SPRAWOZDANIE w sprawie wdrożenia dyrektywy 2008/48/WE w sprawie kredytu konsumenckiego

19.10.2012 - (2012/2037 (INI))

Komisja Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów
Sprawozdawczyni: Birgit Collin-Langen

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie wdrożenia dyrektywy 2008/48/WE w sprawie kredytu konsumenckiego

(2012/2037 (INI))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A7-0343/2012),

A. mając na uwadze, że otwarcie rynków krajowych w ważnym pod względem gospodarczym sektorze kredytów konsumenckich, wspieranie konkurencji, rozwiązanie kwestii różnego poziomu ochrony konsumentów, usuwanie potencjalnych zakłóceń konkurencji między podmiotami rynkowymi oraz poprawa funkcjonowania rynku wewnętrznego stanowią zadanie polityczne, przed którym stoi UE, oraz leżą w interesie konsumentów i kredytodawców;

B.  mając na uwadze, że ukierunkowana ostateczna harmonizacja wprowadzona dyrektywą w sprawie kredytu konsumenckiego w pięciu podobszarach, w oparciu o uzgodnienia oferujące państwom członkowskim pewną dozę swobody, szczególnie jeżeli chodzi o ewentualne różne podejścia do wdrożenia, stworzyła wspólne europejskie ramy prawne ochrony konsumentów;

C. mając jednak na uwadze, że nadal należy pokonać pewne przeszkody prawne i praktyczne;

D. mając na uwadze, że jak wykazało badanie Parlamentu Europejskiego poświęcone wdrożeniu dyrektywy w sprawie kredytu konsumenckiego, w przypadku pewnych kluczowych przepisów tej dyrektywy, np. art. 5 dotyczącego informacji przedkontraktowych, nie osiągnięto planowanego ujednolicenia przepisów państw członkowskich z uwagi na różną interpretację i stosowanie tych przepisów przez państwa członkowskie;

E.  mając na uwadze, że z uwagi na krótki termin oraz liczbę i zakres wymaganych zmian prawnych, nie wszystkie państwa członkowskie dokonały transpozycji dyrektywy w sprawie kredytu konsumenckiego w przewidzianym czasie, a w niektórych przypadkach, nie w pełni prawidłowo;

F.  mając na uwadze, że według danych statystycznych od chwili wejścia w życie dyrektywy nie nastąpił wzrost liczby kredytów konsumenckich zaciąganych transgranicznie, chociaż można to wyjaśnić różnymi czynnikami, takimi jak język, a także ogromnymi problemami sektora finansowego oraz niedostępnością dla konsumentów wystarczających informacji na temat możliwości zawierania transgranicznych kredytów konsumenckich oraz praw konsumentów, które przysługują im w przypadku zawierania takich umów;

G. mając na uwadze, że właściwe praktyki w zakresie ochrony konsumentów w sektorze kredytowym odgrywają ważną rolę w gwarantowaniu stabilności finansowej; mając na uwadze, że niestabilność kursów walutowych stanowi poważne zagrożenie dla konsumentów, zwłaszcza w czasach kryzysów finansowych;

H. mając na uwadze, że zbyt częste udzielanie konsumentom kredytów w walutach obcych podwyższyło ryzyko i straty poniesione przez gospodarstwa domowe;

I.   mając na uwadze, że Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego przyjęła w dniu 21 września 2011 r. ważne zalecenie w sprawie kredytów w walutach obcych (ERRS/2001/1);

K. mając na uwadze, że na mocy art. 27 dyrektywy Komisja zobowiązana jest do dokonania przeglądu pewnych jej aspektów oraz mając na uwadze, że w związku z tym zleciła już przeprowadzenie analizy przygotowawczej;

L.  mając na uwadze, że przywiązuje ona dużą wagę do otrzymywania aktualnych informacji o etapach oraz wynikach przeglądu, a także do możliwości wydania opinii:

1.  z zadowoleniem przyjmuje to, że przygotowując się do przeglądu dyrektywy Komisja już przeprowadza analizę jej wpływu na rynek wewnętrzny i ochronę konsumentów, aby szczegółowo zbadać jej wpływ na zawieranie transgranicznych umów kredytowych, wyraża również uznanie dla kompleksowych wysiłków podjętych przez Komisję, krajowe organy ustawodawcze i instytucje kredytowe;

