SPRAWOZDANIE w sprawie przeglądu dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów i nadzoru rynku

24.2.2011 - (2010/2085(INI))

Komisja Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów
Sprawozdawczyni: Christel Schaldemose

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie przeglądu dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów i nadzoru rynku

(2010/2085(INI))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając dyrektywę 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów[1],

–   uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 339/93[2],

–   uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 768/2008/WE z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie wspólnych ram dotyczących wprowadzania produktów do obrotu, uchylającą decyzję Rady 93/465/EWG[3],

–   uwzględniając decyzję Komisji z dnia 16 grudnia 2009 r. ustanawiającą wytyczne dotyczące zarządzania wspólnotowym systemem szybkiej informacji „RAPEX” utworzonym na mocy art. 12 oraz procedurą zgłoszeniową ustanowioną na mocy art. 11 dyrektywy 2001/95/WE (dyrektywa w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów) (2010/15/WE)[4],

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące wdrażania dyrektywy 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów, (COM(2008)0905),

–   uwzględniając dokument roboczy Komisji pt. „Przegląd dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów – Podsumowanie przewidywanych działań”, DG ds. Zdrowia i Konsumentów, 18 maja 2010 r.,

–   uwzględniając plan działania pt. „Dostosowanie do nowych ram prawnych (decyzja 768/2008)”, DG ds. Przedsiębiorstw i Przemysłu, 15 kwietnia 2010 r.,

–   uwzględniając plan działania pt. „Przegląd dyrektywy 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów”, DG ds. Zdrowia i Konsumentów, 25 marca 2010 r.,

–   uwzględniając dokument roboczy Komisji w sprawie zależności między dyrektywą 2001/95/WE w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów a przepisami dotyczącymi nadzoru rynku zawartymi w rozporządzeniu (WE) nr 765/2008, DG ds. Zdrowia i Konsumentów, 2 marca 2010 r.,

–   uwzględniając dokument roboczy Komisji pt. „Przegląd dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów – Określenie głównych kwestii”, DG ds. Zdrowia i Konsumentów, 15 września 2009 r.,

–   uwzględniając notatkę informacyjną przygotowaną na zamówienie komisji IMCO w sprawie nadzoru rynku w państwach członkowskich, opublikowaną w październiku 2009 r.,

–   uwzględniając notatkę informacyjną przygotowaną na zamówienie komisji IMCO w sprawie przeglądu dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów i nadzoru rynku, opublikowaną we wrześniu 2010 r.,

–   uwzględniając warsztaty na temat przeglądu dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów i nadzoru rynku, które odbyły się dnia 30 września 2010 r.,

–   uwzględniając szczyt trójstronny UE, Stanów Zjednoczonych i Chin, który odbył się w dniach 25–26 października 2010 r. w Szanghaju,

–   uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Handlu Międzynarodowego, jak również Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0033/2011),

A. mając na uwadze, że zapewnienie bezpieczeństwa wszystkich produktów wprowadzanych do obrotu w UE jest bardzo istotne, aby zagwarantować wysoki poziom ochrony między innymi konsumentów,

B.  mając na uwadze, że w lipcu 2008 r. zostały przyjęte nowe ramy prawne (zwane dalej NRP), a rozporządzenie (WE) nr 765/2008 w sprawie nadzoru rynku zaczęło obowiązywać od dnia 1 stycznia 2010 r.,

C. mając na uwadze, że konieczny jest przegląd dyrektywy 2001/95/WE w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów, która ustanawia ogólne wymogi bezpieczeństwa produktów konsumpcyjnych na szczeblu UE, oraz jej uzgodnienie z NRP za pomocą integracji, w szczególności z rozporządzeniem w sprawie nadzoru rynku,

D. mając na uwadze, że ramy prawne dotyczące bezpieczeństwa produktów i nadzoru rynku składają się z trzech warstw aktów prawnych (dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów, NRP i dyrektyw sektorowych wprowadzających harmonizację), co powoduje niepewność i nieporozumienia na rynku wewnętrznym,

E.  mając na uwadze, że poziom nadzoru rynku bardzo się różni w poszczególnych państwach członkowskich, a wiele z nich nie przydziela zasobów niezbędnych do efektywnego nadzoru rynku i różnie interpretuje pojęcie „produktów stanowiących poważne zagrożenie”, co może być powodem powstawania barier dla swobodnego przepływu towarów, zakłócania konkurencji i zagrożenia bezpieczeństwu konsumentów w ramach rynku wewnętrznego;

F.  mając na uwadze, że istotne znaczenie mają współpraca między organami sprawującymi nadzór rynku oraz wspólne działania w zakresie nadzoru rynku, w związku z czym należy je dodatkowo wzmocnić i przydzielić na nie zasoby,

G. mając na uwadze, że w porównaniu z dyrektywami rozporządzenia przynoszą takie zalety jak jasność, przewidywalność i skuteczność, jak stwierdzono również w sprawozdaniu Mario Montiego,

Nadzór rynku

Wstęp

1.  uważa, że obecne ramy prawne dotyczące nadzoru rynku nie zapewniają wystarczającej spójności i powinny w związku z tym zostać poddane przeglądowi i dodatkowo skoordynowane;

2.  proponuje Komisji ustanowienie wspólnych ram europejskich dotyczących nadzoru rynku odnośnie do wszystkich produktów znajdujących się na rynku wewnętrznym lub wprowadzanych na rynek UE; wzywa Komisję, by odgrywała aktywniejszą rolę w koordynowaniu działań europejskich organów nadzoru rynku, organów celnych i właściwych organów państw członkowskich;

