ZALECENIE w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Australią o przetwarzaniu i przekazywaniu przez przewoźników lotniczych australijskiej służbie celnej i granicznej danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR)
18.10.2011 - (09825/2011 – C7‑0304/2011 – 2011/0126(NLE)) - ***
Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
Sprawozdawczyni: Sophia in 't Veld
PROJEKT REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Australią o przetwarzaniu i przekazywaniu przez przewoźników lotniczych australijskiej służbie celnej i granicznej danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR)
(09825/2011 – C7‑0304/2011 – 2011/0126(NLE))
(Zgoda)
Parlament Europejski,
– uwzględniając projekt decyzji Rady (09825/2011),
– uwzględniając Umowę między Unią Europejską a Australią o przetwarzaniu i przekazywaniu przez przewoźników lotniczych australijskiej służbie celnej i granicznej danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR), załączoną do wspomnianego powyżej projektu decyzji Rady (10093/2011),
– uwzględniając komunikat Komisji w sprawie globalnego podejścia do przekazywania danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) państwom trzecim (COM(2010)0492),
– uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 14 lutego 2007 r. w sprawie SWIFT, porozumienia dotyczącego PNR oraz dialogu transatlantyckiego w tych kwestiach[1], z dnia 22 października 2008 r. w sprawie oceny umowy PNR Australia-UE[2], z dnia 5 maja 2010 r. dotyczącą rozpoczęcia negocjacji w sprawie umów dotyczących rejestru nazwisk pasażerów (PNR) ze Stanami Zjednoczonymi, Australią i Kanadą[3] oraz z dnia 11 listopada 2010 r. w sprawie globalnego podejścia do przekazywania krajom trzecim danych dotyczących przelotu pasażera (PNR)[4],
– uwzględniając opinie Europejskiego Inspektora Ochrony Danych: z dnia 19 października 2010 r. dotyczącą komunikatu Komisji w sprawie globalnego podejścia do przekazywania danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) państwom trzecim[5] oraz z dnia 15 lipca 2011 r. na temat wniosku w sprawie decyzji Rady dotyczącej zawarcia umowy między Unią Europejską a Australią o przetwarzaniu i przekazywaniu przez przewoźników lotniczych australijskiej służbie celnej i granicznej danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR)[6],
– uwzględniając opinię 7/2010 z dnia 12 listopada 2010 r. na temat komunikatu Komisji Europejskiej w sprawie globalnego podejścia do przekazywania danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) państwom trzecim, przyjętą przez Grupę Roboczą Art. 29 (ds. Ochrony Osób Fizycznych w zakresie Przetwarzania Danych Osobowych),
– uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) w związku z art. 82 ust. 1 akapit drugi lit. d) i art. 87 ust. 2 lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0304/2011),
– uwzględniając art. 16 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 81 oraz 90 ust. 7 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0364/2011),
1. wyraża zgodę na zawarcie umowy;
2. uznaje, że procedura 2009/0186(NLE) stała się bezprzedmiotowa w wyniku zastąpienia umowy PNR z 2008 r. między Unią Europejską a Australią nową umową PNR;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi Australii.
UZASADNIENIE
I. Kontekst
Unia Europejska negocjuje obecnie trzy umowy międzynarodowe – z Australią, Kanadą i Stanami Zjednoczonymi – o przetwarzaniu i przekazywaniu danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR). Dane PNR są udostępniane przez pasażerów, gromadzone przez przewoźników lotniczych i wykorzystywane przez nich w ramach systemów dystrybucji biletów, rezerwacji i odprawy. Z uwagi na ich komercyjny charakter dane PNR obejmują kilka rodzajów informacji, takich jak imię i nazwisko, adres, numer paszportu, informacje o karcie kredytowej, informacje o innych pasażerach, trasie podróży czy biurze podróży.
Obecna umowa z Australią jest podyktowana przepisami australijskiego ustawodawstwa o ochronie granic, zgodnie z którymi australijska służba celna, przed przylotem pasażera do Australii, ma prawo do analizowania pod kątem oceny ryzyka danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR) zgromadzonych przez międzynarodowe linie lotnicze. Na mocy tych przepisów linie lotnicze mają obowiązek udostępnienia służbie celnej posiadanych przez nie danych PNR. Konieczność dostosowania się przez linie lotnicze do powyższych wymogów podyktowanych przez Australię spowodowała jednak problemy w świetle europejskiego prawodawstwa o ochronie danych. Aby rozwiązać te problemy, Komisja rozpoczęła negocjacje z Australią mające na celu ustalenie warunków, na których możliwy byłby dostęp do danych PNR.