2.  zwraca uwagę, że usprawnienie transgranicznego rynku kredytów konsumenckich może zapewnić europejską wartość dodaną w postaci wsparcia rynku wewnętrznego; uważa, że można to osiągnąć m.in. poprzez lepsze informowanie konsumentów o możliwości zaciągnięcia kredytu konsumenckiego w innym państwie członkowskim oraz o prawach, które przysługują im w przypadku zawierania takich umów;

3.  przyjmuje do wiadomości, że udział kredytów konsumenckich zaciąganych transgranicznie stanowi mniej niż 2% całkowitego rynku kredytowego oraz że około 20% kredytów zaciąga się przez internet;

4.  zwraca uwagę, że jednym z celów dyrektywy było zapewnienie dostępności informacji, a co za tym idzie wsparcie funkcjonowania rynku wewnętrznego również w zakresie udzielania kredytów, co umożliwi dokonanie oceny, czy liczba transgranicznych umów o kredyt wzrasta;

5.  uważa, że przepisy dotyczące informacji udzielanych przed zawarciem umowy, wyjaśnień wymaganych art. 5 ust. 6, oraz oceny zdolności kredytowej zgodnie z art. 8 pełnią ważną rolę w kwestii poprawy wiedzy konsumentów na temat zagrożeń związanych z kredytami walutowymi;

6.  wzywa jednak do tego, aby organy nadzoru wymagały od instytucji finansowych udzielania konsumentom dostosowanych do ich potrzeb, pełnych i zrozumiałych wyjaśnień dotyczących zagrożeń związanych z kredytami walutowymi oraz wpływu na raty kredytu poważnej deprecjacji prawnego środka płatniczego państwa członkowskiego, w którym konsument ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, oraz wzrostu zagranicznej stopy procentowej; jest zdania, że wyjaśnień tych należy udzielać przed podpisaniem jakiejkolwiek umowy;

7.  dostrzega obawy niektórych państw członkowskich dotyczące sposobu przedstawienia konsumentom informacji przed zawarciem umowy za pośrednictwem standardowego europejskiego arkusza informacyjnego dotyczącego kredytu konsumenckiego, który jest tak złożony pod względem technicznym, że utrudnia konsumentom skuteczne zrozumienie tych informacji; uważa, że skuteczność standardowego europejskiego arkusza informacyjnego dotyczącego kredytu konsumenckiego powinna stanowić ważny element oceny skutków dyrektywy przeprowadzanej przez Komisję;

8.  z zadowoleniem przyjmuje przeprowadzoną przez Komisję we wrześniu 2011 r. kontrolę „SWEEP”, której wyniki pokazały, że w przypadku 70% zbadanych stron internetowych instytucji finansowych brakowało ważnych informacji w reklamach oraz istotnych danych w samych ofertach kredytowych, a prezentacja kosztów wprowadzała w błąd, zwraca się zatem do Komisji i państw członkowskich o podjęcie właściwych działań w celu skorygowania tej sytuacji; zwraca w związku z tym uwagę, że zasady dotyczące reprezentatywnych przykładów nie są czasami stosowane należycie, w związku z czym konieczna jest poprawa;

9.  domaga się, by praktyki instytucji finansowych związane z reklamą i wprowadzaniem produktów do obrotu były ściśle monitorowane w celu uniknięcia mylących lub nieprawdziwych informacji w reklamie i marketingu dotyczącym umów kredytowych;

10. odnotowuje, że niektóre państwa członkowskie skorzystały z możliwości rozszerzenia zakresu stosowania dyrektywy na inne produkty finansowe, i wydaje się, że nie spowodowało to braku spójności w jej stosowaniu;

11. podkreśla, że podstawą odniesienia dla przepisów ustawowych powinny być zwyczajowe praktyki, potrzeby przeciętnych konsumentów i przedsiębiorców, a nie nieliczne przypadki nadużyć polegających na uczynieniu informacji udzielanych konsumentom mniej zrozumiałymi i przejrzystymi oraz trudniejszymi do porównania;