3. wzywa państwa członkowskie i Komisję do wykorzystywania odpowiednich zasobów na skuteczne działania z zakresu nadzoru rynku; podkreśla, że niewydolne systemy nadzoru rynku mogą powodować zakłócanie konkurencji, zagrażać bezpieczeństwu konsumentów i zmniejszać zaufanie obywateli do rynku wewnętrznego; wskazuje na znaczenie ochrony granic zewnętrznych rynku wewnętrznego, w szczególności dużych portów morskich, oraz wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia działań przeciwko nielegalnym produktom pochodzącym z krajów trzecich; sugeruje, by Komisja podjęła się pełnej oceny punktów wwozu produktów na rynek UE włącznie z oceną zasobów potrzebnych do zapewnienia odpowiedniej kontroli;

4.  wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia w skoordynowany sposób kar, w tym wysokich grzywien, dla podmiotów gospodarczych umyślnie wprowadzających na rynek wewnętrzny produkty niebezpieczne lub niezgodne z przepisami; proponuje, by jak najczęściej podawać do publicznej wiadomości zakaz obrotu danym produktem, co bardziej uwidoczni kontrole graniczne i nadzór rynkowy oraz odstraszy nieuczciwe podmioty gospodarcze;

5.  wzywa Komisję, by wraz z organami sprawującymi nadzór nad rynkiem i z organami celnymi w większej mierze współfinansowała wspólne działania nadzoru rynku;

6.  podkreśla konieczność wymiany najlepszych praktyk między państwami członkowskimi; wzywa do współpracy, połączenia zasobów wiedzy specjalistycznej i wymiany najlepszych praktyk wśród organów sprawujących nadzór rynku; przypomina o znaczeniu współpracy między organami celnymi a organami sprawującymi nadzór rynku na granicach zewnętrznych w celu prowadzenia stosownych kontroli produktów wprowadzanych do Wspólnoty; docenia obecny znaczący wkład organizacji PROSAFE w koordynację wspólnych działań na rzecz nadzoru rynkowego oraz wymianę najlepszych sposobów postępowania w ramach dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów; wzywa zatem Komisję do rozważenia, na jakich warunkach organizacja PROSAFE mogłaby posłużyć za platformę poszerzonej koordynacji między państwami członkowskimi w zakresie produktów zharmonizowanych i niezharmonizowanych; uznaje za konieczne ustanowienie podstawy prawnej i przydzielenie organizacji PROSAFE wystarczających zasobów przeznaczonych na wypełnianie tego zadania; zauważa, że z uwagi na nieformalną strukturę i ograniczone środki organizacji PROSAFE obecnie prowadzona przez nią koordynacja ma zawężony charakter;

7.  wzywa państwa członkowskie UE do dzielenia się z innymi państwami członkowskimi wszelkimi informacjami i analizami dotyczącymi bezpieczeństwa produktów; uważa, że należy załączać numery referencyjne odnośnych produktów, aby ułatwić ich identyfikację przez inne władze, które mogą z pożytkiem dla nich przetłumaczyć i wykorzystać informacje zawarte w tych analizach; wzywa państwa członkowskie do umożliwienia ich właściwym władzom podejmowania działań mających na celu nadzór rynkowy na podstawie wyników testów lub analiz, włącznie z wynikami testów lub analiz przeprowadzonych przez inne państwa członkowskie, aby w ten sposób uniknąć powtarzania tej samej pracy;

8.  proponuje utworzenie urzędów zajmujących się edukacją w zakresie bezpieczeństwa produktów, np. w ramach punktów kontaktowych ds. produktów, które mogłyby ułatwiać prowadzenie szkoleń i przekazywanie informacji między sektorami;

9.  wzywa Komisję do utworzenia publicznej informacyjnej bazy danych dotyczącej bezpieczeństwa produktów konsumenckich, obejmującej platformę przeznaczoną do składania skarg, w miarę możliwości opartej na systemach regionalnych i krajowych już istniejących w państwach członkowskich; jest zdania, że zwiększy ona transgraniczną świadomość istnienia niebezpiecznych produktów na rynku wewnętrznym oraz umożliwi konsumentom powiadamianie w formie elektronicznej odpowiednich organów o produktach niebezpiecznych; uważa, że taka baza danych mogłaby powstać poprzez dostosowanie istniejących baz danych, takich jak europejski system nadzoru rynku (ICSMS) czy baza danych o urazach (IDB); podkreśla, że baza danych potrzebuje podstawy prawnej, a korzystanie z niej powinno być obowiązkowe dla państw członkowskich; wzywa do utworzenia systemu statystyk dotyczących wypadków opartego na tej bazie danych, z którego publikowane byłyby obowiązkowe sprawozdania roczne; apeluje, by baza danych była publicznie dostępna, przy zachowaniu koniecznej poufności w odniesieniu do przedsiębiorstw;

10. zauważa, że w związku z globalizacją, powszechniejszym stosowaniem outsourcingu oraz wzrostem handlu międzynarodowego, więcej produktów podlega wymianie handlowej na światowych rynkach; jest zdania, że ścisła współpraca organów regulacyjnych oraz innych podmiotów na świecie w dziedzinie bezpieczeństwa produktów konsumpcyjnych ma kluczowe znaczenie w stawianiu czoła wyzwaniom pojawiającym się w związku ze złożonym łańcuchem dostaw i rosnącą wielkością handlu;

11. wzywa Komisję do pogłębienia międzynarodowej współpracy w zakresie bezpieczeństwa produktów, co pozwoli na wymianę najlepszych sposobów postępowania oraz na wspólne ukrócenie wytwarzania w krajach trzecich produktów niebezpiecznych przeznaczonych na europejski rynek wewnętrzny;

Przegląd dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów

Uzgodnienie dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów i NRP – nowe rozporządzenie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów i nadzoru rynku

