ZALECENIE w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a państwami Pacyfiku, z drugiej

9.12.2010 - (05078/2010 – C7-0036/2010 – 2008/0250(NLE)) - ***

Komisja Handlu Międzynarodowego
Sprawozdawca komisji opiniodawczej: David Martin

PROJEKT REZOLUCJI LEGISLACYJNEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a państwami Pacyfiku, z drugiej

(05078/2010 – C7-0036/2010 – 2008/0250(NLE))

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt decyzji Rady (05078/2010),

–   uwzględniając projekt umowy przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Europejską a państwami Pacyfiku (05558/2/2009),

–   uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 207 ust. 4 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0036/2010),

–   uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 8 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinię Komisji Rybołówstwa (A7-0365/2010),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz państw regionu Pacyfiku.

UZASADNIENIE

Umowy o partnerstwie gospodarczym

W 2000 r. AKP i UE postanowiły podpisać nowe umowy handlowe zgodne z zasadami Światowej Organizacji Handlu (WTO), mające zastąpić stosowany dotychczas jednostronny system preferencji handlowych przyznanych przez UE towarom przywożonym z krajów AKP.

Negocjacje dotyczące nowych umów o partnerstwie gospodarczym (EPA) rozpoczęto w 2002 r. z zamiarem sfinalizowania umów do dnia 31 grudnia 2007 r., pamiętając o tym, że w dniu 1 stycznia 2008 r. wygaśnie odstępstwo ustanowione przez WTO, obejmujące istniejące postanowienia w sprawie handlu pomiędzy AKP a UE. Ponieważ celem EPA jest wykorzystywanie i wzmacnianie procesów integracji regionalnej w państwach AKP, negocjacje prowadzono na szczeblu regionalnym z sześcioma zgłoszonymi organizacjami regionalnymi ds. EPA.

Proces negocjowania umów EPA obejmował perspektywę wszystkich krajów AKP w celu określenia obszernych tematów przekrojowych będących przedmiotem zainteresowania, podczas gdy konkretne kwestie będące przedmiotem zainteresowania w negocjacjach były i nadal są określane na szczeblu krajowym i regionalnym.

CARIFORUM jest dotychczas jedyną organizacją regionalną, która podpisała kompleksową EPA.

Mając na względzie, że w ramach pozostałych negocjacji zawarcie kompleksowych EPA ze wszystkimi partnerami/regionami AKP nie było prawdopodobne, postanowiono zawrzeć przed końcem 2007 r. przejściowe EPA koncentrujące się na handlu towarami i zgodności z zasadami WTO, planując prowadzenie negocjacji w sprawie kompleksowych EPA w 2008 r.

W regionie Pacyfiku jedynie Fidżi i Papua-Nowa Gwinea, będące największymi gospodarkami w regionie, zawarły umowę przejścio

wą.

Przejściowe umowy o partnerstwie gospodarczym (IEPA)

„Przejściowe” umowy o partnerstwie gospodarczym to umowy dotyczące handlu towarami mające zapobiec zakłóceniom w handlu krajów AKP z Europą. Chociaż umowy przejściowe można uznać za pierwszy krok w procesie, to pod względem prawnym są one całkowicie niezależnymi umowami międzynarodowymi, które niekoniecznie muszą zostać przekształcone w pełne EPA.

Należy też zaznaczyć, że ewentualne wyrażenie przez Parlament zgody na przejściową EPA nie przesądza stanowiska Parlamentu co do zgody na kompleksową EPA, jako że procedura zawarcia odnosi się do dwóch różnych umów międzynarodowych.

Fidżi

Fidżi jest państwem wyspiarskim o ludności wynoszącej 854 000 mieszkańców, z których 87% zamieszkuje dwie największe wyspy spośród ogółem 322 wysp. W przeszłości kraj ten doświadczał trudności politycznych, m.in. wojskowych zamachów stanu, oraz napięć między tubylczymi mieszkańcami Fidżi a Hindusami, którzy osiedlili się tam w XIX w.