12. zauważa, że większość przepisów nie gwarantuje automatycznie lepszej ochrony konsumentów, a nadmiar informacji, zwłaszcza w przypadku niedoświadczonych konsumentów, może prowadzić do większego zamętu niż wyjaśnienia; uznaje w tym kontekście wiedzę fachową, pomoc i edukację finansową, jaką zapewniają stowarzyszenia konsumentów, oraz ich potencjalną rolę w restrukturyzacji kredytów w imieniu gospodarstw domowych znajdujących się w trudnej sytuacji;

13. wzywa do zapewnienia konsumentom prawa do informacji zarówno o kosztach usług dodatkowych, jak o prawie do wykupienia usług dodatkowych (takich jak ubezpieczenia) od innych dostawców; uważa, że instytucje finansowe powinny być zobowiązane do odróżnienia takich usług i związanych z nimi opłat od tych, które wiążą się z podstawową pożyczką, oraz do jasnego przedstawienia, jakie usługi są niezbędne do udzielenia pożyczki, a jakie zależą wyłącznie od decyzji kredytobiorcy;

14. uważa, że należy dokładniej zbadać trudności, które mogą wystąpić w związku z korzystaniem z prawa do odstąpienia od umowy w przypadkach zawarcia umów powiązanych; podkreśla znaczenie uświadomienia konsumentów, że gdyby zdecydowali się skorzystać z prawa odstąpienia od umowy w przypadkach, gdzie dostawca lub usługodawca otrzymują bezpośrednio kwotę odpowiadającą płatności od kredytodawcy na podstawie umowy dodatkowej, konsumenci nie ponoszą żadnych dodatkowych opłat, prowizji lub kosztów w związku z wyświadczoną usługą finansową;

15. wzywa Komisję, by dokonała oceny stopnia niewywiązywania się z obowiązków dotyczących udzielania informacji w umowach, w których pośrednicy nie są związani wymogami udzielania informacji przed zawarciem umowy, w celu ustalenia, jak można najlepiej chronić konsumentów w takich sytuacjach;

16. uważa, że należy zwrócić szczególną uwagę na skomplikowane uregulowania dotyczące przedterminowej spłaty;

17. uważa, że przed wprowadzeniem zmian stóp procentowych konsumenci powinni być powiadamiani w sposób zapewniający im dostateczny czas na przeprowadzenie badania rynku i zmianę kredytodawcy, zanim zmiany te wejdą w życie;

18. stwierdza potrzebę wyjaśnienia znaczenia terminu „reprezentatywny przykład”;

19. podkreśla, że konieczne jest zapewnienie jednolitego sposobu obliczania rocznej stopy oprocentowania, likwidacja niejasności oraz zapewnienie spójności z wszystkimi pozostałymi instrumentami prawnymi;

20. apeluje do państw członkowskich o dopilnowanie, by krajowym organom nadzoru przyznano wszelkie uprawnienia i zasoby niezbędne do wykonywania ich zadań; wzywa krajowe organy nadzoru, by skutecznie monitorowały one zgodność z przepisami dyrektywy oraz egzekwowały ich przestrzeganie;

21. podkreśla, że przy ustalaniu terminów transpozycji w przyszłości należy uwzględniać w większym stopniu zmiany w prawie krajowym, które pociąga za sobą proces transpozycji;

22. wzywa państwa członkowskie rozszerzenia obecnego poziomu ochrony konsumentów również na dziedzinę kredytów, w tym na kredyty krótkoterminowe, udzielane za pośrednictwem internetu, krótkich wiadomości tekstowych lub innych zdalnych środków komunikacji, które stają się coraz powszechniejszym elementem rynku kredytów konsumenckich, w przypadku kwot poniżej niższego progu w wysokości 200 euro, który znajduje się obecnie poza zakresem dyrektywy;

23. podkreśla, że obecnie nie ma żadnych przesłanek do zmiany dyrektywy, lecz raczej najpierw należy zadbać o jej prawidłową transpozycję i o prawidłowe egzekwowanie jej przepisów;

24. uważa, że po pełnej i prawidłowej transpozycji dyrektywy należy ocenić jej praktyczne efekty, zanim Komisja zaproponuje jakiekolwiek niezbędne zmiany; wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania z oceny wdrażania dyrektywy oraz pełnej oceny jej skutków w zakresie ochrony konsumentów, z uwzględnieniem skutków kryzysu finansowego oraz nowych ram prawnych UE w dziedzinie usług finansowych;

25. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

UZASADNIENIE

Dyrektywa w sprawie kredytu konsumenckiego służy realizacji dwóch celów: uzyskaniu wysokiego poziomu ochrony konsumentów oraz wzmocnieniu wewnętrznego rynku transgranicznych kredytów konsumenckich.