12. popiera przegląd dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów i rozporządzenia 765/2008/WE w odniesieniu do definicji i obowiązków podmiotów gospodarczych określonych w decyzji 768/2008/WE, przy równoczesnym uniknięciu tworzenia zbędnych obciążeń administracyjnych, zwłaszcza dla MŚP; uważa, że posiadanie jednego rozporządzenia jest jedyną metodą posiadania jednolitego systemu nadzoru rynku obejmującego wszystkie produkty; wzywa zatem, by Komisja stworzyła jednolity system nadzoru rynku obejmujący wszystkie produkty, oparty na jednym akcie ustawodawczym obejmującym zarówno zakres dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów, jak i rozporządzenia 765/2009/WE; uważa, że ten nowy akt ustawodawczy powinien powstać w celu osiągnięcia wysokiego poziomu bezpieczeństwa produktów i nadzoru rynku, precyzyjniej określając podstawę prawną i uwzględniając przepisy szerzej opracowane w dwóch obowiązujących obecnie aktach ustawodawczych;

13. wzywa do uzgodnienia wymogów dotyczących możliwości identyfikacji produktów, zawartych w dyrektywie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów i NRP, tak aby zapewnić spójny system identyfikowania produktów, unikając tworzenia nowych środków biurokratycznych;

14. domaga się, by Komisja rozważyła opracowanie bardziej precyzyjnych kryteriów oceny bezpieczeństwa i zagrożeń wynikających z niezgodności produktów z przepisami UE;

Dodatkowe szczegółowe zmiany w dyrektywie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów

15. stwierdza, że problemem jest brak uwzględnienia produktów wykorzystywanych przez usługodawców w obecnej dyrektywie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów, tj. w przypadku, w którym stosuje się ogólne wymogi bezpieczeństwa, jeżeli z produktu korzysta konsument na terenie usługodawcy, lecz nie wówczas, gdy ten sam produkt jest eksploatowany przez usługodawcę; podkreśla konieczność usunięcia tej luki prawnej;

16. wzywa do uproszczenia europejskiego prawodawstwa dotyczącego bezpieczeństwa produktów, zwłaszcza z punktu widzenia celów Komisji Europejskiej określonych jako „lepsze stanowienie prawa” i „najpierw myśl na małą skalę” w komunikacie pt. „W kierunku Aktu o jednolitym rynku”, i apeluje o uwzględnienie w zmienionym wniosku przepisów dotyczących produktów przypominających żywność;

17. apeluje o wprowadzenie odniesienia do osób niepełnosprawnych (oprócz uwzględnionych już odniesień do dzieci i osób w podeszłym wieku), aby zapewnić bezpieczeństwo jak najszerszego grona konsumentów szczególnie podatnych na zagrożenie;

18. wzywa Komisję do uwzględnienia obowiązku wytwórców w zakresie dokonywania analizy ryzyka w fazie projektowania; apeluje o to, by w razie identyfikacji ryzyka zostało ono wskazane w dokumentacji i udostępnione władzom publicznym;

Wspólnotowe środki nadzwyczajne

19. podkreśla konieczność bardziej skutecznych ram regulacyjnych, umożliwiających szybkie interwencje i niezawodne długoterminowe rozwiązania bez konieczności powierzania zadania podejmowania decyzji politycznych organom normalizacyjnym lub Komisji, wobec braku jasnego zestawu najważniejszych wymogów programowych, jaki istnieje dla zharmonizowanego ustawodawstwa;

Możliwość identyfikacji

20. podkreśla, że produkty stanowiące poważne zagrożenie muszą być trwale i jak najszybciej wycofane z rynku lub odzyskane od konsumentów oraz że trzeba zapewnić możliwości ich identyfikacji na przestrzeni całego łańcucha dostaw, co wymaga zapewnienia wystarczających środków dla organów sprawujących nadzór nad rynkiem;

21. podkreśla znaczenie zapewnienia wiarygodnej identyfikowalności na wszystkich etapach cyklu życia produktu, dopilnowując jednocześnie, że nie spowoduje to dodatkowego obciążenia administracyjnego;

22. podkreśla znaczenie identyfikowalności produktu i etykiet identyfikujących dla określenia kraju pochodzenia produktu i odpowiedzialnego za niego producenta;

23. nalega na skuteczne wykonywanie funkcjonujących już procedur identyfikacji; zachęca Komisję do dokonania ocen wykorzystania nowych technologii, jednocześnie wyrażając pogląd, że stosowanie nowych technologii powinno być proporcjonalne i nie powinno zagrażać prywatności ani bezpieczeństwu konsumentów;

24. podkreśla jednak, że nie należy narzucać jednego rozwiązania technicznego jako oficjalnego systemu/metody identyfikacji na rynku UE; apeluje zatem o zachowanie ogólnych proporcji;

25. podkreśla potrzebę poprawy i dalszej intensyfikacji wymiany w systemie RAPEX informacji o niebezpiecznych produktach pochodzących z krajów trzecich (takich jak Chiny i Indie) oraz potrzebę oceny najnowszych badań;

RAPEX

26. przyznaje, że RAPEX jest pożytecznym i skutecznym narzędziem rozpowszechniania wśród państw członkowskich informacji na temat środków podejmowanych w związku z produktami niebezpiecznymi, lecz uważa, że narzędzie to można dodatkowo ulepszyć;

27. wzywa Komisję do umożliwienia specjalistom w dziedzinie bezpieczeństwa produktów, producentom, pracownikom branży handlowej, organizacjom konsumentów i władzom krajowym dostępu do wszystkich odpowiednich informacji przy zachowaniu koniecznej poufności; wzywa Komisję do zwiększenia wiedzy na temat systemu RAPEX i unijnych systemów wycofywania produktów z rynku poza UE;

28. z zadowoleniem przyjmuje nowe wytyczne dotyczące systemu RAPEX, które przyczyniają się do polepszenia jego funkcjonowania; zachęca Komisję do ujednolicenia nowej metody oceny ryzyka z metodami stosowanymi w przypadku zharmonizowanych produktów, aby pomóc organom sprawującym nadzór rynku w ich pracach;

29. wzywa Komisję do doprecyzowania klasyfikacji produktów jako produktów stanowiących poważne zagrożenie dla potrzeb zgłoszeń za pośrednictwem systemu RAPEX;