Ponadto kraj miał kłopoty z przemysłem cukrowym i tekstylnym, stracił wielu wykwalifikowanych pracowników w wyniku emigracji, co doprowadziło do drenażu umiejętności, oraz ucierpiał w wyniku klęsk żywiołowych, m.in. cyklonów.

W przeszłości stosunki UE z Fidżi skupiały się na pomocy dla rolnictwa i edukacji. Fidżi ma korzystny dostęp do rynku cukru (wsparcie ze środków towarzyszących reformie cukrowej). Fidżi przyjęło wobec UE zobowiązania w zasadniczych sprawach otyczących praw człowieka, zasad demokratycznych i praworządności. Rada postanowiła podjąć wzmocniony dialog polityczny między obiema grupami i ustanowiła ramy przyszłej współpracy.

Papua-Nowa Gwinea

Papua-Nowa Gwinea jest największym państwem wyspiarskim, które obejmuje 70% ludności regionu i wymiany handlowej z UE. Jest to państwo zróżnicowane etnicznie, które składa się z 344 wysp i gdzie mówi się ok. 800 językami. Większość ludności stanowią tradycyjne społeczności samowystarczalne. Eksploatacja zasobów naturalnych przyniosła szkody w środowisku naturalnym terenu. Współpracę na rzecz rozwoju nasila się dzięki bliższej współpracy między rządem Papui-Nowej Gwinei a jej największym darczyńcą – Australią. Współpraca na rzecz rozwoju między UE i Papuą-Nową Gwineą skupiała się głównie na rozwoju obszarów wiejskich i kwestiach z nim związanych. Rozwój zasobów ludzkich, zarządzanie zasobami naturalnymi i rozwój edukacji wskazuje się jako zamierzenia korzystne dla zapewnienia lepszych usług i generowania dochodów.

Przejściowa umowa o partnerstwie między Wspólnotą Europejską i państwami Pacyfiku

Umowę przejściową pomiędzy Papuą-Nową Gwineą, Fidżi a Wspólnotą Europejską parafowano w dniu 14 grudnia 2007 r. Tylko te dwa kraje członkowskie z regionu Pacyfiku zawarły jak dotąd umowę, ponieważ pozostałe państwa będące członkami tej organizacji cechują się niskim poziomem obrotu towarowego z UE i postanowiły nie zawierać umowy.

Fidżi i Papua-Nowa Gwinea zawarły umowę, licząc przede wszystkim na ochronę swoich sektorów cukru i tuńczyka, na których ogólny system preferencji odbiłby się bardzo negatywnie.

Umowa przejściowa obejmuje reguły pochodzenia i kwestie dostępu do rynku. Jeżeli chodzi o reguły pochodzenia, umowa obejmuje reguły pochodzenia w odniesieniu do rybołówstwa, przemysłu tekstylnego i rolnictwa, co prowadzi do możliwości inwestowania i zatrudnienia. W kwestii dostępu do rynku ma zostać przyznany dostęp bezcłowy i bezkwotowy, co doprowadzi do możliwości zatrudnienia i inwestycji. Sprawy handlu i rozwoju mają być rozwiązywane w szerszych ramach regionalnych. Umowa przejściowa wymagała również od rządów odstąpienia od politycznego pola manewru w postaci uprawnień regulacyjnych.

Uwagi krytyczne

Negocjacje dotyczące umowy przejściowej spotkały się ze zdecydowaną krytyką ze strony członków społeczeństwa obywatelskiego oraz polityków z regionu Pacyfiku. Strategia negocjacyjna UE stała się obiektem krytyki, zwłaszcza z powodu wywierania na Fidżi i Papuę-Nową Gwineę presji dotyczącej podpisania umowy przejściowej pod groźbą utraty preferencyjnego dostępu do europejskich rynków. Organizacje społeczeństwa obywatelskiego skrytykowały te działania, argumentując, że obniżyły one poziom solidarności państw Pacyfiku. W krytyce stwierdzono, że zamierzeniem UE stojącym za EPA było po prostu zagwarantowanie dostępu do surowców oraz sprawienie, żeby konkurenci, np. Chiny, nie uzyskały do nich dostępu, a ponadto że surowce te nie są przetwarzane w procesie tworzącym wartość dodaną w swoim kraju pochodzenia.