Europejskie ramy prawne umożliwiające liniom lotniczym przekazywanie danych PNR ustanowiono decyzją Rady Europejskiej 2008/651/WPZiB/WSiSW z dnia 30 czerwca 2008 r. w sprawie podpisania w imieniu Unii Europejskiej Umowy między Unią Europejską a Australią o przetwarzaniu i przekazywaniu przez przewoźników lotniczych australijskiej służbie celnej danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR) pochodzących z Unii Europejskiej. Ponieważ Rada nie mogła osiągnąć wymaganej jednomyślności w sprawie zawarcia tej umowy, umowa ta obowiązywała tymczasowo od dnia 30 czerwca 2008 r. w 17 państwach członkowskich[1].
Od wejścia w życie traktatu lizbońskiego w dniu 1 grudnia 2009 r. do negocjowania umów międzynarodowych zastosowanie ma zwykła procedura ustawodawcza, a Parlament Europejski ma prawo wyrażenia zgody. Po otrzymaniu wniosku Rady w sprawie wyrażenia zgody w dniu 15 lutego 2010 r. Parlament Europejski przyjął w dniu 5 maja 2010 r. rezolucję, w której postanowił odroczyć głosowanie w sprawie tego wniosku. W rezolucji tej PE wezwał Komisję Europejską do opracowania spójnego podejścia do wykorzystania danych PNR poprzez stworzenie jednego zbioru zasad, przy uwzględnieniu dwóch pozostałych umów w sprawie danych PNR ze Stanami Zjednoczonymi i Kanadą oraz wzrostu liczby wniosków o wykorzystanie danych PNR napływających z krajów, takich jak Arabia Saudyjska, Korea Południowa czy Nowa Zelandia[2]. Wydawało się, że podejście to, przyjęte przez Radę i Komisję, jest rozwiązaniem pragmatycznym w sytuacji, gdy coraz więcej krajów zwraca się o przekazanie danych PNR.
Po wydaniu przez Komisję komunikatu w sprawie globalnego podejścia do przekazywania krajom trzecim danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) oraz po zatwierdzeniu przez Radę nowych mandatów negocjacyjnych, w styczniu 2011 r. rozpoczęły się nowe negocjacje pomiędzy Komisją a Australią. Komisja parafowała umowę i w dniu 19 maja 2011 r. skierowała do Rady zalecenie, by ta podpisała i zawarła tę umowę. Rada przyjęła tę umowę w dniu 22 września 2011 r., a następnie podpisano ją w dniu 29 września 2011 r. Tego samego dnia Parlament Europejski otrzymał wniosek Rady o wydanie zgody.
II. Ocena umowy w sprawie danych PNR zawartej pomiędzy UE a Australią
Należy pamiętać, że kraje trzecie są niepodległymi państwami, które same określają wymogi, jakie muszą spełniać osoby przybywające na ich terytorium. Unia Europejska nie może zatem zakazać gromadzenia, przechowywania i wykorzystywania danych PNR przez kraje trzecie Może ona jedynie decydować o tym, czy warunki przekazywania tych danych są zgodne z unijnymi normami ochrony danych. Gdyby nie zawarto żadnej umowy, kraje trzecie nadal gromadziłyby i przechowywały dane PNR dotyczące obywateli europejskich.
W dniach 5 maja i 11 listopada 2010 r. Parlament Europejski określił kryteria, w oparciu o które wyda zgodę na zawarcie z krajami trzecimi umów w sprawie przekazywania danych PNR.