Bez wątpienia dzięki częściowo ostatecznej harmonizacji niektórych istotnych elementów przepisów kredytowych zdecydowanie wzrósł poziom ochrony konsumentów w Europie. Jednakże wzrost liczby kredytów konsumenckich zaciąganych transgranicznie wydaje się raczej marginalny. Być może przyczyną tej sytuacji jest bardzo mała liczba instytucji kredytowych oferujących transgraniczne kredyty konsumenckie, a także występująca w ubiegłych latach na rynku recesja spowodowana kryzysem rynku finansowego.

Ponadto barierami dla transgranicznego zaciągania kredytów konsumenckich są raczej problemy językowe lub brak osobistego kontaktu z instytucją finansową niż przeszkody natury prawnej.

Poszczególne kwestie problemowe w ramach przeglądu:

1. Okres transpozycji:

Niektóre państwa członkowskie transponowały część lub całość dyrektywy z opóźnieniem. Główną przyczyną tych opóźnień był krótki termin transpozycji, wynoszący dwa lata, oraz szeroki zakres uregulowań. Konieczne było wprowadzenie wielu zmian lub całkowicie nowych środków w bardzo zróżnicowanych dziedzinach, jak ogólne postanowienia ochrony konsumentów, ogólne przepisy kredytowe, dostęp do baz danych itp. To niezwykle skomplikowane procedury, dotyczące zarówno ustawodawców krajowych, jak i instytucji finansowych. Wydaje się, że w przyszłości stosowne byłoby zapewnienie dłuższego okresu i przyjęcie trzyletniego terminu transpozycji.

2. Zakres stosowania:

Wiele państw członkowskich rozszerzyło zakres stosowania dyrektywy na inne produkty finansowe, np. na kredyty zabezpieczone hipoteką czy umowy najmu i leasingu. Wydaje się jednak, że nie spowodowało to żadnych problemów.

3. Reklama:

W zakresie przepisów dotyczących reklamy państwa członkowskie skorzystały z różnych możliwości transpozycji. Pewne trudności pojawiły się w kwestii, jak dokładnie należy rozumieć wyrażenie „reprezentatywny przykład”.

W 2011 r. Komisja przeprowadziła przegląd 562 stron internetowych dotyczących kredytów konsumenckich (SWEEP). W jej efekcie Komisja stwierdziła, że w przypadku 46% skontrolowanych stron internetowych w reklamach brakowało obowiązkowych danych, w przypadku 43% w ofercie umowy brakowało jasnych informacji dotyczących ogólnych kosztów, okresu trwania umowy oraz niektórych kosztów związanych z kredytem, a w przypadku 20% prezentacja kosztów wprowadzała w błąd. W trwającej obecnie fazie wdrażania organy krajowe kontaktują się z przedsiębiorstwami, zwracają się o wyjaśnienia i domagają korekty wykrytych niedociągnięć.

4. Informacje udzielane przed zawarciem umowy:

Przepisy dotyczące informacji udzielanych przed zawarciem umowy, które należy zaprezentować konsumentom w formie standardowego arkusza, zostały ostatecznie ujednolicone. Transpozycja do prawa krajowego nastąpiła w sposób dosłowny lub czasami z uwzględnieniem poprawek językowych i dostosowań.

W niektórych państwach członkowskich kwestionowano skuteczność standardowego arkusza informacyjnego. Informacje są rzekomo zbyt obszerne, trudne do zrozumienia, a częściowo zbyt techniczne, co często skutkuje niechęcią konsumentów do zaciągania kredytów. Ponadto wydaje się wątpliwe, czy nadaje się on jako instrument porównywania kredytów oferowanych przez różne podmioty. Należy również zwrócić uwagę, że zapewnienie standardowego arkusza informacyjnego podniosło koszty ponoszone przez kredytodawców, co przekłada się na koszty kredytu.

