SPRAWOZDANIE w sprawie inwestowania w przyszłość – nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej

26.5.2011 - (2010/2211(INI))

Komisja Specjalna ds. Wyzwań Politycznych i Zasobów Budżetowych na rzecz Zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r.
Sprawozdawcza: Salvador Garriga Polledo

Poprawki

• 001-014 (PDF - 160 KB)
• 001-014 (DOC - 300 KB)
• 015-015 (PDF - 97 KB)
• 015-015 (DOC - 213 KB)
• 016-034 (PDF - 188 KB)
• 016-034 (DOC - 329 KB)
• 035-038 (PDF - 107 KB)
• 035-038 (DOC - 229 KB)
• 039-039 (PDF - 97 KB)
• 039-039 (DOC - 210 KB)
• 040-058 (PDF - 192 KB)
• 040-058 (DOC - 353 KB)
• 060-070 (PDF - 155 KB)
• 060-070 (DOC - 288 KB)
• 071-074 (PDF - 114 KB)
• 071-074 (DOC - 237 KB)

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie inwestowania w przyszłość – nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej

(2010/2211(INI))

Parlament Europejski,

–       uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami[1],

–       uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 312,

–       uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie przyszłości zasobów własnych[2] Unii Europejskiej,

–       uwzględniając decyzję Rady 2007/436/WE, Euratom z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie systemu zasobów własnych[3] Wspólnot Europejskich i jej przepisy wykonawcze,

–       uwzględniając komunikat Komisji pt. „Przegląd budżetu UE” (COM(2010)700),

–       uwzględniając swoją decyzję z dnia 16 czerwca 2010 r. w sprawie powołania Komisji Specjalnej ds. Wyzwań Politycznych i Zasobów Budżetowych na rzecz Zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r.[4],

–       uwzględniając wkład, który wniosły austriacki Nationalrat, czeska Izba, duński Folkentinget, estoński Riigikogu, niemiecki Bundestag, niemiecki Bundesrat, irlandzki Oireachtas, Sejm litewski, Sejm łotewski, portugalskie Zgromadzenie Republiki, holenderski Tweede Kamer i szwedzki Riksdagen,

–       uwzględniając art. 184 Regulaminu,

–       uwzględniając sprawozdanie Komisji Specjalnej ds. Wyzwań Politycznych i Zasobów Budżetowych na rzecz Zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r. oraz opinie Komisji Rozwoju, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Transportu i Turystyki, Komisji Rozwoju Regionalnego, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisji Kultury i Edukacji oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0193/2011),

A.     mając na uwadze, że Parlament postanowił powołać komisję specjalną o następujących zadaniach:

a)   określanie priorytetów politycznych Parlamentu w WRF po 2013 r., zarówno pod kątem prawodawczym, jak i budżetowym,

b)   szacowanie środków finansowych niezbędnych dla Unii do realizacji jej celów i prowadzenia polityki w okresie rozpoczynającym się 1 stycznia 2014 r.,

c)   określanie długości kolejnych WRF,

d)   proponowanie, zgodnie z określonymi priorytetami i celami, struktury przyszłych WRF, ze wskazaniem głównych dziedzin aktywności Unii,

e)   przedkładanie wytycznych do orientacyjnej dystrybucji środków pomiędzy poszczególne kategorie wydatków WRF zgodnie z priorytetami i proponowaną strukturą,

f)    określanie związku między reformą systemu finansowania budżetu UE a przeglądem wydatków, by udzielić Komisji Budżetowej solidnych podstaw do negocjowania nowych WRF,

B.     mając na uwadze, że komisja specjalna powinna przedstawić ostateczne sprawozdanie, zanim Komisja przedłoży propozycje dotyczące następnych WRF,

C.     mając na uwadze, że wejście w życie Traktatu z Lizbony wzmacnia politykę Unii i tworzy nowe dziedziny kompetencji, które powinny znaleźć odzwierciedlenie w następnych WRF,

D.     mając na uwadze, że wyzwania, w obliczu których stoi Unia i jej obywatele, takie jak światowy kryzys gospodarczy, szybki rozwój gospodarek wschodzących, przejście w kierunku zrównoważonego społeczeństwa oraz gospodarki efektywnej pod względem zasobów, uporanie się ze zmianą klimatu, wyzwaniami demograficznymi, w tym z integracją imigrantów i ochroną osób ubiegających się o azyl, zmiana światowego rozkładu produkcji i oszczędności na rzecz gospodarek wschodzących, walka z ubóstwem, a także zagrożenie katastrofami naturalnymi i spowodowanymi przez człowieka, terroryzmem i przestępczością zorganizowaną, wymagają zdecydowanej reakcji Unii i jej państw członkowskich,

E.     mając na uwadze, że Unia Europejska ma na szczeblu międzynarodowym większe znaczenie, niż jej poszczególne państwa członkowskie łącznie,

F.     mając na uwadze, że głównym celem przyszłej polityki spójności UE powinno być zmniejszenie utrzymujących się różnic społecznych, gospodarczych i terytorialnych w Unii, oraz mając na uwadze, że widoczna i skuteczna polityka spójności sama w sobie stanowi europejską wartość dodaną i powinna być korzystna dla wszystkich państw członkowskich UE,

G.     mając na uwadze, że obywatele UE stali się bardziej wymagający wobec Unii, a także bardziej krytyczni wobec jej działania; oraz mając na uwadze, że społeczne poczucie odpowiedzialności za Unię powróci dopiero wówczas, gdy obywatele będą pewni, że Unia lepiej służy ich wartościom i interesom,

H.     mając na uwadze, że strategia „Europa 2020” powinna pomóc Europie w wyjściu z kryzysu silniejszą, dzięki utworzeniu miejsc pracy oraz inteligentnemu i zrównoważonemu rozwojowi sprzyjającemu integracji społecznej; mając na uwadze, że strategia ta opiera się na pięciu głównych celach Unii dotyczących wspierania zatrudnienia, poprawy warunków dla innowacyjności, badań i rozwoju, osiągnięcia celów związanych ze zmianą klimatu i energetyką, poprawy poziomu edukacji i promowania integracji społecznej, w szczególności poprzez zmniejszenie ubóstwa,

I.      mając na uwadze, że budżet Unii jest silnym czynnikiem warunkującym reformy; mając na uwadze, że jego wpływ można spotęgować pod warunkiem zmobilizowania dodatkowych źródeł finansowania prywatnego i publicznego w celu wsparcia inwestycji, które podziałają jako katalizator pomnażający skutki wydatków Unii; mając na uwadze, że tzw. zasada „słusznego zwrotu” nie ma uzasadnienia ekonomicznego, ponieważ nie uwzględnia ona w należyty sposób europejskiej wartości dodanej, skutków ubocznych, ani potrzeby solidarności między państwami UE,

J.      mając na uwadze, że zgodnie z art. 3 TUE trwały rozwój Europy powinien opierać się na zrównoważonym wzroście gospodarczym oraz stabilności cen, społecznej gospodarce rynkowej o wysokiej konkurencyjności zmierzającej do pełnego zatrudnienia i postępu społecznego oraz wysokim poziomie ochrony i poprawy jakości środowiska naturalnego,

K.     mając na uwadze, że zasada należytego zarządzania finansami jest jedną z podstawowych zasad dotyczących wykonywania budżetu Unii; mając na uwadze, że wiele państw członkowskich dokonuje trudnych korekt własnych budżetów krajowych; mając na uwadze, że należyte zarządzanie finansami – efektywność, skuteczność, oszczędność – staje się coraz ważniejsze w wydatkowaniu środków publicznych, zarówno na szczeblu Unii, jak i państw członkowskich,

L.     mając na uwadze, że przepisy dotyczące okresowego dostosowywania programów wydatków do zmieniających się potrzeb i sytuacji okazały się niewystarczające; mając na uwadze, że złożony charakter regulacji i przepisów był jedną z przyczyn niedostatecznych systemów zarządzania i kontroli,

M.    mając na uwadze, że pierwsze cztery lata bieżących WRF przyjętych na okres 2007–2013 jednoznacznie pokazały, że ramy finansowe mają ograniczoną możliwość uwzględniania nowych zmian i priorytetów bez zagrożenia dla dotychczasowych priorytetów; mając na uwadze, że obecne WRF nie były w stanie szybko udźwignąć nowych zobowiązań, takich jak Galileo, ITER, instrument żywnościowy czy europejski plan naprawy gospodarczej,

N.     mając na uwadze, że wprowadzenie w 1988 r. w systemie finansowania UE zasobu opartego na DNB miało na celu tymczasowe uzupełnienie zmniejszenia zasobów własnych, ale jego wykorzystanie zostało przedłużone i przez lata wzmocnione, a obecnie stanowi najważniejszy element zasobów budżetowych UE; mając na uwadze, że ta przewaga odzwierciedliła tendencję państw członkowskich do obliczania ich salda netto, co w konsekwencji prowadzi do wielu zwrotów, korekt, wyłączeń i rekompensat, które sprawiają, że obecny system zasobów własnych jest niezmiernie skomplikowany i nieprzejrzysty, nie ma w nim dostatecznych powiązań z istniejącymi politykami Unii i brakuje mu sprawiedliwości, a w związku z tym nie jest w stanie zapewnić przejrzystego i skutecznego finansowania polityk Unii leżących w interesie Europy, a ponadto jest całkowicie niezrozumiały dla europejskich obywateli,

Część I: Główne wyzwania

1.      uważa, że przyszłe wyzwania – demograficzne, związane ze zmianą klimatu czy też dostawami energii – stanowią dziedziny, w których Unia Europejska jako podmiot, który jest czymś więcej niż sumą państw członkowskich, może wykazać swoją wartość dodaną;

2.      zwraca uwagę, że obecny kryzys i poważne ograniczenia wydatków publicznych utrudniły państwom członkowskim, pod względem wzrostu i większej konkurencyjności, dalsze osiąganie zbieżności gospodarczej i społecznej oraz pełne uczestnictwo w rynku wewnętrznym; zdecydowanie uważa, że rozwiązaniem dla kryzysu jest zacieśnienie współpracy europejskiej, a nie jej rozluźnianie;

3.      uważa, że „zrównoważone zasoby dla Unii Europejskiej” oznaczają przede wszystkim konieczność ponownego przeanalizowania „systemu zasobów” w ramach budżetu UE, aby zastąpić obecne składki krajowe prawdziwie europejskimi zasobami;

4.      uważa, że niedawne wydarzenia pokazały, iż strefa euro wymaga bardziej odważnego zarządzania gospodarczego oraz że filar pieniężny bez filaru społecznego i gospodarczego jest skazany na porażkę; uważa, że Unia musi wzmocnić swój system zarządzania gospodarczego w celu zapewnienia realizacji strategii „Europa 2020” (przywrócenia i utrzymania długoterminowych wskaźników wzrostu gospodarczego), uniknięcia powtórzenia obecnego kryzysu i ochrony projektu integracji europejskiej;

Tworzenie społeczeństwa opartego na wiedzy

5.      zaznacza, że kryzys zwrócił uwagę na wyzwania strukturalne, z którymi zmierzyć muszą się gospodarki większości państw członkowskich: produktywność niższa od optymalnej, wysoki poziom długu publicznego, wysokie deficyty fiskalne, bezrobocie strukturalne, utrzymujące się bariery na rynku wewnętrznym, mała mobilność na rynku pracy oraz nieaktualne koncepcje umiejętności, co przyczynia się do niewielkiego wzrostu; podkreśla potrzebę inwestowania w kluczowe obszary, takie jak edukacja, badania i innowacje w celu pokonania tych wyzwań strukturalnych i podkreśla potrzebę odwrócenia tendencji spadkowej w odniesieniu do inwestycji publicznych;

6.      przypomina, że przy obecnie panujących tendencjach inwestycyjnych do 2025 r. Azja może znaleźć się na czele rozwoju naukowego i technologicznego; przypomina jednak, że zmiany te nie tylko stanowią olbrzymie wyzwanie, ale także szansę, na przykład zdecydowanego zwiększenia eksportowego potencjału UE; zwraca uwagę, że pod względem kształcenia uniwersyteckiego i zawodowego na poziomie wyższym Unia pozostaje w tyle, ponieważ jedynie 30 uniwersytetów europejskich znajduje się wśród 100 najlepszych uniwersytetów na świecie; podkreśla, że Europa pozostaje również w tyle w wyścigu o umiejętności i zwraca uwagę, że do 2020 r. powstanie 16 milionów miejsc wymagających wysokich kwalifikacji, podczas gdy liczba miejsc pracy o zapotrzebowaniu na niskie kwalifikacje obniży się o 12 milionów;

Przeciwdziałanie bezrobociu

7.      uważa, że jednym z największych wyzwań stojących przed Unią Europejską jest utrzymanie jej konkurencyjności, zwiększanie wzrostu gospodarczego i zwalczanie wysokiego bezrobocia, koncentrowanie się na właściwym funkcjonowaniu rynków pracy oraz na warunkach socjalnych w celu zwiększenia wydajności zatrudnienia, promowania godnej pracy, zagwarantowania praw pracowniczych w całej Europie, jak również odpowiednich warunków pracy i zmniejszania ubóstwa;

Wyzwanie demograficzne

8.      nalega, aby Unia zmierzyła się z wyzwaniem demograficznym; zwraca uwagę, że mniejsza liczba osób pracujących w połączeniu z większym procentem emerytów będzie wywierać dodatkową presję na jej system opieki społecznej i konkurencyjność gospodarczą;

Wyzwania związane z klimatem i zasobami

9.      wyraża zaniepokojenie w związku z tym, że wzrost liczby ludności z 6 do 9 miliardów na świecie zwiększy ogólnoświatową konkurencję o zasoby naturalne i wywrze dodatkową presję na środowisko naturalne w wymiarze globalnym i lokalnym; zwraca uwagę, że do 2050 r. zapotrzebowanie na żywność prawdopodobnie wzrośnie o 70% oraz że nieefektywne i niezrównoważone korzystanie z surowców i towarów oraz takież gospodarowanie nimi naraża obywateli na szkodliwą konkurencję pomiędzy produkcją żywności, ochroną przyrody i wytwarzaniem energii oraz kosztowne gwałtowne wahania cen; może to również mieć poważne konsekwencje dla przemysłu w odniesieniu do możliwości biznesowych, np. w postaci ograniczeń w dostępie do surowców, co zagraża bezpieczeństwu gospodarczemu i przyczynia się do zmiany klimatu; podkreśla w związku z tym potrzebę natychmiastowego podjęcia przez UE działań i pokierowania procesem przejścia na gospodarkę opartą na zrównoważonym korzystaniu z zasobów;

10.    zwraca uwagę na coraz większe ogólnoświatowe zużycie energii oraz na pewny wzrost uzależnienia od importu energii – do 2050 r. Unia będzie importować prawie dwie trzecie potrzebnej jej energii, jeśli obecne strategie polityczne dotyczące energii nie zostaną odpowiednio zmienione oraz jeśli UE i państwa członkowskie nie zwiększą swoich wysiłków na rzecz stworzenia swoich własnych źródeł energii i wykorzystania ich potencjału w zakresie efektywności energetycznej, z pełnym uwzględnieniem zobowiązań UE dotyczących energii i klimatu, a także aspektów bezpieczeństwa; ostrzega, że takie problemy jak wahania cen i niepewność zaopatrzenia zostaną spotęgowane przez niestabilność polityczną w krajach bogatych w zasoby energetyczne; zwraca się w związku z tym o zdywersyfikowanie dróg dostaw i partnerów handlowych;

11.    opowiada się za koncepcją, zgodnie z którą wszystkie fundusze pochodzące z UE razem wzięte powinny prowadzić do poprawy ogólnego stanu europejskiego środowiska naturalnego, a zatem do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w stopniu, który będzie przynajmniej zgodny z celami określonymi w obowiązującym prawodawstwie UE; proponuje w związku z tym, aby analizowano zagregowane dane dotyczące pozytywnych i negatywnych skutków, jakie sposoby wydawania funduszy pochodzących z UE mają dla klimatu i środowiska naturalnego;

Bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne oraz wolności osobiste

12.    wyraża pogląd, że globalizacja zwiększyła poczucie zagrożenia, ponieważ zlikwidowała granice między wewnętrznymi a zewnętrznymi formami wolności, sprawiedliwości i bezpieczeństwa; jest przekonany, że w związku z tym próby sprostania wyzwaniom XXI w. w zakresie bezpieczeństwa, przy jednoczesnym zagwarantowaniu praw podstawowych, wolności osobistych, wymagają działań globalnych i przewidujących, które może zapewnić jedynie podmiot o takiej wielkości jak Unia; jest przekonany, że zewnętrzny wymiar bezpieczeństwa UE jest ściśle powiązany z demokracją, zasadą państwa prawa i dobrym sprawowaniem rządów w państwach trzecich oraz że UE jest w szczególny sposób odpowiedzialna za przyczynienie się do tego;

Europa na świecie – stawanie się podmiotem asertywnym

13.    jest przekonany, że Unia, jako potęga polityczna, gospodarcza i handlowa, musi odgrywać swoją pełną rolę na arenie międzynarodowej; przypomina, że Traktat z Lizbony zapewnia nowe narzędzia umożliwiające lepsze naświetlanie interesów i wartości europejskich na tej arenie; podkreśla, że Unia będzie wnosić dodatkową wartość na arenie światowej i wpływać na ogólnoświatowe decyzje polityczne, wyłącznie jeśli będzie działać zbiorowo; domaga się, aby silniejszej reprezentacji zewnętrznej z konieczności towarzyszyła silniejsza koordynacja wewnętrzna;

Zapewnienie dobrych rządów

14.    jest przekonany, że zwiększenie poczucia społecznej odpowiedzialności za Unię winno stać się motywacją do zbiorowego działania; uważa, że „dobre rządy” są zdecydowanie najpotężniejszym środkiem, którym dysponuje Unia, aby zapewnić nieprzerwane zaangażowanie obywateli i ich poczucie obowiązku;

Część II: Optymalizacja działań – rola budżetu UE

Europejska wartość dodana i koszt braku jednej Europy

15.    podkreśla, że główny cel wydatków budżetowych UE stanowi wytworzenie europejskiej wartości dodanej dzięki gromadzeniu wspólnych zasobów, pełnieniu funkcji katalizatora i dzięki korzyściom skali, pozytywnym skutkom transgranicznym i efektom ubocznym na innych rynkach, przyczyniając się tym samym do bardziej skutecznego lub szybszego osiągania uzgodnionych wspólnych celów politycznych i obniżając wydatki krajowe; przypomina, że zasadniczo należy unikać jakiegokolwiek powielania wydatków i nakładania się przydzielonych środków finansowych w różnych pozycjach w budżecie, że celem wydatków UE zawsze musi być tworzenie wartości dodanej większej niż suma wydatków poszczególnych państw członkowskich; uważa, że wieloletnie ramy finansowe, jeśli będą właściwe stosowane, stanowią bardzo istotny instrument długoterminowego planowania projektu integracji europejskiej z uwzględnieniem perspektywy europejskiej i wartości dodanej Unii;

16.    uważa, że równolegle do prowadzonej przez parlamenty krajowe kontroli stosowania zasady pomocniczości, przewidzianej w Traktacie z Lizbony, w przypadku każdego wniosku ustawodawczego mającego znaczenie dla budżetu trzeba prowadzić ocenę europejskiej wartości dodanej jako element sprawdzonych rozwiązań; zdecydowanie stwierdza jednak, że w ocenie europejskiej wartości dodanej trzeba stosować podejście wykraczające poza podejście uproszczone oraz że w ramach oceny politycznej trzeba badać, czy planowane działanie efektywnie i skutecznie przyczyni się do osiągnięcia wspólnych celów UE i stworzy unijne dobra publiczne; zauważa, że głównych i najważniejszych elementów europejskiej wartości dodanej, takich jak pokój, stabilizacja, wolność, swobodny przepływ osób, towarów, usług i kapitału nie można oceniać w sensie liczbowym;

17.    podkreśla konieczność stwierdzenia zgodności wszystkich wydatków UE z zobowiązaniami wynikającymi z Traktatu, wspólnotowego dorobku prawnego lub głównych celów politycznych UE; podkreśla, że europejską wartość dodaną można wytworzyć nie tylko dzięki wydatkom, lecz również prawodawstwu europejskiemu i koordynacji polityk krajowych i unijnych w dziedzinie gospodarczej, fiskalnej, budżetowej i społecznej; jest przekonany, że należy zwiększyć europejską wartość dodaną wydatków przewidzianych w przyszłych WRF; podkreśla, że finansowanie UE powinno wszędzie, gdzie to możliwe, przyczyniać się do realizacji co najmniej dwóch celów polityki UE jednocześnie (np. spójność terytorialna, dostosowanie do zmiany klimatu, ochrona różnorodności biologicznej);

18.    wyraża zdecydowane przekonanie, że inwestycje na szczeblu UE mogą prowadzić do znacznie większych oszczędności na szczeblu krajowym, zwłaszcza w obszarach, w których UE niezaprzeczalnie ma większą wartość dodaną niż budżety krajowe; jest głęboko przekonany, że zasada europejskiej wartości dodanej powinna stanowić podstawę wszystkich przyszłych negocjacji dotyczących budżetu UE; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym zobowiązanie Komisji do rozpoczęcia całościowej analizy kosztów „braku jednej Europy” dla państw członkowskich i budżetów krajowych; wzywa Komisję do opublikowania tego sprawozdania w stosownym czasie, aby umożliwić jego uwzględnienie w procesie negocjowania następnych WRF;

19.    wzywa do lepszej koordynacji między budżetem UE a budżetami krajowymi państw członkowskich w odniesieniu do finansowania wspólnych priorytetów politycznych; ponownie podkreśla potrzebę koordynowania wydatków z funduszy publicznych od momentu planowania do momentu realizacji, aby zapewnić komplementarność, większą wydajność i widoczność oraz lepsze funkcjonowanie budżetu UE; uważa, że nowy mechanizm koordynacji polityki gospodarczej i budżetowej (europejski okres oceny) powinien odgrywać istotną rolę w zakresie dostosowywania celów politycznych w Europie do celów UE, a tym samym powinien przyczyniać się do osiągnięcia synergii budżetu UE i budżetów krajowych;

Efektywny budżet

20.    uważa, że zasada europejskiej wartości dodanej powinna zostać wykorzystana jako wyznacznik przyszłych decyzji określających priorytety w wydatkach, natomiast realizacja różnych polityk i działań powinna odbywać się z uwzględnieniem zasady efektywnego i skutecznego wykorzystywania środków;

21.    podkreśla, że w celu osiągnięcia optymalnych wyników pod względem trwałego wzrostu i rozwoju w praktyce, solidarności i spójności, priorytetowo należy potraktować poprawę synergii wszystkich środków z budżetu UE, które wywierają wpływ na rozwój gospodarczy i integrację różnych sektorów, rozwój polityk ukierunkowanych na wyniki, a w stosownych przypadkach wykorzystanie uwarunkowań, zasad „niewyrządzania szkody” i „zanieczyszczający płaci”, czynników warunkujących powodzenie oraz wskaźników rezultatu i osiągniętych wyników;

Wykorzystanie budżetu jako dźwigni inwestycji

22.    przypomina, że budżet UE jest głównie budżetem inwestycyjnym, który jest w stanie zwiększać poziom inwestycji ze źródeł publicznych lub prywatnych; uważa, że do pozyskania znacznych kwot inwestycji potrzebnych do osiągnięcia celów strategii „Europa 2020” konieczne będzie pozyskanie dodatkowego kapitału; podkreśla w szczególności potrzebę zmaksymalizowania oddziaływania funduszy UE poprzez pozyskiwanie, łączenie i wykorzystywanie publicznych i prywatnych środków finansowych na infrastrukturę i duże projekty leżące w interesie Europy bez zakłócania konkurencji;

23.    zwraca uwagę na rozwój zinstytucjonalizowanych partnerstw publiczno-prywatnych w Unii od lat 90. XX w., między innymi w sektorze transportu, w przypadku budynków publicznych i sprzętu publicznego oraz ochrony środowiska naturalnego, jako form współpracy między władzami publicznymi a sektorem prywatnym oraz dodatkowego narzędzia do tworzenia infrastruktury i świadczenia strategicznych usług publicznych; wyraża jednak zaniepokojenie pewnymi problemami związanymi z partnerstwami publiczno-prywatnymi oraz nalega, by kształt takich przyszłych partnerstw uwzględniał dotychczasowe doświadczenia i przyczynił się do naprawiania błędów z przeszłości;

24.    zwraca uwagę na wcześniejsze, zasadniczo pozytywne doświadczenia w zakresie wykorzystywania innowacyjnych instrumentów finansowych, w tym łączenia dotacji i pożyczek oraz mechanizmów podziału ryzyka, takich jak instrument gwarancji kredytowej dla projektów transeuropejskiej sieci transportowej, mechanizm finansowania opartego na podziale ryzyka i instrumenty polityki spójności (JEREMIE, JESSICA, JASPERS i JASMINE), aby osiągnąć konkretny cel polityki; uważa, że Unia powinna podjąć działania szczególnie w celu zwiększenia wykorzystania funduszy UE jako katalizatora w kontekście przyciągania dodatkowych środków ze strony EBI, EBOR, innych międzynarodowych instytucji finansowych oraz sektora prywatnego;

25.    w związku z tym wzywa Komisję do zaproponowania środków w celu rozszerzenia systemu innowacyjnego finansowania po dokonaniu dokładnej oceny potrzeb w zakresie inwestycji publicznych i prywatnych oraz zgodnie z metodologią dotyczącą koordynacji finansowania z różnych źródeł; wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, by ich krajowe ramy prawne umożliwiały wdrażanie tych systemów; wzywa zatem do znacznego wzmocnienia ram regulacyjnych, budżetowych i operacyjnych tych mechanizmów w celu zapewnienia ich skuteczności pod względem wspierania inwestycji, zrównoważonego rozwoju i właściwego wykorzystywania zasobów UE oraz zagwarantowania odpowiedniego monitorowania, sprawozdawczości i odpowiedzialności; podkreśla ponadto potrzebę dopilnowania, by podstawowe ryzyko zostało określone ilościowo i należycie uwzględnione;

26.    odnotowuje historyczne trudności ze znalezieniem inwestorów prywatnych w przypadku zakrojonych na dużą skalę projektów UE; uznaje, że kryzys finansowy zniechęcił inwestorów prywatnych do finansowania projektów UE i ukazał potrzebę odbudowania wystarczającego zaufania, aby duże projekty inwestycyjne mogły pozyskać potrzebne im wsparcie; podkreśla, że wsparcie z budżetu UE będzie potrzebne, zarówno w krótkim, jak i dłuższym okresie, do pozyskania i wykorzystania funduszy prywatnych na rzecz projektów leżących w interesie UE, zwłaszcza projektów wnoszących europejską wartość dodaną, które są opłacalne pod względem gospodarczym, ale nie są uważane za opłacalne handlowo;

27.    w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę wprowadzenia obligacji projektowych w ramach strategii „Europa 2020” jako mechanizmu podziału ryzyka wraz z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym (EBI) zapewniającego dodatkowe wsparcie z budżetu UE, który powinien stanowić dźwignię dla funduszy UE i zapewnić dodatkowe zainteresowanie ze strony inwestorów prywatnych, jeżeli chodzi o udział w priorytetowych projektach UE zgodnie celami strategii „Europa 2020”; wzywa Komisję do przedstawienia pełnego wniosku dotyczącego obligacji projektowych UE, opartego na doświadczeniach w zakresie stosowania wspólnych instrumentów UE i EBI, oraz do uwzględnienia jasnych i przejrzystych kryteriów dotyczących kwalifikowalności i wyboru projektów; przypomina, ze projekty leżące w interesie UE, które generują niewielki dochód, będą nadal wymagały finansowania przez dotacje; jest zaniepokojony, że ograniczenia w budżecie UE mogłyby osłabić dodatkowe wsparcie dla nowych inicjatyw;

28.    ponownie podkreśla potrzebę zapewnienia jak największej przejrzystości i kontroli demokratycznej w przypadku innowacyjnych instrumentów i mechanizmów finansowych z udziałem budżetu UE; wzywa Komisję do przedstawienia propozycji ram wdrażania i kwalifikowalności przedsięwzięć, która zostałaby przyjęta w drodze zwykłej procedury ustawodawczej i która zapewniłaby stały przepływ informacji i udział władzy budżetowej w odniesieniu do korzystania z tych instrumentów w całej Unii, co umożliwi Parlamentowi zweryfikowanie, czy jego priorytety polityczne są realizowane, a także lepszą kontrolę Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nad takimi instrumentami;

Zapewnienie należytego zarządzania finansami

29.    uważa, że poprawa realizacji i jakości wydatków powinna stanowić podstawową zasadę optymalnego wykorzystania budżetu UE oraz przygotowywania programów i działań po 2013 r. oraz zarządzania nimi;

30.    podkreśla ponadto, że przy opracowywaniu programów wydatków należy kłaść największy nacisk na takie zasady jak jasność celów, pełna zgodność ze wspólnotowym dorobkiem prawnym i komplementarność instrumentów i działań, harmonizacja i uproszczenie zasad dotyczących kwalifikowalności i realizacji, przejrzystość oraz pełna i uzgodniona odpowiedzialność; podkreśla znaczenie sporządzania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci jako narzędzia prawidłowego zarządzania w celu zwiększenia efektywności i uczciwości;

31.    podkreśla w szczególności, że uproszczenie zasad i procedur powinno być najważniejszym przekrojowym priorytetem oraz jest przekonany, że pod tym względem zasadniczą rolę powinien pełnić przegląd rozporządzenia finansowego;

32.    podkreśla, że poprawę zarządzania finansami w Unii trzeba wesprzeć dokładnym monitorowaniem postępów osiąganych w Komisji i państwach członkowskich; domaga się, aby państwa członkowskie przyjęły odpowiedzialność za właściwe wykorzystanie i zarządzanie funduszami UE oraz wydawanie na odpowiednim szczeblu politycznym rocznych oświadczeń krajowych w sprawie wykorzystania funduszy UE;

33.    podkreśla konieczność ustosunkowania się do trendu rosnącego poziomu niespłaconych zobowiązań (RAL); przypomina, że według Komisji na koniec 2013 r. kwota RAL wyniesie 217 miliardów euro; odnotowuje, że pewien poziom RAL jest nieunikniony przy realizacji programów wieloletnich, podkreśla jednak, że występowanie niespłaconych zobowiązań z definicji wiąże się z koniecznością dokonania odnośnych płatności; w związku z tym nie zgadza się z podejściem Rady, aby decyzję o poziomie płatności podejmować a priori, bez uwzględnienia dokładnej oceny rzeczywistych potrzeb; dlatego w ramach corocznej procedury budżetowej w następnych WRF zrobi, co w jego mocy, aby zredukować rozbieżności między zobowiązaniami a wypłatami środków, odpowiednio zwiększając poziom płatności;