Wpływ regionalny i implikacje dla stosunków ze stronami trzecimi

Krytycy umowy przejściowej twierdzą, że nastąpiło znaczne osłabienie solidarności regionalnej. EPA uległy zmianom, jako że wszystkie organizacje regionalne (z wyjątkiem CARIFORUM) rozpadły się w związku z presją i ograniczeniami czasowymi dotyczącymi zawarcia umów przejściowych. Regionalna organizacja krajów AKP w regionie Pacyfiku to 14 państw wyspiarskich zamieszkałych łącznie przez 7 milionów ludzi. Kraje regionu Pacyfiku znacznie różnią się wielkością i innymi cechami, bardziej niż ma to miejsce w którymkolwiek innym regionie. IEPA nie powinny pomniejszać politycznego interesu i publicznego zainteresowania w kierunku integracji gospodarczej w regionie Pacyfiku.

Umowa może także mieć implikacje dla stosunków pomiędzy regionem Pacyfiku a jego najbliższymi i największymi partnerami handlowymi, Australią i Nową Zelandią. Warunki obecnej umowy dotyczące handlu towarami mogą stanowić przeszkodę w zawieraniu przyszłych umów handlowych z tymi krajami. Przykładowo, wszelkie przyszłe koncesje handlowe uzgodnione pomiędzy krajami regionu Pacyfiku a Australią (największym partnerem handlowym regionu) musiałyby zostać przyznane także UE. EPA ma zatem implikacje dla przyszłych negocjacji handlowych pomiędzy państwami regionu Pacyfiku a Australią i Nową Zelandią. Porozumienie krajów regionu Pacyfiku w sprawie bliższych stosunków gospodarczych (PACER) wprowadza wymóg, zgodnie z którym każda umowa zawarta przez kraje AKP w regionie Pacyfiku z innym krajem rozwiniętym muszą być konsultowane z Australią i Nową Zelandią, które prawdopodobnie nie zaakceptują faktu, że są dyskryminowane.

Przepisy szczegółowe dotyczące reguł pochodzenia

Celem przepisów szczegółowych dotyczących reguł pochodzenia dla produktów rybołówstwa jest rozwój sektora przetwórstwa ryb na lądzie w krajach AKP z regionu Pacyfiku, aby powstawały tam lokalne miejsca pracy i był generowany dochód. Przemysł rybny jest głównym źródłem zatrudnienia, zwłaszcza dla kobiet. Według Komisji istnieje niewielkie ryzyko destabilizacji rynków UE ze względu na ograniczone możliwości połowowe floty rybackiej państw Pacyfiku, ograniczoną podaż ryb całkowicie uzyskanych oraz ograniczone możliwości przetwórstwa na lądzie. Jednakowoż w świetle niektórych źródeł poza trzema zakładami operacyjnymi w Papui-Nowej Gwinei powstaje kilka nowych lokalnych zakładów przetwórstwa tuńczyka, rozwija się branża obsługi tego sektora i infrastruktura pomocnicza. W związku z tym jest istotne, żeby uważnie monitorować sytuację, a sprawozdawca wzywa Komisję, żeby przedstawiła Parlamentowi sprawozdanie w sprawie tych szczególnych aspektów sektora rybołówstwa państw Pacyfiku, a także w sprawie zarządzania zasobami rybnymi Pacyfiku, w tym praktyk z zakresu zrównoważonego rozwoju.

Negocjacje w sprawie kompleksowych EPA

Komisja Europejska ma nadzieję zawrzeć kompleksową umowę o partnerstwie gospodarczym z organizacją regionalną z regionu Pacyfiku; trwają rozmowy z wszystkimi 14 krajami jako regionem.