5. Informacje podawane w umowie:

Nowo wprowadzony kompleksowy system nie spowodował żadnych znanych problemów przy transpozycji.

6. Prawo do odstąpienia od umowy:

Prawo do odstąpienia od umowy, które istniało już wcześniej w niektórych państwach członkowskich, zostało wprowadzone w sposób jednolity i ostateczny. Trudności pojawiają się w odniesieniu do kwestii, kiedy rozpoczyna się bieg terminu prawa do odstąpienia. Niektóre państwa członkowskie przyjęły, że termin prawa do odstąpienia od umowy zaczyna biec dopiero po rozpoczęciu okresu ochłonięcia lub dopiero po uzupełnieniu braków w informacjach podawanych w umowie. Ponadto pojawiły się wątpliwości, czy możliwe jest skorzystanie z prawa do odstąpienia od umowy dopiero po spłacie kredytu.

7. Przedterminowa spłata:

Przy transpozycji przepisów dotyczących przedterminowej spłaty nie pojawiły się żadne poważniejsze problemy. W niektórych państwach członkowskich, w których wcześniej nie przewidywano odszkodowania dla kredytodawcy, pojawiły się krytyczne głosy, że takie odszkodowanie powoduje obniżenie poziomu ochrony konsumentów.

8. Obliczanie rocznej stopy oprocentowania:

Przepisy dotyczące obliczania rocznej stopy oprocentowania uzupełniono w 2011 r. w ramach procedury komitetowej. Mimo to wydaje się, że w niektórych przypadkach nadal pojawiają się wątpliwości.

Komisja przedstawiła wytyczne dotyczące interpretacji rocznej stopy oprocentowania, które jednak nie mają wiążącej mocy prawnej w formie ustawy.

Wydaje się pożądane, by przepisy dotyczące obliczania rocznej stopy oprocentowania były stosowane jednakowo we wszystkich odnośnych europejskich instrumentach prawnych.

9. Wyjaśnienia:

Przewidziany w art. 5 ust. 6 obowiązek udzielania wyjaśnień został transponowany przez państwa członkowskie w zróżnicowany sposób. Niektóre państwa członkowskie konkretyzują ten obowiązek poprzez podanie wykazu poszczególnych wymaganych środków. Na przykład w Austrii przewidziano szczególne uregulowanie dotyczące ostrzegania konsumentów przed zagrożeniami związanymi z zaciąganiem kredytów walutowych.

10. Ocena zdolności kredytowej:

Państwa członkowskie w zróżnicowany sposób transponowały obowiązek oceny zdolności kredytowej konsumentów. Niektóre państwa członkowskie skonkretyzowały ocenę zdolności kredytowej wprowadzając obowiązek weryfikacji w bazie danych. Niektóre państwa członkowskie pozostawiają sądom do rozstrzygnięcia, czy wymogi zostały spełnione.

11. Kredyty przez SMS:

Popyt na kredyty przez SMS stale wzrasta; ten typ kredytów oferuje się nie tylko w krajach skandynawskich, ale również w Wielkiej Brytanii i państwach członkowskich w Europie Wschodniej. Wzywa się państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na ten problem oraz do zapewnienia skutecznej ochrony konsumentów. Jednocześnie powinny uwzględnić szczególne okoliczności w swoich krajach, a w razie konieczności podjąć działania wykraczające poza postanowienia dyrektywy w sprawie kredytu konsumenckiego.

12. Uwaga końcowa:

Komisja powinna teraz przeprowadzić kontrolę transpozycji i nalegać, by państwa członkowskie prawidłowo ją stosowały. Najpierw należy pozostawić zainteresowanym podmiotom czas na przyzwyczajenie się do nowych uregulowań i zebranie doświadczeń. Następnie powinno się przeprowadzić pogłębioną ocenę skutków dyrektywy pod względem prawnym i faktycznym, na podstawie której można rozważyć ewentualną zmianę dyrektywy.