34.    zdecydowanie uważa, że do poprawy jakości zarządzania funduszami UE i ich kontroli przez państwa członkowskie konieczna jest ocena mocnych i słabych stron systemów zarządzania i kontroli państw członkowskich w poszczególnych dziedzinach polityki; uważa ponadto, że lepsze zarządzanie, mniejsza biurokracja i większa przejrzystość oraz lepsze kontrole, a nie większa ich liczba, są niezbędne do zwiększenia efektywności i skuteczności funduszy UE, także w kontekście ich wskaźnika absorpcji; w związku z tym uważa, że należy znaleźć równowagę między poziomem kontroli a jej kosztem;

35.    podkreśla znaczenie pewności prawa i ciągłości budżetowej dla skutecznej realizacji wieloletnich strategii politycznych i programów; uważa zatem, że nie należy zmieniać przepisów w trakcie okresów programowania bez należytego uzasadnienia i odpowiedniej oceny wpływu, ponieważ może to spowodować większe koszty transformacji, wolniejszą realizację i rosnące ryzyko błędu;

36.    podkreśla, że zdolności instytucjonalne są jednym z najważniejszych elementów przyczyniających się do pomyślnego rozwoju, realizacji i monitorowania polityk Unii; w związku z tym uważa, że wzmocnienie zdolności instytucjonalnych i administracyjnych na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym mogłoby pomóc w dokonaniu dostosowań strukturalnych i przyczynić się do sprawnej i udanej absorpcji środków UE;

Część III: Priorytety polityczne

37.    przypomina, że wejście w życie Traktatu z Lizbony wzmacnia politykę Unii i nadaje jej znaczące nowe prerogatywy, w szczególności w dziedzinie działań zewnętrznych, sportu, przestrzeni kosmicznej, zmiany klimatu, energetyki, turystyki i ochrony ludności; podkreśla, że wymaga to dostatecznych środków finansowych; przypomina w tym kontekście o art. 311 TFUE, który wymaga, by Unia sama pozyskiwała środki niezbędne do osiągnięcia jej celów i do prowadzenia jej polityk;

Budżet wspierający cele strategii „Europa 2020”                               

38.    uważa, że strategia „Europa 2020” powinna być głównym politycznym punktem odniesienia dla następnych WRF; jednocześnie utrzymuje, że strategia „Europa 2020” nie stanowi uniwersalnej strategii obejmującej wszystkie dziedziny polityki Unii; podkreśla, że inne polityki oparte na Traktacie i dążące do osiągnięcia innych celów muszą zostać należycie odzwierciedlone w następnych WRF;

39.    jest zdania, że strategia „Europa 2020” powinna pomóc UE wyjść z kryzysu i wzmocnić ją przez poprawę warunków dla innowacji, badań i rozwoju, osiągnięcie założeń UE w zakresie zmiany klimatu i energii, zwiększenie poziomów edukacji i wspieranie integracji społecznej, w szczególności poprzez ograniczanie ubóstwa, a także przez zwiększenie wydatków na te cele; zauważa, że strategia „Europa 2020” ma odnosić się nie tylko do krótkoterminowego wzrostu gospodarczego i stabilności finansowej, lecz także do strukturalnego przejścia w dłuższym okresie na ścieżkę bardziej zrównoważonego rozwoju bazującego na efektywniejszym wykorzystaniu zasobów;

40.    uważa, że obecna treść strategii „UE 2020” – obejmująca m.in. nadrzędne cele i inicjatywy przewodnie, przeszkody i wskaźniki – ma wciąż bardzo ogólny charakter i wzywa Komisję do przedłożenia bardziej szczegółowych propozycji; uważa ponadto, że ponowne uruchomienie jednolitego rynku jest zasadniczym elementem strategii „Europa 2020”, który zwiększa synergię między różnymi inicjatywami przewodnimi; podkreśla, że cele tej strategii można zrealizować wyłącznie dzięki konkretnym zobowiązaniom ze strony państw członkowskich w ramach ich krajowych programów reform, strategii politycznych o sprawdzonych mechanizmach wdrażania oraz konkretnym i spójnym wnioskom ustawodawczym;

41.    podkreśla ponadto, że strategia „Europa 2020” może zyskać wiarygodność tylko wtedy, gdy zapewniona zostanie spójność między jej celami i przeznaczanymi na nie środkami na poziomie krajowym i europejskim; uważa, że następne WRF powinny odzwierciedlać ambicje strategii „Europa 2020” oraz jest zdecydowany pracować z Komisją i państwami członkowskimi, aby przygotować wiarygodne ramy finansowania zapewniające w szczególności odpowiednie finansowanie inicjatyw przewodnich i głównych celów; w tym kontekście stwierdza, że konieczne jest precyzyjne określenie zadań, zasobów i obowiązków oraz ich zsynchronizowanie między Unią a jej państwami członkowskimi, uwzględniając władze lokalne i regionalne; wzywa Komisję do sprecyzowania budżetowego wymiaru inicjatyw przewodnich, ponieważ te priorytetowy plany działań dotyczą wszystkich polityk finansowanych z budżetu UE;

42.    ostrzega, że opracowanie dziesięcioletniej strategii „Europa 2020” wymaga dostatecznej elastyczności budżetowej, aby zapewnić odpowiednie dopasowanie środków budżetowych do zmieniających się okoliczności i priorytetów;

Budżet wspierający zarządzanie gospodarcze

43.    zwraca uwagę na fakt, że w ramach obecnego europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej z marginesu między pułapem zasobów własnych a wydatkami ujętymi w budżecie rocznym trzeba pokryć gwarancje udzielone na zabezpieczenie pożyczki o wartości do 60 mld EUR; zwraca uwagę na dodatkowe zobowiązania uzgodnione w kontekście średnioterminowej pomocy finansowej dla państw członkowskich nienależących do strefy euro, którą trzeba będzie zapewnić z tego samego marginesu;

44.    apeluje o to, by europejski okres oceny zapewniał lepszą koordynację budżetową i synergię między Unią a państwami członkowskimi, co zwiększy europejską wartość dodaną; apeluje o to, by europejski okres oceny również zwiększał koordynację gospodarczą między państwami członkowskimi zgodnie z zasadą metody wspólnotowej, zapewniając strefie euro i państwom, które pragną do niej przystąpić, lepsze zarządzanie gospodarcze, zmniejszając w ten sposób potrzebę korzystania z mechanizmu stabilizacji finansowej; uważa, że europejski okres oceny powinien koncentrować się na zwiększeniu synergii między europejskimi i krajowymi inwestycjami publicznymi;

45.    odnotowuje koncepcję zakładającą, że po 2013 r. europejski mechanizm stabilności (ESM) będzie zorganizowany wyłącznie w międzyrządowy sposób; wyraża zaniepokojenie z powodu takiego rozwoju sytuacji i zwraca uwagę na brak kontroli, odpowiedzialności demokratycznej, a także wdrażania w podejściu międzyrządowym; podkreśla konieczność uwzględnienia metody wspólnotowej w odniesieniu do europejskiego mechanizmu stabilności; przypomina, że budżet UE zapewnia państwom członkowskim gwarancje pożyczek w ramach europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej, a także średnioterminową pomoc finansową w ramach instrumentu wsparcia bilansu płatniczego państw członkowskich nienależących do strefy euro;

46.    przypomina, że waluta europejska została utworzona bez rzeczywistej konwergencji gospodarczej między państwami chcącymi ją wprowadzić i przy braku wystarczająco dużego budżetu Unii w kontekście dostosowania się do własnej waluty; uważa, że taki budżet wymagałby zastąpienia znaczącej części obecnych wydatków państw członkowskich wydatkami Unii, tak aby w należyty sposób uwzględnić metodę wspólnotową oraz zapewnić strefie euro i UE stabilność budżetową niezbędną dla przezwyciężenia kryzysu zadłużenia; zwraca się do Komisji o zbadanie możliwego wpływu systemu euroobligacji na budżet UE;

47.    odnotowuje znaczenie badań i innowacji w kontekście szybszego przechodzenia na zrównoważoną, wiodącą gospodarkę opartą na wiedzy; w związku z tym uważa, że następne wieloletnie ramy finansowe powinny przewidywać większą koncentrację środków budżetowych na obszarach, które stymulują wzrost gospodarczy i konkurencyjność, takich jak badania i innowacje, zgodnie z zasadami europejskiej wartości dodanej i doskonałości;

48.    wyraża zdecydowane przekonanie, że wartość dodana coraz częstszego łączenia krajowych wydatków na badania i innowacje w ramach budżetu UE w celu osiągnięcia niezbędnej masy krytycznej i ekonomii skali przyniesie lepsze skutki, a także ograniczy powielanie i marnotrawienie skromnych funduszy;

49.    uważa, że potrzebne są wspólne wysiłki publiczne i prywatne, zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym, aby osiągnąć określony w strategii „Europa 2020” cel, którym jest przeznaczenie 3% produktu krajowego brutto na wydatki na badania naukowe i rozwój, aby stworzyć europejską przestrzeń badawczą i „Unię innowacji”; wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do uzgodnienia bez dalszych opóźnień konkretnego planu działania w sprawie realizacji tego celu i wskazuje na ogromne, wynoszące ok. 130 miliardów euro rocznie, zobowiązania ekonomiczne, z jakimi będzie się on wiązał zarówno w kontekście budżetu UE, jak i budżetów krajowych oraz dwa razy tyle w kontekście sektora prywatnego;

Wiedza na rzecz wzrostu

Badania naukowe i innowacje

50.    uważa, że fundusze publiczne przeznaczone na badania i rozwój należy znacznie zwiększyć, gdyż inwestycje publiczne często stanowią bodziec dla inwestycji prywatnych; podkreśla potrzebę zwiększenia, pobudzenia i zagwarantowania finansowania badań naukowych, rozwoju i innowacji w Unii poprzez znaczne zwiększenie od 2013 r. odpowiednich wydatków, a zwłaszcza wydatków na ósmy ramowy program badań; podkreśla w związku z tym, że polityka spójności odegrała w obecnym okresie programowania rolę katalizatora dla zwiększenia inwestycji w badania i rozwój oraz wzywa do utrzymania i wzmocnienia takiej tendencji w kolejnym okresie programowania;

51.    podkreśla, że zwiększeniu środków musi towarzyszyć radykalne uproszczenie procedur finansowania; wyraża szczególne zaniepokojenie niewielkim wykorzystaniem funduszy UE przez europejską wspólnotę naukową i wzywa Komisję do nieustawania w wysiłkach mających na celu pogodzenie wniosków dotyczących redukcji obciążenia administracyjnego i uproszczenia dostępu do strumieni finansowania w przypadku badaczy, MŚP i organizacji społeczeństwa obywatelskiego przy jednoczesnym utrzymaniu wystarczającej kontroli budżetowej; wskazuje na konieczność zwolnienia MŚP z niektórych wymogów administracyjnych, zmniejszając biurokrację i zachęcając do innowacyjności poprzez łatwiejszy dostęp do finansowania;

52.    apeluje o ściślejsze powiązanie podstawowych badań naukowych i innowacyjności przemysłu oraz innowacyjności i procesu wytwarzania; przypomina w szczególności, że jeden z głównych problemów badań w UE i programów innowacji polega na tym, że ich wyniki nie są skutecznie przekazywane na rynek, i podkreśla znaczenie utworzenia zachęt do komercjalizacji produktów w dziedzinie badań i rozwoju, zwłaszcza dzięki łatwiejszemu dostępowi do finansowania; podkreśla w związku z tym znaczenie różnych funduszy płynnie ze sobą współdziałających i wzywa Komisję do wprowadzenia niezbędnych dostosowań tak, aby poszczególne fundusze wzajemnie się uzupełniały;

53.    przypomina, że osiągnięcie celów UE dotyczących klimatu i energii wymaga znacznego zwiększenia wysiłków w dziedzinie badań i rozwoju, zwłaszcza w odniesieniu do badań w zakresie ochrony środowiska, efektywności energetycznej i technologii opartych na odnawialnych źródłach energii; uważa ponadto, że Europa może utrzymać pozycję lidera w dziedzinie ekologicznych technologii tylko wtedy, gdy będzie wspierana odpowiednimi wysiłkami w dziedzinie badań;

54.    uważa, że innowacyjne przedsiębiorstwa europejskie potrzebują nie tylko dotacji, lecz również lepszego prawodawstwa, lepszego dostępu do bazy naukowej oraz lepszego i bardziej różnorodnego dostępu do funduszy, od grantów po kredyty i inwestycje kapitałowe; wzywa wobec tego państwa członkowskie i Komisję do stworzenia odpowiednich warunków na szczeblu krajowym i europejskim, które umożliwią sektorowi prywatnemu zwiększenie udziału w inwestycjach w badania i rozwój; podkreśla potrzebę usprawnienia partnerstw publiczno-prywatnych w tym obszarze poprzez zmniejszenie biurokracji i uproszczenie obowiązujących procedur; w tym kontekście zwraca uwagę na istotną rolę, którą powinien odgrywać EBI oraz EFI i uważa w szczególności, że należy rozszerzyć zakres instrumentów umożliwiających stały podział ryzyka oferowanych przez EBI w ramach mechanizmu finansowania opartego na podziale ryzyka, zwłaszcza w celu wspierania MŚP;

55.    podkreśla, że innowacja to jeden z kluczowych priorytetów w strategii „Europa 2020”; przyznaje, że Europejski Instytut Innowacji i Technologii potencjalnie stanowi główną siłę napędową trwałego wzrostu i konkurencyjności UE, jako że pobudza on wiodące światowe innowacje, oraz wzywa do powiększenia i odpowiedniego finansowania wspólnot wiedzy i innowacji; podkreśla znaczenie Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych, jeśli chodzi o zapewnienie najnowszej wiedzy niezbędnej przyszłym innowatorom i wsparcie pomysłów badawczych obciążonych wysokim ryzykiem; podkreśla ponadto potrzebę opracowania długoterminowych strategii finansowych w celu zapewnienia finansowania zakrojonych na dużą skalę projektów w dziedzinie badań i rozwoju;

Przemysł i MŚP

56.    podkreśla, że silna i zróżnicowana podstawa przemysłowa ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia celu polegającego na utworzeniu konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej gospodarki europejskiej; przypomina, że MŚP są głównymi motorami wzrostu gospodarczego, konkurencyjności, innowacyjności i zatrudnienia oraz uznaje ich istotną rolę w zapewnieniu ożywienia i pobudzenia zrównoważonej gospodarki UE; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje fakt, że strategia „Europa 2020” kładzie nacisk na politykę innowacyjności i politykę przemysłową, w szczególności poprzez inicjatywy przewodnie „Unia innowacji” i „Zintegrowana polityka przemysłowa w erze globalizacji”, oraz podkreśla potrzebę zwiększenia działań istotnych dla MŚP w ramach innych inicjatyw przewodnich;

57.    apeluje o to, by MŚP i przedsiębiorcy znaleźli się w centrum strategii „Europa 2020”; w związku z tym domaga się, aby w następnych WRF zapewniono większe wsparcie dla wszystkich programów i instrumentów mających na celu wsparcie MŚP, w szczególności programu na rzecz konkurencyjności i innowacji oraz programu Small Business Act, jak również poprzez wykorzystanie funduszy strukturalnych; proponuje lepsze łączenie w budżecie UE instrumentów wspólnotowych i funduszy na rzecz MŚP; podkreśla ponadto konieczność większej dostępności i dostosowania instrumentów finansowych do potrzeb MŚP, między innymi poprzez większy nacisk na mikrofinansowanie i instrumenty finansowe typu mezzanine, przedłużenie i rozszerzenie instrumentów gwarancji w ramach tego programu oraz mechanizmu finansowania opartego na podziale ryzyka w ramowym programie badań;

Agenda cyfrowa

58.    uważa, że UE powinna odegrać wiodącą rolę w tworzeniu i umacnianiu roli technologii informacyjno-komunikacyjnych oraz otwartych standardów w zakresie innowacji; podkreśla potrzebę rozwijania swobodnego obiegu treści i wiedzy, tzw. „piątej swobody”; podkreśla znaczenie zapewnienia szybkiej realizacji agendy cyfrowej Unii i stałych wysiłków na rzecz osiągnięcia do 2020 r. celu zakładającego zapewnienie wszystkim obywatelom UE dostępu do szerokopasmowego internetu, również w mniej rozwiniętych regionach;

Przestrzeń powietrzna i kosmiczna

59.    uważa, że działalność kosmiczna stanowi podstawę innowacji i działalności przemysłowej, wysoko wykwalifikowanych zawodów, poprawy dobrobytu i bezpieczeństwa obywateli; stoi na stanowisku, że logiczne jest, iż na rozwój nowo stworzonej polityki kosmicznej należałoby przeznaczyć odpowiednie fundusze; podkreśla strategiczne znaczenie dużych projektów w tej dziedzinie: europejskich globalnych systemów nawigacji satelitarnej (Galileo i europejski system wspomagania satelitarnego), programu globalnego monitoringu środowiska i bezpieczeństwa (GMES) oraz europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR), co umożliwi utworzenie jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej; podkreśla, że ze względu na długie cykle wdrożeniowe oraz na inwestycje kapitałowe już przeznaczone na te projekty niezbędne są dostateczne i spójne zobowiązania finansowe we wszystkich okresach planowania;

Właściwe umiejętności niezbędne pracownikom w przyszłości

60.    podkreśla, że zaniechanie odpowiedniego inwestowania w edukację i uczenie się przez całe życie w perspektywie krótkoterminowej mogłoby spotęgować i wydłużyć kryzys, gdyż obywatele nie będą dysponować umiejętnościami wymaganymi do wykonywania pracy w nowej gospodarce opartej na wiedzy; podkreśla zatem pilną potrzebę wspierania przez UE inwestycji publicznych w tych obszarach; przypomina, że wskaźnik osób przedwcześnie kończących naukę i ograniczony dostęp do szkolnictwa średniego i wyższego stanowią podstawowe przyczyny powstawania wysokiej stopy długoterminowego bezrobocia i nie sprzyjają spójności społecznej; uważa wobec tego, iż zachodzi bezwzględna konieczność umocnienia związku między edukacją, badaniami i rozwojem oraz zatrudnieniem;

61.    podkreśla znaczenie odpowiednio finansowanych programów edukacji, mobilności młodych ludzi, szkoleń i uczenia się przez całe życie, wspierania równouprawnienia, a także środków zmierzających do wprowadzenia dostosowań na rynku pracy, jako że wniosłyby one istotny wkład w walkę z przedwczesnym kończeniem nauki oraz z bezrobociem i w osiągnięcie nadrzędnych celów strategii „Europa 2020”; uważa, że przejście w kierunku zrównoważonego społeczeństwa w najbliższych latach oznacza należyte uwzględnienie znaczenia wspierania nowych zielonych miejsc pracy, gdyż niezbędne w tym celu będą nowe szkolenia;

62.    wyraża pogląd, że inicjatywa przewodnia dotycząca nowych umiejętności i miejsc pracy powinna umożliwić szerszą koncentrację na grupach i osobach najbardziej zagrożonych, które napotykają trudności w dostępie do rynku pracy, jak np. Romowie; podkreśla kluczową rolę Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) w realizacji celów społecznych i celów w dziedzinie zatrudnienia przewidzianych w strategii „Europa 2020”; w związku z tym jest zdania, że EFS należy traktować jako priorytet polityczny oraz odpowiednio finansować; opowiada się za bardziej strategicznym wykorzystywaniem EFS na promowanie równości kobiet i mężczyzn, dostępu do rynku pracy i powrotu na rynek pracy, walkę z bezrobociem, ubóstwem, wykluczeniem społecznym i wszelkimi formami dyskryminacji;

Spójność na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia

63.    podkreśla europejską wartość dodaną polityki spójności, ponieważ polityka ta stanowi ugruntowany mechanizm zapewniający wzrost gospodarczy i zatrudnienie, główne narzędzie konwergencji, trwałego wzrostu i solidarności oraz od kilkudziesięciu lat jedną z najważniejszych, najwidoczniejszych i najskuteczniejszych dziedzin polityki Unii; wskazuje jednak na fakt, że nowoczesna polityka spójności musi doprowadzić do szeregu reform strukturalnych, w szczególności w dziedzinie uproszczenia, sprostać najważniejszym wyzwaniom, w obliczu których stoi Unia, oraz promować synergię z innymi praktycznymi politykami i instrumentami; wyraża przekonanie, że polityka spójności UE nadal powinna być polityką ogólnounijną, zapewniającą dostęp do zasobów, doświadczeń i pomocy wszystkim regionom UE;

64.    przypomina, że znaczenie polityki spójności wzrosło z wejściem w życie Traktatu z Lizbony i umocowaniem w nim spójności terytorialnej; w tym kontekście uważa, że należy wzmocnić wszystkie formy współpracy terytorialnej (współpracy transgranicznej, transnarodowej i międzyregionalnej); podkreśla, że należy również uwzględnić współpracę i strategie makroregionalne;

65.    podkreśla główną rolę, którą polityka spójności odgrywa w osiąganiu celów strategii „Europa 2020”, i wyraża pogląd, że należyta autonomiczna polityka spójności jest warunkiem wstępnym pomyślnej realizacji tej strategii; podkreśla, że ze względu na swój przekrojowy charakter polityka spójności znacząco przyczynia się do realizacji wszystkich trzech priorytetów strategii „Europa 2020”, tj. inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego integracji społecznej, oraz że powinno to być odzwierciedlone w strukturze następnych WRF poprzez odrzucenie jakiejkolwiek fragmentacji tej polityki na różne działy lub poddziały; przypomina jednak, że polityka spójności UE ma własną misję do spełnienia oraz własne cele do osiągnięcia, które zostały określone w art. 174 TFUE i które wykraczają poza strategię „Europa 2020”; podkreśla, że należy je uwzględnić w kolejnym okresie programowania, zwłaszcza biorąc pod uwagę trwałą potrzebę osiągnięcia w Unii konwergencji gospodarczej, społecznej i terytorialnej;

66.    podkreśla, że skuteczna i wzmocniona polityka spójności wymaga odpowiedniego finansowania, i że kwoty jej przydzielone w obecnym okresie programowania powinny przynajmniej zostać utrzymane w następnym okresie w celu zwiększenia starań na rzecz zmniejszenia różnic w zakresie rozwoju regionalnego pomiędzy regionami UE; w tym kontekście ponawia swój postulat dotyczący tego, aby w następnych WRF środki niewykorzystane lub umorzone w ramach funduszy spójności pozostały w budżecie UE, a nie były zwracane państwom członkowskim; przypomina swoje stanowisko, zgodnie z którym PKB na jednego mieszkańca musi pozostać głównym kryterium określania warunków kwalifikowalności do otrzymania pomocy w ramach polityki regionalnej;

67.    uważa, że państwa członkowskie i regiony powinny skoncentrować środki UE i środki krajowe na niewielkiej liczbie priorytetów i projektów o prawdziwie europejskim znaczeniu, takich jak badania i rozwój oraz innowacje, odpowiadających konkretnym wyzwaniom, w obliczu których same stoją; w tym kontekście zwraca się do Komisji o przygotowanie konkretnych wniosków w celu zapewnienia większej koncentracji tematycznej funduszy spójności na priorytetach strategii „Europa 2020” i uważa, że należy wprowadzić system w większym stopniu ukierunkowany na wyniki niż obecny system przydzielania środków, jednocześnie należycie uwzględniając charakterystyczne dla poszczególnych regionów potrzeby i priorytety; w tym zakresie z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji dotyczący uzgodnienia z poszczególnymi państwami członkowskimi i ich regionami lub bezpośrednio z regionami – w kontekście umów w sprawie partnerstwa na rzecz rozwoju i inwestycji oraz programów operacyjnych – szczegółowych warunków i zasad służących osiągnięciu ustalonych celów;

68.    jest głęboko przekonany o znaczeniu zintegrowanego podejścia politycznego i uważa, że wszystkie odnoszące się do danego sektora inwestycje w następnych WRF muszą być skoordynowane z inwestycjami podejmowanymi w ramach polityki spójności; z tego względu podkreśla potrzebę poprawy koordynacji, zmniejszenia niepotrzebnego dublowania i tworzenia większej synergii między EFRR, EFS, Funduszem Spójności, EFRROW i Europejskim Funduszem Rybackim (EFR); podkreśla również konieczność unikania powielania i potrzebę poprawy koordynacji pomiędzy Europejskim Funduszem Dostosowania do Globalizacji oraz EFS; w związku z tym uważa, że utworzenie wspólnych ram strategicznych określających wspólne priorytety inwestycyjne w przypadku wszystkich tych funduszy jest istotnym krokiem w tym kierunku; uważa ponadto, że koordynacja musi odbywać się na wszystkich poziomach kształtowania polityki, począwszy od planowania strategicznego do realizacji; jest przekonany, że EFS musi pozostać integralnym elementem polityki spójności na wszystkich etapach jej programowania i wdrażania oraz zarządzania nią;

69.    uważa, że obszary miejskie – jako miejsca o dużej koncentracji wyzwań (bezrobocie, wykluczenie społeczne, degradacja środowiska naturalnego, migracja) – mogą odgrywać istotną rolę w rozwoju regionalnym i przyczyniać się do niwelowania nierówności ekonomicznych i społecznych w praktyce; w związku z tym podkreśla konieczność widoczniejszego i bardziej ukierunkowanego podejścia do miejskiego wymiaru polityki spójności przy zapewnieniu zrównoważonych warunków rozwoju synergii między obszarami miejskimi, podmiejskimi i wiejskimi;

70.    uznaje, że zgodnie z Traktatem szczególną uwagę należy poświęcić obszarom wiejskim, obszarom podlegającym przemianom przemysłowym oraz regionom, w których występują przeszkody naturalne lub demograficzne o charakterze poważnym lub trwałym, takim jak najbardziej wysunięte na północ regiony o bardzo niskiej gęstości zaludnienia, wyspy, regiony transgraniczne i górskie, a także najbardziej oddalone regiony; jest przekonany, że zasoby i potencjał, którymi dysponują te regiony, mogą odgrywać ważną rolę w przyszłej konkurencyjności Unii Europejskiej; podkreśla w związku z tym, że obszary, które muszą sprostać wyzwaniom, należy uwzględnić również w przyszłych WRF; uważa, że należy opracować specjalną strategię na rzecz tych regionów, które borykają się z niekorzystnymi warunkami, jak określono w rezolucji PE z dnia 22 września 2010 r.;

71.    przypomina, że jedno z głównych zastrzeżeń wobec polityki spójności dotyczy złożoności przepisów; z naciskiem podkreśla znaczenie finansowania krzyżowego oraz uproszczenia przepisów i procedur dotyczących tej polityki, zmniejszenia stopnia złożoności i obciążeń administracyjnych oraz bardziej przejrzystszego i skuteczniejszego przydzielania środków miastom, gminom i regionom; podkreśla, że systemy audytowe i kontrolne powinny spełniać najwyższe normy, aby można było wykrywać i bezzwłocznie karać nadużycia; podkreśla, że zgodnie z zasadą proporcjonalności częstotliwość kontroli powinna zależeć od ryzyka wystąpienia nieprawidłowości;

72.    wzywa do poprawy systemów monitorowania i oceny pod względem ich wdrożenia; podkreśla, że zasada partnerstwa powinna odegrać w tej poprawie kluczową rolę oraz że należy ją zaktualizować w kontekście upraszczania przepisów; uważa, że opracowanie konkretnych i wymiernych wskaźników rezultatów należy uważać za podstawę pomiaru faktycznych postępów w zakresie osiągania uzgodnionych celów; z zadowoleniem przyjmuje propozycje Komisji dotyczące oceny ex ante, oceny bieżącej i oceny wpływu poszczególnych programów operacyjnych; przypomina, że inne zasady polityki spójności, takie jak zasada współfinansowania, wielopoziomowe sprawowanie rządów, podejście oddolne, uwzględnianie aspektu płci i dodatkowość, wykazały swoje znaczenie i powinny zostać utrzymane w następnych WRF;

73.    wzywa Komisję do ustanowienia na czas następnego okresu programowania pośredniej kategorii regionów, których PKB na mieszkańca wynosi pomiędzy 75% a 90% PKB UE, w celu nadania im wyraźniejszego statusu oraz zwiększenia bezpieczeństwa ich rozwoju; zwraca się do Komisji o udzielenie dalszych informacji na temat budżetowych konsekwencji tego rodzaju opcji; wzywa również Komisję do przygotowania konkretnych wniosków w celu zwiększenia równości pomiędzy tymi regionami i innymi regionami na takim samym poziomie rozwoju;

74.    przestrzega przed uzależnieniem wydatkowania funduszy spójności od sankcji nakładanych w ramach warunków makroekonomicznych związanych z paktem stabilności i wzrostu, ponieważ byłoby to sprzeczne z samymi celami, do których ma dążyć polityka spójności, a mianowicie z celem polegającym na zniwelowaniu różnic regionalnych; dlatego podkreśla potrzebę zwiększenia zakresu monitoringu w celu zapewnienia wykorzystania funduszy strukturalnych zgodnie z prawem unijnym oraz z zamierzonymi celami;

75.    wyraża szczególne zaniepokojenie powolnym rozpoczynaniem programów operacyjnych na początku każdego okresu programowania, między innymi ze względu na pokrywanie się tej fazy z kończeniem poprzednich programów; zwraca uwagę na fakt, że problem ten musi zostać terminowo rozwiązany poprzez uwzględnienie czynników, które przyczyniają się do takich opóźnień; w tym celu wskazuje na potrzebę zapewnienia określonej ciągłości między okresami programowania, jeżeli chodzi o ustanawianie krajowych systemów i organów zarządzania i kontroli;

76.    zachęca władze lokalne i regionalne do wykorzystywania na jak najszerszą skalę innowacyjnych instrumentów finansowych obejmujących między innymi fundusze obrotowe na działania zwiększające efektywność energetyczną; apeluje o uproszczenie takich instrumentów finansowych oraz poddanie ich większej kontroli demokratycznej;