Sprawozdawca, po konsultacjach z wieloma przedstawicielami z Papui-Nowej Gwinei i Republiki Fidżi, uważa, że Parlament Europejski powinien wyrazić zgodę na zawarcie przejściowej umowy o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą Europejską z jednej strony, a państwami regionu Pacyfiku z drugiej strony, pod warunkiem że otrzyma stanowcze zapewnienie ze strony Komisji i Rady, że:

-     szybko zostanie określony i dostarczony przydział środków pomocy na rzecz wymiany handlowej; fundusze te powinny być dodatkowymi środkami, a nie tylko środkami z EFR pod zmienioną nazwą; powinny odpowiadać priorytetom Papui-Nowej Gwinei i Republiki Wysp Fidżi; ich udostępnianie powinno przebiegać terminowo, w sposób przewidywalny oraz w zgodzie z harmonogramami wykonawczymi krajowych i regionalnych planów rozwoju strategicznego;

-     w kompleksowej EPA zostanie powołana komisja parlamentarna w celu monitorowania wdrożenia umowy, przy czym skład delegacji PE w takiej komisji powinien odpowiadać składowi delegacji do wspólnej komisji parlamentarnej Cariforum-UE;

-     kompleksowa umowa o partnerstwie gospodarczym będzie zawierać klauzulę przeglądową i całościową ocenę wpływu, którą należy przeprowadzić w ciągu trzech do pięciu lat po jej podpisaniu w celu określenia społeczno-ekonomicznego wpływu umowy, w tym kosztów i konsekwencji jej wdrożenia;

-     Parlamentowi przedstawione będzie sprawozdanie w sprawie ww. szczególnych aspektów sektora rybołówstwa państw Pacyfiku.

OPINIA Komisji Rybołówstwa (27.10.2010)

dla Komisji Handlu Międzynarodowego

w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a państwami Pacyfiku, z drugiej strony
(05078/2010 – C7‑0036/2010 – 2008/0250(AVC))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Carmen Fraga Estévez

ZWIĘZŁE UZASADNIENIE

1. Treść wniosku

W dniu 23 listopada 2007 r. w ramach negocjacji umowy o partnerstwie gospodarczym (EPA) Komisja Europejska oraz dwa państwa, Papua-Nowa Gwinea i Fidżi, zawarły nową, tymczasową umowę, której celem jest umożliwienie państwom Pacyfiku korzystania z lepszych warunków dostępu do wspólnotowego rynku oferowanych przez Unię Europejską. Starano się jednocześnie uniknąć ewentualnych zakłóceń w handlu między państwami Pacyfiku a Wspólnotą Europejską po wygaśnięciu w dniu 31 grudnia 2007 r. preferencji handlowych przyznanych z tytułu umowy z Kotonu, w oczekiwaniu na zawarcie pełnej EPA.

Zgodnie z porozumieniem, które obowiązuje tymczasowo od dnia 1 stycznia 2008 r., zniesiono cła na wszystkie produkty pochodzące z państw Pacyfiku, z bardzo nielicznymi wyjątkami. Zniesienie ceł dotyczy wszystkich produktów rybołówstwa.

Ponadto załączony do umowy protokół dotyczący reguł pochodzenia wylicza reguły, w myśl których w państwach Pacyfiku uznaje się pochodzenie surowców, w tym przypadku nieprzetworzonych produktów rybołówstwa, pochodzących ze statków pływających pod banderą tych państw, nawet jeżeli zostały one pozyskane z morza poza wodami terytorialnymi danych państw. Określono zatem pewne kryteria (państwo rejestracji, państwo bandery, właściciel statku) służące ustaleniu wystarczającego związku między statkami a państwami korzystającymi z preferencji.

Określenie pochodzenia przetworzonych produktów rybnych, szczególnie ryb zakonserwowanych z pozycji HS 1604, podlega warunkom definiującym pojęcie odpowiedniego przetworzenia surowca, określonym w wykazie załączonym do protokołu. Warunki te ustalają 15-procentowy limit wykorzystania surowców o innym pochodzeniu dla uznania preferencyjnego pochodzenia produktów gotowych.