30. zauważa, że coraz więcej produktów konsumpcyjnych wprowadzanych na europejski rynek wewnętrzny pochodzi z państw trzecich; jest w szczególności zaniepokojony tym, że w systemie RAPEX co roku pojawia się więcej zgłoszeń dotyczących produktów pochodzenia chińskiego, które stanowią ponad połowę zgłoszeń w systemie RAPEX, oraz tym, że w 20% przypadków okazuje się, że nie jest możliwe określenie wytwórców tych produktów; w związku z tym wzywa do podjęcia większych wysiłków na skalę międzynarodową oraz z zadowoleniem przyjmuje współpracę UE, Chin i Stanów Zjednoczonych w zakresie strategii dotyczących możliwości identyfikowania produktów; z zadowoleniem przyjmuje wszelkie wsparcie, szkolenia i seminaria organizowane przez UE i władze chińskie w celu poprawy bezpieczeństwa produktów; podkreśla, że potrzebne są wieloletnie programy w celu sprostania tym wyzwaniom;

31. wzywa Komisję do rozważenia użyteczności utworzenia systemu podobnego do systemu RAPEX-Chiny dla innych partnerów handlowych, zwłaszcza tych, których produkty były zgłaszane w systemie RAPEX;

32. zwraca się do Komisji o włączenie do systemu RAPEX (czy każdego innego odpowiedniego systemu na szczeblu UE) kar za naruszenia ze strony państw członkowskich, tak aby zapewnić przejrzystość i zachęty wszystkim zainteresowanym stronom;

Sprzedaż przez Internet i organy celne

33. jest zaniepokojony trudnościami, których doświadczają organy sprawujące nadzór rynku, gdy podejmują działania wobec produktów niebezpiecznych sprzedawanych przez Internet;

34. z zadowoleniem przyjmuje projekt Komisji C2013 w dziedzinie bezpieczeństwa produktów, którego wynikiem będą wytyczne dotyczące kontroli celnych w UE; wzywa Komisję do zapewnienia organom celnym konkretnych narzędzi umożliwiających prowadzenie odpowiednich kontroli przywożonych produktów; wzywa do jeszcze ściślejszej współpracy między organami ścigania;

35. zauważa wzrost liczby produktów pochodzących z krajów trzecich, nabywanych przez konsumentów przez Internet, które nie spełniają europejskich norm, zagrażając w ten sposób bezpieczeństwu i zdrowiu konsumentów; wzywa Komisję do nasilenia i znormalizowania kontroli celnych produktów nabywanych przez Internet oraz do prowadzenia nadzoru nad rynkiem, ze zwróceniem szczególnej uwagi na produkty, które mogą spowodować bezpośrednie szkody dla konsumentów, takie jak produkty farmaceutyczne i spożywcze; wzywa Komisję do zbadania możliwych rozwiązań tego problemu, żeby zwiększyć zaufanie konsumentów do handlu elektronicznego;

36. wzywa Komisję i władze państw członkowskich do zapewnienia właściwego szkolenia urzędników, tak aby zapewnić skuteczniejsze wykrywanie produktów stwarzających zagrożenie; wzywa do lepszej współpracy między organami celnymi a organami sprawującymi nadzór rynku przed dopuszczeniem produktów do obrotu, gdzie również należałoby utworzyć wieloletni program;

37. wzywa Komisję i właściwe władze krajowe do dalszego prowadzenia kampanii społecznych skierowanych do konsumentów w celu informowania ich o ryzyku zakupienia podrabianych produktów, zwłaszcza przez Internet;

Normalizacja

38. podkreśla, że organy sprawujące nadzór rynku muszą systematycznie uczestniczyć w procesie opracowywania norm bezpieczeństwa, ponieważ jest to odpowiedni sposób zapewnienia właściwego wykorzystania ich wiedzy w procesie normalizacyjnym i pogłębienia zrozumienia norm, a przez to zagwarantowania wyższego poziomu bezpieczeństwa i lepszego zdrowia konsumentów dzięki dobrowolnemu stosowaniu norm oraz pewności prawa dzięki umożliwieniu właściwej interpretacji i stosowania europejskich norm przez władze państw członkowskich;

39. wzywa Komisję do zwiększenia jasności upoważnień dotyczących norm i rozważenie innych ewolucyjnych sposobów poprawy krajowych i europejskich systemów normalizacyjnych i ich włączania do niezharmonizowanego obszaru, z naciskiem na uczestnictwo MŚP, przy zachowaniu głównych elementów obecnej struktury;

40. wzywa do ulepszenia stosowanych obecnie procedur Komisji ustanawiania upoważnień do opracowywania norm europejskich w taki sposób, aby zagwarantować terminową reakcję na nowe lub kształtujące się zagrożenia w sposób bardziej efektywny; podkreśla jednak, że nowe lub zmienione procedury powinny również podlegać kontroli Parlamentu; podkreśla, że Parlament powinien także być uprawniony do kontrolowania procedur przyjmowania lub stosowania norm międzynarodowych, pozaeuropejskich i innych;

41. apeluje do europejskich organizacji normalizacyjnych i Komisji o zbadanie wszelkich możliwych metod przyspieszenia procesu opracowywania norm przy jednoczesnym dopilnowaniu odpowiedniego udziału wszystkich właściwych interesariuszy, takich jak wprowadzenie procedury przyspieszonej lub umożliwienie Komisji publikowania odniesień do obowiązujących norm europejskich lub ISO opracowanych poza systemem upoważnień Komisji, jeżeli uznano, że takie normy gwarantują wysoki poziom ochrony konsumentów lub zapobiegają konkretnemu zagrożeniu, w charakterze tymczasowego środka do czasu pojawienia się trwałego rozwiązania;

42. wzywa do poprawy systemu upoważnień Komisji dotyczących norm w celu umożliwienia europejskiej organizacji normalizacyjnej opracowania europejskich norm spełniających techniczne wymogi, za pomocą których osiągana lub oceniana jest zgodność z decyzją polityczną; w związku z tym uważa za konieczne większy udział i współpracę między Komisją Europejską a europejskimi organizacjami normalizacyjnymi w trakcie procesu opracowywania; mając na uwadze, że organizacje te pracują na zasadzie konsensusu, uważa za kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania systemu, aby kwestie polityczne były rozwiązywane na szczeblu politycznym, a nie powierzane Komisji Europejskiej, organom normalizacyjnym lub odpowiedzialnym za egzekwowania prawa;