Zarządzanie zasobami naturalnymi i trwały rozwój

Wspólna polityka rolna

77.    stwierdza, że wspólna polityka rolna (WPR) powinna być również ukierunkowana na wnoszenie wkładu w realizację celów strategii „Europa 2020” oraz że obydwa filary WPR powinny wnieść w nią cenny i różnorodny wkład, wzajemnie się uzupełniając; podkreśla, że WPR jest silnie osadzona w Traktacie z Lizbony, który określa jej cele i zadania;

78.    podkreśla, że podstawową funkcją zreformowanej WPR w obecnym kształcie jest gwarancja bezpieczeństwa żywnościowego Unii Europejskiej oraz globalnej podaży żywności w czasach rosnących cen żywności i niedostatku żywności na świecie przy jednoczesnym zapewnieniu różnorodnych dóbr publicznych poza rynkami rolnymi, takich jak utrzymanie produkcji na gruntach rolnych w całej Europie, kształtowanie różnorodności krajobrazów, zwiększanie różnorodności biologicznej i dobrostanu zwierząt, łagodzenie skutków zmiany klimatu, ochrona gleb i wody, przeciwdziałanie wyludnianiu się obszarów wiejskich, walka z ubóstwem i segregacją, zapewnienie zatrudnienia i usług świadczonych w interesie ogólnym na obszarach wiejskich, wspieranie bardziej zrównoważonej produkcji żywności oraz odnawialnych źródeł energii;

79.    wzywa Komisję do przedstawienia wniosków dotyczących reformy WPR, które miałyby na celu bardziej skuteczny i efektywny przydział i wykorzystanie budżetu WPR, między innymi poprzez bardziej sprawiedliwą dystrybucję płatności bezpośrednich między państwa członkowskie, regiony i rolników dzięki zaostrzeniu warunków w taki sposób, aby dostarczane były dobra publiczne oczekiwane przez społeczeństwo, oraz dzięki bardziej ukierunkowanym płatnościom zapewniającym jak największy zysk osiągnięty za pomocą środków publicznych; podkreśla potrzebę utrzymania systemu dwóch filarów w ramach WPR oraz uproszczenia mechanizmów wdrażania;

80.    popiera niezależność żywnościową krajów rozwijających się; przypomina o zobowiązaniu podjętym przez członków WTO podczas konferencji ministerialnej w Hongkongu w 2005 r. do osiągnięcia celu, jakim jest wyeliminowanie wszelkich form dopłat eksportowych; uważa, że nowa WPR musi być zgodna z unijną koncepcją spójnej polityki na rzecz rozwoju; podkreśla, że Unia nie może dalej korzystać z dopłat eksportowych do produktów rolnych i w dalszym ciągu musi koordynować wysiłki z najważniejszymi światowymi producentami rolnymi zmierzające do ograniczenia dotacji powodujących zakłócenia handlu;

81.    utrzymuje, że zważywszy na szeroki zakres zadań i celów, których ma dotyczyć WPR, w następnym okresie programowania finansowego kwoty przydzielone na WPR w budżecie na rok 2013 powinny być co najmniej utrzymane na tym samym poziomie;

82.    apeluje o większą koordynację Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) i pozostałych funduszy spójności i funduszy strukturalnych w celu wzmocnienia podejścia terytorialnego; zwraca się do Komisji o przedstawienie konkretnych propozycji, jak można by osiągnąć większą synergię w przypadku funduszy przeznaczonych na działalność niezwiązaną z rolnictwem w ramach EFRROW i innych odpowiednich instrumentów;

Rybołówstwo

83.    podkreśla, że zasoby rybne stanowią dobro publiczne o istotnym znaczeniu dla globalnego bezpieczeństwa żywnościowego; zwraca uwagę, że sektor rybołówstwa i akwakultury oraz związana z nim działalność są często głównym źródłem utrzymania i zrównoważonego zatrudnienia w regionach przybrzeżnych, wyspowych i peryferyjnych; uważa, że zreformowana wspólna polityka rybołówstwa (WPRyb) będzie potrzebować odpowiednich środków finansowych po 2013 r., aby osiągnąć średnio- i długoterminowe cele (stabilny, zrównoważony i dochodowy sektor rybołówstwa), odzyskanie swych zasobów rybnych i rozwiązanie problemów społecznych związanych z ograniczeniem nakładów połowowych; uznaje potrzebę lepszej koordynacji z polityką spójności; zwraca uwagę, że Europejski Fundusz Rybacki należy przeznaczyć na wsparcie zrównoważonych praktyk rybackich, a także na ochronę ekosystemów morskich, przy jednoczesnym zwróceniu szczególnej uwagi na sektor łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego;

Środowisko naturalne, zmiana klimatu i wydajne wykorzystywanie zasobów

84.    podkreśla, że UE powinna odgrywać główną rolę podczas transformacji w kierunku zrównoważonej gospodarki i promować przejście w kierunku zrównoważonego społeczeństwa, wraz z konkurencyjnym przemysłem europejskim i przystępnymi cenami energii, aby zagwarantować czyste i zdrowe otoczenie naturalne; podkreśla, że należy to osiągnąć między innymi poprzez ograniczenie zużycia energii we wszystkich sektorach, którego warunek wstępny stanowi sprawne działanie rynku wewnętrznego i infrastruktury, decentralizację dostaw energii, zwiększenie zużycia energii ze źródeł odnawialnych, poprawę ochrony różnorodności biologicznej i zapewnienie odporności ekosystemu;

85.    podkreśla, że instrument finansowy na rzecz środowiska LIFE+ został pomyślnie wdrożony i dowiódł swojego znaczenia dla zapewnienia różnorodności biologicznej i ochrony środowiska; podkreśla konieczność kontynuowania dobrze zaopatrzonych finansowo programów na rzecz ochrony przyrody i różnorodności biologicznej, aby osiągnąć cele UE w dziedzinie ochrony środowiska, zwłaszcza cele LIFE+ i NATURA 2000;

86.    podkreśla potrzebę przyjęcia podejścia horyzontalnego, łączącego środki mające na celu przeciwdziałanie zmianie klimatu i ograniczenie emisji gazów cieplarnianych – szczególnie środki oszczędzania energii – we wszystkich odpowiednich dziedzinach polityki, w tym w polityce zewnętrznej; jest przekonany, że dobrze wymierzone inicjatywy, takie jak warunkowość wydatków UE i prawodawstwo, są głównymi elementami pozwalającymi na osiągnięcie celów strategii „Europa 2020” w tej dziedzinie; w związku z tym uważa, że działania związane ze zmianą klimatu powinny zostać włączone do wszystkich odpowiednich sekcji wydatków, w tym wydatków zewnętrznych, oraz że dla nowych przedsięwzięć należy przeprowadzić ocenę oddziaływania na klimat; uważa, że większą część dochodu z europejskiego systemu handlu emisjami powinno się inwestować w łagodzenie zmian klimatu i innowacje w tej dziedzinie;

87.    wyraża pogląd, że jednym z podstawowych celów strategii „Europa 2020” jest sprostanie wyzwaniu, którym jest osiągnięcie zrównoważonego rozwoju, poprzez wprowadzenie kryteriów środowiskowych i zwiększenie wydajności wykorzystywania zasobów i efektywności energetycznej w celu przeciwdziałania zmianie klimatu;

88.    popiera zatem sugestię zawartą przez Komisję w przeglądzie budżetu dotyczącą wprowadzenia obowiązku wskazywania w przejrzysty sposób przypadków, w których programy sektorowe wspierały cele z zakresu klimatu i energetyki, określone jako 20/20/20, zawarte w strategii „Europa 2020”, i przyczyniły się do osiągnięcia celów inicjatywy przewodniej „Europa efektywnie korzystająca z zasobów”;

89.    podkreśla globalną odpowiedzialność, jaką UE ponosi za uporanie się ze zmianą klimatu; przypomina, że zobowiązania wynikające z porozumienia kopenhaskiego i porozumienia z Cancún, których celem jest pomoc krajom rozwijającym się w przeciwdziałaniu zmianie klimatu, muszą być nowe oraz muszą uzupełniać istniejącą pomoc rozwojową przy jednoczesnym utrzymaniu odpowiedniego poziomu spójności między tymi dwoma rodzajami polityki; sugeruje opracowanie w tym celu nowego programu; ponownie podkreśla stanowisko Parlamentu Europejskiego w sprawie potrzeby utrzymania w ramach budżetu UE finansowania wszystkich europejskich strategii politycznych; apeluje o włączenie międzynarodowych zobowiązań UE w zakresie zmiany klimatu do budżetu UE w celu osiągnięcia maksymalnego efektu dźwigni w odniesieniu do zasobów wspólnotowych;

Energetyka

90.    jest przekonany, że należy zwiększyć udział energetyki w następnych WRF; uważa, że głównymi priorytetami powinny być technologie związane z odnawialnymi źródłami energii, efektywność energetyczna i oszczędność energii, i wzywa do odpowiedniego zwiększenia funduszy UE w tych dziedzinach; wzywa Komisję do opracowania konkretnych poziomów odniesienia i dopilnowania, by uzgodnione cele zostały osiągnięte i mogły być monitorowane w ramach europejskiego okresu oceny koordynacji polityki oraz w oparciu o specjalne plany, takie jak plany krajowe na rzecz efektywności energetycznej;

91.    podkreśla potrzebę zwiększenia finansowania badań naukowych, rozwoju technologicznego i demonstracji w dziedzinie energii w celu rozwoju zrównoważonej energii dostępnej dla wszystkich; wzywa do pełnej realizacji przyjętego już strategicznego planu w dziedzinie technologii energetycznych (plan SET), a także do odpowiedniego finansowania tego planu w okresie obowiązywania następnych WRF;

92.    ze względu na ogromne potrzeby finansowe w dziedzinie transportu i infrastruktury energetycznej oraz pozytywne efekty zewnętrzne tych przedsięwzięć, podkreśla potrzebę rozwinięcia ram regulacyjnych zachęcających do wspierania długoterminowych inwestycji publicznych i prywatnych w tej dziedzinie; domaga się opracowania innowacyjnych instrumentów finansowych we współpracy z inwestorami długoterminowymi;

Europa połączona

Transeuropejskie sieci energetyczne

93.    wskazuje na pilną potrzebę modernizacji i unowocześnienia europejskiej infrastruktury energetycznej, tak aby stworzyć inteligentne sieci i zbudować połączenia międzysystemowe, które są niezbędne do utworzenia wewnętrznego rynku energii, dywersyfikacji źródeł i tras stanowiących połączenie z państwami trzecimi, zwiększenia bezpieczeństwa dostaw i udziału odnawialnych źródeł energii oraz osiągnięcia celów dotyczących energetyki i klimatu; przyjmuje do wiadomości, że w tej dziedzinie potrzebne są znaczne inwestycje szacowane na kwotę około 1000 mld EUR, które należy zrealizować do 2020 r., szczególnie na zapewnienie zdolności przesyłowych, w tym nowych mocy produkcyjnych i inwestowanie w sieć przesyłu energii elektrycznej; zwraca uwagę, że wobec obecnie obowiązujących na świecie cen energii wymagane znaczne inwestycje mogą być finansowane głównie z sektora prywatnego; podkreśla potrzebę zmaksymalizowania wpływu funduszy europejskich i wykorzystania w jak największym stopniu szansy, jaką dają fundusze strukturalne i innowacyjne instrumenty finansowe, aby sfinansować priorytetowe europejskie projekty transgraniczne w dziedzinie infrastruktury energetycznej; podkreśla potrzebę przeznaczenia znacznych środków z budżetu Unii Europejskiej na innowacyjne instrumenty finansowe w tej dziedzinie;

Sieci transportowe i transeuropejskie sieci transportowe

94.    podkreśla, że inwestowanie w skuteczną infrastrukturę transportową ma kluczowe znaczenie dla ochrony konkurencyjności Europy i umożliwienia długoterminowego wzrostu gospodarczego po zakończeniu kryzysu; uważa, że transeuropejskie sieci transportowe (TEN-T) mają istotne znaczenie w zagwarantowaniu należytego działania rynku wewnętrznego, a także wnoszą istotną europejską wartość dodaną, ponieważ przyczyniają się do lepszej dostępności i interoperacyjności różnych części UE dzięki zagwarantowaniu połączeń transgranicznych, eliminowaniu wąskich gardeł, lepszemu wykorzystaniu systemów zarządzania ruchem i systemów informacyjnych, jak również zapewnieniu intermodalności infrastruktury transgranicznej, w którą same państwa członkowskie nie zainwestowałyby; uważa, że TEN-T powinny stanowić prawdziwą europejską kluczową sieć, a nie nagromadzenie przedsięwzięć krajowych, oraz że finansowanie kluczowych przedsięwzięć należy oceniać i sprawdzać w świetle postępów w praktyce oraz pod kątem europejskiej wartości dodanej; jest przekonany, że TEN-T powinny w związku z tym być priorytetem w następnych WRF;

95.    uważa, że należy wzmocnić warunki przyznawania środków przez wprowadzenie zasady, zgodnie z którą niewykorzystane środki przepadają (anulowanie środków); niewykorzystane lub anulowane środki z funduszu transportowego powinny pozostać w budżecie UE i nie wracać do państw członkowskich;

96.    przypomina, że w latach 2007–2020 na inwestycje w TEN-T potrzeba będzie łącznie 500 mld EUR; dlatego uważa, że konieczne jest podwyższenie funduszy przeznaczonych na TEN-T w następnych WRF, wraz ze zwiększeniem koordynacji między UE i państwami członkowskimi, a także środkami dostępnymi na TEN-T a funduszami przeznaczonymi na przedsięwzięcia transportowe w ramach polityki spójności i współpracy terytorialnej, tym samym lepiej wykorzystując dostępne źródła finansowania; podkreśla rolę, którą w finansowaniu tych przedsięwzięć mogą również odgrywać innowacyjne instrumenty finansowe, w tym partnerstwa publiczno-prywatne i obligacje na rzecz projektów; uważa, że wydatkowanie środków z funduszu spójności powinno zależeć od przestrzegania ogólnych zasad europejskiej polityki transportowej; uważa, że fundusze przeznaczone na TEN-T powinny aktywnie przyczyniać się do zintegrowania celu spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej oraz zobowiązań dotyczących zrównoważonego rozwoju z myślą o realizacji celów strategii „Europa 2020”;

97.    wzywa Komisję do uwzględnienia w szczególności potrzeby przejścia w ruchu towarowym i osobowym na formy transportu bardziej zgodne z wymogami zrównoważonego rozwoju i efektywne, z jednoczesnym zapewnieniem efektywnego transportu intermodalnego; uważa, że w najbliższym przeglądzie wytycznych TEN-T trzeba znaleźć rozwiązania dotyczące interoperacyjności krajowych oraz transgranicznych systemów kolejowych i wprowadzić warunki dotyczące wydatków UE, aby umożliwić prowadzenie autentycznej polityki dotyczącej jednolitego europejskiego obszaru kolejowego oraz zapewnić większe wykorzystanie żeglugi śródlądowej i żeglugi morskiej bliskiego zasięgu;

Turystyka

98.    przypomina, że na mocy Traktatu z Lizbony turystyka stanowi nową kompetencję UE, która w związku z tym powinna znaleźć odzwierciedlenie w kolejnych WRF; podkreśla istotny wkład turystyki w gospodarkę europejską i uważa, że europejska strategia na rzecz turystyki powinna zmierzać do podniesienia konkurencyjności tego sektora i uzyskać odpowiednie finansowanie na kolejny okres;

Polityka morska

99.    uznaje, że morza i oceany będą odgrywać coraz ważniejszą rolę dla globalnego wzrostu gospodarczego w przyszłości; uważa, ze należy kontynuować zintegrowaną politykę morską nastawioną na rozwiązywanie problemów obszarów przybrzeżnych i basenów morskich, wspieranie „błękitnego wzrostu” oraz zrównoważonej gospodarki morskiej; apeluje do UE o zwiększenie wysiłków w celu wspierania ambitnej polityki morskiej UE, która pozwoli Europie umocnić jej międzynarodową pozycję w tym strategicznym sektorze; nalega na udostępnienie odpowiednich środków budżetowych korzystnych dla tej polityki;

Obywatelstwo, wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość

Wspieranie kultury i różnorodności europejskiej

100.  podkreśla, że promowanie obywatelstwa europejskiego ma bezpośredni wpływ na codzienne życie Europejczyków i przyczynia się do lepszego zrozumienia szans, jakie dają strategie polityczne Unii, a także ich praw podstawowych zagwarantowanych w Europejskiej Karcie Praw Podstawowych oraz w Traktatach; wyraża przekonanie, że należy zapewnić odpowiednie finansowanie w obszarze obywatelstwa;

101.  wskazuje, że strategie polityczne dotyczące młodzieży i kultury są istotne i są jedynymi z pierwszych priorytetów uznanych za sprawą swojej wartości dodanej oraz dostępności dla obywateli; wzywa UE i państwa członkowskie do uznania rosnącego znaczenia branż związanych z kulturą i twórczością dla gospodarki europejskiej oraz ich pozytywnego wpływu na inne sektory gospodarki; zdecydowanie podkreśla, że pełny potencjał tych strategii politycznych można wykorzystać wyłącznie wówczas, gdy zostanie im zapewniony odpowiedni poziom finansowania i zwraca się o lepsze wykorzystywanie ich potencjału w ramach rozwoju obszarów wiejskich i polityki spójności;

102.  przypomina o znaczeniu sportu dla zdrowia, wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, turystyki i integracji społecznej oraz o fakcie, że art. 165 TFUE przyznaje UE nowe uprawnienia w tej dziedzinie; z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji zatytułowany „Rozwijanie europejskiego wymiaru sportu”[5], będący pierwszym krokiem na drodze do oceny korzyści, jakie przynosi sport, a w szczególności codzienne ćwiczenia, i koncentrujący się na wymiarze społecznym, gospodarczym i organizacyjnym sportu;

Polityka dotycząca młodzieży

103.  podkreśla, że młodzież powinna stanowić zdecydowany priorytet dla Unii i że wymiar związany z młodzieżą powinien być widoczny i wzmocniony w strategiach i programach UE; wyraża przekonanie, że kwestie dotyczące młodzież należy traktować jako unijny temat przekrojowy, rozwijając synergię między różnymi obszarami polityki, które dotyczą młodzieży, edukacji i mobilności; z zadowoleniem przyjmuje sztandarową inicjatywę „Mobilna młodzież”, która stanowi fundament strategii „Europa 2020”; podkreśla w szczególności, że programy dotyczące młodzieży, jak „Uczenie się przez całe życie” oraz „Młodzież w działaniu”, które mają niski koszt przypadający na jednego beneficjenta, a tym samym wysoką skuteczność, powinny być utrzymane jako oddzielne programy w następnych WRF, oraz że zasługują one na znacznie wyższe inwestycje;

Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości

104.  podkreśla, że stworzenie solidnej kultury praw podstawowych i równości określonych w Traktacie z Lizbony musi pozostać priorytetem dla Europy; podkreśla, że podczas włączenia tych wartości w główne priorytety budżetu należy zapewnić celowy przydział odpowiednich funduszy;

105.  zwraca uwagę, że gospodarczy, kulturalny i społeczny rozwój Unii może następować wyłącznie w stabilnym, przestrzegającym prawa i bezpiecznym otoczeniu, szanującym i egzekwującym prawa podstawowe oraz gwarantującym wolności obywatelskie; w związku z tym uważa, że efektywna polityka dotycząca sprawiedliwości i spraw wewnętrznych jest warunkiem wstępnym ożywienia gospodarczego i kluczowym elementem w szerszym kontekście politycznym i strategicznym; podkreśla znaczenie włączenia priorytetów UE w dziedzinie spraw wewnętrznych do zewnętrznego wymiaru Unii, w tym europejskiej polityki sąsiedztwa, szczególnie w świetle wpływu, jaki rosnąca migracja będzie miała na rozwój strategii politycznych UE wobec krajów trzecich; podkreśla potrzebę odpowiedniego finansowania polityki imigracyjnej, azylowej i bezpieczeństwa oraz uwzględnienia celów UE podczas realizacji wymienionych polityk;

106.  podkreśla potrzebę zintegrowanego podejścia do pilnych kwestii dotyczących imigracji i azylu oraz do zarządzania zewnętrznymi granicami Unii, któremu powinny towarzyszyć wystarczające finansowanie i instrumenty wsparcia służące radzeniu sobie z sytuacjami nadzwyczajnymi, udostępniane w imię poszanowania praw człowieka i solidarności między wszystkimi państwami członkowskimi, wraz z jednoczesnym poszanowaniem zobowiązań krajowych oraz jasnej definicji zadań; stwierdza w tym kontekście, że należy odpowiednio uwzględnić rosnące wyzwania FRONTEX-u, Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu oraz funduszy na rzecz solidarności i zarządzania przepływami migracyjnymi;

107. zwraca uwagę, że część funduszy przeznaczonych na przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w budżecie Unii jest stosunkowo niewielka, i podkreśla, że w przyszłych WRF na te obszary polityki trzeba przydzielić odpowiednie i obiektywnie uzasadnione fundusze, aby umożliwić Unii wykonywanie jej działań, zwłaszcza tych związanych z nowymi zadaniami, określonymi w programie sztokholmskim i Traktacie z Lizbony;

108. podkreśla potrzebę rozwoju synergii pomiędzy różnymi funduszami i programami oraz zwraca uwagę na to, że ułatwienie zarządzania funduszami oraz zezwolenie na finansowanie krzyżowe umożliwiają przydział większej liczby funduszy na wspólne cele; z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji dotyczący zmniejszenia łącznej liczby instrumentów budżetowych wykorzystywanych w odniesieniu do spraw wewnętrznych w ramach struktury dwufilarowej i, jeśli to możliwe, w ramach zarządzania dzielonego; jest przekonany, że takie podejście w znacznym stopniu przyczyni się do ułatwienia, racjonalizacji, konsolidacji i zwiększenia przejrzystości obecnych funduszy i programów; podkreśla jednak, że należy dopilnować, by różne cele polityki spraw wewnętrznych nie zostały pomieszane;

Globalny wymiar Europy

109.  ponownie wyraża głębokie zaniepokojenie ciągłym niedofinansowaniem i szczególnie dotkliwymi problemami z elastycznością w realizacji zewnętrznych działań Unii z powodu nieprzewidywalności sytuacji zewnętrznej, nawracających ogólnoświatowych kryzysów i zdarzeń nadzwyczajnych; w związku z tym podkreśla potrzebę usunięcia rozbieżności między ambicjami a zasobami w ramach polityki zagranicznej poprzez zapewnienie odpowiednich środków finansowych i efektywnych mechanizmów elastyczności w celu umożliwienia Unii reagowania na ogólnoświatowe wyzwania i nieprzewidziane zdarzenia; powtarza postulat, aby skutki wszelkich nowych zobowiązań i zadań podejmowanych przez Unię były uwzględnione w budżecie jako kwoty dodatkowe do zaprogramowanych kwot, aby nie zagrażać realizacji istniejących priorytetów;

110.  zwraca uwagę na rozdźwięk między wysokością światowej pomocy finansowej Unii a jej często ograniczonym wpływem w związanych z tym negocjacjach oraz podkreśla potrzebę zwiększenia politycznej roli Unii i jej wzmocnienia w instytucjach i na forach międzynarodowych; uważa, że UE powinna pełnić rolę polityczną proporcjonalną do zapewnianego przez nią wsparcia finansowego;

Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ)

111.  zwraca uwagę, że ESDZ znajduje się w fazie tworzenia; podkreśla, że zgodnie z decyzją Rady z dnia 20 lipca 2010 r. „przy tworzeniu ESDZ należy się kierować zasadą racjonalności kosztów i dążyć do neutralności budżetowej”[6]; podkreśla konieczność zapewnienia nowej służbie odpowiednich zasobów finansowych, aby umożliwić UE osiąganie wyznaczonych celów i odgrywanie roli partnera na arenie międzynarodowej; w związku z tym podkreśla, że nowa służba musi w pełni wykorzystać wzrost efektywności wynikający z gromadzenia zasobów na szczeblu Unii oraz synergię z państwami członkowskimi i unikać powielania działań, obecnego lub przyszłego nakładania się zakresów obowiązków, niekonsekwencji i niespójności oraz dążyć do cięć i oszczędności we wszystkich budżetach krajowych, co da wyraz rzeczywistej wartości dodanej dyplomacji Unii;

Ograniczenie ubóstwa

112.  przypomina, że rok 2015 jako ostateczny termin osiągnięcia milenijnych celów rozwoju, a także zapewnienia wspólnie oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) na poziomie 0,7% dochodu narodowego brutto (DNB) przypada w następnym okresie WRF; w związku z tym podkreśla, że odpowiedni ogólny poziom pomocy rozwojowej i finansowania jest niezbędny do wywiązania się przez Unię i jej państwa członkowskie z międzynarodowych zobowiązań w zakresie rozwoju, w tym ze zobowiązań finansowych przyjętych w ramach porozumienia kopenhaskiego i porozumienia z Cancún; podkreśla ponadto, że również przyszłe zobowiązania dotyczące wydatków, których celem jest pomoc krajom rozwijającym się w zwalczaniu zmiany klimatu lub dostosowanie do jej skutków, muszą mieć charakter uzupełniający, przy utrzymaniu odpowiedniego poziomu spójności między tymi dwoma rodzajami polityki; wzywa państwa członkowskie do podjęcia natychmiastowych działań w celu osiągnięcia swoich celów w zakresie ODA oraz wywiązania się ze swoich zobowiązań w zakresie rozwoju;

113.  podkreśla potrzebę znalezienia właściwej równowagi pomiędzy bezpośrednim wsparciem budżetowym a finansowaniem zrównoważonych przedsięwzięć; podkreśla, że potrzebne są wspólne wysiłki, tak aby pomoc rozwojowa dotarła do grup najbardziej zmarginalizowanych i wykluczonych;

114.  domaga się zatem po raz kolejny włączenia Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) do budżetu; podkreśla jednak, że włączenie EFR do budżetu UE nie może doprowadzić do ogólnego zmniejszenia środków przeznaczonych na rozwój oraz musi gwarantować przewidywalność;

115.  uważa, że Komisja Europejska/ESDZ powinny regularnie oceniać skutki pomocy UE w celu poprawy skuteczności pomocy rozwojowej udzielanej przez UE oraz synergii pomiędzy pomocą rozwojową ze strony UE i poszczególnych krajów, zgodnie z deklaracją paryską;

116.  uważa za istotne, aby pomoc rozwojowa udzielana przez UE propagowała zrównoważony rozwój w krajach będących beneficjentami; podkreśla, że należy przeprowadzić oceny oraz określić kryteria zgodne z tym celem;

117.  zwraca uwagę, że największy odsetek najbiedniejszej ludności świata żyje w krajach o gospodarkach wschodzących; nalega jednak na stopniowe wprowadzanie w tych krajach alternatywnych systemów współpracy na rzecz rozwoju, takich jak współfinansowanie, tak aby zachęcić rządy tych krajów do większego zaangażowania się w zmniejszanie ubóstwa na swoich własnych terytoriach;

Przedstawianie wartości i interesów UE na świecie

118.  podkreśla, że polityka zagraniczna UE powinna opierać się na podstawowych zasadach i wartościach Unii, a mianowicie demokracji, poszanowaniu praw człowieka, różnorodności, podstawowych wolności i zasadzie państwa prawa; ponownie zwraca uwagę na potrzebę zapewnienia Unii bardziej odpowiednich i ukierunkowanych środków umożliwiających propagowanie tych wartości na skalę ogólnoświatową oraz rozszerzania strefy pokoju i stabilności w sąsiedztwie Unii; podkreśla szczególny wkład europejskiego instrumentu na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka;

119.  uważa, że UE na arenie międzynarodowej ponosi szczególną odpowiedzialność za propagowanie bezpieczeństwa, demokracji i dobrobytu w państwach sąsiadujących z Europą, w których rozwój gospodarczy i stabilność są przedmiotem bezpośredniego zainteresowania UE; w związku z tym jest zdania, że tworzenie bliskich i skutecznych stosunków z krajami sąsiadującymi powinno pozostać priorytetem w programie działań zewnętrznych Unii; podkreśla, że aby Unia mogła sprostać głównym wyzwaniom, którymi są wspieranie demokratyzacji i utrwalanie demokracji, dobre rządy, prawa człowieka oraz wysokie oczekiwania wynikające z tej moralnej odpowiedzialności, potrzebne są zwiększone zobowiązania finansowe; jednocześnie jest przekonany, że bardziej ukierunkowane wykorzystanie funduszy jest co najmniej tak samo ważne jak wielkość przyznanych środków; w związku z tym apeluje o wzmocnienie warunkowości w programach pomocowych UE w celu wsparcia rozwoju demokracji i rozsądnego zarządzania budżetem, zmniejszenia poziomu korupcji oraz zwiększenia zdolności do przejrzystego, skutecznego i odpowiedzialnego wykorzystania wsparcia UE;

120.  podkreśla, że UE zbliża się do kolejnego etapu rozszerzenia, w szczególności na zachodnie Bałkany; domaga się, aby w kolejnych WRF uwzględnić koszty przyszłych rozszerzeń, mianowicie poprzez odpowiednie finansowanie Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej; uważa, że w ramach instrumentu IPA należy priorytetowo traktować wspieranie w państwach kandydujących koniecznych zmian zmierzających do osiągnięcia zgodności z dorobkiem prawnym oraz ułatwić przeznaczanie funduszy UE w szczególności na rzecz społeczeństwa obywatelskiego, partnerów społecznych, mniejszości, organizacji pozarządowych, dziedzictwa kulturowego oraz władz lokalnych i regionalnych;

121.  podkreśla, że Unia musi szybko dostosować swoją politykę do krajów wschodzących i rozwinąć nowe strategiczne partnerstwa z nimi; zwraca się do Komisji o zaproponowanie w związku z tym instrumentu politycznego ukierunkowanego na działania, które nie są związane z oficjalną pomocą rozwojową, ale wchodzą w zakres wspólnego zainteresowania;

122.  jest zdania, że z uwagi na coraz większą liczbę globalnych wyzwań oraz światowe zobowiązania Unii, zwłaszcza w kontekście bieżącej sytuacji politycznej w świecie arabskim, restrukturyzacja zewnętrznych instrumentów finansowych UE staje się koniecznością; popiera zatem zrestrukturyzowane, bardziej strategiczne stosowanie zewnętrznych instrumentów oraz rozwój nowych form współpracy i mechanizmów realizacji dla państw partnerskich, aby wzmocnić wpływ i widoczność zewnętrznych działań UE oraz osiągnąć ogólny cel w zakresie większej spójności tych działań; podkreśla, że następne WRF powinny wspierać spójność polityki, dbając o to, by polityka UE w obszarach rolnictwa, rybołówstwa, handlu i energii oraz wydatki na te obszary polityki nie stały w bezpośredniej sprzeczności z celami polityki rozwojowej;