Kryteria te były następujące:
1. należy wykazać konieczność masowego gromadzenia i przechowywania danych PNR oraz poprzeć ją faktycznymi dowodami w odniesieniu do każdego z zadeklarowanych celów;
2. należy dowieść, że przestrzegana jest zasada proporcjonalności (tj. że tego samego celu nie można osiągnąć za pomocą mniej uciążliwych środków);
3. cel musi być ściśle i wyraźnie ograniczony na podstawie jasnych definicji prawnych opartych na definicjach zawartych w decyzji ramowej Rady 2002/475/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu oraz w decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania;
4. dane muszą być przekazywane wyłącznie z zastosowaniem metody dostarczania (ang. „push method”, tj. linie lotnicze przekazują przefiltrowane dane organom krajów trzecich, które się o nie zwróciły), natomiast wyklucza się metodę pobierania (ang. „pull method”, zgodnie z którą kraje trzecie miałyby bezpośredni dostęp do europejskich baz danych);
5. dane PNR nie mogą w żadnym wypadku być wykorzystywane do celów eksploracji danych ani tworzenia profili;
6. dalsze przekazywanie danych przez państwo otrzymujące do krajów trzecich musi być zgodne z normami UE w zakresie ochrony danych, które powinny być ustalone w drodze konkretnego ustalenia adekwatności;
7. wyniki muszą być niezwłocznie przekazywane właściwym organom UE oraz państw członkowskich (zasada wzajemności);
8. podstawa prawna decyzji Rady o zawarciu przedmiotowej umowy musi uwzględniać art. 16 TFUE.
Większość z wymienionych powyżej kryteriów ujęto w mandacie negocjacyjnym przyjętym przez Radę.
Parlament Europejski ocenił nowy projekt umowy pomiędzy UE a Australią w sprawie danych PNR pod kątem tych kryteriów. Stwierdził on, że wiele z tych kryteriów spełniono w sposób zadowalający, a zatem wyda zgodę na zawarcie przedmiotowej umowy.
Parlament Europejski pozytywnie ocenia następujące kwestie:
- definicja celu została znacznie uściślona i włączono do niej jedynie cel, jakim jest zapobieganie przestępstwom terrorystycznym i poważnej przestępczości międzynarodowej oraz ich wykrywanie, prowadzenie dochodzeń w ich sprawie i ich ściganie; w umowie zawarto wyraźne definicje obu terminów, na podstawie właściwych instrumentów UE; będzie należało wykazać w drodze ścisłego monitorowania stosowania umowy, że definicja celu jest wystarczająco ścisła i nie dopuszcza do wykorzystywania danych PNR do innych celów;
- dane są przekazywane wyłącznie z zastosowaniem metody dostarczania („push method”), przy maksymalnie pięciu transferach przypadających na jeden lot;
- umowa przewiduje jak najszybsze udostępnianie odnośnych i właściwych informacji analitycznych zainteresowanym państwom członkowskim lub Europolowi i Eurojustowi;
- obywatele UE mają prawo do skutecznych administracyjnych i sądowych środków dochodzenia roszczeń w Australii, a ponadto w umowie zagwarantowano środki ochronne w odniesieniu do dostępu do danych, ich poprawiania, usuwania i bezpieczeństwa.
Należy jednak zauważyć, że kilku kryteriów nie spełniono w sposób zadowalający oraz że pozostaje kilka nierozwiązanych kwestii. Kwestie te są również dotyczą umów w sprawie danych PNR zawieranych z innymi krajami trzecimi.
Parlament Europejski zauważa, że następujących kryteriów nie spełniono w sposób zadowalający:
- w umowie nie zawarto konkretnego zapisu o tworzeniu profili, ale i nie wyłączono w konkretny sposób tego działania z jej zakresu; pomimo wielokrotnych apeli w tej sprawie Komisja Europejska odmówiła uwzględnienia prawnej definicji tworzenia profili i podobnych zautomatyzowanych metod wyszukiwania;
- zasady dotyczące dalszego przekazywania danych wydają się ogólnie zgodne z unijnymi normami ochrony danych, dotyczy to zwłaszcza załączonego oświadczenia, którego żąda Rada; nadal istnieją jednak obawy, czy postanowienia dotyczące dalszego przekazywania danych są właściwe; ścisłe monitorowanie stosowania przedmiotowej umowy powinno wykazać, czy konieczne jest dalsze uściślenie tych postanowień.
