunków ochrony w przypadku przemieszczania się ofiary między państwami członkowskimi.

Sprawozdawczynie zdają sobie jednak sprawę ze złożoności inicjatywy i wyzwań, wobec których przedmiotowa dyrektywa może stanąć w przyszłości. Fakt, że systemy prawne państw członkowskich są różne, a postępowanie może mieć charakter karny, cywilny lub administracyjny, jest przeszkodą wymagającą pokonania.

Zamiarem sprawozdawczyń jest zapewnienie możliwie najlepszej ochrony ofiar, między innymi poprzez zagwarantowanie niezbędnej pewności prawnej. Ofiary powinny korzystać z jasnych procedur, być zawsze informowane o środkach dostępnych zarówno w państwie wydającym, jak i państwie, do którego zamierzają się przenieść lub już się przeniosły. Ponadto przyczyny odmowy powinny być maksymalnie ograniczone, a ofiarę należy jasno poinformować, co leżało u podstaw odmowy.

Ponadto ochrona ofiar nie oznacza jedynie ochrony fizycznej. Mówiąc o ochronie ofiar, należy także wziąć pod uwagę ich godność. Jak wspomniano w decyzji ramowej Rady w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania tego procederu oraz w sprawie ochrony pokrzywdzonych, uchylającej decyzję ramową 2002/629/WSiSW, „wszelkie działania Unii w tej dziedzinie muszą przestrzegać podstawowych praw i szanować zasady uznane w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej (karta UE) i Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC)”, zwłaszcza dotyczące godności ludzkiej. Wspomniano także, że wszelkie przepisy mające na celu wsparcie ofiar w konkretnym korzystaniu z praw w postępowaniu, takie jak środki wsparcia, pomoc psychologiczna i doradztwo prawne, powinny wzmacniać ich pozycję i przyczynić się do poszanowania ich godności. W tym kontekście sprawozdawczynie uważają, że konieczne jest włączenie pomocy dla ofiar mającej przywrócić im godność i szacunek należny osobie ludzkiej, jeżeli ofiara postanawia przenieść się do innego kraju lub już mieszka w innym państwie członkowskim.

Przedmiotowa dyrektywa chroni ofiarę, nad którą znęcała się jedna osoba. Rzeczywistość pokazuje jednak, że grozić lub wyrządzić krzywdę danej osobie może więcej osób. Jeżeli grupa osób jest ścigana sądownie i nałożono środki ochronne, europejski nakaz ochrony, jeżeli został wydany, powinien także zapewniać ochronę przed przemocą ze strony grupy osób.

W przedmiotowej inicjatywie grupy państw członkowskich brakuje zapewnienia wsparcia moralnego, które należy umieścić w dyrektywie. Ofiary, które ucierpiały moralnie na skutek wszelkiego rodzaju przemocy, powinny mieć prawo do właściwej informacji i wsparcia w kwestii tego, jak rozpocząć nowe życie, nie tracąc nałożonych środków ochrony, nawet zanim zaczną myśleć o przeniesieniu się do innego państwa członkowskiego. Należy rozważyć zapewnienie takiego wsparcia w całym procesie.

Niniejsze sprawozdanie jest wynikiem współpracy dwóch sprawozdawczyń, dążących do zagwarantowania, że europejski nakaz ochrony będzie silnym instrumentem i swojego rodzaju bezpieczniejszą przystanią dla ofiar przemocy działającą ponad granicami państw członkowskich.

OPINIA KOMISJI PRAWNEJ W SPRAWIE PODSTAWY PRAWNEJ

Juan Fernando López Aguilar

Przewodniczący

Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych

BRUKSELA

oraz

Eva-Britt Svensson

Przewodnicząca

Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia

BRUKSELA

Dotyczy:          Opinii w sprawie podstawy prawnej inicjatywy dotyczącej dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie europejskiego nakazu ochrony (00002/2010 – C7-0006/2010 – 2010/0802(COD))

Szanowni Koledzy,

Wniosek w sprawie europejskiego nakazu ochrony opiera się na wspólnej inicjatywie dwunastu państw członkowskich UE[1] w sprawie dyrektywy, którą przedstawiono w styczniu 2010 r.[2] Dyrektywa ma na celu ułatwienie i poprawę ochrony przysługującej ofiarom przestępstw lub osobom, które mogłyby paść ofiarą takich przestępstw i które przemieszczają się między państwami członkowskimi UE, w szczególności chodzi tu o przestępstwa, które mogą zagrażać życiu ofiar oraz ich nienaruszalności cielesnej, psychicznej i seksualnej lub ich wolności osobistej. Najważniejszy cel dyrektywy to unikanie nowych przestępstw i ograniczenie skutków poprzednich.