43. wzywa do włączenia procedury zgłaszania formalnego zastrzeżenia do normy, takiej jak przewidziana w decyzji 768/2008/WE, do dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów; uważa, że zastosowanie tej procedury powinno być możliwe nawet przed podaniem normy w Dzienniku Urzędowym UE, ale nie powinno być dla państw członkowskich substytutem znacznie zwiększającym udział ich organów sprawujących nadzór rynku w systemie normalizacji;

44. nawołuje Komisję i wszystkie zainteresowane podmioty do zagwarantowania równowagi finansowej europejskiego systemu normalizacji, między innymi za pośrednictwem partnerstwa publiczno-prywatnego oraz wieloletniego programowania finansowego, ponieważ ma to kluczowe znaczenie dla zapewnienia skuteczności i wydajności tego systemu;

45. wzywa Komisję do podjęcia dalszych działań zgodnie z nowymi ramami prawnymi, aby wzmocnić proces wprowadzania niezbędnych zmian;

°

° °

46. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przedłożenia niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

• [1]               Dz.U. L 11 z 15.1.2002, s. 4.
• [2]               Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 30.
• [3]               Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 82.
• [4]               Dz.U. L 22 z 26.1.2010, s. 1.

UZASADNIENIE

Wstęp

Dobrze funkcjonujący jednolity rynek oznaczałby również bezpieczne produkty i zaufanie konsumentów. W dążeniu do swobodnego obrotu i zapewnienia coraz szerszego asortymentu produktów nie powinniśmy zaprzestać koncentracji na bezpieczeństwie konsumentów.

Z ogólnego spojrzenia na dziedzinę bezpieczeństwa produktów wynika, że w ciągu ostatniego dziesięciolecia zaobserwowaliśmy postępy, jeśli chodzi o bezpieczeństwo produktów w UE. Rządy, jak również przedsiębiorstwa podejmują się zapewnienia większej liczby bezpiecznych produktów, a ze względu na prawodawstwo na szczeblu UE istnieje wspólne podejście do wymogów dotyczących produktów, co poprawiło ogólne bezpieczeństwo produktów na rynku wewnętrznym.

Pomimo postępów nadal potrzebne są ulepszenia, które należy wprowadzić, chociaż w tej dziedzinie mogą istnieć zagrożenia dla bezpieczeństwa konsumentów, a czasami nawet skutki śmiertelne.

Co roku dochodzi do wypadków śmiertelnych, np. gdy dzieci używają produktów, które są albo zaprojektowane, albo używane w niebezpieczny sposób. Jednym z ostatnich przykładów są zasłony, w którym to przypadku dzieci zostały uduszone sznurami służącymi do podciągania i zaciągania zasłon. W strukturze obecnego prawodawstwa sprzedaży produktów tego rodzaju nie można szybko wstrzymać ani szybko zmienić tych produktów, nawet jeżeli wchodzą w zakres dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów. Aby zmienić produkt, konieczna jest norma, a proces przygotowania normy jest zbyt czasochłonny przy obecnie istniejącym prawodawstwie. W związku z tym zasłony te są całkowicie legalne i konsumenci mogą je zakupić w wielu sklepach w Europie.

Sprawozdawczyni chciałaby podkreślić znaczenie przeglądu obecnego prawodawstwa europejskiego dotyczącego bezpieczeństwa produktów, tak aby można było wykrywać niebezpieczne produkty i wstrzymać ich sprzedaż.

Dyrektywa 2001/95/WE w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów, która reguluje ogólne wymogi bezpieczeństwa produktów, została przyjęta prawie 10 lat temu i konieczny jest jej przegląd.

Przegląd dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów jest również konieczny, aby uzgodnić ją z nowymi ramami prawnymi (NRP) przyjętymi w lipcu 2008 r. i tym samym nie dopuścić do umniejszenia celu, którym jest stworzenie spójnego rynku wewnętrznego produktów zharmonizowanych i niezharmonizowanych, oraz zapewnić całościową ochronę interesów konsumentów.

W obecnym zakresie NRP i dyrektywa w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów częściowo się pokrywają. Potrzebne jest zbadanie sposobów zapewnienia spójności między towarami zharmonizowanymi i niezharmonizowanymi, aby zapewnić optymalną ochronę konsumentów, jak również całkowitą przejrzystość dla producentów. Istotne jest zatem, by przestały funkcjonować te dwie pokrywające się warstwy rozbieżnych przepisów dotyczących nadzoru rynku mających zastosowanie do zharmonizowanych towarów w zależności od tego, czy są to produkty konsumenckie czy nie. Ponadto NRP i dyrektywa w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów zawierają przepisy horyzontalne, które mają zastosowanie zgodnie z zasadą lex specialis oprócz dyrektyw sektorowych wprowadzających harmonizację. Odpowiednie ramy prawne są określone zatem przez wszystkie trzy elementy: NRP, dyrektywa w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów oraz dyrektywy sektorowe wprowadzające harmonizację. Tę złożoną sytuację trzeba poddać przeglądowi i zmienić.

Nadzór rynku jest ściśle związany z bezpieczeństwem produktów, ponieważ jest zasadniczym elementem pozwalającym na zapewnienie zgodności produktów z wymogami ustanowionymi w odpowiednim prawodawstwie wspólnotowym dotyczącym harmonizacji i na zagwarantowanie braku zagrożeń stwarzanych przez nie dla wszelkich aspektów interesu publicznego. Najwyraźniej nadzór rynku jest trudnym zadaniem dla wielu państwach członkowskich, gdyż wydaje się, że nie przeznaczają one zasobów niezbędnych do efektywnego nadzoru rynku. Jest to w najwyższym stopniu niepokojąca tendencja, która umniejsza wysiłki na rzecz lepszego bezpieczeństwa produktów.