Parlament Europejski nadal wyraża następujące obawy:
- Komisja Europejska jedynie częściowo i w niewystarczający sposób wykazała konieczność i proporcjonalność masowego gromadzenia i przechowywania danych; dzięki niepotwierdzonym danym i wizytom delegacji Parlamentu Europejskiego na miejscu wyjaśniono zasadność zastosowania danych PNR w kilku określonych celach; należy jednak nadal podać szczegółowe uzasadnienie – o które zwrócił się Parlament Europejski – każdego z zadeklarowanych celów (działania wymierzone w terroryzm i poważną przestępczość międzynarodową) oraz każdej z metod przetwarzania (w trybie reaktywnym, proaktywnym i w czasie rzeczywistym);
- w tym kontekście nie podano żadnego uzasadnienia długoterminowego przechowywania możliwych do zidentyfikowania danych wszystkich podróżnych; wydaje się, że okres zatrzymania danych wynoszący 5,5 roku jest dosyć przypadkowy i nie jest oparty na konkretnych dowodach; stoi to w sprzeczności z prawnym wymogiem konieczności i proporcjonalności oraz z odnośnym orzecznictwem, zwłaszcza z orzeczeniami krajowych trybunałów konstytucyjnych w sprawie proporcjonalności długoterminowego przechowywania danych osobowych w przypadku braku jakichkolwiek podejrzeń i zarzutów; z tego powodu można się spodziewać, że Rada nie będzie w stanie zatwierdzić tej umowy jednomyślnie, gdyż jedno lub więcej państw członkowskich może wstrzymać się od głosu lub zagłosować przeciw; powyższe względy świadczą o tym, że kwestia ta jest problematyczna;
- Komisja Europejska nie zbadała w sposób wyczerpujący alternatywnych, mniej uciążliwych środków, na przykład zastosowania zaawansowanych informacji o pasażerach (danych API) lub elektronicznego systemu zezwoleń na podróż (dane ESTA) do celów identyfikacji osób podejrzanych;
- Komisja Europejska nie zwróciła się o opinię w sprawie tej konkretnej umowy z Australią do Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej; Komisja Europejska nie uwzględniła wszystkich zaleceń Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, ani też nie wyjaśniła, dlaczego niektóre zalecenia nie zostały uwzględnione;
- właściwą, a przynajmniej główną, podstawą prawną powinien być art. 16 TFUE (dotyczący ochrony danych); nie został on jednak ujęty w podstawie prawnej, natomiast w preambule zawarto jedynie ogólne i niewiążące odniesienie do tego artykułu; jak zauważono powyżej oraz zgodnie ze stwierdzeniem europejskiego inspektora ochrony danych w jego opinii z dnia 15 lipca 2011 r., celem tej umowy jest dopilnowanie, by przekazywanie danych było zgodne z unijnymi normami w zakresie ochrony danych; umowa ta nie powinna zatem opierać się na art. 82 ust. 1 lit d) i art. 87 ust. 2 lit. a), lecz na art. 16 TFUE; gdyby celem była współpraca policyjno-sądowa, wówczas UE mogłaby teoretycznie nie wyrazić zgody na gromadzenie danych PNR przez Australię; jest to jednak suwerenna decyzja kraju trzeciego; nie mamy zatem w tym przypadku do czynienia z polityką UE i to nie UE podejmuje decyzje w tej sprawie; zastosowana podstawa prawna jest zdecydowanie niewłaściwa.
W debatach publicznych toczących się po przyjęciu wspomnianych wyżej rezolucji Parlament Europejski zwrócił się o dalsze zabezpieczenia proceduralne dotyczące współpracy między instytucjami UE. W odniesieniu do wdrożenia art. 218 TFUE w sprawie zawierania umów międzynarodowych, jak też w odniesieniu do stosowania art. 23 (rozstrzyganie sporów i zawieszenie Umowy) i art. 25 (wypowiedzenie) umowy pomiędzy UE a Australią w sprawie danych PNR, Parlament Europejski zwrócił się w szczególności o publiczne zobowiązanie się Komisji Europejskiej do przedstawienia wniosków w sprawie zawieszenia lub wypowiedzenia tej umowy na wniosek Parlamentu Europejskiego. Komisja Europejska zapewniła o tym publicznie podczas sesji plenarnej Parlamentu w dniu 4 lipca 2011 r.
Komisja proszona jest o potwierdzenie tego zobowiązania w drodze wymiany pism między przewodniczącymi obu instytucji.