Proponowaną podstawą prawną projektu dyrektywy jest art. 82 ust. 1 lit. d) TFUE, który dotyczy współpracy w sprawach karnych.

W piśmie z dnia 7 października 2010 r. zwrócili się Państwo do Komisji Prawnej o wydanie opinii w sprawie podstawy prawnej niniejszego wniosku w sprawie dyrektywy. Okazuje się, że w następstwie orientacyjnego głosowania, przeprowadzonego zgodnie z postanowieniami art. 51 Regulaminu PE przed negocjacjami z Radą na wspólnym posiedzeniu reprezentowanych przez Państwa komisji, przyjęto poprawkę, w której powołano się na postanowienia art. 82 ust. 1 lit. a) TFUE, odnoszące się do uznawania wyroków i orzeczeń, jako na dodatkową podstawę prawną.

I. Kontekst

Traktat z Lizbony zniósł wcześniejszy system filarowy i w chwili obecnej niemal całe prawodawstwo dotyczące obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w tym opierające się na postanowieniach art. 82 TFUE w rozdziale 4 tytułu V dotyczącego współpracy w sprawach karnych, musi być przyjmowane w ramach zwykłej procedury ustawodawczej.

W obszarze tym istnieje niewielkie odstępstwo od zasady ogólnej, w myśl której Komisja Europejska posiada wyłączne kompetencje w zakresie inicjatywy legislacyjnej, wynika ono z postanowień art. 76 TFUE, który przewiduje, że inicjatywa jednej czwartej państw członkowskich może prowadzić do przyjęcia aktów prawnych w dziedzinie współpracy sądowej w sprawach karnych i współpracy policyjnej (oraz w dziedzinie współpracy administracyjnej w tym zakresie).

W dniu 5 stycznia 2010 r.[3] Rada przedstawiła swój pierwszy wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie europejskiego nakazu ochrony ofiar. Od tego czasu był on wielokrotnie modyfikowany i zmieniany przez Radę. Znaczna część treści oraz konstrukcja podstawy prawnej wniosku Rady była oparta na kwestionariuszu, na który w październiku 2009 r. odpowiedziało 20 państw członkowskich UE[4].

Celem inicjatywy jest utworzenie europejskiego nakazu ochrony ofiar przemocy, na mocy którego środki ochronne przyjęte w jednym państwie członkowskim mogą zostać uznane, zastosowane i wyegzekwowane przez sądy innego państwa członkowskiego. Taki system pozwoliłby uniknąć osobie chronionej (ofierze) wszczynania równoległych procedur w państwie członkowskim, do którego zamierza się przenieść lub już się przeniosła.

Wniosek opiera się na założeniu, że ofiary przestępstw nie tylko mają prawo do szacunku, zadośćuczynienia za poniesione krzywdy oraz do ukarania sprawców w oparciu o sprawiedliwy proces, gwarantujący wszystkim stronom ich prawa, lecz również są uprawnione do ochrony przed kolejnymi przestępstwami, w szczególności popełnianymi przez tego samego sprawcę.

Oznacza to stosowanie właściwych mechanizmów mających na celu zapobieżenie powtórzeniu tego samego przestępstwa lub popełnienia innego, jeszcze poważniejszego od poprzedniego, przez tego samego sprawcę wobec osoby, która już była jego ofiarą. Takie powtarzające się wykroczenia zdarzają się szczególnie często w przypadku przemocy na tle seksualnym, choć są to również inne przestępstwa, takie jak handel ludźmi i wykorzystywanie seksualne osób nieletnich.