Reagowanie na sytuacje kryzysowe

123.  powtarza, że zapobieganie kryzysom i zarządzanie kryzysowe są istotnymi priorytetami UE; w związku z tym podkreśla potrzebę zapewnienia skutecznych i odpowiednio finansowanych instrumentów służących ich realizacji; wyraża pogląd, że obecny instrument na rzecz stabilności pozostaje ważnym środkiem umożliwiającym Unii natychmiastowe reagowanie na sytuacje kryzysowe, lecz należy położyć większy nacisk na działania zapobiegawcze w dłuższej perspektywie, w tym budowanie pokoju i zapobieganie konfliktom, w szczególności poprzez programy geograficzne umożliwiające lepsze reagowanie;

124.  uważa, że pomoc humanitarna pełni ważną rolę w stosunkach zewnętrznych UE; zauważa, że coraz częściej zdarzają się klęski żywiołowe, których skutki są coraz bardziej tragiczne, a jednocześnie częściej dochodzić będzie do konfliktów z względu na walkę o dostęp do zasobów takich jak energia, woda czy surowce; podkreśla potrzebę zapewnienia odpowiednich środków budżetowych przeznaczonych na instrument pomocy humanitarnej oraz rezerwy na pomoc nadzwyczajną, tak aby uniknąć corocznych doraźnych żądań Komisji Europejskiej o dodatkowe fundusze; budżet ten powinien pozostać niezależny, aby zagwarantować neutralność pomocy humanitarnej, niezależnej od innych czynników lub interesów (np. geopolitycznych);

Administracja

125.  uważa, że organy administracji publicznej o wysokiej jakości, zarówno na szczeblu unijnym, jak i krajowym, są zasadniczym elementem umożliwiającym osiągnięcie strategicznych celów określonych w strategii „Europa 2020”; wzywa Komisję do przedstawienia jasnej analizy wydatków administracyjnych po 2013 r., należycie uwzględniającej wysiłki podejmowane w celu konsolidacji finansów publicznych, nowe zadania i kompetencje przyznane Unii Traktatem z Lizbony oraz większą efektywność, którą można uzyskać dzięki optymalnemu wykorzystaniu zasobów ludzkich, w szczególności za pomocą przegrupowania i nowych technologii;

126.  podkreśla, że w ramach takiej analizy należy zbadać możliwość osiągnięcia efektu synergii i, w szczególności, oszczędności, m.in. poprzez restrukturyzację, dalszą współpracę międzyinstytucjonalną, dokonanie przez każdą instytucję przeglądu stosowanych przez nią metod pracy i miejsc pracy, lepsze oddzielenie zadań instytucji i agencji, średnio- i długoterminowe skutki finansowe polityki związanej z budynkami, systemów emerytalnych, i innych obszarów ustawowych przepisów obowiązujących personel instytucji UE; uważa, że taka analiza może wykazać, że istnieje możliwość zmniejszenia całego budżetu administracyjnego UE bez narażenia na szwank wysokiej jakości, wydajności i atrakcyjności administracji publicznej UE;

127.  wskazuje na znaczące oszczędności, które byłyby możliwe, gdyby Parlament Europejski miał jedną siedzibę;

Część IV: Organizacja i struktura ram finansowych

Struktura odzwierciedlająca priorytety

128.  uważa, że struktura następnych WRF powinna ułatwiać ciągłość planowania i gwarantować elastyczność w ramach poszczególnych działów i pomiędzy nimi oraz pozwalać na uniknięcie niedociągnięć w obecnych WRF, w szczególności w odniesieniu do niedociągnięć w podtytule działu 1a „Konkurencyjność na rzecz wzrostu i zatrudnienia” i działu 3b „Obywatelstwo” oraz w dziale 4 „Stosunki zewnętrzne”; uważa, że struktura WRF powinna zwiększać świadomość priorytetów politycznych i budżetowych UE wśród europejskich obywateli; w tym kontekście podkreśla, że trzeba uniknąć nieuzasadnionych radykalnych zmian oraz ujednolicić i poprawić obecną strukturę;

129.  uważa, że strategia „Europa 2020” powinna być głównym politycznym punktem odniesienia dla następnych WRF; uważa zatem, że struktura ta powinna odzwierciedlać aspekty strategii „Europa 2020” odnoszące się do inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego integracji społecznej oraz nadawać im widoczność polityczną; w związku z tym proponuje grupowanie według nowej struktury wszystkich wewnętrznych polityk pod wspólnym tytułem strategia „Europa 2020”;

130.  proponuje utworzenie w dziale dotyczącym strategii „Europa 2020” czterech poddziałów obejmujących powiązane polityki, które również powinny sprzyjać ich lepszej koordynacji i synergii w realizacji; proponuje zatem poddział obejmujący strategie polityczne związane z wiedzą; drugi poddział poświęcony polityce spójności odzwierciedlający jej przekrojowy charakter i jej wkład w osiągnięcie wszystkich celów strategii „Europa 2020”, a także polityce społecznej; trzeci poddział obejmujący strategie polityczne związane ze zrównoważonym rozwojem i wydajnym wykorzystywaniem zasobów oraz czwarty poddział poświęcony obywatelstwu, który połączyłby dwa poddziały istniejące w obecnych WRF – 3a (wolność bezpieczeństwo i sprawiedliwość) i 3b (obywatelstwo) – w jeden poddział z uwagi na doświadczone wcześniej trudności wynikające ze skupienia wielu stosunkowo małych programów w jednym niewielkim poddziale;

131.  jest przekonany, że kolejne WRF powinny umożliwiać wyodrębnienie w dziale „Europa 2020” projektów zakrojonych na szeroką skalę, które mają strategiczne znaczenie dla Unii; uważa, że w budżecie UE należy określić stałą w dłuższej perspektywie kwotę przeznaczoną na te projekty, aby zagwarantować ciągłość ich planowania i stabilność organizacyjną; uważa, że w przypadku gdy na te zakrojone na szeroką skalę projekty potrzebne będą dodatkowe środki finansowe, nie powinno się ich odbierać mniejszym udanym projektom, które są finansowane z budżetu UE;

132.  uważa, że biorąc pod uwagę zintegrowany charakter strategii „Europa 2020” oraz w celu zapewnienia odpowiedniego dostosowania środków budżetowych do stopniowego rozwoju strategii, należy zapewnić wyższy stopień elastyczności między czterema poddziałami dotyczącymi strategii „Europa 2020”;

133.  przypomina trudności wynikające ze skupienia wielu stosunkowo małych programów w jednym niewielkim poddziale; w związku z tym proponuje połączenie istniejących w WRF na lata 2007–2013 poddziałów 3a (obywatelstwo) i 3b (wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość) w jeden poddział;

134.  wzywa do zachowania działu dotyczącego polityki zewnętrznej;

135.  wzywa do zachowania działu dotyczącego administracji;

136.  domaga się utworzenia „ogólnego marginesu WRF” dla wszystkich działów poniżej ogólnego marginesu WRF i powyżej oddzielnych dostępnych marginesów każdego działu, który ma być wykorzystywany w ramach rocznej procedury budżetowej; uważa, że taki margines powinien również obejmować niewykorzystane marginesy oraz umorzone lub niewykorzystane środki (zobowiązania i płatności) z poprzedniego roku budżetowego;

137.  uważa ponadto, że w celu poprawy przejrzystości i postrzegalności należy wykorzystać dodatkowe „środki rezerwowe” poniżej pułapu zasobów własnych i powyżej pułapu WRF celem włączenia ryzyka utraty zdolności płatniczych związanych z gwarancjami kredytowymi europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej i średnioterminowej pomocy finansowej w ramach instrumentu wsparcia bilansu płatniczego państw członkowskich nienależących do strefy euro, a także ewentualną interwencję budżetu UE w europejski mechanizm stabilizacyjny po 2013 r.;

138.  wzywa Komisję do uwzględnienia w załączniku do budżetu UE wszystkich wydatków UE, nieujętych w budżecie i powstałych zgodnie z procedurą międzyrządową; jest przekonany, że informacje te, dostarczane co roku, dadzą pełny obraz inwestycji, których państwa członkowskie zobowiązują się podjąć na szczeblu UE;

139.  proponuje, aby w budżecie UE wyraźnie wyodrębniono – o ile to możliwe w załączniku – wszystkie inwestycje dokonane w każdym obszarze polityki UE, także te wynikające z różnych części budżetu; jednocześnie jest przekonany, że Komisja powinna również przygotować preliminarz potrzeb inwestycyjnych przewidzianych na cały okres programowania finansowego;

140.  apeluje do Komisji o uwzględnienie szczegółowych informacji o dochodach UE w projekcie budżetu w oparciu o informacje przekazane władzy budżetowej UE; podkreśla, że łączne przedstawianie dochodów i wydatków budżetu jest standardową praktyką w przypadku wszystkich budżetów krajowych; jest głęboko przekonany, że dzięki temu cały czas prowadzona będzie debata w sprawie systemu finansowania Unii, a jednocześnie zdaje sobie sprawę, że władza budżetowa nie dysponuje obecnie kompetencjami umożliwiającymi zaproponowanie zmian w tej części budżetu;

141.  proponuje zatem następującą strukturę następnych WRF:

1. Strategia „Europa 2020”
1a. Wiedza na rzecz wzrostu
Uwzględnienie polityki dotyczącej badań i innowacji, kształcenia i uczenia się przez całe życie oraz rynku wewnętrznego.
1b. Spójność na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia
Uwzględnienie spójności (gospodarczej, społecznej i terytorialnej) i polityki społecznej.
1c. Zarządzanie zasobami naturalnymi i trwały rozwój
Uwzględnienie polityki dotyczącej rolnictwa, rozwoju obszarów wiejskich, rybołówstwa, ochrony środowiska, zmiany klimatu, energetyki i transportu.
1d. Obywatelstwo, wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość
Uwzględnienie polityki dotyczącej kultury, młodzieży, komunikacji oraz praw podstawowych i wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
2. Globalny wymiar europy
Z uwzględnieniem polityki dotyczącej działań zewnętrznych, sąsiedztwa i rozwoju.
3. Administracja
ZAŁĄCZNIK

Reagowanie na zmieniającą się sytuację – elastyczność

142.  potwierdza stanowisko wyrażone już w rezolucji z dnia 25 marca 2009 r. w sprawie śródokresowego przeglądu ram finansowych na lata 2007–2013[7], a mianowicie, że większa elastyczność w obrębie działów i pomiędzy nimi stanowi bezwzględną konieczność, aby zapewnić Unii zdolność funkcjonowania, nie tylko po to, by stawić czoła nowym wyzwaniom, ale także ułatwić proces podejmowania decyzji w ramach instytucji;

Przegląd śródokresowy

143.  podkreśla, że skoro WRF obejmują więcej niż 5 lat, potrzebny jest obowiązkowy przegląd śródokresowy, który umożliwiałby analizę zarówno ilościową, jak i ilościową oraz ocenę funkcjonowania WRF; podkreśla, że w przyszłości przegląd śródokresowy powinien być prawnie wiążącym obowiązkiem przewidzianym w rozporządzeniu w sprawie WRF i podlegać konkretnej procedurze obejmującej wiążący terminarz, która to procedura zapewniałaby pełny udział Parlamentu jako władzy prawodawczej i budżetowej; podkreśla, że jeśli podczas przeglądu stwierdzona zostanie nieodpowiednia wysokość pułapów na pozostały okres, powinna być zagwarantowana realna możliwość ich zmiany;

Zmiana pułapów

144.  utrzymuje, że stopień elastyczności faktycznie zapewnianej przez mechanizm zmiany zależy od samej procedury zmiany, przy czym problemem jest ogólna niechęć Rady do jej stosowania; uważa, że jeżeli korekta pułapów wydatków ma pozostać realną możliwością, istotne jest, aby przyszłe mechanizmy zmiany przewidywały uproszczoną procedurę zmian w ramach uzgodnionego progu; apeluje ponadto o utrzymanie możliwości zwiększania ogólnego pułapu WRF;

Zapewnienie dostatecznych marginesów i dostatecznej elastyczności poniżej pułapów

145.  podkreśla znaczenie zapewnienia dostatecznych rezerw w przypadku poszczególnych działów; z zainteresowaniem odnotowuje propozycję Komisji dotyczącą określenia stałego odsetka w przypadku marginesów; uważa jednak, że rozwiązanie to mogłoby zapewnić większą elastyczność wyłącznie pod warunkiem ustalenia przyszłych pułapów na wystarczająco wysokim poziomie, co umożliwiłoby takie dodatkowe pole manewru;

146.  zaznacza, że należy zwiększać elastyczność poniżej pułapów w każdy możliwy sposób i z zadowoleniem przyjmuje propozycje Komisji przedstawione w przeglądzie budżetu;

147.  uważa, że duże znaczenie ma utrzymanie możliwości przenoszenia wydatków w danym dziale na początkowe lub końcowe lata w okresie wieloletnim, aby umożliwić działanie antycykliczne i ułatwić stosowną odpowiedź na duże kryzysy; w związku z tym uważa, że obecny system elastyczności aktów ustawodawczych funkcjonował wystarczająco dobrze w przypadku obecnych WRF; wzywa w związku z tym do utrzymania w kolejnych WRF progu elastyczności na poziomie 5% powyżej lub poniżej kwot ustalonych w ramach procedury współdecyzji;

148.  jest przekonany, że niewykorzystane marginesy, nieprzydzielone lub niewykorzystane środki (zarówno zobowiązania, jak i płatności) w budżecie na dany rok powinny być przeniesione na kolejny rok oraz powinny stanowić ogólny margines WRF, który mógłby być przypisany do różnych działów na podstawie szacunkowych potrzeb; jest w związku z tym zdania, że pieniądze przeznaczone na budżet UE powinny być wydawane tylko w ten sposób, a nie przekazywane z powrotem państwom członkowskim, co ma miejsce obecnie;

149.  uważa ponadto, że propozycje te należy uzupełnić elastycznością w zakresie realokacji w celu przenoszenia środków między działami w danym roku oraz zwiększeniem elastyczności między poddziałami;

150.  powtarza, że proces decyzyjny musi mieć taką formę, która umożliwiałaby skuteczne stosowanie tych instrumentów;

Mechanizmy elastyczności

151.  uważa, iż istotne jest utrzymanie specjalnych instrumentów (instrumentu elastyczności, Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, Funduszu Solidarności Unii Europejskiej, rezerwy na pomoc nadzwyczajną), które mogą być wykorzystywane na zasadzie ad hoc, poprzez dalsze upraszczanie zasad ich użycia i zapewnienie im dostatecznych środków, a także poprzez ewentualne tworzenie nowych instrumentów w przyszłości; podkreśla, że mobilizacja takich dodatkowych źródeł finansowania musi być zgodna z metodą wspólnotową;

152.  uważa, że Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) sprawdził się jako gwarancja solidarności i wsparcia dla pracowników zwolnionych z powodu niepożądanych skutków globalizacji oraz światowego kryzysu gospodarczego i finansowego, i dlatego powinien być utrzymany w nowych WRF; jest jednak przekonany, że procedury udzielania wsparcia w ramach EFG są zbyt czasochłonne i skomplikowane; wzywa Komisję do przedstawienia propozycji sposobów na uproszczenie i skrócenie tych procedur w przyszłości;

153.  uważa, że instrument elastyczności, który był najpełniej wykorzystywanym mechanizmem elastyczności, miał istotne znaczenie, jeśli chodzi o zapewnianie dodatkowej elastyczności; proponuje znaczące zwiększenie wstępnej kwoty przeznaczonej na instrument elastyczności, a następnie coroczne jej podwyższanie przez cały okres WRF, oraz utrzymanie możliwości przenoszenia części niewykorzystanej rocznej kwoty do roku n+2;

154.  zwraca uwagę, że w ostatnich latach środki dostępne na zapewnienie pilnej pomocy w przypadku klęski żywiołowej lub katastrofy humanitarnej były niewystarczające; w związku z tym wzywa do znacznego zwiększenia środków w ramach rezerwy na pomoc nadzwyczajną oraz apeluje o zapewnienie możliwości wieloletniej mobilizacji tego instrumentu;

Czas trwania WRF

155.  podkreśla, że wybór długości okresu następnych WRF powinien zapewniać odpowiednią równowagę miedzy stabilnością cykli programowania oraz wdrażania poszczególnych polityk a okresem kadencji politycznych instytucji – w szczególności w Komisji Europejskiej i Parlamencie Europejskim; przypomina, że dłuższy okres wymaga większej elastyczności;

156.  uważa, że cykl 5 lat w pełni odpowiada wyrażonej przez Parlament chęci jak największego dostosowania czasu trwania WRF do długości politycznych kadencji instytucji przez wzgląd na odpowiedzialność demokratyczną; obawia się jednak, że pięcioletni okres mógłby okazać się na tym etapie zbyt krótki w przypadku strategii politycznych, które wymagają długoterminowego programowania (np. spójność, rolnictwo, TEN), oraz nie byłby w pełni zgodny z programowaniem tych strategii politycznych i wymogami związanymi z wdrażaniem cykli życia;

157.  zwraca uwagę, że dziesięcioletni okres WRF, zaproponowany przez Komisję w przeglądzie budżetu, mógłby zapewnić znaczną stabilność i przewidywalność okresu programowania finansowego, lecz zwiększy także sztywność WRF i zdecydowanie utrudni dokonywanie korekt celem dostosowania się do nowych sytuacji, bowiem ogólne pułapy i najważniejsze instrumenty prawne byłby ustalane na dziesięć lat; uważa jednak, że przyjęcie okresu 5+5 możliwe jest tylko pod warunkiem osiągnięcia porozumienia z Radą w sprawie maksymalnego poziomu elastyczności, w tym obowiązkowego śródokresowego przeglądu, oraz dokonania takiego zapisu w rozporządzeniu dotyczącym WRF;

158.  wyraża pogląd, że dla następnych WRF 7-letni okres, obowiązujący do 2020 r., powinien być preferowanym przejściowym rozwiązaniem, ponieważ mogłyby gwarantować większą stabilność poprzez zapewnienie ciągłości programów wdrażanych w dłuższym okresie, jak również wyraźnie nawiązać do strategii „Europa 2020”; podkreśla jednak, że wszystkie rozwiązania dotyczące długości kolejnych WRF zależą od wystarczających środków finansowych oraz od elastyczności mającej odpowiednie pokrycie w zasobach, zarówno wewnątrz ram, jak i poza ramami, aby uniknąć problemów, które wystąpiły w latach 2007–2013;

159.  jest przekonany, że decyzja dotycząca nowych 7-letnich WRF nie powinna wykluczać możliwości opowiedzenia się za stosowaniem okresu pięcioletniego lub dwóch pięcioletnich okresów (5+5) od roku 2021; powtarza, że jest przekonany, iż zsynchronizowanie programowania finansowego z mandatem Komisji i Parlamentu Europejskiego zwiększy odpowiedzialność i zasadność demokratyczną;

Część V: Wzajemne dopasowanie ambicji i zasobów – powiązanie między wydatkami a reformą funduszy UE

Wystarczające środki budżetowe

160.  zdaje sobie w pełni sprawę z trudnych dostosowań fiskalnych, które wiele państw członkowskich dokonuje w swych budżetach, i ponownie zwraca uwagę, że osiągnięcie europejskiej wartości dodanej i zapewnienie należytego zarządzania finansami – efektywności, skuteczności, oszczędności – bardziej niż kiedykolwiek powinno być główną zasadą budżetu UE;

161.  podkreśla, że niezależnie od możliwych oszczędności, budżet UE na obecnym ogólnym poziomie 1% DNB nie jest w stanie zlikwidować luki finansowej powstałej z dodatkowych potrzeb finansowych wynikających z Traktatu oraz z obecnych priorytetów politycznych i zobowiązań, takich jak:

- osiągnięcie głównych celów strategii „Europa 2020” w dziedzinie zatrudnienia, badań i rozwoju, klimatu i energii, edukacji i ograniczania ubóstwa;

- zwiększenie wydatków na badania i innowacje z obecnego poziomu 1,9% DNB do 3% DNB, co łącznie da ok. 130 mld EUR wydatków publicznych i prywatnych rocznie;

- konieczne inwestycje w infrastrukturę; niezbędne pełne i obliczone w sposób przejrzysty finansowanie prowadzonych na dużą skalę przedsięwzięć zatwierdzonych przez Radę, takich jak ITER i Galileo oraz europejska polityka kosmiczna;

- jeszcze niemożliwe do obliczenia dodatkowe środki na pokrycie płatności wymagane w obszarze wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, w tym Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych i europejskiej polityki sąsiedztwa;

- dodatkowe potrzeby w zakresie finansowania związane z przyszłym rozszerzeniem UE;

- finansowanie istniejącego europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej i europejskiego mechanizmu stabilności po roku 2013 w celu zapewnienia strefie euro i UE stabilności fiskalnej niezbędnej do przezwyciężenia kryzysu zadłużenia;

- wsparcie finansowe związane z osiągnięciem milenijnego celu rozwoju przewidującego przeznaczanie 0,7% DNB na pomoc rozwojową, czyli ok. 35 mld EUR rocznie oprócz obecnych wydatków na poziomie 0,4% DNB;

- zobowiązania wynikające z porozumienia kopenhaskiego i z porozumienia z Cancún, których celem jest pomoc krajom rozwijającym się w zwalczaniu zmiany klimatu i dostosowaniu do jej skutków, i które powinny być uzupełnieniem zobowiązań podjętych w ramach MCR w wysokości 100 mld dolarów rocznie do 2020 r., z czego około jedna trzecia ma być poniesiona przez UE;

162.  w związku z tym zdecydowane twierdzi, że zamrożenie następnych WRF na poziomie z 2013 r., czego domagają się niektóre państwa członkowskie, nie wchodzi w rachubę; zwraca uwagę, że zwiększenie środków w następnych WRF nawet o 5% w porównaniu do poziomu z 2013 r.[8] może jedynie w niewielkim stopniu przyczynić się do osiągnięcia uzgodnionych celów i zobowiązań Unii oraz stosowania zasady solidarności Unii; jest zatem przekonany, że w kolejnych WRF konieczne jest zwiększenie środków o co najmniej 5%; wzywa Radę – jeśli nie zgadza się ona z tym podejściem – do jasnego wskazania tych priorytetów politycznych i projektów, z których można by zupełnie zrezygnować, pomimo ich potwierdzonej europejskiej wartości dodanej;

163.  powtarza, że bez wystarczających dodatkowych zasobów w WRF po 2013 r. Unia nie będzie mogła zrealizować istniejących priorytetów politycznych, w szczególności związanych ze strategią „Europa 2020”, i nowych zadań przewidzianych Traktatem z Lizbony, nie wspominając o reagowaniu na nieprzewidziane zdarzenia;

164.  zauważa, że pułap zasobów własnych pozostaje niezmieniony od 1993 r.; uważa, że pułap zasobów własnych może wymagać określonego stopniowego dostosowania wraz z przyznawaniem Unii przez państwa członkowskie coraz większej liczby uprawnień i wyznaczaniem jej nowych celów; uważa, że choć obecny pułap zasobów własnych przeznaczonych na pokrycie płatności ustalony jednomyślnie przez Radę[9] zapewnia dostateczną swobodę budżetową, aby sprostać najpilniejszym wyzwaniom Unii, to pozostaje on wciąż niewystarczający, aby stworzyć z budżetu UE prawdziwe narzędzie europejskiego zarządzania gospodarczego lub aby w znacznym stopniu przyczynić się do inwestowania w realizację strategii „Europa 2020” na szczeblu UE;

Bardziej przejrzysty, prostszy i bardziej sprawiedliwy system finansowania

165.  przypomina, że zgodnie z Traktatem z Lizbony „bez uszczerbku dla innych dochodów budżet jest finansowany całkowicie z zasobów własnych”; podkreśla, że sposób rozwoju systemu zasobów własnych, w którym autentyczne zasoby własne były stopniowo zastępowane tzw. wkładami krajowymi, doprowadził do nieproporcjonalnego nacisku na salda netto państw członkowskich, podważając tym samym zasadę solidarności UE, zmniejszając nacisk na wspólny interes europejski i poważnie pomijając europejską wartość dodaną; zauważa, że w praktyce taki stan rzeczy oznacza, że wielkość budżetu jest zależna od sytuacji finansowej poszczególnych państw członkowskich i ich stosunku do UE; zdecydowanie apeluje zatem o dogłębną reformę zasobów UE w celu ponownego dostosowania finansowania budżetu UE do ducha i wymogów Traktatu;

166.  uważa, że głównym celem reformy jest stworzenie autonomicznego, bardziej sprawiedliwego, bardziej przejrzystego, prostszego i zrównoważonego systemu finansowania, który byłby bardziej zrozumiały dla obywateli, oraz sprawiłby, że ich wkład do budżetu UE jest wyraźniejszy; apeluje w tym kontekście o zniesienie istniejących rabatów, odstępstw i mechanizmów korekty; jest przekonany, że wprowadzenie jednego lub kilku autentycznych źródeł zasobów własnych Unii jest niezbędne, aby zastąpić system oparty na DNB, jeśli budżet Unii ma kiedykolwiek znacznie przyczynić się do zapewnienia stabilności finansowej i ożywienia gospodarczego; przypomina, że jakakolwiek zmiana w zasobach własnych powinna być wprowadzona w zgodzie z zasadą niezależności państw członkowskich w zakresie polityki podatkowej i budżetowej; zaznacza w tym kontekście, że Unia powinna być zdolna do bezpośredniego gromadzenia zasobów własnych, niezależnie od budżetów krajowych;

167.  podkreśla, że restrukturyzacja systemu zasobów własnych sama w sobie nie dotyczy wielkości budżetu UE, lecz polega na znalezieniu bardziej odpowiedniego połączenia zasobów umożliwiającego finansowanie uzgodnionych polityk i celów UE; wskazuje, że wprowadzenie nowego systemu nie zwiększyłoby łącznych obciążeń podatkowych dla obywateli, natomiast zmniejszyłoby obciążenia dla skarbów państwa;

168.  podkreśla, że Parlament Europejski jest jedynym parlamentem, który ma prawo głosu w odniesieniu do wydatków, ale nie do dochodów; podkreśla w związku z tym konieczność przeprowadzenia demokratycznej reformy zasobów UE;

169.  zwraca uwagę na potencjalne nowe zasoby własne zaproponowane przez Komisję w komunikacie dotyczącym przeglądu budżetu (opodatkowanie sektora finansowego, aukcje uprawnień w ramach systemu handlu emisjami gazów cieplarnianych, opłata UE związana z transportem lotniczym, VAT, podatek energetyczny, podatek od przedsiębiorstw); oczekuje na wnioski z analizy wpływu tych rozwiązań, wraz z badaniem wykonalności poszczególnych opcji podatku od transakcji finansowych UE, w ramach której należy również zbadać odpowiednie mechanizmy gromadzenia środków, biorąc pod uwagę, że do dnia 1 lipca 2011 r. Komisja ma przedstawić wniosek ustawodawczy;

Część VI: W kierunku sprawnego i efektywnego procesu negocjacji międzyinstytucjonalnych

170.  przypomina, że zgodnie z Traktatem z Lizbony do jednomyślnego przyjęcia WRF przez Radę wymagana jest zgoda Parlamentu wydana przez większość posłów;

171.  zwraca uwagę na ścisłe wymogi dotyczące większości zarówno w Parlamencie, jak i w Radzie, i dostrzega znaczenie pełnego wykorzystania postanowień art. 312 ust. 5 TFUE, który nakłada na Parlament, Radę i Komisję obowiązek podejmowania wszelkich niezbędnych środków w celu przyjęcia WRF w ciągu całej procedury prowadzącej do ich przyjęcia; zauważa, że jednoznacznie zobowiązuje to instytucje do należytego przeprowadzenia negocjacji w celu osiągnięcia porozumienia w sprawie tekstu, na który Parlament może wyrazić zgodę; zaznacza ponadto, że jeżeli WRF nie zostaną przyjęte do końca 2013 r., to pułapy i inne postanowienia dotyczące roku 2013 należy przedłużyć do czasu przyjęcia nowych WRF;

172.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie prezydencji Rady[10] do zapewnienia otwartego i konstruktywnego dialogu z Parlamentem i współpracy z nim przez cały czas trwania procedury opracowywania przyszłych WRF oraz potwierdza swoją wolę ścisłej współpracy z Radą i Komisją w trakcie tego procesu negocjacyjnego, przy pełnym poszanowaniu postanowień Traktatu z Lizbony;

173.  w związku z tym wzywa Radę i Komisję do przestrzegania postanowień Traktatu i podjęcia wszelkich wysiłków niezbędnych do szybkiego osiągnięcia porozumienia z Parlamentem w sprawie praktycznych metod działania w ramach procesu negocjowania WRF; ponownie zwraca uwagę na powiązanie między reformą dochodów a reformą wydatków, w związku z czym domaga się, aby Rada zobowiązała się do omówienia propozycji dotyczących nowych zasobów własnych w kontekście negocjacji w sprawie WRF;

174.  domaga się podjęcia na szczeblu UE szeroko zakrojonej publicznej debaty dotyczącej celu, zakresu i kierunków WRF UE oraz reformy jej systemu dochodów, a także proponuje w szczególności zwołanie konferencji mającej charakter konwentu dotyczącego przyszłego finansowania Unii, z wymaganym udziałem posłów do Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych;

°

°    °

175.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz innym zainteresowanym instytucjom i organom, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

• [1]  Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.
• [2]  Dz.U. C 27 E z 31.1.2008, s. 214.
• [3]  Dz.U. L 163 z 23.6.2007, s. 17.
• [4]  Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0225.
• [5]  COM(2011)0012.
• [6]  Decyzja Rady 11665/1/10 z dnia 20 lipca 2010 r. określająca organizację i zasady funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych.
• [7]  Dz.U. C 117 E z 6.5.2010, s. 95.
• [8]  Poziom z 2013 r.: 1,06% DNB; poziom z 2013 r. + 5%: 1,11% DNB; obie wartości wyrażone w odniesieniu do środków na zobowiązania i w stałych cenach obowiązujących w 2013 r. Podstawą powyższych danych jest szacunkowe obliczenie 7-letnich WRF przy użyciu następujących szacunków i prognoz Komisji:
        - prognoza DG BUDG z maja 2011 r. dotycząca DNB w 2012 r.: 13 130 916,3 mln EUR (ceny z 2012 r.);
        - wzrost nominalny DNB szacowany przez DG ECFIN na 1,4% w latach 2011–2013 i 1,5% na lata 2014–2020;
        Uwaga: powyższe dane podlegają zmianom zgodnie z wahaniami szacunków i prognoz Komisji oraz w zależności od zastosowanego roku odniesienia i rodzaju cen (bieżące lub stałe).
• [9]  1,23% DNB państw członkowskich w odniesieniu do płatności i 1,29% w odniesieniu do środków na zobowiązania.
• [10]  Pismo premiera Yvesa Leterme’a do przewodniczącego Jerzego Buzka, 8 grudnia 2010 r.

