ZALECENIE w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącej zawarcia umowy między Unią Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii w sprawie procedury przekazywania osób między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią

14.7.2011 - (05307/2010 – C7‑0032/2010 – 2009/0192(NLE)) - ***

Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
Sprawozdawca: Rui Tavares

PROJEKT REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącego zawarcia umowy między Unią Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii w sprawie procedury przekazywania osób między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią

(05307/2010 – C7‑0032/2010 – 2009/0192(NLE))

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt decyzji Rady (05307/2010),

–   uwzględniając projekt umowy między Unią Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii w sprawie procedury przekazywania osób między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią (09644/2006).

–   uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 82 ust. 1 lit. d) oraz art. 218 ust. 6 lit. a) akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0032/2010),

–   uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 8 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7–0268/2011),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Islandii i Królestwa Norwegii.

UZASADNIENIE

I - Kontekst

W lipcu 2001 r. Rada upoważniła swą prezydencję, by z udziałem Komisji Europejskiej rozpoczęła negocjowanie z Norwegią i Islandią umowy w sprawie wzajemnej pomocy prawnej oraz umowy o ekstradycję.

Umowa o ekstradycję miała zastosować do Islandii i Norwegii postanowienia europejskiej konwencji o ekstradycji z 1996 r., która nie jest uważana za część dorobku Schengen.

W 2002 r. dokonano aktualizacji wytycznych negocjacyjnych po uzgodnieniu, że ekstradycja w ramach UE zostanie zastąpiona procedurą przekazywania osób na mocy europejskiego nakazu aresztowania. Pomimo decyzji o niełączeniu europejskiego nakazu aresztowania z dorobkiem Schengen Rada uzgodniła, że dobrze byłoby stosować model procedury przekazywania osób w państwach obszaru Schengen ze względu na uprzywilejowane partnerstwo tych państw z państwami członkowskimi UE.

Rada upoważniła swoją prezydencję do negocjowania umów z Norwegią i Islandią w dziedzinie współpracy sądowej w sprawach karnych oraz w zakresie przekazywania osób pomiędzy państwami członkowskimi na podstawie art. 24 i 38 Traktatu o Unii Europejskiej. W dniu 28 czerwca 2006 r. Rada przyjęła ogólne podejście do umowy w sprawie przekazywania osób między państwami członkowskimi, jednak umowy tej nie zawarto jeszcze formalnie, jako że w chwili wejścia w życie traktatu lizbońskiego państwa członkowskie nie sfinalizowały jeszcze procesu jej ratyfikacji, zatem w chwili obecnej konieczne jest zastosowanie nowej procedury przewidzianej w art. 218 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). W związku z tym Rada może przyjąć decyzję w sprawie zawarcia umowy dopiero po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego.

II – Treść umowy

Celem umowy jest usprawnienie procedury przekazywania osób między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Norwegią i Islandią do celów ścigania lub wykonania wyroku, poprzez uwzględnienie, jako standardów minimalnych, przepisów konwencji z 27 września 1996 r. dotyczącej ekstradycji między państwami członkowskimi Unii Europejskiej.

Zgodnie z postanowieniami umowy umawiające się strony dopilnują, aby system ekstradycji był oparty na mechanizmie przekazywania osób zgodnie z nakazem aresztowania. Nakaz aresztowania może zostać wydany w przypadku czynów, które w świetle prawa obowiązującego w państwie wydającym nakaz zagrożone są karą pozbawienia wolności lub środkiem zabezpieczającym polegającym na pozbawieniu wolności o maksymalnym wymiarze co najmniej 12 miesięcy, albo jeżeli zapadł wyrok lub wydano środek zabezpieczający – o wymiarze co najmniej czterech miesięcy.

III - Stanowisko sprawozdawcy

O ile umowa ta jedynie rozszerzy na Norwegię i Islandię – na wniosek tych dwóch krajów – postanowienia obowiązujące już państwa członkowskie UE, sprawozdawca nie widzi powodu do sprzeciwu. Jest on jednak zdania, że europejski nakaz aresztowania należy poddać ocenie w odpowiedzi na zaniepokojenie społeczne związane z możliwością nadużywania tego instrumentu lub z jego niedociągnięciami. Sprawozdawca wyraża w szczególności zaniepokojenie trudnościami, do jakich doprowadzić może częściowe zniesienie zasady podwójnej karalności. Zniesienie to, o którym mowa w art. 3 ust. 4 umowy, stwarza możliwość aresztowania i przekazania danej osoby w związku z praktykami, które nie stanowią przestępstwa w obu zainteresowanych krajach. Przykładem na poparcie tej tezy jest możliwość zniesienia podwójnej weryfikacji karalności w przypadku „ułatwiania nielegalnego wjazdu i pobytu”. Sprawozdawca jest zdania, że umawiające się strony powinny stosować umiar w takim znoszeniu podwójnej weryfikacji karalności, w celu uniknięcia aresztowań i przekazywania osób w związku z przestępstwami mniejszej wagi. Ponadto sprawozdawca podkreśla potrzebę dalszego rozwoju w dziedzinie praw procesowych w celu zapewnienia obywatelom szerokiej gamy praw towarzyszącej stosowaniu europejskiego nakazu aresztowania, co tym samym stanowić będzie gwarancję swobód obywatelskich i zaufania publicznego do tego instrumentu.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO

Data przyjęcia	12.7.2011
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	48 1 4
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Jan Philipp Albrecht, Sonia Alfano, Alexander Alvaro, Roberta Angelilli, Vilija Blinkevičiūtė, Mario Borghezio, Rita Borsellino, Emine Bozkurt, Simon Busuttil, Philip Claeys, Carlos Coelho, Rosario Crocetta, Agustín Díaz de Mera García Consuegra, Cornelia Ernst, Tanja Fajon, Hélène Flautre, Kinga Göncz, Nathalie Griesbeck, Sylvie Guillaume, Ágnes Hankiss, Anna Hedh, Salvatore Iacolino, Sophia in ‘t Veld, Teresa Jiménez-Becerril Barrio, Timothy Kirkhope, Juan Fernando López Aguilar, Baroness Sarah Ludford, Monica Luisa Macovei, Véronique Mathieu, Nuno Melo, Jan Mulder, Antigoni Papadopoulou, Georgios Papanikolaou, Carmen Romero López, Birgit Sippel, Csaba Sógor, Renate Sommer, Rui Tavares, Wim van de Camp, Daniël van der Stoep, Renate Weber, Tatjana Ždanoka
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Edit Bauer, Anna Maria Corazza Bildt, Ioan Enciu, Monika Hohlmeier, Jean Lambert, Antonio Masip Hidalgo, Mariya Nedelcheva, Hubert Pirker, Michèle Striffler, Kyriacos Triantaphyllides, Cecilia Wikström