Wszystkie państwa członkowskie UE przewidują środki ochrony życia ofiar, ich integralności fizycznej, psychicznej i seksualnej oraz ich wolności, lecz dotychczas takie środki są skuteczne jedynie na terytorium państwa, które je przyjęło, a ofiary tracą ochronę wraz z przekroczeniem granicy. Ochrona przyznana ofierze przez państwo członkowskie nie powinna zatem ograniczać się do terytorium tego państwa, lecz powinna także mieć zastosowanie w całej UE, niezależnie od miejsca przebywania ofiary.

Korzystając z dostępnych danych, które odnoszą się tylko do przestępstw związanych z płcią, oszacować można, że ponad sto tysięcy kobiet zamieszkujących w UE objętych jest środkiem ochrony, różnego typu, przyjętym przez państwo członkowskie w konsekwencji przestępstwa związanego z płcią. Dane te nie uwzględniają ofiar handlu ludźmi i innych przestępstw.

Biorąc pod uwagę łatwość, z jaką przestępcy mogą przemieszczać się w UE, umożliwienie rozszerzenia zakresu stosowania środków ochronnych przyjętych w danym państwie członkowskim, by chronić ofiarę, która chciałaby skorzystać z przysługującego jej prawa do niczym nieograniczonego przemieszczania się, wydaje się zasadne. Nieprzyjęcie takiego rozwiązania prowadziłoby do sytuacji, w której ofiara przestępstwa stanęłaby przed wyborem skorzystania z przysługującego obywatelowi UE prawa do nieograniczonego przemieszczania się lub skorzystania z prawa do ochrony. Takiego rozwiązania nie można zaakceptować.

Parlament Europejski wielokrotnie wzywał państwa członkowskie do przeglądu stosowania procedur prawnych i podjęcia działań mających na celu usunięcie przeszkód, które uniemożliwiają kobietom skorzystanie z ochrony prawnej.[5]

Co więcej wskazuje się na fakt, że prawodawca europejski nie pozostawał bezczynny w sferze ochrony ofiar. Istnieje decyzja ramowa Rady 2001/220/WSiSW w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym, która dotyczy kwestii praw proceduralnych ofiar[6] oraz dyrektywa Rady odnosząca się do odszkodowań dla ofiar przestępstw[7].

Rzeczywiście ochrona ofiar jest jednym z podstawowych celów Unii Europejskiej w dziedzinie wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości zaś przyjęty przez Radę Europejską na posiedzeniu w dniach 10-11 grudnia 2009 r. program sztokholmski na rzecz konsolidowania wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w UE stwierdza, że ofiarom przestępstw lub narażonym na ryzyko świadkom winno przysługiwać specjalne prawo do środków ochronnych egzekwowalnych w całej Unii.

Dnia 17 lutego 2010 r., Służby Prawne Rady przedstawiły, przygotowaną na wniosek Rady, opinię[8], w której stwierdzono, że art. 82 ust. 1 lit d) TFUE można zastosować jako podstawę prawną projektu dyrektywy, jednak, aby inicjatywa ta mogła zacząć funkcjonować jako instrument prawny pozwalający na uznawanie wyroków sądów, należałoby oprzeć ją również na postanowieniach art. 82 ust. 1 lit. a) TFUE.

II. Stanowisko właściwych komisji

Na przywołanym powyżej wspólnym posiedzeniu Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia i Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, które odbyło się dnia 29 września 2010 r., w następstwie orientacyjnego głosowania pozwalającego na określenie mandatu sprawozdawców do prowadzenia negocjacji z Radą zmierzających do wypracowania kompromisu w pierwszym czytaniu, przyjęto liczne poprawki do proponowanej dyrektywy.

W myśl postanowień poprawki 1 dodaje się jako dodatkową podstawę prawną art. 82 ust. 1 lit. a) TFUE dotyczący uznawania wszelkich wyroków i orzeczeń. Oczywiście mamy tu do czynienia z wyrokami i orzeczeniami w sprawach karnych.