UZASADNIENIE

W niniejszym projekcie sprawozdania sprawozdawca usiłował wyciągnąć wnioski z dotychczasowych dyskusji prowadzonych w Komisji Specjalnej ds. Wyzwań Politycznych i Zasobów Budżetowych na rzecz Zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r. (komisja SURE) w celu przedstawienia pierwszych odpowiedzi i kierunków politycznych w przypadku szeregu kwestii wchodzących w zakres kompetencji komisji SURE. Jako że komisja nie ukończyła jeszcze analizy wszystkich tych aspektów, treść niniejszego projektu sprawozdania nie ma na celu sformułowania ostatecznych stanowisk, lecz ma zapewnić wyważoną podstawę umożliwiającą osiągnięcie ogólnego porozumienia w Parlamencie.

Wprowadzenie

Europejczycy nigdy wcześniej nie byli tak wymagający wobec Unii, a także tak krytyczni wobec jej działania. Społeczne poczucie odpowiedzialności za UE powróci dopiero wówczas, gdy obywatele będą pewni, że Unia lepiej służy ich wartościom i interesom. Następne wieloletnie ramy finansowe (WRF) powinny służyć pokazaniu obywatelom europejskim, że Unia jest zdolna do myślenia w kategoriach długoterminowych interesów obywateli UE i działania na ich rzecz oraz do skutecznego zapewnienia stałego wzrostu i spójności wewnętrznej.

Kryzys i poważne ograniczenia wydatków publicznych utrudniły państwom członkowskim asygnowanie wystarczających funduszy nie tylko na rozwój ich własnych gospodarek, lecz również na pomoc w pełnym uczestnictwie w rynku wewnętrznym. To między innymi dlatego obecnie działanie UE jest bardziej konieczne niż kiedykolwiek. UE, której działania są mniej ograniczone codziennymi realiami gospodarczymi, finansowymi i politycznymi, ma największe możliwości długoterminowego planowania i mobilizowania niezbędnych wydatków.

Rola budżetu UE

W sytuacji, w której wiele państw członkowskich dokonuje trudnych korekt budżetowych, budżet UE znajduje lepsze uzasadnienie niż kiedykolwiek. Budżet UE powinien zapewniać jak największą europejską wartość dodaną, podlegać należytemu zarządzaniu i mobilizować jak największe środki publiczne i prywatne.

Wyzwania i priorytety polityczne

Niezależnie od tego, czy spojrzymy na stosunkowy spadek demograficzny i pogorszenie się koniunktury gospodarczej, zmianę klimatu czy niedobory energii, wyzwania można właściwie zrozumieć i sprostać im wyłącznie pod warunkiem osadzenia ich w kontekście regionalnym i globalnym. To w tej dziedzinie Unia jako podmiot, który jest czymś znacznie więcej niż sumą państw członkowskich, może wykazać swoją wartość. Powodzenie będzie możliwe wyłącznie pod warunkiem współpracy; przyszłe wyzwania są zbyt duże, aby jakiekolwiek państwo członkowskie mogło im sprostać samodzielnie.

Reakcją UE na te wyzwania jest strategia „Europa 2020”. Strategia ta powinna pomóc Europie w wyjściu z kryzysu silniejszą, dzięki tworzeniu miejsc pracy oraz inteligentnemu i zrównoważonemu rozwojowi sprzyjającemu integracji społecznej. Sprawozdawca uważa w związku z tym, że strategia „Europa 2020” powinna być politycznym punktem odniesienia dla kolejnych WRF, które powinny odzwierciedlać ambitne cele strategii. WRF powinny ponadto odzwierciedlać wejście w życie Traktatu z Lizbony, który wzmacnia politykę UE i tworzy nowe dziedziny kompetencji.

W tym kontekście sprawozdawca wskazuje szereg priorytetów w następnych WRF, które pogrupowano według następujących tematów: wiedza na rzecz wzrostu, spójność na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, zarządzanie zasobami naturalnymi i trwały rozwój, obywatelstwo oraz globalny wymiar Europy. W przypadku każdego priorytetu sprawozdawca określa kierunki budżetowe i prawodawcze. W szczególności stwierdza, że kwoty przeznaczone na wspólną politykę rolną (WPR) i politykę spójności w następnych WRF nie powinny być niższe niż kwoty w obecnym okresie programowania.

Struktura

Struktura następnych WRF powinna być realistyczna, ułatwiać ciągłość planowania i pozwalać na uniknięcie niedociągnięć w obecnych WRF, co w szczególności dotyczy braku elastyczności w obrębie działów. Zgodnie z uzasadnieniem podanym wcześniej powinna ona również odzwierciedlać aspekty strategii „Europa 2020” odnoszące się do inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego integracji społecznej oraz nadawać im widoczność polityczną. Biorąc pod uwagę te potrzeby, sprawozdawca proponuje:

- zgrupowanie wszystkich polityk związanych ze strategią „Europa 2020” w jednym dziale;

- utworzenie w dziale dotyczącym strategii „Europa 2020” czterech poddziałów obejmujących powiązane polityki; w celu zapewnienia stabilnych ram planowania finansowego w przypadku polityk wiążących się ze znaczącymi wydatkami proponuje większą elastyczność czterech poddziałów, aby odpowiednio dostosować środki budżetowe do stopniowego rozwoju strategii „Europa 2020”;

- zachowanie działów dotyczących działań zewnętrznych i administracji.

Elastyczność i czas trwania

Sprawozdawca uważa, że większa elastyczność w obrębie działów i pomiędzy nimi stanowi bezwzględną konieczność, aby zapewnić Unii zdolność funkcjonowania. Przegląd śródokresowy powinien stać się prawnie wiążącym obowiązkiem i powinna istnieć rzeczywista możliwość zmiany pułapów zgodnie z decyzją w sprawie zasobów własnych. Mechanizmy zmiany powinny przewidywać uproszczoną procedurę zmian w ramach uzgodnionego progu. Ponadto elastyczność poniżej pułapów należy zwiększyć w każdy możliwy sposób. Wreszcie – istotne jest utrzymanie i doskonalenie obecnego systemu pozabudżetowych instrumentów elastyczności poprzez dalsze upraszczanie ich użycia i zapewnienie im dostatecznych środków.

Następne WRF powinny zapewniać odpowiednią równowagę pomiędzy stabilnością, średnioterminową przewidywalnością i elastycznością. Elastyczność i czas trwania są zatem ściśle powiązane.

Przypominając, że Parlament od dawna chce możliwie największego dostosowania czasu trwania WRF do długości politycznych kadencji instytucji przez wzgląd na odpowiedzialność demokratyczną, sprawozdawca uważa, że pięcioletni okres może być zbyt krótki w przypadku strategii politycznych, które potrzebują dłuższego programowania i długoterminowych wymogów związanych z wdrażaniem cykli życia. Z drugiej strony, dziesięcioletnie WRF byłyby możliwe tylko pod warunkiem osiągnięcia porozumienia z Radą w sprawie maksymalnego poziomu elastyczności. Sprawozdawca przyjmuje w związku z tym pogląd, że nowe siedmioletnie WRF, obowiązujące do 2020 r., mogłyby gwarantować większą stabilność poprzez zapewnienie ciągłości programów wdrażanych w dłuższym okresie, jak również wyraźnie nawiązać do strategii „Europa 2020”. Podkreśla jednak, że rozwiązanie to zależy od wystarczających ogólnych pułapów oraz odpowiedniej elastyczności mającej dobre pokrycie w zasobach, zarówno wewnątrz ram, jak i poza ramami, aby uniknąć problemów, które wystąpiły w latach 2007–2013.

Wzajemne dopasowanie ambicji i zasobów

Bez wystarczających dodatkowych zasobów w WRF po 2013 r. UE nie będzie mogła zrealizować istniejących priorytetów politycznych ani nowych zadań przewidzianych Traktatem z Lizbony. Sprawozdawca odrzuca postulat zamrożenia budżetu UE wysuwany przez niektóre państwa członkowskie. Byłoby to szkodliwe dla osiągania uzgodnionych celów Unii, powodowałoby mniejszą efektywność wydatków poszczególnych państw członkowskich i uniemożliwiłoby sprostanie wyzwaniom, przed którymi stoją lub staną obywatele UE.

Reforma zasobów własnych

Sposób rozwoju systemu zasobów własnych, w którym autentyczne zasoby własne były stopniowo zastępowane wkładami krajowymi, co spowodowało jego postrzeganie jako nadmiernego obciążenia dla krajowych finansów publicznych, sprawił, że jego reforma jest potrzebna bardziej niż kiedykolwiek. Kładzie on nieproporcjonalny nacisk na przepływy pieniężne netto do państw członkowskich i z nich, przez co zmniejsza koncentrację na wspólnym interesie europejskim.

Sprawozdawca zgadza się, że ulepszony system zapewniający sprawiedliwość, przejrzystość i dostateczne dochody budżetowe umożliwiłby koncentrację na najważniejszych priorytetach UE wnoszących rzeczywistą wartość dodaną w budżetowym procesie decyzyjnym, a nie na saldach netto państw członkowskich. Sprawozdawca uważa w szczególności, że istniejące wyjątki i mechanizmy korekty powinny zostać stopniowo zniesione, co jest niezbędnym krokiem prowadzącym do większej sprawiedliwości i przejrzystości budżetu UE.

Proces negocjacji

Następne WRF będą pierwszymi ramami przyjmowanymi zgodnie z Traktatem z Lizbony, który wprowadza prawnie wiążący warunek wydania przez Parlament zgody (większością głosów członków wchodzących w jego skład) przed przyjęciem ich przez Radę (stanowiącą jednomyślnie). Z myślą o pomyślnym przeprowadzeniu tej trudnej procedury oraz zgodnie z art. 312 ust. 5 TFUE sprawozdawca wzywa Radę i Komisję do podjęcia wszelkich wysiłków niezbędnych do szybkiego osiągnięcia porozumienia z Parlamentem w sprawie praktycznych metod działania w ramach procesu negocjowania WRF, w tym również do zobowiązania się przez Radę do omówienia propozycji dotyczących nowych zasobów własnych.

OPINIA Komisji Rozwoju (26.1.2011)

dla specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r.

w sprawie inwestowania w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej
(2010/2211(INI))

Sprawozdawca: Thijs Berman

WSKAZÓWKI

Komisja Rozwoju zwraca się do specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r., właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

A.  mając na uwadze, że w wielu regionach świata u podłoża ubóstwa ludności leży degradacja środowiska; mając również na uwadze, że nieuwzględnianie ekologicznych podstaw rozwoju może znacznie ograniczyć skuteczność pomocy, a nawet narazić ją na szwank, podczas gdy poświęcenie uwagi problemom środowiska może zwiększyć jej wartość,

B.   mając na uwadze, że grupa wiodąca ds. innowacyjnego finansowania rozwoju ocenia, iż luka w finansowaniu milenijnych celów rozwoju do 2015 r., jak również oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) na poziomie 0,7% PKB i kryzysowych celów środowiskowych wyniesie w okresie 2012-2017 od 324 do 336 mld USD rocznie,

C.  mając na uwadze, że wzrostowi gospodarki światowej nie towarzyszyło wprowadzenie skutecznych metod opodatkowania globalnej działalności gospodarczej, co pozwoliłoby finansować globalne dobra publiczne,

D.  mając na uwadze, że do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju oraz wypełnienia zobowiązań w zakresie łagodzenia zmian klimatu i dostosowania się do nich niezbędne są innowacyjne mechanizmy finansowania,

1.   przypomina, że rok 2015 jako ostateczny termin osiągnięcia milenijnych celów rozwoju oraz wspólnego celu dotyczącego oficjalnej pomocy rozwojowej na poziomie 0,7% DNB przypada w kolejnym okresie wieloletnich ram finansowych oraz że istnieje realne ryzyko, iż UE nie wypełni swoich międzynarodowych zobowiązań w zakresie rozwoju; przypomina również, że milenijne cele rozwoju to cele minimalne i nawet jeśli uda się je wszystkie zrealizować, nadal potrzebne będą znaczne dodatkowe środki finansowe na walkę z ubóstwem i na poprawę standardów zdrowotnych i edukacyjnych najuboższych ludzi na świecie; z tego powodu nalega, aby 20% pomocy przyznawanej przez Komisję w ramach programów krajowych objętych instrumentem finansowania współpracy na rzecz rozwoju przeznaczono na szkolnictwo podstawowe i średnie oraz na podstawową opiekę zdrowotną;

2.   przypomina, że od czasu pierwotnego uzgodnienia milenijnych celów rozwoju świat uległ przyspieszonemu procesowi globalizacji i stanął w obliczu niespotykanego kryzysu finansowego; podkreśla, jak ważne jest, aby państwa członkowskie nadal dążyły do osiągnięcia wspomnianych celów;

3.   zwraca uwagę na potrzebę opracowania globalnego mechanizmu solidarności jako środka do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju; jednocześnie przypomina, że raje podatkowe, niewłaściwe szacowanie wartości wymiany handlowej oraz nielegalny odpływ kapitału stanowią ogromną przeszkodę w rozwoju ubogich krajów; dlatego też ponownie wzywa UE, aby w ramach G20, OECD i w obrębie UE podjęła zdecydowane działania przeciwko zjawisku rajów podatkowych i przeciwko szkodliwym systemom podatkowym;

4.   podkreśla, że ze sprawozdania grupy roboczej ds. transakcji finansowych na rzecz rozwoju, zleconego przez grupę wiodącą ds. innowacyjnego finansowania rozwoju wynika, iż nałożenie międzynarodowego podatku od transakcji walutowych oraz podatku od wszystkich transakcji finansowych byłoby możliwe pod względem technicznym, ekonomicznym i prawnym;

5.   wzywa Komisję, aby zaproponowała wprowadzenie podatku od transakcji finansowych na szczeblu europejskim z uwagi na jego liczne korzyści: może on pomóc w stabilizacji rynków, w zebraniu środków finansowych na wewnętrzną konsolidację fiskalną oraz w opracowaniu środków, które mają na celu zwalczanie ubóstwa i przeciwdziałanie zmianom klimatu;

6.   przypomina, że celem innowacyjnego finansowania rozwoju nie jest zastąpienie oficjalnej pomocy rozwojowej, ale jej uzupełnienie; uważa zatem, że wprowadzenie podatku od transakcji finansowych powinno być powiązane z bardziej wiążącym zobowiązaniem wszystkich państw członkowskich do osiągnięcia oficjalnej pomocy rozwojowej na poziomie 0,7% oraz do zapewnienia dodatkowych środków finansowych na dostosowanie się do zmian klimatu;

7.   wskazuje, że jednym z powodów, dla których nie osiągnięto milenijnych celów rozwoju, jest ignorowanie wpływu środowiska, zasobów naturalnych i ekosystemów na rozwój społeczny i eliminację ubóstwa; wyraża w związku z tym ubolewanie, że jedynie 3% obecnych wydatków w ramach europejskiej oficjalnej pomocy rozwojowej przeznacza się na kwestie dotyczące środowiska; wzywa Komisję do zadbania o to, by zagadnienia dotyczące środowiska znalazły się w głównym nurcie wszystkich zewnętrznych strategii politycznych i instrumentów finansowych, zwłaszcza w świetle obecnych wyzwań związanych ze zmianami klimatu i utratą różnorodności biologicznej;

8.   podkreśla, że wieloletnie ramy finansowe powinny poruszać m.in. następujące kwestie: realizację milenijnych celów rozwoju, zmiany klimatu, powstrzymanie utraty różnorodności biologicznej i nadmierną eksploatację zasobów; w sposób szczególny podkreśla, że kolejne wieloletnie ramy finansowe powinny wspierać spójność polityki m.in. poprzez zadbanie o to, by niektóre wydatki UE związane z rolnictwem, rybołówstwem, handlem i energetyką nie były bezpośrednio sprzeczne z celami polityki na rzecz rozwoju;

9.   wzywa do znacznego zwiększenia pułapu dla działu 4, w szczególności w odniesieniu do instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju, zważywszy, że w ciągu ostatnich siedmiu lat pomimo pewnego postępu, jaki osiągnięto w zakresie zmniejszania ubóstwa, z uwagi na niewystarczającą skuteczność i niewłaściwą koordynację pomocy, jak również wpływ różnych klęsk żywiołowych oraz kryzys energetyczny, żywnościowy, finansowy i gospodarczy, szczególnie w Afryce Subsaharyjskiej i w Azji

Południowo-Wschodniej, jest jeszcze bardzo wiele do zrobienia; zwraca również uwagę na fakt, iż niektóre środki dostępne w ramach instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju zostały przekazane na finansowanie nowych działań niezwiązanych z oficjalną pomocą rozwojową;

10. podkreśla fakt, iż mechanizmy pomocy rozwojowej powinny mieć również na celu wspieranie dążenia do dobrobytu, ponieważ jest on nadal podstawowym narzędziem zmniejszania ubóstwa; przypomina, że państwa rozwijające się tracą rocznie około 800 mld EUR w wyniku nielegalnego przepływu kapitału i że przeciwdziałanie temu zjawisku może mieć decydujące znaczenie w zmniejszaniu ubóstwa i realizacji milenijnych celów rozwoju;

11. zwraca uwagę, że w ostatnich latach środki dostępne na zapewnienie pilnej pomocy w przypadku klęski żywiołowej lub katastrofy humanitarnej były niewystarczające i zauważa, że na skutek zmian klimatu klęski żywiołowe stają się coraz częstszym zjawiskiem; wzywa zatem do zwiększenia pomocy finansowej dostępnej w ramach instrumentu pomocy humanitarnej oraz rezerwy na pomoc nadzwyczajną;

12. domaga się opracowania w ramach działu 4 odpowiednio finansowanego mechanizmu elastyczności, który w przyszłości umożliwi skuteczne i szybkie niesienie pomocy w przypadku wystąpienia nieprzewidzianych wydarzeń, takich jak kryzys żywnościowy czy światowy kryzys gospodarczy;

13. podkreśla, że wszelkie dodatkowe finansowanie w obszarze polityki na rzecz rozwoju powinno być skoordynowane i skutecznie współdziałać z programami rozwoju państw członkowskich oraz staraniami podejmowanymi przez szerszą społeczność międzynarodową w celu zapewnienia rzeczywistej wartości dodanej na szczeblu europejskim;

14. domaga się, aby obecne i przyszłe zobowiązania w zakresie wydatków przeznaczonych na wsparcie krajów rozwijających się w walce ze zmianami klimatu lub w dostosowaniu się do ich skutków uzupełniały obecne budżety na rzecz rozwoju, przy zachowaniu odpowiedniego poziomu spójności między oboma obszarami polityki; wzywa do stworzenia odrębnego działu budżetowego w celu finansowania działań zmierzających do zwalczania zmian klimatu;

15. uważa, że wydatkowanie środków na rzecz Afryki za pośrednictwem trzech różnych instrumentów jest niewydajne i nie odpowiada dążeniom Afryki, która chce rozwijać się jako jednolity kontynent; zaleca zatem opracowanie jednego instrumentu finansowego dla Afryki, uwzględniając wspólne partnerstwo strategiczne Afryka–UE; domaga się ponadto zwiększenia pomocy w budowaniu potencjału dla instytucji Unii Afrykańskiej;

16. wzywa UE do zwiększenia wysiłków w zakresie łagodzenia sytuacji humanitarnej we wszystkich strefach konfliktów, w tym w Palestynie, w szczególności poprzez wsparcie udzielane Agencji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie oraz pomoc w przygotowaniu Palestyńczyków na stworzenie własnej państwowości;

17. domaga się, aby zgodnie z art. 208 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej UE respektowała swoje zobowiązania w ramach polityki spójności na rzecz rozwoju, w tym znacząco zreformowała i zmniejszyła wysokość dopłat rolnych, a w szczególności zakończyła proces eksportu nadwyżek wycofywanych z europejskiego rynku pod wpływem mechanizmów innowacji cenowej i refundacji wywozowych z uwagi na szkodliwe skutki, jakie mogą one mieć dla rolników w krajach rozwijających się;

18. z niepokojem zauważa, że z pomocy UE korzysta proporcjonalnie więcej krajów o średnich dochodach niż krajów o niskich dochodach; w szczególności wskazuje, że z programów pomocy UE mających umożliwić krajom rozwijającym się dostosowanie do wymogów międzynarodowej konkurencji korzystają głównie kraje o średnich dochodach, nie zaś kraje o niskich dochodach, które są mniej atrakcyjne dla zagranicznych inwestorów;

19. sugeruje, aby UE ponownie poddała ocenie swoją rolę darczyńcy w relacjach z krajami o średnich dochodach, gdyż wiele krajów o gospodarkach wschodzących nie potrzebuje już tradycyjnej formy współpracy na rzecz rozwoju; oczekuje natomiast, że UE skoncentruje się na przekazywaniu pomocy finansowej na rzecz osób najbardziej potrzebujących w tych krajach oraz na rzecz najbiedniejszych krajów, szczególnie krajów najsłabiej rozwiniętych;

20. podkreśla, że Komisja powinna opracować i wspierać innowacyjne mechanizmy finansowania na znacznie większą skalę niż obecnie w celu stworzenia systemu pomocy finansowej dostępnej dla wszystkich i zapewnienia skutecznego wsparcia dla małych i średnich przedsiębiorstw oraz dla mikropodmiotów w krajach rozwijających się; uważa, że można to osiągnąć przy pomocy różnych instrumentów, takich jak gwarancje kredytu i fundusze obrotowe, we współpracy z lokalnymi bankami i organizacjami posiadającymi szczegółową wiedzę fachową w zakresie mikrofinansowania, znacząco zwiększając w ten sposób skuteczność budżetu UE na rzecz rozwoju oraz że wymaga to ścisłej współpracy z międzynarodowymi i dwustronnymi instytucjami finansowymi;

21. wzywa Radę i Komisję do promowania i prowadzenia prac na rzecz wprowadzenia następujących innowacyjnych instrumentów finansowania na rzecz rozwoju: podatku od transakcji finansowych, opłat transportowych, środków do walki z nielegalnym przepływem kapitału, ograniczenia kosztów przekazów pieniężnych oraz moratorium na spłatę zadłużenia lub jego umorzenie;

22.  wskazuje, że chociaż pomoc może odgrywać rolę dźwigni w krajach rozwijających się, nie wystarcza ona do zagwarantowania zrównoważonego i trwałego rozwoju; wzywa zatem kraje rozwijające się, aby zwiększyły i uruchomiły swoje zasoby krajowe oraz skutecznie zaangażowały sektor prywatny i samorządy w program milenijnych celów rozwoju, a także przyjęły większą odpowiedzialność za projekty w ramach milenijnych celów rozwoju;

23. przypomina, że traktat lizboński usunął przeszkody formalne uniemożliwiające włączenie Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) do ogólnego budżetu UE; po raz kolejny domaga się zatem włączenia EFR do budżetu w celu zwiększenia parlamentarnego nadzoru nad środkami przeznaczonymi na rozwój w państwach AKP oraz zmiany polityki UE na rzecz rozwoju w taki sposób, aby była ona bardziej konsekwentna i skuteczna; podkreśla jednak, że włączenie EFR do budżetu UE nie może doprowadzić do ogólnego zmniejszenia środków przeznaczonych na rozwój w odniesieniu do dwóch różnych istniejących instrumentów oraz musi gwarantować przewidywalność; podkreśla także konieczność zabezpieczenia interesów państw AKP, np. poprzez wyodrębnienie w budżecie UE funduszy rozwoju dla krajów AKP;

24. domaga się znacznego zwiększenia kwot pożyczek EBI objętych gwarancjami UE podczas sporządzania nowych wieloletnich ram finansowych, aby podnieść skuteczność i widoczność działań UE poza jej granicami w celu realizacji celów polityki zewnętrznej UE zapisanych w traktacie lizbońskim;

25. wzywa EBI do dostarczenia Komisji wszystkich niezbędnych informacji poprzez poświęcenie odrębnego rozdziału w rocznym sprawozdaniu w sprawie operacji finansowych EBI na szczegółową ocenę środków podjętych przez EBI w celu wypełnienia postanowień obecnego mandatu, z wyłączeniem z zakresu gwarancji wszelkich operacji, które umożliwiałyby w jakiejkolwiek formie uchylanie się od zobowiązań podatkowych lub przyczyniałyby się do tego bezpośrednio lub pośrednio, zwracając szczególną uwagę na operacje EBI z wykorzystaniem instrumentów finansowych zlokalizowanych w rajach podatkowych;

26. zauważa z niepokojem, że pomoc UE nie jest jednoznacznie ukierunkowana na eliminację ubóstwa; przypomina, że pojęcie „rozwoju”, które odnosi się do kryteriów jakościowych obejmujących jakość życia i poprawę warunków życia, nie powinno być mylone z pojęciem wzrostu gospodarczego mierzonego wzrostem PKB; w związku z tym wzywa Komisję, by unikała prowadzenia prostej polityki na rzecz rozwoju „opartej na eksporcie” lub „ukierunkowanej na wzrost”, ale by kierowała swoją pomoc do najsłabszych – co obejmuje opracowanie strategii na rzecz ubogich – poprzez finansowanie celów długofalowych, takich jak ochrona zdrowia, edukacja, dostęp do energii na obszarach wiejskich, drobni rolnicy itd.;

27. nalega, aby wszystkie środki w ramach linii budżetowych dotyczących rozwoju odnosiły się do gospodarczego i społecznego rozwoju beneficjentów i były opracowane w sposób spełniający kryteria oficjalnej pomocy rozwojowej określone w definicji Komitetu Pomocy na rzecz Rozwoju OECD, i wzywa do zapewnienia solidnych środków prawnych, które dadzą gwarancję, że budżety na rzecz rozwoju nie będą wykorzystywane do innych celów;

28. nalega na przekazanie Parlamentowi rzeczywistych i skutecznych uprawnień w zakresie kontroli nad realizacją wszystkich programów rozwojowych UE, zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

29. domaga się uproszczenia i przyspieszenia oraz zwiększenia przejrzystości procedur udzielania zamówień publicznych oraz mechanizmów wydatkowania środków;

30. domaga się dotrzymania zobowiązań dotyczących poziomu pomocy przez ustanowienie wiążących przepisów krajowych i unijnych;

31. apeluje, aby rolnictwo drobnotowarowe, rozwój obszarów wiejskich, ochrona zdrowia i szkolnictwo w większym stopniu korzystały z pomocy finansowej.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	26.1.2011
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	17 10 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Thijs Berman, Michael Cashman, Ricardo Cortés Lastra, Corina Creţu, Véronique De Keyser, Nirj Deva, Charles Goerens, Catherine Grèze, András Gyürk, Eva Joly, Filip Kaczmarek, Franziska Keller, Miguel Angel Martínez Martínez, Gay Mitchell, Norbert Neuser, Bill Newton Dunn, Maurice Ponga, Birgit Schnieber-Jastram, Michèle Striffler, Alf Svensson, Eleni Theocharous, Ivo Vajgl, Iva Zanicchi, Gabriele Zimmer
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Martin Kastler, Wolf Klinz, Patrizia Toia

OPINIA Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (27.1.2011)

dla Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r.

w sprawie inwestowania w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej
(2010/2211(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Gerben-Jan Gerbrandy

WSKAZÓWKI

Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności zwraca się do Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r. właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  podkreśla, że przyszła zrównoważona gospodarka nie jest wyłącznie celem o wymiarze moralnym, ale także ekonomiczną koniecznością; uważa, że UE powinna być wiodącą siłą podczas tej transformacji oraz promować przejście w kierunku społeczeństwa wykorzystującego technologie niskoemisyjne i żyjącego zgodnie z zasadą trwałego rozwoju, poprzez ograniczenie zużycia energii, decentralizację dostaw energii, zwiększenie zużycia energii ze źródeł odnawialnych i zapewnienie odporności ekosystemu, aby zachować konkurencyjność europejskiego przemysłu i zagwarantować czyste i zdrowe otoczenie naturalne;

2.  przypomina, że kolejna perspektywa finansowa powinna doprowadzić do osiągnięcia celów strategii „UE 2020”, w szczególności celów 20/20/20 w zakresie klimatu i energii, w tym zwiększenia do 30 proc. docelowej redukcji emisji, a także do osiągnięcia celów flagowej inicjatywy „Europa efektywnie korzystająca z zasobów”;

3.  ponownie przypomina o znaczeniu, jakie ma przekształcenie gospodarki UE w gospodarkę oszczędnie korzystającą z zasobów; jest zatem zdania, że UE powinna wykorzystać swój budżet, aby spowodować oszczędniejsze wykorzystywanie zasobów i ograniczyć uzależnienie od przywozu, przy jednoczesnym zwiększeniu recyklingu i przywracania do stanu wyjściowego w gospodarce odpadami, gospodarce wodnej, materiałowej i w gospodarowaniu gruntami;

4.  podkreśla konieczność większego zintegrowania unijnego ustawodawstwa i celów z zakresu ochrony środowiska, zdrowia publicznego i klimatu z politykami sektorowymi (w tym WPR, polityką spójności, polityką ochrony konsumentów, WPRyb i polityką rozwojową); sugeruje zatem zintegrowanie finansowania UE, aby zagwarantować przestrzeganie unijnego ustawodawstwa z zakresu ochrony środowiska i zdrowia publicznego i aktywny wkład finansowania z budżetu UE w realizację celów polityki ochrony środowiska oraz by zgodnie z sugestiami zawartymi przez Komisję w przeglądzie budżetu włączyć obowiązek wskazywania w przejrzysty sposób przypadków, gdzie programy sektorowe wspierały cele z zakresu klimatu zawarte w strategii „Europa 2020”; podkreśla rolę przyszłych programów badań i innowacji w realizacji celów UE w zakresie inteligentnego, trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu;