- [1] Następujące państwa członkowskie UE: Belgia, Finlandia, Irlandia, Królestwo Niderlandów, Łotwa, Malta, Niemcy, Polska, Republika Czeska i Węgry wydały oświadczenia, w których poinformowały, że są zobowiązane do przestrzegania własnej procedury konstytucyjnej.
- [2] Jak dotąd wniosek o przekazanie danych PNR złożyło do Komisji Europejskiej 11 krajów.
OPINIA MNIEJSZOŚCI
zgodnie z art. 52 ust. 3 Regulaminu
Jan Albrecht, Rui Tavares, Judith Sargentini, Gabriele Zimmer i Mikael Gustafsson
Umowa pomiędzy UE a Australią w sprawie przekazywania danych PNR nie zawiera gwarancji wymaganych przez PE w jego wcześniejszych rezolucjach. Gwarancje te stanowiły punkt niepodlegający negocjacji.
Komisja nie przedstawiła faktycznych dowodów na poparcie argumentu, że przechowywanie i przetwarzanie danych PNR do celów egzekwowania prawa jest niezbędne i proporcjonalne, ani też nie przeprowadziła poważnej analizy mniej uciążliwych środków.
Umowa ta przewiduje okres zatrzymania danych wynoszący 5,5 roku, który nie ma uzasadnienia. Ponadto nie zawiera ona odpowiednich zabezpieczeń przed dyskryminacyjnym tworzeniem profili. Wzbudza to poważne obawy dotyczące zgodności tej umowy z Kartą Praw Podstawowych, jak też z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i niemieckiego Trybunału Konstytucyjnego.
Komisja zignorowała wniosek Parlamentu o zwrócenie się do Agencji Praw Podstawowych o opinię w sprawie aspektów tej umowy dotyczących praw podstawowych. Niemniej jednak obawy podniesione prze Agencję Praw Podstawowych oraz przez służby prawne zarówno Rady, jak i Komisji dotyczące umowy w sprawie danych PNR ze Stanami Zjednoczonymi oraz dotyczące systemu UE-PNR odnoszą się również do umowy z Australią.
Podkreślamy nasze zaangażowanie we współpracę z Australią i innymi krajami trzecimi w zakresie walki z terroryzmem, lecz uważamy, że powszechne zatrzymywanie i przetwarzanie danych dotyczących przelotu wszystkich pasażerów stoi w sprzeczności z naszą wizją otwartego społeczeństwa.
OPINIA Komisji Spraw Zagranicznych (12.10.2011)
dla Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Australią o przetwarzaniu i przekazywaniu przez przewoźników lotniczych australijskiej służbie celnej i granicznej danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR)
(09825/2011 – C7-0304/2011 – 2011/0126(NLE))
Sprawozdawczyni: Monica Luisa Macovei
PA_Leg_Consent
ZWIĘZŁE UZASADNIENIE
Uznając, że wymiana informacji stanowi podstawowy element zwalczania terroryzmu, UE podpisała w 2008 r. umowę z Australią w sprawie przetwarzania i przekazywania danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR). Od tamtej pory umowa była stosowana tymczasowo.
Dnia 5 maja 2010 r. Parlament Europejski postanowił w rezolucji nie udzielać zgody na ostateczne przyjęcie umowy w sprawie PNR i zwrócił się o renegocjowanie umowy w oparciu o pewne kryteria. Podczas gdy Parlament przypomniał o swej determinacji do walki z terroryzmem, którego zwalczanie stanowi kluczowy element europejskich działań zewnętrznych, a także by kontynuować czynną politykę prewencji, wyraził on również potrzebę ochrony podstawowych praw i zapewniania poszanowania prywatności obywateli UE zgodnie ze stosownymi normami UE. Parlament zaapelował o to, by nowa umowa wprowadzała m.in. odpowiednie mechanizmy niezależnego nadzoru sądowego, by zgodnie z metodą „push” określała ustalenia dotyczące wykorzystania danych PNR wyłącznie do celów egzekwowania prawa i bezpieczeństwa w przypadkach przestępstw terrorystycznych, a także by w żadnych okolicznościach nie wykorzystywano danych do eksploracji danych lub tworzenia profili.