Jednocześnie przyjęto inne poprawki (poprawki 18 i 84) stwierdzające, że proponowana dyrektywa nie wpłynie na stosowanie istniejących wzajemnych mechanizmów uznawalności w sprawach cywilnych, nie zmieni ich, ani nie zastąpi.

W uzasadnieniu do projektu sprawozdania z dnia 20 maja 2010 r. sprawozdawcy oświadczają, że „w dużej mierze zgadzają się z wnioskiem Rady”, a jednocześnie podkreślają, że zakres inicjatywy jest dość szeroki i że „europejski nakaz ochrony powinien mieć zastosowanie do wszystkich ofiar przestępstw, takich jak ofiary handlu ludźmi, ofiary okaleczania żeńskich narządów płciowych, małżeństw zawieranych pod przymusem, zabójstw honorowych, kazirodztwa, przemocy ukierunkowanej płcią, a także świadków, ofiar terroryzmu i ofiar przestępczości zorganizowanej, niezależne od wieku i płci ofiary, w przypadku gdy sprawca jest znany.” Następnie stwierdzono, że celem proponowanych poprawek jest uzupełnienie proponowanego tekstu, co pozwoli na „ciągłość ochrony prawnej” i „zmniejszenie ilości powodów nieuznania lub odrzucenia europejskiego nakazu ochrony”.

III. Proponowana podstawa prawna

Proponowaną podstawą prawną projektu dyrektywy jest art. 82 ust. 1 lit. d) TFUE. Właściwe komisje proponują dodanie lit. a) tego samego artykułu do podstawy prawnej.

Artykuł 82 TFUE[9]

(dawny artykuł 31 TUE)

1. Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych w Unii opiera się na zasadzie wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych oraz obejmuje zbliżanie przepisów ustawowych i wykonawczych Państw Członkowskich w dziedzinach, o których mowa w ustępie 2 i w artykule 83.

Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, przyjmują środki mające na celu:

a) ustanowienie zasad i procedur zapewniających uznawanie w całej Unii wszystkich form wyroków i orzeczeń sądowych;

b) zapobieganie sporom o właściwość pomiędzy Państwami Członkowskimi i ich rozstrzyganie;

c) wspieranie szkolenia sędziów i innych pracowników wymiaru sprawiedliwości;

d) ułatwianie współpracy między organami sądowymi lub równoważnymi organami Państw Członkowskich w ramach ścigania karnego i wykonywania orzeczeń.

2. ...

3. ...

IV. Analiza celu i treści

Jak potwierdza Trybunał Sprawiedliwości,[10] wybór podstawy prawnej unijnego aktu prawnego musi być oparty na obiektywnych okolicznościach, które mogą zostać poddane kontroli sądowej; należy do nich w szczególności cel i treść aktu prawnego.

Biorąc pod uwagę zakres pytania, na które należy odpowiedzieć, trzeba zanalizować zakładany sposób funkcjonowania europejskiego nakazu ochrony.

Co to jest europejski nakaz ochrony?

Europejski nakaz ochrony (ENO) oznacza orzeczenie sądowe o środku ochronnym wydane przez państwo członkowskie, by w odpowiednim przypadku ułatwić innemu państwu członkowskiemu zastosowanie, na mocy własnego prawa krajowego, środka ochronnego, który ma służyć ochronie życia, nietykalności fizycznej i psychicznej, wolności lub nietykalności seksualnej danej osoby[11];

W związku z tym ENO może zostać wydany tylko wówczas, gdy państwo członkowskie wydało już orzeczenie o środku ochronnym.

Środek ochronny oznacza decyzję podjętą przez właściwy organ państwa członkowskiego, nakładającą na osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa co najmniej jeden z obowiązków lub zakazów wymienionych w art. 2 ust. 2, o ile naruszenie takich obowiązków lub zakazów stanowi przestępstwo na mocy prawa danego państwa członkowskiego lub może skutkować karą pozbawienia wolności w tym państwie członkowskim;

Zakazy i obowiązki określone w art. 2 ust. 2 to:

a) zakaz przebywania w pewnych lokalizacjach, miejscach lub określonych obszarach, na których mieszka lub które odwiedza osoba podlegająca ochronie;

b) obowiązek przebywania w określonym miejscu, a w stosownych przypadkach – w określonym czasie;

c) obowiązek polegający na ograniczeniu możliwości opuszczania terytorium państwa wydającego;

d) nakaz unikania kontaktu z osobą podlegającą ochronie lub

e) zakaz zbliżania się do osoby podlegającej ochronie na określoną odległość.