5.  wyraża przekonanie, że budżet UE powinien wspierać dostarczanie takich dóbr publicznych, których prawdopodobnie rynek nie jest w stanie dostarczyć w odpowiedniej ilości; do środowiskowych dóbr publicznych zalicza się ochronę różnorodności biologicznej i ekosystemów, dzikiej przyrody, stabilności klimatycznej i zdolności do pochłaniania dwutlenku węgla, dostaw wody i jej jakości, jakości powietrza i gleby, odporności na pożary i powodzie oraz zachowanie cennego krajobrazu kulturowego i historycznego; uważa zatem, ze wspólna polityka rolna powinna wynagradzać rolników i zarządców gruntów za dostarczanie dóbr publicznych, takich jak atrakcyjne tereny wiejskie o dużej różnorodności biologicznej, oraz że fundusze strukturalne i Fundusz Spójności powinny promować ekologiczny i trwały rozwój oraz przechodzenie w kierunku społeczeństwa zużywającego niewiele energii i oszczędnie korzystającego z zasobów;

6.  apeluje o to, by wszelkie instrumenty polityki strukturalnej lub polityki spójności na nowy okres finansowania były nastawione na osiągnięcie opłacalnych ograniczeń emisji gazów cieplarnianych, zgodnie z celem zakładającym większą redukcję emisji na rok 2020 i celem 2°C;

7.  podkreśla konieczność rozbudowania krajowych i europejskich rachunków o kwestie europejskie, aby ułatwić transformację ekologiczną europejskiej gospodarki, która doprowadzi do długoterminowego wzrostu gospodarczego i dobrej koniunktury, co stwierdziła między innymi Europejska Agencja Środowiska w sprawozdaniu w sprawie stanu i perspektyw środowiska w Europie na rok 2010;

8.  jest przekonany, że jedynie spójny budżet UE może faktycznie przynieść maksymalne wyniki; powtarza, że spójniejsza polityka budżetowa oznacza, że należy zachować spójność nie tylko pomiędzy poszczególnymi politykami, lecz również pomiędzy budżetami krajowymi a budżetem unijnym;

9.  podkreśla, że wydatki UE muszą być bardziej wyraźnie ukierunkowane i muszą koncentrować się na projektach, które przynoszą najwięcej korzyści publicznych na szczeblu europejskim oraz które wspierają główne cele europejskie, takie jak przejście do gospodarki niskoemisyjnej i spójne wspieranie czystego ekologicznego wzrostu;

10. jest zaniepokojony skutkami finansowymi i politycznymi szkodliwych dla środowiska dotacji; uważa, że europejskie fundusze nie powinny mieć negatywnego wpływu na środowisko, zmianę klimatu, ekosystemy i bioróżnorodność w UE lub poza nią; wzywa zatem Komisję do wskazania, a następnie UE do stopniowego wycofania do roku 2020 wszystkich szkodliwych dla środowiska dotacji, zgodnie z zobowiązaniem podjętym na mocy Konwencji o różnorodności biologicznej (CBD) w Nagoi oraz o skontrolowanie całego budżetu pod kątem kwestii związanych z klimatem i różnorodnością biologiczną; likwidacja tych szkodliwych dotacji uwolni środki, które będą wykorzystywane na przykład do tworzenia ekologicznych miejsc pracy; zwraca się także o dokonanie oceny płatności europejskich przed ich realizacją, aby upewnić się, że nie będą one miały negatywnego wpływu na europejskie cele z zakresu klimatu, energii, różnorodności biologicznej i zasobów oraz że nie będą one zagrażały realizacji tych celów;

11. jest zatem przekonany, że całość finansowania UE przed jego wypłatą musi zostać skontrolowana pod kątem kwestii związanych z klimatem i środowiskiem naturalnym, aby upewnić się, że nie występują żadne negatywne skutki zagrażające osiągnięciu europejskich celów w zakresie środowiska naturalnego, klimatu, różnorodności biologicznej czy wykorzystywania zasobów; powtarza, że następnie należy przeprowadzić właściwe monitorowanie, aby sprawdzić, czy osiągnięto zakładane cele oraz czy spełniono wymogi i aktywnie wspomagać osiągnięcie celów w zakresie klimatu, energii i różnorodności biologicznej do 2020 r.;

12. jest zaniepokojony brakiem przejrzystości w wydatkach UE i jest przekonany, że otwarty i przejrzysty proces informowania wszystkich obywateli poprawi przyszłość wspólnoty oraz że należy zatem zapewnić ujawnianie wszystkich informacji o wydatkach z budżetu UE w sposób wyczerpujący, terminowy i przystępny;

13. ponownie przypomina o znaczeniu, jakie ma realizacja unijnych celów dotyczących klimatu i bioróżnorodności i wzywa UE do zagwarantowania, że cele te znajdą odzwierciedlenie we wszystkich pozostałych strategiach politycznych; wzywa UE do przeznaczenia wystarczających funduszy w sposób strukturalny, aby zrealizować te cele i w dalszym ciągu zwiększać potencjał krajów rozwijających się i pomagać im we włączaniu ochrony środowiska i ograniczania skutków zmiany klimatu i działań adaptacyjnych przekrojowo do wszystkich sektorów i planów rozwoju gospodarczego;

14. apeluje, by w budżecie UE przeznaczyć na zasadzie strukturalnej środki wystarczające do osiągnięcia kluczowych celów UE w zakresie środowiska naturalnego oraz by przeznaczyć środki z poszczególnych funduszy UE na sektory przyjazne dla środowiska, takie jak oszczędność energii, energia ze źródeł odnawialnych, rolnictwo zgodne z zasadą trwałego rozwoju i transport publiczny, które przyczyniają się do wzmacniania i zwiększania odporności gospodarki UE;

15. utrzymuje, że aby osiągnąć unijne i światowe cele w zakresie różnorodności biologicznej, należy zagwarantować współfinansowanie zarządzania siecią Natura 2000 ze specjalnego źródła w nowych ramach budżetowych UE; zauważa, że według sprawozdania TEEB (ekonomika ekosystemów i różnorodności biologicznej) zwrot z inwestycji w ochronę różnorodności biologicznej jest do stu razy większy;

16. podkreśla konieczność zapewnienia długofalowego finansowania w kolejnych wieloletnich ramach finansowych priorytetom z zakresu zdrowia publicznego, promowaniu zdrowia i zapobieganiu chorobom, zwłaszcza za pomocą strategicznego i bardziej efektywnie zarządzanego programu działań następczych w odniesieniu do obowiązującego unijnego programu zdrowia publicznego;

17. uznaje pozytywny wpływ inwestycji w infrastrukturę zdrowotną na reformy strukturalne w sektorze opieki zdrowotnej oraz podkreśla potrzebę utrzymania i zwiększenia funduszy strukturalnych przeznaczonych na infrastrukturę zdrowotną, co tym samym wspiera dostosowanie systemów opieki zdrowotnej i ich innowacyjne przekształcanie pod kątem wymogów wzrostu i trwałego rozwoju;

18. apeluje, aby w kolejnych WRF zapewnić odpowiednie szkolenia, badania naukowe i finansowanie z agencji, aby promować zintegrowane podejście w UE do bezpieczeństwa żywności i dzięki temu zadbać w perspektywie długoterminowej o wysoki poziom bezpieczeństwa żywności i zdrowia oraz dobrostanu zwierząt w całej UE;

19. apeluje, by uznano kształcenie i uczenie się przez całe życie za kluczowe czynniki służące poprawie zdrowia publicznego;

20. podkreśla znaczenie programu LIFE+ jako głównego instrumentu w całości poświęconego finansowaniu projektów w dziedzinie ochrony środowiska i podkreśla potrzebę wzmocnienia LIFE+ w przyszłych WRF w celu osiągnięcia celów UE w zakresie środowiska naturalnego przy jednoczesnym promowaniu synergii z innymi instrumentami finansowymi UE;

21. podkreśla, że Europejski Trybunał Obrachunkowy i właściwe organy krajowe muszą ocenić nie tylko zgodność z prawem, lecz również skuteczność wydatków europejskich oraz stopień, w jakim dane środki przyczyniają się do osiągnięcia celów w zakresie środowiska naturalnego;

22. wzywa Komisję do dalszego opracowywania i regularnego przedstawiania Parlamentowi, oprócz zobowiązań pozostających do spłaty (RAL) i środków do zakontraktowania (RAC), kluczowych jakościowych i ilościowych wskaźników wydajności w odniesieniu do wykonania budżetu w kolejnych WRF;

23. wzywa Komisję do zwiększenia wydajności i skuteczności kolejnych instrumentów finansowych poprzez lepsze monitorowanie jakościowych wskaźników wydajności i sprawozdawczość dotyczącą tych wskaźników;

24. wzywa Komisję do przedstawienia rocznych celów politycznych do osiągnięcia w kolejnych WRF, dzięki którym możliwe będzie dokładniejsze prześledzenie osiągniętych wyników pod koniec okresu obowiązywania WRF.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	25.1.2011
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	55 2 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	János Áder, Kriton Arsenis, Pilar Ayuso, Paolo Bartolozzi, Sandrine Bélier, Sergio Berlato, Martin Callanan, Nessa Childers, Chris Davies, Bairbre de Brún, Bas Eickhout, Edite Estrela, Elisabetta Gardini, Gerben-Jan Gerbrandy, Julie Girling, Nick Griffin, Satu Hassi, Jolanta Emilia Hibner, Dan Jørgensen, Karin Kadenbach, Christa Klaß, Jo Leinen, Peter Liese, Kartika Tamara Liotard, Linda McAvan, Radvilė Morkūnaitė-Mikulėnienė, Gilles Pargneaux, Antonyia Parvanova, Sirpa Pietikäinen, Mario Pirillo, Pavel Poc, Vittorio Prodi, Oreste Rossi, Horst Schnellhardt, Richard Seeber, Bogusław Sonik, Catherine Soullie, Salvatore Tatarella, Marina Yannakoudakis
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Margrete Auken, Tadeusz Cymański, José Manuel Fernandes, Jacqueline Foster, Gaston Franco, Matthias Groote, Jutta Haug, Marisa Matias, Judith A. Merkies, Miroslav Mikolášik, Renate Sommer, Eleni Theocharous, Michail Tremopoulos, Thomas Ulmer, Marita Ulvskog, Vladimir Urutchev, Adina-Ioana Vălean
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Andres Perello Rodriguez

OPINIA Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (28.1.2011)

dla Komisji specjalnej ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r.

w sprawie inwestowania w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej
(2010/2211 (INI))

Sprawozdawca: Herbert Reul

WSKAZÓWKI

Komisja Przemysłu, Badań Naukowych i Energii zwraca się do Komisji specjalnej ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r., właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  z zadowoleniem przyjmuje główne inicjatywy, na które zwrócono szczególną uwagę w strategii UE 2020; wzywa do stworzenia rozległej politycznej wizji konkurencyjnej, społecznej i zrównoważonej przyszłości UE i podkreśla potrzebę osiągnięcia spójności społecznej, gospodarczej i terytorialnej UE; podkreśla, że w celu realizacji kluczowych założeń strategii UE 2020 i jednoczesnego zajęcia się obecnym problemem rozdrobnienia instrumentów finansowych Unii Europejskiej główne inicjatywy UE opisane w tej strategii wymagają solidnego, wiarygodnego i trwałego wsparcia finansowego ze strony UE; apeluje zatem o uwzględnienie referencyjnych kwot dotyczących głównych inicjatyw w wieloletnich ramach finansowych po 2013 r.;

2.  podkreśla potrzebę zapewnienia w kolejnych wieloletnich ramach finansowych długofalowego finansowania istniejących i nowych długoterminowych głównych programów w dziedzinie konkurencyjności na rzecz wzrostu i rozwoju oraz w szczególności wszelkich strategicznych działań następczych związanych z bieżącymi programami długoterminowymi; przypomina, że ich realizacja wymaga intensywnych działań kontrolnych, oceny oraz elastyczności budżetowej i uproszczenia budżetu w celu poprawy skuteczności europejskich programów; podkreśla potrzebę dokonania analizy kwestii wykorzystywania funduszy UE pod kątem wartości dodanej, m.in. poprzez lepszą koordynację między budżetami krajowymi i budżetem UE;

3.  podkreśla, że długofalowe wyzwania związane z konkurencyjnością i trwałym wzrostem UE muszą znajdować odzwierciedlenie w zasobach budżetowych, co nie powinno stwarzać zagrożenia dla bieżącego finansowania obecnie realizowanych programów UE; podkreśla znaczenie badań naukowych, innowacji, społeczeństwa informacyjnego i energii dla stawienia czoła głównym wyzwaniom społecznym takim jak wzrost gospodarczy, zmiany klimatu, niedobór energii i zasobów, zdrowie oraz starzenie się;

4.  uważa, że wydatki UE powinny koncentrować się na strategiach o wyraźnej europejskiej wartości dodanej, zgodnie z zasadami pomocniczości, proporcjonalności i solidarności; podkreśla, że infrastruktura badawcza, energetyczna i TIK stanowi przykład europejskiej wartości dodanej;

5.  wzywa Komisję do zwiększenia wydajności i skuteczności kolejnego zestawu instrumentów finansowych poprzez lepsze monitorowanie jakościowych wskaźników wydajności i lepszą sprawozdawczość dotyczącą tych wskaźników;

6.  uważa, że w celu przestrzegania przez UE umów międzynarodowych należy zapewnić odpowiednie fundusze;

Polityka energetyczna

7.  jest zdania, że nowe wieloletnie ramy finansowe powinny odzwierciedlać priorytety i cele polityczne UE w zakresie polityki energetycznej i polityki w dziedzinie zmian klimatu, co określono w kilku rezolucjach Parlamentu Europejskiego, np. w rezolucji pt. „W kierunku nowej strategii energetycznej dla Europy 2011-2020”[1] i w szczególności w rezolucji w sprawie strategii UE 2020[2]; podkreśla, że skuteczna i trwała polityka energetyczna UE do 2050 r. wymaga krótko-, średnio- i długofalowej wizji; zauważa, że aby nie narazić na szwank realizacji celów strategii UE 2020 i długofalowych założeń do 2050 r., potrzebne są znaczne inwestycje w europejską infrastrukturę energetyczną;

8.  wzywa do zwiększenia w budżecie UE środków na energię i dostrzega potencjał pozwalający innym instrumentom finansowym przyczyniającym się skutecznie do wytwarzania europejskiej wartości dodanej na udział w finansowaniu priorytetowych europejskich przedsięwzięć w dziedzinie infrastruktury energetycznej w sposób zrównoważony pod względem regionalnym, w przypadku gdy na przykład przedsięwzięcia takie nie mogą być finansowane przez rynek, oraz na zwiększenie funduszy europejskich przeznaczonych na nowe i odnawialne technologie energetyczne oraz na strategie i środki związane z wydajnością energetyczną i oszczędnością energii; uważa, że we wszelkich przyszłych strategiach energetycznych te drugie powinny pozostać głównymi priorytetami, że należy je odpowiednio uwzględnić i wspierać w przyszłej perspektywie finansowej oraz że powinny one spowodować zmniejszenie zapotrzebowania na dodatkowe tworzenie nowej infrastruktury energetycznej oraz nowych urządzeń do wytwarzania i produkcji energii;

9.  podkreśla potrzebę zagwarantowania długofalowego finansowania w celu rozwoju innowacyjnych i trwałych technologii energetycznych, które będą potrzebne w perspektywie długoterminowej i które mają zasadnicze znaczenie dla zrównoważonego rozwoju i otwierają przed przemysłem UE nowe rynki; wzywa do natychmiastowego wdrożenia europejskiego strategicznego planu w dziedzinie technologii energetycznych (plan SET) zawierającego opis konkretnych działań badawczych w dziedzinie czystych, trwałych i wydajnych niskoemisyjnych technologii energetycznych oraz stanowiącego duży krok naprzód systemu energetycznego UE; apeluje także, aby finansowanie ze środków UE w tej dziedzinie było ukierunkowane na przedsięwzięcia na małą skalę i przedsięwzięcia zdecentralizowane; podkreśla, że w tej dziedzinie potrzebne jest publiczne wsparcie finansowe; podkreśla też potrzebę zwiększenia finansowania badań naukowych, rozwoju technologicznego i demonstracji w dziedzinie energii w celu rozwoju czystej energii dostępnej dla wszystkich po przystępnych cenach;

10. podkreśla potrzebę zmaksymalizowania oddziaływania funduszy europejskich poprzez działanie na zasadzie katalizatora w przypadku pozyskiwania, łączenia i wykorzystywania publicznych i prywatnych środków finansowych na infrastrukturę leżącą w interesie Europy, w tym na południowy korytarz gazowy i inne szlaki mające zapewnić dywersyfikację dostaw gazu;

Polityka przemysłowa

11. wyraża zadowolenie, że w strategii UE 2020 podkreślono znaczenie, jakie polityka przemysłowa ma dla trwałego wzrostu, dobrobytu społecznego i gospodarczego oraz zatrudnienia w Europie; wzywa do opracowania kompleksowej wizji europejskiego przemysłu w roku 2020, która pozwoli zagwarantować utrzymanie i dalszy rozwój różnorodnej, konkurencyjnej, zrównoważonej i niskoemisyjnej bazy przemysłowej, w wyniku czego powstaną ekologiczne i godne miejsca pracy; zdecydowanie popiera dalsze funkcjonowanie instrumentów gwarancyjnych w ramach programu na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP) oraz wzywa do zwiększenia i znacznego rozszerzenia środków przeznaczanych na CIP; zwraca się do Komisji, aby w następnej turze programów położyła większy nacisk na instrumenty finansowania typu mezzanine i wspierała je za pomocą funduszy i mechanizmów opartych na podziale ryzyka;

12. przypomina, że w dniu 10 marca 2009 r. Parlament wezwał do dalszej poprawy widoczności działań politycznych związanych z MŚP i do rozpowszechniania wiedzy na ich temat poprzez powiązanie instrumentów i funduszy wspólnotowych dla MŚP w ramach odrębnej pozycji w budżecie UE;

13. podkreśla potrzebę zagwarantowania, że odpowiednie instrumenty finansowe będą przeznaczane z budżetu na wspieranie celów przedstawionej przez Komisję w 2011 r. inicjatywy „Strategia na rzecz wydajnego wykorzystywania zasobów”;

14. podkreśla, że Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) powinien odgrywać ważną rolę w finansowaniu działań związanych z badaniami naukowymi i innowacjami, zwłaszcza w odniesieniu do przedsięwzięć w zakresie innowacji przemysłowych;

15. pozytywnie odnosi się do wniosku Komisji dotyczącego przeanalizowania nowych źródeł finansowania głównych europejskich przedsięwzięć inwestycyjnych w obszarach takich jak energia, transport i TIK, które stanowią wyraźną europejską wartość dodaną;

Badania naukowe, innowacje i rozwój

16. uważa, że postęp w dziedzinie badań naukowych, innowacji i rozwoju musi przyczyniać się do pokonywania głównych wyzwań społecznych naszych czasów takich jak zmiany klimatu, wydajne wykorzystywanie zasobów, zdrowie, starzejące się społeczeństwo, zarządzanie obszarami miejskimi, mobilność, żywność i woda; przypomina, że jednym z celów UE jest wzmocnienie jej podstaw naukowych i technologicznych poprzez stworzenie europejskiej przestrzeni badawczej; uznaje zasadnicze znaczenie realizowanych w ramach współpracy transnarodowych programów UE ukierunkowanych na daną politykę oraz łączenia kompetencji w zakresie badań naukowych i innowacji w celu stawienia czoła wyzwaniom danej polityki na szczeblu europejskim i realizacji głównych celów społecznych; przyznaje, że Europejski Instytut Innowacji i Technologii stanowi główną siłę napędową trwałego wzrostu i konkurencyjności UE, jako że pobudza on wiodące światowe innowacje, oraz wzywa do powiększenia i odpowiedniego finansowania wspólnot wiedzy i innowacji; podkreśla znaczenie dalszych działań mających na celu uproszczenie systemu finansowania badań naukowych, innowacji i rozwoju oraz zapewnienie dostępu do niego mniejszym instytutom badawczym, przedsiębiorstwom i organizacjom społeczeństwa obywatelskiego;

17. podkreśla, że konkurencyjność UE jest w znacznym stopniu zależna od jej możliwości w dziedzinie innowacji, działalności ośrodków badań i rozwoju oraz od powiązań między procesami innowacyjnymi i produkcyjnymi;

18. podkreśla potrzebę zwiększenia, pobudzenia i zagwarantowania finansowania badań naukowych, innowacji i rozwoju w UE poprzez znaczne zwiększenie od 2013 r. wydatków na badania naukowe, a także potrzebę dalszych działań na rzecz uproszczenia finansowania badań naukowych, innowacji i rozwoju oraz właściwego zarządzania programami; apeluje w szczególności o to, aby przyszłe programy finansowania badań naukowych, rozwoju i innowacji były skupione wokół głównych zagadnień społecznych, prowadząc tym samym do większego bezpieczeństwa zasobów, a w szczególności większej wydajności; wzywa do zacieśnienia współpracy międzynarodowej w dziedzinie badań naukowych i rozwoju oraz do przeznaczania większych środków na programy dotyczące mobilności; uważa, że wsparcie UE dla przedsięwzięć na dużą skalę nie powinno przewyższać środków przyznawanych na badania naukowe w innych obszarach oraz że należy odpowiednio monitorować realizację takich przedsięwzięć;

19. podkreśla, że innowacyjność stanowi jeden z głównych czynników wpływających na konkurencyjność i wzrost; apeluje o ściślejsze powiązanie podstawowych badań naukowych i innowacyjności przemysłu; podkreśla sukces mechanizmu finansowania opartego na podziale ryzyka i zachęca do zwiększenia funduszy dostępnych w ramach tego mechanizmu; sądzi, że należy brać pod uwagę cały łańcuch innowacji, począwszy od badań pionierskich, rozwoju technologicznego, demonstracji, rozpowszechniania, do oceniania wyników i szybkiego wprowadzania osiągnięć naukowych na rynkach; popiera propozycje Komisji polegające na stworzeniu jednolitego systemu ochrony patentów, który pozwoliłby zdecydowanie obniżyć koszty związane z tłumaczeniem i administracją;

20. podkreśla potrzebę usprawnienia partnerstw publiczno-prywatnych, m.in. poprzez zmniejszenie biurokracji i uproszczenie obecnych procedur; apeluje do Komisji o wdrożenie w odniesieniu do jej programów podejścia ukierunkowanego w większym stopniu na wyniki i wydajność;

Społeczeństwo informacyjne

21. uważa, że Europa powinna odegrać wiodącą rolę w tworzeniu i stosowaniu TIK; uważa, że wykorzystywanie TIK przyczynia się do stawiania czoła obecnym wyzwaniom strukturalnym i do osiągania trwałego wzrostu gospodarczego; podkreśla znaczenie stałych wysiłków na rzecz nieograniczonego i szybkiego dostępu wszystkich obywateli i konsumentów do stacjonarnych i mobilnych szybkich łączy szerokopasmowych do 2020 r., zwłaszcza w mniej rozwiniętych krajach członkowskich, oraz promocji „e-inicjatyw” zapewniających szybką realizację agendy cyfrowej UE;

22. wzywa Komisję do zaangażowania się w ściślejszą współpracę z regionami, aby pomóc im w zwiększeniu ich zdolności absorpcji funduszy strukturalnych i funduszy na rozwój obszarów wiejskich przyznanych na inwestycje w infrastrukturę szerokopasmową, oraz do dalszego instruowania regionów na temat wykorzystywania funduszy z partnerstw publiczno-prywatnych i innych instrumentów finansowych;

23. podkreśla, że koszty inżynierii cywilnej stanowią dużą część kosztów uruchomienia nowej infrastruktury stacjonarnej i mobilnej oraz że można by je zmniejszyć poprzez lepsze planowanie i synergię programów; wzywa zatem do lepszej koordynacji i integracji programów infrastrukturalnych poprzez poprawę planowania na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym, tak aby obniżyć koszty i promować inwestycje;

24. popiera inicjatywę Komisji polegającą na współpracy z EBI w celu poprawy dostępności funduszy na sieci następnej generacji i podkreśla potrzebę przeznaczania takich funduszy na otwarte przedsięwzięcia infrastrukturalne, które sprzyjają różnorodności usług;

25. wzywa Komisję i EBI do opracowania do wiosny 2011 r. konkretnych propozycji nowych instrumentów finansowych, będących uzupełnieniem obecnych sposobów finansowania infrastruktury szerokopasmowej, m.in. gwarancji, instrumentów kapitałowych i dłużnych lub ich kombinacji;

Polityka kosmiczna

26. podkreśla strategiczne znaczenie europejskich globalnych systemów nawigacji satelitarnej (Galileo i EGNOS) oraz globalnego monitoringu środowiska i bezpieczeństwa (GMES) i jest przekonany, że ich wdrożenie będzie wymagało dokładnej kontroli i oceny; apeluje, aby przyznawanie środków na inicjatywy kosmiczne UE, takie jak Galileo, odbywało się w ramach odrębnej pozycji budżetowej i oprócz środków na badania naukowe i innowacje; podkreśla, że inwestycje publiczne w takie przedsięwzięcia muszą przynieść korzyści sektorowi publicznemu UE poprzez zyski finansowe i korzystną dla obywateli UE politykę cenową.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Rozpatrzenie w komisji	27.1.2011
Data przyjęcia	+: –: 0:	43 0 3
Wynik głosowania końcowego	Jean-Pierre Audy, Ivo Belet, Jan Březina, Reinhard Bütikofer, Maria Da Graça Carvalho, Giles Chichester, Pilar del Castillo Vera, Christian Ehler, Ioan Enciu, Gaston Franco, Adam Gierek, Norbert Glante, Fiona Hall, Jacky Hénin, Romana Jordan Cizelj, Lena Kolarska-Bobińska, Béla Kovács, Marisa Matias, Judith A. Merkies, Jaroslav Paška, Miloslav Ransdorf, Herbert Reul, Teresa Riera Madurell, Amalia Sartori, Francisco Sosa Wagner, Konrad Szymański, Britta Thomsen, Evžen Tošenovský, Claude Turmes, Niki Tzavela, Marita Ulvskog, Vladimir Urutchev, Adina-Ioana Vălean, Alejo Vidal-Quadras, Henri Weber
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Antonio Cancian, Françoise Grossetête, Jolanta Emilia Hibner, Yannick Jadot, Oriol Junqueras Vies, Bernd Lange, Vladko Todorov Panayotov, Peter Skinner, Silvia-Adriana Ţicău, Catherine Trautmann
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Marit Paulsen

• [1]  Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2010 r. pt. „W kierunku nowej strategii energetycznej dla Europy 2011–2020” (P7_TA‑PROV(2010)0441).
• [2]  Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 czerwca 2010 r. w sprawie strategii UE 2020 (P7_TA(2010)0223).