OPINIA Komisji Gospodarczej i Monetarnej (8.6.2012)

dla Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów

w sprawie wdrożenia dyrektywy 2008/48/WE w sprawie kredytu konsumenckiego
(2012/2037 (INI))

Sprawozdawca: Theodor Dumitru Stolojan

WSKAZÓWKI

Komisja Gospodarcza i Monetarna zwraca się do Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, jako do komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

–   mając na uwadze, że dyrektywa 2008/48/WE[1] w sprawie kredytu konsumenckiego została przyjęta przed kryzysem finansowym;

–   mając na uwadze, że w wielu państwach członkowskich nadmierna liczba kredytów konsumenckich przyczyniła się do kryzysu;

–   mając na uwadze, że zbyt częste udzielanie konsumentom kredytów w walutach obcych zwiększyło ryzyko i straty poniesione przez gospodarstwa domowe;

–   podkreślając znaczenie zalecenia Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego z dnia 21 września 2011 r. dotyczącego kredytów w walutach obcych (ERRS/2011/1);

1.  wzywa do tego, aby organy nadzoru zobowiązały instytucje finansowe do udzielania konsumentom dostosowanych do potrzeb, pełnych i czytelnych informacji dotyczących ryzyka związanego z kredytami w walutach obcych oraz wpływu na raty kredytu poważnej deprecjacji prawnego środka płatniczego państwa członkowskiego, w którym konsument ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, i wzrostu zagranicznej stopy procentowej; uważa, że informacje te powinny być zawarte w materiałach reklamowych dotyczących umów o kredyt konsumencki w walutach obcych, w informacjach udzielanych przed zawarciem umowy oraz w umowach o kredyt konsumencki;

2.  wzywa do tego, by instytucje finansowe były zobowiązane, w odpowiednim czasie przed zawarciem przez konsumenta każdej umowy kredytowej lub przed skorzystaniem przez niego z oferty kredytowej, do udzielenia konsumentowi informacji dostosowanych do jego potrzeb, niezbędnych do porównania kredytów dostępnych na rynku, oceny ich konsekwencji i koniecznych do podjęcia świadomej decyzji co do tego, czy zawrzeć umowę o kredyt;

3.  wzywa do tego, by instytucje finansowe były zobowiązane do przekazania konsumentowi ostrzeżenia w razie, gdyby – biorąc pod uwagę sytuację finansową konsumenta – umowa kredytowa mogła w jego przypadku być obciążona szczególnym ryzykiem;

4.  wzywa organy nadzoru do dokładnego monitorowania ryzyka w zakresie finansowania i płynności związanego z udzielaniem przez instytucje kredytów w walucie obcej oraz do podjęcia skutecznych działań zapobiegających nadmiernemu poziomowi takiego ryzyka, a także do nałożenia na instytucje finansowe wymogu zapewnienia skutecznych systemów kształtowania cen, przyznawania kapitału i zarządzania płynnością w odniesieniu do kredytów w walucie obcej, oraz do uwzględnienia przy dokonywaniu oceny zdolności kredytowej konsumentów ich umiejętności radzenia sobie z niekorzystnymi wahaniami kursów walutowych; wzywa państwa członkowskie do ustanowienia dla instytucji finansowych wymogu umożliwienia konsumentom przewalutowania kredytu na inną walutę, zgodnie z przejrzystą metodą ujawnioną konsumentowi w ramach informacji udzielanej przed zawarciem umowy oraz wymogu zapewnienia konsumentom po rozsądnej cenie mechanizmu zabezpieczający kurs wymiany waluty, aby ograniczyć ryzyko niekorzystnej zmiany kursu walutowego spłaty kredytu;

5.  wzywa do zmiany postanowień dotyczących rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania w dyrektywie 2008/48/WE, by lepiej odzwierciedlały one szczególne cechy kredytów w walucie obcej i kredytów o zmiennej stopie oprocentowania;

6.  wzywa do tego, aby instytucje finansowe zwracały szczególną uwagę przy udzielaniu kredytów konsumenckich na okres dłuższy niż pięć lat, w celu zapewnienia, by były one w najlepszym interesie danego konsumenta;