Wydawanie ENO

ENO może zostać wydany w dowolnym momencie, kiedy osoba podlegająca ochronie ma zamiar wyjechać lub wyjechała z państwa wydającego do innego państwa członkowskiego. Wydanie ENO jest uzależnione od wcześniejszego przyjęcia przez państwo wydające nakaz środka ochronnego.

ENO może zostać wydany tylko przez organ sądowy lub inny właściwy organ[12] wydającego państwa członkowskiego na wniosek osoby uprawnionej do ochrony. (Osoba chroniona może wystąpić z wnioskiem do właściwego organu państwa wykonującego ENO, jednak organ ten będzie zobowiązany do przekazania takiego wniosku do właściwego organu państwa wydającego nakaz.)

Organy przyjmujące środek ochronny w rozumieniu dyrektywy mają obowiązek informowania osoby chronionej o dostępności ENO, jeżeli osoba ta ma zamiar przenieść się do innego państwa członkowskiego. Mają one również obowiązek doradzenia takiej osobie złożenia wniosku o ENO przed wyjazdem.

Forma ENO

Standardowy nakaz stanowi załącznik proponowanej dyrektywy. Musi on zawierać: informacje dotyczące tożsamości i narodowości osoby chronionej[13]; informacje nt. wykorzystania narzędzi technicznych udostępnianych osobie chronionej; szczegółowe informacje dotyczące właściwego organu państwa wydającego nakaz; określenie środka ochronnego, na podstawie którego przyjmowany jest ENO; streszczenie faktów i okoliczności, które doprowadziły do orzeczenia środka ochronnego; opis obowiązków lub zakazów nałożonych za pomocą środka ochronnego na osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa, podanie czasu obowiązywania tego środka i wyraźne wskazanie, że jego naruszenie stanowi przestępstwo w świetle prawa państwa wydającego lub może skutkować karą pozbawienia wolności; dane dotyczące tożsamości i obywatelstwa osoby będącej przyczyną niebezpieczeństwa; opis wszelkich innych okoliczności, które mogą wpływać na ocenę niebezpieczeństwa oraz w stosownych przypadkach, wyraźną wzmiankę o tym, że wyrok, zgodnie z jego definicją zawartą w art. 2 decyzji ramowej Rady 2008/947/WSiSW, lub decyzja w sprawie środków nadzoru, zgodnie z jej definicją zawartą w art. 4 decyzji ramowej Rady 2009/829/WSiSW, zostały już przekazane do innego państwa członkowskiego, oraz informacje o organie właściwym do wykonania takiego wyroku lub decyzji.

Czy państwo wykonujące musi uznać ENO?

Artykuł 3 zobowiązuje państwo członkowskie do uznania ENO wydanego w zgodzie z postanowieniami dyrektywy. Należy tu zauważyć, że drugi ustęp art. 3 przewiduje, że „dyrektywa nie ma wpływu na obowiązek poszanowania praw podstawowych i podstawowych zasad prawnych, o których mowa w art. 6 TUE.”

Jednakże na mocy postanowień art. 9 państwo członkowskie może w uzasadnionych przypadkach odmówić uznania ENO. Powodem odmowy może być fakt, że:

a) ENO jest niekompletny lub nie został uzupełniony w terminie wyznaczonym przez właściwy organ państwa wykonującego;

b) nie spełniono wymogów określonych w art. 2 ust. 2[14];

c) ochrona wynika z wykonania kary lub środka objętego amnestią zgodnie z prawem państwa wykonującego i dotyczy czynu, który leży w zakresie jego kompetencji w świetle tego prawa;

d) w świetle prawa państwa wykonującego osobie będącej przyczyną niebezpieczeństwa przysługuje immunitet, co uniemożliwia przyjęcie środków ochronnych.