Kwestie, które sprawozdawczyni uważa za kluczowe

Przegląd dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów i dostosowanie do NRP

Sprawozdawczyni podkreśla konieczność przeglądu dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów w celu aktualizacji ogólnych przepisów dotyczących wymogów bezpieczeństwa produktów oraz uzgodnienia prawodawstwa z NRP. Sprawozdawczyni przyznaje, że istnieją różnice prawne między dyrektywą w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów a NRP, a jednocześnie zwraca uwagę, że istnieją obszary, które nie są objęte tymi przepisami, oraz obszary, w których prawodawstwo pokrywa się. Wynika z tego konieczność takiego dostosowania, by wykluczyć wątpliwości odpowiednich władz sprawujących nadzór rynku.

Wzmocnienie nadzoru rynku

Sprawozdawczyni zajmuje się również potrzebą wzmocnienia nadzoru rynku i wzywa do większego i lepszego egzekwowania obecnych przepisów. Konieczna jest dodatkowa wymiana wiedzy i doświadczenia między państwami członkowskimi, aby w całej UE upowszechnić najlepsze praktyki dotyczące nadzoru rynku. Spowoduje to powstanie rynku, na którym konsumenci mogliby czuć się bezpiecznie, a przedsiębiorstwa miałyby większą jasność co do tego, które przepisy są stosowane w Europie. W związku z tym do państw członkowskich zostaje skierowany apel o przeznaczenie wystarczających zasobów na sprawowanie niezbędnego nadzoru rynku.

Jeden z głównych pomysłów sprawozdawczyni dotyczy również tego, aby w celu ujednolicenia poziomu bezpieczeństwa na przestrzeni Unii i wzmocnienia nadzoru rynku wprowadzić np. „rozporządzenie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów i nadzoru rynku” obejmujące produkty zharmonizowane i niezharmonizowane w jednym akcie ustawodawczym, co miałoby zapewnić bezpieczne produkty na rynku.

Możliwość identyfikacji

Wśród szczególnych zmian w dyrektywie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów sprawozdawczyni proponuje podjęcie konkretnych działań w zakresie możliwości identyfikacji. W razie wykrycia niebezpiecznych produktów w Europie odpowiednie władze powinny mieć możliwość wstrzymania sprzedaży produktów i zmuszenia przedsiębiorstw do odzyskania ich od konsumentów lub wycofania ich z rynku europejskiego. Wzbudzi to większe zaufanie wśród konsumentów, jeśli chodzi o zakup produktów na rynku europejskim. Ponadto proponuje się utworzenie informacyjnej bazy danych dotyczącej bezpieczeństwa produktów konsumenckich, umożliwiającej konsumentom i przedsiębiorstwom wymianę informacji i doświadczenia w związku z niebezpiecznymi produktami, oraz opracowywanie danych statystycznych dotyczących rodzajów produktów, które powodują najwięcej wypadków.

Sprawozdawczyni z zadowoleniem przyjmuje nowe inicjatywy i technologie służące identyfikacji produktów. Umożliwi to władzom, przedsiębiorstwom i konsumentom identyfikację produktów, które okazały się niebezpieczne po wprowadzeniu na rynek europejski. Jednocześnie sprawozdawczyni podkreśla, że możliwości identyfikacji nie mogą naruszać prywatności osób fizycznych. W przypadku współpracy dotyczącej możliwości identyfikacji sprawozdawczyni proponuje umożliwienie większego dostępu do informacji w systemie RAPEX specjalistom w dziedzinie bezpieczeństwa, organizacjom konsumentów i władzom krajowym oraz większą ogólną wymianę informacji w ramach wspomnianej powyżej bazy danych.

Należy uwzględnić konsumentów podatnych na zagrożenie

Sprawozdawczyni proponuje również koncentrację na konsumentach najbardziej podatnych na zagrożenie na jednolitym rynku, tj. na dzieci, osoby w podeszłym wieku oraz osoby niepełnosprawne. Wspólnota Europejska ponosi szczególną odpowiedzialność wobec tych grup, także jeśli chodzi o bezpieczeństwo produktów.

Produkty atrakcyjne dla dzieci

W związku ze wzmocnieniem zarówno wymogów bezpieczeństwa produktów, jak i nadzoru rynku sprawozdawczyni chciałaby również położyć nacisk na ochronę dzieci. Produkty dla dzieci i produkty atrakcyjne dla dzieci są dwiema głównymi kwestiami, na których koncentruje się sprawozdawczyni.

Większa koncentracja na bezpieczeństwie produktów na wczesnych etapach

Aby zminimalizować ryzyko wprowadzenia niebezpiecznych produktów do obrotu, sprawozdawczyni proponuje wprowadzenie obowiązku wytwórców w zakresie prowadzenia analizy ryzyka na etapie projektowania. Zapewni to większą koncentrację na bezpieczeństwie produktów na wczesnych etapach rozwoju produktu oraz zapobiegnie wielu tragicznym wypadkom, do których dochodzi obecnie. Według sprawozdawczyni zmieniona dyrektywa w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów powinna zmienić sposób działania producentów w taki sposób, że zrezygnują oni z reagowania i prowadzenia kontroli szkód po wypadku na rzecz wcześniejszej dbałości i świadomości zagrożeń, co będzie korzystne zarówno dla producentów, jak i konsumentów.

Sprawozdawczyni proponuje również utworzenie urzędu zajmującego się edukacją w zakresie bezpiecznych produktów, powiązanego z punktem kontaktowym ds. produktów w państwach członkowskich, na wzór urzędów tworzonych w Stanach Zjednoczonych. Urząd ten miałby ułatwiać szkolenie i edukację wytwórców, władz, konsumentów itd. w zakresie bezpieczeństwa produktów.