7.  wzywa instytucje finansowe do nieudzielania kredytów konsumenckich, które są zabezpieczone domem konsumenta, jeżeli konsument nie otrzymuje odpowiedniego wynagrodzenia, i do udzielania kredytów konsumenckich jedynie w przypadku określenia zdolności kredytowej konsumenta oraz zagwarantowania stosownego zabezpieczenia, aby zapewnić odpowiedni poziom ryzyka zarówno dla konsumenta, jak i dla kredytodawcy;

8.  wzywa do tego, aby konsumenci mieli prawo do informacji zarówno o kosztach usług dodatkowych, jak i o swoim prawie do wykupienia usług dodatkowych od innych dostawców; uważa, że instytucje finansowe powinny być zobowiązane do odróżnienia takich usług i związanych z nimi opłat od tych, które wiążą się z podstawową pożyczką, oraz do jasnego przedstawienia, jakie usługi są niezbędne do udzielenia pożyczki, a jakie zależą wyłącznie od decyzji kredytobiorcy;

9.  zwraca uwagę, że jednym z celów dyrektywy jest zapewnienie dostępności informacji, wspierającej funkcjonowanie rynku wewnętrznego również w zakresie udzielania kredytów, co umożliwi dokonanie oceny tego, czy liczba transgranicznych umów o kredyt wzrasta i czy konieczne są dalsze usprawnienia;

10. domaga się, by praktyki instytucji finansowych związane z reklamą i wprowadzaniem produktów do obrotu były ściśle monitorowane w celu uniknięcia mylących lub nieprawdziwych informacji w reklamie i marketingu dotyczącym umów kredytowych;

11. wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania oceniającego wdrażanie dyrektywy oraz pełnej oceny jej skutków w zakresie ochrony konsumentów, z uwzględnieniem skutków kryzysu finansowego oraz nowych ram prawnych UE w dziedzinie usług finansowych;

12. nawołuje do dokonania przeglądu dyrektywy 2008/48/WE w celu jej połączenia wraz z dyrektywą w sprawie umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi w jedną dyrektywę.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	7.6.2012
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	38 0 0
Posłowie obecni w trakcie głosowania końcowego	Elena Băsescu, Sharon Bowles, Udo Bullmann, George Sabin Cutaş, Leonardo Domenici, Derk Jan Eppink, Elisa Ferreira, Ildikó Gáll-Pelcz, Jean-Paul Gauzès, Sven Giegold, Sylvie Goulard, Liem Hoang Ngoc, Gunnar Hökmark, Philippe Lamberts, Werner Langen, Astrid Lulling, Arlene McCarthy, Alfredo Pallone, Antolín Sánchez Presedo, Olle Schmidt, Edward Scicluna, Peter Simon, Theodor Dumitru Stolojan, Sampo Terho, Marianne Thyssen, Corien Wortmann-Kool, Pablo Zalba Bidegain
Zastępca(-y) obecny(-i) w trakcie głosowania końcowego	David Casa, Philippe De Backer, Vicky Ford, Robert Goebbels, Olle Ludvigsson, Marisa Matias, Gianni Pittella, Andreas Schwab, Theodoros Skylakakis, Emilie Turunen
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Robert Sturdy

• [1]  Dz.U. L 133 z 22.5.2008, s. 66.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	11.10.2012
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	33 0 2
Posłowie obecni w trakcie głosowania końcowego	Pablo Arias Echeverría, Adam Bielan, Jorgo Chatzimarkakis, Sergio Gaetano Cofferati, Birgit Collin-Langen, Lara Comi, Anna Maria Corazza Bildt, António Fernando Correia de Campos, Vicente Miguel Garcés Ramón, Louis Grech, Mikael Gustafsson, Małgorzata Handzlik, Malcolm Harbour, Iliana Ivanova, Sandra Kalniete, Edvard Kožušník, Hans-Peter Mayer, Gesine Meissner, Sirpa Pietikäinen, Phil Prendergast, Zuzana Roithová, Heide Rühle, Christel Schaldemose, Andreas Schwab, Catherine Stihler, Róża Gräfin von Thun und Hohenstein, Gino Trematerra, Barbara Weiler
Zastępca(-y) obecny(-i) w trakcie głosowania końcowego	Regina Bastos, Ildikó Gáll-Pelcz, María Irigoyen Pérez, Olle Schmidt, Olga Sehnalová, Kyriacos Triantaphyllides, Kerstin Westphal