Odstępstwo od tego przepisu umożliwia jednak państwom Pacyfiku uznanie preferencyjnego pochodzenia – a tym samym dostępu do rynku UE przy całkowitym zwolnieniu z cła – w przypadku produktów z pozycji HS 1604 wytworzonych w zakładach produkcyjnych położonych na terytorium danego państwa z surowców o innym pochodzeniu, wyładowanych w portach tego państwa. W tym celu państwo, które pragnie skorzystać z tego odstępstwa musi powiadomić Komisję Europejską, że surowce nie są dostępne w ilości wystarczającej do zaspokojenia potrzeb zaopatrzeniowych przemysłu przetwórczego, tzn., że zdolność połowowa statków pływających pod jego banderą nie wystarcza, aby zaopatrzyć przemysł przetwórczy.

Oznacza to, że przemysł przetwórczy państw, którym umowa przyznaje preferencje, może bezcłowo eksportować do Unii Europejskiej przetworzone produkty rybołówstwa pochodzące od flot i z krajów trzecich, w stosunku do których przepisy wspólnotowe nie przewidują ulg celnych.

2. Uwagi sprawozdawczyni komisji opiniodawczej

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej pragnie przede wszystkim przekazać wielkie niezadowolenie i frustrację, jaką odczuwa wspólnotowy sektor rybołówstwa w związku z tą sytuacją i podkreśla ogromne negatywne skutki, jakie ma ta umowa dla sektora rybołówstwa, a szczególnie sektora konserwowanego tuńczyka, ze względu na zawarte w umowie zupełnie nieproporcjonalne odstępstwo od reguł pochodzenia.

Głównym celem reguł dotyczących preferencyjnego pochodzenia jest ustalenie, czy istnieje wystarczający związek gospodarczy między produktami importowanymi do UE a państwami korzystającymi z przyznawanych przez nią preferencji, co ma gwarantować, że preferencje te nie będą niewłaściwie wykorzystywane z zyskiem dla innych państw, dla których nie są przeznaczone. Umowa stwarza odwrotną sytuację.

Co do produktu o tak niskiej wartości dodanej, jak przetwory tuńczyka – dotychczas wszystkie autonomiczne umowy i systemy preferencyjne stosowane przez UE zawsze przewidywały, że gotowy produkt może być uznany za produkt o preferencyjnym pochodzeniu jedynie wtedy, gdy większość wykorzystanych surowców sama posiada preferencyjne pochodzenie, tzn. pochodzi z połowów prowadzonych przez statki wystarczająco związane z państwem-beneficjentem.

Odstępstwo przyznane państwom Pacyfiku i wykorzystywane przez Papuę-Nową Gwineę sprawiło, że kraj ten stał się prawdziwym ośrodkiem przetwarzania ogromnych ilości tuńczyka pochodzącego z różnych miejsc (Filipiny, Tajlandia, Chiny, Stany Zjednoczone, Australia itd.), wyładowywanego w jej portach i przetwarzanego w fabrykach naprędce zbudowanych przez podmioty z wymienionych państw wyłącznie w celu skorzystania z całkowitego zwolnienia z opłat celnych, przyznanego przez UE zgodnie z omawianą umową przejściową (bezpośredni eksport z tych krajów podlega albo cłu z tytułu klauzuli najwyższego uprzywilejowania w wysokości 24%, albo zwykłemu obniżonemu cłu z tytułu ogólnego systemu preferencji).

Ponieważ większość tych krajów konkuruje bezpośrednio z producentami wspólnotowymi, skala tego zjawiska spowodowała istotne zakłócenia na rynku konserwowanego tuńczyka i zdecydowanie nieuczciwą konkurencję w stosunku do europejskiego sektora przetwórczego, już znajdującego się – z uwagi na wysokie koszty siły roboczej i o wiele bardziej rygorystyczne wymogi pod względem norm środowiskowych i sanitarnych – w na tyle niekorzystnej sytuacji gospodarczej, że istnieje obecnie poważna groźba likwidacji tysięcy miejsc pracy. Zjawisko to szkodzi również poważnie innym państwom AKP lub państwom korzystającym z ogólnego systemu preferencji, które – nie uzyskawszy podobnego odstępstwa – mogą liczyć wyłącznie na własne surowce, jeżeli chcą zapewnić funkcjonowanie swojego przemysłu przetwórczego.