Bezpieczeństwo produktów w perspektywie ogólnoświatowej

Aspektem poruszonym w sprawozdaniu jest również globalizacja. W bardziej zglobalizowanym świecie, w którym coraz więcej produktów pochodzi z zagranicy – zwłaszcza z Chin – sprawozdawczyni pozytywnie ocenia współpracę międzynarodową w kwestiach związanych z bezpieczeństwem produktów. UE i współpracujący z nią partnerzy handlowi mogliby skutecznie skoncentrować się na bezpieczeństwie produktów i możliwościach ich identyfikacji przed ostatecznym wprowadzeniem na rynek europejski.

Handel internetowy

Skoncentrowano się również na produktach sprzedawanych przez Internet. Coraz więcej produktów jest sprzedawanych w ten sposób i przemieszczanych przez granice europejskie. Aby zwiększyć zaufanie konsumentów i przejrzystość rynku internetowego oraz jego dostępność dla przedsiębiorstw, sprawozdawczyni stawia ambitny cel wprowadzenia wspólnych przepisów dotyczących bezpieczeństwa produktów sprzedawanych przez Internet.

Normalizacja – zaangażowanie producentów

Wreszcie w ramach wymiany najlepszych praktyk organy sprawujące nadzór rynku powinny aktywnie uczestniczyć w procesie ustalania norm, ponieważ jest to skuteczny sposób zapewnienia możliwości egzekwowania norm, jeżeli odbywa się ono w państwach członkowskich.

OPINIA Komisji Handlu Międzynarodowego (3.12.2010)

dla Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów

w sprawie przeglądu dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów i nadzoru rynku
(2010/2085(INI))

Sprawozdawczyni: Małgorzata Handzlik

WSKAZÓWKI

Komisja Handlu Międzynarodowego zwraca się do Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  zauważa, że w związku z globalizacją, powszechniejszym stosowaniem outsourcingu oraz wzrostem handlu międzynarodowego, więcej produktów podlega wymianie handlowej na światowych rynkach; jest zdania, że ścisła współpraca organów regulacyjnych oraz innych podmiotów na świecie w dziedzinie bezpieczeństwa produktów konsumpcyjnych ma kluczowe znaczenie w stawianiu czoła wyzwaniom pojawiającym się w związku ze złożonym łańcuchem dostaw i rosnącą wielkością handlu;

2.  zauważa, że coraz więcej produktów konsumpcyjnych wprowadzanych na europejski rynek wewnętrzny pochodzi z państw trzecich; w związku z tym podkreśla znaczenie współpracy międzynarodowej w dziedzinie bezpieczeństwa produktów, zwłaszcza z naszymi głównymi partnerami handlowymi; wzywa Komisję do wzmocnienia istniejących struktur współpracy dwustronnej, trójstronnej (UE-USA-Chiny) i wielostronnej, aby zwiększyć bezpieczeństwo produktów wprowadzanych na rynek europejski;

3.  podkreśla, że jednolity unijny system kontroli wszystkich produktów jest ważny dla naszych partnerów handlowych i producentów z państw trzecich, którzy wprowadzają swoje produkty na rynek UE; jest zdania, że podczas przygotowywania wniosku dotyczącego przeglądu dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów Komisja musi włączyć postanowienia o nadzorze nad rynkiem zawarte w tej dyrektywie do nowych ram prawnych;

4.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie systemu RAPEX-Chiny, w ramach którego władze chińskie otrzymują informacje o produktach konsumenckich pochodzących z Chin, które zostały zakazane na rynku europejskim lub z niego wycofane; jest zdania, że należy dalej rozwijać system RAPEX-Chiny, aby zwiększyć liczbę badanych przypadków i dzięki temu identyfikować więcej odpowiedzialnych producentów lub eksporterów; wskazuje, że większość produktów zgłaszanych w systemie RAPEX pochodzi z Chin;

5.  wzywa Komisję do rozważenia użyteczności utworzenia systemu podobnego do systemu RAPEX-Chiny dla innych partnerów handlowych, zwłaszcza tych, których produkty były zgłaszane w systemie RAPEX;

6.  podkreśla znaczenie identyfikowalności produktu i etykiet identyfikujących dla określenia kraju pochodzenia produktu i odpowiedzialnego za niego producenta;

7.  zauważa wzrost liczby produktów nabywanych przez konsumentów przez Internet, które pochodzą z krajów trzecich i które nie spełniają europejskich norm, zagrażając w ten sposób bezpieczeństwu i zdrowiu konsumentów; wzywa Komisję do nasilenia i znormalizowania kontroli celnych produktów nabywanych przez Internet oraz do prowadzenia nadzoru nad rynkiem, ze zwróceniem szczególnej uwagi na produkty, które mogą spowodować bezpośrednie szkody dla konsumentów, takie jak produkty farmaceutyczne i spożywcze; wzywa Komisję do zbadania możliwych rozwiązań tego problemu, żeby zwiększyć zaufanie konsumentów do handlu elektronicznego;

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	1.12.2010
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	24 2 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	William (The Earl of) Dartmouth, Laima Liucija Andrikienė, David Campbell Bannerman, Harlem Désir, Christofer Fjellner, Joe Higgins, Yannick Jadot, Metin Kazak, Bernd Lange, David Martin, Vital Moreira, Godelieve Quisthoudt-Rowohl, Tokia Saïfi, Helmut Scholz, Peter Šťastný, Robert Sturdy, Keith Taylor, Paweł Zalewski
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	George Sabin Cutaş, Małgorzata Handzlik, Salvatore Iacolino, Syed Kamall, Maria Eleni Koppa, Jörg Leichtfried, Michael Theurer, Jarosław Leszek Wałęsa
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Markus Pieper, Giommaria Uggias

OPINIA Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (9.12.2010)

dla Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów

dotyczący przeglądu dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów i nadzoru rynku
(2010/2085(INI))