OPINIA Komisji Transportu i Turystyki (26.1.2011)

dla Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r.

w sprawie inwestowania w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej
(2010/2211(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Brian Simpson

WSKAZÓWKI

Komisja Transportu i Turystyki zwraca się do Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r., właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

Wprowadzenie

1.  przypomina, że transport stanowi podstawę działań gospodarczych i społecznych w Europie, a sektor ten stanowi 4,6% PKB Unii Europejskiej i zatrudnia 9,2 mln osób; przypomina także, że transport umożliwia komunikację między jednostkami i społecznościami oraz zapewnia sieć umożliwiającą rozwój wewnątrzeuropejskiego handlu, a w konsekwencji urzeczywistnienie jednolitego rynku, a także, że sektor ten ma duże znaczenie dla zapewniania spójności społecznej, gospodarczej i terytorialnej ze względu na wkład, jaki może do niej wnieść oraz dla zwiększania zatrudnienia i wymiany handlowej w sektorze turystycznym, wraz z wkładem, jaki wydajny i bezpieczny system transportu może wnieść w zmniejszanie liczby wypadków, emisji dwutlenku węgla, uzależnienia od ropy naftowej, zmniejszenia zanieczyszczeń i zagęszczenia ruchu;

2.  zwraca uwagę na znaczenie sektora transportu dla europejskiej polityki przemysłowej zarówno w zakresie wkładu do produktu krajowego brutto, jak i zatrudnienia; uważa poza tym Unię Europejską za lidera przemysłowego w technologii transportowej (przemysł lotniczy, szybkie linie kolejowe, inteligentne systemy zarządzania transportem, zaawansowane systemy kontroli, bezpieczeństwo i interoperacyjność, ERMTS, SESAR, inżynieria bezpiecznych i trwałych infrastruktur, itp.) oraz uważa, że Unia Europejska powinna zapewnić sobie ramy finansowe, które pozwolą jej zachować i umocnić wiodącą rolę w tym sektorze przemysłu; uważa, że przyszły okres finansowania powinien umożliwić umocnienie wiodącej pozycji transportu europejskiego w obszarze ekologicznych, bezpiecznych i inteligentnych technologii, które przyczyniają się do większego rozwoju gospodarczego i lepszej spójności gospodarczej i społecznej;

3.  uważa za oczywiste – z perspektywy wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na okres po roku 2013 – że prawie wszystkie cele przyjęte przez UE wyrażone w strategii Europa 2020 czy w innych dokumentach zależą od wydajnego, zrównoważonego i dostępnego sektora transportu funkcjonującego w sposób właściwy dla środowiska;

4.  stwierdza, że strategia UE 2020 ma na celu inteligentny, trwały i sprzyjający integracji wzrost, który zostanie osiągnięty dzięki wspieraniu wiedzy i innowacji, efektywności energetycznej będącej w stanie zapewnić powstanie zielonej i jednocześnie konkurencyjnej gospodarki, promowaniu spójności terytorialnej i społecznej jako przekrojowych wytycznych, które bezpośrednio pociągają za sobą wspieranie sektorów transportu i turystyki;

5.  podkreśla, że szczególnie z punktu widzenia opłacalności niezwykle ważna jest potrzeba zapewnienia faktycznej wartości dodanej z wydatków budżetowych UE na pozycje związane z polityką transportową; zauważa, że chociaż należy unikać powielania lub przemieszczania inwestycji i wydatków, których lepiej byłoby dokonywać na szczeblu krajowym lub regionalnym, to konieczne jest wykorzystanie okazji do ułatwiania zrównoważonego wzrostu, jakie może stworzyć wartość dodana samych wydatków UE na transport na szczeblu krajowym, regionalnym i transgranicznym;

6.  podkreśla podstawową rolę, jaką odgrywają agencję w integracji systemów transportu, jeśli chodzi o bezpieczeństwo, interoperacyjność i funkcjonalność; wyraża swe obawy co do pogłębiającej się przepaści miedzy zakresem ich odpowiedzialności a przyznaną im pulą środków finansowych;

7.  podziela pogląd Komisji, że infrastruktura transgraniczna jest jednym z najlepszych przykładów na to, w jakich dziedzinach UE może zniwelować luki i przyczynić się do osiągnięcia rezultatów przy bardziej optymalnym wykorzystaniu środków; uważa, że ukierunkowane wsparcie finansowe na poziomie UE może pomóc w energicznym uruchomieniu innych ważnych projektów, które często charakteryzuje ogromny potencjał handlowy w dłuższym okresie; zauważa, że państwa wprowadzają obecnie ambitne bodźce na dużą skalę, sprzyjające inwestycjom w infrastrukturę, oraz że utrzymanie konkurencyjności oznacza, że dla Europy posiadanie efektywnej infrastruktury, umożliwiającej stworzenie podstaw dla długoterminowego wzrostu gospodarczego, stanowi interes strategiczny o szczególnym znaczeniu; zauważa także, że efektem byłaby główna europejska sieć transportowa gwarantująca większą efektywność energetyczną sektora transportu, co mogłoby obejmować przejście w ruchu towarowym i osobowym na formy transportu bardziej dostępne i zgodne z wymogami zrównoważonego rozwoju; jest zdania, że takie wsparcie wymaga ukierunkowania na kluczowe priorytety – usunięcie przeszkód na strategicznych osiach transeuropejskich, zachętę do ich poszerzenia oraz budowę połączeń transgranicznych i intermodalnych;

8.  mając na uwadze korzyści związane z transportem morskim w ramach zintegrowanej sieci rzek i kanałów Europy oraz pamiętając o tym, że UE posiada ponad 37 000 kilometrów dróg wodnych, które łączą setki miast i regionów przemysłowych, a także że 20 z 27 państw członkowskich posiada wewnętrzne drogi wodne, zwraca się do Komisji i państw członkowskich, by rozważyły opracowanie zintegrowanej polityki UE w zakresie wewnętrznych dróg morskich, która byłaby wspierana odpowiednio w ramach budżetów UE i państw członkowskich;

9.  mając na uwadze potencjał, jaki niosą ze sobą nowe miejsca pracy związane z przyjaznym dla środowiska transportem, podkreśla konieczność wsparcia za pośrednictwem strategii i instrumentów finansowych UE rozwijania infrastruktury niezbędnej dla pojazdów elektrycznych oraz włączenia jej do paneuropejskich inteligentnych sieci energetycznych, które byłyby zdolne do wykorzystania wytwarzanej lokalnie energii ze źródeł odnawialnych;

Sieci transeuropejskie

10. zwraca szczególną uwagę na wartość dodaną, jaką oferuje transeuropejska sieć transportowa (TEN-T); wszystkie jej projekty priorytetowe mają charakter ponadnarodowy, a jej wartość dodana jest szczególnie widoczna w kontekście rozwoju wydajnej i multimodalnej sieci transportowej UE o dużym zasięgu, rozwiązania kwestii braku dostępu do różnych części UE i połączeń między nimi, wraz z połączeniami portów z obszarami położonymi w głębi lądu, w transgranicznych odcinkach projektów oraz w efekcie dźwigni wywieranym przez inwestycje UE na finansowanie prywatne i publiczne strategicznych projektów;

11. przypomina, że potrzeby w zakresie finansowania w okresie 1996-2020 oszacowano na 900 mld euro dla TEN-T, z czego do sfinansowania pozostaje 500 mld euro, oraz na 395 mld euro dla 30 aktualnie realizowanych priorytetowych projektów TEN-T, z czego do sfinansowania pozostaje 270 mld euro;

12. zauważa tutaj, że w przypadku projektów priorytetowych TEN-T (poza Galileo) całkowite wydatki UE w wysokości 47,4 mld EUR (30,8%) przyczyniają się do inwestycji pochodzących z innych źródeł na te same projekty w wysokości 106,6 mld EUR w okresie objętym obecną perspektywą finansową, a dla całej sieci TEN-T liczby te wynoszą odpowiednio 105 mld EUR (27%) i 285 mld EUR (37%);

13. przypomina, że główne fundusze na TEN-T zapewniają państwa członkowskie, regiony i Unia Europejska, przy czym UE zapewnia finansowanie z budżetu TEN-T oraz Funduszu Spójności i funduszy strukturalnych, a w obecnym okresie budżetowym (2007-2013) finansowanych jest 15% inwestycji niezbędnych do zakończenia działań zaplanowanych na ten okres oraz że – ze względu na to, że koszty wdrażania dużych projektów infrastrukturalnych najprawdopodobniej wzrosną – dla wdrożenia TEN-T istotna będzie całkowita pula środków na inwestycje transportowe na okres po wieloletnich ramach finansowych 2014;

14. zauważa w szczególności, że w strategii Europa 2020, która koncentruje się na inteligentnym i zrównoważonym rozwoju sprzyjającym włączeniu społecznemu, znajdują się postanowienia dotyczące TEN-T:

- …„wykorzystać instrumenty finansowe UE (m.in. sieci TEN) jako elementy konsekwentnej strategii finansowania, łączącej publiczne i prywatne środki UE i państw członkowskich”,

- …„przyspieszyć realizację strategicznych projektów z dużą wartością dodaną ze strony Europy, mających na celu rozładowanie największych przeciążeń, przede wszystkim na odcinkach transgranicznych i w węzłach intermodalnych (miasta, porty, platformy logistyczne)”,

15. w związku z tym wzywa do zwiększenia funduszy, a także lepszej koordynacji funduszy na TEN-T i środków na spójność przeznaczonych na projekty dotyczące transportu (obecnie 23,7% środków przeznaczonych na spójność) oraz do uzależnienia wyodrębnienia tej kwoty z Funduszu Spójności od przestrzegania ogólnych zasad europejskiej polityki transportowej, a także do uzależnienia finansowania TEN-T od koncentracji finansowania państw członkowskich na sieci TEN-T o szczególnym znaczeniu i o dużym zasięgu raz od stosowania w odniesieniu do nich narzędzi przewidzianych dyrektywą 2008/96/WE;

16. wzywa do rozwijania innych instrumentów finansowania TEN-T, zwłaszcza poprzez przeznaczanie zasobów własnych uzyskanych z prowadzenia działalności transportowej (earmarking), wykorzystywanie konkretnych instrumentów EBI oraz poprawę mechanizmów PPP, a także pomoc na ich projektowanie;

17. uważa, że dochody z internalizacji kosztów zewnętrznych należy przeznaczyć w szczególności na mobilność, co będzie sprzyjać partnerstwu publiczno-prywatnemu m.in. w przypadku przedsięwzięć transportowych;

18. podkreśla, że w nowej perspektywie finansowej należy nadal przyznawać na przedsięwzięcia transportowe środki z Funduszu Spójności, a państwa członkowski muszą jednoznacznie zobowiązać się do współfinansowania i realizacji tych przedsięwzięć transportowych, oraz że polityka spójności ma nadal zasadnicze znaczenie dla krajów, które dążą do spełnienia kryteriów konwergencji, a powodzenie realizacji przedsięwzięć transportowych w tych krajach zależy w dużej mierze od dostępności funduszy przeznaczonych na spójność;

19. zauważa, że nieprzydzielone jest tylko 0,5% budżetu TEN-T na okres 2007-2013, ale jest przekonany, że zobowiązanie UE do finansowania tych projektów, w których nie osiąga się postępów, nie może być nieokreślone w czasie, ponieważ niezbędne odpowiednie finansowanie z budżetów krajowych nie będzie dostępne aż do roku 2015;

Marco Polo

20. przypomina, że program Marco Polo ma na celu usunięcie z dróg Europy 20 mld tonokilometrów transportu rocznie (co odpowiada ponad 700 000 samochodów ciężarowych rocznie przebywających trasę między Paryżem a Berlinem), co ma zostać osiągnięte przez korzystanie z innych form transportu towarowego; podkreśla jego znaczenie dla przejścia do gospodarki niskoemisyjnej, co będzie wymagać znacznych, dobrze skoordynowanych funduszy; przypomina ponadto, że w budżecie programu na lata 2007-2013 w wysokości 450 mln EUR każde wydane euro przynosi korzyści społeczne i środowiskowe w wysokości ok. 10 euro, a na szczeblu państw członkowskich nie istnieje bezpośredni odpowiednik programu Marco Polo;

21. zaleca zbadanie możliwości wprowadzenia w ramach programu Marco Polo gwarancji kredytowych;

22. wskazuje, że rozporządzenie w sprawie programu Marco Polo II zatwierdzone przez Parlament w 2009 r. ma za zadanie ułatwić MŚP dostęp do finansowania z tego programu, a kryteria finansowania zostały dostosowane do warunków rynkowych;

Galileo

23. podkreśla, że Galileo jest projektem o wyjątkowym strategicznym znaczeniu dla Unii Europejskim, przede wszystkim w obliczu gotowości wykazywanej przez pewne gospodarki (np. Chiny, Indie czy Rosja) do inwestowania w podobne systemy z krajowych budżetów wojskowych, oraz że niepożądane byłoby, gdyby europejskie przedsiębiorstwa nie mogły korzystać z licznych gospodarczych, środowiskowych, innowacyjnych, badawczych i środowiskowych możliwości, jakie niesie ze sobą posiadanie przez Europę własnego systemu nawigacji satelitarnej; uważa ponadto, że jeżeli usługa zostałaby ograniczona lub wyłączona, możliwe zakłócenia dla chociażby przedsiębiorstw, bankowości, transportu, lotnictwa, komunikacji itd. byłyby bardzo kosztowne (np. w sensie przychodów przedsiębiorstw czy bezpieczeństwa drogowego); przypomina, że władza budżetowa zgodziła się z powyższym podnosząc pułapy w pozycji 1A obecnej perspektywy finansowej w celu uwzględnienia stałych inwestycji w program Galileo;

24. apeluje do Komisji i państw członkowskich o rozważenie znacznego zwiększenia środków na badania naukowe nad aplikacjami GNSS, aby dać europejskiemu przemysłowi, MŚP i wszystkim zainteresowanym podmiotom szansę na zwiększenie udziału w światowym rynku GNSS oraz zagwarantować niezależność UE w sektorze, od którego zależy ponad 6% całkowitego PKB Unii Europejskiej;

25. zauważa, że program Galileo przyczyni się przede wszystkim do opracowania i praktycznego zastosowania inteligentnych systemów transportu oraz Globalnego Systemu Nawigacji Satelitarnej;

26. podkreśla, że ze względu na długie cykle wdrożeniowe w programach takich jak Galileo czy wspólna europejska przestrzeń powietrzna, wraz z jej technologicznym elementem SESAR, oraz na inwestycje kapitałowe już przeznaczone na te projekty, niezbędne jest zagwarantowanie odpowiedniego i spójnego zaangażowania finansowego we wszystkich okresach planowania finansowego w celu zapewnienia skutecznego wdrożenia tych projektów i czerpania z nich dodatkowych korzyści, a konkretnie uruchomienia projektu SESAR, jako warunku pełnego osiągnięcia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej;

27. zauważa, że przyśpieszona realizacja przedsięwzięcia „wspólna europejska przestrzeń powietrzna”, a konkretniej uruchomienie jego technologicznego elementu w postaci projektu SESAR, która ma się rozpocząć w 2014 r., określono jako główny priorytet na drodze do osiągnięcia wydajnego i zrównoważonego systemu transportu powietrznego w Europie oraz że projekt SESAR umożliwi obniżenie kosztów zarządzania ruchem lotniczym o 50%, poprawę wskaźnika bezpieczeństwa o współczynnik wynoszący 10 oraz zmniejszenie wpływu każdego lotu na środowisko o 10%;

ERTMS

28. zwraca uwagę na znaczenie projektu ERMTS dla interoperacyjności kolei i dokonania rzeczywistej zmiany środków transportu; uważa, że na rozwoju ERTMS w ostatnich czasach zaważyła recesja gospodarcza, jeśli chodzi o rytm i skalę inwestycji publicznych, podobnie jak na wielu innych projektach infrastruktury transportowej; uznaje wymiar i europejską wartość dodaną projektu i dlatego wzywa, by w nadchodzących latach UE uznała ERMTS za priorytet budżetowy, w szczególności na odcinkach transgranicznych;

Polityka morska

29. uważa, że zintegrowaną politykę morską należy realizować i ukierunkować tak, by sprostać wyzwaniom stojącym przed strefami przybrzeżnymi i basenami morskimi oraz wspierać „błękitny wzrost” i zrównoważoną gospodarkę morską w myśl założeń strategii UE2020; nalega, aby udostępniono odpowiednie środki budżetowe na realizację tej polityki;

Nowe instrumenty finansowe

30. wzywa do rozwijania nowych instrumentów finansowania, z jednej strony przez zmianę polityki Europejskiego Banku Inwestycyjnego, by przeznaczano więcej pożyczek na projekty innowacyjne w obszarze transportu, a z drugiej przez wykorzystywanie dochodów uzyskanych z opodatkowania pojazdów ciężarowych i licytacji uprawnień do emisji CO₂ w sektorze transportu lotniczego, by finansować projekty wspólne mające na celu ograniczenie emisji dwutlenku węgla przez te środki transportu;

Turystyka

31. przypomina znaczenie turystyki dla gospodarki europejskiej, dla europejskiego dziedzictwa naturalnego i kulturowego oraz dla poszczególnych państw i regionów, dla których jest ona filarem gospodarczym i społecznym; zwraca uwagę na znaczenie nowych postanowień dotyczących turystyki zawartych obecnie w Traktacie z Lizbony, dających Parlamentowi po raz pierwszy uprawnienia prawodawcze w tej dziedzinie, oraz na potrzebę korzystania z nich celem zwiększenia konkurencyjności tego sektora; przypomina swoje zaniepokojenie faktem, że do celów wspierania rozwoju turystyki nie przewidziano żadnej pozycji budżetowej, która odzwierciedlałaby to nowe wyzwanie, i nalega, aby w przyszłości przewidziano odpowiedni poziom wsparcia UE dla turystyki poprzez ustanowienie odrębnej pozycji budżetowej na rzecz zrównoważonego wzrostu gospodarczego, dziedzictwa przemysłowego, ochrony dziedzictwa naturalnego i kulturowego, którą to pozycję uzupełni w stosownych przypadkach finansowanie z funduszy strukturalnych oraz innych funduszy.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	25.1.2011
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	36 0 3
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Inés Ayala Sender, Georges Bach, Izaskun Bilbao Barandica, Antonio Cancian, Michael Cramer, Christine De Veyrac, Saïd El Khadraoui, Ismail Ertug, Carlo Fidanza, Jacqueline Foster, Mathieu Grosch, Jim Higgins, Juozas Imbrasas, Ville Itälä, Dieter-Lebrecht Koch, Georgios Koumoutsakos, Werner Kuhn, Eva Lichtenberger, Marian-Jean Marinescu, Hella Ranner, Vilja Savisaar-Toomast, Olga Sehnalová, Brian Simpson, Dirk Sterckx, Keith Taylor, Silvia-Adriana Ţicău, Giommaria Uggias, Thomas Ulmer, Dominique Vlasto, Artur Zasada, Roberts Zīle
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Philip Bradbourn, Spyros Danellis, Anne E. Jensen, Petra Kammerevert, Guido Milana, Dominique Riquet, Peter van Dalen, Janusz Władysław Zemke

OPINIA Komisji Rozwoju Regionalnego (31.1.2011)

dla Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r.

w sprawie inwestowania w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej
(2010/2211(INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Constanze Angela Krehl

WSKAZÓWKI

Komisja Rozwoju Regionalnego zwraca się do Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r., właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  zwraca uwagę na większe znaczenie polityki spójności po wejściu w życie traktatu lizbońskiego i na uzupełnienie jej o trzeci filar, tj. spójność terytorialną, i stwierdza, że państwa członkowskie, regiony i miasta nadają się najlepiej do aktywnej realizacji tej polityki, w związku z czym sektoryzacja przyniosłaby efekty odwrotne do zamierzonych i nie byłaby zgodna z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

2.  jest zdania, że polityka spójności stanowi kluczowy element realizacji strategii „UE 2020”, a dobra i niezależna polityka spójności jest warunkiem efektywnego wspólnego działania UE, ponieważ jest skutecznym narzędziem przyczyniającym się do osiągnięcia wspólnych celów tej strategii na szczeblu regionalnym i lokalnym oraz umożliwia konsolidację strategicznych celów i lokalnych potrzeb o miejscowym potencjale; podkreśla, że polityka spójności ze swoją horyzontalną naturą przyczynia się do osiągnięcia wszystkich celów strategii „UE 2020” – w zakresie inteligentnego, trwałego i sprzyjającego integracji społecznej wzrostu – i że powinno to znaleźć odzwierciedlenie w strukturze wieloletnich ram finansowych po 2013 r.; podkreśla, że należy też zrealizować cele zapisane w traktacie lizbońskim, lecz nie będące częścią strategii „UE 2020”, i że należy wyjaśnić stosunek pomiędzy celami tej strategii a innymi celami; wspiera działania Komisji dotyczące optymalnego wykorzystania synergii pomiędzy istniejącymi funduszami;

3.  uważa, że spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna jest kluczowym warunkiem osiągnięcia celu związanego z konkurencyjnością, szczególnie dzięki zachętom sprzyjającym wzrostowi gospodarczemu i tworzeniu miejsc pracy;

4.  zwraca uwagę na fakt, że w 271 regionach 27 państw członkowskich wyraźnie widać skuteczność polityki w dziedzinie spójności gospodarczej i społecznej, i stwierdza, że zasada pomocniczości oraz zasada partnerstwa i wielopoziomowego systemu rządzenia są jej istotnymi warunkami; potwierdza swoje stanowisko wobec najlepszych praktyk wyrażone w rezolucji z dnia 24 marca 2009 r. dotyczącej dobrych praktyk w dziedzinie polityki regionalnej i przeszkód w wykorzystaniu funduszy strukturalnych[1];

5.  podkreśla, że europejska wartość dodana polityki spójności, dysponującej największym budżetem indywidualnym, jest niekwestionowana, ponieważ stanowi ona ugruntowany mechanizm realizacji celów europejskich i jest od kilkudziesięciu lat jedną z najważniejszych, najlepiej widocznych i najskuteczniejszych dziedzin polityki UE, umożliwiającą propagowanie synergii pomiędzy innymi dziedzinami wewnętrznej polityki unijnej;

6.  wskazuje na fakt, że nowoczesna polityka spójności musi sprostać pozostałym potrzebom związanym z reformami strukturalnymi i nowym wyzwaniom, przed którymi stoją wszystkie regiony UE; uważa, że w związku z tym należy określić następujące priorytety:

     –   potrzebujemy zrównoważonego wzrostu gospodarczego o pozytywnym wpływie na rynek pracy zarówno na obszarach miejskich, jak i wiejskich;

     –   potrzebujemy inteligentnej, dobrze funkcjonującej i nowoczesnej infrastruktury (transport, komunikacja, woda i ścieki, odpady, energia);

     –   w ramach polityki spójności podkreślamy potrzebę większego wsparcia na rzecz:

     (i)      inteligentnego wzrostu w oparciu o badania, rozwój i innowacje, a także wprowadzanie TIK,

     (ii)      kształcenia, szkolenia i dokształcania,

     (iii)     zatrudnienia,

     (iv)     zintegrowanego rozwoju obszarów miejskich (w tym np. propagowania efektywności energetycznej budynków),

     (v)     wzmocnienia wymiaru społecznego, w tym usług świadczonych w interesie ogólnym, i lepszego uwzględniania kwestii związanych ze zmianami demograficznymi,

     (vi)     małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) będących siłą napędową rozwoju gospodarczego i społecznego regionów,

     (vii)    celów w zakresie zmiany klimatu,

     (viii)   regionów dotkniętych poważnymi i trwałymi trudnościami naturalnymi lub demograficznymi, takich jak wysunięte najbardziej na północ regiony o bardzo słabym zaludnieniu oraz regiony wyspiarskie, transgraniczne i górskie,

     (ix)     tworzenia bardziej zintegrowanych i zrównoważonych regionalnych struktur gospodarczych jako gwarancji bardziej harmonijnego rozwoju gospodarczego i społecznego;

7.  zwraca uwagę na fakt, że sposoby osiągnięcia większej konkurencyjności zależą od specyfiki każdego regionu, w tym od jego poziomu rozwoju, i dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na zapewnienie państwom członkowskim i regionom elastyczności w celu opracowania najlepszych kombinacji strategii politycznych;

8.  podkreśla, że EFS powinien pozostać integralnym elementem polityki spójności i że należy go wzmocnić; domaga się ściślejszej koordynacji polityki spójności oraz środków w ramach EFRR i EFRROW poświęconych rozwojowi obszarów wiejskich, aby zasoby były wykorzystywane jak najskuteczniej i jak najwydajniej, nie tylko z uwzględnieniem specyfiki poszczególnych regionów i występujących w nich problemów z zakresu konwergencji, lecz również przy odpowiednim zaangażowaniu regionów wiejskich;

9.  uważa, że należy wspierać wszelkie formy współpracy terytorialnej (współpracę transgraniczną, międzyregionalną i ponadnarodową) oraz zwiększyć przeznaczone na nie środki budżetowe;

10. domaga się szczególnego wspierania słabiej rozwiniętych i najmniej uprzywilejowanych regionów UE 27 (cel 1) zgodnie z ideą solidarności; jednocześnie podkreśla konieczność wzmocnienia celu 2 dla lepiej rozwiniętych regionów oraz przyjęcia odpowiednich zasad przejściowych; uważa jednak, że w celu zagwarantowania harmonijnego i zrównoważonego rozwoju we wszystkich regionach unijnych polityka spójności musi koniecznie obejmować całe terytorium UE;

11. zauważa, że między regionami, które kwalifikują się do finansowania w ramach celu konwergencji, a pozostałymi regionami występuje znaczący efekt progowy, i uważa, że należy go złagodzić;

12. podkreśla, że skuteczna i wzmocniona polityka spójności wymaga odpowiedniego finansowania, które nie może być w żadnym wypadku mniejsze niż w obecnym okresie programowania na lata 2007-2013;

13. przypomina, że jedno z głównych zastrzeżeń wobec polityki spójności dotyczy złożoności przepisów; z naciskiem podkreśla znaczenie uproszczenia przepisów i procedur dotyczących tej polityki oraz zmniejszenia zawiłości i obciążeń administracyjnych, aby zapewnić bardziej przejrzyste i skuteczniejsze przydzielanie zasobów miastom, gminom i regionom, przy czym zgodnie z zasadą proporcjonalności intensywność kontroli powinna zależeć od ryzyka wystąpienia nieprawidłowości;

14. podkreśla fakt, że lepsze połączenie różnych instrumentów finansowych, takich jak dotacje, pożyczki lub fundusze rewolwingowe, może przyczynić się do efektywniejszego wykorzystania środków; zachęca organy lokalne i regionalne do wykorzystania na szerszą skalę instrumentów inżynierii finansowej oraz pomocy technicznej wprowadzanych przez Komisję w celu wsparcia inwestycji na poziomie lokalnym i regionalnym;

15. podkreśla potrzebę wzmocnienia efektu dźwigni funduszy strukturalnych przez lepsze wykorzystywanie zamówień publicznych; w związku z tym podkreśla potrzebę dalszego opracowywania i wdrażania przepisów dotyczących zamówień publicznych o zmniejszonym wpływie na środowisko („zamówienia ekologiczne”); zachęca Komisję i państwa członkowskie do dalszego stymulowania korzystania z zamówień przedkomercyjnych w celu wniesienia większego wkładu na rzecz badań i rozwoju oraz innowacji w UE;

16. domaga się, by w przyszłości usprawnić kontrolę wydatków i skoncentrować ją w większym stopniu na wynikach, aby nie nakładać nadmiernych obciążeń administracyjnych na beneficjentów końcowych;

17. podkreśla, że należy określić uzgodnioną ex ante warunkowość w obszarach związanych bezpośrednio z polityką spójności oraz odpowiednie wskaźniki wyników, aby umożliwić usprawnienie tworzenia polityki przez regiony i bardziej otwartą debatę w celu wzmocnienia skuteczności spójności;

18. stwierdza, że okres 5 lat jest zbyt krótki, ponieważ procedury wydawania pozwoleń trwałyby zbyt długo i nie umożliwiałyby skutecznego wykorzystania środków; wskazuje na fakt, że okres 7 lat sprawdził się już w przeszłości i że okres programowania w żadnym wypadku nie powinien być krótszy; podkreśla, że okres siedmioletni lub, po 2020 r., nawet dłuższe wieloletnie ramy finansowe (WRF) zagwarantowałby efektywność; podkreśla, że tak określony okres musi być zaplanowany w sposób pozwalający dostosować priorytety finansowe do okresu kadencji Parlamentu i Komisji;

19. podkreśla, że należy utrzymać współfinansowanie oraz zasadę n+2 i n+3, z możliwością zwiększenia elastyczności w wyjątkowych sytuacjach, do których może dojść zgodnie z oczekiwaniami w następnym okresie programowania; uważa, że współfinansowanie w następnym okresie programowania powinno pozostać zasadniczo podobne do obecnie obowiązującego poziomu; domaga się, by zagwarantować pewną elastyczność korzystania z zasobów, a jednocześnie by środki uzyskane w wyniku zastosowania wyżej wspomnianych zasad pozostawały w budżecie polityki spójności, a nie były zwracane państwom członkowskim;

20. zwraca uwagę na fakt, że środki z funduszy zgromadzonych w kontekście polityki spójności nie powinny być wykorzystywane jako „instrument penalizujący” w ramach paktu stabilności i wzrostu; uważa, że przyniosłoby to skutki odwrotne do zamierzonych w odnośnych regionach, państwach członkowskich oraz całej UE i że takie środki prowadziłyby do nierównego traktowania państw członkowskich i regionów, ponieważ penalizowałyby w największym stopniu najbiedniejszych;

21. zwraca uwagę na fakt, że wszelkie przewidziane zasady warunkowości muszą być ograniczone do zakresu środków i instrumentów polityki spójności;

22. domaga się wniosku mającego na celu surowsze sankcje finansowe wobec państw członkowskich, które nie przestrzegają kryteriów stabilności, i w związku z tym proponuje zapewnienie bardziej automatycznego działania;

23. jest zdania, że dzięki środkom polityki spójności bardziej widoczne jest nie tylko wsparcie udzielane regionom, ale wzrasta też rozpoznawalność UE w regionach, i zauważa, że poprawa rozpoznawalności w regionach uwypukliłaby to dodatkowo i wzmocniła wartość dodaną działań europejskich;

24. podkreśla zdecydowanie, że polityka spójności, która jest jednocześnie „inteligentna”, „zrównoważona ” i „integracyjna”, odgrywa kluczową rolę w strategii „UE 2020” i może, podobnie jak wszystkie dziedziny polityki, przyczynić się do realizacji jej celów; zauważa, że podkreśla to wyraźnie znaczenie polityki spójności postrzeganej jako całość, i odrzuca jej rozbijanie na różne pozycje budżetowe, ponieważ polityka spójności powinna mieć własną pozycję w budżecie UE.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	27.1.2011
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	40 1 1
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	François Alfonsi, Luís Paulo Alves, Charalampos Angourakis, Sophie Auconie, Catherine Bearder, Victor Boştinaru, Zuzana Brzobohatá, Alain Cadec, Salvatore Caronna, Francesco De Angelis, Tamás Deutsch, Rosa Estaràs Ferragut, Danuta Maria Hübner, Ian Hudghton, María Irigoyen Pérez, Seán Kelly, Evgeni Kirilov, Constanze Angela Krehl, Petru Constantin Luhan, Riikka Manner, Iosif Matula, Erminia Mazzoni, Miroslav Mikolášik, Jan Olbrycht, Wojciech Michał Olejniczak, Markus Pieper, Georgios Stavrakakis, Csanád Szegedi, Nuno Teixeira, Michael Theurer, Lambert van Nistelrooij, Kerstin Westphal, Hermann Winkler, Joachim Zeller
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Karima Delli, Karin Kadenbach, Andrey Kovatchev, James Nicholson, Elisabeth Schroedter
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Edvard Kožušník, Norica Nicolai, Jan Zahradil

• [1]  Dz.U. C 117 E z 6.5.2010, s. 38.