Przedstawiane często przez Komisję uzasadnienia pomocy rozwojowej dla państw Pacyfiku udzielanej za pomocą środków zachęcających do inwestowania w danym państwie nie są naprawdę przekonujące, jeżeli wziąć pod uwagę, że fabryki budowane na miejscu w celu wykorzystania okazji do osiągnięcia szybkiego zysku spowodowanej odstępstwem od reguł pochodzenia posiadają prymitywne wyposażenie, zatrudniają zwłaszcza azjatyckich pracowników sprowadzanych z innych państw regionu, a nie lokalną siłę roboczą, wypłacają groszowe wynagrodzenia i przypuszczalnie wywierają negatywny wpływ na środowisko.

Nie kwestionując zalet, jakie może poza tym mieć przejściowa umowa o partnerstwie z państwami Pacyfiku, Komisja Rybołówstwa pragnie zwrócić uwagę Komisji Handlu Międzynarodowego – do której należy zaproponowanie zatwierdzenia tej umowy przez Parlament – na szkodliwy i niefortunny charakter odstępstwa przewidzianego w art. 6 ust. 6 protokołu II dotyczącego reguł pochodzenia.

Sprawozdawczyni z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja wielokrotne zapewniła, iż nie przyzna więcej odstępstw tego rodzaju żadnemu innemu partnerowi UE, i uważa, że zapewnienia te można również zinterpretować jako przyznanie się do popełnionego błędu, w związku z czym – chociaż jest już za późno, aby naprawić szkody, jakie poniósł sektor rybołówstwa w okresie tymczasowego stosowania – ma nadzieję, że położy się temu kres przy pierwszej sposobności.

******

Komisja Rybołówstwa zwraca się do Komisji Handlu Międzynarodowego, właściwej dla tej sprawy, aby zaproponowała Parlamentowi zatwierdzenie tej umowy, umieszczając jednak następujące punkty w projekcie rezolucji legislacyjnej:

1.   apeluje o to, aby system odstępstw od reguł pochodzenia dotyczących produktów rybołówstwa, przewidziany w art. 6 ust. 6 protokołu II załączonego do umowy przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Europejską a państwami Pacyfiku, został zawieszony najpóźniej po konsultacjach przewidzianych w lit. d) tego artykułu;

2.   zwraca się do Komisji o zadbanie, aby żadne tego typu odstępstwa od reguł pochodzenia dotyczących przetworzonych produktów rybołówstwa nie figurowały w ostatecznej umowie o partnerstwie z państwami Pacyfiku, nad którą nadal toczą się negocjacje.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	26.10.2010
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	19 2 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Josefa Andrés Barea, Antonello Antinoro, Kriton Arsenis, Alain Cadec, João Ferreira, Carmen Fraga Estévez, Pat the Cope Gallagher, Marek Józef Gróbarczyk, Carl Haglund, Iliana Malinova Iotova, Werner Kuhn, Isabella Lövin, Gabriel Mato Adrover, Guido Milana, Maria do Céu Patrão Neves, Britta Reimers, Crescenzio Rivellini, Ulrike Rodust, Struan Stevenson, Catherine Trautmann, Jarosław Leszek Wałęsa
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Diane Dodds

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	1.12.2010
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	20 7 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	William (The Earl of) Dartmouth, Laima Liucija Andrikienė, David Campbell Bannerman, Harlem Désir, Christofer Fjellner, Joe Higgins, Yannick Jadot, Metin Kazak, Bernd Lange, David Martin, Vital Moreira, Godelieve Quisthoudt-Rowohl, Tokia Saïfi, Helmut Scholz, Peter Šťastný, Robert Sturdy, Keith Taylor, Paweł Zalewski
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	George Sabin Cutaş, Małgorzata Handzlik, Salvatore Iacolino, Syed Kamall, Maria Eleni Koppa, Jörg Leichtfried, Michael Theurer, Jarosław Leszek Wałęsa
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Markus Pieper, Giommaria Uggias