Co dzieje się w państwie wykonującym ENO?

Postanowienia art. 8 proponowanej dyrektywy przewidują, że właściwy organ w państwie wykonującym ENO winien:

a) uznać ten nakaz i podjąć wszelkie działania, które w analogicznym przypadku mógłby podjąć na mocy prawa krajowego w celu zapewnienia ochrony osobie podlegającej ochronie, chyba że zdecyduje się powołać na jedną z podstaw do nieuznania;

b) powiadomić osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa o wszelkich podjętych działaniach;

c) podjąć niezwłoczne i doraźne działania niezbędne do zapewnienia bieżącej ochrony osoby podlegającej ochronie oraz

d) bezzwłocznie powiadomić właściwy organ państwa wydającego ENO o wszelkich naruszeniach środka ochronnego stanowiącego podstawę wydania ENO (wykorzystując w tym celu standardowy formularz).

Właściwy organ państwa wykonującego ma obowiązek powiadomienia właściwego organu państwa wydającego i osoby podlegającej ochronie o przyjętych środkach.

Działania po wydaniu ENO

Wyłącznie państwo wydające może, na podstawie przepisów krajowych, odnowić, wycofać lub zmodyfikować środek ochronny, dokonać jego przeglądu, wydać nakaz aresztowania itp., jak również wszcząć wszelkie nowe postępowanie karne przeciwko osobie będącej przyczyną niebezpieczeństwa(Artykuł 10)..

Państwo wykonujące może odwołać swą decyzję o uznaniu ENO tylko wówczas, gdy istnieją dowody na to, że osoba podlegająca ochronie opuściła bezterminowo terytorium tego państwa (Artykuł 11).

Decyzje podejmowane przez właściwy organ państwa wykonującego na mocy niniejszej dyrektywy podlegają prawu krajowemu tego państwa (Artykuł 13).

V. Wniosek

Biorąc pod uwagę charakter europejskiego nakazu ochrony w proponowanym brzmieniu, zobrazowany w powyższej analizie, wydaje się zasadne dodanie jako postawy prawnej art. 82 ust. 1 lit. d), który ma na celu ułatwienie współpracy między organami sądowymi lub równoważnymi organami państw członkowskich w ramach ścigania karnego i wykonywania orzeczeń, oraz art. 82 ust. 1 lit. a) odnoszącego się do ustanowienia „zasad i procedur zapewniających uznawanie w całej Unii wszystkich form wyroków i orzeczeń sądowych”.

W konsekwencji uznano, że art. 82 ust. 1 lit. d) TFUE może zostać utrzymany jako podstawa prawna projektu dyrektywy, jednak aby inicjatywa osiągnęła pożądany skutek jako narzędzie uznawania wyroków i orzeczeń sądowych, należałoby odnieść się również do postanowień art. 82 ust. 1 lit. a) TFUE.

VI. Zalecenie

Komisja rozpatrzyła powyższą sprawę na posiedzeniu w dniu 28 października 2010 r.

Na posiedzeniu w dniu 28 października 2010 r. Komisja Prawna postanowiła jednogłośnie[15] przekazać Państwu następujące zalecenia: należy przyjąć proponowaną dyrektywę w oparciu o postanowienia art. 82 ust. 1 lit. a) i d) TFUE.