OPINIA Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (29.3.2011)

dla Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r.

w sprawie inwestowania w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej
(2010/2211 (INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Giovanni La Via

WSKAZÓWKI

Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi zwraca się do Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r., właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  uważa obecną debatę na temat nowej wspólnej polityki rolnej (WPR, która jest jedyną uwspólnotowioną polityką UE) za fundamentalną, zważywszy na ważną rolę rolnictwa jako sektora strategicznego i przynoszącego rzeczywistą wartość dodaną w Unii Europejskiej, aby umożliwić UE podtrzymanie zdolności produkcyjnej w kontekście zmian klimatu i rosnącej presji na zasoby naturalne i tym samym zagwarantować bezpieczeństwo żywnościowe na skalę europejską i globalną;

2.  przypomina, że WPR poza jej podstawowymi celami ma wieloraki udział w dostarczaniu dóbr publicznych, takich jak ochrona środowiska, produkcja wysokiej jakości żywności, ochrona różnorodności biologicznej i wysokie standardy dobrostanu zwierząt, oraz w kształtowaniu i wzbogacaniu różnorodności i jakości cennych krajobrazów w UE, zwłaszcza na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania i obszarach górskich, gdzie rolnictwo jest jedyną działalnością gospodarczą, jaką można prowadzić; zauważa, że WPR odgrywa również ważną rolę w realizacji celów europejskich w dziedzinie energii oraz ma kluczową rolę w unikaniu powstawania nierównowagi terytorialnej i zwalczaniu zjawiska porzucania gruntów rolnych, wyludniania się obszarów wiejskich i starzenia się społeczności wiejskiej w UE poprzez przeznaczanie odpowiednich środków finansowych na rzecz społeczności wiejskich, a także jest niezbędnym warunkiem trwałego rozwoju w wielu regionach Unii Europejskiej;

3.  zwraca uwagę na znaczenie innowacji i przestrzegania zasad zrównoważonego rozwoju w kontekście europejskiego rolnictwa, co stanowi istotny wkład w realizację celów Unii Europejskiej; apeluje o większą spójność strategii politycznych i lepsze wykorzystanie istniejących instrumentów polityki spójności i badań w celu zwiększenia inwestycji w badania w dziedzinie rolnictwa;

4.  przypomina, że inicjatywa JEREMIE, w ramach której przekazano MŚP ponad sześć miliardów euro, okazała się ogromnym sukcesem, i proponuje, by w następnym okresie programowania stworzyć dla programów na rzecz rozwoju obszarów wiejskich podobny mechanizm finansowy, który można by nazwać JERICHO („Joint European Rural Investment CHOice”);

5.  wskazuje, że Unia Europejska potrzebuje wydajnego rolnictwa także po 2013 r.; ponadto jest zdania, że suwerenność żywieniowa musi pozostać podstawowym celem Unii Europejskiej;

6.  przypomina, że w następnych dziesięcioleciach Unia Europejska i cały świat będą musiały sprostać nowym wyzwaniom, takim jak bezpieczeństwo żywnościowe oraz niedobory wody i energii; uważa, że rolnictwo mogłoby przyczynić się do złagodzenia ewentualnych negatywnych skutków tych problemów;

7.  zauważa, że jest to pierwsza reforma WPR w Unii Europejskiej liczącej 27 państw członkowskich oraz że ważne jest – w celu zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego na skalę europejską i globalną – zachęcanie do utrzymania wszystkich rodzajów rolnictwa poprzez umożliwienie ich praktykowania, należyte uwzględnienie różnych poziomów rozwoju w poszczególnych państwach i na terytoriach UE, jednocześnie opierając się wszelkim próbom ponownej nacjonalizacji tego, co objęte jest wspólną polityką; podkreśla, że nowa WPR musi zapewnić rozsądny podział zasobów między państwa członkowskie;

8.  podkreśla konieczność zarówno dopłat bezpośrednich (1. filar), żeby umożliwić rozwój rolnictwa w całej Europie oraz zapewnić odpowiednią podstawę utrzymania rolników, a także programów mających na celu wspieranie rozwoju obszarów wiejskich (2. filar), zwłaszcza w odniesieniu do rolnictwa; popiera zmniejszenie nakładów administracyjnych (przede wszystkim w przypadku zasady współzależności) oraz uproszczenie procedur, tak by rolnicy mogli skupić się na swoich głównych zadaniach i by zapewniono im jak największe bezpieczeństwo planowania;

9.  zauważa, że udział WPR w całkowitym budżecie UE stale się zmniejsza, z około 75% w 1985 r. do przewidywanego poziomu 39,3% w 2013 r., co stanowi mniej niż 0,45% łącznego PKB UE, mimo iż polityka rolna w istotny sposób przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa żywnościowego 500 mln Europejczyków, że rolnictwo zapewnia 13,6 mln miejsc pracy i stanowi bazę dla 5 mln miejsc pracy w przemyśle rolno-spożywczym w UE oraz bezpośrednio chroni 47% terytorium Unii Europejskiej;

10. uważa, że biorąc pod uwagę szereg celów, które polityka rolna ma realizować w ramach strategii „Europa 2020” i innych strategii, oraz potrzebę poszerzenia ich zakresu o szereg nowych wyzwań, przed jakimi stoi Unia Europejska, a także potrzebę zapewnienia faktycznej wartości dodanej, część budżetu przeznaczona na politykę rolną UE musi przynajmniej zostać zachowana po 2013 r.;

11. przypomina, że ostatni kryzys gospodarczy miał znaczący negatywny wpływ na rolnictwo;

12. przypomina, że europejscy producenci muszą przestrzegać wysokich norm europejskich, zwłaszcza w odniesieniu do jakości produktów, bezpieczeństwa żywnościowego, środowiska, ustawodawstwa socjalnego i dobrostanu zwierząt; uważa, że wobec braku odpowiednich środków budżetowych dla WPR producenci europejscy nie będą w stanie zagwarantować przestrzegania tych norm;

13. zauważa, że Unia Europejska odnotowała stały wzrost deficytu handlowego w dziedzinie produktów rolnych i straciła znaczną część rynku w ostatnich 10 latach; przypomina, że gospodarka europejska jest w znacznym stopniu zależna od importu w takich dziedzinach, jak surowce bogate w białko roślinne;

14. uważa, że okres obowiązywania wieloletnich ram finansowych musi zostać określony tak, aby umożliwić odpowiednie i skuteczne wykonanie budżetu pozwalające osiągnąć cele silnej Europy; uważa również, że potrzebny jest wysoki poziom elastyczności z uwagi na nowe wyzwania, jakim WPR już musi stawiać czoła;

15. uważa, że w świetle wcześniejszych doświadczeń krótkie okresy programowania mogą okazać się nieskuteczne zarówno pod względem wydatków, jak i osiągania celów i proponuje w związku z tym okres co najmniej siedmiu lat, tak aby uniknąć ponownego wystąpienia problemów i błędów, które już niedawno odnotowaliśmy, zapewniając stabilne ramy zachęcające do inwestycji w rolnictwo;

16. wzywa do zachowania wieloletnich ram finansowych i obecnej struktury budżetu, podobnie jak obecnej dwufilarowej struktury budżetu rolnego, w celu zagwarantowania jednej pozycji obejmującej rolnictwo i rozwój obszarów wiejskich;

17. zaleca, by w przyszłości poziom współfinansowania z budżetu Unii Europejskiej odzwierciedlał zasadniczo europejską wartość dodaną poszczególnych inwestycji dokonywanych w ramach programów na rzecz rozwoju obszarów wiejskich.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	28.3.2011
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	29 1 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	John Stuart Agnew, José Bové, Luis Manuel Capoulas Santos, Vasilica Viorica Dăncilă, Michel Dantin, Paolo De Castro, Albert Deß, Lorenzo Fontana, Iratxe García Pérez, Béla Glattfelder, Martin Häusling, Esther Herranz García, Peter Jahr, Elisabeth Jeggle, Gabriel Mato Adrover, Mariya Nedelcheva, Rareş-Lucian Niculescu, Georgios Papastamkos, Marit Paulsen, Britta Reimers, Czesław Adam Siekierski, Marc Tarabella, Janusz Wojciechowski
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Pilar Ayuso, Sylvie Goulard, Marian Harkin, Sandra Kalniete, Giovanni La Via, Astrid Lulling, Maria do Céu Patrão Neves, Artur Zasada, Milan Zver

OPINIA Komisji Kultury i Edukacji (13.4.2011)

dla Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r.

w sprawie inwestowania w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej
(2010/2211(INI))

Sprawozdawca: Cătălin Sorin Ivan

WSKAZÓWKI

Komisja Kultury i Edukacji zwraca się do Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r., właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

Struktura i okres obowiązywania WRF

1.  zauważa, że istnienie w obowiązujących WRF niewielkich działów, takich jak dział 3b, utrudnia ponowny przydział funduszy między programami; apeluje, aby w kolejnych WRF dokonano przeglądu niewielkich działów i poddziałów;

2.  podkreśla znaczenie znalezienia właściwej równowagi między przewidywalnością i elastycznością w wieloletnich wydatkach; uważa, że siedmioletnie ramy finansowe pozwoliłyby ten cel osiągnąć; jest zdania, że WRF podzielone na dwa okresy pięcioletnie również mogą przynieść zadowalający rezultat, pod warunkiem że będą obejmowały obszerny przegląd śródokresowy z pełnym zaangażowaniem Parlamentu;

Europejska wartość dodana: zarys ogólny

3.  podkreśla, że aktualne programy finansujące edukację, młodzież, media i kulturę wytwarzają europejską wartość dodaną dzięki łączeniu zasobów i zacieśnianiu współpracy; podkreśla, że programy te korzystnie wpływają na gospodarkę UE oraz zauważa, że zostały one opracowane zgodnie z potrzebami odnośnych sektorów, odznaczają się wysokim wskaźnikiem wykonania i wywierają znaczny wpływ oraz przynoszą dodatkowe korzyści;

4.  przypomina, że jednym z pięciu głównych celów strategii „Europa 2020” jest zmniejszenie liczby osób przedwcześnie kończących naukę do poziomu poniżej 10 proc. i zwiększenie liczby osób młodych ze stopniem naukowym lub dyplomem lub odpowiednim wykształceniem zawodowym do poziomu co najmniej 40 proc.; wyraża zaniepokojenie faktem, że dotychczasowe plany krajowe nie wystarczają do realizacji powyższych celów; podkreśla, że w dziedzinie edukacji, szkoleń i młodzieży, a także w kształceniu dorosłych i dokształcaniu zawodowym, mobilność ma kluczowe znaczenie dla tworzenia i ochrony zatrudnienia oraz zmniejszania ubóstwa, a zatem są kluczowe zarówno dla ożywienia gospodarczego Europy w krótkiej perspektywie, jak i jej długofalowego wzrostu i produktywności; zauważa, że poziom bezrobocia wśród osób do 25 roku życia wynosi obecnie w UE niemal 20 proc.; przypomina, że inicjatywy polityczne UE podejmowane we współpracy z państwami członkowskimi pomagają unowocześniać politykę edukacyjną i szkoleniową;

5.  podkreśla, że kształcenie, szkolenie, mobilność i inwestycje w badania naukowe i rozwój są podstawą innowacji, zatrudnienia i wzrostu gospodarczego w Europie;

6.  jest zdania, że programy UE odgrywają ważną rolę w sterowaniu krajową polityką w kierunku uzgodnionym na szczeblu międzyrządowym i ku realizacji celów strategii „Europa 2020”; przypomina, że inicjatywy polityczne UE pomagają unowocześniać politykę edukacyjną i szkoleniową oraz odpowiedzialne za nie instytucje w państwach członkowskich;

7.  podkreśla znaczenie sektora edukacji, kulturalnego, kreatywnego i mediów jako ważnych składników gospodarczego łańcucha tworzenia wartości w realizacji celów strategii „Europa 2020” dotyczących zatrudnienia, produktywności i spójności społecznej; odnotowuje, że poza bezpośrednim wkładem w PKB sektor kreatywny i sektor kultury wywierają pozytywny wpływ na inne sektory gospodarki, takie jak turystyka, przedsiębiorstwa i technologie cyfrowe; uważa, że programy i inicjatywy polityczne UE w tych dziedzinach posiadają możliwą do udowodnienia europejską wartość dodaną;

Europejska wartość dodana: poszczególne programy

Uczenie się przez całe życie

8.  zauważa, że program „Uczenie się przez całe życie” przyczynia się w szerokim znaczeniu do indywidualnego rozwoju obywateli europejskich dzięki organizowaniu działań na rzecz mobilności na szczeblu UE i tym samym zwiększaniu synergii; zauważa, że państwa członkowskie nie byłyby w stanie sfinansować podobnych działań bez dodatkowej pomocy oraz że program ten ułatwia w związku z tym dostęp do mobilności edukacyjnej wszystkim obywatelom UE; zauważa, że doświadczenie międzynarodowe i wielojęzyczność są coraz bardziej cenione na rynkach pracy; jest w związku z tym przekonany, że studiowanie za granicą zwiększa szanse na znalezienie zatrudnienia;

9.  zauważa, że działający w ramach tego programu program Erasmus posiada wskaźnik wykorzystania bliski 100 proc.; przypomina o dobrze udokumentowanych dowodach, że Erasmus w dużym stopniu ułatwia studiowanie za granicą i wyposaża studentów w szeroki zakres umiejętności, co z kolei znacznie zwiększa szanse studentów biorących w nim udział na znalezienie zatrudnienia, a przez to odpowiednio zwiększa konkurencyjność Europy;

10. zauważa, że programy Comenius, Leonardo da Vinci i Grundtvig wspierają partnerstwa i wymianę najlepszych praktyk w Europie, pomagając zarówno edukatorom, jak i pobierającym naukę w nabywaniu nowych umiejętności; docenia, że w związku z tym wnoszą one do szkół, do edukacji dla dorosłych i kształcenia zawodowego lepsze zrozumienie różnorodności kulturowej i językowej oraz zwiększają zasób umiejętności Europejczyków, co bezpośrednio przyczynia się do zwiększenia konkurencyjności Europy; odnotowuje sukces programu Erasmus Mundus (2009-2013) w tworzeniu partnerstw z uniwersytetami spoza UE i podkreślaniu charakterystycznych cech europejskiego szkolnictwa wyższego zdolnego przyciągać wartościową młodzież z myślą o zwiększeniu światowej konkurencyjności UE;

11. podkreśla, że internacjonalizacja kształcenia ma znaczenie społeczno-kulturowe i gospodarcze; dostrzega, że uniwersytety europejskie tracą pozycję centrów doskonałości, oraz sądzi, że należy podjąć kroki w celu przyciągnięcia najbardziej utalentowanych osób spoza UE; nalega, aby Komisja podjęła działania na rzecz zwiększenia ponadgranicznej mobilności badaczy, studentów, naukowców i nauczycieli w UE i poza nią;

Kultura 2007

12. zauważa, że program „Kultura 2007” odgrywa wyjątkową rolę we wspieraniu ponadgranicznej i ogólnoeuropejskiej współpracy w sferze kulturalnej, sprzyjając mobilności i wspierając różnorodność kulturalną i językową Europy; przypomina o jego znacznym wpływie na gospodarkę; podkreśla międzysektorowy charakter kultury i popiera ją jako ważny element stosunków zewnętrznych UE;

13. podkreśla, że program obejmuje swoim zasięgiem szerokie grono odbiorców, odgrywa szczególną rolę w rozwijaniu obywatelstwa i włączeniu społecznym, a zatem w pełni wspiera proces integracji europejskiej;

14. zauważa, że program jest bardzo zróżnicowany i obejmuje wiele kategorii beneficjentów i działań, czemu częściowo zawdzięcza on swój sukces;

Młodzież w działaniu

15. przypomina, że Traktat z Lizbony zachęca młodzież do udziału w demokratycznym życiu Europy; jest zdania, że program „Młodzież w działaniu” wywiera pozytywny wpływ w tym zakresie i wzmacnia odnowioną strategię UE na rzecz młodzieży (2010-2018);

Europa dla obywateli

16. przypomina, że program „Europa dla obywateli” wspiera europejską aktywność obywatelską za pomocą międzynarodowych projektów współpracy (takich jak partnerstwa miast), a zatem pozytywnie wpływa na rozwój aktywnego europejskiego obywatelstwa; podkreśla, że wolontariat jest podstawowym wyrazem aktywnego obywatelstwa i demokracji, w którym konkretną formę przybierają takie wartości europejskie, jak solidarność i brak dyskryminacji, i w tym sensie przyczynia się on do harmonijnego rozwoju społeczeństw europejskich; przypomina znaczenie ponownego zaangażowania się na rzecz wolontariatu w ramach programu „Europa dla obywateli”;

MEDIA

17. podkreśla istotną rolę, jaką programy MEDIA i MEDIA Mundus odgrywają w zwiększaniu konkurencyjności europejskiej branży audiowizualnej i poszerzaniu grona jej odbiorców na całym świecie; odnotowuje zwłaszcza, że ponieważ krajowe mechanizmy wsparcia są głównie wykorzystywane w fazie produkcyjnej, programy te wniosły znaczną europejską wartość dodaną dzięki wspieraniu transgranicznej (a nawet globalnej) dystrybucji europejskiej produkcji audiowizualnej; w związku z tym nalega, aby programy te utrzymano/przedłużano jako programy indywidualne, co gwarantowałoby ich wartość dodaną i widoczność;

18. zdaje sobie sprawę, że cyfryzacja tego sektora ma duże znaczenie dla programów MEDIA;

Przyszły program sportowy

19. przypomina o znaczeniu sportu dla zdrowia, wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, turystyki i integracji społecznej oraz o fakcie, że art. 165 TFUE przyznaje UE nowe uprawnienia w tej dziedzinie; z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji zatytułowany „Rozwijanie europejskiego wymiaru sportu” (COM(2011)0012), będący pierwszym krokiem na drodze do oceny korzyści, jakie przynosi sport, w szczególności codzienne ćwiczenia, i koncentrujący się na wymiarze społecznym, gospodarczym i organizacyjnym sportu;

Konsekwencje budżetowe

20. uważa, że biorąc pod uwagę edukacyjny aspekt celów strategii „Europa 2020”, przyznanie wystarczających środków na ten cel może znacząco przyczynić się do realizacji jej założeń;

21. zauważa, że unijne programy na rzecz edukacji, młodzieży, mediów i kultury odnoszą sukcesy w tym sensie, że wykazują wysoki wskaźnik wykorzystania i wnoszą wyraźną i wymierną gospodarczo europejską wartość dodaną, zwiększając poczucie europejskiej tożsamości i przynależności, oraz apeluje o zapewnienie stosownych funduszy, tj. o znaczne zwiększenie zasobów;

22. apeluje o odpowiednie finansowanie ambitnego programu w dziedzinie sportu, zgodnie z nowymi kompetencjami Unii w tym obszarze;

23. podkreśla znaczenie maksymalnego zwiększania współoddziaływania i potencjału katalizującego różnych części budżetu, zwłaszcza w dziedzinie polityki strukturalnej, z jednej strony, i projektów na rzecz kształcenia ustawicznego, młodzieży i kultury, z drugiej strony;

24. uważa za niezbędne podjęcie działań w celu publicznej promocji programów z dziedziny kultury, edukacji, młodzieży i mass mediów.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	12.4.2011
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	27 2 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Magdi Cristiano Allam, Maria Badia i Cutchet, Zoltán Bagó, Malika Benarab-Attou, Lothar Bisky, Piotr Borys, Jean-Marie Cavada, Silvia Costa, Santiago Fisas Ayxela, Mary Honeyball, Petra Kammerevert, Emma McClarkin, Marek Henryk Migalski, Katarína Neveďalová, Doris Pack, Chrysoula Paliadeli, Marie-Thérèse Sanchez-Schmid, Marietje Schaake, Marco Scurria, Joanna Senyszyn, Hannu Takkula, László Tőkés, Helga Trüpel, Gianni Vattimo, Marie-Christine Vergiat, Sabine Verheyen, Milan Zver
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Ivo Belet, Nadja Hirsch, Seán Kelly, Iosif Matula

OPINIA Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (20.4.2011)

dla Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r.

w sprawie inwestowania w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej
(210/2211(INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Eva-Britt Svensson

WSKAZÓWKI

Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia zwraca się do Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r., właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

A. mając na uwadze, że wyzwania, przed którymi stoi Unia i jej obywatele, takie jak światowy kryzys gospodarczy, szybki rozwój gospodarek wschodzących, przejście w kierunku społeczeństwa wykorzystującego technologie niskoemisyjne, starzenie się społeczeństw zagrażające trwałości jej modelu społecznego, potrzeba rzeczywistej równości mężczyzn i kobiet, zmiana światowego rozkładu produkcji i oszczędności na rzecz gospodarek wschodzących, jak również zagrożenie terroryzmem i przestępczością zorganizowaną, wymagają zdecydowanej reakcji Unii i jej państw członkowskich,

B.  mając na uwadze, że strategia Europa 2020, dzięki tworzeniu miejsc pracy oraz inteligentnemu i zrównoważonemu rozwojowi sprzyjającemu włączeniu społecznemu, powinna pomóc Europie w wyjściu z kryzysu i w staniu się silniejszą; mając na uwadze, że taka strategia opiera się na pięciu głównych celach, takich jak wspieranie zatrudnienia, zapewnienie lepszych warunków dla innowacji, badań i rozwoju, realizacja celów w zakresie zmian klimatu i energii, poprawa poziomu edukacji i promowanie włączenia społecznego, w szczególności poprzez zmniejszenie ubóstwa i nierówności płci,

C. mając na uwadze, że w myśl strategii 2010-2015 dotyczącej równości mężczyzn i kobiet, przyszłe wieloletnie ramy finansowe będą wspierać realizację działań przewidzianych w tej strategii,

Wyzwanie demograficzne

1.   nalega, aby Unia zmierzyła się z wyzwaniem demograficznym; zauważa, że spadek liczby ludności czynnej zawodowo i rosnąca liczba emerytów będą stanowiły dodatkowe obciążenie dla systemów opieki społecznej i dla konkurencyjności gospodarczej, powodując pogłębianie się problemów ubóstwa związanego z płcią, ze względu na dużą liczbę starszych kobiet i obecne różnice w poziomie zabezpieczenia społecznego;

2.  podkreśla priorytetowe znaczenie kompleksowych działań, uwzględniających zarówno kwestie równych szans, jak i wskaźniki wzrostu krajów, uwydatniając związek między kwestiami dotyczącymi kobiet, pracy, gospodarki, płodności, starzenia się społeczeństwa, celem przerwania błędnego koła, w jakim tkwią takie czynniki jak udział kobiet w rynku pracy, niski wskaźnik urodzeń, niewystarczający rozwój, niezrównoważone systemy emerytalne;

3.  podkreśla znaczne różnice dotyczące dostępu kobiet i mężczyzn do sprawowania władzy w ramach struktur gospodarczych oraz możliwości w tym zakresie, z powodu słabej reprezentacji kobiet w procesie podejmowania decyzji gospodarczych, w tym w procesie opracowywania strategii finansowych, monetarnych, handlowych i innych strategii gospodarczych,

4.  podkreśla, że sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci jest istotnym i dobrym narzędziem zarządzania, służącym takim celom jak poprawa efektywności i uczciwości, odpowiednie monitorowanie wpływu środków budżetowych na gospodarcze i społeczne możliwości kobiet i mężczyzn, oraz elastyczność w zmianie przeznaczenia środków negatywnie wpływających na osiągnięcie równości płci; uważa, że gruntowna analiza problematyki płci w europejskim procesie planowania budżetu korzystnie wpłynie na takie ukierunkowanie zasobów, aby wzmocnić równość i spójność społeczną;

5.  wzywa do przyznania MŚP i przedsiębiorcom centralnej roli w strategii Europa 2020, ze szczególnym uwzględnieniem kobiet-przedsiębiorców, które są statystycznie narażone na wyższe ryzyko, lecz zdecydowanie dyskryminowane w dostępie do finansowania; wzywa zatem do udzielenia większego wsparcia w ramach przyszłych WRF wszystkim programom i instrumentom wspierającym MŚP, w szczególności programowi na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP); ponownie podkreśla konieczność poprawy dostępności instrumentów finansowych bez względu na płeć oraz ich dostosowania do potrzeb MŚP, między innymi poprzez rozszerzenie instrumentów gwarancyjnych CIP i mechanizmu finansowania opartego na podziale ryzyka w ramowym programie badań;

6.  podkreśla znaczenie odpowiedniego finansowania programów w zakresie edukacji, mobilności, promowania równouprawnienia płci i uczenia się przez całe życie, co wniosłoby istotny wkład w walkę z bezrobociem i osiągnięcie nadrzędnego celu strategii Europa 2020, jakim jest stopa zatrudnienia wynosząca 75 %; podkreśla, że osiągnięcie tego celu wymagało będzie nie tylko zmniejszenia bezrobocia, ale również wejścia na rynek pracy wielu osób nieaktywnych zawodowo, których większość stanowią kobiety;

7.  uznaje, że poprzez włączenie aspektów związanych z płcią, możliwa jest poprawa skuteczności polityki na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, gdyż często zdarza się, że zbyt mało uwagi poświęca się analizie zagadnień związanych z płcią, w związku z czym kwestie związane z udziałem i obawami kobiet nie są odpowiednio uwzględniane;

8.  wyraża pogląd, że inicjatywa przewodnia dotycząca nowych umiejętności i miejsc pracy powinna umożliwić szerszą koncentrację na młodzieży, osobach przedwcześnie kończących naukę, samotnych matkach, osobach starszych, mających mniejsze szanse, niepełnosprawnych i imigrantach; podkreśla, że Europejski Fundusz Społeczny (EFS) powinien zapewniać odpowiednie środki na działania mające na celu poprawę dostępu do rynku pracy oraz walkę z bezrobociem i wykluczeniem społecznym;

9.  uważa, że w ramach europejskiego planu inwestycji na rzecz zatrudnienia, ochrony środowiska oraz innowacji, niezbędne jest wprowadzenie specjalnych środków na rozwój kompetencji technicznych i naukowych młodych kobiet w celu poprawy ich przygotowania i zwiększenia ich szans na zatrudnienie, w szczególności w obszarach strategicznych dla rozwoju, w których są one niedostatecznie reprezentowane;

10. zwraca uwagę, że gospodarczy, kulturalny i społeczny rozwój Unii może następować wyłącznie w stabilnym, przestrzegającym prawa i bezpiecznym otoczeniu, gwarantującym wolności obywatelskie i wspierającym równość mężczyzn i kobiet oraz równość szans; w związku z tym uważa, że efektywna polityka dotycząca spraw wewnętrznych jest warunkiem wstępnym ożywienia gospodarczego i kluczowym elementem w szerszym kontekście politycznym i strategicznym; podkreśla istotną rolę, jaką pełni polityka dotycząca spraw wewnętrznych w zewnętrznym wymiarze Unii;

11. podkreśla potrzebę silniejszej i skuteczniejszej integracji narzędzi służących uwzględnianiu aspektów płci z polityką w zakresie równouprawnienia płci w przyszłym okresie programowania;

12. podkreśla, że polityka zagraniczna UE powinna opierać się na podstawowych zasadach i wartościach Unii, a mianowicie demokracji, poszanowaniu praw człowieka i zasadzie państwa prawa oraz promowaniu równości mężczyzn i kobiet; ponownie zwraca uwagę na potrzebę zapewnienia Unii odpowiednich i ukierunkowanych środków umożliwiających propagowanie tych wartości na skalę ogólnoświatową;

13. powtarza, że zapobieganie kryzysom i zarządzanie kryzysowe są istotnymi priorytetami UE; w związku z tym podkreśla potrzebę zapewnienia skutecznych i odpowiednio finansowanych instrumentów służących ich realizacji; wyraża pogląd, że obecny instrument na rzecz stabilności pozostaje ważnym środkiem umożliwiającym Unii natychmiastowe reagowanie na sytuacje kryzysowe, lecz że należy położyć większy nacisk na działania zapobiegawcze w dłuższej perspektywie, w szczególności poprzez programy geograficzne oraz programy na rzecz równouprawnienia płci, umożliwiające lepsze reagowanie;

14. wzywa Komisję do przyjęcia aktywnych środków w ramach Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w celu wspierania zatrudnienia kobiet na obszarach wiejskich;

15. podkreśla konieczność zwiększenia środków budżetowych dla EFS w celu przeznaczenia odpowiednich zasobów na środki mające na celu ulepszenia w zakresie edukacji i szkoleń, tak aby poprawić dostęp do rynku pracy i zwalczać bezrobocie, a także na środki i działania w ramach strategii integracji społecznej i inicjatywy przewodniej EU 2020, dotyczącej zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego z myślą o osobach znajdujących się w niekorzystnej sytuacji i wymagających szczególnej opieki, zwłaszcza o kobietach, w tym kobietach pracujących na podstawie umów o niestałym i niepewnym charakterze;

16. proponuje zatem następującą strukturę następnych WRF:

1.  Inteligentny i zrównoważony rozwój sprzyjający włączeniu społecznemu (strategia Europa 2020)

1a. Wiedza na rzecz wzrostu i zatrudnienia

Z uwzględnieniem polityki dotyczącej badań i innowacji, kształcenia i uczenia się przez całe życie, rynku wewnętrznego i rozwoju społecznego.

1b. Zrównoważony rozwój

Z uwzględnieniem polityki dotyczącej rolnictwa, rybołówstwa, ochrony środowiska, zmiany klimatu, energii i transportu.

1c. Spójność na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia

Z uwzględnieniem polityki spójności (gospodarczej, społecznej i terytorialnej).

2.  Obywatelstwo

Z uwzględnieniem polityki dotyczącej kultury, młodzieży, równości mężczyzn i kobiet, komunikacji oraz wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

3.  Globalny wymiar Europy

Z uwzględnieniem polityki dotyczącej działań zewnętrznych, sąsiedztwa i rozwoju.

4.  Zarządzanie finansowe

Z uwzględnieniem powiązania z europejskim mechanizmem stabilizacyjnym.

5.  Administracja

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	20.4.2011
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	26 0 3
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Regina Bastos, Edit Bauer, Emine Bozkurt, Andrea Češková, Marije Cornelissen, Silvia Costa, Edite Estrela, Ilda Figueiredo, Zita Gurmai, Mary Honeyball, Rodi Kratsa-Tsagaropoulou, Constance Le Grip, Barbara Matera, Elisabeth Morin-Chartier, Angelika Niebler, Siiri Oviir, Antonyia Parvanova, Raül Romeva i Rueda, Nicole Sinclaire, Joanna Katarzyna Skrzydlewska, Eva-Britt Svensson, Marc Tarabella, Marina Yannakoudakis, Anna Záborská
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Izaskun Bilbao Barandica, Anne Delvaux, Christa Klaß, Katarína Neveďalová, Rovana Plumb

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	25.5.2011
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	39 5 4
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Alexander Alvaro, Marta Andreasen, Richard Ashworth, Francesca Balzani, Thijs Berman, Reimer Böge, José Bové, Michel Dantin, Isabelle Durant, Bas Eickhout, Frank Engel, Hynek Fajmon, Göran Färm, José Manuel Fernandes, José Manuel García-Margallo y Marfil, Eider Gardiazábal Rubial, Salvador Garriga Polledo, Gerben-Jan Gerbrandy, Ivars Godmanis, Kinga Göncz, Jutta Haug, Gunnar Hökmark, Cătălin Sorin Ivan, Anne E. Jensen, Ivailo Kalfin, Jürgen Klute, Giovanni La Via, Marian-Jean Marinescu, Mario Mauro, Jan Olbrycht, Marit Paulsen, Markus Pieper, Miguel Portas, Czesław Adam Siekierski, Georgios Stavrakakis, László Surján, Konrad Szymański
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	François Alfonsi, Sophie Auconie, Andrea Cozzolino, Frédéric Daerden, James Elles, Derk Jan Eppink, Robert Goebbels, Sidonia Elżbieta Jędrzejewska, Ioannis Kasoulides, Constanze Angela Krehl, Riikka Manner, Barbara Matera, Elisabeth Schroedter, Theodor Dumitru Stolojan, Giommaria Uggias, Vladimir Urutchev, Derek Vaughan, Joachim Zeller, Milan Zver
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Mário David, Jolanta Emilia Hibner, Carlos José Iturgaiz Angulo, Seán Kelly, Hans-Peter Mayer, Georgios Papanikolaou, Jutta Steinruck, Patrice Tirolien, Graham Watson, Pablo Zalba Bidegain