Projekt renegocjowanej umowy zawiera kilka nowych gwarancji odnoszących się do przekazywania i przetwarzania danych PNR: udziela się m.in. prawa dostępu do własnych danych PNR, do ubiegania się o ich poprawianie, do ochrony poprzez możliwość wszczynania dochodzeń na drodze sądowej, wprowadza się zakaz przetwarzania danych szczególnie chronionych, zaś wszelkie naruszenia bezpieczeństwa danych podlegają skutecznym sankcjom. Tekst nowego projektu wzmacnia ponadto inne gwarancje, np. to, iż dane można przekazywać organom państw trzecich tylko w oparciu o określone kryteria. Uściślono i szczegółowiej określono cele zapobiegania przestępstwom terrorystycznym i poważnej przestępczości międzynarodowej oraz wykrywania i prowadzenia dochodzeń w takich sprawach.
Sprawozdawca opowiada się za umową, która wzmocniłaby wspólną walkę UE i Australii z terroryzmem w interesie bezpieczeństwa swych obywateli, jednocześnie utrzymując w mocy ich prawa i rządy prawa. Umowa powinna wpisywać się w szerszy globalny i regionalny program walki z terroryzmem i stanowić część unijnej strategii antyterrorystycznej, gdyż dane PNR są ważnym instrumentem zwalczania przestępstw terrorystycznych.
Biorąc pod uwagę powyższe elementy, sprawozdawca jest zdania, że nowa umowa przewiduje ramy umożliwiające wspólną walkę z terroryzmem i jednocześnie gwarantujące poszanowanie praw osób, których dotyczy ta umowa.
******
Komisja Spraw Zagranicznych zaleca Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, jako komisji przedmiotowo właściwej, zaproponowanie wyrażenia zgody przez Parlament.
WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI
|
Data przyjęcia |
11.10.2011 |
|
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
51 8 0 |
|||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Gabriele Albertini, Bastiaan Belder, Elmar Brok, Arnaud Danjean, Michael Gahler, Marietta Giannakou, Ana Gomes, Richard Howitt, Anna Ibrisagic, Jelko Kacin, Ioannis Kasoulides, Evgeni Kirilov, Maria Eleni Koppa, Andrey Kovatchev, Paweł Robert Kowal, Wolfgang Kreissl-Dörfler, Eduard Kukan, Vytautas Landsbergis, Ryszard Antoni Legutko, Krzysztof Lisek, Sabine Lösing, Ulrike Lunacek, Barry Madlener, Mario Mauro, Kyriakos Mavronikolas, Willy Meyer, Francisco José Millán Mon, Alexander Mirsky, Norica Nicolai, Kristiina Ojuland, Ioan Mircea Paşcu, Bernd Posselt, Hans-Gert Pöttering, Cristian Dan Preda, Libor Rouček, Tokia Saïfi, José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra, Jacek Saryusz-Wolski, Werner Schulz, Marek Siwiec, Inese Vaidere, Geoffrey Van Orden, Sir Graham Watson |
||||
|
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Laima Liucija Andrikienė, John Attard-Montalto, Tanja Fajon, Roberto Gualtieri, Liisa Jaakonsaari, Jaromír Kohlíček, Monica Luisa Macovei, Jacek Protasiewicz, Marietje Schaake, Helmut Scholz, György Schöpflin, Alf Svensson, Indrek Tarand, Traian Ungureanu, Renate Weber |
||||
|
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Jolanta Emilia Hibner |
||||
WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI
|
Data przyjęcia |
17.10.2011 |
|
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
25 7 1 |
|||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Jan Philipp Albrecht, Rita Borsellino, Simon Busuttil, Philip Claeys, Carlos Coelho, Tanja Fajon, Hélène Flautre, Kinga Göncz, Ágnes Hankiss, Anna Hedh, Salvatore Iacolino, Sophia in ‘t Veld, Teresa Jiménez-Becerril Barrio, Juan Fernando López Aguilar, Monica Luisa Macovei, Véronique Mathieu, Claude Moraes, Jan Mulder, Georgios Papanikolaou, Carmen Romero López, Judith Sargentini, Birgit Sippel, Csaba Sógor, Rui Tavares, Axel Voss, Auke Zijlstra |
||||
|
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Edit Bauer, Anna Maria Corazza Bildt, Dimitrios Droutsas, Ana Gomes |
||||
|
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Albert Deß, Mikael Gustafsson, Gabriele Zimmer |
||||