Sprawozdawczyni: Lara Comi

WSKAZÓWKI

Komisja Przemysłu, Badań Naukowych i Energii zwraca się do Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  zwraca się do Komisji o rozważenie jednolitego systemu nadzoru rynkowego podczas przeglądu dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów (GPSD), aby zapewnić większą harmonizację na jednolitym rynku i promować spójne podejście wśród państw członkowskich UE;

2.  wyraża zadowolenie, że Komisja zamierza przedstawić wniosek dotyczący zmiany dyrektywy 2001/95/WE z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów;

3.  w związku z tym usilnie wzywa Komisję do rozpatrzenia możliwości dostosowania przepisów dotyczących nadzoru rynkowego zawartych w GPSD do nowych ram legislacyjnych;

4.  wzywa Komisję do stworzenia skutecznych ram prawnych umożliwiających szybkie podjęcie interwencji rynkowych oraz stosowanie wiarygodnych długotrwałych rozwiązań;

5.  podkreśla znaczenie zapewnienia wiarygodnej identyfikowalności na wszystkich etapach cyklu życia produktu, dopilnowując jednocześnie, że nie będzie spowoduje to dodatkowego obciążenia administracyjnego;

6.  zwraca się do Komisji – z myślą o zapewnieniu wiarygodnej identyfikowalności i rozpowszechnianiu korzystania ze zharmonizowanych praktyk przez organy nadzoru rynkowego i celne – o przeprowadzenie konsultacji i oceny wpływu odpowiedniego nowego instrumentu nowoczesnej i opłacalnej identyfikacji (umożliwiającego korzyści skali w odniesieniu do kosztów RFID i chipów ISO itd.), który będzie zawierał dane dotyczące identyfikowalności w formie umożliwiającej odczyt maszynowy i będzie trudniejszy do podrobienia niż znaki certyfikacyjne i znaki zgodności;

7.  domaga się, by Komisja rozważyła opracowanie bardziej precyzyjnych kryteriów oceny bezpieczeństwa i zagrożeń wynikających z niezgodności produktów z przepisami UE;

8.  ponadto podkreśla znaczenie wprowadzenia w państwach członkowskich jednolitych definicji i ocen produktów stwarzających poważne zagrożenie w celu znormalizowania poziomu bezpieczeństwa w całej Unii oraz systemu identyfikowalności;

9.  wzywa Komisję do uczynienia systemu RAPEX bardziej dostępnym dla konsumentów i MŚP, na przykład przez ułatwianie składania skarg, otwieranie punktów informacyjnych i ograniczanie przeszkód w dostępie, czy to wynikających z kosztów, czy ze znajomości języka;

10. zwraca się do Komisji o włączenie do systemu RAPEX (czy każdego innego odpowiedniego systemu na szczeblu UE) kar za naruszenia ze strony państw członkowskich, tak aby zapewnić przejrzystość i zachęty wszystkim zainteresowanym stronom;

11. wzywa Komisję do zwiększenia jasności upoważnień dotyczących norm i rozważenie innych ewolucyjnych sposobów poprawy krajowych i europejskich systemów normalizacyjnych i ich włączania do niezharmonizowanego obszaru, z naciskiem na uczestnictwo MŚP, przy zachowaniu głównych elementów obecnej struktury;

12. nawołuje Komisję i wszystkie zainteresowane podmioty do zagwarantowania równowagi finansowej europejskiego systemu normalizacji, między innymi za pośrednictwem partnerstwa publiczno-prywatnego oraz wieloletniego programowania finansowego, ponieważ ma to kluczowe znaczenie dla zapewnienia skuteczności i wydajności tego systemu;

13. podkreśla, że niezbędna jest stabilizacja, uproszczenie norm europejskich oraz skrócenie czasu poświęcanego opracowywaniu norm, oraz zachęca krajowe i europejskie organy odpowiedzialne za normalizację do uproszczenia norm przez ograniczenie liczby odniesień do innych norm oraz przez ustanowienie pewnych wytycznych łatwych w użytkowaniu.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	9.12.2010
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	38 0 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Jean-Pierre Audy, Bendt Bendtsen, Jorgo Chatzimarkakis, Pilar del Castillo Vera, Ioan Enciu, Adam Gierek, Norbert Glante, Edit Herczog, Arturs Krišjānis Kariņš, Lena Kolarska-Bobińska, Philippe Lamberts, Bogdan Kazimierz Marcinkiewicz, Judith A. Merkies, Jaroslav Paška, Miloslav Ransdorf, Herbert Reul, Jens Rohde, Paul Rübig, Amalia Sartori, Francisco Sosa Wagner, Konrad Szymański, Britta Thomsen, Patrizia Toia, Evžen Tošenovský, Ioannis A. Tsoukalas, Vladimir Urutchev, Kathleen Van Brempt, Alejo Vidal-Quadras
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Maria Badia i Cutchet, Lara Comi, Francesco De Angelis, Françoise Grossetête, Gunnar Hökmark, Bernd Lange, Werner Langen, Marian-Jean Marinescu, Vladimír Remek, Silvia-Adriana Ţicău

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	1.2.2011
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	36 0 2
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Pablo Arias Echeverría, Adam Bielan, Cristian Silviu Buşoi, Lara Comi, Anna Maria Corazza Bildt, António Fernando Correia De Campos, Jürgen Creutzmann, Christian Engström, Evelyne Gebhardt, Louis Grech, Małgorzata Handzlik, Iliana Ivanova, Philippe Juvin, Sandra Kalniete, Edvard Kožušník, Kurt Lechner, Hans-Peter Mayer, Gianni Pittella, Mitro Repo, Robert Rochefort, Zuzana Roithová, Heide Rühle, Christel Schaldemose, Andreas Schwab, Catherine Stihler, Róża Gräfin von Thun und Hohenstein, Kyriacos Triantaphyllides, Emilie Turunen, Bernadette Vergnaud, Barbara Weiler
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Frank Engel, Ashley Fox, María Irigoyen Pérez, Constance Le Grip, Morten Messerschmidt, Catherine Soullie
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Claudio Morganti, Alexandra Thein