Z poważaniem

Klaus-Heiner Lehne

• [1]  Państwa te to: Belgia, Bułgaria, Estonia, Finlandia, Francja, Hiszpania, Polska, Portugalia, Rumunia, Szwecja Węgry, Włochy.
• [2]  Zobacz dokument PE-CONS 2/10 z dnia 22 stycznia 2010 r.
• [3]  Zobacz dokument 17513/09 z 5 stycznia 2010 r.
• [4]  Zobacz dokument 5002/10 z dnia 6 stycznia 2010 r.
• [5]  Zobacz rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 16 września 1997 r. w sprawie potrzeby zorganizowania kampanii Unii Europejskiej pod hasłem „zero tolerancji dla przemocy wobec kobiet” (Dz.U. C 304 z dnia 6 października 1997 s. 55). Zobacz także rezolucję z dnia 2 lutego 2006 r. w sprawie obecnej sytuacji oraz przyszłych działań w zakresie zwalczania przemocy wobec kobiet (Dz.U. C 288 E z dnia 25 listopada 2006, s. 66).
• [6]  Dz.U. L 82 z 22.3.2001, s. 1.
• [7]  Dz.U. L 261 z 6.8.2004, s. 15.
• [8]  Dokument Rady nr 6516/10 z dnia 17 lutego 2010 r.
• [9]  Podkreślone przez Komisję Prawną.
• [10]  Wyrok z dnia 3 września 2009 r. w sprawie C-166/07 Parlament przeciwko Radzie, jeszcze nieopublikowany w Zb. Orz.
• [11]  Artykuł 1 proponowanej dyrektywy.
• [12]  W myśl postanowień art. 4, państwa członkowskie mają obowiązek informowania sekretarza generalnego Rady o organie lub organach właściwych w zakresie wydawania i uznawania europejskich nakazów ochrony. Państwa członkowskie mogą wyznaczyć organy pozasądowe jako organy właściwe, o ile organy te są właściwe do podejmowania podobnych decyzji na mocy prawa krajowego i procedur krajowych.
• [13]  Jak również te same informacje na temat pełnomocnika osoby chronionej, jeżeli jest to osoba niepełnoletnia lub ubezwłasnowolniona.
• [14]  Zob. wyżej.
• [15]  W głosowaniu końcowym uczestniczyli: Raffaele Baldassarre (p.o. przewodniczącego), Sebastian Valentin Bodu (wiceprzewodniczący), Eva Lichtenberger (sprawozdawczyni), Françoise Castex, Marielle Gallo, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Daniel Hannan, Kurt Lechner, Bernhard Rapkay, Diana Wallis, Cecilia Wikström i Tadeusz Zwiefka.

PROCEDURA

Tytuł	Europejski nakaz ochrony
Odsyłacze	00002/2010 – C7-0006/2010 – 2010/0802(COD)
Komisja przedmiotowo właściwa        Data ogłoszenia na posiedzeniu	LIBE-FEMM (art. 51 Regulaminu – wspólne posiedzenia komisji)27.1.2010
Komisja(e) wyznaczona(e) do wydania opinii        Data ogłoszenia na posiedzeniu
Sprawozdawca(y)        Data powołania	Carmen Romero López 2.3.2010			Teresa Jiménez-Becerril Barrio 2.3.2010
Zastrzeżenia do podstawy prawnej        Data wydania opinii JURI	JURI 28.10.2010
Rozpatrzenie w komisji	3.5.2010		1.6.2010		22.6.2010		2.9.2010
	29.9.2010		25.11.2010
Data przyjęcia	29.11.2010
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	47 0 5
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Jan Philipp Albrecht, Regina Bastos, Emine Bozkurt, Simon Busuttil, Andrea Češková, Carlos Coelho, Marije Cornelissen, Silvia Costa, Tadeusz Cymański, Cornelia Ernst, Edite Estrela, Iratxe García Pérez, Ágnes Hankiss, Anna Hedh, Salvatore Iacolino, Sophia in ‘t Veld, Lívia Járóka, Teresa Jiménez-Becerril Barrio, Philippe Juvin, Juan Fernando López Aguilar, Astrid Lulling, Claude Moraes, Elisabeth Morin-Chartier, Georgios Papanikolaou, Carmen Romero López, Raül Romeva i Rueda, Judith Sargentini, Nicole Sinclaire, Birgit Sippel, Joanna Katarzyna Skrzydlewska, Eva-Britt Svensson, Britta Thomsen, Wim van de Camp, Axel Voss, Renate Weber, Marina Yannakoudakis, Anna Záborská
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Izaskun Bilbao Barandica, Ioan Enciu, Ana Gomes, Franziska Keller, Kartika Tamara Liotard, Rovana Plumb, Kyriacos Triantaphyllides, Cecilia Wikström, Glenis Willmott
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Eider Gardiazábal Rubial, María Irigoyen Pérez, Arlene McCarthy, Judith A. Merkies, Peter Skinner, Jutta Steinruck